Basiliekruid, Thaise basilie of soetbasilie is 'n algemene naam vir die kulinêre plante Ocimum basilicum van die familie Lamiaceae (minte), soms ook bekend as Saint Joseph's Wort in sommige Engelssprekende lande.
Basilie is moontlik inheems aan Indië, [1] waar dit reeds vir meer as 5000 jaar gekweek word.[2] Die Griekse skrywers Theophrastus[3] en Dioscorides was deeglik vertroud daarmee. Dit is 'n halfgeharde eenjarige plant, bekend as 'n prominente kulinêre plant in Italiaanse kookkuns, en speel ook 'n belangrike rol in die Suidoos-Asiatiese kookkuns van Indonesië, Thailand, Maleisië, Viëtnam, Kambodja, Laos en Taiwan. Afhangende van die spesie en kultivar, kan die blare 'n bietjie soos anys proe, met 'n sterk, skerp, dikwels soet reuk.
Daar is baie variëteite van Ocimum basilicum, asook verskeie verwante spesies of spesiebasters wat ook basiliekruid genoem word. Die tipe wat gebruik word in Italiaanse kos is basiliekruid, in teenstelling met Thaise basilie (O. basilicum var. thyrsiflora), suurlemoenbasilie (Ocimum × citriodorum) en heilige basiliekruid (Ocimum tenuiflorum), wat gebruik word in Asië. Terwyl die mees algemene spesies van basiliekruid as eenjarige plante gekeek word, is sommige variëteite meerjariges in warm, tropiese klimaat, insluitende die heilige basiliekruid en 'n kultivar wat bekend staan as 'African Blue'.
Basiliekruid, Thaise basilie of soetbasilie is 'n algemene naam vir die kulinêre plante Ocimum basilicum van die familie Lamiaceae (minte), soms ook bekend as Saint Joseph's Wort in sommige Engelssprekende lande.
Basilie is moontlik inheems aan Indië, waar dit reeds vir meer as 5000 jaar gekweek word. Die Griekse skrywers Theophrastus en Dioscorides was deeglik vertroud daarmee. Dit is 'n halfgeharde eenjarige plant, bekend as 'n prominente kulinêre plant in Italiaanse kookkuns, en speel ook 'n belangrike rol in die Suidoos-Asiatiese kookkuns van Indonesië, Thailand, Maleisië, Viëtnam, Kambodja, Laos en Taiwan. Afhangende van die spesie en kultivar, kan die blare 'n bietjie soos anys proe, met 'n sterk, skerp, dikwels soet reuk.
Daar is baie variëteite van Ocimum basilicum, asook verskeie verwante spesies of spesiebasters wat ook basiliekruid genoem word. Die tipe wat gebruik word in Italiaanse kos is basiliekruid, in teenstelling met Thaise basilie (O. basilicum var. thyrsiflora), suurlemoenbasilie (Ocimum × citriodorum) en heilige basiliekruid (Ocimum tenuiflorum), wat gebruik word in Asië. Terwyl die mees algemene spesies van basiliekruid as eenjarige plante gekeek word, is sommige variëteite meerjariges in warm, tropiese klimaat, insluitende die heilige basiliekruid en 'n kultivar wat bekend staan as 'African Blue'.
Tamañu de porción Enerxía 22 kcal 94 kJCarbohidratos 2.65 g • Zucres 0.30 g • Fibra alimentaria 1.6 gGrases 0.64 gProteínes 3.15 gRetinol (vit. A) 264 μg (29%) • β-carotenu 3142 μg (29%)Tiamina (vit. B1) 0.034 mg (3%)Riboflavina (vit. B2) 0.076 mg (5%)Niacina (vit. B3) 0.902 mg (6%)Ácidu pantoténicu (vit. B5) 0.209 mg (4%)Vitamina B6 0.155 mg (12%)Vitamina C 18.0 mg (30%)Vitamina E 0.80 mg (5%)Vitamina K 414.8 μg (395%)Calciu 177 mg (18%)Cobre 0.385 mg (0%)Fierro 3.17 mg (25%)Magnesiu 64 mg (17%)Manganesu 1.148 mg (57%)Fósforu 56 mg (8%)Potasiu 295 mg (6%)Sodiu 4 mg (0%)Cinc 0.81 mg (8%) % de la cantidá diaria encamentada p'adultos. Fonte: Base de datos de nutrientes del USDA.[editar datos en Wikidata]Ocimum basilicum denomada vulgarmente como albahaca ye una yerba arumosa añal de la familia de les lamiacees nativa d'Irán, India y otres rexones tropicales d'Asia, que lleva siendo cultivada dellos milenios.
L'albahaca ye una yerba añal, cultivada como perenne en climes tropicales, de crecedera baxa (ente 30 y 130 cm), con fueyes opuestes d'un verde polencu, ovales o ovaes, dentaes y de testura sedosa, que miden de 3 a 11 cm de llargor por 1 a 6 cm d'anchor. Emite espigues florales terminales, con flores tubulares de color blancu o violáceo les cualos, a diferencia de les del restu de la familia, tienen los cuatro estames y el pistilu sofitaos sobre'l llabiu inferior de la corola. Tres la polinización entomófila, la corola esprender y desenvuélvense cuatro aquenios redondos nel interior del mota bilabiáu.
Esta planta ye bien sensible a les xelaes. Cultívase namái por granes, que pueden semase en pebidales o tiestos nun invernaderu a principios o mediaos de la primavera. Rique una posición soleyera, anque en climes de branos bien calorosos estima daqué de solombra y suelos fértiles, permeables y húmedos.
La mayoría de les distintes variedaes d'albahaca cultivaes en munches rexones d'Asia tienen un sabor paecíu al clavo (Eugenia caryophyllata), que ye xeneralmente más fuerte qu'el de les variedaes europees.
Tamién ye frecuentemente usada na cocina mediterránea; puede consumise fresca o seca p'arreglar tanta ensalaes, sopes de verdures, mueyos p'acompañar platos de pasta ―el famosu mueyu italianu de pesto llevar como ingrediente principal―, como guisos de too tipu de carnes.
La yerba fresco puede caltenese nel frigoríficu mientres curtios periodos de tiempu guardada nuna bolsa de plásticu o mientres periodos más llargos nel conxelador, si escaldiar rápido n'agua ferviendo. Tamién pueden caltenese les fueyes fresques nun tarru con una plizca de sal y cubiertes con aceite d'oliva. Otra forma de calteneles ye enguedeyales en papel de cocina llixeramente húmedu y dempués volver enguedeyales en papel d'aluminiu. Por que nun s'amacigar nel momentu de picar, tienen de llavase enantes de guardales nel frigoríficu. Nel momentu d'utilizales, sacar del frigoríficu y píquense; d'esa manera nun se van amacigar.
Ente les ellaboraciones culinaries más carauterístiques nes qu'intervien l'albahaca como ingrediente figuren "Parmigiana di melanzane (Berenxenes a la parmesana)", "Pataques Cajún", "Pasta (o pizza) con tomate y albahaca", "Pollu a la vietnamita", "Pastel chilenu de choclo" o "Curry Thai", según toes aquelles recetes nes qu'intervien el mueyu Pesto, orixinaria de Liguria, que'l so ingrediente fundamental ye esta yerba arumoso. Nel Reinu Xuníu l'albahaca intervien nel amiestu tradicional pa ellaborar salchiches.
La especie Ocimum tenuiflorum, estrechamente rellacionada cola albahaca, ye una yerba sagrao na India, onde se llama tulasí o tulsí. Esta planta tien implicaciones relixoses en munches tradiciones hinduistes (visnuístas y krisnaístas), yá que se considera la personificación de la diosa Tulasí. Según les escritures sagraes hinduistes, esta planta divina ye bien querida pol dios Visnú.
Anque nun ye bien utilizada culinariamente na India, el Áiur-veda encamienta les sos fueyes pa preparar un té como remediu de resfriaos.
Ye un ingrediente bien común na cocina tailandesa, vietnamita y china, pol so fuerte sabor paecíu al anís (Pimpinella anisum); usar pa condimentar el curry y les verdures salteaes.
La planta foi frecuentemente considerada como venenosa, en tantu delles lleendes africanes afirmen que protexe de los escorpiones. Ente que ciertes tradiciones europees aseveran que ye un símbolu de Satanás, en llugares como la India ye por demás reverenciada. Per otra parte, na antigua Grecia representaba l'odiu, la desgracia y la probeza, pero na actualidá n'Italia ye un símbolu d'amor.
Anguaño ye considerada pola Ilesia ortodoxa griega una planta santa yá que, según la tradición, el golor de l'albahaca empunxo a Santa Helena hasta atopar la Santa Cruz.[1][2]
Na llocalidá ciudadrealeña de Bolaños de Calatrava (España), l'albahaca ye símbolu de les sos fiestes patronales, que reciben tamién el nome de Fiestes de l'Albahaca. La xente cultiva esta planta mientres tol branu pa, llegáu'l mes de setiembre, llevala como ufrienda al Cristu de la Columna, patrón de Bolaños. Mientres el mes de setiembre puede notase el golor d'esta arumosa planta qu'engalana les cais, patios y cases de Bolaños. Amás, el día del patrón, el 14 de setiembre, mientres la procesión del Stmo. Cristu de la Columna, la xente refundia albahaca picao como ufrienda al pasu del Cristu. Tou esto fai que al Cristu conózase-y tamién col nomatu de Cristu de l'Albahaca.
Na llocalidá valenciana de Bétera cultívense exemplares de más de dos metros d'altor y de ente 2,5 y 4 metros d'anchor pa la ufrienda dedicada a la Virxe de l'Asunción, na tradicional fiesta de les Alfàbegues. La téunica emplegada pa consiguir dicha magnitú caltiense de callao.
N'España, na Rexón de Murcia[3] y na provincia d'Alicante[4] denominar davezu «alhábega» a l'albahaca y utilízase contra los mosquitos.
En delles cultures caribeñes considerar con poderes naturales qu'estornen les males influencies espirituales (espíritos escuros) y atraen les corrientes positives de los espíritos de lluz. En Cuba ye bien usada en sesiones espiritistas y ye costume pasar un ramu frescu pela cabeza y el cuerpu del médium. Ente espiritistes y médiums, l'albahaca ye la yerba más encamentada pa los creyentes.
Nesti aspeutu, en ciertes rexones del centru de Méxicu, l'albahaca ye utilizada p'atraer la fortuna, asitiando un tiestu cola yerba na puerta o en dalguna ventana d'una tienda o negociu; el desenvolvimientu de la planta ye signu de la bonanza del negociu, pos demuestra lo cuidadoso que ye'l dueñu tantu del negociu, como de la planta.
L'aceite esencial d'albahaca ye ricu en estragol (1-alil-4-metoxibenceno), un potente carcinóxenu (para hepatomes) y genotóxico natural, en mures y aguarones. En septiembre de 2001 el Comité Científicu de la Unión Europea emitió una opinión[5] qu'encamienta amenorgar la esposición y acutar l'usu del estragol, ensin podese establecer una llende segura pa la esposición a esta toxina d'aición lenta (nun hai nicios de nenguna tosicidá aguda o subaguda). Nun se determinó direutamente la carcinogenicidad nin la teratogenicidad de l'albahaca na dieta humana. Paez razonable desaconseyala explícitamente a les muyeres n'edá fértil y embarazaes.
Pa otros usos melecinales, ver: Plantes melecinales.
Ocimum basilicum describióse por Carlos Linneo y espublizóse en 1753 en Species Plantarum (2: 597).[6]
Ocimum: nome xenéricu que remanez del griegu antiguu okimo usáu por Teofrasto y Dioscorides pa referise a la yerba arumoso.[7]
basilicum: epítetu llatín de basilicum, con orixe nel griegu antiguu basilikon (python) ("planta real, maxestosu"), a partir de basileus "rei".
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Ocimum basilicum denomada vulgarmente como albahaca ye una yerba arumosa añal de la familia de les lamiacees nativa d'Irán, India y otres rexones tropicales d'Asia, que lleva siendo cultivada dellos milenios.
Adi reyhan, dirrik reyhanı və ya nəcib reyhan (lat. Ocimum basilicum) - dalamazkimilər fəsiləsinin reyhan cinsinə aid bitki növü. Əsasən subtropik və tropik ölkələrdə yayılan reyhanın dünyada 200-ə qədər növü var. Onların əksəriyyəti xarici görünüşcə oxşar olsalar da, ətirlərinə görə bir-birindən fərqlənirlər. Reyhanın vətəni Seylon adası, Asiyanın tropik rayonları hesab olunur. Həmin ölkələrin təbabət və mətbəxində bu bitkidən 5 min ildən çoxdur ki, istifadə olunur. Qədim zamanlarda Aralıq dənizi sahillərində yaşayan xalqlar onu "kralın ətirli bitkisi" hesab edirdilər. Reyhan sözü ərəb mənşəli olub "gözəl qoxu" deməkdir. Bitkinin latınca adı "krallara layiq ətir" mənasını verir. Qədim Romada belə bir inanc var idi ki, insan reyhan yeyərkən yenidən can qazanır, Hindistanda isə onu müqəddəs bitki hesab edirdilər. NKPI.AZ "azertag.az" saytına istinadla xəbər verir ki, hazırda reyhanın ətirli, adi, yevgenol və nanəyarpaq növlərindən daha çox istifadə olunur. Ölkəmizdə yalnız adi reyhan becərilir. Adi reyhan ətirli və ədviyyəli xüsusiyyətə malikdir, xoş iyinə görə mixəyi və muskat tozunu xatırladır. Reyhan universal otlardan biridir, həm ayrıca istifadə olunur, həm də digər bitki və ədviyyatlarla birlikdə yeməklərin tərkibinə qatılır. Reyhan ətirli olduğuna görə termiki təsirə məruz qalmır və onu həm soyuq, həm də isti xörəklərə qatırlar. Qurudulmuş reyhan bağlı qablarda 3-6 ay, təzə reyhan isə soyuducuda bir həftəyə qədər təravətini saxlayır. Sağlamlıq üçün reyhanın çox böyük əhəmiyyəti var. Bitkinin yarpaqlarından hazırlanan duru ekstrakt qanda protrombinin miqdarını artırır və qanın laxtalanmasını sürətləndirir. Xalq təbabətində reyhanın meyvələrindən dəmlənmiş çay soyuqdəymədən əmələ gələn sinə ağrılarında yumşaldıcı təbii vasitə kimi qəbul edilir. Reyhan yarpaqlarının çayı ürəyi qüvvətləndirmək, dəmləməsi isə mədənin fəaliyyətini və iştahı artırmaq üçün içilir. Orqanizmdə maddələr mübadiləsini yaxşılaşdırır, böyrək və sidik yollarının iltihabını aradan qaldırır, köp əleyhinə təsir göstərir. O həmçinin dərini canlandırır, aknelərə qarşı tətbiq olunur və sakitləşdirici təsir göstərir.
Bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediya kömək edə bilərsiniz.NKPI.AZ 2018-10-08
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. 
L'alfàbrega, alfabaguera, alfàbega, aufàbiga o aufàtia (Ocimum basilicum), de la família de les lamiàcies, és una herba aromàtica anual, encara que hi ha algunes espècies que són perennes com l'alfàbrega Africana Blava i la Santa Tailandesa. És de creixement baix (entre 40–60 cm) amb fulles herbàcies de color verd llustrós a l'anvers i una mica més clar al revers on podem trobar unes glàndules, cadascuna de les quals conté una goteta d'essència i que són les causants de la seva aromaticitat. Són fulles amples de 3 a 5 cm de longitud, lleugerament peciolades i oposades. dentades i de textura sedosa. En algunes varietats agafen un color morat porpra. Són simples, de forma ovalada o oblonga, lanceolades, atenuades a la base, nervadura pennada, lleugerament dentades encara que hi ha varietats de jardí que són senceres i de textura sedosa.
Tija erecta i ramificada des de la base. Arrodonida per sota i quadrangular a la part superior. Tendeixen a tornar-se llenyoses i espesses. Tenen un borrissol recobrint tota la superfície. Emet flors agrupades en espigues florals poc denses i tubulars de color blanc, rosa o violeta en verticils de 6 flors cadascun. Estan disposades en una cima de 8 radis. Les flors són de mida variable i amb peduncle. La corol·la té de 8 a 10 mm de llarg i és de color blanc, rosa o violeta. Són flors bilabiades. El llavi superior està dividit en quatre lòbuls i l'inferior és sencer. Té un calze que està dividit en cinc lòbuls ciliats: els dos anteriors més estrets i aguts i el superior arrodonit i més gran que els altres i queda superposat, aixecat i desbordat. Té 4 estams que tenen els filaments i les anteres de color blanc. Els estams no estan dirigits cap al llavi superior com les altres lamiàcies, sinó sobre el llavi inferior.
Aquesta planta és molt sensible a les gelades. Rara en estat silvestre. Es troba de 0 a 1000 m d'altitud però està millor en altituds inferiors, ja que en augmentar l'altitud, disminueix el rendiment en olis essencials. Es cultiva únicament per llavors, que es poden sembrar en planters o tests en un hivernacle a principis o a mitjans de la primavera. Requereix una posició assolellada, encara que en climes d'estius molt calorosos agraeix un poc d'ombra i sòls fèrtils, permeables i humits.
La majoria de les diferents varietats d'alfàbrega cultivades en moltes regions de l'Àsia tenen un sabor semblant al clau (Eugenia caryophyllata), que és generalment més fort que el de les varietats europees.
L'espècie O. tenuiflorum, estretament relacionada, és una herba sagrada a l'Índia, encara que no gaire utilitzada culinàriament, les seues fulles s'utilitzen per a preparar una infusió com a remei de refredats. Coneguda com a "tulasi", a aquesta planta se li rendeix culte, en ser considerada molt apreciada per Vixnu en algunes sectes vaishnavas. És un ingredient molt comú en la cuina tailandesa, vietnamita i xinesa, pel seu fort sabor semblant a l'anís (Pimpinella anisum), s'usa per a condimentar el curri i les verdures saltades.
És sovint usada en la cuina mediterrània i llatinoamericana, es pot consumir fresca o seca en amanides, sopes de verdures, salses per a acompanyar plats de pasta - la famosa salsa pesto italiana la porta com a ingredient principal - i també en guisats de qualsevol tipus de carns.
L'herba fresca es pot mantenir en el frigorífic durant curts períodes de temps guardada en una bossa de plàstic o durant períodes més llargs en el congelador, si se l'escalda ràpidament en aigua bullent. També es poden mantindre les fulles fresques en un pot amb una mica de sal i cobertes amb oli d'oliva.
Hom pot utilitzar tant la fulla tendra com la fulla seca. En el primer cas té una olor més forta i un gust picant que recorda el pebre. La planta seca en canvi, s'assembla al curri. També pot agafar un gust semblant a l'anís. Les fulles picades serveixen per a condimentar amanides, arròs, pasta, sopes, bolets, ous, carn... també s'utilitza per a fer salses com el famós "pesto" per a la pasta. També la podem trobar en forma d'infusió.
L'oli aromàtic obtingut per destil·lació amb vapor, s'utilitza com a aromatitzant i per a fer fregues que eviten la caiguda de cabell.
El bany amb infusió d'alfàbrega serveix com a estimulant i alhora relaxa els nervis. Deixa la pell molt fresca.
La seva essència s'utilitza per a donar olor al sabó i per evitar l'olor de cuir. També desodoritza les sabates.
També es fa servir per a espantar els mosquits, als qui sembla que no els agrada l'olor penetrant que produeix en la planta la presència d'estragol i eugenol.
La planta ha sigut sovint considerada com verinosa, mentre les llegendes africanes afirmen que protegeix dels escorpins, les tradicions europees asseveren que és un símbol de Satanàs, encara que en llocs com l'Índia - el país d'on és originària aquesta espècie- se la considera com a sagrada. Foren els botànics que acompanyaven l'expedició de conquesta d'Alexandre de Macedònia (segle III a.J.C.) qui la varen introduir en les terres de la Mediterrània. De forma anàloga, en l'actualitat és un signe d'amor a Itàlia, però representava l'odi, la desgràcia i la pobresa en l'antiga Grècia.
A la localitat valenciana de Bétera, es cultiva un exemplar de més de dos metres d'alçada que s'ofereix a la Verge de l'Assumpció en una festa tradicional anomenada "Les Alfàbregues"
També hi ha creences que aconsellaven agafar alfàbrega en el moment del part per a disminuir el dolor.
És activador de les vies respiratòries. Contra la tos irritativa. Afrodisíac, antihistèric. Digestiva: afavoreix la digestió i evita els espasmes gàstrics, ja que augmenta la producció de sucs gastrointestinals. Es recomana contra els paràsits intestinals. Evita la retenció orinaria, és carminatiu i amb efecte antivomitiu. Antireumàtica: El seu contingut en àcid anísic permet el seu tractament per a malalties reumàtiques. Estimula la producció de llet en les dones lactants Quistos d'ovari: Realitzar un massatge abdominal utilitzant l'oli essencial. A nivell extern s'utilitza contra la faringitis, cicatritzar ferides, aftes, inflamacions osteoarticulats, alopècia i dolors musculars.
Encara que no s'ha determinat directament la relació entre el càncer i l'alfàbrega en la dieta humana, a vegades es desaconsella utilitzar-la en dones embarassades perquè l'oli essencial d'alfàbrega és ric en estragol que és un potent cancerigen. L'estragol podria accedir a la llet materna. Tampoc és recomanable en nens menors de 6 anys, ni amb pacients amb gastritis, úlceres gastroduodenals, síndrome de l'intestí irritat, colitis ulcerosa, malaltia del Crohn, hepatopaties, epilèpsia, Parkinson o altres malalties neurològiques. L'oli essencial d'alfàbrega és irritant de les mucoses i en dosis elevades pot resultar neurotòxic.
En altres projectes de Wikimedia:
L'alfàbrega, alfabaguera, alfàbega, aufàbiga o aufàtia (Ocimum basilicum), de la família de les lamiàcies, és una herba aromàtica anual, encara que hi ha algunes espècies que són perennes com l'alfàbrega Africana Blava i la Santa Tailandesa. És de creixement baix (entre 40–60 cm) amb fulles herbàcies de color verd llustrós a l'anvers i una mica més clar al revers on podem trobar unes glàndules, cadascuna de les quals conté una goteta d'essència i que són les causants de la seva aromaticitat. Són fulles amples de 3 a 5 cm de longitud, lleugerament peciolades i oposades. dentades i de textura sedosa. En algunes varietats agafen un color morat porpra. Són simples, de forma ovalada o oblonga, lanceolades, atenuades a la base, nervadura pennada, lleugerament dentades encara que hi ha varietats de jardí que són senceres i de textura sedosa.
Tija erecta i ramificada des de la base. Arrodonida per sota i quadrangular a la part superior. Tendeixen a tornar-se llenyoses i espesses. Tenen un borrissol recobrint tota la superfície. Emet flors agrupades en espigues florals poc denses i tubulars de color blanc, rosa o violeta en verticils de 6 flors cadascun. Estan disposades en una cima de 8 radis. Les flors són de mida variable i amb peduncle. La corol·la té de 8 a 10 mm de llarg i és de color blanc, rosa o violeta. Són flors bilabiades. El llavi superior està dividit en quatre lòbuls i l'inferior és sencer. Té un calze que està dividit en cinc lòbuls ciliats: els dos anteriors més estrets i aguts i el superior arrodonit i més gran que els altres i queda superposat, aixecat i desbordat. Té 4 estams que tenen els filaments i les anteres de color blanc. Els estams no estan dirigits cap al llavi superior com les altres lamiàcies, sinó sobre el llavi inferior.
Aquesta planta és molt sensible a les gelades. Rara en estat silvestre. Es troba de 0 a 1000 m d'altitud però està millor en altituds inferiors, ja que en augmentar l'altitud, disminueix el rendiment en olis essencials. Es cultiva únicament per llavors, que es poden sembrar en planters o tests en un hivernacle a principis o a mitjans de la primavera. Requereix una posició assolellada, encara que en climes d'estius molt calorosos agraeix un poc d'ombra i sòls fèrtils, permeables i humits.
Perlysieuyn yw Brenhinllys (neu ar lafar ac yn Saesneg: Basil; Lladin: Ocimum basilicum) a ddefnyddir i roi blas ar fwyd, ac sy'n un o deulu mawr y mintys, sy'n ffynnu drwy dde-ddwyrain Asia, Thailand, Fietnam yn ogystal ag Iran ac India lle mae wedi cael ei gynaeafu ers 5,000 o flynyddoedd. Mae'r brenhinllys pêr ('Sweet basil') yn wahanol ac yn cael ei ddefnyddio mewn ceginau yn yr Eidal a gweddill Ewrop.
Tarddiad y gair 'Basil' yw'r Roeg βασιλεύς (basileus) sy'n golygu 'Brenin'; a gwelir y cysylltiad Cymraeg ar unwaith.
(Sa: Companion plant) Mae'r Brenhinllys yn cael ei blannu'n aml nid yn unig i'w fwyta ond fel planhigyn cynorthwyol sy'n cael ei blannu gyda phlanhigion Tomato[1] gan ei fod yn wych am gadw'r pry gwyn draw.[2]
Caiff brenhinllys ei ddefnyddio gan rai i drin cramp yn y cyllau, taflu i fyny, rhwymedd, gordyndra a chur pen.[3]
Ceir llu o anhwylderau sy'n cael eu trin gan frenhinllys ac yn eu plith y mae: blinder meddwl, asma a chlefyd y siwgr. gan ei fod yn wych am gadw'r pry gwyn draw.[2]
Perlysieuyn yw Brenhinllys (neu ar lafar ac yn Saesneg: Basil; Lladin: Ocimum basilicum) a ddefnyddir i roi blas ar fwyd, ac sy'n un o deulu mawr y mintys, sy'n ffynnu drwy dde-ddwyrain Asia, Thailand, Fietnam yn ogystal ag Iran ac India lle mae wedi cael ei gynaeafu ers 5,000 o flynyddoedd. Mae'r brenhinllys pêr ('Sweet basil') yn wahanol ac yn cael ei ddefnyddio mewn ceginau yn yr Eidal a gweddill Ewrop.
Tarddiad y gair 'Basil' yw'r Roeg βασιλεύς (basileus) sy'n golygu 'Brenin'; a gwelir y cysylltiad Cymraeg ar unwaith.
Bazalka pravá (Ocimum basilicum) je aromatická rostlina z čeledi hluchavkovitých. Kvete od června do září. Je původem z Indie a z dalších vlhkých tropických regionů Asie, kde byla pěstována více než 5000 let. Do Evropy se dostala v 16. století a v současnosti se pěstuje většinou na zahradách a v domácnostech.
Je to nízká (20-40 cm) jednoletá bylina, s lysou lodyhou. Lodyha je větvená, se stopkatými, vstřícnými, vejčitými až podlouhlými listy, ve vyšších partiích zastřihovaně zubatými okraji. Horní listy přecházejí v malé, červenavé listeny. Má bílé květy, poměrně velké. Jsou opylovány hmyzem. Plody jsou čtyři černohnědé tvrdky.[1] Možnost záměny bazalky pravé je velmi malá, protože bazalka se od podobných rostlin stejné čeledi liší specifickou vůní.[2] Vyžaduje vlhkou, výživnou půdu a přímé slunce. Lze ji rozmnožit semeny nebo řízkováním nekvetoucích postranních výhonů.
Bazalka obsahuje hlavně silice (až 1,5 %) s hlavní složkou methylchavikolem (estragolem) a linaloolem a přibližně 5 % tříslovin, dále flavonoidy, glykosidy, éterické oleje s eugenolem a ocimem, bazalkový kafr, tanin, cinoel a jiné látky.[3]
Čerstvé nebo sušené listy se používají jako univerzální koření. Pěstují se formy s listy zelené a červené barvy. Odlišné je také aroma - od typické vůně bazalky po skořicovou a citrónovou. Různé barevné formy působí v kontejnerech velmi dekorativně.
Pěstována je jako okrasná rostlina do okenních truhlíků, kde je kromě vůně vítána i její schopnost odpuzovat mouchy. Protože je to teplomilná letnička, vyséváme ji v březnu až dubnu do truhlíku.
Bazalka je mimořádně univerzální bylina, tlumí křečové bolesti, zlepšuje trávení, harmonizuje peristaltika, působí proti nadýmání, protizánětlivě i mírně antibioticky. Je vhodná při nespavosti a migréně, při psychogenně podmíněných závratích.
Při použití inhalace snižuje krevní tlak a je vhodným prostředkem při těžkém nachlazení i při únavě. Bazalku samotnou podáváme práškovanou, jako koření nebo pro aromatické koupele či inhalace. Při podávání ve formě čaje ji zpravidla kombinujeme s dobromyslí, meduňkou, puškvorcem, řebříčkem, heřmánkem, benediktem, tymiánem, kořenem lopuchu nebo řepíkem.
Bazalka má v kuchyni široké využití. Po celou dobu vegetace je chutnou i voňavou přísadou salátů z čerstvé zeleniny. Můžeme ji přidat k dušenému masu, do omáček i do polévek. Jen pozor na dávkování - vyšší dávky nepůsobí uklidnění, ale naopak podráždění.[5]
Bazalka tvoří základ italské kuchyně, používá se zejména u receptů, jejichž součástí jsou rajčata (saláty, těstoviny s rajčatovou omáčkou apod.), a vyrábí se z ní omáčka pesto.
Bazalce se daří výhradně v teplých, slunných a chráněných polohách. Bazalka roste především v teplém středomořském podnebí. Rostlina vyžaduje 5 hodin slunečního svitu denně a teploty nad 10 °C. Daří se jí v dobře odvodněných půdách. Bazalka se v našich podmínkách chová jako jednoletka, jsou odrůdy, které můžeme pěstovat trvale, ale je potřeba je chránit před mrazem.
Slovo bazalka pochází z řeckého basileus, což znamená „král“. Někteří lidé prý věří, že rostla na místě, kde svatý Konstantin a Svatá Helena nalezli svatý kříž. Po určité období však byla považována za ďábelskou bylinu, protože její název byl zaměněn za latinské basiliscus, bazilišek.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Basil na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu bazalka pravá ve Wikimedia Commons
Galerie bazalka pravá ve Wikimedia CommonsBazalka pravá (Ocimum basilicum) je aromatická rostlina z čeledi hluchavkovitých. Kvete od června do září. Je původem z Indie a z dalších vlhkých tropických regionů Asie, kde byla pěstována více než 5000 let. Do Evropy se dostala v 16. století a v současnosti se pěstuje většinou na zahradách a v domácnostech.
Basilikum (Ocimum basilicum) er en plante, der er almindeligt anvendt som krydderurt. Hele planten indeholder æterisk olie (metylchavicol, kineol og linalool) og garvestoffer. Dette giver den en kraftigt krydret duft hen i retning af nellike.
Basilikum har en firkantet, skør og opret stængel. Bladene er modsatte, langstilkede og ovale. Randen er hel eller svagt tandet. Oversiden er glat (eller i visse tilfælde: let kruset) og mørkegrøn, mens undersiden er lysegrøn. Blomstringen sker sidst på sommeren, hvor de små, lyserøde blomster sidder i kranse ved spidsen af skuddet. Frøene modner sjældent i Danmark.
Rodnettet er svagt og kun lidt forgrenet.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 0,40 x 0,25 m (40 x 25 cm/år).
Basilikum stammer – formentlig – fra Sydøstasien og nåede via Indien og Iran til Europa i det 16. århundrede. Den optræder som pionerplante i tropisk og subtropisk klima med kraftig regn på udyrket jord, ruderater, og langs vejkanter i højder fra 0-1000 m over havet.
Den bruges ofte som krydderurt i det italienske køkken (meget velegnet sammen med pasta, tomat, ost, osv.). Basilikum har en gennemtrængende og karakteristisk duft.
Basilikum findes i flere forskellige typer, med forskellig smag. Der er thai (lidt krydret i smagen), lemon (svag citrussmag), kanel (svag smag af kanel), rød (som den almindelige, bare med røde blade) og så den almindelige
Basilikum kan købes både som frø og hele planter i diverse supermarkeder (typisk pris omkring 15 kr for en plante). I syden er det en flerårig plante, men den kan i norden kun overleve en enkelt sommer udendørs. Dog kan den stå indendørs om vinteren og så tages ud om sommeren, og på den måde holde flere år. Når den købes skal den straks deles i 3-4 dele og herefter ompottes, sådan at den får rigeligt jord at boltre sig i. Den skal stå i et sydvendt vindue og den skal vandes tit. Den må ikke få for lidt, da den så visner, og heller ikke meget, da den så rådner.
Basilikum (Ocimum basilicum) er en plante, der er almindeligt anvendt som krydderurt. Hele planten indeholder æterisk olie (metylchavicol, kineol og linalool) og garvestoffer. Dette giver den en kraftigt krydret duft hen i retning af nellike.
Das Basilikum (Ocimum basilicum), auch Basilie, Basilienkraut oder Königskraut genannt, ist eine Gewürzpflanze aus der gleichnamigen Gattung Basilikum (Ocimum) in der Familie der Lippenblütler.
Die verschiedenen Kulturformen unterscheiden sich in Blattfarbe, Größe, Aroma, Wachstumsart und Ansprüchen. Basilikum wird in den gemäßigten Breiten meist als einjährige Pflanze kultiviert. Es ist eine aufrecht wachsende, einjährige bis ausdauernde krautige Pflanze, die Wuchshöhen von 20 bis 60 Zentimetern erreicht. Alle Pflanzenteile duften aromatisch. Stängel, Blütenhüllblätter und oft die Laubblätter sind behaart (Indument). Die kreuzgegenständigen Laubblätter sind in Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Die kurzen Blattstiele weisen eine Länge von 5 bis 20 Millimeter auf. Die einfache Blattspreite ist oft eiförmig mit einer Länge von 1,5 bis 5 Zentimetern sowie einer Breite von 0,8 bis 3,2 Zentimetern. Der Blattrand ist glatt.
Die Blütezeit reicht hauptsächlich von Juni bis September. Der vielblütige ährige Blütenstand enthält auch zwei- bis dreiblütige Zymen. Der Blütenstiel ist 2,5 Millimeter lang.
Die zwittrige Blüte ist zygomorph und fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Die fünf Kelchblätter sind glockenförmig verwachsen und weisen die gleiche Farbe wie die Laubblätter auf. Der Kelch ist während des Blühvorgangs (Anthese) 1,5 bis 3 Millimeter lang und vergrößert sich bis zur Fruchtreife auf etwa 9 Millimeter. Die fünf Kronblätter sind zu einer 8 bis 9 Millimeter langen Krone verwachsen. Die Kronröhre weist eine Länge von etwa 3 Millimeter auf. Die breite, mehr oder weniger flache Oberlippe ist vierlappig, etwa 3 Millimeter lang und etwa 4,5 Millimeter breit. Die Unterlippe ist etwa 6 Millimeter groß. Es sind zwei ungleiche Paare von Staubblättern vorhanden, die mit der Krone verwachsen sind, aber untereinander frei sind. Die Staubbeutel öffnen sich mit einem Längsschlitz. Der Fruchtknoten ist oberständig. Der Griffel endet in einer zweilappigen Narbe.
Die Frucht ist 1,5 bis 2 Millimeter lang und vom vergrößerten Kelch eingehüllt.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 48.[1]
Gehalt und Zusammensetzung des ätherischen Öls sind je nach Sorte, Herkunft und Erntezeitpunkt stark unterschiedlich. Der Gehalt schwankt zwischen 0,04 und 0,70 %, wobei das Deutsche Arzneibuch einen Mindestgehalt von 0,4 % vorschreibt (bezogen auf die Trockensubstanz). Die wichtigsten Bestandteile des ätherischen Öls sind dabei Linalool[2] mit bis zu 85 % Anteil, Estragol[2] mit bis zu 90 % und Eugenol[2] mit bis zu 20 %. Daneben sind eine Reihe weiterer Inhaltsstoffe, wie Monoterpene (z. B. Citral,[2] Limonen,[2] Geraniol,[2] Borneolacetat,[2] α-Terpinylacetat,[2] Ocimen[2] und 1,8-Cineol[2]), Sesquiterpene (wie Citronellol,[2] δ-Cadinen[2] und β-Caryophyllen[2]) und Phenylpropane (wie Methyleugenol[2] und Zimtsäuremethylester[2]) enthalten. Außer ätherischem Öl sind noch Gerbstoffe, Flavonoide, Linolensäure,[2] Kaffeesäure und Äsculosid in nennenswerten Mengen enthalten.[3] Das Bundesinstitut für Risikobewertung warnt vor im Basilikum enthaltenen Estragol und Methyleugenol, die in hohen Dosen als krebserregend gelten.[4]
Das natürliche Verbreitungsgebiet des Basilikums umfasst das tropische und subtropische Asien.[5][6]
Der Artname Ocimum basilicum wurde 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum[7] erstveröffentlicht.
Basilikum wird in zwei Unterarten gegliedert,[8] daneben gibt es noch andere Unterteilungen in verschieden viele Varietäten:
Es gibt mehrere Varietäten (Auswahl):[9]
Es gibt eine Anzahl von Sorten, die sich in Größe, Blattform, Blattfarbe und Duft unterscheiden. 'Opal' ist eine rotblättrige Sorte. Häufig angebaute Sorten sind 'Großes Grünes', 'Genoveser' und 'Opal'. Die Sorte 'Cinnamon' hat einen zimtartigen Duft und wird auch Zimtbasilikum genannt. Die Sorte 'Lemon' oder Zitronenbasilikum hat einen zitronen-thymian-ähnlichen Duft.[8]
Ocimum basilicum var. thyrsiflora ist als Thai-Basilikum bekannt, jedoch werden auch Zitronenbasilikum sowie indisches Basilikum so genannt.
Busch- oder Zwergbasilikum ist eine nur 15 cm hohe Zierform.[10]
Das lateinische Art-Epitheton basilicum (griechisch-lateinisch basilicon[11]) geht wie lateinisch basilicus[12] auf das griechische Wort für „königlich“ zurück und deutet an, dass das Basilikum als königliches Gewürz angesehen wurde.[8] Weitere deutsche Bezeichnungen für Basilikum sind Basilienkraut, Königskraut, Josefskraut, Suppenbasil, Braunsilge und Deutscher Pfeffer.[10] Zum auf den griechisch-lateinischen Pflanzennamen Ocimum[13] (für Ocimum basilicum; griechisch ὣκιμμονν) zurückgehenden Gattungsnamen siehe Basilikum (Gattung).
Die Herkunft des Basilikums ist heute nicht mehr feststellbar. Als Herkunftsgebiet wird Nordwest-Indien vermutet. In Vorderindien wurde Basilikum bereits rund 1000 v. Chr. als Gewürz-, Heil- und Zierpflanze kultiviert. Funde in Pyramiden belegen den Anbau in Ägypten bereits im Altertum. Die Bezeichnung des Basilienkraut (siehe dazu auch den Gattungsartikel) ist als Basilicum latinisiert aus dem Griechischen basilicon (später auch basylicon geschrieben) übernommen.[14] In Griechenland gibt es bis heute zahlreiche Volkssagen um das Basilikum und dessen Herkunft. Neben der griechischen wird Basilikum traditionell auch in der italienischen Küche häufig verwendet.
Nach Deutschland dürfte das Basilikum im 12. Jahrhundert n. Chr. gekommen sein.[8]
Der Anbau erfolgt großteils in subtropischen Gebieten, aber auch in den Tropen und gemäßigten Breiten. Basilikum wird im Freiland wie im Gewächshaus angebaut. Es wird als Topf- und Bundware angebaut. Im Freiland benötigt Basilikum lockere, wasserdurchlässige, sich gut erwärmende Böden. Der Boden-pH-Wert liegt optimalerweise zwischen 6,5 und 7,2. Basilikum ist eine wärmebedürftige Pflanze, unter 12 °C findet praktisch kein Wachstum statt, dafür steigt der Pilzbefall stark an. In Deutschland kommt Freilandware zwischen etwa Ende Juni und Anfang Oktober auf den Markt, Gewächshausware das ganze Jahr. Für die Sortierung wie die Verpackung gibt es keine speziellen Vorschriften. Bundware sind häufig 30 bis 40 g schwere, in Folie verpackte Bunde. Im Gewächshaus wird vor allem Topfware angebaut. Die Kultur dauert zwischen 40 Tagen im Sommer und 80 bis 100 Tagen im Winter. Aber auch als Topfpflanze ist es gut haltbar.
Abgeschnittene Triebe, welche in Wasser gestellt werden, bilden nach wenigen Wochen neue Wurzeln aus. Auf diese Weise kann Basilikum auch in Privathaushalten günstig und ohne großen Aufwand vermehrt werden. Basilikum kann ab 12 °C Außentemperatur[15] problemlos im Freien[16] angebaut werden. Bei entsprechendem Licht, wobei im Sommer Halbschatten bevorzugt wird, wächst die Pflanze krautig[17] und ist auch wesentlich beständiger als Basilikum als Topfpflanze im Gebäude. Das im Einzelhandel erhältliche Basilikum ist eine im Treibhaus gezogene Jungpflanze, die sehr dicht und eng in einem stark durchwurzelten Plastiktopf vertrieben wird und nicht als Zimmerpflanze gedacht ist. Dieses Basilikum ist nur für den schnellen Verzehr[18] geeignet und erleidet beim Transport durch unzureichende Lichtverhältnisse, durch wenig Nährstoffe und niedrige Temperaturen eine Schwächung. Daher sollten die Pflanzen vereinzelt und mit ausreichendem Platz[19] für eine intensive Bewurzelung in ein neues Pflanzgefäß umgetopft werden, wo sie erst im Freien ihre Robustheit[20] entwickeln kann. Neben dem Auspflanzen ganzer Pflanzen kann Basilikum auch ausgesät oder durch Bilden von Wurzeln in einem mit Wasser gefüllten Gefäß[21] gezogen werden.
Bedeutendste Virenerkrankung ist das von Blattläusen übertragene Luzernemosaikvirus (Alfalfa mosaic virus (AMV)), das Blattvergilbungen auslöst. Bei den Pilzerkrankungen steht die Blattfleckenkrankheit (ausgelöst durch Septoria-Arten) an erster Stelle, die während Regenperioden auftritt. Daneben ist im Freiland wie im Gewächshaus die Fusarium-Welke (Fusarium oxysporum) von Bedeutung. An tierischen Schädlingen sind solche von Bedeutung, die an den Blättern fressen: Zwergzikaden, Raupen der Ampfereule (Acronycta rumicis), Gemeine Wiesenwanzen (Lygus pratensis) und Schnecken.[8] Geschwächte Pflanzen können unter einem starken Blattlausbefall leiden, welche vor allem die jungen Triebe befallen.
Die frischen wie die getrockneten Blätter werden als Küchengewürz verwendet. Basilikum ist in der südeuropäischen, besonders der italienischen Küche eines der meist verwendeten Gewürze. Beim Trocknen ergeben sich allerdings Verluste des Aromas. Basilikum wird auch in der Fleischkonservenindustrie verwendet. Basilikummazerat und -destillat sind Bestandteil mancher Kräuterliköre. Das ätherische Öl wird in der Kosmetikindustrie für Duftmischungen eingesetzt.[8] Das feine Aroma der Blätter passt hervorragend zu Tomaten. Basilikum ist fast immer Bestandteil des Pestos und unverzichtbar für die traditionelle neapolitanische Pizza.
Aufgequollene Samen (Basil seeds) werden, ähnlich wie Mexikanische Chia, in manchen Modegetränken verwendet.
Seit dem Altertum wird Basilikum in der Heilkunde verwendet. So wurde die Pflanze eingesetzt bei der Therapie von Kopfschmerzen und Tränenfisteln.[22]
Die pharmazeutische Droge wird als Basilici herba (lat.: des Basilikums Kraut) bezeichnet. Basilikum wird in der Volksmedizin, vor allem im mediterranen Raum, bei Appetitlosigkeit (Stomachikum), bei Blähungen und Völlegefühl (Karminativum) und seltener als Diuretikum, Laktagogum und bei Rachen-Entzündungen zum Gurgeln eingesetzt.[3]
Das ätherische Öl besitzt anthelmintische (entwurmende) und antiphlogistische (entzündungshemmende) Eigenschaften und hemmt die Bildung von Magengeschwüren.[3]
Es sind zwar bei Einnahme therapeutischer Dosen keine Nebenwirkungen bekannt, jedoch wird aufgrund des Gehaltes an Estragol eine arzneiliche Anwendung für nicht vertretbar angesehen.[3] Das Bundesinstitut für Risikobewertung stellte 2002 im Tierversuch fest, dass Estragol karzinogene Wirkungen und in In-vitro- und in In-vivo-Untersuchungen genotoxische Effekte zeigen, wobei die Datenlage für eine endgültige wissenschaftliche Bewertung unzureichend ist.[23] Die Kommission E kam zu folgender Beurteilung: Da die Wirksamkeit bei den beanspruchten Anwendungsgebieten nicht belegt ist und aufgrund der Risiken kann eine therapeutische Anwendung nicht vertreten werden. Gegen die Verwendung als Geruchs- und Geschmackskorrigens bis 5 % in Zubereitungen bestehen keine Bedenken.[24]
Das Basilikum (Ocimum basilicum), auch Basilie, Basilienkraut oder Königskraut genannt, ist eine Gewürzpflanze aus der gleichnamigen Gattung Basilikum (Ocimum) in der Familie der Lippenblütler.
Albahaca (karaiñe'ẽ: Albahaca, lasioñe'ẽ: Ocimum basilicum) peteĩ ñana.
Hogue ha hu’ãngue ipotýva oreko mba'épa ojapo omboguapy tembi’u, tyepy yvytúpe guarã, ojoko py’a jere, oporomokamby, hu’úpe guarã, oipe’a ñandehegui mba’e rasy, ombovevúi mba’e andu.
Mba’épepa ndoúi: Naiporãi ho’u hyeguasúva, imemby kambúva, mitã 6 ary mboyve, ipy’a hasýva (gastritis), hyekue aíva, hyéva (hepoti ykúva), epilepsia ha Parkinson oguerekóva.
Hogue ha ha’ÿingue oñemoĩ peteĩ kuimbe’i (cucharadita) renyhẽngue peteĩ tepýpe guarã, oje’u mbohapy térã irundy tepy peteĩ árape ojekaru rire. Okáguio ojepuru ojejohéi hag̃ua mba’asy terã oñemoĩ hag̃ua hi’ári mandyju térã ao potĩre.[1].
Albahaca (karaiñe'ẽ: Albahaca, lasioñe'ẽ: Ocimum basilicum) peteĩ ñana.
Hogue ha hu’ãngue ipotýva oreko mba'épa ojapo omboguapy tembi’u, tyepy yvytúpe guarã, ojoko py’a jere, oporomokamby, hu’úpe guarã, oipe’a ñandehegui mba’e rasy, ombovevúi mba’e andu.
Mba’épepa ndoúi: Naiporãi ho’u hyeguasúva, imemby kambúva, mitã 6 ary mboyve, ipy’a hasýva (gastritis), hyekue aíva, hyéva (hepoti ykúva), epilepsia ha Parkinson oguerekóva.
Hogue ha ha’ÿingue oñemoĩ peteĩ kuimbe’i (cucharadita) renyhẽngue peteĩ tepýpe guarã, oje’u mbohapy térã irundy tepy peteĩ árape ojekaru rire. Okáguio ojepuru ojejohéi hag̃ua mba’asy terã oñemoĩ hag̃ua hi’ári mandyju térã ao potĩre..
Ang balanoy[1] o Ocimum basilicum (Ingles: basil, sweet basil, tulsi) ay isang halamang yerbang kabilang sa pamilya ng mga menta[2] o Lamiaceae na ginagamit sa pagluluto. Kilala rin ito bilang matamis na balanoy.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Halaman ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang balanoy o Ocimum basilicum (Ingles: basil, sweet basil, tulsi) ay isang halamang yerbang kabilang sa pamilya ng mga menta o Lamiaceae na ginagamit sa pagluluto. Kilala rin ito bilang matamis na balanoy.
Lo balicòt o lo baseli (var. baselic), l'aufabrega o l'alfasega (en latin Ocimum basilicum) es una planta annala de la familha Lamiaceae, cultivada coma planta aromatica e condiment. Dintra dins la recepta provençala de la "sopa al písto".
Tekst üüb Öömrang Basiilikum (Ocimum basilicum), of uk Könangkrüüs as en plaantenslach uun det skööl Basiilikum (Ocimum). Hat hää en grat bedüüdang uun köögem an uun a medesiin.
So könst dü Basiilikum kuupe.
Bloosen
Polen
Ruad suurt Opal
Basiilikum (Ocimum basilicum), of uk Könangkrüüs as en plaantenslach uun det skööl Basiilikum (Ocimum). Hat hää en grat bedüüdang uun köögem an uun a medesiin.
Ing Basil (Ocimum basilicum) (mayayagkas /ˈbæzəl/ o /ˈbeɪzəl/), ning Familiang Lamiaceae (mints), metung yang mabayang mababang-daragul a herb. Ing Basil magagamit ya kareng pamaglutu kareng Italian cuisine, ampo kareng Southeast Asian cuisine ning Thailand, Vietnam, Cambodia, ampong Laos. Ing tanaman balamu lalasa yang anise, a atin masikan, mapakla, mayumung bau.
Fresh basil leaves
Basil seeds
Basil plant
Flowering basil stalk
Basil leaves.
Ing Basil (Ocimum basilicum) (mayayagkas /ˈbæzəl/ o /ˈbeɪzəl/), ning Familiang Lamiaceae (mints), metung yang mabayang mababang-daragul a herb. Ing Basil magagamit ya kareng pamaglutu kareng Italian cuisine, ampo kareng Southeast Asian cuisine ning Thailand, Vietnam, Cambodia, ampong Laos. Ing tanaman balamu lalasa yang anise, a atin masikan, mapakla, mayumung bau.
De Basilic, Baselik oder Basilkum ass eng Joresplanz aus der Famill vun de Lamiaceae. Et ass eng aromatesch Planz déi als Gewierzplanz ka geziicht ginn.
Si gehéiert zu de vun de meescht benotzte Gewierzer an der Italieenescher Kichen. Beim Pesto ass de Basilic sou gutt wéi obligatoresch.
Säi wëssenschaftlechen Numm ass Ocimum basilicum
De Basilic, Baselik oder Basilkum ass eng Joresplanz aus der Famill vun de Lamiaceae. Et ass eng aromatesch Planz déi als Gewierzplanz ka geziicht ginn.
Si gehéiert zu de vun de meescht benotzte Gewierzer an der Italieenescher Kichen. Beim Pesto ass de Basilic sou gutt wéi obligatoresch.
Säi wëssenschaftlechen Numm ass Ocimum basilicum
She lus yn-ee eh bassyl (Ocimum basilicum). Ta laue mooar echey ayns bee Iddaalagh, yn Çheer Thai, yn Vietnam, yn Laos as yn Chamboyd. T'eh bleinoil son y chooid smoo, agh ayns çheeraghyn grianchryssagh, foddee eh ve sheer-vio.
T'eh gaase dys 20-60cm er yrjid. Ta ny gish, tepallyn as dy mennick, ny duillagyn echey renneigagh. Ta ny duillagyn echey oohchrooagh, mysh 1.5-5cm er lhiurid as 1-3cm er lheead, gyn renneig er yn ooir. T'ad nyn soie er cass duillag 5-20mm er lhiurid. Ta ny blaaghyn echey bane as claggagh, as ta staimynyn feer liauyrey echey.
She lus yn-ee eh bassyl (Ocimum basilicum). Ta laue mooar echey ayns bee Iddaalagh, yn Çheer Thai, yn Vietnam, yn Laos as yn Chamboyd. T'eh bleinoil son y chooid smoo, agh ayns çheeraghyn grianchryssagh, foddee eh ve sheer-vio.
Li nan fanmi plant Lamiaceæ. Non syantifik li se Ocimum basilicum L.
Bazilikum[1] (Ocimum basilicum) jo wěrcowe zelko (a gójeńska rostlina) ze swójźby gubkatych kwitarjow (Lamiaceae).
Bazilikum jo jadnolětna rostlina, kótaraž dośěgnjo wusokosć wót 20 - 30 cm.
Łopjena su su z krotkim kijaškom. Łopjeno dośěgnjo dłujkosć wót 1,5 - 5 cm a šyrokosć wót 1 - 3 cm.
Bazilikum kwiśo wót junija až do septembra. Kwiśonki su nažołte, běłe abo rožojte.
Mě wótwóźujo se wót grichiskego słowa βασιλικός. Wóznamjenijo tak wjele kaž kralojski.
Bazilikum wužywa se pśedewšym w italskej kuchni. Wěrcuju z bazilikumom pólewanki, salat a juški, łušćinowe płody a tomaty, rybu a měso, twarožk a twarog, galerty, carne korjenje a gromaki.
W farmacije wužywaju se łopjena (Herba Basilici). Wužywaju eteriski wólej łopjenow w aromy terapije.
Bazilikum (Ocimum basilicum) jo wěrcowe zelko (a gójeńska rostlina) ze swójźby gubkatych kwitarjow (Lamiaceae).
Bosiljak (latinski: ocimum basilicum; od grčkog basileus – kraljevski) jest začinska biljka iz porodice usnatica.
Bosiljak je jednogodišnja biljka. Raste grmasto visine od 20 do 60 cm. Cijela biljka ima aromatičan miris. Stabljika, listovi i cvjetne čašice prekriveni su finim dlačicama. Listovi su ovalni, 1,5 do 5 cm dugi i do 3 cm široki. Rubovi lista su glatki. Cvate od juna do septembra. Na 2,5 mm dugoj cvjetnoj dršci naraste petolatičasti cvijet u obliku zvona. Dva nejednaka para prašnika srasli su sa krunom. Plod je 1,5 do 2 mm dug i omotan uvećanom čašicom.
Biljka potiče sa tropskih područja, od Srednje Afrike do Jugoistočne Azije[1] tj. indijskog potkontinenta. Kultivirana je još u starom Egiptu. Predpostavlja se da je sa osvajanjima Aleksandra Velikog došla u Makedoniju i Grčku. Danas je rasprostranjena na širem području Sredozemlja. Najveći izvoznici su Italija, Francuska, Maroko i Egipat. U dijelovima srednje Evrope bosiljak je kultiviran od XII stoljeća. U SAD-u najviše se uzgaja u Kaliforniji. Uzgoj nije jednostavan, jer biljka zahtijeva mnogo svjetla i toplinu. Ako je rasad izložen previsokim ili preniskim temperaturama, suši ili prekomjernom nađubrivanju, jednostavno se sasuši. Da bi se produžilo vrijeme berbe, beru se odrasli listovi, na čijem mjestu narastu novi izdanci. Svjež je aromatičan, dok suhi i kuhani listovi gube na aromi.
Zbog svog slatkastog i prijatnog mirisa jedan je od omiljenijih začina u mnogim profinjenim kuhinjama svijeta, pogotovo u italijanskoj i francusko-maritimnoj kuhinji. Upotrebljava se pri spravljanju povrtnih juha, umaka, tjestenine, pri pripremanju lakših jela od mesa, peradi, ribe i morskih plodova, te kao začin u umacima za salate. Od njega se spravlja i poznati italijanski regionalni specijalitet pesto, umak od zrna pinije i bosiljka, sa maslinovim uljem. Bosiljak upotpunjuje i razne čajeve. Bosiljak djeluje antibakterijski, umirujuće, protiv teškoća probave, grčeva i bolova. Upotrebljava se u liječenju bolesti mokraćovoda, upale crijeva, grčeva, povraćanja, nadimanja, zatvora i migrene. Zbog štetnog estragola koji je sadržan u bosiljkovom ulju, veća ljekovitost se pripisuje indijskom bosiljku.
Bosiljak sadrži u velikom procentu eterična ulja (linalol, estragol ili campher). U listovima ima ugljičnih hidrata, proteina, vitamina A i C i kiselina (oleanol i ursol).
Po krišćanskoj legendi bosiljak je narastao na mjestu Isusovog raspela. Na misama 14. septembra se u bosiljak polaže križ, jer se vjeruje da je kraljevska biljka.
Bosiljak (latinski: ocimum basilicum; od grčkog basileus – kraljevski) jest začinska biljka iz porodice usnatica.
Leḥbaq (Isem usnan: Ocimum basilicum) d talmest n yemɣi seg twacult n lamiaceae 
. Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753.
Leḥbaq (Isem usnan: Ocimum basilicum) d talmest n yemɣi seg twacult n lamiaceae . Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753.
Lu Ocimum basilicum (chiamatu "basilicò" o "basiricò" o "bacilicò" 'n Sicilia) è n'èriva arumàtica, veru usata 'n cucina pi nzapuriri li cibbi e comu ngridienti d'arcuni rizzetti.
Rayhon (Ocimum) — labguldoshlar oilasiga mansub bir yillik oʻtlar, chala va past boʻyli butalar turkumi; manzarali, dorivor va ziravor ekin. 60 (ayrim maʼlumotlarga koʻra, 150) turi tropik va subtropik mintaqalarda usadi. Evgenol rayhon (Ocimum gratissimum) turi Janubiy Afrika, Hindiston, Shri Lanka, Gruziya, RF ning Krasnodar oʻlkasi janubida (oz miqdorda) bir yillik ekin sifatida ekiladi. Issiqsevar, namsevar, yorugʻsevar, qurgʻoqchilikka’ chidamli oʻsimlik. Bargi yirik, tuxumsimon, gullari oq yoki pushti, poya va novdalari ichida boshoqsimon toʻpgulga yigʻilgan. Yashil massasi tarkibida 0,3% efir moyi bor (efir moyining 70%'ni atirupa, oziq-ovqat sanoati va tibbiyotida ishlatiladigan evgenol modsasi tashkil etadi). Urugʻi erta bahorda issiqxona va parniklarga sepiladi, dalaga koʻchat qilib ekiladi. Hosildorligi 40—80 s/ga koʻk massa. Janubiy Osiyodan kelib chiqqan O. basilicum (oddiy rayhon) turi Oʻzbekistonda manzarali, oshkoʻk va ziravor ekin sifatida oʻstiriladi. Boʻyi 25—40 sm, gultojisi 2 labli, may—oktabr oylarida gullab urugʻlaydi, koʻchat qilib ekiladi. Bargining rangi va oʻsimlik shakliga qarab oq rayhon, osh rayhon, sada rayhon, qora rayhon, hoji rayhon kabi xillarga boʻlinadi. Ularning 300 dan ortiq navi bor.[1]
Rayhon (Ocimum) — labguldoshlar oilasiga mansub bir yillik oʻtlar, chala va past boʻyli butalar turkumi; manzarali, dorivor va ziravor ekin. 60 (ayrim maʼlumotlarga koʻra, 150) turi tropik va subtropik mintaqalarda usadi. Evgenol rayhon (Ocimum gratissimum) turi Janubiy Afrika, Hindiston, Shri Lanka, Gruziya, RF ning Krasnodar oʻlkasi janubida (oz miqdorda) bir yillik ekin sifatida ekiladi. Issiqsevar, namsevar, yorugʻsevar, qurgʻoqchilikka’ chidamli oʻsimlik. Bargi yirik, tuxumsimon, gullari oq yoki pushti, poya va novdalari ichida boshoqsimon toʻpgulga yigʻilgan. Yashil massasi tarkibida 0,3% efir moyi bor (efir moyining 70%'ni atirupa, oziq-ovqat sanoati va tibbiyotida ishlatiladigan evgenol modsasi tashkil etadi). Urugʻi erta bahorda issiqxona va parniklarga sepiladi, dalaga koʻchat qilib ekiladi. Hosildorligi 40—80 s/ga koʻk massa. Janubiy Osiyodan kelib chiqqan O. basilicum (oddiy rayhon) turi Oʻzbekistonda manzarali, oshkoʻk va ziravor ekin sifatida oʻstiriladi. Boʻyi 25—40 sm, gultojisi 2 labli, may—oktabr oylarida gullab urugʻlaydi, koʻchat qilib ekiladi. Bargining rangi va oʻsimlik shakliga qarab oq rayhon, osh rayhon, sada rayhon, qora rayhon, hoji rayhon kabi xillarga boʻlinadi. Ularning 300 dan ortiq navi bor.
Rihan, toprihan, merzekew, rihana maran (Ocimum basilicum) riwekek ji famîleya gezika derewîn e. Biharbehnek e û di pêjgeha kurd de herwiha tê bikaranîn. Yeksalane ye, ji hewaya nermayiyê hez dike. Merzekewa gihîştî 20-60 cm bilind dibe. Rengê wê kesk e.
Bêhna wê mêşan direvîne. Him bi xavî, him jî wekî biharatê tê xwarin. Ji ber ku zû tehma xwe winda dike, baştir e mirov berî bi bidawîbûna kelandinê (yan pijandin, biraştinê) tevlî xwarinan bike. Li malan di kulbikan da diçînin. Ku meriv destî xwe rûyê dixe bihînê xweş belav dibe.
Selasih tetuwuhan ingkang duwé kasiat kang apik kanggo awak, kagolong tuwuhan Labiatae [1]. Tuwuhan selasih iku tetuwuhan musiman kang ngepang akèh ning dhuwuré, mambuné wangi batangé soklat segi papat. godhongé tunggal, dhapuré bunder endhog[2]. Wiji selasih kang wis dikum banyu kaya ta endhog kodok, duwé selaput kang bening lan cilik-cilik [3] Ning Italia lan Prancis tuwuhan selasih tau dadi tuwuhan kraton, nanging ning laladan India, selasih dadi tuwuhan kang disucikaké amarga lumrahé dienggo ning upacara keagamaan[3]. Kabèh bagiané tuwuhan iki duwé guna, wijiné uga énak manawa didadekaké ombé-ombenan seger[4].
Jeneng liya selasih antarané:
ocimene, alpa-pipene, 1,8cineole, eucalyptole, linalool, geraniol, limonene, alpha-cinere, methylchavicol, eugenole, eugenol methylether, anethole, methyl cinnamate, 3-hexen-1-ol, 3-octanone, furfural[1]
Saka Farmakologi Cina tuwuhan iki duwé rasa[5]:
Tuwuhan selasih duwé khasiat:
Selasih tetuwuhan ingkang duwé kasiat kang apik kanggo awak, kagolong tuwuhan Labiatae . Tuwuhan selasih iku tetuwuhan musiman kang ngepang akèh ning dhuwuré, mambuné wangi batangé soklat segi papat. godhongé tunggal, dhapuré bunder endhog. Wiji selasih kang wis dikum banyu kaya ta endhog kodok, duwé selaput kang bening lan cilik-cilik Ning Italia lan Prancis tuwuhan selasih tau dadi tuwuhan kraton, nanging ning laladan India, selasih dadi tuwuhan kang disucikaké amarga lumrahé dienggo ning upacara keagamaan. Kabèh bagiané tuwuhan iki duwé guna, wijiné uga énak manawa didadekaké ombé-ombenan seger.
Ko e taʻetaʻe ko e fuʻu ʻakau siʻi ia, tupu ʻi māmani kotoa, ngāueʻaki ʻi he tī pe ʻaonga ʻi he kai. Naʻe ako ia ʻe he kau pālangi, ʻa ia hono hingoa ʻe taha: ʻakau papālangi. Ko hono hingoa fika tolu, ko e sanga māhalo pē ko e sipelahalaʻi ia mei he foʻi lea sauga, ko hono hingoa ʻi he lea fakahaʻamoa. Ko e hingoa mili, ʻoku ngāueʻaki ʻi he kāungafonua ʻe niʻihi, ʻoku ne haʻu mei he mint, ko e hingoa ʻe taha ʻi he lea fakapilitānia.
Ko e taʻetaʻe ko e fuʻu ʻakau siʻi ia, tupu ʻi māmani kotoa, ngāueʻaki ʻi he tī pe ʻaonga ʻi he kai. Naʻe ako ia ʻe he kau pālangi, ʻa ia hono hingoa ʻe taha: ʻakau papālangi. Ko hono hingoa fika tolu, ko e sanga māhalo pē ko e sipelahalaʻi ia mei he foʻi lea sauga, ko hono hingoa ʻi he lea fakahaʻamoa. Ko e hingoa mili, ʻoku ngāueʻaki ʻi he kāungafonua ʻe niʻihi, ʻoku ne haʻu mei he mint, ko e hingoa ʻe taha ʻi he lea fakapilitānia.
'A vasinicòla (Ocimum basilicum) è na pianta annuale attuccante â famiglia d''e Lamiaceae (o Labiate), cultivata comme pianta arommateca ed ausata int cucìna pe fà 'e ccundimme sbariate.
'A varietà DOP d''o vasinicòla genuvese è specialmente segnato pe cunfezzionà 'o caratteristeco pisto, 'o tipico zuco 'e Genova a basa 'e vasinicòla allacciata e avvutata a pignuole, uoglio d'auliva e caso grana (uno d''e simbole d''a cucina taliana), cu 'o quale se ponno cundì sbariate tipe 'e ppaste asciutte, ma pure ttartine e ppizze.
Dint''a Franza è chiammata herbe royale (erva riale) o pistou pure.
'A vasinicòla è cunsiderata a tutte ll'affette una pianta ra 'e pprupietà mericinale e - sicondo quanto sustenuto pure 'a Plinio 'o Viecchio int cierte scritte suje - sarriano ad essa 'a accullà putere afrodisiace.
'A vasinicòla è recenalmente 'e ll'Asie troppicale: pussibbilmente fuje cultivata pe primma dinto all'Iran o dinto l'Innia e arrivaie attravierzo 'o Medio Oriente pe l'Europa, particularmente in Italia e 'o sud d''a Franza attuorno ô XV seculo; po', int' 'o XVII seculo accummenciaie ad éssere cultivato pe Gran Vretagna pure e, cu 'e primme sperizzione spatriarie, pe ll'Amereche.
Ll'etimologgia suja vene ô termine pe lengua grieca βαζιλιχων (basilikon = pianta riale) 'a ca basileus, rre, e - pe llatino - basilicum, riale, pe 'a mpurtanza granne cummerzata a chesta erva.
'A vasinicòla cumune a cultivazione annuale vare dinto autezza r'ê 20 ê 60 cientimetre; ha fuoglie uvale lanzeolate ca ponno arrivà 'e 2-3 cientimetre 'e longhezza. 'O culore d''e fuoglie vare r'ô verde miccio ô verde forte, o puro è viuletta o purpura pe cierte varietà.
'E fuste auzate, frascate, hanno na sezzione quadrata comme tante d''e Lamiaceae, ed hanno 'a renza ad addeventà lignose e fuogliose.
'E sciore, bilabiate, piccerille e janche, hanno 'o labello superiore spartuto int quatto lobe. Songo 'e piccerilla taglia e arrucchiate int luonghe spiche tubbulare, int fórma 'e rappole allungate.
'E ssemmente songo fine, abluonghe e nire.
'E Galle cultivavano 'a vasinicòla a luglio/austo fin'a cché è int sciore. 'E coglitore 'e chesta pianta sacra avevano 'a sottoponerse a tiseche rituale 'e pureficazzione: lavarse 'a mana cu ca se aveva 'a cogliere int ll'acqua 'e tre surgente riverse, revesterse 'e veste pulite, tenerse a luntananza d''e ppersone zuzzuse (ad essempio, 'e ffemmine durante 'o tiempo d''e mmestruazione) e nun ausà ngiegne int metallo pe taglià 'e fuste.
'A vasinicòla era cunsiderato na pianta sacra ppe quanto 'o se reteneva capace 'e guarìì 'e fferute, ncoppe a tutto chelle de archebugio; era quinni nu ngrediente 'e ll'acqua russa vulnerarea.
Lisabetta 'a Messina, aroina d''o Decamerone 'e Boccaccio, seppellette 'a capa 'e ll'amiruso sujo 'int' nu vaso 'e vasinicòla arracquannola cu 'e llacreme suje.
Cierte varietà:
'A vasinicòla abbisuogno 'e nu crimma caudo e soleggiato, mediterraneo o tropecale. Se pô lavurà pure ppe paese temperate, sia dint' vaso ca dint' chiena terra.
Abbisuogno 'e armeno cinche ore 'e nsolazione cutediana; luglio-aùsto è 'o periodo meglio pe 'a coveta d''e fuoglie suje 'a cunservà po' 'int' cungelatore ppe 'e mise successive.
Attenzione: 'a vasinicòla soffre 'o friddo e nun arresiste si 'a temperatura scenne ô 'e sotto 'e 10 °C.
Preferisce nu suolo frisco e ben drenato e na spasa riparata.
Int' 'e mmeniature d''e manascritte d''o Medioevo, 'a vasinicòla è 'a fiura 'e ll'odio.
'A vasinicòla (Ocimum basilicum) è na pianta annuale attuccante â famiglia d''e Lamiaceae (o Labiate), cultivata comme pianta arommateca ed ausata int cucìna pe fà 'e ccundimme sbariate.
'A varietà DOP d''o vasinicòla genuvese è specialmente segnato pe cunfezzionà 'o caratteristeco pisto, 'o tipico zuco 'e Genova a basa 'e vasinicòla allacciata e avvutata a pignuole, uoglio d'auliva e caso grana (uno d''e simbole d''a cucina taliana), cu 'o quale se ponno cundì sbariate tipe 'e ppaste asciutte, ma pure ttartine e ppizze.
Dint''a Franza è chiammata herbe royale (erva riale) o pistou pure.
'A vasinicòla è cunsiderata a tutte ll'affette una pianta ra 'e pprupietà mericinale e - sicondo quanto sustenuto pure 'a Plinio 'o Viecchio int cierte scritte suje - sarriano ad essa 'a accullà putere afrodisiace.
Ο βασιλικός είναι ετήσιο[Σημ. 1] αρωματικό, ποώδες φυτό, η κοινή ονομασία για το μαγειρικό βότανο Ώκιμον το βασιλικόν της οικογένειας των Χειλανθών Λαμιίδων (δυόσμων) και της τάξης των Σωληνανθών. Σε ορισμένες Αγγλόφωνες χώρες, είναι γνωστός και ως «Βότανο του Αγίου Ιωσήφ».
Ο βασιλικός, πιθανώς να κατάγεται από την Ινδία,[1] ίσως και το Ιράν και να έχει καλλιεργηθεί εκεί, για περισσότερα από 5.000 χρόνια.[2] Ήταν διεξοδικά εξοικειωμένος στους Έλληνες συγγραφείς Θεόφραστο[3] και Διοσκουρίδη. Πρόκειται για ένα μισό-σκληραγωγημένο ετήσιο φυτό πιο γνωστό ως μαγειρικό βότανο, χαρακτηρισμένο κυρίως στην Ιταλική κουζίνα το οποίο επίσης παίζει σημαντικό ρόλο στις κουζίνες της Νοτιοανατολικής Ασίας της Ινδονησίας, Ταϊλάνδης, Μαλαισίας, Βιετνάμ, Καμπότζης, Λάος και της Ταϊβάν. Αναλόγως με το είδος και την ποικιλία, τα φύλλα μπορούν να γευτούν κάπως όπως το γλυκάνισο, με έντονη, πικάντικη συχνά γλυκιά μυρωδιά.
Υπάρχουν πολλές ποικιλίες των Ocimum basilicum καθώς και διάφορα συναφή είδη ή είδη υβρίδια, τα οποία επίσης ονομάζονται βασιλικός. Ο τύπος ο οποίος χρησιμοποιείται στα Ιταλικά φαγητά, συνήθως, ονομάζεται γλυκός βασιλικός, σε αντίθεση με τον βασιλικό της Ταϊλάνδης (O. basilicum ποικ. thyrsiflora), τον βασιλικό λεμόνι (lemon basil - O. X citriodorum) και τον ιερό βασιλικό (holy basil - Ocimum tenuiflorum), οι οποίοι χρησιμοποιούνται στην Ασία. Ενώ οι πιο διαδεδομένες ποικιλίες του βασιλικού αντιμετωπίζονται ως μονοετή (annual), κάποιοι, σε ζεστά τροπικά κλίματα, είναι πολυετή (perennial),[Σημ. 2] συμπεριλαμβανομένου του «ιερού βασιλικού» («holy basil») και μια ποικιλία γνωστή ως «Αφρικανικός μπλε βασιλικός» («African Blue»).
Η λέξη «βασιλικός» προέρχεται από την ελληνική λέξη «βασιλεύς», που σημαίνει «βασιλιάς»,[5] και που εδώ εννοείται ο Ιησούς Χριστός, καθώς έχει συνδεθεί με την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού (Ὕψωσις τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ),[6] τιμώντας την εύρεση του Τιμίου Σταυρού από την Αγία Ελένη, μητέρα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Α΄.[7] Σύμφωνα με τον θρύλο, η ονομασία του αποδόθηκε, όταν το φυτό φύτρωσε στο χαμένο τάφο του Ιησού και η έντονη μυρωδιά του, έγινε η αφορμή να ανακαλυφθεί. Καθώς, φύτρωσε στο σημείο, όπου ο Μέγας Κωνσταντίνος και η μητέρα του Αγία Ελένη, ανακάλυψαν τον Τίμιο Σταυρό.
Ο βοτανολόγος John Gerard, επισήμανε ότι όσοι έχουν τσιμπηθεί από σκορπιό, να μην αισθάνονται πόνο, αν έτρωγαν βασιλικό[8] και ο Nicholas Culpeper, σημείωσε για τον βασιλικό, ότι ήταν «ένα βότανο του Άρη και κάτω από το Σκορπιό, και ως εκ τούτου ονομάζεται Basilicon» ("an herb of Mars and under the Scorpion, and therefore called Basilicon"),[9] σχετίζοντάς τον με τον βασιλίσκο. Το Oxford English Dictionary αναφέρει εικασίες, ότι ο βασιλικός μπορεί να έχει χρησιμοποιηθεί σε «κάποια βασιλική αλοιφή, μπάνιο ή ιατρική». Ο βασιλικός, εξακολουθεί να θεωρείται από πολλούς συγγραφείς μαγειρικής, ως ο «βασιλιάς των βοτάνων».[10]
Οι περισσότερες εμπορικά διαθέσιμες ποικιλίες βασιλικού, είναι του γλυκού βασιλικού. Υπάρχουν πάνω από 160 κατονομασμένες ποικιλίες, διαθέσιμες, με καινούργιες να εμφανίζονται κάθε χρόνο. Υπάρχουν επίσης μια σειρά από είδη που πωλούνται. Εδώ, είναι μερικοί βασιλικοί, που συνήθως πωλούνται στις ΗΠΑ.[2]
Τις περισσότερες φορές, ο βασιλικός, χρησιμοποιείται φρέσκος στις μαγειρεμένες συνταγές. Γενικά, προστίθεται την τελευταία στιγμή, καθώς το μαγείρεμα, καταστρέφει ταχέως τη γεύση του. Το φρέσκο βότανο, μπορεί να διατηρηθεί για ένα μικρό χρονικό διάστημα, σε πλαστικές σακούλες στο ψυγείο ή για μεγαλύτερη χρονική περίοδο, στην κατάψυξη, αφού ζεματιστεί γρήγορα σε βραστό νερό. Το αποξηραμένο βότανο, χάνει επίσης το μεγαλύτερο μέρος της γεύσης του και αυτό το λίγο εναπομείναν άρωμα, έχει πολύ διαφορετική γεύση, με ένα αδύναμο άρωμα κουμαρίνης, παρόμοιο με αυτό του σανού.
Στη μαγειρική χρησιμοποιούνται κυρίως αποξηραμένα φύλλα της πλατύφυλλης ποικιλίας, το άρωμα των οποίων μοιάζει λίγο με αυτό του γλυκάνισου. Αρωματίζει διάφορα ψητά, σαλάτες, βραστά, κοκκινιστά, σούπες κλπ. ενώ ταιριάζει πολύ σε σάλτσες που έχουν ως βάση τη φρέσκια ντομάτα (π.χ. ιδίως κατά το καλοκαίρι, μια σαλάτα ντομάτας μαζί με φρεσκοκομμένα φύλλα βασιλικού, είναι μια ξεχωριστή γευστική εμπειρία). Στην Ιταλική κουζίνα, η σάλτσα ζυμαρικών πέστο (pesto), μια πράσινη Ιταλική σάλτσα ελαίου και βοτάνου, έχει για βάση της το βασιλικό.
Οι πιο συχνά χρησιμοποιούμενες ποικιλίες βασιλικού της Μεσογείου είναι οι:"Genovese", "Purple Ruffles", "Mammoth", "Cinnamon", "Lemon", "Globe" και η "African Blue". Οι Κινέζοι επίσης, χρησιμοποιούν νωπούς ή αποξεραμένους βασιλικούς, σε σούπες και άλλες τροφές. Στην Ταϊβάν, οι άνθρωποι προσθέτουν νωπά φύλλα βασιλικού στις παχιές σούπες (Παραδοσιακά Κινεζικά: 羹湯· πινγίν: gēngtāng). Τρώνε επίσης, τηγανητό κοτόπουλο με βαθιά τηγανισμένα φύλλα βασιλικού. Ο βασιλικός, (συνηθέστερα ο Ταϊλανδέζικος βασιλικός), συνήθως εμβρέχεται σε γάλα ή κρέμα, ώστε να δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα γεύση στα παγωτά ή τις σοκολάτες (όπως τις τρούφες). Τα φύλλα, δεν είναι το μόνο τμήμα του βασιλικού, που χρησιμοποιούνται σε εφαρμογές της μαγειρικής, οι ανθοφόροι οφθαλμοί (μπουμπούκια), έχουν μια πιο λεπτή γεύση και είναι βρώσιμοι.
Ο βασιλικός της Ταϊλάνδης, είναι επίσης καρύκευμα στη Βιετναμέζικη σούπα μανέστρα (noodle soup), phở.
Οι σπόροι των διαφόρων ποικιλιών του βασιλικού, όταν εμποτιστούν στο νερό, γίνονται ζελατινώδεις και χρησιμοποιούνται σε Ασιατικά ποτά και επιδόρπια, όπως το faluda,[Σημ. 3] σερμπέτι (sherbet)[Σημ. 4] ή hột é.
Χρησιμοποιείται ως αντισπασμωδικό, ορεκτικό, άφυσο (διαλύων τα αέρια), έκκριση γάλακτος και στομαχικό.[14] Είναι επίσης πολύ χρήσιμο για την ανακούφιση από τις κράμπες στο στομάχι, γαστρική καταρροή, εμετό, εντερική καταρροή, δυσκοιλιότητα, εντερίτιδα.[14] Ως αντισπασμωδικό, ορισμένες φορές έχει χρησιμοποιηθεί για τον κοκκύτη. Συνιστάται επίσης για τον πονοκέφαλο.[14] Γενικά, η χρησιμότητα του βασιλικού, σχετίζεται με το στομάχι και τα συγγενεύοντα σε αυτό όργανα.[14]
Στην Ελλάδα είναι από τα πιο κοινά οικιακά φυτά. Χρησιμοποιείται στη λαϊκή φαρμακευτική ως βότανο, καθώς πιστεύεται πως είναι καλό διουρητικό, καταπραΰνει το στομαχόπονο και το πονοκέφαλο, ενώ στην αρχαιότητα, τον χρησιμοποιούσαν ως επίθεμα, μετά από δάγκωμα εντόμου, σκορπιού ή και φιδιού.
Ο βασιλικός, χρησιμοποιείται για τις θεραπευτικές του ιδιότητες στην Αγιουρβέντα, το παραδοσιακό φαρμακευτικό σύστημα της Ινδίας και την ιατρική Σίντα, ένα παραδοσιακό σύστημα ιατρικής των Ταμίλ.
Με την ονομασία «βασιλικός», είναι γνωστά και άλλα είδη που βρίσκονται σε τροπικές περιοχές. Είναι θάμνοι μικρού ύψους και καλλιεργούνται και ως καλλωπιστικοί. Ένα από τα είδη αυτά, έχει την ονομασία φυτό του πυρετού και στις περιοχές της Δυτικής Αφρικής χρησιμοποιείται ως αντιπυρετικό.
Αρκετοί άλλοι βασιλικοί, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων άλλων ειδών Ώκιμον (Ocimum), αναπτύσσονται σε πολλές περιοχές της Ασίας. Οι περισσότεροι από τους Ασιατικούς βασιλικούς, έχουν μια γεύση σαν του γαρίφαλου και που σε γενικές γραμμές, είναι ισχυρότεροι από ό,τι οι βασιλικοί της Μεσογείου. Ο πιο ξεχωριστός είναι ο ιερός βασιλικός ή τουλσί (tulsi), ένα εκτιμώμενο γηγενείς φυτό στην Ινδία και το Νεπάλ. Στην Κίνα, η τοπική ποικιλία ονομάζεται (Παραδοσιακά Κινεζικά: 九層塔· πινγίν: jiǔ céng tǎ· κυριολεκτικά: «παγόδα εννέα επιπέδων» ["nine-level pagoda"]), ενώ, οι εισαγόμενες ποικιλίες ονομάζονται (Παραδοσιακά Κινεζικά: 羅勒· πινγίν: luó lè) ή (Παραδοσιακά Κινεζικά: 巴西里· πινγίν: bā xī lǐ), παρόλο που το 巴西里, συνήθως αναφέρεται σε ένα διαφορετικό φυτό, τον μαϊντανό.
Ο βασιλικός λεμόνι (lemon basil), έχει μια έντονη μυρωδιά λεμονιού και γεύση πολύ διαφορετική από εκείνη των άλλων ποικιλιών, επειδή περιέχει μια χημική ουσία που ονομάζεται κιτράλη (citral). Χρησιμοποιείται ευρέως στην Ινδονησία, όπου ονομάζεται kemangi και προσφέρεται ωμός, μαζί με ωμό λάχανο, πράσινα φασολάκια, αγγούρι και ως συνοδευτικό τηγανιτού ψαριού ή πάπιας. Όταν διασπαστούν τα άνθη του, γίνονται ένα πικάντικο άρτυμα σαλάτας.
Οι ποικίλοι βασιλικοί, έχουν τόσο ξεχωριστές ευωδίες, επειδή το βότανο έχει μια σειρά από διαφορετικά αιθέρια έλαια, τα οποία έρχονται από κοινού σε διαφορετικές αναλογίες, για τις διάφορες ράτσες. Η ισχυρή σαν-γαρίφαλο μυρωδιά του γλυκού βασιλικού, εξάγεται από την ευγενόλη, το ίδιο χημικό συστατικό όπως και το πραγματικό γαρίφαλο.[15] Η ευωδία κίτρου του βασιλικού λεμόνι και βασιλικού μοσχολέμονο, αντανακλούν το υψηλότερο ποσοστό τους στη κιτράλη, το οποίο προκαλεί αυτό το φαινόμενο σε αρκετά φυτά, συμπεριλαμβανομένου του μελισσόχορτου και του λιμονένιου, το οποίο δίνει στην πραγματική φλούδα του λεμονιού, το άρωμά του. Ο Αφρικανικός μπλε βασιλικός (African blue basil), έχει μια ισχυρή μυρωδιά καμφοράς, διότι περιέχει καμφορά και καμφένιο σε υψηλότερες αναλογίες. Ο βασιλικός γλυκόριζα περιέχει ανηθόλη, την ίδια χημική ουσία που κάνει το γλυκάνισο μυρίζει όπως η γλυκόριζα και στην πραγματικότητα μερικές φορές ονομάζεται «βασιλικός γλυκάνισο».
Άλλες χημικές ουσίες, οι οποίες βοηθούν να παραχθούν οι διακριτικές ευωδίες από πολλούς βασιλικούς, ανάλογα με το ποσοστό τους σε κάθε συγκεκριμένη ράτσα, περιλαμβάνουν:
Με βάση την χημική περιεκτικότητα, οι βασιλικοί μπορούν να χωριστούν σε τέσσερις ομάδες:
Οι περισσότεροι μαγειρικοί και διακοσμητικοί βασιλικοί, είναι ποικιλίες του είδους Ocimum basilicum, αλλά και άλλα είδη καλλιεργούνται επίσης και υπάρχουν πολλά υβρίδια μεταξύ των ειδών. Παραδοσιακά, ένα πράσινο φυτό, μερικές ποικιλίες, όπως το «Purple Delight» έχουν φύλλα που εμφανίζονται μωβ.[24]
Ο βασιλικός, αναπτύσσεται σε ύψος μεταξύ 30-130 εκ. (12-51 ίντσες), με αντικριστά, ανοιχτό-πράσινα, μεταξένια φύλλα μήκους 3-11 εκ (1,2 έως 4,3 ίντσες) και πλάτος 1-6 εκ. (0,39 έως 2,36 ίντσες). Τα άνθη είναι μικρά, λευκού χρώματος και τοποθετημένα σε μια τερματική ακίδα (spike).[Σημ. 5] Ασυνήθιστο μεταξύ των Χειλανθών (Lamiaceae), οι τέσσερις στήμονες και το ύπερο[Σημ. 6] δεν ωθούνται κάτω από το άνω χείλος της στεφάνης (corolla),[Σημ. 7] αλλά κείται πάνω από το κατώτερο χείλος. Μετά την εντομόφιλη επικονίαση, η στεφάνη αποκολλάται και τέσσερα στρογγυλά αχαίνια (achenes)[Σημ. 8] αναπτύσσονται στο εσωτερικό του διπλόχειλου κάλυκα (bilabiate calyx).[Σημ. 9]
Ο βασιλικός είναι πολύ ευαίσθητος στο κρύο, με την καλύτερη ανάπτυξη σε θερμές και ξηρές συνθήκες. Συμπεριφέρεται ως ετήσιο, εάν υπάρχει οποιαδήποτε πιθανότητα παγετού. Στη Βόρεια Ευρώπη, τον Καναδά, τις βόρειες πολιτείες των ΗΠΑ και το Νότιο Νησί της Νέας Ζηλανδίας, θα μεγαλώσει καλύτερα αν σπαρεί κάτω από γυαλί σε ένα τσουκάλι τύρφης, κατόπιν μεταφυτεύεται στα τέλη της άνοιξης / αρχές του καλοκαιριού (όταν υπάρχει ελάχιστη πιθανότητα παγετού).[25] Επιπλέον, μπορεί να σπαρθεί στο έδαφος, άπαξ και έχει παρέλθει η πιθανότητα παγετού. Διάγει καλύτερα, σε καλά στραγγισμένα ηλιόλουστα σημεία.
Παρά το γεγονός, ότι ο βασιλικός αναπτύσσεται καλύτερα σε εξωτερικούς χώρους, μπορεί να καλλιεργηθεί σε εσωτερικούς χώρους σε ένα τσουκάλι και όπως και τα περισσότερα βότανα, θα αναπτυχθεί καλύτερα, σε ένα περβάζι παραθύρου με ισημερινό προσανατολισμό. Θα πρέπει να φυλάσσεται μακριά από δυνατά κρύα ρεύματα και αναπτύσσεται καλύτερα στο έντονο ηλιακό φως, ως εκ τούτου, ένα θερμοκήπιο ή σειρά κάλυμμα (row cover), είναι ιδανικό εάν είναι διαθέσιμο. Μπορεί ωστόσο, να αναπτυχθεί ακόμη και σε ένα υπόγειο, κάτω από λάμπες φθορισμού.
Αν τα φύλλα του μαραθούν από την έλλειψη νερού, θα ανακάμψει, αν ποτιστεί καλά και τοποθετηθεί σε ευήλια τοποθεσία. Τα κίτρινα φύλλα στο κάτω μέρος του φυτού, είναι μια ένδειξη ότι το φυτό έχει αγχωθεί· συνήθως, αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται λιγότερο νερό ή λιγότερο ή περισσότερο λίπασμα.
Σε πιο ηλιόλουστα κλίματα, όπως της Νότιας Ευρώπης, των νοτίων πολιτειών των ΗΠΑ, του Βόρειου Νησιού της Νέας Ζηλανδίας και στην Αυστραλία, ο βασιλικός θα ευδοκιμήσει, αν φυτευτεί έξω. Ευημερεί επίσης κατά το καλοκαίρι, στις κεντρικές και βόρειες Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά μαραίνεται, όταν οι θερμοκρασίες φτάσουν στο σημείο πήξης. Θα ξανά αναπτυχθεί το επόμενο έτος, αν του επιτραπεί να κάνει σπόρο. Θα χρειαστεί τακτικό πότισμα, αλλά δεν χρειάζεται τόση πολλή προσοχή, όπως απαιτείται στα άλλα κλίματα.
Ο βασιλικός μπορεί επίσης να μεταδοθεί πολύ αξιόπιστα, από μοσχεύματα με τα στελέχη των κοντών μοσχευμάτων να αναστέλλονται για δύο εβδομάδες ή περισσότερο, έως ότου το νερό να αναπτύξει τις ρίζες.
Άπαξ και το στέλεχος παραγάγει άνθη, η παραγωγή φυλλώματος σταματά στο συγκεκριμένο στέλεχος, το στέλεχος γίνεται ξυλώδες και μειώνεται η παραγωγή του αιθέριου ελαίου. Για να αποφευχθεί αυτό, ένας καλλιεργητής βασιλικού, μπορεί να αφαιρέσει όσους μίσχους λουλουδιών, πριν αυτοί ωριμάσουν πλήρως. Επειδή μόνο το ανθισμένο στέλεχος επηρεάζεται έτσι, μερικά στελέχη μπορούν να αφαιρεθούν για την παραγωγή φύλλων, ενώ άλλα αφήνονται να ανθίσουν για διακόσμηση ή για σπόρους.
Μόλις το φυτό έχει τη δυνατότητα να ανθήσει, τότε μπορεί να παράγει λοβούς σπόρων οι οποίοι περιέχουν μικρά μαύρα κουκούτσια, τα οποία μπορούν να αποθηκευτούν και να φυτευτούν το επόμενο έτος. Το μάζεμα των φύλλων από το φυτό, βοηθά στην προώθηση της ανάπτυξης, κυρίως, γιατί το φυτό αντιδρά μετατρέποντας τα ζεύγη των φυλλαδίων, δίπλα από τα κορυφαία φύλλα, σε νέους μίσχους.
Σε διπλές τυφλές γευστικές δοκιμές, έχει βρεθεί, ότι ο βασιλικός δεν επηρεάζει σημαντικά τη γεύση της τομάτας, όταν φυτεύεται δίπλα σε αυτές.[26]
Ο βασιλικός υποφέρει από διάφορα παθογόνα φυτών που μπορούν να καταστρέψουν την καλλιέργεια και να μειώσουν την απόδοση. Η Φουζαρίωση (Fusarium wilt), είναι μια χώματο-μυκητιασική νόσος που θα σκοτώσει γρήγορα τα νεότερα φυτά του βασιλικού. Τα σπορόφυτα μπορούν επίσης να θανατωθούν από το Pythium ριζοκτονία (damping off).[Σημ. 10]
Μια κοινή νόσος φυλλώματος του βασιλικού, είναι η γκρι μούχλα (gray mold), η οποία προκαλείται από τον Botrytis cinerea· μπορεί επίσης να προκαλέσει λοιμώξεις μετά τη συγκομιδή και είναι ικανή να σκοτώσει το σύνολο του φυτού. Η ασθένεια black spot, μπορεί επίσης να φανεί στο φύλλωμα του βασιλικού και προκαλείται από τον μύκητα του γένους Colletotrichum.
Πιο πρόσφατα, ο περονόσπορος (downy mildew) του βασιλικού, ο οποίος προκαλείται από τον Peronospora belbahrii, είναι ένα τεράστιο πρόβλημα, τόσο για εμπορικούς παραγωγούς όσο και για τους οικιακούς καλλιεργητές. Η ασθένεια, αναφέρθηκε για πρώτη φορά στην Ιταλία το 2004,[27] καθώς επίσης και στις ΗΠΑ το 2007 και 2008[28][29] αυξάνεται δε σταθερά στην επικράτηση, τη διανομή και την οικονομική σημασία από τότε.
Πρόσφατα, έχουν υπάρξει πολλές έρευνες σχετικά με τα οφέλη στην υγεία, που απορρέουν από τα αιθέρια έλαια, που βρέθηκαν στον βασιλικό. In vitro επιστημονικές μελέτες, απέδειξαν ότι οι ενώσεις στο αιθέριο έλαιο του βασιλικού έχουν ισχυρές αντιοξειδωτικές, αντιιικές και αντιμικροβιακές ιδιότητες και δυνητικές για χρήση στην αντιμετώπιση του καρκίνου.[30][31][32][33] Επιπλέον, ο βασιλικός έχει αποδειχθεί ότι μειώνει την ύπαρξη συσσωμάτωσης αιμοπεταλίων και πειραματικών θρόμβων στα ποντίκια.[34] Παραδοσιακά, χρησιμοποιείται στην Ινδία, ως συμπληρωματική θεραπεία κατά του άγχους, του άσθματος και του διαβήτη.[35]
Ο βασιλικός, καθώς και άλλα αρωματικά φυτά, όπως το μάραθο και το εστραγκόν, περιέχει εστραγόλη, ένα γνωστό καρκινογόνο και τερατογόνο, σε αρουραίους και ποντίκια. Ενώ οι επιπτώσεις στον άνθρωπο είναι επί του παρόντος άνευ μελέτης, η παρέκταση, χρησιμοποιώντας το σωματικό βάρος από τα πειράματα τρωκτικών, υποδηλώνει ότι 100–1000 φορές την κανονική αναμενόμενη έκθεση, ακόμα πιθανώς παράγει έναν ελάχιστο κίνδυνο καρκίνου.[36]
Υπάρχουν πολλά τελετουργικά και δοξασίες που σχετίζονται με τον βασιλικό. Ορισμένες φορές, οι Γάλλοι, αποκαλούν τον βασιλικό "l'herbe royale" ("royal herb" = "βασιλικό βότανο"),[37] ενώ στα Ουαλικά έχει τη συνώνυμη ονομασία "brenhinllys".[38][39] Η Εβραϊκή λαϊκή παράδοση, προτείνει ότι προσθέτει δύναμη, κατά τη νηστεία.[40] Στην Πορτογαλία, ο βασιλικός θάμνος νάνος, παραδοσιακά παρουσιάζεται στην αγαπημένη, εντός σε μιας γλάστρας, μαζί με ένα ποίημα και ένα pom-pom,[Σημ. 11] κατά τις θρησκευτικές εορτές του Αγίου Ιωάννη και του Αγίου Αντωνίου. Ωστόσο στην Αρχαία Ελλάδα, ο βασιλικός αντιπροσώπευε το μίσος και η Ευρωπαϊκή παράδοση ορισμένες φορές, ισχυρίζεται ότι ο βασιλικός είναι σύμβολο του Σατανά.[41] Ο Αφρικανικός θρύλος ισχυρίζεται, ότι ο βασιλικός προστατεύει από τους σκορπιούς, ενώ ο Άγγλος βοτανολόγος Culpeper, επικαλείται ένα «Hilarius, ένας Γάλλος γιατρός» ("Hilarius, a French physician") καθώς η κοινή γνώση βεβαιώνει, ότι μυρίζοντας πάρα πολύ βασιλικό, θα αναπαράγονται σκορπιοί στον εγκέφαλο.
Ο ιερός βασιλικός, ο οποίος επίσης ονομάζεται τουλσί (tulsi), χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης στον Ινδουισμό. Πιστεύεται ότι το βότανο βρέθηκε να αναπτύσσεται στον πρωτότυπο σταυρό του Χριστού, όταν ανακαλύφθηκε από την Αυτοκράτειρα Ελένη και ως εκ τούτου, ο βασιλικός έχει θρησκευτική σημασία στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, όπου χρησιμοποιείται για το ράντισμα του αγιασμού.[42] Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες της Βουλγαρίας, της Σερβίας, της πΓΔΜ και της Ρουμανίας χρησιμοποιούν βασιλικό (Βουλγαρικά και σλαβομακεδονικά: босилек· Ρουμανικά: busuioc, Σερβικά: босиљак), για την προετοιμασία του αγιασμού και συνήθως τοποθετούνται γλάστρες από βασιλικό, κάτω από την Αγία Τράπεζα των εκκλησιών.[43]
Στην Ευρώπη, ο βασιλικός τοποθετείται στα χέρια των νεκρών, ώστε να διασφαλιστεί ένα ασφαλές ταξίδι.[44] Στην Ινδία, το τοποθετούν στο στόμα του θανόντος, ώστε να εξασφαλίσει ότι θα φτάσουν τον Θεό.[45] Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι και οι αρχαίοι Έλληνες, πίστευαν ότι θα ανοίξουν οι πύλες του ουρανού, στο άτομο που τις περνά.[46]
Στο «Δεκαήμερον» («Decameron»)[Σημ. 12] του Βοκάκιου, στην αξέχαστη νοσηρή ιστορία (νουβέλα V), λέει για την Lisabetta, της οποίας τα αδέρφια φόνευσαν τον εραστή της. Παρουσιάζεται στο όνειρό της και της δείχνει πού είναι θαμμένος. Εκείνη ξεθάβει κρυφά την κεφαλή του και την τοποθετεί μέσα σε μια γλάστρα με βασιλικό, όπου τον ποτίζει καθημερινά, με τα δάκρυα της. Τη γλάστρα της, την απομάκρυναν τα αδέλφια της και λίγο καιρό μετά πεθαίνει από τη θλίψη της. Η ιστορία του Βοκάκιου είναι η πηγή του ποιήματος "Isabella or The Pot of Basil" του Τζον Κητς – το οποίο με τη σειρά του ενέπνευσε τους πίνακες «Isabella» (του Millais) και «Isabella and the Pot of Basil» (του William Holman Hunt). Μια παρόμοια ιστορία, λέγεται και για την Rosalind, βασίλισσα των Λομβαρδών.
Σε ορισμένες κεντρικές περιοχές του Μεξικού, ο βασιλικός χρησιμοποιείται για να προσελκύσει την τύχη, κρεμώντας ένα μάτσο του φυτού στην πόρτα ή το παράθυρο του καταστήματος. Η ανάπτυξη του φυτού, αντικατοπτρίζει τον πλούτο της επιχείρησης, δείχνοντας πόσο, ο ευσυνείδητος ιδιοκτήτης, φροντίζει για το κατάστημά του και το βότανό του.
Ο βασιλικός έχει σημαντικό ρόλο στην Ελληνική λαϊκή και θρησκευτική παράδοση.
Στα Θεοφάνεια, ο ιερέας ραίνει τους πιστούς με αγιασμό, βουτώντας ένα κλαδί βασιλικό μέσα στο άγιασμα. Στη γιορτή της Υψώσεως του Τίμιου Σταυρού στις 14 Σεπτεμβρίου, στις εκκλησίες, μοιράζεται βασιλικός.
Μια μελέτη του αιθέριου ελαίου έδειξε αντιμυκητιακές και έντομο-απωθητικές ιδιότητες.[47] Μια παρόμοια μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2009, επιβεβαίωσε ότι εκχυλίσματα από το φυτό είναι πολύ τοξικά για τα κουνούπια.[48] Ωστόσο, το φυτό δεν είναι τοξικό σε αρουραίους.[12] Λίγες πληροφορίες είναι διαθέσιμες, για πιθανή τοξικότητα στον άνθρωπο.
Ανθισμένο στέλεχος και φύλλα βασιλικού.
Φύλλα Γαλλικού βασιλικού.
Ώκιμον το βασιλικόν (Ocimum basilicum).
Γλυκός βασιλικός.
Ο βασιλικός είναι ετήσιο αρωματικό, ποώδες φυτό, η κοινή ονομασία για το μαγειρικό βότανο Ώκιμον το βασιλικόν της οικογένειας των Χειλανθών Λαμιίδων (δυόσμων) και της τάξης των Σωληνανθών. Σε ορισμένες Αγγλόφωνες χώρες, είναι γνωστός και ως «Βότανο του Αγίου Ιωσήφ».
Ο βασιλικός, πιθανώς να κατάγεται από την Ινδία, ίσως και το Ιράν και να έχει καλλιεργηθεί εκεί, για περισσότερα από 5.000 χρόνια. Ήταν διεξοδικά εξοικειωμένος στους Έλληνες συγγραφείς Θεόφραστο και Διοσκουρίδη. Πρόκειται για ένα μισό-σκληραγωγημένο ετήσιο φυτό πιο γνωστό ως μαγειρικό βότανο, χαρακτηρισμένο κυρίως στην Ιταλική κουζίνα το οποίο επίσης παίζει σημαντικό ρόλο στις κουζίνες της Νοτιοανατολικής Ασίας της Ινδονησίας, Ταϊλάνδης, Μαλαισίας, Βιετνάμ, Καμπότζης, Λάος και της Ταϊβάν. Αναλόγως με το είδος και την ποικιλία, τα φύλλα μπορούν να γευτούν κάπως όπως το γλυκάνισο, με έντονη, πικάντικη συχνά γλυκιά μυρωδιά.
Υπάρχουν πολλές ποικιλίες των Ocimum basilicum καθώς και διάφορα συναφή είδη ή είδη υβρίδια, τα οποία επίσης ονομάζονται βασιλικός. Ο τύπος ο οποίος χρησιμοποιείται στα Ιταλικά φαγητά, συνήθως, ονομάζεται γλυκός βασιλικός, σε αντίθεση με τον βασιλικό της Ταϊλάνδης (O. basilicum ποικ. thyrsiflora), τον βασιλικό λεμόνι (lemon basil - O. X citriodorum) και τον ιερό βασιλικό (holy basil - Ocimum tenuiflorum), οι οποίοι χρησιμοποιούνται στην Ασία. Ενώ οι πιο διαδεδομένες ποικιλίες του βασιλικού αντιμετωπίζονται ως μονοετή (annual), κάποιοι, σε ζεστά τροπικά κλίματα, είναι πολυετή (perennial), συμπεριλαμβανομένου του «ιερού βασιλικού» («holy basil») και μια ποικιλία γνωστή ως «Αφρικανικός μπλε βασιλικός» («African Blue»).
Базылік (па-лацінску: Ocimum) — кветкавая расьліна сямейства ясноткавых.
Пашыраны пераважна ў тропіках і субтропіках. У Беларусі як вострапрыпраўную расьліну вырошчваюць базылік камфарны (Ocimum basilicum). Менавіта апошні, назва якога паходзіць ад грэцкага basilikos (каралеўскі), праз ўжываньне яго як прыправы (у вузкакулінарным сэнсе — спэцыі) стаў вядомы пад назвай базыліку.
Радзіма базыліку, праўдападобна, Іран. Дзякуючы лекавым якасьцям яшчэ ў старажытнасьці базыліку прыпісвалася чарадзейная моц. У індуізьме базылік лічыўся ўлюбёнай расьлінай Вішну. Базылік знойдзены пры раскопках эгіпецкіх пірамідаў. Мяркуецца, што ў Эўропу базылік трапіў у 4 стагодзьдзі да н.э. разам з жаўнерамі Аляксандра Македонскага, якія вярталіся з паходу ў Азію. Ад таго часу базылік пашырыўся ў Міжземнамор'і. Рымляне выкарыстоўвалі базылік пераважна як лекавую расьліну, паступова адкрываючы яго вартасьці прыправы. У ВКЛ базылік патрапіў, верагодна, у 16 стагодзьдзі зь Італіі. У кухарскія кнігі базылік унесьлі толькі ў 18 стагодзьдзі дзякуючы францускім кухарам, якія адкрылі хутчэй кулінарныя, чым магічныя ўласьцівасьці базыліку.
У наш час базылік як прыправа вядомы ва ўсім свеце, але найбольш ужываецца ў Італіі, Гішпаніі, Францыі, Грэцыі і Грузіі. Дзеля вырабу спэцыі выкарыстоўваецца надземная частка расьліны, якая валодае спэцыфічным прыемным водарам, што абумоўлены высокім утрыманьнем этэрнага алею (1,5 %) і дубільных рэчываў (6 %), мае зьлёгку гаркавы смак. Лісьце ўжываецца свежае ды сушанае. Сабранае лісьце сушаць пры тэмпэратуры 30 – 35 °C, а потым здрабняюць. Базылік дадаецца ў салаты, соўсы (італійскі salsa verde — зялёны соўс, францускі соўс вінэгрэт і г.д.), супы, мясныя (асабліва з бараніны) і рыбныя стравы, стравы з гародніны (спаржы, фасолі), а таксама пры саленьні і марынаваньні агуркоў, памідораў, кабачкоў, патысонаў, баравікоў, выкарыстоўваецца дзеля аддушкі воцату (крыху свежага лісьця дадаецца ў бутэльку з воцатам), араматызацыі таматнага соку. Не камбінуецца зь іншымі прыправамі, апроч часнаку. У «Літоўскай гаспадыні» базылік фігуруе як важная прыправа.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Базылік (па-лацінску: Ocimum) — кветкавая расьліна сямейства ясноткавых.
Пашыраны пераважна ў тропіках і субтропіках. У Беларусі як вострапрыпраўную расьліну вырошчваюць базылік камфарны (Ocimum basilicum). Менавіта апошні, назва якога паходзіць ад грэцкага basilikos (каралеўскі), праз ўжываньне яго як прыправы (у вузкакулінарным сэнсе — спэцыі) стаў вядомы пад назвай базыліку.
Босилек или босилок, поточно сладок босилек (науч. Ocimum basilicum) — растение од семејството на усноцветните (Lamiaceae). Босилекот е мека нискорастечка билка која се одгледува во топли клими. Потекнува од Иран, Индија и други тропски региони на Азија, и се култивира барем 5.000 години. Постојат многу видови босилек: оној што се употребува во италијанската кујна се нарекува „сладок босилек“, за разлика од „тајландскиот“ или „светиот“ кои се употребуваат во Азија.
Најчесто се користи во националните кујни на Италија, Тајланд, Виетнам и Лаос.
Зборот „босилек“ веројатно доаѓа од грчкиот збор за крал (βασιλεύς - „василеос“) бидејќи според легендите босилек никнал на местото кај што светите Константин и Елена го откриле светиот крст. Се верува и дека можеби босилекот се употребувал во некое обредно кралско капење или лековита смеса.
Во последно време има многу истражувања за дејството на есенцијалните масла во босилекот. Научните студии утврдиле дека состојките на маслото од босилек имаат силно антиоксидантно својство, според тоа делува против стареење, против рак, вируси и микроби.[1][2][3][4]
Покрај тоа, босилекот го намалува таложењето на плочкасти клетки кај глувците, што значи дека можеби делува и против артериосклерозата.[5] Во Индија, босилекот традиционално се користи како дополнителен лек против стрес, астма и дијабетес.[6]
Од друга страна, познато е дека босилекот содржи естрагол кој е познат канцероген кај глувците, но дејството кај човекот сѐ уште не е познато.[7]
Босилокот е присутен како тема во народното творештво, во литературата и во популарната култура:
.jpg)
|accessyear= ignored (помош); Check date values in: |accessdate= (помош) Босилек или босилок, поточно сладок босилек (науч. Ocimum basilicum) — растение од семејството на усноцветните (Lamiaceae). Босилекот е мека нискорастечка билка која се одгледува во топли клими. Потекнува од Иран, Индија и други тропски региони на Азија, и се култивира барем 5.000 години. Постојат многу видови босилек: оној што се употребува во италијанската кујна се нарекува „сладок босилек“, за разлика од „тајландскиот“ или „светиот“ кои се употребуваат во Азија.
Најчесто се користи во националните кујни на Италија, Тајланд, Виетнам и Лаос.
Зборот „босилек“ веројатно доаѓа од грчкиот збор за крал (βασιλεύς - „василеос“) бидејќи според легендите босилек никнал на местото кај што светите Константин и Елена го откриле светиот крст. Се верува и дека можеби босилекот се употребувал во некое обредно кралско капење или лековита смеса.
Забрзана снимка на растот на босилекотЗатлы рәйхан (лат. Ocimum basilicum L., 1753[1]) — ташкуранчалар гаиләлегенә караган үсемлекләр төре.
તકમરિયાં (ખોટી પણ જાણીતી જોડણી: તખમરીયા કે તકમરીયા) એ તુલસીના કૂળની જ વનસ્પતિ Ocimum basilicum (pilosum), ડમરો કે ડમરાની જ એક જાત એવી વનસ્પતિના બીજ છે. અંગ્રેજી ભાષામાં તેને બેસિલ/બાસિલ/બાઝિલ (Basil) કહેવામાં આવે છે. ઠંડક આપતા પીણા ફાલુદાનો તે અગત્યનો ઘટક છે.
તકમરિયા, આજવલા કે નાસબો (સંસ્કૃત: बर्बरि, वर्वर, मन्जरिकि; મરાઠી: तुखमरिया, सब्झाचे बीज[૧];અંગ્રેજી: Basil, Thai basil, sweet basil; વૈજ્ઞાનિક નામ: Ocimum basilicum (pilosum)) એક છોડ સ્વરૂપની વનસ્પતિ છે. તે ૦.૫થી ૨.૫ ફુટ ઊંચા ઉગે છે અને તુલસીને મળતા આવે છે.એના પાન અને ફુલની મંજરી તુલસી જેવી જ હોય છે. એના ફુલ ધોળા અને ફળ કાળા થાય છે. એના આખા છોડવા પર ઘણુ કરીને સફેદ કે જાંબુડી છાયા લેતા રંગના નીચા નમતા વાળની રૂંવાટી હોય છે. અને એના છોડવામાંથી નીલીચા (Lemnon-grass)ના છોડવામાંથી નીકળતી સુગંધને મળતી પણ ઘણી તીક્ષ્ણ સુગંધ નીકળતી હોય છે, જેથી એનો છોડવો તરત ઓળખાઈ આવે છે [૨].
તુખ્મેરિહાન (તુખ્મ-એ-રિહાન) એટલે રિહાનનાં બીજ ઉપરથી તકમરિયાં થયેલ છે[૩].તુખ્મેરીહાન પરથી અપભ્રશ તખમરીયાં અને તખમરીયાંનું અપભ્રશ થઇને તકમરિયાં શબ્દ બન્યો છે.
તકમરિયાં ઝીણાં કાળા રંગનાં દાણા જેવાં હોય છે. તે શીતળ છે અને પ્રમેહ, વીર્યસ્ત્રાવ, મરડો, પ્રદર ને પેશાબની બળતરા ઉપર સાકર નાખીને પાણીમાં અગર દૂધમાં પીવાય છે. પાણીમાં તે ભૂરા રંગનાં થઈ જાય છે અને ઠંડક માટે વપરાય છે. તેની માત્રા એકથી બે તોલા છે. આ છોડ તુલસીના જેવો પણ નાનો થાય છે. તેમાં ફૂલ ધોળાં અને ચાર કાળાં બીજડાંવાળાં થાય છે. છોડવામાંથી લીંબુના જેવી સુગંધ નીકળે છે. જનાવરોનો તે ચારો છે. તે જંતુનાશક હોઈ ચેપી રોગચાળા વખતે લોકો તેનો છોડ ઘરમાં બાંધી શકે છે. તેનાં પાનનો રસ જખમ રૂઝવે છે અને માખીનાં ઈંડાંનો નાશ કરે છે. ઝામરના ઉપર કાળાં મરી તથા તકમરિયાંનાં પાનની પોટીસ બાંધવાથી ફાયદો થવાનું મનાય છે.[૩]
|website= (મદદ) |year= (મદદ) |accessdate= (મદદ) તકમરિયાં (ખોટી પણ જાણીતી જોડણી: તખમરીયા કે તકમરીયા) એ તુલસીના કૂળની જ વનસ્પતિ Ocimum basilicum (pilosum), ડમરો કે ડમરાની જ એક જાત એવી વનસ્પતિના બીજ છે. અંગ્રેજી ભાષામાં તેને બેસિલ/બાસિલ/બાઝિલ (Basil) કહેવામાં આવે છે. ઠંડક આપતા પીણા ફાલુદાનો તે અગત્યનો ઘટક છે.
તકમરિયા, આજવલા કે નાસબો (સંસ્કૃત: बर्बरि, वर्वर, मन्जरिकि; મરાઠી: तुखमरिया, सब्झाचे बीज;અંગ્રેજી: Basil, Thai basil, sweet basil; વૈજ્ઞાનિક નામ: Ocimum basilicum (pilosum)) એક છોડ સ્વરૂપની વનસ્પતિ છે. તે ૦.૫થી ૨.૫ ફુટ ઊંચા ઉગે છે અને તુલસીને મળતા આવે છે.એના પાન અને ફુલની મંજરી તુલસી જેવી જ હોય છે. એના ફુલ ધોળા અને ફળ કાળા થાય છે. એના આખા છોડવા પર ઘણુ કરીને સફેદ કે જાંબુડી છાયા લેતા રંગના નીચા નમતા વાળની રૂંવાટી હોય છે. અને એના છોડવામાંથી નીલીચા (Lemnon-grass)ના છોડવામાંથી નીકળતી સુગંધને મળતી પણ ઘણી તીક્ષ્ણ સુગંધ નીકળતી હોય છે, જેથી એનો છોડવો તરત ઓળખાઈ આવે છે .
విభూది తులసి ని భూ తులసి, కామకస్తూరి, రుద్ర-జడ, సబ్జ అని కూడా అంటారు. ఇది ఒక ఔషధ మొక్క. దీని శాస్త్రీయ నామం Ocimum basilicum.
Flowering basil stalk and leaves
Fresh basil leaves
Basil seeds
Basil plant
Flowering basil stalk
Basil leaves
Ocimum basilicum
విభూది తులసి ని భూ తులసి, కామకస్తూరి, రుద్ర-జడ, సబ్జ అని కూడా అంటారు. ఇది ఒక ఔషధ మొక్క. దీని శాస్త్రీయ నామం Ocimum basilicum.
Timelapse of growing basilಕಾಮಕಸ್ತೂರಿಯು ಲೇಬಿಯೇಟೀ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಒಂದು ಮೂಲಿಕೆ ಸಸ್ಯ. ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ನಾಮ ಆಸಿಮಮ್ ಬೇಸಿಲಿಕಮ್. ಇಂಗ್ಲಿಷಿನ ಸಾಮಾನ್ಯ ಬಳಕೆಯ ಹೆಸರು ಸ್ವೀಟ್ ಬೇಸಿಲ್.
ತುಳಸಿ ಗಿಡದ ಹತ್ತಿರ ಸಂಬಂಧಿಯಾದ ಇದೂ ಪರಿಮಳಯುಕ್ತವಾಗಿದೆ. ಮಧ್ಯ ಏಷ್ಯ ಮತ್ತು ವಾಯವ್ಯ ಭಾರತ ಇದರ ಮೂಲ ಸ್ಥಾನ. ಈಗ ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಸುಗಂಧಪೂರಿತ ಎಣ್ಣೆಗಾಗಿ ತೋಟಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ. ಗಿಡ ನೆಲದಿಂದ ನೇರವಾಗಿ 30-90 ಸೆಂ ಮೀ. ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಎಲೆಗಳು ಅಭಿಮುಖವಾಗಿ ಜೋಡಣೆಗೊಂಡಿವೆ; ಆಕಾರ ಈಟಿಯಂತೆ ಅಥವಾ ಅಂಡದಂತೆ; ತುದಿ ಚೂಪು; ಅಂಚು ಗರಗಸದಂತೆ; ರೋಮರಹಿತ. ಹೂಗಳು ಬಿಳಿ ಅಥವಾ ತಿಳಿ ಊದಾಬಣ್ಣದವು. ಸರಳವಾದ ಅಥವಾ ಕವಲೊಡೆದ ಅಂತ್ಯಾರಂಭಿ ಹೂಗೊಂಚಲುಗಳಲ್ಲಿ ಸಮಾವೇಶಗೊಂಡಿವೆ. 4 ಪುಷ್ಪಪತ್ರಗಳು ಕೂಡಿಕೊಂಡು ಆಗಿರುವ ಪುಷ್ಪಪಾತ್ರೆ 2 ತುಟಿಗಳಂತೆ ಭಾಗವಾಗಿದೆ. ಇದರ ಆಕಾರ ಗಂಟೆಯಂತೆ. ಪುಷ್ಪಪಾತ್ರೆ ಹಣ್ಣಿನಲ್ಲೂ ಉಳಿದಿರುತ್ತದೆ. ಪುಷ್ಪದಳ ಸಮೂಹ 4 ದಳಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದೆ. ಇದೂ ಕೂಡ 2 ತುಟಿಗಳಂತೆ ಇಬ್ಭಾಗವಾಗಿದೆ. ಕೇಸರಗಳು 4. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ 2 ಉಳಿದೆರಡಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡವು. ಅಂಡಾಶಯ ಉಚ್ಚಸ್ಥಾನದ್ದು; 2 ಕಾರ್ಪೆಲುಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದೆ. ಫಲ 4 ಭಾಗಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ವಿಶಿಷ್ಟ ಬಗೆಯದಾಗಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ನಟ್ಲೆಟ್ಸ್ ಗುಂಪು ಎಂದು ಹೆಸರು. ಒಂದೊಂದು ನಟ್ಲೆಟಿನಲ್ಲಿಯೂ ಒಂದೊಂದೇ ಬೀಜ ಇದೆ. ಬೀಜವನ್ನು ನೀರಿಗೆ ಹಾಕಿದಾಗ ಉಬ್ಬಿಕೊಂಡು ಒಂದು ಬಗೆಯ ಅರ್ಧ ಪಾರದರ್ಶಕ ವಸ್ತುವಿನಿಂದ ಆವೃತವಾಗುತ್ತದೆ. ಕಾಮಕಸ್ತೂರಿಯಲ್ಲಿ ಗಾತ್ರ, ಬೆಳೆವಣಿಗೆ, ರೋಮರಾಶಿ, ಎಲೆ, ಹೂ, ಕಾಂಡಗಳ ಬಣ್ಣಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನು ತೋರಿಸುವ ಅನೇಕ ಬಗೆಗಳಿವೆ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಬೇಸಿಲಿಕಮ್. ಪೈಲೋಸಮ್, ಮೇಜಸ್, ಡಿಫಾರ್ಮೆ (ಸುರುಳಿ ಎಲೆಯ ಬೇಸಿಲ್), ಪರಿಪ್ಯೂರೆಸೆನ್ಸ್ (ನಸುಕೆಂಪು ಬೇಸಿಲ್) ಮತ್ತು ಗ್ಲಾಬ್ರೇಟಮ್ (ಬಿಳಿ ಬೇಸಿಲ್)-ಎಂಬುವು ಮುಖ್ಯವಾದವು.
ಕಾಮಕಸ್ತೂರಿಗೆ ಲವಂಗದಂಥ ಪರಿಮಳವೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಉಪ್ಪಿನಂಥ ರುಚಿಯೂ ಇದೆ.
ಬೀಜಗಳಿಂದ ತಳಿ ವೃದ್ಧಿ. ಭಾರತದ ಮೈದಾನ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಅಕ್ಟೋಬರ್-ನವಂಬರ್ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲೂ ಗುಡ್ಡಗಾಡು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಮಾರ್ಚ್ ಮತ್ತು ಏಪ್ರಿಲ್ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲೂ ಬಿತ್ತನೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಮೊದಲು ಒಟ್ಲುಪಾತಿಗಳಲ್ಲಿ ಬೀಜ ಬಿತ್ತಿ ಸಸಿಗಳನ್ನು ಪಡೆದು ಆಮೇಲೆ ಬೇರೆಡೆಗೆ ನಾಟಿ ಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ನಾಟಿ ಮಾಡಿದ ಎರಡು ಮೂರು ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಕೊಯ್ಲು ಮಾಡಬಹುದು. ಗಿಡಗಳನ್ನು ನೆಲಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಕತ್ತರಿಸಿ ಕಂತೆಕಟ್ಟಿ, ಒಣಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಒಣಗಿದ ಎಲೆ ಮತ್ತು ಹೀವಿರುವ ರೆಂಬೆಗಳನ್ನು ಮುಖ್ಯಕಾಂಡದಿಂದ ಬೇರ್ಪಡಿಸಿ ಗಾಳಿಯ ಸಂಪರ್ಕಕ್ಕೆ ಬಾರದಂತೆ ಡಬ್ಬಗಳಲ್ಲಿ ಶೇಖರಿಸಿಡುತ್ತಾರೆ. ಒಂದು ಫಸಲಿನಿಂದ ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ಕುಯ್ಲು ಮಾಡಬಹುದು. ಹೆಕ್ಟೇರ್ ಒಂದಕ್ಕೆ ಸುಮಾರು 6800 ಕೆಜಿ ಉತ್ಪನ್ನವಿದೆ.
ಸಂ: ಮುಂಜರಕಿ
ಹಿಂ: ಸಬ್ಜಾ, ಬೂಬಾಯ್
ಮ: ಸಬ್ಜಾ
ಗು: ಸಬ್ಜಾ
ತೆ: ಕರ್ಪೂರ ತುಲಸಿ
ತ: ಕಪೂರಂ ತಲಸಿ
ಮನೆಗಳ ಮುಂದೆ ಅಲಂಕಾರಕ್ಕಾಗಿ ಮತ್ತು ಸುವಾಸನೆಗಾಗಿ ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ. ಎಲೆಗಳು ಹಸಿರಾಗಿದ್ದು ಸ್ವಲ್ಪ ಅಗಲವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದರ ಎಲೆಗಳು ತುಳಸಿ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹೋಲುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಸ್ವಲ್ಪ ದೊಡ್ಡವಿರುತ್ತದೆ. ಇದರ ಹೂವುಗಳು ಬಿಳಿ ಮತ್ತು ಗುಲಾಬಿ ಬಣ್ಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಹೂವು ಕಟ್ಟುವವರು ಇದನ್ನು ಹೂವಿನ ಮಧ್ಯೆ ಸೇರಿಸಿ ಹೂವನ್ನು ಕಟ್ಟುತ್ತಾರೆ. ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಇದನ್ನು ತಲೆಗೆ ಮುಡಿಯುತ್ತಾರೆ. ಕಾಮಕಸ್ತೂರಿಯ ತೆನೆಯು ಅತ್ಯಂತ ಸುವಾಸನೆಯಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತದೆ.
ಕಾಮಕಸ್ತೂರಿ ಬೀಜಗಳು ಗ್ರಂಧಿಗೆ ಅಂಗಡಿಗಳಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಒಂದು ಟೀ ಚಮಚ ಕಾಮಕಸ್ತೂರಿ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ನೆನೆಹಾಕಿದಾಗ ಅದು ನೆನೆದು ಲೋಳಿ ಸರದಂತೆ ಅಂಟು ಅಂಟಾಗಿ ಉಬ್ಬಿರುತ್ತವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಲ್ಲು ಸಕ್ಕರೆ ಪುಡಿಯನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಸೇವಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಶರೀರಕ್ಕೆ ತಂಪು ನೀಡುತ್ತವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಮಲಬದ್ಧತೆ ಮತ್ತು ಮೂಲವ್ಯಾಧಿಗೆ ಉಪಯೋಗಕಾರಿಯಾಗಿದೆ.
ಒಂದು ಟೀ ಚಮಚ ಕಾಮಕಸ್ತೂರಿ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ನೆನೆಹಾಕಿದಾಗ ಅದು ನೆನೆದು ಲೋಳಿ ಸರದಂತೆ ಅಂಟು ಅಂಟಾಗಿ ಉಬ್ಬಿರುತ್ತವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಲ್ಲು ಸಕ್ಕರೆ ಪುಡಿಯನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಸೇವಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದು ರಕ್ತ ಭೇದಿಗೆ ಉಪಯೋಗಕಾರಿ. ಕಾಮಕಸ್ತೂರಿಯ ಹಸಿ ಎಲೆಗಳ ರಸವನ್ನು ಹಿಂಡಿ ಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಶೋಧಿಸಿ ಜೇನುತುಪ್ಪದಲ್ಲಿ ಬೆರೆಸಿ ನೆಕ್ಕಿದರೆ ಗಂಟಲು ಬೇನೆ ಗುಣಮುಖವಾಗುತ್ತದೆ.
ಕಾಮಕಸ್ತೂರಿಯ ಹಸಿ ಎಲೆಗಳ ರಸವನ್ನು ಹಿಂಡಿ ಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಶೋಧಿಸಿ, ಜೇನುತುಪ್ಪದಲ್ಲಿ ಬೆರೆಸಿ ನೆಕ್ಕುವುದು.
ಕಾಮಕಸ್ತೂರಿ ಎಲೆಗಳ ಕಷಾಯ ಮಾಡಿ 1/4 ಒಳಲೆ ಕಷಾಯಕ್ಕೆ ಸ್ವಲ್ಪಜೇನು ಸೇರಿಸಿ ಕುಡಿಸುವುದು.
ಕಾಮಕಸ್ತೂರಿ ಗಿಡದ ಹೂಗಳನ್ನು ನೀರಿನಲ್ಲಿಅರೆದು ಶೋಧಿಸಿ, ಸ್ವಲ್ಪಜೇನು ಕೂಡಿಸಿ ಸೇವಿಸುವುದು.ಒಂದು ವೇಳೆಗೆ ಅರ್ಧಟೀ ಚಮಚ ರಸ ಸಾಕಾಗುವುದು.
ಕಾಮಕಸ್ತೂರಿ ಬೀಜವನ್ನು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ನೆನೆಹಾಕಿ ಅದಕ್ಕೆ ಸಕ್ಕರೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ಮಂಜುಗಡ್ಡೆ ಪುಡಿ ಬೆರೆಸಿ, ಅದಕ್ಕೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕೇಸರಿ ಬಣ್ಣ ಸೇರಿಸಿ ಶರಬತ್ತು ತಯಾರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದರಿಂದ ಬಾಯರಿಕೆ ನಿವಾರಣೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಇದು ಶರೀರಕ್ಕೆ ತಂಪು ನೀಡುತ್ತವೆ.[೧]
ಎಲೆ ಮತ್ತು ಹೂಗೊಂಚಲುಗಳಿಂದ ಒಂದು ಬಗೆಯ ಸುಗಂಧಪೂರಿತ ಚಂಚಲ ತೈಲವನ್ನು ಇಳಿಸಬಹುದು. ಇದನ್ನು ಸುಗಂಧ ದ್ರವ್ಯಗಳ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ಎಣ್ಣೆಯ ರಾಸಾಯನಿಕ ಸಂಯೋಜನೆ ಮತ್ತು ಗುಣ ಸ್ಥಳದಿಂದ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಎಣ್ಣೆಯನ್ನು ನಾಲ್ಕು ಮುಖ್ಯ ವಿಧಗಳಾಗಿ ವಿಂಗಡಿಸಬಹುದು: 1 ಐರೋಪ್ಯ ವಿಧ-ಇದರಲ್ಲಿ ಮೀಥೈಲ್ ಚಾವಿಕಾಲ್ ಮತ್ತು ಲಿನಲೂಲ್ ಎಂಬ ವಸ್ತುಗಳಿವೆ. ಇದರ ವಾಸನೆ ಉತ್ಕøಷ್ಟವಾದುದು. ಇದರಿಂದ ಇದಕ್ಕೆ ಬಹಳ ಬೆಲೆ. 2 ರಿಯೂನಿಯನ್ ವಿಧ-ಇದನ್ನು ರಿಯೂನಿಯನ್ ದ್ವೀಪದಲ್ಲಿ ಪ್ರಥಮವಾಗಿ ಬಟ್ಟಿ ಇಳಿಸಲಾಯಿತು. ಈಗ ಮಡಗಾಸ್ಕರ್ನಲ್ಲೂ ತಯಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿರುವ ಮುಖ್ಯ ಘಟಕಗಳೆಂದರೆ ಮೀಥೈಲ್ ಚಾವಿಕಾಲ್ ಮತ್ತು ಕರ್ಪೂರ. ಲಿನಲೂಲ್ ಇಲ್ಲ. ಇದು ಯೂರೋಪಿಯನ್ ವಿಧಕ್ಕಿಂತ ಕೆಳದರ್ಜೆಯದು. 3 ಮೀಥೈಲ್ ಸಿನ್ನಮೇಟ್ ಬಗೆ-ಇದರ ಘಟಕಾಂಶಗಳು ಮೀಥೈಲ್ ಚಾವಿಕಾಲ್, ಲಿನನೂಲ್ ಮತ್ತು ಮೀಥೈಲ್ ಸಿನಮೇಟ್. ಬಲ್ಗೇರಿಯ, ಸಿಸಿಲಿ, ಭಾರತ, ಈಜಿಪ್ಟ್ಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ತಯಾರಿಸುತ್ತಾರೆ. 4 ಯೂಜಿನಾಲ್ ಬಗೆ-ಇದರ ಮುಖ್ಯ ಘಟಕ ಯೂಜಿನಾಲ್, ರಷ್ಯ, ಜಾವ ಮತ್ತು ಸಮೋವ ದ್ವೀಪಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ತಯಾರಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಐರೋಪ್ಯ ಬಗೆಯ ಎಣ್ಣೆಯನ್ನು ಸಿಹಿ ತಿಂಡಿ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ, ಚಟ್ನಿ ತಯಾರಿಸುವಾಗ, ಟೊಮ್ಯಾಟೊ ಹಣ್ಣಿನ ಕಣಕದ ಜೊತೆಗೆ, ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿಯೊಂದಿಗೆ, ಮಾಂಸಾಹಾರದಲ್ಲಿ ಮಸಾಲೆಯೊಂದಿಗೆ ರುಚಿ ಮತ್ತು ಸುವಾಸನೆ ಕೊಡಲು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮಲ್ಲಿಗೆ ಎಣ್ಣೆ ಜೊತೆ ಮಿಶ್ರಮಾಡಿ ದಂತಧಾವನ ವಸ್ತುಗಳ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಸುವುದೂ ಉಂಟು. ರಿಯೂನಿಯನ್ ಬಗೆಯ ಎಣ್ಣೆ ಕೂಡ ಇದೇರೀತಿ ಉಪಯೋಗಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಅದಲ್ಲದೆ ಸಾಬೂನು ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಕೀಟನಾಶಕ ಮತ್ತು ಕೀಟನಿವಾರಕ ಆಗಿ, ಪೂತಿನಾಶಕವಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸುವುದುಂಟು. ಬೀಜಗಳಿಂದ ತಯಾರಿಸಿದ ಎಣ್ಣೆಗೂ ಈ ಮೇಲಿನ ಔಷಧೀಯ ಗುಣಗಳಿವೆ. ಸಸ್ಯದಿಂದ ತಯಾರಿಸಿದ ಎಣ್ಣೆಯನ್ನು ಹೊಟ್ಟೆನೋವಿನ ನಿವಾರಣೆಗೆ, ಜ್ವರಶಮನಕ್ಕಾಗಿ ಜಂತು ನಿವಾರಣೆಗೆ, ವಾತಹರಣಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚಿನ ಚೈತನ್ಯಕ್ಕೆ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ನಿದ್ರೆ ಬರಿಸುವ ಗುಣವೂ ಇದಕ್ಕೆ ಇದೆ. ಎಲೆಯ ರಸ ಮತ್ತು ಬೀಜಗಳಿಗೆ ಕಿವಿನೋವನ್ನು ತಡೆಯುವ, ಬಲಾದ ಉಸಿರಾಟಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿಸುವ, ಗಂಟಲು ತುರಿಕೆಯನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುವ, ಮಲಬದ್ಧತೆಯನ್ನು ನಿವಾರಿಸುವ ತಂಪುಗೊಸಿಸುವ ಶಕ್ತಿಯೂ ಇದೆ. ಮಿಕ್ಕಂತೆ ಇದರ ಎಲೆ ಕುಡಿಗಳನ್ನು ಹೂವಿನೊಂದಿಗೆ ಕಟ್ಟಿ ಮುಡಿಯುವ ಪದ್ಧತಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿದೆ.
ಕಾಮಕಸ್ತೂರಿಯು ಲೇಬಿಯೇಟೀ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಒಂದು ಮೂಲಿಕೆ ಸಸ್ಯ. ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ನಾಮ ಆಸಿಮಮ್ ಬೇಸಿಲಿಕಮ್. ಇಂಗ್ಲಿಷಿನ ಸಾಮಾನ್ಯ ಬಳಕೆಯ ಹೆಸರು ಸ್ವೀಟ್ ಬೇಸಿಲ್.
ပုံသဏ္ဌာန် : အပင် - အပင်ငယ် မျိုးဖြစ်သည်။ အမြင့် ၂ ပေ မှ ၃ ပေ အထိ ရှိ၏ ။ ပင်စည် ဖြောင့်မတ်ပြီး လေးထောင့် ပုံရှိသည်။ အခက်အလက် များ နူးညံ့၍ အမွေးများ ရှိပြီး အနံ့မွှေး သည်။ ပင်စည် နှင့် အကိုင်းအခက် အစိမ်းရောင် ဖြစ်သော် လည်း တစ်ခါ တစ်ရံ သပြေ ရောင်သမ်းသည်။ မြန်မာ နိုင်ငံ၌ ပင်စိမ်းဖြူ သို့မဟုတ် ဟင်းစား ပင်စိမ်း ၊ ပင်စိမ်းနက် ၊ ပင်စိမ်းညို ၊ ပင်စိမ်းကြီး ဗလရှင် စသည်ဖြင့် ပင်စိမ်း အမျိုးမျိုး ပေါက်ရောက်ပြီး ယင်းတို့၏ အာနိသင် မှာ အနည်းငယ် စီသာ ကွာခြား၏ ။ အရွက် - ရွက်ဆိုင် အလှည့်ကျ ထွက် ၏ ။ ရွက်ထိပ်ချွန် ပြီး ရွက်ရင်း သွယ်သည်။ အလျား ၁-၃ လက်မထိ ရှည်သည်။ ရွက်နား လွှသွား ပုံရှိသည်။ ရွက်ညှာ ၁ လက်မထိ ရှည်၏ ။ အပွင့် - သေးငယ်ပြီး အဖြူရောင် ရှိသည်။ အလွန် မွှေးသည်။ အခိုင်လိုက် ပွင့်သည်။ ပွင့်ချပ်ပေါ် တွင် အမွေးလေး များရှိသည်။ တပေါင်း ၊ တန်ခူးတွင် ပွင့်သည်။ အစေ့ - လုံးဝိုင်း ပြီး တစ်ဖက်တွင် အနည်းငယ် မောက်၍ တစ်ဖက် တွင် ပြား၏ ။ အရောင် မည်း၏ ။ အနံ့ မရှိ ၊ အရသာ ပူစပ်၏ ။ အသုံးပြုနိုင်သည့် အစိတ်အပိုင်းများ : အရွက် ၊ အစေ့။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် တွေ့နိုင်သောနေရာများ : မြန်မာ နိုင်ငံ အနှံ့အပြား ပေါက်ရောက်သည်။ အထူး သဖြင့် အပူပိုင်း ဒေသတွင် ပိုမို ပေါက်ရောက်သည်။ သဘာ၀ အလျောက် ပေါက်ရောက်သော် လည်း ဟင်းစား နှင့် ဆေးအတွက် စိုက်ပျိုး ကြသည်။ အမြင့်ပေ ၃၀၀၀ အထိ စိုက်ပျိုး နိုင်သည်။ စိုက်ပျိုးပုံ- (က)မြေပြုပြင်ခြင်း - ဟင်းသီး ဟင်းရွက် ခင်းများ ပြုပြင် သကဲ့သို့ပင် ဖြစ်သည်။ (ခ) မျိုးစေ့ချခြင်း -တစ်တန်းနှင့် တစ်တန်း ၂ ပေမှ ၃ ပေ အထိ ခွာ၍ အလျား ၁ ပေလျှင် မျိုးစေ့ ပေါင်း ၁၂ မှ ၁၅ စေ့ အထိ ချရသည်။ မျိုးစေ့များ စိပ်မနေ စေရန် ဂရုပြု ရမည်။ (ဂ) ပြုစုဂရုစို်က်ခြင်း - ပေါင်းနှိမ်ခြင်း ၊ မြေဆွခြင်းကို လိုအပ်သလို ပြုလုပ်ရမည်။ မြေဩဇာ အထူးမလို သော်လည်း ထည့်နိုင်မည် ဆိုက ပိုမို ကောင်းမွန်သည်။ (ဃ) စုဆောင်းရယူခြင်း -စတင် ပွင့်ချိန် လောက်၌ ရိတ်သိမ်း ဖြတ်ယူပြီး အငုတ် မှ ထွက်လာသော အတက် များ သည် နောက်တစ်ကြိမ် ပွင့်လာပါက ထပ်မံ ဖြတ်ယူနိုင်သည်။ တစ်ရာသီ လျှင် ၂ ကြိမ် မှ ၃ ကြိမ် အထိ ရယူနိုင်သည်။ အညွန့် နှင့် အရွက် များကို အရိပ်ထဲ၌ အခြောက် လှန်းရသည်။ အသုံးဝင်ပုံ : အာနိသင် -မြန်မာ ဆေးကျမ်း များ အလိုအရ ပင်စိမ်းသည် ပူ စပ် အရသာ ရှိ၏ ။ အနည်းငယ် ခါး၏ ။ လေနှင့် သလိပ် ကို နိုင်၏ ။ ရင်ကျပ် ချွဲကျပ် ၊ အစာမကြေသော အနာမျိုးကို နိုင်၏ ။ သည်းခြေကို ပျက်စေတတ်၏။ အသုံးပြုပုံ- အရွက် ၁ ။ ပင်စိမ်း ရွက်ကို ကြိတ်ညှစ်၍ ရသော အရည်သည် ချောင်းဆိုး ရောဂါ ၊ အရေပြား ရောဂါ ၊ မစားချင် မသောက်ချင် ဖြစ်ခြင်း နှင့် အစာအိမ် ရောဂါ ကြောင့် ဗိုက်နာသော ဝေဒနာ တို့အား ပျောက်ကင်းစေသည်။ [၁]
罗勒（学名：Ocimum basilicum），是一类可用拉烹调个香草，大多数是一年生植物，一些是多年生植物，包括非洲蓝罗勒搭泰国罗勒（Ocimum basilicum var. thyrsiflora）。
ਨਿਆਜ਼ਬੋ ਤਿੱਖੇ ਸੁਆਦ ਵਾਲਾ ਪੌਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਹੀ ਖਸ਼ਬੂਦਾਰ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਇਸ ਨੂੰ ਨਿਆਜ਼ਬੋ ਵੀ ਆਖਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਤੁਲਸੀ ਦੀ ਜਾਤੀ ਦਾ ਇੱਕ ਪੌਦਾ, ਜੋ ਅਨੇਕ ਦਵਾਈਆਂ ਅਤੇ ਚਟਨੀ ਵਿੱਚ ਵਰਤੀਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਤਾਸੀਰ ਗਰਮ ਤਰ ਹੈ। ਇਹ ਸੂਲ ਗਠੀਆ ਆਦਿ ਰੋਗਾਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਭੁੱਖ ਵਧਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਨਿਆਜ਼ ਬੋ ਮੱਧ ਅਫਰੀਕਾ ਤੋਂ ਦੱਖਣ ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਤੱਕ ਦੇ ਗਰਮ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। [1]
ਨਿਆਜ਼ਬੋ ਤਿੱਖੇ ਸੁਆਦ ਵਾਲਾ ਪੌਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਹੀ ਖਸ਼ਬੂਦਾਰ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਇਸ ਨੂੰ ਨਿਆਜ਼ਬੋ ਵੀ ਆਖਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਤੁਲਸੀ ਦੀ ਜਾਤੀ ਦਾ ਇੱਕ ਪੌਦਾ, ਜੋ ਅਨੇਕ ਦਵਾਈਆਂ ਅਤੇ ਚਟਨੀ ਵਿੱਚ ਵਰਤੀਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਤਾਸੀਰ ਗਰਮ ਤਰ ਹੈ। ਇਹ ਸੂਲ ਗਠੀਆ ਆਦਿ ਰੋਗਾਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਭੁੱਖ ਵਧਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਨਿਆਜ਼ ਬੋ ਮੱਧ ਅਫਰੀਕਾ ਤੋਂ ਦੱਖਣ ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਤੱਕ ਦੇ ਗਰਮ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
Al baśìlic (basilico in itagliàṅ, Ocimum basilicum p'r al Linnaeus in dal 1753) 'l è na piànta dagli èrbi anuèla edla famìja dal Lamiaceae, ch'la s tira sù 'd sòlit per druèr-la a insavurìr i piât ed cuśèina.
Al baśìlic (basilico in itagliàṅ, Ocimum basilicum p'r al Linnaeus in dal 1753) 'l è na piànta dagli èrbi anuèla edla famìja dal Lamiaceae, ch'la s tira sù 'd sòlit per druèr-la a insavurìr i piât ed cuśèina.
Eorþmistel is plante and ƿyrt, þe hātte on Lǣdne Ocimum basilicum.
Frabica (Ocimum basilicum), matixedda pesada in ortu o in testu, famada pro su nuscu suo. Pranta aromàtica, sas fògias benint impreadas meda in coxina. Una bànnia italiana nodida est a base de frabica, su pistu a sa genovesa.
Reexaan (Af-Carabi: ريحان Af-Ingiriis: Basil) waa jaad ka mida dhir uduga cuntada lagu carfiyo, saliideeda waxaa laga sameeyaa catarka iyo noocyo ka mida cabitaanka
Waa geed udug gu'le iyo ka badanba jira ilaa 0.6m kor u baxa, Waxa uu ka baxaa dhulka cimiladiisu ay diirrimaadka tahay, waa xawaashka cunnada lagu kariyo kan ugu caansan. reer yurub ayaa qarnigii 17 u adeegsan jiray ku daawenta qabowga iyo ka-soo-baxa, iyo gooryaanka caloosha, hindiya ayaa loo adeegsadaa la dagaalanka bagteeriyada jirka dushiisa, saliidiisa ayaa loo adeegsada finanka wajiga iyo yaraynta roomatiisamka, waxay kaloo leedahay xanuun baabiiye iyo fiitamiin Aga ilaaliya inay duqoobaan unugyada, caleenta reenta ayaa markii la kariyo biyeheeda ay u fiicanyihiin qabowga, hargabka, sambab xanuunka, waxay kaloo u fiicantahay qandhada malaariyada.
Soomaalida ayaa u adeegsata badanaa carfinta cuntada,
100 gr ee reexaan sida wasaarada beeraha ee maraykanka sheegtay macluumaadka cunto ee ku jira ayaa ah sida:
waxaa loo beeraa laba qaab 1- in jirida dhulka lagu aaso ka dibna biyo lagu shubo maalin walba. 2- in iniinta dhulka lagu aaso lana waraabiyo.
Geedka Rexanta
Caleemaha reexaanta
Miraha Reexaanta
Beerida
Ubaxaynta
Caleemo
Reexaan
Reexaan macaan
Khudaarta Bisil (fruit) Babaay · besbaaska · tamaandhada · saladhka · toonta · kaarootka · Liin Macaan · Liin Dhanaan · Liin Bambeelmo · Liin Qarboosh · Tufaax · Muus · Cambe · Canabka · Qare · Khudaarta Ceyriin (vegetable) Barandhe · Basal · tamaandhada · toonta · Dabocase · Kamsar Reexaan (Af-Carabi: ريحان Af-Ingiriis: Basil) waa jaad ka mida dhir uduga cuntada lagu carfiyo, saliideeda waxaa laga sameeyaa catarka iyo noocyo ka mida cabitaanka
Basil (/ˈbæzəl/,[1] also US: /ˈbeɪzəl/;[2] Ocimum basilicum /ˈɒsɪməm bəˈzɪlɪkəm/,[3][4] also called great basil, is a culinary herb of the family Lamiaceae (mints). It is a tender plant, and is used in cuisines worldwide. In Western cuisine, the generic term "basil" refers to the variety also known as sweet basil or Genovese basil. Basil is native to tropical regions from Central Africa to Southeast Asia.[5] In temperate climates basil is treated as an annual plant, however, basil can be grown as a short-lived perennial or biennial in warmer horticultural zones with tropical or Mediterranean climates.[5]
There are many varieties of basil including sweet basil, Thai basil (O. basilicum var. thyrsiflora), and Mrs. Burns' Lemon (O. basilicum var. citriodora). O. basilicum can cross-pollinate with other species of the Ocimum genus, producing hybrids such as lemon basil (O. × citriodorum) and African blue basil (O. × kilimandscharicum).
The name "basil" comes from the Latin basilius, and the Greek βασιλικόν φυτόν (basilikón phytón), meaning "royal/kingly plant", possibly because the plant was believed to have been used in production of royal perfumes.[6] Basil is likewise sometimes referred to in French as "l'herbe royale" ('the royal herb').[7] The Latin name has been confused with basilisk, as it was supposed to be an antidote to the basilisk's venom.[6]
Basil is an annual, or sometimes perennial, herb used for its leaves. Depending on the variety, plants can reach heights of between 30 and 150 cm (1 and 5 ft).[8] Its leaves are richly green and ovate, but otherwise come in a wide variety of sizes and shapes depending on cultivar. Leaf sizes range from 3 to 11 cm (1 to 4+1⁄2 in) long, and between 1 and 6 cm (1⁄2 and 2+1⁄2 in) wide. Basil grows a thick, central taproot. Its flowers are small and white, and grow from a central inflorescence, or spike, that emerges from the central stem atop the plant. Unusual among Lamiaceae, the four stamens and the pistil are not pushed under the upper lip of the corolla, but lie over the inferior lip. After entomophilous pollination, the corolla falls off and four round achenes develop inside the bilabiate calyx.
The various basils have such distinct scents because the volatile aromatic compounds vary with cultivars.[5] The essential oil from European basil contains high concentrations of linalool and methyl chavicol (estragole), in a ratio of about 3:1.[5][9] Other constituents include: 1,8-cineole, eugenol, and myrcene, among others.[5][10] The clove scent of sweet basil is derived from eugenol.[11] The aroma profile of basil includes 1,8-cineole[12][13] and methyl eugenol.[12][14] In this species eugenol is synthesised from coniferyl acetate and NADPH.[15] Some of these are useful as insect repellents, see § Insect repellent below.
Basil is native to India and other tropical regions stretching from Africa to South East Asia, but has now become globalized due to human cultivation.[5]
The exact taxonomy of basil is uncertain due to the immense number of cultivars, its ready polymorphy, and frequent cross-pollination (resulting in new hybrids) with other members of the genus Ocimum and within the species. Ocimum basilicum has at least 60 varieties, which further complicates taxonomy.[5]
Most basils are cultivars of sweet basil. Most basil varieties have green leaves, but a few are purple, such as, 'Purple Delight'.
Some similar species in the same genus may be commonly called "basil", although they are not varieties of Ocimum basilicum.
Basil is sensitive to cold, with best growth in hot, dry conditions. It behaves as an annual if there is any chance of a frost. However, due to its popularity, basil is cultivated in many countries around the world. Production areas include countries in the Mediterranean area, those in the temperate zone, and others in subtropical climates.[22]
In Northern Europe, Canada, the northern states of the U.S., and the South Island of New Zealand, basil grows best if sown under glass in a peat pot, then planted out in late spring/early summer (when there is little chance of a frost); however, it can also thrive when planted outside in these climates. Additionally, it may be sown in soil once chance of frost is past. It fares best in well-drained soil with direct exposure to the sun.
Although basil grows best outdoors, it can be grown indoors in a pot and, like most herbs, will do best on a sun-facing windowsill, kept away from extremely cold drafts. A greenhouse or row cover is ideal if available. It can, however, even be grown in a basement under fluorescent lights. Supplemental lighting produces greater biomass and phenol production, with red + blue specifically increasing growth and flower bud production. UV-B increases the volatiles in O. basilicum essential oil, which has not been reproducible in other plants, and so may be unique to the genus or even to this species.[23]
Basil plants require regular watering, but not as much attention as is needed in other climates. If its leaves have wilted from lack of water, it will recover if watered thoroughly and placed in a sunny location. Yellow leaves towards the bottom of the plant are an indication that the plant has been stressed; usually this means that it needs less water, or less or more fertilizer.[24] Basil can be propagated reliably from cuttings with the stems of short cuttings suspended in water for two weeks or until roots develop.
Once a stem produces flowers, foliage production stops on that stem, the stem becomes woody, and essential oil production declines. To prevent this, a basil-grower may pinch off any flower stems before they are fully mature. Because only the blooming stem is so affected, some stems can be pinched for leaf production, while others are left to bloom for decoration or seeds. Picking the leaves off the plant helps promote growth, largely because the plant responds by converting pairs of leaflets next to the topmost leaves into new stems.
Once the plant is allowed to flower, it may produce seed pods containing small black seeds, which can be saved and planted the following year. If allowed to go to seed, a basil plant will grow back the next year.
Basil suffers from several plant pathogens that can ruin the crop and reduce yield. Fusarium wilt is a soil-borne fungal disease that will quickly kill younger basil plants. Seedlings may be killed by Pythium damping off. A common foliar disease of basil is gray mold caused by Botrytis cinerea; it can cause infections post-harvest and is capable of killing the entire plant. Black spot can be seen on basil foliage and is caused by the fungi genus Colletotrichum. Downy mildew caused by Peronospora belbahrii is a significant disease, as first reported in Italy in 2004.[25] It was reported in the U.S. in 2007 and 2008.[26][27]
Non-pathogenic bacteria found on basil include Novosphingobium species.[28]
Basil is most commonly used fresh in recipes. In general, it is added last, as cooking quickly destroys the flavor. The fresh herb can be kept for a short time in plastic bags in the refrigerator, or for a longer period in the freezer, after being blanched quickly in boiling water.
The most commonly used Mediterranean basil cultivars are "Genovese", "Purple Ruffles", "Mammoth", "Cinnamon", "Lemon", "Globe", and "African Blue". Basil is one of the main ingredients in pesto, an Italian sauce with olive oil and basil as its primary ingredients. Many national cuisines use fresh or dried basils in soups and other foods, such as to thicken soups. Basil is commonly steeped in cream or milk to create flavor in ice cream or chocolate truffles.
Lemon basil has a strong lemony smell and flavor due to the presence of citral. It is widely used in Indonesia, where it is called kemangi and served raw as an accompaniment to meat or fish.
When soaked in water, the seeds of several basil varieties become gelatinous, and are used in Asian drinks and desserts such as the Indian faluda, the Iranian sharbat-e-rihan, or hột é. In Kashmir, the Ramadan fast is often broken with babre beole, a sharbat made with basil seeds.[29]
Basil is used in folk medicine practices, such as those of Ayurveda or traditional Chinese medicine.[30]: 33–34
Studies of the essential oil have shown insecticidal and insect-repelling properties,[31] including potential toxicity to mosquitos.[32] The essential oil is found by Huignard et al. 2008 to inhibit electrical activity by decreasing action potential amplitude, by shortening the post hyperpolarization phase, and reducing the action frequency of action potentials. In Huignard's opinion this is due to the linalool and estragole, the amplitude reduction due to linalool, and the phase shortening due to both.[33]
Callosobruchus maculatus, a pest which affects cowpea, is repelled by the essential oil.[33] The essential oil mixed with kaolin is both an adulticide and an ovicide, effective for three months in against C. maculatus in cowpea.[33] The thrips Frankliniella occidentalis and Thrips tabaci are repelled by O. basilicum, making this useful as an insect repellent in other crops.[34] The pests Sitophilus oryzae, Stegobium paniceum, Tribolium castaneum, and Bruchus chinensis are evaluated by Deshpande et al. 1974 and '77.[33]
The essential oil is found by Malik et al. 1987 and Sangwan et al. 1990 to be nematicidal against Tylenchulus semipenetrans, Meloidogyne javanica, Anguina tritici, and Heterodera cajani.[35]
The essential oil of the leaf and/or terminal shoot is effective against a large number of bacterial species including Lactiplantibacillus plantarum and Pseudomonas spp.[36] The essential oil of leaf and/or terminal shoot is also effective against a large number of fungal species including Aspergillus spp., Candida spp., Mucor spp., and Geotrichum candidum.[31][36]
There are many rituals and beliefs associated with basil. The ancient Egyptians and ancient Greeks believed basil would open the gates of heaven for a person passing on.[37] Jewish folklore suggests it adds strength while fasting.[38] However, Herbalist Nicholas Culpeper saw basil as a plant of dread and suspicion.[39]
In Portugal, dwarf bush basil is traditionally presented in a pot, together with a poem and a paper carnation, to a sweetheart, on the religious holidays of John the Baptist (see Saint John's Eve § Portugal) and Saint Anthony of Padua. In Giovanni Boccaccio's 14th century Decameron, the fifth story of the narrative's fourth day involves a pot of basil as a central plot device. This famous story inspired John Keats to write his 1814 poem "Isabella, or the Pot of Basil", which was in turn the inspiration for two paintings of the Pre-Raphaelite Brotherhood: John Everett Millais's Isabella in 1849 and in 1868 the Isabella and the Pot of Basil by William Holman Hunt.
Basil has religious significance in the Greek Orthodox Church, where it is used to sprinkle holy water.[40] The Bulgarian Orthodox Church, Serbian Orthodox Church, Macedonian Orthodox Church and Romanian Orthodox Church use basil (Bulgarian: босилек, bosilek; Serbian: босиљак, bosiljak; Macedonian: босилек, bosilek) to prepare holy water and pots of basil are often placed below church altars.[41] Some Greek Orthodox Christians even avoid eating it due to its association with the legend of the Elevation of the Holy Cross.[42]
Basil (/ˈbæzəl/, also US: /ˈbeɪzəl/; Ocimum basilicum /ˈɒsɪməm bəˈzɪlɪkəm/, also called great basil, is a culinary herb of the family Lamiaceae (mints). It is a tender plant, and is used in cuisines worldwide. In Western cuisine, the generic term "basil" refers to the variety also known as sweet basil or Genovese basil. Basil is native to tropical regions from Central Africa to Southeast Asia. In temperate climates basil is treated as an annual plant, however, basil can be grown as a short-lived perennial or biennial in warmer horticultural zones with tropical or Mediterranean climates.
There are many varieties of basil including sweet basil, Thai basil (O. basilicum var. thyrsiflora), and Mrs. Burns' Lemon (O. basilicum var. citriodora). O. basilicum can cross-pollinate with other species of the Ocimum genus, producing hybrids such as lemon basil (O. × citriodorum) and African blue basil (O. × kilimandscharicum).
La bazilio (Ocimum basilicum), estas specio de ocimo.
En la kuirarto uzatas la freŝaj aŭ sekigitaj folioj de la planto. Bazilio fajnigas ĉefe saŭcojn, supojn, salatojn, kukumojn, tomatojn kaj pastaĵojn. Oni enmetu ĝin nur je la fino de la kuirado.
Parenco, la Sankta Bazilio (Ocimum tenuiflorum), estas sankta planto en Barato.
Bazilio estas unujara planto ĝis 60 cm alta, kun ovalaj kontraŭaj folioj inter 2 kaj 5 centimetrojn longaj. La folia koloro varias inter pala verdo al intensa verdo, eĉ viola aŭ purpura koloro ĉe iuj variaĵoj. La rekta, disbranĉaj tigoj havas kvadratan sekcon samkiel multaj lamiacoj kaj emas iĝi lignecaj kaj foliecaj.
La malgrandaj floroj, blankaj aŭ rozkoloraj, havas petalaron de kvin neregulaj petaloj. Estas kvar stamenoj, flavaj. La floroj grupiĝas en infloreskoj en foliaj akseloj.
La semoj estas malgrandaj, longecaj kaj nigraj.
Planto
Infloresko
Floro
Semoj
La bazilio (Ocimum basilicum), estas specio de ocimo.
En la kuirarto uzatas la freŝaj aŭ sekigitaj folioj de la planto. Bazilio fajnigas ĉefe saŭcojn, supojn, salatojn, kukumojn, tomatojn kaj pastaĵojn. Oni enmetu ĝin nur je la fino de la kuirado.
Parenco, la Sankta Bazilio (Ocimum tenuiflorum), estas sankta planto en Barato.
Ocimum basilicum es una hierba aromática anual de la familia de las lamiáceas nativa de las regiones tropicales de África Central y el sudeste asiático, que se cultiva desde hace milenios.[1] Es una planta tierna y se utiliza en cocinas de todo el mundo. Hay muchas variedades de Ocimum basilicum, así como varias especies relacionadas. El tipo que se usa comúnmente para dar sabor se llama popularmente hierba real, albahaca, basílico[2] o alhábega, a diferencia de la variedad tailandesa (Ocium basilicum var. thyrsiflora), Ocimum × citriodorum y el tulsí. Las variedades más comunes de Ocimum basilicum son cultivos anuales, pero algunas son perennes en climas cálidos y tropicales, como algunos híbridos.
El nombre del género Ocimum proviene de la palabra griega ókimon, que significa labio perfumado u oloroso, por el olor de sus hojas. El epíteto basilicum procede de basilikon o basiléus que signifia real o regio.[3] En cuanto al arabismo albahaca o albaca proviene de la palabra (الحبق, al-habaqa), formada de la partícula ال (al = el o la) y la palabra حبق (habaqa), nombre que le daban los árabes a las plantas aromáticas usadas en la cocina y medicina.[cita requerida]
Por su parte, la palabra basílico viene del latín basilius, y el griego βασιλικόν φυτόν (basilikón phutón), que significa "planta real", posiblemente porque se creía que la planta se había utilizado en la producción de perfumes reales.[4]
Ocimum basilicum es una hierba anual, cultivada como perenne en climas tropicales, de crecimiento bajo (entre 30 y 130 cm), con hojas opuestas de un verde lustroso, ovales u ovadas, dentadas y de textura sedosa, que miden de 3 a 11 cm de longitud por 1 a 6 cm de anchura. Emite espigas florales terminales, con flores tubulares de color blanco o violáceo las cuales, a diferencia de las del resto de la familia, tienen los cuatro estambres y el pistilo apoyados sobre el labio inferior de la corola. Tras la polinización entomófila, la corola se desprende y se desarrollan cuatro núculas redondeadas en el interior del cáliz bilabiado.[cita requerida]
Esta planta es muy sensible a las heladas. Se cultiva por semillas y esquejes, que se pueden sembrar en semilleros o macetas en un invernadero a principios o mediados de la primavera. Requiere una posición soleada, aunque en climas de veranos muy calurosos agradece algo de sombra y suelos fértiles, permeables y húmedos.[1]
La mayoría de las diferentes variedades de albahaca cultivadas en muchas regiones de Asia tienen un sabor parecido al clavo de olor (Syzygium aromaticum) o al anís, que es generalmente más fuerte que el de las variedades europeas.
También es frecuentemente usada en la cocina mediterránea; se puede consumir fresca o seca para aderezar tanto ensaladas, sopas de verduras, salsas para acompañar platos de pasta ―la famosa salsa italiana de pesto la lleva como ingrediente principal―, como guisos de todo tipo de carnes. Entre las elaboraciones culinarias más características en las que interviene la albahaca como ingrediente figuran parmigiana di melanzane (berenjenas a la parmesana), patatas cajún, pasta (o pizza) con tomate y albahaca, pollo a la vietnamita, humita chilena de choclo o curry thai, así como todas aquellas recetas en las que interviene la salsa pesto, originaria de Liguria, cuyo ingrediente fundamental es esta hierba aromática. En el Reino Unido la albahaca interviene en la mezcla tradicional para elaborar salchichas.
El aceite esencial de Ocimum basilicum es rico en estragol (1-alil-4-metoxibenceno), un potente carcinógeno y genotóxico natural, en ratones y ratas. En septiembre de 2001, el Comité Científico de la Unión Europea emitió una opinión que recomienda reducir la exposición y restringir el uso del estragol, sin poderse establecer un límite seguro para la exposición a esta toxina de acción lenta (no hay indicios de ninguna toxicidad aguda o subaguda).[5] No se ha determinado directamente la carcinogenicidad ni la teratogenicidad del Ocimum basilicum en la dieta humana. Parece razonable desaconsejarla explícitamente a las mujeres en edad fértil y embarazadas.
Para otros usos medicinales, ver: Plantas medicinales.
Ocimum basilicum fue descrita por Carlos Linneo y publicado en 1753 en Species Plantarum (2: 597).[6]
Ocimum: nombre genérico que deriva del griego antiguo okimo usado por Teofrasto y Dioscórides para referirse a la hierba aromática.[7]
basilicum: epíteto latíno de basilicum, con origen en el griego antiguo basilikon (python) ("planta real, majestuoso"), a partir de basileus "rey".
La planta ha sido frecuentemente considerada como venenosa, en tanto algunas leyendas africanas afirman que protege de los escorpiones. Mientras que ciertas tradiciones europeas aseveran que es un símbolo de Satanás, en lugares como la India es sumamente reverenciada. Por otra parte, en la antigua Grecia representaba el odio, la desgracia y la pobreza, pero en la actualidad en Italia es un símbolo de amor.
Actualmente es considerada por la Iglesia ortodoxa griega una planta santa ya que, según la tradición, el olor de la albahaca guio a Santa Helena hasta encontrar la Santa Cruz.[9][10]
En la localidad ciudadrealeña de Bolaños de Calatrava (España), la albahaca es símbolo de sus fiestas patronales, que reciben también el nombre de Fiestas de la Albahaca. La gente cultiva esta planta durante todo el verano para, llegado el mes de septiembre, llevarla como ofrenda al Cristo de la Columna, patrón de Bolaños. Durante el mes de septiembre se puede notar el olor de esta aromática planta que engalana las calles, patios y casas de Bolaños. Además, el día del patrón, el 14 de septiembre, durante la procesión del Stmo. Cristo de la Columna, la gente arroja albahaca picada como ofrenda al paso del Cristo. Todo esto hace que al Cristo se le conozca también con el sobrenombre de Cristo de la Albahaca.
En la localidad valenciana de Bétera se cultivan ejemplares de más de dos metros de altura y de entre 2,5 y 4 metros de anchura para la ofrenda dedicada a la Virgen de la Asunción, en la tradicional fiesta de Les Alfàbegues. La técnica empleada para conseguir dicha magnitud se mantiene en secreto.
En España, en la región de Murcia[11] y en la provincia de Alicante[12] se denomina habitualmente «alhábega» a la albahaca y se utiliza contra los mosquitos.
En algunas culturas caribeñas se la considera con poderes naturales que ahuyentan las malas influencias espirituales (espíritus oscuros) y atraen las corrientes positivas de los espíritus de luz. En Cuba es muy usada en sesiones espiritistas y es costumbre pasar un ramo fresco por la cabeza y el cuerpo del médium. Entre espiritistas y médiums, la albahaca es la hierba más recomendada para los creyentes.
En este aspecto, en ciertas regiones del centro de México, la albahaca es utilizada para atraer la fortuna, colocando una maceta con la hierba en la puerta o en alguna ventana de una tienda o negocio; el desarrollo de la planta es signo de la bonanza del negocio, pues demuestra lo cuidadoso que es el dueño tanto del negocio, como de la planta.
_-_Flowering_habit_with_Monarch_butterfly_Danaus_plexippus_at_Honokanaia,_Kahoolawe,_Hawaii_-_Dec._28,_2010.jpg)
.jpg)
|df= ignorado (ayuda); Parámetro desconocido |url-status= ignorado (ayuda) Ocimum basilicum es una hierba aromática anual de la familia de las lamiáceas nativa de las regiones tropicales de África Central y el sudeste asiático, que se cultiva desde hace milenios. Es una planta tierna y se utiliza en cocinas de todo el mundo. Hay muchas variedades de Ocimum basilicum, así como varias especies relacionadas. El tipo que se usa comúnmente para dar sabor se llama popularmente hierba real, albahaca, basílico o alhábega, a diferencia de la variedad tailandesa (Ocium basilicum var. thyrsiflora), Ocimum × citriodorum y el tulsí. Las variedades más comunes de Ocimum basilicum son cultivos anuales, pero algunas son perennes en climas cálidos y tropicales, como algunos híbridos.
Vürtsbasiilik (Ocimum basilicum) on huulõieliste sugukonda basiiliku perekonda kuuluv üheaastane rohttaim.
Vürtsbasiilik võib kasvada 15–40 (60) cm kõrguseks. Lehed on munajad ja rootsulised, meenutavad veidi piparmündilehti. Eri vormidel võivad lehed olla ka piklikud, ümmargused või kurrulised. Läikivatel rohelistel lehtedel on tugev iseloomulik aroom ning olenevalt pigmendisisaldusest on lehed ja varred rohelised, rohekasvioletsed või violetsed.
Õite värvus on valgest kuni punaseni.[1]
Vasttärganud basiilik
Punaseleheline sort
Seemned
Varred ja lehed
Õisik
Õied
Basiilikupõld
Vürtsbasiilikul on mitmeid teisendeid, mille täpses süstemaatikas pole kokkuleppele jõutud.
Ocimum basilicum
Ocimum americanum var. pilosum
Ocimum basilicum
Ocimum basilicum
Ocimum basilicum
Ocimum basilicum
Ocimum americanum var. pilosum
Ocimum basilicum
Ocimum basilicum
Vürtsbasiilik on vormi- ja sordirohke. Basiilikuks kutsutakse mitmeid vürtsbasiiliku kultivare, sugulasliike ja ristandeid. Näiteks on levinud Tai basiilik (Ocimum basilicum var. thyrsiflora) ja sidrunbasiilik (Ocimum × citriodorum), mida kasutatakse Aasias.
Vajab meie kliimas ettekasvatamist, külv märtsi lõpus või aprilli alguses sisetingimustes. Tõusmed ilmuvad 1,5–2 nädala pärast. Avamaale istutatakse juuni alguses, taimetihedus 30 x 25 cm. Vajab kerget, sooja ja rammusat mulda. Võrseid kogutakse enne õitsemist. Kui võrsed lõigata 5–6 cm kõrguselt maapinnast, annab taim augustis kordussaagi.
Pikemalt artiklis Basiiliku lehed
Värskeid ja kuivatatud rohelisi taimeosi kasutatakse vürtsika maitseainena liha- ja kalatoitude juurde, erinevate jookide, magustoitude kastmete ja marinaadide maitsestamiseks. Kombinatsioon rosmariinist, salveist ja basiilikust on hea valik salatite, köögiviljasuppide ja pastakastmete jaoks.
Kuivatatud lehtedest teed on sajandite jooksul kasutatud vereloome tugevdamiseks, seedeprobleemide ja maokrampide puhul. Kurguvalude korral kuristatakse selle teega kurku. Vahemere-äärsetes maades on basiilikut kasutatud peamiselt seedimise edendamiseks, spasmide leevendamiseks ja vannivette lisatult ergutamiseks. Basiilikut võib tänapäeval leida hingamisteede haiguste ravimiseks mõeldud mikstuuride ja siirupite koosseisus, kosmeetika ja parfüümide tootmisel asendavad basiiliku eeterlikud õlid populaarset reseedalõhna.
Vürtsbasiilikut säilitatakse kuivatatult või külmutatult, lisaks saab värskete lehtedega maitsestada toiduõli ja veiniäädikat.
Basiilik sisaldab nii vähki inhibeerivaid kui ka põhjustavaid aineid, näiteks basiiliku eeterlikus õlis sisalduv estragool on loomkatsetes keha sees muutunud mürgiseks ja pärilikkust muutvaks aineks, põhjustades eriti maksavähki.[1]
Raseduse ja lapse rinnaga toitmise ajal ei tohiks nimetatud taime saadusi suurtes kogustes tarbida. Väikelastele ei soovitata basiilikut manustada.[2]
Vürtsbasiilik (Ocimum basilicum) on huulõieliste sugukonda basiiliku perekonda kuuluv üheaastane rohttaim.
Albaka edo basilikoa (Ocimum basilicum) landare loredunen espezie botaniko bat da, espezia eta sendabelarra.
Bere hosto handi eta leunak luze baina zabalagoak dira eta landareak 60 cm-rainoko altuera lor dezake.
Bere izen zientifikoak errege-munduari erreferentzia egiten dion grezierako basilikon hitzean du jatorria, greziar eta erromatarrek zioten miresmenaren zeinu.
Albaka hobe hazten da klima beroetan, nahiz eta bero larregiek kalte egin.
Pasta plater ezberdinekin, zopa askotan, pisto, tomate, kalabazin, entsalada, tortilla, arrautza irabiatu, arroz, txahalki, oilasko, arkume, arrain, maionesa, olio, gazta fresko eta beste hainbat jakirekin bikain dator.
Besteak beste, baratxuri, gazta parmesano, pinoi eta oliba olioarekin egiten den pestoa, Italiako saltsa ezaguna, egiteko ezinbestekoa da. Eta margarita pizza osatzeko.
Albaka edo basilikoa (Ocimum basilicum) landare loredunen espezie botaniko bat da, espezia eta sendabelarra.
Bere hosto handi eta leunak luze baina zabalagoak dira eta landareak 60 cm-rainoko altuera lor dezake.
Bere izen zientifikoak errege-munduari erreferentzia egiten dion grezierako basilikon hitzean du jatorria, greziar eta erromatarrek zioten miresmenaren zeinu.
Albaka hobe hazten da klima beroetan, nahiz eta bero larregiek kalte egin.
Maustebasilika eli basilika (Ocimum basilicum) on yksivuotinen pensasmainen ruohovartinen kasvi, jota käytetään yleisesti mausteena. Basilika kuuluu huulikukkaiskasvien (Lamiaceae) heimoon, jossa on monia mintunsukuisia yrttejä. Maustebasilikalla on kymmeniä eri alalajeja ja satoja lajikkeita. Aromien perusteella basilikoja voidaan jakaa esimerkiksi aniksen-, kanelin-, timjamin- ja sitruunanmakuisiin lajikkeisiin.[1]
Basilikan nimi tulee kreikan sanasta basileus (βασιλεύς), joka tarkoittaa sanatarkasti ”kansan johtajaa” eli kuningasta. Monet pitävätkin maustebasilikaa mausteiden kuninkaana. Toiset selittävät sanan johtuvan sanasta basiliski, joka on tarujen käärmemäinen, maan sisällä asuva lisko, jonka pelkkä katse surmaa elävän olion. Ocimum juontuu kreikkalaisesta verbistä ozein (ὄζειν), mikä tarkoittaa tuoksuvaa.
Basilikaa tarkoittava sana on useimmissa Euroopan kielissä hyvin samankaltainen: islanniksi se on basilíka, venäjäksi bazilik (базилик), albaniaksi bozilok, tšekiksi bazalka ja nykykreikaksi vasilikos (βασιλικός). Kolonialismin aikaan basilikan nimi levisi muutamiin Afrikankin kieliin. Basilikan espanjalainen nimi albahaca juontuu arabiasta; alkuperäinen arabian sana on al-habaqa[2] (الحبق).
Basilika on peräisin Aasian ja Afrikan trooppisista osista. Basilika kasvaa 20–60 sentin korkuiseksi ja sillä on 1,5–5 sentin pituiset ja 1–3 sentin levyiset lehdet. Usein basilika on vihreä, mutta myös violetit ja purppuraiset lajikkeet ovat yleistyneet. Usein vihreällä basilikalla on valkoiset kukat ja violetilla vaaleanpunaiset. Basilikalla on vahva, läpitunkevan makea tuoksu.
Basilika on selvästi trooppinen kasvi ja kärsii kylmästä jo +6 celsiusasteessa, joten sitä ei ikinä saisi kasvattaa ulkona jos hallat ovat mahdollisia. Vaikkakin basilika kasvaa parhaiten lämpimässä ja aurinkoisella paikalla ulkona, sitä voi myös kasvattaa sisätiloissa aurinkoisella eteläikkunalla. Basilikan multa kuivuu nopeasti aurinkoisella paikalla, jolloin kasvi alkaa helposti roikottaa lehtiään. Basilikaa voi lisätä pistokkaista tai sen tummista ja pienistä siemenistä, joita kehittyy jokaiseen kukkaan parhaassa tapauksessa neljä.
Maustebasilika on maailman tärkeimpiä mauste- ja aromikasveja. Sen lehtiä ja nuoria latvuksia tavataan käyttää salaattien, pizzan, juusto- ja liharuokien maustamiseen. Maustebasilika on suosittu lisä erityisesti tomaatti- ja valkosipuliruoissa. Tärkeimpiä viljelymaita ja -alueita ovat Ranska, Egypti, Unkari, Kalifornia ja Intia (tieto vuodelta 1993).[2]
Basilikaa käytetään yleisesti tuoreena, ja se lisätään keitettävään ruokaan viime hetkellä, koska keittäminen heikentää maun nopeasti. Tuoreita lehtiä voi nyppiä suoraan puskasta, tai lyhyen ajan niitä voi säilyttää jääkaapissa. Jos basilikaa on tarkoitus säilyttää kauan aikaa, niin ne voidaan pakastaa kevyen ryöppäyksen jälkeen. Tuoreet lehdet voi laittaa lasipurkkiin, ja peittää lehdet oliiviöljyllä ja ripauksella suolaa. Kuivattu basilika menettää suuren osan maustaan.
Välimeren keittiöissä käytetään paljon basilikaa, varsinkin samanaikaisesti tomaatin kanssa. Basilika on pääainesosa pestossa, italialaisessa kastikkeessa, joka on kotoisin Genovasta. Yleisimmin Välimeren maissa käytettyjä basilikalajikkeita ovat: 'Genovese', 'Purple Ruffles', 'Mammoth', 'Cinnamon', 'Lemon', 'Globe', ja 'African Blue'.
Basilikaa käytetään toisinaan yhdessä hedelmien kanssa tai hedelmähilloissa ja -kastikkeissa. Yleisiä hedelmiä ovat mansikka, vadelma ja tummat luumut. Vietnamilaisessa ruoanlaitossa käytettävä litteälehtinen basilika, jolla on hieman tavallisesta poikkeava maku, on yleisesti käytetty hedelmien kanssa.
Useiden basilikan muotojen siemenet muuttuvat kostuttaessa gelatiinisiksi, ja niitä käytetään aasialaisten juomien ja jälkiruokien hyydyttämiseen.[2] Siemeniä myös käytetään yrttiliköörien valmistuksessa. Suomessa basilikaa on käytetty myös lääkkeenä kuningassalvassa (unguentum basilicum nigrum).[1] Välimeren maissa maustebasilikan tiedetään vahvistavan sydäntä, helpottavan ruoansulatusta ja lievittävän masennustaTaiwanissa sakeisiin keittoihin (羹湯) lisätään tuoreita '九層塔' basilikanlehtiä. Taiwanissa myös syödään friteerattua kanaa syväfriteerattujen '九層塔' basilikanlehtien kanssa.
Sitruunabasilikalla on vahva sitruksen maku ja tuoksu, ja eroaa täten muista basilikoista. Sitä käytetään laajalti Indonesiassa, jossa sitä kutsutaan kemangiksi: sitä tarjoillaan raakana, yhdessä raa´an kaalin, vihreiden papujen, kurkun, ja usein nämä vielä friteeratun kalan tai ankan kanssa.
Basilika on alkuperältään kotoisin Aasiasta ja Afrikasta. Eurooppaan basilika saapui todennäköisesti Aleksanteri Suuren joukkojen mukana vuosien 356–323 eaa. välillä. Antiikin roomalaiset pitivät tätä yrttiä pyhänä ja arvelivat, että sen voima vähenee, jos sitä ei kohdella riittävän kunnioittavasti. Poimintaa varten kehitettiinkin aivan erityinen työkalu, jolla poimiminen onnistui häväisemättä kasvin pyhyyttä. Poiminnan aikana oli myös määrätty, että paikalla ei saa olla epäpuhtaita henkilöitä, esimerkiksi naisia joilla on kuukautiset.
Basilika saapui Englantiin 1500-luvun puolivälissä. Keskiajalla vaikuttanut kirjailija Platina ilmeisesti piti maustebasilikasta paljon, sillä vaikka hänen mukaansa lääkäri Chrysippus väitti sen olevan paha vatsalle, heikentävän silmiä, tuovan hulluutta ja vahingoittavan maksaa, niin Platina oli valmis kumoamaan nämä väitteet väärinä. Lisäksi hän väitti, että viinietikalla maustettuna se ehkäisee pyörtymiseltä.[3]
Afrikkalainen legenda väittää basilikan suojaavan skorpioneilta. Eurooppalainen tietämys väittää joskus basilikan olevan saatanan symboli, kun taas Intiassa basilikaa kunnioitetaan kasvina suuresti. Intiassa basilikaa käytetään mausteena vain vähäisissä määrin, mutta sillä on hindujen keskuudessa vahva uskonnollinen merkitys, koska se on pyhitetty Vishnulle (विष्णु), ja se symboloi Vishnun vaimoa, eli yltäkylläisyyden jumalatarta Lakshmia (लक्ष्मी), tai Vishnun useiden ilmentymisten vaimoja. Nykypäivän Italiassa basilika on rakkauden symboli, mutta antiikin Kreikassa se merkitsi vihamielisyyttä.
Giovanni Boccaccion Decameronessa (n. 1350) ikimuistettava kammottava taru (novelli V) kertoo Lisabettasta, jonka veljet tappavat Lisabettan rakastajan. Rakastaja ilmestyy Lisabettan uneen ja näyttää mihin hänet haudattiin. Lisabetta kaivaa myöhemmin rakastajansa pään haudasta ja laittaa sen basilikaruukkuun, jota hän kastelee päivittäin kyynelillään. Hänen veljensä ottavat ruukun pois, ja Lisabetta kuolee suruun pian sen jälkeen.
Basilikalla on useita muotoja eli variaatioita (var.), joiden luokittelusta ei olla päästy yksimielisyyteen. Useita muotoja pidetään nykyään aivan samanlaisena kuin lajia, kuten esimerkiksi violetit basilikat Ocimum basilicum var. purpurascens luetaan yleisesti Ocimum basilicumiksi. Joidenkin muotojen on katsottu kuuluvan kamferibasilikan[4] (Ocimum americanum) muodoiksi.
Ocimum basilicum (H) Ocimum americanum var. pilosum
Ocimum basilicum (H) Ocimum basilicum (H) Ocimum basilicum (H) Ocimum basilicum (H) Ocimum americanum var. pilosum
Ocimum basilicum
Ocimum basilicum (H)Kaalit: keräkaali | kiinankaali | kukkakaali | kyssäkaali | lehtikaali | punakaali | parsakaali | ruusukaali | kurttu- eli savoijinkaali
Kurkkukasvit: kurkku | kesäkurpitsa | kurpitsa | spagettikurpitsa
Mausteet: basilika | humala | kirveli | krassi | kumina | kurkkuyrtti | kynteli | lipstikka | meirami | minttu | persilja | rakuuna | rosmariini | salvia | sitruunamelissa | tilli | timjami
Mukulakasvit: maa-artisokka | peruna
Palkokasvit: herne | härkäpapu | tarhapapu
Sipulit: hillosipuli | ilmasipuli | jättisipuli | purjo | sipuli | ruohosipuli | ryvässipuli | valkosipuli | vihersipuli
Muut kasvikset: endiivi | fenkoli | latva-artisokka | lehtisalaatti | lehtiselleri | mangoldi | maissi | paprika | parsa | pinaatti | raparperi | tomaatti
Iisoppi ○ Kamomillasaunio ○ Korianteri ○ Lakritsikasvi ○ Liperi ○ Maustebasilika ○ Meirami ○ Mintut ○ Mäkimeirami ○ Persilja ○ Rakuuna ○ Rosmariini ○ Ruohosipuli ○ Sitruunamelissa ○ Tilli ○ Timjami ○ Valkosipuli
Muut maustekasvit Hedelmät: Chili ○ Maustepippuri ○ Paprika ○ Roseepippuri ○ Tähtianis ○ Vanilja Siemenet: Kardemumma ○ Kumina ○ Maustefenkoli ○ Roomankumina (juustokumina/ jeera) ○ Seesami Juuret ja maavarsi: Inkivääri ○ Maustekurkuma ○ Maustekrassi (wasabi) ○ Piparjuuri ○ Sokeri Kuori: Ceyloninkaneli ○ Kassiakaneli Muut kasvinosat: Kapris ○ Katajanmarja ○ Neilikka ○ Sahrami Epäorgaaniset mausteet MaustesekoituksetAromisuola ○ Curry ○ Fines herbes ○ Garam masala ○ Sitruunapippuri ○ Vaniljasokeri ○ Vanilliinisokeri
Maustebasilika eli basilika (Ocimum basilicum) on yksivuotinen pensasmainen ruohovartinen kasvi, jota käytetään yleisesti mausteena. Basilika kuuluu huulikukkaiskasvien (Lamiaceae) heimoon, jossa on monia mintunsukuisia yrttejä. Maustebasilikalla on kymmeniä eri alalajeja ja satoja lajikkeita. Aromien perusteella basilikoja voidaan jakaa esimerkiksi aniksen-, kanelin-, timjamin- ja sitruunanmakuisiin lajikkeisiin.
Ocimum basilicum
Le Basilic ou Basilic romain (Ocimum basilicum L.) est une espèce de plantes herbacées thérophytes de la famille des Lamiacées (labiacées, labiées), cultivée comme plante aromatique et condimentaire. La plante est parfois appelée Basilic commun, Basilic aux sauces, Herbe royale[1] ou Grand Basilic. Le Basilic commun est largement employé dans la cuisine italienne, d'autres variétés de basilic sont répandues dans certaines cuisines asiatiques : Taïwan, Thaïlande, Viêt Nam, Cambodge et Laos. Cette plante a eu plusieurs synonymes scientifiques dont Ocimum basilicum var. glabratum Benth, Ocimum basilicum var. majus Benth.
Le mot basilic peut parfois désigner d'autres espèces appartenant au genre Ocimum dont le basilic citron (Ocimum canum L .), le basilic de Ceylan (Ocimum gratissimum) ou encore le basilic sacré (Ocimum sanctum L .)
Le terme basilic a pour étymologie le bas latin basilicum (« royal »), formé sur le grec ancien βασιλικόν / basilikón (« plante royale »), lui-même dérivé de βασιλεὐς / basileús (« roi »).
Dans le langage commun, cette espèce a aussi été dénommée basilic officinal, basilic des jardins, herbe royale, ou en Algérie, oranger des savetiers[2], herbe aux sauces. On l'appelle encore basilico en Italie, albahaca en Espagne (de l'arabe andalousien habaga), habak en arabe, rehan en kabyle[3], ou reyhan en Turquie[4] (reyhan se dit aussi en arabe pour désigner le basilic).
Par synecdoque généralisante, le basilic est parfois appelé dans le sud de la France « pistou » ou « pesto », noms de la pâte onctueuse à base de basilic broyé et d'huile d'olive ; pistar signifie « pilonner » en niçois[5].
Un plant mesure de 20 à 60 cm de haut, possède des feuilles ovales-lancéolées, atteignant 2 à 3 cm. Il peut cependant facilement atteindre plus d'un mètre de longueur lorsqu'il est conservé plusieurs années (à l'intérieur, ou lorsque le climat le permet).
Les feuilles sont vert pâle à vert foncé, parfois pourpre violet chez certaines variétés. Les tiges dressées, ramifiées, ont une section carrée comme beaucoup de labiées. Elles ont tendance à devenir ligneuses et touffues. Les fleurs, bilabiées, petites et blanches, ont la lèvre supérieure découpée en quatre lobes. Elles sont de petite taille et groupées en longs épis tubulaires, en forme de grappes allongées. Les graines fines, oblongues, sont noires.
Le basilic est originaire d'Asie du Sud[6] ou d'Afrique centrale[7]. Il fut importé il y a au moins 4 000 ans en Égypte[8]. D'Égypte, il fut importé à Rome et de là dans tout le sud de l'Europe[8] au IIe siècle[9]. Il n'aurait pas atteint l'Angleterre avant le XIVe siècle[8]. Il arriva aux Amériques avec les premiers émigrants[8].
Actuellement, le basilic est donc très répandu à travers le monde. Il reste toutefois profondément associé à la culture et aux gastronomies asiatique et méditerranéenne.
Cette plante est cultivée pour des usages aromatiques, mais aussi médicinaux. En Asie tropicale, le basilic est considéré comme une plante vivace. Dans les climats plus doux, le basilic commun se comporte en annuelle.
La culture du basilic nécessite un climat chaud et ensoleillé, méditerranéen ou tropical. Il peut aussi se cultiver en pays tempérés, en pots, en jardinières ou en pleine terre, moyennant quelques précautions lorsque la température descend sous 10 °C. Le basilic préfère un sol frais et bien drainé, une exposition abritée et cinq heures d'ensoleillement quotidien.
Il faut l'empêcher de monter en fleurs pour augmenter la production de feuilles, et donc pincer les extrémités des tiges quand les fleurs se forment. Juillet-août est la période propice pour la récolte des feuilles à des fins de congélation. Lorsque l'automne arrive et que la température finit par tuer le basilic, on peut laisser quelques fleurs terminer leur transformation en graines pour les semer l'année suivante.
La multiplication se fait par semis au printemps, vers mars-avril. En climat tempéré, il faut le faire en serre ou dans des pots maintenus à une température de l'ordre de 20 °C. Le repiquage en pleine terre peut se faire lorsque le sol s'est suffisamment réchauffé et que les gelées ne sont plus à craindre, soit vers la fin mai, et lorsque le plant comporte au moins 4 à 6 feuilles pour qu'il soit moins sensible aux limaces.
Tout en gardant à l'esprit que le basilic souffre des coups de chaleur et des rayons du soleil s'il est surexposé car le plant desséchera, on peut le cultiver à côté d'autres plantes qui bénéficieront de sa présence : près des choux, des courges, des haricots, entre les pieds de tomate et les poivrons (les solanacées en général). Dans l'hémisphère Nord, il préférera donc une exposition Nord ou Est qui le mettra à l'abri du puissant soleil estival de la mi-journée tout en profitant des premiers rayons matinaux nécessaires à son développement.
Les feuilles de basilic sont utilisées comme herbe aromatique. Elles s'utilisent de préférence crues car leur arôme s'atténue à la cuisson. Elles accompagnent les crudités (salades, tomates courgettes), les pâtes, les coquillages et les poissons, les œufs brouillés, le poulet, le lapin, le canard, les sauces (vinaigrettes, au citron, à l'huile d'olive).
Sous forme d'extraits (huile essentielle en général), il entre dans les préparations d'additifs, parfums et arômes, de produits pharmaceutiques et cosmétiques ou encore de liqueurs ou d'aliments[10], la plante fraîche distillée donnant une essence parfumée par l'eucalyptol et l'eugénol[11],[12] qu'elle contient.
On utilise aussi ses graines que l'on fait tremper dans l'eau pour libérer son enveloppe gélatineuse, texture appréciée dans des desserts comme le falooda, le sharbat-e-rihan, le hột é ou le ais kacang.
Certains auteurs l'ont recommandé contre la fatigue mentale, les rhumes, les spasmes, la rhinite, et en tant que traitement de premiers soins pour les piqûres de guêpes et les morsures de serpent[23],[24],[11],[25],[26].
Sédatif, antispasmodique des voies digestives, diurétique, antibactérien, contre l'indigestion et en tant que vermifuge.
Son huile essentielle a des propriétés insecticides (contre les larves de moustiques[27]) ; il éloignerait les moustiques[3] et serait un remède contre l'hémestéralopie[28].
Le basilic serait aussi légèrement narcotique.
Il entrait dans le processus de momification utilisé par les Égyptiens, qui lui connaissait ses propriétés de conservateur (antibactérien).
Leur tolérance (et toxicité subaiguë) a été testée sur le rat de laboratoire comme modèle animal au moins pour deux espèces de basilics, Ocimum gratissimum et Ocimum basilicum (très utilisées pour leurs propriétés médicinales, leur goût et parfum).
À des doses de 1500 mg/kg poids ingérées quotidiennement durant 14 jours, un effet dose-dépendant apparaît pour Ocimum basilicum (source de dommages sur la paroi stomacale et le foie du rat, comme pour une autre huile testée, celle de Cymbopogon citratus) mais pas pour O. gratissimum.
Au Népal et en Inde, le basilic est une plante sacrée déposée en offrande à Krishna, un dieu sauveur du monde. Il est planté autour de temples et glissé entre les mains des défunts, il était censé les protéger dans leur passage vers l'au-delà[8].
Durant l'Antiquité, il était considéré comme une plante royale.
Dans certaines régions d'Afrique, le basilic est utilisé pour conjurer le mauvais sort.
Dans l'Europe du Moyen Âge, le basilic faisait partie des plantes de la sorcellerie. Prise en tisane, elle aiderait les femmes au long de leur grossesse, puis dans l'accouchement et augmenterait leur lactation[29].
Dans le Décaméron, Boccace raconte qu'Élisabeth, une de ses héroïnes, enterra la tête de son amant dans un pot de basilic arrosé de ses larmes.
Dans le langage des fleurs de l'Europe du XIXe siècle, il exprime la haine car selon la légende la plante poussait mieux si elle était injuriée en la cultivant. Aussi, l'expression française « semer le basilic » signifie « semer la discorde[8] »,[30].
Le basilic est l'emblème de la ville de Bétera, où il est désigné sous le nom valencien de alfabegue (espagnol: albahaca). Il est célébré chaque année lors des Fêtes du 15 août, où l'on récompense la personne qui a fait pousser la plante la plus haute[31], laquelle atteint typiquement entre 2,5 et 4 m de haut.
Dans le calendrier républicain français, le 14e jour du mois de thermidor est dénommé jour du « Basilic[32] ».
Ocimum basilicum
Le Basilic ou Basilic romain (Ocimum basilicum L.) est une espèce de plantes herbacées thérophytes de la famille des Lamiacées (labiacées, labiées), cultivée comme plante aromatique et condimentaire. La plante est parfois appelée Basilic commun, Basilic aux sauces, Herbe royale ou Grand Basilic. Le Basilic commun est largement employé dans la cuisine italienne, d'autres variétés de basilic sont répandues dans certaines cuisines asiatiques : Taïwan, Thaïlande, Viêt Nam, Cambodge et Laos. Cette plante a eu plusieurs synonymes scientifiques dont Ocimum basilicum var. glabratum Benth, Ocimum basilicum var. majus Benth.
Le mot basilic peut parfois désigner d'autres espèces appartenant au genre Ocimum dont le basilic citron (Ocimum canum L .), le basilic de Ceylan (Ocimum gratissimum) ou encore le basilic sacré (Ocimum sanctum L .)
A alfábega[1][2], tamén coñecida como alfabaca[3] ou albaca[2], (Ocimum basilicum) é unha planta da familia das lamiáceas.
Cultivada para aromatizar e para condimentar, é unha planta pequena (20–60 cm), con follas verdes e oblongas de entre 1'5 e 5 cm. A alfábega é moi sensible ás xeadas. Moi usada na cociña mediterránea, en pequenas cantidades, xa que pode ser velenosa de consumirmos moita cantidade. É a base do pesto, a famosa salsa italiana de orixe xenovesa.
A alfábega, tamén coñecida como alfabaca ou albaca, (Ocimum basilicum) é unha planta da familia das lamiáceas.
Cultivada para aromatizar e para condimentar, é unha planta pequena (20–60 cm), con follas verdes e oblongas de entre 1'5 e 5 cm. A alfábega é moi sensible ás xeadas. Moi usada na cociña mediterránea, en pequenas cantidades, xa que pode ser velenosa de consumirmos moita cantidade. É a base do pesto, a famosa salsa italiana de orixe xenovesa.
Pitomi bosiljak (mirisni bosiljak, bosiljak sarmaš, često samo bosiljak, lat. Ocimum basilicum) je jednogodišnja zeljasta biljka porijeklom iz Indije. Poznata je kao začin, te je danas rasprostranjena na širem području Mediterana, zbog čega je nezaobilazna u mediteranskoj kuhinji. Lokalni nazivi kod nas su bosiok, bašelak, murtila, marjanec. Naziv basilicum latinska je izvedenica grčke riječi basileos, u značenju "kralj" ili "kraljevski".
Bosiljak je jednogodišnja začinska biljka, naraste kao grm u visinu od 20 do 60 cm. Stabljika, listovi i cvjetne čašice prekriveni su finim dlačicama. Listovi su ovalni, 1,5 do 5 cm dugi i do 3 cm široki, veličina ovisi o staništu i količini vlage i hranjivih tvari. Općenito govoreći, listovi uzgajanog bosiljka su veći a samoniklog manji. Rubovi lista su glatki. Cvate od svibnja do rujna, cvjetovi su ružičaste ili bijele boje a nalaze se na središnjem dijelu stabljike i izdancima. Plod je 1,5 do 2 mm dug. Cijela biljka je aromatična, a posebno listovi koji imaju slatkast aromatičan, oštar okus. Sadržaj eteričnih ulja je 0,3-0,8%, a pored njih bosiljak sadrži i tanin saponin i gorke tvari.
Danas se smatra da potječe iz Afrike,a kao divlja još uvijek raste u Iranu,Indiji i Kini,Smatra se da je u Europu stigla u vrijeme Aleksandra Makedonskog.
Nadzemni dijelovi biljke sadrže do 1—1,5 % eteričnog ulja,do 6 % taninskih tvari,glikozide,saponine,mineralne tvari askorbinsku kiselinu i ugljikohidrate, bjelančevine,vitasmin P,provitamin A,kamfor.Eterično ulje pak sadrži eugenol i metilkavikol.
Pitomi bosiljak lijek je protiv kašlja[1], to je prirodni antibiotik, snažan antioksidans i djeluje prevntivno protiv infarkta.[2]
Zbog svog slatkastog i ugodnog mirisa jedan je od omiljenijih začina u mnogim profinjenim kuhinjama svijeta, pogotovo u talijanskoj i francusko-maritimnoj kuhinji. Upotrebljava se pri pripremu (laganijih) povrtnih juha, umaka, tjestenine, pri pripremanju lakših jela od mesa, te kao začin u umacima za salate. Dodaje se (kuhanom ili pečenom) jelu u zadnji trenutak, jer mu termička obrada uništava aromu. Od njega se dobiva i poznati talijanski regionalni specijalitet pesto, svojevrsni umak od zrna pinije i bosiljka, s maslinovim uljem.
Pitomi bosiljak (mirisni bosiljak, bosiljak sarmaš, često samo bosiljak, lat. Ocimum basilicum) je jednogodišnja zeljasta biljka porijeklom iz Indije. Poznata je kao začin, te je danas rasprostranjena na širem području Mediterana, zbog čega je nezaobilazna u mediteranskoj kuhinji. Lokalni nazivi kod nas su bosiok, bašelak, murtila, marjanec. Naziv basilicum latinska je izvedenica grčke riječi basileos, u značenju "kralj" ili "kraljevski".
Bazlik[1] (Ocimum basilicum) je korjeninowa (a hojenska) rostlina ze swójby cycawkowych rostlinow (Lamiaceae). Dalše serbske mjena su bazilikowe zelo, bazilija a bazilik[2].
Bazlik je jednolětna rostlina, kotraž docpěwa wysokosć wot 20 - 30 cm.
Łopjena su su z krótkim stołpikom. Łopjeno docpěwa dołhosć wot 1,5 - 5 cm a šěrokosć wot 1 - 3 cm.
Bazlik kćěje wot junija hač do septembra. Kćenja su žołtojte, běłe abo róžojte.
Mjeno wotwodźuje so wot grjekskeho słowa βασιλικός. Woznjamjenja telko kaž kralowski.
Bazlik wužiwa so předewšěm w italskej kuchinje. Korjenja z bazlikom poliwki, solotej a juški, łušćinowe płody a tomaty, rybu a mjaso, twarožk a twaroh, galerty, zatkańcy a hromaki.
W farmacije wužiwaja so łopjena (Herba Basilici). Wužiwaja eteriski wolij łopjenow w aromy terapije. Wóń je nerwa kóncowaca.
« Bazlik » w druhich wikimediskich projektach :
anis • bazlik • běły popjer • bołharska paprika • Cayennowy popjer • cimt, skorica • curry • cyblink • čerwjena paprika • čili • čorny popjer • estragon • galgant • hwězdny anis • chrěn • ingwer • jałorc • jědźna sól • jězop • kapry • kardamon • kimjelčka • kobołk • koprica • koprik • koriander • kuchinska nalika • kurkuma • ławrjenc • lawendel • majron • mjatwička • mjedowka • muskatowe kćenje • muskatowy worjech • paprika • pětršilka • piment • poprica • rosmarin • safran • selerij • sezam • tymian • wasabi • wanilja • wegeta • wódrak • zela Provency • zeleny popjer • želbija • žerchej • žonop
Bazlik (Ocimum basilicum) je korjeninowa (a hojenska) rostlina ze swójby cycawkowych rostlinow (Lamiaceae). Dalše serbske mjena su bazilikowe zelo, bazilija a bazilik.
Selasih, tlasih, basil, atau basilikum (Ocimum) adalah segolongan terna yang dimanfaatkan daun, bunga, dan bijinya sebagai rempah-rempah serta penyegar (tonikum). Berbagai bagian tumbuhan ini berbau dan berasa khas, kadang-kadang langu, harum, atau manis, tergantung kultivarnya. Beberapa di antaranya bahkan dapat membuat mabuk. Beberapa jenis selasih, misalnya kemangi, berasal dari Asia Tenggara, tetapi sebagian besar dianggap berasal dari anak benua India.
Orang Eropa secara tradisional mengenal O. basilicum ("basil" atau "sweet basil") sebagai rempah yang diwariskan dari tradisi Yunani Kuno. Di India, selasih yang paling dikenal adalah "tlasi" atau "tulasi" ("holy basil", O. tenuiflorum syn. O. sanctum). Nama Melayu selasih diambil dari nama ini melalui bahasa Sanskerta. Warga Indocina dikenal menggunakan berbagai kultivar selasih. Di Thailand dan negara-negara lain setempat dikenal "horapa" ("Thai basil", O. basilicum convar. Thyrsiflorum) dan "manglak" ("Thai lemon basil", O. ×citriodorum). Horapa populer sebagai bagian dari menu Vietnam, misalnya pada sup sapi phở. Manglak dikenal di Indonesia sebagai kemangi.
Berbagai tradisi boga dunia, seperti Italia, Cina, India, dan Thai banyak menggunakan selasih sebagai bagian dari penyedap utama. Di Italia, daun selasih yang dikeringkan merupakan salah satu komponen saus pesto yang khas Genoa.
Di Indonesia, selasih baru dikenal dari bijinya yang digunakan sebagai campuran minuman penyegar dan daunnya sebagai lalap segar (kemangi).
Ibadah di gereja-gereja Kristen Ortodoks melibatkan selasih (basil) sebagai bagian dari kebaktian. Tanaman basil biasa diletakkan pada sejumlah tempat di gereja.
Selasih, seperti juga adas, mengandung estragol yang dapat merangsang kanker pada tikus dan mencit. Meskipun efeknya terhadap manusia belum dipelajari saat ini, percobaan terhadap kedua hewan tersebut menunjukkan bahwa 100 hingga 1000 kali pemaparan diperlukan untuk menjadikannya berisiko kanker. [1]
Nama "Selasih" dipakai pula sebagai sebutan bagi ayam yang bulu, daging, dan tulangnya berwarna hitam (ayam kedu cemani).[2]. Pengarang wanita pertama Indonesia[3] angkatan Pujangga Baru yaitu Sariamin Ismail dengan karya novel pertamanya pada tahun 1933 yang berjudul Kalau Tak Untung juga memakai nama samaran "Selasih".
Selasih, tlasih, basil, atau basilikum (Ocimum) adalah segolongan terna yang dimanfaatkan daun, bunga, dan bijinya sebagai rempah-rempah serta penyegar (tonikum). Berbagai bagian tumbuhan ini berbau dan berasa khas, kadang-kadang langu, harum, atau manis, tergantung kultivarnya. Beberapa di antaranya bahkan dapat membuat mabuk. Beberapa jenis selasih, misalnya kemangi, berasal dari Asia Tenggara, tetapi sebagian besar dianggap berasal dari anak benua India.
Basilíka eða basil (fræðiheiti: Ocimum basilicum) er einær jurt af varablómaætt. Basilíka er mikið notuð í matargerð, ýmist fersk eða þurrkuð. Uppruni hennar er í Íran og Indlandi þar sem hún hefur verið ræktuð í meira en 5000 ár. Í dag er hún mest ræktuð í Egyptaland og Bandaríkjunum.
Í matargerð er basílíka bæði notuð þurrkuð og fersk. Mest er hún þó notuð fersk því bragðist breytist mjög við þurrkunina og verður dauft og að margra mati graskennt. Fersk geymist hún í frysti í allt að viku en hægt er að geyma hana ferska til lengri tíma í frysti eða olíu og heldur hún þá bragði sínu vel. Mikilvægt er að setja basilíkuna í við lok eldunar því hún tapar fljótt bragðinu við suðu.
Basílíka er notuð í mat víða um heim. Frægust er notkun hennar í miðjarhafsmatargerð þá sérstaklega ítalskri og suður franskri. Hún er þekktust fyrir að vera ein af uppistöðuþáttunum í ítölsku kryddblöndunni pestó en og hana má einnig finna í hinum ýmsu pastasósum því hún fer einkar vel með tómötum. Einnig passar hún vel við hvítlauk og má t.d. finna þá blöndu í frönsku kryddblöndunni pistou.[1]
Hún er einnig notuð í Kína og Taiwan í hinar ýmsu súpur auk þess sem vinsælt er að bragðbæta ís með henni.
Basilíka á mikinn þátt í menningu ýmissa landa, hvort sem hún er notuð til matar eður ei. Í upprunalandi sínu, Indland, er basílíka talin vera helg jurt. Þar er sagt að sérhver Hindúi skuli leggjast til hinnar hinstu hvílu með basilíkublað á brjóstinu sem er aðgöngumiði hans að himnaríki [2]. Í Indlandi hefur hún líka verið höfð í réttarsölum og menn látnir sverja sannleikseið fyrir framan jurtina [3].
Í Grikklandi á orðið basilíka uppruna sinn. Það kemur af gríska orðinu βασιλευς (basileus) sem þýðir konungleg (planta) og gegnum söguna hafa Grikkir borið mikla virðingu fyrir plöntunni. Sagan segir að basilíka hafi vaxið kringum gröf Jesú þar sem hann reis upp aftur. Þess vegna er basilíka nú notuð þegar vatn er blessað við grískar réttrúnaðarkirkjur og oft eru lifandi basilíkuplöntur hafðar kringum altarið [3]. Í Grikklandi til forna var basilíka tákn haturs. Þjóðsaga segir að basílíka yxi aðeins ef henni væri sáð meðan sá sem sáði henni æpti og öskraði og að lokum mátti einungis höfðinginn tína plöntuna [2].
Á Ítalíu er basilíka hins vegar jurt ástarinnar. Þar settu menn basilíkugrein í hárið til að sýna ást sýna og til að öðlast gæfu ástarmálum. Í Róm til forna þá var basilía nefnd í höfuðið á dreka að nafni Basilíkus og eina leiðin að verjast árása hans var að borða basilíku daglega. Bæði í Rúmeníu og Mexíkó er basílíka einnig tákn ástar. Á fyrrnefnda staðnum gengu menn með basilíkublað í vasanum til að stefnumót yrði gæfurík. Í Rúmeníu gengu menn hins vegar enn lengra og gáfu menn unnustu sinnu basilíku þegar þeir vildu trúlofast henni [3].
Basilíka eða basil (fræðiheiti: Ocimum basilicum) er einær jurt af varablómaætt. Basilíka er mikið notuð í matargerð, ýmist fersk eða þurrkuð. Uppruni hennar er í Íran og Indlandi þar sem hún hefur verið ræktuð í meira en 5000 ár. Í dag er hún mest ræktuð í Egyptaland og Bandaríkjunum.
Il basilico (Ocimum basilicum, L., 1753) è una pianta erbacea annuale, appartenente alla famiglia delle Lamiaceae, normalmente coltivata come pianta aromatica.
Originario dell'India, il basilico è utilizzato tipicamente nella cucina italiana e nelle cucine asiatiche in Taiwan, Thailandia, Vietnam, Cambogia e Laos, per via del marcato profumo delle sue foglie, che a seconda della varietà può essere più o meno dolce o pungente.
Il nome deriva dal latino medievale basilicum, con origine dal greco basilikon (phyton) ("pianta regale, maestosa"), da basileus "re".
L'etimologia è incerta: alcune interpretazioni ritengono sia così chiamato perché usato per produrre profumi per il re,[1] o in riferimento all'utilizzo sacro delle antiche popolazioni Hindu, oppure, più semplicemente, per l'importanza "regale" conferita alla pianta.[2]
L'origine del nome è stata spesso erroneamente confusa con quella del basilisco, la creatura mitologica greca descritta come un serpente dal veleno letale, col potere di uccidere con lo sguardo. Il basilico ne sarebbe stato l'antidoto.
Il basilico è una pianta erbacea annuale alta fino a 60 cm, con foglie opposte, ovali, lanceolate, a volte bollose, di 2-5 centimetri di lunghezza. Il colore delle foglie varia dal verde pallido al verde intenso, oppure è viola o porpora in alcune varietà. I fusti eretti, ramificati, hanno una sezione quadrata come molte delle Lamiaceae, e hanno la tendenza a divenire legnosi e frondosi.
I piccoli fiori bilabiati, bianchi o rosei, hanno la corolla di 5 petali irregolari. Gli stami sono 4 e gialli. I fiori sono raggruppati in infiorescenze all'ascella delle foglie.
I semi sono fini, oblunghi e neri.
Pianta
Inflorescenza
Fiore
Semi
Seme al microscopio
Il basilico è nativo e cresce selvatico nell'Asia tropicale e in India. Si diffuse dal Medio Oriente in Antica Grecia e in Italia dai tempi di Alessandro Magno, intorno al 350 a.C.. Solo dal XVI secolo iniziò a essere coltivato anche in Inghilterra e, con le prime spedizioni migratorie, nelle Americhe.
Sono state classificate circa 60 varietà e cultivar di O. basilicum, che si differenziano per l'aspetto e l'aroma. La difficoltà nel classificare il basilico è dovuta principalmente alle caratteristiche polimorfiche della pianta e all'impollinazione incrociata, rendendo a volte dubbia l'identità botanica del basilico così come citata in diverse letterature.[3]
Tra le varietà si ricordano:
O. basilicum 'Italiano Classico'
Basilico thai in fiore
O. basilicum var. thyrsiflora
O. basilicum 'Purple Ruffles'
O. basilicum minimum
La pianta, fortemente aromatica, è utilizzata nelle cucine italiane e asiatiche. Viene inoltre impiegata tradizionalmente in alcune medicine popolari.
Il basilico deve essere utilizzato fresco e aggiunto alle pietanze all'ultimo momento. La cottura ne attenua velocemente il sapore fino a neutralizzarlo, lasciando poco del suo profumo. Quando essiccato, perde completamente il suo sapore lasciando un debole profumo di fieno. Lo si può pestare in un mortaio per rompere le cellule che contengono l'olio essenziale, liberandone l'aroma. In frigorifero si può conservare per qualche giorno, avvolto in un canovaccio da cucina. Le foglie congelate conservano, invece, il sapore per diversi mesi.
Il basilico è difficile da abbinare ad altre erbe aromatiche come il prezzemolo, il timo e il rosmarino.
Insieme a formaggio, pinoli, aglio e olio di oliva, è l'ingrediente base del pesto genovese, la salsa tipica della cucina ligure.
Si usa per le insalate, con pomodori maturi, le zucchine, l'aglio, i frutti di mare, il pesce (triglia), le uova strapazzate, il pollo, il coniglio, l'anatra, le insalate di riso, le zuppe, la pasta e per le salse di pomodoro.
Nella cucina asiatica, specialmente a Taiwan, si usa frequentemente nelle zuppe. Le foglie intere accompagnano il pollo fritto o vengono usate per insaporire latte e creme.
Il suo olio essenziale è utilizzato per la preparazione di profumi e liquori; dalla distillazione della pianta fresca si ottiene un'essenza contenente eucaliptolo ed eugenolo.
Come pianta medicinale, le foglie e le sommità fiorite vengono utilizzate per preparare infusi ad azione sedativa, antispastica delle vie digerenti, stomachica e diuretica, antimicrobica, antinfiammatoria. Il basilico è utilizzato anche contro l'indigestione e come vermifugo. Come collutorio è indicato contro le infiammazioni del cavo orale. L'olio è utilizzato per massaggiare le parti del corpo dolenti o colpite da reumatismi.[5]
Per via di questi benefici, il suo uso si è propagato dall'Africa alla medicina tradizionale in Brasile.[6] La medicina ayurveda assegna inoltre diverse proprietà all'Ocimum tenuiflorum, o basilico sacro.
Il basilico cresce bene quando il sole è abbondante e la temperatura tra i 20 °C e 25 °C, come nel clima mediterraneo. A più alte temperature necessita di una più alta umidità, e non resiste a temperature inferiori ai 10 °C. Gradisce annaffiature frequenti, ma con un suolo ben drenato, in quanto i ristagni d'acqua sono dannosi per le radici. Si coltiva negli orti o in vaso[7].
Il periodo di fioritura è tra giugno e settembre. Le piante di basilico devono essere regolarmente cimate, asportando gli apici vegetativi e i fiori, per consentire una crescita rigogliosa e per allungare il ciclo di vita, che termina con la produzione dei semi. Sui fusti lasciati a fiorire, la crescita delle foglie rallenta e si ferma, il fusto diventa legnoso, e cala la produzione dell'olio essenziale che produce il profumo. I semi possono tuttavia essere seminati l'anno successivo.
La propagazione per semina si effettua in primavera, verso marzo-aprile. In un clima temperato, la semina può essere fatta in serra o in vasi mantenuti ad una temperatura di circa 20 °C. Il trapianto in piena terra si può fare quando la temperatura esterna minima supera i 10 °C e non c'è pericolo di gelate notturne, quindi tra aprile e maggio a seconda del clima locale. Luglio e agosto sono i periodi migliori per la raccolta delle foglie.
Il basilico si può concimare con letame (circa 2–3 kg/m²). Se la coltivazione avviene in vaso, conviene mettere la piantina in un terreno ricco di materia organica, o mescolare al terreno qualche manciata di stallatico sfarinato o di compost.[8]
La pianta è sensibile a diverse malattie che possono ridurre il raccolto, come quelle causate dai funghi parassiti Fusarium oxysporum o Botrytis cinerea Gamba nera del basilico fusarium tabacinum , che produce un marciume grigio sulle foglie. Acari Ragnetto rosso
Le differenti varietà hanno un numero variabile di oli essenziali che conferiscono alla pianta il tipico profumo nelle diverse sfumature. L'aroma caratteristico della specie comune in Italia è derivato dall'eugenolo, sostanza chimica presente in grande quantità anche nei chiodi di garofano. Alcune varietà condividono, in forma minore, le sostanze che danno il tipico profumo al limone, alla menta, alla liquirizia o alla canfora.
Negli oli essenziali, a seconda della varietà e della stagione di coltivazione, sono stati trovati e analizzati[9] 29 costituenti differenti, tra cui:
Oltre all'eugenolo, il basilico contiene metileugenolo ed estragolo (23–88% negli oli essenziali), sostanze che si sono rivelate cancerogene su ratti e topi. Sebbene gli effetti sugli umani non siano stati studiati, gli esperimenti indicano che è necessaria una quantità molto superiore a quella con cui normalmente si entra in contatto, affinché essa possa rappresentare un rischio per il cancro.[10] La combinazione con altri alimenti ne riduce o annulla l'effetto tossico. Estragolo e metileugenolo, un derivato a base di fenilalanina, sono presenti nella classifica IARC degli agenti cancerogeni.[11][12]
Uno studio del 1989 sull'olio essenziale del basilico mostra che la pianta ha proprietà fungicide e repellenti per gli insetti.[13] Uno studio simile del 2009 conferma che gli estratti dalla pianta sono molto tossici per le zanzare.[14]
Nella storia il basilico non si è distinto tanto come alimento quanto come elemento nelle superstizioni diffuse tra le popolazioni dell'Asia, del Medio Oriente e del Mediterraneo.
I primi testi che parlano del basilico in cucina si trovano solo dalla fine del XVIII secolo. Gli esploratori dell'Ottocento riferirono di aver incontrato diverse specie di Ocimum in Africa, in Persia e in Asia Tropicale, native o coltivate.[15]
Tra gli antichi egizi e i greci, il basilico conservò una simbologia legata alla morte: ritenuto di buon auspicio per l'aldilà, si usava per le imbalsamature. I cinesi e gli arabi ne conoscevano le proprietà medicinali, mentre i crociati ne riempivano le navi per cacciare insetti e cattivi odori.[15]
Ai tempi di antichi Greci e Romani, il basilico era considerato un simbolo diabolico, di sfortuna e di odio. Plinio il Vecchio attribuiva alla pianta capacità di generare stati di torpore e pazzia,[16] e secondo Crisippo poteva essere dannoso per lo stomaco e per il fegato. Gli antichi romani lo associarono alla figura mitologica del basilisco, creatura a forma di serpente in grado di uccidere con lo sguardo: il basilico sarebbe servito come antidoto al suo veleno.[17] Una leggenda africana sostiene, inoltre, che il basilico protegga dagli scorpioni.[18]
Nel medioevo, la pianta era utilizzata per guarire le ferite, come quelle di archibugio, ed era un ingrediente dell'acqua vulneraria, usata un tempo per applicazioni esterne. Alcuni naturalisti, come Nicholas Culpeper, lo ritenevano invece velenoso. Una leggenda medievale lo cita come capace di attirare gli scorpioni, qualora le foglie fossero messe sotto un vaso. Nelle miniature di alcuni manoscritti, il basilico è il simbolo dell'odio e di Satana. Il folklore ebraico suggerisce invece che dia forza durante il digiuno.[17][18]
Lisabetta da Messina, eroina del Decameron di Boccaccio, seppellì la testa del suo amante in un vaso di basilico.[19]
Il basilico (Ocimum basilicum, L., 1753) è una pianta erbacea annuale, appartenente alla famiglia delle Lamiaceae, normalmente coltivata come pianta aromatica.
Originario dell'India, il basilico è utilizzato tipicamente nella cucina italiana e nelle cucine asiatiche in Taiwan, Thailandia, Vietnam, Cambogia e Laos, per via del marcato profumo delle sue foglie, che a seconda della varietà può essere più o meno dolce o pungente.
Ocimum basilicum, antique basilicum, est planta familiae Lamiacearum. Basilicum, quod homines abhinc 5,000 annos colunt, est planta originaria Indiae et aliis tropicalibus regionibus Asiae.
Ocimum basilicum, antique basilicum, est planta familiae Lamiacearum. Basilicum, quod homines abhinc 5,000 annos colunt, est planta originaria Indiae et aliis tropicalibus regionibus Asiae.
Kvapusis bazilikas (Ocimum basilicum) – notrelinių (Lamiaceae) šeimos augalas. Lietuvoje auginamas darželiuose kaip prieskoninis augalas. Lapai turi eterinio aliejaus, vaisiai išskiria daug gleivių, todėl naudojami medicinoje. Bazilike yra flavonoido apigenino, pasižyminčio antivėžiniu veikimu. Augalas iki 20-50 cm aukščio, su rausvu keturbriauniu stiebu. Žiedai sutelkti stiebų viršūnėje varpiškuose žiedynuose. Vainikėlis baltas arba rausvas. Žydi liepos – rugsėjo mėn.
Pavadinimas kilęs iš graikų kalbos žodžio basilikos, reiškiančio „karališkas“.
Parastais baziliks[1] jeb saldais baziliks (Ocimum basilicum) ir viengadīgs lūpziežu dzimtas lakstaugs, kura lapas tiek izmantotas kā garšvielas. Bazilika lapas bieži tiek izmantots Vidusjūras valstu virtuvēs. Baziliks sasniedz 30–60 augstumu.[2] Lapas ir olveida. Ziedi ir baltā, sārtā vai purpura krāsā. Par bazilika izcelsmes vietu uzskata Indiju, Pakistānu un Irānu, bet tas tiek plaši kultivēts arī Dienvideiropā, Ēģiptē, Marokā, Indonēzijā un Kalifornijā.[3]
Baziliks ir kultūraugs. To sēj maija vidū. Attālumam starp augiem jābūt no 20 līdz 30 cm.[4] Tā kā baziliks aug uz gaismu, tad sēklas tikai mazliet piesedz ar augsni. Optimālos laika apstākļos asni izdīgst pēc 10–14 dienām. Tā kā baziliks ir siltummīlošs augs, nav ieteicams to laistīt ar aukstu ūdeni. Ja baziliks tiek audzēts istabas apstākļos, uz balkona, nepieciešami smilšaina māla augsne ar nelielu mēslojuma daudzumu. Ārstniecības nolūkiem baziliks tiek ievākts ziedēšanas laikā, parasti no jūnija līdz septembrim, bet kulinārijas nolūkiem tā vasas daļa ir izmantojama ne tikai ziedēšanas laikā, bet arī pirms tam un pēc tam. Dziednieciskā vērtība galvenokārt ir ēteriskajai eļļai un miecvielām, kā arī flavonoīdiem.
Parastais baziliks jeb saldais baziliks (Ocimum basilicum) ir viengadīgs lūpziežu dzimtas lakstaugs, kura lapas tiek izmantotas kā garšvielas. Bazilika lapas bieži tiek izmantots Vidusjūras valstu virtuvēs. Baziliks sasniedz 30–60 augstumu. Lapas ir olveida. Ziedi ir baltā, sārtā vai purpura krāsā. Par bazilika izcelsmes vietu uzskata Indiju, Pakistānu un Irānu, bet tas tiek plaši kultivēts arī Dienvideiropā, Ēģiptē, Marokā, Indonēzijā un Kalifornijā.
Baziliks ir kultūraugs. To sēj maija vidū. Attālumam starp augiem jābūt no 20 līdz 30 cm. Tā kā baziliks aug uz gaismu, tad sēklas tikai mazliet piesedz ar augsni. Optimālos laika apstākļos asni izdīgst pēc 10–14 dienām. Tā kā baziliks ir siltummīlošs augs, nav ieteicams to laistīt ar aukstu ūdeni. Ja baziliks tiek audzēts istabas apstākļos, uz balkona, nepieciešami smilšaina māla augsne ar nelielu mēslojuma daudzumu. Ārstniecības nolūkiem baziliks tiek ievākts ziedēšanas laikā, parasti no jūnija līdz septembrim, bet kulinārijas nolūkiem tā vasas daļa ir izmantojama ne tikai ziedēšanas laikā, bet arī pirms tam un pēc tam. Dziednieciskā vērtība galvenokārt ir ēteriskajai eļļai un miecvielām, kā arī flavonoīdiem.
Pokok Selasih adalah sejenis pokok ulam saka yang terdapat di kawasan beriklim tropika. Pokok Selasih berasal dari India dan sekitarnya. Nama botaninya Ocimum basilicum.
Pokok Selasih adalah sejenis pokok ulam saka yang terdapat di kawasan beriklim tropika. Pokok Selasih berasal dari India dan sekitarnya. Nama botaninya Ocimum basilicum.
Basilicum (Ocimum basilicum) is een soort uit de lipbloemenfamilie (Labiatae of Lamiaceae), geslacht Ocimum. De naam basilicum is terug te voeren op het Oudgrieks, waar 'Basileus' koning betekent, wat ook terug te vinden is in de alternatieve benaming koningskruid.
Basilicum is een kruid waarvan de bladeren worden gebruikt in de keuken. Basilicum heeft een sterke geur en aroma en wordt vooral veel in de Italiaanse keuken en bij tomaatgerechten gebruikt.
Basilicum is een vaste plant, maar in Nederland niet winterhard. In de huiskamer of kas kan de plant wel overwinteren. In de praktijk wordt echter telkens opnieuw gezaaid. Door stekken is de plant ook vegetatief te vermeerderen. De plant wordt ongeveer 45 cm hoog en 30 cm breed. De stengels zijn harig, fijn geribbeld, vierkantig, vertakt en lichtgroen tot rood aan de basis. De bladeren zijn groot, gekarteld, ovaal, puntig en heldergroen, met een warme en toch frisse, sterke geur. Basilicum is een belangrijk keukenkruid. De plant bloeit in de nazomer met kleine, geurige, witachtige bloesems, in rondlopende schijnkransen van zes stuks.
In sommige farmacopeeën en in sommige traditionele geneeswijzen wordt basilicum beschreven als behandelmethode van artritis, bronchitis, verkoudheid, koorts, influenza, maagzweren, reuma, oorpijn, epilepsie, hartziekten, malaria (muggeninfectie), sinusitis, slangenbeten, buikpijn en overgeven. Verder wordt het ingezet als anthelminthicum, ter preventie van haarverlies en als tonicum.
Recent is er veel onderzoek gedaan naar de etherische oliën die in basilicum voorkomen. Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat basilicum potente antioxidante, antivirale en antimicrobiële eigenschappen heeft, en ook potentiële toepassingen heeft voor het behandelen van kanker.[1][2][3][4]
Van basilicum is aangetoond dat het bloedstolling en verwante trombose in muizen tegengaat.[5] In India wordt basilicum traditioneel gebruikt als supplement tegen stress, astma en diabetes mellitus.[6]
Basilicum bevat de stoffen estragol, methyleugenol en safrol. Uit dierproeven en ander onderzoek blijkt dat deze stoffen gentoxisch en daarmee mogelijk kankerverwekkend zijn na inname van zeer grote hoeveelheden (100 tot 1000 keer de te verwachten inname). Bij normaal gebruik van basilicum is er echter geen enkel verhoogd risico op kanker.[7]
Ocimum basilicum
Ocimum basilicum
Gedroogd
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Ocimum basilicum op Wikimedia Commons. Basilicum (Ocimum basilicum) is een soort uit de lipbloemenfamilie (Labiatae of Lamiaceae), geslacht Ocimum. De naam basilicum is terug te voeren op het Oudgrieks, waar 'Basileus' koning betekent, wat ook terug te vinden is in de alternatieve benaming koningskruid.
Basilicum is een kruid waarvan de bladeren worden gebruikt in de keuken. Basilicum heeft een sterke geur en aroma en wordt vooral veel in de Italiaanse keuken en bij tomaatgerechten gebruikt.
Basilikum (Ocimum basilicum) er ei krydderurt i leppeblomfamilien. Det er dyrka fram mange basilikumkultivarar og hybridar med ulike bladstorleikar og smakar.
Basilikum stammar frå Sør-Asia og Iran.[1] Planten blir i dag dyrka i store delar av verda, og er viktig i søraustasiatisk og italiensk mat.
Urta kan brukast frisk eller tørka. Basilikum blir mellom anna brukt til kjøt, fisk og salatrettar, og i ulike sausar, som pesto.
Basilikum har hjarteforma blad, og desse er derfor eit kjærleikssymbol i Italia.[1]
Basilikum (Ocimum basilicum) er ei krydderurt i leppeblomfamilien. Det er dyrka fram mange basilikumkultivarar og hybridar med ulike bladstorleikar og smakar.
Basilikum stammar frå Sør-Asia og Iran. Planten blir i dag dyrka i store delar av verda, og er viktig i søraustasiatisk og italiensk mat.
Urta kan brukast frisk eller tørka. Basilikum blir mellom anna brukt til kjøt, fisk og salatrettar, og i ulike sausar, som pesto.
Basilikum har hjarteforma blad, og desse er derfor eit kjærleikssymbol i Italia.
Basilikum er ettårige planter med hvite eller svakt rosalilla blomster som dufter nektar. Betegnelsen basilikum blir brukt både om slekten Ocimum og om den mest kjente arten Ocimum basilicum.
Kanel-, anis-, krydder-, kamfer- og kryddernellik-basilikum.
Thaibasilikum er en kultivar tilhørende Ocimum basilicum.
Sitronbasilikum er en kultivar tilhørende Ocimum americanum.
Malintorvbasilikum er en kultivar tilhørende Ocimum basilicum.
Sarahlilbasilikum er en kultivar tilhørende Sluticum basilicum
Greek column basil og Thai lemon basil er kultivarer tilhørende Ocimum x citriodorum.
Helligbasilikum hører ikke til de nevnte kultivarene.
Alle disse selges også som frø i Norge.
Basilikum brukes i en rekke ulike matretter, og er blant annet en hovedingrediens i pesto. Planten virker beroligende, løser opp spenninger og fremmer fordøyelsen. Tidligere ble basilikum ofte brukt mot hysteri.
Fra arkeologiske undersøkelser i Egypt vet man at basilikum ble brukt ved balsamering sammen med mange andre sterkt duftende krydder- og medisinplanter, balsameringsurter.
Friske blader av basilikum
Basilikum-frø
Blomstrende basilikum-stilk
Basilikum-blader.
Basilikum er ettårige planter med hvite eller svakt rosalilla blomster som dufter nektar. Betegnelsen basilikum blir brukt både om slekten Ocimum og om den mest kjente arten Ocimum basilicum.
Bazylia pospolita (Ocimum basilicum L.), zwyczajowo zwana też bazylią wonną, bazylkiem ogrodowym, bazylijką zwyczajną, balsamem, bazyliszką polską – gatunek rośliny jednorocznej z rodziny jasnotowatych. Pochodzi prawdopodobnie z tropikalnej strefy Afryki, ale obecnie nie rośnie dziko, występuje tylko w uprawie[2]. Nazwa wywodzi się od greckiego βασιλεύς (basileus), czyli król, gdyż wierzono, że tylko król może zerwać tę roślinę. W antycznym Rzymie nazwa tego zioła Basilescus odwoływała się do bazyliszka. Bazylia była wówczas traktowana jako talizman przeciwko tej bestii. Libijczycy spożywali ją dla ochrony przed wężami i skorpionami.
Odmiany:
Można ją stosunkowo łatwo uprawiać w ogródku. Wystarczy odchwaszczać i nawozić, najlepiej kompostem, gdyż nie lubi świeżego obornika. Nasiona można wysiewać w maju wprost do gruntu, w rzędach co 30 cm. Gdy osiągną wysokość kilku centymetrów przerwać, zostawiając rośliny co 15-20 cm. Można też uprawiać w doniczce. Lubi stanowiska nasłonecznione, osłonięte od wiatru. Gleby żyzne, przepuszczalne, próchnicze. Należy podlewać z umiarem, w południe, w ciepłe dni dodatkowo spryskiwać wodą. Bazylię może zaatakować mączniak lub mszyce, choć zdarza się to rzadko. Należy wtedy roślinę zanurzyć w wodzie z mydłem, a następnie dokładnie opłukać.
Bazylia pospolita (Ocimum basilicum L.), zwyczajowo zwana też bazylią wonną, bazylkiem ogrodowym, bazylijką zwyczajną, balsamem, bazyliszką polską – gatunek rośliny jednorocznej z rodziny jasnotowatych. Pochodzi prawdopodobnie z tropikalnej strefy Afryki, ale obecnie nie rośnie dziko, występuje tylko w uprawie. Nazwa wywodzi się od greckiego βασιλεύς (basileus), czyli król, gdyż wierzono, że tylko król może zerwać tę roślinę. W antycznym Rzymie nazwa tego zioła Basilescus odwoływała się do bazyliszka. Bazylia była wówczas traktowana jako talizman przeciwko tej bestii. Libijczycy spożywali ją dla ochrony przed wężami i skorpionami.
O manjericão-de-folha-larga (mais conhecido apenas como manjericão ou basílico e também chamado de alfavaca, alfavaca-cheirosa ou basilicão) (Ocimum basilicum) é uma planta perene, que mede aproximadamente 60 cm de altura, sendo originária da Ásia e África. É uma planta conhecida pelos seus galhos com muitas ramificações, com suas folhas postas, com um formato oval, e pela sua cor verde clara. O manjericão tem flores brancas e um pouco rosadas. Uma das características das suas flores é a sua disposição tipo espiga. As suas sementes são pequenas e pretas. É usual serem retiradas as suas primeiras florações para aumentar o número de folhas e o ciclo da planta.
Na culinária, as suas folhas são utilizadas como um aromático tempero, particularmente na tradicional pizza margherita, também pode ser usada como um creme verde para a massa italiana e como ingrediente básico do pesto genovês.
O óleo essencial de manjericão (menos de 1%) tem uma composição complexa e variável, segundo o clima, o solo, a época da colheita, etc.[1] Os mais importantes componentes aromáticos são cineol, linalol, citral, estragol, eugenol e cinamato de metila, embora não necessariamente nessa ordem. Outros monoterpenos (ocimeno, geraniol, cânfora), sesquiterpenos (bisaboleno, cariofileno) e fenilpropanóides (metil eugenol) podem estar presentes, em concentrações variáveis, com forte influência sobre o sabor. [2]
Clima: O clima preferencial do manjericão é o clima subtropical, que se caracteriza por ser quente e úmido, pois esta é uma planta sem resistência a geadas.[carece de fontes?]
Luminosidade: Para florescer, esta planta necessita de sol pleno.
Solo: O solo ideal para o manjericão tem que ser abundante em matéria orgânica. Para obter um solo propício para a plantação da planta, são 3 kg/m² de composto orgânico.
Propagação: Para a reprodução da planta, é necessário retirar alguns galhos e deixá-los mergulhados em água até surgirem raízes, altura em que se deve retirar os galhos da água e proceder à sua plantação.
O manjericão-de-folha-larga (mais conhecido apenas como manjericão ou basílico e também chamado de alfavaca, alfavaca-cheirosa ou basilicão) (Ocimum basilicum) é uma planta perene, que mede aproximadamente 60 cm de altura, sendo originária da Ásia e África. É uma planta conhecida pelos seus galhos com muitas ramificações, com suas folhas postas, com um formato oval, e pela sua cor verde clara. O manjericão tem flores brancas e um pouco rosadas. Uma das características das suas flores é a sua disposição tipo espiga. As suas sementes são pequenas e pretas. É usual serem retiradas as suas primeiras florações para aumentar o número de folhas e o ciclo da planta.
Busuiocul (Ocimum basilicum) este o plantă din genul Ocimum, familia Lamiaceae. Este o plantă ierboasă originară din Asia tropicală.
Atinge între 20–60 cm înălțime, având frunzele de culoare verde deschis, mătăsoase, cu lungimi cuprinse între 1,5–5 cm și late de circa 1–3 cm. Florile sunt de culoare albă, aranjate într-o terminație numită racem. În mod neobișnuit pentru familia Lamiaceae, cele patru stamine și pistilul nu emerg de sub marginea superioară a corolei, ci se sprijină pe cea inferioară. După polenizarea cu ajutorul insectelor,[1] corola cade și ulterior se dezvoltă patru achene[2] în interiorul calixului bilabial. Planta are un gust asemănător cu al anasonului (numit și anis), având un miros puternic dulceag-înțepător. Busuiocul este foarte sensibil la frig, el crescând bine în condiții de căldură și umezeală. În timp ce varietățile comune de busuioc sunt plante anuale, alte varietăți, cum ar fi busuiocul albastru african și busuiocul sacru thailandez, sunt perene.
Termenul de busuioc provine din limba greacă, βασιλευς (basileus) însemnând „rege”, despre această plantă spunându-se că a crescut pe locul unde Împărații Constantin și Elena au descoperit Sfânta Cruce. Dicționarul Englez Oxford menționează unele speculații conform cărora busuiocul ar fi fost folosit la „câteva unguente sau medicamente regale”. Busuiocul este în continuare considerat „regele mirodeniilor” de mulți bucătari și autori de cărți gastronomice.
În mod obișnuit, se recomandă[de cine?] ca busuiocul să fie folosit în stare proaspătă. În cazul rețetelor culinare de mâncăruri preparate termic, adăugarea busuiocului se face, de obicei, la finalul preparării pentru a nu i se distruge aroma. Ținut în pungi de plastic, poate fi păstrat proaspăt, fie în frigider, pentru o perioadă scurtă, fie în congelator, pentru mai mult timp, după ce în prealabil a fost opărit puțin. Planta uscată își pierde mare parte din aromă, ceea ce rămâne având un gust foarte diferit, cu iz slab de iarbă proaspăt tăiată.
Rețetele cu specific mediteraneean și asiatic folosesc în mod frecvent busuiocul. În cazul bucătăriei mediteraneene, aroma este completată de roșii. Busuiocul este unul dintre ingredientele principale ale sosului pesto, o specialitate italiană din ulei și plante aromate, provenind din orașul Genova. Celelalte două ingrediente sunt uleiul de măsline și semințele de pin. Cele mai folosite specialități de busuioc mediteraneean sunt „Genovese”, „Volănașe purpurii”, „Mamut”, „Scorțișoară”, „Lămâie”, „Glob”, și „Albastru african”.
Bucătăria chineză folosește specialități de busuioc proaspăt sau uscat pentru supe și alte feluri de mâncare. În Taiwan, bucătarii adaugă busuioc proaspăt unei supe-cremă (羹湯; gēngtāng) sau frunze de busuioc fierte în ulei la pui prăjit.
Busuiocul este gătit câteodată cu fructe proaspete sau adăugat în gemuri de fructe și sosuri — de obicei cu căpșuni, dar și cu zmeură sau prune. Se consideră că busuiocul cu frunza plată folosit în bucătăria vietnameză, care are o aromă ușor diferită, este mai potrivit pentru felurile de mâncare cu fructe.
Atunci când sunt înmuiate în apă, unele varietăți de semințe de busuioc devin gelatinoase, și se folosesc în băuturi asiatice sau deserturi precum falooda sau șerbetul. Aceste semințe sunt cunoscute sub numele de sabja, subja, takmaria, tukmaria, sau semințe falooda. Semințele se mai folosesc și în Ayurveda, sistemul medicinal tradițional al Indiei.
Alte specii, inclusiv aparținând familiei Ocimum, sunt cultivate în multe regiuni ale Asiei. Cele mai multe specii asiatice de busuioc au o aromă asemănătoare cuișoarelor, în general mai puternică decât cea a busuiocului mediteranean. În China, specia locală este numită 九層塔 (jiǔcéngtǎ; literalmente „pagoda cu nouă nivele”), în timp ce varietățile importate sunt denumite 羅勒 (luólè) or 巴西里 (bāxīlǐ).
Busuiocul lămâios are un puternic miros de lămâie și o aromă foarte diferită de cea a celorlalte varietăți, deoarece conține o substanță chimică numită citral. Este folosit la scară largă în Indonezia, unde este numit kemangi și este servit crud, împreună cu varză crudă, fasole verde și castraveți, ca acompaniament pentru pește prăjit sau rață. Florile sale, desfăcute, sunt un condiment apreciat pentru salată.
Diferitele varietăți de busuioc au arome diferite datorită faptului că planta conține un număr variabil de uleiuri esentiale (numite și uleiuri volatile sau uleiuri eterice), care sunt combinate în diferite proporții pentru diferite soiuri. Aroma puternică de cuișoare a busuiocului dulce este dată de eugenol, care e aceeași substanță chimică prezentă și în cuișoare. Aroma de lămâie a busuiocului lămâios și a celui „limă” este dată de faptul ca aceste două soiuri au un conținut mai mare de citral, care produce aceste efecte la mai multe plante, incluzând menta-lămâie și limonen, dând și cojii de lămâie aroma-i specifică. Busuiocul albastru african are o puternică aromă camforată, datorită proporției mari de camfor și de camfen. Busuiocul-licorice conține anetol[3], substanță chimică ce face ca anasonul să amintească de Glycyrrhiza glabra și să justifice numele de busuioc-anason.
Alte substanțe chimice care participă la producerea aromelor distincte ale multor soiuri de busuioc, în funcție de proporția în care se găsesc în fiecare specie specifică, sunt:
Busuiocul (Ocimum basilicum) reprezintă un remediu natural pentru tratarea și vindecarea diverselor afecțiuni: bronșită, afecțiuni gastrointestinale, febră, gută, dureri de stomac. Infuzia preparată din frunze de busuioc se recomandă în cazul în care pacientul suferă de crampe, infecții urinare, dureri de cap, laringită, faringită, gripă, vomă, fiind și un excelent stimulator al poftei de mâncare.[5] [6] [7] Consumul zilnic al acestei infuzii ajută și la tratarea și vindecarea cefaleei, colicilor intestinale, ulcerului gastric, colitelor de fermentație.[8]
Înțepăturile de insecte, rănile și eczemele se pot trata prin aplicarea unor comprese cu frunze de busuioc sau cu tinctură de busuioc. De asemenea, pentru stimularea poftei de mâncare se recomandă a se administra vin de busuioc.[9]
Anason · Ardei · Arpagic · Boia · Busuioc · Ceapă · Chili · Chimen · Chimion · Cimbrișor · Cimbru · Cimbru de câmp · Coriandru · Creson · Cuișoare · Curry · Fenicul · Ghimbir · Hrean · Ienibahar · Ienupăr · Lemn dulce · Leuștean · Levănțică · Limba mielului · Maghiran · Mărar · Mentă · Muștar alb · Muștar negru · Nucșoară · Pătrunjel · Piper · Roiniță · Rozmarin · Salvie · Schinduf · Scorțișoară · Șofran · Șovârf · Tarhon · Usturoi · Zerdiceaf
Carte · 
Categorie · 
Portal · 
WikiProiect Busuiocul (Ocimum basilicum) este o plantă din genul Ocimum, familia Lamiaceae. Este o plantă ierboasă originară din Asia tropicală.
Atinge între 20–60 cm înălțime, având frunzele de culoare verde deschis, mătăsoase, cu lungimi cuprinse între 1,5–5 cm și late de circa 1–3 cm. Florile sunt de culoare albă, aranjate într-o terminație numită racem. În mod neobișnuit pentru familia Lamiaceae, cele patru stamine și pistilul nu emerg de sub marginea superioară a corolei, ci se sprijină pe cea inferioară. După polenizarea cu ajutorul insectelor, corola cade și ulterior se dezvoltă patru achene în interiorul calixului bilabial. Planta are un gust asemănător cu al anasonului (numit și anis), având un miros puternic dulceag-înțepător. Busuiocul este foarte sensibil la frig, el crescând bine în condiții de căldură și umezeală. În timp ce varietățile comune de busuioc sunt plante anuale, alte varietăți, cum ar fi busuiocul albastru african și busuiocul sacru thailandez, sunt perene.
Termenul de busuioc provine din limba greacă, βασιλευς (basileus) însemnând „rege”, despre această plantă spunându-se că a crescut pe locul unde Împărații Constantin și Elena au descoperit Sfânta Cruce. Dicționarul Englez Oxford menționează unele speculații conform cărora busuiocul ar fi fost folosit la „câteva unguente sau medicamente regale”. Busuiocul este în continuare considerat „regele mirodeniilor” de mulți bucătari și autori de cărți gastronomice.
Bazalka pravá (Ocimum basilicum) je jednoročná liečivá rastlina z čeľade hluchavkovité (Lamiaceae). Má špecifickú intenzívnu vôňu. Ľudovo sa bazalke hovorí i basilika, prípadne bazalienka. Bazalka je medonosnou rastlinou, pre svoju bohatosť kvitnutia je veľmi cennou včelárskou rastlinou.[1]
Bazalka pôvodne pochádza z oblasti Indie, pestuje sa už od staroveku. Do Európy bola bazalka privezená v 16. storočí najmä ako okrasná rastlina. V súčasnosti existuje veľké množstvo odlišných druhov bazalky s rozmanitou farbou kvetov i listov. Ocimum zahŕňa približne 50 druhov polokerov a bylín, ktoré rastú v tropických až miernych podnebných pásmach.
Na území Slovenska sa vyskytuje iba ako pestovaný druh.[2]
Narastá do výšky 20 až 40 cm. Rastlina má kríčkovitý vzhľad. Listy sú protistojné, vajcovitého tvaru, zriedka po okrajoch zúbkaté, na dlhých stopkách. Kvety sú zvyčajne biele, žltobiele alebo ružovofialové, usporiadané po šesť klasov v pazuchách listov.
Bazalka je rastlina nenáročná na pestovanie, preto je veľmi vhodná na pestovanie v interiéri. Obľubuje teplé slnečné stanovištia chránené pred mrazom a vetrom. Kvitne od júna do septembra. Semená sa vysievajú v marci do debničiek alebo pareniska. Rastline vyhovuje kyprá, nie príliš suchá pôda bohatá na živiny. Klíči približne za 10 až 14 dní. Zbiera sa koreň i s pozdemkom, prípadne i vňať, listy, kvety a plody. Pre ďalšie využitie rastlinu opatrne sušíme pri teplote 35 °C v tenkých vrstvách.
Bazalka sa používa ako korenina pridávaná do jedál, ďalej sa využíva i v lekárnictve a voňavkárstve. Sušené listy ako korenie do jedál alebo vo forme čaju podporujú trávenie. Najlepšie je spracovať bazalku hneď po odrezaní, v dobe krátko pred kvitnutím (v tomto období majú listy bazalky najintenzívnejšiu chuť i arómu). Listy bazalky sa pridávajú do šalátov, na ochutenie mäsa, či omáčok. Zaujímavým faktom je, že bazalka si i pri tepelnom spracovaní uchováva svoje liečivé schopnosti.
Priaznivý účinok má bazalka i pri nadmernom tvorení plynov, t. j. nadúvaní. Dráždením žalúdočných žliaz vyvoláva bazalka zvýšenú chuť do jedla. Bazalka účinkuje i protizápalovo pri ochoreniach ústnej dutiny, má protikŕčový účinok pri chronickej bronchitíde s výrazným kašľom.
Slovo bazalka pochádza zo starogréckeho slova βασιλεύς (basileús) s významom kráľ.[3] Bazalka dostala svoj názov preto, že sa pravdepodobne v minulosti používala na výrobu kráľovských parfumov.[4]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Bazalka pravá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Bazalka pravá
Bazalka pravá (Ocimum basilicum) je jednoročná liečivá rastlina z čeľade hluchavkovité (Lamiaceae). Má špecifickú intenzívnu vôňu. Ľudovo sa bazalke hovorí i basilika, prípadne bazalienka. Bazalka je medonosnou rastlinou, pre svoju bohatosť kvitnutia je veľmi cennou včelárskou rastlinou.
Navádna bazílika (tudi bažíljka; znanstveno ime Ocimum basilicum) je začimbna, močno aromatična, enoletna rastlina.
Bazilika ima malo sladek, svež okus. Duh spominja na nageljnove žbice in meto.
Zraste 20 - 40 cm visoko. Cvetovi so rožnati ali zelenkasto-beli. Bolj dišijo nizke sorte, ki imajo malo listja.
Čas cvetenja je od junija do septembra.
Pri kuhanju se uporabljajo sveži ali posušeni listi.
Po današnjih spoznanjih izvira bazilika iz Afrike. Danes je razširjena tudi v Aziji in obeh Amerikah. Evropska bazilika prihaja iz območja Sredozemlja. Glavni izvozniki so poleg Italije še Francija, Maroko in Egipt. V ZDA gojijo veliko bazilike v Kaliforniji.
Bazilika ima vlogo tudi v nekaterih verstvih in se tam ne uporablja kot začimba. Primer je Indija. Po hinduističnem nauku je bazilika posvečena bogu Višni in simbolizira njegovo soprogo Lakšmi.
Vse od antičnih časov pa globoko v srednji vek so ji pripisovali različne čarobne učinke od zdravilnih do škodljivih. Dejstvo pa je, da bazilika pomirja, zbuja tek in pospešuje prebavo.
Uporabljamo jo za:
Uporabno je celo zelišče, ki ga naberemo ali pokosimo tik pred cvetenjem.
Navádna bazílika (tudi bažíljka; znanstveno ime Ocimum basilicum) je začimbna, močno aromatična, enoletna rastlina.
Bazilika ima malo sladek, svež okus. Duh spominja na nageljnove žbice in meto.
Zraste 20 - 40 cm visoko. Cvetovi so rožnati ali zelenkasto-beli. Bolj dišijo nizke sorte, ki imajo malo listja.
Čas cvetenja je od junija do septembra.
Pri kuhanju se uporabljajo sveži ali posušeni listi.
Po današnjih spoznanjih izvira bazilika iz Afrike. Danes je razširjena tudi v Aziji in obeh Amerikah. Evropska bazilika prihaja iz območja Sredozemlja. Glavni izvozniki so poleg Italije še Francija, Maroko in Egipt. V ZDA gojijo veliko bazilike v Kaliforniji.
Bazilika ima vlogo tudi v nekaterih verstvih in se tam ne uporablja kot začimba. Primer je Indija. Po hinduističnem nauku je bazilika posvečena bogu Višni in simbolizira njegovo soprogo Lakšmi.
Vse od antičnih časov pa globoko v srednji vek so ji pripisovali različne čarobne učinke od zdravilnih do škodljivih. Dejstvo pa je, da bazilika pomirja, zbuja tek in pospešuje prebavo.
Uporabljamo jo za:
jedi iz graha, fižola in gob prikuhe iz paradižnika, kumar in gob pečenke iz sesekljanega mesa ter k jagnečji, svinjski in goveji pečenki pečene ribe italijanske zelenjavne juhe, pice in paradižnikova juha ...Uporabno je celo zelišče, ki ga naberemo ali pokosimo tik pred cvetenjem.
Basilika (Ocimum basilicum L.) [1] [2] är en ettårig [3] växt, som tillhör släktet Ocimum i familjen kransblommiga växter, och som beskrevs av Carl von Linné 1753.[4] [5] [6]
Basilika har odlats under tusentals år i Indien och Mellanöstern men dess ursprung är oklar.[7] Idag växer den vild i västra Asien och tropiska Afrika, på vissa öar i Stilla havet som Fiji, Franska polynesien, Guam, Kiribati, New Caledonia, Solomonöarna och Hawaii.[7] Utöver detta förekommer den idag även vild i delar av norra Australien.[7]
Basilikan fördes till Europa på 1500-talet från Indien, via Mellanöstern, och därifrån under 1600-talet till Amerika.[7] [8]
Basilika förekommer tillfälligt i Sverige, men reproducerar sig inte där.[4]
Basilikan liknar kamferbasilikan (O. americanum) och kategoriseras ibland som samma art.[källa behövs]
Basilikans blad mäter 2,5–5 × 1–2,5 cm och är gröna på både över- och undersida. Blommans krona blir cirka 6 mm.
Ordet basilika härstammar från grekiskans βασιλεύς (basileus), som betyder kung. På gammalgrekiska heter dock basilika ῴκίμον (ṓkimon), och det finns därför mycket få antika källor där växten benämns basilikón.[9]
I verket De plantis från 100-talet f.Kr. beskrivs en art som lákhanon basilikón ("kunglig ört"), men vilken växt det rör sig om är oklart.[9] Den faktiska orsaken till att växten basilika associeras till kungligheter är oklar, och det finns många olika teorier.
På latin förväxlades ordet med basiliscus (se basilisk), varför den tillskrevs medicinska egenskaper, som skulle skydda mot såväl basiliskens som skorpionens gift.[10]
På engelska heter basilika basil, och det förekommer oegentligt att bergmynta (Clinopodium vulgare) kallas för Wild Basil, men det är en helt annan, icke närbesläktad art.
Odlandet av basilika är känt sedan det forntida Egypten. I Indien är basilikan en helig växt och används i morgonritualer av personer från det allra högsta kastet, brahminer. Även i delar av Asien är basilikan en kryddväxt, exempelvis varieteten thaibasilika (Ocimum basilicum var. thyrsiflora). De flesta kommersiellt odlade basilikor är varieteter och det fanns 2011 över 160 namnade kultivarer, och fler skapas varje år.[11]
Basilika används som krydda och odlades redan i det forntida Egypten som kryddväxt.[12]
Bladen skördas när blomknopparna börjar synas och används färska eller lagras genom torkning eller inläggning i ättika. Basilikan är i stora delar av världen en populär krydda och passar i många olika rätter, speciellt tillsammans med ingredienser som tomat, ost och pasta. Speciellt framträdande roll spelar basilikan i det italienska köket men även i mycket asiatisk mat, bland annat i Thailand. Även vissa likörer använder basilika som smaksättare, exempelvis chartreuse.
Några varieteter urskiljs ibland:
Limebasilika är en hybrid, Ocimum × citriodorum som har en smak som påminner om lime.[källa behövs] Persisk basilika har utbredda violetta fläckar, smakar lakrits.[källa behövs]
var. basilicum
var. purpurascens Benth.
Bladens ovansida
Ett blads undersida
Blomtopp
Blomman kan vara helt vit
Varianter kan ha olika nyanser av violett
Frön
Torkad krydda
Wikispecies har information om Ocimum basilicum.
Wikimedia Commons har media som rör Basilika.
Basilika (Ocimum basilicum L.) är en ettårig växt, som tillhör släktet Ocimum i familjen kransblommiga växter, och som beskrevs av Carl von Linné 1753.
Fesleğen (Ocimum basilicum), ballıbabagiller (Lamiaceae) familyasından tek yıllık ve genellikle ılıman bölgelerde yetişen bir bitki türü.
Yemeklerde kullanılmak üzere tarımı yapılan fesleğenin kökeni Asya'nın dönenceler arasında kalan bölgelerine dayansa da, günümüzde yeryüzünün öteki ılıman bölgelerine de yayılmıştır.
Yetişkin fesleğenlerin boyları genellikle 20 ile 60 cm arasında değişir. Renkleri açık yeşilden koyu yeşile kadar değişen yaprakları yumuşak olup, 1–5 cm arasında uzunlukta ve 1–3 cm arasında genişlikte olurlar. Soğuğa karşı çok duyarlı olan fesleğen bitkisi, en çok sıcak ve kuru ortamları sever.
Bitkinin kullanılan kısımları, taze çiçekli dallari ve tohumlarıdır. Uçucu yağ taşımaktadır. Bu yağ içinde estragol, linalol, cineol ve pinen vardır.
Fesleğen bitkisi, yerli bir Anadolu bitkisi değildir. Anavatanı olan İran dolaylarından gelmiştir. Akşamları açıkta yenilen yemeklerde masaların fesleğen ile süslenmesi, bebeklerin yanına fesleğen konulması, yaz aylarında evlerin açık camlarının önünde fesleğen saksılarının olmasının sebebi fesleğenin yaydığı güzel kokunun yanında sinekleri kovucu özelliği olmasıdır.
Hem taze, hem de kurutularak kullanılan fesleğen, pişirilerek ya da çiğ yenilen yemeklerde yaygın olarak kullanılır. Pişirildiğinde tadını çabuk yitirdiği için, genellikle yemeklere son anda katılır.
Türk yemeklerinde ve salatalarda baharat olarak yaygın bir şekilde kullanılan fesleğen, öteki Akdeniz ülkelerinin ve kökeninin dayandığı güney, güneydoğu Asya ülkelerinin (özellikle de Tayland) yemeklerinde de önemli yer tutar.
Fesleğen (Ocimum basilicum), ballıbabagiller (Lamiaceae) familyasından tek yıllık ve genellikle ılıman bölgelerde yetişen bir bitki türü.
Yemeklerde kullanılmak üzere tarımı yapılan fesleğenin kökeni Asya'nın dönenceler arasında kalan bölgelerine dayansa da, günümüzde yeryüzünün öteki ılıman bölgelerine de yayılmıştır.
У дикому стані росте в Ірані, Індії, Китаї та інших країнах. Також у здичавілому стані зустрічається на півдні Азії, в північно-східній Африці, тропіках Америки, в Середній Азії та на Кавказі.
Васильки справжні мають чотиригранне стебло висотою 30—80 сантиметрів густо вкрите листям. Корінь стрижневий, сильно розгалужений, розташовується в приповерхневому шарі ґрунту. Листя продовгасто-яйцевидної форми, зверху загострені довжиною 2—3 сантиметри, мають зубчасті краї. Стебла листя і чашечки квітів покриті волосинками з залозами з ефірною олією, яка й надає рослині аромату. Квіти розташовані на кінцях стебла у вигляді китиць по 6—10 суцвіть. Квіти зазвичай білі чи рожеві, зрідка фіолетові. Квітне рослина влітку. Плоди сухі при достиганні розпадаються на чотири темно-бурі горішки довжиною 1,2—1,5 міліметра.
Є кілька різновидів васильків різного кольору листя та запаху. Одні мають синювате листя та запах, схожий на суміш духмяного перцю з чаєм, інші — коричнувато-фіолетове листя та запах гвоздики з м'ятою, але найпоширенішим є зелений базилік з ароматом лаврового листя з гвоздикою.
У період бутонізації базилік містить найбільше аскорбінової кислоти. При дозріванні насіння має до 19 % жирних олій. Ці особливості треба враховувати при заготівлі базиліка як лікарської сировини.
Також базилік є джерелом ефірної олії, евгенолу та камфори. Основне накопичення ефірної олії відбувається навесні, коли рослина обростає молодим листям. В листі міститься 1,6—6 % ефірної олії, в суцвіттях 1,5—3,5 %, в стеблах до 0,3 %. Ця олія містить евгенол, метилхавікол, цинеол, ліналоол, камфору, оцимен. Наземна частина рослини також містить до 6 % дубильних речовин, глікозиди, сапоніни, мінеральні речовини, каротин, фітонциди, вітамін С, В2, РР, рутин.
Базилік збирають під час цвітіння. Використовують наземну частину рослини, яку зрізують на висоті 8—12 сантиметрів над землею. Обрубок стебла дає нові пагони, які швидко відростають, тож за сезон можна зібрати до 3 врожаїв. Зібрану траву сушать у тіні в добре провітрюваних сухих приміщеннях. Висушене подрібнюють. Рідше засолюють свіжу зелень базиліку.
Васильки як пряність широко використовують як свіжими, так і сушеними. Колись їх називали царською травою. Уся надземна частина рослини має приємний аромат і ніжний смак.
Властивості васильків виявляються в стравах поступово — спершу він гірчить, а потім дає солодкуватий присмак. Його додають до супів, м'ясних та овочевих страв, рибних страв, зокрема до страв із квасолі, гороху, бобів, томатів, шпинату, квашеної капусти. Найпоживнішим базилік є свіжим. Молоді пагони дрібно ріжуть і додають у бутербродне масло, салати, сир, омлет.
Подрібнене сушене листя васильків поліпшує смак ковбас, паштетів; його додають у перцеву суміш. Молоді гілочки і листочки використовують для віддушки оцту, який потім годиться для салатів і білих соусів. Базилік добре поєднується з прянощами: майораном, петрушкою, коріандром, м'ятою, острогоном. У суміші з розмарином набуває перцевого запаху; з чабером — підсилює гостроту страви. За його добре поєднання з помідорами базилік відомий як «томатні прянощі».
Насіння додають у популярний на Сході десерт фалуда.[4]
Васильки відомі також як лікарська рослина. Він має протисудомну, антисептичну, спазмолітичну, протизапальну та болегамівну дію. До його складу входить камфора, яка збуджує центральну нервову систему і активізує роботу серця. Базилік відварюють і п'ють при хронічних захворюваннях шлунка, сечового міхура, для зниження температури, для боротьби з безсонням чи при нервовому перенапруженні. Відвар також використовують для зовнішньої обробки ран, виразок, екзем, дерматитів.
Ефірна олія васильків має бактерицидну дію. Рослина знімає спазмолітичні стани, корисна під час здуття живота, метеоризму тощо. Суху і свіжу траву використовують також для ароматичних ванн, замість нюхального тютюну.
Húng quế (tên khoa học: Ocimum basilicum[1]), là một loài rau thơm đa niên thuộc họ Hoa môi. Cây cao chừng 0,3m, lá rậm, xanh thẫm, mùi vị nồng. Ở một số nơi trên thế giới, húng quế được dùng làm gia vị.
Loài Ocimum basilicum có 4 phân loài:[2]
Húng quế đa dạng về chủng loại. Xét về hình thái có loại lá to, loại lá nhỏ; lá thân đều màu xanh hoặc lá xanh thân tím; cả lá và thân đều màu tím v.v. Về mùi hương thì có loại ngả mùi quế, mùi chanh, mùi sả v.v.
Húng quế Tây hay quế châu Âu (sweet basil), còn gọi là quế ngọt, quế Tây, húng Tây rất thơm, mùi hăng đậm, ngọt và mát. Cái tên basil lấy từ tiếng Hy Lạp basilikohn, có nghĩa "đế vương," do người Hy Lạp xưa rất quý basil vì họ dùng nó làm nên nhiều loại thuốc. Quế Tây thường có lá trơn, hình tròn bầu dục, vị không the bằng nhưng rất dậy hương và thường được dùng ăn sống hoặc gia vào làm gia vị cho các món mì Ý (pasta), salad, thịt nướng, pizza. Quế Tây đặc biệt thích hợp làm các loại xốt cà chua, xốt pho mát, sốt pesto, xúp cà chua, xúp pho mát, salad cà chua phomat. Một số món ăn đặc trưng trong ẩm thực Ý tượng hình quốc kỳ Italia với ba màu đỏ, xanh lá, và trắng (như pizza, salad), trong đó màu xanh tạo thành từ màu của lá basil, màu đỏ của cà chua và màu trắng của phomai mozzarella.
Húng quế ở Việt Nam thuộc loài húng phổ biến vùng Đông Nam Á (nhiều người cho rằng cây có gốc xuất xứ từ Trung Quốc và Ấn Độ, thường được châu Âu biết đến với tên gọi húng Thái (Thai basil), và ở Việt Nam có các tên còn gọi là rau quế, é quế, húng dổi, húng chó, húng lợn. Húng quế Việt Nam có mùi dịu nhẹ hơn húng quế ở châu Âu, thoảng hương vị quế. Lá và ngọn non húng quế được sử dụng như một loại rau thơm ăn kèm trong các món như lòng lợn, tiết canh, thịt vịt, bún chả, bún bò Huế, phở (miền Nam). Hạt của loài này gọi là hạt é, có độ trương nở mạnh tạo thành khối chất nhầy khi gặp nước, thường sử dụng làm nguyên liệu trong nước giải khát đặc biệt phổ biến là là món chè sương sáo hạt é.
Trong cây húng quế có từ 0,4 đến 0,8% tinh dầu. Tinh dầu màu vàng nhạt, thơm nhẹ dễ chịu. Nhiều nơi trên thế giới đã trồng húng quế ở quy mô công nghiệp chủ yếu làm nguồn cây cho nguyên liệu cất tinh dầu hoặc làm chất thơm. Trong dân gian có thể lấy cây sắc uống chữa sốt; kết hợp các loại lá để đun nước tắm, nước xông làm cho ra mồ hôi; chữa đau dạ dày, ăn uống không tiêu; thông tiểu; xúc miệng và ngậm chữa đau, sâu răng. Thường sử dụng cả cành già, lá và hoa.
Húng tía (Ocimum basilicum 'Purpurascens')
Húng quế (tên khoa học: Ocimum basilicum), là một loài rau thơm đa niên thuộc họ Hoa môi. Cây cao chừng 0,3m, lá rậm, xanh thẫm, mùi vị nồng. Ở một số nơi trên thế giới, húng quế được dùng làm gia vị.
Зелень базилика имеет очень приятный пряный запах душистого перца со слегка холодящим солоноватым вкусом.
Эта культура — одна из древнейших пряностей национальных кухонь Закавказья и Средней Азии, где его называют рейхан, реган, реан, райхон, что означает «душистый». В Узбекистане наряду с огородным выращивают базилик зеленолистный (жамбил). Листья базилика душистого используют в качестве самостоятельной закуски и как приправу (свежие и сушёные). В Азербайджане употребляют и семена — ими ароматизируют напитки, салаты, паштеты, супы (куриные, кисломолочные, крупяные, овощные). Базилик добавляют в блюда из баранины, говядины, субпродуктов, домашней птицы, а также в фарши.
Базилик душистый применяют в консервной промышленности для ароматизации маринадов и томатных соусов, а также в мясной промышленности. Он входит в состав пряных смесей, заменяющих чёрный перец, а также в специальные ароматические композиции. В маринадах и соленьях базилик используют повсюду. Его добавляют при солении томатов, огурцов, патиссонов и белых грибов, при квашении капусты, мариновании баклажанов и болгарского перца. В Азербайджане ароматной пряностью приправляют десертные напитки, в Узбекистане и Таджикистане — чай. Широко применяют базилик в европейских странах и США.
Часто базилик употребляют в сочетании с другими пряностями. Смесь с розмарином приобретает перечный запах, с чабером — усиливает остроту блюда. Хорошо сочетается базилик с майораном, петрушкой, кориандром, мятой, эстрагоном.
С лечебной целью используют траву. В народной медицине различных народов растение пользуется большой популярностью. Настой травы применяют при гастрите, колите, пиелите, как противокашлевое средство при коклюше, при неврозах, головной боли, бронхиальной астме, кишечных и печёночных коликах, метеоризме, отсутствии аппетита, при пониженном кровяном давлении, при воспалении почек и мочевого пузыря, простуде и насморке, а также как средство, улучшающее выделение грудного молока у кормящих женщин. Настой из листьев базилика используют наружно для полосканий при ангине, стоматитах, внутрь — как противолихорадочное средство. Отвар растения рекомендуют как обезболивающий препарат для полоскания полости рта при зубной боли, стоматитах, ангинах, для примочек при труднозаживающих ранах, а сок свежих листьев при воспалении среднего уха, экземе, труднозаживающих ранах.
В современной медицине базилик используют во многих странах для приготовления ароматических ванн, полосканий и в качестве мягчительного средства. Содержащееся в базилике эфирное масло прекрасно смягчает и тонизирует кожу.
Благодаря содержанию камфоры базилик успешно применяют как возбуждающее средство при угнетении центральной нервной системы, ослаблении функции дыхания и нарушении кровообращения, а также в качестве общетонизирующего средства.
Следует учесть, что в больших дозах растение действует раздражающе на различные органы. Препараты базилика противопоказаны при ишемической болезни сердца, инфаркте миокарда, сахарном диабете, тромбофлебите, гипертонической болезни.
В народной медицине входит в состав набора ароматических трав для припарок[4].
Вид Базилик душистый входит в род Базилик (Ocimum) трибы Базиликовые (Ocimeae) подсемейства Котовниковые (Nepetoideae) семейства Яснотковые (Lamiaceae) порядка Ясноткоцветные (Lamiales).
По данным The Plant List на 2013 год, в синонимику вида входят[5]:
Зелень базилика имеет очень приятный пряный запах душистого перца со слегка холодящим солоноватым вкусом.
Эта культура — одна из древнейших пряностей национальных кухонь Закавказья и Средней Азии, где его называют рейхан, реган, реан, райхон, что означает «душистый». В Узбекистане наряду с огородным выращивают базилик зеленолистный (жамбил). Листья базилика душистого используют в качестве самостоятельной закуски и как приправу (свежие и сушёные). В Азербайджане употребляют и семена — ими ароматизируют напитки, салаты, паштеты, супы (куриные, кисломолочные, крупяные, овощные). Базилик добавляют в блюда из баранины, говядины, субпродуктов, домашней птицы, а также в фарши.
Базилик душистый применяют в консервной промышленности для ароматизации маринадов и томатных соусов, а также в мясной промышленности. Он входит в состав пряных смесей, заменяющих чёрный перец, а также в специальные ароматические композиции. В маринадах и соленьях базилик используют повсюду. Его добавляют при солении томатов, огурцов, патиссонов и белых грибов, при квашении капусты, мариновании баклажанов и болгарского перца. В Азербайджане ароматной пряностью приправляют десертные напитки, в Узбекистане и Таджикистане — чай. Широко применяют базилик в европейских странах и США.
Часто базилик употребляют в сочетании с другими пряностями. Смесь с розмарином приобретает перечный запах, с чабером — усиливает остроту блюда. Хорошо сочетается базилик с майораном, петрушкой, кориандром, мятой, эстрагоном.
Применение в медицинеС лечебной целью используют траву. В народной медицине различных народов растение пользуется большой популярностью. Настой травы применяют при гастрите, колите, пиелите, как противокашлевое средство при коклюше, при неврозах, головной боли, бронхиальной астме, кишечных и печёночных коликах, метеоризме, отсутствии аппетита, при пониженном кровяном давлении, при воспалении почек и мочевого пузыря, простуде и насморке, а также как средство, улучшающее выделение грудного молока у кормящих женщин. Настой из листьев базилика используют наружно для полосканий при ангине, стоматитах, внутрь — как противолихорадочное средство. Отвар растения рекомендуют как обезболивающий препарат для полоскания полости рта при зубной боли, стоматитах, ангинах, для примочек при труднозаживающих ранах, а сок свежих листьев при воспалении среднего уха, экземе, труднозаживающих ранах.
В современной медицине базилик используют во многих странах для приготовления ароматических ванн, полосканий и в качестве мягчительного средства. Содержащееся в базилике эфирное масло прекрасно смягчает и тонизирует кожу.
Благодаря содержанию камфоры базилик успешно применяют как возбуждающее средство при угнетении центральной нервной системы, ослаблении функции дыхания и нарушении кровообращения, а также в качестве общетонизирующего средства.
Следует учесть, что в больших дозах растение действует раздражающе на различные органы. Препараты базилика противопоказаны при ишемической болезни сердца, инфаркте миокарда, сахарном диабете, тромбофлебите, гипертонической болезни.
В народной медицине входит в состав набора ароматических трав для припарок.
羅勒（學名：Ocimum basilicum），是一類可用於烹调的香草，大多數是一年生植物，一些是多年生植物，包括非洲藍羅勒（英语：African blue basil）和泰國羅勒（英语：Thai basil）（Ocimum basilicum var. thyrsiflora）。閩南語稱的「九層塔」為羅勒的一種。在中國廣東潮汕地區稱為「金不换」[來源請求]、皖北稱為「香花子」，中國北方部份地區又稱之為「蘭香」。中國大陸和臺灣的九層塔與其他國家的羅勒在味道、形態上略有不同，例如義大利料理常用「甜羅勒」製作青醬，口感會較不青澀氣味也較淡。
5000年前，印度人就开始培育罗勒[1][2]。罗勒现在是意大利料理和南亚料理的重要原料。叶子有种强烈的类似茴香的气味，可以给菜增香，如在三杯鸡或越南粉做好后撒上罗勒叶，或在烤或油炸的时候也可加入罗勒叶。
英语称羅勒为basil，亦稱聖約瑟夫草（Saint Joseph's Wort）和甜羅勒（sweet basil）。較少人知的名字是雜冷菜[3]。
英语單詞「basil」來自希臘語的「βασιλευς」，意指「國王」，據信是在君士坦丁大帝和圣海伦纳發現神聖的十字架地點之上方長出的。牛津英語字典引述，推測羅勒可能被放于一些王室的藥膏中、用作沐浴或者作為藥材來使用。很多烹調食譜作者仍然認為羅勒是「藥草的國王」。另一個語源學指它是來自拉丁语單詞「basilicus」，意思為龍並且源自於蜥蜴，但是這也可能其實是語言學上自希臘語演變而來的。
九層塔這名稱的由來，主要因它的花序重重疊疊如塔狀的外觀而得名。「九」是形容很多的意思。另一解釋是因為九層塔開花時，花會以三個花頭長在莖上為一層，約共長出九層，所以稱作九层塔。近來有一說法是古時有位皇帝在巡視瘟疫之地時，碰上大洪水，被迫逃上一座九层塔，並且摘取生長於塔上的植物食用，因此得名，然而此說較沒有根據。羅勒又俗稱西王母菜。北方人稱它作兰香，是古時爲了避石勒的名諱。（石勒：羯族人，五胡亂華時後趙的建立者。）
羅勒（罗勒）的种子称为羅勒子（罗勒子），也有些地区将之称作兰香子、明列子。
是一種矮小、幼嫰的脣形科香草植物。它的高度在20－60公分之間。茎方形，多分枝，常带紫色；葉子卵形或卵狀披針形，對生，背面有腺點，淡綠色和長有細毛，約1.5公分長和1－3公分寬。它帶有的強大、刺激、香的氣味，味道像茴香。根部為軸根。
原生於亞洲熱帶區和非洲，中国中、南和东南部有栽培。羅勒對寒冷非常敏感，在熱和乾燥的環境下生長得最好。
羅勒最佳的育苗期為每年的三月至八月，完全成長的羅勒株高約五十厘米至八十厘米。开白色小花，當花凋謝后，花莖會逐渐發黃變乾，這時才能采收種子，種子外表有點像黑芝麻，但比芝麻還要細小六七成左右。播种时需要注意，其种子不耐摔，如果从较高处直接抛洒到土壤上，容易造成不发芽。[來源請求]
羅勒一般有甜羅勒、檸檬羅勒、紫葉羅勒、肉桂羅勒及非洲藍羅勒[4]。
在亞洲很多地區種植另外幾個羅勒品種。這包括一些同屬不同種的植物。大多數亞洲羅勒（Basil，在中國亦稱斜刃面）有一種像丁香一樣的氣味，普遍比地中海一帶的羅勒強。在中國（陸港澳）等地栽培的品種被稱為九层塔，而在台灣被稱為九层塔的有兩個普遍使用品種，一般俗稱為紅骨與白骨九層塔。外來的品種在中國大陸被稱為罗勒（luólè）或巴西里（bāxīlǐ）[來源請求]，但是巴西里一詞在台灣為另一種食用香草植物香芹（parsley）。在義大利與歐美一般使用的種類多指甜羅勒（Sweet Basil）。
羅勒在泰國烹飪也受歡迎，使用兩個不同的泰國當地物種：一種是在西方稱為泰國羅勒的O. basilicum var. thyrsiflora，與紅骨九層塔類似，另一種是聖羅勒（"Ocimum tenuiflorum"）。
“檸檬羅勒”因為含有化學成分枸櫞酸而有著不同於其他品種的強烈檸檬氣味和味道，廣泛用於印尼地區。"Kemangi"是用新鮮檸檬羅勒和生的洋白菜、青菜豆和黃瓜作成的涼伴菜，經常和炸魚或鴨子一同食用。壓碎的檸檬羅勒花是一種辛香沙拉調味品。
最通常使用的地中海九層塔品種是吉諾維斯、Purple Ruffles、Mammoth、肉桂、檸檬、Globe和非洲藍。
不同的羅勒有不同的氣味，因為草本植物的香精油有不同的數量，因而不同的種類出來的香精油比例不同。羅勒強烈的丁香氣味來自丁香油酚，像丁香的化學成分一樣。
羅勒像其他香料植物如茴香、月桂和八角等一樣都包含草蒿脑，但含量極小。草蒿脑曾在1981年JECFA組織的報告中，在鼠類實驗中被懷疑具有致癌性，但經過長時間的實驗和調查后，發現該物質并未對人體有任何不良影響，也並無食用該物質而產生不良反應及發病的病例，所以，目前沒有任何國家或條例中規定限制或禁止在食物中添加含有該物質的產品。羅勒作為一種已知的安全的食物原料被廣泛應用于香料、飲品、食物中。
羅勒也可以作為中藥使用，常用以治療跌打損傷和蛇蟲咬傷。在安徽北部地区，罗勒主要用作驱蚊止痒的香草，而不作为烹饪材料。另外，九層塔的藥用的特性及運用也被收錄在印度傳統藥用系統印度草藥治療法裡。
最近，科學家對於羅勒對健康的益處展開了大量的研究。科學研究已經證實，羅勒具有強大的抗氧化、防癌、抗病毒和抗微生物性能。此外，羅勒在幼鼠實驗中已經被證實有減少血小板聚集和實驗性血栓的發病幾率。[來源請求]在印度，羅勒常被用於輔助治療哮喘病及糖尿病。在古醫藥學中，羅勒還可以被用於治療青春痘。
羅勒自古以來被用在治療呼吸道問題、消化及腎臟疾病、癲癇、有毒昆蟲或毒蛇咬傷、發燒、流行病和瘧疾。
香氣療效：有助於保持一個開放的心態，提高思想清晰。
部分的中國菜把新鮮或者乾燥的九層塔用在湯和其他食品裡。广东潮汕地区，罗勒和辣椒是石螺及海鲜薄壳的必需伴炒作料。潮汕地区的“金不换”叶片枝桠稍小于台灣的“九层塔”，味道更浓。潮汕当地人多每家每户有栽种。一到石螺和薄壳应节上市，卖家必有配送金不换，而家中种有“金不换”者，则更喜新鲜摘取，好其新鲜清香。
在安徽北部地区香花子不作为烹饪原料，而只是作为驱虫止痒的香草来使用。
在台灣，人們把新鮮九層塔葉加到羹湯裡，或是用油炸九層塔葉作副料為鹽酥雞增香，也經常用來煮三杯菜餚。
在越南烹飪中使用的平葉的九層塔，有一種不太相同的味道，更適於搭配水果食用。
九層塔的黑色種子泡水後表面會產生膠質，也就是蘭香子或明列子，和山粉圓極為相像，但兩者不同。包括falooda或冰凍果子露等亞洲甜點或飲料使用"sabja"，"subja"，"takmaria"，"tukmaria"，或者"falooda"種子等多種九層塔種子為材料。
羅勒可製成香草油或香草醋，把羅勒晒乾或新鮮都可，放入橄欖油或意大利黑醋中，數天可用，最宜作沙拉、意粉、薄餅。而由於羅勒香味最能配合番茄及魚肉，所以這些材料在西餐中常與羅勒搭配使用。
地中海和中南半島菜廣也泛使用九層塔。在地中海食譜中經常把它與蕃茄一起使用。以九層塔作为主要成分之一的青醬（pesto）－來自熱那亞的綠色義大利油混合香草醬主要是用橄欖油、松子、蒜頭和九層塔混合而成。九層塔有時用於以草莓、覆盆子或者黑李子等為主的新鮮的水果製品和果醬裡。
乾燥九層塔葉的做法是把新鮮的葉子在沸水裡迅速變白之後，放在一個乾燥的罐子內，並且用橄欖油覆蓋。這樣做成的乾葉只能保留一小部分香味，帶有一點香豆素的味道，和乾草類似。因此一般使用大都建議使用新鮮的九層塔葉。
新鮮的香草植物裝在塑膠袋裡並放進冰箱可以保存一段時間。在冷藏庫裡可以放更久。因為九層塔的香味易在烹調時喪失，所以一般會在煮食的最後階段才加入。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|format=需要含有|url= (帮助). 皇冠出版社. 2003. ISBN 978-962-451-749-1. |format=需要含有|url= (帮助). 晨星出版. 2003-07-30. ISBN 978-957-455-437-9. 羅勒（學名：Ocimum basilicum），是一類可用於烹调的香草，大多數是一年生植物，一些是多年生植物，包括非洲藍羅勒（英语：African blue basil）和泰國羅勒（英语：Thai basil）（Ocimum basilicum var. thyrsiflora）。閩南語稱的「九層塔」為羅勒的一種。在中國廣東潮汕地區稱為「金不换」[來源請求]、皖北稱為「香花子」，中國北方部份地區又稱之為「蘭香」。中國大陸和臺灣的九層塔與其他國家的羅勒在味道、形態上略有不同，例如義大利料理常用「甜羅勒」製作青醬，口感會較不青澀氣味也較淡。
5000年前，印度人就开始培育罗勒。罗勒现在是意大利料理和南亚料理的重要原料。叶子有种强烈的类似茴香的气味，可以给菜增香，如在三杯鸡或越南粉做好后撒上罗勒叶，或在烤或油炸的时候也可加入罗勒叶。
この項目では、植物について説明しています。その他の用法については「バジル (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
バジル（英語: Basil、学名: Ocimum basilicum）は、シソ科メボウキ属の多年草（日本では越冬できないので一年草として扱われる）。
和名はメボウキ、目箒。イタリア語由来のバジリコ (Basilico) の名でも知られる。インド、熱帯アジア原産のハーブである。BasilならびにBasilicoの名称はいずれも「王」を意味するギリシャ語の βασιλευς （バジレウス）に由来する。「バジル」と呼ばれるハーブには、Ocimum basilicum以外の種に由来するものもふくめ、およそ150 種類の栽培品種がある。 香りの主成分はメチルカビコール（エストラゴール）、リナロール、シネオール、オイゲノールで、刺激性は低く生食でも食べられる。
イタリア料理に多く使われる品種は「バジル」「バジリコ」あるいは「スイートバジル (Sweet basil)」の名で知られている。ジェノベーゼバジル (Genovese basil) もイタリア料理に使われる。ほかにレモンバジル (Lemon basil)、ホーリーバジル (Holy basil)、シナモンバジル (Sinnamon basil)、タイバジル (Thai basil)、マンモスバジル (Mammoth basil)、タイレモンバジル (Thai Lemon basil、ライムバジル (Lime basil)、リコリスバジル (Licorice basil)、アフリカンブルーバジル (African Blue basil) などの品種がある。
日本においては、有名メーカー製の家庭用乾燥ハーブが「バジル」と称される一方で、産地及び料理からイタリア語の呼称、バジリコが使われることもある。
など
バジルは、アレキサンダー大王によって、インドからヨーロッパに伝えられたとする説がある。イギリスには16世紀に、アメリカには17世紀に渡来している。インドではホーリーバジルが、クリシュナ神とヴィシュヌ神に捧げる神聖なハーブとされる。またバジルは、ペルシャ、エジプトでは墓に植える草とされていた。
バジルの名称は前述の「王」を意味するギリシャ語の βασιλευς に由来するという説の他、伝説上の怪物バジリスク（英: basilisk, 羅: basiliscus, 古希: βασιλίσκος [basiliskos]）に由来すると言う説もある[1]。ただし怪物バジリスクの名称も元はギリシャ語の βασιλευς に由来している。
歴史的にみて、とてもポピュラーなハーブでありいろいろな儀礼や迷信と結びついている。昔のインドでは葬儀の際に死者の横にバジルを供えることで、故人が黄泉の国へ無事にたどり着けると考えられた。中世ヨーロッパでは、サソリがバジルを好むと考えられており、粉末にしたバジルを吸い込むと頭のなかにサソリが沸くと信じられていた[2]。
バジルの利用法としてはジェノヴァ付近で作られるペスト・ジェノヴェーゼ（ジェノヴァのソース）が有名である。
日本では、ペスト・ジェノヴェーゼあるいは類似のソースを混ぜ込んだスパゲッティをバジリコ・スパゲッティ（スパゲッティ・バジリコ）とも呼ぶ。バジリコ・スパゲッティは、東京都港区のイタリア料理店『キャンティ』がまだバジルが手に入らない頃、代用としてシソとパセリを使ってジェノヴェーゼ風に仕上げたのが始まりと言われている。現在では日本でもバジルの生の葉や乾燥、粉砕した葉が容易に入手できるため、代用品を使う必要はなくなっている。
その他、トマトと相性がよいことでも知られる。新鮮なスイートバジルの葉とモッツァレッラチーズとトマトをあわせたサラダは、インサラータ・カプレーゼ（Insalata Caprese、「カプリ風サラダ」の意）といい、イタリアの国旗と同じ配色で、イタリアを象徴するサラダとなっている。ナポリピッツァの一つマルゲリータも、ピザの生地にモッツァレッラ、トマト、バジルの葉をトッピングしたものである。
また、台湾では「羅勒」と称されるが、近縁種でインド原産のほんのり清涼感がある「九層塔(台湾バジル)」（台湾語 カウツァンタッ Káu-chàn-thah、同時に北京語でも言われる）が圧倒的に多く使われ、「羅勒」というと「九層塔」を指す場合が多い。調理の際にもスイートバジルと同じようにパスタに使われるが、主に台湾料理の炒め物や台湾式鉄板焼に葉が数枚入れられたり、天ぷらのように揚げられたりする。 九層塔は東南アジアでも多く栽培され、タイ料理、ベトナム料理、カンボジア料理、インドネシア料理など、東南アジアでも使われる。
バジルの種子はグルコマンナンを多く含むため、水分を含むと乾燥状態の約30倍に膨張し、ゼリー状の物質で覆われる。食物繊維を豊富に含むことからダイエット補助食品としても利用されている。日本には最初、種子が漢方薬として輸入された。ゼリー状の物質により目の汚れを取り去る目薬とされ、メボウキ（目箒）の名称が付いた。東南アジアとアフガニスタンでは、水に浸した種子をデザートや飲み物にする。
かつて、バジルはデザイナーフーズ計画のピラミッドで3群に属しており、3群の中でも、マスクメロン、タラゴン、カラスムギ、アサツキと共に3群の上位に属する、癌予防効果のある食材であると位置づけられていた[3]。
芽吹いた直後のバジル
バジルの双葉
小さなバジル
鉢一杯のバジル
成長したバジル
バジルの花
バジルの花（拡大）
スイートバジル
カミメボウキ（ホーリーバジル）
バジル畑
乾燥させたバジルの葉
アサ · アンゼリカ · イノンド · イングリッシュラベンダー（英語版） · エパソーテ · オレガノ · カレーリーフ · クルマバソウ（英語版） · コショウソウ · コリアンダー (シアントロ) · シシリー · シソ · シソクサ（英語版） · ジンブー（英語版） · スイバ · セージ · セイボリー · タイバジリコ（英語版） · タイホーリーバジル · タイム · タラゴン · チャービル · チャイブ · ドクダミ · ナギナタコウジュ · バジル · パセリ · ヒソップ · ピペルアウリツム（英語版） · ベトナムコリアンダー（英語版） · ヘンルーダ · ボリビアンコリアンダー（英語版） · ボルド（英語版） · マジョラム · ミツバ · ミント · メキシカンコリアンダー (ロングコリアンダー)（英語版） · ルリジサ · レモンバーム · レモンバーベナ · レモンマートル · ローリエ · レモングラス · ローズマリー · ラベージ
アサフェティダ · アジョワン · アナルダナ · アニス · アムチュール (マンゴーパウダー) · アリゲーターペッパー · アレッポペッパー · イノンド · ウコン · オールスパイス · カイエンペッパー · カシア · ガジュツ · カラシナ · カホクザンショウ · カルダモン · キャラウェイ · クスノキ · クミン · クラチャイ · クローブ · クロガラシ · 黒カルダモン · ケシノミ · コクム · コショウ · ゴマ · コリアンダー · サッサフラス · サフラン · サルサパリラ · 塩 · シトラスピール シナモン · シヌスモーレ · ジュニパーベリー · ショウガ · 小ガランガル · シロガラシ · スペインカンゾウ · セリムグレイン · セロリ · タスマニアペッパー · タマリンド · チャロリー · 陳皮 · 唐辛子 · トウシキミ · トンカ豆 · ナツメグ · ナンキョウソウ · ニオイクロタネソウ · ニンニク · バーベリー · ゴルパー · バニラ · パプリカ · パラダイスグレイン · バンウコン · ヒッチョウカ · ヒハツ · ヒハツモドキ · フェヌグリーク · フェンネル · ブラジリアンペッパー · ブラッククミン · ブラックライム · ホースラディッシュ · マウラブチェリー · マラバスラム · メース · ラドゥニ · リツェアクベバ · ローズ · ワサビ
アドジカ · アドヴィエ · エルブ・ド・プロヴァンス · オールドベイシーズニング · カーメリスネリ · ガーリックソルト · ガラムマサラ · カレー粉 · キャトルエピス · クラブボイル · 五香粉 · ザーター · シーズンドソルト · 七味唐辛子 · ジャークスパイス · セイボリー · タビル · タンドリーマサラ · チャートマサラ · チャウンク · チュニジアンファイブスパイス · チリパウダー · バハラット · ハリッサ · バルバレ · ハワイジ · パンチフォロン · ファインハーブ · ブーケガルニ · ブクヌ · ペルシャード · マサラ · ミックススパイス · ミトミタ · レモンペッパー · パンプキンパイスパイス · レカードロジョ
バジル（英語: Basil、学名: Ocimum basilicum）は、シソ科メボウキ属の多年草（日本では越冬できないので一年草として扱われる）。
和名はメボウキ、目箒。イタリア語由来のバジリコ (Basilico) の名でも知られる。インド、熱帯アジア原産のハーブである。BasilならびにBasilicoの名称はいずれも「王」を意味するギリシャ語の βασιλευς （バジレウス）に由来する。「バジル」と呼ばれるハーブには、Ocimum basilicum以外の種に由来するものもふくめ、およそ150 種類の栽培品種がある。 香りの主成分はメチルカビコール（エストラゴール）、リナロール、シネオール、オイゲノールで、刺激性は低く生食でも食べられる。
イタリア料理に多く使われる品種は「バジル」「バジリコ」あるいは「スイートバジル (Sweet basil)」の名で知られている。ジェノベーゼバジル (Genovese basil) もイタリア料理に使われる。ほかにレモンバジル (Lemon basil)、ホーリーバジル (Holy basil)、シナモンバジル (Sinnamon basil)、タイバジル (Thai basil)、マンモスバジル (Mammoth basil)、タイレモンバジル (Thai Lemon basil、ライムバジル (Lime basil)、リコリスバジル (Licorice basil)、アフリカンブルーバジル (African Blue basil) などの品種がある。
日本においては、有名メーカー製の家庭用乾燥ハーブが「バジル」と称される一方で、産地及び料理からイタリア語の呼称、バジリコが使われることもある。
바질(Ocimum basilicum, 영어: basil, great basil 또는 Saint-Joseph's-wort)은 꿀풀목 꿀풀과 속한 한해살이풀이다. 키는 20~60cm 정도이며 잎은 연한 녹색의 타원형으로 길이 1.5~5cm, 너비 1~3cm 정도이다. 향이 강하게 나므로 향신료 또는 방향제로 쓰인다. 열대 아시아가 원산이다.번식은 주로 씨앗으로 한다.
‘바질’이라는 말은 ‘왕’이라는 뜻의 그리스어 바실레우스(βασιλευς)에서 온 것이다.
대부분의 바질은 스위트 바질이다.
지중해 요리와 태국 요리에서 널리 사용된다.[4] 가장 유명한 이용법으로는 이탈리아 북부의 리구리아 해안에서 나는 바질로 만든 제노바 페스토 소스이다..
바질(Ocimum basilicum, 영어: basil, great basil 또는 Saint-Joseph's-wort)은 꿀풀목 꿀풀과 속한 한해살이풀이다. 키는 20~60cm 정도이며 잎은 연한 녹색의 타원형으로 길이 1.5~5cm, 너비 1~3cm 정도이다. 향이 강하게 나므로 향신료 또는 방향제로 쓰인다. 열대 아시아가 원산이다.번식은 주로 씨앗으로 한다.
_-_20050422.jpg)
