nomes no trilho de navegação
La regalícia del grèc γλυκύρριζα[1](Glycyrrhiza glabra L.) es una planta vivaça de la familha de las Fabacèas, de la sosfamilha de las Faboideae, de raices aromaticas. Es originària del sud d'Euròpa e d'Asia.
La regalícia designa tanben la raiç d'aquela planta. Elixir de longa vida per la medecina tradicionala chinesa e segon Ipocrates, aquela raiç, de gost caracteristic, doç e amar, es culhida dempuèi l'Antiquitat sus la còsta ionica calabrica, ont buta naturalament.
La regalícia es una planta erbacèa mesurant entre 1 mètre e 1,5 mètre de naut.
Pòrta de grandas fuèlhas penadas, de 7 a 15 centimètres de long, compausadas de 9 a 17 foliòlas, e de flors pichonas violetas d'un centimètre de diamètre, dispausadas en inflorescéncia.
Son fruch es una dòlsa plana, de 2 a 3 cm de long, conten fòrça granas.
La regalícia buta melhor dins un sol ric e umid e necessita un climat caud, coma sul bacin de la Mediterranèa, al sud dels Estats Units d'America, a Orient Mejan, en Africa del Nòrd e a Maurici.
Plantada dins una zona climatica que li cal, la regalícia pòt venir invasiva: quitament après arrancatge de las raices, la mendre trencadís demorat en tèrra engendrará un brot nòu.
Glycyrrhiza ven del grèc ancian γλυκύς glucus (doç, sucrat), e ῥἰζα rhidza (raiç, rizòma). La regalícia es tanben nomenada bòsc doç.
La reglalícia èra coneguda dels Grècs e dels Romans, de Teofrastes e de Ildegarda de Bingen, que l'utilizava entre autre per esclazir la vòtz. Mesclada al raíç d'agram torrada, èra de la composicion de la bevenda dicha « espitalièra ».
En 1950, èra utilizada en cas d’ulcèras e de gastritis e tanben contra lo raumàs, la bronquiti o los mals de gòrja.
La regalícia conten fòrça principis actius:
e tanben
Lecariá de regalícias a l’anglesa
Rotlèu de regalícia.
Barra de regalícia.
Lamellas de fusta de regalícia (per maceracion o infusion)
La regalícia es utilizada dempuèi de sègles dins la farmacopèa chinesa, coma estimulant de las facultats cerebralas.
Un estudi recent mostra que de l’extrach de regalícia, a dòsi de 0,1 grama per jorn, baissa lo taus de colesteròl e de lipids sanguins per aqueles que patisson de problèmas cardiovasculars. La glicirizina e l'acide gliciretinic ralentisson lo desvelopament dels viruses.
La regalícia aumenta l'efièch d'unes medicaments coma la digitalina, de diuretics e corticosteroíds. Melhor seriá de s'abstenir de ne prene simultaneament.
Una molecula, nomenada BHP, extracha de la regalícia arrestariá lèu la creissença de las tumors cancerosas de la prostata e del sen, desactivant una proteïna que favoriza lor espandiment.
La regalícia (seca) conten 3 a 5 % de glicirizina, aquela substéncia modifica lo metabolisme de las ormonas corticoïdas subretot empachant una enzima importanta (11-beta-idroxisteroíd desidrogenasi) que transforma entre autre lo cortisòl, plan actiu, en cortisona, fòrça mens activa. Aquela inibicion provòca l'apareisson d'un sindròma de pseudo iperaldosteronisme qu'associa edemas, aument de la pression arteriala (HTA) e baissa del potassi sanguin. L'enoxolòna (acid gliciritic: metabolit de la glicirizina) es 200 a 1000 còps mai activa sus aquel sistèma enzimatic que la regalícia pura. Lo lindal toxic seriá gaireben d'un grama de glicirizina per jorn sus una durada longa, mas de personas pòdon desvolopar de signes d'intoxicacion a de dòsis mendras (300 a 400 mg/j). Lo tenor en extrach de regalícia en lecariá e bevendas pron variable e plan notificada; los farmacològs penson que en utilizacion de contunh seriá melhor absorbar pas mai de 125 a 150 mg de glicirizina per jorn[7]. La regalícia èra utilizada, amb l'òrdi e l'agram, per far la tisana ordinària dels espitals, sens indicacion particulara, bona per tot[4].
La regalícia del grèc γλυκύρριζα(Glycyrrhiza glabra L.) es una planta vivaça de la familha de las Fabacèas, de la sosfamilha de las Faboideae, de raices aromaticas. Es originària del sud d'Euròpa e d'Asia.
La regalícia designa tanben la raiç d'aquela planta. Elixir de longa vida per la medecina tradicionala chinesa e segon Ipocrates, aquela raiç, de gost caracteristic, doç e amar, es culhida dempuèi l'Antiquitat sus la còsta ionica calabrica, ont buta naturalament.
.JPG)
.JPG)
.jpg)
