Se utiliza el jengibre como afrodisíaco desde hace 3000 años en Asia tropical.
El jengibre es un tubérculo que posee múltiples propiedades medicinales, dentro de las cuales se encuentran las que contribuyen a perder peso.
Gemmer of gemmerwortel is die risoom van die plant Zingiber officinale wat gebruik word as 'n lekkerny, medisyne of spesery. Dit verleen sy naam aan die familie Zingiberaceae. Ander noemenswaardige lede van hierdie plantfamilie is borrie, kardamom en galangal.
Gemmerverbouing het in China ontstaan en het sedertdien versprei na Indië, Suidoos-Asië, Oos-Afrika en die Karibiese Eilande. [1]
Die gemmer familie (Zingiberaceae) behoort saam met die piesangfamilie (Musaceae) tot die orde Zingeberales. Die wetenskaplike naam Zingiberaceae is afgelei van die Latynse woord zingiber, wat "gemmer" beteken. Die familie kom hoofsaaklik in die tropiese gebiede van Suidoos-Asië voor en bestaan uit ongeveer 50 genera met nagenoeg 1 500 spesies.
Die gemmerfamilie is eensaadlobbige plante met ondergrondse wortelstokke. Die blomme het slegs een meeldraad, wat die styI soos ʼn skede omring. Die stempel steek bo uit en die lip ontwikkel in die middel van die blom op die plek van die meeldrade. Die wortelstok van die gemmerplant (Zingiber officinale) word in suiker gekook om die gemmer te ekstraheer. Spesies van die genus Curcuma word ook ter wille van hulle wortelstokke gekweek. Speserye en medisyne word uit die wortels gemaak. Die spesie Curcuma domestica lewer 'n fyn meel waaruit kerrie berei word.
Indië 380,100 
China 331,393 
Indonesië 192,500 
Nepal 174,268 
Thailand 170,125 
Nigerië 152,106 
Bangladesj 72,608 
Japan 52,000 
Filippyne 27,415 
Kameroen 12,000 Wêreld 1,615,974 Gemmer of gemmerwortel is die risoom van die plant Zingiber officinale wat gebruik word as 'n lekkerny, medisyne of spesery. Dit verleen sy naam aan die familie Zingiberaceae. Ander noemenswaardige lede van hierdie plantfamilie is borrie, kardamom en galangal.
Gemmerverbouing het in China ontstaan en het sedertdien versprei na Indië, Suidoos-Asië, Oos-Afrika en die Karibiese Eilande.
Die gemmer familie (Zingiberaceae) behoort saam met die piesangfamilie (Musaceae) tot die orde Zingeberales. Die wetenskaplike naam Zingiberaceae is afgelei van die Latynse woord zingiber, wat "gemmer" beteken. Die familie kom hoofsaaklik in die tropiese gebiede van Suidoos-Asië voor en bestaan uit ongeveer 50 genera met nagenoeg 1 500 spesies.
Die gemmerfamilie is eensaadlobbige plante met ondergrondse wortelstokke. Die blomme het slegs een meeldraad, wat die styI soos ʼn skede omring. Die stempel steek bo uit en die lip ontwikkel in die middel van die blom op die plek van die meeldrade. Die wortelstok van die gemmerplant (Zingiber officinale) word in suiker gekook om die gemmer te ekstraheer. Spesies van die genus Curcuma word ook ter wille van hulle wortelstokke gekweek. Speserye en medisyne word uit die wortels gemaak. Die spesie Curcuma domestica lewer 'n fyn meel waaruit kerrie berei word.
Tamañu de porción Enerxía 336 kcal 1404 kJCarbohidratos 71.62 g • Zucres 3.39 g • Fibra alimentaria 14.1 gGrases 4.24 gProteínes 8.98 gTiamina (vit. B1) 0.046 mg (4%)Riboflavina (vit. B2) 0.17 mg (11%)Niacina (vit. B3) 9.62 mg (64%)Ácidu pantoténicu (vit. B5) 0.477 mg (10%)Vitamina B6 0.626 mg (48%)Vitamina C 0.7 mg (1%)Vitamina E 0 mg (0%)Calciu 114 mg (11%)Fierro 19.8 mg (158%)Magnesiu 214 mg (58%)Manganesu 33.3 mg (1665%)Fósforu 168 mg (24%)Potasiu 1320 mg (28%)Sodiu 27 mg (2%)Cinc 3.64 mg (36%) % de la cantidá diaria encamentada p'adultos. Fonte: Jengibre na base de datos de nutrientes del USDA.[editar datos en Wikidata]El xenxibre o quion (Zingiber officinale) ye una planta de la familia de les zingiberacees, que'l so tarmu soterrañu ye un rizoma horizontal bien apreciáu pol so arume y sabor picante. La planta llega a tener 90 cm d'altor, con llargues fueyes de 20 cm.
Son yerbes qu'algamen un tamañu d'hasta 2 m d'altu. Fueyes lliniares, de 5–25 cm de llargu y 1–3 cm d'anchu, ápiz agudu, base cuneada, glabres; lígula 1–10 mm de llargu; pecíolu ausente. La inflorescencia ye un recímanu basal. El frutu ye una cápsula subglobosa a elipsoide; con granes polenques negres, arilo blancu, llaceriáu.[ensin referencies]
Los rizomas utilizar na mayor parte de les cocines del mundu al traviés de la cocina asiática. Los rizomas tienros son jugosos y carnosos, con un fuerte sabor. Suélense caltener en vinagre como aperitivo o a cencielles añedir como ingrediente de munchos platos. Los raigaños maduros son fibroses y seques. El zusmiu de los rizomas vieyos ye desaxeradamente picante y de cutiu utilízase como especia na cocina china p'azorronar otros arumes y sabores más fuertes, como'l mariscu y la carne de corderu.
Na cocina occidental, el xenxibre, secu o en polvu, acútase tradicionalmente a alimentos duces; utilizar pa ellaborar carambelos, pan de xenxibre, pa saborizar galletes (como los populares Homes de Jengibre) y como saborizante principal de la gaseosa de xenxibre o ginger ale, bebida duce y carbonatada.
Galeno, el famosu médicu griegu, usar como melecina pa correxir los tumores, defectos del cuerpu y en tratamientos de paralises causaos por escesu de flema. Avicena, reconocíu médicu persa de la cultura islámica clásica, encamentar como afrodisiacu, altamente beneficiosu nel tratamientu de la "debilidá sexual".[1] N'investigaciones médiques comprobóse que'l raigañu de xenxibre ye un efectivu tratamientu contra les estomagaes causaes polos maréu en medios de tresporte, según les carecíes poles muyeres embarazaes.[2][3][4][5] Sicasí, una revisión de la Collaboración Cochrane de 2010 conclúi que les pruebes sobre la efectividá nel amenorgamientu de les estomagaes mientres l'embaranzu son inconsistentes y relativamente débiles.[6] Nun se-y conoz efeutu teratogénico.[7]
El sabor picante de xenxibre deber a compuestos non volátiles de derivaos defenilpropanoide, particularmente gingeroles y shogaoles , que se formen a partir gingeroles cuando'l xenxibre ye ensugáu o cocíu. Zingerona tamién se produz a partir gingeroles mientres esti procesu; esti compuestu ye menos picante y tien un arume duce y picante.[22]
El xenxibre tien una aición sialogoga, aguiyando la producción de cuspia, lo que facilita la deglución.[23]
Remano del cultivu de xenxibre (Zingiber officinale Rosc, Zingiberaceae) nel conceyu de Tadó (en Topetó, Colombia). Valoróse'l comportamientu de la planta so trés parámetros: 1) granes, 2) rizomas y 3) ?.
Los biltos de la especie Zingiber mioga (Roscoe) peracabar na cocina xaponesa.
Otra de les especies de la Zingiberacees, l'alpinia galanga, utilizar de forma similar al xenxibre na cocina tailandesa.
La especie natural del este d'Estaos Xuníos, Asarum canadense, de la familia de les Aristolochiaceae, conocida como xenxibre montesa, anque nun ta emparentada col verdaderu xenxibre, tien propiedaes arumoses asemeyaes; sicasí, nun se debe utilizar como sustitutu del xenxibre, yá que contién acedu aristolóquico (tamién llamáu aristoloquina), un axente que puede xenerar cáncer.[25]
Zingiber officinale describióse por William Roscoe y espublizóse en Transactions of the Linnean Society of London 8: 348. 1807.[26]
El so nome provién del indoeuropéu: en sánscritu dicíase singavera, que significa «cuerpu de cuernu» (śṛṅga: «cuernu» y vera: «cuerpu, berenxena, azafrán, boca»).[27]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El xenxibre o quion (Zingiber officinale) ye una planta de la familia de les zingiberacees, que'l so tarmu soterrañu ye un rizoma horizontal bien apreciáu pol so arume y sabor picante. La planta llega a tener 90 cm d'altor, con llargues fueyes de 20 cm.
Aptek zəncəfili (lat. Zingiber officinale) — zəncəfilkimilər fəsiləsinin zəncəfil cinsinə aid bitki növü.
Aptek zəncəfili (lat. Zingiber officinale) — zəncəfilkimilər fəsiləsinin zəncəfil cinsinə aid bitki növü.
Ar jinjebr a zo plant eus ar c'herentiad Zingiberaceae, o anv skiantel Zingiber officinale, a vez implijet ar gwrizioù anezho evel temz-boued evit keginañ e meur a vro.
En Azia e kresk ar plant-se (Sina, India) ha gounezet e vez bremañ e meur a vro all en Azia hag ivez en Afrika hag en Amerika.
Evit keginañ e implijer gwriziennoù, a c'haller prenañ fresk - hag a rasker goude a-benn kaout tammoù bihan - pe e stumm poultr disec'het. Ober a reer gant jinjebr evit fardañ meur a dra : legumaj, meuzioù gant kig, bara-mel, madigoù, likorioù hag evajoù all evel ar bier anvet Ginger Ale.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
El gingebre (Zingiber officinale) és una planta de la família zingiberàcies originària de l'Índia que hom conrea per utilitzar-ne el rizoma. El gingebre viu en tots els països càlids des de Nigèria fins a Jamaica. La Xina i l'Índia en són els principals productors seguit pel nord d'Austràlia, Hawaii i l'Índia occidental, tot i que el gingebre cultivat a Jamaica es considera el millor. A Catalunya, el clima no és adequat per al conreu del gingebre, tot i que es pot trobar espontàniament en les zones muntanyoses occidentals i centrals.
La família de les zingiberàcies comprèn unes mil espècies; aquesta família és abundant sobretot en la zones més tropicals del sud-est d'Àsia, sud d'Amèrica i d'Àfrica: algunes són molt apreciades des de fa molt de temps, per les seves propietats culinàries i medicinals.
El nom original prové del sànscrit sringavera, que vol dir 'banya'. D'aquí va passar al persa com a dzungebir i a la vegada al grec com a ζιγγίβερις (dzingiberis); en llatí, es converteix en zingiber, i a la nostra llengua com a gingebre.
És una planta que creix en les zones tropicals de tot el món.
L'aspecte general del gingebre és horitzontal, lateralment aplanat; pot arribar a fer de 3 a 16 cm de llarg, de 3 a 4 cm d'amplada i fins a 2 cm de gruix. És de color groguenc i marró clar per fora i fibrós. Les branques, anomenades dits, són obliqües als rizomes. Internament, és d'un color marró groguenc, amb una endodermis també groguenca.
Segons la classificació de les formes vitals de Raunkjaer, són geòfits perquè els meristemes es troben sota terra.
Es tracta d'una planta herbàcia, perenne, que pot créixer, aproximadament, a 1 m d'alçada.
Tubercle articulat, en forma de mà, que se li denomina rizoma. És la part essencial de la planta, d'olor forta, aromàtica, gust agre i picant. És de color cendrós per fora i blanc-groguenc per dins. Creix horitzontalment en el sòl i es ramifica en un únic pla. Els seus gruixuts rizomes, dels quals normalment parteixen arrels tubulades, són rics en midó. El gingebre pot ser:
-Gris: està constituït pel rizoma assecat a l'aire. Té la superfície externa d'un color gris bastant arrugada. Presenta zones cobertes per capes d'escorça, que solen trobar-se en les superfícies laterals, encara que es manté entre les ramificacions.
-Blanc: consisteix en el rizoma pelat, rentat amb aigua i assecat al sol. La seva superfície externa és de color blanc groguenc pàl·lid, amb la superfície fibrosa o estriada en sentit longitudinal.
La tija és simple. Rogenca i amb aspecte de fulla.
Fulles en forma de llança, lanceolades, disposades al llarg de la tija en dues línies paral·leles.Té fulles primes i afilades, de 15 a 20 cm de longitud i de 8 a 20 mm d'amplada.
Les flors poden ser solitàries o, generalment, apareixen en una inflorescència terminal cimosa, racemosa o capituliforme. Són generalment hermafrodites i bracteades, zigomorfes o asimètriques i presenten un periant doble i heteroclamidi, amb 3 sèpals soldats en un tub i 3 pètals més o menys amb forma connada. El calze normalment és tubular. El que hi és característic és l'alta producció de nèctar; com que la seva pol·linització és zoòfila, la porten a terme les abelles, lepidòpters o fins i tot les aus.
Components bàsics
Una vegada que el rizoma és tallat, els productes químics actius en la planta, tal com zingeberene, bisabolene, gingerol i shogoal, comencen a perdre potència. Les empreses que comercialitzen el gingebre ho fan en forma d'extracte, tintura, càpsules o olis, per impedir la pèrdua d'aquests productes químics.
Els rizomes de Zingiber officinale han estat àmpliament utilitzats com a condiment i espècies en diferents societats. A més de la funció d'additiu alimentari, el gingebre té una llarga història d'ús medicinal per al tractament d'una varietat de malalties humanes incloent-hi els refredats comuns, febre, malalties reumàtiques, complicacions gastrointestinals, mareig, diabetis, càncer, etc. El gingebre conté diversos principis picants no volàtils com: gingerols, shogaols, paradols i zingerone, amb molts efectes beneficiosos per a la salut. Estudis realitzats en cultius cel·lulars, així com en experimentació amb animals, van revelar que aquests principis picants fenòlics tenien propietats anticanceroses.
El gingebre en pols ha estat comparat amb medicaments estàndard emprats per a combatre el mareig i les nàusees. Diverses proves han demostrat que el requeriment antiemètic postoperatiu era baix en pacients als quals s'administrava gingebre. El gingebre és un profilàctic antiemètic prometedor i efectiu, especialment útil en casos de cirurgia. S'ha demostrat que el gingebre és efectiu per reduir les nàusees i els vòmits. També és important en el tractament de la diarrea.[1]
Un estudi danès ha trobat que el consum de gingebre alleuja significativament el dolor associat a l'artritis reumàtica, a l'osteoporosi, i ha estat beneficiós en pacients amb trastorns musculars.
Altres estudis han produït similars resultats, en què els pacients van determinar que el gingebre produeix millor alleujament del dolor, inflamació i estirament que l'administració de drogues antiinflamatòries no esteroïdals.
Els olis trobats en el gingebre han estat identificats com a compostos actius que inhibeixen la biosíntesi de les prostaglandines, que en una situació de sobreabastiment causarien inflamació.
Protegeix la creació d'úlceres digestives.
Antiagregant plaquetari de sistema circulatori
S'ha trobat que el gingebre és beneficiós per a la reducció de l'agregació plaquetària, que pot portar a la degradació de les artèries coronàries. El gingebre ha mostrat ser antihipercolesterolèmic. També es va demostrar que el gingebre inhibeix la biosíntesi de colesterol en el fetge.
El gingebre té propietats antioxidants.
Antigament, també s'utilitzava el gingebre per als refredats i, en l'actualitat, es fa en països com la Xina o Birmània. En d'altres com Indonèsia, s'utilitza principalment per a prevenir i curar el reumatisme, i als Estats Units s'utilitza per a evitar marejos i nàusees.
A més, alguns investigadors han divulgat que el gingebre té propietats antimutagèniques.
Els pacients que prenen medicaments anticoagulants o aquells que tenen trastorns de coagulació de sang, haurien de consultar el metge abans d'automedicar-se amb gingebre. També haurien de fer-ho els pacients amb càlculs biliars.
El gingebre pot ajudar a alleujar les nàusees de l'embaràs, però en quantitats elevades, pot provocar l'avortament. Més de 6 g poden accionar problemes gàstrics (interfereix en la digestió del ferro i les vitamines liposolubles) i possibles úlceres.
En alguns casos, s'han descrit algunes reaccions adverses com dermatitis a les mans, però només en persones amb la pell sensible.
Els símptomes d'una sobredosi de gingebre poden incloure confusió, batecs irregulars del cor i adormiment.
No es pot prendre gingebre si es pren algun dels medicaments següents: medicació per al cor, per al control dels nivells de glucosa en la sang (com per exemple, la insulina), aspirina, antiinflamatoris no esteroides (com per exemple, l'ibuprofè), o altres herbes antioxidants, ja que poden afectar la coagulació.
No és recomanat l'ús del gingebre en nens menors de 6 anys.
Per a adults i per a nens majors de 6 anys:
Les ambaixades comercials del rei persa Darios II (segle V aC) van portar a Occident aquesta espècie, que ja era molt utilitzada pels hindús. Els fenicis la portaren a la Mediterrània al segle I, i va ser coneguda als antics Egipte, Grècia i Roma. Al segle II, el gingebre apareix en una relació d'importacions fetes a Alexandria, procedents del mar Roig, que estaven subjectes a drets de duana per Roma. Després del pebre, el gingebre era la segona espècie en ordre de preferència dels romans.
El gingebre va arribar a França i Alemanya durant el segle IX, i una mica més tard va arribar a Anglaterra, on al segle XI era ja ben conegut. Els portuguesos el van introduir a Àfrica, i els espanyols el van portar a les Antilles.
Els rizomes s'utilitzen en la majoria de les cuines de tot el món mitjançant el menjar asiàtic, els rizomes tendres són sucosos i carnosos amb un fort gust. S'acostuma a conservar-los en vinagre per menjar-los com a aperitiu, o per a utilitzar-los com a ingredient de molts plats diversos. Les arrels madures són fibroses i seques. El suc dels rizomes vells és extremadament picant i, a vegades, s'utilitza com a espècie en la cuina xinesa per a dissimular altres olors i gusts més forts, com el del marisc o de la carn d'anyell. En la cuina occidental, el gingebre, sec o en pols, tradicionalment s'utilitza tan sols en la preparació de dolços, com caramels o l'anomenat pa de gingebre.
El gingebre produeix penjolls de capolls blancs i rosats que floreixen en flors grogues. A causa de l'adaptabilitat de la planta i de la seva estètica, de vegades s'utilitza com a ornamentació al voltant de cases de zones subtropicals.
El gingebre (Zingiber officinale) és una planta de la família zingiberàcies originària de l'Índia que hom conrea per utilitzar-ne el rizoma. El gingebre viu en tots els països càlids des de Nigèria fins a Jamaica. La Xina i l'Índia en són els principals productors seguit pel nord d'Austràlia, Hawaii i l'Índia occidental, tot i que el gingebre cultivat a Jamaica es considera el millor. A Catalunya, el clima no és adequat per al conreu del gingebre, tot i que es pot trobar espontàniament en les zones muntanyoses occidentals i centrals.
Blodyn parhaol yw sinsir neu sunsur (Lladin: Zingiber officinale); defnyddir ei wreiddiau (neu ei 'risomau') sych i roi blas ar fwyd neu mewn meddygaeth.
Mae ei fonyn yn tyfu tua metr o daldra'n flynyddol ac mae ganddo ddail gwyrdd a blodau melyn. Mae'n frodorol o dde Tsieina ond lledaenodd i Asia ac yna i Orllewin Affrica a'r Caribi.[1] Cychwynwyd allforio sunsur i Ewrop o India yn ystod y ganrif gyntaf O.C.[1][2] Bellach, India yw prif gynhyrchydd sunsur.[1]
Blodyn parhaol yw sinsir neu sunsur (Lladin: Zingiber officinale); defnyddir ei wreiddiau (neu ei 'risomau') sych i roi blas ar fwyd neu mewn meddygaeth.
Mae ei fonyn yn tyfu tua metr o daldra'n flynyddol ac mae ganddo ddail gwyrdd a blodau melyn. Mae'n frodorol o dde Tsieina ond lledaenodd i Asia ac yna i Orllewin Affrica a'r Caribi. Cychwynwyd allforio sunsur i Ewrop o India yn ystod y ganrif gyntaf O.C. Bellach, India yw prif gynhyrchydd sunsur.
Zázvor lékařský (zastarale zázvor pravý; lat. Zingiber officinale) je rostlina z čeledi zázvorníkovitých (Zingiberaceae). Pochází z Číny nebo Indie. Oddenek se používá jako koření pod názvem zázvor. Jedná se o vytrvalou bylinu dorůstající výšky až 90 cm. Oddenky jsou aromatické, tlusté laločnaté a světle nažloutlé. Nesou dlouhé, jednoduché, střídavé a úzké kopinaté listy, které jsou asi 2-3 cm široké. Rostlina vyvíjí několik bočních výhonků, které začínají schnout, když rostlina zraje. Zázvor kvete velice vzácně[1]. Květy jsou malé, zbarvené žlutě a fialově[2]. Oddenek rostliny je využíván k léčebným účelům popsaným dále, stejně jako k účelům kulinářským[3]. Celosvětově se v kuchyních využívá v čerstvé, sušené i nakládané formě. Štiplavá pikantní sladká chuť dodává jedinečnou chuť mnoha sladkým i slaným receptům. Sušený zázvor v podobě prášku se typicky používá jako složka perníkového koření, k dochucení sušenek, koláčů, či při výrobě zázvorových limonád nebo piva. Čerstvý zázvor se využívá jako koření, k výrobě zeleninových či masných polotovarů. Obě formy využívaného zázvoru slouží k přípravě kávy i čaje. Ve Vietnamu se dokonce využívají i čerstvě nakrájené listy jako obloha, které pokrmům dodávají mnohem jemnější chuť zázvoru než nakrájený kořen. A konečně, zázvor se dá konzumovat i jako cukroví, a to ve své kandované formě[4].
Rostlina pochází z teplejších oblastí Asie a je pěstována v mnoha zemích včetně Indie, Číny, Nepálu, Thajska, Indonésie[3], ale i v některých oblastech Afriky, na Jamajce, v Mexiku nebo na Havaji[5]. V současnosti patří mezi největší světové dodavatele Čína a Indie, která je zároveň zemí pěstující nejvíce zázvoru[6].
Nutriční složení zázvoru závisí na jeho druhu, odrůdě, podmínkách pěstování a skladování. Čerstvý zázvor obsahuje průměrně ve 100 g 80,9 g vody, 2,3 g bílkovin, 0,9 g tuků, 12,3 g sacharidů a 2,4 g vlákniny[5]. Z minerálních látek je nejvíce zastoupen draslík (415 mg/100 g), hořčík (43 mg/100 g), fosfor (34 mg/100 g) a vápník (16 mg/100 g). Zázvor je i zdrojem vitaminů – nejhojněji je zastoupen vitamin C (5 mg/100 g), niacin (0,75mg/100 g), vitamin E (0,26mg/ 100 g) a kyselina pantothenová (0,203mg/100 g)[6].
Oddenek zázvoru obsahuje širokou škálu biologicky aktivních látek nenutritivní povahy, které ovlivňují jeho vlastnosti a léčebné užití. Mezi hlavní fytochemikálie patří skupiny esenciálních olejů, fenolických sloučenin, flavonoidů, alkaloidů, saponinů, steroidů, terpenoidů a taninů[6]. Složky se mění v závislosti na geografickém původu a jejich zastoupení je též ovlivněno tím, zda je oddenek v čerstvém či sušeném stavu. Účinné látky zázvoru lékařského jsou především v esenciálním oleji, který je zodpovědný za jeho známou vůni a jehož výtěžnost se pohybuje od 1 do 3 %. Silice obsahuje několik komponent, z nichž nad 50 bylo charakterizováno. Hlavními účinnými látkami v zázvorovém oleji jsou seskviterpeny, β-bisabolen, zingiberen, kurkumen a zingiberol. Ostrou a pronikavou chuť čerstvého zázvoru způsobují především gingeroly, což jsou směsi homologních fenolů. Z nich nejrozšířenější je 6-gingerol, ačkoli je přítomno i menší množství jiných gingerolů s různě dlouhými řetězci. Za výraznou chuť zázvoru v sušené formě jsou zodpovědné shogaoly, což jsou dehydratované formy gingerolů[7], které se během sušení a skladování postupně rozkládají právě na shogaoly[8].
Zázvor má pozitivní účinky na zažívací trakt prokázané mnoha klinickými studiemi. Jeho aktivní složky pozitivně stimulují trávení a vstřebávání, zmírňují zácpu a plynatost zvýšením svalové aktivity zažívacího traktu. Zázvor je účinný i v prevenci kinetóz (nemoci z pohybu). Je používán v prevenci pooperačního zvracení, stejně jako proti nevolnostem během těhotenství[4]. Předpokládá se, že antiemetická aktivita je zprostředkována antagonisty 5-HT3 receptorů[8]. Odhaduje se, že snížením aktivity serotoninových receptorů působí zázvor přímo na úrovni zažívacího traktu, ale že ovlivňuje i centrální nervový systém[9].
Bylo zjištěno, že léčba ethanolovým extraktem získaným ze sušených oddenků má vliv na snížení hyperglykemie, hyperinzulinemie a hyperlipidemie vyvolanou fruktózou spojenou s inzulinovou rezistencí. Pokusy na potkanech potvrdily, že syrový zázvor má hypoglykemický, hypocholesterolemický a hypolipidemický potenciál a že by mohl být využitý pro léčbu diabetických komplikací i u lidí[7]. Výsledky jiné dvojitě zaslepené studie ukázaly, že užívání zázvorového prášku má vliv na zlepšení inzulinové rezistence a je užitečné u pacientů s diabetem mellitem druhého typu[10].
Předpokládá se, že zázvor může měnit koagulaci krve a ovlivňovat imunologické parametry[8]. Pokusy na potkanech ukázaly, že zázvor působí cestou inhibice syntézy prostacyklinů a protisrážlivý účinek 6-gingerolu je způsoben inhibicí tvorby tromboxanu A2[1]. Nicméně výsledky observačních studií jsou nejednoznačné. Omezení zahrnují nedostatečnou standardizaci použitých zázvorových přípravků, rozdíly v podaných dávkách a studovaném časovém rozmezí. Proto je potřeba dalšího výzkumu pro stanovení pevných doporučení[11].
Byly studovány antioxidační účinky 6-gingerolu působením cesty inhibice cyklooxygenázy[2]. To ze zázvoru činí velmi účinný prostředek v prevenci proti ultrafialovému záření (UVB) a předpokládá se jeho terapeutické využití v léčbě kožních onemocnění vyvolaným UVB zářením[7].
Protizánětlivé vlastnosti zázvoru jsou připisovány schopnosti 6-shogaolu, 6-gingerolu a 6-pradolu inhibovat kyselinu arachidonovou a tedy syntézu prostaglandinů E2[1][12]. Bylo zjištěno, že u potkanů a králíků inhibuje cyklooxygenázu a zabraňuje uvolnění prostaglandinů[1].
Jsou popsány studie potvrzující protizánětlivé, analgetické a antipyretické účinky ethanolového zázvorového extraktu u potkanů a myší[7]. Má silný analgetický účinek, který v mnoha případech působí cestou inhibicí cyklooxygenázy. Gingerol a jeho deriváty byly hlášeny dokonce jako účinnější než aspirin. Předpokládá se, že jeho analgetických účinků může být využito k úlevě od bolesti hlavy a migrény[2]. Mezi další potenciální využití patří úleva od bolesti a zánětu revmatoidní artritidy či osteoartrózy[1].
Nežádoucí účinky se mohou projevit již při běžném dávkování, pokud zázvor užívají citlivější jedinci. Ty se mohou projevit pálením žáhy, podrážděním žaludku nebo zázvor může vyvolat alergické reakce v podobě dermatitidy. Větší dávky sušené drogy mohou způsobit vznik žlučových kamenů, výjimečně cestou ovlivnění centrální nervové soustavy vyvolat depresivní stavy[13][14].
Vysoké dávky sušeného zázvoru mohou zvyšovat účinky antikoagulační léčby, proto je třeba pacienty užívající warfarin, kyselinu acetylsalicylovou nebo nesteroidní antiflogistika dostatečně informovat a konzultovat možné interakce. Výsledky zkoumání vlivu zázvorové šťávy na biodostupnost cyklosporinu (užíván pro potlačení funkce imunitního systému) ukázaly, že pokud bylo léčivo aplikováno per os společně se šťávou, ta snížila množství absorbovaného cyklosporinu. Jeho užívání je dále kontraindikováno u pacientů se žlučovými kameny[8].
Několik randomizovaných kontrolovaných studií prokázalo přínos užívání zázvoru při nevolnostech a zvracení během těhotenství bez jakýchkoli prokazatelných nežádoucích účinků na průběh těhotenství[15]. Přesto Německá Komise E těhotenství jako kontraindikaci uvádí[1]. Důvodem může být to, že při vysokých dávkách (4 g sušeného zázvoru/den) se může objevit zvýšená stažlivost dělohy, což je při těhotenství velmi nebezpečné[13]. Pro hodnocení léčby nadměrného zvracení těhotných je třeba dalších výzkumů, dobře navržených studií[15]. Proto je důležité užívání doplňků stravy obsahující zázvor během těhotenství konzultovat s lékařem[16] s tím, že za bezpečnou dávku v době těhotenství je stanoveno užívání 250 mg 4krát denně[17].
Zázvor se dá užívat v jeho sušené i čerstvé formě, v podobě extraktu, sirupu, tablet nebo tinktury[13][16]. Stanovení správného dávkování závisí na tom, jaká léková forma je konzumována. U práškových kapslí nebo extraktu je doporučené dávkování 500 mg 2-4krát denně pro dospělé a děti od 6 let[18]. Pro představu, jaké množství se smí užívat v jiné formě, je vhodný přepočet podle údajů, že 1 g extraktu odpovídá asi 1 g sušeného a práškovaného zázvoru, 5 g čerstvého zázvoru, čtyřem šálkům zázvorového čaje nebo dvěma lžícím zázvorového sirupu[13].
Mnoha klinickými studiemi bylo prokázáno, že zázvor je účinný v boji proti pooperačním nevolnostem a zvracení v těhotenství. Tyto vlastnosti by bylo užitečné například zkoumat i ve vztahu k použití zázvoru proti vedlejším účinkům (zvracení) způsobených chemoterapií. Zázvor je považován za bezpečný bylinný léčivý přípravek s nevýznamnými nežádoucími účinky[5], který je jako doplněk stravy považován za bezpečný i Úřadem pro kontrolu potravin a léčiv[19].
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Ďumbier lekársky na slovenské Wikipedii.
Zázvor lékařský (zastarale zázvor pravý; lat. Zingiber officinale) je rostlina z čeledi zázvorníkovitých (Zingiberaceae). Pochází z Číny nebo Indie. Oddenek se používá jako koření pod názvem zázvor. Jedná se o vytrvalou bylinu dorůstající výšky až 90 cm. Oddenky jsou aromatické, tlusté laločnaté a světle nažloutlé. Nesou dlouhé, jednoduché, střídavé a úzké kopinaté listy, které jsou asi 2-3 cm široké. Rostlina vyvíjí několik bočních výhonků, které začínají schnout, když rostlina zraje. Zázvor kvete velice vzácně. Květy jsou malé, zbarvené žlutě a fialově. Oddenek rostliny je využíván k léčebným účelům popsaným dále, stejně jako k účelům kulinářským. Celosvětově se v kuchyních využívá v čerstvé, sušené i nakládané formě. Štiplavá pikantní sladká chuť dodává jedinečnou chuť mnoha sladkým i slaným receptům. Sušený zázvor v podobě prášku se typicky používá jako složka perníkového koření, k dochucení sušenek, koláčů, či při výrobě zázvorových limonád nebo piva. Čerstvý zázvor se využívá jako koření, k výrobě zeleninových či masných polotovarů. Obě formy využívaného zázvoru slouží k přípravě kávy i čaje. Ve Vietnamu se dokonce využívají i čerstvě nakrájené listy jako obloha, které pokrmům dodávají mnohem jemnější chuť zázvoru než nakrájený kořen. A konečně, zázvor se dá konzumovat i jako cukroví, a to ve své kandované formě.
Ingefær (Zingiber officinale) er en gammel kulturplante, som stammer fra Sydøstasien. Den bliver brugt som krydderi i mange – måske de fleste – madlavningstraditioner i verden.[kilde mangler]
Unge ingefærrødder er saftige og har en meget mild smag, hvilket gør, at de ofte bliver syltet i eddike eller sherry som lækkerbidsken eller bare brugt i tilberedningen af anden mad. Ældre ingefærrødder er betydeligt mere tørre og har seje fibre. Saften fra ældre ingefærrødder har en stærk smag og bruges ofte i asiatisk mad til at skjule andre stærke smagsstoffer[kilde mangler], såsom i lammekød og fisk.
Ingefær bliver også lavet til slik, brugt som smagsstof i småkager og er det primære smagsstof i ginger ale (oversat ingefærøl), en sød læskedrik.
I vestlig madlavning bliver ingefær næsten kun brugt til søde sager[kilde mangler], såsom ginger ale, småkager, slik og kager.
Tørret ingefærpulver har en meget skarp smag, der ikke minder meget om frisk ingefær. Af denne grund kan man ikke anvende en af de to former for ingefær som erstatning for den anden.
Tørret, stødt ingefær (10% vand) indeholder højt indhold af flere essentielle næringsstoffer, særligt mangan. På grund af dens store vandindhold (80%), har rå ingefærrod generelt lavede ernæringsindhold udtrykt pr. 100 gram.[bør uddybes]
Ingefær bliver dyrket i det meste af den tropiske del af verden. De dyreste varianter, og også dem af højeste kvalitet, kommer almindeligvis fra Australien, Sydindien og Jamaica, selv om det meste ingefær bliver dyrket i Indien[1]. Plantens oprindelse er ukendt.
Det er blevet påvist[kilde mangler], at ingefær er effektivt mod kvalme forårsaget af blandt andet transportsyge. Ingefærrodden indeholder også mange antioxidanter, og pulveriseret tørret ingefær anvendes i medicinske piller. Drikken ginger ale har også altid været anbefalet mod kvalme i de lande, hvor den brygges.
Enkelte videnskabelige studier har vist, at et ingefærindtag kan forbedre tilstanden hos slidgigtlidende, heruden mindske lettere smerter og stivhed samt øge bevægelighed.[2] Gigtforeningen oplyser dog, at der er behov for flere og længerevarende undersøgelser af god kvalitet.
Ingefær (Zingiber officinale) er en gammel kulturplante, som stammer fra Sydøstasien. Den bliver brugt som krydderi i mange – måske de fleste – madlavningstraditioner i verden.[kilde mangler]
Der Ingwer (Zingiber officinale), auch Ingber und Imber, der Wurzelstock auch Immerwurzel und Ingwerwurzel, genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Ingwer (Zingiber) innerhalb der Familie der Ingwergewächse (Zingiberaceae). Der unterirdische Hauptspross des Ingwers, das Ingwer-Rhizom (auch Ingwerwurzelstock genannt), wird als (ebenfalls Ingwer genanntes) Küchengewürz oder Arzneidroge verwendet; die pharmazeutische Bezeichnung für das Ingwer-Rhizom lautet Zingiberis rhizoma.
Ingwer ist eine ausdauernde krautige Pflanze, die Wuchshöhen von 50 bis über 150 Zentimetern erreicht. Der dicke Stängel und die langen Laubblätter geben der Pflanze ein schilfartiges Aussehen. Es wird ein verzweigtes Rhizom als Überdauerungsorgan gebildet, das in der Erde horizontal wächst und innen gelblich und sehr aromatisch ist. Die Wurzeln werden entlang des Rhizoms als Adventivwurzeln angelegt.
Die mehr oder weniger zweizeilig angeordneten Laubblätter sind ungestielt. Die einfachen, parallelnervigen Blattspreiten sind 15 bis 30 Zentimeter lang und 2 bis 2,5 Zentimeter breit.
Direkt aus dem Rhizom wird der Blütenstand gebildet; er besteht aus einem bis zu 25 Zentimeter langen Blütenstandsschaft, aus hellgrünen Hochblättern, die manchmal einen gelblichen Rand aufweisen, und vielen Blüten.
Die zwittrigen Blüten sind zygomorph und dreizählig. Die Blütenhülle ist nicht in Kelch und Krone gegliedert, sie ist ein zweikreisiges Perigon.[1] Die drei äußeren Tepalen sind etwa 1 Zentimeter lang und spathaförmig. Die drei inneren Tepalen sind röhrig verwachsen; die gelblich grüne Kronröhre ist 2 bis 2,5 Zentimeter lang; die drei Kronblätter sind etwa 1,8 Zentimeter lang, das zusätzliche, kürzere „Kronblatt“, das „Labellum“ (die zwei petaloiden verschmolzenen Staminodien im inneren Staubblattkreis), ist dreilappig und rötlich gefärbt und hell gepunktet, die zwei kleinen, seitlichen Lappen des Labellums sind etwa 6 Millimeter lang. Das fertile Staubblatt im äußeren Kreis, gegenüber dem Labellum, ist dunkelviolett mit einem kurzen, rinnigen Staubfaden und einem etwa 9 Millimeter langen, lang gespornten Staubbeutel, welche zusammen den Griffel umgreifen. Es sind im äußeren Staubblattkreis zwei petaloide Staminodien vorhanden. Drei Fruchtblätter sind zu einem unterständigen, dreikammerigen Fruchtknoten verwachsen. Der lange Griffel ist vorstehend.
Es werden Kapselfrüchte gebildet. Die schwarzen Samen sind von einem weißen Arillus umhüllt.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 22.[2]
Der Geruch des Ingwers ist aromatisch, der Geschmack brennend scharf und würzig. Wesentliche Bestandteile sind dabei ein ätherisches Öl, Harzsäuren und neutrales Harz sowie Gingerol, eine scharf aromatische Substanz. Das Gingerol verleiht dem Ingwer die Schärfe.[3]
Weiter enthält Ingwer Zingiberen, Zingiberol, Shogaol und Diarylheptanoide. Außerdem enthält das Ingwer-Rhizom auch die verdauungsfördernden, magenstärkenden, appetit- und kreislaufanregenden Stoffe Borneol, Cineol, die Scharfstoffe Shogaol und Zingeron[4] sowie Vitamin C, Magnesium, Eisen, Calcium, Kalium, Natrium und Phosphor.
Das Wort Ingwer (mittelhochdeutsch ingewër) stammt über althochdeutsch gingibero und altfranzösisch gimgibre vom lateinischen gingiber bzw. zingiber. Dieses wiederum ist über Vermittlung des Griechischen (ζιγγίβερις zingiberis) aus dem Mittelindischen entlehnt (vgl. Pali siṅgivera). Hiervon ist der erste Bestandteil ein Wanderwort, das sich in fast allen Sprachen Südostasiens findet, ohne dass der Ursprung geklärt werden kann (vgl. Tamil inji, singhalesisch inguru, burmesisch gyin). Der zweite Bestandteil ist ein dravidisches Wort für „Wurzel“ (vgl. Tamil vēr). Die Herleitung von Sanskrit śṛṅgavera „Hornwurzel“ (wegen der gekrümmten Form) beruht auf einer späteren Umdeutung.[5]
Ingwer wächst in den Tropen und Subtropen. Er wird traditionell in Ländern wie Indien, Nigeria, China, Nepal, Indonesien, Thailand, Kamerun, Bangladesch, Japan sowie in einigen Staaten Südamerikas angebaut. Die Heimat der Ingwerpflanze ist nicht sicher bekannt. Möglicherweise hat sie ihren Ursprung in Sri Lanka oder auf den pazifischen Inseln. Im 9. Jahrhundert wurde die Pflanze im deutschen Sprachraum bekannt.
Der kommerzielle Ingweranbau erfolgt in den jeweiligen Anbauländern in teils riesigen Plantagen. Nach einer Wachstumsphase von gut acht Monaten wird er das erste Mal geerntet. Obwohl es Erntemaschinen für Ingwer gibt, erfolgen Anbau und Ernte meist noch von Hand.[6] Beim Ingwer aus der frühen Erntephase ist das Rhizom noch jung und zart und wird deshalb überwiegend frisch in der Küche verwendet. Nach weiteren acht bis zehn Monaten Wachstum, wenn sich die schilfartigen Blätter gelb färben,[7] kann mit der Haupternte des Gewürzingwers begonnen werden. Dieser wird getrocknet und später zu Pulver zermahlen.[8]
Im Jahr 2019 betrug die gesamte Anbaufläche weltweit 385.172 Hektar. Die Gesamternte betrug 4.081.374 Tonnen. Der größte Produzent ist Indien mit etwa 1,8 Millionen Tonnen pro Jahr, der auch das größte Anbaugebiet mit 164.000 Hektar hat. Der größte Exporteur ist China.[9]
Die Ingwerpflanze wird mittlerweile auch in Deutschland angebaut.[10] Seit dem Jahr 2017, wird in der staatlichen Bayerischen Landesanstalt für Weinbau und Gartenbau im Versuchsbetrieb Bamberg, an der Kultivierung der Ingwerpflanze in Deutschland geforscht.[11] Kultiviert werden in Bamberg die Sorten Tari[12] und Peru[13]. Insbesondere der ökologische Anbau von Ingwer im Folientunnel[14] oder Gewächshaus[15], scheint vielversprechend. Auch wird an einer Kultivierung der Ingwerpflanze mit konventionellen Produktionsverfahren im Rahmen der KIP (kontrollierten integrierten Produktion) mithilfe der sogenannten "deep water culture" in Bamberg[16], einer Methode der Hydroponik, geforscht. Mittlerweile hat die Ingwerpflanze aus der Forschung heraus auch ihren Weg in die Region gefunden und wird von gewerblich Anbauenden kultiviert.[17][18]
2020 wurden laut der Ernährungs- und Landwirtschaftsorganisation FAO weltweit 4.328.277 Tonnen Ingwer produziert.
Folgende Tabelle gibt eine Übersicht über die zehn größten Produzenten von Ingwer weltweit, die insgesamt 96,4 % der Erntemenge produzierten.
Als grünen Ingwer bezeichnet man die jung geernteten, milder schmeckenden Rhizome. Die Rhizome werden − vor allem in Süd- und Ostasien, und dort schon seit langer Zeit − als Gewürz und Heilmittel (z. B. bei Husten) verwendet. Vor der Einführung der Chilischoten aus Amerika zu Beginn der Neuzeit war Ingwer neben Pfeffer in Ostasien meist das einzige verfügbare scharfe Gewürz. Ingwer hat eine antibakterielle sowie virostatische Wirkung, wirkt antiemetisch (vor Erbrechen schützend), fördert die Durchblutung, steigert die Gallensaft-Produktion. In Japan werden die besonders dicken Ingwerwurzeln von Rhizotomen geerntet, weil sie als Aphrodisiakum sehr begehrt sind.[20] Je nach Produktionsmethode, Erntezeitpunkt und Zubereitungsart wird Ingwer ein mildes oder scharfes Gewürz. Ingwer ist auch als naturreines Pflanzengetränk (Ingwerpresssaft) erhältlich.
Lebensmittelchemiker fanden heraus, dass der im Ingwer enthaltene Scharfstoff Gingerol-6 Mundgeruch neutralisieren kann, indem er genau das Speichelenzym stimuliert, das Schwefelverbindungen zu lösen imstande ist.[21]
Ingwer zählt frisch wie auch getrocknet und gemahlen zu den bekannteren Küchenkräutern und Gewürzen. So zerreibt man beispielsweise ein geschältes Stück des Ingwer-Rhizoms auf der Küchenreibe und gibt es (kurz nach dem Kochen oder Braten) in Suppen oder auch auf Hühnchenfleisch. Er passt zu Geflügel und Lamm sowie zu Fisch und Meeresfrüchten. Er dient pur oder in Mischungen (Curry, Chutneys, Marmeladen, Soßen) als Gewürz. Auch Lebkuchen, Pfefferkuchen, Milchreis, Obstsalat, Tee und fruchtige Kaltschalen werden mit gemahlenem Ingwer verfeinert.
Ingwer-Pflaumen beziehungsweise Ingwer-Nüsse sind in Sirup eingelegte Stücke frischen Ingwers. Als weitere süße Ingwerzubereitungen gibt es kandierten (auch mit Schokolade überzogenen) Ingwer und die vor allem in Großbritannien beliebte Ingwerkonfitüre. Junge Ingwersprossen dienen in den Tropen gelegentlich als sehr würziges Gemüse oder als Würzkraut. Aus Japan stammt in Essig eingelegter Ingwer, der als Gari zwischen unterschiedlichen Sushi-Gängen gegessen wird und als solcher in Sushi-Restaurants auf der ganzen Welt verbreitet ist.
Ingwer wird häufig in der Getränke- (Ginger Ale, Ingwerbier) und Lebensmittelindustrie verwendet. Ginger Ale ist eine alkoholfreie Limonade mit Ingwergeschmack, die vor allem um die Mitte des 20. Jahrhunderts beliebt war. Wegen seiner anregenden Wirkung auf die Schweißbildung ist Ingwer in heißen Ländern als Zusatz in Kaffee oder Tee beliebt. Auch reiner Ingwertee ist gebräuchlich.
Der „Ingwer-Wurzelstock“ enthält einen zähflüssigen Balsam (Oleoresin), der aus ätherischen Ölen und einem Scharfstoffanteil, den Gingerolen und Shogaolen, besteht. Zubereitungen aus dem „Ingwer-Wurzelstock“ werden antioxidative, antiemetische, entzündungshemmende sowie anregende Effekte auf die Magensaft-, Speichel- und Gallenbildung sowie die Darmfunktion zugesprochen und daher insbesondere in der traditionellen asiatischen Medizin auch zur Behandlung von Rheuma, Muskelschmerzen oder Erkältungen verordnet.[22] Die Kommission E und die European Scientific Cooperative on Phytotherapy (ESCOP) befürworten die Anwendung von Ingwerwurzeln bei Magen-Darm-Beschwerden und gegen Übelkeit.[23]
Der Ingwer wurde vom NHV Theophrastus zur Heilpflanze des Jahres 2018 gekürt.[24]
Die antiemetische Wirkung scheint durch eine direkte Wirkung auf den Magen-Darm-Trakt vermittelt zu werden.[25] Diskutiert wird auch ein Antagonismus von Serotonin-Typ-3-Rezeptoren.[26] Eine Meta-Analyse ergab einen moderaten Effekt von Ingwer auf das Auftreten postoperativen Erbrechens im Vergleich zu einer Behandlung mit Placebo (RR: 0,69 (95 %) Konfidenzintervall: 0,54–0,89).[27]
Auch wenn viele Segler auf die Wirkung von Ingwer gegen die Seekrankheit schwören, liegt für die Wirksamkeit von Ingwer zur Behandlung der Seekrankheit bisher nur wenig Evidenz vor: In einer kleinen Doppelblindstudie, die an 80 dänischen Seekadetten auf hoher See durchgeführt wurde, reduzierte Ingwer jedoch im Vergleich zu Placebo signifikant das Auftreten von Erbrechen.[28] Bei einer Studie an der Brigham Young Universität in den USA bekamen zwölf Studenten ein Placebo, zwölf ein bekanntes Medikament gegen Seekrankheit (Dimenhydrinat) und zwölf getrockneten Ingwer. Anschließend sollten die Studenten sechs Minuten in einem Stuhl Platz nehmen, der sich gleichzeitig drehte, hob und senkte. Während die Gruppe mit dem Placebo die volle Zeit nicht aushalten konnte und die stärkste Übelkeit spürte, konnte die Ingwer-Gruppe die vollen sechs Minuten im Stuhl bleiben. Die Gruppe, die das Medikament Dimenhydrinat bekam, hielt es zwar länger als die Placebo-Gruppe aus, doch im Schnitt auch nur vier Minuten und mit einer stärkeren Übelkeit als die Ingwer-Gruppe.[29]
Für die Wirksamkeit bei der Behandlung des Schwangerschaftserbrechens gibt es keine überzeugenden Hinweise.[30]
Ingwer hat möglicherweise einen hemmenden Effekt auf die Blutgerinnung, wie in einigen Fallberichten beschrieben wird. Das wurde sowohl bei der alleinigen Einnahme als auch als verstärkende Wirkung auf eine Cumarin-Therapie beobachtet. Aufgrund fehlender Daten ist die Art des Zusammenhanges jedoch unklar.[31]
Der Inhaltsstoff Gingerol hemmt die Expression des Enzyms Cyclooxygenase-2, welches Entzündungsreaktionen z. B. bei Arthrose und Rheuma vermittelt.[32] Bei der Behandlung von Arthrose-Patienten konnte mit Ingwer-Auszügen die gleiche Schmerzlinderung wie mit Ibuprofen erzielt werden.[33]
Ein entsprechend präpariertes frisches Ingwerrhizom wird bei der Sexualpraktik Figging eingesetzt.
Roher Ingwer (shēng jiāng 生姜) wurde bereits im Shennong ben cao jing erwähnt.
Der taoistische Arzt Tao Hongjing (452–536) unterschied in seiner Sammlung von Rezepten berühmter Ärzte (míngyī biélù 名医别录) zwischen rohem Ingwer (shēng jiāng 生姜) und getrocknetem Ingwer (gān jiāng 干姜).[34] Diese Unterscheidung gilt bis heute und den unterschiedlichen Zustandsformen werden bis heute unterschiedliche Wirkungsebenen zugeschrieben:
Nach Dioskurides und Plinius stammte der Ingwer aus dem „troglodytischen Arabien“, nach Galen aus „Barbaria“. Dioskurides empfahl ihn als verdauungsförderndes Gewürz – ähnlich dem Pfeffer –, als Mittel gegen „Verdunkelung der Augen“, als Mittel zur Stärkung des Magens und als allgemeines Gegengift.[40] Diese Angaben wurden von arabisch publizierenden Ärzten und durch die nordeuropäischen Ärzte des Mittelalters übernommen.
Noch im 19. Jh. war die Ingwerwurzel Bestandteil der Tinctura aromatica – der Aromatischen Tinktur. Diese wurde zur Gruppe der „Reizenden Arzneimittel (Erethistica)“ gerechnet:[66]
„Nimm: Zimmtcassie zwei Unzen [16 Gramm], kleine Kardamomen, Gewürznelken, Galgantwurzel, Ingwerwurzel von jedem eine halbe Unze [4 Gramm]. Pulvere sie gröblich, und gieße darauf rektifizierten Weingeist zwei Pfund. Mazeriere acht Tage in einem verschlossenen häufig zu schüttelnden Gefäße, dann presse aus und filtriere. Sie sei von rothbrauner Farbe.“
Der Ingwer (Zingiber officinale), auch Ingber und Imber, der Wurzelstock auch Immerwurzel und Ingwerwurzel, genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Ingwer (Zingiber) innerhalb der Familie der Ingwergewächse (Zingiberaceae). Der unterirdische Hauptspross des Ingwers, das Ingwer-Rhizom (auch Ingwerwurzelstock genannt), wird als (ebenfalls Ingwer genanntes) Küchengewürz oder Arzneidroge verwendet; die pharmazeutische Bezeichnung für das Ingwer-Rhizom lautet Zingiberis rhizoma.
Awirinri icha Ajirinri nisqaqa (Zingiber officinale) huk laya hampi yurap sutinmi.
Awirinri icha Ajirinri nisqaqa (Zingiber officinale) huk laya hampi yurap sutinmi.
'S e freumh den lus Zingiber officinale a tha ann an dinnsear. Tha e anns an teaghlach Zingiberaceae, far a bheil càrdamon is curcuma ann cuideachd.
Cleachdar e mar spìosradh no ìoc-shlàint. Ann an cainnt na Beurla chithear ann an cuid de dh'ainmean gu bheil dinnsear ann am biadh sònraichte, m.e: Ginger beer (leann-ràcadail) no Gingerbread (aran-cridhe).
Thòisich àiteachas dinnseir ann an Àisia a Deas agus an uair sin sgaoil e bhon an seo gu Afraga a Deas is a' Chairibìan [2]
'S e freumh den lus Zingiber officinale a tha ann an dinnsear. Tha e anns an teaghlach Zingiberaceae, far a bheil càrdamon is curcuma ann cuideachd.
Cleachdar e mar spìosradh no ìoc-shlàint. Ann an cainnt na Beurla chithear ann an cuid de dh'ainmean gu bheil dinnsear ann am biadh sònraichte, m.e: Ginger beer (leann-ràcadail) no Gingerbread (aran-cridhe).
Thòisich àiteachas dinnseir ann an Àisia a Deas agus an uair sin sgaoil e bhon an seo gu Afraga a Deas is a' Chairibìan
Geimer, gember of ingber (Zingiber officinale) is 'n bleujendje plantj oete femielje Zingiberaceae. De rotestek wuuertj gebroek veur 't specerie geimer d'rvan te make.
De plantj wuuertj 0,6 toet maximaal 1,2 maeter hoeag en haet smaal blajer. De stengele springen edersjaor oete knuup vanne rotestek. De bleujwies is aarvörmig, wobie de are zoeaget 8 cm lank zeen. De blome zeen bleikgal mit 'n pórperechtig-gekluuerdje lup mit roumkluuerige stippen en strepe. De gecultiveerdje plantje zeen meistes steriel en bleuje neet.
d'n Óngergrundjse root liek get op 'n opgezwólle handj en haet 'n körkechtige sjèl.
De smaakgaevendje stoffe inne plantj zeen gingerol, gingeridione en shogaol.
Geimer es specerie wuuertj väöl toegepas in keukskes en ouch in paeperkook.
Gember is e specerye met e krudige, scherpe smoake. Gember komt van de wortelstok van de gemberplante Zingiber officinale, familie van de gemberachtigen.
De gemberplante is e mêerjoarige struuk die ofkomstig is uut Zuud-en Middn-Azië. Den dag van vandoage wordt de plante gekwikt in Indië, Indonesië, China, Japan, Austroalië, Zuud-Amerika en Nigeria.
De gemberplante is e rietachtige plante die mêer of e meter hoge kan wordn. ’t Is e plante me lange, smalle bloarn en e blommeknop woa dat er blommetjes uutkommn die gilwe-rôod zyn of wit. De wortelstok is ’t dêel van de plante die vo kruud gebruukt wordt. Die wortelstok wordt ook wel een hand genoemd omdat ’n d’r uutziet lik een ipgezwolln hand me misvormde viengers.
Gember wordt al duzendn joarn in China en Indië gebruukt vo zyn geneeskundige eignschappn. De Chineesche filosoof Confucius zoudt al in 500 v.Chr. zyn eetn gekruud hen me gember. Volgens de mythologie zoudt doageliks gebruuk van gember garant stoan vor e lank leevn. De gemberplante was ook gekend ten tyde van d’Oude Griekn en Romeinn. Tusschn de tienste en de viftienste êeuwe wierd gember deur d’Arabieren in Europa g’introduceerd.
Gemberthee en gemberboadn wordn in de Aziatische alternatieve geneeskunde angeroadn by reuma, spierpyne en koudes. Gember verhoogt de gouste vo t’eetn, verbetert de verteirienge en helpt by moagkrampn.
Gember wordt gebruukt in currygerechtn, ’t past styf goed by geveugelte en lamsvlêes, moar ook by vis en zêevruchtn. Gemoaln gember wordt ook gebruukt in zoetekoeke, speculoasje, ryspap en fruutsala.
Gember (Latien: Zingiber officinale) is n kroed wat in de kökn broekt wörd, met nen skearpn, mer vuur leefhebbers, plezerigen smaak. Gember wörd oet n wörtelstok van de gemberplaant haald, oet de gemberfamilie.
Gember is te kriegn as:
De skearpe smaak van gember keump veural deur de chemiese verbeendingn gingerol en shogaol. t Kan ok dreugd wordn en raspt. Dreuge gember is skearper as värse gember, umdat t mear shogaol hef wat skearper smaakt as gingerol. Gember wörd ok wal es inmaakt in konsentreerd sukerwater.
Gember wörd in Neerlaand veural broekt in kook en gebak, zo as gemberkook, ontbijtkook en spekuloas. In Indonesië doot ze t völ deur t wied geleevde gerecht Babi Ketjap, en aandere soortn skearpe gerechtn. Vermoaln gemberwörtel neumt ze doar Djahé. Ok in de Jödse kökn doot ze völ met gember, bieveurbeeld in gemberbolus. Doar wörd t zeen as belangriek oonderdeel van t kerriemengsel.
De öllie van gember wörd ook wal es in roekerie verwearkt.
Gember zol veur t eerst in Europa wean bracht deur Marko Polo, den t in Sjina zeen har. Doar wörd t al 3000 joar teeld. Veural in Duutslaand wör gember slim beleevd. n Spanjool Mendoza bracht gember met noar West-Indië, an n anvang van t 16e joarhoonderd.
a'j gemberplaantn midndeur skeurt vermeerdert ze zich. De meeste gember keump van oorsprong oet India. Ook West-Afrika, Jamaika, Nigeria, Japan en Sjina bint grote teelders.
Gember wörd al froai lange broekt umdat dr wörd meand dat n innemmer dr mear zin an seks van krig. Gember zol ok helpn teggen köalte en de bloodsumloop helpn. Wieders wörd t broekt bie reiszeekte, um t misselike geveul teggen te goan. Moar doarveur möt dr beheurlik wat innömn wordn.
Gember is e specerye met e krudige, scherpe smoake. Gember komt van de wortelstok van de gemberplante Zingiber officinale, familie van de gemberachtigen.
Gember (Latien: Zingiber officinale) is n kroed wat in de kökn broekt wörd, met nen skearpn, mer vuur leefhebbers, plezerigen smaak. Gember wörd oet n wörtelstok van de gemberplaant haald, oet de gemberfamilie.
Lo gengibre o gingebre (Zingiber officinale) es una espècia de plantas originària d'Asia, del genre Zingiber e de la familha de las Zingiberaceae que s'utiliza lo rizòma en cosina e en medecina tradicionala. Aquel rizòma es una espècia fòrça utilizada dins fòrça cosinas asiaticas, e subretot l'indiana. Es utilizat en Occident per realizar diferentas bevendas coma ginger ale e de dessèrts coma lo pan especiat.
Lo gengibre es una planta vivaça tropicala erbacèa d'unes 0,90 m de naut eissuida d'un rizòma.
Las fuèlhas persistantas son lanceoladas, biseriadas, longas e odorantas.
Las flors son blancas e jaunas marcada de roge sul bòrd, las bractèas son verdas e jaunas.
Après la florason, un cort espig axillar conten las granas negras tancadas dins de capsulas trivalvas aparéist al tèrma d'una tija cobèrta d'escatas.
Ama una exposicion solelhada e una atmofèra umida. La creissença es rapida e la multiplicacion se fa per division dels rizòmas.
Une espècia dicotiledòna d'America del Nòrd, l'Asarum canadense es coneguda jol nom de « gengibre salvatge ». Sas racinas an de proprietats aromaticas similaras e se pòt utilisar coma substitut. Aquela planta es pas ligada als gengibres vertadièrs e aparten a la familha de las Aristolochiaceae.
Los rizòmas d'una autra planta de la familha de las Zingiberaceae, Curcuma longa, constituisson una espècia nomenada a La Reünion « gingembre-safran » o « safran péi » que, sus l'illa, es comun de dire « safran » per curcuma. La sabor est doça e aromatica, la popa es de color ròse-iranjada. La meteisse raiç se nomena « safran », a Maiòta e dzindzino en shimaore. Una autra varietat encara, Curcuma amada de popa jauna a jaune fluorescent, se nomena « gengibre manga » que la sabor remembra aquela de la manga carròta verda.
Èra nomenat zenj pels mercands arabs, mot per que designavan tanben los abitants de la còsta èst de l'Africa e d'ont ven lo nom de « Zanzibar », ont los Arabs anavan cercar lo gengibre. Al sègle XIII, santa Hildegard escriviá al subjècte del Zingiber officinale Roscoe: « Un òme en bona santat na pas interés a ne manjar, que lo fa estupide, ignorant e lasciu. Mas se sem sec e ja plan aflaquit, reduire de gengibre en polvera e ne prene… dins una bevenda… se melhora atal son estat »[1]. A l'Edat Mejana, lo gengibre èra considerat coma una planta magica afrodisiaca.
Produccion en tonas. Chifres 2003-2004 Donadas de FAOSTAT (FAO)
Índia 275 000 27 % 275 000 27 % China 259 719 25 % 260 000 25 % Indonesia 151 000 15 % 151 000 15 % Nigèria 110 000 11 % 110 000 11 % Nepal 90 000 9 % 90 000 9 % Bangladèsh 43 000 4 % 48 000 4 % Tailàndia 33 000 3 % 33 000 3 % Filipinas 30 000 3 % 30 000 3 % Autres païses 39 259 3 % 39 270 3 % Total 1 030 978 100 % 1 036 270 100 %Lo rizòma es fòrça ric en amidon (60 %). Conten de proteïnas, de grassas (10 %), d'òli essenciala e una resina[2].
L'impression de fuòc (pseudocalor) quand se pren de gengibre se deu a la preséncia de shogaòl, de paradòl e de zingerona[3]. La concentracion de gingeròl – constituissent màger del gengibre fresc – es mai fèble ians lo gengibre secat, alara que la concentracion en shogaòl aumenta[4].
A partir del rizòma del gengibre s'extrason una oleoresina (6 %)[5] e una òli essenciala (1-3 %),. L'oleoresina conten los composats quimics a l'origina de la sabor picanta, coma lo gingeròl (15 %). La composicion de l'òli essenciala varia fòrça seguent l'origina geografica mas se trapa de composats odorants coma lo zingiberèn, lo curcumèn, lo camfèn, lo bisabolèn, lo citral e lo linalòl. Aqueles dos extrachs son destinats a l'aromatizacion dels aliments, alara que sola l'òli essenciala es utilizada dins la perfumeriá.
L'òli essenciala de gengibre es obtenguda per distillacion a la vapor d'aiga dels rizòmas. Cal gaireban 50 kg de rizòmas secs per obténer 1 kg dòli essenciala.
L'òli essenciala de gengibre es per exemple reputat per sas vertuts digestivas. Es supausada « estimular e accelerar lo passatge del bòl alimentari »[6].
Las jovas racinas de gengibre (que son de fah de rizòmas, es a dire de tijas sosterrenhas) son chucosas e popuda amb un gost fòrça doç. Los rizòmas madurs son fibroses, gaireben secs e an un gost mai pujat. Mai vièlhs, prenon un gost plan fòrt.
De tèxtes indians datant de l'an 1000 AbC prescriviánt aquela planta per de mals anant de l'asma als emorroïdas[8]. Los mètges asiatics l'utilizan encara.
D'etudis sus l'òme mostran de proprietats antiemeticas. Una sintèsi de recercas medicalas confirma l'eficacitat del gengibre per solaçar la nausèa postoperatòria[9].
Lo gengibre foguèt prepausat coma un antimigranós avent pas d'efièch negatiu[10].
Lo gengibre a una accion antiinflamatòria, cura per exempla a dolor e los simptòmas dels rematismes inflamatòris[15].
« Lo rizòma de gengibre es pauc utilizat en França ont foguèt recentament inscrich sus la lista de las plantas susceptiblas d'intrar dins la composicion de fitomedicaments beneficiant d'un dossièr d'AMM « abreujat » [Note Expl., 1998]; pòt revendicar l'indicacion: tradicionalament utilizat dins le mal dels transpòrts. » (Bruneton 1999).
Segon Kew Gardenparamètre « Kew liste » pas reconegut:
_in_Madagascar.jpg)
titre mancant Lo gengibre o gingebre (Zingiber officinale) es una espècia de plantas originària d'Asia, del genre Zingiber e de la familha de las Zingiberaceae que s'utiliza lo rizòma en cosina e en medecina tradicionala. Aquel rizòma es una espècia fòrça utilizada dins fòrça cosinas asiaticas, e subretot l'indiana. Es utilizat en Occident per realizar diferentas bevendas coma ginger ale e de dessèrts coma lo pan especiat.
Ginge or ginge root is the rhizome o the plant Zingiber officinale, consumed as a delicacy, medicine, or spice.
Giŏng (薑) sê siŏh cṳ̄ng sĭk-ŭk. Ĭ gì gṳ̆ng-gṳ̆ng hô̤ lā̤ giŏng-mō̤ (薑母).
Áng dṳ̆ng-ĭ diē-sié gì gōng-huák, giŏng-mō̤ séng ŭng (性溫), gó-chṳ̄ giŏng-mō̤-tŏng â̤ dê gàng-cék (寒積).
Giŏng iâ â̤ dé̤ṳng có̤ dièu-lâiu.
Lu Zingiber officinale (cchiù cumunimenti "gènciru" o "zenzeru") è na chianta ervàcia di la famigghia di li Zingiberaceae chi havi uriggini n Estremu Orienti. Curtivata ntâ zona trupicali, la sò carattiristica principali è lu grossu rizzoma carnusu e ramusu dunni nèsci nu fustu erettu e cavu, fogghi cu na forma di lanza e ciuri nichi giarnu–virdastri cu macchi purpura. Lu rizzoma è assai usatu n cucina pi nzapuriri li cibbi e comu ngridienti di nummarusi cunnimenti e sàusi esutichi. Chiossai cunteni na sfunnacata di principi attivi ca ci dunanu putenti prupitati midicinali. Nfatti lu gènciru è usatu nnî deti pì cummàttiri li artriti, lu culistirolu, li colichi ntistinali, la nàusea e formi di cardiupatii.
Imbiers (luotīnėškā: Zingiber officinale, onglėškā: Ginger) ī prīskonėnis augals, katros prīgol imbierėniu augalū (Zingiberaceae) šeimā.
Augals kėlėma nug Kėnėjės ī, daba augėnams daugomuo Indėjuo, Pėitrītiu Azėjuo, vėituom Afrėkuo (Kamerūnė). Jiediou ēn imbiera šaknis. Anas dėdlē laiška smuoka, paneši i cėtrėna. Tink pagardintė sausainius, bondielius, taisītė erbatā, tepuogė ī dėdlė liekvarsta kap suop gerklie, pėlvs, mažėn pīkėnėma.
Jahé (Zingiber officinale), nyaéta tutuwuhan beuti anu pohara populér minangka bungbu sarta bahan ubar. Rasa dominan lada dilantarankeun sanyawa keton nu ngaranna zingeron.
Jahe kaasup suku Zingiberacéae. Ngaran ilmiah jahé dijieun ku William Roxburgh tina kecap Yunani zingiberi, ti basa Sansakerta, singaberi.
Jahé asalna dianggap ti India. Tapi aya ogé anu mercaya yén jahé asalna ti Republik Rahayat Cina Kidul. Ti India, jahé dibawa minangka bungbu dagangan nepi ka Asia Tenggara, Tiongkok, Jepang, Jeung Timur Tengah. Saterusna dina jaman kolonialisme, jahé anu bisa méré rasa haneut sarta lada kana kadaharan gancang jadi komoditas anu populér di Éropa.
Alatan jahé ngan bisa tahan hirup di wewengkon tropis, melakna ngan bsia dipigawé di wewengkon katulistiwa saperti Asia Tenggara, Brasil, sarta Afrika. Ayeuna Équador sarta Brazil jadi panghasil jahé pangbadagna di dunya.
Tangkal jahé mangrupa tangkal palsu kalawan luhurn 30 nepi ka 100 cm. Akarna ngawangun beuti kalawan daging akar boga warna konéng nepi ka semu beureum jeung ambeu nu nyeureud irung. Daunna nyirip kalawan panjang 15 nepi ka 23 mm sarta panjangna 8 nepi ka 15 mm. Gagang daun ngandung bulu nu lemes.
Kembang jahé tumuwuh dina taneuh kalayan bangun buleud endog sarta panjangna 3,5 nepi ka 5 cm sarta rubak 1,5 nepi ka 1,75 cm. Gagang kembang sisitan saloba 5 nepi ka 7 buah. Kembangna boga warna héjo semu konéng. Biwir kembang sarta hulu putik warnana wungu. Gagang putik jumlahna dua.
Beuti jahé, utamana anu dipanén dina umur anu masih ngora henteu tahan lila lamun ditunda di gudang. Ku kituna diperlukeun pangolahan sagancangna sangkan tetep bisa didahar.
Aya sawatara hasil pangolahan jahé anu aya di pasar, nyaéta:
mangrupa potongan jahé anu saterusna digaringkeun. Wanda ieu pohara populér di pasar tradisional.
mangrupa hasil pangolahan tradisional tina jahé seger, utamana jahé ngora. Anu pangmindengna dipanggihan di pasar nyaéta acar, asinan, sirop, sarta kristal jahé. Wanda ieu dipikaresep ku pamaké ti wewengkon Asia jeung Australia.
mangrupa hasil pangolahan satuluyna tina jahé ngagunakeun téknologi industri. Bubuk jahé diperlukeun pikeun kaperluan farmasi, inuman, alkohol sarta jamu. Biasana ngagunakeun bahan baku jahé garing.
Nyaéta hasil pangolahan tina tipung jahé. Bentukna mangrupa cacai cokelat kalawan kandungan minyak asiri 15 nepi ka 35%.
Jahé tumuwuh subur dina taneuh nu luhurna 0 nepi ka 1500 méter di luhur beungeut laut, kajaba wanda jahé gajah nu hirup dina taneuh nu luhurna 500 nepi ka 950 méter.
Pikeun bisa ngahasilkeun jahé sacara optimal, diperlukeun curah hujan 2500 nepi ka 3000 mm pér taun, tingkat saab 80% sarta taneuh beueus kalawan PH 5,5 nepi ka 7,0 sarta unsur hara nu réa. Taneuh anu dipaké pikeun melak jahé henteu kaci kakeueum.
Aya tilu rupa jahé anu populér di pasar, nyaéta:
Mangrupa jahé anu pangdipikaresepna di pasar internasional. Bentukna badag lintuh sarta rasana henteu lada teuing. Daging beuti boga warna konéng nepi ka bodas.
mangrupa jahé anu réa dipaké minangka samara asakan, utamana pikeun kadaharan lokal. Rasa sarta ambeuna cukup seukeut. Ukuran beuti sedeng sarta warnana konéng.
Jahé rupa ieu mibanda kandungan minyak asiri nu réa sarta rasana pangladana, ku kituna cocog pikeun bahan dasar farmasi sarta jajamu. Ukuran beutina pangleutikna sarta warnana beureum kalawan urat nu leuwih badag dibandingkeun jahe umumna.
Di masarakat Barat, ginger ale mangrupa hasil olahan anu dipikaresep. Samentara Jepang jeung Tiongkok pohara mikaresep asinan jahe. Sirop jahe dipikaresep ku masarakat Tiongkok, Éropa jeung Jepang.
Di Indonésia, sakoteng, bandrék, sarta wedang jahé mangrupa inuman anu dipikarasep alatan sanggup méré rasa haneut dina waktu peuting, utamana di wewengkon pagunungan.
Harmono, STP dan Drs Agus Andoko, Budidaya dan Peluang Bisnis Jahe, Penerbit Agromedia Pustaka, 2005.
Jahé (Zingiber officinale), nyaéta tutuwuhan beuti anu pohara populér minangka bungbu sarta bahan ubar. Rasa dominan lada dilantarankeun sanyawa keton nu ngaranna zingeron.
Jahe kaasup suku Zingiberacéae. Ngaran ilmiah jahé dijieun ku William Roxburgh tina kecap Yunani zingiberi, ti basa Sansakerta, singaberi.
Jaé utawa jahé iku siji bahan masakan. Jaé wis misuwur dadi bahané masakan, bumbu lan dadi obat. Jaé kang jeneng latiné Zingiber officinale Rosc, iki wis kasebar saindhenging jagad lan akèh gunané.
Jaé wujud siji tuwuhan rimpang kang populèr dadi bumbon crakèn lan bahan kanggo obat.[1] Rimpangé duwé wujud driji kang nggembung ing ruas-ruas tengahé.[1] Jaé uga duwé senyawa keton kang karan zingeron kang marakaké rasa pedhes.[1]
Jaé kalebu suku Zingiberaceae (temu-temuan).[1] Jeneng èlmiah jaé saka William Roxburgh saka tembung Yunani zingiberi, saka basa Sansekerta, singaberi.[1]
Ing masakan, jaé biyasa ditambahaké kanggo sedhep-sedhepan, mligi ing masakan Cina lan India. Sing biyasa dianggo jaé kang tansah nom tur seger. Jaé uga dianggo cuka, utawa dadi sedhep-sedhepan permèn pedhes. Saliyané iku dadi sedhep-sedhepan ing jajanan, utawa ing nagara Éropah didadèkaké bahan dhasaré Roti Jaé.
Saliyané iku, jaé uga didadèkaké unjukan, kaya ta STMJ (Susu Telor Madu Jahe), Ginger Ale, Jahe Telor, Sekoteng, Pokak lan sapanunggalé.
Jaé bisa dipérang dadi manéka jinis, kang diweruhi wong-wong awam ya iku:
Jaé uga didadèkaké obat kanggo rupa-rupa lelara. Wis kabukti yèn jaé kasiate pancen oye. Jaé parutan bisa dianggo komprès keseleo, pegel-pegel, lan sapanunggalé. Uga bisa dianggo tamba masuk angin, mules-mules utawa diemut kanggo wong wadon kang nembé mbobot kanggo ngilangi rasa kudu gumoh. Balsem ya ana kang nganggo bahan dhasar jaé kanggo ngréwangi ilangé lara.
Jaé utawa jahé iku siji bahan masakan. Jaé wis misuwur dadi bahané masakan, bumbu lan dadi obat. Jaé kang jeneng latiné Zingiber officinale Rosc, iki wis kasebar saindhenging jagad lan akèh gunané.
Jaé wujud siji tuwuhan rimpang kang populèr dadi bumbon crakèn lan bahan kanggo obat. Rimpangé duwé wujud driji kang nggembung ing ruas-ruas tengahé. Jaé uga duwé senyawa keton kang karan zingeron kang marakaké rasa pedhes.
Jaé kalebu suku Zingiberaceae (temu-temuan). Jeneng èlmiah jaé saka William Roxburgh saka tembung Yunani zingiberi, saka basa Sansekerta, singaberi.
Jenjanm se yon plant. Li nan fanmi plant Zingiberaceæ. Non syantifik li se Zingiber officinale Roscoe
Jenjanm
Detay Flè jenjanm fleri
Flè jenjanm
Etamin flè jenjanm
Chan jenjanm
Rekòt Jenjanm, Myanma
De (2) varyete jenjanm
Koupe jenjanm
Gari, yon kalite jenjanm marine
Ven aromatize avèk jenjanm alman ak dekorasyon tij jenjanm
Jinjero esas planto Indiala,, di qua radiko aromata uzesas kondimente.
Kiuⁿ (ha̍k-miâ: Zingiber officinale)
Ing Laya keraklan magagamit ya keng pamaglutu king mabilug a yatu. Agyang mayayaus yang uyat, ing tutu na niti rhizome ya ning monocotyledonous perennial a tanaman Zingiber officinale.
Ing Laya keraklan magagamit ya keng pamaglutu king mabilug a yatu. Agyang mayayaus yang uyat, ing tutu na niti rhizome ya ning monocotyledonous perennial a tanaman Zingiber officinale.
Ang luya (Ingles: ginger) ay isang uri ng gulaying ugat na ginagamit panimpla ng mga lutuin.[1]
Maaari itong itabi sa repridyeretor nang walang taning sa panahon.[2]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Gulay ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang luya (Ingles: ginger) ay isang uri ng gulaying ugat na ginagamit panimpla ng mga lutuin.
Mtangawizi (jina la kisayansi: Zingiber officinale) ni mmea wa familia Zingiberaceae katika ngeli ya Monokotiledoni. Mizizi yake yanayoitwa tangawizi hutumika kama kiungo katika chakula na unga wake hutumika katika vinywaji na katika chakula pia.
Tangawizi (kwa Kilatini zingiberis rhizoma; kwa Kiingereza: ginger) ni mzizi wa mtangawizi.
Umbo la tangawizi ni kama lile la mzizi wa manjano na yote miwili hutumika kama viungo katika chakula.
Tangawizi huwa na utomvu wenye mafuta na kampaundi zinazofanya ukali wake. Utafiti wa kisasa umegundua tagawizi inaweza kusaidia kwenye matatizo ya utumbo na kuzuia kutapika[1].
Imetazamiwa tangawizi inapunguza maumivu ya viungo vilivyoathiriwa na rumatizimu na athritisi[2].
Katika elimu ya tiba ya kale tangawizi ilitazamiwa kuwa na tabia nyingi za kujenga afya, lakini matokeo mengi mwilini yanayodaiwa hayajathibitishwa kisayansi:
Imedaiwa kuwa na uwezo ufuatao wa kitiba:
Tangawizi inayo ‘zingibain’ ambayo huua vimelea mbalimbali vya magonjwa na mayai yake,
Majani
Brakti za maua
Maua yaliyotoka
Mizizi
Tangawizi
Unga wa tangawizi
Makala hii kuhusu mmea fulani bado ni mbegu. Mtangawizi (jina la kisayansi: Zingiber officinale) ni mmea wa familia Zingiberaceae katika ngeli ya Monokotiledoni. Mizizi yake yanayoitwa tangawizi hutumika kama kiungo katika chakula na unga wake hutumika katika vinywaji na katika chakula pia.
Zanjabil (Zingiber offi cinale) - bir pallalilar sinfiga, zanjabildoshlar oilasiga mansub, yoʻgʻon ildizpoyali koʻp yillik oʻt oʻsimlik. Asosan, tropik va subtropiklarda tarqalgan. Jan. va Jan.
Sharqiy Osiyoda oʻstiriladi. 3. yer osti tanasining hamma qismida efir moyi bor. Qurigan ildizi xushboʻy hidli va mazali boʻlib, efir moyiga boy. Maydalanmagan Z.ning xushboʻy hidi maydalanganiga nisbatan uzoq saklanadi. Tuyib elaki qilingan talqoni tabobatda jigar, yurak, meʼda xastaligini davolashda ishlatiladi (asal bilan birga choynakka damlab ichiladi). Oziqovqat sanoatida konditer mahsulotlari ishlab chiqarishda va pazandachilikda baʼzi ovqatlarga (pishish oldidan) maydalangan holda ziravor sifatida ishlatiladi.[1]
Zanjabil (Zingiber offi cinale) - bir pallalilar sinfiga, zanjabildoshlar oilasiga mansub, yoʻgʻon ildizpoyali koʻp yillik oʻt oʻsimlik. Asosan, tropik va subtropiklarda tarqalgan. Jan. va Jan.
Sharqiy Osiyoda oʻstiriladi. 3. yer osti tanasining hamma qismida efir moyi bor. Qurigan ildizi xushboʻy hidli va mazali boʻlib, efir moyiga boy. Maydalanmagan Z.ning xushboʻy hidi maydalanganiga nisbatan uzoq saklanadi. Tuyib elaki qilingan talqoni tabobatda jigar, yurak, meʼda xastaligini davolashda ishlatiladi (asal bilan birga choynakka damlab ichiladi). Oziqovqat sanoatida konditer mahsulotlari ishlab chiqarishda va pazandachilikda baʼzi ovqatlarga (pishish oldidan) maydalangan holda ziravor sifatida ishlatiladi.
Zencefîl (zingiber officinale), riwekek ji famîleya zencefîlan (zingiberaceae) e. Ango zencefîl navê famîleyeke riwekan e lê cureyê wê yê bi navê zingiber officinale bêhtir tê naskirin û bikaranîn. Bejna wê heya 1 m bilind dibe. Pelên wê zirav û dirêj in, kulîkên zer-sor vedidin. Ji avhewaya tropîk an nîvtropîk hez dike. Li Çîn, Hindistan, Viyetnam, Îndonêzya, Japonê gelek digihê.
Wekî biharat, pirranî di kilor, kateyan de tê bikaranîn. Tevlî tirşînan jî dikin. Tê gotin ji nexweşiyên madeyê re bikêr e. Vîtamînên C û B dihewîne. 80 %ê vê riwekê ji avê, 2 % proteîn, 1 % rûn, 12 % devtî , kalsiyum, hesin, fosfor ûêd e.
Madeyê vedike, gazê dertîne, hilmijê hêsantir dike. Barê demaran sivik dike, laş germ dike. Di xwarinan de gelek tê bikaranîn. Tevlî şorbe, kutilk, hêyavk, selete, kulîçe, xurabî, sosîs, biraşteyên kartol û goştê ûêd dikin. Kesên madeyên wan li hev dikevin, zencefilê davêjin devê xwe, derdibe.
Zencefîl (zingiber officinale), riwekek ji famîleya zencefîlan (zingiberaceae) e. Ango zencefîl navê famîleyeke riwekan e lê cureyê wê yê bi navê zingiber officinale bêhtir tê naskirin û bikaranîn. Bejna wê heya 1 m bilind dibe. Pelên wê zirav û dirêj in, kulîkên zer-sor vedidin. Ji avhewaya tropîk an nîvtropîk hez dike. Li Çîn, Hindistan, Viyetnam, Îndonêzya, Japonê gelek digihê.
Đumbir ili ingver (gr./lat. zingiber, staro-indijski: schringaverâm- trubasti) je biljka iz porodice zingiberaceae. U farmaceutskoj industriji poznat je pod imenom rhizoma zingiberis.
Đumbir raste u tropskom i subtropskom pojasu. Pretpostavlja se da biljka potiče sa ostrva u Tihom okeanu. U Evropi je poznata od IX stoljeća. Najveći proizvođač đumbira danas je Kina.
Đumbir je izdržljiva, listasta biljka. Naraste do visine 50 do 100 cm. Izgledom, debelom stabljikom i dugim listovima, podsjeća na barske biljke. Razvije granat rizom iz kog naraste korijen, koji u zemlji raste vodoravno. Korijen je žućkaste boje i aromatičan. Listovi su 15 do 30 cm dugi i 2 do 2,5 cm široki. Rastu direktno iz rizoma. Cvjetovi su trobrojni, uvezani u čašicu i krunu. Tri latice su oko 1 cm duge. Tri krunasta listića su cjevasto srasli, tamno ljubičasti sa kratkim prašnicima, na kojima su oko 9 mm duge prašne kesice. Tri plodna lista srasla su sa plodnom krunom.
Miris đumbira je prijatno-aromatičan, a ukus ljutkast i oštar. Veliki je broj antioksidansa koji se nalaze u đumbiru, a najznačajniji gingerol. Velik dio biljke čine eterična ulja, smole i ginger ulje, koje biljci daje ljut okus. Biljka sadrži vitamin C, magnezijum, željezo, kalcijum, kalijum, natrijum i fosfor.
Đumbir je jedna od poznatijih začinskih i ljekovitih biljaka. Đumbirov korijen je dio biljke koji se najčešće upotrebljava kao začin ili u liječenju, kao sastojak pića i kolača. Sadrži antibakterijske tvari, ublažava mučninu, pospješuje cirkulaciju, znojenje, rad žuči i vrijedi za afrodizijak. Kao začin, nariban korijen dodaje se supama i jelima s piletinom, janjetinom, ribom i morskim plodovima. Samostalan ili u primjesi s drugim začinima upotpunjava poslastice (voćne salate, medenjaci, sutlijaš) i čaj. Svjež korijen se može pripremat kao slatko i kandirati. U Japanu se služi ukišeljen. Koristi se u proizvodnji piva i prehrambenoj industriji.
U antičko doba đumbir je korišten u liječenju očnih upala i kao sredstvo za protjerivanje.
Đumbir ili ingver (gr./lat. zingiber, staro-indijski: schringaverâm- trubasti) je biljka iz porodice zingiberaceae. U farmaceutskoj industriji poznat je pod imenom rhizoma zingiberis.
Η πιπερόριζα ή τζίντζερ (παλαιότερη ελληνική ονομασία ζιγγίβερη ή ζιγγίβερις < αρχ. ελ. ζιγγίβερις – αρχ. ινδ. γλώσσα Πάλι सिंगिवेर, σανσκριτικά शृंगवेर – αγγλ. ginger, γαλλ. gingembre, γερμ. Ingwer, ιταλ. zenzero, πορτ. gengibre)[1] είναι η ρίζα του φυτού Zingiber officinale (Ζιγγίβερις η φαρμακευτική) η οποία χρησιμοποιείται στην ιατρική αλλά και ως μπαχαρικό στο φαγητό ή ως εξωτική λιχουδιά. Το είδος αυτό δίνει το όνομα στην ομάδα φυτών Zingiberaceae, της οποίας άλλα γνωστά μέλη είναι το καρδάμωμο (κακουλέ), ο κουρκουμάς (κιτρινόριζα), η γκαλάνγκα κλπ.
Η καλλιέργεια της πιπερόριζας ξεκίνησε αρχικά στη Νότια Ασία, αλλά είναι διαδεδομένη και στην Ανατολική Αφρική και επίσης στην Καραϊβική.[2] Χρησιμοποιείται στη μαγειρική, την ιατρική και στην αρωματοποιία, ενώ παράλληλα χρησιμοποείται και για λατρευτικούς σκοπούς.
Η προέλευση της λέξης τζίντζερ είναι αντιδάνειο από το αγγλικό όνομα του μπαχαρικού, προερχόμενο αρχικά από την Ταμίλ γλώσσα: ίντζι βερ (இஞ்சி வேர்). Ο βοτανικός όρος για τη ρίζα στην Ταμίλ γλώσσα είναι βερ (வேர்) έτσι ονομάζεται ρίζα ίνζι ή ίνζι βερ. [3] Η ελληνική ζιγγίβερις συναντάται ως ginginer στη μεσαιωνική λατινική και εν συνεχεία στην παλιά αγγλική gingifere, την οποία ύστερα η γαλλική ονομάζει gingembre και καταλήγει στα αγγλικά ginger.[1]
Η πιπερόριζα είναι πολυετές φαρμακευτικό φυτό το οποίο έχει κονδυλώδες ρίζωμα με χαρακτηριστική καφέ φλούδα στο εξωτερικό του, ενώ εσωτερικά έχει ανοιχτό κίτρινο χρώμα και αναδύει χαρακτηριστικό πικάντικο και λεμονοειδές άρωμα. Πολλαπλασιάζεται με ριζώματα από μητρικές φυτείες με μήκος 3-5 εκατοστά, βάρος 15-20 γραμμάρια και τουλάχιστον έναν βλαστοφόρο οφθαλμό και κάθε χρόνο μπορεί να φτάσει σε ύψος ως 1 μέτρο και 20 εκατοστά από οφθαλμούς στα ριζώματα του φυτού. Οι βλαστοί της πιπερόριζας είναι συμπαγείς, κυλινδρικοί, όρθιοι και περικλείονται από μεμβρανώδη κολεό. Στις χώρες καταγωγής του φυτού εγκατάσταση γίνεται σε ξύλινα τελάρα ή κατά προτίμηση (ανάλογα και με τη δομή του εδάφους) σε σαμάρια από το Μάρτιο ως τον Απρίλιο, ενώ σε άλλα μέρη από τον Σεπτέμβριο ως Οκτώβριο, καθώς αρχικά απαιτείται αρκετό νερό για να αναπτυχθεί.
Τα φύλλα που προκύπτουν είναι μυτερά, λεία και μακριά, με μήκος περίπου 1,5 με 2,5 εκατοστά και πλάτος 8 με 15 εκατοστά, ενώ ο μίσχος τους αναπτύσσεται αντιδιαμετρικά, κατ' εναλλαγή των πλευρών. Τα άνθη αναπτύσσονται εσωτερικά σε κωνοειδείς ταξιανθίες οι οποίες αποτελούνται από σειρές πράσινων βράκτιων φύλλων. Εσωτερικά κάθε βράκτιου προκύπτουν λουλούδια με ποικιλία χρωμάτων όπως άσπρα, κίτρινα και πορτοκαλί. Οι καρποί του φυτού είναι κάψες που αλλάζουν χρώμα καθώς ωριμάζουν, από πράσινο σε καφέ με πορτοκαλί εσωτερικό.
Από το 1585, η πιπερόριζα της Τζαμάικα ήταν το πρώτο ανατολίτικο μπαχαρικό το οποίο καλλιεργήθηκε στο Νέο Κόσμο (στην Αμερική και Ωκεανία) και στη συνέχεια έγινε εισαγωγή στην Ευρώπη.[4] Αυτήν τη στιγμή η Ινδία έχει την πρωτιά στην παραγωγή (περίπου 30%-50% της παραγωγής γίνεται στην Ινδία), αντικαθιστώντας την Κίνα, η οποία βρίσκεται στη δεύτερη θέση παραγωγής (~20.5%). Ακολουθεί η Ινδονησία (~12.7%), το Νεπάλ (~11.5%) και η Ταϊλάνδη (~10%). Καλύτερη θεωρείται η ποιότητα της Τζαμάικα.[1]
Σε χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας η φρέσκια πιπερόριζα είναι ένα από τα κύρια συστατικά στην προετοιμασία φαγητών με λαχανικά και φακές. Η πιπερόριζα αποξηραμένη και αλεσμένη, σε μορφή σκόνης, χρησιμοποιείται επίσης σε τοπικά φαγητά. Φρέσκια και αποξηραμένη πιπερόριζα χρησιμοποιείται ως μπαχαρικό σε καφέ ή τσάι, ιδιαίτερα το χειμώνα.
Στην Ινδία είναι ένα από τα βασικά συστατικά σε μίγματα μπαχαρικών, όπως το κάρυ και το γκαράμ μασάλα. Στο Μπανγκλαντές η φρέσκια πιπερόριζα σε κομμάτια χρησιμοποιείται ως βάση σε φαγητά με κρέας, όπως κοτόπουλο, μαζί με κρεμμυδάκια και σκόρδο. Στη Μιανμάρ η πιπερόριζα αποκαλείται γχιν και επίσης χρησιμοποιείται στην τοπική κουζίνα αλλά και σε παρασκευή παραδοσιακών φαρμάκων. Στη Μιανμάρ υπάρχει και πιάτο με σαλάτα το οποίο αποκαλείται γχιν-θοτ και αποτελείται από τριμμένη πιπερόριζα διατηρημένη σε λάδι με μια ποικιλία από ξηρούς καρπούς και σπόρους.
Στην Ινδονησία η πιπερόριζα χρησιμοποιείται ευρέως στην τοπική κουζίνα και ένα ποτό το οποίο ονομάζεται γεντάνγκ ζαχέ παρασκευάζεται από πιπερόριζα και ζάχαρη από φοίνικα. Στην Μαλαισία η πιπερόριζα ονομάζεται χαλιά και χρησιμοποιείται στην τοπική κουζίνα και ειδικά στις σούπες. Στις Φιλιππίνες παρασκευάζεται ένα τσάι που ονομάζεται σαλαμπάτ. Στο Βιετνάμ φρέσκα κομμάτια πιπερόριζας χρησιμοποιούνται ως γαρνιτούρα στο τοπικό φαγητό με γαρίδες κανχ κχοάι μο. Στην Κίνα κομμένη πιπερόριζα σε φέτες ή ολόκληρη χρησιμοποιείται σε μεζέδες με ψάρια και κρέας, ενώ χρησιμοποιείται και στην παρασκευή τσαγιού με βότανα. Οι κινέζικες μπομπονιέρες γίνονται με ζαχαρωμένη πιπερόριζα. Στην Ιαπωνία η πιπερόριζα συμπληρώνει φαγητά από τόφου και νουντλς, αλλά στο τσουκεμόνο (ιαπωνικό τουρσί) το ιαπωνικό γκάρι (ιαπωνικά ガリ ) είναι τουρσί από πιπερόριζα.[5] Στην Κορέα χρησιμοποιείται η πιπερόριζα στο παραδοσιακό φαγητό κίμτσι.
Οι Άραβες αποκαλούν την πιπερόριζα ζανχαμπίλ και σε κάποιες περιοχές της Μέσης Ανατολής χρησιμοποιείται ως μπαχαρικό στο τσάι και στο γάλα. Στην Αραβική κουζίνα χρησιμοποιείται συχνά σε μίγματα μπαχαρικών, όπως στα χαουάιι (αραβ. خاواييج, εβρ. חו׳יג׳, Υεμένη), μπαχαράτ (αραβ. بهارات, Αραβία − επίσης στο Ιράν και την Τουρκία) και ρας ελ χανούτ (راس الحانوت, Μαρόκο).
Καρυκεύματα με πιπερόριζα
Στην δυτική κουζίνα η πιπερόριζα χρησιμοποιείται κυρίως σε παρασκευή ροφημάτων, γλυκών (όπως για παράδειγμα σε μπισκότα πιπερόριζας[6][7][8] ή κέικ[9]) και καρυκευμάτων. Επίσης παρασκευάζεται και ανθρακούχο ρόφημα πιπερόριζας (γνωστό ως μπύρα πιπερόριζας < αγγλ. ginger ale) [10] και μπύρα από πιπερόριζα.
Μπύρα από πιπερόριζα παρασκευάστηκε αρχικά στην Αγγλία στα μέσα του 18ου αιώνα [11] και στην συνέχεια έγινε διάσημη στην Αγγλία, ΗΠΑ και Καναδά. Η μπύρα αυτή απόκτησε μεγαλύτερη φήμη στις αρχές του 20ου αιώνα. [12] [13] Στα Ιόνια νησιά η μπύρα πιπερόριζας έγινε διάσημη από το Βρετανικό στρατό το 19ο αιώνα κατά την περίοδο του Ιονικού Κράτους. Σήμερα στην Κέρκυρα η μπύρα πιπερόριζας παρασκευάζεται ως τοπικό ποτό με την ονομασία τσιτσιμπίρα.[14]
Στην Γαλλία παρασκευάζεται λικέρ με πιπερόριζα [15] ενώ στην Αγγλία η πιπερόριζα χρησιμοποιείται στη παρασκευή είδους κρασιού το οποίο ονομάζεται "πράσινο κρασί πιπερόριζας" και πωλείται παραδοσιακά σε πράσινα μπουκάλια.[16] Η πιπερόριζα χρησιμοποιείται ως μπαχαρικό στην παρασκευή ζεστού καφέ ή τσαγιού.
Στη Γερμανία και στην Αυστρία η πιπερόριζα χρησιμοποιείται σε μπισκότα, όπως τα λεμπκούχεν (γερμ. Lebkuchen), ζαχαρωμένη σε καραμέλες, σε ζεστά ροφήματα, όπως σε τσάι πιπερόριζας στο οποίο συχνά προστίθεται κατά τη βράση κανέλα ή και πορτοκάλι, αλλά και σε λικέρ και ποτά ειδικά το χειμώνα, όπως στο παραδοσιακό Glühwein. Συνταγές για ζεστό κρασί αρωματισμένο με μπαχαρικά ήταν γνωστές στην Ευρώπη και κατά το Μεσαίωνα. Από αυτές προέρχεται και το ζεστό, γλυκό, γερμανικό ποτό, το οποίο γίνεται από κόκκινο κρασί που βράζει με μπαχαρικά όπως κανέλα, μοσχοκάρυδο, πιπερόριζα και μπαχάρι. Επίσης, η πιπερόριζα παραδοσιακά προστίθεται σε τουρσί και σπιτικά λουκάνικα, όπως στο παραδοσιακό μπράτβουρστ (γερμ. Bratwurst).[17][18][19]
Στην Καραϊβική η πιπερόριζα είναι διάσημο μπαχαρικό για μαγειρική αλλά και για τη δημιουργία εποχιακών ποτών όπως το σορέλ κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων. Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικά κόκκινο ποτό από τα ροδοπέταλα ιβίσκου,[σημ. 1] το οποίο, αφού αρωματιστεί με πιπερόριζα και μπαχάρι, γλυκαίνει με ζάχαρη και ρούμι.[20][21][22] Οι Τζαμαϊκανοί χρησιμοποιούν πιπερόριζα στο καρύκευμα τζερκ (αγγλ. jerk) ή σε μαρινάτες για ψήσιμο στα κάρβουνα,[23] κάνουν μπύρα και τη χρησιμοποιούν στο τσάι. Επίσης αποτελεί βασικό άρωμα σε συνταγή Τζαμαϊκανικού κέικ (αγγλ. cut cake), ενώ συχνά προστίθεται και στο κλασικό μίγμα μπαχαρικών για γλυκιά κολοκυθόπιτα.[24][25]
Γλυκίσματα και ποτά με πιπερόριζα
Από τα αρχαία χρόνια η πιπερόριζα χρησιμοποιείται στις ιατρικές παραδόσεις της Ασίας (π.χ. Ινδία και Κίνα), των Ελλήνων και των Αράβων, συνήθως σε αφεψήματα, βάμματα ή μίγματα αιθερίων ελαίων. Στη λαϊκή ιατρική πιο γνωστή είναι η χρήση για τη ναυτία, προβλήματα κατά την πέψη και σαν φάρμακο για το κρυολόγημα. Χρησιμοποιείται επίσης σε περιπτώσεις εμέτου και ιλίγγου,[26] ως τονωτικό για προβλήματα δυσπεψίας, διάρροιας, δυσκοιλιότητας και για προβλήματα του κωλικού.[27][28][29] Η γερμανική ελεγκτική επιτροπή για φάρμακα από βότανα, Commission E, έκρινε πως η πιπερόριζα αντενδείκνυται κατά την εγκυμοσύνη.[30]
Το τσάι από πιπερόριζα είναι διαδεδομένο σε διάφορες χώρες. Στην Κίνα το τσάι αυτό παρασκευάζεται από αποφλοιωμένες και κομμένες σε φέτες πιπερόριζας και συνήθως προστίθεται καφέ ζάχαρη. Φέτες από πορτοκάλι ή λεμόνι πολλές φορές προστίθενται για να γίνει ακόμα πιο γευστικό το τσάι. Η πιπερόριζα είναι βασικό συστατικό στο τσάι με μπαχαρικά, γνωστό ως τσάι μασάλα, το οποίο είναι ευρέως διαδεδομένο στη νοτιοανατολική Ασία (π.χ. στην Ινδία).
Η πιπερόριζα ή τζίντζερ (παλαιότερη ελληνική ονομασία ζιγγίβερη ή ζιγγίβερις < αρχ. ελ. ζιγγίβερις – αρχ. ινδ. γλώσσα Πάλι सिंगिवेर, σανσκριτικά शृंगवेर – αγγλ. ginger, γαλλ. gingembre, γερμ. Ingwer, ιταλ. zenzero, πορτ. gengibre) είναι η ρίζα του φυτού Zingiber officinale (Ζιγγίβερις η φαρμακευτική) η οποία χρησιμοποιείται στην ιατρική αλλά και ως μπαχαρικό στο φαγητό ή ως εξωτική λιχουδιά. Το είδος αυτό δίνει το όνομα στην ομάδα φυτών Zingiberaceae, της οποίας άλλα γνωστά μέλη είναι το καρδάμωμο (κακουλέ), ο κουρκουμάς (κιτρινόριζα), η γκαλάνγκα κλπ.
Η καλλιέργεια της πιπερόριζας ξεκίνησε αρχικά στη Νότια Ασία, αλλά είναι διαδεδομένη και στην Ανατολική Αφρική και επίσης στην Καραϊβική. Χρησιμοποιείται στη μαγειρική, την ιατρική και στην αρωματοποιία, ενώ παράλληλα χρησιμοποείται και για λατρευτικούς σκοπούς.
Ѓумбир (науч. Zingiber officinale) — цветно растение од Азија чиј ризом се користи како зачин и како народен лек.[2]
Ова е лиснато повеќегодишно растение кое се состои од едногодишни лажни стебла (свиткани лисни дршки) со тенки листови и високо е околу еден метар. Соцветијата имаат бледожолти цветови со виолетови примеси кои никнуваат право од кореништето на посебни фиданки.[3] Растението му припаѓа на семејството на ѓумбирите (Zingiberaceae), во кое спаѓаат и куркумата (Curcuma longa) и кардамомот (Elettaria cardamomum). Ѓумбирот води потекло од тропските дождовни шуми во јужна Азија каде растенијата се одликуваат со значајна генетска разноликост.[4] Се вбројува меѓу првите источни растенија доведени во Европа со трговијата со зачини уште во стариот век и се користел во стара Грција и Рим.[5] Растенијата од родот копитник (Asarum) се нарекуваат див ѓумбир поради сличниот вкус.
Ѓумбирот потекнува од тропските низински шуми во подрачјето од Индискиот Потконтинент до јужна Азија,[5] каде и денес највеќе се произведува. Во овие краишта и денес се среќаваат диви сродници на ѓумбирот,[5] а истото важи и за други тропски и суптропски делови од светот како Хаваите, Јапонија, Австралија и Малезија.[4]
Растението има лутникав вкус и својствен мирис.[5] Младите ризоми се сочни и месести, со поумерен вкус. Се користи свеж во готвењето, скиселен во оцет или отстоен во ракија. Од него се прави билен чај, се приготвуваат ѓумбирови напитоци или се кандира. Кога е сомелен, ѓумбирот се става во колачи, бисквити и други слатки јадења.
Узреаните ризоми се влакнести и речиси сосема суви. Сокот од коренот е честа состојка во индиската, кинеската, корејската, јапонската, виетнамската и други азиски кујни.
Во 2014 г. во светот се произведени 2,2 милиони тони ѓумбир, од кои 30 % во Индија, 19 % во Кина, 13 % во Непал, 12 % во Индонезија и 7 % во Тајланд.[6]
Сировиот ѓумбир се состои од 79 % вода, 18 % јаглехидрати, 2 % белковини и 1 % масти. Секои 100 грама ѓумбир даваат 80 калории и содржат умерени количества на витамин Б6 (12 % од дневниот внос, ДВ) и минералите магнезиум (12 % ДВ) и манган (11% ДВ), а во друг поглед имаат ниска хранлива вредност.
Кога е во сомелен облик, една кафена лажичка (5 грама) содржи 9 % вода и занемарливи хранливи состојки, со исклучок на манган (70 % ДВ).[7]
Ако се внесува во разумни количини, ѓумбирот начелно не предизвикува несакани дејства.[8] иако знае да заемодејствува со некои лекови како варфарин (противзгрутчувач)[9] и нифедипин (за крвоток).[10]
Мирисот и вкусот на ѓумбирот се должат на испарливите масла кои се застапени со 1-3 % од свежиот корен, и тоа зингерон, шогаол и гингерол.[2][11] Зингеронот се добива од гингеролот при сушење на ѓумбирот, и е послаб, со луто-слатка арома.[11]
Ѓумбирот го поттикнува создавањето на плунка во устата, што го олеснува голтањето.[12]
Ѓумбир (науч. Zingiber officinale) — цветно растение од Азија чиј ризом се користи како зачин и како народен лек.
Ова е лиснато повеќегодишно растение кое се состои од едногодишни лажни стебла (свиткани лисни дршки) со тенки листови и високо е околу еден метар. Соцветијата имаат бледожолти цветови со виолетови примеси кои никнуваат право од кореништето на посебни фиданки. Растението му припаѓа на семејството на ѓумбирите (Zingiberaceae), во кое спаѓаат и куркумата (Curcuma longa) и кардамомот (Elettaria cardamomum). Ѓумбирот води потекло од тропските дождовни шуми во јужна Азија каде растенијата се одликуваат со значајна генетска разноликост. Се вбројува меѓу првите источни растенија доведени во Европа со трговијата со зачини уште во стариот век и се користел во стара Грција и Рим. Растенијата од родот копитник (Asarum) се нарекуваат див ѓумбир поради сличниот вкус.
Занҷабил, гармдору (лот. Zīngiber officināle, ар. زنجبيل) — растаниест бисёрсола. Дар баъзе маҳалҳои Тоҷикистон қаламфурро низ «занҷабил» меноманд.
Занҷабил аз кишварҳои Осиеи Ҷанубӣ баромадааст. Дар айни замон дар Чин, Ҳиндустон, Индонезия, Австралия, дар Африқои Ғарбӣ, дар Ямайке, дар Барбадос парвариш карда мешавад.
Баландиаш то 1 метр; решапояи сергӯшт, барги нештаршакл, гули бунафштоби зард, хӯшагули саракмонанд дорад.
Бехи занҷабил хушбӯй ва тунд буда, аз равғани эфир ва пайвасти фенолии гингерол иборат аст. Бехи хушки занҷабилро дар саноати хӯрокворӣ истифода мебаранд. Он вобаста ба тарзи истеҳсол сафед (аз пӯст тоза карда дар офтоб хушконда шудааст) ва сиёҳ (бо пӯсташ ҷӯшонда мехушконанд) мешавад.
Бехи занҷабил (лот. Rhizoma Zingiberis) дар дорухонаҳо, дар намуди тозакардашуда ё тозанашуда аз пусташ мавҷуд аст.
Занҷабилро Абӯалии Сино дар табобати нуқси чашм ва аъзои ҳозима кор мефармуд. Ба ақидаи табибони халқӣ истеъмоли занҷабил нерӯи ҳофиза ва узвҳои ҳозимаро афзун мегардонад, гиреҳи ҷигарро мекушояд, бодҳои ғализи меъда ва рӯдаҳоро таҳлил медиҳад, зардпарвин ва чакмезакро, ки аз сустии олатҳои пешоб ҳодис шуда бошанд, шифо мебахшад. Занҷабил исҳолеро, ки аз вайрон шудани ғизо ба амал омада бошад, манъ менамояд, заҳрҳои ҳайвониро аз бадан дафъ мекунад, ташнагиро таскин медиҳад. Занҷабилро бо зардаи тухми мурғи нимдунбул ҳамроҳ карда бихӯранд, маниро зиёд мегардонад ва ғафсии онро ислоҳ менамояд. Занҷабили хушкро маҳин соида, чун сурма ба чашм кашанд, пардаи ба он афтодаро дафъ мекунад, кӯфта гузошта банданд, узвҳоро қавӣ мегардонад, кузоз ва бавосирро шифо мебахшад. Вале истеъмоли занҷабил ба ҳалқ зарар дорад (дар ин ҳолат асал ва равғани бодоми ширин бихӯранд, ислоҳи зарар менамояд). Миқдори як бор хӯрдан аз занҷабил рӯзе то 7 грамм аст.
Занҷабил, гармдору (лот. Zīngiber officināle, ар. زنجبيل) — растаниест бисёрсола. Дар баъзе маҳалҳои Тоҷикистон қаламфурро низ «занҷабил» меноманд.
अदरक (वानस्पतिक नाम: जिंजिबर ऑफ़िसिनेल / Zingiber officinale), एक भूमिगत रूपान्तरित तना है। यह मिट्टी के अन्दर क्षैतिज बढ़ता है। इसमें काफी मात्रा में भोज्य पदार्थ संचित रहता है जिसके कारण यह फूलकर मोटा हो जाता है। अदरक जिंजीबरेसी कुल का पौधा है। अधिकतर उष्णकटिबंधीय (ट्रापिकल्स) और शीतोष्ण कटिबंध (सबट्रापिकल) भागों में पाया जाता है। अदरक दक्षिण एशिया का देशज है किन्तु अब यह पूर्वी अफ्रीका और कैरेबियन में भी पैदा होता है। अदरक का पौधा चीन, जापान, मसकराइन और प्रशांत महासागर के द्वीपों में भी मिलता है। इसके पौधे में सिमपोडियल राइजोम पाया जाता है।
सूखे हुए अदरक को सौंठ (शुष्ठी) कहते हैं। भारत में यह बंगाल, बिहार, चेन्नई,मध्य प्रदेश कोचीन, पंजाब और उत्तर प्रदेश में अधिक उत्पन्न होती है। अदरक का कोई बीज नहीं होता, इसके कंद के ही छोटे-छोटे टुकड़े जमीन में गाड़ दिए जाते हैं। यह एक पौधे की जड़ है। यह भारत में एक मसाले के रूप में प्रमुख है। अदरक यह महत्वपूर्ण मसाले की फसल है।फसल अनुसार उसकी बुवाई मई महिने के पहले पन्धरा दिनों में करते हैं। फसल के लिए गरम वातावरण अच्छा होता है।
अदरक का इस्तेमाल अधिकतर भोजन के बनाने के दौरान किया जाता है। अक्सर सर्दियों में लोगों को खांसी-जुकाम की परेशानी हो जाती है जिसमें अदरक प्रयोग बेहद ही कारगर माना जाता है। यह अरूची और हृदय रोगों में भी फायदेमंद है। इसके अलावा भी अदरक कई और बीमारियों के लिए भी फ़ायदेमंद मानी गई है। [1] [2]
अदरक (वानस्पतिक नाम: जिंजिबर ऑफ़िसिनेल / Zingiber officinale), एक भूमिगत रूपान्तरित तना है। यह मिट्टी के अन्दर क्षैतिज बढ़ता है। इसमें काफी मात्रा में भोज्य पदार्थ संचित रहता है जिसके कारण यह फूलकर मोटा हो जाता है। अदरक जिंजीबरेसी कुल का पौधा है। अधिकतर उष्णकटिबंधीय (ट्रापिकल्स) और शीतोष्ण कटिबंध (सबट्रापिकल) भागों में पाया जाता है। अदरक दक्षिण एशिया का देशज है किन्तु अब यह पूर्वी अफ्रीका और कैरेबियन में भी पैदा होता है। अदरक का पौधा चीन, जापान, मसकराइन और प्रशांत महासागर के द्वीपों में भी मिलता है। इसके पौधे में सिमपोडियल राइजोम पाया जाता है।
सूखे हुए अदरक को सौंठ (शुष्ठी) कहते हैं। भारत में यह बंगाल, बिहार, चेन्नई,मध्य प्रदेश कोचीन, पंजाब और उत्तर प्रदेश में अधिक उत्पन्न होती है। अदरक का कोई बीज नहीं होता, इसके कंद के ही छोटे-छोटे टुकड़े जमीन में गाड़ दिए जाते हैं। यह एक पौधे की जड़ है। यह भारत में एक मसाले के रूप में प्रमुख है। अदरक यह महत्वपूर्ण मसाले की फसल है।फसल अनुसार उसकी बुवाई मई महिने के पहले पन्धरा दिनों में करते हैं। फसल के लिए गरम वातावरण अच्छा होता है।
अदुवा, वैज्ञानिक वर्गीकरणअनुसार जिन्जीविरेसी (Zingiberaceae) परिवारमा पर्ने प्रमखु बिरुवा हो। यसको प्रयोग साधारणत तरकारी, मसला र औषधिको रूपमा आउँछ। यसको गानो रेशादार हुन्छ। जति कम रेशा भयो अदुवा त्यति नै राम्रो मानिन्छ। नेपालमा सल्यानको अदुवा त्यस अर्थमा उत्कृष्ट मानिन्छ।
अङ्ग्रेजी नाम ginger पाली भाषाको सिन्गिभेर(siṅgivera) बाट भएको विश्वास गरिन्छ। पालीभषाको सिन्गिभेरको अपभ्रंशबाट तामिल(inji ver இஞ்சி)=> फारसी (shingavirشنگویر ))=>फ्रेन्च(gingembre)=>अङ्ग्रेजी(gingifere) हुदै अहिलेको ginger हुनपुगेको हो।
राई जातिमा अदुवाको कछुर नकाटी जातीय पूजा हुन सक्दैन। यी जाति आफ्ना हरेक देवता पुज्दा अदुवा काट्दछन् जसलाई यारी वेङमा अर्थात् नेपालीमा काट्नु भनिन्छ। यसरी यारी वेङमामार्फत हेरिने जोखानालाई यारी खाङमा भनिन्छ। यारीमार्फत नै घरको देवता पुज्दै सब्बेफाब्बे, बालीनाली सपि्रयोस, अन्नको सह होस्, वस्तुभाउ सपि्रयोस्, फैलियोस्, आम्दानी होस् र परिवारमा सुख शान्ति छाओस् भनी माङ (देवता) साग आछापिछा लिइन्छ। यसरी नै गाउ र समाजको राम्रो नराम्रो के हुने हो ? त्यो पनि केलाईन्छ। यसैको सहयोगले आफू, आफ्नो परिवार गाउ समाजको रक्षा कसरी गर्ने हो ? उपाय पनि खुट्याइन्छ। वास्तवमै यो एक अनौठो संस्कृति हो।
आफ्नो भाषामा राई जातिले अदुवालाई बेछुक भन्दछन्। राई जातिका अनुसार वेछुक दुई प्रकारको हुन्छ, सुवि र होम्लोङ बेछुक। बढी पिरो र रेसादार हुने अदुवा सुवि अदुवा हो भने अर्को कम रेसादार र केही गुलियो स्वादको होम्लोङ अदुवा हो। अझ जङ्गलमा पाइने अदुवाजस्तै हुने सालुवीलाई पनि अदुवाको जातभित्र नै मानिन्छ तर प्रयोगमा भने सालुवी आउँदैन, आए पनि माङमा (देवता)मा चलाउन मिल्दैन। चुलोमा नजाने मृतात्माहरूलाई बाटो देखाउँदा मात्र प्रयोग हुन्छ। अघिल्ला सुवि र हाम्लोङ अदुवा भने सबै पूजामा प्रयोग गर्न सकिन्छ। थारु जातिमा अदुवा लाई विशेष पर्वसँग जोडेर हेरिन्छ।
अदुवाले मानव शरीरमा रोग प्रतिरक्षात्मक क्षमता वृद्धि गराइ शरीर स्वस्थ बनाउन मद्दत गर्दछ ।
एक चम्चा अदुवाको रसमा एक चम्चा मह मिसाएर बेस्सरी फिटेर विहान/वेलुका मनतातो हुने गरी तताएर खाने गरेमा खोकि ठिक हुन्छ ।
आधा चम्चा सूठोको धूलो, दुई चम्चा गोखरु एक गिलास पानीमा पकाएर आवश्यकता अनुसार नुन वा चिनी हालेर विहान काडा पिउने गरेमा ठिक हुन्छ ।
अदुवा र प्याजको रस समान मात्रामा मिलाएर ३-३ घण्टाको अन्तरमा १-१ चम्चा लिनाले अथवा अदुवाको रसमा मिश्री मिलाएर पिउनाले उल्टिहुन तथा जिउमा असजिलोहुन बन्द हुन्छ ।
अदुवाको रस पानीमा बरावरी गरी मिलाएर पिउनाले हृदयरोगमा फाइदा हुन्छ। अदुवाको सेवनबाट मुटु मजबुत हु्न्छ।
अदुवाको रसमा कागती र सिधेनुन मिलाएर सेवन गरेमा जठराग्नि तीव्र हुन्छ । भोक जाग्दछ।
५ ग्राम अदुवा, ५ ग्राम पुदीनोको रसमा थोरै सिधेनुन हालेर पिएमा उदरशूल हुँदैन ।
अदुवा र पुदिनाको काढा बनाएर सेवन गर्नाले पसिना आएर ज्वरो उत्रने हुन्छ । शीतज्वरमा यो फाइदाजनक हुन्छ ।
आधा-चम्मच अदुवाको रसमा हिंग र कालो नुन मिलाएर खाएमा पेटमा ग्यासको समस्या रहन्न।
२० ग्राम अदुवाको रसमा २ चम्मच मह विहान वेलुका लिएमा फाइदा गर्दछ । वात-कफ प्रकृतिवालाको लागि अदुवा र पुदीना विशेष लाभदायक हुन्छ ।
अदुवा र तुलसीको रसमा मह मिलाएर लिन सकिन्छ ।
भोक नलागेमा अदुवाको बारीक मा नुन मिलाएर आठ दिन सम्म दिनमा एक पटक खाने गरेमा पेट सफा हुन्छ । पेट सफा भएका कारण भोक जाग्ने समेत गर्दछ ।
अदुवा खासगरी चैत्र/बैशाख महिनामा रोपिन्छ। यो खेती गर्नका लागि सामान्यतया पानी नजम्ने दुमट किसिमको माटो उपयुक्त हुन्छ। बारी जोतेर राम्रोसँग डल्ला फोरी माटोलाई बुर्बुर किसिमको बनाउनु पर्दछ। त्यसपछि ड्याङ खनेर त्यसमा कम्पोष्ट मल अथवा पचेको गोबरमल हाल्नु पर्दछ। त्यसको माथि अदुवाको पानालाई स-सानो टुक्रामा भाँचेर रोप्नु पर्दछ। यसरी टुक्रा भाँच्दा प्रत्येक टुक्रामा कम्तीमा एउटा टुसो पर्ने गरी सावधानीपूर्वक भाँच्नुपर्दछ। कम्पोष्ट मलमाथि अदुवाको बीउ राखिसकेपछि धुलो माटोले पुर्नु पर्दछ। झार आदिबाट जोगाउनका लागि सुकेको पतकर आदि ड्याङमा राख्न सकिन्छ। अदुवा रोपेको ठाउँमा उम्रेको झारलाई बराबर उखेलीरहनु पर्दछ। अदुवाको बिरूवा राम्रोसँग उम्रेपछि अघि रोपेको बीऊ झिक्नु पर्दछ। यसरी झिकिएको बीऊको टुक्रालाई माऊ र कतै बुढी पनि भन्दछन्। माऊ अदुवा सामान्य अदुवा सरह मसलाको रूपमा प्रयोग गर्न सकिने भएको हुँदा यो लोकप्रिय नगदेवाली हुन पुगेको हो। बजारमा पनि माऊ अदुवा राम्रो मूल्यमा बिक्री हुन्छ। माऊ झिकिसकेपछि अदुवालाई उकेरा अर्थात् माटो दिनु पर्दछ। चैत्र बैशाखमा रोपेको अदुवा कार्तिक/मंसीरमा खन्न सकिन्छ।
अदुवा बालीको उत्पादन राम्रोसँग लिन गोडमेल तथा सिँचाइको उपयुक्त व्यवस्थापन गर्नु पर्दछ । अदुवा कम्तीमा ३ पटक गोडाई कार्य गर्नु पर्दछ । पहिलो गोडाई कार्य रोपेको ३० देखि ३५ दिन पछि, दोस्रो गोडाई रोपेको ६० देखि ६५ दिनपछि र तेस्रो गोडाई अदुवा रोपेको ९० देखि ९५ दिन पछि गर्नु उपयुक्त हुन्छ । अदुवाको गानो ठूलो भएमा श्रावणदेखि भाद्र महिनामा पुरानो गानोको एक भाग निकालिन्छ, जसलाई ब्रुनी निकाल्ने भनिन्छ । अदुवालाई सुख्खा मौसममा रोपिने भएकोले गर्मी मौसममा सिँचाइको आवश्यकता पर्दछ । माटो सुख्खा देखिएमा पानी नजम्ने गरी आवश्कतानुसार सिँचाइ गर्नु पर्दछ । यदि सिँचाइको उपलब्धता छ भने गोडमेल गरी थप मल दिइसके पछि हल्का सिँचाइ दिनु पर्दछ । यसो गर्नाले माटोमा भएको खाद्यतत्व प्राप्त गर्न योग्य अवस्थामा पुयाउन सहयोग गर्दछ ।
अदुवालाई माटो मुनी बस्ने मुख्य गरी खुमे्र कीरा र रातो कमिला, धमिरा आदिले नोक्सान गर्दछन् । यी कीराहरु देखिनासाथ गाई,भैंसी वा अन्य जनावरहरुको पिसाब सङ्कलन गरी ७ दिनसम्म कुहाएर १ भाग मूत्रमा ३ देखि ४ भाग पानीमा मिसाएर बोटको फेद वरिपरि माटो भिज्नेगरी छर्नु पर्दछ । माटोमुनी हानिकारक कीराहरु देखिने बित्तिकै डर्सवान वा मालाथियान धुलो नामका रासायनिक विषादीको झोल २ एम.एल. प्रतिलिटर पानी वा १ के.जि. प्रतिरोपनीका दरले बिरुवाको फेद वरिपरि माटोमा छर्नु पर्दछ ।
अदुवा आजकल नेपालमा एउटा प्रमुख नगदे बालीको रुपमा लगाइने गरिन्छ । यो नेपालको प्राय सबै ठाँउमा उत्पादन हुने भएता पनि विशेष गरि मध्य पहाडी क्षेत्रमा बढि मात्रामा लगाउने गरिन्छ ।
अदुवा, वैज्ञानिक वर्गीकरणअनुसार जिन्जीविरेसी (Zingiberaceae) परिवारमा पर्ने प्रमखु बिरुवा हो। यसको प्रयोग साधारणत तरकारी, मसला र औषधिको रूपमा आउँछ। यसको गानो रेशादार हुन्छ। जति कम रेशा भयो अदुवा त्यति नै राम्रो मानिन्छ। नेपालमा सल्यानको अदुवा त्यस अर्थमा उत्कृष्ट मानिन्छ।
अङ्ग्रेजी नाम ginger पाली भाषाको सिन्गिभेर(siṅgivera) बाट भएको विश्वास गरिन्छ। पालीभषाको सिन्गिभेरको अपभ्रंशबाट तामिल(inji ver இஞ்சி)=> फारसी (shingavirشنگویر ))=>फ्रेन्च(gingembre)=>अङ्ग्रेजी(gingifere) हुदै अहिलेको ginger हुनपुगेको हो।
आले हे महत्त्वाचे मसाल्याचे पीक् असुन् त्यचि लागवड् मे महिन्याच्या पहिल्या पन्धर् वाड्यात् करतात.हे पीक् उष्ण हवामानात चांगले येते.
आले ही एक वनस्पती आहे. तिचे मूळ हे सुगंधी असल्याने मसाल्याचा पदार्थ म्हणून वापरले जाते.
आले हे चवीसाठी खाल्ले जाते वा औषध किंवा मसाला म्हणून स्वयंपाकात वापरले जाते. हळदी प्रमाणेच 'जमिनीखालील मुळी' म्हणून याला ओळखले जाते. आल्यास लागवडीची दीर्घकालीन परंपरा आहे.आशिया खंडात उत्पन्न होऊन भारतात, तसेच दक्षिण आशिया, पश्चिम आफ्रिका व कॅरिबियन बेटे येथे त्याची लागवड केली जाते.[१] काही वस्तूंच्या नावापासून वेगळेपणा जपण्यासाठी आल्यास काही ठिकाणी 'आल्याचे मूळ' असेही म्हणतात.
The characteristic odor and flavor of ginger root is caused by a mixture of zingerone, shogaols and gingerols, volatile oils that compose about one to three percent of the weight of fresh ginger. In laboratory animals, the gingerols increase the motility of the gastrointestinal tract and have analgesic, sedative, antipyretic and antibacterial properties.[२]
Ginger contains up to three percent of a fragrant essential oil whose main constituents are sesquiterpenoids, with (-)-zingiberene as the main component. Smaller amounts of other sesquiterpenoids (β-sesquiphellandrene, bisabolene and farnesene) and a small monoterpenoid fraction (β-phelladrene, cineol, and citral) have also been identified.
The pungent taste of ginger is due to nonvolatile phenylpropanoid-derived compounds, particularly gingerols and shogaols, which form from gingerols when ginger is dried or cooked. Zingerone is also produced from gingerols during this process; this compound is less pungent and has a spicy-sweet aroma.[३] Ginger is also a minor chemical irritant, and because of this was used as a horse suppository by pre-World War I mounted regiments for feaguing.
Ginger has a sialagogue action, stimulating the production of saliva, which makes swallowing easier.
Young ginger rhizomes are juicy and fleshy with a very mild taste. They are often pickled in vinegar or sherry as a snack or just cooked as an ingredient in many dishes. They can also be stewed in boiling water to make ginger tea, to which honey is often added as a sweetener; sliced orange or lemon fruit may also be added. Mature ginger roots are fibrous and nearly dry. The juice from old ginger roots is often used as a spice in Indian recipes and Chinese cuisine to flavor dishes such as seafood or mutton and vegetarian recipes. Powdered dry ginger root (ginger powder) is typically used to spice gingerbread and other recipes. Fresh ginger can be substituted for ground ginger at a ratio of 6 parts fresh for 1 part ground, although the flavors of fresh and dried ginger are not exactly interchangeable.
Ginger is also made into candy, is used as a flavoring for cookies, crackers and cake, and is the main flavor in ginger ale—a sweet, carbonated, non-alcoholic beverage, as well as the similar, but spicier ginger beer which is popular in the Caribbean.
Fresh ginger should be peeled before being eaten . For storage, the ginger should be wrapped tightly in a towel and placed in a plastic bag, and can be kept for about three weeks in a refrigerator and up to three months in a freezer.
भारतात यास आले/अद्रक म्हणतात. ताजे आले हा अनेक खाद्यपदार्थाचा घटक आहे. थंडीमध्ये चहाची व वेग वेगळ्या पदार्थ चव वाढविण्यासाठी त्यात आले टाकतात. काही ठिकाणी आले हे गर्भार व बाळंतीण बाईस चवीसाठी देतात. आल्यापासून वड्यांच्या स्वरूपात असलेला आलेपाक बनतो.
आले सर्व माहिती, गुण व औषधी उपयोग
आले हे महत्त्वाचे मसाल्याचे पीक् असुन् त्यचि लागवड् मे महिन्याच्या पहिल्या पन्धर् वाड्यात् करतात.हे पीक् उष्ण हवामानात चांगले येते.
आले ही एक वनस्पती आहे. तिचे मूळ हे सुगंधी असल्याने मसाल्याचा पदार्थ म्हणून वापरले जाते.
आले हे चवीसाठी खाल्ले जाते वा औषध किंवा मसाला म्हणून स्वयंपाकात वापरले जाते. हळदी प्रमाणेच 'जमिनीखालील मुळी' म्हणून याला ओळखले जाते. आल्यास लागवडीची दीर्घकालीन परंपरा आहे.आशिया खंडात उत्पन्न होऊन भारतात, तसेच दक्षिण आशिया, पश्चिम आफ्रिका व कॅरिबियन बेटे येथे त्याची लागवड केली जाते. काही वस्तूंच्या नावापासून वेगळेपणा जपण्यासाठी आल्यास काही ठिकाणी 'आल्याचे मूळ' असेही म्हणतात.
ਅਦਰਕ ਦਾ ਅਸਲ ਬਨਸਪਤੀ ਨਾਮ ਜ਼ਿਜੀਬੇਰਓਫਿਫ ਚਿਨਾਲੇ ਰੋਸਕੋ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਨਾਮ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿਚ ‘ਜਿੰਜਰ’(Ginger) ਹੈ ਜਿਸ ਦੀ ਖੇਤੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪਹਾੜੀ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿਚ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਪਹਾੜਾਂ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਕੰਕਰੀਟ ਵਾਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਸ਼ਿਵਾਲਿਕ ਦੀਆਂ ਪਹਾੜੀਆਂ, ਹਰਿਆਣਾ ਦੇ ਇੱਕੋ ਇਕ ਪਹਾੜੀ ਇਲਾਕੇ ਮੋਰਨੀ ਅਤੇ ਹਿਮਾਚਲ ਦੇ ਕਈ ਹੇਠਲੇ ਛੋਟੇ ਪਹਾੜੀ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿਚ ਇਸ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਖੇਤੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।[1]
ਅਦਰਕ ਤੋਂ ਸੁੰਢ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਦਾ ਪੁਰਾਣਾ ਪਾਰੰਪਰਿਕ ਫਾਰਮੂਲਾ ਅੱਜ ਵੀ ਮੋਰਨੀ ਅਤੇ ਹਿਮਾਚਲ ਦੇ ਕਈ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿਚ ਚਲ ਰਿਹਾ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਛੋਟੀਆਂ-ਛੋਟੀਆਂ ਇਕਾਈਆਂ ਰਾਹੀਂ ਅਦਰਕ ਨੂੰ ਸੁਕਾ ਕੇ ਉਸ ਤੋਂ ਸੁੰਢ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਗਲੇ ਅਤੇ ਪੇਟ ਦੀਆਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਲਈ ਅਦਰਕ ਇਕ ਵਰਦਾਨ ਹੈ।
ਅਦਰਕ ਸੁਆਣੀਆਂ ਦੀਆਂ ਰਸੋਈਆਂ ਵਿਚ ਸਿਰਫ ਤੜਕਿਆਂ ਦਾ ਹੀ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ਸਗੋਂ ਇਹ ਕਈ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਵੀ ਹੈ। ਅਦਰਕ, ਆਯੁਰਵੇਦ ਦੀਆਂ 60 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਦਵਾਈਆਂ ਵਿਚ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦਵਾਈਆਂ ਵਿਚ ਵੀ ਸਾਲਟ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਖੰਘ, ਦਿਲ ਦੇ ਰੋਗਾਂ, ਬਵਾਸੀਰ, ਪੇਟ ਦੀ ਗੈਸ, ਪੇਟ ਦੀ ਇਨਫੈਕਸ਼ਨ, ਸਾਹ ਦੀਆਂ ਬਿਮਾਰੀਆਂ, ਬਲਗਮ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ, ਜ਼ੁਕਾਮ, ਬੁਖਾਰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਅਦਰਕ ਇਕ ਦਵਾਈ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਵੀ ਲਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸਰਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਅਦਰਕ ਵਾਲੀ ਚਾਹ ਪੀਣੀ ਲਾਭਦਾਇਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ |
ଅଦା ଏକ ଗୁଳ୍ମ ଜାତୀୟ ଉଦ୍ଭିଦ। ଏହା ଗଦ ଗଛ ପରି ଦିଶେ । ଏ ଗଛର ମୂଳକୁ ଅଦା ଭାବରେ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଏ । ସାରୁ, ହଳଦୀ, କପୁରା ପରି ଏଇ ଗଛର ଚେରକୁ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଏ । ଆମ୍ବକଷିଆ ଅଦା ବୋଲି ଆଉ ଏକ ପ୍ରକାର ଅଦା ରହିଛି, କିନ୍ତୁ ତାହା ଗୁଣରେ ନିକୃଷ୍ଟ। ଓଡ଼ିଶାରେ ସର୍ବତ୍ର ଏହି ଗଛ ଦେଖାଯାଏ। ଆୟୁର୍ବେଦରେ ଅଦାକୁ ମହୌଷଧି ବୋଲି କୁହାଯାଇଛି । ଏହାକୁ କଞ୍ଚା ବେଳେ ଅଦା ଓ ଶୁଖିଗଲେ ଶୁଣ୍ଠି କୁହାଯାଏ । କଞ୍ଚା ଅଦାରେ ୮୦.୯ ପ୍ରତିଶତ ଜଳ, ୨.୩ ପ୍ରତିଶତ ପ୍ରୋଟିନ୍ ଓ ୧୨.୩ ପ୍ରତିଶତ କାର୍ବୋହାଇଡ୍ରେଟ୍ ଥାଏ । ଏହା ବ୍ୟତୀତ ଅଦାରେ ଆଇରନ୍, କ୍ୟାଲ୍ସିୟମ୍, ଆୟୋଡିନ୍, କ୍ଲୋରିନ୍, ଖଣିଜ ଲବଣ ତଥା ଭିଟାମିନ ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ପରିମାଣରେ ଥାଏ । ବଦହଜମି, ଗ୍ୟାସ୍, ପେଟ ବିନ୍ଧା, ପେଟ କାମୁଡ଼ା, କାଶ ଆଦି ରୋଗରୁ ମୁକୁଳିବା ପାଇଁ ଅଦା ବ୍ୟବହାର କରାଯାଇଥାଏ ।[୨]
ଅଳ୍ପ ମଧୁର ମିଶ୍ରିତ କଟୂରସ, ଉଷ୍ଣବୀର୍ଯ୍ୟ । ମାତ୍ରା ଦୁଇଅଣାରୁ ଆଠ ଅଣା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ।
ଅଦା ଗଛର ଚେରକୁ ହିଁ ମୁଖ୍ୟତଃ ଉପଯୋଗ କରାଯାଏ । ଏହା ଅଗ୍ନୀବର୍ଦ୍ଧକ, ରୁଚିକର, ସ୍ୱର ପରିସ୍କାରକ, ମୁଖଶୋଧକ, ମଳ ନିଃସାରକ, ପାଚକ, ବାୟୁ, ଶୂଳ, ଶୋଥ, ହୃଦୟରୋଗ, କଫ, ପେଟଫମ୍ପା, ଅଜୀର୍ଣ୍ଣ, ଅଗ୍ନିମାନ୍ଦ୍ୟ, ମୂତ୍ରରୋଧ, କୋଷ୍ଠକାଠିନ୍ୟ, କାଶ, ସ୍ୱରଭଙ୍ଗ, ଶ୍ଳେଷ୍ମପୀଡା, ଶିରବ୍ୟଥା ଆଦିର ନିବାରକ ଅଟେ ।
ଅଦାକୁ ମୂଷାମାଟିରେ ଆଠଦିନ ପୋତି ରଖିଲାପରେ ବାହାର କରି ଏହି ଅଦା ରସକୁ ମାଲିସ କଲେ ବହୁତ ଦିନରୁ ରହି ଯାଇଥିବା ଜଖମ, ଦରଜ, ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଙ୍କର ପ୍ରସବକାଳୀନ ଶୂଳ, ଜଙ୍ଘ, ଗୋଡ଼, ଅଣ୍ଟା ପ୍ରଭୃତିରେ ଅଟକି ଯାଇଥିଲେ ଭଲ ହୋଇଯାଏ । ଏହାର ରସକୁ କୁଳି କଲେ ମୁଖ ଦୁର୍ଗନ୍ଧ ଦୂର ହୁଏ। ଭୋଜନ ପୂର୍ବରୁ କିମ୍ବା ସକାଳୁ ଖାଲି ପେଟରେ ଅଦା ସାଧାରଣଲୁଣ ବା ସୈନ୍ଧବ ଲୁଣ ଖାଇଲେ ଖାଦ୍ୟପଦାର୍ଥ ସହଜରେ ଜୀର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ। ଅରୁଚି ଆଦିରେ ଅଦାକୁ ତେନ୍ତୁଳି, ଜୀରା ଲୁଣ ସହିତ ମଧ୍ୟ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଏ । ପିଲାମାନଙ୍କର କାଶ, ଶ୍ୱାସ, କଫ, ଶ୍ଳେଷ୍ମା, ସର୍ଦ୍ଦିଜ୍ୱର, ମୁଣ୍ଡବ୍ୟଥା ଓ ଅରୁଚି ଆଦି ଦୂର କରିବାପାଇଁ ଅଦାରସ ସହିତ ମହୁର ପ୍ରୟୋଗ କରାଯାଏ। ପୁରୁଣା ଗୁଡ଼ ସହିତ ସେବନ କଲେ ଶୋଥ, ଗୁଳ୍ମ ଆଦି ଭଲ ହୁଏ। ଅଦାରସ ସହିତ ଡାଳଚିନି ଘୋରି ଲଗାଇଲେ ମୁଣ୍ଡବ୍ୟଥା ଦୂର ହୁଏ । ଅଦାକୁ କାଟି ଚିନିରେ ପାକ କରି ଖାଇଲେ ଅଗ୍ନିମାନ୍ଦ୍ୟ, ଅରୁଚି ଦୂର ହୋଇ ଖାଦ୍ୟପ୍ରତି ସ୍ପୃହା ଜନ୍ମେ, ତୁଣ୍ଡ ଦୁର୍ଗନ୍ଧ ଭାଙ୍ଗେ, ଅଗ୍ନିବୃଦ୍ଧି ହୁଏ ଓ ଖାଦ୍ୟଦ୍ରବ୍ୟ ସହଜରେ ପାକ ହୁଏ। କାଶ, ଶ୍ୱାସ ଆଦିରେ ଏହାକୁ ପିପ୍ପଳୀ ସହିତ ପ୍ରୟୋଗ କରାଯାଏ। ଅଦା, ଧଳାଦୁବ, ଅରୁଆଚାଉଳକୁ ବାଟି ଲେପଦେଲେ ଜଖମ, ପବନ ଅଟକିବା ଓ ରକା ଭଲ ହୁଏ । ପେଟ ଉପରେ ଲେପିଲେ ଅଜୀର୍ଣ୍ଣ, ଅତିସାର, ଗୁଳ୍ମ, ପ୍ଳୀହା ନିବାରିତ ହୁଏ। ଅଦାରସ ସହିତ ଲବଙ୍ଗଗୁଣ୍ଡ ଓ ମହୁ ମିଶାଇ ସେବନ କଲେ, ମୁଣ୍ଡବ୍ୟଥା, ଦେହ ଦରଜ ହେବା ଓ ଜ୍ୱର ଆରମ୍ଭ ହେବାପରି ଜଣା ପଡୁଥିଲେ ଭଲ ହୋଇଯାଏ। ଅଦା ଓ ତେଜପତ୍ରକୁ ପାଣିରେ ସିଝାଇ, ଥଣ୍ଡା ହେଲା ପରେ ସେଥିରେ ମିଶ୍ରି ଅଥବା ମହୁ ମିଶାଇ ସେବନ କଲେ ପିଲା, ବଡ଼ ସମସ୍ତଙ୍କର କାଶ, ଶ୍ୱାସ ନିବାରିତ ହୁଏ । ଅଦାକୁ ଜଳରେ ସିଝାଇ ଛାଣି ସେଥିରେ ଅଳ୍ପ ଲୁଣ ଓ ଶୁଣ୍ଠୀଚୂର୍ଣ୍ଣ ମିଶାଇ ଦିନରେ ତିନିଥର ସେବନ କଲେ ଅଣ୍ଟାଧରା ଭଲ ହୁଏ ।
ଅଦା ସେବନଦ୍ୱାରା ଶରୀରରେ ରକ୍ତପ୍ରବାହ ବଢ଼ିଥାଏ । ଆଧୁନିକ ବୈଜ୍ଞାନିକ ପରୀକ୍ଷାଦ୍ୱାରା ଅଦା ପାଚନତନ୍ତ୍ର ସଂକ୍ରମଣ, ହୃଦ୍ରୋଗ ସଂକ୍ରମଣ, ଅଧକପାଳି (ମାଇଗ୍ରେନ୍), ଆଣ୍ଠୁ ଗଣ୍ଠି ବାତ, କର୍କଟ ଆଦି ରୋଗରୁ ମୁକ୍ତି ଦେଇଥାଏ ବୋଲି ଜଣାପଡ଼ିଛି । ଅଦାର ବ୍ୟବହାର ବଦହଜମି, ଗ୍ୟାସ୍, ପେଟ କାମୁଡ଼ା, ପେଟ ବିନ୍ଧା, କାଶ ଆଦି ପ୍ରଶମିତ କରିଥାଏ । ଅଦା ଖାଦ୍ୟ ହଜମରେ ମଧ୍ୟ ସହାୟକ ହୁଏ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଏକ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଜୀବାଣୁ ନାଶକ । ଏହା ବୃହଦନ୍ତ୍ରରେ ସୃଷ୍ଟି ହେଉଥିବା ଜୀବାଣୁଙ୍କ ବଢ଼ିବାରେ ବାଧା ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ । ଫଳରେ ପେଟର ଗ୍ୟାସ୍ରୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିଥାଏ । ନିୟମିତ ଅଦା ସେବନଦ୍ୱାରା ପେଟର ବହୁ ରୋଗ ଜୀବାଣୁ ଧ୍ୱଂସ ହୋଇଯାନ୍ତି ।[୩]
இஞ்சி (
ஒலிப்பு ) (Zingiber officinale) உணவின் ருசி கருதி இந்திய, சீன உணவுகளில் சேர்த்துக் கொள்ளப்படும் ஒரு முக்கிய நறுமண அல்லது பலசரக்குப் பொருள் ஆகும். இது ஒரு மருத்துவ மூலிகையும் ஆகும்.
இஞ்சுதல் என்றால் நீரை உள்ளிழுத்தல். நீரை உள்ளிழுப்பதால் இஞ்சி எனும் பெயர் தோன்றிற்று.[2]
தொடர்ந்து உண்டால் தீரும் நோய்கள்:பசியின்மை, செரியாமை, வயிற்றுப் பொருமல், தொண்டைக் கம்மல்.
இஞ்சிக்கு எரிப்புக் கொண்டாட்டம், எலுமிச்சம்பழத்துக்குப் புளிப்புக் கொண்டாட்டம் என்பது காவடி சிந்து பாடல். சிறப்பாக இஞ்சி எரிப்பு குணத்தை உடையது. கடினமான பண்டங்களை எளிதில் செரிப்பிக்கும். பித்தவாயுவைக் கண்டிக்கும். வாயில் சுரக்கும் உமிழ்நீரைப் பெருக்கிப் பசியைத் தூண்டும். மற்றும் உஷ்ணத்தை உண்டாக்கும் குணமுடையது.
நன்றாகப் பருத்த இஞ்சியின் தோலைச் சீவி அதை மெல்லிய பில்லைகளாக நறுக்கி, அதில் 24 கிராம் எடை அளவு எடுத்து ஒரு கண்ணாடிப் பாத்திரத்தில் போட்டு, இரண்டு எலுமிச்சம் பழச்சாற்றை அதில் விட்டு 5 கிராம் எடையளவு இந்துப்பைத் தூள் செய்து அதில் போட்டு நன்றாக கலக்கி மூன்றுநாட்கள் மூடி வைத்திருந்து பிறகு தினசரி இஞ்சித் துண்டுகளை மட்டும் வெளியே எடுத்து ஒரு சுத்தமான தட்டில் பரப்பி தூசு எதுவும் விழாதபடி மெல்லிய துணியால் மூடி வெய்யிலில் நன்கு காய வைக்க வேண்டும். மாலையில் காய்ந்த துண்டுகளை மீண்டும் மீதமுள்ள இந்துப்பு கலந்த எலுமிச்சைச் சாற்றில் போட்டு காலை வரை ஊற வைத்து மீண்டும் வெய்யிலில் காய வைக்க வேண்டும். இவ்விதமாக இஞ்சி எலுமிச்ச சாற்றை முழுவதுமாக உறிஞ்சிய பின் நன்கு சுக்கு போல காய விட்டு எடுத்து ஒரு கண்ணாடி சீசாவில் போட்டு வைத்து கொள்ளவேண்டும். இதுவே இஞ்சிச் சொரசம் எனப்படும். வாயு தொந்தரவு, அஜீரணம், புளியேப்பம், பித்த கிறுகிறுப்பு ஏற்படும் சமயம் 2½ கிராம் எடை முதல் 5 கிராம் எடை வரை (ஒரு சிறு துண்டு) காலை மாலை சாப்பிட்டு வர மேற்கண்ட கோளாறுகள் பூரணமாக குணமாகும்.
காலையில் இஞ்சி சாறுடன் தேன் கலந்தும்,மதிய உணவுக்குப் பின் சுக்கு,கருப்பட்டி கலந்த சுக்கு கசாயமும்,மாலையில் (இரவு உணவுக்கு பின்) கடுக்காய் சூரணம் என 48 நாட்கள் (மண்டலம்) சாப்பட்டு வந்தால் உடல் சோர்வு இன்றி சுறுசுறுப்பாக இருக்கலாம்.
இஞ்சியை சாதாரணமாக தமிழ்நாட்டு சமையலில் சேர்த்துக் கொள்வது மிகப் பழங்கால வழக்கத்தில் ஒன்று. இதனால் பித்தம், பித்த வாய்வு, பித்த தளம் சம்பந்தப்பட்ட நோய் அனைத்தும் வராமல் தடுப்பதுடன் ஆகார குற்றங்கள் உண்டாவதைத் தடுத்து உணவுகளை எளிதில் ஜீரணிக்க செய்து விடுகிறது.
உலர்ந்த இஞ்சியே 'சுக்கு' (இலங்கையின் சில பகுதிகளில்: வேர்க் கொம்பு) என அழைக்கப்படுகிறது. இது பல மருத்துவப் பயன்களைக் கொண்டிருக்கிறது. இதன் மேன்மையை "சுக்குக்கு மிஞ்சிய வைத்தியமும் இல்லை, சுப்பிரமணியருக்கு மிஞ்சிய தெய்வமும் இல்லை" என்ற பழமொழியின் மூலம் அறியலாம். சுக்குக் கசாயம் மிக நல்ல வலி நீக்கும் மருந்தாகும். இது ஓராண்டுப் பயிராகும்.
இஞ்சி (ஒலிப்பு ) (Zingiber officinale) உணவின் ருசி கருதி இந்திய, சீன உணவுகளில் சேர்த்துக் கொள்ளப்படும் ஒரு முக்கிய நறுமண அல்லது பலசரக்குப் பொருள் ஆகும். இது ஒரு மருத்துவ மூலிகையும் ஆகும்.
అల్లం ఒక చిన్న మొక్క వేరునుండి తయారవుతుంది. ఇది మంచి ఔషధంగా కూడా పనిచేస్తుంది. ఇది భారతదేశం, చైనా దేశాలలో చాలా ప్రాముఖ్యమైనది. కొన్ని శతాబ్దాల నుంచీ చైనీయుల వైద్యంలో ఇది ప్రధాన పాత్ర పోషిస్తూ వస్తోంది. కన్ఫ్యూషియస్ తన రచనల్లో దీనిగురించి ప్రస్తావించాడు. ఆసియా దేశాల్లో చేసే చాలా వంటకాల్లో ఇది విడదీయలేని భాగం. పచ్చళ్ళలోనూ, కూరల్లో వేసే మసాలా లోనూ దీన్ని విస్తృతంగా వాడుతారు. ఎండాకాలంలో వడకొట్టకుండా, అల్లాన్ని కరివేపాకు, మజ్జిగలతో కలిపి తీసుకుంటారు. చాలామందికి ప్రయాణాల్లో వాంతులు మహా ఇబ్బంది పెడుతుంటాయి. వీటిని అల్లంతో అరికట్టవచ్చంటున్నారు ఆయుర్వేద వైద్యులు. అల్లం నోటి దుర్వాసనను పోగోడుతుంది. అల్లం నోటిలో చేరిన ప్రమాదకర బ్యాక్టీరియాలను సంహరించి, దంతాల ఆరోగ్యాన్ని కాపాడుతుంది. రక్తంలోని కొలెస్ట్రాల్ను తగ్గించే గుణం అల్లానికి ఉంది. అల్లం ప్రభావం కాలేయం మీద ఉంటుంది. కొలెస్టరాల్ నియంత్రణలో మెరుగైన పాత్ర వహించేలా కాలేయాన్ని తయారు చేయడమే అల్లం నిర్వహించే పాత్ర. రక్త నాళాల్లో రక్తప్రవాహం మెరుగుపరుస్తుంది. నాళాలు మూసుకు పోవడం జరుగదు. కీళ్లవారు, ఆస్త్మాల నుండి ఉపశమనం అందిస్తుంది. జీర్ణక్రియను మెరుగుపరుస్తుంది. అల్లం, చిటికెడు ఉప్పును భోజనానికి ముందుగానీ, తర్వాతగానీ తీసుకుంటే జీర్ణక్రియ బాగా జరుగుతుంది. అల్లం మలబద్ధకాన్ని పోగొడుతుంది. సులభ విరోచనకారి కూడా. కడుపు ఉబ్బరం తగ్గిస్తుంది.
షుగర్ జబ్బు దీర్ఘకాల అనారోగ్యసమస్యలు తెస్తుంది. అటువంటి షుగర్ జబ్బు నియంత్రణ చేఅయగలిగిన శక్తివంతమైన ఔషధము -అల్లము అని సిడ్నీవిశ్వవిద్యాలయం పరిశోధనా ఫ్లితాలు వెళ్ళడించాయి. అల్లము నుండి తీసిన రసాన్ని, అల్లం ముద్దగా నూరి అందించిన వారిలో రక్తములోని చెక్కెరలు కండరాలకు చేరే ప్రక్రియ వేగవంతం అవడము గమనించారు . ఇటుంటి ప్రక్రియ శరీరములో సహజముగా జరగాలంటే ఇన్సులిన్ అనే హార్మోను అవసరము . ఇన్సులిన్ లేకున్నా అల్లం రసము రక్తములో చెక్కెరలను కండరాలకు చేర్చడం గమనించిన పరిశోధకులు అల్లం ఎలా పనిచేస్తుందో వివరించే పనిలో పడ్డారు .
అల్లం ఒక చిన్న మొక్క. ఇది మంచి ఔషధంగా కూడా పనిచేస్తుంది. ఇది భారతదేశం, చైనా దేశాలలో చాలా ప్రాముఖ్యమైనది. కొన్ని శతాబ్దాల నుంచి చైనీయుల వైద్యంలో ఇది ప్రధాన పాత్ర పోషిస్తూ వస్తోంది. కన్ఫ్యూషియస్ తన రచనల్లో దీని గురించి ప్రస్తావించాడు. ఆసియా దేశాల్లో చేసే చాలా వంటకాల్లో ఇది విడదీయలేని భాగం. పచ్చళ్ళలోనూ, కూరల్లో వేసే మసాలా లోనూ దీన్ని విస్తృతంగా వాడుతారు. ఎండాకాలంలో వడదెబ్బ కొట్టకుండా, అల్లాన్ని కరివేపాకు, మజ్జిగలతో కలిపి తీసుకుంటారు.
ఏండ పెట్టిన అల్లాన్ని శొంఠి అంటారు. పచ్చి శొంఠిని పొడి చేసి కొన్ని వంటలలో వాడుతారు. నేతిలో వేయించి పొడి చేసిన శొంఠిని ఒక మందుగా ఉపయోగిస్తారు.
ఇది ఆకలిని పెంచుతుంది.జీర్ణ రసాలు ఊరడాన్ని ప్రేరేపిస్తుంది.ఆకలి తక్కువగా ఉన్నవారు చిన్న అల్లం ముక్కకు ఉప్పు అద్ది దాన్ని నమిలితే ఆకలి పుట్టును.
అల్లం పంటకు తేమతో కూడిన వేడి వాతావరణం అవసరం. దీని సాగుకు బరువైన బంకమట్టి నేలలు, రాతి నేలలు పనికిరావు, మురుగునీటి పారుదల చాలా అవసరం. అల్లం ఏప్రిల్ నెలాఖరు నుంచి మే నెల మొదటి పక్షం వరకు నాటవచ్చు. ఏజెన్సీలో ఎక్కువగా పండించే వాటిల్లో నర్సీపట్నం, తుని స్థానిక రకాలున్నాయి. చింతపల్లి ప్రాంతీయ వ్యవసాయ పరిశోధన స్థానంలో పరిశోధనలు జరిపిన అధిక దిగుబడులనిచ్చే అల్లం రకాలను ఏజన్సీ రైతులు పండిస్తున్నారు.
အလွန်ရှေးကျသော ခေတ်အခါမှစ၍ အိန္ဒိယနိုင်ငံကဲ့သို့ ပူအိုက်သောအာရှတိုက် တိုင်းနိုင်ငံတို့တွင် ချင်းကို စိုက်ပျိုးခဲ့ကြသည်။ ဂရိနှင့် ရောမလူမျိုးတို့သည် အာရှတိုက်ကုန်သည်များထံမှ ချင်းကို အဖိုးကြီးကြီးပေး၍ ဝယ်ယူကြသည်။ ဤသို့ဖြင့် ဥရောပတိုက်သားများသည် ချင်းကို အသုံးပြုတတ်လာသည်။
တစ်ဖန် အနောက်အိန္ဒိယကျွန်းစု၊ တောင်အမေရိကတိုက်၊ အာဖရိကတိုက်အနောက်ပိုင်းနှင့် ဩစတြေးလီးယားတိုက်များသို့ ချင်းပင်များ ပျံ့နှံ့၍သွားရာ၊ အိန္ဒိယနိုင်ငံ၊ တရုတ်နိုင်ငံ၊ အနောက်အိန္ဒိယကျွန်းစု အာဖရိကတိုက် အနောက်ပိုင်းနှင့် အမေရိကတိုက်အလယ်ပိုင်းတို့တွင် ယခုအချိန်တွင် ချင်းပင်ကို စီးပွားဖြစ် အကြီးအကျယ် စိုက်ပျိုးလျက်ရှိနေပြီ။ ချင်းတက်များကို ဟင်းလျာများတွင် အမွှေးအကြိုင်အဖြစ် အသုံးချကြသည်။ ချင်းကို ၂ မျိုး ၂ စား ပြုပြင်စီမံ၍ ရောင်းချကြသည်။ ချင်းစိမ်းကို သကြားရည်၌ဖြစ်စေ၊ ပျားရည်၌ဖြစ်စေ၊ တာရှည်ခံအောင် စိမ်၍၎င်း၊ ချင်းကို အခြောက်လှန်း၍၎င်း တင်ပို့ရောင်းချသည်။
ချင်းတက်များကို အခြောက်ခံရာ၌ ၂ နည်း ၂ စား ရှိသည်။ ပထမနည်းမှာ အပေါ်ယံအမြှေးခွံကို မခွာဘဲ၊ ချင်းတက်ကို အခြောက်ခံခြင်းဖြစ်၍ ဒုတိယ နည်းမှာ အပေါ်ယံအမြှေးခွံကို ခွာပြီးမှ အခြောက်ခံထားခြင်းဖြစ်သည်။
သကြားရည် သို့မဟုတ် ပျားရည်၌ စိမ်ထားသော ချင်းကို အနောက်အိန္ဒိယကျွန်းစုနှင့် တရုတ်နိုင်ငံတို့မှ အမြောက်အမြား တင်ပို့ရောင်းချကြလေသည်။ ချိုအောင် ပြုပြင်ထားသော ချင်းခြောက်ပြားကလေးများကိုလည်း တရုတ်နိုင်ငံမှ တင်ပို့ရောင်းချသည်။
မြန်မာနိုင်ငံတွင် ပြည်ပသို့ ထုတ်ရောင်းနိုင်လောက်အောင် ချင်းကို အကြီးအကျယ် စိုက်ပျိုးခြင်း မရှိသေးချေ။ ချင်းသုတ်ကို မြန်မာနိုင်ငံသားတို့ အထူးကြိုက်နှစ်သက်ကြသည့်အလျောက် အလှူအတန်း ပွဲနေပွဲထိုင် စသည့်အခမ်းအနားများတွင် ဧည့်ဝတ်စောင်ဝတ်အဖြစ် တည်ခင်းကျွေးမွေးကြသည်။ ချင်းရည်ကို ဖျော်ရည်အဖြစ်နှင့်လည်း ရောင်းချတတ်ကြသည်။ အချို့ အရပ်များတွင် ချင်းကို ယိုထိုး၍ စားကြသည်။[၂]
ပင်နုပင်ပျော့မျိုးဖြစ်၍ အမြင့် ၃ ပေ မှ ၄ ပေခန့် အထိ မြင့်၏ ။ ရွက်ယောင်ပင်စည် ရှိ၏ ။
၈ လက်မခန့်ရှည်၍ လှံစွပ်ပုံရှိသည်။ ရွက်ဖျားချွန်း၍ ရွက်ရင်းသွယ်သည်။ ရွက်ပြားချော၍ ရွက်နားညီသည်။
မိဿလင်ပွင့် သကဲ့သို့ စုပေါင်း၍ ပွင့်သည်။ ပန်းခိုင် ၃ လက်မခန့်ရှည်၍ အဝါရောင် သမ်းသော အစိမ်းရောင် ပန်းပွင့်ကလေးများ ပြွတ်သိပ်ပွင့်သည်။ စိမ်းဖျော့ရောင် ပွင့်ခံရွက်ပါရှိသည်။ အပွင့်အလွန်ရှား၍ အစေ့ကိုလည်းမမြင်ရချေ။ မိုးရာသီ၌ ပွင့်လေ့ရှိသည်။
အညိုနုရောင် ရှိသော မြေအောက်ပင်စည် ဖြစ်သည်။အဆစ် များရှိ၍ အဆစ်နေရာများတွင် အဖတ်ကလေးများရှိသည်။
စိုက်ပျိုးပင်ဖြစ်သည်။ ချင်းသည် မြန်မာနိုင်ငံ အနှံအပြားတွင် ပေါက်ရောက် နိုင်သကဲ့သို့ အိန္ဒိယပြည်၊ ဂျပန်ပြည်၊ တရုတ်ပြည်၊ အင်ဒိုနီးရှား နိုင်ငံ များတွင်လည်း ဦးစားပေး စိုက်ပျိုး ပေါက်ရောက် ကြသည်။ ရှမ်းပြည်နှင့် မြန်မာပြည်အနှံ ပေါက်နိုင်သော ဒေသများတွင် ချင်းပင်သည် သဲမြေများတွင် လောင်းရိပ် အောက်၌ စိုက်ပျိုးပါက ပိုမိုကြီးထွား ပေါက်ရောက် နိုင်ကြသည်။ မြန်မာပြည်တွင် အများအားဖြင့် ဗမာချင်း (ချင်းရိုင်း) များအား ပိုမို စိုက်ပျိုးကြသည်။
ချင်း အတက်များကို မြန်မာပြည် အပါအဝင် နိုင်ငံ တော်တော်များများတွင် ဟင်းလျာ များ၌၎င်း၊ စားစရာ အဖြစ်၎င်း၊ ငရုတ်သီး အစားထိုး ပစ္စည်းအဖြစ်၎င်း အသုံးပြု ကြသည်။ အသံဝင်ခြင်း၊ အသံပျက်ခြင်း၊ လည်ချောင်း နာခြင်း များအတွက် ချင်းပါးပါး ၇ လွှာအား ထန်းလျက် ၃ လုံးထည့်၍ ရေသုံးခွက် တစ်ခွက်တင် ကျိုပြီး သောက်ခြင်းဖြင့် ရောဂါ ပျောက်ကင်း စေနိုင်ပါသည်။ ရာသီ အပြောင်းအလဲကြောင့် ဖြစ်ပေါ်တက်သော တုပ်ကွေး ဖျားခြင်း၊ ချမ်းစိမ့်စိမ့် ဖျားခြင်း၊ လည်ချောင်း နာခြင်း၊ ချောင်းဆိုးခြင်း စသော ရောဂါများတွင်လည်း ချင်းနှင့် ထန်းလျက်ကို အထက်ပါ အတိုင်း နံနက်တစ်ကြိမ်၊ ည တစ်ကြိမ် သောက်သုံးခြင်း၊ ဟင်းလျာ များတွင် ယခင်ကထက် အနည်းငယ် ပိုထည့်၍ ချက်ပြုတ် စားသောက်ခြင်းဖြင့် ရောဂါ ပျောက်ကင်း စေပါသည်။ အနောက်တိုင်း သုတေသီ တချို့မှ ချင်းကို စားသုံးခြင်းဖြင့် ရောဂါပိုးများကြောင့် ဖြစ်သည့် အချို့ရောဂါ တော်တော် များများ ပျောက်ကင်းနိုင်ကြောင်း တွေ့ရှိထားပါသည်။ ချင်း၊ ဖန်ခါးသီးနှင့် ထောပတ်ကို ရောချက်၍ သက်ရှည် တေဆေး အဖြစ်လည်း အသုံးပြု နိုင်ကြပါသည်။ သွားကိုက် ရောဂါတွင် ချင်းကို ပါးပါးလှီး၍ အုံပေးခြင်းဖြင့် သွားကိုက် ရောဂါ ပျောက်ကင်း စေပါသည်။ နားကိုက် ရောဂါတွင် ချင်းစိမ်း သတ်တုရည် နွေးနွေးအား နားတွင် ခတ်ပေးခြင်းဖြင့် နားကိုက်ရောဂါ ပျောက်စေပါသည်။ ဇက်ကြော တက်သူများ အတွက် ချင်းပါးပါး လှီးပြီး မီး အနည်းငယ် ပြပါ။ ပြီးလျှင် ဇက်ကြောတက်သည့် နေရာ၌ ကပ်ပေးခြင်းဖြင့် သက်သာ ပျောက်ကင်း စေပါသည်။ သွေးကြောပိတ်၍ ဖြစ်ပေါ်တက်သော အချို့ခြေထိပ်နာများ၊ ခြေဖျား အေးခြင်းများကို ချင်းစိမ်း ၂ ကျပ်ခွဲသားအား သေးသေးလှီးပြီး အရက် တစ်ပုလင်းတွင် စိမ်ပါ။ နံနက် တစ်ဇွန်း ည တစ်ဇွန်း တိုက်ပေးပါ။ အနာ ပေါ်သို့လည်း လောင်းထည့်ပေးပါ။ ဤသို့ဖြင့် သွေးကြော ကျဉ်းခြင်းများ၊ ပိတ်ခြင်းများ ဖွင့်ခါ သက်သာ ပျောက်ကင်း စေနိုင်ပါသည်။ အမျိုးသမီးများ မီးဖွားပြီး သားအိမ် မကျက်ဘဲ ဖျားနာခြင်း များအတွက် ထန်းလျက် ၂ ကျပ်သား၊ ချင်း ၁ ကျပ်သားအား ရေ တစ်ပိဿာတွင် တစ်ဝက်ခန့် ဖြစ်အောင် ကျိုပါ။ ပြီးလျှင် တစ်ခါသောက် ၂ အောင်စ သောက်ခြင်းဖြင့် ၎ရောဂါကို ပျောက်ကင်းစေ ပါသည်။
ပင်နု၊ ပင်ပျော့ မျိုးဖြစ်ပြီး အစိမ်းရောင် ရှိ၍ အမြင့် ၃ ပေ ၄ ပေ ခန့်အထိ မြင့်သည်။ အရွက်မှာ အစိမ်းရောင် ရှိပြီး ဝါးရွက် အသေးစားနှင့် တူသည်။တစ်ရွက်လျှင် ၆ လက်မမှ ၈ လက်မခန့် ရှည်သည်။ စိမ်းဝါရောင် ပန်းပွင့် ကလေးများ ပွင့်သည်။ မိုးရာသီတွင် ပွင့်လေ့ ရှိသည်။ မြေအောက် သဲမြေမျိုးတွင် စိုက်ပျိုးရ လွယ်ကူသော အညိုနုရောင် မြေအောက် ပင်စည်မျိုး ဖြစ်သည်။ ချင်းတက်တွင် အဆစ်များ ရှိ၍ အဆစ်နေရာတွင် အဖတ်၊ အတက် ကလေးများ ရှိတက်သည်။
ဥအတက်ကိုသာ များသော အားဖြင့် အစား အသောက်တွင် လည်းကောင်း၊ ဆေးဝါးများ အဖြစ် သော်လည်းကောင်း အသုံးပြု တက်ပါသည်။
ပွသော မြေမျိုး ၊ အောက်သို့နက်ရှိုင်းစွာ အမြစ်ဆင်းနိုင်သော မြေမျိုးဖြစ်သင့်၏ ။ တန်ခူးလလောက်တွင် စိုက်ခင်းမြေကို ညက်အောင် ထွန်ယက်ပြုပြင်၍ မြေဩဇာထည့် ပြီးနောက် တစ်လခန့် အကြာတွင် နယုန်လဆန်း လောက်တွင် ဒုတိယအကြိမ် ထယ်ရေးဝင်ရသည်။ ရေမဝပ်စေရန် ဆောင်ရွက်ပြုပြင်ပေးရမည်။
မြေပြန့်တွင် စိုက်ပျိုးခြင်း ၊ အတက်ကို အဖျားဖူး တစ်ဖူးစီပါအောင် ဖဲ့၍ စိုက်ရသည်။ ၁၈ လက်မမှ ၃၆ လက်မ အကွာတန်းများ၌ တစ်ပင်နှင့် တစ်ပင် ၉ လက်မစီ အကွားထားပြီး အနက် ၂ လက်မခန့် မြှပ်၍ စိုက်ရမည်။
မြေပြုပြင်စဉ် မြေတစ်ဆတွင် ပြာ ပိဿာ ၃၀ နှင့် နှမ်းဖတ်ပိဿာ ရော၍ ထည့်ခဲ့သော် ပိုမို၍ များပြားစွာ ဥတတ်၏ ။ မြေဆွေးကိုမူ စိုက်ပြီးစတွင် တစ်ကြိမ် ၊ အပင် ရှင်သန် ကြီးထွား လာပြီးနောက် အပင်ရင်းတွင် တစ်ကြိမ် ၊ နှစ်ကြိမ်ထည့်သင့်သည်။ တောင်ယာများတွင် စိုက်ပျိုးသည့်အခါ သဘာ၀မြေဩဇာ ထက်သန် သည့်အလျောက် တောင်ယာမီးရှို့ပြီး မြေများပေါ်တွင် မြေကို အနည်းငယ် ဆွ၍ အတက်များ ၁၈ လက်မကွာ စိုက်ပျိုးရသည်။
တပို့တွဲ ၊ တပေါင်း လောက်တွင် အပင်များသည် ဥများဥပြီး၍ သဘာ၀အလျောက် အပင်ကျ သွားချိန်တွင် တူးဖော်ရသည်။
မြန်မာဆေးကျမ်းများ အလိုအရ ချင်းစိမ်းသည် ချိုခါး သော အရသာ ရှိ၏ ။ အေးသော သတ္တိရှိ၏ ။ နှုတ်ကို မြိန်စေ၏ ။ ကြေကျက်လွယ်၏ ၊ ဝမ်းမီးကို တောက်စေ၏ ၊ သလိပ် သည်းခြေဒေါသကို နိုင်၏ ၊ ဆီးဝမ်းကိုရွှင်စေ၏ ၊ အဆိပ်ကို နိုင်၏ ၊ အသံနာ ၊ ရင်နာ ၊ လေနာတို့ကို နိုင်၏ ။ပြင်းထန်သော အနာပေါက်ခြင်း နှင့် ထိခိုက်မှု တို့ကြောင့် ဖြစ်သော ရောင်တင်းသော ရောဂါတို့ကို ပျောက်ကင်းစေ၏ ။
ዝንጅብል (ሮማይስጥ፦ Zingiber officinale) በግንዳቸው ላይ የምግብ ይዘታቸው የሚገኙ ተቀብሮ ግንድ ወይም ሪዞም ከሚባሉት የዕፅዋት ዓይነቶች የሚመደብ አትክልት ዝርያ ነው።
በደጋ እና በእርጥብ ቦታዎች ዝንጅብል እንደ ቅመም ይታረሳል። ተቀብሮ ግንዱ፣ ባህላዊ ምግብ በምሥራት ተራ ቅመም እንደ ሆነ ሁሉ፣ ባጠቃላይ እንደ ሆድ ጭብጠት መድኃኒት ይታወቃል። ለሆድ ቁርጠት፣ ከፌጦ ጋራ ይኘካል።
አንዳንዴም ስለ ጻዕሙ ከጫት ጋራ ይበላል።
አማረ ጌታሁን - SOME COMMON MEDICINAL AND POISONOUS PLANTS USED IN ETHIOPIAN FOLK MEDICINE March 1976 እ.ኤ.አ.Ata ilẹ̀ (Látìnì: Zingiber officinale) jẹ́ ohun ọ̀gbìn tí ó ń tinú ilẹ̀ ju tàbí jáde. Wọ́n ma ń lòó lọ́pọ̀ ìgbà fún ohun èlò ìsebẹ̀, tàbí oògùn tàbí àgbo.[1] Ó tún jẹ́ ọ̀kan lára àwọn ohun ọ̀gbìn tí kìí tètè kú tí ó sì ma ń pẹ́ kí ó tó bàjẹ́. Ọdọdún ni ata ilẹ̀ ma ń ju lójú ibi tí wọ́n bá gbìín sí tí wọ́n sì ti kórè rẹ̀.
Nígbà tí ata ilẹ̀ bá ń ju, ó ma ń ga tó ìwọ̀n Mi ta kan tí ó sì ma ń ní èwe sọ́ọ́rọ́ tí ewé náà m ń rí bí ìdá olójú méjì. Àwọn èwe rẹ̀ ma ń dì pọ̀ láti ilẹ̀ ni tí wọn yóò sì ya ẹ̀ka tí wọ́n bá dókè tán. Ẹ̀wẹ̀, awọ olómi aró yẹ́lò àti pọ́pù ni èwe rẹ̀ ma ń ní.[2]
Ata ilẹ̀ (Látìnì: Zingiber officinale) jẹ́ ohun ọ̀gbìn tí ó ń tinú ilẹ̀ ju tàbí jáde. Wọ́n ma ń lòó lọ́pọ̀ ìgbà fún ohun èlò ìsebẹ̀, tàbí oògùn tàbí àgbo. Ó tún jẹ́ ọ̀kan lára àwọn ohun ọ̀gbìn tí kìí tètè kú tí ó sì ma ń pẹ́ kí ó tó bàjẹ́. Ọdọdún ni ata ilẹ̀ ma ń ju lójú ibi tí wọ́n bá gbìín sí tí wọ́n sì ti kórè rẹ̀.
Halia (nan Latin: Zingiber officinale) nakeuh simacam peunula nyang boh (ukeu)jih jeut keu alat bak peunajôh atawa ubat. Peuneujép ië bandrèt na ngui halia. Peunajôh (gulèë) Acèh nyang na ngui halia miseuë Siëtu'om.
Hing dwg cungj byaek ndeu.
Jaé inggih punika sinalih tunggil tetanduran herbal sané tegehnyané petengdasa nyantos seket méter, punnyané mawarna gadang madon tunggal mawarna gadang. Jaé punika mabunga sané mamuncuk lanying mawarna gadang masawang barak. Buahnyané bunter lantang mawarna gading lan maakah serabut putih daki.
Khasiat jaé inggih punika kaanggén ngetisang basang, ubad makohkoan, ubad sakit bangkiang, penawar cetik. Kaanggén ngetisang basang kaanggén limolas gram katunu salanturnyané kaintuk lan dagingin madu acekit sadurung kaanggén loloh. Kandungan kimia ring jaé inggih punika flavonodia, polifenol lan lengis atsiri.
Jaé punika wénten tigang soroh kadasarin antuk wentuk, warna lan rimpang.[1]
Jaé punika kaanggén loloh tradisional ring Bali, rasannyané lalah nanging yéhnyané akidik, lengis atsiri sané akéh ngranayang jaé punika dados lilih.[2]
Jaé marupa sakadi cekuh, mawarna soklat, tur dagingnyané mawarna kuning. Jahé ketahnyané kanggén lakar basa genep ring Bali. Entik-entikan puniki akéh kawigunannyané, yéning kaajeng jahéné puniki ngawé ragané seger tur anget, lan yéning kainem ketahnyané jahé puniki kaseduh sareng teh, utawi kopi, nika mawinan ragane anget tur penyakité gelis ical.
Jaé inggih punika sinalih tunggil tetanduran herbal sané tegehnyané petengdasa nyantos seket méter, punnyané mawarna gadang madon tunggal mawarna gadang. Jaé punika mabunga sané mamuncuk lanying mawarna gadang masawang barak. Buahnyané bunter lantang mawarna gading lan maakah serabut putih daki.
Khasiat jaé inggih punika kaanggén ngetisang basang, ubad makohkoan, ubad sakit bangkiang, penawar cetik. Kaanggén ngetisang basang kaanggén limolas gram katunu salanturnyané kaintuk lan dagingin madu acekit sadurung kaanggén loloh. Kandungan kimia ring jaé inggih punika flavonodia, polifenol lan lengis atsiri.
Jaé punika wénten tigang soroh kadasarin antuk wentuk, warna lan rimpang.
Jaé punika kaanggén loloh tradisional ring Bali, rasannyané lalah nanging yéhnyané akidik, lengis atsiri sané akéh ngranayang jaé punika dados lilih.
Jaé marupa sakadi cekuh, mawarna soklat, tur dagingnyané mawarna kuning. Jahé ketahnyané kanggén lakar basa genep ring Bali. Entik-entikan puniki akéh kawigunannyané, yéning kaajeng jahéné puniki ngawé ragané seger tur anget, lan yéning kainem ketahnyané jahé puniki kaseduh sareng teh, utawi kopi, nika mawinan ragane anget tur penyakité gelis ical.
Kiông (薑, Ho̍k-miàng: Zingiber officinale), he yit-chúng ngièn-sán yî Tûng-nàm-â ngie̍t-tai thi-khî chhṳ̍t-vu̍t. Khôi yû Vòng-liu̍k-set fâ pin-yû chhiuk-kit-sin hiông-mi ke kîn-káng.
Chhṳ̍t-chu
Ya̍p-é
Fâ-pâu
Kîn-káng
Kîn-káng Pho-mien
Kiông-chhà
Kiông-chṳp-chiú
Kiông-thông
Kiông-piáng
An Lâya (Zingiber officinale) sarong klaseng tinanom na pinapakinabangan an gamot o unod ta an tagok kaini iyo an ginagamit pantimpla sa mga luto bilang rekado, komo inomon o ginagamit sa pagbulong. An dahon matilabang mapanas nakaagid sa dahon sakate asin an saiyang gamot maisog an parong, maharang asin nataong kagat sa pangnamit saka nakakahale nin langse sa mga linuluto. Sinasabing may layang pula asin layang puti.
An lâya natural na tubo sa habagatan kan Tsina, dangan naglakop sa Spice Islands, ibang parte kan Asya, asta nakaabot sa Aprikang subangan asin Caribbean. An lâya dinara sa Europa paagi sa Indya kan enot na siglo AD dara kan makusog na bentahan sa rekado. Ngonyan an Indya an pinakamakusog magpatubo asin magbenta kan lâya.[2]
Sa Filipinas, uso man gibohon ining salabat paagi nin paggiling kaini na magin pulbos. Ini tinutubigan nin mainit kun gusto nang inomon asin marayrahay na gayo sa panahon na tig'lipot. Kun dai man, pwede man magsalabat kaini paagi nin pagâgâ kaini na magluwas an tagok bilang sarong tsa. Sa ibang lugar, ini dinudugangan pahamis arog kan tangguli o lemonsito sa pagtaong dagdag na namit.
[Kategorya:Mga pantugma sa pagkakan]]
An Lâya (Zingiber officinale) sarong klaseng tinanom na pinapakinabangan an gamot o unod ta an tagok kaini iyo an ginagamit pantimpla sa mga luto bilang rekado, komo inomon o ginagamit sa pagbulong. An dahon matilabang mapanas nakaagid sa dahon sakate asin an saiyang gamot maisog an parong, maharang asin nataong kagat sa pangnamit saka nakakahale nin langse sa mga linuluto. Sinasabing may layang pula asin layang puti.
An lâya natural na tubo sa habagatan kan Tsina, dangan naglakop sa Spice Islands, ibang parte kan Asya, asta nakaabot sa Aprikang subangan asin Caribbean. An lâya dinara sa Europa paagi sa Indya kan enot na siglo AD dara kan makusog na bentahan sa rekado. Ngonyan an Indya an pinakamakusog magpatubo asin magbenta kan lâya.
Sa Filipinas, uso man gibohon ining salabat paagi nin paggiling kaini na magin pulbos. Ini tinutubigan nin mainit kun gusto nang inomon asin marayrahay na gayo sa panahon na tig'lipot. Kun dai man, pwede man magsalabat kaini paagi nin pagâgâ kaini na magluwas an tagok bilang sarong tsa. Sa ibang lugar, ini dinudugangan pahamis arog kan tangguli o lemonsito sa pagtaong dagdag na namit.
Ntángawisi (Zingiber officinale) izali monsisá ya mweté mwa ntángawisi. Mweté eúta o mikili mya Azia mpé mya Afrika ya esita, mpé epɛ́sɛkɛ bokénzú. Baesalelaka masanga ya komɛlɛ maye mapɛ́sɛkɛ nzóto bokási mpé kɔ́lɔ́ngɔ́nú
Bato ba mombɔ́ngɔ ya arabe baíbengáká zenj, nkómbó eye ezaláká kolakisa bato baye bazaláká kofándaka na Afrika ya esita epái nkómbó "Zanzibar" ; esíká ba-arabe bazaláká kokɛndɛ koluka Ntángawisi, eúta.
Il était dénommé zenj par les marchands arabes, mot par lequel ils désignaient aussi les habitants de la côte est de l'Afrique et d'où vient le nom de "Zanzibar", où les Arabes allaient chercher le gingembre.
Production en tonnes. Mitúya mya 2003-2004
Données de FAOSTAT (FAO)
Ntángawisi (Zingiber officinale) izali monsisá ya mweté mwa ntángawisi. Mweté eúta o mikili mya Azia mpé mya Afrika ya esita, mpé epɛ́sɛkɛ bokénzú. Baesalelaka masanga ya komɛlɛ maye mapɛ́sɛkɛ nzóto bokási mpé kɔ́lɔ́ngɔ́nú
Pipakan (Zingiber officinale, Bahasa Indunisia: jahe), adalah tanaman rimpang nang bujur-bujur populer gasan rarampah wan bahan ubat/tatamba. Rimpangnya babentuk jari nang gembong di ruas-ruas tangah. Rasa dominan padas disababakan senyawa keton bangaran zingeron.
Pipakan tamasuk suku Zingiberaceae (temu-temuan). Ngaran ilmiah pipakan dibarii ulih William Roxburgh tumatan kata Yunani zingiberi, tumatan basa Sansekerta, singaberi.
Pipakan (Zingiber officinale, Bahasa Indunisia: jahe), adalah tanaman rimpang nang bujur-bujur populer gasan rarampah wan bahan ubat/tatamba. Rimpangnya babentuk jari nang gembong di ruas-ruas tangah. Rasa dominan padas disababakan senyawa keton bangaran zingeron.
Pipakan tamasuk suku Zingiberaceae (temu-temuan). Ngaran ilmiah pipakan dibarii ulih William Roxburgh tumatan kata Yunani zingiberi, tumatan basa Sansekerta, singaberi.
Дармандин сенжефил, ГьакӀан сенжефил (лат. Zingiber officinale) — Сенжефил хьтинбурун хзандик квай Сенжефилрин сихилдик акатзавай гзафйисан хъчун набатат я. Халкьдин арада адаз гзаф вахтара гьакӀ сенжефил лугьузвайди я. Идалайни гъейри, сенжефил Дарманд сенжефилдин дувулрикай ийизвай специядиз ва маринаддизни лугьуда.
Сенжефилрин хайи макан Кьиблепатан Азия я. Алай вахтунда и набатат асул гьисабдалди Китай, Индия, Индонезия, Австралия, Ямайка, Барбадос ва РагъакӀидай патан Африкадин уьлквейра экъечӀзава. Юкьван виш йисара сенжефил Европадиз гъанай, адан дувулар дарман ва хуьрекдик кутадай специя хьиз кардик кутузвай. ГьакӀни, сенжефил чума азардин вилик пад кьадай кьилин дарман тирди гьисабзавай.
आदी, वैज्ञानिक वर्गीकरण अनुसार जिन्जीविरेसी (Zingiberaceae) परिवारसँ सम्बन्धित एक मुख्य गाछी छी । एकर प्रयोग साधारणतया तरकारी, मसला आ औषधिक रूपमे होइत अछि । एकर डाट रेशादार होइत अछि । जतेक कम रेशा होए आदी ओतेक बढिया मानल जाइत अछि । नेपालमे सल्यानक आदी भरि नेपालमे उत्कृष्ट मानल जाइत अछि ।
एकर अङ्ग्रेजी नाम Ginger पाली भाषाको सिन्गिभेर(Siṅgivera) सँ आएल विश्वास कएल जाइत अछि ।[२] पाली भाषाक सिन्गिभेरक अपभ्रंशसँ तामिल(inji ver இஞ்சி), फारसी(shingavirشنگویر )), फ्रेञ्च (gingembre) आ अङ्ग्रेजी (gingifere) होइत अखन वर्तमानमे ginger भेल अछि । आदीक सम्बन्ध सिधा सिधा दक्षिण एसियासँ अछि ।[३][४][५][६]
आदी, वैज्ञानिक वर्गीकरण अनुसार जिन्जीविरेसी (Zingiberaceae) परिवारसँ सम्बन्धित एक मुख्य गाछी छी । एकर प्रयोग साधारणतया तरकारी, मसला आ औषधिक रूपमे होइत अछि । एकर डाट रेशादार होइत अछि । जतेक कम रेशा होए आदी ओतेक बढिया मानल जाइत अछि । नेपालमे सल्यानक आदी भरि नेपालमे उत्कृष्ट मानल जाइत अछि ।
एकर अङ्ग्रेजी नाम Ginger पाली भाषाको सिन्गिभेर(Siṅgivera) सँ आएल विश्वास कएल जाइत अछि । पाली भाषाक सिन्गिभेरक अपभ्रंशसँ तामिल(inji ver இஞ்சி), फारसी(shingavirشنگویر )), फ्रेञ्च (gingembre) आ अङ्ग्रेजी (gingifere) होइत अखन वर्तमानमे ginger भेल अछि । आदीक सम्बन्ध सिधा सिधा दक्षिण एसियासँ अछि ।
आर्द्रकम्, शुण्ठी वा भारते वर्धमानः कश्चन कन्दविशेषः । शुण्ठी सस्यजन्यः आहारपदार्थः । एषा शुण्ठी आङ्ग्लभाषायां Ginger इति उच्यते। अस्याः शुण्ठ्याः सस्यशास्त्रीयं नाम अस्ति Coriandrum satirum इति । संस्कृते अशुष्कां शुण्ठीम् आर्द्रकम् इति वदन्ति, शुष्कां च शुण्ठी इति । अस्याः शुण्ठ्याः महौषधं, विश्वं, नागरं, विश्वभेषजं, शृङ्गवेरं, विश्वौषधं, कटुभद्रम् इत्यादीनि अन्यानि अपि नामानि सन्ति ।
चरकः स्वस्य चरकसंहितायाम् अर्द्रकं विश्वभेषजम् इति स्तौति । एषा शुण्ठी कटुरसयुक्ता, उष्णवीर्या च । एषा स्निग्धगुणयुक्ता अपि । अयं अत्युत्तमः पाचकः इति कारणेन शरीरे स्थितेन अजीर्णेन अहारेण जायमानान् अनेकान् रोगान् निवारयति । तेन सह स्वस्य तीक्ष्णमुणेन शरीरे स्रोतसाम् अवरोधमपि निवारयति । एताभ्यां द्वाभ्यां गुणाभ्यां आर्द्रकं सामान्यतः सर्वान् रोगान् उपशमयितुं शक्नोति । शुष्कम् आर्द्रकं शुण्ठिः इति कथ्यते ।
अस्य शुण्ठीकषायस्य निर्माणम् अपि अत्यन्तं सुलभम् । शुण्ठीं प्रक्षाल्य सम्यक् कुट्टनीयम् । अनन्तरं चषपकपरिमिते जले तत् संयोज्य सम्यक् क्वथनीयम् । जलम् अर्धचषकमितं यावत् भवेत् तावत् क्वथनीयम् । क्वथनावसरे यदि अपेक्ष्यते तर्हि तत्र मरीचचूर्णं, जीरिकाचूर्णं, हरिद्रां, गुडं च योजयितुं शक्यते । तदनन्तरं शोधनं करणीयम् । तथैव अथवा तस्मिन् शोधिते कषाये दुग्धं योजयित्वा तदा तदा किञ्चित् किञ्चित् पातुं शक्यते ।
अस्य शुण्ठीरसस्य निर्माणम् अपि अत्यन्तं सुलभम् । प्रथमम् शुण्ठीं प्रक्षाल्य त्वक् निष्कास्य लघु लघु खण्डाः करणीयाः । तदनन्तरं तेषु खण्डेषु शर्करां योजयित्वा सम्यक् पेषणं करणीयम् । तदनन्तरं तत्र जलं योजनीयम् । यदि लघु खण्डानां पेषणं न जातं तर्हि शोधनीयम् । अपेक्षितं चेत् तत्र एलायाः मरीचस्य च चूर्णम् अपि योजयितुं शक्यते । अत्र शुण्ठीखण्डानां प्रमाणम् अत्यन्तं न्यूनं भवेत् अन्यथा शाकरसः अत्यन्तं कटुः भवति । अन्यशाकानां रसस्य निर्माणे एवं नास्ति ।
आर्द्रके ८०% आर्द्रता, २.३% प्रोटीन्, २.४% (फैबर्) सूत्रम्, १२.३% कार्बोहैड्रेट्, खनिजांशाः –क्याल्सियं फास्परस्, अयः, अयोडिन् च, विटमिन् ऎ, बि,सि च भवन्ति । शुण्ठीतैले Zingiberene, Zingiberol च भवति
बुभुक्षायाः उत्पादने, वर्धने च अर्द्रकम् अग्रस्थानं भजते । तक्रेण सह निर्मितम् आद्रकस्य ताक्रम्, उपसेचनं वा खादिवम् आहारं जिर्णीकरोति । तेन शरीरे आमसंग्रहः न भवति । उदरवेदनायां, अजीर्णतायां च आर्द्रकरससेवनं हितकरम् । प्रतिदिनं भोजनात् पूर्वं लघुना अर्द्रकखण्डेन किञ्चित् लवणं योजयित्वा खाद्यते चेत् भुक्तः आहारः सम्यक् जीर्णः भवति ।
आमवातः ग्रन्थिवेदना इत्यादिषु आर्द्रकस्य कलकः किञ्चित् उष्णीकृत्य लेपनीयः । शीतत्वम् अवसादत्वं च इदं दूरीकरोति । शुण्ठेः (शुष्कम् आर्दकम् )चूर्णं तिलतैलेन मिश्रीकृत्य अभ्यङ्गः क्रियते चेदपि पूर्वम् उक्ताः दोषाः निवारिताः भवन्ति । शुण्ठेः चूर्णं शरीरे लेपयन्ति चेत् शोथः अपगच्छति । शीरपिते, शिलीपदे (elephentiasis) च अर्द्रकस्य प्रयोगः उत्तमं परिणामं जनयति
पीनसः कासः, श्वाससमस्या, हिक्कः इत्येतेषु अर्द्रकरसः प्रयोजनकारी भवति । अयं रसः कफहरः । कण्ठे सञ्चितं सर्वं कफं द्रवीकरोति । अयं रसः नराणाम् उत्तेजकः । समान्यज्वरेषु औषधस्य आर्द्रकरसेन सह सेवनस्य पद्धतिः अपि रूदौ अस्ति । विषमज्वरे शुण्ठेः चूर्णं हितकरम् ।
उर्द्रकम् उत्तमम् उत्तेजकम् इति कारणेन पुरुषस्य सन्तानशक्तिं वर्धयति । वाजीर्करणस्य औषधिषु आर्द्रकम् अपि अन्यतमम् । प्रसवोत्तर-दौर्बल्यनिवारणाय शुण्ठीपाकः सेवनीयः ।
रोगस्य तीव्रतायाः कारणेन यूदा हस्तपादं शीतलं भवति तदा आर्दकरसेन लशुनरसं समप्रमाणेन मिश्रीकृत्य हस्तपादस्य लेपयित्वा सम्यक् मर्दनीयम् । तदा उष्णता उत्पद्यते, दौर्बल्यमपि न्यूनं भवति । नेग्गिलमुळ्ळु – कषायेन सह आर्दकरसं मिश्रीकृत्य प्रतिदिनं प्रातः पिबन्ति चेत् आमवातः कटिवेदना च अपगच्छति इति वृन्दमाधरग्रन्थे उक्तमस्ति कुष्ठरोगे, रक्तहीनतायां, मूत्रकृच्छ्रे, रक्तपित्ते, व्रणे, ज्वरे, दाहे च सति ग्रीष्मऋतौ, शरदृतौ च आद्रकस्य सेवनं न हितकरम् इति भावप्रकाशे उक्तम् ।
कुष्ठरोगे, रक्तहीनतायां, मूत्रकृच्छ्रे, रक्तपित्ते, व्रणे, ज्वरे, दाहे च सति ग्रीष्मऋतौ, शरदृतौ च आद्रकस्य सेवनं न हितकरम् इति भावप्रकाशे उक्तम् ।
ಶುಂಠಿ ಆಹಾರೊಡು ಬಳಕೆ ಮಲ್ಪುನ ಒಂಜಿ ಬಗೆ. ಉಂದೆನ್ ಮರ್ದ್ಗ್ ಬಳಕೆ ಮಲ್ಪುವೆರ್. ಶುಂಠಿ ದೈತ ಅಡಿತ ಭಾಗೊನು ಉಪಯೋಗ ಮಲ್ಪುವೆರ್. ಶುಂಠಿ ಕೃಷಿಗ್ ಸುದೀರ್ಘ ಇತಿಹಾಸ ಉಂಡು. ಬಾರತ ದೇಶೋಡ್ ಉಂದೆತ ಕೃಷಿ ವ್ಯಾಪಕವಾದ್ ಉಂಡು. ಶುಂಠಿದ ತೀಕ್ಷ್ಣ ಘಾಟ್ ಬೊಕ್ಕ ರುಚಿ ಅಯಿಟ್ ಇಪ್ಪುನ 'ಜಿಂಜೆರೋಲ್', 'ಶೊಗಾಲ್' ಬೊಕ್ಕ 'ಜಿಂಜೆರೋನ್' ಪನ್ಪಿನ ಸಸ್ಯತೈಲದ ಮಿಶ್ರಣರ್ದ್ ಉಂಡಾಪುಂಡು. ೩-೪ ಅಡಿ ಎತ್ತರ ಇಪ್ಪುನ ಶುಂಠಿ ದೈ ನೇರವಾದ್ ಇಪ್ಪುಂಡು. ಪಜಿ ಶುಂಠಿನ್ ಅಡಿಗೆಡ್ ಸಂಬಾರ ಬಗೆ ಆದ್ ವ್ಯಾಪಕವಾದ್ ಗಳಸುವೆರ್.[೧]
ಶುಂಠಿದ (Ginger) ಸಸ್ಯ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಪುದರ್ ಜಿಂಜಿಬರ್ ಆಫಿಶಿನಾಲೆ (Zingiber officinale).
ಜಗತ್ಡ್ ೩೦% ಶುಂಠಿ ಉತ್ಪಾದನೆನ್ ಮಲ್ಪುನ ಭಾರತ ಸುರುತ ಜಾಗೆಡ್ ಉಂಡು. ಆಫ್ರಿಕಾ ಬೊಕ್ಕ ಕೆರಿಬ್ಬಿಯನ್ ದೇಶಡ್ಲ ಶುಂಠಿ ಉತ್ಪಾದನೆ ವ್ಯಾಪಕವಾದ್ ಮಲ್ಪುವೆರ್.[೨]
ಶುಂಠಿ ಶುಂಠಿ ಆಹಾರೊಡು ಬಳಕೆ ಮಲ್ಪುನ ಒಂಜಿ ಬಗೆ. ಉಂದೆನ್ ಮರ್ದ್ಗ್ ಬಳಕೆ ಮಲ್ಪುವೆರ್. ಶುಂಠಿ ದೈತ ಅಡಿತ ಭಾಗೊನು ಉಪಯೋಗ ಮಲ್ಪುವೆರ್. ಶುಂಠಿ ಕೃಷಿಗ್ ಸುದೀರ್ಘ ಇತಿಹಾಸ ಉಂಡು. ಬಾರತ ದೇಶೋಡ್ ಉಂದೆತ ಕೃಷಿ ವ್ಯಾಪಕವಾದ್ ಉಂಡು. ಶುಂಠಿದ ತೀಕ್ಷ್ಣ ಘಾಟ್ ಬೊಕ್ಕ ರುಚಿ ಅಯಿಟ್ ಇಪ್ಪುನ 'ಜಿಂಜೆರೋಲ್', 'ಶೊಗಾಲ್' ಬೊಕ್ಕ 'ಜಿಂಜೆರೋನ್' ಪನ್ಪಿನ ಸಸ್ಯತೈಲದ ಮಿಶ್ರಣರ್ದ್ ಉಂಡಾಪುಂಡು. ೩-೪ ಅಡಿ ಎತ್ತರ ಇಪ್ಪುನ ಶುಂಠಿ ದೈ ನೇರವಾದ್ ಇಪ್ಪುಂಡು. ಪಜಿ ಶುಂಠಿನ್ ಅಡಿಗೆಡ್ ಸಂಬಾರ ಬಗೆ ಆದ್ ವ್ಯಾಪಕವಾದ್ ಗಳಸುವೆರ್.
Ginger (Zingiber officinale) is a flowering plant whose rhizome, ginger root or ginger, is widely used as a spice and a folk medicine.[2] It is a herbaceous perennial which grows annual pseudostems (false stems made of the rolled bases of leaves) about one meter tall bearing narrow leaf blades. The inflorescences bear flowers having pale yellow petals with purple edges, and arise directly from the rhizome on separate shoots.[3]
Ginger is in the family Zingiberaceae, which also includes turmeric (Curcuma longa),[4] cardamom (Elettaria cardamomum), and galangal. Ginger originated in Maritime Southeast Asia and was likely domesticated first by the Austronesian peoples. It was transported with them throughout the Indo-Pacific during the Austronesian expansion (c. 5,000 BP), reaching as far as Hawaii. Ginger is one of the first spices to have been exported from Asia, arriving in Europe with the spice trade, and was used by ancient Greeks and Romans.[5] The distantly related dicots in the genus Asarum are commonly called wild ginger because of their similar taste.
Although used in traditional medicine and as a dietary supplement, there is no good evidence that consuming ginger or its extracts has any effect on human health or as a treatment for diseases.[2][6] In 2019, world production of ginger was 4.1 million tonnes, led by India with 44% of the world total.
The English origin of the word "ginger" is from the mid-14th century, from Old English gingifer, which derives in turn from the Medieval Latin gingiber, gingiber from the Greek ζιγγίβερις zingiberis[7] from the Prakrit (Middle Indic) singabera, and singabera from the Sanskrit srngaveram. The Sanskrit word is thought to come from an ancient Dravidian word that also produced the Tamil[8] and Malayalam term inchi-ver (from inchi, "root");[9][10] an alternative explanation is that the Sanskrit word comes from srngam, meaning "horn", and vera, meaning "body" (describing the shape of its root), but that may be folk etymology.[10] The word probably was readopted in Middle English from the Old French gingibre (modern French gingembre).[9]
Ginger originated from Maritime Southeast Asia. It is a true cultigen and does not exist in its wild state.[11][12] The most ancient evidence of its domestication is among the Austronesian peoples where it was among several species of ginger cultivated and exploited since ancient times. They cultivated other gingers including turmeric (Curcuma longa), white turmeric (Curcuma zedoaria), and bitter ginger (Zingiber zerumbet). The rhizomes and the leaves were used to flavour food or eaten directly. The leaves were also used to weave mats. Aside from these uses, ginger had religious significance among Austronesians, being used in rituals for healing and for asking protection from spirits. It was also used in the blessing of Austronesian ships.[13][14][15][16][17][18]
Ginger was carried with them in their voyages as canoe plants during the Austronesian expansion, starting from around 5,000 BP. They introduced it to the Pacific Islands in prehistory, long before any contact with other civilizations. Reflexes of the Proto-Malayo-Polynesian word *laqia are still found in Austronesian languages all the way to Hawaii.[15] They also presumably introduced it to India along with other Southeast Asian food plants and Austronesian sailing technologies, during early contact by Austronesian sailors with the Dravidian-speaking peoples of Sri Lanka and South India at around 3,500 BP.[13][17][19] It was also carried by Austronesian voyagers into Madagascar and the Comoros in the 1st millennium CE.[20]
From India, it was carried by traders into the Middle East and the Mediterranean by around the 1st century CE. It was primarily grown in southern India and the Greater Sunda Islands during the spice trade, along with peppers, cloves, and numerous other spices.[12][21]
The first written record of ginger comes from the Analects of Confucius, written in China during the Warring States period (475–221 BC).[22] In it, Confucius was said to eat ginger with every meal.[22] In 406 AD, the monk Faxian wrote that ginger was grown in pots and carried on Chinese ships to prevent scurvy.[22] During the Song Dynasty (960–1279), ginger was being imported into China from southern countries.[22]
Ginger was introduced to the Mediterranean by the Arabs, and described by writers like Dioscorides (40–90 AD) and Pliny the Elder (24–79 AD).[22] In 150 AD, Ptolemy noted that ginger was produced in Ceylon (Sri Lanka).[22] Raw and preserved ginger was imported into Europe during the Middle Ages where it was described in the official pharmacopeias of several countries.[6] In 14th century England, a pound of ginger cost as much as a sheep.[22]
Ginger produces clusters of white and pink flower buds that bloom into yellow flowers. Because of its aesthetic appeal and the adaptation of the plant to warm climates, it is often used as landscaping around subtropical homes. It is a perennial reed-like plant with annual leafy stems, about a meter (3 to 4 feet) tall. Traditionally, the rhizome is gathered when the stalk withers; it is immediately scalded, or washed and scraped, to kill it and prevent sprouting. The fragrant perisperm of the Zingiberaceae is used as sweetmeats by Bantu, and also as a condiment and sialagogue.[23]
In 2020, global production of ginger was 4.3 million tonnes, led by India with 43% of the world total. Nigeria, China, and Nepal also had substantial production.[24]
Though it is grown in many areas across the globe, ginger is "among the earliest recorded spices to be cultivated and exported from southwest India".[25] India holds the seventh position in ginger export worldwide, however is the "largest producer of ginger in the world".[26] Regions in southwest and Northeast India are most suitable for ginger production due to their warm and humid climate, average rainfall and land space.[27]
Ginger has the ability to grow in a wide variety of land types and areas, however is best produced when grown in a warm, humid environment, at an elevation between 300 and 900 m (1,000 and 3,000 ft), and in well-drained soils at least 30 cm deep.[28] A period of low rainfall prior to growing and well-distributed rainfall during growing are also essential for the ginger to thrive well in the soil.[29]
Ginger produced in India is most often farmed through homestead farming.[30] Since most ginger crops are produced on homestead farms, the farm employees are mostly family members or other local members of the community. Gendered roles within ginger farming are distributed quite evenly and fairly.[31] From land preparation to seed storage, all works of ginger cultivation in India are generally done by both female and male farmers.[31] Male farmers are widely known as the ones who purchase seeds, do the ploughing, and mulching, while female farmers usually do weeding and both genders share the work of hoeing, digging, planting, manure application, and harvesting.[32] This being said, since these farms are family run the distribution of work is more dependent on the family situation rather than gender. For example, if there are more men in the family then there would be more men working on the farm, but if there are an equal number of men and women, or less men than woman then there would be more women seen working on the farm.[31] Who does the selling of the ginger varies throughout different cities and states in India. In Meghalaya, Mizoram, and Nagaland (all in the Northeast of India) woman are important benefactors in the sale of ginger, but in Sikkim which is also in the Northeast region, men play a larger role than women do in the sale of ginger.[31]
The size of the seed ginger, called rhizome, is essential to the production of ginger. The larger the rhizome piece, the faster ginger will be produced and therefore the faster it will be sold onto the market.[33] Prior to planting the seed rhizomes, farmers are required to treat the seeds to prevent pests, and rhizome rot and other seed-borne diseases.[33] There are various ways farmers do seed treatment in India. These include dipping the seeds in cow dung emulsion, smoking the seeds before storage, or hot water treatment.[33]
Once the seeds are properly treated, the farmland in which they are to be planted must be thoroughly dug or ploughed by the farmer to break up the soil.[33] After the soil is sufficiently ploughed (at least 3-5 times), water channels are made 60–80 feet (18–24 m) apart to irrigate the crop.[33]
The next step is planting the rhizome seed. In India, planting the irrigated ginger crop is usually done in the months between March and June as those months account for the beginning of the monsoon, or rainy season.[33] Once the planting stage is done, farmers go on to mulch the crop to conserve moisture and check weed growth, as well as check surface run-off to conserve soil.[34] Mulching is done by applying mulch (green leaves for example) to the plant beds directly after planting and again 45 and 90 days into growth.[33] After mulching comes hilling, which is the stirring and breaking up of soil to check weed growth, break the firmness of the soil from rain, and conserve soil moisture.[33] Farmers must ensure that their ginger crops are receiving supplemental irrigation if rainfall is low in their region. In India, farmers must irrigate their ginger crops every two weeks at the least between September and November (when the monsoon is over) to ensure maximum yield and high quality product.[33]
The final farming stage for ginger is the harvesting stage and for items such as vegetable, soda, and candy, harvesting should be done between four and five months of planting, whereas when the rhizome is planted for products such as dried ginger or ginger oil, harvesting must be done eight to ten months after planting.[33]
Dry ginger, one of the most popular forms of ginger commercially exported, must undergo drying and preparation to reach the goal product.[35] Ginger rhizomes that are to be converted into dry ginger must be harvested at full maturity (8–10 months), then they must be soaked overnight and rubbed well for cleaning.[35] After being removed from water the outer skin is very delicately scraped off with a bamboo splinter or wooden knife and this process must be done by hand as it is too delicate a process to be done by machinery.[35] After being traded internationally, dried ginger is ground in the consuming centres to which they arrive.[36] Fresh ginger, another very popular form of exported ginger is not required to undergo further processing after being harvested, and can be harvested much sooner than dry ginger.[36]
Ginger is sent through various stages to be transported to its final destination either domestically or internationally, and the journey begins when farmers sell a portion of their produce to village traders who collect produce right at the farm gate.[36] Once the produce is collected, it is transported to the closest assembly market where it is then taken to main regional or district level marketing centres.[36] Farmers with a large yield of produce will directly take their produce to the local or regional markets. Once the produce has "reached [the] regional level markets, they are cleaned, graded, and packed in sacks of about 60 kg".[36] They are then moved to terminal markets such as in New Delhi, Kochi, and Bombay.[36]
States from which ginger is exported follow the marketing channels of vegetable marketing in India, and the steps are similar to those when transported domestically. However, instead of reaching a terminal market after the regional forwarding centres, the produce will reach an export market and be sent off by vehicle, plane or boat to reach its final international destination where it will arrive to a local retail market and finally reach the consumer once purchased.[36]
Dry ginger is most popularly traded between Asian countries through a unique distribution system involving a network of small retail outlets.[36] Fresh and preserved ginger are often sold directly to supermarket chains, and in some countries fresh ginger is seen exclusively in small shops unique to certain ethnic communities.[36] India frequently exports its ginger and other vegetable produce to nearby Pakistan and Bangladesh, as well as "Saudi Arabia, the United Arab Emirates, Morocco, the United States, Yemen Republic, the United Kingdom, and Netherlands".[36]
Though India is the largest ginger producer in the world, it fails to play the role of a large exporter and only accounts for about 1.17% of total ginger exports.[36] Ginger farming in India is a costly and risky business, as farmers do not gain much money from exports and "more than 65% of the total cost incurred is toward labor and seed material purchase".[36] The farm owner may benefit given that there is no losses in production or price decreases, which is not easily avoidable.[36] Production of dry ginger proves to have a higher benefit-cost ratio, as well as ginger cultivated in intercropping systems rather than as a pure crop.[36]
Ginger is a common spice used worldwide, whether for meals or as a folk medicine.[37] Ginger can be used for a variety of food items such as vegetables, candy, soda, pickles, and alcoholic beverages.[33]
Ginger is a fragrant kitchen spice.[5] Young ginger rhizomes are juicy and fleshy with a mild taste. They are often pickled in vinegar or sherry as a snack or cooked as an ingredient in many dishes. They can be steeped in boiling water to make ginger herb tea, to which honey may be added. Ginger can be made into candy or ginger wine.
Mature ginger rhizomes are fibrous and nearly dry. The juice from ginger roots is often used as a seasoning in Indian recipes and is a common ingredient of Chinese, Korean, Japanese, Vietnamese, and many South Asian cuisines for flavoring dishes such as seafood, meat, and vegetarian dishes.
In Indian cuisine, ginger is a key ingredient, especially in thicker gravies, as well as in many other dishes, both vegetarian and meat-based. Ginger has a role in traditional Ayurvedic medicine. It is an ingredient in traditional Indian drinks, both cold and hot, including spiced masala chai. Fresh ginger is one of the main spices used for making pulse and lentil curries and other vegetable preparations. Fresh ginger together with peeled garlic cloves is crushed or ground to form ginger garlic masala. Fresh, as well as dried, ginger is used to spice tea and coffee, especially in winter. In south India, "sambharam" is a summer yogurt drink made with ginger as a key ingredient, along with green chillies, salt and curry leaves. Ginger powder is used in food preparations intended primarily for pregnant or nursing women, the most popular one being katlu, which is a mixture of gum resin, ghee, nuts, and sugar. Ginger is also consumed in candied and pickled form. In Japan, ginger is pickled to make beni shōga and gari or grated and used raw on tofu or noodles. It is made into a candy called shoga no sato zuke. In the traditional Korean kimchi, ginger is either finely minced or just juiced to avoid the fibrous texture and added to the ingredients of the spicy paste just before the fermenting process.
In Burma, ginger is called gyin. It is widely used in cooking and as a main ingredient in traditional medicines. It is consumed as a salad dish called gyin-thot, which consists of shredded ginger preserved in oil, with a variety of nuts and seeds. In Thailand' where it is called ขิง khing, it is used to make a ginger garlic paste in cooking. In Indonesia, a beverage called wedang jahe is made from ginger and palm sugar. Indonesians also use ground ginger root, called jahe, as a common ingredient in local recipes. In Malaysia, ginger is called halia and used in many kinds of dishes, especially soups. Called luya in the Philippines, ginger is a common ingredient in local dishes and is brewed as a tea called salabat.[38][39] In Vietnam, the fresh leaves, finely chopped, can be added to shrimp-and-yam soup (canh khoai mỡ) as a top garnish and spice to add a much subtler flavor of ginger than the chopped root. In China, sliced or whole ginger root is often paired with savory dishes such as fish, and chopped ginger root is commonly paired with meat, when it is cooked. Candied ginger is sometimes a component of Chinese candy boxes, and a herbal tea can be prepared from ginger. Raw ginger juice can be used to set milk and make a dessert, ginger milk curd.
In the Caribbean, ginger is a popular spice for cooking and for making drinks such as sorrel, a drink made during the Christmas season. Jamaicans make ginger beer both as a carbonated beverage and also fresh in their homes. Ginger tea is often made from fresh ginger, as well as the famous regional specialty Jamaican ginger cake. On the island of Corfu, Greece, a traditional drink called τσιτσιμπύρα (tsitsibira), a type of ginger beer, is made. The people of Corfu and the rest of the Ionian islands adopted the drink from the British, during the period of the United States of the Ionian Islands.
In Western cuisine, ginger is traditionally used mainly in sweet foods such as ginger ale, gingerbread, ginger snaps, parkin, and speculaas. A ginger-flavored liqueur called Canton is produced in Jarnac, France. Ginger wine is a ginger-flavoured wine produced in the United Kingdom, traditionally sold in a green glass bottle. Ginger is also used as a spice added to hot coffee and tea.
Fresh ginger can be substituted for ground ginger at a ratio of six to one, although the flavours of fresh and dried ginger are somewhat different. Powdered dry ginger root is typically used as a flavouring for recipes such as gingerbread, cookies, crackers and cakes, ginger ale, and ginger beer. Candied or crystallized ginger, known in the UK as "stem ginger", is the root cooked in sugar until soft, and is a type of confectionery. Fresh ginger may be peeled before eating. For longer-term storage, the ginger can be placed in a plastic bag and refrigerated or frozen.
Ginger is used in Iranian cuisine. Ginger bread is a kind of cookie traditionally prepared in the city of Gorgan on the holiday of Nowruz (New Year's Day).[40]
Other members of the family Zingiberaceae are used in similar ways. They include the myoga (Zingiber mioga), the several types of galangal, the fingerroot (Boesenbergia rotunda), and the bitter ginger (Zingiber zerumbet).
A dicotyledonous native species of eastern North America, Asarum canadense, is also known as "wild ginger", and its root has similar aromatic properties, but it is not related to true ginger. The plant contains aristolochic acid, a carcinogenic compound.[41] The United States Food and Drug Administration warns that consumption of aristolochic acid-containing products is associated with "permanent kidney damage, sometimes resulting in kidney failure that has required kidney dialysis or kidney transplantation. In addition, some patients have developed certain types of cancers, most often occurring in the urinary tract."[41]
Raw ginger is 79% water, 18% carbohydrates, 2% protein, and 1% fat (table). In 100 grams (a standard amount used to compare with other foods), raw ginger supplies 333 kilojoules (80 kilocalories) of food energy and contains moderate amounts of vitamin B6 (12% of the Daily Value, DV) and the dietary minerals, magnesium (12% DV) and manganese (11% DV), but otherwise is low in micronutrient content (table).
When used as a spice powder in a common serving amount of one US tablespoon (5 grams), ground dried ginger (9% water) provides negligible content of essential nutrients, with the exception of manganese (70% DV).[42]
If consumed in reasonable quantities, ginger has few negative side effects, although large amounts may cause adverse events, such as gastrointestinal discomfort, and undesirable interactions with prescription drugs.[6][43] It is on the FDA's "generally recognized as safe" list,[44] though it does interact with some medications, including the anticoagulant drug warfarin[45] and the cardiovascular drug nifedipine.[2]
The characteristic fragrance and flavor of ginger result from volatile oils that compose 1–3% of the weight of fresh ginger, primarily consisting of sesquiterpenes, such as beta-bisabolene and zingiberene, zingerone, shogaols, and gingerols with [6]-gingerol (1-[4'-hydroxy-3'-methoxyphenyl]-5-hydroxy-3-decanone) as the major pungent compound.[6][46] Some 400 chemical compounds exist in raw ginger.[6]
Zingerone is produced from gingerols during drying, having lower pungency and a spicy-sweet aroma.[46] Shogaols are more pungent formed from gingerols during heating, storage or via acidity.[6][46] Numerous monoterpenes, amino acids, dietary fiber, protein, phytosterols, vitamins, and dietary minerals are other constituents.[6] Fresh ginger also contains an enzyme zingibain which is a cysteine protease and has similar properties to rennet.[47]
Evidence that ginger helps alleviate nausea and vomiting resulting from chemotherapy or pregnancy is inconsistent.[2][6][48][49][50]
There is no clear evidence that taking ginger to treat nausea during pregnancy is safe.[6][48][51] Ginger is not effective for treating dysmenorrhea.[52] There is some evidence for it having an anti-inflammatory effect, and improving digestive function, but insufficient evidence for it affecting pain in osteoarthritis.[53] The evidence that ginger retards blood clotting is mixed.[54]
A 2018 review found evidence that ginger could decrease body weight in obese subjects and increase HDL-cholesterol.[55]
Although generally recognized as safe, ginger can cause heartburn and other side effects, particularly if taken in powdered form.[2] It may adversely affect individuals with gallstones, and may interfere with the effects of anticoagulants, such as warfarin or aspirin, and other prescription drugs.[2][6]
Ginger plant with flower
Ginger flower about to bloom
Ginger flower stamen
Ginger crop, Myanmar
Chopped ginger
Gari, a type of pickled ginger
German ginger-flavored wine (grape-based) with stem ginger decoration
Ginger (Zingiber officinale) is a flowering plant whose rhizome, ginger root or ginger, is widely used as a spice and a folk medicine. It is a herbaceous perennial which grows annual pseudostems (false stems made of the rolled bases of leaves) about one meter tall bearing narrow leaf blades. The inflorescences bear flowers having pale yellow petals with purple edges, and arise directly from the rhizome on separate shoots.
Ginger is in the family Zingiberaceae, which also includes turmeric (Curcuma longa), cardamom (Elettaria cardamomum), and galangal. Ginger originated in Maritime Southeast Asia and was likely domesticated first by the Austronesian peoples. It was transported with them throughout the Indo-Pacific during the Austronesian expansion (c. 5,000 BP), reaching as far as Hawaii. Ginger is one of the first spices to have been exported from Asia, arriving in Europe with the spice trade, and was used by ancient Greeks and Romans. The distantly related dicots in the genus Asarum are commonly called wild ginger because of their similar taste.
Although used in traditional medicine and as a dietary supplement, there is no good evidence that consuming ginger or its extracts has any effect on human health or as a treatment for diseases. In 2019, world production of ginger was 4.1 million tonnes, led by India with 44% of the world total.
La zingibro (latine: zingiber officinale), familio de la zingibracoj havas sian originon en Azio. Nuntempe ĝi ankaŭ estas kultivata en pluraj tropikaj regionoj de Afriko kaj Ameriko.
En la kuirarto uzatas la rizomo de la planto. Oni povas aĉeti la freŝan kaj la sekigitan rizomon (ĉi lastan ankaŭ en muelita stato) kaj pecojn de kandita zingibro. La spico fajnigas marmeladojn, legomojn, saŭcojn, bombonojn, bakaĵojn, likvorojn kaj eĉ specialan bieron: la tiel nomatan Ginger Ale. Ĝi estas ŝatata aldonaĵo en kareo.
El jengibre o kion (como se le conoce en Perú, derivado del cantonés 薑 goeng1)[1] (Zingiber officinale) es una planta de la familia de las zingiberáceas, cuyo tallo subterráneo es un rizoma horizontal muy apreciado por su aroma y sabor picante. La planta llega a tener 90 cm de altura, con largas hojas de 20 cm. El jengibre se originó en los bosques lluviosos tropicales del subcontinente indio al sur de Asia, donde las plantas de jengibre muestran una variación genética considerable. Como una de las primeras especias exportadas de Oriente, el jengibre llegó a Europa durante el comercio de especias y fue usado por los antiguos griegos y romanos.
El origen de la palabra castellana jengibre procede del latín medieval zingĭber, -ibĕris; este, del griego ζιγγίβερις (zingíberis); y este, del prácrito singavera. Singavera, a su vez, procede del sánscrito srngaveram, en donde srngam significa 'cuerno' y vera 'cuerpo', debido a la forma de su raíz.[2][3]
Son hierbas que alcanzan un tamaño de hasta 2 m de alto. Hojas lineares, de 5-25 cm de largo y 1-3 cm de ancho, ápice agudo, base cuneada, glabras; lígula 1-10 mm de largo; pecíolo ausente. La inflorescencia es un racimo basal. El fruto es una cápsula subglobosa a elipsoide; con semillas lustrosas negras, arilo blanco, lacerado.
El jengibre probablemente se originó como flora terrestre de bosques tropicales de tierras bajas en regiones del subcontinente indio al sur de Asia,[5] donde su cultivo se mantiene entre los productores más grandes del mundo, incluyendo India, China y otros países del sur de Asia. Numerosos parientes silvestres todavía se encuentran en estas regiones,[6] así como en regiones tropicales o subtropicales del mundo, como Hawái, Japón y Australia.[7]
Los rizomas se utilizan en la mayor parte de las cocinas del mundo a través de la cocina asiática. Los rizomas tiernos son jugosos y carnosos, con un fuerte sabor. Se suelen conservar en vinagre como aperitivo o simplemente se añaden como ingrediente de muchos platos. Las raíces maduras son fibrosas y secas. El jugo de los rizomas viejos es extremadamente picante y a menudo se utiliza como especia en la cocina china para disimular otros aromas y sabores más fuertes, como los mariscos y la carne de cordero.
En la cocina occidental, el jengibre, seco o en polvo, se restringe tradicionalmente a alimentos dulces; se utiliza para elaborar caramelos, pan de jengibre, para saborizar galletas (como los populares hombres de jengibre) y como saborizante principal de la gaseosa de jengibre o ginger ale, bebida dulce y carbonatada.
Por otro lado, tanto en la cocina asiática como en la occidental se suelen utilizar los rizomas para preparar té y otras bebidas calientes.[8]
El rizoma de la planta, en su estado natural, se compone de un 79% de agua, un 18% de carbohidrato y en menor cantidad proteína (2%) y grasa (1%). Una porción de 100 gramos de jengibre contiene aproximadamente 334 calorías, vitamina C (5 mg), vitamina B9 (11 mcg), magnesio (43 mg) y potasio (415 mg). Otras vitaminas y minerales presentes en el jengibre fresco son la vitamina E, vitaminas B1, B2, B3, B5 y B6, calcio, hierro, manganeso, zinc, fósforo y sodio. [9]
Galeno lo utilizaba como medicamento para corregir los tumores, defectos del cuerpo y en tratamientos de parálisis causados por exceso de flema. Avicena, reconocido médico musulmán, lo recomendaba como afrodisíaco, altamente beneficioso en el tratamiento de la "debilidad sexual".[10] En investigaciones médicas se ha comprobado que la raíz de jengibre es un efectivo tratamiento contra las náuseas causadas por los mareos en medios de transporte, así como las padecidas por las mujeres embarazadas.[11][12][13][14] No obstante, una revisión de la Colaboración Cochrane de 2010 concluye que las pruebas sobre la efectividad en la reducción de las náuseas durante el embarazo son inconsistentes y relativamente débiles.[15] No se le conoce efecto teratogénico.[16]
El sabor picante de jengibre se debe a compuestos no volátiles de derivados defenilpropanoide, particularmente gingeroles y shogaoles , que se forman a partir gingeroles cuando el jengibre es secado o cocido. Zingerona también se produce a partir gingeroles durante este proceso; este compuesto es menos picante y tiene un aroma dulce y picante.[31]
El jengibre tiene una acción sialogoga, estimulando la producción de saliva, lo que facilita la deglución.[32]
Los brotes de la especia Zingiber mioga (Roscoe) se consumen en la cocina japonesa.
Otra de las especias de la Zingiberáceas, la alpinia galanga, se utiliza de forma similar al jengibre en la cocina tailandesa.
La especie oriunda del este de Estados Unidos, Asarum canadense, de la familia de las Aristolochiaceae, conocida como jengibre silvestre, aunque no está emparentada con el verdadero jengibre, tiene propiedades aromáticas parecidas; sin embargo, no se debe utilizar como sustituto del jengibre, ya que contiene ácido aristolóquico (también llamado aristoloquina), un agente que puede generar cáncer.[33]
Zingiber officinale fue descrita por William Roscoe y publicado en Transactions of the Linnean Society of London 8: 348. 1807.[34]
Su nombre proviene del indoeuropeo: en sánscrito se decía singavera, que significa «cuerpo de cuerno» (śṛṅga: «cuerno» y vera: «cuerpo, berenjena, azafrán, boca»).[35]
Datos: Q35625
Multimedia:
Especies: Zingiber officinale
El jengibre o kion (como se le conoce en Perú, derivado del cantonés 薑 goeng1) (Zingiber officinale) es una planta de la familia de las zingiberáceas, cuyo tallo subterráneo es un rizoma horizontal muy apreciado por su aroma y sabor picante. La planta llega a tener 90 cm de altura, con largas hojas de 20 cm. El jengibre se originó en los bosques lluviosos tropicales del subcontinente indio al sur de Asia, donde las plantas de jengibre muestran una variación genética considerable. Como una de las primeras especias exportadas de Oriente, el jengibre llegó a Europa durante el comercio de especias y fue usado por los antiguos griegos y romanos.
Harilik ingver (Zingiber officinale) on ingveriliste sugukonda ingveri perekonda kuuluv mitmeaastane rohttaim.
Hariliku ingveri looduslikuks levilaks on Lõuna-Aasia. Harilikku ingverit kasvatatakse Hiinas, Indias, Indoneesias, Sri Lankal, Austraalias, Lääne-Aafrikas ja Jamaica Barbadosel põhiliselt vürtsi- ja ravimtaimena.
Harilik ingver on kuni 2,5 m kõrgune püsik. Risoom on harunenud ning sellest kasvavad välja vahelduvalt asetsevate lehtedega võrsed ja ka lehtedeta õisikuvarred. Kollakaspunased õied asetsevad tihedas õisikus. Lõhnavat (sisaldab eeterlikku õli) ja kibeda maitsega vaigust risoomi müüakse koorimata või kooritult ning tarvitatakse värskelt või kuivatatult.
Harilik ingver on hinnatud ravimtaim. Ta soodustab seedimist, tõrjub sooleparasiite, tugevdab südant ja immuunsüsteemi, kaitseb külmetushaiguste eest.[1] Samuti on taimel iiveldus- ja põletikuvastane toime. [1]
Harilik ingver (Zingiber officinale) on ingveriliste sugukonda ingveri perekonda kuuluv mitmeaastane rohttaim.
Hariliku ingveri looduslikuks levilaks on Lõuna-Aasia. Harilikku ingverit kasvatatakse Hiinas, Indias, Indoneesias, Sri Lankal, Austraalias, Lääne-Aafrikas ja Jamaica Barbadosel põhiliselt vürtsi- ja ravimtaimena.
Harilik ingver on kuni 2,5 m kõrgune püsik. Risoom on harunenud ning sellest kasvavad välja vahelduvalt asetsevate lehtedega võrsed ja ka lehtedeta õisikuvarred. Kollakaspunased õied asetsevad tihedas õisikus. Lõhnavat (sisaldab eeterlikku õli) ja kibeda maitsega vaigust risoomi müüakse koorimata või kooritult ning tarvitatakse värskelt või kuivatatult.
Harilik ingver on hinnatud ravimtaim. Ta soodustab seedimist, tõrjub sooleparasiite, tugevdab südant ja immuunsüsteemi, kaitseb külmetushaiguste eest. Samuti on taimel iiveldus- ja põletikuvastane toime.
Jengibrea (Zingiber officinale) espezia bat da, tropikoko landare iraunkor baten errizoma edo lurrazpiko zurtoina da.
Indian jatorria izanda ezaguna zen jada erromatarrentzat, lurrezko ontzi txikitan ekar arazten zutelarik.
Behin lurretik atera ondoren garbitu eta eguzkitan lehortzen uzten da bere pisuaren hiru laurdenak galtzeraino. Honela, bere zapore min bereziagatik guztiz gutiziatua den espezia bikainean bihurtzen da.
Hitza euskarara gaztelerako jengibre eta frantsesezko gingembre hitzetatik etorri da. Hauek Erdi Aroko latinezko gingiber, zingeber hitzetatik, latineko zingiberi hitzetik eratorria. Latinera Antzinako Grezieratik etorri zen, ζιγγίβερις (zingíberis). Grezierara Indiako hizkuntzetatik etorri zen: palieraz: siṅgivēra, sanskritoz: शृङ्गवेर, śṛṅgavera. Honaino iritsita bi teoria ezberdin daude. Sanskritoz शृङ्गं hitzak adar esan nahi du, biana baliteke hau interpretazio folk bat izatea. Beste teoriak dio tamileratik datorrela, eta jengibre sustraia esateko erabiltzen zen modua izatea: tamileraz: இஞ்சி, inci eta வேர்.
Curry edo bestelako espezien nahasketetan oso erabilia da eta bere lekua du entsaladetarako saltsetan eta gozogintzan. Garai batean ardo eta garagardoari ere botatzen zitzaion.
Jengibrea (Zingiber officinale) espezia bat da, tropikoko landare iraunkor baten errizoma edo lurrazpiko zurtoina da.
Indian jatorria izanda ezaguna zen jada erromatarrentzat, lurrezko ontzi txikitan ekar arazten zutelarik.
Behin lurretik atera ondoren garbitu eta eguzkitan lehortzen uzten da bere pisuaren hiru laurdenak galtzeraino. Honela, bere zapore min bereziagatik guztiz gutiziatua den espezia bikainean bihurtzen da.
Inkivääri eli mausteinkivääri (Zingiber officinale) on yksisirkkainen ruohovartinen kasvi, joka on kotoisin Aasiasta. Sitä on viljelty jo muinaisista ajoista lähtien ja nykyään sitä käytetään lähinnä mausteeksi. Kasvi kuuluu inkiväärikasvien heimoon, johon kuuluu myös muita tunnettuja maustekasveja kuten kardemumma ja maustekurkuma.
Nimi inkivääri on tullut suomeen joko varhaisuusruotsin sanasta ingefähr tai muinaisruotsin muodosta ingefär(a). Ruotsiin sana on tullut keskialasaksan kautta latinan sanasta gingiber, joka on lainaa kreikan sanasta zingίberis.
Määrällisesti suurin inkiväärintuottajamaa on Intia, mutta parhaina pidetyt laadut tulevat Jamaikalta.[1]
Inkivääri on monivuotinen, 60-150 cm korkea ruoho. Varsi ja lehdet ovat täysin vihreitä. Varressa on pystyjä raitoja, ja se on aavistuksen vaaleampi kuin lehdet. Kasvin lehdet ovat suikeita ja lehtisuonet lehden suuntaiset. Lehdet asettuvat varteen vuoroittain. Jos inkiväärin maanpäällistä osaa katkaisee, lähtee haavasta mieto inkiväärin tuoksu, eli hento sitrusmainen aromi.
Inkiväärillä yleensä tarkoitetaan kasvin maavartta, jota myös nimitetään virheellisesti juureksi. Maavarsi on sisältä kuituinen ja voimakkaan keltainen, ja siihen muodostuu ohut vaalean kellanruskea kuori. Maavarteen muodostuu silmuja, joista kasvaa maanpäällinen ilmavarsi ja juuret.
Ruohon kukinto nousee suoraan juurakosta, ja kasvaa omana vartena jossa ei ole lehtiä. Kukinto muistuttaa hieman käpyä. Keltapunaiset kaksikotiset kukat muodostuvat "kävyn" suomujen väliin.
Jo Dioskorideen ja Pliniuksen teksteissä mainitaan inkivääri, jonka uskotaan tulleen roomalaisten mukana Eurooppaan. On väitetty, että pyramidien rakentajat söivät makeita inkivääristä tehtyjä kakkuja. Myöhemmin, noin 2400 eaa. eräs kreikkalainen Rodoksella asuva leipuri keksi tehdä pikkuleivän, jonka maustoi inkiväärillä. Se lienee ollut ensimmäinen inkiväärileipä (gingerbread eli piparkakku).lähde? Vielä 1300-luvulla inkivääri oli pippurin ohella tavallisin mauste Euroopassa.
Inkivääristä käytetään mausteeksi kasvin maavartta, joko tuoreena tai kuivattuna jauheena. Jauhe on väkevä ja vaaleankeltainen mauste, joka on peräisin Kaukoidästä, mistä se on levinnyt liki koko maailmaan. Sen nimi tulee sanskritin kielestä. Kasvupaikoillaan tropiikissa sitä käytetään tuoreena tai hillottuna, mutta Euroopassa useammin kuivattuna ja jauhettuna. Kuiva ja tuore inkivääri maistuvat koko lailla erilaiselta. Siksi, jos reseptissä on mainittu toinen, sitä ei ole syytä korvata toisella.
Euroopassa, varsinkin Englannissa ja Saksassa, inkivääriä käytetään hedelmäruokien kuten kurpitsasäilykkeiden ja leivonnaisten, etenkin keksien ja pikkuleipien sekä juomien kuten ginger ale maustamiseen.[2] Skandinaviassa se kuuluu jouluruokiin kuten piparkakkuihin ja glögiin. Ruotsalainen klassikkojäätelöannos Aurorakällarens glass sisältää punssikastiketta ja hillottua inkivääriä. Viilin päälle siroteltuna inkiväärijauhetta käytetään usein yhdessä sokerin kanssa.
Japanissa syödään mietoon mausteliemeen säilöttyjä inkiväärilastuja (kutsutaan nimellä gari) mm. sushin lisukkeena. Sokeriin säilötty tai tuore inkivääri on yleinen kiinalaisessa keittiössä, ja intialainen ja thai-keittiö käyttävät paljon inkivääriä maustesekoituksissaan. Thaikeittiö käyttää inkiväärin lisäksi toista saman heimon lajia, galangaa (Alpinia galanga), josta käytetään joskus myös nimeä thaimaalainen inkivääri.
Inkivääriä käytetään myös luontaislääkinnässä. Inkivääriteellä hoidetaan niin vilustumista kuin vatsavaivojakin. Yksi syy tähän lienee se, että inkiväärin nauttiminen lisää syljen eritystä, mikä taas helpottaa nielemistä. Sitä on käytetty myös pahoinvoinnin estämiseen niin merimatkojen kuin raskaudenkin aikana. Inkiväärillä voi hoitaa myös ummetusta. Inkivääripohjaisia ravintolisiä ei suositella raskauden tai imetyksen aikana.[3] Inkivääriuutteita käytetään myös reumaattisten sairauksien yhteydessä kipua lievittämään ja edistämään nivelten notkeutta. [2]
Inkivääri sisältää keskimäärin 1-3% eteeristä öljyä ja karvasaineista, 6-8% lipidejä. Eteerinen öljy sisältää pääkomponentteina zingibereeniä (C15H24) (n. 30%) ja bisaboleenia (C15H24). Hartsi sisältää karvasaineita, joita kutsutaan gingeroleiksi (6-gingeroli, C17H26O4), sekä näiden dehydraatio- ja hajoamistuotteita, shogaoleja (6-shogaoli, C17H24O3), ja zingeronia (C11H14O3).
Inkiväärin sisältämät karvasaineet kiihdyttävät ruuansulatusnesteiden eritystä ja näin ollen inkivääriä käytetään lisäämään ruokahalua ja edistämään ruuansulatusta. Jauhettu inkivääri (940-2000 mg) estää matkapahoinvointia yhtä hyvin kuin 100 mg difenhydramiinia kun se otetaan noin 25 minuuttia ennen matkaa. Inkiväärin vaikutus ei kohdistu lääkkeiden tavoin keskushermostoon, vaan suoraan vatsan eritystoimintaan.[4]
Inkivääri menestyy suojaisassa paikassa puutarhassa tai parvekkeella myös eteläisessä Suomessa. Kaupasta ostettu inkiväärinjuuri istutetaan sisällä 6–10 cm syvyyteen kylvömultaan valoisaan paikkaan, jossa on lämmin alusta – esimerkiksi patterin päälle ikkunalaudalle. Istutusruukun tulee olla vähintään 20 cm korkea sekä 20 cm leveä, ja siinä on oltava pohjassa reiät. Ruukku on hyvä asettaa syvään vatiin, jolloin sitä on helppo kastella reilusti. Mullan tulee kuitenkin antaa kuivahtaa kastelukertojen välillä, sillä mukulat mätänevät helposti. Lehdet ilmaantuvat pintaan 2–8 viikossa.
Taimet siirretään parvekkeelle tai suojaisaan puutarhaan kun yöhallat ovat ohitse. Kesä-heinäkuussa kasvun ollessa kiivaimmillaan lannoitetaan 3–4 kertaa pintamultaan kompostoidulla lannalla. Mukulasato korjataan syksyllä ennen pakkasten tuloa. Mukulat säilytetään jääkaapissa. Parhaimmillaan inkivääri kukkii näyttävästi.[5]
Iisoppi ○ Kamomillasaunio ○ Korianteri ○ Lakritsikasvi ○ Liperi ○ Maustebasilika ○ Meirami ○ Mintut ○ Mäkimeirami ○ Persilja ○ Rakuuna ○ Rosmariini ○ Ruohosipuli ○ Sitruunamelissa ○ Tilli ○ Timjami ○ Valkosipuli
Muut maustekasvit Hedelmät: Chili ○ Maustepippuri ○ Paprika ○ Roseepippuri ○ Tähtianis ○ Vanilja Siemenet: Kardemumma ○ Kumina ○ Maustefenkoli ○ Roomankumina (juustokumina/ jeera) ○ Seesami Juuret ja maavarsi: Inkivääri ○ Maustekurkuma ○ Maustekrassi (wasabi) ○ Piparjuuri ○ Sokeri Kuori: Ceyloninkaneli ○ Kassiakaneli Muut kasvinosat: Kapris ○ Katajanmarja ○ Neilikka ○ Sahrami Epäorgaaniset mausteet MaustesekoituksetAromisuola ○ Curry ○ Fines herbes ○ Garam masala ○ Sitruunapippuri ○ Vaniljasokeri ○ Vanilliinisokeri
Inkivääri eli mausteinkivääri (Zingiber officinale) on yksisirkkainen ruohovartinen kasvi, joka on kotoisin Aasiasta. Sitä on viljelty jo muinaisista ajoista lähtien ja nykyään sitä käytetään lähinnä mausteeksi. Kasvi kuuluu inkiväärikasvien heimoon, johon kuuluu myös muita tunnettuja maustekasveja kuten kardemumma ja maustekurkuma.
Nimi inkivääri on tullut suomeen joko varhaisuusruotsin sanasta ingefähr tai muinaisruotsin muodosta ingefär(a). Ruotsiin sana on tullut keskialasaksan kautta latinan sanasta gingiber, joka on lainaa kreikan sanasta zingίberis.
Määrällisesti suurin inkiväärintuottajamaa on Intia, mutta parhaina pidetyt laadut tulevat Jamaikalta.
Zingiber officinale
Le gingembre officinal Écouter (Zingiber officinale) est une espèce de plantes originaire d'Inde[1], du genre Zingiber et de la famille des Zingiberaceae dont on utilise le rhizome en cuisine et en médecine traditionnelle. Ce rhizome est une épice très employée dans un grand nombre de cuisines asiatiques, et en particulier dans la cuisine indienne. Il est aussi utilisé en Occident dans la confection du ginger ale et de desserts comme le pain d'épices. Il ne doit pas être confondu avec une espèce proche, le gingembre japonais, dont on consomme essentiellement les bourgeons floraux à peine sortis de terre.
Le gingembre est une plante vivace tropicale herbacée d'environ 0,90 m à 1 m[2] de haut issue d'un rhizome.
Les feuilles persistantes sont lancéolées, bisériées, longues et odorantes.
Les fleurs sont blanches et jaunes[3], ponctuées de rouge sur les lèvres, les bractées sont vertes et jaunes.
Après la floraison, un court épi axillaire renfermant les graines noires enfermées dans des capsules trivalves apparaît au bout d'une tige couverte d'écailles.
Il apprécie une exposition ensoleillée et une atmosphère humide. La croissance est rapide et la multiplication se fait par division des rhizomes.
Sur le plan biologique on appelle « gingembres véritables » les espèces du genre Zingiber dont 3 sont largement consommées par l'homme :
En dehors des « gingembres véritables », d'autres espèces peuvent porter le nom de gingembre sans faire partie du genre Zingiber. Une espèce dicotylédone d'Amérique du Nord, l'Asarum canadense est connue sous le nom de « gingembre sauvage ». Ses racines ont des propriétés aromatiques similaires et il peut être utilisé comme substitut. Cette plante n'est pas reliée aux gingembres véritables et appartient à la famille des Aristolochiaceae.
Les rhizomes d'une autre plante de la famille des Zingiberaceae, Curcuma longa, constituent une épice appelée à La Réunion « gingembre-safran » ou « safran péi », car sur l'île il est commun de dire « safran » pour curcuma. La saveur est douce et aromatique, la pulpe est de couleur rose-orangée. Aux Comores il est consommé en tisane. Une autre variété encore, Curcuma amada à la pulpe jaune à jaune fluorescent est appelée « gingembre mangue » car la saveur rappelle celle de la mangue carotte verte.
Il était dénommé zenj par les marchands arabes, mot par lequel ils désignaient aussi les habitants de la côte est de l'Afrique et d'où vient le nom de « Zanzibar », où les Arabes allaient chercher le gingembre.
Au XIIe siècle, sainte Hildegarde de Bingen écrivait au sujet du Zingiber officinale : « Un homme en bonne santé n'a pas intérêt à en manger, car il le rend stupide, ignorant et lascif. Mais si on est sec et déjà bien affaibli, réduire du gingembre en poudre et en prendre… dans une boisson… on améliorera ainsi son état »[4].
Au Moyen Âge, le gingembre était considéré comme une plante magique aphrodisiaque.
Production en tonnes.
Données de FAOSTAT (FAO)
Le rhizome est très riche en amidon (60 %). Il contient des protéines, des graisses (10 %), de l'huile essentielle et une résine[5].
L'impression de feu (pseudo-chaleur) lors de la consommation de gingembre est due à la présence de shogaol, de paradol et de zingérone[6]. La concentration de gingérol – constituant majeur du gingembre frais – est plus faible dans le gingembre séché, tandis que la concentration en shogaol augmente[7].
À partir du rhizome du gingembre sont extraites une oléorésine (6 %)[8] et une huile essentielle (1-3 %)[6],[8]. L'oléorésine contient les composés chimiques à l'origine de la saveur piquante, tels que le gingérol (15 %). La composition de l'huile essentielle varie beaucoup suivant l'origine géographique mais on retrouve des composés odorants comme le zingiberène, le curcumène, le camphène, le bisabolène, le citral et le linalol[8]. Ces deux extraits sont destinés à l'aromatisation des aliments, tandis que seule l'huile essentielle est utilisée dans la parfumerie.
L'huile essentielle de gingembre est obtenue par distillation à la vapeur d'eau des rhizomes. Il faut environ 50 kg de rhizomes secs pour obtenir 1 kg d'huile essentielle.
L'huile essentielle de gingembre est notamment réputée pour ses vertus digestives. Elle est supposée « stimuler et accélérer le passage du bol alimentaire »[9].
Composition nutritionnelle: [1]
Les jeunes racines de gingembre (qui sont en fait des rhizomes, c'est-à-dire des tiges souterraines) sont juteuses et charnues avec un goût très doux. Les rhizomes mûrs sont fibreux, presque secs et ont un goût plus prononcé. Plus vieux, ils prennent un goût très fort.
Des textes indiens datant de l'an 1000 avant notre ère prescrivaient cette plante pour des maux allant de l'asthme aux hémorroïdes[11]. Les médecins asiatiques l'utilisent toujours.
Plusieurs études sur l'homme mettent en évidence des propriétés antiémétiques[5]. Une synthèse de recherches médicales confirme l'efficacité du gingembre dans le soulagement de la nausée postopératoire[12].
Le gingembre a été proposé comme un antimigraineux n'ayant pas d'effet négatif[13].
Le gingembre a une action anti-inflammatoire, soigne en particulier la douleur et les symptômes des rhumatismes inflammatoires[18].
« Le rhizome de gingembre est peu utilisé en France où il a récemment été inscrit sur la liste des plantes susceptibles d'entrer dans la composition de phytomédicaments bénéficiant d'un dossier d'AMM « abrégé » [Note Expl., 1998] ; il peut revendiquer l'indication : traditionnellement utilisé dans le mal des transports. » (Bruneton 1999)[5].
Certains régimes sont conçus sur la logique de consommation des boissons détoxifiantes ou amaigrissantes dites boisson détox qui contiennent des légumes ou fruits facilitant la digestion et l'élimination des graisses. Il s'agit des boissons à base des produits naturels tels que le gingembre[19].
Certains attribuent à son rhizome riche en magnésium des propriétés aphrodisiaques[20]. Dioscoride, Pline l'Ancien et Avicenne parlent déjà de cette propriété. Les bacchantes composaient des philtres d'amour à base de gingembre et de Phallus impudicus. Le chapitre 7 du Kâmasûtra évoque son usage dans des pratiques sexuelles occultes. « Le gingembre aide à la nature luxurieuse » selon Jérôme Cardan. Sa réputation est telle que Madame du Barry en donnait à chacun de ses amants et que les colons portugais développèrent sa culture en Afrique de l'Ouest[21]. Il manque cependant des études sérieuses pour confirmer cette propriété.
Selon World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) (26 sept 2011)[22] :
Zingiber officinale
Le gingembre officinal Écouter (Zingiber officinale) est une espèce de plantes originaire d'Inde, du genre Zingiber et de la famille des Zingiberaceae dont on utilise le rhizome en cuisine et en médecine traditionnelle. Ce rhizome est une épice très employée dans un grand nombre de cuisines asiatiques, et en particulier dans la cuisine indienne. Il est aussi utilisé en Occident dans la confection du ginger ale et de desserts comme le pain d'épices. Il ne doit pas être confondu avec une espèce proche, le gingembre japonais, dont on consomme essentiellement les bourgeons floraux à peine sortis de terre.
Planda ilbhliantúil atá dúchasach d'oirdheisceart na hÁise is ea sinséar. Fásann an gas 1 m ar airde. Ríosómach atá ann. Na duilleoga le gais cumhdaigh in dhá líne; na bláthanna buí corcra coimpléascach seasc, cosúil le bláthanna magairlíní, i spící fada dlútha le brachtanna buí is glasa thar chiumhais a chéile. Spíosra tábhachtach, fiú sa sean-am. Tugadh don Eoraip ar dtús é sa 1ú céad AD. Cuimsíonn sé a ríosóm bláthola a úsáidtear i gcumhráin, bianna is deochanna (leann is beoir sinséir, mar shampla). De bhrí go mbíonn na bláthanna seasc, síolraítear é ar mhodh plandúil.
O xenxibre[1] ou sinxebra[2] (Zingiber officinale) é unha planta da familia das cinxiberáceas, cuxa raíz está formada por rizomas horizontais moi apreciados polo seu recendo e sabor picante. A planta chega a 90 cm. de altura, con longas follas de 20 cm. O seu rizoma é carnoso, de forma alongada, nodoso, de cor castaña clara polo exterior e abrancazada polo interior; desecado emprégase coma condimente, caracterizándose polo seu sabor picante[3].
Medra en todas as rexións tropicais do mundo. As variedades máis caras e de maior calidade xeralmente proceden de Australia, India e Xamaica, mentres que as máis comercializadas cultívanse na China.
O rizoma utilízanse na maioría das cociñas do mundo, é tenro e zumarentos e carnosos cun suave sabor. Adóitanse conservar en vinagre (no gari tan frecuente coma acompañante no suxi xaponés) como aperitivo ou simplemente engádense coma ingrediente de moitos pratos. As raíces maduras son fibrosas e enxoitas. O mollo dos rizomas vellos é extremadamente picante e a miúdo utilízase como especia na cociña chinesa para disimular outros recendos e sabores máis fortes, coma o do marisco e maila carne de año.
Na cociña occidental, o xenxibre, seco ou en po restrínxese tradicionalmente aos alimentos doces, utilízase para elaborar caramelos, pan de xenxibre, para lle dar sabor aos biscoitos e galletas e coma condimento principal da gasosa de xenxibre ou "ginger ale", bebida doce, carbonatada e sen alcol.
En investigacións médicas demostrouse que a raíz de xenxibre é un efectivo tratamento contra das vascas causadas polos mareos en medios de transporte, así coma das padecidas polas mulleres embarazadas. Utilízase tamén como estimulante gastrointestinal, tónico e expectorante, entre outros. Contén moitos antioxidantes. Externamente serve para tratar traumatismos e reumatismos.
Os xermolos da especie Zingiber mioga Roscoe consómense na cociña xaponesa.
Outra das especies da Zingiberáceas, a Alpinia galanga, utilízase de forma semellante ao xenxibre na cociña tailandesa.
A especie procedente do leste dos EUA, Asarum canadense, da familia das Aristolochiaceae, coñecida como teudo silvestre aínda que non está emparentada co xenxibre, ten propiedades recendentes parecidas, mais con todo, non se debe utilizar coma substituto do xenxibre xa que contén ácido aristolóchico, un axente canceríxeno. Esta planta é un diurético e estimulante urinario.
Zingiber officinale foi descrita por William Roscoe e publicado en Transactions of the Linnean Society of London 8: 348. 1807.[4]
O seu nome provén do indoeuropeo: en sánscrito dicíase singavera, que significa «corpo de corno» (śṛṅga: «corno» e vera: «corpo, berinxela, sasafrán, boca»).[5]
A Real Academia Galega só recolle o termo xenxibre como normativo. Porén, o termo máis documentado en dicionarios tradicionais galegos para a especie é sinxebra[7]. Existen tamén as variantes xinxebra[8] e a escrita á antiga coma: gingebra[9], pero ás máis das veces estes termos confúndense coa especie chamada oficialmente en galego seixebra: Teucrium scorodonia, polo que non está claro Juan Cuveiro Piñol (1876): Diccionario Gallego, Barcelona O nome teudo parece referirse exclusivamente á especie Teucrium scorodonia (a seixebra), que, como ás veces é chamada de sinxebra ou xinxebra, confúndese co xenxibre.
O xenxibre ou sinxebra (Zingiber officinale) é unha planta da familia das cinxiberáceas, cuxa raíz está formada por rizomas horizontais moi apreciados polo seu recendo e sabor picante. A planta chega a 90 cm. de altura, con longas follas de 20 cm. O seu rizoma é carnoso, de forma alongada, nodoso, de cor castaña clara polo exterior e abrancazada polo interior; desecado emprégase coma condimente, caracterizándose polo seu sabor picante.
Medra en todas as rexións tropicais do mundo. As variedades máis caras e de maior calidade xeralmente proceden de Australia, India e Xamaica, mentres que as máis comercializadas cultívanse na China.
Đumbir (Zingiber officinale) na tržište dolazi kao gomoljasti korijen, neoguljen ili oguljen, čitav, ili samljeven.
Najkvalitetniji đumbir se uzgaja u Australiji, Jamajci, zatim u Indiji i Kini, koje su i najveći potrošači njegovog korijena.
Sadržaj eteričnog ulja u suhom rizomu iznosi 1,5-3%, a glavne komponente su α- i β-zingiberini (zingibereni, seskviterpeni (skupina organskih spojeva klase terpena - do 70%); , borneol, citralol, linalool. Također sadrži vitamine C, B1, B2 i esencijalne aminokiseline.
Sušeni đumbirov prah ima oštar okus, a sastojak je mnogih curry mješavina i najčešće se dodaje u tijesto . Možemo ga pronaći kandiranog u komadu, ili ušećerenog u sirupu pod nazivom "đumbirova šljiva". Svježim đumbirom možemo začinjati gotovo sva jela od mesa, peradi , ribe, juhe, variva i ukuhano voće. Komad oguljena korijena se kuha s jelom i naposlijetku ukloni ili se sitno nariba. Aroma će biti intenzivnija ako se korijen samo dobro opere četkom i neoguljen dodaje jelu (narezan ili nariban). Od naribanog đumbira se priprema čaj koji ugodno zagrijava cijelo tijelo, ili se dodaje slatkim jelima i tijestu za kolače. Osobita ljubav Engleza prema tom začinu potječe iz kolonijalnog doba, pa tako rado pripremaju mirisno pecivo "Ginger Bread" (đumbirni kruh, zapravo medenjaci) ili omiljeno fermentirano piće "Ginger Ale" (đumbirno pivo).
Đumbir u obliku infuzije, tinkture, prašaka koji se koriste za bolesti zglobova (artritis, artroza, osteoartroza), mučninu kod vožnje, želudca, za povećanje apetita i poboljšanje probave, arterioskleroze, poremećaja metabolizma lipida i kolesterola, za normalizaciju stanja krvnih žila.
Đumbir s medom i limunom često se koristi za prehladu.
Oblozi se koriste za ublažavanje glavobolja, bolova u leđima i kod kroničnog reumatizma.
Eterično ulje se široko koristi u aromaterapiji za liječenje psihoemocionalnih poremećaja, bolesti kongenitalnog sustava, prehlade i virusnih bolesti. Koristi se za vruće inhaliranje, u kupelji, za trljanje, za masažu i iznutra.
Đumbir sadrži protuupalnu tvar gingerol.
Ipak, treba se koristiti pažljivo jer neće odgovarati svima. To se posebno odnosi na osobe koje imaju neke zdravstvene probleme pa bi trebali pripaziti na unos đumbira.
biljka, ilustracija
Z. officinale
cvijet
korijen
korijen
Konstantinov,J., Imbir koren zdorovia,krasoti i dolgoletia,Moskva 2013.
Đumbir (Zingiber officinale) na tržište dolazi kao gomoljasti korijen, neoguljen ili oguljen, čitav, ili samljeven.
Lěkarski jumbjer (Zingiber officinale) je rostlina ze swójby jumbjerowych rostlinow (Zingiberaceae).
Lěkarski jumbjer (Zingiber officinale) je rostlina ze swójby jumbjerowych rostlinow (Zingiberaceae).
Jahe (Zingiber officinale), adalah tanaman rimpang yang sangat populer sebagai rempah-rempah dan bahan obat. Rimpangnya berbentuk jemari yang menggembung di ruas-ruas tengah. Rasa dominan pedas disebabkan senyawa keton bernama zingeron.
Jahe termasuk suku Zingiberaceae (temu-temuan). Nama ilmiah jahe diberikan oleh William Roxburgh dari kata Yunani zingiberi, dari Bahasa Sanskerta, singaberi.
Jahe diperkirakan berasal dari India. Namun, ada pula yang mempercayai jahe berasal dari Republik Rakyat Tiongkok Selatan. Dari India, jahe dibawa sebagai rempah perdagangan hingga Asia Tenggara, Tiongkok, Jepang, hingga Timur Tengah. Kemudian pada zaman kolonialisme, jahe yang bisa memberikan rasa hangat dan pedas pada makanan segera menjadi komoditas yang populer di Eropa.
Jahe (Zingiber officinale Rosc.) merupakan salah satu jenis tanaman yang termasuk ke dalam suku Zingiberaceae. Nama Zingiber berasal dari bahasa Sansekerta “singabera” (Rosengarten 1973) dan Yunani “Zingiberi” (Purseglove et al. 1981) yang berarti tanduk, karena bentuk rimpang jahe mirip dengan tanduk rusa. Officinale merupakan bahasa latin (officina) yang berarti digunakan dalam farmasi atau pengobatan (Janson 1981).
Jahe dikenal dengan nama umum (Inggris) ginger atau garden ginger. Nama ginger berasal dari bahasa Prancis: gingembre, bahasa Inggris lama: gingifere, Latin: ginginer, Yunani (Greek): zingiberis (ζιγγίβερις). Namun, kata asli dari zingiber berasal dari bahasa Tamil inji ver. Istilah botani untuk akar dalam bahasa Tamil adalah ver, jadi akar inji adalah inji ver.
Di Indonesia jahe memiliki berbagai nama daerah. Di Sumatra disebut halia (Aceh), beuing (Gayo), bahing (Karo), pege (Toba), sipode (Mandailing), lahia (Nias), sipodeh (Minangkabau), page (Lubu), dan jahi (Lampung). Di Jawa, jahe dikenal dengan jahe (Sunda), jae (Jawa), jhai (Madura), dan jae (Kangean). Di Sulawesi, jahe dikenal dengan nama layu (Mongondow), moyuman (Poros), melito (Gorontalo), yuyo (Buol), siwei (Baree), laia (Makassar), dan pace (Bugis). Di Nusa Tenggara, disebut jae (Bali), reja (Bima), alia (Sumba), dan lea (Flores). Di Kalimantan (Dayak), jahe dikenal dengan sebutan lai, di Banjarmasin disebut tipakan. Di Maluku, jahe disebut hairalo (Amahai), pusu, seeia, sehi (Ambon), sehi (Hila), sehil (Nusalaut), siwew (Buns), garaka (Ternate), gora (Tidore), dan laian (Aru). Di Papua, jahe disebut tali (Kalanapat) dan marman (Kapaur). Adanya nama daerah jahe di berbagai wilayah di Indonesia menunjukkan penyebaran jahe meliputi seluruh wilayah Indonesia.
Karena jahe hanya bisa bertahan hidup di daerah tropis, penanamannya hanya bisa dilakukan di daerah katulistiwa seperti Asia Tenggara, Brasil, dan Afrika. Saat ini Equador dan Brasil menjadi pemasok jahe terbesar di dunia. Dalam sistematika tumbuhan, tanaman jahe termasuk dalam kingdom Plantae, Subkingdom Tracheobionta, Superdivisi: Spermatophyta, Divisi: Magnoliophyta/Pteridophyyta, Subdivisi: Angiospermae, Kelas: Liliopsida-Monocotyledoneae, Subkelass: Zingiberidae, Ordo: Zingiberales, Suku/Famili: Zingiberaceae, Genus: Zingiber P. Mill. Species: Zingiber officinale (Roscoe, 1817) (US National Plant Database 2004). Sinonim nama jahe adalah: Amomum angustifolium Salisb., dan Amomum zingiber L. Ada sekitar 47 genera dan 1.400 jenis tanaman yang termasuk dalam dalam suku Zingiberaceae, yang tersebar di seluruh daerah tropis dan sub tropis. Penyebaran Zingiber terbesar di belahan timur bumi, khususnya Indo Malaya yang merupakan tempat asal sebagian besar genus Zingiber (Lawrence 1951: Purseglove 1972). Di Asia Tenggara ditemukan sekitar 80-90 jenis Zingiber yang diperkirakan berasal dari India, Malaya dan Papua. Namun hingga saat ini, daerah asal tanaman jahe belum diketahui. Jahe kemungkinan berasal dari China dan India (Grieve 1931; Vermeulen 1999) namun keragaman genetik yang luas ditemukan di Myanmar (Jatoi et al. 2008) dan India, yang diduga merupakan pusat keragaman jahe (Ravindran et al. 2005).
Jahe memiliki jumlah kromosom 2n=2x=22, tetapi beberapa kultivar jahe diketahui sebagai poliploid (Kubitzki, 1998). Darlington dan Ammal (1945) dalam Peter et al. (2007) melaporkan terdapat jenis Z. officinale yang memiliki jumlah kromosom sebanyak 28. Darlington dan Wylie (1955) juga menyatakan bahwa pada jahe terdapat 2 kromosom B. Rachmandran (1969) melakukan analisis sitologi pada 5 spesies Zingiber dan menemukan pada seluruh spesies memiliki jumlah kromosom 2n=22. Ratnabal (1979) mengidentifikasi kariotipe 32 kultivar jahe (Z. officinale) dan menemukan seluruh kultivar jahe memiliki kromosom somatik berjumlah 22 dan ditemukan pula adanya kromosom asimetris (kromosom B) pada seluruh kultivar kecuali kultivar Bangkok dan Jorhat. Beltram dan Kam (1984) dalam Peter et al. (2007) mengobservasi 9 Zingiber spp. dan menemukan bahwa Z. officinale bersifat aneuploid (2n=24), polyploid (2n=66) dan terdapat B kromosom (2n= 22+2B). Tetapi Etikawati dan Setyawan (2000), Z. officinale kultivar jahe putih kecil (emprit), gajah dan merah memiliki jumlah kromosom 2n=32. Eksomtramage et al. (2002) mengamati jumlah kromosom 3 spesies Z. officinale asal Thailand dan menemukan 2n=2x=22. Yulianto (2010) menyatakan jumlah kromosom jahe putih dan jahe merah yakni 2n=24=22+2B. Rachmandran (1969) melakukan analisis sitologi pada 5 spesies Zingiber, selain menemukan jumlah khromosom pada seluruh spesies 2n=22 juga membuktikan adanya struktur pindah silang akibat peristiwa inversi. Observasi pada fase metaphase mitosis menemukan bahwa jahe diploid (2n=2x=22) memiliki panjang kromosom rata-rata 128.02 μm dan lebar 5.82 μm. Rasio lengan kromosom terpanjang dan terpendek adalah 2.06:1, hampir 45,5% kromosom memiliki 2 lengan dan terdapat 2 kromosom yang berbeda (Zhi-min et al. 2006). Adanya variasi pada jumlah kromosom merupakan suatu mekanisme adaptasi dan pembentukan spesies pada tanaman. Hal ini juga menjadi penyebab terjadinya variasi genetik pada jahe. Selain itu ditemukannya struktur pindah silang diduga menjadi penyebab rendahnya fertilitas tepung sari yang menyebabkan pembentukan buah dan biji pada jahe jarang terjadi.
Batang jahe merupakan batang semu dengan tinggi 30 hingga 100 cm. Akarnya berbentuk rimpang dengan daging akar berwarna kuning hingga kemerahan dengan bau menyengat. Daun menyirip dengan panjang 15 hingga 23 mm dan panjang 8 hingga 15 mm. Tangkai daun berbulu halus.
Bunga jahe tumbuh dari dalam tanah berbentuk bulat telur dengan panjang 3,5 hingga 5 cm dan lebar 1,5 hingga 1,75 cm. Gagang bunga bersisik sebanyak 5 hingga 7 buah. Bunga berwarna hijau kekuningan. Bibir bunga dan kepala putik ungu. Tangkai putik berjumlah dua.
Rimpang jahe, terutama yang dipanen pada umur yang masih muda tidak bertahan lama disimpan di gudang. Untuk itu diperlukan pengolahan secepatnya agar tetap layak dikonsumsi. Untuk mendapatkan rimpang jahe yang berkualitas, jahe dipanen pada umur tidak terlalu muda juga tidak terlalu tua.
Jahe segar Selain dipasarkan dalam bentuk olahan jahe, juga dipasarkan dalam bentuk jahe segar, yaitu setelah panen, jahe dibersihkan dan dijual kepasaran.
Terdapat beberapa hasil pengolahan jahe yang terdapat di pasaran, yaitu:
Merupakan potongan jahe yang dikeringkan dengan irisan memotong serat irisan tipis (digebing). Jenis ini sangat populer di pasar tradisional.
Merupakan hasil pengolahan tradisional dari jahe segar. Yang paling sering ditemui di pasaran adalah, tingting jahe (permen jahe), acar, asinan, sirup, dan jahe instan. Beberapa jenis olahan jahe ini disukai konsumen dari daerah Asia dan Australia.
Merupakan hasil pengolahan lebih lanjut dari jahe menggunakan teknologi industri, jahe dikeringkan selanjutnya digiling dengan kehalusan butiran bubuk yang ditentukan. Bubuk jahe diperlukan untuk keperluan farmasi, minuman, alkohol dan jamu. Biasanya menggunakan bahan baku jahe kering.
Adalah hasil pengolahan lebih lanjut dari tepung jahe. Warnanya cokelat dengan kandungan minyak asiri 15 hingga 35%.
Jahe tumbuh subur di ketinggian 0 hingga 1500 meter di atas permukaan laut, kecuali jenis jahe gajah di ketinggian 500 hingga 950 meter.
Untuk bisa berproduksi optimal, dibutuhkan curah hujan 2500 hingga 3000 mm per tahun, kelembapan 80% dan tanah lembap dengan PH 5,5 hingga 7,0 dan unsur hara tinggi. Tanah yang digunakan untuk penanaman jahe tidak boleh tergenang.
Terdapat tiga jenis jahe yang populer di pasaran, yaitu:
Merupakan jahe yang paling disukai di pasaran internasional. Bentuknya besar gemuk dan rasanya tidak terlalu pedas. Daging rimpang berwarna kuning hingga putih.
Merupakan jahe yang banyak dipakai sebagai bumbu masakan, terutama untuk konsumsi lokal. Rasa dan aromanya cukup tajam. Ukuran rimpang sedang dengan warna kuning.
Jahe jenis ini memiliki kandungan minyak atsiri tinggi dan rasa paling pedas, sehingga cocok untuk bahan dasar farmasi dan jamu. Ukuran rimpangnya paling kecil dengan kulit warna merah, serat lebih besar dibanding jahe biasa.
Di masyarakat barat, ginger ale merupakan produk yang digemari. Sementara Jepang dan Tiongkok sangat menyukai asinan jahe. Sirup jahe disenangi masyarakat Tiongkok, Eropa dan Jepang.
Di Indonesia, sekoteng, bandrek, dan wedang jahe merupakan minuman yang digemari karena mampu memberikan rasa hangat di malam hari, terutama di daerah pegunungan.
Artikel bertopik bahan masakan ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Jahe (Zingiber officinale), adalah tanaman rimpang yang sangat populer sebagai rempah-rempah dan bahan obat. Rimpangnya berbentuk jemari yang menggembung di ruas-ruas tengah. Rasa dominan pedas disebabkan senyawa keton bernama zingeron.
Jahe termasuk suku Zingiberaceae (temu-temuan). Nama ilmiah jahe diberikan oleh William Roxburgh dari kata Yunani zingiberi, dari Bahasa Sanskerta, singaberi.
Engifer er jarðstöngull jurtarinnar Zingiber officinale sem er notað sem krydd, til lækninga og sem sælgæti. Engiferjurtin er fjölær og vex villt í í suðaustan Asíu og er ræktun á hitabeltissvæðum eins og Jamaíka. Blómin eru fölgræn til fjólublá. Jurtin er meðal annars notuð til að bæta meltingu.
Engifer er jarðstöngull jurtarinnar Zingiber officinale sem er notað sem krydd, til lækninga og sem sælgæti. Engiferjurtin er fjölær og vex villt í í suðaustan Asíu og er ræktun á hitabeltissvæðum eins og Jamaíka. Blómin eru fölgræn til fjólublá. Jurtin er meðal annars notuð til að bæta meltingu.
Lo zenzero (pronuncia /*ˈʣenʣero/ o /*ˈʣɛnʣero[1][2]) (Zingiber officinale Roscoe, 1807) è una pianta erbacea delle Zingiberaceae originaria dell'Estremo Oriente.[3]
Anticamente era detto anche gengiovo[2] e talvolta oggi è commercializzato col nome inglese di ginger.
Coltivato in tutta la fascia tropicale e subtropicale, è provvisto di rizoma carnoso e densamente ramificato dal quale si dipartono sia lunghi fusti sterili e cavi, formati da foglie lanceolate inguainanti, sia corti scapi fertili, portanti fiori giallo-verdastri con macchie porporine. Il frutto è una capsula divisa da setti in tre logge.
Il rizoma contiene i principi attivi della pianta: olio essenziale (composto in prevalenza da zingiberene), gingeroli e shogaoli (principali responsabili del sapore pungente), resine e mucillagini, e presenta in modo più pronunciato il sapore e l'aroma tipico che lo vedono ampiamente utilizzato come spezia, specie in forma essiccata e polverizzata, o fresco in fette sottili. Gli stessi sono in misura minore contenuti anche nel legno di zenzero, utilizzato ad esempio per spiedini, soprattutto di pesce. Nella cucina giapponese lo zenzero è normalmente servito in forma di pickle (sottaceto agrodolce) con il sashimi.
Nelle varie cucine indocinesi è spesso utilizzato anche nella preparazione di zuppe e piatti con salse. Il rizoma fresco, con l'ebollizione, consente la coagulazione del latte come altre sostanze di origine animale o vegetali (caglio) ed è largamente impiegato anche nella preparazione di tisane[4]. Entra nella preparazione di bevande analcoliche come il ginger ale e la ginger beer e in una varietà del cioccolato modicano. L'uso dello zenzero ("gengiovo") nella manifattura dolciaria fiorentina di età medievale è attestato dalla sesta novella dell'ottava giornata del Decameron.
Il pan di zenzero (gingerbread in inglese) è un impasto per biscotti a base di zenzero, cannella, chiodi di garofano, noce moscata, tipico dell'Inghilterra, degli Stati Uniti e del Nord Europa, particolarmente nel periodo natalizio.
Sono stati riportati i seguenti sinonimi:[5]
Il rizoma essiccato, generalmente commercializzato in polvere, è impiegato come spezia in cucina e nella preparazione di liquori e bibite (in particolare del Ginger ale) come aromatizzante. Ha proprietà stimolanti la digestione (stomachico), stimolanti la circolazione periferica, antinfiammatorie e antiossidanti, e si ritiene tradizionalmente contribuisca alla conservazione e all'esaltazione dei sapori delle pietanze cui è solitamente associato. Il rizoma possiede una evidente azione antinausea, antiemetica (contro il vomito), antipiretica e antinfiammatoria[6].
La forma medicinale dello zenzero è stata chiamata storicamente "zenzero della Giamaica"; è stato classificato come uno stimolante e carminativo, e usato frequentemente per dispepsia e coliche. Era spesso utilizzato anche per dissimulare il gusto di altri medicinali. Lo zenzero è sulla lista delle sostanze "genericamente considerate sicure" della FDA statunitense, anche se ha delle controindicazioni se utilizzato insieme ad alcuni medicinali. Lo zenzero è sconsigliato per le persone che soffrono di calcoli biliari perché il vegetale stimola il rilascio di bile dalla cistifellea.[7]
Lo zenzero si è dimostrato efficace nel ridurre e in parte prevenire il fenomeno di assuefazione e la crisi di astinenza da morfina.[8]
Lo zenzero può anche diminuire il dolore causato dall'artrite alle articolazioni, anche se gli studi sull'argomento sono incoerenti; inoltre può avere proprietà anticoagulanti, e abbassare il colesterolo, il che può renderlo utile per il trattamento di cardiopatie.[9]
Le sostanze contenute nello zenzero sono attive contro una forma di diarrea che è uno dei principali fattori di mortalità infantile nelle nazioni in via di sviluppo. Lo zingerone è probabilmente il componente attivo contro l'enterotossigenica Escherichia coli, ovvero la diarrea nella sua forma sensibile al calore e indotta da enterotossine.[10]
Lo zenzero, in numerosi studi, si è dimostrato efficace per il trattamento della nausea causata dal mal di mare e dalla gravidanza, mentre nessun beneficio è stato evidenziato per quanto riguarda il controllo di nausea e vomito indotti da chemioterapia.
Poche evidenze si hanno sugli effetti antinausea e antivomito degli estratti etanolico e acetonico del rizoma sul cane, come rimedio agli effetti collaterali del trattamento con il farmaco antitumorale cisplatino[11].
C'è una gran varietà di usi per lo zenzero, nella medicina popolare. Il tè di zenzero è un rimedio per il raffreddore. Tre o quattro foglie di basilico sacro, insieme con un pezzetto di zenzero a stomaco vuoto, sono una cura efficace per congestione, tosse e raffreddore. Il rizoma del Zingiber officinale trova impiego contro dispepsia, costipazione, diarrea, nausea e vomito. Essendo un vasodilatatore, fu in passato utilizzato per la pressione alta, palpitazioni e cardiopatia[12]. Le sue sostanze più attive dal punto di vista chimico sono il 6-gingerolo, l'8-gingerolo e il 6-shogaol[12].
Il Ginger ale e la birra di zenzero sono stati raccomandati come "calmanti per lo stomaco" per generazioni, nelle nazioni dove tali bevande vengono prodotte, e l'acqua di zenzero era comunemente usata per evitare i crampi da calura, negli Stati Uniti. Lo zenzero è stato inoltre storicamente usato per trattare le infiammazioni, come confermato da diversi studi scientifici, anche se un caso specifico di artrite mostrò che lo zenzero non era meglio di un placebo o dell'ibuprofene.[9] La ricerca sui topi di laboratorio suggerisce che lo zenzero potrebbe essere utile per il trattamento del diabete[13][14].
Nella cultura occidentale, la polvere di radice di zenzero essiccata viene messa in capsule e venduta in farmacia per uso medicinale.
Le reazioni allergiche allo zenzero in generale producono eruzioni e, nonostante sia generalmente riconosciuto come salutare, lo zenzero può causare mal di stomaco, gonfiore, produzione di gas, specialmente se assunto sotto forma di polvere. Lo zenzero fresco, se non ben masticato, può causare blocco intestinale, e gli individui che hanno manifestato ulcere, infiammazioni all'intestino, o blocchi intestinali, potrebbero reagire malamente a quantità considerevoli di zenzero fresco[16]. Lo zenzero può anche agire negativamente su individui soggetti a calcolosi biliari; ci sono anche indicazioni che lo zenzero possa influenzare la pressione del sangue, la coagulazione e il ritmo cardiaco[16].
La parola deriva dall'estinta lingua medioindiana che usava l'espressione singivera. Quando la pianta giunse con i reduci delle campagne asiatiche di Alessandro Magno, prima in Grecia e poi in tutto il Mediterraneo, le varie lingue modificarono il nome originale secondo i propri canoni, il che spiega la notevole differenza tra le varie denominazioni odierne.
Lo zenzero (pronuncia /*ˈʣenʣero/ o /*ˈʣɛnʣero) (Zingiber officinale Roscoe, 1807) è una pianta erbacea delle Zingiberaceae originaria dell'Estremo Oriente.
Anticamente era detto anche gengiovo e talvolta oggi è commercializzato col nome inglese di ginger.
Coltivato in tutta la fascia tropicale e subtropicale, è provvisto di rizoma carnoso e densamente ramificato dal quale si dipartono sia lunghi fusti sterili e cavi, formati da foglie lanceolate inguainanti, sia corti scapi fertili, portanti fiori giallo-verdastri con macchie porporine. Il frutto è una capsula divisa da setti in tre logge.
Zingiber officinale (binomen a Gulielmo Roscoe anno 1807 statutum) est planta Zingiberacearum in Serica meridiana nata et ob esculenta rhizomata exculta. Rhizoma condimentumque medicinale inde proveniens zingiber seu gingiber Latine appellatur.
Zingiber officinale (binomen a Gulielmo Roscoe anno 1807 statutum) est planta Zingiberacearum in Serica meridiana nata et ob esculenta rhizomata exculta. Rhizoma condimentumque medicinale inde proveniens zingiber seu gingiber Latine appellatur.
Tikrasis imbieras (lot. Zingiber officinale, angl. Ginger, vok. Ingwer) – imbierinių (Zingiberaceae) šeimos prieskoninis augalas, kurio šakniastiebyje yra nuo 1 iki 3 % eterinių aliejų. Vartojamas kaip prieskonis.
Naudojamas stambus mėsingas šakniastiebis, dar vadinamas imbiero šaknimi, nors iš tiesų tai nėra šaknis. Šviežias imbieras išsišakojęs kaip ragai, džiovintas pardavinėjamas šviesių smėlio spalvos miltelių forma.
Gaivus, citriną primenantis kvapas, aštraus, šilto, „kandančio“ skonio.
Paplito iš Pietų Kinijos. Visame pasaulyje imbieras šiandien yra vienas iš svarbiausių ir labiausiai vertinamų prieskonių. Tik Europoje jis dar nėra toks paplitęs, nors prieš gerus du tūkstančius metų senovės Romoje buvo tikrai populiarus prieskonis.
Daug kam patinka šviežias imbieras – taip jis naudojamas ir Pietryčių Azijoje. Imbieras sutarkuojamas arba smulkiai sukapojamas ir dedamas į patiekalus, kurių nereikia ilgai virti ar kepti. Tuomet išlieka gaivus ir sykiu aštrus pikantiškas skonis. Ilgiau verdant imbieras tampa aštresnis, tačiau jo gaivus skonis ir aromatas išnyksta. Tailande tarkuotu imbieru (kartu su prieskonių pastomis) gardinami kokoso pieno pagrindu ruošiami troškiniai – kariai. Indonezijoje iš imbiero ir uoginės paprikos paruošta tyrele prieš kepant įtrinama mėsa.
Imbiero arbata (ploni griežinėliai užplikomi vandeniu arba trumpai paverdami) – aromatingas, aštrokas ir sveikas gėrimas, tinkantis tiek esant tropiniam karščiui, tiek žvarbiam kalnų šalčiui.
Visai kitoks yra kepto imbiero skonis. Riebaluose, paprastai kartu su kapotais svogūnais ar česnakais, pakepintas susmulkintas imbieras praranda nemažai aštrumo, užtat įgyja švelnų subtilų aromatą. Toks metodas ypač mėgstamas Šiaurės Indijos virtuvėje, kur šitaip paruošiami gardūs aromatingi padažai.
Kinų virtuvėje imbieras tiek verdamas, tiek kepamas. Į ilgiau gaminamus patiekalus dedami imbiero griežinėliai, kad atiduotų visą savo skonį, o maišant trumpai ir labai įkaitintame aliejuje gaminami patiekalai paprastai gardinami smulkiai sukapotu arba tarkuotu imbieru. Tradicinėje japonų virtuvėje imbiero naudojama mažiau – pavyzdžiui, išspaustu imbieru prieš gaminimą aptepama vištiena. Prie sušio patiekiamas marinuotas imbieras – jam naudojami labai jauni šakniastiebiai.
Amerikoje populiarus imbierinis alus. Nors tai smarkiai nuo alaus nutolęs gėrimas, tačiau jau viduramžiais imbieras buvo naudojamas salyklui gaminti.
Džiovinto imbiero skonis visiškai kitoks, jis nėra šviežio imbiero pakaitalas. Miltelių dedama į kario mišinį, kinišką penkių prieskonių mišinį. „Gryni“ milteliai dažniausiai naudojami kepiniams.
Šiam straipsniui ar jo daliai trūksta šaltinių ar nuorodų į juos.Šviežias imbieras sukelia prakaitavimą, todėl nuo seno naudojamas kaip „valantis“ preparatas. Jis padeda persišaldžius, mažina pykinimą. Moksliniai tyrimai patvirtino priešuždegiminį imbiero poveikį, imbiero arbata ilgai stimuliuoja virškinimą. Šiuolaikiniai tyrimai ir ajurvedos medicinos sistemos studijos patvirtino, kad imbieras efektyvus gydant neurologinius sutrikimus, pavyzdžiui, migreną. Be to, imbieras pasižymi geromis antimikrobinėmis ir antioksidacinėmis savybėmis. Pastaraisiais dešimtmečiais atlikti tyrimai patvirtino ir seną Rytų medicinos teiginį, kad imbieras sumažina pykinimą bei padeda nuo jūros ligos – jau gaminamos ir imbiero kapsulės.
Ištirta, kad imbieras absorbuoja bei neutralizuoja toksinus ir skrandžio rūgštį.
Indija 382 
Kinija 328 
Indonezija 192 
Nepalas 176 
Tailandas 161 
Nigerija 140 
Bangladešas 77 
Japonija 49 
Filipinai 27 
Kamerūnas 11
Tikrasis imbieras (lot. Zingiber officinale, angl. Ginger, vok. Ingwer) – imbierinių (Zingiberaceae) šeimos prieskoninis augalas, kurio šakniastiebyje yra nuo 1 iki 3 % eterinių aliejų. Vartojamas kaip prieskonis.
Ingvers (Zingiber officinale) ir ingveraugu rindas (Zingiberales) garšaugs. Kā garšviela tiek izmantota ingvera sakne. To var pievienot gan pamatēdieniem, gan saldajiem ēdieniem. Ingveri galvenokārt tiek audzēti tropu klimata teritorijās. Tās izcelsmes vieta ir Centrālāzija un Dienvidāzija, bet mūsdienās to audzē arī citās valstīs.
Visvairāk ingvera saknes iegūst Indijā (2008. gadā ieguva ≈420 tūkstošus tonnas), Ķīnā (≈285 tūkstoši), Indonēzijā (≈177 tūkstoši) un Nepālā (≈159 tūkstoši).[1]
Ingvers (Zingiber officinale) ir ingveraugu rindas (Zingiberales) garšaugs. Kā garšviela tiek izmantota ingvera sakne. To var pievienot gan pamatēdieniem, gan saldajiem ēdieniem. Ingveri galvenokārt tiek audzēti tropu klimata teritorijās. Tās izcelsmes vieta ir Centrālāzija un Dienvidāzija, bet mūsdienās to audzē arī citās valstīs.
Zingerone diasiaan dari gingerol salamo pangariangan, padehnyo agak kurang jo aromanyo padeh-manih.[10]
Sipadeh maasiaan aksi sialagogue, iyolah maransang produksi aia liua, nan mambuek labiah mudah manalan.[11]
di Wikimedia Commons
Zingerone diasiaan dari gingerol salamo pangariangan, padehnyo agak kurang jo aromanyo padeh-manih.
Efek biologisSipadeh maasiaan aksi sialagogue, iyolah maransang produksi aia liua, nan mambuek labiah mudah manalan.
Halia (nama botani: Zingiber officinale Roscoe) merupakan sejenis tumbuhan yang selalu digunakan sebagai rempah perasa dalam masakan. Tanaman ini dipercayai berasal dari Asia Tenggara Kepulauan dan dipercayai mula diusahakan oleh orang Austronesia, kemudian merebak penggunaannya ke India, China, Afrika Barat dan Caribbean.
Antara negara yang banyak mengeluarkan halia ialah India, China, Nigeria, Australia dan Thailand. Penanaman halia di Malaysia boleh dikatakan masih diusahakan secara kecil-kecilan sebagai tanaman tunggal atau selingan bersama tanaman saka seperti nanas, pokok getah dan kelapa sawit.
Halia juga dikenali sebagai ginger (bahasa Inggeris), jahe, aliah, jae, sipadeh, lia (Indonesia), dan kinkh atau khing-daen (Thailand).
Kegunaannya sebagai ulam adalah dengan menghiris rizom muda atau dilecek bersama sambal belacan dan dimakan bersertakan nasi. Rasanya sedikit pedas dan lidas.
Herba sederhana besar setinggi 60 hingga 125 sentimeter.
Rizom halia mengandungi air, karbohidrat, serat, kalium, fosforus, kalsium, tenaga, protein, gentian, niasin, asid amino, gingerols, oleoresin, pati minyak, vitamin A, B dan C, lemak, asid organik, minyak meruap seperti zingeron, zinzerol, zingeberal, zingiberin, borneol, seniol dan feladren.[perlu rujukan]
Ia dikatakan dapat merawat penyakit banyak angin dalam badan, sakit kepala, sistem pencernaan bermasalah, sakit jantung, muntah, cirit-birit, disentri, asma, sakit perut, reumatisme, pengaliran darah bermasalah, mati pucuk, lemah tenaga batin, keracunan udang, badan kesejukan, sakit pinggang, urat saraf lemah, mabuk kenderaan, batuk kering, kejang, buang air berlendir, dan darah haid berbau hamis.[perlu rujukan]
Halia digunakan sebagai rempah perasa dalam masakan dalam bentuk halia segar, halia kering dan halia bergula. Halia juga boleh diproses sebagai serbuk halia, halia jeruk dan bahan perasa untuk pelbagai makanan seperti sos dan bakeri.
Biasanya dalam perubatan halia diambil dalam bentuk minuman halia, halia kering, air rebusan halia atau pati halia. Halia dikatakan dapat membantu menghadamkan makanan, menguatkan tenaga batin, menambahkan air mani dan membuang angin yang terdapat di dalam usus kecil dan usus besar. Ubat-ubatan dari halia juga dikatakan boleh mengawal beberapa penyakit seperti deman, batuk, migrin, sakit gigi, sakit tulang, sengugut dan sesak dada. Halia juga bersifat karminatif, stimulant dan pembunuh kuman jika diambil sebagai ubat. Penyelidikan yang dibuat oleh penyelidik Universiti Michigan yang diterbitkan di American Association of Cancer Research menunjukkan bahawa halia mampu membunuh sel barah.[1]
Halia boleh diproses untuk pengeluaran minyak dan hasil ekstrak. Bahan aktif dalam ekstrak halia ialah gingerols dan oleoresin. Minyak halia boleh dijadikan bahan perisa minuman buah-buahan, konfeksionari, kosmetik dan ubatan.
Halia.
Halia muda
Halia (nama botani: Zingiber officinale Roscoe) merupakan sejenis tumbuhan yang selalu digunakan sebagai rempah perasa dalam masakan. Tanaman ini dipercayai berasal dari Asia Tenggara Kepulauan dan dipercayai mula diusahakan oleh orang Austronesia, kemudian merebak penggunaannya ke India, China, Afrika Barat dan Caribbean.
Antara negara yang banyak mengeluarkan halia ialah India, China, Nigeria, Australia dan Thailand. Penanaman halia di Malaysia boleh dikatakan masih diusahakan secara kecil-kecilan sebagai tanaman tunggal atau selingan bersama tanaman saka seperti nanas, pokok getah dan kelapa sawit.
Halia juga dikenali sebagai ginger (bahasa Inggeris), jahe, aliah, jae, sipadeh, lia (Indonesia), dan kinkh atau khing-daen (Thailand).
Kegunaannya sebagai ulam adalah dengan menghiris rizom muda atau dilecek bersama sambal belacan dan dimakan bersertakan nasi. Rasanya sedikit pedas dan lidas.
Zingiber officinale is een bloeiende plant uit de familie Zingiberaceae. De wortelstok wordt gebruikt om er gember van te maken, dat culinair veel gebruikt wordt.
De plant wordt 0,6[1] tot maximaal 1,2 meter hoog en heeft smalle bladeren (ca 2 cm breed en 18 cm lang)[2]. De stengels ontspruiten elk jaar uit de knoppen van de wortelstok. De bloeiwijze is aarvormig, waarbij de aren ca. 8 cm lang zijn.[2] De bloemen zijn bleekgeel met een purperachtig gekleurde lip met roomkleurige stippen en streepjes. De gecultiveerde planten zijn meestal steriel en bloeien niet.[2]
De ondergrondse wortel lijkt soms wel wat op een opgezwollen hand en heeft een kurkachtige schil.[3]
Smaakgevende stoffen in de plant zijn gingerol, gingeridione en shogaol.[3]
Om gember te kweken is een warme, beschaduwde standplaats nodig, met voedzame grond. De plant heeft veel nutriënten nodig.[3]
De plant wordt geoogst als in de herfst de bladeren zijn afgestorven. De wortelstokken worden opgegraven en worden gedroogd in de schaduw.[4] Jongere wortels worden geoogst om vers te gebruiken of in te leggen. Oudere wortelstokken worden gemalen om gemberpoeder te verkrijgen. Gemberplanten worden vermeerderd door ze te scheuren.
Er bestaan verschillende cultivars, waarbij onder andere de wortelstok in kleur varieert.[1]
De eerste groeiplaats van gember is niet bekend. Sommige bronnen stellen dat gember van oorsprong voorkomt in het zuiden van China, anderen noemen India. Gember werd verspreid naar onder andere de Molukken, andere delen van Azie en uiteindelijk ook naar West Afrika. Volgens sommige bronnen zou het één van de eerste oosterse planten zijn die naar Europa is gekomen.[3] Gember werd door de Spanjaarden geïntroduceerd in Amerika. Francisco de Mendosa nam de plant mee uit Oost-Indië. In 1547 werd gember al vanuit Spaans-Zuid Amerika geëxporteerd.[1]
In de jaren 90 van de twintigste eeuw importeerde de VS meer dan 4000 ton gemberwortel per jaar. Momenteel[wanneer?] vindt de grootste productie plaats in Fiji, India, Jamaica, Nigeria, Sierra Leone en China. Gember wordt in bijna elk tropisch of subtropisch land gekweekt, indien er landbouwgrond beschikbaar is.[5]
Gemberwortel werd al in de eerste eeuw na chr. geëxporteerd naar Europa voor de lucratieve specerijenhandel. De route liep via India. Gember werd al veel gebruikt door de Romeinen. Dit is bekend uit schriftelijke bronnen waarin Romeinse belasting werd vastgelegd voor importen via de Rode Zee naar Alexandrië. Bewijzen bestaan van import te Marseille in 1228 en Parijs in 1296.[5]
De latijnse naam Zingiber is afgeleid van het sanskrit shringavera, hetgeen betekent "gevormd als een hertengewei".[2]
De verse of gedroogde wortel van de plant wordt gember genoemd en wordt gebruikt als specerij en als kruidengeneesmiddel. Geconfijte gember wordt ook wel omhuld met suiker en als direct gegeten. Ook wordt de wortel gemalen, als gemberpoeder gebruikt. De verse wortel wordt onder andere gebruikt in thee en in vele Aziatische gerechten.
Andere leden van de gemberfamilie waarvan de wortels in de keuken gebruikt worden zijn Curcuma longa, waaruit curcuma wordt gewonnen, Elettaria cardamomum dat kardemom levert en Kaempferia galanga, waaruit kentjoer wordt gemaakt.
Bronnen, noten en/of referentiesZingiber officinale is een bloeiende plant uit de familie Zingiberaceae. De wortelstok wordt gebruikt om er gember van te maken, dat culinair veel gebruikt wordt.
Ingefær (Zingiber officinale) er ei plante som har vore dyrka i mange tusen år i India og Kina. Arta høyrer til ingefærfamilien. Han blir brukt som krydder i ei rekkje matlagningstradisjonar, og i folkemedisin.[1] Det er rotstokken som vert nytta.
Ingefær er ein urteaktig fleirårig plante som lagar falske stenglar av samankrølla bladfeste som blir rundt ein meter høge. Dei ber smale lauv. Blomestanden ber lysegule blomar med lilla delar. Dei veks direkte frå rotknollen på eigne skot.[2]
Planten oppstod i øyriket i Søraust-Asia og vart truleg først dyrka av austronesiske folk. Dei frakta han med seg over den indo-pasifiske regionen under den austronesiske ekspansjonen for rundt 5000 år sidan, så langt som til Hawaii. Ingefær var eit av dei første kryddera som blei eksportert frå Asia, og vart brukt i Europa av dei gamle grekarane og romarane.[3] Ingefær er i slekt med gukermeie (Curcuma longa), kardemomme (Elettaria cardamomum) og galangal. Fjerne slektningar med liknande smak, slekta Asarum, vert ofte kalla vill ingefær.
Unge ingefærrøter er saftige og ein mild smak, noko som gjer at dei ofte blir sylta i eddik eller sherry som delikatesse, eller berre brukt i tilberedningen av anna mat. Eldre ingefærrøter er mykje turrare, og har seige fibrar. Safta frå eldre ingefærrøter har ein særs sterk smak, og er mykje nytta i kinesisk matlagning til å gøyme andre sterke smakar, t.d. lammekjøtt og fisk.
Ingefær blir òg brukt til godteri, brukt som smaksstoff i småkaker, og er det primære smaksstoff i ingefærøl, ein søt leskedrikk.
I vestleg matlaging blir ingefær nesten utelukkande nytta til søtsaker, slik som ingefærøl, småkaker, godteri, og kakar.
Tørka ingefærpulver har ein særs skarp smak, som ikkje minner mykje om frisk ingefær. Av denne grunnen kan ein ikkje bruke ein av dei to formene for ingefær som erstatning for den andre.
Ingefær blir dyrka i det meste av den tropiske del av verda. Dei dyraste variantane, og òg dei av høgaste kvaliteten kjem vanlegvis frå Australia, Sør-India og Jamaica, sjølv om mest ingefær blir dyrka i Kina.
Det er truleg at ingefær er effektivt mot kvalme forårsaka av t.d. reisesjuke. Ingefærota inneheld òg mange antioksidantar, og pulverisert turka ingefær finst i tablett-form. Drikken ingefærøl har òg alltid vore tilrådd mot kvalme i dei landa der det har vore brygga.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Ingefær Ingefær (Zingiber officinale) er ei plante som har vore dyrka i mange tusen år i India og Kina. Arta høyrer til ingefærfamilien. Han blir brukt som krydder i ei rekkje matlagningstradisjonar, og i folkemedisin. Det er rotstokken som vert nytta.
Ingefær er ein urteaktig fleirårig plante som lagar falske stenglar av samankrølla bladfeste som blir rundt ein meter høge. Dei ber smale lauv. Blomestanden ber lysegule blomar med lilla delar. Dei veks direkte frå rotknollen på eigne skot.
Planten oppstod i øyriket i Søraust-Asia og vart truleg først dyrka av austronesiske folk. Dei frakta han med seg over den indo-pasifiske regionen under den austronesiske ekspansjonen for rundt 5000 år sidan, så langt som til Hawaii. Ingefær var eit av dei første kryddera som blei eksportert frå Asia, og vart brukt i Europa av dei gamle grekarane og romarane. Ingefær er i slekt med gukermeie (Curcuma longa), kardemomme (Elettaria cardamomum) og galangal. Fjerne slektningar med liknande smak, slekta Asarum, vert ofte kalla vill ingefær.
Ingefær (Zingiber officinale) er en gammel plante som har vært dyrket i mange tusen år i India og Kina. Arten tilhører ingefærfamilien. Den blir brukt som krydder i mange, muligens de fleste matlagningstradisjoner i verden. Det er rotstokken som blir brukt.
Unge ingefærrøtter er saftige og har en svært mild smak, noe som gjør at de ofte blir syltet i eddik – eller sherry som delikatesse – eller blir brukt i tilberedningen av annen mat. Eldre ingefærrøtter er mye tørrere, og har seige fibre. Saften fra eldre ingefærrøtter har en meget sterk smak, og brukes mye i kinesisk matlagning til å gjemme andre sterke smaker, f.eks. lammekjøtt og fisk.
Ingefær blir også brukt til godteri, brukt som smaksstoff i småkaker, og er det primære smaksstoff i ingefærøl, en søt leskedrikk.
I vestlig matlagning blir ingefær nesten utelukkende brukt til søtsaker, slik som ingefærøl, småkaker, godteri, og kaker.
Tørket ingefærspulver har en meget skarp smak, som ikke minner mye om frisk ingefær. Av denne grunn kan man ikke bruke en av de to formene for ingefær som erstatning for den andre.
Ingefær blir dyrket i det meste av den tropiske del av verden. De dyreste variantene, og også dem av høyeste kvalitet kommer vanligvis fra Australia, Sør-India og Jamaica, selv om mest ingefær blir dyrket i Kina. Dens opprinnelse kjennes ikke.
Medisinsk bruk av ingefær anbefales ikke for følgende grupper: gravide, ammende, personer med blødningsforstyrrelser, hjertesykdom, samt personer med kjent allergi for ingefær eller andre planter i ingefærfamilien. Diabetikere og personer som bruker medisiner, urter eller kosttilskudd bør drøfte bruk av ingefær med lege.
Ingefærroten inneholder mange antioksidanter, og pulverisert tørket ingefær brukes i tabletter. Drikken ingefærøl har også alltid vært anbefalt mot kvalme i de land hvor det har blitt brygget.
Ingefær (Zingiber officinale) er en gammel plante som har vært dyrket i mange tusen år i India og Kina. Arten tilhører ingefærfamilien. Den blir brukt som krydder i mange, muligens de fleste matlagningstradisjoner i verden. Det er rotstokken som blir brukt.
Imbir lekarski (Zingiber officinale Rosc.) – gatunek rośliny uprawnej z rodziny imbirowatych (Zingiberaceae). W stanie dzikim obecnie nie występuje. Pochodzi prawdopodobnie z Melanezji.
Imbir lekarski (Zingiber officinale Rosc.) – gatunek rośliny uprawnej z rodziny imbirowatych (Zingiberaceae). W stanie dzikim obecnie nie występuje. Pochodzi prawdopodobnie z Melanezji.
O gengibre (Zingiber officinale) é uma planta herbácea da família das Zingiberaceae, originária da ilha de Java, da Índia e da China, de onde se difundiu pelas regiões tropicais do mundo. No norte do Brasil é também conhecido por mangarataia.
Trata-se de uma planta perene da família das Zingiberáceas, que pode atingir mais de 1 metro de altura. As folhas verde-escuras nascem a partir de um caule duro, grosso e subterrâneo (rizoma). As flores são tubulares, amarelo-claro e surgem em espigas eretas.
O seu caule subterrâneo é utilizado como especiaria na culinária desde a antiguidade.
O gengibre é conhecido na Europa desde tempos muito remotos, para onde foi levado por meio das Cruzadas. Em Portugal existe registro da sua presença desde o reinado de D. João III (1521-1557).
A introdução do gengibre no Brasil é atribuída por autores às invasões holandesas que ocorreram no século XVII. Contudo, há relatos[carece de fontes?] que citam a presença desta planta no ano de 1587. Visconde de Nassau quando veio para o Brasil trouxe o famoso botânico Pison que relatou o gengibre como planta indígena e de fácil encontro no estado silvestre, tanto que a considerou simultaneamente brasileira e asiática, convicção esta que afirmou até longa data, após, porquanto a publicou em 1648.[1]
No Brasil, o gengibre chegou menos de um século após o descobrimento. Naturalistas que visitavam o país (colônia, naquela época) achavam que se tratava de uma planta nativa, pois era comum encontrá-la em estado silvestre. Hoje, o gengibre é cultivado principalmente na faixa litorânea do Espírito Santo, Santa Catarina, Paraná e no sul de São Paulo, em razão das condições de clima e de solo mais adequadas.
O gengibre possui sabor picante e pode ser usado tanto em pratos salgados quanto nos doces e em diversas formas: fresco, seco, em conserva ou cristalizado. O gengibre seco é mais aromático e tem sabor mais suave.
O gengibre fresco é amplamente utilizado na China, no Japão, na Indonésia, na Índia e na Tailândia. No Japão, costuma-se usar o suco (do gengibre espremido) para temperar frango e as conservas "beni shouga". Já o gengibre cristalizado, é um dos confeitos mais consumidos no Sudeste Asiático.
Nos Estados Unidos e na Grã-Bretanha para fazer os tradicionais bonecos de gengibre para o Natal. No Brasil é utilizado para a confecção do quentão, bebida típica das festas juninas.
O gengibre (Zingiber officinale) é uma planta herbácea da família das Zingiberaceae, originária da ilha de Java, da Índia e da China, de onde se difundiu pelas regiões tropicais do mundo. No norte do Brasil é também conhecido por mangarataia.
Trata-se de uma planta perene da família das Zingiberáceas, que pode atingir mais de 1 metro de altura. As folhas verde-escuras nascem a partir de um caule duro, grosso e subterrâneo (rizoma). As flores são tubulares, amarelo-claro e surgem em espigas eretas.
O seu caule subterrâneo é utilizado como especiaria na culinária desde a antiguidade.
Ghimbirul (Zingiber officinale), denumit popular și „ghimber” sau „gingiber”, este numele dat unei plante erbacee din regiunile tropicale, cu rizom aromatic bogat în uleiuri eterice. Este o specie perenă care are nevoie de o temperatură ridicată și constantă precum și de o umiditate permanentă pentru a se dezvolta corespunzător. Rizomul de ghimbir are o formă neregulată, contorsionată și e noduros, atingând până la 5-6 centimetri în lungime. Ghimbirul e deosebit de prețuit în bucătăriile orientale din India, Malaezia, Nepal, Bangladesh etc. Un nume alternativ al ghimbirului, introdus de turci în Moldova și Muntenia a fost cel de 'piper alb'. Denumirea de ghimbir a fost folosită mai ales în Banat și Ardeal provenind din maghiarul gyömber, iar apoi s-a impus în întreaga țară. În fostele colonii britanice, cum ar fi Canada, Australia, Jamaica, Kenya, se consumă o așa-zisă "bere" din ghimber (ginger beer) care de fapt este o băutură ne-alcoolică, răcoritoare.
Substanțele active importante pe care le conține ghimbirul sunt compuși specifici numiți gingeroli, fenoli, ulei volatil.
Cuvantul "ghimbir" provine, asemenea altor denumiri ale plantei în mai multe limbi europene (”Ingwer” în germană, ”gingembre” în franceză, ”ghimbir” în română, ”zenzero” în italiană, ”ginger” în engleză etc.) din latinescul ”zingiber”, împrumutat și el din greaca veche (”zingiberis”).
Cum India a fost sursa de ghimbir a Europei în antichitate, denumirea greacă este, de fapt, o preluare din limbile vorbite pe teritoriul Indiei în acea perioadă: ”singivera” în pali și ”shringavera” în sanscrită. Aceste denumiri înseamnă ”în formă de corn de cerb”.
Cu toate că denumirile în majoritatea limbilor europene provin din greaca veche, în mod surprinzător grecii contemporani îl numesc ”piperoriza” (rădăcină de piper), cu referire la gustul iute al rizomului.
Ghimbirul este, poate, cel mai versatil condiment, fiind folosit în absolut toate tipurile de preparate, de la sosuri, supe și feluri principale, până la deserturi și băuturi. Deși a fost încă de pe vremea romanilor un condiment important, popularitatea acestuia a scăzut temporar în Europa, cel mai probabil din cauză că ghimbirul proaspăt era arareori comercializat pe continent. Situația s-a schimbat o dată ce acesta a devenit mult mai disponibil, și datorită popularității crescute a bucătariei asiatice.
Dacă ghimbirul proaspăt este fiert, iuțeala sa crește, iar aroma scade. Thailandezii folosesc ghimbir dat prin răzătoare, alături de alte condimente, la prepararea pastelor de curry. Indonezienii utilizează frecvent paste condimentate pe bază de ghimbir proaspăt și ardei iuți proaspeți, cu care marinează carnea înainte de a o găti.
Ghimbirul prăjit are un gust diferit, iuțeala sa domolindu-se. Merge foarte bine prăjit alături de usturoi, sau ceapă. Indienii folosesc adesea această tehnică pentru a obține sosuri delicioase cu care asezonează mâncărurile de legume și carne.
În bucătăria chineză ghimbirul este folosit atăt prăjit cât și fiert. Mâncarea care fierbe înăbușit mai mult timp este aromată cu feliuțe de ghimbir, care își eliberează aroma destul de repede. Tehnica chinezească stir-fry (chao), care înseamnă gătirea pe foc iute, rapidă a mâncării, cu amestecare continuă, cere adesea ghimbir mărunțit sau dat prin răzătoare.
Ghimbirul ocupă un loc important în bucătăria japoneză, unde este folosit în cantități mici. De exemplu, carnea de pui este aromată prin stropire cu sucul obținut prin stoarcerea ghimbirului proaspăt. Ghimbirul murat, (beni shoga), este preparat din rizomi foarte tineri și este adesea servit alături de sushi.
”Ginger ale” este o băutură foarte populară în America de Nord. Nu este o bere fermentată, ci doar zahăr, extract de plante și apă gazoasă. Oricum, în Evul Mediu ghimbirul a fost folosit și la aromatizarea berii adevărate.
În Europa întâlnim ghimbirul în mod special în bucătăria ungurească tradițională unde cunoaște o utilizare frecventă în condimentarea unor fripturi, de obicei mai grase, sau la mâncăruri mai grele (din fasole, linte, varză), dar și la deserturi (de ex. cozonacul cu ghimbir proaspăt).
Ghimbirul uscat este destul de diferit ca gust și nu poate substitui rizomul proaspăt. El este doar un ingredient opțional în unele amestecuri de condimente, ca pudra de curry, ”5 arome” și berebere. Ghimbirul uscat nu este folosit în regiunile unde acesta este cultivat. Gustul său este mai mult aromat decât iute și este folosit și la prepararea unor deserturi.
Rizomul nu se consumă crud, ci se curăță îndepărtându-se coaja, și se taie în felii care se gătesc ca acompaniment la cărnuri sau sosuri, în salate, curry-uri etc. Ghimbirul se consumă câteodată în forma sa pisată, mărunțită. În acest caz ghimbirul e o pulbere fină asemănătoare piperului alb.
Abia la începutul anilor 1980 cercetătorii occidentali s-au preocupat de virtuțile terapeutice ale ghimbirului, în special rizomul.
Cele mai mari plantații de ghimbir se află în regiunile tropice și subtropice. Cu o suprafață de 181 mii ha (2005) și o recoltă de 125 mii tone Nigeria este cel mai mare cultivator de ghimbir ca extindere. În schimb India produce anual 359 mii tone pe o suprafață de 95 mii ha (2005), dar în mare parte pentru piața indigenă. Cel mai mare exportator de ghimbir este China cu 232 mii tone în anul 2005.
.jpg)
_in_Madagascar.jpg)
.jpg)
.jpg)
_in_Madagascar.jpg)
|access-date= (ajutor) 
Anason · Ardei · Arpagic · Boia · Busuioc · Ceapă · Chili · Chimen · Chimion · Cimbrișor · Cimbru · Cimbru de câmp · Coriandru · Creson · Cuișoare · Curry · Fenicul · Ghimbir · Hrean · Ienibahar · Ienupăr · Lemn dulce · Leuștean · Levănțică · Limba mielului · Maghiran · Mărar · Mentă · Muștar alb · Muștar negru · Nucșoară · Pătrunjel · Piper · Roiniță · Rozmarin · Salvie · Schinduf · Scorțișoară · Șofran · Șovârf · Tarhon · Usturoi · Zerdiceaf
Ghimbirul (Zingiber officinale), denumit popular și „ghimber” sau „gingiber”, este numele dat unei plante erbacee din regiunile tropicale, cu rizom aromatic bogat în uleiuri eterice. Este o specie perenă care are nevoie de o temperatură ridicată și constantă precum și de o umiditate permanentă pentru a se dezvolta corespunzător. Rizomul de ghimbir are o formă neregulată, contorsionată și e noduros, atingând până la 5-6 centimetri în lungime. Ghimbirul e deosebit de prețuit în bucătăriile orientale din India, Malaezia, Nepal, Bangladesh etc. Un nume alternativ al ghimbirului, introdus de turci în Moldova și Muntenia a fost cel de 'piper alb'. Denumirea de ghimbir a fost folosită mai ales în Banat și Ardeal provenind din maghiarul gyömber, iar apoi s-a impus în întreaga țară. În fostele colonii britanice, cum ar fi Canada, Australia, Jamaica, Kenya, se consumă o așa-zisă "bere" din ghimber (ginger beer) care de fapt este o băutură ne-alcoolică, răcoritoare.
Substanțele active importante pe care le conține ghimbirul sunt compuși specifici numiți gingeroli, fenoli, ulei volatil.
Ďumbier lekársky (zastarano ďumbier pravý, zázvor pravý; lat. Zingiber officinale) je rastlina z čeľade ďumbierovité (Zingiberaceae).
Pochádza z juhovýchodnej Ázie ako väčšina ďumbierovitých. Podzemok, ktorý sa používa ako korenina a liečivka sa nazýva takisto ďumbier.
Rekordný podzemok ďumbiera lekárskeho s hmotnosťou 11,5 kg
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Ďumbier lekársky
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Ďumbier lekársky
Tento článok týkajúci sa botaniky je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Ďumbier lekársky (zastarano ďumbier pravý, zázvor pravý; lat. Zingiber officinale) je rastlina z čeľade ďumbierovité (Zingiberaceae).
Pochádza z juhovýchodnej Ázie ako väčšina ďumbierovitých. Podzemok, ktorý sa používa ako korenina a liečivka sa nazýva takisto ďumbier.
Rekordný podzemok ďumbiera lekárskeho s hmotnosťou 11,5 kg
Ingver (znanstveno ime Rhizoma zingiberis) je začimbna rastlina, ki raste v tropskem in subtropskih pasovih.
Je večletna rastlina, ki zraste do 50 cm visoko. Oblikuje do 20 cm dolge korenike, ki se uporabljajo v kulinariki pa tudi v zdravstvu.
Pradomovina ingverja je jugovzhodna Azija[navedi vir].
Ingver je med začimbami, ki jih je človek spoznal med prvimi[navedi vir]. Znani kitajski filozof Konfucij ga je zelo cenil in je hotel imeti vsako jed pripravljeno z ingverjem. V starem Rimu so uporabljali ingver tudi v lepotnih salonih. V Evropi v srednjem veku je bil tako priljubljen, da so zdravniki in moralisti trdili: »Vino, poper, cimet in ingver kvarijo kri mladim dekletom«. Kljub tem svarilom je postal priljubljen med Angleži in Skandinavci, pri nas pa ga nikdar nismo uporabljali na veliko.
Uporabljajo se sveže korenike, lahko pa tudi posušenega oz. zmletega.
Velik del pridelka ingverja predelajo v brezalkoholno ingverjevo pivo, ki je zelo priljubljeno v Angliji in ZDA.
Ingver se uporablja za:
V zdravilne namene ga uporabljamo za:
Lahko ga uporabimo kot:
Beseda ingver spada med besede selivke, ker je nastala pred več stoletji v sedaj že izumrlem srednjeindijskem jeziku, kjer je označevala rastlino z imenom Singivera. V Grčijo je pripotovala v času Aleksandra Makedonskega z vračajočimi vojaki in se razširjala po mediteranu, mali Aziji, Balkanu, Rusiji in zahodni Evropi. Na tem potovanju je dobivala razne govorjene oblike in zapise. Slovenska oblika verjetno prihaja iz nemške oblike Ingwer, srbska oblika Đumbir pa iz madžarske oblike Gyömbér in romunske oblike Ghimber. Tako se je selila dalje kot sledi:
Ingver (znanstveno ime Rhizoma zingiberis) je začimbna rastlina, ki raste v tropskem in subtropskih pasovih.
Je večletna rastlina, ki zraste do 50 cm visoko. Oblikuje do 20 cm dolge korenike, ki se uporabljajo v kulinariki pa tudi v zdravstvu.
Pradomovina ingverja je jugovzhodna Azija[navedi vir].
Ingver je med začimbami, ki jih je človek spoznal med prvimi[navedi vir]. Znani kitajski filozof Konfucij ga je zelo cenil in je hotel imeti vsako jed pripravljeno z ingverjem. V starem Rimu so uporabljali ingver tudi v lepotnih salonih. V Evropi v srednjem veku je bil tako priljubljen, da so zdravniki in moralisti trdili: »Vino, poper, cimet in ingver kvarijo kri mladim dekletom«. Kljub tem svarilom je postal priljubljen med Angleži in Skandinavci, pri nas pa ga nikdar nismo uporabljali na veliko.
Ingefära (Zingiber officinale) är namnet både på en flerårig tropisk ört inom familjen ingefärsväxter och på dess jordstam, rhizom. Ingefära har tidigt använts som läkemedel, men idag framför nyttjas den främst till smaksättning, särskilt i det asiatiska köket.
Ingefäran blir 1,5 meter hög, med blad och blommor på skilda skott. Det blommande skottet är 15–20 cm högt och bär ett 20-tal gulgröna och purpurfärgade blommor. Hela växten doftar.
Man antar att ingefäran från början växte vilt i södra Kina, men den hade redan under antiken spridits till stora delar av Asien och Afrika. Idag odlas den i alla tropiska regioner och återfinns knappt vilt någonstans. Man har hittat ett tjugotal arter av vild ingefära på Borneo de senaste åren.
Torkad ingefära är en av ingredienserna i pepparkakor. Ginger ale är smaksatt med ingefära. Inlagd ingefära som ätes till sushi benämns på svenska med sitt japanska namn gari.
I kinesisk kultur skiljer man mellan "gammal ingefära" (som går att köpa färsk i Sverige) som är bra till matlagning och "ung ingefära" som används i inläggningar. I kinesiska hem förvaras ingefära ofta i sand för att den inte ska torka.
Ingefära påstås ibland ha olika medicinska effekter, bland annat mot cancer, men det saknas strikt vetenskapliga belägg för detta.[1] Visst stöd finns bara för användning av ingefära mot illamående.[2]
Arten kan odlas som krukväxt. Köp en bit färsk ingefära. Välj en bit som visar lätt gröna ögon. Plantera den i jord med halva jordstammen synlig ovan jord, ställ den varmt och vattna. Föredrar halvskugga. Skotten doftar vid beröring av ingefära.
Wikimedia Commons har media som rör Ingefära.
Ingefära (Zingiber officinale) är namnet både på en flerårig tropisk ört inom familjen ingefärsväxter och på dess jordstam, rhizom. Ingefära har tidigt använts som läkemedel, men idag framför nyttjas den främst till smaksättning, särskilt i det asiatiska köket.
Zencefil (Zingiber officinale), zencefilgiller familyasından bir metreye kadar boylanabilen, ince-uzun yapraklı, sarı-kırmızı renklerde çiçekler açan, kök yumruları baharat ve ilaç olarak kullanılan, çok yıllık bir bitkidir. Başta Çin olmak üzere, Hindistan, Endonezya, Vietnam, Japonya gibi tropik ya da yarı tropik iklimlerde yetişir. Dış görünüş olarak Yerelması ile aynıdır.
Genelde kök yumruları Baharat olarak dünyanın birçok mutfağında kullanılır. Güney Çin'den gelen Zencefil, önce Hindistan'a; ardından Güneydoğu Asya'ya, Batı Afrika'ya ve Karayipler'e yayılmıştır. Zencefil bitkisinin şekilsiz, parçalar halinde bulunan soyulmuş ya da soyulmamış haldeki kurutulmuş kökleri ya da bunların öğütülmüş hali kullanılan kısımdır. Çöreklere katılır. Ayrıca zencefilden gazoz, şarap, turşu ve reçel yapımında da yararlanılır.
Mutfakta çorbalara, patates, sosis, çeşitli dolmalar, ızgara etler, söğüş, pilav, her türlü beyaz peynire, çeşitli sebzelere, meyve salatasına, çeşitli pastalara, kurabiyelere ve keklere katılır.
Zencefil kökünün bileşiminde önemli etken maddeler var. Taze zencefil etken madde bakımından daha zengin; % 80 su, % 2 protein, % 1 yağ, % 12 nişasta, kalsiyum, fosfor, demir, B ve C vitamini içeriyor. Kuru zencefilde su oranı % 10'dur. Baharat olarak kullanılabilecek 1 çay kaşığı zencefilde besin içeriği mangan hariç ihmal edilebilecek düzeydedir. Bu miktarda zencefil günlük mangan gereksiminin %79'unu karşılar.
Ilımlı kullanım miktarlarında Zencefil FDA tarafından genel olarak güvenli kabul edilir. Bununla birlikte devamlı kullanılan Coumadin ve Warfarin gibi ilaçlarla etkileşime girebilir ve bu ilaçların güvenli seviyelerini değiştirebilir.[1][2][3]
Toz şeklinde kullanımında alerjik döküntüler, güvenli olarak tanımlanmasına rağmen kalpte yanma, gaz, bulantı gibi belirtilere yol açabilir.
Safra taşı olan kişilerde olumsuz etkilere yol açabilir.
Geleneksel ve kanıta dayalı olmayan hekimlik uygulamalarında mide rahatsızlığına, baş dönmesine iyi geldiği ifade edilir. Ayrıca iştah açıcı, antiseptik, midevi, gaz söktürücü, sindirimi düzenleyici, solunum yollarını açıcı ve toksin atıcı etkilerinden söz edilmektedir. Bunun yanında kan damarlarını açartığı, terleme ve sıcaklık yaptığı, kalbi canlandırdığı ifade edilir.
Amerikan kanser derneğine göre, Zencefil tümörlerin gelişimini önleyici olarak kanser tedavisinde önerilmesine rağmen bu yönde bilimsel kanıtlar sunulamamış, bazı hayvan deneylerinde bu yönde bulgular olmasına rağmen, insanlarda aynı şekilde etki yapıp yapmayacağı bilinmeyen ve daha ileri araştırmalara ihtiyaç duyulan bir konudur."[4]
Sınırlı sayıda araştırmaya göre zencefil deniz tutması, sabah bulantıları ve kemoterapiden kaynaklanan bulantılarda plasebodan daha etkili bulunmuştur.[5][6][7][8] Bununla birlikte post-op bulantılar için zencefilin plasebodan üstünlüğü gösterilememiştir.
Gebelikte kullanımı; Gebelikte bazı araştırmalara göre kullanımı mutajenik, diğer bazı araştırmalara göre ise antimutajenik olarak değerlendirilmiştir.[6]
Zencefil (Zingiber officinale), zencefilgiller familyasından bir metreye kadar boylanabilen, ince-uzun yapraklı, sarı-kırmızı renklerde çiçekler açan, kök yumruları baharat ve ilaç olarak kullanılan, çok yıllık bir bitkidir. Başta Çin olmak üzere, Hindistan, Endonezya, Vietnam, Japonya gibi tropik ya da yarı tropik iklimlerde yetişir. Dış görünüş olarak Yerelması ile aynıdır.
Українське слово «імбир» походить (можливо, через польське посередництво) від нім. Imber, Ingwer. Середньоверхньонімецьке ingewer, ingeber запозичене через посередництво лат. zingiberi, zingeber, gingiber від сер.-гр. ζυγγίβερις < дав.-гр. ζιγγίβερις. Назва «імбир» є «словом-вандервортом», наявним у дуже багатьох мовах і похідним від спільного джерела: те ж саме походження має і англ. ginger, і фр. gingembre, і нід. gember, і ісп. jengibre, араб. زَنْجَبِيل. Джерелом запозичення вважають індійські мови: пракрит. सिङ्गबेर < санскр. शृङ्गवेर (що зазнало контамінації з शृङ्गं) < давньотамільського інці («імбир») + вер («корінь»)[ком. 1].
Імпортується імбир з країн Південної Азії. У цей час вирощується:
На початку XVI століття одним з перших був завезений в Америку і швидко там розповсюдився.
Імбир виключно городня рослина і в дикому вигляді не зустрічається. До умов вирощування імбир невибагливий, допускає вирощування у домашніх умовах (у горщиках та ящиках).
Станом на 2013, світове виробництво становило 2.1 мільйонів тон імбиру, з якого на Індію припадає 33 %, за нею найбільші країни-виробники Китай (19 %), Непал, Індонезія, і Нігерія.[3]
Корінь імбиру має вид круглястих, розташованих переважно в одній площині, пальчасторозділених шматочків. Віддалено нагадує різні фігурки. Залежно від способу попередньої підготовки розрізняють два види імбиру:
Обидва види висушують на сонці. Чорний імбир в результаті володітиме сильнішим запахом і пекучішим смаком. На зламі імбир ясно-жовтого кольору незалежно від виду. М'якоть молодого коріння майже біла; чим старіший корінь — тим жовтіший він на зламі.
Найчастіше імбир зустрічається у меленому вигляді. Мелений імбир має вигляд сірувато-жовтого борошнистого порошку.
Імбир із 2000-х почав часто застосовуватися в українській кухні: у приготуванні збитню, квасу, наливки, настоянки, браги, меду, а також пряників, паски та здобних булочок тощо.
Пристрасть додавати імбир до кондитерських виробів, солодких страв, алкогольних і особливо безалкогольних напоїв є інтернаціональною. Льодяники, варення, печиво, кекси, бісквіти, крекери, компоти, пудинги, пиво, лікери практично в кухнях всього світу містять імбир.
У країнах Азії імбир використовують в пресервах з м'яса і птиці, він входить до складу найпоширенішої приправи карі.
Маринований імбир використовують як приправу до суші.
Імбир вживають і як самостійний продукт. У Південно-східній Азії свіжий імбир зацукровують і роблять з нього варення, в Китаї, Індокитаї, Бірмі і в Англії до складу варення з імбиру додають апельсинову шкірку — варення відоме під назвою чоу-чоу.
Мелений імбир в Індії додають в борошно і випускають 4 сорти імбирного борошна з різним процентним вмістом імбиру.
Імбирне пиво виробляється у Англії та США.
Використання імбиру в соусах до м'яса, овочевих і фруктових маринадах характерне для європейської і американської кухонь. У країнах Азії імбир використовується безпосередньо при приготуванні м'яса і свійської птиці. М'ясу імбир надає не тільки аромату, але і робить його м'якшим.
Імбир слід додавати до страв у різний час:
Норми закладки імбиру відносно високі — до 1 грама на 1 кілограм тіста або м'яса.
Gừng có danh pháp hai phần: Zingiber officinale là một loài thực vật hay được dùng làm gia vị, thuốc. Trong củ gừng có các hoạt chất: Tinh dầu zingiberen, chất nhựa, chất cay, tinh bột.
củ gừng tươiGiá trị dinh dưỡng cho mỗi 100 g (3,5 oz)Năng lượng80 kJ (19 kcal)
Tên thuốc Bắc: khương, chữ Hán: 薑, tên khoa học: Zingiber officinale L., họ Zingiberaceae, có vị cay, tính ấm, quy vào các kinh phế (phổi), tỳ (lá lách), vị (dạ dày), có tác dụng tán hàn, phát biểu, long đờm, thường được dùng để chữa các chứng phong hàn và kích thích tiêu hóa. Trong Đông y, tùy theo cách bào chế mà gừng trở thành nhiều vị thuốc khác nhau. Thường dùng gồm: để sống dùng: sinh khương, phơi khô: can khương, đem lùi: ổi khương...
Có chứa tinh dầu, thành phần trong dầu là Zingiberol, zingiberene, nonanal, borneol, chavicol, citral, methyheptenone. Tính cay ấm. Có tác dụng tăng cường tuần hoàn huyết dịch, kích thích tiết dịch vị, hưng phấn ruột, xúc tiến tiêu hóa, chữa cảm lạnh, buồn nôn, ho do lạnh. Mỗi lần dùng 4 - 10gr.
Là củ gừng phơi khô, tính cay ấm. Có tác dụng làm ấm dạ dày, thường dùng để trị tỳ vị hư hàn, trướng bụng đau bụng, thổ tả, ho do đàm lạnh. Mỗi lần dùng 2 - 6gr
Củ gừng đem lùi hoặc nướng thành than tồn tính (bên ngoài cháy đen nhưng bẻ ra thấy trong ruột còn màu nâu vàng và mùi gừng), Tính đắng ấm có tác dụng chỉ huyết (cầm máu) đường ruột. Mỗi lần dùng 2 -4gr
Là vỏ củ gừng phơi khô, kết hợp bốn loại vỏ khác như trần bì (vỏ quýt), phục linh bì (vỏ nấm phục linh), đại phúc bì (vỏ cau), ngũ gia bì (vỏ cây chân chim) phối thành thang ngũ bì ẩm nổi tiếng chuyên chữa phù thũng có thể dùng được cho cả phụ nữ có thai bị sưng hai chân.
Theo y học cổ truyền, gừng có vị cay, tính ấm, vào 3 kinh phế, tỳ, vị, có tác dụng phát biểu, tán hàn ôn trung, tiêu đàm, hành thủy, giải độc. Trong hầu hết các thang thuốc Đông y, dù bệnh hàn hay nhiệt, hư hay thực, các thầy thuốc vẫn thường dùng từ 3 đến 5 lát gừng sống. Ngoài tác dụng hạn chế bớt tính lạnh của các vị thuốc hàn, cách phối hợp này còn giúp cho tỳ vị dễ hấp thu thuốc và người bệnh khỏi nôn ra đối với những thuốc khó uống. Ngoài ra tùy theo hình thức sử dụng, gừng có nhiều công dụng khác nhau. Gừng sống còn gọi là sinh khương có tác dụng phát tán phong hàn, chống nôn ói. Gừng khô còn gọi là can khương, có tính nóng hơn sinh khương, có thể làm ấm tỳ vị. Gừng đốt cháy tồn tính còn gọi là hắc khương. Hắc khương có vị đắng, thường được tẩm đồng tiện, có thể làm ấm can thận, giáng hư hỏa. Vỏ gừng được gọi là khương bì có tác dụng lợi tiểu. Trong kỹ thuật bào chế, gừng cũng có thể giúp cho thầy thuốc đạt được một số mục đích quan trọng. Sinh địa nấu với gừng sẽ hạn chế bớt tính mát. Bán hạ chế với gừng để giải độc. Một số loại thuốc khác như sâm, đinh lăng... cũng thường được tẩm gừng, sao qua để tăng tính ấm và dẫn vào phế vị.đem lùi: ổi khương...
Tinh dầu (1% đến 3%), bao gồm zingiberene, sesquiphellandrene và beta-bisabolene.[2]
Chất cay 1% đến 2.5% gingerols và shogaols, phần lớn trong số đó là 6-gingerol[2]
Các thành phần beta-sesquiphellandrene và (-) - zingi berene cao nhất trong gừng tươi, và phân hủy khi sấy và lưu trữ. Điều này lý giải vì sao y học cổ truyền Trung Quốc ưu tiên dùng thân rễ tươi trong điều trị cảm lạnh thông thường. Các gingerols dần dần phân hủy thành shogaols.
Điều trị và dự phòng buồn nôn và nôn mửa trong trường hợp say xe, buồn nôn khi mang thai và sau mổ, buồn nôn do thuốc gây ra, viêm xương khớp; đau bụng kinh; liệt dạ dày.
_1.JPG)
Корневище имбиря имеет вид кругловатых, расположенных преимущественно в одной плоскости, пальчаторазделенных кусочков.
Содержание эфирного масла в сухих корневищах составляет 1,5—3 %, главными его компонентами являются α- и β-цингиберены (зингиберены; сесквитерпены (группа органических соединений класса терпенов[3] — до 70 %), содержатся также камфен, цинеол, бисаболен, борнеол, цитраль, линалоол. Имбирь содержит также витамины C, B1, B2 и незаменимые аминокислоты. Жгучий вкус обусловлен веществом гингерол[en][3].
Чаще всего имбирь применяют в молотом виде. Молотая пряность представляет собой серовато-жёлтый мучнистый порошок. Если он имеет сильный и устойчивый аромат, то считается более качественным. В кухнях разных народов он используется в качестве приправы:
Имбирь употребляют и как самостоятельный продукт в виде варенья, цукатов или маринованного имбиря.
Имбирь входит в состав индийской приправы карри.
Имбирь с сахаром и газированной водой, в которую добавлены дрожжи и специи, составляют традиционный рецепт имбирного эля. Зачастую дополнительно используют мёд, различные фрукты или ягоды, а также чайные лепестки.
Имбирное пиво — алкогольный напиток. Его готовят из имбиря, сахара и воды с добавлением пивных или пекарских дрожжей и молочнокислых бактерий. Содержание алкоголя в имбирном пиве может достигать 11 %.
Корневище имбиря (лат. Rhizoma Zingiberis) поступает в продажу в аптеки в очищенном или неочищенном от пробки виде[3].
Имбирь в виде настоя, настойки, порошка применяется при заболеваниях суставов (артрит, артроз, остеоартроз)[4][5], морской болезни, при язвенной болезни желудка[6], для повышения аппетита и улучшения пищеварения, атеросклерозе, нарушении жирового и холестеринового обмена[7], для нормализации состояния кровеносных сосудов.
Отвар имбиря с мёдом и лимоном часто используют при простудных заболеваниях.
Компрессы используют для снятия головных болей, болей в спине и при хроническом ревматизме.
Эфирное масло широко используется в ароматерапии для лечения психоэмоциональных расстройств, заболеваний опорно-двигательного аппарата, простудных и вирусных заболеваний. Применяется в горячих ингаляциях, в ваннах, для растираний, для массажа и внутрь.
В имбире содержится вещество гингерол, который обладает антидиарейной активностью у мышей[8].
Корневище имбиря имеет вид кругловатых, расположенных преимущественно в одной плоскости, пальчаторазделенных кусочков.
Химический составСодержание эфирного масла в сухих корневищах составляет 1,5—3 %, главными его компонентами являются α- и β-цингиберены (зингиберены; сесквитерпены (группа органических соединений класса терпенов — до 70 %), содержатся также камфен, цинеол, бисаболен, борнеол, цитраль, линалоол. Имбирь содержит также витамины C, B1, B2 и незаменимые аминокислоты. Жгучий вкус обусловлен веществом гингерол[en].
中國大陸等地的簡化字将“薑”歸併為「姜」；關於中文姓氏，請見姜姓。薑（學名：Zingiber officinale），原產於東南亞熱帶地區植物，開有黃綠色花並有刺激性香味的根莖。根莖鮮品或乾品可以作為調味品。薑經過泡製作為中藥藥材之一，也可以沖泡為草本茶。薑汁亦可用來製成甜食，如薑糖、薑汁撞奶、薑母茶等。薑耕種起源於亞洲並擁有悠久歷史，目前在印度、東南亞、西非和加勒比生產也見增長。
薑由白色和桃紅色的花芽開出黃色的花，由於它的美麗和對溫暖氣候的適應性，薑在亞熱帶常用於環境美化，是多年生植物，三到四英呎高。
印度目前佔全球薑的生產量約30%，取代中國成為最大生產國，中國是第二大生產國(~20.5%)，跟隨的是印度尼西亞(~12.7%)，尼泊爾(~11.5%)和尼日利亞(~10%)。
薑屬於會嚴重消耗土壤養分的作物，農業界甚至有土地種植一年薑後需休耕七年來恢復地力的說法；由於印尼，尼日利亞乃至中國、台灣的薑農常採用破壞森林的掠奪式農業來開闢薑田，薑的種植在主要生產國家都產生了生態問題。
中醫認為，薑性溫。乾薑性斂，對止腹瀉療效顯著。生薑則散、降。《本草綱目》記載，薑黃可治療：
《本草綱目》：「元素曰：乾薑...其用有四：通心陽，一也；去臟腑沉寒痼冷，二也；發諸經之寒氣，三也；治感寒腹痛，四也。」乾薑是薑母（母薑）乾燥所製，為能守能走、溫中散寒之至藥。乾薑炒至表黑內棕黃成為炮薑，亦為守而不走、溫經止血的中藥材。
營養學方面 可對抗發炎、清腸、減輕痙攣和抽筋，及刺激血液循環。是一種強的抗氧化劑，對於疼痛和傷口是一種有效的殺菌劑，可保護肝臟和胃，對治療腸道疾病、血液循環問題、關節炎、發燒、頭痛、熱潮紅、消化不良、孕婦晨吐、動暈症、肌肉疼痛、噁心和嘔吐很有幫助。
食用薑的量如果過大會有副作用[2]。雖然薑獲美國 FDA列為「一般是安全」，目前已知它可能影響抗凝血劑Warfarin，另外有膽結石的人應該避免。[3]
食用薑如果發生過敏反應，一般都是以紅疹表現。雖然一般都是安全，但薑仍可導致胸口灼熱感、脹氣或噁心，尤其是以粉狀服用。吞食新鮮的嫩薑可能導致腸道阻塞，有消化道潰瘍、發炎性消化道疾病或已有腸阻塞病史者，可在服用多量嫩薑時可能發生嚴重反映。[4] 因薑促進膽汁分泌，有膽結石的病人可能產生不良反應。[4] 另外也有研究顯示薑可能影響血壓、凝血功能與導致心律不整。[4]
2011年6月，台灣衛生單位扣押從中國禾博天然產物有限公司進口，以已汙染DIBP的薑製成的8萬顆膠囊。[5]
孟加拉国 57000 F 植株
葉
花苞
根莖
根莖剖面
薑茶
薑汁啤酒
薑糖
薑餅
|year= / |date= mismatch中的日期值 (帮助)（繁体中文）
中國大陸等地的簡化字将“薑”歸併為「姜」；關於中文姓氏，請見姜姓。 薑（學名：Zingiber officinale），原產於東南亞熱帶地區植物，開有黃綠色花並有刺激性香味的根莖。根莖鮮品或乾品可以作為調味品。薑經過泡製作為中藥藥材之一，也可以沖泡為草本茶。薑汁亦可用來製成甜食，如薑糖、薑汁撞奶、薑母茶等。薑耕種起源於亞洲並擁有悠久歷史，目前在印度、東南亞、西非和加勒比生產也見增長。
ショウガ（生姜、生薑、薑。学名は Zingiber officinale）はショウガ科の多年草であり、野菜として食材に、また生薬として利用される。
熱帯アジアが原産という説が最も有力だが、野生のショウガが発見されたことがないためショウガの原産地は厳密には不確定である[1]。長い間インドのポンディシェリの近くにgingi地方という地域があって、そこがショウガの原産地と考えられていた。それがラテン語のジンジベル(Zingiber)の語源という説もあったが、今日ではサンスクリット語のショウガ(cringa-vera)のペルシア語訳(dzungebir)が語源と見られている[2]。
インドでは紀元前300-500年前にはすでに保存食や医薬品として使われ、中国でも論語の郷党編の中で孔子の食生活にはじかみの記述があり、紀元前650年には食用として利用されていたことが窺われる。ヨーロッパには紀元1世紀ごろには伝わっていたとされる。しかしヨーロッパは気候が栽培に向かず、産物として輸入はされたが古代ギリシア人もラテン人も料理にショウガを活用することは少なく、主に生薬として利用した[3]。
日本には2-3世紀ごろに中国より伝わり奈良時代には栽培が始まっていた[4]。『古事記』に記載があるように早くから用いられている。古くはサンショウと同じく「はじかみ」と呼ばれ、区別のために「ふさはじかみ」「くれのはじかみ」とも呼ばれた。また、大陸からミョウガとともに持ち込まれた際、香りの強いほうを「兄香（せのか）」、弱いほうを「妹香（めのか）」と呼んだことから、これがのちにショウガ・ミョウガに転訛したとする説がある。
中世のヨーロッパではショウガの需要がコショウに匹敵するほど高まった。14世紀のイギリスでの相場はショウガ1ポンド（約450グラム）でヒツジ一匹の価格に相当した。ヨーロッパ人が植物としてのショウガを初めて見て記録したのは、13世紀にマルコ・ポーロがインド・中国で見た時のものが初めてであるという。15世紀末に新大陸が発見されると、ショウガはすぐに栽培作物として持ち込まれ、16世紀半ばには西インド諸島はショウガの産地となった[5]。
ショウガは地下に根茎があり、地上には葉だけが出る。葉はまっすぐに立った茎から両側に楕円形の葉を互生したように見えるが、この茎はいわゆる偽茎で、各々の葉の葉柄が折り重なるように巻いたものである。花は根茎から別の茎として出て、地上に鱗片の重なった姿を見せる。花はその間から抜け出て開き、黄色く、唇弁は赤紫に黄色の斑点を持つ。ただし開花することは少ないため、根茎による栄養繁殖が主である[6]。このため、品種の分化は少ない。
ショウガの根茎は、ギンゲロールとショウガオールに由来する特有の辛味とジンゲロン、ジンギベレンに由来する独特の香りを持つ。産地により香りの傾向が異なり、アフリカ産は樟脳のような匂い、インド産はシトラールの匂いに特色がある。
ショウガの生産はインド、中国、ネパールが盛んであり、その次にナイジェリア、タイと続く[7]。
日本の主な産地は高知県に集中しており、四万十町（旧窪川町）、土佐市、高知市、越知町などの産地がある。ほかには熊本県八代市（旧東陽村）、宇城市（旧小川町）、和歌山県和歌山市、宮崎県宮崎市（旧佐土原町）、千葉県八街市、富里市、静岡県静岡市などがある。高知県では土生姜が主流で、熊本、和歌山、宮崎などでは新生姜、静岡市では葉生姜の生産が主流となっている。
ショウガは栽培・収穫方法により根生姜、葉生姜、矢生姜（軟化生姜）に分類される[8][9]。
ショウガは大きさ別に見ると大生姜・中生姜・小生姜の3種類に分けられる[8]。
ショウガは主に香辛料として使われる。日本料理ではすりおろすか、すりおろしたものを醤油と合わせて生姜醤油とするか、千切りにする（針生姜）か、刻んで振りかける使い方が多い。カツオ（初鰹）の付け合せの定番となっており、ほかに冷奴、素麺、アジの寿司やたたきなどに生姜は欠かせない薬味とされている。地方独特の使用例では、姫路市でおでんを生姜醤油で、青森市では生姜味噌で食べる習慣がある。そのほか、カレー、酸辣湯などの料理にさわやかな辛味をつけるのに用いられる。
日本料理、中華料理では魚や肉料理の臭味を消すためにも多用される。煮物、炒め物、スープに薄切りしたものを加える事が多い。
ショウガの根茎をそのまま食べるものとして、酢、塩、砂糖で調味した生姜の甘酢漬け(ガリ)や、梅酢で漬けた紅生姜がある。薄くスライスした甘酢漬けは寿司と共に出され、符牒ではガリと呼ばれる。紅生姜は、細かく刻んで焼きそば、たこ焼きなどに加えたり、ちらし寿司、牛丼などに添えられる他、新生姜を皮を剥いただけの根茎のまま酢漬けしたものもよく出回り、そのままでも食べられる。関西の一部地域では薄く切って天ぷらの定番食材として用いられている。
ショウガの芽を湯通しして甘酢に漬けたものを、はじかみあるいははじかみ生姜という。焼き魚等に彩りや口直しとして添えられる。端が赤いことから「はし赤み」が転じて「はじかみ」になったといわれる[要出典]。または、「はじかみ」とは顔をしかめる意で刺激的な味を表す語に由来するとも言われる[11]。また、根茎に砂糖を加えて煮てから、さらに砂糖をまぶした砂糖漬けも作られる。
生姜飴、生姜糖、葛湯、冷やし飴（飴湯）、ジンジャーエール、生姜茶（センガンチャ）などの材料として、甘い味と合わせて用いる事も多い。
欧米や中東諸国では乾燥させたドライジンジャーを利用することが多い。ジンジャークッキー、ジンジャーブレッドなどの焼き菓子にも用いられる。
ショウガの絞り汁に含まれる酵素のタンパク質凝固作用を利用する使い方がある。中国広東省広州市の沙湾鎮では、水牛乳または牛乳を約70℃に温め、砂糖で甘みを付けた中に絞り汁を加え、軟らかいプリン状に固めたデザート「薑撞牛奶」（広東語 キョンジョンアウナーイ）ショウガ牛乳プリンが名物として作られている。現在は香港、マカオ等にも広まり、甘味処などで食べることができる。
沙湾の近隣の仏山市順徳区でも牛乳プリンに加えることもあるが、この場合は凝固剤ではなく風味付けである。
ショウガの根茎は生薬として生姜（しょうきょう）と呼ばれ、中国では紀元前500年頃から薬用として利用されている。発散作用、健胃作用、鎮吐作用があるとされる。発散作用は主に発汗により寒気を伴う風邪の初期症状の治療に使われ、健胃止嘔作用は胃腸の冷えなどによる胃腸機能低下防止などに使われることが多い。辛温（辛味により体を温める）の性質を持つため、中医学で言われる熱証（熱を持ちやすい体質）には用いない。大棗との組み合わせで他の生薬の副作用をやわらげる働きがあるとされ、多数の方剤に配合されている。表面の皮を取り去り、蒸して乾燥させたものは乾姜（かんきょう）と呼ばれる。興奮作用、強壮作用、健胃作用があるとされる。生姜よりも熱性が強い辛熱の性質があるとされるので胃腸の冷えによる機能障害では乾姜を使う場合が多い[11]。いくつかの研究では、妊婦の吐き気・嘔吐の緩和に役立つかもしれないとの証拠がある[3]。
日本薬局方においては、単に乾燥させた根茎を生姜（しょうきょう）、蒸してから乾燥させたものを乾姜と区別している。なお、乾生姜（かんしょうきょう）とは、新鮮な生姜（鮮姜、せんきょう）に対して区別する言葉として使用されており、日本薬局方の「生姜」と同じものである。また、生姜を加えた葛湯は、体を温めて、免疫力を高めるため、風邪の民間療法によく用いられる[11]。
生のショウガや搾汁液[13]には、主要食中毒原因菌のサルモネラ菌、カンピロバクター、ビブリオ属菌、黄色ブドウ球菌に対する殺菌（増殖抑制）作用は無く、アスコルビン酸など含有成分の影響により大腸菌に対しては菌生育促進効果が有ることが報告されている[14]。また、酒造酵母の増殖を促進する効果も報告されている[15]。
更に、チューブ入り摺り下ろし加工品[16]での発育阻止作用を調べた試験では、効果が無いことが報告されている[13]。ただし、甘酢漬け品（ガリ）では、食酢が増殖抑制作用（抗菌作用）をもたらしている[17]。
一方、精製分離したギンゲロールなどの精油成分には幾つかの細菌の増殖を抑制する効果のある事が報告されている[15][18][19]。しかし、有効性があるとする報告は一部の細菌と大腸菌性下痢に対するもの[20]である。
かつて、デザイナーフーズ計画のピラミッドの1群に属し、ダイズと共に、癌予防効果のある食材の第3位として位置づけられていた[21]。
アサ · アンゼリカ · イノンド · イングリッシュラベンダー（英語版） · エパソーテ · オレガノ · カレーリーフ · クルマバソウ（英語版） · コショウソウ · コリアンダー (シアントロ) · シシリー · シソ · シソクサ（英語版） · ジンブー（英語版） · スイバ · セージ · セイボリー · タイバジリコ（英語版） · タイホーリーバジル · タイム · タラゴン · チャービル · チャイブ · ドクダミ · ナギナタコウジュ · バジル · パセリ · ヒソップ · ピペルアウリツム（英語版） · ベトナムコリアンダー（英語版） · ヘンルーダ · ボリビアンコリアンダー（英語版） · ボルド（英語版） · マジョラム · ミツバ · ミント · メキシカンコリアンダー (ロングコリアンダー)（英語版） · ルリジサ · レモンバーム · レモンバーベナ · レモンマートル · ローリエ · レモングラス · ローズマリー · ラベージ
アサフェティダ · アジョワン · アナルダナ · アニス · アムチュール (マンゴーパウダー) · アリゲーターペッパー · アレッポペッパー · イノンド · ウコン · オールスパイス · カイエンペッパー · カシア · ガジュツ · カラシナ · カホクザンショウ · カルダモン · キャラウェイ · クスノキ · クミン · クラチャイ · クローブ · クロガラシ · 黒カルダモン · ケシノミ · コクム · コショウ · ゴマ · コリアンダー · サッサフラス · サフラン · サルサパリラ · 塩 · シトラスピール シナモン · シヌスモーレ · ジュニパーベリー · ショウガ · 小ガランガル · シロガラシ · スペインカンゾウ · セリムグレイン · セロリ · タスマニアペッパー · タマリンド · チャロリー · 陳皮 · 唐辛子 · トウシキミ · トンカ豆 · ナツメグ · ナンキョウソウ · ニオイクロタネソウ · ニンニク · バーベリー · ゴルパー · バニラ · パプリカ · パラダイスグレイン · バンウコン · ヒッチョウカ · ヒハツ · ヒハツモドキ · フェヌグリーク · フェンネル · ブラジリアンペッパー · ブラッククミン · ブラックライム · ホースラディッシュ · マウラブチェリー · マラバスラム · メース · ラドゥニ · リツェアクベバ · ローズ · ワサビ
アドジカ · アドヴィエ · エルブ・ド・プロヴァンス · オールドベイシーズニング · カーメリスネリ · ガーリックソルト · ガラムマサラ · カレー粉 · キャトルエピス · クラブボイル · 五香粉 · ザーター · シーズンドソルト · 七味唐辛子 · ジャークスパイス · セイボリー · タビル · タンドリーマサラ · チャートマサラ · チャウンク · チュニジアンファイブスパイス · チリパウダー · バハラット · ハリッサ · バルバレ · ハワイジ · パンチフォロン · ファインハーブ · ブーケガルニ · ブクヌ · ペルシャード · マサラ · ミックススパイス · ミトミタ · レモンペッパー · パンプキンパイスパイス · レカードロジョ
생강(生薑)은 생강과에 속하는 여러해살이풀로서, 학명은 zingiber officinale이다. 새앙, 새양이라고도 한다. 동남아시아가 원산지이다.
생강은 특유의 향기와 매운 맛이 나는데 매운 맛은 진저롤(Gingerol)이라는 성분 때문이다. 수분함유량은 86%정도이며 다량의 무기질을 함유하고 있다. 건위발한(建胃發汗)에 효능이 있어 말린 생강은 한약재로도 쓰인다. 생강은 쇼가올(Shogaol)및진저론(Zingerone)이라는 성분도 함유하고 있다.
몸을 따뜻하게 해주어 감기 예방에 탁월하며, 혈관에 쌓인 콜레스테롤을 몸 밖으로 배출해 동맥경화나 고혈압 등 성인병 예방과 수족냉증, 복부냉증 해소에 도움이 된다. 이뇨작용을 도와 부기 제거에 효과적이다.[1]
좋은 생강은 크기와 모양이 일정하고 섬유질이 적으며 연하고 싱싱하다. 한국 요리에 적당한 생강은 황토흙에서 재배한 재래종으로 단단한 육질에 굵은 발(붕아)이 6,7개 정도 있으며 껍질이 잘 벗겨지고 고유의 매운 맛과 향기가 강한 것이 좋다.
감기 초기에는 생강차를 만들어 마시면 효과가 있고 가래 제거에는 묵은 생강을 은박지에 싸서 약한 불로 까맣게 될 때까지 찜구이로 하고 뜨거운 물을 부어 마시면 치료 효과가 있다. 편도선염이나 기관지염에는 묵은 생강을 갈아 가제에 넓고 길게 펼쳐서 목에 감아 주면 효과가 있다. 관절염이나 류머티즘, 요통,견비통,어깨 결림에 온습포 해주면 통증이 호전이 된다. 생강잎은 적당히 썰어 헝겊주머니에 담아 욕조에 넣고 목욕하면 근육통이 있는 사람에게 효과가 있으며 피로를 풀어 준다.
전체 모습
뿌리(=생강)
생강
생강
