dcsimg

Sus scrofa domestica ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES
 src=
Cerdo vietnamita

El cerdo (Sus scrofa domestica), también denominado chancho,[1]cochino, gorrino, marrano, porcino o puerco, es una subespecie de mamífero artiodáctilo de la familia Suidae. Es un animal doméstico usado en la alimentación humana por muchos pueblos. Su nombre científico es Sus scrofa ssp. domestica, aunque algunos autores lo denominan Sus domesticus o Sus domestica, reservando Sus scrofa para el jabalí.

Su domesticación se inició en el Oriente Próximo hace unos 13 000 años,[2]​ aunque se produjo un proceso paralelo e independiente de domesticación en China.[3]

Los datos procedentes de los estudios de ADN sobre restos óseos de cerdos neolíticos europeos indican que los primeros cerdos domésticos llegaron a Europa desde el Próximo Oriente. Aun así, parece que, posteriormente, también se produjeron en Europa procesos de domesticación de jabalíes salvajes.[4]​ Los registros históricos indican que los cerdos domésticos asiáticos fueron introducidos en Europa durante los siglos XVIII y XIX, mezclándose con las razas europeas.[3]

En la actualidad el cerdo doméstico se encuentra en casi todo el mundo. La distinción entre el cerdo silvestre y doméstico es pequeña y en algunas partes del mundo (por ejemplo en Nueva Zelanda) el cerdo doméstico se ha vuelto cimarrón. Los cerdos cimarrones pueden causar daños sustanciales al ecosistema. La familia de los suidos también incluye alrededor de 12 diferentes especies del cerdo silvestre, clasificadas también bajo el género Sus.

Características

 src=
Cochinillos
 src=
Criadero de cerdos
 src=
Colecta del semen para inseminación artificial
 src=
Cerdos de la raza Turopolje

El cerdo doméstico adulto tiene un cuerpo pesado y redondeado, hocico comparativamente largo y flexible, patas cortas con pezuñas (cuatro dedos) y una cola corta. La piel, gruesa pero sensible, está cubierta en parte de ásperas cerdas y exhibe una amplia variedad de colores y dibujos. A pesar de su apariencia son animales ágiles, rápidos e inteligentes.

Adaptados mediante selección para la producción de carne, dado que crecen y maduran con rapidez, tienen un período de gestación corto, de unos ciento catorce días (tres meses, tres semanas y tres días), y pueden tener camadas muy numerosas. Son herbívoros en estado salvaje porque tienen una mandíbula preparada para vegetales. En su domesticación son omnívoros y se les da también carne, siempre picada, pero consumen una gran variedad de vegetales y restos orgánicos que contengan proteínas.

Además de la carne, del cerdo también se aprovechan la piel (cuero) para hacer maletas, calzado y guantes, y las cerdas para confeccionar cepillos. Son también fuente primaria de grasa comestible saturada (manteca), aunque, en la actualidad, se prefieren las razas que producen carne magra. Además, proporcionan materia prima de calidad para la elaboración del jamón.

En libertad los cerdos pueden llegar a vivir de diez a quince años.[cita requerida]

Historia

 src=
Escultura en bronce de un cerdo, dinastía Zhou.

La evidencia arqueológica sugiere que los cerdos fueron domesticados a partir de jabalíes en el Cercano Oriente en la cuenca del Tigris, [5]​ Çayönü, Cafer Höyük, Nevalı Çori [6]​ siendo manejados en la naturaleza de una manera similar a como son gestionado por algunos nuevos guineanos modernos.[7]​ Los restos de cerdos datan de hace 11.400 años en Chipre. Esos animales deben haber sido introducidos desde el continente, lo que sugiere la domesticación en el continente adyacente para entonces. [8]​También hubo una domesticación separada en China que tuvo lugar hace unos 8.000 años.[3][9]

La evidencia de ADN de restos subfósiles de dientes y mandíbulas de cerdos neolíticos muestra que los primeros cerdos domésticos en Europa habían sido traídos del Cercano Oriente. Esto estimuló la domesticación del jabalí europeo local, lo que resultó en un tercer evento de domesticación con la desaparición de los genes del Cercano Oriente en el ganado porcino europeo. Los cerdos domesticados modernos han implicado intercambios complejos, y las líneas domesticadas europeas se exportan, a su vez, al antiguo Cercano Oriente.[10][11]​ Los registros históricos indican que los cerdos asiáticos se introdujeron en Europa durante el siglo XVIII y principios del XIX.[3]

En agosto de 2015, un estudio analizó más de 100 secuencias del genoma de cerdo para determinar su proceso de domesticación, que se suponía que había sido iniciado por humanos, involucraba a pocos individuos y se basaba en el aislamiento reproductivo entre formas silvestres y domésticas. El estudio encontró que la suposición de aislamiento reproductivo con cuellos de botella poblacionales no fue apoyada. El estudio indicó que los cerdos se domesticaron por separado en Asia occidental y China, y los cerdos de Asia occidental se introdujeron en Europa, donde se cruzaron con jabalíes. Un modelo que se ajustaba a los datos incluía una mezcla con una población fantasma de cerdos salvajes ahora extinta durante el Pleistoceno. El estudio también encontró que a pesar del retrocruzamiento con los cerdos salvajes, los genomas de los cerdos domésticos tienen firmas fuertes de selección en loci de ADN que afectan el comportamiento y la morfología. El estudio concluyó que la selección humana de rasgos domésticos probablemente contrarrestó el efecto homogeneizador del flujo de genes de los jabalíes y creó islas de domesticación en el genoma. El mismo proceso también puede aplicarse a otros animales domésticos. [12][13]​ En 2019, un estudio mostró que el cerdo doméstico había llegado a Europa desde el Cercano Oriente hace 8.500 años. Durante los siguientes 3.000 años, se mezclaron con el jabalí europeo hasta que su genoma mostró menos del 5% de ascendencia del Cercano Oriente, pero conservó sus características domesticadas. [14]

Entre los animales que los españoles introdujeron en el Archipiélago de Chiloé en el siglo XVI, los cerdos fueron los que más lograron adaptarse. Los cerdos se beneficiaron de los abundantes mariscos y algas expuestos por las grandes mareas del archipiélago. [15]​ Los cerdos fueron traídos al sureste de América del Norte desde Europa por De Soto y otros primeros exploradores españoles. Los cerdos fugitivos se volvieron salvajes y causaron una gran cantidad de trastornos a los nativos americanos.[16]​ Las poblaciones de cerdos salvajes en el sureste de los Estados Unidos han emigrado desde entonces al norte y son una preocupación creciente en elMedio Oeste. Considerada una especie invasora, muchas agencias estatales tienen programas para atrapar o cazar jabalíes como medio de remoción. [17][18][19]​ Los cerdos domésticos se han vuelto salvajes en muchas otras partes del mundo (por ejemplo, Nueva Zelanda y el norte de Queensland ) y han causado daños ambientales sustanciales. [20][21]​ Los híbridos salvajes del jabalí europeo con el cerdo doméstico también son muy perjudiciales tanto para el medio ambiente como para la agricultura (entre las 100 especies animales más dañinas), [22]​ especialmente en el sureste de América del Sur desde Uruguay hasta el Mato Grosso de Brasil do Sul ( Región Centro-Oeste ) y São Paulo (estado) (Región Sudeste), donde se les conoce como javaporcos (de jabalí y puerco, por lo tanto "jabalíes").[23][24][25][26][27]

Con alrededor de mil millones de individuos vivos en cualquier momento, el cerdo domesticado es uno de los mamíferos grandes más numerosos del planeta. [28][29]

Comportamiento

Los cerdos desarrollan complejas estructuras sociales, y a las tres semanas de nacidos comienzan a interactuar, jugando, con otros miembros de su comunidad. Es durante esta época cuando los cerdos desarrollan lazos sociales más fuertes con ciertos miembros de su comunidad, lazos que prevalecerán lo que dure su existencia.

Crianza

La crianza de cerdos (también llamada porcicultura) utiliza la siguiente terminología:

  • Gorrino, cuando son menores de cuatro meses de edad.
  • Cochinillo, cuando todavía maman.
  • Verraco, al cerdo macho que se destina a la reproducción.
  • Cochino, a los cerdos cebados para la matanza.
  • Lechón, al cerdo macho de cualquier edad. En Argentina, Chile, Costa Rica, Cuba, España, México, Paraguay, Puerto Rico y Uruguay, a los que maman.
  • Cocha, o gocha; otro nombre para la hembra del cerdo.
  • Piara; se llama así a un grupo de cerdos.
  • Puerco, cochino cebado.
  • Chancho, chancha, cerdo macho o hembra de cualquier edad (en Argentina, Bolivia, Chile, El Salvador, Costa Rica, Ecuador, Paraguay, Perú, Nicaragua y Uruguay).
 src=
Cerda amamantando una camada. Tecnificación de la producción porcina.

Una camada de cochinillos generalmente tiene entre diez y doce animales, dependiendo de la raza y del número de parición.

El tiempo ideal de lactancia para los lechones criados en cautiverio es de veintiún a veintiocho días. El destete se puede clasificar en tres periodos:

  • Periodo de lactancia de destete precoz: de veintiún a veintiocho días.
  • Periodo de lactancia de destete ultra precoz: de uno a diez días.
  • Periodo de lactancia de destete tradicional: de cincuenta y seis a sesenta y tres días.

Los cerdos son omnívoros,[30]​ y eso los hace fáciles de alimentar. En muchas granjas los desperdicios de la cocina son parte de su dieta. En estado de cautiverio y con falta de alimento pueden llegar a comerse hasta sus propias crías.

Durante la producción porcina son necesarias las buenas prácticas nutricionales, mantener una dieta completa que asegura la ingesta de proteínas vitaminas y minerales hay que tener en cuenta que los requerimientos nutricionales son variables y dependen del nivel de consumo y la ganancia diaria, siendo estos afectados por factores como genética, raza, sexo, ambiente, estado sanitario, disponibilidad y absorción de nutrientes por parte del animal. Así como es importante el buen manejo de los medicamentos en los cerdos para evitar la bioacomulacion de residuos tóxicos en carne de cerdo.

Los cerdos, junto con los perros y los gatos, no poseen glándulas sudoríparas,[31]​ debido a eso se mojan o enlodan frecuentemente para mantenerse frescos en climas y temporadas cálidas. Si se asolean demasiado se les puede irritar la piel.

Los cerdos tienen el olfato muy desarrollado, y en algunos países europeos son usados para buscar trufas en el campo. En países como Chile, los marranos se usan en un juego popular llamado «pillar el chanchito», donde un lechón es embetunado en aceite y soltado entre niños para que estos intenten atrapar al cerdo con sus propias manos.

Razas porcinas no españolas

Razas porcinas de España

 src=
Cerdos ibéricos

Los primeros cerdos llegaron a la península ibérica en el Neolítico.[32]​ Desde entonces se han producido procesos de selección, adaptación a las condiciones ambientales locales y, posiblemente, hibridación con jabalíes autóctonos, originándose las peculiares razas ibéricas.

Las diferentes razas porcinas autóctonas españolas se clasifican en:

Distribución

Los cerdos están adaptados a climas templados y semitropicales y se encuentran en muchas zonas del mundo. En 2001 los principales países en cuanto al número de animales eran China, con 454 millones de cerdos, los Estados Unidos, con 59 millones, Brasil, con 29 millones, Alemania, con más de 25 millones y, España, con 23 millones.

A continuación se encontraban, en orden descendente, Vietnam, México, India, Polonia, Rusia y Francia.

A escala mundial, la población de cerdos en 2001 alcanzaba casi los 923 millones.

Enfermedades

En lugares donde las condiciones higiénicas en la crianza y/o forma de alimentación pueden no ser siempre las adecuadas, los cerdos pueden ser portadores de parásitos como Trichinella, causante de la triquinosis,[33]Taenia, o bacterias como Salmonella, Staphylococcus aureus, Listeria monocytogenes, y cepas patógenas de Escherichia coli, todas peligrosas para el ser humano. Por tal motivo, es importante consumir su carne siempre bien cocida, ya que el calor ayuda a destruir todo tipo de microorganismos.

Denominaciones populares

Algunos productos elaborados del cerdo

 src=
Sarta de chorizo

Galería

El cerdo vietnamita como especie invasora

Debido a su potencial colonizador y constituir una amenaza grave para las especies autóctonas, los hábitats o los ecosistemas, el cerdo vietnamita ha sido incluido en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras, regulado por el Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, estando prohibida en España su introducción en el medio natural, posesión, transporte, tráfico y comercio.[36]

Véase también

Bibliografía

  • Groves, C. P., G. B. Schaller, G. Amato y K. Khounboline. 1997. «Rediscovery of the wild pig Sus bucculentusNature 386:335.
  • Larson, G., K. Dobney, U. Albarella, M. Fang, E. Matisoo-Smith, J. Robins, S. Lowden, H. Finlayson, T. Brand, E. Willerslev, P. Rowley-Conwy, L. Andersson, A. Cooper. 2005. «Worldwide phylogeography of wild boar reveals multiple centers of pig domestication.» Science 307(5715):1618-1621.
  • Lucchini, V. E. Meijaard, C. H. Diong, C. P. Groves y E. Randi. 2005. «New phylogenetic perspectives among species of South-east Asian wild pig (Sus sp.) based on mtDNA sequences and morphometric data.» Journal of Zoology 266:25-35.
  • Robins, J. H., H. A. Ross, M. S. Allen y E. Matisoo-Smith. 2006. «Taxonomy: Sus bucculentus revisited.» Nature 440:E7
  • Nelson, Sarah M. 1998. Ancestors for the Pigs. Pigs in prehistory. UPenn Museum of Archaeology at Google Books.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Sus scrofa domestica: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES
 src= Cerdo vietnamita

El cerdo (Sus scrofa domestica), también denominado chancho,​ cochino, gorrino, marrano, porcino o puerco, es una subespecie de mamífero artiodáctilo de la familia Suidae. Es un animal doméstico usado en la alimentación humana por muchos pueblos. Su nombre científico es Sus scrofa ssp. domestica, aunque algunos autores lo denominan Sus domesticus o Sus domestica, reservando Sus scrofa para el jabalí.

Su domesticación se inició en el Oriente Próximo hace unos 13 000 años,​ aunque se produjo un proceso paralelo e independiente de domesticación en China.​

Los datos procedentes de los estudios de ADN sobre restos óseos de cerdos neolíticos europeos indican que los primeros cerdos domésticos llegaron a Europa desde el Próximo Oriente. Aun así, parece que, posteriormente, también se produjeron en Europa procesos de domesticación de jabalíes salvajes.​ Los registros históricos indican que los cerdos domésticos asiáticos fueron introducidos en Europa durante los siglos XVIII y XIX, mezclándose con las razas europeas.​

En la actualidad el cerdo doméstico se encuentra en casi todo el mundo. La distinción entre el cerdo silvestre y doméstico es pequeña y en algunas partes del mundo (por ejemplo en Nueva Zelanda) el cerdo doméstico se ha vuelto cimarrón. Los cerdos cimarrones pueden causar daños sustanciales al ecosistema. La familia de los suidos también incluye alrededor de 12 diferentes especies del cerdo silvestre, clasificadas también bajo el género Sus.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Domači prašič ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia SL

Domači prašič (znanstveno ime Sus scrofa domestica) je udomačena podvrsta divje svinje, ki jo človek goji predvsem za hrano. Prašič je bil udomačen, sodeč po arheoloških najdbah, na različnih krajih sveta ob različnem času, in sicer z udomačitvijo v tistem kraju živeče divje oblike prašiča. Prvič je bil udomačen pred okrog 13.000 leti v porečju Tigrisa na Bližnjem vzhodu.[1] Več kot 11.000 let stare ostanke so našli tudi na Cipru, kar nakazuje na hkratno udomačitev na celini,[2] ločeno pa je bil udomačen tudi na Kitajskem.[3] Iz bližnjega vzhoda so prišle živali v Evropo, kjer so sprožile tretji val udomačevanja iz lokalne populacije divje svinje. Sodobne pasme so nastale z dolgotrajnim križanjem evropskih in bližnjevzhodnih živali.[4]

V času udomačitve so nastale spremembe, ki se kažejo v:[5]

  • spremembi oblike telesa: za razliko od divje svinje ima domači prašič močnejši zadnji del telesa. Očiten je prehod preko primitivnih pasem domačega prašiča, ki imajo enako razvit sprednji in zadnji del telesa.
  • povečani razmnoževalni sposobnosti: divja svinja ima samo eno gnezdo s 4 do 8 mladiči na leto (izjemoma dve), domača pa je plodna vse leto in ima 9 do 12 mladičev v leglu.
  • izboljšani rasti: močno je povečan izkoristek krme v primerjavi z divjo svinjo, zato domači prašič mnogo hitreje raste.
  • zmanjšani odpornosti: med razvojem se je močno zmanjšala znana imunska odpornost primitivnih oblik prašičev.

Gojenje za hrano

Glavni članek: prašičereja.
 src=
Prašiči na farmi (Škotska)
Največje gojiteljice prašičev — 2014
(v milijonih) Zastava Ljudske republike Kitajske Ljudska republika Kitajska 474,1 Flag of the United States.svg ZDA 67,7 Zastava Brazilije Brazilija 37,9 Skupaj svet 986,6 Vir:UN Food & Agriculture Organisation (FAO)

Domače prašiče gojimo predvsem za pridobivanje njihovega mesa - svinjine. V industrializiranih državah služijo v ta namen intenzivne prašičje farme, drugje pa jih gojijo v manjših stajah in jim ponekod dovolijo iskati hrano v gozdovih pod nadzorom svinjskega pastirja. Masovna vzreja je cenejša, a problematična z okoljskega vidika zaradi ogromne količine iztrebkov, ki onesnažuje okolico, in zaradi neustreznih razmer, v katerih živijo živali.

Po oceni iz leta 2007 so na vsem svetu gojili 918 milijonov prašičev, od tega 425 milijonov na Kitajskem.[6]

Glavni problem pri prašičjereji je dedno pogojena mutacija povezana z genom FTO(Fat mass and Obesity) imenovanim tudi gen za zamaščenost in debelost. Problem podvajanja tega gena je prevelika nasičenost mesa in drugih klavnih delov telesa z maščobami. Pri genetskih raziskavah prašičev so ugotovili povezavo med vsebnostjo mišične maščobe in mutacijami gena FTO, ki ima najmočnejši vpliv na nalaganje maščob v telesu. Prevelika nasičenost z maščobami je pri kupcih prašičjega mesa najbolj nezaželjena. Prav zaradi tega so raziskave svinjskega mesa usemerjene predvsem v nalaganju maščob v povezavi z genom FTO.[navedi vir]

Druga uporaba

Prašiči slovijo kot inteligentne živali, zato nekatere manjše pasme gojijo kot hišne ljubljenčke. Mogoče jih je tudi trenirati kot pse. V Franciji in nekaterih drugih državah jih uporabljajo za iskanje gomoljik (tartufov). Gomoljike namreč vsebujejo veliko koncentracijo steroidne spojine, podobne feromonu, ki ga izločajo prašičji samci med paritvenim obdobjem. Prašiči so jih zato sposobni zavohati na velike razdalje in pod zemljo.[7]

V znanosti, predvsem medicini, so prašiči zanimivi tudi zaradi velike podobnosti s človekovo telesno zgradbo in fiziološkim ustrojem. Uporabljajo jih kot modelni organizem za preučevanje različnih dednih bolezni, saj so bolj podobni človeku kot miši (slaba stran je dražje gojenje).[8] Zgodovinsko so izjemno pomembni denimo kot vir insulina za zdravljenje sladkorne bolezni, saj se zgradba človeške in prašičje molekule insulina razlikujeta v samo eni aminokislini.[9] Leta 2012 je bila objavljena kompletna in natančno označena sekvenca prašičjega genoma, ki je pomembno orodje v ta namen. Raziskave gredo tudi v smeri gojenja človeških organov za presajanje, s čemer bi zaobšli problem pomanjkanja darovalcev.[8]

Uravnavanje telesne temperature pri mladičih

Svinje gradijo gnezda iz slame in drugih materialov, ki jih najdejo, da bi preprečile podhladitev svojih mladičev. So edini parkljarji s takim obnašanjem. V sodobni vzreji prašičev se za ogrevanje pujskov uporabljajo grelne luči. Pujski imjo slabo sposobnost termoregulacije, ker jim primanjkuje rjavega maščobnega tkiva (ang. brown adipose tissue - BAT). BAT je edinstveno z mitohondriji bogato tkivo sesalcev, ki sprošča toploto in omogoča ohranjanje telesne temperature v mrazu, tako imenovana netresava termogeneza. BAT je v velikih količinah prisoten pri glodavcih ter pri novorojencih večjih sesalcev, tudi človeka. Razklopitveni protein 1 (UCP1) se izraža v rjavem maščobnem tkivu in je nameščen na notranjih membrani mitohondrijev. Njegova fiziološka vloga je razklaplanje oksidativne fosforilacije, energija iz maščobe se tako sprosti kot toplota namesto da bi se pretvorila v ATP. Posedovanje rjavega maščobnega tkiva in UCP1 je predstavljala evolucijsko prednost zgodnjih sesalcev, saj sta jim omogočala, da so bili aktivni tudi v času nočnega ali zimskega mraza ter da so bolje preživeli temperaturni šok ob rojstvu. Zaporedje gena UCP1 pri prašičih ima izbrisana eksona 3 in 5, po ocenah je do izbrisa prišlo pred 20 milijoni let. Izbris je bil potrjen pri vseh testiranih domačih prašičih, kot tudi pri evropskih divjih prašičih, bornejskih bradatih prašičih, svinjah bradavičarkah in rdečih rečnih svinjah.[10]

Sklici in opombe

  1. Rosenberg M. s sod. (1998). »Hallan Cemi, pig husbandry, and post-Pleistocene adaptations along the Taurus-Zagros Arc (Turkey)«. Paleorient 24(1): 25–41.
  2. Vigne J.D. s sod. (2009). "Pre-Neolithic wild boar management and introduction to Cyprus more than 11,400 years ago". Proc Natl Acad Sci USA 106: 16135–16138. PMID 19706455. doi:10.1073/pnas.0905015106.
  3. Giuffra E. s sod. (1999). "The origin of the domestic pig: independent domestication and subsequent introgression.". Genetics 154 (4): 1785–91. PMID 10747069.
  4. Larson G. s sod. (2007). "Ancient DNA, pig domestication, and the spread of the Neolithic into Europe". Proc Natl Acad Sci USA 104 (39): 15276–81. PMID 17855556.
  5. Pasme prašičev. Predavanja iz predmeta Prašičereja, Oddelek za Zootehniko, Biotehniška fakulteta v Ljubljani. Pridobljeno 29.9.2009.
  6. FAOSTAT - Live Animals. Organizacija Združenih narodov za prehrano in kmetijstvo. Pridobljeno 29.9.2009.
  7. Claus, R., Hoppen, H.O., Karg, H. (1981). "The secret of truffles: A steroidal pheromone?". Cellular and Molecular Life Sciences 37 (11): 1178–1179. doi:10.1007/BF01989905.
  8. 8,0 8,1 Abbott, Alison (15.11.2012). "Pig geneticists go the whole hog". Nature 491: 315–316. doi:10.1038/491315a.
  9. Brar, Deepinder. "The history of insulin". International Islet Transplant Registry. Pridobljeno dne 5.4.2015.
  10. Berg F, Gustafson U, Andersson L (2006). "The uncoupling protein 1 gene (UCP1) is disrupted in the pig lineage: A genetic explanation for poor thermoregulation in piglets". Plos Genetics 2(8): 1178–1181.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SL

Domači prašič: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia SL

Domači prašič (znanstveno ime Sus scrofa domestica) je udomačena podvrsta divje svinje, ki jo človek goji predvsem za hrano. Prašič je bil udomačen, sodeč po arheoloških najdbah, na različnih krajih sveta ob različnem času, in sicer z udomačitvijo v tistem kraju živeče divje oblike prašiča. Prvič je bil udomačen pred okrog 13.000 leti v porečju Tigrisa na Bližnjem vzhodu. Več kot 11.000 let stare ostanke so našli tudi na Cipru, kar nakazuje na hkratno udomačitev na celini, ločeno pa je bil udomačen tudi na Kitajskem. Iz bližnjega vzhoda so prišle živali v Evropo, kjer so sprožile tretji val udomačevanja iz lokalne populacije divje svinje. Sodobne pasme so nastale z dolgotrajnim križanjem evropskih in bližnjevzhodnih živali.

V času udomačitve so nastale spremembe, ki se kažejo v:

spremembi oblike telesa: za razliko od divje svinje ima domači prašič močnejši zadnji del telesa. Očiten je prehod preko primitivnih pasem domačega prašiča, ki imajo enako razvit sprednji in zadnji del telesa. povečani razmnoževalni sposobnosti: divja svinja ima samo eno gnezdo s 4 do 8 mladiči na leto (izjemoma dve), domača pa je plodna vse leto in ima 9 do 12 mladičev v leglu. izboljšani rasti: močno je povečan izkoristek krme v primerjavi z divjo svinjo, zato domači prašič mnogo hitreje raste. zmanjšani odpornosti: med razvojem se je močno zmanjšala znana imunska odpornost primitivnih oblik prašičev.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Avtorji in uredniki Wikipedije
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SL