O abeto vermello, abeto rubio ou abeto do norte[1][2] (tamén picea común, picea europea ou picea norueguesa) Picea abies, é unha conífera da familia das pináceas que non pertence realmente ao xénero Abies, os abetos verdadeiros, de aí o seu nome común. Orixinaria de toda Europa, dende os países nórdicos até os Balcáns, adoita formar bosques en altitudes superiores aos 800 msnm, convivindo frecuentemente co lárice común. En Galicia só aparece coma especie ornamental, frecuentemente coma árbore de Nadal.
É unha gran conífera de folla perenne que acada unha altura de entre 30–50 m e un diámetro de toro de 1 a 1,5 m. A característica desta picea é a súa copa piramidal, moi regular. Pode acadar os 70 m de altura. O falso abeto máis alto mide, 63 m, atópase nas fragas de Perućica, no Parque Nacional Sutjeska, en Bosnia e Hercegovina.
As pólas medran horizontalmente, agás na zona alta, na que se dispoñen de xeito ascendente. De toro recto e casca pardo avermellada, que se escama lixeiramente coa idade. Presenta follas aciculares de entre 1 a 2,5 cm de lonxitude, rexas e agudas, dispostas en verticilos e de cor verde escura brillante, presentan unha sección transversal cuadrangular. As pólas novas que agroman na primavera son amarelo verdosas.
Os conos (piñas), o mesmo que no resto das especies de piceas, penduran e teñen forma ovoide, duns 10–18 cm de longo, sendo os máis longos das piceas; as piñas son verdes ou avermelladas e ao maduraren , 5-7 meses trala polinización, pasan a ser de cor marrón parda ou purpúrea. Presentan escamas triangulares. As sementes son negras de 4–5 mm de longo cunha á marrón clara de 15 mm.
Existen algunhas formas desta picea:
En moitos países de Europa, incluíndo Galicia, considéraselle o abeto típico do Nadal. Apréciase moito en xardinaxe, ocupando un lugar destacado en parques e xardíns europeos. Como árbore illada salienta pola súa forma cónica piramidal e a súa follaxe sempreverde. Tamén pode empregarse para facer sebes. Ecoloxicamente salienta por dar acubillo a moitas especies de paxaros. Atopámola en Galicia en moitos xardíns privados onde foron plantadas tralo Nadal.
Emprégase tamén en reforestación por mor da boa calidade da súa madeira, de cor moi clara, moi traballábel e de fino acabado; ideal para ebanistaría ou para confeccionar instrumentos musicais, os famosos violíns Stradivarius foron fabricados deste tipo de pau.[3]
En abril de 2008 científicos da Universidade de Umeå (Suecia) descubriron un exemplar de Picea cun sistema de raíces de 9.550 anos de antigüidade. [4]Chámase Old Tjikko. A lonxevidade da picea débese por unha banda á súa dupla capacidade para se clonar a partir das reservas da raíz, e por outra a se adaptar aos cambios climáticos, evolucionando de árbore a arbusto. Considérase a árbore viva de máis idade no mundo. Actualmente áchase na provincia de Dalarna, Suecia.
As follas son rexas e a xeito de agullas, de cor verde escura brillante.
A casca das árbores novas é arroibada.
A casca das árbores adultas é cinsenta e escama lixeiramente cos anos.
O Old Tjikko en Suecia
Cono feminino inmaturo.
Os conos femininos maduros fican pendurados.
O abeto vermello, abeto rubio ou abeto do norte (tamén picea común, picea europea ou picea norueguesa) Picea abies, é unha conífera da familia das pináceas que non pertence realmente ao xénero Abies, os abetos verdadeiros, de aí o seu nome común. Orixinaria de toda Europa, dende os países nórdicos até os Balcáns, adoita formar bosques en altitudes superiores aos 800 msnm, convivindo frecuentemente co lárice común. En Galicia só aparece coma especie ornamental, frecuentemente coma árbore de Nadal.
