Scorpions are predatory arthropod animals of the order Scorpiones within the class Arachnida. They have eight legs and are easily recognized by the pair of grasping claws and the narrow, segmented tail, often carried in a characteristic forward curve over the back, ending with a venomous stinger. Scorpions range in size from 9 mm (Typhlochactas mitchelli) to 20 cm (Hadogenes troglodytes).[1]
Scorpions are found widely distributed over all continents, except Antarctica, in a variety of terrestrial habitats except the high latitude tundra. Scorpions number about 1,752 described species,[2] with 13 extant families recognised to date. The taxonomy has undergone changes and is likely to change further, as a number of genetic studies are bringing forth new information.
Scorpion venom has a fearsome reputation, but only about 25 species are known to have venom capable of killing a human being.[3]
Most scorpions reproduce sexually, and most species have male and female individuals. However, some species, such as Hottentotta hottentotta, Hottentotta caboverdensis, Liocheles australasiae, Tityus columbianus, Tityus metuendus, Tityus serrulatus, Tityus stigmurus, Tityus trivittatus and Tityus urugayensis, reproduce through parthenogenesis, a process in which unfertilised eggs develop into living embryos. Parthenogenic reproduction starts following the scorpion's final moult to maturity and continues thereafter.
Sexual reproduction is accomplished by the transfer of a spermatophore from the male to the female; scorpions possess a complex courtship and mating ritual to effect this transfer. Mating starts with the male and female locating and identifying each other using a mixture of pheromones and vibrational communication. Once they have satisfied the other that they are of opposite sex and of the correct species, mating can commence.
The courtship starts with the male grasping the female's pedipalps with his own; the pair then perform a "dance" called the "promenade à deux". In this "dance," the male leads the female around searching for a suitable place to deposit his spermatophore. The courtship ritual can involve several other behaviours, such as juddering and a cheliceral kiss, in which the male's chelicerae – pincers – grasp the female's in a smaller more intimate version of the male's grasping the female's pedipalps and in some cases injecting a small amount of his venom into her pedipalp or on the edge of her cephalothorax, probably as a means of pacifying the female.
When the male has identified a suitable location, he deposits the spermatophore and then guides the female over it. This allows the spermatophore to enter her genital opercula, which triggers release of the sperm, thus fertilising the female. The mating process can take from 1 to 25+ hours and depends on the ability of the male to find a suitable place to deposit his spermatophore. If mating continues too long, the female may lose interest, ending the process.
Once the mating is complete, the male and female will separate. The male will generally retreat quickly, most likely to avoid being cannibalised by the female, although sexual cannibalism is infrequent with scorpions.
Skerpioene is geleedpotige roofdiere van die biologiese orde Scorpiones in die klas Arachnida. Hulle het agt pote[1] en word maklik uitgeken aan hul paar knypers en die smal, gesegmenteerde stert wat dikwels kenmerkend vooroor oor die rug gekrul is en in ’n giftige angel eindig. Skerpioene wissel in grootte van 9 mm (Typhlochactas mitchelli) tot 20 cm (Hadogenes troglodytes).[2]
Die evolusiegeskiedenis van skerpioene strek terug na die Siluur, sowat 430 miljoen jaar gelede. Hulle het by ’n groot reeks omgewingstoestande aangepas en word nou op al die kontinente behalwe Antarktika aangetref. Daar is sowat 1 750 spesies wat beskryf is,[3] met 13 lewende families wat tans erken word. Net 25 van hierdie spesies het sover bekend gif wat mense kan doodmaak.[4]:1 Die taksonomie het veranderings ondergaan en sal na verwagting verder verander wanneer genetiese studies nuwe inligting voortbring.
Die woord "skerpioen" het vermoedelik ontstaan uit die Latynse woord scorpius,[5] wat weer van die Griekse woord σκορπίος, skorpíos afgelei is.[6]
Hulle is 'n nagdiere en hou in warm, droë gebiede, soos die westelike gedeeltes van Suider-Afrika. Die skerpioen is veral bekend vanweë die gifangel op die stert, en hoewel die giftigheid daarvan van spesie tot spesie wissel, kan die gif van sommige spesies selfs die mens se dood veroorsaak.
Skerpioene het 'n baie kenmerkende manier van voortplanting en die meeste spesies is ovovivipaar (die eiers broei in die wyfie se liggaam uit). Skerpioene (orde Scorpiones) is geleedpotige diere (phylum Arthropoda). Hulle behoort saam met ʼn aantal ander ordes, waaronder die spinnekoppe en myte, tot die klas van spinnekopagtiges (Arachnida), wat op sy beurt weer tot die subphylum Chelicerata (diere met kloukake) behoort.
Skerpioene is volgens die fossielerekord die oudste landlewende geleedpotiges. Die eerste skerpioene het tydens die Siluur as waterlewende diere met kieue bestaan, maar hulle het die eerste keer tydens die Devoon op land verskyn. Skerpioene het gedurende hul evolusie 'n aantal eienskappe oorgehou wat in vergelyking met die van ander spinnekopagtiges minder gespesialiseer is.
Lede van die subphylum Chelicerata verskil van die ander geleedpotiges daarin dat hulle nie antennae het nie, maar 'n paar tangvormige aanhangsels, die chelicerae, wat aan die voorpunt van die liggaam geleë is. Skerpioene se liggame word in 2 gedeel en die voorste gedeelte word die prosoma (kopborsstuk) genoem, terwyl die agterste gedeelte as 'n opisthosoma (agterlyf) bekend staan.
'n Aparte kop- en borsgedeelte kan nie op die prosoma onderskei word nie. Die gedeelte dra saam met die chelicerae aan sy voorpunt ook 'n paar kaakpote (pedipalpi), wat sterk knypers aan hul punte het. Skerpioene het, soos die ander spinnekopagtiges, 4 paar looppote, wat op die prosoma geleë is. Die prosoma word aan die dorsale kant (bokant) deur 'n karapaks of skiId bedek.
Die opisthocoela bestaan uit 2 duidelike onderafdelings. Die voorste gedeelte word die mesosoma (preabdomen) genoem en dit bestaan uit 7 breë segmente. Die metasoma (postabdomen) is die tweede gedeelte en dit het 5 kleiner en ronder segmente. Die struktuur is ook as die stert bekend en skerpioene dra dit kenmerkend na vore gebuig. Hul laaste segmente is ook van 2 gifkliere voorsien wat in ʼn angel open.
Skerpioene se chelicerae en pedipalpi is besonder sterk en goed ontwikkel. Die diere is doeltreffende roofdiere en hulle leef van insekte, spinnekoppe, ander geleedpotiges, soms klein reptiele en knaagdiere. Indien die prooi relatief groot is, word die slanke metasoma na vore gebuig en word die prooi met die dodelike angel gesteek. Daarna word die prooi met behulp van die chelicerae in stukkies geskeur en die sagte dele word deur die mond na binne gesuig.
'n Paar oë word mediaal bo-op die rugskild aangetref, terwyl 'n bykomende ry aan weerskante van die prosoma voorkom. Die diere is ook baie gevoelig vir vibrasies vanweë tassensitiewe sintuie wat aan die onderkant van die tweede abdominale segment, weerskante van die geslagsopening, in kamvormige uitsteeksels (pekten) voorkom. Die sintuie word veral gebruik om vibrasies in die grond op te vang. Die tweede mesosomale segment huisves die geslagsopening, terwyl daar op elk van die volgende 4 segmente 'n paar asemhalingsopeninge aangetref word.
Die asemhalingsplete (stigmata) lei tot die boeklonge, wat die skerpioen se gaswisselingsorgaan is. Skerpioene is eenslagtig en hul voortplantingsgedrag is baie opvallend, met veral 'n uitgebreide, kenmerkende voorspel. Tydens die voorspel, wat tot etlike dae kan duur, hou die mannetjie die wyfie met sy knypers vas terwyl hulle ʼn sogenaamde paringsdans uitvoer. Elke spesie het sy eie danspatroon, maar in al die spesies produseer die mannetjie na 'n tyd 'n pakkie saadselle (spermatofoor) en plaas dit op die grond.
Die mannetjie loop nou agteruit en trek die wyfie oor die saadpakkie totdat haar geslagsopening daaroor geleë is. Die saadpakkie word dan in die wyfie se liggaam opgeneem sodat haar eiers bevrug kan word. Indien die mannetjie te lank in die omgewing van die wyfie vertoef, kan sy hom aanval en opeet. Die meeste skerpioene se eiers broei binne die wyfie uit (ovoviviparie), terwyl sommige spesies vivipaar is. In die gevalle word die eier se dop kort na bevrugting gebreek en die skerpioen-embrio's verkry hul voedsel deur ʼn buisvormige struktuur wat aan die wyfie se spysverteringskanaal geheg is.
Nadat die kleintjies gebaar is, klouter hulle op die moeder se rug, waar hulle deur haar metasoma beskerm word totdat hulle groot genoeg is om vir hulself te sorg. Daar is ongeveer 1 600 lewende skerpioenspesies bekend en die grootste verteenwoordiger van die orde is tot 18 cm lank. Die meeste spesies is egter heelwat kleiner.
Skerpioene hou veral in droë, warm gebiede, waar hulle oordag in splete, holtes of onder klippe skuil. Daar word ongeveer 150 spesies in Suider-Afrika aangetref. Die meeste skerpioene se gif is slegs vir invertebrate (ongewerweldes) skadelik en dit het byna geen nadelige gevolge vir die mens nie. Sommige spesies, soos die van die Noord-Amerikaanse genus Androctonus, se gif is vir mense gevaarlik. Die gif van die Saharaskerpioen (Androctonus australis) is net so dodelik soos die van kobras.
Skerpioene word op alle groot landmassas behalwe Antarktika aangetref. Hulle is in groot dele van die wêreld deur handel versprei.[4]:249 Die grootste voorkoms van skerpioene in die Noordelike Halfrond is in die subtropiese streke tussen die breedtegrade 23°N en 38°N. Bo hierdie breedtegrade neem die voorkoms af; hulle kom nie verder noord as Kanada voor nie.[4]:251
Hulle word in bome, grotte, sand en op die grond aangetref; sommige spesies kom in verskeie habitats voor, terwyl ander spesifieke nisse bewoon.[7]
Daar is 13 families en sowat 1 750 spesies skerpioene. Daar is ook 111 taksa uitgestorwe skerpioene.[8]
Die volgende klassifikasie van oorlewende skerpioene is geskoei op dié van Soleglad & Fet (2003),[9] wat die ouer, ongepubliseerde klassifikasie van Stockwell[10] vervang het. Bykomende veranderings kom uit geskrifte van Soleglad et al. (2005).[11][12]
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Skerpioen.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Skerpioen
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
Skerpioene is geleedpotige roofdiere van die biologiese orde Scorpiones in die klas Arachnida. Hulle het agt pote en word maklik uitgeken aan hul paar knypers en die smal, gesegmenteerde stert wat dikwels kenmerkend vooroor oor die rug gekrul is en in ’n giftige angel eindig. Skerpioene wissel in grootte van 9 mm (Typhlochactas mitchelli) tot 20 cm (Hadogenes troglodytes).
Die evolusiegeskiedenis van skerpioene strek terug na die Siluur, sowat 430 miljoen jaar gelede. Hulle het by ’n groot reeks omgewingstoestande aangepas en word nou op al die kontinente behalwe Antarktika aangetref. Daar is sowat 1 750 spesies wat beskryf is, met 13 lewende families wat tans erken word. Net 25 van hierdie spesies het sover bekend gif wat mense kan doodmaak.:1 Die taksonomie het veranderings ondergaan en sal na verwagting verder verander wanneer genetiese studies nuwe inligting voortbring.
Los escorpiones (Scorpiones, del llatín scorpio, -õnis) o alacranes (del árabe a el'aqráb) son un orde d'artrópodos de la clase de los arácnidos. Tán provistos d'un par d'apéndices en forma de pinza (pedipalpos) y una cola acabada nun aguiyón provistu de venenu.[1]
Conócense unes 1400 especies en tol mundu. Algamen tamaños ente los nueve milímetros de Typhlochactas mitchelli y los 21 centímetros de los escorpiones emperador (Pandinus imperator) o de Hadogenes troglodyes.
Habiten preferentemente en terrenes arenosos o predresos o nes superficies tropicales y desérticas. Una minoría son arborícoles trepadores, erráticos o cavernícoles y caltienen rellaciones comensalistas o sinantrópicas nes cercaníes de moraes humanes, pa quien namái una insignificante cantidá d'especies puede resultar mortífera.
Les especies peligroses pal humanu, pola tosicidá del so venenu, pertenecen a la familia Buthidae, de los xéneros Androctonus, Buthus, Leiurus, Mesobuthus y Parabuthus, n'África y Mediu Oriente, Centruroides principalmente en Méxicu y sur d'EE. UU. y Tityus en América del Sur.[2]
Representen el grupu más primixeniu dientro de los arácnidos y considérense por tantu un grupu hermano dientro de tolos demás. Como habitantes terrestres con una capa de quitina relativamente delgada, solo bien raramente dexen restos fósiles, polo que se sabe pocu de la so evolución. La mayoría de les conocencies provienen d'investigaciones filoxenétiques. Asina, basándose na so posición na base de los arácnidos, puede suponese que provienen de formes marines contemporanees de los xifosuros y los estinguíos euriptéridos. Toles especies marines alienden inda por aciu branquies, que nos xifosuros taben asitiaes na zona interior trasera de les estremidaes. Los pulmones en llibru de los escorpiones evolucionaron de les branquies de los sos ancestros.
Los primeres fósiles inequívocamente sos daten del periodu Silúricu, ente 430 y 390 millones d'años tras. Estes primeres especies yeren probablemente formes anfibies, provistes de branquies y afeches a la vida costera.
Asina mesmu empezó nesti tiempu una división de les formes que quedó yá resuelta pal Carboníferu o como mui tarde nel Devónicu, fai daqué más de 325 millones d'años. D'esti tiempu son casi tolos escorpiones conocíos polos sos restos fósiles, los mayores de los cualos llegaben a midir más d'ochenta y cinco centímetros.
El so cuerpu s'estructura vagamente en dos segmentos (tagmas): un tueru (prosoma) y un abdome (opistosoma) claramente bipartitu.
El tueru, la rexón corporal anterior (dacuando, cefalotórax), inclúi la boca, los güeyos, el celebru, los quelíceros, pedipalpos y pates y sostien les estremidaes. Puede estremase de la mesma en seis segmentos (tergitos), a ellos pertenecen les garres trimembres relativamente pequeñes (quelíceros) coles qu'esmagayen los alimentos sofitándose nos pimpanos pedipalpos acabaos en pinces coles que caven cueves y pasadizos soterraños, amás de cazar y garrar a les sos preses, la mayoría d'elles otros artrópodos o vertebraos. Colos quelíceros, xuntu colos pedipalpos y el siguiente par de pates constitúin la frontera inferior del espaciu bucal (gnatobases). A los pedipalpos sígen-yos cuatro pares de pates ambulatorias compuestos d'ocho segmentos (alfayes).
El segundu segmentu abdominal porta los órganos xenitales y d'últimes, fachendosos pectenes o peñes, unos órganos sensoriales esclusivos de los escorpiones. Nel abdome asítiense, como nes arañes, los pulmones llaminares o filotráqueas. L'anu ta nel quintu segmentu abdominal.
A les sos preses percibir fundamentalmente por aciu un órganu denomináu tricobotrio col que reconocen les vibraciones de, por casu, una cucaracha cavando a un máximu de cincuenta centímetros de distancia. El tueru ta provistu amás d'un par de güeyos mediales y hasta cinco güeyos simples menores, que solo-y apurren una orientación básica: posición solar, lluz llunar, etc.
L'abdome componer de trece segmentos anulares de quitina, xuníos flexiblemente ente sigo. D'esa manera son al empar ríxidos y caltienen una estrema movilidá. Los cinco últimos, al igual que nos estinguíos euriptéridos, estrechar y formen el metasoma, la otra parte llámase mesosoma.
La cutícula relluma baxu radiación ultravioleta. Amás aguíyense so beta-carbolino y 7-Hidroxi-4-metilcoumarino. Con ayuda d'estes llámpares puede alcontrá-ylos fácilmente na escuridá, inclusive tres el fallecimientu del animal.
Atópense mundialmente en tolos continentes con esceición de l'Antártida. N'América viven dende Canadá hasta la Suramérica más meridional. N'Europa tienen una distribución meridional, algamando pel norte'l sur d'Austria y en Suiza. En Gran Bretaña y Nueva Zelanda introduciéronse como neozoos. La máxima diversidá dar nes rexones tropicales y subtropicales con un máximu nes rexones desérticas mexicanes. Atópase na mayoría de los espacios vitales, dende desiertos y zones semiáridas, les yerboses sabanes, los montes tropicales, les mariñes nes zones con marea, aisllaos nos altores. Munchos sotiérrense nel sosuelu, mientres delles especies viven nos árboles. Hai delles especies cavernícoles y dalgunes que puede atopase hasta a más de 800 metros so la superficie. Tradicionalmente considerar especies qu'espolleten n'ambientes secos, sicasí, munches especies tán afeches a mugores ambientales elevaes. Sicasí, la mayoría de les especies habiten na superficie. En 1968 McDaniels clasificar en cuatro tipos básicos:
Aliméntense principalmente de diversos animales invertebraos como inseutos o arañes, raramente de caracoles o pequeños vertebraos como rucadores, o llagarteses. La variedá d'alimentos ye por tantu inherente a la especie de manera más o menos marcada, solo Isometroides vescus considerar especializáu y aliméntase puramente d'unes poques especies d'arañes escavadores.
Son puramente noctámbulos. La mayoría de les especies acesmen a les sos preses nes cercaníes de les sos propies cueves o otros llugares d'abelugu. Delles especies son capaces inclusive de cazar inseutos voladores. Tamién hai ente ellos cazadores activos, trátase principalmente d'animales delgaos con poderosos venenos. Mientres la caza empleguen dambos pedipalpos como tiñaces, y si nun basten pa neutralizar a la víctima, entra en xuegu l'aguiyón, que se llanza percima de la cabeza en menos d'un segundu, envelenando a la presa. Depués espeñica a la presa colos quelíceros, mientres coles mesmes unes enzimes predigieren l'alimentu. La papiella alimenticia, en forma líquida, ye absorbida al traviés del gargüelu escontra los intestinos. El procesu d'alimentación puede riquir delles hores.
Munchos son capaces d'aguantar ensin comer mientres enforma tiempu, dalgunos inclusive años, yá que el so metabolismu en reposu apenes precisa enerxía.
Son un manxar pa diverses aves (sobremanera búhos), llagartos, culiebres, grandes sapos y mamíferos. Amás munchos cácense ente sigo y tamién tienen enemigos ente artrópodos mayores como los ciempiés, solífugos, mantis y tarántulas.
Desenvolvieron dellos mecanismos defensivos pa enfrentase a ellos. La defensa más llamativa ye l'aguiyón, dotáu d'un potente venenu, que se produz nel últimu segmentu corporal y suel componese de dos componentes, una pa matar a los artrópodos de los que s'alimenta y otra contra los vertebraos, como defensa. El de la mayoría de les especies supón pocu peligru pa los vertebraos mayores. Sicasí, dalgunes tienen venenos tamién peligrosos o mortíferos pa los humanos. El compuestu químicu ye un amiestu de componentes que funcionen como neurotoxina. Venenos especialmente fuertes tienen los exemplares de la familia Buthidae (LD50-Valor ente 0,25 ppm y 4,25 ppm pal mure). Al añu finen ente mil y cinco mil persones por picadura d'escorpión, principalmente en Méxicu. En casu de pinchada fatal, la muerte por apnea producir ente cinco y venti hores. Dellos depredadores especializáronse nestos arácnidos hasta'l puntu de desenvolver inmunidá contra'l so venenu o comportamientos que-yos dexen tornar la picadura.
Pola so manera de vida noctámbulo y el so comportamientu, caltiénense casi siempres ocultos colo qu'eviten amás el contautu cola mayoría de los sos enemigos potenciales.
La mayoría son solitarios, yá que tres la nacencia namái establecen rellaciones de cazador o presa según pal apareamiento. Delles especies amuesen sicasí un marcáu gregarismo. Asina, dalgunes enviernen en bon númberu compartiendo xoril. D'eses poques, como por casu Pandinus imperator, permanez tamién el nexu ente les críes y la menada, y formen grupos familiares qu'inclusive cacen xuntos.
Unu de los requisitos principales pa colonizar espacios grebos ye la garantía reproductiva, esto ye, la proteición de los güevos y el espelma frente a la deshidratación.
Los machos depositen la espelma nun recipiente desenvueltu con esi envís, el espermatóforo, que protexe a los gametos d'influxos esternos. Sicasí, una y bones la mayoría de les especies viven en rexones grebes, esta proteición sola sería insuficiente, si amás la fema nun recoyera la cápsula nel tiempu más curtiu posible. Pa esi propósitu sirve la danza nupcial, similar a la representada nel documental de Disney El desiertu viviente.
Mientres la dómina de apareamiento les femes esprenden feromones sexuales curioses pa los machos, quien, habiendo atopáu a una, intenten escitala por aciu movimientos llamativos. Cuando la hai "convencíu", garrar ente sigo de les pinces y empieza un baille que dacuando dura hores. Al empiezu del ritual gárrense los machos a les femes non yá coles pinces, tamién-y claven l'aguiyón venenosu intentando aguiyala, anque inda nun ta claru si'l machu tamién -y inocula venenu.
Mientres la danza de apareamiento el machu conduz a la fema dacuando a lo llargo de dellos metros, y busca colos peñes el sitiu ventral apoderáu pal so espermatóforo. Entós tira de la fema, por que'l semen pueda entrar direutamente nesi poru. Dempués de lo que remata'l baille y la pareya dixébrase rápido —dacuando sicasí produzse la muerte y ingesta de la pareya (canibalismu)—. Dambos sexos pueden apariase delles vegaes a lo llargo de la vida, d'ente ellos la fema de los Buthidae foi reparada copulando mientres una anterior pareya siguía sobre'l so llombu.
Los güevos guarar pos nel úteru y, tres dellos meses (hasta dolce), la fema pare críes vives (son vivíparos). El númberu d'exemplares per camada puede variar según la especie ente dos y más de cien. La prole ye blanca al nacer y arrodiada de dos tales pieles embrionaries (corion). En llibrándose d'esta membrana, engaten al llombu maternu, onde van permanecer hasta'l so primera muda de la piel, un procesu que según la especie y factores esternos, van esperimentar ente los unu y cincuenta y un díes de vida. La fema puede portar sobre sí ente venticinco y más de cien críes qu'alimenta valiéndose de les sos propies reserves enerxétiques corporales, apurriéndo-yos líquidos al traviés de la dermis. Mientres tou esti tiempu amuésase especialmente agresiva.[3]
Cola primer muda baxen, pos, del llombu maternu pa valise por sigo mesmos. El so posterior desenvolvimientu va consistir en socesives mudes dérmiques, hasta cinco, tres les cualos algamaríen el maduror sexual, momentu tres el cual nun camuden la so piel nunca más.[4]
Nun s'atopen nesti momentu na llista colorada de les especies amenaciaes de la UICN. Sicasí, tres especies: Pandinus imperator, Pandinus dictator y Pandinus gambiensis tán incluyíes nel apéndiz segundu del CITES y tán, pos, sometíes a controles d'esportación.
La taxonomía de los escorpiones basar en carauterístiques morfolóxiques de los petos, de les estructures bucales, la dentición de los quelíceros, la distribución de les pates, la glándula de venenu y otres munches carauterístiques.
Los Buthidae son la mayor familia d'escorpiones con 919 especies en 87 xéneros. A esta familia pertenecen tamién les especies con venenos más poderosos.[5]
Dende fai milenios los escorpiones desempeñaron papeles culturales. Nos mitos y lleendes suelen representase como seres peligrosos y mortíferos. En ciertu mou esisten nos empiezos exipcios y por tantu na hestoria humana. La primer nominación d'un rei conocíu ye'l rei altu-exipciu Horus Escorpión I.
Yá na epopeya sumeria Poema de Gilgamesh falar d'escorpiones humanos, que'l so tueru tien forma d'alacrán. Al entrar l'héroe Gilgamesh nel monte Mâshu, preséntense-y un semihombre y una semimujer, «d'otomía tal, que la so mirada resultaba mortal». Curien l'amanecer y el ocaso. Naide atreviérase a percorrer esi camín, pero Gilgamesh llogra convencelos por que-y dexen pasar.
La mitoloxía exipcia conoz a la diosa Serket, representada con esti animal sobre la cabeza. Dispon de medicines máxiques y protexe de les sos picadures, polo que-y la va invocar como divinidá protectora. Cuando Seth amenacie a la diosa Isis, unviará-y siete pa protexela.
Na mitoloxía griega presenta a la vehemente diosa Artemis unu, que mata d'una picadura al cazador Orión. De siguío dambos van xubir xuntos a les constelaciones celestes. La so enemistá va siguir ellí, pos enxamás se dexen ver dambes constelaciones coles mesmes.
Tamién apaecen nel Apocalipisis bíblicu de san Juan. El quintu trombón provoca a les llagostes, que consiguen una fuercia «como la de los escorpiones sobre la tierra» (9,3). El dolor por elles provocáu va ser comparable a la picadura d'unu (9,5), pos como ellos, tienen coles apuntiaes qu'empleguen, pa estropiar mientres cinco meses a los humanos (9,10).
Na superstición y la medicina popular desempeñen un papel importante nos pueblos, sobremanera debíu al venenu. Konrad von Megenberg describir nel so Llibru de la naturaleza como «una especie de culiebra, de cara tienra, comparable al semblante d'una virxe casta. A quien envelene l'escorpión, quéden-y inda tres díes de tiempu, antes de tener que morrer». Sigue la so descripción, na qu'informa sobre arácnidos de dos guiyes, tal como yá fixo Aristóteles. Pa los gochos namái debería'l venenu ser mortal con seguridá ente los de piel negro, acelerada en casu d'inmersión acuática. Ente los humanos, ataca solo en zones velludas y enxamás nel buecu de la mano. Otru interés de Konrad de Megenberg: «Si a un escorpión afogáu n'aceite arrámase-y vinagre so lluz diurno, va resucitar darréu. Pos l'aceite apéxa-y les aperturitas corporales, l'equivalente a los poros capilares humanos. El vinagre pela contra, reabrir».
Más hestories interesantes espublizaes sobre los oríxenes de la especie. Según Otto Keler na edá antigua creíase que nacíen de cocodrilos finaos o, según Pliniu'l Vieyu, de cámbaros marinos soterraos cuando'l sol percorría la constelación de Cáncer. Según Paracelso surdieron de conxéneres podres, asina muertos. Similar ye la imaxinación de que les críes d'escorpión nacíen comiéndose'l banduyu maternu.
Según la creencia popular xermana los escorpiones tendríen de volar peles nueche y desecar cuanto tocaren. Como constelación, preséntase l'animal yá dende los dibuxos de calendarios babilonios. Na aldovinación significaba una muerte prematura.
Como dibuxu tuvieron de representase con una mirada malvada y asina puede atopá-ylo en llámpares y otros oxetos. Como talismán, tuvo de protexer la ciudá Homs n'Oriente Próximu de los animales reales y culiebres.
Como criatura venenosa atopáronse-y diverses aplicaciones na medicina popular. Según Megenberg podíen bebese les sos cenices en vinu, o aplicase n'aceite sobre'l puntu de la picadura p'ayudar contra'l venenu del arácnidu. L'aceite d'escorpión consiguíase somorguiándolos n'aceite y darréu ferviéndolos. Con él podíen curase diversos problemes como mancaes, cólicos, gota o dolor auditivu. Nel Tirol usábase'l so aceite inclusive contra molesties urinaries y la peste según contra picadures d'abeyes y aviespes. La fiel del escorpión emplegar pa desaniciar dolores oculares y como maquillaxe o embellecimiento cutaneu.
Nel añu 1985 un equipu de científicos de la Facultá de Ciencies Médiques de Guantánamo, Cuba, encabezáu por Misael Bordier Chibas empecipió los estudios sobre la posible aplicación del venenu del escorpión azul nel tratamientu del cáncer. Productu d'esti llabor surdió una melecina natural, nomáu Escozul, inda en fase d'investigación y validación.
Estudios más recién llevaos a cabu nos Llaboratorios Biolóxicos Farmacéuticos en L'Habana confirmaron la viabilidá de producir melecines anticancerígenos partiendo d'esa sustanza.[6][7][8]
Datos: Q19125
Multimedia: Scorpiones
Especies: Scorpiones
Los escorpiones (Scorpiones, del llatín scorpio, -õnis) o alacranes (del árabe a el'aqráb) son un orde d'artrópodos de la clase de los arácnidos. Tán provistos d'un par d'apéndices en forma de pinza (pedipalpos) y una cola acabada nun aguiyón provistu de venenu.
Conócense unes 1400 especies en tol mundu. Algamen tamaños ente los nueve milímetros de Typhlochactas mitchelli y los 21 centímetros de los escorpiones emperador (Pandinus imperator) o de Hadogenes troglodyes.
Habiten preferentemente en terrenes arenosos o predresos o nes superficies tropicales y desérticas. Una minoría son arborícoles trepadores, erráticos o cavernícoles y caltienen rellaciones comensalistas o sinantrópicas nes cercaníes de moraes humanes, pa quien namái una insignificante cantidá d'especies puede resultar mortífera.
Les especies peligroses pal humanu, pola tosicidá del so venenu, pertenecen a la familia Buthidae, de los xéneros Androctonus, Buthus, Leiurus, Mesobuthus y Parabuthus, n'África y Mediu Oriente, Centruroides principalmente en Méxicu y sur d'EE. UU. y Tityus en América del Sur.
Əqrəblər (lat. Scorpiones) — Hörümçəkkimilər sinfinə aid heyvan dəstəsidir. Əqrəblərin 600-ə qədər növü məlumdur. Xarakterik nümayəndələrindən Krımda yaşayan sarı rəngli, 4 sm uzunluqda olan Krım əqrəbidir (lat. Euscorpius tauricus). Qafqazın Qara dəniz sahilində İtaliya əqrəbi (lat. Euscorpius italicus), Zaqafqaziyada və Orta Asiyada alabəzək əqrəb (lat. Buthus eureus) növləri geniş yayılmışdır. Uzunluğu 18 sm olan iri Afrika əqrəbi (lat. Pandinus imperator) tropik zonada yaşayır.
Əqrəblər orta və iri ölçülü xeliserlilər olub, adətən 5-10 sm, bəzən də 20 sm-ə qədər olurlar. Bədəninin üzəri xitinləşmiş kutikula qatı ilə örtülmüşdür. Xitin örtüyün tərkibində kalsium-korbonat vardır və ona görə də örtük çox möhkəmdir. Əqrəbin bədəni iki hissədən – baş-döş və qarıncıqdan ibarətdir. Baş—döş hissə bel tərəfdən karapaks zirehi ilə örtülmüşdür. Karapaks akron və baş-döş hissənin altı buğumunun terqitinin birləşməsindən əmələ gəlmişdir. Zireh bütövdür və bu hissədə bir cüt nisbətən iri mürəkkəb gözlər, 5 cütə qədər də kiçik gözcüklər vardır. Baş-döş hissədə stermum adlanan xitinləşmiş lövhə vardır. Baş-döş hissədə bir çox ətraflar vardır. Bu orqanlardan biri əqrəblərin aid olduğu yarımtipi səciyyələndirən xeliserin olmasıdır. Xeliser çox da iri olmayıb bir cütdür və ağız dəliyinin önündə yerləşmişdir. Xeliser üç buğumludur. Birinci buğum qısadır, qalan iki buğum isə qısqac əmələ gətirmişdir. Qısqacların biri hərəkətli, digəri isə hərəkətsizdir və daxili hissədən xitin dişciklərlə təchiz olunmuşdur. Odur ki, xeliser qidanın qoparılmasında, xırdalanmasında əsas rol oynayır. Baş-döş hissənin ikinci orqanı pedipalplar və ya çənə ayaqlarıdır. Pedipalplar bir cüt olub, yaxşı inkişaf etmşdir və qurtaracağında iri qısqacı vardır. Pedipalplar hissetmə orqanı olmaqla yanaşı, qidanın tutulmasında da iştirak edir. Əqrəbin baş-döş hissəsində dörd cüt yürüş ayaqları vardır. Yürüş ayaqları, demək olar ki, eyni tipli olub, müxtəlif ölçülü buğumların birləşməsindən əmələ gəlmişdir. Hər bir ayaq çanaq, burma, bud, baldır və pəncə adlanan hissələrdən ibarətdir. Pəncə üçbuğumludur və qurtaracağında caynaq vardır. Qarıncıq hissə 12 buğumdan və telsondan ibarətdir. Buğumlarının quruluşuna görə qarıncıq iki hissəyə - ön və arxa qarıncığa ayrılır. Ön qarıncıq enlidir, 7 buğumu vardır və mezosom adlanır. Arxa qarıncığın buğumları isə silindrşəkilli olub ensizdir, 5 buğumludur və metasom adlanır. Qarıncığın qurtaracağında şişmiş formada olan telson yerləşmişdir. Telsonda zəhər ifraz edən bir cüt vəzilər vardır. Zəhər telsonda olan neştər vasitəsilə şikarına yeridilir. Qarıncıq hissədə aydın görünən heç bir ətraf yoxdur. Bununla belə, elə orqanlar da vardır ki, onlar ətrafların şəkildəyişməsindən əmələ gəlmişdir. Bu orqanlara, xüsusilə cinsi qapaq, daraqşəkilli çıxıntı və ağciyər aiddir.[1]
Əqrəblər yırtıcı həyat tərzi keçirərək, isti ölkələrdə yayılmışdır. Gündüzlər yuvada, daşların, ağac qabıqlarının altında və s. yerlərdə gizlənərək, gecələr ova çıxırlar. Əqrəb zəhəri insanlar üçün qorxulu olmayıb, şiş əmələ gətirir və baş ağrıları verir.
Əqrəblər (lat. Scorpiones) — Hörümçəkkimilər sinfinə aid heyvan dəstəsidir. Əqrəblərin 600-ə qədər növü məlumdur. Xarakterik nümayəndələrindən Krımda yaşayan sarı rəngli, 4 sm uzunluqda olan Krım əqrəbidir (lat. Euscorpius tauricus). Qafqazın Qara dəniz sahilində İtaliya əqrəbi (lat. Euscorpius italicus), Zaqafqaziyada və Orta Asiyada alabəzək əqrəb (lat. Buthus eureus) növləri geniş yayılmışdır. Uzunluğu 18 sm olan iri Afrika əqrəbi (lat. Pandinus imperator) tropik zonada yaşayır.
Ar c'hruged eo al loened divellkeinek a ya d'ober an urzhiad Scorpiones (C. L. Koch, 1837).
Ar c'hruged eo al loened divellkeinek a ya d'ober an urzhiad Scorpiones (C. L. Koch, 1837).
Els escorpins o alacrans (Scorpiones o Scorpionida) són un ordre d'aràcnids. Presenten uns grans pedipalps en forma de pinça i un agulló verinós a l'extrem del cos. Se'n coneixen unes 1.500 espècies repartides per tot el món, si s'exceptuen les regions polars, i amb una màxima diversitat a les regions tropicals. Algunes espècies assoleixen més de 20 cm de llargada. Aparegueren per primer cop durant el Silurià, amb algunes espècies d'una grandària excepcional, com Brontoscorpio anglicus.
El cos de l'escorpí es divideix en dues regions o tagmes principals: el prosoma (cefalotòrax) i l'opistosoma (abdomen); al seu torn, l'opistosoma es divideix en mesosoma i metasoma.
Els escorpins, en general, tenen:
Els ulls d'escorpí són òrgans simples; només són capaços de detectar contrastos forts pel que fa a la intensitat de la llum. Els ulls, però, són molt sensibles, i alguns han teoritzat que fins i tot permeten que l'escorpí s'orienti seguint la llum dels estels. Els ulls són importants en la regulació del ritme diari dels escorpins. És dubtós si els utilitzen en la captura de la presa.
Certes espècies d'escorpins que viuen en coves no tenen cap ull, ja que és un medi fosc, i es basen purament en els seus altres sentits.
Els pedipalps són un parell de les potes modificades que s'han desenvolupat en forma d'urpes. Les urpes s'utilitzen sobretot per a la captura de la presa, però també formen una part important en la dansa d'acoblament de l'escorpí. Els pedipalps estan fets de més de 6 segments. L'urpa mateixa està formada pel segment fix superior (tíbia) i el movible inferior (tars).
No obstant això, una tendència general és que com més verinós és l'escorpí, més prims són els pedipalps. Els escorpins amb el verí menys potent utilitzen les seves tenalles més grans per sotmetre la presa.
Les pectines són un parell d'òrgans sensorials en forma de ploma, o a vegades de sol consistents en una fila de clavilles i els escorpins són els únics que els tenen. Els pectines estan situats a la part de sota de l'escorpí units a l'estern. Toquen constantment el terra i desenvolupen un paper important a l'equip sensorial dels escorpins. Els pectines estan coberts de milers de sensors químics i d'escames que permeten que l'escorpí detecti senyals químics minúsculs en el seu ambient, i desenvolupen probablement un paper important en la interacció, l'acoblament i la caça socials.
Hi ha tretze famílies i unes 1.400 espècies i subespècies descrites d'escorpins. A més, hi ha 111 tàxons d'escorpins extints descrits.[1] Aquesta classificació es basa en la de Soleglad & Fet (2003),[2] que va substituir la més vella de Stockwell.[3] Els canvis taxonòmics addicionals són d'articles de Soleglad et al. (2005).[4][5] La següent classificació cobreix els tàxons extints de la categoria de família.
Totes les espècies d'escorpí tenen verí i en general, és un neurotòxic natural. Consisteix en una varietat de proteïnes petites així com cations de sodi i de potassi, que serveixen per interferir amb la neurotransmissió química de la víctima. Els escorpins usen el seu verí per a matar o per a paralitzar la seva presa per poder-se-la menjar; en general actua ràpid, permetent una captura eficaç de la presa.
Els verins d'escorpí estan encaminats per actuar en altres artròpodes i, per tant, la majoria dels escorpins són relativament inofensius per als éssers humans; les picades produeixen només efectes locals com ara dolor, entumiment o inflamació. Tot i així, alguns escorpins, sobretot de la família Buthidae, poden ser perillosos per als éssers humans.
Entre els més perillosos hi ha Leiurus quinquestriatus, que té el verí més potent de la família, i els membres del gènere Parabuthus, Tityus i Androctonus que tenen el verí també fort. Aquests escorpins i altres de la família Buthidae han estat responsables de moltes morts, encara que els escorpins no poden generalment llençar prou verí com per matar adults sans; les morts ocorren normalment en nens, gent gran o malalts.
Llevat que se'ls molesti, els escorpins són perfectament inofensius, i fan ús de la picada només amb la finalitat de matar la presa. Generalment, fugen del perill, o romanen molt quiets. No se sap si els escorpins tenen cura de no malversar el verí. No obstant això, el verí no l'utilitzen sovint si no és que no poden sotmetre la presa amb les urpes. Moltes espècies d'escorpins com ara Pandinus i Hadogens, rarament o mai utilitzen el seu verí, i quan capturen la seva presa confien en els seus grans i forts pedipalps.
La creença que els escorpins se suïciden picant-se quan els envolta el foc és d'una antiguitat considerable i és freqüent on hi ha aquests animals. No obstant això és fals, ja que el verí no té cap efecte en l'escorpí mateix, ni en qualsevol membre de la mateixa espècie, llevat que el verí s'injecti directament en el gangli del nervi dels escorpins.
El mite deriva del fet que els escorpins són ectoterms i quan estan exposats a una intensa calor el seu procés metabòlic deixa de funcionar correctament. Això causa a l'escorpí un espasme violent i aquest espasme pot semblar com si l'escorpí s'ataqués a si mateix; d'aquí prové el desenvolupament del mite.
Al contrari que la majoria d'aràcnids, els escorpins són vivípars. Els petits neixen de dos en dos, i la ventrada, que consta d'una dotzena o més individus, viuen a la part posterior de la seva mare fins que els petits són prou grans i forts com per a desplaçar-se per si mateixos. Els joves, d'una manera general, s'assemblen als seus pares i no experimenten cap metamorfosi durant el creixement, que s'acompanya pel canvi periòdic de la capa exterior sencera. La muda s'efectua per mitjà d'una fractura en l'integument que tenen just a les vores de la closca, exactament com els crancs rei o les aranyes. Amb la muda, l'escorpí jove va creixent gradualment, deixant la vella closca darrera.
Els escorpins són molt antics. Les seves restes es troben sovint en dipòsits de carbó del període carbonífer, i no s'ha descobert cap diferència estructural essencial entre aquests fòssils i les espècies actuals, que proven que el grup ha existit sense una modificació estructural material des de fa milions d'anys. Aquests escorpins carbonífers van ser precedits per uns altres, i tenen certes afinitats amb els encara més antics aràcnids marins, que van viure al mar i exhibeixen evidentment algunes diferències anatòmiques que els marcaven com a grup diferent. L'afinitat testificada amb els aràcnids marins encara més antics, ens refereixen al grup Gigantostraca. Les seves cames eren curtes, gruixudes, afilades, i acabades en una sola urpa forta, adaptades, sembla ser, com les cames dels crancs de platja, per a mantenir-se ferms a les roques o a les algues malgrat la força de les onades. El mètode de respiració d'aquests animals antics no se sap del cert; però la respiració s'efectuava probablement mitjançant les papades unides a les plaques ventrals del cos. En cap cas no s'ha detectat cap rastre d'estigmes respiratoris ni tan sols en material ben preservat. Aquests escorpins silurians, dels quals el gènere més conegut és el Palaeopzonus, eren de mida petita, només de dos a cinc centímetres de longitud.
Els escorpins estan distribuïts gairebé a tot el planeta per sota dels 45° N i la seva distribució geogràfica demostra en molts detalls una correspondència pròxima i interessant amb el dels mamífers, incloent-hi la seva absoluta absència a Nova Zelanda. La seva distribució està en harmonia amb la hipòtesi que es van originar a l'hemisferi nord i que van emigrar al sud en diverses èpoques. La seva absència als països al nord de les latituds abans dites són degudes, sens dubte, a la glaciació comparativament recent d'aquestes àrees. Quan van arribar a l'Àfrica, Madagascar era part d'aquest continent; però la seva arribada a Austràlia va ser després de la separació de Nova Zelanda de l'àrea Austro-malaia del nord. D'altra banda, el fet d'haver-hi formes properes relacionades a Austràlia i Sud-amèrica d'una banda, i a l'Àfrica tropical i les parts del nord de Sud-amèrica de l'altra, suggereix fortament que Sud-amèrica va estar en una data primerenca connectada amb Austràlia per un pont transpacífic i amb Àfrica per una zona de terra transatlàntica més al nord.
De conformitat amb la seva àmplia dispersió, els escorpins s'han adaptat a condicions de vida diverses, a algunes que prosperaven en boscos humits, a d'altres en els plans oberts, a d'altres en deserts arenosos, i a algunes fins i tot en les altes altituds on la terra es cobreix amb neu durant l'hivern. A les zones tropicals, dormen durant les èpoques de sequera; i a les muntanyes passen els mesos freds de l'any en estat d'hibernació.
Primer agafen la presa amb les urpes. Si la presa és forta, la paralitzen amb el seu agulló. Llavors esquincen un tros, el paeixen i llencen àcids per dissoldre la presa. Llavors la xuclen. Un menjar pren generalment un parell d'hores.
Els escorpins i els éssers humans han compartit una relació molesta. L'espècie africana del nord Androctonus australis es considera entre les espècies més perilloses, i és responsable d'un nombre desproporcionadament alt de picades i de morts, particularment a Algèria i Tunísia.
Les espècies trobades en els Estats Units, generalment del gènere Centruroides, són relativament segures, i es comparen a una picada de la vespa. La víctima ha de romandre tranquil·la. L'atenció mèdica és generalment necessària només per als infants i els ancians, o quan hi ha respiració dificultosa. El gel aplicat a les vores de la picada aplaca el dolor immediatament, i hi ha qui diu que l'amoníac és la panacea.
Els escorpins són caçadors, i les cases infestades són generalment el resultat d'un escorpí que troba una ruta fàcil cap a dins. S'han de segellar totes les esquerdes, marcs de porta, els celoberts, i altres punts de l'entrada, tant a l'interior com a l'exterior, i tractar de tallar la cadena d'aliment per a qualsevol insecte dins de la casa. Els propietaris de la casa han d'utilitzar llavors un llum fluorescent a fora de la casa de seguida que es fa de nit. Els escorpins brillen intensament, i ajuda a detectar la seva presència i on crien.
Els problemes es remunten sovint als pilars de fusta, a la terra rocallosa, i a les runes, i aquestes àrees es poden netejar posant-hi una gespa densa al perímetre de la casa. Els residents en àrees endèmiques han d'adoptar l'hàbit de netejar les sabates a fora, i mirar els llits abans d'usar-los.
Alguns escorpins són bastant dòcils i es poden tenir com a animals domèstics. El més comú d'aquests és l'escorpí emperador, una espècie africana amb un verí bastant suau. La majoria dels escorpins, no obstant això, són més agressius i/o tenen el verí més potent.
L'escorpí té una llarga tradició en mitologies de diferents cultures, com prova per exemple l'existència del signe zodiacal homònim. És el signe de diverses divinitats, entre les quals destaquen la deessa lligada a les dinasties dels faraons Serket, la deessa semítica de l'amor Ishkhara, Chelamma de l'hinduisme o l'egipci Hedetet. L'home escorpí és un derivat d'aquests déus, dels quals pot actuar com a guardià.
Apareix com a atribut secundari de nombroses divinitats de l'Orient Mitjà, on té un caràcter dual: pel seu verí encarna el mal i la mort i per tant pertany al domini dels dimonis, però per l'altra pot actuar com a protecció contra aquest mal. En determinades regions xineses s'usa justament l'escorpí com a tractament per a verins,[6] heretant probablement aquesta dualitat de la història antiga.
El caràcter predador de l'animal el va assimilar ben aviat a la guerra. Per aquest motiu apareixia a les insígnies de la guàrdia pretoriana (influència dels hoplites grecs) i com a nom de vehicles de combat o esquadres de diferents èpoques i exèrcits. En ells s'han inspirat els creadors de videojocs, còmics i altres elements de la cultura popular, donant el nom "escorpí" (amb diverses variants) a personatges letals. Un exemple podria ser Scorpion (Mortal Kombat) o el pokémon Gligar.
Els escorpins o alacrans (Scorpiones o Scorpionida) són un ordre d'aràcnids. Presenten uns grans pedipalps en forma de pinça i un agulló verinós a l'extrem del cos. Se'n coneixen unes 1.500 espècies repartides per tot el món, si s'exceptuen les regions polars, i amb una màxima diversitat a les regions tropicals. Algunes espècies assoleixen més de 20 cm de llargada. Aparegueren per primer cop durant el Silurià, amb algunes espècies d'una grandària excepcional, com Brontoscorpio anglicus.
Arachnidau o'r urdd Scorpiones yw sgorpionau, gyda tua 2000 o rywogaethau o amgylch y byd.
Arachnidau o'r urdd Scorpiones yw sgorpionau, gyda tua 2000 o rywogaethau o amgylch y byd.
Štíři (Scorpionida) jsou řád klepítkatců, vyznačují se velkými, klepetovitými makadly a zúženým prodlouženým zadečkem s jedovým ostnem. Štír přežije radioaktivitu, která by člověka zabila. Vydrží nejíst rok a zadržovat dech tři dny. Přežije vysoké teploty i zmrazení.
Štíři byli svědkem počátku i konce dinosaurů, na Zemi se však vyskytovali ještě mnohem dříve. Moderní suchozemští štíři se objevili v prvohorách v období karbonu asi před 300 milióny lety. Jejich vodní předchůdci však žili již v období siluru před více než 400 milióny lety.[1] To, že jsou tu tak dlouho, s sebou nese i nevýhody. Některá zvířata (např. surikata) si našla proti nim obranu nebo dokonce způsob, jak je lovit.
Tělo štíra je rozděleno na dvě základní části: hlavohruď a zadeček.
Prvních 7 článků zadečku se nazývá trup, zbývající část zadečku je tvořena pěti články a telsonem, jedovým ostnem, který je zakončen jedovým hrotem, do kterého ústí dvě jedové žlázy. Tato část zadečku bývá označována jako ocas, tento název je ale nesprávný, protože pravý ocas je část těla za řitním otvorem. U štíra je řitní otvor umístěný na spodní straně těla mezi pátým článkem „ocasu“ a telsonem.
Trup obsahuje vnitřní orgány, plicní vaky, trávicí trubici a rozmnožovací orgány. Zakrnělé zbytky končetin na jeho článcích tvoří hřebínky, které slouží jako smyslové orgány.
Hlavohruď nese jeden pár středových očí a až pět párů dalších postranních očí, klepítka (chelicery) a makadla (pedipalpy), která jsou zakončena klepety. Z hlavohrudi vyrůstají také čtyři páry kráčivých nohou. Některé jeskynní druhy štírů nemají oči. Díky rozložení očí po těle má štír k dispozici zorný úhel prakticky 360 stupňů.
Štír používá klepeta hlavně k uchvacování kořisti, ale hrají i důležitou roli při námluvách. Makadla jsou tvořena šesti články. Samotné klepeto je tvořeno horní nepohyblivou částí (tibia) a spodní pohyblivou (tarsus).
Všechny druhy štírů jsou jedovaté. Jejich jed je většinou neurotoxin, složený z různých proteinů a sodných a draselných iontů. Působí tak, že narušuje přenos nervových vzruchů. Štíři používají svůj jed k zabití nebo paralyzování kořisti, jed proto působí rychle a tak umožňuje štírovi kořist polapit a sežrat.[zdroj?]
Mláďata většiny druhů nejsou schopna probodnout kůži.
Většina štírů má jed, který účinně působí jen na jiné členovce, a pro lidi je relativně neškodný; bodnutí způsobí jen místní reakci (bolest, otok).
Několik druhů štírů, většinou z čeledi Buthidae, však může být nebezpečných i pro člověka. Obecně nejsou štíři schopní vyloučit při bodnutí dostatečné množství jedu potřebného k zabití zdravého dospělého člověka, bodnutí ale dokáže zabít děti či staré nebo nemocné osoby. Nejbolestivější bodnutí způsobuje štír smrtonoš (Leiurus quinquestriatus). Má také nejúčinnější jed a je velice útočný a nevyzpytatelný. Nejhorší pověst má štír tlustorepý, který údajně způsobí největší počet úmrtí po bodnutí štírem v severní Africe.
Nejsou-li vydrážděni, jsou štíři plachá a neškodná zvířata, jež používají jed jen k lovu. Před nebezpečím se pokoušejí uniknout, nebo se naopak vůbec nehýbou. Obecně platí, že druhy štírů s dobře vyvinutými klepety používají jed k lovu zřídka.
Pro osoby citlivé na živočišné jedy a pro malé děti mohou být nebezpeční někteří další štíři z rodů Androctonus, Tityus, Leiurus(?), Parabuthus, Buthus (africká populace Buthus occitanus), Hottentotta a Centruroides. Ne všichni štíři z těchto rodů jsou nebezpeční (viz seznam jedovatých štírů). Pozor je však třeba dávat u každého štíra, zvláště když jej nedovedeme přesně určit.
Více o jedovatosti štírů na sweb.cz
Mnoho lidí se zabývá chovem bezobratlých. Většinou se jedná o hmyz nebo pavoukovce. Na světě jsou nejčastěji chováni sklípkani a štíři, a to často i těmi, kteří jej mají čistě jako domácí zvířátko, jako je pes nebo křeček. Chov štírů je poměrně snadný, štíři nepotřebují přílišnou péči. Pro chov štíra je vhodné terárium o délce 3× větší než je štír a 2× tak široké.
Štíři loví po setmění. Kořist často registrují dotykem. Loví většinou jiné členovce, velké druhy dovedou ulovit i ještěrku nebo malé savce.
Jsou to gonochoristé, při páření mají komplikované rituály, kdy nejdříve dochází k rituálnímu tanci a následně, pokud sameček samičce vyhovuje, sameček vypustí spermie na zem a samičku na buňky natlačí – tím dojde k oplození samičky.
Samice rodí živá mláďata, která nosí na hřbetě. Těchto 30 až 35 mláďat zůstává s matkou ještě nějaký čas po prvním svlékání.
Největší štíři patří do čeledí Hemiscorpiidae a Scorpionidae, některé druhy mohou dorůstat délky až 23 cm.
Jedni z nejnebezpečnějších predátorů štírů jsou promyky - savci podobající se kuně či fretce. Mangusty například využívají oslabení smyslů štírů (zejména zraku), když je za denního světla vyhrabou z jejich nor. Po ukousnutí části s jedovým hrotem jsou štíři pro mangusty neškodní, a tudíž se z nich stává potrava.
Stejně jako ostatní živočichové mají i štíři české názvy, ale ty se na rozdíl od anglických nepoužívají často. Většina štírů má český rodový název štír.
Jediný původní druh, který žil a možná ještě žije v Česku, je štír kýlnatý (Euscorpius tergestinus).[2] Vyskytoval se u Slapské přehrady, ale od roku 1988 nebyl nalezen ani jeden exemplář: Lokalita byla zcela zničena a většina vzácných zvířat již nebyla nalezena. Jednalo se o početnou populaci, jejíž existence byla oficiálně prokázána roku 1959, ale byla známa již v dřívějších letech. Původ slapských štírů je stále otázkou.
Dříve byl řazen k druhu Euscorpius carpathicus, ale po revizi rodu bylo zjištěno že se jedná o samostatný druh. V Česku je chráněn E. carpathicus, který se zde však nikdy nevyskytoval. Dříve patřil k druhu Euscorpius carpathicus, který je vzácným obyvatelem Rumunska, je endemit tamějších Karpat. Žádný ze štírů rodu Euscorpius není nebezpečný pro člověka ani pro většinu ostatních obratlovců. Populace Euscorpius tergestinus byla původním pozůstatkem rozšíření druhu a další pozůstatek výskytu z období před Dobou ledovou se vyskytuje na velmi podobné lokalitě v blízkosti města Krems v Rakousku.
Občas se stane, že je nějaký štír tohoto rodu zavlečen nebo vypuštěn v Česku. Mnoho štírů z tohoto rodu je synantropních, pohybuje se v okolí i uvnitř lidských příbytků a i když se mnoho druhů vyskytuje v ryze přírodním prostředí, jako jsou břehy vodních ploch, lesy, stráně a louky, tak další mohou být v budovách, ruinách, v puklinách v omítce, starých zídkách a místech hustě osídlených lidmi . Jako noční živočich milující vlhko se často ukrývá pod podložky stanů a další předměty položené delší dobu na zem v místě jejich výskytu, takže může být snadno nevědomky zavlečen npř. z dovolené v Chorvatsku.
V současnosti možná ještě existují na xerotermech v Praze a okolí dvě kolonie štírů rodu Euscorpius, zavlečené nebo vypuštěné nejspíše nezodpovědnými chovateli.[3] Někteří chovatelé se pokoušejí o reintrodukci vzácného a u nás nezvěstného štíra kýlnatého romnožováním a odchovem v zajetí, čímž se zvyšují šance na přežití mláďat v tomto choulostivém období.[4]
O výskytu štírů v Praze se zmiňoval již Bohuslav Balbín, jenž zde prý nalezl pravé a vskutku jedovaté štíry.[5] V České republice je jako invazivní druh štíra považován Euscorpius italicus, jehož stabilní výskyt nebyl potvrzen, ale vzhledem k oblasti nálezů, která biogeograficky patří do Panonské oblasti, stejně jako část jihu Slovenska, kde se vzácně vyskytuje teplomilný scink Krátkonožka evropská (nejsevernější oblast výskytu) a Maďarsko, kde jsou štíři rodu Euscorpius (včetně Euscorpius italicus) běžnou a potvrzenou součástí přírody, lze předpokládat možnost přirozeného výskytu.[6] V těchto jihomoravských místech nálezů štírů je přítomna i další teplomilná fauna a flora. Nálezy z Čech jsou takřka určitě vzniklé působením člověka.[7]
Obrázky, zvuky či videa k tématu štíři ve Wikimedia Commons
Štíři (Scorpionida) jsou řád klepítkatců, vyznačují se velkými, klepetovitými makadly a zúženým prodlouženým zadečkem s jedovým ostnem. Štír přežije radioaktivitu, která by člověka zabila. Vydrží nejíst rok a zadržovat dech tři dny. Přežije vysoké teploty i zmrazení.
Skorpioner er leddyr og hører til spindlerne sammen med bl.a. edderkopper, mejere og mider.
Skorpioner kan kendes på deres hale, hvor der i enden sidder en giftbrod som kan bruges til forsvar og nedlæggelse af bytte, samt deres kraftige klosakse, som de bruger til at fastholde, knuse og flænse byttet. Størrelsen af klosaksene er meget forskellig fra art til art. Der er dog en tommelfingerregel der siger, at jo giftigere en skorpion er, desto mindre er klosaksene, da skorpioner med svagere gift i stedet bruger deres større klosakse til at knuse og flænse byttet. Skorpioner har en meget varierende livslængde – op til 25 år.
Skorpioner har et helt særligt sanseapparat – et par fjerlignende sanseorganer, der sidder på undersiden. De rører underlaget og kan opfange kemiske signaler fra omgivelserne. Skorpionen har desuden fine børstehår på benene som den bruger til at mærke vibrationer i luften og på jorden. På den måde kan den mærke, hvor der er et bytte. De fleste skorpioner har tre-seks par simple øjne, der ikke er billeddannende.
Skorpioner føder levende unger som bliver båret på moderens ryg i 3-4 uger. Hannen har intet med pasningen af unger at gøre. De kan få fra 3 til over hundrede i et kuld. Reproduktionen finder sted ved at en spermatofor overføres fra hannen til hunnen. Skorpioner har komplekse kurtiserings- og parringsritualer. Hannen tager fat i hunnen klosakse med sine egne. Så "danser" de – det der sker er at hannen fører hunnen for at finde et godt sted at placere sin spermatofor. Når han har sat sin spermatofor fast på underlaget, fører han hunnen henover den, så hun kan blive befrugtet. Parringen kan tage indtil et helt døgn.
For hannens del kan parringen indebære en ikke helt lille risiko for at blive dræbt af sin kvindelige partner.
Uddybende artikel: ChlorotoxinAlle skorpion-arter har gift. De bruger den til at dræbe eller lamme deres bytte. Langt de fleste skorpioner er ufarlige for mennesker; deres stik giver kun lokale virkninger, såsom smerte eller hævelser. Men nogle skorpioner, særligt i familien Buthidae, er så giftige at de kan dræbe et menneske. Skorpioner er dog ikke aggressive, de stikker kun når de bliver klemt eller trængt.
Klasse: Scorpionida
Skorpioner er leddyr og hører til spindlerne sammen med bl.a. edderkopper, mejere og mider.
Skorpioner kan kendes på deres hale, hvor der i enden sidder en giftbrod som kan bruges til forsvar og nedlæggelse af bytte, samt deres kraftige klosakse, som de bruger til at fastholde, knuse og flænse byttet. Størrelsen af klosaksene er meget forskellig fra art til art. Der er dog en tommelfingerregel der siger, at jo giftigere en skorpion er, desto mindre er klosaksene, da skorpioner med svagere gift i stedet bruger deres større klosakse til at knuse og flænse byttet. Skorpioner har en meget varierende livslængde – op til 25 år.
Die Skorpione (Scorpiones) sind eine Ordnung der Spinnentiere (Arachnida). Weltweit sind, je nach Zuordnung, zwischen 1750 und 2500 Arten bekannt,[1][2][3] wovon nur etwa 25 als für Menschen potentiell tödlich gelten.[1] Skorpione erreichen Körpergrößen zwischen 9 Millimetern bei der Art Typhlochactas mitchelli und 21 Zentimetern beim Kaiserskorpion (Pandinus imperator) und Hadogenes troglodytes. Sie leben vorwiegend in sandigen oder steinigen Böden oder in Bodennähe der Tropen und Subtropen, Wüsten und Halbwüsten. Wenige Arten sind kletternde Baumbewohner, Wanderer oder Höhlenbewohner und halten sich als Kulturfolger in der Nähe menschlicher Behausungen auf.
Der Körper der Skorpione ist undeutlich in einen Vorderkörper (Prosoma) und einen deutlich zweigeteilten Hinterleib (Opisthosoma) gegliedert. Das Opisthosoma besteht aus einem breiten Teil, dem Mesosoma, sowie einem schwanzartig verlängerten Metasoma.
Der Vorderkörper besteht aus sechs Segmenten und trägt die Extremitäten. Zu ihnen gehören die relativ kleinen, dreigliedrigen Kieferklauen (Chelicere), denen die auffallend großen Pedipalpen folgen. Diese sind zu großen Fangarmen ausgebildet, die am Ende in einer Schere enden. Skorpione sind in der Lage, mit ihren kräftigen Scheren Erdgänge und Höhlen zu graben. Außerdem dienen die Scheren zum Fang und Festhalten der Beute, meist andere Gliederfüßer oder kleinere Wirbeltiere. Die Cheliceren dienen zur Nahrungszerkleinerung und arbeiten gegen die Basen der Pedipalpen und der nachfolgenden beiden Laufbeinpaare, welche zusammen die untere Begrenzung des Mundraumes bilden (Gnathobasis).
Den scherenbesetzten Pedipalpen folgen vier Laufbeinpaare. Das zweite Hinterleibssegment der Skorpione trägt die Genitalplatten und im hinteren Bereich auffällige kammartige Strukturen, die als Kammorgan (Pecten) bezeichnet werden. Im Hinterleib sitzt, wie bei den Webspinnen, die Fächerlunge. Der Anus liegt im fünften Hinterleibssegment.
Der Hinterleib, das Opisthosoma, besteht aus Chitinringen, die untereinander beweglich verbunden sind. Dadurch sind sie formfest und erhalten zugleich eine extreme Beweglichkeit. Bei der Fortbewegung wird dieser Teil aufrecht über dem Körper der Skorpione getragen. Das Opisthosoma weist 13 Segmente auf, von denen die letzten 5 Segmente wie bei den Seeskorpionen (Eurypteriden) zu schmalen Ringen verengt sind und das Metasoma bilden. Dieses Metasoma trägt das Telson (Endstachel und Giftblase). Größere Beutetiere werden mit einem Stich durch den Stachel getötet.
Ihre Beute nehmen die Skorpione im Wesentlichen durch ihre Spaltsinnesorgane wahr. Ein Skorpion erkennt eine grabende Schabe an den Vibrationen aus 50 Zentimetern Entfernung. Die Augen der Skorpione eignen sich nur zum groben Orientieren (Sonnenstand, Mondschein etc.). Diese nervöse Leistung wird durch eine Kette von Ganglien, der Bauchganglienkette, erbracht, die bei Webspinnen bereits zum Bauchganglion verschmolzen ist. Der Vorderkörper ist außerdem mit einem großen medialen Augenpaar und bis zu fünf kleineren Punktaugenpaaren ausgestattet.
Die Cuticula der Skorpione fluoresziert bei Bestrahlung mit Ultraviolettstrahlung. Dabei werden eingelagerte beta-Carboline und 7-Hydroxy-4-methylcoumarin angeregt. Mit Hilfe entsprechender Lampen können die Tiere daher bei Dunkelheit leicht entdeckt werden. Auch nach dem Ableben der Tiere bleibt dieser Effekt erhalten.
Wie bei allen Gliederfüßern setzen die Muskeln der Skorpione an den Innenflächen sowie an Spangen des Chitinskeletts an. Sie sind innerviert durch Nerven, die von einem zentralen Bauchmark mit sieben Nervenknoten (Ganglien) ausstrahlen. Neben dem Bauchmark gibt es außerdem ein Gehirn aus zwei großen Ganglien, welche im Kopfbereich liegen und den Schlundbereich umspannen.
Das Verdauungssystem beginnt mit einem Mundbereich, welcher mit einem muskulösen Schlund ausgestattet ist. Dieser funktioniert wie eine Pumpe, der die vorverdaute Nahrung in den Mund saugt, von wo sie dann in den Vorder- und Mitteldarm geleitet wird. Die Verdauung erfolgt im Mitteldarm, in den mehrere Drüsen münden, die die erforderlichen Enzyme wie Amylasen, Proteasen und Lipasen produzieren. Als Speicherorgan dient ein großes Hepatopankreas (entspricht einer Kombination aus Leber und Bauchspeicheldrüse), das bis zu 20 Prozent des Körpergewichts der Tiere ausmachen kann. Die Speicherung der Nährstoffe erfolgt als Glykogen. Die Metabolismusrate der Tiere ist sehr gering, und die Nahrung kann sehr effektiv verwertet werden, außerdem können Skorpione mit einer Nahrungsaufnahme bis zu einem Drittel ihres eigenen Körpergewichts aufnehmen. Durch diese Anpassungen können Skorpione bis zu 12 Monate hungern.
Die Exkretion erfolgt, wie bei anderen Gliederfüßern auch, über Malpighische Gefäße, die in den Darm im Bereich des Übergangs zwischen Mitteldarm und Enddarm enden und die Stickstoffverbindungen in diesen abgeben. Diese Exkretion erfolgt mit nur sehr geringem Wasserverlust, die Stoffe werden als Harnsäure mit dem Kot abgegeben.
Das Blutgefäßsystem ist mit Ausnahme des dorsalen Herzschlauchs offen, das Blut (Hämolymphe) flottiert entsprechend frei im Körper und in den Blutsinus im Gewebe der Tiere. Die Atmung erfolgt über Buchlungen, die an der Unterseite der Skorpione als Einfaltung der Cuticula vorhanden sind. In diesen wird der Sauerstoff in die Hämolymphe abgegeben.
Die Gonaden sind bei beiden Geschlechtern paarig als ein Netzwerk von Schläuchen angelegt, welches sich auf den ersten Blick nicht unterscheiden lässt. Die Männchen produzieren in ihren Hodenschläuchen Spermien, die in besonderen Organen (Paraxialorgan) zu Spermatophoren verpackt werden. Die Weibchen produzieren Eier, die artspezifisch mit oder ohne Dottervorrat angelegt werden. Bei den apoikogenischen Eiern existiert ein Dotter, der von den Embryonen als Nahrung genutzt wird, die Jungskorpione aus katoikogenischen Eiern greifen stattdessen mit ihren Cheliceren nach speziellen Futterdivertikeln im weiblichen Uterus und werden auf diese Weise ernährt.
Skorpione finden sich weltweit auf allen Kontinenten mit Ausnahme der Antarktis. In Amerika reicht ihr Verbreitungsgebiet von Südkanada bis ins südliche Südamerika. In Europa findet man sie mit einer nördlichen Verbreitung bis in den Süden Österreichs und der Schweiz. In Großbritannien und Neuseeland wurden Skorpione als Neozoen eingeschleppt. Der Schwerpunkt liegt aber in tropischen und subtropischen Regionen. Die größte Artenvielfalt findet sich in den mexikanischen Wüstengebieten. Die Tiere finden sich in den meisten Lebensräumen wie Wüsten und Halbwüsten, in der grasbewachsenen Savanne, in tropischen Wäldern, an Küsten in der Gezeitenzone, vereinzelt auch in Höhlen. Viele graben sich in den Untergrund ein, während manche Arten in Bäumen leben. Alacran tartarus ist ein Höhlenbewohner und kann bis zu 800 Metern unter der Oberfläche gefunden werden.
Die meisten Arten sind aber bodenlebend und werden nach McDaniels 1968 in vier Grundtypen aufgeteilt:
Skorpione gelten traditionell als in trockenen Lebensräumen gedeihende Tiere, doch sind viele Arten auf eine hohe Luftfeuchtigkeit angewiesen.
Skorpione ernähren sich von diversen wirbellosen Tieren wie Insekten (Insecta) oder Spinnentieren (Arachnida), seltener auch von Schnecken oder kleinen Wirbeltieren wie Nagern, Schlangen und Eidechsen. Die Nahrungswahl ist dabei artspezifisch mehr oder weniger ausgeprägt, nur die Art Isometroides vescus gilt als Nahrungsspezialist und ernährt sich ausschließlich von wenigen grabenden Spinnenarten.
Skorpione sind überwiegend nachtaktiv. Die meisten Arten lauern ihrer Beute in der Nähe ihrer Höhle oder anderer Unterschlupfmöglichkeiten auf. Einige Arten sind in der Lage, auch fliegende Insekten zu fangen. Auch aktive Jäger gibt es unter den Skorpionen, dabei handelt es sich meist um schlanke Tiere mit sehr starken Skorpiongiften. Beim Beutefang werden die beiden Pedipalpen als Greifzangen eingesetzt; falls sich das Opfer nicht schon dadurch wehrunfähig machen lässt, kommt der Stachel zum Einsatz, der in weniger als einer Sekunde über den Kopf hinweg geführt wird und Gift in das Beutetier injiziert. Mit den Kieferklauen wird es nun zerkleinert, während gleichzeitig Enzyme die Nahrung vorverdauen. Der flüssige Nahrungsbrei wird dann durch den Schlund in den Darm gesaugt. Der Fressvorgang kann mehrere Stunden in Anspruch nehmen.
Viele Skorpione sind in der Lage, für längere Zeit, manche Arten sogar ein bis zwei Jahre, ohne Nahrung auszukommen, da ihr Ruhestoffwechsel kaum Energie verbraucht.
Skorpione sind eine beliebte Beute für verschiedene Vögel (vor allem Eulen), Eidechsen, Schlangen, große Frösche und Säugetiere. Außerdem jagen viele Skorpione selbst andere Skorpione, sowohl der eigenen Art als auch andere Arten, und auch unter größeren Gliederfüßern haben sie Feinde wie Hundertfüßer, Walzenspinnen und Webspinnen.
Um sich gegen Fressfeinde zur Wehr zu setzen, besitzen Skorpione mehrere Abwehrmechanismen. Die auffälligste Verteidigung ist die Ausstattung mit einem Giftstachel und einem hochpotenten Gift, welches in der Giftdrüse im letzten Körpersegment produziert wird und bei den meisten Skorpionen aus zwei Komponenten besteht: Einer zum Töten von Gliederfüßern als Nahrung und einer gegen Wirbeltiere zur Verteidigung. Je nach Art wirkt das Gift entweder neuromuskulär (u. a. Centruroides spp. und Parabuthus spp.) oder kardiovaskulär (u. a. Buthus spp., Mesobuthus spp. und Androctonus spp.).[1] Für das Vergiftungsgeschehen selbst sind besonders die neurotoxischen Bestandteile relevant.[1][4]
Das Gift der meisten Skorpione ist in der Regel für große Wirbeltiere nur wenig gefährlich. Wie einführend benannt besitzen allerdings einige wenige Arten Gifte, die auch bei Menschen zu potentiell tödlichen kardialen und zentralnervösen Symptomen führen können.[5] Dies betrifft ca. 10 % aller Stichunfälle[1], wobei insb. Ältere, (Klein-)Kinder sowie Kranke besonders gefährdet sind.[1][5] Regionen, in denen es gehäuft zu (tödlichen) Stichunfällen kommt sind etwa Mexiko[5] oder auch Iran[6]. Besonders starke Gifte finden sich bei Vertretern der Buthidae (LD50-Wert zwischen 0,25 ppm (Millionstel Teilen) und 4,25 ppm bei der Maus). Jährlich sterben weltweit je nach Quelle etwa 1000 bis 5000 Menschen durch Skorpionstiche.
Einige Tierarten haben sich auf Skorpione soweit spezialisiert, dass sie gegen die Gifte immun sind oder Verhaltensweisen besitzen, die es ihnen ermöglichen, dem Stich zu entgehen. Ihre nächtliche Lebensweise und ihr Verhalten, sich fast immer in Verstecken aufzuhalten, vermeidet außerdem den Kontakt mit potenziellen Feinden.
Die meisten Skorpione sind Einzelgänger, die mit anderen Skorpionen nur in der Zeit nach der Geburt, als Jäger oder Gejagte sowie zur Paarungszeit zusammentreffen.
Einige Arten zeigen jedoch ein ausgeprägtes Sozialverhalten. So gibt es Arten, die gemeinsam im gleichen Unterschlupf überwintern und dazu Aggregationen bilden. Bei einigen Arten, etwa dem Kaiserskorpion (Pandinus imperator), bleibt auch die Bindung zwischen den Jungskorpionen eines Wurfes bestehen, und sie bilden Familiengruppen, die sogar gemeinsam jagen.
Zu den wichtigsten Voraussetzungen für die Besiedlung des extrem trockenen Lebensraumes gehört die Gewährleistung der Fortpflanzung und somit der Schutz der Eier und Spermien vor Austrocknung.
Die Männchen der Skorpione legen die Spermien in einen dafür gebildeten Behälter, die Spermatophore, ab. Diese bietet den Spermien einen Schutz vor äußeren Einflüssen. Da die meisten Arten jedoch in sehr trockenen Gegenden leben, ist auch dieser Schutz allein nicht ausreichend, wenn die Spermatophore nicht innerhalb kürzester Zeit vom Weibchen aufgenommen wird. Der „Hochzeitstanz“ der Skorpione dient dieser Funktion. Ein solcher wurde auch in dem Walt-Disney-Film Die Wüste lebt gezeigt.
Zur Paarungszeit verströmen die Weibchen Sexuallockstoffe (Pheromone), die die Männchen zu ihnen führen. Haben die Männchen eines gefunden, versuchen sie durch Zuckbewegungen (juddering), dieses in Paarungsstimmung zu versetzen. Hat das Männchen seine Partnerin „überredet“, greifen sie sich an den Scheren, und der manchmal Stunden andauernde Paarungstanz beginnt. Zu Beginn des Paarungstanzes halten sich die Männchen vieler Skorpionarten nicht nur mit den Scheren am Weibchen fest. Sie stechen ihren Giftstachel in die dünne Haut am Scherenarm des Weibchens. Vermutet wird eine Stimulation des Weibchens; es ist jedoch nicht geklärt, ob das Männchen dem Weibchen auch Gift einspritzt.
Beim Paarungstanz führt das Männchen das Weibchen manchmal über viele Meter und versucht mit den Kammorganen (Pectines) auf der Bauchseite einen geeigneten Ablageplatz für seine Spermatophore zu finden. Hat es ihn ertastet, verharrt es kurz und setzt die Spermatophore ab. Dann zieht es das Weibchen darüber hinweg, so dass das Sperma direkt in dessen Genitalporus eindringen kann. Damit ist der Tanz beendet, und die Partner trennen sich schnell – manchmal endet er allerdings auch mit dem Verzehr des Gatten (Kannibalismus). Beide Geschlechter können sich in ihrem Leben mehrmals verpaaren, wobei Weibchen der Buthidae auch bei Paarungen beobachtet wurden, während sie die Brut der letzten Paarung noch auf dem Rücken trugen.
Nach einigen (bis zu zwölf) Monaten gebiert das Weibchen lebende Junge (Viviparie), die Eier werden also bereits im Uterus „ausgebrütet“. Die Anzahl der jungen Skorpione kann artspezifisch zwischen 2 und über 100 betragen. Die Jungskorpione sind bei der Geburt weiß, und jedes ist einzeln von einer Embryohaut, dem Chorion, umschlossen. Nachdem sich die Jungskorpione aus dieser befreit haben, steigen sie auf den Rücken der Mutter, die sie bis zur ersten Häutung herumträgt. Die erste Häutung erfolgt je nach Art und äußeren Bedingungen nach 1 bis 51 Tagen. In dieser Zeit sind die Weibchen besonders aggressiv. Die Ernährung der Jungskorpione erfolgt in dieser Zeit durch körpereigene Reserven, Flüssigkeit bekommen sie durch die Rückenhaut der Mutter.[7]
Nach der ersten Häutung verlassen die Jungen ihre Mutter und sind auf sich selbst gestellt. Die weitere Entwicklung läuft über mehrere, meist fünf bis acht, weitere Häutungen. Danach sind die Tiere geschlechtsreif. Nach dem Erreichen dieser Geschlechtsreife finden keine weiteren Häutungen mehr statt.[8]
Gegenwärtig stehen drei Arten der Skorpione auf der Roten Liste der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN): Isometrus deharvengi,[9] ein höhlenbewohnender Skorpion aus Vietnam, sowie Chiromachus ochropus[10] und Lychas braueri,[11] zwei Endemiten der Seychellen. Drei Arten, der Kaiserskorpion (Pandinus imperator) sowie Pandinus dictator und Pandinus gambiensis werden in Anhang II des Washingtoner Artenschutz-Übereinkommens geführt und sind Exportkontrollen unterworfen.
Als Landbewohner mit einer relativ dünnen Chitinschicht hinterlassen Skorpione nur sehr selten Fossilreste, entsprechend wenig ist bekannt über die Evolution der Tiere. Die meisten Erkenntnisse stammen aus der phylogenetischen Forschung. So kann aufgrund der Position der Skorpione an der Basis der Spinnentiere davon ausgegangen werden, dass die Skorpione von marinen Formen abstammen, die gleichzeitig auch die Stammarten der an den Meeresküsten lebenden Pfeilschwanzkrebse (Xiphosura) und der ausgestorbenen Seeskorpione (Eurypterida) gewesen sein dürften. Alle meereslebenden Arten benutzten noch Kiemen zur Atmung, die bei den Pfeilschwanzkrebsen an der hinteren Innenseite von Extremitäten angelegt waren. Die Fächerlungen der Skorpione sind aus den Kiemen ihrer Vorfahren hervorgegangen.
Erste Fossilien eindeutig landlebender Skorpione fanden sich aus dem späten Silur vor etwa 430 bis 390 Millionen Jahren. Diese frühen Arten waren wahrscheinlich amphibisch lebende Formen, die mit Kiemen ausgestattet und an das Leben an den Meeresküsten und im Tidenbereich angepasst waren.
Eine Aufsplitterung der Formen begann ebenfalls zu dieser Zeit und war im Devon bzw. spätestens im Karbon vor etwa 325 Millionen Jahren bereits abgeschlossen. Aus dieser Zeit sind Fossilien beinahe aller heute lebenden Skorpionstaxa bekannt, von denen die größten mehr als 85 Zentimeter lang wurden.
Die Skorpione stellen die ursprünglichste Gruppe innerhalb der Spinnentiere dar und werden entsprechend als Schwestergruppe aller anderen Spinnentiere angesehen.
Die systematische Einteilung der Skorpione erfolgt auf der Basis von morphologischen Eigenschaften wie der Anzahl und Verteilung der Trichobothrien, der Form des Sternums, der Mundstrukturen, der Bezahnung der Cheliceren, der Gestaltung der Beine, des Telson und vielen weiteren Merkmalen. Daneben spielen Besonderheiten der Embryologie sowie der inneren Anatomie eine Rolle.
Aktuell werden die heute lebenden (rezenten) Skorpione meist in 13 Familien aufgeteilt (nach Fet et al. 2000):
Die Buthidae sind die größte Familie der Skorpione (Scorpiones) mit mehr als 1.100 Arten in 90 Gattungen.[13] Zu dieser Familie gehören auch die meisten gefährlich giftigen Arten.[14] Eine weitere Familie, die nur durch Akrav israchanani bekannten Akravidae, ist vermutlich in der zweiten Hälfte des 20. Jahrhunderts ausgestorben.[15]
Als Bild sollten Skorpione den bösen Blick abwenden, weshalb man ihr Bildnis auf Lampen und anderen Gegenständen finden kann. Als Talisman soll ein Skorpion die Stadt Emesa in Vorderasien vor echten Skorpionen und Schlangen beschützt haben.
Als giftiges Tier fand der Skorpion unterschiedlichste Verwendungen in der Volksmedizin. Nach Megenberg konnten Skorpionsasche, in Wein getrunken, und Skorpionsöl, mit dem man die Stichstellen einreiben musste, gegen das Gift der Tiere helfen. Das „Skorpenöl“ wurde gewonnen, indem man lebende Skorpione in Olivenöl tauchte und dieses dann erhitzte. Mit diesem Öl sollten sich verschiedenste Beschwerden heilen lassen, darunter Wunden, Koliken, Gicht und Ohrenschmerzen. In Tirol verwendete man das Öl sogar gegen Harnwegsbeschwerden und die Pest sowie gegen Bienen- und Wespenstiche. Die Galle der Skorpione wurde gegen Augenleiden und zur Hautverschönerung eingesetzt.
Im Aberglauben und der Volksmedizin spielt der Skorpion vor allem aufgrund seines Giftes in einigen Völkern eine große Rolle. Konrad von Megenberg beschrieb die Tiere in seinem Buch der Natur als
Er führt seine Beschreibung weiter, indem er von zweistachligen Skorpionen berichtet, von denen Aristoteles berichtet hat. Unter den Schweinen soll das Gift nur schwarze Schweine sicher töten; die Giftwirkung werde noch beschleunigt, wenn diese ins Wasser gingen. Beim Menschen greife der Skorpion zudem nur behaarte Körperstellen an und steche niemals in die hohle Hand. Ein weiteres Kuriosum weiß Konrad von Megenberg zu berichten:
Weitere interessante Geschichten waren über die Entstehung der Skorpione verbreitet. Im Altertum gab es nach Otto Kellers Antike Tierwelt die Vorstellung, Skorpione erwüchsen aus gestorbenen Krokodilen oder (nach Plinius) aus begrabenen Seekrebsen, wenn die Sonne das Sternbild des Krebses durchwandert. Nach Paracelsus entstanden Skorpione aus verfaulenden Artgenossen, die sie dadurch töteten. Ähnlich ist die Vorstellung, dass sich die Jungskorpione aus dem Bauch der Mutter herausfressen.
Im deutschen Aberglauben soll der Skorpion nachts fliegen und alles, was er berührt, vertrocknen lassen. Als Sternbild Skorpion taucht das Tier bereits in Kalenderzeichnungen der Babylonier auf. In der Wahrsagerei bedeutete der Skorpion einen frühen Tod.
Skorpione spielen in der Kulturgeschichte seit Jahrtausenden eine Rolle. Sie werden in Sagen und Mythen meist als gefährliche, todbringende Wesen dargestellt. Skorpion I. ist der früheste namentlich bekannte König Altägyptens, womit sozusagen zu Beginn der Menschheitsgeschichte ein Skorpion steht.
Bereits das sumerische Gilgamesch-Epos erzählt von Skorpionmenschen, deren Oberkörper Menschengestalt und Unterkörper Skorpionsgestalt hat. Als der Held Gilgamesch den Berg Mâschu betritt, stellen sich ihm ein solcher Skorpionmann und eine Skorpionfrau in den Weg, deren „Furchtbarkeit ungeheuer ist, deren Anblick Tod ist“. Sie bewachen dort den Aus- und Einzug der Sonne. Noch nie hat es ein Mensch gewagt, diesen Weg zu gehen, doch Gilgamesch gelingt es, die Skorpione zu überzeugen, ihn vorbeizulassen.
Die ägyptische Mythologie kennt die Göttin Selket, welche stets mit einem Skorpion auf dem Kopf dargestellt wird. Sie verfügt über magische Heilkräfte und bewahrt vor Skorpionsstichen, weshalb sie in entsprechenden Schutzzaubern angerufen wird. Als die Göttin Isis von Seth bedroht wird, sendet sie sieben Skorpione aus, um sie vor ihm zu schützen. Hededet hat den Unterkörper eines Skorpions. Auch der punische Heilgott Schadrapa wurde mit Schlange oder Skorpion dargestellt.
In der griechischen Mythologie bringt die wütende Göttin Artemis einen Skorpion hervor, der den Jäger Orion mit einem Stich tötet. Beide werden daraufhin zusammen als Sternenbilder an den Himmel versetzt. Ihre Feindschaft lebt dort weiter, denn man sieht die zwei Sternbilder nie zur gleichen Zeit.
Auch in der biblischen Offenbarung des Johannes treten Skorpione während der Apokalypse auf. Die fünfte Posaune ruft Heuschrecken hervor, die eine Kraft erhalten, „wie sie Skorpione auf der Erde haben.“ (Offb 9,3 ). Der von ihnen verursachte Schmerz wird mit dem eines stechenden Skorpions (Offb 9,5 ) verglichen, denn sie besitzen Schwänze mit Stacheln wie die Skorpione und setzen diese ein, um den Menschen fünf Monate lang zu schaden (Offb 9,10 ).
„Oh, full of scorpions is my mind“ sagt MacBeth in Shakespeares Drama (Akt III, Szene 2) nach dem heimtückischen Dolchmord. Gottlieb Konrad Pfeffels Gedicht Skorpion und Hirtenknabe warnt vor bösen Menschen. Anna Elisabet Weirauch schrieb Der Skorpion (1919), Anna-Leena Härkönen (siehe Regine Pirschel) Der traurige Skorpion (1989). Bruna Surfistinhas Das süsse Gift des Skorpions (2007) behandelt Prostitution. Hinrich Matthiesens Der Skorpion (2015) ist ein Krimi. Skorpionstiche kommen vor in John Steinbecks Novelle Die Perle und den Filmen Das blaue Paradies (1982) oder Die letzte Mätresse (2007). Skorpione eignen sich mit Blick auf altägyptische Mythologie bzw. das gleichnamige Sternbild für Fantasy – wie auch Science Fiction – Werke. In Filmtiteln steht das Wort für Aktion, gepaart mit Heimtücke, auch in Verbindung mit Sexualität: Der goldene Skorpion (1921), Der blonde Skorpion (1958), Der Schwanz des Skorpions (1971), Sasori – Scorpion (1972), Scorpio, der Killer (1973), Hungrige Skorpione (1985, siehe Julia Kent (Schauspielerin)), Red Scorpion (1989), Die Jagd nach dem goldenen Skorpion (1991), Der Skorpion (1997), Bichhoo (2000), Der schwarze Skorpion (2000), Im Bann des Jade Skorpions (2001), The Scorpion King (2002), Der Stich des Skorpion (2004), Scorpion – Der Kämpfer (2007), Scorpion (Fernsehserie, seit 2014). In Rote Laterne (1991) hat die Intrigantin „das Gesicht eines Buddhas, aber das Herz eines Skorpions.“ Im Actionfilm Drive (2011) zeigt die Jacke des agilen, einsamen Helden einen Skorpion am Rücken. Krimis zitieren auch die Fabel vom Skorpion und dem Frosch: Der Skorpion lässt sich vom Frosch über den Fluss tragen und verspricht, er steche ihn nicht, sonst stürben sie ja beide. Dann tut er es doch: So sei eben seine Natur.
Skorpion oder englisch Scorpion ist ein Name für Motorräder (MZ Skorpion), Autos (Skorpion (Automarke), Scorpion (Humberstone), Scorpion (Innes Lee), Ford Scorpio, Mahindra Scorpio), Jagdflugzeuge (Suchoi Su-25, EADS Scorpio, Textron AirLand Scorpion), eine Maschinenpistole, Panzer (Scorpion, Minenwurfsystem Skorpion), Kampfschiffe (z. B. die SMS Scorpion) und ein antikes Geschütz. Scorpions heißen Sportvereine und Rockbands, Cor Scorpii eine Metal-Band. Seltener ist skorpionähnliche Bauweise einer Maschine namensgebend, wie beim Teleskoplader Claas Scorpion, dem Tauchroboter ROV Scorpio oder einem Gehroboter. Namensgebungen zur Raumfahrt spielen wohl auf das Sternbild Skorpion an, z. B. Richard Morgans Roman Skorpion (2007), der Film Stunde des Skorpions (1968).
Das nordrhein-westfälische Gifttiergesetz reglementiert seit dem 1. Januar 2021 die Haltung von allen Arten der Gattungen Androctonus, Apistobuthus, Buthacus, Buthus, Centruroides, Hottentotta (Buthotus), Leiurus, Mesobuthus, Odonthobuthus, Parabuthus und Tityus sowie die Arten der Gattungen Bothriurus, Hemiscorpius und Nebo einschließlich ihrer Unterarten und Kreuzungen.[16]
Die Skorpione (Scorpiones) sind eine Ordnung der Spinnentiere (Arachnida). Weltweit sind, je nach Zuordnung, zwischen 1750 und 2500 Arten bekannt, wovon nur etwa 25 als für Menschen potentiell tödlich gelten. Skorpione erreichen Körpergrößen zwischen 9 Millimetern bei der Art Typhlochactas mitchelli und 21 Zentimetern beim Kaiserskorpion (Pandinus imperator) und Hadogenes troglodytes. Sie leben vorwiegend in sandigen oder steinigen Böden oder in Bodennähe der Tropen und Subtropen, Wüsten und Halbwüsten. Wenige Arten sind kletternde Baumbewohner, Wanderer oder Höhlenbewohner und halten sich als Kulturfolger in der Nähe menschlicher Behausungen auf.
Akrepat janarthropods arahnid tarthropods rendit Scorpionida. Janë anëtarë të rendit Scorpiones me klasën Arachnida. Njihen rreth 2,000 lloje akrepash që shtrihen në përgjithësi në gjithë globin përveç në Zelandën e Re dhe në Antarktik. Pjesa më veriore e tokë ku jetojnë akrepat është Sheerness në Isle of Sheppey në Mbretërinë e Bashkuar, ku një koloni e vogël e llojit Euscorpius flavicaudis jetojnë që nga vitet 1860.[1][2] Akrepat njihen edhe me emrin "skorpion" që rrjedh nga greqishtja σκορπιός - skorpios[3].
ata jane shume te vegjel
Është e njohur se akrepat shkëlqejnë në valë të caktuara të rrezeve ultravioletë për shkak të floureshentëve kimik që kanë në mbështjellësin e tyre. Komponenti floureshent që ndikon në shkëlqimin është beta-Carboline.[4]
Klasifikimi është bazuar tek Soleglad & Fet (2003),[5] që zëvendësoi klasifikimin e vjetër të pa botuar nga Stockwell.[6] Disa ndryshime u bënë edhe nga Soleglad në vitin 2005.[7]
Akrepat janarthropods arahnid tarthropods rendit Scorpionida. Janë anëtarë të rendit Scorpiones me klasën Arachnida. Njihen rreth 2,000 lloje akrepash që shtrihen në përgjithësi në gjithë globin përveç në Zelandën e Re dhe në Antarktik. Pjesa më veriore e tokë ku jetojnë akrepat është Sheerness në Isle of Sheppey në Mbretërinë e Bashkuar, ku një koloni e vogël e llojit Euscorpius flavicaudis jetojnë që nga vitet 1860. Akrepat njihen edhe me emrin "skorpion" që rrjedh nga greqishtja σκορπιός - skorpios.
Ang alakdan, anaklang, atang-atang, pitumbuko o atangatang (Kastila: alacran; Ingles: scorpion) [1] ay isang hayop na imbertebradong may walong mga hita at nabibilang sa order na Scorpiones sa klaseng Arachnida.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Hayop ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang alakdan, anaklang, atang-atang, pitumbuko o atangatang (Kastila: alacran; Ingles: scorpion) ay isang hayop na imbertebradong may walong mga hita at nabibilang sa order na Scorpiones sa klaseng Arachnida.
Chayonlar (Scorpiones) — oʻrgimchaksimonlar turkumi, baʼzan mustaqil sinf sifatida qaraladi. Uz. 1—20 sm. Boshkoʻkragi yaxlit qalqon bilan qoplangan. Bu qalqon oʻrtasida 2 juft, uning 2 yonida bir necha juft koʻzlari bor. Kutikulasi mum qavati bilan qoplangan. Korin qismi kengaygan. Ingichka keyingi boʻlimi boshkoʻkrak tomoniga egiluvchan. Bir juft zahar bezi keyingi qorinning oxirgi boʻgʻimida joylashgan boʻlib, sanchuvchi nashtarga ochiladi. Xelitseralari mayda, qiskichsimon. Oyoq paypaslagichlari uchki kismi yirik qisqichga aylangan. Oʻpka orqali nafas oladi. Spermatoforlar yordamida urugʻlanadi. Ch. tirik tugʻadi. 750 ga yakin turi, jumladan, Oʻzbekistonda bir necha turi bor. Chipor (sariq) Ch. koʻp uchraydi. Yirtkich, tunda ov qiladi. Chaqqanida qattiq ogʻriydi. Ammo chayon chaqishi o'limga olib kelmaydi
Cōlōtl (Scorpiones) in yōlcatzizin.
Dûpişk (Scorpiones), komek e artropodên an girêçikpiyên jehrî ne. Dûpişk, bi derziya di serê dûvê xwe de jehrê berdide dijminên xwe.
Dûpişk li hemû pazemînên Cîhanê dijî ji xeynî Brîtanya, hinek giravên Okanûsiya, Nû Zelenda û parzemîna Antartîkta yê. Li hinek herêmên Kurdistanê jê re dûvpişk, dolpî, tûpişk û hin navên bi vî rengî nêzîkî hev jî tên xebitandin.
Dûpişk, pir bi jehra. Axlabe ji, li Kurdistanê, li herêmên weke Elih, Nisêbîn, Cizire bota, û li dore vanderan pir dijîn. Li ser dûpişkan li herême botanê bigiştî gelek çîrok li ser hene. Çawa ku weke Şahmaran di nav xelkê de bi mar ve hata afirandin, bi dûpişk ve ji heman afirandin heya. Axlebe ji li herême Cizîre bota û li dore wê pir li ser vê yekê dihata axiftin. Pir çîrok dihatina vegotin. Şahmaran, çawa ku nêvî jin û nêvî mar hata afirandin, Dûpişk ji nêvî mêr û nêvî dûpişk hata afirandin. Bi vê afirandinê ve, pir çirok û vegotin ji hene. Di çîrokên bi dûpişk re bizêdeyê ji bêbaxtî derdikete pêş. Li Dore Nisêbînê ve gotinaka ku bi ji bo ku wê bêbaxtiyê bênin ser ziman dihata ser ziman û ew vegotin ji, li herêmên din yên kurdistanê ji dihata vegotin.
Vegotinên ku bi dûpişk ve têne vegotin, pir kevn in. Ji demên berê ve ne. Di mîtolojiya kurdan de ji hem bi navê xwe û hem ji hine navên din ji yên ku lê hatina kirin heya.
Dûpişk yek ji bircan e. Dema havînê birca dûvpişk êvaran gelek baş tê şopandin.
Koma dûpişkan ji 13 famîleyan û nêzî 1400 cure û binecureyan çêdibe.[1]
Koma Dûpişkan
Dûpişk
Tûpişk
|coauthors= ignored (|author= suggested) (help) Dûpişk (Scorpiones), komek e artropodên an girêçikpiyên jehrî ne. Dûpişk, bi derziya di serê dûvê xwe de jehrê berdide dijminên xwe.
Giat-á sī 1 khoán chat-kha tōng-bu̍t.
Giék sê siŏh cṳ̄ng ciék-ciĕ dông-ŭk, sĭng-tā̤ bô dòng bô éu, ô báik dèu kă, muōi-buô ô dŭk-cĕng. Giék â̤ sāi dŭk-cĕng chiéng diē niăh diŏh gì-tă tè̤ng-ngiê, cūng-kuāng cêu â̤ tài sī hĕ̤k-ciā chà-bé ĭ. Giék gì dŭk-cáik â̤ siŏng-hâi sìng-gĭng hiê-tūng, dó̤i nè̤ng iâ ô ngùi-hiēng.
Găk Hĭ-lé-nà̤ sìng-uâ diē-sié, giék sê tài sī lăk-hô Ó̤-lī-ŏng (Orion) gì hṳ̆ng-chiū. Gó-chṳ̄, tiĕng gà̤-dēng gì cī sâ̤ sĭng-cô̤ dài-dŏng, Lăk-hô-cô̤ (Orion) gâe̤ng Tiĕng-hiók-cô̤ (♏, Scorpius) īng-uōng dŭ mâ̤ giéng-méng.
Giék sê siŏh cṳ̄ng ciék-ciĕ dông-ŭk, sĭng-tā̤ bô dòng bô éu, ô báik dèu kă, muōi-buô ô dŭk-cĕng. Giék â̤ sāi dŭk-cĕng chiéng diē niăh diŏh gì-tă tè̤ng-ngiê, cūng-kuāng cêu â̤ tài sī hĕ̤k-ciā chà-bé ĭ. Giék gì dŭk-cáik â̤ siŏng-hâi sìng-gĭng hiê-tūng, dó̤i nè̤ng iâ ô ngùi-hiēng.
Japeusaroto (Scorpiones térã Scorpionida, latinañe'ẽme) ha'e peteĩ mymba juehegua hekovety oguerekóva hete vore jetapáicha, herava jesu'uharusu ha oguerekóva peteĩ tuguái oreko popĩa.[1]
Oĩ su irundysa nunga japeusaroto juehegua kuéra yvórape. Oĩ japeusaroto michĩ ha guasu avei, 21 cm ndive.
Oiko mante yvyku'i rendápe térã ita rendápe. Oiko avei yvypóra hóga ypýpe.
Japeusaroto ho'u ñandu ha mymba michĩ ambuéva.
Japeusaroto (Scorpiones térã Scorpionida, latinañe'ẽme) ha'e peteĩ mymba juehegua hekovety oguerekóva hete vore jetapáicha, herava jesu'uharusu ha oguerekóva peteĩ tuguái oreko popĩa.
Oĩ su irundysa nunga japeusaroto juehegua kuéra yvórape. Oĩ japeusaroto michĩ ha guasu avei, 21 cm ndive.
Oiko mante yvyku'i rendápe térã ita rendápe. Oiko avei yvypóra hóga ypýpe.
Japeusaroto ho'u ñandu ha mymba michĩ ambuéva.
Kalajengking ya iku kelompok kéwan mawa ros duwé wulu sikil (oktopoda) kang kagolong ing ordho Scorpiones saka kelas Arachnida. Kalajengking isih kalebu sadulur karo ketonggèng, kalamangga (mangga), tungau, lan caplak. Kurang luwih ana 2000 rupa kalajengking. Uripé akèh tinemu ing tlatah kidul saka 49° U, lan ora bisa urip ana ing tlatah Niu Selan lan Antarktika.
Awaké kalajengking dipérang dadi rong sègmèn: cephalothorax lan abdomen. Abdomèn kagolong saka mesosoma lan metasoma.
Kabèh spésies kalajengking duwé upas. Karana kalajengking kagolong ana ing neurotoksin (racun saraf). Kang ora kalebu ya iku Hemiscorpius lepturus amarga duwé upas sitotoksik (racun sèl). Neurotoksin kagolong protéin cilik lan uga natrium lan kalium, gunané kanggo ngrusak lakuné syaraf mangsané kang dientup. Kalajengking migunakaké upas kanggo matèni utawa nglemesaké mangsané supaya bisa rikat dipangan.
Upas kalajengking gunané kanggo artropoda liyané, lan ana uga kalajengking kang ora mbebayani kanggo manungsa; entupé mung ngasilaké rasa kemeng (kaya ta rasa lara, lan abuh. Naging ana salah siji kalajengking, ing kulawarga Buthidae kagolong mbebayani kanggo manungsa. Salah sijiné kang mbebayani ya iku Leiurus quinquestriatus, lan keturunan saka Parabuthus, Tityus, Centruroides, sarta kang utama Androctonus. Kalajengking kang paling mbebayani ya iku njalari patiné manungsa kaya ta jinis Androctonus australis.
Kalajengking ya iku kelompok kéwan mawa ros duwé wulu sikil (oktopoda) kang kagolong ing ordho Scorpiones saka kelas Arachnida. Kalajengking isih kalebu sadulur karo ketonggèng, kalamangga (mangga), tungau, lan caplak. Kurang luwih ana 2000 rupa kalajengking. Uripé akèh tinemu ing tlatah kidul saka 49° U, lan ora bisa urip ana ing tlatah Niu Selan lan Antarktika.
Langir atawa kala nyaéta arthropoda predator ti ordo Scorpiones di kelas Arachnida. Sukuna aya dalapan, boga ciri utama sapasang cacapit anu badag jeung buntut leutik anu tungtungna boga panyeureud, gedéna antara 9 mm (Typhlochactas mitchelli) nepi ka 20 cm (Hadogenes troglodytes).[1][2]
Tapak évolusi langir kapanggih nepi ka jaman Siluria 430 juta taun kaliwat, hirup dina rupa-rupa lingkungan di sakuliah buana, iwal Antartika. Anu geus kacatet, aya 1750 spésiés,[3] anu kabagi 13 famili. Tina anu loba ieu, ngan 25-an anu peurahna bisa nelasan manusa.[4]:1.
Langir loba tapakna dina catetan fosil, pangkolotna umur 430 juta taun dina périodeu Siluria. Najan kungsi disangka mimitina hirup di dasar laut tropis anu dé'ét[5], kiwari karuhun langir dipercaya ti mimiti geus hirup di darat.
Awak langir kabagi tilu bagian (tagmata): hulu (cephalothorax), abdomén (mésosoma) jeung buntut (métasoma).[4]:10
Lamun kasorot cahya ultrabungur, langir bisa hurung siga lamun kasorot cahya hideung, ku ayana bahan kimia fluoreséns dina cangkangna, di antarana béta-karbolin.[6]
Langir atawa kala nyaéta arthropoda predator ti ordo Scorpiones di kelas Arachnida. Sukuna aya dalapan, boga ciri utama sapasang cacapit anu badag jeung buntut leutik anu tungtungna boga panyeureud, gedéna antara 9 mm (Typhlochactas mitchelli) nepi ka 20 cm (Hadogenes troglodytes).
Tapak évolusi langir kapanggih nepi ka jaman Siluria 430 juta taun kaliwat, hirup dina rupa-rupa lingkungan di sakuliah buana, iwal Antartika. Anu geus kacatet, aya 1750 spésiés, anu kabagi 13 famili. Tina anu loba ieu, ngan 25-an anu peurahna bisa nelasan manusa.:1.
Kwa matumizi tofauti ya jina hili angalia Akarabu (kundinyota)
Nge au akrabu (kutoka Kiarabu عقرب) ni arithropodi wa oda Scorpiones katika ngeli Arachnida. Spishi ndogo huitwa visusuli pia. Kama arakinida wote wana miguu minane. Pedipalpi zao ni kubwa na zina gando, na mkia ni mrefu na una msumari mkubwa mwishoni kwake. Kama kawaida kiwiliwili chao kina sehemu mbili: kefalotoraksi ( cephalothorax: kichwa na kidari) na fumbatio lakini zimeungwa vipana, siyo kwa pediseli (pedicel) nyembamba kwa umbo wa mrija kama kwa buibui. Mgongo wa kefalotoraksi ni mgumu na kwa hivyo huitwa gamba (carapace). Nge wana macho 6-12, mawili juu ya gamba la kefalotoraksi na 2-5 kwa kila upande wa kichwa. Msumari wa nge hutumika kwa kudunga windo na kuingiza sumu ndani yake. Windo akiwa amekufa, kelisera (chelicerae) za nge zinakata vipande vidogo vinavyowekwa katika kishimo mbele ya mdomo. Maji ya umeng'enyaji yakamuliwa katika kishimo hiki na baada ya kumeng'enya chakula myeyuko ufyondwa. Nge hula arithropodi wengine na wale wakubwa hula mijusi na vipanya wadogo pia.
Nge mkia-mnene mweusi
Nge mkia-njano
Kwa matumizi tofauti ya jina hili angalia Akarabu (kundinyota)
Nge au akrabu (kutoka Kiarabu عقرب) ni arithropodi wa oda Scorpiones katika ngeli Arachnida. Spishi ndogo huitwa visusuli pia. Kama arakinida wote wana miguu minane. Pedipalpi zao ni kubwa na zina gando, na mkia ni mrefu na una msumari mkubwa mwishoni kwake. Kama kawaida kiwiliwili chao kina sehemu mbili: kefalotoraksi ( cephalothorax: kichwa na kidari) na fumbatio lakini zimeungwa vipana, siyo kwa pediseli (pedicel) nyembamba kwa umbo wa mrija kama kwa buibui. Mgongo wa kefalotoraksi ni mgumu na kwa hivyo huitwa gamba (carapace). Nge wana macho 6-12, mawili juu ya gamba la kefalotoraksi na 2-5 kwa kila upande wa kichwa. Msumari wa nge hutumika kwa kudunga windo na kuingiza sumu ndani yake. Windo akiwa amekufa, kelisera (chelicerae) za nge zinakata vipande vidogo vinavyowekwa katika kishimo mbele ya mdomo. Maji ya umeng'enyaji yakamuliwa katika kishimo hiki na baada ya kumeng'enya chakula myeyuko ufyondwa. Nge hula arithropodi wengine na wale wakubwa hula mijusi na vipanya wadogo pia.
On scoirpion, c' est ene biesse come ene pitite grevesse, mins ki vike so tere, avou ene longowe cawe ki rmonte cwand i rote.
I hagnèt cwand i sont må prins.
Li pikeure di sacwantès sôres, come li noer sicoirpion pout touwer les djins, copurade les ptits efants.
La scorpiones es artropodos de la clase de aracnidos. Los es distinguida de aranias par sua tenaias e par la venena ce los porta a la termina de se adomenes.
Per la constellacion del meteis nom, vejatz Escòrpi (constellacion).
L' escòrpi o escorpion es un animal invertebrat amb uèit patas qu'aperten a l'òrdre Scorpiones dins la classa dels aracnids.
Las doas espècias indigènas en Occitània son Euscorpius flavicaudius o Escòrpi negre de la coa jauna que viu dins los ostals e lo Buthus occitanus o Escòrpi Occitan o Escòrpi Lengadocian que demòra mailèu defòra e s'encontra sovent jos las pèiras.
Os arraclans u alacrans (scientificament -en latín- a orden Scorpiones) son una orden d'animals artropodos queliceratos que tienen os pedipalpos modeficatos fendo forma d'estenazas, y un fizón en l'estremo posterior d'o metasoma (apendiz caudal de l'estremo de l'opistosoma -no ye una coda verdatera-). Se'n conoix quasi 1500 especies vivas en l'actualidat, y más de 100 especies fósils. Sen puede trobar arredol d'o mundo, en os cinco continents con excepción de l'Antartida y Gronlandia. O suyo nombre popular en Aragón ye «arraclans» (u las suyas variants) con a mayor freqüencia, estando las formas «escorpión» y «escurpión» muit puntuals en as parlas patrimonials.[1]
Totas as especies en a orden Scorpiones son depredaderas, ixo ye, que cazan altros invertebratos. Como totz os Chelicerata, os arraclans tienen os uellos muit simples y poco funcionals (dica se'n conoix especies ciegas) y s'orientan a traviés d'un sentido mecanotactico (pareixito a lo tacto) lur organos perceptors son os tricobotrios, "pelos" chicotz que detectan con muita finura las mimbracions de l'aire y d'o suelo. Os arraclans cazan a la guaita, ixo ye, aguardando que a presa pase per a on que ellos se troban, y alavez la prenen con as estenazas (pedipalpos) y le inoculan o vereno con o fizón que tienen en o telson (estremo caudal d'o metasoma).
Como a mayoría d'artropodos, os arraclans no tienen verdateras piezas bucals masticaderas, per lo que no pueden si que aplicar una somera disgregación mecanica en os teixitos d'a suya presa en estricallando-la con os queliceros, que como en a mayoría d'os casos a presa gosa estar bel altro artropodo, ixo se traduz en fer-le un forato en l'exoesqueleto per a on que inchectar-le os sucos gastricos ta dicherir-la parcialment in situ y dimpués xurber-ne el que se pueda, ya en estato lequido u semilequido.
O vereno d'os arraclans ye prencipalment neurotoxico, bloqueyador d'as bombas de sodio y potasio y d'os canals de calcio (que son a clau d'o funcionamiento d'as celulas excitables; neuronas y celulas musculars), tot ixo ta paralizar a presa. En Europa no se i ha descrito garra especie letal ta l'hombre, anque a especie más freqüent en as arias mediterranias d'o continent (incluyindo-se lo Pireneu), Buthus occitanus, tiene una fizada muit dolorosa dica cara a os adultos. Existen especies de verenos mortals en Africa, Asia y os sectors tropicals d'America. A función neurotoxica d'o vereno d'os arraclans tamién fa que si se superan os sintomas carateristicos no deixe guaire más seqüelas.
Os arraclans u alacrans (scientificament -en latín- a orden Scorpiones) son una orden d'animals artropodos queliceratos que tienen os pedipalpos modeficatos fendo forma d'estenazas, y un fizón en l'estremo posterior d'o metasoma (apendiz caudal de l'estremo de l'opistosoma -no ye una coda verdatera-). Se'n conoix quasi 1500 especies vivas en l'actualidat, y más de 100 especies fósils. Sen puede trobar arredol d'o mundo, en os cinco continents con excepción de l'Antartida y Gronlandia. O suyo nombre popular en Aragón ye «arraclans» (u las suyas variants) con a mayor freqüencia, estando las formas «escorpión» y «escurpión» muit puntuals en as parlas patrimonials.
Totas as especies en a orden Scorpiones son depredaderas, ixo ye, que cazan altros invertebratos. Como totz os Chelicerata, os arraclans tienen os uellos muit simples y poco funcionals (dica se'n conoix especies ciegas) y s'orientan a traviés d'un sentido mecanotactico (pareixito a lo tacto) lur organos perceptors son os tricobotrios, "pelos" chicotz que detectan con muita finura las mimbracions de l'aire y d'o suelo. Os arraclans cazan a la guaita, ixo ye, aguardando que a presa pase per a on que ellos se troban, y alavez la prenen con as estenazas (pedipalpos) y le inoculan o vereno con o fizón que tienen en o telson (estremo caudal d'o metasoma).
Como a mayoría d'artropodos, os arraclans no tienen verdateras piezas bucals masticaderas, per lo que no pueden si que aplicar una somera disgregación mecanica en os teixitos d'a suya presa en estricallando-la con os queliceros, que como en a mayoría d'os casos a presa gosa estar bel altro artropodo, ixo se traduz en fer-le un forato en l'exoesqueleto per a on que inchectar-le os sucos gastricos ta dicherir-la parcialment in situ y dimpués xurber-ne el que se pueda, ya en estato lequido u semilequido.
O vereno d'os arraclans ye prencipalment neurotoxico, bloqueyador d'as bombas de sodio y potasio y d'os canals de calcio (que son a clau d'o funcionamiento d'as celulas excitables; neuronas y celulas musculars), tot ixo ta paralizar a presa. En Europa no se i ha descrito garra especie letal ta l'hombre, anque a especie más freqüent en as arias mediterranias d'o continent (incluyindo-se lo Pireneu), Buthus occitanus, tiene una fizada muit dolorosa dica cara a os adultos. Existen especies de verenos mortals en Africa, Asia y os sectors tropicals d'America. A función neurotoxica d'o vereno d'os arraclans tamién fa que si se superan os sintomas carateristicos no deixe guaire más seqüelas.
Lu scurpiuni è nu nvirtibbratu dâ famigghia dî Scorpionidi e di l'òrdini dâ classi di li Aràcnidi, cu corpu appiattitu pruvvistu antiriurmenti di dui rabbusti cheli, lu cui addome si prulonga nta na cuda ca ci havi a l’àpici un puncigghiuni ricurvu vilinusu. St'artròpudi ci havi di dui a cincu para d'occhi latirali cchiù sìmplici e unu cintrali cumplessu. Lu scurpiuni ci havi nu corpu di culuri variàbbili tra lu giarnastru e lu brunastru e n'addomi divisu nta dui parti, di cui chidda pustiriuri tèrmina nta un puncigghiuni vilinìfiru. Ci sunnu nummarusi speci, ca càmpanu speci ntê lochi àridi e disèrtici dî riggiuni trupicali e subtrupicali, ammucciànnusi di jornu nta purtusa o tani ntô tirrenu e niscennu di notti a caccia di predi. Lu scurpiuni veni magari canusciutu comu "salifiziu" o "surfìzziu" ntei bbanni di Sampieri, Scicli e tanticchia ro Puzzaddu.
...
Sira-sira, Ninaq'ara icha Chupan aparayakuq (Scorpiones) nisqakunaqa aycha mikhuq pakchakunam, miyusapa wach'iyuq suni chupayuq.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Sira-sira
Sira-sira, Ninaq'ara icha Chupan aparayakuq (Scorpiones) nisqakunaqa aycha mikhuq pakchakunam, miyusapa wach'iyuq suni chupayuq.
Skorpiono esas artropodo di klaso araneoido kun du pinci e dardo ad extremajo di kaudo.
Origine, dum Siluria epoko (proxim 430 miliono yara), skorpiono esas granda ed amfibia. Nuna esas de 2 til 25 cm (Imperio). Havas equilibro inter pinci e venomo (kande pinci esas forta la venomo febla ed vice).
Skorpiono esas maxim rezistanta ye radii e temperaturo.
Tekst üüb Öömrang Skorpioonen (Scorpiones) san en kategorii faan koonkern (Arachnida). Jo wurd tesken 9 mm an 21 cm grat an lewe uun a troopen an hualewtroopen. A miasten san för a minsken ei gefeerelk.
Skorpioonen (Scorpiones) san en kategorii faan koonkern (Arachnida). Jo wurd tesken 9 mm an 21 cm grat an lewe uun a troopen an hualewtroopen. A miasten san för a minsken ei gefeerelk.
Sporðdrekar (latín: Scorpiones) halda til í flógvum, turrum økjum, har teir krógva seg undir steinum, í holum ella rivum. Flestu teirra veiða um náttina. Teir sita og lúra eftir fongi og leypa so á djórið ella renna tað um koll. Mesta føðin er skordjór og eiturkoppar. Teir nýta eiturklónna at verja seg við og at lemja fongin. Eitur setur úr eiturkertlum í afturkroppinum fram í eiturklónna. Við teimum stóru bitklónum tekur sporðdrekin fongin, kroystir hann sundur og stingur í kjaftin.
Sporðdrekar leggja livandi ungar. Fyrstu tíðina ber kvenndjórið teir á bakinum, har eru teir tryggir fyri ránsdjórum. Tá ið ungarnir hava skift ham fyrstu ferð, rýma teir, og tá eru teir sjálvbjargnir.
Til eru um 1.200 sporðdrekasløg. Øll eru tey ránsdjór. Í t.d. Nevada eru 23 ymisk sløg av sporðdrekum [1]. Oyðimarkarsporðdrekin tekur skordjór og maðkar, hann tekur tey við klónum.
Sporðdrekar (latín: Scorpiones) halda til í flógvum, turrum økjum, har teir krógva seg undir steinum, í holum ella rivum. Flestu teirra veiða um náttina. Teir sita og lúra eftir fongi og leypa so á djórið ella renna tað um koll. Mesta føðin er skordjór og eiturkoppar. Teir nýta eiturklónna at verja seg við og at lemja fongin. Eitur setur úr eiturkertlum í afturkroppinum fram í eiturklónna. Við teimum stóru bitklónum tekur sporðdrekin fongin, kroystir hann sundur og stingur í kjaftin.
Sporðdrekar leggja livandi ungar. Fyrstu tíðina ber kvenndjórið teir á bakinum, har eru teir tryggir fyri ránsdjórum. Tá ið ungarnir hava skift ham fyrstu ferð, rýma teir, og tá eru teir sjálvbjargnir.
Til eru um 1.200 sporðdrekasløg. Øll eru tey ránsdjór. Í t.d. Nevada eru 23 ymisk sløg av sporðdrekum . Oyðimarkarsporðdrekin tekur skordjór og maðkar, hann tekur tey við klónum.
Tiɣirdemt (Asget: Tiɣirdmiwin), (Assaɣ usnan: Scorpiones) d tafesna n iɣersiwen armtegziten yeṭṭafaren asmil n tessisiyin, yla (isɛa) 8 n iṭarren u yettidir deg yidgan iẓeɣlen yakkawen yetteffer deg urzuten n tṛesyaf i wakken ad yerwel ɣef tfukt n tniri. Llan wazal n 2000 n telmas n tɣerdmiwin deg umadal, Azal ameqran n tɣirdmiwin d tuɣsiwin acku tisiqqest-is tettili-d deg taggara n wedfar-is
Llan-t snat n telmas n tɣirdmiwin
Tiɣirdemt (Asget: Tiɣirdmiwin), (Assaɣ usnan: Scorpiones) d tafesna n iɣersiwen armtegziten yeṭṭafaren asmil n tessisiyin, yla (isɛa) 8 n iṭarren u yettidir deg yidgan iẓeɣlen yakkawen yetteffer deg urzuten n tṛesyaf i wakken ad yerwel ɣef tfukt n tniri. Llan wazal n 2000 n telmas n tɣerdmiwin deg umadal, Azal ameqran n tɣirdmiwin d tuɣsiwin acku tisiqqest-is tettili-d deg taggara n wedfar-is
Škorpije ili škorpioni (latinski: Scorpiones) spadaju u najkrupnije paukolike životinje. To su najstariji kopneni zglavkari. Žive u suptropskim i tropskim predjelima, a ima ih i u umjerenom pojasu. Danju miruju dok noću idu u potragu za hranom. Veličine su 13 mm do 25 cm. Sve vrste posjeduju neurotoksičan otrov. Kod većine vrsta nije otrovan za čovjeka. Samo otrov pojedinih vrsta može da ugrozi život ljudske jedinke.
U Bosni i Hercegovini žive slijedeće vrste škorpija: Euscorpius germanus, Euscorpius italicus, Euscorpius mingrelicus, Euscorpius tergestinus i Euscorpius hadzii.
Tijelo škorpija podijeljeno je na dva dijela:
One su široko spojene. Prozoma je kratka, četvrtasta pokrivena na leđnoj strani čvrstim oklopom. Na leđnoj strani nalaze se oči, jedan par središnjih i nekoliko pari lateralnih. Na trbušnoj strani nema oklopa nego je zaštićena osnovama nogu.
Na prozomi se nalaze sljedeći ekstremiteti:
Opistozoma se sastoji od dva dijela:
Opistozomalni segmenti su zaštićeni spoljašnjim skeletom koji je izgrađen od 4 ploče:
Na opistozomi se nalaze i ostaci ekstremiteta. Na prvom segmentu se nalazi operkulum koji kao poklopac pokriva polni otvor, zatim čulni izraštaji oblika češlja i listolika pluća.
Krvni sistem je otvorenog tipa i sastoji se od srca smještenog u perikardu u preabdomenu, arterija, koje odvode krv iz srca u sve dijelove tijela, sinusa u koje se krv iz arterija izljeva i venoznih kanala, kojima se krv iz sinusa vraća u srce.
Disanje se vrši pomoću 4 para listolikih pluća koja su utopljena u krvi ventralnog sinusa. U njemu se krv oksiduje, a zatim vraća u srce.
Nervni sistem se sastoji od mozga i sedam pari ganglija koje grade trbušno nervno stablo.
Čulni organi škorpija su:
Kada škorpija hvata plijen onda je njen postabdomen podignut i povijen naprijed preko tijela tako da je bodlja upravljena ka žrtvi i spremna za napad. Bodlja, kojom se završava opistozoma se, prema embrionalnom porijeklu, smatra člankom. U njenoj proširenoj osnovi nalazi se parna otrovna žlijezda čiji se otvor nalazi na vrhu bodlje. Žlijezda je obavijena mišićima čije kontrakcije ubrizgavaju otrov u žrtvu.
Škorpije se hrane sitnim zglavkarima koje hvataju kliještolikim pedipalpima, a ubijaju ubodom bodlje.
Probava ubijenog plijena počinje radom helicera koje maceriraju plijen i izlučivanjem sokova iz prednjeg crijeva na njega. Polusvarenu hranu usisavaju ždrijelom iz koga hrana ide u jednjak pa u srednje crijevo i žlijezde za varenje gdje se vari do kraja, a zatim i apsorbuje. Nesvareni sastojci hrane se prebacuju u zadnje crijevo i preko analnog otvora izbacuju u spoljašnju sredinu.
Izlučivanje se obavlja pomoću:
Škorpije su odvojenih polova sa slabo izraženim polnim dimorfizmom koji se uglavnom ogleda u tome što mužjaci na operkulumu imaju kukice i po obliku bodlji i pedipalpi. Gonade kod mužjaka i ženki su vrlo slične građe, sastoje se od grupe cjevčica od koje polaze odvodi koji se izlivaju u genitalni atrijum.
Prilikom kopulacije škorpije pokazuju vrlo specifično ponašanje poznato kao igra parenja. Mužjaci polažu spermatozoide na zemlju, a ženke ih unose u tijelo preko polnog otvora. Razviće oplođenih jaja odvija se u tijelu ženke i traje od nekoliko mjeseci do godinu dana, a nekada i duže. Poslije završenog razvića rađa se od 6 do 90 mladih dužine nekoliko milimetara koji na leđima majke borave oko sedmicu dana, odnosno, do prvog presvlačenja.
Škorpije ili škorpioni (latinski: Scorpiones) spadaju u najkrupnije paukolike životinje. To su najstariji kopneni zglavkari. Žive u suptropskim i tropskim predjelima, a ima ih i u umjerenom pojasu. Danju miruju dok noću idu u potragu za hranom. Veličine su 13 mm do 25 cm. Sve vrste posjeduju neurotoksičan otrov. Kod većine vrsta nije otrovan za čovjeka. Samo otrov pojedinih vrsta može da ugrozi život ljudske jedinke.
U Bosni i Hercegovini žive slijedeće vrste škorpija: Euscorpius germanus, Euscorpius italicus, Euscorpius mingrelicus, Euscorpius tergestinus i Euscorpius hadzii.
Саяндар (лат. Scorpiones) — быуынтығаяҡлылар тибы үрмәксе һымаҡтар (Arachnida) класына ҡараған отряд. Фәҡәт ҡоро ерҙә йәшәүсе хайуандар һәм эҫе илдәрҙә генә тереклек итәләр. [1].
Барлығы 1750 төрө бар, шуларҙың 50-һе кеше өсөн хәүефле. Улар араһында иң ҙуры император саяны, оҙонлоғо 20 см-ға етә[2], һәм бәләкәйерәктәре — 13 мм.
Саяндар йылы йәки эҫе климатлы илдәрҙә йәшәй. Улар сүлдәрҙә лә, дымлы урмандарҙа ла, хата тауҙарҙа ла осрай. Рәсәйҙә саяндар Волганың түбәнге өлөшөндә, Кавказда осрай. Саяндар һунарға төнөн сыға. Ағыулы саяндар ҡорбанын сағып хәрәкәтһеҙләндерә һәм үлтерә. Ағыуы кеше өсөн дә хәүефле.
Төрлө бөжәктәр һәм ваҡ кимереүселәр, кәҫәрткеләр менән туҡланалар.
Формалашҡан яралғыһы булған йомортҡа һалыусы саяндар, шулай уҡ тере балалар тыуҙырыусы саяндар бар.
Саяндар (лат. Scorpiones) — быуынтығаяҡлылар тибы үрмәксе һымаҡтар (Arachnida) класына ҡараған отряд. Фәҡәт ҡоро ерҙә йәшәүсе хайуандар һәм эҫе илдәрҙә генә тереклек итәләр. .
Барлығы 1750 төрө бар, шуларҙың 50-һе кеше өсөн хәүефле. Улар араһында иң ҙуры император саяны, оҙонлоғо 20 см-ға етә, һәм бәләкәйерәктәре — 13 мм.
Саяндар йылы йәки эҫе климатлы илдәрҙә йәшәй. Улар сүлдәрҙә лә, дымлы урмандарҙа ла, хата тауҙарҙа ла осрай. Рәсәйҙә саяндар Волганың түбәнге өлөшөндә, Кавказда осрай. Саяндар һунарға төнөн сыға. Ағыулы саяндар ҡорбанын сағып хәрәкәтһеҙләндерә һәм үлтерә. Ағыуы кеше өсөн дә хәүефле.
Төрлө бөжәктәр һәм ваҡ кимереүселәр, кәҫәрткеләр менән туҡланалар.
Формалашҡан яралғыһы булған йомортҡа һалыусы саяндар, шулай уҡ тере балалар тыуҙырыусы саяндар бар.
Скарпіёны (Scorpiones) — атрад клясы павукападобных (Arachnoidea), падтыпу Хэліцэравых (Chelicerata), тыпу чэлясаногіх (Arthropoda). Прыналежныя да гэтага атраду жывёлы — выключна наземныя формы, якія сустракаюцца толькі ў гарачых краінах. Усяго вядома каля 1200 відаў скарпіёнаў. Сярод іх і самыя вялікія павукападобныя, такія як Гвінэйскі імпэратарскі скарпіён, які дасягае ў даўжыню 180 мм, і самыя маленькія — даўжынёй усяго 13 мм. Слова скарпіён паходзіць са старажытнагрэцкай σκορπιός — скорпіёс. Старабеларуская назва — мядзьведак (старабел. недведокъ)Гістарычны слоўнік беларускай мовы. - Менск: Менск, Беларуская навука, 1982-. [1].
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Скарпіёны (Scorpiones) — атрад клясы павукападобных (Arachnoidea), падтыпу Хэліцэравых (Chelicerata), тыпу чэлясаногіх (Arthropoda). Прыналежныя да гэтага атраду жывёлы — выключна наземныя формы, якія сустракаюцца толькі ў гарачых краінах. Усяго вядома каля 1200 відаў скарпіёнаў. Сярод іх і самыя вялікія павукападобныя, такія як Гвінэйскі імпэратарскі скарпіён, які дасягае ў даўжыню 180 мм, і самыя маленькія — даўжынёй усяго 13 мм. Слова скарпіён паходзіць са старажытнагрэцкай σκορπιός — скорпіёс. Старабеларуская назва — мядзьведак (старабел. недведокъ)Гістарычны слоўнік беларускай мовы. - Менск: Менск, Беларуская навука, 1982-. [1].
Скорпиите или акрепите[1] се осумножни членконоги, членови на редот Scorpiones. Тие живеат во тропските и суптропските предели. Постојат повеќе од 1.400 различни видови скорпии. Најголем претставник е империјалната скорпија (Pandinus imperator) од Западна Африка која е долга 21 cm, додека најмалите видови се долги само неколку mm. Меѓутоа, за време на Силур и Девон постоеле џиновски водни скорпии долги и до 2 m.
Опашниот дел на скорпиите, кој е најчесто составен од пет сегменти, завршува со отровна боцка. Педипалпите се големи и завршуваат со клешти. Забележано е дека потенцијалот на отровот е обратнопропорционален со големината на нивните клешти. Ова значи дека доколку се помали клештите, толку е посилен отровот на скорпијата. Некои видови поседуваат отров кој би можел да убие човек. Во принцип, отровот на скорпиите е од невротоксична природа. Боцката на крајот од телото може да се користи за парализирање на пленот, но нејзината примарна функција е одбранбена.
Скорпиите имаат помеѓу три и шест пара на прости очи сместени околу нивниот карапакс, давајќи им можност за гледање во повеќе насоки, како и пар на сложени очи кои се ориентирани кон напред. Меѓутоа, многу скорпии имаат слаб вид, а некои се и слепи.
Скорпиите се многу издржливи животни. Тие можат да се вратат во живот по смрзнување од неколку недели, а исто така преживуваат и потопување за време од два дена. Некои видови, пак, можат да издржат без храна и до една година. Скорпиите се и долговечни животни (некои достигнуваат и 30 години). Некои видови можат да произведат шуштечки звук со помош на триењето на нивните клешти од нозете.
Сите скорпии се ловци и можат да детектираат слетување на бумбар или треперење на крила од еден инсект на растојание од повеќе од 1 m, но повеќето видови преферираат да го чекаат пленот пред да го нападнат.
Скорпиите или акрепите се осумножни членконоги, членови на редот Scorpiones. Тие живеат во тропските и суптропските предели. Постојат повеќе од 1.400 различни видови скорпии. Најголем претставник е империјалната скорпија (Pandinus imperator) од Западна Африка која е долга 21 cm, додека најмалите видови се долги само неколку mm. Меѓутоа, за време на Силур и Девон постоеле џиновски водни скорпии долги и до 2 m.
बिच्छू सन्धिपाद (Arthropoda) संघ का साँस लेनेवाला अष्टपाद (Arachnid) है। इसकी अनेक जातियाँ हैं, जिनमें आपसी अंतर बहुत मामूली हैं। यहाँ बूथस (Buthus) वंश का विवरण दिया जा रहा है, जो लगभग सभी जातियों पर घटता है।
यह साधारणतः उष्ण प्रदेशों में पत्थर आदि के नीचे छिपे पाये जाते हैं और रात्रि में बाहर निकलते हैं। बिच्छू की लगभग २००० जातियाँ होती हैं जो न्यूजीलैंड तथा अंटार्कटिक को छोड़कर विश्व के सभी भागों में पाई जाती हैं। इसका शरीर लंबा चपटा और दो भागों- शिरोवक्ष और उदर में बटा होता है। शिरोवक्ष में चार जोड़े पैर और अन्य उपांग जुड़े रहते हैं। सबसे नीचे के खंड से डंक जुड़ा रहता है जो विष-ग्रंथि से संबद्ध रहता है। शरीर काइटिन के बाह्यकंकाल से ढका रहता है। इसके सिर के ऊपर दो आँखें होती हैं। इसके दो से पाँच जोड़ी आँखे सिर के सामने के किनारों में पायी जाती हैं।[1]
बिच्छू साधारणतः उन क्षेत्रों में रहना पसन्द करते हैं जहां का तापमान २०० से ३७० सेंटीग्रेड के बीच रहता हैं। परन्तु ये जमा देने वाले शीत तथा मरूभूमि की गरमी को भी सहन कर सकते हैं।[2][3]
अधिकांश बिच्छू इंसान के लिए हानिकारक नहीं हैं। वैसे, बिच्छू का डंक बेहद पीड़ादायक होता है और इसके लिए इलाज की जरूरत पड़ती है। शोधकर्ताओं के मुताबिक बिच्छू के जहर में पाए जाने वाले रसायन क्लोरोटोक्सिन को अगर ट्यूमर वाली जगह पर लगाया जाए तो इससे स्वस्थ और कैंसरग्रस्त कोशिकाओं की पहचान आसानी से की जा सकती है। वैज्ञानिकों का दावा है कि क्लोरोटोक्सिन कैंसरग्रस्त कोशिकाओं पर सकारात्मक असर डालता है। यह कई तरह के कैंसर के इलाज में कारगर साबित हो सकता है। उनका मानना है कि बिच्छू का जहर कैंसर का ऑपरेशन करने वाले सर्जनों के लिए मददगार साबित हो सकता है। उन्हें कैंसरग्रस्त और स्वस्थ कोशिकाओं की पहचान करने में आसानी होगी।[4]
बिच्छू का शरीर लंबा, संकरा और परिवर्ती रंगों का होता है। शरीर दो भागों का बना होता है, एक छोटा अग्र भाग शिरोवक्ष या अग्रकाय (cephalothorax, prosoma) और दूसरा लंबा पश्चभाग, उदर (abdomen, opisthosoma) है। शिरोवक्ष एक पृष्ठवर्म (carapace) से पृष्ठत: आच्छादित रहता है, जिसके लगभग मध्य में एक जोड़ा बड़ी आँखें और उसके अग्र पार्श्विक क्षेत्र में अनेक जोड़ा छोटी आँखें होती हैं। उदर का अगला चौड़ा भाग मध्यकाय (Mesosoma) सात खंडों का बना होता है। प्रत्येक खंड ऊपर पृष्ठक (tergum) से और नीचे उरोस्थि (sternum) से आवृत होता है। ये दोनों पार्श्वत: एक दूसरे से कोमल त्वचा द्वारा जुड़े होते हैं।
पश्चकाय (metasoma) उदर का पश्च, सँकरा भाग है जिसमें पाँच खंड होते हैं। जीवित प्राणियों में पश्चकाय का अंतिम भाग, जो पुच्छ है, स्वभावत: पीठ पर मुड़ा होता है। इसके अंतिम खंड से अंतस्थ उपांग (appendage) संधिबद्ध (articulated) होता है और पुच्छीय मेरुदंड (caudal spine) आधार पर फूला और शीर्ष पर, जहाँ विषग्रंथियों की वाहिनियाँ खुलती हैं, नुकीला होता है। अंतिम खंड के अधर पृष्ठ (ventral surface) पर डंक के ठीक सामने गुदा द्वार स्थित होता है। मुख एक छोटा सा छिद्र है, जो अग्रकाय के अगले सिरे पर अधरत: स्थिर होता है। मुख पर लैब्रम (labrum) छाया रहता है।
ये छह जोड़ा हैं। कीलिसैराएँ (chelicerae) अग्रतम उपाँग हैं और ये शिकार के अध्यावरण (integument) को फाड़ने के काम में आते हैं। प्रत्येक कीलिसैरा तीन जोड़ोंवाला होता है। और कीला (chela) पर समाप्त होता है। पश्चस्पर्शक (Pedipalps) द्वितीय जोड़ा होने के कारण आक्रमण करने तथा पकड़ने के समर्थ साधन सिद्ध होते हैं।
चलने के काम आनेवाले चारों पैर रचना की दृष्टि से एक से हैं और शिरोवक्ष की बगल में देह से जुड़े हैं। पहले दो जोड़े के आधारिक (basal) खंड इस प्रकार रूपांतरित हुए हैं कि वे लगभग जबड़े की तरह काम कर सकें।
मध्यकाय के प्रथम खंड की उरोस्थि (sternum) पर जननांगी प्रच्छद ढक्कन (genital operculum) पाया जाता है, जो दरार (cleft) से विभाजित, कोमल, मध्यस्थ, गोल पालि (lobe) हैं। इसके आधार पर जननांगी वाहिनी का मुँह होता हैं। दूसरे खंड की उरोस्थि से दो कंघीनुमा पेक्टिन (pectins) जुड़े होते हैं। क्रिया की दृष्टि से ये स्पर्शक (tactile) हैं।
मध्यकाय के तीसरे, चौथे, पाँचवें और छठे खंडों की उरोस्थियाँ बहुत चौड़ी होती हैं और प्रत्येक पर दो तिर्यक् रेखाछिद्र (oblique slits) रहते हैं, जिन्हें बदुदृक् (stigmata) कहते हैं। ये फुफ्फुसी कोश (Pulmonary sacs) में पाए जाते हैं। शेष मध्यकायिक तथा मेटासोमा के खंड उपांगविहीन होते हैं।
शिरोवक्ष के अग्र में अनेक प्रक्रियाओं का एक काइटिनी (chitinous) प्लेट हैं, जिससे विभिन्न दिशाओं से आनेवाली पेशियाँ जुड़ी होती हैं। इस काइटिनी प्लेट को एंडोस्टर्नाइट (Endosternite) कहते हैं।
आहारनाल (alimentary canal) एक सीधी नली हे जो मुँह से गुदा तक जाती है। इसे चार प्रधान भागों में विभक्त किया जा सकता है : (1) मुखपूर्वी कोटर (preoral cavity), (2) अग्रांत्र (foregut) या मुखपथ (stomadaeum), (3) मध्यांत्र (midgut) या मेसेंटरॉन (mesenteron) और (4) पश्चांत्र या गुदपथ (proctodaeum) या पाचन की प्रक्रिया में उदर ग्रंथियाँ और हेपैटोपैंक्रिअस (hepato-pancreas) सहचरित अग (organs) होते हैं।
बिच्छू का परिसंचरण तंत्र सुविकसित होता हैं। इसमें नलिकाकार ऑस्टिएट (ostiate), हृदय, धमनियाँ, शिराएँ और कोटर (sinuses) हैं। रक्त रंगहीन तरल के रूप में नीली छटा से युक्त होता है, जो उसमें घुले हीमोसायनिन रंगद्रव्य के कारण होती है। इसमें असंख्य केंद्रिकित (nucleated) कणिकाएँ होती हैं।
तीसरे से छठे मध्यकायिक खंड के अधर पार्श्वक बगल में चार जोड़ा पुस्त-फुफ्फुस (booklungs) स्थित होते हैं। प्रत्येक पुस्त-फुफ्फुस (1) फुफ्फुस कोष्ठ जिसमें खोखली पटलिकाएँ होती हैं तथा जिनमें रक्त प्रवाहित होता है, (2) वायुपरिकोष्ठ (atsium) और (3) बाहर की ओर खुलनेवाले दृग्बिंदु (stigma) का बना होता है।
बिच्छू की श्वसन क्रियाविधि में शरीर की पृष्ठपार्श्वीय (dorsolateral) पेशियों की सक्रियता के कारण फुफ्फुस का तालबद्ध संकुचन और शिथिलन (contraction & relaxation) होता है। बिच्छू में पुस्तफुफ्फुस के अतिरिक्त अन्य श्वसन अंगों का अभाव है। त्वक्श्वसन (cutaneous respiration) नहीं होता।
बिच्छू में तीन भिन्न अंगों से उत्सर्जन की क्रिया होती है : (1) एक जोड़ा मैलपीगी नलिकाएँ (Malpighian tubules), जिनका रंग भूरा होता है, (2) एक जोड़ा श्रोणि ग्रंथियाँ (coxal glands) तथा (3) एक यकृत अथवा हेपैटोपैंक्रिअस (Hepato-pancreas)।
नर मादा के लिंग अलग अलग होते हैं। नर मादा की अपेक्षा छोटा होता है और उसका उदर अपेक्षाकृत सँकरा होता है। नर के पश्चस्पर्शक प्राय: अपेक्षाकृत लंबे और अंगुलियाँ छोटी और पुष्ट होती हैं। नर की दुम प्राय: मादा की अपेक्षा लंबी होती है। जननिक प्रच्छद (genital operculum) सदैव दो आवरकों (flaps) का बना होता है।
नर के वृषण (testes) में आड़ी शाखाओं से जुड़ी हुई दो जोड़ा अनुदैर्घ्य नलियाँ होती हैं। प्रत्येक वृषण, एक मध्यस्थ शुक्रवाहक (median vas deferens) से जुड़ा होता है, जिसका अंतस्थ भाग सहायक ग्रंथि (accessory gland) युक्त और द्विशिश्न (double penis) के रूप में रूपांतरित होता है। वृषण का अंतस्थ सिरा प्रच्छद ढक्कन (operculum) के ठीक पीछे होता है।
मादा के तीन अनुदैर्घ्य नलियों का एक अयुग्मित अंडाशय (ovary) होता है, जिसमें आड़ी योजक शाखाएँ होती हैं। अंडवाहिनियाँ (oviduct) प्रच्छद ढक्कन पर खुलती हैं।
केंद्रीय तंत्रिकातंत्र में मसिष्क, अधर-तंत्रिका-रज्जु (ventral nerve cord) और तंत्रिकाएँ होती हैं। आँख और पेक्टिन (pectins) विशिष्ट संवेदी अंग हैं।
बिच्छू में एक जोड़ा विषग्रंथियाँ होती हैं, जो पुच्छखंड (telson) की तुंबिका (ampulla) में अगल बगल रहती हैं। इनकी पेशियाँ मजबूत होती हैं और विषग्रंथियों की वाहिकाएँ दंश के सिरे पर खुलती हैं।
विष स्वादहीन, गंधहीन और अल्पश्यान (viscous) तरल है। यह पानी, नमकीन विलयन और ग्लिसरीन में विलेय है। पर ऐल्कोहॉल और ईथर में नहीं घुलता। बिच्छू बिना छेड़े डंक नहीं मारते। मनुष्यों पर विष का घातक प्रभाव नहीं पड़ता और स्वयं बिच्छू पर भी कोई कुप्रभाव नहीं पड़ता।
पथरीले स्थान और बलुई मिट्टी बिच्छू के प्राकृतिक आवास हैं। ये प्राय: विदरिकाओं (crevices) और चपटे पत्थरों के नीचे पाए जाते हैं। ये स्वभावत: अकेले रहते हैं, पर वर्षाऋतु के आरंभ में पत्थरों के नीचे बड़ी संख्या में पाए जाते हैं। ये मक्खियों, तिलचट्टों और अन्य कीटों पर निर्वाह करनेवाले परभक्षी हैं और अपने शिकार के शरीर से सिर्फ तरल पदार्थ चूसते हैं। चूसने की क्रिया में दो घंटे से अधिक समय लग जाता है। इनमें स्वजातिभक्षण भी होता है। चलते समय ये अपने पश्चस्पर्शकों को, जो स्पर्शक और परिग्राही (Prehensile) अंग का कार्य करते हैं, क्षैतिज रखते हैं। शरीर, पैरों पर उठा होता है, दुम पीठ पर आगे की ओर मुड़ी होती है और डंक पीठ पर नीचे की ओर झुका रहता है। बिच्छुओं का स्पर्शज्ञान विकसित और दृष्टि अत्यल्प होती है।
ये सजीव प्रजक (viviparous) हैं। नवजात शिशु माता की पीठ पर रहते हैं। प्रजनन वर्षाऋतु के गरम दिनों में होता है। संगम के समय नर और मादा दुम उलझाकर कामदनृत्य (nuptial dance) करते हैं। नर अपने पश्चस्पर्शक से मादा का पश्चस्पर्शक पकड़कर, आगे पीछे की ओर चलता है और मादा प्राय: स्वेच्छा से उसका साथ देती है। वे घंटों गोलाई में घूमते रहते हैं। अंत में नर मादा को पकड़े हुए ही, एक उपयुक्त पत्थर के नीचे गड्ढा खोदता है और फिर दोनों उसमें चले जाते हैं। संगम के उपरांत मादा नर को निगल जाती है।
बूथस (Buthus) वंश ध्रुवीय और आर्कटिक क्षेत्र, इथियोपियाई क्षेत्र, जांबेरी, चीन, भारत तथा भूमध्यसागरीय देशों में सर्वत्र पाया जाता है। यह भारत में मध्यप्रदेश, दक्षिण भारत एवं संपूर्ण पश्चिम भारत में पाया जाता है। बर्मा, लंका और पश्चिमी घाट के दक्षिण में मलाबार तट में नहीं पाया जाता, यद्यपि कोंकण में पाया जाता है।
|access-date= में तिथि प्राचल का मान जाँचें (मदद) बिच्छू सन्धिपाद (Arthropoda) संघ का साँस लेनेवाला अष्टपाद (Arachnid) है। इसकी अनेक जातियाँ हैं, जिनमें आपसी अंतर बहुत मामूली हैं। यहाँ बूथस (Buthus) वंश का विवरण दिया जा रहा है, जो लगभग सभी जातियों पर घटता है।
यह साधारणतः उष्ण प्रदेशों में पत्थर आदि के नीचे छिपे पाये जाते हैं और रात्रि में बाहर निकलते हैं। बिच्छू की लगभग २००० जातियाँ होती हैं जो न्यूजीलैंड तथा अंटार्कटिक को छोड़कर विश्व के सभी भागों में पाई जाती हैं। इसका शरीर लंबा चपटा और दो भागों- शिरोवक्ष और उदर में बटा होता है। शिरोवक्ष में चार जोड़े पैर और अन्य उपांग जुड़े रहते हैं। सबसे नीचे के खंड से डंक जुड़ा रहता है जो विष-ग्रंथि से संबद्ध रहता है। शरीर काइटिन के बाह्यकंकाल से ढका रहता है। इसके सिर के ऊपर दो आँखें होती हैं। इसके दो से पाँच जोड़ी आँखे सिर के सामने के किनारों में पायी जाती हैं।
बिच्छू साधारणतः उन क्षेत्रों में रहना पसन्द करते हैं जहां का तापमान २०० से ३७० सेंटीग्रेड के बीच रहता हैं। परन्तु ये जमा देने वाले शीत तथा मरूभूमि की गरमी को भी सहन कर सकते हैं।
अधिकांश बिच्छू इंसान के लिए हानिकारक नहीं हैं। वैसे, बिच्छू का डंक बेहद पीड़ादायक होता है और इसके लिए इलाज की जरूरत पड़ती है। शोधकर्ताओं के मुताबिक बिच्छू के जहर में पाए जाने वाले रसायन क्लोरोटोक्सिन को अगर ट्यूमर वाली जगह पर लगाया जाए तो इससे स्वस्थ और कैंसरग्रस्त कोशिकाओं की पहचान आसानी से की जा सकती है। वैज्ञानिकों का दावा है कि क्लोरोटोक्सिन कैंसरग्रस्त कोशिकाओं पर सकारात्मक असर डालता है। यह कई तरह के कैंसर के इलाज में कारगर साबित हो सकता है। उनका मानना है कि बिच्छू का जहर कैंसर का ऑपरेशन करने वाले सर्जनों के लिए मददगार साबित हो सकता है। उन्हें कैंसरग्रस्त और स्वस्थ कोशिकाओं की पहचान करने में आसानी होगी।
विंचू (इंग्रजी: scorpion) एक विषारी प्राणी. याने मनुष्यास दंश केला असता शरीराची आग होते. भारतात सुमारे १२० प्रकारचे विंचू आढळतात. त्यापैकी सर्वात मोठा विंचू हा १८ ते २० सेंटिमीटर लांबीचा असतो. ऑर्थोकायरस बस्तवडेई प्रजातीत विंचवाच्या एकूण पाच जातींचा समावेश असून त्यापैकी महाराष्ट्रात दोन जाती आहेत. महाराष्ट्रात विंचवाचे रंगानुसार दोन प्रकार आढळतात, काळा विंचू आणि लाल विंचू. काळा विंचू आकाराने मोठा असतो. परंतु हा कमी घातक असतो. काळा विंचू महाराष्ट्रात बहुतेक ठिकाणी आढळून येतो. लाल विंचू मुख्यत:कोकणात सापडणारा आहे. हा जास्त घातक असून ह्याने नांगी मारल्यास माणूस दगावू शकतो.
विंचवांच्या दंशाने बहुधा मरण येत नाही. लाल विंचवाचे लॅटिन नाव Mesobuthus tamulus असे आहे.
या विंचवाच्या विषावरचा उतारा (ॲंटी-सिरम) मुंबईच्या हाफकिन इन्स्टिट्यूट येथे उपलब्ध आहे.
हे औषध उपलब्ध नसले तरी योग्य उपचाराने उपाय होऊ शकतो. महाड येथील डॉ. बावसकरांनी या बाबतीत अभ्यास केला आहे. (हिंमतराव आणि प्रमोदिनी बावसकर दंपती, यांचे महाड येथे इस्पितळ आहे.)
विंचवांचा आढळ कौले, घराची छते, जुने कपडे, काढून ठेवलेल्या चपला, बूट, अडगळ अशा ठिकाणी असतो. छतातून रात्री विंचू खाली पडतात. अंधारात स्वसंरक्षणाच्या प्रयत्नात दंश करतात. यासाठी कौलारू छत असेल तर त्याखाली लाकडाचे अजून एक स्तराचे छत असणे महत्त्वाचे असते. शेतीमध्ये काम करताना हातात जाड हात मोजे वापरणे योग्य असते. गुंडाळून ठेवलेली अंथरुणे पांघरूण झटकून मगच झोपणे श्रेयस्कर असते.
विंचवाच्या विषातील रासायनिक तत्त्वाने एका विशिष्ट प्रकारचे मज्जातंतू उद्दीपित होतात व होतच जातात. त्या उद्दीपनाच्या अतिरेकाचा दुष्परिणाम होतो. या प्रकारच्या "ऑटोनोमिक" मज्जातंतूंच्या अतिरेकामुळे काय दुष्परिणाम होऊ शकतात ते दंशातून शरीरात किती विष गेले आहे त्यावर अवलंबून आहे. कमी प्रमाणात गेले असले, तर दंशाच्या ठिकाणी दुखते, वाढत्या प्रमाणात दंशापासून दूर दूर परिणाम होतो. अर्थात विषाचा प्रभाव आपोआप उतरताना दुरून जवळपर्यंत दुखणे नाहीसे होते. त्याहून जास्त प्रमाणात विष शरीरात जाता शरीरभर "ऑटोनोमिक" मज्जातंतूंचे अतिरेकी उद्दीपन होते. याला "ऑटोनोमिक वादळ" म्हणतात.
"ऑटोनोमिक" मज्जातंतूंचे दोन प्रकार असतात - सिंपथेटिक आणि पॅरासिंपथेटिक. दोन्ही प्रकारच्या तंतूचे उद्दीपन होत असले तरी सिंपथेटिक अतिरेकाचा प्रभाव (या ठिकाणी) जास्त घातक असतो. सिंपथेटिक प्रणालीचे योग्य उद्दीपन "लढा किंवा पळा" परिस्थितीत होते. हृदयाची धडधड वाढणे, रक्तदाब वाढणे, श्वासोच्छ्वासाची गती वाढते. त्यामुळे विंचू चढणे हे त्वेष चढणे किंवा भयभीत होण्याची लक्षणे दाखवते. याचा अतिरेक झाला की हृदय/रक्तपुरवठा हवे तसे काम देत नाही. शिवाय फुफ्फुसात लस (रक्तातला पाण्याचा अंश) स्रवून फुप्फुसे आपल्या नियत कार्यासाठी फुगू शकत नाहीत. अशा परिस्थितीत मृत्यू येऊ शकतो ("वादळ" उठलेल्यांपैकी, उपचार केला नसल्यास २५-३०%). मृत्यू न आल्यास विष हळूहळू आपोआप नष्ट होते आणि शरीर पूर्ववत होते ("वादळ" उठलेल्यांपैकी, ७०-७५%). "वादळ" उठण्याइतपत विषाची मात्रा शरीरात गेली नसल्यास, विष आपोआप १००% उतरते.
कोकणातील विंचू उर्वरित महाराष्ट्राच्या तुलनेने अधिक विषारी असल्याचे यापूर्वीच सिद्ध झाले आहे. ‘हाफकिन’ या संस्थेने यावर उपाय ठरणारी बनवलेली विंचू प्रति विषजल लस निश्चित उपयुक्त असल्याने, शासनाने कोकणात असंख्य आरोग्य केंद्रात उपलब्ध केली आहे. बावसकरांच्या उपचार-प्रणाली (ॲल्गोरिदम)ने २५-३०% ऐवजी २-३% "वादळी" रुग्ण दगावतात, आणि तेही इस्पितळात येण्यास उशीर झाला म्हणून, असे बावसकर म्हणतात. ज्या रुग्णास "वादळ" उठले नाही, त्याला ॲस्पिरिन (किंवा तत्सम) वेदनाशामक आणि काम्पोझ (किंवा तत्सम) काळजीशामक देतात. विष आपोआप उतरते.
ज्यास "वादळ" उठले आहे, त्यास सिंपथेटिक मज्जातंतूंचे एका विशिष्ट प्रकारे दमन करणारे "प्राझोसिन" हे औषध देतात व पाणी प्यावयास देतात.शिवाय आमायनोफायलीन हे फुफ्फुसांचा निचरा करण्यास मदत करणारे औषध देतात. सुरू झालेले वादळ शमवण्यास ॲंटी-सिरम उपयोगी पडत नाही, असा बावसकरांचा अनुभव आहे. त्यांच्या प्रणालीने उपचार केल्याने अन्य डॉक्टरांनाही विंचू चावल्याचे मृत्यू टाळण्यात यश आले आहे, असे डॉ. बावसकर सांगतात.
म्हणून सर्व जातीच्या विंचवांचा दंश घातक नसतो, आणि लाल विंचवाचा दंश शरीरात गेेलेल्या विषाच्या मात्रेवर अवलंबून घात करतो, हे लक्षात ठेवणे महत्त्वाचे असते.
विंचू त्याच्या संपूर्ण आयुष्यात फक्त एकदाच मुले जन्माला घालतो व त्यानंतर लगेचच मरून जातो.
*‼🦂विंचवी म्हणजे मातृत्वेचे एक उत्तम उदाहरण*
_* मादी विंचू 🦂 हिच्या आयुष्याची एक भयानक कथा आहे....*_
ती मुलांना जन्म दिला की ती तिचे आयुष्य त्याच क्षणी फक्त आणि फक्त आपल्या पिल्लाना वाचविण्यासाठी पूर्णपणे समर्पित करते ...
🦂••◆ विंचू ◆••🦂
विंचवाविषयी आपल्याला काय माहीत आहे?
विंचू डंख मारतो, इतकेच ना?
तुमच्या माहितीत एक अजुन भर घालणार आहे. विंचवाची मादी विंचवी म्हणू यात तिला.
श्रेष्ठ मातृत्व समजायचचे असेल तर विंचवीला भेटलेच पाहिजे.
विंचवी प्रसवते म्हणजे बाळंत होते तेव्हा सरासरी तिला सहा सात पिले होतात, गदी अंगठ्याच्या नखावर मावतील एवढी. काही तासांनी पिलांना भूक लागते, निसर्गाचा कोप झालेल्या जीवापैकी एक म्हणजे विंचवी.
तिच्याकडे पिलांचे पोषन करण्यासाठी कुठलीच व्यवस्था नाही. कासवाविषयी आपल्याला माहीत असेलच; कासवाची आणि पिलांची केवळ नजरानजर झाली की पिलांचे पोट भरते. इथे त्याहूनही गंभीर समस्या आहे. विंचवीकडे अशी कुठलीच सोय नाही. आता हळुहळु पिलांची भूक अनावर होऊ लागते. विंचवी बिचारी कासावीस होते, पण द्यायला तर काहीच नाही. पिले तिला चावा घ्यायला सुरुवात करतात. ती अंग चोरून निमूट बसून रहाते. आता पिलांची भूक अनावर होते, ते विंचवीचेच लचके तोडायला सुरुवात करतात, पहाता पहाता पिले पोट भरून तृप्त झालेली असतात, आणि विंचवी.............विंचवी..........
हो ती स्वतःच्या पिलांना तृप्त करण्यासाठी स्वतः संपूर्णपणे समर्पित झालेली असते!
याला म्हणायचे आईचे आईपण. "आई "मग ती मुंगी, शेळी, वाघीण, गाय असो की तुमची माझी माय असो, आईपण तेच ! मातृत्व अशी जादू आहे की जिच्या दातृत्वापुढे देवही फिके आहेत. ज्याला आई समजली त्याला विश्व समजले.
या जगात तुमचा कोणताही अपराध पोटात घालण्याची ताकद फक्त तुमच्या आईबाबांमधे आहे.कारण ते कुठल्याही स्वार्थाशिवाय तुमच्यावर प्रेम करतात. आपल्या आईबाबांना खूप प्रेम द्या...... :- वैभव जगदाळे
विंचू (इंग्रजी: scorpion) एक विषारी प्राणी. याने मनुष्यास दंश केला असता शरीराची आग होते. भारतात सुमारे १२० प्रकारचे विंचू आढळतात. त्यापैकी सर्वात मोठा विंचू हा १८ ते २० सेंटिमीटर लांबीचा असतो. ऑर्थोकायरस बस्तवडेई प्रजातीत विंचवाच्या एकूण पाच जातींचा समावेश असून त्यापैकी महाराष्ट्रात दोन जाती आहेत. महाराष्ट्रात विंचवाचे रंगानुसार दोन प्रकार आढळतात, काळा विंचू आणि लाल विंचू. काळा विंचू आकाराने मोठा असतो. परंतु हा कमी घातक असतो. काळा विंचू महाराष्ट्रात बहुतेक ठिकाणी आढळून येतो. लाल विंचू मुख्यत:कोकणात सापडणारा आहे. हा जास्त घातक असून ह्याने नांगी मारल्यास माणूस दगावू शकतो.
विंचवांच्या दंशाने बहुधा मरण येत नाही. लाल विंचवाचे लॅटिन नाव Mesobuthus tamulus असे आहे.
या विंचवाच्या विषावरचा उतारा (ॲंटी-सिरम) मुंबईच्या हाफकिन इन्स्टिट्यूट येथे उपलब्ध आहे.
हे औषध उपलब्ध नसले तरी योग्य उपचाराने उपाय होऊ शकतो. महाड येथील डॉ. बावसकरांनी या बाबतीत अभ्यास केला आहे. (हिंमतराव आणि प्रमोदिनी बावसकर दंपती, यांचे महाड येथे इस्पितळ आहे.)
વિંછી દક્ષિણ ધ્રુવ સિવાયના સમગ્ર વિશ્વમાં જોવા મળતો એક જીવ છે. અષ્ટપાદ (આર્થ્રોપોડા -Arthropoda) સમૂહમાં સમાવિષ્ટ આ ઝેરી જીવ કરોળિયા વર્ગમાં આવે છે.
તેના મોઢા આગળ બે અણીયાળા આંકડા અને વાંકી પૂંછડીને છેડે ઝેરી ડંખને કારણે ભયાનક દેખાવના વિંછી જંતુ નથી પણ આઠ પગ વાળા જીવ છે. તેને માથા ઉપર બે આંખો ઉપરાંત માથાની બંને બાજુ તરફ પાંચ પાંચ બીજી એમ કુલ બાર આંખો હોય છે. સખત કવચવાળા શરીરને કારણે તે ચમકતા હોય એવું લાગે છે. તે આઠ પગ વડે ઝડપથી ચાલે છે. તેના પેટ નીચે સુક્ષ્મ રૂંવાટી હોય છે. આ રૂંવાટીમાં સેન્સર હોય છે, જે જમીનમાં થતી ઝીણી ધ્રુજારી પણ પકડી લે છે, જેના વડે કઈ તરફ જવું તે નક્કી કરી શકે છે.
હાલમાં લગભગ ૧૫૦૦થી વધુ જાતિઓના વિંછી જગતમાં જોવા મળે છે, જે પૈકી લગભગ ૨૫ જેટલી જાતો ઘાતક નીવડે એવી ઝેરી હોય છે.[૧].
|year= (મદદ) વિંછી દક્ષિણ ધ્રુવ સિવાયના સમગ્ર વિશ્વમાં જોવા મળતો એક જીવ છે. અષ્ટપાદ (આર્થ્રોપોડા -Arthropoda) સમૂહમાં સમાવિષ્ટ આ ઝેરી જીવ કરોળિયા વર્ગમાં આવે છે.
તેના મોઢા આગળ બે અણીયાળા આંકડા અને વાંકી પૂંછડીને છેડે ઝેરી ડંખને કારણે ભયાનક દેખાવના વિંછી જંતુ નથી પણ આઠ પગ વાળા જીવ છે. તેને માથા ઉપર બે આંખો ઉપરાંત માથાની બંને બાજુ તરફ પાંચ પાંચ બીજી એમ કુલ બાર આંખો હોય છે. સખત કવચવાળા શરીરને કારણે તે ચમકતા હોય એવું લાગે છે. તે આઠ પગ વડે ઝડપથી ચાલે છે. તેના પેટ નીચે સુક્ષ્મ રૂંવાટી હોય છે. આ રૂંવાટીમાં સેન્સર હોય છે, જે જમીનમાં થતી ઝીણી ધ્રુજારી પણ પકડી લે છે, જેના વડે કઈ તરફ જવું તે નક્કી કરી શકે છે.
હાલમાં લગભગ ૧૫૦૦થી વધુ જાતિઓના વિંછી જગતમાં જોવા મળે છે, જે પૈકી લગભગ ૨૫ જેટલી જાતો ઘાતક નીવડે એવી ઝેરી હોય છે..
தேள் (Scorpion) என்பது கணுக்காலிகள் பிரிவைச் சேர்ந்த உயிரினமாகும். தேள்களில் கருந்தேள் உள்ளிட்ட பல வகைகள் உள்ளன. காடுகள்,புதர்கள், மறைவான பகுதிகளில் வாழ்கின்றன. இவை பூச்சிகளையும், பிற சிறிய உயிரினங்களையும் உண்டு வாழ்கின்றன.
அனைத்துத் தேளினங்களும் நச்சுக்கொடுக்கினைக் கொண்டிருந்தாலும் பெரும்பாலானவற்றின் நஞ்சு மனிதர்களுக்கு ஆபத்தை விளைவிப்பதில்லை. வயது வந்த மனிதர்களுக்கு இவற்றின் கடிக்கு மருத்துவம் தேவையில்லை.[1] 25 இனங்கள் மனிதர்களைக் கொல்லக்கூடிய தன்மையுடைய நஞ்சினைக் கொண்டிருக்கின்றன.[2] உலகின் சில பகுதிகளில் நச்சுத்தன்மை மிக்க தேள்களால் உயிரிழப்புகள் தொடர்ந்த வண்ணம் உள்ளன. எனினும் இப்பகுதிகளில் மருத்தவ வசதி குறைந்த இடங்களாகவே உள்ளன.[1]
இதன் உடல் கணுக்களால் ஆனது. இது ஆறு கால்களும், இரண்டு முன்பக்கக் கொடுக்குகளும் கொண்டிருக்கும். இதன் வால் கணுக்களாகவும், நுனியில் ஒரு நச்சுத்தன்மையுள்ள கூர்மையான கொடுக்கும் கொண்டிருக்கும். முன்பக்கக் கொடுக்குகள் இரையைக் கவ்விப் பிடிப்பதற்கும், பின்பக்கக் கொடுக்கு இரை அல்லது எதிரிகள் மீது நஞ்சைப் பாய்ச்சிக் கொல்வதற்கும் உதவுகின்றன.
தேள்கள் பிறந்தவுடன் குறிப்பிட்ட பருவத்தை எட்டும் வரை தாயின் முதுகில் வைத்துப் பராமரிக்கப்படுகின்றன. தேள்களின் ஆயுட்காலம் 4 முதல் 25 ஆண்டுகள் ஆகும்.
தேள் (Scorpion) என்பது கணுக்காலிகள் பிரிவைச் சேர்ந்த உயிரினமாகும். தேள்களில் கருந்தேள் உள்ளிட்ட பல வகைகள் உள்ளன. காடுகள்,புதர்கள், மறைவான பகுதிகளில் வாழ்கின்றன. இவை பூச்சிகளையும், பிற சிறிய உயிரினங்களையும் உண்டு வாழ்கின்றன.
அனைத்துத் தேளினங்களும் நச்சுக்கொடுக்கினைக் கொண்டிருந்தாலும் பெரும்பாலானவற்றின் நஞ்சு மனிதர்களுக்கு ஆபத்தை விளைவிப்பதில்லை. வயது வந்த மனிதர்களுக்கு இவற்றின் கடிக்கு மருத்துவம் தேவையில்லை. 25 இனங்கள் மனிதர்களைக் கொல்லக்கூடிய தன்மையுடைய நஞ்சினைக் கொண்டிருக்கின்றன. உலகின் சில பகுதிகளில் நச்சுத்தன்மை மிக்க தேள்களால் உயிரிழப்புகள் தொடர்ந்த வண்ணம் உள்ளன. எனினும் இப்பகுதிகளில் மருத்தவ வசதி குறைந்த இடங்களாகவே உள்ளன.
తేలు లేదా వృశ్చికము (ఆంగ్లం Scorpion) అరాక్నిడా (Arachnida) తరగతిలో స్కార్పియానిడా (Scorpionida) వర్గానికి చెందిన జంతువు. వీనిలో సుమారు 2,000 జాతులున్నాయి. ఇవి దక్షిణ భూభాగంలో విస్తరించాయి. ఉత్తర భాగంలో ఇవి ఒక చిన్న సమూహం 1860 నుండి యు.కె.లో కనిపిస్తున్నాయి.[1][2]
తేలు కుట్టినచో నొప్పి తగ్గడానికి ఆంగ్ల వైద్యంలో మందులు,సూదులు లేవు. నరాల పైన కుట్టినచో (అల్లోపతి) ఆంగ్ల వైద్యంలో మందులు ఉన్నాయి. అయతే ఆయుర్వేద చికిత్స ద్వారా కూడా మంట నొప్పి తగ్గడానికి ఉత్తరేణి ఆకుల్ని దంచి రసం తీసి మిశ్రమం తో పాటు కుట్టినచోట రుద్దితే పైకి ఎక్కిన కిందకు దిగి వస్తుంది. హోమియో చికిత్స ద్వారా మాత్రమే నొప్పి మంట తగ్గుతుంది. ఎర్ర ఉల్లిగడ్డ ను రెండు ముక్కలుగా కోసి కుట్టినచోట రుద్దితే ఐదు నిమిషాల్లో 90% మంట తగ్గను. ఇది ఎర్ర తేలు కుట్టినచో వైద్యం. ఇతర రకాల వాటికి కూడ హోమియో చికిత్స వెల్లిగడ్డ, ఉల్లిపాయ ముక్కలు, ఉప్పు, మిరియాల పొడి, బెల్లం, ఉప్పు, పసుపు,నిమ్మ కాయ రసం కలిపి దంచి తయ్యారు చేసిన దానిని కొద్దిగా తీసుకుని కుట్టినచోట రుద్దితే ఐదు నిమిషాల్లో 90% మంట తగ్గను. తగ్గిన తరువాత నీటితో కడిగితే మంచిది. కాలుకు చేతులకు కుట్టినచోట కొందరికి మాత్రమే కుట్టినచోట మంట నొప్పి ఉంటుంది మరి కొందరికి నొప్పి పైకి వచ్చి కాలు లేదా చేతికి మొత్తంగా నొప్పి వస్తుంది. దీనికి ముందు ఆయుర్వేద చికిత్స తరువాత పైన చెప్పిన హోమియో చికిత్స సరిపోతుంది. ఇక ముఖ్యంగా నరాల మీద తేలు కుట్టినచో వెంటనే ఆసుపత్రికి తరలించి చికిత్స చేయించాలి. పైన పేర్కొన్న అంశాలు నొప్పి తగ్గడానికి అని గమనించాలి. ఇక కొంత మందికి కుట్టినచోట నొప్పి సుమారు ఇరవై గంటల వరకు ఉంటుంది. దానికి కూడా కొందరు వ్యక్తులు కరంటు షాక్ ఇచ్చిన తగ్గించవచ్చ అంటుంటారు. తేలు రాయి తగిలించిన మరి కొందరు చింత గింజ రెండు ముక్కలు చేసి బండమీద రుద్ది కుట్టినచోట తగిలించిన విషాన్ని లాగేస్తూదని అంటున్నారు. ఇవన్నీ కాకుండా మరిన్ని చర్యల వల్ల నొప్పి తగ్గడానికి ఎన్నో ఏళ్లుగా రకాల పద్ధతుల్లో నొప్పి తగ్గడానికి వైద్యం ఉంది. పసరు వైద్యం కుట్టినచోట రుద్దితే పర్వాలేదు కానీ చెవిలో పోసి తగ్గడానికి లాంటి మూడాచారాలు పాటించరాదు.
తెలుగు భాషలో తేలు పదానికి వివిధ ప్రయోగాలున్నాయి.[3] తేలు నామవాచకంగా వృశ్చికం అని అర్ధం. తేలు క్రియా పదంగా నీటిలో తేలు అనే అర్ధాన్ని ఇస్తుంది. To float. To swim. To bathe. To succeed, be done, be settled, ratified, take place. To terminate, end, blow over or end (as a storm, ) swell, ripen (as a boil, ) to emerge అని అర్ధాలు కూడా ఉన్నాయి. ఉదా: నేను తేలే ఉపాయము ఇది, ఏ సముద్రమందు పడవేసినా ఇది తేలును. తేలబలుకు అనగా to speak clearly. తేల్చి పలుకు to accent softly, to use the soft accent instead of the harsh one. తేలదీయు to haul ashore, to pull out or drag out. తేలగిల్లు or తేలగిలబడు To rise to the top. పైకితేలు. To roll or swim, as the eyes. తేలగింపు swimming of the eyes. తేలవేయు అనగా To open (the eyes) wide. కండ్లు తేలవేయు to stop winking అని అర్ధం. తేలు చేప ఒక రకమైన చేప. తేలాడు (తేలి+ఆడు.) v. n. To float. తేలు, తేలిఆడు. తేలించు To cause to float. To bring up or produce. To accomplish, do, achieve, perform. To fulfil. To glance, as applied to the eyes. తేల్చిపోయు to pour in loosely or lightly. లాలించితేలించు to fondle and please. తేలిక n. Lightness, ease. లఘుత్వము. adj. Easy, simple, light. బరువులేని. వానికి ఇప్పుడు ఒళ్లు తేలికగా నున్నది he is well. తేలుపారు v. n. To arise, to be born పుట్టు.
ಚೇಳು ಗಳು ಪರಭಕ್ಷಕ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಸಂಧಿಪದಿ (ಜಂತು)ಪ್ರಾಣಿಗಳಾಗಿವೆ.ಪ್ರಾಣಿ ವಿಂಗಡಣೆ ಸಂಧರ್ಭದಲ್ಲಿ ವರ್ಗೀಯ ವಿಂಗಡಣೆಯಲ್ಲಿ ಚೇಳುಗಳು ಅರಕ್ನಿಡ್ ಎಂಬ ಪ್ರಭೇದಕ್ಕೆ ಸೇರುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳಿಗೆ ಎಂಟು ಪಾದಗಳಿವೆ.ಅವುಗಳ ಮುಂದಿರುವ ಇಕ್ಕಳದಂತಹ ವಾಸನೆ ಕಂಡು ಹಿಡಿಯುವ ಜೋಡಿ ನಖಗಳು ಹಾಗು ಪಟ್ಟಿಗಳುಳ್ಳ ಸಣ್ಣ ಬಾಲದ ತಿರುವು ಆಕಾರವು, ಅದರ ಹಿಂದೆಯೇ ವಿಷದ ಮುಳ್ಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಚೇಳು ಅತ್ಯಂತ ವಿಷಕಾರಿ ಎಂದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಎಲ್ಲರಲ್ಲಿಯೂ ಭಯವಿದೆ.ಈ ಪ್ರಭೇದದ 25 ಜಾತಿಯ ಚೇಳುಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಮಾನವನನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವ ವಿಷದ ಪ್ರಮಾಣವಿದೆ. ವಿಭಿನ್ನ ಭೌತಿಕ,ಸ್ವರೂಪದ,ಜೈವಿಕರಾಸಾಯನಿಕ ಮತ್ತು ನೈಸರ್ಗಿಕ ಅಳವಡಿಕೆಗಳು ಇವುಗಳಿಗೆ ಭೂಮಿ ಮೇಲೆ ಅವಕಾಶ ನೀಡಿವೆ.ಚೇಳುಗಳು ಭೂಮಿ ಮೇಲೆ ಭೌಗೋಳಿಕೆ ಚಿನ್ಹೆ ಕಾಣಿಸಿದ ಸಿಲುರಿಯನ್ ಕಾಲದ ಅವಧಿಯಿಂದಲೂ ಅತ್ಯಂತ ಸಮೃದ್ಧವಾಗಿ ಭೂಮಿ ಮೇಲೆ ಕಾಣಿಸಿವೆ.ಆಶ್ಚರ್ಯವೆಂದರೆ ಇವುಗಳ ಆಕಾರ,ಸ್ವರೂಪದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಅಂತಹ ಬದಲಾವಣೆ ಕಂಡು ಬಂದಿಲ್ಲ.೪೪೩ to ೪೧೬ million years ago[೧]:1
ಚೇಳುಗಳು ಎಲ್ಲಾ ಖಂಡದಲ್ಲೂ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಹರಡಿವೆ,ಆದರೆ ಅಂಟಾರ್ಟಿಕಾ,ಹೊರತುಪಡಿಸಿದರೆ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಅಕ್ಷಾಂಶದ ಟಂಡ್ರಾ ಗಡಿ ರೇಖೆಗಳಲ್ಲಿ ಅವು ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಅವುಗಳನ್ನು ಮನುಷ್ಯರು ಇಂಗ್ಲೆಂಡ್ ಮತ್ತು ನ್ಯುಜಿಲೆಂಡ್ ಗಳಿಗೆ ಪರಿಚಯಿಸಿದರು. ಚೇಳುಗಳಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟು 1752 ಪ್ರಭೇದಗಳಿವೆ ಎಂದು ವರ್ಣಿಸಲಾಗಿದೆ.[೨] ಇವತ್ತಿನ ವರೆಗೆ ಅವುಗಳ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಸುಮಾರು ಹದಿಮೂರು ವರ್ಗಗಳನ್ನು ಇದುವರೆಗೆ ಕಂಡು ಹಿಡಿಯಲಾಗಿದೆ. ಜೀವಿಗಳ ವರ್ಗೀಕರಣಶಾಸ್ತ್ರವು ಹಲವಾರು ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ಕಂಡಿದೆ,ವಂಶವಾಹಿನಿಗಳ ಅಧ್ಯಯನಗಳು ಈ ಬಗ್ಗೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ವಿವರಗಳ ಕಲೆ ಹಾಕಲು ಮುಂದಾಗಿದೆ.
ಈ ವಿಶಿಷ್ಟ ಚೇಳು ಎಂಬ ಶಬ್ದವನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹೇಳುವಂತೆ ಮಧ್ಯ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ನಿಂದ ಸುಮಾರು 1175 ಮತ್ತು 1225 AD ಅವಧಿಯ ನಡುವೆ ಹೆಸರಿಸಲಾಗಿದೆ.ಅದಲ್ಲದೇ ಇದನ್ನು ಪುರಾತನ ಫ್ರೆಂಚ್ Lua error in package.lua at line 80: module 'Module:Exponential search' not found. ,[೩] ನಿಂದಲೂ ಪಡೆಯಲಾಗಿದೆ.ಈ ಪದದ ಮೂಲವು ಲ್ಯಾಟಿನ್ ಶಬ್ದದಿಂದಲೂ ಬಂದಿದೆ.Lua error in package.lua at line 80: module 'Module:Exponential search' not found. ,[೪] ಮತ್ತೆ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಹೋದರೆ ಈ ಶಬ್ದದ ಬೇರುಗಳನ್ನು ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಗ್ರೀಕ್ ಶಬ್ದLua error in package.lua at line 80: module 'Module:Exponential search' not found. – ಭಂಡಾರದಿಂದ ಎತ್ತಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ.Lua error in package.lua at line 80: module 'Module:Exponential search' not found. .[೫]
ಅಂಟಾರ್ಕ್ಟಿಕಾ ಬಿಟ್ಟರೆ ಚೇಳುಗಳು ಎಲ್ಲೆಡೆಯೂ ವಾಸಿಸುತ್ತಿವೆ. ಆದರೆ ಇವು ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿ ಅಥವಾ ನೈಸರ್ಗಿಕವಾಗಿ ಗ್ರೇಟ್ ಬ್ರಿಟೇನ್, ನ್ಯುಜಿಲೆಂಡ್ ಮತ್ತು ಕೆಲವು ಒಸಿಯಾನಾ, ದ್ವೀಪ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ.ಆದರೆ ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ಮನುಷ್ಯರ ವ್ಯಾಪಾರ ಮತ್ತು ವಾಣಿಜ್ಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಇವುಗಳ ಪರಿಚಯವಾಯಿತೆನ್ನಲಾಗಿದೆ.[೧]:249 ಚೇಳುಗಳ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದ ಸಂಖ್ಯೆಯು ಉತ್ತರ ಗೋಳಾರ್ಧ ದಲ್ಲಿ ಅಂದರೆ ಉಷ್ಣವಲಯದ ಈ 23° N ಮತ್ತು38° N ಅಕ್ಷಾಂಶಗಳ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇವುಗಳು ಅಪಾರವಾಗಿವೆ.ಇವುಗಳ ಮೇಲೆ ಇನ್ನೂ ರೇಖಾಂಶಗಳ ಮೇಲ್ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತರ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಚೇಳುಗಳ ಜಾತಿಯನ್ನು ಪಾರುರೊಕ್ಟೊನಸ್ ಬೊರೆಸ್ ನ್ನು 50° N.ಇಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದಾಗಿದೆ.[೧]:251
ಚೇಳುಗಳು ನೈಸರ್ಗಿಕವಾಗಿ ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆ ತಮ್ಮ ನೆಲೆವಾಸಹೊಂದಿವೆ.ಅತ್ಯಂತ ಎತ್ತರದ ಪರ್ವತ ಶಿಖರದಲ್ಲೂ ಇವುಗಳನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು.ಗವಿಗಳು,ಆಂತರಿಕ ಉಬ್ಬರಯುಳ್ಳ ಪ್ರದೇಶಗಳು ಅಲ್ಲಿನ ವಲಯದಲ್ಲೂ ಇವುಗಳ ನೆಲೆವಾಸವಿದೆ.ಆದರೆ ಅಪವಾದವೆಂಬಂತೆ ಬೊರೆಯಿಲ್ ಪರಿಸರವಾಪ್ತಿ ಗಳಲ್ಲಿ ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಟಂಡ್ರಾ, ಶಿಖರೀಯ-ಅತ್ಯಧಿಕ ಎತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ತುದಿ ತೈಗಾ ಮತ್ತು ಶಾಶ್ವತ ಹಿಮಪಾತದಿಂದ ಆಚ್ಛಾದಿತ ಕೆಲವು ಪರ್ವತಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಇವು ಎಲ್ಲೆಡೆಯೂ ಕಾಣುತ್ತವೆ.[೧]:251-252[೬] ಇಲ್ಲಿ ಸ್ಥಳೀಯ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಜೀವಿ ಗಳು, ಅದರ ಜೊತೆಗೆ ಚೇಳುಗಳ ನೆಲೆವಾಸವು ಭೂಮಿ-ಮೇಲ್ಭಾಗದಲ್ಲಿ, ಮರಗಳ-ಮೇಲೆ, ಲೊಥೊಫ್ಲಿಕ್ (ಬಂಡೆ-ಗಳು ಅವುಗಳಿಗೆ ಅಚ್ಚುಮೆಚ್ಚು) ಅಥವಾ ಪಾಸ್ಮೊಫಿಲಿಕ್ (ಮರಳು-ಪ್ರದೇಶ ಅಚ್ಚುಮೆಚ್ಚು); ಅದೇ ಅಲ್ಲದೇ ವಜೊವಿಸ್ ಜಾನ್ಸಿ ಜಾತಿಗಳು ಬಾಜಾ ಕ್ಯಾಲಿಫೊರ್ನಿಯಾ ದ ಎಲ್ಲೆಡೆ ನೆಲೆವಾಸ ಕಂಡುಕೊಂಡಿವೆ.ಇನ್ನುಳಿದ ಜಾತಿಗಳು ಉದಾಹರಣೆಗಾಗಿ ಯುಸ್ಕೊಪ್ರಿಯಸ್ ಕಾರ್ ಪೆಥಿಕಸ್ ಇವು ಕರಾವಳಿ ದಂಡೆಯ ಲಿಟ್ಟೊರಲ ವಲಯ ದಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತವೆ.[೭]
ಚೇಳುಗಳ ಐದು ಪ್ರಕಾರದ ವಾಸದ ನೆಲೆಗಳು; (ಯುಸ್ಕೊರ್ ಪಿಯಸ್ ಫ್ಲಾವಿಕಾಡಿಸ್ ), ಇವುಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಡಿದಾದ ಪ್ರದೇಶ ವಾಗಿರುವ ಯುನೈಟೆಡ್ ಕಿಂಗ್ಡಮ್ ನ ಐಲೆ ಆಫ್ ಶೆಪ್ಪಿ ಯಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತವೆ. ಈ ಸಣ್ಣ ವಸಾಹತು ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಅವು 1860 ರಿಂದ ಜೀವಿಸುತ್ತಿವೆ,ಬಹುತೇಕ ಇವು ಆಫ್ರಿಕಾದಿಂದ ಹಣ್ಣುಗಳ ಆಮದು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಿರಬಹುದು,ಆದರೆ ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಗಮನಿಸಿದಾಗ ಅವುಗಳ ನೆಲೆವಾಸದ ವಿನಾಶದಿಂದಾಗಿ ಅವುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಕ್ಷೀಣಿಸುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಸಣ್ಣ ಆಕಾರದ ಈ ಚೇಳು ಮಾನವನಿಗೆ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯದ ಅಪಾಯ ಮಾಡಲಾರದು. ಇದು ವಿಶ್ವದ ಉತ್ತರದಂಚಿನ ಪ್ರದೇಶವಾಗಿದ್ದು ಚೇಳುಗಳಿಗೆ ಇಲ್ಲಿ ವನ್ಯ ಮೃಗಗಳ ನೆಲೆವಾಸದಲ್ಲಿ ಜಾಗ ದೊರಕಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಗುರುತು ಮಾಡುತ್ತದೆ.[೮][೯]
ಇದರಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟು ಹದಿಮೂರು ಪ್ರಾಣಿ ಕುಟುಂಬವರ್ಗವಿದ್ದು,ಸುಮಾರು 1,400 ಪ್ರಭೇದ ಉಪ ಪ್ರಭೇದಗಳ ಚೇಳುಗಳನ್ನು ವರ್ಣಿಸಲಾಗಿದೆ ಇದಲ್ಲದೇ ಅಳಿವಿನಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಮತ್ತು ಅಳಿಯುತ್ತಿರುವ ಸುಮಾರು 111 ಪ್ರಭೇದಗಳೂ ಸೇರಿವೆ.[೧೦]
ಈ ವರ್ಗೀಕರಣವನ್ನು ಮೂಲವಾಗಿ ಸೊಲ್ ಗ್ಲ್ಯಾಡ್ & ಫೆಟ್ (2003),[೧೧] ಇದು ಈ ಮೊದಲಿದ್ದ ಸಂಸ್ಥೆಯನ್ನು ಹಿ6ದೆ ಸರಿಸಿ ಆಡಳಿತ ನಡೆಸಿ ಈ ಅಧ್ಯಯನದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದೆ.[೧೨] ಅಧಿಕವೆಂದರೆ ಈ ಜೀವಿವರ್ಗೀಕರಣವು ಬದಲಾವಣೆ ಹೊಂದಿದ್ದನ್ನು ಸೊಲೆಗ್ಲ್ಯಾಡ್ ಎಟ್ ಆಲ್ ತನ್ನ ಮಂಡನೆಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದೆ. (2005).[೧೩][೧೪]
ಈ ಕೆಳಗಿನ ವರ್ಗೀಕರಣವು ಇವತ್ತಿನ ಉಪಲಬ್ಧತೆಯನ್ನೂ ಅದರ ಕುಟುಂಬದ ಶ್ರೇಯಾಂಕದ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ.
ಚೇಳುಗಳನ್ನು ಹಲವಾರು ಜಾಗೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದು,ಪಳೆಯುಳಕೆ ದಾಖಲೆಗಳು, ಸಮುದ್ರ ತೀರದ ಸಿಲ್ವರಿನ್ ಕಾಲದ ಜೇಡಿ ಮಣ್ಣಿನ ದಿಬ್ಬಗಳು, ಕಲ್ಲಿದ್ದಿಲು ದೊರೆಯುವ ಪ್ರದೇಶಗಳಾದ ಕಾರ್ಬೊನ್ ಇಫಿರಸ್ ಕಾಲದ ದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಬಿಳಿಚಿನ್ನದ ನಿಕ್ಷೇಪದ ಅವಶೇಷಗಳಲ್ಲಿ ಇವುಗಳು ಕಾಣಬರುತ್ತವೆ. ಅತ್ಯಂತ ಪುರಾತನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅಂದರೆ 430 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಸುಮಾರು ಸಿಲುರಿಯನ್ ಆಳ್ವಿಕೆ ಕಾಲದಲ್ಲಿನ ಪ್ರದೇಶದ ಕೆಳಭಾಗದಲ್ಲಿ ಸಮುದ್ರದಡಿಯಲ್ಲಿ ಟೊಳ್ಳು ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಇವು ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದುದು ದಾಖಲಾಗಿದೆ.[೧೫] ಆದರೆ ಮೊದಲ ಚೇಳುಗಳು ಬೆಟ್ಟದ ಕಿರುಝರಿಗಿರುವ ಕಿವಿರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದವು,ಈಗಿರುವ ಶ್ವಾಸನಾಳದ ಆಕೃತಿಯ ಸ್ವರೂಪದ್ದಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಸದ್ಯ ಸುಮಾರು 111 ರಷ್ಟು ಚೇಳು ಪಳೆಯುಳಿಕೆಗಳನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು.[೧೦] ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಈ ಸಂಧಿಪದಿಗಳು ಅಕಶೇರುಕಗಳುಳ್ಳ ಚೇಳುಗಳ ಜಾತಿಗಿಂತ ಮಧ್ಯಂತರ ಯುಗದ ಪ್ರಾಣಿ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿವೆ.ಅಥವಾ ಅಮೆರಿಕನ್ ನ ಸೆನೊಝೊಯಿಕ್ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಇದ್ದವೆಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ.
ದೊಡ್ಡ ಆಕಾರದ ಚೇಳಿನಾಕಾರದ , ಸಮುದ್ರ ವಾಸಿ ಸಸ್ತನಿಯು ಪಾಲಿಯೊಝೊಯಿಕ್ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬಂದಿವೆ.ಈ ಜಾತಿಯ ಸಂಧಿಪದಿಗಳು ಸದ್ಯದ ಚೇಳುಗಳಿಗೆ ಬಹುತೇಕ ಹೋಲಿಕೆಯಾಗುತ್ತವೆ,ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೇ ಈಗಿನವುಗಳಿಗೆ ಅವು ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟದ್ದವೆಂದು ಹೇಳಬಹುದು. ಹಲವಾರು ಬೆಟ್ಟದ ಝರಿ ಜಾತಿಯ ಈ ಪ್ರಾಣಿವರ್ಗವು ಸುಮಾರು10 to 250 centimetres (3.9 to 98.4 in)ರಷ್ಟು ಉದ್ದಕ್ಕೆ ಬೆಳೆಯಬಹುದಾಗಿದೆ. ಆದರೆ, ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಶರೀರ ರಚನೆ ಅತ್ಯಂತ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿದ್ದು ಅವುಗಳ ಆಕಾರವು ಕಾರ್ಬೊ ನಿಫೆರಸ್ ಜಾತಿಯ ಸಂಧಿಪದಗಳಂತೆ ಇದ್ದು ಸದ್ಯದ ಜಾತಿಗಳಿಗೆ ದೂರದ ಸಂಬಂಧಿಯಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿವೆ. ಇದಲ್ಲದೇ ಇವುಗಳನ್ನು "ಸಮುದ್ರದ ಚೇಳುಗಳೆಂದು" ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.[೧೬] ಅವುಗಳ ಕಾಲುಗಳು ಚಿಕ್ಕವಾಗಿದ್ದವೆಂದು ಅಂದಾಜಿಸಲಾಗಿದೆ.ದಪ್ಪ,ಸುರುಳಿಯಾಕಾರದ ಬಾಲದ ಹಿಂದೆ ಸಣ್ಣ ಬಲಯುತವಾದ ಒಂದೇ ಒಂದು ನಖವಿತ್ತು.ಅವುಗಳು ಸಮುದ್ರದ ಬಲಯುತ ತೆರೆಗಳ ತಡೆಯಲು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಬಂಡೆಗಳಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವು ಸಮರ್ಥವಾಗಿದ್ದವು.ಸಮುದ್ರ ದಂಡೆಯ ಏಡಿಗಳಂತೆ ಅದರ ಕಾಲುಗಳು ಪ್ರಬಲವಾಗಿದ್ದವು.
ಚೇಳಿನ ಅಂಗರಚನೆಯು ಎರಡು ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ವಿಂಗಡಣೆಯಾಗಿದೆ.(ಬಾಲದ ಹಿಂಭಾಗ )(ಟೇಲ್ಮ್ಯಾಟಾ): ಶಿರೊವಕ್ಷ ಭಾಗ(ಇದನ್ನು ವಿಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಪ್ರೊಸೊಮಾ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ) ಇನ್ನೊಂದು ಹೊಟ್ಟೆ ಭಾಗ (ಆಪಿಸ್ಥೊಸೊಮಾ)ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಹೊಟ್ಟೆಭಾಗವು ಮೆಸೊಮಾ (ಯಕೃತ್ತ) ಮತ್ತು ಮೆಟಾಸೊಮಾ (ಪಚನಾಂಗ).[೧]:10 ಆಂಗಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ.
ಈ ಶಿರೊವಕ್ಷಭಾಗವ ನ್ನು ಪ್ರೊಸೊಮಾ , ಎಂದೂ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.ಚೇಳಿನ “ಶಿರ”, ವು ಈ ಅಂಗಗಳಾದ ಬೆನ್ನುಚಿಪ್ಪು, ಕಣ್ಣುಗಳು, ಅರೆಯುವ ದಂತಗಳು (ಬಾಯಿ ಭಾಗಗಳು), ನಖಗಳು (ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಇವನ್ನು ಉಗುರುಗಳು, (ಇಕ್ಕುಳುಗಳು ಅಥವಾ ಚಿಮುಟಾಂಗಗಳು) ಇರುತ್ತವೆ.ಅಲ್ಲದೇ ನಡೆಯಲು ನಾಲ್ಕು ಜೋಡಿ ನಡೆಯುವ ಕಾಲುಗಳು ಇರುತ್ತವೆ. ಚೇಳಿನ ಹೊರಭಾಗದ ತಲೆ ಬುರೆಡೆಯು ದಪ್ಪ ಮತ್ತು ಬಾಳಿಕೆ ಬರುವಂತಹದ್ದಾಗಿದ್ದು,ಪ್ರಾಣಿಭಕ್ಷಕಗಳಿಂದ ಉತ್ತಮ ರಕ್ಷಣೆ ನೀಡುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿದೆ. ಚೇಳುಗಳ ತಲೆ ಮೇಲ್ಗಡೆ ಎರಡು ಕಣ್ಣುಗಳಿವೆ;ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಈ ರಚನೆಯು ಅಂಗದ ಹೊರಭಾಗದಲ್ಲಿ ಎರಡು ಇಲ್ಲವೆ ಐದು ಜೊತೆ ಕಣ್ಣುಗಳ ಸಾಲು ತಲೆ ಮುಂಭಾಗದ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿವೆ. ತಲೆ ಮೇಲಿದ್ದ ಅವುಗಳ ಕಣ್ಣುಗಳ ರಚನೆಯು ಅವುಗಳು ವಾಸಿಸುವ ಜಾಗೆಯ ಮೇಲೆ ಬದಲಾವಣೆಯಾಗುತ್ತವೆ.ಮೆತ್ತಗಿನ ಜೇಡಿ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಕಣ್ಣುಗಳು ಮೆದುವಾಗಿಯೂ, ದಪ್ಪ ಅಥವಾ ಮರಳು ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಗಡುಸಾಗಿಯೂ ಇರುತ್ತವೆ.ಅವುಗಳ ಬದುಕಿನ ಶೈಲಿಯ ಮೇಲೆ ಇದು ಅವಲಂಬಿಸಿದೆ.[೧೭]
ಇದರ ಜೀರ್ಣಾಂಗ ವ್ಯೂಹವು ಬಿಡಿಭಾಗದ ಕಿವಿರನ್ನು, ಹೊಂದಿದ್ದು ಕೊಂಡಿಗೂಡು (ನಖದಂತೆ ಆವರಿಸಿದ) ವಿಸ್ತೃತಾಂಗ ವನ್ನು ಬೇಟೆಯನ್ನು ಹಿಡಿಯಲು,ಸ್ವಯಂ ರಕ್ಷಣೆಗೆ ಮತ್ತು ವಾಸನಾಗ್ರಹಣಕ್ಕೆ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತದೆ. ವಿಸ್ತೃತಾಂಗದ ವಿಂಗಡನೆಗಳು (ದೇಹದ ಹೊರಚಾಚಿದರೂ ಹೊರ ಶರೀರಕ್ಕೆ ಅತ್ಯಂತ ಹತ್ತಿರವಾಗಿವೆ.) ಅವೆಂದರೆ ಸೊಂಟ, ಕಾಲಿನ ಎಲುಬು, ತೊಡೆ ಎಲುಬು (ಮುಂಗಾಲಿನ ಮೇಲ್ಭಾಗದ ಮೂಳೆ), ಮಂಡಿಚಿಪ್ಪು, ಮೊಳಕಾಲು ಮೂಳೆ (ಹಿಂಗಾಲು, ಕೈ ಅಥವಾ ಚಲಿಸಬಲ್ಲ ಇಕ್ಕುಳದಂತಹ ಅಂಗ) ಮತ್ತುಹರಡಿದ ನಖ (ಸ್ಥಿತವಾಗಿರುವ ಇಕ್ಕಳುದಂತಹ ಅಂಗ). ಒಂದು ಚೇಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಪ್ಪು ಬಿಡಿಯಂಗ ಅಥವಾ ತರಿತರಿಯಾದ ಕಣದ ಏಣಿಯಂತಹ ಡುಬ್ಬವನ್ನು ಪಡೆದಿದೆ.ಇವುಗಳನ್ನು "ಎದೆಏಣು" ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ.ಅಥವಾ ಏರುಬೆನ್ನು ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ.ಹೀಗೆ ದೇಹದ ವಿಂಗಡಿತ ಭಾಗಗಳು ಜೀವಿವರ್ಗೀಕರಣದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅನುಕೂಲವಾಗುತ್ತವೆ.[೧]:12
ಅದರ ಉದರ ಭಾಗವು ಒಟ್ಟು ಏಳು ಭಾಗಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. (ಸರಣಿ ಭಾಗಗಳು), ಪ್ರತಿಯೊಂದೂ ಬೆನ್ನಮೇಲ್ಭಾಗದೊಂದಿಗೆ ಪ್ಲೇಟ್ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ಮುಚ್ಚಿರುತ್ತವೆ.(ಮೂಳೆಅಂಗ) ಅದಲ್ಲದೇ 3 ರಿಂದ 7 ರವರೆಗಿನ ಎಲ್ಲಾ ಭಾಗಗಳು ಒಂದೇ ರಚನೆ ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಉದರದ ಮೊದಲ ಭಾಗದ ವಿಂಗಡನೆಯು ಒಂದು ಜೋಡಿ ಜನನಾಂಗ ಪೊರೆ ಯನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ.ಇದು ಇಡೀ ದೇಹದ ಪ್ರಮುಖ ಭಾಗ ವನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುತ್ತದೆ. ಎರಡನೆಯ ಅದರ 2 ವಿಂಗಡನಾಂಗದ ವಲಯವು ಪ್ಲೇಟ್ ನಂತಹ ತಳವನ್ನು ಪಡೆದು ಗಡುಸುತನದ ಎಳೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದೂ ಕೊಂಡಿಯ ವಿಭಾಗಗಳು ಅಲ್ಲದೇ 3ರಿಂದ7 ವಿಭಾಜಕಗಳು ಒಂದು ಜೊತೆ ಶ್ವಾಸದ್ವಾರ ಹೊಂದಿದ್ದು ಇದು ಚೇಳಿನ ಉಸಿರಾಟಕ್ಕೆ ನೆರವಾಗುತ್ತದೆ. ಇವುಗಳನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಶ್ವಾಸನಾಳಗಳು ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಈ ಶ್ವಾಸನಾಳವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಕತ್ತರಿಸಿದ ಹೋಳಿನಂತೆ,ದುಂಡಗೆ,ಅಂಡಾಕಾರ ಅಥವಾ ದೀರ್ಘ ವೃತ್ತಾಕಾರದ್ದಾಗಿರುತ್ತವೆ.0/}:13-15
ಚೇಳಿನ ಅಂಗರಚನೆಯ ವಿಭಾಜಕವು ಬಾಲ, (ಆರು ವಿಭಜಕಗಳಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಇದೇ ಕೊನೆಯ ಕೊಂಡಿ ಎಂಬಂತೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ), ಆದರೆ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಚೇಳಿನ ಗುದದ್ವಾರ ಅಲ್ಲದೇ ವಿಷದ ಬಾಲ (ಕಚ್ಚುವ ಭಾಗ) ವನ್ನೊಳಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಬಾಲದ ವಿಭಜಕವು, ಒಂದು ಗೂಡು,ಒಳಗೊಂಡಿದ್ದು ಅದು ಎರಡು ಜೊತೆ ನಂಜು-ವಿಷ ಗ್ರಂಥಿಗಳನ್ನು ಪಡೆದಿದೆ, ಇದರಿಂದಾಗಿ ಅದು ಕಚ್ಚುವ ಅಥವಾ ಅದರ ವಿಷದ ಪಿಚಕಾರಿಯಂತೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತದೆ.
ಅಪರೂಪವೆಂಬಂತೆ ಕೆಲವೆಡೆ ಚೇಳುಗಳು ಎರಡು ಹಿಂದಿನ ಅಂಗಗಳನ್ನು ಪಡೆದಿರುತ್ತದೆ.(ಬಾಲಗಳು). ಎರಡು ಬಾಲಗಳಿರುವ ಚೇಳುಗಳು ಬೇರೆ ಜಾತಿಯವಲ್ಲ ಆದರೆ ಇದು ಕೇವಲ ಜೀವವಾಹಿನಿಯ ಅಸಮರ್ಪಕತೆಯಾಗಿದೆ.[೧೮]
ಕೆಲವು ನೇರಳಾತೀತ ಬೆಳಕಿಗೆ ಒಡ್ಡಿದ ಚೇಳುಗಳು ತಮ್ಮ ಮಿಂಚನ್ನು ತೋರುತ್ತವೆ. ಈ ನೇರಳಾತೀತ ಬೆಳಕು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಪ್ರತಿದೀಪ್ತಿ ತೋರುತ್ತದೆ,ಯಾಕೆಂದರೆ ಇದು ಕಪ್ಪು ಬೆಳಕನ್ನು,ಸೂಸುವ ರಾಸಾಯನಿಕ ಭಾಗಗಳು ಅದಕ್ಕಿವೆ. ಇದರಲ್ಲಿನ ಒಂದು ಪ್ರದೀಪ್ತಿ ತೋರುವ ಭಾಗವನ್ನು ಬೆಟಾ-ಕಾರ್ಬೊಲೈನ್ಎಂದೂ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.[೧೯] ನೇರಳಾತೀತ ದೀಪದ ಮೂಲಕ ಇದರ ಬದುಕಿನ ವಿಭಾಗಗಳ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿಯಬಹುದಾಗಿದೆ,ಎಂದು ಕ್ಷೇತ್ರವಾರು ಸರ್ವೇಕ್ಷಣೆಗಳು ಹೇಳುತ್ತವೆ. ಈ ಪ್ರದೀಪ್ತಿಯು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅದರ ತಲೆಮೇಲ್ಭಾಗ ದ ಮಿಂಚನ್ನು ಪ್ರಹರಿಸುತ್ತದೆ.ಅದಲ್ಲದೇ ಅದು ಪ್ರತಿ ಅವತಾರವನ್ನು ತೋರಿ ಅದರ ತೀವ್ರತೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತದೆ.[೧೯]
ಚೇಳುಗಳ ಆಯುಷ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ನಿಖರ ಮಾಹಿತಿ ಇಲ್ಲ.ಅಲ್ಲದೇ ಇದರ ಬದುಕಿನ ಬಗ್ಗೆ ಜೀವನವೃತ್ತಾಂತದ ಬಗ್ಗೆ ಖಚಿತ ಮಾಹಿತಿ ದೊರೆತಿಲ್ಲ. ಇದರ ಆಯುಷ್ಯವು ಸುಮಾರಾಗಿ 4–25 ವರ್ಷಗಳೆಂದು ಅದಾಜಿಸಲಾಗಿದೆ.(ಯಾಕೆಂದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಜೀವಿವರ್ಗ ಅದೇ ಜಾತಿ ಝರಿ ಜಂತು ಪ್ರಾಣಿ )ಯ ಗರಿಷ್ಟ ಆಯುಷ್ಯ 25 ವರ್ಷಗಳಾಗಿವೆ ಎನ್ನಲಾಗಿದೆ). ಅದೇ ಹ್ಯಾಡೊಜೆನೆಸ್ ಜೀವವೈವಿಧ್ಯದ ಆಯುರ್ ಪ್ರಮಾಣವು 25–30 ವರ್ಷಗಳೆಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ.
ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಚೇಳುಗಳು ಉಷ್ಣತೆ 20 °C ರಿಂದ 37 °C ವರೆಗಿರುವ ವಾತಾವರಣವನ್ನು ಬಯಸುತ್ತವೆ. (68 °F ಫ್ಯಾರನ್ ಹೀಟ್ ದಿಂದ 99 °F),ಆದರೆ ಅತ್ಯಂತ ಕಡಿಮೆ ಉಷ್ಣತೆ ಅಥವಾ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮರಭೂಮಿಯ ಉಷ್ಣತೆಗೂ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.[೨೦][೨೧] ಚೇಳುಗಳ ಉಪಪಂಗಡವೆನಿಸಿದ ಸ್ಕಾರ್ಪಿಯೊಪ್ಸ್ ಇವುಗಳು ಏಶಿಯಾದ ಅತಿ ಎತ್ತರದ ಬೆಟ್ಟ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ, ಬೊಥ್ರಿಯುರಿಡ್ ಚೇಳುಗಳ ಜಾತಿಯು ಪತಗೋನಿಯಾ ಪಂಗಡಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ.ಅದಲ್ಲದೇ ಸಣ್ಣ ಎಸ್ಕೊರ್ಪಿಯಸ್ ಇವು ಸೆಂಟ್ರಲ್ ಯುರೊಪಿಯಾದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ,ಇವು ಚಳಿಗಾಲದ −25 °C (−13 °F)ಈ ಪ್ರಮಾಣದ ಚಳಿಯಲ್ಲೂ ಬದುಕುತ್ತವೆ. ರೆಪೆಟೆಕ್ (ಟರ್ಕ್ ಮೆನಿಸ್ತಾನ್),ಗಳಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ಏಳು ಜಾತಿಯ ಚೇಳುಗಳು ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ. (ಇದರಲ್ಲಿ ಪೆಕ್ಟಿನಿಬುತಸ್ ಬಿರುಲೈ ಜಾತಿಯು ಎಲ್ಲೆಡೆ) ಬದುಕಿದ್ದು ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ –31 °C ದಿಂದ 50 °C. ವರೆಗೆ ಇರುವ ಉಷ್ಣಾತಾ ವಲಯದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತದೆ.[೨೨]
ಅವುಗಳೆಂದರೆ ನಾಕ್ಟುರನಲ್ ಮತ್ತು ಫೊಸೊರಿಯಲ್,ಉಪಜಾತಿಗಳು ನೆಲದಾಳದ ತಂಪು ಭಾಗದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿರುತ್ತವೆ.ಆಹಾರ ಹುಡುಕಲು ಮೇಲಕ್ಕೆ ಅಬಂದು ಮತ್ತೆ ತಮ್ಮ ಬೇಟೆ ದೊರಕಿದ ಅನಂತರ ನೆಲದಾಳದ ತಂಪು ಭಾಗಕ್ಕೆ ಇಲ್ಲವೆ ಬಂಡೆಯ ಪೊಟರಿಯೊಳಗೆ ಸೇರಿ ಬಿಸಿಲಿನ ತಾಪದಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಚೇಳುಗಳು ಯಾವಾಗಲೂ ಬೆಳಕಿಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುವ ಸ್ವಭಾವ ಹೊಂದಿದೆ.ತಮ್ಮನ್ನು ಬೇಟೆಯಾಡುವ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅಂದರೆ ಪಕ್ಷಿಗಳು,ಸಂಧಿಪದಿಗಳು,ಹಲ್ಲಿಗಳು,ಇಲಿಗಳು,ದಂಶಕಗಳು,ಹೆಗ್ಗಣಗಳು ಮತ್ತು ದೊಡ್ಡ ಇಲಿಗಳು ಇತ್ಯಾದಿಗಳಿಂದ ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.[೨೩]
ಚೇಳುಗಳು ಅತ್ಯಂತ ಅವಕಾಶವಾದಿಗಳಂತೆ ವರ್ತಿಸುತ್ತವೆ.ತಮ್ಮ ಪರಭಕ್ಷಕತನವನ್ನು ಸಣ್ಣ ಕೀಟಗಳು,ಹುಳುಗಳು ಅಲ್ಲದೇ ದೊಡ್ಡ ಗಾತ್ರದ ಚೇಳುಗಳು ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಹಲ್ಲಿಗಳನ್ನೂ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಬೇಟೆಯಾಡುತ್ತವೆ. ಅದರ ಉದ್ದನೆ ಕೊಂಡಿಗಳು ಸುತ್ತಲೂ ಸುರುಳಿಯಾಕಾರದ ಸಂವೇದಿ ಕೂದಲನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು ಅದನ್ನು ಸ್ಪರ್ಷಿಸಲು ಬರುವ ಬೇಟೆಯನ್ನು ಅದು ಸಲೀಸಾಗಿ ತನ್ನ ಆಹಾರವಾಗಿಸುತ್ತದೆ,ಬೇಟೆ ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಅದು ನಿಧಾನವಾಗಿ ತನ್ನ (ವಿಷದ ಕೊಂಡಿಗಳಿಂದ)ಯಿಂದ ಅದನ್ನು ಘಾಸಿಗೊಳಿಸಿ ಭಕ್ಷಿಸುತ್ತದೆ. ತಮ್ಮ ವಿಷದ ಪ್ರಮಾಣಕ್ಕನುಗುಣವಾಗಿ ಅದು ತನ್ನ ಚಿಮುಟಾಂಗ ಬಳಸಿ ಅದನ್ನು ಹುಡಿಯಾಗಿಸಿ ಅರೆಯಬಹುದು. ಇಲ್ಲವೆ ಅದರ ನರವ್ಯೂಹ ನಿಷ್ಕ್ರಿಯಗೊಳ್ಳುವ ವಿಷವನ್ನು ಅದರೊಳಗೆ ಸೇರಿಸಿ ತನ್ನ ಬೇಟೆಯನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತದೆ. ಈ ಕ್ರಿಯೆಯು ಬೇಟೆಯನ್ನು ಸಾಯಿಸಬಹುದು ಇಲ್ಲವೆ ಅದನ್ನು ನಿಷ್ಕ್ರಿಯಗೊಳಿಸಿ ಸೇವಿಸಬಹುದು. ಚೇಳುಗಳಲ್ಲಿ ಆಹಾರ ಸೇವಿಸುವ ವಿಧಾನವು ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿದೆ ಅದು ತನ್ನ ಮುಂಭಾಗದ ಹಲ್ಲುಗಳು,ಬೇಟೆ ಅರೆಯಲು ಅನುಕೂಲವಾಗಿರುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.ಇದರ ಬಾಯಿಯಲ್ಲಿನ ಈ ವಿಚಿತ್ರ ದಂತ ಸರಣಿಯು ಅದನ್ನು ಮುಂಭಾಗದ ಬದಲಿಸಬಲ್ಲ ಹಲ್ಲುಗಳ ಮೂಲಕ ತನ್ನ ಆಹಾರ ಪಡೆಯುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ.ಬಹಳಷ್ಟು ಸಂಧಿಪದಿಗಳು ಹೀಗೆಯೇ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಅದರ ಮುಂದಿನ ಹಲ್ಲುಗಳ ರಚನೆ ಪಂಕ್ತಿಯು ತುಂಬಾ ಹರಿತವಾಗಿದ್ದು,ಬೇಟೆಯ ದೇಹದ ಭಾಗದಿಂದ ತನಗೆ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಮಾಂಸವನ್ನು ಅಥವಾ ಅದರ ಶರೀರ ಭಾಗವನ್ನು ಪಡೆದು ಅರೆಯುತ್ತದೆ.ಅದರ ಮೂಲ-ಹರಿತ ದವಡೆ ಮೂಲಕ ತನ್ನೆಡೆಗೆ ಎಳೆದು ಬಾಯಿಯಲ್ಲಿನ ಎಲ್ಲಾ ಭಾಗಗಳನ್ನು ಅದು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಚೇಳುಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ದ್ರವರೂಪದ ಆಹಾರ ಪದಾರ್ಥಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚು ಒತ್ತುಕೊಡುತ್ತವೆ,ಅವುಗಳಿಗೆ ಹೊರಭಾಗದ ಜೀರ್ಣಾಂಗದ ಅನುಕೂಲವೂ ಇದೆ. ಅದರಲ್ಲಿನ ಪಚನದ ರಸವು ಬೇಟೆಯೊಳಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ನಂತರ ಅದರ ಶರೀರವನ್ನು ದ್ರವರೂಪವನ್ನಾಗಿಸಿ ಹೀರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಕೆಲವು ಜೀರ್ಣವಾಗದ (ತುಪ್ಪಳ, ಬುರುಡೆ ಸ್ನಾಯು, ಇತ್ಯಾದಿ.) ಇವುಗಳು ಅದರ ದವಡೆಯೊಳಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ನಂತರ ಹೊರಕ್ಕೆ ವಿಸರ್ಜಿಸಲ್ಪಡುತ್ತವೆ.[೧]:296-297
ಚೇಳುಗಳು ಒಂದೇ ಸಾರಿಗೆ ಅತ್ಯಧಿಕ ಆಹಾರ ಸೇವಿಸಬಲ್ಲವು. ವಿಚಿತ್ರವೆಂದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಆಹಾರ ಸಂಗ್ರಹಣೆಯ ಹೆಚ್ಚು ಸಾಮರ್ಥ್ಯವಿದ್ದರೆ ಅದರ ಚಯಾಪಚಯ ಕ್ರಿಯೆಯು ಅತ್ಯಂತ ಮಂದಗತಿಯಲ್ಲಿದೆ.ಹೀಗಾಗಿ ಅದರದು ಕ್ರಿಯಾತ್ಮಕವಲ್ಲದ ಬದುಕಿನ ಶೈಲಿಯಾಗಿದೆ. ಇದರಿಂದಾಗಿ ಚೇಳುಗಳು ದೀರ್ಘಾಯು ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು.ಹೀಗಾಗಿ ಅವು ಆಹಾರವಿಲ್ಲದೇ 6 ರಿಂದ 12 ತಿಂಗಳ ಕಾಲ ಉಪವಾಸ ಬದುಕಿರಬಹುದಾಗಿದೆ.:297-298[೧] ಚೇಳುಗಳ ತ್ಯಾಜ್ಯ ಪ್ರಮಾಣವು ಅತ್ಯಂತ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿರುತ್ತದೆ.ಅದರ ವಿಸರ್ಜನೆಯು ಬಹುತೇಕ ಘನತ್ಯಾಜ್ಯ, ನಾರು ಮತ್ತು ಯುರಿಕ್ ಆಮ್ಲ ಒಳಗೊಂಡಿದೆ.[೭]
ಚೇಳುಗಳು ತಮ್ಮ ಲೈಂಗಿಕ ಚಟುವಟಿಕೆಯಿಂದ ಮರಿಗಳಿಗೆ ಜನ್ಮ ನೀಡುತ್ತವೆ,ಕೆಲವು ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ಈ ಮರುಜನ್ಮ ನೀಡುವ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ತೊಡುಗುತ್ತವೆ. ಹೇಗೆಯಾದರೂ, ಕೆಲವು ಅಮೈಥುನದ ಮೂಲಕ ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡುವ ಜೀವಿವರ್ಗಗಳೆಂದರೆ,ಹೊಟೆಂಟೊಟಾ ಹೊಟೆಂಟೊಟಾ ,ಹೊಟೆಂಟೊಟಾ ಕ್ಯಾಬೊವರ್ಡಿನೆಸ್ ,ಲೈಚೆಲೆಸ್ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಸೆ , ಟಿಟಿಯಸ್ ಕೊಲಂಬಿಯನ್ಸ್ ,ಟಿಟಿಯಸ್ ಮೆಟುಂಡಸ್ ,ಟಿಟಿಯಸ್ ಸೆರ್ಯುಲೆಟಸ್ , ಟಿಟಿಯಸ್ ಸ್ಟಿಗ್ಮುರಸ್ ,ಟಿಟಿಯಸ್ ಟ್ರೈವಿಟಟಸ್ ,ಟಿಟಿಯಸ್ ಉರುಗ್ವೆನೆಸಿಸ್ , ಇವುಗಳೆಲ್ಲಾ ಅಂಡಾಣು ಸಂತಾನ,ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಮೂಲಕ ಸಂತಾನಾಭಿವೃದ್ಧಿ ಮಾಡುತ್ತವೆ.ಹೀಗೆ ಇಲ್ಲಿ ಫಲಿತಗೊಳ್ಳದ ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ದಿನಗಳೆದಂತೆ ಬ್ರೂಣ ಗಳಾಗಿ ಮರಿಗಳಾಗುತ್ತವೆ. ಚೇಳುಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಅಂಡಾಣು ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ ಕ್ರಿಯೆಯು ಒಮ್ಮೆ ಅದು ಪ್ರೌಢಾವಸ್ಥೆ ನಂತರ ಆರಂಭಗೊಂಡರೆ ಹಾಗೆಯೇ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತದೆ.
ಇವುಗಳಲ್ಲಿನ ಲೈಂಗಿಕ ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ರೇತ್ರ ಅಂಗಾಂಶ ಗಳು ಗಂಡು ಜೀವಿಯಿಂದಹೆಣ್ಣು ಜೀವಿಯೆಡೆಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸಲ್ಪಡುತ್ತವೆ; ಚೇಳುಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಕೀರ್ಣ ಒಂದುಗೂಡುವಿಕೆ ಮತ್ತು ಸಂತಾನಕ್ಕಾಗಿ ಸೇರುವಿಕೆ ಇವುಗಳ ಸಂತಾನಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇವುಗಳ ಸೇರುವಿಕೆ ಆರಂಭವಾಗುವುದು, ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣುಎರಡೂ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಜಾಗೆಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಮಿಶ್ರಿತ ಫೆರೊಮೊನ್ಸ್ (ವಾಸನಾ ರಾಸಾಯನಿಕ)ಮತ್ತು ಕಂಪನದ ಅಲೆಗಳ ಮೂಲಕ ಸಂಪರ್ಕ ಸಾಧಿಸುತ್ತವೆ. ಅವೆರಡೂ ತಾವು ವಿಭಿನ್ನ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ್ದೇವೆ ಎಂದ ಬಳಿಕ ಗಂಡು-ಹೆಣ್ಣು ಪರಸ್ಪರ ಸೇರಿ ತಮ್ಮ ಸರಿಯಾದ ಒಟ್ಟಾಗುವಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತವೆ.
ಈ ಒಟ್ಟುಗೂಡುವಿಕೆಯು ಗಂಡು, ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಪತ್ತೆ ಹಚ್ಚುವ ಮೂಲಕ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ.ಅದಷ್ಟಕ್ಕೇ ಅದೇ ಪತ್ತೆ ಹಚ್ಚಿ ನಂತರ ಎರಡೂ "ನೃತ್ಯ" ಅಂದರೆ ಅದನ್ನು "ಪ್ರೊಮೆನೆಡ್ ಎ ಡೆಉಕ್ಸ್ " ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ.ಇದರ ನಂತರ ಕೂಡುವಿಕೆ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ಗಂಡು ತನ್ನ ಅಂಡಾಣುಗಳನ್ನು ಇಡಲು ಸೂಕ್ತ ಸ್ಥಳವಾದ ಹೆಣ್ಣು ಜೀವಿಯನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತದೆ. ಈ ಕೂಡುವಿಕೆಯು ಹಲವಾರು ವಿಶಿಷ್ಟತೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ,ಮೊದಲು ಗಂಡು-ಹೆಣ್ಣುಗಳು ಈ ಸಮಯಕ್ಕಾಗಿ ಹಾತೊರೆಯು ದಡಬಡ ಸುರುವಾಗುತ್ತದೆ.ನಂತರ ಅವೆರಡರ ದವಡೆ ಮುಂಭಾಗದ ಹಲ್ಲುಗಳ ಮೂಲಕ ಚುಂಬನ ಚಟುವಟಿಕೆ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ.ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣನ್ನು ತನ್ನೆಡೆಗೆ ಜೋರಾಗಿ ಎಳೆದು ನಿಕಟವಾಗಿ ತನ್ನ ಚುಂಬನದ ಮಳೆಗರೆಯುತ್ತದೆ,ಗಂಡು ಸಣ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದ ತನ್ನ ವಿಷದ ಕೊಂಡಿಯ ಕೆಳಭಾಗದಲ್ಲಿನ ದ್ರವವನ್ನು ಹೆಣ್ಣು ಚೇಳಿನ [೨೪] ಶಿರೊವಕ್ಷಕ್ಕೆ ಭಾಗಕ್ಕೆ ಬಿಡುತ್ತದೆ.ಅದನ್ನು ಮತ್ತೆ ಸಂತೈಸುವ ಒಂದು ಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಮತ್ತೆ ತನ್ನ ಚಳಕ ತೋರುತ್ತದೆ.
ಗಂಡು ತನ್ನ ಅಂಡಾಣುವನ್ನು ಹೆಣ್ಣಿನ ಅಂಗದಲ್ಲಿ ಇರಿಸಿದ ನಂತರ ಅದನ್ನು ಮುಂದೆ ಏನು ಮಾಡಬೇಕೆಂಬುದರ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಇದು ಗಂಡಿನ ಅಂಡಾಣು ಹೆಣ್ಣಿನ ಜನನಾಂಗದ ಪರಿಧಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿ ರೇತ್ರ ಅಂಗಾಂಶ ಅಥವಾ ಧಾತು ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಿ ಹೀಗೆ ಹೆಣ್ಣು ಮರಿ ಹಾಕಲು ಫಲಿತವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಕೂಡುವಿಕೆಯು 1 ರಿಂದ 25+ ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು.ಇದು ಗಂಡು ಜೀವಿಯ ಅಂಡಾಂಶ ಇಡುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಅವಲಂಬಿಸಿದೆ. ಈ ಸೇರುವಿಕೆ ಸುದೀರ್ಘವಾದಎ ಹೆಣ್ಣು ತನ್ನ ಆಸಕ್ತಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನೇ ತ್ಯಜಿಸಬಹುದು.
ಒಮ್ಮೆ ಈ ಸೇರುವಿಕೆ ಪೂರ್ಣಗೊಂಡ ನಂತರ ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಪ್ರತ್ಯೇಕಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಗಂಡು ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ನಂತರ ತಕ್ಷಣವೇ ಈ ಜಾಗ ಬಿಡುತ್ತದೆ,ಯಾಕೆಂದರೆ ಹೆಣ್ಣಿನಿಂದ ಸ್ವಯಂ ಭಕ್ಷಣಗೆ ಒಳಗಾಗದಂತೆ ಎಚ್ಚರಿಕೆ ವಹಿಸುತ್ತದೆ.ಅದಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಇದು ಲೈಂಗಿಕ ಭಕ್ಷಣೆ ಆಗಬಾರದೆಂದು ಅದು ಎಚ್ಚರ ವಹಿಸುತ್ತದೆ.ಇದು ಚೇಳುಗಳಲ್ಲಿ ತೀರ ಅಪರೂಪವಾಗಿದೆ.
ಬಹುತೇಕ ಅರಾಕ್ನಿಡ್ ಜಾತಿಯ ಜೀವಿಗಳು, ಅಂದರೆ ಈ ಚೇಳುಗಳು ಅಂಡಜೋತ್ಪಾದನಾ ಸಂತಾನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿವೆ. ಸಣ್ಣ ಮರಿಗಳು ಒಂದಾದ ನಂತರ ಒಂದು ಅಂಡಾಣು ಮೊಟ್ಟೆಯಿಂದ ಹೊರಬರುತ್ತವೆ,ಅವುಗಳು ಒಂದು ಸಾರಿಯಾದರೂ ತಾಯಿಯ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗದೇ ಹೊರಬರಲಾರವು.ಹೀಗೆ ಅವು ಚಿಕ್ಕವುಗಳಿದ್ದಾಗ ತಾಯಿಯ ಮೇಲೆ ಉಳಿದು ತೆವಳುವುದನ್ನು ಕಲಿಯುತ್ತವೆ. ಸಣ್ಣ ಮರಿಜೀವವು ನೈಸರ್ಗಿಕವಾಗಿ ತಾಯಿಯ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನವಿಲ್ಲದೇ ಬದುಕಲಾರದು.ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಮೊದಲು ಅಂಡ ಒಡೆದು ಬಂದ ಮರಿಯು ಬದುಕುವುದು ಕಠಿಣ.ಮುಂದಿನವುಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಜೋಪಾನ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಎಂಬುದರ ಮೇಲೆ ಅವುಗಳ ಬದುಕು ಅವಲಂಬಿಸಿದೆ. ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚು ಸಂಘಿಕವಾಗಿರುವ ಜೀವಿಗಳಲ್ಲಿ (ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಪಾಂಡಿನಸ್ spp.), ಇವುಗಳೆಲ್ಲಾ ಯುವ/ತಾಯಿ ಸಂಘದೊಂದಿಗೆ ತಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ವೇಳೆಯನ್ನು ಕಳೆಯುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳ ಗಾತ್ರವು ಅಲ್ಲಿನ ವಾತಾವರಣ ಮತ್ತು ಜೀವಿ ವರ್ಗಗಳು ಈ ಚೇಳಿನ ಎರಡರಿಂದ ನೂರು ಜಾತಿಯ ಜೀವಿಗಳ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರ ಒಟ್ಟಾರೆ ವರ್ಜ್ಯ ಪದಾರ್ಥವು 8 ಪಟ್ಟಾಗಿ ಅದರ ಜೀವನಚಕ್ರದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ.[೨೫]
ಮರಿಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ತಮ್ಮ ಪೋಷಕರನ್ನೇ ಹೋಲುತ್ತವೆ. ಅದು ವಿಸರ್ಜನಾ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಆಗಾಗ ಹೊರಹಾಕುವುದರೊಂದಿಗೆ ಅದರ ಬೆಳವಣಿಗೆ ನಿಂತಿದೆ.(ಪೊರೆ ಬಿಚ್ಚುವಿಕೆ)ಯನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿದೆ. ಒಂದು ಚೇಳಿನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯು ಮರಿ ಕೀಟ ತಳೆಯುವ ರೂಪವನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿದೆ.(ಇದು ಎಷ್ಟು ರೂಪ ಪಡೆದು ಭೂಮಿಗೆ ಬಂತು) ಚೇಳುಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಐದರಿಂದ ಏಳು ರೂಪಗಳ ಪಡೆದ ನಂತರ ಪ್ರೌಢಾವಸ್ಥೆಗೆ ತಲುಪುತ್ತವೆ. ಈ ರೂಪಾಂತರವು ಹಳೆಯ ಪೊರೆ ಕಳಚು ಮೂಲಕ ಆಗುತ್ತದೆ.(ಮುಂಭಾಗದ ಮರಿ ಜೀವಿಯ ಅವತಾರದಂತೆ). ಹೀಗೆ ಅದರ ಶರೀರವು ಇಬ್ಭಾಗವಾಗಿ ಎರಡೂ ಕಡೆಯ ಭಾಗಗಳು ಒಟ್ಟು ಸೇರಿ ಹಳೆಯ ಶಿರೊಭಾಗವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಒಂದು ಆಕಾರ ಪಡೆಯುತ್ತವೆ.ಇದನ್ನು ಮರುಜೀವ ಸೃಷ್ಟಿ ಎನ್ನಬಹುದು. ಹೀಗೆ ಅದು ರೂಪಾಂತರವಾದ ಮೇಲೆ ಚೇಳು ಹೊಸ ತಲೆ ಬುರುಡೆ ರೂಪದೊಂದಿಗೆ ದಾಳಿಗಳ ಎದುರಿಸಲು ಸನ್ನದ್ದವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಚೇಳು ಹೊಸದಾದರೂ ಹೊಸ ಜಗತ್ತಿಗೆ ತನ್ನನ್ನು ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಸಮರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ.ಹೀಗೆ ಪೂರ್ಣಗೊಂಡ ನಂತರ ಅದರ ಜೀವನ ಚಕ್ರಕ್ಕೆ ಚಾಲನೆ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಈ ರೀತಿಯಾದ ಗಡಸುತನ ಪಡೆಯುವುದಕ್ಕೆ ಹೊಸರೂಪಾಂತರ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಈ ಹೊಸ ಗಡಸುತನದ ಬುರುಡೆಯು ಶಿರೊವಕ್ಷದ ರಕ್ಷಣೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ; ಇದನ್ನುಹೊಸರೂಪಾಂತರ ಎನ್ನುತ್ತಾರಲ್ಲದೇ,ಇದೇ ಅವುಗಳ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಪ್ರದೀಪ್ತಿಯಾಗಿದೆ.
ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿರುವಂತೆ ಅದು ತನ್ನ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಬೇಟೆಗಳ ಹಿಡಿಯಲು ತನ್ನ ವಿಷವನ್ನು ಬಳಸಿ ಆ ಬೇಟೆಯನ್ನು ನಿಷ್ಕ್ರಿಯಗೊಳಿಸಿ ಸೇವಿಸುತ್ತದೆ.ಆದರೆ ಇದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಅದು ಹೆಚ್ಚು ತೀಕ್ಷ್ಣವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದು ಪರಭಕ್ಷಕಗಳ ವಿರುದ್ಧ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿಯೂ ಇದು ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ವಿಷವು ಕೆಲವು ಸಂಯುಕ್ತಗಳ ಮಿಶ್ರಣವಾಗಿದೆ.(ನರಕೋಶದ ನಂಜುಸಂಯುಕ್ತ,ಎಂಜೈಮ್ ರಾಸಾಯನಿಕಗಳು)ಇವು ದುಷ್ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುವುದಲ್ಲದೇ ಕೆಲವೊಂದು ನಿರ್ಧಿಷ್ಟ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಕೊಲ್ಲುವ್ ಗುರಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅದು ಪ್ರತಿ ಸಂಯುಕ್ತವನ್ನು ಸೂಕ್ತ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿಟ್ಟು ಅದು ತನಗೆ ಬೇಕಾದ ಪರಿಮಾಣದಲ್ಲಿ ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 1000+ ಜಾತಿಯ ಚೇಳುಗಳಿದ್ದು ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಕೇವಲ 25 ಜಾತಿಯ ಚೇಳುಗಳಿಗೆ ಮಾನವನನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವಷ್ಟು ತೀಕ್ಷ್ಣವಾಗಿರುವ ವಿಷವಿರುತ್ತದೆ.ಇವೆಲ್ಲವೂ ಬುತೆಡಾಯ್ ಎಂಬ ಸಂಧಿಪದಿ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದಾಗಿವೆ.[೭][೨೬]
ಇದರಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖವೆಂದರೆ ಚೇಳಿನ ನಂಜು ಪ್ರೊಟೀನ್ ಇದನ್ನು ಔಷಧಿಯ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲೂ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ.
ಸಣ್ಣ ಸರಣಿಯ ಈ ಜೀವಾಣು ವಿಷದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಪೊಟ್ಯಾಸಿಯಮ್ (K+) ವಾಹಿನಿಗಳ ಕಾರ್ಯ ಅಡತಡೆ ಮಾಡುವುದಲ್ಲದೇ ಜೀವಿ ರಸಾಯನಿಕಗಳ ತಡೆಗೆ ಬಳಸಬಹುದು,ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೇ ಮಹತ್ವದ ಭೌತಶಾಸ್ತ್ರೀಯವಾಗಿ KCNA3 ವಾಹಿನಿಯಾಗುತ್ತದೆ, ಇದನ್ನು KV1.3,ಎಂದೂ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದ ಅಯಾನುಗಳ ಸಾಗಣೆಗೂ Ca2+ ಇದನ್ನು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.ಇದು ದೈಹಿಕ T ದುಗ್ದಕೋಶ (T ಕೋಶ) ನಿಯಂತ್ರಣ ಹಾಗು ರಸವಿಸರ್ಜನೆಗೆ ಮಹತ್ವ ನೀಡುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ KV1.3 ಅಡೆತಡೆಗಳು ರೋಗನಿರೋಧಕ ಗಳ ನೆರವಿಗೆ ಸಹಾಯಕವಾಗಿವೆ. ರೋಗ ನಿರೋಧಕ ಶಕ್ತಿಹೀನತೆಯನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.(ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಸಂಧಿವಾತ,ಹೊಟ್ಟೆಉರಿಯೂತ,ಕಣ್ಣಿನ ವಿವಿಧ ಬಿಳಿಪೊರೆಗಳ ನಿವಾರಣೆಗೆ ಇದರ ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ,)[೨೭]
ಚೇಳು ಜಾತಿಯ ಕ್ರಿಮಿಯ ವಿಷವು ವೈದ್ಯಕೀಯವಾಗಿ ಚರ್ಮರೋಗವಿಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಮಹತ್ವದ್ದಾಗಿದೆ.[೨೮]
ನಂಜುಗಳ ಪರೀಕ್ಷೆಗೊಳಗಾಗಿರುವುದು:
ಇದನ್ನು ಕೆಲವು ದೇಶಗಳ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲೂ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ.ವೃಶ್ಚಿಕ ಎಂಬುದನ್ನು ಹನ್ನೆರಡು ರಾಶಿಚಕ್ರದ ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿಯೂ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.ಬೆಬಲೋನಿಯನ್ ಭವಿಷ್ಯಗಾರರು ಚಾಲ್ಡೆಯನ್ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ಬಳಕೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ.[೧]:462
ಉತ್ತರ ಆಫ್ರಿಕಾ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ಏಶಿಯಾ ,ಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ವೃಶ್ಚಿಕವು ಒಂದು ಸಾಹಿತ್ಯ ಕಲಾಕೃತಿ ಯನ್ನಾಗಿ ಬಳಕೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ.ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ಕಲೆ ಕಂಡು ಬರುವ ಮಧ್ಯ ಪ್ರಾಚ್ಯ ದಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ಇದನ್ನು ದುಷ್ಟ ಶಕ್ತಿ ವಿರುದ್ದ ಹೋರಾಡುವ ಮತ್ತು ಅದರಿಂದ ನಮ್ಮನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವ ಸಂಕೇತ ದರವೇಶಿಗಳ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು ಇದರಿಂದ ದುಷ್ಟ ಶಕ್ತಿಗಳ ವಿರುದ್ದ ಪ್ರತಿಶಕ್ತಿಯಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇನ್ನೊಂದು ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ವೃಶ್ಚಿಕವು ಮಾನವ ಲೈಂಗಿಕತೆ ತೋರಿಸುವ ಸಂಕೇತವಾಗಿದೆ. ದಕ್ಷಿಣ ಏಶಿಯಾದಲ್ಲಿನ ದೇಶೀಯ ಔಷಧಿಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ.ಚೇಳು ಕಡಿತಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಉಪಕಥೆಗಳೂ ಇಲ್ಲಿ ಸಿಗುತ್ತವೆ.[೩೧]
ಪುರಾತನ ಈಜಿಪ್ತ್ ದೇಶದ ದೇವತೆ ಸರ್ಕೆಟ್ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ವೃಶ್ಚಿಕಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.ಹಲವಾರು ದೇವತೆಗಳು ಪೀಡೆಗಳಿಂದ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರನ್ನೂ ರಕ್ಷಿಸುತ್ತಾರೆಂಬ ನಂಬಿಕೆಯು ಇದೆ.
|coauthors= ignored (|author= suggested) (help); More than one of |pages= and |page= specified (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help); Unknown parameter |month= ignored (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help); Italic or bold markup not allowed in: |journal= (help) |coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |copyright year= ignored (help) |month= ignored (help); Unknown parameter |unused_data= ignored (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link) |month= ignored (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link) ಚೇಳು ಗಳು ಪರಭಕ್ಷಕ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಸಂಧಿಪದಿ (ಜಂತು)ಪ್ರಾಣಿಗಳಾಗಿವೆ.ಪ್ರಾಣಿ ವಿಂಗಡಣೆ ಸಂಧರ್ಭದಲ್ಲಿ ವರ್ಗೀಯ ವಿಂಗಡಣೆಯಲ್ಲಿ ಚೇಳುಗಳು ಅರಕ್ನಿಡ್ ಎಂಬ ಪ್ರಭೇದಕ್ಕೆ ಸೇರುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳಿಗೆ ಎಂಟು ಪಾದಗಳಿವೆ.ಅವುಗಳ ಮುಂದಿರುವ ಇಕ್ಕಳದಂತಹ ವಾಸನೆ ಕಂಡು ಹಿಡಿಯುವ ಜೋಡಿ ನಖಗಳು ಹಾಗು ಪಟ್ಟಿಗಳುಳ್ಳ ಸಣ್ಣ ಬಾಲದ ತಿರುವು ಆಕಾರವು, ಅದರ ಹಿಂದೆಯೇ ವಿಷದ ಮುಳ್ಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಚೇಳು ಅತ್ಯಂತ ವಿಷಕಾರಿ ಎಂದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಎಲ್ಲರಲ್ಲಿಯೂ ಭಯವಿದೆ.ಈ ಪ್ರಭೇದದ 25 ಜಾತಿಯ ಚೇಳುಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಮಾನವನನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವ ವಿಷದ ಪ್ರಮಾಣವಿದೆ. ವಿಭಿನ್ನ ಭೌತಿಕ,ಸ್ವರೂಪದ,ಜೈವಿಕರಾಸಾಯನಿಕ ಮತ್ತು ನೈಸರ್ಗಿಕ ಅಳವಡಿಕೆಗಳು ಇವುಗಳಿಗೆ ಭೂಮಿ ಮೇಲೆ ಅವಕಾಶ ನೀಡಿವೆ.ಚೇಳುಗಳು ಭೂಮಿ ಮೇಲೆ ಭೌಗೋಳಿಕೆ ಚಿನ್ಹೆ ಕಾಣಿಸಿದ ಸಿಲುರಿಯನ್ ಕಾಲದ ಅವಧಿಯಿಂದಲೂ ಅತ್ಯಂತ ಸಮೃದ್ಧವಾಗಿ ಭೂಮಿ ಮೇಲೆ ಕಾಣಿಸಿವೆ.ಆಶ್ಚರ್ಯವೆಂದರೆ ಇವುಗಳ ಆಕಾರ,ಸ್ವರೂಪದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಅಂತಹ ಬದಲಾವಣೆ ಕಂಡು ಬಂದಿಲ್ಲ.೪೪೩ to ೪೧೬ million years ago:1
ಚೇಳುಗಳು ಎಲ್ಲಾ ಖಂಡದಲ್ಲೂ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಹರಡಿವೆ,ಆದರೆ ಅಂಟಾರ್ಟಿಕಾ,ಹೊರತುಪಡಿಸಿದರೆ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಅಕ್ಷಾಂಶದ ಟಂಡ್ರಾ ಗಡಿ ರೇಖೆಗಳಲ್ಲಿ ಅವು ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಅವುಗಳನ್ನು ಮನುಷ್ಯರು ಇಂಗ್ಲೆಂಡ್ ಮತ್ತು ನ್ಯುಜಿಲೆಂಡ್ ಗಳಿಗೆ ಪರಿಚಯಿಸಿದರು. ಚೇಳುಗಳಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟು 1752 ಪ್ರಭೇದಗಳಿವೆ ಎಂದು ವರ್ಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇವತ್ತಿನ ವರೆಗೆ ಅವುಗಳ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಸುಮಾರು ಹದಿಮೂರು ವರ್ಗಗಳನ್ನು ಇದುವರೆಗೆ ಕಂಡು ಹಿಡಿಯಲಾಗಿದೆ. ಜೀವಿಗಳ ವರ್ಗೀಕರಣಶಾಸ್ತ್ರವು ಹಲವಾರು ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ಕಂಡಿದೆ,ವಂಶವಾಹಿನಿಗಳ ಅಧ್ಯಯನಗಳು ಈ ಬಗ್ಗೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ವಿವರಗಳ ಕಲೆ ಹಾಕಲು ಮುಂದಾಗಿದೆ.
Ajarankhu (latina aru: Scorpiones), laq'uwa.
An amamatak sarong hayop na makamandag, walo an kalamias, may ikog na sa poro kaini igwang garo kawit na pansugod. Igwa man ining padis na agat na pan'ipit kan saiyang dinadakop. An gurang na amamatak naabot tolong pulgada alagad an African scorpion iyo na an pinakadakulang species, naabot siyam na pulgada an laba. Sinasabing igwang 1,300 na species kan amamatak sa bilog na kinaban.
An amamatak kaipohan na gayong magbuhay sa lugar na may masusulokan sindang daga o mga ati-ati, ta pwede dai magtagal sa mga anas sana kaduduotan.[1]
An amamatak mabubuhayon na maray, maski sa mga kamugtakan na aralangan asin tios an pagkakan. May abilidad sinda na paluyahon na marhay an saindang metabolismo na saro-katolohan sa tipikal nindang rata asin diit nang gayo an nakokonsumong oxygen mala ta nabubuhay sa bilog na taon maski saro-saro sanang insekto an kinakan. Matibay na maray an hawak ta maski ilaog sa freezer na tumagas, nauulian pag ikinaag na sa masaldang.[2]
Sa Shandong, Tsina, ini pinipritos.[3] Bilang kwenta bulong, sa Tsina igwang inapod na arak amamatak na pampakulpa sa mga mateng kulog asin pantambal.
amamatak na ogbonan
asian forest scorpion
Itom ini sa natural na liwanag
amamatak na Maurus Palmatus
amamatak sa Filipinas
An amamatak sarong hayop na makamandag, walo an kalamias, may ikog na sa poro kaini igwang garo kawit na pansugod. Igwa man ining padis na agat na pan'ipit kan saiyang dinadakop. An gurang na amamatak naabot tolong pulgada alagad an African scorpion iyo na an pinakadakulang species, naabot siyam na pulgada an laba. Sinasabing igwang 1,300 na species kan amamatak sa bilog na kinaban.
An amamatak kaipohan na gayong magbuhay sa lugar na may masusulokan sindang daga o mga ati-ati, ta pwede dai magtagal sa mga anas sana kaduduotan.
An amamatak mabubuhayon na maray, maski sa mga kamugtakan na aralangan asin tios an pagkakan. May abilidad sinda na paluyahon na marhay an saindang metabolismo na saro-katolohan sa tipikal nindang rata asin diit nang gayo an nakokonsumong oxygen mala ta nabubuhay sa bilog na taon maski saro-saro sanang insekto an kinakan. Matibay na maray an hawak ta maski ilaog sa freezer na tumagas, nauulian pag ikinaag na sa masaldang.
Celedu inggih punika silih sinunggil buron sané madué racun. Ring basa Indonesia buron niki kabaos Kalajengking. Wénten taler anak sané ngabaosang buronné puniki Teledu. Buron puniki mawarna selem, wénten sané alit, wénten taler sané ageng. Ring ikutné sané lanying punika ketahnyané misi bisa sané mrasidayang nyakitin anak sané ngusak-asik buronné puniki. Yéning kena bisané punika, nika mawinan sungkan. Ketahnyané celedu magenah ring batu-batuné utawi ring bolong-bolong tembok umahé.
Celedu inggih punika silih sinunggil buron sané madué racun. Ring basa Indonesia buron niki kabaos Kalajengking. Wénten taler anak sané ngabaosang buronné puniki Teledu. Buron puniki mawarna selem, wénten sané alit, wénten taler sané ageng. Ring ikutné sané lanying punika ketahnyané misi bisa sané mrasidayang nyakitin anak sané ngusak-asik buronné puniki. Yéning kena bisané punika, nika mawinan sungkan. Ketahnyané celedu magenah ring batu-batuné utawi ring bolong-bolong tembok umahé.
Dib Qallooc ama Dabaqaroof (Af-Carabi: عقرب Af-Ingiriis: Scorpion) Bahal yar oo caarada la bah ah oo ku nool dalalka kulaylaha ah. Wuxuu leeyahay lix lugood iyo labaciddiyood oo sida birqaabka wax u qabta iyo dabodheer oo xubno leh oo kor u qaroofan oo ku dhamaata caarad daloosha oo wax mudda oo uu waabaayada ka dhiijiyo; qaniinyadiisu waa xanuun badantahay, kolkolna waa loo dhintaa. [1]
waa bahal yar oo sun leh. dabaqaroof waxaa lagu aqoonsan karaa, dabadiisa, oo soo qaloocan, oo mici sun ah fooda kuleh, iyo labo gacmood oo wax ku qabsado. dabaqaroofka wee kala duwanyihiin, qaar waaween ayaa jiro, kuwo neh waa jaalo. mid waxaa jiro la dhoho Cirbadii dhimashada, waa dabaqaroofka uugu sunta badan aduunka, oo qof bini aadan ku dili karo, daqiiqado gudahood.
Dib Qallooc ama Dabaqaroof (Af-Carabi: عقرب Af-Ingiriis: Scorpion) Bahal yar oo caarada la bah ah oo ku nool dalalka kulaylaha ah. Wuxuu leeyahay lix lugood iyo labaciddiyood oo sida birqaabka wax u qabta iyo dabodheer oo xubno leh oo kor u qaroofan oo ku dhamaata caarad daloosha oo wax mudda oo uu waabaayada ka dhiijiyo; qaniinyadiisu waa xanuun badantahay, kolkolna waa loo dhintaa.
Scorpions are predatory arachnids of the order Scorpiones. They have eight legs, and are easily recognized by a pair of grasping pincers and a narrow, segmented tail, often carried in a characteristic forward curve over the back and always ending with a stinger. The evolutionary history of scorpions goes back 435 million years. They mainly live in deserts but have adapted to a wide range of environmental conditions, and can be found on all continents except Antarctica. There are over 2,500 described species, with 22 extant (living) families recognized to date. Their taxonomy is being revised to account for 21st-century genomic studies.
Scorpions primarily prey on insects and other invertebrates, but some species hunt vertebrates. They use their pincers to restrain and kill prey, or to prevent their own predation. The venomous sting is used for offense and defense. During courtship, the male and female grasp each other's pincers and dance while he tries to move her onto his sperm packet. All known species give live birth and the female cares for the young as their exoskeletons harden, transporting them on her back. The exoskeleton contains fluorescent chemicals and glows under ultraviolet light.
The vast majority of species do not seriously threaten humans, and healthy adults usually do not need medical treatment after a sting. About 25 species (fewer than one percent) have venom capable of killing a human, which happens frequently in the parts of the world where they live, primarily where access to medical treatment is unlikely.
Scorpions appear in art, folklore, mythology, and commercial brands. Scorpion motifs are woven into kilim carpets for protection from their sting. Scorpius is the name of a constellation; the corresponding astrological sign is Scorpio. A classical myth about Scorpius tells how the giant scorpion and its enemy Orion became constellations on opposite sides of the sky.
The word "scorpion" originated in Middle English between 1175 and 1225 AD from Old French scorpion,[1] or from Italian scorpione, both derived from the Latin scorpio, equivalent to scorpius,[2] which is the romanization of the Greek σκορπίος – skorpíos,[3] with no native IE etymology (cfr. Arabic ʕaqrab 'scorpion', Proto-Germanic *krabbô 'crab').
Scorpion fossils have been found in many strata, including marine Silurian and estuarine Devonian deposits, coal deposits from the Carboniferous Period and in amber. Whether the early scorpions were marine or terrestrial has been debated, though they had book lungs like modern terrestrial species.[5][6][7][8] Over 100 fossil species of scorpion have been described.[9] The oldest found as of 2021 is Dolichophonus loudonensis, which lived during the Silurian, in present-day Scotland.[10] Gondwanascorpio from the Devonian is among the earliest-known terrestrial animals on the Gondwana supercontinent.[11] Some Palaeozoic scorpions possessed compound eyes similar to those of eurypterids.[12] The Triassic fossils Protochactas and Protobuthus belong to the modern clades Chactoidea and Buthoidea respectively, indicating that the crown group of modern scorpions had emerged by this time.[13]
The Scorpiones are a clade within the pulmonate Arachnida (those with book lungs). Arachnida is placed within the Chelicerata, a subphylum of Arthropoda that contains sea spiders and horseshoe crabs, alongside terrestrial animals without book lungs such as ticks and harvestmen.[5] The extinct Eurypterida, sometimes called sea scorpions, though they were not all marine, are not scorpions; their grasping pincers were chelicerae, not homologous with the pincers (second appendages) of scorpions.[14] Scorpiones is sister to the Tetrapulmonata, a terrestrial group of pulmonates containing the spiders and whip scorpions. This 2019 cladogram summarizes:[5]
ChelicerataPycnogonida (sea spiders) .jpg)
Xiphosura (horseshoe crabs) _(white_background).jpg){kind=small}
†Eurypterida (sea scorpions) .png)
(ticks, harvestmen, etc) .png)
_Figure_1.jpg)
Araneae (spiders) 
Pedipalpi (whip scorpions, etc) _(white_background).png){kind=small}
Recent studies place pseudoscorpions as the sister group of scorpions in the clade Panscorpiones, which together with Tetrapulmonata makes up the clade Arachnopulmonata.[15]
The internal phylogeny of the scorpions has been debated,[5] but genomic analysis consistently places the Bothriuridae as sister to a clade consisting of Scorpionoidea and Chactoidea. The scorpions diversified between the Devonian and the early Carboniferous. The main division is into the clades Buthida and Iurida. The Bothriuridae diverged starting before temperate Gondwana broke up into separate land masses, completed by the Jurassic. The Iuroidea and Chactoidea are both seen not to be single clades, and are shown as "paraphyletic" (with quotation marks) in this 2018 cladogram.[16]
Scorpiones Buthida Iurida"Iuroidea" (part)
"Chactoidea" (part)
"Iuroidea" (part)
"Chactoidea" (part)
Carl Linnaeus described six species of scorpion in his genus Scorpio in 1758 and 1767; three of these are now considered valid and are called Scorpio maurus, Androctonus australis, and Euscorpius carpathicus; the other three are dubious names. He placed the scorpions among his "Insecta aptera" (wingless insects), a group that included Crustacea, Arachnida and Myriapoda.[17] In 1801, Jean-Baptiste Lamarck divided up the "Insecta aptera", creating the taxon Arachnides for spiders, scorpions, and acari (mites and ticks), though it also contained the Thysanura (thrips), Myriapoda and parasites such as lice.[18] German arachnologist Carl Ludwig Koch created the order Scorpiones in 1837. He divided it into four families, the six-eyed scorpions "Scorpionides", the eight-eyed scorpions "Buthides", the ten-eyed scorpions "Centrurides", and the twelve-eyed scorpions "Androctonides".[19]
More recently, some twenty-two families containing over 2,500 species of scorpions have been described, with many additions and much reorganization of taxa in the 21st century.[20][5][21] There are over 100 described taxa of fossil scorpions.[9] This classification is based on Soleglad and Fet (2003),[22] which replaced Stockwell's older, unpublished classification.[23] Further taxonomic changes are from papers by Soleglad et al. (2005).[24][25]
The extant taxa to the rank of family (numbers of species in parentheses[20]) are:
Scorpions are found on all continents except Antarctica. The diversity of scorpions is greatest in subtropical areas; it decreases toward the poles and equator, though scorpions are found in the tropics. Scorpions did not occur naturally in Great Britain but were accidentally introduced by humans, and have now established a population.[26][27] New Zealand, and some of the islands in Oceania, have in the past had small populations of introduced scorpions, but they were exterminated.[28][26] Five colonies of Euscorpius flavicaudis have established themselves since the late 19th century in Sheerness in England at 51°N,[29][30][31] while Paruroctonus boreus lives as far north as Red Deer, Alberta, at 52°N.[32] A few species are on the IUCN Red List; Lychas braueri is classed as critically endangered (2014), Isometrus deharvengi as endangered (2016) and Chiromachus ochropus as vulnerable (2014).[33][34][35]
Scorpions are xerocoles, meaning they primarily live in deserts, but they can be found in virtually every terrestrial habitat including high-elevation mountains, caves, and intertidal zones. They are largely absent from boreal ecosystems such as the tundra, high-altitude taiga, and mountain tops.[36][5] The highest altitude reached by a scorpion is 5,500 meters (18,000 ft) in the Andes, for Orobothriurus crassimanus.[37]
As regards microhabitats, scorpions may be ground-dwelling, tree-loving, rock-loving or sand-loving. Some species, such as Vaejovis janssi, are versatile and are found in all habitats on Socorro Island, Baja California, while others such as Euscorpius carpathicus, endemic to the littoral zone of rivers in Romania, occupy specialized niches.[38][39]
Scorpions range in size from the 8.5 mm (0.33 in) Typhlochactas mitchelli of Typhlochactidae,[38] to the 23 cm (9.1 in) Heterometrus swammerdami of Scorpionidae.[40] The body of a scorpion is divided into two parts or tagmata: the cephalothorax or prosoma, and the abdomen or opisthosoma.[a] The opisthosoma is subdivided into a broad anterior portion, the mesosoma or pre-abdomen, and a narrow tail-like posterior, the metasoma or post-abdomen.[42] External differences between the sexes are not obvious in most species. In some, the metasoma is more elongated in males than females.[43]
The cephalothorax comprises the carapace, eyes, chelicerae (mouth parts), pedipalps (which have chelae, commonly called claws or pincers) and four pairs of walking legs. Scorpions have two eyes on the top of the cephalothorax, and usually two to five pairs of eyes along the front corners of the cephalothorax. While unable to form sharp images, their central eyes are amongst the most light sensitive in the animal kingdom, especially in dim light, which makes it possible for nocturnal species to use starlight to navigate at night.[44] The chelicerae are at the front and underneath the carapace. They are pincer-like and have three segments and sharp "teeth".[45][46] The brain of a scorpion is in the back of the cephalothorax, just above the esophagus.[47] As in other arachnids, the nervous system is highly concentrated in the cephalothorax, but has a long ventral nerve cord with segmented ganglia which may be a primitive trait.[48]
The pedipalp is a segmented, clawed appendage used for prey immobilization, defense and sensory purposes. The segments of the pedipalp (from closest to the body outward) are coxa, trochanter, femur, patella, tibia (including the fixed claw and the manus) and tarsus (moveable claw). A scorpion has darkened or granular raised linear ridges, called "keels" or "carinae" on the pedipalp segments and on other parts of the body; these are useful as taxonomic characters.[49] Unlike those of some other arachnids, the legs have not been modified for other purposes, though they may occasionally be used for digging, and females may use them to catch emerging young. The legs are covered in proprioceptors, bristles and sensory setae.[50] Depending on the species, the legs may have spines and spurs.[51]
The mesosoma or preabdomen is the broad part of the opisthosoma.[42] In the early stages of embryonic development the mesosoma consist of eight segments, but the first segment disappear before birth, so the mesosoma in scorpions actually consist of segments 2-8.[52][53][54] These anterior seven somites (segments) of the opisthosoma are each covered dorsally by a sclerotized plate called the tergite. Ventrally, somites 3 to 7 are armored with matching plates called sternites. The ventral side of somite 1 has a pair of genital opercula covering the gonopore. Sternite 2 forms the basal plate bearing the pectines,[55] which function as sensory organs.[56]
The next four somites, 3 to 6, all bear pairs of spiracles. They serve as openings for the scorpion's respiratory organs, known as book lungs. The spiracle openings may be slits, circular, elliptical or oval according to the species.[57][58] There are thus four pairs of book lungs; each consists of some 140 to 150 thin lamellae filled with air inside a pulmonary chamber, connected on the ventral side to an atrial chamber which opens into a spiracle. Bristles hold the lamellae apart. A muscle opens the spiracle and widens the atrial chamber; dorsoventral muscles contract to compress the pulmonary chamber, forcing air out, and relax to allow the chamber to refill.[59] The 7th and last somite does not bear appendages or any other significant external structures.[57]
The mesosoma contains the heart or "dorsal vessel" which is the center of the scorpion's open circulatory system. The heart is continuous with a deep arterial system which spreads throughout the body. Sinuses return deoxygenated blood (hemolymph) to the heart; the blood is re-oxygenated by cardiac pores. The mesosoma also contains the reproductive system. The female gonads are made of three or four tubes that run parallel to each other and are connected by two to four transverse anastomoses. These tubes are the sites for both oocyte formation and embryonic development. They connect to two oviducts which connect to a single atrium leading to the genital orifice.[60] Males have two gonads made of two cylindrical tubes with a ladder-like configuration; they contain cysts which produce spermatozoa. Both tubes end in a spermiduct, one on each side of the mesosoma. They connect to glandular symmetrical structures called paraxial organs, which end at the genital orifice. These secrete chitin-based structures which come together to form the spermatophore.[61][62]
The "tail" or metasoma consists of five segments and the telson, which is not strictly a segment. The five segments are merely body rings; they lack apparent sterna or terga, and become larger distally. These segments have keels, setae and bristles which may be used for taxonomic classification. The anus is at the distal and ventral end of the last segment, and is encircled by four anal papillae and the anal arch.[57] The tails of some species contain light receptors.[44]
The telson includes the vesicle, which contains a symmetrical pair of venom glands. Externally it bears the curved stinger, the hypodermic aculeus, equipped with sensory hairs. Each of the venom glands has its own duct to convey its secretion along the aculeus from the bulb of the gland to immediately near of the tip, where each of the paired ducts has its own venom pore.[63] An extrinsic muscle system in the tail moves it forward and propels and penetrates with the aculeus, while an intrinsic muscle system attached to the glands pumps venom through the stinger into the intended victim.[64] The stinger contains metalloproteins with zinc, hardening the tip.[65] The optimal stinging angle is around 30 degrees relative to the tip.[66]
.jpg)
Most scorpion species are nocturnal or crepuscular, finding shelter during the day in burrows, cracks in rocks and tree bark.[67] Many species dig a shelter underneath stones a few centimeters long. Some may use burrows made by other animals including spiders, reptiles and small mammals. Other species dig their own burrows which vary in complexity and depth. Hadrurus species dig burrows as over 2 m (6 ft 7 in) deep. Digging is done using the mouth parts, claws and legs. In several species, particularly of the family Buthidae, individuals may gather in the same shelter; bark scorpions may aggregate up to 30 individuals. In some species, families of females and young sometimes aggregate.[68]
Scorpions prefer areas where the temperature remains in the range of 11–40 °C (52–104 °F), but may survive temperatures from well below freezing to desert heat.[69][70] Scorpions can withstand intense heat: Leiurus quinquestriatus, Scorpio maurus and Hadrurus arizonensis can live in temperatures of 45–50 °C (113–122 °F) if they are sufficiently hydrated. Desert species must deal with the extreme changes in temperature from day to night or between seasons; Pectinibuthus birulai lives in a temperature range of −30–50 °C (−22–122 °F). Scorpions that live outside deserts prefer lower temperatures. The ability to resist cold may be related to the increase in the sugar trehalose when the temperature drops. Some species hibernate.[71] Scorpions appear to have resistance to ionizing radiation. This was discovered in the early 1960s when scorpions were found to be among the few animals to survive nuclear tests at Reggane, Algeria.[72]
Desert scorpions have several adaptations for water conservation. They excrete insoluble compounds such as xanthine, guanine, and uric acid, not requiring water for their removal from the body. Guanine is the main component and maximizes the amount of nitrogen excreted. A scorpion's cuticle holds in moisture via lipids and waxes from epidermal glands, and protects against ultraviolet radiation. Even when dehydrated, a scorpion can tolerate high osmotic pressure in its blood.[73] Desert scorpions get most of their moisture from the food they eat but some can absorb water from the humid soil. Species that live in denser vegetation and in more moderate temperatures will drink water on plants and in puddles.[74]
A scorpion uses its stinger both for killing prey and defense. Some species make direct, quick strikes with their tails while others make slower, more circular strikes which can more easily return the stinger to a position where it can strike again. Leiurus quinquestriatus can whip its tail at a speed of up to 128 cm/s (50 in/s) in a defensive strike.[75]
Scorpions may be attacked by other arthropods like ants, spiders, solifugids and centipedes. Major predators include frogs, lizards, snakes, birds, and mammals.[76] Meerkats are somewhat specialized in preying on scorpions, biting off their stingers and being immune to their venom.[77][78] Other predators adapted for hunting scorpions include the grasshopper mouse and desert long-eared bat, which are also immune to their venom.[79][80] In one study, 70% of the latter's droppings contained scorpion fragments.[80] Scorpions host parasites including mites, scuttle flies, nematodes and some bacteria. The immune system of scorpions gives them resistance to infection by many types of bacteria.[81]
When threatened, a scorpion raises its claws and tail in a defensive posture. Some species stridulate to warn off predators by rubbing certain hairs, the stinger or the claws.[76] Certain species have a preference for using either the claws or stinger as defense, depending on the size of the appendages.[82] A few scorpions, such as Parabuthus, Centruroides margaritatus, and Hadrurus arizonensis, squirt venom in a narrow jet as far as 1 meter (3.3 ft) to warn off potential predators, possibly injuring them in the eyes.[83] Some Ananteris species can shed parts of their tail to escape predators. The parts do not grow back, leaving them unable to sting and defecate, but they can still catch small prey and reproduce for at least eight months afterward.[84]
.jpg)
Scorpions generally prey on insects, particularly grasshoppers, crickets, termites, beetles and wasps. Other prey include spiders, solifugids, woodlice and even small vertebrates including lizards, snakes and mammals. Species with large claws may prey on earthworms and mollusks. The majority of species are opportunistic and consume a variety of prey though some may be highly specialized; Isometroides vescus specializes on burrowing spiders. Prey size depends on the size of the species. Several scorpion species are sit-and-wait predators, which involves them waiting for prey at or near the entrance to their burrow. Others actively seek them out. Scorpions detect their prey with mechanoreceptive and chemoreceptive hairs on their bodies and capture them with their claws. Small animals are merely killed with the claws, particularly by large-clawed species. Larger and more aggressive prey is given a sting.[85][86]
Scorpions, like other arachnids, digest their food externally. The chelicerae, which are very sharp, are used to pull small amounts of food off the prey item into a pre-oral cavity below the chelicerae and carapace. The digestive juices from the gut are egested onto the food, and the digested food is then sucked into the gut in liquid form. Any solid indigestible matter (such as exoskeleton fragments) is trapped by setae in the pre-oral cavity and ejected. The sucked-in food is pumped into the midgut by the pharynx, where it is further digested. The waste passes through the hindgut and out of the anus. Scorpions can consume large amounts of food during one meal. They have an efficient food storage organ and a very low metabolic rate, and a relatively inactive lifestyle. This enables some to survive six to twelve months of starvation.[87]
Most scorpions reproduce sexually, with male and female individuals; species in some genera, such as Hottentotta and Tityus, and the species Centruroides gracilis, Liocheles australasiae, and Ananteris coineaui have been reported, not necessarily reliably, to reproduce through parthenogenesis, in which unfertilized eggs develop into living embryos.[88] Receptive females produce pheromones which are picked up by wandering males using their pectines to comb the substrate. Males begin courtship by moving their bodies back and forth, without moving the legs, a behavior known as juddering. This appears to produce ground vibrations that are picked up by the female.[61]
The pair then make contact using their pedipalps, and perform a dance called the promenade à deux (French for "a walk for two"). In this dance, the male and female move back and forth while facing each other, as the male searches for a suitable place to deposit his spermatophore. The courtship ritual can involve several other behaviors such as a cheliceral kiss, in which the male and female grasp each other's mouth-parts, arbre droit ("upright tree") where the partners elevate their posteriors and rub their tails together, and sexual stinging, in which the male stings the female in the chelae or mesosoma to subdue her. The dance can last from a few minutes to several hours.[89][90]
When the male has located a suitably stable substrate, such as hard ground, agglomerated sand, rock, or tree bark, he deposits the spermatophore and guides the female over it. This allows the spermatophore to enter her genital opercula, which triggers release of the sperm, thus fertilizing the female. A mating plug then forms in the female to prevent her from mating again before the young are born. The male and female then abruptly separate.[91][92] Sexual cannibalism after mating has only been reported anecdotally in scorpions.[93]
Gestation in scorpions can last for over a year in some species.[94] They have two types of embryonic development; apoikogenic and katoikogenic. In the apoikogenic system, which is mainly found in the Buthidae, embryos develop in yolk-rich eggs inside follicles. The katoikogenic system is documented in Hemiscorpiidae, Scorpionidae and Diplocentridae, and involves the embryos developing in a diverticulum which has a teat-like structure for them to feed though.[95] Unlike the majority of arachnids, which are oviparous, hatching from eggs, scorpions seem to be universally viviparous, with live births.[96] They are unusual among terrestrial arthropods in the amount of care a female gives to her offspring.[97] The size of a brood varies by species, from 3 to over 100.[98] The body size of scorpions is not correlated either with brood size or with life cycle length.[99]
Before giving birth, the female elevates the front of her body and positions her pedipalps and front legs under her to catch the young ("birth basket"). The young emerge one by one from the genital opercula, expel the embryonic membrane, if any, and are placed on the mother's back where they remain until they have gone through at least one molt. The period before the first molt is called the pro-juvenile stage; the young are unable to feed or sting, but have suckers on their tarsi, used to hold on to their mother. This period lasts 5 to 25 days, depending on the species. The brood molt for the first time simultaneously in a process that lasts 6 to 8 hours, marking the beginning of the juvenile stage.[98]
Juvenile stages or instars generally resemble smaller versions of adults, with fully developed pincers, hairs and stingers. They are still soft and lack pigments, and thus continue to ride on their mother's back for protection. They become harder and more pigmented over the next couple of days. They may leave their mother temporarily, returning when they sense potential danger. Once the exoskeleton is fully hardened, the young can hunt prey on their own and may soon leave their mother.[100] A scorpion may molt six times on average before reaching maturity, which may not occur until it is 6 to 83 months old, depending on the species. Some species may live up to 25 years.[94]
Scorpions glow a vibrant blue-green when exposed to certain wavelengths of ultraviolet light, such as that produced by a black light, due to fluorescent chemicals such as beta-carboline in the cuticle. Accordingly, a hand-held ultraviolet lamp has long been a standard tool for nocturnal field surveys of these animals. Fluorescence occurs as a result of sclerotization and increases in intensity with each successive instar.[101] This fluorescence may have an active role in the scorpion's ability to detect light.[102]
Scorpion venom serves to kill or paralyze prey rapidly. The stings of many species are uncomfortable, but only 25 species have venom that is deadly to humans. Those species belong to the family Buthidae, including Leiurus quinquestriatus, Hottentotta spp., Centruroides spp., and Androctonus spp.[38] People with allergies are especially at risk;[103] otherwise, first aid is symptomatic, with analgesia. Cases of very high blood pressure are treated with medications that relieve anxiety and relax the blood vessels.[104][105] Scorpion envenomation with high morbidity and mortality is usually due to either excessive autonomic activity and cardiovascular toxic effects, or neuromuscular toxic effects. Antivenom is the specific treatment for scorpion envenomation combined with supportive measures including vasodilators in patients with cardiovascular toxic effects, and benzodiazepines when there is neuromuscular involvement. Although rare, severe hypersensitivity reactions including anaphylaxis to scorpion antivenin are possible.[106]
Scorpion stings are a public health problem, particularly in the tropical and subtropical regions of the Americas, North Africa, the Middle East and India. Around 1.5 million scorpion envenomations occur each year with around 2,600 deaths.[107][108][109] Mexico is one of the most affected countries, with the highest biodiversity of scorpions in the world, some 200,000 envenomations per year and at least 300 deaths.[110][111]
Efforts are made to prevent envenomation and to control scorpion populations. Prevention encompasses personal activities such as checking shoes and clothes before putting them on, not walking in bare feet or sandals, and filling in holes and cracks where scorpions might nest. Street lighting reduces scorpion activity. Control may involve the use of insecticides such as pyrethroids, or gathering scorpions manually with the help of ultraviolet lights. Domestic predators of scorpions, such as chickens and turkeys, can help to reduce the risk to a household.[107][108]
Scorpion venom is a mixture of neurotoxins; most of these are peptides, chains of amino acids.[113] Many of them interfere with membrane channels that transport sodium, potassium, calcium, or chloride ions. These channels are essential for nerve conduction, muscle contraction and many other biological processes. Some of these molecules may be useful in medical research and might lead to the development of new disease treatments. Among their potential therapeutic uses are as analgesic, anti-cancer, antibacterial, antifungal, antiviral, antiparasitic, bradykinin-potentiating, and immunosuppressive drugs. As of 2020, no scorpion toxin-based drug is for sale, though chlorotoxin is being trialled for use against glioma, a brain cancer.[112]
Scorpions are eaten by people in West Africa, Myanmar[114] and East Asia. Fried scorpion is traditionally eaten in Shandong, China.[115] There, scorpions can be cooked and eaten in a variety of ways, including roasting, frying, grilling, raw, or alive. The stingers are typically not removed, since direct and sustained heat negates the harmful effects of the venom.[116] In Thailand, scorpions are not eaten as often as other arthropods, such as grasshoppers, but they are sometimes fried as street food.[117] They are used in Vietnam to make snake wine (scorpion wine).[118]
Scorpions are often kept as pets. They are relatively simple to keep, the main requirements being a secure enclosure such as a glass terrarium with a lockable lid and the appropriate temperature and humidity for the chosen species, which typically means installing a heating mat and spraying regularly with a little water. The substrate needs to resemble that of the species' natural environment, such as peat for forest species, or lateritic sand for burrowing desert species. Scorpions in the genera Pandinus and Heterometrus are docile enough to handle. A large Pandinus may consume up to three crickets each week. Cannibalism is more common in captivity than in the wild and can be minimized by providing many small shelters within the enclosure and ensuring there is plenty of prey.[119][120] The pet trade has threatened wild populations of some scorpion species, particularly Androctonus australis and Pandinus imperator.[121]
.jpg)
Late period bronze figure of Isis-Serket
"Scorpion and snake fighting", Anglo-Saxon Herbal, c. 1050
The constellation Scorpius, depicted in Urania's Mirror as "Scorpio", London, c. 1825
![A scorpion motif (two types shown) was often woven into Turkish kilim flatweave carpets, for protection from their sting.[122]](http://en.wikipedia.org/wiki/File:Scorpion_kilim_motif.jpg)
A scorpion motif (two types shown) was often woven into Turkish kilim flatweave carpets, for protection from their sting.[122]
The scorpion is a culturally significant animal, appearing as a motif in art, especially in Islamic art in the Middle East.[123] A scorpion motif is often woven into Turkish kilim flatweave carpets, for protection from their sting.[122] The scorpion is perceived both as an embodiment of evil and as a protective force such as a dervish's powers to combat evil.[123] In Muslim folklore, the scorpion portrays human sexuality.[123] Scorpions are used in folk medicine in South Asia, especially in antidotes for scorpion stings.[123]
One of the earliest occurrences of the scorpion in culture is its inclusion, as Scorpio, in the 12 signs of the Zodiac by Babylonian astronomers during the Chaldean period. This was then taken up by western astrology; in astronomy the corresponding constellation is named Scorpius.[124] In ancient Egypt, the goddess Serket, who protected the Pharaoh, was often depicted as a scorpion.[125] In ancient Greece, a warrior's shield sometimes carried a scorpion device, as seen in red-figure pottery from the 5th century BC.[126] In Greek mythology, Artemis or Gaia sent a giant scorpion to kill the hunter Orion, who had said he would kill all the world's animals. Orion and the scorpion both became constellations; as enemies they were placed on opposite sides of the world, so when one rises in the sky, the other sets.[127][128] Scorpions are mentioned in the Bible and the Talmud as symbols of danger and maliciousness.[128]
The fable of The Scorpion and the Frog has been interpreted as showing that vicious people cannot resist hurting others, even when it is not in their interests.[129] More recently, the action in John Steinbeck's 1947 novella The Pearl centers on a poor pearl fisherman's attempts to save his infant son from a scorpion sting, only to lose him to human violence.[130] Scorpions have equally appeared in western artforms including film and poetry: the surrealist filmmaker Luis Buñuel made symbolic use of scorpions in his 1930 classic L'Age d'or (The Golden Age),[131] while Stevie Smith's last collection of poems was entitled Scorpion and other Poems.[132] A variety of martial arts films and video games have been entitled Scorpion King.[133][134][135]
Since classical times, the scorpion with its powerful stinger has been used to provide a name for weapons. In the Roman army, the scorpio was a torsion siege engine used to shoot a projectile.[137] The British Army's FV101 Scorpion was an armored reconnaissance vehicle or light tank in service from 1972 to 1994.[138] A version of the Matilda II tank, fitted with a flail to clear mines, was named the Matilda Scorpion.[139] Several ships of the Royal Navy and of the US Navy have been named Scorpion including an 18-gun sloop in 1803,[140] a turret ship in 1863,[141] a patrol yacht in 1898,[142] a destroyer in 1910,[143] and a nuclear submarine in 1960.[144]
The scorpion has served as the name or symbol of products and brands including Italy's Abarth racing cars[145] and a Montesa scrambler motorcycle.[146] A hand- or forearm-balancing asana in modern yoga as exercise with the back arched and one or both legs pointing forward over the head in the manner of the scorpion's tail is called Scorpion pose.[147][136]
Scorpions are predatory arachnids of the order Scorpiones. They have eight legs, and are easily recognized by a pair of grasping pincers and a narrow, segmented tail, often carried in a characteristic forward curve over the back and always ending with a stinger. The evolutionary history of scorpions goes back 435 million years. They mainly live in deserts but have adapted to a wide range of environmental conditions, and can be found on all continents except Antarctica. There are over 2,500 described species, with 22 extant (living) families recognized to date. Their taxonomy is being revised to account for 21st-century genomic studies.
Scorpions primarily prey on insects and other invertebrates, but some species hunt vertebrates. They use their pincers to restrain and kill prey, or to prevent their own predation. The venomous sting is used for offense and defense. During courtship, the male and female grasp each other's pincers and dance while he tries to move her onto his sperm packet. All known species give live birth and the female cares for the young as their exoskeletons harden, transporting them on her back. The exoskeleton contains fluorescent chemicals and glows under ultraviolet light.
The vast majority of species do not seriously threaten humans, and healthy adults usually do not need medical treatment after a sting. About 25 species (fewer than one percent) have venom capable of killing a human, which happens frequently in the parts of the world where they live, primarily where access to medical treatment is unlikely.
Scorpions appear in art, folklore, mythology, and commercial brands. Scorpion motifs are woven into kilim carpets for protection from their sting. Scorpius is the name of a constellation; the corresponding astrological sign is Scorpio. A classical myth about Scorpius tells how the giant scorpion and its enemy Orion became constellations on opposite sides of the sky.
Skorpio estas artropodo kun ok kruroj, parto de la ordo Scorpiones en la claso Arachnida. Ili distingiĝas el aliaj araneoidoj per siaj antaŭaj fortegaj kruroj similaj al pinĉiloj kaj per venenaj pikiloj, kiujn ili havas sur la abdomena ekstremaĵo.
Ekzistas proksime 2000 specioj da skorpioj. Ili estas vaste distribuitaj sude de 49° N krom Nov-Zelando kaj Antarkto.
Laŭ entomologiaj esploroj skorpioj ekzistas antaŭ pli ol 400 milionoj da jaroj. Skorpioj estis la unuaj artropodoj, kiuj sukcesis adaptiĝi ekster la akvo. Por tiu transiro la ekstera skeleto el ĥitino funkciis kiel ŝirmilo kontraŭ la mortiga sekeco de la korpo, kiam tiu insekto ekrampis sur la sekan terenon.
Skorpio estas artropodo kun ok kruroj, parto de la ordo Scorpiones en la claso Arachnida. Ili distingiĝas el aliaj araneoidoj per siaj antaŭaj fortegaj kruroj similaj al pinĉiloj kaj per venenaj pikiloj, kiujn ili havas sur la abdomena ekstremaĵo.
Ekzistas proksime 2000 specioj da skorpioj. Ili estas vaste distribuitaj sude de 49° N krom Nov-Zelando kaj Antarkto.
Scorpiones es un orden de artrópodos arácnidos depredadores conocidos comúnmente como escorpiones o alacranes. Se caracterizan por contar con un par de pinzas de agarre y una cola estrecha y segmentada, a menudo formando una reconocible curva hacia delante sobre la espalda y siempre rematada con un aguijón. La historia evolutiva de los escorpiones se remonta a hace unos cuatrocientos treinta y cinco millones de años, durante el Silúrico. Viven sobre todo en los desiertos, pero se han adaptado a una amplia gama de condiciones ambientales y se encuentran en todos los continentes, excepto en la Antártida. Se han descrito más de dos mil quinientas especies, divididas en veintidós familias existentes. Su taxonomía se encuentra en proceso de revisión para tener en cuenta los estudios genómicos del siglo XXI.
Se alimentan principalmente de insectos y otros invertebrados, aunque algunas especies consumen vertebrados. Utilizan sus pinzas para sujetar y matar a sus presas. Pueden utilizar su aguijón venenoso tanto para matar a su presa como para defenderse. A su vez los escorpiones son presa de otros animales de mayor tamaño. Durante el cortejo, el escorpión macho y la hembra se sujetan mutuamente con las pinzas y se mueven en una «danza» en la que el macho trata de dirigir a la hembra hacia su cápsula de esperma. La mayoría de las especies de este orden son vivíparas y la hembra cuida de las crías mientras sus exoesqueletos se endurecen, transportándolas sobre su espalda; su exoesqueleto contiene sustancias químicas fluorescentes y brilla bajo la luz ultravioleta.
La gran mayoría de las especies de escorpiones no suponen una amenaza grave para el ser humano y los adultos sanos no suelen necesitar tratamiento médico después de sufrir su picadura. Solo unas veinticinco especies cuentan con un veneno capaz de matar a un ser humano, pero en algunas partes del mundo donde hay especies muy venenosas se producen regularmente centenares de muertes de personas, sobre todo en zonas con dificultades de acceso a los tratamientos médicos. Los escorpiones están presentes en el arte, el folclore, la mitología y las marcas comerciales.
Escorpio es el nombre de una constelación y también el de un signo del Zodiaco; un mito clásico relata cómo el gran escorpión y su enemigo, Orión, se convirtieron en constelaciones en lados opuestos del cielo.
El nombre común de estos arácnidos en idioma español es escorpión o alacrán.[1][2] La palabra escorpión proviene del latín scorpĭo, -ōnis y esta del griego σκορπίος skorpíos;[3] alacrán tiene su origen en el árabe hispánico al‘aqráb, que a su vez proviene del árabe clásico ‘aqrab.[2] La primera documentación del vocablo alacran se remonta a 1251, Calila, 39.688 y la de escorpión se encuentra en Berceo, Signos, 39.[1]
Los escorpiones se distribuyen por todos los continentes, excepto la Antártida. La diversidad es mayor en las zonas subtropicales y disminuye hacia los polos y el ecuador, aunque se encuentran escorpiones en los trópicos. No se encontraban en estado natural en Gran Bretaña, Nueva Zelanda y algunas islas de Oceanía, aunque han sido introducidos accidentalmente por el ser humano.[4] Cinco colonias de Euscorpius flavicaudis se han establecido desde el pasado siglo XIX en Sheerness (Inglaterra), a 51°N,[5][6][7] mientras que Paruroctonus boreus llega tan al norte como Red Deer (Alberta), a 52°N.[8] Algunas especies están incluidas en la Lista Roja de la UICN; Lychas braueri está clasificada como en peligro crítico (2014), Isometrus deharvengi como en peligro (2016) y Chiromachus ochropus como vulnerable (2014).[9][10][11]
Viven principalmente en los desiertos, pero pueden encontrarse prácticamente en todos los hábitats terrestres, incluidas montañas de gran altitud, cuevas y zonas intermareales. No se encuentran en los ecosistemas boreales, como la tundra, la taiga de gran altitud y las cimas de las montañas.[12][13] La mayor altitud alcanzada por un escorpión es de 5500 m en los Andes, concretamente Orobothriurus crassimanus.[14] En cuanto a los microhábitats, los escorpiones pueden ser terrestres, arborícolas, psamófilos (hábitats arenosos) o litófilos (rocosos). Algunas especies, como Vaejovis janssi, son versátiles y se encuentran en todos los hábitats de la isla Socorro (Baja California), mientras que otras, como Euscorpius carpathicus, endémica de la zona litoral de los ríos de Rumanía, ocupan nichos especializados.[15][16]
El tamaño de las distintas especies de este orden va desde los 8,5 mm de Typhlocactus mitchelli (familia Typhlochactidae),[15] hasta los 23 cm de Heterometrus swammerdami (Scorpionidae).[17] El cuerpo de los escorpiones se divide en dos partes o tagmas: el cefalotórax anterior o prosoma, y el abdomen posterior u opistosoma.[18][N 1] El opistosoma se subdivide en una parte anterior ancha, el mesosoma o preabdomen, y una posterior estrecha en forma de cola, el metasoma o postabdomen.[20] En la mayoría de las especies las diferencias externas entre sexos no son apreciables, aunque en algunas el metasoma es más alargado en los machos que en las hembras.[21]
El cefalotórax está formado por el caparazón, ojos, quelíceros (piezas bucales), pedipalpos (que disponen de quelas, denominadas generalmente pinzas o manos) y cuatro pares de patas. Tienen dos ojos en medio de la superficie dorsal de la parte superior del cefalotórax y, por lo general, de dos a cinco pares de ojos a lo largo del borde anterior.[22] Aunque no son capaces de formar imágenes nítidas, sus ojos centrales se encuentran entre los más sensibles a la luz del reino animal, sobre todo en condiciones de poca luz, que hacen posible que las especies nocturnas utilicen la luz de las estrellas para orientarse por la noche.[23] Los quelíceros se sitúan en la parte delantera, debajo del caparazón; tienen forma de pinza y están formados por tres segmentos y «dientes» puntiagudos.[24][25] El cerebro se encuentra en la parte posterior del cefalotórax, justo encima del esófago.[26] Como en otros arácnidos, el sistema nervioso se concentra fundamentalmente en el cefalotórax, pero posee un largo cordón nervioso ventral con ganglios segmentados que puede ser un rasgo ancestral.[27]
El pedipalpo es un apéndice segmentado con pinzas o dedos que utilizan para inmovilizar a sus presas, para defenderse y con fines sensoriales. Los artejos o segmentos del pedipalpo (desde el más cercano al cuerpo hacia fuera) son la coxa, el trocánter, el fémur, la rótula, la tibia (incluido el dedo fijo o manus) y el tarso (dedo móvil). Presentan unas crestas lineales oscuras o granuladas en los segmentos de los pedipalpos y otras partes del cuerpo, que resultan útiles como caracteres de clasificación taxonómica.[28] A diferencia de otros arácnidos las patas no han experimentado modificaciones para otros fines, aunque ocasionalmente pueden utilizarlas para excavar y las hembras pueden usarlas para recoger a sus crías. Las patas están cubiertas de propioceptores, cerdas y setas sensoriales.[29] Dependiendo de la especie, las patas pueden tener espinas y espolones.[30]
El mesosoma o preabdomen es la parte más ancha del opistosoma.[20] Está formado por los siete segmentos o somitas anteriores del opistosoma, cada uno de ellos cubierto dorsalmente por una placa esclerotizada.[31] Ventralmente, los somitas tres a siete, están protegidos por placas coincidentes denominadas esternitos. El lado ventral del primer somita tiene un par de opérculos genitales que cubren el gonoporo. El segundo esternito forma la placa basal donde se encuentran las pectinas o peines,[32] órganos exclusivos de los escorpiones,[22][31] con funciones quimiorreceptoras y mecanorreceptoras.[33][31]
Los cuatro somitas siguientes, del tercero al sexto, tienen pares de espiráculos que sirven como aberturas para los órganos respiratorios del escorpión, conocidos como pulmones en libro o laminares; las aberturas de los espiráculos pueden ser ranuras, circulares, elípticas u ovaladas, dependiendo de la especie.[34][35] Así pues, hay cuatro pares de pulmones en libro; cada uno de ellos consta de unas ciento cuarenta a ciento cincuenta láminas delgadas o lamelas llenas de aire en el interior de una cámara pulmonar, conectada en la parte ventral a una cámara auricular que se abre en un espiráculo; unas cerdas mantienen las láminas separadas. Un músculo abre el espiráculo y ensancha la cámara auricular; los músculos dorsoventrales se contraen para comprimir la cámara pulmonar, forzando la salida del aire y se relajan para permitir que la cámara se vuelva a llenar.[36] La séptima y última somita no tiene apéndices ni ninguna otra estructura externa significativa.[34]
El mesosoma contiene el corazón o «vaso dorsal» que constituye el centro del sistema circulatorio abierto de los escorpiones.[N 2] El corazón es continuo con un sistema arterial profundo que se extiende por todo el cuerpo. Los senos retornan la hemolinfa desoxigenada al corazón; la hemolinfa es reoxigenada por los poros cardíacos.
En el mesosoma también se encuentra el sistema reproductor. Las gónadas de las hembras están formadas por tres o cuatro tubos paralelos entre sí y conectados por dos o cuatro anastomosis transversales. En estos tubos se forman los oocitos y se desarrolla el embrión. Conectan con dos oviductos que a su vez conectan con un único atrio que conduce al orificio genital.[38] Los machos tienen dos gónadas formadas por dos tubos cilíndricos con una configuración en forma de escalera; contienen quistes que producen espermatozoides. Ambos tubos terminan en un espermiducto, uno a cada lado del mesosoma. Conectan con estructuras glandulares simétricas, llamadas órganos paraxiales, que terminan en el orificio genital y secretan estructuras a base de quitina que se unen para formar el espermatóforo.[39][40]
Los últimos cinco segmentos del cuerpo, estrechados a modo de cola, junto con el telson (que no es estrictamente un segmento) forman el metasoma. Los cinco segmentos son simples anillos corporales; carecen de esternas o tergas visibles y se agrandan distalmente. Estos segmentos cuentan con protuberancias, setas y cerdas que pueden utilizarse para su clasificación taxonómica. El ano se encuentra en el extremo distal y ventral del último segmento y está rodeado por cuatro papilas anales y el arco anal.[34] La cola de algunas especies contiene receptores de luz.[23]
El telson incluye la vesícula, que contiene un par de glándulas venenosas simétricas. Externamente presenta el aculeus, o aguijón curvado hipodérmico, dotado de pelos sensoriales. Cada una de las glándulas venenosas tiene su propio conducto para transportar su secreción a lo largo del aguijón desde el bulbo de la glándula hasta el punto inmediatamente subterminal del aguijón, donde cada uno de los conductos tiene su propio orificio de veneno.[41] Un sistema muscular extrínseco en la cola la mueve hacia delante y la propulsa y penetra con el aguijón, mientras que un sistema muscular intrínseco unido a las glándulas bombea el veneno a través del aguijón hacia la víctima.[42] El aguijón contiene metaloproteínas que endurecen la punta.[43][44] El ángulo óptimo de picadura es de unos 30° con respecto a la punta.[45]
La mayoría de las especies de escorpiones son nocturnas o crepusculares y encuentran refugio durante el día en madrigueras, grietas en las rocas o en la corteza de los árboles.[46] Muchas crean un refugio bajo las piedras de unos pocos centímetros de longitud y algunas utilizan madrigueras construidas por otros animales, como arañas, reptiles y pequeños mamíferos, mientras que otras excavan sus propias madrigueras, de distinta complejidad y profundidad según la especie. Las especies del género Hadrurus excavan madrigueras de más de dos metros de profundidad, utilizando piezas bucales, las pinzas y las patas. Algunas especies, sobre todo de la familia Buthidae, pueden compartir un mismo refugio; en el caso de Centruroides spp. pueden llegar a agruparse hasta treinta animales. En algunas especies las familias formadas por las hembras y las crías en ocasiones también se agrupan.[47]
Prefieren las zonas donde la temperatura se mantiene en un rango de 11-40 °C, pero pueden sobrevivir a temperaturas desde muy por debajo del punto de congelación hasta las elevadas temperaturas de los desiertos.[48][49] Pueden soportar un calor intenso: Leiurus quinquestriatus, Scorpio maurus y Hadrurus arizonensis pueden vivir a temperaturas de 45-50 °C si están suficientemente hidratados. Las especies del desierto deben hacer frente a los cambios extremos de temperatura entre el día y la noche o entre estaciones; Pectinibuthus birulai vive en un rango de temperatura de –30 a 50 °C. Los escorpiones que no habitan en los desiertos prefieren temperaturas más bajas. Su capacidad para resistir el frío puede estar relacionada con un aumento de producción de trehalosa cuando baja la temperatura. Algunas especies hibernan.[50] Es posible que los escorpiones sean resistentes a las radiaciones ionizantes, ya que se comprobó que los eran de los pocos animales que sobrevivían a las pruebas nucleares de Reggane (Argelia) a principios de la década de 1960.[51]
Las especies de hábitats desérticos cuentan con varias adaptaciones para conservar el agua. Excretan compuestos insolubles como la xantina, la guanina y el ácido úrico, que no requieren agua para su eliminación del organismo; la guanina es el principal componente y maximiza la cantidad de nitrógeno excretado. Su cutícula retiene la humedad mediante los lípidos y las ceras de las glándulas epidérmicas y los protege contra la radiación ultravioleta. Incluso cuando está deshidratado, un escorpión puede tolerar una alta presión osmótica en su sangre.[52] Los escorpiones del desierto obtienen la mayor parte de la humedad de los alimentos que consumen, pero algunos pueden absorber agua del suelo húmedo. Las especies que viven en zonas con una vegetación más densa y con temperaturas más moderadas beben agua depositada en las plantas y en los charcos.[53]
Un escorpión utiliza su aguijón tanto para matar a sus presas como para defenderse. Algunas especies golpean de forma directa y rápida con su cola, mientras que otras lo hacen de forma más lenta y circular, lo que permite situar fácilmente el aguijón en una posición en la que puede volver a golpear. Leiurus quinquestriatus puede mover su cola a una velocidad de hasta 128 cm/s en un golpe defensivo.[54]
Los escorpiones pueden ser atacados por otros artrópodos como hormigas, arañas, solífugos y ciempiés; entre sus principales depredadores están las ranas, los lagartos, las serpientes, las aves y los mamíferos.[55] Los suricatas se han especializado en su caza, mordiéndoles la cola para arrancarles el aguijón y han desarrollado una cierta resistencia al veneno de algunos escorpiones.[56][57] El murciélago de zonas desérticas Otonycteris hemprichii es inmune a su veneno y en un estudio se ha comprobado que el 70 % de los excrementos de estos murciélagos contenían restos de escorpiones.[58] Los escorpiones son huéspedes de parásitos como ácaros, moscas del género Megaselia, nematodos y algunas bacterias, aunque su sistema inmunitario les confiere resistencia a la infección por muchos tipos de bacterias.[59]
Cuando se sienten amenazados levantan las pinzas y la cola en una posición defensiva. Algunas especies estridulan para advertir a los depredadores frotando ciertas vellosidades, el aguijón o las pinzas.[55] Diferentes especies prefieren utilizar como defensa el aguijón o las pinzas dependiendo del tamaño de sus apéndices.[60] Algunas especies, como Parabuthus, Centruroides margaritatus o Hadrurus arizonensis, lanzan un chorro de veneno que puede alcanzar una distancia de hasta un metro para advertir a los posibles depredadores, pudiendo herirlos en los ojos.[61] Algunas especies de Ananteris pueden desprenderse de parte de la cola para poder escapar de los depredadores; estas partes no vuelven a crecer, por lo que son incapaces de picar y defecar, pero aún pueden capturar pequeñas presas y reproducirse durante al menos ocho meses después.[62]
Suelen alimentarse de insectos, especialmente saltamontes, grillos, termitas, escarabajos y avispas; entre otras de sus presas se incluyen arañas, solífugos, cochinillas e incluso pequeños vertebrados como lagartos, serpientes y mamíferos. Las especies con grandes pinzas pueden capturar lombrices de tierra y moluscos. La mayoría de los escorpiones son oportunistas y consumen una gran variedad de presas, aunque algunos pueden estar muy especializados, como Isometroides vescus, cuya principal presa son arañas de madriguera. El tamaño de las presas depende del tamaño de la especie. Algunos escorpiones son del tipo «predador de emboscada» y permanecen en la entrada de su madriguera o cerca de ella esperando a sus presas, mientras que otras las buscan activamente. Detectan a sus presas con unos pelos quimiorreceptores y mecanorreceptores de su cuerpo y las capturan con sus pinzas. A los animales pequeños los matan simplemente con las pinzas, sobre todo las especies que disponen de pinzas grandes y a las presas más grandes y agresivas les clavan su aguijón.[63][64]
Al igual que otros arácnidos, digieren su comida externamente. Utilizan los quelíceros, que son muy afilados, para arrancar pequeñas cantidades de alimento del cuerpo de la presa hacia una cavidad preoral situada bajo los quelíceros y el caparazón. Los jugos digestivos del intestino son segregados sobre la comida y el alimento digerido es posteriormente succionado hacia el intestino en forma líquida. Cualquier materia sólida no digerible (como fragmentos de exoesqueleto) es atrapada por las setas de la cavidad preoral y expulsada. El alimento succionado se bombea hacia el intestino medio por la faringe, donde se continúa digiriendo. Los residuos pasan por el intestino posterior y se expulsan por el ano. Los escorpiones pueden consumir grandes cantidades de alimento de una sola vez. Poseen un eficiente órgano de almacenamiento de alimentos y una tasa metabólica muy baja, además de un modo de vida relativamente inactivo, lo que les permite sobrevivir largos periodos sin comida; algunas especies pueden sobrevivir de seis a doce meses sin alimentarse.[65]
La mayoría de los escorpiones se reproducen sexualmente y la mayor parte de las especies presentan sexos separados,[31] pero existen informes sobre reproducción por partenogénesis (huevos no fecundados que se desarrollan en embriones vivos) en algunos géneros como Hottentotta y Tityus y en las especies Centruroides gracilis, Liocheles australasiae y Ananteris coineaui,[66][67] aunque la validez de estos informes en el caso de algunas especies es discutida.[68]
Las hembras receptivas emiten feromonas que son captadas por los machos errantes que utilizan sus pectinas para rastrear el sustrato. Los machos comienzan el cortejo moviendo el cuerpo hacia delante y hacia atrás, pero sin mover las patas, lo que parece producir vibraciones en el suelo que son captadas por la hembra.[39] A continuación sujeta las pinzas de la hembra con las suyas e inician una compleja «danza» conocida como promenade à deux[69] ('paseo para dos', en francés); en esta danza, el macho y la hembra se mueven hacia atrás y hacia delante situados uno frente al otro, mientras el macho busca un lugar adecuado para depositar su espermatóforo. El ritual de cortejo puede incluir otros comportamientos, como el «beso queliceral», en el que el macho y la hembra se tocan mutuamente las piezas bucales, el «arbre droit» ('árbol erguido'), en el que los miembros de la pareja elevan sus cuartos traseros y se frotan las colas, o la «picadura sexual», en la que el macho pica a la hembra en las quelas o el mesosoma para someterla. La danza puede durar desde unos minutos hasta varias horas.[70][71]
Cuando el macho ha localizado un sustrato adecuadamente estable, como suelo duro, arena compacta, roca o corteza de árbol, deposita el espermatóforo y conduce a la hembra sobre él; esto permite que el espermatóforo entre en los opérculos genitales de la hembra, lo que desencadena la liberación de los espermatozoides y la fertilización de la hembra. El macho deposita una secreción gelatinosa en los opérculos de la hembra para impedir que vuelva a aparearse antes de que nazcan las crías. Después el macho y la hembra se separan de forma brusca.[72][73] Entre los escorpiones solo se han registrado casos aislados de canibalismo sexual tras el apareamiento.[74]
La gestación puede durar más de un año en algunas especies.[75] Presentan dos tipos de desarrollo embrionario: apoicogénico y catoicogénico. En el caso del sistema apoicogénico, que se da principalmente en Buthidae, los embriones se desarrollan en huevos ricos en yema en el interior de los folículos. El sistema catoicogénico, documentado en Hemiscorpiidae, Scorpionidae y Diplocentridae, consiste en que los embriones se desarrollan en un divertículo, que tiene una estructura similar a una tetina, para que se alimenten.[76][77] A diferencia de la mayoría de los arácnidos, que son ovíparos (nacen de huevos), los escorpiones son todos vivíparos y nacen vivos.[78] Son inusuales entre los artrópodos terrestres por la cantidad de cuidados que la hembra presta a sus crías.[79] El tamaño de la camada varía según la especie, desde tres hasta más de cien individuos.[80] El tamaño corporal de los escorpiones no está correlacionado ni con el tamaño de la cría ni con la duración del ciclo vital.[81]
Antes del nacimiento de las crías, la hembra eleva la parte delantera de su cuerpo y coloca los pedipalpos y las patas delanteras debajo de ella para recoger a las crías («cesta de nacimiento»). Las crías surgen una a una de los opérculos genitales, expulsan la membrana embrionaria, si existe, y se colocan sobre el lomo de la madre, donde permanecen hasta que han realizado al menos una muda. El periodo anterior a la primera muda se denomina fase projuvenil; las crías no pueden alimentarse ni picar, pero tienen ventosas en los tarsos, que les sirven para agarrarse a la madre; este periodo dura de cinco a veinticinco días, dependiendo de la especie. Las crías mudan por primera vez simultáneamente en un proceso que dura de seis a ocho horas, marcando el inicio de la etapa juvenil.[80]
Durante los estadios juveniles son como versiones de menor tamaño de los adultos, con pinzas, cerdas y aguijones completamente desarrollados. Todavía son blandos y carecen de pigmentos, por lo que todavía permanecen montados a la espalda de su madre para protegerse. En los días siguientes se endurecen y adquieren una mayor pigmentación. Pueden dejar a su madre temporalmente, aunque regresan cuando perciben un peligro potencial. Una vez que el exoesqueleto está completamente endurecido, las crías pueden cazar presas por sí mismas y pueden separarse de su madre.[82] Un escorpión puede mudar unas seis veces de media antes de alcanzar la madurez, que puede no producirse hasta que tenga entre seis y ochenta y tres meses de edad, dependiendo de la especie. Algunas especies pueden vivir hasta veinticinco años.[75]
Los escorpiones brillan con un intenso color azul verdoso cuando se exponen a ciertos rangos de longitudes de onda de luz ultravioleta, como la producida por una luz negra, debido a la presencia de sustancias químicas fluorescentes en la cutícula, como la β-carbolina. Por ello, las lámparas ultravioleta de mano han sido durante mucho tiempo una herramienta habitual para los estudios de campo nocturnos de estos animales. La fluorescencia se produce como resultado de la esclerotización y aumenta su intensidad en cada estadio sucesivo.[83] Esta fluorescencia puede tener un papel activo en la capacidad del escorpión para detectar la luz.[84]
Se han encontrado fósiles de escorpiones en muchos estratos, como los depósitos marinos del Silúrico y estuarios del Devónico, depósitos de carbón del periodo Carbonífero y en ámbar. Se debate si los primeros escorpiones eran marinos o terrestres, aunque tenían pulmones en libro como las especies terrestres modernas.[13][86][87][88] Se han descrito más de cien especies fósiles.[89] La más antigua encontrada hasta 2020 es Parioscorpio venator, que vivió hace cuatrocientos treinta y siete millones de años, durante el Silúrico, en lo que hoy es Wisconsin; a diferencia de los escorpiones actuales, pero como sus antepasados marinos, tenía ojos compuestos.[90] Gondwanascorpio del Devónico es uno de los primeros animales terrestres conocidos del supercontinente Gondwana.[91]
Scorpiones es un clado de arácnidos con pulmones en libro. Los arácnidos se sitúan dentro de Chelicerata, un subfilo de artrópodos que contiene a las arañas de mar y a los cangrejos herradura, junto a los animales terrestres sin pulmones en libro, como las garrapatas y los segadores.[13] Los extintos euriptéridos, a veces llamados «escorpiones marinos» (aunque no todos eran marinos), no son escorpiones; sus pinzas de agarre eran quelíceros, que no son homólogas a las pinzas (segundo apéndice) de los escorpiones.[92] Scorpiones es un taxón hermano de Tetrapulmonata, un grupo terrestre con pulmones en libro que incluye a las arañas y a los escorpiones látigo, como muestra este cladograma de 2019:[13]
ChelicerataPycnogonida (arañas de mar) .png)
Xiphosura (cangrejos herradura) .jpeg)
†Eurypterida (escorpiones marinos) 
(garrapatas, segadores, etc.) .jpg){kind=small}
.jpg)
Araneae (arañas) 
Pedipalpi (escorpiones látigo, etc.) 
El árbol filogenético interno de los escorpiones ha sido objeto de debate,[13] pero los análisis genómicos sitúan de manera consistente a Bothriuridae como hermano de un clado formado por Scorpionoidea y «Chactoidea». Los escorpiones se diversificaron entre el Devónico y el Carbonífero temprano. Su división principal son los clados Buthida e Iurida. Bothriuridae divergió desde antes de que el Gondwana templado se dividiera en masas terrestres separadas, completándose en el Jurásico. Iuroidea y Chactoidea no son clados únicos y se muestran como parafiléticos (entre comillas) en este cladograma de 2018:[93]
Scorpiones Buthida Iurida«Iuroidea» (parte)
«Chactoidea» (parte)
«Iuroidea» (parte)
«Chactoidea» (parte)
Carlos Linneo describió seis especies de escorpiones en su género Scorpio en 1758 y 1767; tres de ellas se consideran hoy en día válidas: Scorpio maurus, Androctonus australis y Euscorpius carpathicus; las otras tres son nombres dudosos. Situó a los escorpiones entre sus «Insecta aptera» (insectos sin alas), un grupo que incluía Crustacea, Arachnida y Myriapoda.[94] En 1801 el naturalista francés Jean-Baptiste Lamarck dividió los «Insecta aptera», creando el taxón Arachnides para las arañas, los escorpiones y los acari (ácaros y garrapatas), aunque también contenía Thysanura (arañuelas), Myriapoda y parásitos como los piojos.[95] El aracnólogo alemán Carl Ludwig Koch creó el orden Scorpiones en 1837; lo dividió en cuatro familias, los escorpiones de seis ojos «Scorpionides», los de ocho «Buthides», los de diez «Centrurides» y los de doce ojos «Androctonides».[96]
En fechas más recientes se han descrito unas veintidós familias que contienen más de dos mil quinientas especies, con numerosas adiciones y reajustes de taxones en el siglo XXI.[97][13][98] Se han descrito más de cien taxones de escorpiones fósiles.[89]
La siguiente clasificación se basa en Soleglad y Fet (2003),[99] que sustituyó a la antigua y no publicada clasificación de Stockwell.[100] Otros cambios taxonómicos proceden de los trabajos de Soleglad et al. (2005).[101][102] Los taxones existentes hasta el rango de familia (el número de especies se indica entre paréntesis) son:[97]
Los escorpiones utilizan su veneno para matar o paralizar rápidamente a sus presas. Las picaduras de muchas especies son molestas o dolorosas, pero solo veinticinco especies, todas pertenecientes a la familia Buthidae, como Leiurus quinquestriatus, Hottentotta spp., Centruroides spp. o Androctonus spp.,[15] tienen veneno potencialmente mortal para el ser humano. El de los escorpiones Androctonus del desierto del Sahara es tan tóxico como el de una cobra y los escorpiones mexicanos Centruroides pican a miles de personas cada año causando centenares de muertes, especialmente entre niños; los escorpiones del género Hadrurus que se encuentran en el sudoeste de Estados Unidos pican a menudo al hombre pero, aunque causan un dolor muy intenso, es pasajero.[103]
Las personas alérgicas están especialmente expuestas;[104] los tratamientos de primeros auxilios son sintomáticos, generalmente con analgésicos. Los casos de crisis hipertensiva se tratan con medicamentos que alivian la ansiedad y reducen la vasodilatación.[105][106] El envenenamiento por escorpiones con alta morbilidad y mortalidad suele deberse a un exceso de actividad del sistema nervioso autónomo y efectos tóxicos cardiovasculares o neuromusculares; el tratamiento específico es el antisuero, combinado con medidas de apoyo como la utilización de vasodilatadores en pacientes con efectos tóxicos cardiovasculares y benzodiazepinas cuando existe afectación neuromuscular. Aunque son raras, es posible que se produzcan reacciones de hipersensibilidad graves, incluida la anafilaxia a causa del antisuero.[107]
Aunque hay pocas especies de este orden de arácnidos potencialmente mortales para los humanos, las picaduras de escorpión son un problema de salud pública, especialmente en las regiones tropicales y subtropicales de América, el norte de África, Oriente Medio y la India. Cada año se producen en el mundo alrededor de un millón y medio de envenenamientos, con entre dos mil quinientos y cinco mil muertes.[108][109][110] México, con la mayor biodiversidad de escorpiones del mundo, es uno de los países más afectados, con entre doscientos mil y trescientos mil envenenamientos al año y entre setecientos y mil cuatrocientos muertes.[111][112][113]
Se realizan esfuerzos para prevenir los envenenamientos y controlar las poblaciones de escorpiones. La prevención abarca actividades personales como comprobar los zapatos y la ropa antes de ponérselos, no caminar con los pies descalzos o con sandalias y rellenar los agujeros y grietas donde puedan anidar. El alumbrado público reduce la actividad de los escorpiones. El control puede implicar el uso de insecticidas como los piretroides, o la recogida manual de escorpiones con la ayuda de luces ultravioletas. Algunos depredadores domésticos de los escorpiones, como las gallinas y los pavos, pueden ayudar a reducir el riesgo en los hogares[108][109]
El veneno de los escorpiones es una mezcla de neurotoxinas, la mayoría péptidos, un tipo de moléculas formadas por la unión de varios aminoácidos,[114] muchos de los cuales interfieren en los canales membranosos que transportan iones de sodio, potasio, calcio o cloruro. Estos canales son esenciales para la conducción nerviosa, la contracción muscular y muchos otros procesos biológicos. Algunas de estas moléculas pueden ser útiles en la investigación médica y podrían conducir al desarrollo de nuevos tratamientos de enfermedades. Entre sus posibles usos terapéuticos están la creación de fármacos analgésicos, anticancerígenos, antibacterianos, antifúngicos, antivirales, antiparasitarios, potenciadores de la bradicinina o inmunosupresores. En 2020 todavía no existía ningún fármaco basado en la toxina del escorpión a la venta, aunque la clorotoxina se está probando para el tratamiento del glioma, un cáncer cerebral.[115]
Los escorpiones forman parte de la gastronomía de países como China, Tailandia, África Occidental, Marruecos, Egipto o Myanmar.[116][117] El «escorpión frito» es un plato tradicional de la cocina Shandong de China.[N 3][119][120] Se pueden cocinar y comer de diversas maneras, como asados, fritos, a la parrilla, crudos o vivos. Normalmente no se les quitan los aguijones, ya que el calor directo y sostenido anula los efectos nocivos del veneno.[121] En Tailandia no se comen tan a menudo como otros artrópodos, como los saltamontes, pero a veces se preparan fritos como comida callejera.[122] En Vietnam se utilizan junto con serpientes para hacer un tipo de vino de serpiente.[123]
Los escorpiones se utilizan en ocasiones como mascotas; aunque es una práctica generalmente desaconsejada, especialmente por su peligro para niños o personas que puedan ser alérgicas a su veneno,[124][125] algunos estudios indican que, con los cuidados adecuados, pueden tenerse como mascotas de forma segura.[126] Su mantenimiento es relativamente sencillo; los principales requisitos son un recinto seguro, como un acuario de cristal con tapa que se pueda cerrar, y mantener una temperatura y humedad adecuadas para la especie elegida, lo que suele requerir la instalación de una estera térmica y la pulverización periódica con un poco de agua. El sustrato debe ser similar al del entorno natural de la especie, como la turba en el caso de las forestales, o arena laterítica en el caso de las especies desérticas excavadoras. Los escorpiones de los géneros Pandinus y Heterometrus son relativamente fáciles de mantener; un Pandinus grande puede consumir unos tres grillos a la semana. El canibalismo es más común en cautividad que en la naturaleza, lo que puede minimizarse proporcionando muchos refugios pequeños dentro del recinto escogido y asegurándose de que haya disponibles muchas presas.[127][128]
Su comercialización como animales de compañía ha supuesto una amenaza para las poblaciones silvestres de algunas especies, especialmente Androctonus australis y Pandinus imperator.[129]
Figura de bronce del periodo tardío de Egipto de Isis-Serket como un escorpión
«Lucha de escorpiones y serpientes», Anglo-Saxon Herbal, c. 1050
La constelación de Escorpio, representada en Urania's Mirror, Londres, c. 1825
El escorpión es un animal de relevancia cultural, que aparece como motivo en el arte, especialmente en el arte islámico en el Medio Oriente.[130] Se percibe como una encarnación del mal y como una fuerza protectora, como los poderes de un derviche para combatir el mal.[130] En el folclore musulmán representa la sexualidad humana.[130] Los escorpiones se utilizan en la medicina tradicional del sur de Asia, especialmente en antídotos para sus picaduras.[130]
Una de sus primeras representaciones en la cultura es su inclusión, como Escorpio, entre los doce signos del zodiaco por parte de los astrónomos babilónicos durante el periodo caldeo, adoptado posteriormente por la astrología occidental. La constelación correspondiente en astronomía es Escorpio.[131] En el antiguo Egipto, la diosa Serket, que protegía al faraón, se representaba a menudo como un escorpión.[132] En la antigua Grecia, el escudo de un guerrero llevaba a veces un adorno de escorpión, como se puede ver en la cerámica de figuras rojas del siglo V a. C.[133] En la mitología griega, Artemisa o Gea envió un escorpión gigante para matar al cazador gigante Orión, que había prometido que mataría a todos los animales del mundo. Orión y el escorpión se convirtieron en constelaciones; como enemigos se situaron en lados opuestos del mundo, de modo que cuando uno se eleva en el cielo, el otro se pone.[134][135] Los escorpiones se mencionan en la Biblia y el Talmud como símbolos de peligro y malicia.[135]
La moraleja de la fábula El escorpión y la rana se puede interpretar como una muestra de que las personas malvadas no pueden resistirse a hacer daño a los demás, incluso cuando no les conviene.[136] Más recientemente, el argumento de la reconocida novela corta de John Steinbeck La perla (The Pearl, 1947) se centra en los intentos de un pobre pescador de perlas por salvar a su hijo de la picadura de un escorpión, para luego perderlo a causa de la violencia humana.[137] Algunos ejemplos de su representación en el cine y la poesía occidental pueden ser el del cineasta surrealista Luis Buñuel, que hizo un uso simbólico de los escorpiones en su filme clásico La edad de oro (L'Age d'or, 1930),[138] mientras que la última colección de poemas de Stevie Smith se tituló Scorpion and other Poems;[139] varias películas de artes marciales y videojuegos tienen por título Scorpion King (Rey Escorpión).[140][141]
Desde la época clásica, el escorpión, con su poderoso aguijón, se ha utilizado para dar nombre a distintas armas. En el ejército romano el escorpión era una máquina de asedio de torsión utilizada para lanzar proyectiles.[142] El FV101 Scorpion del ejército británico fue un vehículo blindado de reconocimiento o tanque ligero en servicio desde 1972 hasta 1994.[143] Una versión del tanque Matilda II, dotado de un mayal para eliminar minas terrestres, recibió el nombre de Matilda Scorpion.[144] Varios buques de la Marina Real británica y de la Armada de los Estados Unidos han sido bautizados con el nombre de Scorpion, entre ellos una balandra de dieciocho cañones en 1803,[145] un buque con torreta en 1863,[146] un yate de patrulla en 1898,[147] un destructor en 1910[148] y un submarino nuclear en 1960.[149]
El escorpión se ha utilizado como nombre o símbolo de productos y marcas, como los coches de carreras italianos Abarth[150] o la motocicleta Montesa Scorpion scrambler.[151] Una asana de equilibrio de manos o antebrazos en el yoga moderno se denomina postura del escorpión.[152]
.jpg)
.jpg)
.jpg){kind=small}
.jpg)
.jpg)
.jpg){kind=small}
.jpg)
.jpg)
|número-autores= (ayuda) |número-autores= (ayuda) |número-editores= (ayuda).Scorpiones es un orden de artrópodos arácnidos depredadores conocidos comúnmente como escorpiones o alacranes. Se caracterizan por contar con un par de pinzas de agarre y una cola estrecha y segmentada, a menudo formando una reconocible curva hacia delante sobre la espalda y siempre rematada con un aguijón. La historia evolutiva de los escorpiones se remonta a hace unos cuatrocientos treinta y cinco millones de años, durante el Silúrico. Viven sobre todo en los desiertos, pero se han adaptado a una amplia gama de condiciones ambientales y se encuentran en todos los continentes, excepto en la Antártida. Se han descrito más de dos mil quinientas especies, divididas en veintidós familias existentes. Su taxonomía se encuentra en proceso de revisión para tener en cuenta los estudios genómicos del siglo XXI.
Se alimentan principalmente de insectos y otros invertebrados, aunque algunas especies consumen vertebrados. Utilizan sus pinzas para sujetar y matar a sus presas. Pueden utilizar su aguijón venenoso tanto para matar a su presa como para defenderse. A su vez los escorpiones son presa de otros animales de mayor tamaño. Durante el cortejo, el escorpión macho y la hembra se sujetan mutuamente con las pinzas y se mueven en una «danza» en la que el macho trata de dirigir a la hembra hacia su cápsula de esperma. La mayoría de las especies de este orden son vivíparas y la hembra cuida de las crías mientras sus exoesqueletos se endurecen, transportándolas sobre su espalda; su exoesqueleto contiene sustancias químicas fluorescentes y brilla bajo la luz ultravioleta.
La gran mayoría de las especies de escorpiones no suponen una amenaza grave para el ser humano y los adultos sanos no suelen necesitar tratamiento médico después de sufrir su picadura. Solo unas veinticinco especies cuentan con un veneno capaz de matar a un ser humano, pero en algunas partes del mundo donde hay especies muy venenosas se producen regularmente centenares de muertes de personas, sobre todo en zonas con dificultades de acceso a los tratamientos médicos. Los escorpiones están presentes en el arte, el folclore, la mitología y las marcas comerciales.
Escorpio es el nombre de una constelación y también el de un signo del Zodiaco; un mito clásico relata cómo el gran escorpión y su enemigo, Orión, se convirtieron en constelaciones en lados opuestos del cielo.
See artikkel räägib lülijalgsete seltsist; tähtkuju kohta vaata artiklit Skorpion (tähtkuju); Urban Symphony singli kohta vaata artiklit Skorpion (Urban Symphony); sodiaagimärgi kohta vaata artiklit Skorpion (märk); Eesti laeva kohta vaata Skorpion (laev) Skorpionilised (Scorpiones) on lülijalgsete hõimkonda ämblikulaadsete klassi kuuluv selts.
Skorpione on umbes 2000 liiki.
Skorpionite suurus varieerub 9 millimeetrist (Typhlochactas mitchelli) 23 sentimeetrini (Heterometrus swammerdami).
Skorpionid on maismaalülijalgsete kõige ürgsem selts. Nad põlvnevad vanaaegkonnas elanud erüpteriididest. Esialgu olid nad veeloomad, kuid kohastusid pikapeale eluga maismaal. Tänapäeval on nad üksnes maismaaloomad.[1]
Skorpionilised on kivististes suhteliselt hästi säilinud. Kivististe abil on täielikult jälgitav skorpioniliste üleminek vee-elult maismaaelule. Juba silurist on leitud skorpione, kes meenutasid tänapäeva liike, kuid hingasid tagakeha lõpusjalakestega. Viimased muutusid maismaaskorpionidel kopsudeks. Samuti muutus jalgade ehitus. Veevormidel lõppesid need terava otsaga lüliga ja need eraldatakse teravjalaliste rühma (Apoxipodes), aga maismaavormidel jalad pikenesid ja nende lõpuosad muutusid käppadeks, mis kohastusid maismaal käimiseks. Nemad eraldatakse kaheküüniseliste rühma (Dionychopodes). Tänapäeva skorpione meenutavate maismaaloomade jäänuseid on leitud juba kivisöeajastu lademetes.[1]
Skorpionid toituvad elavatest loomadest. Nende menüüsse kuuluvad ämblikud, koibikud, hulkjalgsed, putukad ja nende vastsed. Teatakse juhtumeid, kus skorpionid on söönud väikeseid sisalikke ja hiirepoegi. Kui väikeses terraariumis peetakse koos palju skorpione, on täheldatud kannibalismi.[1]
Skorpion läheb jahile öösel. Eriti aktiivne on ta palaval ajal. Ta liigub aeglaselt, saba üles tõstetud, sõrad ettepoole suunatud ja pisut avatud. Ümbruskonda tajub ta peamiselt lõugkobijate püstsete karvade trihhobotriumide abil. Skorpion reageerib elava objekti puudutusele. Kui saak on suuruselt sobiv, siis ta haarab selle ja sööb ära, kui mitte, siis võtab sisse ähvarduspoosi: käänab saba pearindmiku kohale ja vibutab seda küljelt käljele. Kui saak on väike, siis muljub skorpion selle pehmeks ja neelab alla. Kui saak osutab vastupanu, siis skorpion salvab seda, sageli mitu korda.[1]
Skorpionid võivad söömata olla mitu kuud. On juhtunud, et isegi poolteist aastat. Enamik liike saab arvatavasti kogu elu läbi ilma veeta, aga mõned niiskete troopikametsade liigid joovad vett.[1]
Väikestele selgrootutele mõjub skorpioni mürk peaaegu hetkeliselt ja nad muutuvad kohe liikumatuks. Suuremad hulkjalgsed ja putukad võivad seevastu elada veel päeva või paar pärast torget. Nähtavasti leidub putukaid, kes on skorpioni mürgi suhtes vähetundlikud. Väikestele imetajatele on skorpioni salvamine enamjaolt surmav, kuid tuleb arvestada, et eri skorpioniliigid on erineva mürgisusega.[1]
Torke tagajärjel tekivad valu ja paistetus, seejärel saabuvad unisus ja külmavärinad, vahel tõuseb kehatemperatuur. Need nähud mööduvad tavaliselt päeva või paari pärast, kuid vahel võivad ka kauem kesta. See oleneb sellest, milline skorpion salvab, keda ja kuhu. Inimestele pole skorpioni salvamine tavaliselt surmav. Siiski on täheldatud surmaga lõppenud juhtumeid, eriti palavas kliimas ja lastel. Tegemist on juhtudega, kus puudus korralik arstiabi ja patsiente raviti rahvameditsiini abil. Pole teada, kas surm tulenes rohkem skorpioni mürgist või vääratest "ravitsemise" võtetest.[1]
Täiesti alusetu on arvata, et skorpion otsib üles magava inimese, et teda salvata. Palaval ööl jahil käies võivad skorpionid sattuda elamusse ja ronida seal ka voodisse. Kui siis magav inimene näiteks külge keerab ja sel moel skorpionile häda teeb, salvab skorpion enesekaitseks. Seda juhtub siiski väga harva.[1]
Sagedamini juhtub, et koit tabab skorpioni majas ja ta peab otsima päevaks pimeda varjulise koha. Selleks sobivad hästi jalanõud. Kui siis inimene jala hommikul saapasse pistab, saab skorpion haiget ja jälle enesekaitseks salvab. Saapad tuleb enne jalgapanekut tühjaks raputada.
Skorpionilised (Scorpiones) on lülijalgsete hõimkonda ämblikulaadsete klassi kuuluv selts.
Skorpione on umbes 2000 liiki.
Skorpionite suurus varieerub 9 millimeetrist (Typhlochactas mitchelli) 23 sentimeetrini (Heterometrus swammerdami).
Scorpiones artropodoen Arachnida ordena bat da. Bere baitan eskorpioi edo arrabioak eta lupuak sartzen dira. Euren pedipalpoek pintza itxura dute eta ezten pozoitsu bat dute abdomenaren atzeko muturrean. 1.500 espezie inguru ezagutzen dira eta 100 espezie fosil. Mundu osoan zehar bizi dira, Zeelanda Berria, Groenlandia eta poloetan izan ezik. Espezie batzuk 23 zentimetrorainoko tamainara heltzen dira.
Zefalotoraxa giltzaturik gabeko oskolez estalia izaten du, eta buruan pintza banako bi luzakin sendo. Harripeetan, pareta zuloetan, leku ilunetan egoten dira. Ondoez handiak eragiten ditu eskorpioien pozoiak: Buthus occitanus izeneko espeziearenak hanturak, gorakoak eta zorabioak eragin ditzake, eta baita heriotza ere pertsona argaletan. Mota horretako batzuk badira Iberiar penintsulan. Okerragoa da tropikoetako zenbait motaren pozoia: Mexikoko Centrurusarenak eta Androcotonus mauretanicusarenak hil ere egin dezake, nerbio sistema geldiaraziz.
Scorpiones artropodoen Arachnida ordena bat da. Bere baitan eskorpioi edo arrabioak eta lupuak sartzen dira. Euren pedipalpoek pintza itxura dute eta ezten pozoitsu bat dute abdomenaren atzeko muturrean. 1.500 espezie inguru ezagutzen dira eta 100 espezie fosil. Mundu osoan zehar bizi dira, Zeelanda Berria, Groenlandia eta poloetan izan ezik. Espezie batzuk 23 zentimetrorainoko tamainara heltzen dira.
Zefalotoraxa giltzaturik gabeko oskolez estalia izaten du, eta buruan pintza banako bi luzakin sendo. Harripeetan, pareta zuloetan, leku ilunetan egoten dira. Ondoez handiak eragiten ditu eskorpioien pozoiak: Buthus occitanus izeneko espeziearenak hanturak, gorakoak eta zorabioak eragin ditzake, eta baita heriotza ere pertsona argaletan. Mota horretako batzuk badira Iberiar penintsulan. Okerragoa da tropikoetako zenbait motaren pozoia: Mexikoko Centrurusarenak eta Androcotonus mauretanicusarenak hil ere egin dezake, nerbio sistema geldiaraziz.
Skorpionit (Scorpiones) ovat laaja hämähäkkieläinten ryhmä, johon kuuluu yli 1 200 lajia.
Skorpionit ovat vanha eläinryhmä. Niitä oli jo siluurikaudella, noin 450–425 miljoonaa vuotta sitten ja nykyisin elävät lajit ovat melko samanlaisia kuin fossiililöydöt. Vuoteen 2007 mennessä fossiiliaineistosta tunnettiin 111 skorpionilajia.[1] Siluurikaudella eli metrin pituinen Brontoscorpio, joka on suurin koskaan elänyt skorpionilaji. Nykyiset skorpionit kehittyivät vedessä eläneistä lajeista ja varhaisimmilla fossiileilla on nähtävissä kidukset.
Skorpionien rakenne on ryhmälle tunnusomainen. Keskeisiä piirteitä ovat kaksi pihtijäsentä (4 pedipal) ja häntä (3 metosoma). Pedipalin pihtiosa on tieteelliseltä nimeltään 7 chela, jossa on liikkumaton osa 9 tibia ja liikkuva osa 8 tarsus. Hännän päässä (11 telson) on kaksi myrkkyrauhasta ja piikki (10 aculeus).
Skorpionin ruumis on hämähäkkieläimille tyypilliseen tapaan kaksiosainen. Etuosaa (1 prosoma tai cephalothorax) peittää kitiininen kilpi. Prosomassa sijaitsee yleensä 8 silmää, jotka ovat kolmessa ryhmässä, 2 ylimpänä ja 2-5 etureunan molemmilla sivuilla. Pedipalien välissä ovat leukakoukut (6 chelicerae). Skorpionin 3–4 jalkaparia alkavat etuosan alta. Jalkojen (5) päässä on kynnet. Ruumiin takaosaa (2 mesosoma tai abdomen) peittää kitiininen kilpi. Mesosomassa ovat mm. lehtikeuhkot ja mesosoman alapinnalla ovat vain skorpioneilla tavattavat maahan asti ulottuvat kampamaiset pektiinielimet (12 pectine).
Skorpionien pituus häntä mukaan lukien vaihtelee 1–18 senttimetrin välillä, naaraat ovat yleensä koiraita kookkaampia ja lyhythäntäisempiä. Afrikassa ja Aasiassa esiintyvä keisariskorpioni (Pandinus imperator) kuuluu kookkaimpiin nykyisin eläviin skorpioneihin.
Skorpionien väritys vaihtelee tummanharmaasta vaaleanruskeaan, jalkojen ollessa vaaleampia kuin ruumis. Skorpionit loistavat sinisenä ultraviolettivalossa niiden kitiinipanssarissa olevien fluoresoivien yhdisteiden kuten β-karbolin vaikutuksesta. Aivan nuoret tai juuri kuorensa vaihtaneet yksilöt eivät kuitenkaan loista. Ilmiön merkitystä skorpioneille ei tunneta.[2]
Skorpioneilla on heikko näkö auringonvalossa, jota ne välttelevät, mutta niillä vaikuttaa olevan erinomainen hämäränäkö kuun ja tähtien valossa.
Raajoja ja ruumista peittävät tuntokarvat, jotka aistivat värähtelyjä ja tuoksuja. Pektiinielimet ruumiin alapuolella aistivat ainakin maanpinnan muotoja ja tuoksuja.
Skorpionit ovat sopeutuneet moniin erilaisiin ympäristöihin, niitä elää lauhkealta trooppiselle vyöhykkeelle, elinympäristön vaihdellessa sademetsistä aavikoihin ja korkeahkoihin vuoristoihin. Lajeja tavataan kaikilla mantereilla Etelämannerta lukuun ottamatta. Kuivilla alueilla ne ovat kuitenkin yleisimpiä ja lajisto runsaampaa. Euroopassa tavataan noin kolmekymmentä eri skorpionilajia, lähinnä Välimeren ympäristössä. Lajimäärä on runsain Balkanilla ja Kreikassa.[3]
Maailman pohjoisin skorpionilaji Euscorpius flavicaudis elää Englannissa Sheppeyn saarella, Kentin rannikon edustalla.[Sf 1]
Päiväksi skorpionit vetäytyvät koloihin, kivien alle tms. Yöllä ne voivat metsästää torakoita, hämähäkkejä, koppakuoriaisia, tuhatjalkaisia ja toisia skorpioneja. Isommat skorpionit saattavat satunnaisesti pyydystää pieniä selkärankaisia kuten liskoja, käärmeitä ja hiiriä.
Skorpioni murskaa saaliin pedipaleillaan ja pistää sitä myrkkypistimellään tarvittaessa. Saaliin syöminen kestää 10–24 tuntia. Skorpioni erittää ruuansulatusnestettä saaliiseen samalla paloitellen sitä tarpeeksi pieniin paloihin leuoillaan. Skorpionit eivät syö joka päivä ja jotkin lajit voivat olla syömättä yli puoli vuotta.
Parittelun aikana uros käyttää pektiinielimiä löytääkseen sopivan paikan maassa sijoittaakseen sinne siemennestettä sisältävän spermatoforin. Uros ja naaras suorittavat lisääntymistanssin, jonka aikana uros sijoittaa naaraan paketin päälle ja naaras siirtää paketin sukuelimiinsä.
Naaras synnyttää eläviä poikasia ruumiin sisällä kehittyvistä munista. Se kuljettaa poikasia selässään muutamasta päivästä muutamaan viikkoon kunnes poikaset kasvavat itsenäisiksi. Skorpioni vaihtaa kuortaan useaan kertaan kasvaessaan täysikasvuiseksi.
Kaikki skorpionit ovat myrkyllisiä, kuitenkin vain parikymmentä lajia yli 1200:sta on terveelle aikuiselle hengenvaarallisia.
Suurimmat skorpionit ovat yleensä melko harmittomia ihmisille ja ne käyttävät saksiaan puolustaakseen itseään piikin (ja myrkyn) sijasta. Vaaralliset skorpionit ovat yleensä alle 10 cm pitkiä. Poikkeuksina tähän on muutama yli 10 cm pituiseksi kasvava Parabuthus-ryhmän laji eteläisessä Afrikassa. Skorpionit, joilla on isot voimakkaat sakset ovat yleensä harmittomia (poikkeuksena Hemiscorpius lepturus). Skorpionit, joilla on ohuet, solakat sakset voivat olla vaarallisia. Tähän ryhmään kuuluu toisaalta myös paljon harmittomia lajeja.[Sf 2]
Scorpion Files -sivuston mukaan eurooppalaiset skorpionit voidaan luokitella lajeihin, jotka eivät ole tai todennäköisesti eivät ole hengenvaarallisia terveelle aikuiselle ihmiselle.[Sf 3].
Skorpionin pistoa voi ensihoitaa seuraavilla ohjeilla:lähde?
Mesopotamian mytologia tuntee skorpioni-ihmiset, jotka olivat joissain kuvauksissa jättimäisiä demoneja, ja joiden yliluonnolliset voimat vastasivat jumalten voimia. Nämä hirviömäiset olennot olivat joissakin kuvauksissa jumalten vihollisia, ja lopulta ne syöstiin kuoleman valtakuntaan. Antiikin Kreikka tuntee Khimaira-nimisen hirviön, jolla on joissakin kertomuksissa skorpionin pyrstö. Useimmiten sen häntänä on myrkkykäärme.
Skorpionit (Scorpiones) ovat laaja hämähäkkieläinten ryhmä, johon kuuluu yli 1 200 lajia.
Skorpionit ovat vanha eläinryhmä. Niitä oli jo siluurikaudella, noin 450–425 miljoonaa vuotta sitten ja nykyisin elävät lajit ovat melko samanlaisia kuin fossiililöydöt. Vuoteen 2007 mennessä fossiiliaineistosta tunnettiin 111 skorpionilajia. Siluurikaudella eli metrin pituinen Brontoscorpio, joka on suurin koskaan elänyt skorpionilaji. Nykyiset skorpionit kehittyivät vedessä eläneistä lajeista ja varhaisimmilla fossiileilla on nähtävissä kidukset.
Scorpions
Les Scorpions (nom scientifique : Scorpiones) sont un ordre d'arthropodes, de la classe des arachnides. Ils se distinguent des autres arachnides par leurs pédipalpes développés en pinces et par l'aiguillon venimeux qu'ils portent au bout de leur abdomen. On en connaît environ 1 750 espèces en 2009[1], et 2 200 en 2018.
L'intérêt populaire porté aux scorpions repose sur leur réputation de prédateur et sur le fait que 40 à 50 espèces ont un venin potentiellement mortel pour l'humain. Ils jouent cependant un rôle important dans la dynamique des populations d'insectes et la biodiversité.
On pense que les Euryptérides, ou Scorpions de mer, sont les ancêtres des Scorpions actuels, voire de tous les Arachnides actuels[2],[3].
Les ancêtres des Scorpions font leur apparition il y a 450 millions d'années à l'époque ordovicienne : ce sont les premiers arthropodes terrestres connus. À cette époque, ils sont aquatiques ou du moins amphibies, munis de branchies et d'yeux latéraux[4].
Le plus ancien scorpion connu, avec un âge entre environ 437,5 et 436,5 Ma (millions d'années) a été décrit en 2020 : Parioscorpio venator ; il provient du Silurien (Télychien) du Wisconsin[5]. Ses « détails anatomiques conservés suggèrent que les changements physiologiques nécessaires pour s'adapter à une transition marine-terrestre chez les arachnides se sont produits au début de leur évolution ». Cependant les inventeurs du genre ne tranchent pas pour un milieu de vie entièrement terrestre pour cet arthropode[5].
Les Scorpions passent à une existence uniquement terrestre à l'aide de poumons et de griffes, entre −380 millions et −350 millions d'années (Carbonifère - Dévonien)[6].
La morphologie générale des scorpions est restée relativement stable depuis leurs premiers ancêtres, et plusieurs auteurs les présentent comme des « fossiles vivants ». Cette notion est imprécise : elle sous-estime la réalité des adaptations biochimiques, physiologiques, et comportementales, sans lesquelles, après 450 millions d'années, les scorpions n'auraient pu occuper la plupart des biotopes terrestres[7].
Les scorpions sont à la fois des prédateurs et des proies potentielles d'autres prédateurs. Selon Lourenco, l'évolution des scorpions représente le résultat de divers compromis entre les stratégies de prédation et les stratégies défensives. Ceci expliquerait les variations des différentes espèces de scorpions, en particulier[7] :
Dès lors les différentes familles ont évolué, par exemple, soit vers des fortes pinces pour saisir les proies (avec une fonction venimeuse plus faible ou facultative) et intimider les prédateurs de leur taille, soit vers une queue plus puissante et un venin plus toxique pour se défendre aussi contre les prédateurs de plus grande taille[7].
D'où une généralisation courante, mais approximative, selon laquelle les scorpions à queue épaisse et pinces fines, sont globalement plus dangereux que les scorpions à grosses pinces et à queue fine[7].
Par rapport à la plupart des organismes étudiés, la carapace ou cuticule des scorpions est celle qui a la plus grande concentration et diversité de métaux (y compris les métaux lourds), en particulier à la pointe de leur aiguillon. Lourenco propose d'y voir une conséquence de leur évolution depuis le Mésozoïque (apparition des premiers oiseaux et mammifères) : les scorpions se seraient renforcés sous la pression sélective de nouveaux prédateurs[7]
La signification évolutive des scorpions à toxines spécifiques contre les mammifères reste mal comprise. Malgré de nombreuses hypothèses proposées, on ne sait pas exactement pourquoi les scorpions dangereux pour l'humain se trouvent dans certaines régions du monde et pas dans d'autres. L'histoire des scorpions est très vieille, et la plupart de leurs modèles évolutifs restent inconnus[8].
Les Scorpions sont caractérisés par :
La taille des scorpions varie d'environ 1 cm (Microbuthus du Sénégal et en Somalie) à 25 cm (Pandinus d'Afrique), faisant de ceux-ci les plus grands des arthropodes terrestres[6],[9]. Leur couleur est variée selon l'espèce : bleu-noir, brun-rouge ou jaune-orange[10].
Les scorpions sont les seuls arachnides à posséder un abdomen divisé en deux parties, dont la deuxième ou « queue » se termine par une vésicule à venin prolongée d'un aiguillon. Ils sont aussi les seuls à avoir des peignes ventraux (organes sensoriels sous l'abdomen)[9].
Le corps d'un scorpion est divisé en trois parties : le céphalothorax (ou prosome), le mésosome et le métasome (certains regroupent ces deux derniers en abdomen ou opisthosome)[6].
Les chélicères sont les « mâchoires » des Scorpions. Situées à l'extrémité antérieure du prosoma, elles se composent de trois articles dont deux distaux forment une petite pince à dents, servant à déchiqueter les proies, l'ensemble étant dans un plan horizontal[6],[11].
Les pédipalpes couramment appelés « pinces » (grandes pinces) servent principalement pour la capture des proies mais aussi lors des danses nuptiales. Ils sont divisés en six segments. Les deux derniers forment la grande pince elle-même, formée d'un mors fixe et d'un mors mobile, eux aussi munis de dents et tubercules. La diversité en taille, nombre et disposition de ces éléments (des chélicères et des pédipalpes) servent à caractériser l'espèce[6].
Les pattes locomotrices sont composées de huit articles et se terminent par une paire de griffes.
La cuticule du corps et les appendices du scorpion sont recouverts de soies de forme et de densité variable selon les espèces. Les peignes ventraux, organes spécifiques aux scorpions, sont couverts de milliers de capteurs chimiques. Leurs fonctions sont mal connues, ils servent à détecter la texture et sans doute d'autres caractéristiques du sol (mécanorécepteurs, chimiorécepteurs, thermorécepteurs...). Par exemple, le repérage des proies chez le scorpion sabulicole (vivant dans le sable) se fait par des soies sensibles aux vibrations du sol, situées sur les pattes locomotrices[6].
La cuticule des Scorpions qui constitue leur exosquelette a la particularité d'être fluorescente en lumière noire (rayonnement UV de 350 à 370 nm). Cette fluorescence est due à la structure même de la cuticule[12], probablement par la présence d'un pigment de nature flavinique[6]. Elle se conserve à la mort de l'animal, et certains fossiles sont encore fluorescents.
L'appareil venimeux est situé sur le cinquième et dernier segment (appelé telson) du métatosome ou « queue du scorpion ». Cette position est l'une des originalités distinctives du scorpion. Le telson est renflé en vésicule à venin, repliée dorsalement, et se prolonge par un aiguillon recourbé ventralement[13].
La vésicule contient une paire de glandes symétriques munies chacune de leur propre canal et dont l'orifice externe se situe latéralement avant l'extrémité de l'aiguillon : un dard ou aiguillon de scorpion est donc fermé à son extrémité, mais avec deux orifices latéraux en position subterminale[13].
Ces deux glandes sécrétrices sont entourées d'une tunique musculaire pour l'éjection du venin. Lors de la piqûre, la queue et le dard sont projetés en avant. Pour la prédation, cette piqûre est facultative, selon les dimensions respectives de la proie et des pinces, une proie peut être broyée et dévorée sans être piquée. Des espèces du genre Parabuthus sont capable de gicler du venin à un mètre de distance[13].
Le venin a l'aspect d'un liquide blanc et visqueux. Au cours d'une piqûre, un scorpion peut inoculer, selon l'espèce de 0,1 à 2 mg de venin[14](voir section Envenimation).
Le système nerveux d'un scorpion est constitué d'un cerveau et d'une chaine nerveuse.
Le cerveau se compose d'un protocerebron, d'une paire de ganglions pour les chélicères (tritocérébron), et d'une masse sous-œsophagienne à 9 neuromères d'où partent les nerfs des appendices. Trois ganglions du mésosome et quatre du métasome forment une chaine nerveuse ventrale. Un système neuroendocrine est relié au système nerveux, en rapport avec le système digestif[15].
Le système circulatoire des scorpions est le plus compliqué des arachnides[16]. Le système circulatoire comporte un cœur contractile dorsal muni de 7 paires d'ostioles qui s'ouvrent et se ferment successivement. Le cœur, entouré d'un péricarde, se prolonge par un système artériel. Le système veineux ramène le sang par des sinus veineux ventraux et latéraux[15].
Le sang de scorpion est de couleur bleutée, le pigment respiratoire est l'hémocyanine contenant du cuivre qui fixe l'oxygène. L'électrophorèse des sous-unités d'hémocyanine permet de caractériser des espèces ou groupes d'espèces de scorpions[15].
La respiration s'effectue par 4 paires de poumons constitués de lamelles cuticulaires à la manière des feuilles d'un livre. Ces lamelles baignent dans l'hémolymphe en rapport avec l'extérieur par 8 fentes munies de muscles (stigmates respiratoires)[15].
L'appareil digestif comporte une cavité prébuccale entre les chélicères, les pédipalpes et les deux paires de pattes antérieures. Les proies broyées par les chélicères sont recouvertes de salive et sucs intestinaux, et prédigérées de façon externe. Seuls les liquides sont aspirés par la bouche par un pharynx faisant office de pompe musculaire[15].
Le tube digestif se compose d'un œsophage très étroit, d'un intestin moyen garni de deux paires de diverticules « gastriques » au niveau du prosome, suivies de cinq paires de diverticules absorbants au niveau du mésosome, puis d'un iléon rectiligne au niveau du métasome. L'intestin postérieur est court, terminé par un anus à 4 valves[15].
L'excrétion et l'osmorégulation se fait par une paire de tubes de Malpighi (« reins » du scorpion) qui débouchent à l'extrémité de l'iléon[15].
L'appareil génital mâle et femelle est représenté par des tubes génitaux (gonades) disposés en échelle au milieu des diverticules digestifs. Les mâles disposent d'un organe en forme de V, l'organe paraxial, dont chacune des moitiés secrète un hémispermatophore, c'est-à-dire les moitiés en miroir qui formeront le spermatophore émis lors de l'accouplement[15].
La plupart des Scorpions se reproduisent par reproduction sexuée, mais une quinzaine d'espèces sont aussi parthénogénétiques (des œufs non fécondés donnent naissance à des jeunes)[17]. Le cas classique (le premier décrit) est celui de Titus serrulatus (dont les œufs non fécondés ne donnent que des femelles), d'autres sont Tityus meteuendus (que des mâles) et Tityus neblina (mâles et femelles)[18].
Le dimorphisme sexuel est faible, les mâles possédant généralement des peignes avec un nombre de dents plus élevé que ceux des femelles, avec une forme différente de l'opercule génital. D'autres détails anatomiques tels que la forme des pinces ou de la queue sont parfois sujets à un dimorphisme sexuel, mais cela varie selon les espèces. Chez les espèces à dimorphisme prononcé, les mâles sont plus élancés et plus petits que les femelles ou avec une queue beaucoup plus grande que celle des femelles[17].
Chez les scorpions, la fécondation est indirecte, elle se fait par l'intermédiaire d'un appareil temporaire, le spermatophore (sac élancé de quelques millimètres à plusieurs centimètres de long selon les espèces) produit par le mâle et déposé au sol[19].
Lors de la parade nuptiale, le mâle tient la femelle par les grandes pinces et les deux partenaires semblent exécuter une danse, à figures réglées selon l'espèce, décrite par Jean-Henri Fabre (1823-1915) comme une « promenade à deux »[19],[18].
Le mâle entraine la femelle vers un endroit propice à la déposition de son spermatophore. Le mâle tire ensuite la femelle pour lui faire chevaucher le spermatophore. Cela a pour effet de plier la structure, articulée en deux parties, provoquant l'éjection du sperme dans les voies génitales de la femelle (orifice sous le métasome) [17],[19].
Ce procédé, qui s'effectue dans un endroit caché aux prédateurs, et qui échappait au regard des premiers observateurs comme Jean-Henri Fabre, n'a été découvert et confirmé que vers le milieu des années 1950[18]. Auparavant, un auteur comme Léon Bertin (1896-1954) ne pouvait qu'imaginer : « Que se passe-t-il maintenant dans l'abri sous roche devenu demeure nuptiale ? D'abord l'accouplement auquel il est à peu près impossible d'assister. Ventre contre ventre, les peignes enchevêtrés, mâle et femelle se livrent à l'acte sexuel »[20].
Le spermatophore vide est souvent dévoré. Des cas de cannibalisme du mâle par la femelle après l'accouplement ont été observés[17], mais semblent en fait relativement rares en nature, les mâles ayant développé un comportement de fuite rapide ayant lieu de manière quasi systématique après la fécondation.
Il peut y avoir plusieurs portées pour une seule fécondation, en rapport avec une longue conservation du sperme dans les voies génitales femelles[17].
Par certains aspects, les stratégies de reproduction des scorpions s'apparentent plus à celles des vertébrés supérieurs qu'à celles des arthropodes en général[18].
Le développement embryonnaire dure selon les espèces de 2 à 24 mois. Pour la majorité des auteurs du XXIe siècle, toutes les espèces de scorpions sont vivipares, mais quelques-uns suggèrent que des espèces pourraient être ovovivipares[18].
Le développement embryonnaire se fait dans un tubule ovaro-utérin, avec ou sans diverticules plus ou moins complexes selon les espèces. Les embryons situés dans les diverticules sont nourris par des structures particulières dites « biberon » et « tétine », correspondant respectivement à des pédipalpes et des chélicères transitoires[17],[18].
La parturition s'effectue en quelques heures ou jours dans une « corbeille de naissance » formée par les deux premières pattes de la femelle[17].
Selon les espèces, une portée varie entre trois et plus d'une centaine de petits (30 à 40 en moyenne) appelés pullus ou projuvéniles qui montent immédiatement sur le dos de la mère. Les pullus sont dépigmentés et munis de pattes à ventouse sans griffes. Leur aiguillon n'est pas fonctionnel et ils ne se nourrissent pas. Ils restent amassés sur le dos maternel entre 2 et 28 jours jusqu'à leur première mue[17].
Comme tous les animaux possédant un exosquelette, la croissance se fait par mues successives. La première mue, qui dure de 6 à 8 heures, s'effectue sur le dos de la mère. Les jeunes sont alors appelés juvéniles : ils partent en chasse, reviennent et enfin se dispersent. Les jeunes scorpions muent fréquemment jusqu’à l’âge adulte, avec des mues de plus en plus espacées dans le temps. Selon les espèces, les « soins maternels » (juvéniles restant en contact avec leur mère) sont plus ou moins prolongés[17],[18].
Chacune de ces mues se déroule de nuit, ou à l'abri dans une cache, en 10 à 14 heures. La nouvelle cuticule n'est pas fluorescente, elle le deviendra en durcissant. L'ancienne cuticule (exuvie) elle, reste fluorescente. Le nombre de mues est variable selon l'espèce : de 4 mues (chez quelques espèces de Microbuthus) à 12 mues (Chiromachus ochropus)[18].
La maturité sexuelle est atteinte en un temps variable, selon les conditions externes du milieu, de six mois à deux ans en général. Un scorpion vit entre 2 et 8 ans selon les espèces, les plus grandes vivant plus longtemps, jusqu'à atteindre exceptionnellement plus d'une vingtaine d'années[17].
Du point de vue de la dynamique des populations, les spécialistes distinguent deux grands groupes d'espèces de scorpions[18] :
Ces paramètres pourraient expliquer la présence plus importante de certaines espèces de scorpions dans les nouveaux environnements perturbés, soit naturels (par exemple après une éruption volcanique), soit créés par l'homme (urbanisation de zones rurales) notamment en Amérique du Nord et Centrale pour le genre Centruroides, en Amérique du Sud pour le genre Tityus et en Afrique du Nord pour le genre Androctonus[18].
Les espèces actuelles sont toutes terrestres et elles peuvent être retrouvées dans une zone limitée au nord comme au sud aux environs du 50e degré de latitude[9]. La plus forte concentration de scorpions se trouve dans l'hémisphère sud, et on les trouve surtout dans les régions chaudes comme dans le désert.
Les scorpions ont une grande faculté d'adaptation qui leur a permis de s'installer sur tous les continents et dans tous les biotopes : grottes, plages, zones marines intertidales et laisses de mer, steppes, déserts, forêts tropicales et méditerranéennes, plantes épiphytes, etc.[21].
Les scorpions sont des animaux particulièrement résistants dans des milieux difficiles, notamment à la chaleur et sècheresse désertiques. Ils peuvent survivre à un jeûne de plusieurs années[16], et à une immersion de près de 3 heures[10]. Ils sont capables de s'adapter à l'enfouissement, à la dessication, aux agents microbiens et même aux radiations ionisantes[21] (plus de 150 fois la dose mortelle pour l'homme : 900 Gy contre 6).
Des espèces peuvent vivre en altitude à plus de 3 000 m[22] mais elles sont rares comme Scorpio maurus de l'Atlas marocain. Une espèce est aveugle sans être cavernicole : Belisarius xambeui. Les espèces de très vaste répartition sont aussi rares comme Isometrus maculatus qui occupe toutes les régions chaudes du monde entier. Le plus souvent les différentes espèces se localisent à de grandes régions ou continents[9] ou zones zoogéographiques (voir les espèces d'importance médicale).
Il y a cinq (ou six, selon des distinctions récentes) espèces de Scorpions en France[23] : elles vivent dans la zone méditerranéenne au sens large[24]. Hors de cette zone, les captures concernent soit des individus transportés par l'homme soit des populations issues de ces transports, et sont localisées à quelques grandes villes.
Deux espèces sont à connaitre[25] :
Les autres espèces, moins souvent rencontrées, sont Euscorpius concinnus (C. L. Koch, 1837)[29]) ; Euscorpius italicus (Herbst, 1800)[30] très localisé près de la frontière italienne sur la Côte d'Azur ; Belisarius xambeui (Simon, 1879)[31] un rare petit scorpion aveugle inoffensif, endémique des grottes de Catalogne ou endogène de la même région ; Euscorpius tergestinus (C. L. Koch, 1837) (synonyme Euscorpius carpathicus, (Linnaeus, 1767)[32]), plus montagnard et forestier qu'E. flavicaudis, à l'est du Rhône jusque dans la Drôme et les Hautes-Alpes au nord, et en Corse (cette espèce a été séparée en deux taxons selon des études récentes[33], ce qui donne une sixième espèce pour la France.
Les scorpions se retrouvent sous les pierres, dans les endroits arides, dans les vieux murs, mais quelques-uns préfèrent les habitations : ils peuvent se cacher sous les lits, les draps ou dans les couvertures. En zone forestière ou végétalisée, les scorpions « troquent le dessous des pierres contre le dessous des écorces »[20].
Ils craignent la lumière ou plutôt évitent l'évaporation pour résister à la dessication. En zone désertique, Heterometrus maurus (=Scorpio maurus) peut creuser dans le sable des terriers de 40 à 50 cm de profondeur[20].
Leur activité est essentiellement nocturne et crépusculaire. Ils se déplacent alors pour chercher leur nourriture. Ils se nourrissent uniquement de proies vivantes qu'ils paralysent à l'aide de leur venin ou maintiennent solidement entre leurs pinces (appelées pédipalpes). Ils utilisent toutefois leur venin avec parcimonie, le stock mettant deux semaines à se reconstituer.
Les scorpions sont des prédateurs essentiellement d'insectes, d'araignées et de cloportes. Selon leur taille, ils peuvent aussi s'attaquer à de petits reptiles ou petits mammifères. Il existe chez les scorpions un cannibalisme ou une prédation intraguilde qui jouent un rôle régulateur de la dynamique des populations des scorpions[13].
Les scorpions sont eux-mêmes la proie de reptiles (lézards, serpents...), d'oiseaux (serpentaire, chouette, courlis…) et de mammifères (mangouste, singe…)[13].
Les scorpions participent à l'équilibre des milieux naturels, notamment en régulant les populations d'insectes[34]. Dans les maisons du midi de la France, le petit scorpion noir Euscorpius flavicaudis est traditionnellement toléré, car faisant la chasse aux mouches et autres insectes indésirables[20].
Par leur diversité, leur résistance et facultés d'adaptations, les scorpions apparaissent comme des arachnides pionniers pour occuper ou réoccuper des écosystèmes pauvres, difficiles ou perturbés[34].
Une piqûre défensive de l'aiguillon caudal, très douloureuse, produit des accidents qui peuvent devenir mortels pour l'homme, surtout quand il s'agit des grands Androctonus (Afrique du Nord) et Centruroides (États-Unis, Mexique).
Médicalement, l'envenimation par piqûre de scorpion chez l'humain s'appelle « scorpionnisme ».
De manière générale, les scorpions ne sont pas agressifs pour l'humain et ne piquent que par réflexe de défense lorsqu'ils sont dérangés[35]. L'inoculation du venin est contrôlée par le scorpion, dès lors toute piqûre n'est pas forcément venimeuse[36]. Même pour les espèces les plus dangereuses de scorpion, seules 10 % des piqûres entrainent un syndrome d'envenimation sévère[37].
Les piqûres surviennent le plus souvent en été, avec un pic journalier au crépuscule, correspondant à la période d'activité maximale du scorpion, mais de nombreuses espèces peuvent garder un potentiel d'activité tout au long de l'année. La piqûre est souvent localisée aux extrémités (main ou pied), elle est presque toujours unique[36].
La piqûre de scorpion est très douloureuse, mais le plus souvent bénigne et passagère[35],[36]. En dépit de l'intensité de la douleur locale, il est souvent difficile de distinguer la trace d'une piqûre de scorpion, voire une zone inflammatoire[37].
L'épidémiologie mondiale du scorpionisme est mal connue. L'estimation de l'incidence globale est de l'ordre de 1 à 1,5 million de personnes piquées chaque année par un scorpion, le nombre de décès variant de 2600 à un peu plus de 3 000[38],[39]. Ces données sont très vraisemblablement sous-estimées car les piqûres sont loin d'être toutes rapportées et les décès surviennent souvent en dehors de toute prise en charge médicale[40].
Environ 5 % des cas signalés sont sévères et 0,3 % mortels[10]. La plupart des cas sont donc bénins, mais les cas graves peuvent représenter un problème majeur de santé publique dans plusieurs régions du monde, en particulier l'Amérique centrale et du sud, l'Afrique du nord, le Moyen-Orient et l'Asie du sud[37].
Les espèces les plus dangereuses se trouvent au Sahara. À titre d'exemple, selon les statistiques du ministère de la santé algérien, sur 45 391 personnes piquées par des scorpions, 62 sont mortes en 2006[41]. Au Maroc, plus de 80 personnes sont mortes durant l'année 2006.
Au Mexique, il a été fait état de 3 437 morts en deux ans (1940-1941)[14]. Au Brésil, pour la période 2001-2012, les piqûres de scorpion représentent 41% des accidents d'envenimation, devant les morsures de serpents, et 30% des 2664 décès par envenimation (animaux terrestres)[42].
Les piqûres de scorpions surviennent le plus souvent chez des adultes jeunes, mais les cas d'envenimation sévères, voire mortelles, concernent surtout les enfants (accident domestique en zone rurale)[10].
Sur plus de 2200 espèces de scorpions décrites en 2018, on estime que 40 à 50 sont dangereuses pour l'humain (susceptibles de provoquer un accident d'envenimation). Ces scorpions d'importance médicale sont des espèces de la famille Buthidae[35],[39]. Ils se caractérisent par une queue relativement épaisse, des pinces plutôt fines, et leur prédominance fréquente en milieu aride[36].
Dans le sud des États-Unis et au Mexique, les accidents graves sont dus à des Centruroides : d'abord C. suffusus puis C. noxius et C. sculpturatus. En Amérique du Sud, il s'agit du genre Tityus. Les plus dangereux sont T. serrulatus, T. bahiensis et T. trinitatis[43].
Dans le sous-continent indien, il s'agit des genres Heterometrus et Androctonus[43].
Dans les régions arides d'Afrique du Nord et du Moyen-Orient, les espèces signalées sont Buthus occitanus (aussi présent dans le sud de la France), Leiurus quinquestriatus, Androctonus australis, et celles appartenant au genre Buthacus. Androctonus australis serait responsable de 95 % des décès par scorpionisme en Afrique du nord[43], alors que la piqûre de Buthus occitanus est très douloureuse mais bénigne[36].
En Afrique subsaharienne, quelques espèces redoutées appartiennent aux genres Pandinus, Parabuthus et Hadogenes[43].
Plus récemment des cas sévères ont été décrits en Iran avec Hemiscorpius lepturus[35], et en Asie avec des espèces du genre Mesobuthus[39].
En général, les scorpions ne peuvent injecter assez de venin pour tuer des personnes adultes en bonne santé sauf pour les espèces très toxiques. En revanche, les enfants, les personnes âgées et les personnes malades sont plus exposées.
Toutes les espèces de Scorpions sont venimeuses. Le venin de scorpion est un mélange complexe de toxines qui varie selon les taxons et parfois selon les individus d'une même espèce[35]. Il est relativement pauvre en enzymes[44]. Outre les toxines, les venins de scorpion contiennent des composés organiques, comme des amines biogènes qui seraient responsables de la vive douleur causée par la piqûre de scorpion[36],[39].
Ces venins sont le plus souvent neurotoxiques, mais quelques espèces utilisent des venins cytotoxiques comme ceux du genre Heterometrus en Asie (cloque, lésion tissulaire...) ou des venins hémolytiques (effet hémorragique) comme celui de Hemiscorpius lepturus en Iran et au Kurdistan[35].
Les neurotoxiques utilisés sont en général de petites protéines (polypeptides), stabilisées par des ponts disulfures, qui vont interférer avec le système nerveux de la victime. Elles se fixent sur les récepteurs des canaux sodiques[45], entraînant une excitation neuronale prolongée du système nerveux autonome et neuromusculaire[37]. D'autres toxines de venin de scorpion agissent sur d'autres canaux ioniques (potassium, calcium...) mais sont de moindre importance dans l'envenimation humaine[37] et des mammifères en général. Elles sont surtout toxiques pour les insectes et les crustacés[44].
L'action des neurotoxines de venin de scorpion est le plus souvent très rapide, en règle moins de quatre heures chez l'humain[22].
L'effet du venin dépend[35],[36] :
Le venin des scorpions est particulièrement efficace contre les autres arthropodes mais peu contre les humains. Le plus souvent, les piqûres de scorpion ne produisent que des effets locaux.
Une simple douleur locale modérée progressivement décroissante indique une simple piqûre sans injection de venin. Une douleur intense avec des variations (paroxysmes entrecoupées d'accalmies) indique un début d'envenimation, avec engourdissement et gonflement localisé. Les signes généraux (agitation, malaise, sueurs, troubles digestifs...) sont rares et bénins[22],[35].
Lorsqu'il s'agit d'espèces plus dangereuses, dans à peu près 5 % des cas, un syndrome d'envenimation sévère peut se manifester après un intervalle libre de deux à quatre heures[22], et chez l'enfant de 14 minutes en moyenne[47]. Outre la douleur constante, les syndromes sont variés, d'ordre cardiovasculaire, digestif et neurologique, par atteinte du système nerveux autonome[37],[10].
Les genres Androctonus, Buthus et Mesobuthus sont le plus souvent associés à une atteinte cardiovasculaire (tachycardie, hypertension, arythmie) pouvant évoluer vers une atteinte du myocarde, un accident vasculaire cérébral, ou un état de choc avec hypotension[37],[10].
Les genres Centruroïdes et Parabuthus sont le plus souvent associés à une atteinte neuromusculaire (spasmes et convulsions, paralysies, perte de la coordination des mouvements, troubles visuels et oculomoteurs)[37],[48].
Dans la plupart des cas graves, des troubles digestifs sont présents (douleur abdominale, vomissements, diarrhées). Quelques scorpions, comme Leiurus quinquestriatus et ceux du genre Tityus ont provoqué des cas de pancréatite aigüe[37].
L'évolution fatale peut se faire par œdème aigu du poumon, ou coma avec défaillance multisystémique, parfois par choc anaphylactique au venin[37],[39].
Des syndromes particuliers de type cytotoxique (troubles hémorragiques ou nécrose cutanée locale) peuvent survenir avec la piqûre d'Hemiscorpius lepturus, ou celles du genre Heterometrus[35],[37].
Il est généralement estimé que passées les 24 premières heures après la piqûre, tout risque mortel est écarté[22].
Il repose sur les circonstances de l'évènement (piqûre de scorpion), le plus souvent le scorpion a été vu par la victime, et sur l'éventuelle capture de l'animal pour identification[10],[47].
Pour les cas sévères hospitalisés, il n'existe pas de test diagnostique spécifique d'envenimation par scorpion. Le dosage sanguin de venin de scorpion est parfois utilisé dans des buts de recherche, mais il n'est pas utile dans le diagnostic et le traitement. Les explorations se limitent à un bilan biologique de base ou orienté vers des complications potentielles selon l'évolution[37],[10].
Dans les cas médicolégaux de mort suspecte par piqûre de scorpion, une autopsie peut être réalisée[39].
En l'absence de notion de piqûre de scorpion, ou dans les cas douteux, il faut discuter de[47] :
Le traitement dépend de la gravité des symptômes.
Il existe plusieurs échelles de gravité qui peuvent varier selon les pays (selon les espèces de scorpions en cause), mais bâties sur les mêmes principes : 3 ou 4 stades de gravité croissante, utiles pour orienter les conduites à tenir (les stades 3 et 4 sont parfois réunis en un seul pour des raisons pratiques). De façon générale[36],[37],[10] :
Elles correspondent aux stades 1 et 2. Le traitement est simple : désinfection locale et mise à jour éventuelle d'une vaccination antitétanique. En France métropolitaine, la plupart des piqures de scorpions ne demandent aucun traitement, si ce n'est l'application de glace sur la piqûre pour atténuer la douleur[35].
Un antalgique antinflammatoire, comme l'ibuprofène, peut être utile, mais l'utilisation en routine d'antihistaminiques, de corticoïdes ou d'antibiotique n'est pas recommandée (inutile et sans effet). La pose de garrot ou l'incision du site de la piqûre sont déconseillées[35],[10].
Dans les pays endémiques de formes graves, une période d'observation d'au moins 4 heures est parfois proposée[47].
Elles correspondent aux stades 3 et 4. Le traitement des formes graves requiert une hospitalisation en milieu spécialisé.
Les traitements symptomatiques d'urgence sont d'abord d'assurer une stabilité cardiorespiratoire (soins de réanimation), puis de diminuer les manifestations neuromusculaires (spasmes, convulsions...) par administration de fortes doses de benzodiazépines [10],[49].
La base du traitement est l'administration de sérum anti-venimeux. Sa disponibilité est cependant précaire, la production de ce dernier étant bien inférieure aux besoins estimés, comme le pointe un rapport publié par l'Organisation mondiale de la santé datant de 2007[50]. L'efficacité de tous les sérums n'est cependant pas sûre[51] ou n'a été testée que sur un faible nombre de patients[52].
Les sérums anti-venimeux sont spécifiques aux principales espèces de scorpions les plus venimeux. Aussi les pays qui les utilisent ont chacun le leur, par exemple : États-Unis (Centruroides ou Parabuthus), Argentine (Tityus trivittatus), Brésil (Tityus serrulatus et Tityus bahiensis), France (Androctonus pour les pays d'Afrique du nord)[10],[22].
L'utilisation de sérum antivenimeux reste controversée, en raison de problèmes liés à sa disponibilité, son efficacité, ses effets secondaires, et à son rapport coût-efficacité[37]. En principe, la sérothérapie anti-scorpion est réservée aux cas sévères (stade 3 et 4), lorsqu'elle disponible, adaptée à l'espèce en cause, et appliquée suffisamment tôt (dans les deux heures après la piqûre), elle permet la sédation rapide des symptômes[48] ou tout au moins d'avoir un effet bénéfique[37].
Les antivenins de scorpions du XXIe siècle ne présentent plus de risques d'anaphylaxie, à la différence de la précédente génération mise sur le marché en 1965 et retirée en 2001 (risque anaphylactique de 3,4 %), mais ils ont un coût plus élevé, avec un risque persistant de 0,5 % de maladie sérique[47].
Le scorpion est mentionné comme remède en Égypte antique. Dans le papyrus Berlin 3038, il est utilisé en onguent contre les démons après avoir été bouilli dans de la graisse[53]. Pour Pline l'Ancien (Histoire naturelle, XXIX, 29) le scorpion qui a piqué est lui-même remède à sa propre piqure : il faut l'écraser vivant contre la plaie, ou le faire griller pour l'avaler.
Cette pharmacopée traditionnelle est prolongée par la médecine arabe. Pour Rhazès et Ibn Al Baitar, l'huile ou la poudre de scorpion sont utiles contre les ulcères, les douleurs lombaires et des hanches, ou susceptibles de dissoudre les calculs urinaires [54].
Ces données sont transmises à l'Occident médiéval. L'huile de scorpion (préférée aux poudres pour une meilleure conservation) est utilisée en Europe méditerranéenne comme un alexipharmaque (antidote contre les maladies pestilentielles) ou comme alexitère (antivenin). Les scorpions vivants sont bouillis dans de l'huile d'olive et du vin, infusés ou macérés, l'huile simple de scorpion est ainsi obtenue par filtration à travers un linge. Le médecin botaniste Mattioli (1501-1578) propose l'huile composée de scorpion, en y ajoutant des plantes aromatiques[55].
Les remèdes à base de scorpion sont employés jusqu'au XVIIIe siècle comme antivenin, contre les fièvres, paralysies et épilepsie. Dans le Languedoc, les scorpions abondaient autour de Souvignargues, et ses habitants en tiraient une bonne source de revenu pour fournir les apothicaires de la région[56].
En Inde, la médecine Yunâni poursuit la tradition du galénisme arabe. L'huile de scorpion est proposée par les Yogi contre les faiblesses neuro-musculaires, les troubles urinaires, et pour restaurer vitalité et virilité. En médecine traditionnelle afghane, le scorpion-remède est aussi employé contre les maladies de peau et la jaunisse[54].
En Chine, le scorpion est signalé dans des ouvrages de pharmacopée ou Bencao, dès le Xe siècle. L'ouvrage le plus connu étant le Bencao gangmu du XVIe siècle. Dans le cycle chinois des Wuxing, le scorpion correspond à l'Est (région la plus riche en scorpion), à l'élément Bois (par sa couleur bleu-vert), aux « maladies du Vent » et au méridien du foie[57].
Le scorpion chinois utilisé a été identifié au Buthus martensii. Contrairement à l'occident médiéval, il est surtout employé en poudre (queue de scorpion ou scorpion entier), après avoir été ébouillanté, séché au soleil, puis salé. Ce remède est utilisé en pilule ou en pommade, pour les contractures et paralysies subites, épilepsies et convulsions de l'enfant[57].
En Europe, les remèdes à base de scorpions sont abandonnés au début du XIXe siècle. Paul Bert (1833-1886) est le premier expérimentateur des effets neurotoxiques du venin de scorpion. L'idée première a été de penser que tous les venins de scorpions se caractérisaient par une seule toxine identique[13].
À partir des années 1950, les progrès de l'analyse chimique (microanalyse, chromatographie, électrophorèse...) font découvrir la variété et la richesse des composants de venins de scorpions[13]. D'autant plus que l'étude des scorpions n'est plus dominée par la seule recherche européenne, elle est aussi affaire de chercheurs d'autres régions du monde (Amérique centrale et du Sud, Afrique du Sud, Inde, Chine...)[58].
L'utilisation de scorpions en médecine traditionnelle de ces régions a conduit à une recherche des principes actifs potentiels qui pourraient être contenus dans leur venin. Les études menées depuis les années 1990 montrent que les venins de scorpions seraient « un trésor de molécules ». Ces molécules, susceptibles d'être synthétisées, seraient candidates potentielles pour un développement pharmacologique[59].
Ces études ne dépassent pas toutefois le stade des essais précliniques (sur cultures cellulaires humaines, ou sur modèle animal, rat ou souris). Les travaux les plus avancés (essais cliniques phase 1) concernent la chlorotoxine (en), une toxine de Leiurus quinquestriatus qui bloque le canal chlorure, et qui pourrait être utilisé comme insecticide et agent anticancéreux[60].
De nombreux peptides provenant du venin d'autres espèces de scorpions pourraient avoir une action antitumorale[61], mais aussi antibactérienne, antivirale ou antimycosique ; jouer un rôle immunosuppresseur ou immunomodulateur[59].
La classification des scorpions présente des lacunes et de nombreux problèmes, notamment le fait qu'il s'agit d'un domaine hautement spécialisé, en perpétuel changement, et dont les données ne sont guère disponibles aux non-experts[62].
Plusieurs communautés s'intéressent à la taxonomie des scorpions. Deux sont académiques : les zoologistes ou « vrais experts », puis ceux qui s'intéressent aux venins (recherche fondamentale ou appliquée des biologistes, biochimistes...) ou aux accidents d'envenimation (médecins cliniciens ou de santé publique). Les problèmes de taxonomie relèvent en principe du Code international de nomenclature zoologique. Dès lors une meilleure communication entre ces communautés de niveaux différents d'expertise pourrait aider à résoudre ces difficultés[62],[58].
Il existe aussi une troisième communauté, historique et traditionnelle, qui a son mot à dire : celle des amateurs ou collectionneurs privés. Ceux-ci dérogent souvent aux règles académiques : ils publient dans des revues marginales sans évaluation par les pairs, leur matériel biologique est conservé dans des collections privées invérifiables, et non dans des institutions académiques officielles ouvertes aux autres chercheurs. De plus, depuis les années 1990, un commerce d'animaux exotiques se développe en Europe et en Amérique du Nord, parfois en violation de la légalité des pays concernés. Si quelques amateurs apportent des contributions utiles par des voyages et recherches personnelles, la plupart jouent un rôle négatif[62],[58].
Le nombre d'espèces connues de scorpions à la fin du XIXe siècle était d'environ 250, en 1975 de 700, les espèces dangereuses pour l'humain restant stables à 20-25 espèces. En 2018, près de 2 200 espèces sont connues, les espèces dangereuses étant désormais de 40 à 50. Cette augmentation est principalement due à de nouvelles techniques : pour collecter des scorpions sur le terrain (nouveaux habitats ou micro-habitats) ou pour préciser les critères distinctifs de population (taxonomie numérique, génétique moléculaire…)[8].
Comparativement aux autres arthropodes, ce nombre d'espèces apparait faible (plus d'un million d'espèces pour les insectes, près de 40 000 pour les araignées), mais dans les décennies à venir, plus de cinq mille espèces de scorpions pourraient être décrites, surtout celles de plus petite taille (de l'ordre de 1 à 2 cm, les plus mal connues). Cependant seule une minorité de scorpions sont visibles pour les humains, car dans les milieux naturels, les scorpions se font discrets en restant le plus souvent en petit nombre[8].
Tous les Scorpions actuels sont classés dans l'infra-ordre des Orthosterni[63].
et les genres fossiles à l'appartenance familiale incertaine : Selon World Spider Catalog 20.5[64] :
et décrit depuis :
Le scorpion apparait comme une représentation du danger et un agent de punition, mais aussi comme un symbole de protection.
Les plus anciennes représentations de scorpion remontent au IIIe millénaire avant J. C., au Moyen-Orient, en Iran (civilisation de Jiroft) et au Pakistan (culture de Harappa) où le scorpion est un emblème protecteur (statuette, sceau...). Dans l'art de mésopotamie, le scorpion est un symbole apotropaïque qui protège des mauvais sorts. On le trouve aussi représenté sur des bornes frontières à ne pas franchir sous peine de malédictions. Dans l'épopée de Gilgamesh, un homme-scorpion et sa femme-scorpion sont les gardiens du bout du monde[65].
Des rois égyptiens de la période prédynastique ont été appelés roi Scorpion[65]. Les Égyptiens ont fait du scorpion le symbole de la déesse Serket[66]. Celle-ci est représentée comme couronnée d'un scorpion, ou comme un buste de femme sur une queue de scorpion. C'est une déesse protectrice, comme une autre déesse scorpion nommée Hededèt assimilée à Isis protectrice des enfants en bas âge. Les magiciens égyptiens étaient aussi charmeurs de serpents et de scorpions[67].
En Grèce archaïque, le scorpion est un animal chthonien, venant des profondeurs de la terre. Dans la mythologie grecque, la déesse Artémis envoie un scorpion pour tuer le chasseur géant et demi-dieu, Orion qui l'avait offensé. L'animal fut transformé en constellation, celle du Scorpion qui continue à « poursuivre » celle d'Orion. Le scorpion est un des douze signes du Zodiaque, faisant partie des « signes de terre »[67].
Chez les naturalistes grecs et romains, la connaissance des scorpions est approximative, les scorpions d'Europe méditerranéenne n'étant guère dangereux. Pour Aristote et Pline l'Ancien, le scorpion est surtout cannibale, dévorant ses petits et ses parents, et sa piqûre toujours mortelle pour les vierges. Pour le naturaliste Claude Élien (175-235), le scorpion nait par génération spontanée de la terre, plus particulièrement celle des déserts brûlants[67].
Dans le Nouveau Testament, le serpent et le scorpion servent de référence aux plus mauvaises actions possibles, celles de la trahison et de la fourberie (Évangile selon Luc, 11, 11-12)[67].
L'encyclopédiste Isidore de Séville reprend l'opinion d'Ovide selon laquelle les scorpions naissent des carcasses de crabes abandonnées sur le rivage. Des bestiaires médiévaux considèrent que son nom signifie « archer » en grec, par rapprochement avec la baliste antique ou scorpion (arme de siège). Selon Alain de Lille le scorpion est l'attribut négatif de la dialectique qui d'un côté porte des fleurs et de l'autre vous pique[67].
Au Moyen-Âge, le scorpion est associé aux chaleurs et tourments de l'enfer, c'est un symbole d'infanticide ou de parricide. C'est une figure de l'envie et de la fourberie, de ceux qui flattent par la bouche et frappent par traîtrise de l'arrière. Le scorpion peut être l'image de la « femme méchante », du traître, de l'hérétique, et surtout du juif. Le scorpion, symbole du peuple juif, est un thème iconographique fréquent à partir du XIVe siècle[67].
La vulnérabilité supposée des jeunes filles à sa piqûre en font aussi un symbole explicite de luxure. À la Renaissance, le symbolisme astrologique le fait correspondre aux parties génitales dans l'homme zodiacal[67].
Le scorpion garde son double rôle d'incarnation du démon et de symbole protecteur, par analogies et correspondances (ce qui punit peut être ce qui protège). L'encyclopédiste Al-Nowaïri (1273-1333) le classe parmi les animaux à venin mortel. Dans le folklore populaire, c'est un animal de l'enfer[68].
Le scorpion est associé aux menaces cachées aux imprudents, selon un proverbe tunisien : « ne met pas ton doigt dans un trou de souris, ou tu seras piqué par un scorpion ». La femelle scorpion est dite dévorée par sa progéniture, et le scorpion symbolise les conflits mortels intrafamiliaux. Au Pakistan, le scorpion est associé à l'usurier dans ce qu'il a de plus vil (« l'urine de l'usurier attire les scorpions »)[68].
Le scorpion est un animal phallique. Dans le chant et la danse, la piqûre de scorpion est la métaphore de l'acte sexuel. Adressée à un homme, « va te faire piquer par un scorpion » est une grave insulte à connotation homosexuelle[69].
Le scorpion est aussi figure protectrice, il est représenté sur céramique, façade de maison, broderie, objets divers... où il est censé protéger la maison. Selon les régions, les loquets et verrous peuvent être des scorpions stylisés, et sur broderie féminine, ou par tatouage sur la cuisse d'une femme, l'image du scorpion rappelle l'interdit des relations sexuelles illégitimes[70].
Le scorpion obéit finalement à Dieu. Les mystiques, saints et derviches se distinguent par leur capacité à manipuler les scorpions sans crainte, en restant indemnes à leur piqûre[71].
Dans le panthéon hindou, une déesse destructrice, danseuse au scorpion ou avec un scorpion sur son ventre, a été considérée comme une émanation de Parvati[72].
Dans la tradition bouddhiste, le démon Māra est celui qui envoie serpents et scorpions pour détruire l'esprit de Bouddha. Dans la tradition tibétaine, le scorpion est aussi l'attribut de divinités, comme Begtsé, ou de maîtres, comme Padmasambhava, cette fois-ci gardiens de la doctrine bouddhiste. Les peintures Thangka représentent le scorpion comme appartenant à l'enfer, mais sur des objets rituels tibétains le motif du scorpion est aussi puissance protectrice[72].
Plusieurs légendes, datant de l'antiquité, entourent le scorpion. S'il est avéré que les scorpions peuvent être cannibales, la fausse réputation du scorpion qui dévore ses petits ou est dévoré par eux serait au liée au fait que la femelle accueille sa progéniture à la naissance dans sa cavité prébuccale ou qu'elle la porte ensuite sur son dos, donnant ainsi l'impression qu'elle dévore ou est dévorée [68].
La légende la plus tenace est celle du scorpion qui, pris dans un cercle de feu dont il ne peut s'échapper, se suicide en se piquant lui-même. Ce serait un jeu d'enfant pratiqué aussi bien en Iran et en Afghanistan[68], qu'en Provence. Cette légende a été réfutée au XVIIIe siècle par Maupertuis (1698-1759) dans son mémoire Expériences sur les Scorpions (1731) présenté à l'Académie des Sciences[56],[73]. Cependant ce sujet continue de passionner le grand public jusqu'au XXIe siècle.
Dans la préface de sa pièce Chatterton, l'écrivain français Alfred de Vigny raconte l'anecdote suivante :
« Il y a un jeu atroce commun aux enfans [sic] du midi ; tout le monde le sait. On forme un cercle de charbons ardens [sic] ; on saisit un scorpion avec des pinces et on le pose au centre. Il demeure d'abord immobile jusqu'à ce que la chaleur le brûle ; alors il s'effraie et s'agite. On rit. Il se décide vite, marche droit à la flamme, et tente courageusement de se frayer une route à travers les charbons ; mais la douleur est excessive, il se retire. On rit. Il fait lentement le tour du cercle et cherche partout un passage impossible. Alors il revient au centre et rentre dans sa première mais plus sombre immobilité. Enfin, il prend son parti, retourne contre lui-même son dard empoisonné, et tombe mort sur-le-champ. On rit plus fort que jamais[74]. »
— Alfred de Vigny, Dernière nuit de travail (préface à Chatterton).
Dans la septième série de ses Souvenirs entomologiques[75], le naturaliste Jean-Henri Fabre se demande ce qu'il y a « de vrai dans l’histoire du Scorpion qui, entouré d’un cercle de feu, met fin à son supplice en se piquant de son dard empoisonné »[76] et cherche à trancher la question du « suicide du scorpion affirmé par les uns, nié par les autres »[76] à l'aide d'expériences sur « le gros Scorpion blanc du Midi, Buthus occitanus »[76].
Il commence par s'assurer de la toxicité pour les scorpions de leur propre venin en forçant deux individus à se battre : « L’assaut est bref. L’un des Scorpions est atteint en plein par l’arme empoisonnée de l’autre. C’est fini : en peu de minutes le blessé succombe. »[76] Après quoi le vainqueur dévore lentement le vaincu.
Puis il procède à l'expérience proprement dite :
« Au centre d’une enceinte de charbons allumés, je dépose le plus gros sujet de ma ménagerie. Le soufflet active l’incandescence. Aux premières morsures de la chaleur, l’animal tourne à reculons dans le cercle de feu. Par mégarde, il se heurte à la barrière ardente. C’est alors, d’un côté, de l’autre, au hasard, recul désordonné qui renouvelle le contact cuisant. À chaque essai de fuite, la brûlure reprend plus vive. L’animal est affolé. Il avance et se rôtit ; il recule et se rôtit. Désespéré, furieux, il brandit son arme, la convolute en crosse, la détend, la couche, la relève avec telle précipitation et tel désordre qu’il m’est impossible d’en suivre exactement l’escrime.
Le moment serait venu de s’affranchir de la torture par un coup de stylet. Voici qu’en effet, d’un spasme brusque, le torturé s’immobilise, étendu à plat, tout de son long. Plus de mouvement, l’inertie est complète. Le Scorpion est-il mort ? On le dirait vraiment. […]
Dans mon incertitude, je cueille du bout des pinces l’apparent trépassé, et je le dépose sur un lit de sable frais. Une heure plus tard, le prétendu mort ressuscite, vigoureux comme avant l’épreuve. Je recommence avec un second, avec un troisième sujet. Mêmes résultats. Après des affolements de désespéré, même soudaine inertie de l’animal, qui s’étale à plat comme foudroyé : même retour à la vie sur la fraîcheur du sable[76]. »
— Jean-Henri Fabre, Souvenirs entomologiques (Livre VII, chap. 3)
Bien qu'il reconnaisse n'avoir pas pu suivre les mouvements du dard, Jean-Henri Fabre en conclut que c'est la chaleur qui cause un spasme au scorpion, et non pas sa propre piqûre[77].
D'autres sources laissent entendre que le scorpion mourrait bien de sa piqûre lorsqu'il est en situation de danger, mais que cela serait accidentel : « En situation de danger, le scorpion frappe au hasard. Il lui arrive d'être sa propre victime »[78].
Dans son Histoire naturelle, Pline l'Ancien rapporte l'existence de scorpions ailés (XI, 30)[67], ainsi que celle de la manticore (VIII, 30) signalée par Ctésias comme un lion à tête humaine et queue de scorpion. Cette description est déformée et enrichie par des auteurs successifs, comme Solin, et l'Occident médiéval répartit ces signalements sur deux animaux différents : la manticore et le maricomorion[79].
Dans le folklore musulman, les scorpions de l'enfer sont aussi grands que des chameaux, dont « une goutte de venin suffirait à tuer tous les poissons de l'océan » ; une variante indienne parle de scorpions aussi grands que des mulets de bât, dont la piqûre provoque 40 ans de souffrances[68].
Les approches scientifiques des scorpions débutent vers la fin du XVIIe siècle, avec de grands auteurs tels que Francesco Redi (1626-1697), Leeuwenhoek (1632-1723) et Maupertuis (1698-1757). En 1731, le chevalier de Jaucourt, auteur de l'article Scorpion dans l'Encyclopédie de Diderot, résume les travaux scientifiques de son temps. Il démontre la fausseté de vieilles légendes et l'inutilité des remèdes traditionnels à base de scorpion. Il cherche à se démarquer des vielles conceptions qui font des bêtes des modèles de conduite humaine. Cependant, il fait toujours du scorpion un modèle de férocité[80],[67].
Ainsi, même « laïcisée » et dépourvue de ses significations divines, l'image du scorpion reste globalement négative. William Golding, Prix Nobel de littérature 1983, en fait un emblème des tréfonds obscurs dans le Dieu Scorpion, 1971[67]. Le scorpion garde son ambivalence : il représente en même temps la menace cachée et la protection, symbole sexuel il est à la fois le désir et la crainte, la pulsion de vie et la pulsion de mort[69].
C'est un motif fréquent de tatouage qui ne se réduit pas à une appartenance zodiacale : chez les hommes, il est le plus souvent dans le haut du corps (poitrine, épaule, bras...) comme marque de protection ou de domination, chez les femmes vers le bas (pied, cuisse, fesse, bas ventre….)[81] comme signe d'attirance ou d'interdit.
Pandinus imperator, le plus grand scorpion vivant de nos jours
Scorpions
Les Scorpions (nom scientifique : Scorpiones) sont un ordre d'arthropodes, de la classe des arachnides. Ils se distinguent des autres arachnides par leurs pédipalpes développés en pinces et par l'aiguillon venimeux qu'ils portent au bout de leur abdomen. On en connaît environ 1 750 espèces en 2009, et 2 200 en 2018.
L'intérêt populaire porté aux scorpions repose sur leur réputation de prédateur et sur le fait que 40 à 50 espèces ont un venin potentiellement mortel pour l'humain. Ils jouent cependant un rôle important dans la dynamique des populations d'insectes et la biodiversité.
Artrapód domhanda le colainn fhadaithe, suas le 18 cm de ghnáth. Eireaball fada a bhfuil cealg fheiceálach ar a cheann. An nimh i gcuid acu baolach don duine. Déanann sí creach istoíche ar artrapóid eile. Suas le 1,200 speiceas ann, an chuid is mó sna trópaicí.
Os escorpións ou alacráns son animais invertebrados artrópodos (con patas formadas por varios segmentos) que pertencen á orde Scorpiones estando encadrado na clase dos arácnidos.
O nome escorpión deriva do latín scorpio/scorpionis. Existen rexistros científicos da existencia dos escorpións hai máis de 400 millóns de anos. Segundo indagacións, foron eles os primeiros artrópodos que conquistaron o ambiente terrestre. Nesta adaptación, foilles moi útil a carapaza de quitina que compón o seu exoesqueleto e que evita a evaporación excesiva.
Actualmente xa están catalogadas preto de 1.600 especies e subespecies distribuídas en 116 xéneros diferentes en todo o mundo.
Os escorpións son animais terrestres que prefiren lugares secos ou húmidos e poden ser atopados en desertos, sabanas, cerrados, forestas temperadas e tropicais, en hábitats que poden ser debaixo de follas, pedras, madeiras, fendas de rocha, debaixo ou dentro de tixolos, baixo entullos de calquera natureza ou mesmo baixo cascas soltas de árbores, no baixo ou en grandes alturas destas. Algunhas especies poden ser atopadas en covas humanas, dormentes de ferrocarrís, ao longo das praias, na zona entre mareas ou en cavernas.
Existen escorpións en todos os continentes, excepto na Antártida. Atopamos especies nos Alpes suízos e Europa en xeral, no México, Estados Unidos e Canadá, na América do Sur en xeral, entre lixo e entullos das pequenas e grandes cidades, no Amazonas, na Oceanía, no norte do Mediterráneo, no Oriente Medio, na India, no norte e sur da África e Asia.
Son animais carnívoros e teñen xeralmente hábitos nocturnos e crepusculares, cando cazan e se reproducen. A súa alimentación está baseada en diversos insectos tales como grilos, escaravellos, cascudas, e tamén doutros aracnídeos, as arañas. Unha curiosidade é o feito de que, en tempos de escaseza completa de alimento, practican o canibalismo para sobreviviren, ou sexa, devoran os seus semellantes. Os escorpións conseguen comer cantidades inmensas de alimento, mais só precisan inxerir un 10% da comida que necesitan, podendo pasar ata un ano sen comer e consumindo pouquísima auga, case nada durante a súa vida enteira.
Os predadores naturais do escorpión son diversos mamíferos, aves, sapos, lagartos, serpes, e nalgunhas ocasións os propios escorpións.
A reprodución da gran maioría da especie é monoica, ou sexa, non exixe a presenza de machos e femias, senón que algúns escorpións son partenoxenéticos, isto é, reprodúcense sen a necesidade da presenza do macho. Como noutras especies, hai unha danza nupcial que antecede o acasalamento. O macho limpa o chan cos peites e deposita aí unha cápsula contendo espermatozoides (espermatóforo). Deseguida, arrastra a femia por riba dos espermatóforos co fin de que os reciba.
Os escorpións son vivíparos, ou sexa, non poñen ovos. Poden xerar de 6 a 90 crías e a incubación demora de dous meses e medio a tres. As crías nacen completamente brancas e por medio de parto, a través dunha fenda xenital. Fican pegados ao dorso materno de 10 a 14 días ata completarse a primeira muda (canto máis novo o esporpión, máis mudas el fará) ata que consigan obter o seu propio alimento soíños. Alcanzan a idade adulta con cerca dun ano de vida.
A súas cores varían do amarelo palla ao negro total, pasando por tons intermedios, como o amarelo-avermellado, vermello-amarronzado, marrón e tons de verde ou mesmo de azul.
O corpo dos escorpións está dividido en prosomo (cefalotórax), mesosomo e metasomo.
O ferrón do escorpión (chamado telson), alén de servir para agarrar a presa, defenderse e aparearse, inocula na presa un veleno. Este veleno contén unha serie de substancias cuxa composición química non está ben definida, pero que contén neurotoxinas, histaminas, serotonina, encimas, inhibidores de encimas e outras. Parece, segundo os investigadores, que as neurotoxinas actúan sobre as células nerviosas da presa (arañas e insectos), cunha certa especificidade, dependendo do tipo de animal.
É interesante saber que a toxicidade do veleno dun escorpión pode ser comparada co tamaño dos seus pedipalpos (o equivalente ao brazo humano do escorpión); canto máis robustos son os pedipalpos, menos veleno utiliza para as súas presas e canto menores eles foren, máis letal é o veleno do escorpión.
O veleno de escorpións do tipo Tityus serrulatus, que parece ser o veleno máis tóxico de todos os escorpións, actúa sobre o sistema nervioso periférico dos humanos, causando dor, puntadas, aumentando a pulsación cardíaca e diminuíndo a temperatura corporal. Estes síntomas, debido ao seu peso corporal, son máis acentuados en nenos e, debido ás condicións físicas, en enfermos. Todos os escorpións son velenosos, porén non mortais para os humanos. A súa picada aseméllase en grao de toxidade ao da picada dunha abella.
O tratamento consiste na aplicación local na picada dun anestésico (lidocaina a 2%) e soro antiescorpiónico (obtido de escorpións vivos). O tratamento debe ser hospitalario, de preferencia coa presentación do escorpión para facilitar o diagnóstico e o tratamento.
Os escorpións só atacan o ser humano cando se senten acuados e en circunstancia de defensa. Antes de que ocorra un accidente con escorpións débense tomar algunhas medidas básicas para evitar o mesmo. Vexa a seguir:
Se aínda así un accidente con escorpións ocorrese, primeiro debese evitar o pánico, lavar a zona con auga e xabón, aplicar compresas de auga morna e procurar un médico.
O ser humano, despois de ser picado, pode ter hipotermia ou hipertermia, sudación profunda, visión embazada, náuseas, vómitos, dor abdominal, diarrea, arritmias cardíacas, choque, taquipnea, edema pulmonar agudo, axitación, somnolencia, confusión mental e tremores, alén de inchazo e vermellez no lugar da picada.
Saliéntase que a toxidade do veleno depende de diversos factores, tales como a especie do escorpión (de 1.600 especies catalogadas apenas 25 son velenosas para o home); a cantidade de veleno inxectada; o tamaño e o estado físico da vítima.
Atención especial para nenos e enfermos: mentres que as crianzas teñen máis posibilidades de envenenamento porque posúen menor masa corporal, os enfermos tamén caen nesta situación xa polo estado natural da vellez. Xa se constataron casos de persoas alérxicas ao veleno do escorpión, nestes casos o veleno actúa moi axiña, podendo levar a vítima á morte en pouco tempo.
É recomendábel a captura do escorpión para que sexa identificado máis rapidamente o antídoto a ser aplicado.
Os escorpións ou alacráns son animais invertebrados artrópodos (con patas formadas por varios segmentos) que pertencen á orde Scorpiones estando encadrado na clase dos arácnidos.
Škorpion ili štipavac je red u razredu paučnjaka koji spadaju pod člankonošce.
Tipično za škorpione je da su pokriveni čvrstim oklopom od hitina. Kod glave imaju dva kliješta poput škara, s kojima mogu uhvatiti plijen. Kao i svi paučnjaci, škorpioni imaju 4 para nogu. Stražnji dio je poput repa, koji završava jednim otrovnim žalcem, gdje ima otrovne žlijezde.
Škorpioni spadaju u razred paučnjaka, zajedno s paucima, grinjama . Škorpioni su člankonošci, oni su beskralježnjaci i ime su dobili po člankovitim nogama.
Pripadaju u najkrupnije paukolike životinje, a vjerojatno najstariji – fosili potječu još iz silura. Naseljavaju uglavnom suptropske i tropske predjele, ima ih i u umjerenoj zoni (kod nas ih ima u Primorju). Preko dana miruju sakriveni ispod lišća i kamenja, a noću se aktiviraju u potrazi za hranom. Veličina im se kreće od 13 mm do 25cm.
Otrov škorpiona je neurotoksičan i kod većine vrsta nije smrtonosan za čovjeka. Međutim, otrov pojedinih vrsta može ugroziti život čovjeka samo ako se u prisutnosti ljudi osjeća ugroženo
Nedovršeni članak Štipavci koji govori o životinjama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.
Kalajengking adalah sekelompok hewan beruas dengan delapan kaki (oktopoda) yang termasuk dalam ordo Scorpiones dalam kelas Arachnida. Kalajengking masih berkerabat dengan ketonggeng, laba-laba, tungau, dan caplak. Ada sekitar 2000 jenis kalajengking. Mereka banyak ditemukan selatan dari 49° U, kecuali Selandia Baru dan Antartika.
Tubuh kalajengking dibagi menjadi dua segmen: cephalothorax dan abdomen. Abdomen terdiri dari mesosoma dan metasoma. Arachnoidea
Semua spesies kalajengking memiliki bisa. Pada umumnya, bisa kalajengking termasuk sebagai neurotoksin (racun saraf). Suatu pengecualian adalah Hemiscorpius lepturus yang memiliki bisa sitotoksik (racun sel). Neurotoksin terdiri dari protein kecil dan juga natrium dan kalium, yang berguna untuk mengganggu transmisi saraf sang korban. Kalajengking menggunakan bisanya untuk membunuh atau melumpuhkan mangsa mereka agar mudah dimakan.
Bisa kalajengking lebih berfungsi terhadap hexapoda lainnya dan kebanyakan kalajengking tidak berbahaya bagi manusia; sengatan menghasilkan efek lokal (seperti rasa sakit, pembengkakan). Namun beberapa spesies kalajengking, terutama dalam keluarga Buthidae dapat berbahaya bagi manusia. Salah satu yang paling berbahaya adalah Leiurus quinquestriatus, dan anggota dari genera Parabuthus, Tityus, Centruroides, dan terutama Androctonus. Kalajengking yang paling banyak menyebabkan kematian manusia adalah Mus muscullus.
Kalajengking purba muncul pada pertengahan Masa Paleozoikum, kira-kira 400 juta tahun yang lalu. Berbeda dengan kalajengking pada umumnya, bentuk kalajengking purba lebih sederhana. Tubuhnya terdiri dari banyak ruas-ruas yang terlindung cangkang tipis. Perbedaan lainnya adalah ukuran tubuh beberapa jenis kalajengking purba yang mencapai 100 kali ukuran kalajengking masa sekarang, 2 hingga 3 meter. Selain itu, kalajengking purba juga hidup di air.
Kalajengking adalah sekelompok hewan beruas dengan delapan kaki (oktopoda) yang termasuk dalam ordo Scorpiones dalam kelas Arachnida. Kalajengking masih berkerabat dengan ketonggeng, laba-laba, tungau, dan caplak. Ada sekitar 2000 jenis kalajengking. Mereka banyak ditemukan selatan dari 49° U, kecuali Selandia Baru dan Antartika.
Gli scorpioni (Scorpiones C. L. Koch, 1837) sono un ordine di artropodi velenosi della classe degli aracnidi. Ci sono circa duemila specie di scorpioni nel mondo, caratterizzati da un corpo allungato e una coda segmentata che termina con un pungiglione da cui viene iniettato il veleno.
Come aracnidi, gli scorpioni hanno vicino alla bocca degli organi chiamati cheliceri, un paio di pedipalpi, e quattro paia di zampe. I pedipalpi, a forma di tenaglia, sono usati principalmente per catturare le prede e per la difesa e sono ricoperti di diversi tipi di peli sensoriali. Il corpo è diviso in due zone principali, il cefalotorace e l'addome. Il cefalotorace è coperto da un carapace, o guscio della testa, che ha di solito un paio di occhi mediani e da due a cinque paia di occhi laterali nelle zone periferiche della testa; alcuni scorpioni di caverna sono privi di occhi.
L'addome consiste di dodici segmenti distinti, di cui gli ultimi cinque formano ciò che viene comunemente chiamata "coda". Al termine dell'addome c'è il telson, o pigidio, che ospita una struttura a forma di bulbo che contiene le ghiandole velenifere e un aculeo incurvato per iniettare il veleno.
Nel lato inferiore lo scorpione ha un paio di organi sensoriali unici chiamati pettini; nel maschio sono solitamente più grandi e hanno più "denti", si suppone rilevino la conformazione del terreno su cui camminano e fungano da chemiocettori per individuare feromoni della propria specie di scorpione.
Gli scorpioni hanno tipicamente lunghezze di qualche centimetro. Lo scorpione sudafricano "lungacoda" (Hadogenes troglodytes) supera la lunghezza di 20 cm ed è probabilmente il più lungo scorpione vivente del mondo, mentre al secondo posto si colloca Pandinus imperator, che raggiunge lunghezze intorno a 18–20 cm[1]. Il più piccolo è probabilmente Microtityus fundora, lungo appena 12 mm. Tra gli scorpioni fossili, se ne annoverano alcuni lunghi fino a circa un metro (genere Brontoscorpio).
Particolarità degli scorpioni è quella di diventare luminescenti, se esposti ad alcune frequenze di ultravioletti. Un metodo per capire se uno scorpione è molto velenoso o no è la relazione tra tenaglie e coda; se le tenaglie sono più grosse della coda la puntura sarà poco velenosa e viceversa.
Comunemente si pensa agli scorpioni come animali da deserto, invece vivono anche in molti altri paesaggi come praterie e savane, foreste caduche, foreste pluviali e caverne.
Sono stati trovati scorpioni sotto rocce coperte di neve a oltre 3600 m di altitudine nelle Ande sudamericane e nell'Himalaya, in Asia.
Gli scorpioni sono animali predatori notturni che si cibano di una grande varietà di insetti e ragni. La preda viene individuata principalmente percependo le vibrazioni. I pedipalpi hanno una serie di peli sensoriali che sentono le vibrazioni dell'aria; le punte delle zampe hanno piccoli organi sensoriali che percepiscono le vibrazioni della terra.
La superficie di zampe, cheliceri e corpo è ricoperta di peli più fitti sensibili al tocco diretto. Sebbene siano armati di veleno per difendersi, gli scorpioni cadono preda di molti tipi di animali come rane, rospi, serpenti, lucertole, uccelli (specialmente gufi), e mammiferi carnivori.
A meno che non siano disturbati, gli scorpioni sono timidi e fanno uso del pungiglione solo allo scopo di uccidere la preda.
Gli scorpioni hanno un complesso rito di accoppiamento in cui il maschio usa i suoi pedipalpi per afferrare quelli della femmina e condurla in una "danza di corteggiamento". I dettagli del corteggiamento variano da specie a specie, con alcune che addirittura comportano la puntura da parte del maschio.
Gli scorpioni hanno un lungo periodo di gravidanza, da alcuni mesi a un anno e mezzo, a seconda della specie in cui i piccoli si sviluppano da embrioni nelle ovaie della madre. Durante questo periodo, sostanze nutritive vengono trasferite dalle ghiandole digestive della madre all'embrione. I piccoli appena nati salgono sulla schiena della madre, che li aiuta in questo costruendo un "cesto di nascita" con le sue zampe incrociate per prenderli quando nascono e dare loro un mezzo per arrampicarsi.
Di solito una femmina dà vita a circa 25-35 piccoli che restano sulla schiena della madre fino alla prima muta, che costituisce una cuticola, un rivestimento esterno, di solito entro una settimana o due dalla nascita. Una volta scesi, conducono una vita indipendente, e compiono una muta periodicamente fino a raggiungere lo stato adulto. Per raggiungere la maturità sessuale sono solitamente richieste cinque o sei mute in un lasso di tempo che varia da due a sei anni.
Il veleno degli scorpioni viene usato principalmente per la cattura delle prede ed è formato da complesse miscele di neurotossine (tossine che bloccano il funzionamento del sistema nervoso), formate principalmente da proteine e da cationi di sodio e di potassio; ogni specie ha la sua miscela unica.
Le tossine possono essere classificate in:
Il veleno degli scorpioni è principalmente rivolto a bloccare l'attività in altri artropodi; di conseguenza in generale è innocuo per gli esseri umani, e una puntura può produrre solo effetti localizzati (dolore, gonfiore e sensazioni di sfinimento). Alcuni scorpioni però, principalmente della famiglia dei Butidi (come lo scorpione dorato della Cina), possono essere molto pericolosi per l'uomo. Secondo G.A.Polis, solo otto generi, tutti Butidi, includono specie letali per l'uomo.
Fra le specie più pericolose vi è il Leiurus quinquestriatus, che possiede il più potente veleno della sua famiglia, e i membri dei generi Parabuthus, Tityus e Androctonus. Il veleno di questi scorpioni in rari casi si è verificato letale poiché in generale questi animali non sono in grado di inoculare veleno sufficiente a uccidere un adulto sano: la maggior parte dei decessi avviene fra i giovani, gli anziani e gli infermi. A meno che non siano disturbati, gli scorpioni sono generalmente timidi e fanno uso del loro pungiglione solo allo scopo di uccidere la preda. Solitamente cercano di fuggire al pericolo o rimangono immobili. Non si sa con precisione se sono soliti conservare il veleno, ma spesso questo è usato solamente se non sono in grado di sottomettere la loro preda con i due artigli. Molti generi di scorpioni (come Pandinus e Hadogenes) usano raramente il loro veleno, confidando invece nei loro possenti pedipalpi.
Per anni si è creduto che gli scorpioni non fossero immuni al loro veleno. Tuttavia alcuni biologi francesi condussero una ricerca nel 1998 dimostrando il contrario almeno per una specie[2].
Gli scorpioni sono stati tra i primi animali a conquistare le terre emerse; si suppone che il passaggio dall'ambiente acquatico a quello terrestre sia avvenuto per gradi nel corso del Siluriano superiore (circa 420 milioni di anni fa). Tuttavia i primi scorpioni erano animali compiutamente acquatici, essendo privi di polmoni. Questi animali si originarono da un antenato appartenente ai chelicerati, probabilmente simile ai cosiddetti "scorpioni di mare" o euripteridi. Uno dei primi scorpioni a camminare sulle terre emerse fu Palaeophonus del Siluriano. Nel corso del Siluriano e del Devoniano alcuni scorpioni acquatici raggiunsero dimensioni notevoli, di circa un metro di lunghezza (Brontoscorpio); anche alcune forme del Carbonifero (Pulmonoscorpius) raggiunsero dimensioni simili. Nel corso di molti milioni di anni gli scorpioni persero del tutto le loro caratteristiche acquatiche e si specializzarono quali animali completamente terrestri.
Le numerosissime specie di scorpioni viventi sono ripartite in sei superfamiglie e diciassette famiglie:[3][4][5][6][7][8][9]
In Italia è rappresentata la sola famiglia degli Euscorpidi.
Eccetto i più velenosi, gli scorpioni sono semplici da tenere: buona umidità (min 50-60% per i deserticoli), temperatura ottimale, che si aggira intorno ai 24 gradi di notte e ai 26/27 di giorno (per gli Euscorpius va bene anche la temperatura di casa) e cibo vivo come grilli, locuste, blatte, ragni, larve di lepidotteri, ecc. Lo spazio può essere anche esiguo.
Nel veterotestamentario Libro di Ezechiele (2-6), si afferma che i nemici del profeta e della parola divina fossero chiamati scorpioni, antagonisti della verità: l'animale è attributo di colui che sfida con la parola il Verbo divino, che discute il dogma e che mina la legge dei Profeti. Nel Medioevo lo scorpione assurge a simbolo dell'eretico, di colui che ha la lingua velenosa, che insinua dubbi e maldicenze, poiché, come la puntura dell'animale, avvelena la comunità con dispute ed apostasie (lo ricorda anche l'apologeta Tertulliano nello Scorpiace). Ritroviamo lo scorpione ad esempio nei rilievi del Portale dello Zodiaco nella Sacra di San Michele nel torinese e su uno degli estradossi della cattedrale di Chartres. In pittura si ricordano lo scorpione dipinto su un bordo del sepolcro nel Trionfo della Morte affrescato da Giacomo Borlone de Buschis nell'Oratorio dei Disciplini a Clusone; gli scorpioni dipinti sugli abiti dei soldati dell'Andata al Calvario del Beato Angelico (Armadio degli Argenti; Museo Nazionale di San Marco, Firenze), ove lo scorpione sottolinea la colpa morale e la condanna per infamia ed empietà deicida. Come nel caso del Beato Angelico, altri esempi propongono la connotazione negativa dello scorpione in relazione alla religione ebraica: la Crocifissione di Bernardo Luini in Santa Maria degli Angeli a Lugano; la Crocifissione di Giovanni Boccati (Galleria Nazionale delle Marche, Urbino); la Resurrezione, parte della predella della pala di Madonna con bambino e santi in Sant'Agostino a San Gimignano.[11]
Ci sono vari che fanno riferimento agli scorpioni:
Gli scorpioni (Scorpiones C. L. Koch, 1837) sono un ordine di artropodi velenosi della classe degli aracnidi. Ci sono circa duemila specie di scorpioni nel mondo, caratterizzati da un corpo allungato e una coda segmentata che termina con un pungiglione da cui viene iniettato il veleno.
-4 (corrigenda) Latinitas huius paginae corrigenda est. Si potes, corrige vel rescribe. Vide {{latinitas}}.
Scorpiones (nomen a Linnaeo anno 1837 factum) sunt ordo arachnidorum cui sunt sex familiae et 1500 specierum. Cum araneis, et acaris,? et Ixodidis implicantur.
Scorpiones formidolosi videntur inusitatae formae causa. Ei cheles habent, cancri simili. Clymeno magnus est. Clymenos monodicus scorpionis habent. Scorpiones sola animalia sunt quae in terra habitant cum huic clymenone?.
Scorpiones attractivus? sensus habent. Sex ad duodecim oculos habent, sed non bene vident. Dignoscere possunt inter noctem et diem. In ammodo candido lumine e nocte bene navigant. Utendo crinibusque nasibus utrum constitent in crucibus, bene navigant. Praecipuum organum in starecho habent utros subtilitosque odores terrae constituat.
Mares et feminae inter se utendo treme, odoribusque tacto. Si conveniunt, tripudia. Semen in vulva in abdomine locar.? Ova intra scorpionem crescunt. Ova in femina per menses usque ad annum manent. Media habita ratione, scorpiones viginti quinque ad triginta quinque infantles gigunt. Scorpios infantulos in terga gerit dum valeant. Scorpiones multum tempus requirunt ut adolescant. Scorpiones duo ad decem annos vivunt. Nonnulli scorpiones viginti quinque annos vixerunt.
Scorpionibus varia dieta est. Scorpiones bestiolas et araneas et alios paulos brucos edunt. Ergo scorpiones homines iuvant. Maiores scorpiones stelliones parvos et serpentes et mures edere possunt. Diaetea scorpionum superesse in habitibus saevis iuvat. Scorpiones praedam ab tremoribus deprendunt.
Scorpiones nocturnas vitas degunt. Scorpiones in disiunctis et secretis regionibus venorunt noctibus. Diebus scorpiones sub saxis et ligno et cortice arborum et in cavo se celant. Cum cibus deficiat, scorpiones metabolismum deprima. Nonnulli scorpiones si metabolismi deprimant, unam bestiolam anno edant. Hae ars non vetat scorpionem magna celeritate movere subito si cibus inveniatur.
Scorpiones bestias multas, qui scorpiones esuras fruantur, habent. Scorpiones multis bestis velut centipedibus et tarantulis et stellionibus, serpentibus, et alitibus (maxime bubonibur) et mammalibus (per exemplea suricibus et muribus et vespertilionibus) estur.
Scorpiones habitare in loca deserta malunt, sed nonnulli in silvis Brasilianis et in Columbia Britannica et Carolina Septentrionalis, etiam Himalaya habitant. Scorpiones fodendis cavis fruntur. Ergo in regionibus cum profundis herbis et sine non soluo non vivunt. Scorpiones dudum adfuerunt, Scorpiones diutius quam duo millia annorum vixerunt. Scorpiones superstites sunt.
Scorpiones apta corporant vivendo in loca deserta habent. Corium adipis crassiorum habent in ex-ossibus, quo calamitatem aquae minuit.
Omnes scorpiones venenati sunt. Scorpiones utuntur ut obstupmisceant et occidant praedae etiam defendant sese etiam nonnulus copulant. Fetus scorpionum eandem copiam viri sicut adulti scorpionibus iniiciant. Viro raro utitur quia energiam multam faciunt. Omnes scorpiones monodicum suum virum habent. Indiana Jones dixit parvos scorpiones periculosior facere.
Morsus scorpionis condolescit, sed hominibus non periculosus. Modo quinque et viginti scorpiones in mundo homines occidere possunt. Periculosissimi scorpiones in India et America Australi et Media Asia et Mexico vivunt. Etiam si homo pungeretur plerumque.
Si tu scorpione pungaris tranquillus esto. Loculum lava sapone et aqua. Fomentum frigidum subde. Si membro, id tolle. Venenum potirum voca. Si aut torporem aut frigorem vultus aut difficultates videndi habes aut salientes musculios habes, vade ad veletudinarium. Liberi et senes post morsum ad valetudinanium statim ducantur.
Sententi morsus scorpionis cavendo
Marcus Aurelius ad Frontem in epistola dixit se scorpionem in cubile invenire. Marcus non timui quia stoicus fuit. Scorpionem cutinuo occidit.
"Scorpio et Rana" fabula est de scorpione et rana. Scorpio transire fluvium vult sed non natae potest. Sic, scorpio ranam rogat ut eum portet. Rana scorpionem timet quia scorpio eum occidat. Scorpio se non occidere ranam promittit. Scorpio dialectica persuadet ut ranae utitur. Rana portare scorpionem decrevit. Medio fluvio scorpio ranam pungit clymeni. Rana dixit morior! Cur? Scorpio dixit se tali ingenio esse. Mortui sunt. Scriptor ignotus est.
Skorpionai (Scorpiones) – bestuburių gyvūnų būrys, priklausantis voragyvių klasei.
Kaip ir kitų voragyvių, skorpiono kūnas padalytas į galvakrūtinę ir pilvelį. Pilvelis susideda iš mesosomos ir metasomos.
Galvakrūtinė/prosoma – skorpiono „galva“ susideda iš šarvo, akių, chelicerų, pedipalpų (žnyplių) ir keturių porų kojų, atliekančių vaikščiojimo funkcijas.
Mesosoma: pirma pilvelio pusė sudaryta iš šešių segmentų. Pirmas segmentas turi lytinius organus, taip pat rudimentines ir modifikuotas ataugas, formuojančias struktūrą, pavadintą genitalijų dangteliu. Antras segmentas laiko porą plunksninių sensorinių organų, žinomų pektino vardu. Kiekviename iš paskutinių keturių segmentų yra po vieną porą plaučių. Mesosoma apsaugota chitininėmis plokštelėmis.
Metasoma: skorpiono uodega susideda iš 6 segmentų (pirmas uodegos segmentas atrodo kaip paskutinis mesosomos segmentas), paskutiniame yra skorpiono išeinamoji anga ir geluonis. Geluonyje yra pūslelė su viena pora nuodų liaukų.
Kutikulė: kutikulė kietai apšarvuoja kūną. Kai kuriose vietose ji padengta plaukeliais, kurie atlieka pusiausvyros organo funkcijas. Išorinis sluoksnis, kuris fluorescuoja žalia spalva ultravioletinėje šviesoje, vadinamas stiklišku (hialininiu) sluoksniu. Tik ką išsinėrę skorpionai nešviečia tol, kol jų kutikulė nesukietėja. Sakoma, kad šis sluoksnis išlieka sveikas senose fosilijose per šimtus milijonų metų ir iki šiol gali fluorescuoti.
Pedipalpai: žnyplės. Kartais manoma, kad tai iš tikrųjų kojos, kurios evoliucionavo į žnyples. Žnyplių pagrindinė funkcija – sugauti auką, tačiau jos būna svarbios ir ritualiniuose poravimosi šokiuose. Pedipalpai susideda iš 6 segmentų. Pačios žnyplės susideda iš fiksuoto viršutinio piršto ir judančio apatinio. Pedipalpų dydis priklauso nuo rūšies, tačiau dažniausiai kuo nuodingesnis skorpionas, tuo jo žnyplės mažesnės ir atvirkščiai, mažiau nuodingas daugiau išnaudoja jas čiupdamas grobį, todėl jos stipresnės ir didesnės.
Pektinai: tai yra pora unikalių plunksnos formos sensorinių organų, susidedančių iš eilės kuolelių. Jie yra skorpiono apačioje, prisitvirtinę prie krūtinės. Šie organai nuolat liečia žemės paviršių ir vaidina svarbų vaidmenį jutiminiame gyvūno aparate. Pektinai padengti tūkstančiais chemojutiklių, kurie leidžia akimirksniu pajusti cheminius aplinkos signalus. Jie tikriausiai vaidina svarbų vaidmenį bendraujant, poruojantis ir medžiojant.
Akys: fosiliniai skorpionai turėjo sudėtines akis, šiuolaikiniai paprastai turi tris eiles paprastų akių. Viena pora išsidėsčiusi galvos šarvo centre ir vadinamos vidurinėmis akimis. Kitos dvi eilės šoninių akių yra iš abiejų galvakrūtinės šonų. Jų skaičius priklauso nuo rūšies. Paprastai iš viso būna nuo trijų iki šešių porų akių. Kai kurios rūšys, gyvenančios olose ar dirvožemyje iš viso neturi akių ir pasikliauna tik kitais jutiminiais organais. Skorpionų akys – primityvūs organai, galintys atpažinti tik labai kontrastingus šviesos šaltinius, pavyzdžiui, horizontą. Tačiau jos yra labai jautrios. Netgi iškelta teorijų, kad jomis skorpionas naviguoja pagal žvaigždžių šviesą ir reguliuoja savo dienos ritmą. Abejojama, ar akys naudojamos aukai pagauti.
Ausys: skorpionai gali atskirti garsus, naudodami labai mažas ausis savo žnyplėse.
Garsai: skorpionai skleidžia tipiškus garsus, panašius į tarakono čirškėjimą ar čiužesį, tik truputį aukštesnio diapazono.
Visi skorpionai gamina nuodus. Paprastai gamtoje jų nuodai apibūdinami kaip neurotoksiniai. Jie susideda iš įvairių smulkių baltymų, taip pat natrio ir kalio katijonų. Nuodus skorpionas naudoja savo aukai nužudyti ar paralyžiuoti. Paprastai nuodai veikia greitai ir leidžia efektyviai sugauti grobį.
Skorpiono nuodai skirti kitiems nariuotakojams, todėl žmonėms jie palyginti nepavojingi; įgėlimas paprastai turi tik vietinį poveikį (skauda, nutirpsta ar patinsta). Tačiau keletas skorpionų, ypač Buthidae šeimos, gali būti pavojingi žmonėms. Vienas iš pavojingiausių yra Leiurus quinquestriatus, kuris turi stipriausius nuodus šeimoje, taip pat labai stiprius nuodus turi Parabuthus, Tityus ir Androctonus genties atstovai. Šie ir kiti Buthidae šeimos skorpionai sukelia daugiausia mirčių. Nors jie negali suleisti pakankamai nuodų, kad nužudytų sveiką suaugusį žmogų, jų įgėlimai būdavo mirtini jauniems, seniems ar ligotiems žmonėms.
Nežinoma, ar skorpionai tausoja nuodus, tačiau jie dažnai suleidžiami, kai negali įveikti aukos vien žnyplėmis. Dauguma skorpionų rūšių, pavyzdžiui, Pandinus ar Hadogenes, gaudydami grobį retai, o gal ir iš viso nenaudoja nuodų, dažniausiai pasikliauna tik savo stambiais ir stipriais pedipalpais.
Skorpionai yra skirtalyčiai. Apvaisinimas įvyksta patinui pernešant spermatoforą į patelę. Šis procesas lydimas sudėtingų poravimosi ir susižadėjimo ritualų.
Poravimasis prasideda patinui ir patelei suradus ir atpažinus vienas kitą. Jie tai atlieka komunikuodami feromonais ir virpesiais. Jeigu individai yra skirtingų lyčių ir tos pačios rūšies, poravimasis gali būti pradėtas.
Piršimasis prasideda patinui liečiant patelės padipalpus su savais; pora atlieką „šokį“, pavadintą „promenade à deux“. Iš tikrųjų patinas stengiasi nuvesti patelę į tinkamą vietą spermatoforui pernešti. Poravimosi ritualas gali įtraukti ir keletą kitokių elgesio formų, įskaitant vibravimą ir chelicerų bučinį. Šių veiksmų tikslas tikriausiai yra patelės raminimas.
Kai skorpionas atranda tinkamą vietą, jis išskiria spermotoforą ir nukreipia patelę virš jo. Tai leidžia spermatoforui patekti į patelės lytinius organus, kur išsiskiria sperma ir patelė apvaisinama. Poravimosi procesas gali trukti nuo 1 iki 25 ir daugiau valandų. Tai priklauso nuo to, kaip patinui sekasi rasti tinkamą vietą spermatoforui pernešti. Jei procesas užtrunka per ilgai, patelė gali nutraukti procesą.
Poravimosi procesui pasibaigus, patinas ir patelė greitai išsiskiria. Patinas labai greitai atsitraukia, kad patelė jo nesuėstų, nors seksualinis kanibalizmas tarp skorpionų nėra paplitęs reiškinys.
Skirtingai nuo daugumos voragyvių, skorpionai yra gyvavedžiai. Jaunikliai gimsta po vieną ir yra nešiojami ant motinos nugaros bent iki pirmo nėrimosi. Iki tol skorpioniukai negali išgyventi be motinos – jų apsauga ir drėgnumo lygis priklauso nuo jos. Kai kurių rūšių jauniklių ir motinos santykiai gali užsitęsti ilgesnį laiką, ypač tų, kurie yra bendruomeniškesni. Vados dydis priklauso nuo rūšies, gali būti nuo trijų iki 100 ir daugiau individų.
Jauni skorpionai yra panašūs į suaugusius. Augimas vyksta periodiškai numetant egzoskeletą. Augimo progresas skaičiuojamas pagal nėrimųsi skaičių. Brandą paprastai pasiekia po 5–7 nėrimosi. Po šio proceso skorpiono egzoskeletas būna minkštas, todėl jis tampa labai pažeidžiamas. Naujas egzoskeletas nefluorescuoja, tačiau vėliau ši savybė palaipsniui grįžta.
Skorpionų gyvenimo trukmė yra labai įvairi ir daugumos rūšių tiksli trukmė nėra žinoma, tačiau ji yra nuo 4 iki 25 metų (25 metai buvo ilgiausia aprašyta H. Arizonensis rūšies gyvenimo trukmė).
Skorpionų liekanos dažnai randamos anglies kloduose, kurie tikima atėję iš Karbono periodo. Jokių esminių skirtumų tarp to meto fosilijų ir dabartinių formų nebuvo rasta, todėl iškelta prielaida, kad ši gyvūnų grupė milijonus metų gyvena be struktūrinių pasikeitimų.
Eurypterida, išnykę vandeniniai gyvūnai, kurie gyveno Paleozojaus eroje, turi keletą panašių į skorpionus fizinių savybių ir yra su jais artimai susiję. Jie galėjo išaugti nuo 4 cm iki 2 m ilgio. Tačiau atskleisti anatominiai skirtumai juos išskiria į skirtingą klasę nuo jų Karbono ir tolimesnių palikuonių. Nepaisant to, kai kas juos vadina „jūriniais skorpionais“ [1].
Skorpionai paplitę beveik visur į pietus nuo 49° šiaurės platumos ir jų paplitimas rodo daug panašumų su žinduoliais, įskaitant visišką jų nebuvimą Naujojoje Zelandijoje. Jų pasiskirstymas palaiko hipotezę, jog šie skorpionai atsirado šiaurės pusrutulyje ir vėliau įvairiose epochose migravo į pietus. Jų nebuvimas šiauriniuose regionuose tapatinamas su ten vykusiais apledėjimais. Kai jie pasiekė Afriką, Madagaskaras dar buvo jos dalimi, tačiau atvykimas į Australiją buvo vėlesnis negu Naujosios Zelandijos atsiskyrimas nuo jos. Be to, iš vienos pusės artimų formų egzistavimas Australijoje ir Pietų Amerikoje bei iš kitos tropinėje Afrikoje ir šiauriniuose Pietų Amerikos regionuose labai įtikinamai rodo, kad anksčiau Pietų Amerika buvo sujungta su Australija Ramiojo vandenyno tiltu ir su Afrika šiauresniu transatlantiniu tiltu.
Lietuvoje natūralioje aplinkoje skorpionai negyvena.
Skorpionai iš pradžių bando pagauti savo auką žnyplėmis. Jei grobis pernelyg stiprus, jie paralyžiuoja jį su savo geluonimi. Tada jie suplėšo auką, surūšiuoja ir suleidžia virškinimo sulčių, vėliau iščiulpia turinį. Dažnai tai trunka apie 7 valandas. Vieno pasimaitinimo kartais gali užtekti ir visiems likusiems metams.
Ten, kur gyvena šie gyvūnai, egzistuoja sena ir paplitusi nuomonė, kad apsupti ugnies skorpionai gali nusižudyti susileisdami savo nuodų. Tai visgi nėra tiesa, nes nuodai neturi jokio efekto nei patiems skorpionams, nei visiems tos pačios rūšies individams (kol nuodai nėra suleidžiami tiesiogiai į skorpiono nervinius ganglijus). Šis klaidingas požiūris gali būti kilęs dėl to, kad jie yra šaltakraujai: paveikus dideliu karščiu, jų medžiagų apykaita sutrinka. Tai sukelia smarkius spazmus, kurie gali sudaryti įspūdį, kad skorpionas bando sau įgelti. Taip pat netiesa ir tai, jog skorpionus priverčia nusižudyti alkoholis.
Yra sakoma, kad skorpionai gali išgyventi radiaciją, kurią sukelia atominės bombos sprogimas. Iš tikrųjų, buvo pastebėta, kad jie išgyveno radiaciją Prancūzijos branduolinių bandymų vietose, Sacharoje, tačiau tai nereiškia, kad jie gali išgyventi tiesioginį smūgį, kurį sukelia atominis sprogimas.
Iki 2003 metų skorpionai yra suskirstyti į 13 šeimų, žinoma apie 1400 rūšių:
Skorpionai (Scorpiones) – bestuburių gyvūnų būrys, priklausantis voragyvių klasei.
Skorpioni (Scorpiones) ir zirnekļveidīgo kārta. Tie ir plēsīgi 1—16 cm gari nakts dzīvnieki un kserofīli, kas galvenokārt dzīvo sausās vietās.
Skorpionus klāj cieta, stipri hitinizēta ķermeņa sega. Pēc ārējās formas un pēc funkcijas var izšķirt trīs ķermeņa daļas: galvkrūtis, priekšējo vēdera daļu - priekšvēderu un asti; aste un priekšvēders kopā veido vēderu. Galvkrūtis sedz kopējs muguras vairogs; abiem pirmajiem galvkrūšu ekstremitāšu pāriem, helicerām un pedipalpām ir spīles. Priekšvēderā koncentrējas elpošanas un vairošanās orgāni, kā arī zarnu trakta svarīgākās daļas. Priekšvēdera pirmajā segmentā atrodas nepāra dzimumatvere, pie otrā ir viens pāris rudimentāru vēdera kāju, tā sauktie ķemmveida piedēkļi. Aste jeb postabdomens ir sašaurināta, visai lokana un kustīga ķermeņa daļa, kas noder uzbrukumam un aizsardzībai. Pēdējam, postanālajam posmam ir nagveida dzelknis - indes dzelonis ar divu indes dziedzeru pāra atverēm; indes dziedzeri atrodas posma paplašinājumā. Skorpioni elpo ar četriem pāriem lapveida plaušu, kas atveras uz priekšvēdera 3.—6. segmenta sternītiem.
Skorpioni ir mazkustīgi. Dzīvdzemdētāji.Tie apdzīvo klajas, sausas, bieži vien tuksnešainas smilšainas un mālainas platības. Visu dienu tie pavada slēptuvēs zem akmeņu šķembām, zemes alās, zem koku mizas utt. Ja vienā akmeņu kaudzē apmetušies ļoti daudzi skorpioni, tie turas atstatu viens no otra. Naktī skorpioni atstāj slēptuvi un dodas meklēt laupījumu. Tie ēd tikai dzīvu laupījumu, galvenokārt kukaiņus, zirnekļus, mitrenes, daudzkājus. Skorpioni var ļoti ilgu laiku badoties, bet ūdeni tiem nevajag nemaz. Noķerto laupījumu tie paceļ ar spīlēm un nonāvē ar indes dzeloni, pārliekdami asti pāri mugurai. Taču sīku laupījumu skorpioni apēd dzīvu, nenogalinot ar indes dzeloni. Barību sagrauž ar helicerām un izsūc, bet cietās ķermeņa segas pamet. Skorpionu inde atkarībā no skorpionu un to upuru sugas iedarbojas dažādi. Buthidae dzimtas sugām inde ir stiprāka nekā citu dzimtu sugām. Cilvēkam indes dzeloņa dūriens ar retiem izņēmumiem nav nāvīgs: rodas tikai stipras sāpes, sadzeltās vietas satūkums, miegainība, drudzis. Pēc divām trim dienām slimais izveseļojas. Posmkājiem indes iedarbība var atnest momentānu nāvi. Taču dažu vaboļu un tauriņu kāpuri nemaz nereaģē uz skorpiona dzēlienu.
Augšējā silūra jūru nogulās atrastie skorpioni stipri atšķiras no tagad dzīvojošajiem: kāju posmi tiem gandrīz vienāda garuma, kājas tikai ar vienu nadziņu, nevis ar diviem; galvkrūšu sternālais vairogs aiz trešā un ceturtā kāju pāra gūžām, nevis starp tām; ķemmveida piedēkļi netipiski; arī lapveida plaušas nav bijušas. Silūra skorpioni bijuši jūras dzīvnieki un dzīvojuši seklos ūdeņos. Minēto īpatnību dēļ skorpionus var tuvināt Merostomata klasei. Karbona periodā skorpioni pēc uzbūves jau līdzinās mūsdienu formām.
Pasaulē ir zināmas ap 2000 mūsdienu skorpionu sugu.
Kārta Skorpioni (Scorpiones)
(†) - izmirušu organismu grupa
Vikikrātuvē par šo tēmu ir pieejami multivides faili. Skatīt: ScorpionesSkorpioni (Scorpiones) ir zirnekļveidīgo kārta. Tie ir plēsīgi 1—16 cm gari nakts dzīvnieki un kserofīli, kas galvenokārt dzīvo sausās vietās.
Kala jengking ialah araknid berkaki lapan dengan ekor yang mempunyai sengat berbisa. Terdapat 1752 spesies kala jengking telah dikenalpasti di seluruh dunia [1] dengan tiga belas keluarga dikenali sehingga hari ini.
Walaupun kala jengking dikenali sebagai berbisa, hanya 25 spesies mempunyai bisa yang dapat membunuh manusia.[2]:1
Tubuh kala jengking dibahagikan kepada tiga bahagian (tagmata): kepala (sefalotoraks), perut (mesosoma) dan ekor (metasoma).[2]:10
Kala jengking ialah araknid berkaki lapan dengan ekor yang mempunyai sengat berbisa. Terdapat 1752 spesies kala jengking telah dikenalpasti di seluruh dunia dengan tiga belas keluarga dikenali sehingga hari ini.
Walaupun kala jengking dikenali sebagai berbisa, hanya 25 spesies mempunyai bisa yang dapat membunuh manusia.:1
Schorpioenen (Scorpiones) zijn een orde van geleedpotige dieren die behoren tot de klasse spinachtigen. Schorpioenen behoren tot de oudst bekende spinachtigen en worden daarnaast gezien als een vrij primitieve groep binnen deze klasse.
Schorpioenen worden vertegenwoordigd door ongeveer 1800 soorten en vele uitgestorven soorten die als fossiel bekend zijn. Het is een van de weinige groepen van dieren waarvan de vertegenwoordigers er allemaal min of meer hetzelfde uitzien en moeilijk met andere dieren verward kunnen worden. Het is de enige groep van dieren met gifklieren en een naaldachtig toedieningsapparaat aan het einde van een langwerpig, gespierd en erg beweeglijk deel van het achterlijf.
Omdat ze tot de spinachtigen behoren zijn schorpioenen het nauwst verwant aan dieren als de spinnen, de mijten, de teken en de hooiwagens. Toch zijn ze eenvoudig van de meeste andere spinachtigen te onderscheiden door het langgerekte lichaam, de grijpscharen en de dikke 'staart' die een gifstekel draagt. Een schorpioen is te onderscheiden van alle andere geleedpotige dieren door te kijken naar de volgende kenmerken waarvan de combinatie kenmerkend is voor schorpioenen;
Alle schorpioenen zijn zeer giftig voor kleine dieren, enkele tientallen soorten zijn ook gevaarlijk voor de mens. De meeste schorpioenen zijn niet in staat om een mens te doden.[1] Met name de soorten die niet alleen giftig zijn, maar ook algemeen voorkomen zijn verantwoordelijk voor vele menselijke slachtoffers en bezorgen de schorpioenen net als de spinnen een onverdiend slechte naam. Schorpioenen worden hierdoor bij het grote publiek beschouwd als gevaarlijke dieren.
Schorpioenen komen voor in subtropische en tropische landen en leven ook in woestijnen. In Europa komen enkele soorten voor rond het Middellandse Zeegebied, maar in België en Nederland is het te koud voor schorpioenen. Schorpioenen komen op alle continenten voor behalve Antarctica. Ook in Nieuw-Zeeland komen van nature geen soorten voor. Schorpioenen leven in spleten en holen, soms graven ze zelf een ondergrondse gang of hol en er zijn zelfs soorten die in bomen leven. Schorpioenen leven solitair en zijn kannibalistisch.
De oudst bekende fossielen van schorpioenenachtige dieren zijn ruim 400 miljoen jaar oud; pas 200 miljoen jaar later verschenen de dinosauriërs. Schorpioenen zijn ontstaan uit zeedieren die kieuwen hadden voor de ademhaling en zeer groot konden worden. Toen de voorouders van de huidige schorpioenen op het land gingen leven werd het lichaam kleiner en specialiseerden ze zich op een leven in droge gebieden.
Schorpioenen zijn zonder uitzondering carnivoor en jagen op verschillende ongewervelden die door de mens als plaag worden beschouwd, zoals kakkerlakken en andere plaaginsecten. Schorpioenen zijn daarnaast zeer bestendige dieren, die soms in extreme omstandigheden leven. Kleinere soorten worden enkele centimeters lang en leven vaak slechts enkele jaren. Bij grotere soorten duurt het vele jaren voor ze volwassen zijn. Dergelijke soorten kunnen een lengte van meer dan twintig centimeter bereiken.
Schorpioenen zijn bewoners van warme streken, alle soorten komen voor in tropische tot subtropische gebieden.[3] Op de continenten Afrika, Australië en Zuid-Amerika komen schorpioenen overal voor, in Europa en Azië komen schorpioenen alleen voor in het zuidelijke deel. In Noord-Amerika komen vertegenwoordigers voor in het zuiden en een groot deel van de Verenigde Staten, met in het westen een noordelijke strook in Canada. In het oosten van de VS ontbreken schorpioenen, de oostelijke grens van het verspreidingsgebied loopt grofweg van Winnipeg tot Atlanta.
In Europa en Azië komen de soorten alleen in het zuiden voor. Hierbij valt op dat het verspreidingsgebied beperkt is tot een vrijwel rechte lijn die de 45 breedtegraad volgt. In Europa zijn schorpioenen te vinden tot het midden van Frankrijk, de grens van het verspreidingsgebied loopt net ten zuiden van Duitsland.
Sommige soorten zijn in andere landen geïntroduceerd en hebben zich als exoot weten te handhaven. Een voorbeeld is de Zuid-Europese en Afrikaanse Europese zwarte schorpioen (Euscorpius flavicaudis), die tegenwoordig ook in Uruguay en Groot-Brittannië voorkomt. De soort is in Groot-Brittannië terechtgekomen door de handel in fruit en heeft zich gevestigd in Sheerness, Kent. Ook in Nieuw-Zeeland komen schorpioenen van nature niet voor, maar zijn door de mens uitgezet.[2]
Vrijwel alle soorten zijn terrestrisch; het zijn bodembewoners en de meeste soorten leven in spleten in of dicht bij de bodem, waaraan hun lichaam is aangepast. Andere soorten zijn aangepast aan zanderige habitats en kunnen snel over rul zand rennen, verstoppen zich onder voorwerpen of graven zich half in. Andere soorten graven een hol, waarin ze zich vrijwel permanent ophouden en alleen verlaten om naar voedsel en een partner te zoeken. Dergelijke soorten zijn erg honkvast, maar er zijn ook schorpioenen die een zwervend bestaan leiden. Schorpioenen zijn slechts bij hoge uitzondering boombewonend. Liocheles australiensis is een van de weinige soorten die als strikt arboreaal kan worden aangemerkt, deze soort is weleens aangetroffen op een hoogte van 40 meter.[4]
In koude streken zoals gebieden rond de polen komen geen soorten voor, maar sommige soorten leven in noordelijke streken en zijn aangepast aan de hier koelere winters. Enkele schorpioenen kunnen tot hoog in de bergen worden aangetroffen. In de Andes zijn waarnemingen bekend tot een hoogte van 5500 meter boven zeeniveau en in de Himalaya is de soort Scorpiops rohtangensis tot op 4300 meter aangetroffen onder besneeuwde stenen.[5]
Hoewel schorpioenen uit waterdieren zijn geëvolueerd, hebben alle soorten het vermogen om in water te overleven verloren. Sommige soorten zijn littoraal; ze leven in de getijdenzone tussen aangespoeld zeewier, zoals Vaejovis littoralis die leeft langs de kust van de Golf van Californië.[5] Ook deze soorten verdrinken echter ogenblikkelijk als ze in het water terechtkomen. Van de pas in 2007 beschreven soort fossiele soort Akrav israchanani wordt vermoed dat het dier volledig blind was en uitsluitend in diepe grotten leefde (troglobiet).
Schorpioenen hebben net als alle spinachtigen een lichaam dat bestaat uit twee delen. Het voorste deel wordt het kopborststuk of prosoma genoemd en het achterlijf heet het opistosoma. Er zijn wel spinachtige dieren die uit één geheel lijken te bestaan, zoals de hooiwagens, maar bij deze soorten zijn de beide delen gefuseerd. Schorpioenen hebben hiernaast ook een achterlijf dat uit twee duidelijk verschillende delen bestaat; het voorste deel is breed en afgeplat en bevat de meeste organen, dit deel wordt het mesosoma genoemd. Het achterste deel van het achterlijf is duidelijk afgesnoerd en dunner, het wordt vaak de 'staart' van de schorpioen of met een wetenschappelijker woord metasoma genoemd. Aan het uiteinde is een bolle tot druppelvormige structuur aanwezig, die de telson of gifstekel wordt genoemd.
Een typisch spinachtig kenmerk zijn de vier paar looppoten. Aan de kop zijn twee pootachtige structuren gelegen die aan het uiteinde een schaar dragen. Dit zijn gemodificeerde monddelen en geen echte poten.[1]
Schorpioenen hebben geen felle balts- of schrikkleuren maar vertrouwen op hun camouflage. Soorten die in woestijngebieden leven zijn meestal zandgeel gekleurd en soorten die de bosbodem in regenwouden leven zijn veel donkerder,ook de zon heeft invloed op de kleur. Dit heeft te maken met de nachtelijke levenswijze; overdag zit de schorpioen verstopt en pas 's nachts gaat hij op jacht naar prooien. Kleinere soorten schorpioenen worden niet langer dan een paar centimeter, maar grotere soorten kunnen langer dan 20 cm worden. De allergrootste soort is de Indiase Heterometrus swammerdami, deze soort kan volgens het Guinness Book of Records een lengte tot 23 centimeter bereiken.[6]
Het kopborststuk of prosoma is het voorste deel van het lichaam, het is aan de bovenzijde voorzien van een verstevigde plaat die het rugschild of carapax wordt genoemd.
Deze relatief dikke plaat heeft uitsparingen voor de ogen op het midden en de bij-ogen aan de voorzijde. De carapax is bij veel soorten gewelfd en draagt soms doorns. Het bevat in het midden twee kleine ogen die dicht tegen elkaar zijn gelegen en kleine, onderontwikkelde oogjes op de zijkant van het rugschild. Deze oogjes worden wel ommatidiën genoemd, bij sommige soorten ontbreken deze structuren en het aantal ommatidiën kan oplopen tot maximaal vijf paar. Ondanks de tot twaalf oogjes is het zicht van een schorpioen slecht; alleen grove lichtverschuivingen kunnen worden waargenomen. Voor een schorpioen is dit genoeg om te kunnen bepalen wanneer het dag is en geschuild moet worden. Vermoed wordt dat ze 's nachts navigeren op het licht van sterren om zo hun hol weer terug te vinden. De ogen bevatten slechts één soort fotoreceptor, waardoor ze geen kleuren kunnen waarnemen.[7]
Aan de onderzijde van het kopborststuk is de genitaalheuvel gelegen met in het midden de geslachtsopening. De vrouwtjes nemen hierin een spermatofoor van het mannetje op, zie onder voortplanting.
Het kopborststuk van een schorpioen draagt zes paar gesegmenteerde aanhangsels, van achter naar voor bestaande uit vier paar looppoten, één paar pedipalpen of tasterpoten en een paar kaken. Deze laatste twee paar zijn monddelen, ze zijn aan de voorzijde van het kopborststuk gelegen. De looppoten ontspruiten aan het borststukgedeelte aan de achterzijde van het kopborststuk.
Van de twee paar monddelen is het kleinste paar in het midden gelegen en in rust moeilijk te zien. Deze structuren worden de kaken of cheliceren genoemd en dienen om het voedsel te vermalen. De cheliceren zijn geleed en eindigen in kleine schaarachtige delen. Het tweede paar is duidelijk veel groter en is aan de zijkanten van de cheliceren gepositioneerd. Deze zogenaamde pedipalpen zijn bij schorpioenen zeer sterk vergroot en eindigen net als de cheliceren in een schaarachtige structuur die bestaat uit een vergroot onbeweeglijk deel dat de tibia wordt genoemd en een kleiner deel dat bij alle soorten krachtig kan worden samengeknepen en de tarsus wordt genoemd. De geschaarde uitsteeksels van een schorpioen zijn dus geen poten zoals vaak beweerd wordt -maar monddelen. Ze hebben vaak doornachtige uitsteeksels die tanden worden genoemd en dienen om de grip te vergroten. De pedipalpen bevatten ook lange tastharen of setae, die een mechanoreceptorische functie hebben.
De looppoten bestaan uit vier geledingen die gezien vanaf het lichaam bestaan uit de heup (coxa), de dij (femur), de scheen (tibia) en ten slotte de voet (tarsus). De indeling van de pootsegmenten is overigens hetzelfde als die van de cheliceren en pedipalpen, ondanks hun totaal andere origine en functie. De tarsus van de looppoot dient om de poot te hechten aan de ondergrond, waartoe het ook verschillende structuren draagt. Bij woestijnbewonende soorten, die leven in omgevingen die bestaan uit rul zand zijn de poten voorzien van dikke haartjes die het contactoppervlak met het zand vergroten zodat de schorpioen zich ook op los zand snel kan voortbewegen. Dit doet denken aan sneeuwschoenen en komt ook voor bij andere woestijnbewonende dieren zoals de franjeteenhagedissen. Net als de pedipalpen bevatten ook de poten lange tastharen.
Aan de onderzijde van het achterste potenpaar is een voor schorpioenen karakteristiek orgaan zichtbaar dat de pectines of kam wordt genoemd.[1] De pectines is een kam-vormig orgaan dat ontstaan is uit loopoten maar volledig is omgevormd en vlak boven de bodem is gepositioneerd. Met de pectines wordt de geur van prooidieren waargenomen maar ook eventuele partners kunnen worden opgespoord.
Het mesosoma is het voorste deel van het achterlijf of opistosoma en is gelegen achter het kopborststuk. Het omvat het grootste deel van het lichaam van de schorpioen en bestaat altijd uit zeven segmenten. Het mesosoma bevat de belangrijkste organen van de schorpioen, zoals de ademhalingsorganen en het grootste deel van het spijsverteringsstelsel. Het wordt aan de onder- en bovenzijde beschermd door versterkte platen die respectievelijk de buik- en de rugplaten worden genoemd. De platen zijn dik en chitineus, ze zorgen voor een zware bepantsering die de schorpioen beschermt tegen vijanden, parasieten en uitdroging. Tussen de platen aan de voorzijde van het achterlijf is een uitrekbare huidlaag aanwezig, die ervoor zorgt dat het pantser van de schorpioen toch heel flexibel is, zodat het dier kan ademen en voedingsstoffen in het lichaam kan opslaan voor mindere tijden. Bij vrouwtjes kunnen de platen zelfs wat uit elkaar staan wat handig is tijdens de zwangerschap. De rugplaten worden ook wel tergieten genoemd, de buikplaten heten sternieten.
Aan weerszijden van de achterste sternieten is steeds een ademopening gelegen aan de buitenste rand van de plaat. Deze openingen worden wel stigmata genoemd en zijn langwerpig van vorm. Aan de bovenkant zitten achter het rugschild, dat de kop en borststuk verbindt, zeven rugplaten. De schorpioen haalt adem middels vier paar boeklongen die gepositioneerd zijn aan de onderzijde van het laatste segment van het mesosoma. Schorpioenen kunnen alleen op het land ademen, er zijn geen soorten die op het water zijn aangepast zoals bij andere spinachtigen wel voorkomt (zoals de waterspin). Oorspronkelijk zijn de schorpioenen ontstaan in de zee, die ze honderden miljoenen jaren gelden hebben verlaten, zie ook onder taxonomie en indeling.
Het metasoma bestaat uit het achterste deel van het opistosoma of achterlijf. Het metasoma wordt wel de 'staart' van de schorpioen genoemd en bestaat altijd uit vijf segmenten. Het is geen echte staart zoals bijvoorbeeld de staart van een hond, maar een wezenlijk deel van het lichaam. Dit is te zien aan de positie van de anus van een schorpioen, dit uitscheidingsorgaan is gelegen aan de achterzijde van het metasoma, vóór de gifstekel. Deze gifstekel wordt wel telson genoemd en bestaat uit twee delen. Aan de basis is een druppel- tot bolvormige gifblaas gelegen die aan het einde een duidelijke, gekromde holle stekel bevat, de aculeus. Hierdoor dringt het gif van de schorpioen een prooi binnen; de stekel bevat een opening aan het uiteinde waardoor het gif wordt toegebracht. De toediening vindt plaats door de samentrekking van spieren waardoor het secreet in de prooi wordt geïnjecteerd. Bij soorten uit een aantal families, zoals de Iuridae en de Scorpionidae is onder de stekel ook een doornachtige structuur aanwezig. Bij soorten uit andere families, zoals de soorten uit de familie Diplocentridae.[3] De gifklieren in de gifblaas bevatten twee celtypen, waarvan de belangrijkste bestaan uit cellen die de giftige verbindingen aanmaken en de andere cellen zorgen voor de aanmaak van de dragervloeistof bestaande uit een waterig slijm.[8]
De stekel van de schorpioen wordt soms wel 'angel' genoemd maar is niet homoloog aan de angel van insecten. Omdat de insectenangel is ontstaan uit een legbuis, hebben bovendien alleen vrouwelijke insecten een angel, in tegenstelling tot schorpioenen. De schorpioen gebruikt zijn giftige stekel aan het einde van het staartachtige achterlijf voornamelijk om prooien te doden maar kan deze ook inzetten voor de verdediging.[3] Schorpioenen worden door de mens gevreesd door de giftige steek, het gif is echter meestal alleen voor geleedpotigen erg gevaarlijk. Zie voor werking van het gif ook onder voedsel en voor de mogelijke gevolgen van een steek voor de mens het kopje giftigheid bij de mens.
De schorpioen wordt beschermd door zijn verharde exoskelet, dat het gehele lichaam bedekt maar bestaat uit verschillend gevormde structuren. De verschillende segmenten van de poten, monddelen en achterzijde van het achterlijf worden geheel omgeven door een harde laag, uitgezonderd de gewrichten. Deze ontlenen hun flexibiliteit aan membraan-achtige weefsels tussen de verharde delen. De huid van schorpioenen bevat geen poriën en houdt het water vast, zodat veel soorten in heel droge gebieden kunnen overleven.
Een typisch kenmerk van schorpioenen is dat het exoskelet oplicht als het wordt blootgesteld aan uv-licht. Dit wordt veroorzaakt door twee proteïnen in de buitenste laag van het chitine-achtige pantser van de schorpioen. Deze laag wordt de hyalinelaag genoemd, de verbindingen beta carboline en 7-hydroxy-4-methylcoumarine zorgen voor het oplichten van de schorpioen.[7] Dit kan worden gebruikt om tijdens een nachtelijke wandeling schorpioenen op te sporen en er zijn zelfs speciale 'schorpioenenlampen' te koop in de landen waar ze van nature voorkomen. Pas vervelde exemplaren echter hebben een zacht pantser en lichten niet op en ook andere giftige dieren worden niet gezien, zodat een dergelijke lamp geen 100% zekerheid geeft. Dergelijke lampen worden ook door onderzoekers wel gebruikt om populatiedichtheden van de verschillende schorpioenensoorten te bepalen.
De functie van de fluorescentie is niet precies bekend, er is geopperd dat het een rol speelt in de communicatie of dat het prooidieren als insecten lokt. Een andere theorie zijn de fluorescerende laag een overblijfsel van vroeger tijden, toen schorpioenen nog dagactief waren. Er zijn fossielen van schorpioenen bekend die samengestelde ogen hadden en waarschijnlijk dagactief waren. Ook deze optie is echter nog niet bewezen.[7]
Er zijn soorten uit heel verschillende diergroepen die om de een of andere reden lijken op schorpioenen of overeenkomstige lichaamsdelen hebben. Andere dieren lijken totaal niet op schorpioenen maar dragen wel de naam, een voorbeeld van een dergelijke groep zijn de schorpioenvissen.
Voorbeelden van de eerste groep zijn een aantal geleedpotigen die strikt genomen geen schorpioenen zijn, maar wel enkele schorpioenachtige kenmerken hebben en daarnaast behoren tot de spinachtigen, ze zijn dus indirect verwant. Met deze dieren zijn de schorpioenen het makkelijkst te verwarren, zoals de bastaardschorpioenen (orde Pseudoscorpiones), die allemaal erg klein blijven en geen staart met gifstekel bezitten.[1] Het achterlijf draagt in het geheel geen duidelijke aanhangsels.
De zweepstaartschorpioenen (Thelyphonida of Uropygi) echter worden aanzienlijk groter en hebben een met schorpioenen vergelijkbare lichaamsbouw inclusief tot klauwen omgevormde monddelen. Ze hebben daarnaast een dun en lang, enkelvoudig zweepachtig aanhangsel. Dit zogenaamde flagellum is echter slap en dient als tastzintuiglijk orgaan en zeker niet om te steken. Het draagt ook geen gifstekel en zweepstaartschorpioenen zijn voor organismen groter dan een paar centimeter volkomen onschuldig. Net als de pseudoschorpioenen zijn de zweepstaartschorpioenen geen echte schorpioenen. Het mesosoma bestaat uit negen segmenten in plaats van zeven en de staart van zweepschorpioen bestaat uit drie segmenten waar schorpioenen er hier vijf hebben.[3]
De schorpioenvliegen zijn een groep van tweevleugelige insecten die niet op schorpioenen lijken maar wel een karakteristieke gifstekel-achtige structuur op de achterlijfspunt dragen, althans de mannetjes. Deze structuur dient niet om te steken maar om sperma over te dragen in het vrouwelijke geslachtsorgaan, het is dus een spermatofoor. Een andere groep van enigszins gelijkende insecten zijn de waterschorpioenen (Nepidae) die een afgeplat lichaam hebben en een lange, naaldachtige adembuis. Deze dieren leven echter altijd in het water en hebben slechts twee paar functionele poten.
Een grote diergroep die niet verwant is maar waarvan de vertegenwoordigers veel lijken op schorpioenen zijn de hogere kreeftachtigen vanwege het gesegmenteerde lichaam, een 'staart'-achtig achterlijf en de twee vergrote scharen. In het veld is alleen met de soms op het land vertoevende rivierkreeften verwarring mogelijk, omdat kreeften niet vaak op het land komen en schorpioenen het water nooit betreden. Kreeften hebben echter nooit een stekel aan het uiteinde en hebben twee lange antennes, die bij schorpioenen altijd ontbreken.
Schorpioenen zijn nachtactief en verstoppen zich overdag onder stenen en andere objecten. Sommige soorten zijn gespecialiseerd in zanderige bodems en graven zich half in het zand waarbij de voorste drie paar poten als 'schop' worden gebruikt.[1] Als een schorpioen wakker is, staat zijn staart overigens altijd voorwaarts gekromd; alleen als het dier slaapt ligt de staart plat. De schorpioen positioneert zich op een dusdanige manier in zijn hol dat de scharen naar de ingang gericht zijn zodat een indringer direct kan worden aangevallen.
Sommige schorpioenen maken een tsjilpend geluid door de onderkant van de grijpschaar tegen de onderkant van zijn voorste looppoot te wrijven (stridulatie). Dit dreiggedrag gaat vooraf aan een aanval en geldt als een waarschuwing. Door de tastharen op de poten voelt de schorpioen trillingen van vijanden, een schorpioen heeft geen goed gezichtsvermogen. Bij een aanval houdt de schorpioen zijn scharen wijd open en richt ze schuin omhoog. De dreighouding bestaat uit het omlaag en vlak voor de kop houden van de scharen.
Schorpioenen worden vaak beschouwd als agressief maar de meeste soorten zullen eerder wegvluchten in een spleet dan de aanval kiezen. Een uitzondering zijn de zwangere vrouwtjes, die bij alle soorten als makkelijk geagiteerd zijn aan te merken.[3] Het is voor een schorpioen niet voordelig om gif in een aanvaller te injecteren, omdat het ten koste gaat van zijn capaciteit om prooien te vangen. Het duurt na een steek enige tijd voordat het gif weer volledig is aangevuld. Schorpioenen steken wel als ze in het nauw worden gedreven, en het vertonen van dreiggedrag geen uitwerking heeft. Over het algemeen zijn de kleinere soorten sneller geneigd te steken dan een grotere soort, al is dit geen vaste regel. De grootste schorpioenen, zoals de keizerschorpioen, staan bekend als rustig en het gif is niet zo gevaarlijk als dat van kleinere soorten.
Als het mannetje wil paren, gaat hij voorzichtig bij het vrouwtje in de buurt zitten en maakt hij een soort liefdesdans. De liefdesdans gaat meestal als volgt: het mannetje komt met uitgestrekte grijpscharen naar het vrouwtje toe. Sommige soorten laten het lichaam trillen als ze elkaar dicht genaderd zijn zodat een vrouwtje weet dat een naderend dier een mannetje is en geen prooi. Ook bij echte spinnen komt dit gedrag vaak voor. Als het vrouwtje beweegt, blijft het mannetje stil staan. Als het vrouwtje hem dan goedgekeurd heeft, komt het mannetje naar haar toe en gaan ze met de koppen tegen elkaar aan staan en houden ze elkaars scharen vast.[3] Het mannetje pakt haar dan vast met zijn grijpscharen waarna een korte paringsdans volgt. Net als andere spinachtigen vindt de bevruchting uitwendig plaats; het mannetje deponeert een met zijn sperma gevuld pakketje op het substraat, dit wordt de spermatofoor genoemd. Ten slotte loopt het mannetje samen met het vrouwtje over het pakketje heen waarna ze het opneemt in haar geslachtsopening en de bevruchting is voltooid. Het vrouwtje kan het sperma ook opslaan en kan dan verscheidene keren jongen ontwikkelen.[3]
Zodra het vrouwtje van een spermapakketje is voorzien, gaat het mannetje er snel vandoor. Het kan gebeuren dat hij na de paring door het vrouwtje wordt opgegeten maar in de praktijk vindt dit zelden plaats.[3] Dit komt ook voor bij bidsprinkhanen en spinnen, hoewel de mannetjes bij deze groepen meer te vrezen hebben dan een schorpioenenmannetje. Dit kannibalisme heeft als voordeel dat het vrouwtje een voedzame maaltijd heeft voor de ontwikkeling van de eitjes. Een zwanger vrouwtje stopt namelijk met eten bij schorpioenen. Een schorpioen ontwikkelt enkele tot enige tientallen jongen. Als de schorpioen hoogzwanger is kan het lichaam sterk opzwellen; de rug en buikschilden staan dan ver van elkaar af. Dit komt doordat de nimfen zich bij de schorpioenen, in tegenstelling tot veel andere spinachtigen, volledig in hun moeder ontwikkelen.
De meeste schorpioenen kennen een vorm van eierlevendbarendheid, de soorten die eieren afzetten komen de jongen al volledig ontwikkeld ter wereld, bij andere soorten komen de jongen al uit in het lichaam van het moederdier. Van een aantal soorten is bekend dat de ongeboren jongen voedingsstoffen opnemen in het lichaam van hun moeder. Ze doen dat echter niet indirect, zoals middels een placenta, maar door lichaamssappen of haemolymphe van de moeder op te nemen met hun monddelen. Deze soorten komen uit de familie Scorpionidae en worden wel levendbarend genoemd. De zwangerschap van de vrouwtjes kan oplopen tot een jaar.[3]
Nadat een schorpioen is geboren wordt direct de bovenzijde van het moederdier opgezocht. Het is niet zozeer de aanwezigheid van de moeder die hierbij een rol speelt, maar meer het bij elkaar kruipen van de jongen. Schorpioenen leven vaak in droge omgevingen en het zachte pantser van de pasgeborenen is nog niet waterdicht waardoor ze vocht verliezen. Door op een vaste plaats bij elkaar te blijven wordt het vochtverlies sterk beperkt. Het moederdier verdedigt haar jongen fel en als ze haar kroost kwijtraakt gaat ze direct naar haar jongen op zoek. Het vrouwtje houdt haar scharen tegen de grond om haar jongen sneller op haar rug te laten klimmen, de bioloog Jean-Henri Fabre beschreef dat een vrouwtje die haar kroost kwijt is net zo makkelijk de juvenielen van een ander vrouwtje op zich neemt. Soms wordt echter een jong opgegeten als het van de rug afvalt.[3]
De jongen verlaten hun moeder meestal na de eerste vervelling, ze zijn dan groot genoeg om zelfstandig op prooien te jagen. Jonge schorpioenen zijn al even giftig als hun ouders, al is de toedieningscapaciteit kleiner.
Schorpioenen moeten bij hun groei naar volwassenheid, net als kreeftachtigen, spinnen en insecten, geregeld vervellen; het harde pantser groeit niet mee. Tijdens de vervelling is de schorpioen volkomen weerloos, zeer zacht en erg kwetsbaar voor vijanden. Jonge schorpioenen vervellen een aantal maal (4 tot 6 keer), het jaar daarop meestal maar drie keer en in het derde jaar zijn veel soorten pas volwassen en vervellen niet meer. Het vervellen geschiedt door de huid van de kop open te klappen, waarna de schorpioen uit zijn oude huid kruipt. Het komt voor dat deze wordt opgegeten. Het vervellen gebeurt gewoonlijk 's nachts en op een verborgen plaats, zoals onder een steen. Als de schorpioen eenmaal volwassen is vervelt het dier niet meer. Na de vervelling wordt de oude huid vaak opgegeten.[3]
De levensverwachting van een schorpioen is afhankelijk van de soort; de kleinere soorten worden twee tot acht jaar oud. Grotere soorten bereiken dan pas de volwassenheid en kunnen een leeftijd van meer dan 25 jaar bereiken.[2]
Schorpioenen zijn carnivoor en leven van insecten en spinnen. Grotere soorten pakken weleens kleine gewervelden. De prooi wordt opgemerkt met tastzintuiglijke haren of setae op het lichaam, de poten en de grijpscharen die trillingen waarnemen. Schorpioenen grijpen de prooien beet met de scharen en rijten deze aan stukken met de krachtige kaken of vermorzelen deze met de scharen. Daarna wordt de prooi met de scharen ontleed en met de monddelen opgegeten, waar het dier uren mee bezig kan zijn. Deze manier van eten heeft een enigszins elegante aanblik en komt ook voor bij de krabben. Alleen als de prooi zich verzet, gebruikt de schorpioen zijn gifstekel. Bij een steek kromt de schorpioen zijn metasoma naar voren over het lichaam heen en doorboort de prooi met de punt.
Bij het doden van een prooi wordt deze eerst met de scharen gegrepen, en indien de prooi aan de grote kant is, of als de prooi nogal tegenspartelt, wordt de staart over het lichaam gekromd waarna de stekel in het prooidier wordt gestoken, soms meerdere malen. De hoeveelheid gif kan door de schorpioen gereguleerd worden door een controle over de spieren die het gif doen stromen. Meestal wordt 0,1 tot 0,6 milligram gif geïnjecteerd.[8]
Ondanks de giftigheid, die veel dieren afschrikt, hebben schorpioenen vele vijanden. Omdat de schorpioen lange tijd zonder voedsel moet overleven, worden proteïnerijke voedingsstoffen opgeslagen in het lichaam, wat een schorpioen tot een voedzame maaltijd maakt.
De belangrijkste vijand van schorpioenen zijn wellicht de eigen soortgenoten of grotere schorpioenen die behoren tot andere soorten. Aangezien schorpioenen het gevecht aangaan met alles wat even groot of kleiner is leiden ze -uitgezonderd de voortplantingstijd- een eenzaam bestaan. Met de tastharen, die zowel bodem- als geluidstrillingen kunnen waarnemen, merkt het dier ook zijn vijanden op. De belangrijkste zijn spinnen, vogels, slangen, bavianen, andere rovende zoogdieren en hagedissen.
Sommige dieren zoals stokstaartjes en egels zijn immuun voor het gif van schorpioenen in hun verspreidingsgebied, maar bavianen zijn dat niet; deze verwijderen altijd eerst de staart van de schorpioen voor deze wordt opgegeten. Een voorbeeld van een vogel die op schorpioenen jaagt is het konijnuiltje (Athene cunicularia). Daarnaast jagen sommige knaagdieren op schorpioenen, een voorbeeld is de zuidelijke sprinkhaanmuis (Onychomys torridus).[4]
Ook verschillende hagedissen zoeken gericht naar schorpioenen, zoals Goulds varaan (Varanus gouldii) die ze met de sensitieve tong opspoort, uitgraaft en vervolgens opeet.[4] Sommige hagedissen zijn echte specialisten in het opsporen en eten van schorpioenen, zoals de Afrikaanse soort Nucras tessellata en de Australische pootloze zwartkopschubpoothagedis (Pygopus nigriceps). Nucras tessellata is overdag actief en graaft de schorpioenen uit, terwijl de zwartkopschubpoothagedis 's nachts actief is en de schorpioenen opwacht.[9] Ook sommige geleedpotige dieren jagen actief op schorpioenen, zoals de bepantserde duizendpoten.[2]
Sommige schorpioenen hebben zulke krachtige spieren in het telson dat ze het gif over enige afstand weg kunnen spuiten. Een voorbeeld is de soort Parabuthus transvaalicus. Dit wordt alleen ter verdediging gedaan en niet om prooien te vangen. Het gif kan tot een meter ver worden afgeschoten en als het in de ogen terechtkomt kan het tot ernstige schade leiden.[10] Dit vermogen komt ook voor bij de spugende cobra's en sommige kikkers.
De grootste misvatting over schorpioenen is dat alle soorten gevaarlijk voor de mens zijn. De in Europa voorkomende Italiaanse schorpioen (Euscorpius italicus) bijvoorbeeld is een vrij ongevaarlijke soort. De steek van de meeste soorten is te vergelijken met een bijen- of wespensteek, vaak komt ook koorts voor. Na enkele dagen zijn de symptomen meestal verdwenen. Van de ongeveer 1800 verschillende soorten is een 50-tal als echt gevaarlijk aan te merken, een groot aantal hiervan behoort tot de familie Buthidae.[3]
De voor de mens gevaarlijke soorten danken hun giftigheid aan het sterke gif óf het vermogen veel gif in te spuiten. Een voorbeeld van een erg gevaarlijke groep zijn de soorten uit het geslacht Androctonus, de dikstaartschorpioenen. De steek van de soort Androctonus australis kan ernstige gevolgen veroorzaken. Het gif werkt onder andere op het hart[11]. In de regel geldt bij mensen dat een gezond persoon een goede overlevingskans heeft (mortaliteit van een steek < 2%), maar bejaarden en kinderen zijn veel gevoeliger voor het gif. Ook bij personen die verzwakt zijn of een ziekte onder de leden hebben, is een steek veel gevaarlijker.
Het gif van een schorpioen bestaat uit een mix van verschillende verbindingen die voornamelijk inwerken op het zenuwstelsel. Het mengsel bevat onder andere neurotoxinen die de zenuwen aantasten, en cardiotoxinen, die specifiek de zenuwcellen in het hart aantasten. Deze stoffen versterken de neurologische activiteit in de spanningsafhankelijke ionkanalen, wat tot een overbelasting van de zenuwen leidt.
Ook verbindingen die verschillende celstructuren aantasten zijn in het gif aanwezig, zoals fosfolipases, fosfodiësterases, hemolitische toxinen die het bloed aantasten en nefrotoxinen die de nieren beschadigen en hyaluronidases. Deze laatste verbinding breekt hyaluronan af dat onder andere in zenuwcellen voorkomt.
De exacte samenstelling van het gif verschilt van soort tot soort; wel is het zo dat verwante soorten meer overeenkomsten in de samenstelling vertonen ten opzichte van niet-verwante soorten.
De meeste fatale gevallen van schorpioenensteken bij de mens vinden plaats in Mexico. Hier overlijden jaarlijks duizend mensen als gevolg van een confrontatie met een schorpioen.[8] De vijfstreepschorpioen (Leiurus quinquestriatus), ook wel bekend als de "death stalker", is eveneens een beruchte soort. Deze schorpioen maakt jaarlijks honderden menselijke slachtoffers. Deze soort leeft in Noord-Afrika en het Midden-Oosten.
In landen waar schorpioenen van nature voorkomen worden maatregelen genomen om een steek te voorkomen. Vrijwel altijd vindt een steek plaats in de handen en voeten. Enkele belangrijke oorzaken van een steek zijn:
Het voorkomen van een steek is de beste remedie en de lokale bevolking is vaak goed op de hoogte van het gevaar. Aan kinderen wordt bijvoorbeeld geleerd niet zomaar een steen op te tillen zonder er rekening mee te houden dat er een schorpioen (of ander giftig dier) onder huist. In streken waar schorpioenen voorkomen zijn vaak ook andere giftige dieren inheems.
Schorpioenen zijn in veel landen algemeen, zoals in Afrika en het Midden-Oosten. Het gif van sommige soorten wordt gebruikt in de geneeskunde als grondstof voor medicijnen. In sommige culturen in Azië en Afrika worden schorpioenen door de mens geconsumeerd, de dieren worden dan vaak gefrituurd. De gefrituurde schorpioenen worden vaak op een stokje geprikt om het eten te vergemakkelijken.
In de Egyptische mythologie staat de schorpioen symbool voor Seth, de broer van Osiris, die hij later zou vermoorden.
De sage "The Scorpion and the Frog" (en: de schorpioen en de kikker) is een volkslegende die in meerdere talen voorkomt. Een schorpioen wil het water oversteken en vraagt hiertoe een kikker of deze hem wil dragen. De kikker is echter bang voor de steek van de schorpioen, maar deze stelt de kikker gerust. Als de schorpioen de kikker zou steken, zinkt deze naar de bodem maar verdrinkt ook de schorpioen. De kikker gaat akkoord en neemt de schorpioen op zijn rug, maar eenmaal in het water steekt de schorpioen de kikker toch en bezegelt hun beider lot. Op de vraag waarom de schorpioen de kikker toch heeft gestoken antwoordt de schorpioen; "Ik ben nu eenmaal een schorpioen en dit is mijn natuur". Het verhaal wordt wel gebruikt om de onveranderlijkheid van de natuur te illustreren. Ook in de Bijbel spelen schorpioenen een bescheiden rol.
Schorpioen is een van de belangrijkste sterrenbeelden en behoort tot de Dierenriem; zie schorpioen (sterrenbeeld).
De Schorpioen is een stripverhaal, uitgegeven door Dargaud. Ook in een van de stripverhalen van Suske en Wiske duikt een schorpioen op. In het verhaal De scherpe schorpioen speelt een gouden schorpioen de hoofdrol.
Over schorpioenen doen een aantal fabels de ronde, waar soms een kern van waarheid in zit maar die toch op een misverstand berusten;
Schorpioenen worden door liefhebbers wel in een terrarium gehouden als huisdier. Schorpioenen zijn niet bepaald gezelschapsdieren, ze hebben een inrichting nodig die ze voorziet van schuilplaatsen en schorpioenen komen alleen 's nachts tevoorschijn. Overdag liggen ze verstopt in hun schuilplaats en het regelmatig verstoren van de dieren kan ze gestrest maken.
Het hanteren van een schorpioen zou zo veel mogelijk vermeden moeten worden. De dieren raken snel beschadigd en bij een val van enige hoogte kan het achterlijf openbarsten wat fataal is voor het dier. Bij de giftige soorten speelt uiteraard mee dat een onjuiste manier van hanteren gevaar voor de verzorger oplevert. Indien strikt noodzakelijk kan de schorpioen het best worden vastgepakt met een grote pincet, waarvan de uiteinden met een stuk doek of schuimrubber zijn omzwachteld. Hierdoor kan het dier stevig worden beetgepakt terwijl het niet makkelijk beschadigd raakt. Nu kan met de pincet voorzichtig de staart van de schorpioen gepakt worden, vlak onder de stekel.[3]
Sommige soorten kennen een verregaande vorm van broedzorg en voeren de jongen, een voorbeeld is de keizerschorpioen (Pandinus imperator).[3] Andere soorten eten de jongen op zodra ze zijn verveld, het is aan te raden de jongen te verwijderen wat uiteraard voorzichtig moet gebeuren. Jonge schorpioenen zijn al direct net zo giftig als hun ouders, al dragen ze minder gif. Omdat de jongen ook kannibalisme kennen moeten ze in aparte bakjes worden opgekweekt.[13]
De wetenschappelijke naam van de orde Scorpiones werd voor het eerst gepubliceerd door Carl Ludwig Koch in 1837. Het Nederlandse woord schorpioen en de wetenschappelijke naam Scorpiones zijn afgeleid van het Latijnse scorpion, dat op zijn beurt terugvoert op het Griekse σκορπιός (skorpios).
Over de indeling van de schorpioenen binnen de groep van de spinachtigen bestond lange tijd veel onduidelijkheid. Schorpioenen zijn ontstaan uit de zeeschorpioenen die in zee leefden. Deze groep bevolkte 425 tot 450 miljoen jaar geleden de Aarde gedurende het Siluur. De bekendste vertegenwoordiger is Pterygotes, een marien geslacht waarvan de soorten een lengte van maar liefst 2,3 meter konden bereiken. De eerste echte schorpioenachtige vormen leefden eveneens nog in zee. Pas zo'n 340 miljoen jaar geleden kwamen de eerste soorten aan land.
Palaeopisthacanthus uit het Carboon is een van de eerste geslachten die op het land leefden. Net als andere geleedpotigen zoals libellen en duizendpotigen zijn reusachtige soorten bekend, zoals Pulmonoscorpius kirktonensis, die ongeveer 350 miljoen jaar geleden leefde gedurende het Viséen. Deze schorpioen kon een lengte bereiken van één meter. Een van de eerste landbewonende schorpioenen -althans voor zover bekend- is Eoscorpius die leefde in het Carboon.[1]
Binnen de groep van spinachtigen (Arachnida) worden de schorpioenen gezien als de primitiefste groep. Het lichaam met de kenmerkende staart komt binnen de spinachtigen alleen voor bij de degenkrabben, die gezien worden als levend fossiel.
De indeling van de schorpioenen in verschillende families is altijd al aan verandering onderhevig geweest. Dit komt door de constante aanvoer van nieuwe inzichten. Een voorbeeld is de pas in 2007 beschreven soort Akrav israchanani uit Israël. Deze soort is waarschijnlijk geheel blind en leeft strikt in grotten, wat bij andere schorpioenen niet voorkomt. Er zijn echter nog nooit levende exemplaren aangetroffen om dit te testen; de soort is beschreven op basis van subfossiele resten.[14] Doordat de kenmerken van deze schorpioen met geen enkele andere soort te vergelijken zijn heeft het dier een aparte familie toegewezen gekregen; de familie Akravidae.
Onderstaande lijst is afkomstig van The Scorpion Files.[15]
Orde Scorpiones
Schorpioenen (Scorpiones) zijn een orde van geleedpotige dieren die behoren tot de klasse spinachtigen. Schorpioenen behoren tot de oudst bekende spinachtigen en worden daarnaast gezien als een vrij primitieve groep binnen deze klasse.
Schorpioenen worden vertegenwoordigd door ongeveer 1800 soorten en vele uitgestorven soorten die als fossiel bekend zijn. Het is een van de weinige groepen van dieren waarvan de vertegenwoordigers er allemaal min of meer hetzelfde uitzien en moeilijk met andere dieren verward kunnen worden. Het is de enige groep van dieren met gifklieren en een naaldachtig toedieningsapparaat aan het einde van een langwerpig, gespierd en erg beweeglijk deel van het achterlijf.
Omdat ze tot de spinachtigen behoren zijn schorpioenen het nauwst verwant aan dieren als de spinnen, de mijten, de teken en de hooiwagens. Toch zijn ze eenvoudig van de meeste andere spinachtigen te onderscheiden door het langgerekte lichaam, de grijpscharen en de dikke 'staart' die een gifstekel draagt. Een schorpioen is te onderscheiden van alle andere geleedpotige dieren door te kijken naar de volgende kenmerken waarvan de combinatie kenmerkend is voor schorpioenen;
een duidelijk afgeplat lichaam vier paar looppoten en één paar grote uitsteeksels aan de voorzijde dat ieder een duidelijke schaar draagt een langwerpig deel aan de achterzijde dat een bol einde heeft met daaraan een stekelachtig uitsteeksel.Alle schorpioenen zijn zeer giftig voor kleine dieren, enkele tientallen soorten zijn ook gevaarlijk voor de mens. De meeste schorpioenen zijn niet in staat om een mens te doden. Met name de soorten die niet alleen giftig zijn, maar ook algemeen voorkomen zijn verantwoordelijk voor vele menselijke slachtoffers en bezorgen de schorpioenen net als de spinnen een onverdiend slechte naam. Schorpioenen worden hierdoor bij het grote publiek beschouwd als gevaarlijke dieren.
Schorpioenen komen voor in subtropische en tropische landen en leven ook in woestijnen. In Europa komen enkele soorten voor rond het Middellandse Zeegebied, maar in België en Nederland is het te koud voor schorpioenen. Schorpioenen komen op alle continenten voor behalve Antarctica. Ook in Nieuw-Zeeland komen van nature geen soorten voor. Schorpioenen leven in spleten en holen, soms graven ze zelf een ondergrondse gang of hol en er zijn zelfs soorten die in bomen leven. Schorpioenen leven solitair en zijn kannibalistisch.
De oudst bekende fossielen van schorpioenenachtige dieren zijn ruim 400 miljoen jaar oud; pas 200 miljoen jaar later verschenen de dinosauriërs. Schorpioenen zijn ontstaan uit zeedieren die kieuwen hadden voor de ademhaling en zeer groot konden worden. Toen de voorouders van de huidige schorpioenen op het land gingen leven werd het lichaam kleiner en specialiseerden ze zich op een leven in droge gebieden.
Schorpioenen zijn zonder uitzondering carnivoor en jagen op verschillende ongewervelden die door de mens als plaag worden beschouwd, zoals kakkerlakken en andere plaaginsecten. Schorpioenen zijn daarnaast zeer bestendige dieren, die soms in extreme omstandigheden leven. Kleinere soorten worden enkele centimeters lang en leven vaak slechts enkele jaren. Bij grotere soorten duurt het vele jaren voor ze volwassen zijn. Dergelijke soorten kunnen een lengte van meer dan twintig centimeter bereiken.
Skorpionar (Scorpiones) er ei gruppe primitive edderkoppdyr som lever i varme strok over heile verda. Det er kjend om lag 1 200 nolevande artar, og dei kan finnast frå regnskog til ørkenar. Alle artane er rovdyr som fangar byttet sitt med ein giftpigg dei har på halen.[1]
Skorpionar kan ha ei lengd frå 1,3 til omtrent 20 cm. Bakkroppen består av ein brei, fremre del og ein smalare, bakre del som endar i ein giftbrodd. Dei held halen med giftbrodden løfa i ein boge over kroppen. Med giftbrodden kan dei stikka insekt eller edderkoppar som dei drep og et, eller fiendar som angrip dei.[2]
Skoprionane har fire par bein med klør, og framfor desse eit par fleriledda munnføter (pedipalpar) med store klosakser, som dei held sitt byttet sitt fast med. Heilt framme sit to små, tangforma chelicerar, som riv byttet sund før dei mjuke delane blir sogne opp. Gifta er øyeblikkeleg drepande for dei fleste insekter, og er også døydeleg for fuglar og mange pattedyr, og nokre artar kan vera døydelege for menneske. Hjå desse er gifta ei nervegift som blant anna kan lamma andedrettsorgana.[2]
Skorpionar er asosiale, lyssky dyr som er i aktivitet om natta. Dei føder ungar som hoa ber på ryggen fram til dei har gått gjennom første hudskifte.[2]
Skorpionar (Scorpiones) er ei gruppe primitive edderkoppdyr som lever i varme strok over heile verda. Det er kjend om lag 1 200 nolevande artar, og dei kan finnast frå regnskog til ørkenar. Alle artane er rovdyr som fangar byttet sitt med ein giftpigg dei har på halen.
Skorpioner er en gruppe edderkoppdyr som kjennetegnes ved at pedipalpene er omdannet til kraftige klør og på at bakkroppen er langt uttrukket og ender i en giftbrodd.
Skorpionene er middelsstore til ganske store leddyr, lengden varierer fra en centimeter eller så til over 21 centimeter for de største artene. Pedipalpene er utformet som store klør. Disse er gjerne kraftige for arter med relativt svak gift, tynne og pinsettlignende for arter med kraftig gift. Chelicerene er små og ender i en liten klo. To små øyne sitter midt oppe på hodet (det fremste leddet) på en liten knøl, men det finnes også helt blinde arter, og de bruker gjerne vel så mye sansehår (trichobothrier) som øynene for å orientere seg. Det er også 2-5 ganske små øyne på hver side av hodet. Bak hodet følger sju relativt brede ledd, hvert med sin separate ryggplate. På forkroppen sitter fire par forholdsvis tynne gangbein. På undersiden av det tredje til sjette leddet er det avlange, slisselignende åpninger inn til boklungene, skorpionenes pusteorgan. Deretter følger en smal hale av fem mer eller mindre sylindriske ledd, før det tykkere siste leddet som bærer en krum giftbrodd. På undersiden bak beina har de et særskilt, kamformet sanseorgan kalt pecten. Skorpionene har et nokså tykt og hardt skall som gir god beskyttelse mot uttørking.
Skorpionene hører til blant utviklingshistoriens lengsteksisterende dyregrupper, da de i løpet av nærmere 400 millioner år har utviklet seg til de dyr vi kjenner dem som i dag. Gjennom denne lange historien har skorpionene utviklet seg fra å være store dyr (inntil et par meter lange) og havlevende, til å kunne bli inntil bare et par desimeter lange og landlevende. Dyregruppen anses å være en av utviklingshistoriens mest vellykte, da den har vist en god evne til å tilpasse seg blant annet klimaendringer.
Skorpioner har to adskilte kjønn, og parring med overføring av en sædpakke (spermatofor) fra hannen til hunnen. Hannen griper tak i hunnens klør, og trekker henne inn til seg. Dette fører til en paringsdans, som går ut på at hannen søker en plass på marken som egner seg til å legge igjen en spermatofor (sædpose). Han trekker så hunnen over denne spermatoforen, og hennes reproduksjonsorganer plukker dette opp. Etter dette er akten over, og hannen bør forte seg vekk. Det forekommer at hunnen spiser ham opp etter parringen.
Skorpioner er rovdyr, og spiser det de kan fange av insekter og små dyr. Det er ikke alle skorpionarter som bruker giften sin for å drepe byttet, noen klemmer byttet med sine sterke klør. Mye av skorpionens fordøyelse foregår utenfor kroppen, skorpionen biter byttet og spytter enzymer som gjør muskler og kjøtt til væske, for så å suge i seg denne væsken. Mange skorpioner har slike enzymer i giften sin også, det betyr at allerede når et byttedyr er stukket er fordøyelsesprosessen i gang.
Alle skorpioner er nattaktive, og gjemmer seg om dagen, gjerne under steiner. Da skorpioner er nattaktive, er dette tidspunktet å lete etter dem. I lyset fra en UV-lampe vil skorpioner lyse opp, dette er måten forskere leter etter disse dyrene. Folk flest frarådes på egen hånd å gå ut og lete etter skorpioner i det fri. Selv etter at skorpionen har lagt igjen sitt gamle skall, vil dette lyse opp under en UV-lampe, men skorpionen selv vil ikke ha denne egenskapen før det nye skallet er ferdig herdet.
I motsetning til hva mange tror er de færreste av skorpionartene farlige for mennesker. Av de ca. 1500 kjente skorpionartene er det 30 eller så som antas å ha et stikk som kan drepe et menneske, stikkene fra de øvrige er gjerne ikke verre enn et bistikk. Nesten alle de farlige artene er i den artsrike familien Buthidae, som kan kjennes på smale, pinsettlignende klør og en tykk hale. Særlig farlige er slektene Androctonus og Centruroides, som særlig finnes i tørre områder.
Skorpionene er utbredt over det meste av Jorda men mangler i de kaldeste områdene. I Europa finnes den nordligste bestanden i det sørlige England. Noen arter kan overleve vintertemperaturer på -25 grader celsius, de er likevel regnet som en varmekjær gruppe. Mange arter lever i ørkener og andre tørre områder, de unngår uttørking ved å være nattaktive og ligge nedgravd om dagen.
Skorpionene blir regnet som de eldste og mest primitive av de nålevende gruppene av edderkoppdyr. Familie-inndelingen synes ikke å ha satt seg i denne gruppen, denne har endret seg hyppig i de siste årene.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Skorpioner er en gruppe edderkoppdyr som kjennetegnes ved at pedipalpene er omdannet til kraftige klør og på at bakkroppen er langt uttrukket og ender i en giftbrodd.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Skorpiony (Scorpiones) – rząd pajęczaków, obejmujący ponad 2000 opisanych gatunków. Występują od tropików i subtropików po część cieplejszej strefy umiarkowanej, od stref pływów po wysokie góry. Zdolne do hibernacji lub estywacji. Drapieżne. Mają prosomę nakrytą karapaksem, nogogłaszczki zakończone szczypcami, 4 pary odnóży krocznych oraz segmentowany odwłok, podzielony na szerszy przedodwłok i węższy zaodwłok. Przedodwłok wyposażony jest w wieczko płciowe, grzebienie i płuca blaszkowate, a zaodwłok zakończony jest telsonem z kolcem jadowym. Samice są żyworodne i opiekują się potomstwem, przynajmniej do pierwszej wylinki. Znane są gatunki zdolne do partenogenezy. Niektóre gatunki tworzą grupy rodzinne. W zapisie kopalnym znane od syluru i uznawane za pierwsze pajęczaki, które skolonizowały ląd.
Współczesne skorpiony osiągają długość ciała od 8,49 mm u dorosłych samców Typhlochactas mitchelli[a][2] do ponad 200 mm u skorpiona cesarskiego[3], Hadogenes troglodytes[4] i niektórych z rodzaju Heterometrus. W Księdze rekordów Guinnessa jako największego współczesnego skorpiona odnotowano Heterometrus swammerdami o długości około 23 cm[3]. Długość wymarłych Brontoscorpio anglicus i Praearcturus gigas oszacowano na blisko metr[5]. Masa współczesnych gatunków dochodzi do 50 g u ciężarnych samic skorpiona cesarskiego[4].
W ciele skorpiona można wyróżnić dwie tagmy: prosomę (głowotułów) i opistosomę (odwłok), przy czym na tę ostatnią składają się mesosoma (przedodwłok) i metasoma (zaodwłok)[6][4]. W wielu miejscach oskórka (np. na szczypcach nogogłaszczków) znajdują podłużne wyniosłości zwane kilami lub żeberkami (carinae)[6].
Prosomę buduje akron i 6 segmentów ciała (od III do VIII[b]). Z wierzchu jest całkowicie nakryta karapaksem. Mniej więcej pośrodku grzbietowej części karapaksu znajduje się para oczu środkowych, a wzdłuż jego krawędzi przednio-bocznych rozmieszczone oczy boczne – po każdej stronie jest ich od 0 do 6 i niekiedy po jednej stronie jest o jedno oko więcej niż po drugiej[6]. Niektóre taksony wymarłe miały oczy boczne złożone[7], u współczesnych wszystkie są pojedyncze[6]. Spód prosomy, pomiędzy odnóżami, przykrywa sternum o różnorodnym kształcie[6].
Na pierwszym segmencie prosomy osadzone są trójczłonowe i zakończone szczypcami szczękoczułki, a na kolejnym sześcioczłonowe i również zakończone szczypcami nogogłaszczki. Kolejne człony nogogłaszczków to: biodro, krętarz, udo, rzepka, goleń i stopa. Goleń tworzy nasadę szczypców oraz ich nieruchomy palec, natomiast stopa to palec ruchomy[6][4]. Nogogłaszczki służą chwytaniu ofiary, obronie, walce między samcami oraz przytrzymywaniu samicy, a dzięki licznym trichobotriom pełnią też funkcje zmysłowe[4].
Cztery pary odnóży krocznych osadzone są na segmentach od V do VIII, każda składa się z biodra, krętarza, uda, rzepki, goleni i dwuczłonowej stopy (basitarsus i telotarsus) zwieńczonej apotelem, który wyposażony jest w pazurek środkowy (dactylus) i dwa boczne (ungues)[6]. Endyty bioder dwóch początkowych par (gnathocoxae) służą żuciu i wraz z biodrami nogogłaszczków i szczękoczułkami budują przedsionek gębowy[4].
Dziewiąty segment ciała występuje tylko w rozwoju zarodkowym. Później opistosoma jest złożona z dwunastu segmentów[4].
Przedodwłok jest szerszy i (z wyjątkiem embrionów) 7-segmentowy, a ostatni jego segment zwęża się ku węższemu zaodwłokowi. Każdy segment przedodwłoku ma na stronie grzbietowej płytkę zwaną tergum, a segmenty od trzeciego do siódmego mają też płytki na stronie brzusznej – sternity (niektóre gatunki kopalne miały jednak więcej niż 5 sternitów[7]). Na pierwszym segmencie, pośrodku od strony brzusznej (u podstawy grzebieni) znajduje się parzyste wieczko płciowe, pod którym znajdują się ujścia otworów płciowych[6][4]. Na drugim segmencie przeodwłoka znajduje się para grzebieni, które są narządami zmysłów charakterystycznymi tylko dla skorpionów. Każdy składa się z 3 blaszek (lamelli) krawędziowych i różnej liczby blaszek środkowych (czasem nieobecnych) i zębów[6]. Położone na nich włoski pełnią funkcję mechano– i chemoreceptorów. Na segmentach od trzeciego do szóstego znajdują się połączone z płucami blaszkowatymi przetchlinki. Zarówno wieczka, grzebienie jak i płuca są przekształconymi odnóżami[4].
Zaodwłok składająca się z pięciu segmentów, oraz telsona, który nie jest rozważany jako regularny segment. Na końcu V segmentu znajduje się odbyt. Telson dzieli się na bulwowaty vesiculus i igłowaty kolec jadowy (aculeus)[6]. W wnętrzu telsonu znajduje się para gruczołów jadowych, uchodzących wspólnie na kolcu[4].
Ciało skorpiona pokrywa wielowarstwowy oskórek. W jego warstwie hialinowej, ale też w mezokutykuli znajdują się β-karbolina i 7-hydroksy-4-metylokumaryna. Związki te powodują niebieskozieloną fluoryzację oskórka pod wpływem promieniowania UV[8], a efekt ten zachowuje się również w skamieniałościach[4]. Fluoryzują również wylinki, podczas gdy świeżo wyliniałe skorpiony odzyskują pełną zdolność fluoryzacji dopiero po około 2 dobach[6]. Funkcja tego zjawiska pozostaje nieznana. Nie wykazano, by skorpiony reagowały na fluoryzacje innych osobników[9]. Inne hipotezy obejmują wabienie zdobyczy[8] lub pozostałość ewolucyjną po dziennych przodkach, u których pełniłaby rolę ochrony przed słońcem[10].
Oprócz szkieletu zewnętrznego w ciele skorpiona występuje charakterystyczny szkielet wewnętrzny. Jedną z jego części jest para entapofiz, wyrastająca ku tyłowi z epistomu i przypominająca tentorium. Kolejną chrząstkopodobny endosternit o zanikłej budowie metamerycznej[11]. Leży on skośnie w tyle prosomy, w obrysie jest trójkątny i ma kilka parzystych wyrostków. Łączy się on z mięśniową przeponą dzielącą hemocel na część prosomalną i opistosomalną[11][12]. Na układ mięśniowy składa się co najmniej 150 opisanych mięśni[6], a także ścięgna i więzadła[11].
Układ nerwowy jest skoncentrowany w prosomie. Od móżgu, powstałego z połączonych przedmóżdża i zamóżdża, odchodzą nerwy oczne, szczękoczułkowe i stomodealne[4]. Zwój podprzełykowy powstaje ze złączonych 9 zwojów brzusznych: 5 prosomy i 4 mezosomy, a z mózgiem łączy się obrączką okołoprzełykową[4][13].
Oczy skorpionów mają pojedynczą warstwę komórek pigmentowych. Środkowe różnią się od bocznych powstawaniem z dwóch warstw podskórka i obecnością ciała szklistego. Oprócz oczu fotoreceptory znajdują się też w oskórku zaodwłoka[6]. Do wykrywania dźwięków i ruchów powietrza służą trichobotria rozmieszczone na nogogłaszczkach. Mechanorecepcji służą też narządy szczelinowe na stopach[4]. Liczne mechano- i chemoreceptory znajdują się na grzebieniach[4][6].
Układ pokarmowy składa się z przedsionka gębowego, gdzie pokarm jest wstępnie trawiony, gardzieli, której skurcze go zasysają, żołądka oraz jelita z licznymi uchyłkami, w których zachodzi dalsze trawienie i wchłanianie[4].
Otwarty układ krwionośny skorpionów cechuje złożona sieć naczyń tętniących. W świetle niektórych z nich biegną nerwy. Narządami oddechowymi są położone w segmentach III-VI opistosomy 4 pary płuc blaszkowatych. Blaszki są cienkościenne i umożliwiają dyfuzję tlenu do krążącej w ich świetle hemolimfy[4].
Narządami wydalniczymi są uchodzące na biodrach odnóży krocznych III pary gruczoły biodrowe, położone na granicy jelita środkowego i tylnego 2 pary cewek Malpighiego oraz nefrocyty[4].
Skorpiony są rozdzielnopłciowe, a niektóre mogą się rozmnażać przez partenogenezę. Samce składają na podłożu spermatofor, na który naprowadzają samicę. Zapłodnienie następuje w jajowodzie. Rozwój zarodkowy trwa 3–18 miesięcy, a embriony wytwarzają 2 błony płodowe: surowiczą i owodnię[4]. W przeciwieństwie do większości pajęczaków skorpiony są żyworodne[14]. Ich jaja są ubogie w żółtko, bruzdkują częściowo tarczowo, a zarodki odżywiają się poprzez "łożysko" w specjalnych uchyłkach macicy[13][4].
Przed porodem samica unosi przód ciała i składa pod nim, w pobliżu wieczka płciowego, nogogłaszczki i dwie początkowe pary odnóży formując "koszyczek". Następnie wieczko unosi się i młode opuszczają pojedynczo otwór płciowy. Wkrótce potem młode wspinają się na grzbiet matki. Liczba młodych w miocie wynosi od 3 do 110. Samice niektórych gatunków mogą wydać 3–5 miotów po pojedynczej inseminacji, dzięki przechowywaniu plemników wtopionych w tkankę gruczołową ich dróg rodnych[14].
Młode pozostają na grzbiecie samicy do pierwszej wylinki (5 do 30 dni) i w tym czasie są przez samicę karmione. Później zwykle rozchodzą się i same zdobywają pokarm. W przypadku gatunków wykazujących zachowania społeczne (tworzących grupy rodzinne) młode mogą jednak pozostawać z samicą i innymi dorosłymi dużo dłużej[14][15], np. u skorpiona cesarskiego młode są karmione zarówno przez samce i samice nawet do 18 miesięcy[15]. Cały rozwój pozazarodkowy trwać może od 7 do 85 miesięcy, a długość życia sięgać od 4 do 25 lat[14].
Pajęczaki te występują na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy[4][16]. Zamieszkują głównie tropiki, subtropiki i część cieplejszej strefy umiarkowanej[13]. Na półkuli północnej najliczniejsze są w strefie subtropikalnej, a naturalnie sięgają na północ do 50° N (Paruroctonus boreus w kanadyjskiej Albercie)[16]. Dalej na północ (nieco powyżej 51° N) występuje populacja Euscorpius flavicaudis – zawleczony w latach 60’ XIX wieku do Sheerness w Anglii, stworzył tam 5 kolonii[17][18]. Inne miejsca w które skorpiony zostały zawleczone przez człowieka to m.in. Nowa Zelandia, Japonia i niektóre wyspy Oceanii[16].
Skorpiony zasiedlają szerokie spektrum habitatów. Spotkać je można na pustyniach, wśród skał, w ściółce, pod korą, w koronach drzew lasów tropikalnych, litoralu, strefach pływów, głębokich na 800 m jaskiniach oraz wysokich górach do 5500 m n.p.m.[4][16][19]. Gatunki pustynne wytrzymują temperaturę 50 °C i utratę wody na poziomie 30%. Gatunki przeżywające pod śniegiem i wysokogórskie potrafią zapadać w hibernację[4]. Inne zdolne są do estywacji[3].
Zapis kopalny skorpionów należy do najbardziej kompletnych spośród pajęczaków[7] i uznawane są one za pierwsze pajęczaki, które skolonizowały ląd[13]. Najstarsze ich skamieniałości pochodzą z syluru, sprzed ponad 430 milionów lat, i są to również najstarsze szczątki pajęczaków[20]. W sumie znanych jest ponad 100 gatunków fosylnych skorpionów, z czego zdecydowana większość pochodzi z paleozoiku[7]. Przedmiotem kontrowersji pozostaje środowisko życia paleozoicznych skorpionów[20]: wielu autorów uważa, że były to zwierzęta głównie morskie. Świadczyć o tym ma m.in. znajdywanie ich szczątków w osadach morskich oraz występowanie skrzeli. Związany z tym jest pogląd o niezależnej kolonizacji lądu przez skorpiony i pozostałe pajęczaki oraz o bliższym pokrewieństwie skorpionów z podobnymi budową wielkorakami. Współczesne analizy niektórych skamieniałości uważanych wcześniej za morskie, wskazują z większym prawdopodobieństwem na ich lądowy tryb życia[21][7]. U żadnych skorpionów nie znaleziono struktur, które można by jednoznacznie zinterpretować jako skrzela[7], a u wcześniej opisanego jako morski Palaeoscorpius devonicus wykryto narządy, które mogą być płucotchawkami. Według autorów redeskrypcji został on raczej spłukany do morza niż je zasiedlał[21]. Z drugiej strony opisany w 2015 Eramoscorpius brucensis jest według autorów gatunkiem wodnym, wychodzącym na płycizny lub odsłonięty ląd jedynie celem zrzucenia wylinki. Struktury oddechowe u paleozoicznych skorpionów są rzadko zachowane, a najstarsze okazy, które niewątpliwie miały płucotchawki pochodzą z wczesnego karbonu[20].
Na relacje siostrzane pomiędzy skorpionami a pozostałymi pajęczakami (Tetrapulmonata) wskazują prace filogenetyczne z 2010 i 2014 roku[22][23]. Prace z 2006 i 2008 wykazały liczne podobieństwa pomiędzy płucotchawkami skorpionów i innych pajęczaków, wskazując, że mogą to być narządy homologiczne. Oznaczałoby to, że wspólny przodek skorpionów i pajęczaków był zwierzęciem przystosowanym do lądowego trybu życia[24][25][21]. Nie wyklucza się też, że niektóre skorpiony mogły być wtórnie wodne, np. Waeringoscorpio[26].
Do 2011 opisano około 2070 gatunków skorpionów z około 240 rodzajów[27]. Jako pierwszy analizy kladystycznej wyższych rangą taksonów skorpionów dokonał w 1989 roku Stockwell w swojej rozprawie doktorskiej, która nie została jednak opublikowana[28]. Szczegółową analizę filogenetyczną Orthosternina, jedynego współczesnego infrarzędu, opublikowali w 2003 roku Soleglad i Fet, proponując nową klasyfikację tej grupy. Klasyfikacja ta była później modyfikowana na podstawie kolejnych analiz[29]. W 2005 Prendini i Wheeler skrytykowali pracę Soleglada i Feta i wprowadzili liczne zmiany w systematyce, jednak bez przeprowadzania własnych badań[30]. Krok ten jeszcze w tym samym roku skrytykowali Fet i Soleglad, przywracając poprzedni układ[28]. W 2011 ukazało się specjalne wydanie „Zootaxa” poświęcone bioróżnorodności zwierząt, w którym autorem rozdziału o skorpionach został Prendini. Oparł on klasyfikację grup wymarłych na pracy Feta i innych z 2000, a Orthosternina na wspomnianej pracy jego i Wheelera[27].
Systematyka skorpionów według Prendiniego (2011)[27]:
Systematyka Orthosterni według Feta i Soleglada (2005)[28]:
Systematyka skorpionów według BioLib.cz (2016)[31]:
Skorpiony (Scorpiones) – rząd pajęczaków, obejmujący ponad 2000 opisanych gatunków. Występują od tropików i subtropików po część cieplejszej strefy umiarkowanej, od stref pływów po wysokie góry. Zdolne do hibernacji lub estywacji. Drapieżne. Mają prosomę nakrytą karapaksem, nogogłaszczki zakończone szczypcami, 4 pary odnóży krocznych oraz segmentowany odwłok, podzielony na szerszy przedodwłok i węższy zaodwłok. Przedodwłok wyposażony jest w wieczko płciowe, grzebienie i płuca blaszkowate, a zaodwłok zakończony jest telsonem z kolcem jadowym. Samice są żyworodne i opiekują się potomstwem, przynajmniej do pierwszej wylinki. Znane są gatunki zdolne do partenogenezy. Niektóre gatunki tworzą grupy rodzinne. W zapisie kopalnym znane od syluru i uznawane za pierwsze pajęczaki, które skolonizowały ląd.
O escorpião, também conhecido por lacrau ou alacrau, é um animal invertebrado artrópode (com patas formadas por vários segmentos) que pertence à ordem Scorpiones estando enquadrado na classe dos aracnídeos.
Scorpiones é a ordem de artrópodes arácnidos terrestres que reúne cerca de 2.000 espécies de escorpiões que apresentam comprimento de 10cm a 12cm, corpo alongado e quelíceras com três artículos. São animais geralmente discretos e noturnos, escondendo-se durante o dia sob troncos e cascas de árvores.
O nome escorpião é derivado do latim scorpio/scorpionis. Lacrau vem do árabe al-'aqrab.
Existem registros científicos da existência dos escorpiões há mais de 400 milhões de anos. Segundo pesquisas, foram eles os primeiros artrópodes a conquistar o ambiente terrestre. Nesta adaptação, lhes foi muito útil a carapaça de quitina que compõe o seu exoesqueleto e que evita a evaporação excessiva.
Atualmente já estão catalogadas cerca de 1600 espécies e subespécies distribuídas em 116 gêneros diferentes em todo o mundo. No Brasil existem cerca de 160 espécies.
Existem escorpiões em todos os continentes, exceto na Antártida. Encontramos espécies nos Alpes suíços e Europa em geral, no México, Estados Unidos e Canadá, na América do Sul em geral, entre lixo e entulhos das pequenas e grandes cidades, na Floresta Amazônica (Brasil), na Oceania, no norte do Mediterrâneo, no Oriente Médio, na Índia, no norte e sul da África e Ásia. Suas cores variam do amarelo palha ao negro total, passando por tons intermediários, como o amarelo-avermelhado, vermelho-amarronzado, marrom e tons de verde ou mesmo de azul.
As diferentes espécies de escorpiões têm tempos de vida muito diferentes e o tempo de vida real da maioria das espécies não é conhecido. A gama do tempo de vida parece situar-se entre os 4 a 25 anos, tendo sido 25 anos o tempo de vida máximo registado para a espécie H. arizonensis.
Preferem viver em áreas com uma temperatura entre 20 °C e 37 °C, mas sobrevivem em temperaturas de 0 °C a 56 °C. Perfeitamente adaptados às condições climatéricas do deserto, suportam uma amplitude térmica diária na ordem dos 40 °C. Escorpiões do gênero Scorpiops, alguns da família bothriurid que vivem na Patagônia e pequenos Euscorpius da Europa central podem sobreviver à temperaturas de inverno que chegam a -25ºC (−13 °F). Em Repetek (Turcomenistão) vivem sete espécies de escorpião (das quais a Pectinibuthus birulai é endêmica) em temperaturas que variam de -31ºC a 51ºC.
São animais carnívoros e têm geralmente hábitos de sair de noite, quando caçam e se reproduzem. Detectam suas presas por vibrações no ar, no solo e sinais químicos, todos detectados por sensíveis pelos distribuídos principalmente nas suas pinças e patas. Sua alimentação é baseada em principalmente em insetos e aranhas, mas podem se alimentar de outros escorpiões (o canibalismo é uma prática comum entre todos os aracnídeos), lagartos e até pequenos roedores e pássaros. Os escorpiões conseguem comer quantidades imensas de alimento, mas conseguem sobreviver com 10% da comida de que necessitam, podendo passar até um ano sem comer e consumindo pouquíssima água, quase nada durante sua vida inteira.
Usam seu veneno normalmente para imobilizar a presa, mas também serve para pré digerir os órgãos internos e vísceras do animal. Em seguida, usam suas quelíceras (pequeno par de "presas" na parte frontal do prossoma) para dilacerar sua comida enquanto os sucos digestivos do intestino são regurgitados para fazer uma digestão externa, que então é sugada sob a forma líquida. Qualquer matéria sólida indigestível (pelo, exoesqueleto, etc) é preso por cerdas na cavidade pré-oral, o que é ejetado pelo escorpião. Ou seja, assim como as aranhas, eles não conseguem ingerir material sólido.
Os predadores naturais do escorpião são aves, alguns répteis (cobras e alguns lagartos), algumas aranhas, formigas, entre outros. Na natureza, o tamanho é essencial para determinar quem é presa ou predador.
A reprodução da grande maioria das espécies é sexuada, exigindo a intervenção de machos e fêmeas. Porém, algumas espécies possuem reprodução monoica (também chamada partenogênese), ou seja, não exige a presença de machos. Neste processo, óvulos não fertilizados dão origem a embriões vivos. Na reprodução sexuada, tal como em outras espécies, há uma dança nupcial que antecede o acasalamento. O macho limpa o chão com os pentes e deposita aí uma cápsula contendo espermatozóides (espermatóforo). De seguida, arrasta a fêmea para cima dos espermatozóides a fim de que ela os receba.
Há espécies de escorpiões que são vivíparas (Se desenvolvem dentro do corpo da fêmea em uma placenta), mas a maioria é ovovivípara (se desenvolvem em um ovo dentro do corpo da fêmea, que eclode internamente). Podem gerar de 6 a 90 filhotes e o tempo de gestação varia com a temperatura, espécie e alimentação da mãe, podendo estar entre 2 meses e 2 anos. Os filhotes nascem completamente brancos e por meio de parto, através de uma fenda genital. Eles ficam colados ao dorso materno por cerca de 10 a 14 dias até completar-se a primeira muda (quanto mais jovem o escorpião, mais mudas ele fará) até que consigam obter seu próprio alimento sozinhos. A idade adulta é alcançada com cerca de um ano de vida.
O corpo dos escorpiões é dividido em prossoma e opistossoma, sendo esse dividido em mesossoma e metassoma.
Os artrópodes possuem esqueleto externo (um exoesqueleto), uma estrutura dura, quitinosa, que reveste seu corpo, sem antenas, com quatro pares de patas torácicas e um par de palpos. Respiram por meio de filotraqueias, pulmões foliares, como páginas de um livro.
Algumas espécies atingem dimensões da ordem dos 30 cm e chegam a capturar até pequenos vertebrados (lagartos, rãs e roedores).
Os escorpiões diferem dos outros aracnídeos por terem palpos compridos, além da característica cauda longa e perigosa. Os palpos funcionam como pinças grandes e poderosas, que podem ser usadas para segurar e dominar suas presas. São muito sensíveis ao tato e ao deslocamento do ar, devido à presença de cerdas muito longas e finas.Os escorpiões também podem possuir maior número de olhos que outros aracnídeos, algumas espécies chegando a possuir até seis pares, embora não seja comum.
A divisão dos tagmas em Scorpiones se diferencia da maioria dos outros aracnídeos por apresentar prossoma, mesossoma e metassoma. O opistossoma é bastante segmentado, chegando a apresentar doze segmentos. O opistossoma divide-se em mesossoma, com sete segmentos, e metassoma, porção formada pelos cinco segmentos posteriores. Estes constituem a cauda, juntamente com o télson, o último segmento.[1] A cauda termina como um aguilhão e é através deste ferrão que o escorpião inocula sua peçonha. No prossoma localizam-se os dois olhos medianos, na saliência cômoro ocular, e os olhos laterais, de cada lado da carapaça. Alguns escorpiões podem brilhar quando expostos à luz ultravioleta (UV), adquirindo uma cor verde-fluorescente,[2][3] pois seu exoesqueleto é fotossensível. O exoesqueleto do escorpião é muito sensível à radiação ultravioleta.[4]
O ferrão do escorpião (chamado de telson), além de servir para agarrar a presa, defender-se, e no acasalamento, inocula na presa um veneno. Este veneno contém uma série de substâncias cuja composição química não está bem definida, porém contém neurotoxinas, histaminas, serotonina, enzimas, inibidores de enzimas, e outras. Parece, segundo os pesquisadores, que as neurotoxinas agem sobre as células nervosas da presa, com uma certa especificidade, dependendo do tipo de animal.
É interessante saber que a toxicidade do veneno de um escorpião pode ser comparada com o tamanho de seus pedipalpos (o equivalente ao braço humano do escorpião); quanto mais robustos os pedipalpos, menos o escorpião utiliza-se do veneno para com suas presas e quanto menores eles forem, mais o veneno do escorpião pode ser letal às suas presas.
O veneno de escorpiões do tipo Tityus serrulatus, que parece ser o veneno mais tóxico de todos os escorpiões da América do Sul, age sobre o sistema nervoso periférico dos humanos, causando dor, pontadas, aumentando a pulsação cardíaca e diminuindo a temperatura corporal. Estes sintomas, devido ao seu peso corporal, são mais acentuados em crianças, e devido às condições físicas, aos idosos. Todos os escorpiões são venenosos, porém apenas 25 espécies podem ser mortais aos humanos. Sua ferroada assemelha-se em grau de toxicidade da ferroada de uma abelha.
O tratamento consiste na aplicação local da ferroada de um anestésico (lidocaína a 2%) e soro antiescorpiônico (obtido de escorpiões vivos). O tratamento deve ser hospitalar, de preferência com a apresentação do escorpião para facilitar o diagnóstico e o tratamento.
O escorpião, também conhecido por lacrau ou alacrau, é um animal invertebrado artrópode (com patas formadas por vários segmentos) que pertence à ordem Scorpiones estando enquadrado na classe dos aracnídeos.
Scorpiones é a ordem de artrópodes arácnidos terrestres que reúne cerca de 2.000 espécies de escorpiões que apresentam comprimento de 10cm a 12cm, corpo alongado e quelíceras com três artículos. São animais geralmente discretos e noturnos, escondendo-se durante o dia sob troncos e cascas de árvores.
Scorpionii (Scorpiones) sunt un ordin de animale nevertebrate din clasa Arachnida, încrengătura Arthropoda. Scorpionii au un aspect înșelător de răcușor. Se deosebesc ușor de alte arahnide după pedipalpii în formă de clește și metasoma (coada) ce se termină cu telson. Ca toate arahnidele, au opt picioare, iar corpul este segmentat. În telson sunt localizate glandele veninoase. Canalele acestor glande se deschid în exterior printr-un ac. Deși scorpionii au o reputație înfricoșătoare, doar 25 de specii au venin capabil să ucidă omul. Ei se întâlnesc în special în zonele tropicale și subtropicale. În regiunile temperate ei se întâlnesc foarte rar. În prezent ordinul cuprinde peste 1.400 de specii, care au dimensiunea corpului între 9 mm (Typhlochactas mitchelli) și 21 cm .
Cuvântul scorpion provine de la grecescul σκορπιός — scorpios.[2]
Corpul scorpionilor este divizat în câteva regiuni numite tagme. Anterior se află prosoma (cefalotorace), iar posterior – opistosoma (abdomen). Opistosoma este împărțită în continuare în mezosomă (preabdomen) și metasomă (postabdomen)[3]. Metasoma, numită uneori și coadă, este îngustată și se termină cu un telson. Prosoma poartă 6 perechi de apendice (membre), pe când la opistosomă pot fi menționați doar pieptenii.
Segmentele corpului sunt acoperite cu sclerite – plăci ale cuticulei. Plăcile dorsale a corpului se numesc tergite, cele ventrale sternite. Tergitele se acordă cu sternite prin pleurite membranoase laterale. Ele sunt moi în comparație cu sclerite chitinizate. Cuticula este foarte dură, fiind impregnată cu fier și zinc. Această oferă o protecție împotriva dușmanilor și costituie un strat hidrodermic (lipoproteic), protejând animalul de deshidratare. Cuticula este secretată de glandele epidermice și periodic scorpionul năpârlește.
Prosoma reprezintă 6 segmente dorsale contopite formând carapacea nesegmentată și puternic scleritizată. Ea poartă 2 ochi mediani și 5 laterali, câte o pereche de pedipalpi și chelicere, și 4 membre locomotoare care se termin cu gheare. Poziția ochilor depinde de structura solului în care locuisc[4]. Tot pe prosomă se află și orificiul bucal. El este înconjurat de articolele bazale ale primelor membre, care formează cavitatea preorală, numită și atriu bucal. Această cavitate participă la fărâmițarea hranei.
Prima pereche apendice sunt chelicerele. Ele sunt, relativ, scurte se află preoral și se termin cu o chelă. Chela este alcătuită din 2 articole unite care formează clește. Chelicerele sunt utilizate la apucarea și fărâmițarea prăzii.
Pedipalpii reprezintă membre prehensile alcătuite din 6 articole: coxa, trohanter, femur, patela, tibie, și tars. Ultimul articol, de asemenea, este în formă de clește. Suprafața lor este acoperită cu trihobotrii, receptori tactili. Pedipalpii sunt folosiți la prinderea prăzii și la luptele cu dușmanii.
Următoarele 4 apendice reprezintă membre locomotoare (picioare). Ele sunt alcătuite din 7 articole, plus bazitars. Picioarele sunt nescleritizate. Articolul tarsal se termină cu o pereche gheare.
Mezosoma este largă, turtită dorso-ventral, alcătuită din 7 segmente (somite). Primul segment prezintă un opercul genital, sub care se deschide orificiul genital. Operculele femelelor sunt duble, pe când la masculi fuzionate. Pe al doilea se găsesc două structuri numite pieptene, bogate în terminații nervoase cu rol de receptori senzitivi, fiind implicați și în împerechere. Astfel, peieptenii îndeplinesc funcțiile chemo- și mecanoreceptoare. Pe celelalte 4 segmente mezosomale se află câte o pereche de stigme pulmonare. Stigmele pot fi în formă de fante, circulare, eliptice sau ovale. Dorsal și ventral, mezosoma este acoperită cu tergite și, respectiv, sclerite chitinzate care se acordă cu o membrană pleurală laterală. Membrana pleurală este flexibilă și nesclerificată.
Metasoma (“coada”) este îngustă și formată din 5 segmente, terminându-se cu telson. În interiorul telsonului sunt situate glandele veninoase. Tergitele și sternitele sunt contopite formând un unel. Apendicele și membrana pleurală lipsesc. Telsonul se termină cu un ac în care se deschid canalele glandelor veninoase. Aparatul veninos este folosit pentru omorârea prăzii și pentru apărarea de dușmani. Scorpionul apucă prada cu pedipalpii și o înțeapă, introducându-i veninul. Ventral, între segmentul 5 și telson se deschide orificiul anal.
Cavitatea internă a corpului se numește hemocel. În el sunt localizatea toate organele interne și tot aici se revarsă hemolimfa (sângele), scăldând aceste organe. La limita dintre prosomă și mezosomă hemocelul este divizat de către o diafragmă transversală.
Sistemul nervos la scorpioni este reprezentat de creier, lanț nervos ventral și o masă ganglionară subesofagiană. Creierul este compus din 2 regiuni: protocerebron, situat anterior și tritocerebron, situat posterior. Protocerebronul inervează ochii, iar tritocerebronul – chelicerele. Creierul dorsal și masa nervoasă subesofagiană sunt conectați prin doi nervi laterali. Acești nervi aderă strâns de esofag. Ganglionul subesofagian este larg și lat, ocupând o suprafață, relativ, mare în centrul prosomei. Acesta inervează pedipalpii, picioarele și țesuturile din primele patru segmente ale mezosomei. Lanțul nervos ventral este compus din 7 ganglioni, 3 în mezosomă și 4 în metasomă.
Organele de simț. Cel mai dezvoltat simț al scorpionilor este văzul. Pe partea superioară a prosomei sunt plasați 3 – 6 perechi de ochi. Dintre aceștia o pereche mai dezvoltată sunt situați anterior și medain, iar restul în grupuri laterale. Scorpionii posedă organe senzitive specifice numai lor, numite pieptine (lat. pectines). Aceștia reprezintă plăci cu o margine zimțată, asemănătoare pieptenilor. Pieptenii se găsesc pe la doilea segment al mezosomei. Funcția lor nu este pe deplin cunoscută. Cel mai probabil, ei sunt receptori tactili sau olfactivi, iar datorită poziției lor alături de orificiile genitale se presupune că ar putea juca un rol excitant în timpul copulării.
Receptorii olfative sunt reprezentați de organele lirifome, invaginări înguste în cuticulă la capătul cărora se află celule senzitive.
Aparatul circulator este de tip deschis. Inima de fomă tubulară se află în partea dorsală a mezosomei între lobii hepatopancreasului. Ea este împărțită în 8 camere. Fiecare cameră este înzestrată cu câte o pereche de osteole – orificii prin care hemolimfa ajunge înapoi în inimă. Inima este înconjurată de pericard care formează o cavitatea umplută cu hemolimfă. Șapte perechi de mușchi laterali, de care e fixată inima, sunt responsabili de extinderea inimii. Iar contracția e realizată de mușchii circulari ai inimii. Anterior și posterior pornesc câte o aortă cefalică și, respectiv, posterioară. Ambele aorte se ramifica în arterea care se deschid în hemocel, adică în lacunele dintre organe. În plus, de la fiecare cameră a inimii pornesc câte o arteră laterală, în total 8 arterii. Două arterii din regiunea prosomei se unesc formând un inel în jurul tubului digestiv, de la care pleacă posterior o arteră, relativ, voluminoasă ce însoțește și alimentează lanțul nervos ventral. În timpul contracției hemolimfa este pompată în aorte, de aici în artere ajungând în hemocel, mai exact în lacunele dintre organe. Apoi, hemolimfa este îndreptată spre plămâni se oxidează și ajunge în pericard. De aici, în timpul extinderii inimii de către mușchii laterali, hemolimfa nimerește în inimă prin osteole. Ca pigment repirator hemolimfa conține hemocianină.
Respirația se execută prin 4 perechi de plămâni (numiți și saci pulmonari) situați în segmentele 3 – 6 ale mezosomei. În exterior ei sunt vizibili ca zone albe situate lateral pe sternite. Intern, plămânii prezintă lamele aranjate paralel în care se efectuează schimbul găzos dintre hemolimfă și aer. Plămânii sunt puternic vascularizați. Ei se deschid în exterior prin orificii laterale, numite stigme. Fiecărui plămân îi revine câte o stigmă.
Aparatul digestiv. Înainte de a comsuma prada, scorpionii o lichifiază prin injectarea enzimelor digestive, având loc digerarea externă parțială. Tubul digestiv poate fi divizat în trei regiuni intestin anterior, mediu și posterior. Orificiul bucal este urmat de un faringe. Faringele, fiind înconjurat și ajutorat de mușchi, aspiră lichidele predigerate în intestin. Faringele trece în esofag, de la început îngust, însă se dilată. În porțiunea dilatată se deschid canalele glandelor salivare. Faringele și esofagul constituie intestinul anterior. Apoi urmează regiunea cea mai lungă a tubului digestiv – intestinul mediu. Intestinul mediu formează 6 perechi de cecuri sau diverticule digestive. O pereche de diverticule se plasează în prosomă, restul cinci – în mezosomă. Acești diverticuli măresc suprafața de absorbție a hranei, ocupând cea mai mare partea o volumului corpului. Aici are loc și depozitarea hranei. Intestinul posterior este scurt și se termină cu anus.
Excreția în regiunea prosomei este realizată de glandele coxale, ce se deschid la baza celei de a treia perechi de picioare. În opistosomă funcția excretoare e îndeplinită de o pereche de tuburile lui Malpighi. Glandele coxale elimină metaboliții sub formă de acid uric, iar tuburile – guanină.
Aparatul genital. Scorpionii sunt animale unisexuate. Masculii posedă 2 testicule situate printre diverticulele digestive. fiecare testicul este alcătuit din 2 tuburi longitudinale și unite prin alte tuburi transvrsale. Anterior perche de tuburi de longitudinale se contopesc în vasul deferent. Vasele deferente se unesc și se deschi în operculul genital. De vasul unic sunt conectate vezicule seminale.
Gonadele femelelor, ovarele, la fel sunt alcătuite din tuburi logitudinale unite prin 4 tuburi transversale. Anterior ovarele continuă cu oviducte ce se unesc în receptaculul seminal. Orficiul genital se află pe primul segment al mezosomei.
Majoritatea scorpionilor se reproduc sexual. Însă la unele specii (Hottentotta hottentotta, Hottentotta caboverdensis, Liocheles australasiae, Tityus columbianus, Tityus metuendus, Tityus serrulatus, Tityus stigmurus, Tityus trivittatus și Tityus urugayensis), în lipsa masculului s-a observat partenogeneza, un proces în care din ouăle nefertilizate se dezvoltă embrionii[5].
Reproducerea sexuală se realizează prin transferul unui spermatofor de la mascul la femelă. Copularea, spre deosebire de alte arahnide este complexă. Masculul își găsește femela cu ajutorul unui amestec de feromoni și vibrațiilor. Împerecherea începe cu un dans, cei doi încleștându-se cu pedipalpii. Ritualul poate implica și alte comportamente: „sărutul” cheliceral, injectarea a unei cantități mici de venin în pedipalpii femelei sau pe marginea prosomei ei, ca un mijloc pacificator[6]. Când masculul a identificat o locație adecvată, el depune spermatoforul pe substrat și apoi ghidează femela în așa fel, încât spermatoforul să intre în opercula ei, având loc fertilizarea. Odată ce împerechere este finisată cu succes, masculul și femela se vor separa.
Spre deosebire de restul arahnidelor, scorpioni sunt vivipari. Perioada de gestație durează de la câteva luni până la un an și jumătate. Dezvoltarea embrionară are loc în interiorul corpului femel. După naștere juvenilii urcă pe spinarea mamei lor până la prima năpârlire. În acest timp tinerii nu pot supraviețui fără mama lor, deoarece ea le oferă protecție și menține umiditatea la nivelul normal pntru ei. Unele specii manifestă o sociabilitate mai pronunțată (de exemplu, speciile din genul Pandinus), juvenilii rămânând cu mama lor pentru o perioadă mai lungă. Numărul de nou-născuți este în jur de 25 – 35 de pui.
Tinerii se aseamănă foarte mult cu părinții lor, dezvoltarea postembrionară trecând fără metamorfoză. În timpul creșterii are loc năpârlirea cuticulei (lat. ecdysis). Pâna să ajungă la maturitate scorpionii năpârlesc de 5 – 7 ori. Năpârlirea începe cu fisurarea cuticulei vechi pe părțile laterale, în zona membranei pleurale. Concomitent, epiderma produce componentele viitoarei cuticule. Cuticula nouă este foarte moale, dar se întărește foarte repede. În acest moment scorpionii sunt foarte vulnerabili la atacuri. Mărirea corpului în volum se realizează numai atunci când cuticula este moale. Procesul de întărirea a cuticulei se numește sclerotizare. Cuticula nescleritizată nu are capacitate de fluorescență.
Scorpionii au o durată de viața cuprinsă între 4-25 ani. Cel mai longeviv scorpion înnregistrat este Hadrurus arizonensis care a atins vârsta de 35 ani. Iar, în sălbăticie se consideră că speciile Hadrurus ajung chiar și până la 25 – 30 de ani
Scorpionii sunt de asemenea cunoscuți pentru fluorescență cand sunt expuși luminii ultraviolete. Fluorescența este produsă de unele substanțe chimice fluorescente prezente în cuticulă, ca beta-carbolin[7]. Lumina UV a fost mult timp un instrument standard în căutarea pe timp de noapte a scorpionilor. Fluorescența apare în urma sclerotizării cuticulei și crește în intensitate după fiecare năpârlire[7].
Scorpionii sunt animale nocturne și săpătoare. În timpul zilei se ascund în adăposturi naturale sau făcute de dânșii: sub pietre, bușteni, în galerii. Galeriile sunt săpate astfel încât, pe măsura aprofundării, temperatura scade. În adapostori scorpionii sunt protejați de temperaturiele aride și de dușmani. Principalii inamici ai scorpionilor sunt păsările - mai ales bufnița -, chilopodele, șopârlele, șoarecii șobolani.
Scorpionii au o durată de viața cuprinsă între 4-25 ani. Cel mai longeviv este considerat Hadrurus arizonensis, care în sălbăticie poate ajunge până la 25 – 30 de ani.
Scorpionii preferă să locuiască în zonele în care temperaturile variază de la 20 °C la 37 °C, dar pot supraviețui la temperaturi de îngheț și la căldurile din deșert: speciile din genul Scorpions (Asia), scorpioni Bothriurid (Patagonia), scorpioni Euscorpius (Europa, Orientul Mijlociu) pot supraviețui la temperaturile de iarnă de aproximativ -25 °C. În Repetek (Turkmenistan), există șapte specii de scorpioni (Pectinibuthus birulai), care trăiește la temperaturi care variază de la 49,9 °C la -31 °C[8]. Sunt activi noaptea, ziua se ascund în locurile umede[9].
Scorpionii sunt prădători feroce și vânează diverse artropodelor mici ca insecte, alte arahnide, uneori speciile mai mari capturează și șopârle mici, șoareci etc, înregistrându-se uneori chiar și cazuri de canibalism. Trihobotriile (fire de păr cu funcție tactilă) ce acoperă pedipalpii, în special cleștele, sunt extrem de sensibili la mișcări ș oscilații, având un rol important în detectarea prăzii. Corpul scorpionilor est destul de flexibil. În stare de atac, își poartă metasoma deasupra prosomei, iar cleștii pedipalpilor fiind larg deschiși. Cu cât metasoma este mai dezvoltată și cleștii mai reduși, cu atât scorpionii sunt mai veninoși. De aceea, în funcție de toxicitatea veninului și mărimea pedipalpilor scorpionii pot fi împărțiți convențional în două grupe. Una ar include speciile cu metasoma puternică și cu un venin foarte toxic. Aceștia preferă injectarea veninului pentru a imobiliza sau omorâ prada. Celalaltă grupa ar cuprinde scorpionii cu cleștele pedipalpilor foarte dezvoltați și puternici. Ei preferând să captureze prada cu ajutorul pedipalpilor masivi, rareori injectând venin.
Scorpionii au un stil unic de utilizare a chelicerelor în timpul hrănirii, neîntâlnit la alte artropode chelicerate. Chelicerele, care sunt foarte ascuțite, sunt folosite pentru a fărâmița și a aduce particule de hrană în cavitatea preorală unde are loc lichifierea hranei. Părțile neconsumabile, părul, cuticula, sunt extrase.
Scorpionii pot consuma cantități uriașe de alimente la o singură dată. Datorită deverticulelor foarte ramificați, cât și modul pasiv de viață, permit scorpionilor să supraviețuiască mult timp fără hrană. Unii sunt capabil să trăiască timp de 6 - 12 luni fără hrană. Excretarea metaboliților sub formă de cristale împiedică deshidratarea acestor arahnide.
Toate speciile cunoscute de scorpion posedă venin neurotoxic (cu excepția Hemiscorpius lepturus care dispune de venin citotoxic) utilizat, în primul rând, pentru a paraliza sau omorî. Aceasta este o acțiune rapidă și foarte eficientă, fără să depună mult efort. De asemenea, veninul este folosit ca apărare contra inamicilor. Veninul reprezintă un un amestec de compuși proteici (neurotoxine, inhibitori, enzimei etc). Toxinele, care sunt eliminate de scorpion reprezintă o masă vâscoasă, puțin tulbure, care se poate dizolva în apă, dar nu în alcool, eter și acetonă. Nu-și schimbă compoziția la o încălzire de 100 °C într-un timp scurt, dar la o încălzire de durată, 60 de minute, toxina se inactivează. Un scorpion poate elimina aproximativ 0,2-0,4 ml de toxină. Acțiunea toxinei de scorpion asupra animalelor, inclusiv a mamiferelor este imediată și acționează mortal. Astfel, șobolanii mor după 30 de minute de la mușcătura scorpionului, copii în câteva ore, iar adulții se pot chinui 2 – 3 zile. Toxinele acționează diferit asupra diferitor grupe de animale, de aceea ele pote fi clasificate în 3 categorii:
Veninul se sintetizează și se depozitează în glandele veninoase perechi localizate în telson. Telsonul se termină cu un ac prin care este eliberat veninul. Cantitatea de venin eliminată este reglată de scorpion. Hemolimfa scorpionilor este la fel de toxică, ca și veninul eliminate de aceștia. Mecanismul de acțiune al toxinelor, este legat de disfuncția membranelor celulare și al continuității curentului biologic în organism. Sub influența toxinelor extrase din scorpioni se dereglează canalele de transport al sodiului, ceea ce duce la disfuncția multor procese vitale. Din cele circa 1400 de specii cunoscute, numai 25 au venin extrem de periculos pentru om, toate aparțin familiei Buthidae. Speciile cele mai periculoase pentru om aparțin genurilor Leiurus, Parabuthus, Buthus, Tityus, Centruroides și Androctonus. Veninul scorpionilor provoacă inflamție în regiune, disfuncții cardiovasculare și respiratorii, somnolență și contracții musculare, reacții alergice și inflamări ale ganglionilor limfatici.
Cele mai multe decese cauzate de scorpioni sunt înregistrate la copii, bătrâni și infirmi, din Africa, America de Sud și Mexic, unde speciile cele mai veninoase sunt omniprezente. Consecințele înțepăturii de scorpion depind de specie; greuatea, vârsta și starea sănătății a victimei[10] .
Veninul scorpionilor poate fi folosit și în medicină. Astfel unele substanțe ce se găsesc în veninul lor sunt utilizate la tratamentul poliartritei, bolilor inflamatorii intestinale și a sclerozei multiple. Chlorotoxina, de exemplu, este folosită la tratamentul și diagnosticarea mai multor tipuri de cancer.[11]
Deoarece neurotoxinele scorpionilor acționează asupra canalelor de potasiu, ele pot fi folosite la menținerea gradientului electric pentru transportul de ioni de calciu care controlează limfocitele T. Astfel, neurotoxinele ar putea inhiba parțial sistemul imunitar pentru tratamentul tulburărilor autoimune (cum ar fi poliartrita reumatoidă, bolile inflamatorii ale intestinelor și scleroza multiplă). Veninul speciei Uroplectes lineatus este utilizat în dermatologie.
Printre toxinele cele mai aplicate se enumără:
În prezent acest ordin grupează 13 familii și aproximativ 1.400 de specii descrise.
Scorpionii se întâlnesc pe toate continentele, cu excepția Antarctidei. În unele insule, cum ar fi Britania, Noua Zeelandă și unele insule din Oceania, scorpionii au fost introduși accidental. Ei au fost transportați pe neobservate din locurile natale sau au evadat de la comercianți și amatori. În Europa scorpionii pot fi găsiți în regiunea mediteraniană. În România se întâlnește o singură specie - Euscorpius carpathicus, observată în sud-vestul țării.
Scorpionii populează în aproape toate tipurile de habitate, inclusiv zonele alpine joase, pădurile tropicale, deșerturile aride, dar lipsesc în ecosistemelor boreale, tundra, taiga munții înzăpeziți. De regulă, trăies în sol, printre stânci, în scorburi, nisipuri sau zonele de litoral (Euscorpius carpathicus).
Una dintre primele apariții ale scorpionilor în cultura umană este denumirea constelații și includerea sa în cele douăsprezece zodii de astronomii babilonieni, în sec. VI î. e. n.
În Egiptul antic zeița Serket a fost adesea descris ca un scorpion, una dintre zeițele care protejau faraonul.
În Africa de Nord și Asia de Sud, scorpionul este un simbol important în cultură, care apare ca un motiv în artă, în special în artă islamică din Orientul Mijlociu. El este perceput atât ca o întruchipare a răului, precum și o forță de protecție care contracarează răul. Într-un alt context, scorpionul seminfică sexualitatea umană. Scorpionii sunt folosiți în medicina populară din Asia de Sud în special în fabricarea antidotului pentru mușcăturile de scorpion.
Scorpion pe o monedă ucraineană
Sigiliu cu scorpion
„Scorpionomobil”
Tablă de joc aparţinând culturei Jiroft
_-_aiguillon_3.jpg)
_(36043322670).jpg)
_eating_a_cockroach_(8445012932).jpg)
.svg)
.png)
.jpg)
.png)
|access-date= (ajutor) |coauthors= (ajutor) |coauthors= (ajutor) |Retrieved= ignorat (posibil, |access-date=?) (ajutor); Parametru necunoscut |copyright year= ignorat (ajutor) 
Scorpionii (Scorpiones) sunt un ordin de animale nevertebrate din clasa Arachnida, încrengătura Arthropoda. Scorpionii au un aspect înșelător de răcușor. Se deosebesc ușor de alte arahnide după pedipalpii în formă de clește și metasoma (coada) ce se termină cu telson. Ca toate arahnidele, au opt picioare, iar corpul este segmentat. În telson sunt localizate glandele veninoase. Canalele acestor glande se deschid în exterior printr-un ac. Deși scorpionii au o reputație înfricoșătoare, doar 25 de specii au venin capabil să ucidă omul. Ei se întâlnesc în special în zonele tropicale și subtropicale. În regiunile temperate ei se întâlnesc foarte rar. În prezent ordinul cuprinde peste 1.400 de specii, care au dimensiunea corpului între 9 mm (Typhlochactas mitchelli) și 21 cm .
Šťúry alebo škorpióny (Scorpionidea, Scorpionoidea) sú rad pavúkovcov. Šťúry sa prispôsobili životu na súši veľmi dávno, asi už v silúre (pred viac ako 400 miliónmi rokov), patria teda k najstarším suchozemským živočíchom.
Ich telo je pomerne veľké (2 – 16 cm), podlhovasté, zložené ešte z väčšieho počtu somitov. Hlavová časť má niekoľko párov ocelli a 2 páry dvojvetvových končatín – krátke chelicery a mohutné pedipalpy podobné račím klepetám, s ktorými však nie sú homologické. Bruško je segmentované, dvojdielne. Zadná zúžená časť sa ohýba nazad nad telo a končí sa pazúrikovitým bodcom (stilet) s jedovou žľazou. Na spodnej strane bruška sú 4 páry štrbinovitých stigiem, ktoré sú vyústením pľúcnych dutiniek. Vylučovacími orgánmi sú koxálne nefrídie.
Oplodnenie sa uskutočňuje spermatofórmi. Vývin je epiméria a častá je živorodosť (viviparia). Šťúry žijú najmä v teplých krajinách a sú to nočné živočíchy. Známych je vyše 1 200 druhov. V južnej Európe a na Balkáne je hojný Euscorpius italicus, okolo Stredozemného mora Buthus occitanicus. Pozoruhodná bola izolovaná populácia Euscorpius carpathicus pri Slapskej priehrade v stredných Čechách – severná hranica jeho areálu prebieha stredným Rumunskom; v tomto prípade šlo pravdepodobne o introdukciu teraristami. V súčasnosti sa tu druh už nevyskytuje. Bodnutie európskych druhov nie je pre zdravého človeka nebezpečné, výnimkou však môžu byť alergické osoby alebo malé deti. Niektoré tropické druhy sú však nebezpečné a vyskytli sa aj letálne prípady. Najväčším šťúrom je africký Pandinus imperator, dlhý až 18 cm. Napriek svojej veľkosti a hrozivému výzoru vôbec nie je nebezpečne jedovatý.
Šťúry alebo škorpióny (Scorpionidea, Scorpionoidea) sú rad pavúkovcov. Šťúry sa prispôsobili životu na súši veľmi dávno, asi už v silúre (pred viac ako 400 miliónmi rokov), patria teda k najstarším suchozemským živočíchom.
Ich telo je pomerne veľké (2 – 16 cm), podlhovasté, zložené ešte z väčšieho počtu somitov. Hlavová časť má niekoľko párov ocelli a 2 páry dvojvetvových končatín – krátke chelicery a mohutné pedipalpy podobné račím klepetám, s ktorými však nie sú homologické. Bruško je segmentované, dvojdielne. Zadná zúžená časť sa ohýba nazad nad telo a končí sa pazúrikovitým bodcom (stilet) s jedovou žľazou. Na spodnej strane bruška sú 4 páry štrbinovitých stigiem, ktoré sú vyústením pľúcnych dutiniek. Vylučovacími orgánmi sú koxálne nefrídie.
Oplodnenie sa uskutočňuje spermatofórmi. Vývin je epiméria a častá je živorodosť (viviparia). Šťúry žijú najmä v teplých krajinách a sú to nočné živočíchy. Známych je vyše 1 200 druhov. V južnej Európe a na Balkáne je hojný Euscorpius italicus, okolo Stredozemného mora Buthus occitanicus. Pozoruhodná bola izolovaná populácia Euscorpius carpathicus pri Slapskej priehrade v stredných Čechách – severná hranica jeho areálu prebieha stredným Rumunskom; v tomto prípade šlo pravdepodobne o introdukciu teraristami. V súčasnosti sa tu druh už nevyskytuje. Bodnutie európskych druhov nie je pre zdravého človeka nebezpečné, výnimkou však môžu byť alergické osoby alebo malé deti. Niektoré tropické druhy sú však nebezpečné a vyskytli sa aj letálne prípady. Najväčším šťúrom je africký Pandinus imperator, dlhý až 18 cm. Napriek svojej veľkosti a hrozivému výzoru vôbec nie je nebezpečne jedovatý.
Ščipalci ali škorpijoni (znanstveno ime Scorpiones) so red členonožcev, ki jih natančneje uvrščamo med pajkovce, vanj pa uvrščamo okrog 2000 danes živečih opisanih vrst. Znani so predvsem po svojem strupniku, ki ga uporabljajo za lov in obrambo, pri kateri lahko boleče pičijo tudi človeka. Čeprav velika večina ni življenjsko nevarna človeku, jih obravnavamo kot nadlogo, saj se pogosto zadržujejo v človeških bivališčih.
Beseda škorpijon izhaja iz grške σκορπιός - skorpios, ki prav tako označuje ščipalca.[2]
So razmeroma veliki členonožci, največji dosežejo do 18 cm v dolžino, večina pa meri manj kot 10 cm (vključno z repom). Imajo trd zunanji skelet in sploščeno telo, ki jim omogoča skrivanje pod kamni in v podobnih ozkih odprtinah.
Kot pri ostalih pajkovcih je telo ščipalcev razdeljeno na dva dela, prosomo (glavoprsje) in zadek. Slednji je prav tako dvodelen, zadnji del tvori razmeroma dolg rep, ki se končuje s strupnikom. Iz glavoprsja izraščajo okončine, od spredaj nazaj par majhnih, kleščastih pipalk (helicer), par močno povečanih in prav tako kleščastih pedipalpov ter štirje pari nog. Pedipalpi so tisti, ki jih navadno označujemo za »škorpijonove klešče« in po njih najzanesljiveje ločimo ščipalce od vseh drugih pajkovcev. Na vrhu glavoprsja je v sredini dvignjen del, kjer se nahajajo velike oči, ščipalci pa imajo tudi dva do pet parov majhnih očesc na grebenu ob strani glavoprsja blizu sprednjega roba telesa.
Sprednji del zadka gradi sedem členov. Na trebušni strani prvega je genitalna odprtina, ki jo zakriva parni pokrovček (operkulum), za njo pa iz drugega člena izrašča par čutilnih okončin, ki ju označujemo z besedo pektin. Pektina sta glavniku podobni strukturi, ki izraščata iz sredine navzven in sta prav tako posebnost ščipalcev. Na trebušni strani členov od tretjega do sedmega so parne dihalne odprtine (spirakli). Preostalih pet členov zadka je ozkih in tvorijo rep. Na spodnji strani zadnjega je analna odprtina, za njo pa je nanj pritrjen strupnik, ki je preobražen telzon. Ta je kroglaste oblike z ostrim želom, ki ima kanal za vbrizgavanje strupa.
Večinoma se razmnožujejo spolno, pri redkih vrstah pa je znan tudi pojav partenogeneze. V obdobju parjenja samci aktivno iščejo samice. Ko samec najde samico, pričneta z zapletenim svatbenim ritualom, kjer iztegneta zadke visoko v zrak in krožita drug okrog drugega. Pri nekaterih vrstah dvori le samec s pozibavanjem telesa. Po dvorjenju samec zagrabi samico s kleščami in skupaj nato nekaj časa hodita naprej in nazaj (»promenada«). To vedenje služi iskanju primernega mesta za odlaganje spermatofora in lahko traja od deset minut do več ur. Oploditev je zunanja. Ko samec zazna ustrezno podlago, pritrdi nanjo spermatofor, nato pa usmeri samico nadenj. Ko ta zadene spermatofor s svojimi genitalijami, se semenčice sprostijo vanjo. Večkrat se zgodi, da po parjenju samica požre samca.
Vsi ščipalci so živorodni - jajčeca dozorevajo v materinem telesu in izležejo se živi mladiči. Samica izleže od enega do 95 mladičev (odvisno od vrste), ki so zelo drobni in nebogljeni. Takoj splezajo na materin hrbet, kjer ostanejo do prve levitve, ki nastopi po enem do štirih tednih. Po tistem se osamosvojijo. Spolno zrelost dosežejo v šestih mesecih do šestih letih. Nekateri ščipalci dosežejo starost tudi do 25 let.
V splošnem so nočno aktivne živali, ki čez dan mirujejo skriti v špranjah pod kamni, lubjem in podobnih hladnih mestih. Ponoči prilezejo iz svojih skrivališč in lovijo svoj plen - žuželke (npr. ščurke in hrošče), pajke, stonoge in druge členonožce. Plen zaznajo s čutili, občutljivimi na vibracije. Glede na strategijo lova najdemo med njimi tako lovce iz zasede kot aktivne zalezovalce plena. Svoj strup uporabljajo da omrtvičijo plen, nato pa vanj izločijo prebavne encime, ki utekočinijo tkiva.
Večina vrst živi v vlažnih delih sveta, kjer temperatura niha med 20 °C in 37 °C, nekatere pa preživijo tudi v suhih in vročih puščavah ali visoko v gorah, kjer pade temperatura pozimi do -25 °C (taki so predstavniki rodu Euscorpiops s Himalaje).
Najpomembnejši vzrok smrtnosti so vretenčarski plenilci, med njimi glodavci, ptiči in kače, vendar tudi kanibalizem ni redek pojav.
Ljudje imajo do ščipalcev večinoma negativen odnos, saj se dogaja, da v obrambi pičijo tudi človeka. Njihov strup je hitro delujoč in povzroči bolečo oteklino, podobno kot pri piku čebele. Le okrog 25 vrst, večinoma iz družine debelorepov (Buthidae), je življenjsko nevarnih odraslemu človeku. Največ žrtev pikov ščipalcev je med otroci in starejšimi, nekateri ljudje pa so na strup tudi alergični. Večina človeških žrtev je posledica pika ščipalca vrste Androctonus australis, ki živi v severni Afriki, vendar za najnevarnejšega ščipalca velja Leiurus quinquestriatus, ki živi od severne Afrike do srednjega vzhoda. Ta je mnogo agresivnejši, a tudi mnogo redkejši in je verjetnost za stik manjša.
Fosilni zapis ščipalcev sega v preteklost do silurja pred okoli 430 milijoni let, s čemer so najstarejši znani kopenski členonožci. Vendar pa so prvi ščipalci verjetno živeli v vodi, saj so imeli škrge. Na kopnem so se pojavili v zgodnjem karbonu, nekateri od takratnih ščipalcev so v dolžino merili skoraj en meter. Danes živeči ščipalci so ohranili mnogo primitivnih oz. izvornih lastnosti, kot je recimo dvodelen zadek.
Razvili naj bi se iz danes izumrlega reda Eurypterida (t. i. »morskih škorpijonov«), ki jih tradicionalno uvrščamo v razred praskrluparjev. Če to drži, je red Eurypterida, s tem pa tudi razred praskrluparjev, parafiletski in v sodobni filogenetski taksonomiji neveljaven.
Danes poznamo okrog 2.000 živečih vrst ščipalcev, ki jih razvrščamo v 13 družin. Največja družina je Buthidae, ki šteje okrog 600 vrst.[1]
V Sloveniji živijo štiri vrste ščipalcev, vse pripadajo rodu Euscorpius. Najbolj razširjen je slovenski ščipalec (Euscorpius gamma), ki je bil kot samostojna vrsta opisan leta 2000 s tipskega nahajališča v bližini Kopra. Živi po vsej Sloveniji in v sosednjih državah blizu meje. Poleg njega živijo tu še gozdni ščipalec (E. germanus), navadni ščipalec (E. tergestinus) in italijanski ščipalec (E. italicus). Nobena od teh vrst ni nevarna človeku.
Ščipalci ali škorpijoni (znanstveno ime Scorpiones) so red členonožcev, ki jih natančneje uvrščamo med pajkovce, vanj pa uvrščamo okrog 2000 danes živečih opisanih vrst. Znani so predvsem po svojem strupniku, ki ga uporabljajo za lov in obrambo, pri kateri lahko boleče pičijo tudi človeka. Čeprav velika večina ni življenjsko nevarna človeku, jih obravnavamo kot nadlogo, saj se pogosto zadržujejo v človeških bivališčih.
Beseda škorpijon izhaja iz grške σκορπιός - skorpios, ki prav tako označuje ščipalca.
Skorpioner (Scorpiones) är en ordning i klassen spindeldjur. Skorpioner som grupp har existerat i över 400 miljoner år och det finns cirka 1750 beskrivna nu levande arter[1]. Från fossila lämningar känner man till 111 utdöda arter.[2]
Skorpioner kännetecknas av att den producerar gift, både för försvar och för att kunna fånga byten. Kroppen är uppdelad i två huvudsakliga delar, framkropp och en segmenterad bakkropp i vars spets det sitter en gifttagg. De har ett hårt yttre skelett, två stycken gripklor och fyra par gångben. Alla skorpioner är rovdjur. De flesta lägger sig i bakhåll och väntar på att ett lämpligt byte skall komma tillräckligt nära för att kunna fångas, men det finns även en del som jagar mer aktivt.
Skorpioner förekommer i tropiska, subtropiska och varmare tempererade områden världen över, söder om 49° N latitud, utom på Nya Zeeland och Antarktis. De lever i många olika habitat, från regnskogar till öknar.
Den största artrikedomen finns i tropikerna och vissa av de tropiska arterna uppnår betydande storlek. En av de största arterna är Heterometrus swammerdami, som kan bli upp till 23 centimeter lång. De i södra Europa förekommande arterna är betydligt mindre. Allra minst är den i Mexiko levande arten Typhlochactas mitchelli, som endast blir ca 9 millimeter lång.[3][4]
På skorpionernas framkropp (cephalothorax, även kallat prosoma) sitter bland annat deras ögon, mundelar och ben. Det andra paret extremiteter bär gripklor.
Bakkroppen (opisthosoma) är delad i ett främre segment (mesosoma) och ett bakre segment (metasoma). Det främre segmentet är lika brett som framkroppen. Strax bakom det fjärde benparet sitter ett par kamformiga bihang, som är ombildade abdominalfötter, och sannolikt tjänstgör som stimulerande organ vid parningen. Blindsäckar vid magen saknas.
Det bakre segmentet är betydligt smalare och liknar därför ett svansbihang. Det rymmer giftkörtlarna, gifttaggen, och delar av andningsorganen. Dessa utgörs av fyra par så kallade lungsäckar, som mynnar ut på abdominalsegmentens undersida.
Skorpioner föredrar att leva i områden där temperaturen ligger mellan 20 °C och 37 °C, men överlever i temperaturintervallet 14–45 °C.[5][6]
Samtliga skorpioner är poikiloterma (kallblodiga). Skorpionerna är företrädesvis skymnings- och nattaktiva, och lämnar sina gömställen först i samband med mörkrets inbrott. I förhållande till sin storlek rör de sig jämförelsevis snabbt, ofta även åt sidorna och baklänges, och håller då svansen böjd uppåt och framåt över ryggen, med svansens gadd färdig till en stöt.
Trots att skorpioner har ett starkt gift kan de falla offer för stora spindlar, fåglar, eller gnagare, som bryter av svansen och äter upp resten. Även vissa apor kan äta skorpioner.
Skorpionernas föda utgörs i huvudsak av insekter och andra spindeldjur, men större arter av skorpion dödar och äter även mindre kräldjur. Det är en missuppfattning att skorpioner alltid använder sin giftgadd för att döda sitt byte: giftgadden används visserligen om bytet är stort eller svårhanterligt men den används också i självförsvar. I regel så räcker det med att skorpionen griper tag i sitt byte med sina kraftiga klor och håller det i ett stadigt grepp, eller krossar bytet mellan klorna, för att sedan börja äta av bytet.
Alla skorpioner är vivipara, det vill säga att äggen utvecklas i honans kropp, och föder alltså levande ungar. Hos de allra flesta arterna sker detta genom sexuell förökning, men hos en dryg handfull arter förekommer istället partenogenesi (förökning utan befruktning), och honorna kan då få ungar ur obefruktade ägg utan behov av hanne.[7]
Skorpioner uppvisar omsorg om avkomman. De nyfödda ungarna klättrar efter födseln upp på honans rygg och honan kan bära dem och skyddar dem mot faror i upp emot två veckor. Ungarna är i början färglösa och deras yttre skelett är inte helt hårdnat, men efterhand mörknar de och antar allt mer en vuxen skorpions färg. När de är redo att klara livet på egen hand lämnar de modern.
Inför parningen uppvisar skorpioner ett beteende där hanen och honan rör sig kring varandra på ett sätt som påminner något om en dans. Beteendet kan pågå i flera timmar och rörelserna kan innefatta förflyttningar framåt eller bakåt eller i sidled eller att individerna cirklar runt. Hanen kan beroende på art antingen gripa tag i honans klor eller så utförs beteendet utan att individerna rör vid varandra. Hanen avsätter till slut ett paket med spermier (spermatofor) på en lämplig plats och för honan över den så att hon kan ta upp spermierna i sin kropp och befruktning ske.
Alla arterna har två körtlar som producerar gift, vilket mynnar i en gifttagg längst ut på svansen. Körteln producerar en mängd olika sammansatta gifter, bland annat neurotoxin och nefrotoxin, men också signalsubstanser såsom histamin och serotonin.[8] Cirka 50 arter har ett gift som är farligt för människor, och hos ungefär 25 arter är giftet så rikligt och/eller kraftigt att det till och med kan vara dödande. Farligheten är dock kraftigt överdriven. För en vuxen frisk person är ett skorpionstick aldrig dödligt, inte ens av den giftigaste arten Leiurus quinquestriatus även kallad "Deathstalker". Det är barn, allergiker, åldringar och personer med hjärtsjukdomar som riskerar att dö. Däremot gör sticken från de giftigaste arterna mycket ont och såren som blir efter sticken kan vara svåra att läka, två tillräckligt starka skäl att trots allt vara försiktig med dessa djur.
Fossil visar att skorpioner existerat i minst 400 miljoner år. De landlevande skorpionerna utvecklades ur tidigare havslevande former. Vissa urtida skorpioner kunde bli 80 centimeter långa. Anledningen var att syrehalten i luften var högre då än nu.
Skorpioner lever vanligen undanskymda liv, men de kan ibland upptäckas när de uppträder på oönskade platser i människans närhet. Det händer ibland att skorpioner hittas inomhus, oftast i något mörkt skrymsle eller spricka. Om skorpionen då blir trängd kan ett stick bli följden. Trots att de flesta arters gift inte är farliga för människan är skorpioner ofta fruktade och dödas då de påträffas på platser där de inte är önskvärda. Det förekommer dock även att skorpioner hålls som husdjur i terrarium.
Skorpioner har historiskt sett varit ett symboliskt inslag i flera olika kulturers legender och myter, vanligtvis som dödligt farliga varelser, men också som ett skydd mot ondska. En stjärnbild, Skorpionen, och ett stjärntecken är uppkallade efter djurgruppen.
I egyptisk mytologi var gudinnan Serket associerad med skorpionen och avbildades som en skorpion eller som en kvinna med en skorpion på huvudet. Serket tillskrevs helande förmågor och beskyddade mot bett av giftiga djur. Även den grekiska gudinna Mafdet är förknippad med skorpioner. I Gilgamesheposet berättas om två skorpionvarelser som Gilgamesh möter när han vill passera berget Mashu.
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, 1904–1926. Wikimedia Commons har media som rör skorpioner.
Skorpioner (Scorpiones) är en ordning i klassen spindeldjur. Skorpioner som grupp har existerat i över 400 miljoner år och det finns cirka 1750 beskrivna nu levande arter. Från fossila lämningar känner man till 111 utdöda arter.
Skorpioner kännetecknas av att den producerar gift, både för försvar och för att kunna fånga byten. Kroppen är uppdelad i två huvudsakliga delar, framkropp och en segmenterad bakkropp i vars spets det sitter en gifttagg. De har ett hårt yttre skelett, två stycken gripklor och fyra par gångben. Alla skorpioner är rovdjur. De flesta lägger sig i bakhåll och väntar på att ett lämpligt byte skall komma tillräckligt nära för att kunna fångas, men det finns även en del som jagar mer aktivt.
Skorpioner förekommer i tropiska, subtropiska och varmare tempererade områden världen över, söder om 49° N latitud, utom på Nya Zeeland och Antarktis. De lever i många olika habitat, från regnskogar till öknar.
Den största artrikedomen finns i tropikerna och vissa av de tropiska arterna uppnår betydande storlek. En av de största arterna är Heterometrus swammerdami, som kan bli upp till 23 centimeter lång. De i södra Europa förekommande arterna är betydligt mindre. Allra minst är den i Mexiko levande arten Typhlochactas mitchelli, som endast blir ca 9 millimeter lång.
Akrep, örümceğimsiler sınıfının Scorpiones takımını oluşturan genellikle sıcak ve nemli bölgelerde yaşayan, vücutları sert kitin bir tabaka ile örtülü, kıvrık ve kalkık kuyruğunda zehir iğnesi bulunan eklembacaklılara verilen ad.
2009 yılı rakamlarına göre akreplerin yaşayan 1753 türü bulunur. Türkiye'de[1] 11 cinste toplanan 23 türü bulunur. Dünyanın en uzun birinci akrebi 23 cm boyuyla Heterometrus swammerdami, ikincisi ise 20 cm boyuyla Pandinus imperator türleridir. Teraryumda bakılan bazı akrepler 8 yıla kadar yaşasa da, doğada ömürleri bundan daha kısadır.
Akrepler, araknoloji bilim dalı içerisinde araknologlar tarafından incelenir.
Karlı bölgeler hariç hemen hemen her yerde, ormanlık bölgelerde, çöllerde, taşlık ve kayalık yerlerde yaşarlar. Genellikle tropikal ve tropik altı iklim kuşaklarında yaygındır. Akrepler fazla sıcaklığa duyarlı ve neme bağımlı olduklarından her zaman ılık ve ıslak bölgeleri tercih ederler. Gündüz, taşların altında, duvar yarıklarında, kurumuş ağaç kabukları altında ya da yer altında kazdıkları dehlizlerde rastlamak mümkündür. Geceleri aktiftir. Kaygan yüzeylere tırmanamaz.
Habitatına göre akrep sınıflandırması:
Karakteristik yapıları ile çok kolay tanınan ve uzunlukları 13–220 mm arasında değişen eklembacaklılardır. Yaşadıkları ortama göre saman renginden sarıya, açık kahverenginden siyaha kadar değişen tonlarda renklere sahiptir. Sırttan ve karından (dorso-ventral) basık olup vücutları, başlıgöğüs ve karın olmak üzere iki bölümden oluşur.
Başlıgöğüs (cephalothorax ya da prosoma), "gövde" olarak da nitelendirilir. Baş ile göğsün kaynaşmasıyla oluşmuş tek parça segmentsiz yapıdır. Nispeten kısa, sırt taraftan da tek parça bir zırh ya da baş kalkanı (karapaks) denilen kabukla örtülüdür. Bir çift pedipalp, bir çift zehir çengeli ya da keliser (chelicera) ve dört çift bacak bulunur. Erkek akreplerin pedipalpleri daha ince yapılı olmasıyla dişilerden ayrılırlar.
Pedipalp : Başlıgöğsün önünden iki yana doğru uzanan ve bacak ( = kol) gibi görünen bir çift pedipalpleri vardır. Bütün ektsremitelerin en büyüğü ve en kalınıdır. Bunlar, makas formunda adeta eğitilmiş organellerdir. Avlarını yaralamak, yakalamak ve ezmek için bu organelleri kullanırlar. Ayrıca dokunum organı görevi de görürler. Pedipalplerin üzerinde havadaki titreşimleri algılayan ve trichobothrium olarak adlandırılan küçük duyu tüyleri bulunur. Trichobotrium’un alt kısmı fincan gibi ve ince uzun tek bir tüy bulunmaktadır. Pedipalpler, coxa, trochanter, femur, patella, tibia ve tarsus olmak üzere beş bölümden oluşur. Kalça (coxa), başlıgöğse eklenmiş pedipalpin ilk proksimal segmentidir. Uyluk bileziği (trochanter), coxa ile femur arasında ikinci segment olup kısadır. Uyluk (femur), trochanter ile patella arasında uzun ve silindirik üçüncü segmenttir. Baldır (tibia) kısmında dikenlere benzer oluşumlar bulunur. Pedipalplerin kıskaçlı dördüncü ve beşinci segmentine kıskaç ya da makas (chela) denir. Chela’ yı oluşturan bu kıskaçların üst bölümü sabit, alt kısmı ise hareketlidir. Hareketli veya eklemli parmağı olan dördüncü segment tarsus olup büyük ve çok net bir şekilde görülür. Kıskaçların şekli türlere göre değişiklik gösterir. Buthidae familyasında tarsuslar tipik sıralı dişlerle doludurlar. Akreplere özgü olarak tarsusda abduksiyon kas bulunmaz. Tarsusun açılması, başlıgöğsün dorso-ventral yönde kontraksiyonu ve buna bağlı olarak hidrostatik basıncın artmasıyla gerçekleşir. Tibia, beşinci ve son segment olup sabit, hareketsiz kalın kısımdır.
Keliser (chelicera) : Pedipalplerin hemen ventralinde yer alan ve onlara oranla çok daha küçük olan başlıgöğsün ilk çift ekstremitesidir. Coxa, tibia ve tarsus olmak üzere üç segmentten oluşmuştur. Genelde pençe tırnaklı çeneler halindedirler. Familyasına bağlı olarak değişkenlik gösterir. Son iki segment (tarsus ve tibia) hareketli parmak (tarsus) ve sabit parmak (tibia) tarzında kıskaçlı bir makas oluşturacak şekilde birbirlerine eklemlidir. Bunlardan birinin çevresi sarılmış gibidir ve karapaks sınırı ile örtülüdür. İkinci segment biraz daha uzun olup üst kısmı dışa doğru konvekstir (dışbükey). İç yüzünde ise ince dikenimsi kıllarla (setea) kaplı yakalama işlemine yarayan dişe benzer oluşumlar vardır. Üçüncü segment hareket edebilen parçadır. Bu parça yakalama işlemi için ikinci makası taşıyan segment (coxa) olarak ifade edilir. Bu kısım eğilip bükülür ve avını emmeden önce yakalamaya yarar. Fakat iki nokta arasındaki uzaklık nedeniyle dinlenme esnasında sabittirler. Bu parçalardaki dişler sınıflandırmada dikkate alınır. Zehir çengelleri, avlarını tutmaya ve bazen de birbirlerine sürtülmek suretiyle ses çıkarmaya yararlar.
Bacak: Her göğüs halkasında bir çift olmak üzere dört çift bacak vardır. Geniş bir coxa ile başlayan bacaklar yedi eklemlidir: coxa, trochanter, femur, patella, tibia, basitarsus ve telotarsus. Bacakların en uçtaki tarsal segmentinde tırnaklar (vantuz) bulunur. segmentler ince membranla birbirlerine bağlanırlar. Bacaklar, birbirlerine yakın olarak başlıgöğsün alt kısmından çıkarlar. En küçük olan birinci coxa, ikinci coxa ’ nın köşeleri arasında yer alır. En uzun coxa, dördüncü coxa’dır. Başlıgöğsün ventral yüzeyinde birinci ve ikinci coxa’ da kitinli plaklar ve salgı bezleri vardır. Bu oluşumların sindirim olayında önemli görev yaptıkları düşünülmektedir. Akrep yürüdüğünde tarsus ile son iki segment ağırlığı çeker. Bacakları, hareket ve kazma organı olarak kullanırlar. Dişi akrepler bacaklarını yavruların hareket etmesinde kullanırlar. Bacaklar üzerinde yerdeki titreşimleri algılamaya yarayan ince tüyler bulunmaktadır.
Gözler: Akrepler, karapaks üzerinde bir çift basit median göz ve her biri lateralde bulunan iki ile beş çift arası bir grup küçük göz taşırlar. Median gözler, genellikle aynı yönde alttaki oküler tümsek üzerinde karapaksın anterior sınırından sonra, birlikte yerleşim gösteririler. Median gözler, iki tabakadan oluşmuştur. Lateral gözler, karapaksın ön kısmında köşelerde bulunur. Eşit büyüklükte beş, dört, üç ve iki küçük osellerin grup halinde birleşmesi sonucu oluşmuştur. Bazı türlerde bu gözler körelmiştir. Bazı mağara ve mesken türleri (Sotanochactas elliotti) gözsüz de olabilir. Göz sayısı ve dağılımı tür ayrımında değerlendirilir.
Karın (abdomen ya da opisthosoma) : preabdomen (ya da mesosoma) ve postabdomen (ya da metasoma) olarak iki bölüme ayrılır. Ovaryum içinde gelişmenin ilk döneminde, sekiz segmetli olan preabdomen ilk yedi segmentinde, sonradan kaybolan ekstremite taslaklarına sahiptir. Küçük taslaklar halinde beliren abdomen ekstremiteleri sonradan kaybolduklarından yetişkin hayvanlarda preabdomen ve postabdomen tamamen ekstremitesizdir.
Preabdomen : Genelde "karın" kelimesi daha çok bu bölüm için kullanılır. Başlıgöğse bütün genişliğiyle bağlanan preabdomen yedi geniş halka segmentten oluşur. Bu segmentlerin sırt taraflarında tergit, karın taraflarında sternit adı verilen kitin plak bulunur. Preabdomenin birinci segmenti dar sternitlidir. Bu sternitin ortasında, serbest kenarı yuvarlak ve ortası yarık olan eşey kapağı (genital operculum) bulunur. İkinci sternit üzerinde dokunum ve iz bulma görevi yapan bir çift tarak (pecten) organı, 3, 4, 5 ve 6. halkalarda "kitap trakeleri" adını alan solunum organına ait birer çift olmak üzere toplam dört çift solunum deliği (stigma) vardır.
Kuyruk ya da postabdomen : Halka biçiminde 6 segmentten oluşur. İlk beş segmentin her biri tek parça kitin zırhla örtülüdür. Birçoğunda ince olan bu 5 segment, Androctonus cinsinde belirgin biçimde kalındır. Postabdomen halkaları, preabdomen halkalarına oranla daha incedir. Kuyruk halkaları (postabdomen) zehir kesesi hariç aynı kalınlıktadır. Postabdomen, dinlenme sırasında yana doğru kıvrık durur. Yürüme sırasında arkaya uzanır. Sokma anında ise, herkesçe bilinen klasik akrep görüntüsüne uygun olarak, kuyruk tamamen yay biçiminde ve üstten olmak üzere başlıgöğse doğru kıvrıktır. Postabdomenin en son halkasında armuda benzeyen zehir kesesi (telson) ve zehir kesesinin ucunda kıvrık duran bir de zehir iğnesi vardır . Kesenin içinde ayrıca iki tane zehir bezi bulunur. Zehir bezleri birbirinden bağımsız olarak ve birer kanalla iğneye açılırlar. Zehir kesesi aşağı yön hariç her yöne hareket edebilir. Zehir kesesinin ucundaki iğnenin çıkış yeri (terminal, subterminal gibi) türlere göre değişebilmektedir. İçinden bağırsak geçmekte olan telsonun sondan bir önceki halkasında dışkılık son bulmaktadır.
Eşey kapağı (genital operculum) : Dördüncü çift coxa’ya yakın ve birinci mesosomal segmentin (genital segment) ventral yüzeyinde sternum ile taraklar arasında akreplerin üreme organlarını örten yarık bir kapaktır. Bu kapağın altında, dışarı açılan tek bir genital delik (dişilerde) bulunur. Eşey kapağı farklı ve çeşitli şekildedir. Sadece farklı türde değil aynı türün erkek ve dişisinde de farklılık gösterir. Dişilerde her iki operculum orta çizgi boyunca birleşir. Erkeklerde eşey kapağı genellikle kısmen veya tamamen ayrılmıştır. Erkeklerde konik çiftleşme aygıtı (papillae genitale) sternitin altındaki eşey açıklığında bulunur.
Eşey organları : Abdomenin birinci mesosomal segmenti üzerinde bulunur.
Erkeklerde bir çift testis vardır. Testislerin şekilleri değişkenlik gösterebilir. Her iki testis bir çapraz bağ ile birleşir. Testislere ait sperm kanalları birleştiğinden bir tek eşey deliği bulunur. Spermaları iplik şeklindedir.
Dişi üreme organları ağ şeklinde ve parçalanmamıştır. Preabdomende ortabarsak bezleri arasına gömülmüş bir tek ovaryum bulunur. Ovaryumun biri ortada ikisi de yanlarda uzanan üç boru ile bu boruları bir ip merdiveni gibi birbirlerine bağlayan beş çift enine borucuktan oluşmuştur. Boru ve borucukların alt taraflarında küçük küreler şeklinde olgun yumurta fölikülleri görülür. Yumurtaların yapısı ve gelişmeleri, folikülleri ve yumurta kanalları gruplara göre değişkenlik gösterir. Birçok akrepte yumurtaların gelişimi ve büyümesi over duvarlarında olur. Yumurtalar özel uzama keselerinde döllenirler. Oviduktlar, sperm hazinesi meydana getirmek üzere genişledikten sonra birleşerek, genital operkülün altında bulunan bir tek delikle dışarı açılır. Akrepler canlı olarak yavruladıkları (vivipar) için gelişme ovaryumun içinde geçer.
Tarak (pektines) : İkinci sternitin üzerinde ekstremitelerin değişmesiyle meydana gelmiş genital deliğin ön tarafında bir çift tarak yer alır. Bu tarağımsı yapı akreplere özgü morfolojik bir özelliktir. Her bir tarak bir sap kısmı ile bu sapın üzerine sıra ile dizilmiş dişlerden oluşmuştur. Pektin üç parçadan oluşmuştur; proksimal parça en uzunu, orta parça ise an kısasıdır. Bu tarakların kemoreseptör olarak çiftleşmede rol aldığı ve yüzey titreşimlerini algılayarak mekano-reseptör olarak görev yaptığı sanılmaktadır. Her iki cinste de bulunan taraklar, erkeklerde daha geniş olup daha fazla sayıda küçük diş taşırlar. Yörüklerin kıl keçeden yapılma çadırlarında, keçenin tüyleri akrebin hassas tarak organına itici etki yaptığından, akrepten korunma malzemesi olarak keçenin adı geçer.
Sternum : Üçüncü ve dördüncü coxa arasındaki çok küçük plaklardan oluşur. Bazı cinslerin sternum, kitinin eni dar şeritler halinde dizilmesi ile oluşmaktadır. Bazılarında bir küçük üçgen plak ve geri kalan kısmında ise bütün genç bireylerde olduğu gibi beşgen şekildedir. Sternumun şekli familyaların tanımlanmasında önemlidir. Buthidae familyasında boyu eninden fazla, üçgen şeklinde ve öne doğru oldukça daralmıştır. Chactidae familyasında boyu ekseriya genişliğinden uzun değildir. Bothriuridae familyasında çok belirgin olmasa bile iki ayrı parçalıdır. Sternumu oldukça geniş ve belirgindir. Scorpionidae familyasında genellikle beş köşeli, yan kenarları birbirine paralel ve boyu eninin yarısı kadardır.
Pedipalpler ile 1. ve 2. yürüme bacaklarının dip parçaları arasında, atriyumun içinde ve bir üst dudağın altında çok küçük ağız bulunur. Emici yutaktan sonra içerisine tükürük bezleri açılmış kısa yemek borusu gelir. Median hatta dar ve uzun bir orta bağırsak bulunur. Orta bağırsak boyunca uzanan büyük bir bezden ayrılan beş çift kanal orta barsağa açılır. Son bağırsak kısadır. Akrepler böcek, örümcek, çıyan, kırkayak, tespih böceği ve bazen de küçük kemirgenlerle beslenirler. Pedipalpleriyle avlarını canlı halde yaralayarak, yakalar ve ezerler. Birinci ve ikinci yürüme bacaklarının başlıgöğse bağlandığı yerde çiğneyici eklentiler arasında ezilir, sonra da yutak vasıtasıyla emilir.
Boşaltım organları Malpighi tüpleri ve koksa bezleridir. Malpighi türlerinin sayısı bir veya iki çift olabilir. Bunlar preabdomenin son segmenti içinde bulunur ve orta bağırsağın son kısmına açılırlar. Koksa bezleri bir çift olup başlıgöğüste diyaframın hemen önünde yer alırlar. Bu bezlerde bir başlangıç kesesi ile bir toplama kanalı ve bir de bu kanalın son kısmını oluşturan, boşaltım kanalı ayırt edilir. Boşaltım kanalları üçüncü yürüme bacaklarının diplerinden dışarı açılır.
Akrepler, örümceğimsiler sınıfı içinde dolaşım sistemleri en iyi gelişmiş olan eklembacaklılardır. Dolaşım sistemi; kalp, kan damarları, sinüslerden meydana gelmiştir. Kalp, sırt tarafta bütün karın (preabdomen) boyunca 7. segmentten 13. segmente kadar uzanan sekiz çift ostiyumlu bir boru biçimindedir. Ön ve arka uçlarından ayrılan birer büyük aorttan başka yanlarından da yedi çift arter çıkar. Ön aortta birçok kanallara bölünür. Bu kanallardan ikisi yemek borusunun yanlarından aşağı inerek, karın sinir sisteminin yanlarından, arkaya uzanır. Kan renksizdir. Lenf sıvısı yoğun granüllü yuvarlak kan hücreleri ile granülsüz ve merkezi olmayan nükleuslu lökositleri içerir. Kontraksiyonda kan, kalp tarafından altı ön damardan aorta cephalica içine itilir. Arterlerin hepsi vena lakünlerinde sonlanır. Lakünlerin içindeki kan, karın tarafta bir sinüste toplandıktan sonra solunum organlarına gider. Burada temizlenir ve perikard boşluğuna geri döner.
Sinir sistemleri; iki loplu bir beyin ile büyük bir göğüs gangliyonu kitlesi ve 7 - 8 karın gangliyonundan oluşmuştur. Karın (abdomen) gangliyonlarından son dördü post abdomende bulunur. Yemek borusunun başlangıç kısmında da küçük bir gangliyon vardır. Sinirlerle beyne bağlı olan bu gangliyondan sindirim borusuna giden ve viseral sinir sistemini oluşturan sinirler ayrılır. Ayrıca, vücudun ön kısmındaki yutak gangliyonundan çıkan, lateral ve ana gözler ile mandibulalara bağlanan sinirler bulunur.
Akreplerde solunum organları preabdomen’in 3. - 6. sternitlerinde, eliptikal veya sirkular açılımlı dört parçadan ibaret kitap trakeleridir. Kitap trakeleri, vücudun orta kısmının ventral yüzünde bulunurlar; ince kütikula tabakasından oluşan yüzü ve iki akciğer boşluğunun iç yüzleri farklı kalınlıktadır. Akreplerin değişik gruplarında farklı amaçlar ve özellikler gösterirler. Bu yüzden sistematikte önemleri çok büyüktür. Ayrıca kitap trakelerine ait birer çift solunum deliği (stigma) vardır. Bunlar yelpaze şeklinde olup ana solunum organına bağlıdırlar. 5. ve 6. halkalarda stigma yoktur. Stigmaların her biri ayrı olarak vücut boşluğuna açılır.
Akreplerin salgı sistemleri koksa bezleri ile lymphatik ve lymphoid bezlerden oluşur. Koksa bezleri, üçüncü yürüme bacaklarının vücuda bağlandığı yerde bulunur. Lymphatik bezler; tam halka, yarım halka ve küçük oval olmak üzere üç şekilde görülür. Lymphoid bezler bir çifttir. İki kısa keseden oluşmuş olup ön uçları ile diyaframa bağlanmışlardır. Vücut boşluğu içinde serbest olarak sallanır. Lymphatik ve lymphoid bezlerin salgıları, akrebin vücudundaki yabancı maddeleri absorbe etme ve bakterileri de zararsız hale getirme özelliğindedirler.
Duyu organı olarak dokunum tüyleri, bacaklardaki ince tüyler, abdomenin ikinci sternitindeki taraklar ve başlıgöğüsteki median ve lateral gözlerdir. Akrepler yürürken etrafı kollamak üzere pedipalplerini biraz yukarıda tutarlar. Pedipalplerin üzerinde bulunan küçük duyu tüyleri (trichobothrium) ile havadaki titreşimleri algılar. İkinci sternitin ve eşey açıklığının ön tarafında bulunan taraklar yüzeydeki, bacaklar üzerinde bulunan ince tüyler ise yerdeki titreşimleri algılar.
İlkbaharda çok kısa bir dönemde erkekler, dişileri arayıp döllemeye çalışırlar. Spermler, genellikle eşey açıklığından dışarı çıkmış durumda bir kese içerisinde bulunurlar. Bu kese içerisindeki spermleri kıskaçları ile alır ve bir dişiyi gördüğü anda onu oyalayarak ya da ansızın yakalayarak, kıskacı ile taşıdığı sperm kesesini dişinin eşey açıklığına yapıştırır. Bu olayı gerçekleştirdikten sonra hemen kaçar. Çiftleşmeleri erkek açısından oldukça tehlikelidir. Akrepler yamyamdır ve çiftleşme teşebbüsü erkeğin dişi tarafından yenmesiyle sonuçlanabilir.
Gebelik süreleri yaklaşık 7 - 12 aydır. Her bir dişi akrep 10-60 larva doğurur (vivipar). Genelde yavrular baş önde, kuyruk önde ya da sağ yan geliş pozisyonunda doğarlar. Türüne bağlı olarak yavru sayısı 34 ilâ 110 arasında değişir.
Neonatal veya birinci instar yavruları, doğdukları an akrepten ziyade, toplu beyaz cisimcikler gibidirler. İnce kıskaçlı, bacaklı ve bir kuyruklu büyük sinek kurtçukları gibi görünürler. Annelerinin bacakları yardımıyla sırtlarına tırmanırlar. Anne akrep yavrularını bir süre sırtında taşır. Bu dönem içerisinde annelerinin sırtından düşen yavrular tekrar annelerinin sırtına çıkamazlarsa su kaybı sonucu ölürler. İlk deri (= kabuk) değişimini annelerinin sırtında yaparlar.
Birinci deri değişimini tamamlayan yavrular juvenil olarak kabul edilir. Yenilenen kabuklarıyla pembe renkli görünen ikinci instar yavruları erginlerin minik versiyonları gibidirler. Ancak birkaç gün sonra renkleri giderek grimsi kahverengine dönüşür ve annelerinin sırtında kalmaya devam ederler. Birkaç hafta içerisinde yavrular bulundukları çevreyi keşfetmek için annelerinden ayrılarak kısa geziler yaparlar. Geziden sonra annelerinin pedipalpleri yardımıyla sırtına tekrar çıkarlar. Zamanla kısa geziler uzun gezilere dönüşür. Sırttan inen yavrular yaklaşık 6-7 ay kadar annelerinin arkasında dolaşırlar. Bağımsız hayat sürmeye başladıktan 3-4 yıl sonra yetişkin hâle gelirler. Akreplerin yaşam süreleri 3-8 yıldır. Yetişkin hâle gelinceye kadar 6-9 kere deri (= kabuk) değiştirirler.
Geceleri aktiftirler. Yırtıcı ve yağmacı tabiatlı olmakla birlikte, avlanmada uzmanlaşmamış ve yemek konusunda titiz olmayan hayvanlardır. Havadan ve yerden gelen titreşimlerle algıladıkları avlarını, peşine düşmek yerine, sabırlı bir şekilde pusuda bekleyerek avlarlar. Başlıca besinleri eklembacaklılar olup, daha çok böcekler, örümcekler ve kırkayaklardır. Ayrıca büyük akrepler, küçük yılanları, kertenkele ve fareleri dahi yiyebilir . Yamyamlık, akreplerde sıklıkla görülmektedir.
Avlarını kıskaçlarıyla yakalayarak sıkan ve kuyruğunu avına uzatarak sokan akrep, zehri ile böcekleri hemen öldürür. Akrepler, ne kadar zehir enjekte edeceklerini avlarına göre belirleyebilir. Büyük kıskaçlara sahip akrepler, küçük avlarını güçlü kıskaçlarını kullanarak öldürürken, ince ve zayıf kıskaçlı akrepler avlarını yakalar, çok etkili zehirlerini kullanarak avı sokar ve felç ederek öldürür. Birinci bacakların altındaki boşlukta bulunan keliserini avına tamamen yerleştirir. Tükürük ve sindirim enzimleri salgılayarak dokuları sıvılaştırıncaya kadar bekler ve oluşan sıvıyı emer.
Soğukkanlı hayvanlar arasında metabolik hızları en düşük hayvanlar olduğu için az yiyecekle yetinebilir ve aylarca hatta iki yıl kadar uzun bir süre açlığa dayanabilirler. Besinlerden aldığı sıvıdan dolayı uzun süre susuz da yaşayabilirler.
Uzak Doğu mutfaklarında insanlar tarafından özellikle kızartılarak yenilir.
Evcil hayvanlar içinde tavuklar ve kediler akrepleri yer.
Afrika'daki mirketler (Suricata suricatta), akrep yakalama ustasıdır. Bilim insanları, mirketlerin akrep gibi tehlikeli hayvanları yemeyi kendi kendilerine öğrenmediklerini, yetişkinler tarafından eğitildiklerini keşfetmişlerdir.[2]
Varlığı ve zehirlilikleri çok eski çağlardan beri bilinen akrepler hastalık etkenlerini taşımazlar. Ancak çoğu zaman kendilerini korumak amacıyla, insan ve hayvanları sokarak zehirlenme ve ölümlere neden olabilirler. Akrep zehri, akreplerin telsonlarında bulunan, birçok protein, peptid ve biyolojik yönden etkin bileşiklerden oluşan nörotoksik etkili bir salgı olup, genellikle avını yakalamada ve sindirimde kullanırlar. Yanıcı ağrı, deride kızarıklık, şişlik olur. Kan basıncı yükselebilir veya düşer. Çift görme, bilinç kaybı, ağızdan köpük gelmesi gibi nörolojik belirtiler yaşanabilir. Karın ağrısı, bulantı, kusma olabilir. Kasılma, yerinde duramama, aşırı terleme gelişebilir. Kişi komaya da girebilir. Akrep sokmalarında akrebin zehrinin cinsine göre, vücutta aşırı bir adrenalin salınımı olur ve bu kan damarlarında ani spazma ve pıhtı oluşumuna yol açar. Bu ani değişiklikler de etkiledikleri damara göre kalp krizi, inme gibi acil durumlara neden olabilir. Akrebin cinsi ve zehiriyle bağlantılı olarak kalpte ciddi ritm bozuklukları oluşabilir. Özellikle, bağışıklık sistemi yeterince gelişmemiş olan yenidoğanlar ile küçük çocuklarda ve alerjik bünyeli kişilerde, akrep sokması (skorpionizm) ihmal edilmemesi gereken tıbbi vakadır. Akrep zehri, içeriğindeki etkin maddelerin çeşitliliği sebebiyle fizyolojik ve farmakolojik çalışmalarda, araştırma materyali olarak sıkça kullanılmaktadır.
Dünyadaki 1750 akrep türü içinde ancak 50'sinin zehirli, 20-25'inin öldürücü olduğu biliniyor. Türkiye'de ise 19 akrep türünden 8'i zehirlidir. Bu 8 tür arasında 2'sinin çok zehirli ve "ölümcül" olduğuna dikkati çekmek gerekir.
En zehirli akrep türleri arasında şu türler verilebilir:
Çek akrep uzmanı František Kovařík (2009)'e göre tür sayıları: 1753[3]
NOT: Daha hareketli oldukları geceleri ve sıcakta, sokmaya daha çok isteklidirler. Akrepler, ancak rastgele dokunulduklarında ya da üzerlerine basıldığında, kendilerini tehlikede hissettikleri zamanlarda sokarlar. Yer yatağında uyuyanların uykudaki hareketi yatağa kadar gelmiş olan akrep için savunulması gereken düşmanca bir harekettir. Henüz bağışıklık sistemi yeterince gelişmemiş olan yenidoğanlarda ve alerjik bünyeli çocuk ve yetişkinlerde zehirli ve az zehirli akrep türlerinin sokma yerinin konum ve önemine bağlı olarak her zaman bir risk vardır. Risk altında olanlar daha çok açık alanlarda akreplerin saklandığı taşları ters yüz edip onları açığa çıkararak kendilerini savunmaya sevk eden kişilerdir. Özellikle yaz aylarında piknik yapanların biraz daha dikkatli olmalarında sağlık açısından yarar vardır. Uzmanları dışında akreplerin türlerini tespit etmek ve zehirli zehirsiz diye nitelendirmek kolay olmadığı için akrep sokmalarında ihmal etmeden bir sağlık kuruluşuna başvurmak gerekir. Özellikle Güneydoğu Anadolu'da akrep sokmaları her zaman hayati öneme sahip olup vakit geçirilmeden kesinlikle bir sağlık kuruluşuna başvurulmalıdır.
Akrep, örümceğimsiler sınıfının Scorpiones takımını oluşturan genellikle sıcak ve nemli bölgelerde yaşayan, vücutları sert kitin bir tabaka ile örtülü, kıvrık ve kalkık kuyruğunda zehir iğnesi bulunan eklembacaklılara verilen ad.
2009 yılı rakamlarına göre akreplerin yaşayan 1753 türü bulunur. Türkiye'de 11 cinste toplanan 23 türü bulunur. Dünyanın en uzun birinci akrebi 23 cm boyuyla Heterometrus swammerdami, ikincisi ise 20 cm boyuyla Pandinus imperator türleridir. Teraryumda bakılan bazı akrepler 8 yıla kadar yaşasa da, doğada ömürleri bundan daha kısadır.
Akrepler, araknoloji bilim dalı içerisinde araknologlar tarafından incelenir.
Скорпіони мають розчленоване на головогруди і черевце тіло. Черевце членисте і складається з двох відділів: широкого переднього і довгого вузького заднього, який часто неправильно називають «хвостом». Остання частина черевця здута і має гострий, кігтеподібний шип — жало; всередині цієї частини є дві отруйні залози, що відкриваються двома отворами на кінці жала. Здобич скорпіон убиває уколом жала, перегинаючи при цьому «хвоста» через спину до жертви, яку утримує педипальпами.
Тіло скорпіонів складається з невеликих головогрудей (cephalothorax), які виникли злиттям декількох сегментів і довгого черевця (abdomen), у якому розрізняють два відділи: передній відділ, більш широкий і 7-членистий (praeabdomen), що тісно примикає до головогрудей і складає з ними одне ціле (тулуб скорпіона, звичайною мовою), і задній відділ, вузький, 5-членистий (postabdomen), різко відмежований від преабдомена і має подобу хвоста (Р). До останнього сегмента постабдомену примикає ще один, грушоподібний, членик, що закінчується замкнутої нагору голкою, на вершині якої містяться два отвори отрутних залоз — жало. Цей сегмент не відповідає сегменту, тому що міститься за анальним отвором, в хвостовому відростку (telson рака).
Все тіло скорпіонів покрите хітиновим панциром, що представляє продукт виділення під ним лежачого гіпотермічного шару. Розрізняють головогрудний щиток, який прикриває головогруди зі спинної сторони, потім в області преабдомена відповідно числу сегментів 7 спинних і черевних щитків, з'єднаних між собою м'якою перетинкою, і, нарешті, в області постабдомену 5 замкнутих щільних хітинових кілець, з'єднаних тонкою шкірочкою.
На черевній стороні тіла до головогрудей прикріплюються шість пар кінцівок, з яких 2 передні пари відіграють роль щелепних органів, тоді як чотири інші пари служать для ходіння. Перша пара кінцівок розташована над ротовим отвором і по своєму положенню відповідає щупальцям інших Членистоногих, а по фізіологічній функції — жвалам, а тому називаються щупальцежвалами або chelicera; вони мають вид маленьких 3-членистих горизонтальних клішень і служать для здрібнювання їжі. Друга пара 6-членистих кінцівок своїми основними члениками відіграє роль щелеп і по зовнішньому вигляді походить на ніжки, закінчуючи великими клішнями, за допомогою яких скорпіони схоплюють жертву. В інших павукоподібних вони мають вид щупалець — а тому і називаються щелепними щупальцями.
Кишечник складається з трьох відділів: передньої, середньої і задньої кишки; ротовий отвір міститься на черевній стороні і веде в мускулисту глотку (pharynx), що діє як насос, що переходить у стравохід (oesophagus) на початку дуже вузький, що потім розширюється і приймає вивідні протоки двох великих слинних залоз. Стравохід переходить у середню кишку, у яку в області преабдомена відкривається за допомогою 5 пар вивідних проток велика багатолопастна печінка, що виконує всі проміжки між іншими органами. Середня кишка поступово переходить у коротку задню кишку, що відкривається за допомогою порошиці назовні в останньому сегменті на черевній стороні.
Нервова система складається з надглоткового ганглія, навкологлоткової коміссури і черевного нервового ланцюжка. Від надглоткового двулопастного ганглія відходять нерви до очей і щупальцежвалам. У черевному нервовому ланцюжку розрізняють один великий підглоточний ганглій, що утворився злиттям усіх торакальних гангліїв, і сім абдомінальних, тобто три преабдомінальних та 4 постабдомінальних (що містяться в хвості) гангліїв.
Краще усіх розвиті і досліджені очі. У скорпіонів на верхній стороні головогрудей містяться 3—6 пар очей, з яких одна пара, що відрізняється величиною і більш складною будівлею, міститься посередині головогруди і називається серединними очима, тоді як інші розташовані бічними групами поблизу переднього краю і називаються бічними очима. Останні складаються лише з кутикулярної лінзи й одного шару кліток — великих кінцевих нервових кліток з бічним стовпчиком і особливою сильно заломлюючу світло кулькою і менших, індиферентних чи опорних кліток. Серединні очі мають одну велику кутикулярну лінзу, а під нею окремий безпігментний шар склоподібного тіла, відмежований перетинкою від прилеглого до нього шару кінцевих нервових клітин, чи ретини; у ретині кожні п'ять кліток з'єднані між собою в одну групу — так звану ретинулу, ізольовану від сусідніх ретинул шаром пігменту; кожна ретинальная клітка виділяє на своїй внутрішній поверхні склоподібний стовпчик, чи рабдомер, що з'єднується із сусідніми 4 рабдомерами в одну паличку, чи рабдом (rhabdom).
Ці очі скорпіонів представляють як би перехід від простого ока до фасеткових очей членистоногих. С. мають ще дуже своєрідні органи чуття — так звані гребневидні органи (pectines), що мають вид пластинки, облямованої на одній стороні зубчиками й у загальному нагадують гребінь; вони містяться на черевній стороні другого абдомінального сегмента, поблизу статевих отворів забезпечені в достатку нервовими розгалуженнями. Вони служать, по всій ймовірності, дотикальними органами, а їхнє близьке положення до статевих органів змушує припускати, що вони є збуджувальними органами при зляганні.
Органи кровообігу не представляють замкнутої системи, знаходячись у зв'язку з лакунами або ділянками порожнини тіла. Серце міститься на спинній стороні в преабдомену і лежить між лопатами печінки, залягаючи в особливій оболонці, що відмежовує білясерцеву порожнину, наповнену кров'ю. Воно має вид довгої трубки, розділеної на вісім камер. Кожна камера постачена однією парою щілиноподібних отворів (остій) із клапанами; на обох кінцях серце продовжується в дві головні артерії: передню, спрямовану до голови (aorta cephalica), і задню, що йде в постабдомен (arteria posterior); крім того, від кожної камери відходить ще одна пара бічних артерій. Дві галузі головної артерії утворять навколо стравоходу судинне кільце, від якого відходить назад велика артерія, що залягає над нервовим ланцюжком. При скороченні серця кров надходить у передню і задню аорти і з них у дрібні судини і збирається нарешті в двох подовжніх черевних синусах, направляється потім у легеневі листочки, окислюється там і за допомогою особливих каналів повертається в білясерцеву порожнина (перикард), а відтіля через щілини при діастолі назад у серце.
Органи дихання містяться в преабдомені й представлені легенями, що мають вид 8 великих повітреносних мішків, що вдадуться в порожнину тіла і відкриваються назовні за допомогою вузьких косих щілин чи отворів, так назив. stigmata, чи дихалець. Останні розташовані попарно на черевній стороні преабдомена, з боків у 3—6 сегментах. Легеневі мішки скорпіонів є зміненими жаброносними кінцівками, що з'являються на місці існуючих в ембріональній стадії розвитку зачатків абдомінальних кінцівок.
Видільні органи ще мало досліджені і складаються з двох довгих і тонких судин (мальпігієвих судин), що відкриваються в задній відділ задньої кишки. Лімфатичні залозки були знайдені у скорпіонів Ковалевским і предстають у вигляді однієї пари мішкоподібних або декількох неправильної форми залоз, що прилягають до нервової системи і містять амебоїдні (фагоцитарні) клітини, що жадібно поїдають введені в порожнину тіла скорпіона різні сторонні речовини (туш, кармін, залізо, бактерії сибірської виразки й ін.)
Всі скорпіони роздільностатеві, причому по зовнішньому вигляду відрізняються лише величиною. Чоловічі статеві органи складаються з однієї пари сім'яників, з яких кожний утворений із двох подовжніх тонких трубок, що залягають у преабдомені між лопатями печінки і з'єднані між собою поперечними каналами. Кожна пара трубок у передньому кінці тіла переходить у вивідний канал (vas deferens), що з'єднуються між собою в серединній лінії і відкриваються на черевній стороні тіла в першому абдомінальному сегменті назовні. У вивідні протоки відкриваються з кожної сторони по одному довгому і короткому мішечку, з яких перший є насінним міхуром (vesicula seminalis). Жіночі статеві органи містяться там же, де і чоловічі, і складаються з двох подовжніх трубок, що переходять дугоподібно на задньому своєму кінці в третю, середню, і, крім того, з'єднаних з нею чотирма поперечними каналами. Ця система трубок утворює у сукупності яєчники (ovarii). На передньому кінці від обох бічних трубок відходять яйцепроводи (oviducti), розширені веретеноподібно, які утворюють насінні приймачі (receptacula seminis); два яйцепроводи з'єднуються в одну непарну вивідну протоку, що відкривається назовні на черевній стороні тіла в першому абдомінальному сегменті. Жіночий, як і чоловічий статевий отвір прикрито двома пластинками — генітальною кришечкою, що є зміненими абдомінальними кінцівками і відповідними (по положенню) генітальній чи зябровій пластинці мечохвостів Xiphosura.
Скорпіони — належать до живородних тварин, вони проходять прямий розвиток без метаморфозу. Самка носить на собі молодь і виявляє велику дбайливість до свого потомства. Статевої зрілості скорпіони досягають у віці 4—5 років. Яйця меробластичні, телолецитальні і проробляють часткове дроблення. Клітини, виходячи на поверхню, утворять одношаровий зародковий кружок, що розростається і дає ектодерму, а з опущених униз (у поживний жовток) клітин утвориться нижній шар — загальний зачаток для ентодерми і мезодерми. Потім на поверхні зародкового кружка утвориться кільцева складка, що, наростаючи від периферії до центра і зростаючись своїми внутрішніми краями над зародковою смужкою, утворить зародкові оболонки, причому її зовнішній листок утворить так названу серозну перетинку (serosa), a внутрішній — амніон. Зародкова смужка, прикрита амніоном, розростається в довжину і підрозділяється на сегменти, що позначаються поперечними борозенками не тільки на ектодермі, але й у мезодермі, при чому остання розпадається на парні відділи. Сегменти мезодерми розщеплюються потім, при виникненні усередині їхньої порожнини, на шкірно-мускульну і кишково-мускульну пластинку.
Незабаром на сегментах тіла з'являються зачатки кінцівок: на першому сегменті, з боків і за ротом закладаються зачатки щупальцежвал (відповідні в такий спосіб жвалам, а не щупальцям комах), на другому — щелепні щупальци, а на наступних чотирьох торакальних сегментах — чотири пари ходильних ніг. На шести передніх сегментах черевця також утворяться маленькі зачатки кінцівок, з яких перша пара перетворюється в генітальні кришечки, друга — у гребнеподібні придатки, а інші чотири пари зникають, причому на місці їх (впячиванием усередину) з'являються пізніше дихальця легеневих мішків. Нервові вузли першого сегмента, інервирующі щупальцежвали, зливаються згодом з головним (надглотковим) нервовим вузлом; таким чином, хоча в дорослих С. щупальцежвали й одержують нерви від надглоткового ганглія, але вони не гомологічні з щупальцями первичнотрахейних, багатоніжок і комах, а відповідають жвалам Arthropoda.
Скорпіони, які належать до кількох видів, живуть на півдні Криму, на Чорноморському узбережжі Кавказу, в Закавказзі, Середній Азії. Весь день скорпіони ховаються під камінням, у земляних нірках, під корою, в тріщинах скель і глинобитних стінах будівель, між дровами і можуть проникати в житло. Вночі виходять на полювання. Живляться комахами, павуками тощо. Укуси скорпіонів, які живуть у нашій зоні, для людини, як правило, не смертельні, але викликають сильний біль, напухання кінцівок, гарячковий стан, сонливість тощо. Як специфічний засіб проти укусів використовують антитоксичну протискорпіонну сироватку.
Однією з найдавніших знахідок викопних скорпіонів і, можливо, одним з перших сухопутних видів є Gondwanascorpio emzantsiensis, який жив у Гондвані 350 мільйонів років тому, в девонському періоді.
.png){kind=small}
Це незавершена стаття з арахнології.Bọ cạp, bò cạp hay bù cạp là giống động vật không xương sống, tám chân thuộc lớp Arachnida (động vật hình nhện). Bọ cạp được đặc trưng bởi một chiếc đuôi có móc độc. Chúng là biểu tượng văn hóa với hình tượng cung bọ cạp (hổ cáp) trong 12 cung hoàng đạo của phương Tây.
Thân bọ cạp chia làm hai phần: phần đầu ngực (đốt thân trước) và phần bụng (vùng thân sau). Phần bụng bao gồm phần bụng dưới và đuôi.
Phần đầu ngực/Đốt thân trước: bao gồm lớp giáp, mắt, chân kìm (một phần của miệng), chân kìm sờ và 8 chân.
Phần bụng dưới: chia làm 8 đoạn. Đoạn đầu tiên chứa cơ quan sinh dục và dấu vết của một bộ phận phụ nay đã bị tiêu giảm gọi là nắp sinh dục. Đoạn thứ hai là 1 cặp cơ quan cảm giác giống như chất Pectine. Bốn đoạn còn lại bao gồm hai lá phổi. Phần bụng dưới được bọc giáp bằng chất sừng.
Phần đuôi: gồm 6 đốt (đốt đầu tiên như đốt bụng cuối cùng). Hậu môn của bọ cạp nằm ở đốt cuối cùng, đồng thời đốt này mang nọc độc. Đốt cuối lần lượt gồm một túi chứa, một cặp tuyến độc và một mũi tiêm nọc độc.
Giáp: bao quanh cơ thể, một số chỗ có lông làm cơ quan cân bằng. Một lớp phủ ngoài giáp vốn trong suốt sẽ biến thành màu xanh lục huỳnh quang dưới tia tử ngoại. Những con bọ cạp mới lột xác sẽ không phát sáng cho tới khi lớp giáp nó cứng cáp. Lớp phủ đó có thể không bị sứt mẻ trong hóa thạch suốt hàng trăm triệu năm.
Trong một số trường hợp hiếm hoi, bọ cạp sinh ra có thể có hai đuôi. Nó không phải là một loài mới mà chỉ là một sự bất thường trong di truyền học.
Ngoài loài Hemiscorpius lepturus có nọc độc hoại tế bào, tất cả các loài bọ cạp khác đều có độc làm hủy thần kinh. Những độc tố ảnh hưởng đến thần kinh này chứa một lượng nhỏ protein, natri và cation kali. Bọ cạp dùng nọc độc của nó để giết hoặc làm tê liệt con mồi; hành động này khá nhanh và hiệu quả.
Thật may mắn là nọc độc của đa số loài bọ cạp vô hại đối với con người, tuy nhiên nó có thể gây ra các phản ứng khác như đau, tê cứng hay sưng phồng. Một vài loài bọ cạp, chủ yếu trong họ Buthidae có thể gây nguy hiểm tới con người. Những loài bọ cạp nguy hiểm nhất là Leiurus quinquestriatus - có nọc độc mạnh nhất trong họ Buthidae, và các loài trong chi Parabuthus, Tityus, Centruroides, đặc biệt là Androctonus - cũng có nọc độc mạnh. Loài bọ cạp giết người nhiều nhất là Androctonus australis, hoặc loài bọ cạp đuôi béo Bắc Phi. Nọc độc của Androctonus australis chỉ bằng một nửa so với Leiurus quinquestriatus, nhưng người bị nó chích có thể chết. Bọ cạp thật ra không đủ nọc để giết chết một người trưởng thành khỏe mạnh. Một vài người bị dị ứng với bọ cạp có thể chết nhanh hơn. Triệu chứng đơn giản nhất sau khi bị bọ cạp chích là chỗ đau tê cứng trong vài ngày. Bọ cạp nói chung khá nhút nhát và vô hại, chúng chỉ chích khi bắt mồi hay tự vệ. Trong trường hợp nguy hiểm, bọ cạp thường bỏ chạy hoặc đứng yên.
Bọ cạp có khả năng điều chỉnh lượng nọc chích, thông thường 0,1-0,6 mg. Đó cũng là một gợi ý về giả thiết bọ cạp để dành nọc độc của mình trong những trận giao tranh khác. Bọ cạp có hai loại nọc: loại nhẹ chỉ làm đối phương choáng váng và loại mạnh đủ để giết chết kẻ thù. Có lẽ bọ cạp mất khá nhiều năng lượng cho loại độc này đến nỗi nó phải mất vài ngày mới hồi phục sau khi dùng hết số độc có sẵn.
Bọ cạp có khả năng tự tái tạo, mỗi loài bọ cạp đều có con đực và cái riêng biệt. Bọ cạp sinh sản bằng cách chuyển bào tinh từ con đực qua con cái.
Đầu tiên bọ cạp đực giữ lấy các chân kìm sờ của con cái rồi bắt đầu một điệu nhảy. Trên thực tế, con đực đang dẫn dắt con cái tìm nơi để đặt túi bào tinh của nó. Nghi thức này còn có thể bao gồm thêm vài hành động khác như rung mạnh hoặc hôn vào chân kìm của con cái (đôi lúc con đực bơm một ít nọc độc của nó vào người con cái), tất cả những hành động trên là để làm yên lòng con cái.
Khi tìm được nơi thích hợp, bọ cạp đực đặt túi bào tinh và hướng dẫn con cái giữ lấy nó. Con cái sẽ đưa túi bào tinh vào trong nắp sinh dục của mình, bào tinh sẽ vỡ ra đưa tinh trùng vào người con cái. Việc giao cấu có thể mất từ 1 đến hơn 25 giờ tùy thuộc vào khả năng của bọ cạp đực tìm thấy nơi đặt túi tinh của nó nhanh hay chậm. Nếu quá chậm, con cái có thể mất kiên nhẫn và bỏ đi.
Một khi giao cấu xong, chúng sẽ tách nhau ra. Con đực sẽ rút lui thật nhanh chóng để phòng trường hợp bị bạn tình của mình ăn sống, mặc dù tục ăn sống này hiếm khi xảy ra ở bọ cạp.
Không giống các loài thuộc lớp Nhện, bọ cạp đẻ con. Bọ cạp được sinh ra từng con một và bám trên lưng mẹ cho tới khi chúng trải qua ít nhất một kỳ lột xác. Trước kỳ lột xác đầu tiên, bọ cạp con không thể sống sót nếu không phụ thuộc vào mẹ chúng.
Bọ cạp con khá giống ba mẹ chúng. Chúng lớn lên bằng cách lột xác. Sau 5-7 lần lột xác, bọ cạp mới trưởng thành. Việc lột xác bắt đầu bởi lớp xương trong, khi lớp giáp ở mép đốt thân trước bị nứt. Những chân kìm sờ và chân của chúng sẽ được lột xác đầu tiên, sau đó là phần bụng. Khi lột xác xong, lớp giáp của chúng rất mềm và sẽ bị tổn thương nếu có sự tấn công. Quá trình làm cứng lại lớp giáp này gọi là sự xơ cứng. Bộ giáp ngoài mới đầu không có màu, nhưng khi nó trở nên cứng cáp ta sẽ thấy nó có màu huỳnh quang.
Tuổi thọ tối đa của bọ cạp vẫn chưa được xác định. Chúng có thể sống tối thiểu 4 năm và tối đa là 25 năm (loài H. arizonensis). Bọ cạp thích sống ở nơi có nhiệt độ khoảng 20 đến 37 độ C (68-99 độ F) nhưng giới hạn chịu đựng khoảng 14-45 độ C (57-113 độ F). Bọ cạp là động vật về đêm và hay đào bới, chúng đào hang suốt ngày để tìm nơi trú ẩn mát mẻ, thường là mặt dưới các tảng đá, và ban đêm ra ngoài săn mồi. Bọ cạp có chứng sợ ánh sáng và các loài chim, rết, thằn lằn, những thú có túi và chuột.
Bọ cạp ăn những động vật chân khớp nhỏ và sâu bọ. Đầu tiên chúng dùng càng để bắt mồi. Tùy vào lượng nọc độc và kích cỡ càng mà bọ cạp sẽ chích độc hay dùng càng ép con mồi. Cách này có thể làm tê liệt, thâm chí là giết chết mồi để sau đó bọ cạp có thể ăn. Bọ cạp có một kiểu ăn duy nhất là sử dụng chân kìm. Đó là những vuốt nhỏ từ miệng, chỉ có một số loài có (trong đó có nhện). Chân kìm rất sắc và có thể được dùng để chia nhỏ con mồi ra cho dễ tiêu hóa. Bọ cạp chỉ có thể tiêu hóa thức ăn ở một dạng chất lỏng nhất định, bất kỳ chất rắn nào (lông, bộ xương ngoài... của con mồi) đều bị chúng bỏ lại. Bọ cạp được tìm thấy trong nhiều hóa thạch có độ tuổi khoảng 425-450 triệu năm.
Bò cạp còn có thể chế biến thành nhiều món ăn khác nhau... Tuy nhiên có một số loài có độc mạnh không thể ăn được nên cẩn thận đề phòng trước khi ăn thịt bò cạp phải chắc chắn là nó không có độc. Nên làm ăn sau khi mấy ngày bắt về, rửa sạch các chất độc và sau khi chín bỏ thêm hương vị tuy theo sở thích mỗi người, nhiều người nghĩ bụng của bò cạp là ngon nhất. Món bò cạp đa số được bán ở các vùng. Bò cạp hiện có bán tại một số nơi với giá 30.000 đồng cho 10 con. Vì môi trường thay đổi nên một số loài bọ cạp đang có nguy cơ bị tuyệt chủng và có thể ảnh hưởng tới nền nông nghiệp vì bọ cạp là loài ăn các loài côn trùng có hại cho nông sản.[1]
Người ta nghĩ rằng bọ cạp tự sát bằng cách tự chích mình cho tới chết. Tuy nhiên thật ra nọc độc của bọ cạp miễn nhiễm với bản thân nó cũng như bất kỳ con bọ cạp nào cùng loại, trừ khi nọc độc bị tiêm thẳng vào hạch thần kinh. Có lẽ sự hiểu lầm xuất phát từ thực tế đó là bọ cạp là động vật biến nhiệt nhưng một số chuyển hóa trong cơ thể nó làm nó nóng hẳn lên. Điều này làm bọ cạp co thắt bừa bãi và dẫn đến việc là nó tự chích mình. Thêm một ý kiến sai lầm nữa đó là cồn sẽ khiến bọ cạp tự tiêm nọc vào người nó.
Bọ cạp còn thường được dùng để làm thuốc đông y gọi là toàn yết, nếu dùng đuôi không gọi là yết vĩ rất có lợi cho người. Đặc trị các bệnh về thần kinh, trẻ em kinh phong... Nọc độc có khi còn được sử dụng như thuốc và rất đắt tiền còn hơn cả nọc độc rắn. Thường mùa xuân và mùa hạ là có nhiều bò cạp nhất để bắt.
(tiếng Việt)
(tiếng Anh)
Bọ cạp, bò cạp hay bù cạp là giống động vật không xương sống, tám chân thuộc lớp Arachnida (động vật hình nhện). Bọ cạp được đặc trưng bởi một chiếc đuôi có móc độc. Chúng là biểu tượng văn hóa với hình tượng cung bọ cạp (hổ cáp) trong 12 cung hoàng đạo của phương Tây.
Скорпио́ны (лат. Scorpiones) — отряд членистоногих из класса паукообразных (Arachnida). Исключительно наземные формы, которые встречаются лишь в жарких странах. Всего известно около 1750 видов скорпионов, но яд только около 50 из них опасен для человека. Среди них есть и самые большие паукообразные, такие как императорский скорпион (Pandinus imperator), достигающий в длину 20 см[1], и сравнительно мелкие — длиной всего 13 мм. Слово «скорпион» происходит от др.-греч. σκορπιός — скорпиос[2]. В древнерусском языке скорпия означало змея.[3] Изучением скорпионов занимается арахнология — наука о паукообразных.
Скорпионы — отряд наземных членистоногих. Предки скорпионов — палеозойские ракоскорпионы (эвриптериды). На примере скорпионов хорошо прослеживается эволюционный переход от водного обитания к сухопутной жизни. Жившие в воде и обладавшие жабрами эвриптериды из силура имели много общего со скорпионами. Сухопутные формы, близкие к современным скорпионам, известны с каменноугольного периода.
Тело скорпиона состоит из небольшой головогруди (лат. cephalothorax), или просомы, и длинного брюшка (abdomen), или опистосомы, в котором различают два отдела: более широкий передний отдел, тесно примыкающий к головогруди и составляющий с ней одно целое (туловище скорпиона) — преабдомен (praeabdomen), или мезосома; и задний отдел, узкий, 5-членистый постабдомен (лат. postabdomen), или метасома, резко отграниченный от преабдомена и имеющий подобие хвоста. К последнему сегменту постабдомена примыкает ещё один, грушевидный, членик (тельсон), оканчивающийся загнутой вверх иглой, на вершине которой помещаются два отверстия ядовитых желёз.
Всё тело скорпиона покрыто хитиновым панцирем, представляющим продукт выделения лежащего под ним гиподермического слоя. Различают головогрудный щиток, прикрывающий головогрудь со спинной стороны, затем в области преабдомена соответственно числу сегментов 7 спинных и брюшных щитков, соединённых между собой мягкой перепонкой, и, наконец, в области постабдомена 5 замкнутых плотных хитиновых колец, соединённых тонкой кожицей.
На брюшной стороне тела к головогруди прикрепляются шесть пар конечностей, из которых две передние пары играют роль челюстных органов, тогда как четыре остальные пары служат для передвижения. Первая пара конечностей — хелицеры — расположена над ротовым отверстием и по своему положению соответствует первой паре антенн других членистоногих, а по физиологической функции — жвалам. Хелицеры имеют вид маленьких 3-членистых пар клешней и служат для измельчения пищи. Конечности второй пары — педипальпы — состоят из шести члеников. Два последних образуют крупные клешни, при помощи которых скорпион захватывает добычу.
Кишечник состоит из трёх отделов: переднего, среднего и задней кишки. Ротовое отверстие располагается на брюшной стороне и ведёт в мышечную глотку,которая переходит в пищевод, который в начале очень узкий, затем расширяющийся и принимающий выводные протоки двух больших слюнных желёз. Пищевод переходит в среднюю кишку, в которую в области преабдомена открываются пять пар выводных протоков крупной многолопастной печени, заполняющая все промежутки между остальными органами. Средняя кишка постепенно переходит в короткую заднюю кишку, открывающуюся анальным отверстием на брюшной стороне последнего сегмента.
Нервная система состоит из надглоточного ганглия, окологлоточной комиссуры и брюшной нервной цепочки. От надглоточного двулопастного ганглия отходят нервы к глазам и хелицерам. В брюшной нервной цепочке различают один большой подглоточный ганглий, происшедший слиянием всех торакальных ганглиев, и семь абдоминальных, то есть три преабдоминальных и четыре постабдоминальных (помещающихся в хвосте) ганглиев.
Из органов чувств у скорпионов наиболее развито зрение. На верхней стороне головогруди находятся 2—8 глаз, из них одна пара, отличающаяся величиной и более сложным строением, располагаются посреди головогруди и называется срединными глазами, тогда как остальные расположены боковыми группами вблизи переднего края и называются боковыми глазами. Последние состоят лишь из кутикулярной линзы и одного слоя клеток — больших концевых нервных клеток с боковым столбиком и особым сильно преломляющим свет шариком и меньших, индифферентных или опорных клеток. Срединные глаза имеют одну большую кутикулярную линзу, а под ней отдельный беспигментный слой стекловидного тела, отграниченный перепонкой от прилегающего к нему слоя концевых нервных клеток, или ретины; в ретине каждые пять клеток соединены между собой в одну группу — так называемую «ретинулу», изолированную от соседних ретинул слоем пигмента; каждая ретинальная клетка выделяет на своей внутренней поверхности стекловидный столбик, или рабдомер, соединяющийся с соседними четырьмя рабдомерами в одну палочку, или рабдом.
Глаза скорпиона представляют собой переход от простого глаза к фасетированному членистоногих.
Скорпионы имеют ещё весьма своеобразные органы чувств — так называемые гребневидные органы (лат. pectines), имеющие вид пластинки, отороченной на одной стороне зубчиками и в общем напоминающей гребень; они помещаются на брюшной стороне второго абдоминального сегмента, вблизи половых отверстий и снабжены в изобилии нервными разветвлениями. Они служат, вероятно, осязательными органами, а их близкое положение к половым органам заставляет предполагать, что они являются возбудительными органами при совокуплении.
Органы кровообращения не представляют замкнутой системы, находясь в сообщении с лакунами или участками полости тела. Сердце помещается на спинной стороне в преабдомене и лежит между лопастями печени, залегая в особой оболочке, отграничивающей околосердечную полость, наполненную кровью. Оно имеет вид длинной трубки, разделённой на восемь камер. Каждая камера снабжена одной парой щелевидных отверстий (остий) с клапанами; на обоих концах сердце продолжается в две главные артерии: переднюю, направляющуюся к голове (лат. aorta cephalica), и заднюю, идущую в постабдомен (лат. arteria posterior); кроме того, от каждой камеры отходит ещё одна пара боковых артерий. Две ветви головной артерии образуют вокруг пищевода сосудистое кольцо, от которого отходит назад большая артерия, залегающая над нервной цепочкой. При сокращении сердца кровь поступает в переднюю и заднюю аорты и из них в мельчайшие сосуды и собирается, наконец, в двух продольных брюшных синусах, направляется затем в лёгочные листочки, окисляется там и посредством особых каналов возвращается в околосердечную полость (перикардий), а оттуда через щели при диастоле обратно в сердце.
Органы дыхания помещаются в преабдомене и представлены лёгкими, имеющими вид восьми больших воздухоносных мешков, вдающихся в полость тела и открывающихся наружу при помощи узких косых щелей или отверстий, так называемых stigmata, или дыхалец. Последние расположены попарно на брюшной стороне преабдомена, с боков в 3—6 сегментах.
Лёгочные мешки скорпиона представляют изменённые жаброносные конечности, появляющиеся на месте существующих в эмбриональной стадии развития зачатков абдоминальных конечностей.
Выделительные органы ещё мало исследованы и состоят из двух длинных и тонких сосудов (мальпигиевых сосудов), открывающихся в задний отдел задней кишки.
Лимфатические железки были найдены у скорпионов Ковалевским и представляются в виде одной пары мешковидных или нескольких неправильной формы железок, прилегающих к нервной системе и содержащих амебоидные (фагоцитарные) клетки, жадно поедающие введённые в полость тела скорпиона различные посторонние вещества (тушь, кармин, железо, сибиреязвенные бактерии и прочие).
Все скорпионы раздельнополы, причём по наружному виду отличаются лишь величиной.
Мужские половые органы состоят из одной пары семенников (лат. testes), каждый из которых образован из двух продольных тонких трубок, залегающих в преабдомене между лопастями печени и соединённых между собой поперечными каналами. Каждая пара трубок в переднем конце тела переходит в выводной канал (лат. vas deferens), которые соединяются между собой в срединной линии и открываются на брюшной стороне тела в первом абдоминальном сегменте наружу. В выводные протоки открываются с каждой стороны по одному длинному и короткому мешочку, из которых первый является семенным пузырём (лат. vesicula seminalis).
Женские половые органы помещаются там же, где и мужские, и состоят из двух продольных трубок, переходящих дугообразно на заднем своём конце в третью, среднюю, и, кроме того, соединённых с нею четырьмя поперечными каналами. Эта система трубок образует в совокупности яичники (лат. ovarii). На переднем конце от обеих боковых трубок отходят яйцеводы (лат. oviducti), расширенные веретенообразно и образующие семенные приёмники (лат. receptacula seminis); два яйцевода соединяются в один непарный выводной проток, открывающийся наружу на брюшной стороне тела в первом абдоминальном сегменте. Женское, как и мужское половое отверстие прикрыто двумя пластинками — генитальной крышечкой, представляющими собой изменённые абдоминальные конечности и соответствующими (по положению) генитальной или жаберной пластинке мечехвостов.
Членистая гибкая метасома («хвост») включает в себя анальную лопасть, или тельсон, заканчивающийся ядовитой иглой. Внутри тельсона располагается пара ядовитых желез овальной формы, окруженных снаружи и сверху толстым слоем поперечных мышечных волокон. При сокращении мышц, железы выделяют ядовитый секрет в длинные выводные протоки, проходящие внутри иглы тельсона и открывающиеся двумя отверстиями близ вершины иглы. Размер иглы и форма тельсона различаются у различных видов. Скорпионы вида Parabuthus transvaalicus способны выстреливать своим ядом на расстояние до метра[4].
Скорпионы принадлежат к живородящим животным, они проходят прямое развитие без метаморфоза.
Самка носит на себе молодь и проявляет большую заботу о своём потомстве. Однако в это время её возможности полноценно охотиться ограничены, а потому в случае голодания она может употребить в пищу одного или нескольких из своих детёнышей. Яйца меробластические, телолецитальные и проделывают частичное дробление. Клетки, выходя на поверхность, образуют однослойный зародышевой кружок, который разрастается и даёт эктодерму, а из опустившихся вниз (в питательный желток) клеток образуется нижний слой — общий зачаток для энтодермы и мезодермы. Затем на поверхности зародышевого кружка образуется кольцевая складка, которая, нарастая от периферии к центру и срастаясь своими внутренними краями над зародышевой полоской, образует зародышевые оболочки, причём её наружный листок образует так называемую серозную перепонку (лат. serosa), а внутренний — амнион. Зародышевая полоска, прикрытая амнионом, разрастается в длину и подразделяется на сегменты, обозначаемые поперечными бороздками не только на эктодерме, но и в мезодерме, причём последняя распадается на парные отделы. Сегменты мезодермы расщепляются затем, при возникновении внутри их полости, на кожно-мускульную и кишечно-мускульную пластинку.
Вскоре на сегментах тела появляются зачатки конечностей: на первом сегменте, по бокам и позади рта закладываются зачатки хелицер, на втором — педипальпы, а на последующих четырёх торакальных сегментах — четыре пары ходных ног. На 6 передних сегментах брюшка также образуются маленькие зачатки конечностей, из которых первая пара превращается в генитальные крышечки, вторая — в гребневидные придатки, а остальные четыре пары исчезают, причём на месте их (впячиванием внутрь) появляются позже дыхальца лёгочных мешков. Нервные узлы первого сегмента, иннервирующие хелицеры, сливаются впоследствии с головным (надглоточным) нервным узлом; таким образом, хотя у взрослых скорпионов хелицеры и иннервируются от надглоточного ганглия, но они не гомологичны антеннам многоножек и насекомых, а соответствуют жвалам Arthropoda.
Скорпионы встречаются главным образом в жарком поясе и в более тёплых областях умеренного пояса — на юге Европы (Греция, Португалия, Корсика, Сицилия, Сардиния, Кипр, страны Западных и Южных Балкан, Болгария, Испания, Италия), в Крыму, на российском Северном Кавказе, в Низовьях Волги, в Закавказье, в Средней Азии, Монголии, в Северной и Южной Америке и на Среднем и Ближнем Востоке. Тем не менее их находили практически на всех участках суши, за исключением Арктических островов, Гренландии и Антарктиды, Новой Зеландии и ряда небольших островов. В Европе они встречались в Германии, а такой вид, как Euscorpius flavicaudis, был обнаружен даже на Британских островах.
Днём они скрываются под камнями, в расщелинах скал и т. п. и только ночью выходят за добычей. Они бегают быстро, загнув заднебрюшие (постабдомен) вверх и наперёд. Питаются скорпионы насекомыми и паукообразными. Они захватывают добычу клешнями; при этом они приподнимают её вверх над головогрудью и убивают уколом иглы (жала), помещающейся на заднем конце заднебрюшия.
Действующим началом яда скорпионов являются нейротоксические полипептиды с ярко выраженной видовой специфичностью[5]. Некоторые (инсектотоксины) действуют на насекомых, действие других направлено на млекопитающих.
Ужаление скорпиона чрезвычайно болезненно даже более, чем у змеи, но у подавляющего большинства видов безвредно, однако некоторые виды представляют опасность и даже способны вызвать смертельный исход, особенно у детей.
Также часты панкреатиты и миокардиты. Для детей опасность представляет вероятность отека легких.
Обеспечить покой, предоставить анальгетики, наложить тепло на место ужаления. В случае соприкосновения с опасными тропическими видами используются специализированные сыворотки.
Современная классификация скорпионов основана на работах Soleglad & Fet (2003)[6],, которая сменила предыдущую систему из неопубликованной диссертации Stockwell.[7] Дополнительные таксономические изменения взяты из работы Soleglad et al. (2005).[8] 14 семейств объединяются в 2 подотряда (Neoscorpionina Thorell & Lindström, 1885 и †Mesoscorpionina Stockwell, 1989). Вымерший подотряд †Mesoscorpionina состоит из трёх ископаемых семейств: Eoscorpiidae Scudder, 1884, Isobuthidae Petrunkevitch, 1913, Mazoniidae Petrunkevitch, 1913.
Скорпионологи Soleglad & Fet (2003) ввели в арахнологию новый таксономический термин ПАРВОТРЯД (Parvorder) в составе инфраотряда.
Наиболее обыкновенный (в Европе) представитель — Scorpio europaeus Latr., песочно-жёлтого цвета до 4 см; в тропических странах скорпионы достигают 10 см длины (Androctonus и Buthus).
Commons ponúka multimediálne súbory na tému 
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému 
|coauthors= (справка) |coauthors= (справка) 
Скорпио́ны (лат. Scorpiones) — отряд членистоногих из класса паукообразных (Arachnida). Исключительно наземные формы, которые встречаются лишь в жарких странах. Всего известно около 1750 видов скорпионов, но яд только около 50 из них опасен для человека. Среди них есть и самые большие паукообразные, такие как императорский скорпион (Pandinus imperator), достигающий в длину 20 см, и сравнительно мелкие — длиной всего 13 мм. Слово «скорпион» происходит от др.-греч. σκορπιός — скорпиос. В древнерусском языке скорпия означало змея. Изучением скорпионов занимается арахнология — наука о паукообразных.
蠍子（學名：Scorpiones）是一種有8隻腳的掠食性蛛形綱節肢動物[1]，具有一對可固定獵物的鉗足與細長且分節的尾，尾部末端為帶有毒液的蜇針（英语：stinger）。蠍子的體長約在9 mm（0.35英寸）（Typhlochactas mitchelli（英语：Typhlochactas mitchelli））至23 cm（9.1英寸）（紅爪雨林蠍）之間。[2]
最早的蠍子出現於4億3千萬年前的志留紀，在南極洲以外的所有大陸均有分布，目前現存在蠍目底下有13科共約1750種。[3]
所有的蠍子都具有毒針，但大部分的物種均不對人類造成威脅，甚至在被叮後不需要接受任何醫療支援[4]。目前已知僅有25種蠍子的毒液會對人類生命造成威脅。[5]
牠們廣泛的分佈於世界各地，種類超過1000種。主要分佈於熱帶和溫帶，除了南北極和其他寒帶地區，其他地区具有分布。
蠍的身體一般可分為3部分，即頭胸部、前腹部和後腹部。頭胸部和前腹部合在一起，稱為軀幹部，呈扁平長橢圓形；後腹部分節，呈尾狀，又稱為尾部。整個身體極似琵琶狀，全身全表面為高度幾丁質化的硬皮。也有的把蠍體直接分為軀幹部和尾部2部分。蝎子的尾部末端有一个毒囊，内有毒液，连一毒刺。蝎子就是用它來杀死猎物和禦敵。 成蝎体长约50至60毫米，身体分节明显，由頭胸部、前腹部和後腹部组成。蝎子体黄褐色，腹面及附肢颜色较淡，后腹部第五节的颜色较深。蝎子雌雄异体，外形略有差异。头胸部，由六节组成，是梯形，背面复有头胸甲，其上密布颗粒状突起，背部中央有一对中眼，前端两侧各有3个侧眼；有附肢6对，第一对为有助食作用的螯肢，第二对为长而粗的形似蟹螯的角须，可捕食、触觉及防御功能，其余四對為步足。口位于腹面前腔的底部。
所有已知的蠍子種類均具有含有多種肽[6]的毒液並利用毒液來麻痺或殺害獵物。
雖然蠍子可以利用毒液殺死獵物，但牠們依然多半傾向使用蠻力，而毒液有時候則用來自我防衛上。儲存在蠍子尾節中一對毒囊的毒液含有多種化合物（包括神經毒素、酶抑制劑等），可對部分特定的獵物造成多種症狀。在目前已知的超過1,000種蠍子之中，僅有25種能對人類的性命造成威脅，大部分均為鉗蠍科的成員（包括以色列金蠍、鱷背蠍屬（英语：Hottentotta）、木蠍屬（英语：Centruroides）與肥尾蠍屬（英语：Androctonus））。 [7][8]
蠍子由於表皮內含有螢光化學物質，因此當暴露在某些波長下的紫外線（像是黑光燈）時會散發出藍綠色的螢光。目前所知的化學物質包含β-咔啉（英语：beta-carboline）。[9]手持紫外燈常被科學家用來在夜間田野調查中尋找蠍子。這些螢光物質會隨著每一齡（英语：instar）成熟骨片（英语：sclerite）硬化時同時累加，[9]也因此只有成蠍會發出比較明顯的螢光。透過身上的螢光，蠍子可以感測到原本不可見的紫外線，協助牠們快速尋找到陰暗處。[10]
一般情況蠍子在野外生活，從幼蠍到成蠍約需1000天（2年9個月時間）；而在南方或溫室飼養可大大縮短生長週期。蝎子必须蜕去旧皮方能增长躯体，蝎子一生共蜕皮6次[11]。蝎子的寿命一般为為8~9年，長的可達13年[12]。
蠍子在野外生長一年中可分為生長期、填充期、休眠期和復蘇期。
在溫室（或南方）飼養蠍子，像是帝王蠍和以色列金蠍，則可大大縮短生長週期。在食物豐富，條件適宜的情況下，一般經8~10個月，幼蠍便可長大；母蠍在一年之中可以繁殖2次，從而基本上改變了蠍子的生長時間和繁殖週期。
蠍子的一般壽命大約8年左右，而繁殖生育期約有5年左右。按生長發育階段為分為1-7齡蠍、孕產蠍。其中1-7齡蠍的年齡不是按年度計算，而是按脫衣次數計算。在溫室條件下幼蠍4天左右可長到1~2齡；50天左右可長到2~3齡， 105天左右可長到3~4齡；160天左右可長到4~5齡；215天左右可長到5~6齡大約； 280天左右可長到6~7齡。
蠍子屬於肉食性動物，以各種節肢動物為食，如各種昆蟲、陸生軟體動物等，尤其喜食柔軟、多汁含蛋白質豐富的小動物。喜食各種蜘蛛、蝗蟲的若蟲、蟋蟀、地鱉蟲、蛞蝓、黃粉蟲、米蛾和玉米螟的幼蟲等；在人工養殖條件下，蟋蟀是最理想的蠍子餌料。新鮮的肉類，如豬肉、牛肉、魚肉、蛙肉等蠍子也愛吃，但不吃熟食。在食物缺乏、缺水、乾燥或居住密度過大的情況下，蠍子之間會出現相互殘殺現象。
蠍子為雌雄異體動物，性成熟的母蠍，一年有兩次發情期。一次是在5~6月份，這叫「產前發情」；一次是在母蠍產仔蠍後，仔蠍脫離母背不久，約在8月份後發情，這叫「產後發情」。母蠍發情後，特別是初產母蠍第一次發情後，必須立即捉放公蠍進行交配。在一窩蠍中，雌雄個體的比例一般為3:1，即「3雌1雄」。
目前已知蠍目中包含13科約1,750種與亞種，與111個滅絕種。[13]
以下分類是根據 Soleglad & Fet 在2003年的分類，[14]額外的分類改動則根據 Soleglad et al.於2005年所發表的文獻。[15][16]
中國料理中，有一道炸蠍子，[17]也有全活的吃法；北京街頭也有用竹籤串起的蠍子作為小吃。
全蠍入藥。
於西藏佛教中，有始創人蓮花生大士向九頭廿七眼的巨型鐵蠍求法的故事。
埃及神話中，塞爾凱特女神常被描繪成一隻蠍子或是一位頭頂蠍子的女性，被視為是法老的守護神，也作為保護人們免於毒害與蛇咬的女神。
蠍子（學名：Scorpiones）是一種有8隻腳的掠食性蛛形綱節肢動物，具有一對可固定獵物的鉗足與細長且分節的尾，尾部末端為帶有毒液的蜇針（英语：stinger）。蠍子的體長約在9 mm（0.35英寸）（Typhlochactas mitchelli（英语：Typhlochactas mitchelli））至23 cm（9.1英寸）（紅爪雨林蠍）之間。
最早的蠍子出現於4億3千萬年前的志留紀，在南極洲以外的所有大陸均有分布，目前現存在蠍目底下有13科共約1750種。
所有的蠍子都具有毒針，但大部分的物種均不對人類造成威脅，甚至在被叮後不需要接受任何醫療支援。目前已知僅有25種蠍子的毒液會對人類生命造成威脅。
「サソリ」のその他の用法については「サソリ (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 節足動物門 Arthropoda 亜門 : 鋏角亜門 Chelicerata 綱 : クモ綱 Arachnida 目 : サソリ目 Scorpiones 上科 サソリ（蠍、蝎）は、節足動物門鋏角亜門クモ綱サソリ目 Scorpiones に属する動物の総称である。前に鋏、尾に毒針を持つが、命にかかわる毒を持つものはごく一部の種類である。
少なくとも4億3千万年以上前から存在したことが確認されており、現存する陸上生活史を持つ節足動物としては世界最古にあたる（ただし初期のサソリは水生動物であり、陸上進出自体はヤスデに後れをとった）。
頭胸部と腹部はくびれずにつながっている。腹部は前腹部と後腹部に分かれる、後腹部は長い尾部になり、曲げ伸ばしができる。その先端の尾節は少し膨らんで、曲がった毒針になっている。
鋏角は短い鋏状、触肢は長く発達した鋏になっている。歩脚は4対で、第1対が最も短く、後方の歩脚ほど長くなる。第四脚の付け根には、櫛状板と呼ばれる、整髪用の櫛の形の器官が左右1対ついている。腹部の腹面には各節に1対ずつ、4対の書肺がある。
現生のサソリは頭胸部前方側面に2~5対の単眼の列（側眼）を、また頭胸部中央には上向きに露出する接近した1対の単眼（中眼）をもつ。
サソリは一見すると、その形状から陸生甲殻類と思う人も多いが、甲殻類との類縁関係は遠く、鋏角亜門クモ形類に属し、クモ類やヒヨケムシに近縁であり、符節や脚部の構造にもこれらとの共通点が見られる。また、触肢と呼ばれるハサミの可動爪がエビやカニでは上側なのに対し、サソリでは下側であるのも特徴である。
サソリの体の構造は、様々な点で古生代前期に繁栄したウミサソリ類に似ており、特に体節の数や、全体のシルエットが似ていることから、直接の類縁関係があると言われる。しかし、これには疑問を唱える向きもある。
現在知られている中での最大のサソリは、アフリカに生息するダイオウサソリ（エンペラースコーピオン）で最大20cm以上に達する。
歩く時は尾部を曲げて体の上の前方にのばす。餌を獲った時には、鋏で固定した餌に尾部の針を刺し、毒液を注入し、鋏角で小さくちぎって食べる。
肉食で、昆虫などを餌にするが、時にはトカゲなどの小動物を襲う。それほど大食いではなく、絶食に耐えるものが多く、中には1年以上の絶食に耐えるものもある。
主に夜行性で、昼間は岩の下や土の中、何かの隙間にいることが多い。元来活動はあまり活発ではなく、じっとして獲物が通るのを待っていたりする。
サソリ類の配偶行動は、婚姻ダンスとして有名である。雌雄が互いの触肢、あるいは鋏角をつかみ合って、前後左右に動き、種によってはそれが数時間以上も続けられる。最終的に、雄は精包を地上に置き、そこへ雌を誘導し、雌はその精包を生殖口から取り入れることで、配偶行動は完了する。
サソリ類は、卵胎生と胎生の種に分けられ、雌親はサソリの形の幼生を産む。生まれた幼生は雌親の体の上に登り、その背中でしばらくの時間を過ごすが、一週間か10日ほどで独立し、自立生活に入る。
ヤエヤマサソリは雌性産生単為生殖することが分かっているが、個体数は少ないものの雄も存在する。その他10ほどの種で単為生殖が知られる。
雌雄の見分け方は腹部にある櫛状板（ペクチン）が大きい方が雄であるといわれる。
また、雌の方が体が全般的に大きく、太っているが、雄の方は雌を交尾の婚姻ダンスの際に、雌を押さえつけておくために、雌よりも鋏が大きいというのも見分け方の一つである。
サソリの婚姻行動は相性の悪い相手であれば、お互いに刺しあってどちらか一方を殺してしまったり、雌が雄を一方的に食べてしまったりするような行動をとってしまうケースもある。
ファーブルはその行動を観察して、サソリはカマキリやクモのように、交尾後に雌が雄を捕食してしまうと思ってしまったが、これは狭い飼育ケージ内での観察であり、野外においての交尾後の共食いは少ないのではないかといわれている。
サソリ類は世界に多く分布しており、種数は1000を超える。基本的には暖かいところに多く、熱帯地方が分布の中心ではあるが、かなり寒い地方まで分布している種もある。日本では、南西諸島に2種が分布するだけだが、アジア大陸では、北朝鮮、内モンゴルにまで分布がある。湿潤な気候に生息する種もあるが、砂漠に生息する種もあり、適応範囲は広い。ヨーロッパでは地中海周辺地域に生息する。人間の生活範囲に生息するものもあり、それらの生活圏内に住む住人は、かならず靴を履く前に、中にサソリが入っていないか調べると言われる。このような種は、まれに荷物に紛れて輸送されることがあり、日本でも港で発見され、大騒ぎになることがある。
サソリの尾の先には毒針があり、これを使って毒を注入することは一般的によく知られており、猛毒により人が刺されたら死ぬ場合もあるとして恐れられている。神話伝説にも猛毒を持つサソリの話はたびたび出てくる。ギリシア神話では、英雄オーリーオーンを殺してさそり座になったサソリの話が有名である。神話や逸話によりサソリの毒性は誇張された形で認知されている。実際には、ほとんどのサソリの種は大型哺乳類を殺せるほどの猛毒は持っていない。その理由は、サソリは昆虫など小動物を捕食する際に毒を使うことがほとんどであり、大型動物にそれを使うのは防御行動で、本来は大型哺乳類の殺傷を目的としたものではないからである。人間に対して致命的な毒を持つものも存在するが、その数は約1000種類中に僅か25種と少ない。
日本産の種の毒性は低い。日本以外の地域に生息する種でも人命に関わるような毒性を持つものは少ない。しかし、真に危険なものも実際に存在し、サソリによる死者は世界で年間1000人以上とも言われる。また、人家周辺に生息する種もあり、地域によっては被害を受けやすく、南方地域では、靴を履く時に、靴を裏返してサソリがいないかどうか確かめる地域があるとされる。
毒性の弱い種であっても、刺された結果スズメバチの場合と同様アナフィラキシーショックのような症状に陥ることはある。
人命に関わる猛毒をもつ種類はイエローファットテールスコーピオン、ストライプバークスコーピオンなど。この中でも最強の毒をもつのは中東に生息するオブトサソリといわれている。それら強力な毒を持つサソリの多くは、キョクトウサソリ科で占められており、現在これらキョクトウサソリ科のグループは、日本への輸入が原則禁止となっている。密輸事件も起きている。
漢方の生薬学においては、有名なものではトリカブト（附子）などのように、毒性を持つものが独特の効力を発揮するものとして、しばしば生薬に利用されるが、毒性を持つサソリも卒中や神経麻痺・痙攣に効果があるとされる。生薬名を「全蝎」というが、これは生きたままのサソリを食塩水で丸ごと煮てから、全体を乾燥させたものを、生薬として使用されることからこう呼ばれている。
昆虫などをエサにするサソリだが、実はサソリ自身にも多くの天敵が存在し、それらの捕食動物相手には、毒針と鋏を振るって応戦するが、相手によっては毒に免疫を持っている場合もあり、自分より大きな動物相手には一方的に捕食されてしまうケースが多い。
サソリの天敵はイタチやジャコウネコ科などの肉食性ほ乳類や、鳥類、は虫類、他に同じサソリや、肉食性の昆虫類にオオツチグモ類やムカデ類などにも捕食される。
毒を持つサソリ類を好んで食べるクジャクは古代から益鳥として尊ばれ、仏教では孔雀明王として信仰対象にも取り入れられた。
サソリは見た目がザリガニのように見えるので、堅い皮膚を持っていそうだと思われがちだが、クモ類よりは堅いとはいえ、甲虫や甲殻類に比べればそれほど堅くないために、他の多くの肉食動物の格好のエサにされてしまうようである。
サソリが一般に暗闇や物陰を好むのも、こういった多くの天敵から逃れる手段ではないかと考えられる。
サソリに暗闇でブラックライトを当てると、どの種も緑色に光る。表皮にあるヒアリン層が蛍光を発するとされるが、これには少なくともβ-カルボリンが関わっている[1]。
産まれたてのサソリにはヒアリン層がないが、脱皮を重ねて成長する毎に増え、発光現象が強くなる[2]。液浸標本にしても、周囲にヒアリン層が溶け出して、光るのだという。また、脱皮した後の脱皮殻も光る。
サソリの他のクモ類、さらに昆虫類と一部のヤスデも類似の蛍光現象がある。[3] [4]
ウミサソリ類は形態的に共通点が多く、一部の種は陸に上がったと思われることもあって、これがサソリ類の直接の先祖であるとの考えがある。これには異論があるものの、サソリがクモ綱の中で最初期に分化した生物であるということについては長く信じられている。化石は古生代シルル紀まで遡る。中生代までのものは水中生活のものがあったと考えられる。 この類に見られる卵胎生や胎生は陸上生活への適応と見られる。
鋏角亜門 Chelicerataクモ、ダニなど
以下の2種が知られる。いずれも広域分布種である。
サソリ（蠍、蝎）は、節足動物門鋏角亜門クモ綱サソリ目 Scorpiones に属する動物の総称である。前に鋏、尾に毒針を持つが、命にかかわる毒を持つものはごく一部の種類である。
少なくとも4億3千万年以上前から存在したことが確認されており、現存する陸上生活史を持つ節足動物としては世界最古にあたる（ただし初期のサソリは水生動物であり、陸上進出自体はヤスデに後れをとった）。
전갈(全蠍)은 전갈목에 속하는 동물의 총칭이다. 한국에서는 극동전갈의 정식 명칭이기도 하다. 모든 전갈은 꼬리 끝 부분에 독침을 갖고 있다. 세계적으로 1천 종이 넘는 전갈이 알려져 있으며, 이 중 몇 종은 인간에게 치명적인 독을 가진 종도 있으나, 그 수는 25종에 불과하다.
후복부는 긴 꼬리처럼 되어 있다. "꼬리" 부분은 여러 마디로 나뉘어 있어서 구부릴 수 있고, 끝 부분이 부풀어올라 독낭과 독침이 형성된다. 걷는 다리는 8개이고, 각수에는 짧은 협장과 매우 잘 발달된 집게형의 더듬이다리 2개가 있다. 협각은 집게형으로 먹이를 잘게 찢기에 알맞다.
전갈의 몸의 구조는 고생대 실루리아기 쯤에 이미 현재와 거의 비슷한 모습으로 형성되었다. 가장 오래된 전갈 화석은 4억 3천만년 전의 것이다.[1] 바다전갈(eurypterid)류와 형태가 거의 일치해서 직접적인 친족 관계가 있다고 말하나, 이것은 아직 의문이다. 황제전갈은 20 cm 이상 자라며, 이형전갈속의 Heterometrus swammerdami은 몸길이 24.7cm로 가장 큰 전갈이다.
전갈은 전 세계에 넓게 분포한다. 현재 1000종 이상이 발견되었다. 대부분의 종류는 열대 및 아열대지방에서 서식하며, 일부는 사막, 한대지방까지 분포한다. 한반도에는 북부지방에 전갈 1종이 분포하며, 일본에는 난세이 제도에 2종이 존재한다.
전갈은 야행성이고 굴을 파고 산다. 전갈의 눈은 거의 퇴화되어 빛과 어둠만을 구분하는 정도이지만 다리와 배에 달린 특유의 감각기관으로 1미터 떨어진 먹이의 미세한 동작도 포착하는 것이 가능하다. 전갈은 소식(小食)을 하기 때문에 적극적으로 먹이사냥을 하지 않으며, 1년 가까이 물만 먹고도 살수 있다. 그러나 필요할 때는 집게와 꼬리 끝의 독침을 활용해 뛰어난 사냥솜씨를 발휘한다. 전갈은 집게로 먹이를 붙잡고, 협각으로 먹이를 잘게 찢어 먹는다.[2]
전갈은 난태생이다. 임신기간은 5~9개월로 대부분의 절지동물보다 길며, 때로는 사람처럼 임신기간이 10개월인 경우도 있다. 출산한 전갈은 새끼가 독립할 때까지 등에 업고 다닌다.
전갈은 세계적으로 1천 종이 넘게 알려져 있지만, 대다수의 전갈은 꿀벌에서 꿀벌 이하로 독성이 약한 종들이 대다수로, 인간에게 치명적인 독을 포함하는 종의 수는 25종에 불과하다. 일반적으로 대형종의 전갈은 집게를 주무기로 사용하기 때문에 독침보다 집게가 발달되어 있고, 소형종의 전갈은 자신을 지키기 위해 집게보다 꼬리의 독을 발달시킨 경우가 많다. 즉 집게가 크고 힘이 강하면 독은 약하고, 집게가 작고 꼬리가 발달되어 있으면 독이 강하다는 것이다. 상당수의 전갈은 이 등식이 맞아떨어지지만, 일부 맹독성 전갈은 이 등식을 어기므로 여행지에서 전갈을 만지는 것은 절대 금물이다.[3] 아무리 독성이 약한 종이라도 알레르기가 있다면 아나필락시 쇼크로 위험할 수 있으니 공격하거나 만지지 않는 것이 좋다.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
