Eurasian Stone Curlew

El algaraván común^[2] (Burhinus oedicnemus) ye una especie d'ave caradriforme de la familia Burhinidae. Ye un ave migratoria d'unos 40 cm de llargor. El nome científicu de la especie, oedicnemus, deriva del griegu, "caníes enchíes".

Distribución

L'algaraván común distribuyir pol sur d'Europa, norte d'África y sudoeste d'Asia. Les ivernaes les pasa na llatitúes más meridionales d'África y Asia.

De costumes nocherniegues, alimentar d'inseutos y pequeños reptiles, a los qu'acesma y caza en rápida carrera. Nun refalga pequeños mamíferos a los que caza como si fuera un gatu. Tamién come güevos y pollos d'otres aves. Ye una ave solitaria, desconfiable, tendente a escondese, despintándose fácilmente pol so miméticu plumaxe pardu. Prefier les zones grebes y esteparias.Deberíase tamién faer mención qu'el alcaravan ye una ave caradriforme, de cabeza arrondada, pates llargues y marielles, picu relativamente curtiu y grandes güeyos mariellos y tien costumes crepusculares o nocherniega y habita en terrenes descubiertos, cascayosos o arenosos.

Canta de nueche con berru aislláu, sobremanera na dómina de camín.

Comportamientu

Reproducción

Nidifica n'abril, nun fuexu escaváu nel sable. Pon trés o cuatro güevos de piriformes a allargaos, del tamañu del güevu de pita, que pol so color y dibuxu paecen de falpayar. Son güevos de color arcilla, mariellu a morenu, xaspiáu o con llixos castaños, azulaes o pardes. La incubación dura 16 díes y al poco de la eclosión, los pollos siguen a los sos proxenitores ensin tornar al nial. En casu de peligru, la prole agazúpase y los padres protexen a les críes.

Subespecies

Reconócense seis subespecies de Burhinus oedicnemus:^[3]

• Burhinus oedicnemus distinctus (Bannerman, 1914) — Islles Canaries centrales y occidentales^[4]
• Burhinus oedicnemus harterti Vaurie, 1963
• Burhinus oedicnemus indicus (Salvadori, 1865)
• Burhinus oedicnemus insularum (Sassi, 1908) — Islles Canaries orientales^[4]
• Burhinus oedicnemus oedicnemus (Linnaeus, 1758)
• Burhinus oedicnemus saharae (Reichenow, 1894)

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Burhinus oedicnemus.

• Ficha de la especie (PDF), por Javier Blasco-Zumeta & Gerd-Michael Heinze
• Videu d'un algaraván común

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

Adi pərttəgöz (lat. Burhinus oedicnemus) - pərttəgöz cinsinə aid heyvan növü.

Mənbə

Ar bourlagad kirie (liester : bourlagaded kirie)^[1][2] a zo ur spesad evned hirc'harek, Burhinus oedicnemus an anv skiantel anezhañ.

Anvet e voe Charadrius Oedicnemus (kentanv) da gentañ-penn (e 1758)^[3] gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).

Doareoù pennañ

Boued

Bevañ a ra diwar amprevaned ha divellkeineged bihan all ; degouezhout a ra dezhañ kemer krignerien, raned ha stlejviled ivez.

Annez hag isspesadoù

Ar spesad a gaver ar pemp isspesad^[4] anezhañ en Eurazia hag Afrika an Norzh :

• Burhinus oedicnemus distinctus, (Bannerman, 1914), e kornôg Inizi Kanariez,
• B. o. harterti, eus kornôg Kazakstan da bPakistan ha gwalarn India,
• B. o. insularum, e reter Inizi Kanariez,
• B. o. oedicnemus, eus kornôg ha kreisteiz Europa d'ar Balkanioù, Ukraina hag ar C'haokaz,
• B. o. saharae, eus hanternoz Afrika hag inizi ar Mor Kreizdouar da Irak hag Iran.

Liammoù diavaez

• (en) Burhinus oedicnemus war al lec'hienn BirdLife International.
• (en) Burhinus oedicnemus war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Notennoù ha daveennoù

El torlit,^[1] samarlic,^[2] estorlit,^[3] sebel·lí,^[4] sibel·lí,^[5] sibil·lí o xebel·lí i xibel·lí^[6] (seberlí a Vinaròs) (Burhinus oedicnemus) és un ocell de la família dels burrínids (Burhinidae).

És un ocell estèpic i camallarga, de mida mitjana, amb un fort bec de color groc i negre, grans ulls grocs (que li donen un aspecte reptilià) i un plomatge adient per al camuflatge. El nom científic fa referència a les prominents articulacions que té a les potes, que són de color groc o verdós. És un gran volador, amb les ales amb marques blanques i negres.

Tot i estar classificat com a au camallarga, prefereix els hàbitats secs i oberts amb sòl descobert. És predominantment nocturn, especialment quan canta; el seu cant, semblant a gemecs, és fort i recorda al dels ocells del gènere Numenius (polits i becuts o siglots, família dels escolopàcids - Scolopacidae).

Alimentació

La seva alimentació es basa en els insectes i altres petits invertebrats, però també atrapa sargantanes. Diposita 2 o 3 ous en estretes esquerdes del terreny.

Distribució geogràfica

Es troba per tot Europa, el nord d'Àfrica i el sud-oest asiàtic. És un au migratòria que passa els estius a les parts europea i asiàtica de la seva àrea de distribució i els hiverns a Àfrica.

Als Països Catalans és una espècie sedentària amb contingents migradors hivernants, molt comuna a les Illes Balears. A les zones humides continentals nidifica als Aiguamolls de l'Empordà, i a l'hivern també és observat en altres zones, com ara al Delta del Llobregat^[7] Pertany a la categoria d'ocells estèpics.

Referències

Enllaços externs

En altres projectes de Wikimedia: Commons (Galeria) Commons (Categoria) Viquiespècies

• Fotografies i vídeos de torlits en llur hàbitat natural. (anglès)

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Rhedwr moelydd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: rhedwyr y moelydd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Burhinus oedicnemus; yr enw Saesneg arno yw Stone-curlew. Mae'n perthyn i deulu'r Rhedwyr (Lladin: Burhinidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.^[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn B. oedicnemus, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r rhedwr moelydd yn perthyn i deulu'r Rhedwyr (Lladin: Burhinidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Rhedwr Awstralia Burhinus grallarius Rhedwr brych Burhinus capensis Rhedwr mawr y moelydd Esacus recurvirostris Rhedwr rhesog Burhinus bistriatus Rhedwr Senegal Burhinus senegalensis Rhedwr y dŵr Burhinus vermiculatus Rhedwr y moelydd Burhinus oedicnemus Rhedwr y traeth Esacus magnirostris Rhedwr yr Andes Burhinus superciliaris

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Dytík úhorní (Burhinus oedicnemus) je středně velkým druhem bahňáka z čeledi dytíkovitých (Burhinidae).

Popis

Velikosti racka (délka těla 38–45 cm, rozpětí křídel 76–88 cm), velmi nenápadně zbarvený, takže snadno uniká pozornosti. Pouze na křídle má kontrastní černé a bílé proužky. Nejvýraznější jsou jeho velké žluté oči a žlutý zobák s černou špičkou. Obě pohlaví jsou zbarvena stejně, mladí ptáci postrádají výrazné kontrastní zbarvení na křídlech.^[2]

Rozšíření

Hnízdí v Evropě, severní Africe a na rozsáhlém území Asie. Částečně tažný, se zimovišti v jihozápadní Evropě a Africe.^[2]

Hnízdí v otevřené krajině (vřesoviště, okraje stepí, vyschlé bahno atd.).^[3] Dříve hnízdil také na území České republiky, především ve středních Čechách a na jižní Moravě, od roku 1995 nebylo hnízdění prokázáno.^[4] Zvláště chráněný jako kriticky ohrožený druh.^[5]

Ekologie

Nejaktivnější je v noci.^[2] Živí se hlavně bezobratlými (hmyzem, žížalami), ale občas loví i malé savce nebo ptáky.^[6] Hnízdo je důlek v holé zemi, snůška čítá 2 53,7 × 38,6 mm velká vejce.^[2][7]

Chov v zoo

Dytík úhorní je chován ve 38 evropských zoo (stav podzim 2018).^[8] Nejvíce je přitom zastoupen v zoo Německa a Spojeného království.^[8] V Česku je chován v pěti zoologických zahradách^[8][9]:

• Zoo Dvůr Králové
• Zoo Hluboká
• Zoopark Chomutov
• Zoo Plzeň
• Zoo Praha

Chov v Zoo Praha

První dytík úhorní se do Zoo Praha dostal snad již ve 30. letech 20. století.^[8] Údaje však nejsou zcela přesné a kompletní.^[10] Počátky současného chovu se datují do roku 2003. O pět let později se podařil první úspěšný odchov.^[10] Ke konci roku 2017 byly chovány dva páry.^[9]

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-09]
2. ↑ ^{a b c d} SVENSON, L. a kol. Collins Bird Guide (2nd edition). London: HarperCollins Publishers, 2010. ISBN 9780007267262.
3. ↑ SVENSON, L. a kol. Ptáci Evropy, severní Afriky a Blízkého východu. Praha: Svojtka&Co, 2004. ISBN 80-7237-658-6.
4. ↑ ŠŤASTNÝ, Karel; BEJČEK, Vladimír; HUDEC, Karel. Atlas hnízdního rozšíření ptáků v České republice 2001-2003. Praha: Aventinum, 2006. ISBN 80-86858-19-7.
5. ↑ Seznam zvláště chráněných druhů ptáků v ČR [online]. Česká společnost ornitologická [cit. 2011-10-02]. Dostupné online.
6. ↑ Stone curlew (Burhinus oedicnemus) [online]. ARKive [cit. 2011-10-02]. Dostupné online.
7. ↑ DUNGEL, Jan; HUDEC, Karel. Atlas ptáků České a Slovenské republiky. Praha: Academia, 2001. ISBN 9788020009272.
8. ↑ ^{a b c d} www.Zootierliste.de. zootierliste.de [online]. [cit. 2018-12-11]. Dostupné online.
9. ↑ ^{a b} Ročenka Unie českých a slovenských zoologických zahrad 2017
10. ↑ ^{a b} Dytík úhorní - lexikon zvířat. www.zoopraha.cz [online]. [cit. 2018-12-11]. Dostupné online.

Související články

• Seznam ptáků v Česku

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu dytík úhorní ve Wikimedia Commons
• Galerie dytík úhorní ve Wikimedia Commons
• Taxon Burhinus oedicnemus ve Wikidruzích

Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.

Triel (latin: Burhinus oedicnemus) er en vadefugl, der ses i Danmark som en meget sjælden gæst fra det sydlige Europa.

Kilder

• Klaus Malling Olsen, Danmarks fugle – en oversigt, Dansk Ornitologisk Forening 1992, ISBN 87-87604-98-1.
• Gill, F & D Donsker (Eds). 2012. IOC World Bird Names (v 3.2) www.worldbirdnames.org

Stub

Der Triel (Burhinus oedicnemus) ist eine der neun Arten der Gattung Burhinus, die als einzige die Familie der Triele (Burhinidae) innerhalb der Ordnung der Regenpfeiferartigen (Charadriiformes) bildet. Nach neuerer, noch nicht allgemeingültiger Ansicht, werden zwei Arten von der Gattung Burhinus abgetrennt und in eine eigene Gattung Esacus gestellt. (siehe Triele).

Die etwa sechs Unterarten sind von Westeuropa und Nordafrika über den Nahen Osten, das südliche Mittelasien bis nach Hinterindien verbreitet. Außer der Nominatform brüten in Europa noch zwei Inselrassen auf den Kanaren sowie die etwas hellere und kleinere Unterart saharae in Südspanien, den Balearen, einigen Mittelmeerinseln sowie in Griechenland. In Mitteleuropa ist er ein äußerst seltener und in einigen Staaten vom Aussterben bedrohter Brutvogel.

Merkmale

Der Triel ist ein kompakter, hochbeiniger Vogel; adulte Tiere erreichen eine Körperlänge von 38 bis 45 Zentimetern, 76 bis 88 Zentimeter Flügelspannweite und wiegen zwischen 290 und 535 Gramm^[1]. Die Grundfärbung des Gefieders ist sandfarben mit einer dunklen, besonders auf Hals und Brust auffälligen Strichelung. Die Unterseite des Vogels ist hell, zuweilen fast weiß. Der Kopf ist groß, ebenso die Augen mit auffallend gelber Iris. Der gelbe, massive Schnabel endet in einer schwarzen Spitze. Auffallend sind auch die kräftigen gelblichen Beine mit deutlich verdickten Fersengelenken, die der Art den englischen Namen Thick-knee eingetragen haben. Die Geschlechter unterscheiden sich weder in der Größe noch in der Gefiederfärbung. Auch das Jugendgefieder gleicht dem ausgefärbter Vögel sehr. Ebenso besteht kein Unterschied zwischen Ruhe- und Brutkleid. Im Flug wirkt die Art von unten sehr hell, sieht man sie von oben, fallen die schwarzen Handschwingen mit einzelnen weißen Einschlüssen auf. Die Nominatform ist von allen Unterarten die größte und die am dunkelsten gefärbte. Insgesamt ist die Art gut bestimmbar und kaum zu verwechseln.

Stimme

Der Gesang ist der auffälligste Hinweis für die Anwesenheit der Art. Der Reviergesang ertönt meist in den Abendstunden (oder auch nachts) und kann – mit kurzen Unterbrechungen – die ganze Nacht über andauern. Die größte Gesangsintensität wird meist erst in den frühen Morgenstunden erreicht. Er ist ein melodisches, etwas wehmütiges relativ hohes, nicht ganz reines Flöten, das sich etwa mit krüüeeeii oder triüüiii transkribieren lässt. Er wird sowohl auf dem Boden als auch im Fluge vorgetragen. Der Ruf ist fast einen Kilometer weit zu hören und erinnert entfernt an Rufe des Großen Brachvogels. Oft rufen mehrere Männchen gleichzeitig. Als weitere Rufe sind melodische, regenpfeiferähnliche Pfiffe zu hören. Bei Bedrohung, die ein unbemerktes Entkommen nicht mehr erlaubt, schlagen Altvögel mit den Flügeln auf den Boden.

Stimmbeispiele

• http://www.scricciolo.com/eurosongs/Burhinus.oedicnemus.wav

Lebensraum und Verbreitung

Der Triel ist ein Bewohner trockener, steiniger Gebiete mit nur geringer oder sehr niedriger Vegetation. In Europa sind das vor allem Brachland, Küstendünen, sandige, sehr lichte Wälder, Trockenrasengebiete sowie Kies- und Schotterbänke an Flussufern. Im zunehmenden Maße weicht die Art auf Sekundärlebensräume wie Truppenübungsplätze, Schottergruben oder aufgelassene Tagebaugebiete aus. Gelegentlich werden auch landwirtschaftlich genutzte Flächen besiedelt.

Die Nominatform brütet von Westfrankreich und Südengland in einem breiten Gürtel südostwärts bis ins Schwarzmeergebiet und Anatolien, südwestwärts bis Spanien, südwärts bis Sizilien, Kreta und Zypern. Der Großteil Deutschlands, Skandinaviens einschließlich Dänemarks sowie das Baltikum wurden nicht besiedelt. In Zentraleuropa war die Art immer selten und ist heute nur mehr in ganz wenigen Restvorkommen vorhanden. In Deutschland wird der Triel zurzeit nicht mehr zu den regelmäßigen Brutvögeln gezählt, in Österreich bestehen ganz kleine Restvorkommen.^[2] Über die Bestände der weiteren Unterarten sind keine genauen Zahlen bekannt.

Ihre Verbreitungsgebiete:

• distinctus: Westliche Kanarische Inseln
• insularum: Östliche Kanarische Inseln. Beide Rassen sind heller und weniger kontrastreich gefärbt; sie sind deutlich kleiner als die Nominatform.

• saharae: Die kleinste aller Unterarten lebt in Südgriechenland, auf vielen Mittelmeerinseln, in Nordafrika, Kleinasien, dem Nahen Osten sowie im südlichen Irak und Iran.
• harteri: Die Brutgebiete dieser hellen, in der Größe etwa der Nominatform entsprechenden Unterart beginnen im südlichen Wolgagebiet und ziehen sich aufgelockert über die Kaspis, die westlichen zentralasiatischen Staaten, einschließlich Afghanistans, den Iran, Pakistan bis ins äußerste Nordindien fort.
• indicus: Diese ebenfalls kleine Rasse bewohnt geeignete Habitate in Indien und Sri Lanka. Weiter im Osten sind die Vorkommen stark aufgesplittert und reichen etwa bis Korea und Vietnam.

Wanderungen

Der Triel ist sowohl Standvogel, Teilzieher als auch Langstreckenzieher. Art und Ausprägung des Zugverhaltens hängen von der Unterart sowie deren Brutstandort ab. Die kanarischen Inselrassen, indicus sowie die meisten Populationen von saharae sind Standvögel oder Kurzstreckenzieher. Einige vagabundieren außerhalb der Brutzeit. Die meisten Populationen der Unterart harteri ziehen in Süd- und Südwestrichtung ab und überwintern am Rande von Oasengebieten sowie in Trockensteppen auf der Arabischen Halbinsel bzw. in Ostafrika, insbesondere Südsudan, Eritrea, Somalia.
Auch das Zugverhalten der Nominatform ist uneinheitlich. Fast alle kontinentaleuropäischen Populationen sind Zugvögel, einige haben ausgesprochene Langstreckenzugtraditionen. Viele englische Triele (insbesondere Jungvögel aus Zweitbruten) versuchen dagegen im Brutgebiet zu überwintern. Die Überwinterungsgebiete der europäischen Zieher beginnen bereits im nördlichen Mittelmeergebiet sowie in Südwestfrankreich. Vielfach wird der Zug jedoch fortgesetzt und kann bis in die (vor allem westafrikanische) Sahelzone führen. Triele sind Breitfrontzieher, sie überfliegen die Alpen und das Mittelmeer offenbar ohne Umgehungsstrategie. Die Transsaharazieher wählen Oasenrouten.

Ab Mitte Juli verlassen die kontinentaleuropäischen Triele ihr Brutareal und schließen sich zu Wandergesellschaften zusammen. Dieser erste Wegzug führt in geeignete Gebiete, in denen der Gefiederwechsel erfolgt. Danach (etwa ab Mitte September) lösen sich diese Mauserverbände schnell auf und der eigentliche Zug beginnt. Die südlichsten Überwinterungsgebiete werden bereits wieder gegen Ende Januar verlassen, die zentraleuropäischen Brutgebiete werden aber nicht vor Mitte März, meist aber erst in der zweiten oder dritten Aprildekade erreicht.

Verhalten

Burhinus oedicnemus ist dämmerungs- bzw. nachtaktiv. Nur an sehr trüben Tagen sowie während der Jungenaufzucht wurden auch länger andauernde Aktivitätsphasen während des Tages festgestellt. Der Aktivitätsbeginn wird auch außerhalb der Brutzeit meist mit Rufen eingeleitet, deren größte Intensität jedoch erst kurz vor Anbruch der Morgendämmerung erreicht wird. Den Tag verbringt die Art flach an den Boden gedrückt in guter Deckung. Während dieser Ruhezeit wird Nahrung nur dann aufgenommen, wenn sie äußerst leicht erreichbar ist. Häufig stehen Triele längere Zeit fast unbeweglich mit hoch erhobener Körperhaltung. Auf Grund ihrer Tarnfärbung sind sie auch in dieser Position schwer zu entdecken.

Bei Störungen fliegt der Triel nur selten auf, sondern versucht sich mit geducktem Körper und vorgestrecktem Hals schleichend oder laufend aus dem Gefahrenbereich zu entfernen. Auch vor ernsten Bedrohungen rennt er erstmals äußerst schnell und wendungsreich davon. Vor Flugfeinden nimmt er zuweilen eine hoch erhobene, fast an eine Dommel erinnernde Pfahlstellung ein. Muss er auffliegen, kehrt er nie direkt zur Nistmulde zurück, sondern landet entfernt; bei der Rückkehr zum Gelege wurden Ablenkungsverhaltensweisen wie Scheinpicken oder Scheinbrüten beobachtet.
Triele fliegen mit kräftigem und ausholendem Flügelschlag, meist in Bodennähe und ohne besondere Flugmanöver.

In Aggressionssituationen ist die Körperhaltung hoch aufgerichtet, die Flügel sind ausgebreitet, wobei die Flügelinnenseite dem Gegner zugewendet wird. Meist faucht der Vogel mit leicht geöffnetem Schnabel. Zwischen Artgenossen kann es in der Balz- und Brutzeit zu Kämpfen kommen, bei denen die Kontrahenten mit ihren Schnäbeln aufeinander losgehen. Auch Verfolgungsjagden wurden beobachtet.

Nahrung und Nahrungserwerb

Die Nahrung des Triels ist fast ausschließlich animalisch, nur in sehr geringem Maße werden auch Sämereien, Pflanzen und Pflanzenteile aufgenommen. Vorwiegend werden Insekten aller Art, landlebende Weichtiere, Würmer sowie Spinnen und Asseln erbeutet. Kleine Eidechsen und Schlangen gehören ebenso ins Beutespektrum wie Jungvögel und Vogeleier sowie verschiedene kleine Säugetiere. Die Beutetiere werden am Boden gesucht und sowohl optisch als auch akustisch geortet, vielfach nach der Entdeckung auch kurze Strecken laufend oder fliegend verfolgt. Steine werden umgedreht, wenn darunter Beute vermutet wird. Der Nahrungserwerb findet fast ausschließlich in den Dämmerungsstunden und nachts statt, nur während der Brutzeit gelegentlich auch am Tage.

Brutbiologie

Während der Balzzeit und der Zeit der Jungenaufzucht sind Triele territorial, doch werden Jungvögel aus Erstbruten und möglicherweise auch unverpaarte Artgenossen im Revier geduldet. Bruthilfe wurde beobachtet. Der Triel führt wahrscheinlich eine monogame Saisonehe, doch bestehen Hinweise, dass die Paarbildung bereits im Winterquartier erfolgt und die Partner verpaart den Heimzug antreten. Frühestens mit einem Jahr, meist aber erst nach dem zweiten Heimzug beginnen Triele zu brüten. Während des Balzrituals dreht das Männchen mehrere Nistmulden und zeigt sie durch Schleudern von Steinchen und Scheinbrüten an. Die Auswahl für den endgültigen Nistplatz trifft das Weibchen. Die Balzrituale sind recht vielfältig. Vor allem bestehen sie aus verschiedenen Sprungtänzen und gegenseitigen Verbeugungen. Die Niststandorte liegen meist auf vegetationslosem oder zumindest vegetationsarmen Untergrund, oft etwas erhöht und in der Nähe von Gebüschen. Das Gelege besteht aus zwei (sehr selten drei) sand- beziehungsweise lehmfarbenen Eiern und wird von beiden Eltern bebrütet. Zweitbruten sind häufig, möglicherweise sogar die Regel. Ebenso kommt es oft zu Brutverschachtelungen, sodass Paare mit fast flüggen und eben erst geschlüpften Jungen beobachtet wurden. Die Eltern verteidigen das Gelege energisch. Zu nahe kommende Weidetiere werden durch Zischen und Fauchen sowie durch Flugangriffe vertrieben; auch potentielle Nesträuber, wie zum Beispiel Hermeline, können solcherart erfolgreich von ihrem Vorhaben abgebracht werden. Die Brutdauer liegt zwischen 25 und 27 Tagen; die Jungen sind in den ersten Stunden recht hilflos, können aber bald von den Eltern vom Nest weggelockt werden. In Gefahrensituationen drücken sie sich mit vorgestrecktem Kopf flach auf den Boden und verharren regungslos, bis von den Altvögeln Entwarnung kommt. In einer solchen Situation können sie sogar aufgenommen werden, ohne dass eine Fluchtreaktion erfolgt. Spätestens 40 Tage nach dem Schlüpfen sind die Nestflüchter flugfähig. Etwa ebenso lange werden sie auch noch weiter von den Eltern betreut.

Bestandsentwicklung

In Mitteleuropa sind seit Mitte des 20. Jahrhunderts die Trielbestände zusammengebrochen. Verantwortlich für diese Entwicklung war vor allem die Vernichtung geeigneter Bruthabitate etwa durch Flussregulierungen, Kultivierung ehemals brachliegender Ödflächen oder durch Straßenbau. Dazu kommen Biozideintrag, Störungen in den verbliebenen Brutgebieten und im zunehmenden Maße eine starke Beeinträchtigung der Überlebensmöglichkeiten in den Überwinterungsgebieten.

In Mitteleuropa gibt es nur mehr in Ungarn und im Elsass kleine, aber einigermaßen stabile Populationen. In den Niederlanden und in Polen gilt er als ausgestorben, in Deutschland^[3] und in Tschechien als vom Aussterben bedroht. In den zuletzt genannten Staaten dürften jedoch, wie Brutzeitbeobachtungen nahelegen, kleine Restvorkommen der Art bestehen. In Österreich hält sich eine sehr kleine Population im Marchfeld und im Steinfeld. Die Bestandszahlen liegen bei 2 Brutpaaren im Marchfeld und etwa 7–9 im Steinfeld. Sie sind zurzeit (Stand 2019) nicht mehr stabil, im Marchfeld sind die letzten beiden Brutpaare durch den Bau der Marchfeld-Schnellstraße S8 akut bedroht^[4]. Die größten und stabilsten Bestände der Art weisen Spanien und Frankreich mit zusammen etwa 50.000 Brutpaaren auf.

Von der IUCN wird die Art weltweit als ungefährdet („least concern“) eingestuft.

Namensherleitung

Der deutsche Name ist vom Ruf der Art hergeleitet, ist also eine onomatopoetische Bezeichnung. Für den wissenschaftlichen Gattungsnamen Burhinus sind Herleitungen von griech. hē būs und griech. tò rhinòn also Rinderhaut, beziehungsweise griech. hē būs und griech.hē rhís denkbar. Die eine würde die Färbung der Beine zu beschreiben versuchen, die andere – Rindernase – die Kopfform umschreiben. oedicnemus setzt sich aus dem Verb griech. oidéō (schwellen) und dem griech. Substantiv hē knēmē (Wade) zusammen, entspricht also in etwa dem englischen Namen Thick-knee.

Literatur

• Urs N. Glutz von Blotzheim (Hrsg.): Handbuch der Vögel Mitteleuropas, Band 7: Charadriiformes (Teil 2): Schnepfen, Säbelschnäbler, Stelzenläufer, Triele, Rennvögel und Brachschwalben, Flughühner. Aula-Verlag, Wiesbaden, 2., durchgesehene Auflage 1986, ISBN 3-89104-445-3, S. 775–801.
• Wolfgang Makatsch: Strand- und Sumpfvögel Europas einschließlich Nordafrikas und des Nahen Ostens. Gondrom Verlag, Bindlach, 3. durchgesehene Auflage 1986, ISBN 3-8112-0461-0, S. 240–242.
• Peter Colston, Philip Burton: Limikolen. Alle europäischen Watvogel-Arten: Bestimmungsmerkmale, Flugbilder, Biologie, Verbreitung. BLV-Verlagsgesellschaft, München 1986, ISBN 3-405-13647-4, S. 30–33.
• Hans-Günther Bauer, Peter Berthold: Die Brutvögel Mitteleuropas. Bestand und Gefährdung. Aula-Verlag, Wiesbaden, 2. durchgesehene Auflage 1997, ISBN 3-89104-613-8, S. 166–167.
• Viktor Wember: Die Namen der Vögel Europas. Bedeutung der deutschen und wissenschaftlichen Namen. Aula-Verlag, Wiesbaden 2005, ISBN 3-89104-678-2.
• Uwe Westphal: Schräge Vögel. Begegnungen mit Rohrdommel, Ziegenmelker, Wiedehopf und anderen heimischen Vogelarten. pala-Verlag, Darmstadt 2015, ISBN 978-3-89566-342-0, S. 86–88.

Einzelnachweise

1. ↑ Eurasian Thick-knee – Burhinus oedicnemus. In: www.birdsinbulgaria.org. Birds in Bulgaria, 2011, abgerufen am 30. November 2016.
2. ↑ Die letzten Jahre des Triels (Burhinus oedicnemus L.) als Brutvogel im Seewinkel (Burgenland) (PDF; 330 kB) vom 1. April 2008, abgerufen am 27. Dezember 2012
3. ↑ Torsten Ryslavy, Hans-Günther Bauer, Bettina Gerlach, Ommo Hüppop, Jasmina Stahmer, Peter Südbeck & Christoph Sudfeldt: Rote Liste der Brutvögel Deutschlands, 6 Fassung. In: Deutscher Rat für Vogelschutz (Hrsg.): Berichte zum Vogelschutz. Band 57, 30. September 2020.
4. ↑ https://www.derstandard.at/story/2000114931224/der-triel-ein-sehr-seltener-vogel-als-schnellstrassenverhinderer, abgerufen am 24. Februar 2020

L'algaraván,^[1] (Burhinus oedicnemus(Linné, 1758)) ye una especie d'au de l'orden Charadriiformes y d'a familia Burhinidae propia de tierras semiaridas d'o Viello Mundo y present en a val de l'Ebro.

Zoonimia

O zoonimo algaraván ye un arabismo en aragonés amprau dende l'algarabía alkarawán y present tamién en castellán d'Aragón como muestra de substrato lingüistico. Devez en arabe clasico karawān ye una parola amprada d'o persa karvān.

A parola algaraván se documenta en Ardisa^[2], en lugars d'o sud de Guara^[3], en o Semontano de Balbastro^[1], en Os Monegros^[4] y en a Ribera Baixa de l'Ebro.

Localment en Aragón (pero sin localidat precisa), qualques ornitologos documentan denominacions como terlid,^[5][6]chorlito aliaguero^[5][6] y esterlid.^[5]

Subespecies

Se reconoix seis subespecies de Burhinus oedicnemus:

• Burhinus oedicnemus distinctus (Bannerman, 1914) — Islas Canarias centrals y occidentals
• Burhinus oedicnemus harterti Vaurie, 1963
• Burhinus oedicnemus indicus (Salvadori, 1865)
• Burhinus oedicnemus insularum (Sassi, 1908) — Islas Canarias orientals
• Burhinus oedicnemus oedicnemus (Linnaeus, 1758)
• Burhinus oedicnemus saharae (Reichenow, 1894)

Referencias

Burhinus oedicnemus es un specie de Burhinus.

Järeijalgu (Burhinus oedicnemus) on lindu.

Karjalankieline nimi

Linnun täs artikkelis käytetty nimi on kiännetty karjalan kieleh suomenkielizes nimespäi paksujalka.^[1]

Lähtiet

1. ↑ http://kaino.kotus.fi/cgi-bin/kks/karjala.cgi?a=j%C3%A4riejalka

Læmingur (frøðiheiti - Burhinus oedicnemus)

Sí eisini

• Fuglar í Føroyum

Tirliyê çavzer (bi latînî: Burhinus oedicnemus), çûkekî teşik dirêj û çav zer e. Li erdê dijî. Rengê wî bi granî qehweyê vekirî ye. Li ser serê wî xetikên ber bi spî ve he ne. Rengê teşikên wî zer in. Çûkekî bizdonek e. Dema ku ditirse çokên xwe dişkîne û xwe dixe haweyê raketiyan. Bilindahiya wî 40 cm,graniya wî jî ji 300 gram heyta 500 gramî dibîne. Firehiya bazikên wî bi hawê vekirî di derdora 80cm yî de ye.

16-17 salan emir dike. Di qurp ketinê de 2-3 hêkan dike û çêçik derxistina wê 25 rojan dibîne.

Li gorî rewşa hewayê yan di meha adarê de yan jî di a nîsanê de bi rêya koçê dihê û li çol û çepelên bi tûmik, bi kevir ku nêzî avan e xwe bi cî dike. Çileyê xwe li Afrîkayê derbas dike.

Nêçîra xwe bi şevê dike û bi granî kêzik, kurmik, nermok, beq û mişkan dixwe.

Navê xwe ji dengê xwe girtiye.Dengê wî wuha ye:Tirrrrr lîî,Tirrrrr lîî.

Çavkanî

Yilqichi (Burhinus oedicnemus) — rjankasimonlar turkumining yilqichilar oilasiga mansub qush. Shomda va tunda faol hayot kechiradi. Yerda yaxshi yuguradi va uchadi. Siyrak oʻsimlikli qumli choʻl va sahrolarda, ochiq landshaftlardagi suv boʻylarida yashaydi.

Oʻzbekistonga bahorda uchib keladi; kuzda issiq mamlakatlarga uchib ketadi. Yerdagi uyaga 2 ta tuxum qoʻyadi. Tuxumlarni nari va modasi 4 hafta bosadi. Joʻjalari 1,5—2 oydan soʻng ucha boshlaydi. Asosan, qoʻngʻizlar, toʻgʻri qanotlilar va b. hasharotlar hamda sudralib yuruvchilar va mayda kemiruvchilar bilan oziklanadi. ^[1]

Manbalar

Érméricq o Sifleu (Burhinus oedicnemus)

Η Πετροτριλίδα ^[iii] είναι πτηνό της οικογενείας των Οιδηκνημιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Burhinus oedicnemus και περιλαμβάνει 6 υποείδη.^[2] Στον ελλαδικό χώρο απαντά κυρίως το ευρωπαϊκό υποείδος Burhinus oedicnemus oedicnemus (Linnaeus, 1758), αλλά κατά τη μετανάστευση, ιδιαίτερα στο νότο, υπάρχει συγχώνευση πληθυσμών με το Burhinus oedicnemus saharae (Reichenow, 1894).^[2]

• Παρόλο που η πετροτριλίδα, μάλλον, κατατάσσεται στα καλοβατικά πτηνά, τα ενδιαιτήματά της περιλαμβάνουν ξηρά ηπειρωτικά οικοσυστήματα και όχι υδάτινες περιοχές.

Ονοματολογία

Η επιστημονική ονομασία του είδους oedicnemus είναι ελληνική: οιδίκνημος ΕΤΥΜ αρχ. < οίδι- (< οίδώ ≪πρήζομαι≫) ^[3]+ κνήμη, οπότε αρχική σημ. = «αυτός που έχει πρησμένες κνήμες» και, σχετίζεται με τα εξογκωμένα γόνατα του πτηνού.

Για την αγγλική ονομασία του επί μέρους επιθέματος curlew, επικρατούν δύο απόψεις. Σύμφωνα με την πρώτη άποψη, η λέξη έχει μεταμεσαιωνικές ρίζες (1300-1500) και προέρχεται από την αγγλογαλλική λέξη curleu , -ισοδύναμη με τη μεσαιωνική γαλλική corleu- που έχει ηχητική προέλευση και αντιστοιχεί στη χαρακτηριστική φωνή του πτηνού, που ακούγεται ιδιαίτερα τη νύχτα.

Σύμφωνα με τη δεύτερη άποψη, υπάρχει η ετυμολογία curlew<corliu = δρομέας<corre = τρέχω, με σαφή αναφορά στο γρήγορο βάδισμα, τρέξιμο του πτηνού.^[4], οπότε η αγγλική ονομασία του είδους Stone-curlew (πρώτη αναφορά το 1667), αλλά και η ελληνική, παραπέμπουν στα ξηρά, πετρώδη ενδιαιτήματά του και, τη συνήθεια που έχει να κινείται γρήγορα μέσα σ’αυτά.^[5]

Συστηματική Ταξινομική

Η ταξινομική του είδους είναι αρκετά ξεκάθαρη, με μοναδική διαφωνία για το εάν το taxon Burhinus oedicnemus indicus, (Salvadori, 1865) πρέπει να αναβαθμιστεί σε είδος, όπως ήδη το αποδέχεται η ITIS. Παρά ταύτα, επειδή η κατάσταση δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί, το συγκεκριμένο taxon θα θεωρείται επί του παρόντος ως υποείδος.

Γεωγραφική κατανομή

Η πετροτριλίδα απαντά σε όλο τον Παλαιό Κόσμο, και στις τρεις μορφές μετακίνησης (επιδημητικό, αποδημητικό, διαβατικό), αλλά είναι πολύ περιορισμένο τοπικά στις περισσότερες περιοχές της επικρατείας του. Στην Ευρασία, τα δυτικά όρια της εξάπλωσής του, βρίσκονται στον Ατλαντικό (Κανάρια) και τα ανατολικά στην περιοχή της Ινδοκίνας, τα βόρεια στην κεντρική Αγγλία, τη Ρωσία και το Καζακστάν, ενώ τα νότια φθάνουν μέχρι τη Σρι Λάνκα.

Στην Αφρική, απαντά σε διάσπαρτες περιοχές από τον Ατλαντικό (Σενεγάλη, Μαυριτανία, μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα και νότια μέχρι την Κένυα.

Περιοχές αναπαραγωγής

Λίγες είναι οι περιοχές όπου ζει και αναπαράγεται καθ´όλη τη διάρκεια του έτους (επιδημητικό), τόσο στην Ευρασία, κυρίως στην Ιβηρική Χερσόνησο, στη Μέση Ανατολή και στην ινδική υποήπειρο, όσο και στην Αφρική, κυρίως σε παραμεσόγειες περιοχές του Μαρόκου και της Αλγερίας και, σε όλη σχεδόν την Αίγυπτο.

Ως καλοκαιρινός αναπαραγόμενος επισκέπτης, απαντά σε περισσότερες περιοχές, από τη δυτική Γαλλία και την Αγγλία, έως την Ουκρανία, τις νότιες περιοχές του Βόλγα, τον Εύξεινο Πόντο, τα Βαλκάνια και την Κύπρο, το Ιράκ, το Ιράν και το Πακιστάν, ενώ προς βορράν φθάνει μέχρι το Καζακστάν και τα σύνορα Μογγολίας και Κίνας, πάντοτε όμως περιορισμένο τοπικά ως είδος.

Στην Αφρική, υπάρχουν κάποιοι καλοκαιρινοί θύλακες αναπαραγωγής στο Μαρόκο, την Αλγερία, την Τυνησία, και τη Λιβύη.

Περιοχές διαχείμασης

Οι περιοχές διαχείμασης βρίσκονται νότια των περιοχών αναπαραγωγής, ανάλογα με το γεωγραφικό πλάτος. Στην Ευρώπη λίγες είναι οι περιοχές αυτές, ενώ οι περισσότερες βρίσκονται στην Αραβική Χερσόνησο και στην Αφρική.

Μεταναστευτικές οδοί

Οι πληθυσμοί της πετροτριλίδας είναι τόσο επιδημητικοί όσο και μεταναστευτικοί, ανάλογα με το υποείδος. Για παράδειγμα, οι πληθυσμοί των Καναρίων Νήσων είναι μόνιμοι ή μετακινούνται σε μικρή απόσταση. Οι κεντροασιατικοί πληθυσμοί μεταναστεύουν νότια και νοτιοδυτικά προς την Αραβική Χερσόνησο και την ανατολική Αφρική, ιδίως στο νότιο Σουδάν, την Ερυθραία και τη Σομαλία. Η μεταναστευτική συμπεριφορά των ευρωπαϊκών πληθυσμών είναι ανομοιόμορφη. Σχεδόν όλοι οι πληθυσμοί της ηπειρωτικής Ευρώπης είναι αποδημητικοί, αλλά ορισμένοι έχουν την τάση να παραμένουν μόνιμα στα εδάφη αναπαραγωγής, όπως λ.χ. εκείνοι της Αγγλίας (ιδιαίτερα τα νεαρά πουλιά δεύτερης γενεάς). Οι περιοχές διαχείμασης των περισσοτέρων πληθυσμών της Ευρώπης βρίσκονται στη βόρεια περιοχή της Μεσογείου και στη νοτιο-δυτική Γαλλία, σε πολλές περιπτώσεις, ωστόσο, τα πουλιά συνεχίζουν το ταξίδι τους και, μπορεί να φθάσουν μέχρι τη δυτικής Αφρική και το Σαχέλ.

Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί μεταξύ άλλων από την Ισλανδία, τη Φινλανδία, το Λάος και τη Νιγηρία.^[1]

Από τα μέσα Ιουλίου, οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί αφήνουν τους τόπους αναπαραγωγής τους και συγκεντρώνονται σε μεταναστευτικές ομάδες. Η πρώτη έξοδος γίνεται προς περιοχές, όπου τα πουλιά αλλάζουν το πρώτο τους πτέρωμα και, στη συνέχεια (περίπου από τα μέσα Σεπτεμβρίου), αυτά τα σμήνη ξεκινάνε το πραγματικό ταξίδι τους. Η επιστροφή από τις περιοχές διαχείμασης προς την Ευρώπη, αρχίζει στα τέλη Ιανουαρίου, αλλά ολοκληρώνεται τη δεύτερη ή την τρίτη δεκαετία του Απριλίου.

Στην Ελλάδα, η πετροτριλίδα φωλιάζει κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά απαντά, σπανιότερα, και ως επιδημητικό ή διαχειμάζον πτηνό. Επομένως είναι ένα μερικώς μεταναστευτικό είδος για τη χώρα.^[6]

Βιότοπος

Η πετροτριλίδα συχνάζει σε ξηρές, βραχώδεις περιοχές με μόνο χαμηλή ή πολύ χαμηλή βλάστηση. Στην Ευρώπη, αυτές είναι κυρίως χέρσες εκτάσεις, παράκτιες αμμοθίνες, αμμώδη και πολύ αραιά δάση, ξηρά λιβάδια και όχθες ποταμών με άμμο ή χαλίκια. Δευτερευόντως, ολοένα και περισσότερο, ανευρίσκεται σε υποβαθμισμένα ενδιαιτήματα, όπως ζώνες στρατιωτικής εκπαίδευσης, χαλικόλακκους ή εγκαταλελειμμένες περιοχές εξόρυξης (λατομεία). Περιστασιακά, μπορεί να συχνάζει σε γεωργικές εκτάσεις.

Οι περιοχές αναπαραγωγής της βρίσκονται σε γυμνές ανοικτές εκτάσεις, ρεικότοπους με χαμηλή βλάστηση, αμμώδη εδάφη ή με βότσαλα. Πιο σπάνια, μπορεί να φωλιάσει ανάμεσα σε θάμνους, διάσπαρτα δένδρα ή ανοικτές δασικές εκτάσεις.^[7]

Στην Ελλάδα μπορεί να συχνάζει, επίσης, κοντά σε λιμνοθάλασσες, λίμνες και τενάγη, το δε χειμώνα και κοντά στη θάλασσα.^[6]

Μορφολογία

Η πετροτριλίδα είναι ένα εύκολα αναγνωρίσιμο πτηνό και, σε αυτό συμβάλλουν εκτός των άλλων, το μεγάλο κεφάλι με τα χαρακτηριστικά μάτια και οι εξογκώσεις στην άρθρωση της ταρσοκνήμης. Είναι πουλί με συμπαγές σώμα και μακριά πόδια, ενώ το πτέρωμά του έχει το χρώμα του εδάφους, με χαρακτηριστικές σκούρες μπεζ ραβδώσεις, ειδικά στο λαιμό και το στήθος. Η κάτω επιφάνεια είναι ανοικτόχρωμη και, μερικές φορές σχεδόν λευκή. Το κεφάλι είναι από τα πλέον διακριτά μέρη της πετροτριλίδας, μεγάλο και σχετικά αποστρογγυλευμένο, όπως και τα επίσης μεγάλα μάτια με εντυπωσιακή κίτρινη ίριδα που, έχουν χαρακτηριστεί ότι δίνουν την αίσθηση «βλέμματος ερπετού». Το κοντό, ισχυρό ράμφος, έχει χρώμα κίτρινο και καταλήγει σε μαύρη άκρη.

Αξιοσημείωτοι είναι επίσης οι ισχυροί κιτρινωποί ταρσοί (ταρσομετατάρσιο) οι οποίοι, στην άρθρωσή τους με την ταρσοκνήμη φέρουν εμφανή εξογκώματα, από τα οποία προήλθε και η λόγια ονομασία του είδους.

Τα φύλα δεν διαφέρουν στο μέγεθος ή στο χρώμα του πτερώματος. Ακόμη και τα νεαρά πουλιά μοιάζουν με τους ενήλικες, όπως, δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ αναπαραγωγικού και μη-αναπαραγωγικού πτερώματος. Οι πτέρυγες, όταν είναι κλειστές, δείχνουν μία χαρακτηριστική λευκή ζώνη που, κατά την πτήση μοιάζει σαν να είναι διπλή και έρχεται σε έντονη αντίθεση με τις μαυριδερές άκρες των πρωτευόντων ερετικών φτερών. Αυτή η ζώνη είναι λιγότερο έντονη στο θηλυκό.^[8]

Βιομετρικά στοιχεία

• Μήκος σώματος: (38-)41 έως 44(-46) εκατοστά.
• Άνοιγμα πτερύγων: (76-)77 έως 85(-88) εκατοστά.
• Βάρος: 290-535 γραμμάρια.^[1][9].

Τροφή

Οι πετροτριλίδες είναι πουλιά που αναζητούν την τροφή τους κατά τη διάρκεια του λυκόφωτος ή των βραδυνών ωρών, αλλά δεν είναι ασυνήθιστο ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της περιόδου αναπαραγωγής, να το κάνουν και κατά τη διάρκεια της ημέρας (βλ. Ηθολογία). Η λεία αναζητείται στην επιφάνεια του εδάφους, τόσο οπτικά όσο και ακουστικά. Το πουλί την ακολουθεί για κάποια απόσταση περπατώντας ή, εάν χρειαστεί, με μικρές πτήσεις, ενώ έχει παρατηρηθεί να αναποδογυρίζει μικρές πέτρες για να βρει τυχόν θηράματα.

Το διαιτολόγιο αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από ζωική τροφή και, μόνο κατά πολύ περιορισμένο ποσοστό, από σπόρους, φυτά και φυτικά τμήματα. Κυρίως συλλαμβάνονται έντομα όλων των ειδών, χερσαία μαλάκια, σκώληκες, αράχνες και ισόποδα. Μικρές σαύρες και φίδια ανήκουν επίσης στο φάσμα θηραμάτων, όπως και μικρά πουλιά και τα αβγά τους και, διάφορα μικρά θηλαστικά.

Ηθολογία

Οι πετροτριλίδες είναι πτηνά που δραστηριοποιούνται όταν το φώς είναι λιγοστό (λυκόφως ή λυκαυγές), αλλά και κατά τις νυχτερινές ώρες. Μόνο σε πολύ συννεφιασμένες ημέρες, κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγής και σε παρατεταμένες περιόδους δραστηριότητας δραστηριοποιούνται και κατά τη διάρκεια της ημέρας.

• Περνάνε την ημέρα καθισμένες στο έδαφος, κατά τέτοιο τρόπο ώστε γίνονται πολύ δύσκολα αντιληπτές, λόγω του χρωματισμού «παραλλαγής» που διαθέτουν. Σ’αυτή την περίπτωση, η αναζήτηση τροφής πραγματοποιείται μόνον εάν η λεία βρίσκεται σε κοντινή ακτίνα δράσης. Επίσης, ακόμη και όταν βρίσκονται όρθιες, πολλές φορές συνηθίζουν να μένουν εντελώς ακίνητες και, έτσι, να περνούν εντελώς απαρατήρητες από κάποιον, ακόμη και από πολύ κοντινή απόσταση. Σε περίπτωση άμεσου κινδύνου, σχεδόν πάντοτε υιοθετούν μία κρυπτική, σκυφτή τάση και προσπαθούν να διαφύγουν τρέχοντας με το κεφάλι παράλληλα με το έδαφος, ταχύτατα, πάνω στο –συνήθως- πετρώδες περιβάλλον όπου συχνάζουν. Αποφασίζουν να πετάξουν, μόνον όταν ο παρείσακτος τις έχει αντιληφθεί και κατευθύνεται άμεσα προς το μέρος τους, χωρίς να υπάρχει πιθανότητα διαφυγής.

Η πτήση τους γίνεται με ισχυρά, ευθέα φτεροκοπήματα, χωρίς περιττούς ελιγμούς και, συνήθως κοντά στην επιφάνεια του εδάφους.^[10]

Σε περιπτώσεις αναγκαστικής εμπλοκής, η στάση του σώματος είναι όρθια με απλωμένες πτέρυγες και,με το κάτω μέρος τους να βλέπει προς τον αντίπαλο. Τις περισσότερες φορές η πετροτριλίδα συρίζει απειλητικά (hissing), με το ράμφος ελαφρά ανοικτό. Όταν ο αντίπαλος είναι ένα άτομο του ιδίου είδους, συνήθως κατά την αναπαραγωγική περίοδο, δεν αποκλείονται ελαφρές αψιμαχίες, που περιλαμβάνουν κτυπήματα με το ράμφος και σύντομες καταδιώξεις.

Φωνή

• Δείγματα φωνής (εξωτερικός σύνδεσμος)

Αναπαραγωγή

Η αναπαραγωγική περίοδος ξεκινάει στις αρχές Απριλίου και φθάνει μέχρι τις αρχές Μαΐου. Η γέννα πραγματοποιείται εφάπαξ, αλλά έχουν παρατηρηθεί και δύο γέννες, σε κάποια φωλιάσματα. Κατά την περίοδο του ζευγαρώματος και, όταν μεγαλώνει τα μικρά της, η πετροτριλίδα γίνεται έντονα εδαφική -διεκδικεί το ζωτικό της χώρο-, αλλά πολλές φορές είναι ανεκτική σε άλλα ζευγάρια και, μάλιστα, έχουν παρατηρηθεί συνεργασίες στην επώαση των αβγών.

Η πετροτριλίδα είναι γενικά μοναγαμικό είδος και, έχει παρατηρηθεί ότι το ζευγάρωμα γίνεται σε πολλές περιπτώσεις, από τα εδάφη διαχείμασης, με το ζευγάρι να κάνει μαζί το μεταναστευτικό ταξίδι. Είναι ώριμη αναπαραγωγικά από το 1ο κιόλας έτος της ζωής της, αλλά συνήθως ζευγαρώνει από το 2ο χρόνο και μετά. Το αρσενικό εκτελεί «επιδείξεις» προς το θηλυκό, αναποδογυρίζοντας μικρές πέτρες, ενώ το ζευγάρι ανταλλάσσει ραμφίσματα.

Η φωλιά κατασκευάζεται τις περισσότερες φορές απ’ευθείας πάνω στο έδαφος και, σπανίως, πάνω σε μικρή «πλατφόρμα» όπως π.χ. ένα σωρό από άχυρα. Είναι ένα απλό βαθούλωμα πάνω στο γυμνό έδαφος, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο υλικό επίστρωσης, αλλά μπορεί περιστασιακά να επιστρωθεί με απλό φυτικό υλικό, μικρές πέτρες ή περιττώματα κουνελιών.^[7]

Η γέννα αποτελείται από 2, σπανίως 3 αβγά, μέρα παρά μέρα, ενώ σε περίπτωση καταστροφής των αβγών μπορεί να εναποτεθεί ακόμη ένα (1).

• Οι γονείς υπερασπίζονται τη φωλιά με αξιοθαύμαστο τρόπο. Όταν πλησιάσει κάποιος -όχι απαραίτητα εισβολέας- απογειώνονται και επιτίθενται κατευθείαν πάνω του, με συριγμούς και κτυπήματα, πράγμα που στις περισσότερες περιπτώσεις, οδηγεί στην απομάκρυνσή του, ακόμη και εάν πρόκειται για ζώα μεγάλου όγκου (λ.χ. ζώα κτηνοτροφίας) ή και πολύ ικανούς θηρευτές (λχ. νυφίτσες).

Η επώαση ξεκινάει συνήθως από το 2ο αβγό, πραγματοποιείται και από τους δύο γονείς και, διαρκεί 25-27 ημέρες.^[11] Μετά την εκκόλαψη, και οι δύο γονείς φροντίζουν για την ανατροφή των νεοσσών. Οι νεοσσοί είναι φωλεόφυγοι,^[12] εγκαταλείπουν δηλαδή τη φωλιά πολύ γρήγορα, αλλά τις πρώτες ώρες είναι εξαιρετικά ευάλωτοι και, σε περίπτωση κινδύνου ακολουθούν τους γονείς τους και μαθαίνουν να παραμένουν ακίνητοι με το κεφάλι παράλληλα προς το έδαφος, όπως κάνουν εκείνοι. Στις 36-42 ημέρες, περίπου, οι νεοσσοί μπορούν και πετάνε ^[12], ενώ ανεξαρτητοποιούνται πλήρως μετά τις 6 εβδομάδες.^[11]

Στην Ελλάδα, η πετροτριλίδα αναπαράγεται σε όλη τη χώρα από τον Απρίλιο έως το Σεπτέμβριο ^[13], στην ηπειρωτική κυρίως χώρα,^[14] αλλά είναι πολύ περιορισμένη τοπικά.

Κατάσταση πληθυσμού

Από τα μέσα του 20ού αιώνα, οι κεντροευρωπαϊκοί πληθυσμοί της πετροτριλίδας, κατέρρευσαν στην κυριολεξία. Η εξέλιξη αυτή προήλθε κυρίως από την καταστροφή των κατάλληλων βιοτόπων αναπαραγωγής, τη διευθέτηση της ροής των ποταμών και την μετατροπή πρώην ακαλλιέργητων εκτάσεων σε καλλιέργειες ή οδικές αρτηρίες. Υπήρχαν, επίσης, οχλήσεις στις υπόλοιπες περιοχές αναπαραγωγής και, όλο και περισσότερο, μικρότερες ευκαιρίες επιβίωσης στις περιοχές διαχείμασης.

Σήμερα, στην κεντρική Ευρώπη, υπάρχουν υγιείς πληθυσμοί μόνο στην Ουγγαρία και στην Αλσατία μικροί μεν, αλλά σταθεροί. Στις Κάτω Χώρες και την Πολωνία θεωρείται εξαφανισμένο είδος, άκρως απειλούμενο στη Γερμανία και την Τσεχία. Στις δύο τελευταίες χώρες, ωστόσο, είναι πιθανό, να αρχίζουν να ανακάμπτουν κάποια άτομα αναπαραγωγής. Στην Αυστρία, ένας πολύ μικρός πληθυσμός από 15-20 αναπαραγόμενα ζευγάρια, φαίνεται να προσπαθεί να επιβιώσει.

Στη υπόλοιπη Ευρώπη τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα, με τους μεγαλύτερους και πιο σταθερούς πληθυσμούς να βρίσκονται στην Ισπανία και τη Γαλλία (περίπου 50.000 αναπαραγωγικά ζευγάρια). Δεν υπάρχουν ενδείξεις για μείωση στον παγκόσμιο πληθυσμό, ιδιαίτερα εκείνο στην κεντρική Ασία και τη νότια Ρωσία.^[15]

Η IUCN, έχει χαρακτηρίσει το είδος ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC), παγκοσμίως, αλλά με τάση καθοδική.^[1]

Για την Ελλάδα τα στοιχεία είναι ελλιπή και, δεν είναι γνωστό εάν απειλείται άμεσα. Πάντως, τα ενδιαιτήματά της απειλούνται από τις συνεχόμενες αλλαγές στη χρήση τους (μετατροπή σε καλλιέργειες, σκουπιδότοπους), από τα μπαζώματα και την υπερβόσκηση.

Η βιολογία και η οικολογία της πετροτριλίδας, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ελάχιστα γνωστές. Είναι αναγκαία η απογραφή του πληθυσμού, κυρίως όσων ζευγαριών φωλιάζουν στην ενδοχώρα μακριά από υγροτόπους, καθώς και η λήψη μέτρων προστασίας για αποφυγή περαιτέρω υποβάθμισης των οικοτόπων της.^[16]

Ειδικά για την Ελλάδα το είδος κατατάσσεται στα Τρωτά (Vulnerable, VU) ^[14]

Άλλες ονομασίες

Στον ελλαδικό χώρο, ο Πετροτριλίδα απαντάται και με τις ονομασίες Πετροτουρλί, Τρουλής (Κύθηρα), Σιβλίουρας (Σύρος), Φωνακλάς, Τρουλουρία (Κύπρος).^[17]

• Στα τελευταία χρόνια η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, έχει υιοθετήσει την ονομασία Πετροτουρλίδα, αντί για την κατά Κανέλλη ονομασία.^[18]

Σημειώσεις

Παραπομπές

Πηγές

• Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2003.
• Collin Harrison, Nests, Eggs and Nestlings Of British and European Birds, Collins, 1988.
• Christopher Perrins, Birds of Britain and Europe, Collins 1987.
• Bertel Bruun, Birds of Britain and Europe, Hamlyn 1980.
• Hermann Heinzel, RSR Fitter & John Parslow, Birds of Britain and Europe with North Africa and Middle East, Collins, 1995
• Πάπυρος Λαρούς-Μπριτάνικα, τόμος 49 , λήμμα «Πετροτριλίδα»
• Ιωάννη Όντρια, Πανίδα της Ελλάδας, τόμος Πτηνά.
• Ντίνου Απαλοδήμου, Λεξικό των ονομάτων των πουλιών της Ελλάδας, 1988.
• «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας, Αθήνα 1992»
• Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα 2002
• IUCN Red List: http://www.iucnredlist.org/
• John B. Dunning Jr. (Editor). CRC Handbook of Avian Body Masses by CRC Press (1992), ISBN 978-0-8493-4258-5.
• Lockwood, W B (1993). The Oxford Dictionary of British Bird Names. OUP. ISBN 978-0-19-866196-2.

Авдотка (Burhinus oedicnemus) є середнї великый вид прибережного птаха з родины авдотковых (Burhinidae).

Опис

Великости мевы (довжка тїла 38-45 цм, роспятя крыл 76-88 цм), дуже невыразно зафарбленый, также легко утїкать нашому зраку. Лем на крылї мать контрастны чорны і білы смужкы. Найвыразнїшы суть ёго великы жовты очі і жовтый дзёбак з чорным шпіцём. Обі поглавя суть фарбов тоты самы, молоды птахы не мають выразне контрастне зафарблїня на крылах.

Росшырїня

Гнїздить в Европі, северній Африцї і на россяглій теріторії Азії. Часточно перелїтный, із зимовищами в югозападній Европі і Африцї.

Гнїздить в одкрытій країнї.

Еколоґія

Найактівнїшый є через ніч. Жывить ся переважно безхырбетныма, але даколи ловить і малых ссавцїв або птахы. Гнїздо є корытко в голій земли, зношка рахує 2 53,7 x 38,6 мм великы яйця.

Референції

Аўдотка, палянік^[1] (па-лацінску: Burhinus oedicnemus) — птушка сямейства аўдоткавых. Адзіны прадстаўнік роду і сямейства ў фаўне Беларусі.

Зьнешні выгляд

Птушка дасягае ў даўжыню 45 см, размах крылаў — 80 см, даўжыня крыла — 25 см, хваста — 13 см. Маса да 370—450 г. Апярэньне верхніх частак цела такога ж колеру як у жаўрукоў; пёры іржава-шэрыя з чорна-бурымі палосамі; ніжні бок цела жаўтлява-белы; махавыя і рулявыя пёры — чорныя. Дзюба кароткая, вочы жоўтыя вялікія ў сувязі са змрокавым спосабам жыцьця. На нагах па 3 пальцы. Дзякуючы афарбоўцы можа добра маскавацца. Голас — звонкі «Тар-ці … Тар-ці-ці-ліі».

Месцы пражываньня

Радзіма гэтых птушак — Паўднёвая Эўропа, Паўночная Афрыка і Цэнтральная Азія. У Беларусі заходзіць пэрыфэрыйная паўночная частка арэалу. Дадзеная птушка як правіла жыве ў стэпах і пустэльнях, птушка не чародная, аддае перавагу адзіноце. Актыўная ноччу, добра бегае і лётае. Насяляе пустынную, стэпавую і лесастэпавай зоны.

Харчаваньне

Гэта драпежная птушка, аснову яе рацыёну скаладаюць казуркі, сьлімакі, жабы, яшчаркі, мышы, і, магчыма, яйкі іншых птушак.

Размнажэньне

Пачынаецца ў красавіку, гняздо будуецца ў зямлі, як правіла самка адкладае 2—3 яйкі, якія па памеры можна параўнаць з курыным. Наседжваньне каля 26 сутак. Птушаняты пачынаюць лётаць ва ўзросьце каля 40 сутак.

Ахова

Вельмі рэдкі від, які знаходзіцца пад пагрозай зьнішчэньня. У 1950 годзе назіралася ў Шчучынскім і Ваўкавыскім раёнах, у 1956 годзе — у Койданаўскім раёне. Апошнія дзесяцігодзьдзі рэгістравалася толькі ў Брагінскім раёне. Нідзе больш на гнездаваньні ў Беларусі не адзначалася. Сучасная колькасьць віду атаксоўваецца ў 1—10 пар, што складае менш за 1% ад усёй эўрапейскай папуляцыі. З 1981 году занесена ў Чырвоную кнігу Рэспублікі Беларусь. Таксама занесена ў Чырвоныя кнігі Польшчы, Расеі, Украіны.

Крыніцы

Вонкавыя спасылкі

— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў

• Чырвоная кніга Беларусі: Аўдотка^(рас.)

Джэдкусэ (лат-бз. Burhinus oedicnemus) — джэдкусэ лъэпкъщ.Тхьэрыкуъэм нэхърэ нэхъ инщ, щӀылъэрыгъуалъхьэщ.

Лъакъуэ кӀыхьщ, щхьэшхуэ-нэшхуэщ, пэ кӀэщӀ быдэщ. ТхыцӀэр пшахъуэ-щхъуафэщ, кусэ фӀыцӀэхэр ирикӀуэу. Дамэ гуэлъым ӀупщӀу ирокӀуэкӀ хужь кусэшхуэ. Ныбэ щӀагъыр хужьыфэщ, и бгъухэмрэ хулъащхьэмрэ кусэ Ӏузэ фӀыцӀэхэр хэлъщ. Пэр гъуэжь-удзыфэщ, пэнцӀывыр фӀыцӀэщ.

Нэхъыбэм щопсэу къум гъубгъуэхэм, мэз лъапэ гъущэхэм — Ипщэ Еуропэм, Ищхъэрэ Африкэм, Ипщэ, КъухьэпӀэ Азиэм. Урысейм къыщизыш джэдкусэхэр щӀымахуэм мэлъэтэж Ипщэ Хьэрыпеймрэ КъуэкӀыпӀэ Африкэмрэ. Абгъуэ щищӀкъым, занщӀэу щӀыгум щокӀэцӀ, е пшахъуэм дей кумб мащӀэм. Зэ гъуэлъыгъуэр джэдыкӀитӀщы нэхъыбэ хъукъым.

Ӏусым хохьэ бадзэ, цӀыв, хьэндырабгъуэ, хьэмблу, шындырхъуо, дзыгъуэ цӀыкӀухэр.

ЛӀэщӀыгъуэ кӀуам псэуа къэхутакӀуэхэу Динник, Сатунин сымэ щхьэхуэщхьэхуэу зэратхамкӀэ, джэдкусэр щогъуалъхьэ Къаукъазум и къум щӀыпӀэхэмрэ тафэхэмрэ. Молэмусэ Хь. зэрыгугъэу щытамкӀэ — Тэрч-Гум уэхым. Черкесск и ипщэ лъэныкъуэ мэзкусэ гъунэм 1981-рэм фокӀадэм и 3-м тхакӀуэ Дыгъужь Къурмэн къыщыпэщӀэхуащ джэдкусэ и лъакъуэ къутауэ мылъэтэжыфу.

Тхылъхэр

• Адыгэхэм я къуалэбзу щӀэныгъэр. Брат Хьэсин. Черкесск. 2007 гъ.

Жылкычы чулдук (Burhinus oedicnemus), (Linnaeus, 1758):

Жалпы жана өлкөдө таралышы

Евразиянын талааларында жашайт. Кыргызстанда Ысыккөл котловинасында, Чүй жана Талас өрөөндөрүнүн талааларында жана Фергана тарапта кездешет. Негизинен күзгү учуп өтүүдө белгиленет. Жашоо аймактар. Талаалар, жарым чөлдөр. Уялоо мезгилинде Чүй өрөөнүнүн түндүгүндө кездешкендиги жөнүндө маалымат бар .

Саны

Жаратылышта аз байкалуучу канаттуу. Саны тууралуу маалымат жок. ==Жашоо тиричилиги (жашоо циклдары)==Келгин куш. Жазында апрелң айында келет да, сентябрда учуп кетет. Тиричилигин жашыруун жүргүзөт, коркунуч туулса, курчап турган чөйрөсүнө аралашып жашынып калат. Ошондуктан, жакындан да бул канаттууну байкоо кыйын. Бир басканда 4кө чейин жумуртка тууйт. Балапандарын ата-энесинин экөө тең өстүрүшөт. Уялоо мезгилинде Чүй өрөөнүнүн түндүгүндө кездешкендиги жөнүндө маалымат бар. Негизинен омурткасыздар жана өсүмдүктөрдүн уруктары менен азыктанат.

Чектөөчү факторлор

Талааларды жана жарым чөлдөрдү айдоо.

Көбөйтүү (колдо багуу)

Маалымат жок. ==Уюштурулган коргоо аракеттери==Коргоого алынган эмес.

Коргоо үчүн зарыл аракеттер

Иштелип чыккан эмес. Жылкычы чулдуктун республикада болуу мүнөзүн жана жашоо аймактарын изилдеп чыгуу зарыл.

Статусу

V category, Vulnerable, VU: R, A1. Ошол эле учурда кыргыз орнитологдордун айтуусуна караганда бул түр аярлуу деп эсептелет, саны азаюуда, I UCNдеги азыркы статусун кайра кароо керек. Тукумдун жалгыз өкүлү. Орто чоңдукта, узун буттуу канаттуу. Жыныстык диморфизм өнүккөн эмес. Денесинин үстү узун кара темгилдүү боз-күрөң, ал эми асты агыш келет. Кыргызстанда Burhinus oedicnemus harterti Vau rie,1963 деген түрчөсү кездешет.

Колдонулган адабияттар

• Кыргыз Республикасынын Кызыл китеби 2-басылышы – Бишкек: 2006. – 544 б. – ISBN 9967-23-367-2

Тән сәпсәүе, алағанат сәпсәү, гәргбәгүҙ (рус. Авдотка)(лат. Burhinus oedicnemus) — ржанка һымаҡтар отрядендәге ҡошсоҡ.

Ҡылыҡһырлама

Күгәрсен ҙурлығында, һырты буй һыҙмалаҡлы һарғылт көрән, ҡорһаҡ яғы аҡһыл һары, түшендә буй-буй ваҡ таптар бар. Ҡыҫҡа һары суҡышының ос яғы ҡара. Ҙур күҙҙәре һары төҫтә. Аяҡтары өсәр бармаҡлы. Ҡанаттарында осҡанда — ике, ултырғанда— бер аҡ һыҙат күренә. Башҡа сәпсәүҙәрҙән төҫө һәм һары ҙур күҙҙәре менән айырыла.

Тауышы

Тауышы оҙайлы: «шар-лыый-шарлыый»; төндә осоп барышлай ҡысҡыра.

Йәшәү рәүеше

Яландарҙа, асыҡ урындарҙа йәшәй. Эре бөжәктәр, кеҫәртке, һыу йәнлектәре менән туҡлана. Күсмә ҡош. Һирәк осрай. Ояһын һыуға яҡыныраҡ урынға эшләй. Ваҡ ҡына ҡара таптар менән сыбарланған 2—3 бөртөк һарғылт, йомортҡа һала.

Әҙәбиәт

• Э. Ф. Ишбирҙин. Башҡортостан ҡоштары китабы. — Өфө, 1986. — ИБ № 3478 28.693.35 И 90
• Русско-башкирско-латинский словарь названий птиц (Э. Ф. Ишбердин. Птицы Башкирии, 1986)
• Арлотт Н., Храбрый В. Птицы России: Справочник-определитель — СПб.: Амфора, 2009. — Б. 132. — 446 б. — ISBN 978-5-367-01026-8.

Чурулин (науч. Burhinus oedicnemus) — северен вид птица од фамилијата на чурулинците. Распространет е низ Европа, северна Африка и југозападна Азија. Таа е преселница од постудените краеви која зиме преоѓа во Африка. Ја има и во Македонија.

Опис

Чурулинот е прилично голема блатна птица иако е со средна големина според стандардите на своето семејство. Должината ѝ се движи од 38 до 46 см, со распон на крилјата од 76 до 88 см и тежина од 290 до 535 грама.^[2] Перјето му е со бои од околината во која се вклопува, нозете му се жолти, но впечатлив е неговиот силен црно-жолт клун и големите жолти очи кои потсетуваат на влекачите. Впечатлив е во лет, со црно-белите ознаки на крилјата. Името на родот Burhinus доаѓа од грчкиот bous (секира) и rhis (нос).^[3]

Однесување

И покрај тоа што е класифициран како блатна птици, чурулинот претпочита суви отворени простори со гола земја. Тој, во голема мера е ноќна птица, особено во сезоната на парење кога ја пее својата гласна ѕвонлива песна чур-ли, туули, тули тули, чуру-чуру ли. Несе 2-3 јајца во гнездото кое го сместува директно на земјата или во мала пукнатинка. Чурулинот се храни со инсекти, други мали без’рбетници и повремено мали влекачи, жаби и глодари.

Подвидови

Има 5 подвида од Burhinus oedicnemus:^[4]

• Burhinus oedicnemus distinctus (Bannerman, 1914) Канарски Острови, централни и западни^[5]
• Burhinus oedicnemus harterti Vaurie, 1963
• Burhinus oedicnemus insularum (Sassi, 1908) Канарски Острови, источни ^[6]
• Burhinus oedicnemus oedicnemus (Linnaeus, 1758)
• Burhinus oedicnemus saharae (Reichenow, 1894)

Наводи

ஐரோவாசியா நத்தைக் குத்தி (Eurasian stone curlew) என்பது நத்தைக்குத்தி குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு பறவையாகும். இப்பறவை கௌதாரியைவிட சற்றுப் பெரியதாகவும், தலை தடித்து உருண்டும், ஆள்காட்டி குருவியின் நிறத்தில் இருக்கும். பகலில் சோம்பாரியாக இருக்கும் இப்பறவை மாலை, காலை, இரவு போன்ற நேரங்களில் சுருசுருப்பாக இரைதேடக்கூடியது.

மேற்கோள்கள்

Мокха хин олхазар — (en. Burhinus oedicnemus ). Кхин цхьа тайпа а ду хин олхазар, даккхийра можа бIаьргаш а долуш, гIамаран басахь къорза букъ а болуш, можа зIок а йолуш. Оьрсаша "Авдотка" олу цунах. И олхазар деддачу заманчохь гучу а йолуш цхьацца гучу а йолуш цхьацца кIайн моха ю тIемаш тIехь. Хиш, Iаьмнаш долчу меттехь хуьлуш ду и олхазар. Бен гIамарлахь а, тIулган жагIи тIехь а бо цо, буха хIума а ца тосуш, жимма кIаг а боккхий. Цуьнан бен атта карош бац, я жагIи а гIамарлахь а гуш а ца хуьлу. Ца хууш, тIе ког баккха а тарло цуьнан хIоьашна. Тойна апрель баттахь доккху 2-3 кIорни хуьлу цуьнан. Стен - боьршан шишша цхьана хуьлу уьш. Гурахь гIеранаш йо. "Тар-ли-и... тар-ли-и", бохуш хуьлу цуьнан декар.

Суьрташ

• 
• 
• 
• 

Хьажа. кхин

Билгалдахарш

The Eurasian stone-curlew, Eurasian thick-knee, or simply stone-curlew (Burhinus oedicnemus) is a northern species of the Burhinidae (stone-curlew) bird family.

Taxonomy

The Eurasian stone-curlew was formally described by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1758 in the tenth edition of his Systema Naturae under the binomial name Charadrius oedicnemus. He specified the locality as England.^[2] The name Oedicnemus had been used earlier by the French naturalist Pierre Belon in 1655.^[3] The species is now placed in the genus Burhinus that was introduced by the German zoologist Johann Karl Wilhelm Illiger in 1811.^[4][5] The genus name combines the Greek bous meaning "ox" with rhis meaning "nose". The species name oedicnemus combines the Greek oidio meaning "to swell", and kneme meaning "shin" or "leg", referring to the bird's prominent tibiotarsal joints,^[6] which also give it the common name of "thick-knee". This is an abbreviated form of Thomas Pennant's 1776 coinage "thick-kneed bustard".^[7][8]

The name "stone curlew" was recorded by Francis Willughby in 1678 as a "third sort of Godwit, which in Cornwall they call the Stone-Curlew, differing from the precedent in that it hath a much shorter and slenderer Bill than either of them".^[9] It derives from the bird's nocturnal calls sounding like the only distantly related Eurasian curlew Numenius arquata and its preference for barren stony heaths.^[10]

Five subspecies are recognised:^[5]

• B. o. oedicnemus (Linnaeus, 1758) – west, south Europe to the Balkans, Ukraine and Caucasus
• B. o. distinctus (Bannerman, 1914) – west Canary Islands^[11]
• B. o. insularum (Sassi, 1908) – east Canary Islands
• B. o. saharae (Reichenow, 1894) – north Africa and the Mediterranean islands to Iraq and Iran
• B. o. harterti Vaurie, 1963 – west Kazakhstan to Pakistan and northwest India

The Indian stone-curlew Burhinus indicus was previously considered as a subspecies of the Eurasian stone-curlew.^[5][12]

Description

It is a fairly large wader though is mid-sized by the standards of its family. Length ranges from 38 to 46 cm (15 to 18 in), wingspan from 76 to 88 cm (30 to 35 in) and weight from 290 to 535 g (10.2 to 18.9 oz).^[13][14] with a strong yellow and black beak, large yellow eyes (which give it a "reptilian", or "goggle-eyed" appearance), and cryptic plumage. The bird is striking in flight, with black and white wing markings.

Distribution and habitat

The Eurasian stone curlew occurs throughout Europe, north Africa and southwestern Asia. It is a summer migrant in the more temperate European and Asian parts of its range, wintering in Africa. Despite being classed as a wader, this species prefers dry open habitats with some bare ground.

Behaviour and ecology

It is largely nocturnal, particularly when singing its loud wailing songs, which are reminiscent of that of curlews. Food consists of insects and other small invertebrates, and occasionally small reptiles, frogs and rodents.

Breeding

Eurasian stone-curlews probably first breed when they are three years old. The eggs are laid at two day intervals in a scrape on open ground. The clutch normally consists of 2 eggs which are on average 54 mm × 38 mm (2.1 in × 1.5 in). The eggs are pale buff and are variably spotted, streaked or blotched with brown or purple grey. Both sexes incubate the eggs beginning after the last egg is laid. The eggs hatch after 24–26 days. The precocial young leave the nest soon after hatching and are then cared for by both parents for 36–42 days. Normally only a single brood is raised each year but a replacement clutch is laid after the loss of eggs or the loss of small young.^[15]

The maximum recorded age recorded from ring-recovery data within the British Isles is 22 years and 4 months for a bird ringed as a nestling in Suffolk in 1990 and caught again in Suffolk in 2012.^[16]

Status

Although categorized by the International Union for Conservation of Nature as of Least Concern,^[1] some populations are showing declines due to agricultural intensification. For example, a French population has declined with 26% over 14 years.^[17]

References

La Trielo, Burhinus oedicnemus estas la ununura birdo kiu reprezentas en Eŭropo kaj okcidenta Azio la genron Burhinus, vadbirdoj de la familio Burinedoj.

Aspekto

Ili estas mezgrandaj vadbirdoj (40 cm kaj enverguro de ĝis 80 cm; pezo ĝis duonkilo) kun fortikaj kapoj kaj nigroflavaj -nigre ĉepinte- bekoj, larĝaj flavaj okuloj kaj kamufla bruna plumaro kies strietoj estas malhelaj. La flava okulo estas en la centro de malhela strio kiu estas horizontala mezo de hela cirklo. Krome videblas en flugiloj preskaŭ blanka strio inter du malhelaj kaj alia pli malhela ĉeborde. Dumfluge en flugiloj estas pli videblaj du preskaŭ blankaj strioj en malhela flugilo. La kruroj estas dikaj, longaj kaj flavaj.

Kutimoj

Kvankam temas pri vadbirdo, tiu specio preferas sekajn malfermajn mediojn kun nuda planko, mezdezertaj kaj stepaj. Ili estas ĉefe noktumaj birdoj, laŭ sia laŭta kaj muzika voĉo -kuroliii, tulii- kiu sonas nokte, ĉefe dum migra sezono. Estas soleca birdo, malfidema, kaŝema, kio facilas pro ties kamufla plumaro.

Ili manĝas insektojn kaj reptiliojn, kiuj predas per rapidega kuro, sed ankaŭ etajn mamulojn kiujn ĉasas kvazaŭ kato. Ili manĝas ankaŭ ovojn aŭ idojn de aliaj birdoj.

Disvastiĝo

Trieloj loĝas en suda kaj orienta Eŭropo, nome suda Portugalio kaj Hispanio, Francio, Italio kaj orienta Eŭropo ekde Pollando ĝis Grekio kaj Kaŭkazio, norda Afriko supre Saharo kaj sudokcidenta Azio, ekde Turkio ĝis Birmo. Temas pri migranta birdo en la mezvarmaj partoj de Azio kaj Eŭropo kiu vintras en pli sudaj partoj de Afriko aŭ Azio.

Reproduktado

Okazas seksaj ceremonioj bruemaj kaj konkurencaj inter maskloj. Ili faras neston en aprilo en truo farita surgrunde. La ino demetas 2 ĝis 4 brun- aŭ blumakulitajn brunflavecajn ovojn surplanke. Kovado daŭras 16 tagojn kaj post eloviĝo la idoj sekvas la gepatrojn sen plu reveni al la neston. Kaze de danĝero la idoj kaŭriĝas kaj nevidebliĝas kaj la gepatroj protektas ilin kuraĝe. Iam okazas dua demetado.

Subspecioj

B. oedicnemus oedicnemus

B. oedicnemus discinctus

B. oedicnemus harterti

B. oedicnemus insularum

B. oedicnemus saharae

Referencoj

• BirdLife International (2004). Burhinus oedicnemus. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11 May 2006.

El alcaraván común (Burhinus oedicnemus)^[2]​ es una especie de ave caradriforme de la familia Burhinidae propia de Eurasia y África. Es un ave zancuda migratoria con plumaje de tonos pardos y unos 40 cm de longitud, que habita en estepas y herbazales secos alejados del agua.

Descripción

El alcaraván es un caradriforme bastante grande, aunque de tamaño medio dentro de la familia Burhinidae. Tiene una longitud corporal de entre 38 y 46 cm, con una envergadura alar de 76-88 cm, y suele pesar entre 290 y 535 g.^[3]​^[4]​Su plumaje es críptico, principalmente pardo claro con veteado oscuro en las partes superiores, aunque sus plumas de vuelo son negras con algunas manchas blancas. En cambio, su partes inferiores son blancas, con veteado oscuro en el pecho. Presenta listas superciliares y bigoteras blancas. Además presenta dos listas blancas longitudinales en coberteras de las alas enmarcadas por dos listas negras. Tiene unos grandes ojos con iris de color amarillo intenso. Su pico es amarillo con la punta negra, y también sus patas son amarillas.

Taxonomía

El alcaraván común se clasifica en el género Burhinus, el más numeroso de la familia de los alcaravanes, Burhinidae. A su vez la familia Burhinidae se clasifica entre los Charadriiformes, un gran orden de aves en su mayoría acuáticas, que se divide en seis subórdenes: Chionidi (alcaravanes, picovainas y chorlito de Magallanes), Charadrii (chorlitos, avefrías, ostreros, avocetas y afines), Turnicidae (torillos), Lari (gaviotas, charranes, alcas, canasteras, págalos, picos tijera y afines) y Limicoli (correlimos, andarríos, jacanas, agachonas, aguateros y afines). Los alcaravanes a diferencia del resto de caradriformes por lo general habitan en estepas y herbazales alejados del agua.

El alcaraván común fue descrito científicamente por Carlos Linneo en 1758 en la décima edición de su obra Systema naturae,^[5]​ con nombre científico de Charadrius oedicnemus.^[6]​ Posteriormente fue trasladado al género Burhinus, creado por el biólogo alemán Johann Karl Wilhelm Illiger en 1811.^[5]​ El nombre del género, Burhinus, procede de la combinación de los términos griegos bous, que significa «buey», y rhis «nariz». El nombre de la especie, oedicnemus procede de la combinación de los términos oidio «hinchado» y kneme «canilla, espinilla», en referencia a las prominentes articulaciones tibiotarsales de la especie.^[7]​

Se reconocen cinco subespecies de alcaraván común:^[8]​

• Burhinus oedicnemus oedicnemus (Linnaeus, 1758) — se extiende por Europa, desde la península ibérica y Francia hasta los Balcanes y el Caucaso;
• Burhinus oedicnemus distinctus (Bannerman, 1914) — ocupa las islas Canarias centrales y occidentales;^[9]​
• Burhinus oedicnemus insularum (Sassi, 1908) — ocupa las islas Canarias orientales;^[9]​
• Burhinus oedicnemus saharae (Reichenow, 1894) — presente en el norte de África, las islas del Mediterráneo, Grecia y Oriente medio;
• Burhinus oedicnemus harterti Vaurie, 1963 — se extiende Asia occidental, desde el río Volga hasta Turquestán, Pakistán y el noroeste de la India.

Distribución

El alcaraván común se distribuye por el sur de Europa, norte de África y sudoeste de Asia. Gran parte de sus poblaciones son migratorias. Las invernadas las pasa en las latitudes más meridionales de su área de distribución, en el norte de África y Oriente Medio.

Comportamiento

Es un ave de costumbres solitarias, crepusculares y nocturnas que vive en praderas áridas y estepas. Se alimenta de insectos y otros invertebrados, y ocasionalmente también de pequeños reptiles, a los que acecha y caza en veloz carrera. Tampoco desdeña pequeños mamíferos como los ratones. También come huevos y pollos de otras aves.

Es un ave desconfiada, tendente a esconderse, ocultándose fácilmente por su mimético plumaje pardo agachada en el suelo de los terrenos descubiertos, pedregosos o arenosos, donde habita. Canta de noche con gritos aislados, sobre todo en la época de paso.

Reproducción

Nidifica en abril, en un hoyo excavado en el terreno. Pone tres o cuatro huevos bastante alargados, del tamaño del huevo de gallina, color arcilla, amarillo a moreno, jaspeado o con motas castañas, azuladas o pardas. La incubación dura 26 días y al poco de la eclosión, los pollos siguen a sus progenitores sin regresar al nido. En caso de peligro, la prole se agazapa y los padres protegen a las crías.

Referencias

Jämejalg (Burhinus oedicnemus) on jämejalglaste sugukonda kuuluv linnuliik.

Teda võib näha ka Eestis.

Välislingid

Jämejalg andmebaasis eElurikkus

Atalarra (Burhinus oedicnemus) burhinidae familiako hegazti zangaluzea da^[1].

Taxonomia

Atalarrak sei azpiespezie ditu:

• Burhinus oedicnemus distinctus (Bannerman, 1914)
• Burhinus oedicnemus harterti Vaurie, 1963
• Burhinus oedicnemus indicus (Salvadori, 1865)
• Burhinus oedicnemus insularum (Sassi, 1908)
• Burhinus oedicnemus oedicnemus (Linnaeus, 1758)
• Burhinus oedicnemus saharae (Reichenow, 1894)

Erreferentziak

Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz.

Paksujalka (Burhinus oedicnemus) on paksujalkojen heimoon kuuluva kahlaajalaji. Lajin nimesi Carl von Linné Englannista 1758.

Koko ja ulkonäkö

Ruskehtavan linnun höyhenpeitteessä on selvärajaiset mustat ja valkeat raidat siivissä, jotka näkyvät varsinkin linnun lentäessä. Sen silmät näyttävät pullistuvan päästä, sillä kallonmuoto muistuttaa krokotiilia tai liskoa. Jalat ovat voimakkaat. Nokka on päästä musta, tyvestä keltainen ja kahlaajalinnun nokaksi paksu. Pituus 41–43 cm, siipien kärkiväli noin 82 cm ja paino 400 –550 g.

Levinneisyys

Paksujalka pesii harvalukuisena Keski-Euroopassa ja Etelä-Euroopan kuivilla aromailla sekä Afrikassa ja Lounais-Aasiassa. Suomea lähimmät pesimäalueet ovat olleet Puolassa ja Saksan itäosissa, mutta laji on viime aikoina vähentynyt kaikkialla ja paikoin hävinnyt kokonaan. Nykyisin Euroopassa paksujalkaa tavataan enää lähinnä Unkarissa ja Alsacessa. Sen tuhoksi ovat koituneet maatalouden rakennemuutos, hyönteismyrkyt, munien keräily sekä metsästys. Maailman populaation suuruus on 140 000–330 000 yksilöä. Lajin kanta on elinvoimainen.

Lajia tavataan satunnaisesti Suomessakin. Suomen ensimmäinen havainto on vuodelta 1972 ja viimeisin toukokuulta 2010.^[2]

Pohjoiset ja itäiset populaatiot ovat muuttolintuja, jotka talvehtivat Välimeren maissa ja Afrikan pohjoisosissa.

Lisääntyminen

Paksujalka munii 1-3, tavallisesti 2 munaa maassa olevaan pesään. Pesä on usein pudonneen oksan tai pensaan suojassa. Haudonta-aika on 24-26 päivää, molemmat puolisot hautovat. Haudonta alkaa yleensä toisen munan tultua. Poikaset kuoriutuvat yleensä samana päivänä. Molemmat emot huolehtivat poikasista, jotka ovat pesäpakoisia. Ne oppivat lentämään 5-6 viikon ikäisinä. Pesii ensi kerran tavallisesti vasta 3-vuotiaana, mutta saattaa joskus pesiä jo 1-vuotiaana.

Ravinto

Paksujalka syö hyönteisiä, muita selkärangattomia ja pieniä liskoja.

Lähteet

• Cramp, Stanley (päätoim.) 1985: Handbook of the Birds of Europe, the Middle East and North Africa. Vol. III. – Oxford University Press. Hong Kong. ISBN 0-19-857506-8

Aiheesta muualla

• Mäkipelto, Jarmo & Mäkipelto, Jouni 1979: Paksujalka Burhinus oedicnemus* toisen kerran Suomessa. - Lintumies 4.1979 s. 183-184. LYL.

Burhinus oedicnemus

L'Œdicnème criard (Burhinus oedicnemus) ou œdicnème eurasien, est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des Burhinidae (œdicnèmes). Cet oiseau limicole est également appelé « courlis de terre » car son cri ressemble à celui des courlis. Il est semi-nocturne et donc souvent difficile à repérer de jour. Il est très bruyant en été, surtout de nuit, faisant entendre de longs sifflements.

Description

L'œdicnème criard est de taille moyenne avec un bec robuste jaune à la base et noir à la pointe, de grands yeux jaunes (qui lui donnent un air reptilien, ou une apparence étonnée) et un plumage brun clair comportant des stries noires sur le dos qui lui permet de se dissimuler.

Son nom scientifique renvoie aux articulations proéminentes de ses longues pattes, jaunes ou verdâtres. Il est facilement reconnaissable pendant son vol, avec ses taches noires et ses deux barres blanches sur les ailes ainsi que sa poitrine crème et striée de brun-noir.

Caractéristiques

• Longueur : 40 - 45 cm
• Envergure : 77 - 85 cm
• Poids : 370 - 450 g
• Longévité : 16 ans

Habitat et répartition

Bien qu'il soit classé comme limicole, il a une préférence pour les habitats secs, caillouteux, ensoleillés et ouverts comportant un peu de terre nue.

L'œdicnème criard se rencontre partout en Europe, en Afrique du Nord et en Asie de l'Ouest. Il migre pour l'été dans les régions européennes et asiatiques plus tempérées de son habitat et hiverne en Afrique.

Il est surtout nocturne, particulièrement quand il chante ses airs plaintifs et profonds, qui lui sont caractéristiques. En Égypte, la nuit, on entend souvent la mélodie de son cri, bien que l'on ne le voie presque jamais. Son chant est évoqué dans la poésie, les chansons et les films. Il reste figé de longs moments, debout ou tapi, avant de progresser en trottinant.

Nourriture

Le courlis de terre a un régime très varié : Il se nourrit d'invertébrés (tels que des sauterelles, des criquets, des forficules, des mouches, des chenilles, des coléoptères, des limaces ou des escargots), mais il attrape aussi des batraciens, des rongeurs, des lézards ou encore des œufs.

Reproduction

Les couples s'associent dès le printemps, après des parades nuptiales durant lesquelles les mâles se penchent jusqu'à toucher le sol du bec, la queue levée et déployée, et en criant bruyamment.

Le nid est réalisé à même le sol, et ressemble à une petite cuvette en terrain dégagé permettant de repérer prédateurs et intrus. La femelle y pond 2 ou 3 œufs tachetés, vers avril-mai. Le mâle et la femelle se relaient pour la couvaison, qui dure 25 à 27 jours, et l'alternance se fait de plus en plus fréquemment (tous les quarts d'heure à l'approche de l'éclosion).

Après l'éclosion, les parents s'occupent de leurs oisillons durant six semaines environ. Si un danger est repéré, l'adulte peut essayer de se camoufler (son plumage l'y aide), mais il peut aussi feindre une blessure, en se déplaçant en sautillant, comme maladroitement, afin de détourner l'attention de l'éventuel prédateur.

En juillet-août, lorsque les petits sont capables de voler, certains couples font une seconde nichée.

Galerie

• Oisillon

• Couple de courlis de terre

Sous-espèces

D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des cinq sous-espèces suivantes :

• Burhinus oedicnemus distinctus (Bannerman) 1914 ; présente à l'ouest des îles Canaries ;
• Burhinus oedicnemus harterti Vaurie 1963
• Burhinus oedicnemus insularum (Sassi) 1908 ; présente à l'est des îles Canaries ;
• Burhinus oedicnemus oedicnemus (Linnaeus) 1758
• Burhinus oedicnemus saharae (Reichenow) 1894

Trois autres sous-espèces ont un temps été reconnues par Howard and Moore (2nd edition, 1991), mais ce n'est plus le cas désormais. il s'agissait de Burhinus oedicnemus astutus, Burhinus oedicnemus jordansi et Burhinus oedicnemus theresae.

Une autre sous-espèce (Burhinus oedicnemus indicus) est désormais considérée comme une espèce à part entière l'Œdicnème indien (Burhinus indicus).

Statut

La sous-espèce Burhinus oedicnemus insularum, endémique des Canaries, est en voie d'extinction à la suite des prélèvements massifs de ses œufs, de l'urbanisation de ses habitats et des pesticides ingérés par les insectes dont elle se nourrit^[1].

Notes et références

Voir aussi

• (8602) Oedicnemus, astéroïde.

Annexes

Références taxinomiques

• (en) Référence Congrès ornithologique international :
• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Burhinus oedicnemus dans Charadriiformes
• (en) Référence Tree of Life Web Project : Burhinus oedicnemus
• (en) Référence Catalogue of Life : Burhinus oedicnemus (Linnaeus, 1758) (consulté le 16 décembre 2020)
• (fr+en) Référence Avibase : Burhinus oedicnemus (+ répartition) (consulté le 30 juin 2015)
• (fr) Référence CITES : taxon Burhinus oedicnemus (sur le site du ministère français de l'Écologie) (consulté le 30 juin 2015)
• (en) Référence Fauna Europaea : Burhinus oedicnemus (Linnaeus, 1758) (consulté le 15 mars 2022)
• (fr+en) Référence ITIS : Burhinus oedicnemus (Linnaeus, 1758)
• (fr) Référence INPN : Burhinus oedicnemus (Linnaeus, 1758)

O pernileiro ou alcaraván (Burhinus oedicnemus) é unha ave da orde das caradriformes que é o único membro da familia Burhinidae. As seis razas desta especie están distribuídas polo oeste de Europa, o norte de África e en Asia dende o Oriente próximo pasando polo sur de Asia central ata a India.

Descrición

É unha ave de tamaño algo maior có dunha pomba, de aspecto compacto e patas longas. A súa plumaxe é cor da area con listas escuras, máis marcadas no papo e no pescozo. A parte inferior do corpo é clara, as veces case branca. Ten a cabeza e os ollos grandes, estes co iris amarelo. O bico é grande e amarelo coa punta negra. As patas son tamén amarelas e fortes, coa articulación do talón grosa e moi visible. Machos e femias son de aspecto semellante, e mesmo a plumaxe dos xoves é moi semellante á dos adultos. Non teñen unha plumaxe diferente tampouco durante a época de cría. A forma nominativa Burhinus oedicnemus oedicnemus é a meirande e máis escura de tódalas razas da especie.

Voz

O seu canto é a característica máis importante para identifica-la súa presenza. Emíteo principalmente á noitiña ou pola noite, é pode durar ata ó mencer. As horas da súa máxima intensidade son as primeiras da mañá. É melodioso, afrautado, relativamente alto e saudoso. Cantan pousados ou en voo e poden oírse case a un quilómetro de distancia. A miúdo cantan varios machos a un tempo. Se se senten ameazados os adultos baten coas alas no chan. Un exemplo do seu canto pode escoitarse en:

• https://web.archive.org/web/20070927023039/http://www.scricciolo.com/eurosongs/Burhinus.oedicnemus.wav

Distribución e hábitat

Viven en xeral en zonas secas e pedregosas, con pouca vexetación ou vexetación baixa. En Europa aparecen en terras ermas, arneiros, costas con dunas e bosques moi raros e con area e beiras de ríos con bancos de grixo. Poden vivir tamén en zonas de prácticas militares, canteiras de áridos e zonas de obras abandonadas. Ocasionalmente aparecen en terras de cultivo.

Á forma tipo cría nunha faixa ampla que abrangue dende o oeste de Francia e o sur de Inglaterra dirixíndose cara o sueste ata o mar Negro e a península de Anatolia. Cara ó suroeste chegan a España, cara ó sur ata Sicilia, Creta e Chipre. En Centroeuropa foi sempre escaso e non mantén máis que algunhas poboacións relictas.
Sobre o status das outras variedades non hai datos exactos.
Zona de distribución:

• distinctus: Oeste das illas Canarias.
• insularum: Leste das illas Canarias. Ámbalas dúas razas son máis claras e de debuxo menos contrastado, e máis pequenas cá forma nominativa.
• saharae: A subespecie de menor tamaño, que vive no sur de Grecia, moitas illas do mar Mediterráneo, norte de África, Asia menor, Oriente Medio e o sur de Iraq e Irán.
• harteri: A súa zona de cría comeza ó sur da rexión do Volga, cruza o mar Caspio o oeste de Asia Central incluídos Afganistán, Irán, e Paquistán ata o norte da India. É de talle case tan grande coma a forma tipo.
• indicus: unha subespecie pequena da India e Sri Lanka. Poboacións moi illadas chegan ata Corea e Vietnam.

Desprazamentos

Poden ser aves sedentarias, ou parcila ou totalmente migratorias dependendo das áreas de cría e da variedade. A raza canaria indicus e máis das poboacións da subespecie saharae son sedentarias ou fan migracións de curta distancia. Os individuos da variedade harteri voan cara ó sur no inverno e establécense preto dos oasis, e nas estepas da península Arábiga e leste de África, en especial en Sudán, Eritrea e Somalia.

A forma nominativa tampouco ten un comportamento uniforme: máis dos exemplares europeos son migradores pero algunhas poboacións inglesas poden pasa-lo inverno no seu territorio de cría. A zona de invernada das aves de Europa está o norte do Mediterráneo en no sur de Francia pero poden chegar mesmo ata o Sahel no continente africano. Durante as migracións atravesan os Alpes e o mediterráneo sen buscar zonas específicas que favorezan a viaxe. Os que cruzan o deserto escollen a ruta dos oasis.

Os pernileiros europeos xúntanse en grupos a partir de mediados do mes da sega e abandonan o territorio de cría xuntos. Fan unha primeira parada durnte a que remudan as plumas e, en setembro, comezan a migración definitiva. Deixan as zonas de invernada do sur a finais de xaneiro, pero non chegan a Europa central ata mediados de marzo ou abril.

Comportamento

Son aves de actividade nocturna ou crepuscular. Só durante a época de cría dos polos e en días moi escuros se observan fases longas de actividade diúrna. O inicio da súa xornada vai acompañado de chíos que son máis intensos ó amencer. Pasan o día agachados e anasados contra a terra. Só en casos en que a obtención de alimentos sexa moi doada comen polo día. En xeral pasan moitas horas case inmóbiles o que, xunto coa súa plumaxe mimética fai que sexan difíciles de localizar.

Se os molestan tenta escapar andando caladiñamente con pescozo estalicado ou correndo. Se o perigo é serio prefire tamén intentar fuxir correndo rapidamente e facendo moitos xiros antes que botar a voar. Perante inimigos voadores pode adoptar unha postura estricada, imitando un pau. Se ten que voar non volve directamente á zona do niño: póusase lonxe e vaise achegando con manobras de distracción coma amosar que está nun niño falso.

Voan en xeral preto do chan batendo as alas con forza e sen manobras de voo destacadas. A postura agresiva consiste na postura moi dereita do corpo e abrir moito as alas amosando a súa parte interior ó rival. A miúdo fungan co bico entreaberto.

Alimentación

Come case exclusivamente alimentos de orixe animal: insectos, moluscos terrestres, vermes, arañas etc. Ocasionalmente capturan lagartos e cobras pequenas, ovos e paxaros novos e mesmo algún pequeno mamífero. Busca as presas pola vista e o oído no chan perseguíndoas moitas veces cunha carreira ou voo curto. Vira pedras se sospeita que debaixo pode haber presas. Só na época de cría pode cazar de día.

Reprodución

Durante o cortexo e a reprodución son aves territoriais, pero toleran a presenza de aves inmaturas e se cadra de adultos sen parella no seu territorio de caza. Téñense observado casos de exemplares desemparellados que axudan a alimentar os pitos doutras parellas.

Son monógamos estacionais, aínda que nalgúns casos as parellas fórmanse xa nos cuarteis de inverno e voan xuntas cara á zona de cría. Poden comezar a reproducirse ó ano, aínda que, en xeral o fagan a partir da segunda migración de retorno. Durante o cortexo o macho localiza varios sitios para facer o niño que indica con pedriñas, pero e a femia a que escolle o emprazamento. A danza nupcial é moi variada consistindo en diversos tipos de saltos e reverencias. Fan o niño en sitios con pouca ou ningunha vexetación, a miúdo nun lugar algo elevado e preto dun mato. Poñen dous (poucas veces tres) ovos da cor da area ou da lama que chocan os dous membros da parella. En xeral fan dúas postas. Os pais defenden enerxicamente os ovos e chegan a facer fuxir inimigos do tamaño dun armiño. A incubación dura entre 25 e 27 días. Os polos, moi indefensos nas primeiras horas, seguen axiña ós pais fora do niño. En caso de perigo apértanse contra o chan co pescozo estirado e agardan a actuación dos adultos. Nesta posición poden mesmo ser atrapados sen que se movan. Poden voar os 40 días de idade, por ben que sigan case outro tanto tempo cando ós pais.

Evolución das poboacións

A desaparición dos seus hábitats provocou a redución drástica das poboacións centroeuropeas: está extinto en Polonia e os Países Baixos e a piques de estalo en Alemaña e Chequia. En Austria quedan algunhas pequenas poboacións en Marchfeld e Steinfeld (unhas 15 ou 20 parellas reprodutoras). En Alsacia e Hungría a situación é algo mellor. As poboacións mellor conservadas están en España e Francia, cunhas 50.000 parellas en total.

Poboación en Galiza

O pernileiro non ten grandes poboacións en Galiza. A pesar de ser unha limícola o seu hábitat non é a costa senón chairas esteparias. Así podemos velo en lugares tan afastados como A Limia (onde mantén a súa maior poboación), Cospeito ou Corrubedo, que é a única poboación costeira de Galiza.

En Corrubedo mantense unha poboación reprodutora dende fai moitos anos, o que se reflicte na existencia de nomes vernáculos coma galo das dunas ou galiña das dunas. Pero esta poboación estivo a piques de desaparecer. Nas décadas dos oitenta e noventa só se atopan datos de dúas a tres parellas reprodutoras e algo máis de vinte individuos invernantes. No ano 2005, un estudo, detectou un incremento reprodutor espectacular na especie para este lugar, así coma condutas e lugares de nidificación que pasaran desapercibidas para investigacións anteriores.

Nome común noutras linguas

• Alemán: Triel
• Búlgaro: Tirulik (Турилик)
• Español: Alcaraván
• Inglés: Stone Curlew
• Finlandés: Paksujalka
• Francés: Œdicnème criard
• Húngaro: Ugartyúk
• Neerlandés: Griel
• Noruegués: Triel
• Polaco: Kulon

Véxase tamén

Bibliografía

• Urs N. Glutz von Blotzheim (Hrsg.): Handbuch der Vögel Mitteleuropas. Bearbeitet u. a. von Kurt M. Bauer und Urs N. Glutz von Blotzheim. Aula-Verlag, Wiesbaden. Band 7. Charadriiformes (Teil 2). 2., durchgesehene Auflage 1986 ISBN 3-89104-445-3; S. 775–801.
• Wolfgang Makatsch: Strand- und Sumpfvögel Europas einschließlich Nordafrikas und des Nahen Ostens. Gondrom Verlag Bindlach. 3. durchgesehene Auflage 1986. S. 240–242. ISBN 3-8112-0461-0
• Peter Colston/Philip Burton: Limikolen. Alle europäischen Watvogel-Arten, Bestimmungsmerkmale, Flugbilder, Biologie, Verbreitung. BLV-Verlagshesellschaft München. 1986. S. 30–33. ISBN 3-405-13647-4
• Hans-Günther Bauer/Peter Berthold: Die Brutvögel Mitteleuropas. Bestand und Gefährdung. 2. durchgesehene Auflage; AULA - Wiesbaden 1997. S. 166–167. ISBN 3-89104-613-8

L'occhione comune (Burhinus oedicnemus, (Linnaeus 1758)) è un uccello della famiglia dei Burhinidae.

Sistematica

L'occhione ha 10 sottospecie:

• Burhinus oedicnemus oedicnemus
• Burhinus oedicnemus saharae
• Burhinus oedicnemus jordansi
• Burhinus oedicnemus theresae
• Burhinus oedicnemus astutus
• Burhinus oedicnemus insularum
• Burhinus oedicnemus harterti
• Burhinus oedicnemus distinctus
• Burhinus oedicnemus indicus
• Burhinus oedicnemus mayri

Aspetti morfologici

Si tratta di un uccello dalla corporatura massiccia, becco robusto e lunghe zampe da corridore.

La lunghezza del corpo oscilla tra i 38–45 cm e ha un'apertura alare di 76–88 cm. Possiede un manto mimetico che gli consente di rendersi invisibile acquattandosi nel terreno. Ad ali chiuse si nota facilmente una banda bianca orizzontale che attraversa metà dell'ala.

In volo ha un disegno caratteristico: ali arcuate con disegni bianche sulle primarie nere.

Distribuzione e habitat

L'occhione è visibile in Europa, Asia sud America ed Africa. In Italia nidifica in varie regioni, in habitat costituiti da spazi aperti e collinari. Nidifica sul suolo, per lo più nei greti dei fiumi o torrenti asciutti, con ciottoli.

Biologia

L'occhione emette il suo caratteristico verso "turlip", nelle ore serali, dopo che il sole è quasi tramontato.

Cibo ed Alimentazione

L'occhione si nutre di coleotteri, di vermi, di anfibi o ancora di roditori.

Riproduzione

A seconda della latitudine nidifica (depone) tra la fine di marzo sino ad inizio settembre. Effettua di norma 1 covata e talvolta una seconda in tarda estate. Depone 2 uova sul nudo terreno utilizzando diversi ambienti (greto di fiumi, incolti, pascoli, seminativi tardivi, etc.) talvolta tra le pietre del suolo, da questo deriva il nome inglese di Stone curlew, che significa "chiurlo delle pietre"^[1]. I pulli sono in grado di abbandonare il nido dopo poche ore (nidifughi) e prima di acquisire il volo pieno devono trascorrere almeno 45-60 gg^[2].

Spostamenti

Si riproduce in Asia, Europa e Nord-Africa, mentre passa l'inverno nell'Africa australe con l'eccezione di alcune zone in cui è stanziale.

Status e conservazione

È specie particolarmente protetta ai sensi della legge 157 dell'11 febbraio 1992.^[3]

Galleria d'immagini

• Burhinus oedicnemus oedicnemus

• Burhinus oedicnemus indicus

• Burhinus oedicnemus oedicnemus

Note

Bibliografia

• (EN) BirdLife International 2008, Burhinus oedicnemus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.

Binomas Burhinus oedicnemus

Storkulnis (lot. Burhinus oedicnemus, angl. Stone Curlew, vok. Triel) – storkulninių (Burhinidae) šeimos sutemų ir naktinis paukštis.

Būdinga didoka galva ir didelės geltonos akys. Kūno viršutinė pusė rusvai pilka, išmarginta plačiomis juosvomis dėmėmis, apatinė – balsva. Pagurklyje yra juosvos dėmelės. Skersai sparno eina dvi baltos juostelės. Uodega balsva, galas juodas. Snapas nedidelis, jo pamatas geltonas, o galas juodas. Gerai bėgioja, nes turi ilgas, tripirštes, geltonas kojas.

Gyvena smiltynuose. Lizdą įsiruošia atviroje vietoje, negilioje duobutėje. Deda 2 pilkus ar smėlio spalvos kiaušinius, išmargintus tamsiomis dėmelėmis ir brūkšneliais. Peri 25-27 dienas.

Lietuvoje labai reta rūšis.

Vikiteka

Akmeņkuitala jeb lielacis (Burhinus oedicnemus) ir akmeņkuitalu dzimtas (Burhinidae) krasta bridējputnu suga, kurai ir 5 pasugas.^[1] Lai arī šī suga pieder pie bridējputnu grupas, akmeņkuitala mājo sausos biotopos, atklātā ainavā ar nabadzīgu veģetāciju. Tas var būt tīrelis, sausa, akmeņaina pļava, stepju malas, izžuvušas gultnes^[2] un pat lauksaimniecības tīrumi.^[3] Ligzdo Eiropas dienvidos un Āzijas centrālās daļas rietumos. Lielākā daļa populācijas ir gājputni. Tikai Spānijas, Ziemeļāfrikas un Tuvo Austrumu Vidusjūras piekrastes populācijas ir nometnieki. Ziemot akmeņkuitala dodas uz Āfriku.^[2]

Izskats

Akmeņkuitala ir vidēji liels bridējputns ar garām, dzeltenām kājām, šauriem, gariem spārniem. Knābis dzeltens ar melnu galu, spēcīgs, taisns un vidēji garš. Acis lielas un arī dzeltenas. Ķermeņa garums ir 38—45 cm, spārnu plētums 76—88 cm, svars 290—535 g.^[1][2]

Akmeņkuitalai ir raibumots, smilšu brūns apspalvojums, kas to lieliski nomaskē smilšainos liedagos. Uz spārniem šaura melna un šaura balta līnija, kas labi redzamas lidojumā.^[3] Vēders balts. Aci ietver baltas joslas, zem acs, to izceļot, koši melna kontūra. Mātītēm melnā kontūra vājāk izteikta. Jaunajiem putniem šīs baltās joslas ar melno kontūra nav.^[2]

Uzvedība un barība

Akmeņkuitala parasti ir aktīva krēslā un naktī, lai gan reizēm ir samērā aktīva arī dienas laikā.^[2] Barojas galvenokārt ar kukaiņiem un citiem bezmugurkaulniekiem (vaboles, mitrenes, sliekas^[3]), retos gadījumos ar nelieliem rāpuļiem, vardēm, grauzējiem un putniem.^[2][3] Akmeņkuitala ir ļoti aktīva un enerģiska, barības meklējumos ātri pārskrienot no vienas vietas uz otru, barību uzlasa no zemes virsmas. Skrienot akmeņkutalas ķermenis novietots paralēli zemei, bet galva bieži ierauta plecos.^[2] Lidojot spārnu vēzieni ir sekli un ātri.^[2]

Ligzdošana

Akmeņkuitalas veido monogāmus pārus uz mūžu.^[3] Pāris pēc ziemošanas vienmēr atgriežas vienā un tajā pašā ligzdošanas vietā.^[3] Ligzdo seklā iedobē uz zemes. Reizēm iedobi ierobežo materiāli, kas novietoti tā, lai atgādinātu dabīgu akmentiņu un salmiņu kaudzītes.^[4] Dējumā ir 2—3 brūni raibumotas olas.^[2] Arī cālēni izšķiļas raibumoti brūni. Tādējādi gan ligzdojošie putni, gan olas, gan putnēni labi iemaskējas apakrtējā vidē. Briesmu gadījumā mazuļi sastingst un nekustās, piespiedušies pie zemes.^[3] Ja dējums aiziet postā, vecāki perē otro reizi.^[3] Perē abi vecāki, inkubācijas periods ilgst 24—27 dienas.^[5] Apmēram divas dienas pēc izšķilšanās mazuļi seko vecākiem un barojas paši, bet vecāki kopīgi rūpējas par to drošību. Jaunie putni sāk lidot 36—42 dienu vecumā.^[5][6]

Sistemātika

Akmeņkuitalai ir 5 pasugas:

• Burhinus oedicnemus distinctus — sastopama Kanāriju salu centrālajā un rietumu daļā;
• B. o. harterti — sastopama, sākot ar Kazahstānas rietumiem un beidzot ar Pakistānu un Indijas ziemeļrietumiem;
• B. o. insularum — sastopama Kanāriju salu austrumu daļā;
• B. o. oedicnemus — nominālpasuga, sastopama Rietumeiropā un Dienvideiropā, Balkānus, Ukrainu un Kaukāzu ieskaitot;
• B. o. saharae — sastopama Ziemeļāfrikā un Vidusjūras salās līdz Irākai un Irānai.

Mūsdienās viena pasuga — Indijas akmeņkuitala (Burhinus indicus) tiek sistematizēta kā atsevišķa suga.^[7]

Atsauces

Burung Pasir Padang merupakan salah satu daripada haiwan terlindung di Malaysia. Pemburuannya memerlukan lesen pemburuan. Nama saintifiknya ialah Burhinus oedicnemus.

Ciri-ciri

Burung Pasir Padang ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Burung Pasir Padang mempunyai paruh tanpa gigi.

Jantung Burung Pasir Padang terdiri daripada empat kamar seperti manusia. Kamar atas dikenali sebagai atrium, sementara kamar bawah dikenali sebagai ventrikel.

Pembiakan

Sebagai burung, Burung Pasir Padang membiak dengan cara bertelur. Telur yang dihasilkan mempunyai cangkerang keras di dalam sarang yang dibinanya.

Pautan luar

• Carian Google burung Pasir Padang.

Senarai burung A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z

Vogels

De griel (Burhinus oedicnemus) is een vogel uit de familie van grielen (Burhinidae).

Kenmerken

De griel is 38 tot 45 cm lang en heeft een spanwijdte van 76 tot 88 cm. De vogel heeft lange, gele poten, een korte snavel en een dikke ronde kop met grote, gele ogen. De vogel heeft het gedrag en postuur van een grote plevier. De vogel is van boven bruin gestreept en licht van onder. Op de vleugel zit een zwart omrande witte vleugelstreep. Volwassen vogels hebben een donkere oogstreep rond een relatief groot geel oog, met daarboven een witte wenkbrauwstreep en daaronder ook een witte streep. De vogel gedraagt zich heel onopvallend.^[2]

Leefwijze

Het voedsel bestaat uit insecten, huisjesslakken, wormen, reptielen en kleine zoogdieren.

Voortplanting

Het nest bevindt zich op de grond en bestaat uit een eenvoudig kuiltje, opgemaakt met wat takjes en steentjes. Het legsel bestaat uit twee zandkleurige eieren met zwartbruine vlekken.

Verspreiding en leefgebied

Er zijn vijf ondersoorten binnen het verspreidingsgebied van de griel:^[3]

• B. o. oedicnemus (Zuidwest-Europa tot op de Balkan, Oekraïne en Kaukasus)
• B. o. distinctus (de westelijke Canarische Eilanden)
• B. o. insularum (oostelijke Canarische Eilanden)
• B. o. saharae (Noord-Afrika, eilanden in de Middellandse Zee en verder tot in Irak en Iran)
• B. o. harterti (West-Kazachstan tot in Pakistan en Noordwest-India)

De Indische griel B. indicus die voorkomt van India tot in Indochina werd lang beschouwd als een ondersoort van de gewone griel (zie kaartje).

Het leefgebied van de vogel bestaat uit kale, spaarzaam begroeide gebieden zoals heiden, stenige begraasde terreinen en steppen.^[2] Hij broedt graag in de duinen, in de buurt van cultuurland of moeras.

Voorkomen in Nederland en België

Grielen komen nauwelijks in Nederland en België voor. Tussen 1800 en 1958 was de griel een schaarse broedvogel in de duinen. Het laatste goed gedocumenteerde broedgeval vond plaats in 1954 in de Kennemerduinen. Tussen 1969 en 1996 zijn er 29 bevestigde waarnemingen (geen broedgevallen). Mogelijk is de vogel vaker gezien. Echter, terreinbeheerders houden liever waarnemingen geheim in de hoop dat de vogel terugkeert als broedvogel.^[4] In 2003 verbleef er een paartje op de Hoge Veluwe, maar dit was slechts aan enkele ingewijden bekend^[5] en in juni 2010 is er een griel gesignaleerd in de Amsterdamse Waterleidingduinen.^[6] De griel staat als verdwenen op de Nederlandse Rode Lijst, maar niet op de Vlaamse Rode Lijst.

In juli 2015 is een Griel waargenomen in natuurgebied 'de Bank' in de duinen van 's-Gravenzande (gemeente Westland).^[bron?]

Op 6 mei 2016 werd een Griel waargenomen op een veld in Mortsel, Antwerpen (provincie).^[7]

Status (mondiaal)

De griel heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De grootte van de populatie wordt geschat op 130.000 tot 310.000 individuen. De griel gaat in aantal achteruit. Echter, het tempo ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat de griel als niet bedreigd op de internationale Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Bronnen, noten en/of referenties

• De grote dierenencyclopedie, (1993) Zuidnederlandse Uitgeverij N.V., Aartselaar, België. ISBN 90-243-5204-5.

Externe links

• SoortenBank.nl beschrijving, afbeeldingen en geluid

Triel (Burhinus oedicnemus) er ein fugl i trielfamilien, og ein mellomstor medlem av familien. Han har utbreiing i Europa, Afrika og sørvestre Asia. Slektsnamnet Burhinus kjem frå det greske bous, okse og rhis, nase. Artsnamnet oedicnemus kjem frå det greske oidio, å hovne opp, og kneme, legg eller bein, med tilvising til fuglen sitt framtredande ankelledd, som òg gjev det vanlege skildrande namnet thick-knee på engelsk.^[1]

Skildring

Dette er ein ganske stor vadefugl med kroppslengde frå 40 til 44 centimeter, vengespennet er frå 77 til 85 cm og vekta 290-535 gram.^[2] Trielen liknar ei lo, men er langt større. Til dømes er heilo mindre enn 30 centimeter. Utsjånaden er prega av den kamuflerande fjørdrakta tilpassa det halvtørre leveområdet med sand, grus og sparsamt med vegetasjon. Kroppen er overvegande brun, sandfarga, lysare underside enn overside og med to mørke og eit lyst band over vengene som er synlege når fuglen står. Nebbet er gult, men nær halve fremste delen er mørk. Auga er store og gule. Beina er lange og gule. Fuglen syner eit karakteristisk mønster i flukt, med svartkvite vengeteikningar. Trass klassifisering som ein vadefugl, føretrekker denne arten tørre, opne habitat med noko barmark. Trielar er i stor grad aktive om natta, då dei òg gjer høglydte klagande songar. I hekketida har dei læte som minnar om storspoven, med eit stigande 'kyy-liie' læte. Føda består av insekt og andre små virvellause dyr, og av og til små krypdyr, froskar og gnagarar.

Hekkeområdet er fragmentert i vestlege Europa frå Sør-England og sørover. Arten finst dessutan rundt Middelhavet, hekkar i Aust-Europa frå Ukraina og austover, vidare over Tyrkia og sørvestlige Asia. I det meste av utbreiingsområdet er han ein trekkfugl som overvintrar i Afrika, men meir standfugl i middelhavsområdet inkludert Spania og i Pakistan. Arten er ein sjeldan streiffugl i Noreg.^[3]

Den europeiske populasjonen er estimert til 46 000-78 000 par og er trudd å vere svakt aukande.^[4]

Kjelder

Referansar

Bakgrunnsstoff

Triel (Burhinus oedicnemus) er en vadefugl. Den er 38-45 cm. Trielen legger 2 egg. Rugetiden varer i 24-26 dager. Den overvintrer i Sør-Europa og Nord-Afrika. Bare noen få observasjoner i Norge. Er mest aktiv i skumringen på natten. Den tar insekter og krypdyr i sanden og på grunt vann.

Eksterne lenker

• (sv) triel hos Dyntaxa
• (en) triel – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) triel i Encyclopedia of Life
• (en) triel i Global Biodiversity Information Facility
• (en) triel hos Fauna Europaea
• (en) triel hos NCBI
• (en) triel hos ITIS
• (en) Kategori:Burhinus oedicnemus – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Burhinus oedicnemus – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Burhinus oedicnemus – detaljert informasjon på Wikispecies

Burhinus oedicnemus Classificassion sientìfica Domini: Eukaria Regn: Animalia Phylum: Chordata Class: Aves Órdin: Charadriiformes Famija: Burhinidae Géner: Burhinus Specie: oedicnemus Nomenclatura binaria Burhinus oedicnemus
(Linnaeus, 1758)

Burhinus oedicnemus

Version dël nòm

Scientìfich: Burhinus oedicnemus
Piemontèis : ...
Italian : Occhione

Descrission

Àutri nòm an piemontèis: ... .
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.

Ambient

Da finì.

Distribussion

Da finì.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

Burhinus oedicnemus

• Centro Studi Naturalistici ONLUS

Ten artykuł dotyczy ptaka. Zobacz też: Stanisław Kulon, Klaudia Kulon. Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku

Kulon zwyczajny, kulon (Burhinus oedicnemus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny kulonów (Burhinidae), zamieszkujący niemal całą Europę poza północnymi i północno-wschodnimi skrajami kontynentu oraz Afrykę Północną i Azję zachodnią, środkową i południową. Przylot w kwietniu, odlot w sierpniu-październiku^[3][4]. Zimuje w północnej i wschodniej Afryce oraz zachodniej Azji^[5]. W Polsce niegdyś liczny, obecnie skrajnie rzadko lęgowy. Nad środkową Wisłą gniazduje od ośmiu do dziesięciu par^[3].

Etymologia nazwy naukowej

Oba człony nazwy naukowej wywodzą się z języka greckiego. Nazwa rodzajowa Burhinus pochodzi od słów βου- (bou-) – duży, wielki oraz ῥις (rhis), ῥινος (rhinos) – nos. Epitet gatunkowy oedicnemus ma źródło w wyrazach οιδεω (oideō) – spuchnąć, nabrzmiewać oraz κνημη (knēmē) – noga^[6].

Charakterystyka

Wymiary

Całkowita długość ciała kulona to ok. 40–44 cm. Rozpiętość skrzydeł zawiera się w zakresie 77–85 cm. Przeciętny osobnik dorosły osiąga wagę mieszczącą się w przedziale 290–535 g^[7][3].

Wygląd zewnętrzny

Upierzenie w większości o piaskowej barwie. Biała brew oraz pasek policzkowy. Widoczne ciemne nakrapianie i paski na wierzchnich częściach ciała, natomiast brzuch ma jasny, prawie biały kolor. Kantarek jaśniejszy niż reszta głowy. W locie na małych pokrywach skrzydłowych widoczne wąskie, białe paski z jednym brzegiem ciemnobrązowym, drugim czarnym. Końcówki dużych pokryw skrzydłowych jasnoszare. Spodnia część skrzydła w większości jasna, pierś pokryta ciemnymi wzorami, gardło białe. Spód ogona jasnobrązowy. Długie, mocne, jasnożółte nogi. Dziób krótki o żółtej barwie, z czarną końcówką. Oczy duże i żółte^{[8][5][7][3][9][10]}.

Środowisko

Zamieszkuje brzegi rzek, półpustynne stepy i niskie zakrzewienia, suche ugory, tereny uprawne oraz kamieniste obszary^[8][3].

Tryb życia i zachowanie

Kulon zwyczajny prowadzi nocny tryb życia. Płochliwy, w przypadku zagrożenia kuli się, a następnie szybko przemieszcza się do ukrycia^[3].

Głos: donośne triliuuuu^[3] lub powtarzane kur-lee^[5]. Nawoływanie kulona zwyczajnego jest słyszalne po zmierzchu, może trwać do 30 minut^[7].

Rozród

Okres godowy

Gatunek na ogół monogamiczny, ale znane są przypadki, gdzie samiec tworzył pary z dwoma różnymi samicami^[8].

Toki: samiec chodzi na wyciągniętych nogach z głową zniżoną do poziomu reszty ciała, czasem również podnosi ogon. Może również łukowato wyginać szyję i oferować samicy pożywienie^[8].

Habitat: gniazda budowane najczęściej na skalistym podłożu, często w okolicy punktowo porośniętą roślinnością lub w miejscach, gdzie jest ona niska (m.in. pastwiska)^[5].

Gniazdo: zagłębienie w ziemi wyłożone muszlami i małymi kamieniami lub fragmentami roślin^[8].

Okres lęgowy

W większości przypadków samica składa jaja wiosną. W północnej Afryce okres lęgowy trwa od marca do czerwca, w Palestynie od kwietnia do czerwca, od stycznia do czerwca na Wyspach Kanaryjskich. Możliwe dwa lęgi rocznie w normalnych warunkach, częściej jeden ze względu na niską dostępność odpowiednich terenów lęgowych. W ciągu roku może wyprowadzać do pięciu lęgów uzupełniających w przypadku utraty jaj lub śmierci piskląt^[8][3][7].

Jaja: samica składa do trzech jaj, najczęściej dwa^[11][3], zazwyczaj z dwudniowym odstępem między każdym zniesieniem. Mogą mieć kremową lub płowożółtą barwę, ponadto widoczne ciemne plamy i prążki^[8].

Wysiadywanie: trwa 26–27 dni, z udziałem obojga rodziców^[3].

Pisklęta: karmione przez samca i samicę do momentu uzyskania pełnego upierzenia po 36–42 dniach. Ubarwienie w nierzucających się w oczy, kamuflujących kolorach, dodatkowo pisklęta w razie zagrożenia przylegają całym ciałem do podłoża i pozostają w bezruchu^[5]. Młode opuszczają gniazdo ok. 2 dni po wykluciu^[8], a lotność uzyskują po ok. 40 dniach^[4].

Pożywienie

Poszukuje jedzenia na ziemi. W skład diety kulona zwyczajnego wchodzą m.in. owady i ich larwy, koniki polne, mrówki, świerszcze, skorki, chrząszcze, równonogi i dżdżownice, czasem również małe ssaki, np. szczury, oraz pisklęta innych ptaków i jaszczurki^[3][5][8][7].

Podgatunki

Wyróżniane podgatunki^[7][12] B. o. oedicnemus

(Linnaeus, 1758)

Podgatunek nominatywny. Południowa część Wielkiej Brytanii, obszar od Półwyspu Iberyjskiego przez północne Bałkany do Ukrainy i Kaukazu. Zimuje w południowych partiach zamieszkiwanego terytorium oraz w Senegalu i Etiopii. B. o. saharae

(Reichenow, 1894)

Północna Afryka, wyspy na Morzu Śródziemnym, Grecja, obszar od Turcji przez Środkowy Wschód do Iraku i południowego Iranu. Jaśniejsze upierzenie niż u podgatunku nominatywnego^[9]. B. o. harterti

Vaurie, 1963

Delta Wołgi, dawny obwód zakaspijski, Turkiestan do jeziora Zajsan na wschodzie Kazachstanu, Iran i Pakistan, prawdopodobnie do doliny Indusu. Zimuje na obszarze od północno-wschodniej Afryki do południowo-zachodniej Azji. Upierzenie o mniej intensywnym, szarawym kolorze niż w przypadku podgatunku nominatywnego^[9]. B. o. distinctus

(Bannerman, 1914)

Zachód i centralna część Wysp Kanaryjskich poza wyspą La Gomera. B. o. insularum

(Sassi, 1908)

Wschodnie partie Wysp Kanaryjskich.

Ochrona

Pomimo obserwowanego trendu spadkowego w liczebności, Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych od roku 2014 klasyfikuje kulona jako gatunek najmniejszej troski (LC) ze względu na wielkość zamieszkiwanego terytorium oraz wciąż liczne populacje^[11].

W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagający ochrony czynnej, dodatkowo obowiązuje zakaz fotografowania, filmowania lub obserwacji, mogących powodować płoszenie lub niepokojenie^[13]. Zagrożeniami dla tego ptaka są zalesianie i zagospodarowywanie ugorów, regulacja rzek, zatrucie środowiska oraz niepokojenie przez ludzi. Ponadto ptaki oraz ich jaja często padają ofiarą lisów^[5][11].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Dźwięki wydawane przez kulona zwyczajnego (xeno-canto.org)
• Galeria zdjęć (HBW Alive)