Citrus maxima, sin. C. grandis, la pamplemusa, pampelmusa, limonzón o pomelo chino, es un árbol perennifolio de la familia de las rutáceas. Es originario del sudeste asiático, donde crece de forma silvestre, y se ha difundido menos que otros cítricos; es cultivado por su fruto, un hesperidio de color amarillo pálido o rosado, sabor ligeramente ácido con un pequeño toque de amargor y gran tamaño.
Por la influencia del inglés, en ocasiones se confunde con la planta híbrida Citrus × paradisi más conocida como pomelo. Sin embargo, el pomelo chino es la madre de otras plantas híbridas, como la naranja amarga (cruce entre el pomelo chino y mandarina ancestral), el pomelo (cruce entre pomelo chino y naranja dulce) y la naranja dulce (cruce entre el pomelo chino y mandarina tradicional).
La C. maxima es un árbol de 5 a 15 metros de altura, con el fuste retorcido y ramaje irregular y denso. A veces espinoso en los brotes nuevos, y muestra una pilosidad distintiva. Las hojas son simples, alternadas, de oblongas a ovaladas, de hasta 20 centímetros de largo, de superficie coriácea y color verde oscuro por el haz y más claro y piloso por el envés. Produce flores hermafroditas, fragantes, solitarias o en racimos terminales de hasta 10 flores, de 4 a 5 pétalos, con los estambres blancos muy visibles y anteras color naranja.
El fruto es un hesperidio perimorfo, oblongo o globoso, de hasta 30 cm de diámetro. Está recubierto de una cáscara gruesa y esponjosa, de color amarillo o verdoso, con glándulas oleosas pequeñas pero bien visibles, ligeramente pubescente. Tiene de 11 a 18 carpelos, jugosos, dulces o ácidos según la variedad, ligeramente amargos. Normalmente las semillas son pequeñas y escasas, fruto de la polinización cruzada con Citrus × sinensis (el naranjo dulce) u otro cítrico. Las polinizadas por otro ejemplar de pampelmusa tienden a contener más semillas.
La pampelmusa se cultiva en el sudeste asiático, Malasia y la Polinesia desde muy antiguo; a China se cree que se introdujo alrededor de finales del siglo I, y es uno de los frutales más extensamente cultivados en el sur del país, así como en Tailandia, Japón, la India, Bangladés, Vietnam e Indonesia. Se ha introducido con éxito en California, Israel y Sudamérica.
Son varios los híbridos de Citrus maxima cultivados de importancia. Según la clasificación de las especies del género Citrus propuesta por Mabberley en 1997 y que actualmente parece contar con el consenso suficiente, sus denominaciones son las siguientes:
Citrus maxima, sin. C. grandis, la pamplemusa, pampelmusa, limonzón o pomelo chino, es un árbol perennifolio de la familia de las rutáceas. Es originario del sudeste asiático, donde crece de forma silvestre, y se ha difundido menos que otros cítricos; es cultivado por su fruto, un hesperidio de color amarillo pálido o rosado, sabor ligeramente ácido con un pequeño toque de amargor y gran tamaño.
Por la influencia del inglés, en ocasiones se confunde con la planta híbrida Citrus × paradisi más conocida como pomelo. Sin embargo, el pomelo chino es la madre de otras plantas híbridas, como la naranja amarga (cruce entre el pomelo chino y mandarina ancestral), el pomelo (cruce entre pomelo chino y naranja dulce) y la naranja dulce (cruce entre el pomelo chino y mandarina tradicional).
Pomelo (znanstveno ime Citrus maxima) je drevo in sadež agruma iz rodu Citrus (družina rutičevk) in sicer ena od izvirnih treh vrst skupaj s citrono in mandarino, iz katerih izhajajo vsi danes poznani agrumi. Ta vrsta je ostala dolgo skoraj nepoznana, ker so strokovnjaki preučevali samo njen slavni hibrid, grenivko, ki jo je nadomestil in prekosil na vseh področjih. Prav to je še najbolj sporna točka pri klasifikaciji citrusov.
Pomelo raste na jugu Kitajske in v vsej jugovzhodni Aziji, ponekod tudi samoniklo. Večji nasadi so tudi v Kaliforniji in predvsem v Izraelu. Sadeži so po obliki podobni hruški, a so veliko večji, saj dosežejo tudi 30 cm v premeru in do 10 kg v masi. Imajo svetlozelen olup, v notranjosti pa so bledorumeni ali rožnati, včasih tudi temno rumeni do rdečkasti. Olupek je debelo podložen z belo neužitno plastjo (imenovano albedo) in tudi krhlji so popolnoma prekriti z njo. Okus je podoben grenki pomaranči, le da ni kisel, zato pa tudi ni tako prijeten. Zaradi tega, pa tudi zaradi njegove velikosti, se sadež ne uporablja svež, temveč gre v industrijo sokov. Olupek je poraben za pridobivanje esenc.
Sadež grenivke je danes tako splošno poznan v svetu, da si je pridobil, podobno kot pomaranča, sloves originalne vrste citrusa. Toda, kot za pomarančo, tudi za grenivko je treba stopiti korak nazaj. Prednik današnje grenivke je Citrus maxima ali pomelo (tudi pummelo, jaffa, v Italiji pampaleone), za katerega nimamo slovenskega izraza, pa tudi ne veliko podatkov, saj ga je grenivka skorajda izpodrinila. Ta antični sadež je skupaj s citrono in mandarino prednik vseh agrumov, ki jih danes poznamo in ki so vsi le križanci (hibridi) med temi tremi vrstami. Tudi Citrus x paradisi ali navadna grenivka (grapefruit, pompelmo) je torej plod križanja.
Nekateri strokovnjaki ne sprejemajo te razlike, temveč trdijo, da se pomelo istoveti z grenivko; razlike med njima naj bi se bile razvile samo zaradi prehoda iz azijskih v sredozemske pokrajine. Spet drugi trdijo, da je pomelo izumrla vrsta, grenivka pa njen naravni razvoj. Debata je še odprta.
Pomelo (znanstveno ime Citrus maxima) je drevo in sadež agruma iz rodu Citrus (družina rutičevk) in sicer ena od izvirnih treh vrst skupaj s citrono in mandarino, iz katerih izhajajo vsi danes poznani agrumi. Ta vrsta je ostala dolgo skoraj nepoznana, ker so strokovnjaki preučevali samo njen slavni hibrid, grenivko, ki jo je nadomestil in prekosil na vseh področjih. Prav to je še najbolj sporna točka pri klasifikaciji citrusov.