Spotted Redshank

Die Gevlekte rooipootruiter (Tringa erythropus) is 'n seldsame somerswerwer wat by kus- en watermassas voorkom. Die voël is 29 – 32 cm lank, 125 - 200 g groot met 'n vlerkspan van 64 cm. In Engels staan die voël bekend as die Spotted Redshank.

Fotogalery

• 'n Gevlekte rooipootruiter in sy winterkleed.

• Gevlekte rooipootruiter in sy somerkleed.

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bron

• Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-926-7

Verwysings

Hierdie artikel is ’n saadjie. Voel vry om Wikipedia te help deur dit uit te brei.

Tringa erythropus ye una limícola de la gran familia d'aves Scolopacidae, los limícolas típicos. Ye una ave ártica, que se reproduz en tol norte d'Escandinavia y el norte d'Asia. Ye una especie migratoria, pasa los iviernos na zona del Mediterraneu, el sur de les islles britániques, Francia, África topical, y Asia tropical, polo xeneral en zones d'agua claro o salobre. Dacuando anímase hasta Australia y Norte América.

Chibibí pintu con plumaxe de la dómina de non-reproducción nel Parque Nacional Keoladeo, Bharatpur, Rajasthan, India.

Tien un llargor de 29 a 33 cm. El so plumaxe de reproducción ye negru, y bien pálidu grisaceo pel hibiernu. Les sos pates y picu son coloraos, y mientres el vuelu puede reparase una marca en forma d'óvalu nel so llombu. Los xuveniles son amarronaos-buxos con pequeños puntos blancos nel so parte cimeru, y el so plumaxe del pechu ye finu. Añera na taiga, deposita cuatro güevos nuna depresión del suelu. El llamáu ye un xiblíu teu-it (similar al llamáu del charrán rosado), la llamada d'alarma ye kyip-kyip-kyip. Al igual que la mayoría de los limícolas, alimentar de pequeños invertebraos.

Referencies

• BirdLife International (2004). Tringa erythropus. 2006 Llista Roxa d'Especies Amenazaes IUCN. IUCN 2006. Consultáu'l 5 May 2006. Database entry includes justification for why this species is of least concern
• Pereira, S. L., & Baker, A. J. (2005). Multiple Gene Evidence for Parallel Evolution and Retention of Ancestral Morphological States in the Shanks (Charadriiformes: Scolopacidae). Condor (journal) 107 (3): 514–526. DOI: 10.1650/0010-5422(2005)107[0514:MGEFPE]2.0.CO;2 HTML abstract

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Tringa erythropus .

• Avibase

Bülbülü ilbizcüllüt (lat. Tringa erythropus) — Mələrcüllütlər fəsiləsinə aid quş növü.

Ar strelleg du a zo un evn hirc'harek, Tringa erythropus an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra al labous en hanternoz Eurazia^[1].

Rummatadur

Liammoù diavaez

1. ↑ Tringa erythropus war al lec'hienn Avibase.

La gamba roja pintada^[1] o xuït^[2] (Tringa erythropus) és un ocell de la família dels escolopàcids (Scolopacidae) que en estiu habita la tundra pantanosa d'Euràsia boreal, des d'Escandinàvia, cap a l'est, a través del nord de Rússia i de Sibèria fins Txukotka. En hivern habita pantans i llacs d'Euràsia meridional i Àfrica. Als Països Catalans es presenta en escàs nombre a l'hivern o durant les migracions, principalment al delta de l'Ebre, essent rar a les Balears.^[3]

Referències

Aelod o deulu'r Scolopacidae (rhydyddion) yw'r Pibydd Coesgoch Mannog (Tringa erythropus).

Mae'r Pibydd Coesgoch Mannog yn nythu ar draws gogledd gwledydd Llychlyn a gogledd Asia. Yn y gaeaf mae'n symud tua'r de a'r gorllewin ac yn gaeafu o gwmpas Affrica, de Asia ac o amgylch y Môr Canoldir, er fod nifer llai yn gaeafu ymhellach i'r gogledd.

Mae'r aderyn yn 29 – 33 cm o hyd, gyda phlu du yn y tymor nythu, a llwyd yn y gaeaf. Mae'r coesau a'r pig yn goch. Gellir gwahaniaethu'r Pibydd Coesgoch Mannog oddi wrth y Pibydd Coesgoch, sy'n aderyn tebyg iawn, oherwydd fod gan y Pibydd Coesgoch Mannog goesau hirach a phig hirach a meinach. Mae'n nythu ar lawr, ac yn tua pedwar wy.

Yng Nghymru, ceir niferoedd amrywiol ond cymharol fychan pan maent yn mudo tua'r gogledd yn y gwanwyn a thua'r de yn yr hydref, ac mae niferoedd llai yn treulio'r gaeaf yma. Fe'i ceir o gwmpas aberoedd yn bennaf.

Vodouš tmavý (Tringa erythropus) je středně velký až velký druh vodouše, bahňáka z čeledi slukovitých. Mimo svatební šat se podobá vodouši rudonohému, má však delší nohy a delší tenký, na špičce jemně dolů zahnutý zobák. V létě je celý černý s jemným bílým skvrněním. V prostém šatu jsou shora šedí, zespodu bílí a mají výrazný badoční proužek. Mladí ptáci jsou celí jemně proužkovaní. Hnízdí v otevřené arktické tajze i tundře, v České republice se objevuje na jarním a podzimním tahu.^[2]

• Dospělý pták ve svatebním šatu

• Dospělý pták v prostém šatu

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-11]
2. ↑ SVENSON, L. a kol. Ptáci Evropy, severní Afriky a Blízkého východu. Praha: Svojtka&Co, 2004. ISBN 80-7237-658-6. S. 146-147.

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu vodouš tmavý ve Wikimedia Commons
• Galerie vodouš tmavý ve Wikimedia Commons
• Taxon Tringa erythropus ve Wikidruzích

Sortklire (Tringa erythropus) er en almindelig trækgæst i Danmark fra Fennoskandinavien om efteråret, sjældnere om foråret. Den overvintrer i Sahel-zonen syd for Sahara og i mindre grad langs Vesteuropas og Middelhavets kyster. Det videnskabelige navn erythropus betyder 'med røde ben' (af græsk eruthros 'rød' og pous 'fod').

I forhold til rødben er sortkliren lidt større og har tydeligt længere næb. Den kan desuden kendes på sin stemme, der er et klart kly-vit. De første fugle nordfra ses allerede i juni. Det er som hos mange andre vadefugle hunnerne, der forlader ynglepladserne først ^[1].

Noter

Kilder

• Klaus Malling Olsen, Danmarks fugle – en oversigt, Dansk Ornitologisk Forening 1992, ISBN 87-87604-98-1.
• M. Beaman, S. Madge & Klaus Malling Olsen, Fuglene i Europa, Nordafrika og Mellemøsten, Gads Forlag 1998. ISBN 8712022764.
• Wiktionarys definition på ordet eruthros
• Wiktionarys definition på ordet pous

Dunkler Wasserläufer im Sommerkleid

Der Dunkle Wasserläufer (Tringa erythropus) ist ein Vogel aus der Ordnung der Regenpfeiferartigen (Charadriiformes) und wird auch Dunkelwasserläufer genannt. Er ist ein Brutvogel der Arktis und der nördlichen borealen Nadelwaldzone. In Mitteleuropa ist er während der Zugzeiten ein regelmäßiger Durchzügler sowohl an der Küste als auch im Binnenland. Während des Höhepunktes des Zuges sind in den Niederlanden 5.000 bis 10.000 Individuen zu beobachten. In kleiner Zahl überwintern Dunkle Wasserläufer auch in Belgien, dem niederländischen Rheindelta und im Nordwesten Deutschlands.^[1]

Merkmale

Der Dunkle Wasserläufer wird 29–33 cm lang, hat eine Flügelspannweite von 47–53 cm und wird 135–250 g schwer. Das Männchen trägt im Sommer ein rußschwarz gefärbtes Prachtkleid mit langen, dunkelroten Beinen. Im Winterkleid ist das Tier unauffälliger graubraun gefärbt mit weißen Flecken und sieht dem Rotschenkel sehr ähnlich. Der Dunkle Wasserläufer ist jedoch größer, hat keine weiße Flügelbinden und einen längeren, nur unterseits roten dünneren Schnabel, der an der Spitze nach unten gebogen ist. Er watet oft in bauchtiefem Wasser, wird es noch tiefer, kann er auch schwimmen.

Den Ruf, ein lautes „tjuit“, trägt der Vogel meist einsilbig oder locker gereiht vor.

Das höchste nachgewiesene Alter eines Dunklen Wasserläufers war 6 Jahre und 2 Monate.

Vorkommen

Verbreitung des Dunklen Wasserläufers:

Brutgebiete

Überwinterungsgebiete

Streifzüge (Saisonalität unsicher)

Zusammengestellt von BirdLife International and Handbook of the Birds of the World (2016) 2007

Der Dunkle Wasserläufer lebt an Sandbänken und in Flachwasserzonen im Binnenland und am Meer. Er brütet in Lappland und Sibirien. Der Dunkle Wasserläufer ist ein Langstreckenzieher, dessen Hauptüberwinterungsquartiere in Afrika liegen. Besondere Bedeutung hat die Sahelzone bis zum Sudan und dem ostafrikanischen Hochland. Zahlreiche Vögel überwintern aber auch den Südküste des Mittelmeers sowie in Vorderasien. Überwinterungsquartiere gibt es außerdem in Vorderindien und Südostasien. In West- und Südeuropa überwintern nur eine sehr geringe Zahl.

In Mitteleuropa ist der Vogel vor allem am Herbstdurchzug in der Zeit von Anfang August bis Ende Oktober und am Frühjahrsdurchzug von Anfang April bis Ende Mai zu sehen.

Lebensraum

Der Dunkle Wasserläufer brütet auf trockenem bis feuchtem, oft moorigen Boden in offenen Regionen der Tundra und Taiga. Während des Durchzugs und der Winterrast hält er sich an Süß- und Brackgewässern auf Schlamm- und Schlickflächen auf. An der Wattenküste sucht er meist landnahe Zonen auf und ist in Meeresbuchten sowie Salzmarschen zu beobachten. Im Binnenland nutzt er die Flachwasserzonen von Gewässern sowie nasse oder überschwemmte Wiesen und Rieselfelder.

Nahrung

Der Vogel ernährt sich vor allem von kleinen Fischen, Weich- und Krebstieren sowie Wasserinsekten in allen Entwicklungsstadien, nach denen er im seichten Wasser sucht. Im Wattenmeer ist seine Ernährung von Crustaceen, Ringelwürmern und Mollusken dominiert.

Fortpflanzung

Der Dunkle Wasserläufer brütet von Mai bis Juli auf feuchtem Gras-, Moos- oder Flechtenboden. Das Gelege besteht aus 4 Eiern und wird fast ausschließlich vom Männchen bebrütet. Das Weibchen neigt zur Polyandrie.

Bestand

Der europäische Brutvogelbestand wird zu Beginn des 21. Jahrhunderts auf 19.000 bis 42.000 Brutpaare geschätzt. Davon brüten etwa 10.000 bis 15.000 Paare in Finnland, 2.000 bis 6.000 in Norwegen und 2.000 bis 10.000 im europäischen Teil Russlands. Weitere 5.000 bis 11.000 Brutpaare leben in Schweden. In Schweden ist seit den 1960er Jahren eine Ausdehnung von etwa zweihundert Kilometer in südlicher Richtung feststellbar.^[2]

Der Dunkle Wasserläufer gilt als eine der Arten, die vom Klimawandel besonders betroffen sein wird. Ein Forschungsteam, das im Auftrag der britischen Umweltbehörde und der Royal Society for the Protection of Birds die zukünftige Verbreitungsentwicklung von europäischen Brutvögeln auf Basis von Klimamodellen untersuchte, geht davon aus, dass sich bis zum Ende des 21. Jahrhunderts das Verbreitungsgebiet des Dunklen Wasserläufers um zwei Drittel verkleinern und nach Nordosten verschieben wird. Heutiges und zukünftiges Verbreitungsgebiet überlappen sich kaum. Isoliert erhalten bleibt lediglich ein kleines Gebiet im Norden Schwedens und Finnlands. Potentiell neue Verbreitungsgebiete liegen im äußersten Norden Russland bis zum Süden von Nowaja Semlja.^[3]

Belege

Literatur

• Hans-Günther Bauer, Einhard Bezzel und Wolfgang Fiedler (Hrsg.): Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas: Alles über Biologie, Gefährdung und Schutz. Band 1: Nonpasseriformes – Nichtsperlingsvögel. Aula-Verlag Wiebelsheim, Wiesbaden 2005, ISBN 3-89104-647-2.
• Svensson-Grant-Mullarney-Zetterström: Der neue Kosmos Vogelführer. ISBN 3-440-07720-9.

Einzelbelege

1. ↑ Bauer et al., S. 498
2. ↑ Bauer et al., S. 499
3. ↑ Brian Huntley, Rhys E. Green, Yvonne C. Collingham, Stephen G. Willis: A Climatic Atlas of European Breeding Birds, Durham University, The RSPB and Lynx Editions, Barcelona 2007, ISBN 978-84-96553-14-9, S. 195

De Sewyt (Tringa erythropus) is in fûgel út de famylje fan de Snipfûgels (Scolopacidae). In oare fryske namme foar dizze fûgel is de Swarte Tsjirk.

Foarkommen

De Sewyt wurdt in 29 oant 33 sm grut, mei in wjukspanwiidte fan 47 oant 53 sm. De fûgels wage 135 oant 250 gram. It mantsje is by't simmerdei roetswart, mei lange dûnkerreade poaten. Winterdeis is de fûgel mear griisbrún mei wite flekken. Dan liket er in protte op de Tsjirk. In ferskil is wol dat de Sewyt in langere tinnere snaffel hat. Ek is allinne it begjin fan de ûndersnaffel read en net de hiele snaffel sa as by de Tsjirk.

Fersprieding

De Sewyt siket yn de briedtiid sompen en wiete gebieten yn it binnenlân op fan Laplân en Sibearje. Bûten de briedtiid ferbliuwt der meast oan de see en by marren. De measte fûgels oerwinterje yn Afrika mar ek rûnom de Middellânske See. Ek is der in lyts tal fûgels dy't oan de Noardsee yn Nederlân en Grut-Brittanje oerwinterje. Yn Nederlân binne se it meast mei de fûgeltrek te sjen, bygelyks yn de Peazemerlannen.

Iten

De Sewyt wâdet by it itensykjen faak oant syn bûk yn it wetter yn djipper wetter as de oare Tsjirken, wurdt it noch djipper dan kin er ek wol swimme. De Sewyt yt meast lytse fiskjes, kreeften en wetterynsekten, dy't der yn it ûndjippe wetter siket.

Fuortplanting

De Sewyt briedet fan maaie oant july. De fjouwer aaien wurde yn in nêst op de grûn troch it mantsje útbret.

Sjoch ek

• List fan fûgels

Svartstelkur (frøðiheiti - Tringa erythropus)

Sí eisini

• Fuglar í Føroyum

Ο Μαυρότρυγγας είναι παρυδάτιο καλοβατικό πτηνό της οικογενείας των Σκολοπακιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Tringa erythropus και δεν περιλαμβάνει υποείδη.^[3]

Ονοματολογία

Η επιστημονική ονομασία του είδους erythropus έχει ελληνική ρίζα, και σημαίνει «αυτός που έχει κόκκινα πόδια», με σαφή αναφορά στο χρώμα των ταρσών του πτηνού.

Το ίδιο ισχύει και για την αγγλική του ονομασία, Spotted Redshank, με το πρόθεμα «κηλιδωτός», ενώ η ελληνική ονομασία του είδους, παραπέμπει στο χρώμα του πτερώματος αναπαραγωγής του.

Συστηματική Ταξινομική

Ο μαυρότρυγγας ανήκει σε ένα μονοτυπικό είδος, δεν περιλαμβάνει δηλαδή υποείδη και, φαίνεται να έχει στενή συγγένεια με τα είδη, Tringa melanoleuca και Tringa nebularia.^[4]

Γεωγραφική κατανομή

Ο μαυρότρυγγας είναι είδος με εξάπλωση στον Παλαιό Κόσμο και είναι πλήρως μεταναστευτικός, δηλαδή δεν βρίσκεται σχεδόν πουθενά στην επικράτειά του ως επιδημητικό πτηνό, παρά μόνον ως καλοκαιρινός αναπαραγόμενος ή διαχειμάζων επισκέπτης, ενώ από κάποιες περιοχές διέρχεται κατά τις μεταναστεύσεις.

Περιοχές αναπαραγωγής

Οι καλοκαιρινές περιοχές στις οποίες ο μαυρότρυγγας αναπαράγεται, βρίσκονται στις αρκτικές και υποαρκτικές περιοχές της Ευρασίας (Smit και Piersma 1989), από τη βόρεια Σκανδιναβία στα δυτικά, μέχρι τη βορειοανατολική Σιβηρία στα ανατολικά, χωρίς πάντως να φθάνει απέναντι από τις αμερικανικές ακτές της Αλάσκας. Ακόμη και τα νότια όρια της επικράτειας αναπαραγωγής του, δεν φθάνουν κάτω από την κεντρική Σκανδιναβία και Σιβηρία, αντίστοιχα.

Περιοχές διαχείμασης

Μαυρότρυγγας (μη αναπαραγωγικό πτέρωμα)

Οι περιοχές διαχείμασης του μαυρότρυγγα βρίσκονται τόσο στην Ευρασία όσο και στην Αφρική. Στην Ευρώπη διαχειμάζει σε διάσπαρτους θύλακες του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιρλανδίας, σε ακτές των Κάτω Χωρών και της ΒΑ Μάγχης, ενώ επίσης διάσπαρτη είναι η κατανομή του σε όλες τις μεσογειακές χώρες, από την Ιβηρική μέχρι την Ελλάδα και την Τουρκία.

Στην Ασία διαχειμάζει από τη Μέση Ανατολή στα δυτικά μέχρι την Ινδοκίνα και το Ταϊβάν στα ανατολικά και από την Κασπία Θάλασσα και το Πακιστάν στα βόρεια, μέχρι το Ομάν, τη Σρι Λάνκα και τη Μαλαισία στα νότια, ενώ περιλαμβάνονται και πολλές άλλες χώρες ως ενδιάμεσοι σταθμοί ξεκούρασης (βλ. Μεταναστευτικές οδοί).

Στην Αφρική, τέλος, διαχειμάζει σε όλες τις παραμεσόγειες ακτές, στις όχθες του Νείλου, μέχρι τις πηγές του, και σε όλες, σχεδόν, τις χώρες παράλληλα με τον ισημερινό, από τις ακτές του Ατλαντικού, μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα και τον Ινδικό.^[5]

Μεταναστευτικές οδοί

Ο Μαυρότρυγγας είναι αποκλειστικά μεταναστευτικό είδος (Hayman et al. 1986, Smit & Piersma 1989, del Hoyo et al. 1996) και, κατ’ουσίαν, δεν υπάρχουν μόνιμοι (επιδημητικοί) πληθυσμοί, αλλά μόνον αναπαραγόμενοι και διαχειμάζοντες.

Στο μεταναστευτικό τους πέρασμα προς τους τόπους διαχείμασης, η πλειοψηφία των πτηνών ταξιδεύει διά ξηράς σε ευρύ μέτωπο, αν και υπάρχει επίσης μια σημαντική διαδρομή μέσω των δυτικών ακτών της Ευρώπης (Smit και Piersma 1989, del Hoyo et al. 1996). Τα θηλυκά αρχίζουν να κινούνται νότια στις αρχές Ιουνίου, τα αρσενικά ακολουθούν τον Ιούλιο, ενώ τα νεαρά άτομα μεταναστεύουν από τον Αύγουστο έως τον Σεπτέμβριο (del Hoyo et al. 1996). Οι μετακινήσεις αυτού του είδους χαρακτηρίζονται από μεγάλες πτήσεις μεταξύ των σταθμών ανάπαυλας, οι κυριότεροι από τους οποίους βρίσκονται στη Θάλασσα Βάντεν (Wadden) και τα δέλτα της Ολλανδίας, στη νότια Ουγγαρία, στη νοτιοανατολική Ελλάδα και κεντρική Τουρκία, στη Μαύρη Θάλασσα και την Κασπία Θάλασσα, στο κεντρικό Καζακστάν και τη λίμνη Βαϊκάλη, στη λίμνη Τσανγκ (Chang Lake, Ussuriland) και την κεντρική Γιακουτία , στη Σαχαλίνη, την Ιαπωνία και την Κορέα (del Hoyo et al. 1996). Tα άτομα που ξεχειμωνιάζουν στην υποσαχάρια Αφρική και στις βόρειες ζώνες της σαβάνας (π.χ. στο Μάλι, τη Νιγηρία και το Τσαντ (Smit και Piersma 1989)), διασχίζουν επίσης τη Σαχάρα (del Hoyo et αϊ. 1996).

Η άφιξη στην Αφρική αρχίζει τον Αύγουστο και κορυφώνεται τον Οκτώβριο (Hayman et al. 1986), με το είδος να είναι παρόν σε όλους τους τροπικούς, κυρίως μεταξύ Οκτωβρίου και Απριλίου (del Hoyo et al. 1996), και επιστρέφει στην Αρκτική από τα τέλη του Απριλίου μέχρι τα μέσα Μαΐου (del Hoyo et al. 1996). Εν τούτοις, κάποια πουλιά παραμένουν στις τροπικές περιοχές κατά την περίοδο αναπαραγωγής, αλλά αυτά που δεν είναι σε θέση να αναπαραχθούν μπορεί να περάσουν το καλοκαίρι ακριβώς νότια από τους τόπους αναπαραγωγής (del Hoyo et al. 1996).

Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί μεταξύ άλλων από το Λουξεμβούργο και το Λίχτενσταϊν, τις Μαλδίβες και την Καμπότζη, την Αγκόλα και τη Νότια Αφρική, την Καραϊβική, την Αυστραλία και τη Μικρονησία.^[1]

Στην Ελλάδα, ο μαυρότρυγγας είναι μερικώς μεταναστευτικός, έρχεται δηλαδή να ξεχειμωνιάσει στα βόρεια της χώρας, αλλά μπορεί να παρατηρηθεί σε όλη την επικράτεια κατά τις μεταναστεύσεις.

Βιότοπος

Ενήλικoς μαυρότρυγγας στο βιότοπό του (μη αναπαραγωγικό πτέρωμα)

Κατά την αναπαραγωγική περίοδο, ο μαυρότρυγγας απαντά σε πεδινές τοποθεσίες χαμηλού και μέσου υψομέτρου, όχι όμως σε ορεινές περιοχές, στη δασική και ανοικτή τούνδρα (Snow και Perrins 1998), σε έλη, βαλτώδη δάση με πεύκα ή σημύδες κοντά στό όριο με δασοκάλυψη της Αρκτικής, αλλά και σε πιο ανοιχτούς χώρους, όπως σε ερεικώνες και περιοχές της τούνδρας με θάμνους (Johnsgard 1981, del Hoyo et al. 1996).

Κατά τη διάρκεια της μετανάστευσης και στους τόπους διαχείμασης, (Flint et al. 1984) συχνάζει σε ποικιλία υγροτόπων με γλυκά και υφάλμυρα νερά, όπως φάρμες με λύματα, αρδευόμενους ορυζώνες, υφάλμυρες λιμνοθάλασσες, αλμυρόβαλτους, αλυκές, προστατευόμενες λασπώδεις ακτές (del Hoyo et al. 1996) και επίπεδες λασπώδεις περιοχές (Johnsgard 1981), βάλτους και βαλτώδεις λιμναίες όχθες (Johnsgard 1981, Urban et al. 1986), μικρές υδατοδεξαμενές, νερόλακκους και πλημμυρισμένα λιβάδια (Urban et al. 1986).

Στην Ελλάδα μπορεί να απαντά σε τενάγη, λίμνες και λιμνοθάλασσες.^[6]

Μορφολογία

Ο μαυρότρυγγας είναι ένα μετρίου μεγέθους καλοβατικό πτηνό, εύκολα αναγνωρίσιμο στο αναπαραγωγικό του πτέρωμα, λόγω του αιθαλόμαυρου, (Πάπυρος-Λαρούς Μπριτάνικα, σ. 149) με διάσπαρτες, μικρές ανοιχτόχρωμες κηλίδες, χρώματός του, που τον κάνουν να ξεχωρίζει από τά άλλα, γειτονικά παρυδάτια πτηνά. Αντίθετα, στο μη αναπαραγωγικό πτέρωμα, δεν διαθέτει κάτι ξεχωριστό που να τον διακρίνει άμεσα και μοιάζει ιδιαίτερα με τον κοκκινοσκέλη, με τον οποίο μοιράζεται συχνά τα ίδια ενδιαιτήματα. Έχει όμως μεγαλύτερο μέγεθος, είναι ελαφρά πιο ανοιχτόχρωμος γκρι στο κάτω μέρος από εκείνον και, κατά την πτήση, δεν διακρίνεται η χαρακτηριστική λευκή λωρίδα (wing bar) στις πτέρυγες που υπάρχει στον κοκκινοσκέλη.^[7]. Επίσης, έχει μεγαλύτερους ταρσούς, που τους διατηρεί κατά την πτήση αρκετά μακριά από το υπόλοιπο σώμα.^[8] Όταν στέκεται στο έδαφος, διακρίνεται από την πιο όρθια στάση και πιο ζωηρή συμπεριφορά από τον κοκκινοσκέλη.^[9]

Σε όλες τις εποχές είναι ευδιάκριτο το μακρύ, λεπτό ράμφος, κόκκινο στη βάση και μαύρο το υπόλοιπο, με χαρακτηριστικό, ελαφρά αγκιστρωτό προς τα κάτω άκρο, που χρησιμοποιείται αρκετές φορές ως ασφαλές διαγνωστικό κριτήριο.

Οι ταρσοί έχουν σκούρο ή ανοικτό κοκκινωπό χρώμα και η λευκή, σχήματος ‘V’, περιοχή στο ουροπύγιο επεκτείνεται αρκετά ψηλά προς τη ράχη.^[7]

Όπως και οι άλλοι τρύγγες, συνηθίζει να κουνάει κατά διαστήματα το κάτω μέρος της κοιλιάς και την ουρά πάνω-κάτω (bobbing), αν και όχι τόσο συχνά όσο ο κοκκινοσκέλης.

Η ίριδα είναι μαύρη και, ιδιαίτερα στο αναπαραγωγικό πτέρωμα, είναι ευδιάκριτος ένας λευκός δακτύλιος που περιβάλλει τον οφθαλμό.

Βιομετρικά στοιχεία

• Μήκος σώματος: (28-)30 έως 31(-33) εκατοστά.
• Άνοιγμα πτερύγων: (45-)47 έως 53(-57) εκατοστά.
• Βάρος: αρσενικό 135-170 γραμμάρια, θηλυκό 160-205 γραμμάρια.^[10]

Τροφή

Ο μαυρότρυγγας τρέφεται, αποκλειστικά, με ζωική τροφή, που αποτελείται κυρίως από υδρόβια έντομα και τις προνύμφες τους (ιδιαίτερα υδρόβια σκαθάρια και ημίπτερα), επίγεια ιπτάμενα έντομα (οικογένεια Tipulidae-Craneflies), μικρά καρκινοειδή, μαλάκια, πολύχαιτους δακτυλιοσκώληκες, αλλά επίσης μικρά ψάρια και αμφίβια μέχρι 6-7 εκατοστά (Johnsgard 1981, del Hoyo et al. 1996). Αναζητά τη λεία του τόσο την ημέρα όσο και κατά τις νυκτερινές ώρες.^[11]

Αναπαραγωγή

Το είδος αναπαράγεται από τα τέλη Μαΐου έως τις αρχές Ιουνίου (Harrison), κατά μόνας ή κατά διάσπαρτα μεμονωμένα ζεύγη, αν και μερικές φορές έως 20 ζευγάρια έχουν παρατηρηθεί και, κατ'εξαίρεση, πάνω από 100 (Urban et al. 1986, del Hoyo et al. 1996). Οι ενήλικες συνήθως αλλάζουν πτέρωμα (moulting) σε μεγάλα σμήνη (Hayman et al. 1986), στις αρκτικές περιοχές ανάπαυλας πριν από τη μετάβαση στον τόπο διαχείμασης (del Hoyo et al. 1996).

Η φωλιά κατασκευάζεται σε ανοικτές περιοχές, απ’ευθείας πάνω στο έδαφος, συνήθως ανάμεσα σε γρασίδι (del Hoyo et al. 1996), σε βρύα (Flint et al. 1984), σε σχετικά ξηρότερες θέσεις, όπως κάτω από χαμηλές ιτιές (Johnsgard 1981), ή κοντά σε κάποιο χαρακτηριστικό σημείο (βράχο, πέτρα, μεγάλο κλαδί) που το πουλί χρησιμοποιεί ως σημάδι (landmark). Είναι μία απλή κοιλότητα επιστρωμένη με παρακείμενο φυτικό υλικό, όπως γρασίδι, πευκοβελόνες, νεκρά φύλλα και φτερά.^[12]

Η γέννα πραγματοποιείται εφάπαξ και αποτελείται από 4, σπανίως 3 αβγά. Η επώαση πραγματοποιείται σχεδόν αποκλειστικά από το αρσενικό και είναι άγνωστη η διάρκειά της.^[10][12].

Μετά την εκκόλαψη, και οι δύο γονείς φροντίζουν για την ανατροφή των νεοσσών, ιδιαίτερα το αρσενικό. Οι νεοσσοί είναι φωλεόφυγοι (precocial), εγκαταλείπουν δηλαδή τη φωλιά πολύ γρήγορα, ακολουθούν τους γονείς τους και τρέφονται μόνοι τους. Μετά από μερικές ημέρες, κάποια θηλυκά αναχωρούν για τους τόπους διαχείμασης, ενώ το αρσενικό μένει κοντά για επιτήρηση.^[10][12].

Στην Ελλάδα, ο μαυρότρυγγας δεν αναπαράγεται, αλλά έρχεται μόνο για να ξεχειμωνιάσει ή είναι διαβατικός κατά τις μεταναστεύσεις.^[13]

Κατάσταση πληθυσμού

Ενήλικο άτομο (μη αναπαραγωγικό πτέρωμα)

Ο μαυρότρυγγας είναι ένα από τα είδη που θα επηρεαστούν άμεσα από την κλιματική αλλαγή. Μια ερευνητική ομάδα που εξέτασε την μελλοντική πορεία των ατόμων που φωλιάζουν στο ευρωπαϊκό τμήμα της επικράτειας, βάσει κλιματικών μοντέλων για τον Οργανισμό Περιβάλλοντος του Ηνωμένου Βασιλείου και της RSPB, αναμένει ότι μέχρι το τέλος του 21ου αιώνα θα υπάρξει μείωση τής έκτασης κατανομής του μαυρότρυγγα κατά τα 2/3 και μετακίνησή του προς τα βορειοανατολικά. Η σημερινή και η μελλοντική κατανομή δύσκολα αλληλοεπικαλύπτονται, εκτός από κάποιες θέσεις στο βόρειο τμήμα της Σουηδίας και της Φινλανδίας. Δυνητικά νέα περιοχή εξάπλωσης είναι στο βόρειο άκρο της Ρωσίας, στα νότια της Novaya Zemlya.^[14]

Οι μεγαλύτεροι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί αναπαραγωγής των πτηνών βρίσκονται στη Φινλανδία, στη Νορβηγία, στο ευρωπαϊκό τμήμα της Ρωσίας και στη Σουηδία.

Η εντατική βόσκηση των χορτολιβαδικών εκτάσεων (περισσότερες από μία (1) αγελάδες ανά εκτάριο), βρέθηκε ότι έχει ως αποτέλεσμα μεγαλύτερη προσέλκυση του είδους στην Ουγγαρία.^[15]

Απειλές

Πέρα από την κλιματική αλλαγή, το είδος απειλείται από την απώλεια ενδιαιτημάτων στις περιοχές διαχείμασης και κατά τη μετανάστευση: οι υγρότοποι στη Γκάνα υποβαθμίζονται μέσω της διάβρωσης των ακτών και αλλαγών που αφορούν στην αποχέτευση και σε εγγειοβελτιωτικά έργα (Ntiamboa-Baidu 1991). Στην Κίνα και τη Νότια Κορέα σημαντικές μεταναστευτικές περιοχές ανάπαυλας, γύρω από τις ακτές της Κίτρινης Θάλασσας, έχουν χαθεί μέσω των εγγειοβελτιωτικών έργων και της περιβαλλοντικής υποβάθμισης, ως αποτέλεσμα της μείωσης ροής των ποταμών (από υδροληψία), αύξησης της ρύπανσης, συγκομιδής της βενθικής πανίδας και μείωσης στην ποσότητα των ιζημάτων που μεταφέρονται στην περιοχή από το Κίτρινο Ποταμό και τον Γιάνκτσέ (Barter 2002, Barter 2006, Kelin και Qiang 2006).

Η IUCN, έχει χαρακτηρίσει το είδος ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC), παγκοσμίως, με τάση σταθερή, αν και κάποιοι πληθυσμοί έχουν άγνωστη τάση (Wetlands International 2006).^[1]

Για την Ελλάδα τα στοιχεία είναι ελλιπή και, δεν είναι γνωστό εάν απειλείται άμεσα.

Άλλες ονομασίες

Στον ελλαδικό χώρο, ο Μαυρότρυγγας απαντάται και με τις ονομασίες Γαϊταρίφι, Μαυροτούρλι, Σκατοφαγάς ^[16] και Στικτοκοκκινοποδαρότρυγγας.^[6]

Παραπομπές

Πηγές

• Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2003.
• Collin Harrison, Nests, Eggs and Nestlings Of British and European Birds, Collins, 1988.
• Christopher Perrins, Birds of Britain and Europe, Collins 1987.
• Bertel Bruun, Birds of Britain and Europe, Hamlyn 1980.
• Hermann Heinzel, RSR Fitter & John Parslow, Birds of Britain and Europe with North Africa and Middle East, Collins, 1995
• Πάπυρος Λαρούς-Μπριτάνικα, τόμος 58, λήμμα «Τρύγγας»
• Ιωάννη Όντρια, Πανίδα της Ελλάδας, τόμος Πτηνά.
• Ντίνου Απαλοδήμου, Λεξικό των ονομάτων των πουλιών της Ελλάδας, 1988.
• «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας, Αθήνα 1992»
• Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα 2002
• IUCN Red List: http://www.iucnredlist.org/
• Parkin, David T.; Knox, Alan G. (2010). The Status of Birds in Britain and Ireland. London, UK: Christopher Helm. p. 173. ISBN 978-1-4081-2500-7.
• Flint, V. E.; Boehme, R. L.; Kostin, Y. V.; Kuznetsov, A. A. 1984. A field guide to birds of the USSR. Princeton University Press, Princeton, New Jersey.
• Johnsgard, P. A. 1981. The plovers, sandpipers and snipes of the world. University of Nebraska Press, Lincoln, U.S.A. and London.
• Hayman, P.; Marchant, J.; Prater, A. J. 1986. Shorebirds. Croom Helm, London.
• Brian Huntley, Rhys E. Green, Yvonne C. Collingham, Stephen G. Willis: A Climatic Atlas of European Breeding Birds, Durham University, The RSPB and Lynx Editions, Barcelona 2007, ISBN 978-84-96553-14-9, S. 203
• Urban, E. K.; Fry, C. H.; Keith, S. 1986. The birds of Africa vol. II. Academic Press, London.
• Smit, C. J.; Piersma, T. 1989. Numbers, midwinter distribution, and migration of wader populations using the East Atlantic flyway. In: Boyd, H.; Pirot, J.-Y. (ed.), Flyways and reserve networks for waterbirds, pp. 24–63. International Waterfowl and Wetlands Research Bureau, Slimbridge.
• del Hoyo, J.; Elliott, A.; Sargatal, J. 1996. Handbook of the Birds of the World, vol. 3: Hoatzin to Auks. Lynx Edicions, Barcelona, Spain.
• Snow, D. W.; Perrins, C. M. 1998. The Birds of the Western Palearctic vol. 1: Non-Passerines. Oxford University Press, Oxford.
• Barter, M. 2002. Shorebirds of the Yellow Sea. Wetlands International, Canberra, Australia.
• Baldi, A.; Batary, B.; Erdos, S. 2005. Effects of grazing intensity on bird assemblages and populations of Hungarian grasslands. Agriculture Ecosystems & Environment 108: 251-263.
• Barter, M. A. 2006. The Yellow Sea - a vitally important staging region for migratory shorebirds. In: Boere, G.; Galbraith, C., Stroud, D. (ed.), Waterbirds around the world, pp. 663–667. The Stationary Office, Edinburgh, UK.
• Kelin, C.; Qiang, X. 2006. Conserving migratory shorebirds in the Yellow Sea region. In: Boere, G.; Galbraith, C., Stroud, D. (ed.), Waterbirds around the world, pp. 319. The Stationery Office, Edinburgh, UK.
• Ntiamoa-Baidu, Y. 1991. Seasonal changes in the importance of coastal wetlands in Ghana for wading birds. Biological Conservation 57: 139-158

Дамчеста тринга (науч. Tringa erythropus) — крајбрежна птица од семејството на мочварките (Scolopacidae) во родот на трингите. Се размножува низ северна Скандинавија и северна Азија, а зиме мигрира на југ, на Медитеранот, јужни Британски Острови, Франција, тропска Африка, и тропска Азија. Понекогаш заскитува во Австралија и Северна Америка. Ја има и во Македонија.

Таксономија

Дамчестата тринга за првпат ја опишал германскиот зоолог Петер Симон Палас во 1764 година. Таа е монотипичен вид, без познати подвидови.^[2] Таксономски, формира блиска група со неколку други видови од големиор род на трингите, како жолтоногата тринга (Tringa melanoleuca) и зеленоногата тринга (Tringa nebularia).^[3]

Опис

Со перје во сезона на парење

Дамчестата тринга е поголема крајбрежна птица, долга 29-31 см, од клунот до опашката;^[4] со распон на крилјата од 61 до 67 см и тежина од 121 до 205 грама.^[5] Перјето во сезона на парење е црно, а преку зима многу светло. Има црвени нозе и клун и покажува бел овал на грбот кога лета. Младенчињата се прошарани со сиво-кафеаво, а бели одоздола, со светло обрабени долни делови. Огласувањето му е карактеристичнo, брзо и јасно слушлив двоен крик туу-ит или кру-ит, при полетувањето или во лет. Кога е вознемирен прави повторливи, остри крици како туке-туке-туке или тек-тек-тек, а при додворувањето мажјаците испуштаат експресивно, гласно, вибрирачко крррррр-кррррр-крриууИу-крриууИу.

Распространетост и живеалиште

Дамчестата тринга се размножува низ целиот Арктик во поголемиот дел на Евроазија, од Скандинавија на запад до Чукотскиот Полуостров на исток.^[3] Типично живеалиште во периодот на гнездење се мовнатите мочуришта и перифериите на големите езера. При преселбата за одмор избираат слатки води, за разлика од другите крајбрежни птици кои почесто одмараат на бреговите од морињата.

Размножување

Јајце на дамчеста тринга

Дамчестата тринга е типична моногамна птица, но има случаи и на полиандрија. На местата за гнездење доаѓаат сами, во парови или во мали јата. Додворувањето започнува уште пред да пристигнат, но својот врв го достигнува кога ќе се вратат од преселбата. Мажјаците испуштаат силни, остри, но и мелодични звуци. Гнездото го сместуваат на релативно суво место, скриено под грмушка, во трева или меѓу камења, на островчиња, а често и во изгорени подрачја. Гнездото претставува мала дупка обрабена со гранчиња и послана со малку мов. Јајцата ги несат во мај-јуни, а тие се обично 4 зеленкави или жолтеникави, со кафеави и портокалови дамки. Инкубацијата трае околу 22 до 25 дена и во почетокот ги квачат обата родитела, но потоа женката му ја препушта грижата на мажјакот, а таа порано, со другите женки формира јата и заминува на местото за зимување.

Исхрана

Дамчестата тринга се исхранува со разни без’рбетници: инсекти (водни инсекти, бубачки, ларви, муви), мекотели, црви, мали риби и полноглавци. Се храни во плитката кал на брегот и ја собира храната од дното или од водата, пикајќи го само клунот, а понекогаш и целата глава под вода. Кога има силен ветар стои на брегот и ја чека храната што брановите ќе ја донесат. Доколку е потребно тие добро пливаат, а во итен случај и нуркаат.

Статус

За овие птици важи Договорот за заштита на африканско-евроазиските миграторни водни птици.

Наводи

• O'Brien, Michael; Crossley, Richard; Karlson, Kevin (2006). The Shorebird Guide. New York, NY: Houghton Mifflin. ISBN 0-618-43294-9.
• Pereira, S. L., & Baker, A. J. (2005). Multiple Gene Evidence for Parallel Evolution and Retention of Ancestral Morphological States in the Shanks (Charadriiformes: Scolopacidae). Condor 107 (3): 514–526. DOI: 10.1650/0010-5422(2005)107[0514:MGEFPE]2.0.CO;2 HTML abstract

Хар хөгчүү Tringa erythropus нь Хомноотынхон овгийн ус гатлагч шувуу юм. Тэд Скандинав болон Азийн хойд хэсгээр нутаглана. Өвөл болоход нүүдэллэн Газар дундын тэнгис орчим, Франц, Африк болон Азийн халуун дулаан бүсэд өвөлждөг. Мөн зарим тохиолдолд Австрали, Хойд Америкт таарна.

Энэтхэгт.

Хар хөгчүү нь 29-33 см урт. Үржлийн үедээ хар өнгөтэй ба өвлийн улиралд нилээд цайвар зүстэй болно. Хошуу, хөл нь улаан байдаг. Хар хөгчүү голдуу тайгад чийглэг газар нутаглан 4 өндөг гаргана.

Зургийн цомог

• 
• 
• 
• Энэтхэгт.

Эшлэл

• BirdLife International (2004). Tringa erythropus. 2006. Байгаль Хамгаалах Олон Улсын Холбооны Ховордсон амьтдын улаан жагсаалт. IUCN 2006. www.iucnredlist.org. 5 May 2006-д авсан. Database entry includes justification for why this species is of least concern
• Pereira, S. L., & Baker, A. J. (2005). Multiple Gene Evidence for Parallel Evolution and Retention of Ancestral Morphological States in the Shanks (Charadriiformes: Scolopacidae). Condor 107 (3): 514–526. DOI: 10.1650/0010-5422(2005)107[0514:MGEFPE]2.0.CO;2 HTML abstract

प्रजनन समयको भुत्लासहितको थोप्ले टिमटिमा

थोप्ले टिमटिमा नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा स्पटेड रेडस्याङ्क (Spotted Redshank) भनिन्छ ।

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

புள்ளிச் செங்கால் உள்ளான் (Spotted redshank - Tringa erythropus) என்பது சுகோலோபசிடே என்ற பெரிய பறவைகள் அடங்கிய குடும்பத்தில் உள்ள ஒரு கரையோரப் பறவை ஆகும். இப்பறவையின் பேரினப் பெயர் Tringa என்பது ஆற்று உள்ளானுக்கு கொடுக்கப்பட்ட பெயராகும்; இனப்பெயரான erythropus என்பது பண்டைய கிரேக்கச் சொல்லான eruthros, அதாவது, "சிவப்பு", மற்றும் pous, அதாவது "கால்" இவற்றிலிருந்து பெறப்பட்டுள்ளது.^[2]

பரவல்

இவ்வுள்ளான் வட ஸ்காண்டிநேவியா, வட ஆசியப் பகுதிகளில் இனப்பெருக்கம் செய்து குளிர் காலத்தில் பிரித்தானியத் தீவுகளின் தென் பகுதி, பிரான்சு, மெடிட்டரினியன் பகுதி, வெப்ப மண்டல ஆப்பிரிக்கா மற்றும் ஆசியப் பகுதிகளுக்கு வலசை போகிறது.^[3] இந்தியாவிற்கு, குறிப்பாக தமிழகத்திற்கு வலசை வரும் இப்பறவை, தமிழகத்தின் வட பகுதிகளில் அவதானிக்கப்பட்டுள்ளது.^[4]

களக்குறிப்புகள்

ஜப்பானில் புள்ளிச் செங்கால் உள்ளான் (முழுமையாக வளர்ந்தது)

29 - 32 செமீ அளவு உடையது. அலகு முடியும் இடமும் கால்களும் சிகப்பாக இருக்கும். இதன் அலகு பவளக்காலியின் அலகை விட நீளமாக இருக்கும்; இனப்பெருக்கம் இல்லாத காலத்தில் இறக்கையின் மேல் புறம் வெளுத்த சாம்பல் நிறத்திலும் கீழ் புறம் பவளக்காலியை விட வெள்ளையாக இருக்கும். ஆனால் இனப்பெருக்க காலத்தில் (முக்கியமாக) கீழ்ப்பாகங்கள் கருப்பாக இருக்கும். டூ யிக் என்ற வேறுபட்ட சத்தத்துடன் பறந்து போகும்.^[5]

மேற்கோள்கள்

புற இணைப்புகள்

• "Redshank". பிரித்தானிக்கா கலைக்களஞ்சியம் (11th). (1911). Cambridge University Press.
• BirdLife species factsheet for Tringa erythropus
• {{{2}}} on Avibase
• புள்ளிச் செங்கால் உள்ளான் videos, photos, and sounds at the Internet Bird Collection
• புள்ளிச் செங்கால் உள்ளான் photo gallery at VIREO (Drexel University)
• Interactive range map of Tringa erythropus at IUCN Red List maps
• Audio recordings of Spotted redshank on Xeno-canto.
• Tringa erythropus in the Flickr: Field Guide Birds of the World

The spotted redshank (Tringa erythropus) is a wader (shorebird) in the large bird family Scolopacidae. The genus name Tringa is the Neo-Latin name given to the green sandpiper by Aldrovandus in 1599 based on Ancient Greek trungas, a thrush-sized, white-rumped, tail-bobbing wading bird mentioned by Aristotle. The specific erythropus is from Ancient Greek eruthros, "red", and pous, "foot".^[3]

It breeds across northern Scandinavia and the northern Palearctic and migrates south to the Mediterranean, the southern British Isles, France, tropical Africa, and tropical Asia for the winter. It is an occasional vagrant to Australia and North America.

Taxonomy

The spotted redshank was described by German zoologist Peter Simon Pallas in 1764 and given the binomial name Scolopax erythropus.^[4][5][6] It is a monotypic species, with no recognised subspecies.^[7] Taxonomically, it forms a close-knit group with several other large Tringa species, with molecular sequencing showing it to be a sister clade to that containing the greater yellowlegs and the common greenshank.^[8]

Description

This is a large wader (shorebird), measuring 29–31 cm (11–12 in) long,^{[nb 1]} with a wingspan of 61–67 cm (24–26 in) and a weight ranging from 121 to 205 g (4.3 to 7.2 oz).^[10] It is black in breeding plumage, and very pale in winter. It has a red legs and bill, and shows a white oval on the back in flight. Juveniles are grey-brown finely speckled white above, and have pale, finely barred underparts. Adults moult completely between July and October. In spring, the body plumage is moulted between March and May. Juveniles have a partial moult between August and February.^[11] The call is a creaking whistle teu-it (somewhat similar to the call of a roseate tern), the alarm call a kyip-kyip-kyip.

Habitat and range

The spotted redshank breeds in the Arctic across much of the Palearctic, from Lapland in the west to Chukotskaya in the east.^[8]

Behaviour

Food and feeding

Like most waders, it feeds on small invertebrates.

Breeding

Spotted redshank - breeding plumage

It nests on open boggy taiga, laying four eggs in a ground scrape. For breeding the bird moults to a black to dark grey with white spots. During breeding plumage the legs also turn a dark grey. See image alongside.

Conservation and threats

The spotted redshank is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.

Notes

References

Sources

• Cramp, Stanley, ed. (1977). Handbook of the Birds of Europe, the Middle East and North Africa: Birds of the Western Palearctic. Vol. 1, Ostrich to Ducks. Oxford University Press. ISBN 0-19-857358-8.
• O'Brien, Michael; Crossley, Richard; Karlson, Kevin (2006). The Shorebird Guide. New York, NY: Houghton Mifflin. ISBN 0-618-43294-9.
• Parkin, David T.; Knox, Alan G. (2010). The Status of Birds in Britain and Ireland. London, UK: Christopher Helm. ISBN 978-1-4081-2500-7.
• Pereira, S.L.; Baker, A.J. (2005). "Multiple Gene Evidence for Parallel Evolution and Retention of Ancestral Morphological States in the Shanks (Charadriiformes: Scolopacidae)". Condor. 107 (3): 514–526. doi:10.1650/0010-5422(2005)107[0514:MGEFPE]2.0.CO;2. S2CID 86221767.

La Malhela tringo, Tringa erythropus, estas tipa tringo kaj vadbirdo de la granda familio de Skolopedoj, la tipaj vadbirdoj, kaj la ordo de Ĥaradrioformaj. Ĝi formas unuecan grupon kun la Granda flavkrura tringo, Tringa melanoleuca, kaj la Griza tringo, Tringa nebularia, kiuj inter ili montras la bazajn kolorojn de kruroj kaj piedoj de tringoj, pruvante, ke tiu karaktero estas parafiletika (Pereira & Baker, 2005). Tiuj tri specioj estas la plej grandaj tringoj krom la Striflugila tringo, Tringa semipalmata - eksa Catoptrophorus semipalmatus, kiu estas entute pli fortika.

Disvastiĝo

Tiu estas arkta birdo, reproduktanta tra nordaj Skandinavio, Rusio kaj Siberio. Temas pri migranta birdo kiu vintras ĉe la Mediteraneo kaj suda Azio, kutime ĉe fluanta akvo. Foje ĝi estas vagulo ĝis Norda Ameriko.

Aspekto

La 'Malhela tringo estas mezgranda vadbirdo de 29-33 cm longeco, enverguro de 48 ĝis 52 cm kaj pezo de 135 ĝis 170 g la masklo kaj 160 ĝis 205 g la ino. Laŭ breda plumaro ĝi estas nigra blankpunktita dorse kaj pro tio de malpoksime ŝajnas tie malhelgriza aŭ ne tiom nigra; ĝi montras ankaŭ blankajn pugan strion kaj ĉirkaŭokulan ringon. Tamen ĝi estas tre hela vintre. Ĝi havas ruĝajn krurojn kaj bekon; la kruroj estas iom pli oranĝkoloraj vintre kaj la beko estas nigra ĉepinte. Pro koloro de kruroj kaj beko vintre ŝajnas similas al Ruĝkrura tringo, Tringa totanus, sed tiu havas pli malhelan dorson dum la Malhela tringo estas pli svelta, havas pli longajn kolon kaj bekon kaj piediras kaj manĝas pli vigle. Dumfluge montras blankan dorsan makulon. Junuloj estas brunaj supre kaj havas striitajn subajn partojn.

La Malhela tringo estas vadbirdo anstataŭita kiel reproduktanta birdo pli sude de la Griza tringo, Tringa nebularia, kiu havas pli grizajn bekon kaj krurojn kaj estas bruna dorse kaj blanka sube.

Kutimoj

Tiu specio nestumas ĉe malferma marĉa tajgo kaj tundro; la ino demetas kvar brunmakulitajn verdecajn ovojn en planka truo. Ambaŭ gepatroj kovas dum ĉirkaŭ tri semajnoj.

La dumreprodukta kanto estas kraka fajfo ĉu-ii, la alarma alvoko estas ĉik-ĉik-ĉik. Kiel plej granda parto de vadbirdoj, ĝi manĝas etajn senvertebrulojn.

Ili vivas ĝis 6 jaroj.

La Malhela tringo estas vadbirdo protektita de internacia traktato por konservado de afrikeŭraziaj migrantaj akvobirdoj (AEWA).

Referencoj

• Pereira, Sérgio Luiz & Baker, Alan J. (2005): Multiple Gene Evidence for Parallel Evolution and Retention of Ancestral Morphological States in the Shanks (Charadriiformes: Scolopacidae). Condor 107(3): 514–526. DOI: 10.1650/0010-5422(2005)107[0514:MGEFPE]2.0.CO;2 HTML abstract

El archibebe oscuro (Tringa erythropus) es una limícola de la gran familia de aves Scolopacidae, los limícolas típicos. Es un ave ártica, que se reproduce en todo el norte de Escandinavia y el norte de Asia. Es una especie migratoria, pasa los inviernos en la cuenca del Mediterráneo, el sur de las islas británicas, Francia, África topical, y Asia tropical, por lo general en zonas de agua clara o salobre. Ocasionalmente se anima hasta Australia y Norte América.

Archibebe oscuro con plumaje de fuera de la época de reproducción en el Parque nacional de Keoladeo, Bharatpur, Rajasthan, India.

Posee una longitud de 29 a 33 cm. Su plumaje de reproducción es negro, y muy pálido grisáceo en invierno. Sus patas y pico son rojos, y durante el vuelo se puede observar una marca en forma de óvalo en su espalda. Los juveniles son amarronados-grisáceos con pequeños puntos blancos en su parte superior, y su plumaje del pecho es fino. Anida en la taiga, deposita cuatro huevos en una depresión del suelo. El llamado es un silbido teu-it (similar al llamado del charrán rosado), la llamada de alarma es quyip-quyip-quyip. Al igual que la mayoría de los limícolas, se alimenta de pequeños invertebrados.

Referencias

• BirdLife International (2004). «Tringa erythropus». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2006 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 5 de mayo de 2006. Database entry includes justification for why this species is of least concern
• Pereira, S. L., & Baker, A. J. (2005). Multiple Gene Evidence for Parallel Evolution and Retention of Ancestral Morphological States in the Shanks (Charadriiformes: Scolopacidae). Condor (journal) 107 (3): 514–526. DOI: 10.1650/0010-5422(2005)107[0514:MGEFPE]2.0.CO;2 HTML abstract

Tumetilder

Tumetilder (Tringa erythropus) on kurvitslaste sugukonda kuuluv linnuliik.

Tumetilder on Eestis väikesearvuline läbirändaja ning haruldane mittepesitsev suvilind.^[1]

Viited

Välislingid

• Tumetilder andmebaasis eElurikkus

Bernagorri iluna (Tringa erythropus) scolopacidae familiako hegazti zangaluzea da^[1].

Hegazti artiko hau udan Eskandinavian eta iparraldeko Asian bizi da. Neguak, berriz, Mediterraneo aldean edo Asia tropikalean ematen ditu.

Erreferentziak

Mustaviklo (Tringa erythropus) on pilkullinen kahlaaja. Lajin nimesi ja kuvaili Peter Simon Pallas 1764. Mustaviklo on arktinen lintu, jonka lisääntymisalueisiin kuuluvat Fennoskandia ja Pohjois-Venäjä. Lintu talvehtii Välimerellä, Afrikassa ja eteläisessä Aasiassa yleensä suolattoman veden äärellä.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus on 30 cm, paino 100-230 g ja siipien kärkiväli 60-65 cm. Juhlapukuinen vanha lintu on musta, siivet ja takaselkä valkopilkulliset ja yläperä on valkoinen. Nokka on pitkä ja ohuehko, ja alanokan tyvi on punainen. Koivet ovat pitkät ja mustat. Nuori lintu muistuttaa punajalkavikloa, mutta vatsapuoli on poikkijuovainen. Vanha lintu on talvipuvussa hyvin vaalea, ja sen koivet ovat punaiset.

Kutsuääni on hyvin tyypillinen, iskevän luja "tjy-it". Laulaa soidinlennossa hieman yksitoikkoista mutta kaunista säettä.

Esiintyminen

Fennoskandian pohjoisosat sekä Pohjois-Venäjä aina Tšuktšien niemimaalle saakka. Suomessa pesii 15 000–20 000 paria Lapissa. Maailman populaation koko on 120 000–360 000 yksilöä. Laji on muuttolintu, joka talvehtii Päiväntasaajan eteläpuolella Afrikassa ja Aasiassa. Keväällä mustaviklot saapuvat hyvin täsmällisesti toukokuun alkupäivinä. Syysmuutto alkaa jo kesäkuussa, jolloin naaraat lähtevät etelään. Koiraat ja nuoret linnut muuttavat heinä-elokuussa.

Elinympäristö

Vetiset ja rimpiset aapasuot. Muuttoaikoina ja talvehtimisalueilla liete- ja vuorovesirannoilla.

Lisääntyminen

Pesä sijaitsee tavallisesti metsässä joidenkin kymmenien tai satojen metrien päässä suolta. Naaras munii neljä päärynänmuotoista munaa^[2] maakuoppaan ja hautoo niitä ensimmäiset viikot. Muuttovire voittaa kuitenkin hautomishalut, ja noin viikkoa ennen kuoriutumista naaras lähtee muutolle. Koiras suorittaa hautomisen loppuun ja huolehtii myös poikasista. Haudonta-aika lienee runsaat 3 viikkoa, ja kuoriutumisen jälkeen poikaset juoksevat jo tunnin sisään^[2].

Ravinto

Selkärangattomat: hyönteiset, hämähäkit, nilviäiset, äyriäiset. Ruokailee vesirajassa tai vedessä, joskus jopa uiden.

Lähteet

• Cramp, Stanley (päätoim.) 1985: Handbook of the Birds of Europe, the Middle East and North Africa. Vol. III. – Oxford University Press. Hong Kong. ISBN 0-19-857506-8

Viitteet

Aiheesta muualla

• Hildén, Olavi 1979: Mustaviklon kevät- ja syysmuuton ajoituksesta. - Ornis Fennica 56:18-23.
• Mustaviklo Lintukuva.fi-verkkopalvelussa
• LuontoPortti: Mustaviklo (Tringa erythropus)
• ITIS: Tringa erythropus (englanniksi)

Tringa erythropus

Le Chevalier arlequin (Tringa erythropus) est une espèce d'oiseaux limicoles de la famille des Scolopacidae.

Bon plongeur, il aime pêcher dans les mares vaseuses. Son plumage nuptial, noir fuligineux, est moucheté de blanc. Ce migrateur voyage en petits groupes. Il se distingue par un cri bisyllabique « ti-ouit », très particulier.

Is éan é an cosdeargán breac Is baill d'fhine na Scolopacidae iad.

Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.

O bilurico escuro^[2] ou bilurico patirrubio^[3] (Tringa erythropus) é unha ave limícola da familia Scolopacidae. O nome do xénero Tringa é o nome neolatino dado ao bilurico alinegro (Tringa ochropus) por Aldrovandus en 1599 baseado na palabra do grego antigo trungas, unha ave limícola de tmaño dun tordo, con rabadilla branca que movía a cola mencionado por Aristóteles. O nome específico erythropus procede do antigo grego eruthros, 'vermello' e pous, 'pé'.^[4]

Reprodúcese no norte de Escandinavia e norte de Asia e emigra ao sur ao Mediterráneo, ao sur das illas británicas, Francia, África tropical e Asia tropical para invernar. En Galicia é unha ave de paso escasa durante a época migratoria.^[3] É unha ave errante ocasional en Australia e Norteamérica.

Taxonomía

Foi descrita cientificamente polo zoólogo alemán Peter Simon Pallas en 1764, que lle deu o nome de Scolopax erythropus.^[5][6][7] É unha especie monotípica, xa que non se recoñecen subespecies.^[8] Taxonomicamente, forma un grupo estreitamente unido xunto con outras especies grandes de Tringa, e as análises moleculares mostran que forma un clado irmán que contén o Tringa melanoleuca e o Tringa totanus.^[9]

Descrición

É unha limícola grande que mide de 29 a 31 cm de longo (desde a punta do bico á punta da cola polas costas),^[10] cunha envergadura alar de 61 a 67 cm e un peso de 121 a 205 g.^[11] É negro en plumaxe reprodutora, e moi claro en inverno. Ten patas e bico vermellos co extremo negro, e mostra unha zona oval branca no dorso na zona da mitra en voo. Os xuvenís son marróns cincentos con finas manchas brancas pola parte superior e unhas partes inferiores claras finamente barradas. Os adultos mudan completamente entre xuño e outubro. En primavera, a plumaxe corporal muda entre marzo e maio. Os xuvenís experimentan unha muda parcial entre agosto e febreiro.^[12] A súa chamada é un asubío renxente que soa como teu-it (algo parecida á chamada do carrán rosado). A chamada de alarma é un kyip-kyip-kyip.

Hábitat e distribución

Reprodúcese no Ártico ao longo de gran parte de Eurasia, desde Laponia no oeste ata Chukotka no leste.^[9]

Comportamento

Alimentación

Aliméntase de pequenos invertebrados.

Reprodución

Nidifica na taiga aberta pantanosa, pon catro ovos nunha depresión que escava no chan. Para reproducirse a ave muda adquirindo unha plumaxe negra ou gris escura con manchas brancas e as patas se lle volven máis escuras.

Conservación

É unha das especies ás que se lle aplica o Acordo para a Conservación de Aves Acuáticas Migratorias Africano-euroasiático (AEWA).

Notas

Véxase tamén

Bibliografía

• Cramp, Stanley, ed. (1977). Handbook of the Birds of Europe, the Middle East and North Africa: Birds of the Western Palearctic. Volume 1, Ostrich to Ducks. Oxford University Press. ISBN 0-19-857358-8.
• O'Brien, Michael; Crossley, Richard; Karlson, Kevin (2006). The Shorebird Guide. New York, NY: Houghton Mifflin. ISBN 0-618-43294-9.
• Parkin, David T.; Knox, Alan G. (2010). The Status of Birds in Britain and Ireland. London, UK: Christopher Helm. ISBN 978-1-4081-2500-7.
• Pereira, S.L.; Baker, A.J. (2005). "Multiple Gene Evidence for Parallel Evolution and Retention of Ancestral Morphological States in the Shanks (Charadriiformes: Scolopacidae)". Condor 107 (3): 514–526. doi:10.1650/0010-5422(2005)107[0514:MGEFPE]2.0.CO;2.

Il totano moro (Tringa erythropus (Pallas, 1764)) è un uccello migratore della famiglia degli Scolopacidae dell'ordine dei Charadriiformes, diffuso nel vecchio mondo.

Descrizione

È un uccello limicolo lungo circa 30 cm, con zampe lunghe e becco diritto, lungo e sottile, nero eccetto la parte basale della mandibola inferiore che è rossa.

In estate zampe e piumaggio sono tutti neri, mentre nel resto dell'anno le parti superiori sono grigie chiare (con un sopracciglio bianco dal becco all'occhio), mentre le parti inferiori sono bianche e le zampe rosso-arancio.

Biologia

Alimentazione

Il totano moro è carnivoro, si nutre principalmente di insetti e delle loro larve, di piccoli crostacei, molluschi, vermi e piccoli pesci e anfibi. È attivo sia di giorno che di notte.

Riproduzione

Nidifica in leggere depressioni di ciuffi d'erba, cumuli di sfagno, o comunque in zone di foresta con bassa vegetazione.

Spostamenti

Dopo il periodo riproduttivo gli individui si radunano in vasti stormi per la muta del piumaggio; subito dopo migrano verso i quartieri di svernamento: per prime le femmine, in giugno; poi i maschi in luglio, e infine i giovani tra agosto e settembre. Tra agosto e ottobre i totani mori raggiungono le zone di svernamento, che lasceranno nuovamente per ritornare in aprile - maggio nelle zone di nidificazione.

Durante il periodo di nidificazione il totano moro non è particolarmente gregario, si trova di norma in coppie isolate.

Sistematica

Tringa erythropus non ha sottospecie, è monotipica.

Specie simili sono la pettegola, la pantana e in generale le altre specie del genere Tringa.

Distribuzione e habitat

Si riproduce nel nord dell'Europa e dell'Asia, dalla Norvegia alla Siberia orientale, e sverna in una fascia che comprende le coste del Mediterraneo, l'Africa equatoriale, il Medio Oriente, l'India e le coste dell'Indocina. In Italia è di passo, e sverna in alcune località. La popolazione mondiale stimata è di alcune centinaia di migliaia di individui.

I suoi habitat di nidificazione sono le paludi di tundra e taiga, mentre in altri periodi dell'anno si può trovare più generalmente in zone umide con acque basse, dolci o salmastre.

Conservazione

La principale minaccia per la specie è la perdita di habitat nelle zone di svernamento e lungo le rotte migratorie, dovuta principalmente alla degradazione e alla bonifica delle zone umide. Tuttavia la popolazione mondiale è stabile, numerosa e distribuita su di un'ampia zona geografica, di conseguenza lo stato di conservazione è considerato di rischio minimo (least concern).

Bibliografia

• (EN) BirdLife International 2004, Tringa erythropus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
• Lars Svensson, Guida degli uccelli d'Europa, Nord Africa e vicino oriente, Ricca Editore, 2009, p. 156.

Tamsusis tilvikas (Tringa erythropus) – tilvikinių (Scolopacidae) šeimos paukštis su tamsiai raudonomis kojomis. Visas tamsus, juosvas. Nugaroje, kūno šonuose ir ant pilvo su baltais taškeliais. Antuodegis baltas. Uodega su skersiniais juodai baltais dryžiais. Snapas ilgas, tiesus, juodas.

Lietuvoje retas, aptinkamas traukimo metu.

Tamsusis tilvikas

Vikiteka

Burung Kedidi Bintik merupakan salah satu daripada haiwan terlindung di Malaysia. Pemburuannya memerlukan lesen pemburuan. Nama sainsnya Tringa erythropus.

Ciri-ciri

Burung Kedidi Bintik ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Burung Kedidi Bintik mempunyai paruh tanpa gigi.

Jantung Burung Kedidi Bintik terdiri daripada empat kamar seperti manusia. Kamar atas dikenali sebagai atrium, sementara kamar bawah dikenali sebagai ventrikel.

Pembiakan

Sebagai burung, Burung Kedidi Bintik membiak dengan cara bertelur. Telur yang dihasilkan mempunyai cangkerang keras di dalam sarang yang dibinanya.

Pautan luar

• Carian Google burung Kedidi Bintik.

De zwarte ruiter (Tringa erythropus) is een vogel uit de familie van snipachtigen (Scolopacidae).

Kenmerken

Een volwassen vogel is ongeveer 30 centimeter groot. Het zomerkleed is zwart met witte vlekken op de bovenzijde. Stuit en onderzijde van de vleugels zijn wit. In de winter is de zwarte ruiter overwegend grijs gekleurd. De poten zijn rood of zwart en de snavel is zwart met een rode aanzet. Wordt vaak samen gezien met andere steltlopers.

Verspreiding en leefgebied

Zwarte ruiters broeden niet in Nederland en België. In de zomer zijn ze in het noorden van Rusland en Scandinavië, terwijl ze in de winter naar de kusten van de Middellandse Zee en Zuid-Engeland trekken. In Nederland trekt een vrij klein aantal door tussen april en oktober. Een uiterst klein aantal overwintert hier in Zeeland. In het Waddengebied worden in de maanden mei (voorjaarstrek) en juli en augustus (terugtrek) de meeste waarnemingen gedaan. In het deltagebied ligt het accent op de nazomer (augustus, september). Maar ook in andere gebieden met ondiep zoet water in het binnenland kunnen doortrekkende zwarte ruiters worden waargenomen.^[2]

Status

De zwarte ruiter is geen bedreigde diersoort.^[1]

Externe links

• SoortenBank.nl beschrijving, afbeeldingen en geluid
• Kaarten met waarnemingen op waarneming.nl:

• België
• Nederland
• wereldwijd

Sotsnipe (Tringa erythropus) er ein vadefugl i snipefamilien. Ho er ein hekkefugl gjennom eit belte frå nordlege Skandinavia, inkludert Finnmark, til austlegaste Russland nær Beringsundet. I Noreg er ho observert både på kysten og i innlandet under trekket til og frå vinterkvarteret. Viktige overvintringsområde er i Afrika, på det indiske subkontinentet og i Søraust-Asia.

Skildring

Sotsnipe i sommardrakt

Foto: Wikimedia-brukar Alpsdake

I vinterdrakt

Foto: Wolfram Riech

Sotsnipa er 29-32 cm lang, har eit vengespenn på 61-67 cm og kroppsmasse på 97-230 gram.^[1] Hannen ber sommarstid ei mørk, sotfarga praktdrakt med lange, mørke raude bein. Sommardrakta til hoa liknar drakta til hannfuglar, men har meir tydelege kvite flekker på buken og flankane. I vinterdrakt er denne fuglen lite iaugefallande gråbrunt farga med kvite flekker, heilt kvit og umønstra buk, elles mykje lik raudstilk i utsjånad. Men sotsnipa er større, manglar kvit bakkant på vengene og har eit lengre, tynnare nebb som er nesten umerkeleg nedbøygd mot spissen. Berre undernebbet er raudfarga. Sotsnipa vassar ofte til buken når vassflata, og om naudsynt kan ho òg symje.

Eit vanleg læte er eit høgt, stigande 'tju-it' eller 'ti-vit' i flukt.

Hekkeområdet for sotsnipa er indre Finnmark, Norrland, nordlege Finland, Kolahalvøya og gjennom eit belte gjennom nordlege Sibir så langt aust som til sentrale Tsjukotka-distriktet i Russland, men har fråvære frå Tsjuktsjarhalvøya til Beringsundet.^[1]

Sotsnipa er ein langdistansemigrant, vinterkvarteret med størst utstrekning ligg i Afrika sør for Sahara. Spesiell tyding har Sahel og Det austafrikanske høglandet, i Etiopia er ho registrert opp til 2880 moh. Men mange fuglar overvintrar langs den sørlege kysten av Middelhavet og i Det nære Austen. Vinterkvartar finst òg på det indiske subkontinentet og i Søraust-Asia. I Vest- og Sør-Europa overvintrar berre ei svært lita mengd sotsniper.

I Sentral-Europa, kan fuglen sjåast spesielt på hausttrekket i perioden frå byrjinga av august til slutten av oktober og i vårtrekket frå byrjinga av april til slutten av mai. Så mykje som mellom 5000 til 10 000 individ kan observerast i Nederland. Etter år 1999 har det i Sør-Noreg blitt registrerte flest sotsniper i august månad.^[2].

Sotsnipa hekkar på tørt til fuktig, ofte blaut underlag i opne område av tundraen der det finst skogvekst, ikkje langt fra tregrensa. Under trekket og i vinterkvarteret beitar dei på våtmarker, strandenger og laguner ved ferskvatn og brakkvatn. I innlandet nyttar ho grunt vatn og fuktige eller oversumde enger. Sotsnipa er generelt mindre marin enn mange andre artar av Tringa-snipene.^[1]

Fuglen lever hovudsakleg av småfisk, blautdyr, amfibium, krepsdyr og vasslevande insekt i alle fasar av utviklinga. I saltvatn har dietten innslag av krepsdyr, børstemakk, fisk og blautdyr. Dei beitar mest i små flokkar, men òg i store flokkar eller einskildvis.^[1]

Sotsnipa hekkar frå midten av mai til ut juni på fuktig gras, mose eller låg bakken. Kullet består av 4 egg, og blir nesten utelukkande ruga av hannen. Hoa har ein tendens til polygami.

Den europeiske hekkefuglbestanden blei estimert til 19 000-42 000 hekkande par på byrjinga av 2000-talet. Av desse rugar på 10 000 til 15 000 par i Finland, 2000-6000 i Noreg og 2000 til 10 000 i den europeiske delen av Russland. I tillegg kjem 5000-11 000 hekkande par i Sverige.

I dag er bestanden trudd å vere stabil.^[3] Sotsnipe er ein av artane som er trudd å bli særleg rørt av klimaendringane. I følge eit forskingsresultat vil hekkeområdet flyttast nordaustover mot slutten av hundreåret og neppe overlappe dagens utbreiing.^[4]

Den høgste dokumenterte alder for ei sotsnipe er 6 år og 2 månader.

Kjelder

Referansar

Bakgrunnsstoff

Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Sotsnipe

Sotsnipe (vitenskapelig navn Tringa erythropus) er en fugl som hekker over Skandinavia og Asia. Sotsnipen er en trekkfugl som overvintrer i middelhavsområdene og Sør-Asia.

Sotsnipa er en rundt 29-33 cm lang.

Eksterne lenker

• (sv) sotsnipe hos Dyntaxa
• (en) sotsnipe – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) sotsnipe i Encyclopedia of Life
• (en) sotsnipe i Global Biodiversity Information Facility
• (en) sotsnipe hos Fossilworks
• (en) sotsnipe hos Fauna Europaea
• (en) sotsnipe hos NCBI
• (en) sotsnipe hos ITIS
• (en) Kategori:Tringa erythropus – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Tringa erythropus – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons

Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .

Brodziec śniady (Tringa erythropus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).

Występowanie

Zamieszkuje obszar od północnej części Półwyspu Skandynawskiego, poprzez północno-zachodnią Rosję, Syberię po Półwysep Czukocki. Zimuje od Europy Zachodniej poprzez basen Morza Śródziemnego do Afryki Równikowej oraz poprzez Bliski Wschód, Indie po Azję południowo-wschodnią, południowo-wschodnie Chiny i Tajwan. W Polsce nielicznie, lecz regularnie pojawia się podczas przelotów w kwietniu-maju i sierpniu-listopadzie.

Cechy gatunku

Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W upierzeniu godowym całe ciało łupkowo-czarne z białymi prążkami i plamkami głównie w tylnej części ciała. Kuper i ogon pozostają białe. Na ogonie czarne, poprzeczne prążkowanie. Dziób czarny z czerwoną nasadą, a nogi czerwonobrązowe. W upierzeniu spoczynkowym wierzch ciała szarobrązowy z jasnymi plamkami, a spód ciała biały z delikatnym szarawym nalotem lub deseniem. Osobniki młodociane podobne do dorosłych w szacie spoczynkowej, jednak ciemniejsze, z gęstszym plamkowaniem, szczególnie w przedniej części ciała, i z żółtopomarańczowymi nogami.

Wymiary średnie

dł. ciała ok. 30-35 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 55-65 cm
masa ciała ok. 100-230 g

Biotop

Bagna i brzegi jezior w pasie tundry i lasotundry.

Gniazdo

Na ziemi.

Jaja

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju-czerwcu 4 jaja.

Wysiadywanie

Czas wysiadywania lęgu sporny. Samica zazwyczaj opuszcza samca i młode przed pierzeniem się tych ostatnich.

Pożywienie

Wodne bezkręgowce, które zdobywa brodząc w wodzie.

Ochrona

W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową^[3].

Zobacz też

• fauna Polski
• ptaki Polski

Przypisy

O perna-vermelha-escuro (Tringa erythropus) é uma ave da família Scolopacidae.

É ligeiramente maior que o perna-vermelha-comum, distinguindo-se pela ausência de risca alar branca. Alimenta-se em zonas de vasa em estuários e também em salinas.

Esta espécie nidifica no norte da Europa e inverna principalmente em África. Em Portugal ocorre sobretudo durante a passagem migratória.

Subespécies

A espécie é monotípica (não são reconhecidas subespécies).

Fluierarul negru (Tringa erythropus) este o pasăre migratoare limicolă din familia scolopacidelor (Scolopacidae), ordinul caradriiformelor (Charadriiformes) care cuibărește în nordul Europei (nordul Scandinaviei și nord vestul Rusiei) și Asiei (nordul Siberiei până la peninsula Ciukotsk) în zonele de tundră împădurită precum și în turbăriile și smârcurile din taiga. Iernează în zonele mediterane din sud-vestul Europei, Africa de nord și ecuatorială, Delta Nilului și Asia de sud (regiunile din jurul golfului Persic, India, sud-estul Chinei, Taiwan, Vietnam, Malaezia). Are o talie de 30 cm, în epoca cuibăritului (vara) penajul este negru cu pete mai deschise în jumătatea posterioară a corpului; iarna și în timpul pasajului penajul este cenușiu cu penele aripilor și ale cozii pătate mai închis și abdomenul alb. Se hrănește cu nevertebrate: viermi, crustacee, moluște și insecte acvatice.

În România este o pasăre de pasaj puțin numeroasă, venind din ținuturile de cuibărit din nordul Europei și Asiei, îndreptându-se spre sud-vestul Europei, Africa și Asia, unde iernează.

Fluierarul negru în penajul de vară

Referințe

Bibliografie

• Dimitrie Radu. Păsările din peisajele României. Ed. Sport-Turism, București, 1984
• Dimitrie Radu. Păsările lumii. Ed. Albatros, București, 1977
• M. Talpeanu. Maria Paspaleva. Aripi deasupra Deltei. Editura Științifică. 1973

Legături externe

• Societatea ornitologică română
• Chevalier arlequin. Oiseaux.net
• Spotted Redshank Tringa erythropus. BirdLife International
• Spotted Redshank (Tringa erythropus). Internet Bird Collection. Imagini, video.

Wikimedia Commons conține materiale multimedia legate de Fluierar negru

Kalužiak tmavý^[2] (lat. Tringa erythropus) druh vtáka z čeľade slukovité (Scolopacidae). Obýva mokrade tundry hraničiace s tajgou v palearktíde. Cez Slovensko migruje na jar od apríl do mája a na jeseň už od júla do októbra, bol zaznamenaný v 14,70 % mapovacích kvadrátov.^[3]

Referencie

1. ↑ IUCN Red list 2018.1. Prístup 19. septembra 2018
2. ↑ KOVALIK, Peter, et al. Slovenské mená vtákov [online]. Bratislava : SOS/BirdLife Slovensko, 2010,2016,2018, rev. 2018-02-25, [cit. 2018-09-19]. Dostupné online.
3. ↑ DANKO, Štefan; DAROLOVÁ, Alžbeta; KRIŠTÍN, Anton, et al. Rozšírenie vtákov na Slovensku. Bratislava : Veda, 2002. Autori druhu Alžbeta Darolová, Štefan Danko. ISBN 80-224-0714-3. Kapitola Kalužiak tmavý, s. 295 - 296.

Iné projekty

• Commons ponúka multimediálne súbory na tému Kalužiak tmavý
• Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Kalužiak tmavý

Svartsnäppa (Tringa erythropus) är en vadarfågel som tillhör familjen snäppor.^[2]

Utseende och läte

Juvenil svartsnäppa. Notera den helgrå grundtonen, det mörka tygelstrecket och det ljusa ögonbrynsstrecket som är tydligast framför ögat, de orangefärgade benen och den raka, långa, tunna näbben som är mörk med anstrykning åt rödorange närmast näbbroten.

Adult svartsnäppa i vinterdräkt.

Svartsnäppan är cirka 30 centimeter lång och har ett vingspann på cirka 65 centimeter. Den är svart i häckningsdräkt och ljusgrå på vintern. Den har röda ben och näbb och en vit kil på ryggen som syns när den flyger. Ungfåglar är gråbruna med vita fläckar ovan och har blek och mycket fint bandad undersida.

Spellätet är ett surrande, visslande ljud och varningslätet en tvåstavig vissling, tju-itt.

Utbredning

Svartsnäppan häckar i Skandinavien och norra Asien. Den är flyttfågel och övervintrar runt Medelhavet, i södra Asien och ibland i tropiska Afrika.

Förekomst i Sverige

I Sverige häckar svartsnäppan främst i inre Norrland i barrskog i närheten av myrar. I övriga landet syns den under flyttningen. Honorna börjar flytta i juni, följda av hanarna i juli och ungfåglarna i augusti-september.

Ekologi

Honor är ofta polygama. Boet är en grund urgröpning i marken på öppen fuktig taiga. Honan lägger tre till fyra ägg. Liksom de flesta vadarfåglar livnär den sig av små ryggradslösa djur, mer specifikt vattenlevande insekter och deras larver, små kräftdjur, mollusker, havsborstmaskar samt småfisk och amfibier upp till 6–7 centimeter långa.^[1] Den födosöker både på dagen och natten.^[1]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Världspopulationen uppskattades 2015 till 110.000-270.000 individer, varav det i Europa tros häcka 20.500-54.000 par.^[1]

Namn

Svartsnäppan har förr även kallats svartgrå snäppare,^[3] strandryttare, mörk beckasin och harlekinsnäppa.^[4]

Referenser

Delar av texten baserad på översättning av engelskspråkiga Wikipedias artikel Spotted Redshank läst 4 september 2005

Noter

1. ^ [a b c d e f] BirdLife International 2012 Tringa erythropus Från: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1 www.iucnredlist.org. Läst 7 januari 2014.
2. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2017) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2017 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2017-08-11
3. ^ Sven Nilsson (1858) Foglarna
4. ^ Tyrberg, Tommy (1996) Svenska fåglars namn, Stockholm, Sveriges ornitologiska förening

Källor

• Roland Staav och Thord Fransson (1991). Nordens fåglar (andra upplagan). Stockholm: Norstedts. sid. 203. ISBN 91-1-913142-9

Externa länkar

• Artportalen: Dagens fynd – senaste observationerna – bilder
• Dansk ornitologisk forening
• Wikimedia Commons har media som rör svartsnäppa.
  Bilder & media
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Kara kızılbacak (Tringa erythropus), çullukgiller (Scolopacidae) familyasından bir çulluk türü.

Büyüklükleri 29–33 cm kadardır. Kuş tüyü üreme döneminde siyahtır ve kışın çok soluk renklidir. Bacaklar ve gaga kırmızı renklidir. Yavruların, gri-kahverengi, iyi benekli beyaz yukarsı ve soluk güzelce çizgili alt parçaları vardır. Küçük omurgasız hayvanlarla beslenirler. Göçmen bir türdür. Akdeniz, güney İngiliz adaları, Fransa, tropikal Afrika'nın etrafında ve tropikal Asya'da genellikle tatlı veya acı suda kışı geçirirler. Avustralya ve Kuzey Amerika'da ara sıra görülürler.

Dış bağlantılar

• 1 Опис
  • 1.1 Морфологічні ознаки
  • 1.2 Звуки
• 2 Поширення та місця існування
• 3 Чисельність
• 4 Гніздування
• 5 Живлення
• 6 Охорона
• 7 Посилання
• 8 Література

1. ↑ ^{а б} Фесенко Г. В., Бокотей А. А. Птахи фауни України (польовий визначник). — К., 2002. — 416 с. — ISBN 966-7710-22-X.
2. ↑ BirdLife International. Birds in Europe: population estimates, trends and conservation status. — Cambridge, UK: BirdLife International, 2004. — 374 pp. (BirdLife Conservation Series No. 12).
3. ↑ BirdLife International 2012. Tringa erythropus. In: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. . Downloaded on 14 February 2014. (англ.)

Choắt chân đỏ (danh pháp hai phần: Tringa erythropus) là một loài chim thuộc họ Dẽ. Loài choắt chân đỏ làm tổ ở Bắc Âu và châu Á; mùa đông di cư xuống phía Nam đến châu Phi, Ấn Độ; Myanma, Nam Trung qưốc, Đông Dương và Malaysia. Bộ lông mùa đông và mùa hè khác nhau. Choắt chân đỏ lần đầu được nhà động vật học người Đức Peter Simon Pallas vào miêu tả năm 1764. Nó là loài duy nhất của chi, với hai phân loài được công nhận.^[2]

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

Nghiên cứu thêm

• O'Brien, Michael; Crossley, Richard; Karlson, Kevin (2006). The Shorebird Guide. New York, NY: Houghton Mifflin. ISBN 0-618-43294-9.
• Pereira, S. L., & Baker, A. J. (2005). Multiple Gene Evidence for Parallel Evolution and Retention of Ancestral Morphological States in the Shanks (Charadriiformes: Scolopacidae). Condor 107 (3): 514–526. DOI: 10.1650/0010-5422(2005)107[0514:MGEFPE]2.0.CO;2 HTML abstract

Liên kết ngoài

Chisholm, Hugh biên tập (1911). “Redshank”. Encyclopædia Britannica (ấn bản 11). Nhà in Đại học Cambridge.

• Avibase

Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

На зимовке

Щёголь гнездится в узкой полосе северной Евразии в кустарниковых и кочкарных тундрах, лесотундре и тундроподобных болотах северной тайги Евразии от Скандинавского полуострова до Чукотки^[2]. В Скандинавии и на Кольском полуострове встречается к северу до морского побережья, на полуострове Канин до устья реки Чижи, на Ямале до 68° с. ш., на Тазовском полуострове до 69° с. ш., в Красноярском крае до районов Дудинки и Попигай, в долине Колымы до Нижнеколымска, на Чукотке до устья Анадыря и южного побережья Чаунской губы. Южная граница гнездовий более размыта и примерно совпадает между границей лесотундры и северной тайги. Гнездится в Финляндии к югу до 65° с. ш., на северо-западе России до северного побережья Ладожского озера, между Белым морем и долиной Лены примерно до 64° с. ш^[10].

Зимовки

Зимует в умеренном, субтропическом и тропическом поясе Евразии и Африки. Кулики, гнездящиеся в Скандинавии, Финляндии и Европейской части России, перемещаются в юго-западном направлении на побережья Западной Европы, в западные и центральные районы Африки к югу до Демократической Республики Конго и Бурунди. Из Западной Сибири птицы летят преимущественно на Ближний Восток и в Восточную Африку к югу до Танзании^[11]. Более восточные популяции зимуют в Южной Азии к востоку до юго-восточного Китая и Тайваня^[12]. Нередко летом птиц встречают в степных и других районах умеренного пояса, далеко за пределами гнездового ареала и зимних стоянок. Полагают, что это либо неполовозрелые, либо взрослые, но также негнездящиеся птицы^[13].

Места обитания

Типичные биотопы в гнездовой период — осоково-моховые болота на периферии крупных озёр, разреженные низкорослые ивняки на берегах водоёмов, влажные сосновые и лиственничные редколесья^[5][14]. Во время перелёта останавливаются на отдых в лесной зоне на лугах по открытым берегам проток, вытекающих из крупных озёр, в долинах небольших рек^[14]. Зимой держится на травянистых берегах пресноводных водоёмов, преимущественно мелких, в том числе на болотах, окраинах заливных полей с илистыми берегами. В отличие от многих других куликов, на морских побережьях почти не встречается^[15].

Размножение

Рисунок яйца

В поисках корма

Считается типичным моногамом, однако также известны случаи полиандрии^[16]. На гнездовые участки щёголи прибывают в одиночку, парами либо небольшими стаями. Последние иногда представляют собой смешанную группу, состоящую из различных видов куликов, в том числе больших улитов, турухтанов, веретенников и кроншнепов^[17]. Брачное поведение самцов начинает проявляться ещё на пролёте, однако достигает своего апогея лишь на местах. Оно выражается в глубоком волнообразном полёте, во время которого птицы издают громкую, достаточно резкую, но в то же время не лишённую мелодичности трель^[5]. Образование пар также происходит непосредственно на гнездовых участках. До появления на свет потомства щёголи ведут себя скрытно и осторожно^[9], позднее при приближении человека становятся более возбуждёнными, кивают головой, с криком взлетают на какое-либо возвышение и нередко имитируют нападение, подлетая к самому носу и уворачиваясь в последний момент^[17][13].

Гнездо устраивают на относительно сухом месте под прикрытием куста, пучка травы либо камня: на островке посреди болота, на каменистом участке тундры, в лесу — на ягеле с кустиками водяники. Нередко гнездится на пожарищах. Само гнездо представляет собой небольшое углубление во мху или мягком грунте, выстланное листиками карликовой берёзы, сухими стеблями багульника и другим растительным материалом^[17][13]. Откладывание яиц в мае—июне. Полная кладка содержит 4 яйца зеленоватого, желто-оливкового либо буроватого цвета с крупными бурыми и коричневыми пятнами. Размеры яиц: (42—52)х(31—36) мм^[5]. Предполагают, что длительность насиживания составляет около 22—25 суток^[13]. Первое время оба члена пары сидят на гнезде поочерёдно, однако спустя несколько дней самка окончательно покидает гнездо и удаляется, в то время как на самца ложатся дальнейшие хлопоты по выведению и воспитанию потомства. После появления на свет птенцов выводок с оставшимся родителем перебирается поближе к водоёму и держится на нём до становления на крыло, после чего распадается. Самки в то же время сбиваются в однополые стайки и кочуют, прежде чем отлететь на места зимовок^[18].

Питание

Употребляет в пищу разнообразных беспозвоночных: насекомых (водяных жуков, клопов, личинок мух, ручейников), рачков, моллюсков, червей, мелкую рыбу и головастиков^[17][16]. Кормится на илистых мелководных берегах, собирает корм со дна либо в толще воды, заходя в неё по самое брюхо и погружая клюв, а иногда и всю голову под воду^[5].

Во время сильного ветра устраивается на берегу с наветренной стороны и собирают добычу в набегающих волнах^[19]. При необходимости неплохо плавает, в случае опасности ныряет.

Примечания

鹤鹬（学名：Tringa erythropus）为鹬科鹬属的鸟类。在中国大陆，分布于新疆、东部、西至甘肃、四川、贵州、西藏等地。该物种的模式产地在荷兰。^[1]

参考文献

ツルシギ（鶴鷸、学名：Tringa erythropus）は、チドリ目シギ科に分類される鳥類の一種である。

その名前の由来は、足とクチバシが赤色であり、ツルを連想させることから。

分布[編集]

ユーラシア大陸の寒帯や北極圏で繁殖する。冬季はアフリカ大陸中部、地中海沿岸、中近東、インド、東南アジアに渡って越冬する。

日本には、旅鳥として春と秋の渡りの時期に全国的に渡来する。秋よりも春の渡りの方が渡来数は多い。まれに越冬する個体もある。

形態[編集]

体長約30cm。成鳥夏羽は全体にすすけた黒色で、白い羽縁が目立つ。背中央から腰は白い。アイリングは白い。成鳥冬羽は全身灰褐色で、上面に細かい黒褐色斑がある。幼鳥は成鳥冬羽と似ているが、全体に褐色味が強く、体の下面には灰褐色の縦斑と横斑が密にある。

足は赤色。嘴は黒く下嘴の基部は赤色。冬羽では色がやや淡くなる。

• 夏羽のツルシギ

• 翼を広げた冬羽のツルシギ

• 前がツルシギ、後ろはアオアシシギ

生態[編集]

非繁殖期には、水田、湿地、河口、干潟などに生息する。繁殖期は湿地、湖沼の周辺、樹木の少ない荒れ地などに生息する。非繁殖期には、小規模の群れを形成する。

食性は動物食で、昆虫類や甲殻類、貝類を捕食する。

繁殖形態は卵生。繁殖時期は4月末から6月で、地上に営巣し普通4卵を産む。雌は産卵後まもなく巣を離れ、以後の抱卵、育雛は雄が行う。

人間との関わり[編集]

ハス田や干潟などが減少したことから、日本への渡来数は減少している。

• 絶滅危惧II類 (VU)（環境省レッドリスト）^[2]
  

脚注[編集]

参考文献[編集]

• 叶内拓哉『 山渓ハンディ図鑑7　日本の野鳥』、山と渓谷社 1998年
• 真木広造他　『日本の野鳥590』、平凡社、2000年

　関連項目　[編集]

• 日本の野鳥一覧

外部リンク[編集]

• 日本のレッドデータ検索システム「ツルシギ」 （エンビジョン環境保全事務局）
• ツルシギ （日本野鳥の会）
• Tringa erythropus （バードライフ・インターナショナル）（英語）