Colocasia esculenta, llamada comúnmente taro, pituca o malanga,[2] es una especie de plantas de la familia de las aráceas.
Planta herbácea, perennifolia, con un tubérculo subgloboso, estolonífero, subterráneo, que alcanza un tamaño de 6 cm de diámetro. Las hojas son peltadas, con la lámina de 32–36 cm de largo y 22–70 cm de ancho. Las inflorescencias son axilares, formando un espadice, protegidas por la espata, son fragantes con aroma a frutas, tiene un pedúnculo de 9–80 cm de largo; y espata de hasta 43 cm de largo. Los frutos son bayas subglobosas a oblongas, de 3.5–5 mm de largo y 2.5–3.9 mm de diámetro; con semillas elipsoides, de color café claro.[3] También se conoce como (malanga). Sin embargo, esto es erróneo ya que la Papa china o Eddo y la Malanga tienen cercanía genética pero no son la misma planta.
Se habría comenzado a cultivar hace 7000 años en las montañas de Papúa Nueva Guinea.[4] La extensión de la zona de origen del taro está todavía en discusión, muchos los autores coinciden en sostener que se sitúa en el nordeste de la India, Sudeste de Asia, extendiéndose según otros autores también hasta Australia, Nueva Guinea, Islas Marshall.[5]
Puede vegetar en arrozales o en tierras altas donde el agua es suministrada constantemente por lluvia o irrigación. Algunas variedades crecen también fuera de los trópicos, en lugares como Corea y Japón.
Es un alimento tradicional en muchas áreas tropicales del mundo y la base para hacer el poi en Hawái. La planta es indigerible si se come cruda debido a las sustancias ergásticas en las células de la planta. Produce severos problemas gastrointestinales a menos que se cocine.[6]
Dado su origen asiático, en Venezuela se le conoce con el nombre de ocumo chino.
Como en casi todas las verduras, las hojas de taro son ricas en vitaminas y minerales y fuente de fibra dietética. En su forma cruda, la planta es tóxica debido a la presencia de oxalato de calcio y la presencia de rafidios en las células vegetales con forma de aguja.[7]
El cormo se suele consumir cocido generalmente como hortaliza, ya sea como acompañamiento de platos de carne, pollo o pescado o bien formando parte del popular sancocho (principalmente en Venezuela, Colombia y Panamá). En Costa Rica se utiliza mayoritariamente en su zona caribeña.[8] En Corea el cormo se pela y los retoños de las hojas se sofríen.
El taro se aprecia en el África Occidental, China, en la Polinesia, las islas del Océano Índico y de las Antillas. La cosecha mundial es de alrededor de 9,2 millones de toneladas (FAO 2002), los principales productores son Nigeria, Ghana, China y Costa de Marfil.
Colocasia esculenta fue descrita por (L.) Schott y publicado en Meletemata Botanica 18. 1832.[9]
Colocasia: nombre genérico que deriva de la antigua palabra griega kolokasion que el botánico griego Dioscórides (siglo I dC) asignaba a las raíces comestibles, tanto de Colocasia esculenta como de Nelumbo nucifera.[10]
escolentum: epíteto latíno que significa "comestible".[11]
Es comúnmente llamado malanga en México, macal en Sureste de México, raramente llamado kalo (del hawaiano) o cará en Brasil, yautía coco en República Dominicana y malanga en Puerto Rico, Guatemala, Honduras y España.
En Colombia se conoce como papa china.
En Perú se conoce como bituca o pituca, y en algunos lugares del sur, como onkucha o unkucha.
En Nicaragua se conoce por malanga y quiquisque.
En Panamá se le conoce como otoe o ñampí.
En las islas Canarias se le llama ñamera[14] y en Colombia se conoce por ñame aunque este término se refiere normalmente a otras plantas comestibles del género Dioscorea y también como tiquizque.
En Costa Rica se le llama ñampí o malanga.
En Venezuela se conoce como ocumo chino. La voz es del Caribe continental de Venezuela, que en el kari'ña actual se conserva bajo la forma akuumo.
En Bolivia se conoce como papa balusa.
En Cuba, malanga y guagüi.
En Cuba se le denomina malanga isleña, mientras que a los rizomas comestibles de esta planta se les llama ñame isleño.
En Ecuador se le conoce como papa china
En isla de Pascua es llamado taro.
En Sudáfrica se conoce como madumbe.[15]
En Europa se conoce con el nombre común de edo o malanga. En Corea, es llamado toran (土卵) que significa "huevo de la tierra".
El cormo se llama sato-imo (里芋) en japonés.
Colocasia esculenta, llamada comúnmente taro, pituca o malanga, es una especie de plantas de la familia de las aráceas.
Cormos de taro para la venta. Colocasia esculenta en Corea. Vista de la planta. Flor. Preparados para la venta. Hoja.Taro (znanstveno ime Colocasia esculenta) je tropska rastlina, ki se primarno goji kot gomoljna, sekundarno pa kot listnata zelenjava. Verjetno je bil taro ena izmed prvih kultiviranih rastlin.[2] Surov je taro zaradi vsebnosti kalcijevega oksalata strupen,[3][4] vendar je toksin uničen s kuhanjem [5] ali pa odstranjen z namaknajem tarovih gomoljev v mrzli vodi preko noči. Taro je tesno soroden vrstam iz rodov Xanthosoma in Caladium, ki se jih navadno goji v okrasne namene in napačno navaja pod imenom slonje uho.
Taro je divja rastlina na vlažnih nižinskih območjih Indonezije, kjer je bil znan kot »talas«. Ocenjuje se, da so taro gojili v vlažni tropski Indiji že pred 5000 pr. n. š., kamor je rastlina prišla iz Malezije. Iz Indije je bil taro prenesen na zahod v Egipt, kjer so ga Grki in Rimljani opisali kot pommebno kmetijsko kulturo. Avstronezijski mornarji so taro z njegovim prvinskim imenom talas prenesli v Ocenijo, kjer je danes znan tudi kot dalo, talo, taro in kalo.
znanstveno ime je Colocasia esculenta; esculenata v slovenščini pomeni užiten. Je v tesnem sorodstvu z rodom Xanthosoma in številna domača imena se nanašajo bodisi na Taro, bodisi na kultivirane vrste rodu Xanthosoma, ki pa se uporabljajo za praktično enake namene.
Taro so Rimljani uporabljali v precej podobne namene kot se danes uporablja krompir, to gomoljno zelenjavo pa so imenovali colocasia. Viri omenjajo različne metode priprave tara, običajna naj bi bila kuhanje. Po padcu Rimskega imperija je uporaba tara v Evropi močno upadla, kar se je v veliki meri zgodilo zaradi zmanjšane trgovine; večina tara je bila namreč uvoženega iz Egipta.
Majhna okrogla varieteta tara je olupljena in skuhana in se prodaja zamrznjena, pakirana v lastnem soku ali vložena. Surova rastlina ni užitna zaradi igličastih kristalov kalcijevega oksalata v rastlinskih celicah.
Kot je za listnato zelenjavo tipično, so tarovi listi bogati z vitamini in minerali. So vir tiamina, riboflavina, železa, fosforja in cinka, prav tako pa tudi vitamina B6, vitamina C, niacina, kalija, bakra in mangana. Tarovi gomolji vsebujejo velik delež škroba in vlaknin. Oksalna kislina je lahko prisotna v gomoljih in predvsem v listih, zato naj bi bila ta hrana zaužita skupaj z mlekom ali drugimi živili, bogatimi s kalcijem, ki oksalat odstrani iz prebavnega trakta.[6] Absorbiranje velikih količih oksalatnih ionov v krvni obtok ima lahko negativne zdravstvene posledice, predvsem za ljudi z ledvičnimi boleznimi, protinom ali revmatoidnim artritisom. Kalcij v telesu reagira z oksalatnimi ioni pri čemer nastaja slabo topni kalcijev oksalat, za katerega se sumi, da povzroča ledvične kamne.
V Bangladešu je znan kot mukhi kochu. S kozicam podobnimi dekapodi se ga kuha v t. i. gost curry.
V Braziliji so gomolji znani pod imenom inhame, ki jih pogosto pripravljajo kot krompir. Menijo, da je taro zdrava hrana, dobra za imunski sistem, predvsem kot preventiva proti malariji in rumeni mrzlici. Surovega ga uporabljajo tudi za zdravljenje opeklin in vnetij.
Taro (znanstveno ime Colocasia esculenta) je tropska rastlina, ki se primarno goji kot gomoljna, sekundarno pa kot listnata zelenjava. Verjetno je bil taro ena izmed prvih kultiviranih rastlin. Surov je taro zaradi vsebnosti kalcijevega oksalata strupen, vendar je toksin uničen s kuhanjem ali pa odstranjen z namaknajem tarovih gomoljev v mrzli vodi preko noči. Taro je tesno soroden vrstam iz rodov Xanthosoma in Caladium, ki se jih navadno goji v okrasne namene in napačno navaja pod imenom slonje uho.