The spider family Agelenidae (funnel weavers) has a worldwide distribution (although mainly Holarctic, Neotropical, and Australian) and as of 2013 included 1,156 described species (Platnick 2013), including around 100 in North America north of Mexico. In the Nearctic portion of the Holarctic, only Agelenopsis and one species of Tegenaria (T. domestica) are very widespread (Bennett and Ubick 2005). Although some spiders in the genera Coras (Muma 1946; Wang 2002) and Wadotes (Muma 1947; Bennett 1987; Wang 2002) have sometimes been placed in the family Amaurobiidae rather than Agelenidae, based on their molecular phylogenetic analyses Miller et al. (2010) concluded that these and a number of other genera that had been placed in Amaurobiidae are clearly agelenids.
Agelenids are known as funnel weavers because they construct large, relatively flat sheets of non-sticky silk connected to a funnel-shaped tube. They typically spend much of their time in this tube or waiting at its entrance. When the web is disturbed, the spider may escape out a rear opening. Most agelenids are active at night, but they may rush out onto the sheet to capture prey even in daylight.
The number and arrangement of a spider's eyes are often helpful in determining to which family it belongs. Agelenids (like spiders in many other families) have eight eyes and in most genera these are arranged in two strongly procurved transverse rows, i.e., two rows of four, each of which has the lateral eyes set farther forward than the median eyes (these rows are straight or only slightly procurved in Tegenaria). Many agelenids have light brown bodies with paired darker longitudinal stripes on the cephalothorax (and sometimes on the abdomen as well). Many (although not all) agelenids have long and conspicuous posterior spinnerets that extend well beyond the tip of the abdomen. Their legs are relatively long and they are able to run very quickly. They rely on their speed, rather than on sticky silk, to capture prey that walk or hop or land on the web.
Some large-bodied Tegenaria species can be found living in buildings. A number of the Tegenaria species found in North America north of Mexico have been introduced from Eurasia. A notable example is the Hobo Spider (Tegenaria agrestis). which was introduced to the Pacific Northwest and has been expanding its range eastward. Although this species has developed a reputation as dangerous to humans, there seems to be little evidence supporting this (Binford 2001; Vetter and Isbister 2004, 2008; Gaver-Wainwright et al. 2011). There are a handful of records of bites by other agelenids that have produced significant and alarming symptoms in humans (Vetter 2012), but without any apparent long-term effects.
Agelenopsis aperta has been the focus of diverse studies of social behavior by Susan Riechert and colleagues (e.g., Riechert 1993 and references therein). Ayoub et al. (2005) analyzed species boundaries and patterns of speciation in Agelenopsis.
Bennett and Ubick (2005) and Bradley (2013) are useful resources for identifying agelenids in North America and Bolzern et al. (2013) is useful for Europe.
(Bennett and Ubick 2005; Bradley 2013)
Agelenidae — Araneomorphae yarımdəstəsinə daxil olan fəsilədir. Fəsiləyə ümumilikdə 42 cins və 500-dən çox növ daxildir.
Latın dilindən tərcümədə Agelenidae kəlməsi ago lene — «çəkinə-çəkinə hərəkət edirəm» mənasını verir. Hazırda bir çox dillərdə isə onlara «çala», və ya «otluq» hörümçəkləri adlandırılır. Bu fəsilənin bir növü isə Şərqi Avropada — Ev hörümçəyi (Tegenaria domestica) adı ilə tanınır.
Əsas xüsusiyyətləri bel nahiyəsində iki zolaq vardır. Kiçik ölçülü olmaları ilə seçilir. Erkəklər maksimal 2,5 sm olsada, dişilər onlara nisbətdə adədən 1 sm-ə qədər uzun olur. Bir cüt qara gözlərə malik olurlar. Ön ayaqlarının sensor xüsusiyyəti gözlərindən iti ətrafı hiss etməyə imkan verir. İti sürətə malik olurlar. İstər təhlükədən qaçarkən, istərsə də ovu yaxalayarkən bu özünü aydın büruzə verir. Tararua cinsinə daxil olan hörümçəklər hətta dayanmadan 2 km məsafə qət edə bilirlər. Hördükləri torlar bir qayda olaraq çalanı xatırladır. Malthonica cinsinə daxil olan hörümçəklər gündüz vaxtı da sərbəst ov edə bilirlər. Bu isə onları gündüz vaxtları belə yuvada görməyə imkan verir. Öz şikarlarını zəhərləri ilə iflic etsələrdə insana təsir edəcək gücə malik deyil. Labirintli hörümçəklər (lat. Agelena labyrintchica) növü çəmənliklərdə otların arasında tor hörür. Qurduğu tor qıf şəklində olur. Hörümçək özü qıfın daralmış hissəsində gizlənir. Ev hörümçəyi (lat. Tegenaria domestica) növü də bu fəsiləyə daxildir. Erkək fərdi 11 mm, dişi fərdi 20 mm uzunluqda olub, yaşayış və təsərrüfat tikililərində tor qururlar.
Bu fəsiləyə 42 cins daxildir:
Agelenidae — Araneomorphae yarımdəstəsinə daxil olan fəsilədir. Fəsiləyə ümumilikdə 42 cins və 500-dən çox növ daxildir.
Els agelènids (Agelenidae) són una família d'aranyes araneomorfes.[3] Fou descrita per primera vegada per Carl Ludwig Koch l'any 1837.[4]
Són aranyes que construeixen una teranyina molt característica, en forma d'embut, i per això també se les anomena aranyes de teranyina d'embut (funnel-web spiders). Inclouen les aranyes comunes de l'herba del gènere Agelenopsis, així com la verinosa Tegenaria agrestis.[5]
Un altre gènere que cal destacar és Agelena, que inclou algunes espècies semi-socials de l'Àfrica molt interessants, que viuen en teranyines comunitàries. La més coneguda és probablement Agelena consociata. Aquest grau d'organització social comprèn la cooperació en la captura de preses i el tenir cura de les cries. Tot i així, són semi-socials perquè per assolir el grau d'una veritable socialització com la d'alguns himenòpters (formigues, abelles i vespes) caldria una especialització entre els individus (soldats, obreres, reina).
La seva distribució és molt extensa i es poden trobar per tot el món, excepte en la punta més meridional d'Amèrica i en la zona més septentrional del món.
La família dels agelènids conté 81 gèneres i 1.300 espècies arreu del món.[2] Amb data de desembre de 2016, el World Spider Catalog reconeixia els següents gèneres:[3]
Segons el World Spider Catalog versió 19.0 (2018), existeixen els següents gèneres fòssils:[6]
Els agelènids (Agelenidae) són una família d'aranyes araneomorfes. Fou descrita per primera vegada per Carl Ludwig Koch l'any 1837.
Són aranyes que construeixen una teranyina molt característica, en forma d'embut, i per això també se les anomena aranyes de teranyina d'embut (funnel-web spiders). Inclouen les aranyes comunes de l'herba del gènere Agelenopsis, així com la verinosa Tegenaria agrestis.
Un altre gènere que cal destacar és Agelena, que inclou algunes espècies semi-socials de l'Àfrica molt interessants, que viuen en teranyines comunitàries. La més coneguda és probablement Agelena consociata. Aquest grau d'organització social comprèn la cooperació en la captura de preses i el tenir cura de les cries. Tot i així, són semi-socials perquè per assolir el grau d'una veritable socialització com la d'alguns himenòpters (formigues, abelles i vespes) caldria una especialització entre els individus (soldats, obreres, reina).
La seva distribució és molt extensa i es poden trobar per tot el món, excepte en la punta més meridional d'Amèrica i en la zona més septentrional del món.
Pokoutníkovití (Agelenidae) jsou čeledí pavouků, která zahrnuje přibližně 500 druhů, z nich většina žije na severní polokouli, v Česku žije pouze 10 druhů.
Pavouci čeledi pokoutníkovití měří od 5 do 18 mm. Jejich významným rozpoznávacím znakem je tvar zadních snovacích bradavek, které jsou vždy dvojčlánkové a mnohem delší než přední snovací bradavky. Na tarzálních článcích je přítomná řada trichobotrií (chloupky schopné vnímat zvukové vibrace), které směrem ke konci nohy nabírají na délce. Tělo je porostlé peříčkovitými (plumózními) chloupky, hlavohruď je velká a dlouhá téměř jako zadeček.
Pokoutníci obývají pavučinovou rourku, na kterou často navazuje vodorovná, plachtovitá síť, jejíž vlákna nikdy neobsahují lep. Tato pavučina je vícevrstevná, pavouk ji neustále zdokonaluje. Jakmile se v síti objeví kořist, pokoutník na ni okamžitě zaútočí, případně kolem ní nejprve obíhá a opřádá ji pavučinou. Usmrcenou kořist si odnese do pavučinové rourky. V této rource probíhá i kopulace a bývá zde zavěšován kokon s vajíčky.
Obrázky, zvuky či videa k tématu pokoutníkovití ve Wikimedia Commons
Pokoutníkovití (Agelenidae) jsou čeledí pavouků, která zahrnuje přibližně 500 druhů, z nich většina žije na severní polokouli, v Česku žije pouze 10 druhů.
Pavouci čeledi pokoutníkovití měří od 5 do 18 mm. Jejich významným rozpoznávacím znakem je tvar zadních snovacích bradavek, které jsou vždy dvojčlánkové a mnohem delší než přední snovací bradavky. Na tarzálních článcích je přítomná řada trichobotrií (chloupky schopné vnímat zvukové vibrace), které směrem ke konci nohy nabírají na délce. Tělo je porostlé peříčkovitými (plumózními) chloupky, hlavohruď je velká a dlouhá téměř jako zadeček.
Pokoutníci obývají pavučinovou rourku, na kterou často navazuje vodorovná, plachtovitá síť, jejíž vlákna nikdy neobsahují lep. Tato pavučina je vícevrstevná, pavouk ji neustále zdokonaluje. Jakmile se v síti objeví kořist, pokoutník na ni okamžitě zaútočí, případně kolem ní nejprve obíhá a opřádá ji pavučinou. Usmrcenou kořist si odnese do pavučinové rourky. V této rource probíhá i kopulace a bývá zde zavěšován kokon s vajíčky.
Die Trichterspinnen (Agelenidae) sind eine Familie der Echten Webspinnen (Araneomorphae). Sie umfassen aktuell 73 Gattungen und 1193 Arten.[1] (Stand: Juni 2016)
Die Familie wurde nach der Form ihres Netzes benannt. Trichterspinnen weben eine Wohnhöhle, die sich vom Eingang zur Mitte trichterförmig verengt und zwei Ausgänge hat. Die Tiere verbringen die meiste Zeit innerhalb dieser Wohnhöhle, die sie für gewöhnlich nur dann verlassen, wenn sie vertrieben oder die Wohnhöhle zerstört wurde oder wenn sie von sich aus einen neuen Platz aufsuchen, z. B. aufgrund andauernden Nahrungsmangels. Eine Ausnahme besteht für die Männchen, die ihre Höhlen zur Paarungszeit häufiger verlassen und sich auf längere Streifzüge begeben, um ein Weibchen zu finden. Die Jagdweise der Trichterspinnen ist relativ einheitlich. Sie verharren regungslos in ihrer Wohnhöhle oder im Eingang, ihre vorderen Beinpaare dabei tastend auf das Netz gelegt. Nähert sich Beute den von der Wohnhöhle oder vom Deckennetz aus gespannten Fangfäden oder verheddert sich darin, laufen die Trichterspinnen flink aus dem Netz und ergreifen die Beute, mit der sie sich im Falle des Erfolgs und soweit möglich sofort wieder in ihren Schlupfwinkel zurückziehen, um sie dort zu verzehren.
Die Labyrinthspinne (Agelena labyrinthica) webt Deckennetze bevorzugt im Gras oder niederen Büschen. Häufig weben Trichterspinnen ihre Netze in schwer zugänglichen Verstecken wie Nischen und Mauerecken. Praktisch alle Arten sind sehr sensibel und verfügen über einen vergleichsweise guten Orientierungssinn, was sie zu einem Studienobjekt der Physiologie machte.
Außer an ihren typischen Netzen sind Trichterspinnen auch leicht an ihren langen und kräftigen, behaarten Beinen sowie den deutlichen Spinnwarzen zu erkennen. Die zwei äußeren der sechs Spinnwarzen ragen unter dem Hinterleib (Opisthosoma) hervor. Die acht Augen sind in zwei übereinander liegenden Querreihen angeordnet.
In Europa wurden bislang ca. 24 Arten der Trichterspinnen in mindestens 12 Gattungen nachgewiesen. Die artenreichsten Gattungen sind Agelena und Tegenaria. Bezüglich der Taxonomie der Trichterspinnen gibt es, wie in der gesamten Arachnologie, widersprüchliche und sich ständig ändernde Auffassungen und Angaben.
Gattungen der Familie der Trichterspinnen mit Arten in Europa:
Des Weiteren sind weltweit und in allen Regionen, mit Ausnahme der arktischen Gebiete, derzeit 60 weitere Gattungen bekannt. Der World Spider Catalog listet für die Trichterspinnen aktuell insgesamt 73 Gattungen und 1193 Arten.[1] (Stand: Juni 2016)
In Australien finden sich darüber hinaus Arten, die bisweilen mit dem Trivialnamen Funnel-web spider („Trichter(netz)spinne“) bezeichnet werden. Einige darunter zählen zu den giftigsten Spinnen der Welt, jedoch entstammen sie nicht der Familie Agelenidae. Es handelt sich um Arten der Gattungen Atrax und Hadronyche aus der Familie Hexathelidae, welche näher mit den Vogelspinnen und Falltürspinnen verwandt sind (siehe: Mygalomorphae).
Die Trichterspinnen (Agelenidae) sind eine Familie der Echten Webspinnen (Araneomorphae). Sie umfassen aktuell 73 Gattungen und 1193 Arten. (Stand: Juni 2016)
The Agelenidae are a large family of spiders in the suborder Araneomorphae. Well-known examples include the common "grass spiders" of the genus Agelenopsis. Nearly all Agelenidae are harmless to humans, but the bite of the hobo spider (Eratigena agrestis) may be medically significant, and some evidence suggests it might cause necrotic lesions,[1] but the matter remains subject to debate.[2] The most widely accepted common name for members of the family is funnel weaver.[3]
The body length of the smallest Agelenidae spiders are about 4 mm (0.16 in), excluding the legs, while the larger species grow to 20 mm (0.79 in) long. Some exceptionally large species, such as Eratigena atrica, may reach 5 to 10 cm (2.0 to 3.9 in) in total leg span.
Agelenids have eight eyes in two horizontal rows of four. Their cephalothoraces narrow somewhat towards the front where the eyes are. Their abdomens are more or less oval, usually patterned with two rows of lines and spots. Some species have longitudinal lines on the dorsal surface of the cephalothorax, whereas other species do not; for example, the hobo spider does not, which assists in informally distinguishing it from similar-looking species.[4]
_female_in_web_funnel.jpg)
Most of the Agelenidae are very fast runners, especially on their webs. With speeds clocked at 1.73 ft/s (0.53 m/s), the giant house spider held the Guinness Book of World Records title for top spider speed until 1987. A recent literature review found peer-reviewed accounts of several agelenid species achieving speeds in this range, though some other taxa have achieved higher speeds.[5][6]
Agelenids build a flat sheet of nonsticky web with a funnel-shaped retreat to one side or occasionally in the middle, depending on the situation and species. Accordingly, "funnel weaver" is the most widely accepted common name for members of the family, but they should not be confused with the so-called "funnel-web tarantulas" or "funnel-web spiders" of mygalomorph families.[3]
The typical hunting mode for most sheet-building Agelenidae is similar to that of most other families of spiders that build sheet webs in the open, typically on grass or in scrubland as opposed to under bark, rocks, and the like. They await the arrival of prey such as grasshoppers that fall onto the horizontal web. Although the web is not sticky, it is full of entangling filaments that the spider continually lays down when passing over. The filaments catch in the least projections on a prey insect's body or limbs. The web also is springy, and whether perching on the sheet or awaiting prey in its retreat, the spider reacts immediately to vibrations, whether from a courting male, the threatening struggles of dangerous invaders, or the weaker struggles of potential meals. They attack promising prey by rushing out at high speed and dealing a paralysing venomous bite. The agatoxin in their venom has been studied extensively in Agelenopsis aperta.[7] Once the prey has been disabled, the spider generally drags it back into the retreat and begins to feed. This method of attack is consistent with the high speeds at which the Agelenidae run. Other sheet-web hunters such as some Pisauridae also are very fast runners.
Like any fast-running spider, the Agelenidae possess good vision, and are generally photosensitive (i.e. react to changes in the light), so they can successfully retreat upon perceiving a larger threat's shadow approaching. Some are also sensitive to wind blows, and can retreat before the prey even spots them. Males are less successful ambushers than females, so prefer to roam around and wander to new areas, rather than stay in one single web. In September, males of outdoors species (such as Agelenopsis and Agelena) can seek refuge within houses, usually nesting on or underneath outer windowsills, or also around the porch door. These spiders often are neither pest controllers nor pests themselves; they are very selective in their prey, and do not consume large quantities; also, they are immune to intimidation and come back to their webs even after being disturbed, unless they are completely destroyed.
The type genus, Agelena, includes some parasocial spiders that live in complex communal webs in Africa. The best known of these is probably A. consociata. Social behaviour in these spiders comprises communal web-building, cooperative prey capture, and communal rearing of young. No trophallaxis occurs, though, nor does any true eusociality such as occurs in the social Hymenoptera (ants, bees, and wasps); for example, the spiders have no castes such as sterile workers or soldiers, and all females are reproductive.[8]
Only one species of agelenid has become prominent as a putative cause of a significant frequency of necrotic arachnidism; this is the hobo spider, Eratigena agrestis.[4] This perception arose when the species was accidentally introduced to the United States in the mid-20th century and propagated rapidly in several regions. It is a fairly large, rapidly moving spider, so accordingly alarms many people.[9] A few cases of bites have been reported in Southern California by the desert grass spider, Agelenopsis aperta, that resulted in symptoms, but determining whether these cases were confused with similar-looking spiders is difficult.[10]
As of January 2023, the World Spider Catalog accepts these genera:[11]
A number of fossil species are known from Eocene aged Baltic amber, but their exact relationship with extant members of the clade is unclear.[12]
female E. atrica at the mouth of her retreat
Funnel web of an agelenid from Spain
Agelena labyrinthica female in web
A. labyrinthica, male (immature)
The Agelenidae are a large family of spiders in the suborder Araneomorphae. Well-known examples include the common "grass spiders" of the genus Agelenopsis. Nearly all Agelenidae are harmless to humans, but the bite of the hobo spider (Eratigena agrestis) may be medically significant, and some evidence suggests it might cause necrotic lesions, but the matter remains subject to debate. The most widely accepted common name for members of the family is funnel weaver.
La Agelenedoj aŭ Agelenidae estas granda familio de araneuloj en la subordo Araneomorfuloj. Bone konataj ekzemploj estas la komunaj "herbaraneoj" de la genro Agelenopsis. Preskaŭ ĉiuj Agelenedoj estas nedamaĝaj por homoj, sed la mordo de la "hoboaraneo" (Eratigena agrestis) povas esti grava kaj postuli medicinan traktadon kaj estas pruvaro ke ĝi povus kaŭzi nekropzajn vundojn.[1] Tamen, tiu afero restas debatota.[2] La plej amplekse akceptata komuna nomo por membroj de la familio estas "Funelteksistoj".[3]
La familio enhavas 70 genrojn en kiuj 1168 speciojn.
La Agelenedoj aŭ Agelenidae estas granda familio de araneuloj en la subordo Araneomorfuloj. Bone konataj ekzemploj estas la komunaj "herbaraneoj" de la genro Agelenopsis. Preskaŭ ĉiuj Agelenedoj estas nedamaĝaj por homoj, sed la mordo de la "hoboaraneo" (Eratigena agrestis) povas esti grava kaj postuli medicinan traktadon kaj estas pruvaro ke ĝi povus kaŭzi nekropzajn vundojn. Tamen, tiu afero restas debatota. La plej amplekse akceptata komuna nomo por membroj de la familio estas "Funelteksistoj".
La familio enhavas 70 genrojn en kiuj 1168 speciojn.
Los agelénidos (Agelenidae) son una familia de arañas araneomorfas constructoras de telas de araña que tiene cerca de 500 especies en 40 géneros en todo el mundo.
Destacan la especie europea venenosa Tegenaria agrestis (introducida en el noroeste del Pacífico de EE. UU.), y los géneros Agelenopsis, Hololena y Agelena.[1] Este último incluye a varias arañas semisociales que viven en complejas redes comunales en África, la más conocida de ellas sea probablemente Agelena consociata. La socialidad en esas arañas es muy grande compartiéndolo todo; captura de presas cooperativa y atención comunal de los jóvenes. Sin embargo, no han llegado a una etapa final de socialización (eusocial) comparable a las sociedades de himenópteros (hormigas, abejas, avispas) ya que no tienen obreras ni soldados (no hay castas) y todas las hembras son reproductivas.
Los agelénidos son arañas acribeladas (sin cribelo) y sin calamistro, con órganos genitales complejos (epigino en la hembra y bulbo copulador en el macho). Quelíceros con un plegamiento labidognato.
El aparato respiratorio consta de un par de filotráqueas epigástricas, un sistema traqueal, con estigma único abierto inmediatamente delante de las hileras; extremos de patas con tres uñas tarsales. En la cara ventral del opistosoma, junto al tubérculo anal, hay seis hileras subterminales, las posteriores separadas en su base y biarticuladas, las anteriores poco separadas y con un único artejo; sin cólulo.
En su escudo prosómico se aprecian las dos partes: cefálica y torácica; la cefálica, larga, estrecha, bordes paralelos; la torácica aplanada, de contorno redondeado, y con una fóvea central. Los ocho ojos están en dos filas transversales, con distorsión procurva o recurva.
Los quelíceros están oscurecidos, son robustos, con márgenes dentados, con 6-8 dientes en el retromargen. Cuerpo pubescente, pardo, condicionando su pigmentación.
Son arañas sedentarias elaboradoras de telas amateladas, en embudo, en cuyo interior acechan. Varía mucho la amplitud del mantel y la consistencia de la tela. Son muy amplias en las especies Agelena y Tegenaria, y reducidas en Textrix y Lycosoides.
Tegenaria necesitan lugares umbríos y resguardados para sus telas (oquedades, cuevas, bodegas). Agelena, Malthonica, Textrix, Lycosoides se localizan en lugares abiertos: arbustos, matorrales, setos, la pinaza del suelo, las cortezas de los árboles.
No hay casi estudios de la conducta de esta familia, pero las observaciones, indican una fenología definida de zona templada. El macho se desplaza hacia la hembra en una fase del ciclo. Es común encontrar ambos sexos en el embudo de la tela femenina, en el periodo de cópulas. La puesta, globosa o lenticular, se protege con una secreción sedosa y está protegida.
Algunas especies viven más de un año, aunque por lo general son especies anuales.
Según The World Spider Catalog 12.0:[2]
Los agelénidos (Agelenidae) son una familia de arañas araneomorfas constructoras de telas de araña que tiene cerca de 500 especies en 40 géneros en todo el mundo.
Destacan la especie europea venenosa Tegenaria agrestis (introducida en el noroeste del Pacífico de EE. UU.), y los géneros Agelenopsis, Hololena y Agelena. Este último incluye a varias arañas semisociales que viven en complejas redes comunales en África, la más conocida de ellas sea probablemente Agelena consociata. La socialidad en esas arañas es muy grande compartiéndolo todo; captura de presas cooperativa y atención comunal de los jóvenes. Sin embargo, no han llegado a una etapa final de socialización (eusocial) comparable a las sociedades de himenópteros (hormigas, abejas, avispas) ya que no tienen obreras ni soldados (no hay castas) y todas las hembras son reproductivas.
Lehterämbliklased (Agelenidae) on ämblikuliste seltsi kuuluv sugukond, kuhu kuulub üle neljakümne ämblike perekonna kogu maailmast. Oma nime on nad saanud võrgu järgi, mis meenutab tunnelit ja on otsast lehtrikujuline. "Tunnel" on kahe avaga ning tavaliselt istub ka ämblik ise selle tagumises otsas ja ootab, kuni saak võrku jookseb või lendab.
Lehterämbliklased ei uuenda oma võrku iga päev, nagu seda teevad näiteks võrkurlased (Araneidae).
Lehterämbliklased on karvase keha ja karvaste jalgadega. Nende kaheksa silma asetsevad ristuvate ja üksteist katvate kahe reana.
Mõned liigid sellest sugukonnast on huvitavad oma sotsiaalse eluviisi poolest, kus võrke tehakse ja kasutatakse erinevate ämblike vahel. On liike, kes hoolitsevad ühiselt järglaste eest, kuigi siiski puuduvad neil oma töölised ja sõdurid nagu sipelgatel või mesilastel. Samuti on ka nende emasloomad kõik sigimise eesmärgiga.
Lehterämbliklased (Agelenidae) on ämblikuliste seltsi kuuluv sugukond, kuhu kuulub üle neljakümne ämblike perekonna kogu maailmast. Oma nime on nad saanud võrgu järgi, mis meenutab tunnelit ja on otsast lehtrikujuline. "Tunnel" on kahe avaga ning tavaliselt istub ka ämblik ise selle tagumises otsas ja ootab, kuni saak võrku jookseb või lendab.
Lehterämbliklased ei uuenda oma võrku iga päev, nagu seda teevad näiteks võrkurlased (Araneidae).
Lehterämbliklased on karvase keha ja karvaste jalgadega. Nende kaheksa silma asetsevad ristuvate ja üksteist katvate kahe reana.
Paljud on tuttavad kodudes elava, on hariliku majaämblikuga (Tegenaria domestica), kes on kuni 10 millimeetri pikkune pikkade karvaste jalgade ja kehaga loom. Tema vaibakujulisi, lehtriga lõppevaid võrke kohtab kõige sagedamini toanurkades. Lääne-Eestis ja saartel esinevad lehterämblikud koovad omapäraseid lehterjaid võrke. Need asuvad madalal rohustus, mis on efektiivsed maad ligi liikuvate saakloomade püüdmiseks (pildil).Mõned liigid sellest sugukonnast on huvitavad oma sotsiaalse eluviisi poolest, kus võrke tehakse ja kasutatakse erinevate ämblike vahel. On liike, kes hoolitsevad ühiselt järglaste eest, kuigi siiski puuduvad neil oma töölised ja sõdurid nagu sipelgatel või mesilastel. Samuti on ka nende emasloomad kõik sigimise eesmärgiga.
Suppilohämähäkit eli suppiloverkkohämähäkit, vanhalta nimeltään mattohämähäkit[1] (Agelenidae) on hämähäkkiheimo, joka on saanut nimensä lajien tavasta kutoa pyyntiverkon yhteyteen putkimainen suojus, jonka sisällä hämähäkki odottelee saalistaan.
Suppilohämähäkit ovat yleensä karvaisia ja hieman pitkänomaisia, ja niillä on vartaloa huomattavasti pidemmät jalat. Myös takaruumiin kehruunystyt ovat pidemmät kuin useimmilla muilla hämähäkeillä. Väriltään useimmat lajit ovat harmaita tai ruskeita. Monissa lajeissa on myös vaihtelevaa kuviointia. Silmiä on kahdeksan ja ne ovat asettuneet kahteen riviin. Hämähäkkien seitti on vaakatasossa ja verkon laidalla tai keskellä on erityinen putkimainen suppilo, jonka sisällä hämähäkki on toisaalta piilossa saaliseläimiltään ja toisaalta suojassa omien saalistajiensa, kuten lintujen, katseilta. Myös saaliin syöminen tapahtuu putken suojassa. Joidenkin lajien verkossa ei ole liimaa, vaan saalis sotkeutuu verkkoon mekaanisesti.[2][3] Yhdysvaltojen luoteisosissa esiintyvän Tegenaria agrestis -lajin purema saattaa aiheuttaa puremakohtaan nekroosin ja laji on sikäli haitallinen ihmiselle.[4] Suurin osa lajeista on kuitenkin ihmiselle vaarattomia.
Suomessa on tavattu kuusi heimon lajia.[5] Tunnetuin laji lienee aiemmin asuinhuoneissakin yleisenä esiintynyt huonehämähäkki (Tegenaria domestica), joka tosin asuintilojen ilman kuivumisen seurauksena on harvinaistunut paljon. Toinen ja uudempi tulokas on suurikokoinen varastohämähäkki (Tegenaria atrica), joka lienee levinnyt Suomeen laivarahtien mukana.[6] Suppilohämähäkkiä eli niittysuppilohämähäkkiä (Agelena labyrinthica) tavataan Suomessa vain Ahvenanmaalla, Varsinais-Suomen saaristossa, Hankoniemellä ja Örössä. Sen luultiin kuolleen Suomesta sukupuuttoon, kunnes löydettiin 45 vuoden tauon jälkeen uudelleen vuonna 2000.[7][8][9] Se elää huone- ja varastohämähäkistä poiketen luonnossa, etupäässä kuivilla kedoilla, niityillä ja kanervikoissa sekä toisinaan myös hakkuuaukioilla.[10]
Suppilohämähäkit eli suppiloverkkohämähäkit, vanhalta nimeltään mattohämähäkit (Agelenidae) on hämähäkkiheimo, joka on saanut nimensä lajien tavasta kutoa pyyntiverkon yhteyteen putkimainen suojus, jonka sisällä hämähäkki odottelee saalistaan.
Suppilohämähäkit ovat yleensä karvaisia ja hieman pitkänomaisia, ja niillä on vartaloa huomattavasti pidemmät jalat. Myös takaruumiin kehruunystyt ovat pidemmät kuin useimmilla muilla hämähäkeillä. Väriltään useimmat lajit ovat harmaita tai ruskeita. Monissa lajeissa on myös vaihtelevaa kuviointia. Silmiä on kahdeksan ja ne ovat asettuneet kahteen riviin. Hämähäkkien seitti on vaakatasossa ja verkon laidalla tai keskellä on erityinen putkimainen suppilo, jonka sisällä hämähäkki on toisaalta piilossa saaliseläimiltään ja toisaalta suojassa omien saalistajiensa, kuten lintujen, katseilta. Myös saaliin syöminen tapahtuu putken suojassa. Joidenkin lajien verkossa ei ole liimaa, vaan saalis sotkeutuu verkkoon mekaanisesti. Yhdysvaltojen luoteisosissa esiintyvän Tegenaria agrestis -lajin purema saattaa aiheuttaa puremakohtaan nekroosin ja laji on sikäli haitallinen ihmiselle. Suurin osa lajeista on kuitenkin ihmiselle vaarattomia.
Suomessa on tavattu kuusi heimon lajia. Tunnetuin laji lienee aiemmin asuinhuoneissakin yleisenä esiintynyt huonehämähäkki (Tegenaria domestica), joka tosin asuintilojen ilman kuivumisen seurauksena on harvinaistunut paljon. Toinen ja uudempi tulokas on suurikokoinen varastohämähäkki (Tegenaria atrica), joka lienee levinnyt Suomeen laivarahtien mukana. Suppilohämähäkkiä eli niittysuppilohämähäkkiä (Agelena labyrinthica) tavataan Suomessa vain Ahvenanmaalla, Varsinais-Suomen saaristossa, Hankoniemellä ja Örössä. Sen luultiin kuolleen Suomesta sukupuuttoon, kunnes löydettiin 45 vuoden tauon jälkeen uudelleen vuonna 2000. Se elää huone- ja varastohämähäkistä poiketen luonnossa, etupäässä kuivilla kedoilla, niityillä ja kanervikoissa sekä toisinaan myös hakkuuaukioilla.
Les Agelenidae sont une famille d'araignées aranéomorphes[1].
Cette famille comprend notamment les agélènes et les tégénaires.
Les espèces de cette famille se rencontrent sur tous les continents sauf aux pôles[1].
Ce sont des araignées dont les filières postérieures sont longues et possèdent deux articles. La toile de ces espèces est très repérables en forme de nappe épaisse reliée à un entonnoir, sorte de retraite tubulaire attenant.
Cette famille est connue depuis le Paléogène[2].
Cette famille rassemble 1 342 espèces dans 90 genres actuels[1].
La famille à laquelle appartient les Coelotinae, le genre Coelotes et ses genres voisins[3] a été discutée, ce sont des Agelenidae pour Miller et al. en 2010[4] après avoir été placés dans les Amaurobiidae[5] ou les Coelotidae[6].
_female_in_web_funnel.jpg)
Selon World Spider Catalog (version 21.5, 06/01/2021)[7] :
Selon World Spider Catalog (version 20.5, 2020)[2] :
Les Agelenidae sont une famille d'araignées aranéomorphes.
Cette famille comprend notamment les agélènes et les tégénaires.
Pauci ljevkaši (lat.: Agelenidae), velia porodica pauka sa 74 priznata roda preko 1 200 vrsta. Zajedno sa porodicom Amaurobiidae čini natporodicu Agelenoidea koja je dio podreda Araneomorphae. Ime su dobili po tome što rade mreže u obliku lijevka. Gotovo sve vrste unutar ove porodice za ljude su bezopasne, dok ugriz pauka Eratigena agrestis, može izazvati nekrotične lezije[1].
Najmanje vrste narastu do 4mm dužine, dok su najveći 20mm.
Pauci ljevkaši (lat.: Agelenidae), velia porodica pauka sa 74 priznata roda preko 1 200 vrsta. Zajedno sa porodicom Amaurobiidae čini natporodicu Agelenoidea koja je dio podreda Araneomorphae. Ime su dobili po tome što rade mreže u obliku lijevka. Gotovo sve vrste unutar ove porodice za ljude su bezopasne, dok ugriz pauka Eratigena agrestis, može izazvati nekrotične lezije.
Najmanje vrste narastu do 4mm dužine, dok su najveći 20mm.
Agelenidae C. L. Koch, 1837 è una famiglia di ragni appartenente all'infraordine Araneomorphae.
Il nome deriva probabilmente dal greco ἀγέλη, aghèle, cioè mandria, armento, gregge, per gli ambienti prativi in cui vive, ed il suffisso -idae, che designa l'appartenenza ad una famiglia.
Fra i più famosi esponenti della famiglia annoveriamo i ragni del genere Tegenaria, la cui specie più comune in Europa è la T. domestica, facilmente rinvenibile in ambienti umidi (cantine, bagni e taverne). Il corpo, di colore scuro, ha dimensione medie tra i 1,5 e 2 cm.
La specie è riuscita a colonizzare anche l'America settentrionale, ma con difficoltà in quanto l'areale è già ampiamente rappresentato dalla Tegenaria agrestis, di mole maggiore e velenosa. Il morso della T. domestica non è molto doloroso e il veleno non è pericoloso per l'uomo, esercitando un'azione solo locale. Altre specie simili, presenti in Europa,: T. parietina e la T. civilis.
I ragni appartenenti a questa famiglia hanno un comportamento sociale evidente e reciproco in quanto la tela intessuta è il frutto del lavoro di più esemplari e le prede intrappolate vengono suddivise; non può comunque essere paragonato alla socialità messa in atto da diverse specie di Hymenoptera con tanto di gerarchia di caste.
È una famiglia di ragni che vive in ambienti prativi, collinari, ricchi di arbusti, dove riesce a dare il meglio tessendo le caratteristiche ragnatele ad imbuto che contraddistinguono questa famiglia. Molte specie però prediligono gli ambienti domestici.
La famiglia è cosmopolita[1].
Attualmente, a novembre 2020, si compone di 87 generi e 1342 specie[1]:
Agelenidae C. L. Koch, 1837 è una famiglia di ragni appartenente all'infraordine Araneomorphae.
Piltuvininkai (lot. Agelenidae, angl. Funnel web spiders, cobweb spiders, vok. Trichternetzspinnen, Trichterspinnen) – vorų (Araneae) šeima.
Pasaulyje 487 rūšys ir 38 gentys. Lietuvoje 2 gentys: piltuvininkas (Agelena) ir kampavoris, naminis voras (Tegenaria).
Visos 8 akys išsidėsčiusios dvejose eilėse. Verpimo speneliai dvinariai, ilgi. Kojos ilgos. Tarp žolių ir pastatų kampuose rezga piltuvėlio pavidalo tinklus su gale esančiu gaudomuoju urveliu, kuriame jie tykoja grobio. Vikiteka
Trechterspinnen (Agelenidae) zijn een familie van spinnen die wereldwijd worden vertegenwoordigd door 514 soorten in 42 geslachten.[1] In Nederland en België komen 14 soorten voor.
De naam slaat op de vorm van het web, althans van een aantal soorten. In het Duits heten ze 'Trichterspinnen'; in het Engels wordt met 'funnel-web spiders' een geheel andere groep van Mygalomorpha bedoeld en worden de Agelenidae vaak 'cob-web spiders' genoemd of 'Araneomorph funnel-web spider'.
De bekende grote harige huisspin (Tegenaria atrica, vermoedelijk de hier afgebeelde soort) die weleens in de badkuip zit hoort tot deze familie. Zij kruipt overigens niet uit de afvoer, maar valt er in en kan er dan niet meer uitklimmen.
Voor een overzicht van alle trechterspinnen zie de lijst van trechterspinnen.
Deze spinnen hebben een slank achterlijf met donkere banden, chevronstrepen en stippen. Ze hebben lange, harige poten en 8 ogen. Het lichaam bevat kleine, geveerde haartjes. De lichaamslengte varieert van 0,6 tot 2 cm.
Ze maken een horizontaal, slordig geweven web, dat aan een der zijden een buisvormige vluchtweg bevat. Om hun jongen te voeden, braken de vrouwtjes voedsel op. Bij sommige soorten betekent de dood van de moeder voedsel voor de kleine spinnetjes.
Deze familie komt wereldwijd voor in hooilanden, tuinen, struikgewas, huizen, op steenhopen en muren.
De familie kent de volgende geslachten:
De volgende trechterspinsoorten zijn inheems/exoot in Nederland en België:[2][3]
Trechterspinnen (Agelenidae) zijn een familie van spinnen die wereldwijd worden vertegenwoordigd door 514 soorten in 42 geslachten. In Nederland en België komen 14 soorten voor.
De naam slaat op de vorm van het web, althans van een aantal soorten. In het Duits heten ze 'Trichterspinnen'; in het Engels wordt met 'funnel-web spiders' een geheel andere groep van Mygalomorpha bedoeld en worden de Agelenidae vaak 'cob-web spiders' genoemd of 'Araneomorph funnel-web spider'.
De bekende grote harige huisspin (Tegenaria atrica, vermoedelijk de hier afgebeelde soort) die weleens in de badkuip zit hoort tot deze familie. Zij kruipt overigens niet uit de afvoer, maar valt er in en kan er dan niet meer uitklimmen.
Traktedderkopper (Agelenidae) er en gruppe (familie) av edderkopper som tilhører undergruppen Entelegynae i gruppen Araneomorphae. De spinner et traktformet nett, heran kommer det norske navnet. De best kjente artene i denne familien er de store og langbeinte husedderkoppene i slekten Tegenaria.
Middelsstore til store (5-20 mm), ofte svært langbeinte edderkopper, gjerne gråaktige på farge. De kan vanligvis kjennes ganske lett på at de bakerste spinnvortene er lange og to-leddete, og stikker tydelig ut bak bakkroppen. Det ytterste leddet på beina (tarsus) har en serie av fine sansehår (trichobothrier) som blir gradvis lengre innenfra utover.
Edderkoppene lager et uryddig spinn som er dratt ut i en trakt i det ene hjørnet. Edderkoppen sitter inne i denne trakten og venter på at et bytte skal gå i nettet. De best kjente medlemmene i denne familien er de store, langbeinte husedderkoppene i slekten Tegenaria, som gjerne finnes i kjellere. Disse edderkoppene vandrer omkring om natten (særlig hannene) og ender ofte opp fanget i vaskeservanter eller badekar som de har vanskelig for å komme seg opp av. Til tross for at de er store og imponerende, er de europeiske Tegenaria-artene regnet som helt harmløse for mennesker. En europeisk art som er innført til det vestlige Nord-Amerika blir påstått å ha et ganske giftig bitt, men dette er ganske usikkert.
Familien er utbredt over hele Jorda bortsett fra polarstrøkene.
En del slekter som tidligere ble ført til denne familien, er overført til andre familier, blant andre Amaurobiidae, Dictynidae og Hahniidae.
Traktedderkopper (Agelenidae) er en gruppe (familie) av edderkopper som tilhører undergruppen Entelegynae i gruppen Araneomorphae. De spinner et traktformet nett, heran kommer det norske navnet. De best kjente artene i denne familien er de store og langbeinte husedderkoppene i slekten Tegenaria.
Multimedia w Wikimedia Commons Lejkowcowate (Agelenidae) – rodzina pająków z podrzędu Opisthothela. Obejmuje 1200 opisanych gatunków. Kosmopolityczna. Jej przedstawiciele tkają płachtowate sieci łowne z lejkiem mieszkalnym.
Pająki małych do średnich rozmiarów[2], przy czym u kątnika większego dochodzić mogą do 18 mm długości ciała i około 100 mm rozpiętości odnóży[3][4]. Mają osiem oczu w dwóch poziomych rzędach po cztery. Stopy mają wyposażone w trzy pazurki i trichobotria o rozmiarach zwiększających się ku wierzchołkowi stopy[2][5]. Z wyjątkiem rodzaju Tamgrinia brak u nich sitka przędnego[2]. Stożeczek u Ageleninae jest parzysty, zaś u Coelotinae go brak[2][5]. Przetchlinki tchawek leżą blisko kądziołków przędnych i często są trudno dostrzegalne[6][5]. Kądziołki tylnych par są dwuczłonowe, dłuższe niż przednich[6][5][2].
Rodzina kosmopolityczna, ale w Ameryce Południowej występują tylko 3 gatunki[7]. W Polsce stwierdzono 11[8] (zobacz: lejkowcowate Polski).
Sieci łowne tych pająków są poziome, płachtowate, na jednym z końców wyposażone w lejek, w którym przesiaduje pająk[9][6][2]. Budowane są m.in. wśród roślinności, skał, w jaskiniach i budynkach[2]. U rodzajów Agelena, Tegenaria czy Eratigena sieci osiągają dość pokaźne rozmiary[6], podczas gdy u Coelotinae są małe[5]. W ciasnych miejscach sieć może być bardziej lejkowata, a pod kamieniami wręcz rurkowata[6].
W rodzajach Tegeneria i Eratigena znaleźć można gatunki synantropijne. Niektóre z rodzaju Agelena należą do pająków społecznych[9].
Niemal wszystkie gatunki lejkowcowatych są niegroźne dla ludzi, choć ugryzienie kątnika wiejskiego (Eratigena agrestis) może być groźne z medycznego punktu widzenia i są dowody, że może wywoływać zmiany martwicze[10]. Jednak kwestia ta nadal podlega dyskusji[11].
Rodzina ta wprowadzona została w 1837 roku przez C.L. Kocha jako Agelenides. W 1850 autor ten podzielił ją na 3 podrodziny: Eigentliche Trichterspinnen, Wanderspinnen i Wasserspinnen. W 1869 Thorell wprowadził podział na podrodziny: Amaurobiinae, Agaleninae i Argyronetinae. Simon w swoich pracach z przełomu XIX i XX wieku dzielił ją na 4 podrodziny: Nicodaminae, Cybaeinae, Hahniae i Ageleninae. Każda z nich ma obecnie status osobnej rodziny, a tym który pierwszy zawęził koncept lejkowcowatych do Ageleninae w sensie Simona, był w 1967 Lehtinen. Badania z XXI wieku wskazują również na zasadność zaliczania do lejkowcowatych podrodziny Coelotinae, choć bywała ona klasyfikowana w sidliszowatych. Ogólnie relacje filogenetyczne w obrębie lejkowcowatych pozostają jednak słabo poznane[2].
Według danych z początku 2017 do rodziny tej zalicza się 1223 opisanych gatunków z 74 rodzajów[12]:
Lejkowcowate (Agelenidae) – rodzina pająków z podrzędu Opisthothela. Obejmuje 1200 opisanych gatunków. Kosmopolityczna. Jej przedstawiciele tkają płachtowate sieci łowne z lejkiem mieszkalnym.
Agelenidae é uma família de aranhas araneomorfas sedentárias, construtoras de teias em tubo com zonas estendidas em "toalha". A família inclui cerca de 500 espécies agrupadas 40 géneros com ampla dispersão geográfica. Inclui algumas espécies de dimensões comparativamente grande (10–15 mm) e a espécie europeia venenosa para humanos Tegenaria agrestis (introduzida no noroeste da América do Norte). Os géneros mais conhecidos são Agelenopsis, Hololena e Agelena.[1] Este último género inclui várias aranhas semi-sociais que vivem em complexas redes comunais em África, incluindo Agelena consociata. Sem serem eussociais, a estrutura social dessas aranhas inclui a cooperação na captura de presas e o cuidado dos juvenis.
A aranha caminha sempre sobre a teia e permanece geralmente dentro das zonas tubulares que se encontram mais abrigadas. O número de tubos, aberturas e tamanho das toalhas varia muito com as espécies.
Possuem um par de pulmões lamelados e um sistema traqueal com uma abertura única na zona ventral posterior do abdómen. A carapaça tem as duas regiões bem distintas com a zona cefálica comprida e estreita e a zona torácica mais larga e aplanada. Os ocelos são em número de 8 distribuídos em duas linhas transversais de 4. Quelíceras robustas e dentadas e corpo coberto de pelos.[2]
A família Agelenidae inclui os seguintes géneros:
Agelenidae é uma família de aranhas araneomorfas sedentárias, construtoras de teias em tubo com zonas estendidas em "toalha". A família inclui cerca de 500 espécies agrupadas 40 géneros com ampla dispersão geográfica. Inclui algumas espécies de dimensões comparativamente grande (10–15 mm) e a espécie europeia venenosa para humanos Tegenaria agrestis (introduzida no noroeste da América do Norte). Os géneros mais conhecidos são Agelenopsis, Hololena e Agelena. Este último género inclui várias aranhas semi-sociais que vivem em complexas redes comunais em África, incluindo Agelena consociata. Sem serem eussociais, a estrutura social dessas aranhas inclui a cooperação na captura de presas e o cuidado dos juvenis.
Trattspindlar (Agelenidae) är en familj i ordningen spindlar som omfattar mer än 500 arter i fler än 40 släkten. Dessa spindlar är så sociala att de har gemensam nätbyggning och -delning, kooperativ fångst av mat och omhändertagande av unga. Spindlar har dock inte tagit det sista steget i detta sociala bygge som till exempel myror, bin och getingar uppnått, där man har arbetare, och soldater.
Denna Spindeldjurs-relaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Trattspindlar (Agelenidae) är en familj i ordningen spindlar som omfattar mer än 500 arter i fler än 40 släkten. Dessa spindlar är så sociala att de har gemensam nätbyggning och -delning, kooperativ fångst av mat och omhändertagande av unga. Spindlar har dock inte tagit det sista steget i detta sociala bygge som till exempel myror, bin och getingar uppnått, där man har arbetare, och soldater.
Denna Spindeldjurs-relaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Agelenidae, bütün dünyada yaygın 41 cins ve 500 tür [1] ile temsil edilen örümcek familyası.
Familya teşhis karakteri (Türkiye için) : Tarsi telefon direkleri gibi giderek kısalan trichobothria dizisine sahip; arka örü memeleri çoğunlukla uzun ve uçta içe doğru yönelmiştir[2].
İki segmentli olan arkadaki örü meme çifti, segmentten itibaren karakteristik olarak birbirine dönüktür. Bu çift örü memesi diğerlerinden daha büyük ve uzundur. Ön örü meme çifti birbirlerine yakın. Her bacağın tarsusu üzerinde tek sıra halinde bulunan trichobothrialar bacağın sonuna doğru gittikçe uzar. Çarşaf şeklindeki ağları bir tarafa dogru huni sekinde kıvrılarak devam eder, Agelena cinsinin türleri meskenler dışındaki duvar, ağaç ya da taş yığınları arasına kolaylıkla fark edilebilen huni şeklindeki ağlarını örerler. Tegeneria cinsi türleri ise mesken veya duvar köşelerinde huni altında yer alan yatay ağlar örerler.[2].
Dünya çapında yayılım gösterir.
Türkiye'de 10 cinste (Agelena, Agelescape, Allagelena, Coelotes, Lycosoides, Maimuna, Malthonica, Pireneitega, Tegenaria, Urocoras) toplanan 55 türü bulunur.[3]
Agelenidae, bütün dünyada yaygın 41 cins ve 500 tür ile temsil edilen örümcek familyası.
Нижні частини чагарників на відкритих лісових галявинах часто обплутані щільними ловчими мережами з воронками агеленід. Багато павуків живе в парках, де вони густо обплітають своїми тенетами верхню підстрижену частина декоративних чагарників. Павук завжди сидить у нижній трубчастій частині воронки і при попаданні на тенета здобичі швидко вискакує з укриття, схоплює її і знову ховається в трубці.
Представники родини вкрай ненажерливі. У старих тенетах трубки майже завжди забиті численними рештками комах, як правило, шкідливих видів. Ці павуки є перспективними для використання в осередках масового розмноження шкідливих комах.
Парування, точніше залицяння, у агеленід досить просте. Самець, що знайшов сітку самиці, починає по ній постукувати, чим вводить її в стан трансу, після чого переносить рахманну самицю у краще місце і злучається. Після цього пара живе разом кілька тижнів (Джонс, 1989).
Всі роди різняться формою копулятивних органів, проте забарвлення і малюнок теж можуть бути корисні для розмежування родів:[1]
.png){kind=small}
Це незавершена стаття з арахнології.Agelenidae là một họ nhện gồm 514 loài được xếp vào 42 chi.[1]
Họ này gồm các chi:
Agelenidae là một họ nhện gồm 514 loài được xếp vào 42 chi.
Воронковые пауки[1] (лат. Agelenidae) — семейство аранеоморфных пауков из серии Entelegynae. Насчитывают 515 современных видов, объединяемых в 42 рода[2].
Латинское название Agelenidae происходит от слов ago lene — «действую робко», указывая на прерывистый характер бега особей данного семейства (по отношению к другим паукам, чьё передвижение в основном ровно и постоянно). Несмотря на это, во многих современных языках чаще используется название «воронковые», или «травяные». Один из видов, имеющий большую известность в странах Восточной Европы — домовый паук (Tegenaria domestica).
Бежево-коричневые, с продолговатым брюшком, полосатыми конечностями и длинной парой передних ног (иногда даже длиннее задних). Размер самцов варьирует от половины до двух сантиметров. Самки обычно на сантиметр больше. Самая первая различительная характеристика — две тёмных полоски по всей спине тела. На первых трёх линьках полоски отсутствуют.
Имеют четыре пары глаз, две из которых расположены спереди в одном ряду. Ещё два глаза расположены по бокам, и последние два сверху. Все глаза — простые, кроме последних. Из-за этого Agelenidae больше полагаются на сенсоры движения (передние ноги), чем на зрение.
Виды этого семейства плетут ловчие сети в форме воронок. Паук пользуется паутиной для охоты и защиты, хотя обычно бегает гораздо быстрее себе подобных по размеру (род Tararua, например, может пробежать до 2 км за час почти без остановок, преследуя жертву).
На паутине паук, как правило, сидит чуть глубже в воронке и ждёт проходящую мимо добычу, которая, чуть дотронувшись до выложенной паутины, будет моментально атакована. Убив добычу ядом, паук затаскивает её к себе в воронку. Часто его воронка меняет положение из-за скопившегося количества трупов насекомых. Больше двух-трёх недель паук на ней не задерживается.
Воронка бывает липкой и не липкой, зависит это от вида. Если паутина не липкая, то паутина будет путаться вокруг ног добычи.
Отлично делают паутину роды Agelenopsis и Hololena, их паутину можно заметить на кустах и траве осенним утром, когда роса собирается на паутине. Её площадь на траве может достигать 3 м² . Притом несколько особей могут иметь смежную между собой паутину (чего не бывает у других видов пауков).
Воронковые пауки часто бывают агрессивны, но почти не опасны. По своему поведению они ночные, и частую конкуренцию им составляют Пауки-кругопряды. Род Malthonica — пожалуй, единственный, представители которого охотятся днём столь же активно, как и ночью, поэтому их реже всего можно заметить на паутине.
Неоправданно плохую репутацию в связи с якобы ядовитым укусом имеет род Tegenaria, а именно — Tegenaria agrestis (Луговой паук). В Европе не было зафиксировано ни одного случая серьёзных последствий после укуса этого паука. Тем не менее, многие американские арахнологи подтвердили причастность лугового паука к серьёзным медицинским последствиям у укушенных пациентов (которые в большинстве случаев заканчивались кожным некрозом).
На самом же деле Tegenaria не имеет достаточного количества токсинов в своём яде, чтобы достичь подобного эффекта. Скорее всего, большую роль в этих ситуациях могла сыграть инфекция, проникшая в кожу через хелицеры. Это — значительный фактор, так как далеко не все пауки способны её прокусить.
42 рода пауков:
Воронковые пауки (лат. Agelenidae) — семейство аранеоморфных пауков из серии Entelegynae. Насчитывают 515 современных видов, объединяемых в 42 рода.
_-_femelle_.jpg)
_(13540824473).jpg)
