Perception Channels: tactile ; chemical
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
'n Skeerbekmuis is 'n klein soogdier wat in die orde Eulipotyphla geklassifiseer word. Hulle behoort tot die familie Soricidae: een van die grootste soogdierfamilies met byna 400 verskillende spesies. Hulle is van die kleinste soogdiere ter wêreld. Alhoewel skeerbekmuise die naam "muis" dra en ook op een lyk, is hulle hoegenaamd nie knaagdiere nie en ook nie nou verwant aan hulle nie. Hulle is maar insekte-eters (orde lnsectivora). Hul dieet bestaan grotendeels uit insekte en ander klein prooidiere, wat hulle soms ondergronds opspoor.
Die diere is dus baie nuttig vir boere, omdat hulle help om skadelike insekpopulasies in beheer te hou. Skeerbekmuise (familie Soricidae) is, ten spyte van hul muisagtige voorkoms, nie aan muise verwant nie. Die skeerbekmuise behoort tot die orde lnsectivora en hulle is nader verwant aan die molle (familie Talpidae). Die grootte van skeerbekmuise wissel van klein tot baie klein. Hul snuite is verleng en met 'n aantal tashare (vibrissae) bedek. Die snuit is so verleng dat dit verby die snytande steek en die punt word voortdurend geroer.
Die oë is klein en hulle kan waarskynlik nie goed sien nie, en hoewel die oorskulpe klein en in die wol van die slape verberg is, is die gehoorsin tog goed ontwikkel. Skeerbekmuise se reuksintuig is baie goed ontwikkel. Hul tande is gespesialiseer en die getal kan van spesie tot spesie wissel: sommige het 26 tande terwyl ander tot 32 het. Die voorste, groot paar snytande, wat in die bokaak geleë is, is haakvormig, terwyl die onderkaak se eerste paar snytande vergroot en na vore gebuig is.
Skeerbekmuise is baie klein en lei gevolglik 'n ongewone lewe; hulle hou byvoorbeeld in spasies tussen stompe, onder dooie blare en in smal krakies tussen rotse. Dit veroorsaak dat skeerbekmuise selde gesien word, selfs in gebiede waar hulle algemeen voorkom. Die dieet van skeerbekmuise bestaan hoofsaaklik uit insekte en wurms, maar hulle kan ook pasgebore muise of vissies eet. Hulle vang die prooi met hul bekke en dit word vinnig met die gedugte gebit in stukkies gebyt en dan ingesluk.
Hulle kan in die dag sowel as die nag aktief wees, maar daar is reëlmatige ruspose tussen die periodes van intense aktiwiteit. Hulle maak ook nie 'n winterslaap deur nie. Die diere het dus groot hoeveelhede kos nodig omdat hulle so aktief is. In vergelyking met die volume het hulle 'n groot liggaamsoppervlakte en dit veroorsaak dat die diere baie liggaamshitte deur uitstraling verloor. Skeerbekmuise het 'n besonder hoë metaboliese tempo en hulle kan binne 'n dag van honger doodgaan as hulle nie kos kry nie.
Onderhuidse muskuskliere word veral in die diere se flanke aangetref en die van die mannetjies is goed ontwikkel. Die doel van die kliere is blykbaar om roofdiere af te skrik, maar skeerbekmuise val ten spyte hiervan aan roofvoëls en uile ten prooi. Skeerbekmuise is baie aggressief teenoor lede van dieselfde spesie en elke individu het 'n gebied wat tel verdedig word. Die paringsproses is moeilik omdat die diere so aggressief is, en die mannetjies kan die wyfies slegs met moeite benader.
Nogtans vind paring drie tot vier keer per jaar plaas en die werpsel word 30 dae daarna gebaar. Daar kan vyf tot agt kleintjies per werpsel wees. Die kleintjies is heeltemal naak en blind by geboorte en hul massa is ongeveer 1 g. Die diertjies se tashare is egter baie goed ontwikkel. Hulle is 1 tot 2 weke na geboorte met pels bedek en dan kan die kleintjies die nes saam met die moeder verlaat. Dit geskied op ongewone wyse: Een kleintjie byt aan die moeder se rugvel vas, die volgende byt aan die eerste vas en die volgende byt aan die tweede, ensovoorts, totdat ’n lang ketting diertjies gevorm is, wat slingerend agter die moeder aan beweeg.
Skeerbekmuise kom oor die hele Europa, Afrika, Asië en Noord-Amerika voor. Hulle word gewoonlik met vogtige gebiede geassosieer, maar 'n aantal spesies kan in woestyngebiede hou. Sommige spesies toon interessante aanpassings by 'n akwatiese bestaan, wat die duidelikste in die Tibettaanse waterskeerbekmuis (Nectogale elegans) gesien kan word.
Die diere leef in bergstrome en vreet hoofsaaklik vissies. Hulle is meer stroombelyn omdat die pinnae (oorskulpe) verklein is en die vingers, tone en pote het fraiings stywe hare, wat die oppervlak daarvan vergroot en dit beter swemorgane maak. Slegs 'n relatief klein aantal skeerbekmuisspesies kom in Suid-Afrika voor. Die kleiner rooiskeerbek (Crocidura hirta) is 'n algemene dier in die Nasionale Krugerwildtuin, waar hulle in geskikte skuilings, soos termiethope, rotshope en omgevalle bome, hou.
Klaasneuse behoort tot die familie Macroscelididae, en kom slegs in Afrika voor. Hulle gedrag en liggaamsbou verskil van die van skeerbekmuise. Die diere is veral gedurende die dag aktief en hulle ore en oë is gevolglik beter as die van die res van die Insectivora ontwikkel; die oë is groter en die oorskulpe is na verhouding groot.
Hulle het lang agterpote, waarmee hulle soos kangaroes voortbeweeg, en hulle het ook ’n lang stert wat hulle help om hulle balans te hou. Die diere se snuite is ook langer en vorm 'n ware slurp (in Engels word hulle trouens "elephant shrews" genoem). Die reuseklaasneus (Petrodromus tetradactylus) en die kortsnoetklaasneus (Elephantulus brachyrhynchus) is bekende Suid-Afrikaanse verteenwoordigers van die familie.
'n Skeerbekmuis.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Skeerbekmuis
'n Skeerbekmuis is 'n klein soogdier wat in die orde Eulipotyphla geklassifiseer word. Hulle behoort tot die familie Soricidae: een van die grootste soogdierfamilies met byna 400 verskillende spesies. Hulle is van die kleinste soogdiere ter wêreld. Alhoewel skeerbekmuise die naam "muis" dra en ook op een lyk, is hulle hoegenaamd nie knaagdiere nie en ook nie nou verwant aan hulle nie. Hulle is maar insekte-eters (orde lnsectivora). Hul dieet bestaan grotendeels uit insekte en ander klein prooidiere, wat hulle soms ondergronds opspoor.
Die diere is dus baie nuttig vir boere, omdat hulle help om skadelike insekpopulasies in beheer te hou. Skeerbekmuise (familie Soricidae) is, ten spyte van hul muisagtige voorkoms, nie aan muise verwant nie. Die skeerbekmuise behoort tot die orde lnsectivora en hulle is nader verwant aan die molle (familie Talpidae). Die grootte van skeerbekmuise wissel van klein tot baie klein. Hul snuite is verleng en met 'n aantal tashare (vibrissae) bedek. Die snuit is so verleng dat dit verby die snytande steek en die punt word voortdurend geroer.
Die oë is klein en hulle kan waarskynlik nie goed sien nie, en hoewel die oorskulpe klein en in die wol van die slape verberg is, is die gehoorsin tog goed ontwikkel. Skeerbekmuise se reuksintuig is baie goed ontwikkel. Hul tande is gespesialiseer en die getal kan van spesie tot spesie wissel: sommige het 26 tande terwyl ander tot 32 het. Die voorste, groot paar snytande, wat in die bokaak geleë is, is haakvormig, terwyl die onderkaak se eerste paar snytande vergroot en na vore gebuig is.
Skeerbekmuise is baie klein en lei gevolglik 'n ongewone lewe; hulle hou byvoorbeeld in spasies tussen stompe, onder dooie blare en in smal krakies tussen rotse. Dit veroorsaak dat skeerbekmuise selde gesien word, selfs in gebiede waar hulle algemeen voorkom. Die dieet van skeerbekmuise bestaan hoofsaaklik uit insekte en wurms, maar hulle kan ook pasgebore muise of vissies eet. Hulle vang die prooi met hul bekke en dit word vinnig met die gedugte gebit in stukkies gebyt en dan ingesluk.
Hulle kan in die dag sowel as die nag aktief wees, maar daar is reëlmatige ruspose tussen die periodes van intense aktiwiteit. Hulle maak ook nie 'n winterslaap deur nie. Die diere het dus groot hoeveelhede kos nodig omdat hulle so aktief is. In vergelyking met die volume het hulle 'n groot liggaamsoppervlakte en dit veroorsaak dat die diere baie liggaamshitte deur uitstraling verloor. Skeerbekmuise het 'n besonder hoë metaboliese tempo en hulle kan binne 'n dag van honger doodgaan as hulle nie kos kry nie.
Onderhuidse muskuskliere word veral in die diere se flanke aangetref en die van die mannetjies is goed ontwikkel. Die doel van die kliere is blykbaar om roofdiere af te skrik, maar skeerbekmuise val ten spyte hiervan aan roofvoëls en uile ten prooi. Skeerbekmuise is baie aggressief teenoor lede van dieselfde spesie en elke individu het 'n gebied wat tel verdedig word. Die paringsproses is moeilik omdat die diere so aggressief is, en die mannetjies kan die wyfies slegs met moeite benader.
Nogtans vind paring drie tot vier keer per jaar plaas en die werpsel word 30 dae daarna gebaar. Daar kan vyf tot agt kleintjies per werpsel wees. Die kleintjies is heeltemal naak en blind by geboorte en hul massa is ongeveer 1 g. Die diertjies se tashare is egter baie goed ontwikkel. Hulle is 1 tot 2 weke na geboorte met pels bedek en dan kan die kleintjies die nes saam met die moeder verlaat. Dit geskied op ongewone wyse: Een kleintjie byt aan die moeder se rugvel vas, die volgende byt aan die eerste vas en die volgende byt aan die tweede, ensovoorts, totdat ’n lang ketting diertjies gevorm is, wat slingerend agter die moeder aan beweeg.
Los sorícidos (Soricidae), conocíos popularmente como toporratos, son una familia de mamíferos placentarios del orde Eulipotyphla.[1] Son animales de pequeñu tamañu que s'atopen en casi tol mundu. Carauterízase polos sos pequeños güeyos y una llongura focico con bigotes bien sensibles. Son paecíos a un mure pero nun son rucadores sinón que tán emparentaos colos topos, anque apocayá suxurióse que tienen una rellación xenética más próxima colos corpuspinos.[ensin referencies]
Toles musarañes son comparativamente pequeñes, delles apenes algamen el tamañu d'un mure. La especie más grande d'esti grupu ye la musaraña casera (Suncus murinus) d'Asia tropical, que tien cerca de 15 cm de llargu y un pesu cercanu a los 100 gramos; per otra parte la musaraña etrusca (Suncus etruscus) la cual tien ente 3,5 y 5 cm y 1,8 a 3 g, pue ser el mamíferu más pequeñu qu'esiste.[2]
Son los mamíferos más activos qu'esisten. Cacen el so alimentu tanto de día como de nueche. Munches de les especies, cuantimás les europees comen el so propiu pesu n'inseutos diariamente, y pueden llegar a morrer si pasen más de cuatro hores ensin comer, por eso alimenten cada 2 ó 3 hores y viven en llugares onde l'alimentu abonda. El so alimentu basar n'invertebraos, y dacuando pueden aprovechar carroña y pueden llegar a cazar y comer pequeños vertebraos tales como mures de campu, llagarteses ya inclusive (siendo casos escepcionales) aguarones.
Defender de los sos depredadores por aciu unes glándules odoríferas que producen un golor desagradable que-yos fai un platu pocu curiosu p'animales con bon olfatu como perros y mapaches, anque son depredadas principalmente pola aves que tienen un sentíu del olfatu débil, como les curuxes o les aves rapazos. Delles especies de musaraña tienen cuspia venenosa qu'usen pa paralizar preses pequeñes como inseutos y merucos, al igual que los topos.
Anque les hai semiacuátiques, la mayoría de les 264 especies de musarañes son terrestres. Prefieren los llugares con ciertu mugor, según los terrenes cascayosos con abondosa vexetación. Tán presentes en montes de fueya caduca, llendes de campos de cultivu y llamargues, cantos de caminos, tenaes, pacionales con yerba cortao, campos ermos, etc.
Escaven les sos llurigues que tapicen con vexetación y tien ellí les sos críes, unos seis por partu, que nacen ensin pelo. La xestación tien una duración d'ente 27 y 33 díes, de normal menos de 30. La so vida ye curtia, d'apenes un añu, siendo los mamíferos con menor llonxevidá, anque en cautiverio puede vivir hasta cuatro años.
N'español esiste la espresión tar pensando nes musarañes qu'alude a daquién que ta distrayíu. Les musarañes son animales que remanecen de la tierra dacuando y nun tienen utilidá conocida pal ser humanu, depués considerábase d'antiguo que quien taba nel campu mirando apaecer les musarañes en cuenta de trabayar la tierra, taba distrayíu y perdiendo el tiempu.[3]
.
Los sorícidos (Soricidae), conocíos popularmente como toporratos, son una familia de mamíferos placentarios del orde Eulipotyphla. Son animales de pequeñu tamañu que s'atopen en casi tol mundu. Carauterízase polos sos pequeños güeyos y una llongura focico con bigotes bien sensibles. Son paecíos a un mure pero nun son rucadores sinón que tán emparentaos colos topos, anque apocayá suxurióse que tienen una rellación xenética más próxima colos corpuspinos.[ensin referencies]
Çox xırdadan orta ölçülərə qədər müxtəlif siçanşəkilli heyvanlardır. Bədəni uzunsov, vərdənəvarı, ətrafları gödəkdir. Gözləri çox xırdadır qulaq seyvanları adətən zəif inkişaf etmişdir. Bədəninin böyürlərində və əsasında yerləşmiş dəri vəziləri növə görə spesifik iyi - maddə ifraz edir. Xəz örtüyü sıx və yumuşaqdır. Kəlləsi uzunsov formada, üz hissəsi daralmışdır. Dişləri qırmızı-qəhvəyi və ya ağ rəngdə olur[1]
Bütün yerqazanlar üçün daimi fəallıq səciyyəvidir. Bu, fəal maddələr mübadiləsi ilə bağlı olaraq onların böyük qarınqululuğunu şərtləndirir.
Dünya faunasında 21cins və 271 növ, Qafqazda 4 cins və 8 növ ayırd edilmişdir. Arealı Avropa, Asiya, Afrika, Şimalı və Mərkəzi Amerika, Cənubi Amerikanın uzaq şimal-qərbini əhatə edir.
Ar sorikideged eo ar bronneged a ya d'ober ar c'herentiad Soricidae. En o zouez emañ ar minelled, ar minoc'hed pe an tunig munut.
3 iskerentiad ha 26 genad zo :
Ar sorikideged eo ar bronneged a ya d'ober ar c'herentiad Soricidae. En o zouez emañ ar minelled, ar minoc'hed pe an tunig munut.
Les musaranyes (Soricidae)[1] són menuts mamífers que es troben gairebé arreu del món. Es caracteritzen pels ulls menuts i un llarg musell amb bigotis molt sensibles. Són similars als ratolins, però estan emparentades amb els talps.
La musaranya comuna mesura entre 5,4 i 8,45 cm, als quals cal afegir la cua, que va entre els 2,8 i els 5 cm. El pes pot anar des dels 4,7 fins als 12 grams.
Són els mamífers més actius que hi ha. Cacen els aliments tant de dia com de nit. Moltes de les espècies, especialment les europees mengen el seu propi pes en insectes diàriament, i arriben a morir si passen més de quatre hores sense menjar.
Les musaranyes (Soricidae) són menuts mamífers que es troben gairebé arreu del món. Es caracteritzen pels ulls menuts i un llarg musell amb bigotis molt sensibles. Són similars als ratolins, però estan emparentades amb els talps.
La musaranya comuna mesura entre 5,4 i 8,45 cm, als quals cal afegir la cua, que va entre els 2,8 i els 5 cm. El pes pot anar des dels 4,7 fins als 12 grams.
Són els mamífers més actius que hi ha. Cacen els aliments tant de dia com de nit. Moltes de les espècies, especialment les europees mengen el seu propi pes en insectes diàriament, i arriben a morir si passen més de quatre hores sense menjar.
Rejskovití (Soricidae) je čeleď řádu Eulipotyphla, zahrnující okolo 376 druhů vyskytujících se na všech kontinentech kromě Austrálie a Jižní Ameriky. Obecně se tito drobní hmyzožravci, z nichž bělozubka nejmenší s hmotností pouhé 2 g je považována za nejmenšího savce, orientují hlavně pomocí čichu a sluchu. Aktivní jsou především v noci a úkryty si vyhledávají pod zemí. Jejich potravou jsou hlavně drobní bezobratlí, občas se vyskytuje kanibalismus. Řada druhů je chráněna zákonem.[1]
V české fauně je čeleď zastoupena např. druhy rejsek obecný (Sorex araneus), rejsek malý (Sorex minutus), rejsek horský (Sorex alpinus) a bělozubka šedá (Crocidura suaveolens).
Obrázky, zvuky či videa k tématu rejskovití ve Wikimedia Commons
Rejskovití (Soricidae) je čeleď řádu Eulipotyphla, zahrnující okolo 376 druhů vyskytujících se na všech kontinentech kromě Austrálie a Jižní Ameriky. Obecně se tito drobní hmyzožravci, z nichž bělozubka nejmenší s hmotností pouhé 2 g je považována za nejmenšího savce, orientují hlavně pomocí čichu a sluchu. Aktivní jsou především v noci a úkryty si vyhledávají pod zemí. Jejich potravou jsou hlavně drobní bezobratlí, občas se vyskytuje kanibalismus. Řada druhů je chráněna zákonem.
V české fauně je čeleď zastoupena např. druhy rejsek obecný (Sorex araneus), rejsek malý (Sorex minutus), rejsek horský (Sorex alpinus) a bělozubka šedá (Crocidura suaveolens).
Spidsmus (latin: Soricidae) er en familie af små pattedyr som overfladisk set minder om mus med lange snabelagtige snuder. Spidsmus er imidlertid ikke gnavere, men tilhører ordenen insektædere.
Der er 312 arter af spidsmus i 23 slægter som er grupperet i 2 underfamilier. Spidsmus findes overalt på jorden bortset fra Ny Guinea, Australien, New Zealand og det meste af Sydamerika (de findes i den nordligste, tropiske del af Sydamerika).
Spidsmus er oftest territoriale dyr med dårligt syn, der benytter deres gode lugtesans i deres jagt på føde: insekter, orme og andre smådyr, under blade og i tæt vegetation. Insektæderne har bevaret mange primitive pattedyrstræk, f.eks. har de det primitive placentale tandsæt og kindtænderne har knuder med spidser og tyggeflader, der er perfekte til at knuse insekternes exoskelet. Tarmsystemet er også primitivt. Fødderne har fem tæer og halen er forholdsvis kort.
Insektæderne lever typisk tæt ved jorden, men der er også arter som lever i træer, under jorden og endda i vand. Alle spidsmus er små, typisk på størrelse med mus. Den største art er Suncus murinus som lever i de asiatiske troper. Den er omkring 15 cm lang og vejer omkring 100 g. Den mindste art, pygmæspidsmus (Suncus etruscus), som lever i Sydeuropa, er omkring 3,5 cm og vejer 2 g. Den er det mindste nulevende pattedyr.
Nogle arter af spidsmus er, som næbdyret, giftige, dette er et ellers meget usædvanligt træk for pattedyr. Af samme grund undgås insektæderne oftest af rovdyr. Danmarks almindelige spidsmus har kirtler på siden af kroppen, der afgiver en uappetitlig moskuslugt, hvilket betyder at de færreste rovdyr vil spise den. Desværre forhindrer det ikke altid at dyret bliver dræbt – mange katteejere kan nikke genkendende til små "gaver" fra deres hengivne katte. Døde spidsmus bliver slæbt hjem til dørtrinnet, og det nedlagte bytte bliver stolt vist frem af huskatten. Enkelte rovdyr æder dog trods lugten spidsmusen med velbehag, bl.a. grævlingen, sløruglen og stor tornskade.
De tre spidsmusarter i Danmark er som de fleste andre pattedyr og fugle i Danmark totalfredede:
Familie : Soricidae
Spidsmus (latin: Soricidae) er en familie af små pattedyr som overfladisk set minder om mus med lange snabelagtige snuder. Spidsmus er imidlertid ikke gnavere, men tilhører ordenen insektædere.
Der er 312 arter af spidsmus i 23 slægter som er grupperet i 2 underfamilier. Spidsmus findes overalt på jorden bortset fra Ny Guinea, Australien, New Zealand og det meste af Sydamerika (de findes i den nordligste, tropiske del af Sydamerika).
Spidsmus er oftest territoriale dyr med dårligt syn, der benytter deres gode lugtesans i deres jagt på føde: insekter, orme og andre smådyr, under blade og i tæt vegetation. Insektæderne har bevaret mange primitive pattedyrstræk, f.eks. har de det primitive placentale tandsæt og kindtænderne har knuder med spidser og tyggeflader, der er perfekte til at knuse insekternes exoskelet. Tarmsystemet er også primitivt. Fødderne har fem tæer og halen er forholdsvis kort.
Insektæderne lever typisk tæt ved jorden, men der er også arter som lever i træer, under jorden og endda i vand. Alle spidsmus er små, typisk på størrelse med mus. Den største art er Suncus murinus som lever i de asiatiske troper. Den er omkring 15 cm lang og vejer omkring 100 g. Den mindste art, pygmæspidsmus (Suncus etruscus), som lever i Sydeuropa, er omkring 3,5 cm og vejer 2 g. Den er det mindste nulevende pattedyr.
Nogle arter af spidsmus er, som næbdyret, giftige, dette er et ellers meget usædvanligt træk for pattedyr. Af samme grund undgås insektæderne oftest af rovdyr. Danmarks almindelige spidsmus har kirtler på siden af kroppen, der afgiver en uappetitlig moskuslugt, hvilket betyder at de færreste rovdyr vil spise den. Desværre forhindrer det ikke altid at dyret bliver dræbt – mange katteejere kan nikke genkendende til små "gaver" fra deres hengivne katte. Døde spidsmus bliver slæbt hjem til dørtrinnet, og det nedlagte bytte bliver stolt vist frem af huskatten. Enkelte rovdyr æder dog trods lugten spidsmusen med velbehag, bl.a. grævlingen, sløruglen og stor tornskade.
De tre spidsmusarter i Danmark er som de fleste andre pattedyr og fugle i Danmark totalfredede:
Almindelig spidsmus (Sorex araneus) Dværgspidsmus (Sorex minutus) (Det mindste danske pattedyr) Vandspidsmus (Neomys fodiens)Die Spitzmäuse (Soricidae) sind eine artenreiche Säugetierfamilie. Trotz der äußeren Ähnlichkeiten mit den Mäusen gehören sie nicht zu den Nagetieren, sondern zur Ordnung der Insektenfresser (Eulipotyphla). Weltweit werden mehr als 350 Arten unterschieden, von denen rund 10 auch in Mitteleuropa leben.
Spitzmäuse haben ein mäuseähnliches Erscheinungsbild, allerdings ist die Schnauze länglich zugespitzt. Die Gliedmaßen sind kurz, die Füße enden jeweils in fünf Zehen und sind unspezialisiert. Bei einigen wasserbewohnenden Arten jedoch besitzen die Zehen einen Borstensaum, der ähnlich wie eine Schwimmhaut wirkt. Spitzmäuse sind vergleichsweise kleine Säugetiere, sie erreichen Kopf-Rumpf-Längen von 3 bis 18, meist zwischen 6 und 10 Zentimetern. Die Schwanzlänge ist variabel, insbesondere einige unterirdisch grabend lebende Arten weisen einen auffälligen kurzen Schwanz auf. Das Gewicht variiert meist zwischen 3 und 18 Gramm, in Ausnahmefällen bis zu 65 Gramm. Die Etruskerspitzmaus (Suncus etruscus) zählt mit einer Körperlänge von 3,5 bis 5 Zentimetern und einem Gewicht von knapp 1,8 Gramm zu den kleinsten Säugetieren überhaupt. Viele Arten haben Duftdrüsen, mit denen sie ihr Territorium markieren.
Das Fell ist in der Regel dicht und kurz, seine Färbung variiert von gelblichbraun über verschiedene Grau- und Brauntöne bis zu schwarz. Die Unterseite ist meist heller, bei einigen Arten ist ein abrupter Übergang zwischen der dunklen Ober- und der hellen Unterseite zu beobachten. Das Herz einer Spitzmaus schlägt zwischen 800 und 1000 Mal pro Minute.
Der Schädel ist langgestreckt und flach, die lange, rüsselartige Nase beweglich. Die Augen sind klein und manchmal im Fell verborgen. Eine Ohrmuschel ist vorhanden, meist aber klein und oft ragt sie kaum oder gar nicht aus dem Fell heraus.
Die Zähne sind wie bei allen Insektenfressern durch spitze Höcker und scharfe Schmelzleisten charakterisiert. Spitzmäuse haben 26 bis 32 Zähne und somit weniger als die übrigen Insektenfresser. Die vordersten Schneidezähne ragen nach vorn, dahinter folgt bis zum letzten Prämolaren eine Reihe einspitziger Zähne. Eiseneinlagerungen in der äußeren Schmelzzone sorgen für eine rötliche bis gelbliche Färbung bei den Rotzahnspitzmäusen, aber auch bei den Wasserspitzmäusen und den Amerikanischen Kurzschwanzspitzmäusen.[1] Das Milchgebiss wird bereits vor der Geburt ersetzt, sodass sie mit dem bleibenden Gebiss zur Welt kommen.
Spitzmäuse gehören, wie auch die Schlitzrüssler und Plumploris, zu den wenigen giftigen Säugetieren. Von einigen Gattungen (Wasserspitzmäuse und Amerikanische Kurzschwanzspitzmäuse) ist bekannt, dass sie in der Unterkieferspeicheldrüse das Gift BLTX produzieren, das es ihnen erlaubt, relativ große Beutetiere wie Frösche und Wühlmäuse zu überwältigen. Auch für den Menschen können Spitzmausbisse deswegen sehr schmerzhaft sein.
Der Sehsinn der Spitzmäuse ist schlecht entwickelt, bei der Beutejagd verlassen sie sich eher auf den Gehör- und insbesondere auf den Geruchssinn. Eine Besonderheit der Spitzmäuse ist, dass sie neben Fledermäusen und Zahnwalen zu den wenigen Säugetieren zählen, bei denen die Fähigkeit zur Echoortung bekannt ist.[2] Sie senden dabei eine Abfolge von hohen Quietschtönen aus, mit deren Hilfe sie ihren Lebensraum erkunden können. Unklar ist, ob die Echoortung auch zum Aufspüren der Beute verwendet wird.
Spitzmäuse sind nahezu weltweit verbreitet und kommen in Eurasien, Afrika sowie Nord- und Mittelamerika vor. Sie fehlen allerdings in Südamerika (außer dem äußersten Nordwesten), dem australisch-ozeanischen Raum, den Polarregionen und auf abgelegenen Inseln.
Sie bewohnen eine Vielzahl von Habitaten, bevorzugen jedoch eher feuchte Lebensräume. Die meisten Arten leben in dichtbestandenen Waldgebieten, manche kommen auch in Grasländern vor. Einige Arten wie die Gescheckte Wüstenspitzmaus und die Vertreter der Grauen Wüstenspitzmäuse bewohnen allerdings auch ausgesprochen trockene Regionen.
Spitzmäuse sind vorwiegend Bodenbewohner. Sie können nicht sehr gut klettern, reine baumbewohnende Arten gibt es nicht. Manche Gattungen wie die Biber-, die Gebirgsbach- und die Wasserspitzmäuse sind an eine aquatische Lebensweise angepasst. Daneben gibt es auch teilweise unterirdisch lebende Arten wie die Stummelschwanz- und die Maulwurfspitzmäuse, die mit vergrößerten, zum Graben geeigneten Vorderpfoten und langen Krallen an diese Lebensweise angepasst sind.
Üblicherweise sind Spitzmäuse Einzelgänger, die außerhalb der Paarungszeit den Kontakt zu Artgenossen meiden, lediglich von den Kleinohrspitzmäusen ist ein sozialeres Verhalten bekannt. Viele Arten dürften territorial sein und ihr Revier mit Drüsensekreten markieren.
Einige Arten sind sowohl tag- als auch nachtaktiv, andere hingegen begeben sich vorwiegend während der Nacht auf Nahrungssuche. Als Ruheplätze graben sie eigene Baue oder übernehmen die anderer Tiere oder verwenden andere geschützte Plätze wie Felsspalten, Erdlöcher oder ähnliches. Oft legen sie darin ein Nest aus getrockneten Blättern und Gräsern an. Einige kulturfolgende Arten sind auch in menschlichen Behausungen zu finden. Meist sind sie ganzjährig aktiv, kurze Perioden mit leichter Körperstarre (Torpor) kommen jedoch bei manchen Arten vor.
Spitzmäuse haben eine außergewöhnlich hohe Stoffwechselrate. Wenn sie erschrecken, kann ihr Herz bis zu 1200 Mal pro Minute[3] schlagen, oft kommen auch Todesfälle durch einen Schock vor. Aufgrund ihres immensen Stoffwechsels haben die Spitzmäuse einen hohen Nahrungsbedarf, so fressen Arten der Gattung der Rotzahnspitzmäuse (Sorex) täglich Nahrung in der Größenordnung ihres eigenen Körpergewichts.
Spitzmäuse sind Fleischfresser, die sich vorrangig von Insekten und deren Larven, Regenwürmern und anderen wirbellosen Tieren ernähren. Manchmal werden auch kleine Wirbeltiere verzehrt, wobei ihnen ihr giftiger Speichel hilft, auch größere Beute zu überwältigen. Wenn sich die Gelegenheit dazu ergibt, stehen auch doppelt so große Beutetiere wie Wühlmäuse, Kröten oder kleine Schlangen auf dem Speiseplan. Entsprechend jagen und fressen Wasserspitzmäuse neben ihrer Hauptnahrung Käferlarven und Wasserschnecken auch kleine Fische.
In kleinem Ausmaß nehmen sie auch pflanzliches Material wie Samen und Nüsse zu sich.
Spitzmäuse bringen ein oder mehrmals im Jahr nach rund drei bis vier Wochen Tragezeit bis zu zehn nackte und blinde Junge zur Welt. Diese wachsen jedoch schnell, nach 7 bis 24 Tagen öffnen sie die Augen. Bei der Unterfamilie der Weißzahnspitzmäuse kommt es manchmal zu „Umzugskarawanen“, indem sie sich in das Fell bei der Schwanzwurzel des Vordertieres verbeißen. Die Entwöhnung erfolgt meist nach zwei bis vier Wochen, die Geschlechtsreife tritt oft schon nach zwei bis drei Monaten ein. Die durchschnittliche Lebenserwartung dieser Tiere beträgt ein bis zwei Jahre.
Spitzmäuse wurden und werden vom Menschen weder besonders genutzt noch als Schädling oder Gefahr betrachtet, sodass sie selten bejagt wurden. Auch in der Heimtierhaltung spielen sie keine Rolle. Die heutigen Bedrohungen gehen vorrangig von der Zerstörung ihres Lebensraumes und der Einschleppung von Neozoen in ihre Heimatregionen aus. Besonders gefährdet sind dabei wie bei anderen Säugetiergruppen Arten, die auf kleinen Inseln endemisch sind. Die Spitzmäuse der Gattung Nesiotites, die auf mehreren Mittelmeerinseln lebten, sind vor einigen tausend Jahren ausgestorben. Heute werden 14 Arten von der IUCN als „vom Aussterben bedroht“ (critically endangered) gelistet, weitere 71 Arten gelten als stark gefährdet oder gefährdet; vielfach fehlen jedoch genaue Daten.[4] Einige Arten haben im Gegensatz dazu im Gefolge des Menschen ihr Verbreitungsgebiet ausdehnen können, beispielsweise die Moschusspitzmaus.
Mancherorts haben Spitzmäuse kulturgeschichtliche Bedeutung erlangt. Im Alten Ägypten, insbesondere in den späteren Dynastien, galten sie als Manifestationen des Gottes Horus, teilweise wurden sie mumifiziert.[5] In China erinnern ihre Quietschlaute an das chinesische Wort für Geld. Einem Aberglauben zufolge bedeutet dort die Anwesenheit einer Spitzmaus, dass Geld in das Haus fließen werde. Den Körperteilen der Panzerspitzmaus, mit ihrem einzigartigen, besonders belastbaren Bau der Wirbelsäule, werden in manchen Regionen Afrikas magische Kräfte zugesprochen.
Rötelmäuse und Brandmäuse gelten als die Hauptüberträger des Puumalavirus und Hantaanvirus, zweier Spezies des Hantavirus, in Deutschland. Andere Spezies von Hantaviren sind in den vergangenen Jahren aber auch bei Spitzmäusen sowie Maulwürfen und Fledermäusen gefunden worden.[6] Ob diese neu entdeckten Viren für den Menschen pathogen sind, ist nicht bekannt.[7]
Die Feldspitzmaus (Crocidura leucodon) könnte Überträger des Bornavirus (BoDV-1) auf andere Säugetiere sowie den Menschen sein.[8]
Die Bezeichnung Spitz„maus“ darf nicht darüber hinwegtäuschen, dass diese Tiere mit den Mäusen nicht näher verwandt sind. Eine beschlossene Umbenennung durch die Deutsche Gesellschaft für Säugetierkunde auf ihrer Hauptversammlung 1942 in die zoologisch sinnvollere, ältere Bezeichnung Spitzer ließ Adolf Hitler nach seiner Kenntnisnahme durch die Berliner Morgenpost vom 3. März 1942 unter Androhung von längeren Aufenthalten „in Baubataillonen an der russischen Front“ unverzüglich rückgängig machen.[9]
Die Spitzmäuse werden in die Ordnung der Insektenfresser eingegliedert. Diese Ordnung hat eine taxonomisch stark umstrittene Geschichte, immer wieder wurden Taxa ein- oder ausgegliedert. Auch die molekulargenetischen Untersuchungen liefern kein eindeutiges Ergebnis, sodass die Abstammungsverhältnisse innerhalb dieser Gruppe umstritten bleiben. Als mögliche Schwestergruppe der Spitzmäuse gelten die Maulwürfe (Talpidae), eine entferntere Verwandtschaft besteht zu den Schlitzrüsslern (Solenodontidae).[10]
Die Familie der Spitzmäuse ist in drei Unterfamilien mit rund 25 Gattungen und über 350 Arten unterteilt.
Die Mitglieder der Unterfamilie der Weißzahn- oder Wimperspitzmäuse (Crocidurinae) sind durch weiße Zähne und Wimpern am Schwanz und am hinteren Teil des Körpers charakterisiert. Sie haben weniger Zähne (26 bis 28) als die Rotzahnspitzmäuse.
Weißzahnspitzmäuse sind auf die Alte Welt beschränkt, sie kommen in Eurasien und Afrika vor, die größte Artenvielfalt herrscht im zentralen Afrika. Folgende Gattungen werden zu dieser Unterfamilie gerechnet:
Die Gattungen der Unterfamilie der Myosoricinae wurden früher zu den Crocidurinae gerechnet. Sie unterscheiden sich von diesen durch einen vorhandenen dritten unteren Prämolar und weiteren Details im Schädelbau. Die Mitglieder dieser Unterfamilie sind auf das mittlere und südliche Afrika beschränkt. Folgende Gattungen zählen dazu:
Die Mitglieder der Unterfamilie der Rotzahnspitzmäuse (Soricinae) sind durch rote und gelbliche Zahnspitzen gekennzeichnet. Auch haben sie mehr Zähne (30 oder 32) als die anderen Unterfamilien, und die Wimperhaare am Schwanz und am hinteren Ende des Körpers fehlen.
Rotzahnspitzmäuse leben in Eurasien, in Nord- und Mittelamerika sowie im nordwestlichen Südamerika; in Afrika fehlen sie. Folgende Gattungen werden unterschieden:
Nicht zur Familie der Spitzmäuse zählen:
Die frühesten Fossilienfunde von Spitzmäusen stammen aus dem oberen Eozän Nordamerikas. Im Oligozän wanderten sie nach Asien und Afrika ein, aus dieser Zeit sind die ausgestorbenen Unterfamilien Crocidosoricinae und Heterosoricinae bekannt. Die ältesten Funde aus Afrika stammen aus dem Miozän, in Südamerika sind sie erst seit dem Pleistozän belegt.
Die Spitzmäuse (Soricidae) sind eine artenreiche Säugetierfamilie. Trotz der äußeren Ähnlichkeiten mit den Mäusen gehören sie nicht zu den Nagetieren, sondern zur Ordnung der Insektenfresser (Eulipotyphla). Weltweit werden mehr als 350 Arten unterschieden, von denen rund 10 auch in Mitteleuropa leben.
Curut punika insèktivorah ingkang gadhah prawakan alit urip memper kados tikus kalebu uga kagolong ing kulawarga familia Soricidae. Salah satunggalipun kulawargaipun inggih punika curut omah (Suncus murinus L.) ingkang asring keton ing pojokipun omah utawi ing panggonan kang kotor utawa ana ing gudang.
K'awchisuyt'u icha Musaraña (familia Soricidae) nisqakunaqa huk palama uquq ñuñuqkunam.
Kerstelis aba kėrstoks (luotīnėškā: Soricidae, onglėškā: Shrews, vuokīškā: Spitzmäuse) īr menkos žvieralis, katros ėšruod panašē kāp pelie. Prėgol vabzdējiediu gīviu šeimā.
Kerstelė snokis īr tēvs, akis nuognē menkas. Ons tor 26-32 dontis, prėikėnē dėduokė. Seilės īr tročā. Kost ė dėina, ė naktė. Jied vėsuokios varmos, slėikos.
Virukanjia au sange ni wanyama wadogo wanaofanana na vipanya wenye pua refu, lakini wanyama hawa si wagugunaji (oda Rodentia) na hula wadudu na nyungunyungu hasa lakini mbegu na makokwa pia na spishi kadhaa hukamata samaki wadogo. Meno yao yamechongoka yenye ncha kali. Virukanjia ni wadogo sana. Spishi kubwa kabisa ina sm 15 na uzito wa g 100; ile ndogo kabisa ina sm 3.5 tu na uzito wa g 2 (Kirukanjia wa Etruski, mamalia wa ardhi mdogo kabisa duniani). Rangi yao ni nyeusi, kijivu au kahawia.
Kirukanjia wa Afrika
Kirukanjia meno-meupe
Kirukanjia meno-mekundu
Virukanjia au sange ni wanyama wadogo wanaofanana na vipanya wenye pua refu, lakini wanyama hawa si wagugunaji (oda Rodentia) na hula wadudu na nyungunyungu hasa lakini mbegu na makokwa pia na spishi kadhaa hukamata samaki wadogo. Meno yao yamechongoka yenye ncha kali. Virukanjia ni wadogo sana. Spishi kubwa kabisa ina sm 15 na uzito wa g 100; ile ndogo kabisa ina sm 3.5 tu na uzito wa g 2 (Kirukanjia wa Etruski, mamalia wa ardhi mdogo kabisa duniani). Rangi yao ni nyeusi, kijivu au kahawia.
Musarania es un mamal insetivor, peti e musin, con beco longa e puntida e oios peti. Los no es un mus o cualce rodente. Los es plu prosima relatada a erisos e talpas. Musaranias ave dentes acu e spinin, no la dentes rodente de rodentes. Los es distribuida cuasi tra la mundo. Sola Australia, Zeland Nova, e Gine Nova no ave musaranias nativa, e en America Sude, los es migrantes resente e abita sola en la Andes norde.
La nom siensal de la familia es Soricidae(Soriside)
Musareno esas mikra mamifero qua manjas precipua insekti.
Ol havas mikra okuli, e generale povra vidado, ma havas ecelanta senci di audado e flarado. Ol esas tre aktiva animali, kun devoranta apetiti ed extraordinara alta korpala reakti. Musareni devas manjar 80-90 per cento di lua propra pezo en nutrivo diala.
A shrew or screw is a wee moose-like craitur sib tae voles.
The yird shrew (Sorex araneus), is in some airts ken at the thraw-moose, strae-moose, shear-moose or roan-moose.
The lavellan (Neomys fodiens)
Ein sjpitsmoes (Soricidae) (Nederlandjs: spitsmuis), in sómmige deile van Limburg ein sjaermoes geneump, is ein deer oet de groate femielie van zoogdere oet de orde van de insectenaetersj (Eulipotyphla). Dees femielie ómvat bienao 400 versjillende saorte en is daomèt ein van de groatste zoogderefemielies. 't Zint klein, moesechtige dere mèt ein sjpitse sjnoet en korte peuët. De ouge zint klein, mer daoentaege zint 't geheuër en reukvermoge good óntwikkeld. Sjpitsmoeze höbbe korte häörkes, meistal broenechtig of gries van kleur. 't Groatste deil van de saorte laef allein en is zoawaal 's nachs es euverdaag actief. Ze zint carnivoor en aete daonaeve plantjaardig voedsel. Väöl sjpitsmoeze zint insectivoor.
Sjpitsmoeze höbbe eine extreem hoage hartsjlaag, pes 600 sjlaeg per minuut. Hiejdoor laeve ze ouch relatief kort, maximaal 2,5 jaor.
Sjpitsmoeze höbbe eine cloaca, eine primitieve oetgank van zoawaal 't veurtplantings- es 't sjpiesvertaeringssjtèlsel. Biej de meiste zoogdere zint dees oetgeng gesjeije. Ouch zint sjpitsmoeze giftig: hun sjpeekselkliere sjeije ein giftige substantie oet. De sjpitsmoeze beheuëre tot de kleinste zoogdere. 't Kleinste landjzoogdeer is de wimpersjpitsmoes. Allein Kitti's verkesnaasvleermoes is kleiner. Ein anger, neet nej verwante Europese sjpitsmoes, de klein dwergsjpitsmoes, wirt get groater.
Ènnige väölveurkómmende saorte in Europa zint:
Sjpitsmoeze waere allwiel in de volgende óngerfemielies en gesjlachte ingedeild:
Wiejer de volgende óngerfemielies:
Ein sjpitsmoes (Soricidae) (Nederlandjs: spitsmuis), in sómmige deile van Limburg ein sjaermoes geneump, is ein deer oet de groate femielie van zoogdere oet de orde van de insectenaetersj (Eulipotyphla). Dees femielie ómvat bienao 400 versjillende saorte en is daomèt ein van de groatste zoogderefemielies. 't Zint klein, moesechtige dere mèt ein sjpitse sjnoet en korte peuët. De ouge zint klein, mer daoentaege zint 't geheuër en reukvermoge good óntwikkeld. Sjpitsmoeze höbbe korte häörkes, meistal broenechtig of gries van kleur. 't Groatste deil van de saorte laef allein en is zoawaal 's nachs es euverdaag actief. Ze zint carnivoor en aete daonaeve plantjaardig voedsel. Väöl sjpitsmoeze zint insectivoor.
Sjpitsmoeze höbbe eine extreem hoage hartsjlaag, pes 600 sjlaeg per minuut. Hiejdoor laeve ze ouch relatief kort, maximaal 2,5 jaor.
Sjpitsmoeze höbbe eine cloaca, eine primitieve oetgank van zoawaal 't veurtplantings- es 't sjpiesvertaeringssjtèlsel. Biej de meiste zoogdere zint dees oetgeng gesjeije. Ouch zint sjpitsmoeze giftig: hun sjpeekselkliere sjeije ein giftige substantie oet. De sjpitsmoeze beheuëre tot de kleinste zoogdere. 't Kleinste landjzoogdeer is de wimpersjpitsmoes. Allein Kitti's verkesnaasvleermoes is kleiner. Ein anger, neet nej verwante Europese sjpitsmoes, de klein dwergsjpitsmoes, wirt get groater.
Ènnige väölveurkómmende saorte in Europa zint:
Alpesjpitsmoes Bosjsjpitsmoes Bergwatersjpitsmoes Dwergsjpitsmoes Hoessjpitsmoes Tuinsjpitsmoes Veldjsjpitsmoes Wimpersjpitsmoes Watersjpitsmoes Tweëkleurige bosjsjpitsmoesSjpitsmoeze waere allwiel in de volgende óngerfemielies en gesjlachte ingedeild:
Amphisorex† Crocidosorex† Mysarachne† Oligosorex† Planisorex† Siwalikosorex†Wiejer de volgende óngerfemielies:
Heterosoricinae† Limnoecinae† Myosoricinae Roadtandjsjpitsmoeze Wittandjsjpitsmoeze
Ang mga shrew (bigkas /shru/ o /sru/) ay maliliit na mukhang dagang mammal na kabilang sa pamilyang Soricidae.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Agham ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Os soricidos (scientificament, en latín, Soricidae (Fischer de Waldheim, 1817)) son una familia de mamiferos placentarios adintro d'a orden Soricomorpha. Arredol de 300 especies pertenecen a ista familia a traviés de 23 cheneros.[1]
Tienen un aspecto que puede recordar a un zorz, pero no tienen cosa que veyer con os radedors. A familia incluye os animals que en aragonés se conoix como musaranyas y morganyos. Son animals de dieta insectivora.
Son mamiferos de mida muit chica; a especie más gran conoixida ye Suncus murinus que habita en Asia y gosa arribar a os 15 centimetros de largaria. A más chiquinina ye Suncus etruscus, d'Europa, con dende 3,5 dica 5 cm y 1,8 dica 3 gr de peso, que podría estar a especie de mamifero más chica.[2] A mayoría d'especies no arriba ni a fer a mida d'un ratón.[1]
O mueso ye largo y rematau en punta, y os uellos muit chicorrons y curtos de vista. O pelo, preto y fino, puet estar repelent a l'augua en bellas especies, o que ye beneficioso por l'habitat humedo a on que viven.
Tienen a capeza graniza en comparanza con o cuerpo. O cranio no tiene arcos zigomaticos, con a mandibula muit caracteristica, que se le une por medio de dos procesos condiloides.[1] A formula dentaria caracteristica ye 3/1-2, 1/0-1, 1-3/1, 3/3 = 26-32, con os primers incisivos superiors, curtos, con una corona principal y una segunda más discreta que fa pensar más d'una vegada en un segundo dient.[1] Os incisivos inferiors son largos y con una sola corona, recordando prou a os d'un radedor.
A diferencia d'os radedors, os soricidos esviellan os dients quan encara son en l'utero de su mai y no les creixen os dients contino, y en naixer con os dients definitivos y sin que ixes creixcan en a vida, se piensa que s'eslucian dica gastar-los y os animals más viellos podrían morir sulsius por no poder ni minchar.[1]
Os soricidos son conoixius por o metabolismo rapidismo que tienen.[1] Qualques especies pueden gastar 3,22 centimetros cubicos d'oxichén por hora,[2] o que se muestra en una actividat quasi perén, día y nueit, y a necesidat de minchar quasi contino. Bellas especies pueden minchar 3 vegadas o suyo peso corporal en insectos, limacos, cucos y atros invertebraus cada día.[1]
O nombre Soricidae deriva de Sorex, -icis[1] parola latina que designaba as musaranyas pero tamién os zorz más chiquilins (bella cosa como «ratonet», «ratolichón») y que ye a radiz de parolas como o francés souris[3] u l'italiano sorcio[4][5] (ratón). Soricis + oidés significa «con a forma d'o ratón».[1]
O chenero Sorex ye antimás un d'os más numerosos en especies adintro d'a familia.
Ang mga shrew (bigkas /shru/ o /sru/) ay maliliit na mukhang dagang mammal na kabilang sa pamilyang Soricidae.
Os soricidos (scientificament, en latín, Soricidae (Fischer de Waldheim, 1817)) son una familia de mamiferos placentarios adintro d'a orden Soricomorpha. Arredol de 300 especies pertenecen a ista familia a traviés de 23 cheneros.
Tienen un aspecto que puede recordar a un zorz, pero no tienen cosa que veyer con os radedors. A familia incluye os animals que en aragonés se conoix como musaranyas y morganyos. Son animals de dieta insectivora.
Is-Sriċed jew Sorċidi (Soricidae) huma familja ta' mammiferi sorikomorfi msejħin komunement ġrieden ta' ġeddumhom twil jew ġrieden ta' ħalqhom twil.[1])
Is-sriċed huma mammiferi żgħar li jixbħu l-ġurdien, jiġu mit-talpa u huma karatterizzati b'geddum twil bil-ponta u suf artab u bellusi ta' lewn kannella-griż. Għalkemm minn barra jidher qisu ġurdien b'imnieħru twil, is-sorċid mhuwiex roditur: il-familja tas-sriċed tappartieni għall-ordni tas-sorikomorfi. Is-sriċed għandhom ħames swaba' f'saqjhom waqt li r-rodituri għandhom erbgħa. Ma rridux inħalltuhom mat-Tupaiidae u Macroscelididae li jappartienu għall-ordnijiet oħra.
Is-sriċed huma żgħar, il-parti l-kbira huma daqs ġurdien. L-ikbar speċi hi dik tas-Suncus murinus tal-Asja tropikali li huma 15 ċm twal u jiżnu 100 gramma, waqt li l-iżgħar hi dik tas-Suncus etruscus li huma 3.5 ċm twal u jiżnu 2 grammi u li huma l-iżgħar mammiferi ħajjin li nafu bihom.
L-10% tal-massa tas-sriċed hi kkonċentrata f'moħħu, u għalhekk għandu rapport moħħ/massa tal-ġisem relattivament għoli.
Is-sriċed huma mifruxin ma' kważi d-dinja kollha, barra Ginea l-Ġdida, l-Awstralja u New Zealand, waqt li fl-Amerika t'Isfel jgħixu biss fil-parti tat-Tramuntana. Il-familja tas-sriċed fiha xi 376 speċi, ir-raba' l-ikbar numru fost il-mammiferi, wara il-Muridae, Cricetidae u Vespertilionidae.
Ġeneralment is-sriċed huma annimali tal-art li jieklu ż-żerriegħa, insetti, dud u varjetà kbira ta' ikel fil-weraq u l-veġetazzjoni folta, oħrajn jispeċjalizzaw f'li jixxabtu mas-siġar jew jgħixu taħt l-art jew taħt il-borra jew isibu l-ikel mill-ilma.
Għandhom għajnejhom żgħar, imma jisimgħu u jxommu ħafna. Huma attivi żafna u jieklu ħafna, b'metaboliżmu għoli iżjed mis-soltu. Is-sriċed kuljum jieklu kwantità ta' ikel ekwivalenti għal 80-90% tat-toqol ta' ġisimhom. Ma jibernawx.
Waqt li r-rodituri għandhom inċisivi li jibqgħu jikbru matul ħajjithom kollha, snien is-sriċed jittiklulhom il-ħin kollu, problema kbira għalihom għax jitilfu s-snien tal-ħalib qabel jitwieldu u hekk ikollhom sett wieħed biss x'jużaw.
Is-sriċed jiddefendu t-territorju tagħhom: ikeċċu l-għedewwa u jaċċettaw il-kumpanija biex jgħammru biss. Ħafna jħaffru taħt l-art biex jaħżnu l-ikel jew biex jaħarbu mill-predaturi.
Il-mara tista' twelled għaxar darbiet fis-sena, it-tqala tieħu minn 17 sa 32 jum. Il-mara spiss tibqa' tqila fil-jiem wara li twelled u bil-ħalib matul it-tqala, u l-frieħ jinfatmu meta jitwieled il-boton ta' wara. Is-sriċed għandhom għomor medju ta' bejn 12 u 30 xahar.
Is-sriċed għandhom karatteristiċi mhux tas-soltu għall-mammiferi: xi speċi huma velenużi waqt li oħrjan jużaw l-ekolokazzjoni, kif jagħmlu l-friefet il-lejl u l-balieni bis-snien. Kontra l-parti l-kbira tal-mammiferi, dawn huma mogħnija bl-għadam żigomatiku.
Hemm 376 speċi ta' sriċed f'26 ġeneru, miġburin fi tliet sottofamilji: Crocidurinae, Myosoricinae u Soricinae. Barra minn hekk il-familja fiha wkoll is-sottofamilji estinti Limnoecinae, Crocidosoricinae, Allosoricinae u Heterosoricinae.
Ġurdien ta' geddumu twil
Crocidura sicula
Ġurdien ta' ħalqu twil
Suncus etruscus
Is-Sriċed jew Sorċidi (Soricidae) huma familja ta' mammiferi sorikomorfi msejħin komunement ġrieden ta' ġeddumhom twil jew ġrieden ta' ħalqhom twil.)
Toopn of tolpn (Soricidae, Nederlands: spitsmuizen) zyn zoogdiern uut de orde van de insectneters. In de weireld zyn der e sôorte of 400, die verre overol ter weireld leevn, buutn Australië en Antarctica. Z'eetn ollemoale vlêes (fernient of klêne bêestn), mo 't zyn der ouk die nog plantn derby eetn. Oloewel dan ze wel e bitje up e muus met e lange neuze trekkn, zyn 't gin muuzn, 't zyn zest gin knoagdiern.
Toopn en nog e cloaca (geslachts- en verteiriengskanoal, lik byn kiekns), die byn de mêeste zoogdiern eschid is. Nunder erte sloat oek indeliks zêre (600 keirs per menute), woadeure dan ze nie ol te lange leevn (e goe 2,5 joar). In nunder spuug zit er e sôorte vergif.
In West-Vloandern zyn der 6 verschillige sôortn:
De West-Vlamsche noame komt van de Fransche noame voun mol: taupe, ol zeggn d'Italioanders ouk wel toporagno.
De noame tope is ouk gebruukt voun e sôorte woelmuus an te duudn.
Toopn of tolpn (Soricidae, Nederlands: spitsmuizen) zyn zoogdiern uut de orde van de insectneters. In de weireld zyn der e sôorte of 400, die verre overol ter weireld leevn, buutn Australië en Antarctica. Z'eetn ollemoale vlêes (fernient of klêne bêestn), mo 't zyn der ouk die nog plantn derby eetn. Oloewel dan ze wel e bitje up e muus met e lange neuze trekkn, zyn 't gin muuzn, 't zyn zest gin knoagdiern.
Toopn en nog e cloaca (geslachts- en verteiriengskanoal, lik byn kiekns), die byn de mêeste zoogdiern eschid is. Nunder erte sloat oek indeliks zêre (600 keirs per menute), woadeure dan ze nie ol te lange leevn (e goe 2,5 joar). In nunder spuug zit er e sôorte vergif.
In West-Vloandern zyn der 6 verschillige sôortn:
Dwergtope Geweune Bustope Twikleurige Bustope Woatertope Uustope ('t mêest van ol) VeldtopeΗ μυγαλή (οικογένεια Σορικίδες) είναι μικρό ασπαλοκόμορφο θηλαστικό ταξινομημένο στην τάξη Μυγαλόμορφα. Οι γνήσιες μυγαλές δεν πρέπει να συγχέονται με τις δενδρομυγαλές ή τις ελεφαντομυγαλές, οι οποίες ανήκουν σε διαφορετικές οικογένειες ή τάξεις.
Μολονότι η εξωτερική της εμφάνιση είναι γενικώς αυτή ενός ποντικιού με μακριά μύτη, η μυγαλή δεν είναι τρωκτικό, όπως είναι τα ποντίκια, και είναι πλέον συγγενική με τους ασπάλακες. Έχουν μυτερά δόντια σαν καρφιά, όχι τους γνωστούς ροκανίζοντες εμπρόσθιους κοπτήρες των τρωκτικών.
Οι μυγαλές είναι κατανεμημένες σχεδόν σε όλο τον κόσμο: από τις μείζονες τροπικές και εύκρατες μάζες γης, μόνο η Νέα Γουινέα, η Αυστραλία, και η Νέα Ζηλανδία δεν έχουν ιθαγενείς μυγαλές· στην Νότια Αμερική, είναι σχετικώς πρόσφατοι μετανάστες και απαντώνται μόνο στις βόρειες Άνδεις. Από την άποψη της ποικιλότητας των ειδών, οι Σορικίδες είναι η τέταρτη πιο επιτυχημένη οικογένεια θηλαστικών, ούσα συναγωνιζόμενη μόνο από τις οικογένειες των μυοειδών τρωκτικών Μυίδες και Κρικητίδες και την οικογένεια νυχτερίδων Βεσπερτιλλιονίδες.
Οι μυγαλές έχουν μικρά μάτια, μικρά πτερύγια αυτιών, στενόμακρο κρανίο, μυτερό ρύγχος, που προέχει από το κάτω χείλος. Το τρίχωμά τους είναι λείο και απαλό, γκρι-καφέ χρώματος. Τα 26 - 32 δόντια τους (λευκά ή κόκκινα, ανάλογα με το είδος) έχουν οδοντικό τύπο 3.1.1-3.31-2.0-1.1.3 και είναι μόνιμα από την γέννηση , ασυνήθιστο φαινόμενο ανάμεσα στα θηλαστικά. Οι κοπτήρες είναι μικροί και καταλήγουν σε άγκιστρο. Το δήγμα τους θεωρείται ανακριβώς δηλητηριώδες. Το μέγεθός του σώματός τους είναι μικρό, με μέγιστο μήκος σώματος τα 15 εκατοστόμετρα στο ασιατικό είδος Suncus murinus και ελάχιστο τα 3,5 εκατοστόμετρα (και ουρά 2,5 εκατοστόμετρα) στο είδος Suncus etruscus των παραμεσόγειων περιοχών και των τροπικών, από την Αφρική ως την Μαλαισία, το οποίο ζυγίζει μόλις περίπου 2 γραμμάρια και θεωρείται το μικρότερο θηλαστικό στον κόσμο ενώ το αμερικανικό είδος Microsorex hoyi και το ευρωπαϊκό Sorex minuta είναι ελάχιστα πιο μεγάλα.
Οι μυγαλές είναι κυρίως χερσόβια ζώα και ζουν στο έδαφος ανάμεσα σε οργανικά υπολείμματα· μερικά είδη σκάβουν υπόγειες στοές, άλλα είναι ημιυδρόβια ή υδρόβια. Δραστήριες μέρα και νύκτα, εναλλάσσουν την δραστηριότητά τους με τακτικές περιόδους αναπαύσεως. Τρέφονται κυρίως με σκουλήκια και άλλα Ασπόνδυλα και βοηθούν στον έλεγχο των βλαβερών εντόμων· μερικά είδη τρώγουν φυτικό υλικό ή πτώματα. Ορισμένα εκκρίνουν τοξικό σάλιο (το δήγμα τους είναι επώδυνο αλλά όχι επικίνδυνο για τον άνθρωπο) και το χρησιμοποιούν για να καταβάλλουν την λεία τους. Οι μυγαλές έχουν υψηλό μεταβολικό ρυθμό και μπορούν να καταναλώσουν σε 24 ώρες τροφή που ξεπερνά το βάρος τους· δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τροφή περισσότερο από μερικές ώρες και σε απουσία της κανονικής τους λείας παρατηρείται κανιβαλισμός.
Μεταξύ Μαΐου και Αυγούστου οι μυγαλές γεννούν σε κοιλότητες του εδάφους ή σε φωλιές που έχουν εγκαταλείψει άλλα ζώα 2-10 τυφλά γυμνά και ανίκανα να κινηθούν νεογνά σε μία ή περισσότερες γέννες, προς το τέλος της βραχείας ζωής του θηλυκού (περίπου 18 μήνες). Μετά την αρχική περίοδο θηλασμού, η οποία διαρκεί 4-5 εβδομάδες, η μητέρα και τα μικρά πραγματοποιούν τις πρώτες εξόδους από τη φωλιά. Οι μυγαλές χρησιμοποιούν την μέθοδο του ηχοεντοπισμού με εκπομπή υπερήχων, όπως και οι νυχτερίδες αλλά όχι τόσο ανεπτυγμένο όσο αυτών.
Λίγα μόνο ζώα κυνηγούν τις μυγαλές, διότι πολλά είδη διαθέτουν αδένες στις λαγόνες, που εκκρίνουν μια δυσάρεστη οσμή· εντούτοις, τα αρπακτικά πτηνά των λιβαδιών και τα φίδια τρέφονται μ' αυτές. Μια μυγαλή μπορεί να πεθάνει από το σοκ ενός δυνατού ήχου ή ενός έντονου αγγίγματος. Τα 40 είδη του γένους Σόρηξ (Sorex) απαντούν στην Βόρεια Αμερική (κυρίως) και στην Ευρασία. Γνωστότερα είδη είναι τα: S. araneus της Ευρασίας, S. cinereus και S. palustris του βόρειου τμήματος της Βόρειας Αμερικής. Τα 25 είδη του γένους Κρυπτωτίς (Cryptotis) απαντούν από τις ανατολικές ΗΠΑ ώς τις Άνδεις. Το μεγαλύτερο γένος είναι το Κροκίδουρα (Crocidura), με 160 είδη, που διαθέτουν πολύ έντονη οσμή. Αν ενοχληθούν, τα μικρά μπορεί να σχηματίσουν μία αλυσίδα με επικεφαλής την μητέρα, όπου το καθένα κρατά στο στόμα του την ουρά του μπροστινού του. Το μεγαλύτερο είδος, C. goliath ή Praesorex goliath της Αφρικής, έχει μήκος 37 εκατοστόμετρα μαζί με την ουρά, η οποία έχει μήκος 10 εκατοστόμετρα. Τα είδη του γένους αυτού απαντούν από την Ευρώπη και την Αφρική ως τις Φιλιππίνες. Παρόμοια κατανομή έχουν και τα 20 είδη του γένους Σούγκος (Suncus), τα οποία επίσης παρουσιάζουν την συνήθεια του σχηματισμού αλυσίδας.
Τα 2 είδη του γένους Σκουτισόρηξ (Scutisorex) του τροπικού δάσους Ιτούρι της κεντρικής Αφρικής διαθέτουν υπεράριθμες και μεγεθυμένες οσφυϊκές πλευρές· από αυτές προέρχεται ένας βρόχος από αλληλοσυνδεόμενες άκανθες. Θωρακισμένες κατ' αυτόν τον τρόπο, οι μυγαλές αυτές μπορούν να στηρίξουν το βάρος ενός ανθρώπου.
Στα σπίτια, στις μεσογειακές περιοχές, απαντά το είδος Crocidura russula· επίσης στην Μεσόγειο κοινό είναι το είδος Neomys fodiens. Στην Ελλάδα συναντώνται 6 είδη μυγαλών, τρία του γένους Κροκίδουρα: Crocidura suaveolens (κοινώς κηπομυγαλή), Crocidura leucodon (κοινώς χωραφομυγαλή), Crocidura russula (κοινώς σπιτομυγαλή) καθώς και τα είδη Neomys anomalus (κοινώς βαλτομυγαλή), Sorex minutus (κοινώς πυγμαία μυγαλή), μικροσκοπικό είδος Suncus etruscus (κοινώς νανομυγαλή).
Τα 385 είδη μυγαλών κατανέμονται σε 26 γένη,[2] που ομαδοποιούνται σε τρεις ζώντες υποοικογένειες: Κροκιδουρίνες (λευκόδοντες μυγαλές), Μυοσορικίνες (Αφρικανικές μυγαλές) και Σορικίνες (ερυθρόδοντες μυγαλές). επιπλέον, η οικογένεια περιλαμβάνει τις εξαφανισμένες υποοικογένειες Λιμνοικίνες, Κροκιδοσορικίνες, Αλλοσορικίνες και Ετεροσορικίνες (Οι Ετεροσορικίνες θεωρούνται εξίσου συχνά ως ξεχωριστή οικογένεια).
_-_ZooKeys-313-100-g002.jpeg)
.jpg)
_-_ZooKeys-313-100-g002.jpeg)
|pages= και |page= specified (βοήθεια); Η παράμετρος |access-date= χρειάζεται |url= (βοήθεια) Η μυγαλή (οικογένεια Σορικίδες) είναι μικρό ασπαλοκόμορφο θηλαστικό ταξινομημένο στην τάξη Μυγαλόμορφα. Οι γνήσιες μυγαλές δεν πρέπει να συγχέονται με τις δενδρομυγαλές ή τις ελεφαντομυγαλές, οι οποίες ανήκουν σε διαφορετικές οικογένειες ή τάξεις.
Μολονότι η εξωτερική της εμφάνιση είναι γενικώς αυτή ενός ποντικιού με μακριά μύτη, η μυγαλή δεν είναι τρωκτικό, όπως είναι τα ποντίκια, και είναι πλέον συγγενική με τους ασπάλακες. Έχουν μυτερά δόντια σαν καρφιά, όχι τους γνωστούς ροκανίζοντες εμπρόσθιους κοπτήρες των τρωκτικών.
Οι μυγαλές είναι κατανεμημένες σχεδόν σε όλο τον κόσμο: από τις μείζονες τροπικές και εύκρατες μάζες γης, μόνο η Νέα Γουινέα, η Αυστραλία, και η Νέα Ζηλανδία δεν έχουν ιθαγενείς μυγαλές· στην Νότια Αμερική, είναι σχετικώς πρόσφατοι μετανάστες και απαντώνται μόνο στις βόρειες Άνδεις. Από την άποψη της ποικιλότητας των ειδών, οι Σορικίδες είναι η τέταρτη πιο επιτυχημένη οικογένεια θηλαστικών, ούσα συναγωνιζόμενη μόνο από τις οικογένειες των μυοειδών τρωκτικών Μυίδες και Κρικητίδες και την οικογένεια νυχτερίδων Βεσπερτιλλιονίδες.
Ертишкестәр (лат. Soricidae, (рус. Землеройковые ) — ләпәк сысҡандарға яҡын торған, тышҡы күренештә сысҡандарға оҡшаған, бөжәктәр, ваҡ ҡоштар һ.б. менән туҡлана, Көньяҡ Америка менән Австралиянан башҡа бөтә илдәрҙә йәшәй торған ваҡ кейектәр[1];Soricomorpha отрядынан һөтимәрҙәр.
21 ырыуҙы, 300 -гә яҡын төрҙө үҙ эсенә ала. Һәр ерҙә (поляр өлкәләрҙән, Австралия һәм Көньяк Американан тыш) таралған. Ертишкестәр кулҡанатлы ярғанаттар менән бер рәттән булған имеҙеүселәрҙән иң кескенәләре: кәүҙә оҙонлоғо 4-18 см, ҡойроғо 1-12 см. Тышҡы ҡийәфәте менән сысҡандарға оҡшаш, әмма, уларҙан айырмалы булараҡ, йөҙө осланып һуҙылған. Күҙҙәре кескенә, ҡара сәйлән бөртөгөләй. Күпселегенең ҡолаҡ япрағы бөтөнләй тейәрлек йөн менән ҡапланған. Йөн ҡапламы ҡыҫҡа, тығыҙ, ялтырауыҡлы. Ер өҫтөндә, ер аҫтында һәм яртылаш һыуҙа йәшәйҙәр. Тәүлек әйләнәһе әүҙемдәр, ҡышын йоҡоға талмайҙар. Йылына бер нисә тапҡыр үрсейҙәр. Бер ояла 3 тән 12 гә ҡәҙәр бала була. Ертишкестәр һаны бөжәктәр һ.б. умыртҡаһыҙҙарның күплегенә, шулай уҡ метеорологик шарттарға бәйле, аҙ ҡарлы һалҡын ҡыштарҙан һәм ҡоролоҡтан һуң киҫкен кәмей. Урман һәм ауыл хужалығы өсөн файҙалы, зарарлы бөжәкләрне күпләп юҡ итәләр. 12−15 ай йәшәйҙәр.
Ертишкестәр (лат. Soricidae, (рус. Землеройковые ) — ләпәк сысҡандарға яҡын торған, тышҡы күренештә сысҡандарға оҡшаған, бөжәктәр, ваҡ ҡоштар һ.б. менән туҡлана, Көньяҡ Америка менән Австралиянан башҡа бөтә илдәрҙә йәшәй торған ваҡ кейектәр;Soricomorpha отрядынан һөтимәрҙәр.
21 ырыуҙы, 300 -гә яҡын төрҙө үҙ эсенә ала. Һәр ерҙә (поляр өлкәләрҙән, Австралия һәм Көньяк Американан тыш) таралған. Ертишкестәр кулҡанатлы ярғанаттар менән бер рәттән булған имеҙеүселәрҙән иң кескенәләре: кәүҙә оҙонлоғо 4-18 см, ҡойроғо 1-12 см. Тышҡы ҡийәфәте менән сысҡандарға оҡшаш, әмма, уларҙан айырмалы булараҡ, йөҙө осланып һуҙылған. Күҙҙәре кескенә, ҡара сәйлән бөртөгөләй. Күпселегенең ҡолаҡ япрағы бөтөнләй тейәрлек йөн менән ҡапланған. Йөн ҡапламы ҡыҫҡа, тығыҙ, ялтырауыҡлы. Ер өҫтөндә, ер аҫтында һәм яртылаш һыуҙа йәшәйҙәр. Тәүлек әйләнәһе әүҙемдәр, ҡышын йоҡоға талмайҙар. Йылына бер нисә тапҡыр үрсейҙәр. Бер ояла 3 тән 12 гә ҡәҙәр бала була. Ертишкестәр һаны бөжәктәр һ.б. умыртҡаһыҙҙарның күплегенә, шулай уҡ метеорологик шарттарға бәйле, аҙ ҡарлы һалҡын ҡыштарҙан һәм ҡоролоҡтан һуң киҫкен кәмей. Урман һәм ауыл хужалығы өсөн файҙалы, зарарлы бөжәкләрне күпләп юҡ итәләр. 12−15 ай йәшәйҙәр.
Жер чукуурлар (Soricidae) – курт-кумурска жечүлөр түркүмүнүн тукуму. Чычканга окшош, жүнү баркыттай, буту кыска, башы чоң, тумшугу узун, тиштеринин учу күрөң. Дүйнө фаунасындагы сүт эмүүчүлөрдүн эң кичине өкүлдөрү (кидик ак тиш жана эң кичине күрөң тиш) кирет. Дене узундугу 3,5–18 см. Куйругу 1–12 см. Денесинин капталында жана чатында жыты бар суюктук бөлүп чыгаруучу без жайгашкан. Жер чукуурлардын жер жүзүндө 25, КМШ өлкөлөрүндө 5 уруусу, Кыргызстанда 3 уруусунун 4 түрү бар. Суткасына өзүнүн салмагынан 2–2,5 эсе көп зыяндуу курт-кумурска жана алардын личинкасы менен азыктангандыктан, жер чукуурлар токой жана айыл чарбага чоң пайда келтирет.
Жер чукуурлар (Soricidae) – курт-кумурска жечүлөр түркүмүнүн тукуму. Чычканга окшош, жүнү баркыттай, буту кыска, башы чоң, тумшугу узун, тиштеринин учу күрөң. Дүйнө фаунасындагы сүт эмүүчүлөрдүн эң кичине өкүлдөрү (кидик ак тиш жана эң кичине күрөң тиш) кирет. Дене узундугу 3,5–18 см. Куйругу 1–12 см. Денесинин капталында жана чатында жыты бар суюктук бөлүп чыгаруучу без жайгашкан. Жер чукуурлардын жер жүзүндө 25, КМШ өлкөлөрүндө 5 уруусу, Кыргызстанда 3 уруусунун 4 түрү бар. Суткасына өзүнүн салмагынан 2–2,5 эсе көп зыяндуу курт-кумурска жана алардын личинкасы менен азыктангандыктан, жер чукуурлар токой жана айыл чарбага чоң пайда келтирет.
Ровчиците или ријачки (науч. Soricidae) се група на цицачи од редот Soricomorpha.[1]
Ова се мали животни кои наликуваат на глувци, но со уста издолжена во форма на рилка. Во оваа група припаѓаат најмалите цицачи: мала ровчица (Sorex minutissimus) и џуџеста ровчица (Suncus etruscus), чија должина на телото изнесува 3-4 см, а тежината околу 2 гр. Најкрупната ровчица, џиновска ровчица (Suncus murinus), тежи околу 200 гр при должина на телото од 18 см. Главата кај ровчиците е мошне крупна, со издолжен лицев дел. Носот е издолжен во подвижна рилка. Очите се многу мали. Екстремитетите се кратки, петпрсни. Крзното е кратко, густо и кадифено. Опашката може да биде многу кратка до многу долга, при што ја надминува должината на телото.
Черепот е тесен, долг и заострен во носниот дел. Делот каде што е сместен мозокот е раширен. Отсуствуваат зигоматските лаци (редок феномен меѓу цицачите). Забите се од 26 до 32 на број. Предните секачи, особено долните, се мошне зголемени. Смената на млечните заби со трајни се одвива уште во периодот на ембрионалниот развиток, така што младенчињата се раѓаат со целосен комплет на заби.
Половиот и аналниот отвор се опколени со кожни набори. На страните од телото и на коренот од опашката обично се наоѓаат посебни кожни жлезди кои произведуваат секрет со остар мирис. Женките поседуваат од 6 до 10 млечни жлезди. Семениците на мажјаците се сместени во телото. Копулаторниот орган кај возрасните мажјаци е мошне голем — до 2/3 од должината на трупот.
Ровчиците се распространети практично по целата земјина топка, со исклучок на поларните области, Австралија, Нова Гвинеја, Нов Зеланд и Јужна Америка (јужно од Еквадор, Колумбија и Венецуела). Населуваат најразлични предели — од рамнини и планинска тундра до тропски шуми и пустини. На планините се искачуваат и до 3.500—4.000 м надморска височина. Повеќето од видовите претполагаат да се населат на влажни места; некои водат полуводен начин на живеење. Живеат поединечно. Копаат дупки или ги заземаат дупките на други животни (кртови, глувчевидни глодари); живеат исто така и во трупци од дрвја, а ретко во објекти создадени од страна на човекот. Прават гнезда од суви листови и трева. Секоја ровчица си има своја ловечка територија, чија големина се движи до неколку десетици квадратни метри.
Ровчиците се сештојади, но најчесто се исхрануваат со инсекти, нивните ларви и со дождовни црви. Можат да нападнат и помали `рбетници: жаби, гуштери и млади глодари. Тие ја бараат храната со помош на сетилата за мирис и допир; некои видови веројатно се способни за ориентација со ехолокација. Ровчиците имаат висок степен на метаболизам. Секој ден тие мораат да внесат количина на храна која ја надминува нивната телесна тежина и до 1,5—2 пати и повеќе. Затоа, ровчиците се исхрануваат речиси постојано, а периодите на сон кај нив се краткотрајни. Колку е помала ровчицата, толку повеќе периоди на исхранување и сон има во текот на денот; така, кај малата ровчица (Sorex minutissimus) денот е поделен на 78 интервали. Без храна ровчицата брзо угинува: малите видови за околу 7—9 часа (малата ровчица за 5,5 часа). Ровчиците не запаѓаат во хибернација, но при недостаток на храна можат да настапат краткотрајни периоди на сон проследени со намалување на температурата на телото.
Краткоопашестата ровчица (Blarina brevicauda), која живее во САД и Канада и водоплавката (Neomys fodiens), која живее на бреговите од езерата во Русија, се едни од многу отровните малкубројни цицачи, заедно со паткоклунот и цевкозабите.
Ровчиците се размножуваат 1-2, а поретко 3 пати во годината. Бременоста им трае 13-28 денови. Донесуваат на свет од 4-14 младенчиња. Тие се раѓаат голи, слепи, со неразвиена рилка (нушка), но се развиваат мошне брзо и уште на 4 годишна возраст стануваат самостојни. Кај ровчиците, мајката со потомството прави еден вид на ,,караван‘‘, при што сите единки се држат со забите за своите опашки и се движат. Младите ровчици поседуваат извонредна способност позната како ,,појава на Денел‘‘. Наесен кај нив се забележува намалување на големината на телото и зарамнување на черепната кутија. Потоа, од април до јуни, се забележува зголемување на обемот на черепот, зголемување на телесната тежина и обемот на черепниот мозок.
Овие животинки живеат најмногу до 18 месеци.
Овие мали цицачи се всушност едни од најсвирепите и агресивни грабливци на Земјата.
Тие се од голема фундаментална полза, при што ги истребуваат почвените инсекти и нивните ларви — штетници во земјоделството и шумарството. Уништуваат големо количество на инсекти во текот на целата година и во местата кои се недостапни за другите инсектојадни цицачи и птици: под снегот, под паднатите дрвја, камењата, во густежот на лисната простирка, во длабоките дупки итн.
Постојат 376 видови на ровчици во 26 родови кои се групирани во три денешни подфамилии: Crocidurinae (белозаби ровчици), Myosoricinae (африкански белозаби ровчици) и Soricinae (црвенозаби ровчици). Во оваа фамилија има и неколку изумрени подфамилии: Limnoecinae, Crocidosoricinae, Allosoricinae и Heterosoricinae (иако Heterosoricinae често се смета за одделна фамилија).
Ровчиците или ријачки (науч. Soricidae) се група на цицачи од редот Soricomorpha.
Җир тычканнары́ (Soricidae) - бөҗәк ашаучылар отрядыннан имезүчеләр семьялыгы. 21 ыругны, 300 гә якын төрне үз эченә ала. Һәркайда (поляр өлкәләрдән, Австралия һәм Көньяк Америкадан тыш) таралганнар. ТР территориясендә 3 ыругка (көрәнтешләр, актешләр, шолганнар) караучы 6 төре билгеле.
Җир тычканнары кулканатлы ярканатлар белән беррәттән булган имезүчеләрдән иң кечкенәләре: гәүдә озынлыгы 4-18 см, койрыгы 1-12 см. Тышкы кыяфәте белән тычканнарга охшаш, әмма, алардан аермалы буларак, йөзе очланып сузылган. Күзләре кечкенә, кара сәйлән бөртегедәй. Күпчелегенең колак яфрагы бөтенләй диярлек йон белән капланган. Йон капламы кыска, тыгыз, ялтыравыклы. Җир өстендә, җир астында һәм яртылаш суда яшиләр. Тәүлек әйләнәсе активлар, кышын йокыга талмыйлар. Елына берничә тапкыр үрчиләр. Бер ояда 3 тән 12 гә кадәр бала була. Саны бөҗәкләр һ.б. умырткасызларның күплегенә, шулай ук метеорологик шартларга (аз карлы салкын кышлардан һәм корылыктан соң кискен кими) бәйле. Урман һәм авыл хуҗалыгы өчен файдалы, зарарлы бөҗәкләрне күпләп юк итәләр. 12-15 ай яшиләр.
Гади шолган ТРның Кызыл китабына кертелгән.
Җир тычканнары́ (Soricidae) - бөҗәк ашаучылар отрядыннан имезүчеләр семьялыгы. 21 ыругны, 300 гә якын төрне үз эченә ала. Һәркайда (поляр өлкәләрдән, Австралия һәм Көньяк Америкадан тыш) таралганнар. ТР территориясендә 3 ыругка (көрәнтешләр, актешләр, шолганнар) караучы 6 төре билгеле.
Җир тычканнары кулканатлы ярканатлар белән беррәттән булган имезүчеләрдән иң кечкенәләре: гәүдә озынлыгы 4-18 см, койрыгы 1-12 см. Тышкы кыяфәте белән тычканнарга охшаш, әмма, алардан аермалы буларак, йөзе очланып сузылган. Күзләре кечкенә, кара сәйлән бөртегедәй. Күпчелегенең колак яфрагы бөтенләй диярлек йон белән капланган. Йон капламы кыска, тыгыз, ялтыравыклы. Җир өстендә, җир астында һәм яртылаш суда яшиләр. Тәүлек әйләнәсе активлар, кышын йокыга талмыйлар. Елына берничә тапкыр үрчиләр. Бер ояда 3 тән 12 гә кадәр бала була. Саны бөҗәкләр һ.б. умырткасызларның күплегенә, шулай ук метеорологик шартларга (аз карлы салкын кышлардан һәм корылыктан соң кискен кими) бәйле. Урман һәм авыл хуҗалыгы өчен файдалы, зарарлы бөҗәкләрне күпләп юк итәләр. 12-15 ай яшиләр.
Гади шолган ТРның Кызыл китабына кертелгән.
மூஞ்சூறு என்பது எலி வகையின் ஒரு இனமாகும். இந்தியாவில் சில மனிதர்கள் இவ்வகை எலியினை (மூஞ்சூறு) விநாயகரின் வாகனம் என்றும் அழைப்பார்கள். இந்த எலிகள் வீட்டில் வாழ்பவை. உடல் சற்று நீண்டும், தலைப் பகுதி கூராகவும், வால் குட்டையாகவும் இருக்கும். இவை வீட்டில் சிந்திய உணவுகளை உண்டு வாழ்பவை. இடையூறு ஏற்படும்போது இவை கீச், கீச் என்று ஒலி எழுப்பும். இதன் உடலில் ஒருவித நாற்றம் வீசும். வீட்டின் சுவர் ஓரமாகவே ஓடும். இந்த எலிகள் மக்களுக்கு எவ்வித சேதங்களையும் ஏற்படுத்துவது இல்லை. அதனால் இந்த எலிகளை யாரும் கொல்வதில்லை பெட்டி, அலமாரி, கட்டில், தொம்பை (தானியங்களை சேமித்து வைக்கும் குதிர்) ஆகிய இடங்களில் மறைந்து வாழும்.
மூஞ்சூறு என்பது எலி வகையின் ஒரு இனமாகும். இந்தியாவில் சில மனிதர்கள் இவ்வகை எலியினை (மூஞ்சூறு) விநாயகரின் வாகனம் என்றும் அழைப்பார்கள். இந்த எலிகள் வீட்டில் வாழ்பவை. உடல் சற்று நீண்டும், தலைப் பகுதி கூராகவும், வால் குட்டையாகவும் இருக்கும். இவை வீட்டில் சிந்திய உணவுகளை உண்டு வாழ்பவை. இடையூறு ஏற்படும்போது இவை கீச், கீச் என்று ஒலி எழுப்பும். இதன் உடலில் ஒருவித நாற்றம் வீசும். வீட்டின் சுவர் ஓரமாகவே ஓடும். இந்த எலிகள் மக்களுக்கு எவ்வித சேதங்களையும் ஏற்படுத்துவது இல்லை. அதனால் இந்த எலிகளை யாரும் கொல்வதில்லை பெட்டி, அலமாரி, கட்டில், தொம்பை (தானியங்களை சேமித்து வைக்கும் குதிர்) ஆகிய இடங்களில் மறைந்து வாழும்.
ಮೂಗಿಲಿಯು ಇನ್ಸೆಕ್ಟಿವೊರ ಗಣದ ಸೋರಿಸಿಡೀ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಸ್ತನಿ (ಶ್ರೂ). ಸುಂಡಿಲಿ ಪರ್ಯಾಯನಾಮ. ಇದರಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 20 ಜಾತಿಗಳೂ 200ಕ್ಕೂ ಮೇಲ್ಪಟ್ಟು ಪ್ರಭೇದಗಳೂ ಇವೆ. ಇವುಗಳ ಪೈಕಿ ಮುಖ್ಯವಾದವು ಇಂತಿದೆ: ಸೋರೆಕ್ಸ್, ಮೈಕ್ರೊಸೋರೆಕ್ಸ್, ನಿಯೋಮಿಸ್, ಬ್ಲಾರಿನ, ಕ್ರಿಪ್ಟೋಟಿಸ್, ಕ್ರಾಸಿಡ್ಯೂರ. ಎಲ್ಲ ಬಗೆಗಳೂ ನೋಡಲು ಇಲಿಯಂತೆಯೇ ಇವೆಯಾದರೂ, ಇವು ಮೋಲ್ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗೆ ಹತ್ತಿರ ಸಂಬಂಧಿಗಳಾಗಿದ್ದು ಹಲವಾರು ಲಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಇಲಿಗಳಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿದೆ. ಸ್ತನಿಗಳ ಪೈಕಿ ಮೂಗಿಲಿಗಳೇ ಅತ್ಯಂತ ಚಿಕ್ಕಗಾತ್ರದವೆನಿಸಿವೆ. ದೇಹದ ಸರಾಸರಿ ಉದ್ದ 35-180 ಮಿಮೀ. ತೂಕ 3-18 ಗ್ರಾಮ್ ಇರುತ್ತದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ಬಾಲವೇ ಸುಮಾರು 9-120 ಮಿಮೀ ಉದ್ದ ಇರುತ್ತದೆ. ಅಲಾಸ್ಕ, ಕೆನಡ ಹಾಗೂ ಅಮೆರಿಕ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನಗಳ ಉತ್ತರ ಮತ್ತು ಪೂರ್ವ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣದೊರೆಯುವ ಗುಜ್ಜಾರಿ ಮೂಗಿಲಿ (ಪಿಗ್ಮಿ ಶ್ರೂ) ಕೇವಲ 55ಮಿಮೀ ಉದ್ದ ಇದ್ದು 3.5 ಗ್ರಾಮ್ ಭಾರ ಇದೆ.
ಆರ್ಕ್ಟಿಕ್ ದ್ವೀಪಗಳು, ಗ್ರೀನ್ಲ್ಯಾಂಡ್, ಐಸ್ಲ್ಯಾಂಡ್, ವೆಸ್ಟ್ ಇಂಡೀಸ್, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯ, ನ್ಯೂಜಿûೀಲ್ಯಾಂಡ್, ಟಾಸ್ಮೇನಿಯ ಹಾಗೂ ಪೆಸಿಫಿಕ್ ದ್ವೀಪಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಪ್ರಪಂಚದ ಉಳಿದೆಡೆಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ ಮೂಗಿಲಿಗಳು ಕಾಣದೊರೆಯುವುದು. ಚಿಕ್ಕದೇಹ, ಉದ್ದನೆಯ ಮತ್ತು ಚೂಪಾದ ಮುಸುಡು, ಸಣ್ಣ ಕಣ್ಣುಗಳು, ಉದ್ದನೆಯ ಬಾಲ-ಇವು ಮೂಗಿಲಿಗಳ ಪ್ರಧಾನ ಲಕ್ಷಣಗಳು. ಮೈಮೇಲೆ ಬೂದು ಇಲ್ಲವೆ ಕಂದು ಬಣ್ಣದ ದಟ್ಟವಾದ, ನುಣ್ಣನೆಯ, ಮೋಟು ಕೂದಲುಗಳ ತುಪ್ಪಳು ಉಂಟು. ಕೆಲವು ಬಗೆಗಳಲ್ಲಿ ದೇಹದ ಇಕ್ಕೆಲಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸನಾಗ್ರಂಥಿಗಳುಂಟು. ದೃಷ್ಟಿಸಾಮಥ್ರ್ಯ ಕ್ಷೀಣ. ಆದರೆ ಶ್ರವಣ ಹಾಗೂ ಘ್ರಾಣೇಂದ್ರಿಯಗಳು ಚುರುಕಾಗಿವೆ.
ಮೂಗಿಲಿಗಳು ಭೂವಾಸಿಗಳು. ಆದರೆ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಸರಾಗವಾಗಿ ಈಜಬಲ್ಲವಾಗಿದ್ದು ಕೆಲವು ಪ್ರಭೇದಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಲ್ಬೆರಳುಗಳು ಜಾಲಪಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕೂಡಿರುವುವು. ಕೆಲವು ಬಗೆಗಳು ಹಗಲು ಮತ್ತು ರಾತ್ರಿವೇಳೆಗಳೆರಡರಲ್ಲೂ ಚಟುವಟಿಕೆ ತೋರಿದರೆ ಇನ್ನು ಕೆಲವು ನಿಶಾಚರಿಗಳು ಮಾತ್ರ. ಮೂಗಿಲಿಗಳು ತುಂಬ ಗಾಬರಿ ಸ್ವಭಾವದ ಪ್ರಾಣಿಗಳು; ಅನೇಕವೇಳೆ ಕೇವಲ ಜೋರಾದ ಸದ್ದಿನಿಂದಲೇ (ಸಿಡಿಲು, ಗುಡುಗು ಇತ್ಯಾದಿ) ಹೆದರಿ ಸತ್ತುಹೋಗುವುದುಂಟು. ಗಾಬರಿಗೊಂಡಾಗ ಇವುಗಳ ಗುಂಡಿಗೆಬಡಿತ ಮಿನಿಟಿಗೆ 1200 ರಷ್ಟು ಇರುವುದೆಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ.
ಮೂಗಿಲಿಗಳು ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಕೀಟಾಹಾರಿಗಳು. ಆದರೆ ಕೆಲವು ಬಗೆಯವು ಬೀಜ ಇತ್ಯಾದಿ ಸಸ್ಯಾಹಾರವನ್ನೂ ಸೇವಿಸುವುದುಂಟು. ಕೆಲವು ಪ್ರಭೇದಗಳ ಲಾಲಾರಸದಲ್ಲಿ ವಿಷವಸ್ತುವೊಂದಿದ್ದು ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ಎರೆಗಳು ಇದರಿಂದ ಸಾಯುವುದಿದೆ. ಮೂಗಿಲಿಗಳಿಂದ ಕಚ್ಚಿಸಿಕೊಂಡ ಮನುಷ್ಯರಿಗೆ ಉರಿಯೂ ನವೆಯೂ ನೋವು ಆಗುವುದುಂಟು. ಆಹಾರಭಾವ ಸಮಯಗಳಲ್ಲಿ ಮೂಗಿಲಿಗಳು ತಮ್ಮ ಮರಿಗಳನ್ನೊ ಇತರ ಮೂಗಿಲಿಗಳನ್ನೊ ತಿನ್ನುವುವೆನ್ನಲಾಗಿದೆ.
ಉಷ್ಣವಲಯಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಮೂಗಿಲಿಗಳಲ್ಲಿ ವರ್ಷವಿಡೀ ಸಂತಾನವೃದ್ಧಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದಾದರೆ, ಉತ್ತರದ ಶೀತ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇರುವಂಥವು ಮಾರ್ಚ್ ನವೆಂಬರ್ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಸಂತಾನವೃದ್ಧಿ ಚಟುವಟಿಕೆ ತೋರುವುವು. 17-28 ದಿನಗಳ ಗರ್ಭಾವಧಿಯ ತರುವಾಯ ಹೆಣ್ಣು ಒಂದು ಸೂಲಿಗೆ 2-10 ಮರಿಗಳಿಗೆ ಜನ್ಮ ಕೊಡುತ್ತದೆ. ಹುಟ್ಟಿದಾಗ ಮರಿಗಳಿಗೆ ಕೂದಲು ಇರದು. ಅಂತೆಯೆ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡಿರುವುವು. ನೆಲದಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ ಬಿಲದಲ್ಲಿ ಹುಲ್ಲು ಎಲೆಗಳನ್ನು ಕೂಡಿಸಿ ರಚಿಸಿದ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿ 2-4 ವಾರಗಳ ಕಾಲ ಮರಿಗಳಿಗೆ ಪೋಷಣೆ ನೀಡಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಮೂಗಿಲಿಗಳ ಆಯಸ್ಸು ಸುಮಾರು 12-18 ತಿಂಗಳುಗಳು.
ಕೀಟಗಳನ್ನು, ಕೀಟ ಡಿಂಬಗಳನ್ನು ದೊಡ್ಡ ಮೊತ್ತದಲ್ಲಿ ತಿನ್ನುವುದರ ಮೂಲಕ ಮೂಗಿಲಿಗಳು ಕೃಷಿಕರಿಗೆ ಸಹಾಯಕವಾಗಿದೆ.
ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸಂಕಸ್ ಮ್ಯೂರಿನಸ್ (ಗ್ರೇ ಮಸ್ಕ್ ಶ್ರೂ) ಎಂಬ ಪ್ರಭೇದದ ಮೂಗಿಲಿ ಕಾಣಸಿಕ್ಕುತ್ತದೆ.
"Shrew" . The New Student's Reference Work. 1914.
ಮೂಗಿಲಿಯು ಇನ್ಸೆಕ್ಟಿವೊರ ಗಣದ ಸೋರಿಸಿಡೀ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಸ್ತನಿ (ಶ್ರೂ). ಸುಂಡಿಲಿ ಪರ್ಯಾಯನಾಮ. ಇದರಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 20 ಜಾತಿಗಳೂ 200ಕ್ಕೂ ಮೇಲ್ಪಟ್ಟು ಪ್ರಭೇದಗಳೂ ಇವೆ. ಇವುಗಳ ಪೈಕಿ ಮುಖ್ಯವಾದವು ಇಂತಿದೆ: ಸೋರೆಕ್ಸ್, ಮೈಕ್ರೊಸೋರೆಕ್ಸ್, ನಿಯೋಮಿಸ್, ಬ್ಲಾರಿನ, ಕ್ರಿಪ್ಟೋಟಿಸ್, ಕ್ರಾಸಿಡ್ಯೂರ. ಎಲ್ಲ ಬಗೆಗಳೂ ನೋಡಲು ಇಲಿಯಂತೆಯೇ ಇವೆಯಾದರೂ, ಇವು ಮೋಲ್ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗೆ ಹತ್ತಿರ ಸಂಬಂಧಿಗಳಾಗಿದ್ದು ಹಲವಾರು ಲಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಇಲಿಗಳಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿದೆ. ಸ್ತನಿಗಳ ಪೈಕಿ ಮೂಗಿಲಿಗಳೇ ಅತ್ಯಂತ ಚಿಕ್ಕಗಾತ್ರದವೆನಿಸಿವೆ. ದೇಹದ ಸರಾಸರಿ ಉದ್ದ 35-180 ಮಿಮೀ. ತೂಕ 3-18 ಗ್ರಾಮ್ ಇರುತ್ತದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ಬಾಲವೇ ಸುಮಾರು 9-120 ಮಿಮೀ ಉದ್ದ ಇರುತ್ತದೆ. ಅಲಾಸ್ಕ, ಕೆನಡ ಹಾಗೂ ಅಮೆರಿಕ ಸಂಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥಾನಗಳ ಉತ್ತರ ಮತ್ತು ಪೂರ್ವ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣದೊರೆಯುವ ಗುಜ್ಜಾರಿ ಮೂಗಿಲಿ (ಪಿಗ್ಮಿ ಶ್ರೂ) ಕೇವಲ 55ಮಿಮೀ ಉದ್ದ ಇದ್ದು 3.5 ಗ್ರಾಮ್ ಭಾರ ಇದೆ.
Mariangin adalah binatang pamakan sarangga baawak halus nang ujudnya mahirip lawan mencit/tikus halus dan tamasuk dalam kukulaan Soricidae. Salah satu anggutanya adalah mariangin rumah (Suncus murinus L.) nang rancak talihat bukah di buncu tawing mancari mangsa.
Binatang nang ini rancak dianggap tikus lantaran ukuran, warna rambut, awan muntungnya, makanya dingarani jua tikus kesturi. Sambatan lainnya adalah cecurut, (tikus) curut, cencurut, dan munggis. Pada kanyataannya, mariangin jauh bujur kukulaannya awan tikus, bahkan babeda ordo; mariangin tamasuk ordo Soricomorpha, bukan Rodentia (binatang pangarat).
Panyabakan mariangin mancakup parak sabarataan buncu dunia, kacuali Papua, Australia, Salandia Hanyar, wan Antartika. Sabagai binatang manyusui, mariangin tamasuk binatang nang kada ngalih baadaptasi awan parkambangan kabudayaan manusia.
Mariangin jua manjadi binatang vektor panyakit nang sarupa awan tikus dan mencit.
Shrews (family Soricidae) are small mole-like mammals classified in the order Eulipotyphla. True shrews are not to be confused with treeshrews, otter shrews, elephant shrews, West Indies shrews, or marsupial shrews, which belong to different families or orders.
Although its external appearance is generally that of a long-nosed mouse, a shrew is not a rodent, as mice are. It is, in fact, a much closer relative of hedgehogs and moles; shrews are related to rodents only in that both belong to the Boreoeutheria magnorder. Shrews have sharp, spike-like teeth, whereas rodents have gnawing front incisor teeth.
Shrews are distributed almost worldwide; among the major tropical and temperate land masses, only New Guinea, Australia, and New Zealand have no native shrews; in South America shrews appeared only relatively recently, as a result of the Great American Interchange, and are present only in the northern Andes. The shrew family has 385 known species, making it the fourth-most species-diverse mammal family. The only mammal families with more species are the muroid rodent families (Muridae and Cricetidae) and the bat family Vespertilionidae. The shrew family also probably has the largest population of any mammal family: there are an estimated 100 billion shrews in the world, with an average of a few shrews per hectare of forest.[2]
All shrews are tiny, most no larger than a mouse. The largest species is the Asian house shrew (Suncus murinus) of tropical Asia, which is about 15 cm (6 in) long and weighs around 100 g (3+1⁄2 oz)[3] The Etruscan shrew (Suncus etruscus), at about 3.5 cm (1+3⁄8 in) and 1.8 grams (28 grains), is the smallest known living terrestrial mammal.
In general, shrews are terrestrial creatures that forage for seeds, insects, nuts, worms, and a variety of other foods in leaf litter and dense vegetation, but some specialise in climbing trees, living underground, living under snow, or even hunting in water. They have small eyes and generally poor vision, but have excellent senses of hearing and smell.[4] They are very active animals, with voracious appetites. Shrews have unusually high metabolic rates, above that expected in comparable small mammals.[5] For this reason, they need to eat almost constantly like moles. Shrews in captivity can eat 1⁄2 to 2 times their own body weight in food daily.[6]
They do not hibernate, but are capable of entering torpor. In winter, many species undergo morphological changes that drastically reduce their body weight. Shrews can lose between 30% and 50% of their body weight, shrinking the size of bones, skull, and internal organs.[7]
Whereas rodents have gnawing incisors that grow throughout life, the teeth of shrews wear down throughout life, a problem made more extreme because they lose their milk teeth before birth, so have only one set of teeth throughout their lifetimes. In some species, exposed areas of the teeth are dark red due to the presence of iron in the tooth enamel. The iron reinforces the surfaces that are exposed to the most stress, which helps prolong the life of the teeth. This adaptation is not found in species with lower metabolism, which don't have to eat as much and therefore don't wear down the enamel to the same degree. The only other mammals’ teeth with pigmented enamel are the incisors of rodents.[8] Apart from the first pair of incisors, which are long and sharp, and the chewing molars at the back of the mouth, the teeth of shrews are small and peg-like, and may be reduced in number. The dental formula of shrews is:3.1.1-3.31-2.0-1.1.3
Shrews are fiercely territorial, driving off rivals, and coming together only to mate. Many species dig burrows for catching food and hiding from predators, although this is not universal.[4]
Female shrews can have up to 10 litters a year; in the tropics, they breed all year round; in temperate zones, they cease breeding only in the winter. Shrews have gestation periods of 17–32 days. The female often becomes pregnant within a day or so of giving birth, and lactates during her pregnancy, weaning one litter as the next is born.[4] Shrews live 12 to 30 months.[9]
Shrews are unusual among mammals in a number of respects. Unlike most mammals, some species of shrews are venomous. Shrew venom is not conducted into the wound by fangs, but by grooves in the teeth. The venom contains various compounds, and the contents of the venom glands of the American short-tailed shrew are sufficient to kill 200 mice by intravenous injection. One chemical extracted from shrew venom may be potentially useful in the treatment of high blood pressure, while another compound may be useful in the treatment of some neuromuscular diseases and migraines.[10] The saliva of the northern short-tailed shrew (Blarina brevicauda) contains soricidin, a peptide which has been studied for use in treating ovarian cancer.[11] Also, along with the bats and toothed whales, some species of shrews use echolocation.[12] Unlike most other mammals, shrews lack zygomatic bones (also called the jugals), so have incomplete zygomatic arches.[13]
The only terrestrial mammals known to echolocate are two genera (Sorex and Blarina) of shrews, the tenrecs of Madagascar, bats, and the solenodons.[14] These include the Eurasian or common shrew (Sorex araneus) and the American vagrant shrew (Sorex vagrans) and northern short-tailed shrew (Blarina brevicauda). These shrews emit series of ultrasonic squeaks.[15][16] By nature the shrew sounds, unlike those of bats, are low-amplitude, broadband, multiharmonic, and frequency modulated.[16] They contain no "echolocation clicks" with reverberations and would seem to be used for simple, close-range spatial orientation. In contrast to bats, shrews use echolocation only to investigate their habitats rather than additionally to pinpoint food.[16]
Except for large and thus strongly reflecting objects, such as a big stone or tree trunk, they probably are not able to disentangle echo scenes, but rather derive information on habitat type from the overall call reverberations. This might be comparable to human hearing whether one calls into a beech forest or into a reverberant wine cellar.[16]
The 385 shrew species are placed in 26 genera,[17] which are grouped into three living subfamilies: Crocidurinae (white-toothed shrews), Myosoricinae (African shrews), and Soricinae (red-toothed shrews). In addition, the family contains the extinct subfamilies Limnoecinae, Crocidosoricinae, Allosoricinae, and Heterosoricinae (although Heterosoricinae is also commonly considered a separate family).
Shrews (family Soricidae) are small mole-like mammals classified in the order Eulipotyphla. True shrews are not to be confused with treeshrews, otter shrews, elephant shrews, West Indies shrews, or marsupial shrews, which belong to different families or orders.
Although its external appearance is generally that of a long-nosed mouse, a shrew is not a rodent, as mice are. It is, in fact, a much closer relative of hedgehogs and moles; shrews are related to rodents only in that both belong to the Boreoeutheria magnorder. Shrews have sharp, spike-like teeth, whereas rodents have gnawing front incisor teeth.
Shrews are distributed almost worldwide; among the major tropical and temperate land masses, only New Guinea, Australia, and New Zealand have no native shrews; in South America shrews appeared only relatively recently, as a result of the Great American Interchange, and are present only in the northern Andes. The shrew family has 385 known species, making it the fourth-most species-diverse mammal family. The only mammal families with more species are the muroid rodent families (Muridae and Cricetidae) and the bat family Vespertilionidae. The shrew family also probably has the largest population of any mammal family: there are an estimated 100 billion shrews in the world, with an average of a few shrews per hectare of forest.
Soriko (Sorex) estas genro de musosimilaj mamuloj el la ordo de sorikomorfoj (antaŭe: insektovoruloj).
Soriko (Sorex) estas genro de musosimilaj mamuloj el la ordo de sorikomorfoj (antaŭe: insektovoruloj).
Los sorícidos (Soricidae), conocidos comúnmente como musarañas o musgaños,[1] son una familia de mamíferos placentarios del orden Eulipotyphla.[2] Son animales de pequeño tamaño que se encuentran en casi todo el mundo. Se caracterizan por sus pequeños ojos y un largo hocico con bigotes muy sensibles.
Por convergencia evolutiva, son parecidos a un ratón pero no son roedores sino que están emparentados con los topos, sin embargo estudios filogenéticos recientes indican que están más estrechamente emparentados con el erizo y por ello los soricomorfos y erizos se clasifican en el orden Eulipotyphla. [3]
Todas las musarañas son comparativamente pequeñas, varias apenas alcanzan el tamaño de un ratón. La especie más grande de este grupo es la musaraña casera (Suncus murinus) de Asia tropical, la cual tiene cerca de 15 cm de largo y un peso cercano a los 100 gramos; por otra parte la musaraña etrusca (Suncus etruscus) la cual tiene entre 3,5 y 5 cm y 1,8 a 3 g, puede ser el mamífero más pequeño que existe.[4]
Son los mamíferos más activos que existen. Cazan su alimento tanto de día como de noche. Muchas de las especies, en especial las europeas comen su propio peso en insectos diariamente, y pueden llegar a morir si pasan más de cuatro horas sin comer, por eso se alimentan cada 2 o 3 horas y viven en lugares donde el alimento abunda. Su alimento se basa en invertebrados, y a veces pueden aprovechar carroña y pueden llegar a cazar y comer pequeños vertebrados tales como ratones de campo, lagartijas, caracoles e incluso (siendo casos excepcionales) ratas.
Se defienden de sus depredadores mediante unas glándulas odoríferas que producen un olor desagradable que les hace un plato poco atractivo para animales con buen olfato como perros y mapaches, aunque son depredadas principalmente por las aves que tienen un sentido del olfato débil, como las lechuzas o las aves rapaces. Algunas especies de musaraña tienen saliva venenosa que usan para paralizar presas pequeñas como insectos y lombrices, al igual que los topos.
Aunque las hay semiacuáticas, la mayoría de las 264 especies de musarañas son terrestres. Prefieren los lugares con cierta humedad, así como los terrenos pedregosos con abundante vegetación. Están presentes en bosques de hoja caduca, límites de campos de cultivo y charcas, bordes de caminos, graneros, pastizales con hierba cortada, campos, y desiertos.
Excavan sus madrigueras que tapizan con vegetación y tiene allí sus crías, unas seis por parto, las cuales nacen sin pelo. La gestación tiene una duración de entre 27 y 33 días, normalmente menos de 30. Su vida es breve, de apenas un año, siendo los mamíferos con menor longevidad, aunque en cautiverio puede vivir hasta cuatro años.
En español existe la expresión estar pensando en las musarañas que alude a alguien que está distraído. Las musarañas son animales que emergen de la tierra ocasionalmente y no tienen utilidad conocida para el ser humano, de ahí que antiguamente se considerara que quien estaba en el campo mirando aparecer las musarañas en vez de trabajar la tierra, estaba distraído y perdiendo el tiempo.[5]
El día mundial de la musaraña toma lugar el 19 de junio de cada año. Se originó y estableció este día en 1996 en una comunidad de Jalisco, México en donde se venera a la musaraña como símbolo del buen augurio y la abundancia en todos los aspectos de la vida.
Los sorícidos (Soricidae), conocidos comúnmente como musarañas o musgaños, son una familia de mamíferos placentarios del orden Eulipotyphla. Son animales de pequeño tamaño que se encuentran en casi todo el mundo. Se caracterizan por sus pequeños ojos y un largo hocico con bigotes muy sensibles.
Por convergencia evolutiva, son parecidos a un ratón pero no son roedores sino que están emparentados con los topos, sin embargo estudios filogenéticos recientes indican que están más estrechamente emparentados con el erizo y por ello los soricomorfos y erizos se clasifican en el orden Eulipotyphla.
Karihiirlased (Soricidae) on sugukond putuktoiduliste seltsis, imetajate klassist.
Eestis elab 5 liiki karihiirlasi.
Karihiirlased (Soricidae) on sugukond putuktoiduliste seltsis, imetajate klassist.
Soricidae (orokorrean satitsu gisa izendatuak) ugaztun karenadun familia bat dira, Soricomorpha ordenean. Animalia txikiak dira, mundu osoan zehar barreiatuak. Begi txikiak dituzte eta mutur luzea, bibote luzeekin. Sagu baten antzekoak dira, baina gertuago daude satorretatik, nahiz eta baliteke gertuago egotea oraindik trikuetatik.
Satitsuek 5 eta 9 zentimetro artean neurtzen dituzte eta 2,8tik 5 zentimetro arteko isatsa eduki dezakete. Ezagutzen diren ugaztunik txikienak dira. 4 gramotik 15era pisa ditzakete.
Euskal Herrian zortzi espezie bizi dira:
Soricidae (orokorrean satitsu gisa izendatuak) ugaztun karenadun familia bat dira, Soricomorpha ordenean. Animalia txikiak dira, mundu osoan zehar barreiatuak. Begi txikiak dituzte eta mutur luzea, bibote luzeekin. Sagu baten antzekoak dira, baina gertuago daude satorretatik, nahiz eta baliteke gertuago egotea oraindik trikuetatik.
Satitsuek 5 eta 9 zentimetro artean neurtzen dituzte eta 2,8tik 5 zentimetro arteko isatsa eduki dezakete. Ezagutzen diren ugaztunik txikienak dira. 4 gramotik 15era pisa ditzakete.
Päästäiset (Soricidae) ovat pieniä samettiturkkisia nisäkkäitä, joiden kuono on pitkä ja suippo. Ne muistuttavat ulkonäöltään hiiriä, mihin viittaa niiden kansanomainen nimitys nokkahiiret. Niitä on kutsuttu myös supiaisiksi ja karjapiekoiksi. Ne kuuluvat kuitenkin samaan Soricomorpha-lahkoon almikkien ja kontiaisten kanssa,[1] eivätkä ole läheistä sukua hiirille, jotka ovat jyrsijöitä. Päästäisten kuono on hyvin liikkuva, ja kaiken aikaa touhuava eläin nuuhkii sillä alinomaa ympäristöään. Päästäisten ulkokorvat ja silmät ovat hyvin pienet ja joko kokonaan tai osaksi turkin suojassa. Kupeilla on hajurauhasia, joiden erite on vahvatuoksuista.
Päästäiset ovat hyvin aktiivisia, ja niiden aineenvaihdunta on erittäin vilkas. Niinpä päästäinen voi syödä kuudessa tunnissa jopa kaksi kertaa painonsa verran. Ravinnon puutteessa se myös kuolisi nälkään alle päivässä.[2] Vilkas aineenvaihdunta ja alituinen liikkuminen aiheuttavat sen, etteivät päästäiset muutenkaan elä vanhoiksi. Varhaiskeväällä syntyneet eläimet tulevat sukukypsiksi ja voivat lisääntyä jo ensimmäisen kesänsä aikana. Ne poikaset, jotka selviytyvät talven yli, lisääntyvät seuraavana kesänä ja kuolevat yleensä saman vuoden syksyllä, siis noin puolitoistavuotiaina. Päästäisiä on vaikea tarkkailla, koska ne elävät tiheän kasvuston suojassa, kaivamissaan käytävissä tai myyrien koloissa. Suuri osa vapaana ulkoilevista kissoista pyydystää ja tappaa päästäisiä, mutta jättää saaliin syömättä päästäisen myskirauhasten erittämän pahan hajun takia.[3]
Päästäisten yksi erikoisimmista piirteistä on valtavat aivot suhteutettuna ruumiin muuhun painoon. Aikuisen päästäisen aivot painavat lajista riippuen keskimäärin kymmenesosan ruumiinpainosta. Useimpien nisäkkäiden keskuudessa tällainen suhde on harvinainen.
Päästäisten heimo jaetaan kolmeen alaheimoon:[1] Myosoricinae, Crocidurinae (kotipäästäiset)[4] ja Soricinae (varsinaiset päästäiset).[4] Näissä alaheimoissa on yhteensä 26 sukua ja 376 lajia.[5]
Suomessa elää kuusi päästäislajia:[6]
Päästäiset (Soricidae) ovat pieniä samettiturkkisia nisäkkäitä, joiden kuono on pitkä ja suippo. Ne muistuttavat ulkonäöltään hiiriä, mihin viittaa niiden kansanomainen nimitys nokkahiiret. Niitä on kutsuttu myös supiaisiksi ja karjapiekoiksi. Ne kuuluvat kuitenkin samaan Soricomorpha-lahkoon almikkien ja kontiaisten kanssa, eivätkä ole läheistä sukua hiirille, jotka ovat jyrsijöitä. Päästäisten kuono on hyvin liikkuva, ja kaiken aikaa touhuava eläin nuuhkii sillä alinomaa ympäristöään. Päästäisten ulkokorvat ja silmät ovat hyvin pienet ja joko kokonaan tai osaksi turkin suojassa. Kupeilla on hajurauhasia, joiden erite on vahvatuoksuista.
Päästäiset ovat hyvin aktiivisia, ja niiden aineenvaihdunta on erittäin vilkas. Niinpä päästäinen voi syödä kuudessa tunnissa jopa kaksi kertaa painonsa verran. Ravinnon puutteessa se myös kuolisi nälkään alle päivässä. Vilkas aineenvaihdunta ja alituinen liikkuminen aiheuttavat sen, etteivät päästäiset muutenkaan elä vanhoiksi. Varhaiskeväällä syntyneet eläimet tulevat sukukypsiksi ja voivat lisääntyä jo ensimmäisen kesänsä aikana. Ne poikaset, jotka selviytyvät talven yli, lisääntyvät seuraavana kesänä ja kuolevat yleensä saman vuoden syksyllä, siis noin puolitoistavuotiaina. Päästäisiä on vaikea tarkkailla, koska ne elävät tiheän kasvuston suojassa, kaivamissaan käytävissä tai myyrien koloissa. Suuri osa vapaana ulkoilevista kissoista pyydystää ja tappaa päästäisiä, mutta jättää saaliin syömättä päästäisen myskirauhasten erittämän pahan hajun takia.
Päästäisten yksi erikoisimmista piirteistä on valtavat aivot suhteutettuna ruumiin muuhun painoon. Aikuisen päästäisen aivot painavat lajista riippuen keskimäärin kymmenesosan ruumiinpainosta. Useimpien nisäkkäiden keskuudessa tällainen suhde on harvinainen.
Päästäisten heimo jaetaan kolmeen alaheimoon: Myosoricinae, Crocidurinae (kotipäästäiset) ja Soricinae (varsinaiset päästäiset). Näissä alaheimoissa on yhteensä 26 sukua ja 376 lajia.
Les Soricidés, ou Soricidae, sont une famille de mammifères insectivores. Le nom vernaculaire des Soricidés est « musaraigne[1] » mais tous les soricidés ne sont pas nommés ainsi en français et quelques musaraignes ne font pas partie de cette famille[2].
Les musaraignes sont de petits mammifères, dont l'apparence est celle d'une souris à long museau, mais elles ne sont pas apparentées aux souris, ni même aux rongeurs : elles appartiennent à l'ordre des insectivoras[3]. Elles ne doivent pas non plus être confondues avec les Tupaiidae (parfois nommées musaraignes arboricoles), qui constituent un ordre particulier, les scandentiens, sans rapport avec elles.
Le nom de la famille provient du mot latin soricium, soit "musaraigne". Par contre, à cause du mauvais usage du terme de ce qui était une sorie ("souris" en ancien français), la désignation s'est élargie au fil des années dans la langue française et couvre maintenant un spectre thématique beaucoup plus vaste. Cependant, le terme "souris de terre" peut encore être entendu aujourd'hui pour désigner les musaraignes.
Avec 368 espèces de musaraignes, il s'agit de la plus vaste famille d'insectivores. Elles sont réparties en 26 genres, eux-mêmes groupés en trois sous-familles existant actuellement : Crocidurinae (les musaraignes à dents blanches), Myosoricinae (les musaraignes à dents rouges africaines) et Soricinae (les musaraignes à dents rouges). En plus, la famille contient les sous-familles éteintes Limnoecinae, Crocidosoricinae, Allosoricinae et Heterosoricinae (bien que les Heterosoricinae soient la plupart du temps considérés comme formant une famille séparée).
Du point de vue de la diversité des espèces, la famille des musaraignes est la quatrième chez les mammifères, dépassée seulement par les familles des Muridae et des Cricetidae, qui font partie des rongeurs (Muroidea), et la famille des Vespertilionidae chez les chauves-souris.
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (22 mai 2016)[5] :
Parmi les caractéristiques de la musaraigne on note :
Leur espérance de vie moyenne serait d'un à deux ans dans la nature, et de quatre ans au plus en captivité. Au cours de leur existence les musaraignes muent plusieurs fois : quand le juvénile devient reproducteur, au printemps, à l'automne et une dernière appelée mue de sénescence.
Toutes les musaraignes sont petites, la plupart ne dépassant pas la taille d'une souris, ce qui les classe parmi les micro-mammifères.
L'espèce la plus grande est Suncus murinus, qui vit en Asie tropicale, elle mesure environ 15 centimètres de long et pèse à peu près 100 grammes.
Plusieurs sont très petites, notamment le pachyure étrusque (Suncus etruscus) qui, avec ses 3,5 centimètres et ses 2 grammes, est un des plus petits mammifères actuels.
Les musaraignes sont terrestres et se nourrissent essentiellement d'insectes, d'arachnides, de mollusques et de vers qu'elles trouvent dans la litière et sous les végétations épaisses, mais certaines chassent dans les arbres, sous le sol ou sous l'eau et le long des berges. Les espèces venimeuses chassent parfois des proies plus grosses.
Parmi les comportements animaux remarquable la femelle musaraigne en présente un appelé « caravane ». La caravane est un comportement de fuite. Lors de la caravane, l'un des petits du nid saisit entre ses mâchoires la base de la queue de la mère et chaque petit qui le suit fait de même avec celui qui le précède. Ainsi, la femelle peut entraîner, à la queue leu leu, tous ses rejetons en fuyant[8].
Bien que certaines soient dites « aquatiques » (en réalité palustres), la majorité des 368 espèces de musaraignes sont terrestres.
Les musaraignes mettent bas une ou plusieurs fois dans l'année, après un temps de gestation de trois à quatre semaines ; elles ont jusqu'à dix petits qui naissent sans poils et aveugles. Lorsqu'elles sont en danger et seulement à partir de deux semaines après la naissance des petits (chez C. russula), on peut observer un comportement de fuite très spécifique du genre appelé « caravane » (cf. comportement). Le sevrage se produit le plus souvent dans un délai de deux à quatre semaines et la maturité sexuelle survient dès deux à trois mois[8].
Les musaraignes ont colonisé de nombreux habitats : parmi les terres émergées tempérées importantes, seules la Nouvelle-Guinée, l'Australie et la Nouvelle-Zélande n'ont aucune musaraigne indigène ; l'Amérique du Sud n'en a que dans la partie tropicale de l'extrême Nord.
En Europe elles ont investi de nombreux milieux : des côtes jusqu'à 2 000 m d'altitude dans les Alpes et aussi en eaux douces peu profondes pour quelques espèces.
Elles semblent apprécier une certaine humidité, ou les terrains rocailleux à la végétation abondante. On les trouve dans les forêts à feuilles caduques, sur les limites de parcelles et les bords des mares, les bords des chemins et fossés, les pâturages fauchés etc. et jusque dans les greniers. Les espèces aquatiques ont un territoire écotonial, vivant exclusivement à proximité des berges, sur quelques mètres carrés seulement quand elles vivent en bord de rivière.
Toutes les musaraignes européennes sont surtout insectivores, parfois un peu plus largement carnivores.
À leur échelle, ces micro-mammifères sont de très efficaces carnassiers, souvent considérés comme auxiliaires utiles de l'agriculture et du jardinage, en raison de la chasse presque incessante qu'ils font aux insectes qui vivent au sol et à leurs larves, dont une grande partie sont considérés comme « ennemis des cultures » et des forêts quand ils pullulent. Les musaraignes dévorent toute l'année une quantité très importante d'insectes (leur propre poids en nourriture par jour), à des endroits peu accessibles à d'autres mammifères insectivores et aux oiseaux : sous la neige, dans les abattis d'arbres et entrelacs de branches et de racines, dans les terrains pierreux, les couches épaisses de feuilles, les trous profonds etc., et sous l'eau pour la Musaraigne aquatique comme Neomys fodiens. Cette dernière chasse des larves d'insectes et de poissons soit en nageant, soit en marchant sur le fond de l'eau.
Elles n'ont pas coutume de creuser des terriers et investissent plutôt des anfractuosités naturelles (dans les murets, sous les racines d'arbres, dans des bottes de paille…) ou des galeries d'autres animaux[9]. Conformément à ce mode de vie, elles ont des comportements fouisseurs et évitent de se déplacer dans des espaces découverts. C'est d'ailleurs pour cela qu'elles sont difficiles à observer dans leur milieu naturel.
Une vidéo amateur prise dans le Worcesteshire a permis d'avoir une preuve que le régime de certaines musaraignes n'est pas strictement carnivore. En effet, cette vidéo montre une musaraigne commune (l'espèce reste à déterminer) mangeant des graines provenant d'un sac de nourriture pour les oiseaux sauvages. L'article précise que la firme commercialisant ces graines dit ne pas avoir ajouté au mélange de graines un produit pour attirer les animaux. Bien que la musaraigne ait été formellement identifiée par un membre de la « Vincent Wildlife Trust », ce comportement granivore doit être considéré comme exceptionnel faute d'autre preuve[10].
Sa petite taille lui permet de se faufiler dans l'herbe
Les Soricidés, ou Soricidae, sont une famille de mammifères insectivores. Le nom vernaculaire des Soricidés est « musaraigne » mais tous les soricidés ne sont pas nommés ainsi en français et quelques musaraignes ne font pas partie de cette famille.
Les musaraignes sont de petits mammifères, dont l'apparence est celle d'une souris à long museau, mais elles ne sont pas apparentées aux souris, ni même aux rongeurs : elles appartiennent à l'ordre des insectivoras. Elles ne doivent pas non plus être confondues avec les Tupaiidae (parfois nommées musaraignes arboricoles), qui constituent un ordre particulier, les scandentiens, sans rapport avec elles.
Le nom de la famille provient du mot latin soricium, soit "musaraigne". Par contre, à cause du mauvais usage du terme de ce qui était une sorie ("souris" en ancien français), la désignation s'est élargie au fil des années dans la langue française et couvre maintenant un spectre thématique beaucoup plus vaste. Cependant, le terme "souris de terre" peut encore être entendu aujourd'hui pour désigner les musaraignes.
Grande musaraigne (Blarina brevicauda), musaraigne à queue courte, mesurant un peu plus de 10 cm. C'est l'une des rares musaraignes qui sécrète une toxine (soricidine) qui rend sa salive et sa morsure paralysantes pour de petits animaux. Ceci lui permet de chasser de jour des proies beaucoup plus grosses (souris, oisillons) qu'elle peut manger la nuit ou les jours suivants. Cette espèce nord-américaine est aussi suspectée d'être nécrophage.
Mamach forleathan a bhfuil 246 speiceas de ar eolas. Itheann sí feithidí. Cosúil le luch, ach le soc biorach níos faide agus súile beaga. Na cluasa folaithe sa bhfionnadh go minic. Maireann sí gar don uisce. Greim nimhiúil ag cuid acu.
Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
A dos sorícidos (Soricidae) é unha familia de mamíferos placentarios da orde dos soricomorfos,[1] que reúne numerosas especies coñecidas vulgarmente como musarañas[2], muraños,[3][4] murgaños (ou morgaños),[5] furaños[6][7] e furafollas.[8][9]
Son animais de pequeno tamaño que se encontran en todo o mundo, agás en Australia, Oceanía, as rexións mais próxiomas aos polos e na maior parte de Sudamérica,[10] e que se caracterizan polos seus pequenos ollos e por presentaren un longo fociño con vibrisas (bigotes) moi sensíbeis.
Na súa forma e tamaño son similares aos ratos, pero non son roedores, senón que están emparentados coas toupas, aínda que recentemente suxeriuse que teñen unha relación xenética máis próxima cos ourizos. Durante moito tempo estiveron incluídos na hoxe desbotada orde dos insectívoros.
Todas as musarañas son comparativamente pequenas, varias apenas alcanzan o tamaño dun rato doméstico.
A especie máis grande deste grupo, do tamaño dunha rata, é a especie Suncus murinus, da Asia tropical, que mide cerca de 15 cm e un que pode chegar aos 100 g.[11]
No outro extremo está Suncus etruscus, cunha lonxitude de entre 3,5 e 5 cm e un peso de 1,8 a 3 g, que quizais sexa o mamífero máis pequeno que existe.[12]
A cabeza presenta un fociño longo e afiado, en forma de trompa, que sobrepasa moito o nivel dos incisivos.[10][13]
O seu cranio é alongado, e carece de arcos zigomáticos; as sús suturas fusiónanse moi cedo.[12]
A súa fórmula dentaria é: 1.3.5.1.3 / 1.1.1.3 = 28-32.[10]
Un dos incisivos do maxilar inferior está moi desenvolvido, e ás veces presenta cúspides adicionais no seu bordo cortante.
O incisivo anterior do maxilar superior está curvado cara a abaixo e é bifurcado, formando unha especie de tences co inferior, que serven para capturar e suxeitar ás súas presas.
Os premolares, excepto o posterior (P4), mostran unha tendencia á redución.
O premolar posterior é grande e molariforme.
En moitas especies as cúspides dos dentes presentan unha coloración escura.[12]
Os ollos xeralmente son moi pequenos, pero nunca están cubertos pola pel.
As orellas, sempre prsentes, son tamén polo xeral pequenas, e frecuentemente están cubertas na súa maior parte pola pelaxe.[10][12]
A cola, aínda que longa, é habitualmente mís curta que a lonxitude conxunta da cabeza e o tronco.[10]
As musarañas viven en lugares moi diversos, incluso en desertos, rexións cricumpolares e augas correntes. Aínda que las hai semiacuáticas, a mayoría das case 400 especies de musarañas coñecidas son terrestres. Prefiren os lugares con ceerta humidade, así como os terreos pedregosos con abundante vexetación. Habitan predominantemente ao abeiro da vexetación baixa, entre a follaxe de árbores e arbustos, en bosques caducifolios, límites de campos de cultivo, pozas, bordos de camiños, pasteiros con herba cortada, etc.[10]
As musarañas distribúense por case toda a Terra firme, e só está ausentes de Australia, Oceanía, as rexións máis próximas aos polos e da maior parte de Sudamérica.[10]
Son os mamíferos máis activos que existen. Animais solitarios cazan os seus alimentos tanto de día coma de noite. Moitas das especies, en especial as europeas, comen o seu propio peso en insectos diariamente, e poden chegar a morrer se pasan máis de catro horas sen comer, por iso se alimentan cada 2 ou 3 horas e viven en lugares onde o alimento abunda. O seu alimento baséase en invertebrados e, ás veces, poden aproveitar prea, e poden chegar a cazar e comer pequenos vertebrados tales como trilladeiras, ratos de campo, lagartas e incluso (en casos excepcionais) ratas.[10]
Algunhas especies de musaraña teñen saliva velenosa que usan para paralizar presas pequenas, como insectos e miñocas, ao igual que as toupas.[12]
A maioría das especies deféndense dos seus depredadores mediante unhas glándulas odoríferas nos flancos, e que son especialmenmte visíbeis no machos, que producen un olor almiscrado desagradábel,[13] que os fai un prato pouco atractivo para animais co bo olfacto, como cans e mapaches, aínda que algúns mamíferos as cazan e despois as deixan abandonadas a causa do seu cheiro. Porén, son depredadas principalmente polas aves, que teñen un sentido do olfacto débil, especialmente polas curuxas e as rapaces diúrnas.[10]
Escavan tobos, que tapizan con vexetación, e teñen alí ás súas crías, unhas seis por parto, que nacen sen pelo. A xestación ten unha duración de entre 27 e 33 días, normalmente menos de 30. A súa vida é breve, de apenas un ano, sendo os mamíferos con menor lonxevidade, aínda que en catividade poden vivir até catro anos.
A familia dos Sorcicidae foi descrita en 1814 polo zoólogo e paleontólogo saxón, nacionalizado ruso, Gotthelf Fischer von Waldheim, en Zoognosia tabulis synopticis illustrata, in usum prälectionum Academiae Imperialis Medico-Chirurgicae Mosquentis edita, 3: x.[1]
Ademais de polo nome que lle impuxo G. Fischer , e actualmente válido, o grupo coñeceuse polos sinónimos (que non son de familia):[1]
O nome científico da familia, Soricidae, está formado normalmente engadíndolle á raíz soric-, xenitivo do nome do seu xénero tipo, Sorex, a desinencia ´-idae, propia dos nomes das familias de animais, tirada do grego antigo εἴδος eídos, "aspecto", "aparencia", "forma".
En canto a Sorex, está tomado do latín sōrex, -icis, "rato", e tamén "musaraña".
Con 368 especies, a dos Soricidae é a máis grande familia de soricomorfos (e de todos os chamados insectívoros). Este gran número de especies distribúense en 26 xéneros, agrupados nas tres subfamilias existentes actualmente: Crocidurinae, Myosoricinae e Soricinae.[14]
Desde o punto de vista da diversidade de especies, a familia das musarañas é a cuarta dos mamíferos, superada só polas familias dos Muridae e os Cricetidae, que forman parte dos roedores (da superfmailia dos Muroidea), e a familia dos Vespertilionidae, dos morcegos.
Familia Soricidae
En Galicia estás rexistradas sete especies de sorícidos, pertencentes a tres xéneros, Crocidura (2 especies), Neomys (2 especies) e Sorex (3 especies).[15][16]
Aínda que a Real Academia Galega denomina musaraña a todas as especies da familia os sorícidos: «Mamífero insectívoro da familia dos sorícidos, de tamaño moi pequeno, semellante a un rato, co fociño longo e afiado, e pelame brillante e curto e do que existen diversas especies»,[2] admitindo como sinónimo muraño,[3] os especialistas da Sociedade Galega de Historia Natural acordaron, seguindo os criterios dos expertos en nomes vulgares, que recomendan, sempre que isto sexa posíbel —e, cando non hai nomes vernáculos suficientes, adaptar ao idioma o termo latino corresponente—, utilizar un nome común para cada xénero,[17] acordaron asingar un nome común diferente para as especies de cada un dos tres xéneros, aplicando un nome específico facendo alusión a algunha das características, morfolóxicas, de hábitat, etc. de cada unha das especies. E así temos:
Nota 1. Aínda que o dicionario en liña da RAG non recolle (polo de agora) o nome furaño, esta voz si se recolle en varios dicionarios galegos modernos por diverdas autoridades, con varios significados, e —no caso concreto que aquí nos ocupa— aparece nos de Leandro Carré Alvarellos (1951): Diccionario galego castelán. Terceira Edizón, A Coruña, Roel; Eladio Rodríguez González (1958): Diccionario enciclopédico gallego-castellano. Galaxia, Vigo; Xosé Luís Franco Grande (1972): Diccionario gallego-castellano, 2ª ed. Galaxia, Vigo, e Leandro Carré Alvarellos (1979): Diccionario galego-castelán e Vocabulario castelán-galego. A Coruña, Moret, nos catro coas mesmas equivalencias para o castelán: «Musaraña común», e «Ratoncillo del campo».[18]
Esta musaraña común castelá é sen dúbida a especie Crocidura russula,[19][20]. En canto ao ratoncillo del campo probabelmente se trate do rato de campo (Apodemus sylvaticus), roedor da familia dos múridos.
Nota 2. En cambio, a voz furafollas si esta recollida do dicionario da RAG, pero cos significados:
substantivo masculino
1 (Phylloscopus collybita) Paxaro da familia dos sílvidos, coa parte superior do corpo verdosa, a gorxa e os laterais do peito amarelos, o ventre abrancazado e as patas marróns escuras. Os rechouchíos dos furafollas distínguense ben. SINÓNIMO picafollas
substantivo
2 Persoa esperta e inquieta.
É un furafollas que se adapta a calquera situación.[21]
Pero na obra Apéndice ó Dicionaro de Eladio Rodríguez (VV. AA., 1961) e máis na segunda edición do Diccionario de Franco Grande defínese furafollas como «Musaraña. Persona viva y ligera que no para en un sitio ni está quieta un solo instante».[22]
Polo tanto, cómpre encontrar unha maneira de diferenciar, en obras de divulgación de zooloxía, estas "musarañas" dos "paxaros do xénero Phylloscopus" (e tamén das outras musarañas). E isto fíxose na SGHN, que denoimna as aves co sinónimo picafollas da Academia, reservando furafollas para os sorícidos do xénero Sorex.
Crocidura russula
Furaño común
Crocidura suaveolens
Furaño de xardín
Neomys anomalus
Muraño de Cabrera
Neomys fodiens
Muraño patibranco
Sorex coronatus
Furafollas grande
Mapa de distribución de
Sorex granarius
Furafollas ibérico
Sorex minutus
Furafollas pequeno
A dos sorícidos (Soricidae) é unha familia de mamíferos placentarios da orde dos soricomorfos, que reúne numerosas especies coñecidas vulgarmente como musarañas, muraños, murgaños (ou morgaños), furaños e furafollas.
Son animais de pequeno tamaño que se encontran en todo o mundo, agás en Australia, Oceanía, as rexións mais próxiomas aos polos e na maior parte de Sudamérica, e que se caracterizan polos seus pequenos ollos e por presentaren un longo fociño con vibrisas (bigotes) moi sensíbeis.
Na súa forma e tamaño son similares aos ratos, pero non son roedores, senón que están emparentados coas toupas, aínda que recentemente suxeriuse que teñen unha relación xenética máis próxima cos ourizos. Durante moito tempo estiveron incluídos na hoxe desbotada orde dos insectívoros.
Rovke (Soricidae), porodica malenih sisavaca iz reda kukcojeda (Insectivora). Rovke su predatori koje znanstvenici opisuju kao kao vječno gladne ubojice koje su neprekidno u potrazi za hranom, a u najmanju ruku dnevno mora pojesti 80–90% svoje težine (šumska rovka), ali neke i daleko više. Na jelovniku ovih predatora najčešće su kukci i kolutićavci, a neke vrste ubijaju čak i zmije. Aktivne su i danju i noću (ovisno o vrsti, a neke su se prilagodile i životu i lovu u vodi.
Rovke su mišolikog oblika pekrivenog baršunastom sivo-smeđom dlakom, zajedničko im je obilježje uz ubrzani metabolizam izdužena poketna i osjetljiva njuška, kratke nožice, sitne oči, i slabo obrasli rep.
Rovke su raširene širom svijeta a jedino im domovina nije Nova Gvineja, Australija, Novi Zeland, kao i područje Južne Amerike gdje su tek u relativno skorije vrijeme imigrirale.
Na području Hrvatske najvažnije su šumska (Sorex araneus) i poljska rovka (Crocidura suaveolens). jedna od najmanjih rovki je sredozemna rovka (Suncus etruscus), svega 4 cm bez repa, raširena uz Sredozemno more, na Arapskom poluotoku, u Maloj Aziji i Aziji. najmanje među njima teške su svega 2 do 3 grama[1].
Rovke (Soricidae), porodica malenih sisavaca iz reda kukcojeda (Insectivora). Rovke su predatori koje znanstvenici opisuju kao kao vječno gladne ubojice koje su neprekidno u potrazi za hranom, a u najmanju ruku dnevno mora pojesti 80–90% svoje težine (šumska rovka), ali neke i daleko više. Na jelovniku ovih predatora najčešće su kukci i kolutićavci, a neke vrste ubijaju čak i zmije. Aktivne su i danju i noću (ovisno o vrsti, a neke su se prilagodile i životu i lovu u vodi.
Rovke su mišolikog oblika pekrivenog baršunastom sivo-smeđom dlakom, zajedničko im je obilježje uz ubrzani metabolizam izdužena poketna i osjetljiva njuška, kratke nožice, sitne oči, i slabo obrasli rep.
Rovke su raširene širom svijeta a jedino im domovina nije Nova Gvineja, Australija, Novi Zeland, kao i područje Južne Amerike gdje su tek u relativno skorije vrijeme imigrirale.
Na području Hrvatske najvažnije su šumska (Sorex araneus) i poljska rovka (Crocidura suaveolens). jedna od najmanjih rovki je sredozemna rovka (Suncus etruscus), svega 4 cm bez repa, raširena uz Sredozemno more, na Arapskom poluotoku, u Maloj Aziji i Aziji. najmanje među njima teške su svega 2 do 3 grama.
Celurut adalah hewan pemakan serangga bertubuh kecil yang berpenampilan mirip mencit/tikus kecil dan tergolong dalam famili Soricidae. Salah satu anggotanya adalah celurut rumah (Suncus murinus L.) yang biasa dijumpai berlari di sudut dinding mencari mangsa.
Hewan ini kerap kali dianggap sebagai tikus karena ukuran, warna rambut, serta moncongnya, sehingga dinamakan pula tikus kesturi. Sebutan lainnya adalah cecurut, (tikus) curut, cencurut, dan munggis. Pada kenyataannya, celurut sangat jauh kekerabatannya dari tikus, bahkan berbeda ordo; celurut termasuk ordo Soricomorpha, bukan Rodentia (hewan pengerat).
Karena habitat hidupnya yang tumpang tindih dengan tikus, celurut juga menjadi hewan vektor penyakit yang serupa dengan tikus dan mencit.
Celurut adalah hewan pemakan serangga bertubuh kecil yang berpenampilan mirip mencit/tikus kecil dan tergolong dalam famili Soricidae. Salah satu anggotanya adalah celurut rumah (Suncus murinus L.) yang biasa dijumpai berlari di sudut dinding mencari mangsa.
Hewan ini kerap kali dianggap sebagai tikus karena ukuran, warna rambut, serta moncongnya, sehingga dinamakan pula tikus kesturi. Sebutan lainnya adalah cecurut, (tikus) curut, cencurut, dan munggis. Pada kenyataannya, celurut sangat jauh kekerabatannya dari tikus, bahkan berbeda ordo; celurut termasuk ordo Soricomorpha, bukan Rodentia (hewan pengerat).
Karena habitat hidupnya yang tumpang tindih dengan tikus, celurut juga menjadi hewan vektor penyakit yang serupa dengan tikus dan mencit.
I Soricidi (Soricidae G. Fischer, 1814) sono una famiglia di mammiferi eulipotifli comunemente noti come toporagni.
Nonostante la somiglianza superficiale di alcuni membri di questa famiglia al topolino comune, i soricidi appartengono al clade laurasiatheria e sono quindi filogeneticamente assai più prossimi ai carnivori (canidi, felidi, ursidi, ecc.) e ai cetacei che non ai roditori.
I soricidi comprendono tutti i toporagni, generalmente di piccole dimensioni che variano dal mustiolo etrusco, considerato il più piccolo mammifero terrestre vivente di soli 3 g di peso e una lunghezza della testa e del corpo fino a 54 mm, a Crocidura goliath, con la lunghezza della testa e del corpo fino a 175 mm e un peso fino a 76 g.
Diversi autori ritengono questa famiglia primitiva e generalizzata, tuttavia non viene tenuto conto in questa affermazione di specializzazioni craniche e dentarie uniche tra tutti i mammiferi. Il cranio è principalmente delicato ed allungato, con un rostro sottile ed affusolato e una scatola cranica rotonda tendenzialmente poco appiattita, privo di processi post-orbitali, di arcate zigomatiche e delle due bolle uditive, a causa del quale le ossa timpaniche non sono unite al resto della struttura ossea. Le sue suture si fondono già durante i primi anni di vita. Il condilo mandibolare presenta una doppia articolazione con il cranio e la sua struttura è determinante nella distinzione tra le due sottofamiglie viventi. La dentatura è invece assai caratteristica. I due incisivi superiori interni sono grandi, curvati in avanti e con uno sperone posteriore alla base ben sviluppato, quelli inferiori sono lunghi e praticamente disposti orizzontalmente.
Il notevole sviluppo dei denti anteriori ha provocato una riduzione in quelli contigui, ovvero i restanti incisivi, i canini e i primi premolari, i quali sono piccoli e forniti di una sola cuspide, da cui il nome di denti unicuspidati o antemolari e che nella maggior parte delle forme della sottofamiglia dei soricini hanno la punta pigmentata tra il castano e il violetto, a causa di un'alta concentrazione di ferro, il quale contribuisce a rendere ancora più dura e resistente l'estremità. I molari hanno la tipica disposizione delle cuspidi a W, riscontrata nella maggior parte dei mammiferi con alimentazione prevalentemente insettivora. Sulla mandibola sono sempre presenti 12 denti, tutti provvisti di radici. La dentatura decidua è sostituita completamente già prima della nascita. La clavicola è lunga e sottile, mentre la tibia e la fibula sono fuse tra loro. La struttura vertebrale del toporagno armato è talmente complessa da essere unica tra tutti i mammiferi.
Il corpo del toporagno è generalmente snello, con gli arti brevi e la pelliccia corta, soffice e densa, priva di spine o aculei. Il colore generale del corpo varia principalmente dal grigio al marrone scuro o nerastro con le parti ventrali più chiare, eccetto che nel toporagno pezzato dove è presente un caratteristico mantello bicolore grigio e bianco. Il muso è lungo, appuntito e ricoperto di lunghe vibrisse, gli occhi sono molto piccoli e compressi dai muscoli temporali e facciali, sviluppati per permettere la sua notevole mobilità. Sui fianchi del corpo sono talvolta presenti delle masse ghiandolari che emanano una secrezione odorosa, più intensa durante la stagione riproduttiva. Altre forme inoltre possiedono delle ghiandole sotto la mandibola che durante il morso inoculano una sostanza velenosa, la quale è mortale per i piccoli invertebrati e dolorosa per l'uomo. Le orecchie sono piccole e spesso nascoste nella pelliccia. Le zampe hanno 5 dita, fornite ciascuna di un artiglio. La loro forma è generalmente semplice eccetto alcune specie semi-acquatiche, le quali hanno piedi palmati o frangiature di peli lungo i loro bordi. La coda è relativamente lunga tranne che in alcune specie semi-fossorie ed è ricoperta di scaglie e di piccoli peli. Nelle femmine della maggior parte delle specie il sistema genitale e quello urinario coincidono, con un'unica apertura verso l'esterno mentre nei maschi i testicoli sono incorporati nell'addome.
I soricidi sono prevalentemente terricoli o semi-acquatici, più raramente arboricoli o fossori. Si nutrono di invertebrati, dagli insetti ai molluschi gasteropodi terrestri, catturati nel substrato del sottobosco, dove sono sempre alla ricerca con il loro muso estremamente flessibile. Hanno un metabolismo molto elevato, e possono consumare quotidianamente una quantità di cibo equivalente a circa l'80-90% del proprio peso corporeo. Non entrano mai in uno stato di ibernazione durante i periodi più freddi. Sono animali generalmente solitari e notturni.
In alcune specie, particolarmente del genere Crocidura è presente un insolito comportamento, denominato carovanamento (in inglese caravanning). Si tratta di una peculiare interazione tra genitore e prole messa in atto quando un nido è disturbato, o semplicemente quando i giovani iniziano ad esplorare il mondo esterno ma non sono ancora del tutto indipendenti. La madre ed i cuccioli si dispongono in fila indiana, con il primo dei piccoli aggrappato alla groppa del genitore ed il successivo che morde la groppa del precedente, a formare una catena che si muove solidalmente, seguendo gli spostamenti dell'adulto[1][2][3][4].
La diffusione della famiglia è pressoché planetaria, con eccezione dell'Ecozona australasiana, delle isole oceaniche e delle regioni circumpolari. Nell'America meridionale è presente soltanto un genere, Cryptotis, limitato alle regioni nord-occidentali fino al Venezuela occidentale e al Perù settentrionale.
La famiglia è suddivisa in tre sottofamiglie viventi e 27 generi, più una sottofamiglia estinta comprendente 10 generi.
I Soricidi (Soricidae G. Fischer, 1814) sono una famiglia di mammiferi eulipotifli comunemente noti come toporagni.
Nonostante la somiglianza superficiale di alcuni membri di questa famiglia al topolino comune, i soricidi appartengono al clade laurasiatheria e sono quindi filogeneticamente assai più prossimi ai carnivori (canidi, felidi, ursidi, ecc.) e ai cetacei che non ai roditori.
Soricidae sunt familia mammalium ordinis Eulipotyphlorum. Soricidae sunt magnitudine Muridis similes, sed anatomiâ et geneticâ Talpidis et Erinaceidis propinquiores. Nomen familia a sorice, nomine generis, deducitur. Soricidae fere per omnem orbem terrarum habitant.
Soricidae sunt familia mammalium ordinis Eulipotyphlorum. Soricidae sunt magnitudine Muridis similes, sed anatomiâ et geneticâ Talpidis et Erinaceidis propinquiores. Nomen familia a sorice, nomine generis, deducitur. Soricidae fere per omnem orbem terrarum habitant.
Kirstukiniai (Soricidae) – žinduolių šeima, kurios atstovai išore panašūs į peles. Snukutis laibas, akys labai mažos. Turi 26-32 dantis. Pora viršutinių ir pora apatinių priekinių dantų padidėję. Seilės nuodingos. Aktyvūs visą parą, žiemą neįminga. Minta vabzdžiais, jų vikšrais bei sliekais.
Šeimoje yra virš 300 rūšių. Išskiriami 3 pošeimiai ir šios gentys:
Pošeimis. Soricinae:
Pošeimis. Crocidurinae:
Pošeimis. Myosoricinae: ???
Lietuvoje gyvena šie kirstukiniai gyvūnai:
Ciršļu dzimta (Soricidae) ir ciršļveidīgo kārtas (Soricomorpha) dzimta, kura nesenā pagātnē tika iedalīta kukaiņēdāju kārtā (Eulipotyphla). Dzimtā ir apvienotas aptuveni 385 sugas, kas tiek iedalītas 25 mūsdienās dzīvojošās ģintīs, vienā izmirušā ģintī un 3 apakšdzimtās.[1] Dzimtā ir arī vairākas izmirušas aizvēsturiskās apakšdzimtas. Lai arī ārēji ciršļi atgādina peles ar gariem purniņiem, tie nav grauzēji, bet ir tuvāk radniecīgi kurmjiem un ežiem.
Ciršļu dzimtas sugām ir plašs izplatības areāls, tā ir ceturtā veiksmīgākā zīdītāju dzimta, vērtējot izplatību un sugu dažādību (pirmās trīs: peļu dzimta, kāmju dzimta un sikspārņu dzimta). Ciršļu sugas nav sastopamas Antarktīdā, kā arī Austrālijā, Jaungvinejā un Jaunzēlandē. Lielākā sugu dažādība sastopama tropos un mērenajā joslā. Dienvidamerikā ciršļi ir nosacīti jaunienācēji un tie ir sastopami tikai Andu kalnu ziemeļu daļā. Latvijā sastopamas 3 ciršļu dzimtas sugas: lielais ūdenscirslis (Neomys fodiens), meža cirslis (Sorex araneus) un mazais cirslis (Sorex minutus). Tiek pieļauts, ka Latvijas dienvidaustrumos varētu sastapt arī mazo baltzobcirsli (Crocidura suaveolens) un vidējo cirsli (Sorex caecutiens).[2]
Ciršļu dzimtas dzīvnieki ir salīdzinoši neliela auguma, lielākā daļa no tiem nav lielāki par peli. Lielākais dzimtā ir Āzijas mājas cirslis (Suncus murinus), kura ķermeņa garums sasniedz 15 cm, bet svars 100 g.[3] Pie mazākajiem ciršļiem varētu pieskaitīt vairākas sugas, bet vismazākais ir Etrūrijas cirslis (Suncus etruscus), kura ķermeņa garums ir apmēram 3,5 cm, svars 2 grami.[3][4] Etrūrijas cirslītis ir ne tikai mazākā dzimtas suga, tas ir arī mazākais zīdītājs pasaulē.[3]
Ciršļu sugām ir raksturīgas mazas actiņas un kopumā vāja redze, toties šiem dzīvniekiem ir izcila oža un dzirde.[5] Tie ir ļoti aktīvi dzīvnieciņi, ar dažādiem barošanās ieradumiem. Kopumā ciršļu sugas ir sauszemes dzīvnieki, kas barojas ar kukaiņiem, tārpiem, sēklām, riekstiem un kritušām koku lapām. Dažas sugas ir piemērojušās rāpties kokos vai dzīvot zem zemes, vai zem sniega, vai pat medīt ūdenī. Daudzas sugas, piemēram, rok alas, lai medītu vai lai paslēptos no ienaidniekiem.[6] Vairākas ciršļu sugas orientācijai telpā izmanto eholokāciju. Ziemas laikā ciršļi maz ēd un tie zaudē 30—50% no savas masas, samazinoties pat kaulu, galvaskausa un iekšējo orgānu apjomam.[7]
Vairākas ciršļu sugas ir indīgas un to inde izdalās caur īpašu kanālu zobos. Piemēram, Amerikas īsastes ciršļu (Blarina) ģints sugas spēj nogalināt 200 peles no vietas.[8] Indes viena no sastāvdaļām, iespējams, var tikt izmantota kā medicīnas līdzeklis pret augstu spiedienu, cita indes sastāvdaļa toties ir noderīga pret migrēnām.[9] Toties ziemeļu īsastes ciršļa (Blarina brevicauda) siekalas satur peptīdus, kas, iespējams, var tikt izmantoti vēža ārstēšanā.[10]
Vienīgie zināmie uz zemes dzīvojošie zīdītāji, kuri izmanto eholokāciju, ir Madagaskarā dzīvojošie tenreki (Tenrecidae) un divas ciršļu dzimtas ģintis - ciršļi (Sorex) un Amerikas īsastes ciršļi. Zināmākās sugas ir Eirāzijā dzīvojošais meža cirslis (Sorex araneus) un Ziemeļamerikā dzīvojošais klaidoņcirslis (Sorex vagrans), kā arī ziemeļu īsastes cirslis. Ciršļi eholokācijai izmanto ultraskaņas spiedzienu sēriju.[11][12] Atšķirībā no sikspārņiem ciršļu skaņām ir zema amplitūda, tā ir platjoslu skaņa, nosedzot vairākas frekvences, ar frekvences modulācijām,[12] kā arī eholokācija visticamāk netiek izmantota medībām, bet, lai orientētos vidē.[12]
Ciršļu dzimtas sugas ir ļoti teritoriāli dzīvnieki, kas satiekas tikai pārošanās laikā. Tropos gada laikā mātītei var būt līdz 10 metieniem ar mazuļiem, pārojoties visu gadu. Mērenās joslas sugas ziemā nepārojas. Grūsnības periods atkarībā no sugas ilgst 17—32 dienas. Ļoti bieži pēc mazuļu piedzimšanas jau nākamajā dienā mātīte atkal sapārojas. Mazuļi tiek zīdīti līdz nākamajam metienam.[6] Ciršļu sugas dzīvo 12—30 mēnešus.[13]
Ciršļu dzimta (Soricidae) ir ciršļveidīgo kārtas (Soricomorpha) dzimta, kura nesenā pagātnē tika iedalīta kukaiņēdāju kārtā (Eulipotyphla). Dzimtā ir apvienotas aptuveni 385 sugas, kas tiek iedalītas 25 mūsdienās dzīvojošās ģintīs, vienā izmirušā ģintī un 3 apakšdzimtās. Dzimtā ir arī vairākas izmirušas aizvēsturiskās apakšdzimtas. Lai arī ārēji ciršļi atgādina peles ar gariem purniņiem, tie nav grauzēji, bet ir tuvāk radniecīgi kurmjiem un ežiem.
Ciršļu dzimtas sugām ir plašs izplatības areāls, tā ir ceturtā veiksmīgākā zīdītāju dzimta, vērtējot izplatību un sugu dažādību (pirmās trīs: peļu dzimta, kāmju dzimta un sikspārņu dzimta). Ciršļu sugas nav sastopamas Antarktīdā, kā arī Austrālijā, Jaungvinejā un Jaunzēlandē. Lielākā sugu dažādība sastopama tropos un mērenajā joslā. Dienvidamerikā ciršļi ir nosacīti jaunienācēji un tie ir sastopami tikai Andu kalnu ziemeļu daļā. Latvijā sastopamas 3 ciršļu dzimtas sugas: lielais ūdenscirslis (Neomys fodiens), meža cirslis (Sorex araneus) un mazais cirslis (Sorex minutus). Tiek pieļauts, ka Latvijas dienvidaustrumos varētu sastapt arī mazo baltzobcirsli (Crocidura suaveolens) un vidējo cirsli (Sorex caecutiens).
De spitsmuizen (Soricidae) vormen een grote familie van zoogdieren uit de orde der insecteneters (Eulipotyphla). De familie omvat 376 verschillende soorten in 26 geslachten[1] en is daarmee een van de grootste zoogdierfamilies. Spitsmuizen hebben een extreem hoge hartslag, van 600 tot 1200 slagen per minuut bij verhoogde intensiteit. Ze leven relatief kort, maximaal 2,5 jaar.
Spitsmuizen zijn kleine, muisachtige dieren met een spitse snuit en korte poten. De ogen zijn klein, maar daarentegen zijn het gehoor en reukvermogen goed ontwikkeld. Ze hebben korte haartjes, meestal bruinachtig of grijs van kleur.
Spitsmuizen bezitten een cloaca, een primitieve uitgang van zowel het voortplantings- als het spijsverteringsstelsel. Bij de meeste zoogdieren zijn deze uitgangen gescheiden. De speekselklieren scheiden een giftige substantie uit. De spitsmuizen behoren tot de kleinste zoogdieren. Het op één na kleinste zoogdier is de wimperspitsmuis. Alleen Kitti's varkensneusvleermuis is kleiner. Een andere, niet nauw aan de wimperspitsmuis verwante Europese spitsmuis, de kleine dwergspitsmuis, wordt iets groter.
Het grootste deel van de soorten leeft alleen en is zowel 's nachts als overdag actief. Spitsmuizen zijn in hoofdzaak carnivoor, maar eten daarnaast soms plantaardig voedsel. Veel spitsmuizen zijn insectivoor.
Spitsmuizen worden tegenwoordig in de volgende onderfamilies en geslachten ingedeeld:
Enkele van de ruim 60 voorkomende soorten in Europa zijn:
De spitsmuizen (Soricidae) vormen een grote familie van zoogdieren uit de orde der insecteneters (Eulipotyphla). De familie omvat 376 verschillende soorten in 26 geslachten en is daarmee een van de grootste zoogdierfamilies. Spitsmuizen hebben een extreem hoge hartslag, van 600 tot 1200 slagen per minuut bij verhoogde intensiteit. Ze leven relatief kort, maximaal 2,5 jaar.
Spissmus (Soricidae) er ein familie av insektetarar. Dei liknar mus på utsjånad, men skil seg frå dei på mange vis ettersom mus er gnagarar medan spissmus er insektetarar. Familien omfattar nokre av verdas minste pattedyr, knøttspissmus er verdas nest minste etter pygméspissmusa (Suncus etruscus).[1]
Spissmus har ein lang, spiss snute, små augo og avrunda øyre som er noko samankrølla. Dei lever mest av insekt og makkar, men nokre artar kan òg ta smådyr av sin eigen storleik. Dei fleste har moskuskjertlar slik at mange rovdyr let vera å eta dei. Nokre har giftig munnvatn, og kan difor drepa byttet sitt ved å bita det.
Spissmus lever ganske kort, ofte ikkje stort meir enn eit år eller kortare. I løpet av denne tida kan ei hospissmus få fleire kull med to til ti ungar i kvart. Dei vert fødde blinde og nakne.
I Noreg finst seks artar, nemleg krattspissmus[2] (Sorex araneus), dvergspissmus (Sorex minutus), knøttspissmus[2] (Sorex minutissimus), lappspissmus (Sorex caecutiens), taigaspissmus (Sorex isdodon) og vasspissmus (Neomys fodiens). Sistnemnte et ofte fiskerogn og kan gjere skade.
Namnet «spissmus» vert òg bruka om dyr som ikkje høyrer til gruppa: springspissmus og trespissmus.
Spissmus (Soricidae) er ein familie av insektetarar. Dei liknar mus på utsjånad, men skil seg frå dei på mange vis ettersom mus er gnagarar medan spissmus er insektetarar. Familien omfattar nokre av verdas minste pattedyr, knøttspissmus er verdas nest minste etter pygméspissmusa (Suncus etruscus).
Spissmusfamilien (Soricidae) er den mest tallrike familien blant insekteterne (Eulipotyphla). Artene minner om mus, men er kun fjernt beslektet med gnagere (Rodentia). De nærmeste slektningene er faktisk piggsvinfamilien (Erinaceidae), som regnes som en søstergruppe. Artene i spissmusfamilien er tradisjonelt både terrestriske og fossoriale. Noen arter er også semi-akvatiske.
Spissmus har en tilnærmet kosmopolitisk utbredelse, men finnes ikke naturlig på Ny-Guinea, Australia, New Zealand og i Antarktis. De har dessuten relativt nylig innvandret til Sør-Amerika, der de foreløpig bare finnes i det nordlige Andes.
Familien teller cirka 378[1] arter globalt og omfatter noen av verdens minste pattedyr, inkludert pygméspissmusa (Suncus etruscus), som faktisk regnes som verdens minste pattedyr og kun veier cirka 1,8 gram i snitt.[2]. I Norge har man tradisjonelt regnet med seks arter, men det er nylig (2017) avdekket at en sjuende art kan ha etablert seg her. Hagespissmus (Crocidura suaveolens) er nemlig oppdaget flere steder i Rogaland.[3]
Krattspissmusa (Sorex araneus) er synonym med typearten, slik den ble beskrevet av Carl von Linné i 1758. Den gir således opphav til det vitenskapelige navnet på såvel slekten Sorex som til familienavnet Soricidae.
Spissmus er små dyr. Den største arten, Suncus murinus (moskusspissmus) blir omkring 15 cm lang fra nese til halespiss og veier 50–100 g.[4] Den minste spissmusa, pygméspissmus (Suncus etruscus) veier kun omkring 1,8 g og er med det verdens minste kjente pattedyrart hva masse angår.[2]
Spissmusene har en lang, spiss og svært bevegelig snute med lange værhår ytterst, typisk små øyne og avrundede mer eller mindre prominente ører, som i flere tilfeller kan være noe sammenkrøllet, ikke ulikt øret til primater. Kroppen er langstrakt og lemmene korte, men kraftige. Hos spissmus mangler kraniet kinnbuer, noe som er unikt blant pattedyr. Hos noen arter danner tennene små rødaktige spisser ytterst, noe som skyldes at jern blir utfelt i emaljen. Jernet styrker emaljen og gjør den mer slitesterk. Andre arter mangler pigment i emaljen og har hvite tenner, men hos spissmus danner ikke hjørnetennene huggtenner. Noen få arter er giftige, men regnes som ufarlige for mennesker. En av disse er vannspissmusa (Neomys fodiens), som finnes i Norge.
De viktigst sansene er luktesansen og følelsessansen. Følelsessansen er et svært nyttig verktøy for dyra når de orienterer seg i mørke. Synssansen kan i mange tilfeller være redusert (og øynene svært små), men dette varierer mellom artene. Mange av artene har svært god hørsel (og prominente ører), mens andre kan ha redusert hørsel (og mer uanselige ører). Man antar også at noen arter har evnen til å bruke en enkel form for ekkolokalisering til å orientere seg med.
Som hos andre primitive pattedyr er pelsen fløyelsaktig, uten skillet mellom ullhår og dekkhår. Spissmus har et ekstremt høyt aktivitetsnivå og hviler sjeldent. De må spise mye for å holde aktivitetsnivået og kroppstemperaturen oppe, siden stoffskiftet er meget høyt. Artene går ikke i dvale om vinteren, men er aktive året rundt. I områder med snø og kulde tar de tilhold i det såkalte subnivale rommet, luftlaget mellom bakken og snøen. Dit søker også mange insekter og andre smådyr, så dyra klarer seg som regel greit gjennom vinteren, selv om nok noen dør.
De fleste artene har moskuskjertler for duftavsetning, noe som også gir dem et visst forsvar mot predatorer, siden de smaker forferdelig. Mange dyr avstår derfor fra å spise dem, men ikke alle. Det er blant annet kjent at flere ugler jakter og eter spissmus, som de sluker hele. Katter jakter og dreper også spissmus, men eter dem som regel ikke. Ellers er det kjent at rev, grevling og røyskatt kan ete spissmus.
Artene lever stort sett solitært og er mer eller mindre territoriale, og det er liten forskjell på kjønnene hva aggresjon angår. Hunner med unger er sogar svært aggressive, men mellom ulike arter er tonen mer avslappet. Individene markerer revirene med duftstoffer fra moskuskjertlene.
Livsløpet varierer mellom de ulike artene, men spissmus lever ganske kort, ofte ikke mer enn 12–18 måneder (eller enda kortere), av og til opp mot 30 måneder. I løpet av denne tiden kan en hun få flere kull, med fra to til ti unger i hvert. Ungene fødes blinde og nakne, men blir raskt voksne og kan i løpet av kort tid formere seg.
Spissmus lever mest av insekter og mark, men noen kan også ta smådyr på sin egen størrelse. De kan være meget aggressive og glupske og kan til og med spise hverandre. Ammende hunner kan ete opp mot det dobbelte av egenvekta og er stort sett på jakt etter mat døgnet rundt.
Inndelingen av Eulipotyphla følger Brace et al. (2016) og inkluderer den utdødde familien Nesophontidae, som er søstergruppen til Solenodontidae.[5] Brandt et al. (2016) bekreftet gjennom sin forskning med mitogenom at Solenodontidae har en basal posisjon i treet.[6] En studie fra 2002 bekreftet at spissmus og piggsvin også er søstergrupper.[7]
Eulipotyphla
Inndelingen av spissmusfamilien følger Valomy et al. (2015) og teller 378 arter fordelt i cirka 26 slekter, hvorav en slekt (med tre arter) regnes som utdødd.[1] Slektene fordeles i tre underfamilier, hvorav den største deles videre inn i seks tribus. Av og til deles også familien inn i kun to underfamilier; Crocidurinae og Soricinae. Da deles Crocidurinae videre inn i to tribus; Crocidurini og Myosoricini.[8]
Sju arter med spissmus lever i Norge; hagespissmus (Crocidura suaveolens), krattspissmus (Sorex araneus), dvergspissmus (S. minutus), knøttspissmus (S. minutissimus), lappspissmus (S. caecutiens), taigaspissmus (S. isdodon) og vannspissmus (Neomys fodiens). Sistnevnte spiser ofte fiskerogn og kan gjøre skade. Denne arten tilhører dessuten en liten og meget eksklusiv ikke-systematisk gruppe med toksiske pattedyr, sammen et fåtall andre spissmusarter, blant annet Blarina brevicauda, Neomys anomalus.
Beskrivelsen spissmus brukes også om noen dyr som ikke tilhører spissmusfamilien, nemlig springspissmus og trespissmus. Disse artene ble tidligere regnet som insektetere, men har i dag blitt overført til andre ordner. Springspissmus er nemlig nærmere beslektet med dyr i gruppen Afrotheria enn spissmusene, og trespissmus er nærmere beslektet med primater enn spissmusene.
Spissmusfamilien (Soricidae) er den mest tallrike familien blant insekteterne (Eulipotyphla). Artene minner om mus, men er kun fjernt beslektet med gnagere (Rodentia). De nærmeste slektningene er faktisk piggsvinfamilien (Erinaceidae), som regnes som en søstergruppe. Artene i spissmusfamilien er tradisjonelt både terrestriske og fossoriale. Noen arter er også semi-akvatiske.
Spissmus har en tilnærmet kosmopolitisk utbredelse, men finnes ikke naturlig på Ny-Guinea, Australia, New Zealand og i Antarktis. De har dessuten relativt nylig innvandret til Sør-Amerika, der de foreløpig bare finnes i det nordlige Andes.
Familien teller cirka 378 arter globalt og omfatter noen av verdens minste pattedyr, inkludert pygméspissmusa (Suncus etruscus), som faktisk regnes som verdens minste pattedyr og kun veier cirka 1,8 gram i snitt.. I Norge har man tradisjonelt regnet med seks arter, men det er nylig (2017) avdekket at en sjuende art kan ha etablert seg her. Hagespissmus (Crocidura suaveolens) er nemlig oppdaget flere steder i Rogaland.
Krattspissmusa (Sorex araneus) er synonym med typearten, slik den ble beskrevet av Carl von Linné i 1758. Den gir således opphav til det vitenskapelige navnet på såvel slekten Sorex som til familienavnet Soricidae.
Multimedia w Wikimedia Commons Ryjówkowate, sorki (Soricidae)[2] – rodzina ssaków z rzędu ryjówkokształtnych (Soricomorpha). Należy do niej przeszło 300 gatunków, w tym ryjówka malutka, która jest najmniejszym ssakiem Polski oraz ryjówek etruski uważany za najmniejszego znanego ssaka na świecie. Ryjówkowate zamieszkują Azję, Europę, Afrykę, Amerykę Północną i Południową.
Zwierzęta małe, o szybkiej przemianie materii, ruchliwe, aktywne nocą lub przez całą dobę. Charakteryzują się wydłużoną czaszką i brakiem łuków jarzmowych. Owadożerne lub mięsożerne, w warunkach głodu mogą spożywać nasiona. Część ryjówkowatych prowadzi ziemno-wodny tryb życia. Ślina niektórych gatunków zawiera jad. Ryjówkowate nie zapadają w sen zimowy. Zmysły słuchu, węchu i dotyku doskonale rozwinięte, niektóre gatunki emitują ultradźwięki ułatwiające im wyszukiwanie zdobyczy (echolokacja). Przypuszczalnie ze względu na wydzielany zapach ryjówkowate są rzadko atakowane przez drapieżniki.
Przez długi czas ryjówkowate (Soricidae) dzielono na dwie podrodziny: Soricinae i Crocidurinae. Zwierzęta te przyciągały znacznie mniejszą uwagę systematyków niż np. gryzonie. Współczesna próba klasyfikacji uwzględnia najnowsze badania, również genetyczne. Na ich podstawie wyłoniono dwie rodziny wymarłą rodzinę Heterosoricidae i współczesną, ale zawierającą też wiele gatunków wymarłych, rodzinę Soricidae, z podrodzinami (za J.M. Wójcik i M. Wolsan, 1998):
W 2001 zaproponowano wyłonienie z podrodziny Crocidurinae rodzajów: Congosorex, Myosorex oraz Surdisorex i utworzenie z nich podrodziny Myosoricinae[3][4]:
Wszystkie gatunki ryjówkowatych występujących w Polsce są objęte ochroną częściową[5].
Ryjówkowate, sorki (Soricidae) – rodzina ssaków z rzędu ryjówkokształtnych (Soricomorpha). Należy do niej przeszło 300 gatunków, w tym ryjówka malutka, która jest najmniejszym ssakiem Polski oraz ryjówek etruski uważany za najmniejszego znanego ssaka na świecie. Ryjówkowate zamieszkują Azję, Europę, Afrykę, Amerykę Północną i Południową.
Soricidae é uma família de mamíferos da ordem Soricomorpha, que inclui animais de pequeno porte e de hábitos insectívoros. Muitos membros desta família são conhecidos pelo nome de musaranho. Eles medem cerca de 10 cm (alguns não ultrapassam 2,5 cm) e pesam cerca 15 gramas. Contudo, apesar do pequeno porte são capazes de atacar, matar e devorar animais que têm o dobro do seu tamanho. Comem o equivalente ao seu peso de três em três horas. Algumas espécies praticamente não dormem para não deixar de se alimentar. Por causa do metabolismo acelerado, muito tempo sem comida pode significar a morte. Seu coração bate 1200 vezes por minuto, quase doze vezes mais rápido que o do ser humano.
Ao nascer, pelado e de olhos fechados, o musaranho é menor que uma abelha e pesa pouco mais de dois gramas. Vive, em média, de um a dois anos. Quando é atacado por um inimigo, solta um odor igual ao dos gambás. Suas glândulas salivares contêm um veneno tão forte quanto de certas serpentes. Seus principais predadores são os gaviões e as corujas. Os musaranhos são ruins de vista e excelentes no olfato.
Os musaranhos especializaram-se em vários habitats: uns habitam em vegetação densa, outros são trepadores, alguns vivem debaixo da neve e outros ainda caçam na água.
São invulgares entre os mamíferos pois são dos poucos a possuirem veneno e, tal como os morcegos e os cetáceos, algumas espécies usam ecolocalização. São também dos poucos a nascerem com dentes permanentes e a não terem osso zigomático.
Soricidae é uma família de mamíferos da ordem Soricomorpha, que inclui animais de pequeno porte e de hábitos insectívoros. Muitos membros desta família são conhecidos pelo nome de musaranho. Eles medem cerca de 10 cm (alguns não ultrapassam 2,5 cm) e pesam cerca 15 gramas. Contudo, apesar do pequeno porte são capazes de atacar, matar e devorar animais que têm o dobro do seu tamanho. Comem o equivalente ao seu peso de três em três horas. Algumas espécies praticamente não dormem para não deixar de se alimentar. Por causa do metabolismo acelerado, muito tempo sem comida pode significar a morte. Seu coração bate 1200 vezes por minuto, quase doze vezes mais rápido que o do ser humano.
Ao nascer, pelado e de olhos fechados, o musaranho é menor que uma abelha e pesa pouco mais de dois gramas. Vive, em média, de um a dois anos. Quando é atacado por um inimigo, solta um odor igual ao dos gambás. Suas glândulas salivares contêm um veneno tão forte quanto de certas serpentes. Seus principais predadores são os gaviões e as corujas. Os musaranhos são ruins de vista e excelentes no olfato.
Os musaranhos especializaram-se em vários habitats: uns habitam em vegetação densa, outros são trepadores, alguns vivem debaixo da neve e outros ainda caçam na água.
São invulgares entre os mamíferos pois são dos poucos a possuirem veneno e, tal como os morcegos e os cetáceos, algumas espécies usam ecolocalização. São também dos poucos a nascerem com dentes permanentes e a não terem osso zigomático.
Soricidele (Soricidae) sau chițcanii este o familie de animale insectivore. Soricidele arată în general ca niște șobolani cu bot lung, dar nu sunt rozătoare, au 5 gheare (șobolanii au 4) și fac parte din ordinul Soricomorpha.
Speciile care se întâlnesc în România sunt:
Materiale media legate de Soricidae la Wikimedia Commons
Soricidele (Soricidae) sau chițcanii este o familie de animale insectivore. Soricidele arată în general ca niște șobolani cu bot lung, dar nu sunt rozătoare, au 5 gheare (șobolanii au 4) și fac parte din ordinul Soricomorpha.
Speciile care se întâlnesc în România sunt:
Chițcan de grădină (Crocidura suaveolens) Chițcan de câmp (Crocidura leucodon) Chițcan de munte (Sorex alpinus) Chițcan de pădure (Sorex araneus) Chițcan pitic (Sorex minutus) Chițcan mic de apă (Neomys anomalus) Chițcan de apă (Neomys fodiens)Näbbmöss (Soricidae) är en familj i ordningen äkta insektsätare (Eulipotyphla) som tillhör däggdjuren. De mäter ofta (huvud och bål) 6–10 cm, men stora kan nå 18 cm. Flimmernäbbmusen som ingår i familjen är ett av världens minsta däggdjur.
Näbbmössen har ett stort utbredningsområde och saknas bara i södra Sydamerika, Australien, Oceanien och Antarktis. Vintertid håller de ingen vinterdvala men kan tidvis falla i ett stelt tillstånd. Med några få undantag äter näbbmöss animalisk föda. Vissa arter har giftig saliv för att döda sina byten vilket är ovanligt för däggdjur. Beroende på klimat kan honor få en eller flera kullar per år med upp till tio ungar per kull.
Familjen omfattar omkring 350 arter uppdelade på cirka 25 släkten. Dessa brukar grupperas de tre underfamiljerna Crocidurinae, Myosoricinae och Soricinae.
Näbbmöss är små och har en undersätsig och muslik kroppsform samt långt utdragen och mycket rörlig nos. Extremiteterna är korta och fötterna har fem tår. Hos några arter som ofta vistas i vattnet eller i lös sand finns speciella hår på foten som har samma funktion som simhud.[1] Andra arter har spetsiga klor. Kroppslängden ligger mellan 3,5 och 15 centimeter[1], sällsynt upp emot 18 cm, men merparten av arterna mäter mellan 6 och 10 centimeter. Svansens utseende skiljer sig mellan arterna, exempelvis har underjordiskt levande arter en påfallande kort svans. Vikten ligger vanligen mellan 3 och 18 gram, i undantagsfall upp till 65 gram. Flimmernäbbmusen (Suncus etruscus) är bara 3,5 till 5 centimeter lång och tävlar med trynfladdermusen (Craseonycteris thonglongyai) om rekordet som minsta däggdjuret i världen. Hanen, och hos vissa arter även honan, har på ömse sidor av kroppen en körtel som utsöndrar en starkt myskdoftande vätska. Vätskan används främst för markering av reviret men den kan kanske även fungera som ett skyddsmedel mot fiender, och kan kanske även fungera sexuellt stimulerande.[källa behövs]
Pälsen är fin, tät och sammetsmjuk. Färgen varierar mellan gulbrun och olika nyanser av grå, brun eller svart. Undersidan är vanligen ljusare än ryggen och hos en del arter finns en markant gräns mellan ovansidan och undersidan. Näbbmössens hjärta slår 800 till 1000 gånger per minut. Bäckenhalvorna är inte förenade på buksidan. Näbbmössens tarmkanal är mycket kort, endast 2 - 3 1/2 gånger längre än huvudet och bålen tillsammans.
Hjärnans vikt motsvarar hos näbbmöss ungefär 10 procent av hela kroppens vikt[2], för människan ligger värdet bara vid omkring 2 procent[3].
Kraniet är kägelformigt med tidigt försvinnande suturer och utan okbåge. Underkäken ledar mot tinningbenet genom en dubbel ledknapp. Ögonen är små, ibland gömda i pälsen, men aldrig (som hos många mullvadartade djur) hudbeklädda. Ytteröronen är ofta små.[1]
De mellersta framtänderna har fått en från alla andra däggdjur avvikande form, försedda med taggar, och är större än de tänder som sitter längre bak. De äkta kindtänderna överensstämmer närmast med mullvadarnas. I var halva av överkäken finns högst tre framtänder, en hörntand, tre oäkta och tre äkta kindtänder. I underkäkhalvorna finns nästan alltid endast en framtand, en hörntand, en oäkta och tre äkta kindtänder. Hörntänderna är alltid mycket svagt utbildade. Mjölktänderna är tillbakabildade och endast undantagsvis förkalkade. Med 26 till 32 tänder har näbbmöss inte lika många tänder som andra äkta insektsätare.[4] Hos underfamiljen Soricinae är järnoxider i tandemaljen ansvariga för en gul till rödaktig färg.[1]
Bredvid snabelslidmössen är näbbmöss de enda högre däggdjuren som producerar gift. Några släkten (bland annat vattennäbbmöss och Blarina) framställer i salivkörtlarna giftet Blarinatoxin, BLTX. Därför kan de fälla större bytesdjur som groddjur och sorkar.[4] En bett av sådana näbbmöss kan därför även av människor uppfattas som mycket smärtsamt.
Luktsinnet är väl utvecklat till skillnad från hörseln och inte minst synen. Dessutom kan näbbmöss liksom fladdermöss och tandvalar undersöka sin omgivning med hjälp av ekolokalisering.[1][4] De använder sina läten som reflekteras av olika föremål. Det har hittills inte klargjorts ifall de hittar sina byten genom ekolokalisering eller enbart andra sinnen.
Näbbmössen har en nästan världsvid utbredning, de förekommer i Eurasien, Afrika samt Nord- och Centralamerika. Familjen saknas endast i Sydamerika (med undantag av nordvästra hörnet), Australien, Polarregionerna, Oceanien och några andra avlägsna öar.[4]
Näbbmöss lever i olika habitat men föredrar våta områden.[4] De flesta arterna förekommer i skogar med många träd men näbbmöss finns även på gräsmark. Några specialister som Diplomesodon pulchellum och släktet Notiosorex är anpassade till halvöknar och öknar.
I sina rörelser är näbbmössen livliga och snabba. Flera medlemmar vistas såväl på torr som på fuktig mark. En del släkten som vattennäbbmöss, Chimarrogale och Nectogale elegans är anpassade till ett akvatiskt levnadssätt. Även på mark levande arter är ofta skickliga simmare. Dessutom finns släkten som Anourosorex och Surdisorex som gräver underjordiska gångar, därför är deras främre fötter förstorade och utrustade med klor.
Individer av familjen lever utanför parningstiden vanligen ensam och de undviker kontakt med varandra. Bara släktet Cryptotis har ett mera socialt levnadssätt.[1] Det antas att de flesta har egna revir som markeras med körtelvätska.
När de är aktiva beror oftast på arten, dag- och nattaktiva arter förekommer. Som viloplatser gräver de egna bon eller övertar bon som gjorts av andra djur. Ibland söker de skydd i bergssprickor eller håligheter i marken. Ofta bolstras bon med löv, gräs eller andra växtdelar. Några kulturföljare har sina bon i människans byggnader. Näbbmöss ligger inte i vinterdvala men ibland faller de i ett stelt tillstånd (torpor). Man ser ofta deras spår i snön. Lätet är ett mycket fint pipande eller kvittrande[1].
Sin föda hämtar näbbmöss nästan uteslutande ur djurriket. De äter vanligen ryggradslösa djur som insekter och deras larver, eller daggmaskar. Ibland fäller de större bytesdjur som små möss, groddjur och fiskar. Därför använder vissa arter gift. Om de får tillfälle dödar de byten som har dubbel storlek i jämförelse med näbbmusen själv, till exempel sorkar och ormar. I viss mån har de växtdelar som föda, till exempel frön och nötter.[1]
Näbbmössen är mycket aktiva och medlemmar av några släkten (bland annat Sorex) äter på ett dygn mera föda än vad deras egen kropp väger. Det beror på deras höga ämnesomsättning. Hos individer som känner sig hotade slår hjärtat 1200 gånger per minut.[5] Om de inte får mat hungrar de snabbt ihjäl. På hösten påträffas mycket ofta döda näbbmöss utan spår av yttre skada. Dessa har oftast omkommit på grund av otillräcklig näringstillgång.
Honan har förmåga att para sig flera gånger per år men i kalla områden bara under den varma årstiden. En hona kan para sig med flera hannar när hon är parningsberedd. Efter dräktigheten som varar tre till fyra veckor (17 till 32 dagar) föds 5 till 10 ungar, som är blinda och nakna och har öronen tillslutna, men de växer fort. Efter 7 till 24 dagar öppnar de ögonen för första gången. Hos underfamiljen Crocidurinae förekommer ibland karavaner med flera individer som vandrar till nya revir. De biter varandra i pälsen vid svansroten och håller på så sätt ihop. Ungarna dias vanligen två till fyra veckor och redan efter två till tre månader är ungarna könsmogna. Näbbmöss blir i naturen i genomsnitt två år gamla, sällan 30 månader.[1] Den äldsta individen i fångenskap blev fyra år gammal.[6]
Somliga djur, såsom katt, hund, räv och mård, dödar visserligen näbbmössen, men äter dem inte. Deras svåraste fiender är antagligen vissa ugglor som, att döma av undersökningar av de spybollar som dessa fåglar uppstöter, i stor utsträckning lever på näbbmöss.
Det finns ingen näbbmusart som nyttjas av människan och de betraktas inte heller som skadedjur. Även som sällskapsdjur saknar de betydelse. I en del kulturer fick näbbmöss ett dåligt rykte på grund av de smärtsamma bett som de åstadkommer. Till exempel syftar det engelska namnet, shrews, på ett klokt men skurkaktigt temperament.[1]
Arterna hotas idag främst av förstöringen av levnadsområdet samt av introducerade fiender. Därför är arter som lever på mindre öar särskild hotade. Troligen var människan ansvarig för utdöendet av släktet Nesiotites som förekom för några tusen år sedan på öar i Medelhavet.[1] Idag listar IUCN 14 arter som akut hotade (critically endangered) och ytterligare 71 arter som stark hotade (endangered), dessutom saknas för flera arter informationer om beståndets storlek och utveckling.[7] Å andra sidan finns några kulturföljare i familjen, till exempel Suncus murinus, som ökade sitt utbredningsområde.
Vid vissa ställen fick näbbmöss kulturhistorisk betydelse. I forntida Egypten, särskild i senare dynastier, betraktades de som manifestation av guden Horus, de blev ibland mumifierade.[8] Näbbmössens läten liknar det kinesiska ordet för pengar. Enligt kinesiskt skrock betyder en näbbmus i huset att ägaren får nya ekonomiska tillgångar. Vissa kroppsdelar av pansarnäbbmusen har enligt afrikanskt skrock magiska egenskaper.
Trots namnet är näbbmöss inga möss och dessa djurgrupper är inte heller nära släkt med varandra.
Näbbmössen räknas idag vanligen till ordningen äkta insektsätare (Eulipotyphla). Ordningen är resten av den upplösta ordningen insektsätare (Insectivora). Även i den kvarvarande ordningen är de taxonomiska förhållanden omstridd. Inte heller molekylärbiologiska undersökningar gav entydiga svar och därför finns olika teorier. Som systergrupp antas av vissa zoologer mullvadsdjuren (Talpidae)[9] och av andra igelkottarna (Erinaceidae)[10], även snabelslidmössen betraktas som släktingar men mera på långt håll.
Familjen delas idag i tre underfamiljer med tillsammans cirka 25 släkten och 350 arter.
Medlemmar i denna underfamilj kännetecknas av vit tandemalj och extra långa hår (utöver pälsen) vid svansen och bakkroppen. Tändernas antal (26 till 28) är mindre än hos underfamiljen Soricinae.
Arterna lever bara i Gamla världen i Eurasien och Afrika. Det största antalet arter finns i centrala Afrika. Här listas alla släkten enligt Wilson & Reeder (2005).[11]
Arterna i denna underfamilj listades tidigare till Crocidurinae. De kännetecknas av en tredje premolar i underkäken och andra skillnader i skallens konstruktion. Myosoricinae lever i centrala och södra Afrika.
Släktena är:[12]
Underfamiljen kännetecknas av en rödaktig eller gul tandemalj. De har största antalet tänder (30 till 32) av alla näbbmössen.
Underfamiljens tribus och släkten är:[13]
De äldsta fossila näbbmössen hittades i Nordamerika[1] och Europa[4] och dateras till senare eocen. Under oligocen nådde de fram till Asien och Afrika. Vid denna tid fanns underfamiljerna Crocidosoricinae och Heterosoricinae. Tidiga fossil från Sydamerika finns först från pleistocen.
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, 1904–1926.
Wikimedia Commons har media som rör Näbbmöss.
Näbbmöss (Soricidae) är en familj i ordningen äkta insektsätare (Eulipotyphla) som tillhör däggdjuren. De mäter ofta (huvud och bål) 6–10 cm, men stora kan nå 18 cm. Flimmernäbbmusen som ingår i familjen är ett av världens minsta däggdjur.
Näbbmössen har ett stort utbredningsområde och saknas bara i södra Sydamerika, Australien, Oceanien och Antarktis. Vintertid håller de ingen vinterdvala men kan tidvis falla i ett stelt tillstånd. Med några få undantag äter näbbmöss animalisk föda. Vissa arter har giftig saliv för att döda sina byten vilket är ovanligt för däggdjur. Beroende på klimat kan honor få en eller flera kullar per år med upp till tio ungar per kull.
Familjen omfattar omkring 350 arter uppdelade på cirka 25 släkten. Dessa brukar grupperas de tre underfamiljerna Crocidurinae, Myosoricinae och Soricinae.
Sivri faregiller (Soricidae), böcekçiller (Insectivora) takımına bağlı, fare benzeri hayvanları kapsayan bir familyadır. En çok türleri olan memeli familyasıdır. Bu familyanın en çok bilinen üyesi sivri faredir.
Genellikle en küçük boyutlu memeli türleini kapsar. İyi gelişmiş koku bezleri, üreme döneminde karşı cinsi çekmek için veya yaşama alanını işaretlemek için kullanılır. Birçok yarasada olduğu gibi yönlerini çok yüksek frekanslı sesler çıkarmak ve bunların yansımalarını dinlemek suretiyle bulurlar.
Böcekçil ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Це четверта за видовим багатством родина ссавців, що включає 376 сучасних видів. До мідицевих належать найдрібніші ссавці світової фауни і фауни Європи. За останнім зведенням «Ссавці Світу» (Wilson, Reeder, 2005), види цієї родини об'єднуються в такі 26 родів (за абеткою):
Мідицеві не споріднені з деревними та слоновими землерийками, яких разом з мідицями нерідко (особливо в давніх працях) відносять до класу понять "землерийки".
У фауні України родина Soricidae представлена трьома родами — мідиця, рясоніжка та білозубка. При цьому у кожній місцевості мешкає, як правило, не більше 1-2 видів кожного з цих трьох родів. Три види з числа відомих в складі сучасної фауни України — мідиця альпійська (Sorex alpinus), рясоніжка мала (Neomys anomalus) і білозубка білочерева (Crocidura leucodon) — внесені до "Червоної книги України" (2009).
Розміри малі і дуже малі. До цієї групи належать найдрібніші ссавці світової фауни і фауни Європи. Через малі розміри мідиць інколи вважають мишами, проте за всім комплексом морфологічних ознак мідицеві відносяться до (над)ряду комахоїдних (Insectivora). Мідицеві мають видовжений у хоботок носовий відділ, у них ноги з п'ятьма пальцями.
Поширені по всьому світу: з головних районів помірного поясу лише Нова Гвінея, Австралія і Нова Зеландія не мають рідних до них представників родини Soricidae; в Південній Америці вони зустрічаються лише на крайній півночі.
Soricidae là một họ động vật có vú trong bộ Soricomorpha. Họ này được G. Fischer miêu tả năm 1814.[1]
Phương tiện liên quan tới Soricidae tại Wikimedia Commons
Bài viết liên quan đến họ Chuột chù này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Soricidae là một họ động vật có vú trong bộ Soricomorpha. Họ này được G. Fischer miêu tả năm 1814.
Soricidae G. Fischer, 1817
Землеро́йковые (лат. Soricidae) — семейство млекопитающих из отряда насекомоядных[1][2].
Это мелкие зверьки, внешне похожи на мышей, но с мордочкой, вытянутой в виде хоботка. К землеройкам относятся самые маленькие представители класса млекопитающих — карликовая многозубка (Suncus etruscus) и крошечная бурозубка (Sorex minutissimus), у которых длина тела лежит в пределах 30—50 мм, а масса колеблется от 1,2 до 3,3 г[3]. Голова у землероек довольно крупная, с удлинённым лицевым отделом. Нос вытянут в подвижный хоботок. Глаза очень маленькие. Конечности короткие, 5-палые. Мех короткий, густой, бархатистый. Хвост от очень короткого до очень длинного, превышающего по длине туловище.
Череп узкий, длинный, заострённый в носовом отделе. Мозговой отдел расширен, это уникальная особенность среди млекопитающих. Мозг составляет 1/10 массы тела, что превосходит данные для человека и дельфина. Скуловые дуги отсутствуют (редкое явление среди млекопитающих). Зубов — 26—32. Передние резцы, особенно нижние, сильно увеличены. Смена молочных зубов на постоянные происходит ещё в процессе эмбрионального развития, и детёныши рождаются с полным набором зубов.
Половое и анальное отверстия окружены кожным валиком. На боках тела и у корня хвоста обычно имеются особые кожные железы, продуцирующие секрет с острым запахом. У самок от 6 до 10 сосков. Семенники у самцов расположены внутри тела. Копулятивный орган у взрослых самцов очень большой — до 2/3 длины туловища.
Землеройки распространены практически по всему земному шару, за исключением полярных областей, Австралии, Новой Гвинеи, Новой Зеландии и Южной Америки южнее Эквадора, Колумбии и Венесуэлы. Населяют самые разные ландшафты — от равнинных и горных тундр до тропических лесов и пустынь. В горах поднимаются до 3000-4000 м над уровнем моря. Большинство видов предпочитает селиться во влажных местах; некоторые ведут полуводный образ жизни. Держатся поодиночке. Роют норы или занимают норы других животных (кротов, мышевидных грызунов); селятся также в пустотах пней и упавших древесных стволов, под валежником, реже — в постройках человека. Гнездо выстилают сухими листьями и травой. У каждой землеройки есть свой охотничий участок, размером в несколько десятков квадратных метров.
Землеройки всеядны, но поедают в основном насекомых, их личинок и дождевых червей. Могут нападать на мелких позвоночных: лягушек, ящериц, детёнышей мелких грызунов. Корм разыскивают при помощи нюха и осязания; некоторые виды, предположительно, способны к эхолокации. У землероек очень высока интенсивность обмена веществ. Ежесуточно им необходимо потреблять количество пищи, превышающее их собственную массу в 1,5—2 и более раза. Поэтому землеройки кормятся почти непрерывно, а перерывы на сон у них очень кратковременные. Чем меньше землеройка, тем больше бывает периодов сна и кормежки в течение суток; так, у крошечной бурозубки (Sorex minutissimus) сутки разделены на 78 интервалов. Оставленная без пищи землеройка быстро погибает: мелкие виды — всего за 7—9 часов (малая бурозубка за 5,5 часов). В спячку землеройки не впадают, но при недостатке пищи может наступать кратковременное оцепенение с понижением температуры тела.
Короткохвостая бурозубка (Blarina brevicauda), живущая в США и Канаде и обыкновенная кутора, известная также как водяная кутора, или водоплавка (Neomys fodiens), живущая по берегам водоемов в России — относятся к крайне немногочисленным ядовитым млекопитающим наряду с утконосом и щелезубами.
Размножаются землеройки 1—2, реже 3 раза в год. Беременность длится 13—28 дней. В помёте бывает 4—14 детёнышей. Они родятся голыми, слепыми, с неразвитым хоботком (курносые), но развиваются очень быстро и уже в 4-недельном возрасте становятся самостоятельными. У белозубок мать с потомством перемещаются цепочкой или «караваном», держась зубами за хвосты друг друга. У молодых землероек обнаружена удивительная способность, получившая название «явления Денеля». Осенью у них наблюдается уменьшение размеров тела и уплощения черепной коробки. Затем с апреля по июнь происходит увеличение объёма черепа, увеличение массы и объёма головного мозга.
Максимальная продолжительность жизни землероек — 18 месяцев.
Землеройки приносят существенную пользу, истребляя почвенных насекомых и их личинок — вредителей сельского и лесного хозяйства. Они уничтожают огромное количество насекомых круглый год и в местах, труднодоступных для многих других насекомоядных млекопитающих и птиц: под снегом, под валежником, камнями, в толще листовой подстилки, в глубине нор и т. д.
Лисицы, домашние кошки и собаки иногда убивают землероек, приняв их за мышей, но очень часто бросают их несъеденными из-за сильного запаха. Однако совы и дневные хищные птицы, а также мелкие хищники вроде ласок или хорьков питаются землеройками безо всякого отвращения.
Существует более 350 видов землероек, относящихся к 24 родам, объединяемым в 3 подсемейства: белозубок, бурозубок и мышиных белозубок. По количеству видов семейство землероек занимает четвёртое место среди млекопитающих — после мышиных, хомяковых и гладконосых летучих мышей.
Подсемейство белозубки — Crocidurinae. Зубы у них полностью белые. Водятся в основном в Африке, южной Европе и Азии. Род белозубки — самый многочисленный среди родов млекопитающих. 9 родов.
Подсемейство бурозубки — Soricinae. У этих землероек кончики зубов окрашены в бурый цвет. Водятся они преимущественно в Северной Америке, Европе и северной Азии. Около 14 родов.
Подсемейство мышиных белозубок — Myosoricinae. Обитают в Африке. 3 рода.
В фауне России насчитывается около 25 видов землеройковых, относящихся к 4 родам: белозубки (Crocidura), путораки (Diplomesodon pulchellum), бурозубки (Sorex) и куторы (Neomys).
Землеро́йковые (лат. Soricidae) — семейство млекопитающих из отряда насекомоядных.
鼩鼱科（qú jīng)（学名：Soricidae），又稱尖鼠科[1]，是鼩鼱目的一科。其下有鼩鼱亞科。基本上所有鼩鼱都被歸進此科。
鼩鼱是一種體型細小、外貌有點像一種長鼻鼠的哺乳綱動物──雖然兩者的外貌有點相像，但其實並沒有任何關係。鼩鼱的腳有五隻有爪的腳趾。
另外，樹鼩鼱和象鼩鼱雖然名稱上有「鼩鼱」二字，但並不屬於鼩鼱科，而是分別屬於樹鼩目及象鼩目。
鼩鼱在世界的分布很廣泛：在主要的溫帶大地上，就只有大洋洲的新畿內亞、澳大利亞及紐西蘭並沒有原生的鼩鼱；在南美洲，雖然亦有鼩鼱，但主要集中在北部，特別是哥倫比亞一帶。
鼩鼱科動物可分為以下三個亞科[2]：
鼩鼱科（qú jīng)（学名：Soricidae），又稱尖鼠科，是鼩鼱目的一科。其下有鼩鼱亞科。基本上所有鼩鼱都被歸進此科。
鼩鼱是一種體型細小、外貌有點像一種長鼻鼠的哺乳綱動物──雖然兩者的外貌有點相像，但其實並沒有任何關係。鼩鼱的腳有五隻有爪的腳趾。
另外，樹鼩鼱和象鼩鼱雖然名稱上有「鼩鼱」二字，但並不屬於鼩鼱科，而是分別屬於樹鼩目及象鼩目。
鼩鼱在世界的分布很廣泛：在主要的溫帶大地上，就只有大洋洲的新畿內亞、澳大利亞及紐西蘭並沒有原生的鼩鼱；在南美洲，雖然亦有鼩鼱，但主要集中在北部，特別是哥倫比亞一帶。
トガリネズミ（尖鼠）は、トガリネズミ目トガリネズミ科 Soricidae に属する小型哺乳類の総称。
「〜ネズミ」という名前から誤解されやすいが、齧歯類（ネズミ目）ではなく、系統的にはモグラやハリネズミと近縁のグループである。狭義には、ジネズミ類（ジネズミ亜科）をのぞいたトガリネズミ亜科の動物、あるいはさらにカワネズミ属やジャコウネズミ属を除いたトガリネズミ属 の動物をトガリネズミ類と呼ぶ。
トガリネズミ属のうち、コビトトガリネズミやトウキョウトガリネズミなどいくつかのものは、哺乳類の中で最も小型の種の1つである（トウキョウトガリネズミは日本にも生息する）。
なお、日本に生息するトガリネズミ属の動物に、単に「トガリネズミ」とよばれるもの（Sorex caecutiensまたはS. shinto）がある。
小型の齧歯類のようであるが、鼻先が細長くとがっており、耳や目は小さく、体はやわらかい灰茶色のビロードのような毛で覆われている。
夜行性で、主に昆虫類やミミズ、節足動物等の小型無脊椎動物を捕食する。この他に水生のトガリネズミ類では魚類やは虫類を、後述するブラリナトガリネズミではネズミ類も捕食する。体が小さい上にエネルギーを蓄えることができず、ひたすら餌を食い続けねばならず、餌がなくなれば数時間で餓死してしまう。
北米に生息するブラリナトガリネズミ(Blarina brevicauda)は、毒性のある唾液を持つことで知られている。毒を持つことが確実な哺乳類（ブラリナトガリネズミ、ソレノドン、カモノハシ）のうち、この種でのみ毒の化学構造が分かっている。この毒が、トガリネズミの捕食者に対する防御に使われるのか、あるいはトガリネズミが大型の獲物を捕食するために使われるのかは不明である。また、 腹部から強烈な臭いを発するため、キツネや猫などは死骸さえあまり食べないと言われている。ただし、キツネは頻繁にトガリネズミを捕獲して路上に放置するので、捕食者回避としてこの臭いが進化的にどういう意味を持つのかは疑問である。また、イタチ科動物は冬期にはトガリネズミをかなり食べることが分かっている。この他に、フクロウ類はトガリネズミ類を頻繁に捕食する。
日本には2亜科4属12種が分布する（このうち九州のジャコウネズミ Suncus murinus は移入種と考えられているが、沖縄のものは移入種かどうかは不明である）。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
땃쥐류는 진무맹장목의 땃쥐과(또는 첨서과, Soricidae)를 이루는 포유류를 두루 일컫는 말이다.[1]
땃쥐는 흰이땃쥐아과에 속하는 종인 Crocidura lasiura를 가리키기도 한다. 땃쥐류는 몸무게가 2g밖에 나가지 않을 정도로 작은 종이 있을 정도로 포유류 중에서 가장 작다. 털은 길이가 약 5mm이고 몸빛깔은 회갈색이며 은빛 털이 섞여 있다. 앞뒷발의 표면은 회색을 띤 흰색이고 꼬리는 보통 크기로 짧은 털이 빽빽이 자라 있으며 털도 많아서 꼬리 끝까지 이어져 있고 윗면은 갈색이고 아랫면은 하얀색이다. 코는 길고 가늘어서 작은 구멍과 좁은 틈새로 먹이를 찾아들어가기 쉽다.
주로 곤충과 벌레를 먹지만, 새나 작은 동물을 잡아먹기도 한다. 땃쥐는 자기보다 큰 생쥐를 공격할 정도로 사납다. 또 어떤 종은 먹이를 물 때 독을 뿜기도 한다. 필요한 에너지량이 많기 때문에 낮에는 계속 먹어댄다. 천적은 족제비·여우·올빼미 등인데 지독한 냄새를 내뿜어 적을 방어한다. 땃쥐는 해충과 애벌레를 잡아먹어 인간에게는 이로운 동물이다.
땃쥐과는 모두 26개 속에 376종으로 분류하고 있다.
땃쥐류는 진무맹장목의 땃쥐과(또는 첨서과, Soricidae)를 이루는 포유류를 두루 일컫는 말이다.
땃쥐는 흰이땃쥐아과에 속하는 종인 Crocidura lasiura를 가리키기도 한다. 땃쥐류는 몸무게가 2g밖에 나가지 않을 정도로 작은 종이 있을 정도로 포유류 중에서 가장 작다. 털은 길이가 약 5mm이고 몸빛깔은 회갈색이며 은빛 털이 섞여 있다. 앞뒷발의 표면은 회색을 띤 흰색이고 꼬리는 보통 크기로 짧은 털이 빽빽이 자라 있으며 털도 많아서 꼬리 끝까지 이어져 있고 윗면은 갈색이고 아랫면은 하얀색이다. 코는 길고 가늘어서 작은 구멍과 좁은 틈새로 먹이를 찾아들어가기 쉽다.
주로 곤충과 벌레를 먹지만, 새나 작은 동물을 잡아먹기도 한다. 땃쥐는 자기보다 큰 생쥐를 공격할 정도로 사납다. 또 어떤 종은 먹이를 물 때 독을 뿜기도 한다. 필요한 에너지량이 많기 때문에 낮에는 계속 먹어댄다. 천적은 족제비·여우·올빼미 등인데 지독한 냄새를 내뿜어 적을 방어한다. 땃쥐는 해충과 애벌레를 잡아먹어 인간에게는 이로운 동물이다.
.jpg)
.jpg)
_01.jpg)
