Die Bontpalings (Muraenidae) is 'n visfamilie wat aan die orde Anguilliformes behoort. Die familie bevat 15 genera met minstens 200 spesies. Sewe-en-dertig van die spesies word aan die Suid-Afrikaanse kus aangetref.
Bontpalings word tussen 25 cm en 3,8 m lank. Hulle het geen skubbe of pektorale vinne nie en die dorsale vin begin normaalweg by die kieue-opening en strek tot by die stert. Alhoewel navorsing oor hulle voortplanting gebrekkig is, is dit egter bevestig dat party spesies hermafrodieties is.
Die volgende genera en gepaardgaande spesies kom aan die Suid-Afrikaanse kus voor:
Die Bontpalings (Muraenidae) is 'n visfamilie wat aan die orde Anguilliformes behoort. Die familie bevat 15 genera met minstens 200 spesies. Sewe-en-dertig van die spesies word aan die Suid-Afrikaanse kus aangetref.
Muraenidae (lat. Muraenidae) — angvilkimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Muraenidae (lat. Muraenidae) — angvilkimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
La família dels murènids (Muraenidae) és constituïda per peixos actinopterigis de l'ordre dels anguil·liformes. A la mar Catalana, n'hi ha únicament dos gèneres amb una espècie cadascú: la morena (Muraena helena) i el morenot (Gymnothorax unicolor).[3]
Poden arribar a atènyer 3 m. Cos serpentiforme, cilíndric i una mica comprimit lateralment. Tenen el cap petit. No presenten, generalment, ni aletes pectorals ni pelvianes. Les aletes dorsal i anal estan recobertes de pell i conflueixen amb la caudal. L'origen de l'aleta anal és posterior al de la dorsal. Ulls petits. Musell cònic. Les dents són fortes i obtuses i apareixen en el vòmer. La boca és ampla, està mancada de llengua i s'estén clarament més enllà del marge posterior dels ulls. Narius anteriors tubulars i propers a l'extrem del musell. Les obertures branquials es troben bastant reduïdes i arrodonides. Pell nua, gruixuda i resistent, sense escates i amb abundants glàndules mucoses.[4] El paladar presenta glàndules que segreguen substàncies tòxiques.[5][6][7]
Són espècies cosmopolites que viuen en aigües litorals poc profundes sobre fons de roca o de sorra gruixuda de les mars temperades i, també, sobre els esculls de corall de les mars tropicals.[8] Moltes espècies són més actives a la nit, mentre que durant el dia acostumen a amagar-se en els forats i les clivelles dels fons rocallosos o coral·lífers.[1] Són carnívors molt voraços i, ocasionalment, agressius per als humans. Mengen peixos, cefalòpodes, mol·luscs i crustacis.[1]
Muraena lentiginosa de Panamà
Il·lustració d’Echidna xanthospilos de l'any 1880
Echidna nebulosa fotografiada a Panamà.
Morena verda (Gymnothorax funebris) fotografiada a Veneçuela.
Enchelycore anatina de l'illa de Tenerife
Il·lustració de Strophidon sathete de l'any 1911
La família dels murènids (Muraenidae) és constituïda per peixos actinopterigis de l'ordre dels anguil·liformes. A la mar Catalana, n'hi ha únicament dos gèneres amb una espècie cadascú: la morena (Muraena helena) i el morenot (Gymnothorax unicolor).
Murénovití (Muraenidae) je čeleď mořských dravých ryb spadající mezi paprskoploutvé. Ryby této čeledi mají typicky protáhlé tělo připomínající hada a chybí jim břišní ploutve. V českém názvosloví jsou všechny rody této čeledi označovány názvem muréna.
Obrázky, zvuky či videa k tématu murénovití ve Wikimedia Commons
Murénovití (Muraenidae) je čeleď mořských dravých ryb spadající mezi paprskoploutvé. Ryby této čeledi mají typicky protáhlé tělo připomínající hada a chybí jim břišní ploutve. V českém názvosloví jsou všechny rody této čeledi označovány názvem muréna.
Muræner (Muraenidae) er en familie af ålefisk med omkring 200 kendte arter i tropiske og subtropiske have. Ved kysterne i det sydlige Europa lever to arter (Muraena helena) og (Gymnothorax unicolor). Muræner kan især træffes på tropiske koralrev. Muræner kan minde om slanger, da de ikke har noget gællelåg eller parrede finner. Med undtagelse af et par arter lever alle muræner i saltvand.
Murænens krop er langstrakt, moderat fladtrykt og ofte muskuløs. Skindet er uden skæl og dækket af et tykt slimlag. Murænen har ryg og bugfinner ned langs hele kroppen fra hoved og gat. Bryst- og bugfinner mangler helt fra larvestadiet. Bagerst på hovedet har muræner en oval gælleåbning i hver side. Muræner er rovdyr og lever hovedsageligt af mindre fisk, blæksprutter og krebsdyr.
Man kender 202 arter af muræner, fordelt i 16 slægter. Over halvdelen af arterne findes i slægten Gymnothorax.
Underfamillien Muraeninae Rafinesque, 1815:
Underfamillien Uropterygiinae Fowler, 1925:
Muræner (Muraenidae) er en familie af ålefisk med omkring 200 kendte arter i tropiske og subtropiske have. Ved kysterne i det sydlige Europa lever to arter (Muraena helena) og (Gymnothorax unicolor). Muræner kan især træffes på tropiske koralrev. Muræner kan minde om slanger, da de ikke har noget gællelåg eller parrede finner. Med undtagelse af et par arter lever alle muræner i saltvand.
Muränen (Muraenidae) sind eine Familie aalartiger Knochenfische, die mit etwa 200 bisher bekannten Arten in flachen tropischen und subtropischen Meeren verbreitet sind. An den Küsten des südlichen Europa leben zwei Arten: die Mittelmeer-Muräne (Muraena helena) und die Braune Muräne (Gymnothorax unicolor).[1] Besonders häufig sind Muränen in den tropischen Korallenriffen: Bei den Marianen und bei den Marshallinseln werden 54 Arten gezählt, in den Gewässern um Hawaii sind sie mit 32 Arten nach den Lippfischen (Labridae) die artenreichste Fischfamilie.[2]
Da den Muränen die paarigen Flossen und die Kiemendeckel fehlen, ähneln sie äußerlich Schlangen. Muränen werden 17 Zentimeter bis vier Meter lang (Strophidon sathete).[3]
Muränen sind langgestreckt und seitlich abgeflacht, die Anzahl der Wirbel liegt normalerweise zwischen 110 und 200, maximal sind es 260. Der Körper ist muskulös, besonders der Nacken. Die Färbung ist oft bräunlich oder schwärzlich purpurn, tropische Arten sind häufig bunt gemustert oder auch hell. Die Brust- und Bauchflossen sind schon bei den Larven vollständig verschwunden – im Gegensatz zu anderen Aalartigen ohne paarige Flossen, die Brust- und Bauchflossen im Larvenstadium noch besitzen. Der Schultergürtel ist zu einer dünnen Spange reduziert (Ursprung von Pharyngeal-Muskeln).
Die Haut ist schuppenlos und von einer dicken, an der Luft klebrig werdenden Schleimschicht überzogen, die die Tiere beim Gleiten durch scharfkantige Felsen oder Korallen vor Verletzungen schützt. Bei der indopazifischen Gelbmaulmuräne (Gymnothorax nudivomer) wurde ein giftiges Hautsekret gefunden. Das Blut der Muränen ist – wie das vieler, vielleicht aller anderen Aalartigen – durch hämolytische Proteine giftig (siehe Dinogunellin). Das Gift kann durch Erhitzen über 75 °C zerstört werden.[4] Das Seitenlinienorgan der Muränen ist auf ein bis drei Porenreihen am Kopf und ein bis zwei Poren in der Kiemenregion reduziert. Bei einigen Arten sind die Poren weiß eingefasst und gut zu erkennen.
Die Maulspalte ist tief, reicht bis weit hinter das Auge und ist mit zahlreichen Zähnen besetzt. Neben den normalen Zähnen auf dem Kieferrand besitzen viele Arten noch spitze Knochenfortsätze in der Mitte des Oberkiefers. (Der Schädel weicht in dieser Region stark von dem der anderen Teleosteer ab.) Diese „Pseudozähne“ werden bei geschlossenem Kiefer umgeklappt. Die Zähne sind ein wichtiges Merkmal bei der Unterscheidung der Gattungen und Arten.
Im Schlund der Muränen sitzen die nur von Muskelbändern gehaltenen sogenannten Schlund- oder Pharyngealkiefer, die Teilen von Kiemenbögen entsprechen und dabei helfen, größere Futterbrocken in Richtung Magen zu ziehen.[5]
Die Kiemenöffnungen liegen weit hinten am Kopf und sind klein und oval. Die Kiemendeckel fehlen; dafür sind aber die Branchiostegalradien, die die Kiemenmembran aufspannen, zahlreich und gut entwickelt. Muränen müssen das Wasser deswegen – und weil das Suspensorium kaum beweglich ist – durch regelmäßiges Öffnen und Schließen des Mauls durch die Kiemen pumpen – ein Verhalten, das von Tauchern oft fälschlicherweise als „Drohen“ angesehen wird. Drohen die Fische wirklich, reißen sie ihr Maul weit auf und verharren so, bis die Gefahr vorüber ist.
Muränen haben vier Nasenlöcher, von denen zwei an der Schnauzenspitze, die beiden anderen über den Vorderrändern der Augen sitzen. Die Nasenlöcher sind durch ein faltiges Kanalsystem miteinander verbunden, was eine große innere Oberfläche ergibt und den Fischen einen ausgezeichneten Geruchssinn verleiht. Sie sehen dagegen sehr schlecht. Sowohl die vorderen als auch die hinteren Nasenlöcher können röhrenartig verlängert sein. Die vorderen ragen dann über die Schnauzenspitze, die hinteren wirken wie Hörner zwischen den Augen.
Die Nasenlöcher sind auch das sicherste Unterscheidungsmerkmal zu den ähnlich aussehenden Schlangenaalen (Ophichthidae), denen ebenfalls oft die Brustflossen fehlen. Alle vier Nasenlöcher der Schlangenaale sitzen an der Schnauzenspitze, zwei von ihnen enden in nach unten gebogenen Röhren.
Alle Muränen leben mehr oder weniger versteckt in Höhlen, Felsspalten und Korallenriffen und verlassen höchstens nachts zur Jagd vollständig ihren Unterschlupf. Sie schwimmen mit Hilfe schlängelnder Bewegungen des ganzen Körpers. Tagsüber ragt meist nur der Kopf aus dem Unterschlupf. Muränen sind standorttreu und suchen immer wieder dasselbe Versteck auf. Größere Muränen haben auch mehrere Unterschlupfe, die bis zu 200 Meter weit auseinander liegen können. Höhlensysteme können von einzelnen oder von mehreren Muränen, manchmal auch von verschiedenen Arten, bewohnt werden. Muränen leben oft dauerhaft mit Putzerlippfischen oder Putzergarnelen zusammen. Von diesen lassen sie sich säubern und im hierfür geöffneten Maul zwischen den Zähnen befindliche Nahrungsreste entfernen. Die Putzer werden nicht gefressen.
Die Arten der Gattungen Anarchias und Uropterygius, die alle verhältnismäßig klein sind, verlassen ihren Unterschlupf so gut wie nie und jagen auch ausschließlich in Höhlen und Spalten. Sie sind deshalb so gut wie nie zu sehen und ihre Lebensweise ist weitgehend unbekannt.
Einige Muränenarten in Südostasien und Nordaustralien dringen in Brackwasser und Flussmündungen vor, die Goldstaubmuräne (Gymnothorax tile) und die Leopardmuräne (Gymnothorax polyuranodon) auch in Süßwasser. Die Leopardmuräne wurde schon 30 km landeinwärts in Flüssen angetroffen. Keine Muräne lebt jedoch auf Dauer im Süßwasser, die Fortpflanzung findet immer im Meer statt.
Alle Muränen sind Raubfische und ernähren sich ausschließlich carnivor. Ausgesprochene Nahrungsspezialisten gibt es nicht. Die verschiedenen Arten ernähren sich jedoch bevorzugt, je nachdem, ob sie spitze oder abgerundete Zähne haben, von Fischen und Kopffüßern oder von hartschaligen wirbellosen Tieren wie Krebstieren. Nur wenige Arten fressen Muscheln, Schnecken oder Seeigel. Fischfresser sind vor allem die Arten der Gattungen Enchelycore und Muraena sowie viele Arten der Gattung Gymnothorax. Echidna und Gymnomuraena fressen vor allem hartschalige Tiere. Die Fische jagen vor allem in der Dämmerung oder nachts, größere Exemplare nur jede zweite oder dritte Nacht oder noch seltener. Dabei spielt ihr gut entwickelter Geruchssinn eine große Rolle. Sie fressen auch Aas. Bei einigen Arten der Gattungen Echidna und Gymnothorax wurde bei Aquarienbeobachtungen eine spezielle Verhaltensweise festgestellt, die sonst nur noch bei Schleimaalen vorkommt. Zum Abreißen von Nahrungsstücken aus größeren toten Fischen bilden die überaus beweglichen Tiere einen Knoten und ziehen dabei den Kopf durch die entstehende Knotenschlinge. Diese drückt nun auf die Beute und bildet ein Widerlager beim Herausreißen von Fleischstücken. Die gleiche Technik wird benutzt, um Beute aus engen Spalten zu ziehen. Einige Arten haben dazu auch ein besonders schmales Maul.
Über die Fortpflanzung der Muränen ist sehr wenig bekannt. Bei einigen Arten, so bei der Geistermuräne (Rhinomuraena quaesita) und der Sternfleckenmuräne (Echidna nebulosa), wurde ein Geschlechtswechsel (Dichogamie) festgestellt, der zudem mit einem Sexualdimorphismus einhergeht. Balzende Muränen richten sich auf, umschlingen sich mit den Körpern und reißen das Maul weit auf. Die Riesenmuräne (Gymnothorax javanicus) legt 200.000 bis 300.000 Eier, die nach dem Aufquellen einen Durchmesser von 5 mm haben.
Fossilien muränenähnlicher Fische sind aus der Monte-Bolca-Formation aus dem mittleren Eozän von Norditalien bekannt. Die beiden Gattungen Dalpiaziella und Paranguilla haben noch kleine Brustflossen und werden in die Familie Paranguillidae eingeordnet. Eine nahe Verwandtschaft mit den heutigen Muränen ist unsicher.[6]
Muränen gehören zu den Aalartigen und innerhalb dieser zusammen mit den zwei artenärmeren und weitgehend unbekannten Familien Chlopsidae und Myrocongridae zur Unterordnung Muraenoidei. Allen Angehörigen dieser Unterordnung fehlen die Schuppen, das Seitenlinienorgan und die Kiemenbögen sind reduziert und das Stirnbein ist geteilt.[1] Die Muränen werden in zwei Unterfamilien, 16 Gattungen und etwa 200 Arten unterteilt.
Die Kiemenbogenabschnitte sind nicht verknöchert. Der Flossensaum aus Rücken-, Schwanz- und Afterflosse ist deutlich ausgeprägt.
Beim ersten und zweiten Kiemenbogen ist der jeweils unterste der vier Kiemenbogenabschnitte verknöchert. Neben dem Verlust der paarigen Flossen ist auch der Flossensaum reduziert, so dass die Fische noch schlangenähnlicher wirken. Flossenstrahlen sind nur an der Schwanzspitze vorhanden.
In manchen Gegenden sind Muränen beliebte Speisefische. Der Verzehr besonders großer Arten kann allerdings zu Ciguatera-Vergiftungen führen, da sie als Endglied der Nahrungskette Gifte in ihrem Fleisch anreichern.
In stark touristisch frequentierten Korallenriffen werden Muränen oft von Menschen gefüttert. An Fütterung gewöhnte Muränen verändern ihr natürliches Verhalten, jagen nicht mehr und können Tauchern gegenüber aufdringlich werden, auf sie zuschwimmen und nach ihnen schnappen. Bisswunden von Muränen können stark schmerzen und heilen schlecht. Die Blutung kommt oft nur sehr langsam zum Stillstand. Ursache sind an den Zähnen befindliche Bakterien, die in die Wunde gelangen.
Einige besonders bunte, die tropischen Korallenriffe bewohnende Muränen werden auch zu aquaristischen Zwecken gefangen und importiert. Dies sind vor allem die Sternfleckenmuräne, die Weiße Bandmuräne und die Geistermuräne. Die Goldstaubmuräne und die Leopardmuräne werden vom Handel als „Süßwassermuränen“ angeboten, sind aber besser im Brack- oder Meerwasseraquarium zu halten. Muränen sind in menschlicher Haltung nur schwer an tote Futtertiere zu gewöhnen.[8]
Im „Fischbuch“ (1558) von Conrad Gessner, dem vierten Band seiner „Historia animalium“, wird die Muräne in zeitgenössischen Übersetzungen als „Muraal“ erwähnt. Mit ihr in Verbindung gebracht wird eine Fischart, die als „Muraal-Männle“ (lat. Myrus) bezeichnet wird, hierbei handelt es sich allerdings um eine Art aus der Familie der Schlangenaale (Echelus myrus).
Muränen (Muraenidae) sind eine Familie aalartiger Knochenfische, die mit etwa 200 bisher bekannten Arten in flachen tropischen und subtropischen Meeren verbreitet sind. An den Küsten des südlichen Europa leben zwei Arten: die Mittelmeer-Muräne (Muraena helena) und die Braune Muräne (Gymnothorax unicolor). Besonders häufig sind Muränen in den tropischen Korallenriffen: Bei den Marianen und bei den Marshallinseln werden 54 Arten gezählt, in den Gewässern um Hawaii sind sie mit 32 Arten nach den Lippfischen (Labridae) die artenreichste Fischfamilie.
Da den Muränen die paarigen Flossen und die Kiemendeckel fehlen, ähneln sie äußerlich Schlangen. Muränen werden 17 Zentimeter bis vier Meter lang (Strophidon sathete).
Asiɣaɣ neɣ Tizlemt neɣ Azemmar (Assaɣ ussnan: Muraenidae) d tawacult n iselman yeṭṭafaren tafesna n tsennurin, Dges azal n 200 n telmas yeẓẓunin (i ferqen) ɣef 16 n tewsitin
Asiɣaɣ d aslem yettekkin deg udu-smil n tummidin yeɣsan yettwassnen d akken ur lint ara tisuccaf, Aglim-is d aleqqaq war ikeckaren, Tafekka n usiɣaɣ d tin igan am tfekka n usennur
Asiɣaɣ neɣ Tizlemt neɣ Azemmar (Assaɣ ussnan: Muraenidae) d tawacult n iselman yeṭṭafaren tafesna n tsennurin, Dges azal n 200 n telmas yeẓẓunin (i ferqen) ɣef 16 n tewsitin
Belut Moray nyaéta belut kosmopolitan ti kulawarga Muraenidae nu ngawengku 200-an spésiés di 15 genera. Panjang awak nu ilahar 1,5 m; nu pangpanjangna Strophidon sathete bisa nepi ka 4 m.
Cécépét tonggong belut moray nyambung ti tungtung hulu nepi ka buntut jeung cécépét bujur, nepi ka sabéngbatan mah mirip oray. Panonna leutik, tapi boga daya ambeu anu hadé pikeun ngadodoho mangsana.
Belut Moray kaasup kosmopolitan, sumebar di sagara wewengkon tropis jeung sedeng. Hirupna ulukutek di sabudeureun terumbu karang nu jerona nepi ka 150 m.
Belut Moray nyaéta belut kosmopolitan ti kulawarga Muraenidae nu ngawengku 200-an spésiés di 15 genera. Panjang awak nu ilahar 1,5 m; nu pangpanjangna Strophidon sathete bisa nepi ka 4 m.
Gelebûrûs an geleburcin[çavkanî pêwîst e] yek ji masiyên ji famîleya marmasiyan yên ku di çemê Firat de dijî ne. Mîna wek masiyên ku bi latînî dibêjin Muraenidae ye. Boçê xwe wek marmasiyan e. Lê masiyekî gir e. Deh panzdeh kîlo tê. Çermê xwe wek şût e. Zor e ku meriv bi destan bigire hema ji destê merivan difiştiqe. Rengî xwe wek zerengî û çakarî ye. Goştî wî pir xweş e.
Gelebûrûs an geleburcin[çavkanî pêwîst e] yek ji masiyên ji famîleya marmasiyan yên ku di çemê Firat de dijî ne. Mîna wek masiyên ku bi latînî dibêjin Muraenidae ye. Boçê xwe wek marmasiyan e. Lê masiyekî gir e. Deh panzdeh kîlo tê. Çermê xwe wek şût e. Zor e ku meriv bi destan bigire hema ji destê merivan difiştiqe. Rengî xwe wek zerengî û çakarî ye. Goştî wî pir xweş e.
அஞ்சாலை அல்லது கடல் பாம்பு என்பது விலாங்கு இனத்தைச் சேர்ந்த ஒரு மீன் வகை ஆகும். இவை பெரும்பாலும் கடல்நீரிலேயே காணப்படுகின்றன. எனினும் ஒருசில மீன் வகைகள் நன்னீரிலும் காணப்படுகின்றன. இந்திய பெருங்கடலில் 57 வகையும், மன்னார் வளைகுடாவில் ஆறு வகை அஞ்சாலையும் காணப்படுகின்றன.
கருப்பு அஞ்சாலை, புளியன் அஞ்சாலை, புள்ளி அஞ்சாலை, பூ அஞ்சாலை, வரி அஞ்சாலை, தவிட்டு அஞ்சாலை என்பன அவை. இதில், புள்ளி அஞ்சாலைக்கு சிறுத்தை அஞ்சாலை என்றொரு பெயர் உண்டு.[2]
அஞ்சாலை மீன்கள் பவளப்பாறையின் இடுக்குகள், பொந்துகளில் மறைந்திருந்து வாழும். கடல் குச்சிகளை உண்டு வாழும் இவற்றின் குணம் விசித்திரமானதாகும். மீன் இனத்தைச் சேர்ந்தவை என்றாலும், மீன்களுக்குரிய செல்கள் இவற்றுக்கு இல்லை.
பாம்பின் தோற்றம் கொண்ட இவை 150 செ. மீ. நீளத்துடனும், கண் சிறியதாக இருக்கும் என்பதால் பார்வையும் குறைவாகவே இருக்கும். இரவில் மட்டுமே வெளியே வரும் இவை, வேட்டையாடி உண்ணும் வழக்கம் கொண்டவை.
மனிதனின் விரல்களைப் பார்த்தால் சதையை மட்டும் உறிஞ்சி உண்டுவிடும். இதனால் கடலுக்கடியில் வருபவர்கள் இவற்றை கண்டவுடன் தலைமறைவாகிவிடுவர். இவற்றை உணவாக யாரும் உட்கொள்வதில்லை. அலங்கார மீனுக்காக மட்டும் சிலரால் பிடிக்கப்படுகிறது.[3]
அஞ்சாலை அல்லது கடல் பாம்பு என்பது விலாங்கு இனத்தைச் சேர்ந்த ஒரு மீன் வகை ஆகும். இவை பெரும்பாலும் கடல்நீரிலேயே காணப்படுகின்றன. எனினும் ஒருசில மீன் வகைகள் நன்னீரிலும் காணப்படுகின்றன. இந்திய பெருங்கடலில் 57 வகையும், மன்னார் வளைகுடாவில் ஆறு வகை அஞ்சாலையும் காணப்படுகின்றன.
Moray eels, or Muraenidae (/ˈmɒreɪ, məˈreɪ/), are a family of eels whose members are found worldwide. There are approximately 200 species in 15 genera which are almost exclusively marine, but several species are regularly seen in brackish water, and a few are found in fresh water.[2]
The English name, from the early 17th century, derives from Portuguese moréia, which itself derives from Latin mūrēna, in turn from Greek μύραιναcode: ell promoted to code: el , muraina; these are the Latin and Greek names of the Mediterranean moray.[3][4]
The dorsal fin extends from just behind the head along the back and joins seamlessly with the caudal and anal fins. Most species lack pectoral and pelvic fins, adding to their serpentine appearance. Their eyes are rather small; morays rely mostly on their highly developed sense of smell, lying in wait to ambush prey.[5]
The body is generally patterned. In some species, the inside of the mouth is also patterned. Their jaws are wide, framing a protruding snout. Most possess large teeth used to tear flesh or grasp slippery prey. A relatively small number of species, for example the snowflake moray (Echidna nebulosa) and zebra moray (Gymnomuraena zebra), primarily feed on crustaceans and other hard-shelled animals, and they have blunt, molar-like teeth suitable for crushing.[6]
Morays secrete a protective mucus over their smooth, scaleless skin, which in some species contains a toxin. They have much thicker skin and high densities of goblet cells in the epidermis that allows mucus to be produced at a higher rate than in other eel species. This allows sand granules to adhere to the sides of their burrows in sand-dwelling morays,[7] thus making the walls of the burrow more permanent due to the glycosylation of mucins in mucus. Their small, circular gills, located on the flanks far posterior to the mouth, require the moray to maintain a gap to facilitate respiration.
The pharyngeal jaws of morays are located farther back in the head and closely resemble the oral jaws (complete with tiny "teeth"). When feeding, morays launch these jaws into the mouth cavity, where they grasp prey and transport it into the throat. Moray eels are the only known animals that use pharyngeal jaws to actively capture and restrain prey in this way.[8][9][10]
In addition to the presence of pharyngeal jaws, morays' mouth openings extend far back into the head, compared to fish which feed using suction. In the action of lunging at prey and biting down, water flows out the posterior side of the mouth opening, reducing waves in front of the eel which would otherwise displace prey. Thus, aggressive predation is still possible even with reduced bite times.[11] In at least one species, the California moray (Gymnothorax mordax), teeth in the roof of the mouth are able to fold down as prey slides backwards, thus preventing the teeth from breaking and maintaining a hold on prey as it is transported to the throat.
Differing shapes of the jaw and teeth reflect the respective diets of different species of moray eel. Evolving separately multiple times within the Muraenidae family, short, rounded jaws and molar-like teeth allow durophagous eels (e.g. zebra moray and genus Echidna) to consume crustaceans, while other piscivorous genera of Muraenidae have pointed jaws and longer teeth.[12][13][14] These morphological patterns carry over to teeth positioned on the pharyngeal jaw.[15][16]
Morays are opportunistic, carnivorous predators[17] and feed primarily on smaller fish, crabs, and octopuses.[18] A spotted moray eel has been observed eating a red lionfish without harm.[19][20] Groupers, barracudas and sea snakes are among their few known predators, making many morays (especially the larger species) apex predators in their ecosystems.[21]
Reef-associated roving coral groupers (Plectropomus pessuliferus) have been observed recruiting giant morays to help them hunt. The invitation to hunt is initiated by head-shaking. This style of hunting may allow morays to flush prey from niches not accessible to groupers.[22][23][24]
The moray eel can be found in both fresh and saltwater habitats. The vast majority of species are strictly marine, never entering freshwater. Of the few species known to live in freshwater, the most well-known is Gymnothorax polyuranodon.[25][26]
Within the marine realm, morays are found in shallow water nearshore areas, continental slopes, continental shelves, deep benthic habitats, and mesopelagic zones of the ocean, and in both tropical and temperate environments.[26] Tropical oceans are typically located near the equator, whereas temperate oceans are typically located away from the equator. Most species are found in tropical or subtropical environments, with only a few species (yellow moray) found in temperate ocean environments.
Although the moray eel can occupy both tropical oceans and temperate oceans, as well as both freshwater and saltwater, the majority of moray eels occupy warm saltwater environments, which contain reefs.[27] Within the tropical oceans and temperate oceans, the moray eel occupies shelters, such as dead patch reefs and coral rubble rocks, and less frequently occupies live coral reefs.[27]
There are currently around 202 known species of moray eels, divided among 16 genera. These genera fall into the two sub-families of Muraeninae and Uropterygiinae, which can be distinguished by the location of their fins.[28] In Muraeninae the dorsal fin is found near the gill slits and runs down the back of the eel, while the anal fin is behind the anus.[28] The Uropterygiinnae, on the other hand, are defined by both their dorsal and anal fin being located at the end of their tails.[28] Though this distinction can be seen between the two sub-families, there are still many varieties of genera within Muraeninae and Uropterygiinae. Of these, the genus Gymnothorax is by far the broadest, including more than half of the total number of species.
List of genera according to the World Register of Marine Species :
Snowflake moray (Echidna nebulosa)
.jpeg)
Viper moray (Enchelynassa canina)
Zebra moray (Gymnomuraena zebra)
Laced moray (Gymnothorax favagineus)
Mediterranean moray (Muraena helena)
.JPG)
White ribbon eel (Pseudechidna brummeri)
_(6052858389).jpg)
Ribbon eel (Rhinomuraena quaesita)
Slender giant moray (Strophidon sathete)
Kidako moray (Gymnothorax kidako)
The moray eel's elongation is due to an increase in the number of vertebrae, rather than a lengthening of each individual vertebra or a substantial decrease in body depth.[29] Vertebrae have been added asynchronously between the pre-tail ("precaudal") and tail ("caudal") regions, unlike other groups of eels such as Ophicthids and Congrids.[30]
Several moray species are popular among aquarium hobbyists for their hardiness, flexible diets, and disease resistance. The most commonly traded species are the snowflake, zebra and goldentail moray (Gymnothorax miliaris). Several other species are occasionally seen, but are more difficult to obtain and can command a steep price on the market.[31]
Moray eels, particularly the giant moray (Gymnothorax javanicus) and yellow-edged moray (G. flavimarginatus), are known to accumulate high levels of ciguatoxins, unlike other reef fish;[32][33] if consumed by humans, ciguatera fish poisoning may result. Ciguatera is characterised by neurological, gastrointestinal, and cardiovascular problems that may persist for days after eating tainted fish. In morays, the toxins are most concentrated in the liver.[33] In an especially remarkable instance, 57 people in the Northern Mariana Islands were poisoned after eating just the head and half of a cooked yellow-edged moray.[34] Thus, morays are not recommended for human consumption.
Moray eels, or Muraenidae (/ˈmɒreɪ, məˈreɪ/), are a family of eels whose members are found worldwide. There are approximately 200 species in 15 genera which are almost exclusively marine, but several species are regularly seen in brackish water, and a few are found in fresh water.
The English name, from the early 17th century, derives from Portuguese moréia, which itself derives from Latin mūrēna, in turn from Greek μύραιναcode: ell promoted to code: el , muraina; these are the Latin and Greek names of the Mediterranean moray.
Murenoj estas serpentformaj senskvamaj fiŝoj kiuj konsistigas la familion Muraenidae (murenedoj), de la ordo Anguilliformes (Angilformaj). Ekzistas ĉ. 200 specioj en 15 genroj.
Murenoj loĝas rokajn kavaĵojn kaj gvate ĉasas aliajn bestojn per tre fajna flarsenso. Ili ne havas skvamojn kaj la haŭto, kiu kutime suhavas malsimplajn kamuflajn padronojn, eligas protektan mukon. Tiu, ĉe kelkaj specioj, enhavas toksajn substancojn. Plej multaj specioj havas nek skapolajn nek pelvajn naĝilojn. La plej grandaj murenoj atingas longon de kvar metroj.
Los murénidos (Muraenidae) son una familia de peces anguiliformes conocidos vulgarmente como morenas. Habitan aguas tropicales y subtropicales de todo el mundo donde se hallen arrecifes coralinos; permitiéndoles, gracias a su fisonomía serpiforme, acechar a su presa desde las grietas.
Tienen un cuerpo en forma de serpiente que llega a medir hasta 150 cm.
La aleta dorsal se extiende detrás de la cabeza, pasa por la espalda y se une a la caudal y la aleta anal. La mayoría de las especies no tienen aleta pectoral y aleta pélvica, contribuyendo a su apariencia serpentina. Sus ojos son bastante pequeños, las morenas dependen de su sentido del olfato altamente desarrollado, manteniéndose quietas y ocultas para emboscar a sus presas.
El cuerpo generalmente presenta patrones coloridos para favorecer la cripsis. En ciertas especies, hasta el interior de la boca presenta patrones de la misma manera. Sus mandíbulas son anchas, marcando un hocico que sobresale de la cabeza. La mayoría posee grandes dientes que usan para cortar la carne o agarrar presas que puedan ser escurridizas. Un relativo pequeño número de especies, por ejemplo la morena copo de nieve (Echidna nebulosa) y la morena cebra (Gymnomuraena zebra), se alimentan principalmente de crustáceos y otros animales de concha dura, y poseen molares romos especiales para romper la dura concha de sus presas.
La cabeza de la morena es demasiado estrecha para crear las bajas presiones en su interior que emplean la mayoría de los peces para tragar sus presas. Probablemente debido a esto, poseen un segundo par de mandíbulas en su garganta llamado mandíbula faríngea , que también poseen dientes (como las tilapias). Cuando se alimentan, la morena lanza estas mandíbulas hacia la boca, donde agarran a la presa y la transportan al interior de la garganta y el aparato digestivo. Las morenas son los únicos animales que usan las mandíbulas faríngeas para capturar y retener activamente una presa. [1][2][3]
Las morenas secretan una mucosa protectora, y en algunas especies, venenosa, alrededor de su piel suave y sin escamas. Poseen una piel muy gruesa con una alta densidad de células caliciformes en la epidermis que permiten producir mucosa mucho más rápido que en otras especies de anguilas. Esto permite que los gránulos de arena se adhieran a los lados de sus madrigueras en las morenas que cazan en la arena,[4] haciendo las paredes de la madriguera más permanentes debido a la glicosilación de las mucinas presentes en la mucosa. Sus agallas pequeñas y circulares, localizadas a los lados posteriores a la boca, obligan a la morena a mantener un hueco para facilitar la respiración.
Las morenas son carnívoras y se alimentan principalmente de peces más pequeños, pulpos, calamares, sepias y crustáceos. Unos de sus pocos depredadores son los meros, las barracudas y las serpientes marinas. Ciertas especies de morena se explotan para su uso comercial, aunque algunas pueden producir intoxicación por ciguatera.
La familia Muraenidae se compone de dos subfamilias y quince géneros:[5]
Los murénidos (Muraenidae) son una familia de peces anguiliformes conocidos vulgarmente como morenas. Habitan aguas tropicales y subtropicales de todo el mundo donde se hallen arrecifes coralinos; permitiéndoles, gracias a su fisonomía serpiforme, acechar a su presa desde las grietas.
Tienen un cuerpo en forma de serpiente que llega a medir hasta 150 cm.
Muraenidae Anguilliformes ordenako arrain-familia da, mundu osoko ur tropikal eta azpitropikaletan bizi dena.[1] Batez ere koralezko uharrietan bizi den familia honek 200 espezie, 15 generotan banaturik, ditu.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Muraenidae Anguilliformes ordenako arrain-familia da, mundu osoko ur tropikal eta azpitropikaletan bizi dena. Batez ere koralezko uharrietan bizi den familia honek 200 espezie, 15 generotan banaturik, ditu.
Mureenat (Muraenidae) on ankeriaskalojen heimo, johon kuuluu noin 200 lajia, jotka jaetaan 15 sukuun.[1]
Mureenat ovat ruumiinrakenteeltaan käärmemäisiä ja kasvavat tyypillisesti yli metrin pituisiksi. Suurin laji isomureena (Strophidon sathete) voi kasvaa nelimetriseksi. Mureenoilla on terävät piikkimäiset hampaat. Niiden selkäevä alkaa niskasta ja ulottuu pyrstöön asti.
Mureenoita tavataan trooppisissa vesissä, usein koralliriuttojen onkaloissa, aina 150 metrin syvyyteen asti. Joitakin lajeja pidetään meriakvaarioissa.[2]
Mureenat (Muraenidae) on ankeriaskalojen heimo, johon kuuluu noin 200 lajia, jotka jaetaan 15 sukuun.
Mureenat ovat ruumiinrakenteeltaan käärmemäisiä ja kasvavat tyypillisesti yli metrin pituisiksi. Suurin laji isomureena (Strophidon sathete) voi kasvaa nelimetriseksi. Mureenoilla on terävät piikkimäiset hampaat. Niiden selkäevä alkaa niskasta ja ulottuu pyrstöön asti.
Mureenoita tavataan trooppisissa vesissä, usein koralliriuttojen onkaloissa, aina 150 metrin syvyyteen asti. Joitakin lajeja pidetään meriakvaarioissa.
Les murènes ou murénidés (Muraenidae) forment une famille de poissons anguilliformes. On compte environ 200 espèces réparties dans 16 genres. La plus grande espèce, la murène à longue queue, peut mesurer jusqu'à 4 m de long mais la plupart mesurent environ 1,50 m.
Les murénidés sont des poissons téléostéens caractérisés par l’absence de nageoires paires, une peau lisse et épaisse sans écailles ainsi qu’une fente operculaire très étroite (généralement un simple trou arrondi)[2]. La murène a un corps anguilliforme, robuste et légèrement comprimé latéralement, surtout dans sa partie postérieure. La tête est courte, massive, à profil bombé, et porte entre 1 et 3 pores latéraux. Les dents sont longues et pointues[2]. Les nageoires pectorales et ventrales sont absentes ; la dorsale se prolonge sans discontinuité par les nageoires et la queue[2]. Certaines espèces (comme Muraena retifera) possèdent une deuxième paire de mâchoires situées dans l'arrière-gorge et qui peut s'avancer dans la cavité buccale lors de la capture d'une proie, permettant ainsi sa déglutition[3].
La famille des Muraenidae comporte de nombreuses espèces, réparties en deux sous-familles : les Muraeninae et les Uropterygiinae. Les murènes sont des prédateurs de crevettes, crabes, seiches, pieuvres et poissons qu’elles chassent plutôt la nuit[2]. Elles chassent parfois en coopération avec des mérous ou d'autres poissons prédateurs (l'invitation à la chasse étant lancée par des hochements de tête). La coopération à d'autres niveaux, tels que le nettoyage, est également connue[4],[5].
Murène dragon (Enchelycore pardalis)
Murène géante (Gymnothorax javanicus)
Les murénidés sont cosmopolites, se trouvant à la fois dans les mers tropicales et tempérées, bien que la plus grande richesse en espèces se trouve dans les récifs des océans chauds. Très peu d'espèces se produisent en dehors des eaux tropicales ou subtropicales, si ce n'est marginalement. Les murènes vivent à des profondeurs allant de la surface à une centaine de mètres, où elles passent la plupart de leur temps dissimulées à l'intérieur des crevasses ou de petites grottes. Bien que plusieurs espèces se retrouvent régulièrement dans de l'eau saumâtre, très peu d'espèces peuvent être trouvées dans l'eau douce, hormis la murène d'eau douce (Gymnothorax polyuranodon) et la murène rose à lèvres (Echidna rhodochilus).
Les murènes sont souvent considérées comme des animaux particulièrement vicieux ou agressifs, principalement du fait de leur physique[6]. En réalité, quand elles se sentent menacées les murènes se cachent des êtres humains dans des crevasses et préfèrent fuir plutôt que d'attaquer. Elles sont en effet timides et discrètes et n'attaquent l'Homme qu'en cas de défense si elles se sentent menacées, ou de mauvaise identification[2]. La plupart des attaques proviennent de la perturbation de leur terrier (à laquelle elles réagissent fortement), mais un nombre croissant se produisent également lors de l'alimentation à la main de murènes par les plongeurs, une activité souvent utilisée par les entreprises de plongée pour attirer les touristes[6]. Les murènes ont par ailleurs une mauvaise vision et comptent essentiellement sur leur sens aigu de l'odorat, rendant la distinction entre les doigts et la nourriture difficile, ce qui peut provoquer des morsures douloureuses, de telle sorte que le nourrissage à la main des murènes a été interdit dans certains endroits, comme la Grande barrière de corail. À l'inverse, la peau des murènes étant souvent la proie de parasites en raison de son absence d'écailles, certaines murènes peuvent s'habituer à la présence de plongeurs et chercher à se frotter contre leur combinaison, et à même rechercher les caresses[6].
Bien que la majorité des espèces ne soient pas considérées comme toxiques à la consommation, des preuves indirectes suggèrent que quelques espèces peuvent l'être[7]. Celles ayant ingéré certains types d'algues toxiques, ou plus fréquemment qui ont mangé des poissons qui eux-mêmes ont mangé certaines de ces algues, peuvent, si elles sont consommées, causer une intoxication par la ciguatera, une maladie mortelle[2].
Le physique des murènes est souvent perçu comme effrayant.
L'habitude des murènes de conserver souvent la bouche ouverte est parfois interprétée à tort comme une attitude menaçante.
Les murènes sont généralement des compagnons de plongée sans danger, et plutôt amicaux.
Le nourrissage de murènes peut entraîner des accidents.
On connait actuellement environ 202 espèces de murènes, réparties en 16 genres, le plus diversifié étant de loin Gymnothorax, qui compte plus de la moitié des espèces à lui seul.
Selon World Register of Marine Species (30 septembre 2015)[2], les Muraenidae sont divisées en deux sous-familles constituées des genres suivants :
Les murènes ou murénidés (Muraenidae) forment une famille de poissons anguilliformes. On compte environ 200 espèces réparties dans 16 genres. La plus grande espèce, la murène à longue queue, peut mesurer jusqu'à 4 m de long mais la plupart mesurent environ 1,50 m.
Clann mhór eascann mara, forleathan i bhfarraigí trópaiceacha is measartha teo, is ea an eascann mhuraenach. Na heití droma is anasacha leanúnach, gan aon eite pheilbheach ná uchtach. Na fiacla dea-fhorbartha. Is féidir leis na cineálacha is mó a bheith thar 3 m ar fhad. Tá cineál sa Mheánmhuir, an eascann mhuraenach helena atá suas le 1.3 m ar fhad, breacdhonn buí, agus an-ionsaitheach.
A dos murénidos (Muraenidae) é unha familia de peixes teleósteos da orde dos angüiliformes coñecidos vulgarmente como moreas, que habitan en augas tropicais e subtropicais de todo o mundo.
Teñen o corpo serpentiforme, que chega a medir até 150 cm, e carecen normalmente de aletas pectorais e pelvianas; a aleta dorsal nace na parte posterior da cabeza e se estende por todo o dorso, uníndose coa aleta caudal.
A cabeza é longa, e está dotada de fortes mandíbulas adaptadas á captura das súas presas. Os ollos son pequenos, ao igual que as branquias.
Carecen de escamas, e a mucosa que cobre o corpo é tóxica en moitas especies.
A coloración é irregular para favorecer a cripse.
Habitan en arrecifes coralinos e zonas costeiras rochosas, o que lles permite, grazas ao seu corpo serpiforme, axexar ás súas presas desde as fendas onde se agochan.
Son voraces predadores, alimentándose doutros peixes, cefalópodos e crustáceos. Outras moreas e meros encóntranse entre os sus escasos depredadores.
Adoitan seren moi agresivas e aínda que a súa mordedura non é velenosa si é moi dolorosa.
A familia componse de dúas subfamilias e quince xéneros recoñecidos:[2][3]
Echidna nebulosa
Gymnothorax mordax
Rhinomuraena quaesita
A dos murénidos (Muraenidae) é unha familia de peixes teleósteos da orde dos angüiliformes coñecidos vulgarmente como moreas, que habitan en augas tropicais e subtropicais de todo o mundo.
Murinke (Muraenidae), porodica riba iz reda jeguljki. Krv ovih riba je otrovna zbog raznih ihtiokemotoksina koji se nalazi u njoj, no oni su termolabilni, a nalaze se i u ugorima, jeguljama i paklarama, a i ugriz joj je bolan, tako da je na zlu glasu. Porodica obuhvaća 16 rodova[1] i 200 vrsta[2].
Murine žive na morskom dnu gdje se sakrivaju po rupama. U Jadranu živi Murina žutošarka (Muraena helena) i Murina crnjka (Gymnothorax unicolor), a na području mediterana Enchelycore anatina i Anarchias euryurus[3].
Murinke (Muraenidae), porodica riba iz reda jeguljki. Krv ovih riba je otrovna zbog raznih ihtiokemotoksina koji se nalazi u njoj, no oni su termolabilni, a nalaze se i u ugorima, jeguljama i paklarama, a i ugriz joj je bolan, tako da je na zlu glasu. Porodica obuhvaća 16 rodova i 200 vrsta.
Murine žive na morskom dnu gdje se sakrivaju po rupama. U Jadranu živi Murina žutošarka (Muraena helena) i Murina crnjka (Gymnothorax unicolor), a na području mediterana Enchelycore anatina i Anarchias euryurus.
Belut Moray sesungguhnya adalah kumpulan belut dari famili muraenidae. Belut ini memiliki 200 spesies berbeda, seperti belut moray tawar (gymnothorax pllyuranodon), yang terkecil yaitu belut moray snyder's dengan panjang maksimum 11,5 cm, yang terpanjang yaitu moray ramping (slender moray) dapat tumbuh sepanjang 4 meter, dan yang terbesar dalam hal massa total ialah Belut Moray Raksasa (gymnothorax javanicus) yang tumbuh mencapai 3 meter dan berat mencapai 36 kg.
Moray menghabiskan waktunya bersembunyi di terumbu karang. Kebanyakan mereka menampkan kepala dan memamerkan mulutnya yang di penuhi gigi tajam itu, dapat menimbulkan luka serius bagi penyelam yang mencoba mengusiknya, tapi serangan tersebut jarang terjadi, karena ialah hewan yang pemalu bukan hewan yang agresif. Belut moray adalah hewan yang aktif pada malam. belut moray juga memiliki lendir seperti belut lainnya, beberapa jenis moray lendir tersebut mengandung racun. Belut moray memiliki kuli yang lebih tebal dan kepadatan tnggi sel goblet pada epidermis yang memungkinkan lendir yang akan diproduksi lebih tinggi dari spesies belut lain. Ia juga memilik hubungan simbiosis mutualisme dengan udang pembersih. belut tersebut membiarkan udang tersebut membersihkan sisa makanan dimulutnya agar sisa makanan tersebut tidak membusuk di mulutnya
Belut moray berburu moluska seperti gurita,cumi-cumi,sotong,krustasea dan bangkai hewan laut pun ia santap. Ia juga pemangsa dominan dilingkungannya namun belut moray diburu oleh beberapa pemangsa yaitu kerapu besar,hiu,barakuda, dan ular laut
Belut moray dapat ditemukan perairan tropis dan subtropis, meskipun terbesar dari spesiesnya hidup di terumbu karang dan perairan yang hangat. Mereka hidup di kedalaman beberapa meter. Beberapa dari mereka juga di temukan air tawar.
Belut moray kawin ketika menjelang akhir musim panas. Belut moray melakukan pembuahan yang menelur, yang berarti bahwa telur dan sperma dibuahi diluar rahim, air disekitarnya, yang dikenal sebagai pemijahan. Lebih dari 10.000 telur dilepaskan pada satu waktu, yang berkembang menjadi bayi belut, hal ini dapat berlangsung hingga setahun untuk larva belut tumbuh menjadi dewasa.
Belut Moray sesungguhnya adalah kumpulan belut dari famili muraenidae. Belut ini memiliki 200 spesies berbeda, seperti belut moray tawar (gymnothorax pllyuranodon), yang terkecil yaitu belut moray snyder's dengan panjang maksimum 11,5 cm, yang terpanjang yaitu moray ramping (slender moray) dapat tumbuh sepanjang 4 meter, dan yang terbesar dalam hal massa total ialah Belut Moray Raksasa (gymnothorax javanicus) yang tumbuh mencapai 3 meter dan berat mencapai 36 kg.
I Murenidi (Muraenidae Rafinesque, 1810) sono una famiglia di pesci dell'ordine Anguilliformes, comprendente svariate specie di pesci conosciuti in italiano con il nome di murene.
Vivono nei mari tropicali (dove hanno la massima diversità) e temperati caldi, di solito su fondi duri a bassa profondità. Sono comunissime nelle barriere coralline. Nel mar Mediterraneo è molto comune la specie Muraena helena e, piuttosto rara, Gymnothorax unicolor. Altre tre specie sono segnalate nel Mediterraneo: Enchelycore anatina è stata catturata solo tre volte in questo mare[1][2], Gymnothorax reticularis, lessepsiano, catturato una sola volta in Israele[3] e Anarchias euryurus, di cui è nota una segnalazione per Nizza[4].
Questi anguilliformi hanno un corpo serpentiforme, leggermente compresso ai lati, non ricoperto da scaglie. Le pinne pettorali e ventrali sono assenti mentre la pinna dorsale e l'anale si prolungano senza discontinuità dalla testa alla coda mentre sul lato ventrale questa pinna è più corta. La testa è breve, i denti sono lunghi e appuntiti, spesso caniniformi. Le aperture branchiali sono piccole e rotonde. Molte specie hanno narici tubulari simili a brevi tentacoli. Alcune specie di questa famiglia sono dotate di una "mascella" aggiuntiva nell'esofago allo scopo di inghiottire al meglio prede voluminose.[5].
I colori sono spesso bruni, in molte specie però possono esserci reticolature o macchie chiare, talvolta questi disegni possono formare disegni complessi. Poche specie invece hanno colori gialli, arancioni e blu molto vivaci.
Sono pesci in media piuttosto grandi, alcune specie (genere Gymnothorax e Strophidon sathete) possono superare i 3 m.
Gran parte delle specie ha abitudini notturne.
Sono predatori, cacciano pesci, molluschi (soprattutto cefalopodi come i polpi) e crostacei.
Le larve sono leptocefali, come in tutti gli anguilliformi, che vivono nel plancton superficiale.
I morsi di questi pesci sono piuttosto dolorosi e sembra che nella saliva sia presente una tossina anche se in quantità minime. La fama sinistra che circonda le murene è in gran parte immeritata; la leggenda che gli antichi Romani nutrissero le murene dei loro vivai con schiavi (se queste voci sono giunte fino a noi lo si deve all'orrore suscitato a suo tempo da Vedio Pollione, ricco cavaliere romano che aveva effettivamente l'abitudine di punire gli schiavi gettandoli in pasto alle sue murene). Alcune specie possono essere aggressive e mordere, soprattutto se ferite. Grandi specie tropicali possono essere pericolose a causa degli avvelenamenti da ciguatera.
Si catturano con reti da posta, palamiti e lenze di vario tipo. È anche una tipica preda dei pescatori subacquei.
Le carni sono buone ed apprezzate ma solo quelle degli esemplari più grandi, i piccoli sono molto liscosi. Di solito viene consumata in zuppa.
I Murenidi (Muraenidae Rafinesque, 1810) sono una famiglia di pesci dell'ordine Anguilliformes, comprendente svariate specie di pesci conosciuti in italiano con il nome di murene.
Mureninės (Muraenidae) – unguriažuvių (Anguilliformes) šeima. Tai spalvingos plėšrios ir agresyvios žuvys, neturinčios krūtinės pelekų. Ilgis paprastai apie 1,5 m, didžiausios rūšies Strophidon sathete ilgis siekia iki 4 m. Žiotys plačios, su stipriais atgal lenktais dantimis, todėl sugriebta auka ištrūkti nepajėgia. Kraujas nuodingas. Maitinasi greitais, gyvatiškais judesiais čiupdamos žuvis, kalmarus ir sepijas. Kartais murenos kanda narams į koją ar ranką. Jų įkandimas gali būti pavojingas, nes gomurio gleivinėje yra nuodų liaukų.
Murenos sutinkamos tropinio klimato juostoje, ypač koraliniuose rifuose. Dažnai slepiasi plyšiuose, iš kurių matyti tik jos galva ir iš ten netikėtai puola priartėjusį grobį.
Pasaulyje yra daugiau kaip 200 rūšių, priklausančių 15 genčių.
Mureninės (Muraenidae) – unguriažuvių (Anguilliformes) šeima. Tai spalvingos plėšrios ir agresyvios žuvys, neturinčios krūtinės pelekų. Ilgis paprastai apie 1,5 m, didžiausios rūšies Strophidon sathete ilgis siekia iki 4 m. Žiotys plačios, su stipriais atgal lenktais dantimis, todėl sugriebta auka ištrūkti nepajėgia. Kraujas nuodingas. Maitinasi greitais, gyvatiškais judesiais čiupdamos žuvis, kalmarus ir sepijas. Kartais murenos kanda narams į koją ar ranką. Jų įkandimas gali būti pavojingas, nes gomurio gleivinėje yra nuodų liaukų.
Murenos sutinkamos tropinio klimato juostoje, ypač koraliniuose rifuose. Dažnai slepiasi plyšiuose, iš kurių matyti tik jos galva ir iš ten netikėtai puola priartėjusį grobį.
Pasaulyje yra daugiau kaip 200 rūšių, priklausančių 15 genčių.
Malung adalah daripada keluarga belut. Kadang-kadang mereka juga dipanggil oleh nama Latin mereka, Muraenidae. Malung boleh didapati di seluruh dunia. Terdapat 202 jenis spesies dalam 16 genera.
Biasanya, malung tumbuh sehingga panjang kira-kira 1.5 meter. Malung terbesar yang diketahui ialah strophidon sathete, yang boleh mencapai 4 meter panjang. Malung tinggal di kawasan terumbu karang dan kawasan berbatu, pada kedalaman kira-kira 200m.
Terumbu ini biasanya di perairan tropika atau subtropika. Mereka menghabiskan sebahagian besar masa mereka di dalam keretakan dalam batu. Mereka sangat berbahaya dan mempunyai gigi besar adalah karnivor. Mereka memakan ikan lain, sefalopod, moluska, dan krustasea. Kerapu, lain-lain malung, dan Barracuda adalah antara pemangsa mereka. Mereka mempunyai gigi tajam yang boleh menembus kulit anda.
Pada masa ini terdapat sekitar 202 spesies malung yang diketahui, dibahagi antara 16 genera. Genus Gymnothorax adalah setakat yang paling luas, termasuk lebih daripada separuh daripada jumlah spesies.
Senarai genera mengikut World Register of Marine Species :
Malung adalah daripada keluarga belut. Kadang-kadang mereka juga dipanggil oleh nama Latin mereka, Muraenidae. Malung boleh didapati di seluruh dunia. Terdapat 202 jenis spesies dalam 16 genera.
Biasanya, malung tumbuh sehingga panjang kira-kira 1.5 meter. Malung terbesar yang diketahui ialah strophidon sathete, yang boleh mencapai 4 meter panjang. Malung tinggal di kawasan terumbu karang dan kawasan berbatu, pada kedalaman kira-kira 200m.
Terumbu ini biasanya di perairan tropika atau subtropika. Mereka menghabiskan sebahagian besar masa mereka di dalam keretakan dalam batu. Mereka sangat berbahaya dan mempunyai gigi besar adalah karnivor. Mereka memakan ikan lain, sefalopod, moluska, dan krustasea. Kerapu, lain-lain malung, dan Barracuda adalah antara pemangsa mereka. Mereka mempunyai gigi tajam yang boleh menembus kulit anda.
De murenen (Muraenidae) of moeralen vormen een familie straalvinnige vissen uit de orde van palingachtigen (Anguilliformes). Er zijn circa 200 soorten, verdeeld over 15 geslachten. Murenen komen voor in zowel zee-, brak als zoet water en komen verspreid over de gehele wereld voor.
Murenen komen vooral voor in tropische en subtropische wateren tot op dieptes van wel 200 meter. Zij brengen de meeste tijd door in holtes of rotsspleten. Zij scheiden een beschermend slijm af dat hun schubloze huid bedekt, dat bij sommige soorten giftig kan zijn. De kleine ronde kieuwen, ver achter de bek op hun flanken gelegen, maken dat murenen gapen om de ademhaling te vergemakkelijken.
Murenen kunnen een lengte van 1-2 meter bereiken. De rugvin strekt zich uit van net achter de kop over de rug waar hij naadloos aansluit op de staart- en aarsvin. De meeste soorten missen de borst- en buikvinnen, wat bijdraagt tot hun slangachtig uiterlijk. Hun ogen zijn klein en moeralen zijn vooral afhankelijk van hun sterk ontwikkelde reukvermogen als zij in hun schuilplaats hun prooi afwachten. Soms kunnen zij ook hun schuilplaats verlaten om een reukspoor te volgen. Het lichaam is gevlekt tot in de bek toe, hetgeen een camouflerend effect heeft. Zij hebben brede kaken en een vooruitstekende snuit. Zij bezitten grote scherpe tanden waarmee zij hun prooi in stukken scheuren alvorens deze te verorberen. Achter in hun keel hebben zij nog een stel kaken die naar voren komen om de prooi te verorberen.
De meeste soorten zijn vleesetend en voeden zich vooral met vis, koppotigen, schaal- en weekdieren. Zij wachten totdat hun prooi dicht genoeg is genaderd, en springen dan uit hun schuilplaats naar voren om hun prooi te grijpen. Vele soorten zijn vooral in de nacht actief. Zij vormen zelf alleen een prooi voor zeebaarzen, andere moeralen en barracuda’s.
Murenen zijn voor mensen niet ongevaarlijk en kunnen aan duikers ernstige verwondingen toebrengen. Dit heeft hen een reputatie van agressieve roofvissen bezorgd, wat niet terecht is. Murenen zijn niet geneigd uit zichzelf aan te vallen en de meeste aanvallen zijn dan ook (onbedoeld) geprovoceerd door duikers, bijvoorbeeld als deze hun hand in de schuilplaats steken. Murenen krijgen soms door duikers met de hand dode vis gevoerd, als toeristische attractie. Ze kunnen echter erg slecht zien en vertrouwen op hun reuk, waardoor ze slecht onderscheid kunnen maken tussen de vis en (de nog naar vis ruikende) vingers. Er zijn dan ook incidenten bekend van duikers die op deze manier een vinger zijn kwijtgeraakt. Verder wordt ook op murenen gevist, maar sommige soorten kunnen de ciguatera voedselvergiftiging veroorzaken.
De murenen (Muraenidae) of moeralen vormen een familie straalvinnige vissen uit de orde van palingachtigen (Anguilliformes). Er zijn circa 200 soorten, verdeeld over 15 geslachten. Murenen komen voor in zowel zee-, brak als zoet water en komen verspreid over de gehele wereld voor.
Murener (Muraenidae) er fisker i familien Muraenidae som lever på forholdsvis grunt vann i tropiske hav. Det finnes omtrent 200 arter. Den lengste, Strophidon sathete, kan bli 4 meter lang. Murenen er lang og slangeaktig og har ikke skjell som de fleste fisker, men skinn i sterkt fargede mønstre. Den er en benfisk uten parede finner, det vil si at den ikke har en finne på hver side av kroppen. Isteden har murenen finner oppå ryggen, og beveger seg som en ål. Murenen er en dyktig jeger på grunn av at den er kjapp og har sterke skarpe tenner. Den gjemmer seg i fjellsprekker og koraller slik at bare hodet er synlig, der den venter på at fisk, blekksprut eller andre passende byttedyr skal komme forbi. Flere murenearter kan gi giftige bitt.
Denne iktyologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Murener (Muraenidae) er fisker i familien Muraenidae som lever på forholdsvis grunt vann i tropiske hav. Det finnes omtrent 200 arter. Den lengste, Strophidon sathete, kan bli 4 meter lang. Murenen er lang og slangeaktig og har ikke skjell som de fleste fisker, men skinn i sterkt fargede mønstre. Den er en benfisk uten parede finner, det vil si at den ikke har en finne på hver side av kroppen. Isteden har murenen finner oppå ryggen, og beveger seg som en ål. Murenen er en dyktig jeger på grunn av at den er kjapp og har sterke skarpe tenner. Den gjemmer seg i fjellsprekker og koraller slik at bare hodet er synlig, der den venter på at fisk, blekksprut eller andre passende byttedyr skal komme forbi. Flere murenearter kan gi giftige bitt.
Multimedia w Wikimedia Commons Murenowate[3], mureny[4] (Muraenidae) – szeroko rozprzestrzeniona rodzina dużych, drapieżnych ryb promieniopłetwych, jedna z najliczniejszych wśród węgorzokształtnych (Anguilliformes) – obejmuje około 200 gatunków, w większości morskich[2]. Prowadzą skryty, głównie nocny tryb życia. Niektóre są niebezpieczne dla nurków. Mają znikome znaczenie gospodarcze. Mięśnie dużych osobników mogą zawierać ciguatoksynę.
Gatunki z tej rodziny występują bardzo licznie na obrzeżach raf i wśród przybrzeżnych skał lagun w tropikalnych i subtropikalnych wodach morskich. Można je spotkać na głębokościach od 1 do 200 m p.p.m. – od wybrzeży po krawędź szelfu. Nieliczne gatunki żyją lub wstępują okazjonalnie do wód słodkich[2]. Około 150 gatunków zasiedla wody Indo-Pacyfiku i około 50 – Oceanu Atlantyckiego[2].
Ciało bezłuskie, wydłużone, bocznie ścieśnione, często intensywnie ubarwione – od jednolicie zielonego lub brązowego po jaskrawe, z różnorodnymi deseniami. Brak płetw brzusznych, płetwy piersiowe występują w zalążkowej formie jedynie w stadium larwalnym, u dorosłych osobników zanikają całkowicie. Płetwa grzbietowa rozpoczyna się zwykle tuż za głową, na wysokości szczelin skrzelowych, łączy się w ciągły fałd z płetwą ogonową, a ta z odbytową, która kończy się za – daleko do tyłu przesuniętym – odbytem[5].
Mały, prawie okrągły otwór skrzelowy położony jest z boku głowy. Czwarty łuk skrzelowy przekształcony w szczęki gardłowe[2]. Liczba kręgów zwykle w przedziale 110–200[2].
Duży otwór gębowy z licznymi zębami. Większość muren ma długie zęby podobne do kłów[2]. Zęby mocne, ostre, hakowate, w rodzaju Echidna stępione, przystosowane do miażdżenia skorup mięczaków lub pancerzy jeżowców. Mureny mają dobrze rozwinięty zmysł węchu. Ich nozdrza ciągną się od czubka głowy po oczy (zwykle powyżej przedniej części oka[2]). Długość nozdrzy mureny smoczej jest zbliżona do długości jej głowy. W mięśniach niektórych muren (m.in. z rodzaju Gymnothorax) mogą gromadzić się ciguatoksyny[2], również śluz skórny i osocze krwi niektórych gatunków zawiera związki toksyczne[5].
Typowa długość ciała muren wynosi około 1–1,5 m, największe gatunki (Strophidon sathete i Gymnothorax javanicus) osiągają 3–4 m długości całkowitej.
Mureny stanowią dużą i ważną ekologicznie grupę w środowisku związanym z rafami. Zamieszkują nory i szczeliny skalne. Większość gatunków jest aktywna w nocy, w ciągu dnia pozostając w ukryciu. Żywią się głównie rybami, skorupiakami i mięczakami. Preferencje żywieniowe doprowadziły do wytworzenia wśród muren dwóch głównych morfotypów: rybożerny i durofagiczny[6] (żywiący się organizmami o twardych skorupach). Do typu durofagów należą wszystkie gatunki z rodzaju Echidna oraz monotypowy Gymnomuraena[6].
Biologia rozrodu murenowatych nie została dostatecznie poznana z powodu trudności w przypisaniu leptocefali do poszczególnych gatunków.
Niektóre gatunki murenowatych są poławiane dla smacznego mięsa, choć w rejonach tropikalnych zjedzenie mięsa skażonego ciguatoksynami może wywołać chorobę zwaną ciguatera. Toksyny zawarte w śluzie skórnym i osoczu krwi można usunąć poprzez dokładne obmycie mięsa[5].
Mureny ukryte w ciągu dnia w szczelinach skalnych, zwłaszcza większe osobniki stanowią zagrożenie dla osób kąpiących się i nurkujących, ze względu na możliwość dotkliwego ugryzienia. Dawniej uważano[5], że zęby muren są połączone z gruczołami jadowymi, jednak te doniesienia nie zostały potwierdzone.
Rodzaje zaliczane do tej rodziny[7][6] są zgrupowane w dwóch podrodzinach[7][8][2][6], różniących się budową skrzeli, kształtem i położeniem płetw nieparzystych (długie i dobrze rozwinięte u Muraeninae w porównaniu z ograniczonymi do ogona u Uropterygiinae)[2][6]:
Muraeninae: Diaphenchelys – Echidna – Enchelycore – Enchelynassa – Gymnomuraena – Gymnothorax – Monopenchelys – Muraena – Pseudechidna – Rhinomuraena – Strophidon
Uropterygiinae: Anarchias – Channomuraena – Cirrimaxilla – Scuticaria – Uropterygius
Rodzajem typowym rodziny jest Muraena.
Muraenidae jest taksonem monofiletycznym, ale relacje pokrewieństwa pomiędzy poszczególnymi gatunkami wymagają dalszych badań[8][6].
Murenowate, mureny (Muraenidae) – szeroko rozprzestrzeniona rodzina dużych, drapieżnych ryb promieniopłetwych, jedna z najliczniejszych wśród węgorzokształtnych (Anguilliformes) – obejmuje około 200 gatunków, w większości morskich. Prowadzą skryty, głównie nocny tryb życia. Niektóre są niebezpieczne dla nurków. Mają znikome znaczenie gospodarcze. Mięśnie dużych osobników mogą zawierać ciguatoksynę.
Muraenidae é uma família de peixes ósseos anguiliformes,[1] que agrupa as espécies conhecidas pelos nomes comuns de moreias e moreões. Uma das principais características deste grupo é o corpo longo e cilíndrico,[2] semelhante em configuração a uma serpente. Conhecem-se cerca de 200 espécies, distribuídas por 15 géneros,[1] das quais a maior mede 4 metros de comprimento. Os murenídeos habitam cavidades rochosas e são carnívoros, caçando com base num olfacto muito apurado.[1] Não têm escamas , para protecção, algumas espécies segregam da pele um muco que contém toxinas. A maior parte das moreias não tem barbatanas peitorais ou pélvicas. A sua pele tem padrões elaborados que servem como camuflagem.[1]
Muraenidae é uma família de peixes anguiliformes conhecidos vulgarmente por moreias ou moreões. Têm distribuição natural alargada nas águas tropicais, subtropicais e temperadas de todos os oceanos, particularmente nas regiões onde existam recifes coralinos.
A distribuição da família tende a ser cosmopolita, ocorrendo tanto nos mares tropicais como nos mares subtropicais e temperados, embora a sua maior riqueza em espécies se encontre nos recifes das regiões oceânicas de águas quentes. Poucas espécies vivem fora das águas tropicais e subtropicais, a não ser ocasionalmente.
Vivem a profundidades que vão desde a superfície a uma centena de metros, onde passam a maior parte do tempo dissimuladas no interior de fendas e pequenas cavernas, onde repousam durante o dia.
Apesar de muitas espécies ocorrerem regularmente em águas salobras, muito poucas espécies marinhas penetram nas águas doces, embora as espécies Gymnothorax polyuranodon e Echidna rhodochilus sejam dulçaquícolas.
Sendo predadores especializados na caça junto aos fundos e nas fendas das rochas e das formações coralinas, apresentam um corpo serpentiforme, que nalgumas espécies pode atingir 4 m (embora a média seja 150 cm) de comprimento. Essa morfologia serpiforme permite penetrar em aberturas estreitas e manter uma elevada mobilidade junto ao fundo, fazendo destes animais caçadores eficazes nesse ambiente.
A barbatana dorsal inicia-se imediatamente atrás da cabeça, percorrendo todo o dorso e unindo-se à caudal e à anal. A maioria das espécies carece de barbatana peitoral e de barbatana pélvica, o que contribui para acentuar o aspecto de serpente destes peixes.
Os olhos são comparativamente pequenos face à dimensão do animal, sendo que esta característica é compensada pelo olfacto, razão pela qual as moreias e moreões dependem do seu sentido de olfacto altamente desenvolvido, mantendo-se quietos e ocultos para emboscar as suas presas.
O corpo geralmente apresenta padrões coloridos para favorecer a cripse. Em algumas espécies, até o interior da boca apresenta padrões da mesma natureza.
As mandíbulas são largas, marcando um focinho que sobressai da cabeça. A maioria apresenta grandes dentes que usam para cortar a carne ou agarrar presas que possam ser escorregadias. Um número relativamente pequeno de espécies, por exemplo as espécies Echidna nebulosa e Gymnomuraena zebra, alimentam-se principalmente de crustáceos e outros animais de concha dura, possuem molares rombos especiais para quebrar a carapaça das suas presas.
A cabeça das moreias é demasiado estreita para criar as baixas pressões no seu interior que a maioria dos peixes usa para engolir as presas. Provavelmente devido a esta característica, apresentam um segundo par de mandíbulas, localizadas na garganta, denominadas mandíbulas faríngeas , que também apresentam dentes (como ocorre nas tilápias). Quando se alimenta, o animal desloca estas mandíbulas em direcção à boca, onde agarram a presa e a transportam para dentro da garganta e do aparelho digestivo. Estes peixes são os únicos animais que usam as mandíbulas faríngeas para capturar e reter activamente as presas.[3][4][5]
As espécies da família Muraenidae secretam um muco protector, que em algumas espécies é venenoso, revestindo a sua pela suave e sem escamas. Apresentam uma pele muito grossa, com uma alta densidade de células caliciformes na epiderme que permitem produzir muco muito mais rapidamente que nas espécies de enguias. A presença deste muco também permite que os grão de areia adiram aos lados dos esconderijos das espécies que caçam em meio arenoso,[6] tornando as paredes do abrigo mais permanentes devido à glicosilação das mucinas presentes no muco.
As guelras são pequenas e circulares, localizadas nos lados posteriores da boca, o que obriga o animal a manter um espaço vazio para facilitar a respiração.
As moreias e moreões são carnívoros, alimentando-se principalmente de peixes mais pequenos, polvos, lulas, chocos e crustáceos.
Entre os poucos predadores que caçam moreias estão os meros, as barracudas e as serpentes marinhas do grupo Hydrophiidae. Algumas espécies de moreia são pescadas para uso comercial, apesar de algumas poderem produzir intoxicação por ciguatera.
Conhecem-se cerca de 202 espécies de moreias e moreões, repartidos por 6 géneros, o mais diverso dos quais é de longe Gymnothorax, que agrupa mais de metade das espécies de moreias que se conhecem. A família Muraenidae é composta por duas subfamílias e quinze géneros:[7]
As espécies mais comuns de moreia na costa portuguesa são:
As moreias recebem o nome de caramuru do povo indígena brasileiro Tupinambá e foi a alcunha dada por este povo ao português Diogo Álvares Correia, náufrago que viveu com estes índios. Em Portugal, as moreias são pescadas para alimentação.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
,_Ras_Katy,_Sharm_el-Sheij,_Egipto,_2022-03-26,_DD,_DD_83.jpg)
,_Cozumel.jpg)
.JPG)
_(6052858389).jpg)
,_Cozumel.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpeg)
.JPG)
_(6052858389).jpg)
|isbn= (ajuda) |acessodata=, |data= (ajuda) |acessodata=, |data= (ajuda) Muraenidae é uma família de peixes ósseos anguiliformes, que agrupa as espécies conhecidas pelos nomes comuns de moreias e moreões. Uma das principais características deste grupo é o corpo longo e cilíndrico, semelhante em configuração a uma serpente. Conhecem-se cerca de 200 espécies, distribuídas por 15 géneros, das quais a maior mede 4 metros de comprimento. Os murenídeos habitam cavidades rochosas e são carnívoros, caçando com base num olfacto muito apurado. Não têm escamas , para protecção, algumas espécies segregam da pele um muco que contém toxinas. A maior parte das moreias não tem barbatanas peitorais ou pélvicas. A sua pele tem padrões elaborados que servem como camuflagem.
Muränor (Muraenidae) är en familj i ordningen ålartade fiskar. Det finns ungefär 200 arter och den längsta muränan är Strophidon sathete som kan bli upptill 4 meter lång.
Muränorna är med sin muskulösa, ålliknande kropp och sina kraftiga käkar en av revets potentiellt farligaste invånare. Trots sitt ormliknande utseende är muränan en fisk. De längsta arten kan bli upp till 4 meter lång medan den kraftigaste, jättemuränan, kan nå en vidd likt ett människolår. De håller till i hålor och skrevor under dagen och kommer fram på natten för att söka sitt byte – fisk, kräftdjur och bläckfisk.
Muränor saknar bröstfenor och har en tjock läderartad hud utan fjäll. Gälöppningarna är reducerade till små hål. De främre näsöppningarna är tublikt förlängda och ibland flikiga. Tänderna är långa och nålformiga, och vissa av dem står i förbindelse med giftproducerande körtlar. [1] Muränor har ett kraftigt, sönderslitande bett. Deras välutvecklade luktsinne vägleder dem till bytet, medan synen är mer begränsad.
Den europeiska muränan (Muraena helena) som förekommer i Medelhavet och angränsande delar av Atlanten, är marmorerad i brunt och gult. En sällsynt art av muränan finns även i Sverige och Östersjön. Den är en läcker matfisk. [1]
Muränorna har med sina kraftiga käkar och vassa tänder fått ett rykte om sig att attackera dykare. Det ryktet är betydligt överdrivet, och muränan håller sig helst undan människor. Dock försvarar muränan aggressivt sin bohåla, om den skulle bli trängd. Dykare som handmatar muränor med fisk löper också vissa risker, eftersom en synsvag muräna lätt kan ta miste på fisk och människofingrar.
Denna fiskrelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Muränor (Muraenidae) är en familj i ordningen ålartade fiskar. Det finns ungefär 200 arter och den längsta muränan är Strophidon sathete som kan bli upptill 4 meter lång.
Спинний плавець починається відразу за головою, тягнеться вздовж всієї спини переходячи у хвостовий плавець, а потім у анальний плавець. Більшість видів не мають грудних і черевних плавців. Очі дрібні; відчуття нюху дуже розвинено, що допомагає полювати.
Тіло, як правило, вкрито візерунками. У деяких видів в порожнині рота також візерунки. Їх щелепи широкі, охоплюють все виступаюче рило. Переважна кількість видів — хижаки. Більшість видів мають крупні зуби, які призначені для відірвати плоті або захоплення слизької здобичі. Лише невелика частина видів, таких як мурена білосніжна (Echidna nebulosa) і мурена-зебра (Gymnomuraena zebra), живляться переважно ракоподібними та іншими безхребетними у панцирі, для знищення якого ці мурени мають затуплені зуби.[3]
Голова мурени занадто мала, щоб створювати негативний тиск для засмоктування їжі, як ще роблять інші риби. Замість того в них є друга пара щелеп — глоткові щелепи, також вкриті зубами. При живленні глоткові щелепи запускаються до ротової порожнини, де вони захоплюють жертву та затягують до глотки, а потім до кишечнику. Це єдині риби, які використовують глоткові щелепи для активного захоплення їжі.[4][5][6] Крупні мурени здатні серйозно поранити людину.
Шкіра мурен, яка позбавлена луски, вкрита токсичним захисним слизом. Мурени мають товсту шкіру з високою щільністю бокаловидних клітин в епідермісі, що дає можливість продукувати більше слизу, ніж інші представники ряду вугропобідних. Це дозволяє склеювати та утримувати піщинки на стінках їх нір,[7] утворюючи таким чином постійну стінку із слизу. Їх циклічні зяброві отвори розташовані далеко від ротового отвору.
Живляться мурени переважно рибою, головоногими, іншими молюсками, ракоподібними. Серед ворогів мурен — группери, баракуди та морські змії. Серед мурен існують промислові види, але деякі здатні викликати отруєння.
Họ Cá lịch biển (tên khoa học Muraenidae) là một họ thuộc bộ Cá chình phân bố toàn cầu với khoảng 16 chi với tổng cộng 200 loài gần như chỉ sống ở biển, nhưng một số loài thường xuyên được nhìn thấy trong nước lợ và một số ít, ví dụ cá lịch nhiều răng (Gymnothorax polyuranodon) đôi khi có thể được tìm thấy trong nước ngọt. Với chiều dài tối đa 11,5 cm, loài cá lịch biển nhỏ nhất là có khả năng là cá lịch Snyder (Anarchias leucurus), trong khi loài dài nhất (Strophidon sathete) dài đến 4 m, còn loài nặng nhất là cá lịch Java (Gymnothorax javanicus), dài đến 3 m và có trọng lượng 30 kg.
Bài viết Lớp Cá vây tia này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Họ Cá lịch biển (tên khoa học Muraenidae) là một họ thuộc bộ Cá chình phân bố toàn cầu với khoảng 16 chi với tổng cộng 200 loài gần như chỉ sống ở biển, nhưng một số loài thường xuyên được nhìn thấy trong nước lợ và một số ít, ví dụ cá lịch nhiều răng (Gymnothorax polyuranodon) đôi khi có thể được tìm thấy trong nước ngọt. Với chiều dài tối đa 11,5 cm, loài cá lịch biển nhỏ nhất là có khả năng là cá lịch Snyder (Anarchias leucurus), trong khi loài dài nhất (Strophidon sathete) dài đến 4 m, còn loài nặng nhất là cá lịch Java (Gymnothorax javanicus), dài đến 3 m và có trọng lượng 30 kg.
Муреновые[1][2] (лат. Muraenidae) — семейство морских лучепёрых рыб из отряда угреобразных. Изредка встречаются в пресных водах. Встречаются в тропических и умеренных морях. По данным разных авторов от 85 до 206 видов. Обладают длинными клыковидными зубами. Жаберные отверстия редуцированы (мелкие и округлые на боках головы). Грудные плавники отсутствуют. Позвонков — 110—200[2]. Имеют размер от 11 см (Anarchias leucurus)[3] до 4 м (Strophidon sathete)[4]. Крупнейшим видом в семействе считается гигантская мурена, достигающая массы более 30 кг[5].
В дневное время мурены, как правило, сидят в расщелинах скал или кораллов, высунув головы и обычно поводя ими из стороны в сторону, высматривая проплывающую добычу, ночью выбираются из убежищ, чтобы поохотиться. Норы, в которых живут мурены, часто слишком узкие, чтобы как следует распахнуть челюсти и втянуть добычу в рот вместе с водой, как поступают многие другие хищные рыбы, поэтому зубы мурен расположены на двух парах челюстей — вторая пара расположена глубоко в глотке, но способна выдвигаться, чтобы схватить добычу и протащить её в пищевод[6].
2 подсемейства, 16 родов и около 200 видов.
Муреновые (лат. Muraenidae) — семейство морских лучепёрых рыб из отряда угреобразных. Изредка встречаются в пресных водах. Встречаются в тропических и умеренных морях. По данным разных авторов от 85 до 206 видов. Обладают длинными клыковидными зубами. Жаберные отверстия редуцированы (мелкие и округлые на боках головы). Грудные плавники отсутствуют. Позвонков — 110—200. Имеют размер от 11 см (Anarchias leucurus) до 4 м (Strophidon sathete). Крупнейшим видом в семействе считается гигантская мурена, достигающая массы более 30 кг.
В дневное время мурены, как правило, сидят в расщелинах скал или кораллов, высунув головы и обычно поводя ими из стороны в сторону, высматривая проплывающую добычу, ночью выбираются из убежищ, чтобы поохотиться. Норы, в которых живут мурены, часто слишком узкие, чтобы как следует распахнуть челюсти и втянуть добычу в рот вместе с водой, как поступают многие другие хищные рыбы, поэтому зубы мурен расположены на двух парах челюстей — вторая пара расположена глубоко в глотке, но способна выдвигаться, чтобы схватить добычу и протащить её в пищевод.
鯙科（学名：Muraenidae，英语：Moray eel）為輻鰭魚綱鰻鱺目的一個科。
廣東一带 (及其他一些地區？) 所說的「油𩺬」即屬於此科。
由潮池或礁岩處至水深50公尺皆可發現其蹤跡。
本科魚體呈圓柱狀，尾部側扁，體表無鱗片，無胸鰭且臀鰭、背鰭與尾鰭相連合，皮粗厚能分泌粘液，頭長，口大且牙齒銳利。體色及斑紋變化大，有單色、細點、圓點、不規則花紋及條紋。無舌或舌附生於口腔底部，後鼻孔為一個孔，短管狀或管狀，通常典型的长度为1.5米，最长为长尾弯牙海鳝，可达4米。最大的为爪哇裸胸鱔，其长度可大3米，重量超过36公斤。
鯙科其下分16個屬，如下：
本科魚生活於珊瑚礁區的礁洞或岩縫中，白天時只露出頭部，尾部捲縮，張口呼吸顯露出其銳利的牙齒。夜間出來覓食，以魚類、甲殼類及章魚等為主食，性情兇猛且具地域性，游泳能力不強，嗅覺靈敏但視力不佳，有些種類牙齒內彎，再加上其似蛇狀般的強勁扭力，一旦被咬後就難以掙脫。
跟蛇類相似，鯙的雙顎由一些有彈性的組織連接，因此牠們的咀部可以張得很大，這樣可以容許牠們吞下比自己頭部大的獵物。一般來說，鯙會吞下一整個獵物，即使面對有劇毒的獅子魚及其他鮋科的魚類，牠們也是照吞無誤；當遇上比較大的獵物，如章魚，牠們便會把獵物撕裂。
この項目では、魚について説明しています。その他の用法については「うつぼ」をご覧ください。 
ウツボ（鱓（「魚へん」に「單」））は、ウナギ目ウツボ亜目ウツボ科 (Muraenidae) に分類される魚類の総称。日本ではその中の一種 Gymnothorax kidako (Temminck et Schlegel, 1846) の標準和名としても使われる。
温暖な地域の浅海に生息する海水魚で、鋭い歯と大きな口を持つ大型肉食魚でもある。
世界中の熱帯・温帯から2亜科・15属・約200種が知られる[1]。日本では南西諸島に多くの種類が分布する。
和名「ウツボ」は、長い体が矢を入れる容器「靫」（うつぼ）に似ているからという説[2]、あるいは岩穴に潜む習性から空洞を意味する古語「うつほら」が転用され「うつほ」を経て「うつぼ」となったという説[3]もある。英語では "Moray" または "Moray eel" と呼ばれる[1]。
大きさは全長20センチから4メートルまで幅広いが、全長1メートル前後の種類が多い[1]。他のウナギ目魚類同様に体は前後に細長い円筒形で、腹鰭が退化し、背鰭・尾鰭・臀鰭が一繋がりになっている。ただしウツボ類の体はいくらか上下に平たいものが多く、腹鰭のみならず胸鰭も退化している[4]。体色は種によって様々で、多くは生息環境に応じた保護色として地味な色をしているが、トラウツボのように単体で見ると派手な紋様をもつものもある。中にはハナヒゲウツボのように鮮やかな体色のものもいる。
口は大きく目の後方まで達し、鋭い歯が発達する。種類によっては鼻先が湾曲し、口を完全に閉じることができないものもいる。なおウツボ類は獲物を捕えるための口顎の奥に、食べたものを食道に進めるための「咽頭顎」を持っている。また魚の鼻孔は左右に2対あるが、ウツボ類は2対の鼻孔が鼻先と目の近くに離れてついている。鼻孔が管状に伸びた種類が多く、ハナヒゲウツボでは花びら状にもなる。鰓孔は小さく目立たない。皮膚は厚く、体のみならず鰭までも覆う[4]。鱗は微小で皮下に埋もれる。
全てが温暖な地域の浅海に生息し、特にサンゴ礁や岩礁に生息する種類が多い。一部の種類はマングローブを含む汽水域や淡水域にも侵入する。表皮が湿っていれば粘膜を介した皮膚呼吸によって30分ほどは水中でなくても活動が可能なので（日本に居る種でも）、強力な嗅覚で、潮溜まりに這い上がって小魚を狩ったり、岩場で魚をさばいている釣り人のところへ上がってきたりすることがあり、注意を要する。
基本的には巣穴からあまり動かず、岩陰や洞窟に潜んで獲物を待ち伏せるが、夜になると海底近くを泳ぎ回ることもある。食性は肉食性で、魚類・甲殻類・頭足類などの小動物を大きな口で捕食する。特にタコ類にとっては有力な天敵の一つとなっている[1][4]。またテトラポッドや岩礁の食物ピラミッドの頂点である。
自分より大きな敵が近づいた時は大きな口を開けて威嚇し、それでも敵が去らない場合は咬みつく。毒はないが歯は鋭く顎の力も強いので、人間が咬みつかれると深手を負うことになる。ウツボ類の分布域では、潜水や釣りなどの際に十分な注意が必要である。ただし見た目のイメージと違い臆病な所もあり、人間の側から無用な攻撃や接近をしない限りは積極的に噛み付いてくることは少ない。潜水中にウツボと遭遇した際にはゆっくりと離れれば攻撃を受けることは少ない。またダイバーが魚の切身や魚肉ソーセージ等の餌を見せると、巣穴から出てきてそれに喰らいつくことがある。ダイバーに慣れたウツボの中には巣穴から出てきて餌をねだったりする行動も見られる。
他の動物にとっては危険な肉食魚ではあるが、ウツボ類の周囲にはオトヒメエビ、アカシマシラヒゲエビ、ゴンズイの若魚、ホンソメワケベラなどの小動物が見られる。これらはウツボ類の皮膚表面や口の中の寄生虫を掃除することでウツボ類と相利共生しており、ウツボ類もこれらの小動物を捕食することはまずない。
また、イセエビ類とも相利共生の関係にあり、この場合は、イセエビは天敵であるタコから守ってもらえ、ウツボの方は大好物のタコがイセエビに吊られて自分から寄ってきてくれるというものとなっている[5]。
背鰭と尻鰭が体の大半に及ぶウツボ亜科と、鰭が尾端部だけにあるキカイウツボ亜科に分けられる[4]。
クモウツボ
Echidna nebulosa
（アラシウツボ属）
トラウツボ
ゼブラウツボ
ウツボ
ニセゴイシウツボ
巣から顔を出すアセウツボ
鮮やかな黄色の口腔内を持つアデウツボ
Gymnothorax nudivomer
モヨウタケウツボ
ハナヒゲウツボ（雄）
釣りや延縄、各種の網など、沿岸漁業で漁獲されることがあるが、鋭い歯で網や釣り糸を切断したり、暴れて網をもつれさせたりする上、水揚げしても咬みついてくる危険が大きいので十分に注意を要する。釣り上げた場合には道糸ごと切断して逃がす釣り人もいる[7]。
生息するほとんどの地域では利用されないが、食用にする地域も各地に点在する[6]。日本では南房総・紀伊半島・四国・九州・沖縄、中国では福建省・広東省・海南省などでウツボ漁が行われている。多くは長い筒状の筌（うけ）を多数海底に沈めて漁獲し、この中に餌を入れて誘い込む場合もある。これらの筌は地方によって「うつぼ篭」「戻り篭」「もんどり」などと呼ばれる。地域によって食用にする種には違いがある。ウツボ属の魚でも骨などが多く食用に適さない種類やドクウツボのようにシガテラ毒を持つものもおり、大型個体を食用にする際は咬みつきに加え中毒にも注意が必要となる。
厚い皮と小骨があって調理に手間がかかるが、白身で美味とされている。ハモと同様に骨切りを行うことが多い。地方により食べ方も異なる。日本ではウツボ、ドクウツボ、トラウツボなどを漁獲し、湯引き、たたき、干物、蒲焼、煮魚、鍋料理、天ぷら、佃煮などで食用にする[4][7]。館山市相浜地区では、房州弁で「ナマダ」と呼ばれ、開いてタワシでこすったあと、塩漬けして天日干しにする[8]。 和歌山県南部では正月料理の食材として珍重される。すさみ町ではウツボの干物を千切りにして唐揚げにした後、水飴と醤油のタレを絡ませたウツボの揚げ煮が間食的に食べられているが、サビウツボやワカウツボなど、他の種は小骨が多いなどの理由で食用にされない[3]。中国の広東料理ではアセウツボやマメウツボなどを「油追」（ヤウジョイ yau4jeui1）と称し、唐揚げやスープなどにする。
食用以外にも、厚く丈夫な皮膚をなめし、皮革として利用することがある[6]。また、体色が多種多彩なこと、大きな威嚇の動作をすること、共生動物が多いことなどから、スキューバダイビングなどでは観察や撮影の対象となりやすい。
ウツボ（鱓（「魚へん」に「單」））は、ウナギ目ウツボ亜目ウツボ科 (Muraenidae) に分類される魚類の総称。日本ではその中の一種 Gymnothorax kidako (Temminck et Schlegel, 1846) の標準和名としても使われる。
メディアを再生する (動画) ウツボ
곰치과(Muraenidae)는 뱀장어목에 속하는 조기어류 분류군이다. 전세계적으로 분포하며, 15개 속에 200여 종으로 이루어져 있다. 거의 대부분이 해양에 살지만, 일부 종은 바닷물과 민물이 섞여 있는 기수(汽水)에, 그리고 민물곰치(Gymnothorax polyuranodon)와 같은 극히 일부 종은 민물에서 발견된다.[1] 곰치와 리본장어, 기괴곰치(Uropterygius concolor) 등을 포함하고 있다.
2013년 현재, 계통 분류는 다음과 같다.[2]
뱀장어목 곰치아목곰치과(Muraenidae)는 뱀장어목에 속하는 조기어류 분류군이다. 전세계적으로 분포하며, 15개 속에 200여 종으로 이루어져 있다. 거의 대부분이 해양에 살지만, 일부 종은 바닷물과 민물이 섞여 있는 기수(汽水)에, 그리고 민물곰치(Gymnothorax polyuranodon)와 같은 극히 일부 종은 민물에서 발견된다. 곰치와 리본장어, 기괴곰치(Uropterygius concolor) 등을 포함하고 있다.
.jpeg)
.JPG)
_(6052858389).jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
