Die aronskelkfamilie of Araceae, in Afrikaans bekend as varkore, is ’n familie eensaadlobbige plante. Hulle is vanweë hul bloeiwyse opvallend en daarom gewilde huisplante. Die blomme self is onopvallend en kom aan ’n vlesige aar voor, maar die skutblad is dikwels mooi en kleurryk (of spierwit) en trek die aandag. Dié familie bestaan uit ’n paar duisend spesies wat natuurlik voorkom in die trope en noordelike gematigde klimaatstreke.
Anthurium en Zantedeschia is twee bekende genera van die familie, asook Colocasia esculenta en Xanthosoma roseum. Die grootste onvertakte bloeiwyse in die wêreld is dié van die Amorphophallus titanum (reuse-aronskelk).[1] Die familie sluit baie ornamentele plante in, soos Dieffenbachia, Aglaonema, Caladium, Nephthytis en Epipremnum. In die genus Cryptocoryne is baie gewilde akwariumplante.[2]
In die familie Aracae is genera soos Alocasia, Arisaema, Caladium, Colocasia, Dieffenbachia en Philodendron wat kalsiumoksalaatkristalle bevat. As dit ingesluk word, kan dit die slymvlies irriteer en die sap kan ’n pynlike veluitslag veroorsaak.[3]
Entomofilie (bestuiwing deur insekte ) is 'n vorm van biotiese bestuiwing.
Hierdie blom hou insekte wat kom nektar vergader, gevange en hulle kan nie ontsnap voordat hulle nie oortrek is met stuifmeel nie. Die stywe, onryp stuifmeeldrade wys afwaarts in die blomkelk en die insek kan maklik in die blom afgaan maar nie weer uitkom voordat die styfmeel ryp is nie. Die insek word bedek met stuifmeel in die pogings om te ontsnap. Wanneer die stywe stuifmeeldrade verwelk, kruip die insek uit en gaan na die volgende aaronskelk.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Araceae.
Hierdie artikel is vertaal uit die Nederlandse Wikipedia
Die aronskelkfamilie of Araceae, in Afrikaans bekend as varkore, is ’n familie eensaadlobbige plante. Hulle is vanweë hul bloeiwyse opvallend en daarom gewilde huisplante. Die blomme self is onopvallend en kom aan ’n vlesige aar voor, maar die skutblad is dikwels mooi en kleurryk (of spierwit) en trek die aandag. Dié familie bestaan uit ’n paar duisend spesies wat natuurlik voorkom in die trope en noordelike gematigde klimaatstreke.
Les aracees (nome científicu Araceae) son una familia de plantes monocotiledónees herbales qu'entiende unos 104 xéneros y más de 3.000 especies, fáciles d'estremar pola so inflorescencia carauterística. Ente les aracees atópense los conocíos aros (Anthurium), calar (Zantedeschia) y los filodendros (Philodendron). Anguaño tamién tán añeraes nes aracees les llenteyes d'agua (Lemna y allegaos). La familia ye utilizada por sistemes de clasificación modernos como'l sistema de clasificación APG III (2009[2]) y l'APWeb (2001 d'equí p'arriba[3]).
Son plantes monocotiledónees herbales, dacuando arborescentes o como lianas (salvu en Lemnoideae, onde'l cuerpu vexetativu ye amenorgáu y globosu a taloide). Fueyes simples, enteres o lobulaes, n'ocasiones fenestraes (col llimbu escarcavonáu), de cutiu grandes. Lo que comúnmente se cree que ye la flor ye en realidá la inflorescencia, les flores son pequeñes, con periantu nulu o con 4-8 pieces escamoses. Inflorescencies en espádice (espiga d'exa carnosa, arrodiada por una espata, que ye la que suel ser confundida col "pétalu" de la flor). Frutos en baga.
Esta familia ye más diversa nes zones tropicales del Nuevu Mundu, anque tamién tán distribuyíes pol Vieyu Mundu, en zones templaes.
Yerbes terrestres a acuátiques, o enredaderes con raigaños aéreos, epífitas, o acuátiques flotantes, les postreres munches vegaes bien amenorgaes con un cuerpu vexetativu más o menos taloide. Tarmos munches vegaes rizomatosos, o cormos, o tuberosos.
Cristales de rafidio ondulaos de oxalato de calciu presentes en célules especializaes, y con químicos asociaos que causen irritación en boca y garganta si son inxeríos. Compuestos cianogénicos munches vegaes presentes, y dacuando con alcaloides. Munches vegaes con laticíferos, canales de mucílagu, o canales de resina, y látex aguacientu o llechientu.
Les raigaños son munches vegaes micorrícicas, ensin pelos radicales.
Pelos simples, pero munches vegaes falten.
Fueyes alternes y espirales o dísticas, bifaciales, dacuando basales, usualmente simples, la llámina munches vegaes bien desenvuelta, dacuando fuertemente llobada, pinada o palmetada compuesta o fenestrada, usualmente entera, con venación paralela, penni-paralela, o reticulada, envainadora na base. Ensin estípules, pero pelos glandulares o pequeñes escames dacuando presentes nel nodo dientro de la vaina de la fueya.
Inflorescencies indeterminaes, usualmente terminales, formando una espiga de numberoses flores pequeñes empacaes dientro d'una exa carnosa (un espádice), que puede ser maneru nel ápiz, que usualmente tien per debaxo una gran bráctea como una fueya o un pétalu (una espata). La inflorescencia ye amenorgada a 1-4 flores nun pequeñu bolsu nos taxones acuáticos flotantes (Lemnoideae).
Amorphophallus titanium ye única en tener una de les inflorescencies más conspicuas d'ente les anxospermes, ente que Wolffia (una Lemnoideae) ye única en tener les flores más pequeñes.
Flores pequeñes, bisexuales a unisexuales (plantes usualmente monoicas), radiales, ensin bráctees individuales, sésiles, dacuando golioses. De normal disponse les flores femenines en forma proximal y les masculines en forma distal nel espádice.
tépalos usualmente 4-6 en 2 verticilos (raramente 8) o ausentes, dixebraos a conaos basalmente, inconspicuos y munches vegaes carnosos, valvaos o inxeríos. Hipanto ausente.
Estambres 4, 6 o 8 (raramente 1-12), filamentos separaos a conaos, anteres dacuando poricidas (abrir por poros), o de dehiscencia llonxitudinal o tresversal, dixebraes a conaes. En flores bisexuales los estames son antitépalos (les pieces tán dispuestes nel mesmu radio de los tépalos).
Polen variáu.
carpelos usualmente 3 (raramente 1-cerca de 50), conaos, ovariu usualmente súperu, usualmente tantos lóculos como carpelos, placentación variada. 1 estilu y 1 estigma, puntáu o capitáu, curtiu, o ausente.
Óvulos 1 a numberosos por carpelu, anátropos a ortótropos (usualmente anátropos y bitégmicos).
Ensin nectarios.
El frutu usualmente una baga (arrexuntaes nuna infrutescencia), pero dacuando utrícula, drupa, o como nuez.
Les granes son oleoses (dacuando tamién con almidón), endospermaes (el endosperma dacuando faltante), con una cubierta seminal dacuando carnosa.
Cosmopolita, pero meyor representáu en rexones tropicales y subtropicales, bien común en montes tropicales y tierres húmedes.
Les inflorescencies de Araceae son polinizadas por munchos grupos d'inseutos, especialmente escarabayos, mosques y abeyes. La inflorescencia usualmente produz un fuerte golor y munches vegaes tamién calor. El xinecéu maurez primero que l'androcéu, y cuando les flores son unisexuales, les flores femenines maurecen primero que les masculines, facilitando la polinización cruciada.
En Arisaema, les plantes pequeñes (xeneralmente nueves) son masculines y les más grandes (de más edá) son femenines, colo que se facilita la polinización cruciada.
La dispersión de les bagues verdes a brillantemente coloriaes ye presumiblemente efectuada por páxaros o mamíferos. Los utrículos de Lemna y allegaos son esvalixaos per agua.
Unos pocos xéneros d'acuátiques flotantes bien amenorgaes, ente les que s'inclúin Spirodela, Landoltia, Lemna, Wolffia, y Wolffiella, fueron dalguna vegada segregaes na familia Lemnaceae (ver Cronquist 1981,[4] Dahlgren et al. 1985,[5] den Hartog 1975,[6] Landolt 1980,[7] 1986,[8] Landolt y Kandeler 1987[9]), pero agora son vistes como aracees altamente modificaes (French et al. 1995,[10] Mayu et al. 1995,[11] Stockey et al. 1997,[12] Tam et al. 2004[13]). En Lemna, Landoltia y Spirodela la espata ta representada por una vaina membranosa, ente que falta dafechu en Wolffia y Wolfiella. Agora que se sabe que Lemnaceae ta añerada dientro de Araceae poder reclasificar como subfamilia Lemnoideae (Simpson 2005).
Magar les secuencies de rbcL alluguen a la aroidea acuática flotante muncho más grande Pistia, en Aroideae, nun ta cercanamente emparentada con Lemna y demás (French et al. 1995[10]).
Araceae como equí definíu ye consideráu monofiléticu sobre la base de la morfoloxía (Grayum 1990,[14] Mayu et al. 1995 [11]) y secuencies d'ADN cp (Chase et al. 1993,[15] French et al. 1995[10]). La familia probablemente ye hermana del restu de les families d'Alismatales (Chase et al. 1995b,[16] Dahlgren y Rasmussen 1983,[17] Dahlgren et al. 1985,[5] Stevenson y Loconte 1995[18]), por eso anguaño allugar dientro d'esi orde.
Araceae foi estremada en munches subfamilies sobre la base de la variación en vezu, arreglu de les fueyes y morfoloxía de les fueyes, estructura de la inflorescencia, morfoloxía floral, estructura del polen, anatomía, y númberu de cromosomes (Grayum 1990[14]). Les rellaciones filoxenétiques tamién fueron feches dientro de Araceae al traviés de secuencies de rbcL (French et al. 1995[10]), de trnL-F (Tam et al. 2004[13]), y morfoloxía (Mayu et al. 1998[19]).
Gymnostachys, Orontium, Symplocarpus, y allegaos tienen tarmos entestaos que nun son esactamente cormos pero son engrosaos, y son hermanes del restu de la familia. La mayoría del restu de les aracees tán xuníes poles sos fueyes con llámina espandida, un internodo grande na inflorescencia ente la espata y la siguiente fueya per debaxo d'ella, la formación d'una continuación del tarmu na axila de la penúltima fueya debaxo de la espata, y más o menos basal la placentación.
Los taxones monoicos entienden un gran cláu, les Aroideae, con 74 xéneros (Zamioculcas, Dieffenbachia, Spathicarpa, Philodendron, Caladium, Syngonium, Aglaonema, Zantedeschia, Amorphophallus, Peltandra, Asarum, Arum, Arisaema, Alocasia, Colocasia, y Pistia, Mayu et al. 1998[19]).
Un segundu gran cláu, les Monsteroideae, ta delimitáu na base d'una espata indiferenciada (ye dicir ensin porción tubular) que ye prontamente decidua o marcescente, con una zona de absición basal estremada. Esti grupu inclúi xéneros como Monstera, Scindapsus, y Epipremnum. Spathiphyllum y allegaos pueden tar emparentaos con éstos (French et al. 1995[10]).
Pothos y parientes, y Anthurium, formen les Pothoideae, estes plantes caracterizar por una venación de la fueya fina con venes secundaries y terciaries formando venes cruciaes a les primaries (Mayu et al. 1998[19]).
La familia foi reconocida pol APG III (2009[2]), el Linear APG III (LAPG III 2009[1]) asignó-y el númberu de familia 30. La familia yá fuera reconocida pol APG II (2003[20]).
109 xéneros, 2.830 especies.
Los xéneros más representaos son Anthurium (900 especies), Philodendron (500 especies), Arisaema (150 especies), Homalomena (140 epecies), Amorphophallus (100 especies), Schismatoglottis (100 especies), Spathiphyllum (60 especies), Monstera (50 especies), Pothos (50 especies), Xanthosoma (40 especies), Dieffenbachia (40 especies), y Syngonium (30 especies).
Pa una llista completa de xéneros ver Xéneros de Araceae
Sinónimos según l'APWeb:[3] Arisaraceae Rafinesque, Caladiaceae Salisbury, Callaceae Bartling, Pistiaceae C. Agardh
Los cormos con almidón de Alocasia, Colocasia (Colocasia esculenta ye'l taro) y Xanthosoma (la especie Xanthosoma sagittifolium) son comestibles depués d'un tratamientu apropiáu pa remover los químicos irritantes.
Les bagues de Monstera dacuando cómense.
Otru taxón que ye importante fonte d'alimentación nos trópicos ("rootstocks", fueyes, granes, o frutos) ye por casu, Amorphophallus.
Los indíxenes utilicen delles aracees pa medicines, fibres (de los raigaños), o pa venenu pa fleches.
La familia contién numberoses ornamentales, ente les que s'inclúin Philodendron, Zantedeschia ("lliriu d'agua", "cala"), Anthurium, Caladium ("oreya d'elefante"), Colocasia, Dieffenbachia, Epipremnum, Monstera, Spathiphyllum, Syngonium, Aglaonema, Xanthosoma, Scindapsus, Spathicarpa, y Zamioculcas.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les aracees (nome científicu Araceae) son una familia de plantes monocotiledónees herbales qu'entiende unos 104 xéneros y más de 3.000 especies, fáciles d'estremar pola so inflorescencia carauterística. Ente les aracees atópense los conocíos aros (Anthurium), calar (Zantedeschia) y los filodendros (Philodendron). Anguaño tamién tán añeraes nes aracees les llenteyes d'agua (Lemna y allegaos). La familia ye utilizada por sistemes de clasificación modernos como'l sistema de clasificación APG III (2009) y l'APWeb (2001 d'equí p'arriba).
Son plantes monocotiledónees herbales, dacuando arborescentes o como lianas (salvu en Lemnoideae, onde'l cuerpu vexetativu ye amenorgáu y globosu a taloide). Fueyes simples, enteres o lobulaes, n'ocasiones fenestraes (col llimbu escarcavonáu), de cutiu grandes. Lo que comúnmente se cree que ye la flor ye en realidá la inflorescencia, les flores son pequeñes, con periantu nulu o con 4-8 pieces escamoses. Inflorescencies en espádice (espiga d'exa carnosa, arrodiada por una espata, que ye la que suel ser confundida col "pétalu" de la flor). Frutos en baga.
Esta familia ye más diversa nes zones tropicales del Nuevu Mundu, anque tamién tán distribuyíes pol Vieyu Mundu, en zones templaes.
Aroidkimilər (lat. Araceae)[1] – baqəvərçiçəklilər sırasına aid bitki fəsiləsi.[2]
Birləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Aroidkimilər (lat. Araceae) – baqəvərçiçəklilər sırasına aid bitki fəsiləsi.
Les aràcies (Araceae) són una família de plantes amb flors.
En aquesta família monocotiledònia les flors es formen en un tipus d'inflorescència anomenada espàdix amb una gran bràctea que protegeix la flor.
La família té 107 gèneres en 3.700 espècies.
Anthurium i Zantedeschia són membres ben coneguts d'aquesta família igual que el Colocasia esculenta (taro).
Entre les inflorescències més grans dels vegetals es troba el arum, Amorphophallus titanum (arum Tità).
Les aràcies inclouen moltes plantes ornamentals com la: Dieffenbachia, Aglaonema, Caladium, Nephthys, i Epipremnum.
El taro i la Monstera deliciosa són plantes conreades alimentàries.
Aglaonema commutatum
Alocasia macrorrhizos
Amorphophallus titanum
Arisaema triphyllum
Dieffenbachia bowmannii
Philodendron bipinnatifidum
Zantedeschia aethiopica
Cyrtosperma johnstonii
Llentia d'aigua (Lemna minor)
Wolffia arrhiza (petita) i Spirodela polyrhiza (gran)
Monstera deliciosa
Spathiphyllum floribundum
Lysichiton americanus
Symplocarpus foetidus
Symplocarpus foetidus
Orontium aquaticum
Lysichiton americanus
Lysichiton camtschatcensis
Anthurium andraeanum
Zamioculcas zamiifolia
Les aràcies (Araceae) són una família de plantes amb flors.
Árónovité (Araceae) je čeleď jednoděložných rostlin z řádu žabníkotvaré (Alismatales). Jsou to byliny i dřeviny, pozemní nebo vodní rostliny, liány i epifyty, často s hlízami či oddenky. Květy jsou drobné, v palicovitém květenství většinou podepřeném toulcem. Čeleď zahrnuje asi 2000 druhů ve 115 rodech a je rozšířena po celém světě, zejména však v tropech. V České republice se vyskytují 2 druhy árónu, ďáblík bahenní, ze vzplývajících druhů okřehky, závitka mnohokořenná a drobnička bezkořenná. Některé druhy náležejí mezi oblíbené pokojové nebo akvarijní rostliny.
Pojetí čeledi a její zařazení do řádu se v průběhu vývoje taxonomie rostlin značně měnilo. Nejmodernější systémy, jako je třeba APG II, do ní zařazují dříve samostatnou čeleď okřehkovité (Lemnaceae), což jsou extrémně redukované vodní rostliny. Např. Tachtadžjanův systém uznává také samostatnou čeleď Pistiaceae s druhem Pistia stratiotes, která je v nejmodernějších systémech rovněž řazena pod árónovité. Naopak některé starší systémy do čeledi árónovité řadí i puškvorec (Acorus). Ten je v systému APG II řazen nejen pod samostatnou čeleď Acoraceae, ale dokonce i pod samostatný řád Acorales. Čeleď árónovité je v systému APG II řazena pod řád žabníkotvaré (Alismatales), ve starších systémech je často odlišován menší samostatný řád árónotvaré (Arales).
Jedná se o byliny nebo keře, někdy až stromkovitého vzrůstu, jsou vytrvalé, vzácněji jednoleté, často s hlízami nebo oddenky. Jsou to pozemní rostliny, ale někdy i epifyty, liány, nebo vodní rostliny, kořenující ve dně i plovoucí (např. Pistia, česky babelka). Patří sem i extrémně redukované plovoucí rostliny podčeledi Lemnoidae. Listy jsou někdy nahloučeny na bázi, jindy nikoliv, jsou řapíkaté (výjimečně přisedlé), střídavé, s listovými pochvami. Žilnatina je zpeřeně či dlanitě větvená, nebo souběžná. Listy jsou často srdčité, hrálovité nebo střelovité. V případě podčeledi Lemnoidae má celá lodyha „stélkovitý tvar“, „stélka“ je drobná a kulovitá či čárkovitá, někdy je tento útvar z morfologického hlediska považován za list. Jedná se o rostliny jednodomé nebo dvoudomé, či mnohomanželné, květy oboupohlavné nebo jednopohlavné. Květy jsou v květenstvích, v ztlustlých klasech, někdy se tento typ květenství nazývá palice. Květenství podepřeno toulcovitým listenem (někdy barevným), vzácně bez toulce. Květenství se skládá z mnoha květů, které jsou uspořádány do spirály, vzácně do přeslenu. V případě podčeledi Lemnoidae může být květenství redukováno až na 2 - 3 květy. Okvětí chybí nebo přítomno 4 - 8, výjimečně až 12 okvětních lístků, ve 2 přeslenech, převažuje však uspořádání 2 + 2 nebo 3 + 3. Okvětní lístky jsou drobné a často ztlustlé. Tyčinek je 4 - 8, výjimečně až 12, ve 2 přeslenech, převažuje však uspořádání 2 + 2 nebo 3 + 3. Gyneceum je složeno ze 3 plodolistů, vzácněji z 1 - 8, monomerické (či pseudomonomerické) nebo synkarpní, čnělka 1, semeník je svrchní. Plod je dužnatý, vzácně suchý, zpravidla peckovice nebo bobule, vzácněji oříšek, měchýřek nebo tobolka.
Je známo asi 115 rodů a asi 2000 druhů, které jsou rozšířeny hlavně v tropech a subtropech, méně v mírném pásu.
V ČR rostou zástupci 5 rodů a celkově 10 druhů. Z pozemních druhů zde roste árón plamatý (Arum maculatum), árón východní (Arum cylindraceum) a ďáblík bahenní (Calla palustis). Občas přechodně zplaňuje tropická vodní rostlina babelka řezanovitá (Pistia stratiotes). Rod okřehek (Lemna) je zastoupen 4 - 5 druhy: okřehek menší (Lemna minor), okřehek trojbrázdý (Lemna trisulca), okřehek hrbatý (Lemna gibba), nedávno byl potvrzen okřehek červený (Lemna turionifera). Výskyt druhu okřehek nejmenší (Lemna minuta) je zatím jen předpokládán. Z rodu závitka (Spirodela) je to závitka mnohokořenná (Spirodela polyrhiza) a z rodu drobnička (Wolffia) je to drobnička bezkořenná (Wolffia arrhiza), kterou máme největší šanci najít na Břeclavsku. Další (většinou původem tropické) rostliny se pěstují jako pokojové či akvarijní, např. toulitka (Anthurium), monstera (Monstera), difenbachie (Dieffenbachia), anubis (Anubias) nebo kryptokoryna (Cryptocoryne).
Adelonema, Aglaodorum, Aglaonema, Alloschemone, Alocasia, Ambrosina, Amorphophallus, Amydrium, Anadendrum, Anaphyllopsis, Anaphyllum, Anchomanes, Anthurium, Anubias, Apoballis, Aridarum, Ariopsis, Arisaema, Arisarum, Arophyton, Arum, Asterostigma, Bakoa, Biarum, Bognera, Bucephalandra, Caladium, Calla, Callopsis, Carlephyton, Cercestis, Chlorospatha, Colletogyne, Colobogynium, Colocasia, Croatiella, Cryptocoryne, Culcasia, Cyrtosperma, Dieffenbachia, Dracontioides, Dracontium, Dracunculus, Eminium, Englerarum, Epipremnum, Fenestratarum, Filarum, Furtadoa, Galantharum, Gamogyne, Gearum, Gonatopus, Gorgonidium, Gymnostachys, Hapaline, Helicodiceros, Hestia, Heteroaridarum, Heteropsis, Holochlamys, Homalomena, Hottarum, Incarum, Jasarum, Lagenandra, Lasia, Lasimorpha, Lemna, Leucocasia, Lorenzia, Lysichiton, Mangonia, Monstera, Montrichardia, Nephthytis, Ooia, Orontium, Pedicellarum, Peltandra, Philodendron, Philonotion, Phymatarum, Pichinia, Pinellia, Piptospatha, Pistia, Podolasia, Pothoidium, Pothos, Protarum, Pseudohydrosme, Pycnospatha, Remusatia, Rhaphidophora, Rhodospatha, Rhynchopyle, Sauromatum, Scaphispatha, Schismatoglottis, Schottariella, Schottarum, Scindapsus, Spathantheum, Spathicarpa, Spathiphyllum, Spirodela, Stenospermation, Steudnera, Stylochaeton, Symplocarpus, Synandrospadix, Syngonium, Taccarum, Thaumatophyllum, Theriophonum, Typhonium, Typhonodorum, Ulearum, Urospatha, Vietnamocasia, Wolffia, Wolffiella, Xanthosoma, Zamioculcas, Zantedeschia, Zomicarpa, Zomicarpella[2]
Galerie árónovité ve Wikimedia Commons Obrázky, zvuky či videa k tématu árónovité ve Wikimedia Commons
Árónovité (Araceae) je čeleď jednoděložných rostlin z řádu žabníkotvaré (Alismatales). Jsou to byliny i dřeviny, pozemní nebo vodní rostliny, liány i epifyty, často s hlízami či oddenky. Květy jsou drobné, v palicovitém květenství většinou podepřeném toulcem. Čeleď zahrnuje asi 2000 druhů ve 115 rodech a je rozšířena po celém světě, zejména však v tropech. V České republice se vyskytují 2 druhy árónu, ďáblík bahenní, ze vzplývajících druhů okřehky, závitka mnohokořenná a drobnička bezkořenná. Některé druhy náležejí mezi oblíbené pokojové nebo akvarijní rostliny.
Arum-familien (Araceae) rummer 106 slægter og mere end 4000 arter, som mest er udbredt i subtroperne og troperne. De fleste af familiens planter er giftige. Her nævnes kun slægter, som er repræsenteret ved arter, der er vildtvoksende i Danmark, eller som dyrkes her. Vildtvoksende i Danmark er flere arter af Andemad (Lemna), 2 arter af Arum og vandplanten Kærmysse. Tidligere regnedes planten Kalmus også med til Arum-familien og den er også vildtvoksende i Danmark, men Kalmus henregnes i dag til sin egen familie Kalmus-familien.
Enkelte arter forekommer ikke vildt i Danmark, men ses hist og her som haveplanter, bl.a. arter af Snabelkalla (Arisaema), Arum, Kæmpekalla (Lysichiton) og Dragerod (Dracunculus).
En lang række arter forekommer almindeligt som stueplanter, f.eks. arter af Anthurium, Monstera, Philodendron, Scindapsus, Spathiphyllum, Dieffenbachia og Zantedeschia.
Andre arter er populære akvarie-planter, f.eks. arter af Anubias og Cryptocoryne.
Slægter
Die Aronstabgewächse (Araceae) sind eine Pflanzenfamilie innerhalb der Einkeimblättrigen Pflanzen (Monokotyledonen). Zur Familie gehören 115 bis 129 Gattungen mit je nach Definition 3270[1], 3305[2] oder 4025 Arten. Ihr Verbreitungsgebiet umfasst fast die ganze Erde, die meisten Arten kommen jedoch in den Tropen vor.
Bei den Lemnoideae weichen die Merkmale oft stark von den übrigen Araceae ab.
Illustration verschiedener Arten aus der Unterfamilie Wasserlinsengewächse (Lemnoideae)
Tribus Zomicarpeae: Illustration von Ulearum sagittatum
Tribus Caladieae: Illustration von Hapaline brownii
Die Arten der Aronstabgewächse sind immergrüne oder saisongrüne, meist ausdauernde krautige Pflanzen, und können von winzig klein (Lemnoideae) bis meterhoch sein. Es gibt ein breites Spektrum an Lebensformen: neben vielen terrestrischen Arten gibt es Epiphyten, Lithophyten oder Kletterpflanzen, viele Arten sind Geophyten; die Lemnoideae sind auf oder unter der Wasseroberfläche schwimmende Pflanzen.[3] Einigen Arten der Lemnoideae fehlen Wurzeln. Viele Arten bilden Luftwurzeln[3] oder als unterirdische Überdauerungsorgane Rhizome oder Knollen. Manchmal werden Bulbillen, beispielsweise an den Blättern zur vegetativen Vermehrung gebildet. Viele Arten bilden oberirdische, selbstständig aufrechte, kletternde bis kriechende Stängel, die oft grün sind. Bei manchen Taxa sind die Stängel bewehrt (beispielsweise Montrichardia). Oft stehen unter jedem Laubblatt Prophylle und/oder Cataphylle.[3]
Die wechselständig, nur grundständig oder am Stängel verteilt angeordneten Laubblätter besitzen bei den meisten Arten einen Blattstiel mit einer Blattscheide an der Basis. Die sehr unterschiedlich geformten Blattspreiten können ungeteilt oder auf unterschiedliche Weise geteilt sein. Oft ist die Spreitenbasis herz- oder pfeilförmig; manchmal ist das Blatt schildförmig (peltat).
Unterhalb der Blütenstände stehen häutige Prophylle und/oder Cataphylle. Oft ist ein blattloser Blütenstandsschaft vorhanden. Die meisten Araceae besitzen einen für diese Familie typischen Blütenstand mit einem unverzweigten Kolben, Spadix genannt, der meist viele Blüten enthält und einem einzelnen Hochblatt, Spatha genannt, das den Kolben mehr oder weniger stark umhüllt. Die Spatha besitzt meist eine röhrenförmige Basis, deren Ränder verwachsen sein können und eine haltbare bis mehr oder weniger schnell vergängliche Hochblattspreite besitzen.
Die Blüten sind häufig klein und unscheinbar. Bei den ursprünglichen Taxa sind die Blüten zwittrig. Oft sind die Blüten eingeschlechtig, zuweilen sind dann die Blütenteile stark reduziert. Wenn die Blüten eingeschlechtig sind, dann sind die Arten meist einhäusig (monözisch), selten zweihäusig (diözisch) getrenntgeschlechtig. Bei einhäusig getrenntgeschlechtigen Arten befinden sich am Spadix an der Basis ein steriler Abschnitt, im unteren Bereich die weiblichen Blüten und im oberen Bereich die männlichen; manchmal kommen auch sterile Blüten vor.
Die Blüten sind zwei- oder dreizählig. In zwittrigen Blüten befinden sich sechs, vier oder keine meist freie Blütenhüllblätter. Meist sind vier bis sechs, selten bis zu 22 Staubblätter und ein Fruchtknoten vorhanden. Ihre Staubfäden sind frei und die Staubbeutel besitzen zwei Theken. Drei Fruchtblätter sind zu einem meist dreikammerigen oder manchmal einkammerigen Fruchtknoten verwachsen.
Eingeschlechtigen Blüten fehlen fast immer Blütenhüllblätter, nur drei afrikanische Gattungen, darunter Zamioculcas, besitzen welche. Männliche Blüten haben meist zwei bis vier (ein bis sechs) freie Staubblätter oder zwei bis zwölf (selten bis zu 32) zu einem „Synandrium“ verwachsene Staubblätter, dabei sind kaum Staubfäden erkennbar, die Staubbeutel sind also fast sitzend. Sie öffnen sich an ihre Spitze mit Poren oder geraden bis hufeisenförmigen Schlitzen. Die Pollenkörner besitzen bei den meisten Gattungen keine Aperturen und kein Sporopollenin; die Exine hat sehr unterschiedliche Musterungen. In den weiblichen Blüten sind manchmal Staminodien vorhanden. Bei den weiblichen Blüten sind die Fruchtblätter zu einem meist einkammerigen, manchmal drei- bis vierkammerigen, meist oberständigen Fruchtknoten verwachsen. In jeder Fruchtknotenkammer sind ein bis viele Samenanlagen vorhanden. Der meist kaum erkennbare Griffel endet in einer während der Anthese feuchten Narbe, die manchmal deutlich gelappt ist.[3]
Bei den Lemnoideae ist der Blütenstand (der nur selten zu finden ist) auf ein bis zwei Blüten reduziert und die eingeschlechtigen Blüten enthalten nur ein bis zwei Staubblätter oder nur ein Fruchtblatt mit ein bis sieben Samenanlagen.
Sie bilden ein- bis vielsamige Beeren. Die Beeren stehen meist einzeln in den Fruchtständen oder selten bilden sie eine Sammelfrucht bei den Cryptocoryne oder bei Syngonium. Die Beeren bleiben meist geschlossen oder bei den Monstereae ohne Amydrium platzen sie auf. Die Beeren bleiben grün oder färben sich bei Reife meist rot, weiß oder gelb, selten blau. Die Beeren sind manchmal saftig. Endosperm ist reichlich vorhanden bis fehlend.[3]
Im Frühjahr kann man die Pfeilblätter des Gefleckten Aronstabes (Arum maculatum) im Laubwald entdecken. Der bräunliche Kolben (Spadix) verströmt einen muffigen, urinartigen Geruch, den manche Insekten unwiderstehlich finden. Reusenhaare an der Einschnürung im unteren Drittel verhindern ein vorzeitiges Entkommen der Insekten. Erst nachdem ausreichend Pollen von den männlichen auf die weibliche Aronstabblüten gelangt sind, öffnet sich das Gefängnis wieder. Einen ähnlichen Bestäubungsmechanismus besitzt die Eidechsenwurz (Typhonium venosum).
Andere Aronstabgewächse wie bei den Gattungen Flamingoblumen (Anthurium), Spathiphyllum oder auch Zantedeschia scheinen für Insekten durch die Farbe ihres Hochblatts und ihren Duft besonders für männliche Bienen attraktiv zu sein.
Zu den Aronstabgewächsen zählt auch die Pflanzenart mit dem „größten Blütenstand“, eigentlich der „größten Blume“, (der größte Blütenstand ist der von Puya raimondii) der Welt, die aus Sumatra stammende Titanenwurz (Amorphophallus titanum). Dieser Blütenstand stinkt unangenehm nach Aas, wovon Aaskäfer stark angezogen werden.
Als Besonderheit haben die Araceae mit ihrer alternativen Atmungskette eine Möglichkeit entwickelt, Wärme im Spadix zu produzieren. Diese Wärmeentwicklung nutzt zum Beispiel die Art Arum maculatum, um die Blütendüfte (Aasgeruch) besser zu verflüchtigen und damit Insekten anzulocken. Andere Arten wie Symplocarpus foetidus hingegen bewahren durch die in den Mitochondrien des zentralen Blütenstiels generierte Wärme ihre Blütenstände vor Frost- und Kälteschäden: selbst bei Umgebungstemperaturen unterhalb des Gefrierpunkts vermag die Pflanze ihre innere Temperatur konstant bei 20°C zu halten.
Die Familie Araceae wurde 1789 durch Antoine Laurent de Jussieu in Familles des Plantes aufgestellt. Heinrich Wilhelm Schott veröffentlichte 1858 in Genera Aroidearum[4] und 1860 in Prodromus Systematis Aroidearum[5] die erste Klassifizierung der Araceae mit einem engen Gattungskonzept basierend auf Blütenmerkmalen. Eine deutlich abweichende Klassifizierung der Araceae wurde durch Adolf Engler – ab 1876 mit Überarbeitungen bis 1920 – basierend auf vegetativen und anatomischen Merkmalen erstellt. Diese beiden Systeme konkurrierten miteinander, bis in der letzten Dekade des 20. Jahrhunderts molekularbiologische Untersuchungen zusätzliche Daten lieferten.[6]
Synonyme für Araceae Juss. sind Arisaraceae Raf., Caladiaceae Salisb., Callaceae Rchb. ex Bartl., Cryptocorynaceae J.Agardh, Dracontiaceae Salisb., Lemnaceae Martinov, Orontiaceae Bartl., Pistiaceae Rich. ex C.Agardh, Pothaceae und Wolffiaceae Bub.[7]
Die Familie Araceae ist fast weltweit verbreitet. Die meisten Arten gedeihen in den Tropen. Von den 2012 akzeptierten 3305 Arten in der Familie Araceae sind etwa 1889 in der Neotropis verbreitet, in Asien kommen etwa 1105 Arten vor, 152 Arten kommen in Afrika vor, in Australien sind 23 Arten beheimatet, im Mittelmeerraum sind 78 Arten verbreitet, 20 Arten kommen nur auf den Maskarenen vor und in Nordamerika gibt es nur 7 Arten. Nur 2 Arten gedeihen in der borealen Zone und 29 Arten besitzen eine circumtropische Verbreitung.[2] In Mitteleuropa kommen nur die Gattungen Aronstab (Arum), Drachenwurz (Calla), Zwergwasserlinsen (Wolffia), Teichlinsen (Spirodela) und Wasserlinsen (Lemna) natürlich vor; die Dreizählige Pinellie (Pinellia ternata) ist aus Botanischen Gärten verwildert.
Traditionell wurde die Familie Araceae innerhalb der Einkeimblättrigen in eine eigene Ordnung Arales gestellt. Molekularbiologische Erkenntnisse (Gensequenzanalysen) zeigen, dass die Familie Araceae in die Ordnung der Froschlöffelartigen (Alismatales) gehört.[8][9]
Zur Familie der Araceae gehören etwa 115 Gattungen mit zirka 4025 Arten. Die Verwandtschaftsbeziehungen und Biogeographie der Araceae sind inzwischen mit molekularen Sequenzdaten relativ gut untersucht.[10] Von diesen wurden die Wasserlinsengewächse (Lemnaceae) bis vor kurzem als eigenständige Familie behandelt und werden jetzt als Unterfamilie Lemnoideae den Araceae zugeordnet, damit die Araceae monophyletisch sind.[9] Die Familie Araceae wird in acht Unterfamilien eingeteilt.
Das Kladogramm der Familie der Araceae mit seinen heute acht Unterfamilien:
AraceaeGymnostachydoideae
Orontioideae
Lemnoideae
Monsteroideae
Pothoideae
Lasioideae
Zamioculcadoideae
Aroideae
Hier werden die acht Unterfamilien mit ihren Triben und Gattungen aufgelistet:[7]
Beliebte Zimmerpflanzen mit dekorativen Blättern oder Blütenständen stammen aus den Gattungen Fensterblätter (Monstera), Baumfreund (Philodendron), Dieffenbachien (Dieffenbachia), Flamingoblumen (Anthurium), Kalla (Zantedeschia), Syngonium und Einblatt (Spathiphyllum). Sorten einer Reihe von Arten der Aronstabgewächse spielen in der Floristik eine große Rolle, beispielsweise aus den Gattungen Flamingoblumen (Anthurium) und Kalla (Zantedeschia). Auch in der Aquaristik werden einige Arten der Aronstabgewächse verwendet, beispielsweise das Zwergspeerblatt (Anubias barteri var. nana) und eine Reihe von Wasserkelcharten (Cryptocoryne).
Eine wichtige Nahrungspflanze ist der Taro (Colocasia esculenta), dessen stärkehaltige Knollen genutzt werden.
Arum maculatum und Dracunculus vulgaris
Bei den Autoren der europäischen Antike (Dioskurides, Plinius und Galen) wurden Heilpflanzen mit den Namen arum und dracontium in engem Zusammenhang beschrieben. Diese Pflanzen wurden später als Arum maculatum - Aronstab und Dracunculus vulgaris - Gemeine Drachenwurz gedeutet.
…Wiener Dioskurides… 6. Jahrhundert
Pseudo-Apuleius Leiden, 6. Jahrhundert
…..Vitus Auslasser..… 1479
Herbarius Moguntinus. Oben: Ausgabe Mainz 1484. Unten: Ausgaben Vicenza 1491 und Venedig 1499
…Gart der Gesundheit… 1485
…..Hortus sanitatis..… 1491
…..Otto Brunfels..… 1532
…..Otto Brunfels …… 1537
Leonhart Fuchs 1543. Links: Aron. Rechts: Schlangenkraut
Hieronymus Bock 1546. Links: Aron. Rechts: Drachenwurtz
Mattioli, Handsch, Camerarius 1586
Die Aronstabgewächse (Araceae) sind eine Pflanzenfamilie innerhalb der Einkeimblättrigen Pflanzen (Monokotyledonen). Zur Familie gehören 115 bis 129 Gattungen mit je nach Definition 3270, 3305 oder 4025 Arten. Ihr Verbreitungsgebiet umfasst fast die ganze Erde, die meisten Arten kommen jedoch in den Tropen vor.
Araceae je porodica kozlaca. iz reda Alismatales, razred Liliopsida ili monokotiledone. Zbog velikih listova i lijepih cvjetova mnoge se uzgajaju kao ukrasne kućne biljke.[1]
Vrste ove porodice raširene su po svim kontinentima; u Bosni i Hercegovini i ostalim balkanskim državama raste oko 11 vrsta, uglavnom one iz roda Arum i po jedna iz roda Biarum (Calla), Colocasia, poznata kao taro, Dracunculus i jedna iz roda Zantedeschia.
Vrste porodice Araceae su često rizomaste ili sa [gomolj]ima, a često se otkriva da sadrže kristale kalcij-oksalata ili rafidia.[2][3] Listovi mogu uveliko varirati od vrste do vrste. Cvijet je sastavljen od spoja čašice i krunice, a gotovo uvijek je okružen izmijenjenim listom zvanim spata (veliki zaštitni omotač koji obuhvata cvjetnu strukturu).[4]
Kod aroida prisutna je jednospolnost (imaju odvojene muške i ženske cvjetove, ali oba cvijeta su na jednoj biljci), spadiks (oko mesnate osi i obično zatvoren u braktejsku lopaticu) obično se organizira s ženskim cvjetovima prema dnu i muškim cvjetovima prema vrhu. Kod aroida s savršenim cvijetovima, žig tučka više nije prijemčiva kada se oslobađa polen, čime se sprječava samooplodnja. Neke su vrste [diecijske (dvodome).[5]
Suku talas-talasan utawa Araceae nyakup manéka warna tuwuhan monokotil kanthi ciri khas kembang majemuk kanthi tipe "tongkol" kang duwé seludang (spatha). Jinis-jinisé akèh dikenal, sapérangan amarga bisa dipangan uwiné, mligi saka génus Alocasia, Colocasia (tales bogor), sarta Amorphophallus (suweg); sapérangan amarga kaéndahané minangka pethètan, kaya Dieffenbachia, Aglaonema, sri rejeki (Maranta), lan kuping gajah (Anthurium); lan salah siji anggotané duwé rékor minangka kembang majemuk tunggal gedhé dhéwé sadonya (kembang bangkai raksasa, Amorphophallus titanum Becc.).
Araceae is a faimily o monocotyledonous flouerin plants in which flouers are borne on a teep o inflorescence cried a spadix. The spadix is uisually accompanied bi, an whiles pairtially enclosed in, a spathe or leaf-lik bract. An aa kent as the arum faimily, members are eften colloquially kent as aroids. This faimily o 107 genera an ower 3700 species is maist diverse in the New Warld tropics, altho an aa distributit in the Auld Warld tropics an north temperate regions.
The lairgest collection o livin Araceae is maintained at Missouri Botanical Gardens.[2] Anither lairge collection o livin Araceae can be foond at Munich Botanical Garden, thanks tae the efforts o the researcher an aroid authority Josef Bogner.
Arum (kulawarga Araceae) nyaéta salah sahiji kulawarga tutuwuhan nu aya dina kelompok utama Angiospermae (Tutuwuhan kembangan).[1][2] Tutuwuhan Aracéae mangrupa Monokotil (Liliopsida), nu sabagian gedé anggotana mangrupa tutuwuhan tropis, sanajan aya pangecualian dina jack in the pulpit nu tumuwuh sacara lega di zona iklim sedeng.[3] Tutuwuhan Aracéae mangrupa tutuwuhan rhizomatous atawa hérba tuberous nu diwangun ku antara 110 marga jeung 1.800 spésiés.[4] Tutuwuhan ieu biasana miboga kalsium oksalat atawa raphides jeung umumna miboga susu getah.[4] Wangun batang biasana galaredé, jeung miboga akar udara nu dagingan.[3] Daun sok dina wangun nu rupa-rupa jeung loba miboga lobus nu jalero.[3]
Ang Araceae ay isang pamilya ng mga monocotyledonous flowering plant kung saan ang mga bulaklak ay nakukuha sa isang uri ng imploresensya na tinatawag na spadix. Ang spadix ay karaniwang sinasamahan ng, at kung minsan ay bahagyang nakapaloob sa, isang spathe o dahon-tulad ng bract. Ang pamilya na ito ng 114 genera at tungkol sa 3750 kilala species.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Araceae is a faimily o monocotyledonous flouerin plants in which flouers are borne on a teep o inflorescence cried a spadix. The spadix is uisually accompanied bi, an whiles pairtially enclosed in, a spathe or leaf-lik bract. An aa kent as the arum faimily, members are eften colloquially kent as aroids. This faimily o 107 genera an ower 3700 species is maist diverse in the New Warld tropics, altho an aa distributit in the Auld Warld tropics an north temperate regions.
The lairgest collection o livin Araceae is maintained at Missouri Botanical Gardens. Anither lairge collection o livin Araceae can be foond at Munich Botanical Garden, thanks tae the efforts o the researcher an aroid authority Josef Bogner.
Arum (kulawarga Araceae) nyaéta salah sahiji kulawarga tutuwuhan nu aya dina kelompok utama Angiospermae (Tutuwuhan kembangan). Tutuwuhan Aracéae mangrupa Monokotil (Liliopsida), nu sabagian gedé anggotana mangrupa tutuwuhan tropis, sanajan aya pangecualian dina jack in the pulpit nu tumuwuh sacara lega di zona iklim sedeng. Tutuwuhan Aracéae mangrupa tutuwuhan rhizomatous atawa hérba tuberous nu diwangun ku antara 110 marga jeung 1.800 spésiés. Tutuwuhan ieu biasana miboga kalsium oksalat atawa raphides jeung umumna miboga susu getah. Wangun batang biasana galaredé, jeung miboga akar udara nu dagingan. Daun sok dina wangun nu rupa-rupa jeung loba miboga lobus nu jalero.
Araceae je porodica kozlaca. iz reda Alismatales, razred Liliopsida ili monokotiledone. Zbog velikih listova i lijepih cvjetova mnoge se uzgajaju kao ukrasne kućne biljke.
Vrste ove porodice raširene su po svim kontinentima; u Bosni i Hercegovini i ostalim balkanskim državama raste oko 11 vrsta, uglavnom one iz roda Arum i po jedna iz roda Biarum (Calla), Colocasia, poznata kao taro, Dracunculus i jedna iz roda Zantedeschia.
Suku talas-talasan utawa Araceae nyakup manéka warna tuwuhan monokotil kanthi ciri khas kembang majemuk kanthi tipe "tongkol" kang duwé seludang (spatha). Jinis-jinisé akèh dikenal, sapérangan amarga bisa dipangan uwiné, mligi saka génus Alocasia, Colocasia (tales bogor), sarta Amorphophallus (suweg); sapérangan amarga kaéndahané minangka pethètan, kaya Dieffenbachia, Aglaonema, sri rejeki (Maranta), lan kuping gajah (Anthurium); lan salah siji anggotané duwé rékor minangka kembang majemuk tunggal gedhé dhéwé sadonya (kembang bangkai raksasa, Amorphophallus titanum Becc.).
Famîleya kardî û zîlgurzan, famîleya giyaşîrk û nêrîtompizan (Araceae) famîleyeke riwekan e. Di vê malbatê de bi qasî 115 cins, 4025 cure hene. Hema bigire, li seranser erdxanê tên dîtin. Bi famîleya beqewaran re havpariyên wê hene, ango lêzim in. Li Kurdistanê bi kardîyê tê bîra mirov. Zîlên wan wekî gurzê, tompizê ne.
Famîleya kardî û zîlgurzan, famîleya giyaşîrk û nêrîtompizan (Araceae) famîleyeke riwekan e. Di vê malbatê de bi qasî 115 cins, 4025 cure hene. Hema bigire, li seranser erdxanê tên dîtin. Bi famîleya beqewaran re havpariyên wê hene, ango lêzim in. Li Kurdistanê bi kardîyê tê bîra mirov. Zîlên wan wekî gurzê, tompizê ne.
Ароньнікавыя (Araceae) — сямейства кветкавых расьлінаў, якое зьмяшчае каля 114 родаў і 3750 відаў[1].
Травы шматгадовыя, з разнастайнай звычкай. Падземныя сьцяблы адсутнічаюць, альбо прысутнічаюць; цыбуліны для вегетатыўнага размнажэньня часам утвараюцца, напрыклад, на лісьці. Лісьце чарговае або прыкаранёвае. Кветкі ў суквецьці. Кветкавых лісьцікаў 0, 4 ці 6. Тычачак 4–6(-22). Плод, звычайна — галава ягад, звычайна чырвоны, зялёны, белы ці жоўты, рэдка сіні[2].
Распаўсюджаныя па ўсім сьвеце, за выключэньнем вельмі халодных і вельмі сухіх рэгіёнаў[2].
Ароньнікавыя (Araceae) — сямейства кветкавых расьлінаў, якое зьмяшчае каля 114 родаў і 3750 відаў.
Арумите (науч. Araceae) е фамилија на монокотилни цветни растенија чии цветови се поредени во еден вид на соцветие наречено спадикс. Спадиксот е составен од бројни ситни цветови поредени на една месеста оска. Тој најчесто е придружен, а понекогаш и затворен со спата, која претставува листовиден прицветен лист. Фамилијата брои 107 родови во кои се распоредени повеќе од 3700 видови. Арумовата фамилија е најраспространета во тропските региони од Новиот свет, но помал број претставници се среќаваат и во тропските региони од Стариот свет, како и во северните умерени региони. Според неодамнешните генетски проучувања од страна на APG се покажа дека видовите од фамилијата Водни леќи (Lemnaceae) исто така припаѓаат во арумовата фамилија.
Anthurium и Zantedeschia се два добро познати видови од оваа фамилија, како што се и Colocasia esculenta и Xanthosoma roseum (слоново уво). Меѓу најголемите соцветија во светот е она на арумовото растение Amorphophallus titanum (џиновски арум). Во оваа фамилија припаѓаат голем број на украсни растенија: Dieffenbachia, Aglaonema, Caladium, Nephthys и Epipremnum, Allocasia и други. Во родот Cryptocoryne се вклучени многу познати аквариумски растенија. Плодовите на тарото и Monstera deliciosa се користат како храна. Philodendron е важно растение во екосистемите на дождовните шуми и често се користи како украсно растение. Во оваа фамилија спаѓа и најмалото цветно растение - волфијата.
Видовите од арумовата фамилија најчесто се ризоматични или грутчести и често содржат кристали од калциум оксалат или рафиди. Листовите можат да варираат од вид до вид. Соцветието се состои од спадикс, кој речиси секогаш е опколен со изменет лист наречен спата. Кај еднодомните аруми (кои имаат одделни машки и женски цветови, но тие се наоѓаат на едно растение или единка) спадиксот обично е граден така што женските цветови се наоѓаат во долниот дел од растението, додека машките кон врвот. Кај хермафродитните цветови, устенцето (стигмата) овенува кога ќе созрее поленот, спречувајќи притоа самооплодуавње. Постојат и некои дводомни видови.
Многу растенија во оваа фамилија се термогени (произведуваат топлина). Нивните цветови достигнуваат и до 45 степени Целзиусови дури и кога температурата на околната средина е многу пониска. Една од можните причини за оваа појава е привлекување на инсекти за опрашување. Друга причина е превенирање на ткивна деструкција во ладните региони. Некои примери на термогени аруми се: Symplocarpus foetidus, Amorphophallus titanum (џиновски арум), Amorphophallus paeoniifolius (слонова нога), Helicodiceros muscivorus и Sauromatum venosum (вуду лилјан). Цветовите од видовите како џиновски арум и Helicodiceros muscivorus даваат многу непријатен мирис кој потсетува на пцовисано животно. Ова е важно, бидејќи на овој начин се привлекуваат мувите за да го опрашат растението. Топлината која ја произведува растението помага за интензивирање на овој мирис.
Фамилијата се дели на седум потфамилии, од кои најбогата со родови и видови е Aroideae. Најпримитивни потфамилии се Gymnostachydoideae и Orontioideae. Морфолошки најоддалечена фамилија е Lemnoideae.
Арумите (науч. Araceae) е фамилија на монокотилни цветни растенија чии цветови се поредени во еден вид на соцветие наречено спадикс. Спадиксот е составен од бројни ситни цветови поредени на една месеста оска. Тој најчесто е придружен, а понекогаш и затворен со спата, која претставува листовиден прицветен лист. Фамилијата брои 107 родови во кои се распоредени повеќе од 3700 видови. Арумовата фамилија е најраспространета во тропските региони од Новиот свет, но помал број претставници се среќаваат и во тропските региони од Стариот свет, како и во северните умерени региони. Според неодамнешните генетски проучувања од страна на APG се покажа дека видовите од фамилијата Водни леќи (Lemnaceae) исто така припаѓаат во арумовата фамилија.
Anthurium и Zantedeschia се два добро познати видови од оваа фамилија, како што се и Colocasia esculenta и Xanthosoma roseum (слоново уво). Меѓу најголемите соцветија во светот е она на арумовото растение Amorphophallus titanum (џиновски арум). Во оваа фамилија припаѓаат голем број на украсни растенија: Dieffenbachia, Aglaonema, Caladium, Nephthys и Epipremnum, Allocasia и други. Во родот Cryptocoryne се вклучени многу познати аквариумски растенија. Плодовите на тарото и Monstera deliciosa се користат како храна. Philodendron е важно растение во екосистемите на дождовните шуми и често се користи како украсно растение. Во оваа фамилија спаѓа и најмалото цветно растение - волфијата.
सूरण कुल (Family Araceae) पौधों का एक बड़ा कुल है जिसमें लगभग १०० वंश तथा १९०० स्पीशीज सम्मिलित हैं। ये विश्व के भाग से लेकर शीतोष्ण क्षेत्रों में पाए जाते हैं। इस कुल के कुछ सदस्य जलीय होते हैं, जैसे पिस्टिया (Pistia) जलगोभी, कुछ पौधों के तने ऊर्ध्व या आरोही होते हैं, जैसे मॉन्स्टेरा (Monstera) तथा कुछ अन्य सदस्यों में भूमिगत कंद अथवा प्रकंद, जैसे अमॉरफोफैलस (Amorphophalius) एवं कॉलोकेसिया (Colocasia) होते हैं। आरोही लताएँ उष्णकटिबंधी वर्षा वाले जंगलों में विशेष रूप से पाई जाती हैं।
पौधे अधिकांशत: शाकीय होते हैं जिनमें जलीय या दुग्धरस पाया जाता है। मलाया तथा अ्फ्रीका के उष्ण कटिबंध के कुछ स्पीशीज़ की पत्तियाँ दीर्घाकार होती हैं और ये स्पीशीज अत्यधिक फूलों वाले स्पेथ (Spathe) उत्पन्न करते हैं। इस स्पेथों से बड़ी अप्रिय दुर्गंध निकलती है। इन पौधों में परागण मुर्दाखोर मक्खियों (Carrion fly) द्वारा होता है।
फूल छोटे तथा उभयलिंगी (hermaphrodite) या उभय लिंगाश्रयी (Monoecious) होते हैं। फूल स्पाइक (Spike), जिसे स्पेडिक्स (Spadix) कहते हैं, पर लगे रहते हैं। स्पेडिक्स हरे, जैसे एरम (Arum) में, अथवा चमकदार रंग के, जैसे ऐथूरियम (Anthurium) में, स्पेथ से घिरा होता है।
सर्प पादप, जैसे ऐरिसिमा (Ariscaema) पहाड़ियों पर पाया जाता है, मॉन्स्टेरा डेलिसिओसा (Monstera delliciosa) फलों के लिए महत्वपूर्ण है, अमॉरफौफेलस अर्थात् सूरन (Elephant footyam) तथा एरम "लार्ड्स एंड लेडीज' (Lords and Ladies) खाने योग्य प्रकंद उत्पन्न करते हैं। पोथॉस (Pothos) सजावटी आरोही लता है और इन्थूरियम ग्रीन हाउस का गमले में लगाया जाने वाला आकर्षक पौधा है।
सूरण कुल (Family Araceae) पौधों का एक बड़ा कुल है जिसमें लगभग १०० वंश तथा १९०० स्पीशीज सम्मिलित हैं। ये विश्व के भाग से लेकर शीतोष्ण क्षेत्रों में पाए जाते हैं। इस कुल के कुछ सदस्य जलीय होते हैं, जैसे पिस्टिया (Pistia) जलगोभी, कुछ पौधों के तने ऊर्ध्व या आरोही होते हैं, जैसे मॉन्स्टेरा (Monstera) तथा कुछ अन्य सदस्यों में भूमिगत कंद अथवा प्रकंद, जैसे अमॉरफोफैलस (Amorphophalius) एवं कॉलोकेसिया (Colocasia) होते हैं। आरोही लताएँ उष्णकटिबंधी वर्षा वाले जंगलों में विशेष रूप से पाई जाती हैं।
पौधे अधिकांशत: शाकीय होते हैं जिनमें जलीय या दुग्धरस पाया जाता है। मलाया तथा अ्फ्रीका के उष्ण कटिबंध के कुछ स्पीशीज़ की पत्तियाँ दीर्घाकार होती हैं और ये स्पीशीज अत्यधिक फूलों वाले स्पेथ (Spathe) उत्पन्न करते हैं। इस स्पेथों से बड़ी अप्रिय दुर्गंध निकलती है। इन पौधों में परागण मुर्दाखोर मक्खियों (Carrion fly) द्वारा होता है।
फूल छोटे तथा उभयलिंगी (hermaphrodite) या उभय लिंगाश्रयी (Monoecious) होते हैं। फूल स्पाइक (Spike), जिसे स्पेडिक्स (Spadix) कहते हैं, पर लगे रहते हैं। स्पेडिक्स हरे, जैसे एरम (Arum) में, अथवा चमकदार रंग के, जैसे ऐथूरियम (Anthurium) में, स्पेथ से घिरा होता है।
सर्प पादप, जैसे ऐरिसिमा (Ariscaema) पहाड़ियों पर पाया जाता है, मॉन्स्टेरा डेलिसिओसा (Monstera delliciosa) फलों के लिए महत्वपूर्ण है, अमॉरफौफेलस अर्थात् सूरन (Elephant footyam) तथा एरम "लार्ड्स एंड लेडीज' (Lords and Ladies) खाने योग्य प्रकंद उत्पन्न करते हैं। पोथॉस (Pothos) सजावटी आरोही लता है और इन्थूरियम ग्रीन हाउस का गमले में लगाया जाने वाला आकर्षक पौधा है।
అరేసి (లాటిన్ Araceae) పుష్పించే మొక్కలలో ఒక కుటుంబం.
అరేసి (లాటిన్ Araceae) పుష్పించే మొక్కలలో ఒక కుటుంబం.
The Araceae are a family of monocotyledonous flowering plants in which flowers are borne on a type of inflorescence called a spadix. The spadix is usually accompanied by, and sometimes partially enclosed in, a spathe (or leaf-like bract). Also known as the arum family, members are often colloquially known as aroids. This family of 140 genera and about 4,075 known species[3] is most diverse in the New World tropics, although also distributed in the Old World tropics and northern temperate regions.
Many species display very decorative leaves and flowers, and they are widely used for gardening; popular as indoor plants and also outdoor plants where climates are mild, and winter freezes will not generally occur. However, some temperate species are also very popular in Mediterranean-climate gardening, or in moderately cool temperate zones, such as Zantedeschia.
Species within Araceae are often rhizomatous or tuberous, and the leaves nearly always contain calcium oxalate crystals or raphides, in varying degrees.[4][5] The leaves can vary considerably from species to species. The inflorescence is composed of a spadix, which is almost always surrounded by a modified leaf called a spathe.[6] In monoecious aroids (possessing separate male and female flowers, but with both flowers present on one plant), the spadix is usually organized with female flowers towards the bottom, and male flowers towards the top. In aroids with perfect flowers, the stigma is no longer receptive when the pollen is released, thus preventing self-fertilization. Some species are dioecious.[7]
Many plants in this family are thermogenic (heat-producing).[8] Their flowers can reach up to 45 °C even when the surrounding air temperature is much lower. One reason for this unusually high temperature is to attract insects (usually beetles) to pollinate the plant, rewarding the beetles with heat energy. Another reason is to prevent tissue damage in cold regions. Some examples of thermogenic Araceae are: Symplocarpus foetidus (eastern skunk cabbage), Amorphophallus titanum (titan arum), Amorphophallus paeoniifolius (elephant foot yam), Helicodiceros muscivorus (dead horse arum lily), and Sauromatum venosum (voodoo lily). Some species, such as titan arum and the dead horse arum, give off a very pungent smell akin to rotten meat, which serves to attract flies for pollination. The heat produced by the plant helps to convey the scent further.
Within the Araceae, genera such as Alocasia, Arisaema, Caladium, Colocasia, Dieffenbachia, Syngonium, Epipremnum, Aglaonema and Philodendron contain calcium oxalate crystals in the form of raphides. When accidentally consumed, these may cause edema, vesicle formation, and dysphagia, accompanied by painful stinging and burning in the mouth and throat, with symptoms occurring for up to two weeks after ingestion. Patients report feeling a mild to extreme sensation of sand or glass in the esophagus and mouth, depending on amount ingested.[9]
Phylogeny based on the Angiosperm Phylogeny Website.[10]
AraceaeGymnostachydoideae Bogner & Nicolson 1991
Orontioideae Brown ex Müller 1860
Pothoideae Engler 1876
Monsteroideae Engler 1876
Lasioideae Engler 1876
Zamioculcadoideae Bogner & Hesse 2005
Aroideae Arnott 1832
One of the earliest observations of species in the Araceae was conducted by Theophrastus in his work Enquiry into Plants.[11] The Araceae were not recognized as a distinct group of plants until the 16th century. In 1789, Antoine Laurent de Jussieu classified all climbing aroids as Pothos and all terrestrial aroids as either Arum or Dracontium in his book Familles des Plantes.
The first major system of classification for the family was produced by Heinrich Wilhelm Schott, who published Genera Aroidearum in 1858 and Prodromus Systematis Aroidearum in 1860. Schott's system was based on floral characteristics, and used a narrow conception of a genus. Adolf Engler produced a classification in 1876, which was steadily refined up to 1920. His system is significantly different from Schott's, being based more on vegetative characters and anatomy. The two systems were to some extent rivals, with Engler's having more adherents before the advent of molecular phylogenetics brought new approaches.[12]
A comprehensive taxonomy of Araceae was published by Mayo et al. in 1997.[13]
Modern studies based on gene sequences show the Araceae (including the Lemnoideae, duckweeds) to be monophyletic, and the first diverging group within the Alismatales.[14] The APG III system of 2009 recognizes the family, including the genera formerly segregated in the Lemnaceae.[15] The sinking of the Lemnaceae into the Araceae was not immediately universally accepted. For example, the 2010 New Flora of the British Isles used a paraphyletic Araceae and a separate Lemnaceae.[16] However Lemna and its allies were incorporated in Araceae in the 2019 edition.[17]: 872 A comprehensive genomic study of Spirodela polyrhiza was published in February 2014.[18]
Anthurium and Zantedeschia are two well-known members of this family, as are Colocasia esculenta (taro) and Xanthosoma roseum (elephant ear or ‘ape). The largest unbranched inflorescence in the world is that of the arum Amorphophallus titanum (titan arum).[19] The family includes many ornamental plants: Dieffenbachia, Aglaonema, Caladium, Nephthytis, and Epipremnum, to name a few. The genera Cryptocoryne, Anubias and Bucephalandra are many popular aquarium plants.[20] Philodendron is an important plant in the ecosystems of the rainforests and is often used in home and interior decorating. Symplocarpus foetidus (skunk cabbage) is a common eastern North American species. An interesting peculiarity is that this family includes the largest unbranched inflorescence, that of the titan arum,[19] often erroneously called the "largest flower" and the smallest flowering plant and smallest fruit, found in the duckweed, Wolffia.[21]
The family Araceae has one of the oldest fossil record among angiosperms, with fossil forms first appearing during the Early Cretaceous epoch.[1][22] Notable fossils from the Early Cretaceous include: Spixiarum kipea,[23] an aroid from the late Aptian of Brazil;[1] Orontiophyllum ferreri, an aroid leaf from the late Albian of Spain;[1] and Turolospadix bogneri, an aroid spadix from the late Albian of Spain.[1]
Food plants in the family Araceae include Amorphophallus paeoniifolius (elephant foot yam), Colocasia esculenta (kochu, taro, dasheen), Xanthosoma (cocoyam, tannia), Typhonium trilobatum and Monstera deliciosa (Mexican breadfruit). While the aroids are little traded, and overlooked by plant breeders to the extent that the Crop Trust calls them "orphan crops", they are widely grown and are important in subsistence agriculture and in local markets. The main food product is the corm, which is high in starch; leaves and flowers also find culinary use.[24]
Snake lily (Dracunculus vulgaris) in Crete arrowleaf elephant ear (Xanthosoma sagittifolium), clearly showing the characteristic spadix and spatheThe Araceae are a family of monocotyledonous flowering plants in which flowers are borne on a type of inflorescence called a spadix. The spadix is usually accompanied by, and sometimes partially enclosed in, a spathe (or leaf-like bract). Also known as the arum family, members are often colloquially known as aroids. This family of 140 genera and about 4,075 known species is most diverse in the New World tropics, although also distributed in the Old World tropics and northern temperate regions.
Many species display very decorative leaves and flowers, and they are widely used for gardening; popular as indoor plants and also outdoor plants where climates are mild, and winter freezes will not generally occur. However, some temperate species are also very popular in Mediterranean-climate gardening, or in moderately cool temperate zones, such as Zantedeschia.
Arumacoj[1] (science: Araceae) estas familio de unukotiledonaj, moltigaj plurjaraj plantoj. Ilin karakterizas densa bastonforma floraro (spadiko), kiu interne havas karnecan tigon. Ĉe aŭ ĉirkaŭ la spadiko ofte estas unu modifita folio (ŝirmfolio, brakteo; ĉe arumacoj nomata ankaŭ spato), kiu povas esti brilkolora kaj tiel laŭ sia funkcio simili al petalo. La familio havas ĉ. 100 genrojn kaj 3700 speciojn, plej multe en la tropikaj regionoj de Ameriko. Pluraj specioj estas ornamaj plantoj, ekz. anturioj (Anthurium) kaj difenbakioj (Diffenbachia). Unu specio (taro, Colocasia esculenta) donas manĝeblajn tuberojn kaj estas vaste kulturata en tropikaj landoj. La nomon la familio ricevis de la genro arumoj (Arum)
Oftaj ĉambroplantoj estas specioj de difenbakio (Dieffenbachia). Post la jaro 1990 populariĝis zamiokulko (Zamioculcas zamiifolia).
Taro (alinome manĝebla kolokazio, Colocasia esculenta aŭ C. antiquorum) estas moltiga, tubera legomplanto. Ties rizomo manĝeblas kuirite kaj estas muelebla al faruno.
La rizomoj kaj ŝosoj de unu specio de ksantosomo Xanthosoma sagittifolium manĝeblas kuiritaj.
vidu alian familion de la araloj: lemnacoj (genro: lemno)
Arumacoj (science: Araceae) estas familio de unukotiledonaj, moltigaj plurjaraj plantoj. Ilin karakterizas densa bastonforma floraro (spadiko), kiu interne havas karnecan tigon. Ĉe aŭ ĉirkaŭ la spadiko ofte estas unu modifita folio (ŝirmfolio, brakteo; ĉe arumacoj nomata ankaŭ spato), kiu povas esti brilkolora kaj tiel laŭ sia funkcio simili al petalo. La familio havas ĉ. 100 genrojn kaj 3700 speciojn, plej multe en la tropikaj regionoj de Ameriko. Pluraj specioj estas ornamaj plantoj, ekz. anturioj (Anthurium) kaj difenbakioj (Diffenbachia). Unu specio (taro, Colocasia esculenta) donas manĝeblajn tuberojn kaj estas vaste kulturata en tropikaj landoj. La nomon la familio ricevis de la genro arumoj (Arum)
Las aráceas (nombre científico Araceae) son una familia de plantas monocotiledóneas herbáceas que comprende unos 104 géneros y más de 3000 especies, fáciles de distinguir por su inflorescencia característica. Entre las aráceas se encuentran los conocidos aros (Anthurium), las calas (Zantedeschia) y los filodendros (Philodendron). Hoy en día también están anidadas en las aráceas las lentejas de agua (Lemna y afines), tradicionalmente lemnáceas y aquí subfamilia Lemnoideae. Las aráceas no lemnóideas son el grupo aroide, las aráceas tradicionales. La familia es utilizada por sistemas de clasificación modernos como el sistema de clasificación APG III (2009[2]) y el APWeb (2001 en adelante[3]).
Son plantas monocotiledóneas herbáceas, a veces arborescentes o como lianas (salvo en Lemnoideae, donde el cuerpo vegetativo es reducido y globoso a taloide). Hojas simples, enteras o lobuladas, en ocasiones fenestradas (con el limbo agujereado), a menudo grandes. La flor es en realidad la inflorescencia, las flores son pequeñas, con perianto nulo o con 4-8 piezas escamosas. Inflorescencias en espádice (espiga de eje carnoso, rodeada por una espata, que es la que suele ser confundida con el "pétalo" de la flor). Frutos en baya.
Esta familia es más diversa en las zonas tropicales del Nuevo Mundo, aunque también están distribuidas por el Viejo Mundo, en zonas cálidas.
Hierbas terrestres a acuáticas, o enredaderas con raíces aéreas, epífitas, o acuáticas flotantes, las últimas muchas veces muy reducidas con un cuerpo vegetativo más o menos taloide. Tallos muchas veces rizomatosos, o cormos, o tuberosos.
Cristales de rafidio ondulados de oxalato de calcio presentes en células especializadas, y con químicos asociados que causan irritación en boca y garganta si son ingeridos. Compuestos cianogénicos muchas veces presentes, y a veces con alcaloides. Muchas veces con laticíferos, canales de mucílago, o canales de resina, y látex acuoso o lechoso.
Las raíces son muchas veces micorrícicas, sin pelos radicales.
Pelos simples, pero muchas veces faltan.
Hojas alternas y espirales o dísticas, bifaciales, a veces basales, usualmente simples, la lámina muchas veces bien desarrollada, a veces fuertemente lobada, pinada o palmada compuesta o fenestrada, usualmente entera, con venación paralela, penni-paralela, o reticulada, envainadora en la base. Sin estípulas, pero pelos glandulares o pequeñas escamas a veces presentes en el nodo dentro de la vaina de la hoja.
Inflorescencias indeterminadas, usualmente terminales, formando una espiga de numerosas flores pequeñas empacadas dentro de un eje carnoso (un espádice), que puede ser estéril en el ápice, que usualmente tiene por debajo una gran bráctea como una hoja o un pétalo (una espata). La inflorescencia es reducida a 1-4 flores en un pequeño bolsillo en los taxones acuáticos flotantes (Lemnoideae).
Amorphophallus titanum es única en tener una de las inflorescencias más conspicuas de entre las angiospermas, mientras que Wolffia (una Lemnoideae) es única en tener las flores más pequeñas.
Flores pequeñas, bisexuales a unisexuales (plantas usualmente monoicas), radiales, sin brácteas individuales, sésiles, a veces olorosas. Normalmente se dispone las flores femeninas en forma proximal y las masculinas en forma distal en el espádice.
Tépalos usualmente 4-6 en 2 verticilos (raramente 8) o ausentes, separados a conados basalmente, inconspicuos y muchas veces carnosos, valvados o imbricados. Hipanto ausente.
Estambres 4, 6 u 8 (raramente 1-12), filamentos separados a conados, anteras a veces poricidas (abriéndose por poros), o de dehiscencia longitudinal o transversal, separadas a conadas. En flores bisexuales los estambres son antitépalos (las piezas están dispuestas en el mismo radio de los tépalos).
Polen variado.
Carpelos usualmente 3 (raramente 1-cerca de 50), conados, ovario usualmente súpero, usualmente tantos lóculos como carpelos, placentación variada. 1 estilo y 1 estigma, puntado o capitado, corto, o ausente.
Óvulos 1 a numerosos por carpelo, anátropos a ortótropos (usualmente anátropos y bitégmicos).
Sin nectarios.
El fruto usualmente una baya (agrupadas en una infrutescencia), pero ocasionalmente utrícula, drupa, o como nuez.
Las semillas son oleosas (a veces también con almidón), endospermadas (el endosperma a veces faltante), con una cubierta seminal a veces carnosa.
Cosmopolita, pero mejor representado en regiones tropicales y subtropicales, muy común en bosques tropicales y tierras húmedas.
Las inflorescencias de Araceae son polinizadas por muchos grupos de insectos, especialmente escarabajos, moscas y abejas. La inflorescencia usualmente produce un fuerte olor y muchas veces también calor. El gineceo madura antes que el androceo, y cuando las flores son unisexuales, las flores femeninas maduran antes que las masculinas, facilitando la polinización cruzada.
En Arisaema, las plantas pequeñas (generalmente jóvenes) son masculinas y las más grandes (de más edad) son femeninas, con lo que se facilita la polinización cruzada.
La dispersión de las bayas verdes a brillantemente coloreadas es presumiblemente efectuada por pájaros o mamíferos. Los utrículos de Lemna y afines son dispersados por agua.
Unos pocos géneros de acuáticas flotantes muy reducidas, entre las que se incluyen Spirodela, Landoltia, Lemna, Wolffia, y Wolffiella, fueron alguna vez segregadas en la familia Lemnaceae (ver Cronquist 1981,[4] Dahlgren et al. 1985,[5] den Hartog 1975,[6] Landolt 1980,[7] 1986,[8] Landolt y Kandeler 1987[9]), pero ahora son vistas como aráceas altamente modificadas (French et al. 1995,[10] Mayo et al. 1995,[11] Stockey et al. 1997,[12] Tam et al. 2004[13]). En Lemna, Landoltia y Spirodela la espata está representada por una vaina membranosa, mientras que falta completamente en Wolffia y Wolfiella.
Si bien las secuencias de rbcL ubican a la aroidea acuática flotante mucho más grande Pistia, en Aroideae, no está cercanamente emparentada con Lemna y demás (French et al. 1995[10]).
Araceae como aquí definido es considerado monofilético sobre la base de la morfología (Grayum 1990,[14] Mayo et al. 1995 [11]) y secuencias de ADN cp (Chase et al. 1993,[15] French et al. 1995[10]). La familia probablemente es hermana del resto de las familias de Alismatales (Chase et al. 1995b,[16] Dahlgren y Rasmussen 1983,[17] Dahlgren et al. 1985,[5] Stevenson y Loconte 1995[18]), por eso hoy en día se la ubica dentro de ese orden.
Araceae fue dividida en muchas subfamilias sobre la base de la variación en hábito, arreglo de las hojas y morfología de las hojas, estructura de la inflorescencia, morfología floral, estructura del polen, anatomía, y número de cromosomas (Grayum 1990[14]). Las relaciones filogenéticas también fueron hechas dentro de Araceae a través de secuencias de rbcL (French et al. 1995[10]), de trnL-F (Tam et al. 2004[13]), y morfología (Mayo et al. 1998[19]).
Gymnostachys, Orontium, Symplocarpus, y afines tienen tallos condensados que no son exactamente cormos pero son engrosados, y son hermanas del resto de la familia. La mayoría del resto de las aráceas están unidas por sus hojas con lámina expandida, un internodo grande en la inflorescencia entre la espata y la siguiente hoja por debajo de ella, la formación de una continuación del tallo en la axila de la penúltima hoja debajo de la espata, y más o menos basal la placentación.
Los taxones monoicos comprenden un gran clado, las Aroideae, con 74 géneros (Zamioculcas, Dieffenbachia, Spathicarpa, Philodendron, Caladium, Syngonium, Aglaonema, Zantedeschia, Amorphophallus, Peltandra, Asarum, Arum, Arisaema, Alocasia, Colocasia, y Pistia, Mayo et al. 1998[19]).
Un segundo gran clado, las Monsteroideae, está delimitado en la base de una espata indiferenciada (es decir sin porción tubular) que es prontamente decidua o marcescente, con una zona de abscisión basal diferenciada. Este grupo incluye géneros como Monstera, Scindapsus, y Epipremnum. Spathiphyllum y afines pueden estar emparentados con estos (French et al. 1995[10]).
Pothos y parientes, y Anthurium, forman las Pothoideae, estas plantas se caracterizan por una venación de la hoja fina con venas secundarias y terciarias formando venas cruzadas a las primarias (Mayo et al. 1998[19]).
La familia fue reconocida por el APG III (2009[2]), el Linear APG III (LAPG III 2009[1]) le asignó el número de familia 30. La familia ya había sido reconocida por el APG II (2003[20]).
109 géneros, 2.830 especies.
Los géneros más representados son Anthurium (900 especies), Philodendron (500 especies), Arisaema (150 especies), Homalomena (140 especies), Amorphophallus (100 especies), Schismatoglottis (100 especies), Spathiphyllum (60 especies), Monstera (50 especies), Pothos (50 especies), Xanthosoma (40 especies), Dieffenbachia (40 especies), y Syngonium (30 especies).
Para una lista completa de géneros ver Anexo:Géneros de Araceae
Sinónimos según el APWeb:[3] Arisaraceae Rafinesque, Caladiaceae Salisbury, Callaceae Bartling, Pistiaceae C. Agardh
Los cormos con almidón de Alocasia, Colocasia (Colocasia esculenta es el taro) y Xanthosoma (la especie Xanthosoma sagittifolium) son comestibles después de un tratamiento apropiado para remover los químicos irritantes.
Las bayas de Monstera ocasionalmente se comen.
Otro taxón que es importante fuente de alimentación en los trópicos ("rootstocks", hojas, semillas, o frutos) es por ejemplo, Amorphophallus.
Los indígenas utilizan algunas aráceas para medicinas, fibras (de las raíces), o para veneno para flechas.
La familia contiene numerosas ornamentales, entre las que se incluyen Philodendron, Zantedeschia ("lirio de agua", "cala"), Anthurium, Caladium ("oreja de elefante"), Colocasia, Dieffenbachia, Epipremnum, Monstera, Spathiphyllum, Syngonium, Aglaonema, Xanthosoma, Scindapsus, Spathicarpa, y Zamioculcas.
_1.jpg)
.JPG)
.jpg)
|coautores= (ayuda)
|coautores= (ayuda) |fechaacceso= requiere |url= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda); |fechaacceso= requiere |url= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |fechaacceso= requiere |url= (ayuda) |coautores= (ayuda) Las aráceas (nombre científico Araceae) son una familia de plantas monocotiledóneas herbáceas que comprende unos 104 géneros y más de 3000 especies, fáciles de distinguir por su inflorescencia característica. Entre las aráceas se encuentran los conocidos aros (Anthurium), las calas (Zantedeschia) y los filodendros (Philodendron). Hoy en día también están anidadas en las aráceas las lentejas de agua (Lemna y afines), tradicionalmente lemnáceas y aquí subfamilia Lemnoideae. Las aráceas no lemnóideas son el grupo aroide, las aráceas tradicionales. La familia es utilizada por sistemas de clasificación modernos como el sistema de clasificación APG III (2009) y el APWeb (2001 en adelante).
Son plantas monocotiledóneas herbáceas, a veces arborescentes o como lianas (salvo en Lemnoideae, donde el cuerpo vegetativo es reducido y globoso a taloide). Hojas simples, enteras o lobuladas, en ocasiones fenestradas (con el limbo agujereado), a menudo grandes. La flor es en realidad la inflorescencia, las flores son pequeñas, con perianto nulo o con 4-8 piezas escamosas. Inflorescencias en espádice (espiga de eje carnoso, rodeada por una espata, que es la que suele ser confundida con el "pétalo" de la flor). Frutos en baya.
Esta familia es más diversa en las zonas tropicales del Nuevo Mundo, aunque también están distribuidas por el Viejo Mundo, en zonas cálidas.
Võhalised (Araceae) on sugukond üheiduleheliste klassist konnarohulaadsete seltsist.
Võhalisi on maailmas umbes 107 perekonda kokku veidi rohkem kui 3700 liigiga. Võhaliste sugukonda kuuluvad mitmed tuntud toataimed: nõelköis, monstera, sulgvõhk ning meil lõikelillena tuntud flamingolill.
Eestis kasvab pärismaisena kaks liiki võhalisi:
Võhalised (Araceae) on sugukond üheiduleheliste klassist konnarohulaadsete seltsist.
Võhalisi on maailmas umbes 107 perekonda kokku veidi rohkem kui 3700 liigiga. Võhaliste sugukonda kuuluvad mitmed tuntud toataimed: nõelköis, monstera, sulgvõhk ning meil lõikelillena tuntud flamingolill.
Araceae landare loredunen familia bat da[2]. 107 genero eta 3.700 espezie ditu barnean.[3]
Taroa (Colocasia esculenta), Monstera deliciosa eta landare apaingarri asko Araceae familiako landareak dira.
Bere infloreszentzia dute ezaugarri nagusia[4].
Aglaonema commutatum
Alocasia macrorrhizos
Amorphophallus titanum
Arisaema triphyllum
Dieffenbachia bowmannii
Philodendron bipinnatifidum
Zantedeschia aethiopica
Calla palustris
Cyrtosperma johnstonii
Wolffia arrhiza (txikia) i Spirodela polyrhiza (handia)
Monstera deliciosa
Spathiphyllum floribundum
Lysichiton americanus
Symplocarpus foetidus
Symplocarpus foetidus
Orontium aquaticum
Lysichiton americanus
Lysichiton camtschatcensis
Anthurium andraeanum
Zamioculcas zamiifolia
Araceae landare loredunen familia bat da. 107 genero eta 3.700 espezie ditu barnean.
Taroa (Colocasia esculenta), Monstera deliciosa eta landare apaingarri asko Araceae familiako landareak dira.
Vehkakasvit (Araceae) on kasviheimo, jonka useimmat lajit voi tunnistaa erityisen muotoisesta vehkamaisesta kukinnosta, jossa varsinaiset kukat muodostavat tiiviin tähkän, jota suojaa yksipuolinen suuri suojuslehti. Heimoon kuuluu yli 3700 lajia, jotka jaetaan 107 sukuun. Useimmat niistä elävät tropiikissa, ja monia käytetään huonekasveina. Muutaman lajin hedelmiä käytetään tropiikissa myös ravinnoksi.[2]
Angiosperm Phylogeny Group siirsi molekyylibiologisten tutkimusten jälkeen myös limaskat (Lemna) tähän heimoon.[1]
Vehkakasvit ovat ulkoasultaan melko vaihtelevia. Eräät ovat vapaana veden pinnalla kelluvia, pääosa maahan juurtuneita ja juurakollisia; pystyjuurakko on toisilla mukulamainen. Varret ovat joko pystykasvuisia tai rentoja ja köynnöstäviä. Lehdet ovat jakautuneet kahteen osaan: vahvaksi valeruodiksi ja leveäksi lavaksi. Lavassa on vahva (vale)keskisuoni, ja pikkusuonet ovat poikittaisia ja muodostavat verkkomaisen suonituksen. Valeruodin kanta on levinnyt korvakemaisiksi ulokkeiksi; harvoin siinä on kieleke eli ligula. [3]
Kukinto on vanallinen, sen suojuslehti hyvin kehittynyt ja usein värikäs. Itse kukinto on tiheän tähkämäinen puikelo (spadix), ja siinä on runsaasti perättömiä, esilehdettömiä ja 2–3-lukuisia kukkia. Kun ulompia kehälehtiä on kolme, niistä keskimmäinen on varren puoleinen (adaksiaalinen). Yleensä kehälehdet ovat erillisiä toisistaan. Ponnet avautuvat kukan keskustasta poispäin. Siitepölyhiukkasessa on ekteksiini-kerros. Emilehdet ovat tyvestään rakkomaisia, ja sisus on eritteen täyttämä. Vartalo on lyhyt. Sikiäimen siemenaiheet ovat vaihtelevissa määrin kuljetussolukkoa vailla. Hedelmä on marja. Siemenkuori on monisolukerroksinen. Sirkka- eli alkeislehti on yhteyttämätön. Peruskromosomiluku vehkakasveilla on x=6. [3]
Juuren hypodermi eli sisäketto on dimorfinen. Siiviläputkien plastideissa on vararavintona sekä proteiinia että tärkkelystä. Valeruodin johtojänteet ovat hajallaan. [3]
Vehkakasvisukuja tunnetaan 117, ja niissä on yhteensä 4095 lajia. Alaheimoja erotetaan kahdeksan.[3]
Gymnostachydoideae
Orontioideae
Lemnoideae
Pothoideae
Monsteroideae
Lasioideae
Zamioculcadoideae
Aroideae
Alaheimossa on vain yksi laji: Gymnostachys anceps, joka kasvaa Itä-Australiassa. Sen lehdet sijaitsevat kahdessa rivissä eivätkä ole ruodillisia, vaan tasasoukkia, silposuonisia ja laidoilta pienihampaisia. Kukinto on haarainen ja suojuslehti (spatha) puuttuu. Kukat ovat 2-lukuisia. Heteenponsien rakojen yläpuolella on ponnen puoliskojen muodostama kärki. Sikiäin on 1-lehtinen, luotti erittämätön. Emilehdessä on yksi 1-kalvoinen siemenaihe sikiäimen kärjessä. Siemenessä on runsas, vihreä ja tärkkelystä sisältävä endospermi (ravintovarasto). Myös alkio on vihreä. Lajin kromosomiluku on n=12. [3]
Alaheimoon kuuluu kolme sukua (keltapuikelot Orontium, majavankaalit Lysichiton ja haisuhuput Symplocarpus), joissa on yhteensä kuusi lajia. Ne kasvavat Itä-Aasian lauhkeissa osissa ja Pohjois-Amerikan itäosissa. Lehtiasento on kierteinen, lehdet muodoltaan soikeita. Kukinnon suojus on kookas ja terälehtimäinen, harvoin se puuttuu. Kukat ovat 2–3-lukuisia. Sikiäin on yleensä kehänalainen. Kussakin emilehdessä on 1–2 siemenaihetta enemmän tai vähemmän pohjaan kiinnittyneinä. Siemenaihe on 2-kalvoinen ja ulompi kalvo eli integumentti on paksu (22+ solukerrosta). Siemenen endospermi on niukka tai puuttuu kokonaan. Alaheimon kasvien kromosomiluku n = 13–15.[3][4]
Alaheimo on monissa kasvisysteemeissä tunnettu aiemmin limaskakasvien heimona (Lemnaceae). Siinä on viisi sukua ja 37 lajia, joita tavataan ympäri maapallon seisovissa sisävesissä. Limaskakasvit ovat varrettomia ja kelluvia, joskus jopa juurettomia vesikasveja. Vesielämään sopeutumisesta kertoo mm. putkiloiden puuttuminen kuljetussolukosta. Sekovarsimaisessa versossa, jossa ei voi tehdä eroa varren ja lehtien välillä, on vain yksi suoni. Kukinto on surkastunut, eikä puikeloa voi erottaa. Kukissa ei ole kehälehtiä, heteitä on yksi tai kaksi, emilehtiä yksi. Emin luotti on suppilomainen. Emilehdessä on 1–7 siemenaihetta. Hedelmä on eräänlainen pähkylä. Kromosomiluku n = 10 ja limaskakasveilla esiintyy paljon polyploidiaa ja dysploidiaa. [3]
Tämän alaheimon suvut ovat pistelimaskat tai täplälimaskat Landoltia, limaskat Lemna, isolimaskat Spirodela, vesilinssit Wolffia ja Wolffiella.[5][4]
Alaheimossa on neljä sukua ja 900 lajia. Siihen kuuluvat mm. koko vehkakasvien runsaslajisin suku flamingokukat (Anthurium), jossa on 825 lajia, sekä suku Pothos, jossa on 70 lajia. Muut suvut ovat pieniä. Alaheimon kasveja tavataan trooppisesta Amerikasta, Madagaskarista Etelä- ja Kaakkois-Aasiaan ulottuvalla alueella, Malaijien saaristossa ja Koillis-Australiassa. [3]
Alaheimon kasvien kukinnon suojuslehti (spatha) ei sulje sisäänsä puikeloa ja on vaihtelevissa määrin taipunut. Kukat ovat 2–3-lukuisia. Sikiäimessä on yksi tai kaksi siemenaihetta pohja- tai laitaistukassa. Spatha on jäljellä vielä hedelmävaiheessakin. Siemenen endospermi on tärkkelyspitoinen tai puuttuu. Kromosomiluku n = (10) 12 (14–15). [3]
Tämän alaheimon sukuja ovat flamingokukat (Anthurium), Pedicellarum, Pothoidium ja Pothos.[5]
Alaheimo käsittää 12 sukua (mm. peikonlehdet ja viirivehkat ja 360 lajia, jotka ovat levinneet trooppiseen Aasiaan, Tyynenmeren saarille, Etelä-Amerikkaan ja vähemmässä määrin Afrikkaan. [3]
Monsteroideae-vehkakasvit ovat ulkoasultaan vaihtelevia, joukossa on jokunen päällyskasvikin. Kukat ovat 2–3-lukuisia, kehälehdet usein puuttuvat. Kussakin emilehdessä on 1–4, harvoin paljon siemenaiheita usein pohjaistukassa. Spatha karisee hedelmäasteella. Hedelmän sisus usein limainen, ja siemenissä on endospermi tai se puuttuu. Kromosomiluku n = 12, 14, 15, 21; ryhmässä on paljon polyploidiaa; tavallinen luku on n = 30.[3]
Tämän alaheimon suvut ovat Alloschemone, Amydrium, Anadendrum, kultaköynnökset Epipremnum, Heteropsis, Holochlamys, peikonlehdet Monstera, neulavehkat Rhaphidophora, Rhodospatha, Scindapsus (hopeaköynnös), viirivehkat Spathiphyllum ja Stenospermation.[5][4]
Alaheimossa on kymmenen sukua, jotka käsittävät yhteensä 58 lajia, jotka ovat kotoisin Intiasta, Kaakkois-Aasiasta ja Tyynenmeren saarilta; yksi suku (Lasimorpha) kasvaa Afrikassa. [3]
Kasvit ovat mukulallisia tai juurakollisia, maalla kasvavia tai pohjaan juurtuneita vesikasveja. Usein ne ovat eri tavoin okaisia. Kasveissa on maitiaisputkia. Lehtien valeruoti on pitkä, käsnäinen, piikkinen tai kirkkaan värinen; vaihtelevissa määrin ruodin kärjessä on taive. Kukinnon kukat avautuvat ensin kärjestä avautumisen jatkuessa tyveä kohti. Kukka voi joskus olla kehätön. Emilehtiä on yksi tai monta (jopa 16), jolloin ne ovat kasvaneet yhteen. Kussakin sikiäimen lokerossa on yksi tai harvemmin useita siemenaiheita. Kromosomiluku on alaheimossa n = 13. [3]
Tämän alaheimon suvut ovat Anaphyllopsis, Anaphyllum, Cyrtosperma, Dracontioides, Dracontium, Lasia, Lasimorpha, Podolasia, Pycnospatha ja Urospatha.[5]
Alaheimo on itäafrikkalainen sisältäen kolme sukua ja 21 lajia. Viime aikoina on suosituksi huonekasviksi tullut siihen kuuluva palmuvehka (Zamioculcas zamiifolia), jolla on kerrannaiset lehdet. Tavallisesti alaheimon kasveilla on kuitenkin yksinkertaiset lehdet. Kukat ovat yksineuvoisia, ja hedekukissa on jäljellä emin jäänne. Emikukkien sikiäin muodostuu kahdesta yhteen kasvaneesta emilehdestä. Sikiäimessä on kaksi siemenaihetta aksile-tyyppisessä keski-istukassa. Kromosomiluku n = (14) 17.[3]
Tämän heimon suvut ovat Gonatopus, Stylochaeton ja palmuvehkat Zamioculcas.[5][4]
Aroideae on vehkakasvialaheimoista suurin, siinä on 68 sukua ja 2305 lajia. Useat suvuista ovat runsaslajisia (vrt sukujen luettelo alla). Alaheimon levinneisyys on pääasiassa trooppinen, lauhkealla ja viileällä vyöhykkeellä kasvavat munkinhuput (Arum) ja suovehka (Calla palustris).[3]
Aroideae-vehkakasvit ovat ulkonäöltään vaihtelevanlaisia. Maitiaisputket ovat haarattomia mutta väliseinällisiä ja joskus yhteydessä toisiinsa (anastomoosisia); joskus ne puuttuvat. Lehdet ovat kierteisasentoisia, hyvin vaihtelevia muodoltaan. Puikelon kukat ovat kehättömiä ja yksineuvoisia. Hedekukissa heteet ovat tavallisesti kasvaneet yhteen, ja niissä on jäljellä surkastuneen emiön jäänne. Emikukissa on vastaavasti joutoheteitä. Emilehdet ovat kasvaneet yhteen, ja niitä voi olla runsaasti (jopa 47), tavallisesti kuitenkin 2–4. Siemenaiheiden istukkatyyppi vaihtelee. Kutakin emilehteä kohden on yhdestä moneen siemenaihetta. Kromosomiluku tavallisesti n = 7, 13, 14, 17.[3]
Vehkakasvit (Araceae) on kasviheimo, jonka useimmat lajit voi tunnistaa erityisen muotoisesta vehkamaisesta kukinnosta, jossa varsinaiset kukat muodostavat tiiviin tähkän, jota suojaa yksipuolinen suuri suojuslehti. Heimoon kuuluu yli 3700 lajia, jotka jaetaan 107 sukuun. Useimmat niistä elävät tropiikissa, ja monia käytetään huonekasveina. Muutaman lajin hedelmiä käytetään tropiikissa myös ravinnoksi.
Angiosperm Phylogeny Group siirsi molekyylibiologisten tutkimusten jälkeen myös limaskat (Lemna) tähän heimoon.
Les Araceae (Aracées) sont une famille de plantes qui comprend quelque 3 500 espèces réparties en environ 129 genres[1].
Ce sont des plantes monocotylédones, arbustes ou plantes herbacées, parfois arborescentes des régions subtropicales, tropicales, et, en nombre réduit, des régions tempérées. Appartient à cette famille l'arum titan (Amorphophallus titanum), originaire de Sumatra, la plus grosse inflorescence de cette famille. On peut citer en France le gouet tacheté (Arum maculatum).
Le nom vient du genre type Arum issu du latin, le terme grec αρον / aron désignant la même plante[2].
Les quelques espèces du genre Acorus, initialement placées dans la famille des Aracées, en ont été récemment retirées et placées dans celle des Acoraceae. Ces plantes de zones uliginaires sont actuellement considérées comme les monocotylées les plus primitives.
La classification phylogénétique incorpore les Lemnaceae (les « lentilles d'eau »), dans cette famille. Ces plantes très simplifiées, qui n’ont que quelques feuilles minuscules, voire l'absence de racines, possèdent une inflorescence réduite à l’extrême, qui n’est constituée que de deux ou trois fleurs, avec uniquement une étamine ou un pistil.
Leur inflorescence est typique, constituée d'un spadice (axe d'inflorescence), où sont placées de minuscules fleurs, et d'une large bractée, dite spathe. Certaines espèces (ex : Anthurium ou Zantedeschia aethiopica, l'arum blanc des fleuristes) ont un spadice recouvert de fleurs sur toute sa longueur. La spathe est soit complètement étalée (Anthurium) soit repliée en forme de cornet ; sa portion inférieure protégeant ainsi la base du spadice (Zantedeschia).
Dans le genre Arum, les fleurs ne sont présentes que sur la partie inférieure du spadice, et cachées dans un repli de la spathe. Quand les fleurs femelles sont réceptives, la partie supérieure du spadice émet un parfum qui attire les insectes pollinisateurs. Certaines espèces comme Arum creticum ont une odeur agréable. D'autres, pollinisées par les mouches ou des insectes nécrophages sentent la viande avariée ou le fumier. Un groupe de fleurs stériles filamenteuses présent à hauteur d'un rétrécissement de la spathe fonctionne comme une trappe. Il laisse entrer les insectes couverts de pollen provenant d'une autre inflorescence et les retient prisonniers pour qu'ils assurent la fécondation. Les fleurs mâles s'ouvrent ensuite. Les fleurs filamenteuses se flétrissent, libérant alors les insectes couverts de pollen, qui pourront, en visitant une plante voisine, assurer une pollinisation croisée.
Certaines espèces, dont le spectaculaire arum titan Amorphophallus titanum de Sumatra, espèce géante présente dans les serres de quelques jardins botaniques, ont éveillé l'imagination de populations primitives et étaient — sont parfois encore — considérées comme des symboles phalliques. Ainsi Arum maculatum, l'arum tacheté de nos régions, est appelé en anglais cuckoo pint — de l'anglo-saxon cucu pintle, littéralement phallus erectus. Typhonium venosum (syn. Sauromatum venosum), l'Arum cornu du sud de l'Himalaya, est aussi dit voodoo lily. Ses tubercules, parfois présentés comme fleurissant à sec à l'intérieur, produisent une inflorescence « diabolique » à long spadice violet entouré par une spathe jaunâtre à taches pourprées. Cette espèce spectaculaire a une odeur nauséabonde, faisant qu'on s'en débarrasse souvent rapidement…
De nombreuses espèces de cette famille sont utilisées comme plantes ornementales et d'appartement (genres Anthurium, Dieffenbachia, Monstera).
Rares sont celles cultivées à des fins alimentaires, on peut citer le taro, une plante du genre Colocasia, le taro géant des marais (genre Cyrtosperma), le faux philodendron Monstera deliciosa ou le konjac. Pour Sauromatum, voir Typhonium.
Les feuilles et/ou rhizomes de quelques espèces sont (ou ont été) consommées, après préparation pour les rendre comestibles. Colocasia esculenta est cultivée pour son tubercule[3].
World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) (30 août 2012)[4]
Angiosperm Phylogeny Website (17 mai 2010)[5]
DELTA Angio (14 avr. 2010)[7]
Les Araceae (Aracées) sont une famille de plantes qui comprend quelque 3 500 espèces réparties en environ 129 genres.
Ce sont des plantes monocotylédones, arbustes ou plantes herbacées, parfois arborescentes des régions subtropicales, tropicales, et, en nombre réduit, des régions tempérées. Appartient à cette famille l'arum titan (Amorphophallus titanum), originaire de Sumatra, la plus grosse inflorescence de cette famille. On peut citer en France le gouet tacheté (Arum maculatum).
Kozlačevke (lat. Araceae), biljna porodica iz reda Alismatales, razred Liliopsida ili jednosupnica. Zbog velikih listova i lijepih cvjetova mnoge se uzgajaju kao ukrasno sobno bilje. Hrvatski naziv za rod Arum jer kozlac, po kojemu je nastao naziv za cijelu porodicu, Kozlačevke.
Vrste ove porodice raširene su po svim kontinentima. a u Hrvatskoj raste oko 11 vrsta, uglavnom one iz roda kozlaca, te po jedna iz roda lopara (Biarum); zmijinac (Calla); kolokazija (Colocasia), poznata kao taro; zmijavičica (Dracunculus) i jedna iz roda zantedešija (Zantedeschia)
Kozlačevke (lat. Araceae), biljna porodica iz reda Alismatales, razred Liliopsida ili jednosupnica. Zbog velikih listova i lijepih cvjetova mnoge se uzgajaju kao ukrasno sobno bilje. Hrvatski naziv za rod Arum jer kozlac, po kojemu je nastao naziv za cijelu porodicu, Kozlačevke.
Vrste ove porodice raširene su po svim kontinentima. a u Hrvatskoj raste oko 11 vrsta, uglavnom one iz roda kozlaca, te po jedna iz roda lopara (Biarum); zmijinac (Calla); kolokazija (Colocasia), poznata kao taro; zmijavičica (Dracunculus) i jedna iz roda zantedešija (Zantedeschia)
Aronowe rostliny (Araceae) su swójba symjencowych rostlinow (Spermatophytina).
Wobsahuje sćěhowace rody:
Suku talas-talasan atau Araceae mencakup berbagai macam tumbuhan monokotil dengan ciri khas bunga majemuk bertipe "tongkol" yang berseludang (spatha). Jenis-jenisnya banyak dikenal orang: sebagian karena dapat dimakan umbinya, terutama dari genus Alocasia, Colocasia (talas bogor), serta Amorphophallus (suweg); sebagian karena keindahannya sebagai tanaman hias, seperti Dieffenbachia, Aglaonema (sri rejeki), dan Anthurium (kuping gajah); dan salah satu anggotanya memegang rekor sebagai bunga majemuk tunggal terbesar sedunia (bunga bangkai raksasa, Amorphophallus titanum).
Lemna sp.
Suku talas-talasan atau Araceae mencakup berbagai macam tumbuhan monokotil dengan ciri khas bunga majemuk bertipe "tongkol" yang berseludang (spatha). Jenis-jenisnya banyak dikenal orang: sebagian karena dapat dimakan umbinya, terutama dari genus Alocasia, Colocasia (talas bogor), serta Amorphophallus (suweg); sebagian karena keindahannya sebagai tanaman hias, seperti Dieffenbachia, Aglaonema (sri rejeki), dan Anthurium (kuping gajah); dan salah satu anggotanya memegang rekor sebagai bunga majemuk tunggal terbesar sedunia (bunga bangkai raksasa, Amorphophallus titanum).
Araceae Juss., 1789 è una famiglia di piante angiosperme monocotiledoni appartenenti all'ordine Alismatales[1], dall'aspetto di erbacee perenni dalla tipica infiorescenza a spadice.
Il nome di questa famiglia deriva dal suo genere principale (genere tipo): Arum L., 1753; che a sua volta deriva dal greco Aron (ma anche, secondo altre etimologie, dall'ebraico “ar”); in entrambi i casi questi due termini significano “calore” e si riferiscono al fatto che le piante di questa famiglia quando sono in piena fioritura emettono calore[2].
La denominazione scientifica di questa famiglia è stata definita dal botanico francese Antoine-Laurent de Jussieu (1748 – 1836) nella pubblicazione Genera Plantarum, secundum ordines naturales disposita juxta methodum in Horto Regio Parisiensi exaratam (Parigi, 1789).
La forma biologica prevalente è (almeno per le specie europee) geofita rizomatosa (G rhiz) o anche “geofita tuberosa”, ossia sono piante perenni erbacee che portano le gemme in posizione sotterranea. Durante la stagione avversa non presentano organi aerei e le gemme si trovano in organi sotterranei chiamati rizomi/tuberi (un fusto sotterraneo dal quale, ogni anno, si dipartono radici e fusti aerei). Nella famiglia in Europa sono presenti anche alcuni generi acquatici (sottofamiglia delle Lemnoideae), le cui specie sono di tipo idrofita natante.
Nelle specie di questa famiglia sono facilmente presenti succhi lattiginosi e depositi di ossalato di calcio (genere Arum); oppure dei peli stellati rigidi interni ai tessuti con la funzione di accrescerne la resistenza (genere Monstera)[3].
Le radici sono quasi sempre secondarie da rizoma e da tubero. Nelle piante acquatiche le radici sono poste nella parte inferiore della lamina fogliare sott'acqua.
La parte sotterranea del fusto è un rizoma tuberiforme; mentre la parte aerea è di tipo erbaceo o cespuglioso (raramente arboreo) generalmente a portamento eretto o eventualmente rampicante. Alcuni generi (ad esempio quelli della ex famiglia delle Lemnaceae, ora inclusa nelle Araceae) sono a portamento acquatico o galleggiante. Infine vi sono esempi di specie epifite (con radici aeree fittizie).
La parte aerea del fusto è erbacea (ai Tropici è anche legnosa).
Le foglie possono essere di tipo semplice o composto; la lamina fogliare può essere larga o di tipo ensiforme. Le foglie possono trovarsi alla base del caule, oppure distribuite lungo il fusto in disposizione spiralata, alterna o distica senza stipole. Le foglie sono provviste di piccioli che in alcuni casi, alla base, sono guainanti il caule. La lamina fogliare è glabra e può essere continua o fenestrata. In alcuni casi si hanno delle foglie di tipo bulbillifero. Le nervature sono di vario tipo: palmate o pennate o pedate o con disegni intermedi come anche reticolate. Nelle piante acquatiche sono presenti solamente poche foglie (da 1 a 4 copie) per pianta.
L'infiorescenza è del tipo indefinita e si compone di tanti piccoli fiori sessili, appressati gli uni sugli altri. In genere formano uno spadice lungo e avvolto da una grande spata convoluta a varie colorazioni; questa spata svolge la funzione vessillare (= petaloide) e di protezione all'infiorescenza. La disposizione dei fiori sessuali, nella maggioranza dei casi, è in basso per quelli femminili (formano un glomerulo basale), mentre quelli maschili sono posti più in alto; in mezzo tra i fiori femminili e quelli maschili c'è una zona di fiori sterili. Sopra i fiori maschili, alla fine c'è un glomerulo sterile. Tra queste varie sezioni sono presenti delle estroflessioni setoliformi con il compito di trattenere gli insetti pronubi per favorire l'impollinazione. Nelle piante acquatiche l'infiorescenza è formata da uno spadice ridotto ma con una spata spesso presente.
I fiori (attinomorfi) possono essere ermafroditi oppure unisessuali, in questo caso le piante sono monoiche: fiori maschili e femminili sulla stessa pianta (raramente sono dioiche – genere Arisaema). I fiori delle “ex-Lemnaceae” sono unisessuali, molto piccoli, quasi indistinguibili. Il perianzio è di tipo sepaloide (gli elementi sono indifferenziati tra calice e corolla, ossia fiori di tipo apetalo). Altri fiori sono sterili di tipo filamentoso nello stadio di antesi femminile[4]. I fiori sono 5-ciclici (2 verticilli di tepali, 2 verticilli di stami e un verticillo del gineceo). Ogni verticillo in genere è trimero (o dimero), ossia i tepali, ma anche gli stami, sono 3 + 3 (oppure 2 + 2). La dimensione dei fiori è varia e comunque sono sempre dei fiori molto piccoli; la specie Wolffia arrhiza è tra le piante a fiore più piccole in assoluto: minore di 1 mm.
Il frutto nella maggioranza delle specie è una bacca colorata. All'interno sono presenti dei semi a forma poliedrica o globosa. Il tegumento, di origine dall'endosperma, ha una consistenza coriacea o mucillaginosa. Nelle piante acquatiche il frutto è una nucula. In altri casi può essere una drupa o tipo noce.
L'impollinazione è garantita soprattutto da diversi insetti (coleotteri, mosconi e altri piccoli insetti = impollinazione entomogama) Anche se le piante non sono nettarifere gli insetti sono attirati da diverse sostanze zuccherine prodotte nelle zone di estroflessione delle varie infiorescenze, da odori molto sgradevoli, di putrefazione, che attirano in modo particolare le mosche, ma anche dalla temperatura più elevata o attività “catabolica” (diversi gradi sopra quella ambientale: 5–10 °C, fino a 14 °C) prodotta all'interno dalla spata dell'infiorescenza. L'innalzamento della temperatura è causata dalla intensa traspirazione dello spadice[6]. Alcuni ricercatori hanno anche riscontrato una forma “paraboloide dimetrica” per la spata (il fuoco in questa figura geometrica non è un punto ma una linea – l'infiorescenza appunto) in modo da convergere meglio i raggi solari; è da notare inoltre che la spata aperta è sempre rivolta a sud[7]. Gli incentivi catturano gli insetti che vengono trattenuti, finché non sia avvenuta l'impollinazione, dalla spata che si comporta come una trappola a scivolo[8]. In queste piante l'autoimpollinazione è evitata in quanto in ogni pianta i fiori femminili maturano prima di quelli maschili[9]. Nelle piante acquatiche l'impollinazione può avvenire anche tramite piccoli molluschi. Esistono inoltre degli enzimi "minori", presenti nelle cellule vegetali, che posseggono alcune caratteristiche importanti, una tra queste è quella di aiutare l'impollinazione in alcune specie della famiglia delle Aracee, dove lo spadice è soggetto ad elevati tassi respiratori che ne causa il riscaldamento permettendo di volatilizzare composti che attraggono gli insetti impollinatori.[10].
La fecondazione avviene tramite l'impollinazione dei fiori (vedi sopra). Nelle piante acquatiche la riproduzione è essenzialmente vegetativa in quanto le infiorescenze sono molto semplificate e rudimentali e quindi quasi inutilizzabili da un punto di vista riproduttivo[8].
La dispersione dei semi avviene ad opera di uccelli e piccoli mammiferi, favorita dal colore delle bacche; ma anche tramite molluschi per le specie acquatiche.
Le specie di questa famiglia sono distribuite in tutto il mondo in prevalenza nelle regioni tropicali e subtropicali (90%) con alcuni generi anche in quelle temperate. Negli ambienti tropicali le piante di questa famiglia acquistano un ruolo importante nella composizione delle foreste pluviali o ambienti umido-caldi sia come piante a foglie larghe, che liane rampicanti o epifite[8]. Pochissime specie sono presenti nei climi freddi nordici o alle alte quote montane. In Italia sono presenti una dozzina di generi per circa una ventina di specie (incluse le Lemnaceae). In Inghilterra sono presenti solamente due specie; mentre in Germania si trovano tre generi[3].
Lo stesso argomento in dettaglio: Tassonomia delle Araceae. La posizione tassonomica di questa famiglia nel corso del tempo ha subito più di qualche “spostamento” classificatorio. All'inizio del secolo scorso secondo la classificazione di Wettstein, il sistema di classificazione delle piante proposto dal botanico Richard von Wettstein (1863-1931) nel suo Handbuch der Systematischen Botanik, questa famiglia faceva parte dell'ordine delle Spadiciflorae (piante con infiorescenza a spadice) e alla classe delle Monocotiledoni. In seguito con il sistema Cronquist, sistema sviluppato da Arthur Cronquist nei suoi testi: An Integrated System of Classification of Flowering Plants (1981) e The Evolution and Classification of Flowering Plants (1968, 2e: 1988), le Araceae passano all'ordine delle Arales, sottoclasse delle Arecidae e classe Liliopsida (monocotiledoni). Attualmente con i nuovi sistemi di classificazione filogenetica (classificazione APG) è stata assegnata all'ordine delle Alismatales.
L'ampiezza della famiglia insieme alla variabilità di diverse sue specie rende difficile una classificazione interna alla famiglia. I vari generi son raggruppati in sottofamiglie e tribù, ma questi raggruppamenti variano da autore ad autore. Adolf Engler (1844 – 1930), botanico tedesco, famoso per i suoi lavori sulla tassonomia delle piante, prevede ad esempio 28 tribù; mentre George Evelyn Hutchinson (1903 – 1991), botanico e zoologo anglo-americano, ne ha classificate solamente 18[3].
In base a criteri più pratici di classificazione delle specie di questa famiglia ad opera soprattutto degli orticoltori, si ha una prima divisione tra specie acquatiche e specie terrestri; queste ultime poi vengono suddivise in funzione della presenza o assenza della nervatura. Le nervature, se presenti, possono essere sia parallelinervie, che pennate, che pedate oppure palmate[11].
L'origine di queste piante è antichissima; alcuni fossili di Araceae sono stati trovati in depositi terziarii nell'isola di Spitzbergen dove i resti comprendono impronte di cauli, di foglie e di spadici[12]. Inoltre è stato trovato del polline (probabilmente appartenente ai gruppi Pothoideae-Monsteroideae) in depositi del Cretaceo inferiore (120 milioni di anni fa) in Portogallo[13]. Quindi nell'ambito delle monocotiledoni potrebbe rappresentare uno sviluppo tra i più precoci. La monofilia della famiglia è comprovata sia dai caratteri morfologici che dalle analisi del DNA plastidiale[5]. In riferimento all'ordine di appartenenza (Alismatales) è probabilmente un clade sister (sorella) del resto dell'ordine. All'interno della famiglia la suddivisione in sottofamiglie viene fatta oltre alle analisi cladistiche anche in base all'habitus, alla disposizione e alla morfologia delle foglie, alla struttura dell'infiorescenza e ad altri dati anatomici e naturalmente al numero dei cromosomi.
Da un punto di vista filogenetico il gruppo di piante acquatiche precedentemente posizionate nella famiglia delle Lemnaceae sono attualmente incluse nella sottofamiglia delle Lemnoideae, come forme meno specializzate e con alcuni caratteri rudimentali (come ad esempio lo spadice ridotto)[14]. In questo contesto il genere Pistia riveste un particolare interesse in quanto la sua infiorescenza molto ridotta sembra si sia sviluppata in parallelo al resto delle ex-Lemnaceae[8].
Il clade principale, quello centrale degli "aroidi", è definito da diversi caratteri ben definiti come la spata, foglie con grande lamina e altre caratteristiche meno evidenti come un internodo fra la spata e la prima foglie sottostante, oppure un germoglio all'ascella della penultima foglia. All'interno di questo clade la sottofamiglia delle Aroideae comprende ben 74 generi tutti caratterizzati dal piante monoiche. Un altro sottoclade importante degli "aroidi" è quello delle Monsteroideae definito da una spata priva della porzione tubolare. Infine abbiamo il sottoclade delle Photoideae con nervature incrociate nelle foglie[14].
Il genere Acorus, in precedenza incluso nelle Araceae, è attualmente posizionato nella famiglia delle Acoraceae in quanto privo di cristalli rafidici (presenti nel resto della famiglia) mentre contiene olii eterei non presenti nelle Araceae[9].
Di seguito sono elencate le 8 sottofamiglie definite in base agli studi filogenetici dall'Angiosperm Phylogeny Group[13]. Il cladogramma a lato evidenzia i rapporti filogenetici tra i vari raggruppamenti.
Nel seguente elenco sono elencate alcune sinapomorfie (caratteri derivati e condivisi dai vari taxa della famiglia utili per ricostruire la linea filogenetica della famiglia)[5]:
Altre caratteristiche interessanti di questa famiglia sia per motivi scientifici ma anche tassonomici e quindi filogenetici sono[11]:
Questa entità ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco seguente indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:
Per meglio comprendere ed individuare i generi (relativamente alle specie spontanee della flora italiana) l'elenco che segue utilizza in parte il sistema delle chiavi analitiche (vengono cioè indicate solamente quelle caratteristiche utili a distingue un gruppo dall'altro)[15].
Una parte di queste piante sono velenose (i frutti tipo bacche in particolare, ma anche i tuberi); il solo contatto con la pelle può provocare dermatiti. Sono presenti cristalli rafidici di ossalato di calcio segnati da solchi che insieme ad altri composti chimici hanno la particolarità di irritare il cavo orale e la gola. Sono presenti inoltre altri composti cianogeni insieme ad alcaloidi[12].
Non sono molte le piante di questa famiglia che trovano impiego nella medicina popolare; come ad esempio le radici delle specie del genere Symplocarpus Salisb. ex Nutt. che vengono impiegate per la cura dell'asma, oppure l'olio essenziale contenuto nella specie Acorus calamus L. che ha proprietà toniche[11].
Diverse piante di questa famiglia trovano posto nella produzione alimentare. Qui di seguito vengono indicati alcuni impieghi[11][12]:
Le specie del genere Pistia in Cina sono utilizzate nel mangime per i suini, ma anche coltivate come piante ornamentali nei giardini acquatici[16].
Molte specie di questa famiglia (una trentina) sono apprezzate come piante da appartamento. Qui ricordiamo alcuni generi: Monstera, Philodendron, Scindapsus, Caladium, Dieffenbachia ed Anthurium. Mentre Colocasia e Zantedeschia (calla) sono generi abbastanza comuni nei giardini italiani.
Araceae Juss., 1789 è una famiglia di piante angiosperme monocotiledoni appartenenti all'ordine Alismatales, dall'aspetto di erbacee perenni dalla tipica infiorescenza a spadice.
Ăraceae sunt familia plantarum quae flores in spadicibus ferunt. Araceae praecipuae sunt colocasia, xanthosoma, zantedeschia, et anthurium.
Situs scientifici: Tropicos • Tela Botanica • GRIN • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • WoRMS: Marine Species • Fossilworks • Flora of China • Flora of North America 
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Ăraceae sunt familia plantarum quae flores in spadicibus ferunt. Araceae praecipuae sunt colocasia, xanthosoma, zantedeschia, et anthurium.
Aroniniai (lot. Araceae, angl. Arums, vok. Aronstabgewächse) – arekažiedžių (Arecidae) poklasio aroniečių (Arales) eilės augalų šeima.
Daugiamečiai žoliniai augalai su šakniastiebiais.
Juos atpažinti galima iš savito žiedo formavimosi. Žiedai glaudžiai susitelkę ant burbuolės, kurią supa apsauginis dengiamasis lapas. Kai kurios rūšys (anturiai ir kalijos) turi dideles ir spalvingas makštis.
Daug rūšių auginama kaip dekoratyviniai kambariniai augalai.
Šeimoje yra 107 gentys ir apie 3700 rūšių. Lietuvoje natūraliai auga viena rūšis – pelkinis žinginys (Calla palustris).
Lietuvoje auganti gentis
Lietuvoje auganti gentis
Aroniniai (lot. Araceae, angl. Arums, vok. Aronstabgewächse) – arekažiedžių (Arecidae) poklasio aroniečių (Arales) eilės augalų šeima.
De aronskelkfamilie (Araceae) zijn eenzaadlobbige planten. Ze zijn opvallend, en daarmee populair, door hun bloeiwijze. De bloemen zelf zijn onooglijk en zijn verzameld op een vlezige aar (spadix), maar het begeleide schutblad (spatha) is vaak aantrekkelijk gekleurd (of spierwit) en trekt dan sterk de aandacht. Deze familie bestaat uit enkele duizenden soorten die voorkomen in de tropen (Oude en Nieuwe Wereld) en noordelijke gematigde klimaatgebieden.
Opvallend voor deze eenzaadlobbigen is dat het blad niet parallelnervig is.
Het in het Cronquist systeem hier geplaatste geslacht Acorus is in de APG II-classificatie naar een aparte familie, de kalmoesfamilie (Acoraceae) overgebracht, die zelfs niet in dezelfde orde valt. Daarentegen is de eendenkroosfamilie (Lemnaceae) opgeheven: de planten zijn nu hier ingevoegd.
Geïnteresseerden in de aronskelkfamilie kunnen lid worden van de International Aroid Society.
In Nederland komen van nature tien soorten voor, plus de twee exoten moeraslantaarn en watersla, die verwilderen:
De volgende geslachten worden behandeld in Wikipedia:
Overige soorten die behandeld worden:
Overige geslachten:
Aglaodorum, Aglaonema, Alloschemone, Alocasia, Ambrosina, Amydrium, Anadendrum, Anaphyllopsis, Anaphyllum, Anchomanes, Anubias, Aridarum, Ariopsis, Arisaema, Arisarum, Arophyton, Asterostigma, Biarum, Bognera, Bucephalandra, Caladium, Callopsis, Carlephyton, Cercestis, Chlorospatha, Colletogyne, Colocasia, Cryptocoryne, Culcasia, Cyrtosperma, Dracontioides, Dracontium, Dracunculus, Eminium, Epipremnum, Filarum, Furtodoa, Gearum, Gonatanthus, Gonatopus, Gorgonidium, Gymnostachys, Hapaline, Helicodiceros, Heteroaridarum, Heteropsis, Holochlamys, Homalomena, Hottarum, Jasarum, Lagenandra, Lasia, Lasimorpha, Lysichiton, Mangonia, Montrichardia, Nephthytis, Orontium, Pedicellarum, Peltandra, Philodendron, Phymatarum, Pinellia, Piptospatha, Podolasia, Pothoidium, Protarum, Pseudodracontium, Pseudohydrosme, Pycnospatha, Remusatia, Raphidophora, Rhodospatha, Sauromatum, Scaphispatha, Schismatoglottis, Scindapsus, Spathantheum, Spathicarpa, Spathiphyllum, Stenospermation, Steudnera, Stylochaeton, Symplocarpus, Synandrospadix, Syngonium, Taccarum, Theriophonum, Typhonium, Typhonodorum, Ulearum, Urospatha, Urospathella, Xanthosoma, Zamiculcas, Zantedeschia, Zomicarpa, Zomicarpella
De aronskelkfamilie (Araceae) zijn eenzaadlobbige planten. Ze zijn opvallend, en daarmee populair, door hun bloeiwijze. De bloemen zelf zijn onooglijk en zijn verzameld op een vlezige aar (spadix), maar het begeleide schutblad (spatha) is vaak aantrekkelijk gekleurd (of spierwit) en trekt dan sterk de aandacht. Deze familie bestaat uit enkele duizenden soorten die voorkomen in de tropen (Oude en Nieuwe Wereld) en noordelijke gematigde klimaatgebieden.
Opvallend voor deze eenzaadlobbigen is dat het blad niet parallelnervig is.
Het in het Cronquist systeem hier geplaatste geslacht Acorus is in de APG II-classificatie naar een aparte familie, de kalmoesfamilie (Acoraceae) overgebracht, die zelfs niet in dezelfde orde valt. Daarentegen is de eendenkroosfamilie (Lemnaceae) opgeheven: de planten zijn nu hier ingevoegd.
Geïnteresseerden in de aronskelkfamilie kunnen lid worden van de International Aroid Society.
Myrkonglefamilien (Araceae) er en plantefamilie i ordenen Alismatales. Den omfatter omkring 3750 kjente arter fordelt på 114 slekter.[1] Familien er mest utbredt i tropiske deler av Nord- og Sør-Amerika, men finnes også i andre tropiske områder, og noen arter er utbredt i kaldere områder på den nordlige halvkule.
De fleste artene er giftige. De fleste artene i familien vokser i tropene, men det er én viltvoksende art i Norge: myrkongle (Calla palustris). Kalmusrot (Acorus calamus) ble tidligere regnet hit, men den plasseres i APG IV-systemet i en egen familie – kalmusrotfamilien. I tillegg kommer skunkkala (Lysichiton americanus), som egentlig er hjemmehørende i vestlige Nord-Amerika, men som nå finnes forvillet enkelte steder i Sør-Norge.[2] En del av artene er vannlevende.
Flere kjente stueplanter hører til myrkonglefamilien: Anthurium, fredslilje, Dieffenbachia, vindusblad (Monstera) og Zamioculcas zamiifolia er populære prydplanter i myrkonglefamilien. Noen kjente vannplanter er andemat (se: andematfamilien), Anubias, Cryptocoryne og vannsalat.
Myrkonglefamilien (Araceae) er en plantefamilie i ordenen Alismatales. Den omfatter omkring 3750 kjente arter fordelt på 114 slekter. Familien er mest utbredt i tropiske deler av Nord- og Sør-Amerika, men finnes også i andre tropiske områder, og noen arter er utbredt i kaldere områder på den nordlige halvkule.
De fleste artene er giftige. De fleste artene i familien vokser i tropene, men det er én viltvoksende art i Norge: myrkongle (Calla palustris). Kalmusrot (Acorus calamus) ble tidligere regnet hit, men den plasseres i APG IV-systemet i en egen familie – kalmusrotfamilien. I tillegg kommer skunkkala (Lysichiton americanus), som egentlig er hjemmehørende i vestlige Nord-Amerika, men som nå finnes forvillet enkelte steder i Sør-Norge. En del av artene er vannlevende.
Flere kjente stueplanter hører til myrkonglefamilien: Anthurium, fredslilje, Dieffenbachia, vindusblad (Monstera) og Zamioculcas zamiifolia er populære prydplanter i myrkonglefamilien. Noen kjente vannplanter er andemat (se: andematfamilien), Anubias, Cryptocoryne og vannsalat.
Obrazkowate (Araceae Juss.) – rodzina roślin zielnych, rzadziej krzewów, należąca do rzędu obrazkowców (według systemu Reveala 2008) lub żabieńcowców (według systemu APG III i APG IV). Rośliny tu należące charakteryzują się kwiatostanem w formie kolby, której zazwyczaj towarzyszy podsadka w postaci spathy. Występują głównie w lasach tropikalnych, ale także w klimacie umiarkowanym. Rodzina obejmuje ok. 4025[1] gatunków skupionych w 115 rodzajach (wartości te jednak różnią się w zależności od ujęcia systematycznego). Nazwą potoczną rośliny z tej rodziny jest w wielu językach słowo "aroid" lub "arum". Duże znaczenie ekonomiczne jako roślina dostarczających bulw taro bogatych w skrobię ma kolokazja jadalna. Jadalne bulwy ma także m.in. żółtosocza strzałkowata, dziwidło Riviera, Cyrtosperma merkusii, u niektórych gatunków jadalne są także liście. Liczne gatunki uprawiane są jako rośliny ozdobne, w krajach klimatu umiarkowanego często uprawiane jako doniczkowe (np. z rodzajów monstera, epipremnum, skrzydłokwiat), liczne są także popularnymi roślinami uprawnymi w stawach (np. orontium, czermień, cantedeskia) lub akwariach (np. zwartka, pistia). Anturium i cantedeskia są popularnymi roślinami wykorzystywanymi na kwiat cięty w kwiaciarstwie[2].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), klasa jednoliścienne (Liliopsida Brongn.), podklasa arekowe (Arecidae Takht.), rząd obrazkowce (Arales Dumort.), rodzina obrazkowate (Araceae Juss.)[4]
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa jednoliścienne (Magnoliopsida Brongn.), podklasa Alismatidae Takht., nadrząd Aranae Thorne ex Reveal, rząd obrazkowce (Arales Juss.), rodzina obrazkowate (Araceae Juss.)[5].
Klasa okrytonasienne (ang. angiosperms), klad jednoliścienne (ang. monocots), rząd żabieńcowce (Alismatales), rodzina obrazkowate (Araceae)[6].
obrazkowate Araceae
kosatkowate Tofieldiaceae
żabiściekowate Hydrocharitaceae
łączniowate Butomaceae
żabieńcowate Alismataceae
bagnicowate Scheuchzeriaceae
onowodkowate Aponogetonaceae
świbkowate Juncaginaceae
posidoniowate Posidoniaceae
rupiowate Ruppiaceae
bałwanicowate Cymodoceaceae
zosterowate Zosteraceae
rdestnicowate Potamogetonaceae
Gymnostachydoideae
Orontioideae
Lemnoideae
Monsteroideae
Pothoideae
Lasioideae
Zamioculcadoideae
Aroideae
Dawniej do rodziny obrazkowatych zaliczano również rodzaj tatarak (Acorus), w nowszych podziałach systematycznych jest on jednak wyłączony w osobną rodzinę tatarakowatych (Acoraceae).
Obrazkowate (Araceae Juss.) – rodzina roślin zielnych, rzadziej krzewów, należąca do rzędu obrazkowców (według systemu Reveala 2008) lub żabieńcowców (według systemu APG III i APG IV). Rośliny tu należące charakteryzują się kwiatostanem w formie kolby, której zazwyczaj towarzyszy podsadka w postaci spathy. Występują głównie w lasach tropikalnych, ale także w klimacie umiarkowanym. Rodzina obejmuje ok. 4025 gatunków skupionych w 115 rodzajach (wartości te jednak różnią się w zależności od ujęcia systematycznego). Nazwą potoczną rośliny z tej rodziny jest w wielu językach słowo "aroid" lub "arum". Duże znaczenie ekonomiczne jako roślina dostarczających bulw taro bogatych w skrobię ma kolokazja jadalna. Jadalne bulwy ma także m.in. żółtosocza strzałkowata, dziwidło Riviera, Cyrtosperma merkusii, u niektórych gatunków jadalne są także liście. Liczne gatunki uprawiane są jako rośliny ozdobne, w krajach klimatu umiarkowanego często uprawiane jako doniczkowe (np. z rodzajów monstera, epipremnum, skrzydłokwiat), liczne są także popularnymi roślinami uprawnymi w stawach (np. orontium, czermień, cantedeskia) lub akwariach (np. zwartka, pistia). Anturium i cantedeskia są popularnymi roślinami wykorzystywanymi na kwiat cięty w kwiaciarstwie.
Araceae (ou aráceas) é uma família monofilética de plantas com flor, monocotiledóneas, da ordem Alismatales, que agrupa de 115 a 129 géneros, com entre 3270,[3] 3305[4] e 4025 espécies (dependendo do autor).[5] O grupo apresenta uma grande diversidade morfológica que vai das plantas arbustivas às lianas, incluindo plantas aquáticas flutuantes e plantas epífitas, mas tem como características comuns a produção de uma inflorescência do tipo espádice, mesmo que muito modificada, e a presença de ráfides de oxalato de cálcio em células especializadas e compostos químicos associados que causam irritação se ingeridos. A família tem distribuição alargada, com alguns grupos tendencialmente cosmopolitas, mas com predominância para as zonas tropicais, em especial da região neotropical.[6][7][8] O registo fóssil do grupo é conhecido desde o Maastrichtiano (c. 70 milhões de anos atrás).[9] A família inclui múltiplas espécies de interesse económico para produção alimentar (como o taro ou inhame), como plantas ornamentais e como plantas medicinais.
A maior colecção conhecida de Araceae vivas é mantida no Missouri Botanical Gardens.[10] Outra grande colecção de Araceae em cultura está no Jardim Botânico de Munique, devido aos esforços do especialista em aráceas Josef Bogner.
As Araceae (ou aráceas) são uma família de plantas monocotiledóneas herbáceas, frequentemente designadas por jarro ou arão, que agrupa cerca 117 géneros e mais de 3 700 espécies, fáceis de identificar pela sua inflorescência característica. O nome atribuído à família, deriva do vocábulo latino arum, do grego antigo aron, que designava a colheita ou os produtos do campo.
As espécies da família Araceae são frequentemente rizomatosas ou tuberosas, por vezes contendo cristais de oxalato de cálcio ou ráfides.[11][12] A morfologia das folhas varia consideravelmente de espécie para espécie. A inflorescência é composta por um espádice, que é quase sempre rodeado por uma folha modificada conhecida por espata.[13] Em aroides monoécios (que possuem flores masculinas e femininas separadas, embora ambos os tipos de flor esteja presentes numa única planta), o espádice é geralmente organizado com as flores femininas na parte inferior e as flores masculinas no topo. Em aroides com flores perfeitas, o estigma já não é receptivo quando o pólen é libertado, prevenindo assim a auto-fertilização. Algumas espécies são dióicas.[14][15]
Entre as aráceas com valor ornamental encontram-se, entre muitas outras plantas, os conhecidos antúrios (Anthurium), jarros (Zantedeschia), filodendros (Philodendron) e lírios-da-paz (Spathiphyllum). Entre as plantas ornamentais incluídas nesta família contam-se ainda as pertencentes aos géneros Dieffenbachia (comigo-ninguém-pode), Aglaonema, Caladium, Nephthys e Epipremnum (a jibóia), de grande importância nos ecossistemas da floresta húmida, que por serem tolerantes à sombra são utilizados como plantas de decoração de interiores. As espécies do género Cryptocoryne são populares em aquariofilia.[16] A espécie Symplocarpus foetidus é comum na América do Norte.
Entre os géneros mais conhecidos contam-se Anthurium e Zantedeschia, com várias espécies utilizadas para fins ornamentais e para produção de flores de corte, Colocasia e Xanthosoma, cultivados pelos seus cormos amiláceos. Entre as plantas usadas para fins alimentares destacam-se as espécies Colocasia esculenta (taro ou inhame-coco) e Xanthosoma sagittifolium (taioba ou mangará). Embora com menor peso económico, a família inclui espécies fruteiras, como a Monstera deliciosa (cujo fruto é conhecido por fruta-pão-mexicana no Brasil e por delicioso na ilha da Madeira).
A maior inflorescência não ramificada do mundo[17] é produzida por uma arácea, a espécie Amorphophallus titanum (flor-cadáver ou jarro-titã),[18][19] por vezes chamada erroneamente «a maior flor do mundo». As flores e frutos das espécies do género Wolffia (uma Lemnoideae) são os mais pequenas que se conhecem.[20]
Em resultado da análise filogenética com base nas técnicas de biologia molecular, a circunscrição taxonómica da família Araceae foi alargada para incluir as lentilhas-de-água (género Lemna e afins), tradicionalmente incluídas na família Lemnaceae, agora transformadas na subfamília Lemnoideae das Araceae. Nestas nova circunscrição, as aráceas não lemnóideas passaram a constituir o grupo aroide, as aráceas tradicionais. A família, nesta nova configuração, é utilizada pelos sistemas de classificação modernos, como o sistema de classificação APG III (2009),[21] o APWeb (2001 adiante[22]) e o APG IV (2016).
Muitas espécies desta família são termogénicas (capazes de produzir calor).[23] As flores das aráceas termogénicas podem atingir até 45 °C, mesmo quando o ar ambiente tenha temperaturas bem mais baixas. Uma das razões que justificam estas temperaturas anormalmente elevadas é a atracção de insectos (geralmente escaravelhos e moscas) para polinizar a planta, premiando os insectos com a energia calorífica. Outra razão é evitar danos nos tecidos da flor em climas frios. Alguns exemplos de Araceae termogénicas são as espécies Symplocarpus foetidus, Amorphophallus titanum, Amorphophallus paeoniifolius, Helicodiceros muscivorus e Typhonium venosum. A espécie Symplocarpus foetidus consegue com o calor gerado nas mitocôndrias do pedúnculo central da suas inflorescências evitar o congelamento dos tecidos florais e os consequentes danos pelo frio, mantendo, mesmo em temperaturas ambientes abaixo de zero, a temperatura interna da flor constante a 20 °C.
Espécies como Amorphophallus titanum e Symplocarpus foetidus emitem um forte odor pungente, semelhante a carne podre, destinado a atrair as moscas que polinizam a planta. O calor produzido pela flor ajuda a dispersar o cheiro, permitindo que se propague a maior distância.
Os membros da família das Araceae são plantas monocotiledóneas herbáceas, por vezes arborescentes ou escandentes (como lianas). Em todo o grupo, as folhas são simples, inteiras ou lobadas, por vezes fenestradas (com o limbo perfurado), em geral grandes. A subfamília da Lemnoideae distinguem-se marcadamente das restantes por apresentarem o corpo vegetativo reduzido e globoso a taloide.
O que em geral em primeira observação se considera como flor é na realidade uma inflorescência, já que as flores são pequenas, com perianto nulo ou com 4-8 peças escamosas. A inflorescência é em geral um espádice (espiga de eixo carnoso, rodeada por uma espata, que pode ser confundida com uma grande "pétala"). Os frutos são na grande maioria das espécies do tipo baga.
A maioria das espécies apresenta ráfides ondulados formados por cristais de oxalato de cálcio no interior de células especializadas, as quais em geral contêm outros compostos químicos associados que causam irritação nas mucosas dos animais, nomeadamente na boca e garganta, se ingeridos. Entre os compostos frequentemente presentes estão os glucósidos cianogénicos, muitas vezes associados a alcaloides. Muitas espécies apresentam lacticíferos, canais de mucilagem ou canais de resina, produzindo um látex aquoso ou leitoso.
As aráceas são maioritariamente ervas terrestres ou aquáticas, podendo contudo ser trepadeiras com raízes aéreas, epífitas ou aquáticas flutuantes, as últimas muitas vezes reduzidas a um corpo vegetativo mais ou menos taloide. Os caules são frequentemente rizomatosos, ou cormos. Em alguns casos as plantas são tuberosas.
As raízes são muitas vezes micorrízicas, sem pelos radiculares.
As folhas apresentam filotaxia alternada e espiral, por vezes dísticas ou basais, bifaciais, usualmente simples, com a lâmina em geral bem desenvolvida, por vezes fortemente lobada, pinada ou palmada, composta ou fenestrada, usualmente inteira, com venação paralela, peni-paralela ou reticulada, embainhante na base. Sem estípulas, mas com pelos glandulares ou pequenas escamas por vezes presentes na região do nodo adentro da bainha da folha
As folhas são basais nas espécies epífitas e nas lianas distribuem-se alternadamente pelo caule. São pecioladas, grandes, coriáceas, inteiras ou recortadas ou lobadas. São exceções entre as monocotiledóneas, quanto ao formato, nervação e coloração distinta nas duas faces. São plantas de hábito terrestres ou epífitas, raramente aquáticas, geralmente herbáceas. O caule nas terrestres é curto e subterrâneo, nas epífitas é comprido e trepador.
Os caules e folhas apresentam pelos simples, sendo contudo muitas as espécies que são glabras.
As inflorescências são indeterminadas, usualmente terminais, formando uma espiga de numerosas flores pequenas densamente inseridas ao longo de um eixo carnoso (o espádice), que pode ser estéril no ápice, por vezes parcialmente encerrada por uma grande bráctea, semelhante a uma folha ou a uma pétala (a espata). A inflorescência é reduzida a 1-4 flores num pequeno invólucro nos taxa aquáticos flutuantes (Lemnoideae).
Nos aroides (subfamília aroideae) monoicos, as flores femininas estão dispostas no espádice na parte inferior, enquanto que as flores masculinas estão dipostas na parte superior. Nos aroides com flores completas, os carpelos atingem a maturação antes dos estames, prevenindo, assim, a autopolinização. Há ainda espécies dioicas. Androceu, em geral com 2 a 4 estames. Gineceu de ovário súpero ou ínfero, com um a vários lóculos contendo número variável de óvulos.
As flores são pequenas, bissexuais a unissexuais (plantas usualmente monoicas), de simetria radial, sem brácteas individuais, sésseis, por vezes olorosas. Normalmente as flores femininas são dispostas na região proximal e as masculinas na distal do espádice.
Tépalas usualmente 4-6 (raramente 8), em 2 verticilos, ou ausentes, separadas a conatas basalmente, inconspícuas e muitas vezes carnosas, valvadas ou imbricadas. Hipanto ausente.
Os estames são 4, 6 ou 8 (raramente 1-12), filamentos separados a conatos, anteras por vezes poricidas (abrindo-se por poros), ou de deiscência longitudinal ou transversal, separados a conatos. Nas flores bissexuais, os estames são antitépalos (as peças estão dispostas no mesmo raio das tépalas). Sem nectários. Pólen variado, mas frequentemente espinhoso.
Os carpelos são usualmente 3 (raramente 1-cerca de 50), conatos, ovário usualmente súpero, usualmente tantos lóculos como carpelos, placentação variada. 1 estilo e 1 estigma, pontado ou capitado, curto, ou ausente.
Os óvulos são de apenas um a numerosos por carpelo, anátropos a ortótropos (usualmente anátropos e bitégmicos).
A espécie Amorphophallus titanum é notável por produzir uma das inflorescências mais conspícuas de entre todas as angiospérmicas, enquanto as espécies do género Wolffia (uma Lemnoideae) produzem as flores mais pequenas que se conhecem.
O fruto ocorrem agrupados numa infrutescência, sendo usualmente bagas, mas ocasionalmente são utrículos, drupas ou semelhantes a nozes.
As sementes são oleosas (por vezes também com amido), endospermadas (embora nalguns casos o endosperma esteja ausente), com uma cobertura seminal por vezes carnosa.
A família tem distribuição natural do tipo cosmopolita, mas está melhor representada nas regiões tropicais e subtropicais, sendo aí muito comum em bosques com forte ensombramento e em terrenos húmidos.
As inflorescências de Araceae são polinizadas por muitos grupos de insectos, especialmente coleópteros, moscas e abelhas. A inflorescência usualmente produz um forte odor e muitas vezes também calor. O gineceu matura antes do androceu, e quando as flores são unissexuais, as flores femininas maturam antes das masculinas, facilitando a polinização cruzada.
Em Arisaema, as plantas pequenas (geralmente jovens) são masculinas e as maiores (de mais idade) são femininas, o que facilita a polinização cruzada.
A dispersão das bagas verdes a brilhantemente coloridas é presumivelmente efectuada por aves ou mamíferos. Os utrículos de Lemna e afins são dispersos pela água.
A família tem o seu centro de diversidade nas zonas tropicais do Novo Mundo (no Neotropis), embora seja tendencialmente de distribuição cosmopolita e também ocorra com múltiplas espécies nas zonas tropicais e subtropicais do Velho Mundo (Paleotropis), incluindo a Malésia e a Austrália, e pelas regiões temperadas mais quentes do Hemisfério Norte.
Em 2012 estavam listadas como validamente descritas 3305 espécies da família Araceae, das quais 1889 tinham distribuição natural restrita ao Neotropis, cerca de 1105 ocorriam na Ásia, 152 eram nativas da África, 23 espécies eram da Austrália, 78 espécies da Bacia Mediterrânica, 20 espécies eram endemismos das ilhas Mascarenhas e 7 eram nativas da América do Norte. Apenas 2 espécies ocorrem nas zonas boreais e 29 espécies apresentam distribuição circuntropical.[4] Na Europa Central apenas ocorrem os géneros Arum, Calla, Wolffia, Spirodela e Lemna, com a espécie Pinellia ternata naturalizada a partir de fugas de jardim.
Apesar da existência de muitas espécies, com uma grande variedade morfológica, existiu dificuldade de fossilização, o que dificultou os estudos sobre a filogenia das Araceae que permitissem lançar alguma luz sobre a evolução da família. Ainda assim, estima-se, através de estudos da variabilidade genética, que as Araceas tenham de 105 a 128 milhões de anos. O registo fóssil conhecido remonta a cerca de 70 milhões de anos atrás, ao Maastrichtiano (Cretáceo Superior).[6]
Apesar disso, a monofilia das Araceae, apóa a adição das Lemnoideae e como aqui circunscrita, passou a ser considerada segura com base na morfologia (Grayum 1990,[24] Mayo et al. 1995 [25]) e sequências de ADN cp (Chase et al. 1993,[26] French et al. 1995[27]). Com estas circunscrição taxonómica a família é provavelmente o grupo irmão do resto das famílias de Alismatales (Chase et al. 1995b,[28] Dahlgren & Rasmussen 1983,[29] Dahlgren et al. 1985,[30] Stevenson & Loconte 1995[31]), sendo por isso na actualidade considerada como parte dessa ordem de monocotiledóneas.
Para garantir a monofilia das Araceae, alguns géneros de minúsculas plantas aquáticas flutuantes com morfologia muito simplificada, entre os quais Spirodela, Landoltia, Lemna, Wolffia e Wolffiella, foram segregadas na família Lemnaceae (ver Cronquist 1981,[32] Dahlgren et al. 1985,[30] den Hartog 1975,[33] Landolt 1980,[34] 1986,[35] Landolt & Kandeler 1987[36]), mas agora são vistos como aráceas fortemente modificadas (French et al. 1995,[27] Mayo et al. 1995,[25] Stockey et al. 1997,[37] Tam et al. 2004[38]). Nesses géneros, em Lemna, Landoltia e Spirodela a espata está representada por uma bainha membranosa, mas falta completamente em Wolffia e Wolfiella. Embora sejam também plantas aquáticas, as sequências de rbcL colocam o género aquático flutuante Pistia, de muito maiores dimensões, na subfamília Aroideae, mostrando que o género não é estreitamente aparentada com Lemna e com as demais Lemnoideae (French et al. 1995[27]).
Com essa circunscrição, a família Araceae foi dividida em oito sub-famílias com base na variação de hábito, filotaxia e morfologia das folhas, estrutura da inflorescência, morfologia floral, estrutura do grão de pólen, anatomia e número de cromossomas (Grayum 1990[24]). O estabelecimento das relações filogenéticas foi também feito dentro das Araceae através do estudo de sequências de rbcL (French et al. 1995[27]), de trnL-F (Tam et al. 2004[38]) e morfologia (Mayo et al. 1998[39]).
Os géneros Gymnostachys, Orontium, Symplocarpus e afins apresentam caules curtos e condensados que, apesar de não serem exactamente cormosos, são engrossados. Esta característica coloca este agrupamento como o clado irmão do resto da família. A maioria do resto das aráceas estão unidas pelas morfologia das folhas, todas com lâmina expandida, pelas presença de um internodo grande na inflorescência entre a espata e a folha imediatamente abaixo, pela formação de uma continuação do caule na axila da penúltima folha abaixo da espata e pela placentação mais ou menos basal.
Os taxa monoicos compreendem um grande clado, as Aroideae, com 74 géneros (entre os quais Zamioculcas, Dieffenbachia, Spathicarpa, Philodendron, Caladium, Syngonium, Aglaonema, Zantedeschia, Amorphophallus, Peltandra, Asarum, Arum, Arisaema, Alocasia, Colocasia e Pistia).[39]
Um segundo grande clado, as Monsteroideae, está delimitado com base na presença de uma espata indiferenciada (sem porção tubular) que é precocemente decídua ou marcescente, com uma zona de abcisão basal diferenciada. Este grupo inclui géneros como Monstera, Scindapsus e Epipremnum. O género Spathiphyllum, e afins, pode ser aparentado com este grupo.[27]
Pothos, e os seus parentes, e Anthurium formam as Pothoideae, um grupo de espécies caracterizadas por uma venação fina da folha, com nervuras secundárias e terciárias cruzadas com as primárias (Mayo et al. 1998[39]).
Tradicionalmente a família Araceae foi considerada uma ordem autónoma, a ordem Arales, no contexto das Monocotiledonea, mas os resultados de estudos de biologia molecular (sequenciamento genético) demonstraram que a família Araceae pertence à ordem Alismatales,[40][41] sendo a sua inclusão necessária para evitar a parafilia daquele taxon.
A primeira observação conhecida das Araceae foi feita por Theophrastus e publicada na sua obra Historia Plantarum.[42] Apesar disso, as Araceae não foram reconhecidas como um grupo distinto de plantas até ao século XVI. Em 1789, Antoine Laurent de Jussieu classificou todas as aroides trepadoras como Pothos e todos os aroides terrestres como Arum ou Dracontium na sua obra Familles des Plantes, criando assim o nome da família que ainda se conserva.
O primeiro sistema abrangente de classificação da família foi criado pelo botânico austríaco Heinrich Wilhelm Schott, que o publicou nas suas obras Genera Aroidearum,[43] aparecida em 1858, e Prodromus Systematis Aroidearum[44] em 1860. O sistema de Schott era baseado em características florais e usou uma concepção muito estreita de género. Em 1876 Adolf Engler produziu uma nova classificação, que foi progressivamente refinada até 1920. O sistema de Engler era significativamente diferente do publicado por Schott, estando baseado mais na observação dos características vegetativas e anatomia das espécies. Os dois sistemas foram de alguma forma rivais, com o de Engler a atrair mais aderentes antes do advento das técnicas da filogenética molecular permitir uma nova abordagem à classificação deste grupo de plantas.[45][46]
Os modernos estudos baseados na sequenciação de genes mostra que as Araceae (incluindo as Lemnoideae) são um agrupamento taxonómico monofilético e o primeiro grupo que divergiu dentro das Alismatales.[47] O sistema APG III de 2009 reconhece a família, incluindo nela os géneros anteriormente segregados em Lemnaceae.[48] A inclusão das Lemnaceae nas Araceae não é universalmente aceite. Por exemplo, em 2010 a obra New Flora of the British Isles usa uma circunscrição parafilética das Araceae e uma família Lemnaceae separada.[49] Um estudo genómico completo da espécie Spirodela polyrhiza foi publicado em 2014.[50]
A família Araceae foi reconhecida pelo sistema APG III (2009[21]), pelo Linear APG III (LAPG III 2009[1]) que lhe atribuiu o número de família 30. A família já havia sido reconhecida pelo APG II (2003[51]).
Os géneros mais representados são Anthurium (c. 900 espécies), Philodendron (c. 500 espécies), Arisaema (c. 150 espécies), Homalomena (c. 140 espécies), Amorphophallus (c. 100 espécies), Schismatoglottis (c. 100 espécies), Spathiphyllum (c. 60 espécies), Monstera (c. 50 espécies), Pothos (c. 50 espécies), Xanthosoma (c. 40 espécies), Dieffenbachia (c. 40 espécies) e Syngonium (c. 30 espécies).
Como sinónimos taxonómicos para Araceae Juss., segundo o Angiosperm Phylogeny Website (APWeb), contam-se Arisaraceae Raf., Caladiaceae Salisb., Callaceae Rchb. ex Bartl., Cryptocorynaceae J.Agardh, Dracontiaceae Salisb., Lemnaceae Martinov, Orontiaceae Bartl., Pistiaceae Rich. ex C.Agardh, Pothaceae und Wolffiaceae Bub..[22][52]
Na sua presente circunscrição taxonómica a família Araceae é um taxon monofilético,[41] que inclui cerca de 117 géneros agrupando cerca de 4025 espécies validamente descritas. A filogenia e biogeografia das Araceae é relativamente bem conhecida, graças aos resultados obtidos com recurso às técnicas da biologia molecular.[53] Em consequência desses estudos, a circunscrição da família foi alargada para incluir os géneros que tradicionalmente faziam parte da família Lemnaceae, a qual passou a constituir a subfamília Lemnoideae das Araceae, ficando a família repartida por 8 sub-famílias, conforme o seguinte cladograma:[52][54]
AraceaeA subfamília Aroideae Arn. inclui 26 tribos, com cerca de 70 géneros e 2670 espécies:[3]
A subfamília Pothoideae Engl. contém duas tribos, com 4 géneros e cerca de 1000 espécies:[3]
A subfamília Monsteroideae (Schott) Engl. contém 4 tribos, com cerca de 12 géneros e aproximadamente 360 espécies:[3]
A subfamília Calloideae Endl.contém apenas uma tribo:[3]
A subfamília Gymnostachydoideae Bogner & Nicolson[3] contém apenas o género monotípico:
A subfamília Orontioideae Mayo, Bogner, & Boyce contém apenas uma tribo:[3][60]
A subfamília Lasioideae Engl. contém apenas uma tribo:[3][60]
A subfamília Lemnoideae Bab. contém apenas uma tribo:[3][60][67]
Embora entre as Aracae géneros como Alocasia, Arisaema, Caladium, Colocasia, Dieffenbachia e Philodendron contenham cristais de oxalato de cálcio na forma de ráfides que quando consumidos ou quando entram em contacto com as mucosas podem causar edema, formação de vesículas e disfagia acompanhada por dolorosa sensação de queimadura na boca e garganta,[68] muitas espécies são utilizadas para fins alimentares e para decoração e jardinagem.
Os cormos amiláceos de Alocasia, Colocasia (especialmente de Colocasia esculenta, o taro ou inhame-coco) e Xanthosoma (especialmente da espécie Xanthosoma sagittifolium) são comestíveis após um tratamento térmico apropriado para remover os químicos irritantes (especialmente os cristais de oxalato de cálcio dos ráfides).
Embora com muito menos importância económica, as bagas de Monstera são ocasionalmente comidas e algumas espécies do género Amorphophallus são utilizada para fins alimentares nos trópicos (raízes, folhas, sementes e frutos).
As populações indígenas da América do Sul e da Malésia utilizam algumas aráceas para fins medicinas, para extracção de fibras (das raízes) e para confeccionar veneno para flechas.[7]
Contudo é no sector das plantas ornamentais que a família tem maior importância, pois inclui numerosas plantas ornamentais, entre as quais múltiplas espécies dos géneros Philodendron, Zantedeschia, Anthurium, Caladium, Colocasia, Dieffenbachia, Epipremnum, Monstera, Spathiphyllum, Syngonium, Aglaonema, Xanthosoma, Scindapsus, Spathicarpa, e Zamioculcas.
Apesar da importância como cultura agrícola de algumas Araceae, especialmente Colocasia esculenta, os aroídeos são pouco comercializados e negligenciados pelos criadores de plantas, de tal forma que o The Crop Trust os considera como «culturas órfãs». Tal não impede que sejam amplamente cultivados e importantes na agricultura de subsistência e nos mercados locais. O principal produto alimentar são os cormos com elevado conteúdo de amido, embora as folhas e flores também encontrem uso culinário.[69]
São conhecidas as seguintes ocorrências confirmadas no Brasil:[8]
A família possivelmente ocorre nos seguintes estados:[8]
A família está presente nos seguintes domínios fitogeográficos do Brasil: Amazônia, Caatinga, Cerrado, Mata Atlântica, Pampa, Pantanal[8]
A família está presente nos seguintes tipos de vegetação do Brasil: Área Antrópica, Caatinga (stricto sensu), Campinarana, Campo de Altitude, Campo de Várzea, Campo Limpo, Campo Rupestre, Carrasco, Cerrado (lato sensu), Floresta Ciliar ou Galeria, Floresta de Igapó, Floresta de Terra Firme, Floresta de Várzea, Floresta Estacional Decidual, Floresta Estacional Perenifólia, Floresta Estacional Semidecidual, Floresta Ombrófila (= Floresta Pluvial), Floresta Ombrófila Mista, Palmeiral, Restinga, Savana Amazônica, Vegetação Aquática, Vegetação Sobre Afloramentos Rochosos.[8]
.JPG)
_1.jpg)
.JPG)
.jpg)
|coautores= (ajuda) !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de editores (link) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de editores (link) |coautores= (ajuda) !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de editores (link) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de editores (link) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |url= (ajuda). Systematic Botany. 37. [S.l.: s.n.] p. 48–52. ISSN 0363-6445. doi:10.1600/036364412X616620 Araceae (ou aráceas) é uma família monofilética de plantas com flor, monocotiledóneas, da ordem Alismatales, que agrupa de 115 a 129 géneros, com entre 3270, 3305 e 4025 espécies (dependendo do autor). O grupo apresenta uma grande diversidade morfológica que vai das plantas arbustivas às lianas, incluindo plantas aquáticas flutuantes e plantas epífitas, mas tem como características comuns a produção de uma inflorescência do tipo espádice, mesmo que muito modificada, e a presença de ráfides de oxalato de cálcio em células especializadas e compostos químicos associados que causam irritação se ingeridos. A família tem distribuição alargada, com alguns grupos tendencialmente cosmopolitas, mas com predominância para as zonas tropicais, em especial da região neotropical. O registo fóssil do grupo é conhecido desde o Maastrichtiano (c. 70 milhões de anos atrás). A família inclui múltiplas espécies de interesse económico para produção alimentar (como o taro ou inhame), como plantas ornamentais e como plantas medicinais.
A maior colecção conhecida de Araceae vivas é mantida no Missouri Botanical Gardens. Outra grande colecção de Araceae em cultura está no Jardim Botânico de Munique, devido aos esforços do especialista em aráceas Josef Bogner.
Familia Araceae aparține ordinului Arales și cuprinde plante erbacee cu tuberculi sau rizomi.
Flora României conține 10 specii spontane și cultivate ce aparțin la 7 genuri:
Arum maculatum (Rodu pământului)
Arum (floare)
Zantedeschia aethiopica
Materiale media legate de Araceae la Wikimedia Commons
Kallaväxter (Araceae) är en familj av enhjärtbladiga växter där blommorna sitter samlade i täta kolvar. Ofta är kolven delvis omgiven av ett hölsterblad. Det finns fler än 3 700 arter indelade i 107 släkten. Den största artrikedomen finns i tropiska delar av Amerika, men det finns även många arter i tropiska och tempererade områden i Asien, Afrika och Europa. I Sverige finns några arter vildväxande, bland annat i missnesläktet, munkhättesläktet, andmatssläktet och storandmatssläktet. DNA-analyser utförda av Angiosperm Phylogeny Group visar att andmatsväxterna, som tidigare utgjorde en egen familj Lemnaceae, också hör till kallaväxterna. Tidigare ingick kalmussläktet (Acorus) i kallaväxterna, men de ingår nu i en egen familj, kalmusväxter (Acoraceae).
Det finns arter som har han- och honblommor på samma planta och då sitter vanligen honblommorna i blomkolvens nedre del och hanblommorna upp mot toppen. För att förhindra självpollinering så tar inte honblommorna emot pollen när hanblommorna på samma planta släpper ut den.
Åtta underfamiljer kan urskiljas:
Det finns många välkända krukväxter i denna familj, såsom gullranka och monstera. En art av knölkallasläktet, jätteknölkalla, har en av världens största blomställningar. Bland vattenkallasläktet (Cryptocoryne) finns flera akvarieväxter. I några släkten, monsterasläktet (Monstera) och tarosläktet (Colocasia) finns arter som ger livsmedel. Kopparrankesläktet (Philodendron) är ett växtsläkte som är viktigt för regnskogarnas ekosystem.
Wikimedia Commons har media som rör Kallaväxter.
Kallaväxter (Araceae) är en familj av enhjärtbladiga växter där blommorna sitter samlade i täta kolvar. Ofta är kolven delvis omgiven av ett hölsterblad. Det finns fler än 3 700 arter indelade i 107 släkten. Den största artrikedomen finns i tropiska delar av Amerika, men det finns även många arter i tropiska och tempererade områden i Asien, Afrika och Europa. I Sverige finns några arter vildväxande, bland annat i missnesläktet, munkhättesläktet, andmatssläktet och storandmatssläktet. DNA-analyser utförda av Angiosperm Phylogeny Group visar att andmatsväxterna, som tidigare utgjorde en egen familj Lemnaceae, också hör till kallaväxterna. Tidigare ingick kalmussläktet (Acorus) i kallaväxterna, men de ingår nu i en egen familj, kalmusväxter (Acoraceae).
Det finns arter som har han- och honblommor på samma planta och då sitter vanligen honblommorna i blomkolvens nedre del och hanblommorna upp mot toppen. För att förhindra självpollinering så tar inte honblommorna emot pollen när hanblommorna på samma planta släpper ut den.
Yılanyastığıgiller (Araceae), yaklaşık 107 cins ve 3700 tür içeren bir çiçekli bitkiler familyası.
Yılanyastığıgiller (Araceae), yaklaşık 107 cins ve 3700 tür içeren bir çiçekli bitkiler familyası.
Аро́їдні (Araceae) — родина покритонасінних однодольних рослин, квітки яких утворюються в характерному суцвітті, спадиксі.
Ароїдні звичайно багаторічні кореневищні трав'янисті рослини з великими, часто прикореневими листками, але серед них є також ліани, епіфіти, дерева.
Дрібні одностатеві, рідко двостатеві квітки ароїдних зібрані в початок, вкритий листком, т. з. покривалом.
Відомо бл.1 800 видів, поширених переважно в тропіках. З них в Україні — 4: білокрильник болотяний та 3 види з роду арум.
Більшість ароїдних містять отруйні алкалоїди та глікозиди, але отруйні властивості при кип'ятінні та висушуванні здебільшого втрачаються.
Деякі ароїдні використовуються в медицині. Багато видів розводять як декоративні кімнатні, оранжерейні (монстера, антуріум) та акваріумні рослини (анубіас карликовий).
В коренях ароїдних міститься крохмаль, у тропіках деякі види вирощуються як харчові рослини (наприклад, таро, конняку).
Аро́їдні (Araceae) — родина покритонасінних однодольних рослин, квітки яких утворюються в характерному суцвітті, спадиксі.
Ароїдні звичайно багаторічні кореневищні трав'янисті рослини з великими, часто прикореневими листками, але серед них є також ліани, епіфіти, дерева.
Дрібні одностатеві, рідко двостатеві квітки ароїдних зібрані в початок, вкритий листком, т. з. покривалом.
Відомо бл.1 800 видів, поширених переважно в тропіках. З них в Україні — 4: білокрильник болотяний та 3 види з роду арум.
Більшість ароїдних містять отруйні алкалоїди та глікозиди, але отруйні властивості при кип'ятінні та висушуванні здебільшого втрачаються.
Họ Ráy hay họ Môn hoặc họ Chân bê (danh pháp khoa học: Araceae) là một họ thực vật một lá mầm, trong đó hoa của chúng được sinh ra theo một kiểu cụm hoa được gọi là bông mo. Các bông mo thông thường được kèm theo (đôi khi được che phủ một phần) một mo hay áo trùm tương tự như lá. Theo website của APG thì họ này có 106 chi và 4.025 loài[2]. Sự đa dạng về loài lớn nhất thuộc về khu vực nhiệt đới của Tân thế giới, mặc dù chúng cũng phân bổ tại các khu vực nhiệt đới và ôn đới của Cựu thế giới. Các nghiên cứu di truyền học gần đây do Angiosperm Phylogeny Group tiến hành đã chứng minh rằng bèo tấm, trước đây được coi là một họ riêng (Lemnaceae), cũng thuộc về họ Ráy.
Trong số các loài ráy có hoa đơn tính cùng gốc thì bông mo thường xuất hiện dưới dạng các hoa cái ở phần đáy còn các hoa đực ở phần đỉnh của bông mo. Ở các loài ráy với các hoa hoàn chỉnh thì núm nhụy chỉ tiếp nhận sự thụ phấn trong một thời gian ngắn khi phấn đã được phát tán, vì thế nó ngăn chặn sự tự thụ phấn. Trong họ này có một số loài là đơn tính khác gốc.
Các chi như Hồng môn (Anthurium) và Vân môn (Zantedeschia) là hai chi có nhiều loài được biết đến nhất, cũng như khoai sọ (Colocasia antiquorum) và Xanthosoma roseum (khoai mùng). Trong số các cụm hoa lớn nhất trên thế giới là cụm hoa của Amorphophallus titanum (ráy khổng lồ hay hoa xác chết). Họ này cũng có nhiều loài là các cây cảnh: Dieffenbachia, Aglaonema, Caladium, Nephthys và Epipremnum nhưng có rất ít loài được đặt tên cụ thể. Trong chi Cryptocoryne có nhiều loài thực vật thủy sinh phổ biến. Cả khoai môn và Monstera deliciosa đều là các loại lương thực có giá trị (quả của Monstera deliciosa được gọi là "mít Mexico"). Philodendron chứa các loài cây quan trọng trong các hệ sinh thái của các rừng mưa cũng như hay được dùng làm cây cảnh trong gia đình. Symplocarpus foetidus là một loài ráy phổ biến ở miền đông Bắc Mỹ.
Xem thêm CATE-Araceae để biết thêm về dự án mới khởi động gần đây về phân loại họ Ráy.
Bộ sưu tập lớn nhất về các loài ráy Tân thế giới đang sinh tồn được duy trì tại Vườn thực vật Missouri[3].
Tại Việt Nam có khoảng 30 chi và 130-140 loài thuộc họ Ráy.
Cây phát sinh chủng loài dưới đây lấy theo APG II, với họ Maundiaceae vẫn nằm trong họ Juncaginaceae còn họ Limnocharitaceae vẫn đứng độc lập.
Alismatales
Araceae
Alismataceae s.l.
Alismataceae s.s.
Arisaema triphyllum
Aglaonema
Alocasia macrorrhiza
Dieffenbachia bowmannii
Philodendron biffinatum
Zantedeschia aethiopica
Thủy vu
Bèo tấm
Họ Ráy hay họ Môn hoặc họ Chân bê (danh pháp khoa học: Araceae) là một họ thực vật một lá mầm, trong đó hoa của chúng được sinh ra theo một kiểu cụm hoa được gọi là bông mo. Các bông mo thông thường được kèm theo (đôi khi được che phủ một phần) một mo hay áo trùm tương tự như lá. Theo website của APG thì họ này có 106 chi và 4.025 loài. Sự đa dạng về loài lớn nhất thuộc về khu vực nhiệt đới của Tân thế giới, mặc dù chúng cũng phân bổ tại các khu vực nhiệt đới và ôn đới của Cựu thế giới. Các nghiên cứu di truyền học gần đây do Angiosperm Phylogeny Group tiến hành đã chứng minh rằng bèo tấm, trước đây được coi là một họ riêng (Lemnaceae), cũng thuộc về họ Ráy.
Trong số các loài ráy có hoa đơn tính cùng gốc thì bông mo thường xuất hiện dưới dạng các hoa cái ở phần đáy còn các hoa đực ở phần đỉnh của bông mo. Ở các loài ráy với các hoa hoàn chỉnh thì núm nhụy chỉ tiếp nhận sự thụ phấn trong một thời gian ngắn khi phấn đã được phát tán, vì thế nó ngăn chặn sự tự thụ phấn. Trong họ này có một số loài là đơn tính khác gốc.
Các chi như Hồng môn (Anthurium) và Vân môn (Zantedeschia) là hai chi có nhiều loài được biết đến nhất, cũng như khoai sọ (Colocasia antiquorum) và Xanthosoma roseum (khoai mùng). Trong số các cụm hoa lớn nhất trên thế giới là cụm hoa của Amorphophallus titanum (ráy khổng lồ hay hoa xác chết). Họ này cũng có nhiều loài là các cây cảnh: Dieffenbachia, Aglaonema, Caladium, Nephthys và Epipremnum nhưng có rất ít loài được đặt tên cụ thể. Trong chi Cryptocoryne có nhiều loài thực vật thủy sinh phổ biến. Cả khoai môn và Monstera deliciosa đều là các loại lương thực có giá trị (quả của Monstera deliciosa được gọi là "mít Mexico"). Philodendron chứa các loài cây quan trọng trong các hệ sinh thái của các rừng mưa cũng như hay được dùng làm cây cảnh trong gia đình. Symplocarpus foetidus là một loài ráy phổ biến ở miền đông Bắc Mỹ.
Xem thêm CATE-Araceae để biết thêm về dự án mới khởi động gần đây về phân loại họ Ráy.
Bộ sưu tập lớn nhất về các loài ráy Tân thế giới đang sinh tồn được duy trì tại Vườn thực vật Missouri.
Tại Việt Nam có khoảng 30 chi và 130-140 loài thuộc họ Ráy.
Соцветия ароидных поражают разнообразием и за редкими исключениями выглядят как одиночные цветки. Такое впечатление создается главным образом благодаря видоизменению покрывала (кроющего листа) соцветия, нередко ярко окрашенного и принимающего форму околоцветника. Иногда она так причудлива, что соцветие можно принять за экзотический цветок орхидных или лист-кувшинчик насекомоядных непентесов.
Соцветия различаются и по размерам, и по многим существенным признакам, показывающим разную степень их эволюционной продвинутости.
Наиболее примитивные соцветия, несущие на початке только обоеполые цветки, свойственны самым примитивным ароидным. В более специализированных подсемействах развиваются только однополые цветки. На початке образуются две зоны цветков: нижняя — из женских цветков, верхняя — из мужских. Затем в области их контакта возникает зона стерильных цветков, а иногда образуется даже вторая зона стерильных цветков на верхушке початка. В некоторых случаях стерильные цветки редуцируются, и тогда женскую часть соцветия от мужской отделяет лишь голый участок стерильной оси соцветия.
У некоторых ароидных верхние стерильные цветки образуют придаток початка, нередко превращающийся в так называемый осмофор — носитель запаха, привлекающего опылителей. У отдельных видов этот придаток приобретает причудливую форму шляпки гриба или становится нитевидным.
Видоизмененные стерильные цветки также играют определенную роль в опылении насекомыми, особенно у специализированных ароидных. В пределах семейства параллельно усложнению строения соцветия упрощалось строение цветков, и в специализированных подсемействах женский цветок состоит обычно только из одного гинецея, а мужской часто сведен к одной тычинке или одному синандрию. Нередко мужские цветки на одном соцветии состоят из разного числа тычинок (как, например, у видов рода Аморфофаллус (Amorphophallus)), и тогда определить границу отдельного цветка очень трудно.
В связи со специализацией соцветия интересны и изменения покрывала соцветия. У большинства специализированных групп покрывало полностью или частично прикрывает соцветие, выполняя, помимо защитной, и другие функции.
Свойственная многим видам яркая окраска покрывала привлекает насекомых-опылителей, особое строение покрывала соцветий-ловушек способствует «ловле» насекомых-опылителей и удержанию их в соцветии в зоне расположения женских цветков. Двухкамерное покрывало у представителей рода Криптокорина (Cryptocoryne) препятствует самоопылению и предохраняет соцветие от намокания.
Опыляются цветки ароидных преимущественно насекомыми (мухами, пчелами, жуками, тлями). Некоторое значение в опылении, хотя и оспариваемое отдельными исследователями, имеют улитки[4]:66, в ряде случаев не исключено и ветроопыление.
Для ароидных характерен особый род энтомофилии — сапромиофилия — опыление навозными и падальными мухами. В этом случае растение оказывается активным членом, оно как бы заставляет насекомых против их воли опылять цветки. Для этого у растения формируется ряд специальных структур, предназначенных для обмана насекомого. Имитируя запах и цвет субстрата, в который откладывают яйца эти насекомые, растение буквально зазывает опылителей в соцветие-ловушку и держит их пленниками до тех пор, пока они не опылят цветки и не получат пыльцу для опыления цветков других соцветий.
У растений семейства ароидных цветение сопровождается явлением, описанным ещё Ламарком более двухсот лет назад, но и до сих пор не переставшим интересовать учёных. Это резкое повышение температуры соцветия или отдельных его частей на 10, 16 и даже 30° по сравнению с температурой окружающей среды. Причиной является резкая интенсификация дыхательного процесса, а достаточно высокая температура необходима растениям для успешного протекания процесса оплодотворения. Так, например, у белокрыльника, дыхание цветоноса накануне распускания соцветия активизируется в 25—30 раз. Но особенно замечательна тесная связь между быстрым повышением температуры и столь же быстрым появлением от початка крайне неприятного запаха. Оба эти явления непродолжительны и обычно исчезают через несколько часов. Повышение температуры соцветия не является таким уж редким. Чаще оно встречается у ароидных, потому что среди них много водных и болотных растений, произрастающих в местах, где сравнительно холодно. Повышение температуры более, чем на 10° было отмечены у водяной лилии виктории сразу же после того, как началось её культивирование. Этим вопросом специально занимались учёные ещё в конце прошлого столетия. В пасмурную погоду температура цветка колокольчика достигает 16,6 °C, в то время как окружающий воздух прогревается только до 13,2 °C. Это же явление можно наблюдать у магнолии крупноцветковой[5].
Последующие исследования установили, что появление запаха сочетается с огромной метаболической активностью в соцветии и связано с чрезмерной активностью дыхания, что само по себе может привести к повышению температуры. Под воздействием тепла начинают испаряться летучие вещества, несущие запах, и распространяющееся зловоние привлекает мух-опылителей. Хроматографическое исследование веществ, составляющих запах початка ароидных, обнаружило ещё одно интересное звено в цепи рассматриваемых явлений — необычайно быстрое, взрывное увеличение количества свободных аминокислот в тканях соцветия во время раскрывания пыльников.
Неприятный запах, исходящий от соцветий ароидных, иногда бывает связан с другим типом опыления — сапрокантарофилией, как, например, у аморфофаллуса гигантского (Amorphophallus titanum). Отвратительный запах соцветия привлекает навозных и падальных жуков — его постоянных опылителей.
Многие ароидные из разных групп родства в качестве опылителей используют пчел, ос, тлей и привлекают их приятным цветочным запахом и сладковатой жидкостью, похожей на нектар. Ароидные не имеют морфологически выраженных нектарников, и сладковатая жидкость, выполняющая функцию нектара, выделяется у них разными органами цветка.
Растения семейства содержат алкалоиды, сапонины, стерины, цианистые соединения; многие из них ядовиты[6].
Корневища и клубни некоторых видов употребляют в пищу. Таро (Colocasia esculenta) — культивируемое пищевое растение тропиков и субтропиков.
Многие тропические виды ароидных разводят как декоративные.
В настоящее время, в пределах ароидных выделют 8 подсемейств[7]:
По сравнению с более ранними системами в таксономии семейства произошли следующие изменения: подсемейство Аирные (Acoroideae) было выделено в отдельное семейство Аирные (Acoraceae); ранее самостоятельное семейство Рясковые (Lemnaceae) было включено в семейство Ароидные в ранге подсемейства.
Общее число родов в семействе — более ста.
Очень большой вклад в изучение растений семейства Ароидные внёс австрийский ботаник Генрих Вильгельм Шотт. Описанные им роды дополнены сокращением «Schott».
Список родов семейства Ароидные[7]Соцветия ароидных поражают разнообразием и за редкими исключениями выглядят как одиночные цветки. Такое впечатление создается главным образом благодаря видоизменению покрывала (кроющего листа) соцветия, нередко ярко окрашенного и принимающего форму околоцветника. Иногда она так причудлива, что соцветие можно принять за экзотический цветок орхидных или лист-кувшинчик насекомоядных непентесов.
Соцветия различаются и по размерам, и по многим существенным признакам, показывающим разную степень их эволюционной продвинутости.
Наиболее примитивные соцветия, несущие на початке только обоеполые цветки, свойственны самым примитивным ароидным. В более специализированных подсемействах развиваются только однополые цветки. На початке образуются две зоны цветков: нижняя — из женских цветков, верхняя — из мужских. Затем в области их контакта возникает зона стерильных цветков, а иногда образуется даже вторая зона стерильных цветков на верхушке початка. В некоторых случаях стерильные цветки редуцируются, и тогда женскую часть соцветия от мужской отделяет лишь голый участок стерильной оси соцветия.
У некоторых ароидных верхние стерильные цветки образуют придаток початка, нередко превращающийся в так называемый осмофор — носитель запаха, привлекающего опылителей. У отдельных видов этот придаток приобретает причудливую форму шляпки гриба или становится нитевидным.
Видоизмененные стерильные цветки также играют определенную роль в опылении насекомыми, особенно у специализированных ароидных. В пределах семейства параллельно усложнению строения соцветия упрощалось строение цветков, и в специализированных подсемействах женский цветок состоит обычно только из одного гинецея, а мужской часто сведен к одной тычинке или одному синандрию. Нередко мужские цветки на одном соцветии состоят из разного числа тычинок (как, например, у видов рода Аморфофаллус (Amorphophallus)), и тогда определить границу отдельного цветка очень трудно.
В связи со специализацией соцветия интересны и изменения покрывала соцветия. У большинства специализированных групп покрывало полностью или частично прикрывает соцветие, выполняя, помимо защитной, и другие функции.
Свойственная многим видам яркая окраска покрывала привлекает насекомых-опылителей, особое строение покрывала соцветий-ловушек способствует «ловле» насекомых-опылителей и удержанию их в соцветии в зоне расположения женских цветков. Двухкамерное покрывало у представителей рода Криптокорина (Cryptocoryne) препятствует самоопылению и предохраняет соцветие от намокания.
ОпылениеОпыляются цветки ароидных преимущественно насекомыми (мухами, пчелами, жуками, тлями). Некоторое значение в опылении, хотя и оспариваемое отдельными исследователями, имеют улитки:66, в ряде случаев не исключено и ветроопыление.
Для ароидных характерен особый род энтомофилии — сапромиофилия — опыление навозными и падальными мухами. В этом случае растение оказывается активным членом, оно как бы заставляет насекомых против их воли опылять цветки. Для этого у растения формируется ряд специальных структур, предназначенных для обмана насекомого. Имитируя запах и цвет субстрата, в который откладывают яйца эти насекомые, растение буквально зазывает опылителей в соцветие-ловушку и держит их пленниками до тех пор, пока они не опылят цветки и не получат пыльцу для опыления цветков других соцветий.
У растений семейства ароидных цветение сопровождается явлением, описанным ещё Ламарком более двухсот лет назад, но и до сих пор не переставшим интересовать учёных. Это резкое повышение температуры соцветия или отдельных его частей на 10, 16 и даже 30° по сравнению с температурой окружающей среды. Причиной является резкая интенсификация дыхательного процесса, а достаточно высокая температура необходима растениям для успешного протекания процесса оплодотворения. Так, например, у белокрыльника, дыхание цветоноса накануне распускания соцветия активизируется в 25—30 раз. Но особенно замечательна тесная связь между быстрым повышением температуры и столь же быстрым появлением от початка крайне неприятного запаха. Оба эти явления непродолжительны и обычно исчезают через несколько часов. Повышение температуры соцветия не является таким уж редким. Чаще оно встречается у ароидных, потому что среди них много водных и болотных растений, произрастающих в местах, где сравнительно холодно. Повышение температуры более, чем на 10° было отмечены у водяной лилии виктории сразу же после того, как началось её культивирование. Этим вопросом специально занимались учёные ещё в конце прошлого столетия. В пасмурную погоду температура цветка колокольчика достигает 16,6 °C, в то время как окружающий воздух прогревается только до 13,2 °C. Это же явление можно наблюдать у магнолии крупноцветковой.
Последующие исследования установили, что появление запаха сочетается с огромной метаболической активностью в соцветии и связано с чрезмерной активностью дыхания, что само по себе может привести к повышению температуры. Под воздействием тепла начинают испаряться летучие вещества, несущие запах, и распространяющееся зловоние привлекает мух-опылителей. Хроматографическое исследование веществ, составляющих запах початка ароидных, обнаружило ещё одно интересное звено в цепи рассматриваемых явлений — необычайно быстрое, взрывное увеличение количества свободных аминокислот в тканях соцветия во время раскрывания пыльников.
Неприятный запах, исходящий от соцветий ароидных, иногда бывает связан с другим типом опыления — сапрокантарофилией, как, например, у аморфофаллуса гигантского (Amorphophallus titanum). Отвратительный запах соцветия привлекает навозных и падальных жуков — его постоянных опылителей.
Многие ароидные из разных групп родства в качестве опылителей используют пчел, ос, тлей и привлекают их приятным цветочным запахом и сладковатой жидкостью, похожей на нектар. Ароидные не имеют морфологически выраженных нектарников, и сладковатая жидкость, выполняющая функцию нектара, выделяется у них разными органами цветка.
天南星科（学名：Araceae）是單子葉開花植物中的一科，有107屬、3700個以上的物種，主要分佈在新世界的熱帶地區，但也有些分佈於舊世界的熱帶及溫帶地區。中國有35屬約206種，主要分佈在南方各地。臺灣產16屬40種，有4種記錄為雜草[1]。由APG最近的基因研究顯示，原先獨立歸於浮萍科的植物，也應歸類於天南星科之中。
火鶴花與馬蹄蓮是本科有名的植物，常被栽培供觀賞用。粗肋草、觀音蓮、彩葉芋、黛粉葉、黃金葛、龜背芋、蔓綠絨、白鶴芋、合果芋、千年芋、美鐵芋等耐陰性強的觀葉植物可以做室內植物栽培。芋頭、蒟蒻（魔芋）地下塊莖可以加工做成蒟蒻，可以食用。半夏、天南星、千年健、犁頭尖可做藥用。水榕、隱棒花、水芭蕉、大萍等水生植物可做水族造景。巨花魔芋是全世界最高的花，其花序是植物界中最長的花序。姑婆芋（海芋屬）是一種很有名的野生植物，其植株具毒性。
草本，常有辛辣味或乳状液汁，有块状或延长的地下茎，间有木质而呈攀援状，或以气根附生于他物上，少数浮生水中。
叶子多基生，如茎生则互生为2列或作螺旋状排列，全缘或分裂，常呈戟形或箭形，基部有一膜质鞘。
花极小，常有强烈臭味，排列于肉穗花序上，外围以佛焰苞，花两性全相似或单性同株，雌花在花序的下部，雄花在花序的上部，介于两者之间的常为中性花，花被在两性花中常具存，裂片4－6枚，鳞片状或合生为杯状，在单性花中缺，雄蕊一至多数，子房上位，由一至数心皮合成，每室有胚珠一至数枚。
浆果密集于肉穗花序上。
种子一至数枚埋藏在浆汁果肉中，有各种不同的外种皮。
種子缺少胚乳，在非相似原生地，可藉由鱗莖珠芽（bulbil）行「無性生殖」，以進行繁殖。[2]
天南星科属于泽泻目，在演化史上，天南星科是泽泻目已知各科中最早分化出去的一支。泽泻目各科的亲缘关系如下（节点有“*”标志的分支表示其自助法支持率介于50-70%之间，有“·”标志的少于50%，无标志者为70%以上）[3]：
澤瀉目 Alismatales * · * · ·絲粉藻科 Cymodoceaceae
流蘇菜科 Ruppiaceae
海王草科 Posidoniaceae
眼子菜科 Potamogetonaceae
大葉藻科 Zosteraceae
花香蒲科（英语：Maundiaceae） Maundiaceae
水麥冬科 Juncaginaceae
水蕹科 Aponogetonaceae
冰沼草科 Scheuchzeriaceae
* ·水鱉科 Hydrocharitaceae
花藺科 Butomaceae
澤瀉科 Alismataceae
巖菖蒲科 Tofieldiaceae
天南星科 Araceae
天南星科各亚科的演化关系如下（各分支的自助法支持率均在80%以上）[4]：
天南星科 Araceae天南星亚科 Aroideae
棘芋亚科 Lasioideae
美铁芋亚科 Zamioculcadoideae
龟背芋亚科 Monsteroideae
柚叶藤亚科 Pothoideae
浮萍亚科 Lemnoideae
麻菖蒲亚科 Gymnostachydoideae
金棒芋亚科 Orontioideae
天南星科（学名：Araceae）是單子葉開花植物中的一科，有107屬、3700個以上的物種，主要分佈在新世界的熱帶地區，但也有些分佈於舊世界的熱帶及溫帶地區。中國有35屬約206種，主要分佈在南方各地。臺灣產16屬40種，有4種記錄為雜草。由APG最近的基因研究顯示，原先獨立歸於浮萍科的植物，也應歸類於天南星科之中。
火鶴花與馬蹄蓮是本科有名的植物，常被栽培供觀賞用。粗肋草、觀音蓮、彩葉芋、黛粉葉、黃金葛、龜背芋、蔓綠絨、白鶴芋、合果芋、千年芋、美鐵芋等耐陰性強的觀葉植物可以做室內植物栽培。芋頭、蒟蒻（魔芋）地下塊莖可以加工做成蒟蒻，可以食用。半夏、天南星、千年健、犁頭尖可做藥用。水榕、隱棒花、水芭蕉、大萍等水生植物可做水族造景。巨花魔芋是全世界最高的花，其花序是植物界中最長的花序。姑婆芋（海芋屬）是一種很有名的野生植物，其植株具毒性。
サトイモ科 (Araceae) は、オモダカ目を構成する科の一つである。温暖で湿潤な環境を好み、湿地や沼地に生育するものも多い。花軸に密集した小さな花（肉穂花序）と、それを囲むように発達した苞（仏炎苞）が特徴。
サトイモやコンニャクなど、食品として重要なものも多いが、美しい葉や花を観賞するために栽培される種も多い。
新エングラー体系及びクロンキスト体系ではサトイモ目に分類されていた[3]。
サトイモ科の植物は、花に大きな特徴がある。花そのものは小さく、花びらがあっても目立たず、花びらがない場合もある。雄花と雌花に分かれているものもあり、いずれにしても、個々の花は小さく、目立たない。花は肉質の太い柄の上に一面に並んでつき、肉穂花序（にくすいかじょ）と呼ばれる。花は穂全体に着くものが多いが、穂の先端に花のない部分（付属体）があって、さまざまな形になるものもある。
穂の根元からは苞が出る。サトイモ科の植物では、多くの場合、苞が単純な葉の形ではなく、花の穂を包むような形になって、特別な色を持ち、目立つものが多い。言わば、花びらの役割を担っている。このような苞を仏炎苞（ぶつえんほう）と呼ぶ。仏炎苞の袋状の部分を筒部、筒部の上部で長い舌のように伸びる部分を舷部と呼ぶ。
このような構造を取る理由としては、花に寄ってくる昆虫を内部に閉じ込めることで、滞在時間を長くして受粉の確率を高めていると考えられる。
なお、東南アジア産のコンニャクの一種、ショクダイオオコンニャク（Amorphophallus titanium）は、花序の先端までが3mにも達し、花序としては世界で一番背が高いと言われる。
ショクダイオオコンニャクの花序・全景
同・花の部分を示す
上半分が雄花、下半分が雌花
ボタンウキクサの花序
サトイモ科の植物は、単子葉植物としては例外的に、葉の幅が広く、切れ込みがあったり、複葉になったりと、複雑な形のものがあり、葉脈も網状になったものが多い。どちらかと言えば、湿ったところに生育するものが多く、湿地性や半水性のものもある。日本では、地下に芋状の地下茎を持つものがよく見られるが、亜熱帯-熱帯では大型のつる植物になり、根を伸ばして樹木の幹に張りつき、よじ登るものがある。
サトイモ科の植物には、サトイモ（里芋＝タロイモ）をはじめ、主食として用いられるものがある。特に東南アジアから太平洋にかけて、芋食文化が広がり、日本はその最北端に当たる。また、コンニャクも加工して食品となる。
また、熱帯地方のものには、葉の色や形の面白いものがあり、ポトスやカラジューム（ハイモ）など様々な種が観葉植物として利用される。また水生・半水生のアヌビアスやクリプトコリネ、ブセファランドラなどもアクアリウムにおいて観賞の対象とされる。
日本では、ミズバショウやザゼンソウは北日本の季節の花として有名で、ミズバショウは「夏の思い出」などの歌にも出てくる。テンナンショウ類にも観賞価値の高いものがあり、その一部に野生では絶滅に瀕しているものがある。
一方、テンナンショウ属を始め、クワズイモ、ザゼンソウや多くの観用植物は有毒植物であり、シュウ酸カルシウムなどのシュウ酸塩を根茎などに含んでいる。
ショウブ属（Acorus）は葉が細長く平行脈で典型的な仏炎苞もないので、クロンキスト体系ではショウブ科（Acoraceae）、APG IIでは更にショウブ目（Acorales）として分ける。ウキクサ亜科はかつてウキクサ科として分離されていた。
8亜科が属する[4]。
1種のみ。オーストラリア東部。
3属6種。東アジアと北米。
ウキクサ亜科には5属37種が属する。
4属900種。
12属360種。
10属58種。
3属21種。アフリカ。
70属2300種。
次のような系統樹が得られている[4]。
ギムノスタキス亜科
ミズバショウ亜科
ホウライショウ亜科
アンスリウム亜科
Lasioideae
Zamioculcadoideae
サトイモ亜科
サトイモ科 (Araceae) は、オモダカ目を構成する科の一つである。温暖で湿潤な環境を好み、湿地や沼地に生育するものも多い。花軸に密集した小さな花（肉穂花序）と、それを囲むように発達した苞（仏炎苞）が特徴。
천남성과(天南星科, 학명: Araceae 아라케아이[*], 영어: aroids, arum family)는 택사목의 과이다.[1]
대부분 열대·아열대에 분포하지만 열대에는 비교적 적은 편인데, 세계적으로 129속의 약 2,000여 종이 알려져 있다. 한국에는 천남성·창포·반하·두루미천남성·자주천남성·앉은부채 등의 11여 종이 분포하고 있다.
여러해살이풀로서 땅 속에 덩이줄기가 있는 것이 많지만, 그 밖에 덩굴성이나 관목 모양이 되는 것도 있다. 잎몸은 크고 복잡한 모양으로, 대부분 그물맥을 가진다. 꽃은 굵은 축의 표면이나 또는 그 속에 묻혀서 육수꽃차례를 이루는데, 이들 꽃차례는 큰 불염포에 싸여 있다. 불염포에는 여러 가지 빛깔이 있다. 꽃은 양성화 또는 단성화로, 1개의 육수꽃차례 가운데 서로 다른 부분에 달리거나 또는 암수딴그루에 달린다. 그러나 꽃차례의 축 끝에 꽃이 달리지 않는 경우도 있는데, 이러한 축 속에는 많은 양의 녹말이 있어서 나쁜 냄새를 내며, 이것으로 파리를 불러들여 수분(꽃가루받이)을 한다고 한다. 꽃덮이조각은 없거나 또는 4-6개인데 모두 작다. 수술은 1-6개로 떨어져 있거나 또는 합쳐져 있다. 씨방은 2-3개의 심피가 합쳐져서 이루어진다. 밑씨는 1개 또는 몇 개이고, 열매는 액과가 많다. 한편 씨의 외과피는 육질이 된다.
천남성과(天南星科, 학명: Araceae 아라케아이[*], 영어: aroids, arum family)는 택사목의 과이다.
대부분 열대·아열대에 분포하지만 열대에는 비교적 적은 편인데, 세계적으로 129속의 약 2,000여 종이 알려져 있다. 한국에는 천남성·창포·반하·두루미천남성·자주천남성·앉은부채 등의 11여 종이 분포하고 있다.
여러해살이풀로서 땅 속에 덩이줄기가 있는 것이 많지만, 그 밖에 덩굴성이나 관목 모양이 되는 것도 있다. 잎몸은 크고 복잡한 모양으로, 대부분 그물맥을 가진다. 꽃은 굵은 축의 표면이나 또는 그 속에 묻혀서 육수꽃차례를 이루는데, 이들 꽃차례는 큰 불염포에 싸여 있다. 불염포에는 여러 가지 빛깔이 있다. 꽃은 양성화 또는 단성화로, 1개의 육수꽃차례 가운데 서로 다른 부분에 달리거나 또는 암수딴그루에 달린다. 그러나 꽃차례의 축 끝에 꽃이 달리지 않는 경우도 있는데, 이러한 축 속에는 많은 양의 녹말이 있어서 나쁜 냄새를 내며, 이것으로 파리를 불러들여 수분(꽃가루받이)을 한다고 한다. 꽃덮이조각은 없거나 또는 4-6개인데 모두 작다. 수술은 1-6개로 떨어져 있거나 또는 합쳐져 있다. 씨방은 2-3개의 심피가 합쳐져서 이루어진다. 밑씨는 1개 또는 몇 개이고, 열매는 액과가 많다. 한편 씨의 외과피는 육질이 된다.
.jpg)
-Germany-CityBonn-BotGard.jpg)
