Orchidaceae is ’n uiteenlopende en wydverspreide familie plante met kleurryke blomme wat dikwels ook geurig is. Dit is algemeen bekend as die orgideefamilie. Dit en Asteraceae is die grootste twee families blomplante, met tussen 21 950 en 26 049 erkende spesies wat in 880 genera voorkom.[2][3] Daar word steeds gedabatteer oor watter familie die grootste is, aangesien geverifieerde data oor sulke groot families voortdurend wissel.
Die getal orgideespesies is in elk geval net soveel as die getal beenvisspesies, meer as twee keer soveel as die voëlspesies en sowat vier keer soveel as die soogdierspesies. Die familie sluit sowat 6–11% van alle saadplante in.[4] Die grootste genera is Bulbophyllum (2 000 spesies), Epidendrum (1 500), Dendrobium (1 400) en Pleurothallis (1 000).
Die familie sluit ook die genus Vanilla in, waartoe die vanieljeplant behoort. Boonop kom meer as 100 000 hibriede en kultivars voor.
Die aantal spesies wat tot hierdie orde behoort, word geskat op tussen 20 000 en 35 000. 'n Geweldige variasie in vorm, kleur en grootte van die blomme word aangetref, en hoewel die meeste orgidee in tropiese reënwoude groei, kom spesies wêreldwyd, tol in die poolstreke, voor. Die meeste tropiese spesies is epifities (leef in bome), terwyl die meeste nie-tropiese spesies in die grond groei.
Die voortplanting van orgidee is van sekere fungi afhanklik. Die uiters klein saadjies het naamlik geen reserwevoedsel nie en kan slegs deur middel van die fungi voedsel uit die grand verkry. Hierdie behoefte aan fungi het die kweek van orgidee vroeër baie bemoeilik, maar met moderne metodes is dit moontlik om die saad sonder die aanwesigheid van die fungi te laat ontkiem.
Orgideë is 'n groot groep plante met ongeveer 400 tot 800 genera en 20 000 tot 35 000 spesies, wat saam die familie Orchidaceae, die enigste familie van die orde Orchidales, vorm. 'n Klein fraksie daarvan (ongeveer 50 genera en 150 spesies) word as snyblomme kommersieel gekweek. Die meeste orgideë word in tropiese reënwoude aangetref, maar hul verspreidingsgebied strek reg oor die wêreld, tot in die poolstreke; hulle groei normaalweg in vogtige omgewings, maar soms selfs in woestyne.
Ongeveer 500 spesies is inheems in Suid-Afrika. Orgidee word oor die algemeen as baie anders as ander blomme beskou, maar al die eienskappe van orgidee soos saadjies sonder endosperm, pollinia en 'n stempelsuil word ook by ander plantgroepe aangetref. Die orgidee is egter die enigste groep waar al hierdie eienskappe saam aangetref word. Die klassifikasie van orgideëspesies berus op die bou van die blom, die wyse waarop bestuiwing plaasvind en die lewenswyse van die plant.
Die meeste orgidee in die tropiese reënwoude is byvoorbeeld epifiete, dit wil sê plante wat bo in bome of in struike groei, maar nie parasities op die plante leef nie en hut veg en voeding uit die lug en reënwater, of soms uit dooie organiese materiaal in die mikke, verkry. Die meeste orgideë buite die trope groei in die grond. Die wat 10 die grond gewortel is, het dikwels ondergrondse bergorgane in die vorm van wortelknolle of -stokke.
Sommige orgidee leef parasities op bepaalde fungi, terwyl ander saprofiete is, dit wil sê hulle kry hul voedingstowwe uit dooie organiese materiaal. Nog die parasitiese orgideë, nog die saprofiete het normaalweg bladgroen omdat hulle nie fotosintetiseer nie. Soos alle eensaadlobbige plante het orgideë parallelarige blare. Die grootte van die blomme varieer van ongeveer 2 mm (enkele soorte van die genus Pleurothallis) tot ongeveer 38 cm (spesies van die genus Brassia). By die meeste eensaadlobbige plante is die kelk en kroon nie duidelik gedifferensieer nie en word daar van 'n blomdek of periant gepraat.
By orgidee lyk die twee kranse ook bale dieselfde, maar daar is tog 'n verskil tussen die twee en normaalweg word daar wel onderskeid gemaak tussen die kelk en die kroonblare. Daar is 3 van elk en die middelste kroonblaar verskil grotendeels in vorm en kleur van die ander kroonblare. Hierdie kroonblaar staan bekend as die lip of labellum en dien as platform waarop insekte, wat verantwoorderik is vir die bestuiwing van die blomme, kan land. Soms vorm hierdie lip 'n verlengde spoor na agter waarin nektar dikwels voorkom.
Die aantal meeldrade is gereduseer en die meeldrade en stamper is saam tot 'n stempelsuil vergroei en staan in die middel van die blom. Die sogenaamde vroueskoentjies (subfamilie Cypripedioideae) het twee meeldrade, een aan elke kant van die kolom, terwyl die ander orgidee slegs een meeldraad het. Voorts is die stuifmeel van die vroueskoentjies korrelrig, terwyl die van die ander orgidee saamkleef en stuifmeelpakkies of pollinia vorm.
By die meeste orgideëspesies het die pollinium 'n klein armpie (polliniumsteeltjie of caudicula), wat gewoonlik met 'n klewerige kliertjie (glandula) verbind is. Die pollinium, steeltjie en die klewerige kliertjie saam staan bekend as ʼn pollinarium. Die hele pollinarium kleef deur middel van die kliertjie aan 'n insek vas en word na die volgende blom oorgedra. Een van die 3 stigmas van die stamper van die meeste orgideeblomme is omvorm tot 'n klewerige orgaantjie, bekend as die rostellum. Wanneer ʼn insek met pollinia die blom binnekom, kleef die pollinia aan die rostellum vas.
Die vrugbeginsel van 'n orgideëblom is heeltemal ingebed in die blombodem en is dus onderstandig. Duisende, en in sommige gevalle tot 2 miljoen, uiters klein saadjies kom vry uit die ryp vrug, wat 'n kapsule of doosvrug is. Die saadjies het geen reserwevoedingstowwe in die vorm van 'n endosperm nie en die embrio is ongedifferensieerd. Die saadjies kan slegs ontkiem wanneer hulle met sekere fungi in aanraking kom. Die kans dat dit sal gebeur, is betreklik klein en dit is waarom so baie saadjies op 'n slag geproduseer word. Die fungusdrade dring die saadjies binne en vorm 'n mikorisa; die embrio kry sy voedingstowwe deur middel van hierdie fungusdrade uit die grond.
In hierdie stadium leef die embrio dus eintlik parasities op die fungus. Wanneer die aanvanklik bolvormige kiemplantjie, bekend as ʼn protokorm, selfstandig kan leef, word die selle van die fungusdrade verteer. Die kiemplant ontwikkel na ongeveer 3 jaar in 'n volwasse, blomdraende orgideeplant. 'n Paar orgideëspesies, soos byvoorbeeld Gastrodia sesamoides, woon egter hul lewe lank parasities op swamme. Gastrodia sesamoides is eintlik 'n Australiese spesie wat in Suidwes-Kaapland gevestig geraak het.
Die vroueskoentjie (subfamilie Cypripedioideae) is 'n betreklik klein en onbelangrike subfamilie van die orgideëfamilie. Die meeste orgideë, onder meer die wat in die handel as snyblomme gekweek word, behoort tot die subfamilie Orchioideae. Van die bekendste genera wat vir hut blomme gekweek word, is Cattleya, Dendrobium en Cymbidium. Die meeste spesies van die oorblywende genera het minder opvallende blomme en is van uit ʼn kwekersoogpunt daarom nie so aantreklik nie.
Die enkele orgideëspesies wat in droë klimaatstreke voorkom, het leeragtige, harde blare. Verreweg die meeste spesies groei in vogtige klimaatstoestande en het groot, sagte blare. Tropiese spesies het dikwels 'n geswolle stingel, bekend as 'n skynbol, wat as bergingsorgaan vir droogtetye dien. Die wortels van epifitiese spesies het verder 'n laag waterabsorberende weefsel, bekend as die velamen, aan die buitekant. Twee epifitiese spesies wat in onder meer Suid-Afrika voorkom, het egter nog skynbolle, nog blare, maar bestaan uit slegs 'n massa chlorofilhoudende wortels, wat buiten vir die opneem van water en voedingstowwe, ook vir fotosintese verantwoordelik is.
Die meeste Suid-Afrikaanse grondorgidee het twee wortelstokke, een geswolle en vol voedingstowwe, en die ander verdroog. Die blomme van orgideë staan selde alleen, maar word meestal in die vorm van are, pluime of trosse gedra. By die meeste orgidee draai die vrugbeginsel tydens die ontwikkeling daarvan deur 'n hoek van 180˚, sodat die lip van die blom dan af en vorentoe wys. Hierdie wenteling staan bekend as resupinasie. Die meeste Suid-Afrikaanse orgideë word in die hoër reënvalstreke van Suidwes-Kaapland, Suid-Kaap, Natal en Oos-Transvaal aangetref. Die wat in die winterreënvalstreek groei, gaan gewoonlik in die somer deur 'n rusfase, terwyl die wat in die somerreënvalstreek groei, in die winter deur so 'n fase gaan.
Die grondorgidee verloor dan meestal hul blare. Dit is opvallend dat daar geen epifitiese orgidee in die winterreënvalstreek voorkom nie. Plantegroei in die hoër reënval streek met 'n droë seisoen is gewoonlik in die droë seisoen aan brand onderworpe. Dit is egter die tyd wanneer die orgideë in 'n rustoestand verkeer en hulle word gevolglik nie benadeel nie. Inteendeel, sommige orgideë kan glad nie blom as die veld nie gedurende die droë seisoen gebrand is nie. In Suidwes-Kaapland blom spesie soos Satyrium corrifolium en Satyrium cameum dikwels in groot getalle na veldbrande en vorm dan 'n indrukwekkende skouspel. Sommige van die Suid-Afrikaanse orgideë, byvoorbeeld Brachycory thistenuior, het 'n wye verspreiding, terwyl ander, soos Disa salteri, net in bale beperkte gebiede voorkom.
Eersgenoemde spesie kom vanaf Natal tot in Kenia, Uganda en Guinee voor, terwyl laasgenoemde spesie slegs in ʼn paar dele van die Kaapse Skiereiland voorkom. Ook die baie bekende Disa uniffora is tot 'n paar plekke in Suidwes-Kaapland beperk. Bestuiwing deur diere het by die orgideë as groep 'n hoë vlak van ontwikkeling bereik. Hoewel die basiese struktuur van alle orgideëblomme ooreenstem, is daar tog ʼn groot variasie in kleiner besonderhede. Elke blom is aangepas vir bestuiwing deur 'n spesifieke dier of groep diere, en verskeie spesies word slegs deur een dierspesie bestuif. Disa uniflora van Tafelberg en 'n paar ander berge in SuidwesKaapland word byvoorbeeld deur slegs die skoenlapper Meneris tulbaghia bestuif. As hierdie skoenlapper sou uitsterf, sal die orgideë ook uitsterf omdat dit nie meer sal kan voortplant nie.
Van die belangrikste bestuiwingsagense is verskeie soorte alleen lewende en sosiale bye, wespe, motte, skoenlappers, vlieë en voëls. Die meeste orgideë gebruik nektar as lokmiddel, maar sommige het geen nektar nie. Omdat die stuifmeel in pollinia is, dien dit ook nie as lokmiddel nie. Sommige spesies, byvoorbeeld van die genus Maxillaria, bring pseudostuifmeel voort, iets wat baie soos stuifmeellyk en die insekbestuiwers aantrek.
Blomme van die groot genus Oncidium lyk blykbaar soos die insekvyand van mannetjiesbye van die genus Centris. Die bye probeer dan die "vyand" wegdryf en in die proses haak die pollinia aan hulle vas. By ander orgideëspesies lyk die blomme soos die wyfies van insekte waarvan die mannetjies 'n paar dae voor die wyfies uit hul papies kom. Die mannetjies probeer dan met die orgideë paar en sodoende word die pollinia op die agterlyf vasgedruk en na die volgende blom saamgeneem.
Sommige orgideëspesies skei slegs welriekende chemiese stowwe af wat bye aantrek. By die orgidee Coryanthes albo-purpurea is die blomdele gewysig tot 'n klein emmeragtige struktuurtjie met water daarin waarin 'n by val wanneer hy nektar kom soek. Vanaf die emmertjie is daar 'n spesiale tonnel waardeur die by moet uitklim, en wanneer hy daardeur beweeg, haak die pollinia aan hom vas. Die nektar van nektardraende orgideë kom voor in buisvormige nektarkliere, in groewe op die lip of in die basis van die stempelsuil en lip.
Ongeveer twee derdes van alle orgideë gebruik nektar om bestuiwers aan te trek. Die spesie Angraecum sesquipedale van Madagaskar het 'n spoor van 20 tot 30 cm lank wat deur die basis van die lip gevorm word. Hierdie spesie word deur slegs een skoenlapperspesie met 'n baie lang tong bestuif. Die meeste orgidee wat deur motte, skoenlappers of voëls bestuif word het nektarbuise wat by die vorm van die tong of bek van hierdie diere aangepas is. Dikwels word dieselfde blom deur skoenlappers sowel as voëls bestuif, en veral blomme wat deur voëls bestuif word, het dikwels helder kleure.
Net soos die aasblomme (genus Slapelia) skei sommige orgideëblomme onwelriekende stowwe af wat vlieë aantrek en hulle word dan meestal deur net vlieë bestuif. Bogenoemde is slegs 'n paar voorbeelde van ʼn groot verskeidenheid bestuiwingsmeganismes wat by orgidee in die natuur aangetref word. Ongeveer 200 spesies orgidee is bekend vir selfbestuiwing. Daar word vermoed dat dit gedoen word om uitsterwing te voorkom onder omstandighede waar die normale bestuiwingsmeganismes nie kan plaasvind nie.
Tot ongeveer 1925 was die kweek van orgideë byna onmoontlik omdat die rol van swamme in saadontkieming In daardie stadium nog nie bekend was nie. Daar is toe egter ontdek dal die saad sonder swam me in spesiale voedingsoplossings van soute, suiker en groeistowwe kan ontkiem.
Dit was ook moontlik om die swamme te isoleer, in die groeimediums te plaas en sodoende die saad te laat ontkiem. Eersgenoemde metode word egter die meeste gebruik en het veral sedert die dertigerjare geweldig toegeneem. Die metode staan bekend as asimbiotiese kultuur. Sommige orgidee kan ook ongeslagtelik deur middel van meristeemkultuur voortgeplant word. Daarvoor word die groeipunt (meristeem) van 'n plant onder ʼn mikroskoop weggesny en in ʼn voortdurend bewegende vloeistof geplaas waarin dit dan aan 'n aantal protokorms oorsprong gee.
Benewens die Suid-Amerikaanse spesies van die genera Cattleya en Epidendrum is ook spesies van die genera Dendrobium, Phalaenopsis en Vanda gewilde soorte wat vir die snyblommemark gekweek word. Benewens hul waarde as snyblomme, waarop 'n hele bedryf gebou is, het orgidee min ekonomiese waarde. In die trope word 3 spesies van die genus Vanilla gekweek waaruit die geurstof vanielje verkry word.
|accessdate= (help) 
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Orchidaceae.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Orchidaceae
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
Orchidaceae is ’n uiteenlopende en wydverspreide familie plante met kleurryke blomme wat dikwels ook geurig is. Dit is algemeen bekend as die orgideefamilie. Dit en Asteraceae is die grootste twee families blomplante, met tussen 21 950 en 26 049 erkende spesies wat in 880 genera voorkom. Daar word steeds gedabatteer oor watter familie die grootste is, aangesien geverifieerde data oor sulke groot families voortdurend wissel.
Die getal orgideespesies is in elk geval net soveel as die getal beenvisspesies, meer as twee keer soveel as die voëlspesies en sowat vier keer soveel as die soogdierspesies. Die familie sluit sowat 6–11% van alle saadplante in. Die grootste genera is Bulbophyllum (2 000 spesies), Epidendrum (1 500), Dendrobium (1 400) en Pleurothallis (1 000).
Die familie sluit ook die genus Vanilla in, waartoe die vanieljeplant behoort. Boonop kom meer as 100 000 hibriede en kultivars voor.
Die aantal spesies wat tot hierdie orde behoort, word geskat op tussen 20 000 en 35 000. 'n Geweldige variasie in vorm, kleur en grootte van die blomme word aangetref, en hoewel die meeste orgidee in tropiese reënwoude groei, kom spesies wêreldwyd, tol in die poolstreke, voor. Die meeste tropiese spesies is epifities (leef in bome), terwyl die meeste nie-tropiese spesies in die grond groei.
Die voortplanting van orgidee is van sekere fungi afhanklik. Die uiters klein saadjies het naamlik geen reserwevoedsel nie en kan slegs deur middel van die fungi voedsel uit die grand verkry. Hierdie behoefte aan fungi het die kweek van orgidee vroeër baie bemoeilik, maar met moderne metodes is dit moontlik om die saad sonder die aanwesigheid van die fungi te laat ontkiem.
Orgideë is 'n groot groep plante met ongeveer 400 tot 800 genera en 20 000 tot 35 000 spesies, wat saam die familie Orchidaceae, die enigste familie van die orde Orchidales, vorm. 'n Klein fraksie daarvan (ongeveer 50 genera en 150 spesies) word as snyblomme kommersieel gekweek. Die meeste orgideë word in tropiese reënwoude aangetref, maar hul verspreidingsgebied strek reg oor die wêreld, tot in die poolstreke; hulle groei normaalweg in vogtige omgewings, maar soms selfs in woestyne.
Ongeveer 500 spesies is inheems in Suid-Afrika. Orgidee word oor die algemeen as baie anders as ander blomme beskou, maar al die eienskappe van orgidee soos saadjies sonder endosperm, pollinia en 'n stempelsuil word ook by ander plantgroepe aangetref. Die orgidee is egter die enigste groep waar al hierdie eienskappe saam aangetref word. Die klassifikasie van orgideëspesies berus op die bou van die blom, die wyse waarop bestuiwing plaasvind en die lewenswyse van die plant.
Die meeste orgidee in die tropiese reënwoude is byvoorbeeld epifiete, dit wil sê plante wat bo in bome of in struike groei, maar nie parasities op die plante leef nie en hut veg en voeding uit die lug en reënwater, of soms uit dooie organiese materiaal in die mikke, verkry. Die meeste orgideë buite die trope groei in die grond. Die wat 10 die grond gewortel is, het dikwels ondergrondse bergorgane in die vorm van wortelknolle of -stokke.
Sommige orgidee leef parasities op bepaalde fungi, terwyl ander saprofiete is, dit wil sê hulle kry hul voedingstowwe uit dooie organiese materiaal. Nog die parasitiese orgideë, nog die saprofiete het normaalweg bladgroen omdat hulle nie fotosintetiseer nie. Soos alle eensaadlobbige plante het orgideë parallelarige blare. Die grootte van die blomme varieer van ongeveer 2 mm (enkele soorte van die genus Pleurothallis) tot ongeveer 38 cm (spesies van die genus Brassia). By die meeste eensaadlobbige plante is die kelk en kroon nie duidelik gedifferensieer nie en word daar van 'n blomdek of periant gepraat.
By orgidee lyk die twee kranse ook bale dieselfde, maar daar is tog 'n verskil tussen die twee en normaalweg word daar wel onderskeid gemaak tussen die kelk en die kroonblare. Daar is 3 van elk en die middelste kroonblaar verskil grotendeels in vorm en kleur van die ander kroonblare. Hierdie kroonblaar staan bekend as die lip of labellum en dien as platform waarop insekte, wat verantwoorderik is vir die bestuiwing van die blomme, kan land. Soms vorm hierdie lip 'n verlengde spoor na agter waarin nektar dikwels voorkom.
Die aantal meeldrade is gereduseer en die meeldrade en stamper is saam tot 'n stempelsuil vergroei en staan in die middel van die blom. Die sogenaamde vroueskoentjies (subfamilie Cypripedioideae) het twee meeldrade, een aan elke kant van die kolom, terwyl die ander orgidee slegs een meeldraad het. Voorts is die stuifmeel van die vroueskoentjies korrelrig, terwyl die van die ander orgidee saamkleef en stuifmeelpakkies of pollinia vorm.
By die meeste orgideëspesies het die pollinium 'n klein armpie (polliniumsteeltjie of caudicula), wat gewoonlik met 'n klewerige kliertjie (glandula) verbind is. Die pollinium, steeltjie en die klewerige kliertjie saam staan bekend as ʼn pollinarium. Die hele pollinarium kleef deur middel van die kliertjie aan 'n insek vas en word na die volgende blom oorgedra. Een van die 3 stigmas van die stamper van die meeste orgideeblomme is omvorm tot 'n klewerige orgaantjie, bekend as die rostellum. Wanneer ʼn insek met pollinia die blom binnekom, kleef die pollinia aan die rostellum vas.
Die vrugbeginsel van 'n orgideëblom is heeltemal ingebed in die blombodem en is dus onderstandig. Duisende, en in sommige gevalle tot 2 miljoen, uiters klein saadjies kom vry uit die ryp vrug, wat 'n kapsule of doosvrug is. Die saadjies het geen reserwevoedingstowwe in die vorm van 'n endosperm nie en die embrio is ongedifferensieerd. Die saadjies kan slegs ontkiem wanneer hulle met sekere fungi in aanraking kom. Die kans dat dit sal gebeur, is betreklik klein en dit is waarom so baie saadjies op 'n slag geproduseer word. Die fungusdrade dring die saadjies binne en vorm 'n mikorisa; die embrio kry sy voedingstowwe deur middel van hierdie fungusdrade uit die grond.
In hierdie stadium leef die embrio dus eintlik parasities op die fungus. Wanneer die aanvanklik bolvormige kiemplantjie, bekend as ʼn protokorm, selfstandig kan leef, word die selle van die fungusdrade verteer. Die kiemplant ontwikkel na ongeveer 3 jaar in 'n volwasse, blomdraende orgideeplant. 'n Paar orgideëspesies, soos byvoorbeeld Gastrodia sesamoides, woon egter hul lewe lank parasities op swamme. Gastrodia sesamoides is eintlik 'n Australiese spesie wat in Suidwes-Kaapland gevestig geraak het.
Die vroueskoentjie (subfamilie Cypripedioideae) is 'n betreklik klein en onbelangrike subfamilie van die orgideëfamilie. Die meeste orgideë, onder meer die wat in die handel as snyblomme gekweek word, behoort tot die subfamilie Orchioideae. Van die bekendste genera wat vir hut blomme gekweek word, is Cattleya, Dendrobium en Cymbidium. Die meeste spesies van die oorblywende genera het minder opvallende blomme en is van uit ʼn kwekersoogpunt daarom nie so aantreklik nie.
Die enkele orgideëspesies wat in droë klimaatstreke voorkom, het leeragtige, harde blare. Verreweg die meeste spesies groei in vogtige klimaatstoestande en het groot, sagte blare. Tropiese spesies het dikwels 'n geswolle stingel, bekend as 'n skynbol, wat as bergingsorgaan vir droogtetye dien. Die wortels van epifitiese spesies het verder 'n laag waterabsorberende weefsel, bekend as die velamen, aan die buitekant. Twee epifitiese spesies wat in onder meer Suid-Afrika voorkom, het egter nog skynbolle, nog blare, maar bestaan uit slegs 'n massa chlorofilhoudende wortels, wat buiten vir die opneem van water en voedingstowwe, ook vir fotosintese verantwoordelik is.
Die meeste Suid-Afrikaanse grondorgidee het twee wortelstokke, een geswolle en vol voedingstowwe, en die ander verdroog. Die blomme van orgideë staan selde alleen, maar word meestal in die vorm van are, pluime of trosse gedra. By die meeste orgidee draai die vrugbeginsel tydens die ontwikkeling daarvan deur 'n hoek van 180˚, sodat die lip van die blom dan af en vorentoe wys. Hierdie wenteling staan bekend as resupinasie. Die meeste Suid-Afrikaanse orgideë word in die hoër reënvalstreke van Suidwes-Kaapland, Suid-Kaap, Natal en Oos-Transvaal aangetref. Die wat in die winterreënvalstreek groei, gaan gewoonlik in die somer deur 'n rusfase, terwyl die wat in die somerreënvalstreek groei, in die winter deur so 'n fase gaan.
Die grondorgidee verloor dan meestal hul blare. Dit is opvallend dat daar geen epifitiese orgidee in die winterreënvalstreek voorkom nie. Plantegroei in die hoër reënval streek met 'n droë seisoen is gewoonlik in die droë seisoen aan brand onderworpe. Dit is egter die tyd wanneer die orgideë in 'n rustoestand verkeer en hulle word gevolglik nie benadeel nie. Inteendeel, sommige orgideë kan glad nie blom as die veld nie gedurende die droë seisoen gebrand is nie. In Suidwes-Kaapland blom spesie soos Satyrium corrifolium en Satyrium cameum dikwels in groot getalle na veldbrande en vorm dan 'n indrukwekkende skouspel. Sommige van die Suid-Afrikaanse orgideë, byvoorbeeld Brachycory thistenuior, het 'n wye verspreiding, terwyl ander, soos Disa salteri, net in bale beperkte gebiede voorkom.
Eersgenoemde spesie kom vanaf Natal tot in Kenia, Uganda en Guinee voor, terwyl laasgenoemde spesie slegs in ʼn paar dele van die Kaapse Skiereiland voorkom. Ook die baie bekende Disa uniffora is tot 'n paar plekke in Suidwes-Kaapland beperk. Bestuiwing deur diere het by die orgideë as groep 'n hoë vlak van ontwikkeling bereik. Hoewel die basiese struktuur van alle orgideëblomme ooreenstem, is daar tog ʼn groot variasie in kleiner besonderhede. Elke blom is aangepas vir bestuiwing deur 'n spesifieke dier of groep diere, en verskeie spesies word slegs deur een dierspesie bestuif. Disa uniflora van Tafelberg en 'n paar ander berge in SuidwesKaapland word byvoorbeeld deur slegs die skoenlapper Meneris tulbaghia bestuif. As hierdie skoenlapper sou uitsterf, sal die orgideë ook uitsterf omdat dit nie meer sal kan voortplant nie.
Van die belangrikste bestuiwingsagense is verskeie soorte alleen lewende en sosiale bye, wespe, motte, skoenlappers, vlieë en voëls. Die meeste orgideë gebruik nektar as lokmiddel, maar sommige het geen nektar nie. Omdat die stuifmeel in pollinia is, dien dit ook nie as lokmiddel nie. Sommige spesies, byvoorbeeld van die genus Maxillaria, bring pseudostuifmeel voort, iets wat baie soos stuifmeellyk en die insekbestuiwers aantrek.
Blomme van die groot genus Oncidium lyk blykbaar soos die insekvyand van mannetjiesbye van die genus Centris. Die bye probeer dan die "vyand" wegdryf en in die proses haak die pollinia aan hulle vas. By ander orgideëspesies lyk die blomme soos die wyfies van insekte waarvan die mannetjies 'n paar dae voor die wyfies uit hul papies kom. Die mannetjies probeer dan met die orgideë paar en sodoende word die pollinia op die agterlyf vasgedruk en na die volgende blom saamgeneem.
Sommige orgideëspesies skei slegs welriekende chemiese stowwe af wat bye aantrek. By die orgidee Coryanthes albo-purpurea is die blomdele gewysig tot 'n klein emmeragtige struktuurtjie met water daarin waarin 'n by val wanneer hy nektar kom soek. Vanaf die emmertjie is daar 'n spesiale tonnel waardeur die by moet uitklim, en wanneer hy daardeur beweeg, haak die pollinia aan hom vas. Die nektar van nektardraende orgideë kom voor in buisvormige nektarkliere, in groewe op die lip of in die basis van die stempelsuil en lip.
Ongeveer twee derdes van alle orgideë gebruik nektar om bestuiwers aan te trek. Die spesie Angraecum sesquipedale van Madagaskar het 'n spoor van 20 tot 30 cm lank wat deur die basis van die lip gevorm word. Hierdie spesie word deur slegs een skoenlapperspesie met 'n baie lang tong bestuif. Die meeste orgidee wat deur motte, skoenlappers of voëls bestuif word het nektarbuise wat by die vorm van die tong of bek van hierdie diere aangepas is. Dikwels word dieselfde blom deur skoenlappers sowel as voëls bestuif, en veral blomme wat deur voëls bestuif word, het dikwels helder kleure.
Net soos die aasblomme (genus Slapelia) skei sommige orgideëblomme onwelriekende stowwe af wat vlieë aantrek en hulle word dan meestal deur net vlieë bestuif. Bogenoemde is slegs 'n paar voorbeelde van ʼn groot verskeidenheid bestuiwingsmeganismes wat by orgidee in die natuur aangetref word. Ongeveer 200 spesies orgidee is bekend vir selfbestuiwing. Daar word vermoed dat dit gedoen word om uitsterwing te voorkom onder omstandighede waar die normale bestuiwingsmeganismes nie kan plaasvind nie.
