İbislər (lat. Threskiornithidae) – leyləkkimilər dəstəsinə aid quş fəsiləsi. İri və orta böyüklükdə quşlardır. Dimdiyi uzun, aşağı əyilmiş (əsl ibis) və ya düz, uc hissəsindən enlidir (ərsindimdik). Ayaqları uzun, barmaqlarının əsası qısa pərdələrlə birləşmişdir. 20 cinsi (32 növü) vardır. Azərbaycanda iki növü qaranaz (qaravay) və ərsindimdik yuvalayır. Bataqlıq və göllərdə yayılmışdır. Koloniyalarla ağacda, qamışlıqda, qayalarda və yerdə yuvalayır; 2-3 və bəzən 4 yumurta qoyur, 3-4 həftə kürt yatır. Cücü, qurd, molyusk, xərçəngkimilər, xırda balıq, qurbağa və s. ilə qidalanır.
Ərsindimdiklər (Plataleinae) yarımfəsiləsi
İbislər (Threskionithinae) yarımfəsiləsi
İbislər (lat. Threskiornithidae) – leyləkkimilər dəstəsinə aid quş fəsiləsi. İri və orta böyüklükdə quşlardır. Dimdiyi uzun, aşağı əyilmiş (əsl ibis) və ya düz, uc hissəsindən enlidir (ərsindimdik). Ayaqları uzun, barmaqlarının əsası qısa pərdələrlə birləşmişdir. 20 cinsi (32 növü) vardır. Azərbaycanda iki növü qaranaz (qaravay) və ərsindimdik yuvalayır. Bataqlıq və göllərdə yayılmışdır. Koloniyalarla ağacda, qamışlıqda, qayalarda və yerdə yuvalayır; 2-3 və bəzən 4 yumurta qoyur, 3-4 həftə kürt yatır. Cücü, qurd, molyusk, xərçəngkimilər, xırda balıq, qurbağa və s. ilə qidalanır.
Threskiornithidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, termenet e 1904 gant an naturour aostrian Franz Poche (1879-1945)[1], Threskiornis ar genad skouer anezhañ.
Ennañ emañ an ibized (iskerentiad Threskiornithinae) hag ar spanelled (iskerentiad Plataleinae).
Diouzh Doare 12.1 an IOC World Bird List[2] ez a trizek genad d'ober ar c'herentiad :
Threskiornithidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, termenet e 1904 gant an naturour aostrian Franz Poche (1879-1945), Threskiornis ar genad skouer anezhañ.
Ennañ emañ an ibized (iskerentiad Threskiornithinae) hag ar spanelled (iskerentiad Plataleinae).
Diouzh Doare 12.1 an IOC World Bird List ez a trizek genad d'ober ar c'herentiad :
La família dels tresquiornítids[2] (Threskiornithidae) inclou 34 espècies de grans aus de potes llargues, separades en dues subfamílies, els ibis i els becplaners. Antany eren coneguts com a plataleids (Plataleidae) i es pensava que estaven molt relacionats amb altres aus de potes llargues de l'ordre dels ciconiformes (Ciconiiformes). Un estudi recent fa pensar que pertanyen a l'ordre dels pelecaniformes.[3] Està per dilucidar si la divisió en dues subfamílies està justificada.
Els membres de la família tenen ales llargues i amples, amb 11 plomes primàries i al voltant de 20 de secundàries. Són grans voladores. En general el cos és molt allargat, així com el coll i les potes. El bec també és llarg, corbat cap a baix en el cas dels ibis, i recte i distintivament aplanat en el cas dels becplaners. Són aus grans però de mida variada, anant des dels 45 cm i 450 g de Bostrychia bocagei, fins als 100 cm i 4,2 kg de l'ibis gegant.
Distribució gairebé mundial, freqüentment a prop de l'aigua, dolça o salada, però també en zones més seques, i fins en abocadors.
S'alimenten d'una ampla gamma d'invertebrats i vertebrats petits. La tècnica dels ibis consisteix a afonar el bec en terra blana o fang, a la recerca dels aliments, mentre que la de les espàtules és moure el bec d'un costat a l'altre, filtrant l'aliment en aigües de poca profunditat.
Són ocells diürns. A la nit dormen als arbres prop de l'aigua. Són gregaris i solen volar i alimentar-se en grups.
Nien en colònies i més sovint en grups petits o, les espàtules, de manera individual, gairebé sempre en arbres sobre l'aigua, però de vegades en illots als aiguamolls. Generalment, la femella construeix una gran estructura de joncs i pals aportats pel mascle.
Ponen de 2 a 5 ous. Els dos pares fan torns per covar i després alimenten els pollets amb productes regurgitats. Dues o tres setmanes després de l'eclosió, els joves, als qui ja no cal vigilar contínuament, abandonen el niu, sovint formant guarderies, però tornen amb els seus pares per a ser alimentats.
Els tresquiornítids s'han separat en dues subfamílies. El Congrés Ornitològic Internacional (versió 2.10, 2011) els classifica en 13 gèneres amb 35 espècies vives.
La família dels tresquiornítids (Threskiornithidae) inclou 34 espècies de grans aus de potes llargues, separades en dues subfamílies, els ibis i els becplaners. Antany eren coneguts com a plataleids (Plataleidae) i es pensava que estaven molt relacionats amb altres aus de potes llargues de l'ordre dels ciconiformes (Ciconiiformes). Un estudi recent fa pensar que pertanyen a l'ordre dels pelecaniformes. Està per dilucidar si la divisió en dues subfamílies està justificada.
Ibisovití (Threskiornithidae) je čeleď z řádu veslonohých ptáků žijících hlavně v subtropických a v tropickém podnebném pásu. Čeleď je tvořena dvěma na první pohled rozdílnými skupinami, nejviditelnějším rozlišovacím znamení je zde tvar zobáku. Jedná skupina ibisi (podčeleď Threskiornithinae) mají dlouhý úzký zobák dolů srpovitě zahnutý, druhá kolpíci (Plataleinae) mají zobák na konci rozšířený v rohovitou lopatku.
Nejčastěji obývají vnitrozemské vody nebo žijí i v brakických vodách lagun a v příbřežních mangrovových porostech. Hlavním biotopem jsou bažinatá prostředí ale někteří (např. ibis hagedaš) žijí na suchých bezlesých územích. V České republice nehnízdí žádný, velmi sporadicky tam pouze zalétává ibis hnědý.
Dříve byli známi jako čeleď Plataleidae a byli společně s čápovitými, volavkovitými, člunozobcovitými a kladivoušovitými začleňováni do řádu brodivých, na základě moderních analýz jsou zahrnuti do řádu veslonozí.
Ibisovití jsou ptáci středně velcí, podsadití, od špičky zobáku po konec ocasu měří 50 až 110 cm a váží až 0,5 až 4,5 kg. Samci jsou znatelně větší, obě pohlaví mají peří stejně zbarvené. Ibisi mají peří barvy bílé, černé, šedé hnědé, šarlatově červené a mívá kovový lesk, kolpíci jsou pouze bílí; mladí ptáci jsou zbarveni stejně, pouze se jim méně leskne peří. Mají husté opeření které je někdy na hlavě, krku i kostrči prodloužené, prachové peří vyrůstá po celém těle. Na hlavě mají kožovité záhyby a lysá místa krytá někdy prodlouženými péry, tvář a krk bývají holé. Křídla jsou dlouhá a široká s 11 letkami, rozpětí křídel dosahuje 80 až 120 cm, ocas je krátký s 12 péry. Umístění nozder dovoluje dýchání i při krmení, pod dolní čelisti ústí kanálek pro odtok ze solné žlázy odvádějící nadbytečnou sůl. Oči umožňují binokulární vidění. Zvukově se až na výjimky téměř neprojevují, mnozí jen klapou zobáky.
Nohy mají dlouhé a robustní, od poloviny holeně směrem dolů neopeřené, přední prsty mají asi do třetiny spojeny plovací blánou. Dráp prostředního prstu je větší, slouží k rozčesávání peří. Žijí ve velkých hejnech a přes svou relativní velikost většinou odpočívají v bezpečí na stromech. Létají velmi rychle a dobře využívají teplých vzestupných proudů, při letu mají krk natažený (není stočen do "S"). Za letu v hejnu je synchronizována doba mávaní křídel a plachtění. Nepatří mezi tažné ptáky.
Ptáci obývají převážně členitá močálovitá území okolo vodních toků nebo nádrží a jsou masožravci, loví ve dne. Při lovu potravy nespolupracují, svým dlouhým zobákem individuálně prohledávají mělkou vodu, bahno nebo měkkou půdu. Živí se převážně drobnými korýši, měkkýši, žábami, vodním hmyzem a také drobnými rybkami. Druhy žijící v suchých prostorách se specializují na drobné obratlovce, větší hmyz i mršiny.
Ibisovití jsou ptáci monogamní, většinou hnízdí ve velkých koloniích (až 1000 párů) na pravidelných místech, často společně s jinými vodními ptáky. Před příchodem samic bojují samci o nejlepší území a pak o samice. Některé druhy mají v době námluv na hlavách vztyčené korunky z peří. Po rituálních námluvách si stavějí objemná hnízda převážně v korunách stromů, na keřích nebo skalnatých útesech v blízkosti vody. Samci přinášejí trávu, rákosí i drobné větvičky a samice hnízda splétají, materiálu není dostatek a proto si ho navzájem kradou.
Po snesení 2 až 5 světle zelených nebo namodralých vajec se při 3 až 4týdenní inkubaci samec se samicí střídá. Narozená mláďat jsou vidoucí ale neschopná samostatného života, nemají účinnou termoregulaci. Rodiče je zahřívají a krmí vyvrhovanou potravou z volete, kterou střídavě nosí, mláďata nežerou potravu ze slané vody, mají krátké rovné zobáky které jim rychle rostou. Opeření jsou za 4 až 8 týdnů. Protože mláďata se líhnou postupně, v bojí o potravu ta nejmladší většinou nepřežijí, obvykle nedospějí více než dva potomci. Po ukončení péče o potomstvo se rodiče většinou přepeřují. V přírodě se dožívají průměrného věku 15 let.
Čeleď ibisovití s 32 recentními druhy se dělí do 13 rodů a 2 podčeledí:
Mají málo přirozených nepřátel, pouze v době hnízdění představují pro jejich vejce nebezpečí lišky, hadi, divoké kočky a psi. Dožívají se 8 až 15 let. Některé druhy se dobře chovají v zoologických zahradách, na lidí si brzy zvykají a dokonce se tam i rozmnožují.
Ibis madagaskarský
Ibis bradavičnatý
Ibis jihoafrický
Ibis americký
Ibis běločelý
Ibis černohlavý
Ibis rudý
Kolpík bílý
Obrázky, zvuky či videa k tématu ibisovití ve Wikimedia Commons
Ibisovití (Threskiornithidae) je čeleď z řádu veslonohých ptáků žijících hlavně v subtropických a v tropickém podnebném pásu. Čeleď je tvořena dvěma na první pohled rozdílnými skupinami, nejviditelnějším rozlišovacím znamení je zde tvar zobáku. Jedná skupina ibisi (podčeleď Threskiornithinae) mají dlouhý úzký zobák dolů srpovitě zahnutý, druhá kolpíci (Plataleinae) mají zobák na konci rozšířený v rohovitou lopatku.
Nejčastěji obývají vnitrozemské vody nebo žijí i v brakických vodách lagun a v příbřežních mangrovových porostech. Hlavním biotopem jsou bažinatá prostředí ale někteří (např. ibis hagedaš) žijí na suchých bezlesých územích. V České republice nehnízdí žádný, velmi sporadicky tam pouze zalétává ibis hnědý.
Dříve byli známi jako čeleď Plataleidae a byli společně s čápovitými, volavkovitými, člunozobcovitými a kladivoušovitými začleňováni do řádu brodivých, na základě moderních analýz jsou zahrnuti do řádu veslonozí.
Ibisser (Threskiornithidae) er en familie af fugle i ordenen Pelecaniformes.
I Danmark yngler kun en slægt, nemlig skestorke. Man har tidligere ment, at familien kunne deles i de to underfamilier skestorke og ibisser, men ved DNA-undersøgelser har det vist sig, at dette ikke er tilfældet.[1]
Ibisser (Threskiornithidae) er en familie af fugle i ordenen Pelecaniformes.
I Danmark yngler kun en slægt, nemlig skestorke. Man har tidligere ment, at familien kunne deles i de to underfamilier skestorke og ibisser, men ved DNA-undersøgelser har det vist sig, at dette ikke er tilfældet.
Die Ibisse und Löffler oder Ibisvögel (Threskiornithidae) sind eine Familie aus der Ordnung Pelecaniformes. Wie der Name bereits sagt, umfasst die Familie zwei Vogeltypen, die ursprünglich eigene Unterfamilien bildeten: die Ibisse oder Sichler und die Löffler. Sie sind leicht auseinanderzuhalten, weil sie gestaltlich voneinander abweichen. Auffälligstes Unterscheidungsmerkmal ist die Schnabelform. Löffler haben einen langen, auffällig abgeplatteten Schnabel, während bei Ibissen der Schnabel abwärts gebogen ist.
Löffler und Ibisse sind weltweit vor allem in tropischen und subtropischen Regionen verbreitet. Am weitesten nach Norden dringen die Löffler vor. Der weiße Löffler brütet unter anderem am Neusiedler See sowie in den Niederlanden. Der Waldrapp brütete bis ins 17. Jahrhundert noch im Alpenraum. Derzeit bestehen Pläne, die Art in Mitteleuropa, Spanien und Italien wieder einzubürgern.[1]
Ibisse und Löffler sind 50 bis 110 cm lang, haben einen gedrungenen Körper sowie einen langen Hals und lange Beine. Die Beine enden in einem anisodaktylen Fuß mit langen Zehen; Schwimmhäute sind nur basal vorhanden und kaum auszumachen. Die Flügel sind lang und breit und ermöglichen einen kräftigen, schnellen Flug. Charakteristisch für Ibisse ist der lange, abwärts gebogene Schnabel. Löffler dagegen haben einen langen, an der Schnabelspitze auffällig verbreiterten und abgeplatteten Schnabel.
Es gibt weiß, braun, schwarz und rot gefiederte Arten. Braune und schwarze Farben kommen allerdings nur bei den Ibissen vor. Vom Rosalöffler abgesehen, weisen die Löffler ein weißes Gefieder auf. Bei den dunkel gefärbten Arten tritt oft ein metallischer Schimmer auf. Zudem haben alle Arten unbefiederte Hautpartien, meistens im Gesichtsbereich. Einen Geschlechtsdimorphismus gibt es – abgesehen von einem geringfügigen Größenunterschied – nicht. Allerdings gibt es einen jahreszeitlichen Wechsel: zur Brutzeit erscheinen Gefieder und nackte Hauptpartien leuchtender. Bei einigen Arten gibt es einen noch deutlicheren Wechsel der Farbe, so beim Nipponibis, der im Brutkleid grau und im Ruhekleid weiß ist.
Die Familie ist auf allen Kontinenten außer Antarktika verbreitet. Der Schwerpunkt liegt dabei auf den Tropen, wo der Großteil der Arten beheimatet ist. Es gibt mehr Arten in der Alten Welt als in der Neuen. Die Bostrycha-Arten kommen in Afrika sowie den vorgelagerten Inseln vor. Die Threskiornes-Gruppe ist in mehreren nah verwandten Arten von Afrika über Asien bis nach Australien verbreitet. Die Arten der Gattung Geronticus, zu denen der auch einstmals in Mitteleuropa beheimatete Waldrapp zählt, sind Brutvögel semiarider Bergregionen.
Der typische Lebensraum sind Seen oder langsam fließende Flüsse, sowohl in offenen Landschaften als auch in dichten Regenwäldern. Einige Arten leben aber auch in Steppen und Savannen, der Waldrapp sogar in aridem Wüstenklima. Bei letzteren gibt es überhaupt keine Wasserbindung mehr.
Die tropischen Arten sind Standvögel, die wenigen Arten der gemäßigten Zonen hingegen echte Zugvögel, die in den Subtropen und Tropen überwintern.
Ibisse sind tagaktive Vögel. Sie fressen bei Tage und ziehen sich nachts zum Ruhen in die Bäume zurück. Dagegen sind die Löffler zumindest teilweise auch nachtaktiv.
Die wasserbewohnenden Arten fressen Wasserinsekten, Insektenlarven, Kleinkrebse und Mollusken, seltener auch kleine Fische und Amphibien. Die wenigen Arten, die abseits vom Wasser in trockeneren Gegenden leben, ernähren sich hingegen von Heuschrecken, Käfern, Spinnen und Schnecken, seltener auch von Eidechsen, Schlangen und Mäusen. Die Ibisse nutzen ihren langen Schnabel, um ihn in Schlamm und Erdboden einzuführen und dort nach Fressbarem zu suchen. Die Löffler rühren durch Hin- und Herschwenken des Schnabels Wasser und Untergrund auf, um ihre Nahrung aufzuscheuchen.
Die meisten Ibisse und Löffler brüten in Kolonien. Oft handelt es sich um gemischte Kolonien, die von verschiedenen Arten der Familie sowie von Störchen, Reihern und Kormoranen bewohnt werden. Besonders groß werden die Kolonien der Gattungen Threskiornis und Eudocimus, die mehrere tausend Individuen umfassen können. Nur einige Arten, zum Beispiel der Langschwanzibis und der Cayenne-Ibis, sind eher einzelgängerisch.
Männchen treffen zuerst in den Kolonien ein und suchen sich ein kleines Revier, das sie gegen Artgenossen verteidigen. Mit dem Weibchen gehen sie eine Paarbindung an, die entweder eine Brutzeit andauert oder auch Jahre währen kann. Zur Balz und in geringerem Maße auch später zur Begrüßung am Nest gibt es eine große Zahl ritualisierter Gesten, zum Beispiel das Senken des Kopfes, das Aneinanderreiben der Schnäbel und Hälse sowie den Austausch von Nistmaterial.
Beide Partner beteiligen sich am Nestbau. Für gewöhnlich wird das Nest in einem Baum gebaut und besteht aus Zweigen, Gräsern und sonstigem Pflanzenmaterial. Dann legt das Weibchen zwei bis fünf, selten bis sieben Eier. Sie sind weiß, hellgrün oder bläulich und stets ungefleckt. Beide Partner brüten für einen Zeitraum von 20 bis 31 Tagen.
Wenn die Jungvögel schlüpfen, haben sie einen kurzen, geraden Schnabel. Dieses gemeinsame Merkmal wurde auch als Beweis für die enge Verwandtschaft von Ibissen und Löfflern herangezogen. Schon nach einigen Tagen beginnt der Schnabel mit seinem schnellen Wachstum: Bei den Ibissen wird er lang und gebogen, während sich bei den Löfflern die Verbreiterung herausbildet. Schon im Alter von 16 Tagen hat ein Junglöffler einen Schnabel, der dem der Eltern gleicht. Die Jungen werden gefüttert, indem sie den Schnabel tief in die Kehle des Alttiers stecken, das daraufhin die vorverdaute Nahrung hervorwürgt. Eine Besonderheit ist, dass die Jungvögel kein Salzwasser vertragen; jene Ibisse und Löffler, die in Mangroven brüten und für gewöhnlich im Salz- und Brackwasser nach Nahrung suchen, fliegen daher ins Binnenland, um Nahrung für ihre Jungen aufzuspüren.
Je nach Art werden die Jungen nach 28 bis 56 Tagen flügge. Für gewöhnlich kommen nicht mehr als zwei Junge durch. Da sie ungleichmäßig schlüpfen, gibt es im Nest oft beträchtliche Größenunterschiede. Kleinere Geschwister haben geringere Chancen, sich im Kampf bei der Fütterung durchzusetzen, und sterben oft vorzeitig.
Die Lebenserwartung von Ibissen und Löfflern ist recht hoch. In freier Wildbahn wurden für verschiedene Ibisarten Alter von 14 bis 16 Jahren nachgewiesen, und ein Löffler wurde sogar 28 Jahre alt.
Einige der Arten, die zu den Ibissen und Löfflern zählen, sind stark bedroht. Dazu zählt der Nipponibis, der früher in Japan, China und Korea vorkam und heute nur noch in einem sehr kleinen Gebiet brütet; der Waldrapp, dessen letzte natürliche Brutgebiete sich in Marokko finden, der Riesenibis, der in Teilen seines Verbreitungsgebietes bereits verschwunden ist, der Weißschulteribis, der gelegentlich auch als Unterart des Warzenibis eingeordnet wird, sowie der Olivenibis. Unter den Löfflern ist insbesondere der Schwarzgesichtsibis stark gefährdet.[2]
Der älteste bekannte Vertreter der Threskiornithidae ist Rhynchaeites messelensis aus dem Eozän, gefunden in der Grube Messel[3]. Weitere Vögel des Eozäns aus China, die Minggangia changgouensis und Ibidopsis hordwelliensis genannt wurden, sind vielleicht ebenfalls Threskiornithidae, obwohl andere Paläontologen sie in die Nähe der Rallen stellen[4].
Im Pliozän begegnen wir bereits Vertretern der rezenten Gattungen Threskiornis, Geronticus und Plegadis, aus dem Pleistozän sind fossile Überreste rezenter Arten bekannt.
Bemerkenswerte Ibisse des späten Pleistozäns und frühen Holozäns sind die flugunfähigen Ibisse von Hawaii (Apteribis) und Jamaica (Xenicibis).
Die Ibisse und Löffler wurden lange Zeit zu den Schreitvögeln gestellt. Traditionell sah man in ihnen enge Verwandte der Störche, vor allem weil die Storchengattung der Nimmersatte viele ibisartige Merkmale hat. Diese sieht man heute aber meistens als oberflächliche Ähnlichkeit an, die nichts über die Verwandtschaftsverhältnisse aussagt. Van Tuinen & al. stellten 2001 die Threskiornithidae als Schwestergruppe der Reiher dar,[5] eine Auffassung, die heute mehrheitlich geteilt wird.
Neuere genetische Analysen legen nahe, dass die Ibisse und Löffler, wie ihre Schwesterklade der Reiher, zu den Pelecaniformes gehören, also näher mit den Pelikanen als mit den Störchen verwandt sind.[6] Dieser Einordnung, die auch in diesem Artikel Anwendung findet, folgt auch die International Ornithological Union (IOU).[7]
Die hier verwendete Bezeichnung Threskiornithidae ist nicht unumstritten. Da der Gattungsname Platalea älter als Threskiornis ist, argumentieren manche Taxonomen, die ganze Familie müsse Plataleidae heißen.
Die Monophylie der Threskiornithidae wurde nie in Frage gestellt. Ursprünglich wurde die Familie in zwei Unterfamilien unterteilt, die Threskiornithinae (Ibisse) und die Plataleinae (Löffler). Die Unterfamilie Threskiornithinae stellte sich jedoch als paraphyletisch heraus, womit die Verwendung der zwei Unterfamilien aufgegeben werden musste.[8][9] Stattdessen kann man innerhalb der Familie zwei Kladen unterscheiden, eine nur in der Neuen Welt vorkommende, bestehend aus den Gattungen Eudocimus, Phimosus und Theristicus, und eine fast weltweit verbreitete mit den übrigen Gattungen einschließlich der Löffler. Beide Evolutionslinien trennten sich schon vor 39 bis 42 Millionen Jahren voneinander.[9]
Es gibt 13 rezente Gattungen und über 30 Arten:
Eine enge Beziehung zum Ibis hatten die alten Ägypter, die den Gott Thot mit dem Kopf eines Ibisses darstellten. Dass Ibisse alljährlich zu den Überschwemmungen des Nils in Ägypten erschienen, mag der Grund für ihre Verehrung gewesen sein. Ibis-Darstellungen findet man auf Wandmalereien, mumifizierte Ibisse wurden in Gräbern entdeckt. Die Mumifizierung war sehr aufwendig und ging sogar so weit, dass man den einbalsamierten Magen des Tieres mit Vogelfutter füllte. Die mumifizierten Vögel wurden als Weihgeschenke dargebracht und in Felskatakomben platziert. In einer Kultstätte in Sakkara haben Archäologen rund 1,75 Millionen solcher Ibisleichen entdeckt.[10] Ein Missverständnis ist allerdings der Name Heiliger Ibis, der neuzeitlich ist. Die Annahme, dass es sich um den von den alten Ägyptern verehrten Vogel handele, ist nicht belegbar. Tatsächlich dürfte der heilige Ibis der Ägypter der Waldrapp gewesen sein, der in antiker Zeit noch in Ägypten lebte und erst viel später durch den Heiligen Ibis verdrängt wurde.[11]
Wie man aus der Historia Animalium von Conrad Gessner weiß, war der Waldrapp bis ins 16. Jahrhundert auch in den Gebirgen Europas, zum Beispiel in den Alpen, weit verbreitet. Das Aussterben des einzigen mitteleuropäischen Ibisses hatte wahrscheinlich mehrere Ursachen. Bejagung, Landschaftszerstörung und die Abkühlung des Klimas werden als wesentlichste angenommen.[11]
Ibisse, und auch in diesem Fall wieder Waldrappe, tauchen auch im Zusammenhang mit der biblischen Geschichte der Arche Noah auf, wenn auch nur in einem lokal im Osten Anatoliens verbreiteten Detail. Hier war es ein Ibis, der Noah nach dem Ende der Sintflut vom Berg Ararat talwärts zum oberen Euphrat führte, wo Noah mit seiner Familie sesshaft wurde. Aus diesem Grund wurde auch in der Gegend von Birecik der Ibis mit jährlichen Festen verehrt.[11]
Der Waldrapp, eine früher im Mittelmeerraum und Mitteleuropa weit verbreitete Art, ist heute vom Aussterben bedroht. Neben der winzigen Kolonie von Birecik und einigen weiteren Vögeln in Syrien lebt dieser Ibis vor allem noch in Marokko. Dort hat seine Zahl wegen intensiver Schutzmaßnahmen wieder zugenommen, doch noch wird er von der IUCN als vom Aussterben bedroht geführt – angesichts der ehemaligen Allgegenwart dieses Vogels eine dramatische Entwicklung.
Weitere Ibisse, die von der IUCN als gefährdet gelistet werden, sind:
Die Informationen dieses Artikels entstammen zum größten Teil den unter Literatur angegebenen Quellen, darüber hinaus werden folgende Quellen zitiert:
Die Ibisse und Löffler oder Ibisvögel (Threskiornithidae) sind eine Familie aus der Ordnung Pelecaniformes. Wie der Name bereits sagt, umfasst die Familie zwei Vogeltypen, die ursprünglich eigene Unterfamilien bildeten: die Ibisse oder Sichler und die Löffler. Sie sind leicht auseinanderzuhalten, weil sie gestaltlich voneinander abweichen. Auffälligstes Unterscheidungsmerkmal ist die Schnabelform. Löffler haben einen langen, auffällig abgeplatteten Schnabel, während bei Ibissen der Schnabel abwärts gebogen ist.
Löffler und Ibisse sind weltweit vor allem in tropischen und subtropischen Regionen verbreitet. Am weitesten nach Norden dringen die Löffler vor. Der weiße Löffler brütet unter anderem am Neusiedler See sowie in den Niederlanden. Der Waldrapp brütete bis ins 17. Jahrhundert noch im Alpenraum. Derzeit bestehen Pläne, die Art in Mitteleuropa, Spanien und Italien wieder einzubürgern.
Ibissimonlar (Ibididae yoki Threskiornithidae) — laylaksimonlar turkumi oilasi. Tumshugʻi uzun, oʻroqqa oʻxshab pastga egilgan (qoravoylar) yoki toʻgʻri va yassi, uchi kurakka oʻxshash kengaygan (qoshiq burunlilar). Boʻyni va oyoqlari uzun, boshining bir qismi, baʼzan boʻyni patsiz. Oldingi barmoqlarining asosida suzgich pardasi bor. Koʻpchilik turlari ovoz chiqarmaydi. 20 urugʻi, 32 turi bor. I. tropik va moʻʼtadil iqlimli oʻlkalardagi suv havzalarida yashaydi. Oʻzbekistonda 2 turi: qoshiqburun (Plataleo leucorodia) va qoravoy (Plegadis falcinellus) Orol dengizi boʻyida va Amudaryoning quyi oqimidagi koʻllarda uchraydi. Qamishlar orasida gala boʻlib uya quradi. Uyaga 2—3 ta tuxum qoʻyadi. Hasharotlar, chuvalchanglar, mollyuskalar, mayda baliklar, baqalar bilan oziqlanadi.[1]
Ibissimonlar (Ibididae yoki Threskiornithidae) — laylaksimonlar turkumi oilasi. Tumshugʻi uzun, oʻroqqa oʻxshab pastga egilgan (qoravoylar) yoki toʻgʻri va yassi, uchi kurakka oʻxshash kengaygan (qoshiq burunlilar). Boʻyni va oyoqlari uzun, boshining bir qismi, baʼzan boʻyni patsiz. Oldingi barmoqlarining asosida suzgich pardasi bor. Koʻpchilik turlari ovoz chiqarmaydi. 20 urugʻi, 32 turi bor. I. tropik va moʻʼtadil iqlimli oʻlkalardagi suv havzalarida yashaydi. Oʻzbekistonda 2 turi: qoshiqburun (Plataleo leucorodia) va qoravoy (Plegadis falcinellus) Orol dengizi boʻyida va Amudaryoning quyi oqimidagi koʻllarda uchraydi. Qamishlar orasida gala boʻlib uya quradi. Uyaga 2—3 ta tuxum qoʻyadi. Hasharotlar, chuvalchanglar, mollyuskalar, mayda baliklar, baqalar bilan oziqlanadi.
The faimily Threskiornithidae includes 34 species o lairge wadin birds. The faimily haes been tradeetionally classified intae twa subfaimilies, the ibises an the spoonbills, houever recent genetic studies are castin doubt on the arrangement, an revealin the spuinbills tae be nestit within the auld warld ibises, an the new warld ibises as an early affshuit.
The faimily Threskiornithidae includes 34 species o lairge wadin birds. The faimily haes been tradeetionally classified intae twa subfaimilies, the ibises an the spoonbills, houever recent genetic studies are castin doubt on the arrangement, an revealin the spuinbills tae be nestit within the auld warld ibises, an the new warld ibises as an early affshuit.
Η οικογένεια Θρησκειορνιθίδαι (Threskiornithidae), γνωστή στο παρελθόν και ως Πλαταλείδες (Plataleidae), αποτελείται από μερικά μεγάλα πουλιά που ζουν συνήθως δίπλα σε υγροτόπους. Περιλαμβάνει 34 είδη.[1] Παραδοσιακά ανήκει στην τάξη Πελαργόμορφα (Ciconiiformes) αλλά σύμφωνα με νεότερες έρευνες (Hackett et al. 2008, Chesser et al. 2010) ανακαλύφθηκε πως σχετίζονται περισσότερο με τα πουλιά της τάξης των Πελεκανόμορφων (Pelecaniformes)[2], με την Διεθνή Ορνιθολογική Επιτροπή (International Ornithological Congress - IOC) να προχωρά στην αναταξινόμηση της οικογένειας, καθώς και της οικογένειας των Ερωδιίδων, κάτω από την τάξη των Πελεκανόμορφων.[1]
Σε αυτή την οικογένεια ανήκουν είδη με ψηλά πόδια και μακρύ ράμφος που ζουν στους υγροβιότοπους προτιμώντας τις ζώνες με λιμνάζοντα νερά όπως έλη και λίμνες. Τα είδη που ανήκουν εδώ έχουν το χαρακτηριστικό ότι δεν χρησιμοποιούν την όραση για να κυνηγήσουν αλλά το ράμφος τους που είναι πολύ ευαίσθητο όταν έρχεται σε επαφή με τα αντικείμενα και μπορούν να ξεχωρίσουν εάν πρόκειται για λεία ή όχι. Οι λείες τους αποτελούνται από ψάρια, ασπόνδυλα, αμφίβια και μικρά ερπετά. Κατά την πτήση εναλλάσσουν το χτύπημα των φτερών με στιγμές αιώρησης. Κατά την πτήση έχουν τον λαιμό και τα πόδια τεντωμένα. Τα περισσότερα είδη ζουν και φωλιάζουν σε αποικίες χρησιμοποιούν κυρίως τα δέντρα. Στην ανατροφή των μικρών συμμετέχουν και οι δύο γονείς.Τα είδη που ζούνε στις εύκρατες περιοχές είναι μεταναστευτικά.
Τα βρίσκουμε σε όλες τις εύκρατες και τροπικές περιοχές όλων των ηπείρων.
Στην Ελλάδα βρίσκουμε 2 είδη:
Η οικογένεια Θρησκειορνιθίδαι (Threskiornithidae), γνωστή στο παρελθόν και ως Πλαταλείδες (Plataleidae), αποτελείται από μερικά μεγάλα πουλιά που ζουν συνήθως δίπλα σε υγροτόπους. Περιλαμβάνει 34 είδη. Παραδοσιακά ανήκει στην τάξη Πελαργόμορφα (Ciconiiformes) αλλά σύμφωνα με νεότερες έρευνες (Hackett et al. 2008, Chesser et al. 2010) ανακαλύφθηκε πως σχετίζονται περισσότερο με τα πουλιά της τάξης των Πελεκανόμορφων (Pelecaniformes), με την Διεθνή Ορνιθολογική Επιτροπή (International Ornithological Congress - IOC) να προχωρά στην αναταξινόμηση της οικογένειας, καθώς και της οικογένειας των Ερωδιίδων, κάτω από την τάξη των Πελεκανόμορφων.
Фамилијата на ибисите и лажичарките (Threskiornithidae) вклучува 34 вида, традиционално поделени во две потфамилии, на ибиси и лажичарки.
Фамилијата Threskiornithidae, порано позната како Plataleidae се мислело дека е поврзана со другите групи долгоноги птици од редот на штрковидните. Неодамнешните студии докажаа дека тие спаѓаат во редот на пеликановидните.[2]
Членовите на оваа фамилија имаат долги, големи крилја со 11 примарни и околу 20 секундарни пердуви. Тие се силни летачи иако се толку големи и тешки. Телото им е долгнавесто, како и вратот и нозете. Клунот, исто така, им е долг, кукест и тенок кај ибисите, и проширен во вид на лажичка кај лажичарките. Големината им се движи од најмалата долга 45 cm и тешка 450 грама птица, до најголемата 100 cm долга и 4,2 килограми тешка.
Ги има речиси низ целиот свет, претежно крај стоечки или споро проточни води, а ибисите и во посуви предели.[3] Овие птици се дневни, поминувајќи го денот хранејќи се со растенија или животинки, а ноќе се одмараат во дрвјата крај водата. Ибисите се гнездат во колонии, а лажичарките во помали групи или одвоено, но секогаш во дрвја кои надвиснуваат над водата. Двата родитела ги инкубираат јајцата и ги хранат пилињата.
ФАМИЛИЈА: THRESKIORNITHIDAE
_in_Tirunelveli.jpg)
_at_Bharatpur_I_IMG_5640.jpg)
_in_flight,_from_side.jpg)
.jpg)
|coauthors= (помош); Check date values in: |accessdate= (помош) Фамилијата на ибисите и лажичарките (Threskiornithidae) вклучува 34 вида, традиционално поделени во две потфамилии, на ибиси и лажичарки.
Ибистер (лат. Threskiornithidae) — саздан тамактануучу куштардын бир тукуму, булардын бир нече түрү бар: кызыл ибис (лат. Eudocimus ruber), Кызыл бут ибис, ыйык ибис (Threskiornis aethiopicus).
Ибистер (лат. Threskiornithidae) — саздан тамактануучу куштардын бир тукуму, булардын бир нече түрү бар: кызыл ибис (лат. Eudocimus ruber), Кызыл бут ибис, ыйык ибис (Threskiornis aethiopicus).
Иибистиҥилэр кэргэннэрэ (лат. Threskiornithidae, нууч. Семейство Ибисовые) - эһирдиҥилэр аймахтарыгар киирэр көтөрдөр бөлөхтөрө. Саха сиригэр 1 уус киирэр: Ытык иибистэр уустара[1].
Мысырбзу лъэпкъыр (лат-бз. Threskiornithidae) — псыхэуэбзагуэ хэкӀыгъуэм щыщ лъэпкъщ.
ЩӀыпӀэ хуабэхэм куэду щыпсэу лъэпкъщ. Абы хэхьа лӀэужьыгъуэхэр къэщӀэгъуафӀэщ я пщэ, лъакъуэ, пэ псыгъуэ кӀыхьхэмкӀэ (пэхьэнцэбзум къанэмыщӀауэ). Нэхъыбэм я щхьэр, пщэр цыншэщ, хьэгуагуэ яӀэщ. Мысырбзухэр хулъэншэщ. Гупышхуэхэурэ псыӀуфэхэм гъунэгъуу щогъуалъхьэ.
Лъэпкъ къуэдзитӀу, лъэпкъыгъуэ 13-рэ лӀэужьыгъуэ 32-рэ къызэщӀеубэдэ, ахэр:
Мысырбзу лъэпкъ къуэдзэр Threskiornithinae
Пэхьэнцэбзу лъэпкъ къуэдзэр Plateinae
The family Threskiornithidae includes 36 species of large wading birds. The family has been traditionally classified into two subfamilies, the ibises and the spoonbills; however recent genetic studies have cast doubt on this arrangement, and have found the spoonbills to be nested within the Old World ibises, and the New World ibises as an early offshoot.
The family Threskiornithidae was formerly known as Plataleidae. The spoonbills and ibises were once thought to be related to other groups of long-legged wading birds in the order Ciconiiformes. A recent study found that they are members of the order Pelecaniformes.[2] In response to these findings, the International Ornithological Congress (IOC) recently reclassified Threskiornithidae and their sister taxa Ardeidae under the order Pelecaniformes instead of the previous order of Ciconiiformes.[3] Whether the two subfamilies are reciprocally monophyletic is an open question. The South American Checklist Committee's entry for the Threskiornithidae includes the following comment "Two subfamilies are traditionally (e.g., Matheu & del Hoyo 1992) recognized: Threskiornithinae for ibises and Plataleinae for spoonbills; because the main distinction has to do with bill shape, additional information, especially genetic, is required to recognize a major, deep split in the family."[4]
A study of mitochondrial DNA of the spoonbills plus the sacred and scarlet ibises found that the spoonbills formed a clade with old world genus Threskiornis, with Nipponia nippon and Eudocimus as progressively earlier offshoots and more distant relatives, and hence casts doubt on the arrangement of the family into ibis and spoonbill subfamilies.[5] Subsequent studies have supported these findings, the spoonbills forming a monophyletic clade within the "widespread" clade of ibises, including Plegadis and Threskiornis, while the "new World Endemic" clade is formed by the genera restricted to the Americas such as Eudocimus and Theristicus.[6]
Members of the family have long, broad wings with 11 primary feathers and about 20 secondaries. They are strong fliers and, rather surprisingly, given their size and weight, very capable soarers. The body tends to be elongated, the neck more so, with rather long legs. The bill is also long, decurved in the case of the ibises, straight and distinctively flattened in the spoonbills. They are large birds, but mid-sized by the standards of their order, ranging from the dwarf olive ibis (Bostrychia bocagei), at 45 cm (18 in) and 450 g (0.99 lb), to the giant ibis (Thaumatibis gigantea), at 100 cm (39 in) and 4.2 kg (9.3 lb).
They are distributed almost worldwide, being found near almost any area of standing or slow-flowing fresh or brackish water. Ibises are also found in drier areas, including landfills.
The Llanos are notable in that these wetland plains support seven species of ibis in the one region.[7]
All ibises are diurnal; spending the day feeding on a wide range of invertebrates and small vertebrates: ibises by probing in soft earth or mud, spoonbills by swinging the bill from side to side in shallow water. At night, they roost in trees near water. They are gregarious, feeding, roosting, and flying together, often in formation.
Nesting is colonial in ibises, more often in small groups or singly in spoonbills, nearly always in trees overhanging water, but sometimes on islands or small islands in swamps. Generally, the female builds a large structure out of reeds and sticks brought by the male. Typical clutch size is two to five; hatching is asynchronic. Both sexes incubate in shifts, and after hatching feed the young by partial regurgitation. Two or three weeks after hatching, the young no longer need to be brooded continuously and may leave the nest, often forming creches but returning to be fed by the parents.
.jpg)
_at_Bharatpur_I_IMG_5670.jpg)
FAMILY: THRESKIORNITHIDAE
The family Threskiornithidae includes 36 species of large wading birds. The family has been traditionally classified into two subfamilies, the ibises and the spoonbills; however recent genetic studies have cast doubt on this arrangement, and have found the spoonbills to be nested within the Old World ibises, and the New World ibises as an early offshoot.
La familio Treskiornitedoj, antaŭe konataj kiel Plataleedoj, enhavas ĉirkaŭ 34 speciojn de grandaj ter- kaj vadbirdoj en du subfamilioj: nome la ibisoj kaj la plataleoj. La plataleoj kaj ibisoj rilatas al aliaj grupoj de longkruraj vadbirdoj de la ordo de Pelikanoformaj (antaŭe Cikonioformaj birdoj), enhavante cikoniojn, ardeojn kaj botaŭrojn.
La membroj de tiu familio havas longajn, larĝajn flugilojn kun 11 unuarangajn plumojn kaj ĉirkaŭ 20 duarangajn. Ili estas fortikaj flugantoj kaj, spite sia grando kaj pezo, tre lertaj ŝvebantoj. Ties korpo estas longeca, kaj same aŭ plie ankaŭ la kolo kaj la kruroj eĉ plie. La beko estas longa, kurva ĉe la ibisoj kaj rekta kaj videblege platigita ĉe la plataleoj.
Ili disvastiĝas preskaŭ tutmonde; ili troviĝas proksime de preskaŭ ĉiu areo en kiu estas akvo ĉu neflua ĉu mezflua ĉu mezsala. Ibisoj troviĝas ankaŭ en areoj pli sekaj, eĉ urbaj rubejoj. Ĉiuj estas tagaj birdoj kiuj pasigas la tagon dum manĝas diversegajn tipojn de senvertebruloj aŭ etajn vertebrulojn. La ibisoj faras tion per beka traserĉo de malmola tero aŭ koto kaj plataleoj per balancado de beko de unu flanko al alia en neprofundaj akvoj. Nokte ĉiuj haltas sur arbaj branĉoj proksime de akvo. Ili estas koloniaj; ili manĝas, haltas kaj flugas kune, ofte laŭ formacio.
Nestado estas kolonia ĉe ibisoj, pli ofte pogrupeta aŭ soleca ĉe plataleoj, preskaŭ ĉiam en arboj super akvo, sed foje en insuloj aŭ insuletoj en marĉoj. Kutime, la ino konstruas grandan strukturon el junkoj aŭ bastonetoj alportitaj de la masklo. Ĝi demetas el 2 ĝis 5 ovojn; la idoj eloviĝas ne samtempe. Ambaŭ gepatroj kovas laŭ vicoj kaj post eloviĝo manĝigas la idojn per parta vomado. Du aŭ tri semajnoj post eloviĝo la idoj jam ne bezonas regulan zorgadon kaj povas elnestixgi, ofte per formado de bebularoj kaj reveno nesten por ricevi manĝon de gepatroj.
La familio Treskiornitedoj estis iam konata kiel Plataleedoj. La plataleoj kaj ibisoj estis iam konsiderataj kiel rilataj al aliaj grupoj de longkruraj vadbirdoj de la ordo Cikonioformaj. Ĵusa studo trovis, ke ili estas membroj de la ordo Pelikanoformaj.[1] Reage al tiuj trovoj, la Internacia Ornitologia Kongreso (IOK) ĵus reklasigis la Treskiornitedojn kaj ties fratan taksonon Ardeedoj en la ordon Pelikanoformaj anstataŭ la antaŭa ordo Cikonioformaj.[2] Ĉu ambaŭ subfamilioj estas reciproke monofiletikaj estas ankoraŭ malferma demando. La Sudamerika Listokontrola Komitato en sia informo pri Treskiornitedoj inkludas la jenan komenton "Oni agnoskas du subfamiliojn tradicie (ekz, Matheu & del Hoyo 1992): Treskiornitenoj ĉe ibisoj kaj Plataleenoj ĉe plataleoj; ĉar ĉefa distingo rilatas al bekoformo, necesas aldona informaro, speciale genetika, por rekoni ĉefan, profundan disigon en la familio."[3]
Studo de mitokondria DNA de plataleo plus la Afrika blanka ibiso kaj la Skarlata ibiso trovis ke plataleoj formas kladon kun malnovmonda genro Threskiornis, kun Nipponia nippon kaj Eudocimus kiel progrese pli fruaj posteuloj kaj pli distaj parencoj, kaj de tie aperas duboj pri la aranĝo de la familio en ibisa kaj platalea subfamilioj.[4]
Treskiornitedoj La familio Treskiornitedoj, antaŭe konataj kiel Plataleedoj, enhavas ĉirkaŭ 34 speciojn de grandaj ter- kaj vadbirdoj en du subfamilioj: nome la ibisoj kaj la plataleoj. La plataleoj kaj ibisoj rilatas al aliaj grupoj de longkruraj vadbirdoj de la ordo de Pelikanoformaj (antaŭe Cikonioformaj birdoj), enhavante cikoniojn, ardeojn kaj botaŭrojn.
Los tresquiornítidos (Threskiornithidae) son una familia de aves del orden Pelecaniformes[1][2] (antes incluida en el orden Ciconiiformes y se conocían como Plataleidae).[3] Incluye 32 especies[1] de grandes aves terrestres, con dos subfamilias, los ibis y las espátulas.[2]
Los miembros de esta familia tienen cráneo desmognato, con 16-20 vértebras cervicales y pies anisodáctilos. Tienen las alas largas y anchas con 11 plumas primarias y aproximadamente 20 secundarias. Son buenos voladores, a pesar de su tamaño y peso. El cuerpo es alargado, el cuello más aún, y las patas bastante largas. El pico es recto y largo.
Su distribución geográfica es prácticamente mundial, encontrándose cerca de cualquier laguna de agua dulce o salobre léntica o lótica. También se encuentran ibis en áreas más secas. Todas las especies son de animales diurnos; se alimentan de una gama amplia de invertebrados y de vertebrados pequeños: los ibis sondean en la tierra o en el barro, las espátulas sobrevolando aguas poco profundas. Por la noche, duermen en árboles cerca del agua. Son gregarios: se alimentan, duermen y vuelan juntos, a menudo en formación.
Anidan en colonias, a menudo en grupos pequeños o individualmente como los pico cuchara, casi siempre en árboles que cuelgan sobre el agua, pero a veces en islas o en islas pequeñas en los pantanos.
Generalmente, las hembras construyen una estructura grande de cañas y ramitas traídas por el macho. Ambos sexos incuban, y después de salidas las crías del cascarón las alimentan por regurgitación. Dos o tres semanas después de salir del cascarón, la cría ya no necesita ser empollada continuamente y puede dejar el nido, pasando a formar parte de la bandada, cerca de los padres para ser alimentado.
Subfamilia Threskiornithinae (ibis)
Subfamilia Plateinae (espátulas)
Los tresquiornítidos (Threskiornithidae) son una familia de aves del orden Pelecaniformes (antes incluida en el orden Ciconiiformes y se conocían como Plataleidae). Incluye 32 especies de grandes aves terrestres, con dos subfamilias, los ibis y las espátulas.
Threskiornithidae Pelecaniformes ordenako familia bat da. 32 espeziek osatzen dute, bi azpifamilitan banaturik: ibisena eta mokozabalena hain zuzen ere.
48-107 cm luze izaten dira. Buruaren parte bat behintzat lumarik gabea dute; zangoak luzeak dituzte; mokoa mehea eta okerra edo espatula itxurakoa dute; hanketako atzeko atzaparra besteak baino goraxeago kokatua dute; erdikoaren erpea berriz zerra egiturakoa dute. Europako erdialdean eta hegoaldean, Afrikan, Australian, Ipar Ameriketako eki-hegoaldean eta Hego Amerika guztian bizi dira. Treskiornitido motarik ezagunenak ibisa eta espatula dira.
Threskiornithinae azpifamilia (ibis)
Plateinae azpifamilia (mokozabal)
Threskiornithidae Pelecaniformes ordenako familia bat da. 32 espeziek osatzen dute, bi azpifamilitan banaturik: ibisena eta mokozabalena hain zuzen ere.
48-107 cm luze izaten dira. Buruaren parte bat behintzat lumarik gabea dute; zangoak luzeak dituzte; mokoa mehea eta okerra edo espatula itxurakoa dute; hanketako atzeko atzaparra besteak baino goraxeago kokatua dute; erdikoaren erpea berriz zerra egiturakoa dute. Europako erdialdean eta hegoaldean, Afrikan, Australian, Ipar Ameriketako eki-hegoaldean eta Hego Amerika guztian bizi dira. Treskiornitido motarik ezagunenak ibisa eta espatula dira.
Iibikset (Threskiornithidae) on pelikaanilintujen heimo. Suomen luonnossa tavattuja iibislajeja ovat kapustahaikara ja pronssi-iibis. Iibiksiä tavataan joka puolella maailmaa, lukuun ottamatta Antarktista ja Arktista, kuitenkin eniten trooppisella alueella[2]. Iibiksillä on melko pitkä kaula ja pitkät koivet. Niiden nokka on pitkä ja litteä.
Iibikset on monien muiden pitkäjalkaisten ja -nokkaisten kosteikoilla elävien lintujen tapaan sijoitettu perinteisesti haikaralintujen (Ciconiiformes) lahkoon. DNAn tutkimukset ovat kuitenkin osoittaneet etteivät nämä linnut ole kovin läheistä sukua toisilleen, joten iibikset sijoitetaan nykyään pelikaanilintuihin (Pelecaniformes).[3] Haikarat ovat ilmeisesti iibisten sisarryhmä, ja nämä kaksi heimoa luokitellaan toisinaan omiin lahkoihinsa; Ardeiformes.[4] Tämä ei kuitenkaan ole saanut yleistä tukea.
On ollut tavallista että iibikset on sijoitettu alaheimoon Threskiornithinae ja kapustahaikarat Plataleinaeen. Mitokondriaalisen DNA:n analyysit viittaavat kuitenkin siihen, että Vanhan Maailman iibikset, erityisesti suvun Threskiornis, ovat lähempää sukua kapustahaikaroille kuin Uuden Maailman iibiksille, joten Plataleinae ei enää ole pätevä. Kapustahaikarat muodostavat kuitenkin monofyleettisen ryhmän, mutta Threskiornithinaen sisällä (yhdessä koko maailman iibisten kanssa). Threskiornithinae voi myös osoittautua parafyleettiseksi. Iibikset jotka ovat endeemisiä Uudella Maailmalla muodostavat selvän kladin, joka selvästi erottaa nämä linnut muista iibiksistä ja kapustahaikaroista.[5] Nämä on erotettu alaheimoon Eudociminae iibisten luokittelussa,[4] mutta alaheimolla ei tällä hetkellä ole yleistä kannatusta.[6][4]
Iibisten heimoon kuuluvat suvut ja lajit BirdLife Suomen käyttämän luokittelun mukaan.[7]
Vasarapäähaikaran asema luokittelussa on ollut epävarma, ja se on tavallisesti sijotettu omaan heimoonsa, mutta AOU lukee sen pelikaanien heimoon. HBW Alive sijoittaa sen kuitenkin omaan heimoonsa, mitä kladogrammi alla myös kuvastaa.[8]
Kattohaikarat (Ciconiidae)
Fregattilinnut (Fregatidae)
Suulat (Sulidae)
Käärmekaulat (Anhingidae)
Merimetsot (Phalacrocoracidae)
Haikarat (Ardeidae)
Iibikset (Threskiornithidae)
Varjohaikarat (Scopidae)
Pelikaanit (Pelecanidae)
Kenkänokat (Balaenicipitidae)
Iibikset (Threskiornithidae) on pelikaanilintujen heimo. Suomen luonnossa tavattuja iibislajeja ovat kapustahaikara ja pronssi-iibis. Iibiksiä tavataan joka puolella maailmaa, lukuun ottamatta Antarktista ja Arktista, kuitenkin eniten trooppisella alueella. Iibiksillä on melko pitkä kaula ja pitkät koivet. Niiden nokka on pitkä ja litteä.
Les Threskiornithidae (ou threskiornithidés) sont une famille d'oiseaux comportant 13 genres et 35 espèces actuelles d'ibis et de spatules.
Ces oiseaux sont des échassiers terrestres de taille moyenne à grande (de 46 à 110 cm), à pattes et cou plutôt longs. Les ibis ont le bec long, mince et recourbé, alors qu'il est large et aplati chez les spatules.
Cosmopolites à l'exception de l'Antarctique, ils présentent la plus grande diversité en région tropicale. Ils vivent dans une variété de zones humides, mais quelques espèces fréquentent les forêts, prairies ou régions arides ou semi-arides.
Les threskiornithidés peuvent être divisés en 2 sous-familles[1],[2] : les threskiornithinés, regroupant les 30 espèces d'ibis et les plataleinés, regroupant les 6 espèces de spatules dans un seul et unique genre. D'autres classifications ne font pas de distinction et laissent groupés tous ces échassiers.
D'après Alan P. Peterson[3] :
D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Une espèce de cette famille est éteinte:
Les Threskiornithidae (ou threskiornithidés) sont une famille d'oiseaux comportant 13 genres et 35 espèces actuelles d'ibis et de spatules.
Os tresquiornítidos (Threskiornithidae) constitúen unha familia que comprende 34 especies de aves pernaltas. A familia foi tradicionalmente dividida en dúas subfamilias, a dos ibis e a dos cullereiros, aínda que recentes estudos xenéticos fan dubidar da corrección desa clasificación, e revelan que os cullereiros están aniñados dentro do grupo dos ibis do Vello Mundo, mentres que os ibis do Novo Mundo son unha ramificación temperá.
A familia Threskiornithidae chamábase antes Plataleidae. Antes pensábase que os cullereiros e ibis estaban relacionados con outros grupos de aves pernaltas da orde Ciconiiformes. Un estudo recente atopou que son membros da orde Pelecaniformes.[2] En resposta a estes descubrimentos, o Congreso Ornitolóxico Internacional (IOC) reclasificou recentemente a familia Threskiornithidae e o seu taxon irmán Ardeidae na orde Pelecaniformes, quitándoos da orde Ciconiiformes.[3] Unha cuestión que queda aberta é se as dúas familias son reciprocamente monofiléticas. A entrada para Threskiornithidade do South American Checklist Committee inclúe o seguinte comentario: "Recoñécense tradicionalmente dúas subfamilias (por exemplo, Matheu & del Hoyo 1992): Threskiornitidae para os ibis e Plateinae para os cullereiros; como a principal distinción ten que ver coa forma do peteiro, cómpre información adicional, especialmente xenética, para recoñecer unha maior división profunda da familia".[4]
Un estudo do ADN mitocondrial dos cullereiros e dos ibis Eudocimus ruber e Threskiornis aethiopicus encontrou que os cullereiros formaban un clado co xénero do Vello Mundo Threskiornis, mentres que Nipponia nippon e Eudocimus son ramificacións progresivamente temperás e parentes máis distantes, o que pon en dúbida a división taxonómica desta familia nas dúas subfamilias de ibis e cullereiros.[5]
Os membros desta familia teñen ás longas e largas con 11 plumas primarias e unhas 20 secundarias. Son boas voadoras e, sorprendentemente tendo en conta o seu peso e tamaño, teñen gran capacidade de planar. O seu corpo adoita a ser alongado, o pescozo tamén, e teñen patas longas. O peteiro é tamén longo, curvado no caso dos ibis, e recto e caracteristicamente aplanado no caso dos cullereiros. Son aves grandes, pero dentro do que é común na súa orde son de tamaño medio, que vai desde o máis pequeno, Bostrychia bocagei, de 45 cm e 450 g, ao máis grande, Thaumatibis gigantea, de 100 cm e 4,2 kg.
Están distribuídos case por todo o mundo, e viven en zonas de auga doce corrente ou estancada ou en eugas salobres. Os ibis poden encontrarse tamén en áreas máis secas, inluíndo os vertedoiros de lixo. Na Lista das aves de Galicia e ibéricas figuran o mazarico negro ou mouro (Plegadis falcinellus), o ibis pelado (Geronticus eremita), o cullereiro (Platalea leucorodia) e o cullereiro africano (Platalea alba).
A rexión venezolana de Los Llanos de chairas húmidas é salientable porque nela viven sete especies de ibis.[6]
Todos os ibis son diúrnos, e pasan o día alimentándose dunha ampla variedade de invertebrados e pequenos vertebrados: para procurar comida os ibis sondan a terra branda ou lama e os cullereiros moven o peteiro de lado a lado na auga pouco profunda. Pola noite, soben ás árbores próximas á auga. Son gregarios, e aliméntanse, descansan nas árbores e voan xuntas, a miúdo en formación.
A nidación é colonial nos ibis, xeralmente en pequenos grupos ou por separado nos cullereiros, case sempre en árbores con pólas que colgan das árbores, pero ás veces en illas ou pequenas illas dos pantanos. Xeralmente, a femia constrúe unha grande estrutura con xuncos e paus que trae o macho. O tamaño de posta típico é de dous a cinco ovos, e a eclosión é asincrónica. Ambos os sexos chocan os ovos por quendas, e cando nacen os pitiños aliméntanos por regurxitación parcial. Dúas ou tres semanas despois de eclosionaren, as crías xa non precisan coidados continuos e poden abandonar o niño, a miúdo formando garderías pero retornando ao niño para seren alimentadas polos pais.
FAMILIA: THRESKIORNITHIDAE
Os tresquiornítidos (Threskiornithidae) constitúen unha familia que comprende 34 especies de aves pernaltas. A familia foi tradicionalmente dividida en dúas subfamilias, a dos ibis e a dos cullereiros, aínda que recentes estudos xenéticos fan dubidar da corrección desa clasificación, e revelan que os cullereiros están aniñados dentro do grupo dos ibis do Vello Mundo, mentres que os ibis do Novo Mundo son unha ramificación temperá.
I Treschiornitidi (Threskiornithidae Richmond, 1917) sono una famiglia di uccelli dell'ordine dei Pelecaniformi[1].
Vivono in paludi, rive lacustri, pianure e savane di Nordamerica meridionale, Sudamerica, Europa meridionale, Asia, Africa e Australia.
Ibis e spatole sono uccelli di media corporatura. La maggiore peculiarità di questi uccelli è il becco lungo, sottile e arcuato negli ibis, largo e appiattito, più dilatato all'estremità, nelle spatole. I rappresentanti di questa famiglia hanno testa priva di penne e l'ibis sacro ha nudo anche il collo. Di livrea per lo più uniforme, sono dotati di ornamenti specifici, come le allungate penne secondarie dell'ibis sacro, il rosso vivo della pelle dell'ibis bianco americano, o i tubercoli sgargianti sul capo dell'ibis faccianera. I maschi sono in generale di mole più ragguardevole delle femmine.
La divergenza delle spatole dagli ibis rappresenta il momento fondamentale dell'irradiazione nell'ambito della famiglia. Nonostante l'esiguità dei reperti paleontologici, molti rinvenimenti dalle Hawaii e Giamaica evidenziano la ripetuta evoluzione sulle isole dell'incapacità al volo. È probabile che l'intervento dell'uomo abbia determinato l'estinzione in tempi relativamente recenti di questi rappresentanti insulari.
Frequentatori di paludi, stagni e savane, ibis e spatole si nutrono di una varietà di insetti, rane, crostacei e pesci, affidandosi più al senso del tatto che alla vista. Gli ibis infilano il lungo becco inquisitorio nel fango, nei buchi o sotto la vegetazione. Le specie tipicamente acquatiche, di becco in genere più lungo di quelle terrestri, catturano prede poco mobili o ancorate al fondo. L'ibis bianco americano è specializzato in gamberi d'acqua dolce e piccoli granchi costieri; l'ibis eremita mangia insetti e vermi terricoli; l'ibis sacro inghiotte pezzetti di carogne, insetti, uova e pulcini di altri uccelli, batraci e piccoli rettili. Le spatole muovono da un capo all'altro il largo becco aperto per acchiappare pesci e insetti acquatici.
La nidificazione è in genere coloniale, talora con decine di migliaia di individui. Qualcuno, come l'ibis hadada, preferisce riprodursi in solitudine, ma per il resto conduce vita sociale.
Il ciclo di nidificazione dura di solito dai 2 ai 3 mesi e comporta talora un secondo tentativo in caso di insuccesso. Quanto al sito prescelto, la variabilità è di rigore. L'ibis bianco americano allestisce il suo nido sugli alberi, tra i cespugli o i canneti, o anche al suolo in acquitrini e paludi. L'ibis eremita e l'ibis calvo optano per le scogliere; l'ibis hadada in mancanza di meglio si accomoda su un palo telegrafico. L'ibis faccianera si appropria del nido di un rapace. L'ibis collocamoscio nidifica appartato sulle palme venezuelane e sulle scogliere nella «puna», ma in colonie sul suolo argentino. La scarsità di predatori terrestri induce sovente a preferire luoghi isolati quali alberi o isole circondate da paludi o acque libere.
All'epoca della formazione delle coppie la colorazione e gli accessori di parata, come la sacca golare dell'ibis bianco americano e il nero piumaggio dell'ibis sacro, raggiungono il loro massimo fulgore stagionale. Nelle poche specie studiate, il maschio si posa su un sito potenzialmente adatto e comincia la sua pantomima a base di inchini e orientamenti del becco. Le femmine che azzardano un atterraggio vengono in un primo momento respinte, ma scelta la compagna ideale, la coppia si impegna in una serie di cerimonie rituali quali la lisciatura delle penne e una serie di piegamenti del capo. Le specie solitarie emettono suoni aspri per mantenere il contatto e spesso protraggono il sodalizio per tutto l'anno.
Il maschio di solito procura i materiali per il nido, presentandoli con fare cerimonioso alla femmina. La difesa del luogo prescelto è compito di entrambi. L'accoppiamento avviene sul posto e in certe specie sono frequenti le scappatelle «extra-coniugali». I due adulti si alternano all'incubazione e propongono cibo rigurgitato ai nidiacei, che se lo vanno a recuperare inserendo il becco nell'esofago dei genitori. Più avanti i giovani abbandonano il nido e, nelle specie coloniali, salgono sui rami alti dove si appollaiano in gruppo. La buona riuscita di tutto il processo di nidificazione dipende dalle risorse alimentari, della zona. Ad esempio l'ibis sacro segue schemi riproduttivi diversi nelle varie regioni africane, in base all'andamento stagionale delle precipitazioni. La tabella di marcia della nidificazione in un'area può subire cambiamenti da un anno all'altro. Particolarmente errabondo è l'ibis bianco australiano, che si affretta a farsi il nido quando e dove le condizioni idriche lo consentono. In ogni caso la disponibilità di cibo è legata alla presenza di acqua. Non tutte le specie in una zona nidificano contemporaneamente. In Venezuela, l'ibis verde sceglie per la cova la stagione umida, mentre l'ibis collocamoscio quella asciutta, si presume in relazione a un dissimile regime alimentare.
Molte specie sia di ibis, sia di spatole, si muovono in schieramenti compatti o in lunghe linee sinuose, alternando batter d'ali a planate. Presso i migliori siti di foraggiamento si insediano comunità promiscue di cui fanno parte anche aironi, cicogne e cormorani. I posatoi possono essere temporanei, cioè legati alla durata delle risorse alimentari, o permanenti.
La sopravvivenza di ibis e spatole dipende dalla conservazione dell'habitat e dalle misure protezionistiche che si intendono mettere in atto. L'ibis sacro, per millenni residente stagionale lungo le sponde del Nilo, è scomparso dall'Egitto sin dalla prima metà del XIX secolo. L'ibis eremita ha nidificato nell'area alpina dell'Europa centrale quanto meno dall'Età della Pietra al XVII secolo, ma è ormai circoscritto a ridotte aree dell'Africa settentrionale e del Medio Oriente. Il suo declino, affrettato dagli inevitabili mutamenti ambientali, è stato decretato dalla caccia illegale. Da tempo scomparso in Europa, questo splendido uccello, che oggi non arriva a un totale di 1500 esemplari, venne ritrovato in Asia minore sul finire del XIX secolo. La specie più minacciata è l'ibis crestato, di cui sopravvivono meno di 360 esemplari di individui in Cina e in Giappone. La sua diffusione era capillare in questi due paesi sino agli inizi del XX secolo, e in Corea sino alla seconda guerra mondiale. Si può presumere che la perdita di una nicchia ecologica idonea - foreste di pini attorniate da zone acquitrinose - abbia contribuito alla sua rovina. Sull'orlo dell'estinzione è anche l'ibis gigante, confinato alle basseterre dell'Asia sud-orientale, mentre la spatola faccianera si va facendo sempre più rara.
I Treschiornitidi (Threskiornithidae Richmond, 1917) sono una famiglia di uccelli dell'ordine dei Pelecaniformi.
Vivono in paludi, rive lacustri, pianure e savane di Nordamerica meridionale, Sudamerica, Europa meridionale, Asia, Africa e Australia.
Threskiornithidae (< θρήσκια 'religio' + ὄρνις 'avis') sunt familia avium procerarum ordinis Pelecaniformium quae triginta quattuor species comprehendit. Aves huius familiae ciconiarum similes, rostra longa curvataque habent. In omnibus continentibus praeter Antarcticam sunt endemicae.
Familia saepe in duas subfamilias divisa est, Threskiornithinas (ibes) et Plataleinas (plataleas); nunc autem propter studia genetica aliae divisiones praeponuntur.
Threskiornithidae (< θρήσκια 'religio' + ὄρνις 'avis') sunt familia avium procerarum ordinis Pelecaniformium quae triginta quattuor species comprehendit. Aves huius familiae ciconiarum similes, rostra longa curvataque habent. In omnibus continentibus praeter Antarcticam sunt endemicae.
Familia saepe in duas subfamilias divisa est, Threskiornithinas (ibes) et Plataleinas (plataleas); nunc autem propter studia genetica aliae divisiones praeponuntur.
Ibiniai, ibiai (lot. Threskiornithidae) – gandrinių (Ciconiiformes) paukščių šeima. Tai daugiausia tropinių ir subtropinių klimato juostų gyventojai. Paukščiai dideli ir vidutinio dydžio, turi ilgą kaklą ir ilgas kojas. Pakaušyje kartais būna kuodas. Snapas bukas, lanku palinkęs žemyn, arba plokščias ir gale labai praplatėjęs.
Gyvena upių ar kitų vandens telkinių pelkėtose, labai apaugusiose pakrantėse. Pasaulyje yra 35 rūšys:
ir kt.
Lietuvoje aptinkamos šios rūšys:
Ibiniai, ibiai (lot. Threskiornithidae) – gandrinių (Ciconiiformes) paukščių šeima. Tai daugiausia tropinių ir subtropinių klimato juostų gyventojai. Paukščiai dideli ir vidutinio dydžio, turi ilgą kaklą ir ilgas kojas. Pakaušyje kartais būna kuodas. Snapas bukas, lanku palinkęs žemyn, arba plokščias ir gale labai praplatėjęs.
Gyvena upių ar kitų vandens telkinių pelkėtose, labai apaugusiose pakrantėse. Pasaulyje yra 35 rūšys:
Raudonasis ibis (Eudocimus ruber). Pav. Miškinis ibis (Geronticus eremita) Afrikinė girnovė (Platale alba)ir kt.
Lietuvoje aptinkamos šios rūšys:
Girnovė (Platalea leucorodina) Rudasis ibis (Plegadis falcinellus) Šventasis ibis (Threskiornis aethiopicus)Ibisu dzimta (Threskiornithidae) ir pelikānveidīgo kārtas (Pelecaniformes) putnu dzimta, kas apvieno 34 mūsdienās dzīvojošas sugas un vairākas izmirušas sugas. Dzimta tradicionāli tiek iedalīta divās apakšdzimtās: ibisu (Threskiornithinae) un karošknābju apakšdzimtā (Plataleinae). Ibisu dzimtas putni sastopami gandrīz visur pasaulē, izņemot Antarktīdu. Parasti šīs dzimtas sugas dzīvo ūdens tuvumā, stāvošu un lēni plūstošu ūdenstilpju krastos, bet reizēm tie sastopami samērā tālu no ūdenstilpēm.[1] Tās var būt gan saldūdens, gan viegli sāļas ūdenstilpnes. Lielākā sugu dažādība sastopama tropos.[1]
Latvijā sastopamas divas ibisu dzimtas sugas: brūnais ibiss (Plegadis falcinellus) un karošknābis (Platalea leucorodia).[2] Abas sugas Latvijā ir retas ieceļotājas.[3][4]
Ibisu dzimtas putni ir lieli un vidēji lieli putni, tiem ir raksturīgi gari, plati spārni ar 11 primārajām un 20 sekundārajām lidspalvām. Visas dzimtas sugas ir labi lidotāji, kā arī, neskatoties uz lielo augumu un svaru, labi planētāji. Tomēr lielākā daļa izmirušo sugu (Havaju ibisi (Apteribis) un Jamaikas ibisi (Xenicibis)) bija nelidojoši putni.[5] Ķermenim ir slaida, izstiepta forma, kājas garas un arī kakls samērā garš.
Knābis garš, bet katras apakšdzimtas sugām tas ir atšķirīgs — ibisu apakšdzimtas sugām tas ir izliekts ar smailu galu, bet karošknābjiem saplacināts ar paplatinātu knābja galu, kas atgādina karoti.
Ibisu dzimtas putni ir vidēji lieli vai lieli ūdensputni.[1] Mazākais dzimtā ir Santomes ibiss (Bostrychia bocagei), kura ķermeņa garums ir apmēram 50 cm.[6] Toties lielākais ir milzu ibiss (Thaumatibis gigantea), kura ķermeņa garums ir 102—106 cm, svars 4,2 kg.[7]
Visi ibisu dzimtas putni ir aktīvi dienas laikā, lielāko dienas daļu pavadot barojoties ar dažādiem bezmugurkaulniekiem, piemēram, ūdens kukaiņiem, vēžveidīgajiem, un nelieliem mugurkaulniekiem, piemēram, kurkuļiem, vardēm un zivīm.[1] Tie barojas, izmantojot savu garo knābi, ar to iztaustot ūdenstilpes dūņas un krasta dubļus. Karošknābji atver savu saplacināto knābi un, to šūpojot seklā ūdenī, cenšas uzķert barības vielas.[1]
Nakts laikā ibisi guļ liela koka zaros ūdenstilpes krastā. Visas sugas ir sabiedriskas un veido barus, lai kopīgi barotos, nakšņotu un pārceļotu.
Ibisi ligzdo kolonijās, bieži jauktās kolonijās ar citiem putniem, piemēram, gārņiem un jūras kraukļiem.[1] Karošknābji arī nelielās grupās vai pa vienam pārim. Ligzda parasti tiek iekārtota kokā, kura zari pārliecas pār ūdens virsmu, vai uz nelielām salām purvainās vietās.[1] Ligzdu parasti būvē mātīte, bet tēviņš pienes būvniecības materiālu.
Dējumā parasti ir 2—5 olas, perē abi vecāki. Kad putnēni izšķīlušies, par tiem rūpējas arī abi vecāki. Mazuļi ligzdā pavada apmēram 2—3 nedēļas, bet vecāki turpina vēl kādu brīdi jaunos ibisus barot.
Ibisu dzimta (Threskiornithidae)
Tā kā abu apakšdzimtu sugas savā starpā var hibridizēties, daļa zinātnieku uzskata, ka iedalījumam apakšdzimtās nav pamatojuma.[1]
Ibisu dzimta (Threskiornithidae) ir pelikānveidīgo kārtas (Pelecaniformes) putnu dzimta, kas apvieno 34 mūsdienās dzīvojošas sugas un vairākas izmirušas sugas. Dzimta tradicionāli tiek iedalīta divās apakšdzimtās: ibisu (Threskiornithinae) un karošknābju apakšdzimtā (Plataleinae). Ibisu dzimtas putni sastopami gandrīz visur pasaulē, izņemot Antarktīdu. Parasti šīs dzimtas sugas dzīvo ūdens tuvumā, stāvošu un lēni plūstošu ūdenstilpju krastos, bet reizēm tie sastopami samērā tālu no ūdenstilpēm. Tās var būt gan saldūdens, gan viegli sāļas ūdenstilpnes. Lielākā sugu dažādība sastopama tropos.
Ibissen en lepelaars (Threskiornithidae) zijn een familie van vogels uit de roeipotigen. De familie telt 35 soorten.[1]
Traditioneel werden de ibissen en de lepelaars onderverdeeld in twee verschillende families. Door DNA verwantschapsonderzoek in de loop van de 21ste eeuw bleek een nauwere verwantschap tussen deze groepen. Binnen de ibissen wordt onderscheid gemaakt tussen de soorten uit de Oude Wereld en de Nieuwe Wereld.[2]
Reigers en roerdompen · Hamerkop · Schoenbekooievaar · Ooievaars · Ibissen en lepelaars · Flamingo's
Ibissen en lepelaars (Threskiornithidae) zijn een familie van vogels uit de roeipotigen. De familie telt 35 soorten.
Traditioneel werden de ibissen en de lepelaars onderverdeeld in twee verschillende families. Door DNA verwantschapsonderzoek in de loop van de 21ste eeuw bleek een nauwere verwantschap tussen deze groepen. Binnen de ibissen wordt onderscheid gemaakt tussen de soorten uit de Oude Wereld en de Nieuwe Wereld.
Ibisfamilien, Threskiornithidae, omfattar 32 artar av store vassfuglar, med to undergrupper, ibisar og skeistorkar. Medlemmene av familien har lange, breie venger med 11 handsvingfjør og rundt 20 armsvingfjør. Dei er gode flygarar og dessutan dyktige til å glideflyge. Kroppen har ein tendens til å vere langstrakt, halsen og beina er lange. Nebbet er langt, hos ibisar nedoverbøygd, men hos skeistorkar rettpeikande og karakteristisk flatt. Dette er store fuglar, men berre mellomstore blant fuglane i ordenen storkefuglar. Storleiken varierer frå olivenibis, Bostrychia olivacea, på 45 cm og 450 gram, til kjempeibis, Thaumatibis gigantea, 100 cm og 4,2 kg.
Dei er distribuerte over nesten heile verda, og finst nesten kvar som helst av område med stilleståande eller sakteflytande ferskvatn eller brakkvatn. Ibisar finst dessutan i tørrare område, òg på avfallsplassar utanfor byar. Alle artane er aktive på dagtid, nyttar dagen til å samle føde på eit breitt spekter av virvellause dyr og små virveldyr. Ibisar søkjer med nebbet i blaut jord eller søle, skeistorkar svingar nebbet frå side til side i grunt vatn. Dei kviler om natta i tre nær vatn. Dei er selskaplege, et, kviler og flyg saman, gjerne i formasjon.
Ibisar er kolonihekkarar, skeistorkar hekkar oftare i små grupper eller enkeltvis. Begge grupper byggjer nesten alltid reir i tre som heng over vatn, men nokon gonger på øyar eller småøyar i sumpar. Vanlegvis byggjer hofuglen ein solid reirstruktur av siv og pinnar som hannfuglen skaffar. Typisk storleik på kull er 2 til 5; klekkinga skjer asynkron. Begge kjønna rugar på skift, og etter klekking fôrar dei ungane med oppgulp av matdelar. To eller tre veker etter klekking, treng ikkje ungane lenger varme frå foreldra og kan forlate reiret, men returnerer å bli mata av foreldra.
Ibisar og skeistorkar i rekkjefølgje etter Clementslista versjon 6.8 frå august 2013[1] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler.[2]
Slekt Eudocimus
Slekt Plegadis
Slekt Lophotibis
Slekt Cercibis
Slekt Mesembrinibis
Slekt Phimosus
Slekt Theristicus
Slekt Threskiornis
Slekt Pseudibis
Slekt Geronticus
Slekt Nipponia
Slekt Bostrychia
Slekt Platalea
Ibisfamilien, Threskiornithidae, omfattar 32 artar av store vassfuglar, med to undergrupper, ibisar og skeistorkar. Medlemmene av familien har lange, breie venger med 11 handsvingfjør og rundt 20 armsvingfjør. Dei er gode flygarar og dessutan dyktige til å glideflyge. Kroppen har ein tendens til å vere langstrakt, halsen og beina er lange. Nebbet er langt, hos ibisar nedoverbøygd, men hos skeistorkar rettpeikande og karakteristisk flatt. Dette er store fuglar, men berre mellomstore blant fuglane i ordenen storkefuglar. Storleiken varierer frå olivenibis, Bostrychia olivacea, på 45 cm og 450 gram, til kjempeibis, Thaumatibis gigantea, 100 cm og 4,2 kg.
Dei er distribuerte over nesten heile verda, og finst nesten kvar som helst av område med stilleståande eller sakteflytande ferskvatn eller brakkvatn. Ibisar finst dessutan i tørrare område, òg på avfallsplassar utanfor byar. Alle artane er aktive på dagtid, nyttar dagen til å samle føde på eit breitt spekter av virvellause dyr og små virveldyr. Ibisar søkjer med nebbet i blaut jord eller søle, skeistorkar svingar nebbet frå side til side i grunt vatn. Dei kviler om natta i tre nær vatn. Dei er selskaplege, et, kviler og flyg saman, gjerne i formasjon.
Ibisar er kolonihekkarar, skeistorkar hekkar oftare i små grupper eller enkeltvis. Begge grupper byggjer nesten alltid reir i tre som heng over vatn, men nokon gonger på øyar eller småøyar i sumpar. Vanlegvis byggjer hofuglen ein solid reirstruktur av siv og pinnar som hannfuglen skaffar. Typisk storleik på kull er 2 til 5; klekkinga skjer asynkron. Begge kjønna rugar på skift, og etter klekking fôrar dei ungane med oppgulp av matdelar. To eller tre veker etter klekking, treng ikkje ungane lenger varme frå foreldra og kan forlate reiret, men returnerer å bli mata av foreldra.
Ibisfamilien (Threskiornithidae) er en familie av store, langbeinte vadefugler med lang hals og lange, karakteristiske nebb. Artene er nært knyttet til våtmarksområder og er utbredt over det meste av verden, selv om mangfoldet er størst i tropiske strøk.
Ibiser og skjestorker har, sammen med mange andre våtmarksfugler med lange bein og langt nebb, tradisjonelt blitt regnet til storkefuglene (Ciconiiformes). Studier med DNA-sekvensering har imidlertid vist at disse fuglene ikke er spesielt nært beslektet, så ibisfamilien organiseres nå under pelikanfuglene (Pelecaniformes).[3] Hegrefamilien er trolig søstergruppen til ibisfamilien, og de to familiene plasseres av og til i egen orden; Ardeiformes.[4] Dette savner imidlertid generell støtte.
Det har vært vanlig å regne ibisene til underfamilien Threskiornithinae og skjestorkene til Plataleinae. Analyser av mitokondrielt DNA viser imidlertid at ibiser fra den gamle verden, spesielt de i slekten Threskiornis, er nærmere beslektet med skjestorker enn med ibiser i den nye verden, så Plataleinae er ikke lenger gyldig. Skjestorkene utgjør imidlertid en monofyletisk gruppe, men under Threskiornithinae (sammen med ibiser fra hele verden). Threskiornithinae kan imidlertid vise seg å være parafyletisk. Ibiser som er endemiske for den nye verden utgjør en tydelig klade, som klart skiller disse fuglene fra alle andre ibiser og skjestorker.[5] Disse er skilt ut i underfamilien Eudociminae i inndelingen av ibisfamilien (lenger ned på siden),[4] men underfamilien mangler generell aksept i øyeblikket.[6][4]
Ibiser og skjestorker er mellomstore til store vadefugler, med svært lange ekstremiteter, lang hals og meget karakteristiske nebb, som enten krummer nedover (ibiser) eller er flattrykte og brede som ei skje mot tuppen (skjestorker). Fuglene har en avlang og robust kropp, måler omkring 46–110 cm, og kan veie mer enn 4 kg. Blant noen av artene er hannen litt større enn hunnen. Hunnene har dessuten ofte noe mindre og spinklere nebb enn hannene. Arter som lever i tørrere habitat (for eksempel Geronticus) har dessuten gjerne kortere nebb enn de som trives i mer fuktige omgivelser. Artene har kraftige føtter med fire tær, hvorav en som peker bakover. Vingene er lange og brede, mens stjerten er kort og V-formet eller svakt avrundet. Ibiser er hurtige flyvere som kan alternere mellom glideflukt og vingeslag, mens skjestorker er noe mer langsomme i sin flukt (men hurtigere enn hegrer), og også de kan alternere mellom glideflukt og vingeslag.[2]
Fjærdrakten er som oftest grunnleggende hvit, brun, grå eller svart, men arter med rød og rosa fjærdrakt finnes også. Innslag av grønt, bronsebrunt og purpurrødt i metalliske skinn forekommer hos enkelte arter. Noen arter, spesielt ibiser i slekten Threskiornis og skjestorker, får spesielle farger og fjær i forbindelse med hekketiden. Begge kjønn har som regel lik fjærdrakt. Alle arter har fjærløse hudflekker, typisk i ansiktet, hodet og halsen. Graden av bar hud varierer imidlertid mye mellom artene. Noen arter har også fjærløs hud andre steder på kroppen, som på brystet og opp under vingene. Artene myter to ganger om året.[2]
Mange arter er selskapelige og både hekker, eter og flyr i flokk. Flokkflukt foregår gjerne i V-formasjon, og både vingeslag og glideflukt skjer gjerne ganske synkronisert. Artene lever som regel i nær tilknytning til våtmarksområder og eter blant annet insekter, frosker, krepsdyr og fisker. Arter i tørre habitat eter terrestriske insekter, som gresshopper, biller, skorpioner, snegler og lignende. Selv om alle arter er rovdyr, eter mange også plantemateriale, som vannplanter, skudd og bær.[2]
Utbredelsen er global og omfatter alle områder med fuktig og varmt klima, men mangfoldet er størst i tropisk klima.[7] Bronseibis og skjestork hekker i Sør- og Øst-Europa, og skjestorken har lenge hatt en nordlig utpost i Nederland, men hekker nå også i Storbritannia, Tyskland og Danmark. Skalletibis forsvant fra Europa for flere hundre år siden, men det gjøres forsøk på å gjeninnføre den. I så måte klarte 15 gjeninnførte par å fø opp 13 kyllinger i La Janda, Spania, i 2013. Det eksisterer dessuten et lignende prosjekt i Østerrike.[8]
Skyggefuglens plassering i systematikken har vært usikker, og den har vanligvis hatt sin egen familie, men AOU mente den var en del av pelikanfamilien. HBW Alive plasserer den imidlertid i sin egen familie, noe kladogrammet nedenfor også reflekter.[9]
Aequornithes CiconiiformesStorker (Ciconiidae)
Fregattfugler (Fregatidae)
Suler (Sulidae)
Slangehalsfugler (Anhingidae)
Skarver (Phalacrocoracidae)
Hegrefamilien (Ardeidae)
Ibisfamilien (Threskiornithidae)
Skyggefugler (Scopidae)
Pelikaner (Pelecanidae)
Treskonebber (Balaenicipitidae)
Ibisfamilien teller 35 arter, som fordeles i 14 slekter og to underfamilier. Inndelingen under følger HBW Alive,[2] en inndeling som med unntak av andesibis (Threskiornis branickii) også støttes av IOC World Bird List, ver. 3.4[10] og Taxonomy in Flux, ver. 2.70.[4] Andesibisen blir av de to sistnevnte regnet som en underart av patagoniaibis (T. melanopis). Den utdødde eremittfuglen (T. solitarius), som ble omklassifisert etter 2013 og flyttet til en basal posisjon i Threskiornis, er utelatt fra inndelingen. Kjempeibis (Thaumatibis gigantea) plasseres av og til i slekten Pseudibis, men dette mangler generell aksept. I HBW Alive regnes arten som monotypisk i slekten Thaumatibis.[8]
Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl (NNKF) og er i henhold til Syvertsen et al. (2008).[1]
Ibisfamilien (Threskiornithidae) er en familie av store, langbeinte vadefugler med lang hals og lange, karakteristiske nebb. Artene er nært knyttet til våtmarksområder og er utbredt over det meste av verden, selv om mangfoldet er størst i tropiske strøk.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Ibisy[2], ibisowate (Threskiornithidae) – rodzina ptaków z rzędu pelikanowych (Pelecaniformes). Obejmuje gatunki brodzące, zamieszkujące strefy klimatów zwrotnikowych i podzwrotnikowych całego świata[3], nieliczne gatunki pojawiają się w strefie klimatów umiarkowanych.
Wyróżnianych jest prawie trzydzieści gatunków. Odznaczają się małą głową, różnorodnym upierzeniem oraz długim, szablastym dziobem. Zamieszkują podmokłe rejony tropikalnej i umiarkowanej strefy. Odbywają wędrówki w charakterystycznym szyku – ustawione rzędami prostopadle do kierunku lotu, zawsze z prosto wyciągniętymi głowami. Do Polski zalatują sporadycznie – głównie ibis kasztanowaty. Długość ciała od 55 do 90 cm. Długie nogi z udem co najmniej do połowy nagie. Szyja jest długa, ogon stosunkowo krótki. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W upierzeniu przewaga koloru białego i ciemnych z metalicznym połyskiem. Kształt dzioba zależy od rodzaju (długi, cienki i łukowato wygięty u ibisów, a długi, prosty, szeroki z charakterystycznym rozszerzeniem na końcu u warzęch). Żywią się pokarmem zwierzęcym. Tworzą kolonie gniazdowe, często wielogatunkowe.
Rodziny bywa dzielona na dwie podrodziny: ibisy (Threskiornithinae) i warzęchy (Plataleinae), lecz najnowsze badania molekularne nie potwierdzają tego podziału[4]. Do rodziny należą następujące rodzaje[2]:
W starożytnym Egipcie ibisy czczone (Threskiornis aethiopicus) uważane były za święte, były atrybutem boga Thota (bóg posiadał głowę tego ptaka). Kiedy faraon umierał, często zabijano kilkadziesiąt ptaków, które po zabalsamowaniu trafiały razem ze zmarłym do grobowca. Białe pióra ibisa symbolizowały światło słońca, czarna szyja symbolizowała cień księżyca, ciało było sercem, a nogi trójkątem (symbolem słońca).
Ibisy, ibisowate (Threskiornithidae) – rodzina ptaków z rzędu pelikanowych (Pelecaniformes). Obejmuje gatunki brodzące, zamieszkujące strefy klimatów zwrotnikowych i podzwrotnikowych całego świata, nieliczne gatunki pojawiają się w strefie klimatów umiarkowanych.
Threskiornithidae é uma família de aves pelecaniformes que inclui as 32 espécies conhecidas de colhereiros, íbis e aliados.
Os tresquiornitídeos são aves de pernas altas e pescoço relativamente longo. O bico é também alongado e pode apresentar um formato curvo ou espatulado, no caso dos colhereiros. Estas aves habitam zonas aquáticas continentais como lagos, rios de curso lento e pântanos. Alimentam-se de larvas, crustáceos, pequenos peixes e anfíbios, que apanham sondando o fundo com os seus bicos. Por vezes podem suplementar a sua dieta com material vegetal.
A plumagem dos tresquiornitídeos é bastante variável com a espécie. Algumas espécies como o íbis-escarlate e o colhereiro-americano apresentam coloração forte em tons de rosa, outras têm uma plumagem mais baça ou monocromática.
Os tresquiornitídeos são aves gregárias na maioria dos casos. Nidificam solitariamente ou em colónias, mas sempre em zonas perto de água, ou mesmo em ninhos construídos em plataformas sobre pântanos e margens de rios. Cada postura contém em média 3 a 5 ovos.
O sinal “+” indica os géneros monoespecíficos.
Threskiornithidae é uma família de aves pelecaniformes que inclui as 32 espécies conhecidas de colhereiros, íbis e aliados.
Os tresquiornitídeos são aves de pernas altas e pescoço relativamente longo. O bico é também alongado e pode apresentar um formato curvo ou espatulado, no caso dos colhereiros. Estas aves habitam zonas aquáticas continentais como lagos, rios de curso lento e pântanos. Alimentam-se de larvas, crustáceos, pequenos peixes e anfíbios, que apanham sondando o fundo com os seus bicos. Por vezes podem suplementar a sua dieta com material vegetal.
A plumagem dos tresquiornitídeos é bastante variável com a espécie. Algumas espécies como o íbis-escarlate e o colhereiro-americano apresentam coloração forte em tons de rosa, outras têm uma plumagem mais baça ou monocromática.
Os tresquiornitídeos são aves gregárias na maioria dos casos. Nidificam solitariamente ou em colónias, mas sempre em zonas perto de água, ou mesmo em ninhos construídos em plataformas sobre pântanos e margens de rios. Cada postura contém em média 3 a 5 ovos.
Treskiornitide sau treschiornitide (Threskiornithidae), denumită în trecut plataleide (Plataleidae) sau plegadide (Plegadidae) reprezintă o familie de păsări de baltă sau de uscat din regiunile temperate și tropicale, din ordinul pelecaniformelor (Pelecaniformes), și cuprind lopătarii, țigănușii și ibișii. În clasificările mai vechi familia treskiornitidelor era inclusă în ordinul ciconiiformelor (Ciconiiformes). Trăiesc în zone umede, păduri, pășuni, zone aride sau semiaride din zonele temperate și tropicale de pe toate continentele, cu excepția Antarcticii. Sunt păsări de mărime mijlocie (au o lungime de 48-110 cm și o greutate de 0,5-2,5 kg), cu tars nu prea lung, cu degetele anterioare relativ lungi și unite totdeauna la baza lor prin membrane. Gâtul și picioarele sunt lungi. Pe cap și pe gât au porțiuni golașe. Ciocul ibișilor este subțire, lung și curbat în jos în formă de secere, iar al lopătarilor este drept și spre vârf turtit și lățit în formă de lopată. În timpul zborului țin gâtul și picioarele întinse. Trăiesc în colonii simple și mixte. Cuibul și-l fac în arbori sau în stufăriș. Depun de regulă câte 5 ouă. Hrana constă din nevertebrate ce se găsesc în mâlul apelor; consumă îndeosebi lipitori. Puii iau hrana din gâtlejul părinților.
Familia treskiornitidelor conține 2 subfamilii: ibișii (Threskiornithinae) și lopătarii (Plataleinae), 13 genuri, 32 specii. Țigănușii fac parte din subfamilia ibișilor.
În România sunt două specii migratoare: lopătarul (Platalea leucorodia) și țigănușul (Plegadis falcinellus), care se întâlnesc aproape numai în Delta Dunării.
Lopătarul (Platalea leucorodia), are o răspândire restrânsa în sud-estul Europei, în sudul Spaniei și în Olanda. Pentru iernat călătorește în Africa. În Delta Dunării și Balta Dunării trăiește în colonii numeroase. În prezent mult împuținat, fiind și ocrotit de lege.
Țigănușul (Plegadis falcinellus), o pasăre călătoare rătăcitoare care cuibărește în Europa de sud-est, în Italia de nord, în Asia de sud-vest, în sud-estul Americii de Nord și într-o bună parte din Africa. În România este încă frecvent.
Ibisul sacru (Threskiornis aethiopicus) răspândit azi în Africa tropicala, dar în trecut și în Egipt, era considerat de vechii Egipteni ca pasăre sfântă, din cauză că se hrănește cu lăcuste și cu alte insecte stricătoare, precum și cu reptile. Sosind în Egipt o dată cu inundația Nilului, era considerată ca o vestitoare a belșugului.
Treskiornitide sau treschiornitide (Threskiornithidae), denumită în trecut plataleide (Plataleidae) sau plegadide (Plegadidae) reprezintă o familie de păsări de baltă sau de uscat din regiunile temperate și tropicale, din ordinul pelecaniformelor (Pelecaniformes), și cuprind lopătarii, țigănușii și ibișii. În clasificările mai vechi familia treskiornitidelor era inclusă în ordinul ciconiiformelor (Ciconiiformes). Trăiesc în zone umede, păduri, pășuni, zone aride sau semiaride din zonele temperate și tropicale de pe toate continentele, cu excepția Antarcticii. Sunt păsări de mărime mijlocie (au o lungime de 48-110 cm și o greutate de 0,5-2,5 kg), cu tars nu prea lung, cu degetele anterioare relativ lungi și unite totdeauna la baza lor prin membrane. Gâtul și picioarele sunt lungi. Pe cap și pe gât au porțiuni golașe. Ciocul ibișilor este subțire, lung și curbat în jos în formă de secere, iar al lopătarilor este drept și spre vârf turtit și lățit în formă de lopată. În timpul zborului țin gâtul și picioarele întinse. Trăiesc în colonii simple și mixte. Cuibul și-l fac în arbori sau în stufăriș. Depun de regulă câte 5 ouă. Hrana constă din nevertebrate ce se găsesc în mâlul apelor; consumă îndeosebi lipitori. Puii iau hrana din gâtlejul părinților.
Familia treskiornitidelor conține 2 subfamilii: ibișii (Threskiornithinae) și lopătarii (Plataleinae), 13 genuri, 32 specii. Țigănușii fac parte din subfamilia ibișilor.
În România sunt două specii migratoare: lopătarul (Platalea leucorodia) și țigănușul (Plegadis falcinellus), care se întâlnesc aproape numai în Delta Dunării.
Lopătarul (Platalea leucorodia), are o răspândire restrânsa în sud-estul Europei, în sudul Spaniei și în Olanda. Pentru iernat călătorește în Africa. În Delta Dunării și Balta Dunării trăiește în colonii numeroase. În prezent mult împuținat, fiind și ocrotit de lege.
Țigănușul (Plegadis falcinellus), o pasăre călătoare rătăcitoare care cuibărește în Europa de sud-est, în Italia de nord, în Asia de sud-vest, în sud-estul Americii de Nord și într-o bună parte din Africa. În România este încă frecvent.
Ibisul sacru (Threskiornis aethiopicus) răspândit azi în Africa tropicala, dar în trecut și în Egipt, era considerat de vechii Egipteni ca pasăre sfântă, din cauză că se hrănește cu lăcuste și cu alte insecte stricătoare, precum și cu reptile. Sosind în Egipt o dată cu inundația Nilului, era considerată ca o vestitoare a belșugului.
Ibisar (Threskiornithidae) är en fågelfamilj i ordningen pelikanfåglar.[1]
Traditionellt har ibisfamiljen delats upp i två underfamiljer: de egentliga ibisarna (Threskionithinae) och skedstorkarna (Plataleinae). Skedstorkarna är större än de andra ibisarna och deras näbbar är rundade och tillplattade längst ut. Alla skedstorkar förs numera till släktet Platalea. Denna uppdelning har dock visat sig felaktig. Familjen består genetiskt visserligen av två utvecklingslinjer, men bestående av Nya världens ibisar å ena sidan (exklusive Plegadis) och Gamla världens ibisar plus skedstorkar (som till och med är djupt inbäddade i den gruppen) å andra sidan.[2][3]
Ibisarna ingår idag i ordningen pelikanfåglar. Vissa studier har visat att de och hägrarna (Ardeidae) bildar en monofyletisk grupp, men stödet för detta är relativt svagt. Gibb et al. (2013) analyserade det fullständiga mitokondriella genomet för fyra hägerarter, fyra ibisarter samt släktingar.[4] De fann att hägrar och ibisar inte bildar en grupp och uppskattar att de varit skilda utvecklingslinjer sedan tidig Pliocen. Det är alltså fullt möjligt att ibisar i framtiden kommer placeras i en egen ordning. Kuramoto et al. (2015) fann bevis för tidig hybridisering mellan ibisar och hägrar efter att hägrarna skilts från pelikanernas utvecklingslinje. Det skulle förklara de motsägelsefulla resultaten i tidigare analyser.[5]
Ibisar är små men kraftigt byggda fåglar, har höga ben, och kort hals. Deras främsta kännetecken är den förhållandevis mycket långa näbben som är böjd nedåt, alternativt raka och tillplattade längst ut hos skedstorkarna. Övernäbben har en längsgående fåra på var sida. De har breda vingar, kort stjärt, riklig fjäderdräkt. Tårna är långa, och har bindhud. De flyger svävande, tar få vingslag, och har en graciös hållning i luften med utsträckt kropp. De flesta arter är dagaktiva.
Fåglarna bor i varma områden över hela världen. De trivs bäst i lite våtare områden, bland vass eller i sumpmarker, eller i skogar. De häckar i regel kolonivis, men häckningsplatserna skiljer sig åt för olika arter. Vissa arter häckar i bergen, andra i träd, och flera i strandkanter. Äggen är vanligtvis vita med prickar eller fläckar. Deras föda är animalisk, och utgörs av maskar, insekter, mindre fiskar och andra vattendjur. Flera arter är asätare.
Ibisen var i forntida Egyptens religion en av guden Thots många gestalter och många ibisfåglar mumifierades till hans ära.
Listan nedan följer resultaten från Krattinger et al. 2010 och Chesser et al. 2010.[3][2] Artindelningen följer IOC från 2015.[6]
Underfamilj Eudociminae
Underfamilj Threskiornithinae
Utöver solitäribisen som dog ut på 1700-talet har man funnit fossila lämningar efter ytterligare tre arter som troligen dog ut under Holocen:
Wikimedia Commons har media som rör ibisar.
Ibisar (Threskiornithidae) är en fågelfamilj i ordningen pelikanfåglar.
Aynakgiller (Threskiornithidae), Pelecaniformes takımına ait, karada ve sulak alanlarda yaşayan kuşları kapsayan bir kuş familyasıdır. Familya içinde 36 tür sınıflandırılmaktadır. Threskiornis solitarius türünün soyu tükenmiştir.Geleneksel olarak iki altfamilya olarak sınıflandırılır: Aynaklardan oluşan Threskiornithinae ve kaşıkçılardan oluşan Plataleinae. Ancak yakın dönemde yapılan genetik araştırmalar bu geleneksel sınıflandırmanın düzeltilmesi gerektiğini ve kaşıkçıların Eski Dünya aynakları ile sınıflandırılması gerektiğini ve Yeni Dünya aynaklarının ise daha erken zamanda ortak atadan ayrıldığını göstermektedir.
Threskiornithidae familyası daha önceleri Plataleidae olarak tanınmaktaydı. Kaşıkçıların ve aynakların daha önceleri uzun bacaklı su kuşlarının oluşturduğu Ciconiiformes takımıyla yakın akraba olduğu düşünlmekteydi. Yakın zamanda yapılmış bir çalışma bu familyanın Pelecaniformes takımının bir üyesi olduğunu ortaya çıkarmıştır.[1] Bu bulguların ışığı altında "International Ornithological Congress" (IOC) Threskiornithidae ve kardeş takson Ardeidae familyalarını Ciconiiformes takımı yerine Pelecaniformes takımı altında sınıflandırmaya tabi tutmuştur.[2]
Kaşıkçılar le kutsal aynak ve kızıl aynak üzerinde yapılan mitokondriyal DNA çalışmaları kaşıkçıların Threskiornis cinsi ile bir klâd oluşturduğunu ve Nipponia nippon türü ile Eudocimus cinsinin ise ortak atadan daha önce ayrılmış gruplar olduğu ve uzak akrabalar sayılabileceğini göstermiştir. Bu çalışma dolayısıyla geleneksel aynaklar ve kaşıkçılar altfamilyaları ayrımının geçerliliğini sorgulamaktadır.[3]
Bu familyadaki kuşların uzun ve genil kanatları vardır. Kanatlardaki birincil tüyler 11 ve ikincil tüyler yaklaşık 20 kadardır. Uçuşları güçlüdür ve büyük boyları ve ağırlıklarına rağmen çok iyi süzülerek uçarlar. Gövdeleri, bacakları ve özellikle boyunları uzundur. Gagaları da uzundur ve aynaklarda gagaların uçları kıvrılırken kaşıkçılarda gagalar düz ve yassıdır. Büyük kuşlardır ancak bulundukları takım içindeki diğer kuşlarla kıyaslandığında orta boyutludurlar. Familya içinde en küçük tür 45 cm. boyu ve 450 kg. ağırlığı ile Bostrychia bocagei ve en büyük tür de 100 cm. boyu ve 4,2 kg. ağırlığı ile Pseudibis gigantea türüdür.
Dünyanın her yerine dağılmışlardır ve genellikle durgun ya da az akıntılı tatlısu ya da acı su havzalarında bulunurlar. Aynaklar çöplükler gibi su havzası dışındaki bölgelerde de yaşar.
Güney Amerika'da bulunan Llanos bölgesi içinde yer alan yedi farklı aynak türü ile dikkat çekicidir.[4]
Tüm aynaklar ve kaşıkçılar gündüzleri faaliyet gösteren kuşlardır. Gündüzleri aynaklar gagalarını yumuşak toprak ya da çamura sokarak, kaşıkçılar da sığ sularda gagalarını sağdan sola sallayarak çok çeşitli omurgasızları ve küçük omurgalıları avlayarak beslenirler. Geceleri suya yakın ağaçlara tüneyerek geçirirler. Genellikle belirli bir düzen hâlinde uçan, birlikte beslenen ve tüneyen oldukça sosyal kuşlardır.
Aynaklar genellikle koloni hâlinde yuva yaparken kaşıkçılar daha küçük gruplar hâlinde ya da tek başlarına yuva yaparlar. Yuvalar genellikle suya yakın ağaçlarda bazen de bataklıklarda ya da suda bulunan küçük adacıklardadır. Genellikle dişi kuş, erkek kuşun getirdiği sazlar ve çalılarla büyük bir yuva yapar. Dişiler genellikle iki ila beş arasında yumurta yumurtlar ama yumurtalar aynı anda yumurtlanmaz. Ebeveynlerin ikisi de nöbetleşe kuluçkaya yatar ve yavruları yarı sindirilmiş besinleri kusarak birlikte beslerler. Yumurtadan çıkan yavrular iki ila üç haftalık iken artık düzenli bakım gerektirmezler ve yuvadan ayrılabilirler ancak ebeveynler tarafından beslenmek için tekrar yuvaya dönerler.
_at_Bharatpur_I_IMG_5670.jpg)
_at_Bharatpur_I_IMG_5670.jpg)
.jpg)
_background_blurred.jpg)
_(12471114643).jpg)
-_juvenile_asking_for_food_from_adult_W_IMG_3343.jpg)
|coauthors= görmezden gelindi (yardım) Aynakgiller (Threskiornithidae), Pelecaniformes takımına ait, karada ve sulak alanlarda yaşayan kuşları kapsayan bir kuş familyasıdır. Familya içinde 36 tür sınıflandırılmaktadır. Threskiornis solitarius türünün soyu tükenmiştir.Geleneksel olarak iki altfamilya olarak sınıflandırılır: Aynaklardan oluşan Threskiornithinae ve kaşıkçılardan oluşan Plataleinae. Ancak yakın dönemde yapılan genetik araştırmalar bu geleneksel sınıflandırmanın düzeltilmesi gerektiğini ve kaşıkçıların Eski Dünya aynakları ile sınıflandırılması gerektiğini ve Yeni Dünya aynaklarının ise daha erken zamanda ortak atadan ayrıldığını göstermektedir.
Це незавершена стаття з орнітології.Họ Cò quăm (danh pháp khoa học: Threskiornithidae) là một họ bao gồm khoảng 35 loài chim lớn sống trên đất liền và lội nước, theo truyền thống được chia ra làm 2 phân họ, bao gồm Threskionithinae (cò quăm) và Plateinae (cò thìa). Trước đây nó còn có tên khoa học là Plataleidae. Cò quăm và cò thìa nói chung từng được coi là có quan hệ họ hàng với các nhóm chim chân dài, lội nước khác trong bộ Ciconiiformes, bao gồm cò, cò lửa và diệc nhưng nghiên cứu gần đây cho thấy chúng thuộc về bộ Bồ nông (Pelecaniformes) nghĩa rộng[2]. Đại hội Điểu học quốc tế (IOC) gần đây đã phân loại lại họ Threskiornithidae cùng đơn vị phân loại chị em của nó là họ Ardeidae vào bộ Pelecaniformes thay vì bộ trước đây là bộ Ciconiiformes[3].
Cho tới năm 2010 thì việc hai phân họ truyền thống này có là đơn ngành tương đối so với nhau hay không vẫn là câu hỏi để ngỏ. Mục từ cho Threskiornithidae trong danh lục của Ủy ban phân loại chim Nam Mỹ chứa ghi chú sau "Two subfamilies are traditionally (e.g., Matheu & del Hoyo 1992) recognized: Threskiornithinae for ibises and Plataleinae for spoonbills; because the main distinction has to do with bill shape, additional information, especially genetic, is required to recognize a major, deep split in the family."[4] nghĩa là: Hai phân họ theo truyền thống (chẳng hạn Matheu & del Hoyo 1992) được công nhận: Threskiornithinae cho cò quăm và Plataleinae cho cò thìa; do khác biệt chính là hình dạng của mỏ, nên các thông tin bổ sung, đặc biệt là di truyền học, là cần thiết để công nhận sự chia tách sâu và lớn trong họ.
Các nghiên cứu năm 2010-2013 cho thấy cò thìa không phải là phân họ độc lập với cò quăm, mà ngược lại nó là một phần trong nhóm cò quăm phân bố rộng khắp thế giới,[5][6][7], có lẽ có quan hệ họ hàng gần nhất với Threskiornis và Pseudibis.
Các thành viên trong họ có cánh dài, rộng với 11 lông cánh sơ cấp và khoảng 20 lông thứ cấp. Chúng là các loài chim bay khỏe và một cách đáng ngạc nhiên, khi xét tới kích thước và khối lượng của chúng, là những loài chim bay vút lên rất nhanh. Cơ thể chúng nói chung thuôn dài, cổ thuôn dài và chân dài. Mỏ cũng dài, cong về phía dưới ở các loài cò quăm, thẳng và bẹt đặc trưng ở cò thìa. Chúng là các loài chim lớn, nhưng về kích thước chỉ là trung bình trong bộ, nằm trong khoảng từ nhỏ như ở cò quăm ôliu lùn (Bostrychia bocagei) với kích thước 45 cm (18 inch) và cân nặng 450 g (1 lb), tới lớn như ở cò quăm lớn (Thaumatibis gigantea) với kích thước 100 cm (40 inch) và cân nặng 4,2 kg (9,2 lb).
Chúng phân bố gần như khắp thế giới, gần như được tìm thấy gần mọi khu vực có nước ngọt (hay lợ) tĩnh tại hay chảy chậm. Cò quăm cũng thấy tại các khu vực khô hơn, bao gồm các bãi rác rìa vùng đô thị. Tất cả đều là các loài kiếm ăn ban ngày, chúng miệt mài kiếm ăn cả ngày với thức ăn là nhiều chủng loại động vật không xương sống cũng như động vật có xương sống nhỏ: cò quăm thăm dò trong đất mềm và bùn, cò thìa thì bằng cách vung vẩy mỏ từ bên này sang bên kia trong các vùng nước nông. Ban đêm, chúng đậu trên cây gần mặt nước. Chúng sống thành bầy, kể cả khi đi kiếm ăn lẫn khi đậu nghỉ trên cây hay khi bay, thường thành từng đàn.
Làm tổ thành bầy thấy ở cò quăm, trong khi cò thìa thường tạo thành các nhóm nhỏ hay đơn lẻ, gần như luôn luôn trên cây, sát với mặt nước, nhưng đôi khi trên các đảo hay đảo nhỏ trong vùng đầm lầy. Nói chung, chim mái sẽ xây một tổ với kết cấu lớn từ lau sậy và que củi do chim trống tha về. Mỗi lứa đẻ khoảng 2 tới 5 trứng; chim non nở không cùng một lúc. Cả chim trống lẫn chim mái đều thay phiên nhau ấp trứng, và sau khi chim con chào đời thì chúng nuuoi con bằng cách mớm mồi. Khoảng 2-3 tuần sau khi nở thì chim non không cần chăm sóc liên tục và có thể rời tổ, thường tụ tập lại với nhau nhưng sẽ trở về để được chim bố mẹ của chúng cho ăn.
Phân loại dưới đây là theo truyền thống.
HỌ: THRESKIORNITHIDAE
Sắp xếp truyền thống như trong phân loại trên đây, coi cò quăm và cò thìa như là hai phân họ chị-em (Threskiornithinae và Plateinae) là một điều không thuyết phục. Chính xác thì các loài cò thìa không phải là nhóm chị-em với toàn thể các loài cò quăm. Thay vì thế, cò thìa có quan hệ họ hàng gần gũi nhất với nhóm cò quăm thuộc chi Threskiornis và có thể là cả với Pseudibis. Luận văn thạc sĩ của Krattinger (2010)[5] chỉ ra thực tế này một cách rõ ràng. Chesser và ctv. (2010)[6] cũng đưa ra quan điểm phù hợp với ý tưởng này, và nó cũng đã từng xuất hiện trong Sibley và Ahlquist (1990; hình 367)[8]. Tuy nhiên Sibley và Ahlquist lại không đưa ra bình luận gì về điều này, có lẽ là do họ cho rằng điều đó là không thể tin được.
Đáng chú ý là còn có các gợi ý khác cho thấy cò thìa không nên được coi là phân họ riêng biệt. Matheu và del Hoyo (1992)[9] có đề cập rằng người ta đã biết rằng cò thìa châu Âu (Platalea leucorodia) lai ghép được với cò quăm đầu đen (Threskiornis melanocephalus). Thật không may là họ lại không kết nối điều này với các kết quả của Sibley và Ahlquist.
Krattinger (2010)[5] cũng ước tính các khoảng thời gian rẽ nhánh ra. Các kết quả của ông gợi ý rằng nhánh cò thìa đã phát sinh khoảng 15 triệu năm trước (với sai số lớn). Khoảng thời gian này là quá đủ để tiến hóa ngay cả kiểu mỏ rất khác biệt. Các loài chim hút mật Hawaii (Drepanidinae) đã tiến hóa các kiểu mỏ của chúng chỉ mất một nửa khoảng thời gian này[10].
Krattinger cũng phát hiện sự phân chia sâu trong họ Threskiornithidae, nhưng là giữa các chi cò quăm thuộc Tân thế giới (Eudociminae) với phần còn lại (Threskiornithinae), chứ không phải giữa cò quăm với cò thìa. Việc sắp xếp lại như các phân họ này nhấn mạnh sự thay đổi cơ bản trong phân loại cò quăm và cò thìa.
Krattinger (2010)[5] chỉ kiểm tra ADN từ trên một nửa số loài trong họ Threskiornithidae nên vị trí chính xác của một vài chi thuộc Cựu thế giới vẫn chưa được giải quyết triệt để (Bostrychia, Lophotibis, Nipponia), nhưng cây phát sinh dưới đây là diễn giải hợp lý cho những gì mà Krattinger đã tìm thấy. Cây phát sinh này cũng phù hợp với các kết quả của Chesser và ctv. (2010)[6] và Sibley và Ahlquist (1990)[8]. Dấu hỏi bên cạnh tên chi là để lưu ý rằng chi đó đã không được lấy mẫu.
ThreskiornithidaeEudociminae
? Cercibis
Họ Cò quăm (danh pháp khoa học: Threskiornithidae) là một họ bao gồm khoảng 35 loài chim lớn sống trên đất liền và lội nước, theo truyền thống được chia ra làm 2 phân họ, bao gồm Threskionithinae (cò quăm) và Plateinae (cò thìa). Trước đây nó còn có tên khoa học là Plataleidae. Cò quăm và cò thìa nói chung từng được coi là có quan hệ họ hàng với các nhóm chim chân dài, lội nước khác trong bộ Ciconiiformes, bao gồm cò, cò lửa và diệc nhưng nghiên cứu gần đây cho thấy chúng thuộc về bộ Bồ nông (Pelecaniformes) nghĩa rộng. Đại hội Điểu học quốc tế (IOC) gần đây đã phân loại lại họ Threskiornithidae cùng đơn vị phân loại chị em của nó là họ Ardeidae vào bộ Pelecaniformes thay vì bộ trước đây là bộ Ciconiiformes.
Cho tới năm 2010 thì việc hai phân họ truyền thống này có là đơn ngành tương đối so với nhau hay không vẫn là câu hỏi để ngỏ. Mục từ cho Threskiornithidae trong danh lục của Ủy ban phân loại chim Nam Mỹ chứa ghi chú sau "Two subfamilies are traditionally (e.g., Matheu & del Hoyo 1992) recognized: Threskiornithinae for ibises and Plataleinae for spoonbills; because the main distinction has to do with bill shape, additional information, especially genetic, is required to recognize a major, deep split in the family." nghĩa là: Hai phân họ theo truyền thống (chẳng hạn Matheu & del Hoyo 1992) được công nhận: Threskiornithinae cho cò quăm và Plataleinae cho cò thìa; do khác biệt chính là hình dạng của mỏ, nên các thông tin bổ sung, đặc biệt là di truyền học, là cần thiết để công nhận sự chia tách sâu và lớn trong họ.
Các nghiên cứu năm 2010-2013 cho thấy cò thìa không phải là phân họ độc lập với cò quăm, mà ngược lại nó là một phần trong nhóm cò quăm phân bố rộng khắp thế giới,, có lẽ có quan hệ họ hàng gần nhất với Threskiornis và Pseudibis.
Threskiornithidae (Richmond, 1917)
И́бисовые (лат. Threskiornithidae) — семейство птиц из отряда аистообразных (Ciconiiformes).
К ибисовым относятся 14 родов и 35 видов, один из которых вымер [1][2]:
И́бисовые (лат. Threskiornithidae) — семейство птиц из отряда аистообразных (Ciconiiformes).
朱鷺科（Threskiornithidae），别名鹮科，属于鹈形目，全世界共有34种。共分兩個亞科，34個種。本科當中的朱鷺亞科的種既可稱作朱鹭，也可以叫做鹮，而琵鷺亞科的則稱作琵鷺。
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
朱鷺科（Threskiornithidae），别名鹮科，属于鹈形目，全世界共有34种。共分兩個亞科，34個種。本科當中的朱鷺亞科的種既可稱作朱鹭，也可以叫做鹮，而琵鷺亞科的則稱作琵鷺。
トキ科（トキか、Threskiornithidae）は、鳥綱に属する科。
アフリカ大陸、オーストラリア大陸、北アメリカ大陸、南アメリカ大陸、ユーラシア大陸、インドネシア、サントメ・プリンシペ、日本
最大種はオニトキで全長105cm。
嘴は下方へ湾曲し、ヘラサギ属ではさらに先端がへら状に幅広い。後肢や趾は発達し、泥や浅瀬を移動するのに適している。
成鳥は、顔ないし頭頸部の一部の皮膚が裸出している種がほとんどである。雌雄はほぼ同色で、雄の方が雌よりもやや大きい。
かつてはコウノトリ目に入れられていたが、近年ペリカン目に移された。トキ亜科とヘラサギ亜科の2亜科に分けられる。
湖沼の水辺や湿地、サバンナなどに生息する。昼行性で、多くの種で大規模な群れを形成し生活する。飛翔時には頸部を前方へ伸ばす。
食性は動物食または雑食で、昆虫類、甲殻類、貝類、魚類、両生類、動物の死骸、果実などを食べる。触覚が発達し水中や泥中に嘴を指し入れたり、地中を掘り起こして嘴に触れた獲物を瞬時に捕食する。
繁殖形態は卵生。岩棚や樹上に木の枝などを組み合わせた巣を作り、卵を産む。雌雄ともに育雛を行う。
開発による生息地の破壊、農薬の使用、狩猟や害鳥としての駆除などにより生息数が減少している種もいる。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
저어새과는 사다새목에 속하는 새 분류로 크게 따오기아과와 저어새아과로 나뉜다. 이전에는 황새목으로 분류하였으나 최근의 분자생물학적 연구를 토대로 사다새목으로 분류하고 있다.
다음은 수조류 계통 분류이다.[1]
수조류 사다새목
