El zrezal de recímanos,[1] o zrezal aliso (Prunus padus), ye una especie d'árbol natural d'Europa y que pertenez a la familia de les rosácees. Crez en terrenes acedos nos montes húmedos. Otros nomes comunes son cerisuela y zrezal pado.
Ye un parrotal o pequeñu árbol coles fueyes caduques y flores blanques golioses dispuestes en recímanos llargos y colgantes. El frutu ye del tamañu d'un arbeyu, negru y acre. Comer los páxaros y esvalixar polos sotos y cantos de caminos y montes. Les aves monteses busquen con fruición los frutos de la cerisuela. De fechu en delles llingües europees referir a esta especie como "zrezal de los páxaros". Destaquen los mierlos, malvises charlos, papudes mosquiteres, papudes capirotaes y raitanes. El picogordo, en grupos familiares, dixebra les sos granes del frutu y les parte col so fuerte picu.
La cerisuela alcuéntrase bien afeutada pola plaga de la texedora Argyresthia pruniella, diminuta caparina blanca que les sos guxanos non solamente taramien la totalidá de les fueyes de la cerisuela, sinón que, amás cubren la planta de blancu coles sos telarañes, dándo-y un aspeutu fantasmagórico. Por esti razón, munches cerisuelas de Llión y Palencia muerren, lo que resulta bien esmolecedora.[2]
Esti parrotal puede confundise con una especie invasora, la zrezal tardida (Prunus serotina), del cual estrémase nes fueyes, que nun son brilloses sinón opaques, y nes flores, qu'apaecen na primavera temprana, colos nuevos biltos.
Úsase en homeopatía pa los dolores de cabeza, trestornos cardiacos y como sedante. La so corteza ye febrífuga, diurética, sudorífica, tónica y estomacal. Les flores son tranquilizantes y antiespasmódicas. Brota de cepa y raigañu abondosamente, formando grupos o matos trupos con múltiples pies. Emplegar en xardinería. Ye bien vistosu mientres el floriamientu; tuviera de ser utilizáu como ornamental. En dellos países cultivar polos sos frutos, comestibles en conserva.
Distribuyir nes riberes y suelos húmedos en zones lluvioses. Habita na mayor parte d'Europa, Asia occidental y norte d'África, onde ye bien rara (Atles Mediu en Marruecos). N'España falta nes islles Baleares, pero apaez na metá septentrional, n'Asturies, Cataluña, Aragón, País Vascu, Navarra. En Castiella y Llión na Sierra de Gredos, Sierra de Ayllón, Sierra de Guadarrama, Sierra de la Demanda, Merindaes de Burgos, Sanabria, el ríu Negru y l'altu Tormes.[3]
Prunus padus describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 473. 1753.[4]
Prunus: nome xenéricu que provién d'un antiguu nome griegu (προύνη), y depués llatín (prūnus, i) de la cirolar. Yá emplegáu por, ente otros, Virxiliu (Xeórxiques, 2, 34) y Pliniu'l Vieyu (Historia naturalis,13, XIX, 64)[5][6]
padus: epítetu llatín ;Sinonimia:
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El zrezal de recímanos, o zrezal aliso (Prunus padus), ye una especie d'árbol natural d'Europa y que pertenez a la familia de les rosácees. Crez en terrenes acedos nos montes húmedos. Otros nomes comunes son cerisuela y zrezal pado.
Adi meşəgilası (lat. Padus avium)[1] – gavalı cinsinə aid bitki növü.[2]
Rusiyа, Qаzaxıstan, Qırğızıstan, Türkiyə, Çin, Kоrеyа, Yаpоniyа və Monqolustanda təbii аrеаllаrı vardır.
Orta və yuxarı dağ qurşaqlarındа (Lаçın, Ağdərə, Naxçıvan МR) nadir hallarda rаst gəlinir.
Azərbaycanda nadir və nəsli kəsilmək təhlükəsində olan bitki növüdür. CR A2abc;C1.
Aşağı və orta dağ qurşaqlarında quru bozqırlaşmış daşlıqayalı yamaclarda yayılmışdır.
Azərbaycanda dar bir arealı vardır.
Adi meşə gilası təbiətdə hündürlüyü 6–7 m-ə qədər olan ağacdır. Bitkinin qabığı qaramtıl boz rəngdə olur. Cаvan zoğlаrı qırmızımtıl rəngdədir. Yаrpаqlаrı uzunsov ellipsşəkillidir, ucu sivri, kənarları mişardişlidir. Üst tərəfi tünd, аlt tərəfi isə bozumtul-göy rəngdədir, tez tökülür. Çiçəkləri salxımşəkillidir. Ləçəkləri ağdır. Meyvələri qаrа rənglidir. Toxumu yumurtaşəkilli, üzərində parıldayan nöqtələr vardır. Aprel ayında çiçək açır, iyun iyul ayında meyvəsi yetişir.
Təbiətdə generativ yolla çoxalır.
Başlıca olaraq insan fəaliyyətidir.
Azərbaycanın “Qırmızı Kitabı”na daxil edilmişdir.
Yeni yasaqlıqların yaradılması zəruridir.
El gatzerí[1] (Prunus padus) és un arbre caducifoli molt estrany dels Països Catalans, ja que només el localitzem en una petita zona que va des de la Vall d'Aran fins a la Cerdanya.[2]
Forma part de la família de les rosàcies i es troba a l'estatge subalpí i montà. Segons la fitogeografia, el gatzerí és eurosiberià i centreeuropeu.[3] A Àsia i a l'Europa central té lloc als espais humits i als dipòsits al·luvials.
Aquest arbre s'aixeca des de 5 fins a 10 metres d'alçària generant un ramatge ample de branques pèndules. Les flors que el conformen són blanques, es troben agrupades formant ramells llargs, penjants, i tenen cinc pètals i diversos estams. Les fulles són el·líptiques, el limbe és finament dentat amb dents agudes, els nervis de l'invers són poc ressaltats i tenen una mida entre sis a deu centímetres.
El temps de floració és entre els mesos d'abril i juny. En aquesta època, les flors de l'arbre són blanques i aromàtiques i es presenten en raïms penjants. El fruit n'és una drupa de color negre, aspra, com un pèsol en la seva maturitat, i fa entre 6 i 8 mil·límetres.
Classificació Nom científic Prunus padus Família Rosàcies Fitogeografia Eurosiberià-Centreeuropeu Formes vitals Macrofaneròfit
Střemcha obecná (Prunus padus, místně také třemcha či křemcha), druh rodu slivoň, je opadavý keř nebo strom z čeledi růžovitých.
Střemcha obecná je rozšířena téměř v celé Evropě, velké části Sibiře, na Kavkaze i v Maroku. V Česku roste na celém území roztroušeně až hojně. Nenáročná dřevina, snese půdu hlinitou i jílovitou, kyselou i zásaditou, nesnáší však vyloženě suchá stanoviště. Nejčastěji se s ní lze setkat na otevřených, slunečných místech, ve světlých lesích a hájích, na okrajích řek, potoků i v zaplavovaných místech.
V keřovité formě vyrůstá do výšky 2 metrů, ve stromové téměř 15 m. Má hustou korunou široce vejcovitou až kuželovitou, v průměru do 8 metrů. Jedná se o velice otužilou dřevinu s červenohnědou borkou, která je mrazuvzdorná až do –40 °C. Mladé větvičky bývají zprvu jemně chlupaté, později jsou lysé, převislé a dostávají temně hnědou barvu. Tmavě zelené až modrozelené listy bývají obvejčité až eliptické, pilovité a zužují se do špičky. Jsou velké až 12 cm a mají tmavě zelenou až modrozelenou barvu. Tvarem se podobají listům třešně.
Intenzivně vonící drobné bílé samosprašné pětičetné květy jsou uspořádány do hustých válcovitých hroznovitých květenství dlouhých až 15 cm. Rozkvétá od dubna do května. Plody jsou drobné šťavnaté peckovice s tenkým mezokarpem, veliké asi 1 cm, barvy červenohnědé až černé obsahující jedno, na povrchu drsné semínko.
Plody se pro trpkou chuť k přímé konzumaci nehodí, používají se jako přísada do kompotových směsí a při výrobě marmelád. Plody jsou vhodnou a oblíbenou potravou lesního ptactva. V severských zemí se plodů využívá k výrobě destilátů nebo vín. V době květu je střemcha významnou medonosnou rostlinou. Pěkné, nahnědlé dřevo vyhledávají řezbáři a je vhodné pro výrobu vycházkových holí.
Má vysoký obsah látek s baktericidními a hmyz odpuzujícími účinky v kůře, pupenech, listech i semenech. Rostlina vyjma dužiny plodů obsahuje glykosid amygdalin, který se štěpí na glukózu, benzaldehyd a kyanovodík. V lidovém lékařství se kůra se užívala jako močopudný a potopudný prostředek.[3]
Její listy bývají ničeny žírem motýlich larev předivky zhoubné (Yponomeuta evonymella), plody houbou puchýřnatcem slívovým (Taphrina pruni).[4] [5] Střemcha obecná je odolná a nenáročná dřevina velké estetické, ale malé hospodářské hodnoty.
Nejjedovatější, pro obsah kyanovodíku, je kůra a semena.[6] Požití částí rostlin způsobuje nevolnost a jsou zaznamenány případy úmrtí nejen skotu, ale i u lidí.[6]
Je to velice variabilní druh, je známo více než 25 poddruhů. V Česku se v přírodních podmínkách nejvíce vyskytují tyto dva:
Střemcha obecná skalní je považována za kriticky ohrožený druh kategorie C1 (R1).[7]
Někdy je střemcha řazena jako podrod slivoně (Prunus subgen. Padus) (Mill.) Focke.[8]
Obrázky, zvuky či videa k tématu střemcha obecná ve Wikimedia Commons
Galerie střemcha obecná ve Wikimedia CommonsStřemcha obecná (Prunus padus, místně také třemcha či křemcha), druh rodu slivoň, je opadavý keř nebo strom z čeledi růžovitých.
Almindelig hæg (Prunus padus) eller majtræ er en stor busk eller et lille træ med en opret, oval krone. Navnene har planten fået, fordi den blev brugt som hæk, og fordi den blomstrer i begyndelsen af maj. Underbarken har en lugt, som nogle vil kalde stram, mens andre mener, den er marcipan-agtig. Blomsterne søges meget af bier på grund af den tidlige blomstring og den righoldige nektarproduktion.
Almindelig hæg er en stor, løvfældende busk eller et lille træ med en opret, oval vækstform. Stammen er kort, og der er mange hovedgrene, der er opstigende, og som konkurrerer om at være topskud. Barken er brun med lyse korkporer, senere bliver den gråsort og fint furet. Gammel stammebark kan blive opsprækkende i furer. Knopperne er spredte, spidse og brune. Der er ingen tydelige blomsterknopper.
Bladene er elliptiske med savtakket rand. Oversiden er let rynket og mørkegrøn, mens undersiden er noget lysere. Høstfarverne spænder mellem gul og rød-orange. Planten blomstrer i maj kort efter løvspring. Blomsterne er samlet i oprette toppe, der sidder i bladhjørnerne. De enkelte blomster er hvide med en lidt tung, sød duft. Frugterne er sort-røde stenfrugter. Frøene spirer villigt.
Rodnettet består af en dybtgående hovedrod og tæt forgrenede, vidt udbredte siderødder.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 15 x 8 m (50 x 40 cm/år).
Almindelig hæg er udbredt i Nordafrika, Mellemøsten, Kaukasus, Centralasien, Sibirien, Østasien og det meste af Europa. I hele udbredelsesområdet (inklusive Danmark), danner arten underskov og bryn i blandede løvskove på fugtig, humusrig bund, hvor der kan forekomme forårsoversvømmelse.
I naturskoven Rydhave Skov, der ligger 15 km nordøst for Holstebro, findes arten på fugtprægede steder sammen med bl.a. ask, bøg, fjerbregne, alm. gedeblad, alm. hyld, kristtorn, alm. milturt, alm. mjødurt, angelik, dagpragtstjerne, døvnælde, gul iris, høj sødgræs, kåltidsel, lysesiv, mosebunke, rødel, rørgræs, skovgaltetand, skovpadderok, stor fladstjerne, tykbladet ærenpris og vortebirk[1]
Planten tåler beskæring godt. Den klarer sig både i sol og skygge samt frost, og den er velegnet til skovbryn, læ- og vildtplantninger.
Almindelig hæg (Prunus padus) eller majtræ er en stor busk eller et lille træ med en opret, oval krone. Navnene har planten fået, fordi den blev brugt som hæk, og fordi den blomstrer i begyndelsen af maj. Underbarken har en lugt, som nogle vil kalde stram, mens andre mener, den er marcipan-agtig. Blomsterne søges meget af bier på grund af den tidlige blomstring og den righoldige nektarproduktion.
Die Gewöhnliche Traubenkirsche (Prunus padus L., Syn.: u. a. Padus avium Mill., Padus racemosa Lam.) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Prunus in der Familie der Rosengewächse (Rosaceae). Der Name kommt von den in Trauben angeordneten Blüten und Früchten. Sie wird auch Ahlkirsche, Sumpfkirsche oder Elsenkirsche genannt, seltener auch Elsbeere, was mit der Art Sorbus torminalis zu verwechseln ist; in Teilen von Österreich heißt sie Ölexen, Elexsen, Ölasn, Öxn, Ösn oder ähnlich. Prunus padus wird auch als Faulbaum bezeichnet, wegen seiner brüchigen Zweige und ähnlicher Borke, hat aber keine medizinische Bedeutung wie der Echte Faulbaum.[1]
Ähnlich ist die aus Nordamerika stammende Spätblühende Traubenkirsche.
Die raschwüchsige Gewöhnliche Traubenkirsche wächst als sommergrüner, bis zu 15 Meter hoher dichter Baum oder seltener als ein bis zu 10 Meter hoher Strauch mit überhängenden Ästen. Der Baum bildet gewöhnlich eine tiefangesetzte und dichtbelaubte Krone von schlanker und kegelförmiger Wuchsform aus. Bei älteren Exemplaren beobachtet man eher eine säulenförmige und gewölbte Krone. Die Gewöhnliche Traubenkirsche besitzt einen relativ gerade gewachsenen Stamm, der eine Stärke von etwa 60 cm entwickelt. Die bogig aufsteigenden Äste verzweigen sich locker, die rutenförmigen Zweige hängen häufig über. Charakteristisch für die Gewöhnliche Traubenkirsche ist das große Ausschlagvermögen ihrer Wurzeln. Das Durchschnittsalter der Gewöhnlichen Traubenkirsche beträgt 60 Jahre, ihr Höchstalter wird auf 80 Jahre beziffert.[2]
Die Rinde ist glatt und dunkelgrau; bei Verletzung der Rinde verströmt das Holz einen unangenehmen, scharfen Geruch. Die Borke bildet nur bei sehr alten Bäumen flache, längliche Risse aus.
Die schlanken Knospen sind lang zugespitzt mit häufig einer, meist nach innen gebogenen Knospenspitze. Die 6 bis 14 cm langen leicht behaarten Blätter stehen an 1–2 Zentimeter langen Blattstielen. Der Blattstiel besitzt an seinem oberen Ende häufig zwei grünliche Nektardrüsen. Die spitzen oder zugespitzten Blattspreiten entwickeln eine verkehrt-eiförmige bis elliptische Form. Auffällig sind die, zum fein gesägten Blattrand hin, bogig miteinander verbundenen Seitennerven. Die Blattunterseite ist graugrün gefärbt, die Blattoberseite zeigt eine matte dunkelgrüne Farbe. Die Herbstfärbung ist gelbrot.
Die Blütezeit erstreckt sich von April bis Juni. Die zwittrigen, weißen Blüten stehen in 10–15 cm langen, zunächst bogig aufrechten, später hängenden 12- bis 30-blütigen Trauben, die am Ende beblätterter Kurztriebe gebildet werden. Zunächst sitzen sie einzeln in der Achsel eines Tragblattes, zum akropalen Ende gehen sie in einen traubenförmigen Blütenstand über. Hier sind die Tragblätter reduziert oder fehlen ganz. Die intensiv riechenden, von bittermandelartig, streng süßlich bis angenehm honigartig beschriebenen Blüten locken diverse Zweiflügler zur Bestäubung an.[3][4]
Die fünfzählige, radiärsymmetrische, protogyne und gestielte Blüte besteht aus grünen, zu einem Kelch verwachsenen Kelchblättern und weißen, freien Kronblättern. Die kleinen Kelchblätter sind fein, drüsig-gezähnt. Die ausladenden Kronblätter sind etwa doppelt so lang wie die Staubblätter. Sie besitzen eine eiförmige bis verkehrt-eiförmige Form.[5] Das Androeceum am Rand des Blütenbechers besteht aus zahlreichen, freien Staubblättern, das Gynoeceum aus, für Kirschen typisch, einem Fruchtblatt. Der Fruchtknoten mit einem etwas seitlichem Griffel mit kleiner kopfiger Narbe, steht mittelständig im innen behaarten Blütenbecher.[5]
Die erbsengroße, kugelige und runzelige Steinfrucht ist zuerst rot und dann glänzend schwarz. Sie reift im Spätsommer und wird gerne von Vögeln verzehrt, die für die Verbreitung der Samen sorgen. Das herb-bitter schmeckende Fruchtfleisch ist ungiftig. Der rundliche bis eiförmige Steinkern ist zugespitzt und weist eine netzig-grubige, skulptierte Struktur auf.[5] Er enthält giftige Blausäureglykoside.
Die Chromosomenzahl ist 2n = 32.[6]
Man kann für die Gewöhnliche Traubenkirsche Prunus padus zwei Unterarten unterscheiden:
Für die Gewöhnliche Traubenkirsche sind verschiedene synonyme lateinische Bezeichnungen bekannt, für die Unterart Prunus padus subsp. padus unter anderem:
Als Bestäuber der Gewöhnlichen Traubenkirsche treten vor allem Schwebfliegen, Bienen und Falter in Erscheinung. Nektar wird halb verborgen im Blütenzentrum angeboten. Bei ausbleibender Fremdbestäubung ist auch Selbstbestäubung möglich.[7]
Ihr Laub dient mehreren Schmetterlingen aus der Familie der Eulenfalter und Spanner als Raupenfutter. Auch die Raupen des Zitronenfalters ernähren sich gelegentlich vom Laub dieser Pflanze.[8]
Die Pflanze wird im späten Frühjahr nicht selten selektiv von Gespinstmottenlarven der Gattung Yponomeuta befallen, die sie kahl fressen und mit einem riesigen, silbrig schillernden, spinnwebenartigen Netz überziehen. Nach dem Verpuppen der Raupen erholen sich diese Gehölze meist wieder durch Neuaustrieb.
Nach [4] leben an Traubenkirschen 21 Großschmetterlingslarven und ihre Früchte dienen 24 Vogelarten als Nahrung. Die Vögel verbreiten so die Traubenkirschen-Samen. Ein englischer Name der Traubenkirsche ist bird cherry.
Das Verbreitungsgebiet der Gewöhnlichen Traubenkirsche erstreckt sich über Europa (außer Mittelmeergebiet und Balkanhalbinsel) bis nach Nordasien und nach Japan.
Im Auftrag der deutschen Bundesanstalt für Landwirtschaft und Ernährung (BLE) wurden im Rahmen des Projekts Erfassung und Dokumentation genetischer Ressourcen seltener Baumarten in Deutschland in den Jahren von 2010 bis 2013 die Vorkommen von zehn seltenen heimischen Baumarten in den deutschen Wäldern ermittelt. Von der Gewöhnlichen Traubenkirsche wurden dabei in Deutschland rund 3,9 Millionen Individuen, vor allem in Auwäldern, erfasst. Verbreitungsschwerpunkte sind Niedersachsen mit 1,3 Millionen Exemplaren und Sachsen-Anhalt mit 900.000 Exemplaren.[9]
Die Traubenkirsche meidet trockene und kalkreiche Böden, leicht kalkiger Boden wird aber meistens toleriert. Als älterer Baum steht sie eher einzeln, kommt aber als Verjüngung oft gehäuft in Form von Unterholz vor. Die Gewöhnliche Traubenkirsche bevorzugt nährstoffreichen, nassen oder zumindest feuchten Lehm-, Ton- oder Sumpfboden. Sie besiedelt daher vor allem Au- und Bruchwälder und besonders die etwas lichteren Stellen. Die Gewöhnliche Traubenkirsche ist ein Grundwasserzeiger. Sie ist in Mitteleuropa eine Charakterart des Verbands Alno-Ulmion, kommt aber auch in feuchten Gesellschaften der Ordnung Fagetalia oder Prunetalia vor.[10]
Die roh bitter schmeckenden Früchte können gekocht als Wildobst zu Marmelade oder Säften verarbeitet werden. In Rinde und Samen dagegen ist das cyanogene Glykosid Amygdalin enthalten, welches in Verbindung mit Wasser Blausäure abspalten kann.[11]
Die Zweige dienen in Russland als Flechtmaterial.
Das Splintholz ist hell, das Kernholz braungelb/rötlich mit grünem Muster. Es ist weniger hart als Kirschholz, lässt sich gut verarbeiten und kann u. a. zum Drechseln, für Intarsien oder zur Herstellung von Spazierstöcken oder Gerätestielen verwendet werden.[12]
Auf einem ihr zusagenden Untergrund kommt der Gewöhnlichen Traubenkirsche ingenieurbiologische Bedeutung zu. Als industriefestes Gehölz kann sie an Böschungen, die durch Abschwemmung gefährdet sind, zur Bodenbefestigung beitragen.
In Parks und Gärten wird die Traubenkirsche als Ziergehölz eingesetzt.
In Gärten kommen Zierformen mit gefüllten oder gelblichen Blüten vor.
Einige auserlesene Gartenformen zeichnen sich durch besonders reichen Blütenansatz aus.
Von Obstgärtnern wird die Traubenkirsche nicht sehr geschätzt, weil sie hin und wieder von der Traubenkirschen-Gespinstmotte massiv befallen wird und der Irrtum, diese würden auf Obstbäume überwechseln, sehr verbreitet ist.[14]
Außerdem ist der Besuch der Wickler Acleris umbrana und Phtheochroa micana (Tortricidae) aufgezeichnet. Wegen der Anwesenheit der Schädlingsraupen und ihrer Früchte wegen kommt der Traubenkirsche als Vogelschutzgehölz jedoch einige Bedeutung zu.
Die Gewöhnliche Traubenkirsche wird von den Rostpilzen Ochropsora ariae und Thekopsora areolata mit Uredien und Telien befallen.[15]
Rinde der Traubenkirsche mit Lentizellen
Stammquerschnitt mit Kernholz und Splintholz
Traubenkirschen in voller Blüte am Oulujoki (Finnland) Anfang Juni
Traubenkirsche mit einem Befall von Traubenkirschen-Gespinstmotten
Die Gewöhnliche Traubenkirsche (Prunus padus L., Syn.: u. a. Padus avium Mill., Padus racemosa Lam.) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Prunus in der Familie der Rosengewächse (Rosaceae). Der Name kommt von den in Trauben angeordneten Blüten und Früchten. Sie wird auch Ahlkirsche, Sumpfkirsche oder Elsenkirsche genannt, seltener auch Elsbeere, was mit der Art Sorbus torminalis zu verwechseln ist; in Teilen von Österreich heißt sie Ölexen, Elexsen, Ölasn, Öxn, Ösn oder ähnlich. Prunus padus wird auch als Faulbaum bezeichnet, wegen seiner brüchigen Zweige und ähnlicher Borke, hat aber keine medizinische Bedeutung wie der Echte Faulbaum.
Ähnlich ist die aus Nordamerika stammende Spätblühende Traubenkirsche.
She billey 'sy ghenus Prunus eh billey shillish figgagh (Prunus padus). T'eh dooghyssagh da'n Oarpey hwoaie as yn Aishey hwoaie. T'eh gaase eer çheu hwoaie Chryss yn Arctagh.
She billey ny crouw yn-lhoamey t'ayn. T'eh gaase 8-16m er yrjid. Ta roost garroo lheeah oc. Ta duillagyn maylartey un-duillagagh eelipsagh feeacklagh. Ta blaaghyn baney oc ayns crouw-vlaaghey. She berrish doo eh y mess oc. T'eh geyre as castagh, agh t'eh yn-ee.
She billey 'sy ghenus Prunus eh billey shillish figgagh (Prunus padus). T'eh dooghyssagh da'n Oarpey hwoaie as yn Aishey hwoaie. T'eh gaase eer çheu hwoaie Chryss yn Arctagh.
Tekst üüb Öömrang At (gewöönelk) drüüwenkäärs (Prunus padus) as en plaant uun det skööl Prunus, an hiart tu't famile faan a ruusenplaanten (Rosaceae).
Di buum
At fögelkäärs (Padus avium) woort hal mä't drüüwenkäärs ferwakselt.
Buark
Apskäären stam
At (gewöönelk) drüüwenkäärs (Prunus padus) as en plaant uun det skööl Prunus, an hiart tu't famile faan a ruusenplaanten (Rosaceae).
Sil sanal voib olda toižid znamoičendoid; miše nähta niid, tulgat tänna.Tom' (latin.: Prunus padus «slivpu Pojogen randaspäi», sinonim Padus avium) om pu i penzaz. Mülüb Rozanvuiččed-sugukundan Višn'-alaheimho (Cerasus).
Eziauguine areal om Evrazii. Tom' om introduciruidud erikoks kaiken mail'man venos vönes. Kazvatadas dekorativižeks i medenkandajaks kazmuseks.
Navedib nepsad, kazvatelišt mahust lähiženke gruntvedenke. Kazvab jogiden randoil, jogirandal'žiš mecoiš i penzhištos, mecanröunoidme, letkil, lagedištol. Sädab tomžomid (tomištoid).
Pu vai penzaz oleskeleb 0,6..10 m kortte. Änikoičeb semendkus-kezakus, änikoiden haju om luja. Plodud-tomičaižed küpsnedas heinkus-elokus. Äikerdoičese vegetativižikš tobjimalaz.
Varhapandas zell'torhudeks tomišt kor't aigaližel kevädel, änikoid semendkus, lehtesid, küpsid ploduid-tomičuid (latin.: Fructus Padi) heinkus-sügüz'kus. Ottas kor't nahkoiden dubindsubstancijaks, südäinpud — materialaks sädamha küläižandusen tomesižid tegesid.
Lehtesed i plodud kogotas morijoid glikozidoid erasiden imetaiživatoiden täht.
Sil sanal voib olda toižid znamoičendoid; miše nähta niid, tulgat tänna. Tom' (latin.: Prunus padus «slivpu Pojogen randaspäi», sinonim Padus avium) om pu i penzaz. Mülüb Rozanvuiččed-sugukundan Višn'-alaheimho (Cerasus).
Tuomi (ven. черёмуха обыкновенная, lat. Prúnus pádus) on ei korgei puu, toiči tuhjonmuodozennu kazvai, kudai kuuluu Rouzovoin pereheh.
Tuomi on 0,6-10 metrii pitky puu. Sen ladvu on pitkähkö da tuuhei. Lehtet kazvetah toine toizele peräh, ollah jäičän- libo ellipsanmuodozet, pal’l’ahat, hoikat, n’okas terävät. Lehten varret ollah 1-2 sentii pitkät. Tuomen kukkazet ollah valgiet, harvah rouzovoit. Kazvetah pitkinny tuuhieloinnu kistilöinny, net ollah 8-12 sentii pitkät. Tuomen kukkazil on vägevy haju. Kypsien muarjoin väri on mustu, sydämes – vihandu. Muarjat kypsetäh heinykuul-elokuul.
Tuomi rubieu kukkimah aijoi keviäl, oraskuul-kezäkuul. Kukkiu čomasti da tuuhieh, sendäh sidä istutetah dekoratiivizennu puunnu. Yhtelläh muarjua puuh rodieu ei joga vuottu, sille vijannu ollah myöhäzet keväthallat da kaikenmoizet syöjät.
Tuomie kazvau Pohjas-Afriekas, Jevroupas, Aazies. Ven’al sidä kazvau kaikkiel. Kazvi suvaiččou kostieloi muldumualoi, kudamis pohjuviet ollah lähäl muapindua. Enimyölleh tuomie kazvau jogiloin rannoil, jogiloin lähäl olijois mečis da tuhjožikkolois, meččyaholoil, hiekkumualoil.
Käyttö
Tuomie käytetäh tervehytty parandajes. Kerätäh da kuivatah tuomen kypsii muarjoi, kuordu, lehtilöi da kukkazii. Kuordu kiškotah aijoi keviäl. Kuivattuu sidä voibi pidiä ruokos viijen vuvven aigah, muarjoi – 3-5 vuvven aigah, kukkazii – vuvven aigah. Muarjat pätäh paskutaudiloih, niilöil on bakteerieloin hävittämizen da vitamiinoin ližiämizen, tervehytty lujendamizen da kylmändysty vastustajien ominažuksii. Net parandetah šuoliston da vačan ruaduo. Tuomen kuori on higeh iškii, žuaruu alendai, kustu vedäi. Lehtet pätäh vitamiinoin vähyöh, kukkazet – leikkalmuksien liečindäh.
Tuomen muarjoi syvväh vereksilleh, survottuloinnu zuaharinke. Niilöis keitetäh viinua. Tuomen mehul mujutetah pastoksii da viinua. Survottuloin kuivattuloin muarjoin jauhuo pannah piirualoin syväimekse, keitetäh sit kiiselii.
Tuomi 
Tuomi (ven. черёмуха обыкновенная, lat. Prúnus pádus) on ei korgei puu, toiči tuhjonmuodozennu kazvai, kudai kuuluu Rouzovoin pereheh.
Çĕмĕрт (лат. Prunus padus) — Роза йышĕнчи (Rosaceae) слива йăхĕнчи çӳллĕ мар йывăç е тĕмсен биологи тĕсĕ. Пĕтĕм Анăç Европăра, Раççейре тата Аçире вăрмансемпе тĕмĕсем хушшинче ӳсет. Капăрлатмалли ӳсентран вырăннĕ те ӳстереççĕ.
акăлчанла. bird cherry (tree); италилле. ciliegio selvatico; испанла. cerezo aliso, palo de San Gregorio, árbol de la rabia; нимĕçле. Traubenkirsche (хăшпĕр чухне Faulbeere (Faulbaum) тесе куçанри йăнăш, ку сăмах является некорректным и означает ягоды йытă çĕмĕрчĕ) тенине пĕлтерет; туркăлла. idris (дерево); украинла. черемуха, черемха, черемшина (об отдельном кусте); французла. merisier à grappes, putiet, putier.[çăл куç?]
Ахаль çĕмĕрт биологи тĕсĕ Слива (Prunus) йăхăн Чие (Cerasus) йăх айне кĕрет. [1].
Биологи тĕсĕнче çаксене уйăраççĕ:[2]
Çĕмĕрт (лат. Prunus padus) — Роза йышĕнчи (Rosaceae) слива йăхĕнчи çӳллĕ мар йывăç е тĕмсен биологи тĕсĕ. Пĕтĕм Анăç Европăра, Раççейре тата Аçире вăрмансемпе тĕмĕсем хушшинче ӳсет. Капăрлатмалли ӳсентран вырăннĕ те ӳстереççĕ.
Ėiva (luotīnėškā: Prunus padus) īr slīvėniu puošėimė medis aba krūms. Žīd pavasarė čieso (gegože) baltās, labā kvapnēs žėidās. Aukštoms 3-10 m.
Къæбырттæг кæнæ тыфхъæд, тæфхъæд (æндæр дыгурон вариантæ сты савиес, сæууес[1], саууес[2], лат. Prunus padus; уырыс. Черёмуха обыкновенная) у, чылауийы мыггагмæ чи хауы, ахæм бæлас.
Къæбырттæг
Къæбырттæг
Дыргътæ
Дидинджытæ
Къæбырттæг кæнæ тыфхъæд, тæфхъæд (æндæр дыгурон вариантæ сты савиес, сæууес, саууес, лат. Prunus padus; уырыс. Черёмуха обыкновенная) у, чылауийы мыггагмæ чи хауы, ахæм бæлас.
Къæбырттæг
Къæбырттæг
Дыргътæ
Дидинджытæ
Лайме (латинокс Prunus padus) - аф сери шуфттнень эзда фкясь, торла юромоннесь, розань тъналста (Rosaceae). Касонды вирьга ди кофксонь ситерьксова сембе вастова Мокша масторса, сембе Рузмасторга Акша иневедень самс, Шивалгом Явропса, Азиеса. Сонь тага касфнесазь кода мазоптомань касыкс. GRIN лопать коряс Laurocerasus секциень эзда фкясь, атямарень (Cerasus) юромстонесь.
Лайме (латинокс Prunus padus) - аф сери шуфттнень эзда фкясь, торла юромоннесь, розань тъналста (Rosaceae). Касонды вирьга ди кофксонь ситерьксова сембе вастова Мокша масторса, сембе Рузмасторга Акша иневедень самс, Шивалгом Явропса, Азиеса. Сонь тага касфнесазь кода мазоптомань касыкс. GRIN лопать коряс Laurocerasus секциень эзда фкясь, атямарень (Cerasus) юромстонесь.
Льӧм (лат. Prunus padus) — этӧ пу. Ягӧдсӧ сёйӧны.
Льӧмпу (латин кылын Prunus padus, ӟуч кылын Черёмуха обыкновенная) - Rosaceae семьяысь Слива родысь (Prunus) Черёмуха подвидысь (Padus) будос. Тусызъя пу (ӝужыт ӧвӧл), куддыръя куак тусо но луылэ. Быдэс Россиетӥ, Тӧдьы зарезёзь ик вӧлмемын, со сяна, Шунды пуксён пал Европаын, Азиын но будэ. Ӵемгес уже кутӥське чеберъян будос луыса.
Льӧмпу - удмурт кылбурчиослэн яратоно будосъёс пӧлысьтызы огез. Солы сӥзьыса туж уно кырӟанъёс гожтэмын но.
Льӧмпу (латин кылын Prunus padus, ӟуч кылын Черёмуха обыкновенная) - Rosaceae семьяысь Слива родысь (Prunus) Черёмуха подвидысь (Padus) будос. Тусызъя пу (ӝужыт ӧвӧл), куддыръя куак тусо но луылэ. Быдэс Россиетӥ, Тӧдьы зарезёзь ик вӧлмемын, со сяна, Шунды пуксён пал Европаын, Азиын но будэ. Ӵемгес уже кутӥське чеберъян будос луыса.
Льӧмпу - удмурт кылбурчиослэн яратоно будосъёс пӧлысьтызы огез. Солы сӥзьыса туж уно кырӟанъёс гожтэмын но.
Муйыл (рус. Черемуха обыкновенная, лат. Prunus padus) — Розалар ғаиләһенән, сливалар төрөнән булған, бейек булмаған ағас, бик һирәк осраҡта ҡыуаҡлыҡ. Бөтә Рәсәй буйынса таралған. Шулай уҡ көнбайыш Европала һәм Азияла үҫә. Хуш еҫле сәскәләре өсөн декоратив үҫемлек булараҡ та үрсетелә.
Ярым ағас, ағас йәки эре ҡыуаҡ бейеклеге 0,6—10 м, олоно оҙонса, ҡуйы. Ҡайырыһы һоро, ҡара- һоро, аҡһыл оҙонса таптары бар. Йәш ботаҡтар зәйтүн йәки сейә ҡыҙыл төҫтә.
Япраҡтары ябай, сиратлашҡан, оҙонса түңәрәк йәки һуҙылған — эллиптик, оҙонлоғо 3—10 (һирәк осраҡта 15) см, яланғас, нәҙек, ҡыҫҡаҡ һабаҡлы, ослайып бөтә, ситтәре бысҡы һымаҡ осло; япраҡ яны беҙ һымаҡ, тиҙ ҡойола; һабаҡтарының оҙонлоғо 1—1,5 см, япраҡ төбөнән өҫтәрәк ике ҡаты пластинкаһы бар.
Сәскәләре аҡ (һирәгерәк ал), ҡуйы оҙонса тәлгәшкә йыйылған, оҙонлоғо 8—12 см, ныҡ еҫле, сәскә төптәрендә. Таждары һәм таж япраҡсалары 5-әр, һеркә япраҡтары 20, һеркәлектәре һары, емешлеге берәү.
Емеш — шар формаһында ҡара төшөнөң диаметры 8—10 мм, татлы, ныҡ һуҙылыусан. Төшө оҙонса түңәрәк.
Апрелдән июнгәсә сәскә ата. Емештәре июлдә — августа өлгөрә.
Вегетатив рәүештә үрсей, (сыбыҡсалар, тамырын бүлеү юлы), бик һирәк осраҡта орлоҡтар менән.
Йыл һайын бик көслө сәскә атһа лә, емештәре йыл да булмай, сөнки сәскәләре иртә яҙҙа ҡырауға бирешә. Ә ағастар үҙҙәре төрлө ҡоротҡос бөжәктәрҙән яфалана.
1. Азиат муйыл (Черемуха азиатская — Padus asiatica Komar).
2. Антипка йәки магаленка муйылы (Черемуха антипка, или магаленка — Padus mahaleb Borkh).
3. Виргин муйылы (Черемуха виргинская — Padus virginiana (L.) Mill). 4. Грей муйылы (Черемуха Грея — Padus grayana C.K. Schneid).
5. Макка муйылы (Черемуха Маака — Padus maackii (Rupr.) .
6. Максимович муйылы (Черемуха Максимовича — Padus maximowiczii (Rupr.) Sок.)
7. Вак тешле муйыл (Черемуха мелкопильчатая — Padus serrulata (Lindl.) comb. Nova)
8. Ябай, йәки тәлгәшле(һөйәкле) муйыл (Черемуха обыкновенная, или кистевая — Рadus avium Mill.)
9. Пенсильван муйылы (Черемуха пенсильванская — Padus pennsylvanica (L.) Sok.)
10. Сьори муйылы (Черемуха сьори — Padus ssiori (Fr.Schmidt) C.K.Schneid.)
11. Себер муйылы (СИБИРСКАЯ ЧЕРЕМУХА)
Дауалау өсөн муйылдың емеше һәм ҡайыры ҡулланыла. Уларҙың составында С витамины, каротин, алма һәм лимон кислоталары, амигдалин һәм башҡа биологик актив матдәләр бар. Муйыл япрағы гигиеник яҡтан файҙалы. Ул бүлеп сығарған фитонцид матдәһе себен-серекәйҙәрҙе өркөтә. Муйыл емеше эс китеүҙән шифалы. Төнәтмәне былай әҙерләргә: 1 аш ҡалағы кипкән муйылдыбер стакан ҡайнар һыуға һалып,20 минут талғын утта ҡайнатырға. Көнөнә өс тапҡыр яртышар йәки стакандың өстән бер өлөшөн эсергә. Күҙ ҡабағы шешенгәндә.
Муйылдың ҡайыры иртә яҙ айҙарында һыҙырыла. Емеше ҡояш төшкән урында, мейестә, ҡайыры күләгәлә һәм ҡоро урында киптерелә. Һаҡлау ғәҙәттәгесә.
Һуңғы йылдарҙа тәбиғәтебеҙҙең күркәме муйыл бигерәк тә күп зарар күрә. Сәскәһе өсөн аяуһыҙ һындыралар, емештәрен алам тип ҡайһы бер әҙәмдәр муйыл ағастарын балта ҡулланып та йығалар. Бындай ҡаты бәғерлелеккә, вандализмға юл ҡуйылмаһын ине.
Варис Ғүмәров. Тыуған яҡтың шифалы үҫемлектәре. — 78-79 биттәр.
Муйыл (рус. Черемуха обыкновенная, лат. Prunus padus) — Розалар ғаиләһенән, сливалар төрөнән булған, бейек булмаған ағас, бик һирәк осраҡта ҡыуаҡлыҡ. Бөтә Рәсәй буйынса таралған. Шулай уҡ көнбайыш Европала һәм Азияла үҫә. Хуш еҫле сәскәләре өсөн декоратив үҫемлек булараҡ та үрсетелә.
Хаппырыас эбэтэр көннөрү хаппырыас (лат. Padus avium Miller, нууч. Черемуха обыкновенная) - Саха сиригэр өрүстэр хочолорунан үүнэр көрүҥ. Хаппырыас үрдүгэ 10 м тахсыбат. Сороҕор элбэх лабаалаах сэппэрээк быһыытынан көстөр. Умнаһа уонна эргэ лабаалара харатыҥы сиэрэй хатырыктаах. Саҥа лабаалар хараҥа кыһыллар, быйылгы лабаалара түүлээхтэр[1].
Хаппырыастар уустара (род Черемуха) 20-чэ көрүҥнээх, Хотугу полушариеҕа үүнэллэр. Сибииргэ Көннөрү хаппырыас эрэ үүнэр.
Хаппырыас эбэтэр көннөрү хаппырыас (лат. Padus avium Miller, нууч. Черемуха обыкновенная) - Саха сиригэр өрүстэр хочолорунан үүнэр көрүҥ. Хаппырыас үрдүгэ 10 м тахсыбат. Сороҕор элбэх лабаалаах сэппэрээк быһыытынан көстөр. Умнаһа уонна эргэ лабаалара харатыҥы сиэрэй хатырыктаах. Саҥа лабаалар хараҥа кыһыллар, быйылгы лабаалара түүлээхтэр.
Хаппырыастар уустара (род Черемуха) 20-чэ көрүҥнээх, Хотугу полушариеҕа үүнэллэр. Сибииргэ Көннөрү хаппырыас эрэ үүнэр.
Шомырт яки гади шомырт (лат. Prúnus pádus) — слива ыруы розасыманнар гаиләлегенә керүче, биеклеге 10 м га җитә торган, куе ябалдашлы зур булмаган агач яки зур куак. Кәүсәсенең кайрысы кара-соры, яшь ботакларыныкы кызгылт-көрәнсу.
Табигый ареалы - Төньяк Африка (Мәгъриб), Көньяк Аурупа, Үзәк, Көнбатыш һәм Көнчыгыш Аурупа, Кече, Үзәк һәм Көнчыгыш Азия (шул исәптән Кытайның күпләгән провинцияләре), Кавказ арты.
Рәсәйдә Аурупа өлешендә, Көнбатыш һәм Көнчыгыш Себер, Ерак Көнбатышта очравы гадәти күренеш.
Дөньяның уртача климатлы өлкәләренә күчерелә һәм шунда тарала.
Җир асты сулары өстә урнашкан дымлы, уңдырышлы туфракларны ярата. Күбесенчә елга ярлары, елга яны урманнары һәм куаклыклары, урман буйларыда үсә.
Яфраклары эллипссыман, озынлыгы — 5—10 см, киңлеге — 2—6 см, кыска саплы, җәймә төбендә ике бизе бар. Чәчәкләре хуш исле, 12 см га кадәр озынлыктагы күп чәчәкле, иелеп торган тәлгәшләргә җыелганнар. Чәчәкләре биш яшел кәсә яфраклы, биш ак таҗ яфраклы, якынча егерме серкәчле. Җимешләре—борчак зурлыгындагы, түгәрәк-йомыр- касыман төшле һәм тәмле, бөрештергеч йомшаклы, кара, ялтырап торган шомыртлар.
Чәчәкләре ак, биш таҗлы, серкәләре сары, озынча тәлгәшкә берләшкән, хуш исле. Һәр елны апрель-май айларында күп итеп чәчәк ата, ләкин уңышны һәрвакытта да бирми, чөнки чәчәкләр яз ахырындагы суыклар тарафыннан зарарланалар, ә агачлар күпләгән зара итүчечләрдән зыян күрәләр. Җимешләр июль-августта өлгерәләр, алар шарсыман, 8 - 10 мм диаметрлы, баллы, авызны бөрештерүчән. Төше озынча, йомыркасыман.
Вегетатив рәвештә (сирәк орлыктан) үрчи.
Медицинада шомыртның җимешләре, сирәк кенә кайрысы кулланыла. Җимешләрендә флавоноид һәм антоциан матдәләр, алма һәм лимун кислоталары, С витамины, каротин, шикәр, дуплау матдәләре, эфир мае бар. Моннан тыш, төшләрендә, шулай ук чәчәкләрендә, яфракларында һәм кайрысында глюкозага һәм иң агулы матдәләрнең берсе булган синил әчелегенә таркалучы амигдалин гликозиды бар.
Шомырт яки гади шомырт (лат. Prúnus pádus) — слива ыруы розасыманнар гаиләлегенә керүче, биеклеге 10 м га җитә торган, куе ябалдашлы зур булмаган агач яки зур куак. Кәүсәсенең кайрысы кара-соры, яшь ботакларыныкы кызгылт-көрәнсу.
Чодураа (орус. Черёмуха) дээрге хемнер унунга, арга-арыг иштинге үнер чадаң үнүш. Ону чыггаш, кургадып алыр. кургаг чодурааны дээрбелээр. Чодураа далганын чөкпекке холуур. Ону чөкпекке холуурундан аңгыда, тывалар эм кылдыр ажыглап чораан. Ижин-шөюндү аараанда, чодурааның хандызы эки эм болур. Бир улуг омааш бүдүн кат кырынче стакан ишти хайнып турар сугну кудуптар. 20 хире минут хайындыргаш, шүүреп кааптар. Стаканның дөрттүң бир кезии хирелеп хүнде 3-4 катап ижер.
Чодураа — Тывада база хөй үнүп турар. Тал хевирлиг кара карттыг ыяш болур. Май — июнь айларда чечектелир. Чечээ ак өңнүг, бөкпек, сырга хевирлиг, чидиг, чаагай чыттыг, кады борбак кылагар кара, сөөктүг, чигирзит амданныг.
Чодурааның кадында чигир, яблоктуг, лимоннуг кислоталар болгаш өске-даа бүдүмелдер бар. Үрезининде, чечээнде, бүрүлеринде болгаш картында амигдалин деп гликозид бар. Чодурааның тургузуунда фитонцидтер деп бүдүмелдер хөй. Чижаэ: чодурааның картын сугга чедингир кылдыр хайындыргаш, ымыраа,сээк болгаш быт дээн ышкаш насекомнарны өлүрүп болур. Ынчангаш чодураа болза, хоранныг дээрзин база билзе чугула. Чодурааның кадын чууруп кургаткаш, янзы-бүрү чемге холуп, ол хевээр-даа чип болур.
Чодурааның суу-биле карактың чамдык аарыгларын чуп, чиңнеп эмнээр. Кадындан ижер суксун, кисель, шай кылгаш, ижин аарыгларының үезинде ажыглап турар. Чодурааның кадын шай кылдыр ижин, баар аарыг кижилер ижип болур. Улуста база шаг үеден бээр ону аъш-чемге холуп, аарыгларга шак ынчаар ажыглап чораан.
Чодураа (орус. Черёмуха) дээрге хемнер унунга, арга-арыг иштинге үнер чадаң үнүш. Ону чыггаш, кургадып алыр. кургаг чодурааны дээрбелээр. Чодураа далганын чөкпекке холуур. Ону чөкпекке холуурундан аңгыда, тывалар эм кылдыр ажыглап чораан. Ижин-шөюндү аараанда, чодурааның хандызы эки эм болур. Бир улуг омааш бүдүн кат кырынче стакан ишти хайнып турар сугну кудуптар. 20 хире минут хайындыргаш, шүүреп кааптар. Стаканның дөрттүң бир кезии хирелеп хүнде 3-4 катап ижер.
Чодураа — Тывада база хөй үнүп турар. Тал хевирлиг кара карттыг ыяш болур. Май — июнь айларда чечектелир. Чечээ ак өңнүг, бөкпек, сырга хевирлиг, чидиг, чаагай чыттыг, кады борбак кылагар кара, сөөктүг, чигирзит амданныг.
Чодурааның кадында чигир, яблоктуг, лимоннуг кислоталар болгаш өске-даа бүдүмелдер бар. Үрезининде, чечээнде, бүрүлеринде болгаш картында амигдалин деп гликозид бар. Чодурааның тургузуунда фитонцидтер деп бүдүмелдер хөй. Чижаэ: чодурааның картын сугга чедингир кылдыр хайындыргаш, ымыраа,сээк болгаш быт дээн ышкаш насекомнарны өлүрүп болур. Ынчангаш чодураа болза, хоранныг дээрзин база билзе чугула. Чодурааның кадын чууруп кургаткаш, янзы-бүрү чемге холуп, ол хевээр-даа чип болур.
Чодурааның суу-биле карактың чамдык аарыгларын чуп, чиңнеп эмнээр. Кадындан ижер суксун, кисель, шай кылгаш, ижин аарыгларының үезинде ажыглап турар. Чодурааның кадын шай кылдыр ижин, баар аарыг кижилер ижип болур. Улуста база шаг үеден бээр ону аъш-чемге холуп, аарыгларга шак ынчаар ажыглап чораан.
Prunus padus, known as bird cherry, hackberry, hagberry, or Mayday tree, is a flowering plant in the rose family. It is a species of cherry, a deciduous small tree or large shrub up to 16 metres (52 ft) tall. It is the type species of the subgenus Padus, which have flowers in racemes. It is native to northern Europe and northern and northeast Asia, and is grown as an ornamental in North America.
Prunus padus is native to eastern, central and northern Europe and spans central latitudes of Asia, including Japan.[3] Its distribution includes all Western and Central Europe north of the Pyrenees and the Alps and south of the treeline with small pockets also found in Iberia and Northern Italy and even parts of North Africa. It also inhabits all of Eastern Europe north of the Balkan Mountains and the Steppe, as well as in the Caucasus. In Asia it is found throughout the forests of Siberia, the Russian Far East, Korea, Hokkaido, and parts of China with pockets in the Himalayas.
The Mayday tree is abundant as an introduced species in Anchorage, Alaska, having been planted in great numbers by landscapers and homeowners.[4]
The fruit is astringent due to its tannin content.[5]
There are two varieties:
The flowers are hermaphroditic and pollinated by bees and flies. The fruit is readily eaten by birds, which do not perceive astringency as unpleasant.
In Eurasia, the Bird-cherry ermine moth (Yponomeuta evonymella) uses bird-cherry as its host plant, and the larvae can eat single trees leafless.
In North America the tree is often attacked by the black knot fungus.
The glycosides prulaurasin and amygdalin, which can be poisonous to some mammals, are present in some parts of P. padus, including the leaves, stems and fruits.[6]
The fruit of this tree is seldom used in western Europe, but, long ago, may possibly have been used as a staple food far to the east. According to Herodotus (writing some 2500 years ago) a strange race called the Argippaeans, all bald from birth, who lived in an area identifiable possibly as the foothills of the Urals, would pick the bean-sized fruits of a tree called "pontic" and squeeze from them a drinkable black juice, making afterwards, from the residue of the pressing, a type of cake. This juice and the "cakes" produced in its manufacture were, according to Herodotus (who derived his account from the reports of Scythian traders), the main sustenance of the "bald people". Furthermore, according to A. D. Godley (translator of an edition of the works of Herodotus published in the early 1920s) it was said that the Cossacks not only made a similar juice from Prunus padus, but also called it by a name similar to the one (aschu) by which the bald Argippeans called theirs.[7] As might well be expected of so cherry-loving a race, the Argippeans - a just and kindly people - took good care of their trees, protecting them from the harsh winters of their homeland - seemingly by incorporating them (as a central pole symbolising the axis mundi) into the yurt-like felt tents in which they lived:
They dwell each man under a tree, covering it in winter with a white felt cloth, but using no felt in summer. These people are wronged by no man, for they are said to be sacred; nor have they any weapon of war. These are they who judge in the quarrels between their neighbours; moreover, whatever banished man has taken refuge with them is wronged by none.
- Herodotus, Ἱστορίαι (The Histories) Book IV, Chapter 23
In Russia the fruit of the tree is still used for culinary purposes. The dried berries are milled into a flour of variable fineness that forms the principal ingredient of bird-cherry cake. The flour is brown, and so is the cake, even though there is no chocolate in it. Both flour and cake are sold in local stores and bakeries. In a more conventional method of preparation, fresh bird cherries may also be minced and cooked to make jam.
The variety commutata is sold as an ornamental tree in North America under the common name Mayday. It is valued for its hardiness and spring display of fragrant, white flowers.[8] The common name Mayday tree refers to the May Day festival, being unrelated to the distress signal mayday. The name for the tree was in use prior to the adoption of "mayday" (the phonetic equivalent of the French m'aider - from venez m'aider, "come [and] help me") as an international distress signal.[9]
A taboo on the use of the wood of the hackberry (or hagberry) was reported by natives of Advie, in northeast Scotland, who believed it to be a "witches tree".[10]
The tree was used medicinally during the Middle Ages, during which period it was also believed that the bark of the tree, placed at the door, would ward off plague.
In Finland and Sweden, the blooming of bird cherry (Finnish tuomi, Swedish hägg) signifies the start of the summer for many people. In southern Finland, this normally takes place during the two last weeks of May or very early June.
Ukrainian song Cheremshyna refers to a blooming of bird cherry.
Prunus padus, known as bird cherry, hackberry, hagberry, or Mayday tree, is a flowering plant in the rose family. It is a species of cherry, a deciduous small tree or large shrub up to 16 metres (52 ft) tall. It is the type species of the subgenus Padus, which have flowers in racemes. It is native to northern Europe and northern and northeast Asia, and is grown as an ornamental in North America.
Prunus padus, aǔ paduso[2], estas specio de prunuso, indiĝena al norda Eŭropo kaj norda Azio. Ĝi estas falfolia, malgranda arbo aŭ granda arbedo, 8-16 m alta, kiu kreskas sude de la Arkta Cirklo en Norvegio, Svedio, Finnlando kaj Rusio. Ekzistas ankaŭ kelkaj arboj en Britio, Francio, Hispanio, Portugalio kaj en Balkano. Ĝi estas la tipo-specio de la subgenro Padus, kiu havas florojn kaj fruktojn (drupoj kiel ĉerizoj) en grapoloj; pro tio tia arbo nomiĝas ankaŭ grapolĉerizujo[3].
La fruktoj estas drupoj, de malhelruĝaj al nigraj koloroj, globaj, pizograndaj, maldolĉaj kaj ne manĝeblaj de homoj; ili estas adstringaj pro sia tanino-enhavo, kaj en tio similas celtidojn (el la familio kanabacoj).[4]
Ekzistas du specioj:
La floroj estas hermafroditaj kaj polenitaj per abeloj kaj muŝoj. La frukto estas volonte manĝita per birdoj, kiuj ne malŝatas la adstrinĝecon.
Ermeno-tineo (Yponomeuta evonymella) uzas paduson kiel ĝian gastigantplanton, kaj la larvoj povas manĝi unuopajn arbojn senfoliaj.
La glikozidoj prulaŭrasino kaj amigdalino, kiuj povas esti venenaj al kelkaj mamuloj, troviĝas en kelkaj partoj de P. padus, inkluzive de la folioj, tigoj kaj fruktoj.[5]
La frukto de tiu arbo malofte estas uzita en okcidenta Eŭropo, sed estas ofte manĝita pli oriente.
Ĝi estis uzita medikamente dum la Mezepoko. [bezonatas klarigoj]
La ŝelo de la arbo, metita ĉe la pordo, laŭsupoze protektis kontraŭ pesto. [bezonatas klarigoj]
Ĝi ankaŭ estas vendita kiel ornamento en Nordameriko kiel Majarbo . [bezonatas klarigoj]
Tabuo kontraŭ la uzo de la ligno estis raportita fare de indiĝenoj de Advie, en nordorienta Skotlando, kiun opiniis la arbon "sorĉistinarbo".[6]
Prunus padus, aǔ paduso, estas specio de prunuso, indiĝena al norda Eŭropo kaj norda Azio. Ĝi estas falfolia, malgranda arbo aŭ granda arbedo, 8-16 m alta, kiu kreskas sude de la Arkta Cirklo en Norvegio, Svedio, Finnlando kaj Rusio. Ekzistas ankaŭ kelkaj arboj en Britio, Francio, Hispanio, Portugalio kaj en Balkano. Ĝi estas la tipo-specio de la subgenro Padus, kiu havas florojn kaj fruktojn (drupoj kiel ĉerizoj) en grapoloj; pro tio tia arbo nomiĝas ankaŭ grapolĉerizujo.
El cerezo de racimos,[1] o cerezo aliso (Prunus padus), es una especie de árbol natural de Europa y que pertenece a la familia de las rosáceas. Crece en terrenos ácidos en los bosques húmedos. Otros nombres comunes son árbol de santa Lucía,[2] cerisuela y cerezo pado.
Es un arbusto o pequeño árbol con las hojas caducas y flores blancas olorosas dispuestas en racimos largos y colgantes. El fruto es del tamaño de un guisante, negro y acre. Lo comen los pájaros y lo dispersan por los sotos y bordes de caminos y montes. Las aves silvestres buscan con fruición los frutos de la cerisuela. De hecho en varias lenguas europeas se refieren a esta especie como "cerezo de los pájaros". Destacan los mirlos, zorzales charlos, curruca mosquiteras, curruca capirotadas y petirrojos. El picogordo, en grupos familiares, separa sus semillas del fruto y las parte con su fuerte pico.
La cerisuela se encuentra muy afectada por la plaga de la tejedora Argyresthia pruniella, diminuta mariposa blanca cuyas orugas no solamente devoran la totalidad de las hojas de la cerisuela, sino que, además cubren la planta de blanco con sus telarañas, dándole un aspecto fantasmagórico. Por este razón, muchas cerisuelas de León y Palencia mueren, lo que resulta muy preocupante.[3]
Este arbusto puede confundirse con una especie invasora, el cerezo tardío (Prunus serotina), del cual se diferencia en las hojas, que no son brillantes sino opacas, y en las flores, que aparecen en la primavera temprana, con los nuevos brotes.
Se utiliza en homeopatía para los dolores de cabeza, trastornos cardíacos y como sedante. Su corteza es febrífuga, diurética, sudorífica, tónica y estomacal. Las flores son tranquilizantes y antiespasmódicas. Brota de cepa y raíz abundantemente, formando grupos o matas densas con múltiples pies. Se emplea en jardinería. Es muy vistoso durante la floración; debiera ser utilizado como ornamental. En algunos países se cultiva por sus frutos, comestibles en conserva.
Se distribuye en las riberas y suelos húmedos en zonas lluviosas. Habita en la mayor parte de Europa, Asia occidental y norte de África, donde es muy rara (Atlas Medio en Marruecos). En España falta en las islas Baleares, pero aparece en la mitad septentrional, en Asturias, Cataluña, Aragón, País Vasco, Navarra. En Castilla y León en la Sierra de Gredos, Sierra de Ayllón, Sierra de Guadarrama, Sierra de la Demanda, Merindades de Burgos, Sanabria, el río Negro y el alto Tormes.[4]
Prunus padus fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 473. 1753.[5]
Prunus: nombre genérico que proviene de un antiguo nombre griego (προύνη), y luego latino (prūnus, i) del ciruelo. Ya empleado por, entre otros, Virgilio (Geórgicas, 2, 34) y Plinio el Viejo (Historia naturalis,13, XIX, 64)[6][7]
El cerezo de racimos, o cerezo aliso (Prunus padus), es una especie de árbol natural de Europa y que pertenece a la familia de las rosáceas. Crece en terrenos ácidos en los bosques húmedos. Otros nombres comunes son árbol de santa Lucía, cerisuela y cerezo pado.
Harilik toomingas (Prunus padus) on roosõieliste sugukonda toompuu perekonda kuuluv puu või suur põõsas.
Toominga rahvapärased nimetused on tumilgas, tuum, toom ja meied.
Hariliku toominga levila hõlmab Euraasia põhjaosa[1], kasvades ka põhjapolaarjoone lähedal Norras. Eestis on toomingas pärismaine[1]. Eestis kasvab ta kõikjal, eelistades niiskeid kasvukohti: vooluveekogude kaldaid ning sega- ja lehtmetsi[1]. Teda ei leidu üksnes kuivadel liivikutel ja rabastunud või alaliselt üleujutatavatel aladel[1].
Toomingas võib kasvada kuni 16 meetri kõrguseks. Tavaliselt ei ületa tema kõrgus siiski 10 meetrit. Eestis leidub suuri toomingaid vanades taluõuedes. Eesti kõige jämedamate toomingate tüve ümbermõõt on üle 2 meetri.[1]
Lagedal kasvava noore toominga võra on munajas. Tal on tihedalt harunevad oksad, mistõttu ta meenutab pärna. Seevastu vana toomingas on kõvera ja mõhnalise tüve ja laiuva võraga, mistõttu ta meenutab pihlakat.[2]
Raagus toomingat on kõige kindlam ära tunda selle järgi, et tema tumepruunid pungad paiknevad ühekaupa ning on saledad ja terava tipuga. Kattesoomuste servad on punga põhitoonist heledamad, nii et pung paistab selletõttu triibulisena. Noored võrsed on oliivrohelised, aga muutuvad hiljem kirsspruunideks. Puukoor on karvadeta, hulga valkjaskollaste lõvedega. Vanade okste koor on tuhmhall ja tihti kaetud samblikega.[3]
Toominga lehed on piklikelliptilised ja paiknevad okstel vahelduvalt. Leheservad tunduvad kaugelt vaadates terved, aga on õigupoolest terava peene hammastusega. Lehe peamine külg on tumedam kui alumine. Leheroots on punakas ja lehelaba ligidal on sellel näha kaks suurt nääret. Varjulistes kohtades hakkavad toomingad kolletama juba augustis.[3]
Harilik toomingas on ühekojaline taim. Õied meenutavad kirsi ja ploomi õisi, ainult on väiksemad. Õied on viietised (näiteks kroonlehti on 5) ja nad on koondunud kobaratesse. Kobaras võib olla üle 30 õie. Toomingas on putuktolmleja. Õisi külastavad näiteks kärbsed ja mesilased. Meetaimena on ta vähetähtis, kuigi võib mesilasperele lisatoidust pakkuda, kui paremat võtta pole.[3]
Toomingal on iseloomulik lõhn. Seetõttu saab toomingat ära tunda lihtsalt koort vigastades ja vigastuskohta nuusutades.[4]
Toomingal on luuvili nagu kirsil ja ploomilgi, aga nii väike, et rahvasuus nimetatakse seda toomingamarjaks. Need valmivad augustis-septembris. Luukõva kestaga seemet ümbritseb rohekas viljaliha, mis on läikivmusta viljakesta sees.[4]
Toominga marjade korjamisel tuleb olla tähelepanelik, et toomingat mitte segi ajada paakspuuga, mille luuviljad muutuvad samuti mustaks ning on mürgised.
Toominga viljaliha sisaldab süsivesikuid, sealhulgas sahharoosi, ja palju süsivesikulisi toitaineid (kuni 15% tselluloosi). Vähem sisaldab ta pektiini, sidrun- ja õunhapet, askorbiinhapet ehk C-vitamiini ja glükosiide. Vähesel määral sisaldab ta valke ja mineraalaineid, eriti kaaliumi sooli ja antotsüaane, mis muudavad viljade värvi ilusaks.[5]
Toominga viljade söömine tekitab tunde, et suu on paks. See tuleb viljades sisalduvatest parkainetest, mis mõjutavad limaskesti.[4] Nagu kõik toominga osad sisaldavad ka marjad amügdaliini. Eriti palju on seda seemnetes. Amügdaliin ise ei ole mürgine, aga kui see seedekulglas laguneb, siis tekib ülimürgine sinihape.[5] Sellepärast ei tohi toominga vilju koos seemnetega süüa. Viljalihas on amügdaliini suhteliselt vähe, aga seemned tuleks välja sülitada.[5]
Metsloomad tavaliselt toominga vilju ei söö, kuid linde parkained ei mõjuta. Eriti ahnelt kugistavad küpseid toomingamarju rästad ja kuldnokad. Kõige magusama maitse omandavad marjad pärast esimesi öökülmi. Just siis söövad linnudki neid kõige meelsamini.[4]
Toominga seemnekest on niivõrd vastupidav, et see linnu soolestikus ei lagune ja väljub sealt tervena. Lindude abiga võivad noored toomingad tärgata emapuust kaugel.[4]
Vanade puude oksad painduvad sageli maha ja juurduvad. Pärast seda võib tüvi kasvõi murduda, ilma et puu sellest hukkuks. Lisaks annab toomingas hulgaliselt juure- ja kännuvõsusid ning on paljundatav pistokste ja pookimise teel. Raiesmikel ja noorendikel võib ta koos teiste kiire kasvuga puuliikidega moodustada peaaegu läbitungimatu tihniku, kus leiavad turvalise pesapaiga paljud linnud, sealhulgas ööbikud.[6]
Kord vohama hakanud toomingavõsast ei ole kerge lahti saada. Asja ei paranda seegi, et loomad teda süüa ei taha. Koduloomadest on nõus toomingalehti ja -võsusid sööma üksnes lambad.[6]
Suure parkainete sisalduse tõttu võib toomingamarjade rohke söömine ärritada seedekulgla limaskesti. Kuid kõhulahtisuse korral on parkainete mõõdukas tarvitamine näidustatud, sest need valke sadestavad ühendid moodustavad seedekulglasse õhukese valgulise katte ja pidurdavad niimoodi põletiku arengut. Sellepärast tuleb kõhulahtisuse ja paljude seedehäirete korral kasuks toomingamarjatee joomine. Toominga lehed sisaldavad palju askorbiinhapet ja sellepärast aitab nendest valmistatud tee palaviku vastu.[5]
Toomingamarjade rohke antotsüaanisisalduse tõttu eraldatakse neist vesilahustuvaid pigmente ja tarvitatakse toiduainetetööstuses toiduvärvina.[5]
Puitu annab toomingas vähe, aga see on tugev ja hästi töödeldav[4]. Sellepärast sobib see nikerdamiseks ja vastupidavate tarbeesemete valmistamiseks[4]. Toominga puit on sitke, kannatab hästi painutamist ja on oma tugevuse kohta üsna kerge[1]. Temast valmistatakse painutatud detaile ja looduslikku kõverust eeldavaid tarbeesemeid[1]. Noortest sirgetest toomingatüvedest painutati vanasti hoburakendi jaoks lookasid, harvemini mööbliosi, näiteks korjupuid toolidele[1]. Peenikestest toomingaokstest punuti sarjapõhjasid ja korve[1].
Toomingakoorega on värvitud lõnga ja riiet. Olenevalt menetlusest ja taimsetest lisanditest saadi rohekas, kollakas või punakaspruun toon.[1]
Toominga peamine kahjur on toominga-võrgendikoi Yponomeuta evonymellus. See on pisike valge liblikas, mille tiivad on kaetud tillukeste mustade täppidega. Koi muneb toomingalehtedele. Munadest kooruvad vastsed, kes toituvad lehtedest. Kuid selleks, et vaenlased ei saaks vastset ära süüa, koob ta enese ümber võrgendi. Võrgendid võivad seest vastsetest lausa kihada. [7]
Vastsed võivad ära süüa peaaegu kõik toominga lehed. Kuid see ei tähenda tavaliselt puu surma. Ta kasvatab endale uued lehed, mõnikord juba samal sügisel.[7]
Võrgendikoide tõttu on toomingat peetud viljapuudele halvaks naabriks. On kardetud, et kui vastsetel söök otsa saab, siis kolivad nad üle ploomi- või kirsipuudele. See kartus pole siiski põhjendatud. Võrgendikoi vastsed söövad üksnes toominga lehti, aga ploomipuu, kirsipuu ja teiste samasse sugukonda kuuluvate puude lehti nad ei puutu.[7]
Aastal 2010 valiti toomingas Eesti aasta puuks.
Harilik toomingas (Prunus padus) on roosõieliste sugukonda toompuu perekonda kuuluv puu või suur põõsas.
Otsagereziondoa (Prunus padus) Prunus generoko zuhaitza da. Gereziondoaren antza duen zuhaitza da, baina honen loreak luku itxurako infloreszentzietan batzen dira eta fruituak txikiak eta mikatzak dira. 2011tik dago EAEko Espezie Mehatxatuen Katalogoan, Galtzeko arriskuan dagoen espezie modura zerrendatuta.
Zuhaixka edo zuhaitz txikia da, 2-6 metrokoa eta arantzagabea. Adar zuzenak ditu eta hauek, usain desatsegin bat jariatzen dute. Adarrak glabreszenteak dira, leunak, arre ilun kolorekoak eta lentizela zurixkak dituzte.
Otsagereziondoaren hostoak 5-10 x 3-5,5 cm-koak dira eta itxuraz gereziondoenen antzekoak. Forma obatu-eliptikoa dute, puntaluzeak dira eta ertz zerratua dute. Batzuetan ertzetan guruinak egoten dira. Gainaldea berde mate kolorekoa da eta azpialdea argiagoa eta zertxobait iletsua, bereziki nerbioen inguruan. Pezioloa, 0,7-1,6 cm-koa da eta bi guruin gorrixka ditu oinarrian, laminarekin batzen den gunean. Estipulak ditu gaztaroan baina erorkorrak dira. Estipula hauek linearrak dira, mintzakarak eta zilio moduko iletxo guruintsuak dituzte.
Otsagereziondoaren loreak nahiko handiak dira, deigarriak eta usaintsuak. 15-30 loretako infloreszentziatan batzen dira, luku itxurakoak eta 5-12 cm-koak. Luku hauek zilindrikoak dira eta maiz brakiblastoetako muturretatik zintzilik agertzen dira. 7-14 mm-ko pedizeloak dituzte, filiformeak eta tenteak. Errezeptakulua 2-4 mm-koa da, kopa itxurakoa eta kanpotik pubeszentea. Loreek, 1-2 mm-ko sepaloak dituzte, tenteak, forma triangeluarrekoak eta zilio guruintsuekin. Aldiz, petaloak 6-9 mm-koak dira, tenteak, obabatuak eta txuri kolorekoak. Obario glabroa dute.
Otsa-gereziondoaren fruitua drupa motakoa da. Drupa hau txikitxoa da, 6-9 mm-koa, glabroa eta hasieran purpura kolorekoa. Hala ere, heltzean ilundu egiten da eta kolore beltz distiratsua hartzen du. Mesokarpo mehea du, zapore mikatzekoa, eta endokarpo oboidea. Fruitu hau txorien bidez barreiatzen da (zozoak, birigarroak, txinboak, mokolodiak eta txantxangorriak) eta hain zuzen ere, zenbait hizkuntzetan zuhaitz honi txorien gereziondoa deritzo. Hala ere, gizakiengan otsagereziondoen fruituek okadak eragiten dituzte.
Ia Europa osoan aurkitzen da baina ez da batere arrunta eskualde mediterranearrean. Asiako erdialderaino zabaltzen da. Euskal Herrian, hala ere, oso populazio gutxi gelditzen dira, Araban Baia ibaiaren inguruan eta Ametzagan; Bizkaian Karrantzan eta Nafarroan Erro, Auritz, Orreaga eta Artzi inguruetan eta Urrobi bailaran ikusi izan da.
Ibai-ertzetan eta lurzoru hezeetan hazten da, eskualde euritsuetan. Basoen ertzetan aurki daiteke, amildegi laiotzetan eta mendietako magal harritsuetan. Nahiago ditu lur silizeoak eta deskaltzifikatuak eta itsas-mailatik 600-2.100 metrora aurkitzen da.
Udaberrian loratzen da, hostoekin batera edo ia batera. Fruituak uda hasieran heltzen dira.
Homeopatian erabiltzen da, buruko minak eta bihotz-arazoak sendatzeko, eta sedante modura. Antzina, amorruaren eta epilepsiaren aurkako sendagai modura erabili zen baina inongo eraginik gabe.
Otsagereziondoaren zura torneatutako objektuak, lanabesen kirtenak, bastoiak... egiteko erabili da. Azkenik, apaingarri gisa ere erabiltzen da.
Otsagereziondoak Argyresthia pruniella sitsaren izurrite handiak jasaten ditu eta honen beldarrek zuhaitzaren hosto guztiak jan ditzakete egun gutxi batzuetan. Izurrite hauek zuhaitz populazio dezente murriztu dituzte modu kezkagarrian.
Otsagereziondoa (Prunus padus) Prunus generoko zuhaitza da. Gereziondoaren antza duen zuhaitza da, baina honen loreak luku itxurako infloreszentzietan batzen dira eta fruituak txikiak eta mikatzak dira. 2011tik dago EAEko Espezie Mehatxatuen Katalogoan, Galtzeko arriskuan dagoen espezie modura zerrendatuta.
Tuomi eli metsätuomi eli lehtotuomi (Prunus padus) on ruusukasveihin kuuluva lehtipuu, jota esiintyy luonnonvaraisena Pohjois-Euroopassa ja Pohjois-Aasiassa. Suomessa tuomi on Pirkanmaan maakuntakasvi.
Tuomi kasvaa usein pensasmaisena muodostelmana, jonka korkeus vaihtelee 3–12 metrin välillä. Hyvällä kasvupaikalla tuomi voi kehittää selvän päärungon, joka tekee kasvista selkeämmin puun näköisen[1]. Lehtilavat ovat sahalaitaisia. Tuomi kukkii touko-kesäkuun vaihteessa. Sen kukat ovat valkoisia, tuoksuvia, niissä on ruusumainen teriö ja muodostavat 12 kukan terttumaisia kukintoja. Myöhemmin niistä kehittyy tummansinisiä luumarjoja. Tuomen korkkihuokosia sisältävä kuori on tummanruskea tai tummanpunainen, vanhemmiten tummanharmaa. Kuori ja puuaines maistuvat karvaalta[2] ja erittää voimakasta hajua, jonka aiheuttaa myrkyllinen amygdaliini (C20H27NO11, CAS-numero 29883-15-6).
Tuomi kasvaa Euraasian boreaalisen vyöhykkeen viljavilla mailla. Puuta tavataan myös Britanniassa, Ranskassa, Portugalin ja Espanjan vuoristoalueilla, Atlasvuorilla ja Balkanin niemimaan pohjoisosissa[1]. Idässä tuomen levinneisyysalue ulottuu Siperian arovyöhykkeelle ja Kaukasiaan.
Keskiajalla tuomea käytettiin lääketieteellisiin tarkoituksiin ja sen kuoren uskottiin oveen asetettuna torjuvan ruttoa. Metsänhoidossa tuomi raivataan yleensä tärkeämpien puulajien tieltä.[3] Koristekasvikäyttöön on jalostettu lajike purppuratuomi (Prunus padus 'Colorata'), jonka kukat ovat vaaleanpunaiset ja lehdet punertavat.[4] Tuomen marjoista voidaan valmistaa likööriä tai mehua.[1]
Tuomen tunnetuin tuholainen on tuomenkehrääjäkoi (Yponomeuta evonymellus), mutta myös tuomikirva (Rhopalosiphon padi) on taloudellisesti haitallinen tuhohyönteinen. Loissienistä tuomen lehtiin aiheuttaa sinipunaisia laikkuja kuusentuomiruoste (Thekopsora areolata) sekä puun marjasatoa vähentää Taphrina pruni -niminen loissieni tehden marjat sitkeiksi, ruskeiksi, luuttomiksi ja siemenittömiksi pusseiksi. Tuomen lahottajista tunnetuimpia ovat karvavyökääpä (Trametes hirsuta), nukkavyökääpä (Trametes pubescens), punakääpä (Pycnoporus cinnabarinus) sekä okrakääpä (Hapalopilus rutilans) ja harvinaisempia pähkinäorvakka (Granulocystis flabelliradiata)lähde tarkemmin? sekä vuotikankääpä (Antrodiella americana), joka edellyttää ruskovuotikan (Hymenochaete tabacina) edeltävää läsnäoloa[5].
euroopanpähkinäpensas · halava · harmaaleppä · hieskoivu · jokipaju · kaunopihlaja · korpipaatsama · kotipihlaja · kynäjalava · metsähaapa · metsälehmus · metsäomenapuu · metsävaahtera · mustuvapaju · orapaatsama · outapaju · raita · rauduskoivu · ruotsinpihlaja · saarni · suippoliuskaorapihlaja · suomenpihlaja · talvikkipaju · tammi · tervaleppä · tunturikoivu · tuomi · tylppäliuskaorapihlaja · vuorijalava
Tuomi eli metsätuomi eli lehtotuomi (Prunus padus) on ruusukasveihin kuuluva lehtipuu, jota esiintyy luonnonvaraisena Pohjois-Euroopassa ja Pohjois-Aasiassa. Suomessa tuomi on Pirkanmaan maakuntakasvi.
Le Cerisier à grappes ou Merisier à grappes (Prunus padus), parfois nommé amaruvier, bois-puant, putier, putiet, putet ou pétafouère, est un arbre de la famille des Rosaceae.
Malgré son nom possible de « cerisier », ses fruits présentent peu d'intérêt : ils sont petits (6-8 mm de diamètre), de chair aigre et astringente et le noyau occupe environ 80 % du volume. Néanmoins leur macération dans l'alcool donne une liqueur encore produite dans les Alpes françaises à laquelle les anciens[Qui ?] attribuaient des propriétés digestives. Ses fruits contiennent deux anthocyanines : la cyanidine-3-rutinoside (60%) et la cyanidine-3-glucoside (40%)[1].
Ce Prunus est d'ailleurs plus proche des lauriers-cerises (Prunus laurocerasus).
Arbuste ou arbre (3-10 m) dont le bois a parfois une odeur désagréable après cassure (amande amère). Feuilles: alternes, ovales pontues (8-10 cm), dentées, avec 1-2 glandes nectarifères sur le pétiole, près du limbe. Fleurs: en longues grappes (10-15) pendantes, parfois dressées, blanches, très odorantes. Fruits (juillet-septembre): petit drupes en longues grappes, sphériques (8-9 mm de diamètre), rouge foncé puis noires à maturité, brillantes, jus rouge, un noyau globuleux (6 mm de diamètre). Habitat : bois et forêts humides, lisières de bois, haies, bords des cours d'eau, plutôt sur sols siliceux. Se rencontre également dans les parcs et les jardins[2].
Bourgeons
Écorce du tronc
Baies
Planche illustrée : feuilles, fruits, fleurs, endocarpe
Le fruit n'est pas toxique mais il n'est pas consommable car sa saveur est aigre-douce. L'amande riche en hétérosides cyanogénétiques, est toxique (comme chez de nombreuses Rosacées).
Il est indigène en Europe et dans le nord de l'Asie, jusqu'au Japon.
Il pousse dans les sols humides, surtout calcaires.
Il est en France typique de certains habitats, dont les « bois de Frênes et d'Aulnes des rivières médio-européennes à eaux lentes à cerisiers à grappes »[3].
Il est notamment colonisé par un hémiptère (un puceron), Rhopalosiphum padi L.[4], qui semble guidé par son odeur[5] et avec lequel il a coévolué[6].
Dans sa zone de distribution naturelle, cette espèce subit la concurrence du cerisier tardif, espèce américaine au comportement invasif.
Cette espèce a fait l'objet d'études en phytothérapie ; elle a été notamment comparée au Prunellier (Prunus spinosa)[7].
Le Cerisier à grappes ou Merisier à grappes (Prunus padus), parfois nommé amaruvier, bois-puant, putier, putiet, putet ou pétafouère, est un arbre de la famille des Rosaceae.
Malgré son nom possible de « cerisier », ses fruits présentent peu d'intérêt : ils sont petits (6-8 mm de diamètre), de chair aigre et astringente et le noyau occupe environ 80 % du volume. Néanmoins leur macération dans l'alcool donne une liqueur encore produite dans les Alpes françaises à laquelle les anciens[Qui ?] attribuaient des propriétés digestives. Ses fruits contiennent deux anthocyanines : la cyanidine-3-rutinoside (60%) et la cyanidine-3-glucoside (40%).
Ce Prunus est d'ailleurs plus proche des lauriers-cerises (Prunus laurocerasus).
Sremza (cremza, trpika, lat. Prunus padus) grm je ili drvo iz porodice Rosaceae (ružovke), roda Prunus, visine do 15 metara, promjera do 60 cm. Cvate bijelim, u grozdove skupljenim cvjetovima. Plodovi su sremze jestivi, crne boje i veličine poput graška. Nisu naročito ukusni. Sremza se smatra i ljekovitom biljkom. Raste većinom u blizini vode, u Europi južno od arktičkog pojasa. Listovi, peteljke i koštice plodova sadrže glikozide koji mogu biti otrovni po ljude (prulaurasin i amigdalin).
Grlić, Lj., Samoniklo jestivo bilje, Zagreb 2980.
Sremza (cremza, trpika, lat. Prunus padus) grm je ili drvo iz porodice Rosaceae (ružovke), roda Prunus, visine do 15 metara, promjera do 60 cm. Cvate bijelim, u grozdove skupljenim cvjetovima. Plodovi su sremze jestivi, crne boje i veličine poput graška. Nisu naročito ukusni. Sremza se smatra i ljekovitom biljkom. Raste većinom u blizini vode, u Europi južno od arktičkog pojasa. Listovi, peteljke i koštice plodova sadrže glikozide koji mogu biti otrovni po ljude (prulaurasin i amigdalin).
Kitkata wišnja (Prunus padus) je štom abo kerk ze swójby róžowych rostlinow (Rosaceae).
Dalše ludowe mjena su: počepina[1][2][3], šmergula, smoržowe zelo, pórpoćina, purpoćizna, pórčoplina, počaplina, počeplina, počipina, póćipina, póćipizna, počapla, počepica, poćerpin, purpućina[3], purpoćina[3].
Kitkata wišnja je kerk abo štom, kotryž docpěwa wysokosć wot 3 hač do 12 (15) m.
Króna je šwižna jejkojta hač kulojta.
Hłowne wurostki su kruće zrunane, při tym hałuzy přewisuja.
Skora njepřijomnje hnijaće a tróšku za kisałom smjerdźi.
Łopjena su jejkojte abo eliptiske a docpěwaja dołhosć wot 5 hač 10 cm (6-12 cm) a su sćeńka zubate, na hornim boku tróšku zmoršćene. Jich stołpiki njesu 2 žałzy. Jich nazymske barbjenje často je oranžowe.
Kćěje wot apryla hač meje. Najprjedy zrunane, prózdnišo wisace kiće docpěwaja dołhosć wot 15 hač 20 cm a wobsteja z 10 hač 25 wonjacych, maksimalnje 1,5 cm šěrokich kćenjow. Běłe krónowe łopješka docpěwaja dołhosć wot 5 hač 10 mm. Keluškowe łopješka njesu trodle a su žałzojte.
Kulowaty póčkaty płód nima zbytk kelucha, hórce słodźi a docpěwa wysokosć hróšatka. Jich póčka je jamkojće brózdźena. Zrałe płody su čorne.
Rosće we łučinowych lěsach, łučinowych kerčinach a na lěsnych kromach. Preferuje mokre, tež zdźěla přepławjowane pódy.
Rostlina je w nimale cyłej Europje rozšěrjena.
W Ruskej korbyplećerjo zhibujomne, oliwne abo čerwjenobrune hałuzy jako plećenski material wužiwaja.
Kitkata wišnja (Prunus padus) je štom abo kerk ze swójby róžowych rostlinow (Rosaceae).
Heggur (eða heggviður) (fræðiheiti: Prunus padus) er lauftré af rósaætt og er skylt ferskju- og plómutré. Náttúrulegt vaxtarsvæði heggs er Norður- og Austur-Asía og Evrópa, en heggur vex til dæmis villtur um allan Noreg alveg upp í 1.250 m hæð. Villtur heggur vex í rökum og næringarríkum jarðvegi en hann þrífst vel í venjulegri garðmold. [2]
Heggur þrífst allsæmilega sem garðtré á Íslandi. Elsta núlifandi tré í Hafnarfirði er heggur sem stendur við Siggubæ við Hellisgötu. Hann var gróðursettur 1913. Heggur laufgast snemma og blómgast á Íslandi í júni. Blómin eru hvít. Sum ár nær heggur að þroska svört ber. Hann nær allt að 10 metra hæð.
Lokaorð skáldsögunnar Gerplu eftir Halldór Laxness eru: „Þá var túngl geingið undir og felur nóttin dal og hól að Stiklarstöðum, og svo hinn síðfrjóva hegg.“ Heggur er raunar ekki síðfrjór, í Noregi var það haft til marks að þegar heggurinn blómstraði á vorin mætti fara að sá í akra.
Heggur (eða heggviður) (fræðiheiti: Prunus padus) er lauftré af rósaætt og er skylt ferskju- og plómutré. Náttúrulegt vaxtarsvæði heggs er Norður- og Austur-Asía og Evrópa, en heggur vex til dæmis villtur um allan Noreg alveg upp í 1.250 m hæð. Villtur heggur vex í rökum og næringarríkum jarðvegi en hann þrífst vel í venjulegri garðmold.
Il pado (Prunus padus L.) è una pianta della famiglia delle Rosacee[1], noto anche come ciliegio a grappoli.
Molto utilizzato per motivi ornamentali anche nell'arredo urbano per via della sua appariscente fioritura.
Foglie decidue di 5–10 cm, di colore verde chiaro, con margini seghettati. Si dispongono alternamente sul ramo.
I piccoli fiori ermafroditi sbocciano nel periodo tra aprile e maggio, in folti grappoli di colore bianco che pendono dai rametti con un forte profumo di mandorla.
I frutti sono delle drupe rotonde di colore nero e lucidi, hanno una forte presenza di tannino che gli conferisce un sapore astringente ed amaro per cui sono mangiati solamente dagli uccelli.
La corteccia piuttosto liscia si separa in piccole lenticelle sparse ed è di colore grigio scuro. Ha la particolarità di emanare un cattivo odore e questa caratteristica viene sottolineata nel nome volgare francese Bois-puant ("legno puzzolente").
Il pado è una pianta molto alta che arriva massimo fino ai 15 m nella sottospecie P. padus padus, altrimenti non supera i 10 m. Il fusto è molto sottile e le radici profonde emettono numerosi polloni.
La sua presenza si distribuisce in tutta l'Europa eccetto quella mediterranea e nell'Asia centro-settentrionale. In Italia è diffuso soprattutto nelle regioni settentrionali in particolare sulle Alpi dove può raggiungere il limite della vegetazione forestale ma anche nella pianura padana.
Si tratta infatti di una pianta capace di sopportare il freddo. Preferisce terreni freschi silicei posti in penombra ed è molto resistente all'acidità del suolo e riesce a vivere anche nei terreni torbosi.
Nel Medioevo l'infuso con la sua corteccia veniva utilizzato come tonico sedativo per il mal di stomaco e ritenuto utile per prevenire la peste.
Il pado (Prunus padus L.) è una pianta della famiglia delle Rosacee, noto anche come ciliegio a grappoli.
Molto utilizzato per motivi ornamentali anche nell'arredo urbano per via della sua appariscente fioritura.
Paprastoji ieva (lot. Prunus padus, sin. Padus avium, angl. Bird Cherry, vok. Gewöhnliche Traubenkirsche) – slyvinių (Prunoideae) pošeimio slyvų (Prunus) genties ievų (Padus) pogentės augalų rūšis.
Auga miškuose, pamiškėse, paupiuose, pakelėse, sodinama prie sodybų.
Daugiametis medis ar krūmas. Užauga iki 3-10 m.
Žiedo vainiklapiai balti, atvirkščiai kiaušiniški. Taurelės vidinė pusė plaukuota. Žiedyno kekės dažniausiai nusvirusios. Žydi gegužės mėnesį.
Lapai pailgi, atvirkščiai kiaušiniški arba elipsiški, dantyti.
Vaisius – juodas kaulavaisis, valgomas. Kauliukas raukšlėtu paviršiumi.
Žydinti ieva
Paprastosios ievos mediena
Žydintis ievos medis
Iliustruotas Lietuvos augalų genčių vardynas · Lietuvos vietinės medžių ir krūmų rūšys · Lietuvos išskirtiniai medžiai · Lietuvos svetimžemė dendroflora · Pasaulio išskirtiniai medžiai
Miškas · Miško skliautas · Lietuvos miškai · Pasaulio miškai (šalys pagal miškų plotą) · Miškų nykimas (neteisėtas miško kirtimas)
Miškininkystė (ekologinė miškininkystė) · Miško atkūrimas · Įveisimas · Miškų ūkis · Miškų urėdija · Girininkija · Eiguva · Lietuvos miškų institutas
Paprastoji ieva (lot. Prunus padus, sin. Padus avium, angl. Bird Cherry, vok. Gewöhnliche Traubenkirsche) – slyvinių (Prunoideae) pošeimio slyvų (Prunus) genties ievų (Padus) pogentės augalų rūšis.
Parastā ieva (Prunus padus vai Padus avium) ir Latvijā bieži sastopams, rožu dzimtas koks vai krūms.
Tā ir neliels (līdz 15 m) koks vai krūms. Vainags blīvs. Lapas veselas, lielas, eliptiskas ar smailu pamatu un galu. Lapmala sīkzobaina. Ziedi ķekaros, smaržīgi, balti. Auglis - melni sārkans kaulenis. Zied maijā.
Dažādos lapkoku un jauktos mežos un upju palienēs. Raksturīga suga vairākās Eiropas platlapju mežu klases augu sabiedrībās.
Parastā ieva ir Eiropā un Āzijā ļoti plaši izplatīta suga, aug arī dažviet Ziemeļāfrikā.[1]
Parastā ieva (Prunus padus vai Padus avium) ir Latvijā bieži sastopams, rožu dzimtas koks vai krūms.
De gewone vogelkers (Prunus padus) is een boom uit de rozenfamilie (Rosaceae) die van nature voorkomt in de Benelux. De botanische naam Prunus is de Latijnse naam voor pruim en padus is het oude Latijnse woord voor de Italiaanse rivier Po. De boom heeft zijn wetenschappelijke soortaanduiding te danken aan het feit dat hij in groten getale aan de rivieroever van de Po voorkwam.
De gewone vogelkers komt voor op vochthoudende zand- en leemgrond op open terrein en langs bosranden. De gewone vogelkers bloeit begin mei met een sterk geurende, witte bloemenpracht. De vogelkers wordt door insecten bestoven. De vruchten zijn rijp in het najaar en worden door vogels en dieren graag gegeten. De plant vermeerdert zich niet alleen door zaad maar ook door wortelopslag.
De gewone vogelkers is een kensoort voor het verbond van els en gewone vogelkers (Alno-padion).
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Prunus padus op Wikimedia Commons. De gewone vogelkers (Prunus padus) is een boom uit de rozenfamilie (Rosaceae) die van nature voorkomt in de Benelux. De botanische naam Prunus is de Latijnse naam voor pruim en padus is het oude Latijnse woord voor de Italiaanse rivier Po. De boom heeft zijn wetenschappelijke soortaanduiding te danken aan het feit dat hij in groten getale aan de rivieroever van de Po voorkwam.
De gewone vogelkers komt voor op vochthoudende zand- en leemgrond op open terrein en langs bosranden. De gewone vogelkers bloeit begin mei met een sterk geurende, witte bloemenpracht. De vogelkers wordt door insecten bestoven. De vruchten zijn rijp in het najaar en worden door vogels en dieren graag gegeten. De plant vermeerdert zich niet alleen door zaad maar ook door wortelopslag.
Hegg (Prunus padus) er eit lauvtre som veks over heile Noreg. Prunus er eit gammalt namn på plommetre, padus var namnet på ein busk i det gamle Hellas. Treet er vanleg i Europa og store delar av Asia. Hegg kan bli opp til 18 meter høg, har mørk stamme, langsmale og dropeforma mørkegrøne blad og kvite blomar som seinare blir til bær. Det er ofte fleire stammar som til saman dannar eit tre. Bæra blir svarte når dei er mogne, og har bitter smak. Blomane sit fleire i lag på ein 10–15 cm lang stilk. Dei er kvite og har ei aromatisk duft.
Heile treet blomstrar kraftig om våren etter lauvsprett (mai og juni). Seinare blir blomstrane til svarte bær som er store som erter med ein stein i midten. I juli-august er bæra mogne og dei har ein bitter smak. Treet formeirar seg ved hjelp av fuglar som spreier bæra. Hegg kan dessutan formeira seg både ved rot- og stubbeskot.
Treet veks nær elver, bekkar og vatn. Det trivst i fuktig, næringsrik og basisk gjørme- og leirjord. Hegg veks helst i område med halvskugge. I Sør-Noreg kan det følgja elvedalar opp til 1200 meters høgd.
Lokkrustsopp kan finnast på hegg. Dette er ein soppart som er vertvekslande mellom hegg og gran, og gran smittast alltid av infisert hegg.
Heggspinnmøll (Yponomeuta evonymella) et i somme år opp alle blada på heggen og etterlet tre som spøkelse dekte av spinn.
Hegg (Prunus padus) er eit lauvtre som veks over heile Noreg. Prunus er eit gammalt namn på plommetre, padus var namnet på ein busk i det gamle Hellas. Treet er vanleg i Europa og store delar av Asia. Hegg kan bli opp til 18 meter høg, har mørk stamme, langsmale og dropeforma mørkegrøne blad og kvite blomar som seinare blir til bær. Det er ofte fleire stammar som til saman dannar eit tre. Bæra blir svarte når dei er mogne, og har bitter smak. Blomane sit fleire i lag på ein 10–15 cm lang stilk. Dei er kvite og har ei aromatisk duft.
Heile treet blomstrar kraftig om våren etter lauvsprett (mai og juni). Seinare blir blomstrane til svarte bær som er store som erter med ein stein i midten. I juli-august er bæra mogne og dei har ein bitter smak. Treet formeirar seg ved hjelp av fuglar som spreier bæra. Hegg kan dessutan formeira seg både ved rot- og stubbeskot.
Hegg (Prunus padus) er et løvtre som vokser over hele Norge. Prunus er et gammelt navn på plommetre, padus var navnet på en busk i gamle Hellas. Vanlig i Europa og store deler av Asia. Hegg kan bli opptil 18 meter høy, ofte flere stammer i lag som danner et tre. Stammen er mørk, bladene langsmale, dråpeformede og mørkegrønne. Blomstrene sitter flere i lag på en 10-15 cm lang stilk og er hvite, og har en aromatisk duft. Hele treet blomstrer kraftig om våren etter løvsprett (mai og juni). Senere blir blomstrene til sorte bær av ertestørrelse med en stein i midten. I juli-august er bærene modne. De har en bitter smak og er astringerende. Treet formerer seg ved hjelp av fugler som sprer bærene. Hegg kan dessuten formere seg ved både rot- og stubbeskudd.
Fjellhegg (Prunus padus ssp. borealis) er en nordlig underart av hegg, med lodne kvister og skudd og med blader som brune hår på undersiden av bladplaten. Nervene er tydelig opphøyd på undersiden. Blomstene som sitter på høyreiste klaser har ingen lukt. Fruktkjernen (steinen) har kantlist og er glatt.
Treet vokser nær elver, bekker og vann. Trives i fuktig, næringsrik og basisk gjørme- og leirjord. Den vokser helst i halvskyggede områder, ofte som busksjikt i gråorskog. I Sør-Norge kan treet følge elvedaler opp til 1200 meters høyde.
Lokkrustsopp kan forekomme på hegg. Dette er en soppart som er vertvekslende mellom hegg og gran, og gran smittes alltid av infisert hegg.
Heggspinnmøll (Yponomeuta evonymella) spiser enkelte år opp alle bladene på heggen og etterlater trærne som spøkelser dekket av spinn.
Hegg (Prunus padus) er et løvtre som vokser over hele Norge. Prunus er et gammelt navn på plommetre, padus var navnet på en busk i gamle Hellas. Vanlig i Europa og store deler av Asia. Hegg kan bli opptil 18 meter høy, ofte flere stammer i lag som danner et tre. Stammen er mørk, bladene langsmale, dråpeformede og mørkegrønne. Blomstrene sitter flere i lag på en 10-15 cm lang stilk og er hvite, og har en aromatisk duft. Hele treet blomstrer kraftig om våren etter løvsprett (mai og juni). Senere blir blomstrene til sorte bær av ertestørrelse med en stein i midten. I juli-august er bærene modne. De har en bitter smak og er astringerende. Treet formerer seg ved hjelp av fugler som sprer bærene. Hegg kan dessuten formere seg ved både rot- og stubbeskudd.
Fjellhegg (Prunus padus ssp. borealis) er en nordlig underart av hegg, med lodne kvister og skudd og med blader som brune hår på undersiden av bladplaten. Nervene er tydelig opphøyd på undersiden. Blomstene som sitter på høyreiste klaser har ingen lukt. Fruktkjernen (steinen) har kantlist og er glatt.
A l'é na pianta nen tant auta, a sùpera nen ij 10 m. Branch prima biancastr peui pla. La scòrsa a l'é pitòst seulia egris sombr; a l'ha n'odor gram. Le feuje a son verd ciair , a lansa e con ij bòrd dentà. A son butà auterne dzor le rame. Le fior a son cite, a rape ch'a pendo, bianche, a l'han un përfum ëd màndorla.Ij fut a son riond, nèir lùcid, a l'han un savor cha ampan-a la boca e amer, dont a son mach mangià da j'osej.
A chërs ant ij bòsch, ij combaj e le basse., dal livel dë mar a 1.900 méter. A fioriss da magg a giugn. A sopòrta 'l gel.
A l'é motobin dovrà 'dcò ant ij giardin per la fioridura anciarmanta.
La pianta fiorìa
Le fior
Ël frut
A l'é na pianta nen tant auta, a sùpera nen ij 10 m. Branch prima biancastr peui pla. La scòrsa a l'é pitòst seulia egris sombr; a l'ha n'odor gram. Le feuje a son verd ciair , a lansa e con ij bòrd dentà. A son butà auterne dzor le rame. Le fior a son cite, a rape ch'a pendo, bianche, a l'han un përfum ëd màndorla.Ij fut a son riond, nèir lùcid, a l'han un savor cha ampan-a la boca e amer, dont a son mach mangià da j'osej.
DistribussionA chërs ant ij bòsch, ij combaj e le basse., dal livel dë mar a 1.900 méter. A fioriss da magg a giugn. A sopòrta 'l gel.
NotissieA l'é motobin dovrà 'dcò ant ij giardin per la fioridura anciarmanta.
La pianta fiorìa
Le fior
Ël frut
Multimedia w Wikimedia Commons Czeremcha zwyczajna (Padus avium Mill.) – gatunek drzewa lub dużego krzewu z rodziny różowatych. Znana także pod nazwami: czeremcha pospolita, śliwa kocierpka, trzemcha, czeremucha, smrodynia. Występuje w całej Europie, Azji Mniejszej i zachodniej Syberii[2]. W Polsce jest rośliną pospolitą.
Jest rośliną żywicielską larw m.in. namiotnika trzmieliniaczka i paśnika jaskiniowca. Owocami żywią się 24 gatunki ptaków, m.in. wilga, kowalik, zaganiacz, pokrzewka ogrodowa, dzwoniec oraz 11 gatunków ssaków, m.in. kuna leśna, nornik zwyczajny, niedźwiedź brunatny. Pędy są zgryzane przez bobry, sarny i jelenie[8].
Czeremcha zwyczajna (Padus avium Mill.) – gatunek drzewa lub dużego krzewu z rodziny różowatych. Znana także pod nazwami: czeremcha pospolita, śliwa kocierpka, trzemcha, czeremucha, smrodynia. Występuje w całej Europie, Azji Mniejszej i zachodniej Syberii. W Polsce jest rośliną pospolitą.
O azereiro-dos-danados, pado ou pado-do-alvão[1] (Prunus padus L., também referido como Cerasus padus Delarbre e Prunus racemosa Lam.) é uma espécie de cerejeira, nativa do norte da Europa e Ásia setentrional, aparecendo até a norte círculo polar ártico na Noruega, Suécia, Finlândia e Rússia. É a espécie-tipo do subgénero Padus. Apresenta flores hermafroditas dispostas em rácimos, que são polinizadas por abelhas e moscas. É uma árvore de pequeno porte, caducifólia, ou arbustiva, de 8 a 16 m de altura.
Os seus frutos, pretos[2] têm um sabor adstringente e agridoce. É principalmente usado na Europa ocidental, ainda que também seja consumido na Rússia e outras regiões. É um fruto muito procurado por aves. É usado como planta medicinal desde a Idade Média, e acreditava-se que a casca tinha propriedades espirituais que afastavam a Peste.[3]
O azereiro-dos-danados, pado ou pado-do-alvão (Prunus padus L., também referido como Cerasus padus Delarbre e Prunus racemosa Lam.) é uma espécie de cerejeira, nativa do norte da Europa e Ásia setentrional, aparecendo até a norte círculo polar ártico na Noruega, Suécia, Finlândia e Rússia. É a espécie-tipo do subgénero Padus. Apresenta flores hermafroditas dispostas em rácimos, que são polinizadas por abelhas e moscas. É uma árvore de pequeno porte, caducifólia, ou arbustiva, de 8 a 16 m de altura.
Os seus frutos, pretos têm um sabor adstringente e agridoce. É principalmente usado na Europa ocidental, ainda que também seja consumido na Rússia e outras regiões. É um fruto muito procurado por aves. É usado como planta medicinal desde a Idade Média, e acreditava-se que a casca tinha propriedades espirituais que afastavam a Peste.
Mălinul (denumirea științifică: Prunus padus L.) este un arbust decorativ din familia rozaceelor, cu flori albe mirositoare și cu fructe drupe mici, negre, din a cărui scoarță amară se prepară un medicament astringent.
Mălinul (denumirea științifică: Prunus padus L.) este un arbust decorativ din familia rozaceelor, cu flori albe mirositoare și cu fructe drupe mici, negre, din a cărui scoarță amară se prepară un medicament astringent.
Cerasus padus Delarbre
Prunus racemosa Lam.
Čremsa (znanstveno ime Prunus padus) je drevo iz družine rožnic.
Čremsa je od 8 do 12, izjemoma do 16 metrov visoko listopadno drevo, ki pa včasih ostane oblikovana v grm. Ima široko krošnjo, ki jo sestavljajo veje, pokrite s sivo črno tanko skorjo. Mestoma je skorja poraščena z majhnimi bradavicami, na poškodovanih mestih pa diši po mandljih. Vonj povzroča strupena cianovodikova kislina, ki jo vsebuje drevesni sok.
Ima plitev koreninski sistem, ki je široko razraščen.
Listi so na veje nameščeni premenjalno na kratkih pecljih. Dosežejo med 6 in 12 cm v dolžino, njihova oblika pa je ovalna s prišiljenim vrhom. Površina listov je hrapava, njihov rob pa je ostro nazobčan. Poraščeni so s tankim puhom.
Cvetovi so združeni v grozdasta socvetja, ki jih sestavljajo beli cvetovi. Rastlina cveti maja in junija, socvetja pa se razvijejo proti koncu vejic.
Plodovi so okrogli, veliki okoli 7 mm, črni in bleščeči. So rahlo strupeni in imajo grenko sladek okus. V mesnatem ovoju se nahaja ena velika koščica, ki je značilna za vse predstavnike vrst iz rodu Prunus.
Čremsa uspeva v Evropi in severni Aziji. Njen življenjski prostor se na severu širi vse do arktičnega kroga. Tako je čremso mogoče najti tudi na Norveškem, Švedskem, Finski in v severni Rusiji. Od vseh vrst iz rodu Prunus ima največji areal. V Sloveniji uspeva v senčnih in vlažnih listantih gozdovih ter med grmovjem ob vodi. Ugaja ji težka podlaga, zato ni redka na ilovnatih tleh. V sestojih se pojavlja skupaj z Dobom, belim gabrom, Črno jelšo in raznimi Vrbami . Je odporna proti mrazu in zdrži temperature do -33 °C, slabo pa prenaša sušo. Mlada drevesa rastejo hitro, vendar kmalu opešajo in redko dosežejo starost 60 let.
Čremsa vsebuje veliko čreslovin, v ljudskem zdravilstvu pa se uporabljajo plodovi, ki jih nabiramo julija in avgusta. Pri pripravi prevretkov je potrebno paziti, da ostanejo semena cela, saj vsebujejo strupeno cianovodikovo kislino. Plodovi učinkujejo kot tkivno sesirjevalopri bolezni prebavil.
Njen les je gospodarsko manj pomemben. Je trd in prožen, lepo se obdeluje in polira. Na prostem pa je slabo obstojen. Včasih se ga uporablja v mizarstvu in rezbarstvu.
Je medonosna vrsta in priljubljena pri čebelarjih.
Obstajata dve podvrsti čremse:
Drevo, ki ga je napadla vrsta Spilosoma urticae .
Lubje čremse z lanticelami.
Presek debla
Čremsa (znanstveno ime Prunus padus) je drevo iz družine rožnic.
Hägg (Prunus padus) är ett medelstort träd i familjen rosväxter.
När inlandsisen drog sig tillbaka tillhörde häggen de trädslag som vandrade in till Skandinavien i en andra omgång efter de tidigaste arterna som asp, björk och sälg. Den kom in från Danmark omkring 8 000 f. Kr. och följde de övriga ända upp till klimatzon VIII, där den fortfarande växer. Idag är häggen Ångermanlands landskapsträd.[1] Det botaniska namnet Prunus är det latinska namnet på plommon och padus är det gamla latinska namnet på den italienska floden Po. Hägg har fått det vetenskapliga namnet av det faktum att de fanns i stort antal vid floden Po.
Häggen är allmän över hela Norden såväl på låglandet som i fjällen ända till trädgränsen, och förekommer sporadiskt som en låg, nedtryckt buske ännu högre upp. Dess stenfrukter, "häggbären", som mognar i augusti är svartglänsande, väldigt söta och sträva. Trädets bark och blad har en bittermandelartad doft, som även ingår i blommornas vällukt. Särskilt barken och fruktstenarna är (liksom bittermandeln) rika på det ämne (amygdalin), varur blåsyra och bittermandelolja kan framställas, men bären bedöms som ofarliga.[2] Fruktköttets mörka saft användes stundom till att rödfärga vin och likörer. Trädets ved är fin, jämn, tämligen hård och seg och därigenom tjänlig
Barken är gråbrun och doftar starkt och oangenämt av bittermandelolja om den krossas (liksom veden), vilket tjänar som skydd mot skadedjur. Dess frånstötande egenskaper utnyttjades fordom till att hålla råttor, möss och mullvadar borta från gårdarna. Veden är hård och seg och har röd eller gulvit splint och en rödbrun kärna. Förr tillverkades tunnband av hägg. Numera används virket i mindre omfattning som slöjdvirke och finare träarbeten. Avkok på häggbark från unga grenar används inom naturmedicinen mot urinvägsinfektion.
Två underarter erkänns, vanlig hägg (subsp. padus) med kala bladundersidor och nordhägg (subsp. borealis) som har håriga bladundersidor.
Hägg är en väldoftande blomma. Det skiljer sig från sina samarter i Sveriges flora genom att blommorna sitter i klase. Blomman har 30 ståndare och en knöligt rynkig fruktsten. Den blommar samtidigt med lövsprickningen och anger gränsen mellan vår och försommar. Blomningen är ofta så riklig att den blommande häggen i hagar, i skogsbryn, vid stränder och så vidare står lika vit som de nyligen bortsmälta snödrivorna. Denna blomning utvecklas mycket tidigt och snabbt. Det räcker med några få ljumma majnätter och varma dagar för att häggen ska kunna stå i full blom.
Häggens blomning och tiden fram till syrenens blomning betraktas av många som vårens höjdpunkt, vilket bland annat föranlett olika lyriska uttryck. I den gamla uppslagsboken Ugglan beskrevs blomningen med: "Några få ljumma majnätter och varma dagar är nog, och liksom genom ett trollslag står häggens svällande och doftande blomsterskrud färdig, frigjord från vinterknopparnas fängsel, ett mästerverk av naturens slösaktiga alstringskraft, ty ingen skönare brudslöja kan den unga Flora ikläda sig vid vårsolens möte."
Det påstås bland de folkloristiska sägnerna i vissa landsdelar att skomakaren satte upp en skylt vid sin affär: "Stängt mellan hägg och syren".
subsp. padus
subsp. borealis Nyman
Wikimedia Commons har media som rör Hägg.
Чере́мха звича́йна (Prunus padus) — рослина родини розових (Rosaceae) роду Слива (Prunus). Черемуха також відома під назвою черемши́на, цим словом називається й одне дерево чи кущ[1].
Черемха звичайна — невисоке (2-10 м заввишки) дерево або високий кущ. Кора — сірувато-чорна, з помітними сочевичками на ній. Молода кора пахуча.
Пагони — ясно-зелені або коричнево-червоні, блискучі. Листки — чергові, тонкі, видовженоеліптичні (5-12 см завдовжки, 2-6 см завширшки), зверху голі, знизу по жилках опушені, дрібнопилчасті, до вершини загострені. Черешки — короткі, біля основи пластинки мають дві маленькі залозки, прилистки лінійно-шилоподібні, залозисто-зубчасті, рано опадають.
Квітки черемхи — пахучі, численні, розміщені на голих квітконіжках у густих пониклих китицях (10-15 см завдовжки), квітколоже — чашоподібне. Чашечка з п'яти трикутних, по краях залозистих чашолистків, віночок білий (до 1,5 см у діаметрі), пелюсток п'ять, тичинок багато, маточка одна з одним стовпчиком і верхньою зав'яззю.
Плід — однонасінна куляста кістянка (8-10 мм у діаметрі), чорна, блискуча; кісточка округло-яйцеподібна, складчаста.
Черемха звичайна росте у підліску або другому ярусі мішаних і листяних лісів, по чагарниках, уздовж річок і озер, по ярах і заплавних луках. Зимостійка, світлолюбна рослина.
Цвіте у квітні — травні, плоди достигають у липні — серпні.
Поширена майже по всій Україні, крім Степу і Криму. Райони заготівель — Волинська, Рівненська, Житомирська, Київська, Чернігівська, Сумська, Харківська, Хмельницька. Тернопільська, Чернівецька, Івано-Франківська, Львівська, Закарпатська області.
Запаси сировини черемхи звичайної є значними.
Черемха звичайна — харчова, медоносна, лікарська, фітонцидна, фарбувальна, деревинна, декоративна рослина.
Плоди черемхи мають солодкувато-терпкий присмак, але в стадії повної стиглості терпкуватий присмак зникає, і плоди стають придатними для вживання в їжу свіжими. Частіше їх використовують для різноманітної переробки: приготування наливок, фруктово-ягідних вин, їх сушать і консервують.
У плодах черемхи містяться цукри (близько 5 %), яблучна й лимонна кислоти, дубильні речовини, мигдалева олія, мінеральні сполуки. Висушені плоди дуже часто використовують для одержання «черемхового борошна», з якого готують начинку для пирогів, фруктових і хлібних виробів, печива тощо. Нерідко її разом з медом або цукром застосовують для приготування киселів, настоїв, желе, чаю. У сибірських селах до черемхового борошна додають цукор, розтирають й заварюють як турецьку каву, готують желе з молоком або водою, яке їдять з хлібом, а також готують тетерю.[2]
Черемха звичайна — весняний медонос і пилконос, що дає підтримуючий взяток. Іноді бджоли збирають на її листках медв'яну росу.
Плоди черемхи мають не тільки харчове, а й лікарське значення. У науковій медицині плоди її — Fructus Pruni padi — застосовують як протипроносний в'яжучий засіб. У народній медицині застосовують всі частини рослини: квітки при хворобах очей, кору як сечогінний і потогінний засіб, листки — при проносі і бронхітах, суцвіття — при порушенні обміну речовин, плоди як антицинготний засіб, а всі частини рослини — при анемії, запаленні слизової оболонки рота. Є вказівки на застосування черемхи при простуді, ревматизмі, туберкульозі легень, подагрі та пропасниці.
У листках і квітках черемхи містяться фітонциди, що знищують шкідливих бактерій та оздоровлюють повітря.
З кори добувають зелену і буро-червону фарби, які застосовують для фарбування тканин.
Деревина черемхи — блискуча, легка, буро-червоного кольору, застосовується для різьблення і дрібних виробів.
Черемха — дуже декоративна рослина, особливо форми з плакучими гілками, махровими квітками і різнобарвними листками. Рекомендується для поодиноких і групових посадок. Є вказівки на інсектицидні властивості черемхи. Насіння злаків обкурюють перед сівбою димом від спалювання гілок черемхи.
Плоди черемхи збирають з китицями у період їх повної стиглості в ясну суху погоду. Свіжі плоди можуть зберігатися в прохолодних приміщеннях протягом кількох тижнів. Зберігають їх у кошиках, перекладаючи шари ягід листками.
Сушать плоди на сонці, у печах чи вогневих сушарках при температурі до 40-50°. Висушені плоди сортують на решетах і відділяють плодоніжки й гілочки. Пакують у мішки вагою по 60 кг і зберігають у сухих прохолодних приміщеннях.
Чере́мха звича́йна (Prunus padus) — рослина родини розових (Rosaceae) роду Слива (Prunus). Черемуха також відома під назвою черемши́на, цим словом називається й одне дерево чи кущ.
Prunus padus là một loài thực vật thuộc chi Mận mơ. Đây là loài bản địa Bắc Âu và Bắc Á. Nó là một cây nhỏ rụng lá hoặc cây bụi lớn, 8–16 m, mọc ở phía nam của vòng Bắc cực ở Na Uy, Thụy Điển, Phần Lan, Nga và Ukraine. Ngoài ra còn có một số cây trong Vương quốc Anh, Pháp.
Bài viết liên quan đến Phân họ Mận mơ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Prunus padus là một loài thực vật thuộc chi Mận mơ. Đây là loài bản địa Bắc Âu và Bắc Á. Nó là một cây nhỏ rụng lá hoặc cây bụi lớn, 8–16 m, mọc ở phía nam của vòng Bắc cực ở Na Uy, Thụy Điển, Phần Lan, Nga và Ukraine. Ngoài ra còn có một số cây trong Vương quốc Anh, Pháp.
Деревце, дерево или крупный кустарник высотой 0,6—10 м, крона удлинённая, густая. Кора матовая, чёрно-серая, с беловатыми чечевичками. Молодые ветви оливковые или вишнёво-красные.
Листья простые, очерёдные, яйцевидно-ланцетные или продолговато-эллиптические, длиной 3—10 (реже 15) см, голые, тонкие, на коротких черешках, заострённые, по краю остропильчатые; прилистники шиловидные, рано опадающие; черешки длиной 1—1,5 см, наверху у основания листовой пластинки две желёзки.
Цветки белые (реже розоватые), собраны в длинные густые поникающие кисти длиной 8—12 см, с сильным запахом, на цветоножках. Чашелистиков и лепестков по 5, тычинок 20, пыльники жёлтые, пестик один.
Плод — шаровидная чёрная костянка диаметром 8—10 мм, сладкая, сильно вяжущая. Косточка округло-яйцевидная. Плод вначале зелёный, сердцевидный, плотный, по мере созревания кожица краснеет, далее чернеет. Мякоть зрелых плодов зелёная, на воздухе приобретает темно-фиолетовый цвет.
Цветёт в мае — июне. Плоды созревают в июле — августе.
Размножается вегетативно (черенками, корневой порослью), реже семенами.
Обильно цветёт ежегодно, однако плодоносит не каждый год, так как цветки повреждаются поздневесенними заморозками, а сами деревья подвергаются нападению многочисленных вредителей.
Для лечебных целей собирают зрелые плоды (лат. Fructus Padi), кору, листья и цветки. Плоды заготавливают по мере созревания с июля по сентябрь; цветки в мае; кору ранней весной.
Кисти с плодами срезают в сухую, ясную погоду, рассыпают тонким слоем, сушат на воздухе или в печах, сушилках, духовках при температуре 40—50 °C. Затем отделяют от стебельков, плодоножек, подгоревших плодов, посторонних примесей. Высушенные ягоды чёрные или матовые, округло-удлинённые, морщинистые, без запаха, кисловато-сладкого вкуса.
Кору сушат на открытом воздухе, в печах, сушилках, духовках при температуре 40 °C. Цветки сушат на воздухе в тени.
Хранят в коробках или мешках, в сухом, проветриваемом помещении. Срок хранения плодов — 3—5 лет, цветков — 1 год, коры — 5 лет.
В плодах, коре и листьях найдены дубильные вещества (в коре их 2—3 %, мякоти — до 15 %). Найдена также свободная синильная кислота — в коре 0,09 %, в листьях — 0,05 %. В состав плодов входят также органические кислоты (яблочная и лимонная), витамины — аскорбиновая кислота, рутин, антоцианы, флавоноиды (до 20 %), до 5 % сахаров, эфирное масло. В ядрах косточек обнаружены жирное масло и гликозиды — амигдалин, прулауразин, пруназин. В листьях накапливается до 0,28 % аскорбиновой кислоты, эфирное масло. Плоды, цветки, кора, почки и особенно листья содержат бензойный альдегид, обусловливающий их фитонцидные свойства.
Амигдалин при энзиматическом расщеплении даёт бензойный альдегид, синильную кислоту и глюкозу. В коре и листьях находится свободная синильная кислота. Наибольшее содержание амигдалина обнаружено в коре (2 %) и семенах (1,5 %).
Зрелые плоды оказывают закрепляющее, вяжущее, бактерицидное, витаминное, общеукрепляющее, противовоспалительное действие, нормализируют функцию кишечника, желудка. Антоцианы с Р-витаминной активностью оказывают капилляроукрепляющее действие.
Кора обладает потогонным, жаропонижающим, мочегонным действием.
Листья обладают закрепляющими, витаминными свойствами.
Цветки используют как противовоспалительное, ранозаживляющее, фитонцидное средство.
Плоды черёмухи использовались человеком каменного века, о чём свидетельствуют результаты археологических раскопок.
Черёмуху разводят в садах и парках как декоративное растение, особенно эффектны формы с плакучими ветками, махровыми цветками и разноцветными листьями.
В культуре обычны черёмуха обыкновенная с чёрными, вяжущими, как бы лакированными плодами, и американские виды — Черёмуха виргинская (Padus virginiana) с красными плодами и Черёмуха поздняя (Padus serotina). В США и Канаде получены более 15 сортов черёмухи виргинской пищевого назначения. У новых сортов черёмухи плоды более крупные и менее терпкие, со своеобразным пикантным вкусом.
Выведенный Иваном Мичуриным гибрид черёмухи и вишни Церападус 1, имеющий горькие плоды, используется в селекционной работе. С участием этого растения и черёмухи Маака получены такие сорта вишни, как 'Возрождение', 'Новелла', 'Олимп', 'Памяти Щербакова', 'Русинка', 'Фея', 'Харитоновская' и другие. Некоторые сорта черёмухи включены в Государственный реестр селекционных достижений Российской Федерации.
Весенний медонос, даёт нектар и много пыльцы[3].
Кора черёмухи может использоваться для окраски тканей и кож в зелёный и красно-бурый тона[4], плоды дают тёмно-красный оттенок.
Мелкослойная, твёрдая и упругая древесина буровато-жёлтого цвета идёт на поделки.
Эфирное масло, содержащееся в листьях, в прошлом употребляли для отдушки парфюмерных изделий. Иногда в ликёро-водочной промышленности для горьких настоек использовали плоды, значительно реже — цветки[4].
Черёмуха не только декоративна, но и известна как плодовая культура. Зрелые плоды едят свежими, перетёртыми с сахаром, используют для приготовления наливок, настоек и прохладительных напитков. Их соком подкрашивают кондитерские изделия, вина.
Молотые сухие плоды черёмухи (мука) — начинка для пирогов, ватрушек, из него варят кисель, иногда заваривают как суррогат чая. В некоторых местностях порошок из сухих плодов черёмухи добавляют к ржаной и пшеничной муке, отчего хлеб приобретает миндальный аромат. Порошок используют и при изготовлении пряников, тортов[5][6].
Благодаря наличию дубильных веществ плоды обладают вяжущими свойствами, в виде отвара или настоя их рекомендуют при поносе неинфекционной природы и других желудочно-кишечных расстройствах[4]. Плоды входят в состав желудочного чая. По своему действию они могут заменить плоды черники, часто используются совместно. Из свежих цветков получают черёмуховую воду, применяемую иногда при лечении глаз в качестве примочек.
В народной медицине листья использовали:
Черёмуха обладает фитонцидными свойствами, благодаря чему способствует оздоровлению атмосферы. Летучие фитонциды черёмухи обыкновенной в первые же минуты убивают мух, комаров, слепней, мошек.
В годы Великой Отечественной войны во многих госпиталях успешно применяли сок её плодов для лечения гнойных ран.
У черёмухи тяжёлая, крепкая, плотная (720 кг/м³) и гибкая древесина, которая не боится влаги и при высыхании не коробится и не растрескивается, плохо раскалывается. Хорошо протравливается и равномерно окрашивается. Усыхает мало, но сушить её следует с осторожностью. Хорошо просушенная древесина не коробится. Подходит для резных работ с тонкой моделировкой мелких деталей, столярных и токарных работ. В прошлом из черёмухи изготавливали вальки для стирки белья[7].
Вид Черёмуха обыкновенная входит в подрод Вишня (Cerasus) род Слива (Prunus) подсемейства Спирейные (Spiraeoideae) семейства Розовые (Rosaceae) порядка Розоцветные (Rosales)[8].
По данным The Plant List[9] на 2013 год, в синонимику вида входят:
В рамках вида выделяют ряд разновидностей:[10]
_%D0%BD%D0%B0_%D1%86%D0%B2%D0%B5%D1%82%D0%BA%D0%B0%D1%85_%D0%A7%D0%B5%D1%80%D1%91%D0%BC%D1%83%D1%85%D0%B8_%D0%BE%D0%B1%D1%8B%D0%BA%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D0%B5%D0%BD%D0%BD%D0%BE%D0%B9_(Prunus_padus).jpg)
Деревце, дерево или крупный кустарник высотой 0,6—10 м, крона удлинённая, густая. Кора матовая, чёрно-серая, с беловатыми чечевичками. Молодые ветви оливковые или вишнёво-красные.
Листья простые, очерёдные, яйцевидно-ланцетные или продолговато-эллиптические, длиной 3—10 (реже 15) см, голые, тонкие, на коротких черешках, заострённые, по краю остропильчатые; прилистники шиловидные, рано опадающие; черешки длиной 1—1,5 см, наверху у основания листовой пластинки две желёзки.
Цветки белые (реже розоватые), собраны в длинные густые поникающие кисти длиной 8—12 см, с сильным запахом, на цветоножках. Чашелистиков и лепестков по 5, тычинок 20, пыльники жёлтые, пестик один.
Плод — шаровидная чёрная костянка диаметром 8—10 мм, сладкая, сильно вяжущая. Косточка округло-яйцевидная. Плод вначале зелёный, сердцевидный, плотный, по мере созревания кожица краснеет, далее чернеет. Мякоть зрелых плодов зелёная, на воздухе приобретает темно-фиолетовый цвет.
Цветёт в мае — июне. Плоды созревают в июле — августе.
Размножается вегетативно (черенками, корневой порослью), реже семенами.
Обильно цветёт ежегодно, однако плодоносит не каждый год, так как цветки повреждаются поздневесенними заморозками, а сами деревья подвергаются нападению многочисленных вредителей.
稠李（学名：Padus racemosa），又名臭耳子（甘肃）、臭李子（东北），是蔷薇科稠李属的植物。分布在日本、朝鲜、俄罗斯以及中国大陆的辽宁、河北、山西、内蒙古、黑龙江、山东、河南、吉林等地，生长于海拔880米至2,500米的地区，多生在山坡、山谷及灌丛中。
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 稠李（学名：Padus racemosa），又名臭耳子（甘肃）、臭李子（东北），是蔷薇科稠李属的植物。分布在日本、朝鲜、俄罗斯以及中国大陆的辽宁、河北、山西、内蒙古、黑龙江、山东、河南、吉林等地，生长于海拔880米至2,500米的地区，多生在山坡、山谷及灌丛中。
Cerasus padus (L.) Delarbre
Prunus racemosa Lam.
エゾノウワミズザクラ（蝦夷の上溝桜、Bird Cherry）は、ヨーロッパ北部とアジア北部に自生するサクラの一種である。ノルウェー、スウェーデン、フィンランド、ロシア等の北極圏でも生育する。ウワミズザクラ亜属の基準種であり、総状花序は雌雄同体で、ハチやハエによって授粉される。落葉性の低木で、高さは8m-16mである。
英名は、果実に収れん作用があり苦味があるため、ロシア等では食べられたが、西ヨーロッパではあまり食べられず、苦味を感じない鳥の餌にされたことに由来する。中世の時代は薬用にされ、樹皮はペストを避けるためにドアに飾られた。Hagberryという別名もあり、北アメリカではメーデーの飾りの木として販売される。
以下の2つの亜種がある。
エゾノウワミズザクラ（蝦夷の上溝桜、Bird Cherry）は、ヨーロッパ北部とアジア北部に自生するサクラの一種である。ノルウェー、スウェーデン、フィンランド、ロシア等の北極圏でも生育する。ウワミズザクラ亜属の基準種であり、総状花序は雌雄同体で、ハチやハエによって授粉される。落葉性の低木で、高さは8m-16mである。
귀룽나무는 장미과 벚나무속에 딸린 나무이다. 북부 아프리카의 모로코, 온대 아시아의 터키, 코카서스 지방, 시베리아, 카자흐스탄, 몽고, 중국, 중국, 일본, 한국 및 유럽 각지에서 자생한다.[1]
목재는 가구재와 조각재로 쓰이고, 조경수로도 좋다. 열매와 일년생 가지와 잎을 약으로 쓴다.
총상화서
열매
.jpg)
_auf_einer_Traubenkirsche.JPG)
.jpg)
.jpg)
