Die lourierboom (Laurus nobilis) is struik of klein boompie met glasende groen blare. Die plant is immergroen en verkies volson. Die blare word gebruik as kruie om bredies, potjiekos of omtrent enige vleisgereg te geur.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Lourierboom.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Lourierboom
Die lourierboom (Laurus nobilis) is struik of klein boompie met glasende groen blare. Die plant is immergroen en verkies volson. Die blare word gebruik as kruie om bredies, potjiekos of omtrent enige vleisgereg te geur.
Tamañu de porción Enerxía 75 kcal 313 kJCarbohidratos 74.97 g • Fibra alimentaria 26.3 gGrases 8.36 gProteínes 7.61 gRetinol (vit. A) 309 μg (34%)Tiamina (vit. B1) 0.009 mg (1%)Riboflavina (vit. B2) 0.421 mg (28%)Niacina (vit. B3) 2.005 mg (13%)Vitamina B6 1.740 mg (134%)Vitamina C 46.5 mg (78%)Calciu 834 mg (83%)Fierro 43 mg (344%)Magnesiu 120 mg (32%)Fósforu 113 mg (16%)Potasiu 529 mg (11%)Sodiu 23 mg (2%)Cinc 3.70 mg (37%) % de la cantidá diaria encamentada p'adultos. Fonte: Laurel na base de datos de nutrientes del USDA.[editar datos en Wikidata]Laurus nobilis, lloréu o lauro ye un parrotal o árbol perenne perteneciente a la familia de les lauracees, a la que da nome. Ye orixinariu de la zona Mediterránea y les sos fueyes son utilizaes como condimento na cocina.
El lloréu común ye un árbol dioicu perennifolio de 5-10 m d'altor, de tueru rectu cola corteza gris y la copa trupa, escura, con fueyes azulaes, alternes, llanceolaes o oblongo-llanceolaes, de consistencia daqué coriácea, arumoses, col cantu n'ocasiones daqué onduláu. Tienen ápiz agudu y base atenuada. Miden unos 3-9 cm de llargor y tienen curtiu peciolu. El fai ye de color verde escuru polencu, ente que el viesu ye más pálidu. Les flores tán dispuestes n'umbeles sésiles de 4-6 flores de 4 pétalos qu'apaecen en marzu-abril, y son amarellentaes. Les masculines tienen 8-12 estames de cerca de 3 mm, casi toos provistos de 2 nectarios opuestos, subbaxilares y xinecéu rudimentariu. Les femenines con 2-4 estaminodios apendiculaos y ovariu subsésil con estilu curtiu y gruesu y estigma trígono. El frutu ye una baga, ovoide, de 10-15 mm, negra nel maduror, selemente acuminada con pericarpo delgáu. Tien grana única de 9 por 6,5 mm, llisa. Maurez a principios de seronda.[1]
Puede arrobinase por granes (espardimientu sexual) y por fraes (espardimientu agámica, asexual, tamién llamada multiplicación), tantu de raigañu como de tarmu (estaques). L'espardimientu sexual por granes ye daqué lenta pero ye la forma más corriente.[2] La grana tien de recoyer en zones onde esistan pies de los dos sexos. La tasa de guañada ameyora cola escarificación mecánica, siguida pola estratificación húmeda fría mientres 30 díes.[2] Cabo mentar que la estratificación ye un procesu pol cual espónse a granes que presenten dormición a condiciones de imbibición y a baxes temperatures mientres un tiempu determináu como métodu pa superar esa condición. En cuanto al usu de fraes, llógrase meyores resultaos coles estaques semileñosas nel periodu de mayor crecedera activa.[2]
El lloréu ye planta pocu esixente en suelos, anque va meyor naquellos sueltos y frescos. Soporta perbién la fradadura y ye sensible a parásitos que suelen poblala, dalgunos de los más comunes son:
Fora de les rexones de clima mediterraneu, ye bien sensible a les xelaes.
Les fueyes de lloréu son usaes como condimento na gastronomía europea (particularmente na cocina mediterránea), según en Norteamérica y Centroamérica, na rexón noroeste de Méxicu, conózse-y como lloréu de Castiella. Estes utilícense en sopes, guisos y estofaos, según en carnes, pexes, mariscos y vexetales, ya inclusive en postres como l'arroz con lleche. Les fueyes utilícense xeneralmente enteres (dacuando como bouquet garni), y retiraes enantes de sirvir. Tamién pueden ser esmagayaes o molíes enantes de cocinar pa da-y un meyor gustu a la comida.
Como planta melecinal, el lloréu ye un tónicu estomacal (estimulante del mambís, dixestivu, colagogo y carminativo). L'aceite esencial llográu de los frutos ("mantega de lloréu") usábase tradicionalmente pal tratamientu d'inflamaciones osteoarticulares y pediculosis. La ingesta de fueyes de Lloréu en grandes cantidaes apuerta a tóxica.[3]
La madera de lloréu ye bien dura y emplegóse n'Andalucía pa trabayos de taracea y marquetería, tradición artesanal árabe que foi heredada y caltenida en delles zones como'l Albaicín de Granada.[4]
L'árbol de lloréu, incluyíes les sos cañes, utilizar pa ornamentación.
Ye'l oxeto simbólicu preferíu na astroloxía pal signu Aries.
El dichu antiguu "El que planta un lloréu nunca lu verá crecer" alude a la lenta crecedera de la planta, pero sobremanera a la muerte de la persona que la cultiva.
Tien connotaciones simbóliques en ciertes cultures como la romana y na cristiana.
Según la mitoloxía, el lloréu ye'l tresformamientu de la ninfa Dafne (Daphne) quien, al ser escorrida por Apolo, foi salvada pol so padre, el ríu Peneo, y tresformada en lloréu; Apolo cortó dos rames del mesmu, les trenzó y ellaboró unes corones triunfales qu'usaben los victoriosos, xenerales y emperadores de l'antigua Roma,[3] y que llegaron hasta los nuesos díes como símbolu de la victoria.
Na antigüedá el lloréu protexía contra los rayos. Plinio el vieyu recoyer,[5] y asegura nun conocer casa plantada con lloreos que fuera algamada polos rayos.
Laurus nobilis describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 369. 1753.[6]
Númberu de cromosomes de Laurus nobilis (Fam. Lauraceae) y táxones infraespecíficos:[7] 2n=48.[8]
Laurus: nome xenéricu que ye'l nome llatín pal lloréu.[9]
nobilis: epítetu llatín que significa "notable".[10]
Castellanu: árbol de Apolo, aurel (8), aurelar, aurelero, aurero, auré, choriu, lauredo, lloréu (62), lloréu, lloréu común (4), lloréu de Apolo (2), lloréu de Dafne, lloréu del Mediterraneu, laurel hembra, lloréu machu, lloréu noble (3), lloréu real, laurelal, laurelero, lauro, llaurer, llorea, llorel, lloreo (2), lloreolo, loreda, loredo, lorel (2), lorelero, loreto (2), loureiro (2), orel. Ente paréntesis, los vocablos más frecuentes n'España.[8]
Laurel ye l'orixe de los vocablos castellanos "galardonáu" y "bachiller", esti postreru del Llatín baccalaureatus, onde apaez laureatus, que recibió los "lloreos" del so títulu académicu.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Laurus nobilis, lloréu o lauro ye un parrotal o árbol perenne perteneciente a la familia de les lauracees, a la que da nome. Ye orixinariu de la zona Mediterránea y les sos fueyes son utilizaes como condimento na cocina.
Nəcib dəfnə (lat. Laurus nobilis) — dəfnəkimilər fəsiləsindən subtropik ağac və ya kol növü.
Əsl dəfnənin vətəni Kiçik Asiyadır. Buradan Aralıq dənizyanı ərazilərə yayılmışdır. Hazırda yabanı halda Cənubi Fransa, İngiltərə, İsveçrə, İrlandiya və Şotlandiyada təsadüf edilir.
Hündürlüyü 5-18 m, gövdəsinin diametri 40 sm-dən çox olan, qonur rəngli, hamar qabıqlı koldur. Yarpaqları qısa saplaqlı, 8-20 sm uzunluqda, 1,5-8 sm enində olub, dərivari, parlaq, üstdən tünd yaşıl, altdan isə açıq yaşıl rəngli, qısa saplaqlı, ovalvari-neştər formalıdır. Qaidəsi ensiz, ucu sivri, kənarları dalğavari, damarları tükcüklərlə örtülmüşdür. Mart-may aylarında çiçəkləyir. Çiçəkləri xırda, 4-6 bölümlü çiçək yanlığına malik, qısa saplaqlı olmaqla, 4-6-sı birlikdə xırda çətirlərə toplanmış və yarpaqların qoltuğunda yerləşmişdir. İkievli, tək-tək hallarda isə ikicinsli olur. Erkək çiçəklərində erkəkcikləri 8-dən 12-ə qədər, 2-3 dairə üzrə düzülmüşdür. Erkəkciklərin saplağı çılpaq, 8 xarici erkəkciyin hər biri 2 ədəd vəziyə malikdir. Dişi çiçəklərdə 4 ədəd erkəkcik rüşeym halında olub, iki çiçək yanlığının bölümləri ilə növbələşir. Yumurtalığı biryuvalıdır. Meyvəsi ellips və ya yumurtavari, qara rəngli və bir toxumlu çəyirdəkdir, sentyabr ayında yetişir. Qələm və kök pöhrələri ilə çoxaldılır.
Dəfnə quraqlığadavamlı, işıqsevəndir, yarımkölgəli yerlərdə də bitir.
Abşeron, Lənkəran, Zaqatala, Gəncə, Şəmkir, Füzuli və b. Rayonlarda, parklarda təsadüf edilir.
Yarpaqlarında 3,1% efir yağı, 13,8% pentoza şəkəri, 0,8-1,2% pektin və aşılayıcı maddələr vardır.
http://dendrologiya.az/?page_id=112 Azərbaycan Dendroflorası III cild-Bakı:"Elm",2016,400 səh. T.S.Məmmədov
El llorer o llor (Laurus nobilis) és un arbre perennifoli dioic, sol representant europeu de la família de les lauràcies.[1]
És un dels condiments tradicionals de la cuina mediterrània.
Aquest arbre sovint és cultivat o naturalitzat, i amb freqüència es troba a prop de llocs habitats i per les torrenteres i valls humides. Etimològicament, Laurus és el nom del llorer en llatí, i nobilis significa "notable", "cèlebre". Les fulles són un condiment excel·lent i per això és molt apreciat en la cuina. El llorer és el símbol del triomf i l'endevinament en les cultures mediterrànies. Es troba per tota l'àrea del mar Mediterrani, tant al nord d'Àfrica, en països com Tunísia, el Marroc o Líbia, com al sud d'Europa, a la península Ibèrica, França, Itàlia o Grècia, i a l'Àsia occidental, en països com Israel, el Líban o Turquia.
És un arbre perennifoli que pot arribar fins als 10 m d'alçària (pot assolir els 25 m en climes càlids) i que presenta un tronc llis i grisenc. Les branques són verdoses i rectes. Les fulles, amb una mida aproximada de 10 x 4 cm, són de color verd fosc i brillant a l'anvers i de to mat i més pàl·lid al revers. Són persistents, coriàcies, enteres, simples, alternes i amb un pecíol curt, aproximadament d'1 cm, i vermellós. Tenen un àpex agut i presenten cèl·lules oleíferes, que els donen el caràcter aromàtic abans esmentat. Tenen nervació pinnada, i el nervi principal és ben visible a l'anvers i prominent al revers. La fulla solament té pèls a prop de l'axil·la.
Les inflorescències es reuneixen en petites umbel·les axil·lars envoltades per un involucre subglobós que conté de 3 a 6 flors, grogoses o blanquinoses. Les flors són petites, actinoformes i tenen un periant de 4 peces oblongues i caduques de 3-4,5 x 1,5-2 mm, dioiques; és a dir, que són unisexuals, i hi ha exemplars masculins i femenins. Les masculines tenen l'androceu format per 8 a 14 estams groguencs d'uns 3 mm que tenen anteres arrodonides amb un parell de nectaris oposats a la base; aquestes anteres s'obren per unes valves que fan fins a 1.2 mm. Les femenines tenen 4 pètals i un pistil verd que acaba en un estil curt i un estigma trígon. L'arrel és axonoforma.
El fruit és en baia, carnós, ovoide, d'1 a 1,5 cm de longitud, agut i amb restes del receptacle.
El llorer floreix a principis de primavera (març-abril). Fructifica d'octubre a novembre i presenta un fruit negre quan arriba a la maduresa, de la grandària d'una oliva. Necessita sòls humits i fèrtils. És resistent a les baixes temperatures, però no pas si són extremes. No suporta vents forts i freds. Creix a una altitud d'entre 0 i 900 metres.[2]
Les fulles contenen:
Els fruits contenen:
La Comissió E del Ministeri de Sanitat alemany no ha aprovat cap indicació del llorer per a usos medicinals. Els usos tradicionals són:
L'oli essencial té un efecte antisèptic, expectorant i espasmolític. Com a remei d'ús extern, és pediculicida i rubefaent. Popularment també s'ha utilitzat com a antihemorroïdal i com a remei per provocar l'evacuació menstrual de les dones. El principi amarg del llorer (lactones sesquiterpèniques) presenta una acció digestiva, estimula la gana i ajuda a evacuar la bilis.
L'oli essencial i els alcaloides poden provocar una acció tòxica en el sistema nerviós. A conseqüència de la presència de lactones i tanins, les infusions en grans dosis poden causar una irritació de la mucosa gàstrica. També el contacte amb la pell produeix en alguns casos fotosensibilització (reaccions dermatològiques a conseqüència del contacte amb la llum solar) en persones al·lèrgiques, que s'han d'abstenir de consumir-ne, encara que estigui cuit.
El problema més greu és la confusió amb el llorer-cirer, que conté bastants heteròsids cianogènics.
Es recomana abstenir-se de prescriure olis essencials per via interna durant l'embaràs i la lactància, i també a menors de sis anys o a pacients amb gastritis, úlcera gastroduodenal, síndrome d'intestí irritable, colitis ulcerosa, malaltia de Crohn, hepatopaties, epilèpsia, Parkinson o altres afeccions neurològiques.
Tampoc no s'ha d'administrar ni aplicar per via externa a menors de sis anys ni a persones amb al·lèrgies respiratòries o amb hipersensibilitat coneguda a aquests olis essencials.
Recol·lecció i conservació: les fulles s'haurien de recollir després de la floració, encara que es poden agafar durant tot l'any. Els fruits s'han de recol·lectar quan estan ben madurs. S'han d'assecar a l'ombra i cal guardar-los en recipients tancats en un lloc fosc i eixut.
Segons la mitologia grega, quan el déu Apol·lo, bojament enamorat de Dafne, va veure que la nimfa es convertia en un llorer, va prometre que la corona de branques d'aquesta planta seria el símbol del triomf i així tothom la recordaria eternament. A l'antiguitat i a l'edat mitjana es feia servir aquesta planta per coronar els poetes (el déu Apol·lo portava una corona semblant), els artistes i els savis, tradició que té l'origen en els triomfs romans, en què es coronava els generals victoriosos quan entraven a la ciutat. Als estudiants que superaven les proves de retòrica se'ls donava una branca de llorer, i d'aquí derivaria el fet d'anomenar-los baccalaureatus (batxillers).
Des d'un punt de vista simbòlic, hi havia la creença que aquest arbre no podia ser abatut pels llamps, i per això alguns romans en tenien unes branques a casa seva perquè els protegissin quan queia una tempesta. El llorer, a més, ha sigut un símbol en triomfs artístics, militars, universitaris i esportius.
D'altra banda, l'any 1321, l'occità i càtar Guilhèm de Belibasta, abans de morir cremat per ordre de la Inquisició, va dir, fent al·lusió a un futur renaixement del catarisme i la nació occitana: "Al cap de set-cents anys, el llorer reverdirà."
És tradició portar-ne branques a beneir el Diumenge de Rams per commemorar l'entrada de Jesús a Jerusalem.
Les fulles es fan servir per condimentar el menjar.
El llorer és una planta molt utilitzada en medicina, i és reconeguda les seves propietats com a digestiu i estomacal.
fulles dessecades
flors
tronc
vista general
planta de test
El llorer o llor (Laurus nobilis) és un arbre perennifoli dioic, sol representant europeu de la família de les lauràcies.
Planhigyn blodeuol dyfrol yw Llawrwydden sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Lauraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Laurus nobilis a'r enw Saesneg yw Bay.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Llawrwydden, Arel, Dail y Cwrw, Diawdwydd, Diodwyd, Llawryfen, Llorwydden, Pren Llawryf.
Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn tyfu mewn cynefinoedd oer a thymherus (neu gynnes) yn hemisffer y Gogledd a'r De fel y'i gilydd.
Planhigyn blodeuol dyfrol yw Llawrwydden sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Lauraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Laurus nobilis a'r enw Saesneg yw Bay. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Llawrwydden, Arel, Dail y Cwrw, Diawdwydd, Diodwyd, Llawryfen, Llorwydden, Pren Llawryf.
Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn tyfu mewn cynefinoedd oer a thymherus (neu gynnes) yn hemisffer y Gogledd a'r De fel y'i gilydd.
Vavřín vznešený[2][3] (Laurus nobilis L.), alternativně též vavřín ušlechtilý, obvykle zvaný jen vavřín, je statný strom z čeledi vavřínovitých (Lauraceae). Od starověku je znám jako symbol vítězství.[4]
V původním areálu rozšíření dorůstá výšky až 12 metrů. Je bohatý na silice. Pochází z Přední Asie, odkud se rozšířil do celého Středomoří, kde byl dříve součástí přirozených středomořských lesů.
Daří se mu v lehkých propustných půdách. Nesnáší ani dlouhodobé sucho, ani přemíru vlhkosti v půdě. Potřebuje relativně hodně slunečního svitu, snáší přímé slunce nebo slabý polostín. Jde o teplomilnou rostlinu, která v našich podmínkách musí být na zimu chráněna ve sklenících nebo zimních zahradách.
Plody vavřínu jsou bohaté na silice, tvořené částečně tuky, částečně terpenickými látkami. Listy obsahují až 1,3 % eterického oleje, v němž převládají terpenické látky.
Silice, obsažené v čerstvých listech a dřevu, při požití mohou způsobit alergické reakce. Kromě toho silice, zejména při vdechování, mohou způsobovat halucinace, případně i ztrátu vědomí.
V současnosti se pěstuje po celém světě hlavně pro okrasu, a to i v květináčích jako zakrslý stromek.
Sušené listy vavřínu se používají jako koření pod jménem bobkový list, resp. bobek. Kromě toho jsou sušené listy používány v léčitelství jako prostředek proti artritidě a pro posílení žaludku. Plody byly v minulosti užívány jako prostředek proti střevním parazitům, dnes vzhledem ke zjištěným možným negativním vedlejším účinkům se již neužívají.
Obsahové látky jsou účinné jako prostředek proti křečím (zejména jako antiepileptikum), proti bolestem a zánětům a mají antioxidační účinky.
V starořeckých mýtech se ve vavřínový strom proměnila nymfa Dafné, aby se skryla před ji pronásledujícím Apollónem, který pak na znamení smutku z neopětované lásky nosil na hlavě vavřínový věnec. Dafné měnící se ve vavřín ztvárnil ve svém mistrovském díle barokní sochař Bernini.
Ve starověkém Řecku byli věnci spletenými z vavřínových snítek korunování vítězové nejen ve sportovních ale i v jiných soutěžích (odtud pochází pojem „vavřínové věnce“). Podobně ve starověkém Římě byli vavřínovými věnci zdobeni vojevůdci, vracející se z vítězných válečných tažení. Také akademický titul „bakalář“, původně baccalaureatus vznikl zkrácením latinského sousloví bacca laurea coronatus, tedy „korunovaný vavřínovým věncem“; podobně od názvu poëta laureatus („vavřínovaný“ básník) pochází i termín „laureát“.
Slovo loreta je rovněž odvozeno od latinského názvu vavřínu a ve starověkém Římě původně označovalo vavřínovou alej. Vavřínový věnec byl udělován řeckým a římským básníkům a tento zvyk se přenesl až do dnešních časů, básníci britského královského dvora dostávají titul básník laureát s vavřínovým věncem. Také jméno Laura, pocházející z italštiny, má se jménem vavřínu společný původ.
Obrázky, zvuky či videa k tématu vavřín ušlechtilý ve Wikimedia Commons
Galerie vavřín ušlechtilý ve Wikimedia CommonsVavřín vznešený (Laurus nobilis L.), alternativně též vavřín ušlechtilý, obvykle zvaný jen vavřín, je statný strom z čeledi vavřínovitých (Lauraceae). Od starověku je znám jako symbol vítězství.
Ægte laurbær (Laurus nobilis) er et stedsegrønt træ med en bred, kegleformet krone og opstigende grene. Blomsterne dufter sødligt, og bladene har en kraftig, krydret duft, hvorfor laurbærblade anvendes som krydderi.
Ægte laurbær må ikke forveksles med Laurbær-Kirsebær (Prunus laurocerasus) som nok er stedsegrøn ligesom Laurbær, men som tilhører en anden plantefamilie, Rosen-familien.
Barken er først glat og lysegrøn med rødlig solside, men senere bliver den brun. Gamle grene og stammer får en smalfuret, sortgrå bark. Knopperne sidder spredt, og de er små og kegleformede med blanke, røde knopskæl.
Bladene er elliptiske og læderagtige med kruset og tandet rand. Oversiden er skinnende mørkegrøn, mens undersiden er lysegrøn. Blomstringen sker i marts-april, hvor man kan se de små, 4-tallige blomster sidde i korte stande ved skudspidserne. De enkelte blomster er bleggule til grøngule. Frugterne ligner oliven i form og størrelse. De er først grønne, men bliver sorte ved modenhed.
Rodnettet er kraftigt og dybtgående (hvis der ellers er godt dræn). Planten sætter talrige rodskud og bryder villigt fra stød.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 20 x 15 m (30 x 20 cm/år).
Træet er tilpasset veldrænede forhold med vinterregn. Det voksede oprindelig over et stort område i de blandede ege/fyrreskove langs Middelhavets kyster. I dag findes der restbevoksninger på Madeira, i Portugal og ved Opatija i Kroatien.
Laurbær kan generelt ikke klare sig på friland i Danmark, da planten dør ved temperaturer under -15 °C. Der findes dog enkelte eksemplarer på meget beskyttede steder, bl.a. på Christiansø.
I Midtitalien finder man træet i de blandede, stedsegrønne skove på de højeste punkter. Her vokser det sammen med bl.a. buksbom, kristtorn, taks, korsikansk fyr og panserfyr.
Laurbærblade anvendes som krydderi i kød- og fiskeretter. Bladene kan anvendes både tørrede og friske. De koger normalt med i retten, men fiskes op inden servering.
Specielt Tyrkiet er eksportør af laurbærblade. Der er kun smag på de laurbærblade, som gror køligt i bjergene.
I gammel græsk mytologi blev nymfen Daphne omdannet til en laurbærbusk, for at undslippe guden Apollons tilnærmelser. Apollon reagerede ved at lave sig en krans af laurbærblade og bære den som hovedprydelse.
I det gamle Rom blev krigsherrer og helte hyldet med en krans af laurbærblade, bl.a. den romerske feltherre og diktator Cæsar er ofte afbildet med en laurbærbladskrans om hovedet.
Ægte laurbær (Laurus nobilis) er et stedsegrønt træ med en bred, kegleformet krone og opstigende grene. Blomsterne dufter sødligt, og bladene har en kraftig, krydret duft, hvorfor laurbærblade anvendes som krydderi.
Ægte laurbær må ikke forveksles med Laurbær-Kirsebær (Prunus laurocerasus) som nok er stedsegrøn ligesom Laurbær, men som tilhører en anden plantefamilie, Rosen-familien.
Der Echte Lorbeer (Laurus nobilis), auch Edler Lorbeer oder Gewürzlorbeer, kurz auch Lorbeer, genannt, ist eine Pflanzenart der Gattung Lorbeeren (Laurus) innerhalb der Familie der Lorbeergewächse (Lauraceae). Sie wird als Heil- und Gewürzpflanze verwendet. Der Name leitet sich über mittelhochdeutsch lōrber (für Lorbeere, die Frucht des Lorberbaumes) und althochdeutsch lōr(beri) von gleichbedeutend lateinisch laurus ab.[1] Auch die als Gewürz verwendeten (getrockneten) Blätter vom Echten Lorbeer werden Lorbeer genannt.
Mit „Lorbeeren“ wird auch die mit dem Lorbeerkranz verliehene Würdigung einer Leistung bezeichnet.[2]
Der Echte Lorbeer ist ein immergrüner Strauch oder Baum und kann Wuchshöhen bis über 10 Meter erreichen. Die Borke ist glatt und gräulich.
Die wechselständigen, ledrigen, kahlen bis schwach behaarten, oberseits glänzenden und kurz gestielten Laubblätter duften aromatisch. Ihr ganzer Rand ist oft leicht gewellt. Sie sind elliptisch, lanzettlich bis verkehrt-eiförmig, -eilanzettlich, seltener eiförmig, 5–12 cm lang und an beiden Enden spitz, seltener stumpf. Die Blätter sind mit Drüsen besetzt.
Die kleinen, grün-gelben oder auch weißlichen Blüten stehen in achselständigen, kurzen, wenigblütigen, doldigen Blütenständen, mit einer vierblättrigen Hülle, zusammen, die einzeln oder zu wenigen zusammen erscheinen. Die kurz gestielten, weich behaarten und zweizähligen Blüten mit einfacher Blütenhülle sind meist getrenntgeschlechtlich zweihäusig diözisch, allerdings kommen auch zwittrige Blüten vor. Die vier Tepalen stehen in zwei Kreisen. Die männlichen Blüten besitzen meist 10–12 Staubblätter und ein Pistillode kann vorkommen. Die Staubblätter in den inneren Kreisen besitzen zwei Drüsen an der Basis. Die weiblichen Blüten tragen einen oberständigen, einfächerigen Fruchtknoten mit kurzem Griffel und dreikantiger Narbe, meist gibt es daneben 4 verkümmerte Staubblätter (Staminodien) mit zwei Drüsen.
Die eiförmigen bis ellipsoiden, einsamigen, glatte Beeren an einem kleinen Fruchtbecher sind glänzend und blau-schwarz bis schwärzlich und 1–1,8 cm lang.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 36, 42, 48, 54, 60, 66 oder 72.[3]
Der Echte Lorbeer hat sich, aus Vorderasien kommend, über den Mittelmeerraum verbreitet. Er kommt ursprünglich in Marokko, Algerien, Tunesien, Libyen, Portugal, Frankreich, Italien, Sizilien, Sardinien, auf der Balkanhalbinsel, in der Türkei, in Kreta, der Ägäis, Zypern, Israel und Jordanien vor.[4] In Spanien, auf der Krim, im Kaukasusraum, in Vietnam und Korea ist er ein Neophyt.[5]
Da er nur bedingt winterhart ist, überlebt er in Deutschland nur im Rheinland, am Bodensee und klimatisch ähnlich milden Gebieten mit Winterschutz ganzjährig ausgepflanzt im Freien. Auf Helgoland findet man einige große ausgepflanzte Exemplare, die seit den 1980er-Jahren erfolgreich ohne Winterschutz gedeihen. In raueren Gebieten kann er nur als Kübelpflanze gehalten werden. Als ausgepflanzte Freilandpflanze gedeiht er auch in Südirland und übersteht aufgrund der klimatischen Verhältnisse die dortigen Winter problemlos.
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt & al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 2 (mäßig trocken), Lichtzahl L = 2 (schattig), Reaktionszahl R = 3 (schwach sauer bis neutral), Temperaturzahl T = 5 (sehr warm-kollin), Nährstoffzahl N = 2 (nährstoffarm), Kontinentalitätszahl K = 2 (subozeanisch).[6]
In der Frucht (Fructus Lauri), genannt Lorbeere, kommen ätherische und fette Öle vor. Werden die Lorbeeren gepresst und ausgekocht, so ergibt sich ein Gemenge, das Oleum Lauri (Lorbeeröl, auch Loröl) genannt wird. (Im Mittelalter und später wurde unter Lorbeeröl, oleum laurinum bzw. lôröl, jedoch ein Öl, oleum, verstanden, das aus zerkleinerten, in Olivenöl gekochten Lorbeeren, baccae lauri, als öliger Auszug gewonnen wurde[7][8]). Es ist durch Chlorophyll grün gefärbt und ist eine salbenartige, bei 36 °C schmelzende Masse. Im Einzelnen enthält die Frucht bis zu 30 % fettes Öl und etwa 1 % ätherisches Öl (Terpene, Sesquiterpene, Alkohole und Ketone).
Das Blatt enthält 1,3 % ätherisches Öl (Ol. Lauri folii), darin 45 % Cineol, 12 % Terpene, 3–4 % Sesquiterpene, 3 % Methyleugenol und weiter α- und β-Pinen, Phellandren, Linalool, Geraniol und Terpineol. Stoffe (G/O).
Der Echte Lorbeer wird als Gewürzpflanze verwendet: Das Aroma der Blätter des Lorbeerbaums passt zu Suppen, Eintöpfen, Fleischgerichten, aber auch zu Fisch. Die Blätter dienen auch zum Würzen eingelegter Gurken und Heringe, für Sülzen und zur Essigaromatisierung. Lorbeerblätter sind Bestandteil des Bouquet garni in der französischen Küche.
In der gesamten Pflanzenwelt existieren Pflanzenarten mit aromatischen Blättern. Viele davon werden als Lorbeer bezeichnet, obwohl sie geschmacklich mit dem Echten Lorbeer kaum Ähnlichkeit zeigen. Hierzu gehören der Indische Lorbeer (Cinnamomum tamala), der Westindische Lorbeer (Pimenta racemosa), der Indonesische Lorbeer (Syzygium polyanthum), der Kalifornische Lorbeer (Umbellularia californica) und der Mexikanische Lorbeer (Litsea glaucescens). Die meisten dieser Pflanzen werden nur in ihrem Herkunftsgebiet genutzt.
Lorbeerfrüchte (Fructus Lauri, Lorbeeren) wurden früher in hautreizenden Salben verwendet.[9]
Außerdem wurden sie als Insektenrepellent[10] und als Antiparasitikum in Salbe verwendet, zum Beispiel gegen Läuse und Krätzemilben.[11] Wegen der Möglichkeit einer allergischen Kontaktdermatitis ist die Anwendung der Salbe aus medizinischer Sicht allerdings nicht unbedenklich. Ferner wird Fruct. Lauri beim Milchvieh gegen Euter-Erkrankungen und als Brunstmittel für Kühe und Schweine verordnet.[12]
Lorbeeröl ist eine butterartige, grünliche Masse, die bei circa 30 °C schmilzt und durch Auspressen der erwärmten und zerkleinerten Lorbeerfrüchte gewonnen wird.[13] Auch durch Destillation von Lorbeerblättern kann Lorbeeröl gewonnen werden. Es besteht zu circa 95 Prozent aus fettem Öl und zu 5 Prozent aus ätherischem Öl. Lorbeeröl dient medizinisch zum Einreiben, wird eingesetzt bei Prellungen, Verstauchungen und rheumatischen Beschwerden[10] und bei Hämatomen.[14] Bei Pferden fördern hyperämisierende Einreibungen am Huf das Hornwachstum.[15] Außerdem findet das Öl heute Anwendung als Duftkomponente in der Parfümerie und für Liköre.[16] Lorbeeröl enthält auch die zur Körperreinigung, Hautpflege und Heilung eingesetzte Aleppo-Seife, je nach Rezeptur einen Ölanteil von zwei bis 60 Prozent bei der Herstellung.
Es wurde behauptet, dass der Echte Lorbeer zu Trance und Bewusstseinsstörungen führt, wenn er in größeren Mengen genossen wird. Wissenschaftlich ist dies jedoch nicht belegt.[17] So wird vermutet, dass die Visionen der Priesterinnen des Orakel von Delphi durch den Genuss von Lorbeer beeinflusst waren.[18] Im Mittelalter galt Lorbeer als Heilmittel gegen die Pest.[19] Außerdem stand Lorbeer im Ruf, vor Zauber und Feuer zu schützen.
Die Herkunft des botanischen Gattungsnamens für den früher auch Lorbaum genannten Lorbeerbaum (Laurus) ist unbekannt, dagegen erinnert die altgriechische Bezeichnung daphne (δάφνη) daran, dass die Nymphe Daphne von ihrem zu Hilfe gerufenen Vater, dem Flussgott Peneios, in einen Lorbeerstrauch verwandelt wurde, um den Nachstellungen Apolls zu entgehen. Dieser trug als Zeichen seines Kummers über die nicht erwiderte Liebe einen aus Zweigen gewundenen Lorbeerkranz.
In einigen Sprachen Südosteuropas und des Nahen Ostens wurde der griechische Name des Lorbeers übernommen: Hebräisch aley daphna (עלי דפנה), türkisch defne, albanisch dafinë, bulgarisch dafinov list (дафинов лист), rumänisch dafin. Im Neugriechischen hat sich der Name ohnehin erhalten (δάφνη, Aussprache: dafni).
Beim Einzug als erfolgreicher Triumphator in die Stadt Rom war der Feldherr mit Lorbeer bekränzt (Corona triumphalis). Mit dem Übergang zum Kaiserreich trugen auch die römischen Kaiser einen Lorbeerkranz, und später erhielten ihn auch Sieger bei Spielen. Der Lorbeerkranz steht bis heute sprichwörtlich für eine besondere Auszeichnung. Er gilt als Symbol des Ruhmes, Sieges und Friedens. Im angelsächsischen Raum gibt es den offiziellen Titel des poet laureate („lorbeergekrönter Dichter“).
Das Silberne Lorbeerblatt ist die höchste sportliche Auszeichnung in Deutschland. Sie wird vom Bundespräsidenten vergeben und wurde ursprünglich von Theodor Heuss (1950) gestiftet.
Laurus nobilis ist auch Namensgeber für den Laureus World Sports Awards, der auch als Sport-Oscar angesehen wird.
Der Echte Lorbeer (Laurus nobilis), auch Edler Lorbeer oder Gewürzlorbeer, kurz auch Lorbeer, genannt, ist eine Pflanzenart der Gattung Lorbeeren (Laurus) innerhalb der Familie der Lorbeergewächse (Lauraceae). Sie wird als Heil- und Gewürzpflanze verwendet. Der Name leitet sich über mittelhochdeutsch lōrber (für Lorbeere, die Frucht des Lorberbaumes) und althochdeutsch lōr(beri) von gleichbedeutend lateinisch laurus ab. Auch die als Gewürz verwendeten (getrockneten) Blätter vom Echten Lorbeer werden Lorbeer genannt.
Mit „Lorbeeren“ wird auch die mit dem Lorbeerkranz verliehene Würdigung einer Leistung bezeichnet.
L' Addoru (o Alloru) (Laurus nobilis) hè un arburettu chì faci parti di a famiglia di i Lauraceae. Hè urighjinariu di u Mediterraniu. L'addoru hè altu sin'à deci metri. Perdi i casci. I foglii sò simplici è verdi scuri. Fiurisci da frivaghju à aprili. I fiora sò bianchi o giaddi.
Si faci dinò un oliu essenziali d'addoru.
L'addoru hè cumunu in Corsica.
I fiori
L' Addoru (o Alloru) (Laurus nobilis) hè un arburettu chì faci parti di a famiglia di i Lauraceae. Hè urighjinariu di u Mediterraniu. L'addoru hè altu sin'à deci metri. Perdi i casci. I foglii sò simplici è verdi scuri. Fiurisci da frivaghju à aprili. I fiora sò bianchi o giaddi.
Si faci dinò un oliu essenziali d'addoru.
Babka kėtap da babkos, lauros (luotīnėškā: Laurus nobilis) ī tuokis visžalis medis aba dėduoks krūmalis, kėlėma nug Vėdoržemė jūras kraštū.
Ožaug lėgo 10-15 m aukštoma. Žėivie līgė, roda ī. Vainėks tonkos, kūgė skvarmas. Lapā 6-20 cm ėlgoma. Žėidā mažiokā, geltuoni.
Ciels babkas augals pilns tuokė eterėnė alėjė, nug katruo ēn gers smuoks. Tūdie babas lapā nug sena dėdlis pagards ī. Anon ded i zopės, taisuoma mēsa, kuonservus, marėnatus.
Dafina (Laurus nobilis), është një bimë aromatike e familjes Lauraceae.
Bima përbëhet prej gjetheve dhe fryteve të thara të dafinës ose të larit. [1]
Dafinat janë të ndryshme në madhësi dhe lartësi, nganjëherë duke arritur në 10-18 metra të gjata.[2]
Lulet e dafinës janë me ngjyrë të verdhë të zbehtë në të gjelbër, rreth 1 cm diametër, dhe ato çelin dyshe pranë një gjetheje. Gjethet janë 6-12 cm të gjata dhe 2-4 cm të gjera. Frutat janë kokrra të vogla të zeza me shkëlqim rreth 1 cm të gjata.
Dafina (Laurus nobilis), është një bimë aromatike e familjes Lauraceae.
Tekst üüb Öömrang Di (echt) loorbeer (Laurus nobilis) as en plaant uun det famile faan a loorbeerplaanten (Lauraceae). Sin bleeden wurd üs gewürts an medesiin brükt.
Di (echt) loorbeer (Laurus nobilis) as en plaant uun det famile faan a loorbeerplaanten (Lauraceae). Sin bleeden wurd üs gewürts an medesiin brükt.
De Laurier (Latiense naam: Laurus nobilis) ies 'n greunblievende plant of sjtroek dae veural bekènd ies veur zien gebruuk es keukekroed bie 't koke. 't Veersj geplökde of gedruèg blaad geuf aroma aan bv. sop, saus, marinades, rundersjtoofvleisj, wild, sjtamppot, road moos en roaj krotesjla. 't Blaad zelf ies neet eetbaar. Laurier ies ouch 'n ónderdeil van laurierdrop. De bleuj besjteit oet klein wiete bleumkes en de vröchte zint zjwarte óneetbaar besse.
De laurierplant kump oarsjprónkelik oet de Midi. In Nederland weurt de plant veural in pöt gehoute, want ze kènt gein temperature wied ónder 0 grade Celsius verdrage. 'ne Zachte winter kènt ze waal boete euverleve. De plant ies geveulig veur sjildluus es se in 'n muffe umgeving euverwintert.
Van lauriertek, mèt zien greunblievende glimmende blaedsjes, were lauwerkranse gevlochte es ièreteike of es teike van euverwinning.
Mèt de sjtroek laurierkers (Prunus laurocerasus), dae groater blaar en blome dreug, weurt 'n ander plant bedoeld.
De Laurier (Latiense naam: Laurus nobilis) ies 'n greunblievende plant of sjtroek dae veural bekènd ies veur zien gebruuk es keukekroed bie 't koke. 't Veersj geplökde of gedruèg blaad geuf aroma aan bv. sop, saus, marinades, rundersjtoofvleisj, wild, sjtamppot, road moos en roaj krotesjla. 't Blaad zelf ies neet eetbaar. Laurier ies ouch 'n ónderdeil van laurierdrop. De bleuj besjteit oet klein wiete bleumkes en de vröchte zint zjwarte óneetbaar besse.
Lo laurièr (var. laurier, laurèir, laurèr), que son nom scientific es Laurus nobilis, es un arbre de fuèlhas vivaças, l'unic representant europèu de la familha de las lauracèas (fa partida de la familha del canelièr, un arbre originari de Ceilan e del sud d'Índia).
Lo laurièr es sovent cultivat o naturalizat e se troba correntament pròche d'ostals e de rius e de vals umidas. Etimologicament, Laurus es lo nom latin del laurièr e nobilis significa 'notable', 'celèbre'. Lo laurièr es lo simbòl del trionf e d'*endevinament demest las culturas mediterranèas. Lo laurièr es, dins la mitologia basca, l'arbre qu'aluènha lo rai e que protegís l'òrta e l'ostal.
Lo laurièr se trapa per tot l'airal mediterranèu. Florís al començament de la prima (març-abril). Fruteja d'octòbre a novembre e fa un fruch que ven negre, semblable a una oliva. A besonh de sols umids e rics. Es resistent a las temperaturas basas se son pas extrèmas. Supòrta pas de vents fòrts e freds.
Arbre de fuèlhas persistentas, que pòt èsser de 10 m d'altitud (e encara 25 m dins de climas cauds) e que presenta un tronc lis e grisenc. Sas brancas son verdosas e drechas. Las fuèlhas, generalament de 10 x 4 cm de color verd. Son persistentas, coriacèas, entièras, simplas, altèrnas e amb un peciòl vermelhós e cort, d'1 cm aproximativament.
Lo laurièr (var. laurier, laurèir, laurèr), que son nom scientific es Laurus nobilis, es un arbre de fuèlhas vivaças, l'unic representant europèu de la familha de las lauracèas (fa partida de la familha del canelièr, un arbre originari de Ceilan e del sud d'Índia).
Lo laurièr es sovent cultivat o naturalizat e se troba correntament pròche d'ostals e de rius e de vals umidas. Etimologicament, Laurus es lo nom latin del laurièr e nobilis significa 'notable', 'celèbre'. Lo laurièr es lo simbòl del trionf e d'*endevinament demest las culturas mediterranèas. Lo laurièr es, dins la mitologia basca, l'arbre qu'aluènha lo rai e que protegís l'òrta e l'ostal.
Lu Laurus nobilis (chiamatu "addàuru" o "làuru" 'n Sicilia) è n'àrvulu semprivirdi àutu nzinu a deci metri, cu fogghi curiàcii arumàtichi, veni curtivatu comu chianta urnamintali. Li fogghi di tali chianta sunnu usati 'n cucina pi lu tìpicu, gradèvuli aroma.
'Sta chianta jè usata macari 'nto parrari, c'a locuzioni "jessiri cu l'addàuru". Quannu si rici ca quacchidunu "jè cu l'addauru", si voli evidenziari, senza affenniri, la so' stupidità.
Ang laurel[1] (Laurus nobilis, Lauraceae; Ingles: bay leaf[1] o bay laurel), na kilala rin bilang true laurel [literal na salin: tunay na laurel], sweet bay, Grecian laurel [laurel ng Gresya], o bay tree, ay isang mabango at laging-lunting puno o malaking palumpong na tumataas hanggang 10–18 m, at katutubo sa rehiyon ng Mediteranyo.
Humahaba ng 6 hanggang 12 cm ang mga dahon na may lapad namang 2 hanggang 4 cm. Katangian na ng mga dahong ito ang pagkakaroon ng mga paliku-liko at makulubot na mga gilid. May lalaki at babae ang mga bulaklak ng halamang ito, na tumutubo sa magkahiwalay na halaman. Mapusyaw na dilawang-lunti ang bawat bulaklak nito na may diyametrong 1 cm, na tumutubong magkapares katabi ng isang dahon. Maliit na maitim ang itsura ng bunga nito na may habang 1 cm, at naglalaman ng isang buto.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang laurel (Laurus nobilis, Lauraceae; Ingles: bay leaf o bay laurel), na kilala rin bilang true laurel [literal na salin: tunay na laurel], sweet bay, Grecian laurel [laurel ng Gresya], o bay tree, ay isang mabango at laging-lunting puno o malaking palumpong na tumataas hanggang 10–18 m, at katutubo sa rehiyon ng Mediteranyo.
Humahaba ng 6 hanggang 12 cm ang mga dahon na may lapad namang 2 hanggang 4 cm. Katangian na ng mga dahong ito ang pagkakaroon ng mga paliku-liko at makulubot na mga gilid. May lalaki at babae ang mga bulaklak ng halamang ito, na tumutubo sa magkahiwalay na halaman. Mapusyaw na dilawang-lunti ang bawat bulaklak nito na may diyametrong 1 cm, na tumutubong magkapares katabi ng isang dahon. Maliit na maitim ang itsura ng bunga nito na may habang 1 cm, at naglalaman ng isang buto.
She billey ny crouw sheer-ghlass jeih-hooaral eh laurys, billey buigh, billey bwee, ny billey millish (Laurus nobilis). T'eh dooghyssagh da'n ard Meeanvooiragh.
T'eh gaase 10-18m er yrjid. Ta duillagyn sleeanagh echey, 6-12cm er lhiurid as 2-4cm er lheead. Ta vyn-eeacklagh craplagh oc. Ta blaaghyn buighey-ghlassey oc, mysh 1cm er crantessen, as t'ad gaase myr jees myrane lesh duillag. Cha nel blaaghyn bwoirrinagh as firrinagh er yn un lus.
She billey ny crouw sheer-ghlass jeih-hooaral eh laurys, billey buigh, billey bwee, ny billey millish (Laurus nobilis). T'eh dooghyssagh da'n ard Meeanvooiragh.
Lovor (lat. Laurus nobilis) je aromatsko zimzeleno drvo ili grm iz porodice Lauraceae
Naraste od 10-18 m. Lišće joj je dugo od 6-12 cm i široko od 2-4 cm, sa karakterističnim blago zarubljenim krajevima. Dvodomna je, sa muškim i ženskim cvjetovima na različitim stablima. Svaki cvijet je žuto-zelene boje promjera oko 1 cm, grupisani u kitice. Plod je malena crna bobica duga 1 cm, a sadrži samo jednu sjemenku.
Lovor je porijeklom iz Male Azije, odakle se proširio po mediteranskim zemljama. U Bosni može rasti u krajevima gdje nema jakih mrazeva, jer je veoma osjetljiv na hladnoću.
U plodu se nalazi mnogo eteričnog ulja i masnoća, koje se presovanjem i iskuhavanjem izdvaja te tako dobija lovorovo ulje. U njegovom sastavu ima mnogo terpena, seskviterpena, alkohola i ketona. Listovi sadrže 1,3% eteričnog ulja, od čega je 45% cineola, 12% terpena, 3-4% seskviterpena, 3% metil-eugenola i drugih sastojaka.
Lovorov list se upotrebljava kao začin, kao dodatak supama, čorbama, jelima s mesom i ribom. Plod lovora se ranije koristio kao antiparazitik, protiv ušiju i češanja, no zbog česte preosjetljivosti ljudi izbačen je iz upotrebe.
Lovor (lat. Laurus nobilis) je aromatsko zimzeleno drvo ili grm iz porodice Lauraceae
Tarselt neɣ Tasselt (assaɣ usnan: Laurus nobilis) imɣi yeṭṭafaren tawsit n Terselt deg tawacult n treslant yellan deg tafesna n tireslin, Tarselt d aseklu meqqren yettidiren aṭas n iseggasen, sxedmen-t igrikiyen d irumaniyen i tmugri n tinsafarin n usuji, Dɣa yettemɣayed deg tamiwin yezzin i yilel agrakal
Iferran n Terselt ttusxedmen d isafaren n wučči acku ttwarnun i wučči
Tarselt neɣ Tasselt (assaɣ usnan: Laurus nobilis) imɣi yeṭṭafaren tawsit n Terselt deg tawacult n treslant yellan deg tafesna n tireslin, Tarselt d aseklu meqqren yettidiren aṭas n iseggasen, sxedmen-t igrikiyen d irumaniyen i tmugri n tinsafarin n usuji, Dɣa yettemɣayed deg tamiwin yezzin i yilel agrakal
Η δάφνη (επιστ.: δάφνη η ευγενής, laurus nobilis) είναι αρωματικό φυτό της οικογένειας των δαφνοειδών. Ανήκει στο γένος Δάφνη. Στην Ελλάδα απαντάται και αυτοφυής. Επίσης, στον ελληνικό χώρο καλλιεργείται και η δάφνη του Απόλλωνα, γνωστή με τα λαϊκά ονόματα βαγιά, δάφνη, δαφνολιά και φυλλάδα. Δεν είναι γνωστή η ετήσια παγκόσμια κατανάλωση φύλλων δάφνης. Μόνο από την Ελλάδα εξάγονται περί τους 200 τόνους ετησίως.
Είναι θάμνος ή μικρό δέντρο. Τα φύλλα του είναι εναλλασσόμενα, ακέραια, λογχοειδή, βαθυπράσινα με μικρό μίσχο και με ελαφρά κυματοειδή μορφή. Η οσμή τους είναι αρωματική και η γεύση τους είναι λίγο πικρή. Τα άνθη βγαίνουν τον Μάρτιο με Απρίλιο. Ο καρπός είναι δρύπη με σαρκώδες περικάρπιο και μεγάλο σπέρμα. Το χρώμα του είναι κυανόμαυρο ή μαύρο όταν ωριμάσει, έχει σχήμα ωοειδές και μέγεθος μικρής ελιάς. Από τους καρπούς παράγεται το δαφνέλαιο, που έχει μορφή αλοιφής και στη συνηθισμένη θερμοκρασία είναι πράσινο.
Το φυτό ευδοκιμεί σε ασβεστολιθικά και καλά αρδευόμενα εδάφη. Ο πολλαπλασιασμός του γίνεται με σπέρματα, τα οποία σπέρνονται σε σπορεία. Έπειτα από 3-4 μήνες τα φυτεύουν στο έδαφος και όταν αναπτυχθούν αρκετά τότε μεταφυτεύονται στην οριστική τους θέση. Εκτός αυτού, η δάφνη πολλαπλασιάζεται και με μοσχεύματα όπως και με παραφυάδες.
Τα φύλλα του φυτού χρησιμοποιούνται ως άρτυμα στη μαγειρική (νοστιμίζει φαγητά όπως τα όσπρια) και στη συσκευασία ξηρών καρπών, όπως σύκα ή σταφίδες. Το αιθέριο έλαιο που έχουν τα φύλλα και οι καρποί (δαφνέλαιο) χρησιμοποιείται για την παρασκευή εντομοκτόνων και παρασιτοκτόνων. Ένα αραιό αφέψημα από αυτά χρησιμοποιείται ως παρασιτοκτόνο οργανισμών που παρασιτούν σε άλογα.
Στην Ελλάδα η δάφνη ήταν γνωστή από τα αρχαιότατα χρόνια και γίνεται μνεία γι' αυτήν στον Όμηρο. Ήταν ιερό δέντρο, αφιερωμένο στο θεό Απόλλωνα. Πρώτα οι Έλληνες και έπειτα οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να στεφανώνουν με κλαδιά δάφνης τους νικητές των αγώνων. Έτσι, ακόμα και σήμερα η δάφνη ταυτίζεται με τη δόξα, τη νίκη και την υπεροχή. Στην αρχαιότητα ήταν επίσης γνωστές οι θεραπευτικές της ιδιότητες. Αναφέρεται ότι η Πυθία του Μαντείου των Δελφών πριν δώσει τον χρησμό της μασούσε φύλλα δάφνης.
Η δάφνη (επιστ.: δάφνη η ευγενής, laurus nobilis) είναι αρωματικό φυτό της οικογένειας των δαφνοειδών. Ανήκει στο γένος Δάφνη. Στην Ελλάδα απαντάται και αυτοφυής. Επίσης, στον ελληνικό χώρο καλλιεργείται και η δάφνη του Απόλλωνα, γνωστή με τα λαϊκά ονόματα βαγιά, δάφνη, δαφνολιά και φυλλάδα. Δεν είναι γνωστή η ετήσια παγκόσμια κατανάλωση φύλλων δάφνης. Μόνο από την Ελλάδα εξάγονται περί τους 200 τόνους ετησίως.
Лавор (лат. Laurus nobilis L.) е зимзелено дрво или грмушка од истоименото семејството Лавори (Lauraceae).[1][2] Латинското име на видот потекнува од зборот laurus - победа, славење и nobilis - благороден, познат.[3] Во нашата нација, лаворот е познат под имињата лобер (од германскиот збор Lorbeer), дворник, зеленика, ловорика, јаворика, лорбек. И други европски јазици за коренот на лаворот го имаат латинското име на растението: англиски - Bay laurel, француски - Laurier, шпански - laurel, lauro, италијански - Alloro, руски - благородный.
И лисјата и плодовите на лаворот одамна се користат во народната медицина, во кулинарски зачин и во хортикултурата како дрво или како формална форма на жива ограда.[4]
Во античката доба исто така било ценето и светото дрво. Лаворовите гранчиња биле знак на најголема слава и чест, така што во стариот Рим, како симбол на триумф, овечуваните победници во војните, познати поети и други познати личности. Од зборот „лавор“, бил креиран зборот лауреат. Во античка Грција и во Рим, лауреат претставувало поет со лауреален венец, а денес се користи за писател или уметник награден со најголема награда
Според некои мислења, татковината на лаворот е Мала Азија, од каде се шири низ Средоземјето.[5] Во Британија, таа била одгледувана уште во 16 век, но поради поладна клима достигнала половина од висината на природните живеалишта.
Лаворот е ниско дрво, ретка грмушка, која во природните живеалишта може да прерасне во висина од 15 метри, а стеблото може да биде до 60 см. Кај постарите примероци, гранките се насочени нагоре.[6]
Лисјата се зимзелени, голи, округли, долги и зашилени, на кратка дршка. Тие се долги 8-12 см и широки 3-5 см. Работ на листот е брановиден и малку свиткан. Лицето на листот е мазно, сјајно, зелено-кафеаво по боја, а грбот е со бледа боја без сјајна. Од задната страна се издвојува централниот нерв што се истакнува кај 6-8 силни странични нерви. Тие се мирисна кога се нанесуваат и ароматични вкусови.
Рстенијата се двојни, а цветовите се жолтеникави, собрани во мали цутови. Цвета во пролет, од март до мај. Плодот е црно-сина коска, долга 15 мм и широка од 1-11 мм. Перикарпот е крт и лесно се крши при најмал притисок. Плодот е со карактеристичен мирис, особено кога ќе се смачка[7]. Се размножува со семиња, резенки.
Лаворот расте на висина до 400 метри надморска височина, во области каде просечната годишна температура е 10 до 16 ° C, а просечните врнежи во вегетацискиот период се 50 до 100 mm.[8] Успева на секоја земја со умерена плодност. Подобро поднесува умерено влажна почва, иако работи добро на сува и плодна почва. Најдобро успева на сончеви позиции, но не му смета ни полусенка. Тој е доста отпорен на ветерот, но не толерира екстремна изложеност на приморски, како и суви и ладни ветрови. Освен медитеранска поднесува и субмедитеранска клима, но потоа бара заштита во текот на зимата. Отпорен е на ниски температури до -5 °C, со повремени падови до -15 °C Таквите ниски температури можат да предизвикаат распаѓање на лисјата, но билката обично се обновува на крајот на пролетта до летото.
Лаворското дрво е тешко, со жолто-бело во боја со слаб сив или кафеав тон. На надолжниот дел е одлично и миризливо. Се употребува во градежништвото, во индустријата, за производство на дрвена галантерија, лозови насади, итн.
Лаворовите листови содржат 1-3% есенцијално масло, од кои главните состојки се пин и цинеол, а во прилог на есенцијално масло и горчлива материја и танин. Најчесто се користи како зачин. Вкусови се многу ароматични, малку лути и горчливи. Есенцијалното масло од лисја се користи во индустријата за парфеми. Расте само или се одгледува, а најголеми производители денес се Италија, Грција и Шпанија.[9]
Како зачин може да се користат и плодовите кои содржат 1% етерично и до 30% маслено масло, шеќер, скроб, итн. Сувото овошје содржи 0,6-10% етерично масло, во зависност од локацијата на барање и начинот на складирање. Вкусот е сличен на лисјата, ароматични, богати и горчливи. Од плодовите, исто така се цеди лаворово масло.
Лековити состојки од лавор се есенцијални масла и масни масла од плодовите и листовите. Силната аналгетска и фунгицидна активност го прави есенцијалното масло од лавор речиси незаменлива состојка во терапијата на силна болка и кај тешки габични заболувања (како што се габични инфекции на ноктите). Маслото од лавор е едно од најефикасните масла за зајакнување и превентивно-чист лимфатичен систем, има експекторентно и муколитичко својство и се препорачува за проширени вени. Има силенантивирусен ефект и неговата употреба се препорачува за вирусни инфекции како што е грип.[10] Покрај тоа, лаворот има антисептички ефект, го зајакнува апетитот, го подобрува варењето и помага да се исфрлат натрупаните гасови. Во народната медицина се користи во третманот на хроничен бронхитис, настинки, грип и ревматизам.[11]
Во минатото, лавориот лист повеќе се користел во кујната отколку денес. Како зачин, се користат првенствено свежи или суви лисја, кои мора да бидат цели и зелени, но плодот исто така може да се користи. Правилото се однесува на лисјата - толку позелени тие се подобри, додека исушените и кафеавите се зачинета со слаб квалитет. На пазарот, исто така, може да се најде лаворов лист како самостоен зачин или како дел од некои зачин мешавини. Се додава во печење, сосови, кисели зачини, рибини маринади, кисели зимници, друго.[12] Мирисот на лаворовите листови добро се вклопува во целата храна и речиси не се наоѓа некој на кој лавор може да му го расипе вкусот. Лаворот не само што се додава заради аромата, туку и го подобрува варењето и апетитот. Кога додавате лаворови листови, не треба да се пртерува, така што храната нема да стане премногу горчлива.
.JPG)
.jpg)
|accessdate= (помош) |accessdate= (помош) |accessdate= (помош) |accessdate= (помош) |accessdate= (помош) Лавор (лат. Laurus nobilis L.) е зимзелено дрво или грмушка од истоименото семејството Лавори (Lauraceae). Латинското име на видот потекнува од зборот laurus - победа, славење и nobilis - благороден, познат. Во нашата нација, лаворот е познат под имињата лобер (од германскиот збор Lorbeer), дворник, зеленика, ловорика, јаворика, лорбек. И други европски јазици за коренот на лаворот го имаат латинското име на растението: англиски - Bay laurel, француски - Laurier, шпански - laurel, lauro, италијански - Alloro, руски - благородный.
И лисјата и плодовите на лаворот одамна се користат во народната медицина, во кулинарски зачин и во хортикултурата како дрво или како формална форма на жива ограда.
Во античката доба исто така било ценето и светото дрво. Лаворовите гранчиња биле знак на најголема слава и чест, така што во стариот Рим, како симбол на триумф, овечуваните победници во војните, познати поети и други познати личности. Од зборот „лавор“, бил креиран зборот лауреат. Во античка Грција и во Рим, лауреат претставувало поет со лауреален венец, а денес се користи за писател или уметник награден со најголема награда
L' Auföggio (nomme scientifico Laurus nobilis), o l' è un erbo da famiggia de Lauracee.
L'artéssa a pö arivâ a 15 metri; spesso però o se presenta comme un sempliçe arbusto o custo. E föggie sun perscistenti, trattandose de unn-a cianta sempreverde, àn forma lançeolâ e superfiçie coriacea. I sciui sun dioici de un cô tendente a-o giano. I früti sun di ballìn (drupe) neigri, ellittici; a sümenza a l' ha de gròsse cotiledoni. E parti da cianta cuntegnen un öio essençiale.
L' auföggio o l'ea presente in ta flora da region do Mâ Mediterraneo zà dürante l'era terçiaria. Segundo çerti, o saieva poi sparìo, pe esse riportòu in tempi storici in Greçia e in Italia dall'Asia Minore. Unn'atra teoria a o dâ comme endemico in ta nostra penisola.
E föggie sun dövie in cüxinna, mentre e drupe servan pe a preparaçión de liquuri.
In te l' antighitæ questa cianta a l' ea sacra a Apollo, comme ricorda o mito de Apollo e Dafne. L'auföggio o vegniva associòu ai poeti e ai vinçitoi.
a contégne di inmàgine ò di âtri files in sce
a contégne informaçioìn in sce
L' Auföggio (nomme scientifico Laurus nobilis), o l' è un erbo da famiggia de Lauracee.
El doraro, lavranèr o vialoro el xe na pianta (nome sientifego Laurus nobilis) deła fameja dełe Lauraceae. El so nome todesco xe Loorbeer, keło inglexe laurel, el sloveno lōvor, el taljan alloro. El xe un senpreverde, alto fin a diexe meri. A scorsa ła xe verde-mora.
Łe foje, ovałi, łe xe verde scuro, coła parte de sora lucida e keła soto opaca. El doraro a xe na pianta dioica, ke vol dir ke ła ga fiori maskiłi e feminiłi su albari diversi. Sti fiori, xałi, i vien fora in primavera. I fruti i xe mori e jusidi.
El doraro a xe na pianta spontanea in Spagna, Grecia e Centro-Sud Italia e su tute łe coste del Mediteraneo e dełe Ixołe Canarie. El se ga anbientà anca in Sud Irlanda, in Renania e 'nteł'ixoła de Helgoland, sul Mar del Nord .
El doraro 'l xera ł'albaro sagro al dio Apòło e sinboło de sapiensa e gloria. Na corona de foje de doraro vegneva mesa suła testa dei atleti ke vinseva łe olinpiadi e suła testa dei poeti pi bravi. Anca deso, ai tosi ke finise ł'universidà (laureà) se ghe mete al coło na corona de foje de doraro.
Łe foje de doraro łe vien doparà par darghe aròma, par via dei oji esensiałi ke'l ga rento łe foje e i fruti, ai magnari, al pese e ała carne in spece.
Drento łe foje, ma anca 'ntei fruti, ghe xe sti oji esensiałi (terpeni): terpineoło, eucaliptoło, pinene, cineoło, geranioło, eugenoło, fełandrene.
El doraro, lavranèr o vialoro el xe na pianta (nome sientifego Laurus nobilis) deła fameja dełe Lauraceae. El so nome todesco xe Loorbeer, keło inglexe laurel, el sloveno lōvor, el taljan alloro. El xe un senpreverde, alto fin a diexe meri. A scorsa ła xe verde-mora.
Łe foje, ovałi, łe xe verde scuro, coła parte de sora lucida e keła soto opaca. El doraro a xe na pianta dioica, ke vol dir ke ła ga fiori maskiłi e feminiłi su albari diversi. Sti fiori, xałi, i vien fora in primavera. I fruti i xe mori e jusidi.
Laru (Laurus nobilis) de sa Familia Lauracee. Est una mata sempere birde de sa flora mediterranea. Sas fozas a punta de lanza, coriattas, aromaticas, e si usana in coghina. Podet creskere ke un arbure de 10-12 metros. Truncu deretu cun sa colza grizia. Sa frutta ke un'olia minore, pulposu de colore nieddu cando est maduru. Dae un infusu de sa frutta e fozas in alcol si faghet unu licore. Sa fozas de laru funt impreadas pro incoronare is poetas.
An laurel (Laurus nobilis, Lauraceae; Ingles: bay leaf o bay laurel), na sinasabing tunay na laurel sarong nagkakahoy na tinanom na makusog an nangangamyong parong asin daing-pagtata' an pagdadahon kaini. Ini nalangkaw 10-18 m asin tubong tal sa Meditereano, asin usong gayong pansalak sa pagluto sa pagtaong namit asin pamarong sa mga giso. An tinanom na ini nasasambit na parati sa mga istorya sa Griyego asin Romanong pagbuhay-buhay asin parte nanggad sa saindang kultura.[1][2]
Nalaba an mga dahon kaini 6 abot 12 sm na may lakbang na 2 abot 4 na sm. An dahon kaini may nag'alon-alon na kagilidan, totoo an ibang tinanom makukuan nin dahon na an kagilidan mayong pag'alon'alon, asin igwang tinanom na inapod na lalaki asin babae man sa burak na makukua sa suway-suway na poon kaini. An prutas saradit sana, makintab asin itom arog kan tirom na bali'gang na mga 1 sm sa laba , may pisog sanang saro lambang bunga [3][4]
Laurel namumurak
Babaeng burak
lalaking burak
Bungang hilaw (berde) asin hinog (tirom) in situ
An laurel (Laurus nobilis, Lauraceae; Ingles: bay leaf o bay laurel), na sinasabing tunay na laurel sarong nagkakahoy na tinanom na makusog an nangangamyong parong asin daing-pagtata' an pagdadahon kaini. Ini nalangkaw 10-18 m asin tubong tal sa Meditereano, asin usong gayong pansalak sa pagluto sa pagtaong namit asin pamarong sa mga giso. An tinanom na ini nasasambit na parati sa mga istorya sa Griyego asin Romanong pagbuhay-buhay asin parte nanggad sa saindang kultura.
Nalaba an mga dahon kaini 6 abot 12 sm na may lakbang na 2 abot 4 na sm. An dahon kaini may nag'alon-alon na kagilidan, totoo an ibang tinanom makukuan nin dahon na an kagilidan mayong pag'alon'alon, asin igwang tinanom na inapod na lalaki asin babae man sa burak na makukua sa suway-suway na poon kaini. An prutas saradit sana, makintab asin itom arog kan tirom na bali'gang na mga 1 sm sa laba , may pisog sanang saro lambang bunga
Lóriye gi xeetu garab la gu bokk ci njabootug Lauraceae, ci bëj-saalumu Tugal la bàyyiko waaye amna ci barab yi bari naaj ci àddina bépp, Senegaal it.
Garabug lóriye dafa man a àgg 10i met ci guddaay, xobam day gulumba te wirgo wu nëtëx lay yore, tóor-tóor bi day mboq.
Ëkkug garabug lóriye
Xobi garabug lóriye
Tóor-tóori garabug lóriye
Laurus nobilis
Lóriye gi (Laurus nobilis) Lóriye gi xeetu garab la gu bokk ci njabootug Lauraceae, ci bëj-saalumu Tugal la bàyyiko waaye amna ci barab yi bari naaj ci àddina bépp, Senegaal it.
Ада́ҧа[1] (алаҭ. Láurus nóbilis) — ҵиаа
La nobla laŭro (Laurus nobilis) estas speco de laŭro, mediteranea, ofte kultivata, kun larĝe lancetformaj, glataj, spece odoraj folioj, uzataj en kuirarto kaj parfumindustrio. Laŭro fajnigas ĉefe supojn, saŭcojn, brogaĵojn, krome ĝi estas ŝatata aldonaĵo por marinaĵoj. La folion oni ne kunmanĝu, oni forprenu ĝin post la kuirado.
La nobla laŭro (Laurus nobilis) estas speco de laŭro, mediteranea, ofte kultivata, kun larĝe lancetformaj, glataj, spece odoraj folioj, uzataj en kuirarto kaj parfumindustrio. Laŭro fajnigas ĉefe supojn, saŭcojn, brogaĵojn, krome ĝi estas ŝatata aldonaĵo por marinaĵoj. La folion oni ne kunmanĝu, oni forprenu ĝin post la kuirado.
Laurus nobilis, llamado comúnmente laurel o lauro, es un arbusto o árbol perenne perteneciente a la familia de las lauráceas, a la que da nombre. Es originario de la región del Mar Mediterráneo y sus hojas son utilizadas para remedios y en la cocina.
El laurel común es un árbol dioico perennifolio de 5-10 m de altura, de tronco recto con la corteza gris y la copa densa, oscura, con hojas azuladas, alternas, lanceoladas u oblongo-lanceoladas, de consistencia algo coriácea, aromáticas, con el borde en ocasiones algo ondulado. Tienen ápice agudo y base atenuada. Miden unos 3-9 cm de longitud y poseen corto peciolo. El haz es de color verde oscuro lustroso, mientras que el envés es más pálido. Las flores están dispuestas en umbelas sésiles de 4-6 flores amarillentas de 4 pétalos que aparecen en marzo-abril y que están envueltas antes de abrirse en un involucro subgloboso. Las masculinas tienen 8-12 estambres de cerca de 3 mm, casi todos provistos de 2 nectarios opuestos, subaxilares y gineceo rudimentario. Las femeninas con 2-4 estaminodios apendiculados y ovario subsésil con estilo corto y grueso y estigma trígono. El fruto es una baya, ovoide, de 10-15 mm, negra en la madurez, suavemente acuminada con pericarpo delgado. Tiene semilla única de 9 por 6,5 mm, lisa. Madura a principios de otoño.[2]
Laurel en flor
Flores femeninas
Flores masculinas
Frutos inmaduros (verdes) y maduros (negros) in situ
Se puede propagar por semillas (propagación sexual) y por esquejes (propagación agámica, asexual, también llamada multiplicación), tanto de raíz como de tallo (estacas). La propagación sexual por semillas es algo lenta pero es la forma más corriente.[3] La semilla debe recolectarse en zonas donde existan pies de los dos sexos. La tasa de germinación mejora con la escarificación mecánica, seguida por la estratificación húmeda fría durante 30 días.[3] Cabe mencionar que la estratificación es un proceso por el cual se expone a semillas que presentan dormición a condiciones de imbibición y a bajas temperaturas durante un tiempo determinado como método para superar esa condición. En cuanto al uso de esquejes, se obtiene mejores resultados con las estacas semileñosas en el período de mayor crecimiento activo.[3]
El laurel es planta poco exigente en suelos, aunque va mejor en aquellos sueltos y frescos. Soporta muy bien la poda y es sensible a parásitos que suelen poblarla, algunos de los más comunes son:
Fuera de las regiones de clima mediterráneo, es muy sensible a las heladas.
Las hojas de laurel se usan como condimento en la gastronomía europea (particularmente en la cocina mediterránea), así como en toda América. En la región noroeste de México, se le conoce como «laurel de Castilla». Las mencionadas hojas se utilizan en sopas, guisos y estofados, así como en carnes, pescados, mariscos y vegetales, e incluso en postres como el arroz con leche. Se utilizan generalmente enteras (a veces como bouquet garni), y retiradas antes de servir. También pueden ser trituradas o molidas antes de cocinar para darle un mejor gusto a la comida.
Respecto a sus frutos, las bayas aunque son utilizadas en menor frecuencia en la cocina, son perfectas como guarnición y para dar sabor a los asados; y en la región de Emilia Romagna, en Italia, las bayas se utilizan para preparar un licor conocido como Laurino.
Como planta medicinal, el laurel es un tónico estomacal (estimulante del apetito, digestivo, colagogo y carminativo). El aceite esencial obtenido de los frutos ("manteca de laurel") se usaba tradicionalmente para el tratamiento de inflamaciones osteoarticulares y pediculosis.
Se utiliza como planta ornamental en jardinería.
La madera es muy dura y se ha empleado en Andalucía para trabajos de taracea y marquetería, tradición artesanal árabe que ha sido heredada y mantenida en algunas zonas como el Albaicín de Granada.[4]
Como sucede igualmente en otras especias, la ingesta de hojas de laurel en exceso llega a ser tóxica.[5]
La dermatitis por contacto producida por L. nobilis es rara. Solo se han descrito algunos casos en aplicaciones cosméticas de aceite foliar, aunque los investigadores no descartan que pudiera deberse a algún otro compuesto de los productos.[6] Respecto a especies similares al Laurel, el laurel-cerezo o laurel real (Prunus laurocerasus) al que se parece en cierta forma L. nobilis, es una especie tóxica por su contenido de glucósidos cianogénicos.[7]
Laurus nobilis fue descrita por Carlos Linneo y publicada en Species Plantarum, vol. 1, p. 369, 1753.[8]
Número de cromosomas: 2n=42,48.[2]
Árbol de Apolo, aurel (8), aurelar, aurelero, aurero, auré, choriu, lauredo, laurel (62), laurel, laurel común (4), laurel de Apolo (2), laurel de Dafne, laurel del Mediterráneo, laurel hembra, laurel macho, laurel noble (3), laurel real, laurelal, laurelero, lauro, llaurer, llorea, llorel, lloreo (2), lloreolo, loreda, loredo, lorel (2), lorelero, loreto (2), loureiro (2), orel. Entre paréntesis, la frecuencia de uso del vocablo en España.[11]
Laurel es el origen de los vocablos castellanos "laureado" y "bachiller", este último del latín baccalaureatus, donde aparece laureatus, que ha recibido los "laureles" de su título académico.[cita requerida]
La adivinación mediante hojas de laurel se llama Dafnomancia.
|url= (ayuda) Laurus nobilis, llamado comúnmente laurel o lauro, es un arbusto o árbol perenne perteneciente a la familia de las lauráceas, a la que da nombre. Es originario de la región del Mar Mediterráneo y sus hojas son utilizadas para remedios y en la cocina.
Harilik loorberipuu (Laurus nobilis) on loorberiliste sugukonda loorberipuu perekonda kuuluv igihaljas lehtpuu.
Pärineb Vahemere maade idaosast ja Väike-Aasiast.[1] Kultuuritaimena kasvatatakse Lääne- ja Lõuna-Euroopas, Põhja-Aafrikas ja Lähis-Idas. Krimmis, Kaukaasias ja Musta mere rannikul.[1] Loorberisaludes on iseloomulik vürtsikas lõhn, mis on eriti tugev kevadel, kui loorber õitseb. Loorberipuu elab kuni 100 aastat (mõningatel andmetel ka 400 aastat).
Pikemalt artiklis Loorberilehed
Vürtsina kasutatakse loorberi värskeid või kuivatatud lehti ja vilju (loorberimarju), aga ka näit: loorberipulbrit, mida toodetakse Gruusias ning mis kujutab endast loorberilehtedest leiduvate eeterlike õlide kuivekstrakti.[1] Loorberiõli sisaldab praktiliselt 50% tsineooli ja veel umbes 65 komponenti, sealhulgas P-vitamiini.
Loorberilehti kasutatakse kulinaarias väga laialdaselt.
Loorberipuu lehed on pikaealised, üks leht või puul püsida 3–4 aastat. Loorberilehti kogutakse iga kahe aasta tagant. Korjatakse noori täiskasvanud lehti. Loorberiistanduses saadakse ühelt hektarilt kuni 4 tonni lehti.
Rahvameditasiin kasutab loorberit reuma, podagra, halvatuse ja diabeedi raviks. Värsked lehed aitavad leevendada vapsiku ja mesilase pistet.
Õitsvatest noortest võrsetest ja ka viljadest valmistatakse rasvõli (Lauri oleum). Kuivatatud lehtedest ja okstest valmistatakse eeterlikku õli (Lauri aetheroleum) mida kasutatakse homöopaatia s ning veterinaarias.
Vana-Kreekas ja Vanas-Roomas peeti loorberit pühaks taimeks ning loorberipärja või -oksaga austati poeete, heliloojaid ja sportlasi; ka jumal Apollon kandvat peas alati loorberipärga. Loorberipärg või -oks on olnud austuse märgiks millele viitab ka hariliku loorberipuu ladinakeelne liigiepiteet – nobilis 'üllas', perekonnanimi tuleneb arvatavasti keldikeelsest sõnast lauer 'roheline'.[2]
Legendide järgi muutus nümf Daphne loorberipuuks.
Harilik loorberipuu (Laurus nobilis) on loorberiliste sugukonda loorberipuu perekonda kuuluv igihaljas lehtpuu.
Pärineb Vahemere maade idaosast ja Väike-Aasiast. Kultuuritaimena kasvatatakse Lääne- ja Lõuna-Euroopas, Põhja-Aafrikas ja Lähis-Idas. Krimmis, Kaukaasias ja Musta mere rannikul. Loorberisaludes on iseloomulik vürtsikas lõhn, mis on eriti tugev kevadel, kui loorber õitseb. Loorberipuu elab kuni 100 aastat (mõningatel andmetel ka 400 aastat).
Ereinotza edo erramua (Laurus nobilis) zuhaitz bat da. Landare termofiloa da eta berezkoa da kostalde trokarte heze eta itzaltsuetan, bai eskualde mediterranear eta atlantiarrean ere. Euskal Herriko isurialde atlantikoan haltzadi, baso misto eta artadietan aurkitzen da, eta inoiz basotxoak eratzen ditu. Oso zaila da, jada, bereiztea zein den landatua eta zein den bertakoa. Izan ere, sakabanaketa ornitokoroak (hegazti bidezko sakabanaketa) eta landatua izanak eragozten dute berezko populazioak eta aspaldiko edo ez hain aspaldiko landaketak bereiztea.
Bere izen binomiala Laurus latinez erramua esan nahi du. Nobilis hitza nobletik dator, kontutan hartu behar baita lehen olinpiadetako irabazleak erramu koroa batez koroatzen baitzituzten.....
Zuhaitz orokorrean txikiak dira, 10-12 metro eskasera iristen direnak. adaburu trinko eta erregularra, oinetik adarkatzen dena. Enbor zuzena, azal mehe eta leunekoa, kolore grisaska edo arreska. Adar tenteak eta adaxkak glabroak eta lustredunak dituzte.
Lantza formako hosto luzangak, 6-15 x 2-5 cm-koak, glabroak. Gainaldean berde ilunak eta argiagoak azpialdean, batzuetan hertz uhindukoak. Gogorrak dira, ezko ugariko kutikula dela eta. Usain bereizgarria dute, eta ur-estresa dela-eta ugariagoa da isurialde mediterranearrean.
Zuhaitz monoikoak dira. Loreak, 4-6, galtzarbeko gingiletan, oinetan 2-4 brakteaz osatuak. Periantoko piezak, 3-4,5 x 1,5-2 mm-koak, erorkorrak berde horixkak edo zurixkak. Lore arren estanbreak 3 mm ingurukoak eta emeek 4 harizpi antzu eta erdian pistilo bat dute.
Oliba txiki baten itxurakoa da, 9 x 6,5 mm-koa, hasieran kolore berdekoa eta belzten doana heldu bilakatu ahala.
Hostoak
Loreak
Zuhaixka
Bere zur gogorragatik baso ustiapenari dagokionez interes gutxikoa da
Ez ordea bere hostoak; usaintsu izerditsu eta estimulatzaileak. Hostoak antzina Olinpiar Jokoetako txapeldunen koroa egiteko erabiltzen ziren. Gaur egun, sukaldaritzan erabiltzen da gozagarri gisa. Eta gainera badituzte ezaugarri karminatiboak eta urdaileko tonikoak.
Ereinotza edo erramua (Laurus nobilis) zuhaitz bat da. Landare termofiloa da eta berezkoa da kostalde trokarte heze eta itzaltsuetan, bai eskualde mediterranear eta atlantiarrean ere. Euskal Herriko isurialde atlantikoan haltzadi, baso misto eta artadietan aurkitzen da, eta inoiz basotxoak eratzen ditu. Oso zaila da, jada, bereiztea zein den landatua eta zein den bertakoa. Izan ere, sakabanaketa ornitokoroak (hegazti bidezko sakabanaketa) eta landatua izanak eragozten dute berezko populazioak eta aspaldiko edo ez hain aspaldiko landaketak bereiztea.
Bere izen binomiala Laurus latinez erramua esan nahi du. Nobilis hitza nobletik dator, kontutan hartu behar baita lehen olinpiadetako irabazleak erramu koroa batez koroatzen baitzituzten.....
Laakeripuu eli välimerenlaakeri (Laurus nobilis) on laakeripuiden (Laurus) sukuun ja laakerikasvien (Lauraceae) heimoon kuuluva ainavihanta puu. Se on peräisin Välimeren alueelta. Puusta saadaan mausteena käytettävää laakerinlehteä sekä laakerinlehtiöljyä.[3]
Laakeripuu kasvaa 10–20 metriä korkeaksi. Runko on nuorena purppuranruskea, myöhemmin puutuva ja harmaa. Oksia on runsaasti, sillä puu haaroittuu voimakkaasti. Lehdet ovat kärjelliset, nahkamaiset, aromaattiset ja kitkeränmakuiset. Kooltaan ne ovat 6–12 cm pitkiä ja 2–4 cm leveitä. Sen pienet, halkaisijaltaan senttimetrin mittaiset tuoksuvat kukinnot ovat kellanvihreitä ja sijaitsevat lehtihangoissa sarjoina tai viuhkoina. Laji on kaksikotinen, joten sen hede- ja emikukinnot ovat eri puissa. Heteiden ponnet avautuvat laakerikasvien heimolle tunnusomaiseen tapaan pikku läpillä. Kasvin hedelminä ovat purppuranmustat marjat, joissa jokaisessa on yksi siemen. Marjat ovat 1,2–1,7 cm pitkiä ja 0,7–1,2 cm leveitä, ja muodoltaan luumunmuotoisia tai lähes pyöreitä.[4][5][6] Laji leviää tehokkaasti lintujen avulla niiden syödessä marjoja.[6]
Laakeripuu on kotoisin Vähästä-Aasiasta Välimeren alueen itäosista, mutta on jo kauan sitten levinnyt ihmisen mukana muualle Välimeren alueelle.[4][7]
Laakeripuu kasvaa metsissä, pensaikoissa, kivisillä mailla ja rotkoissa, sekä myös ihmisen muokkaamissa ympäristöissä kuten puutarhoissa ja pihoissa.[6]
Antiikin Kreikan mytologia tuntee kertomuksen laakeripuun synnystä. Kreikkalainen jumala Apollon rakastui jokinymfi Dafneen. Joen jumala Peneios ei katsonut Apollonin lähentelyjä hyvällä ja muutti tämän vuoksi tyttärensä Dafnen laakeripuuksi. Sen jälkeen Apollon käytti päässään laakeriseppelettä osoittaakseen, että hänen rakkautensa ei sammunut. Laakeripuu olikin kreikkalaisille Apollon pyhä puu ja kulttuurin vertauskuva.[8] Delfoin kuuluisan temppelin katon on arveltu olleen kokonaan valmistettu laakerinlehdistä suojaksi sairauksille, noituudelle ja salamaniskuille.[9] Myös Apollonin temppelin papisto käytti laakeriseppeleitä.
Antiikin roomalaiset uskoivat pihamaalle istutetun laakeripuun kuoleman merkitsevän talolle suurta onnettomuutta, joten laakeripuita kasvatettiin huolella.[6] Roomalaiset uskoivat laakerin suojelevan myös ukkoselta, ja niinpä keisari Tiberiuksen kerrotaan pitäneen tyynynsä alla laakeriseppelettä aina ukonilmalla.
Ikivihreytensä vuoksi varhaiskristityt pitivät laakeripuuta paratiisin elämän puuna. Varhaiskristityillä oli tapana asettaa vainaja lepäämään laakerinlehtien päälle ennen hautaamista. Tästä tavasta periytyy myös suomenkielinen ilmaus "levätä laakereillaan".[10] Keskiajalla laakerilehden pitämisen suussa uskottiin auttavan ruttoa ja monia muita tarttuvia tauteja vastaan.[9]
Kreikkalaisten tiedetään sitoneen laakeriseppeleitä palkkioksi menestyneille sankareille, runoilijoille ja suurten kilpailujen voittajille jo 2000-luvulla eaa. Voiton tunnus annettiin myöhemmin myös Python kisojen voittajille.[11] Laakeriseppele olikin antiikin maailmassa yleinen voiton ja kunnian symboli, mutta myös rauhan, ikuisuuden ja kuolemattomuuden vertauskuva.[6][12] Antiikin palkitsemistavasta periytyy myös joissakin maissa yhä oleva tapa antaa promootioissa maistereille akateemisen arvonsa merkiksi laakeriseppelen.[6]
Laakeripuuta on viljelty Välimeren maissa hyvin pitkään sekä pihapuutarhoissa että viljelmillä lehtien ja siementen mauste- ja lääkekäytön vuoksi.[7][10] Kylmemmillä alueilla laakeripuuta voidaan kasvattaa koristekasvina isoissa ruukuissa, joka siirretään talveksi sisätiloihin viher- tai kasvihuoneeseen. Tällöin sitä käytetään usein muotopuuksi leikattuna. Laakeripuu kestää kylmää viiteen pakkasasteeseen asti, ja selviää lyhytaikaisesti viidestätoista pakkasasteesta. Näin kylmässä se saattaa pudottaa lehtensä, mutta ne kasvavat keväällä takaisin.[4][5]
Huonekasvina viljeltynä laakeripuun ruukun multa pidetään kosteana keväällä ja kesällä ja lehtiä suihkutellaan aika ajoin vedellä, jotta ne pysyvät puhtaina ja kiiltävinä. Kasvi ei pidä vedosta. Alkukesällä kasvista otetaan noin 12,5 cm:n pituisia pistokkaita, joissa on kantaa mukana. Pistokkaita laitetaan ruukkuun kylvömultaan useampia, mutta pistokkaiden juurruttua ne istutetaan omiin ruukkuihinsa.
Laakeripuu eli välimerenlaakeri (Laurus nobilis) on laakeripuiden (Laurus) sukuun ja laakerikasvien (Lauraceae) heimoon kuuluva ainavihanta puu. Se on peräisin Välimeren alueelta. Puusta saadaan mausteena käytettävää laakerinlehteä sekä laakerinlehtiöljyä.
Laurus nobilis, le Laurier vrai, Laurier-sauce ou simplement Laurier, est une espèce d'arbustes à feuillage persistant de la famille des Lauracées. Il est originaire du bassin méditerranéen. Il est parfois appelé Laurier d'Apollon ou Laurier noble.
Le substantif masculin[1],[2],[3] « laurier » (prononcé : [loʁje] ou prononcé en français : [lɔʁje][2]) est dérivé, avec le suffixe -ier[2], de l'ancien français lor[2],[3], du latin laurus[1],[2],[3].
Le laurier est aussi appelé laurier commun, laurier franc, laurier noble, laurier d'Apollon ou laurier-sauce[1].
Le laurier est un arbuste dioïque à feuilles persistantes mesurant de 2 à 6 m et jusqu'à 15 à 20 m de haut, à tige droite et grise dans sa partie basse, verte dans le haut.
Les feuilles de forme lancéolée, alternes, coriaces, à bord ondulé, sont vert foncé sur leur face supérieure et plus claires à la face inférieure. Elles dégagent une odeur aromatique quand on les froisse.
Les fleurs, blanchâtres, groupées par 4 à 5 en petites ombelles, apparaissent en mars-avril. C'est une plante dioïque : les fleurs mâles et femelles sont sur des pieds séparés.
Le fruit est une drupe ovoïde, noir violacé et nue contenant une seule graine. Elle mesure de 10 à 15 mm et est mature en milieu d'automne.
Inflorescences
Fleurs femelles
Fleurs mâles
Les feuilles du Laurier-sauce contiennent une huile essentielle représentant 1 à 3 % du poids sec. Cette huile renferme 30 à 70 % de cinéol, ainsi que plusieurs composés terpéniques : linalol, géraniol, eugénol, pinène, terpinène, phellandrène. En plus de cette huile essentielle, les feuilles du Laurier-sauce contiennent également des alcaloïdes aporphiniques, comme la cryptodorine ou l'actinodaphnine qui sont responsables d'une activité cytotoxique (in vitro), des lactones sesquiterpéniques, ainsi que 18 flavonoïdes dont certains dérivés du kaempférol.
Les fleurs du Laurier-sauce renferment également une huile essentielle contenant les composés suivants : β-caryophyllène, viridiflorène, β-élémène, germacradiénol, germacrène D.
Le fruit contient 30 % d'huile grasse et environ 1 % d'huile essentielle (terpènes, sesquiterpènes, alcools et cétones). Lorsque les fruits sont pressés et bouillis, le résultat est un mélange appelé huile de laurier. Elle est colorée en vert par la chlorophylle et ressemble à une pommade fondant à 36 °C.
De même, les racines contiennent une huile essentielle constituée de divers monoterpènes et sesquiterpènes, oxygénés ou non.
Laurus nobilis est une relique des forêts qui couvraient à l'origine la plus grande part du bassin méditerranéen, qui connaissait un climat plus humide. Avec l'assèchement de la mer Méditerranée durant le Pliocène, les forêts de lauriers sauce ont peu à peu été remplacées par des plantes plus adaptées à des milieux secs. La plupart des dernières forêts de lauriers sauces ont visiblement disparu il y a environ 10 000 ans. Quelques-unes subsistent dans les montagnes du sud de la Turquie, au nord de la Syrie, le sud de l'Espagne, le centre-nord du Portugal, le nord du Maroc, dans les îles Canaries et à Madère[réf. nécessaire].
La FAO propose[4] que l'espèce serait native sur une partie du pourtours méditerranéen : sur les côtes de Turquie, de Grèce, des Balkans, au sud de la péninsule ibérique et au nord du Maghreb. La répartition actuelle de l'espèce est plus large incluant l'Italie (jusque dans les Alpes) et la côte méditerranéenne française. Elle s'est également implantée sur la façade atlantique, de la Bretagne à l'Algarve. Le GBIF montre une distribution[5] au nord jusque sur le pourtour de la Mer d'Irlande.
Le laurier sauce n'est que partiellement rustique. Il ne survit en région froide qu'avec une protection hivernale.
Il peut être multiplié par graines et par boutures de racines ou de rameaux (semi-aoutés). La croissance du semis est assez lente. La graine nécessite une stratification à froid et humide pendant 30 jours.
Le laurier est une plante peu exigeante sur le sol mais elle préfère les sols frais.
Le laurier supporte très bien la taille. Il est sensible aux parasites qui le peuplent habituellement. Les plus courants sont:
Ses feuilles sont utilisées en cuisine pour leur arôme. En condiment, elles sont habituellement sèches et entrent dans la composition du bouquet garni, pour infusion ou cuisson dans la sauce. En Saintonge, la feuille est employée fraîche pour les courts-bouillons, matelotes ou ragoûts. Les Bédouins l'utilisent pour parfumer le café.
Les fleurs de Laurier-sauce séchées peuvent aussi être employées en infusion avec une cuillère de miel, et les baies séchées ont les mêmes propriétés culinaires que les feuilles ; elles sont préparées avec une râpe, de la même manière que la noix de muscade. Il est préférable d'en user avec modération, car la présence de lactones et d'alcaloïdes peut procurer un goût amer.
En Inde, plusieurs espèces différentes, au parfum plus ou moins proche du Laurier nobilis, sont utilisées en cuisine, sous le nom de laurier, souvent sans distinction entre elles. Il s'agit le plus souvent de Cinnamomum tamala. Le L. nobilis n'est jamais utilisé en cuisine traditionnelle, mais parfois dans des plats occidentaux ou adaptés.
Cet arbuste est aussi très cultivé pour l'ornementation, notamment pour l'art topiaire : la Belgique est connue pour ses pépinières spécialisées dans la culture de laurier noble. Hors des régions de climat méditerranéen, il peut être sensible au gel, et est souvent cultivé en bacs ; cependant certaines variétés, undulata notamment, se révèlent rustiques, et sont marcescentes ou repartent à partir de leur souche après une période de gel importante.
La branche de laurier-sauce était appréciée aussi comme ornement par les Romains qui confectionnaient des couronnes pour les vainqueurs : les « lauréats ».
La feuille de laurier-sauce s'emploie également pour traiter les crampes abdominales en infusion.
Le savon d'Alep est traditionnellement fabriqué avec de l'huile de baies ou de feuilles de laurier.
Au Maroc, en Algérie et en Tunisie, on frictionne les chevaux avec des feuilles fraîches afin d'en éloigner les mouches. On utilise également la feuille broyée en poudre pour lutter contre les fortes migraines : la poudre est alors prisée. Les feuilles du laurier-sauce contiennent du benzaldéhyde, de la pipéridine et du geraniol à une concentration de 50 ppm ; ces molécules sont toutes trois connues pour leurs qualités de répulsion des insectes[6].
Le laurier est le symbole d'Apollon. Selon Ovide, Daphné nymphe de la mythologie grecque, qui fut le premier amour d'Apollon, le fuyait et allait, après une longue poursuite, être attrapée, quand, au dernier moment, son père, le dieu fleuve Pénée, la métamorphosa en laurier. Dès lors, Apollon en fit son arbre et le consacra aux triomphes, aux chants et aux poèmes.
La pythie de Delphes mâchait des feuilles de laurier préalablement à ses divinations.
Chez les Grecs et les Romains anciens, l'usage était établi de couronner de laurier les poètes et les vainqueurs. Selon Pline l'Ancien, la foudre ne frappe jamais l'arbuste du laurier, il rapporte que l'empereur Tibère se couronnait de laurier pour se protéger sous le tonnerre[7].
Au Moyen Âge, on couronnait de laurier les savants distingués dans les universités. Dans les écoles de médecine, la couronne dont on entourait la tête des jeunes docteurs était faite de rameaux feuillés de laurier avec des baies, d'où le nom « baccalauréat » (bacca laurea : baie de laurier) donné encore de nos jours en France au diplôme qui sanctionne la fin des études secondaires. En Italie, la fin d'études s'appelle encore « Laurea », et les jeunes italiens participent à la cérémonie couronnés de lauriers.
Autrefois on pensait que le tubercule de l'arum tacheté enveloppé dans une feuille de laurier d'Apollon favorisait les entreprises juridiques[8]. L'Arum maculatum était considéré dans les temps reculés comme une plante magique associée à la magie blanche.
Le laurier est encore un symbole de paix.
L'empereur Valentinien Ier sur une pièce antique
Statue de la Victoire
Dante par Agnolo Bronzino (XVIe siècle)
Femme au laurier par Wenceslas Hollar (XVIIe siècle)
Blason de Boxford
Drapeau du Paraguay
Dans le langage des fleurs, le laurier symbolise la gloire[9].
Plus tard, le mythe a été repris par Freud, qui a associé l'image du laurier à celle de la mère, interprétant ce mythe comme une version plus ancienne du complexe d'Œdipe.
Cet organisme végétal possède une caractéristique commune avec le sapin, l'épicéa, ou le houx : il demeure vert en hiver. Cette caractéristique a été prise en compte pour faire de cette plante un symbole d'immortalité ; la Lune, selon les Chinois, contiendrait un laurier et un immortel.
En Grèce, cet arbuste dédié à Apollon représentait l'immortalité acquise par la victoire, ainsi que les conditions mêmes de la victoire : la sagesse unie à l'héroïsme. D'où l'origine de la couronne de laurier qui ceignait la tête des héros, des génies et des sages. Toujours en rapport avec Apollon, la Pythie et les devins mâchaient ou brûlaient du laurier pour Apollon, afin d'attirer ses facultés divinatoires, et ceux qui recevaient de la Pythie une divination favorable retournaient chez eux avec une couronne de laurier.
Il serait dangereux de confondre le laurier rose avec le Laurier. Quand on parle de laurier à fleurs, il s'agit en fait de laurier rose. Celui-ci n'est pas utilisé en cuisine, car il est toxique. Beaucoup d'autres plantes sont également appelées lauriers, mais n'appartiennent ni au genre Laurus, ni même, pour la plupart, à la famille des Lauracées. On peut citer :
Parmi tous les lauriers, le laurier rose est une des plantes les plus dangereuses et toutes ses parties sont toxiques. L'ingestion d'une simple feuille peut s'avérer mortelle pour un adulte, en raison des troubles cardiaques provoqués. Cet arbre vivace possède d'élégantes fleurs parfumées qui peuvent être blanches, rouge-rose, jaune, orangées ou rouge-orangé.
Laurus nobilis, le Laurier vrai, Laurier-sauce ou simplement Laurier, est une espèce d'arbustes à feuillage persistant de la famille des Lauracées. Il est originaire du bassin méditerranéen. Il est parfois appelé Laurier d'Apollon ou Laurier noble.
Raon crann is tom nach bhfuil aon ghaol eatarthu, ach duilleoga snasta leathrúla síorghlasa acu. I gclann amháin díobh, tá cuid mhaith cuas ina mbíonn ola cumhra.
O loureiro (Laurus nobilis) é unha árbore do xénero Laurus da familia botánica das Lauraceae ou lauráceas. É orixinaria do Mediterráneo oriental, varía entre 5 e 10 metros de alto, mais pode atinxir até 20 m de altura. As súas follas son vistosas, coriáceas e cun recendo moi característico. Por iso son moi usadas en condimentos na culinaria en xeral. O seu froito é do tipo baga e cando está maduro ten cor negra. Alén diso, a madeira desta árbore é de excelente calidade. Hai aínda algunhas propiedades medicinais para reumatismo, estómago etc.
Na Grecia Antiga as coroas confeccionadas con ramos de loureiro eran o símbolo da vitoria para os atletas e heroes nacionais. Ese costume tamén se herdou na Roma na época dos Césares. Por iso o termo laureado deriva xustamente do xénero Laurus.
En Galicia ademais do seu cultivo forma parte da vexetación espontánea, xeralmente en lugares húmidos, noiros, socalcos e pretos dos regos. Recibe tamén o nome de gamallo[1]. Un estudo recente encontrou que as estacións nativas clasificadas como L. nobilis no norte de España (en Galicia por exemplo) estaban máis preto xenética e morfoloxicamente de L. azorica que da poboación de L. nobilis nativa en Francia e Italia[2] É certo que en Galicia os loureiros adoitan medrar en ambientes moi húmidos, moito máis ca nos que medra o loureiro común mediterráneo.
O loureiro común é unha árbore dioica de folla persistente de 5–10 m de altura, de toro recto coa casca cinsenta e a copa mesta, escura. Ramallos ergueitos. Follas azuladas, alternas, lanceoladas ou oblongo-lanceoladas, de consistencia algo coriácea, recendente, co borod en ocasións algo ondulado. As follas dos exemplares en Galiza acostuman ser menos coriáceas, máis claras e anchas, especialmente cando medran en locais húmidos e sombrizos. Ápice agudo e base atenuada. Miden uns 3–9 cm de lonxitude e posúen curto pecíolo. A face é de cor verde escura lustrosa, mentres que o envés é máis pálido. Flores dispostas en umbelas sésiles de 4-6 flores. As flores, de 4 pétalos aparecen en marzo-abril, e son amarelentas. Flores masculinas con 8-12 estames de arredor de 3 mm, case todos provistos de 2 nectarios opostos, subbaxilares; xineceo rudimentario. Flores femininas con 2-4 estaminodios apendiculados; ovario subsésil; estilo curto e groso con estigma trígono. O froito é unha baga, ovoide, de 10–15 mm, negra na madureza, suavemente acuminada con pericarpo delgado. Semente única de 9 por 6,5 mm, lisa. Madura a principios do outono.[3]
Pódese multiplicar por sementes e por esgallo, tanto de raíz como de talo (espeques). A multiplicación por sementes é moi amodo. Cómpre apañar a semente en zonas onde existan pés dos dous sexos, debéndose coller só os froitos que están na planta e non nos que fican no chan, pois adoitan estar fermentados. A semente limpa xermola mellor ca que conserva o pericarpo seco. Os tratamentos de mergullo en auga da semente aumente e aceleran a xerminación. O loureiro é unha planta pouco esixente en solos, aínda que vai mellor naqueles soltos e frescos. Atura moi ben a poda, de feito é moi común cultivar arboriñas podadas formando bólas en vasos para xardinaxe. É, porén, sensíbel a parasitos que acostuman poboala, algúns dos máis comúns son:
As follas de loureiro son usadas como condimento na gastronomía europea, así como en América do Norte e América Central. Estas utilízanse en sopas, guisos e estufados, así como en carnes, peixes e vexetais, incluso en sobremesas coma no arroz con leite. En Galiza cócese o marisco con follas de loureiro, tamén é común cocer patacas cunhas follas.
Como planta medicinal, o loureiro é un tónico estomacal (estimulante do apetito, dixestivo, colagogo e carminativo). O aceite esencial obtido dos froitos ("manteiga de loureiro") usábase tradicionalmente para o tratamento de inflamacións osteoarticulares e pediculose. A inxesta de follas de loureiro en grandes cantidades chega ser tóxica.[4]
A madeira de loureiro é moi dura e tense empregado para traballos de marquetaría.[5]
O loureiro, incluídas as súas pólas empréganse en ornamentación.
Emprégase coma planta ornamental para crear sebes e coma arboriñas independientes podadas formando bólas e outras formas, xeralmente en vasos de terracota.
É o obxecto simbólico preferido na astroloxía para o signo do Carneiro.
Ten connotacións simbólicas en certas culturas como a romana e na cristiá.
Segundo a mitoloxía, o loureiro é a transformación da ninfa Dafne (Daphne) que ao ser perseguida por Apolo foi salvada por seu pai, o río Peneo, transformándoa en loureiro; de aí, Apolo cortou dúas pólas e entrenzounas elaborando unhas coroas triunfais que usan os vitoriosos, xenerais e emperadores da antiga Roma[4] e que chegaron até os nosos días coma símbolo da vitoria. Ademais, estas follas foron postas na testa dos atletas Medallistas Olímpicos nos Xogos Olímpicos de Atenas 2004
Na antigüidade o loureiro protexía contra os raios, Plinio recólleo,[6] así mesmo asegura non coñecer casa plantada con loureiros, que fora alcanzada polos raios dunha treboada.
En Galiza, coma árbore perenne (que non era o normal), asociábase o loureiro con algúns ritos pagáns de inverno. Nalgunhas zonas de Galiza, coma en Mos facíanse no mes de xaneiro unhas cacharelas con ramallos de loureiro mentres os mozos bailaban e cantaba darredor: queimemo-lo loureiro no mes de xaneiro.
O loureiro deu nomes a moitos topónimos galegos: Lourizán, Louredo, Lourido (do latín lauretum que significa sitio abundante de loureiros[7].
Eladio Rodríguez no seu Diccionario enciclopédico gallego-castellano dicía a mediados do século XX que o loureiro aparecía en moitos puntos de Galiza, en pés illados ou formando pequenos arboredos; medra en sebes e hortas e florea pola primavera. Dicía que nas aldeas cren que o loureiro despide efluvios que adozan o ambiente e que ten virtudes protectoras; e así aparece plantado preto de moitas casas campesiñas; e por iso penduran as súas pólas nas cortes, para preservar o gado de desgrazas: e por iso tamén constitúe o anuncio de obriga de tendas e tabernas aldeás, sen dúbida para favorecer ese medio de vida; e polo xera é costume queimar poliñas de loureiro que se benzoara na igrexa o domingo de ramos, supondo que con iso afástase o trono, a treboada e o raio ou chispa. Tense ademais coma purificador; e cando se sospeitar que algunhas cousa entrou na casa, afúmase con loureiro. Como símbolo quizais de triunfo, todos os construtores de vivendas en Galiza colocaban no máis alto das paredes da nova casa varias pólas de loureiro cando rematan de levantar os muros; e disque esta vella práctica encloba tamén o desexo de protección e ventura para o novo lar. As supersticiosas vitudes atribuídas ao loureiro en Galiza, xa foran condenadas no segundo Concilio bracarense, que prohibiu "arrodear as casas con loureiros"[8].
O loureiro converteuse no símbolo dos furanchos.
Laurus nobilis foi descrita por Carl von Linné e publicado en Species Plantarum 1: 369. 1753.[10]
Número de cromosomas de Laurus nobilis (Fam. Lauraceae) e táxones infraespecíficos:[11] 2n=48.
Laurus: nome xenérico que é nome latino para o loureiro.[12]
nobilis: epíteto latino que significa "notábel".[13]
Loureiro é a orixe dos vocábulos galegos "laureado" e "bacharel", este último do latín baccalaureatus, onde aparece laureatus, que recibiu os loureiros do seu título académico.
O loureiro é unha das plantas que con máis frecuencia producen dermatite de contacto e fenómenos de fotosensibilización (en períodos de contacto prolongado).
Cómpre non confundir o loureiro (Laurus nobilis) co loureiro real (Prunus laurocerasus) ao que se asemellada dalgún xeito. Esta última planta é tóxica por inxestión para as persoas.
Silvarda, oureiro, lourel, loureite, loureiro romano, loureiro real, loureiro negro, loureiro manso, loureiro gallego, loureiro do país, loureiro de Ramos, loureiro común, loureiro castellano, loureiro bravo, loureiro bendito, loureiro, loureira, lloureiro, laurel, laureiro, garamallo, gamallo e baieira[14].
Laurus nobilis.
Folla de loureiro.
Porte da arboriña.
Follas secas que se empregan coma adubo.
Ramallos.
A póla de loureiro (1900), obra de William-Adolphe Bouguereau (1825-1905).
O loureiro (Laurus nobilis) é unha árbore do xénero Laurus da familia botánica das Lauraceae ou lauráceas. É orixinaria do Mediterráneo oriental, varía entre 5 e 10 metros de alto, mais pode atinxir até 20 m de altura. As súas follas son vistosas, coriáceas e cun recendo moi característico. Por iso son moi usadas en condimentos na culinaria en xeral. O seu froito é do tipo baga e cando está maduro ten cor negra. Alén diso, a madeira desta árbore é de excelente calidade. Hai aínda algunhas propiedades medicinais para reumatismo, estómago etc.
Na Grecia Antiga as coroas confeccionadas con ramos de loureiro eran o símbolo da vitoria para os atletas e heroes nacionais. Ese costume tamén se herdou na Roma na época dos Césares. Por iso o termo laureado deriva xustamente do xénero Laurus.
En Galicia ademais do seu cultivo forma parte da vexetación espontánea, xeralmente en lugares húmidos, noiros, socalcos e pretos dos regos. Recibe tamén o nome de gamallo. Un estudo recente encontrou que as estacións nativas clasificadas como L. nobilis no norte de España (en Galicia por exemplo) estaban máis preto xenética e morfoloxicamente de L. azorica que da poboación de L. nobilis nativa en Francia e Italia É certo que en Galicia os loureiros adoitan medrar en ambientes moi húmidos, moito máis ca nos que medra o loureiro común mediterráneo.
Lovor (lovorika, lat. Laurus nobilis), biljka iz porodice lovorovki (lat.laureaceae), zimzeleno stablo ili grm s tamnozelenim, kožastim, kopljastim listovima. Cvjetovi dvodomni, neugledni, žute boje. Plod: modrocrna koštunica (bobica).
Potječe iz zapadne Azije odakle se proširio zemljama Sredozemlja. Kod nas raste u Istri, Hrvatskom primorju i Dalmaciji. Šume lovora na Liburniji (zapadna obala Kvarnerskog zaljeva) u okolici Lovrana (odakle mu i ime), smatraju se najljepšim na svijetu.
Lovor je od antike bio vrlo cijenjen kao sveto drvo čije su se grančice darivale pobjednicima i pjesnicima kao znak najveće počasti i slave.
Danas se lovor koristi u hortikulturi kao stablo ili kao formalno oblikovana živica, u kulinarstvu kao začin i u pučkoj medicini kao ljekovita biljka. Ljekovita tvar su eterična i masna ulja iz bobica i listova, a kao aktivne tvari prvenstveno sadrže pinen i cineol.
Biljka u listovima i plodovima sadrži eterično ulje(listovi 3 - 5,5%,plodovi do 1 %).U sastav ulja ulaze pinen,cineol,mircen,limonen,kamfor,linalol.U plodovima sadrži i masno ulje(25-45%).[1]
Masno ulje ( lat. Oleum Lauri ) dobiva se cijeđenjem koštica plodova . Već je Hipokrat preporučio korištenje lovorovog ulja protiv tetanusa . Galen je koristio lovor za urolitijazu . Arapski liječnik Razes koristio je lišće kao specifičan lijek za tikove lica. U srednjem vijeku plodovi lovora koristili su se kod kašlja i kao dobro sredstvo za zacjeljivanje rana . Listovi se koriste u narodnoj medicini u liječenju groznice . Eterično ulje Lovora je dobar dezinficijens i insekticidno sredstvo. U prošlosti se upotrebljavao za sprečavanje širenja kolere , dizenterije i malarije , i to dim od paljenja drva i ulja lovora - kako bi se uklonili komarci i mravi . Pokusno je dokazano da se lovorovo masno ulje može koristiti u medicinskoj praksi kao osnova za izradu preparata umjesto kakao maslaca. Zdrobljeni plodovi i masno ulje lovora dio su nekih pomasti, na primjer, "mliječne" masti, koja se koristi protiv grinja , ze reumatske bolove , grčeve , neuralgiju .[2]
Lovor (lovorika, lat. Laurus nobilis), biljka iz porodice lovorovki (lat.laureaceae), zimzeleno stablo ili grm s tamnozelenim, kožastim, kopljastim listovima. Cvjetovi dvodomni, neugledni, žute boje. Plod: modrocrna koštunica (bobica).
Potječe iz zapadne Azije odakle se proširio zemljama Sredozemlja. Kod nas raste u Istri, Hrvatskom primorju i Dalmaciji. Šume lovora na Liburniji (zapadna obala Kvarnerskog zaljeva) u okolici Lovrana (odakle mu i ime), smatraju se najljepšim na svijetu.
Lovor je od antike bio vrlo cijenjen kao sveto drvo čije su se grančice darivale pobjednicima i pjesnicima kao znak najveće počasti i slave.
Danas se lovor koristi u hortikulturi kao stablo ili kao formalno oblikovana živica, u kulinarstvu kao začin i u pučkoj medicini kao ljekovita biljka. Ljekovita tvar su eterična i masna ulja iz bobica i listova, a kao aktivne tvari prvenstveno sadrže pinen i cineol.
Prawy ławrjenc (Laurus nobilis) je štom ze swójby ławrjencowych rostlinow (Lauraceae).
Prawy ławrjenc je šěroki štom, kotryž docpěje wysokosć wot 12 hač do 15 m a šěrokosć wot 9 m. Jeho króna je kehelojta.
Kožane, błyšćace łopjena su lancetojte, ćmowozelene a na kromje často žołmate.
Kćěje w pózdnim nalěću. Małke kćenja su hwězdźičkojte a wonjeja.
Płody su kulojte a zelene, kotrež w nazymje čorno-wioletne bywaja.
Rostlina je w regionje Srjedźneho morja rozšěrjena.
Łopjena a płody so jako korjeninu wužiwaja. Nimo toho so wolij z płodow k medicinskim zaměram zhotowja.
Prawy ławrjenc (Laurus nobilis) je štom ze swójby ławrjencowych rostlinow (Lauraceae).
Dafnah adalah sebuah pohon hijau abadi aromatik atau perdu besar berdaun hijau yang berasal dari kawasan Mediterania. Tumbuhan tersebut merupakan salah satu tumbuhan yang digunakan untuk perasa daun salam dalam memasak. Laurus nobilis berpengaruh dalam sejarah Alkitab, Romawi, dan Yunani klasik.
. PMID 16597335.Dafnah adalah sebuah pohon hijau abadi aromatik atau perdu besar berdaun hijau yang berasal dari kawasan Mediterania. Tumbuhan tersebut merupakan salah satu tumbuhan yang digunakan untuk perasa daun salam dalam memasak. Laurus nobilis berpengaruh dalam sejarah Alkitab, Romawi, dan Yunani klasik.
L'alloro (Laurus nobilis L., 1753) è una pianta aromatica e officinale appartenente alla famiglia delle Lauracee, diffusa nel bacino del Mediterraneo.[2]
Si presenta, poiché spesso sottoposto a potatura, in forma di arbusto di varie dimensioni ma è un vero e proprio albero alto fino a 10 m, con rami sottili e glabri che formano una densa corona piramidale.
Il legno della pianta è aromatico ed emana il tipico profumo delle foglie. Il fusto è eretto, la corteccia verde nerastra.
Le foglie, ovate, sono verde scuro, coriacee, lucide nella pagina superiore e opache in quella inferiore, sono inoltre molto profumate.
L'alloro è una pianta dioica, cioè porta fiori, unisessuali, in due piante diverse, una con i fiori maschili e una con i fiori femminili (che portano poi i frutti). L'unisessualità è dovuta a fenomeni evolutivi di aborto a partire da fiori inizialmente completi. Nei fiori femminili infatti sono presenti 2-4 staminoidi (cioè residui di stami) non funzionali, analogo fenomeno accade per i maschili, che presentano parti femminili atrofiche (non funzionali ed atrofizzate). I fiori, di colore giallo chiaro, riuniti a formare una infiorescenza ad ombrella, compaiono a primavera, generalmente in marzo-aprile.
I frutti sono drupe nere e lucide (quando mature) con un solo seme. Le bacche maturano a ottobre-novembre.
L'impollinazione è principalmente entomofila, ovvero ad opera di insetti.[3]
Diffuso lungo le zone costiere settentrionali del Mar Mediterraneo, dalla Spagna alla Grecia e nell'Asia Minore, passando per la Svizzera e l'Italia.
In Italia cresce spontaneamente nelle zone centro-meridionali e lungo le coste; nelle regioni settentrionali è invece coltivato e talvolta naturalizzato.
L'ampia diffusione spontanea in condizioni naturali ha fatto individuare uno specifico tipo di macchia: la macchia ad alloro o Lauretum. Si tratta della forma spontanea di associazione vegetale che si stabilisce nelle zone meno aride dell'area occupata in generale dalla macchia.
L'alloro è una pianta rustica, cresce bene in tutti i terreni e può essere coltivato in qualsiasi tipo di orto[4].
La diffusione avviene molto facilmente per seme (i semi sono diffusi dagli uccelli che predano i frutti), la moltiplicazione avviene molto facilmente in natura per polloni, fatto che produce agevolmente dei piccoli boschi prodotti da un solo individuo (cioè dei cloni dell'albero di partenza), oppure artificialmente per talea.
Il 20 aprile 2015 il Vlaamse laurier, l'alloro fiammingo, è stato iscritto nel registro europeo delle indicazioni geografiche protette (IGP)[5]. È caratterizzato da una forma simmetrica e da una resistenza al freddo (particolarmente apprezzata dalle clientele dei paesi del Nord).
Spagna
Grecia RegioneSicilia DettagliCategoriaortofrutticolo RiconoscimentoP.A.T. SettoreProdotti vegetali allo stato naturale o trasformati La diffusione e l'uso ampio che se ne fa nella cucina siciliana hanno portato l'alloro ad essere inserito nella lista dei prodotti agroalimentari tradizionali italiani (P.A.T) del Ministero delle politiche agricole alimentari e forestali (Mipaaf) come prodotto tipico siciliano.[6]
Si utilizzano le foglie e se ne possono fare vari usi: in cucina, per aromatizzare carni e pesci, come rimedio casalingo per allontanare le tarme dagli armadi (ottimo e più profumato sostituto della canfora), per preparare decotti rinfrescanti e dalle qualità digestive o pediluvi, o trattato con alcool per ricavarne un profumato e aromatico liquore dalle proprietà digestive, stimolanti, antisettiche ed è utile contro tosse e bronchite.[7]
Dalle bacche si può ricavare un olio aromatico, l'olio laurino e con proprietà medicinali, ingrediente peculiare dell'antichissimo sapone di Aleppo. Veniva inoltre utilizzato per preservare libri e pergamene e per preparare le classiche coroncine d'alloro.
A marzo, quando fiorisce l'alloro, soprattutto nei climi temperati freddi dove non ci sono altre fioriture rilevanti, è un'importante fonte di nettare e polline per le api.
L'alloro è conosciuto con il termine lauro; tuttavia, in alcune regioni italiane, con questo termine viene indicato anche il lauroceraso (Prunus laurocerasus), il quale è una pianta tossica.[8]
Nella mitologia greco-romana l'alloro era una pianta sacra e simboleggiava la sapienza e la gloria: una corona di alloro cingeva la fronte dei vincitori nei Giochi pitici o Delfici[9] e costituiva il massimo onore per un poeta che diveniva un poeta laureato. Da qui l'accezione figurativa di simbolo della vittoria, della fama, del trionfo e dell'onore. Inoltre questa pianta era sacra ad Apollo poiché Dafne, la ninfa di cui il dio si invaghì, chiese che fosse eliminata la causa dell'invaghimento di Apollo nei suoi confronti, e dunque le fu tolto l'aspetto umano venendo trasformata in Alloro. Apollo a quel punto mise la pianta di Alloro nel suo giardino e giurò di portarne sul suo capo in forma di corone per sempre, e disse che allo stesso modo facessero i Romani durante le sfilate in Campidoglio[10]. Sarebbe stato proprio Apollo, infatti, a rendere questo albero sempreverde. All'alloro era connesso anche il potere della divinazione (Apollo era infatti anche il dio dei vaticini): la sacerdotessa del dio (la Pizia) usava masticare foglie di alloro prima di profetizzare.
In Italia è tradizione far indossare una corona d'alloro a tutti i neolaureati.
Il "lauro" è spesso citato nel Canzoniere di Petrarca. Nell'opera, infatti, Laura, (anche il gioco omofonico che il poeta realizza è funzionale a questa metafora), la donna amata dall'io lirico, viene in parte assimilata a questo arbusto (emblematica la sestina "Giovene donna sotto un verde lauro"). Riprendendo le immagini della mitologia greca (in particolare il mito di Dafne e Apollo), l'alloro è simbolo di rifiuto e inaccessibilità, caratteristiche di Laura. Il "lauro" è anche però pianta sacra al Dio Apollo e simbolo di sapienza e gloria. Interessante il gioco di parole architettato dal poeta: egli realizza l'accostamento da un lato tra "lauro-l'auro" (dove "l'auro" sta a significare "l'oro" ed è riferito alla lucentezza tipica della donna, in particolare alle sue chiome); mentre compare anche la coppia Laura-l'aura(=l'aria), come accade nel sonetto 90 Erano i capei d'oro a l'aura sparsi.
Fred Perry adotta come simbolo dei suoi capi di abbigliamento due rami di alloro incrociati.
L'alloro (Laurus nobilis L., 1753) è una pianta aromatica e officinale appartenente alla famiglia delle Lauracee, diffusa nel bacino del Mediterraneo.
Vide etiam paginam discretivam: Laurus (discretiva)
Laurus nobilis (binomen a Linnaeo statutum, nomine antiquo "Laurus") est typus generis Lauri, Lauraceis attributi. Laurus nobilis est arbustum foliis aromaticis, artibus coquorum et medicorum utilissimis, bacis etiam edulibus munitum. Species naturá iuxta oris maris Mediterranei crescit. Per has regiones olim "laurisilvae" (ita a palaeontologis nuncupatae) late florebantur, lauris et ilicibus virentes; quae silvae in Macaronesia hodie usque servantur, alibi autem abhinc decem milium annorum ob siccitatem evanescabant. Nomen Graecum "Δάφνη" fabula mythica explicavit: nympham Daphnen ab Apolline persecutam se in laurum convertisse;[1] laurum postea Apollini sacram in coronis plectam ad victores athleticos et bellicos "laureandos".
Vide "Laurus nobilis" apud Vicispecies. 
Situs scientifici: Tropicos • Tela Botanica • GRIN • ITIS • Plant List • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • IUCN Red List • Plantes d'Afrique • Flora of China • INPN France • USDA Plants Database Vide etiam paginam discretivam: Laurus (discretiva)
Laurus nobilis (binomen a Linnaeo statutum, nomine antiquo "Laurus") est typus generis Lauri, Lauraceis attributi. Laurus nobilis est arbustum foliis aromaticis, artibus coquorum et medicorum utilissimis, bacis etiam edulibus munitum. Species naturá iuxta oris maris Mediterranei crescit. Per has regiones olim "laurisilvae" (ita a palaeontologis nuncupatae) late florebantur, lauris et ilicibus virentes; quae silvae in Macaronesia hodie usque servantur, alibi autem abhinc decem milium annorum ob siccitatem evanescabant. Nomen Graecum "Δάφνη" fabula mythica explicavit: nympham Daphnen ab Apolline persecutam se in laurum convertisse; laurum postea Apollini sacram in coronis plectam ad victores athleticos et bellicos "laureandos".
Kilnusis lauramedis (lot. Laurus nobilis) – lauramedinių (Lauraceae) šeimos visžalių medžių ir krūmų rūšis. Kilusi iš Viduržemio jūros regiono.
Priklausomai nuo augimo sąlygų gali išaugti įvairaus aukščio, daugiausia iki 10-15 m. Žievė lygi, ruda, ūgliai pliki. Laja tanki, piramidiška. Lapai paprastieji, trumpais lapkočiais, lygiakraščiai, lancetiniai arba elipsiški, pliki, 6-20 cm ilgio, 2-4 cm pločio. Žiedynai tankūs, skėtiniai, susitelkę po 1-3 lapų pažastyse. Žiedai smulkūs, gelsvi, vienalyčiai. Vaisius – tamsiai žalias elipsiškas kaulavaisis, kurio ilgis 1,5-2 cm. Jo viduje yra didelė sėkla.
Visose augalo dalyse yra eterinio laurų aliejaus ir aromatinių medžiagų, suteikiančių augalui kvapnų aromatą ir būdingą skonį. Kilniojo lauramedžio lapai (vadinami laurų lapais) – labai populiarus prieskonis. Jais gardinamos sriubos, mėsos patiekalai, konservai, marinatai. Eterinio aliejaus dedama į konditerinius gaminius, likerius, jis naudojamas masažuose, aromaterapijoje.
Laurais nuo antikos laikų buvo gydomos nervinės ligos, kosulys, karščiavimas. Lauramedžio medienos ir sakų dūmais baidydavo uodus, skruzdėles, museles. Laurų lapai – taip pat ir garbės, kilnumo, taikos simbolis. Laurų vainikais antikoje puošdavo mūšių laimėtojus, sportinių žaidynių nugalėtojus, poetus, žynius.
Požymiai
Augalas
Žiedai
Džiovinti lapai
Kilnusis lauramedis (lot. Laurus nobilis) – lauramedinių (Lauraceae) šeimos visžalių medžių ir krūmų rūšis. Kilusi iš Viduržemio jūros regiono.
Priklausomai nuo augimo sąlygų gali išaugti įvairaus aukščio, daugiausia iki 10-15 m. Žievė lygi, ruda, ūgliai pliki. Laja tanki, piramidiška. Lapai paprastieji, trumpais lapkočiais, lygiakraščiai, lancetiniai arba elipsiški, pliki, 6-20 cm ilgio, 2-4 cm pločio. Žiedynai tankūs, skėtiniai, susitelkę po 1-3 lapų pažastyse. Žiedai smulkūs, gelsvi, vienalyčiai. Vaisius – tamsiai žalias elipsiškas kaulavaisis, kurio ilgis 1,5-2 cm. Jo viduje yra didelė sėkla.
Visose augalo dalyse yra eterinio laurų aliejaus ir aromatinių medžiagų, suteikiančių augalui kvapnų aromatą ir būdingą skonį. Kilniojo lauramedžio lapai (vadinami laurų lapais) – labai populiarus prieskonis. Jais gardinamos sriubos, mėsos patiekalai, konservai, marinatai. Eterinio aliejaus dedama į konditerinius gaminius, likerius, jis naudojamas masažuose, aromaterapijoje.
Laurais nuo antikos laikų buvo gydomos nervinės ligos, kosulys, karščiavimas. Lauramedžio medienos ir sakų dūmais baidydavo uodus, skruzdėles, museles. Laurų lapai – taip pat ir garbės, kilnumo, taikos simbolis. Laurų vainikais antikoje puošdavo mūšių laimėtojus, sportinių žaidynių nugalėtojus, poetus, žynius.
Požymiai
Augalas
Žiedai
Džiovinti lapai
Dižciltīgais laurs[1] (Laurus nobilis) ir aromātisks mūžzaļš lauru dzimtas augs. To dabiskais izplatības areāls ir Vidusjūras reģions. Lauru lapas izmanto kulinārijā kā garšaugu. Dižciltīgajam lauram ir liela nozīme Senās Grieķijas un Senās Romas kultūrā. Lauru vainags Senajā Grieķijā tika izmantots kā augstāka statusa simbols. Romā tas bija uzvaras simbols.
Dižciltīgais laurs (Laurus nobilis) ir aromātisks mūžzaļš lauru dzimtas augs. To dabiskais izplatības areāls ir Vidusjūras reģions. Lauru lapas izmanto kulinārijā kā garšaugu. Dižciltīgajam lauram ir liela nozīme Senās Grieķijas un Senās Romas kultūrā. Lauru vainags Senajā Grieķijā tika izmantots kā augstāka statusa simbols. Romā tas bija uzvaras simbols.
Laurier (doorverwijspagina) voor andere betekenissen, o.a. personen met deze achternaam. Laurier (Laurus nobilis) is een plant uit de laurierfamilie (Lauraceae). De plant wordt in de keuken als kruid toegepast.
Laurierbladeren zijn ongeveer 5 cm lang en worden (meestal gedroogd) gebruikt in stoofpotten en soepen, waarbij de laurier langere tijd moet meestoven om de smaak tot zijn recht te laten komen. Het blad kan niet opgegeten worden, want het blijft hard. Laurier wordt ook gebruikt in laurierdrop waarin de sterke lauriersmaak naar voren komt.
De witachtige bloemen staan in schermen in de bladoksels. De vruchten zijn eivormige, besachtige steenvruchten die als ze rijp zijn zwart kleuren.
Laurier is afkomstig uit vooral het oostelijk Middellandse Zeegebied, uit landen als Turkije, Georgië en Griekenland. In Nederland wordt laurier gekweekt als kuipplant omdat de plant niet volledig winterhard is. Toch zal laurier een matige Nederlandse winter wel overleven, zeker in de kuststreken en als er genoeg beschutting is.
In de Klassieke Oudheid was laurier een symbool voor de overwinning. Overwinnaars werden getooid met een lauwerkrans, gemaakt van laurierbladeren. In de stripverhalen van Goscinny en Uderzo over Asterix en Obelix wordt Julius Caesar dan ook altijd met een lauwerkrans afgebeeld. De term laureaat is een overblijfsel van deze symboliek. Verder is nog een aantal uitdrukkingen op laurier gebaseerd, bijvoorbeeld "op zijn lauweren rusten", "gelauwerd zijn", "lauweren oogsten". De christelijke symboliek nam laurier ook over als zinnebeeld voor overwinning en onvergankelijkheid.
De naam laurier wordt ten onrechte ook wel gebruikt voor de veel aangeplante laurierkers (Prunus laurocerasus).
Het is een struik of boom die wel 100 jaar oud kan worden.
In sauzen, zuurkool, rodekool, stamppot, groentesoepen, marinades, ingelegde augurken, komkommer en rode bieten kunnen laurierbladeren worden gebruikt. Laurierbladeren bezitten een aroma dat bij heel veel spijzen past; zelden wordt een gerecht door laurierbladeren bedorven. Het is een gezond, aromatisch-bitter kruid, dat de vertering helpt. De bladeren kunnen rustig worden meegekookt en voor het opdienen worden verwijderd.
Neem het voorbehoud bij medische informatie in acht.Aan laurier worden vele heilzame eigenschappen toegekend. Het zou goed zijn tegen bovenste luchtweginfecties/griep, tandpijn, aften, sinusitis, keelpijn en bronchitis. Ook zou het vochtafdrijvend zijn, de eetlust opwekken en de spijsvertering bevorderen en een natuurlijk antidepressivum zijn. Bewijs voor deze claims is echter nooit geleverd in klinisch onderzoek. De weinige literatuur hierover betreft in-vitro-onderzoek.
Ook wordt de olie van laurier gebruikt in aromatherapie tegen spierpijn, zenuwpijn en verrekking. De enige publicatie hierover in een peer reviewed tijdschrift betreft het vermoeden op een allergische reactie.[1]
Als men laurierbladeren in bv. de keuken en voorraadkast strooit, kan dit muizen uit de buurt houden.[bron?] Hoogstwaarschijnlijk is de geur te sterk en/of te onaangenaam voor de diertjes. Of dit ook bij andere diersoorten het geval is, is niet bekend.
bloemen
Laurier
gedroogde laurierbladeren
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Laurus nobilis op Wikimedia Commons. Beluister
(info)Laurier (Laurus nobilis) is een plant uit de laurierfamilie (Lauraceae). De plant wordt in de keuken als kruid toegepast.
Laurierbladeren zijn ongeveer 5 cm lang en worden (meestal gedroogd) gebruikt in stoofpotten en soepen, waarbij de laurier langere tijd moet meestoven om de smaak tot zijn recht te laten komen. Het blad kan niet opgegeten worden, want het blijft hard. Laurier wordt ook gebruikt in laurierdrop waarin de sterke lauriersmaak naar voren komt.
De witachtige bloemen staan in schermen in de bladoksels. De vruchten zijn eivormige, besachtige steenvruchten die als ze rijp zijn zwart kleuren.
Laurier is afkomstig uit vooral het oostelijk Middellandse Zeegebied, uit landen als Turkije, Georgië en Griekenland. In Nederland wordt laurier gekweekt als kuipplant omdat de plant niet volledig winterhard is. Toch zal laurier een matige Nederlandse winter wel overleven, zeker in de kuststreken en als er genoeg beschutting is.
In de Klassieke Oudheid was laurier een symbool voor de overwinning. Overwinnaars werden getooid met een lauwerkrans, gemaakt van laurierbladeren. In de stripverhalen van Goscinny en Uderzo over Asterix en Obelix wordt Julius Caesar dan ook altijd met een lauwerkrans afgebeeld. De term laureaat is een overblijfsel van deze symboliek. Verder is nog een aantal uitdrukkingen op laurier gebaseerd, bijvoorbeeld "op zijn lauweren rusten", "gelauwerd zijn", "lauweren oogsten". De christelijke symboliek nam laurier ook over als zinnebeeld voor overwinning en onvergankelijkheid.
De naam laurier wordt ten onrechte ook wel gebruikt voor de veel aangeplante laurierkers (Prunus laurocerasus).
Het is een struik of boom die wel 100 jaar oud kan worden.
Laurbær (Laurus nobilis) er eit eviggrønt, mellomhøgt tre i laurbærslekta som veks i middelhavslanda.
Laurbærtreet blir normalt 2,5 m. høgt, men kan bli opptil 20 meter. Blada er blanke og glinsande på oversida og matte på undersida. Dei har ein sterk aroma.
Treet blomstrar i mars og april med små grøngule blomar som sit fleire saman i bladhjørna. Dei har ein søtleg aroma. Bæra er avlange og blåsvarte og inneheld eitt frø kvar.
Treet blir brukt som prydplante, ofte ved inngangsparti, nokre gonger også innandørs.
Dei grøne blada til treet kan haustast og brukast som krydder. Smaksmessig passar laurbærblad mellom anna til kokt og steikt fisk, oksekjøt og bønner. Laurbærfuktene blir også hausta og kan mellom anna brukast til olje.
Laurbærblad har i fleire tusenår ikkje berre vore brukt til matlaging, men også som eit symbol på siger, herskarar og gudar. Det latinske namnet nobilis, 'adeleg' eller 'fornem', viser til dette. I antikken blei laurbærkransar brukt som teikn på siger. Ein slik bruk er også overført til moderne tid, til dømes i heraldiske symbol som riksvåpen og i nokre nasjonalflagg.
Laurbær var eit symbol for den greske guden Apollo. I følgje gresk mytologi blei det første laurbærtreet skapt av nymfa Dafne då ho rømde frå Apollo. Ettersom Apollo var vernar for dei pythiske leikane blei vinnarar her krona med laurbærkransar. Romarane brukte også laurbærkransar som symbol for siger, då særleg militær siger.
I Bibelen er laurbær eit symbol på heider og rikdom. I kristen tradisjon er planten eit symbol på gjenoppståinga til Kristus.
Etter kinesisk tradisjon veks det eit stort laurbærtre på månen. Wu Gang, ein døyeleg mann som vanskjøtta arbeidet sitt fordi han drøymde om å bli udøyeleg, blei sett til å fella treet av gudane. Dette viste seg å vera umogleg ettersom treet grodde til så snart ein sette øksa i det.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Laurbær Laurbær (Laurus nobilis) er eit eviggrønt, mellomhøgt tre i laurbærslekta som veks i middelhavslanda.
Laurbær (Laurus nobilis) er et eviggrønt tre som vokser i middelhavslandene. Normalt 2,5 m. høyt, men kan bli opp til 20 meter høyt og blomstrer i mars og april med små grønngule blomster som har en søtaktig aroma. Hører til Laurbærslekten.
Fra treet høstes grønne blader som tørkes og brukes i matlaging. Smaksmessig passer laurbærblad til kokt og stekt fisk, oksekjøtt, bønner. Også fruktene høstes og brukes til blant annet olje. Bladet er med på å gi en spennende smak på mange retter.
Laurbærtreets aromatiske blader har i årtusen vært sett på ikke bare som krydder, men som navnet nobilis = fornem eller adel viser; en æresbevisning og heder. Allerede i antikken ble det gitt laurbærkranser som et seierstegn, noe som den dag i dag blir brukt ved høytidelige seremonier.
Blomster og blader.
Et laurbærblad
Blomsterknopper
Dyrking av laurbær innendørs.
En illustrasjon fra det 19. århundre.
insekt under et laurbærblad.
Nærbilde av Laurbærblader.
Laurbær (Laurus nobilis) er et eviggrønt tre som vokser i middelhavslandene. Normalt 2,5 m. høyt, men kan bli opp til 20 meter høyt og blomstrer i mars og april med små grønngule blomster som har en søtaktig aroma. Hører til Laurbærslekten.
Fra treet høstes grønne blader som tørkes og brukes i matlaging. Smaksmessig passer laurbærblad til kokt og stekt fisk, oksekjøtt, bønner. Også fruktene høstes og brukes til blant annet olje. Bladet er med på å gi en spennende smak på mange retter.
Laurbærtreets aromatiske blader har i årtusen vært sett på ikke bare som krydder, men som navnet nobilis = fornem eller adel viser; en æresbevisning og heder. Allerede i antikken ble det gitt laurbærkranser som et seierstegn, noe som den dag i dag blir brukt ved høytidelige seremonier.
Busson àut fin a 10 o 20 m., scòrsa prima verda e peui gris scura o brun-a. Feuje verd scur, lùcide, pi ciaire da sota. Fior cite, color giaun vërzin. Frut a forma d'ovet, prima verd peui neir, con na smens rionda.
A chërs ant e stassion solegià e frësche. A sopòrta mal ël gel. A l'é piantà ant j'òrt e ij giardin.
A l'ha ëd proprietà digestive e stimolante.
A l'é motobin dovrà për aromatisé aròst e carn, polastr e pess. A ven butà ant le conserve sot euli e ant ij licor digestiv.
Ij termo laurea e laureà a rivo da Laurus.
Busson àut fin a 10 o 20 m., scòrsa prima verda e peui gris scura o brun-a. Feuje verd scur, lùcide, pi ciaire da sota. Fior cite, color giaun vërzin. Frut a forma d'ovet, prima verd peui neir, con na smens rionda.
AmbientA chërs ant e stassion solegià e frësche. A sopòrta mal ël gel. A l'é piantà ant j'òrt e ij giardin.
ProprietàA l'ha ëd proprietà digestive e stimolante.
Cusin-aA l'é motobin dovrà për aromatisé aròst e carn, polastr e pess. A ven butà ant le conserve sot euli e ant ij licor digestiv.
Ij termo laurea e laureà a rivo da Laurus.
Wawrzyn szlachetny, laur (Laurus nobilis L.) – gatunek krzewu należący do rodziny wawrzynowatych (Lauraceae).
Rodzimy obszar jego występowania to kraje w obszarze śródziemnomorskim: Afryka Północna (Algieria, Libia, Tunezja, Maroko), Europa Południowa (Francja, Słowenia, Albania, Bośnia i Hercegowina, Chorwacja, Włochy, Grecja) i część Azji Zachodniej (Cypr, Izrael, Liban, Syria, Turcja). Jako gatunek introdukowany rozprzestrzenił się w wielu innych regionach, jest też uprawiany w wielu krajach[3].
W Polsce należy traktować wawrzyn jako roślinę doniczkową. Znosi krótkotrwałe spadki temperatury poniżej 0 °C (nawet do -10 °C), jednak dłuższe okresy mrozu są dla niego zabójcze. Najlepiej zimuje w widnym pomieszczeniu, w temperaturze 2-4 °C, na przykład na werandzie lub w zimnej szklarni. Przy wyższej temperaturze (10-15 °C) pomieszczenie, w którym stoi powinno być często wietrzone. Trzeba jednak uważać, żeby roślina nie stała bezpośrednio w zasięgu zimnego powietrza. Wymaga gleby żyznej, przepuszczalnej.
Wieniec laurowy, Laura, Liść laurowy, Wawrzyniec, Laurencjusz, Park Narodowy Garajonay
Wawrzyn szlachetny, laur (Laurus nobilis L.) – gatunek krzewu należący do rodziny wawrzynowatych (Lauraceae).
Laurus nobilis, popularmente loureiro ou louro é uma árvore do gênero Laurus da família botânica das Lauraceae.[1][2]
O loureiro é uma árvore de folha perene que atinge até 10 metros de altura.[3] Cada flor é verde-amarelo pálido com cerca de 1 cm de diâmetro e são suportadas em pares ao lado de uma folha. As folhas têm de 6–12 cm de comprimento e 2–4 cm de largura, com margem lisa mas em algumas folhas há margem ondula. O fruto é uma pequena baga brilhante e preta como uma drupa com cerca de 1 cm de comprimento contendo uma semente.[4]
Um estudo recente descobriu diversidade genética considerável dentro L. nobilis e que L. azorica não é geneticamente ou morfologicamente distinta.[5]
A planta é a fonte de várias ervas populares e uma especiaria usada em uma grande variedade de receitas, particularmente entre as cozinhas mediterrâneas. Mais comumente, as folhas aromáticas são adicionadas inteiras aos molhos de massas italianas. Eles são tipicamente removidos dos pratos antes de serem servidos, a menos que sejam usados como um simples enfeite. As folhas de louro inteiras têm uma vida útil longa de cerca de um ano, sob temperatura e umidade normais. As folhas de louro inteiras são utilizadas quase exclusivamente como agentes aromatizantes durante a fase de preparação de alimentos. As folhas de louro moídas, no entanto, podem ser ingeridas com segurança e são frequentemente usadas em sopas e em estoques, além de serem um acréscimo comum a um Bloody Mary. Bagas secas de louro e óleo de folhas prensadas podem ser usadas como temperos robustos, e a madeira pode ser queimada para dar sabor a fumeiro.
O cultivo de Loureiro demanda alguns cuidados, é necessário planejamento do local, pois o louro pode atingir até 10 m de altura, um arbusto grande no solo ou um pequeno arbusto em um vaso. É necessário garantir a quantidade de luz. O louro precisa de pelo menos 4 horas de sol. [6]
Pode ser cultivado através de alporque e semente.
O louro pode sofrer ataques de cochonilhas, insetos que sugam a seiva da planta e geram subprodutos utilizados por algumas formigas. A seiva que fica sobre as folhas e ramos podem ser a porta de entrada de um fungo popularmente conhecido como fumagina, este diminui a área de fotossíntese.[7]
_-_Laurel_Branch_(1900).jpg)
.jpg)
.svg)
_-_Laurel_Branch_(1900).jpg)
_-_Laurel_Branch_(1900).jpg)
|doi_brokendate= (ajuda) !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de autores (link) Laurus nobilis, popularmente loureiro ou louro é uma árvore do gênero Laurus da família botânica das Lauraceae.
Dafinul (lat. Laurus nobilis), cunoscut și sub numele de laur, este o specie de plante aromatice din familia Lauraceae, arbore sau arbust, care ajunge până la 10–18 m înălțime, originar din zona Mediteranei.
Frunzele au o lungime de 6–12 cm și o lățime de 2–4 cm , cu margini dantelate specific și usor încurbate . Este o plantă cu flori sexuate (plantă dioică) florile mascule și femele fiind dispuse pe organisme distincte ; florile sunt de un galben-verzui pal, de aproape 1 cm diametru, crescute câte 4-5 în umbelă alături de frunză. Fructul este în formă de boabă (bacă) neagră de aproape 1 cm lungime, conținând o singura sămânță.
Frunzele de dafin sunt folosite pentru aroma lor la prepararea mâncărurilor. De asemenea, au fost folosite în Grecia antică pentru cununile de lauri, de unde și expresia "a se culca pe lauri". O asemenea cunună de laur era oferită ca premiu la Jocurile pitice. În plus, tot de la laur derivă și cuvântul bacalaureat (bacă de laur) și cel de laureat ( încununat cu lauri), există un premiu cinematografic Premiul Laurul de aur.
Anumite date din literatura medicală sprijină ideea că frunzele de dafin ar avea următoarele utilizări :
Dafinul este amplu cultivat ca plantă ornamentală în regiuni cu climat mediteranean sau oceanic , dar și ca plantă de interior în zonele mai reci.
Dafinul, pe lângă utilizarea variată în prepararea mâncărurilor, este cunoscut și apreciat ca remediu natural în tratarea câtorva afecțiuni. Printre cele mai cunoscute afecțiuni care pot fi vindecate cu ajutorul dafinului se număra infecțiile (orale, intestinale), reumatismul, alcoolismul, laringita, anorexia.
Untul de dafin, extras din fructele arbustului, intră în componența multor unguente, în special cele utilizate pentru calmarea diferitelor manifestări ale durerii. Proprietățile terapeutice ale ceaiului de dafin sunt cunoscute mai ales în tratarea reumatismului cronic, afecțiunilor nervoase și afecțiunilor orale.
Frunzele de dafin sunt utilizate pentru designul monedei de 10 yen în Japonia.
În conformitate cu mitologia greacă, arborele a apărut inițial când nimfa Daphne s-a transformat în acest arbore pentru a scăpa de urmărirea zeului din Olimp Apollo.
Pădurea de lauri (dafini) "Laurisilva" de pe insula Madeira (Portugalia) a fost înscrisă în anul 1999 pe lista patrimoniului cultural și natural mondial al UNESCO.
Ilustraţie din secolul al XIX-lea
Flori şi frunze de dafin (Laurus nobilis)
Dafin crescut în bucătărie pentru frunzele sale
Carte · 
Categorie · 
Portal · 
WikiProiect Dafinul (lat. Laurus nobilis), cunoscut și sub numele de laur, este o specie de plante aromatice din familia Lauraceae, arbore sau arbust, care ajunge până la 10–18 m înălțime, originar din zona Mediteranei.
Frunzele au o lungime de 6–12 cm și o lățime de 2–4 cm , cu margini dantelate specific și usor încurbate . Este o plantă cu flori sexuate (plantă dioică) florile mascule și femele fiind dispuse pe organisme distincte ; florile sunt de un galben-verzui pal, de aproape 1 cm diametru, crescute câte 4-5 în umbelă alături de frunză. Fructul este în formă de boabă (bacă) neagră de aproape 1 cm lungime, conținând o singura sămânță.
Vavrín pravý (lat. Laurus nobilis, L.) je stálezelený strom alebo ker z čeľade vavrínovité (Lauraceae). Pochádza z teplých oblastí.
Listy sú pomerne tvrdé, kožovité, predĺžené, kopijovité až oválne. Sú 10 – 50 mm dlhé a 20 – 50 mm široké. Majú vyvýšené a charakteristicky zvlnené okraje. Líce listov je tmavšie ako rub. Kvitne od marca do apríla, má biele, žlté až modročervené kvety. Je slabo aromatický, má trpkú až horkú chuť.
Prirodzeným areálom výskytu je stredomorské pobrežie, u nás neznesie hlbšie mrazy, preto pestované kry na zimu prenášame do vhodných priestorov, kde nie je mráz. Vavrín má rád slnko až polotieň, strednú zálievku, na pôdu nie je náročný.
Sušené listy vavrínu sa pod názvom bobkový list používajú ako korenina. Jeho používanie a pestovanie rozšírili Gréci a Rimania. Jeho výhodou je, že ani pri dlhšom skladovaní nestráca podstatne na kvalite. Ako korenina sa používajú listy alebo prášok z nich. Používa sa do smotanových omáčok, polievok, kyslých jedál, pri nakladaní mäsa, uhoriek alebo húb, ale aj na pečenie mäsa a zvlášť zveriny. Má ľahké sedatívne účinky, podporuje trávenie, má aj antiseptické (protizápalové) účinky. Môže sa používať aj do liekov a do lekárskych sirupov.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Vavrín pravý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Vavrín pravý
Tento článok týkajúci sa gastronómie je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. 
Tento článok týkajúci sa botaniky je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Vavrín pravý (lat. Laurus nobilis, L.) je stálezelený strom alebo ker z čeľade vavrínovité (Lauraceae). Pochádza z teplých oblastí.
Navádni lôvor (znanstveno ime Laurus nobilis) iz družine Lauraceae) je aromatično vednozeleno drevo ali velik grm, ki doseže višino 10–18 m. Razširjen je po vsem Sredozemlju.
Lovor ima bogato zgodovino. Starogrški mit pripoveduje, da je bog Apolon z ljubezenskimi željami zasledoval nimfo Dafne. Ko mu ni mogla več uiti, je poklicala na pomoč samega Zevsa. Ta jo je spremenil v lovorjev grm. Lovor je od tedaj posvečen Apolonu. Z lovorjem so krasili njegove templje, njemu v čast so sadili nasade lovorja in svečenica Pitija v delfskem svetišču je žvečila lovorjeve liste. Lovor je postal znamenje zmage in ustvarjalne sile. Vence iz lovorja so nosili rimski cesarji, z njimi so in še slavimo zmagovalce, športnike, ustvarjalce ...
Na povezavo z mitom kažejo tudi imena lovorja v nekaterih jezikih, npr.: hebrejsko aley daphna (עלי דפנה) »Listi Dafne«, turško »defne«, albansko »dafinë«, bolgarsko »dafinov list« (»дафинов лист«), romunsko »dafin« in v sodobnem grškem jeziku »dafni« (»δάφνη«).
Lovor zbuja tek.
Lovor uporabljamo kot začimbo za:
Navádni lôvor (znanstveno ime Laurus nobilis) iz družine Lauraceae) je aromatično vednozeleno drevo ali velik grm, ki doseže višino 10–18 m. Razširjen je po vsem Sredozemlju.
Lovor ima bogato zgodovino. Starogrški mit pripoveduje, da je bog Apolon z ljubezenskimi željami zasledoval nimfo Dafne. Ko mu ni mogla več uiti, je poklicala na pomoč samega Zevsa. Ta jo je spremenil v lovorjev grm. Lovor je od tedaj posvečen Apolonu. Z lovorjem so krasili njegove templje, njemu v čast so sadili nasade lovorja in svečenica Pitija v delfskem svetišču je žvečila lovorjeve liste. Lovor je postal znamenje zmage in ustvarjalne sile. Vence iz lovorja so nosili rimski cesarji, z njimi so in še slavimo zmagovalce, športnike, ustvarjalce ...
Na povezavo z mitom kažejo tudi imena lovorja v nekaterih jezikih, npr.: hebrejsko aley daphna (עלי דפנה) »Listi Dafne«, turško »defne«, albansko »dafinë«, bolgarsko »dafinov list« (»дафинов лист«), romunsko »dafin« in v sodobnem grškem jeziku »dafni« (»δάφνη«).
Lovor zbuja tek.
Lovor uporabljamo kot začimbo za:
riž ali moko tako da dodamo v posodo, kjer jih hranimo, dobro posušen list lovora, s tem pridobita prijeten okus, polnejši okus dosežemo z drobljenjem lovorovih listov, vonj prekajenih lovorjevih listov preganja mrčes, lovor deluje kot naravni konzervans pri vlaganju zelenjave, rdeče pese, kumaric, gob v kis, goste juhe, predvsem krompirjeve in fižolove, enolončnice, predvsem če vsebujejo stročnice, jedi iz kislega in svežega zelja.Lager eller lagerträd (Laurus nobilis) är ett träd som tillhör familjen lagerväxter. Det blir upp till 20 meter högt och blommar från mars till april med små fyrtaliga, enkönade, gröngula blommor som har en sötaktig doft.
Lagerträdets aromatiska blad har prisats i årtusenden som mer än bara krydda, vilket dess namn, nobilis = förnäm eller ädel, avslöjar. Redan under antiken gavs det ut lärdoms- och segerkransar av lager, vilket än idag används vid högtidliga ceremonier. Årligen får nya doktorer vid svenska universitet en lagerkrans vid promotionen. Vid Uppsala universitets botaniska trädgård finns än idag de träd efter vilka Linné 1753 beskrev arten.
Kring Medelhavet har den vildväxande lagern minskat i omfattning, men lundarna vid Opatija i Kroatien är fortfarande vackra. Lager är ett städsegrönt träd och en prydnadsväxt i hela Europa, i form av solitärer och krukväxter, då de är dekorativa året om.
Wikimedia Commons har media som rör Lager (växt).
Lager eller lagerträd (Laurus nobilis) är ett träd som tillhör familjen lagerväxter. Det blir upp till 20 meter högt och blommar från mars till april med små fyrtaliga, enkönade, gröngula blommor som har en sötaktig doft.
Lagerträdets aromatiska blad har prisats i årtusenden som mer än bara krydda, vilket dess namn, nobilis = förnäm eller ädel, avslöjar. Redan under antiken gavs det ut lärdoms- och segerkransar av lager, vilket än idag används vid högtidliga ceremonier. Årligen får nya doktorer vid svenska universitet en lagerkrans vid promotionen. Vid Uppsala universitets botaniska trädgård finns än idag de träd efter vilka Linné 1753 beskrev arten.
Kring Medelhavet har den vildväxande lagern minskat i omfattning, men lundarna vid Opatija i Kroatien är fortfarande vackra. Lager är ett städsegrönt träd och en prydnadsväxt i hela Europa, i form av solitärer och krukväxter, då de är dekorativa året om.
Akdeniz defnesi (Laurus nobilis), defnegillerden, her mevsim yeşil kalabilen, güzel kokulu ve yapraklarının kullanım alanı oldukça geniş olan bir çalı veya ağaç türü. Yemeklere lezzet kattığı gibi alternatif tıpta da birçok yararı vardır. Ayrıca Türkiye'nin tarım ihracatında önemli bir paya sahiptir.
Akdeniz'e özgü bir bitki olan defne, genelde 2-6 m boyunda bir çalı veya ağaçtır, ama boyu 10 metreyi bulabilir. Gövdesinin alt kısmı gri, üst kısmı yeşildir. Yaprakları 6–12 cm uzunlukta ve 2–4 cm genişliktedir. Yapraklar kokuludur, şekilleri mızrak ucu gibi, kenarları dalgalı, üst yüzleri koyu yeşil, alt yüzleri açık yeşıldir. Çiçekleri 1 cm çapında olup açık sarı veya yeşildir, sapın aynı noktasından 4-5 tanesi birden çıkarak birer öbek oluşturular. Bu çiçek öbekleri yaprağın yanında çift olarak açarlar. Ağaçlar erkek ve dişi olarak ayrılırlar. Meyvesi yaklaşık 1 cm çapında, içinde tek bir tohum barındıran siyah bir yemiştir. En büyük düşmanı yaprak bitidir.
Defneden elde edilen defne yaprağı, yemeklerde tat vermek için kullanılmaktadır. Avrupa'da genelde önce kurutulur ve salça yapılırken beraberce pişirilir.
Akdeniz defnesi, süs bitkisi olarak, özellikle süs bahçelerinde Akdeniz iklimi ve okyanus iklimi olan bölgelerde yetiştirilir. Dona çok duyarlı olduğu için daha soğuk yerlerde ise ev bitkisi olarak yetiştirilmektedir. Defne bitkisinin kaynağı Doğu Akdeniz bölgesi olup oradan ılıman iklimli başka yörelere yayılmıştır.
Defne yağı defne meyvelerini sıkarak elde edilen, 30 °C'de eriyen bir yağdır. %95 yağ asitlerinden ve %5 esansiyel yağlardan oluşur. Yağ, en çok sabun üretiminde kullanılıp, bunun yanı sıra kozmetik sanayisinde cilt nemlendirici olarak kullanılır.
Şifalı ot olarak romatizma, deri kızarıklıkları ve kulak ağrıları için kullanılır.
Tıbbi literatürde defne yaprağının antioksidan[1], analjezik (ağrı kesici), antienflamatuar [2] ve antikonvulsant (antiepileptik)[3] yararlarının olduğu belirtilmektedir.
Defne yaprağınin yıllık üretimi yılda 8 bin tondur, bunun yaklaşık %80'ı Türkiye'den kaynaklanır[4] bu üretimden 8 milyon dolar gelir elde edilmektedir.[5]
Defne yaprağı %1-3 esans yağlarından oluşur. Bu lipitler 1,8-cineole ve pinen, Terpen, Sesquiterpen, Metileugenol ve daha ufak miktarlarda α- ve β-Pinen, Phellandren, Linalool, Geraniol ve Terpineol. Defne yaprağının tat ve aroması büyük ölçüde eugenol adlı esansiyel yağdan kaynaklanır.[6]
Akdeniz defnesi, Apollon'un simgesidir. Yunan mitolojisinde Apollon Dafni'ye aşık olur ama Dafni onu istemez ve ondan kaçar. Tam yakalanacağı sırada babası, nehir tanrısı Peneus onu bir defne ağacına dönüştürür. Ardından Apollon bu ağacı kendi ağacı ilan eder ve galibiyet, şarkı ve şiirlere adar. (Bakınız: Apollon ve Dafni)
Antik Yunanistan'da ve Roma'da galipler ve şairler defne yapraklarından yapılma çelenk verilirdi, bu bir taç şeklinde giyilirdi. Modern olimpiyatların öncülü sayılan Pitik yarışmalarda defne tacın ödül olarak verilmesinin nedeni bu yarışmaların Apollon şerefine yapılmasıydı.
Akdeniz defnesi, yaz kış yeşil kalır. Bu özelliği nedeniyle ölümsüzlüğün simgesidir.
Antik Yunanistan'da bu ağaç Apollon'a adanmıştır ve galibiyetle elde edilmiş ölümsüzlüğü, ve bu galibiyeti sağlayan, kahramanlıkla birleşmiş erdemi simgeler. Kahramanlara, alimlere ve bilgelere verilen defne yapraklı tacın kaynağı budur. Gene Apollon'la ilişkili olarak, Apollon'un kehanet özelliklerine elde edebilmek için Delfi'teki kahinler de kehanette bulunmadan önce defne yaprakları çiğnerlerdi veya yakarlardı. Kahinlerden olumlu bir cevap elde edenler geri giderken bir defne tacı ile dönerlerdi.
Orta Çağlarda üniversitelerde alimler defneden taç giydirlirdi. Tıp okullarında genç doktorların başına konan taçlar defne yaprakları ve meyvelerinden oluşurdu; Fransa'da lise diplomasının adı olan "baccalauréat" (Latince bacca laurea : defne meyvesi) buradan kaynaklanmaktadır.
Defne olarak adlandırılan çeşitli bitki türleri vardır. Yemek yapımında kullanılan defne yaprakları Akdeniz bölgesi kükenli Laurus nobilis 'tir. Kaliforniya defnesi olarak bilinen Umbellularia californica yemeklere daha kuvvetli bir koku verir. Hint mutfağında kullanılan Hint defnesi Cinnamomum tejpata farklı bir cins (ama aynı familyaya ait) bir bitkidir, yemek yapımı bakımından kokusu daha çok Çin tarçını (Cinnamomum Cassia) gibidir benzer.
Defnegillerden bazı türler zehirlidir, örneğin Arabistan defnesi (Daphne gnidium) ve yaban defnesi (Daphne mezereum). Defnegillerden olmayan dikenli defne (Ilex aquifolium), dağ defnesi (Kalmia latifolia) ve koyun defnesi (Kalmia angustifolia ) de zehirlidir.
Akdeniz defnesi (Laurus nobilis), defnegillerden, her mevsim yeşil kalabilen, güzel kokulu ve yapraklarının kullanım alanı oldukça geniş olan bir çalı veya ağaç türü. Yemeklere lezzet kattığı gibi alternatif tıpta da birçok yararı vardır. Ayrıca Türkiye'nin tarım ihracatında önemli bir paya sahiptir.
Nguyệt quế thực thụ hay nguyệt quế Hy Lạp (danh pháp hai phần: Laurus nobilis, họ Lauraceae), là một loài cây thân gỗ hoặc cây bụi lớn với lá thường xanh có mùi thơm, cao tới 10–18 m, có nguồn gốc tại khu vực ven Địa Trung Hải.
Lá nguyệt quế dài khoảng 6–12 cm và rộng khoảng 2–4 cm, với mép lá nhăn và có khía răng cưa đều đặn rất đặc trưng. Nó là một loài cây có hoa đơn tính nhung hoa đực và hoa cái mọc trên các cây khác nhau; các hoa có màu vàng-lục nhạt, đường kính khoảng 1 cm, mọc thành các cặp cạnh kẽ lá. Quả là loại quả mọng nhỏ màu đen dài khoảng 1 cm, bên trong chứa một hạt.
Nguyệt quế là nguồn cung cấp một loại gia vị trong ẩm thực là lá nguyệt quế, được dùng để tạo hương vị trong nấu ăn. Nó cũng là nguồn để làm vòng nguyệt quế của người Hy Lạp cổ đại. Vòng nguyệt quế đã được dùng làm phần thưởng cho người chiến thắng tại các cuộc thi đấu Pythia và Olympic của người Hy Lạp cổ đại.
Một số chứng cứ từ các tài liệu y học cho thấy nguyệt quế được dùng để:
Nó cũng được trồng rộng rãi để làm cây cảnh trong các khu vực có khí hậu Địa Trung Hải hay khí hậu đại dương, cũng như trồng trong nhà tại các khu vực có khí hậu quá lạnh lẽo về mùa đông.
Nguyệt quế trồng trong bếp để lấy lá
Minh họa trong sách vào thế kỷ XIX
Nguyệt quế thực thụ hay nguyệt quế Hy Lạp (danh pháp hai phần: Laurus nobilis, họ Lauraceae), là một loài cây thân gỗ hoặc cây bụi lớn với lá thường xanh có mùi thơm, cao tới 10–18 m, có nguồn gốc tại khu vực ven Địa Trung Hải.
Lá nguyệt quế dài khoảng 6–12 cm và rộng khoảng 2–4 cm, với mép lá nhăn và có khía răng cưa đều đặn rất đặc trưng. Nó là một loài cây có hoa đơn tính nhung hoa đực và hoa cái mọc trên các cây khác nhau; các hoa có màu vàng-lục nhạt, đường kính khoảng 1 cm, mọc thành các cặp cạnh kẽ lá. Quả là loại quả mọng nhỏ màu đen dài khoảng 1 cm, bên trong chứa một hạt.
Laurus nobilis L., 1753
Лавр благоро́дный (лат. Láurus nóbilis) — субтропическое дерево или кустарник, вид рода Лавр (Laurus) семейства Лавровые (Lauraceae).
Его листья используют как пряность (лавровый лист). От названия этого растения произошли имена Лавр, Лаврентий, Лаура, Лоренц, слово «лауреат», выражения «лавровый венок (венец)», «почивать на лаврах», «пожинать лавры».
Лавр считали священным деревом, его венками украшали головы победителей в Древней Греции.
Родиной лавра благородного считается Закавказье и Малая Азия. На территории России произрастает в юго-западных районах Краснодарского края. Широко культивируется в субтропиках обоих полушарий.
Лавр благородный представляет собой вечнозелёное дерево или высокий кустарник, достигающий 10—15 м в высоту, с бурой гладкой корой и голыми побегами. Крона густолиственная, преимущественно пирамидальной формы.
Продолжительность его жизни от 100 до 400 лет.
Листья очередные, короткочерешковые цельнокрайные, голые, простые, длиной 6—20 см и шириной 2—4 см, со своеобразным пряным запахом; пластинка листа продолговатая, ланцетная или эллиптическая, к основанию суженная, сверху тёмно-зелёная, с нижней стороны более светлая.
Соцветия зонтиковидные, многочисленные, собраны преимущественно на концах ветвей по 1—3 в пазухах листьев. Зонтики до цветения заключены в шаровидные обертки, состоящие из четырех эллиптических чешуй. Цветки — мелкие, желтоватые, однополые; тычиночные собраны по 6—12 в соцветии, пестичные (ещё более мелкие) — по 2—3. Растение дву-, очень редко однодомное.
Формула цветка: 
∗ P 4 A 8 − 12 G 0 {displaystyle mathrm {ast P_{4};A_{8-12};G_{0}} } 
∗ P 4 A 0 G ( 3 _ ) {displaystyle mathrm {ast P_{4};A_{0};G_{({underline {3}})}} } 
∗ P C o ( 2 + 2 ) A 4 + 4 + 4 s t G 1 _ {displaystyle mathrm {ast ;P^{Co};_{(2+2)};A_{4+4+4^{st}};G_{underline {1}}} } 
Плоды — тёмно-синие костянки эллиптической или яйцевидной формы, длиной около 1,5—2 см, с крупной косточкой, созревают в октябре-ноябре.
Все части растения содержат эфирное (лавровое) масло[4], дубильные вещества, смолы, горечи, которые придают им типичный ароматный запах и приятно-горький вкус. Содержание эфирного масла в листьях достигает 3—5,5 %, в плодах — до 1 %. Кроме того, в плодах обнаружено 25—45 % жирного масла, крахмал, фитостерин, углеводород лауран, слизи, сахара.
В состав эфирного масла лавра благородного входят пинен, цинеол, мирцен, лимонен, камфора, линалоол, различные органические кислоты и другие компоненты. Жирное масло состоит из глицеринов лауриновой и пальмитиновой кислот. Из коры и древесины лавра, культивируемого в Японии, выделены алкалоиды актинодарфнин и лаунобин.
Еще в древности листья и плоды лавра использовали как пряность и с лечебной целью. Листья и веточки лавра были символом победы, славы, величия.
Широко применяется как декоративное растение.
В настоящее время лавр имеет большое хозяйственное значение как пряное растение. Лавровые листья — общеизвестная пряность и приправа к пище и консервам. Эфирное масло лавра применяется как пряность в кондитерском и ликерном производствах, а также в качестве источника для получения камфоры и цинеола. Лавровый лист вызывает аппетит и содействует пищеварению, он используется практически во всей шкале кислых и соленых блюд, в консервировании овощей, для приготовления различных видов жареного мяса, супов, блюд из крабов, раков, сельди. Особенно хорошо он гармонирует с маринованными огурцами, свеклой, фасолью и капустой. Лавровый лист придает приятный вкус студню, гуляшу, соусам.
Жирное масло (лат. Oleum Lauri) получают прессованием семян лавра благородного[5].
Ещё Гиппократ рекомендовал употреблять лавровое масло против тетануса, а листья — для успокоения болей при родовых потугах. Гален же применял лавр при мочекаменной болезни. Персидский врач ар-Рази использовал листья как специфическое средство при нервном тике лица. В средневековье плоды лавра применяли при кашле и как хорошее ранозаживляющее средство для волосяной части головы. Листья использовали в народной медицине при лечении лихорадки. Масляное извлечение, полученное путём настаивания листьев лавра на льняном или подсолнечном масле, применяли наружно в качестве растирания при параличах. Эфирное масло лавра является хорошим дезинфицирующим и инсектицидным средством. В прошлом его использовали для предупреждения распространения холеры, дизентерии и малярии, а дым от сжигания древесины и масла лавра — для отпугивания комаров, москитов, муравьёв.
Экспериментально доказано, что жирное масло плодов лавра может быть использовано в медицинской практике в качестве основы для изготовления свечей и шариков вместо масла какао. Измельчённые плоды и жирное масло лавра благородного входят в состав некоторых мазей, например, «бобковой» мази, которую применяют против чесоточного клеща, при ревматических болях, спазмах, невралгии.
Лавр благоро́дный (лат. Láurus nóbilis) — субтропическое дерево или кустарник, вид рода Лавр (Laurus) семейства Лавровые (Lauraceae).
Его листья используют как пряность (лавровый лист). От названия этого растения произошли имена Лавр, Лаврентий, Лаура, Лоренц, слово «лауреат», выражения «лавровый венок (венец)», «почивать на лаврах», «пожинать лавры».
Лавр считали священным деревом, его венками украшали головы победителей в Древней Греции.
Родиной лавра благородного считается Закавказье и Малая Азия. На территории России произрастает в юго-западных районах Краснодарского края. Широко культивируется в субтропиках обоих полушарий.
月桂（学名：Laurus nobilis），又稱月桂樹、桂冠樹、甜月桂、月桂冠，是調味料月桂葉的來源。原產於地中海沿岸及小亞細亞一帶灌木岩石區，現已遍佈世界各地。
叶片深绿色，椭圆形，革质，味苦，清香。干燥后，苦味减少，香气增强，可以用作调料，即“香叶”。
古代希腊人用月桂的小枝条編織成桂冠，授予皮西安競技會（Pythian Games）的胜利者，象征荣耀與胜利。
月桂樹高50~60英呎，樹皮光滑呈橄欖綠或略帶紅棕色。葉片很厚，葉面光滑呈深綠色，葉底呈淺綠色，呈橢圓形，乾燥後很硬，易碎裂，但有韌性，邊緣具臘質。月桂樹是多性植物，一株樹上有雄花及雌花，也有雌雄同體的花，花小色黃或淺綠，果實像葡萄呈深紫色。
月桂樹
葉與花苞
花
果
希臘神話中，月桂代表著「阿波羅的榮耀」。在羅馬時期，人們就使用月桂編織的花環冠戴在勝利者的頭上，所以常聽到「詩人的桂冠」，就是指著勝利加冠。月桂據說又有驅魔避邪的傳說，所以在聖誕節，它就常被用來裝飾。
月桂葉常被使用在意大利、土耳其、印度、中国北方和泰式餐饮中，不管是燉煮、湯品、泡菜、入茶，都倍具獨特迷人的香氣，也具有防腐、助消化的效果；葉片可置於衣櫃或米桶中以防蟲。藥效上，月桂葉可以減輕扭傷、瘀青和風濕所引起的疼痛。
月桂油
作為香料的乾燥葉
月桂（学名：Laurus nobilis），又稱月桂樹、桂冠樹、甜月桂、月桂冠，是調味料月桂葉的來源。原產於地中海沿岸及小亞細亞一帶灌木岩石區，現已遍佈世界各地。
叶片深绿色，椭圆形，革质，味苦，清香。干燥后，苦味减少，香气增强，可以用作调料，即“香叶”。
古代希腊人用月桂的小枝条編織成桂冠，授予皮西安競技會（Pythian Games）的胜利者，象征荣耀與胜利。
この項目では、植物名としてのゲッケイジュについて説明しています。香辛料については「ローリエ」をご覧ください。 
ゲッケイジュ（月桂樹、学名：Laurus nobilis）は、クスノキ科の常緑高木。地中海沿岸原産。雌雄異株。葉に芳香があり古代から用いられた。
ギリシャ神話のアポロンとダフネの物語に由来し、ギリシャやローマ時代からアポロンの聖樹として神聖視された樹木。古代ギリシアでは葉のついた若枝を編んで「月桂冠」とし、勝利と栄光のシンボルとして勝者や優秀な者達、そして大詩人の頭に被せた。特に月桂冠を得た詩人は桂冠詩人と呼ばれる。
葉、実は、それぞれ月桂葉、月桂実という生薬名を持つ。
葉にはシネオールと呼ばれる芳香成分が含まれ、葉を乾燥させたものをローリエ（フランス語: laurier）、ローレル（英語: laurel）、ベイリーフ（英語: bay leaf）などと呼び、香辛料として広く流通している。
ゲッケイジュ葉には強いアルコール吸収抑制活性が認められる。その活性本体は、α-メチレン-γ-ブチロラクトン構造を有するコスチュノリド(costunolide)などのサポニンであるセスキテルペン類であり、その作用機序として、胃液分泌の亢進や胃排出能抑制作用などが関与している[1]。
2001年、カゴメ株式会社総合研究所は、月桂樹の中に、血管を拡張する作用を示す物質が含まれていることを明らかにした。なお、人体への効果については検証されていないという情報もある[2]。
ほか民間伝承として、ローリエには以下のような効用があるとされる[要出典]。
庭木、公園樹としての利用のほか、葉は料理に、葉や果は薬用として利用される。
水はけの良い土を選び、日当たりの良い場所で育てる。枝が伸びやすいので、適度に透かして内側の風通しや日当たりを良くしておく。これにより、病害虫の発生も抑えることができる。乾燥にも強く、枯れたように見えた場合でもバケツなどに水をはって一晩漬けてから土に植え替えることで新芽が出る。
ゲッケイジュ（月桂樹、学名：Laurus nobilis）は、クスノキ科の常緑高木。地中海沿岸原産。雌雄異株。葉に芳香があり古代から用いられた。
ギリシャ神話のアポロンとダフネの物語に由来し、ギリシャやローマ時代からアポロンの聖樹として神聖視された樹木。古代ギリシアでは葉のついた若枝を編んで「月桂冠」とし、勝利と栄光のシンボルとして勝者や優秀な者達、そして大詩人の頭に被せた。特に月桂冠を得た詩人は桂冠詩人と呼ばれる。
월계수(月桂樹)는 지중해 연안이 원산지로, 한반도에는 경남, 전남 지방에 주로 분포한다. 상록교목으로 높이 15m 내외로 자라고 나무껍질은 검은 회색이며 가지와 잎이 무성하다. 잎은 어긋나고 딱딱하며 긴 타원형 또는 피침형으로서 짙은 녹색이고 가장자리는 파상(波狀)이며 문지르면 향기가 난다. 꽃은 이가화로, 4-5월에 황색으로 피며 잎겨드랑이에 모여 달린다. 꽃잎은 4개, 수술은 8-14개, 암술은 1개이다. 장과는 타원상 구형이고 10월에 흑자색으로 익는다. 고대 올림픽에서 승자에게 월계수잎이 달린 가지로 만든 관을 주어 명예의 표지로 삼았는데 이것을 월계관이라고 하였다. 말린 잎은 향기가 좋아서 그대로 요리 또는 차에 넣는다. 암수딴그루이다.평화를 상징한다.
19세기의 도해
잎과 꽃
잎, 꽃눈과 열매
잎
꽃눈
잎
월계수
_-_Laurel_Branch_(1900).jpg)
_-_n._0269_-_Boy_with_laurel_wreath.jpg)
