Former breeder, regular passage visitor and winter visitor.
Die Bontelsie is 'n algemene standvoël in Suidelike Afrika.
Volwasse voëls het wit vere behalwe vir 'n swart hoof en swart vlekke op die vlerke en op die rug. Hulle het lang na bo-gekeerde snawels en lang blouerige bene.
Die habitat is hoofsaaklik vlak damme, mere en vleie. Hulle broei op oop grond, soms in klein groepies. Die broeisel bestaan normaalweg uit 3 tot 5 eiers.
Die Bontelsie broei in Europa en sentraal-Asië en oorwinter in Afrika en Suid-Asië.
Die Bontelsie uiter harde kloet-kloet-kloet geluid.
Bontelsie
Die Bontelsie is 'n algemene standvoël in Suidelike Afrika.
La avoceta común[2] (Recurvirostra avosetta) ye una especie d'ave caradriforme de la familia Recurvirostridae.
Los exemplares adultos tienen el plumaxe blancu, salvo una gorra negra y parches negros nes nales y na parte de posterior; pates azulaes. Xuveniles castañales onde l'adultu ye negru, y el plumaxe blancu de cutiu colos parches más grises. Mide de 42 a 45 cm.
Alimentar col so picu llargo y encorvao escontra riba, utilizándolo como escoba pa barrer les agües pocu fondes o la folla. Esta avoceta penera pequeños viermes, inseutos y crustáceos de l'agua per mediu d'un sistema complexu de "dientes" nel picu.
El so hábitat de cría son llagos pocu fondos d'agües salobres y barrosos. Tamién-y lo puede atopar n'agües salitroses y estuarios. Apariar en colonies y les sos críes caminen y aliméntense por sigo mesmes pocu dempués de salir del cascarón. Añeren en tierra abierta, de cutiu en grupos pequeños, dacuando con otres aves zancudes. La fema pon de 3 a 4 güevos nun montón de tierra con vexetación. El so periodu d'incubación ye de 23 a 25 díes.
Viven n'Europa templada y Asia Central. Esta especie ye migratoria; nel iviernu vuelen a África o al sur Asia. Dalgunos permanecen nes partes más apacibles de la so área de distribución, por casu, nel sur d'España ya Inglaterra.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. La avoceta común (Recurvirostra avosetta) ye una especie d'ave caradriforme de la familia Recurvirostridae.
Adi bizdimdik (lat. Recurvirostra avosetta) — Bizdimdiklər fəsiləsinə aid quş növü.
(VU). Mənfi təsirlərə həssasdır.
Azərbaycanda cinsin tək növüdür.
İri cüllütlərdən biridir (250-400 q). Dimdiyi nazik, uzun və yuxarıya tərəf çox əyridir. Ayaqları uzun və göyümtüldür. Başının və boynunun üstü qaradır. Qanadlarının üstündə enli qara zolaqlar var [1][2].
Avropa, Asiya və Afrikada yayılıb [3]. Azərbaycanda dənizin və daxili su hövzələrinin sahillərində yayılıb [4][5].
Şorəkət torpaqlı və dayaz su olan bataqlıqda yaşayır. Azərbaycanda 3 populyasiyası var: miqrasiya dövründə Azərbaycandan keçənlər, burada nəsil verənlər, burada qışlayanlar [6][7]. Azərbaycan şəraitində nəsilvermə xüsusiyyəti öyrənilməyib. Başqa ölkələrin ədəbiyyatına [8] əsasən 5-10 yuvadan ibarət kiçik koloniyalar əmələ gətirir, 3-4 yumurta verir, 24-25 gün kürt yatıb bala çıxarır. Dimdiyini duru lilə batırıb, oradan tapdığı xərçəng, molyusk və başqa onurğasızlarla, bəzən də bitki toxumu ilə yemlənir [9][10].
1940-ci illərə qədər çoxsaylı qışlayan növ hesab edilib [11][12]. Burada nəsil verməsi qeyd olunmayıb. 1960-1970-ci illərdə Azərbaycanda qışlaması, həm də nəsil verməsi məlum olub [13]. 1994-cü ilin qışında 9470, reproduksiya dövründə 210, 2004-cü ilin qışında isə 6100, reproduksiya dövründə 108 fərdi qeyd olunub (Mustafayev). Beləliklə, qışlama və nəsilvermə dövründə sayında azalma müşahidə olunur.
Bataqlıqların təsərrüfat sahəsinə çevrilməsi, səs-küyün çoxalması, dayaz subasarlara yırtıcı heyvanların maneəsiz daxil ola bilməsi, növün xüsusi qorunma statusunun yoxluğu.
Elmi və estetik əhəmiyyəti var.
Qızılağac Dövlət Təbiət Qoruğu, Şirvan, Abşeron, Ağgöl Milli Parkları və su-bataqlıq biotoplarında olan yasaqlıqlar əsas yaşama yerləridir. Ramsar, Bern, Bonn konvensiyalarına və AEWA sazişinə daxil edilib.
Nadir quş statusu ilə qorunmalıdır. Yuvaladığı sahələrdə ovçuluq qadağan edilməli, səs-küy azaldılmalı, çaqqal, tülkü, pişik kimi yırtıcıların sayı tənzim olunmalı, növün vəziyyəti əhaliyə izah edilməlidir.
Gözəl baladoydaq
Böyükdimdik bozca
Çökükburun ağquyruq
Səhra balakəkliyi
Adi çivdimdik
1. Mustafayev Q.T., Babayev İ.R. və b. Quşlar sinfi-Aves // Azərbaycanın heyvanlar aləmi. III cild. Onurğalılar. Bakı, “Elm”, 2004, s. 317-318;
2. Mustafayev Q.T., Babayev İ.R. Quşların qorunması (monoqrafiya). Bakı, "Elm", 2012, 255 s.
Adi bizdimdik (lat. Recurvirostra avosetta) — Bizdimdiklər fəsiləsinə aid quş növü.
Vi avosetenn vistr. An avosetenn vistr (liester : avoseted mistr) a zo ur spesad evned hirc'harek, Recurvirostra avosetta an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra ar spesad en Afrika hag Eurazia[1],[2].
Diouzh an evnoniourien e vez renket an avosetenn vistr en urzhiad Charadriiformes pe Ciconiiformes.
Vi avosetenn vistr. An avosetenn vistr (liester : avoseted mistr) a zo ur spesad evned hirc'harek, Recurvirostra avosetta an anv skiantel anezhañ.
El bec d'alena comú (Recurvirostra avosetta), anomenat primavera o llesna al País Valencià, és una gràcil au blanca i negra de l'ordre dels caradriformes, molt present tot l'any a les zones humides dels Països Catalans.
Als Països Catalans, cria al delta de l'Ebre, a les salines de Santa Pola (Baix Vinalopó) i a Mallorca, on n'hi ha unes poques parelles al salobrar de Campos. Instal·la el niu, que és una petita depressió en el terreny, prop d'alguna planta, entre matolls de les riberes dels aiguamolls o al descobert, sobretot en llocs salabrosos o en salines. Nia en colònies que solen ser mixtes amb nius d'altres espècies, com ara xatracs, etc. L'època de cria abasta des del mes d'abril fins a l'agost. La posta té lloc entre la darreria d'abril i el començament de juliol i el seu volum és de 2 a 6 ous. Durant 23 dies, mascle i femella coven els ous. Els polls són nidífugs (a les 6 setmanes els pollets volen) i ja tenen grans potes.[1]
Empra el bec per a furgar al llot a la recerca de petits invertebrats (insectes aquàtics, larves i petits crustacis), sempre que les aigües no tinguin més de 20-30 cm de fondària.
Viu a les platges fangoses i descobertes, dels estuaris i dels bancs de sorra costaners.
Nia al nord, al centre i a l'est d'Europa, a l'oest i al centre d'Àsia, i també a la Camarga i a l'est i al sud de la península Ibèrica, sovint en colònies. És nidificant i migrador parcial als Països Catalans (a les Balears, és estrany veure'l a l'hivern). Hiverna a Àfrica i a l'Àsia meridional.
Els migrants arriben a la primavera, durant els mesos d'abril i maig. El pas tardorenc no és tan patent i té lloc a partir de juliol-agost, notable especialment al setembre.
Rep el nom de bec d'alena per la semblança del seu bec amb una eina de sabater -l'alena- que s'empra per a foradar i cosir, encara que aquesta au l'utilitza per a una altra finalitat, la de moure'l paral·lelament a la superfície de l'aigua, mitjançant la corba que fa a la punta, per atrapar les seues preses.[2]
Va extingir-se a la Gran Bretanya a mitjans del segle XIX, però hi va tornar a partir de la dècada del 1940.
El bec d'alena comú (Recurvirostra avosetta), anomenat primavera o llesna al País Valencià, és una gràcil au blanca i negra de l'ordre dels caradriformes, molt present tot l'any a les zones humides dels Països Catalans.
Rhydydd sy'n aelod o deulu'r Recurvirostridae yw'r Cambig (Recurvirostra avosetta). Mae'n nythu yn Ewrop a gorllewin a chanolbarth Asia, a'r rhan fwyaf ohonynt yn gaeafu yn Affrica a de Asia, er bod rhai yng ngorllewin Ewrop yn aros yn eu hunfan trwy'r flwyddyn.
Mae'n aderyn du a gwyn, 42 – 45 cm o hyd, a thro ar i fyny yn y pig, sy'n ei wneud yn aderyn hawdd ei adnabod. Yr aderyn yma sy'n ymddangos ar logo yr RSPB.
Yng Nghymru mae nifer cymharol fychan wedi dechrau nythu ar warchodfa Gwlyptiroedd Casnewydd yn ddiweddar, ond mae dal yn aderyn prin yng ngweddill Cymru.
Tenkozobec opačný (Recurvirostra avosetta) je velký dlouhokřídlý pták z čeledi tenkozobcovitých rozšířený v Evropě a Asii. Je částečně tažný, většinou migruje do severní Afriky, jižní Evropy nebo jižní Asie, v některých zemích (Španělsku, Anglii aj.) s příznivějším klimatem je k vidění celoročně. V České republice pobývá od dubna do září.
Od čtyřicátých let jej nalezneme v logu britské Královské společnosti pro ochranu ptáků.
Tenkozobec opačný je štíhlý pták dorůstající velikosti vrány. V zimním šatě má převážně čistě bílé opeření s černým hřbetem, vrchní stranou hrdla a temenem hlavy. Charakteristickým znakem je dlouhý, tenký, nahoru zahnutý a černě zbarvený zobák a dlouhé modravé až černé končetiny. Obě pohlaví jsou zbarvena stejně, mládí ptáci mají pískovitě zbarvené opeření s šedými kresbami.
Tenkozobec opačný je obyvatelem mělkých stojatých vod, slaných jezer nebo mokřin s řídkým vegetačním porostem.
Při hledání potravy upřeně hledí do vody a při spatření kořisti pohybuje svým zahnutým zobákem z jedné strany na druhou. Jeho potravou se stávají drobní vodní korýši nebo měkkýši, občas loví i vodní hmyz nebo rybí potěr. Nejčastěji se ozývá jasným melodickým „pluit pluit“.
I mimo období hnízdění jej můžeme často zahlédnout v hejnech jiných pobřežních ptáků, ve střední Evropě jde nejčastěji o hejna racků chechtavých. Má vysoce složitý svatební ceremoniál odehrávající se ve vodě. Hnízdí v menších koloniích, nejčastěji v mělčinách od května do června a ročně klade 3-4 vejce do mělkého důlku v zemi, většinou vystlaném krátkou rostlinnou vegetací. Na vejcích sedí oba rodiče po dobu 23-35 dní. Krátce po vylíhnutí jsou mláďata samostatná a vyrážejí na svou první výpravu za potravou. Jeden z rodičů je přitom bere do vody a učí plavat. Mláďata se naučí létat již ve věku 35-42 dnů, ale ještě stále zůstávají v blízkosti svých rodičů.
Do 50. let minulého století bylo několik hnízdících párů tenkozobců opačných zaznamenáno v jižních Čechách a na jižní Moravě. V současné době pravidelně hnízdí v Českobudějovické pánvi.[2] V roce 2007 zahnízdily dva páry na částečně letněném rybníce Nesyt v NPR Lednické rybníky. Na stejné lokalitě zahnízdilo při dalším letnění (v roce 2012) devět až jedenáct párů, z toho devět v kolonii na ostrůvku vytvořeném snížením hladiny rybníka. Nejméně pět hnízdění přitom bylo úspěšných. Dle vyhlášky 395/1992 Sb. se v Česku jedná o kriticky ohrožený a přísně chráněný druh.
Platí pro něj Dohoda o ochraně africko-euroasijských stěhovavých vodních ptáků (AEWA).
V tomto článku byly použity překlady textů z článků Pied Avocet na anglické Wikipedii a Szablodziób na polské Wikipedii.
Tenkozobec opačný (Recurvirostra avosetta) je velký dlouhokřídlý pták z čeledi tenkozobcovitých rozšířený v Evropě a Asii. Je částečně tažný, většinou migruje do severní Afriky, jižní Evropy nebo jižní Asie, v některých zemích (Španělsku, Anglii aj.) s příznivějším klimatem je k vidění celoročně. V České republice pobývá od dubna do září.
Od čtyřicátých let jej nalezneme v logu britské Královské společnosti pro ochranu ptáků.
Klyden (Recurvirostra avosetta) er en vadefugl, der er udbredt i Europa og Centralasien samt i Øst- og Sydafrika.
Klyden er 43 cm lang fra næb til hale. Den er nemt kendelig på sin sorthvide fjerdragt og det lange opadkrummede næb.
Klyden yngler i kolonier på marsk- og strandenge og gerne på småøer og holme. Klyderne findes i Europa og i store dele af Afrika og Asien. Danmark er på nordgrænsen af klydernes udbredelse. Om efteråret samles klyderne ved Vadehavet, før de trækker sydpå til Sydvesteuropa og Vestafrika.
Med det opadkrummede næb "skummer" klyden vandoverfladen for krebsdyr, orme, fiskeæg og alger. I modsætning til de fleste andre vadefugle, kan man se klyderne svømme på vandet, og den har svømmehud mellem tæerne.
Krager og måger kan finde på at tage både klydeunger og klydeæg, hvis de kan slippe af sted med det. Derfor ses klyder slutte sig sammen og mobbe måger og krager, hvis disse kommer for tæt på rederne. En anden taktik klyden anvender for at beskytte sin rede, er at lade som om den selv har brækket vingen og derved trække rovdyrets opmærksomhed væk fra reden.
Klyderne ankommer til Danmark i løbet af marts, og æglægningen finder sted i slutningen af april. Klækningen af ungerne sker i midten af maj, og umiddelbart efter går forældrene med deres unger ud på vaden, hvor de æder vandinsekter og orme. I løbet af juli, august og september ses klyderne samlet i store, fælles territorier, hvor de fælder dragten. Inden de voksne fugle er færdige med fældningen, begiver ungfuglene sig mod overvintringspladserne, som strækker sig fra Vesteuropa til Middelhavet og videre til Vestafrika. I løbet af september og i starten af oktober begynder efterårstrækket for de voksne fugle.
Klyden (Recurvirostra avosetta) er en vadefugl, der er udbredt i Europa og Centralasien samt i Øst- og Sydafrika.
Der Säbelschnäbler (Recurvirostra avosetta) ist eine Vogelart aus der Familie der Säbelschnäbler (Recurvirostridae). Mit seinem schwarzweißen Gefieder zählt er zu den auffallendsten Limikolen. Im Wattenmeer der Nordsee ist er ein häufig zu beobachtender Vogel.
Trotz des sehr großen und disjunkten Verbreitungsgebietes werden keine Unterarten des Säbelschnäblers unterschieden.
Ein ausgewachsener Säbelschnäbler wird 43 bis 45 Zentimeter groß und wiegt 290 bis 400 Gramm. Die Flügelspannweite beträgt bis zu 80 Zentimeter. Säbelschnäbler sind auf Grund ihrer Gefiederfärbung und der besonderen, nach oben gebogenen Schnabelform unverwechselbar. Im Flug könnten sie allerdings mit Reiherläufern (Dromas ardeola) verwechselt werden. Im Federkleid des Vogels kontrastiert reines Weiß mit reinem Schwarz. Während der untere Kopfteil, Hals, Brust, Rücken und Bauch rein weiß gefärbt sind, sind Oberkopf, Scheitel und Nacken, die seitlichen Rückenteile sowie die Ober- und Unterseiten der Handschwingen im letzten Drittel schwarz. Die mittellangen Beine sind grau mit einem leicht bläulichen Schimmer. Auffallend und einzigartig ist der lange, dunkelgraue, zur Spitze hin deutlich nach oben gebogene Schnabel, der für den deutschen Gattungsnamen namensbestimmend wurde.
Im Fluge wirkt der Vogel von unten gesehen bis auf die schwarzen Flügelenden rein weiß, von oben gesehen wird die schwarz weiße Flügelzeichnung besonders deutlich. Die Beine sind während des Fliegens gestreckt und überragen die Schwanzspitze beträchtlich, der Hals hingegen ist nicht zur Gänze durchgestreckt.
Der Geschlechtsdimorphismus ist sehr gering. Zuweilen zeigen Weibchen eine etwas hellere Befiederung der Schnabelbasis sowie einen weißen Augenring. Im Jugendgefieder sind die bei den Altvögeln schwarz gefärbten Gefiederbereiche eher dunkelbraun, die weißen deutlich braun, beziehungsweise isabellfarben behaucht.
Sein Ruf klingt in etwa wie plüüiit oder klüüiit. Der Ruf ist reintönend, melodisch und fließend. Werden die Vögel aufgeschreckt, ist auch ein schrilles und schnell gereihtes Quik quik quik zu hören. Auf Störungen am Nest reagieren Säbelschnäbler vor allem gegenüber zudringlichen Möwen mit hohen pii-jüli-Rufen.
Das disjunkte Brutareal des Säbelschnäblers erstreckt sich über mehrere Klimazonen von den gemäßigt-atlantischen Küsten Nordwesteuropas und den kontinentalen Steppen Zentralasiens über den Mittelmeerraum südwärts bis in die tropischen und subtropischen Klimate Ost- und Südafrikas.
In Europa ist der Säbelschnäbler ein Brutvogel an den Küsten Großbritanniens, Südschwedens, Estlands, Dänemarks, Deutschlands, Frankreich und Portugals. In Spanien brütet er sowohl an der Küste als auch im Binnenland. Säbelschnäbler sind außerdem auf Sardinien in Italien, Griechenland, Rumänien und Ungarn heimisch. In Österreich sind sie besonders gut am Neusiedler See zu beobachten, wo 2004 über fünfhundert Altvögel gezählt wurden, deren Bruterfolg aber besorgniserregend gering war. Auch das Wolgadelta gehört zu den wichtigen europäischen Brutarealen des Säbelschnäblers.
Das Zugverhalten der Art unterscheidet sich in Abhängigkeit von der Lage der jeweiligen Brutgebiete. Zumindest im nördlichen Teil des Verbreitungsgebietes sind Säbelschnäbler Zugvögel. In milden Wintern bleiben viele Säbelschnäbler, die in Großbritannien, Frankreich und den Niederlanden brüten, in ihren Brutarealen und sind somit als Standvögel anzusehen. Auch in der Helgoländer Bucht und im niederländischen Rheindelta, wo sich große Schwärme schwedischer, dänischer, deutscher und holländischer Vögel ab Mitte Juli zur Mauser einfinden, bleibt ein kleiner Teil über den Winter.
Die Brutvögel der Küsten Nordwesteuropas, die nach dem Abschluss der Brutperiode und der im Juli und August anschließenden Mauser abziehen, folgen ab Oktober der Atlantikküste in südwestlicher Richtung. Wichtige Überwinterungsgebiete sind feinsedimentreiche Buchten und Flussmündungen der französischen, portugiesischen und spanischen Atlantikküste. Neben diesen trotz zahlreicher menschlicher Eingriffe relativ naturnahen Gebieten haben auch anthropogene Lebensräume wie Fischteiche und Salinen eine hohe Bedeutung als Überwinterungshabitat. Ein Teil der nordwesteuropäischen Säbelschnäbler überwintert noch weiter südlich an der afrikanischen Atlantikküste. Die Brutvögel des Mittelmeerraumes zeigen abgesehen von Dispersionsbewegungen und dem Aufsuchen geeigneter Überwinterungshabitate keine gerichtete Migration. Die Brutvögel Zentral- und Südosteuropas ziehen in südost- bzw. südwestlicher Richtung zur Überwinterung in die Schwarzmeerregion, den Mittelmeerraum sowie nach Nordafrika. Ein Teil dieser Population überquert möglicherweise die Sahara und überwintert in der östlichen Sahelzone des Sudan und Tschad. Über die Wanderungen der zentralasiatischen Population ist wenig bekannt, ihre Überwinterungsgebiete befinden sich am Persischen Golf, im Nordwesten des Indischen Subkontinents und in Südostchina. Die Brutvögel Afrikas verbringen die Trockenzeiten als Nichtbrüter in küstennahen Habitaten.
Das wichtigste Lebensraumelement des Säbelschnäblers sind feinsedimentige, vegetationsarme Flachwasserzonen und Uferbereiche, wo er seiner spezialisierten Form der Nahrungssuche nachgehen kann. Er findet diese Voraussetzungen vor allem in seichten Meeresbuchten, Flussmündungen, Lagunen und flachen Seen. Die bevorzugt besiedelten Lebensräume weisen häufig brackigen bis salinen Charakter auf. Die Brutplätze befinden sich auf vegetationsarmen bis spärlich bewachsenen Bereichen der Uferzone oder auf Inseln, die Schutz vor landgebundenen Beutegreifern bieten. In Nordwesteuropa besiedelt der Säbelschnäbler in erster Linie die tidalen Wattflächen des Wattenmeeres sowie durch Eindeichungen entstandene Brack- und Süßwasserseen, den so genannten Köge. In Süd- und Südosteuropa gehören Salinen und andere anthropogene Gewässer zu den wichtigsten Lebensräumen. Typische Lebensräume in den zentralasiatischen und afrikanischen Brutgebieten sind nach Regenfällen kurzfristig entstehende Gewässer und saline Steppenseen.
Die Nahrung der Jung- und Altvögel ist stark von den lokalen Bedingungen des jeweiligen Lebensraumes abhängig. Sie besteht überwiegend aus Wirbellosen des feinschlickigen Sediments der Uferzone und des Flachwassers, es werden aber auch gelegentlich kleinere Fische erbeutet. Sie wird durch das arttypische Säbeln, eine mähende Seitwärtsbewegung des Schnabels im Sediment oder Flachwasser ertastet und verschluckt. Bei der Nahrungssuche im Sediment werden bei jeder Mähbewegung etwa 30 Quadratzentimeter Schlamm abgetastet. Der Schnabel liegt dabei etwa zwei bis drei Zentimeter tief im Sediment. Mitunter kann man auch beobachten, dass mehrere Vögel gemeinsam dicht nebeneinander auf die Jagd im Flachwasser gehen. Dabei sind die Mähbewegungen meistens schneller, weil hier der Schnabel nicht durch Schlick, sondern nur durch Wasser gezogen wird. Dabei wirbeln die nebeneinander laufenden Vögel Beutetiere auf, die sie dann im Wasser fassen können. In klarem Wasser und von der Bodenoberfläche picken Säbelschnäbler auch visuell geortete Beutetiere auf.
Tiefere Wasserschichten können durch eine gründelnde Form der Nahrungssuche unter der Wasseroberfläche genutzt werden. In weiten Teilen des Brutareals stellen sehr kleine (4–15 mm Länge) Arthropoden des Salz- und Brackwassers, vor allem aquatische Insekten und deren Larven (Coleoptera, Diptera) und kleine Krebstiere (Crustacea, z. B. Artemia spec., Daphnia spec.) die Hauptnahrung der Jung- und Altvögel. Ein wichtiges Beutetier im Bereich des Wattenmeeres ist der See-Ringelwurm (Nereis spec.). Darüber hinaus werden andere Borstenwürmer (Polychaeta) sowie kleinere Mollusken wie Muscheln und Schnecken erbeutet.
Die Paarbildung beginnt gegen Ende des Winters. Viele Säbelschnäbler treffen bereits verpaart am Brutplatz ein. Kurz nach der Ankunft im Brutrevier beginnt die Balz, die meist eine sehr kurze Gruppenbalz ist. An seichten Stellen im Wasser versammeln sich etwa drei bis sechs, gelegentlich aber auch bis zu 18 Vögel. Mit nach innen gerichteten Köpfen stehen sie dabei meist in einer kreisförmigen Aufstellung. Zu den Balzritualen gehört häufig das Hochwerfen von trockenem Gras, Wasserpicken und heftiges Kopf- und Schnabelschütteln. Nicht selten zählen zu dieser Gruppenbalz auch Droh- und Aggressionsgebärden, die bis zu regelrechten Kämpfen führen können. Verpaarte Vögel bleiben dabei möglichst eng an der Seite ihres Partners und drücken ihre Zugehörigkeit dadurch aus, dass sie sich möglichst aneinander pressen.
Die Kopulation findet gleichfalls im seichten Wasser statt. Der Paarung gehen ein ritualisiertes Wasserpicken und Gefiederputzen voraus, bis das Weibchen eine Aufforderungsstellung einnimmt. Der Kopf befindet sich dabei flach über dem Wasser und die Beine sind weit gespreizt. Bevor das Männchen das Weibchen bespringt, läuft er häufig mehrmals hinter ihrem Rücken von einer Seite zur anderen. Der Kopulation folgt häufig ein kurzer, gemeinsamer Spurt. Eng aneinander gepresst und mit gekreuzten Schnäbeln laufen die Paare durch das flache Wasser. Beim Männchen sind dabei häufig die Flügel leicht geöffnet.
Säbelschnäbler sind Koloniebrüter, auch wenn sie ihre engen Nahrungs- und Brutterritorien gegeneinander abgrenzen. Häufig brüten sie nicht nur mit Artgenossen gemeinsam, sondern auch mit Seeschwalben, kleineren Möwen und anderen Limikolenarten.
Der zeitliche Verlauf der Brutperiode zeigt innerhalb Europas nur geringe geografische Unterschiede. Sie beginnt in den nordwesteuropäischen Brutgebieten mit der Besetzung der Brutkolonien Ende März bis Mitte April. Die Eiablage kann in den südeuropäischen Brutgebieten bereits ab Anfang April erfolgen, an der Wattenmeerküste Nordwesteuropas beginnt sie in der letzten Aprildekade. Säbelschnäbler führen eine monogame Saisonehe, beide Partner sind an der Bebrütung der Eier und der Jungenaufzucht beteiligt. Das Nest ist eine Bodenmulde am Strand, die mit Pflanzenteilen und Steinen belegt ist. Gelegentlich ist das Nest auch nur eine flache Auskratzung im nackten Boden. Das in der Regel aus vier Eiern bestehende Gelege wird durchschnittlich 23 Tage bebrütet. Die Eier sind blass cremefarben bis hell grünbräunlich. Sie sind sehr variabel mit kleinen schwarzen und grauen Tupfen und Linien gezeichnet. Kurz nach dem Schlupf verlassen die Brutpaare die Kolonien und führen die Jungen in bis zu mehrere Kilometer entfernte Aufzuchthabitate, wo sie heftig verteidigte Territorien etablieren.
Die Brutpflege für die selbständig nach Nahrung suchenden Jungvögel beschränkt sich auf die Verteidigung des Territoriums, die Abwehr von Raubfeinden und dem Wärmen der Jungvögel im Bauchgefieder, dem sogenannten Hudern. Die Länge der Wachstumsperiode bis zum Flüggewerden ist stark von Witterungs- und Ernährungsbedingungen abhängig. Sie schwankt zwischen 28 und etwa 40 Tagen und beträgt durchschnittlich 35 Tage. Die Küken haben im Gegensatz zu den adulten Vögeln beim Schlupf einen geraden Schnabel. Sie können außerdem recht gut schwimmen und folgen den Elternvögeln ins seichte Wasser.
Die Jungvögel brüten in der Regel das erste Mal im zweiten Lebensjahr.
Mit etwa 11.000 Brutpaaren beherbergt das am Nordrand der Brutverbreitung gelegene Wattenmeer mehr als die Hälfte der auf insgesamt etwa 19.000 Paare geschätzten nordwesteuropäischen Population.
Der Brutbestand des Säbelschnäblers in Nordwesteuropa hat in den vergangenen Jahrzehnten kontinuierlich zugenommen und stagniert erst in jüngster Zeit auf hohem Niveau, wobei es zahlreiche Hinweise darauf gibt, dass diese Population als Quellpopulation nicht auf die Zuwanderung aus weiter südlich gelegenen Brutgebieten angewiesen ist. Diese Entwicklung wird auf die Einrichtung weiträumiger Seevogelschutzgebieten zurückgeführt. Der Säbelschnäbler gehört zu den wenigen Arten, die nicht mehr auf der Roten Liste geführt werden müssen. Bestandsbedrohungen gehen allerdings von umfassenden Eindeichungsplänen an verschiedenen Stellen der Nordseeküste aus. Ähnlich wie beim Austernfischer wird für den Säbelschnäbler prognostiziert, dass er infolge der Klimaerwärmung an mitteleuropäischen Küsten weitgehend verschwinden wird. Ein Forschungsteam, das im Auftrag der britischen Umweltbehörde und der RSPB die zukünftige Verbreitungsentwicklung von europäischen Brutvögeln auf Basis von Klimamodellen untersuchte, geht davon aus, dass es beim Säbelschnäbler bis zum Ende des 21. Jahrhunderts zu weiträumigen Arealverlusten kommen wird. Prognostiziert wird unter anderem, dass vom aktuellen Verbreitungsgebiet achtzig Prozent dieser Art keine geeigneten Lebensräume mehr bieten werden.[1]
In Großbritannien waren Säbelschnäbler Mitte des 19. Jahrhunderts ausgestorben. Nach 1940 kam es zu einer erfolgreichen Wiederansiedelung dieser Art. Ein stilisierter Säbelschnäbler ziert seitdem das Logo der Royal Society for the Protection of Birds.
Der Asteroid des inneren Hauptgürtels (8588) Avosetta ist nach dem Säbelschnäbler benannt (wissenschaftlicher Name: Recurvirostra avosetta). Zum Zeitpunkt der Benennung des Asteroiden am 2. Februar 1999 befand sich der Säbelschnäbler auf der niederländischen Roten Liste gefährdeter Arten.[2]
Der Säbelschnäbler (Recurvirostra avosetta) ist eine Vogelart aus der Familie der Säbelschnäbler (Recurvirostridae). Mit seinem schwarzweißen Gefieder zählt er zu den auffallendsten Limikolen. Im Wattenmeer der Nordsee ist er ein häufig zu beobachtender Vogel.
Trotz des sehr großen und disjunkten Verbreitungsgebietes werden keine Unterarten des Säbelschnäblers unterschieden.
De Kluut oder Klüüt, ok Krauntje oder Kroontje nömmt (Recurvirostra avosetta), is en Seevagel ut de Familie vun de Kluutvagels (Recurvirostridae). Dor höört he to dat Geslecht vun de Kluten (Recurvirostra) to.
Mit sien tomeist witt Fedderkleed mit scharpe, swatte Teeknung up Topp un Nacken un sien krummen, swatten Snavel, de hoochbagen is, dorto noch mit siene langen blaugrauen Been, kann de Kluut gor nich mit annere Vagels dör’nanner brocht weern. Ok up sien Ruggen un up de Flunken sünd swatte Striepen to sehn. Jungvagels sünd up de Uppersiet wat bruun tekent. Wenn Kluten fleegt, reckt de Been langs den Steert over den Steert rut. Over’t Lief sünd se 42 bit 45 cm lang[1].Wgen doot se 225 bit 400 g.
Sien Freten socht de Kluut in Modder un flack Water un swoojt dor mit’n Kopp bi hen un her dör dat Water. Sunnerlich mag he Water mit en beten Sediment, wo he den Snavel en beten open hollt un dor dörmeiht, as dör en Wischen. Freten deit he sunnerlich Söötwater-Plankton, lüttje Kreefte, Sniggen un Weekdeerter. He kann goot swemmen. Bröden doot de Kluten in Kolonien, meist up Sand, modderige Fennen, Spöölfeller etc, jummers dicht bi Water (ok Brack- un Soltwater). Ehr Territorium verdeffendeert se agressiv. De Kluut is en Gruppenvagel.
Dat Nest befinnt sik up’e Eer in en Kuhlen. Utstaffeert is dat mit Grasstengels un Musselschiillen. Dor weert normolerweise veer Eier in leggt.
In Europa bröödt Kluten an de Küsten vun Grootbritannien, Süüdsweden, Eestland, Däänmark, Düütschland, Frankriek un Portugal. In Spanien brott he nich bloß an’e Küsten, man ok in’t Binnenland. Bovendem sünd Kluten tohuse up Sardinien, in Italien, Greekenland, Rumänien un Ungarn. In Öösterriek sünd se sunnerlich an den Neusiedler See to finnen. Ok in dat Delta vun de Wolga bröödt allerhand Kluten. In de Nedderlannen is de Kluut in de Brödeltied sunnerlich langs de Waterstreken tohuse, as in dat Lauwersmeer. Overwintern doot de Kluten langs de Küsten vun de Middellannsche See un an de Atlantikküsten vun Frankriek un Portugal. En Deel vun de Populatschoon overwintert in de Westerschelde.
Mit bi 11.000 Paare leevt in de Waddensee (bi 8.000 Paare in de Nedderlannen) an’n nöördlichen Rand vun de Gemarken, wo de Kluten tohuse sünd, mehr as de Hälft vun de Populatschoon, de dat in ganz Noordwesteuropa gifft, un de up 19.000 Paare taxeert warrt. Hier hett de Bestand in de lesten Johrteinte jummers tonahmen un is erst in de allerleste Tied up hogen Niveau bestahn bleven. Dor hett dat allerhand Henwiese bi geven, datt düsse Populatschoon nich nödig hett, datt Kluten ut annere Gemarken wieter in’n Süden towannert. De Kluten höört to de wenigen Aarden mank de Vagels, de nich mehr up de IUCN ehre Rode List stahn mütt.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Kluut oder Klüüt, ok Krauntje oder Kroontje nömmt (Recurvirostra avosetta), is en Seevagel ut de Familie vun de Kluutvagels (Recurvirostridae). Dor höört he to dat Geslecht vun de Kluten (Recurvirostra) to.
De Klút (Recurvirostra avosetta) is in fûgel út de famylje fan de Klútfûgels. De 45 sm grutte fûgel is wer te kennen oan syn swart-wite fearren. Fierder hat er lange swarte skonken en in lange snaffel dy't omheech bûcht.
Klúten komme foar oan de kust fan de Noardsee en rúnom Denemark. Ek komme se foar rúnom de Swarte See. Hja oerwinterje meastentiids by de Middellânske See. De Klút is ôfhinklik fan gebieden mei ûndjip brak wetter foar syn iten.
De Klút hat in underskiedende manier fan iten sykje. Se geane nei plakken mei undjip wetter. De klút stekt syn snaffel under wetter en dan makket er meanende bewegings hinne en wer. Se ite meast kreefteftigen en ynsekten.
De klút briedt faak yn lytse koloanjes tegearre mei kobben, strânljippen of wytstirnzen. It nest is in beskieden kûltsje oan it strân of yn de kwelder. Beide âlden briede yn sa'n 23-25 dagen de 3-5 aaien út.
De Klút (Recurvirostra avosetta) is in fûgel út de famylje fan de Klútfûgels. De 45 sm grutte fûgel is wer te kennen oan syn swart-wite fearren. Fierder hat er lange swarte skonken en in lange snaffel dy't omheech bûcht.
Nevfatti (frøðiheiti - Recurvirostra avosetta) er ein stórur svartur og hvítur vaðfuglur í avocet og stilt familjuni, Recurvirostridae. Hann er 43 cm langur frá nevi til vel. Nevið boðar uppeftir og við tí leitar hann eftir føði í sjóvarmálanum, tað kann t.d. vera krabbadjór, fiskaegg, maðkar og algur. Fuglurin ynglar í Evropa og vestur og mið Asia. Hann er flytifuglur og býr tað mesta av vetrinum í Afrika og suður Asia. Nakrir fuglar flyta tó ikki um veturin og verða verandi í eitt nú suður Onglandi og suður Spania. Nevfatti er rættiliga vanligur at síggja um heystarnar við vaðahavið við vesturstrondina í Danmark. Mótsatt fleiri øðrum sløgum av vaðafugli, so sær man ofta henda fuglin svimja á sjónum, hann hevur nevniliga svimjihúð á klørnum.
Nevfatti (frøðiheiti - Recurvirostra avosetta) er ein stórur svartur og hvítur vaðfuglur í avocet og stilt familjuni, Recurvirostridae. Hann er 43 cm langur frá nevi til vel. Nevið boðar uppeftir og við tí leitar hann eftir føði í sjóvarmálanum, tað kann t.d. vera krabbadjór, fiskaegg, maðkar og algur. Fuglurin ynglar í Evropa og vestur og mið Asia. Hann er flytifuglur og býr tað mesta av vetrinum í Afrika og suður Asia. Nakrir fuglar flyta tó ikki um veturin og verða verandi í eitt nú suður Onglandi og suður Spania. Nevfatti er rættiliga vanligur at síggja um heystarnar við vaðahavið við vesturstrondina í Danmark. Mótsatt fleiri øðrum sløgum av vaðafugli, so sær man ofta henda fuglin svimja á sjónum, hann hevur nevniliga svimjihúð á klørnum.
Orasn'okku (Recurvirostra avosetta) on lindu.
Linnun täs artikkelis käytetty nimi on kiännetty karjalan kieleh ven'ankielizes nimespäi шилоклювка da eestinkielizes nimespäi naaskelnokk. Ven'an шило, eestin naaskel libo suomen naskali on karjalakse oraine.[1]
Orasn'okku (Recurvirostra avosetta) on lindu.
A sütjer ((mo.) süter, (sö.) Plütj) (Recurvirostra avosetta) as en fögel ütj at famile faan a sütjern (Recurvirostridae).
Η Αβοκέτα είναι παρυδάτιο καλοβατικό πτηνό της οικογενείας των Ανωραμφιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Recurvirostra avosetta και δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό). [2]
Ο λατινικός όρος Recurvirostra για το γένος, προέρχεται από τα συνθετικά recurvare «λυγίζω, κάμπτω» + rostrum «ράμφος» και παραπέμπει στο χαρακτηριστικό κυρτωμένο ράμφος του πτηνού. [4]
Η επιστημονική ονομασία avosetta «αβοκέτα» έχει βενετσιάνικη ρίζα και, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο έργο του Αλντροβάντι Ορνιθολογία (1603). [5] Πιθανολογείται ότι η ονομασία σχετίζεται με την ιταλική λέξη avvocato (=δικηγόρος), για να υπενθυμίζει τη μαυρόασπρη «στολή» του πτηνού, όπως ήσαν ντυμένοι οι δικηγόροι της εποχής, αυτό όμως δεν έχει τεκμηριωθεί ικανοποιητικά. [6]
Η αγγλική λέξη pied στην λαϊκή ονομασία του είδους (Pied avocet), έχει μεταμεσαιωνική προέλευση (1350-1400) και προέρχεται από τη λέξη pie, που σημαίνει «δίχρωμος» και, μάλιστα, «ασπρόμαυρος», συσχετιζόμενη απόλυτα με το φτέρωμα του πτηνού. Άλλωστε, το ίδιο συνθετικό υπάρχει και σε άλλες αγγλικές λέξεις με παρόμοια σημασία, όπως λ.χ. magpie (=καρακάξα) ή pied horse (=άλογο με κηλίδες). [7]
Η λόγια ελληνική ονομασία του πτηνού ανώραμφος, παραπέμπει στο χαρακτηριστικό ράμφος του είδους, που «βλέπει» προς τα πάνω.
Το είδος περιγράφηκε από τον Λινναίο ως Recurvirostra Avosetta (Ιταλία, 1758), στο έργο του Systema Naturae. [8] Υπάρχει σταδιακή (clinal) αύξηση του μεγέθους των ατόμων από τα δυτικά προς τα ανατολικά. [9]
Το είδος εμφανίζει ευρύ φάσμα κατανομής στον Παλαιό Κόσμο (οικοζώνες: Παλαιαρκτική, Αφροτροπική, Ινδομαλαϊκή), με τα δυτικά όρια, στην μεν Ευρασία, στην περιοχή της Ιβηρικής, στην δε Αφρική, σε όλες τις παράκτιες περιοχές του Ατλαντικού, από το Μαρόκο μέρι τη Νοτια Αφρική. Τα ανατολικά όρια της επικράτειας εκτείνονται μέχρι τη Μογγολία και τη Σινική Θάλασσα. Προς βορράν, οι περιοχές εξάπλωσης αρχίζουν από τη νότια Σκανδιναβία και τη νότια Σιβηρία.
Στην Ευρώπη, η αβοκέτα είναι πουλί αναπαραγωγής στις ακτές του Ηνωμένου Βασιλείου]], τη νότια Σουηδία, την Εσθονία, τη Δανία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Πορτογαλία. ΣτηνΙσπανία φωλιάζει τόσο στην ακτή και την ενδοχώρα. Είναι επίσης επιδημητική στη Σαρδηνία, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία. Στην Αυστρία παρατηρούνται στη λίμνη Νόιζιντλ (Neusiedl), όπου το 2004 μετρήθηκαν περισσότερα από 500 ενήλικα πουλιά, αλλά η επιτυχία αναπαραγωγής τους ήταν ανησυχητικά χαμηλή. Επίσης, το Δέλτα του Βόλγα είναι μία από τις μεγάλες ευρωπαϊκές περιοχές αναπαραγωγής της αβοκέτας.
Οι περιοχές διαχείμασης βρίσκονται νότια των περιοχών αναπαραγωγής, ανάλογα με το γεωγραφικό μήκος, αλλά η μεταναστευτική συμπεριφορά του πτηνού εξαρτάται άμεσα από τη βαρύτητα των καιρικών συνθηκών. Έτσι, τουλάχιστον στο βόρειο τμήμα των εδαφών αναπαραγωγής, οι αβοκέτες είναι μεταναστευτικές. Όμως, σε ήπιους χειμώνες, πολλές αβοκέτες, οι οποίες αναπαράγονται στην Βρετανία, τη Γαλλία και την Ολλανδία, παραμένουν στις περιοχές αναπαραγωγής τους και, ως εκ τούτου, πρέπει να θεωρηθούν ως επιδημητικά πτηνά. Επίσης, στον Όρμο Heligoland και το ολλανδικό Δέλτα του Ρήνου, όπου μεγάλα σμήνη καταφθάνουν στα μέσα Ιουλίου από τη Σουηδία, τη Δανία, τη Γερμανία και τις Κάτω Χώρες, παραμένουν εκεί για μικρό μέρος του χειμώνα.
Τα πουλιά αναπαραγωγής από τις ακτές της βορειοδυτικής Ευρώπης, μετά την ολοκλήρωση της περιόδου επώασης και της επακόλουθης διαδικασίας αλλαγής πτερώματος, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, στη συνέχεια κατά τον Οκτώβριο, ακολουθούν τις ακτές του Ατλαντικού, με νοτιοδυτική κατεύθυνση. Σημαντικές περιοχές διαχείμασης είναι οι πλούσιοι σε ιζήματα κόλποι και εκβολές ποταμών της Γαλλίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, πάνω στις ακτές του Ατλαντικού.
Επιπροσθέτως, παρά τις πολυάριθμες ανθρώπινες παρεμβάσεις, οι σχετικά φυσικές περιοχές και τα διάφορα ανθρωπογενή περιβάλλοντα όπως οι μικρές τεχνητές λίμνες με ψάρια και οι αλυκές, έχουν μεγάλη σημασία ως οικότοποι διαχείμασης. Ένα μέρος από τις αβοκέτες της ΒΔ Ευρώπης, διαχειμάζουν νοτιότερα κατά μήκος της αφρικανικής ακτής του Ατλαντικού.
Τα πουλιά αναπαραγωγής της Μεσογείου δείχνουν, εκτός από τις τοπικές μετακινήσεις και τη διερεύνηση των κατάλληλων βιοτόπων διαχείμασης, τάσεις παραμονής στην ίδια γενικότερη επικράτεια. Τα άτομα που φωλιάζουν στην Κ. και ΝΑ. Ευρώπη, κινούνται προς τα νοτιοανατολικά και νοτιοδυτικά, για να περάσουν το χειμώνα στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, στη Μεσόγειο και τη βόρεια Αφρική. Μέρος αυτού του πληθυσμού μπορεί να διασχίσει τη Σαχάρα και να διαχειμάσει στο ανατολικό Σαχέλ του Σουδάν και του Τσαντ.
Λίγα είναι γνωστά για τις μετακινήσεις του πληθυσμού της κεντρικής Ασίας, αλλά οι περιοχές διαχείμασης βρίσκονται στον Περσικό Κόλπο, στα βορειοδυτικά της ινδικής υποηπείρου και στη ΝΑ. Κίνα. Τέλος, οι πληθυσμοί αναπαραγωγής στην Αφρική περνάνε την περίοδο ξηρασίας σε διάφορους παράκτιους οικοτόπους.
Η φθινοπωρινή αποδημία της αβοκέτας πραγματοποιείται από τον Αύγουστο μέχρι τον Οκτώβριο, ενώ η εαρινή αποδημία αρχίζει στα μέσα Μαρτίου και διαρκεί μέχρι τον Μάιο.
Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί μεταξύ άλλων από τη Φινλανδία, την Ισλανδία, τη Λεττονία, τη Β.Κορέα, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, τη Λιβερία και την Μαδαγασκάρη. [10]
Η αβοκέτα αναπαράγεται σε επίπεδους ανοιχτούς χώρους και σε ρηχούς υγροτόπους με θαλασσινό ή υφάλμυρο νερό που βρίσκονται σε νησιά, χερσονησίδες, ή γυμνές παρυφές από άμμο, λάσπη ή αργιλώδες έδαφος και αραιή, χαμηλή βλάστηση. Επίσης, σε εσωτερικές αλμυρές, μεγάλες ή μικρές λίμνες, λιμνοθάλασσες, εκβολές ποταμών, αλυκές, αλμυρόβαλτους, αρδευόμενες εκτάσεις και πλημμυρισμένες πεδιάδες σε ξηρές περιοχές. Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό των βιοτόπων αναπαραγωγής, φαίνεται να είναι τα επίπεδα νερού που, σταδιακά, πέφτουν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού για να αποκαλύψουν επιπρόσθετους χώρους ανεύρεσης τροφής, καθώς και οι υψηλές συγκεντρώσεις αλάτων που αποτρέπουν την ανάδυση και ανάπτυξη υπερβολικής παράκτιας βλάστησης. [14]
Εκτός περιόδου αναπαραγωγής, το είδος απαντάται σε παράκτιες και εσωτερικές αλμυρές λίμνες και ελώδεις περιοχές, λιμνοθάλασσες, αλυκές, εκβολές ποταμών, αμμώδεις παραλίες, δέλτα ποταμών και πλημμυρισμένες πεδιάδες. Η αβοκέτα, σπάνια συχνάζει σε ηπειρωτικές λίμνες γλυκού νερού και σε ποτάμια, αλλά μπορεί να αναζητά την τροφή της σε γεωργικές εκτάσεις. [15]
Στις επικράτειες της κεντρικής Ασίας και της Αφρικής, βρίσκεται σχεδόν πάντοτε στις μικρές λίμνες και νερόλακκους που δημιουργούνται από τις νεροποντές, καθώς και στις αλμυρές λίμνες της στέπας.
Η αβοκέτα είναι ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα παρυδάτια πτηνά και, με το χαρακτηριστικό ασπρόμαυρο πτέρωμα και το ράμφος της, δύσκολα συγχέεται με άλλο είδος (indistinguishable).
Τα ενήλικα αλλά και τα νεαρά πουλιά που, ήδη έχουν αποκτήσει το πτέρωμά τους, έχουν πολύ όμορφη χαρακτηριστική «ενδυμασία», στην οποία δεσπόζει η αντίθεση μεταξύ χιονόλευκου [18] και μαύρου χρώματος. Η κορυφή του κεφαλιού, ο τράχηλος, τα εξωτερικά φτερά της ωμοπλάτης, τμήμα της άνω επιφανείας των πτερύγων και το τελευταίο τριτημόριό τους, είναι μαύρα, με όλα τα υπόλοιπα μέρη πλην των ταρσών και του ράμφους, να είναι λευκού χρώματος. Το σκουρόγκριζο ράμφος είναι εξαιρετικά ιδιαίτερο, έχει μήκος άνω των 7 εκατοστών, [19] είνια πολύ λεπτό –ιδιαίτερα στην άκρη του- και, είναι έντονα κυρτωμένο προς τα πάνω. Οι ταρσοί, είναι κομψοί, λεπτεπίλεπτοι και έχουν χρώμα μολυβί με κάποια υποκύανη απόχρωση. Τα πόδια έχουν 4 δακτύλους, με τον τέταρτο να είναι υπολειμματικός στο πίσω μέρος του ποδιού, ενώ οι 3 μπροστινοί συνδέονται με νηκτική μεμβράνη.
Τα φύλα μοιάζουν αρκετά, αλλά τα θηλυκά έχουν κοντύτερο -ωστόσο πιο κυρτωμένο- ράμφος, ενώ κάποιες φορές, δείχνουν πιο ανοικτό τόνο στο χρώμα της βάσης του ράμφους και, κάποιο λευκόχρωμο δακτύλιο γύρω από τον οφθαλμό.
Τα νεαρά πουλιά, που δεν έχουν ακόμη αποκτήσει το τελικό τους πτέρωμα, έχουν σκούρο «σάπιο-μήλο» -όχι μαύρο- χρωματισμό στα φτερά της ωμοπλάτης (scapulars). [20]
(Πηγές: [21][22][23][24][25][26][27][28][29][30][31][32] [33])
Η διατροφή των ανήλικων και ενήλικων πτηνών εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις τοπικές συνθήκες του οικοτόπου. Αποτελείται κυρίως από ασπόνδυλα ιζημάτων, που ζουν σε όχθες και ρηχά νερά, αλλά περιστασιακά, συλλαμβάνονται και μικρά ψάρια.
Η λεία έχει μήκος από 4 έως 15 εκατοστά, περίπου και περιλαμβάνει Kαρκινοειδή (Artemia spp., Daphnia spp.), υδρόβια έντομα και τις κάμπιες τους (Κολεόπτερα, Δίπτερα), θαλάσσιους Δακτυλιοσκώληκες (Νηματοειδείς, Πολύχαιτους), Μαλάκια (Δίθυρα, Γαστερόποδα) και μικρά ψάρια. Επίσης μπορεί να τρέφεται και με φυτική ύλη (σπέρματα, μικρές ρίζες). [34][35][36]
Το είδος παραμένει αγελαίο κατά τη μετανάστευση και κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ταξιδεύοντας σε χαλαρά σμήνη. [39] Η αναζήτηση τροφής γίνεται σε ομάδες των 5-30 ατόμων, [40] αλλά το κούρνιασμα μπορεί να περιλαμβάνει σμήνη πολλών χιλιάδων ατόμων. [41]
Η αβοκέτα, κατά την πτήση, πέρα από το χαρακτηριστικό ασπρόμαυρο χρωματισμό, αναγνωρίζεται και από τα πόδια που, τα κρατάει τεντωμένα και πέρα από το άκρο της ουράς, ενώ, αντίθετα, ο λαιμός διατηρείται ελαφρώς κυρτωμένος. Ωστόσο, η πτήση της είναι πολύ «κομψή», με μάλλον αργά φτεροκοπήματα. Συνήθως πετάει κατά σμήνη σε χαλαρούς, ασύνδετους σχηματισμούς, κάποιες φορές όμως, σε σχηματισμό V. [42]
Η περίοδος αναπαραγωγής στην Ευρώπη δείχνει μόνο μικρές γεωγραφικές αποκλίσεις. Ξεκινά στα τέλη Μαρτίου έως τα μέσα Απριλίου στο νότο, αλλά η εναπόθεση των αβγών στις βόρειες περιοχές αναπαραγωγής, ξεκινάει το τελευταίο δεκαήμερο του Απριλίου και συνεχίζεται μέχρι τις αρχές Μαΐου.
Οι αβοκέτες είναι συνήθως μονογαμικές και τα ζευγάρια αναπαραγωγής αρχίζουν να σχηματίζονται, ήδη, από τα τέλη του χειμώνα, [43] οπότε, πολλά άτομα έχουν κιόλας ζευγαρώσει όταν καταφθάνουν στις περιοχές φωλιάσματος. Οι ερωτοτροπίες γίνονται κατά μικρές ομάδες, στα ρηχά νερά, όπου συγκεντρώνονται περίπου 3-6, αλλά περιστασιακά μέχρι και 18 πουλιά, με τα κεφάλια στραμμένα προς τα έσω και, συνήθως σε κυκλικό σχηματισμό. Μερικές φορές, τα πουλιά ρίχνουν ξερό χορτάρι το ένα προς το μέρος του άλλου και κινούν έντονα το κεφάλι και το ράμφος. Όχι σπάνια, κάποιες «απειλές» και χειρονομίες, εκφράζουν έντονη επιθετικότητα που μπορεί να οδηγήσει σε πραγματικές μάχες, με τα πουλιά που έχουν διαλέξει το σύντροφό τους, να παραμένουν όσο το δυνατόν πλησιέστερα το ένα στο άλλο.
Οι αβοκέτες φωλιάζουν κατά αποικίες, ακόμη και αν δείχνουν έντονη διάθεση προστασίας του ζωτικού τους χώρου, με διαμάχες μεταξύ γειτονικών ζευγαριών. Η απόσταση μεταξύ των φωλιών είναι αρκετά μικρή, συνήθως 1 μέτρο, [44] αλλά σε κάποιες πολυπληθείς αποικίες μπορεί να φθάσει μόλις τα 20-30 εκατοστά. [45] Πολλές φορές το φώλιασμα γίνεται ανάμεσα σε άλλα παρυδάτια πτηνά, όπως γλάρους και δρεπανίδες.
Η φωλιά βρίσκεται πάνω σε επίπεδο αμμώδες ή ξερό λασπώδες έδαφος, κοντά στην άκρη του νερού, ή σε χαμηλή, αραιή, παρυδάτια βλάστηση. Είναι μια ρηχή κοιλότητα, εντελώς άδεια από υλικό επίστρωσης ή, κάποιες φορές, υπάρχει λιγοστό, νεκρό φυτικό υλικό. [46] Η ωοτοκία πραγματοποιείται άπαξ σε κάθε περίοδο φωλιάσματος. [47] Η γέννα αποτελείται από (3-) 4 (-5) υποελλειπτικά προς οβάλ αβγά, διαστάσεων 50,6 Χ 35,1 χιλιοστών [48] και βάρους 31,7 γραμμαρίων, εκ των οποίων ποσοστό 6% είναι κέλυφος. [49] Η επώαση πραγματοποιείται και από τα δύο φύλα και, διαρκεί (22-) 23 έως 24 (-25) ημέρες. Οι νεοσσοί είναι φωλεόφυγοι, αφήνουν σχεδόν αμέσως την φωλιά, επιτηρούνται στενά από τους γονείς και, πολύ σύντομα τρέφονται μόνοι τους.
Η διαδικασία απόκτησης του πτερώματος, ποικίλλει ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες. Η πτέρωση (fledging) πραγματοποιείται στις (32-) 35 έως 42 ημέρες. [51][52] Αποκτούν σεξουαλική ωριμότητα κατά το 2ο έτος της ζωής τους. [53]
Παρά την λαθροθηρία σε κάποιες περιοχές του φάσματος κατανομής, οι αναπαραγόμενοι πληθυσμοί της αβοκέτας, ειδικά στην ΒΔ. Ευρώπη, έχουν αυξηθεί στις τελευταίες δεκαετίες και παραμένουν σε καλό επίπεδο. Η ευρωπαϊκή ήπειρος φιλοξενεί περισσότερο από τον μισό, συνολικό αναπαραγωγικό πληθυσμό. [54] Γενικά, δεν κινδυνεύει σε παγκόσμιο επίπεδο και η IUCN το κατατάσσει στα είδη Ελαχίστης Ανησυχίας (LC). [55]
Το είδος απειλείται στην Ευρώπη από τη ρύπανση των υγροτόπων με πολυχλωριωμένα διφαινύλια (PCBs), εντομοκτόνα και βαριά μέταλλα όπως, σελήνιο, μόλυβδο και υδράργυρο. [56]. Οι σημαντικές θέσεις διαχείμασης (π.χ. στην Πορτογαλία ή την Κίτρινη Θάλασσα), απειλούνται επίσης από την ανάπτυξη των υποδομών, [57] τα εγγειοβελτιωτικά έργα, τη ρύπανση, την ανθρώπινη όχληση και τη μειωμένη ροή των ποταμών. [58] Το είδος είναι ευαίσθητο στη γρίπη των πτηνών, έτσι ώστε μπορεί να απειλείται από τυχόν μελλοντικά κρούσματα της νόσου. [59] Επίσης, όπως και ο στρειδοφάγος, προβλέπεται ότι, θα είναι από τα είδη που θα επηρεαστούν σε μεγάλο βαθμό από την αύξηση της θερμοκρασίας του κλίματος στις ακτές της κεντρικής Ευρώπης. [60]
Στην Ελλάδα, παρόλο που τοπικά μόνον είναι κοινό είδος, η αβοκέτα φωλιάζει και διαχειμάζει σε λίγους, σχετικά, υγροτόπους. [62] Αν και υπάρχουν τεχνητές δομές που μπορούν να τις εκμεταλλευτούν (λ.χ. αλυκές), οι αβοκέτες έχουν σήμερα αραιό πληθυσμό, με τάσεις μείωσης, λόγω κυρίως των επεμβάσεων στους υγροτόπους και τις οχλήσεις κατά την περίοδο αναπαραγωγής. Επίσης, πολλά πουλιά σκοτώνονται το χειμώνα από λαθροκυνηγούς. [63] Φωλιάζει στο Μεσολόγγι, στους παράκτιους υγρότοπους του Θερμαϊκού, στο Πόρτο Λάγος, τον Αμβρακικό, την Κεραμωτή και στους υγροτόπους της Λέσβου και Λήμνου, ενώ κατά το χειμώνα είναι πιο πολυπληθής αν και ο πληθυσμός παραμένει συγκεντρωμένος σε μερικούς παράκτιους υγροτόπους. [64]
Στην Ελλάδα, η υποβάθμιση ή η καταστροφή των υγρότοπων από τις διάφορες ανθρωπογενείς δραστηριότητες που προκαλούν περιορισμό των φυσικών ενδιαιτημάτων και η υδατική ρύπανση αποτελούν τη σοβαρότερη απειλή για το είδος. Επίσης, η μείωση του αναπαραγόμενου πληθυσμού πιθανόν να οφείλεται και στη θήρευση των αβγών από φυσικούς θηρευτές. Άλλες απειλές είναι όχληση από τα ζώα κτηνοτροφίας που βόσκουν κοντά στις φωλιές και εκείνη που προκαλούν οι ανθρώπινες δραστηριότητες σε ορισμένες περιοχές. Τέλος, η διάβρωση των νησίδων στις περιοχές όπου φωλιάζει το είδος, κυρίως στην Β. Ελλάδα. [65]
Ι. Συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο του Κόκκινου Βιβλίου για τα απειλούμενα σπονδυλόζωα της Ελλάδος, στην κατηγορία Τρωτά.
ΙΙ. Συμπεριλαμβάνεται στο Παράρτημα Ι της Κοινοτικής Οδηγίας 79/409 του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη διατήρηση των άγριων πουλιών.
ΙΙΙ. Συμπεριλαμβάνεται στα είδη του Παραρτήματος ΙΙ της Σύμβασης της Βέρνης για τη διατήρηση της ευρωπαϊκής άγριας ζωής και των φυσικών βιοτόπων. [67]
Τεχνητά κατασκευασμένες φωλιές σε παράκτιες περιοχές, όπως σε παραλίες με βότσαλα, αλλά και τεχνητές σχεδίες-νησίδες που καλύπτονται με αραιή βλάστηση, έχουν αποδειχθεί επιτυχείς στην προσέλκυση αναπαραγωγικών ζευγαριών. [68] Το είδος ανταποκρίνεται θετικά (αύξηση αναπαραγωγής) στην εισαγωγή ζώων που βόσκουν σε παράκτια λιβάδια, με αποτέλεσμα τη μειωμένη φυτοκάλυψη, που επιτρέπει βελτιωμένες συνθήκες ανίχνευσης θηραμάτων. [69]
Η αβοκέτα είχε σχεδόν εξαφανιστεί από το σημερινό Ηνωμένο Βασίλειο, το 1840. Η επιτυχής επαναποίκηση στο Σάφοκ το 1947, οδήγησε στην καθιέρωση του είδους ως λογοτύπου της Βασιλικής Εταιρίας Προστασίας των Πτηνών (RSPB).
Στον ελλαδικό χώρο, η Αβοκέτα απαντάται και με τις ονομασίες Ανώραμφος και Βασιλοπούλι. [70]
Η Αβοκέτα είναι παρυδάτιο καλοβατικό πτηνό της οικογενείας των Ανωραμφιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Recurvirostra avosetta και δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό).
Беҙ суҡыш, ала сәпсәү, оҙонаяҡ сәпсәү, кәкресуҡыш. (рус. Шилоклювка, лат. Recurvirostra avosetta) — Ҡара, Азов һәм Каспий диңгеҙҙәрендә, Урта Азия һәм Себер күлдәрендә йәшәй торған, суҡышы оҙон кәкере беҙгә оҡшаған, оҙон аяҡлы эре көйөлдө.
Ҡарға ҙурлығындағы сәпсәү. Түбәһе, муйынының аҫ яғы, ҡанаттарындағы арҡыры һыҙыҡтар ҡара,- кәүҙәһенең ҡалған өлөшө аҡ. Нәҙек һәм бик оҙон аяҡтары күкһел төҫтә. Нәҙек оҙон суҡышы өҫкә ҡарай кәкре, һыуҙа яҡшы йөҙә. Башҡа сәпсәүҙәр менән бутау мөмкин түгел.
Тауышы яңғырауыҡлы: «кли-и-кли-и» йәки «көйөк-көйөк».
Ялан һәм далаларҙағы ҙур һыу буйҙарында йәшәй. Күсмә ҡош. Бик һирәк осрай. Ояһын ерҙе соҡоп эшләй. Көрән-ҡара таптар менән сыбарланған 4-бөртөк һарғылт һоро йомортҡа һала.
Ваҡ һыу бөжәктәре менән туҡлана.
Зоопаркта
Яр буйында ултырған ҡош
Йәш ҡош
Ем эҙләгән сағы
Беҙ суҡыш ояһы
Яңы моронлаған себеше
Осҡан саҡта
{{|de}}
Беҙ суҡыш, ала сәпсәү, оҙонаяҡ сәпсәү, кәкресуҡыш. (рус. Шилоклювка, лат. Recurvirostra avosetta) — Ҡара, Азов һәм Каспий диңгеҙҙәрендә, Урта Азия һәм Себер күлдәрендә йәшәй торған, суҡышы оҙон кәкере беҙгә оҡшаған, оҙон аяҡлы эре көйөлдө.
Псыкъуакъо (лат-бз. Recurvirostra avosetta) — псыкъуакъо лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
И теплъэкӀэ къэщӀэгъуафӀэщ: пэ псыгъуэ кӀыхь фӀыцӀэщ, къуаншэу худэгъэзеяуэ. Лъакъуэ кӀыхь тэхущ, щхъуафэ мащӀэу къыщӀэуэу, лъэтхьапэхэр бабыщым ейм хуэдэщ. Щхьэ щыгумрэ пщэ щӀыбагъымрэ фӀыцӀэщ.
Псыкъуакъохэр, Ищхъэрэ Къаукъазым и хыкъум шыугъуэхэм, Хы ФӀыцӀэ, Хы Каспийм я Ӏуфэхэм къанэмыщӀауэ, щӀыпӀэ куэдым щыӀэщ, Еуропэм къыщыщӀэдзауэ Сыбырым нэс, апхуэдуи — Азиэм, Африкэм. Къаукъаз псыкъуакъохэр мэлъэтэж, зэрыз дыдэхэм, Хы Каспий Ӏуфэм и ипщэ лъэныкъуэм щӀымахуэр щизыххэм, къанэмыщӀа. Мы къуалэбзур Ищхъэрэ Къаукъазым къолъэтэж гъатхэпэм икӀэхэм — мэлыжьыхьым ипэхэм. Абгъуэ щӀыпӀэхэр пшэхъуалъэ, мывэкӀэщхъ, ятӀэ кумб-лъэмб, псыдэуэ гъунэхэрщ. Зэгъунэгъуу абгъуэ ящӀ.
Ӏус нэхъыщхьэр псы псэущхьэ жьгъей, гъудэбадзэхэр.
Псыкъуакъо (лат-бз. Recurvirostra avosetta) — псыкъуакъо лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
Сабјарката (Recurvirostra avosetta) е блатна птица која живее на крајбрежјата и е распространета во умерените делови на Европа, западна и Централна Азија. Таа е птица преселничка која зимува во Африка или јужна Азија. Некои птици остануваат да зимуваат во поблагите делови од нивните спектар, на пример, во јужниот дел на Шпанија и јужна Англија. Сабјарката ја има во Македонија околу Дојранско Езеро и е постојан жител.
Сабјарката е впечатлива бела блатна птица со црни дамки. Возрасните имаат бели пердуви, освен црната капа на главата и црни дамки по крилјата и грбот. Имаат долг, нагоре свиткан клун и долги, синкави нозе. Долги се приближно 16,5 - 17,75 см, од кои клунот е околу 2,95 - 3,35 см, а нозете околу 3 - 4 см. Распонот на крилјата е 30 - 31,5 см. [2] Мажјаците и женките се слични. Младенчињата наликуваат на возрасните, но имаат повеќе сивкасти тонови.
Повикот на сабјарката се разнесува надалеку и е течно, мелодично кли-и-кли.[2]
Сабјарката живее во колонии, обично меѓу 10 и 70 двојки, а при преселба се собираат и по неколку илјади во јато. Живее крај солени води, а поретко крај слатководни езера и устија. Овие птици имаат специфичен и единствен начин на исхрана, пасејќи по дното на мочуриштето, често движејќи го клунот лево-десно, како да коси.[3]). Најмногу јадат ракчиња и инсекти.
Паровите се формираат за вгнездување брзо по пристигнувањето од преселбата. По краток период на парење двојките одлучуваат да го изградат гнездото, што обично се наоѓа во близина на вода, на песок, врз ретки растенија или исушена тиња. Секогаш избира отворен простор, без густа вегетација. Обично, гнездото е мала дупка во земјата, обрабено со гранчиња, без обложување (гнездо - гребнатинка) или пак, може да биде во вид на могила, ако местото е повлажно и да се крене на висина од 7 до 10 см од земјата. Гнездат во мали колонии и со други птици. Женката несе 3-4 окер или маслинастозелни јајца со црни дамки. И двата родитела ги инкубираат во период од 23 до 25 дена. Младенчињата добиваат пердуви по 35-42 дена, по што почнуваат да летаат и се осамостојуваат. При опасност двете возрасни птици се преправаат дека се повредени и постепено се оддалечуваат од гнездото. За тоа време младенчињата се припиваат до земјата или се сокриваат меѓу мочуришните растенија. Максимална позната возраст на сабјарката регистрирана во Европа, поточно во Холандија, е 27 години и 10 месеци.
Во Велика Британија во 1840 овој вид беше изумрен,[4] но во 1947 година повторно е успешно населен.[2]
Сабјарката е еден од видовите на кои се однесува Договорот за заштита на африканско-евроазиските водени птици-преселници.
Возрасна птица, се храни
Возрасна птица во лет
Пиле
Јајце
Младенче
Гнездо
Сабјарката (Recurvirostra avosetta) е блатна птица која живее на крајбрежјата и е распространета во умерените делови на Европа, западна и Централна Азија. Таа е птица преселничка која зимува во Африка или јужна Азија. Некои птици остануваат да зимуваат во поблагите делови од нивните спектар, на пример, во јужниот дел на Шпанија и јужна Англија. Сабјарката ја има во Македонија околу Дојранско Езеро и е постојан жител.
Шилоклювка (Recurvirostra avosetta) є великый ржанкоподобный птах з родины шилоклювковых росшыреный в Европі і Азії. Є часточно перелїтна, векшынов міґрує до северной Африкы, южной Европы або южной Азії, в дакотрых країнах з приязнїшым кліматом єй годен відїти по цїлый рік.
Шилоклювка є тонкый птах роснучій до великости вороны. В зимнім шатї мать переважно чісто біле піря з чорным хырбетом, верьхнёв частёв горла і тимём. Характерістічным ознаком є довгый, тонкый догоры огнутый чорный дзёбак і довгы сїнявы аж чорны ногы. Обі поглавя суть фарбов такы самы, молоды птахы мають пісково зафарблене піря із сивыма кресбами.
Шилоклювка є жытелём плыткых стоячіх вод, соленых озер або мочарїв з рїдкым веґетачным поростом.
Під час гляданя стравы смотрить до воды і як збачіть жертву, рушать своїм кривым дзёбаком з єдного бока до другого. Їй стравов суть дрібны водяны быдла. Найчастїше ся озывать мелодічным „плуіт плуіт“.
І мімо добы гнїздїня єй можеме часто збачіти в ґрупах другых прибережных птахів, в середнїй Европі ід найчастїше о мевы рехотусї. Мать высоко комплікованый свадьбяный церемоніал одбываючій ся у водї. Гнїздить в меншых колоніях, найчастїше в плытчінах од мая до юна і шторік кладе 3-4 яйця до плыткой ямкы в земли, векшынов постеленов куртов рослиновов веґетаціов. На яйцях сидять обоми родічі по 23-35 днїв. Такой по вылягнутю суть молодята самостатны і ідуть на свої першы експедіції за стравов. Єден з родічів їх притім бере до воды і учіть плавати. Молодята ся научать лїтати уж у віку 35-42 днїв, але іші все зіставають близко коло своїх родічів.
Шилоклювка (Recurvirostra avosetta) є великый ржанкоподобный птах з родины шилоклювковых росшыреный в Европі і Азії. Є часточно перелїтна, векшынов міґрує до северной Африкы, южной Европы або южной Азії, в дакотрых країнах з приязнїшым кліматом єй годен відїти по цїлый рік.
हलीमुख नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा पाइड एभोसेट (Pied Avocet) भनिन्छ ।
आहार खाँदै वयस्क
उडिरहेको
चल्ला
अण्डा
बचेरा
आहार खोजिरहेको भिडियो
हलीमुख नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा पाइड एभोसेट (Pied Avocet) भनिन्छ ।
கோணமூக்கு உள்ளான் (pied avocet - Recurvirostra avosetta) என்பது ஒரு பெரிய கருப்பு வெள்ளை கரையோரப் பறவை ஆகும். இவை மிதவெப்பமண்டல ஐரோப்பிய, மேற்கு மற்றும் மத்திய ஆசிய பகுதிகளில் இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன. இது ஒரு வலசை போகும் பறவை இனம் ஆகும். மேலும் இவை குளிர்காலம் முழுவதையும் ஆப்பிரிக்க மற்றும் தெற்கு ஆசியப் பகுதிகளில் கழிக்கின்றன.[2]
கோணமூக்கு உள்ளான் கரோலஸ் லின்னேயஸ் எழுதிய முக்கியமான நூலான இசுசிசுடமா நாடுரே (Systema Naturae)வில் விவரிக்கப்பட்ட பல பறவை இனங்களில் ஒன்றாகும் .இப்பறவை அவோசெட்டா என்ற வெனிசியச் சொல்லிலிருந்து அதன் ஆங்கில மற்றும் அறிவியல் பெயர்களைப் பெறுகின்றது.
கோண மூக்கு உள்ளான்கள் பூச்சிகள், சிறிய நீர் ஓட்டுமீன்கள் (Crustaceans) , சிறிய மீன்கள், நீர்வாழ் முதுகெலும்பற்ற உயிரினங்கள உணவாக்கிக் கொள்ளும்.[3][4]
இவ்வகை உள்ளான்ங்கள் தங்களின் கூடுகளை மண், சேறு மற்றும் சிறிய தாவரங்களை வைத்து தரையில் அமைக்கும். ஒரே குடியேற்றத்தினுள் அமைக்கப்படும் கூடுகள் பெரும்பாலும் 1 மீ. தொலைவில் இருக்கும். இனப்பெருக்க காலத்தின் போது ஆண் பறவையும் பெண் பறவையும் சேர்ந்தே இருக்கும்.[4]
கோணமூக்கு உள்ளான் (pied avocet - Recurvirostra avosetta) என்பது ஒரு பெரிய கருப்பு வெள்ளை கரையோரப் பறவை ஆகும். இவை மிதவெப்பமண்டல ஐரோப்பிய, மேற்கு மற்றும் மத்திய ஆசிய பகுதிகளில் இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன. இது ஒரு வலசை போகும் பறவை இனம் ஆகும். மேலும் இவை குளிர்காலம் முழுவதையும் ஆப்பிரிக்க மற்றும் தெற்கு ஆசியப் பகுதிகளில் கழிக்கின்றன.
De kluut (Recurvirostra avosetta) is een veugel uut de femielje van de kluten (Recurvirostridae) uut 't heslacht Recurvirostra.
De kluut is een 40-45 centimeter hroôte steltloôper mie een zwarte teêkenieng en kappe en een wit veêrenkleêd. De kluut ei een lang'n opewupte snaevel en zeêr lange poôten voe 't foeraheern in ondiep waeter. Juveniele kluten zien in tehenstellieng tot der ouwers bruun in plekke van zwart eteêkend.
An ze vliehen, steekn de poôten buuten de staert uut. De lange poôten dien voe 't zoeken van der eetn, wat an ze vin'n in modder en ondiep waeter deur bie der lange snaevel te zwaoien deur 't waeter. Ze leven aoltied in de buurte van waeter en broeien in kelonies bie moerassihe weilan'n en derhelijke.
Kluten komm'n tiedens 't broedseizoen voe in waeterhebieden in hematigd Europa, West- en Centraol-Azië. Ze leven tiedens 't broedseizoen in hebieden as 't Lauwersmeêr en de Iese Moer. In de winter trokken ze ni Afrika of Zuud-Azië, of meêr noôrdelijker ni de kussen van Frankriek en Portuhal.
De kluut (Recurvirostra avosetta) is een veugel uut de femielje van de kluten (Recurvirostridae) uut 't heslacht Recurvirostra.
De kluut is een 40-45 centimeter hroôte steltloôper mie een zwarte teêkenieng en kappe en een wit veêrenkleêd. De kluut ei een lang'n opewupte snaevel en zeêr lange poôten voe 't foeraheern in ondiep waeter. Juveniele kluten zien in tehenstellieng tot der ouwers bruun in plekke van zwart eteêkend.
An ze vliehen, steekn de poôten buuten de staert uut. De lange poôten dien voe 't zoeken van der eetn, wat an ze vin'n in modder en ondiep waeter deur bie der lange snaevel te zwaoien deur 't waeter. Ze leven aoltied in de buurte van waeter en broeien in kelonies bie moerassihe weilan'n en derhelijke.
The pied avocet (Recurvirostra avosetta) is a large black and white wader in the avocet and stilt family, Recurvirostridae. They breed in temperate Europe and across the Palearctic to Central Asia then on to the Russian Far East. It is a migratory species and most winter in Africa or southern Asia. Some remain to winter in the mildest parts of their range, for example in southern Spain and southern England. The pied avocet is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.
The pied avocet was one of the many bird species originally described by Carl Linnaeus in his landmark 1758 10th edition of Systema Naturae, where it was given the binomial name of Recurvirostra avosetta.[2] This species gets its English and scientific names from the Venetian word avosetta. It appeared first in Ulisse Aldrovandi's Ornithologia (1603).[3] While the name may refer to black and white outfits once worn by European advocates or lawyers, the actual etymology is uncertain.[3] Other common names include black-capped avocet, Eurasian avocet or just avocet.[4]
It is one of four species of avocet that make up the genus Recurvirostra.[5] The genus name is from Latin recurvus, "curved backwards" and rostrum, "bill".[6] A 2004 study combining genetics and morphology showed that it was the most divergent species in the genus.[7]
_landing.jpg)
The pied avocet is a striking white wader with bold black markings. Adults have white plumage except for a black cap and black patches in the wings and on the back. They have long, upturned bills and long, bluish legs. It is approximately 16.5–17.75 in (41.9–45.1 cm) in length of which the bill is approximately 2.95–3.35 in (7.5–8.5 cm) and the legs are approximately 3–4 in (7.6–10.2 cm). Its wingspan is approximately 30–31.5 in (76–80 cm).[8] Males and females look alike. The juvenile resembles the adult but with more greyish and sepia tones.
The call of the avocet is a far-carrying, liquid, melodious kluit kluit.[8]
These birds forage in shallow brackish water or on mud flats, often scything their bills from side to side in water (a feeding technique that is unique to the avocets[9]). They mainly eat crustaceans and insects.
Their breeding habitat is shallow lakes with brackish water and exposed bare mud. They nest on open ground, often in small groups, sometimes with other waders. Three to five eggs are laid in a lined scrape or on a mound of vegetation.
The pied avocet was extirpated as a breeding species in Great Britain by 1840.[10] Its successful recolonisation at Minsmere, Suffolk, in 1947 led to its adoption as the logo of the Royal Society for the Protection of Birds.[8] The pied avocet has spread inland and northwards and westwards in Britain since then and it has bred in Wales[11] and in Scotland in 2018 at Skinflats.[12] Avocets have been sighted wintering at Browhouses, Dumfries and Galloway.
.jpg)
Adult feeding
Adult in flight
Avocet egg
ID composite
Video showing bird seeking food
Pied avocet in Little Runn of Kutch, India
Unlike other waders, Pied avocet has webbed foot, and can swim well.
The pied avocet (Recurvirostra avosetta) is a large black and white wader in the avocet and stilt family, Recurvirostridae. They breed in temperate Europe and across the Palearctic to Central Asia then on to the Russian Far East. It is a migratory species and most winter in Africa or southern Asia. Some remain to winter in the mildest parts of their range, for example in southern Spain and southern England. The pied avocet is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.
La Avoceto (Recurvirostra avosetta) estas granda vadbirdo de la familio de Rekurbostruledoj, ku enhavas avocetojn kaj himantopojn. La vorto “avoceto” taŭgus kaj por tiu ĉi specifa specio kaj por ĉiu specio de la genro Recurvirostra. Tiu ĉi specio povus esti konsiderata ankaŭ kiel Eŭrazia avoceto.
Ili reproduktiĝas en mezvarma Eŭropo, Danio kaj ĉirkaŭe, Hispanio, Italio, Francio, la rivero Danubo, Grekio, Kaŭkazio kaj okcidenta kaj centra Azio ĝis norda Ĉinio. Tiu specio estas migranta kaj ĉefe vintras en Afriko -norde kaj marborde- aŭ suda Azio. Kelkaj restas por vintri en plej mildaj partoj de ties teritorio ekzemple en sudaj Hispanio, Portugalio kaj Britio. Grava vintrejo estas estuaro de rivero Taĵo ĉe Lisbono, kie estis kalkulitaj ĝis 18,000 ekzempleroj -inter triono kaj kvarono de la eŭropa loĝantaro-.
Estas grandaj birdoj kiuj longas inter 42 kaj 45 cm kaj havas enverguron de ĝis 80 cm. Ili povas pezi inter 300 kaj 400 g. Plenkreskulo havas blankan plumaron escepte nigrajn kapon, malantaŭan kolon kaj striajn partojn en flugiloj kaj dorso, kiuj videblas kiel nigra cirklo sur ĉiu flugilo kaj krome nigra flugilbordo. Ĝi havas longan, suprenkurbitan nigran bekon kaj longajn bluecajn krurojn. Dumfluge videblas la nigraj pintaj trionoj kaj antaŭaj vertikalaj strioj de la flugiloj. Junuloj estas brunaj kie la plenkreskuloj estas nigraj kaj ties blanka plumaro estas foje grizmakulita.
Ties reprodukta medio estas neprofundaj lagoj kun mezsala akvo kaj koto ĉeborde. Okazas elegantaj parigadaj ceremonioj. Ili faras neston en malferma planko, ofte laŭ etaj grupoj, foje kun aliaj vadbirdoj. La ino demetas 3-5 ovojn en monteta truo kun iom da plantoj. Ambaŭ gepatroj kovas dum malpli ol unu monato. La idoj rapide manĝas post eloviĝo; patro alportas ilin al la akvo. Post 6 semajnoj ili havas kompletan plumaron, sed restas kun la gepatroj iome.
Tiuj birdoj manĝas en neprofunda mezsala akvo aŭ kotaj ebenaĵoj, plej ofte balancigante iliajn bekojn el flanko al flanko por suprenirigi etajn predojn surfacen. Ili manĝas ĉefe krustulojn kaj insektojn. Dum naĝado movas la korpon antaŭen kiel kelkaj anasaj specioj.
La alvoko de la Avoceto estas laŭta klujt-klujt-klujt.
Ili vivas multe, ĝis 25 jaroj almenaŭ.
Tiu specio prenas esperantan, kelkajn nacilingvajn -kiel en la angla, franca, hispana- kaj sciencan nomojn de ties nigra kapo simila al tiu survestita de eŭropaj advokatoj aŭ juristoj.
Tiu specio ekstingiĝis en Britio meze de la 19a jarcento. Ties sukcesa rekoloniado en la 1940aj jaroj igis, ke ĝi estis adoptita kiel blazono de konservadisma asocio, nome Royal Society for the Protection of Birds.
La Avoceto (Recurvirostra avosetta) estas unu el la specioj protektita de internaciaj traktatoj.
La Avoceto (Recurvirostra avosetta) estas granda vadbirdo de la familio de Rekurbostruledoj, ku enhavas avocetojn kaj himantopojn. La vorto “avoceto” taŭgus kaj por tiu ĉi specifa specio kaj por ĉiu specio de la genro Recurvirostra. Tiu ĉi specio povus esti konsiderata ankaŭ kiel Eŭrazia avoceto.
La avoceta común (Recurvirostra avosetta)[2] es una especie de ave caradriforme de la familia Recurvirostridae propia de Eurasia y África. Es un ave zancuda de plumaje blanco y negro que se caracteriza por tener el pico curvado hacia arriba.
La avoceta es un ave zancuda de plumaje blanco con manchas negras en las alas y la parte superior de cabeza y cuello, con una longitud corporal de entre 41,9–45,1 cm. Se caracterizan por tener un largo pico negro curvado hacia arriba, de entre 7,5–8,5 cm. Tienen largas patas azuladas de 7,6–10,2 cm y una envergadura alar de 76–80 cm.[3] Sus alas tienen las plumas primarias negras y dos franjas negras, una en la zona escapular y otra atravesando transversalmente las secundarias. Además tienen una mancha negra que ocupa la parte superior de la cabeza y el cuello, que sobrepasa la altura de los ojos. Ambos sexos tienen un aspecto similar, pero los juveniles son pardos donde los adultos tienen negro y su blanco suele estar manchado por tonos grisáceos y anteados.
La llamada de la avoceta es un melodioso kluit kluit.[3]
La avoceta común es la especie tipo del género Recurvirostra, donde se clasifica con el resto de las avocetas, dentro de la familia Recurvirostridae, junto a las cigüeñuelas. A su vez Recurvirostridae se clasifica entre los Charadriiformes, un gran orden de aves en su mayoría acuáticas, que se divide en seis subórdenes: Charadrii (ostreros, chorlitos, avefrías, avocetas y afines), Chionidi (alcaravanes, picovainas y chorlito de Magallanes), Turnicidae (torillos), Lari (gaviotas, picos tijera, charranes, alcas, págalos, canasteras y afines), Limicoli (jacanas, agachonas, aguateros, el llanero, correlimos, andarríos y afines).
Las avocetas son aves acuáticas zancudas con el pico curvado hacia arriba. Su género está compuesto por cuatro especies, y un estudio de 2004 que comparaba la genética y morfología mostró que la avoceta común es la especie más divergente del género.[4]
La avoceta común fue descrita científicamente por Carlos Linneo en 1758 en la décima edición de su obra Systema naturae,[5] con el mismo nombre científico que en la actualidad, Recurvirostra avosetta.[6] El nombre del género procede de la combinación de las palabras latinas recurvus «curvado hacia atrás» y rostrum que significa «pico»;[7] mientras que el nombre de su especie procede de su nombre en véneto, avosetta.[8]
A pesar de su amplia distribución no se reconocen subespecies diferenciadas de avoceta común.[9][5]
Se alimenta con su pico largo y curvado hacia arriba, utilizándolo como escoba para barrer de lado a lado las aguas poco profundas o el lodo.[10] Esta avoceta filtra pequeños insectos, crustáceos y gusanos del agua por medio de un sistema complejo de su pico aserrado en el interior.
Su hábitat de cría son lagos poco profundos de aguas salobres y barrosos. También se lo puede encontrar en aguas salitrosas y estuarios. Se aparea en colonias y sus crías caminan y se alimentan por sí mismas poco después de salir del cascarón. Anidan en tierra abierta, a menudo en grupos pequeños, a veces con otras aves zancudas. La hembra pone de 3 a 4 huevos en un montón de tierra con vegetación. Su período de incubación es de 23 a 25 días.
Viven en Europa templada y Asia Central. Esta especie es migratoria; en el invierno vuelan a África o al sur Asia. Algunos permanecen en las partes más apacibles de su área de distribución, por ejemplo, en el sur de España e Inglaterra.
La avoceta común (Recurvirostra avosetta) es una especie de ave caradriforme de la familia Recurvirostridae propia de Eurasia y África. Es un ave zancuda de plumaje blanco y negro que se caracteriza por tener el pico curvado hacia arriba.
Naaskelnokk (Recurvirostra avosetta) on linnuliik naaskelnoklaste sugukonnast naaskelnoka perekonnast.
Naaskelnokk on 42–45 cm pikkune lind. Sulestik on valdavalt valge, kuid hoosuled ja pea ülapool on mustad. Jalad on punased või sinakashallid. Naaskelnokal on iseloomulik punane, pikk (7,5–8,5 cm), kitsas ja ülespoole kaarduva otsaga nokk.
Naaskelnokk kaalub 290–400 grammi. Tiibade siruulatus on 78 cm.
Naaskelnokk asuatab hajusalt stepi soolajärvede kaldaid Doonaust Taga-Baikalimaa kaguosani ning Musta, Aasovi, Kaspia ja Araali mere rannikualasid. Lind on levinud veel Läänemere lõunarannikul, Vahemere maades, Ees-Aasias, Mongoolias, Loode-Hiinas, kohati Aafrikas, Austraalias ja Tasmaanias. Eestis on lind püsivalt pesitsenud alates 20. sajandi teisest poolest Hiiumaal Käina lahe ääres ning mõnedel Eesti läänesaartel. Lind rändab talveks Aafrikasse ja Lõuna-Aasiasse.[1]
Naaskelnokk pesitseb mererannal. Pesa ehitab ta kivide vahele. Kurnas on mais-juunis 4 muna, mida mõlemad vanemad hauvad keskmiselt 23 päeva. Poegade eest hoolitsemine piirdub territooriumi valvamisega ja poegade soojendamisega, mis kestab 28–40 päeva.
Eestis hinnatakse naaskelnoka pesitsusaegset arvukust 150–300 paarile [2].
Naaskelnoka peamiseks toiduks on pisivähilised, veeputukate vastsed, limused ja veetaimede seemned.
Vanim teada olev naaskelnokk on olnud 27 aastane, tavaline eluiga jääb 10–12 aasta juurde.[3]
Naaskelnokk (Recurvirostra avosetta) on linnuliik naaskelnoklaste sugukonnast naaskelnoka perekonnast.
Abozeta (Recurvirostra avosetta) Recurvirostridae familiako hegazti zangaluzea da[1].
Europako eskualde epeletan eta mendebaldeko eta erdialdeko Asian bizi den hegazti hau neguan Afrika eta hegoaldeko Asiara migratzen da.
.jpg)
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Abozeta (Recurvirostra avosetta) Recurvirostridae familiako hegazti zangaluzea da.
Europako eskualde epeletan eta mendebaldeko eta erdialdeko Asian bizi den hegazti hau neguan Afrika eta hegoaldeko Asiara migratzen da.
Avosetti (Recurvirostra avosetta) on mustavalkoinen kahlaajalintu.
Avosetti on helppo tunnistaa ylöspäin kaartuvasta nokastaan, joka on kätevä kun se siilailee pohjasorasta vesihyönteisiä ja muita pikkumönkijöitä heilutellen päätään edestakaisin (tämä liike on paras tuntomerkki jos lintua katsoo etäältä). Jalat ovat pitkät ja sinertävät, höyhenpeite aikuisella linnulla musta päälaelta ja selkäkuvioista, muualta hohtavan valkea. Nuorilla yksilöillä värien kontrasti ei ole yhtä voimakas, vaan niiden mustat osat ovat ruskeampia ja valkoiset harmaampia kuin täysikasvuisilla yksilöillä.
Koko Avosetti on 43–48 cm pitkä pyrstöstä nokkaan, siipien kärkiväli voi olla 73 cm. Lintu painaa 300–400 g.
Ääni Avosetin huuto on äänekäs plytt-plytt
Avosetti on muuttolintu, joka pesii Euroopassa ja Länsi- ja Keski-Aasiassa, ja viettää talven Afrikassa tai Etelä-Aasiassa. Avosetti ei ole pesinyt Suomessa. Vuosittain tavataan muuttoaikoina muutamia tai muutamia kymmeniä yksilöitä lähinnä etelärannikolla ja ulkosaaristossa. Meitä lähinnä pesii Virossa.
Avosetti viihtyy matalilla, hiukan mutaisilla rannoilla.
Avosetin pesä on avoimella paikalla usein toisten avosettien tai muiden kahlaajien kanssa. Se on kasveista koottu kasa, johon lintu pyöräyttää 3 tai 4 vaaleaa, tummatäpläistä munaa. Molemmat puolisot hautovat yhteensä noin 24 vuorokautta.
Avosetti syö vesihyönteisiä ja muita vedessä ja mudassa eläviä selkärangattomia.
Avosetti Lintukuva.fi-verkkopalvelussa
Avosetti (Recurvirostra avosetta) on mustavalkoinen kahlaajalintu.
Recurvirostra avosetta
L'Avocette élégante (Recurvirostra avosetta) est une espèce d'oiseaux de la famille des Recurvirostridae, la seule espèce du genre Recurvirostra vivant en Europe.
Limicole caractéristique des lagunes et marais côtiers, elle se reconnaît aisément avec son long bec recourbé vers le haut, ses grandes pattes et son plumage bicolore. Pouvant mesurer 40 centimètres de longueur et 70 centimètres d'envergure, c'est une espèce d'assez grande taille, qui se nourrit de divers invertébrés présents dans l'eau et la vase, qu'elle capture grâce à son bec caractéristique. Elle niche le plus souvent en colonie de 10 à 70 couples sur des îlots ou des digues à proximité immédiate de l'eau et pond généralement quatre œufs au sol, dans une coupelle simple creusée dans le sable. Très territoriale lorsqu'elle défend ses poussins, que ce soit contre d'autres individus de la même espèce ou contre ses prédateurs — divers rapaces, corvidés et mammifères —, l'avocette a une longévité d'environ 20 ans (record à 27 ans).
L'espèce couvre un vaste territoire, de l'Europe occidentale aux plaines du centre de l'Asie, en passant par la péninsule indienne et l'Afrique. Une partie de sa population est migratrice et effectue chaque année de longs voyages vers le sud de son aire de répartition, tandis qu'une autre partie est sédentaire. En France, l'espèce est présente sur le littoral de la Manche, sur la côte atlantique et en Méditerranée et reçoit en hiver le renfort de populations plus nordiques, tandis que certains individus hivernent en Europe du Sud ou en Afrique.
Décrite par Carl von Linné en 1758, l'avocette est l'une des quatre représentantes de son genre, les trois autres espèces occupant des continents différents. Considérée comme préoccupation mineure (LC) par l'UICN en raison de sa large répartition et de ses effectifs relativement importants, elle n'en est pas moins menacée par de nombreux facteurs anthropiques, tels que la destruction de son habitat, le réchauffement climatique ou la pollution. De nombreux programmes scientifiques tentent de mieux comprendre sa biologie, en particulier ses voies migratoires, pour mieux la protéger.
Les adultes ont un plumage bigarré de noir et blanc, avec une capuche noire se prolongeant à l'arrière du cou[1]. Les rémiges primaires sont noires, la base des internes est blanche, tandis que les rémiges cubitales sont gris foncé. Les rectrices médianes sont gris brun pâle et les autres sont blanches[2]. L'espèce ne présente pas de variation saisonnière de plumage. La queue est blanche et les pattes bleutées. Le bec long est noir, fin et incurvé vers le haut[1].
Le dimorphisme sexuel, difficilement perceptible sur le terrain[3], se fait principalement au niveau du bec, qui est plus long et moins arqué chez le mâle, tandis qu'il est plus court et plus nettement arqué chez la femelle[4]. Chez cette dernière, les motifs noirs sur la tête peuvent occasionnellement être plus bruns et flous que chez le mâle[4]. Il y a également une différence de taille, les mâles étant plus grands que les femelles. Enfin, les mâles présentent un iris rouge ou brun rouge, tandis que les femelles ont un iris brun noisette[2].
En vol, la pointe des ailes et les épaules sont noires et les pattes dépassent de la queue[1].
Les poussins sont couverts d'un duvet gris brun pâle, finement pointillé de noir, avec des dessins noirs sur la tête, quatre rangées de taches noires sur le dos et le dessous blanc, teinté de jaunâtre au cou et au ventre. L'iris est brun foncé[2].
Les juvéniles ont des couvertures alaires gris sale[1], les plumes du dos et des scapulaires vermiculées de brun-roux[3] et des pattes grisâtres[4]. À partir du premier été, les rémiges primaires des jeunes apparaissent très usées et brunâtres[4]. Après la première mue qui a lieu au plus tard à la fin septembre, les individus sont semblables aux adultes[3].
Deux mues ont lieu : une mue partielle en février - mars, avant la reproduction, et une mue complète après la reproduction, entre les mois de juillet et d'octobre[3].
L'Avocette élégante est un oiseau mesurant entre 42 et 46 centimètres de longueur[4], pour une envergure allant de 67 à 77 centimètres, voire 80 centimètres[5]. L'aile du mâle adulte mesure entre 22 et 23,8 centimètres, tandis que celle de la femelle mesure entre 21,9 et 24 centimètres[6].
Son bec mesure entre 8,2 et 9,1 centimètres chez le mâle et est légèrement plus court chez la femelle, entre 7,2 et 8,5 centimètres. Ses pattes dépassent les 10 centimètres, pour un tarse de 8,5 à 9,4 centimètres chez le mâle et de 7,5 à 9,2 centimètres pour la femelle[4],[6]. Sa queue mesure entre 8 et 9 centimètres chez le mâle adulte et entre 7,8 et 8,7 centimètres chez la femelle adulte[6].
Son poids varie de 267 à 382 grammes, pour une moyenne de 325 grammes[3].
Mesure de la longueur du tarse d'un poussin d'avocette de quelques semaines.
Mesure du poids d'un poussin d'Avocette élégante.
Mesure de la longueur du bec d'un poussin d'Avocette élégante.
L'Avocette élégante est la seule espèce de son genre à être présente en Europe, en Afrique et en Asie.
Les autres espèces du genre Recurvirostra, qui possèdent des motifs différents, ont toutes des zones de répartition qui ne se chevauchent pas. Elles se rencontrent en Amérique du Nord pour l'Avocette d'Amérique (Recurvirostra americana), en Amérique du Sud pour l'Avocette des Andes (Recurvirostra andina) et en Australie pour l'Avocette d'Australie (Recurvirostra novaehollandiae).
_near_Corte_Madera,_California.jpg)
Une Avocette d'Amérique en Californie.
Une Avocette des Andes au Chili.
La silhouette et le plumage caractéristiques de l'Avocette élégante empêchent toute confusion de près ou dans de bonnes conditions d'observation ; de loin ou dans de mauvaises conditions d'observation, elle pourrait être confondue avec la Mouette rieuse, qui présente également un plumage bicolore, et en vol avec le Tadorne de Belon ou le Harle bièvre[4].
Au repos, l'espèce se tient volontiers sur une seule patte comme beaucoup de limicoles. Elle peut également se poser sur ses tarses, et même se coucher à terre, en particulier lorsqu'il y a du vent. Lors des périodes de marée haute, des groupes de centaines, voire de milliers d'individus, peuvent se regrouper sur des îlots ou des berges. Elle peut aussi dormir en pleine eau, se laissant flotter[2]. Les vols groupés sont courants. L'espèce est particulièrement grégaire, en dehors de la période de reproduction, en partie en raison du peu de sites d'alimentation disponibles localement[2].
Le cri de contact et le cri d'alarme de l'espèce, notamment émis par les adultes lors d'un danger affectant les poussins, correspond à un sifflement flûté, quelquefois plaintif, s'apparentant à un plut-plut-plutt ou encore à un klup-klup-klup[4]. Paul Géroudet indique également des kvit-kvit-kvit lorsque les oiseaux sont excités, voire des krit-krit ou des kvèt. Lors du passage de prédateurs près des poussins, l'avocette peut aussi émettre des kriyu. Enfin, elle peut aussi produire des buk-buk doux lors de l'élevage des jeunes ou des glouglou... grrugrrugrru avec son partenaire lors de la période de reproduction[2].
L'Avocette élégante se nourrit principalement de petits invertébrés benthiques, tels que des annélides, de petits crustacés, par exemple du genre Corophium, des vers oligochètes et polychètes (comme Hediste diversicolor ou des espèces du genre Polydora), des mollusques bivalves[7],[3], ainsi que de petits insectes (moucherons, coléoptères) mesurant entre 4 et 15 millimètres de longueur[8],[9],[2]. Les besoins alimentaires de l'espèce sont évalués à 150 grammes en moyenne par jour par individu[2].
Les larves de chironomes constituent une ressource majeure de nourriture lors de la période de reproduction, mais également lors de l'hivernage dans les marais salants[10].
Elle peut également se nourrir occasionnellement de petits poissons, ainsi que de graines et de petites racines[8],[11].
Elle utilise son bec pour fouiller la surface du sédiment, dans lequel elle donne des coups de bec latéraux pour trouver ses proies, mais peut également les capturer à vue[3],[2]. Lors des périodes d'alimentation en groupe, les coups de becs latéraux sont plus rapides et sabrent de manière presque continue[2]. Les adultes s'alimentent dans des couches d'eau d'une profondeur de 4 à 10 centimètres[12]. Il lui arrive également de se nourrir en picorant sur les plages et elle peut nager dans des eaux plus profondes et basculer sa tête dans l'eau à la recherche de nourriture à la manière d'un canard[4]. D'autres techniques de chasse sont recensées, par exemple, en groupe, l'avocette peut, le cou tendu, lancer en avant son bec à la surface de la vase puis revenir en arrière pour cueillir ses proies et répéter ce mouvement[2].
Localement, l'espèce peut superposer son mode de vie circadien à celui des marées et se nourrir de nuit dans les marais salants, par exemple dans la presqu'île guérandaise[10].
L'Avocette élégante est considérée comme une espèce philopatrique, c'est-à-dire que les individus ont tendance à instinctivement revenir à l'endroit où ils sont nés, pour se reproduire. Cela a pu être démontré par l'identification d'oiseaux bagués sur des sites de reproduction en Atlantique, notamment dans le golfe du Morbihan, dans les marais de Guérande et dans les marais de Müllembourg sur l'île de Noirmoutier, où une partie des oiseaux bagués est revenue nicher sur le même site[13]. En Atlantique, le taux de survie et de retour d'oiseaux sur leur lieu de naissance varie entre 48 et 75 % pour la première année (avec une moyenne de 58 %) et va de 78 à 100 % (avec une moyenne de 90 %) pour les individus adultes, selon les années[3].
La philopatrie pourrait expliquer l'augmentation des effectifs d'oiseaux nicheurs sur certains de leurs sites de reproduction, une grande partie des nouveaux nicheurs à chaque nouvelle saison de reproduction étant alors issue des oiseaux nés précédemment sur le site[13]. Dans le cas où la capacité d'accueil maximale est atteinte à la suite de la philopatrie, de nouvelles colonies se forment ailleurs, entraînant une hausse des populations[14].
L'espèce est connue pour abriter une espèce de parasite du genre Giardia[15], ainsi que l'espèce Eurycestus avoceti, d'abord observée sur l'Avocette d'Amérique puis sur des individus camarguais de l'espèce européenne et qui a pour hôte intermédiaire l'Artémia[16],[17].
L'espèce est considérée comme semi-coloniale[18]. Elle peut nicher en colonies denses, allant de 10 à 70 couples[9], voire 200 en plusieurs groupements[2] (en Algérie, des îlots ont été observés avec un total de 798 nids[19]), mais peut également nicher en couple isolé. L'avocette est monogame et les couples se forment peu après l'arrivée sur le site de nidification[3]. L'avocette est souvent associée à d'autres espèces de laro-limicoles sur des colonies mixtes, en particulier avec les sternes[2].
Les couples se forment après avoir effectué plusieurs rituels scellant leur accord, comme projeter des débris, faire semblant de boire ou encore en faisant des révérences côte à côte[2]. L'accouplement est précédé d'un rite, qui consiste à faire semblant de se nettoyer la poitrine après avoir trempé la pointe du bec dans l'eau. Ensuite, la femelle se penche en avant tandis que le mâle poursuit sa toilette plus activement. Ce dernier passe plusieurs fois à gauche et à droite de la femelle et trempe son bec dans l'eau de manière de plus en plus répétée. Lors de l'accouplement, la femelle balance son cou latéralement[2]. Après l'accouplement, les deux individus tiennent leurs becs croisés et le mâle couvre la femelle avec son aile avant qu'ils se séparent[2].
Plusieurs cas de tentative d'accouplement de mâles sur des objets inanimés ont été recensés[20].
Le nid est un simple creux d'environ 12 à 12,55 centimètres de diamètre intérieur moyen, pour un minimum à 6 centimètres et un maximum à 22 centimètres[19] et de 3 à 4 centimètres de profondeur[2]. Il est situé à proximité de l'eau[4], jusqu'à 15 centimètres de la berge, préférentiellement sur des îlots ou des digues, dans du sable, de la végétation rase ou des débris divers[11],[9], mais jamais dans de la boue[21],[22]. En effet, le succès des éclosions est plus élevé sur des îlots que sur la terre ferme, car le risque de prédation est minimisé[23]. Contrairement à l'Huitrier pie, l'avocette n'est pas capable de modifier la taille de son nid en fonction du risque de variation des niveaux d'eau et d'inondation, car l'on constate que la taille des nids proches de l'eau, en hauteur comme en largeur, ne diffère pas de ceux situés plus loin de la berge[24].
Il est souvent agrémenté de débris de coquillages[3], en particulier de Coque glauque (Cerastoderma glaucum), ainsi que de quelques végétaux, tels que de la salicorne (Arthrocnemum), des graminées, des chénopodiacées, des statices (Limonium), des bromes (Bromus), de la Ruppie maritime (Ruppia maritima) ou encore du Scirpe maritime (Bolboschoenus maritimus)[25].
Lorsque l'espèce niche en colonie, les nids sont le plus souvent séparés les uns des autres de 20 centimètres à un mètre[11],[26], cependant ces distances peuvent être bien supérieures, comme l'illustre l'exemple d'une colonie en Iran, avec une moyenne comprise à 2,74 mètres[22].
La ponte a lieu entre le début du mois d'avril et le début du mois de juillet[13], avec un pic entre la mi-avril et la mi-mai[27]. Elle s'étale entre 69 et 92 jours[27] et comprend généralement de trois à cinq œufs, mais peut exceptionnellement en compter plus[13],[3] ; dans ce cas, cela est généralement attribué à du parasitisme intraspécifique[28]. L'œuf mesure 55 millimètres par 35 millimètres et pèse en moyenne 31,7 grammes[29]. L'incubation des œufs dure entre 19 et 34 jours, pour une moyenne de 23 jours[30]. La couvaison est effectuée par les deux partenaires et le relais entre les deux individus est précédé d'un rituel. Celui-ci consiste à ramasser des débris pour les jeter en arrière puis à se glisser sous l'oiseau qui couve le nid en le forçant à lui laisser sa place. Ce rituel est régulier les premiers jours de l'incubation puis s'estompe peu à peu[2]. L'individu qui ne couve pas peut aller se nourrir assez loin du nid, jusqu'à quatre kilomètres de la colonie.
L'espèce n'effectue qu'une ponte par an, qui peut être remplacée en cas d'échec (perte des œufs pour cause de prédation le plus souvent). Le taux d'éclosion varie très fortement selon les sites de ponte et les années. Par exemple, il est compris entre 54 et 78 % sur le site du marais d'Olonne[27] et seulement de 8 à 59 % dans les marais de Séné.
Les poussins sont nidifuges et quittent leur nid dès l'éclosion du dernier œuf[3]. Chaque poussin reste au moins cinq heures dans son nid après l'éclosion[31]. Dans les heures qui suivent leur naissance, leur comportement présente une alternance entre des phases lors desquelles ils se blottissent sous leurs parents et d'autres dans lesquelles ils explorent les alentours du nid[32]. 72 heures après l'éclosion du premier poussin, la famille s'éloigne du nid vers les zones de ressources alimentaires les plus proches.
Le mâle et la femelle participent à l'élevage des poussins en les protégeant contre les prédateurs et les intempéries[3]. Lors de l'élevage des poussins, l'espèce est très territoriale et défend son territoire d'alimentation et celui de sa descendance contre tout autre oiseau, de la même espèce ou non, s'en approchant[33]. Plusieurs manèges de diversion de la part des adultes existent pour tenter de détourner l'attention des poussins, notamment faire semblant d'avoir l'aile cassée ou attaquer l'intrus en lui rasant la tête et en alarmant[2]. Lors d'un danger, les poussins se couchent au sol, se cachent dans la salicorne ou prennent la fuite, courant sur les vasières ou nageant dans les zones en eaux.
Chaque famille d'avocettes possède son territoire d'élevage, stable dans le temps et d'une taille proportionnelle au nombre de poussins[33], pouvant varier entre 260 et 5 200 m2. Les deux facteurs responsables de cette stabilité correspondent aux disponibilités en ressources alimentaires et en surface d'élevage. L'étalement des éclosions au cours du temps et l'asynchronisme de la reproduction de l'espèce pourrait être une bonne stratégie d'occupation des vasières[33].
Les poussins se nourrissent dans des vasières hors d'eau ou dans des tranches d'eau ne dépassant pas les 1,5 centimètre de profondeur[12]. Les jeunes oiseaux et les adultes ne se nourrissent donc pas dans les mêmes zones et les poussins peuvent parcourir des distances importantes à un très jeune âge, parfois en quelques heures seulement.
Les poussins sont volants et indépendants entre 35 et 42 jours après leur éclosion[3]. Exceptionnellement, des poussins peuvent être élevés par d'autres espèces d'oiseaux, mais cela reste rarissime. Ce phénomène a déjà été observé avec des huîtriers pies (Haematopus ostralegus) en baie de Somme, dans le Marquenterre, en 1981, où des adultes ont nourri un poussin d'avocette pendant deux mois[34]. Ce dernier s'est montré agressif envers les autres avocettes et lors d'attaques de ces dernières s'est réfugié près de ses parents adoptifs, qui l'ont défendu. L'individu a adopté le comportement de ses parents adoptifs en tentant de forer le sol à la recherche de ressources alimentaires, malgré la morphologie de son bec[34].
Le succès reproducteur varie fortement d'une année sur l'autre et entre les sites de reproduction. La productivité est généralement comprise entre 0,49 et 0,52 jeune par couple sur le littoral de l'Atlantique et de la Manche[35],[36]. En Méditerranée, la productivité varie entre 0,45 et 0,63 jeune par couple dans les colonies languedociennes et entre 0,04 et 0,22 jeune par couple en Camargue[37].
La maturité sexuelle chez les avocettes varie selon les populations. 25 % des oiseaux se reproduisent dès la première année et 40 % dès la seconde pour la population française, tandis que la maturité sexuelle n'est atteinte qu'à partir de deux à cinq ans pour les individus de la mer du Nord[38],[39]. Géroudet donne une maturité sexuelle pour des oiseaux ayant entre 2 et 3 ans en règle générale.
La mortalité est évaluée entre 50 et 60 % la première année de vie des individus puis elle est de 20 à 30 % les années suivantes[2].
La longévité maximale observée sur un oiseau sauvage bagué est de 27 ans[3], avec un autre oiseau observé près de 25 ans après son baguage[29], tandis que l'espèce vit généralement 12 ans[2].
Les deux principales causes d'échec lors de la reproduction résultent de conflits intraspécifiques[40],[37] et de prédation des nids et des poussins par d'autres espèces.
Les espèces connues pour être des prédateurs de l'Avocette élégante sont les corvidés, en particulier la Corneille noire (Corvus corone) et la Pie bavarde (Pica pica), les laridés, dont le Goéland argenté (Larus argentatus) en Atlantique[36] et le Goéland leucophée (Larus michahellis) en Méditerranée et les rapaces, en particulier le Faucon crécerelle (Falco tinnunculus) qui s'attaque aux poussins[13],[3]. Le Faucon pèlerin (Falco peregrinus) ne s'attaque qu'aux adultes. Le Busard des roseaux (Circus aeruginosus) peut aussi s'attaquer aux poussins[32], tout comme la Cigogne blanche (Ciconia ciconia)[40]. Chez les mammifères, plusieurs espèces peuvent aussi causer l'échec de la reproduction chez l'espèce, notamment le Renard roux (Vulpes vulpes), possiblement le Sanglier d'Europe (Sus scrofa), les mustélidés, le Rat surmulot (Rattus norvegicus) et les chiens errants[13],[3]. L'augmentation de certaines populations de laridés peut mener à la dislocation des colonies[41].
Les nids peuvent également être détruits par submersion[3]. En outre, le bétail peut se révéler néfaste pour l'espèce avec un risque de piétinement des nids[42].
La reproduction peut également être mise en péril lorsque la qualité de l'eau n'est pas suffisante pour assurer des ressources alimentaires adéquates ou lorsqu'elle n'est pas assez salée pour abriter des invertébrés benthiques[36], mais également lorsque la salinité de l'eau est trop forte, raréfiant les ressources alimentaires disponibles[14].
La compétition spatiale avec d'autres espèces de laro-limicoles peut également poser problème lors de la reproduction, notamment la trop grande proximité avec des colonies de Mouettes rieuses (Larus ridibundus)[36]. D'autres espèces de laro-limicoles rentrent en compétition spatiale avec l'avocette lors de la période de reproduction, notamment la Mouette mélanocéphale (Ichthyaetus melanocephalus), le Goéland argenté (Larus argentatus), la Sterne hansel (Gelochelidon nilotica), la Sterne caugek (Thalasseus sandvicensis), la Sterne pierregarin (Sterna hirundo) et la Sterne naine (Sternula albifrons)[42],[43].
De plus, les grands déplacements effectués par les poussins lors de leur recherche de nourriture les contraignent à se cantonner à des zones différentes de celles dans lesquelles ils sont nés et qui ont été fréquentées par leurs parents, pouvant accentuer le risque de mortalité[14],[44]. Enfin, de mauvaises conditions météorologiques peuvent être néfastes lorsque les poussins sont âgés de deux à trois semaines et qu'ils ne peuvent plus s'abriter sous leurs parents[36].
L'espèce fréquente les milieux côtiers. En hiver, elle se retrouve principalement en groupe dans des zones de substrats meubles, telles que les baies salées ou saumâtres, sur des bancs de sable, des estuaires, des lagunes, des deltas, ou des vasières intertidales, qui lui servent de zones de repos et d'alimentation[4],[7]. Lors des marées hautes, elle peut rester dans les zones en eau ou se regrouper sur des prés-salés ou des prés à Spartine maritime (Spartina maritima)[3]. Elle peut également se rencontrer dans des lacs peu profonds, des étangs ou des marais salants[7] ou encore dans des zones inondables diverses. Elle se rencontre rarement sur les lacs intérieurs et les rivières et il lui arrive parfois de se nourrir sur des terres agricoles[8],[11].
En période de reproduction, l'espèce fréquente différents milieux. Sur la région méditerranéenne, les zones sont les mêmes qu'en période internuptiale[3]. Sur la façade océanique, elle fréquente des milieux humides, naturels ou non, présentant une végétation clairsemée avec des poches d'eau peu profonde constellées d'îlots de boue, de sable ou d'argile[45], ou encore de digues à sansouires[46], tels que des marécages, des lagunes ou des estuaires[7]. Lorsque l'espèce s'installe sur des îlots, ils sont préférentiellement allongés et de petite taille, environ 3 à 15 mètres de long sur 3 à 4 mètres de large, permettant aux individus d'avoir une vue permanente sur l'eau à proximité du nid[36].
Localement, l'habitat fréquenté peut varier et l'espèce peut aussi occuper des zones d'aménagements portuaires, par exemple en baie de Somme[3], ou encore des anciens polders ou des bassins de décantation de sucreries, notamment dans le Nord de la France, à l'intérieur des terres[47]. L'espèce a également été observée nicheuse en bordure de mares de huttes de chasse[48]. L'espèce peut se rencontrer en période de reproduction jusqu'à 1 000 mètres d'altitude sur les hauts plateaux d'Anatolie[2]. Les caractéristiques les plus importantes des habitats liés à la reproduction correspondent à des milieux dans lesquels le niveau d'eau diminue progressivement au cours de la saison de reproduction, libérant de nouvelles zones d'alimentation, ainsi que des concentrations élevées en sel pour empêcher le développement trop important de la végétation[9].
L'European Union Nature Information System (EUNIS) recense plusieurs milieux dans lesquels l'espèce est présente, à savoir les lagunes littorales saumâtres, les lagunes littorales salées et les estuaires[49].
L'Avocette élégante est une espèce tourano-méditerranéenne[13] ; c'est-à-dire qu'elle se rencontre dans le Paléartique. Sa répartition couvre de manière morcelée les rivages européens, du sud de la Scandinavie et des pays baltes (par exemple en Estonie depuis 1964) à la péninsule Ibérique, ainsi que les bords de la Méditerranée, de la mer Noire et les plaines d'Europe de l'Est (Ukraine méridionale, Bulgarie, Roumanie, Hongrie)[8],[26]. Les populations européennes les plus importantes se trouvent aux Pays-Bas, en Allemagne, au Danemark, en Espagne (sud du pays et delta de l'Èbre notamment), en Italie (delta du Pô et Sardaigne), en France et en Russie[7]. L'espèce est aussi présente sur les côtes du sud de l'Angleterre (environ 150 couples en 1979)[2], région dans laquelle l'espèce avait disparu au milieu du XIXe siècle avant de revenir nicher en 1947[50] dans le Suffolk, dans la réserve naturelle de Minsmere[51].
En Asie, sa population s'étend de la Turquie (Anatolie) au nord de la Mongolie[3] et jusqu'au nord de la Chine et au sud de l'Extrême-Orient russe, en passant par le Kazakhstan[52] et les pays du Moyen-Orient (Iran, Irak, Jordanie)[2]. Plus au sud, l'espèce est présente de façon plus morcelée dans les pays du Golfe, ainsi qu'au Pakistan et dans la péninsule indienne[52].
En Afrique, l'espèce se rencontre sur les rivages de la mer Méditerranée en Afrique du Nord, sur le rivage de la mer Rouge et de l'Océan Atlantique, jusqu'au Sénégal et au nord de la Guinée et couvre une partie du Sahel[52]. Elle est largement présente en Afrique de l'Est et dans le sud du continent[3],[52].
L'espèce est considérée comme migratrice pour ses populations européennes les plus nordiques (des Pays-Bas à la Scandinavie) et pour celles de l'est, en Asie[4]. L'hivernage des populations ouest-européennes a lieu en Afrique de l'Ouest (Sénégal, Gambie, Niger), ainsi que dans les pays méditerranéens, notamment en Espagne et au Portugal (un tiers de la population migratrice européenne)[3], tandis que les individus d'Europe de l'Est hivernent entre le Niger, le Tchad, le Soudan et la mer Rouge[2]. Occasionnellement, des individus ont été observés hivernant du Danemark aux Pays-Bas et de l'Angleterre à l'Irlande[2]. Les populations asiatiques hivernent soit en Afrique de l'Est, soit dans le sous-continent indien[52]. Les populations migratrices se déplacent d'août à octobre par groupes lâches de cinq à trente individus[11] vers leurs lieux d'hivernage et reviennent sur leurs zones de reproduction entre le mois de mars et le mois de mai[8].
Les populations méditerranéennes, une partie des populations africaines et celles des pays du Golfe sont considérées comme sédentaires[52],[8], même si certains individus camarguais ont été retrouvés hivernants au Maroc et en Tunisie[2].
En migration, l'espèce peut occasionnellement effectuer des vols transalpins (observation en Engadine), mais reste rare à l'intérieur du continent hors de ses zones de reproduction. Quelques individus ont été observés jusqu'aux îles Féroé au nord et aux Açores et aux îles Canaries à l'ouest[2].
L'Avocette élégante était déjà présente en France durant la période gallo-romaine, comme l'atteste la découverte d'ossements dans un puits contenant des déchets de consommation à Lattes, dans l'Hérault, sur la façade méditerranéenne, avec de nombreuses autres espèces d'oiseaux[53]. Plus tardivement, un unique exemplaire de l'espèce est retrouvé dans des dépôts datant du Moyen Âge, plus précisément du XIVe siècle, à Abbeville, dans la Somme[54].
Cependant, l'espèce n'est mentionnée nicheuse en Camargue et sur le littoral du Languedoc qu'à partir du début du XXe siècle[55]. L'espèce ne colonise durablement le littoral atlantique en tant que nicheuse qu'à partir des années 1950, d'abord par la Vendée en 1952 jusqu'au Morbihan en 1983[56], en passant par le littoral de la Manche et celui de la Somme dans les années 1970[57].
L'espèce s'est probablement reproduite en France avant le XXe siècle, sans que son aire de reproduction soit connue. Elle aurait colonisé ou recolonisé une partie de son territoire de façon spontanée depuis sa zone d'implantation méditerranéenne[56].
L'espèce est présente toute l'année en France. En hiver, les populations françaises sont renforcées par les populations nordiques migratrices et l'espèce se rencontre principalement le long du littoral atlantique, entre l'estuaire de la Gironde et le Morbihan, qui concentrent entre 80 % et 90 % de la population hivernante nationale[58],[59]. Elle se rencontre également de manière moins importante le long de la Manche, principalement en baie de Seine et en Basse-Normandie[60], ainsi qu'en Méditerranée, principalement en Camargue et sur les étangs montpelliérains[7]. Seuls une petite dizaine de sites en France dépassent le seuil d'individus statuant les sites d'importance internationale en hiver, fixé à 730 individus pour le littoral atlantique et 470 individus pour la Méditerranée[7]. Occasionnellement, l'espèce se rencontre à l'intérieur des terres dans le quart nord-ouest, en particulier dans la vallée de la Loire, lors de mouvements migratoires tardifs en décembre[7]. Ailleurs l'espèce est très occasionnelle.
En période de reproduction, l'espèce se rencontre dans trois grands ensembles en France. Le premier se trouve dans les départements côtiers de la Manche, avec des colonies en Normandie (environ 300 couples), en baie de Somme (environ 170 couples), dans le Nord-Pas-de-Calais et à l'intérieur des terres dans le Nord et l'Aisne[7].
Le second ensemble comprend la population atlantique, du golfe du Morbihan à l'estuaire de la Gironde. La population principale se trouve en Vendée, avec 1 300 couples (soit 30 % de la population reproductrice nationale)[7]. Le second département le plus peuplé est la Loire-Atlantique avec 500 couples, suivi par la Charente-Maritime, qui abrite 400 couples[7].
Enfin, le troisième et dernier ensemble correspond à la population méditerranéenne, qui s'étend des salins de La Palme, dans l'Aude, à l'étang de Berre dans les Bouches-du-Rhône[37]. Une petite population isolée se situe également plus à l'est, aux Salins-d'Hyères, dans le Var[13]. Les Bouches-du-Rhône abritent 550 couples, l'Aude 400 couples[7]. La région Provence-Alpes-Côte d'Azur (PACA) abrite entre 2003 et 2012 environ 20 % de l'effectif national nicheur[61]. L'espèce est absente de Corse.
Vieux Salins-d'Hyères en mer Méditerranée.
Zones de vasières en Baie de Somme sur les rivages de la Manche.
.jpg)
Baie de l'Aiguillon sur le littoral atlantique.
L'espèce est répartie entre le Zwin et les régions d'Anvers et de Gand, avec plus de 480 couples nicheurs[2].
Le mot avocette est issu de l'ancien italien avosetta et est déjà attesté au XVIIe siècle. Le terme avosetta est d'origine inconnue[62]. En français, le nom avocette est issu d'une erreur de lecture de Brisson en 1760 qui, dans son ouvrage Ornithologie bilingue latin-français, remplace accidentellement le s par un c. Cette orthographe est par la suite retenue par Buffon puis est généralisée dans les autres langues[62].
Le nom latin Recurvirostra avosetta est issu, pour le nom de genre, du mot latin recurvus qui signifie « recourbé » et du mot rostrum qui signifie « bec »[62].
L'espèce est décrite par le naturaliste suédois Carl von Linné dans la dixième édition de son Systema naturae parue en 1758 où il lui donne pour protonyme le binôme de Recurvirostra avosetta[63], qui est resté inchangé depuis. L'espèce est monotypique[29],[64]. Son nom vernaculaire est anciennement « avocette à nuque noire »[65].
Le génome mitochondrial de l'espèce est d'une taille de 16 856 paires de bases[66].
La famille de l'Avocette élégante, celle des Recurvirostridae, fait partie de l'ordre des Charadriiformes, communément appelés « limicoles ». Cette famille comprend dix espèces de trois genres différents, nommées en français « avocettes » (genre Recurvirostra) et « échasses » (genres Himantopus et Cladorhynchus)[67]. Le genre Recurvirostra est plus proche du genre monophylétique Cladorhynchus qui comprend l'Échasse à tête blanche (Cladorhynchus leucocephalus), que du genre Himantopus qui comprend quatre espèces d'échasses, d'après Tree of Life[67].
La famille dont les Recurvirostridae sont les plus proches est la famille des huîtriers (Haematopodidae), qui comprend treize espèces, dont une éteinte[66].
Le genre Recurvirostra comprend quatre espèces : l'Avocette élégante (Recurvirostra avosetta), l'Avocette d'Amérique (Recurvirostra americana), l'Avocette d'Australie (Recurvirostra novaehollandiae) et l'Avocette des Andes (Recurvirostra andina)[67].
L'espèce est mentionnée au Pléistocène moyen et supérieur en Méditerranée en Sicile[68]. Elle est également signalée dans le Nord-Est de la Bulgarie, au bord de la mer Noire, sur le site de Yaylata, dans un gisement datant du milieu de l'Holocène, avec d'autres espèces d'oiseaux[69].
La population mondiale est estimée entre 280 000 et 470 000 individus en 2015[52]. La tendance globale de sa population est inconnue[52]. En Europe, l'effectif de l'espèce est estimé entre 117 000 et 149 000 individus adultes en 2015, soit entre 58 400 et 74 300 couples[52] ou, selon une autre source, entre 38 000 et 57 000 couples[7].
La population nicheuse ouest-européenne est estimée à 73 000 oiseaux, répartis en hiver entre l'Europe et l'Afrique, entre les Pays-Bas et le nord de la Guinée, dont 22 500 individus en Afrique subsaharienne[3]. La France comprend 13 % des effectifs nicheurs européens[7].
Au cours du XXe siècle, en Europe, l'espèce a subi une forte augmentation de ses effectifs, couplée à une expansion géographique importante, qui tend à se stabiliser au début du XXIe siècle[70],[7]. En France, la dynamique de population est marquée par une augmentation modérée de ses effectifs en hiver entre 1980 et 2013 et une forte augmentation de ses effectifs nicheurs entre 1996 et 2011[7]. Ils ont augmenté de 167 % depuis 1984, et de 86 % entre 1996 et 2011[71].
En France, entre 2002 et 2006, on observe en moyenne 20 800 oiseaux hivernants, avec des variations interannuelles importantes dues à la météo, les hivers plus rudes faisant diminuer les effectifs. Entre 2010 et 2013, la population française hivernante s'établit entre 17 000 et 25 000 individus[7], ce qui constitue presque la moitié de la population européenne[13]. Depuis 1977, on observe une augmentation des effectifs hivernants en France[3] ; entre 1980 et 2013, la population hivernante a augmenté de 49 %, avant une stabilisation des effectifs entre 2011 et 2013.
Localement, on observe des différences marquées entre les sites d'hivernage. Par exemple, sur le littoral de la Manche, les effectifs sont en forte diminution depuis 1980 avec une chute de 80 %, notamment en raison de la diminution de la capacité d'accueil et de zones d'alimentation du site de la baie de Seine, à la suite du développement du port du Havre[60]. Au contraire, sur la façade atlantique les effectifs ont augmenté de 107 % depuis 1980. Les effectifs hivernants de la population méditerranéenne sont également en augmentation depuis 1980, avec une augmentation de 200 %, néanmoins minimisée par des variations interannuelles fortes[7].
En période de reproduction, l'espèce est relativement localisée avec des effectifs compris entre 3 650 et 4 350 couples sur la période 2010-2011[7], dont 250 couples dans la Manche et entre 1 500 et 2 500 couples sur le littoral atlantique en 2004[3]. Sur la façade méditerranéenne, entre 1991 et 1999, on dénombre entre 810 et 928 couples[37]. Entre 1996 et 2011, la population méditerranéenne a augmenté de plus de 50 % pour atteindre actuellement environ 1 500 couples nicheurs.
Sur la façade atlantique et celle de la Manche, la population nicheuse a fortement augmenté depuis l'installation de nouvelles colonies dès les années 1970 ; depuis 1996 les effectifs ont doublé, représentant 57 % de la population nicheuse totale française[7]. En Méditerranée les effectifs sont globalement stables, avec des variations marquées selon les sites de reproduction (augmentation dans le Languedoc et fort déclin dans le delta du Rhône)[37]. Cependant, entre 1997 et 2007, la population méditerranéenne est considérée en déclin sur ses voies d'hivernage et sur ses voies migratoires[7].
En raison de son aire de répartition mondiale très étendue (supérieure à 20 000 km2) et de la taille de sa population globale, l'espèce n'est pas considérée comme menacée et est classée en préoccupation mineure (LC) depuis 2004 par l'UICN[52]. En Europe, le statut de conservation de l'espèce est jugé favorable[3]. En France, l'espèce est également classée en préoccupation mineure (LC) en tant qu'espèce nicheuse et espèce hivernante[72]. En tant qu'espèce de passage, l'espèce est classée en non applicable (NA), en raison du manque de données disponibles[72].
L'espèce est considérée comme vulnérable (VU) en tant que nicheuse sur la liste rouge régionale des oiseaux nicheurs de Provence-Alpes-Côte d'Azur[73], quasi-menacée (NT) sur la liste rouge des oiseaux nicheurs du Languedoc-Roussillon[74], vulnérable (VU) sur la liste rouge des oiseaux nicheurs du Poitou-Charentes[75] et en préoccupation mineure (LC) dans les Pays de la Loire[76]. En Bretagne, l'espèce est considérée comme vulnérable (VU) en tant que nicheuse et quasi-menacée (NT) en tant que migratrice[77]. En Normandie, l'espèce est considérée comme en danger critique d'extinction (CR) en tant que nicheuse et en danger (EN) en tant qu'hivernante[78]. Enfin, dans le Nord-Pas-de-Calais, l'avocette est considérée comme vulnérable (VU) en tant que nicheuse[79]. En Belgique, en Wallonie, l'espèce est considérée comme vulnérable (VU)[80].
Différentes menaces, la plupart d'origine anthropiques, pèsent sur l'Avocette élégante. La population européenne est relativement réduite et localisée à un nombre de sites très restreint, plus particulièrement en hiver[70]. On note, en outre, que plusieurs sites majeurs d'hivernage sont situés à proximité de sites portuaires pétroliers. Le risque pétrochimique est donc important pour l'espèce, comme en témoigne la collision entre deux navires butaniers en janvier 2006 dans l’estuaire de la Loire[3]. On peut ajouter le risque de marée noire, avec l'exemple de la catastrophe écologique de l'Erika, qui a entraîné une chute des effectifs hivernants français en 1999-2000.
Le changement climatique a un effet non négligeable sur le succès reproducteur de l'espèce[81] et a également des répercussions sur son habitat littoral[70].
La perte d'habitat, en particulier via l'urbanisation littorale de plus en plus importante, constitue également un problème majeur[3],[13]. La dégradation et la destruction des zones humides côtières, essentielles à sa reproduction, entraîne un dérangement plus fréquent des oiseaux et impacte leur reproduction, mais aussi leur repos et leur alimentation en restreignant les surfaces d'alimentation, que ce soit pour les poussins ou en période d'hivernage[3].
L'intensification des pratiques agricoles entraîne un assèchement important de certains marécages, par exemple 40 000 hectares de prairies humides ont été détruites dans le Marais poitevin. Une mauvaise gestion hydraulique, avec des variations trop importantes des niveaux d'eau, peut se révéler désastreuse pour les colonies, comme cela peut être le cas en baie de Somme[3],[13]. On peut en outre citer l'abandon des pratiques traditionnelles dans les marais salants et l'abandon de parcelles exploitées qui modifient l'habitat caractéristique de l'espèce et les cortèges végétaux, défavorables pour les colonies.
D'autres exemples d'urbanisation plus spécifiques peuvent être cités, notamment la mise en place d'aménagements portuaires, par exemple en France dans l'estuaire de la Seine[60] ou dans l'estuaire de la Loire. Dans ce dernier, les étendues de vasières ont diminué de 25 % en 20 ans seulement[82]. Au Portugal ou en mer Jaune, l'urbanisation à outrance pose également problème[8]. L'espèce peut aussi être affectée par la réduction des débits des fleuves dans certaines zones, par exemple en Chine[83].
La pollution est nocive pour l'Avocette élégante. Parmi les polluants incriminés, en Europe on peut citer les PCB, les insecticides, le plomb, le mercure ou encore le sélénium[8],[84]. Ils sont retrouvés dans la composition des œufs et dans l'organisme des oiseaux.
Localement, la chasse ou encore la démoustication peuvent aussi entraîner des dérangements chez l'espèce et la destruction ou la perturbation de biotopes favorables[13] On peut citer que l'espèce est sensible à plusieurs maladies, telles que le botulisme aviaire[85],[86] et la grippe aviaire[87].
Enfin, l'espèce peut occasionnellement être impactée par la capture d'œufs pour alimenter des collections privées[88].
L'espèce est protégée en France au titre de la loi sur la protection de la nature du 10 juillet 1976 et de ses arrêtés d’application. La directive de la Commission européenne sur les oiseaux de 1979 et la Convention de Berne sur la nature en Europe de 1979 lui assurent une protection légale totale, au motif d'interdiction de perturbation des oiseaux et de leurs nids[13]. L'espèce est classée en annexe I de la Directive oiseaux, en Annexe II de la Convention de Berne et en Annexe II de la Convention de Bonn et est listée en catégorie B1 de l’Accord sur la conservation des oiseaux d'eau migrateurs d'Afrique-Eurasie (AEWA)[13],[3].
La mise en place de réserves naturelles et de réserves maritimes, ainsi que de zones de protection spéciales (ZPS), ont eu un impact bénéfique pour la population ouest-européenne au cours du XXe siècle[3],[70].
Différentes mesures de gestion peuvent être mises en place pour favoriser son installation et sa reproduction. La construction de sites de nidification artificiels dans des zones côtières, en particulier des plages de galets ou des îles et des radeaux couverts de végétation clairsemée, peut attirer des couples nicheurs[89]. On a également noté une augmentation du nombre de couples reproducteurs lors de l'introduction de bétail pour du pâturage sur les prairies côtières à proximité des sites de reproduction, diminuant la couverture végétale et permettant ainsi une meilleure visibilité et une plus grande détection des prédateurs[90].
De nombreux programmes de baguage couleur, avec une bague métallique et une bague colorée existent, notamment en Europe, permettant une meilleure compréhension par les ornithologues de l'écologie de l'espèce et de ses mouvements migratoires, ainsi qu'une plus grande précision dans l'observation de leur comportement en période de reproduction et une meilleure gestion des sites de reproduction[13],[91].
L'Avocette élégante est l'emblème de la Royal Society for the Protection of Birds (RSPB), fondée en 1889, principale organisation de protection des animaux de Grande-Bretagne et d'Europe, avec un million de membres.
L'espèce est également représentée en philatélie, notamment dans la série belge des Oiseaux, illustrés par André Buzin. Elle apparait sur un timbre d'une valeur faciale de 0,46 euro en janvier 2006 sur lequel elle est représentée posée dans l'eau à proximité de plantes aquatiques[92] et sur un autre de la même série en juin 2016, d'une valeur faciale de 0,72 euro, sur lequel elle est représentée en vol. Elle est également représentée sur un timbre édité par la poste de Hong Kong en octobre 2003, d'une valeur faciale de 1,40 $ HK[93], où l'on voit deux oiseaux posés sur une plage. En septembre 2007, la Royal Mail du Royaume-Uni émet un timbre illustrant une avocette dans une vasière, d'une valeur faciale de 1 £ UK, issu d'une série représentant les espèces d'oiseaux en progression dans le pays[94]. Le Botswana émet en 2014 une série de quatorze timbres ayant pour sujet les oiseaux spectaculaires de la nation, l'un d'entre eux, d'une valeur faciale de 1,00 pulas représente une Avocette élégante[95]. Enfin, en août 2015, la Roumanie émet un timbre représentant l'Avocette élégante, issu d'une série sur les oiseaux aquatiques et d'une valeur faciale de 4,70 leus[96].
Recurvirostra avosetta
L'Avocette élégante (Recurvirostra avosetta) est une espèce d'oiseaux de la famille des Recurvirostridae, la seule espèce du genre Recurvirostra vivant en Europe.
Limicole caractéristique des lagunes et marais côtiers, elle se reconnaît aisément avec son long bec recourbé vers le haut, ses grandes pattes et son plumage bicolore. Pouvant mesurer 40 centimètres de longueur et 70 centimètres d'envergure, c'est une espèce d'assez grande taille, qui se nourrit de divers invertébrés présents dans l'eau et la vase, qu'elle capture grâce à son bec caractéristique. Elle niche le plus souvent en colonie de 10 à 70 couples sur des îlots ou des digues à proximité immédiate de l'eau et pond généralement quatre œufs au sol, dans une coupelle simple creusée dans le sable. Très territoriale lorsqu'elle défend ses poussins, que ce soit contre d'autres individus de la même espèce ou contre ses prédateurs — divers rapaces, corvidés et mammifères —, l'avocette a une longévité d'environ 20 ans (record à 27 ans).
L'espèce couvre un vaste territoire, de l'Europe occidentale aux plaines du centre de l'Asie, en passant par la péninsule indienne et l'Afrique. Une partie de sa population est migratrice et effectue chaque année de longs voyages vers le sud de son aire de répartition, tandis qu'une autre partie est sédentaire. En France, l'espèce est présente sur le littoral de la Manche, sur la côte atlantique et en Méditerranée et reçoit en hiver le renfort de populations plus nordiques, tandis que certains individus hivernent en Europe du Sud ou en Afrique.
Décrite par Carl von Linné en 1758, l'avocette est l'une des quatre représentantes de son genre, les trois autres espèces occupant des continents différents. Considérée comme préoccupation mineure (LC) par l'UICN en raison de sa large répartition et de ses effectifs relativement importants, elle n'en est pas moins menacée par de nombreux facteurs anthropiques, tels que la destruction de son habitat, le réchauffement climatique ou la pollution. De nombreux programmes scientifiques tentent de mieux comprendre sa biologie, en particulier ses voies migratoires, pour mieux la protéger.
A avoceta,[1] ou tamén avoceta común,[2] (Recurvirostra avosetta) é unha especie de ave caradriforme da familia Recurvirostridae propia de Eurasia e África. É unha ave zancuda de plumaxe branca e negra que se caracteriza por ter o peteiro curvado cara a arriba.
Adulto comendo
Adulto en voo
Cría de avoceta
Ovo de avoceta
ID composite
Vídeo amosando un exemplar alimentándose
A avoceta, ou tamén avoceta común, (Recurvirostra avosetta) é unha especie de ave caradriforme da familia Recurvirostridae propia de Eurasia e África. É unha ave zancuda de plumaxe branca e negra que se caracteriza por ter o peteiro curvado cara a arriba.
Bjúgnefja (Recurvirostra avosetta) er fugl í grípaættinni.
L'avocetta comune (Recurvirostra avosetta Linnaeus, 1758) è un uccello della famiglia dei Recurvirostridi ampiamente diffuso in Africa ed Eurasia[2].
Misura 42-45 cm di lunghezza, per 195-397 g di peso; il tarso ha una lunghezza di 85-98 mm nel maschio e 77-105 mm nella femmina. L'apertura alare è di 77-80 cm[3].
È un uccello che si riconosce facilmente, essendo l'unica specie europea a presentare il becco, lungo poco meno di 10 centimetri, incurvato all'insù: per questa ragione l'avocetta viene anche chiamata «becco storto» o «becco a sciabola». Il piumaggio, in cui si alternano variamente il bianco e il nero, è assai elegante: nere sono la fronte, la cervice ed una fascia che si estende fino alla base del lato posteriore del collo, come pure il dorso e parte delle ali. Il becco è scuro, mentre tutto il resto del corpo è bianco. Le lunghe zampe sono invece color ardesia-bluastro e durante il volo sporgono all'indietro; infine le dita dei piedi sono palmate[3].
Emette dei richiami nervosi e sonori che risuonano come dei kluit o dei klîp[3].
Le avocette sono uccelli di riva. Nidificano in pianure fangose, lagune e saline intorno alla costa, e talvolta in zone meno saline. Fuori della stagione della riproduzione, i loro rifugi preferiti sono i banchi di sabbia ed i bassifondi, o le pianure intorno ai laghi e ai fiumi.
Durante il volo, contraggono leggermente il collo, cosicché appare relativamente corto. Le gambe si estendono ben oltre la coda. Il battito delle ali è rapido e regolare finché l'uccello non si posa a terra planando dolcemente. Dopo l'atterraggio spesso rimane per breve tempo con le ali spiegate.
Non è raro scorgere avocette solitarie. Sono però uccelli socievoli e spesso li si osserva in stormi di 20-30 capi. Il loro grido è un kluit musicale simile al flauto, usato anche come segnale di allarme, nel qual caso si ripete rapidamente[3].
L'avocetta è un uccello longevo che può raggiungere i 24 anni di età.[4]
Il regime alimentare dei trampolieri dipende dalla forma del becco. Molti usano il becco lungo per sondare nel fango e nella sabbia lungo i margini dei mari in cerca di piccoli animali che vivono sotto la superficie. Il becco curvo delle avocette si adatta ad una fonte di alimentazione sia pur leggermente diversa. Si nutrono di piccoli crostacei, pesci e molluschi, nonché di semi ed altro materiale vegetale che galleggiano a riva. Vagano per i bassifondi con il becco sott'acqua, e l'estremità anteriore parallela alla superficie. In questa posizione gli uccelli si muovono in avanti, portando il becco da una parte all'altra lungo un arco di 50°.
È evidente che un uccello che abbia il becco diritto non sarebbe in grado di alimentarsi in questo modo. Di tanto in tanto, le avocette si alzano un istante per ingoiare il cibo catturato tenendo il becco leggermente aperto. In acque più profonde, esse nuotano tuffando la testa e tenendo la coda alzata come le anatre. Le avocette spesso si nutrono in gruppi camminando a gran passi a ranghi serrati. Se ne sono viste fino a 300 mentre stavano cibandosi insieme[3].
Verso la fine di marzo, le avocette giungono nei luoghi ove stabiliscono le colonie di nidificazione, cioè sulle rive melmose o sabbiose dei luoghi d'acqua, e danno inizio alla parata nuziale, maschio e femmina tuffando assieme il becco nell'acqua, scrollando poi alternativamente il piumaggio e accelerando sempre più i movimenti, finché esausta, la femmina, chinato il capo, accondiscende alle nozze e i due uccelli compiono una rapida corsa, l'uno verso l'altro. Di tanto in tanto, le coppie si riuniscono in gruppi, che, disponendosi in cerchio, effettuano tutti insieme una danza ritmica e armonica, dandosi grandi colpi di ali e di zampe ed emettendo nel contempo rauche grida di eccitazione; questi giochi battaglieri si protraggono per tutto il periodo della nidificazione. Il nido è preparato dal maschio che, ruotando su sé stesso e appoggiando il ventre sul terreno, ottiene una fossetta che poi fodera di alghe secche e di conchiglie. I nidi, la cui costruzione ha inizio generalmente in maggio, sono posti l'uno accanto all'altro in vaste colonie e le femmine vi depongono da 3 a 5 uova giallo-brunastre macchiettate di grigio, del diametro di 50 × 33 mm, che i componenti la coppia covano alternativamente per 22-25 giorni; i cambi di turno nella cova si effettuano attraverso un complicato cerimoniale fatto di inchini e di dondolamenti ritmici. I piccoli, che nascono ricoperti da un piumino brunastro e con il becco ancora corto e dritto, escono dal nido non appena il loro piumaggio si sia asciugato, condotti subito dai genitori lontano dalla colonia e addestrati alla caccia nell'acqua. In caso di pericolo, gli adulti si abbandonano a ogni sorta di possibili acrobazie allo scopo di stornare dalla prole l'attenzione del nemico. A 5-7 settimane di età, i giovani sono in grado di volare e si separano dagli adulti, ai quali, nondimeno, si riuniscono di nuovo allorché, alla fine di luglio, gli stormi si preparano a migrare verso sud[3].
L'avocetta comune vive in gran parte dell'Europa, e il suo areale prosegue nell'Asia occidentale e centrale fino alla Siberia sud-orientale e alla Manciuria, nel nord-est della Cina. Altre popolazioni sono presenti anche nel Maghreb, in Africa orientale e nella penisola indiana. I suoi quartieri invernali sono localizzati in una fascia di territorio che dalle regioni occidentali di Europa e Africa giunge fino al Medio Oriente e al subcontinente indiano. Le popolazioni che effettuano gli spostamenti più lunghi giungono fino al Myanmar e al Sud-est asiatico. I movimenti migratori hanno inizio nel periodo che va da agosto a ottobre. In autunno, è possibile osservare questi uccelli nei loro luoghi di transito tradizionali, come l'estuario del Tago, in Portogallo. Il ritorno ha luogo tra marzo e maggio. In questo periodo di tempo le avocette sostano sul banco di Arguin in Mauritania, dove sono più facili da osservare, nonostante il breve periodo di sosta, in quanto vi si radunano in stormi di diverse migliaia di individui.
L'avocetta comune nidifica in aree pianeggianti e aperte: si incontra generalmente in laghi salati poco profondi, lagune, bacini artificiali e spiagge, nonché negli estuari dove è presente un po' di vegetazione rada. In Afghanistan, è possibile trovarla fino a 3000 metri di altitudine. Al di fuori della stagione di nidificazione, la specie frequenta anche le distese di fango la cui superficie è battuta regolarmente dalle maree. Di tanto in tanto, si può osservare nei laghi d'acqua dolce lungo il corso dei fiumi. Talvolta, durante la stagione invernale, sembra apprezzare in particolar modo i campi coltivati, specialmente nei Paesi Bassi[3].
La specie è minacciata principalmente dalla distruzione degli habitat di foraggiamento, di nidificazione e di svernamento a causa del prosciugamento e della bonifica di lagune salmastre e saline, dal disturbo nei siti di nidificazione e dal bracconaggio.
La IUCN la classifica come «specie a rischio minimo» (Least Concern). In Europa la popolazione viene stimata tra le 30 e le 55.000 coppie nidificanti. Paesi in cui è particolarmente numerosa sono la Danimarca, la Spagna, la Turchia e la Francia (16.000 coppie), ma anche il Portogallo, la Grecia e l'Italia. Dopo la riduzione del suo areale in Europa occidentale agli inizi del XX secolo, la specie non ha smesso di aumentare a partire dagli anni '40, ricolonizzando l'Inghilterra e la Svezia e annettendo il Belgio e la Norvegia alla sua zona di nidificazione. Le zone umide hanno subito gravi danneggiamenti a seguito dell'utilizzo degli insetticidi, ma fortunatamente l'avocetta è in grado di adattarsi anche ad habitat che hanno subito un certo abbassamento di qualità. Dal momento che il 90% delle avocette migratrici europee si concentra in meno di 10 siti, è assolutamente essenziale una protezione efficace di questi luoghi[1].
L'avocetta comune (Recurvirostra avosetta Linnaeus, 1758) è un uccello della famiglia dei Recurvirostridi ampiamente diffuso in Africa ed Eurasia.
Avocetė (lot. Recurvirostra avosetta, angl. Pied Avocet, vok. Säbelschnäbler) – avocetinių (Recurvirostridae) šeimos grakštus paukštis, maždaug karvelio dydžio, turintis būdingą į viršų kiek riestą snapą. Snape yra jautrių jutimo organų, todėl paukštis gali maitintis vandens bestuburiais net jų nematydamas. Vyrauja balta ir juoda spalvos. Kojos ilgos, melsvos.
Lietuvoje avocetė pradėjo perėti vos prieš dešimtmetį ir tik pajūrio zonoje. Anksčiau buvo pastebima tik traukimo metu. Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Avocetės
Avocetė (lot. Recurvirostra avosetta, angl. Pied Avocet, vok. Säbelschnäbler) – avocetinių (Recurvirostridae) šeimos grakštus paukštis, maždaug karvelio dydžio, turintis būdingą į viršų kiek riestą snapą. Snape yra jautrių jutimo organų, todėl paukštis gali maitintis vandens bestuburiais net jų nematydamas. Vyrauja balta ir juoda spalvos. Kojos ilgos, melsvos.
Lietuvoje avocetė pradėjo perėti vos prieš dešimtmetį ir tik pajūrio zonoje. Anksčiau buvo pastebima tik traukimo metu. Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Avocetės
Avocetės giesmė
De kluut (Recurvirostra avosetta) is een vogel uit de familie van kluten (Recurvirostridae).
Overwegend witte verenkleed met scherpe zwarte tekening op de kruin en nek, de opvallende omhooggebogen, zwarte snavel en de lange blauwgrijze poten maken de Kluut onmiskenbaar. Ook de rug en de vleugels bevatten zwarte strepen. Juvenielen hebben bruinige tekening op bovenzijde. In vlucht steken poten voorbij de staart uit. De lichaamslengte bedraagt 42 tot 45 cm[2] en het gewicht 225 tot 400 gram.
Foerageert lopend in modder en ondiep water met heen en weer zwaaiende bewegingen van de kop. Kan goed zwemmen. Broedt in kolonies, meestal op zanderige vlaktes, moerassige weilanden, opspuitterreinen, etc., meestal nabij water (ook brak en zout). Deze vogels zijn erg territoriaal ingesteld en agressief tegen indringers. Het voedsel bestaat uit zoetwaterplankton, kreeftjes, slakken, enz. Het is een groepsvogel.
Kluten foerageren het liefst in water met een fijne sliblaag, daar maaien ze als het ware, met hun snavel op een kiertje open, doorheen. Zodra er een garnaaltje of iets dergelijks naar binnen zwemt, klapt de kluut haar snavel direct dicht. Op die manier foerageren ze het grootste deel van de dag.
Het nest bevindt zich op de grond in een kuiltje, versierd met schelpen en grasstengels. Het legsel bestaat uit 4 zandkleurige of grijsgroene eieren met donkere vlekken.
In Nederland is de kluut tijdens het broedseizoen aanwezig voornamelijk langs de watergebieden zoals het Lauwersmeer. Deze steltloper overwintert langs de kust van de Middellandse Zee en de Atlantisch kust van Frankrijk en Portugal. Een deel van de populatie overwintert in de Westerschelde.
Volgens SOVON had het aantal broedparen in de periode 1990-2007 een sterk wisselend verloop, merendeels dalend (<5% per jaar). Rond 2007 broedden er nog ongeveer 8.000 paar in Nederland.[3]
De kluut staat niet op de Nederlandse rode lijst, maar wel als kwetsbaar op de Vlaamse Rode Lijst. De soort staat als niet bedreigd op de internationale Rode Lijst van de IUCN.[1]
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Recurvirostra avosetta op Wikimedia Commons. Avosett (Recurvirostra avosetta) er ein vadefugl i avosettfamilien.
Avosetten er omtrent 43 cm lang og har eit vingespenn på mellom 77 og 80 cm. Han har eit langt og tydeleg oppoverbøygd nebb. Fjørdrakta er for det meste kvit, med svarte område. Begge kjønn har same fargar. Unge fuglar har ei meir gråleg fjørdrakt. Beina er lange og blåaktige.
Fuglane hekkar i tempererte delar av Europa og Vest- og Sentral-Asia. Dei fleste trekker til Afrika eller sørlege Asia om vinteren, men dei kan også overvintra i milde delar av hekkeområda, som sørlege Spania og sørlege England.
I Noreg har avosetten hekka på Jæren, der han særleg har vore ved Orrevatnet. Han kjem til reirplassen her i slutten av mars, medan egglegginga skjer i mai. Talet på avosettar i Noreg er likevel svært lite, og dei blir ikkje rekna som å ha ein etablert bestand i landet.
Reiret vert lagt opent til. Avosetten kan danna koloniar med meir enn 100 par.
Avosett blei utrydda i Storbritannia i 1840. Etter at han gjenetablerte seg ved fuglereservatet Minsmere i Suffolk i 1947 blei fuglen del av logoen til fuglevernorganisasjonen Royal Society for the Protection of Birds (RSPB). Fuglen blei også avbilda på eit britisk frimerke i 2007.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Avosett Avosett (Recurvirostra avosetta) er ein vadefugl i avosettfamilien.
Avosetten er omtrent 43 cm lang og har eit vingespenn på mellom 77 og 80 cm. Han har eit langt og tydeleg oppoverbøygd nebb. Fjørdrakta er for det meste kvit, med svarte område. Begge kjønn har same fargar. Unge fuglar har ei meir gråleg fjørdrakt. Beina er lange og blåaktige.
Avosett (vitenskapelig navn Recurvirostra avosetta) er en vadefugl.
Avosetten er omtrent 43 cm lang og har et vingespenn på mellom 77 til 80 cm. Et kjennetegn er det lange og tydelige oppoverbøyde nebbet. Fjærdrakten er for det meste hvit, den er svart i nakken, på hodets overside, på ryggen og en stripe på vingen. Begge kjønn har samme fargedrakt. De unge fuglene har en mer grålig fjærdrakt. Bena er lange og blåaktige.
Reiret kan være et hull i marken, som er sparsomt innredd med vekster, for eksempel gress. Det kan også plasseres på en tue. Eggleggingen skjer i slutten av april. Avosetten legger 3–5 egg som klekkes i midten av mai . Når ungene er ruget ut går de umiddelbart ut til vadeplassene sammen med sine foreldre. Arten er en kolonihekker og holder til på konsentrerte områder.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. 
Scientìfich: Recurvirostra avosetta
Piemontèis : ...
Italian : Avocetta
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Szablodziób zwyczajny, szablodziób (Recurvirostra avosetta) – gatunek średniej wielkości ptaka brodzącego z rodziny szczudłonogów (Recurvirostridae), zamieszkujący wybrzeża Europy, północnej Afryki oraz południową i środkową Azję. W zachodniej, południowej i środkowej Europie gnieździ się wyspowo, a od Morza Czarnego do środkowych Chin zasięg jest bardziej zwarty. W południowych obszarach występowania to ptak osiadły lub koczujący, natomiast populacje północne odlatują na zimę na wybrzeża atlantyckie, Morze Śródziemne, a nawet dolatują do równika.
W Polsce bardzo nielicznie pojawia się na przelotach. Wyjątkowo zdarzają się lęgi – od lat 90. XX wieku stwierdzono 4 takie przypadki[3].
Otwarte, płaskie, płytkie wybrzeża słonych jezior i mórz, błotniste lub piaszczyste brzegi stawów oraz ujścia rzeczne. Najliczniejszy nad jeziorami pasa stepów, nawet wewnątrz lądu. Preferuje suche i ciepłe obszary.
Pokarm zwierzęcy składający się z drobnych skorupiaków, mięczaków, narybka i owadów oraz nasiona roślin wodnych. Pożywienie zdobywa brodząc w wodzie lub pływając, przez zanurzanie lekko otwartego dzioba ruchem wahadłowym. Przesuwa go przez osady lekkiej materii wyłapując larwy ochotek, robaków itp. W przeciwieństwie do pozostałych siewek potrafi dobrze pływać, więc żerować może na głębszej wodzie.
Dorosły osobnik w czasie żerowania
W locie
Stado szablodziobów
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[4].
Szablodziób zwyczajny, szablodziób (Recurvirostra avosetta) – gatunek średniej wielkości ptaka brodzącego z rodziny szczudłonogów (Recurvirostridae), zamieszkujący wybrzeża Europy, północnej Afryki oraz południową i środkową Azję. W zachodniej, południowej i środkowej Europie gnieździ się wyspowo, a od Morza Czarnego do środkowych Chin zasięg jest bardziej zwarty. W południowych obszarach występowania to ptak osiadły lub koczujący, natomiast populacje północne odlatują na zimę na wybrzeża atlantyckie, Morze Śródziemne, a nawet dolatują do równika.
W Polsce bardzo nielicznie pojawia się na przelotach. Wyjątkowo zdarzają się lęgi – od lat 90. XX wieku stwierdzono 4 takie przypadki.
O alfaiate[1] (Recurvirostra avosetta) é uma ave limícola da família Recurvirostridae. Os tons preto e branco da sua plumagem, em conjunto com o bico fortemente recurvado para cima, tornam a sua identificação bastante fácil.[2]
Dá ainda pelos seguintes nomes comuns: avoceta, sovela[3] (não confundir com a Xenus cinereus, ave que com ela partilha este nome), fura-joelhos[4], frade[5] (não confundir com a Oenanthe leucura, ave que com ela partilha este nome), serra-serra[6], serrador[7] e veludinho[8].
A espécie é monotípica (não são reconhecidas subespécies).
Em Portugal existe uma pequena população nidificante de alfaiates no sotavento algarvio. Contudo, é no Inverno que os alfaiates se tornam mais comuns. Portugal acolhe vários milhares de alfaiates invernantes, o que confere a este país uma grande importância para a conservação desta espécie a nível europeu. [2]
Os dois locais mais importantes em termos de efectivo invernante são o estuário do Tejo e o estuário do Sado.[2]
O alfaiate (Recurvirostra avosetta) é uma ave limícola da família Recurvirostridae. Os tons preto e branco da sua plumagem, em conjunto com o bico fortemente recurvado para cima, tornam a sua identificação bastante fácil.
Šabliarka modronohá[3] (lat. Recurvirostra avosetta) je druh bahniaka z čeľade šabliarkovité (Recurvirostridae). Obýva plytké vodné plochy v otvorenej krajine, vyhľadáva najmä slaniská a rybníky s väčším množstvom bahna.[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov šabliarka modronohá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie nie je známy, v Európe má kolísavý trend.[1]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 1980 – 1999 bol 0 – 20. Na Slovensku bolo dokázané alebo pravdepodobné hniezdenie v 1,20 % mapovacích kvadrátoch. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytovala vykazovala mierny pokles od 20 - 50%. Ekosozologický status v roku 1995 V - zraniteľný. V roku 1998 EN:B1 - ohrozený. Európsky ochranársky status SPEC4 - druhy, ktorých globálne populácie sú koncentrované v Európe a majú tam vhodný ochranársky status ale aj status SPEC3 - ..majú nevhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia L - lokalizovaný. Ekosozologický status v roku 2001 EN - ohrozený.[5]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 2008 – 2012 bol 0 – 20 párov. Krátkodobý trend i veľkosť územia na ktorom hniezdil za posledných 12 rokov (2000 – 2012) aj z pohľadu dlhodobého trendu od roku 1980 (1980 – 2012) boli fluktujúce.[6] V roku 2014 EN* C2a(i)b; D - silne ohrozený.[2][7][8]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 2013 – 2018 bol 0 – 20 párov.Krátkodobý trend i veľkosť územia na ktorom hniezdil za posledných 12 rokov (2007 – 2018) aj z pohľadu dlhodobého trendu od roku 1980 (1980 – 2018) boli fluktujúce.[9]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Šabliarka modronohá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Šabliarka modronohá
Šabliarka modronohá (lat. Recurvirostra avosetta) je druh bahniaka z čeľade šabliarkovité (Recurvirostridae). Obýva plytké vodné plochy v otvorenej krajine, vyhľadáva najmä slaniská a rybníky s väčším množstvom bahna. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov šabliarka modronohá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie nie je známy, v Európe má kolísavý trend.
Skärfläcka (Recurvirostra avosetta) är en fågel i familjen skärfläckor inom ordningen vadarfåglar.[2]
Skärfläckan är omisskännlig med sin svartvitbrokiga dräkt och långa och tydligt uppåtböjda näbb. Fjäderdräkten på de adulta fåglarna är mestadels vit, med svart i nacken, på huvudets övre halva, på ryggen och i ett band på vingen. Könen är lika. De unga fåglarna har en gråare fjäderdräkt. Benen är långa och något blåaktiga. Skärfläckan har simhud mellan tårna. Den är ungefär 43 cm lång och har ett vingspann på 77–80 centimeter.
Lätet utgörs av ett oroligt upprepande plytt-plytt-plytt.
Skärfläckan häckar lokalt i Europa och Mellanöstern, i stora delar av södra och östra Afrika och i ett stort område i mellersta Asien, från Svarta havet och vidare österut, nästan hela vägen till Japanska havet i sydöstligaste Ryssland.[1] De nordliga populationerna är flyttfåglar som främst övervintrar i Afrika, på Indiska halvön, i Myanmar och i Kinas sydostliga kustområden.[1] Merparten populationer i Afrika, delar av Västeuropa och Mellanöstern är stannfåglar.[1] Flyttfåglarna drar söderut från augusti till oktober och återvänder till sina häckningsområden mellan mars och maj.[1] Under flytten ansamlas de, ibland i mycket stora antal, på vissa specifika rastlokaler.[1]
Skärfläckan häckar i Södra Sverige, i Hallands-, Skåne-, Blekinge- och Kalmar län, på Öland och Gotland.[3]
Skärfläckorna går samfällt till attack mot måsar och kråkor om dessa kommer för nära deras bon. För det mesta lyckas skärfläckorna jaga bort dem, men ibland kan en mås eller kråka få tag i en unge eller ett ägg. En annan taktik som skärfläckan använder för att skydda sitt bo är att uppträda som om den har brutit vingen och på detta sätt dra rovdjurets uppmärksamhet bort från boet. Till skillnad från de flesta andra vadarfåglar simmar skärfläckan ofta och bra.
De häckar i kolonier i våtmarker, på strandängar och gärna på små öar och holmar, vid öppna kustpartier. Boet kan vara en hålighet i marken, som är sparsamt inklädd med växtdelar, exempelvis grässtrån. Det kan också placeras på en tuva. Äggläggningen sker i slutet av april. Den lägger 3-5 ägg som kläcks i mitten av maj. Ungarna går omedelbart därefter ut till vadplatserna tillsammans med sina föräldrar. Arten är en kolonihäckare och håller då till på koncentrerade platser. Under juli, augusti och september ses skärfläckorna samlade i stora, gemensamma revir, där de ruggar. Hos de populationer som inte är stannfåglar flyttar ungfåglarna mot övervintringsplatserna innan de adulta fåglarna ruggat färdigt. De adulta fåglarna flyttar sedan iväg under september och början av oktober.
Med den uppåtböjda näbben sveper de fram och tillbaka längs vattenytan och plockar på detta sätt ut kräftdjur, fiskrom och alger som de äter. Ibland kan de också ta maskar.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med osäker utveckling.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till 280 000–470 000 individer, varav det i Europa tros häcka 58 400–74 300 par.[1]
Till mitten av 1800-talet var beståndet stabilt, men antalet häckande fåglar minskade sedan betydligt i Västeuropa. I slutet av århundradet häckade arten bara tillfälligt i landet. 1913 fridlystes skärfläckan som andra fågelart i Sverige.[4] 1927 kom skärfläckan tillbaka som häckfågel i Sverige och då först i Skåne. Arten spred sig till Gotland 1947.[3] Skärfläckans utvecklingstrend i Sverige är idag positiv och har ökat med 30-70% de senaste 30 åren.[3] På Artdatabankens rödlista från år 2000 kategoriserades den som nära hotad (NT) men från 2005 har den kategoriserats som livskraftig (LC).[3]
Namnet nämns av Linné 9 juni 1741 under sin Ölandsresa när han besöker Ölands södra udde. Skär- är ett dialektalt ord från Öland vilket kan betyda "ren, vit" eller skär i betydelsen holme/liten ö, som den häckar vid. Efterleden -fläcka kommer ifrån fläck. Namnet betyder alltså "den fläckiga fågeln som lever på små öar".[källa behövs]
Wikimedia Commons har media som rör skärfläcka.
Skärfläcka (Recurvirostra avosetta) är en fågel i familjen skärfläckor inom ordningen vadarfåglar.
Bayağı kılıçgaga (Recurvirostra avosetta), kılıçgagagiller (Recurvirostridae) familyasından bir kuş türü.
Erişkinlerin, bir siyah başlığın dışında kuş tüyü beyazdır ve kanatlarda ve arkada siyah yama vardır. Uzun yukarıya dönük gagaları ve uzun mavimsi bacakları vardır. Çocuk kuşlarda, erişkinin siyah olduğu yerler kahverengidir ve çocuğun beyaz kuş tüyü, çoğunlukla daha gri yamalarla lekelidir.
Üreme habitatı, hafif tuzlu suyla sığ göllerdir ve yalın çamur açıktır. Açık yerde çoğunlukla küçük gruplarla yuva yaparlar. 3-5 yumurta, doldurulmuş bir kazımaya veya bitki yaşamının bir yığınına koyulur. Yumurtalar yeşil, siyah beneklidir. Bu kuşlar, sığ hafif tuzlu suda veya çamur dairelerinde, suda kenardan kenara gagalarıyla yiyecek ararlar. Onlar çoğunlukla, kabuklular ve böcekleri yerler.
Ötüşleri gürültülü bir klute-klute-klutedir.
Ilımlı Avrupa ve batı ve merkezi Asya'da üreme gösterirler. Bu tür göçmendir ve kışın en çok Afrika veya güney Asya'da görülürler. Bazıları, sahalarının en yumuşak parçalarında kışa kalır, örneğin güney İspanya ve güney İngiltere'de.
Bayağı kılıçgaga yavrusu
Bayağı kılıçgaga yumurtası
Yüzerken ve yürürken
Bayağı kılıçgaga sürüsü
Bayağı kılıçgaga (Recurvirostra avosetta), kılıçgagagiller (Recurvirostridae) familyasından bir kuş türü.
Чоботар, шилодзьобка (Recurvirostra avosetta) — прибережний птах ряду сивкоподібних. Один з 4-х видів роду; єдиний монотиповий вид у фауні України. В Україні гніздовий, перелітний, іноді зимуючий вид.
Довжина 42 — 47 см, вага до 350 г.
Поширений у Південній Європі, Південній Азії, Африці. В Україні звичайний птах узбережжя Чорного й Азовського морів: від Дунаю до Східного Приазов'я. Відмічено розселення на захід, північний захід та схід країни. Зимують на сході Середземномор'я.
В Європі гніздиться половина світової популяції (38—57 тис. пар). В Україні гніздиться 5—7 тис. пар, головним чином у дельті Дунаю, на оз. Сасик, Шагани—Алібей—Бурнас, Малий Сасик, Акмонайських, Будацькому, Куяльницькому, Тилігульському, Молочному лиманах, Ягорлицькій, Тендрівській, Джарилгацькій, Каркінітській затоках, Сиваші, Олександрівській та Обитічній косах, у гирлі р. Берди, на Бердянській і Кривій косах. З 1990-х рр. чисельність зменшилася через втрату гніздових біотопів.
Перелітний птах. Приліт в Україні триває у середині березня — на початку квітня. Заселяє узбережжя морів, озер, річок, відстійники. Гніздиться на островах і косах, солончаках та пасовищах. Оселяється колоніями. Моногам. Гнізда з решток злаків, очерету, полину, камінців, мушель, біля води. Кладка в середині квітня — на початку травня. У кладці 4 яйця. Насиджують 23–25 днів. У віці 33—42 днів пташенята стають на крила. Міграція у вересні, починають її молоді птахи. Живляться ракоподібними, личинками комах, червами, молюсками, зрідка насінням рослин.
Включено до Червоної книги України (1994, 2009) (статус — рідкісний), до Боннської (Додаток ІІ) та Бернської (Додаток ІІ) конвенцій, угоди AEWA.
Це незавершена стаття з орнітології.Чоботар, шилодзьобка (Recurvirostra avosetta) — прибережний птах ряду сивкоподібних. Один з 4-х видів роду; єдиний монотиповий вид у фауні України. В Україні гніздовий, перелітний, іноді зимуючий вид.
Довжина 42 — 47 см, вага до 350 г.
Recurvirostra avosetta là một loài chim trong họ Recurvirostridae.[1] Cà kheo đen trắng sinh sống và sinh sản ở khu vực ôn đới châu Âu và tây và trung châu Á. Chúng là một loài cá di cư và hầu hết trú đông ở châu Phi hoặc Nam Á. Một số cá thể vẫn trú đông ở các vùng ôn hòa nhất của phạm vi phân bố, ví dụ như ở miền nam Tây Ban Nha và miền Nam nước Anh.
Chim trưởng thành có bộ lông màu trắng, ngoại trừ chóp đầu màu đen và mảng đen trên cánh và trên lưng. Chúng có mỏ dài công lên, chân hơi xanh biển. Thân dài từ 41,9-45,1 cm, trong đó mỏ dài 7,5-8,5 cm và hai chân dài khoảng 7,6-10,2 cm. Sải cánh dài khoảng 76–80 cm. Chim trống và chim mái giống nhau. Chim gần trưởng thành như chim trưởng thành nhưng với nhiều tông màu xám và nâu đỏ. Cà kheo trắng đen kiếm ăn ở vùng nước lợ nông hay trên các bãi bùn, dùng mỏ dò thức ăn trong nước. Chúng chủ yếu ăn động vật giáp xác và côn trùng. Môi trường sống sinh sản của chúng là hồ cạn nước lợ và bùn trần tiếp xúc. Chúng làm tổ trên mặt đất mở, thường trong các nhóm nhỏ, đôi khi với các loài chim lội nước khác. Mỗi tổ có 3-5 trứng trên tổ là một hố đào hoặc gò đất có cây cỏ.
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Recurvirostra avosetta là một loài chim trong họ Recurvirostridae. Cà kheo đen trắng sinh sống và sinh sản ở khu vực ôn đới châu Âu và tây và trung châu Á. Chúng là một loài cá di cư và hầu hết trú đông ở châu Phi hoặc Nam Á. Một số cá thể vẫn trú đông ở các vùng ôn hòa nhất của phạm vi phân bố, ví dụ như ở miền nam Tây Ban Nha và miền Nam nước Anh.
Chim trưởng thành có bộ lông màu trắng, ngoại trừ chóp đầu màu đen và mảng đen trên cánh và trên lưng. Chúng có mỏ dài công lên, chân hơi xanh biển. Thân dài từ 41,9-45,1 cm, trong đó mỏ dài 7,5-8,5 cm và hai chân dài khoảng 7,6-10,2 cm. Sải cánh dài khoảng 76–80 cm. Chim trống và chim mái giống nhau. Chim gần trưởng thành như chim trưởng thành nhưng với nhiều tông màu xám và nâu đỏ. Cà kheo trắng đen kiếm ăn ở vùng nước lợ nông hay trên các bãi bùn, dùng mỏ dò thức ăn trong nước. Chúng chủ yếu ăn động vật giáp xác và côn trùng. Môi trường sống sinh sản của chúng là hồ cạn nước lợ và bùn trần tiếp xúc. Chúng làm tổ trên mặt đất mở, thường trong các nhóm nhỏ, đôi khi với các loài chim lội nước khác. Mỗi tổ có 3-5 trứng trên tổ là một hố đào hoặc gò đất có cây cỏ.
Характер миграций во многом зависит от района обитания. В Северной и Восточной Европе, а также в Азии шилоклювки — типично перелётные птицы. В Великобритании, Франции, Нидерландах в тёплые зимы большинство птиц зимует остаётся в местах гнездовий. В Гельголандской бухте и дельте Рейна, где в середине июля на период линьки скапливаются большие стаи птиц из Швеции, Дании и Германии, на зимовку остаётся лишь малая их часть. Наконец, в Африке и берегах Персидского залива шилоклювки ведут типично оседлый образ жизни либо в засушливое время года концентрируются вдоль побережий.
Из Северной и Западной Европы осенью птицы перемещаются в юго-западном направлении, и часть из них останавливается в заливах и эстуариях на морских побережьях Франции, Португалии и Испании. Кроме этого, многие птицы зимуют на обрабатываемых человеком ландшафтах — например на искусственных прудах, где разводят рыбу. Другая часть пересекает Средиземное море и зимует вдоль атлантического побережья Африки. Популяции Центральной и Юго-Восточной Европы летят на юг и юго-восток, достигая берегов Средиземного и Чёрного морей, а также Северной Африки. Некоторые птицы из этих регионов пересекают Сахару и останавливаются на широте Сахель в Судане и Чаде. Направления миграций из Центральной Азии и Сибири изучены недостаточно, известно о зимних стоянках шилоклювок в Персидском заливе, на северо-западе Индии и на побережье Жёлтого моря в Китае. Осенние кочёвки начинаются в июле и августе, а в октябре большая часть птиц уже покидает гнездовья.[9]
Шилоклювки — моногамны, к размножению приступают, начиная с конца второго года жизни.[6] К местам гнездовий птицы прибывают с последней декады марта по май, на пролёте держатся группами по 5—30 особей и в местах отдыха собираются большими стаями.[8][14] Первыми прилетают взрослые самцы, затем взрослые самки, и наконец последними молодые птицы в возрасте до 4 лет.[15] Гнездятся разреженными колониями, состоящими от 10—и до 70—и пар[12], часто совместно с другими видами — чайками, крачками и другими куликами. В частности, на юге Приенисейской Сибири были отмечены смешанные гнездовья шилоклювки с речной крачкой, малым и морским зуйками, и травником[16] Изредка встречаются одиночные гнёзда.[5].
Пары формируются в местах гнездовий вскоре после прилёта. После короткого брачного периода пары приступают к постройке гнезда, которое обычно располагается недалеко от воды, на голом песке, среди редкой травы либо на высохшем участке иловой грязи.[12][14] Всегда выбирает открытые пространства, без какой-либо густой травы вроде осоки или рогоза. Как правило, гнездо представляет собой небольшую ямку в земле, без выстилки либо выложенную скудной растительностью, собранной в радиусе не более 5 метров. На сыром глинистом участке гнездо может возвышаться на высоту 7—10 см от земли, и в этом случае выглядит грубой конусообразной постройкой из смеси грязи и растительного материала. В любом случае, сверху гнездо ничем не прикрыто.[6][16] Расстояние между соседними гнёздами в среднем составляет около метра, но при большой плотности поселения может быть и 20—30 см.[14]
Начало размножения сильно растянуто в зависимости от области и погодных условий — в южной части ареала яйца обычно откладываются в начале апреля, в районе Ваттового моря на северо-западе Европы в последней декаде апреля, а в Сибири в начале мая. Кладка один раз в год, состоит из 4-х, реже 3-х яиц охристого, песочного или оливкового цвета с чёрными и серыми пятнами. Иногда пятна сливаются, приобретая характер штрихов и запятых в виде мраморного рисунка. Изредка в кладке попадается и большее количество яиц, однако дополнительные яйца, по всей видимости, являются подкидышами. Размеры яиц: (44—58) х (31—39) мм[6], вес около 31,7 г.[17] Насиживают оба члена пары в течение 23—25 дней.[8] На гнезде птицы ведут себя шумно и смело бросаются на пришельцев, защищая гнездо.[5][6] Появившиеся на свет птенцы покрыты пухом — сверху песочно-желтоватого цвета с чёрными отметинами, снизу белого. Едва обсохнув, они самостоятельно покидают гнездо и следуют за родителями, иногда проделывая путь в несколько километров от гнезда. Кормят потомство самец и самка.[9] Период оперения — 35—42 дня, после которого птенцы начинают летать и становятся полностью самостоятельными.[17] Максимально известный возраст в Европе по результатам кольцевания был выявлен в Нидерландах — 27 лет 10 месяцев.[18]
Основу рациона составляют разнообразные водные беспозвоночные длиной 4—15 см, доступные в данной местности.[2] В поисках корма птица чаще всего бродит по мелководью, помахивая из стороны в сторону клювом и пробуя поверхность воды либо опуская клюв в отложения ила. Иногда кормится на плаву, делая нырки передней частью туловища — способ добычи, характерный для многих утиных. Корм находит на ощупь. Употребляет в пищу насекомых — мелких жуков (жужелиц и т. п.), береговушек (Ephydridae), ракообразных — артемий (Artemia salina) и бокоплавов из группы Corophium, дождевых и многощетинковых червей, мальков рыб и мелких моллюсков.[2]
В зоопарке
Сидящая на берегу птица
Молодая птица
Характер миграций во многом зависит от района обитания. В Северной и Восточной Европе, а также в Азии шилоклювки — типично перелётные птицы. В Великобритании, Франции, Нидерландах в тёплые зимы большинство птиц зимует остаётся в местах гнездовий. В Гельголандской бухте и дельте Рейна, где в середине июля на период линьки скапливаются большие стаи птиц из Швеции, Дании и Германии, на зимовку остаётся лишь малая их часть. Наконец, в Африке и берегах Персидского залива шилоклювки ведут типично оседлый образ жизни либо в засушливое время года концентрируются вдоль побережий.
Из Северной и Западной Европы осенью птицы перемещаются в юго-западном направлении, и часть из них останавливается в заливах и эстуариях на морских побережьях Франции, Португалии и Испании. Кроме этого, многие птицы зимуют на обрабатываемых человеком ландшафтах — например на искусственных прудах, где разводят рыбу. Другая часть пересекает Средиземное море и зимует вдоль атлантического побережья Африки. Популяции Центральной и Юго-Восточной Европы летят на юг и юго-восток, достигая берегов Средиземного и Чёрного морей, а также Северной Африки. Некоторые птицы из этих регионов пересекают Сахару и останавливаются на широте Сахель в Судане и Чаде. Направления миграций из Центральной Азии и Сибири изучены недостаточно, известно о зимних стоянках шилоклювок в Персидском заливе, на северо-западе Индии и на побережье Жёлтого моря в Китае. Осенние кочёвки начинаются в июле и августе, а в октябре большая часть птиц уже покидает гнездовья.
反嘴鹬（学名：Recurvirostra avosetta），又称反嘴鸻、反嘴長腳鷸，为反嘴鹬科反嘴長腳鷸屬的鸟类。这物种分布在欧洲，西亚和中亚的温带地区。这是一个迁徙物种，大部分冬季迁徙至非洲或亚洲南部。部分冬季停留在分布地区最温暖的区域，例如西班牙南部和英格兰南部。在中国大陆，分布于华北和华南等地。该物种的模式产地在意大利。[2]
反嘴鹬是一种白色涉水禽，有大块黑色斑块。成鸟有白色羽毛除了黑色的头部和翅膀以及背部的黑色斑块。它们有长且上翘的嘴和细长蓝色的腿。其长度大约为42–45厘米，腿的长度为7.5–8.5厘米。其翼展大约为76–80厘米。[3] 雌性和雄性形体相似。幼鸟类似于成鸟，毛色为灰色和棕褐色。
_-_Recurvirostra_avosetta_(066b).jpg)
.jpg)
.jpg)
_3.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助) 反嘴鹬（学名：Recurvirostra avosetta），又称反嘴鸻、反嘴長腳鷸，为反嘴鹬科反嘴長腳鷸屬的鸟类。这物种分布在欧洲，西亚和中亚的温带地区。这是一个迁徙物种，大部分冬季迁徙至非洲或亚洲南部。部分冬季停留在分布地区最温暖的区域，例如西班牙南部和英格兰南部。在中国大陆，分布于华北和华南等地。该物种的模式产地在意大利。
.jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 科 : セイタカシギ科 Recurvirostridae 属 : ソリハシセイタカシギ属 Recurvirostra 種 : ソリハシセイタカシギ R. avosetta 学名 Recurvirostra avosettaソリハシセイタカシギ（反嘴丈高鴫、学名：Recurvirostra avosetta (Linnaeus, 1758)） は、チドリ目セイタカシギ科に分類される鳥類の一種である。
名前の由来は、セイタカシギに似るが、クチバシが上方に反ることから。
ヨーロッパ、中央アジア、アフリカ中南部で局地的に繁殖し、冬季はヨーロッパ南部、アフリカ、インド西部、中国南部などに渡り越冬する。
日本では、数少ない旅鳥または冬鳥として北海道、本州、九州、南西諸島、小笠原諸島で記録がある。1-2羽で飛来することが多い。
体長約43cm。成鳥は、頭上から高等部、肩羽、雨覆の一部と初列風切は黒色、それ以外は白色である。嘴は黒色で、細くて先が反りあがっている。脚は青灰色で長い。幼鳥は、成鳥に比べて黒色の部分が褐色がかっており、脚の色も褐色味が強い。
雌雄同色である。
干潟や砂浜、汽水湖、河口に生息する。越冬地では群れで生活する。繁殖地ではコロニーを形成する。
食性は動物食。嘴を水や泥につけ左右に振りながら歩き、甲殻類、昆虫類などを捕食する。
繁殖形態は卵生。砂地など地上のくぼみに植物を敷いて営巣し、黄褐色の地に黒い斑のある卵を3-4個産む。抱卵日数は23-25日で雌雄協同で抱卵する。雛は約35日で巣立つ。
鳴き声は「ホィッ」または「クリュッ」。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
뒷부리장다리물떼새(pied avocet, 학명: Recurvirostra avosetta)는 장다리물떼새과에 속하는 크기가 큰 흑백색의 섭금류이다. 온난한 유럽에 서식하며 구북구를 걸쳐 중앙아시아, 그리고 러시아 극동에까지 걸쳐있다. 철새 종이며 대부분이 아프리카나 남아시아에서 겨울을 난다. 일부는 스페인 남부, 잉글랜드 남부처럼 가장 온난한 지역에서 겨울을 난다.
장다리물떼새속(Recurvirostra)을 이루는 장다리물떼새과의 4개의 종들 가운데 하나이다.[1]
몸 길이는 약 41.9~45.1센티미터에 이르며 그 중 부리는 약 7.5~8.5센티미터, 다리의 길이는 약 7.6~10.2센티미터에 이른다. 날개 길이는 약 76~80센티미터이다.[2] 수컷과 암컷은 서로 비슷하게 생겼다. 어린 놈은 성체와 유사하지만 회색톤이 더 깃들어있다.
얕은 물이나 진흙에서 먹이를 찾는다. 부리를 이용하여 물 곳곳을 쪼으며 주로 갑각류와 곤충류를 먹는다.
작은 무리로 모이며 개방된 땅 위에 둥지를 튼다. 알은 3~5개 낳는다.
뒷부리장다리물떼새(pied avocet, 학명: Recurvirostra avosetta)는 장다리물떼새과에 속하는 크기가 큰 흑백색의 섭금류이다. 온난한 유럽에 서식하며 구북구를 걸쳐 중앙아시아, 그리고 러시아 극동에까지 걸쳐있다. 철새 종이며 대부분이 아프리카나 남아시아에서 겨울을 난다. 일부는 스페인 남부, 잉글랜드 남부처럼 가장 온난한 지역에서 겨울을 난다.
장다리물떼새속(Recurvirostra)을 이루는 장다리물떼새과의 4개의 종들 가운데 하나이다.
몸 길이는 약 41.9~45.1센티미터에 이르며 그 중 부리는 약 7.5~8.5센티미터, 다리의 길이는 약 7.6~10.2센티미터에 이른다. 날개 길이는 약 76~80센티미터이다. 수컷과 암컷은 서로 비슷하게 생겼다. 어린 놈은 성체와 유사하지만 회색톤이 더 깃들어있다.
얕은 물이나 진흙에서 먹이를 찾는다. 부리를 이용하여 물 곳곳을 쪼으며 주로 갑각류와 곤충류를 먹는다.
작은 무리로 모이며 개방된 땅 위에 둥지를 튼다. 알은 3~5개 낳는다.
