Die terekruiter (Xenus cinereus) is 'n skaars somertrekvoël wat voorkom by modderige riviermondings en strandmere met 'n voorkeur vir mangliete en plekke met seegras. Die voël is 22 – 25 cm lank, 65 – 100 g groot met 'n vlerkspan van 50 cm. In Engels staan die voël bekend as die Terek Sandpiper.
Die Terekruiter is die enigste spesie in die genus Xenus.
Eet 'n wurm
Swerm in vlug
Die terekruiter (Xenus cinereus) is 'n skaars somertrekvoël wat voorkom by modderige riviermondings en strandmere met 'n voorkeur vir mangliete en plekke met seegras. Die voël is 22 – 25 cm lank, 65 – 100 g groot met 'n vlerkspan van 50 cm. In Engels staan die voël bekend as die Terek Sandpiper.
Die Terekruiter is die enigste spesie in die genus Xenus.
Boz səsyamsılayan (lat. Xenus cinereus) — Mələrcüllütlər fəsiləsinə aid quş növü.
Ar bistroll beg gwar (Xenus cinereus) a zo un evn hirc'harek. Ar spesad nemetañ eo er genad Xenus.
Bevañ a ra al labous en hanternoz Eurazia ; goañviñ a ra war aodoù Afrika, kreisteiz Azia, Filipinez ha hanternoz Aostralia[1].
Diouzh an evnoniourien e vez renket ar bistroll beg gwar en urzhiad Charadriiformes pe Ciconiiformes.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
La siseta cendrosa (Xenus cinereus) és un ocell limícola de la família dels escolopàcids (Scolopacidae) que cria a rius tranquils, aiguamolls, estanys i llacs, des de Finlàndia, a través del nord de Rússia i nord de Sibèria fins Txukotka, arribant cap al sud fins a Rússia central i la zona del Llac Baikal. Durant la migració és freqüent a badies i aiguamolls. Passa l'hivern a la costa de gran part de les terres de l'Oceà Índic. És l'única espècie del gènere Xenus.
La siseta cendrosa (Xenus cinereus) és un ocell limícola de la família dels escolopàcids (Scolopacidae) que cria a rius tranquils, aiguamolls, estanys i llacs, des de Finlàndia, a través del nord de Rússia i nord de Sibèria fins Txukotka, arribant cap al sud fins a Rússia central i la zona del Llac Baikal. Durant la migració és freqüent a badies i aiguamolls. Passa l'hivern a la costa de gran part de les terres de l'Oceà Índic. És l'única espècie del gènere Xenus.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pibydd lludlwyd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pibyddion lludlwyd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Xenus cinereus; yr enw Saesneg arno yw Terek Sandpiper. Mae'n perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn X. cinereus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r pibydd lludlwyd yn perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cyffylog Scolopax rusticola Gïach Cyffredin Gallinago gallinago
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pibydd lludlwyd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pibyddion lludlwyd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Xenus cinereus; yr enw Saesneg arno yw Terek Sandpiper. Mae'n perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn X. cinereus, sef enw'r rhywogaeth.
Vodouš malý (Xenus cinereus) je středně velký druh bahňáka z čeledi slukovitých. Vzdáleně se podobá pisíkovi obecnému, od kterého se liší především dlouhým, nahoru zahnutým zobákem. Shora a na hrudi je šedý, s tmavým proužkem na lopatkách a v ohbí křídla. V letu je shora celý šedý až na bílý zadní okraj křídel. Zobák je tmavý, někdy se žlutavým kořenem. Nápadně krátké nohy jsou žluté. Hnízdí v nížinné severské tajze, zimuje v Africe, Asii a Arábii.[2]
Vodouš malý je nepatrně větší než pisík obecný, na délku měří 22 až 25 cm. Má typický zakřivený a dlouhý zobák, který je mnohem delší než hlava a je podobný, jako zobáky u některých druhů vodních ptáků. Většina těla těchto vodoušů je šedivá až hnědá, dolní partie bývají bílé. Nohy žluté, samotný zobák má tmavou barvu. Při letu je výrazný světlý kostřec a bílé proužky na konci loketní části křídla.
Vzácně zalétl do České republiky, kde byl dosud zjištěn jedenáctkrát, vesměs ve východní polovině území:[3]
Vodouši malí vyhledávají vodní plochy. V zimě migrují na jih do tropických oblastí ve východní Africe, avšak většinu roku tráví s subpolárních oblastech Finska nebo obecně severní Evropy. Ve většině západní Evropy se jedná o vzácného tuláka, který se sem zatoulá jen ve výjimečných případech na podzim. Vodouši jsou hmyzožraví ptáci a většinu kořisti si uloví za letu. Většinu jejich jídelníčku tvoří vodního hmyz, jeho larvy a drobní korýši. Hnízdí jednotlivě na mokrých loukách nebo bahnitých březích, hnízdo si staví na zemi. Do něj samička naklade tři až čtyři kropenatá vejce. Ta inkubuje pouze samička.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Terek sandpiper na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu vodouš malý ve Wikimedia Commons
Galerie vodouš malý ve Wikimedia CommonsVodouš malý (Xenus cinereus) je středně velký druh bahňáka z čeledi slukovitých. Vzdáleně se podobá pisíkovi obecnému, od kterého se liší především dlouhým, nahoru zahnutým zobákem. Shora a na hrudi je šedý, s tmavým proužkem na lopatkách a v ohbí křídla. V letu je shora celý šedý až na bílý zadní okraj křídel. Zobák je tmavý, někdy se žlutavým kořenem. Nápadně krátké nohy jsou žluté. Hnízdí v nížinné severské tajze, zimuje v Africe, Asii a Arábii.
Terekklire (Xenus cinereus) er en vadefugl, der ses som en meget sjælden gæst i Danmark fra Finland og det nordlige Rusland. Den overvintrer ved kysterne af tropisk Afrika og ved det Indiske Ocean.
Terekklire er den eneste art i slægten Xenus.
Terekklire (Xenus cinereus) er en vadefugl, der ses som en meget sjælden gæst i Danmark fra Finland og det nordlige Rusland. Den overvintrer ved kysterne af tropisk Afrika og ved det Indiske Ocean.
Terekklire er den eneste art i slægten Xenus.
Der Terekwasserläufer (Xenus cinereus) ist innerhalb der Schnepfenvögel die einzige Art der Gattung Xenus Kaup, 1829. Er ist Brutvogel der borealen Zone vom Osten des Baltikums bis nach Ostsibirien. Einige isolierte Brutplätze finden sich auch in Westrussland sowie im Norden des Bottnischen Meerbusens. In Mitteleuropa ist er gelegentlich als Irrgast zu beobachten. In Mecklenburg-Vorpommern sowie in Schleswig-Holstein ist er beispielsweise seit Mitte der 1990er Jahre alljährlich zu sehen.[1]
Der 22 bis 25 Zentimeter lange Terekwasserläufer erreicht eine Flügelspannweite von 38 bis 40 Zentimeter und ist damit etwa so groß wie der Bruchwasserläufer, hat aber kürzere, gelbe bis orangefarbene Beine. Der Schnabel ist länger und leicht nach oben gebogen. Er ist schwarz und im Prachtkleid an der Wurzel mattrot getönt. Die Oberseite und die Brust sind graubraun gefärbt, die Unterseite ist weiß. Im Prachtkleid hat der Vogel auf den Schultern schwarze Längsstreifen. Bei Erregung wippt er mit dem Hinterkörper.
Der häufigste Ruf, meist im Flug vorgetragen, ist ein weich flötendes hühühü, in der Regel zwei- bis dreisilbig, manchmal auch fünfsilbig. Darüber hinaus verfügt die Art über ein breites Repertoire anderer, meist trillernder Rufe. Der Gesang ist ein wiederholtes, dreisilbiges Trillern, das etwa wie dlü-rrri-rüh klingt.[2]
Der Terekwasserläufer brütet in Sümpfen und Mooren in der borealen Zone der Ost- und Zentralpalaearktis von der Halbinsel Kamtschatka bis in den Nordosten des Weißen Meeres. In einigen Regionen reicht sein Brutgebiet bis in die subarktische Tundra oder erreicht in südlicher Richtung den Rand der Steppenzone.[3] In Skandinavien brütet er im Gebiet des Finnischen und Bottnischen Meerbusens und in der Ostfinnmark Nordnorwegens. Der Terekwasserläufer ist ein Langstreckenzieher und zieht zum Überwintern an die tropischen Küsten Afrikas, Südasiens und Australiens. Dabei legt er Strecken von 12.000 km und mehr zurück. Der Abzug von den Brutplätzen beginnt allmählich ab Anfang Juli und ist mit dem Abzug der Jungvögel im September beendet. Im gleichen Monat treffen die ersten überwinternden Terekwasserläufer im Süden Afrikas ein. Der Heimzug setzt ab Ende März ein. Die Vögel erreichen ihre Brutplätze Ende Mai und Anfang Juni. Nachzügler sind in Mitteleuropa noch bis Juni zu beobachten. In Afrika gibt es außerdem regelmäßig übersommernde Vögel.[4]
Der Terekwasserläufer frisst Insekten, Würmer und Schnecken, die er mit seinem langen Schnabel im Seichtwasser watend sucht. Seine Nahrung findet er entweder an der Oberfläche oder durch tiefes Stochern im feuchten Substrat. Während der Nahrungssuche läuft er häufig mit kurzen, abgehackt wirkenden Schritten, kurzen Spurts und plötzlichen Wendungen lebhaft umher. Den größten Teil seiner Beute ortet er visuell. Sie wird mit fast waagerecht gehaltenem Schnabel aus dem Schlamm geschnappt.
Die flache Nistmulde wird in einer Vertiefung im offenen Boden oder in niedriger Vegetation angelegt und mit einigen Pflanzenteilen ausgepolstert. Das Gelege besteht aus zwei bis fünf Eiern. Die Eier sind kreiselförmig, hellbräunlich bis hellrostbraun mit schwarzbraunen bis violettgrauen Flecken und kleinen Spritzern. Der Legebeginn ist ab Ende Mai. Die Brutdauer beträgt 23 Tage. Terekwasserläufer gehören zu den Arten, die während der Brut und der Führung der Jungvögel ein stark entwickeltes Verleiten zeigen. Der verleitende Elternvogel täuscht dabei entweder Verletzungen vor oder zeigt ein Verhalten, bei dem er ein kleines Stück weit fliegt, landet und kükenähnliche Pfeiflaute ausstößt, wobei er die Federn sträubt und den Hals vorstreckt.[5]
Der europäische Brutbestand wurde zu Beginn des 21. Jahrhunderts auf 15.000 bis 81.000 Brutpaare geschätzt. Die Bestände leben überwiegend im europäischen Teil Russlands. Sehr kleine Bestände gibt es außerdem in Finnland (15 bis 20 Brutpaare), in Weißrussland (100 bis 150 Brutpaare), der Ukraine (300 bis 500 Brutpaare) und Lettland (bis maximal zehn Brutpaare).[6]
Der Terekwasserläufer gilt wie viele andere Schnepfenvögel auch als eine der Arten, die vom Klimawandel besonders betroffen sein wird. Ein Forschungsteam, das im Auftrag der britischen Umweltbehörde und der Royal Society for the Protection of Birds die zukünftige Verbreitungsentwicklung von europäischen Brutvögeln auf Basis von Klimamodellen untersuchte, geht davon aus, dass bis zum Ende des 21. Jahrhunderts das Verbreitungsgebiet des Terekwasserläufers erheblich schrumpfen und sich nach Osten verschieben wird. Die heutigen Brutstandorte in der Ukraine und im Westen Russlands bieten der Art keine geeigneten Lebensräume mehr.[7]
Der Terekwasserläufer (Xenus cinereus) ist innerhalb der Schnepfenvögel die einzige Art der Gattung Xenus Kaup, 1829. Er ist Brutvogel der borealen Zone vom Osten des Baltikums bis nach Ostsibirien. Einige isolierte Brutplätze finden sich auch in Westrussland sowie im Norden des Bottnischen Meerbusens. In Mitteleuropa ist er gelegentlich als Irrgast zu beobachten. In Mecklenburg-Vorpommern sowie in Schleswig-Holstein ist er beispielsweise seit Mitte der 1990er Jahre alljährlich zu sehen.
Nevfattur stelkur (frøðiheiti - Xenus cinereus)
Көгөрләүек (рус. Мородунка, лат. Xenus cinereus)— ржанка һымаҡтар отрядендәге ҡош.
Ҙурлығы сыйырсыҡтай. Оҙон суҡышы өҫкәрәк кәкрәйеп торған сэпсәү. Күберәк ерҙән йөрөй, һирәкләп ҡыуаҡтарға, төп баштарына ла ҡуна һырт яғы ҡара-көрән таплы һарғылт һоро. Кәүҙәһенең аҫҡы яғы аҡ, муйыны һәм түшенең еҫ яғы сыбар. Тебеттән һәм божор сәпсәүҙән суҡышы өҫкә ҡарай кәкре булыуы менән айырыла.
Тауышы яңғырауыҡлы: «ти-ли-ли». Яҙғыһын ата ҡош сырылдап һыҙғыра: «түрүй-түрүй-түрүй».
Шарлыҡтарҙа, күл һәм йылға буйҙарындағы батҡылдарҙа йәшәй. Төрлө бешкәктәр менән туҡлана. Күсмә ҡош. Киң генә таралған. Ерҙә оялай. Көрән таплы 4 бөртөк һарғылт йомортҡа һала.
Көгөрләүек (рус. Мородунка, лат. Xenus cinereus)— ржанка һымаҡтар отрядендәге ҡош.
Матигар хөгчүүлэг (Xenus cinereus) нь Хомноотынхон овгийн жижиг ус гатлагч шувуу бөгөөд Xenus төрлийн ганц зүйл болно.
Эгэл хайргын хөгчүүнээс биеэр арай томхон буюу 22-25 см урт, далавчаа дэлгэхэд 57-59 см, дээш матигар хошуутай байна. Нуруун хэсэг нь хар саарал, гэдэс хэсэг нь цагаан, шар хөлтэй.
Энэ шувуу нь Финландаас Сибирь хүртэл усны дэргэдэх чийглэг газар, тайгад амьдарна. Өвөл болоход Африк, өмнөд Ази, Австралируу нүүдэллэдэг. Ховор тохиолдолд баруун Европт таарна.
Тэд элдэв хорхой шавжийг хөөж барин иддэг. Заримдаа барьсан олзоо голын усанд угаах явдал ажиглагдана. 5-7 сард голдуу 3-4 өндөг гаргадаг. Өндгөө 22-24 хоног дарна.
_W4_IMG_6891.jpg)
Матигар хөгчүүлэг (Xenus cinereus) нь Хомноотынхон овгийн жижиг ус гатлагч шувуу бөгөөд Xenus төрлийн ганц зүйл болно.
फालीठुँडे सुडसुडिया नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा टेरेक स्यान्डपाइपर (Terek Sandpiper) भनिन्छ ।
भारतको आन्ध्र प्रदेशमा
अन्य चराहरूको साथमा
अन्य चराहरूको साथमा
जापानमा आहारा खाँदै
फालीठुँडे सुडसुडिया
फालीठुँडे सुडसुडिया
फालीठुँडे सुडसुडिया नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा टेरेक स्यान्डपाइपर (Terek Sandpiper) भनिन्छ ।
ஆங்கிலப்பெயர் :Terek Sandpiper
அறிவியல் பெயர் :Xenus cinereus
[2] 24 செ.மீ. - மெல்லிதாக நீண்டு மேல் நோக்கி வளைந்திருக்கம் அலகும். மஞ்சள் நிறக் கால்களும் கொண்டது. முகத்தின் பக்கங்களிலும் பின் கழுத்திலும் பழுப்புக் கோடுகள் இருக்கும். உடலின் மேற்பகுதி சாம்பல் பழுப்பு நிறம் பின் கீழ்ப்பகுதியும் வெள்ளை நிறம்.
ஆகஸ்டில் தமிழ் நாட்டுக்கடற்கரை சார்ந்த பகுதிகளுக்கு வலசை வரத் தொடங்கும். நன்னீர் நிலைகளில் அபூர்வமாகவே காணலாம். கடற்கரை, சதுப்பு நிலங்கள், கரையோர உப்பங்கழிகள், ஆற்றுக் கழிமுகம் ஆகிய பகுதிகளிள் காணப்படும்.
ஆகியவற்றைச் சார்ந்து 10 முதல் 15 வரையான சிறு குழுவாக சிறு நத்தைகள், பூச்சிகள் ஆகியனவற்றை இரையாகத் தேடித் தின்னும். இவ்வாறு இரை தேடும் போது புதை மணலில் அலகினைக் கண்வரை உள்ளே செல்லும்படி நுழைக்கும் பழக்கம் உடையதாகையால் கீழ் அலகை ஒட்டியபகுதியும் மோவாயும் தூவிகளற்றுக் காணப்படும். பிடிக்கும் இரையைத் தண்ணீரில் அலசி சுத்தம் செய்த பின் விழுங்கும் பழக்கமும் இதனிடம் உள்ளது. அலை ஏற்றத்தின் போது உயர்ந்த மணல் திட்டுகளின் மீதோ பாறைகளின் மீதோ ஒற்றைக் காலில் நிற்கக் காணலாம். சதுப்பு நிலக்காடுகளில் மேயும் பறவைகள் மரங்களில் உயர அமர்ந்து ஓய்வு கொள்ளும்.
The Terek sandpiper (Xenus cinereus) is a small migratory Palearctic wader species and is the only member of the genus Xenus. It is named after the Terek River which flows into the west of the Caspian Sea, as it was first observed around this area.
The Terek sandpiper was formally described and illustrated in 1775 by the German naturalist Johann Anton Güldenstädt under the binomial name Scolopax cinerea. He reported that he had seen pairs breeding at the mouth of the Terek River where it flows into the Caspian Sea.[2] It is now the only species placed in the genus Xenus that was introduced in 1829 by the German naturalist Johann Jakob Kaup.[3][4] The genus name Xenus is from Ancient Greek xenos meaning "stranger"; the specific epithet cinereus is Latin for "ash-grey" from cinis, cineris, "ashes".[5] The species is considered to be monotypic, no subspecies are recognised.[4]
Among the Scolopacidae, Xenus is part of the shank-tattler-phalarope clade and less closely related to the calidrid sandpipers. Based on the degree of DNA sequence divergence and putative shank and phalarope fossils from around the Oligocene/Miocene boundary some 23–22 million years ago, the Terek sandpiper presumably diverged from their relatives in the Late Oligocene. Given the numerous basal fossils of the group found in Eurasia it is likely that the Terek sandpiper lineage originated there, possibly by being isolated as the remains of the Turgai Sea dried up, which happened just around this time.[6][7][8]
Slightly larger than the common sandpiper at 22–25 cm (8.7–9.8 in) length, its long upcurved bill – somewhat reminiscent of an avocet's, but not as strongly curved – makes it very distinctive. As the scientific specific name implies, this wader has a grey back, face and breast in all plumages; a white supercilium may appear more or less distinct. The belly is whitish and the feet yellow; the bill has a yellowish base, with the rest being black.
The call is a high whistle.
This bird breeds near water in the taiga from Finland through northern Siberia to the Kolyma River, and migrate south in winter to tropical coasts in east Africa, south Asia and Australia, usually preferring muddy areas. It is a rare vagrant in western Europe, and particularly in autumn it is sometimes seen passing through the Marianas on migration; on Palau, further off its usual migration route, it is decidedly uncommon on the other hand. Almost annually and apparently more and more often in recent times, a few birds stray to Alaska and the Aleutian and Pribilof Islands. Every few years, individual vagrants are recorded in the Neotropics, where they arrive either as migrating birds from Africa, or as North American strays accompanying local waders south for winter. Such vagrants have been recorded as far south as Argentina.[9][10][11]
The overall genetic variation in Terek sandpipers across their range is low, with some evidence of contractions followed by expansion. Although the geographically isolated Dniephe River population in Eastern Europe does show significant genetic differentiation.[12]
It feeds in a distinctive and very active way, chasing insects and other mobile prey, and sometimes then running to the water's edge to wash its catch.
It lays three or four eggs in a lined ground scrape.
The Terek sandpiper likes to associate with ruddy turnstones (Arenaria interpres), smallish calidrids, and Charadrius (but maybe not Pluvialis) plovers; a vagrant bird at Paraty (Rio de Janeiro state) was noted to pair up with a spotted sandpiper (Actitis macularius).[11]
This is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies. Widespread and often quite commonly seen, the Terek sandpiper is not considered a threatened species by the IUCN.[13]
Terek sandpiper Xenus cinereus, little stint Calidris minuta and marsh sandpiper Tringa stagnatilis in Krishna Wildlife Sanctuary, Andhra Pradesh, India.
Eating ragworm in Shōnai River, Japan.
Egg, Collection Museum Wiesbaden
_(8079446567).jpg)
In flight
The Terek sandpiper (Xenus cinereus) is a small migratory Palearctic wader species and is the only member of the genus Xenus. It is named after the Terek River which flows into the west of the Caspian Sea, as it was first observed around this area.
La Terekio (Xenus cinereus) estas specio de la eta genro Xenus de vadbirdoj de la familio de Skolopedoj kaj ordo de Ĥaradrioformaj, kiu enhavas nur tiun specion de birdoj kaj kiu kune kun la du specioj de la genro Actitis kaj la specioj de la genro Tringa formas la grupo de birdoj konata kiel tringo.
Tiu birdo reproduktiĝas ĉe akvo en tajgo de Finnlando kaj norda Azio. Tiuj birdoj migras suden vintre al tropikaj marbordoj de orienta Afriko, suda Azio kaj Aŭstralio, kutime preferante kotejojn. Tiu vadbirdo estas rara vagulo en okcidenta Eŭropo ekzemple en Britio.
La Terekio (Xenus cinereus) estas iomete pligranda ol la Blankventra tringo, Actitis hypoleucos, pro ties 22 ĝis 25 cm longeco, enverguro de 36 ĝis 45 cm kaj pezo de 70 ĝis 75 g-, kaj ties longa -malhela kun hela bazo- suprenkurvita beko diferencigas la specion disde la aliaj tringoj, ĉar estas la ununura specio kun tiu eco kiun nur Lapona limozo kaj Avoceto montras inter Skolopedoj. Kiel la scienca latina nomo sugestas, la specio havas grizajn dorson kaj kronon kaj iomete pli helajn -ĉefe sube- vizaĝon kaj bruston ĉe ĉiu plumartipo. La okulo estas nigra, ringokulo blanka, strio traokula nigra kaj foje strio super tiu blanka. La ventro estas blankeca kaj la kruroj flavaj. Dumfluge videblas blankaj pugo kaj flugilbordoj.
Tiu birdo reproduktiĝas ĉe akvo en sablejoj, herbejoj aŭ tajgo de Finnlando kaj norda Azio. La ino demetas tri aŭ kvar ovojn en herbokovrita surplanka truo. Ambaŭ gepatroj kovas dum pli ol 3 semajnoj. La idoj estas grizbrunaj supre kaj blankaj sube.
La Terekio (Xenus cinereus) manĝas laŭ diferenciga kaj tre vigla agado konsistanta el predo de insektoj, vermoj, krustuloj aŭ aliaj movantaj predobestetoj per nervaj movoj ĉu per rigardo ĉu per tuŝoprobo kaj foje per alporto per kurado al akvobordo por lavi tie la predon. Ĝi povas merĝi. La voĉo estas laŭta fajfado “du-dju-dju”.
La Terekio (Xenus cinereus) estas vadbirdo protektita de internacia traktato por konservado de afrikeŭraziaj migrantaj akvobirdoj (AEWA).
La Terekio (Xenus cinereus) estas specio de la eta genro Xenus de vadbirdoj de la familio de Skolopedoj kaj ordo de Ĥaradrioformaj, kiu enhavas nur tiun specion de birdoj kaj kiu kune kun la du specioj de la genro Actitis kaj la specioj de la genro Tringa formas la grupo de birdoj konata kiel tringo.
El andarríos del Terek (Xenus cinereus),[2] también conocido como playerito pico curvo, es una especie de ave charadriiforme de la familia scolopacidae. Es la única especie dentro del género Xenus.
Se reproduce en pantanos y ciénagas en la zona boreal desde la península de Kamchatka, todo el norte de Asia hasta el noreste de Europa en el mar Blanco. Emigran al sur en invierno, a las costas tropicales en el este de África, Asia del Sur y Australia, por lo general prefieren zonas fangosas.
No tiene subespecies reconocidas.[3]
El andarríos del Terek (Xenus cinereus), también conocido como playerito pico curvo, es una especie de ave charadriiforme de la familia scolopacidae. Es la única especie dentro del género Xenus.
Se reproduce en pantanos y ciénagas en la zona boreal desde la península de Kamchatka, todo el norte de Asia hasta el noreste de Europa en el mar Blanco. Emigran al sur en invierno, a las costas tropicales en el este de África, Asia del Sur y Australia, por lo general prefieren zonas fangosas.
No tiene subespecies reconocidas.
Hallkibu ehk kibutilder (Xenus cinereus) on kurvitslaste sugukonda kuuluva hallkibu perekonna ainus liik.
"Loomade elu" nimetab seda lindu kibutildriks ja paigutab ta tildri perekonda koos teiste tildritega, andes talle teaduslikuks nimetuseks Tringa cinerea.[1]
Leitud fossiilide põhjal on tõenäoline, et hallkibu eraldus liigina oma sugulastest oligotseeni ja miotseeni piiril 22–23 miljonit aastat tagasi. Arvatavasti juhtus see Euraasias, sest just sealt on leitud kõige ürgsemaid hallkibuvorme.
Hallkibu on levinud Euraasia parasvöötmes Soomest läbi Põhja-Siberi kuni Kolõmani. Ta talvitub rannikul Ida-Aafrikas, Madagaskaril, Lõuna-Aasias ja Austraalias. Ta laiendab levilat lääne suunas: Soome ilmus ta alles hiljuti ning tema eksilennud Lääne-Euroopasse kuni Prantsusmaa ja Inglismaani üha sagenevad. Eestis on hallkibu eksikülaline.[1]
Rännakul võib teda kohata Mariaanidel, kuid Palau jääb rändeteedest kõrvale ja seal teda ei kohata. Viimastel aastatel on hallkibu hakanud jõudma Alaskale, Aleuutidele ja Pribõlovi saartele. Iga mõne aasta tagant kohatakse hallkibu neotroopikas ning sinna võivad nad saabuda Aafrikast, aga võivad seltsida ka teiste rändlindudega ja koos nendega sinna Põhja-Ameerika kaudu talveks rännata. Nad on sedasi lõuna suunas jõudnud isegi Argentinasse.
Hallkibu üldpikkus on 22–25 cm[2]. Ta on rästasuurune kahlaja, vihitajast natuke suurem. Lind kaalub 50–75 g[1]. Tema tiib on 12–13,5 cm pikk[1].
Tildritest eristub hallkibu hästi sulestiku ühetoonilise halli värvuse poolest[1]. Ainult kõhualune on valge[1]. Binokliga on hästi näha kaks tumedat vööti tiibadel[1], seljal on must V-kujund. Lennul on näha laialt valkjas tiiva tagaserv. Hallkibu iseloomulik tunnus on natuke ülespoole kaardus pikk peenike nokk[1]. Kehahoiakult sarnaneb ta vihitajaga. Häälitsused on vilejad, värelevad ja kuristavad.[2]
Hallkibu jalad on lühikesed ja kollakasroosad[2]. Nende kolm eesvarvast on aluse juures hästimärgatavate ujulestadega.[1]
Hallkibu on mageveeliste siseveekogude, peamiselt jõgede lind[1]. Ta asustab mudaseid jõe- ja järvekaldaid, kus leidub kaldale uhutud ajupuid[2]. Ta seltsib meelsasti kivirullija ja väiksemate rüdidega.
Hallkibu toiduks on putukad ja teised selgrootud. Ta hangib liikuvat saaki ja ajab seda taga. Vahel on hallkibu nähtud jooksmas veepiirile püütud saaki pesema.
Hallkibu muneb maapinnale 3–4 muna nagu tildridki. Et suurvee tagajärjel esimene kurn sageli hävib, muneb ta järelkurna.[1]
Hallkibu ehk kibutilder (Xenus cinereus) on kurvitslaste sugukonda kuuluva hallkibu perekonna ainus liik.
"Loomade elu" nimetab seda lindu kibutildriks ja paigutab ta tildri perekonda koos teiste tildritega, andes talle teaduslikuks nimetuseks Tringa cinerea.
Leitud fossiilide põhjal on tõenäoline, et hallkibu eraldus liigina oma sugulastest oligotseeni ja miotseeni piiril 22–23 miljonit aastat tagasi. Arvatavasti juhtus see Euraasias, sest just sealt on leitud kõige ürgsemaid hallkibuvorme.
Terek kuliska (Xenus cinereus) Xenus generoko animalia da. Hegaztien barruko Scolopacidae familian sailkatua dago. Bere generoaren kide bakarra ere bada.
Terek kuliska (Xenus cinereus) Xenus generoko animalia da. Hegaztien barruko Scolopacidae familian sailkatua dago. Bere generoaren kide bakarra ere bada.
Rantakurvi (Xenus cinereus) on pieni kahlaaja, joka on Suomessa esiintymisalueensa länsirajalla. Suomessa pesii noin 20 paria ja kanta on laskenut viime aikoina. Ensimmäiset havainnot Suomessa on tehty 1800-luvun lopulla.
Rantakurvi on päältä vaaleanharmaa, selässä musta V-kuvio. Alapuolelta kuviottoman valkea, keltaiset jalat lyhyet. Pitkä musta nokka kaareutuu loivasti ylöspäin. Lennossa siivillä selvät valkoiset kolmiot, vertaa punajalkavikloon. Pituus 22–27 cm, siipien kärkiväli 36–45 cm, paino 50–95 g. Kutsuääni on ’vy-vy-vy’, muistuttaen pikkukuovin ääntä.
Vanhin suomalainen rengastettu rantakurvi on ollut 16 vuotta 2 päivää vanha. Se on samalla Euroopan vanhin rantakurvi.
Rantakurvin kuvaili ja nimesi tieteelle Johann Anton Güldenstädt 1775.
Rantakurvi pesii Suomessa erittäin harvalukuisena ja taantuvana Pohjanlahden pohjukassa. Venäjällä, Siperiassa ja Pohjois-Aasiassa asuu 160 000–1,2 miljoonaa yksilöä. Euroopan puoleisella Venäjällä niistä pesii noin 10 000 paria. Se talvehtii Itä-Afrikassa, Etelä-Aasiassa ja Australiassa. Suomessa myös muuttoaikainen vieras pääosin touko-elokuussa Etelä- ja Itä-Suomessa.
Ympäristöministeriön päätöksellä (n:o 1209/95) lähes kaikille Suomen pesimälintulintulajeille on määritelty ohjeellinen arvo. Rantakurvin ohjeellinen arvo on 3868€.[2]
Luonnossa rantakurvin pesäpaikat ovat rantaniittyjä. Suomessa se suosii satamia, puun lajittelualueita ja muita kosteita aukeita paikkoja.
Pesä on avoimesti maassa. Naaras munii 4 munaa, joita molemmat emot hautovat noin 3 viikkoa. Poikaset ovat pesäpakoisia, ja koiras enimmäkseen huolehtii niistä, sillä naaras lähtee syysmuutolle pian poikasten kuoriuduttua.
Suomessa lajia on tutkinut varsinkin biologi Nils Fritzén Perämeren pohjukassa.
Hyönteiset, nilviäiset, äyriäiset ja madot. Ruokailee kiireisen oloisena ja usein pesee löytämänsä ötökän.
Rantakurvi (Xenus cinereus) on pieni kahlaaja, joka on Suomessa esiintymisalueensa länsirajalla. Suomessa pesii noin 20 paria ja kanta on laskenut viime aikoina. Ensimmäiset havainnot Suomessa on tehty 1800-luvun lopulla.
Xenus cinereus
Le Chevalier bargette (Xenus cinereus) ou Bargette de Térek, est une espèce d'oiseau limicoles de la famille des Scolopacidae, la seule espèce représentante du genre Xenus.
Cet oiseau mesure 22 à 25 cm de longueur pour une envergure de 38 à 45 cm et une masse de 60 à 90 g. Il a un plumage grisâtre dessus et blanchâtre dessous. Ses pattes relativement courtes sont jaunâtres à jaune orangé. Son trait le plus caractéristique est le bec légèrement retroussé.
Le Chevalier bargette se reproduit en Finlande, en Ukraine, en Biélorussie et dans le nord de la Russie. Quelques cas de reproduction ont également été notés en Norvège et en Lettonie. Il hiverne sur le pourtour de l'océan Indien, d'Afrique australe et d'Australasie. Il est accidentel en Europe de l'Ouest et en Amérique.
Cet oiseau se nourrit par picage et sondage à faible profondeur. Il consomme des insectes, des crustacés, des annélides et des graines.
Xenus cinereus
Le Chevalier bargette (Xenus cinereus) ou Bargette de Térek, est une espèce d'oiseau limicoles de la famille des Scolopacidae, la seule espèce représentante du genre Xenus.
Trinil bedaran (bahasa Latin = Xenus cinereus) adalah spesies burung dari keluarga Scolopacidae, dari genus Xenus. Burung ini merupakan jenis burung pemakan cacing, krutasea, moluska kecil, binatang laut lain yang memiliki habitat di gosong lumpur, pantai, teluk, muara sungai.
Trinil bedaran memiliki tubuh berukuran sedang (23 cm). Paruh panjang dan sedikit melengkung keatas. Tubuh bagian atas abu-abu, alis putih, bulu primer hitam mencolok. Bagian bawah putih. Pinggir belakang sayap warna putih sempit, terlihat mencolok saat terbang. Kaki relatif pendek. Iris coklat, paruh hitam dengan dasar kuning, kaki jingga. Biasanya menyendiri atau berdua, jarang berkelompok. Mencari makan berbaur dengan perancah lain, tetapi terpisah waktu terbang.
Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Trinil bedaran (bahasa Latin = Xenus cinereus) adalah spesies burung dari keluarga Scolopacidae, dari genus Xenus. Burung ini merupakan jenis burung pemakan cacing, krutasea, moluska kecil, binatang laut lain yang memiliki habitat di gosong lumpur, pantai, teluk, muara sungai.
Il piro-piro del Terek (Xenus cinereus Güldenstädt, 1829) è un uccello della famiglia degli Scolopacidi, unico rappresentante del genere Xenus.[2]
Il piro piro del Terek è un limicolo di dimensioni medio-piccole e ha un lungo becco rivolto all'insù di colore arancione con la punta nera; anche le zampe sono lunghe e sono interamente di un colore arancione acceso. Il piumaggio non è molto appariscente, le parti superiori sono grigie uniformi mentre le parti inferiori sono candide.
Ha piedi palmati, caratteristica insolita tra gli Scolopacidi
Questo uccello vive in tutta l'Asia, in quasi tutta Europa (escluse Albania e repubbliche dell'ex Jugoslavia), in gran parte dell'Africa (tranne Algeria, Niger, Repubblica Centrafricana, Liberia, Guinea, Burkina Faso e Benin) e in Australia e Nuova Zelanda; vive anche in Alaska, California, Columbia Britannica, Florida e Argentina. È saltuario in Svezia, Svizzera, Francia, Spagna, Gran Bretagna e nel Vicino Oriente.
In Italia è un accidentale con poche osservazioni annuali.
Il piro-piro del Terek (Xenus cinereus Güldenstädt, 1829) è un uccello della famiglia degli Scolopacidi, unico rappresentante del genere Xenus.
Terekija (lot. Xenus cinereus, angl. Terek Sandpiper, vok. Terekwasserläufer) – tilvikinių (Scolopacidae) šeimos paukštis, kuris yra vienintelis atstovas terekijų gentyje.
22 -25 cm ilgio terekija tokio pat dydžio kaip tikutis (Tringa glareola), bet turi trumpesnes gelsvas kojas. Snapas ilgesnis ir į viršų riestas. Nugara truputį rudai raštuota. Apatinė kūno dalis balta. Susijaudinęs sūpuoja uodega. Šauksmas aukšto tono švilpimas.
Terekija peri pelkėtose vietovėse tundroje, nuo Kamčiatkos pusiasalio iki Baltosios jūros šiaurės rytų pakrantės. Taip pat šiaurės Norvegijoje ir Botnijos įlankoje. Žiemoti skrenda į Afrikos pakrantes, pietų Aziją ir Australiją. Vidurio Europoje retai pasitaiko. 2005 m. pastebėtos pora terekijų Šilutės rajone.
Terekija maitinasi vabzdžiais, kirmėlėmis ir sraigėmis, kurias ji suranda savo ilgu snapu braidydama po seklumas. Savo grobį plauna vandenyje. Vikiteka
Terekija (lot. Xenus cinereus, angl. Terek Sandpiper, vok. Terekwasserläufer) – tilvikinių (Scolopacidae) šeimos paukštis, kuris yra vienintelis atstovas terekijų gentyje.
Burung Kedidi Sereng merupakan salah satu daripada haiwan terlindung di Malaysia. Pemburuannya memerlukan lesen pemburuan. Nama sainsnya Xenus cinereus[1] .
Burung Kedidi Sereng ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Burung Kedidi Sereng mempunyai paruh tanpa gigi.
Jantung Burung Kedidi Sereng terdiri daripada empat kamar seperti manusia. Kamar atas dikenali sebagai atrium, sementara kamar bawah dikenali sebagai ventrikel.
Sebagai burung, Burung Kedidi Sereng membiak dengan cara bertelur. Telur yang dihasilkan mempunyai cangkerang keras di dalam sarang yang dibinanya.
Terek Sandpiper Xenus cinereus, Little Stint Calidris minuta & Marsh Sandpiper Tringa stagnatilis in Krishna Wildlife Sanctuary, Andhra Pradesh, India.
Terek Sandpiper Xenus cinereus, Little Stint Calidris minuta & Marsh Sandpiper Tringa stagnatilis in Krishna Wildlife Sanctuary, Andhra Pradesh, India.
Terek Sandpiper Xenus cinereus & Little Stint Calidris minuta in Krishna Wildlife Sanctuary, Andhra Pradesh, India.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Kedidi Sereng merupakan salah satu daripada haiwan terlindung di Malaysia. Pemburuannya memerlukan lesen pemburuan. Nama sainsnya Xenus cinereus .
De terekruiter (Xenus cinereus) is een slanke waadvogel. Deze vogel komt voor in Noord-Azië en overwintert in aan de oostkust van Afrika, Zuid-Azië en Australazië. Het is een zeldzame gast tijdens de trek in West-Europa.
De terekruiter is een enigszins gedrongen, middelgrote steltloper van 22 tot 25 cm. Opvallend zijn de combinatie van relatief korte poten en de lange een beetje naar boven gebogen kromme snavel. In vlucht lijkt de vogel een beetje op een tureluur door de witte eindband op de vleugel. Die eindband is echter smaller en het contrast op de vleugel is daardoor veel minder. De staart is egaal grijs en verder is de vogel (zeker van veraf gezien) weinig opvallend grijs met een vuilwitte buik en borst.[2]
De terekruiter komt voor in de laag gelegen gebieden in de taiga van Noord-Finland en Rusland en veel oostelijker in Noord-Azië (Siberië). Deze steltloper broedt langs rivieren en meren en komt ook voor bij rivierhavens waarin boomstammen drijven.[2] 's Winters trekt de vogel naar moddervlaktes langs de kusten van Oost-Afrika, het Arabisch Schiereiland, Zuid-Azië, de Indische Archipel, Zuidoost-Azië en Australië.[1]
In Nederland zijn tussen 1979 en 2000 19 en tussen 2001 en 2013 32 bevestigde waarnemingen gedaan, de meeste in de maanden april en mei.[3]
De terekruiter heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De grootte van de populatie wordt geschat op 160.000 tot 1.200.000 individuen. Dit aantal blijft waarschijnlijk stabiel. Om deze redenen staat de terekruiter als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe terekruiter (Xenus cinereus) is een slanke waadvogel. Deze vogel komt voor in Noord-Azië en overwintert in aan de oostkust van Afrika, Zuid-Azië en Australazië. Het is een zeldzame gast tijdens de trek in West-Europa.
Tereksnipe (Xenus cinereus) er ein liten trekkjande vadefugl i snipefamilien, Scolopacidae, og den einaste medlemmen av slekta Xenus. Arten har hekkeutbreiing avgrensa til i palearktis og har fått namn etter elva Terek som renn ut vest i Kaspihavet, fordi arten først vart skildra rundt i dette området.[1] Slektsnamnet Xenus er frå gammalgresk 'xenos', «framandt», og cinereus er latin for «oskegrå» frå 'cinis' eller 'cineris', «oske».[2]
Mest karakteristisk for arten sin utsjånad er det lange oppbøygde nebbet, noko som gjev assosiasjon til avosettar. Tereksnipa er litt større enn ei strandsnipe, ca. 22-25 cm i kroppslengd. Som det vitskaplege namnet tilseier, har denne vadefuglen ein grå rygg, andlet og bryst i alle fjørdrakter; ei kvit augebrynstripe kan verka meir eller mindre tydeleg. Buken er kvitaktig og føtene gule, nebbet har ein gulaktig base, men er elles svart.
Denne fuglen hekkar nær vatn på boreal taiga i Russland omtrent frå grensa mot Finland og Baltikum gjennom Sibir til aust for Kolymaelva nesten til byen Anadyr ved Beringhavet.[3] Det er òg eit mindre isolert hekkeområde lengst nordaust i Bottenvika.[4] Tereksnipene trekker sørover om vinteren til tropiske kystar i Aust-Afrika, Sør-Asia og Australia, vanlegvis føretrekte område med mudderbankar, sandstrender eller ved brakkvatn. Ho er ein sjeldan streiffugl i Vest-Europa. Ho blir òg registrert som streiffugl både i Nord-Amerika og i neotropisk område.[3]
Tereksnipene beitar på ein særeigen og svært aktiv måte, jagar insekt og andre mobile byttedyr. Hekking skjer einskildvis eller i lause koloniar. Ho legg tre eller fire egg i eit sparsamt fôra reir på bakken.
Med vid utbreiing og mange observasjonar, er tereksnipa ikkje rekna som ein truga art av IUCN, og storleiken på populasjonen er trudd å vere stabil.[5]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Tereksnipe Tereksnipe (Xenus cinereus) er ein liten trekkjande vadefugl i snipefamilien, Scolopacidae, og den einaste medlemmen av slekta Xenus. Arten har hekkeutbreiing avgrensa til i palearktis og har fått namn etter elva Terek som renn ut vest i Kaspihavet, fordi arten først vart skildra rundt i dette området. Slektsnamnet Xenus er frå gammalgresk 'xenos', «framandt», og cinereus er latin for «oskegrå» frå 'cinis' eller 'cineris', «oske».
Tereksnipe (vitenskapelig navn Xenus cinereus) er en fugl.
Den finner føde på en spesiell og veldig aktiv måte, ved å jage insekter og andre byttedyr. Noen ganger løper den til vannkanten for å vaske fangsten.
Den er litt større enn strandsnipe, og det lange, oppoverbøyde nebbet gjør den lett gjenkjennelig.
Den legger tre eller fire egg.
Artsnavnet viser til at den først ble beskrevet fra området ved elva Terek, som renner til Det kaspiske hav.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Tereksnipe (vitenskapelig navn Xenus cinereus) er en fugl.
Den finner føde på en spesiell og veldig aktiv måte, ved å jage insekter og andre byttedyr. Noen ganger løper den til vannkanten for å vaske fangsten.
Den er litt større enn strandsnipe, og det lange, oppoverbøyde nebbet gjør den lett gjenkjennelig.
Den legger tre eller fire egg.
Artsnavnet viser til at den først ble beskrevet fra området ved elva Terek, som renner til Det kaspiske hav.
Scientìfich: Xenus cinereus
Piemontèis : ...
Italian : Piro-piro terek
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Terekia[4] (Xenus cinereus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Xenus[4].
Terekia (Xenus cinereus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Xenus.
Cechy gatunku W upierzeniu brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W okresie godowym wierzch ciała szarobrązowy, z dwiema ciemniejszymi podłużnymi smugami na grzbiecie. Spód ciała biały z bokami głowy, szyją i bokami piersi pokrytymi ciemnym kreskowaniem. Dziób łukowato wygięty ku górze, czarny o żółtej nasadzie. Nogi również żółte. W upierzeniu spoczynkowym wierzch ciała jednolicie szary, a spód biały. Osobniki młodociane podobne do dorosłych w szacie spoczynkowej, jednak wierzch ciała z rdzawym nalotem. Wymiary średnie dł. ciała ok. 22-25 cmO maçarico-sovela (Xenus cinereus), também conhecido como maçarico-tereque (no Brasil),[1] é uma ave caradriforme da família Scolopacidae. Distingue-se pelas patas amarelas relativamente curtas e pelo bico recurvado para cima.
É uma espécie migradora que nidifica na Rússia e na Sibéria (com uma pequena população na Finlândia), e inverna nas costas africanas, asiáticas e australianas.
A espécie é monotípica (não são reconhecidas subespécies).
O maçarico-sovela (Xenus cinereus), também conhecido como maçarico-tereque (no Brasil), é uma ave caradriforme da família Scolopacidae. Distingue-se pelas patas amarelas relativamente curtas e pelo bico recurvado para cima.
É uma espécie migradora que nidifica na Rússia e na Sibéria (com uma pequena população na Finlândia), e inverna nas costas africanas, asiáticas e australianas.
Brodník sivý (iné názvy: kalužiak ruský, kalužiak vyvrátenozobý, kalužiak obrátenozobý[2]; Xenus cinereus) je druh vtáka z čeľade slukovité (Scolopacidae). Hniezdi v močaristej tajge i tundre východnej a centrálnej palearktickej oblasti.[3]
Zo Slovenska existuje 11 oficiálne akceptovaných záznamov. Osem z 20. storočia, z nich sedem z východného Slovenska[3] a jedno zo stredného Slovenska[4]. V 21. storočí sa vyskytol 3 krát. V poradí deviate akceptované pozorovanie bolo zdokumentované koncom mája 2010.[5] Desiate pozorovanie je takisto z mája, v roku 2013.[6] Jedenástym výskytom je pozorovanie koncom augusta v roku 2015.[7][8] V zozname vzácnych a zriedkavých druhov vtákov databázového systému Birding Slovakia je možné násť ďalšie podrobnosti pozorovaní, najmä z 21. storočia.[9]
Ekosozologický status v roku 1995 Im - nezaradený migrant, resp. nehniezdič. V roku 1998 žiadny. Európsky ochranársky status nezaradený SPEC. Stupeň ohrozenia S - vyhovujúci ochranársky status.[3]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Brodník sivý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Brodník sivý
Brodník sivý (iné názvy: kalužiak ruský, kalužiak vyvrátenozobý, kalužiak obrátenozobý; Xenus cinereus) je druh vtáka z čeľade slukovité (Scolopacidae). Hniezdi v močaristej tajge i tundre východnej a centrálnej palearktickej oblasti.
Tereksnäppa (Xenus cinereus) är en liten vadarfågel i familjen snäppor och den enda arten i det monotypiska släktet Xenus.[2]
Tereksnäppan är något större än drillsnäppan och mäter 22–25 centimeter på längden. Kännetecknande för arten är dess långa, uppåtböjda näbb som är gul vid näbbroten och i övrigt svart. I alla dräkter är fågeln grå på rygg, ansikte och bröst. Magen är vitaktig, benen gula, och den har ett mer eller mindre tydligt ljust ögonbrynsstreck. Dess lockläte utgörs av en hög vissling.
Bland snäpporna ingår Xenus i en klad tillsammans med Tringa, gråsnäppor och simsnäppor. Tereksnäppan skilde sig förmodligen från sina närmsta släktingar under sen oligocen, grundat på genetiska skillnader och fossil från förmodade Tringa-vadare och simsnäppor från övergångsperioden mellan oligocen och miocen för ungefär 22–23 miljoner år sedan. Många fynd av basala fossil från denna klad har återfunnits i Eurasien, vilket tyder på att tereksnäppans utvecklingslinje härstammar från detta område. Möjligen isolerades den när resterna av Turgajhavet torkade upp, vilket skedde vid denna tid.[3][4][5]
Tereksnäppan är en flyttfågel som häckar nära vatten på taiga, från Finland och över norra Sibirien till Kolymafloden. Den övervintrar vid tropiska kuster i östra Afrika, södra Asien och Australien. Den observeras sällsynt i västra Europa, och under flytten på hösten observeras den ibland vid Marianerna och ännu mer sällan vid Palau. Nästan årligen, men allt oftare, uppträder ett fåtal på Aleuterna, Pribiloföarna och i Alaska. Sällsynt observeras enstaka individer i neotropikerna, dit de anländer antingen från Afrika eller också har de följt med flyttande vadare som häckar i norra Amerika, och den har då observerats så långt söderut som i Argentina.[6][7][8]
Tereksnäppan är en mycket sällsynt men årlig gäst i Sverige, framför allt på Öland och Gotland. Arten sågs i Sverige första gången i april 1934 i Hornborgasjön.
Tereksnäppan föredrar leriga områden. Den lägger tre till fyra ägg i en uppskrapad grop direkt på marken. Tereksnäppan söker föda mycket aktivt på ett för arten typiskt sätt. Den jagar insekter och andra rörliga byten och springer ibland till vattenbrynet för att tvätta sitt byte. Den uppträder ofta tillsammans med roskarl, små Calidris-vadare, och strandpipare.[6]
Trivialnamnet tereksnäppa har den fått efter floden Terek som rinner ut i Kaspiska havet eftersom det var från detta områden som den först beskrevs.[9] Dess vetenskapliga artepitet cinereus är latin och betyder "som aska" eller "asklik" och syftar på dess grå fjäderdräkt.
Tereksnäppan har ett mycket stort utbredningsområde och världspopulationen är stor varför Internationella naturvårdsunionen (IUCN) inte bedömer den som hotad utan kategoriserar den som livskraftig (LC).[1]
Tereksnäppa (Xenus cinereus) är en liten vadarfågel i familjen snäppor och den enda arten i det monotypiska släktet Xenus.
Sarıbacak ya da Terek düdükçünü (Xenus cinereus), çullukgiller (Scolopacidae) familyasından bir çulluk türü.
22-25 santimetre uzunluğunda Dere düdükçününden ufakça daha büyüktür, uzun eğik gagası ayırt edilmesini sağlar. Bilimsel adının ima ettiği gibi bu kuşun, arkası, yüz ve göğüsün bütün kuş tüyleri gridir. Karın, beyazımsı ve bacak sarıdır. Çağrı, yüksek bir ıslıktır. Yer kazımasına üç veya dört yumurta koyar. Batı Avrupa'da nadir bir serseridir.
Yağmur kuşları ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Sarıbacak ya da Terek düdükçünü (Xenus cinereus), çullukgiller (Scolopacidae) familyasından bir çulluk türü.
22-25 santimetre uzunluğunda Dere düdükçününden ufakça daha büyüktür, uzun eğik gagası ayırt edilmesini sağlar. Bilimsel adının ima ettiği gibi bu kuşun, arkası, yüz ve göğüsün bütün kuş tüyleri gridir. Karın, beyazımsı ve bacak sarıdır. Çağrı, yüksek bir ıslıktır. Yer kazımasına üç veya dört yumurta koyar. Batı Avrupa'da nadir bir serseridir.
Довжина тіла 22—25 см, розмах крил 38—42 см, вага 55—120 г. Кулик невеликого розміру, активний та рухливий птах. Добре відрізняється від інших куликів одноманітним буро — сірим оперенням, з темними лініями на спинному боці. Дзьоб довгий, злегка загнутий догори, бурого забарвлення, на кінці чорний а біля основи жовтуватий. Ноги оливкові або жовтуваті.
Пухове пташеня зверху буро-сіре з чорною смугою по середній лінії голови і спини. Є чорні плями з боків тулуба і на кінчиках крила, чорна лінія проходить по вуздечці і за оком. Нижня сторона тіла біла, шия з жовтувато-сірим нальотом.
Молодий птах нагадує дорослу особину, але спина має більш рудовате забарвлення і з більш світлими облямівками пір'я, воло з вохристо-димчастим нальотом.
Дорослий птаху весняному оперенні. Лоб і коротка брова білуваті, вузька смуга, що проходить через око, темно-бура. Верх голови і тіла сіро-бурий з вузькими чорними штрихами. Через плечові пера і махові пера третього порядку з кожного боку проходить по широкій чорній смужці, які при складених крилах утворюють фігуру, схожу на римську цифру V. Малі і зовнішні верхні покривні пера крила темніші, чорно-бурого кольору. Пера попереку і верхні покривні пера хвоста світліші. Боки голови, шиї і грудей світло-бурі. Решта нижньої сторони тіла біла. Першорядні махові пера чорно-бурі з світлішими плямами вздовж краю внутрішнього опахала. Стрижень першого махового пера білий. Другорядні махові пера білі, при основі темно-бурі. Стернові пера світлого забарвлення. Це оперення мородунки носять з квітня або травня до серпня.
Ареал мородунки розташований в лісовій, лісотундрової, лісостеповій зонах Євразії від Фінляндії, Білорусі та північної України й на сході материка до Чукотського хребта і басейну Анадиру. На території України гніздиться в басейні Десни та Середнього Дніпра. Місця гніздування мородунок в Україні — це випаси з низькою травою. Таким місцям властиві ділянки відкритих мулистих і піщаних берегів, калюжі і затоки з іржавими через вихід болотних руд берегами і водою. Іржаві водойми, очевидно, є улюбленим місцем перебування мородунок, бо і в період перельоту вони часто тримаються в таких місцях. В інших частинах ареалу мородунки гніздяться на болотистих берегах річок і озер, що заросли кущами і лозою і де є грузькі мулисті береги. Найсприятливіші місця для гніздування мородунок розташовані в долинах річок, де є багато маленьких озер і калюж, що чергуються з заплавними луками.
Улюбленими місцями гніздування мородунки є річки і струмки з піщаними, мулистими або кам'янистими мілинами і пов'язаними з ними хоча б невеликі сухі луги. На мілинах кулики розшукують їжу, на луках влаштовують гнізда. Іноді живуть і поблизу ставків. Гніздиться в лісовій, лісотундровій та лісостеповій зонах Євразії, від Фінляндії, Білорусі та північної України на схід до Чукотського хребта і басейну Анадиру. Загальна чисельність гніздових пар в Європі за оцінками фахівців, не перевищує 415—680 пар. У Білорусі птахи гніздяться в основному в південній частині республіки: у заплаві річки Прип'ять та деяких її приток, річок Сож, Дніпро на північ до Жлобина. Найбільш великим стабільним поселенням мородунок в Білорусі вважається заплавний луг в околицях міста Турів.
В Україні мородунки заселяють північну частину країни.
Основна ділянка гніздового ареалу знаходиться на території Росії на схід від Білого моря і Новгородської області. Найбільш північні гніздові ділянки були задокументовані на півострові Канін в долині річки Чижа, в дельті Печори, в гирлі Адзьва, на Єнісеї, на Таймирі у верхів'ях річки Мойера в районі озера Єссей, на Лені. З півдня ареал обмежений верхів'ями Дніпра і Дону, Рязанської та Нижньогородської областями.
На зимуванні мородунка доходить до Східної Африки, а в західній — на південь до острова Маврикія і до Мадагаскару ; зимує в Аравії , Індії, в Індокитаї, на Зондських островах, в Австралії та Тасманії. Буває на осінньому прольоті в Полтавській та Чернігівській областях — на Дніпрі та у Києва (спостерігалися і влітку); пролітає в Курській, Воронезькій і Харківській області, але південніше в степовій місцевості не відзначена.
Токування самців мородунки починається незабаром після прильоту. Токують вони, літаючи дугами, тобто піднімаються по похилій вгору, часто тріпаючи крилами, кілька секунд затримуються у височині, а потім косо спускаються на майже нерухомих крилах. Токуючи на землі, самці розпускають хвіст та піднімають крила. Гнізда являють собою ямки 1З—14 см завширшки з підстилкою, яка може складатися із різноманітних сухих паличок, корінців і трави. Гнізда зазвичай розташовуються майже відкрито, в низькорослій обгризеній худобою траві, недалеко від берегів річки. В повній кладці чотири яйця, як виняток — п'ять, іноді, що також буває досить рідко — тільки два або три. Яйця насиджуються самкою протягом 21 дня. Завершення відкладання яєць і початок насиджування припадають зазвичай на останні дні травня. В північних частинах гніздового ареалу насиджування звичайно відбувається в червні і на початку липня, вилуплювання пташенят — між двадцятими числами червня і липня. Загалом гніздовий період у мородунок триває близько двох місяців. Пташенята вилуплюються не одночасно. Від гнізда відводять обидва птахи з пари дуже ретельно, іноді самка, прикидаючись пораненою, наближається до людини на два-три метри. Самки можуть ховати пуховичків у себе під черевом, розставивши ноги і розпустивши крила. Осінній переліт мородунок починається ще в першій половині липня.
Зоофаги, живляться комахами (основну частину їх раціону складають імаго, плавунцеві, туруни, довгоносики, листоїди і ін.), також до раціону мородунок входять молюски, ракоподібні, павукоподібні та кільчасті черви. У шлунках мородунок міститься велика кількість гастролітів, що допомагають перетравити спожиту їжу.
Для збереження виду необхідне припинення злочинної практики «меліорації» боліт, забудови берегів річок та прибережних ділянок, заборона полювання на даний вид, відновлення та охорона водно-болотних угідь. Мородунка перебуває під захистом Угоди AEWA та Бернської конвенції.
Xenus cinereus là một loài chim trong họ Scolopacidae.[2]
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Xenus cinereus là một loài chim trong họ Scolopacidae.
Весной мородунки обычно прилетают в разгар половодья — в середине апреля на южной периферии ареала и во второй половине мая в северной[8][30][3][25]. На пролёте чаще держится стаями по 10—18 особей, реже летит в одиночку или в компании с другими видами куликов[28][26]. Будучи моногамной птицей, птица иногда сохраняет верность партнёру на протяжении нескольких лет подряд[3]. Образование пар происходит в местах размножения, чему предшествует шумное брачное поведение самцов[28][2]. Токуя стоя на берегу, кулик приподнимает хвост и трепещет крыльями, при этом дрожит всем телом и широко раскрывает клюв. В брачном полёте самец взлетает по косой линии вверх, несколько секунд трепещет крыльями на одном месте и уже без взмахов по такой же косой линии скользит вниз. В обоих случаях токование сопровождается характерными звонкими криками, слышными на большом расстоянии[23][2].
Гнездится отдельными парами или небольшими разреженными колониями вместе с поручейниками, чибисами, веретенниками, фифи, чернышами и другими болотными птицами[23][2]. Гнездовая постройка примитивная, представляет собой ямку глубиной около 31 мм и диаметром 90—92 мм, выстланную разнообразным собранным поблизости материалом — кусочками коры, опилками, стебельками трав, обломками тростника, раковинами моллюсков и прочим лесным мусором[27][28]. При этом состав и обилие выстилки может быть различно даже у гнездящихся по соседству птиц, не говоря уже об критериях, характерных для данного вида в целом; нередко попадаются гнёзда совсем без выстилки[8][23]. Местоположение гнезда также варьирует в широких пределах. Чаще всего оно расположено на сухом месте недалеко от воды, но также может находиться как на сырой отмели реки или наносе плавника, так в траве и на расстоянии до 100 м от водоёма, быть совершенно открытым или спрятанным под пучком травы или валежником[23][28].
В году бывает только один выводок, однако при потере первоначальной кладки самка гнездится повторно[31]. Полная кладка содержит 4 яйца, очень редко 3 или 5 яиц[27]. Они имеют грушевидную форму и окрашены в охристый, светло-коричневый либо сероватый цвет с глубокими серовато-фиолетовыми и поверхностными тёмно-бурыми пятнами. Размеры яиц: (33—43)х(24—29) мм[8]. Насиживают, по всей видимости, обе птицы пары (по другим данным, только самец) 23—24 дня, начиная с третьего или четвёртого яйца. При появлении человека в начале насиживания задолго сходят с гнезда и затаиваются, ближе к концу — подпускают на близкое расстояние, после чего с писком отводят, изображая раненую птицу[8]. Появление на свет пуховиков с 20-х чисел июня по 20-е числа июля[32]. Выводки держатся возле воды, зачастую в топких труднодоступных местах — болотах, сырых участках луга, зарослях хвоща[8][33]. Кто из родителей согревает и водит выводок — неясно, информация в источниках противоречива[4]. Осенний начинается в июле и продолжается до конца сентября[8].
Весной мородунки обычно прилетают в разгар половодья — в середине апреля на южной периферии ареала и во второй половине мая в северной. На пролёте чаще держится стаями по 10—18 особей, реже летит в одиночку или в компании с другими видами куликов. Будучи моногамной птицей, птица иногда сохраняет верность партнёру на протяжении нескольких лет подряд. Образование пар происходит в местах размножения, чему предшествует шумное брачное поведение самцов. Токуя стоя на берегу, кулик приподнимает хвост и трепещет крыльями, при этом дрожит всем телом и широко раскрывает клюв. В брачном полёте самец взлетает по косой линии вверх, несколько секунд трепещет крыльями на одном месте и уже без взмахов по такой же косой линии скользит вниз. В обоих случаях токование сопровождается характерными звонкими криками, слышными на большом расстоянии.
Гнездится отдельными парами или небольшими разреженными колониями вместе с поручейниками, чибисами, веретенниками, фифи, чернышами и другими болотными птицами. Гнездовая постройка примитивная, представляет собой ямку глубиной около 31 мм и диаметром 90—92 мм, выстланную разнообразным собранным поблизости материалом — кусочками коры, опилками, стебельками трав, обломками тростника, раковинами моллюсков и прочим лесным мусором. При этом состав и обилие выстилки может быть различно даже у гнездящихся по соседству птиц, не говоря уже об критериях, характерных для данного вида в целом; нередко попадаются гнёзда совсем без выстилки. Местоположение гнезда также варьирует в широких пределах. Чаще всего оно расположено на сухом месте недалеко от воды, но также может находиться как на сырой отмели реки или наносе плавника, так в траве и на расстоянии до 100 м от водоёма, быть совершенно открытым или спрятанным под пучком травы или валежником.
В году бывает только один выводок, однако при потере первоначальной кладки самка гнездится повторно. Полная кладка содержит 4 яйца, очень редко 3 или 5 яиц. Они имеют грушевидную форму и окрашены в охристый, светло-коричневый либо сероватый цвет с глубокими серовато-фиолетовыми и поверхностными тёмно-бурыми пятнами. Размеры яиц: (33—43)х(24—29) мм. Насиживают, по всей видимости, обе птицы пары (по другим данным, только самец) 23—24 дня, начиная с третьего или четвёртого яйца. При появлении человека в начале насиживания задолго сходят с гнезда и затаиваются, ближе к концу — подпускают на близкое расстояние, после чего с писком отводят, изображая раненую птицу. Появление на свет пуховиков с 20-х чисел июня по 20-е числа июля. Выводки держатся возле воды, зачастую в топких труднодоступных местах — болотах, сырых участках луга, зарослях хвоща. Кто из родителей согревает и водит выводок — неясно, информация в источниках противоречива. Осенний начинается в июле и продолжается до конца сентября.
翘嘴鹬（学名：Xenus cinereus），又名反嘴鹬，为鷸科翹嘴鷸屬下的一个种。
_W_IMG_6894.jpg)
_W4_IMG_6891.jpg)
_W3_IMG_6891.jpg)
_W_IMG_6894.jpg)
_W_IMG_6894.jpg)
_W4_IMG_6891.jpg)
_W3_IMG_6891.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助) 
这是一篇與动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 .jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 科 : シギ科 Scolopacidae 属 : ソリハシシギ属 Xenus 種 : ソリハシシギ X. cinereus 学名 Xenus cinereus (Güldenstädt, 1775) 和名 ソリハシシギ 英名 Terek Sandpiper ソリハシシギ（反嘴鴫、学名：Xenus cinereus (Güldenstädt, 1775) ）は、チドリ目シギ科ソリハシシギ属に分類される鳥類の一種[2]。
ユーラシア大陸の高緯度地方で繁殖し、アフリカ大陸から、インド、東南アジア、オーストラリアの沿岸部で冬を越す。
日本で見られる数は多くないが旅鳥として各地に現れる。春は4-5月ごろ北へ渡る途中に渡来し、秋は8-10月ごろ南へ渡る途中渡来する。秋の方が個体数が多い。
シギの中では小型で体長22-25cmほどである。翼開長は57-59cm。
体に対して長く、上に反ったくちばしを持つ。くちばしの色は黒で基部は黄褐色。
成鳥夏羽は体上面が灰褐色、下面が白色で胸に灰褐色の斑がある。足は短く橙黄色。冬羽になると胸の斑が無くなって体下面がより白くなり、足の色が淡くなる。次列風切の羽先が白く、飛翔時には白い帯のように見えてよく目立つ。
雌雄同色である[3]。
非繁殖期には、主に海岸地方の干潟、浅瀬、砂浜、河口や海岸近くの水田に生息する。内陸部の湿地で見られることはまれである。非繁殖期は、単独か小群で生活する。繁殖期は湿地、草原、ツンドラ地帯などに生息する。
砂泥地を活発に動き回り餌を探し、昆虫や小型の甲殻類を食べる。
繁殖期は5-7月で、地上の窪みに営巣し、普通4卵を産む。抱卵期間は22-24日である。
ピリピリッ、ピーイピーイと口笛のような声で鳴く。
