Terekia (Xenus cinereus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Xenus.
Cechy gatunku W upierzeniu brak wyraźnego
dymorfizmu płciowego. W okresie godowym wierzch ciała szarobrązowy, z dwiema ciemniejszymi podłużnymi smugami na grzbiecie. Spód ciała biały z bokami głowy, szyją i bokami piersi pokrytymi ciemnym kreskowaniem. Dziób łukowato wygięty ku górze, czarny o żółtej nasadzie. Nogi również żółte. W upierzeniu spoczynkowym wierzch ciała jednolicie szary, a spód biały. Osobniki młodociane podobne do dorosłych w szacie spoczynkowej, jednak wierzch ciała z rdzawym nalotem. Wymiary średnie dł. ciała ok. 22-25 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 57–59 cm
masa ciała: przeciętnie 95 g
Wymiary szczegółowe: długość skrzydła 126-142 mm, dzioba – 39-52 mm;
skoku 26-32 mm, a ogona – 47-57 mm. Występowanie Zamieszkuje południową
Finlandii, północno-zachodnią
Rosji, na
Ukrainie na wschód po środkową
Syberię, głównie w strefie
tajgi. Zimuje w południowej i wschodniej
Afryce, na
Bliskim Wschodzie, w
Azji Południowej oraz
Indonezji i
Australii. Do
Polski zalatuje sporadycznie. Biotop Brzegi słodkich zbiorników wodnych i rzek. Poza obszarem lęgowym na wybrzeżach tropikalnych mórz, często w bagnistych zatokach,
estuariach, również na rafach, słonawych lagunach i łachach piasku w ujściach rzek. Gniazdo Okres lęgowy trwa od maja do czerwca. Gniazdo na ziemi, w płytkim zagłębieniu obramowanym kamieniami pod osłoną trawy. Jaja W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składa przeważnie 4
jaja (ogółem od 2 do 5). Wysiadywanie Jaja wysiadywane są przez okres 23-24 dni przez samicę. Po około 15 dniach młode są w pełni opierzone. Pożywienie Zjada głównie
bezkręgowce –
skorupiaki (np.
obunogi),
owady (w tym
muchówki i
chrząszcze),
mięczaki,
pajęczaki, ale i nasiona. Niekiedy przed zjedzeniem zdobyczy udaje się do pobliskiego strumienia, by ją umyć. Przeważnie żeruje w stadach razem z innymi ptakami (według innego źródła na obrzeżu tych stad), takimi jak biegusy:
rdzawoszyi (Calidris ruficollis),
malutki (C. minuta),
krzywodzioby (C. ferruginea),
biegus rdzawy (C. canutus),
krwawodziób (Tringa totanus),
szlamnik zwyczajny (Limosa lapponica),
kamusznik zwyczajny (Arenaria interpres),
brodziec szary (Tringa brevipes),
skrętodziób (Anarhynchus frontalis), sieweczki:
ozdobna (Charadrius bicinctus) i
rdzawogłowa (C. ruficapillus) i
szczudłak zwyczajny (Himantopus himantopus). Długość życia Najstarsza znana terekia przeżyła przynajmniej 17 lat. Została złapana 13 maja 2016 roku w stacji ornitologicznej w okolicach
Turowa na
Białorusi. Poprzedni rekord wynosił 16 lat (dla ptaka z
Finlandii). Ochrona W Polsce jest objęty
ścisłą ochroną gatunkową.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku 
