nomes no trilho de navegação
P. auritus harbor relatively few parasites comparted to other bats, perhaps due to its small colony size. Several species of fleas in the family Ischnopsyllidae and mites in Spinturnicidae have been recorded on long-eared bats.
The only species of internal parasites that have been noted in P. auritus are bacteria in the genus Grahamella.
Mutualist Species:
Perception Channels: tactile ; chemical
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
They consume large numbers of insect pests.
Positive Impacts: controls pest population
P. auritus are insectivorous, feeding mainly on Lepidoptera (moths). They are opportunistic foragers, feeding on the most available insects, including beetles, flies, earwigs, and spiders. Long-eared bats forage in a variety of ways, such as catching insects in free flight, landing on the ground to capture prey, or hovering in mid-air to listen for movements of insects to pick them off the foliage. They forage at night, usually relatively close to their roost.
(Burton, 1962; Roberts and Hutson, 2001)
Animal Foods: insects; terrestrial non-insect arthropods
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
Plecotus auritus is found all across Eurasia, from Spain east to Japan, and south into India.
Biogeographic Regions: palearctic (Native )
In general, P. auritus seem to prefer higher altitudes. In the summer, the long-eared bat can most often be found roosting in hollow trees at the edge of parks or woodlands. They are also commonly found clustering next to a chimney or along the beams of large roof spaces in stables, barns, lofts, and older buildings. From mid October to early April they hibernate in caves, mineshafts, hollow trees, under roofs, and in underground sites. Favorite roost sites of the long-eared bat can often be indicated by stains on the timbers.
Range elevation: 1,400 (high) m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest
Other Habitat Features: suburban
Climate is a very important factor for the survival of the young long-eared bat. Poor weather during lactation results in delayed growth, abandonment by mother and high mortality. Although records show that P. auritus are able to live up to thirty years, the average lifespan is seven years for males, sixteen years for females, and fifteen years for the sexes combined. High longevity could be due to the large amounts of time spent in a state of torpor, when the metabolic rate is very low.
Range lifespan
Status: wild: over 30 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 15 years.
Average lifespan
Status: wild: 12.0 years.
As their common name implies, P. auritus have large ears--almost as long as their bodies. When in flight, the bats hold the ears fully erect and extended forward. At rest, their ears fold and curl sideways in a way that resembles ram horns. During hibernation the bats fold and tuck ears down, so that only the long pointed ear cover is visible.
P. auritus have relatively large eyes without a tapetum lucidum, and slit-shaped nostrils that open laterally. They usually weigh 6-12 grams and females are slightly larger than males. They have long, silky fur that is brownish on the upper side and grayish brown below. The dental formula for the P.auritus is 2/3, 1/1, 2/3, 3/3=36.
(Grzimek, 1975; Howard, 1995; Swift, 1998)
Range mass: 6 to 12 g.
Average mass: 8 g.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average basal metabolic rate: 0.082 W.
Long-eared bats avoid most predators by only flying at night; however, they are still sometimes captured by some nocturnal predators such as owls and cats. The domestic cat is the most significant mammalian predator, especially to bats roosting under the roofs of houses. Their habit of flying close to the ground to forage and landing to catch insects makes them especially vulnerable to cats.
Known Predators:
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
These bats and mate in autumn. For males, sperm production reaches its peak in late August and September, when the testes are descended. The testes regress and sperm production ceases in November. Females delay fertilization until spring (late April or May).
Females only bear one offspring per breeding season (every year); twins are very rare.
Breeding interval: once per year
Breeding season: Autumn
Range number of offspring: 1 to 3.
Average number of offspring: 1.
Range gestation period: 60 to 70 days.
Range weaning age: 40 to 45 days.
Average weaning age: 42 days.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 12 to 15 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 12 to 15 months.
Key Reproductive Features: seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous ; delayed implantation
Average number of offspring: 1.33.
The gestation period of Long-eared bats is relatively long, but the specifics are unknown. The young are altricial at birth, born pink and hairless with disproportionately large feet, used to grasp their mothers' fur once they are born. They feed on their mothers' milk until they are three weeks old, and then are left in the roost while the mother leaves to forage for food. At six weeks old they are weaned and able to forage for themselves. Females are often ready to breed at one year old and males are sexually mature at fifteen months.
(Roberts and Hutson, 2001; Swift, 1998)
Parental Investment: altricial ; female parental care
Qonur palazqular yarasa (lat. Plecotus auritus) — palazqulaqlar (lat. Plecotus) cinsinə aid yarasa növüdür.
Əsas əlamətləri bütün cinsin əlamətlərinə uyğundur. Bədənin uzunluğu 40-50 mm, çəkisi isə 6-12 qramdır. Xəzin rəngi bədənin üst tərəfində açıq sarıdan tünd-boz və qonurvari-boz rəng arasında dəyişir. Bədənin alt tərəfinin rəngi üst tərəfinə nisbətən açıqdır.
Arealı Avropa və Asiya ərazisində olan cinsin arealına uyğundur. Səhraları çıxmaq şərti ilə Avroasiyanın hər yerində 60-63 dərəcə şimal en dairəsinə qədər yayılmışdır. Azərbaycanda bu növə Böyük və Kiçik Qafqazda təsadüf olunur.
Adi növ olmasına baxmayaraq, sayca çox deyildir. Ağac koğuşlarında, çardaqlarda, yaşayış binalarındakı yarıq və boşluqlarda, ağac kötüklərinin içərisində özlərinə sığınacaq tapırlar. Çoxalma dövründə dişilərdən ibarət fərdlərin miqdarı nadir hallarda 20-30-a çatır. Erkəklər isə adətən bu zaman tək yaşayır, yayın axırlarında isə dişilərə qoşulurlar. İyunda dişi bir bala doğur, bir aydan sonra isə balaları yaşlı fərdlərdən fərqləndirmək çətin olur.
Axşam uçuşları tam qaranlıq düşəndən sonra başlayıb, sübhçağına qədər davam edir. Ağacların arasında qida axtarmağı üstün tuturlar. Oturaqdırlar, yayda yaşadıqları yerlərin yaxınlığındakı mağaralarda, evlərin qızdırılan hissələrində, yoğun ağacların koğuşlarında və s. yerlərdə qışlayırlar. Qış yuxusu zamanı heyvanlar qulaqlarını bellərinə doğru əyir ki, bu zaman onların qulaqlarının dəri çıxıntıları dik qalır. Oktyabr-noyabrda qış yuxusuna gedir, mart-apreldə isə oyanırlar.
Qonur palazqular yarasa (lat. Plecotus auritus) — palazqulaqlar (lat. Plecotus) cinsinə aid yarasa növüdür.
Ar skouarnegell rous (Plecotus auritus) zo un askell-groc'hen eus Eurazia.
War-dro 5 cm eo hirder he c'horf, keit ha he lost. Etre 7 ha 14 g eo he fouez.
Anavezet e vez, evel an holl skouarnegelled dre he divskouarn bras ha he dremm teñvaloc'h eget he c'horf.
Pakañ a ra amprevaned a ya da zebriñ war ur c'hlud.
Ar skouarnegell rous (Plecotus auritus) zo un askell-groc'hen eus Eurazia.
El ratpenat orellut septentrional (Plecotus auritus), igual que el ratpenat orellut meridional, es caracteritza per les grans dimensions de les orelles, gairebé tan llargues com el cos.
Els seus pavellons auditius, molt fins, es toquen per sobre el front a nivell de la base i a la vora anterior, que està coberta de pèls, tenen una protuberància en forma de botó característica. El tragus és llarg, en forma de llanceta i té una amplada màxima de 5 mm. L'animal solament aixeca les orelles poc abans d'emprendre el vol, però un cop en l'aire les manté plegades enrere. En posició de dormir les plega sobre el cos i deixa que el tragus pengi.
El pelatge és llarg, marró grisós clar amb tonalitats daurades pel dors i blanquinós pel ventre. El musell és marró clar i, a tots dos costats del coll, al límit entre la coloració dorsal i la ventral, sol presentar una taca també més clara. Les orelles i les membranes alars són del mateix color que el dors i el tragus és de coloració més clara que el pavelló de l'orella. Les cries són de color gris clar i tenen el rostre fosc.
Dimensions corporals: cap + cos (41 -55 mm), cua (33 - 60 mm), avantbraç (35 -43 mm) i envergadura alar (240 - 285 mm).
Pes: 5 - 11 g.
Boscos poc frondosos. Tot i que no es manté lligat als assentaments humans, també se'l pot trobar en parcs i jardins de pobles i ciutats.
Els seus refugis preferits són els forats dels troncs dels arbres, però també s'instal·la en cavitats subterrànies i edificis, especialment a l'hivern.
Sol sortir a caçar una mica tard, quan ja és ben fosc, amb un vol lent i oscil·lant però molt hàbil en espais reduïts, entre els 5 i els 6 m d'alçada.
Pot conviure amb el ratpenat de bosc.
El ratpenat orellut meridional té el tragus del mateix color que el pavelló de l'orella i d'una amplada màxima de 6 mm.
Il·lustració d'Ernst Haeckel.
Detall del cap.
Il·lustració de R. A. Sterndale, 1884.
El ratpenat orellut septentrional (Plecotus auritus), igual que el ratpenat orellut meridional, es caracteritza per les grans dimensions de les orelles, gairebé tan llargues com el cos.
Netopýr ušatý (Plecotus auritus) je savec přizpůsobený letu a jeden z druhů netopýra, kterých v České republice ubývá.
Obývá severní oblast Eurasie, od Anglie a Francie až po Koreu a Japonsko. Jeho charakteristickým znakem jsou výrazné ušní boltce. Je velice podobný netopýru dlouhouchému (Plecotus austriacus), s kterým byl jednu dobu považován za jeden druh a s kterým je i dodnes často zaměňován.
Svrchní část těla je hnědá, na bílých bocích mívá obvykle žlutavé a černé skvrny, tragus je světlý, palec křídla je větší než 6 mm. Dosahují hmotnosti 5-11 g, délky těla 41-52 mm, ocasu 37-55 mm a předloktí 36-42 mm.[2] Největší charakteristikou jsou však jeho velké ušní boltce, které dosahují 31-41 mm a které rod Plecotus spolehlivě odlišují od ostatních netopýrů.[2] . Dožívá se 12 let.
Přes zimu upadají do zimního spánku, při kterém mají uši složené pod křídly a jdou vidět pouze tragy. Je zavěšen za čtyři drápky zadních končetin hlavou dolů s létající blánou přiloženou k tělu. Zimuje nejčastěji v jeskyních, dutých stromech a na půdách.
Netopýr ušatý vydává sice echolokační signály, ale jsou velice tiché, nejčastěji při 50 nebo 35 kHz,[2] rychle za sebou (20/s); běžnou technikou nejde od sebe rozlišit netopýra ušatého a dlouhouchého.[2]
Tento druh se spíše jeví jako typický obyvatel jeskyní, ale často hřaduje také na stromech, zejména v nížinách a pahorkatinách, vyhýbá se městům. Žijí v letních koloniích čítající 5-30 samic ve štěrbovitých úkrytech na půdách.[2]
Loví převážně v lese, často i ve dne a to většinou můry a jiné noční motýly, housenky, škvory, dvoukřídlé nebo pavouky. Tím pomáhá udržovat rovnováhu v přírodě. Při lovu využívají svůj dobře vyvinutý sluch. Není dobrý letec, létá nízko a pomalu[3] (15 km/h[4]). Netopýr vydává různé zvuky, které se odrážejí od okolních předmětů.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Brown long-eared bat na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu netopýr ušatý ve Wikimedia Commons
Netopýr ušatý (Plecotus auritus) je savec přizpůsobený letu a jeden z druhů netopýra, kterých v České republice ubývá.
Langøret flagermus (Plecotus auritus) er en flagermus, der er forholdsvis almindelig i Danmark. Den yngler f.eks. i kirketårne, redekasser, hule træer, kældre og stalde.
Langøret flagermus lever i størstedelen af Europa, mod nord til 63. nordlige breddekreds og mod øst til Ural og Kaukasus. I det sydligste Europa findes den meget spredt.[2][1]
I Danmark er den udbredt i de fleste egne, bortset fra Nord- og Vestjylland. Den er ikke kendt fra Langeland. Almindeligst er den på Bornholm.[2]
Ørerne er næsten lige så lange som kroppen, der måler cirka 45 mm i længden, ligesom halen. Oversiden er brun eller gråbrun, mens undersiden er gråhvid. Vingefanget er 25 cm og vægten 5-12 gram.[3]
Langøret flagermus lever som andre flagermus af insekter, men tager især natsommerfugle som ugler. Den fanger både byttet i luften og plukker det direkte fra blade og grene, mens den står stille i luften på svirrende vinger. De mindre insekter fortæres flyvende, mens de større bringes til en fast ædeplads.[3] Til de stillesiddende insekter udnytter langøret flagermus sin passive hørelse, ikke sonaren, idet natsommerfugle ofte frembringer en summen, når de varmer op.[2]
Parringsperioden er fra efterår til forår, dog afbrudt af vinterdvalen. Hunnerne finder i yngletiden sammen i små grupper, barselskolonier. Her føder de i juli måned 1 eller 2 unger, der klynger sig fast til moderen for at die. Når hunnen skal ud og jage, efterlader hun ungen i "barselsstuen". Efter 6 uger er ungerne flyvefærdige og selvstændige. Hannerne er kønsmodne efter et år, mens hunnerne føder deres første unger efter 2 år.[3]
Langøret flagermus (Plecotus auritus) er en flagermus, der er forholdsvis almindelig i Danmark. Den yngler f.eks. i kirketårne, redekasser, hule træer, kældre og stalde.
Das Braune Langohr (Plecotus auritus) ist eine Fledermausart aus der Gattung der Langohren (Plecotus), die zur Familie der Glattnasen (Vespertilionidae) gezählt werden. Es ist auch in Europa verbreitet, wo es zu den mittelgroßen heimischen Arten zählt.
Das Fell des braunen Langohrs ist lang und locker und hat eine graubraune Farbe, die Unterseite und der Hals sind deutlich heller grau und tragen einen gelblichen Fleck. Das auffälligste Merkmal sind die Ohren, die mit etwa 4 Zentimeter Länge beinahe so lang sind wie der Körper. Der vordere Ohrrand ist stark bewimpert. Die Ohren werden zu Beginn des Fluges aufgerichtet und bleiben im Flug selbst aufgestellt. Während der Lethargie (Torpor) werden sie nach hinten unter die Flügel eingeklappt. In Ruhe können sie auch widderartig eingerollt werden (siehe Infrarot-Foto).[1] Besonders im Winter ist die Schnauze durch die Drüsen an der Nase deutlich vergrößert. Braune Langohren erreichen eine Körperlänge von rund 42 bis 53 Millimeter, eine Spannweite von 24 bis 29 Zentimetern und ein Gewicht von 5 bis 11 Gramm.
Braune Langohren sind in weiten Teilen Eurasiens beheimatet. In Europa sind sie beinahe auf dem ganzen Kontinent mit Ausnahme des äußersten Nordens und Südens heimisch, in Asien erstreckt sich ihr Verbreitungsgebiet bis zur Insel Sachalin, Japan und der Himalaya-Region.
Braune Langohren sind im stärkeren Ausmaß als andere Langohrarten Waldbewohner. Sie bevorzugen lockere Laub- und Nadelgehölze oder Parkanlagen, oft fliegen sie im dichten Unterbewuchs, wobei die breiten Flügel zur Manövrierfähigkeit beitragen. Sie sind auch zum Rüttelflug, bei dem die Position in Bezug auf einen erdfesten Punkt unverändert bleibt, fähig. Als Schlafplätze verwenden sie Bäume, manchmal auch Vogel- oder Fledermauskästen oder Gebäude. Als Winterquartiere während des Torpors dienen ihnen Höhlen oder Minen.
Braune Langohren fressen Insekten, sie jagen vor allem mittelgroße Nachtfalter wie z. B. Eulenfalter, Zweiflügler und Käfer. Die Beute wird im Flug mit Hilfe der Schwanzflughaut oder der Flügel als Kescher gefangen. Es werden aber auch direkt von der Vegetation flugunfähige Insekten wie Spinnen, Raupen, Ohrwürmer oder Weberknechte als Nahrung abgesammelt (foliage gleaning). Beim gleaning erfasst das Braune Langohr die Beute optisch oder anhand der Geräusche, es erfolgt keine Ortung mit Hilfe von Ultraschallauten. Braune Langohren können im Rüttelflug die Beute von der Vegetation absammeln. Größere Beutetiere werden meist zu einem Fraßplatz gebracht und dort verzehrt.[2] Diese Fraßplätze sind oft an den am Boden liegenden Körperteilen von Schmetterlingen zu erkennen.
Wie bei vielen anderen europäischen Fledermausarten erfolgt die Paarung im Herbst. Der Samen wird jedoch im Fortpflanzungstrakt des Weibchens aufbewahrt, erst im Frühling kommt es zur Befruchtung. Im Juni kommt meist ein einzelnes Junges zur Welt, das nach einem Jahr geschlechtsreif wird. In Sibirien wurde ein Braunes Langohr entdeckt, das ein Alter von 38 Jahren erreicht hat.
Genetische Untersuchungen haben gezeigt, dass einige Fledermauspopulationen, die früher als Unterarten des Braunen Langohrs betrachtet wurden, eigene Arten darstellen. Dazu gehören das Sardische Langohr sowie Plecotus macrobullaris, unter welchem das Alpen- und das Kaukasische Langohr zusammengefasst werden.
Das Braune Langohr (Plecotus auritus) ist eine Fledermausart aus der Gattung der Langohren (Plecotus), die zur Familie der Glattnasen (Vespertilionidae) gezählt werden. Es ist auch in Europa verbreitet, wo es zu den mittelgroßen heimischen Arten zählt.
Korvuyökkö (Plecotus auritus) on suurikorvaine nahkusiibi.
The brown long-eared bat or common long-eared bat (Plecotus auritus) is a small Eurasian insectivorous bat. It has distinctive ears, long and with a distinctive fold. It is extremely similar to the much rarer grey long-eared bat which was only validated as a distinct species in the 1960s. An adult brown long-eared bat has a body length of 4.5–4.8 cm, a tail of 4.1–4.6 cm, and a forearm length of 4–4.2 cm. The ears are 3.3–3.9 cm in length, and readily distinguish the long-eared bats from most other bat species. They are relatively slow flyers compared to other bat species.
The brown long-eared bat is found throughout Europe, with the exception of Greece, southern Italy and southern Spain. It is found to the east up to the Urals and Caucasus.[3] The UK distribution can be found on the National Biodiversity Network website and can be seen here.
Brown long-eared bats regularly utilise buildings roosting in undisturbed roof spaces either singly, in crevices and timber, or in clusters around chimneys and ridge ends. This species also roosts in treeholes, bat boxes and caves which are important as winter hibernation sites. The roosts in trees may be close to the ground. Emergence from roost sites usually only occurs in the dark, around an hour after sunset.[4]
It hunts above woodland, often by day, and mostly for moths, but its diet also consists of earwigs, flies, and beetles, gleaning these insects from leaves and bark.[5] Prey is probably detected by sight and sound using the large eyes and ears, not by echolocation. A study by Eklöf and Jones (2003)[6] demonstrated the ability of the brown long-eared bat to visually detect prey. Under experimental conditions, brown long-eared bats showed a preference for situations where sonar and visual cues were available. However, visual cues were more important than sonar cues and the bats were unable to detect prey items using only sonar cues. Brown long-eared bats have relatively large eyes and ears and it is likely that visual information and passive listening allow this species to detect prey in cluttered environments.[7]
Echolocation is not used to find prey. The frequencies used by this bat species for echolocation lie between 27–56 kHz, have most energy at 35 kHz and have an average duration of 2.5 ms. However, unlike most bats, the long-eared can hunt their prey by hearing alone. Their hearing is sensitive enough to hear a moth in flight. This hunting strategy evolved because prey items, namely certain moth species evolved the ability to hear the echolocation and take evading action.[8][9]
Drawing by Ernst Haeckel
Detail of head
Woodcut from R. A. Sterndale, 1884
.jpg)
Exemplar in the Oxford University Museum of Natural History
Romanian stamp
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The brown long-eared bat or common long-eared bat (Plecotus auritus) is a small Eurasian insectivorous bat. It has distinctive ears, long and with a distinctive fold. It is extremely similar to the much rarer grey long-eared bat which was only validated as a distinct species in the 1960s. An adult brown long-eared bat has a body length of 4.5–4.8 cm, a tail of 4.1–4.6 cm, and a forearm length of 4–4.2 cm. The ears are 3.3–3.9 cm in length, and readily distinguish the long-eared bats from most other bat species. They are relatively slow flyers compared to other bat species.
El murciélago orejudo dorado (Plecotus auritus) es un murciélago europeo. Tiene orejas muy particulares, de un gran tamaño y con un pliegue característico. Es muy parecido al orejudo gris, un mamífero mucho menos común, pero ambas especies fueron separadas en la década de 1960 por los científicos.
Un murciélago orejudo dorado adulto tiene un cuerpo de 4,5 a 4,8 centímetros, una cola de 4,1 a 4,6 y sus alas alcanzan los 3,9 cm de largo, distinguiéndolo de otras especies de murciélagos.
Son voladores relativamente lentos, comparándolos con el resto de los murciélagos.
Puede encontrarse al norte de Eurasia, desde Inglaterra y Francia hasta el norte de Kazajistán. La distribución del animal en Gran Bretaña puede hallarse en National Biodiversity Network[2].[3]
La especie prefiere las cuevas para posarse, pero también lo hace en los orificios de los árboles, en los edificios y en lugares similares. Cuando se posan en los árboles deben estar cerca del suelo.
Caza por los bosques, durante el día, principalmente polillas, que consigue de hojas de árboles y de las cortezas. Es uno de los murciélagos cuya vista es sumamente importante para capturar a sus presas.
La ecolocalización es utilizada para cazar a sus presas. La frecuencia utilizada por esta especie de murciélago yace entre los 27 y 56 kHz, con una duración promedio de 2.5 ms.[2][3]
Gustav Mützel, para Alfred Brehm. 1927.
De "Kunstformen der Natur" (1904), obra de Ernst Haeckel (1834 - 1919).
De "Kunstformen der Natur".
De "Historia Natural de los mamíferos de la India y de Ceilán"[1] (1884), obra de Robert Armitage Sterndale (1839 - 1902).
El murciélago orejudo dorado (Plecotus auritus) es un murciélago europeo. Tiene orejas muy particulares, de un gran tamaño y con un pliegue característico. Es muy parecido al orejudo gris, un mamífero mucho menos común, pero ambas especies fueron separadas en la década de 1960 por los científicos.
Un murciélago orejudo dorado adulto tiene un cuerpo de 4,5 a 4,8 centímetros, una cola de 4,1 a 4,6 y sus alas alcanzan los 3,9 cm de largo, distinguiéndolo de otras especies de murciélagos.
Son voladores relativamente lentos, comparándolos con el resto de los murciélagos.
Pruun-suurkõrv (Plecotus auritus) on nahkhiirlaste sugukonda kuuluv käsitiivaline. Ta on Eestis arvatud II kaitsekategooriasse (2012).
Eestis leidub teda kõikjal, kuid väikese arvukusega[1].
Ta asustab suhteliselt hõredaid leht- või okasmetsi, samuti parke ja puurikkaid aedu – kõikides nendes paikades peab tema jaoks olema piisavalt varjuline[1].
2008. aastal andis Eesti Post välja margi, millel on kujutatud pruun-suurkõrva.[2]
Pruun-suurkõrv (Plecotus auritus) on nahkhiirlaste sugukonda kuuluv käsitiivaline. Ta on Eestis arvatud II kaitsekategooriasse (2012).
Eestis leidub teda kõikjal, kuid väikese arvukusega.
Ta asustab suhteliselt hõredaid leht- või okasmetsi, samuti parke ja puurikkaid aedu – kõikides nendes paikades peab tema jaoks olema piisavalt varjuline.
2008. aastal andis Eesti Post välja margi, millel on kujutatud pruun-suurkõrva.
Iparraldeko belarrihandia edo belarrihandi arrea (Plecotus auritus) vespertilionidae familiako saguzarra da, Europan bizi dena. Bere ezaugarri nagusia belarri handiak izatea da[1].
Belarrihandi arrea Plecotus generoko espezieen artean Europan banaketa zabalena duen saguzarra da. Gainerako generokideen antz handia du, baina kolore arre-horixka da espeziea bereizteko ezaugarri bisual nabarmenena. Baso-inguruneetan ehizatu ohi du eta zuhaitzak, kobazuloak zein giza eraikinak erabiltzen ditu gordeleku gisa.
Iparraldeko belarrihandi arreak bost azpiespezie ditu:
Tamaina ertaineko saguzar-espeziea da, 4,5-5 cm-ko luzera eta 30 cm inguruko hego-zabalera duena. Gainerako belarrihandiek bezala, euren izen arruntaren erakusgarri, tamaina handiko belarriak dira espezie honen ezaugarri morfologikorik nabarmenena; ia 4 cm-ko luzera izatera iritsi daitezke. Kolore arre-marroiko bizkarraldea du, eta sabelaldea Euskal Herriko gainerako belarrihandiena baino horixkagoa da.
Intentsitate baxuko FM motako ekokokapen-pultsuak erabiltzen ditu 27 eta 54 kHz arteko frekuentziadunak. Intentsitate maximoa 45 kHz inguruan izaten dute, eta pultsuen batez besteko luzera 2,5 milisegundukoa da. Gai da ekokokapen-deiak erabili gabe ehizatzeko, harrapakinek sortutako zaratak eta ikusmena soilik erabiliz.
Azken hamarkadara arte Eurasia guztian banaturiko espeziea zela uste zen. Ikerketa molekularrek, ordea, espezie bakartzat jotzen zena hainbat espezie direla erakutsi dute[2][3], eta, egun, badakigu espezie honen banaketa Europara mugaturik dagoela. Ia kontinente guztian aurki daiteke. Hegoaldeko muga Iberiar Penintsularen, Italiaren eta Balkanetako Penintsularen erdialdean dago, eta, iparraldera, Eskandinavia erdialderaino hedaturik dago. Ekialdeko muga, berriz Ural mendietan eta Kaukasoko mendikatean du[4].
Euskal Herriko lurralde guztian aurki daiteke espeziea, kostaldetik Pirinioetako mendietaraino[5].
Baso-inguruneei loturiko espeziea da, eta hariztietan, pagadietan zein pinudietan aurki daiteke[6]. Ingurune oso itxietan ehizatzen duenez, hegaldi maniobrakor eta geldoa egiteko gaitasun handia du.
Europako belarrihandien artean dieta aberatsena duen espeziea da, hegaz ehizatzeaz gain, lurrean zein landarediaren gainean pausaturiko animaliak harrapatzeko gai baita gleaning izeneko teknika erabiliz[7]. Sitsez elikatzen da batez ere, baina armiarmak, euliak eta kakalardoak ere irensten ditu[8]
Kumatze-koloniak txikiak izan ohi dira, 50 aletik beherakoak normalean. Gordeleku gisa arrakalak erabiltzea atsegin dute, eta kobazuloetan zein zuhaitzetako zuloetan topa daitezke. Kumatze-kolonia asko giza eraikinetan egon ohi dira, elizetan edo etxe zaharretako ganberatan[9][10], eta kasu horietan teilatuko egurren artean edo bestelako arrakalatan sartu ohi dira.
Belarrihandi arrek banaka edo 2-3 aleko taldetan hibernatzen dute kobazulotan. Hotza toleratzeko gaitasun dezente handia duela erakusten dute 2000 m inguruan topaturiko kumatze-koloniek[11] eta bere banaketaren iparraldeko mugak.
Antzekotasun morfologiko oso handia dute, baina ezaugarri bereizgarriena ilajearen kolorea da. Hegoaldeko belarrihandi grisa, izenak berak dioen bezala, grisaxkagoa da, eta sabelalde argia gu. Muturra eta belarriak ilunagoak dira P. austriacusen kasuan. Bi espezieak bereizteko ezaugarri onenak, dena den, ezaugarri biometrikoak dira.
Belarrihandi grisarekin gertatu bezala, honen itxura P. auritusenaren oso antzekoa da. Alpetar belarrihandiaren sabelaldea ere zurixka da. Bestalde, beheko ezpainaren azpian triangelu-formako kuxina du belarrihandi alpetarrak, eta belarrihandi arrearen kuxina ahurra da, ertz zorrotzik gabea. Azkenik, P. macrobullaris Pirinioetako goi-mendietan bakarrik ezagutzen da Euskal Herrian Larra-Belagua inguruan.
IUCN erakundearen arabera kontserbazio-egoera ona duen espeziea da. Euskal Autonomia Erkidegoan interes berezikoen kategorian katalogaturiko espeziea da.[12] Nafarroan, aldiz, ez dago katalogoan.
Iparraldeko belarrihandia edo belarrihandi arrea (Plecotus auritus) vespertilionidae familiako saguzarra da, Europan bizi dena. Bere ezaugarri nagusia belarri handiak izatea da.
Belarrihandi arrea Plecotus generoko espezieen artean Europan banaketa zabalena duen saguzarra da. Gainerako generokideen antz handia du, baina kolore arre-horixka da espeziea bereizteko ezaugarri bisual nabarmenena. Baso-inguruneetan ehizatu ohi du eta zuhaitzak, kobazuloak zein giza eraikinak erabiltzen ditu gordeleku gisa.
Korvayökkö (Plecotus auritus) on isokorvainen lepakkolaji.
Korvayökkö on 4,1–5,4 senttiä pitkä, painaa 5–12 grammaa ja sen siipien kärkiväli on 22–28 cm. Se on väritykseltään harmaa. Korvayökkö on tunnistaa helpoimmin suurista, tyvestä yhtyneistä korvistaan, joiden pituus on noin 2/3 ruumiin pituudesta. Ne erottuvat lentävän lepakon
siluetistakin.[2] Korvayökön korvat ovat sopeutuma, jonka avulla se pystyy saalistamaan yökkösiä ja kehrääjiä.
Korvayökön levinneisyysalue ulottuu lähes koko Eurooppaan Pohjoismaiden pohjoisosia ja Välimerenmaiden eteläosia lukuun ottamatta. Aasiassa elävät lepakot, jotka aiemmin luettiin samaan lajiin, on nyt erotettu omiksi lajeikseen P. ognevi ja P. sacrimontis.[1] Korvayökköä tavataan uhanalaisena Suomessa Etelä-Suomesta Vaasan korkeudelle saakka.
Korvayökkö viihtyy hyvin kaupunkien ja kartanoiden puistoissa, joista se löytää päiväpiilonsa vanhoista kivirakennuksista ja puunkoloista. Korvayököt piilottelevat myös linnunpöntöissä.
Korvayökölle on ominaista sen kolibrimainen lentotapa, paikoillaan tapahtuva lento. Muutenkin korvayökkö on erittäin taitava lentäjä. Korvayökkö saalistaa usein - muista lepakoista poiketen - lentäen ylöspäin tutkien näin puunrungon tarkasti.
Korvayökkö horrostaa syyskuulta toukokuulle. Horrostaessaan se kääntää korvansa usein siipien suojaan.[3]
Korvayökkö on kausilisääntyjä, joka parittelee loppukesällä tai alkusyksyllä. Tiineysajan on arvioitu kestävän 45–90 vuorokautta. Lepakot lisääntyvät hitaasti, sillä ne saavat yhden, harvoin kaksi poikasta kesäkuussa. Lepakonpoikaset syntyvät useiden naaraiden perustamiin yhdyskuntiin.
Korvayökkö (Plecotus auritus) on isokorvainen lepakkolaji.
Oreillard roux
L'Oreillard roux (Plecotus auritus) est une chauve-souris européenne de la famille des vespertilionidés à oreilles démesurées et tragus apparent, caractéristiques des oreillards. Il hiberne dans les cavités et grottes. Cette espèce est difficile à distinguer de sa cousine l'Oreillard gris (P. austriacus), reconnue dans les années 1960. Au début des années 2000 une troisième espèce, l'Oreillard montagnard (P. macrobullaris), est également distinguée en Europe.
L'Oreillard roux possède de nombreux noms vulgaires, comme Oreillard brun, Oreillard commun ou Oreillard septentrional.
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (3 décembre 2016)[1], cinq sous-espèces sont reconnues :
Cependant, deux de ces taxons sont désormais élevés au rang d'espèce, Plecotus sacrimontis et Plecotus homochrous, et la sous-espèce uenoi est reconnue comme synonyme de Plecotus ognevi.
Oreillard roux
L'Oreillard roux (Plecotus auritus) est une chauve-souris européenne de la famille des vespertilionidés à oreilles démesurées et tragus apparent, caractéristiques des oreillards. Il hiberne dans les cavités et grottes. Cette espèce est difficile à distinguer de sa cousine l'Oreillard gris (P. austriacus), reconnue dans les années 1960. Au début des années 2000 une troisième espèce, l'Oreillard montagnard (P. macrobullaris), est également distinguée en Europe.
O morcego orelludo común (Plecotus auritus) é un morcego europeo. Ten orellas moi particulares, dun gran tamaño e cun pregamento característico. É moi parecido ao orelludo gris, un mamífero moito menos común, pero ambas especies separáronse na década de 1960 polos científicos.
Un morcego orelludo común adulto ten un corpo de 4,5 a 4,8 centímetros, unha cola de 4,1 a 4,6 e as súas ás alcanzan os 3,9 cm de longo, distinguíndoo doutras especies de morcegos.
Son voadores relativamente lentos, comparándoos co resto dos morcegos.
Pode atoparse ao norte de Eurasia, desde Inglaterra e Francia ata o norte de Casaquistán.
A especie prefire as covas para pousarse, pero tamén o fai nos orificios das árbores, nos edificios e en lugares similares. Cando se pousan nas árbores deben estar cerca do chan.
Caza polos bosques, durante o día, principalmente avelaíñas, que consegue de follas de árbores e das cortizas. É un dos morcegos cuxa vista é sumamente importante para capturar ás súas presas.
O morcego orelludo común (Plecotus auritus) é un morcego europeo. Ten orellas moi particulares, dun gran tamaño e cun pregamento característico. É moi parecido ao orelludo gris, un mamífero moito menos común, pero ambas especies separáronse na década de 1960 polos científicos.
Un morcego orelludo común adulto ten un corpo de 4,5 a 4,8 centímetros, unha cola de 4,1 a 4,6 e as súas ás alcanzan os 3,9 cm de longo, distinguíndoo doutras especies de morcegos.
Son voadores relativamente lentos, comparándoos co resto dos morcegos.
L’orecchione comune od orecchione bruno (Plecotus auritus Linnaeus, 1758) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso in Europa.[1][2]
Pipistrello di piccole dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 42 e 53 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 34 e 43 mm, la lunghezza della coda tra 37 e 55 mm, la lunghezza del piede tra 7 e 8 mm, la lunghezza delle orecchie tra 37 e 55 mm e un peso fino a 12 g.[3]
La pelliccia è lunga, soffice e lanosa. Le parti dorsali variano dal marrone al bruno-grigiastro, mentre le parti ventrali sono più chiare. Il muso è conico, bruno e con una maschera più scura intorno agli occhi e alla bocca. Le orecchie sono enormi, ovali, marroni, unite sulla fronte da una sottile membrana cutanea. Il trago è lungo circa la metà del padiglione auricolare, affusolato e con l'estremità smussata. Le membrane alari sono marroni e semi-trasparenti. Le dita dei piedi sono ricoperte di peli brunastri e munite di robusti artigli marroni. La coda è lunga ed inclusa completamente nell'ampio uropatagio. Il cariotipo è 2n=32 FNa=50.
Emette ultrasuoni ad alto ciclo di lavoro sotto forma di impulsi di breve durata a frequenza modulata iniziale di 55 kHz e finale di 24 kHz. Questa configurazione è adatta alla predazione nella densa vegetazione in presenza di diversi ostacoli.
In estate si rifugia in piccoli gruppi di 5-10 individui nelle cavità degli alberi, spesso vicino al terreno, in nidi di altri animali, nelle fessure rocciose e negli edifici. In inverno preferisce luoghi sotterranei come grotte, miniere, cantine frequentemente in gruppi di 2-3 adulti, con i maschi spesso solitari. Forma vivai di 10-50, talvolta fino a 100 femmine, tra aprile e maggio. Tollera il freddo ed entra in ibernazione, tra ottobre-novembre fino a marzo-inizi di aprile, a temperature di 2-5 °C ed umidità prossima al 100%, sebbene possa sopportare per alcuni giorni anche temperature fino a -3,5 °C. L'attività predatoria inizia dopo il tramonto a notte fonda e prosegue fino all'alba, tornando più volte ai propri ricoveri. Il volo è lento, manovrato ed effettuato fino a 15 metri dal suolo. È una specie sedentaria, con piccoli spostamenti fino a 88 km, principalmente tra siti invernali ed estivi.
Si nutre di insetti, principalmente lepidotteri e in misura minore grossi ditteri catturati in volo nella densa vegetazione e talvolta negli spazi aperti. quando si tratta di piccole prede, queste vengono divorate in volo, mentre quelle più grandi vengono trattenute temporaneamente nell'uropatagio e mangiate sopra un posatoio.
Danno alla luce un piccolo una volta all'anno, a metà giugno. Si accoppiano a fine estate e in autunno, anche se sono stati osservati in primavera e probabilmente anche durante l'inverno. I nascituri iniziano a volare a circa un mese di vita e vengono svezzati il mese dopo. Le femmine diventano mature a due anni di età. L'aspettativa di vita è fino a un massimo di 30 anni, sebbene mediamente sia di soli 4 anni.
Questa specie è diffusa in Europa, dal Portogallo, fino agli Urali e al Caucaso. In Italia è presente fino alla Campania e alla Puglia settentrionali e in Sardegna.
Vive nei boschi decidui e conifere, nei parchi e giardini cittadini fino a 2.350 metri di altitudine. Tollera gli ambienti antropici in misura minore rispetto all'orecchione meridionale.
Sono state riconosciute 2 sottospecie:
La IUCN Red List, considerato il vasto areale e la popolazione presumibilmente numerosa, classifica P.auritus come specie a rischio minimo (LC).[1]
L’orecchione comune od orecchione bruno (Plecotus auritus Linnaeus, 1758) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso in Europa.
Rudasis ausylis (lot. Plecotus auritus, angl. Brown long-eared bat, vok. Braunes Langohr) – lygianosinių (Vespertilionidae) šeimos šikšnosparnis. Nugara pilkai ruda, pilvas šviesesnis. Nugaros plaukai trispalviai: pamatas beveik juodas, vidurys pilkšvai gelsvas, viršūnė ruda. Oželis tiesus, į viršūnę smailėjantis, nesiekia ausies vidurio. Šoninės plėvės laisvasis kraštas prisitvirtinęs prie kojos išorinio piršto pamato. Tarpšlauninė plėvė gaubia beveik visą uodegą (laisvas vos 1-2 mm galiukas).
Lietuvoje dažnas. Aptinkamas miškuose ir gyvenvietėse. Vasarą gyvena medžių uoksuose, trobesių plyšiuose, pastogėse. Maitinitis išskrenda vėlai, aktyvūs visą naktį. Žiemoja rūsiuose, tuneliuose, požemiuose.
Rudasis ausylis (lot. Plecotus auritus, angl. Brown long-eared bat, vok. Braunes Langohr) – lygianosinių (Vespertilionidae) šeimos šikšnosparnis. Nugara pilkai ruda, pilvas šviesesnis. Nugaros plaukai trispalviai: pamatas beveik juodas, vidurys pilkšvai gelsvas, viršūnė ruda. Oželis tiesus, į viršūnę smailėjantis, nesiekia ausies vidurio. Šoninės plėvės laisvasis kraštas prisitvirtinęs prie kojos išorinio piršto pamato. Tarpšlauninė plėvė gaubia beveik visą uodegą (laisvas vos 1-2 mm galiukas).
Lietuvoje dažnas. Aptinkamas miškuose ir gyvenvietėse. Vasarą gyvena medžių uoksuose, trobesių plyšiuose, pastogėse. Maitinitis išskrenda vėlai, aktyvūs visą naktį. Žiemoja rūsiuose, tuneliuose, požemiuose.
De grootoorvleermuis, bruine grootoorvleermuis of gewone grootoorvleermuis (Plecotus auritus) is een vleermuis uit de familie gladneuzen (Vespertilionidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 als Vespertilio auritus door Carl Linnaeus gepubliceerd.[2]
Het dier wordt 4 tot 5 centimeter groot.[3] De vleermuis heeft een onderarm van tussen de 34 en 42 millimeter lang en een spanwijdte van 240 tot 285 millimeter. Hij weegt 5 tot 12 gram. De dieren zijn groter in het noorden van het verspreidingsgebied. De naam danken ze aan de bijzonder grote oren (29 tot 41 millimeter lang), waarvan de bases elkaar op de kop treffen. De oren zijn meestal net zo groot als driekwart van de kop-romplengte.
De tragus is lang en smal en bleekroze. Hij steekt altijd naar voren, zelfs als het oor is dubbelgevouwen. De vacht is grijzig bruin tot lichtbruin aan de bovenzijde. De vacht aan de onderzijde is lichtbruin met een gelige glans. De hals is lichter, met een geligbruine vlek. De neus en het oogmasker is lichtbruin tot roze van kleur. De oren en vleugels zijn bruin. De vleugels zijn breed. De poten zijn groot, met lange klauwen. De duim is lang, meestal langer dan zes millimeter.
De vleermuis kan verward worden met de verwante grijze grootoorvleermuis (Plecotus austriacus) , waarmee het leefgebied gedeeltelijk overlapt (onder andere in Zuid-Nederland en België). Tot 1960 werd die als dezelfde soort beschouwd.
De grootoorvleermuis wordt maximaal 22 jaar oud, maar gemiddeld niet meer dan 4,5.
De grootoorvleermuis is een nachtdier. Hij vliegt meerdere keren per nacht uit, waarbij de eerste keer gemiddeld een uur duurt. Een enkele keer vliegt hij voor zonsondergang uit. Vooral in het noorden van het leefgebied kan hij twintig minuten voor zonsondergang worden aangetroffen. Voordat hij uitvliegt, maakt hij eerst zichzelf schoon (dit kan wel vijf kwartier duren) en vaak vliegt hij rondjes in de verblijfplaats voordat hij uitvliegt.
Met zijn grote oren kan de grootoorvleermuis vleugelslagen van insecten horen. De grootoorvleermuis is daardoor minder afhankelijk van echolocatie dan vele andere vleermuizen, en brengt een fluisterend geluid voort. Waarschijnlijk jaagt de grootoorvleermuis ook op zicht.
De grootoorvleermuis jaagt op motten en andere insecten, als kevers, schietmotten, wantsen en oorwormen. Ook eet hij spinnen. Als het dier op insecten en spinnen jaagt, staat het soms stil in de lucht om zijn prooi van de bladeren te vangen. Ook vangt hij vliegende insecten in de lucht. Kleine insecten eet hij in de vlucht, maar grotere prooidieren eet hij op vaste eethangplaatsen. Vaak liggen er onder een eethangplaats insectenresten als mottenvleugels.
Het zomerverblijf van de grootoorvleermuis bevindt zich in boomholten, maar ook zolders, en bij uitzondering vogelhuisjes en vleermuiskasten, worden gebruikt. Soms worden ze ook in grotten aangetroffen. De winterslaap brengt de grootoorvleermuis waarschijnlijk vooral door in geïsoleerde boomholten, maar in kleine aantallen kan je hem ook vinden in gebouwen, grotten, bunkers en mijntunnels, zolang de temperatuur niet al te ver onder het vriespunt zakt. Vaak gebruiken grootoorvleermuizen het gehele jaar door dezelfde verblijfplaats. Ze trekken in ieder geval geen grote afstanden.
Tijdens de rust kruipt de grootoorvleermuis meestal in spleten. Een enkele keer hangen ze vrij. Tijdens de rust vouwt hij de oren over de rug. Tijdens de winterslaap houdt de grootoorvleermuis zijn oren warm onder de vleugels, of krult hij ze om. De grootoorvleermuis kan zeer goed tegen kou, en rust tijdens de winterslaap meestal op koudere plaatsen dan bijvoorbeeld vleermuizen van het geslacht Myotis. De winterslaap duurt van oktober en november tot april.
De paartijd is in de herfst, maar kan duren tot de winter, en zelfs tot de lente. In april en mei trekken vrouwtjes en onvolwassen dieren naar kraamkolonies. Hier verzamelen zich tien tot vijftig, soms tot meer dan honderd dieren.
In juni en juli worden de jongen geboren. Meestal wordt één, een enkele keer twee jongen geboren. Als de moeder gaat jagen, blijven de jongen achter in crèches. Na vier dagen gaan de oogjes open, en na elf dagen blijven de oren rechtop staan. Eind juli kunnen de meeste jongen vliegen. Na drie weken eten de jongen hun eerste vaste voedsel en na zes weken zijn ze gespeend.
Eind augustus vliegen de jongen uit, maar de kraamkolonies kunnen bezet blijven tot oktober. Sommige dieren overwinteren zelfs in de kraamkamer. De vrouwtjes zijn na twee tot drie jaar geslachtsrijp, mannetjes na één jaar.
De grootoorvleermuis heeft een voorkeur voor gedeeltelijk open loof- en naaldbossen. Ook komt hij voor in parken en tuinen.
De grootoorvleermuis komt in het grootste deel van Europa voor. Aziatische populaties die tot deze soort zijn gerekend, worden nu in verschillende andere soorten geplaatst. Ze zijn aan te treffen in bomen, torens, stallen en kelders. In Nederland komen ze algemeen voor, maar zijn ze niet talrijk. In Vlaanderen is het de algemeenste soort op kerkzolders, maar de aantallen lijken te dalen.
Het is nog onduidelijk of en hoeveel ondersoorten er zijn, maar de populatie op Sardinië is waarschijnlijk een aparte ondersoort en de Spaanse populatie is als een aparte ondersoort, P. a. begognae, beschreven.
De grootoorvleermuis, bruine grootoorvleermuis of gewone grootoorvleermuis (Plecotus auritus) is een vleermuis uit de familie gladneuzen (Vespertilionidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 als Vespertilio auritus door Carl Linnaeus gepubliceerd.
Brunlangøyre (Plecotus auritus), tidlegare kalla langøyreflaggermus, er ei flaggermus i glattnasefamilien. Flaggermusa lever i Europa frå Portugal i vest til Uralfjella i aust og nord til Skandinavia.[1] Brunlangøyre finst i store delar av Sør-Noreg nord til Nord-Trøndelag.[2]
Arten er kjend for å ha store øyrer, men veg 5-12 gram. Kroppslengda er 42-53 mm, medan vingespennet er 240–285 mm og underarmslengda 34-42 mm.
Ekkolokaliseringssignala til brunlangøyra kan øyrast ut som ein rask, tikkande lyd som liknar artene i slekta Myotis, dersom dyret er innan 2-5 meters hold med ein detektor innstilt på heterodyning. Skrika høyrest sterke ut på 26 og 59 kHz, men best på ca. 42 kHz. Arten sender ut veldig svake ultralydsignal, så dei er vanskelege å registrere med flaggermusdetektor.
Gjennomsnittleg levealder for flaggermusarten er 4,5 år, medan høgaste kjende levealder er 30 år. Ungar blir flygedyktige etter 4-6 veker og fødest i juli. Hoene blir kjønnsmodne allereie i sitt andre leveår og paringa finn stad på hausten, men kan også skje gjennom vintersesongen. Hoene får til vanleg ein unge i kullet og eit kull i året. Ynglekoloniane dannast i april til mai. Desse har som oftast 10 til 50 hoer, men kan også ha opp til 100. Hannar, hoer og ungar er ofte i dei same koloniane og ynglinga finn stad på loft i bygningar eller hole tre. Dyra er nokså spreidd på koloniplassen, noko som er vanleg for dei feste flaggermusartar.
Teikning av Ernst Haeckel
Detaljar av hovudet
Woodcut from R. A. Sterndale, 1884
Hovudet
Brunlangøyre (Plecotus auritus), tidlegare kalla langøyreflaggermus, er ei flaggermus i glattnasefamilien. Flaggermusa lever i Europa frå Portugal i vest til Uralfjella i aust og nord til Skandinavia. Brunlangøyre finst i store delar av Sør-Noreg nord til Nord-Trøndelag.
Brunlangøre eller langøreflaggermus (Plecotus auritus) er en art i glattnesefamilien. Den har lange ører med en tydelig brett. Den ligner svært mye på den mye sjeldnere Plecotus austriacus som først ble anerkjent som egen art i 1960-årene.
En voksen brunlangøre har en kroppslengde på 4,5-4,8 cm, en hale på 4,1-4,6 cm og et vingelengde på 4-4,2 cm. Ørene er 3,3-3,9 cm lange og gjør denne arten lett å skjelne fra de fleste andre flaggermusartene.
De flyr relativt sakte sammenlignet med andre flaggermus.
Den yngler i bygninger, men oppholder seg også i hulrom i trær og flaggermuskasser.
Den jakter i skog. Den fanger stort sett møll, og plukker insekter fra blader og bark. Dette er en av de flaggermusene som bruker synet mer enn ekkolokaliseringen når de jakter.
Frekvensene den bruker for ekkolokalisering ligger mellom 27-56 kHz, har mest energi ved ca 50 kHz og har en gjennomsnittlig varighet på 2,5 ms.
De går i dvale om vinteren.
Artenn finnes nord i Eurasia, fra England og Frankrike til Korea og Japan.
Verdens naturvernunion har pr. februar 2018[2] listet opp følgende land hvor arten finnes:
Albania, Andorra, Aserbajdsjan, Belgia, Bosnia-Hercegovina, Bulgaria, Danmark, Estland, Finland, Frankrike, Georgia, Hellas, Hviterussland, Iran, Irland, Italia (Sardinia), Kasakhstan, Kroatia, Latvia, Liechtenstein, Litauen, Luxembourg, Moldova, Monaco, Montenegro, Nederland, Norge, Polen, Portugal, Romania, Russland, San Marino, Serbia, Slovakia, Slovenia, Spania, Storbritannia, Sveits, Sverige, Tsjekkia, Tyrkia, Tyskland, Ukraina, Ungarn, Østerrike.
Brunlangøre eller langøreflaggermus (Plecotus auritus) er en art i glattnesefamilien. Den har lange ører med en tydelig brett. Den ligner svært mye på den mye sjeldnere Plecotus austriacus som først ble anerkjent som egen art i 1960-årene.
En voksen brunlangøre har en kroppslengde på 4,5-4,8 cm, en hale på 4,1-4,6 cm og et vingelengde på 4-4,2 cm. Ørene er 3,3-3,9 cm lange og gjør denne arten lett å skjelne fra de fleste andre flaggermusartene.
De flyr relativt sakte sammenlignet med andre flaggermus.
Den yngler i bygninger, men oppholder seg også i hulrom i trær og flaggermuskasser.
Den jakter i skog. Den fanger stort sett møll, og plukker insekter fra blader og bark. Dette er en av de flaggermusene som bruker synet mer enn ekkolokaliseringen når de jakter.
Frekvensene den bruker for ekkolokalisering ligger mellom 27-56 kHz, har mest energi ved ca 50 kHz og har en gjennomsnittlig varighet på 2,5 ms.
De går i dvale om vinteren.
Multimedia w Wikimedia Commons Gacek brunatny, gacek wielkouch (Plecotus auritus) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy. Wraz z gackiem szarym stanowi trudną do rozróżnienia parę gatunków. Do około roku 1960 gatunków tych nie rozróżniano, używając polskiej nazwy gacek wielkouch.
Nietoperz mały. Futro na grzbiecie żółtobrązowe lub brązowe, na brzuchu białawe. Błony lotne brązowawe, ucho bardzo duże, długości przedramienia, szerokie. Uszy stykają się, ale nie zrastają u nasady. W czasie spoczynku najczęściej są ukryte pod skrzydłami, a widoczne pozostają jedynie koziołki. Koziołek nożowaty, od połowy zwężony o 1/2, o długości do 18 mm. Błona skrzydłowa przyczepiona u nasady palców stopy. Ostroga sięga do połowy odległości między piętą a ogonem, czasem nieco bliżej. Brak płatka. Koniec ogona wystaje poza błonę ogonową na ok. 3 mm. Przedramię długości 35-42 mm. Maksymalny wiek – 30 lat.
Występuje w całej Europie z wyjątkiem północnych i południowych jej krańców. W Polsce występuje na terenie całego kraju.
Występuje zarówno w lasach, jak i na obszarach zabudowanych. Latem kolonie rozrodcze spotykane są w budynkach (głównie na strychach), w dziuplach drzew oraz skrzynkach dla ptaków i nietoperzy. Kolonie te są niewielkie, liczą od kilku do kilkudziesięciu dorosłych samic. Zimuje w bardzo różnych kryjówkach, najczęściej chłodnych. Dominuje w małych, przydomowych piwnicach, gdzie jest zwykle najliczniejszym gatunkiem nietoperza. Często występuje w chłodnych jaskiniach i fortyfikacjach, rzadziej w studniach. Sporadycznie znajdowano go zimą w dziuplach drzew i na strychach. Jest to gatunek osiadły, sezonowe przeloty nie przekraczają kilkudziesięciu kilometrów.
Żeruje, latając w pobliżu koron drzew i krzewów, często zbierając drobne bezkręgowce z liści czy ścian budynków. W skład pokarmu tego gatunku wchodzą głównie motyle nocne (zwłaszcza ćmy z rodziny sówkowatych), jak również muchówki i skorki. Atakując owada, gacek brunatny przerywa echolokację i kieruje się słuchem biernym, nasłuchując wielkimi uszami dźwięki wydawane przez ofiarę, np. trzepoczącą skrzydłami. Pozwala mu to na chwytanie motyli nocnych (zdolnych do słyszenia ultradźwięków), niedostępnych jako pokarm dla innych gatunków nietoperzy z rodziny mroczkowatych. Sygnały echolokacyjne gacków są bardzo słabe (o zasięgu 2-3 metrów) i służą im jedynie do orientacji w przestrzeni, m.in. lokalizacji przeszkód.
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagający ochrony czynnej, dodatkowo obowiązuje zakaz fotografowania, filmowania lub obserwacji, mogących powodować płoszenie lub niepokojenie[3].
Gacek brunatny, gacek wielkouch (Plecotus auritus) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy. Wraz z gackiem szarym stanowi trudną do rozróżnienia parę gatunków. Do około roku 1960 gatunków tych nie rozróżniano, używając polskiej nazwy gacek wielkouch.
O morcego-orelhudo-castanho (Plecotus auritus) é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. É restrito a Europa, incluindo as ilhas Britânicas e a Sardenha.
O morcego-orelhudo-castanho (Plecotus auritus) é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. É restrito a Europa, incluindo as ilhas Britânicas e a Sardenha.
Ucháč svetlý[2] alebo netopier svetlý (zastarané) (Plecotus auritus) je druh netopiera z rodu Plecotus.
Obýva severnú oblasť Eurázie, od Anglicka a Francúzska až po Kóreu a Japonsko. Jeho charakteristickým znakom sú výrazné ušnice. Je veľmi podobný so vzácnejším ucháčom sivým (Plecotus austriacus), s ktorým bol do šesťdesiatych rokov považovaný za jeden druh a s ktorým je aj dodnes často zamieňaný.
Vrchná časť tela je hnedá, na bielych bokoch máva zvyčajne žltkasté a čierne škvrny, tragus je svetlý, palec krídla je väčší ako 6 mm. Dosahujú hmotnosť 5 – 11 g, dĺžku tela 41 – 52 mm, chvosta 37 – 55 mm a predlaktia 36 – 42 mm.[3] Najväčšou charakteristikou sú však jeho veľké ušnice, ktoré dosahujú 31 – 41 mm a ktoré rod Plecotus spoľahlivo odlišujú od ostatných netopierov.[3]. Dožíva sa 12 rokov. Roztiahnuté ušnice sú dlhé skoro ako celé telo.
Neskoro na jeseň upadajú do zimného spánku, pri ktorom majú uši zložené pod krídlami a idú vidieť iba tragus.[4] Je zavesený za päť pazúrikov zadných končatín hlavou dolu s lietajúcou blanou priloženou k telu. Zimuje najčastejšie v jaskyniach, dutých stromoch a v podkroviach.
Vydáva síce echolokačné signály, ale sú veľmi vysoké-pre ľudské ucho nepočuteľné, najčastejšie pri 50 alebo 35 kHz, rýchlo za sebou (20/s); bežnou technikou sa nedá seba rozlíšiť netopier svetlý a sivý.[3]
Tento druh sa skôr javí ako typický obyvateľ jaskýň, ale často obýva hrady, stromy, najmä v nížinách a pahorkatinách, vyhýba sa mestám. Žijú v letných kolóniách s počtom 5 – 30 samíc v podkrovných štrbinách,[3] alebo môžu hniezdiť aj samostatne.[4]
Lovia prevažne v lese, často aj počas dňa a to väčšinou mole a iné nočné motýle, húsenice, ucholaky, dvojkrídlovce alebo pavúky. Pri love využívajú svoj dobre vyvinutý sluch. Nie je dobrý letec, lieta nízko a pomaly (15 km/h).[5] [6] Netopier vydáva rôzne zvuky, ktoré sa odrážajú od okolitých predmetov. V priestore sa vďaka nim veľmi dobre dobre orientuje a loví.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Ucháč svetlý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Ucháč svetlý
Ucháč svetlý alebo netopier svetlý (zastarané) (Plecotus auritus) je druh netopiera z rodu Plecotus.
Rjavi uhati netopir (znanstveno ime Plecotus auritus) je velika vrsta netopirjev, razširjena v Evropi.
Odrasle živali merijo v dolžino med 42 in 53 mm, razpon prhuti imajo med 24 in 29 cm, tehtajo pa med 5 in 11 grami. Ime je vrsta dobila po dolgih uhljih, ki v dolžino merijo od 33 do 39 mm.
Ta vrsta netopirjev dan preživi v skupinah. Najraje se zadržujejo v podzemnih jamah, lahko pa tudi v votlih drevesih in stavbah. Za razliko od večine netopirjev se pri lovu na žuželke, ki jih običajno ne lovi v letu, zanaša na vid[2]. Pogosto lovi tudi podnevi, leti pa počasneje od večine ostalih vrst netopirjev.
Parjenje poteka jeseni, samice pa junija naslednje leto skotijo po enega mladiča.
Pri lovu si poleg vida pomaga tudi z eholociranjem na frekvencah med 27 in 56 kHz, z največjo energijo pri 45 kHz in povprečno dolžino pulzov 2,5 ms[3][4].
Rjavi uhati netopir (znanstveno ime Plecotus auritus) je velika vrsta netopirjev, razširjena v Evropi.
Brunlångöra[3], tidigare även långörad fladdermus (Plecotus auritus) är en fladdermusart i familjen Vespertilionidae (läderlappar).
En liten fladdermus med mycket stora öron, som kan bli närmare 4 cm långa. Vingbredden är 22 – 29 cm, kroppslängden 4 – 5 cm och vikten upp till 13 g.
Pälsen är gråaktig med bruna inslag på ovansidan, ljusgrå under. Kallas även brun långörad fladdermus.[4][5]
Den jagar sent, först när det blivit ordentligt mörkt[4]. Jaktflykten är långsam, arten flyger fram och tillbaka och ryttlar gärna[5]. Födan består av myggor, flugor och småfjärilar. Den är en god klättrare och kan också ta sig fram på marken.[4]
Arten finns framför allt i ej alltför gles skog, men också i parklandskap och andra planterade biotoper.[6]
Den övervintrar gärna inomhus, som i kyrkor, ladugårdar, på vindar och under takbeklädnad. Även dagvistet förläggs gärna på liknande ställen.[5]
Lätet är ett svagt knäppande på omkring 50 kHz. Den har dessutom ett nätt och jämnt hörbart smackande (omkring 20 kHz).[7] Detta kan höras av unga människor, men ej av äldre.
Brunlångöra finns i större delen av Europa, men saknas i större delen av området kring Medelhavet och i de allra nordligaste delarna. Dessutom finns den i Nordafrika och Asien.[5] Finns i Sverige från Skåne upp till sydligaste Norrland.[6] Mycket vanlig i södra Sverige, betydligt glesare i Svealand.[5]
I Sverige är alla fladdermusarter fridlysta.
Brunlångöra, tidigare även långörad fladdermus (Plecotus auritus) är en fladdermusart i familjen Vespertilionidae (läderlappar).
En liten fladdermus med mycket stora öron, som kan bli närmare 4 cm långa. Vingbredden är 22 – 29 cm, kroppslängden 4 – 5 cm och vikten upp till 13 g.
Pälsen är gråaktig med bruna inslag på ovansidan, ljusgrå under. Kallas även brun långörad fladdermus.
Країни проживання: Албанія, Андорра, Австрія, Азербайджан, Білорусь, Бельгія, Боснія і Герцеговина, Болгарія, Хорватія, Чеська Республіка, Данія, Естонія, Фінляндія, Франція, Грузія, Німеччина, Греція, Угорщина, Іран, Ірландія, Італія, Казахстан, Латвія, Ліхтенштейн, Литва, Люксембург, Молдова, Монако, Чорногорія, Нідерланди, Норвегія, Польща, Португалія, Румунія, Російська Федерація, Сан-Марино, Сербія, Словаччина, Словенія, Іспанія, Швеція, Швейцарія, Туреччина, Україна, Британія. Ендемік Європи, де він широко розповсюджений від 65 ° пн.ш. на південь до Середземного моря і на схід до західного Уралу і північного Кавказу. На півдні обмежений більш висотними місцями проживання. В Альпах материнські колонії перебувають до 1920 м над рівнем моря, місця зимової сплячки до 2350 м над рівнем моря.
В Україні чиесльність вуханів падає, тому цей вид занесений до Червоної книги України[1], загальний розмір популяції — кілька десятків тисяч особин.
Має великі вуха (понад 30 мм), зрослі при основі, вершини траґусів вуха світліша за решту тіла. Хутро на спині — світло-буре.
Сліпі. Над очима є великі (більші за око) бородавки; кінець морди позаду ніздрів роздутий; вільний палець крила довгий (6,2–7,2 мм). Черево з жовтим відтінком, пеніс вузький; передпліччя — 36–41 мм.
Літні колонії зазвичай складаються з 10-50 самиць, іноді до 100. Взимку, як правило, поодинокі, хоча іноді можуть бути знайдені в дуже малих кластерах (2-3 тварини). Підліткові колонії містять до 10 особин.
Дорослий вухань звичайний має довжину тіла 4.5-4.8 см, хвіст 4.1-4.6 см, довжина крил 4-4.2 см, вуха 3.3-3.9 см в довжину. Хутро на спині жовто-коричневого або коричневого кольору, живіт білуватий. Мембрани крил попелясто-коричневі.
Plecotus auritus là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758.[3]
Bài viết họ Dơi muỗi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Plecotus auritus là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758.
Plecotus auritus (Linnaeus), 1758
Охранный статус
Бурый[1], или обыкновенный ушан[2] (лат. Plecotus auritus) — один из видов рода ушанов из семейства обыкновенных летучих мышей (Vespertilionidae). От остальных палеарктических представителей семейства ушаны отличаются очень длинными ушами (по длине почти равными предплечьям). У спящих зверьков уши заложены назад и спрятаны под крылья. Зубная формула: I 2 3 C 1 1 P 1 2 P m P 1 1 M 3 3 {displaystyle I{2 over 3}C{1 over 1}P{1 over 2}PmP{1 over 1}M{3 over 3}} 
Распространен по всей Палеарктике от Португалии на западе до Камчатки на востоке, от Северной Африки, Палестины, Ирана и Центрального Китая на юге до 60—62 градуса с. ш. на севере.
Летом днюет в различных естественных (щели под отставшей корой, дупла деревьев, пещеры) и искусственных убежищах (чердаки и щели домов), поздней ночью вылетает на кормежку. Нередко ловит насекомых или пауков, сидящих на листьях или ветвях, при этом умеет зависать в воздухе перед добычей, быстро взмахивая крыльями. Зимует в естественных пещерах или искусственных подземных сооружениях. Самки приносят по одному, реже по два детёныша.[3]
Внесён в Европейский Красный список, Красные книги Свердловской[4] Челябинской, Курганской и Томской[5] областей, Республики Татарстан. Охраняется в заповеднике «Денежкин Камень» и природном парке «Оленьи Ручьи».
Бурый, или обыкновенный ушан (лат. Plecotus auritus) — один из видов рода ушанов из семейства обыкновенных летучих мышей (Vespertilionidae). От остальных палеарктических представителей семейства ушаны отличаются очень длинными ушами (по длине почти равными предплечьям). У спящих зверьков уши заложены назад и спрятаны под крылья. Зубная формула: I 2 3 C 1 1 P 1 2 P m P 1 1 M 3 3 {displaystyle I{2 over 3}C{1 over 1}P{1 over 2}PmP{1 over 1}M{3 over 3}}
Распространен по всей Палеарктике от Португалии на западе до Камчатки на востоке, от Северной Африки, Палестины, Ирана и Центрального Китая на юге до 60—62 градуса с. ш. на севере.
Летом днюет в различных естественных (щели под отставшей корой, дупла деревьев, пещеры) и искусственных убежищах (чердаки и щели домов), поздней ночью вылетает на кормежку. Нередко ловит насекомых или пауков, сидящих на листьях или ветвях, при этом умеет зависать в воздухе перед добычей, быстро взмахивая крыльями. Зимует в естественных пещерах или искусственных подземных сооружениях. Самки приносят по одному, реже по два детёныша.
普通长耳蝠（学名：Plecotus auritus）为蝙蝠科长耳蝠属的动物。在中国大陆，分布于黑龙江、青海、内蒙古、甘肃、河北、陕西、山西、新疆、吉林、四川等地，主要生活于森林、树洞、岩洞以及家舍。该物种的模式产地在瑞典。[1]
普通长耳蝠（学名：Plecotus auritus）为蝙蝠科长耳蝠属的动物。在中国大陆，分布于黑龙江、青海、内蒙古、甘肃、河北、陕西、山西、新疆、吉林、四川等地，主要生活于森林、树洞、岩洞以及家舍。该物种的模式产地在瑞典。
保全状況評価 絶滅危惧II類 (VU)（環境省レッドリスト） 
ウサギコウモリ（兎蝙蝠、Plecotus auritus）は、コウモリ目（翼手目）・ヒナコウモリ科・ウサギコウモリ属に分類されるコウモリの一種。比較的大きめな主にヨーロッパに分布するコウモリ。大きな折れ曲がった特徴的な耳を持つ。より数少ない灰色のウサギコウモリgrey long-eared batもいるため、1960年代にはじめてこれと区別がつけられBrown Long-eared Batと呼ばれている。日本にいるウサギコウモリはニホンウサギコウモリ（P. sacrimontis）で別の種である。
ヨーロッパ（イギリスやフランス）に広く分布するがギリシャ、イタリア南部、スペイン南部では見つかっていない。イギリス国内の分布図は National Biodiversity Networkウエブサイトを参照。
成体は前腕長4-4.2 cm、頭胴長4.5-4.8 cm、尾長4.1-4.6 cm、体重5-13g。大きな耳は3.3-3.9 cmになり、これが他のコウモリと大きく違う点になる。
他の種のコウモリに比較して、飛ぶ早さが遅い。
主に洞窟に住むが、樹洞、人工物（建物やバットボックス）も利用する。樹洞の場合は比較的地面に近い場所で見つかる事が多い。
森林で飛翔する昆虫（主として蛾）を食べるが葉上や樹皮の虫類も接種する。昼間に見られる事も度々ある。この種はエコロケーションよりも視覚に頼って行動していることが分かっている(Stevens 2005)。
獲物の捕獲のためにエコロケーションを使用している。周波数は27-56 kHzで 45 kHzがもっとも大きく、約2.5秒の長さである。
ウサギコウモリ（兎蝙蝠、Plecotus auritus）は、コウモリ目（翼手目）・ヒナコウモリ科・ウサギコウモリ属に分類されるコウモリの一種。比較的大きめな主にヨーロッパに分布するコウモリ。大きな折れ曲がった特徴的な耳を持つ。より数少ない灰色のウサギコウモリgrey long-eared batもいるため、1960年代にはじめてこれと区別がつけられBrown Long-eared Batと呼ばれている。日本にいるウサギコウモリはニホンウサギコウモリ（P. sacrimontis）で別の種である。
토끼박쥐(Plecotus auritus 또는 P. ognevi )는 애기박쥐과에 속하는 박쥐의 일종이다. 귀가 커서, 긴귀박쥐라고도 부른다. 현재는 환경부 지정 멸종위기 야생생물 Ⅱ급에 속한다.
국내에는 한반도 중부 이북지방에 분포하며, 주로 강원도 인제군, 정선군, 태백시와 충북, 경북 북부의 산간지대에 분포한다. 해외의 경우 유럽부터 동아시아, 러시아의 우수리 지역까지 분포한다.
.jpg){kind=small}
