Common Snapping Turtle

Chelydra serpentina és una tortuga d'aigua de la família Chelydridae. Viu en àrees amb aigües abundants, a menys de 1.200 m entre el sud del Canadà i l'Equador. Prefereix els fons de fang amb molta vegetació.

Morfologia

La seva closca és de color oliva, mesura entre 40 i 50 cm de longitud, aplanada amb escuts dorsals rugosos. Els escuts marginals tenen una vora dentada. El plastró és petit, en forma de creu, amb pont molt estret, de color groc o castany. El cap és voluminós, cobert per diverses protuberàncies com espines, tres d'aquestes allargades a la barbeta. Morro en forma de pic, amb mandíbula potent i d'1 a 3 parells de barbicel·les submandibulars tàctils; el primer parell és molt més llarg que els altres.

Potes robustes semipalmejades, urpes, cua gruixuda molt llarga, amb una sèrie de puntes i escates destacades. Extremitats posteriors més llargues que les anteriors, proveïdes de membranes interdigitals desenvolupades i ungles gruixudes i llargues. Té 5 dits en les extremitats anteriors i 4 en les posteriors.

Ecologia

Caçadora nocturna molt activa. Captura peixos, aus, amfibis, rèptils menors, petits mamífers, mol·luscs, crustacis i insectes. S'alimenta també de carronya i de certs vegetals (Elodea, Polygonum, Nymphaeca i Typha).

Els mascles aconsegueixen la maduresa sexual entre els 4 i 5 anys, mentre que les femelles entre els 6 i 7 anys. Durant l'aparellament, el mascle reté la femella amb les urpes, per poder posar-hi la seva cloaca en juxtaposició i inserir un dels seus hemipenis. La femella pon, en forats de 10 a 14 cm de profunditat, de 20 a 30 ous rodons, blancs, de 2 a 3,5 cm de diàmetre. El temps d'incubació fluctua entre 9 i 18 setmanes, depenent del clima.

Taxonomia

N'inclou dues subespècies:

• Chelydra serpentina serpentina (Linnaeus, 1758), tortuga mossegadora nord-americana: Canadà i Estats Units (excepte Florida i Geòrgia).
• Chelydra serpentina Osceola (Stejneger, 1918), tortuga mossegadora de Florida: Geòrgia i Florida.

Les antigues subespècies Chelydra serpentina rossignoni i Chelydra serpentina acutirostris avui són considerades dues espècies independents del mateix gènere (Chelydra rossignoni i Chelydra acutirostris, respectivament).

• Chelydra serpentina.

• 
• 
• 
• Esquelet al Museu de Ciències de Boston.

• Crani de Chelydra serpentina.

Bibliografia

• Bosch, A. (2003). "Chelydra serpentina: Information". Animal Diversity Web. http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Chelydra_serpentina.html. Retrieved 2008-07-20.
• Kindersley, Dorling (2001,2005). Animal. New York City: DK Publishing. ISBN 0-7894-7764-5.
• Rhodin, Anders G.J.; van Dijk, Peter Paul; Inverson, John B.; Shaffer, H. Bradley (2010-12-14). "Turtles of the world, 2010 update: Annotated checklist of taxonomy, synonymy, distribution and conservation status". Chelonian Research Monographs 5: 000.xx. Archived from the original on 2010-12-15. http://www.webcitation.org/5uzfktoIh.
• van Dijk, P.P., J Lee, J., Calderón Mandujano, R., Flores-Villela, O., Lopez-Luna, M.A. & Vogt, R.C. (2007). Chelydra rossignoni. In: IUCN 2007. IUCN Red List of Threatened Species. Downloaded on 2009-05-04.
• Chelydra, Reptile Database.
• Snapping Turtle, Encyclopedia.com
• Common Snapping Turtle, Nature.ca
• Indiviglio, Frank (2008-06-24). "Handling Snapping Turtles, Chelydra serpentina, and Other Large Turtles". That Reptile Blog. That Pet Place. http://blogs.thatpetplace.com/thatreptileblog/2008/06/24/handling-snapping-turtles-chelydra-serpentina-and-other-large-turtles/.
• Una "azzanatrice" catturata fuori Roma. March 17, 2011. Corriere della Sera. Milan.
• Medina, Jennifer (2006-06-23). "A Few Things Lawmakers Can Agree On". N.Y./Region (New York Times). http://www.nytimes.com/2006/06/23/nyregion/23ladybug.html?_r=1&oref=slogin.

Enllaços externs

• http://www.cheloniofilio.com/especies-tortuga/Chelydra-serpentina.php.
• http://www.infotortuga.com/chelydra.htm.
• http://atlas.drpez.org/albuq30.

Kajmanka dravá (Chelydra serpentina) je vodní želva, která obývá mělká sladkovodní jezera a rybníky ve Střední a Severní Americe. Výrazně se odlišuje od známých druhů malých želv. Je robustně stavěná, má strach vzbuzující drápy a hákovité čelisti, které jsou tak silné, že mohou prokousnout i lidskou ruku. Kajmanky dosahují celkové délky až 80 cm (krunýř 40 cm) a váhy až 25 kg. V zajetí se dožijí až 47 let věku, zatímco ve volné přírodě žijí asi 30 let.^[2]

Způsob života

Kajmanky dravé tráví většinu času pod vodou. Leží na dně mělkých sladkovodních jezer, rybníků či pomalu tekoucích řek. Ve vodě se pohybují pomalu. Na zemi jsou těžkopádné a neohrabané.

V chladném povětří severní části území jejího výskytu přezimují pod vodou, ovšem i pod zamrzlou hladinou vody zůstávají často značně aktivní. Kajmanky dravé jsou na zemi velmi agresivní, zejména když se cítí ohroženy. V nebezpečí se prudce vrhají na útočníka, jejich hákovité čelisti jsou přitom přímo hrozivě rozevřeny. Mají velkou hlavu s ostrými čelistmi, silné nohy s mohutnými drápy a plovacími blánami mezi prsty.

Rozmnožování

Páření probíhá zpravidla ve vodě a to tak, že menší samečci vylézají na samičky. Samička v průběhu léta naklade do jamky, kterou si sama vyhrabala v břehu, až dvacet čtyři vajec.

Vývoj trvá zpravidla dva až tři měsíce. Z vajec, která byla nakladena na konci léta, se mláďata líhnou nejčastěji až příští jaro při návratu teplého počasí. Mláďata mají mnohem světlejší zbarvení než dospělí jedinci.

Ihned po vylíhnutí se mláďata škrábou do vody, kde jsou v prvním roce svého života dobře skryta. Rychle rostou a jejich krunýř je ve věku jednoho roku obvykle dlouhý patnáct centimetrů.

Potrava a lov

Kajmanka dravá loví každé zvíře, na které si vzhledem k jeho velikosti troufne. Loví ryby, žáby, mloky, vodní hady, mláďata aligátorů, mláďata ptáků a dokonce i savce, kteří žijí ve vodě. Pokud kajmanka spatří ve vodě živou rybu, zůstává nehybná, ale bystře sleduje každý pohyb kořisti.

Větší zvířata zachycuje svými čelistmi a trhá je předními drápy na kusy. Kořist pohltí celou. Kajmanky dravé jsou také mrchožrouti: sežerou zdechlinu prakticky jakékoli velikosti, kterou stáhnou pod vodu.

Mláďata kajmanky dravé se živí mladými rybami, pulci, garnáty a vodním hmyzem.

Zajímavosti

Dříve byly kajmanky využívány k hledání těl obětí nehod, vražd nebo sebevražd v jezerech. Jako mrchožrout totiž kajmanka nepohrdne ani lidským masem.

Na mnoha místech v Thajsku jsou kajmankám natírány krunýře zlatem a jsou drženy v posvátných chrámech.^[zdroj?]

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-09]
2. ↑ BOSCH, A. Chelydra serpentina: Information [online]. Animal Diversity Web, 2003 [cit. 2008-07-20]. Dostupné online.

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu kajmanka dravá ve Wikimedia Commons
• Taxon Chelydra serpentina ve Wikidruzích

Ursprüngliches Verbreitungsgebiet: Weite Teile Nordamerikas

Die Schnappschildkröte (Chelydra serpentina), auch Amerikanische Schnappschildkröte genannt, ist eine Art aus der Gattung der Schnappschildkröten (Chelydra) innerhalb der Familie der Alligatorschildkröten (Chelydridae). Sie ist in ihrer Verbreitung auf Nordamerika beschränkt.

Beschreibung

Schädel

Die Schnappschildkröte erreicht mit einer maximalen Länge (des Rückenpanzers) von 45 cm ein Gewicht von 16 kg. Sie hat einen massiven Körperbau. Der Rückenpanzer ist dunkel, mit drei (im Alter oft abgeriebenen) Längskielen. Der Brustpanzer ist vergleichsweise klein und nur durch ein schmales Band mit dem Rückenpanzer verbunden. Die Schnappschildkröte kann sich daher nicht vollständig in den Panzer zurückziehen. Der massige Kopf ist gut beweglich, der kräftige Schnabel der Schnappschildkröte kann weit reichen. Der Schwanz ist so lang wie der Rückenpanzer. Er hat auf der Oberseite grob gezähnte Hornzacken. Ausgewachsene Männchen sind deutlich größer als Weibchen und der Abstand zwischen Bauchpanzer und Kloake ist größer.

Lebensraum

tauchende Schnapp­schildkröte

Die Schnappschildkröte lebt in langsam fließenden Gewässern, schlammigen Seen, Teichen und Tümpeln mit morastigem Grund. Die genutzten Gewässer weisen alle einen dichten Pflanzenbewuchs auf. Schnappschildkröten liegen meist versteckt im Schlamm oder zwischen Pflanzen. Sie unternehmen gelegentlich Wanderungen von einigen Kilometern über Land, oft auf der Suche nach neuen Gewässern.

In ihrem nördlichen Verbreitungsgebiet überwintert die Schnappschildkröte eingegraben im Gewässerboden. Der Stoffwechsel ist (aufgrund der tiefen Temperaturen) stark reduziert; der Gasaustausch geschieht über die Haut.

Nahrung

Schnappschildkröten verbringen viel Zeit auf dem Grund von Gewässern, teilweise in Schlamm vergraben, auf Beute lauernd. Daneben sind sie aber auch gute Schwimmer, die aktiv Fischen, Amphibien, Reptilien und Wasservögeln nachstellen. Schnappschildkröten gehen gelegentlich nachts an Land, wo sie auch kleine Säugetiere fressen; daneben nehmen sie auch Aas zu sich.

Fortpflanzung

Jungtier

Weibchen bei der Eiablage

Eier der Schnappschildkröte

Die Geschlechtsreife der Tiere ist wahrscheinlich mit einer Körpergröße von 20 cm erreicht. Bei der Paarung krallt sich das männliche Tier am Panzer des weiblichen Tieres fest und führt seinen aus der Kloake ausstülpbaren Penis in die Kloake des Weibchens ein. Die Paarungszeit ist abhängig vom Verbreitungsgebiet und fällt in den Zeitraum von April bis November. Die Eiablage erfolgt etwa zwei bis drei Monate später. Die Weibchen graben zur Eiablage an einer sonnigen Stelle in lockerem Boden eine etwa 20 cm tiefe Kuhle, in die sie die 2 cm bis 3 cm großen, kugelförmigen Eier ablegen. Das Gelege umfasst in der Regel zwischen zehn und dreißig Eier. Sehr große Gelege weisen in seltenen Fällen auch fünfzig Eier auf.^[1] Das Gelege wird dann mit Pflanzenresten und Erde bedeckt. Die 4 cm bis 5 cm großen Jungtiere schlüpfen je nach Wetter nach 9 bis 18 Wochen und wandern zum nächstgelegenen Gewässer.

Schnappschildkröten wachsen sehr langsam und haben in Gefangenschaft ein maximales Alter von 39 Jahren erreicht. Über ihr Höchstalter in freier Natur ist wenig bekannt; Langzeitdaten aus dem Algonquinpark in Ontario, Kanada, deuten aber darauf hin, dass die Tiere über hundert Jahre alt werden können.^[2]

Haltung

Haltung in Mitteleuropa

Die Handhabung von Schnappschildkröten ist, auch aufgrund der Aggressivität der Tiere, schwierig. Wenn sich die Tiere bedroht fühlen, können sie Menschen mit ihrem scharfen und spitzem Maul schnell verletzen. Schnappschildkröten am Schwanz zu greifen, ist problematisch; das Tier wird bei einer solchen Behandlung oft verletzt. Die Schnappschildkröte ist auch in der Lage, sich mit ihren bekrallten Vorder- und Hinterbeinen zu verteidigen. Das Tragen an den Hinterbeinen, mit vom Körper weggestrecktem Vorderteil, gilt als praktikabel. Zu bedenken ist auch, dass Schnappschildkröten ein stinkendes Sekret absondern, wenn sie sich bedroht fühlen.

Schnappschildkröten werden auch von Privatleuten in Mitteleuropa gehalten. Die bedeutende Größe der ausgewachsenen Tiere führt gelegentlich zum Aussetzen in die freie Wildbahn.

Haltung in Deutschland

Seit 1999 gibt es in Deutschland ein allgemeines Handels-, Neubesitz- und Nachzuchtverbot (vgl. der Bundesartenschutzverordnung vom 25. Februar 2005). Eine Ausnahme hiervon besteht für Tierhaltungen unter zoologisch fachkundiger Leitung, die ganz oder überwiegend juristischen Personen des öffentlichen Rechts gehören. Weiterhin ist die Haltung Personen gestattet, die bereits vor 1999 Schnappschildkröten hielten und diese bei den Behörden gemeldet haben.

Unterarten

Für die Schnappschildkröte wird heute neben der Nominatform nur noch eine Unterart anerkannt. Zwei frühere Unterarten (Chelydra serpentina acutirostris Peters, 1862 und Chelydra serpentina rossignoni Mertens et al., 1934) werden heute als eigenständige Arten angesehen.^[3] Unterscheidungsmerkmale sind die Form der Panzer und die Farbe und Anzahl der Kieferbarteln.

• Chelydra serpentina serpentina Linnaeus, 1758 – Vorkommen: Kanada (Nova Scotia), mittlere und östliche USA (außerhalb der Bundesstaaten Florida und Georgia)
• Chelydra serpentina osceola Stejneger, 1918 – Vorkommen: USA (Bundesstaaten Georgia, Florida)

Gefährdung

Die Schnappschildkröte ist in ihrem Verbreitungsgebiet allgemein nicht gefährdet. Das liegt wahrscheinlich auch an ihrer Anspruchslosigkeit in Bezug auf die Wasserqualität sowie der Annahme einer weiten Reihe von Beutetieren. Die Eier der Schnappschildkröte werden manchmal gesammelt, ihr Fleisch gilt als wohlschmeckend. In Amerika werden Schnappschildkröten für den menschlichen Verzehr gefangen.

Literatur

• Manfred Rogner: Schildkröten – Biologie, Haltung, Vermehrung. Eugen Ulmer KG, Stuttgart 2008, ISBN 978-3-8001-5440-1.

Einzelnachweise

1. ↑ Rogner, S. 57.
2. ↑ COSEWIC Assessment and Status Report on the Snapping Turtle Chelydra serpentina in Canada. Abgerufen am 28. August 2016.
3. ↑ U. Fritz, P. Havas: Checklist of Chelonians of the world. 2007 – Volltext als PDF

He'óonéma'ëno. He'óonéma'enóne éohkê-héška'ó'saneo'o.

He'óonéma'ëno

He'óonéma'ëno

The common snapping turtle (Chelydra serpentina) is a species of large freshwater turtle in the family Chelydridae. Its natural range extends from southeastern Canada, southwest to the edge of the Rocky Mountains, as far east as Nova Scotia and Florida. The three species of Chelydra and the larger alligator snapping turtles (genus Macrochelys) are the only extant chelydrids, a family now restricted to the Americas. The common snapping turtle, as its name implies, is the most widespread.^[3]

The common snapping turtle is noted for its combative disposition when out of the water with its powerful beak-like jaws, and highly mobile head and neck (hence the specific epithet serpentina, meaning "snake-like"). In water, it is likely to flee and hide underwater in sediment. The common snapping turtle has a life-history strategy characterized by high and variable mortality of embryos and hatchlings, delayed sexual maturity, extended adult longevity, and iteroparity (repeated reproductive events) with low reproductive success per reproductive event.^[4]

Females, and presumably also males, in more northern populations mature later (at 15–20 years) and at a larger size than in more southern populations (about 12 years). Lifespan in the wild is poorly known, but long-term mark-recapture data from Algonquin Park in Ontario, Canada, suggest a maximum age over 100 years.^[4]

Anatomy and morphology

Close-up in Taum Sauk Mountain State Park, Missouri

Head

Skull

Illustration from Holbrook's North American Herpetology, 1842

C. serpentina has a rugged, muscular build with a ridged carapace (upper shell), although ridges tend to be more pronounced in younger individuals. The carapace length in adulthood may be nearly 50 cm (20 in), though 25–47 cm (9.8–18.5 in) is more common.^[5] C. serpentina usually weighs 4.5–16 kg (9.9–35.3 lb). Per one study, breeding common snapping turtles were found to average 28.5 cm (11.2 in) in carapace length, 22.5 cm (8.9 in) in plastron length and weigh about 6 kg (13 lb).^[6]

Males are larger than females, with almost all weighing in excess of 10 kg (22 lb) being male and quite old, as the species continues to grow throughout life.^[7] Any specimen above the aforementioned weights is exceptional, but the heaviest wild specimen caught reportedly weighed 34 kg (75 lb). Snapping turtles kept in captivity can be quite overweight due to overfeeding and have weighed as much as 39 kg (86 lb). In the northern part of its range, the common snapping turtle is often the heaviest native freshwater turtle.^[8]

Hatchlings emerging from the ground

Ecology and life history

Common habitats are shallow ponds or streams. Some may inhabit brackish environments, such as estuaries. These sources of water tend to have an abundance of aquatic vegetation due to the shallow pools.^[9] Common snapping turtles sometimes bask—though rarely observed—by floating on the surface with only their carapaces exposed, though in the northern parts of their range, they also readily bask on fallen logs in early spring. In shallow waters, common snapping turtles may lie beneath a muddy bottom with only their heads exposed, stretching their long necks to the surface for an occasional breath. Their nostrils are positioned on the very tip of the snout, effectively functioning as snorkels.^[10]

Snapping turtles are omnivorous. Important aquatic scavengers, they are also active hunters that use ambush tactics to prey on anything they can swallow, including many invertebrates, fish, frogs, other amphibians, reptiles (including snakes and smaller turtles), unwary birds, and small mammals.^[11][12] In some areas adult snapping turtles can occasionally be incidentally detrimental to breeding waterfowl, but their effect on such prey as ducklings and goslings is frequently exaggerated.^[10] As omnivorous scavengers though, they will also feed on carrion and a surprisingly large amount of aquatic vegetation.^[13]

Eggs

Common snapping turtles have few predators when older, but eggs are subject to predation by crows, American mink, skunks, foxes, and raccoons. As hatchlings and juveniles, most of the same predators will attack them as well as herons (mostly great blue herons), bitterns, hawks, owls, fishers, American bullfrogs, large fish, and snakes.^[8] There are records during winter in Canada of hibernating adult common snapping turtles being ambushed and preyed on by northern river otters.^[7] Other natural predators which have reportedly preyed on adults include coyotes, American black bears, American alligators and their larger cousins, alligator snapping turtles.^[14] Large, old male snapping turtles have very few natural threats due to their formidable size and defenses, and tend to have a very low annual mortality rate.^[7]

These turtles travel extensively over land to reach new habitats or to lay eggs. Pollution, habitat destruction, food scarcity, overcrowding, and other factors drive snappers to move; it is quite common to find them traveling far from the nearest water source. Experimental data supports the idea that snapping turtles can sense the Earth's magnetic field, which could also be used for such movements (together with a variety of other possible orientation cues).^[15][16]

This species mates from April through November, with their peak laying season in June and July. The female can hold sperm for several seasons, using it as necessary. Females travel over land to find sandy soil in which to lay their eggs, often some distance from the water. After digging a hole, the female typically deposits 25 to 80 eggs each year, guiding them into the nest with her hind feet and covering them with sand for incubation and protection.^[17]

Incubation time is temperature-dependent, ranging from 9 to 18 weeks. One study on the incubation period of the common snapping turtle incubated the eggs at two temperatures: 20 °C (68 °F) and 30 °C (86 °F). The research found that the incubation period at the higher temperature was significantly shorter at approximately 63 days, while at the lower temperature the time was approximately 140 days.^[18] In cooler climates, hatchlings overwinter in the nest. The common snapping turtle is remarkably cold-tolerant; radiotelemetry studies have shown some individuals do not hibernate, but remain active under the ice during the winter.^[17]

Common snapping turtle hatchlings have recently been found to make sounds before nest exit onto the surface, a phenomenon also known from species in the South American genus Podocnemis and the Ouachita map turtle. These sounds are mostly "clicking" noises, but other sounds, including those that sound somewhat like a “creak” or rubbing a finger along a fine-toothed comb, are also sometimes produced.^[19][20]

In the northern part of their range snapping turtles do not breathe for more than six months because ice covers their hibernating site. These turtles can get oxygen by pushing their head out of the mud and allowing gas exchange to take place through the membranes of their mouth and throat. This is known as extrapulmonary respiration.^[21]

If they cannot get enough oxygen through this method they start to utilize anaerobic pathways, burning sugars and fats without the use of oxygen. The metabolic by-products from this process are acidic and create very undesirable side effects by spring, which are known as oxygen debt.^[21] Although designated as "least concern" on the IUCN redlist, the species has been designated in the Canadian part of its range as "Special Concern" due to its life history being sensitive to disruption by anthropogenic activity.^[22]

Systematics and taxonomy

Currently, no subspecies of the common snapping turtle are recognized.^[23] The former Florida subspecies osceola is currently considered a synonym of serpentina, while the other former subspecies Chelydra rossignonii^[24] and Chelydra acutirostris are both recognized as full species.^[23][25]

Behavior

In their environment, they are at the top of the food chain, causing them to feel less fear or aggression in some cases. When they encounter a species unfamiliar to them such as humans, in rare instances, they will become curious and survey the situation and even more rarely may bump their nose on a leg of the person standing in the water. Although snapping turtles have fierce dispositions,^[26] when they are encountered in the water or a swimmer approaches, they will slip quietly away from any disturbance or may seek shelter under mud or grass nearby.^[27]

Relationship with humans

As food

The common snapping turtle is a traditional ingredient in turtle soup; consumption in large quantities, however, can become a health concern due to potential concentration of toxic environmental pollutants in the turtle's flesh.^[28]

Captivity

The common snapping turtle is not an ideal pet. Its neck is very flexible, and a wild turtle can bite its handler even if picked up by the sides of its shell. The claws are as sharp as those of bears and cannot be trimmed as can dog claws. The turtle uses its paws like a bear for hunting and slicing food, while biting it. Despite this, a snapping turtle cannot use its claws for either attacking (its legs have no speed or strength in "swiping" motions) or eating (no opposable thumbs), but only as aids for digging and gripping. Veterinary care is best left to a reptile specialist. A wild common snapping turtle will make a hissing sound when it is threatened or encountered, but they prefer not to provoke confrontations.^[29]

It is a common misconception that common snapping turtles may be safely picked up by the tail with no harm to the animal; in fact, this has a high chance of injuring the turtle, especially the tail itself and the vertebral column.^[30] Lifting the turtle with the hands is difficult and dangerous. Snappers can stretch their necks back across their own carapace and to their hind feet on either side to bite. When they feel stressed, they release a musky odor from behind their legs.

It may be tempting to rescue a snapping turtle found on a road by getting it to bite a stick and then dragging it out of immediate danger. This action can, however, severely scrape the legs and underside of the turtle and lead to deadly infections in the wounds. The safest way to pick up a common snapping turtle is by grasping the carapace behind the back legs, being careful to not grasp the tail. There is a large gap behind the back legs that allows for easy grasping of the carapace and keeps hands safe from both the beak and claws of the turtle. It can also be picked up with a shovel, from the back, making sure the shovel is square across the bottom of the shell. The easiest way, though, is with a blanket or tarp, picking up the corners with the turtle in the middle.

Snapping turtles are raised on some turtle farms in Mainland China.^[31]

In politics

Political cartoon depicting merchants attempting to dodge the "Ograbme"

The common snapping turtle was the central feature of a famous American political cartoon. Published in 1808 in protest at the Jeffersonian Embargo Act of 1807, the cartoon depicted a snapping turtle, jaws locked fiercely to an American trader who was attempting to carry a barrel of goods onto a British ship. The trader was seen whimsically uttering the words "Oh! this cursed Ograbme" ("embargo" spelled backwards, and also "O, grab me" as the turtle is doing). This piece is widely considered a pioneering work within the genre of the modern political cartoon.

In 2006, the common snapping turtle was declared the state reptile of New York by vote of the New York Legislature after being chosen by the state's public elementary school children.^[32]

Reputation

The snapping turtle uses its large claws for digging, not offense - though they can become dangerous when handled by humans

While it is widely rumored that common snapping turtles can bite off human fingers or toes, and their powerful jaws are more than capable of doing so, no proven cases have ever been presented for this species, as they use their overall size and strength to deter would-be predators.^[33] Common snapping turtles are "quite docile" animals underwater that prefer to avoid confrontations rather than provoke them.^[33]

In 2002, a study done in the Journal of Evolutionary Biology found that the common snapping turtle (Chelydra serpentina) registered between 208 and 226 Newtons of force when it came to jaw strength. In comparison, the average bite force of a human (molars area) is between 300 and 700 Newtons.^[34][35] Another non-closely related species known as the alligator snapping turtle has been known to bite off fingers, and at least three documented cases are known.^[36]

Invasive species

In recent years in Italy, large mature adult C. serpentina turtles have been taken from bodies of water throughout the country. They were most probably introduced by the release of unwanted pets. In March 2011, an individual weighing 20 kg (44 lb) was captured in a canal near Rome;^[37] another individual was captured near Rome in September 2012.^[38]

In Japan, the species was introduced as an exotic pet in the 1960s; it has been recorded as the source of serious bite injuries. In 2004 and 2005, some 1,000 individuals were found in Chiba Prefecture, making up the majority of individuals believed to have been introduced.^[39]

Conservation

The species is currently classified as Least Concern by the IUCN, but has declined sufficiently due to pressure from collection for the pet trade and habitat degradation that Canada and several U.S. states have enacted or are proposing stricter conservation measures.^[1] In Canada, it is listed as "Special Concern" in the Species at Risk Act in 2011 and is a target species for projects that include surveys, identification of major habitats, investigation and mitigation of threats, and education of the public including landowners. Involved bodies include governmental departments, universities, museums, and citizen science projects.^[40]

Although common snapping turtles are listed as a species of least concern, anthropogenic factors still may have major effects on populations. Decades of road mortality may cause severe population decline in common snapping turtle populations present in urbanized wetlands. A study in southwestern Ontario monitored a population near a busy roadway and found a loss of 764 individuals in only 17 years. The population decreased from 941 individuals in 1985 to 177 individuals in 2002. Road mortality may put common snapping turtle populations at risk of extirpation. Exclusion fencing could aid in decreasing population loss.^[41]

References

Detale ĉe la Ŝtatoparko Taum Sauk

La komuna serpentotestudo (Chelydra serpentina) estas la specio rilatanta al granda testudo de nesala akvo el la familio de Ĥelidredoj. Ties natura teritorio etendas el sudorienta Kanado, sudokcidente al bordo de la Roka Montaro, tiom for oriente kiom ĝis Nova Skotio kaj Florido kaj tiom for sudokcidente kiom ĝis nordorienta Meksiko. Tiu specio kaj la pli granda Aligatortestudo estas la unikaj specioj en tiu familio troviĝantaj en Nordameriko (kvankam tiu komuna serpentotestudo, kiel ties nomo supozigas, estas multe pli disvastigata tutmonde pro homa agado).^[1]

Notoj

La tortuga serpentina, tortuga lagarto norteño o tortuga lagarto, ^[2]​ también conocida como tortuga satán, tortuga mordedora, tortuga toro, talaman, bache o sambunango (Chelydra serpentina) es una especie de reptil de la familia Chelydridae. ^[3]​ Mide entre 23 y 49 cm. Su cola larga es casi de la longitud del caparazón y tiene una línea de escamas en forma de sierra a lo largo de ésta. Su caparazón presenta tres líneas de quillas en los juveniles que se reducen notablemente con la edad. El dorso es de color café claro a casi negro; el vientre va de blanquecino a crema. La especie se distribuye en el sur de Canadá, este de los Estados Unidos, sureste de México y en Colombia, Ecuador y Costa Rica. Habita pantanos, charcas, ríos, lagos y corrientes lentas, especialmente donde las plantas acuáticas son abundantes. ^[2]​ Vive en áreas con aguas abundantes a menos de 1,200 msnm. Prefiere los fondos lodosos con mucha vegetación. En México, esta tortuga prefiere los climas cálido subhúmedo, cálido húmedo, árido – templado o árido – semicálido, ^[2]​. La NOM-059-SEMARNAT-2010 considera a la especie como sujeta a protección especial; la UICN2019-1 como de preocupación menor. La tortuga lagarto norteño es frecuentemente observada muerta en los caminos, después de las lluvias o cruzando los caminos durante las épocas de sequía cuando su hogar se ha secado. Otro riesgo que amenaza a la especie es la contaminación por basura y desechos orgánicos. La tortuga es comercializada ya que se utiliza para alimento y como mascota. ^[2]​

Descripción

Tortuga mordedora.

Esqueleto en el Museo de Ciencias de Boston.

Su caparazón es de color aceitunado, tiene entre 50 y 60 cm de longitud, aplanado con escudos dorsales rugosos. Los escudos marginales poseen un borde dentado. El plastrón es pequeño en forma de cruz con puente muy estrecho, color amarillo o castaño. La cabeza es voluminosa cubiertas por diversas protuberancias como espinas, tres de ellas alargadas en la barbilla. Hocico en forma de pico con mandíbula potente y 1 a 3 pares de barbicelas submandibulares táctiles, el primer par mucho más largo que los demás.

Patas robustas semipalmeadas, garras, cola gruesa muy larga, cabeza grande.

Alimentación

Cazadora nocturna muy activa. Captura peces, aves, anfibios, reptiles menores, pequeños mamíferos, moluscos, crustáceos e insectos. Se alimenta también de carroña y de ciertos vegetales (Elodea, Polygonum, Nymphaeca y Typha).

Reproducción

Los machos alcanzan la madurez sexual entre los 4 y 5 años mientras, las hembras entre los 6 y 7 años. Durante el apareamiento el macho retiene a la hembra con las garras, para poder poner su cloaca y poder fecundarla. La hembra hace un agujero de 10 a 14 cm de profundidad,para poner 20 a 30 huevos redondos, blancos de 2 a 3,5 cm de diámetro. El tiempo de incubación fluctúa entre 9 y 18n semanas, dependiendo del clima.

Subespecies

Actualmente no se reconocen subespecies para este reptil. Con anterioridad se reconocían las siguientes subespecies:^[3]​

• Chelydra serpentina serpentina (Linnaeus 1758), tortuga mordedora norteamericana: Canadá y Estados Unidos (excepto Florida y Georgia)
• Chelydra serpentina osceola (Stejneger 1918), tortuga mordedora de Florida: Georgia y Florida.
• Chelydra serpentina rossignoni y Chelydra serpentina acutirostris, hoy son consideradas dos especies independientes del mismo género (Chelydra rossignoni y Chelydra acutirostris, respectivamente).

Referencias

• Bosch, A. (2003). "Chelydra serpentina: Information". Animal Diversity Web. http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Chelydra_serpentina.html. Retrieved 2008-07-20.
• Kindersley, Dorling (2001,2005). Animal. New York City: DK Publishing. ISBN 0-7894-7764-5.
• Rhodin, Anders G.J.; van Dijk, Peter Paul; Inverson, John B.; Shaffer, H. Bradley (2010-12-14). "Turtles of the world, 2010 update: Annotated checklist of taxonomy, synonymy, distribution and conservation status". Chelonian Research Monographs 5: 000.xx. Archived from the original on 2010-12-15. https://www.webcitation.org/5uzfktoIh?url=http://www.iucn-tftsg.org/wp-content/uploads/file/Accounts/crm_5_000_checklist_v3_2010.pdf.
• van Dijk, P.P., J Lee, J., Calderón Mandujano, R., Flores-Villela, O., Lopez-Luna, M.A. & Vogt, R.C. (2007). Chelydra rossignoni. In: IUCN 2007. IUCN Red List of Threatened Species. Downloaded on 2009-05-04.
• Chelydra, Reptile Database
• Snapping Turtle, Encyclopedia.com
• Common Snapping Turtle, Nature.ca
• Indiviglio, Frank (2008-06-24). "Handling Snapping Turtles, Chelydra serpentina, and Other Large Turtles". That Reptile Blog. That Pet Place. http://blogs.thatpetplace.com/thatreptileblog/2008/06/24/handling-snapping-turtles-chelydra-serpentina-and-other-large-turtles/. Retrieved 2008-07-20.
• Una "azzanatrice" catturata fuori Roma. March 17, 2011. Corriere della Sera. Milan.
• Medina, Jennifer (2006-06-23). "A Few Things Lawmakers Can Agree On". N.Y./Region (New York Times). http://www.nytimes.com/2006/06/23/nyregion/23ladybug.html?_r=1&oref=slogin. Retrieved 2008-07-20

Chelydra serpentina Chelydra generoko animalia da. Narrastien barruko Chelydridae familian sailkatuta dago.

Erreferentziak

• TIGR Reptile Database in Species 2000 and ITIS Catalogue of Life: 2011 Annual Checklist

Ikus, gainera

• Chelydra
• Chelydridae

Näykkijäkilpikonna (Chelydra serpentina) on aggressiivinen amerikkalainen kilpikonnalaji, jota tavataan pääasiassa Yhdysvaltojen eteläisissä osavaltioissa. Sitä kutsutaan joskus myös nimellä korppikotkakilpikonna.

Ulkonäkö ja koko

Näykkijäkilpikonnalla on pitkä häntä.

Kallo

Näykkijäkilpikonna voi kasvaa 17 kg painavaksi, 40 cm pitkäksi ja elää 60-vuotiaaksi. Sillä on pitkä piikkinen häntä, joka voi olla pituudeltaan 2/3 ruumiin pituudesta. Näykkijäkilpikonnat eivät saa päätään ja kaulaansa kokonaan kuoren sisään. Kupumainen kilpi on väriltään vihertävän ruskea ja sen reuna on hieman hampainen. Plastron eli alakilpi on surkastunut.

Ravinto

Näykkijäkilpikonnat syövät kalaa, sammakoita ja pieniä nisäkkäitä kuten jyrsijöitä. Eläin saalistaa ravintoa tekemällä päällään nopeita hyökkäyksiä kuoren sisältä uhriaan kohti, tehden tästä selvää yhdellä puraisulla. Moni varomaton uimari on menettänyt varpaitaan konnan vahvojen leukojen vuoksi.^lähde? Vain alligaattorit käyttävät näykkijäkilpikonnia ravintonaan, mutta esimerkiksi myös pesukarhu saattaa uhata sen pesää. Näykkijäkilpikonna munii kerralla 20-40 munaa.

Näykkijäkilpikonnan saalistajia luonnossa ovat ainakin: amerikanharmaahaikara (Ardea herodias), pesukarhu (Procyon lotor), haisunäätä (Mephitis mephitis), kettu (Vulpes vulpes), isobassi (Micropterus salmoides), härkäsammakko (Lithobates catesbeianus), Nerodia sipedon ja amerikanvaris (Corvus brachyrhynchos).^[2]

Lähteet

• O'Shea M. & Halliday T., Matelijat ja Sammakkoeläimet, Dorling Kindersley & readme.fi, 2009, 256 s.

Viitteet

Aiheesta muualla

• ITIS: Chelydra serpentina (englanniksi)

Chelydra serpentina

La Tortue serpentine (Chelydra serpentina) est une espèce de tortues de la famille des Chelydridae^[1]. Autrefois seule espèce de son genre, deux de ses sous-espèces ont été élevées au rang d'espèces en 2010.

Répartition et habitat

La tortue serpentine est aquatique et passe le plus clair de son temps sous la surface d'un plan d'eau permanent, qu'il s'agisse d'une mare, d'un lac ou d'un cours d'eau. Certaines peuvent vivre dans des environnements saumâtres tels les estuaires ou les marais, comme les Everglades.

Cette espèce se rencontre^[1] :

• au Canada ;
• aux États-Unis.

Elle a été introduite en Chine, au Japon, à Taïwan et dans certains États de l'ouest des États-Unis.

On en trouve occasionnellement en France à la suite d'un lâcher par un propriétaire peu scrupuleux ; par exemple en 2009 à la Mare aux Évées en forêt de Fontainebleau^[2] et une autre en 2020 à Saint-André (Pyrénées-Orientales)^[3].

Description

Cette tortue se montre peu, devient féroce quand on la dérange et peut infliger des blessures graves avec sa mâchoire, coupante comme un rasoir.

Alimentation

La chélydre serpentine est opportuniste par excellence. Elle se nourrit d'invertébrés divers, d'oiseaux, de petits mammifères, d'amphibiens, de serpents et de tortues (y compris les jeunes de sa propre espèce).

Reproduction

Lors de l'accouplement, le mâle peut être très agressif envers la femelle. Celle-ci pondra entre 20 et 40 œufs.

• Une tortue serpentine femelle (Chelydra serpentina) à la recherche d'un endroit convenable pour pondre.

• Elle a trouvé son endroit, creusé un trou dans le sol sableux, et est maintenant en train de pondre.

• Vue rapprochée sur les œufs.

Crâne.

Publication originale

• Linnaeus, 1758 : Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis, ed. 10 (texte intégral).

Notes et références

Nasrtljiva kornjača (Chelydra serpentina) je kornjača duljine do 45 cm koja naseljava jug Sjeverne Amerike.

Ova velika, tamna kornjača vrlo je razdražljiva i kada je u opasnosti, može snažno ugristi. Ima golemu glavu, malen trbušni oklop te grub leđni oklop, kojiput prekriven algama. Živi u slatkim i bočatim vodama s obiljem biljnog pokrova i često leži ukopana u blato, samo s očima i nosnicama iznad površine. Preko dana leži i čeka plijen, a noću je aktivan lovac koji naglim pokretima glave lovi male sisavce, ptice, ribe, beskralješnjake i biljke. Parenje može nastupiti bez prethodnog "upoznavanja", no postoji i obred u kojem mužjaci i ženke stanu nasuprot jedno drugomu s ispruženim vratovima. Ženke polažu jedno leglo od 20-30 jaja u plosnate rupe, često u jazbine bizamskog štakora. Mogu zadržati sjeme do sljedeće sezoe parenja.

Lubanja

Drugi projekti

Nedovršeni članak Nasrtljiva kornjača koji govori o životinjama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.

La testuggine azzannatrice (Chelydra serpentina (Linnaeus, 1758)) è una chelidride originaria del Nord America^[2].

Descrizione

Cranio

È una delle testuggini d'acqua dolce più grandi, insieme alla testuggine alligatore. Il suo carapace può raggiungere i 48 cm anche se in genere arriva a circa 25 cm. Il peso varia dai 4,5 ai 6 kg, ma alcuni esemplari allevati in cattività sono arrivati a pesare ben 34 kg. Ha un corpo robusto, il carapace increspato (più evidente negli esemplari giovani) e una lunga coda. L'apparato muscolare è ben sviluppato, in particolare quello del collo, che permette di sferrare abili morsi dai movimenti che ricordano quelli di un serpente (da qui deriva "serpentina").^[3]

Biologia

Cranio

È aggressiva quando fuori dall'acqua.

Alimentazione

Si nutre di crostacei, pesci, anfibi, piccoli uccelli, mammiferi, carogne e piante acquatiche come la Lemna minor. Scatta velocemente per afferrare la preda con la bocca.^[3]

Riproduzione

L'accoppiamento della serpentina avviene da aprile a novembre, poiché d'inverno cade in letargo. La femmina depone dalle 25 alle 96 uova. Il sesso dei nuovi nati è determinato dalla temperatura di incubazione.^[3]

Distribuzione e habitat

testuggine azzannatrice

Comune in Nordamerica, l'area di diffusione di questa testuggine va dal Canada meridionale sino agli Stati Uniti d'America centrali e orientali e dalle coste atlantiche fino alle Montagne Rocciose.^[2]

Predilige acque stagnanti o a corso lento con fondo melmoso e ricche di vegetazione. È possibile trovarla anche in laghi, fiumi e paludi.

Recuperi in Italia

L'abbandono in natura di esemplari cresciuti, allevati da amatori erpetofili nelle forme giovanili, rischia di introdurre questo rettile come specie aliena in molti ambienti naturali.

• Nel giugno 2009 un esemplare di circa 10 kg è stato catturato sulle rive del Po a Canaro.^[4]
• Il 27 agosto 2010 un esemplare di 20 kg è stato trovato nel Lazio, ai confini del Parco Nazionale del Circeo nei pressi di Pontinia (LT).^[5]
• Nel marzo del 2011 un esemplare di circa 20 kg è stato trovato ad Anguillara (RM).^[6]
• L'8 maggio 2011 un esemplare di circa 5 kg è stato trovato in località Noce Alta nel comune di Perdifumo (SA).^[7]
• Il 24 Giugno 2012 un esemplare adulto è stato trovato presso il laghetto del Bottaccione nel comune di Gubbio (PG)
• Nel giugno 2012 un esemplare di circa 25 anni e 35 cm di diametro è stato ritrovato a Badia a Pacciana (PT).
• Il 17 settembre 2012 un esemplare adulto è stato trovato a Stimigliano (RI), lungo l'argine del Tevere.
• Il 21 febbraio 2015 un esemplare adulto è stato recuperato dalla ANPANA Novara e Polizia Locale di Oleggio.
• Il 16 maggio 2015 un esemplare adulto è stato trovato a Velletri (RM), lungo un canale di scolo di campagna.^[8]
• Nel maggio 2016 un esemplare adulto di circa 6 kg e 20 anni d'età è stato recuperato presso Crotte, frazione di Strambino.^[9]
• Il 13 giugno 2016 un esemplare di circa 7 kg è stato rinvenuto a Cori (LT).^[10]
• Il 5 aprile 2018 un esemplare di 8 kg è stato trovato a Castiglione d’Adda (LO),^[11] lo stesso giorno è stato trovato un altro esemplare a Pomigliano d'Arco (NA).^[12]
• Il 2 maggio 2018 un esemplare di 15 kg è stato trovato lungo la Strada Provinciale 346, nei pressi di Fucecchio.^[13]
• il 23 agosto 2018 un esemplare lungo circa 40 centimetri è stato trovato in un parchetto pubblico ad Arconate (MI).^[14]
• Il 03 dicembre 2018 un esemplare di 6 Kg è stato trovato in uno stagno di Villa Pallavicino a Stresa.
• Il 31 maggio 2020 un esemplare è stato trovato nel fiume Tevere nei pressi di Monterotondo (RM).^[15]
• Il 25 giugno 2020 due esemplari sono stati recuperati a Lucinasco (IM).^[16]
• L'8 maggio 2021 un esemplare di circa 10 kg è stato recuperato in un canale di scolo a Dosson, frazione di Casier.^[17]
• L'8 giugno 2021 un esemplare vagante è stato recuperato a Collegno (TO)
• Il 23 giugno 2021 un esemplare è stato recuperato in un laghetto privato a Cannara (PG)^[18]
• Il 4 agosto 2021 un esemplare è stato recuperato nei pressi della diga Acea del lago di San Liberato, a Narni (TR)^[19]
• Il 16 maggio 2022 un esemplare vagante è stato trovato in un laghetto del quartiere Monteverde di Roma

Tassonomia

Esemplare mentre nuota

Sono note le seguenti sottospecie:

• Chelydra serpentina serpentina
• Chelydra serpentina osceola
• Chelydra serpentina rossignonii
• Chelydra serpentina acutirostris

Conservazione

La IUCN Red List considera Chelydra serpentina una specie a basso rischio (Least concern).^[1]

In Italia ne è vietata la detenzione e la vendita poiché ritenuta pericolosa per l'incolumità e la salute pubblica^[20]. Eventuali detenzioni illegali o avvistamenti vanno segnalati ai Carabinieri Forestali.

Note

Bibliografia

• Steyermark A.C., Finkler M.S., Brooks R.J., Biology of the snapping turtle (Chelydra serpentina), Johns Hopkins University Press, 2008.
• Jenni Bruce, Karen McGhee, Luba Vangelova e Richard Vogt, L'Enciclopedia degli animali, Milano, Areagroup media, 2005.

Kaimaninis vėžlys (lot. Chelydra serpentina, angl. Common snapping turtle, vok. Schnappschildkröte) – kaimaninių vėžlių (Chelydridae) šeimos roplys, kuris užauga iki 47 cm ilgio ir 30 kg svorio. Dauginasi pavasarį. Liepos – rugpjūčio mėn. patelė sudeda apie 30 stambių kiaušinių. Esant 25-30 laipsnių temperatūrai maždaug po 55-125 dienų išsirita jaunikliai, kurie būna 2,5-3 cm ilgio.

kaukolė

Paplitęs nuo pietryčių Kanados iki Kolumbijos ir Ekvadoro. Gyvena įvairiuose vandens telkiniuose, tačiau pirmenybę teikia uždumblėjusioms vietoms, kur noriai įsirausia į dumblą. Besigindamas labai skaudžiai kandžiojasi.

Neretai auginamas terariume. Vikiteka

De bijtschildpad of bijtchelydra (Chelydra serpentina) is een schildpad uit de familie bijtschildpadden (Chelydridae). De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Linnaeus in 1758. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Testudo serpentina gebruikt.^[2]

Het is met een schildlengte tot 50 centimeter en een totale lengte van ongeveer een meter een van de grootste zoetwaterschildpadden. De bijtschildpad komt voor in delen van Noord- en Midden-Amerika en leeft in gematigde tot subtropische streken. Het is een sterk aan water gebonden soort die maar zelden een zonnebad neemt en permanent onder water leeft. Alleen om de eieren af te zetten en soms om te paren wordt het land betreden.

De bijtschildpad is een omnivoor die leeft van kleine waterdieren, planten en aas maar kan ook wel grotere dieren buitmaken als de kans zich voordoet. De schildpad laat zich niet benaderen en gedraagt zich met name op het land agressief en is dan erg bijterig. De bijtschildpad is wat betreft de gevolgen van een beet bij de mens een erg beruchte soort die vingers en tenen kan amputeren.^[3]

Naam

De bijtschildpad dankt zijn Nederlandstalige naam aan het agressieve gedrag waarbij de schildpad fel van zich af bijt. Ook in andere talen wordt de soort hiernaar vernoemd, zoals het Spaans (tortuga mordedora), het Duits (schnappschildkröte) en het Engels (snapping turtle).

De wetenschappelijke naam verwijst naar de slang-achtige nek van de schildpad, al is deze in rust ingetrokken en niet te zien. De geslachtsnaam Chelydra is een samentrekking van de Oudgriekse woorden χέλυς, chelus en ὕδρος, hudros, wat 'schildpad-slang' betekent. De soortnaam serpentina is het Latijnse woord voor 'slangachtig'.^[4] Twee voormalige ondersoorten worden sinds recentelijk (2007) als volwaardige soort gezien: Chelydra acutirostris en Chelydra rossignonii.

Verspreiding

Verspreiding in Noord-Amerika in het blauw.

De bijtschildpad leeft in het oostelijke deel Noord- en Midden-Amerika, van het zuiden van Canada tot aan Ecuador, en komt ook voor in grote delen van de Verenigde Staten. De bijtschildpad komt voor in het grootste deel van het oosten van het land, ten oosten van de Rocky Mountains.

Het grootste deel van het verspreidingsgebied bevindt zich in de Verenigde Staten. Het gebied beslaat een groot aantal staten van het noorden tegen de grens bij Canada tot aan de grens met Mexico. De bijtschildpad komt voor in de staten: Alabama, Arizona, Arkansas, Colorado, Connecticut, Delaware, Florida, Georgia, Idaho, Illinois, Indiana, Iowa, Kansas, Kentucky, Louisiana, Maine, Maryland, Massachusetts, Michigan, Minnesota, Mississippi, Missouri, Montana, Nebraska, Nevada, New Hampshire, New Jersey, New Mexico, New York, North Carolina, North Dakota, Ohio, Oklahoma, Pennsylvania, Rhode Island, South Carolina, South Dakota, Tennessee, Texas, Utah, Vermont, Virginia, Washington, West Virginia, Wisconsin en Wyoming.^[5]

Verspreiding als exoot

In landen waar de soort van oorsprong niet voorkomt, zoals in de Benelux kan een losgelaten bijtschildpad goed overleven in sloot, vijver of plassengebied. Het dier kan in de vrije natuur een hoge leeftijd bereiken en erg groot worden. Voor de eigenaar kan dit een gemakkelijke manier zijn om van dit huisdier af te komen. Hoewel de schildpad in Nederland ook daadwerkelijk in de natuur is gezien, kan de soort zich hier waarschijnlijk niet handhaven en zich ontwikkelen tot een invasieve soort. Dit komt doordat de bijtschildpad eierleggend is, en de embryo's zich in meer gematigde gebieden niet kunnen ontwikkelen.

Natuurliefhebbers zijn doorgaans minder gecharmeerd van het vrijlaten van dit dier omdat zij een exoot als onnatuurlijk beschouwen. Het vrijlaten van exoten is om die reden verboden maar dit verbod is in praktijk moeilijk te handhaven. Soms onderneemt men pogingen om een vrijgelaten bijtschildpad te vangen maar dat blijkt meestal erg moeilijk.

De bijtschildpad wordt als huisdier gehouden maar omdat de schildpad erg groot en niet erg aaibaar is, wordt het dier regelmatig gedumpt. In Nederland komt een dergelijke vondst niet zelden in de media. Een aantal voorbeelden van bijtschildpadden in Nederland zijn:

• In de uiterwaarden van de IJssel bij de plaats Olst werd begin augustus 2005 een volwassen schildpad uit het water gevist door stratenmakers. Het 40-centimeter lange exemplaar werd naar de schildpaddenopvang in Almelo gebracht. Een persoon werd bij het verplaatsen gebeten door de schildpad en moest zich laten behandelen.
• Eind oktober 2006 is er ook nog een volwassen exemplaar gevangen dat zich ophield in de Alblasserwaard. Deze bijtschilpad is overgebracht naar de Delftse reptielenzoo Serpo en wordt in de volksmond 'Billy Bijtgraag' genoemd.
• Voorbijgangers hebben op 12 augustus 2008 langs de A2 bij het Limburgse Geleen een gevaarlijke bijtschildpad gevonden. Het gaat om een betrekkelijk groot exemplaar van zeventig centimeter.
• In augustus 2009 ontsnapte een vijftig centimeter lange bijtschildpad tijdens een verhuizing in Diever.^[6] Deze bijtschildpad is op 14 september 2009 op drie kilometer afstand van de woning weer gevangen. Voor zover bekend zijn er geen ongelukken gebeurd tijdens de drie weken dat de bijtschildpad van zijn vrijheid genoot.

Uiterlijke kenmerken

Schildplaten van het rugschild.

N = Nuchaal
V = Vertebraal
C = Costaal

S = Supracaudaal
M = Marginaal

Achterzijde met klauwendragende poten en van rijen schubben voorziene staart.

De alligatorchelydra heeft een grotere kop, een bulterig schild en een gladde staart.

De bijtschildpad is een grote, grof gebouwde schildpad, met stevige, korte poten en een lange, dikke staart. De kop is opvallend groot en grof gebouwd, en kan net als de poten niet in het schild worden geborgen. Het rugschild of carapax wordt maximaal 50 centimeter lang en het gewicht is dan bijna 30 kilo. Alleen mannetjes worden echter zo lang, de vrouwtjes blijven aanzienlijk kleiner. Het langst beschreven exemplaar had een carapaxlengte van 50,3 centimeter.^[7]

De kop van de schildpad is groot en driehoekig van vorm, de bek kan ver worden opengesperd. De randen van de bek zijn verhoornd, de randen zijn lichter van kleur en hebben donkere strepen. De bek is erg scherp, in combinatie met de stevige kaakspieren kan de schildpad zeer krachtig bijten. De bijtkracht van een groter exemplaar kan 500 kilogram per cm² bedragen.^[8] Aan de voorzijde van de bovenkaak is een snavelachtige, omlaag gekromde punt aanwezig. Aan de bovenzijde van deze punt zijn de neusgaten gepositioneerd. De ogen zijn aan de bovenzijde van de kop geplaatst en zijn relatief klein, de pupil is zwart, de iris is gevlekt en heeft een stervormig patroon van donkere strepen. De kleur van de kop is donkerder dan de huid van de poten en staart, en vooral in de nek zijn bij oudere dieren vele kleine uitsteekseltjes zichtbaar.

Aan de onderzijde van de kop zijn twee kleine, langwerpige uitsteekseltjes zichtbaar, deze worden de baarddraden genoemd.^[9] Baarddraden komen ook voor bij andere dieren zoals vissen, de structuren hebben een tastzintuiglijke functie.

Het rugschild wordt wel de carapax genoemd en is erg groot en stevig. Het schild verandert naarmate de schildpad ouder wordt; heel jonge exemplaren die net uit het ei kruipen hebben een stekelige bovenzijde van het schild. Het schild is voorzien van verharde bultjes, de hoornplaten aan de achterzijde hebben doorn-achtige, naar achteren wijzende punten. Sommige juveniele exemplaren hebben gele tot rode, straalgewijze vlekjes op het schild. Jonge dieren hebben ook drie duidelijke opstaande lengterichels of kielen aan de bovenzijde van het schild. Al deze juveniele kenmerken verdwijnen naarmate de schildpad ouder wordt. Bij subadulte exemplaren zijn de vlekjes en kielen meestal verdwenen, wel zijn nog de bultjes aanwezig maar ook deze verdwijnen en volwassen exemplaren hebben een gladde bovenzijde van het schild. Bij exemplaren van sommige populaties b;lijven echter gekleurde vlekjes aanwezig.^[10]

De schildplaten aan de bovenzijde van het rugschild bestaan uit verschillende soorten platen, de plaat aan de voorzijde van het schild wordt de nekplaat of nuchale plaat genoemd. De uit vijf platen bestaande schildenrij op het midden van de bovenzijde van het schild worden de vertebrale schilden of ribschilden genoemd en de rijen schilden aan weerszijden zijn vier costale schilden of costalen. Aan de achterzijde van het schild zijn boven de staart twee anale schilden of supracaudale schilden gelegen. Rondom de rand van het schild is een rij van 22 smalle, kleinere platen aanwezig die de marginale platen worden genoemd.

De schildkleur is groen tot bruin of donkerder tot bijna zwart. In het wild levende dieren krijgen naarmate ze ouder worden steeds meer aangroei van planten en algen op het schild, zodat hun natuurlijke kleur niet meer te zien is.^[7]

Het buikschild of plastron is bij de bijtschildpad opvallend klein en heeft een duidelijke kruisvorm. Dit laat een grote bewegingsvrijheid toe van de kop en de poten. Het buikschild is aan weerszijden verbonden met het rugschild door een smalle benen brug, het buikschild is in de lengte veel smaller dan bij de meeste schildpadden waardoor het lijkt alsof de schildpad te groot is voor zijn schild.

De poten zijn breed, kort en stomp en eindigen in verbrede klauwen die voorzien zijn van duidelijke zwemvliezen. De voorpoten dragen vijf grote nagels, de achterpoten vier. Bij heel grote exemplaren zijn de klauwen zo groot als een mensenhand.^[11] De klauwen spelen niet alleen een rol bij de voortbeweging, het mannetje gebruikt ze tijdens de paring om op een vrouwtje te klimmen. De staart van de bijtschildpad is opvallend groot en is voorzien van rijen opstaande schubben, die de staart een zaag-achtige zijwaartse aanblik geven en doet denken aan de staart van een krokodil. De staart is een belangrijk geslachtskenmerk; de staart van mannetjes is langer en de anus is duidelijk verder naar achteren geplaatst in vergelijking met een vrouwtje, al is dit verschil alleen aan de onderzijde te zien. Zowel de poten als de staart hebben een geelbruine tot groene kleur.^[9]

Onderscheid met andere soorten

De bijtschildpad is te onderscheiden van de alligatorschildpad (Macrochelys temminckii) doordat deze laatste soort een duidelijk ananas-achtig reliëf op het schild heeft, en de ogen iets meer naar buiten staan. De alligatorchelydra heeft daarnaast een verhoudingsgewijs grotere kop en heeft geen opstaande stekel-achtige schubben op de staart zoals de bijtschildpad.^[7] De enige andere schildpad waarmee de bijtschildpad te verwarren is, is de grootkopschildpad (Platysternon megacephalum), die echter ontbreekt in Noord-Amerika en alleen voorkomt in delen van Azië. De grootkopschildpad heeft een kleiner en minder gewelfd schild (tot ongeveer 20 centimeter) en een verhoudingsgewijs veel grotere kop.^[12]

De bijtschildpad is moeilijker te onderscheiden van twee voormalige ondersoorten, die vroeger als variaties van de bijtschildpad werden gezien maar tegenwoordig als aparte soorten beschouwd. Deze twee soorten zijn het makkelijkst in het veld te onderscheiden aangezien ze in het zuiden van Noord-Amerika en in Midden-Amerika leven, van Mexico tot Honduras.

Levenswijze

De bijtschildpad houdt zich schuil onder onderwaterobjecten zoals takken en boomstronken.

De bijtschildpad is een typische waterbewoner die in ondiepe wateren leeft of langs de oevers van diepere wateren. Deze oevers mogen niet te steil zijn want de schildpad is ondanks de aquatische levenswijze een slechte zwemmer op de lange afstand die in diep water verdrinkt. Ook snelstromende wateren worden vermeden, alleen stilstaande tot matig stromende wateren zijn geschikt als leefomgeving. De schildpad is een bodembewoner die zich niet zwemmend maar lopend over de bodem voortbeweegt.

De schildpad heeft een grote voorkeur voor wateren met een weelderige onderwatervegetatie of een ruim aanbod aan onderwaterobjecten als takken om te schuilen. Ook een modderbodem of fijne zanderige bodem is een vereiste, de schildpad heeft enige tolerantie voor brakwater.^[9]

De bijtschildpad komt nooit aan land om te zonnen en leeft permanent onder water. Soms wordt de schildpad drijvend tegen het wateroppervlak of op een boven het water uitstekend object gezien om zich op te warmen aan de zon. Alleen om eieren af te zetten en soms om te paren komt de schildpad aan land, de eieren worden begraven in een hol dicht bij de oever. Soms legt de schildpad enige afstand over land af op zoek naar een geschikte nestplaats, alleen dan kunnen de dieren op wegen en in tuinen worden aangetroffen. Hier zijn de dieren kwetsbaar en gedragen zich agressief, in het water daarentegen is de schildpad minder schuw en kan tot op enige afstand benaderd worden.

Voortplanting

Eieren bij de afzet in het nest

Juvenielen zijn donker en gestekeld.

De voortplantingstijd begint in de lente en alleen gedurende deze tijd zoeken de dieren elkaar op voor de paring. De paring vindt plaats in het water of soms op het land. De paring heeft veel weg van een gevecht, waarbij het mannetje een vrouwtje achtervolgt en ten slotte vastpakt waarna de copulatie plaatsvindt. Het mannetje bijt hierbij het vrouwtje in nek en kop. Na de copulatie en de bevruchting van de eitjes gaat het vrouwtje meestal direct op zoek naar een geschikte afzetplaats voor de eieren. Ze is soms dagen bezig om een geschikte plaats te vinden. De embryo's stoppen korte tijd na de bevruchting met groeien, pas als ze als eitje zijn afgezet in de bodem start de embryonale ontwikkeling.

De vrouwtjes kunnen het sperma echter ook opslaan om het te bewaren voor een later tijdstip. Hierdoor kan het vrouwtje, als ze geen partner kan vinden in het voortplantingsseizoen, toch eieren ontwikkelen van eerder opgeslagen sperma.^[9]

De eieren worden begraven in een ongeveer 10 centimeter diep holletje in het zand dicht bij de oever van het water. Soms worden ook holen van zoogdieren zoals de bisamrat gebruikt.^[3] Een vrouwtje is ongeveer anderhalf uur bezig met het graven van het nest waarna de eieren worden afgezet en het hol wordt dichtgegooid om het te verbergen voor roofdieren. De vrouwtjes zetten de eieren meestal steeds af op dezelfde plaats, dit is in de regel een ander gebied dan waar ze zelf leven. Er worden enige tientallen eitjes afgezet per jaar. De volwassen schildpad leeft in wat grotere wateren terwijl de juvenielen de meeste kans maken in kleinere stroompjes waarin zich minder vijanden zoals roofvissen bevinden.

Het ei is wit van kleur de schaal is enigszins perkament-achtig en de poriën waardoor het embryo van zuurstof wordt voorzien zijn duidelijk zichtbaar.^[5]. De eieren zijn rond en hebben een doorsnede van ongeveer 2,3 tot 3,3 centimeter.^[10] De embryonale ontwikkeling duurt drie tot vier maanden, afhankelijk van de temperatuur.^[11] Als de eieren in een te koele omgeving uitkomen, blijven de juvenielen in het nest om te overwinteren en komen pas het volgende voorjaar tevoorschijn.^[11]

Net als andere schildpadden kent de bijtschildpad een temperatuursafhankelijke geslachtsbepaling. De embryo's hebben geen geslachtschromosomen maar het geslacht wordt bepaald door de omgevingstemperatuur. Bij een temperatuur van 20 graden Celsius komen alleen vrouwtjes uit het ei, bij een temperatuur van 21 tot 22 graden zowel mannetjes als vrouwtjes en bij een temperatuur van 23 tot 24 graden komen alleen mannetjes ter wereld. Opmerkelijk is dat bij een hogere temperatuur van 25 tot 28 graden zowel mannetjes als vrouwtjes uit het ei kruipen en bij een nog hogere temperatuur boven 29 graden komen alleen vrouwtjes ter wereld.^[10] In de praktijk is de temperatuur van de eieren boven in het nest warmer dan die op de bodem van het nest wat de verhouding tussen mannetjes en vrouwtjes beïnvloed.

Als de jonge schildpad tevoorschijn komt heeft het schild een lengte van ongeveer 24 tot 31 millimeter. Pas uitgeslopen juvenielen hebben een zichtbare dooierzak op het buikschild die te herkennen is als een knop-vormige uitstulping.^[10] De bovenzijde van de pas uit het ei gekropen schildpadjes is donkerbruin van kleuren heeft drie opstaande kielen, ook is de bovenzijde erg ruw zodat de dieren sprekend op een in het water gevallen blad lijken.^[5]

De levensverwachting van de bijtschildpad is minstens veertig jaar, maar vermoed wordt dat de dieren veel ouder kunnen worden en zelfs een leeftijd van meer dan 70 jaar kunnen bereiken.

• Afbeeldingen: nest
• De schildpad verlaat het water.

• Het nest wordt dicht bij de oever gegraven.

• Voornamelijk de achterpoten worden gebruikt.

• De afzet van de eitjes.

Voedsel en vijanden

Rivierkreeften zijn een voedselbron van de bijtschildpad.

De bijtschildpad is een omnivoor die alles eet wat in de bek past, zowel plantaardig materiaal als dierlijk materiaal en ook aas wordt gegeten. Het voedsel wordt altijd in het water gezocht, soms worden ook in het water gevallen dieren of op het wateroppervlak zwemmende dieren gegrepen.

De dieren die op het menu staan zijn voornamelijk ongewervelde dieren tot kleine of middelgrote gewervelden. De schildpad eet onder andere slakken, wormen, rivierkreeften, insecten, garnalen, kikkers, vissen, salamanders en kleine reptielen.^[4] Zowel kleine slangen als kleinere schildpadden worden gegeten, bij prooien als schildpadden wordt eerst de kop afgebeten.^[9] De jachtmethode verandert naarmate de schildpad ouder wordt; jonge exemplaren hebben veel voedsel nodig omdat ze sneller groeien en foerageren actief op zoek naar voedsel terwijl oudere dieren op de bodem liggen en meer vanuit een hinderlaag jagen.^[4]

De invloed van de bijtschildpad op watervogels wordt vaak overdreven, uit onderzoek blijkt dat slechts incidenteel een vogel wordt gegeten. In gebieden waar dichte populaties bijtschildpadden voorkomen en ze gemakkelijk bij de zwemmende watervogels kunnen komen, zoals ondiepe wateren met grote aantallen jonge vogels. Er zijn wel regelmatig resten van vogels teruggevonden in bijtschildpadden, maar dit betreft vrijwel altijd jonge eenden zoals de wilde eend (Anas platyrhynchos). In de meeste streken waar de bijtschildpad voorkomt is de negatieve invloed op watervogels geen sprake. Ook wordt soms beweerd dat duikers worden gegeten, dit zijn watervogels die naar de bodem duiken op zoek naar voedsel. De duikers zouden onder water door de schildpad worden verschalkt, maar hier is geen enkel bewijs voor.^[11]

Jonge exemplaren vallen zelfs ten prooi aan vogels, hier een Amerikaanse blauwe reiger.

De bijtschildpad heeft alleen in het eerste stadium van zijn leven te vrezen van andere dieren, al is de slachting dan ook erg groot. Zo'n 90 procent van alle nesten wordt leeggeroofd door uiteenlopende roofdieren. De vrouwtjes bewaken hun nesten niet, en zetten ook geen nesten af in de buurt van krokodillennesten. Andere Noord-Amerikaanse soorten kennen dit gedrag wel, met gevaar voor eigen leven graven ze een nest uit dicht in de buurt van een krokodillennest. De eieren worden zo bewaakt door de krokodil die haar eigen kroost beschermd en ook alle vijanden van de schildpadeieren op afstand houdt. Belangrijke nestrovers binnen het natuurlijke verspreidingsgebied van de bijtschildpad zijn rovende zoogdieren zoals nertsen, ratten, stinkdieren, vossen en wasberen. Het nest van de bijtschildpad overleeft vaak de eerste 24 uur niet.^[11]

Het grootste deel van de eieren wordt dus niet eens geboren en van de jonge schildpadden die erin slagen zich uit te graven wordt het aantal in de eerste jaren nog eens flink gedecimeerd. De jonge schildpadden worden door allerlei dieren gegeten, zoals krokodilachtigen, grotere roofvissen en verschillende vogels, zoals watervogels en roofvogels. Na een paar jaar echter vindt er een omslag plaats, waarbij de schildpad niet alleen groter en zwaarder wordt maar ook steeds beter in staat is om van zich af te bijten. Als de schildpad een schildlengte heeft bereikt van ongeveer 7,5 centimeter is de totale lengte ongeveer vijftien cm en is het dier te groot om nog te worden opgegeten. Een uitzondering zijn schildpadden die op de bodem van het water in winterslaap verkeren; dergelijke exemplaren kunnen worden buitgemaakt door otters.^[11]

In de cultuur

De bijtschildpad speelt een bescheiden rol in de Noord-Amerikaanse cultuur, het vlees werd door de kolonisten bijvoorbeeld al gegeten. Ook tegenwoordig wordt de schildpad wel als wild beschouwd, al is het doden van de dieren vaak bij wet verboden. Het vlees van de schildpad wordt gebruikt in verschillende gerechten zoals soepen en stoofpotten.^[7] De textuur van het vlees wordt omschreven als gelijkend op kip.

Door de Indianen, de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika, werd het schild van de bijtschildpad gebruikt in verschillende ceremoniële activiteiten. De gedroogde schilden werden hiertoe van een handvat voorzien en de binnenzijde werd voorzien van droge zaden zodat een ratel-achtig instrument ontstaat.^[9]

Gevaren voor de mens

Schedel met scherpe, verhoornde bek en grote openingen voor een goede aanhechting van de kaakspieren

De bijtschildpad staat bekend als de 'pittbull' in de schildpaddenwereld en de bijterige status is te vergelijken met de 'pitbull' onder de hagedissen die ook in Noord- en Midden-Amerika leeft; het gilamonster. Deze hagedis is echter als schuw aan te merken, terwijl de bijtschildpad als ronduit agressief wordt beschouwd. De schildpad is berucht bij vissers die af en toe een exemplaar aan de haak slaan, waarbij de schildpad vechtlustig gedrag vertoont en fel van zich af bijt. De kaken van de schildpad zijn scherp en door de grote kaakspieren erg krachtig, maar het belangrijkste wapen is de lange nek. Als de schildpad dreiggedrag vertoont, is de nek ingetrokken en bevindt zich vlak voor het schild. Als de schildpad vervolgens wordt benaderd, kan de nek in een reflex razendsnel en erg ver worden uitgestoken, de lengte van de nek evenaart bijna die van het schild. Het hanteren van de schildpad door het dier bij de staart op te tillen is af te raden omdat dit zeer pijnlijk is voor het dier, en deze methode kan ernstige beschadigingen aan de wervelkolom toebrengen.^[7]

Het oppakken van de schildpad is niet verstandig; door de krachtige kaken kan de schildpad ernstige verwondingen veroorzaken, ook beschikt het dier over scherpe klauwen en krachtige pootspieren. De schildpad kan de nek relatief ver uitsteken in een poging om een belager te bijten. De reikwijdte van de bek wordt vaak onderschat; de schildpad kan zijn nek achterwaarts over het schild buigen waardoor de happende bek een groter bereik heeft dan wordt verwacht.

Het gedrag van de schildpad wordt verklaard door het feit dat de dieren een grote kop hebben die niet kan worden teruggetrokken in het schild zoals veel andere schildpadden kunnen. Voorbeelden zijn doosschildpadden en klepschildpadden die zich geheel kunnen terugtrekken in hun harde schild. Omdat de bijtschildpad zijn kop niet kan beschermen moet het dier wel van zich af bijten als het met een vijand wordt geconfronteerd. Als de schildpad onder water een gevaar bemerkt, zal het eerder proberen te vluchten dan de aanval te kiezen. Soms ziet de schildpad badende mensen wel aan voor voedsel, berucht omdat ook badende mensen soms worden aangevallen waarbij tenen kunnen worden afgebeten.^[3]

De schildpad duikt weleens op in de handel in exotische dieren maar is voor beginners absoluut ongeschikt om thuis te houden als exotisch huisdier. De bijtschildpad blijft niet klein zoals de roodwangschildpad (Trachemys scripta elegans) en bereikt in gevangenschap bij een goede verzorging gemakkelijk een leeftijd van 40 jaar. Dit is minstens twee keer zo oud als een gemiddelde hond of kat. Een exemplaar dat een schildlengte van 20 centimeter is gepasseerd is ronduit gevaarlijk voor kinderen of huisdieren.

Taxonomie en indeling

Proganochelys is een uitgestorven verwant van de bijtschildpad.

De bijtschildpad werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Carolus Linnaeus in 1758 als Chelydra serpentina. Later is de soort onder verschillende namen beschreven, zoals Testudo longicauda (Shaw, 1831), Chelydra lacertina (Schweigger, 1812), Chelydra emarginata (Agassiz, 1857) en Devisia mythodes (Ogilby, 1905).^[13]

De bijtschildpad behoort tot de schildpaddenfamilie die de bijtschildpadden of soms wel grootkopschildpadden worden genoemd, de wetenschappelijke naam van de groep is Chelydridae. Deze familie telt vele soorten, maar de meeste zijn alleen bekend als fossiel en zijn al lange tijd uitgestorven. Naast de bijtschildpad is de alligatorchelydra (Macrochelys temminckii) de enige nog levende verwant, deze soort leeft in een deel van het verspreidingsgebied van de bijtschildpad.

De bijtschildpad is ontstaan in het Pleistoceen in Noord-Amerika, de verwante alligatorschildpad is ouder en is bekend vanaf het Mioceen.^[10] In vroeger tijden kwamen de bijtschildpadden in een veel groter gebied voor, fossiele resten van verwante soorten zijn gevonden tot in Europa. Een voorbeeld van een soort die vroeger in andere continenten voorkwam is Chelydropsis uit het Oligoceen, die leefde in Europa, Azië en mogelijk tot in Afrika.^[10]

Ondersoorten

Er worden tegenwoordig twee ondersoorten erkend, die uiterlijk sterk op elkaar lijken en voornamelijk te onderscheiden zijn aan het verspreidingsgebied.

• Chelydra serpentina osceola; Florida.
• Chelydra serpentina serpentina; het overige deel van het verspreidingsgebied.

Externe links

• Informatie over en afbeelding van een bijtschildpad
• Waarneming in Nederland 1
• Kaarten met waarnemingen op waarneming.nl:

• België
• Nederland
• wereldwijd

Bronvermelding

Bronnen

• (en) Peter Uetz & Jakob Hallermann - The Reptile Database – Chelydra serpentina - Website Geconsulteerd 9 juni 2015
• (en) Animal Diversity Web - Chelydra serpentina Website
• (en) Peter Paul van Dijk, John B. Iverson, Anders G. J. Rhodin, H. Bradley Shaffer & Roger Bour - Turtles of the World, 7th Edition: Annotated Checklist of Taxonomy, Synonymy, Distribution with Maps, and Conservation Status - ISSN 10887105 (2014) - Website
• (en) C.H. Ernst, R.G.M. Altenburg en R.W. Barbour - Turtles of the World - website
• Bernhard Grzimek - Het Leven Der Dieren Deel VI: Reptielen - Pagina 96 - 1971 - Kindler Verlag AG - ISBN 9027486263

Żółw jaszczurowaty, skorpucha jaszczurowata, żółw kajmanowy (Chelydra serpentina) – gatunek żółwia z rodziny skorpuchowatych (Chelydridae) z podrzędu żółwi skrytoszyjnych (Cryptodira).

Żółw jaszczurowaty uznawany jest za gatunek niebezpieczny dla ludzi. W projekcie Rozporządzenia Gatunki niebezpieczne dla zdrowia i życia ludzi, żółw ten ma kategorię II^{[potrzebny przypis]}.

Charakterystyka

Masa ciała do ok. 15, a wyjątkowo do 30 kg^{[potrzebny przypis]}. Karapaks o długości do 47 cm^[3], spłaszczony, barwy brązowej lub oliwkowo-brązowej, z 3 rzędami rogowych guzów. Tylna część karapaksu głęboko powcinana jak piła. Plastron mocno zredukowany, zbudowany z 10 tarcz. Głowa duża i masywna, z dziobem ostro zakończonym. Szczęki bardzo ostre, zakończone potężnymi hakami. Szyja bardzo gruba, pokryta brodawkowatą skórą. U przednich kończyn pięć, a u tylnych cztery palce z dużymi pazurami; palce spięte błonami pławnymi. Brodawkowata skóra na kończynach tworzy zwisające fałdy. Ogon bardzo długi, do 2/3 długości karapaksu, pokryty na grzbietowej krawędzi wzdłużnym spłaszczonym grzebieniem powstałym z rogowych płytek (podobnie jak u krokodyli). Z powodu swojej grubości szyja, ogon i odnóża mogą być chowane do pancerza tylko częściowo.

Występowanie

Naturalny zasięg geograficzny gatunku obejmuje: Ameryka Północna; południowa Kanada i obszar Stanów Zjednoczonych na wschód od Gór Skalistych. Introdukowany w Arizonie, Kalifornii, Nevadzie, Oregonie, w Chinach, na Tajwanie i na japońskiej wyspie Honsiu^[4]. Populacje z Ameryki Środkowej i Południowej zaliczane dawniej do tego gatunku obecnie są zaliczane do odrębnych gatunków Chelydra acutirostris i Chelydra rossignonii^[5][6].

Prowadzi półwodny tryb życia, płytkie rzeki o mulistym dnie lub bagniska. Rano wychodzi na ląd i wygrzewa się na brzegu^[3].

Występowanie w Polsce

Gatunek uznany za inwazyjny na terenie Polski. Ujęty w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 9 września 2011 r. w sprawie listy roślin i zwierząt gatunków obcych, które w przypadku uwolnienia do środowiska przyrodniczego mogą zagrozić gatunkom rodzimym lub siedliskom przyrodniczym^[7].

6 lipca 2016 roku żółw jaszczurowaty został odłowiony w stawie na terenie parku im. Traugutta w Kutnie, gdzie obserwowany był od kilku lat^[8][9]. Schwytany osobnik to samiec o wadze 6 kg, średnicy karapaksu 30 cm i długości 75 cm.

Ekologia

Pokarm

Ryby, żaby, salamandry, nieduże ptaki i ssaki^[3].

Zachowanie

Zwykle przebywa w płytkiej wodzie zagrzebany w mule i nieruchomo czatuje na zdobycz. Jest słabym pływakiem. Bardzo ruchliwy i agresywny. Wyróżnia się na tle większości innych gatunków żółwi tym, że w razie zagrożenie nie chowa się do pancerza lub nie podejmuje ucieczki. Staje do walki używając szczęk, którymi może nawet odgryźć ludzką rękę w nadgarstku. Nie jest to trudne dzięki bardzo długiej szyi, którą przez większość czasu chowa w skorupie, ale szybko może ją wyciągnąć na całej długości^[10].

Rozmnażanie

Samice składają do jam wygrzebanych w pobliżu wody od 25 do 40 jaj i starannie zasypują je ziemią i liśćmi. U embrionów dł. ok. 20 mm występuje narząd linii bocznej.

Zobacz też

• żółw sępi

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Witold Borkowski: Żółw jaszczurowaty (Chelydra serpentina). Terrarium.com.pl, 2018-02-13. [dostęp 2018-04-21].
• Chelydra serpentina (LINNAEUS, 1758) (ang.). The Reptile Database. [dostęp 2018-04-21].

Tartaruga-mordedora (nome científico: Chelydra serpentina) é uma espécie de tartaruga de água doce (também chamadas de cágados) da família Chelydridae. É a única espécie do gênero Chelydra e é da mesma família da Tartaruga-aligátor. A tartaruga-mordedora habita as Américas, desde o Canadá até o Equador. É chamada de tartaruga-mordedora, devido a sua boca em forma de bico muito forte que ela usa para agarrar suas presas. É uma das maiores tartarugas de água doce, sendo a maior a Macrochelys temminckii. A Chelydra serpentina vive até os 30 anos, porém a mais velha, conhecida, viveu por 38 anos em cativeiro no zoológico, essas tartarugas podem chegar aos 50 centímetros de comprimento.

Acasalamento

O acasalamento pode ocorrer em qualquer época do ano, de Abril a Novembro.

Reprodução

Em lugares abertos, que podem ter centenas de metros longe da água, é selecionado o local do ninho. Ele é escavado com as patas posteriores na areia ou na terra. Eventualmente tocas de ratos almiscaradas são usadas como ninhos. O ninho usualmente tem forma de taça ou de garrafa, uma estreita abertura descende até um ângulo para uma grande câmara de ovos abaixo. A profundidade do ninho varia de 10-13 cm e suas dimensões variam de acordo com a fêmea. O tamanho da ninhada é de 11 a 83 ovos, mas usualmente 20-30 ovos estão presentes. Fêmeas maiores botam mais ovos. Somente um ninho é posto por cada estação reprodutiva. Os ovos brancos, de casca dura e esféricos têm 2,3 até 3,3 cm de diâmetro e pesam 7 a 15 g. O período de incubação leva de 55 a 125 dias, dependendo de condições ambientais. A eclosão normalmente ocorre de Agosto até o começo de Outubro. Os filhotes têm carapaças arredondadas de coloração cinza-escura a marrom, pregueada, com três quilhas distintas. Há somente um desenho decorativo por baixo de cada escudo marginal e o plastrão é escuro com algumas pintas brancas. A pele é cinza-escura. Os filhotes nascem com aproximadamente 24 a 31 mm de comprimento de carapaça e 24 a 29 mm de largura. O sexo é determinado pela temperatura de incubação dos ovos, se as temperaturas variarem abaixo de 20°C e acima de 30°C nasceram mais fêmeas e se variarem entre 22°C e 28°C nasceram mais machos. ^[1]

Sua dieta é onívora, consistindo de basicamente tudo que elas conseguirem pegar e engolir, incluindo plantas, carcaças de animais mortos, invertebrados aquáticos, peixes, anfíbios, pequenos répteis e mamíferos.

Hibernação

As tartarugas hibernantes não respiram, na parte norte de sua área, por mais de seis meses desde que o gelo cobre seu local de hibernação. Essas tartarugas podem obter oxigênio empurrando a cabeça para fora da lama e permitindo que as trocas gasosas ocorram através das membranas de sua boca e garganta. Isso é conhecido como respiração extrapulmonar. Se elas não conseguem obter oxigênio suficiente através deste método, eles começam a utilizar vias anaeróbias, queimando açúcares e gorduras sem o uso de oxigênio. Os subprodutos metabólicos deste processo são ácidos e criam efeitos colaterais muito indesejáveis na primavera, que são conhecidos como dívida de oxigênio.^[2] Um estudo explica os mecanismos biológicos do coração que ajudam as tartarugas a sobreviver até seis meses sem oxigênio. Além disso, espera-se que o estudo seja usado para ajudar nos tratamentos que aliviam os danos ao coração causados pela hipóxia.^[3]

Ver também

• Tartaruga-aligator

Referências

Lebka

Kajmanka dravá (lat. Chelydra serpentina) je korytnačka žijúca hlavne v stojatých a pomaly tečúcich vodách. Keďže nie je dobrým plavcom, vyhľadáva najmä močiare a zátoky s bahnitým dnom a brehmi, kam sa zahrabáva v čase zimovania. Vyskytuje sa v Severnej, Strednej a sčasti v Južnej Amerike.

Iné projekty

• Commons ponúka multimediálne súbory na tému Kajmanka dravá
• Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Kajmanka dravá

Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš.

Snappsköldpadda (Chelydra serpentina)^[3] är en sköldpaddsart som tillhör familjen huggsköldpaddor.^[4][5] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.^[1]

Underarter

Arten delas i Catalogue of Life 2011 in i följande underarter:^[4]

• C. s. serpentina
• C. s. osceola
• C. s. rossignonii
• C. s. acutirostris

Shaffer et al. (2008) synonymiserade underarten osceola med serpentina, baserat på att det saknas utmärkande genetiska skillnader. Phillips et al. (1996) gav underarterna rossignoni och acutirostris artstatus (rankade dem som egna arter), baserat på genetiska skillnader.^[1]

Utbredning

Internationella naturvårdsunionen (IUCN) följer uppdelningen enligt Phillips et al. och anger utbredningen för C. serpentina till Nordamerika, där denna sköldpaddsart är vitt spridd öster om Klippiga bergen, så långt norrut som till omkring de Stora sjöarna och Nova Scotia och söderut till Florida och floden Nueces i Texas. I en del av de områden där den idag förekommer är den inte ursprunglig, utan har spritts genom förvildning efter att ha släppts ut i naturen eller på något annat sätt hamnat där. Även i västligare delar av Nordamerika där arten inte är ursprunglig kan förvildade eller utsläppta snappsköldpaddor påträffas, dock är den inte vitt spridd i väst.^[1]

Utanför Nordamerika förekommer snappsköldpadda som introducerad art i Kina, Japan och Taiwan.^[1]

Den kan i områden där den inte är ursprunglig betraktas som en invasiv art. Den är exempelvis ansedd som en invasiv art i Kalifornien ^[6] och listad som en invasiv art i Japan.^[7]

Ekologi

Snappsköldpaddan är en stor sköldpadda och har en ryggsköld (carapax) som hos en hane kan mäta upp till 49,4 cm och hos en hona upp till 36,6 cm. Ryggsköldens längd kallas carapaxlängd. En snappsköldpaddshane når könsmognad vid en ålder på mellan 4 och 6 år och en carapaxlängd på 18-19 cm. En hona når könsmognad vid en ålder på omkring 10 till 12 år och en carapaxlängd på 20 till 22 cm, men beroende på livsbetingelser är spannet för honans könsmognad ganska brett, mellan 9 och 18 år och en storlek på 19-29 cm. Livslängden för arten är normalt 25–30 år, men den kan bli upp mot 40 år.^[1]

Arten är mycket anpassningsbar och förekommer både i floder, bäckar, sjöar och reservoarer och i olika typer av våtmarker och tillfälliga vattensamlingar, från låglänta tidvattenpåverkade områden och upp till en höjd av 2 000 meter över havet.^[1]

Dess föda är varierad, snappsköldpaddor är allätare som både tar mindre djur och äter växter, och de äter även as.^[1]

En hona lägger 25–45 ägg per kull och äggen kläcks efter 75–95 dagar. De nykläckta snappsköldpaddsungarna mäter i genomsnitt ungefär 29 mm (kan variera mellan 16 och 38 mm).^[1]

Källor

1. ^ [a b c d e f g h i] 2012 Chelydra serpentina Från: IUCN 2012. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.2 <www.iucnredlist.org>. Läst 2012-10-24.
2. ^ Duméril, A.M.C., and G. Bibron. (1835) Erpétologie Générale ou Histoire Naturelle Complète des Reptiles, Vol. 2., Librairie Encyclopédique de Roret, Paris, 680 p.
3. ^ [a b] Linnaeus, C. (1758) Systema naturæ per regna tria naturæ, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata., Laurentii Salvii, Holmiæ. 10th Edition: 824 pp.
4. ^ [a b] Bisby F.A., Roskov Y.R., Orrell T.M., Nicolson D., Paglinawan L.E., Bailly N., Kirk P.M., Bourgoin T., Baillargeon G., Ouvrard D. (red.) (27 april 2011). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2011 Annual Checklist.”. Species 2000: Reading, UK. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2011/search/all/key/chelydra+serpentina/match/1. Läst 24 september 2012.
5. ^ TIGR Reptile Database . Uetz P. , 2007-10-02
6. ^ ”Amphibians and Reptiles of California - Chelydra serpentina serpentina”. californiaherps.com. http://www.californiaherps.com/turtles/pages/c.s.serpentina.html. Läst 30 augusti 2014.
7. ^ ”Invasive species of Japan - Chelydra serpentina”. National Institute for Environmental Studies, Japan. http://www.nies.go.jp/biodiversity/invasive/DB/detail/30010e.html. Läst 30 augusti 2014.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör snappsköldpadda.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Chelydra serpentina.
  Artförteckning

• 1 Зовнішній вигляд і спосіб життя
• 2 Ареал розповсюдження
• 3 Розмноження
• 4 Примітки
• 5 Посилання

1. ↑ ^{а б в г д е ж} Тваринний світ / Ілюстрована енциклопедія. — Харків : Промінь, 2007. — С. 170. — ISBN 978-966-7991-81-4.

Chelydra serpentina là một loài rùa trong họ Chelydridae. Loài này được Linnaeus mô tả khoa học đầu tiên năm 1758.^[3] Phạm vi tự nhiên của loài này kéo dài từ đông nam Canada, phía tây nam đến mép của dãy núi Rocky, hiện tại miền đông Nova Scotia và Florida. Loài này và loài rùa cá sấu lớn hơn là hai loài trong họ này được tìm thấy ở Bắc Mỹ (mặc dù loài này phổ biến hơn.

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

Liên kết ngoài

Phương tiện liên quan tới Chelydra serpentina tại Wikimedia Commons

Bài viết liên quan đến rùa này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

Систематика
на Викивидах

Изображения
на Викискладе

Кайма́новая черепа́ха^[1], или кусающаяся черепаха^[1] (лат. Chelydra serpentina) — вид черепах рода Chelydra. Крупное животное, с панцирем длиной до 35 см, массой до 14 кг. Отдельные особи массой до 30 кг.

Внешний вид и образ жизни

Череп

Каймановая черепаха имеет большую голову с выпуклыми глазами, большую пасть с острыми челюстями, мощные когтистые лапы. Животное известно своей агрессивностью — при поимке черепаха активно обороняется, далеко выбрасывая голову на длинной шее и кусаясь. На зиму черепахи зарываются в ил на дне водоёма и впадают в спячку. В северных районах эта спячка длится с октября до мая. Любопытна устойчивость каймановых черепах к холоду. Нередко удаётся видеть, как они активно движутся в воде подо льдом или ползают по льду.

Ареал

Каймановая черепаха распространена на юго-востоке Канады и в США — в восточных и центральных районах^[2]. Более южные популяции, ранее относимые к Chelydra serpentina в настоящее время относят к видам Chelydra rossignonii (в Центральной Америке)^[3] и Chelydra acutirostris (на юге Центральной Америки и в Южной Америке до Эквадора)^[4]. Обитает в самых различных водоёмах, реках, прудах, озёрах, выбирая места с илистым дном, где ей легко закапываться. Питание каймановой черепахи составляют рыбы, как живые, так и мёртвые, всевозможные мелкие животные, вплоть до водоплавающих птиц, различная падаль, а также водная растительность. Падаль она находит, руководствуясь обонянием, а за живой добычей охотится из засады, подолгу сторожа жертву и стремительно схватывая пастью приближающееся животное. Каймановая черепаха очень многочисленная во многих районах США и в ряде мест является объектом промысла, поскольку мясо её охотно употребляется в пищу местными жителями.

Размножение

Яичная кладка каймановой черепахи

Весной происходит спаривание, а в начале лета самки откладывают 20—25 яиц в ямку глубиной около 15 см, которую они сами выкапывают в почве недалеко от берега. Через 2—3 месяца из яиц выходят черепашки длиной 3 см. Они очень активны и уже способны кусаться, едва показавшись из яиц.

См. также

• Черепаховый суп

Примечания

本條目介紹的是擬鱷龜。關於另一种相似名称的龟，請見“大鱷龜”。

擬鱷龜（學名：Chelydra serpentina），是世界最大的淡水龜之一。牠們是大鱷龜的親屬，體型大且攻擊性極強，除了短吻鱷外幾乎没有天敵。分布地由加拿大南部至厄瓜多爾，有四個亞種。

形態

擬鱷龜的外殼是黑、棕、黃、橘、橄欖色，40至50厘米長，腹甲小而呈十字型。頭部大而喙部锐利。最重可達34-39公斤。

生態

擬鱷龜是幾乎全水棲性除產卵和曬太陽外不上岸。夜行性，偏向肉食性的雜食性，捕捉魚類，鳥類，兩棲類，爬行類，小型哺乳類動物，軟體動物，甲殼類，昆蟲。也食腐肉和一些植物。獵食方式是埋伏突襲，攻擊速度很快。牠們位於食物鏈上層，除短吻鱷外幾乎沒有天敵。

雄性4-5歲成熟,雌性6-7歲。產25-80個卵，9-18星期後出生。

依亞種不同而有不同的體色及肉芽，壽命可達100歲。

擬鱷龜咬合力較鱷龜小的多，但相對的攻擊性比鱷龜強許多，會主動追著獵物跑，對侵略者也有很強的攻擊性。

飼養

擬鱷龜不是理想的寵物。牠的脖子很長很靈活，可以咬到殻後部，攻擊的速度很快，咬合的力量可以輕鬆切斷人的手指。當受到威脅時，牠將發出嘶嘶的聲音。但是在水中遇到干擾，通常會悄悄地遠離。

保護

2006年擬鱷龜被宣布成紐約州爬行動物。

参考

外部連結

• The Snapping Turtle Page - www.chelydra.org
• Snapping Turtle - Chelydra serpentina Species account from the Iowa Reptile and Amphibian Field Guide
• Common Snapping Turtle, Natural Resources Canada
• Video: How to Help a Snapping Turtle Cross A Road from the Toronto Zoo

カミツキガメ（噛み付き亀、Chelydra serpentina）は、爬虫綱カメ目カミツキガメ科カミツキガメ属に分類されるカメもしくはその総称。

分布[編集]

C. s. serpentina ホクベイカミツキガメ

アメリカ合衆国（中部から東部にかけて）、カナダ南部^[1][2][3]

C. s. acutirostris ナンベイカミツキガメ

エクアドル、コスタリカ、コロンビア、ニカラグア、ホンジュラス南東部^[1][3]

C. s. osceola フロリダカミツキガメ

アメリカ合衆国（フロリダ半島）^[1][3]

C. s. rossignoni チュウベイカミツキガメ

グアテマラ、ホンジュラス中西部、ベリーズ西部、メキシコ（ベラクルス州中部からユカタン半島基部にかけて）^[1][3]

形態[編集]

頭骨

最大甲長49.4センチメートル^[2][3]。椎甲板と肋甲板には筋状の盛り上がり（キール）がやや発達する^[3]。肋甲板と縁甲板の間に甲板（上縁甲板）がない^[3]。後部縁甲板の外縁は鋸状に尖る^[3]。

上顎の先端は鉤状に尖らない^[3]。尾背面は1列、腹面は2列の大型鱗で覆われる^[3]。

C. s. serpentina ホクベイカミツキガメ

最大亜種^[3]。喉甲板の縦幅、左右の肩甲板、胸甲板の継ぎ目をあわせた長さが甲長の40%未満^[3]。頭部背面から側頭部にかけての鱗は平坦で規則的^[3]。頚部背面の突起は瘤状^[1][2][3]。下顎の髭状突起が2-4本^[3]。

C. s. acutirostris ナンベイカミツキガメ

甲長41センチメートル^[3]。喉甲板の縦幅、左右の肩甲板、胸甲板の継ぎ目をあわせた長さが甲長の40%以上^[3]。頚部背面の突起は瘤状^[1][3]。下顎の髭状突起が4-6本^[1][3]。

C. s. osceola フロリダカミツキガメ

最大甲長43.8センチメートル^[3]。喉甲板の縦幅、左右の肩甲板、胸甲板の継ぎ目をあわせた長さが甲長の40%未満^[3]。頭部背面から側頭部にかけての鱗は顆粒状^[3]。頚部背面の突起は棘状^[1][2][3]。下顎の髭状突起が2-4本^[3]。

C. s. rossignoni チュウベイカミツキガメ

甲長38.9センチメートル^[3]。喉甲板の縦幅、左右の肩甲板、胸甲板の継ぎ目をあわせた長さが甲長の40%以上^[2][3]。頚部背面の突起は棘状^[1][2][3]。下顎の髭状突起が4-6本^[1][3]。

分類[編集]

4亜種に分かれる^[1][2]。一方でミトコンドリアDNAの解析から亜種チュウベイカミツキガメと亜種ナンベイカミツキガメを独立種とする説もある^[1][3]。

• Chelydra serpentina serpentina (Linnaeus, 1758) ホクベイカミツキガメ Common snapping turtle
• Chelydra serpentina acutirostris Peters, 1862 ナンベイカミツキガメ South American snapping turtle
• Chelydra serpentina osceola Stejneger, 1918 フロリダカミツキガメ Florida snapping turtle
• Chelydra serpentina rossignoni (Bocourt, 1868) チュウベイカミツキガメ Mexican snapping turtle

生態[編集]

生まれて間もない仔亀

知見がほぼ基亜種と亜種フロリダカミツキガメに限られるため^[3]、以下は基亜種の知見に基づく。

底質が泥や砂で水生植物が繁茂した様々な淡水域の水場に生息するが、汽水域に生息することもある^[2][3]。完全水棲で、水場が干上がったり産卵以外で陸に上がることはまれ^[3]。夜行性だが^[2]、北部個体群は昼行性傾向が強い^[3]。10-翌4月に水底の砂や泥、落ち葉、岩、倒木などの下、植物の根元、水辺に空いた穴、マスクラットの古巣などで冬眠するが、水温5℃の環境下で活動したり水面に氷が張った環境下でも交尾を行っていた例がある^[3]。

食性は雑食で、昆虫、節足動物、甲殻類、貝類、魚類、両生類、爬虫類、鳥類、哺乳類、動物の死骸、植物の茎、葉、花、果実、藻類などを食べる^[3]。水底を徘徊して食物を探す^[3]。

繁殖形態は卵生。主に5-6月に水場から離れた基底が砂や赤土、腐植質の開けた場所や、アメリカビーバーやマスクラットの古巣、蟻塚などに1回に6-100個（主に20-40個）の卵を1年に1回だけ産む（飼育下では年2回に分けて産んだ例もあり）^[3]。卵は55-125日（主に75-95日）で孵化する^[3]。発生時の温度により性別が決定（温度依存性決定）し、20℃でメス、21-22、25-28℃で雌雄共に、23-24℃、29℃でオスになる^[3]。また30℃以上の環境下に4日以上さらされた卵はメスになる^[3]。オスは生後4-5年で性成熟する^[3]。メスは地域変異が大きく例としてアイオワ州やテネシー州の個体群は生後4-7年、オンタリオ州の個体群は平均生後17-19年で性成熟する^[3]。成体になってから飼育された基亜種で38年8か月の飼育記録がある^[4]。

成長したカミツキガメは凶暴で、動きは極めて素速い。名前が示す通りに噛む力が強く首が長く柔軟で（種名serpentinaは「ヘビのような」という意味)、一瞬で首を甲羅の上まで大きく反らして伸ばし噛み付く事が出来る。水から出されると口を大きくあけ、四肢を踏ん張って甲羅を持ち上げ、威嚇姿勢をとる。

人間との関係[編集]

日本では基亜種が定着し、印旛沼水系では繁殖が確認されている^[4]。日本生態学会によって日本の侵略的外来種ワースト100に指定されている^[4]。印旛沼水系で定着し他地域でも発見例がある、大型で食性が幅広く在来種への影響が懸念される、捕まえた際に咬傷被害が想定されるなどの理由から、2005年に特定外来生物による生態系等に係る被害の防止に関する法律施行に伴い特定外来生物に指定された^{[a 1]}。印旛沼水系は、日本で唯一、繁殖と定着が確認されている場所とされ、2007年より千葉県が漁協に依頼して、漁師が定期的に駆除にあたっている^[5]。その後の研究では繁殖地の拡大が指摘されており、静岡県の狩野川水系でも繁殖していることが判明しているほか、東京・上野の不忍池などでも目撃されている^[6]。

ペットとして飼育されることもあり、日本にも輸入されていた。日本では昭和初期には展示用、後にペット用として大量に輸入された^[3]。ペット用に輸入されるようになったのは1960年代以降で、のちに野外に放されたものが繁殖していったとみられている^[6]。

1989-1997年の本種（主に基亜種）のアメリカ合衆国からの輸出量は約100,000頭で、主に日本に輸入されたと考えられている^[4]。主に基亜種が流通し、亜種チュウベイカミツキガメや亜種ナンベイカミツキガメは生息地で輸出が規制されているため流通が不定期、流通量も少数だった^[3]。2000年に科単位で改正動物愛護法により特定動物に指定されたことにより^[4]、流通量は減少した^[1]。2005年に特定外来生物に指定されたため、輸入、飼育（施行前から飼育されていた個体は登録すれば飼育可能）、販売、譲渡、遺棄などが禁止され、違反した場合は外来種被害防止法違反となる^[7]。

外来生物法に基づく捕獲は防除推進調査で生息率が高い場所で実施され、2007年度は千葉県佐倉市印旛沼の防除モデル事業では気温が高くカミツキガメの活動が活発な10月ごろまでの実施をめどにしている。エビカゴ（もんどりわな）を計50基仕掛ける計画で、捕獲した本種は、環境省にサンプルとして提供する甲羅の長さが20センチ以下の幼体を除きすべて冷凍処分される^[8]。

食用[編集]

カミツキガメは食用に出来る^[9]。鶏もも肉とスペアリブの中間のような食感で、食材としては極めて優秀であるという^[9]。しかし、特定外来生物に指定されていることや、狂暴で噛む力が強力な点を考慮すると、捕獲には怪我のリスクを伴い、安定した供給が困難なため食材として広めようという動きはない。

脚注[編集]