Many rheums have culinary and medicinal uses, some of which originated in Asia more than 2 millennia ago. Rheum rhabarbarum is used alone and in combination with various other fruits to make pies, jellies, jams, and wine. All parts of the plant contain oxalic acid, which has been implicated in cases of poisoning. However, other potentially poisonous compounds also are produced, including citric acid and anthraquinone glycosides (W. H. Blackwell 1990). Raw or cooked leaf blades are poisonous to humans and livestock if ingested in sufficiently large quantities. The petioles typically are used as food and contain mostly malic acid, which is nontoxic. Plants traditionally are propagated and moved by taking cuttings from larger plants.
Rabarber (Rheum rhabarbarum) is 'n plant in die duisendknoopfamilie. Die plant word vanweë sy eetbare dele gekweek. Rabarber staan al meer as 5 000 jaar by die mens in die belangstelling, in die begin egter alleen as 'n geneesmiddel. Die Chinese was die eerstes wat die gewas, vanuit die Asiatiese steppe, in kultuur gebring het. Uit die wortel is en word nog steeds 'n sterke purgeermiddel ontgin. Omstreeks 1600 ontdek John Gerard, hofbotanikus van die Engelse koning Charles I, dat die stele geëet kan word. Dit het egter tot ver in die agttiende eeu geduur voordat rabarber as groente 'n groter bekendheid gekry het.
Rabarber (Rheum rhabarbarum) is 'n plant in die duisendknoopfamilie. Die plant word vanweë sy eetbare dele gekweek. Rabarber staan al meer as 5 000 jaar by die mens in die belangstelling, in die begin egter alleen as 'n geneesmiddel. Die Chinese was die eerstes wat die gewas, vanuit die Asiatiese steppe, in kultuur gebring het. Uit die wortel is en word nog steeds 'n sterke purgeermiddel ontgin. Omstreeks 1600 ontdek John Gerard, hofbotanikus van die Engelse koning Charles I, dat die stele geëet kan word. Dit het egter tot ver in die agttiende eeu geduur voordat rabarber as groente 'n groter bekendheid gekry het.
El ruibarbo (Rheum rhabarbarum) ye una especie de planta fanerógama perteneciente a la familia Polygonaceae.
Ye una planta cultivada que provién del nordés d'Europa (Ucrania). El so altor ye d'hasta tres metros y consta de fueyes con peciolos gruesos que'l so grosez bazcuya ente 2 y 5 centímetros. El color del peciolu varia ente'l verde y el colloráu y ye la única parte comestible, yá que les sos fueyes son tóxiques.[1] El so tarmu soterrañu ye un rizoma que lu sirve p'almacenar nutrientes mientres l'iviernu.
El Ruibarbo ye la planta comestible con mayores concentraciones d'acedu oxálico, superando a la Espinaca, por causa de ésto, cuando ésta entemezse con metales como'l fierro, calciu o cinc l'organismu nun puede absorber estos minerales de forma efectiva , tamién puede causar que minerales como'l calciu concentrar en ciertes partes del cuerpu de forma ensin deseyar, esto de la mesma puede causar la formación de cálculos renales. En grandes cantidaes l'ácidu oxálico puede provocar dellos tipos de desordes incluyendo enfermedaes del tracto pancreáticu y biliar, la enfermedá de los intestinos con inflamación crónica, el síndrome del nuedu ciegu y el síndrome de la crecedera bacteriana.[2][3][4]
Nel ruibarbo, la mayor concentración d'acedu oxálico alcuéntrase nes sos fueyes, motivu pol cual éstes nun son comestibles. El peciolu de la planta tamién contién acedu oxálico anque en menor midida polo que al consumilo l'esmalte dental ye atacáu adquiriendo temporalmente una testura aspra, anque nun se señalaron daños irreparables nel dentame.[5]
El ruibarbo frecuentemente ye utilizáu na medicina tradicional china pa tratamientu del estriñimientu y l'inflamación por "calor" nel intestín, por cuenta de les sos propiedaes "refrigerantes" y el so tropismu escontra los intestinos.
El tarmu del ruibarbo puede consumise crudu, direutamente o arreglándolo como ensalada y tamién cocíu, en forma de compota, mermelada o como rellenu del pastel de ruibarbo o d'empanaes.
Pol so altu conteníu d'antraquinones, los sos estractos utilizar pal tratamientu de les aftes y otres afecciones de les mucoses bucales y los sos fervinchos úsense como laxantes.[6] Tamién s'utiliza en purgantessobremanera para desparasitar.
La planta vive dellos años, pel hibiernu ésta pierde les sos fueyes y sobrevive gracies a los nutrientes almacenaos nel so rizoma, remaneciendo en primavera. El so collecha realiza enantes del empiezu del branu, porque al crecer produz cada vegada más acedu oxálico, lo que ye peligrosu pal consumu humanu.
Rheum rhabarbarum describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 372. 1753.[7]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El ruibarbo (Rheum rhabarbarum) ye una especie de planta fanerógama perteneciente a la familia Polygonaceae.
Rheum rhabarbarum (lat. Rheum rhabarbarum) - qırxbuğumkimilər fəsiləsinin rəvənd cinsinə aid bitki növü.
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.
Rheum rhabarbarum (lat. Rheum rhabarbarum) - qırxbuğumkimilər fəsiləsinin rəvənd cinsinə aid bitki növü.
El ruibarbre de l'espècie Rheum rhabarbarum és una planta cultivada que prové del sud-est d'Europa (Ucraïna). Fa fins a 3 m d'alt i té les fulles amb els pecíols gruixuts d'entre 2 i 5 cm de gruix. El color del pecíol varia entre el verd i el vermell iés l'única part comestible, donat que les seves fulles són tòxiques (contenen molt àcid oxàlic) .[1] La seva tija subterrània és un rizoma.
Quan arriba l'hivern les fulles cauen i només resta el rizoma subterrani. Es reprodueix pels rizomes o per les llavors. Les fulles es cullen a finals d'estiu i principi de la tardor. Necessita molta aigua. És una de les hortalisses que pot viure més anys, fins i tot s'ha dit que cent.
El ruibarbre es pot menjar cru i també cuit amb sucre, per exemple en melmelada o en forma de pastís de ruibarbre.
El ruibarbre de l'espècie Rheum rhabarbarum és una planta cultivada que prové del sud-est d'Europa (Ucraïna). Fa fins a 3 m d'alt i té les fulles amb els pecíols gruixuts d'entre 2 i 5 cm de gruix. El color del pecíol varia entre el verd i el vermell iés l'única part comestible, donat que les seves fulles són tòxiques (contenen molt àcid oxàlic) . La seva tija subterrània és un rizoma.
Quan arriba l'hivern les fulles cauen i només resta el rizoma subterrani. Es reprodueix pels rizomes o per les llavors. Les fulles es cullen a finals d'estiu i principi de la tardor. Necessita molta aigua. És una de les hortalisses que pot viure més anys, fins i tot s'ha dit que cent.
Reveň kadeřavá (Rheum rhabarbarum) je rostlina náležící do rodu reveň, čeledi rdesnovité. Řapíky listů se užívají jako zelenina, známá pod jménem rebarbora (z latinského názvu).
Reveň kadeřavá se nazývá také reveň vlnovitá nebo reveň rebarbora.
Statná, až 2 m vysoká vytrvalá rostlina s přízemními, 50-60 cm dlouhými listy. Čepele listů jsou podlouhlé, vejčité a výrazně zkrabacené. Dlouhý řapík je na líci vrubovitý, na rubu hladký a vydutý, nahoře někdy bělavý, jinak karmínově červený. Lodyha má až 5 cm v průměru a nese bohaté květenství. Okvětí o průměru až 2 mm je žluté, šestičetné a opadávající, tyčinek je 9 ve dvou kruzích, čnělky zpravidla 3. Kvete v červnu a červenci, plod je vejčitý, se 2-4 křídly. Pochází ze Střední Asie (Mongolsko, Sibiř), v Evropě dávno pěstována i na polích, v Česku většinou na zahrádkách.[1]
U rebarbory se konzumují pouze řapíky listů, a to tepelně zpracované, nikdy syrové.[2] Připravují se z nich mimo jiné moučníky s tvarohem, náplně do knedlíků, ovocné polévky, kompoty, zavařeniny a koláče.[3] Při vaření se nedoporučuje používat hliníkové nádobí, jelikož hliník reaguje s obsaženou kyselinou šťavelovou a přechází do zeleniny, což neprospívá zdraví.[2]
Zelené listové čepele rebarbory obsahují jedovaté látky včetně kyseliny šťavelové, která je nefrotoxická a korozivní. Jsou popsány otravy lidí po požití listů. Smrtelné následky konzumace byly problémem zejména v první světové válce, kdy byly listy doporučovány ke konzumaci.[4][5]
Obrázky, zvuky či videa k tématu rebarbora ve Wikimedia Commons
Reveň kadeřavá (Rheum rhabarbarum) je rostlina náležící do rodu reveň, čeledi rdesnovité. Řapíky listů se užívají jako zelenina, známá pod jménem rebarbora (z latinského názvu).
Rabarber (Rheum rhabarbarum) stammer fra det østlige Middelhavsområde og Lilleasien. Den kendes første gang fra Kina i det 28. århundrede f.Kr..
Oprindeligt blev rabarberens rod anvendt som lægemiddel i blandt andet Kina. Nu om stunder anvendes den imidlertid i madlavning. Da det er stængelen, der anvendes, og ikke frugterne, betragtes planten som en grøntsag. I praksis anvendes den dog oftest som en frugt til blandt andet saft, syltetøj og marmelade samt i desserter og kager. I disse tilfælde tilsættes et sødemiddel, traditionelt sukker, som smagsmæssigt neutraliserer indholdet af citronsyre, æblesyre og oxalsyre.
I 1700-tallet var rabarber en ny plante i Europa. Den tillagdes mange helsebringende egenskaber, hvad der skabte stor efterspørgsel efter planten. De kinesiske myndigheder forbød udførsel af de bedste planter under trussel om de strengeste straffe. Rensede og tørrede rabarberstilke blev pakket i uldsække og fragtet til grænsebyen Kiachta af kameler. I Kiachta blev stilkene solgt til russiske opkøbere i bytte mod pelse. [1] Derfra gik færden videre mod Vesten.
I Sverige findes stadigvæk udtrykket "att lägga rabarber på något", som betyder "at lægge beslag på noget". [2]
På græsk havde man to ord for rabarber: Rheon fra persisk rewend, som på latin blev til rheum; og rha, det gamle navn for floden Volga, hvor rabarber blev dyrket. I middelalderlatin blev rabarber kendt som rha barbarum (hvor barbarum - et andet låneord fra græsk - kan oversættes som "fremmed" eller "udenlandsk"), men i tilknytning til det latinske ord rheum gradvis ændret til rheubarbarum. [3]
Rabarber (Rheum rhabarbarum) stammer fra det østlige Middelhavsområde og Lilleasien. Den kendes første gang fra Kina i det 28. århundrede f.Kr..
Der (Gemeine) Rhabarber (Rheum rhabarbarum), genauer Gewöhnlicher Rhabarber,[1] auch Gemüse-Rhabarber oder Krauser Rhabarber, ist eine Pflanzenart aus der Familie der Knöterichgewächse (Polygonaceae). Die geschälten oder ungeschälten Blattstiele dieser Nutzpflanze werden unter anderem zu Kompott, Konfitüren, Kuchen und auch zu Saft verarbeitet.
Der Name Rheum rhabarbarum stammt vom mittellateinischen Wort rheu barbarum in der Bedeutung einer fremdländischen Wurzel: rheum für Wurzel und barbarus für ausländisch, fremd (Vgl. Barbar). Bei seiner Ankunft in Europa im 18. Jahrhundert wurde die deutsche Bezeichnung aus dem italienischen Wort rabarbaro entlehnt, entsprechend dem französischen rhubarbe und dem spanischen sowie portugiesischen ruibarbo.[2] (Zur Etymologie vgl. auch „Rhabarber“).
Der Rhabarber ist eine sommergrüne, ausdauernde krautige Pflanze und wird bis zu 2 m hoch.
Nach der Keimung bildet Rhabarber eine Primärwurzel, die sich zunächst zu einer fleischigen, dicken Rübe entwickelt, welche recht kurzlebig ist. Der Primärspross entwickelt sich im zweiten Jahr zu einer Knolle, in den folgenden Jahren verdicken auch die Seitenachsen und es entstehen Sekundärknollen um die inzwischen weitergewachsene Primärknolle. Es entstehen derart 25–30 verdickte Sprossachsen.
Es werden dicke, unregelmäßige Rhizome gebildet. Oberirdische Teile sterben im Herbst ab. Die Ruhephase beginnt im August und September. Der Wiederaustrieb erfolgt im Frühjahr mit unterirdischen Knospen.
Die in einer grundständigen Blattrosette zusammenstehenden, relativ großen Laubblätter sind in Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Der dicke, fleischige, feingerillte, faserige und kantige, hellgrüne bis rötliche, teils weißliche Blattstiel ist bis zu 70 cm lang und bis zu 5 cm breit, er besitzt eine bräunliche Ochrea. Die Blattstiele sind an der Oberseite flach bis leicht rinnenförmig, an der Unterseite rund. Je nach Sorte ist der Blattstiel durch Anthocyane mehr oder weniger stark rot gefärbt. Die dunkelgrüne, herzförmige und abgerundete bis rundspitzige Blattspreite ist bis etwa 30–50 cm lang und bis 30 cm breit und dreieckig oder eiförmig bis breiteiförmig, sie ist teils gerafft, sowie teils ungleich gelappt bis unregelmäßig gekerbt oder gezähnt, der meist ganze Blattrand ist oft leicht gekraust. Die Laubblätter enthalten – im Jahresverlauf stark zunehmend – gesundheitsschädliche Oxalsäure und können bei rohem Verzehr Erbrechen und Kreislaufstörungen verursachen.[3]
Die Blütezeit reicht von Mai bis Ende Juni. Für die Blütenbildung ist ein Kältereiz nötig (Vernalisation), der Temperaturen unter 10 °C für eine Dauer von 12–16 Wochen erfordert. Der rispige Blütenstand ist bis 40 cm hoch und enthält bis zu 500 Blüten. Die kleinen Blüten mit hellgrünlich-cremefarbenem Perigon sind unscheinbar, meist zwittrig und werden fremdbestäubt. Die Früchte sind einsamige und dreieckige und dreiflügelige, orange-braune Flügelnüsse (Achänen). Die Flügelnüsse sind 7–10 mm lang, die Breite beträgt 6–8 mm,[4] die Flügel sind etwa 3–4 mm breit, die Tausendkornmasse der Samen beträgt etwa 11–22 g.[5][6]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 44[7]
Rhabarber stammt aus dem Himalaya. Seit dem 11. Jahrhundert gelangte Rheum rhabarbarum L. als Importware aus Zentralasien oder China über die arabische Medizin des Mittelalters und die Schule von Salerno in die abendländische Medizin des Mittelalters, wo nicht wie heute die Stängel, sondern vor allem die unterirdischen Sprossachsen – insbesondere zur Zubereitung von Arzneimitteln – Verwendung fanden.[8] Im 16. Jahrhundert wurde er in Russland angebaut und gelangte im 18. Jahrhundert in andere Teile Europas. Über Frankreich und die Niederlande kam er nach England, wo der Anbau seit 1753 belegt ist. Die Treiberei wurde als erstes von Gärtnern in Chelsea betrieben und später in Yorkshire perfektioniert. Der erste gewerbsmäßige Anbau in Deutschland erfolgte 1848 in Hamburg-Kirchwerder und breitete sich von Norden nach Süden aus. 1937 betrug die Anbaufläche in Deutschland 1700 ha, 1993 zwischen 350 und 400 ha. Seit 1947 wird Rhabarber in den USA gesetzlich als Obst betrachtet.
Für den Anbau sind mittelschwere, tiefgründige und gut wasserhaltende Böden mit einem pH-Wert zwischen 5,6 und 7,2 am besten geeignet. Die klimatischen Ansprüche des Rhabarbers sind bescheiden, er hat lediglich einen recht hohen Wasserbedarf. Die Flächen für den Anbau müssen frei von Nematoden und Wurzelunkräutern sein. Günstig ist der Anbau nach einem Wiesenumbruch, dem Umpflügen einer Wiese.
Rhabarber wird mit oder ohne Folienbedeckung im Freiland angebaut und in Räumen als Treiberei. Die Vermehrung erfolgt vorwiegend vegetativ durch Teilung der Rhizome. Über In-vitro-Vermehrung über Pflanzliche Gewebekultur können virusfreie Pflanzen gewonnen werden.
Im Freiland erfolgt die erste Ernte im zweiten Jahr nach dem Setzen. Die Kultur dauert meist fünf bis sechs Jahre. Hier wird nur bis etwa Ende Mai geerntet, in den Folgejahren bis Ende Juli. Die händische Ernte für den Frischmarkt erfolgt oft alle acht bis 14 Tage, Ernte für die Verarbeitungsindustrie oft nur zweimal pro Saison. Die jungen Blütenstände werden bei der Ernte der Blätter abgebrochen, um den Ertrag zu erhöhen. Die Erträge können 20–45 t Marktware pro Hektar erreichen. Unter geeigneten Bedingungen, 0–1 °C und 90–95 % relative Luftfeuchte, lässt sich Freilandrhabarber bis drei Wochen lang lagern. Rhabarber ist empfindlich gegenüber Ethylen und muss daher luftdurchlässig gelagert werden.
Rhabarber wird in Gewächshäusern oder in Gebäuden getrieben. Die optimalen Bedingungen liegen hierfür zwischen 12 und 16 °C und 85–90 % relativer Luftfeuchte. Die Rhizome werden hierzu in lockerem Boden eingeschlagen. Das Austreiben bei Licht führt zur bevorzugten Rotfärbung der Stängel. In England wird Rhabarber traditionell unter speziellen Tontöpfen getrieben.
Sorten unterscheiden sich vor allem durch innere und äußere Stielfarbe, Wuchslänge, Stieldicke und Zeitpunkt des Austriebs und der Ernte.
Die Blattstiele werden – je nach Sorte und Alter der Stiele – geschält und meist geschnitten weiterverarbeitet. Rhabarber gilt wegen seiner Zubereitung gemeinhin als Obst, obwohl er eigentlich zu den Gemüsen zählt.[11] Die bekanntesten Zubereitungen sind Konfitüren und Kompott, beides auch in industriellem Maßstab, sowie Kuchen. Darüber hinaus wird Rhabarber auch zu Saft oder Most verarbeitet. Wegen des hohen Säureanteils wird Rhabarber eher selten als Gemüse verwendet. Beliebt ist Rhabarber wegen seines erfrischenden, pikant-säuerlichen Geschmacks und des niedrigen Energiegehalts.
Die Blattstiele enthalten durchschnittlich 94,5 g Wasser je 100 g essbarer Frischsubstanz. Die 1,3 g Kohlenhydrate verteilen sich recht gleichmäßig auf Glucose, Fructose, Saccharose und Stärke. Außerdem sind 0,6 g Protein, 0,1 g Fette und 3,2 g Ballaststoffe enthalten. An Mineralstoffen sind in 100 g 270 mg Kalium, 50 mg Calcium, 25 mg Phosphor, 13 mg Magnesium und 0,5 mg Eisen enthalten. An Vitaminen sind Vitamin C mit 10 mg, Vitamin A (Carotin) mit 0,07 mg, Vitamin B1 mit 0,025, B2 mit 0,030 und Niacin mit 0,25 mg zu nennen. Der Energiewert beträgt 54 kJ (13 kcal).[12]
Wichtig für den Geschmack sind die Fruchtsäuren, vor allem Äpfel- und Citronensäure, in Verbindung mit dem Zucker. Sorten mit rotem Mark enthalten weniger Fruchtsäuren als solche mit grünem Mark. Die Sorte „Ras Versteeg“ enthält rund 1,5 g Äpfel- und 0,1 g Citronensäure auf 100 g essbare Frischsubstanz.[12] In den Stielen sind im Schnitt 460 mg Oxalsäure je 100 g Frischsubstanz enthalten. Dieser hohe Gehalt wirkt beim Menschen calciumzehrend. Für nieren- und gallenkranke Menschen sowie für Kinder ist Vorsicht geboten.[12]
Die abführende Wirkung von Rhabarber beruht wahrscheinlich auf dem Anthrachinon, das die Peristaltik anregt. Medizinisch werden meist die Wurzeln von Rheum palmatum verwendet, nicht die des Gemüse-Rhabarbers.[12]
Wirtschaftlich bedeutend ist die Rhabarbermosaikkrankheit, die vor allem durch das Arabis-Mosaikvirus (arabis mosaic virus) und das Kohlschwarzringvirus (turnip mosaic virus) verursacht wird. Dadurch verfärben sich im April/Mai die Interkostalfelder der Blätter gelb. Wichtig sind auch die Fadenwürmer, vor allem Stängelälchen (Ditylenchus dipsaci), Rübenzystenälchen (Heterodera schachtii) und Wurzelgallenälchen (Meloidogyne naasi). Blattkäfer, Blattläuse und Raupen führen meist nicht zu Ertragsminderung.
Der (Gemeine) Rhabarber (Rheum rhabarbarum), genauer Gewöhnlicher Rhabarber, auch Gemüse-Rhabarber oder Krauser Rhabarber, ist eine Pflanzenart aus der Familie der Knöterichgewächse (Polygonaceae). Die geschälten oder ungeschälten Blattstiele dieser Nutzpflanze werden unter anderem zu Kompott, Konfitüren, Kuchen und auch zu Saft verarbeitet.
Dr Rabarbr (Rheum rhabarbarum) isch e Art aus dr gleichnamige Pflanzegaddong. Es isch jeweils s Erschde, mo ma em Garda ernda kaa. Dodrmid isch s au dr erschde Kuacha, mo ma mid frischem Gmües bacha kaa. Oigendlich isch dr Rabarbr a Gmues.[1]
Dr Rabarbr isch fir d Biologa a Knöterichgewächs, so wia Buachwoiza ond dr Wiesa-Sauerampfr.
Dr Rabarbr hod bsondrs viel Oxalsäure.[2] Drbei hod r dünschded no meh Säure wia roh.[3]
Rabarbrwurzla
Dr Rabarbr kommd
Rhabarbrbläddr
Gerndedr Rabarbr
Rabarbr zom vrkaufa
Dr Gemeine Rhabarber (Rheum rhabarbarum) isch der, mo ma moischdns nemmt, zom Kocha ond Backa. Medizinal-Rhabarbr (Rheum palmatum) ond Chinesischen Rhabarbr (R. officinale) werdad zom Hoila vrwended.[4]
Dr Rabarbr sodd ma kocha vor em essa. Wamma d Säure wegnemma will, kaa ma a bissle Natron en s Wassr doa. Drnoch kaa ma a Gsälz,[5] Kompott,[6] odr en Kuacha drmid bacha.[7] D Wurzla send a Hoilmiddl.[8] Oigendlich isch dr Rabarbr a Gmües. Drom müasd ma oigendlich Wia an Ziibelewaje zu de Gmüeswaje zähla.
Rabarbrkuacha mid Schdreisl
Rabarbr-Kompott
Rabarbr-Gsälz aus em Elsass
Dr Rabarbr (Rheum rhabarbarum) isch e Art aus dr gleichnamige Pflanzegaddong. Es isch jeweils s Erschde, mo ma em Garda ernda kaa. Dodrmid isch s au dr erschde Kuacha, mo ma mid frischem Gmües bacha kaa. Oigendlich isch dr Rabarbr a Gmues.
Rabárber (Rheum rhabarbarum) lea boares biebmu- ja dálkkasšaddu.
Rhubarub (Rheum rhabarbarum) is a species o plant in the faimily Polygonaceae. It is a yerbaceous perennial growin frae short, thick rhizomes. It produces lairge pushionous leaves that are somewhit triangular, wi lang fleshy edible stalks an smaw flouers grouped in lairge compoond leafy greenish-white tae rose-reid inflorescences.
Li rubåbe, c’ est ene plante des cortis avou ene grande foye.
No d' l' indje e sincieus latén : Rheum rhabarbarum.
Li rubåbe ridjete e moes d' måss. Ele dimeure vete disk' ås prumirès djalêyes.
On sieve li montant del foye (li côton ou baston) po fé del compote. I fåt prinde les cis ki sont co beazet deurs, n"n s' i sont trawés. On rsaetche li fene rodje pelete.
On l' maxhe voltî ås åbricots po fé do côrin.
On eploye les raecinêyes po fé des prodûts po les djincives, k' ont ene bele rodje coleur.
Li rubåbe, c’ est ene plante des cortis avou ene grande foye.
No d' l' indje e sincieus latén : Rheum rhabarbarum.
Το Ρήον το βαρβαρικόν (Rheum rhabarbarum), κοινώς ραβέντι ή ρεβέντι, είναι ένα είδος φυτού της οικογένειας των Πολυγονοειδών (Polygonaceae). Είναι ποώδες πολυετές φυτό,[Σημ. 1][1] που αναπτύσσεται από κοντά, πυκνά ριζώματα.[Σημ. 2][2][3] Παράγει μεγάλα φύλλα που είναι κάπως τριγωνικά, με μακρούς σαρκώδεις μίσχους·[Σημ. 3][4][5]:87[6]:171 και τα μικρά λουλούδια, ομαδοποιούνται σε μεγάλες ενώσεις φυλλωδών πρασινωπό-λευκών με ροζ-κόκκινες ταξιανθίες.[Σημ. 4]
Επειδή ο μίσχος του ραβεντίου αυξάνεται απευθείας από το ρίζωμα και παράγει το φύλλο στο τέλος του, στη βοτανική κατηγοριοποιείται ως λαχανικό και μαγειρικά χρησιμοποιείται ως φρούτο.[7][8]
Στη μαγειρική χρήση οι φρέσκοι ωμοί μίσχοι (μίσχοι των φύλλων) είναι τραγανοί (παρόμοιοι με αυτούς του σέλινου) με ισχυρή, στυφή γεύση. Συνηθέστερα, οι μίσχοι των φύλλων του φυτού μαγειρεύονται με ζάχαρη και χρησιμοποιούνται σε πίτες και άλλα γλυκά. Ένας αριθμός των ποικιλιών που έχουν εξημερωθεί για ανθρώπινη κατανάλωση, οι περισσότερες από τις οποίες έχουν αναγνωριστεί ως Rheum x hybridum από τη Βασιλική Εταιρεία Οπωροκηπευτικών (Royal Horticultural Society).
Το ραβέντι συνήθως θεωρείται ως λαχανικό. Ωστόσο, στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1947, ένα δικαστήριο της Νέας Υόρκης, αποφάσισε, δεδομένου ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες είχε χρησιμοποιηθεί ως φρούτο, θα υπολογίζονταν ως φρούτο για τους σκοπούς των κανονισμών και των δασμών. Μια παρενέργεια αυτής της απόφασης, ήταν οι μειωμένοι δασμοί στα εισαγόμενα τιμολόγια του ρεβέντι, καθώς στα τιμολόγια για τα λαχανικά, οι δασμοί ήταν υψηλότεροι από ό,τι στα τιμολόγια για τα φρούτα.[9]
Το ρεβέντι περιέχει ανθρακινόνες (anthraquinones), συμπεριλαμβανομένης της ρεΐνης (rhein), της εμοδίνης (emodin) και τους γλυκοζίτες (glycosides) (π.χ. glucorhein), οι οποίοι προσδίδουν καθαρτικές και υπακτικές ιδιότητες (cathartic and laxative properties). Ως εκ τούτου είναι χρήσιμο ως καθαρτικό, σε περίπτωση δυσκοιλιότητας.[10]
Η ονομασία "rhubarb είναι συνδυασμός του Αρχαίου Ελληνικού ρά (ή ρήον) και του βάρβαρον (rha + barbarum). Πιθανόν, από τον Rhā, τον ποταμό Βόλγα, στου οποίου στις όχθες ζούσαν φυλές βαρβαρικές που ήσαν εξοικειωμένες με τα χυμώδη κοτσάνια του πρασινοκόκκινου φυτού, που φύτρωνε στις όχθες του. Τα φυτά, από τον «Ρα των βαρβάρων», αργότερα έγιναν το Λατινικό "rhabarbarum".
Τα ραβέντι καλλιεργούνται σε πολλές περιοχές. Με την παραγωγή τους στα θερμοκήπια είναι διαθέσιμα για μεγάλο χρονικό διάστημα του έτους. Τα ραβέντι που καλλιεργούνται στα θερμοκήπια (θερμαινόμενα θερμοκήπια), όπου ονομάζονται «θερμοκήπια ραβέντι» και συνήθως διατίθενται στις καταναλωτικές αγορές στις αρχές της άνοιξης, πριν από τα καλλιεργούμενα στους αγρούς ραβέντι είναι διαθέσιμα. Τα ρεβέντι του θερμοκηπίου συνήθως είναι πιο φωτεινά κόκκινα, πιο τρυφερά και με πιο γλυκιά γεύση, απ'ότι τα ραβέντι που καλλιεργούνται στους αγρούς.[12] Στα εύκρατα κλίματα το ραβέντι είναι ένα από τα διατροφικά φυτά που συγκομίζονται πρώτα, συνήθως στα μέσα έως τα τέλη της άνοιξης (Απρίλιο / Μάιο στο Βόρειο Ημισφαίριο και Οκτώβριο / Νοέμβριο στο Νότιο Ημισφαίριο), ενώ η εποχή για τα καλλιεργούμενα στους αγρούς φυτά, διαρκεί μέχρι το Σεπτέμβριο. Στις βορειοδυτικές πολιτείες του Όρεγκον και της Ουάσιγκτον συνήθως υπάρχουν δύο συγκομιδές, από τα τέλη Απριλίου έως το Μάιο και από τα τέλη Ιουνίου έως τον Ιούλιο. Τα ραβέντι είναι έτοιμα να καταναλωθούν το συντομότερο μετά τη συγκομιδή τους και όταν οι φρεσκοκομμένοι μίσχοι τους είναι σταθεροί και γυαλιστεροί.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο τα πρώτα ραβέντι του έτους συλλέγονται υπό το φως των κεριών, σε σκοτεινά υπόστεγα, όπου αποκλείεται οποιοδήποτε άλλο φως – μια πρακτική που παράγει ένα πιο γλυκό, πιο τρυφερό κοτσάνι.[13] Αυτές οι παράγκες είναι διάσπαρτες γύρω από το σημειούμενο «Τρίγωνο Ραβέντι» του Γούεικφιλντ, Ληντς και του Μόρλεϊ.[14]
Ο υποστηρικτής της βιολογικής κηπουρικής, Λώρενς Ντ. Χιλς, απαριθμεί τα αγαπημένα του ραβέντι για τη γεύση τους, όπως τα: Hawke's Champagne, Victoria, Timperley Early και Early Albert, συνιστώντας όμως, το Perpetual Gaskin, ως αυτό που έχει το χαμηλότερο επίπεδο οξαλικού οξέος, ώστε να μπορεί να συγκομίζεται για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, χωρίς να αναπτύσσεται πικράδα.[15]
Επειδή το ραβέντι είναι εποχιακό φυτό, η ύπαρξη των φρέσκα ραβέντι εκτός εποχής είναι δύσκολη στα ψυχρότερα κλίματα, όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιρλανδία, τη Ρωσία κλπ. Τα ραβέντι ευδοκιμούν στις περιοχές που έχουν άμεσο ηλιακό φως και μπορούν να φυτευτούν με επιτυχία σε δοχεία αν είναι αρκετά μεγάλα, ώστε να φιλοξενήσουν την ανάπτυξη μιας σεζόν.
Τα ραβέντι που επλήγησαν από το δριμύ ψύχος δεν θα πρέπει να καταναλώνονται, καθώς μπορεί να έχουν υψηλό οξαλικό οξύ, το οποίο μεταναστεύει από τα φύλλα και μπορεί να προκαλέσει ασθένεια.[16]
Το χρώμα στα στελέχη του ραβέντι μπορεί να διαφέρει από το συνηθισμένο κόκκινο βυσσινί, από ένα διάστικτο ανοικτό ροζ σε ανοιχτό πράσινο. Οι μίσχοι του ραβέντι ποιητικά περιγράφονται ως «βυσσινί στελέχη». Το χρώμα προκύπτει από την παρουσία των ανθοκυανινών και ποικίλλει ανάλογα τόσο από την ποικιλία του ραβέντι, όσο και από την τεχνική παραγωγής τους. Το χρώμα δεν έχει σχέση με την καταλληλότητά του για τη μαγειρική:[17] Το πράσινο-στέλεχος ραβέντι είναι πιο ανθεκτικό και έχει μεγαλύτερη απόδοση, αλλά οι κόκκινου χρώματος μίσχοι είναι πολύ πιο δημοφιλείς στους καταναλωτές.
Το ραβέντι έχει χρησιμοποιηθεί για φαρμακευτικούς σκοπούς από τους Κινέζους για χιλιάδες χρόνια[10] και εμφανίζεται στη «Βοτανό-Ριζο Κλασική του Θεϊκού Αγρότη» ("The Divine Farmer's Herb-Root Classic") του Shennong BenCao Jing, όπου θεωρείται ότι έχει καταρτισθεί πριν από περίπου 2.700 χρόνια.[18] Αν και η περιγραφή του Διοσκουρίδη για το ρηον ή ρά, δηλώνει ότι είναι μια φαρμακευτική ρίζα που ήρθε στην Ελλάδα με προέλευση πέρα από τον Βόσπορο, μπορεί να ήταν το ραβέντι, το εμπόριο του, όμως, ως φαρμάκου δεν εδραιώθηκε σταθερά έως τους Ισλαμικούς χρόνους. Κατά τη διάρκεια των Ισλαμικών χρόνων, εισήχθη δια μέσου του Δρόμου του Μεταξιού, φθάνοντας τον 14ο αιώνα, στην Ευρώπη, μέσα από τα λιμάνια του Χαλεπίου και της Σμύρνης, όπου έγινε γνωστό ως το «Τουρκικό ραβέντι». Αργότερα, όταν η συνήθης διαδρομή έγινε μέσω της Ρωσίας, έγινε γνωστό με τον όρο το «Ρωσικό ραβέντι».[19]
Για αιώνες το φυτό φύτρωνε άγριο κατά μήκος της όχθης του ποταμού Βόλγα, για το οποίο το αρχαίο Σκυθικό του υδρωνύμιο (hydronym)[Σημ. 5] ήταν Rhā.[20] Η δαπάνη της μεταφοράς του κατά μήκος όλης της Ασίας έκανε το ραβέντι ακριβό στη μεσαιωνική Ευρώπη. Η τιμή του ήταν αρκετές φορές πάνω από την τιμή άλλων πολύτιμων βοτάνων και μπαχαρικών, όπως η κανέλα, το όπιο και το σαφράν. Επομένως, ο εξερευνητής-έμπορος Μάρκο Πόλο, έψαξε για τον τόπο όπου το φυτό καλλιεργείται και συγκομίζεται· και ανακάλυψε ότι καλλιεργείτο στα βουνά της επαρχίας Τανγκούτ (Tangut).[18][Σημ. 6][21][22][23] Η αξία των ραβέντι μπορεί να ειδωθεί στην έκθεση της πρεσβείας του Ruy Gonzáles de Clavijo το 1403-1405, για τον Τιμούρ στη Σαμαρκάνδη: «Το καλύτερο όλων των εμπορευμάτων που έρχονται στην Σαμαρκάνδη ήταν από την Κίνα: ειδικά μεταξωτά, σατέν, μόσχος, ρουμπίνια, διαμάντια, μαργαριτάρια και ραβέντι ...»[24]
Ο όρος «ραβέντι" είναι συνδυασμός του Αρχαίου Ελληνικού rha και barbarum· το rha αναφέρεται τόσο στο φυτό όσο και στον ποταμό Βόλγα.[25] Το ραβέντι ήρθε για πρώτη φορά στο Ηνωμένες Πολιτείες το 1820, μπαίνοντας στη χώρα, από το Μέιν και τη Μασαχουσέτη και κινήθηκε δυτικότερα, μαζί με τους Ευρωπαίους Αμερικανούς εποίκους.[26]
Τα ραβέντι καλλιεργούνται κυρίως για τα σαρκώδη στελέχη τους, τυπικά γνωστά σαν μίσχοι. Η χρήση των μίσχων του ραβέντι ως τροφίμων είναι μια σχετικά πρόσφατη καινοτομία. Αυτή η χρήση καταγράφηκε για πρώτη φορά στην Αγγλία του 17ου αιώνα, μετά τη διαθεσιμότητα στο κοινό της προσιτής πλέον ζάχαρης και έφθασε στο ανώτατο σημείο μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων του 20ού αιώνα.
Συνήθως είναι βρασμένα με ζάχαρη ή χρησιμοποιούνται σε πίτες και γλυκά, αλλά μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν σε αλμυρά πιάτα ή τουρσιά. Τα ραβέντι μπορούν να αφυδατωθούν και να εμποτιστούν σε χυμό φρούτων. Στις περισσότερες περιπτώσεις εμποτίζονται σε χυμό φράουλας για να μιμηθούν τη δημοφιλή πίτα φράουλα ραβέντι.
Η ρίζα ραβέντι παράγει μια πλούσια καφέ χρωστική ουσία παρόμοια με το φλοιό καρυδιού. Χρησιμοποιείται στις βόρειες περιοχές όπου δεν επιβιώνουν οι καρυδιές.
Για το μαγείρεμα οι μίσχοι συχνά κόβονται σε μικρά κομμάτια και βράζονται στο νερό με την προσθήκη ζάχαρης. Χρειάζεται λίγο νερό, καθώς οι μίσχοι ραβέντι, περιέχουν αρκετό δικό τους νερό. Μερικές φορές, προστίθενται μπαχαρικά όπως η κανέλα, το μοσχοκάρυδο και το τζίντζερ. Τα κομμένα σε φέτες κοτσάνια βράζουν έως ότου μαλακώσουν. Η κομπόστα ραβέντι, η σάλτσα ραβέντι, όπως και η σάλτσα μήλου, συνήθως τρώγονται κρύες.
Πηκτίνη ή ζάχαρη με πηκτίνη μπορούν να προστεθούν στο μείγμα για να γίνουν μαρμελάδες.
Ένα παρόμοιο παρασκεύασμα, το οποίο έχει πήξει με άμυλο καλαμποκιού, χρησιμοποιείται σαν γέμιση για την πίτα ραβέντι, τις τάρτες και τα θρυμματιζόμενα.[Σημ. 7] Μερικές φορές κομπόστα φράουλας αναμειγνύεται με το ραβέντι στην πίτα φράουλα-ραβέντι. Αυτή η κοινή χρήση έχει οδηγήσει στον αργκό όρο για το ραβέντι «πίτα φυτό» (pie plant), όνομα με το οποίο έγινε ευρύτερα γνωστό στις Ηνωμένες Πολιτείες στα τέλη του 19ου αιώνα. Στη νουβέλα της «Τα τέσσερα πρώτα χρόνια», η Αμερικανίδα συγγραφέας Laura Ingalls Wilder, αναφέρεται στο ραβέντι ως «πίτα φυτό». Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την παρασκευή φρουτόκρασου (fruit wine).[Σημ. 8]
Σε παλιότερες εποχές, ένα κοινό και προσιτό γλυκό για τα παιδιά σε μέρη του Ηνωμένου Βασιλείου και της Σουηδίας ήταν ένα τρυφερό ραβδί ραβέντι, βουτηγμένο στη ζάχαρη. Ακόμα τρώγεται με αυτόν τον τρόπο στη δυτική Φινλανδία, τη Νορβηγία, την Ισλανδία και κάποια άλλα μέρη του κόσμου. Στη Χιλή, το Χιλιανό ραβέντι, το οποίο έχει πολύ μακρινή συγγένεια, πωλείται στο δρόμο με αλάτι ή αποξηραμένη καυτερή πιπεριά, όχι ζάχαρη.
Ραβέντι χρησιμοποιείται επίσης για την παρασκευή κομπόστας.[27] Όντας λίγο ξινή, είναι πολύ δροσιστική και μπορεί να πίνεται κρύα, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.
Στην παραδοσιακή Κινεζική ιατρική, οι ρίζες ραβέντι χρησιμοποιούνται ως καθαρτικό εδώ και αρκετές χιλιετίες.[28] Το ραβέντι εμφανίζεται επίσης, σε Μεσαιωνικές, Αραβικές και Ευρωπαϊκές συνταγές.[29][30] Ήταν ένα από τα πρώτα Κινέζικα φάρμακα που εισήχθησαν στη Δύση, από την Κίνα.[31]
Οι ρίζες και οι μίσχοι είναι πλούσιοι σε ανθρακινόνες, όπως εμοδίνη (emodin) και ρεΐνη (rhein).[10] Αυτές οι ουσίες είναι καθαρτικές και υπακτικές, εξηγώντας τη σποραδική χρήση του ραβέντι ως βοηθητικό διαίτης. Οι ενώσεις της ανθρακινόνης έχουν διαχωριστεί από την κονιοποιημένη ρίζα ραβέντι για ιατρικούς σκοπούς.[28]
Τα ριζώματα («ρίζες») περιέχουν ενώσεις stilbenoid (συμπεριλαμβανομένης της rhaponticin), οι οποίες φαίνεται ότι μειώνουν τα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα, στους διαβητικούς ποντικούς.[32]
Επίσης περιέχει τις γλυκοζίτες φλαβανόλες (flavanol glucosides) (+)-κατεχίνη-5-O-γλυκοζίτη και (-)-κατεχίνη-7-Ο-γλυκοζίτη.[33]
Το ραβέντι περιέχει μόρια κινόνης με βάση τον άνθρακα τα οποία είναι ικανά να μεταφέρουν ηλεκτρικό φορτίο. Το 2014 μια ομάδα επιστημόνων του Χάρβαρντ δημοσίευσε αποτελέσματα[34] που περιγράφουν τη χρήση των κινόνης AQDS, σχεδόν πανομοιότυπης με μια μορφή που βρέθηκε στο ραβέντι, στις μπαταρίες ροής (flow-batteries).[35][Σημ. 9][36]
Τα φύλλα από τα ραβέντι περιέχουν δηλητηριώδεις ουσίες, συμπεριλαμβανομένου του οξαλικού οξέος, το οποίο είναι ένα νεφροτοξικό και διαβρωτικό οξύ, που υπάρχει σε πολλά φυτά. Άνθρωποι έχουν δηλητηριαστεί μετά τη λήψη των φύλλων. Μια τέτοια δηλητηρίαση αποτέλεσε ιδιαίτερο πρόβλημα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν τα φύλλα προτάθηκαν ως πηγή τροφής στη Βρετανία.[37][38][39]
Το LD50 (διάμεση θανατηφόρος δόση) για το καθαρό οξαλικό οξύ στους αρουραίους είναι περίπου 375 mg / kg βάρους σώματος,[40] ή περίπου 25 γραμμάρια για κάθε 65 κιλά του ανθρώπου. Άλλες πηγές δίνουν μια πολύ υψηλότερη από του στόματος LDLo (χαμηλότερη δημοσιευθείσα θανατηφόρα δόση) 600 mg / kg.[41] Ενώ η περιεκτικότητα σε οξαλικό οξύ στα φύλλα ραβέντι μπορεί να ποικίλει, μια τυπική τιμή είναι περίπου 0,5%,[42] ώστε πρέπει να καταναλωθεί (για έναν άνθρωπο 70 κιλών) η μάλλον απίθανη ποσότητα των 5 χλγρ. των εξαιρετικά ξινών φύλλων για την επίτευξη LD50 του οξαλικού οξέος. Το μαγείρεμα των φύλλων με σόδα μπορεί να τα καταστήσει πιο δηλητηριώδη, παράγοντας διαλυτά οξαλικά.[43] Ωστόσο, τα φύλλα πιστεύεται ότι περιέχουν επίσης μια επιπρόσθετη, απροσδιόριστη τοξίνη,[44] η οποία θα μπορούσε είναι ένας γλυκοζίτης της ανθρακινόνης (anthraquinone glycoside) (επίσης γνωστή ως γλυκοζίτες της σέννας(senna glycosides)).[45]
Στους μίσχους (κοτσάνια), το ποσό του οξαλικού οξέος είναι πολύ χαμηλότερο, μόνο περίπου 2-2,5% της συνολικής οξύτητας, η οποία κυριαρχείται από μηλικό οξύ.[46]
Το rhubarb curculio, (Lixus concavus), είναι ένα ρυγχωτό σκαθάρι (weevil). Στο ραβέντι είναι ξενιστής, με τις ζημιές του να είναι ορατές κυρίως στα φύλλα και τα στελέχη, με κομμίωση (gummosis)[Σημ. 10] και οβάλ ή κυκλικές τροφοδοσίες ή / και περιοχές ωοτοκίας.[47]
Οι hungry wildlife μπορούν να ξεθάβουν και να τρώνε τις ρίζες ραβέντι την άνοιξη, καθώς τα αποθηκευμένα άμυλα, μετατρέπονται σε σάκχαρα, για την ανάπτυξη των νέων φυλλωμάτων.
Στο Βρετανικό θέατρο και σε ένα από τα πρώτα ραδιοφωνικά δράματα, οι λέξεις "Ραβέντι ραβέντι" ("rhubarb rhubarb") επαναλαμβάνονταν για την επίδραση της ακατάληπτης συζήτηση στο παρασκήνιο.[48][49][50][51][52][53] Αυτή η χρήση δάνεισε τον τίτλο της, στην ταινία "Ραβέντι" ("Rhubarb") του 1969 και στο ριμέικ της, "Ραβέντι Ραβέντι" ("Rhubarb rhubarb") του 1980.
_Frambozenrood_bloem.jpg)
_Frambozenrood_bloeiwijze.jpg)
|title= (βοήθεια) Το Ρήον το βαρβαρικόν (Rheum rhabarbarum), κοινώς ραβέντι ή ρεβέντι, είναι ένα είδος φυτού της οικογένειας των Πολυγονοειδών (Polygonaceae). Είναι ποώδες πολυετές φυτό, που αναπτύσσεται από κοντά, πυκνά ριζώματα. Παράγει μεγάλα φύλλα που είναι κάπως τριγωνικά, με μακρούς σαρκώδεις μίσχους·:87:171 και τα μικρά λουλούδια, ομαδοποιούνται σε μεγάλες ενώσεις φυλλωδών πρασινωπό-λευκών με ροζ-κόκκινες ταξιανθίες.
Επειδή ο μίσχος του ραβεντίου αυξάνεται απευθείας από το ρίζωμα και παράγει το φύλλο στο τέλος του, στη βοτανική κατηγοριοποιείται ως λαχανικό και μαγειρικά χρησιμοποιείται ως φρούτο.
Στη μαγειρική χρήση οι φρέσκοι ωμοί μίσχοι (μίσχοι των φύλλων) είναι τραγανοί (παρόμοιοι με αυτούς του σέλινου) με ισχυρή, στυφή γεύση. Συνηθέστερα, οι μίσχοι των φύλλων του φυτού μαγειρεύονται με ζάχαρη και χρησιμοποιούνται σε πίτες και άλλα γλυκά. Ένας αριθμός των ποικιλιών που έχουν εξημερωθεί για ανθρώπινη κατανάλωση, οι περισσότερες από τις οποίες έχουν αναγνωριστεί ως Rheum x hybridum από τη Βασιλική Εταιρεία Οπωροκηπευτικών (Royal Horticultural Society).
Το ραβέντι συνήθως θεωρείται ως λαχανικό. Ωστόσο, στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1947, ένα δικαστήριο της Νέας Υόρκης, αποφάσισε, δεδομένου ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες είχε χρησιμοποιηθεί ως φρούτο, θα υπολογίζονταν ως φρούτο για τους σκοπούς των κανονισμών και των δασμών. Μια παρενέργεια αυτής της απόφασης, ήταν οι μειωμένοι δασμοί στα εισαγόμενα τιμολόγια του ρεβέντι, καθώς στα τιμολόγια για τα λαχανικά, οι δασμοί ήταν υψηλότεροι από ό,τι στα τιμολόγια για τα φρούτα.
Το ρεβέντι περιέχει ανθρακινόνες (anthraquinones), συμπεριλαμβανομένης της ρεΐνης (rhein), της εμοδίνης (emodin) και τους γλυκοζίτες (glycosides) (π.χ. glucorhein), οι οποίοι προσδίδουν καθαρτικές και υπακτικές ιδιότητες (cathartic and laxative properties). Ως εκ τούτου είναι χρήσιμο ως καθαρτικό, σε περίπτωση δυσκοιλιότητας.
Rhubarb is the fleshy, edible stalks (petioles) of species and hybrids (culinary rhubarb) of Rheum in the family Polygonaceae, which are cooked and used for food.[2] The plant is a herbaceous perennial that grows from short, thick rhizomes. Historically, different plants have been called "rhubarb" in English. The large, triangular leaves contain high levels of oxalic acid and anthrone glycosides, making them inedible. The small flowers are grouped in large compound leafy greenish-white to rose-red inflorescences.
The precise origin of culinary rhubarb is unknown. The species Rheum rhabarbarum (syn. R. undulatum) and R. rhaponticum were grown in Europe before the 18th century and used for medicinal purposes. By the early 18th century, these two species and a possible hybrid of unknown origin, R. × hybridum, were grown as vegetable crops in England and Scandinavia. They readily hybridize, and culinary rhubarb was developed by selecting open-pollinated seed, so its precise origin is almost impossible to determine.[3] In appearance, samples of culinary rhubarb vary on a continuum between R. rhaponticum and R. rhabarbarum. However, modern rhubarb cultivars are tetraploids with 2n = 44, in contrast to 2n = 22 for the wild species.[4]
Although rhubarb is a vegetable, it is often put to the same culinary uses as fruits.[5] The leaf stalks can be used raw, when they have a crisp texture (similar to celery, although it is in a different family), but are most commonly cooked with sugar and used in pies, crumbles and other desserts. They have a strong, tart taste. Many cultivars have been developed for human consumption, most of which are recognised as Rheum × hybridum by the Royal Horticultural Society.[6]
The word rhubarb is likely to have derived in the 14th century from the Old French rubarbe, which came from the Latin rheubarbarum and Greek rha barbaron, meaning 'foreign rhubarb'.[7] The Greek physician Dioscorides used the Greek word ῥᾶ (rha), whereas Galen later used ῥῆον (rhēon), Latin rheum. These in turn derive from a Persian name for species of Rheum.[8] The specific epithet rhaponticum, applying to one of the presumed parents of the cultivated plant, means 'rha from the region of the Black Sea'[8] or the river Volga, Rha being its ancient name.[9]
Rhubarb is grown widely, and with greenhouse production it is available throughout much of the year. It needs rainfall and an annual cold period of up to 7–9 weeks at 3 °C (37 °F), known as ‘cold units’, to grow well. The plant develops a substantial underground storage organ (rhubarb crowns) and this can be used for early production by transferring field-grown crowns to warm conditions.[10] Rhubarb grown in hothouses (heated greenhouses) is called "hothouse rhubarb", and is typically made available at consumer markets in early spring, before outdoor cultivated rhubarb is available. Hothouse rhubarb is usually brighter red, tenderer and sweeter-tasting than outdoor rhubarb.[11] After forcing for commercial production, the crowns are usually discarded.[10] In temperate climates, rhubarb is one of the first food plants harvested, usually in mid- to late spring (April or May in the Northern Hemisphere, October or November in the Southern Hemisphere), and the season for field-grown plants lasts until the end of summer.
In the United Kingdom, the first rhubarb of the year is harvested by candlelight in forcing sheds where all other light is excluded, a practice that produces a sweeter, more tender stalk.[12] These sheds are dotted around the "Rhubarb Triangle" between Wakefield, Leeds, and Morley.[13]
In the United states rhubarb is primarily produced in the states of Oregon, Washington, and Wisconsin with approximately 1,200 acres in production of which 175 are covered in hothouses.[14] In the northwestern US states of Oregon and Washington, there are typically two harvests, from late April to May and from late June into July;[15] half of all US commercial production is in Pierce County, Washington.[16] Rhubarb is ready to consume as soon as harvested, and freshly cut stalks are firm and glossy.
Rhubarb damaged by severe cold should not be eaten, as it may be high in oxalic acid, which migrates from the leaves and can cause illness.[17]
The colour of rhubarb stalks can vary from the commonly associated crimson red, through speckled light pink, to simply light green. Rhubarb stalks are poetically described as "crimson stalks". The colour results from the presence of anthocyanins, and varies according to both rhubarb variety and production technique. The colour is not related to its suitability for cooking.[18]
The Chinese call rhubarb "the great yellow" (dà huáng 大黃), and have used rhubarb root for medicinal purposes.[19] It appears in The Divine Farmer's Herb-Root Classic, which is thought to have been compiled about 1,800 years ago.[20] Though Dioscurides' description of ρηον or ρά indicates that a medicinal root brought to Greece from beyond the Bosphorus may have been rhubarb, commerce in the plant did not become securely established until Islamic times. During Islamic times, it was imported along the Silk Road, reaching Europe in the 14th century through the ports of Aleppo and Smyrna, where it became known as "Turkish rhubarb".[21] Later, it also started arriving via the new maritime routes, or overland through Russia. The "Russian rhubarb" was the most valued, probably because of the rhubarb-specific quality control system maintained by the Russian Empire.[22]
The cost of transportation across Asia made rhubarb expensive in medieval Europe. It was several times the price of other valuable herbs and spices such as cinnamon, opium, and saffron. The merchant explorer Marco Polo therefore searched for the place where the plant was grown and harvested, discovering that it was cultivated in the mountains of Tangut province.[20] The value of rhubarb can be seen in Ruy Gonzáles de Clavijo's report of his embassy in 1403–1405 to Timur in Samarkand: "The best of all merchandise coming to Samarkand was from China: especially silks, satins, musk, rubies, diamonds, pearls, and rhubarb...."[23]
The high price, as well as the increasing demand from apothecaries, stimulated efforts to cultivate the different species of rhubarb on European soil.[22] Certain species came to be grown in England to produce the roots.[24] The local availability of the plants grown for medicinal purposes, together with the increasing abundance and decreasing price of sugar in the 18th century, galvanised its culinary adoption.[22] Grieve claims a date of 1820 in England.[24] Rhubarb was harvested in Scotland from at least 1786, having been introduced to the Botanical Garden in Edinburgh by the traveller Bruce of Kinnaird in 1774. He brought the seeds from Abyssinia and they produced 3000 plants.[25]
Though it is often asserted that rhubarb first came to the United States in the 1820s,[26] John Bartram was growing medicinal and culinary rhubarbs in Philadelphia from the 1730s, planting seeds sent to him by Peter Collinson.[27] From the first, the familiar garden rhubarb was not the only Rheum in American gardens: Thomas Jefferson planted R. undulatum at Monticello in 1809 and 1811, observing that it was "Esculent rhubarb, the leaves excellent as Spinach."[28]
The advocate of organic gardening Lawrence D. Hills listed his favourite rhubarb varieties for flavour as 'Hawke's Champagne', 'Victoria', 'Timperley Early', and 'Early Albert', also recommending 'Gaskin's Perpetual' for having the lowest level of oxalic acid, allowing it to be harvested over a much longer period of the growing season without developing excessive sourness.[29]
The Royal Horticultural Society has the UK's national collection of rhubarb that comprises 103 varieties. In 2021–2022 this was moved from southern England to the more northern garden RHS Bridgewater where winter cold and rainfall are better suited for rhubarb.[30] The following cultivars have gained the Royal Horticultural Society’s Award of Garden Merit:[31]
Rhubarb is grown primarily for its fleshy leafstalks, technically known as petioles. The use of rhubarb stalks as food is a relatively recent innovation. This usage was first recorded in 18th- to 19th-century England after affordable sugar became more widely available.[22][24]
Commonly, it is stewed with sugar or used in pies and desserts, but it can also be put into savoury dishes or pickled. Rhubarb can be dehydrated and infused with fruit juice. In the United States, it is usually infused with strawberry juice to mimic the popular strawberry rhubarb pie.
The species Rheum ribes has been eaten in the Islamic world since the 10th century.[36]
In Northern Europe and North America, the stalks are commonly cut into pieces and stewed with added sugar until soft.[37] The resulting compote, sometimes thickened with corn starch, can then be used in pies, tarts and crumbles. Alternatively, greater quantities of sugar can be added with pectin to make jams. A paired spice used is ginger, although cinnamon and nutmeg are also common additions. In the United Kingdom, as well as being used in the typical pies, tarts and crumbles, rhubarb compote is also combined with whipped cream or custard to make rhubarb fool. In the United States, the common usage of rhubarb in pies has led to it being nicknamed "pie plant", by which it is referred to in 19th-century cookbooks.[38] Rhubarb in the US is also often paired with strawberries to make strawberry-rhubarb pie, though some rhubarb purists jokingly consider this "a rather unhappy marriage".[38]
Rhubarb can also be used to make alcoholic drinks, such as fruit wines or Finnish rhubarb sima (mead). It is also used to make Kompot.[39]
Raw rhubarb is 94% water, 5% carbohydrates, 1% protein, and contains negligible fat (table). In a 100-gram (3+1⁄2-ounce) reference amount, raw rhubarb supplies 88 kilojoules (21 kilocalories) of food energy, and is a rich source of vitamin K (28% of the Daily Value, DV), a moderate source of vitamin C (10% DV), and contains no other micronutrients in significant amounts (table).
In traditional Chinese medicine, rhubarb roots of several species were used as a laxative for several millennia,[40] although there is no clinical evidence to indicate such use is effective.[41]
The roots and stems contain anthraquinones, such as emodin and rhein.[19] Emodin "represents a genotoxic risk for humans" while rhein is "a compound devoid of genotoxic capabilities."[42] The anthraquinones have been separated from powdered rhubarb root for purposes in traditional medicine,[40] although long-term consumption of anthraquinones has been associated with acute kidney failure.[41]
The rhizomes contain stilbenoid compounds (including rhaponticin), and the flavanol glucosides (+)-catechin-5-O-glucoside and (−)-catechin-7-O-glucoside.[43]
Rhubarb leaves contain poisonous substances, including oxalic acid, a nephrotoxin.[41] The long term consumption of oxalic acid leads to kidney stone formation in humans. Humans have been poisoned after ingesting the leaves, a particular problem during World War I when the leaves were mistakenly recommended as a food source in Britain.[44][45][46] The toxic rhubarb leaves have been used in flavouring extracts, after the oxalic acid is removed by treatment with precipitated chalk (i.e., calcium carbonate).
The LD50 (median lethal dose) for pure oxalic acid in rats is about 375 mg/kg body weight,[47] or about 25 grams for a 65-kilogram (143 lb) human. Other sources give a much higher oral LDLo (lowest published lethal dose) of 600 mg/kg.[48] While the oxalic acid content of rhubarb leaves can vary, a typical value is about 0.5%,[49] meaning a 65 kg adult would need to eat 4 to 8 kg (9 to 18 lbs) to obtain a lethal dose, depending on which lethal dose is assumed. Cooking the leaves with baking soda can make them more poisonous by producing soluble oxalates.[50] The leaves are believed to also contain an additional, unidentified toxin,[51] which might be an anthraquinone glycoside (also known as senna glycosides).[52]
In the petioles (leaf stalks), the proportion of oxalic acid is about 10% of the total 2–2.5% acidity, which derives mainly from malic acid.[12] Serious cases of rhubarb poisoning are not well documented.[53] Both fatal and non-fatal cases of rhubarb poisoning may be caused not by oxalates, but rather by toxic anthraquinone glycosides.[41][53][54]
The rhubarb curculio, Lixus concavus, is a weevil. Rhubarb is a host, damage being visible mainly on the leaves and stalks, with gummosis, and oval or circular feeding and/or egg-laying sites.[55]
Hungry wildlife may dig up and eat rhubarb roots in the spring, as stored starches are turned to sugars for new foliage growth.
Rhubarb Cake at the Wikibooks Cookbook subproject Rhubarb Crumble at the Wikibooks Cookbook subproject Rhubarb Fool at the Wikibooks Cookbook subproject Rhubarb Juice at the Wikibooks Cookbook subproject Rhubarb Marmalade at the Wikibooks Cookbook subproject Rhubarb Pie at the Wikibooks Cookbook subproject Rhubarb Pudding at the Wikibooks Cookbook subproject Strawberry Rhubarb Pie at the Wikibooks Cookbook subproject
Rhubarb displayed for sale at a market
A 19th-century apothecary jar for rhubarb
Dried strawberry-flavoured rhubarb
Rhubarb is the fleshy, edible stalks (petioles) of species and hybrids (culinary rhubarb) of Rheum in the family Polygonaceae, which are cooked and used for food. The plant is a herbaceous perennial that grows from short, thick rhizomes. Historically, different plants have been called "rhubarb" in English. The large, triangular leaves contain high levels of oxalic acid and anthrone glycosides, making them inedible. The small flowers are grouped in large compound leafy greenish-white to rose-red inflorescences.
The precise origin of culinary rhubarb is unknown. The species Rheum rhabarbarum (syn. R. undulatum) and R. rhaponticum were grown in Europe before the 18th century and used for medicinal purposes. By the early 18th century, these two species and a possible hybrid of unknown origin, R. × hybridum, were grown as vegetable crops in England and Scandinavia. They readily hybridize, and culinary rhubarb was developed by selecting open-pollinated seed, so its precise origin is almost impossible to determine. In appearance, samples of culinary rhubarb vary on a continuum between R. rhaponticum and R. rhabarbarum. However, modern rhubarb cultivars are tetraploids with 2n = 44, in contrast to 2n = 22 for the wild species.
Although rhubarb is a vegetable, it is often put to the same culinary uses as fruits. The leaf stalks can be used raw, when they have a crisp texture (similar to celery, although it is in a different family), but are most commonly cooked with sugar and used in pies, crumbles and other desserts. They have a strong, tart taste. Many cultivars have been developed for human consumption, most of which are recognised as Rheum × hybridum by the Royal Horticultural Society.
Rabarbo aŭ laŭ latina scienca nomo Rabarbo-reumo (Rheum rhabarbarum), kaj pli precize ordinara rabarbo,[1] ankaŭ nomata legomrabarbo aŭ krispa rabarbo estas plantospecio el la familio de la familio de la Poligonacoj (Polygonaceae). La senŝelitaj kaj nesenŝelitaj folitigoj de tiu utilplanto estas kuirataj al kompoto.
La nomo Rheum rhabarbarum originas de la mezlatina vorto rheu barbarum Rheum staras por radiko kaj barbarus por eksterlanda, fremda, ĉar la planto alvenis en Mezeŭropon el Azio.
Rabarbo estas somerverda, plurjara herba planto.
Post la ĝermado la planto formas primaran radikon, kiu evoluiĝas unue al karneca, dika pivottubero, kiu nur vivas mallonge. La primara tigo kreskas en la dua jaro al dika tubero kaj en la sekvantaj jaroj ankaŭ la flanktigoj dikiĝas kaj ekestas sekundaraj tuberoj. Kreskas dum la jaroj 25 ĝis 30 dikiĝintaj tigoj.
La planto formas dikajn, neregulajn rizomojn. La sufacaj partoj de la planto formortas dum aŭtuno. La reŝosado okazas dum la sekvanta printempo el la subgrundaj burĝonoj.
La baze staranta folirozedo konsistas el grandaj folioj kun dikaj folitigoj kaj grandega foliplato. La folitigo longas ĝis 70 cm kaj ĝi estas ĝis 5 cm larĝa. La folitigoj estas je la supra surfaco plata havante akrajn eĝojn. Depende de la kultivaro la folitigo havas ruĝan koloron pro antocianoj. La folioj enhavas multe da malsaniga okzalata acido, la folirando estas iomete onda.
La planto floras de majo ĝis fino de junio. Por la ekflorado la planto bezonas malvarmastimulon (vernalizado), de temperaturoj sub 10 °C daŭrante 12 ĝis 16 semajnoj. La panikla floraro estas ĝis 2 m alta. La kremkoloraj floroj estas senpretendaj kaj plej ofte duseksaj. La fruktoj nur havas unu semon kaj estas triflugilaj akenoj. La semo havas grandecon de 7 - 10 mm oble 6 - 8 mm.
La kromosomnombro estas 2 n = 44 {displaystyle 2n=44} 
Rabarbo devenas el la Himalajo. Ekde la 11a jarcento la planto aperis kiel importaĵo el meza Azio aŭ Ĉinujo trans Persujo al Eŭropo. Ĝi estas unue nur uzata kiel medicina planto. [3] En la 16a jarcento rabarbo estis kultivata en Ruslando, de kie ĝi atingis en la 18a jarcento aliajn Eŭropajn landojn. Ekde tiam ĝi estas kultivata en eŭropaj landoj. En la jaro 1937 rabarbo estis kultivata en Germanujo sur areo de 1700 hektaroj, en 1993 inter 350 kaj 400 hektaroj.
Kultivaroj distingiĝas antaŭ ĉio pro la interna kaj ekstera koloro de la folitigoj, la dikeco kaj la longeco de la tigoj. Konataj kultivaroj estas:
La folitigoj estas senŝeligataj, tranĉataj kaj prilaborataj kiel frukto, kvankam temas pri legomo. Plej ofte oni faras el rabarbo konfitaĵojn kaj kompoton. Oni kovras per ĝi kukojn. Ankaŭ oni faras el rabarbo sukojn kaj fruktvinon. Rabarbo estas pro ĝia pikanta-acideca gusto kun malalta energienhavo relative ŝatata.
La folitigoj enhavas averaĝe po 94,5 g da akvo por 100 g manĝebla freŝa substanco. La 1,3 g karbonhidratoj konsistas el flukozo, fruktozo kaj amelo. Krome enestas 0,6 g da proteino, 0,1 g da graso kaj 3,2 g da fibroj. Jenaj mineraloj enestas en 100 g: 270 mg da kalio, 50 mg da kalcio, 25 mg da fosforo, 13 mg da magnezio kaj 0,5 mg da fero. La folitigoj enhavas jenajn vitaminojn: Vitamino C 10 mg, Vitamino A (karotinoj) 0,07 mg, vitamino B1 0,025 mg B2 0,030 kaj niacino 0,25 mg. La energienhavo estas 54 kJ (13 kcal).[4]
Decida por la gusto esta la fruktacidoj, antaŭ ĉio pom- kaj citronacido, en kombino kun sukero. Kultivaroj kun ruĝa interno enhavas malpli da fruktacidoj ol la verdaj kultivaroj. La kultivaro „Ras Versteeg“ enhavas ĉ. 1,5 g da pom- kaj 0,1 g da citron-acido por 100 g de manĝebla substanco.[4] En la folitigoj estas averaĝe 460 mg da okzalata acido por 100 g freŝa substanco. Tiu relative alta enhavo kaŭzas ĉe homoj forkonsumadon de kalcio. Infanoj kaj homoj kun malsanoj de la reno kaj galo devas atendi tion.[4]
Rabarbo aŭ laŭ latina scienca nomo Rabarbo-reumo (Rheum rhabarbarum), kaj pli precize ordinara rabarbo, ankaŭ nomata legomrabarbo aŭ krispa rabarbo estas plantospecio el la familio de la familio de la Poligonacoj (Polygonaceae). La senŝelitaj kaj nesenŝelitaj folitigoj de tiu utilplanto estas kuirataj al kompoto.
El ruibarbo (Rheum rhabarbarum) es una especie de planta fanerógama de la familia Polygonaceae. Se cultiva como verdura por su tallo comestible.
El ruibarbo proviene de China y fue introducido en Europa en el siglo XIV por la Ruta de la Seda a través de puertos como Alepo y Esmirna.[1] Más tarde, llegó al continente a través de nuevas rutas marítimas y también por vía terrestre cruzando Rusia.[2] Su altura es de hasta tres metros y consta de grandes hojas con peciolos gruesos cuyo grosor oscila entre 2 a 5 centímetros. El color del peciolo varía entre el verde y el rojo, y es la única parte comestible ya que sus hojas son potencialmente tóxicas.[3] Su tallo subterráneo es un rizoma que le sirve para almacenar nutrientes durante el invierno.
El ruibarbo es la planta comestible con mayores concentraciones de ácido oxálico, superando a la espinaca. A causa de esto, cuando se mezcla con metales como hierro, calcio o zinc, el organismo no puede absorberlos de forma efectiva. También puede causar que minerales como el calcio se concentren en ciertas partes del cuerpo de forma no deseada; esto a su vez puede causar la formación de cálculos renales. En grandes cantidades el ácido oxálico puede provocar varios tipos de desórdenes, incluyendo enfermedades del tracto pancreático y biliar como la enfermedad de los intestinos con inflamación crónica, el síndrome del nudo ciego y el síndrome del crecimiento bacteriano, además puede empeorar condiciones médicas como la hiperuricemia y la gota.[4][5][6]
En el ruibarbo, la mayor concentración de ácido oxálico se encuentra en sus hojas, motivo por el cual estas no son comestibles. El peciolo de la planta también contiene ácido oxálico, aunque en menor medida, por lo que al consumirlo el esmalte dental es atacado adquiriendo temporalmente una textura áspera, aunque no se han señalado daños irreparables en la dentadura.[7]
La planta vive varios años. En invierno esta pierde sus hojas y sobrevive gracias a los nutrientes almacenados en su rizoma, reapareciendo en primavera. Su cosecha se realiza antes del comienzo del verano; esto es a causa de que la concentración de ácido oxálico aumenta a medida que la planta desarrolla sus hojas. Para el verano el nivel de ácido oxálico es dañino para el consumo humano, y para el otoño es potencialmente tóxico.
El ruibarbo se utiliza frecuentemente en la medicina tradicional china para tratar el estreñimiento y la inflamación por "calor" en el intestino debido a sus propiedades "refrigerantes" y su tropismo hacia los intestinos.
El tallo del ruibarbo puede consumirse crudo aderezándolo como ensalada, y también cocido, en forma de compota, mermelada o como relleno del pastel de ruibarbo o de empanadas.
Por su alto contenido de antraquinonas, sus extractos se utilizan para el tratamiento de las aftas y otras afecciones de las mucosas bucales y sus infusiones se usan como laxantes.[8] También se utiliza en purgantes, en particular para desparasitar.
Rheum rhabarbarum fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 372. 1753.[9]
Portal:Botánica. Contenido relacionado con Botánica.El ruibarbo (Rheum rhabarbarum) es una especie de planta fanerógama de la familia Polygonaceae. Se cultiva como verdura por su tallo comestible.
Rabarber (Rheum rhabarbarum) on tatraliste sugukonda kuuluv mitmeaastane rohttaim. Talvitub maa-aluste risoomide abil. Rabarberilehed on suured ja südamekujuliselt kolmnurksed.
Rabarber kasvab väga laialdaselt, kasvuhoones saab teda kasvatada aasta läbi. Rabarberit, mida kasvatatakse soojendusega kasvuhoones, nimetatakse „kasvuhoonerabarberiks“; see on tavaliselt kättesaadav tarbijale varakevadel, enne avamaal kasvavat rabarberit.
Kasvuhoones kasvatatud rabarber on tavaliselt heledam punane, pehmem ja magusama maitsega kui avamaarabarber. Mõõduka kliima juures hakkab rabarber kasvama juba kevadel (aprill, mai) ja kasvab kuni sügiseni.
USA Oregoni ja Washingtoni osariigis saab rabarberilt tavaliselt kaks saaki, alates aprilli lõpust kuni juuli lõpuni. Rabarber on valmis siis, kui ta vars on tugev ja läikiv. Ühendkuningriigis korjatakse esimene saak küünlavalgel, siis pidavat olema rabarber magusam ja õrnema varrega.[1]
Maheaianduse propageerija Lawrens D Hills peab oma lemmikrabarberisortideks Champagne'i, Victoriat, Timperley Earlyt ja Early Albertit, samuti soovitab ta Gaskin Perpetuali, sest see sort sisaldab tavalisest vähem oblikhapet. Teda saab korjata pikemal perioodil, ilma et ta muutuks hapuks. Kuna rabarber on hooajaline taim, siis värsket taime väljaspool hooaega on raske saada külmema kliimaga maades, nagu seda on Inglismaa, Iirimaa, Venemaa jpt. Rabarber tahab heaks kasvamiseks palju päikesevalgust.
Külmakahjustusega rabarberit ei tohi süüa, kuna ta võib sisaldada oksaalhapet, mis võib põhjustada erinevaid haigusi.[2]
Rabarberivarte värv võib erineda tumedamast punasest kuni heleroheliseni. Värvus varieerub sorditi ja sõltub ka kasvatustehnoloogiast. Rohelise varrega rabarber on tugevam ja tavaliselt ka saagirikkam kui punane. [3] Samas aga on punast värvi varrega rabarber populaarsem just tarbijate hulgas.
Rabarberile kasvavad tugevad ja mahlased varred, tehniliselt nimetatakse neid leherootsudeks. Varte kasutamine toiduna on suhteliselt uus nähtus. Esmakordselt kasutati neid 17. sajandil Inglismaal.
Tavaliselt kasutatakse rabarberit kas ahjukookides või muude magustoitude valmistamisel. Palju kasutatakse koos maasikatega, nii kookides kui ka mahlades. Rabarberilehtedest võib valmistada ka teed.
Traditsioonilises hiina meditsiinis on juba aastatuhandeid kasutatud rabarberijuurt lahtistina.[4]
Rabarber esines ka keskaja Araabia ja Euroopa arstiretseptides. [5][6] See oli üks esimesi Hiinast toodavaid ravimtaimi. [7]
Rabarberis leiduv pigment, mida kutsutakse parietiiniks, võib tappa inimesel leukeemiarakud juba kahe päevaga. Seda on testitud laboris hiirte peal.[8] [9] [10]
Rabarberi juurtes ja vartes on rikkalikult emodiini ja reiini. [11] Need ained on lahtistava toimega ja seega kasutatakse neid ka kaalulangetusravimina. Risoomid sisaldavad ühendeid, mis vähendavad veresuhkru sisaldust suhkruhaigetel hiirtel.[12]
Rabarberilehed sisaldavad oblikhapet, mis on inimesele mürgine. Oblikhapet leidub vähesel määral ka rabarberi vartes, aga väikese koguse tõttu ei ole see inimesele kahjulik. Mürgiseid lehti on kasutatud maitseainena, kui nendest on enne seda kahjulik oblikhape eemaldatud. [13] [14]
Rabarber (Rheum rhabarbarum) on tatraliste sugukonda kuuluv mitmeaastane rohttaim. Talvitub maa-aluste risoomide abil. Rabarberilehed on suured ja südamekujuliselt kolmnurksed.
Arabarba (Rheum rhabarbarum) poligonazeoen familiako landare belarkara eta bizikorra da, jatorriz asiarra dena. Bere sustrai eta errizomak medikuntzan libragarri modura erabili izan dira.[1]
Britainia Handia eta Frantzian arabarba oso ezaguna da. Hostoen pezioloak baino ez dituzte erabiltzen. Hostoen linboek azido oxaliko gehiegi dute eta toxikoak dira. Arabarbaren pezioloekin marmelada eta pastelak egiten dira. Benetako fruitua ez izan arren, sukaldaritzan horrela erabiltzen dute.[2]
Arabarba (Rheum rhabarbarum) poligonazeoen familiako landare belarkara eta bizikorra da, jatorriz asiarra dena. Bere sustrai eta errizomak medikuntzan libragarri modura erabili izan dira.
Britainia Handia eta Frantzian arabarba oso ezaguna da. Hostoen pezioloak baino ez dituzte erabiltzen. Hostoen linboek azido oxaliko gehiegi dute eta toxikoak dira. Arabarbaren pezioloekin marmelada eta pastelak egiten dira. Benetako fruitua ez izan arren, sukaldaritzan horrela erabiltzen dute.
Raparperi eli tarharaparperi (Rheum rhabarbarum) on tatarkasveihin kuuluva erittäin hapan vihannes, jonka meheviä varsia käytetään ravinnoksi, lehdet ovat myrkyllisiä ravintona. Raparperia voidaan käyttää esimerkiksi piirakoissa, kiisselissä ja hilloissa.
Raparperi on kotoisin Kiinasta,[1] missä sen juurta on käytetty tuhansia vuosia ulostus- ja mahalääkkeenä.[2] Euroopassa raparperi tunnettiin luultavasti jo keskiajalla, mutta sitä ei käytetty elintarvikkeena, vaan se luokiteltiin pikemminkin myrkylliseksi tai syötäväksi kelpaamattomaksi kasviksi.[1] Euroopassa julkaistiin vuonna 1612 raparperin lääkinnällisistä ominaisuuksista teos De Rhapontico.lähde? Vielä 1700-luvulla kasvia pidettiin puhtaasti lääketieteellisenä yrttinä.[1]
Raparperin nimelle on useita selityksiä. Isidorus Sevillalaisen mukaan *rheu on 'juurta' tarkoittava barbaarien sana. Ammianuksen mukaan alun Rha barbaarien nimi nykyiselle Volgalle.[3] Tämän tarinan mukaan raparperia kasvoi Uralin rinteillä, ja sitä kuljetettiin Välimeren maihin pitkin Volgaa, barbaarien jokea - Rha barbarum.[1]
Raparperin suurikokoiset lehdet kasvavat maavarresta pitkän lehtiruodin päähän. Luonnonvaraisella kasvilla lehtiruodin halkaisija on noin 2,5 cm, pituus 60 cm ja lehden halkaisija 60 cm. Lehdet nousevat varhain keväällä, myöhemmin kesällä kehittyy kukkavarsi, johon tulee vihertävänvalkoisten kukkien muodostama kukinto.[4]
Raprperilla tapaa toisinaan punaisenkirjavia hierakanjärviruokoruosteen helmi-itiöpesäkkeitä, jotka ovat vähintän esteettinen haitta.[5]
Sadassa grammassa raparperia on 5,5 grammaa hiilihydraatteja eikä juuri lainkaan rasvaa tai proteiinia. C-vitamiinia on 5 mg, A-vitamiinia 5,1 µg.[6]
Raparperin vihreät lehdet sisältävät runsaasti myrkyllistä oksaalihappoa. Oksaalihappomyrkytys voi syntyä, jos syödään raparperin lehtiä. [7] Oksaalihappoa jää kasvussa hieman myös lehtiruotiin, jonka happamuus johtuu kuitenkin runsaasta omenahaposta. Oksaalihappo sitoo elimistön kalsiumia lähes liukenemattomaksi kalsiumoksalaatiksi, josta voi muodostua virtsa- ja munuaistiehyitä tukkivia kiviä.[8]. Oksaalihappo voi pahentaa kihtipotilaan tai niveltulehdusta potevan vaivoja.[9]. Oksaalihapon pitoisuus syötävissä raparperin lehtiruodissa on pienehkö, mutta munuais- ja sappikiviongelmaisten on oltava varovaisia. [10]
Kaalit: keräkaali | kiinankaali | kukkakaali | kyssäkaali | lehtikaali | punakaali | parsakaali | ruusukaali | kurttu- eli savoijinkaali
Kurkkukasvit: kurkku | kesäkurpitsa | kurpitsa | spagettikurpitsa
Mausteet: basilika | humala | kirveli | krassi | kumina | kurkkuyrtti | kynteli | lipstikka | meirami | minttu | persilja | rakuuna | rosmariini | salvia | sitruunamelissa | tilli | timjami
Mukulakasvit: maa-artisokka | peruna
Palkokasvit: herne | härkäpapu | tarhapapu
Sipulit: hillosipuli | ilmasipuli | jättisipuli | purjo | sipuli | ruohosipuli | ryvässipuli | valkosipuli | vihersipuli
Muut kasvikset: endiivi | fenkoli | latva-artisokka | lehtisalaatti | lehtiselleri | mangoldi | maissi | paprika | parsa | pinaatti | raparperi | tomaatti
Raparperi eli tarharaparperi (Rheum rhabarbarum) on tatarkasveihin kuuluva erittäin hapan vihannes, jonka meheviä varsia käytetään ravinnoksi, lehdet ovat myrkyllisiä ravintona. Raparperia voidaan käyttää esimerkiksi piirakoissa, kiisselissä ja hilloissa.
Raparperi on kotoisin Kiinasta, missä sen juurta on käytetty tuhansia vuosia ulostus- ja mahalääkkeenä. Euroopassa raparperi tunnettiin luultavasti jo keskiajalla, mutta sitä ei käytetty elintarvikkeena, vaan se luokiteltiin pikemminkin myrkylliseksi tai syötäväksi kelpaamattomaksi kasviksi. Euroopassa julkaistiin vuonna 1612 raparperin lääkinnällisistä ominaisuuksista teos De Rhapontico.lähde? Vielä 1700-luvulla kasvia pidettiin puhtaasti lääketieteellisenä yrttinä.
Raparperin nimelle on useita selityksiä. Isidorus Sevillalaisen mukaan *rheu on 'juurta' tarkoittava barbaarien sana. Ammianuksen mukaan alun Rha barbaarien nimi nykyiselle Volgalle. Tämän tarinan mukaan raparperia kasvoi Uralin rinteillä, ja sitä kuljetettiin Välimeren maihin pitkin Volgaa, barbaarien jokea - Rha barbarum.
Rheum rhabarbarum, la rhubarbe des jardins est une espèce de plantes herbacées de la famille des Polygonaceae plus communément appelée rhubarbe.
C'est une plante vivace et forte, haute jusqu'à 2 m, ayant des feuilles longues de 50-60 cm. Les limbes des feuilles sont allongées, ovoïdes et fortement ridés. Le diamètre de la tige peut atteindre 5 cm. Elle fleurit généralement en juin et juillet. Elle vient d'Asie centrale (Mongolie, Sibérie) et est depuis longtemps cultivée en Europe. En République tchèque on la trouve dans la plupart des jardins.
Seules les pétioles de la rhubarbe peuvent être consommées. Elles sont utilisable pour préparer soupes de fruits, compotes, confitures et gâteaux. Lors de la cuisson, il n'est pas recommandé d'utiliser des ustensiles de cuisine en aluminium, car l'aluminium réagit avec l'acide oxalique contenu dans la rhubarbe.
Les feuilles vertes de la rhubarbe contiennent des substances toxiques, y compris l'acide oxalique qui est néphrotoxique et corrosif.
De nombreux cas d'empoisonnement aux feuilles de rhubarbe datent de la Première Guerre mondiale, quand la consommation de la rhubarbe a été recommandée au Royaume-Uni.[2]
Rheum rhabarbarum, la rhubarbe des jardins est une espèce de plantes herbacées de la famille des Polygonaceae plus communément appelée rhubarbe.
C'est une plante vivace et forte, haute jusqu'à 2 m, ayant des feuilles longues de 50-60 cm. Les limbes des feuilles sont allongées, ovoïdes et fortement ridés. Le diamètre de la tige peut atteindre 5 cm. Elle fleurit généralement en juin et juillet. Elle vient d'Asie centrale (Mongolie, Sibérie) et est depuis longtemps cultivée en Europe. En République tchèque on la trouve dans la plupart des jardins.
Seules les pétioles de la rhubarbe peuvent être consommées. Elles sont utilisable pour préparer soupes de fruits, compotes, confitures et gâteaux. Lors de la cuisson, il n'est pas recommandé d'utiliser des ustensiles de cuisine en aluminium, car l'aluminium réagit avec l'acide oxalique contenu dans la rhubarbe.
Luibh ilbhliantúil fhadsaolach atá gaolmhar le copóg, dúchasach don tSibéir. Na duilleoga íochtaracha mór croíchruthach tonnach, le gais ghlasa nó dhearga. Is féidir go mbeidh na duilleoga nimhiúil. Na bláthanna beag bán le 6 pheiteal i mbláthra mór spréite. Saothraítear roinnt hibridí is saghsanna nádúrtha ceansaithe ar son na ngas inite.
O ruibarbo (Rheum rhabarbarum L.) é unha planta cultivada comestíbel moi utilizada como fitoterápico. Provén do nordés de Europa - Asia (Ucraína). Acada os tres metros de altura e consta de follas con pecíolos grosos arroibados e comestíbeis. O seu consumo en Europa é bastante popular, mais non en Galiza.
O nome é unha combinación do grego rha e de barbarum; rha reférese tanto á planta como ao río Volga, de onde supostamente é orixinaria.[1]
Acada até tres metros de altura e consta de follas con pecíolos grosos e carnoso de (normalmente) entre 2 e 5 centímetros de groso. A cor do pecíolo varía entre o verde e o vermello e é a única parte comestíbel, xa que as súas follas son tóxicas, pois teñen forte concentración de ácido oxálico, nefrotóxico e corrosivo.[2] Estas follas están dispostas en grupos basais, son cordadas e palmadamente bilobulares. O seu talo subterráneo é un rizoma que lle serve para almacenar nutrientes durante o invierno. As flores teñen tonalidades que varían entre o vermello amarelado e o verde abrancazado, agrupadas ao tamaño dun talo alto, e que aparecen durante o verán.
A planta vive varios anos e desaparece no inverno antes de aparecer novamente na primavera. A súa colleita non debe pasar o principio do verán porque a medida que máis medra, máis contido de ácido oxálico ten, polo que resulta incomestíbel.
Orixinario de Asia, ten sido usado como planta medicinal dende hai milleiros de anos, principalmente na medicina chinesa. O ruibarbo tamén era moi utilizado e vendido polos viaxantes da ruta da seda. Como alimento comezou a ser utilizado por volta do século XIII, cando chegou a Gran Bretaña. Aínda hoxe é na Gran Bretaña onde se produce e consome a maior parte do ruibarbo. Tamén se consome en Francia.
Dixestivo, estimulante do fígado, estomáquico, laxante en doses superiores a 2g e antidiarreico en doses de até 300 mg (raíces). Indicado para atonía gástrica acompañada de presión de ventre. Diminúe a absorción de ferro. Esa droga asociada ao ácido acetil salicílico (AAS) pode causar xenxivite e estomatite.
Segundo algúns especialistas non é recomendábel para quen teña cálculo renal ou gota debido ao seu alto contido de oxalato (por mor dos 10% de taninos presentes).
Na gastronomía sóese usar en sobremesas. Pode consumirse cru, directamente o adobándoo como ensalada e tamén cocido, en forma de compota, marmelada ou como recheado de empanadas doces (tortas de ruibarbo).
Polo seu alto contido de antraquinonas os seus extractos son utilizados para o tratamento das carouquexas e outras afeccións das mucosas bucais e as súas infusións úsanse coma laxantes.[3] Tamén é utilizado en purgantes, en particular para desparasitar. Non se teñen sinalado danos irreparábeis na dentición, mais se recomenda consumir o ruibarbo con alimentos que conteñan calcio, como o leite ou o iogur.
O ruibarbo (Rheum rhabarbarum L.) é unha planta cultivada comestíbel moi utilizada como fitoterápico. Provén do nordés de Europa - Asia (Ucraína). Acada os tres metros de altura e consta de follas con pecíolos grosos arroibados e comestíbeis. O seu consumo en Europa é bastante popular, mais non en Galiza.
Rubarb (Rheum rhabarbarum) adalah spesies tumbuhan dalam keluarga Polygonaceae. Ia adalah sejenis tumbuhan saka yang tumbuh daripada rizom yang pendek dan tebal. Daun-daunnya yang besar beracun tetapi batang-batangnya yang berisi boleh dimakan. Bunga-bunga kecilnya yang berwarna putih kehijauan atau merah mawar dikumpulkan dalam jambangan besar.
Nama "rubarb" merupakan kata pinjaman daripada bahasa Inggeris iaitu "rhubarb" yang berakar dari kata gabungan bahasa Yunani kuno rhu barbarum yakni "[tumbuhan] gasar Sungai Volga".[1] Tumbuhan ini asalnya hidup liar di sepanjang tebing Sungai Volga yang dahulunya dikenali dengan nama Rhā.
Rubarb ditanam untuk tetangkainya, walaupun secara tepat bahagian tersebut merupakan daun juga. Penggunaan tetangkainya sebagai makanan pertama kalinya tercatat di England pada abad ke-17. Batang-batang rubarb dipotong secara kecil-kecilan kecil dan direbus bersama dengan gula sehingga ia lembut. Rempah-rempah seperti kulit kayu manis, buah pala dan halia boleh juga ditambah sebagai perisa tambahan. Rubarb yang dimasak biasanya akan dihidang kan terus sejuk seperti sos epal, tetapi pektin juga boleh dimasukkan ke dalam campuran ini untuk membuat jem.
Ia biasanya akan dimasak bersama gula atau dijadikan inti pai dan pencuci mulut, tetapi ia juga boleh digunakan dalam masakan berlauk mahupun jeruk, dikeringkan ataupun dicampurkan bersama jus buah-buahan.
Air rebusan manis atau kompot[2] rubarb boleh dihidangkan sebagai minuman, terutamanya pada musim panas. Sayuran ini turut digunakan bagi membuat wain buahan.
Akar rubarb telah lama digunapakai dalam perubatan tradisional Cina sebagai bahan pelawas sejak beribu-ribu tahun lamanya.[3] Penggunaan tumbuhan ini turut didapati pada perubatan zaman Pertengahan Arab dan Eropah.[4][5] Akar rubarb merupakan ubatan Cina petama yang diimport dari negara China kepada dunia Barat.[6]
Rubarb (Rheum rhabarbarum) adalah spesies tumbuhan dalam keluarga Polygonaceae. Ia adalah sejenis tumbuhan saka yang tumbuh daripada rizom yang pendek dan tebal. Daun-daunnya yang besar beracun tetapi batang-batangnya yang berisi boleh dimakan. Bunga-bunga kecilnya yang berwarna putih kehijauan atau merah mawar dikumpulkan dalam jambangan besar.
Voor de film, zie Rabarber (film) Rabarber (Rheum rhabarbarum) is een plant uit de duizendknoopfamilie. De plant wordt gekweekt vanwege zijn eetbare delen.
Rabarber staat al meer dan 5000 jaar bij de mens in de belangstelling, in het begin echter alleen als geneesmiddel. De Chinezen hebben dit gewas, uit de Aziatische steppen, als eerste in cultuur gebracht. Uit de wortel werd en wordt nog steeds een sterk purgeermiddel gewonnen. De stelen bevatten de stof pariëtine, dat in celkweken en in proefdieren in hoge concentraties tumorgroei remt, maar waarvan nog geen effect in mensen is aangetoond.[1] Omstreeks 1600 ontdekte John Gerard, hofbotanicus van de Engelse koning Charles I, dat de stelen gegeten kunnen worden. Het duurde echter 1750, voordat rabarber als groente een grotere bekendheid kreeg. In Duitsland begon de de teelt als groentegewas omstreeks 1850. In Nederland en België vindt de teelt vanaf ongeveer 1900 plaats.[2]
Rabarber is voornamelijk in de zomer op de markt, maar ook kan rabarber al vanaf november gekocht worden. Dit is mogelijk doordat de rabarberpollen geforceerd kunnen worden. Bij de buitenteelt is het belangrijk om na de langste dag geen stelen meer te oogsten, opdat de plant voldoende reservestoffen voor het volgend jaar kan vormen.
Voor de forceerteelt worden één tot drie jaar oude pollen in de winter in donker gemaakte schuren of kassen opgezet. Alvorens de pollen kunnen worden geforceerd, moeten zij voldoende koude hebben gehad om de knoprust te doorbreken. Dit kan via natuurlijke of kunstmatige (in koelcellen) weg worden verkregen. Vroege rassen hebben minder koude nodig dan late rassen.
Voor de vroege teelt worden de pollen buiten afgedekt met plastic folie.
De plant heeft dikke bladstelen en grote bladeren. Er zijn rassen met rode stelen en met groene stelen. Voor de verse markt worden alleen rassen met rode stelen geteeld, waarvan Frambozenrood de meest donkerrood gekleurde stelen heeft. Voor de conservenindustrie wordt het ras Goliath geteeld dat groene stelen heeft, omdat de industrie geen gekleurde moes wil produceren.
100 gram verse onbereide rabarber bevat gemiddeld twee gram koolhydraten, 0,5 g eiwit en 0,1 g vet. Verder aan mineralen 300 mg kalium, 40 mg calcium, 0,5 mg ijzer en aan vitamines 0,05 mg B1, 0,02 mg B2 en 10 mg C. De energiewaarde van 100 g is 46 kJ.
Alleen de rode bladstelen worden gegeten. Deze worden in stukken van twee centimeter gesneden en met weinig water gekookt. Als de stukken geheel in vezels uit elkaar vallen is de rabarber klaar. Rabarber kan warm of koud worden gegeten. In beide gevallen is het een bijgerecht dan wel een nagerecht. Rabarber is ook goed te gebruiken in gebaksoorten zoals vlaaien rabarbertaart met speculoos.
Rabarber wordt later in het seizoen steeds zuurder. Vanwege deze uitermate zure smaak, door het aanwezige oxaalzuur, moet er veel suiker en of honing aan de groente worden toegevoegd. De stelen hoeven niet geschild te worden. Als dit toch gebeurt wordt de gekookte rabarber groen, anders krijgt de gekookte rabarber een rode kleur. Sommige mensen voegen ter neutralisatie van het oxaalzuur stoffen toe aan de rabarber die kalk bevatten (meestal calciumcarbonaat), wat resulteert in een zachtere smaak. De kalk neutraliseert het zuur.
De stengels van de rabarberplant bevatten slechts weinig oxaalzuur en kunnen daarom wel gegeten worden. In grote hoeveelheden is oxaalzuur giftig, en omdat vooral de rabarberbladeren veel oxaalzuur bevatten moeten deze niet gegeten worden.
De trosvormig vertakte bloeiwijze wordt meestal weggehaald, omdat het om de eetbare bladstelen gaat en de bloei ten koste gaat van de bladvorming. De bloeiwijze komt voornamelijk bij het ras 'Goliath' voor.
Rabarber heeft vruchtjes die zijn omsloten door een blijvend bloemdek. De vrucht is een nootje.
De wortel van een rabarberplant bestaat uit een grote stronk onder de grond, bestaande uit wortelstokken. Aan die stronk zitten uitlopers die zich vertakken zoals gewone wortels. Door die stronk kan een rabarber in het voorjaar met flinke snelheid stelen en bladeren laten groeien.
Rabarber (Rheum rhabarbarum) is een plant uit de duizendknoopfamilie. De plant wordt gekweekt vanwege zijn eetbare delen.
Rabarber staat al meer dan 5000 jaar bij de mens in de belangstelling, in het begin echter alleen als geneesmiddel. De Chinezen hebben dit gewas, uit de Aziatische steppen, als eerste in cultuur gebracht. Uit de wortel werd en wordt nog steeds een sterk purgeermiddel gewonnen. De stelen bevatten de stof pariëtine, dat in celkweken en in proefdieren in hoge concentraties tumorgroei remt, maar waarvan nog geen effect in mensen is aangetoond. Omstreeks 1600 ontdekte John Gerard, hofbotanicus van de Engelse koning Charles I, dat de stelen gegeten kunnen worden. Het duurde echter 1750, voordat rabarber als groente een grotere bekendheid kreeg. In Duitsland begon de de teelt als groentegewas omstreeks 1850. In Nederland en België vindt de teelt vanaf ongeveer 1900 plaats.
Rabarber is voornamelijk in de zomer op de markt, maar ook kan rabarber al vanaf november gekocht worden. Dit is mogelijk doordat de rabarberpollen geforceerd kunnen worden. Bij de buitenteelt is het belangrijk om na de langste dag geen stelen meer te oogsten, opdat de plant voldoende reservestoffen voor het volgend jaar kan vormen.
Voor de forceerteelt worden één tot drie jaar oude pollen in de winter in donker gemaakte schuren of kassen opgezet. Alvorens de pollen kunnen worden geforceerd, moeten zij voldoende koude hebben gehad om de knoprust te doorbreken. Dit kan via natuurlijke of kunstmatige (in koelcellen) weg worden verkregen. Vroege rassen hebben minder koude nodig dan late rassen.
Voor de vroege teelt worden de pollen buiten afgedekt met plastic folie.
De plant heeft dikke bladstelen en grote bladeren. Er zijn rassen met rode stelen en met groene stelen. Voor de verse markt worden alleen rassen met rode stelen geteeld, waarvan Frambozenrood de meest donkerrood gekleurde stelen heeft. Voor de conservenindustrie wordt het ras Goliath geteeld dat groene stelen heeft, omdat de industrie geen gekleurde moes wil produceren.
Rabarbra (vitskapeleg namn Rheum rhabarbarum) er ein gamal, hardfør, mat- og medisinplante (staude) som opphavleg kjem frå dei nordlege og sentrale delane av Asia. Planten kom til Noreg på 1700-talet.
Rabarbra kan nyttast til suppe, graut, i bakverk og som syltetøy. Ein kan også eta rabarbastilkar rå, då gjerne med sukker på for å søta smaken, eller i småbitar i salat.[1]
Rabarbra inneheld mykje garvestoff. I store mengder kan han også verke som avføringsmiddel. Det er også viktig å merke seg at store inntak av rabarbra kan føre til auka risiko for nyrestein. Mjølk kan forhindre dette til ei viss grad. Blada er særs giftige fordi dei inneheld store dosar oksalsyre. Det har skjedd dødsfall i tilfelle der blad har vore brukte i salat.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Rheum rhabarbarum Rabarbra (vitskapeleg namn Rheum rhabarbarum) er ein gamal, hardfør, mat- og medisinplante (staude) som opphavleg kjem frå dei nordlege og sentrale delane av Asia. Planten kom til Noreg på 1700-talet.
Rabarbra kan nyttast til suppe, graut, i bakverk og som syltetøy. Ein kan også eta rabarbastilkar rå, då gjerne med sukker på for å søta smaken, eller i småbitar i salat.
Rabarbra inneheld mykje garvestoff. I store mengder kan han også verke som avføringsmiddel. Det er også viktig å merke seg at store inntak av rabarbra kan føre til auka risiko for nyrestein. Mjølk kan forhindre dette til ei viss grad. Blada er særs giftige fordi dei inneheld store dosar oksalsyre. Det har skjedd dødsfall i tilfelle der blad har vore brukte i salat.
Rabarbraplanten (vitenskapelig navn Rheum rhabarbarum) er en gammel, hardfør, mat- og medisinplante (staude) som opprinnelig kommer fra de nordlige og sentrale deler av Asia (Sør-Sibir og Kina). Planten ble dyrket i Europa fra 1600-tallet[1] og kom til Norge på 1700-tallet.
Den sure smaken av rabarbra skyldes hovedsakelig malonsyre (eplesyre), men stilkene inneholder også endel oksalsyre som kan gi økt risiko for nyrestein. Melk kan forhindre dette til en viss grad. Rabarbra kan også virke som avføringsmiddel.
Rabarbra kan tilberedes både som suppe og grøt, og er velsmakende som sommerrett. Avhengig av landsdelen, høstes rabarbraen vanligvis ca. frem til Sankthans Etter Sankthans blir planten stadig mer trevlete når den bygger opp næring til neste sesong.[trenger referanse]
Bladene inneholder særlig mye oksalsyre og regnes som giftige ved at oksalsyren hindrer kroppens evne til opptak av kalsium og jern.[1] Etter at rabarbrablader ble anbefalt brukt som grønnsak i England under første verdenskrig, ble de spist i betydelige mengder, og det skal ha kommet inn rapporter om akutte forgiftninger, og til og med dødsfall.[trenger referanse]
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Rabarbraplanten (vitenskapelig navn Rheum rhabarbarum) er en gammel, hardfør, mat- og medisinplante (staude) som opprinnelig kommer fra de nordlige og sentrale deler av Asia (Sør-Sibir og Kina). Planten ble dyrket i Europa fra 1600-tallet og kom til Norge på 1700-tallet.
Den sure smaken av rabarbra skyldes hovedsakelig malonsyre (eplesyre), men stilkene inneholder også endel oksalsyre som kan gi økt risiko for nyrestein. Melk kan forhindre dette til en viss grad. Rabarbra kan også virke som avføringsmiddel.
Rabarbra kan tilberedes både som suppe og grøt, og er velsmakende som sommerrett. Avhengig av landsdelen, høstes rabarbraen vanligvis ca. frem til Sankthans Etter Sankthans blir planten stadig mer trevlete når den bygger opp næring til neste sesong.[trenger referanse]
Bladene inneholder særlig mye oksalsyre og regnes som giftige ved at oksalsyren hindrer kroppens evne til opptak av kalsium og jern. Etter at rabarbrablader ble anbefalt brukt som grønnsak i England under første verdenskrig, ble de spist i betydelige mengder, og det skal ha kommet inn rapporter om akutte forgiftninger, og til og med dødsfall.[trenger referanse]
Multimedia w Wikimedia Commons Rabarbar kędzierzawy (Rheum rhabarbarum L.) – gatunek rośliny z rodziny rdestowatych (Polygonaceae Juss.). Występuje naturalnie we wschodniej części Rosji, Mongolii oraz Chinach (w prowincjach Hebei, Heilongjiang, Hubei, Jilin i Shanxi, a także w regionie autonomicznym Mongolia Wewnętrzna). Ponadto został naturalizowany i jest uprawiany na całym świecie w strefie umiarkowanej[3].
Rośnie na łąkach, stokach, terenach skalistych oraz w zaroślach. Występuje na wysokości do 4000 m n.p.m. Kwitnie od lipca do sierpnia[3].
Gatunek ten jest uprawiany od ponad dwóch tysiącleci. Samodzielnie lub w połączeniu z innymi składnikami jest wykorzystywany do przyrządzania galaretek, sosów i wina. Głównie wykorzystywany jest ogonek liściowy, ponieważ sama blaszka liściowa charakteryzuje się wysoką zawartością kwasu szczawiowego, kwasu cytrynowego oraz glikozydów, które są toksyczne w wysokich dawkach[3].
Rabarbar kędzierzawy (Rheum rhabarbarum L.) – gatunek rośliny z rodziny rdestowatych (Polygonaceae Juss.). Występuje naturalnie we wschodniej części Rosji, Mongolii oraz Chinach (w prowincjach Hebei, Heilongjiang, Hubei, Jilin i Shanxi, a także w regionie autonomicznym Mongolia Wewnętrzna). Ponadto został naturalizowany i jest uprawiany na całym świecie w strefie umiarkowanej.
Rheum rhabarbarum, conhecido pelo nome comum de ruibarbo, é uma planta comestível utilizada como hortaliça e para fins fitoterápicos. O nome é uma combinação do grego rha e de barbarum; rha refere-se tanto à planta como ao rio Volga, de onde supostamente é originária.[1] Caracterizada por apresentar um caule grosso, folhas grandes (30–40 cm de comprimento), dispostas em grupos basais, cordadas e palmadamente bilobulares.
As flores têm tonalidades que variam entre o vermelho amarelado e o verde-esbranquiçado, agrupadas ao tamanho de um talo alto, e que aparecem durante o verão. Originária da Ásia, tem sido usado como planta medicinal há milhares de anos, principalmente na medicina chinesa. Como alimento começou a ser utilizado por volta do século XIII, quando chegou à Grã-Bretanha. Ainda hoje é na Grã-Bretanha que se produz e consome a maior parte do ruibarbo.
Só os talos são comestíveis. As folhas não devem ser consumidas, pois têm forte concentração de ácido oxálico, nefrotóxico e corrosivo.
Digestivo, estimulante do fígado, estomáquico, laxante em doses superiores a 2g e antidiarreico em doses de até 300 mg (raízes). Indicado para atonia gástrica acompanhada de prisão de ventre. Diminui a absorção de ferro. Essa droga associada ao ácido acetil salicílico (AAS)pode tratar gengivite e estomatite.
Segundo alguns especialistas não é recomendável para quem tenha cálculo renal ou gota devido a seu alto teor de oxalato (devido aos 10% de taninos presentes). Na culinária pode ser usado em sobremesas.
O Ruibarbo também era muito utilizado e vendido pelos viajantes da rota da seda.[carece de fontes?]
Rheum rhabarbarum, conhecido pelo nome comum de ruibarbo, é uma planta comestível utilizada como hortaliça e para fins fitoterápicos. O nome é uma combinação do grego rha e de barbarum; rha refere-se tanto à planta como ao rio Volga, de onde supostamente é originária. Caracterizada por apresentar um caule grosso, folhas grandes (30–40 cm de comprimento), dispostas em grupos basais, cordadas e palmadamente bilobulares.
As flores têm tonalidades que variam entre o vermelho amarelado e o verde-esbranquiçado, agrupadas ao tamanho de um talo alto, e que aparecem durante o verão. Originária da Ásia, tem sido usado como planta medicinal há milhares de anos, principalmente na medicina chinesa. Como alimento começou a ser utilizado por volta do século XIII, quando chegou à Grã-Bretanha. Ainda hoje é na Grã-Bretanha que se produz e consome a maior parte do ruibarbo.
Só os talos são comestíveis. As folhas não devem ser consumidas, pois têm forte concentração de ácido oxálico, nefrotóxico e corrosivo.
Rabarber (Rheum rhabarbarum) är en art i familjen slideväxter. Rabarber är en grönsak där bladskaften är ätliga[1]. Vanligtvis äts rabarber som kokt till kräm, saft eller i paj. Rabarbern är mycket sur, så det krävs mycket socker vid tillagning, men dock ej nödvändigt. Den syrliga rabarbersmaken kommer från den för människan ogiftiga äppelsyran,[2] som är flitigt förekommande i bladskaften.[3] Rabarber innehåller oxalsyra, vilket i större mängder är giftigt och ställer till problem för njurarna. Bladen innehåller särskilt mycket oxalsyra, och äts inte.[3] Genom växtförädling har man tagit fram sorter med lägre halter av oxalsyra.[4] Småbarn eller personer med anlag för njursten skall undvika att äta rabarber.[källa behövs]
Rabarber är en relativt ung kulturväxt. På 1600-talet odlades rabarber som medicinalväxt och först när sockret blev vanligt och billigt under 1700- och 1800-talet började man äta växten. Det var först på 1800-talet den första gången beskrevs som föda. Det finns uppgifter från 1700-talet att man åt rabarberstjälkar tillsammans med lammkött och som vårprimör, råa med salt och peppar. Tidigare användes bladen i matlagning - stjälkarna kastades. Under andra världskriget avled fem personer i England efter att ha ätit både stjälkar och blad[5].
Arten är ursprunglig i östra Sibirien, Mongoliet och nordöstra Kina. Odlad och förvildad på andra platser. De första odlingarna av rabarber i Sverige kan ha varit i Majorna "eftersom det säges, att rabarbern första gången i Sverige odlades på Kungsladugårds ägor."[6]
Det är en stor flerårig ört, 50–150 cm hög. Stjälkarna är kraftiga, ihåliga, kala eller håriga vid noderna. Bladstjälkarna på basalbladen är kraftiga, vanligen kortare än bladskivan, vanligen luden. Bladskivan är ljust grön, ibland mörkt purpurröd undertill, mörkt grön på ovansidan, triangulärt-äggrund med hjärtlik bas 12–40(–55) × 10–30(–60) cm, med krusiga eller vågiga kanter. Stjälkbladen är mindre. Blomställningarna är stora, nertill ledade. Blommorna är 2,5–4 mm i diameter, kalkblad sex, grönvita till gulvita. Frukten är en vingad nöt, 1,5–2 mm lång.
Vid Julita gård finns Nordiska Genbankens referenssamling av cirka 80 rabarbersorter.
Wikimedia Commons har media som rör Rabarber.
Rabarber (Rheum rhabarbarum) är en art i familjen slideväxter. Rabarber är en grönsak där bladskaften är ätliga. Vanligtvis äts rabarber som kokt till kräm, saft eller i paj. Rabarbern är mycket sur, så det krävs mycket socker vid tillagning, men dock ej nödvändigt. Den syrliga rabarbersmaken kommer från den för människan ogiftiga äppelsyran, som är flitigt förekommande i bladskaften. Rabarber innehåller oxalsyra, vilket i större mängder är giftigt och ställer till problem för njurarna. Bladen innehåller särskilt mycket oxalsyra, och äts inte. Genom växtförädling har man tagit fram sorter med lägre halter av oxalsyra. Småbarn eller personer med anlag för njursten skall undvika att äta rabarber.[källa behövs]
Ravent (Rheum rhabarbarum), kuzukulağıgiller (Polygonaceae) familyasından, Rheum cinsinden, yaprak sapı etli, yaprak ayası süslü çok yıllık otsu bitki. Türkçede Rheum ribes için kullanılan «ışgın» adı bazen ravent için de kullanılmaktadır. Ravendin (Rheum rhabarbarum) yaprak sapı pişirilerek yenirken, ışgının (Rheum ribes) çiçek sapı çiğ olarak yenmektedir.
Yaprakları toksik olmasına karşın, yaprak sapı (petiole) beslenme ve tıpta kullanımı nedeniyle dünyanın pek çok yerinde yetiştirilmektedir. Özellikle Batı Avrupa mutfaklarında ve Geleneksel Çin tıbbında kullanım alanı bulmaktadır. Ravent Türkiye'de yetiştirilmemekte ve sınırlı çevrelerce tanınmaktadır.
Batı mutfağında kek, turta ve pastalarda kullanılır.
Halk tıbbında asırlardır müshil olarak kullanılır[1]. Geleneksel Çin ve Arap tıbbında oldukça popülerdir[2][3].
Ravendin kök ve sapları emodin ve rein gibi antrakinonlar açısından oldukça zengindir.
Kökleri (Radix & Rhizoma Rhei) şeker düşürücü rhaponticin gibi stilbenoid bileşikleri içerir[4]
Ravent yaprakları zehirli bileşikler bakımından zengindir. nefrotoksik olan oksalik asit bunların başında gelir.
Caryophyllales ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Ravent (Rheum rhabarbarum), kuzukulağıgiller (Polygonaceae) familyasından, Rheum cinsinden, yaprak sapı etli, yaprak ayası süslü çok yıllık otsu bitki. Türkçede Rheum ribes için kullanılan «ışgın» adı bazen ravent için de kullanılmaktadır. Ravendin (Rheum rhabarbarum) yaprak sapı pişirilerek yenirken, ışgının (Rheum ribes) çiçek sapı çiğ olarak yenmektedir.
Yaprakları toksik olmasına karşın, yaprak sapı (petiole) beslenme ve tıpta kullanımı nedeniyle dünyanın pek çok yerinde yetiştirilmektedir. Özellikle Batı Avrupa mutfaklarında ve Geleneksel Çin tıbbında kullanım alanı bulmaktadır. Ravent Türkiye'de yetiştirilmemekte ve sınırlı çevrelerce tanınmaktadır.
Rheum rhabarbarum là một loài thực vật có hoa trong họ Rau răm. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Rheum rhabarbarum là một loài thực vật có hoa trong họ Rau răm. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Листья ревеня содержат ядовитые соединения, в том числе щавелевую кислоту. Известны случаи отравления людей. Эта проблема была особенно острой в Великобритании во время Первой мировой войны, когда листья ревеня были рекомендованы в пищу[5][6].
По данным The Plant List на 2013 год, в синонимику вида входят[7]:
Листья ревеня содержат ядовитые соединения, в том числе щавелевую кислоту. Известны случаи отравления людей. Эта проблема была особенно острой в Великобритании во время Первой мировой войны, когда листья ревеня были рекомендованы в пищу.
大黃，又稱作生大黃、熟大黃、生將軍、生錦紋、酒軍、黃良，是多種蓼科大黃屬的多年生草本植物的合稱，一般從粗短的根莖種植。大黃長有三角形的大葉，葉柄肥厚。花形細小，聚集成花序，顏色從綠白色到玫瑰紅色。
在中國的文獻裡，「大黄」指的往往是馬蹄大黃；但在歐洲及中東地區，他們的大黃往往指另外幾個品種。大黃的葉片富含草酸，不適宜食用，但可藥用，在中國，大黃的主要用途就是作藥用。此外，它的莖可作食用，一般用於製作餡餅或為其他食物帶來餡餅的味道，因此又有「Pie Plant」 之稱。[1]目前最常見的大黃品種，是由英國皇家園藝學會分類的Rheum × hybridum。
大黃是中醫常用的通便瀉火藥物，「药性峻利」，「性大苦大寒」[2]。其根部用作瀉藥的歷史，至少有5000年[3]，不論是傳統的中醫藥或是中世紀時期的阿拉伯世界及歐洲的藥方中均有提及[4][5]。 大黃能夠令口腔和鼻腔的黏膜具有收斂作用（astringent effect）[6]。大黃的根和莖含豐富的蒽醌類化合物，例如：大黃素（emodin）、蘆薈大黃素（英语：Aloe emodin）（Aloe emodin）、大黃素甲醚（英语：Physcion）（Physcion）、大黃酚（英语：Chrysophanic acid）（Chrysophanol）及大黃酸（英语：Rhein (molecule)）（Rhein）等。這些化合物部分有輕瀉的作用。
大黃的莖可食用，例如：跟覆盆子與糖一起煮四小時，可以作甜品、果醬或西式餡餅的餡料。
大黃的毒性主要集中在其葉片。大黃的葉片含有草酸，是一種存在於許多植物的酸，但也是一種腎毒性和腐蝕性的酸性有毒物質。大黃的半致死劑量（LD50）以純草酸對大鼠的影響作計量，大約為每公斤體重 375 毫克[7]，換算至一個約 65 公斤的人，大約需要 25 公克的份量。另外，口服的最低致死劑量（LDLo）約為 600 mg/kg[8]。不同品種的大黃，其葉片的草酸含量亦有所不同，普遍的含量約為 0.5%[9]。根據這個比例，一個普通人若要吃下致半致死劑量的草酸，需要食用約 5 公斤的大黃葉，而最低致死份量亦要 10 公斤的大黃葉。這個份量顯然不太可能會達成。不過，為安全計，烹煮大黃時，應避免與含有蘇打的其他食品一起烹調，以免植物內的草酸跟蘇打產生化學反應，產生水溶性的草酸化合物，令毒性加重[10]。 不過，除了草酸以外，大黃的葉子還含有一種至今仍未被確認的有毒物質[11]，可能是蒽醌苷（亦作番泻苷）的一種 [12]。
大黃葉柄的草酸量只佔整片葉的大約2-2.5％[13]，相對於葉片，其毒性顯得更低，因此可放心食用。
大黃，又稱作生大黃、熟大黃、生將軍、生錦紋、酒軍、黃良，是多種蓼科大黃屬的多年生草本植物的合稱，一般從粗短的根莖種植。大黃長有三角形的大葉，葉柄肥厚。花形細小，聚集成花序，顏色從綠白色到玫瑰紅色。
在中國的文獻裡，「大黄」指的往往是馬蹄大黃；但在歐洲及中東地區，他們的大黃往往指另外幾個品種。大黃的葉片富含草酸，不適宜食用，但可藥用，在中國，大黃的主要用途就是作藥用。此外，它的莖可作食用，一般用於製作餡餅或為其他食物帶來餡餅的味道，因此又有「Pie Plant」 之稱。目前最常見的大黃品種，是由英國皇家園藝學會分類的Rheum × hybridum。
この項目では、植物について説明しています。楽器については「ラバーブ」をご覧ください。 
分類 界 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 Angiosperms 階級なし : 真正双子葉類 Eudicots 階級なし : コア真正双子葉類 core eudicots 目 : ナデシコ目 Caryophyllales 科 : タデ科 Polygonaceae 属 : ダイオウ属 Rheum 種 : R. rhabarbarum 学名 Rheum rhabarbatum L. （注） 和名 ショクヨウダイオウ 英名 rhubarb, garden rhubarb, pie plant ルバーブ（生） 100 gあたりの栄養価 エネルギー 糖類 食物繊維 ビタミン チアミン (B1) リボフラビン (B2) ナイアシン (B3) パントテン酸 (B5) ビタミンB6 葉酸 (B9) コリン ビタミンC ビタミンE ビタミンK ミネラル ナトリウム カリウム カルシウム マグネシウム リン 鉄分 亜鉛 マンガン USDAデータベース項目へのリンク マイクログラム • mg = ミリグラム ルバーブ（英: Rhubarb [ˈruːbɑrb]）とは、タデ科ダイオウ属の中の食用とされている栽培品種である。学名は統一されていないが[1] Rheum rhabarbarum などが用いられる。和名はショクヨウダイオウ（食用大黄）など[2]。多年草で太くて短い地下茎を持つ。根生する大きな葉は有毒。緑白色の小花が集まり、円錐花序を作る。
地面から伸びる多肉質の葉柄を食用とする。生ではセロリのようなパリッとした食感と強い酸味がある。一般的な調理法は果物に近く[3]、甘味をつけてパイやクランブル（英語版）などのデザートに用いることが多い。
ルバーブにはエモジン（英語版）やレイン、さらに、例えばレインの配糖体であるグルコレインのような複数種のアントラキノン誘導体（英語版）が含まれており、これらが瀉下作用（機械的作用、刺激性作用の両者とも）を現すため、便秘の際に下剤として有用である[4]。
英名の "rhubarb"（ルバーブ）は野菜として栽培される種だけではなくダイオウ属の総称としても用いられる。特に食用種を指して "garden rhubarb"（ガーデン・ルバーブ）、"pie plant"（パイ・プラント）と呼ぶ[5][6]。
食用栽培種としてのルバーブの歴史は18世紀ごろに英国ではじまった[7]。遺伝的な起源は明らかになっていないが、交雑によって得られたと信じられている。原種の1つと考えられるR. rhaponticum L. はダイオウ属として唯一のヨーロッパ固有種であり、17世紀から栽培がはじめられた[8][9]。シベリアもしくはモンゴル原産の R. rhabarbarum L. [7] はその後に西欧へ導入されたと考えられる[9]。ほかの原種候補には中国原産の R. palmatum などが挙げられる[7][8][10]。
食用種の学名について統一された見解はない[1]。1988年にデール・マーシャルが編纂したダイオウ属に関する文献目録では、食用ルバーブは一般に R. rhaponticum L. とみなされているが別種であり、正しくは R. rhabarbarum L. だとされた[11]。同様の見解を取っている Flora of North America（英語版） によれば、北米ではこの誤用が浸透していると見られる[12]。また同文献によれば、R. rhabarbarum は 2n = 44 の4倍体、R. rhaponticum は 2n = 22 の2倍体であるが、過去には学名の誤用に基づいて異なる報告がなされたことがある。そのほかに食用種（garden rhubarb）の学名として R. rhabarbarum を採用している例にはITIS [5]、Encyclopedia of Life[13]、『園芸植物大事典』（小学館、1989年）[14] などがある。
日本で刊行されてきた園芸事典の多くは食用種の学名を R. rhaponticum としてきた。例としては『原色日本薬用植物図鑑』 （保育社、1964年）[15]、『野菜園芸大事典』（養賢堂、1977年）[16]、『最新園芸大辞典』（誠文堂新光社、1983年）[17]、『世界有用植物事典』（平凡社、1989年）[18] がある。これらが実際に R. rhaponticum を指すのか、学名が取り違えられているのかは定かではない。Flora of North America は R. rhaponticum がヨーロッパで広く栽培されているとも述べている[12]。
食用ルバーブを純粋種とみなさない著者も多い。1948年にThorsrudとReisaeterは、親種が不明であるという観点から食用栽培品種の総称としてR. × cultorum を提唱した[19]。この名はPROSEA（Plant Resources of South-East Asia）[19] や The European garden flora（Cambridge Univ. press, 1989年）[1] などで採用されている。アメリカ合衆国農務省の農業調査局のデータベースに基づく World Economic Plants: A Standard Reference（CRC press、2016年）は[20]、食用品種が種間雑種であることを明示して R. × rhabarbarum という種名表記を行った[21]。英国王立園芸協会は食用に栽培されるほとんどの変種を R. × hybridum と総称している。
食用ルバーブの和名としてはショクヨウダイオウ（食用大黄）やマルバダイオウ（丸葉大黄）がある[6][21]。後者は一般のダイオウとくらべて葉が丸みを帯びていることからきている[22]。R. rhabarbarum のシノニムである R. undulatum はカラダイオウ（唐大黄）という和名を持つ[15][17]。
"rhubarb"（ルバーブ）という言葉は古代ギリシア語の "ρά" (rha) + "βάρβαρον" (barbarum) に由来すると考えられている。"ρά" はディオスコリデスが呼んでいたルバーブの名で、"βάρβαρον" は「蛮族の」を意味する。ほかにルバーブ（レウム属）の瀉下作用との関連でギリシア語の "rheo"（流れる）が語源となったという説もある[7]。"Rha" はまたヴォルガ川の水名でもある[23]。ルバーブは初期には "rha ponticum" とも呼ばれていたが、「ヴォルガ川 (Rha) と黒海 (Pontus) を越えて」という意味だという説がある[7]。
以下は食用ルバーブ一般に関する記述で、複数の種についての記述が混在している可能性がある（前節参照）。
強壮な多年草で、木質の地下茎と多肉質の根を持つ[17][24]。
多数の巨大な葉が根生する。葉は平滑で心臓形ないし幅広の卵形、長さ・幅ともに50センチメートルほど[14][17][24]。葉先は丸く鈍形。縁辺は波状、もしくはややちぢれていて縁毛を持つ[17][24]。葉身基部から5-7本の掌状脈が伸び、無毛もしくは葉脈に沿って葉裏に柔毛が生える[12][24]。褐色もしくは白みがかった薄い漏斗形の葉鞘を形成する[12][24]。
食用とする多肉質の葉柄は丈夫で、葉と同程度の長さかそれ以上に伸びる[12][16]。断面は半円形で直径2センチメートル以上になる[16][24]。縦に浅い溝を生じる[24]。色は緑からピンクまたは赤[17][24]。
6-7月までに高さ1-2メートルに及ぶ太い花茎を抽出し、頂端に白から緑の小花が250から500ほど集まって15-40センチメートルの円錐花序を作る[12][14][16][17][24]。花茎につく葉は先端ほど小さい[24]。両性花で、花被片2×3枚、雄ずい6-9本、花柱3本からなり、子房上位[12][16][24]。雄ずい先熟のため、自花受粉は行わない[16]。果実は約1センチメートルの痩果で、三角形の陵辺に翼弁を備える[14][24]。
染色体数は 2n = 4x = 44。なお本種としばしば混同される R. rhaponticum は 2n = 2x = 22 である[7][12][16]。
野菜として温帯地域で栽培される。寒さには強いが耐暑性はないため、熱帯地域における栽培は高冷地に限られる[24]。冷涼地での栽培は極めて容易[17]。温帯気候では春から秋に生長し、冬季に日照時間が短くなると休眠する[16][24]。開花には6℃以下で数か月間の春化処理が必要なため、熱帯では開花はまれである[24]。生育に適する温度は10-25℃。多くの品種は30℃以上の温度に弱く、葉柄の生育が悪化する[24]。地上部はマイナス3-4℃で枯死する[16]。
ほとんどどんな土質でもよく生育するが、表土の深い、肥沃で水はけのよい砂壌土に適する[16][17]。酸性土にも耐えられるが、生育にはpH6.5-7.0が最適[24]。
繁殖は主に株分けによって行われる。定植後数年すると、芽が密集して葉柄が細くなるため、新たな株分けが必要になる。実生では成長が遅く、個体差が生じやすいためあまり行われない[16]。
ルバーブは北米と北ヨーロッパを中心に広く栽培されている。温帯性の気候のもとでは、路地栽培のルバーブは収穫期が年間で特に早い作物の1つで、普通は春の半ばから終わりにかけて（北半球では4-5月、南半球では10-11月）最初の収穫が行われる。露地栽培のシーズンは9月まで続く。ルバーブは収穫後すぐに食べることができ、切ったばかりの茎は堅く光沢がある。
露地栽培のほか、冬に掘り取った根株を暖房温室で栽培する軟化栽培法がある[2]。軟化栽培では光のない環境で生育を行うため、葉緑素が形成されず、アントシアニンの鮮やかな赤色が優勢となる[2]。また茎はより甘く柔らかくなる[25][26]。軟化栽培のルバーブは英語で「ホットハウス・ルバーブ」と呼ばれ、特に早春に店頭に並ぶ。英国では、灯りのない小屋で促成栽培されたルバーブの初物をろうそくの灯りの下で収穫する習慣がある[25]。ウェスト・ヨークシャーの3つの都市（ウェイクフィールド、リーズ、モーリー（英語版））の間にある地域はこの種のルバーブを特産としており、「ルバーブ・トライアングル（英語版）」として名高い[27]。
季節性が高い野菜なので、英国やアイルランド、ロシアのような寒冷地では旬ではない時期に新鮮なルバーブを得るのは難しい。ルバーブは直射日光が当たる土地でよく生育する。コンテナ栽培も可能だが、株がシーズン中に成長する分だけの容量が必要である。冷涼な気候での栽培に適し、約30℃以上の高温には弱い[28]。寒害を受けると、有毒成分のシュウ酸が葉から可食部に移行して高濃度となる可能性があるため食用に適さない[29]。
"crimson stalk"（深紅の茎）という詩的な呼称を持つが、茎の色は深紅だけでなく、明るいピンクの斑入りのものもあれば、まったく色づかない薄緑のものもある。発色はアントシアニンの働きによるもので、品種や気温、収穫時期によって異なる色を示す[30]。緑の茎を持つ代表的な品種ヴィクトリアは強壮で知られる[31]。クリムゾン・レッド、カーウッド・ディライト、スタークリムゾンなどは赤い茎を持つ品種である。視覚的にも美しい赤色の品種は人気が高いものの、風味で勝るわけではなく、緑色の品種と比べて一般に小型で収穫効率は良くない[28][30]。有害物質の含有量は色からは判別できない[32]。
有機農業を唱道したローレンス・D・ヒルズ（英語版）は、風味に優れたお気に入りの変種としてホークス・シャンペン、ヴィクトリア、ティンパーリー・アーリー、アーリー・アルバートを挙げた。またギャスキンズ・パーペチュアルはシュウ酸の含有量が最も低い部類であるため、栽培期を通常よりはるかに長くしても過度に酸っぱくならないとして推奨している[33]。
中国人は本種の近縁種（大黄）の根を数千年にわたって薬用としてきた。西暦紀元前後（漢代）に成立したとされる神農本草経[34] にも記載がある[35]。
古代ギリシアでも知られており、医師ディオスコリデスが記録した "ρηον" または "ρά" と呼ばれる薬草の根が現在ヨーロッパ圏でいうルバーブ（ダイオウ属）だと考えられる。ルバーブはボスポラス海峡経由でギリシアに伝えられたが、交易ルートが確立されたのはかなり後のイスラーム時代であった。このころルバーブはシルクロードを通って運ばれた。14世紀にアレッポとスミルナの港を通じてヨーロッパに運ばれたルバーブは「ターキッシュ・ルバーブ (R. palmatum)」と呼ばれた[36]。後には別の海上交易路やロシア経由の陸路が開拓された。交易ルートによって「インディアン・ルバーブ」「チャイニーズ・ルバーブ」など様々な名がつけられたが、これらが種や産地の違いを意味するかは明らかではない。ロシア帝国では特にルバーブを対象とした品質管理制度があり、そのためか18世紀ヨーロッパでは「ロシアン・ルバーブ」がもっとも珍重された[37]。
中世ヨーロッパではアジアを横断して運ばれてくるルバーブは高価であり、シナモンやアヘン、サフランのような高価なハーブやスパイスと比べても数倍の値が付いた。商人にして冒険家のマルコ・ポーロはルバーブの生産地を探し求め、タングート人が住む土地の山間部で栽培されていることを発見した[35]。ティムールの治世に1403年から1405年までサマルカンドで大使を務めたルイ・ゴンザレス・デ・クラビホは、報告書の中でルバーブの価値を「サマルカンドに集まるあらゆる商品の中でも最上のものは中国から来ていた。とりわけ絹、サテン、麝香、ルビー、ダイヤモンド、真珠、そしてルバーブ」と伝えている[38]。
高価であったことと、薬剤師からの需要が増えたことにより、ヨーロッパの地でルバーブを栽培する取り組みが行われた。17世紀初頭、ルバーブに似た根を持つ植物がブルガリアのリラ山脈に自生していることが発見された。当時のヨーロッパでは根として輸入されたルバーブしか知られていなかったため、この発見は驚きを持って受け止められた[8]。後に R. rhaponticum と命名されたこの品種は薬用として広く栽培された。18世紀になると、シベリア原産とされる R. rhabarbarum、中東原産[7] の R. ribes、中国原産[7] の R. palmatum などの導入が始まり[9]、おそらくこれらの混交によって現在一般にみられるルバーブが生まれた。19世紀半ばには純粋種の栽培はほぼ行われなくなったと見られる[9]。
「分類学の父」とされる博物学者カール・フォン・リンネは、ヨーロッパの最貧国に数えられていた祖国スウェーデンに茶、コーヒー、ココナッツなどの商品作物を導入しようと試みた。その多くは失敗に終わったが、数少ない例外がルバーブであった。晩年のリンネはルバーブの導入を「私のもっとも誇らしい業績」と呼んだ[7][39]。
「ルバーブ」という名が指す対象があいまいなこともあって、薬用植物であったルバーブが食用とされた経緯は明らかになっていない[7]。16世紀後半のイギリスでは、ホウレンソウやビーツのようにルバーブの葉を煮て食べることがあったと伝えられている。18世紀半ばには茎を食用にしたという記録がある[7]。
19世紀の初め、農園主ジョセフ・マイアットは英国コヴェント・ガーデンの卸売市場に初めて野菜としてルバーブの葉柄を出荷した。当時ルバーブは薬用植物とみなされていたため、売れ行きは芳しくなく、「下剤のパイを売ろうとしている」と揶揄されたという。しかし、マイアットは長年の取り組みによって需要を作り出した[1][40]。マイアットが自分の作った品種に王室由来の名（ヴィクトリア[41]やプリンス・アルバート）をつけたことは一般の認知を集めるのに役立った[42]。これらの品種は現在でも栽培が行われている[1][10]。18世紀から砂糖の低価格化が進んでいたことも普及に大きく貢献した[37]。また葉柄の甘味を増して色味を良くする軟化栽培法もこの時期に発見された。ルバーブワインや瓶詰・缶詰などの生産も行われ始め、食材としての利用は英国全土に広がった[1]。ルバーブの生産は1939年にピークを迎えた[7]。
ルバーブは英国植民地にも伝えられた。ジョン・バートラムは1730年代にはすでに米国フィラデルフィアでルバーブの栽培を行い、食用・薬用に用いていた。種子を提供したのはピーター・コリンソンである[43]。トマス・ジェファーソンは1809年と1811年にモンティチェロの菜園で R. undulatum 種を栽培しており、「食べられるルバーブ。葉はほうれん草のように見事」という覚書を残している[44]。1800年前後には北東部で栽培が広まり、1822年までにニューイングランド一帯の物産市場で販売されるようになった[7][45]。1840年代から50年代には大規模な栽培が始められた[1]。開拓時代の女性は、大量の砂糖を消費することに不満を感じながらも、春の味覚としてルバーブのパイを愛し、西部へその種子を運んでいった。19世紀末には著名な育種家ルーサー・バーバンクがカリフォルニア州での栽培に適した甘い品種を作出した[45]。
第二次世界大戦は英国と米国でルバーブの人気が低迷するきっかけとなった。戦時中に砂糖や燃料が配給制となり、熟練労働者が不足すると、ルバーブの温室栽培は打撃を受けた。戦後になってもそれまでの生産量水準が回復されることはなかった[1]。米国のルバーブ消費は長期にわたって低迷し、1980年ごろにはヨーロッパ系の高齢者にしか好まれない傾向もあった[1]。しかし、さらに近年になると、健康や地産地消などへの意識の高まりから徐々に再び注目されるようになった[42]。
日本へは明治初期に伝えられたが、生食における独特の風味が好まれず定着しなかった[46]。1920年代には、長野県の野尻湖畔や軽井沢など、外国人避暑地の周辺で在留外国人向けに栽培が始められた[31]。長野県の信濃村で牧師を務めていた太田愛人は、全国的には知名度が低かったルバーブを1976年の著書『辺境の食卓』で紹介した。当時ルバーブは限られた地域でしか栽培されておらず、太田は外国人客が他県から「ルバーブを仕入れに」来訪する様子を筆にしている[30][47]。1990年ごろには健康・自然食ブームに後押しされて神奈川県などでも栽培と研究・開発がはじめられた[46]。2016年現在、食用野菜として一般に浸透したとは言えないが、北海道と長野県を中心に各地で生産が行われている[48][49]。長野県富士見町は2004年ごろから赤ルバーブを特産品として町おこしに取り組んできた[50]。北緯36度付近と本州中部ではあるものの、標高約900 メートルから1400 メートル程度の高原地帯に位置する富士見町の冷涼な気候は赤いルバーブの生産に適しており、生産量は日本一である[51]。
ゾウムシの1種、Lixus concavus はルバーブを宿主とする。葉と茎に楕円形または円形の食痕や産卵痕を残し、樹脂病（英語版）を引き起こす[52]。
春には根に蓄積されたデンプンが新しい葉の生育のため糖に変わるので、空腹の野生動物が掘り起こして食べることがある。
Lixus concavusの産卵痕。
樹脂病。
フキに似た多肉質の茎（正しくは葉柄）を食用にする[53]。アンズのような香りと酸味は果物に乏しい北国で珍重されてきた[54]。ジャムやパイ、プリン、砂糖煮などのデザートに用いるのが一般的だが[31]、塩味の料理やピクルスにも用いられる。肉料理の後に食べると消化を助けるという説がある[47]。栄養面では、カルシウム、マグネシウム、ビタミンA、ビタミンCはある程度豊富だが、それ以外のビタミンやミネラルに特筆すべきものはない[11]。
茎を製菓材料とする現今の用法が始まったのは比較的新しく、砂糖が一般に流通するようになった18世紀のイングランドで初めて記録され[37]、20世紀に行われた2つの世界大戦の間にピークを迎えた。ただし、薬用とされていた根を食材としても用いる例は10世紀のアッバース朝ですでにみられ、13世紀にはイスラム統治下のスペインを通して南欧に伝えられていた[37]。
葉や根にシュウ酸を多く含むことから、金属のさび落としや革のなめし剤、殺虫剤として利用することもできる[55]。髪の脱色に利用する例は17世紀にすでに見られ、現在でも行われている[11][55]。養蜂では、バロア病の原因となるミツバチヘギイタダニを駆除するためにシュウ酸を用いる[56]。一部の養蜂家は、自然由来の殺ダニ剤としてシュウ酸を含むルバーブの葉の煎じ液を用いている[57]。
未調理では酸味と硫黄化合物による独特の香気がある[53][58]。これを抑えるため、砂糖を加えて調理するのが一般的である[59]。生の茎の硬さはセロリやラッキョウに近いが、加熱すると容易に溶ける[59]。ルバーブの茎は水分が多いため、水を加えず砂糖をかけて加熱するだけで溶かすことができる。調理や保存に用いる容器には、耐酸性のあるステンレスやアルマイト、テフロンコートなどの素材が適している[58]。レシピによって皮を剥くこともあり、表皮と内部で色素の分布が異なることから料理の色味に影響する。
砂糖煮にコーンスターチか小麦粉を加えてとろみをつけたものをパイやタルト、クランブル（英語版）のフィリングとする。英国及び米国の家庭ではパイへの利用がもっとも一般的である[59]。19世紀の料理本の多くや米国の作家ローラ・インガルス・ワイルダーの短編小説『はじめの四年間』では、ルバーブは「パイ・プラント」という愛称で呼ばれていた[60]。この名は現在でも米国の一部で通用する[61]。近年ではイチゴと組み合わせたストロベリー・ルバーブ・パイが定番となったが、これを冗談半分で「いささか不幸な結婚」と呼ぶルバーブ純粋主義者もいる[60]。パイに次いで一般的なのは、ルバーブソース（アップルソースに似た砂糖煮）やジャム、形を崩さないように調理したコンポートやオーブン焼きである[59]。副材料としてシナモンやオレンジピール、ジンジャー、レモン、イチゴ とともに用いる例が多い[59]。日本では一般にジャム材料として認識されている[30]。ルバーブは適量のペクチンと酸を含んでいるので、必ずしもペクチンを添加せずともジャムを作ることが可能である[46]。乾燥ルバーブをフルーツジュースに漬けることもあり、その場合定番のストロベリー・ルバーブパイ（英語版）にならってストロベリージュースが使われることが多い。
かつての英国では、安価なおやつとして生のルバーブに砂糖をまぶして食べる例が広くみられた。第二次大戦中に物資が不足した際には、菓子の代用としてもっぱらルバーブの茎やリコリスの根を食べていたという体験談がある[62]。このような食べ方は現在でも北欧その他の国々で見られる[58][63]。チリでは「チリアン・ルバーブ」（nalca、学名Gunnera tinctoria）と呼ばれる野菜の茎に塩や唐辛子をつけたものがストリートフードとして食べられているが、実際にはルバーブとは遠縁の種である[64]。
英国ではフルーツワインの原料としても用いられる[1]。フィンランドではルバーブからシマ（英語版）を作る。ロシアなどではソフトドリンクのコンポート（砂糖漬けのコンポートとは異なる）の原料とすることもある[65]。コンポートはやや酸味がある清涼飲料で、特に夏に冷やして飲む。イタリアにはラバルバロ・ズッカと呼ばれる食前酒がある。
西洋でいうルバーブの根は中国医学の中で大黄と呼ばれ、下剤として数千年にわたって用いられてきた[66]。ただし、中国で用いられていたのは本種（R. rhabarbarum）ではなく、同じダイオウ属の R. tanguticum、R. officinale 、R. palmatum である[67]。ルバーブの根は中世アラブや中世ヨーロッパでも処方されていた[68][69]。中国医学から西洋に取り入れられた医薬品としては最初期のものである[70]。
ルバーブに含まれるフィシオン（英語版）と呼ばれる色素は、アメリカ食品医薬品局が認可した6-ホスホグルコン酸デヒドロゲナーゼ（英語版、がん細胞の代謝に関与する酵素）の阻害物質2,000種のリストに含まれており、実験室レベルではヒトの白血病細胞を48時間で半減させた。またマウスモデルに移植されたほかの種類のがん細胞の成長を抑制することも示されている。さらに効力の高いS3と呼ばれるフィシオン誘導体は、マウスに移植された肺がん細胞の成長を11日間で1/3に減少させた[71][72][73]。
英国では、大勢の役者が背景音としてガヤガヤと会話を交わすこと（en:walla、がや）を俗に「ルバーブ」と呼ぶ。その際、耳に立ちにくい音の連なりとして実際に「ルバーブ、ルバーブ」と発声することがある[74]。北米では野球の試合中に行われる乱闘や口論を「ルバーブ」と呼ぶ[45][74]。
ルバーブには他の植物と同様に様々な成分を含んでいる。以下にルバーブに含まれる成分の例を挙げる。
ルバーブの根と茎はエモジンやレインのようなアントラキノン誘導体（英語版）を豊富に含む[4]。これらの物質は機械的下剤としても刺激性下剤としても作用するため、減量の補助薬としてルバーブが利用されることがある。根の粉末から抽出したアントラキノン化合物は医薬用に用いられている[66]。
参考までに、ハーヴァード大学の研究者チームは2014年の論文で、ルバーブに含まれる成分とほぼ同一の形態を持つアントラキノン誘導体の1種であるアントラキノン-2,7-ジスルホン酸（9,10-anthraquinone-2,7-disulphonic acid）が、有機型レドックスフロー電池の電荷担体に利用できることを示した[75][76]。
地下茎に含まれるスチルベノイド化合物（ラポンチシン（英語版）など）は糖尿病のマウスの血糖値を下げるはたらきがあると考えられている[77]。
ルバーブはまた、(+)-カテキン-5-O-グルコシド（英語版）および(-)-カテキン-7-O-グルコシド（英語版）のフラバノールグルコシドを含む[78]。
ルバーブの葉は複数の有毒物質を含んでいる。その1つであるシュウ酸は多くの植物に見られ、腎毒性・腐食性を有している。ルバーブの葉の摂取によって健康被害を起こす例は昔から多く、特に第一次世界大戦後の英国で食料源として推奨された際に問題となった[79][80][81]。 有毒の葉から抽出された液体は、炭酸カルシウム沈殿物を混合することでシュウ酸の除去処理[82] を行ってから香料として利用される。シュウ酸は茎にも存在するが、微量であるため人体に害を及ぼすことはない。
ラットにおける純シュウ酸の半数致死量は体重1キログラム当たり375 ミリグラム（375 mg/kg）であり[83]、これは体重65 kgの成人に対して約25 gに当たる。ルバーブ葉のシュウ酸含有量は一定しないが、典型的には0.5%程度である[84] ため、成人が半数致死量を摂取するには酸味のきつい葉を5 kgも食べなければならず、現実的ではない。別の研究ではラットの経口最小致死量としてより高い7,500 mg/kgという値が報告されている[85]。重曹とともに煮ると水溶性のシュウ酸塩が生じるため毒性が強まる可能性がある[86]。またルバーブ葉にはシュウ酸以外にも未同定の有毒物質が含まれると考えられており[87]、その正体はアントラキノングリコシド（センナグリコシド（英語版）としても知られる）の一種だという可能性がある[88]。
葉柄（茎）のシュウ酸含有量ははるかに低い。茎の全酸度は主にリンゴ酸からなり、2から2.5%のみがシュウ酸である[89]。
ルバーブ（英: Rhubarb [ˈruːbɑrb]）とは、タデ科ダイオウ属の中の食用とされている栽培品種である。学名は統一されていないが Rheum rhabarbarum などが用いられる。和名はショクヨウダイオウ（食用大黄）など。多年草で太くて短い地下茎を持つ。根生する大きな葉は有毒。緑白色の小花が集まり、円錐花序を作る。
地面から伸びる多肉質の葉柄を食用とする。生ではセロリのようなパリッとした食感と強い酸味がある。一般的な調理法は果物に近く、甘味をつけてパイやクランブル（英語版）などのデザートに用いることが多い。
ルバーブにはエモジン（英語版）やレイン、さらに、例えばレインの配糖体であるグルコレインのような複数種のアントラキノン誘導体（英語版）が含まれており、これらが瀉下作用（機械的作用、刺激性作用の両者とも）を現すため、便秘の際に下剤として有用である。
루바브(영어: rhubarb)는 마디풀과의 여러해살이풀이다. 시베리아가 원산으로 전 세계에 분포한다.
뿌리는 굵으며 황색이다. 줄기는 거칠며 크고 가운데가 비며 곧게 선다. 가지는 갈라지고 잎은 넓으며, 근생엽(根生葉)은 모여나고, 긴 잎자루는 홍색을 띠게 되고 달걀모양으로 잎면이 깊은 심장형이며 끝이 날카로워진다. 꽃은 황백색의 겹총상꽃차례로 7~8월에 피고, 가지와 원줄기 끝에 원추꽃차례를 이루며, 작은 꽃이 여러 개 작은 꽃자루로 꽃대 위에 돌려난다. 꽃잎은 없고 꽃받침은 6개로 갈라지며 수술은 9개, 암술대는 3개이다.
6~10년생인 뿌리줄기의 껍질을 벗겨 말린 것을 완하제와 건위제의 생약으로 이용하며, 어린잎은 식용한다.
_Frambozenrood_bloeiwijze.jpg)
_Frambozenrood_bloem.jpg)
.jpg)
_Frambozenrood_bloeiwijze.jpg)
_Frambozenrood_bloeiwijze.jpg)
