Giant Oarfish

Die Sneesvis (Regalecus glesne) is 'n vis wat wêreldwyd voorkom in tropiese en gematigde waters. In Engels staan die vis bekend as die Oarfish.

Voorkoms

Die lyf is baie lank en die kop en lyf is helder silwer van kleur terwyl daar onreëlmatige swart kolle en strepe op die lyf is. Die dorsale vin begin op die kop en strek die volle lengte van die lyf. Die dorsale en bekken vinne is oranje van kleur. Die volwassenes het geen stertvin nie en die bekken vinne lyk soos lang tentakels. Die vis word tot 8 m lank en 150 kg swaar.

Habitat

Die vis leef in die oseaan in water wat van 15 – 500 m diep is. Hulle vreet planktoniese skaaldiere. Die bekken vin word as smaakorgaan gebruik. Daar is nog baie min bekend omtrent die vis. Die vis is oneetbaar.

• Regalecus juvenile

• Skets van Regalecus glesne uit 1895.

Soldate vertoon 'n 7.0 meter Regalecus glesne wat in 1996 naby Coronado in die VSA gevang is.

Sien ook

Wikispecies het meer inligting oor: Regalecus glesne

• Alfabetiese lys van visse
• Lys van Suider-Afrikaanse visse volgens wetenskaplike name
• Lys van varswater visfamilies
• Lys van visfamilies

Bron

• Coastal Fishes of Southern Africa. Phil & Elaine Heemstra. 2004. ISBN 1-920033-01-7

Eksterne skakel

• http://fishbase.org/summary/Regalecus-glesne.html

Hlístoun červenohřívý (Regalecus glesne) je ryba z čeledi hlístounovitých. Jedná se o nejdelší kostnatou rybu na světě.^[2] Dospělý jedinec dosahuje délky až 8 metrů a hmotnosti 270 kilogramů (údaje o délce až kolem 17 metrů jsou neověřené).^[3] Druh žije v hloubkách několika stovek metrů. Její tělo je ze stran zploštělé, stuhovité a jak se vlní ve vodě v tropických a mírných mořích.^[4] V roce 2010 se vědcům z Lousianské státní univerzity podařilo pravděpodobně vůbec poprvé natočit hlístouna červenohřívého v jeho přirozeném prostředí. Záznam pořídili v Mexickém zálivu v hloubce zhruba půl kilometru.^[5]

Pro svou délku je v některých jazycích označován jako mořský had.^[6]

Legenda

Námořníci dlouho pokládali hlístouna červenohřívého za druh mořského hada. Jeho vzhled, vzácnost a zbarvení daly mezi námořníky a rybáři vzniknout příběhům a pověrám. Je například pokládán za krále, který vede sledě a lososy během jejich migrace (odtud i anglický název King of herrings, tj. doslova „král sleďů“).^[7]. Ve skutečnosti se jedná o zvíře neagresivní, a to i přes vzhled monstra: vypoulené oči, jasně červená hřbetní ploutev.

• Mládě hlístouna červenohřívého

Odkazy

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Régalec na francouzské Wikipedii.

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ GAZDÍK, Roman. Vědci nafilmovali v hlubině legendu. "Mořského hada" [online]. Aktuálně.cz, 2010-02-10 [cit. 2010-02-10]. Dostupné online.
3. ↑ McClain C. R.; et al. (2015). Sizing ocean giants: patterns of intraspecific size variation in marine megafauna. PeerJ 3:e715 https://doi.org/10.7717/peerj.715
4. ↑ Moře vyplavilo vzácnou hlubinnou rybu [online]. Novinky.cz, 17. 4. 2015. Dostupné online.
5. ↑ BOURTON, Jody. Giant bizarre deep sea fish filmed in Gulf of Mexico [online]. BBC, 2010-02-08 [cit. 2010-02-10]. Dostupné online. (anglicky)
6. ↑ Régalec, un serpent de mer légendaire et mystérieux [online]. aquaportail.com, 2011-02-04 [cit. 2011-10-23]. Dostupné online. (francouzsky)
7. ↑ Le Monde animal en 13 volumes éd. par B. Grzimek, t. V : Poissons 2 Amphibiens, chapitre I par Werner Ladiges, p. 23, Ed. Stauffacher, Zurich, 1974. ISBN 3-287-00206-6

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu hlístoun červenohřívý ve Wikimedia Commons
• Taxon Regalecus glesne ve Wikidruzích
• BioLib.cz – Regalecus glesne (hlístoun červenohřívý) [online]. BioLib.cz. Dostupné online.
• YouTube.com – Videozáznam vědců z Louisianské státní univerzity zachycující Hlístouna červenohřívého

Regalecus glesne, Naturhistorisches Museum Wien.

Fisken sildekonge (Regalecus glesne) er en sjældent set fisk og menes at være verdens længste benfisk. Sildekongen er lang, op til 15 m og med en vægt på op til 272 kg. Det menes, at den kan være en af årsagerne til myten om søslanger. Sildekongen er uskadelig for mennesker.

Da sildekongens fiskekød er geléagtigt, anses den ikke som en god spisefisk.

Fysisk beskrivelse

Sildekongen er lang båndagtig og sølvfarvet med lyserød til kardinalrød langstrakt rygfinne. Den har små øjne og en lille mund uden synlige tænder.^[1] Dens rygfinne støttes af ca. 400 finnestråler, hvoraf de 10-12 første ved hovedet er meget lange. Den har ingen analfinne og har kun en lille eller ingen caudal-finne.

Fisken er skælløs og har ingen fiskeblære. Antallet af gællespalter varierer.

Fiskens flanker har irregulære blålige til sortagtige stribestykker, sorte prikker.^[2] Disse markeringer forsvinder kort efter at den er død.

Levesteder

De lever fra 20-1.000 meters dybde i verdenshavene mellem 72°N – 52°S, 180°V – 180°Ø. De findes derfor i alle tempererede vande, men ses sjældent.

Levevis

Det lader til at sildekongen lever alene og svømmer lodret^[3] op og ned i vandet mellem 20-1.000 meter. Dens lodrette fremdrift fås ved at bølge rygfinnen og holde den lange krop ret, lidt ligesom en elektrisk ål.^[2]

Sildekonge som blev fotograferet i 1996 ved stillehavet.

Illustration fra 1860 af en fisk fra sildekongefamilien på ca. 5 meter. Den blev antaget for at være en søslange. Det er blevet foreslået at observationer af Loch Ness-uhyret har været en sildekonge.

Sildekongen lever af zooplankton; krill, saltsøkrebs, små rejer, blæksprutter, fisk, og gopler.

Unge

Den gyder sine æg ud for Mexico mellem juli og december, og den ser ikke efter æggene, som efterlades flydende blandt zooplankton.

Kun sjældent ses sildekongen ved overfladen, medmindre den er syg, skadet eller død.

Findesteder

Kun sjældent er den blevet mødt af dykkere eller ved et tilfælde fanget af fiskerbåde eller trawlere og det har ikke givet megen viden om dem. Først i maj 1996 (2001 en-wiki?) opdagede to dykkere under en bøjeinspektion, en levende lodret svømmende 1,5 m sildekonge ved Bahamas. ^{[4] [5]}

De findes f.eks. strandede efter stormvejr. De fanges yderst sjældent i live. I et enkelt tilfælde er en sildekonge blevet fanget med fiskestang – 3,3 m og 63,5 kg stor 2003. ^{[6] [7]}

Før den 8. august 1996 opdagede Dr. William Shachtman en sildekonge sandsynligvis ved Californien, der var 6 meter lang, fordi hans kone skreg advarende fra dækket. Den svømmede lige imod ham og passerede ham med en arms længde. Sildekongen blødte fra gællerne og så ud som om den var blevet skadet af en haj eller søløve. Kaptajn Greg Willis sprang i vandet og prøvet at holde fast i sildekongen, men blev kastet af som af en hest. Sildekongen svømmede ind i klipperne og døde. ^[8]

Æg og larver er fundet i Middelhavet og voksne eksemplarer er blevet fundet i Australien, Chile, Californien, Atlanterhavet, Stillehavet, Kamtjatka, British Columbia, Tasmanien, New Zealand og sjældent i Danmark, Norge ^[9] og Sverige (23. marts 1879, 8. maj 2010^[10][11][12]).

Lørdag d. 8. maj 2010 fandt man ved Bovallstrand i Sverige et eksemplar af sildekongen. Eksemplaret blev fundet på stranden og målte 3,65 m. Sidst man så en sildekonge i Sverige var for 131 år siden i 1879 uden for øgruppen Koster. ^{[13] [14]}

Kilder/referencer

• ITIS: Oarfish, Regalecus glesne
• fishbase: Regalecus glesne
  • Billeder
• bohusfisk.se: Sillkung

Eksterne henvisninger

• youtube.com: Oarfish – Sea Serpent
• Fishes: An Introduction to ichthyology. Peter B. Moyle and Joseph J. Cech, Jr; p. 338. Printed in 2004. Prentice-Hall, Inc; Upper Saddle River, NJ. ISBN 0-13-100847-1
• 11. feb 2010, ing.dk: Kæmpefisk sensationelt filmet for første gang på dybt vand
• The Australian Museum oarfish page
• Photos of Oarfish Coming Ashore in the Sea of Cortez Citat: "...May 7, 1996...Suddenly and with great vigor, the creature ceased it’s circling and swam rapidly toward us..its organs were all packed into a cavity less that a foot in length on the underside of its body. The contents of its stomach appeared to be krill. The tissue of its body appeared to be similar to cartilage. It was white, almost translucent. The skin was smooth, bluish silver..."

Regalecus glesne ist eine Art aus der Familie der Riemenfische (Regalecidae). Sie ist die längste Knochenfischart der Welt. Im Englischen wird Regalecus glesne als „King of herrings“ und im Schwedischen gleichbedeutend als „Sillkung“ bezeichnet, im Deutschen ist mit „Heringskönig“ allerdings der Petersfisch (Zeus faber) gemeint.

Merkmale

Lebendrekonstruktion von Regalecus glesne im Naturhistorischen Museum Wien

Regalecus glesne ist bandförmig langgestreckt, seitlich stark abgeflacht und kann eine Länge von acht Metern^[1] und ein Maximalgewicht von etwa 270 kg erreichen. Die meisten gefundenen Exemplare hatten eine Länge von weniger als fünf Metern. Berichte über 10 oder 11 Meter lange Exemplare beruhen auf Teilen von Vorderkörpern, bei denen man den fehlenden Hinterkörper durch Vergleich mit juvenilen Exemplaren fehlerhaft extrapoliert hat. Bei einem 1808 am Strand von Stronsay gefundenen Kadaver, der Grundlage für Berichte über 15 oder 16 Meter lange Riemenfische ist, handelte es sich um einen stark verrotteten Riesenhai (Cetorhinus maximus).^[1]

Regalecus glesne hat 127 bis 163 Wirbel, davon sind 45 bis 56 Rumpfwirbel (beim nah verwandten Regalecus russelii sind es 113 bis 122 bzw. 34 bis 37). Der Fisch ist silbrig, mit blauen Querstreifen und kleinen schwarzen Punkten. Die von bis zu einem Meter hohen, am Ende verdickten Flossenstrahlen gebildeten Kämme auf dem Kopf sind rötlich. Der erste Kamm wird von 6 bis 8 durch Flossenmembran miteinander verbundenen Flossenstrahlen gebildet (3 bis 6 bei Regalecus russelii), der zweite durch 5 bis 11 Flossenstrahlen (ein einzelner bei Regalecus russelii). Dieser ist nicht durch Flossenmembran mit dem vorderen Kamm oder der Rückenflosse verbunden. Die Rückenflosse beginnt über dem Hinterkopf, reicht bis zum Schwanz und erstreckt sich somit über die gesamte Körperlänge des Fisches. Sie wird von 414 bis 449 Weichstrahlen gestützt (333 bis 371 bei Regalecus russelii). Von diesen Weichstrahlen befinden sich 90 bis 120 über dem Abdomen (weniger als 82 bei Regalecus russelii). Mit ihren wellenförmigen Bewegungen ist die Rückenflosse das Hauptorgan für die Fortbewegung des Fisches. Eine Afterflosse fehlt, die nur bei Jungfischen vorhandene Schwanzflosse ist klein und hat vier, seltener drei lange Flossenstrahlen. Die langen, brustständigen Bauchflossen bestehen aus einem einzelnen Flossenstrahl, die Brustflossen werden von 11 bis 14 Flossenstrahlen gestützt und besitzen eine horizontal zur Körperachse ausgerichtete Basis, so dass sie, am Körper angelegt, senkrecht nach oben gerichtet sind. Große, ausgewachsene Fische besitzen 33 bis 47 lange, borstige Kiemenrechen auf dem ersten Kiemenbogen (47 bis 60 bei Regalecus russelii).

Das Maul ist zahnlos und weit vorstülpbar (protraktil). Am Ende des Magens findet sich ein langer Blinddarm, der bis zum Ende des Körpers reicht. Die Muskelsegmente der Rumpfmuskulatur sind zusätzlich zu den horizontalen, vertikalen und transversalen intermuskulären Scheidewänden der meisten übrigen Teleostei durch bis zu drei weitere dorsale horizontale und drei weitere ventrale horizontale Septen gegliedert.

Regalecus glesne besitzt die Fähigkeit der Selbstamputation (Autotomie). Dabei wird ein hinterer Körperteil, z. B. die Schwanzflosse, allein oder mit einem oder zwei hinteren Wirbeln, abgeworfen. Mit zunehmendem Alter werden immer weitere Körperabschnitte im Zuge einer seriellen Autotomie abgeworfen und alle Exemplare, die länger als 1,5 Meter sind, haben ein stumpfes, durch Autotomie verkürztes Körperende. Bei der Autotomie werden keine lebenswichtigen Organe beschädigt und sie kann maximal bis kurz vor dem Anus durchgeführt werden. Die abgeworfenen Körperabschnitte werden niemals regeneriert. Möglicherweise gibt es einen Zusammenhang zwischen der Selbstamputation und einem geringen Nahrungsangebot.

Die Lebendrekonstruktion von Regalecus glesne im National Museum of Natural History in Washington, D.C. zeigt die oft beobachtete senkrechte Körperhaltung der Art.

Lebensweise

Regalecus glesne lebt im offenen Ozean in Tiefen von 200 bis 20 Metern, ist aber auch bis zu einer Tiefe von 1000 Metern anzutreffen. Die Art kommt weltweit in allen Ozeanen vor, auch im Mittelmeer, hat jedoch eine antitropische Verbreitung, das heißt, sie meidet warme tropische Gewässer zwischen 15° nördlicher und 15° südlicher Breite. Bei Riemenfischbeobachtungen in den Tropen handelt es sich meist um die kleinwüchsigere Schwesterart Regalecus russelii. Unterwasseraufnahmen zeigten Regalecus glesne mit langgestrecktem, steifem Körper, senkrecht stehend, mit dem Kopf nach oben und mit der undulierenden Rückenflosse langsam schwimmend. Eventuell nehmen die Fische diese Körperhaltung ein, um die Silhouette ihrer vor allem aus Leuchtgarnelen, anderen Krebstieren und kleinen Fischen bestehenden Beutetiere vor dem Hintergrund der hellen Wasseroberfläche besser ausmachen zu können. Regalecus glesne ist oft in Gruppen von zwei oder drei Tieren anzutreffen, niemals aber im Schwarm. Dabei lässt sich beobachten, wie die durch die vorderen Rückenflossenstrahlen gebildeten Kopfkämme senkrecht nach oben gehalten und die langen Bauchflossen horizontal vom Körper weg gestreckt werden. Die Fische laichen wahrscheinlich zwischen Juli und Dezember, im westlichen Atlantik an der Küste Nordamerikas und der Westküste Floridas, im Mittelmeer in der Straße von Messina und im Südpazifik in der Umgebung der neuseeländischen Chatham-Inseln und im südöstlichen Indik an der Westküste des südlichen Australien. Larven können nahe der Meeresoberfläche gefunden werden.

Systematik

Die wissenschaftliche Erstbeschreibung von Regalecus glesne erbrachte Peter Ascanius, ein Schüler von Carl von Linné, im Jahr 1772. Zusammen mit Regalecus russelii bildet Regalecus glesne die Gattung Regalecus und zusammen mit Agrostichthys parkeri bilden die beiden Arten die Familie der Riemenfische (Regalecidae), die die größten Vertreter der Glanzfischartigen (Lampriformes) sind.

Synonyme von Regalecus glesne sind: Regalecus banksii (Valenciennes, 1835), R. jonesii Newman, 1860, R. masterii De Vis, 1892, R. pacificus Haast, 1878 und R. remipes Brünnich, 1788.

Literatur

• Tyson R. Roberts: Systematics, Biology, and Distribution of the Species of the Oceanic Oarfish Genus Regalecus (Teleostei, Lampridiformes, Regalecidae). Mémoires du Muséum national d’histoire naturelle, Paris 2012, ISBN 978-2-85653-677-3.
• M. C. Benfield, S. Cook, S. Sharuga, M. M. Valentine: Five in situ observations of live oarfish Regalecus glesne (Regalecidae) by remotely operated vehicles in the oceanic waters of the northern Gulf of Mexico. In: Journal of Fish Biology. 83, 2013, S. 28–38. (Video bei YouTube)

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b} Craig R. McClain, Meghan A. Balk, Mark C. Benfield, Trevor A. Branch, Catherine Chen, James Cosgrove, Alistair D.M. Dove, Lindsay C. Gaskins, Rebecca R. Helm, Frederick G. Hochberg, Frank B. Lee, Andrea Marshall, Steven E. McMurray, Caroline Schanche, Shane N. Stone, Andrew D. Thaler. Sizing ocean giants: patterns of intraspecific size variation in marine megafauna. In: PeerJ. 2, 2015, S. e715 doi:10.7717/peerj.715

The giant oarfish (Regalecus glesne) is a species of oarfish of the family Regalecidae. It is an oceanodromous species with a worldwide distribution, excluding polar regions. Other common names include Pacific oarfish, king of herrings, ribbonfish, and streamer fish.^[3]

R. glesne is the world's longest bony fish. Its shape is ribbon-like, narrow laterally, with a dorsal fin along its entire length, stubby pectoral fins, and long, oar-shaped pelvic fins, from which its common name is derived.^[4] Its coloration is silver and blue with spots of dark pigmentation, and its fins are crimson.^[5] Its physical characteristics and undulating mode of swimming have led to speculation that it might be the source of many "sea serpent" sightings.^[3]

Taxonomy

R. glesne was first described by Peter Ascanius in 1772. The genus name, Regalecus, signifies "belonging to a king"; the specific epithet glesne is from "Glesnaes", the name of a farm at Glesvær (not far from Norway's second largest city of Bergen), where the type specimen was found.^[6]

Its "king of herrings" nickname may derive from its crownlike appendages and from being sighted near shoals of herring, which fishermen thought were being guided by this fish.^[7] Its common name, oarfish, is probably an allusion to the shape of its pelvic fins, or else it may refer to the long slender shape of the fish itself.^[3]

Distribution

The giant oarfish has a worldwide distribution, having been found as far north as 72°N and as far south as 52°S, but is most commonly found in the tropics to middle latitudes.^[8] It has been categorized as oceanodromous, following its primary food source.^[9] It is thought to inhabit the sunlit epipelagic to dimly lit mesopelagic zones, ranging as deeply as 1,000 m (3,300 ft) below the surface.^[10]

Morphology

1895 illustration of Regalecus glesne

Skeleton

This species is the world's longest bony fish, reaching a record length of 8 m (26 ft); however, unconfirmed specimens of up to 11 m (36 ft) have been reported.^[11] It is commonly measured to 3 m (9.8 ft) in total length.^[12]

Few R. glesne larvae have been identified and described in situ. These larvae exhibit an elongated body with rays extending from the occipital crest and a long pelvic fin.^[13] Unlike the adult form of the species, the skin of the larvae is almost entirely transparent with intermittent spots of dark coloration along the organism's dorsum.^[13] Additionally, the larvae possess a caudal fin with four fin rays, which is a trait not present in the adult form of the species.^[13]

Adults have a ribbonlike shape that is laterally narrow, with a dorsal fin along its entire length from between its eyes to the tip of its tail. The dorsal fin rays are soft and number between 414 and 449 in total.^[5] At the head of the fish, the first 10–12 of these dorsal fin rays are lengthened, forming the distinctive red crest associated with the species.^[5] Its pectoral and pelvic fins are nearly adjacent. The pectoral fins are stubby while the pelvic fins are long, single-rayed, and reminiscent of an oar in shape, widening at the tip. Its head is small with the protrusible jaw typical of lampriformes.^[4] The species has 33 to 47 gill rakers on the first gill arch, and no teeth.^[4]

The organs of the giant oarfish are concentrated toward the head end of the body, possibly enabling it to survive losing large portions of its tail.^[14] It has no swim bladder. The liver of R. glesne is orange or red, the likely result of astaxanthin in its diet.^[15] The lateral line begins above and behind the eye then, descending to the lower third of the body, extends to the caudal tip.^[16]

Life cycle

R. glesne juvenile

Much of what is known about the juvenile life cycle of R. glesne comes from artificial insemination work done in a laboratory setting.^[17] This work was performed in 2020 and was the first time that the progression from fertilized eggs to larvae was observed. Post-fertilization, the eggs took 18 days to hatch into larvae. They noted that the larvae appeared similar to other lampridiform larvae, facing downward with pectoral fins. The larvae then died four days later, so this study spanned only the early life cycle of the species.^[17]

In the field, the species is known to spawn from July to December. The resulting eggs are 2.5 mm (0.1 in) large,^[18] and float near the surface until hatching. Its larvae are also observed near the surface during this season.^[14]

Behavior

Little is known about oarfish behavior. It has been observed swimming by means of its dorsal fin, and also swimming in a vertical position.^[10] In 2010, scientists filmed a giant oarfish in the Gulf of Mexico swimming in the mesopelagic layer, the first footage of a reliably identified R. glesne in its natural setting. The footage was caught during a survey, using an ROV in the vicinity of Thunder Horse PDQ, and shows the fish swimming in a columnar orientation, tail downward.^[19]

Relationship with humans

United States Navy SEAL trainees display a 23-foot (7 m) giant oarfish discovered by their instructor on the beach of Naval Amphibious Base Coronado in 1996.^[20]

R. glesne is not fished commercially, but it is an occasional bycatch in commercial nets.^[2][14]

Due to their size, elongated bodies, and undulating swimming pattern, giant oarfish are presumed to be responsible for some sea serpent sightings.^[21] Formerly considered rare, the species is now suspected to be relatively common, although sightings of healthy specimens in their natural habitat are unusual.^[14]

The giant oarfish, and the related R. russelii, are sometimes known as "earthquake fish" because they are popularly believed to surface before and after an earthquake.^[22][23]

References

Citations

La giganta rubandofiŝo (Regalecus glesne) estas specio el familio rubandofiŝoj (regalecedoj) kaj vivas en ĉiuj oceanoj, en profundo ĝis 300 m. Ĝi povas pezi 270 kg kaj longi ĝis 11 m, kio donis bazon pri la maristaj legendoj pri la mara serpento. La malofte vidata giganta rubandofiŝo estas la plej longa osta fiŝo de la mondo.

El pez remo gigante (Regalecus glesne), también llamado el rey de los arenques, es una especie de pez lampridiforme de la familia Regalecidae. Tiene una distribución cosmopolita en todos los océanos, con excepción de las regiones polares.

Descripción

Ilustración de un pez remo gigante en una playa en 1860.

Ilustración de Regalecus glesne de 1895.

Esta especie es el pez óseo más largo del mundo, alcanzando una longitud de registro de 11 metros. Sin embargo, se han reportado especímenes no confirmados de hasta 17 metros. Comúnmente mide alrededor de 3 metros. El peso máximo registrado en un pez remo gigante es de 272 kilogramos.^{[cita requerida]}

En su forma es parecido a una cinta, con una aleta dorsal a lo largo de toda su longitud, partiendo de entre los ojos hasta la punta de su cola. Los radios de las aletas son pequeños y pueden contar con hasta 400 o más. En la cabeza de los peces, los rayos se alargan formando una cresta roja distintiva. Sus aletas pectorales y pélvicas son casi adyacentes. Las aletas pectorales son regordetas mientras que las aletas pélvicas son largas, de una sola raya, y que recuerdan a un remo en forma, con una ampliación en la punta. Su cabeza es pequeña, con la mandíbula protrusible típica de los Lampriformes. Tiene entre 40 y 58 branquiespinas y no posee dientes.^{[cita requerida]}

Distribución

El pez remo gigante tiene una distribución pelágica en todo el mundo. Se cree que es un pez migratorio, siguiendo su principal fuente de alimento, el krill. Se ha encontrado tan al norte como 72°N y al sur hasta 52°S, pero es más común en las zonas tropicales de los océanos templados. Se cree que habitaban principalmente la capa mesopelágica, y que nadan tan profundamente como 1.000 metros y tan cerca de la superficie como 20 metros.

Comportamiento

Poco se sabe sobre el comportamiento del pez remo. Se ha observado que nada por medio de su aleta dorsal, y también puede nadar en una posición vertical.^[2]​

Se alimenta de krill y otros crustáceos pequeños, así como de peces pequeños y calamares. Se sabe que va a desovar entre julio y diciembre. Los huevos son de 2,5 mm, y flotan cerca de la superficie hasta la eclosión. Sus larvas también se observan cerca de la superficie durante esta temporada. Cuando es adulto se cree que es solitario.^[3]​

Miembros de la Armada de los Estados Unidos muestran un pez remo gigante de 7 metros descubierto por su instructor en la Bahía de San Diego en 1996.

Creencia popular: predicción de terremotos

Se cree que este pez y también R. russelii aparecen antes y después de un terremoto, y por eso suele llamárseles a ambos "pez terremoto". Pero no está demostrado científicamente que así sea.^[4]​^[5]​ Kiyoshi Wadatsumi, experto en sismología ecológica y director de e-PISCO, organización que estudia los terremotos, asegura que los peces del fondo del mar son más sensibles a los movimientos o temblores de las fallas activas que los peces que se hallan más cerca de la superficie de los océanos.^[6]​

Referencias

Fuentes

Regalecus glesne Regalecus generoko animalia da. Arrainen barruko Regalecidae familian sailkatzen da.

Erreferentziak

• FishBase.org

Ikus, gainera

• Regalecus
• Regalecidae

Airokala (Regalecus glesne) on yksi maailman pisimmäksi kasvavista kalalajeista.^[2] Airokala on aikuisena tavallisesti 6–8 metrin pituinen ja ruumiltaan litteän nauhamainen syvänmeren kala. Suurimmat dokumentoidut yksilöt ovat olleet 11 metrin ja 272 kilogramman kokoisia, mutta jopa 17 metrin pituisia yksilöitä on löydetty. Airokala esiintyy kaikissa lämpimissä merissä, myös Välimeressä.

Airokalan mittasuhteet. Kuvassa vuonna 1996 Kaliforniassa rannalle ajautunut yksilö^[3]

Airokalan muutama ensimmäinen selkäruoto on pidentynyt silmiinpistäväksi harjaksi, ja sen punainen selkäevä on lähes ruumiin pituinen. Rintaevät ovat myös nauhamaisesti pidentyneet. Kalan ruumis on hopeansinenhohtoinen, tummien täplien ja mustien viirujen kirjoma. Airokalan tiedetään pystyvän tarvittaessa autotomiaan eli itsetypistykseen, jossa osa ruumiin takaosasta irrotetaan. Tämä voi tapahtua useita kertoja kalan elinaikana, eikä se ilmeisesti vahingoita tärkeitä sisäelimiä. Lajin elintavoista tiedetään niukasti. Tiedot perustuvat lähinnä rantaan ajautuneisiin yksilöihin. Kalan arvioidaan elävän normaalisti 100–1 000 metrin syvyydessä. Ruokavalio koostuu pienistä kaloista, kalmareista ja äyriäisistä. Airokalan on havaittu syövän pystyasennossa, pää pintaa kohti. Tällä tavoin kala oletettavasti havaitsee saaliinsa ääriviivat. Ruokaillessa se liikkuu vertikaalisesti, ruumis suorassa, muodostamalla selkäevällä aaltomaista liikettä.

Heinäkuussa 2008 tutkijat onnistuivat luultavasti ensimmäistä kertaa kuvaamaan elävää yksilöä kauko-ohjattavia sukellusaluksia käyttämällä. Yksilön arvioitiin olevan noin 5–10 metriä pitkä.^[4]

Monella kielellä airokalaa kutsutaan ”sillikuninkaaksi”. Suomeksi sillikuningas tarkoittaa kuitenkin kokonaan toista kalalajia.

Lähteet

• Regalecus glesne (peilipalvelin) FishBase. Froese, R. & Pauly, D. (toim.). (englanniksi)
• K. E. Carpenter, ed. (2002) The living marine resources of the western central atlantic. Volume 2: Bony fishes part 1. United Nations, Food and agriculture organization. ISBN 92-5-104825-8
• Australian Museum Fish Site

Viitteet

Regalecus glesne

Le régalec, roi des harengs ou ruban de mer (Regalecus glesne) est une espèce de poissons pélagiques de la famille des régalécidés.

Sa taille maximale n'est pas connue, il mesure en moyenne 5 m, ce qui en fait le plus long des poissons osseux. Il a une répartition cosmopolite, à l'exception des pôles.

On ne sait que peu de choses sur son comportement, l'essentiel des observations ayant été faites sur des spécimens échoués ou agonisants. Mais récemment, des rencontres de hasard avec des robots sous-marins téléguidés ont permis d'ouvrir de nouvelles pistes d'observations.

Description

Le régalec mesure communément 5 m de long, mais il peut atteindre une longueur record de 11 m^[1],[2] pour un poids de 272 kg, ce qui en fait le plus long poisson osseux du monde^[3],[4]. Toutefois, un spécimen non confirmé allant jusqu'à 17 m pour un poids de plus de 200 kg aurait été observé^[5],[6].

Il est caractérisé par sa nageoire dorsale rouge et brillante dont les premiers rayons partiellement libres sont très longs et ressemblent à des antennes. De plus, ses nageoires ventrales sont constituées d'une paire de longs rayons rouges non segmentés placés à la base de la partie antérieure de la tête^[7],[8],[9].

La queue de ce poisson n'a jamais été observée intégralement sur des spécimens échoués pour la simple raison que le régalec semble pratiquer l'autotomie. De même que les lézards, il pourrait pratiquer l'autotomie dite « évasive » qui lui permettrait d'échapper aux prédateurs en détachant une partie de sa queue (des traces de morsures de requins ont notamment été observées)^[10]. Cependant, des cas d'autotomie manifestement spontanée ont également été observés^[11] : une hypothèse est que lorsqu'il atteindrait une taille trop importante, l'autotomie permettrait au régalec de réduire sa longueur pour se mouvoir plus facilement^[6]. En conséquence, ce poisson ne possède pas, à l'âge adulte, de nageoire caudale^[12], et la plupart des organes vitaux sont regroupés dans la partie la plus antérieure du corps.

• Spécimen échoué

• Régalec juvénile.

• Dessin en couleurs

Répartition et habitat

Le régalec a une répartition cosmopolite, à l'exception des océans Arctique et Antarctique. C'est un poisson pélagique, il vit entre la surface et une profondeur encore indéterminée. La plupart des observations ont été faites en surface ou en zone mésopélagique (jusqu'à 1 000 m de profondeur)^[13].

Écologie

Alimentation

Le régalec se nourrit de poissons et de céphalopodes, mais aussi de noctiluques.

Comportement

Photographie d'un régalec de 7 m de long trouvé sur une plage de la Naval Amphibious Base Coronado par des apprentis SEAL le 19 septembre 1996^[14]. Cette image a beaucoup circulé en Asie du Sud-Est à la fin des années 1990 en la faisant passer comme étant prise au Laos en 1973 et faisant croire que les militaires américains avaient tué le Nâga sacré, divinité protectrice du Mékong^[15].

Le régalec fraye de juillet à décembre. Les œufs mesurent 2,5 mm de diamètre^[16]. Les œufs et les alevins font partie du plancton, vivant près de la surface au cours de cette saison. Les juvéniles ont un aspect très différent des adultes. Une fois adulte, c'est un poisson solitaire^[6].

C'est un animal plutôt paisible malgré des traits effrayants : yeux protubérants, nageoire dorsale rouge et brillante. Il nage ou se tient immobile aussi bien à l'horizontale qu'à la verticale, le corps souvent droit où seule sa nageoire dorsale ondule.

Étymologie et dénomination

R. glesne a été décrit par Peter Ascanius en 1772. Son nom vernaculaire « régalec » est issu de son nom scientifique Regalecus, lui-même dérivé du latin « regalis », signifiant « royal » en français, soit « appartenant à un roi ». L'épithète spécifique « glesne » vient de « Glesnaes », le nom d'une ferme à Glesvær (non loin de la deuxième plus grande ville de Norvège, Bergen), où le spécimen type a été trouvé^[17].

Son surnom de « roi des harengs » vient du fait que les pêcheurs l'observaient à proximité des bancs de harengs dont il se nourrit, et de ses rayons antérieurs de sa nageoire dorsale rappelant une couronne^[18].

Le régalec et l'Homme

Captures et observations

Le régalec n'est pas pêché commercialement, mais lorsqu'il constitue une prise accessoire, sa chair est généralement commercialisée^[11],[6]. Les régalecs agonisants ou échoués ont été le plus souvent retrouvés dans des golfes ou des rades : ils y seraient arrivés portés par les courants et se seraient épuisés à rechercher une issue.

Cet animal n'a été filmé ou photographié dans son milieu naturel que de rares fois. En 2007, un régalec a été observé furtivement à 765 m de profondeur dans le golfe du Mexique. Il a également été filmé par un ROV le 10 juillet 2008 puis le 16 février 2009^[19],[20]. En 2010, dans le cadre du « serpent project », l’équipe de Mark Benfield du département d’océanographie et des sciences du littoral de l'Université d'État de Louisiane a filmé par deux fois un régalec à proximité d'une plate-forme pétrolière dans le Golfe du Mexique : une fois par l’équipage d’un submersible à 496 m de profondeur, l’autre par un robot sous-marin téléguidé à 829 m^[21]. Un spécimen vivant a pu être filmé par des touristes sur une plage du Mexique en avril 2014^[22]. Il a été observé et filmé à plusieurs reprises depuis 2005, près d'une bouée océanographique installée en Méditerranée, par David Luquet et son équipe de l'Observatoire océanographique de Villefranche-sur-Mer^[23].

Légendes

L'existence du régalec a alimenté de nombreuses légendes marines concernant le serpent marin.

Les serpents de mer sont des créatures qui existent dans de nombreuses civilisations, allant du folklore nordique, notamment islandais et norvégien (Jörmungandr, le serpent entourant le monde), jusqu’au Japon, messager du Dragon, dieu des mers.

Dès le XVI^e siècle, certains voyageurs nordiques content des aventures extraordinaires, avec des serpents géants. Après avoir lu certains témoignages, les descriptions se ressemblent : une crinière d’algues, une peau marron foncée ou noire, et pouvant atteindre jusqu’à soixante mètres de long, et six pieds de large. D’autres descriptions confèrent aux serpents une tête de cheval.

En janvier 1656, à Londen Norvège, le ministre de l’Évangile fait part d’une description d’un serpent géant : « On le vit s’avancer tel un long mat de navire, renversant tout sur son passage, même les arbres et les cabanes. Ses sifflements, ou plutôt ses hurlements, faisaient frissonner tous ceux qui les entendaient. Sa tête était aussi grosse qu’un tonneau, et son corps, taillé en proportion, s’élevait au-dessus des ondes à une hauteur considérable. »

Ce terrible monstre dévore tout sur son passage, humains, requins, dauphins, et fait même sombrer les navires^[24].

Gravure d'un régalec échoué sur une plage des Bermudes en 1860.

À Taïwan, il a le surnom de « poisson séisme » (地震魚 dizhenyu) car les rares fois où les pêcheurs en ont découvert, c'était peu après un tremblement de terre dont l'épicentre se situait en mer. L'interprétation populaire est que les poissons remontent vers la surface dérangés par les secousses, mais la relation possible entre ces deux évènements n'a pas encore fait l'objet de recherche scientifique^[25].

Annexes

Références taxinomiques

• (fr+en) Référence FishBase :
• (en) Référence World Register of Marine Species : espèce Regalecus glesne Ascanius, 1772
• (fr+en) Référence ITIS : Regalecus glesne Ascanius, 1772
• (en) Référence Catalogue of Life : Regalecus glesne Ascanius, 1772 (consulté le 16 décembre 2020)
• (en) Référence Animal Diversity Web : Regalecus glesne

ikan raja herring yang terdampar di meksiko

ikan raja herring (Regalecus glesne) merupakan spesies dari oarfish dari keluarga Regalecidae. dan tersebar diseluruh dunia, tidak termasuk di wilayah kutub. ikan ini juga dijuluki ikan pita. ikan raja herring merupakan ikan bertulang sejati terpanjang didunia. perawakan nya yang seperti pita, dengan sirip punggung di sepanjang tubuh nya, serta sirip dada yang tipis dan panjang. tubuh ikan raja hering keperakan dengan titik hitam, sirip nya berwarna merah. karakteristik fisik dan metode berenangnya yang berombak telah menyebabkan spekulasi bahwa ini mungkin menjadi sumber banyak penampakan "naga laut".

Deskripsi

ikan ini dapat tumbuh sepanjang 11 meter^[1], namun ada laporan spesimen yang belum dikonfrimasi yang tumbuh hingga 17 meter. dan berat maksimun ikan ini mencapai 270 kilogram. tubuh nya yang seperti pita, dengan sirip punggung disepanjang tubuh nya dari kepala hingga ujung ekor^[2]. sirip punggung nya yang lembut dan bisa berjumlah 400 atau lebih. dan memiliki jambul yang memanjang diatas kepala nya. kepala nya kecil dan memiliki insang yang berjumlah 40-58 insang, dan tidak memiliki gigi.

Penyebaran

kerangka dari ikan raja herring

ikan raja herring dapat ditemukan perairan terbuka diseluruh dunia terutama di zona pelagis. ia juga di ketahui sebagai ikan migrasi yang mengikuti sumber makanan nya. ia bisa migrasi jauh ke utara dan bisa migarsi jauh ke selatan. tapi biasanya ia bermigrasi ke daerah tropis sampai garis lintang tengah. ia hidup di kedalaman maksimal 1000 meter dibawah permukaan laut.

Perilaku

hanya sedikt yang diketahui dari ikan ini. ikan ini berenang menggunakan sirip punggung nya, dan berenang dalam posisi vertikal. pada tahun 2010 ilmuwan telah memfilmkan ikan raja herring di teluk meksiko^[3][4] yang berenang di zona mesopelagik. rekaman pertama mengenai ikan ini dapat diidentifikasi dengan baik. ia memakan krill dan krustasea lainnya^[5], serta ikan kecil dan cumi-cumi. ikan raja herring di ketahui bertelur di bulan juli-desember. telur nya berukuran 2,5 milimeter, dan mengambang di permukaan hingga menetas. ia merupakan ikan yang hidup soliter.

Referensi

• http://sains.kompas.com/read/2013/10/16/0821272/Makhluk.Laut.Raksasa.Ditemukan.di.Lepas.Pantai.California
• https://techno.okezone.com/read/2013/12/02/56/905758/oarfish-ikan-raksasa-dengan-panjang-4-meter
• https://www.cnnindonesia.com/teknologi/20150606201742-199-58159/monster-dari-laut-dalam-terdampar-di-pantai/

Il regaleco, pesce remo o re di aringhe (Regalecus glesne) è un pesce abissale di grandi dimensioni dell'ordine dei Lampridiformi.

Descrizione

Il regaleco ha un corpo allungato e nastriforme, piuttosto fragile, di colore argento e striato da barre oblique scure, con la pelle cosparsa di piccoli tubercoli. La testa corta, è azzurrognola. Gli individui giovani hanno una serie di denti finissimi per mascella che scompare negli adulti. Si caratterizza per una pinna dorsale che percorre tutto il suo corpo, di colore rosso vivo, per la presenza di una cresta di "raggi" posti sopra la testa e per due lunghe pinne pelviche simili a remi (da cui il nome inglese di oarfish "pesce remo").

Navy SEALs statunitensi con un regaleco di 7 metri catturato nel 1996 al largo della penisola di Coronado, California, Stati Uniti

La peculiarità principale del regaleco è senza dubbio la lunghezza: può raggiungere la lunghezza di 11 metri sebbene normalmente non superi i 3^[2][3][4][5] e, di conseguenza, il peso può raggiungere diversi quintali. Per questo motivo, è da molti considerato il pesce osseo più lungo al mondo. Le dimensioni lo rendono quasi immune dai predatori e sono probabilmente all'origine delle leggende che si raccontano sui mostri marini.

Nel febbraio 2010, nel Golfo del Messico, a circa 1500 metri di profondità, è stato avvistato da un batiscafo un esemplare la cui lunghezza è stata approssimativamente stimata in oltre 17 metri.^[6][7]

Biologia

La biologia del regaleco è ancora poco conosciuta. Senza dubbio è una specie abissale (300–1000 m di profondità), ma è possibile individuarlo presso la superficie e vicino alle coste. Qualche volta il regaleco si trova spiaggiato ma, a causa della sua fragilità, raramente integro. Solo nel 2010 è stato filmato nel suo ambiente naturale, a circa 300 metri di profondità nel Golfo del Messico.^[8]

Riproduzione

Le uova sono deposte tra luglio e dicembre, e le larve vivono a basse profondità.

Alimentazione

Carnivoro, si nutre di piccoli animali (crostacei, molluschi e pesci) ma è innocuo per gli animali di grandi dimensioni, uomo compreso.

Distribuzione e habitat

Questo pesce è stato segnalato in tutti i mari e gli oceani, compreso il mar Mediterraneo dove è raro^[9].

Riferimenti nella cultura

Mosaico con Giona ingoiato da mostro marino (basilica di Aquileia)

Il regaleco è raffigurato nei mosaici della basilica di Aquileia in relazione alla leggenda di Giona. Tale mostro marino era noto alla mitologia greca e romana col nome di pistrice.

I Pokémon Milotic e Gyarados pare siano ispirati al regaleco.

Nel videogioco arcade The Ocean Hunter i miniboss Naga, Vritra e Kaliya sono tre Regalechi di dimensioni particolarmente grandi.

Note

Silkių karalius (lot. Regalecus glesne, angl. oarfish) – vėduokliažuvių (Lampriformes) būrio žuvų rūšis. Gyvena visuose pasaulio vandenynuose 300–1000 m gylyje. Žuvies ilgis gali siekti 12 m, o svoris 272 kg.

Silkių karalius yra ilgiausia pasaulyje kaulinė žuvis. Galva ir kūnas sidabrinės spalvos su melsvais ruožais bei juodomis dėmėmis. Nugaros pelekas tamsiai raudonas, su 10-12 aštrių, bei 400 minkštų spyglių. Pilvo pelekas išilgėjęs, primena juostą. Minta kriliumi, mažomis žuvimis, kalmarais. Kūnas netvirtas, plaukioja nerangiai.

Neršia liepos-gruodžio mėnesiais. Lervos laikosi netoli vandens paviršiaus, bet žuviai augant, ši leidžiasi į gilesnius sluoksnius. Dideli individai vandens paviršiuje pasirodo retai ir tik tuomet, kai vanduo ramus. Silkių karaliaus mėsa minkšta, primena drebučius, todėl nėra labai vertinama.

Vikiteka

Siļķu karalis^[1], arī milzu airzivs vai zivs-josta (latīņu: Regalecus glesne) ir airzivju dzimtas zivs. Tās ir izplatītas visos pasaules okeānos, galvenokārt 300 - 1000 metru dziļumā. Siļķu karalis var sasniegt 11 metru garumu un svērt līdz 300 kg, kas padara to par garāko pasaules kaulzivi^[2].

2010. gada maijā pie Zviedrijas krastiem tika atrasta beigta 3 m gara šī zivs-josta, kas ir retums, jo pēdējo reizi Zviedrijas ūdeņos tā tika redzēta vien 1879. gadā.^[3].

2011. gadā necerēta veiksme uzsmaidīja meksikāņu zvejniekiem, viņi noķēra 8 m garu siļķu karali, vienu no retākajām radībām uz zemes.^{[nepieciešama atsauce]} Pēdējo 100 gadu laikā krastā šo zivi cilvēki redzējuši tikai četras reizes.^{[nepieciešama atsauce]} Šī lielā un garā zivs sastopama siļķu baros, ar kurām, domājams, arī barojas. Iespaidīgie izmēri, sudrabotais jostveidīgais ķermenis, kurš vertikāli turas ūdenī, spilgti sarkanās spuras un pagarinātie muguras spuras stari, kas veido virs galvas kaut ko līdzīgu kronim, devuši zvejniekiem iemeslu nosaukt to par siļķu karali. Zināms, ka "karaliskā" gaļa nav ēdama, no tās atsakās pat izbadējušies dzīvnieki.^[4]

Atsauces

De riemvis (Regalecus glesne) is een vis uit de orde van de koningsvissen en de familie van de riemvissen die bestaat uit twee geslachten en in totaal vier soorten. Het is de langste beenvis ter wereld, die gemiddeld circa drie meter lang is. De maximumlengte is minstens elf meter; er zijn exemplaren van zeventien meter gerapporteerd maar niet wetenschappelijk onderzocht. In veel talen heet de vis de "haringkoning"; de 16e-eeuwse Hollander Adriaen Coenen geeft in zijn Visboeck echter een beschrijving van de haringkoning die naar de mul lijkt te verwijzen.^[2] Tussen beide vissoorten bestaat overigens geen nauwe verwantschap.

Beschrijving

Gevangen riemvis in San Diego, California (1996)

De riemvis heeft een langgerekt riemvormig lichaam. Het lichaam is zilverkleurig met verticale golfvormige zwarte lijnen, de vinnen zijn rood tot rozeachtig. De mond is opvallend fel naar boven gericht en staat bijna verticaal. De riemvis heeft een karmijnrood gekleurde rugvin met naar achter gerichte vinstralen over de hele lengte van zijn lichaam. De eerste 10 tot 12 vinstralen zijn bijzonder lang. De riemvis heeft geen aarsvin.

Leefwijze en voorkomen

Deze soort wordt wereldwijd aangetroffen in tropische en gematigde zeeën en oceanen, van 52°ZB tot 72°NB, waar hij leeft op een diepte van 20 tot 1000 meter. Hij voedt zich voornamelijk met zoöplankton maar ook met kleine ongewervelden, zoals pijlinktvissen, kleine garnalen (krill) en visjes.

De riemvis wordt zelden levend aangetroffen. Soms spoelen ze aan, en meestal zijn dit dan dode exemplaren. Toch wordt de soort af en toe waargenomen, al zwemmend vlak onder de zeespiegel. Mogelijk heeft deze soort zo in het verleden een bron gevormd voor de verhalen over reuzenzeeslangen. Op 8 februari 2010 toonden onderzoekers van Louisiana State University een film met een riemvis in de Golf van Mexico. Het dier had een geschatte lengte van vijf tot tien meter.^[3]

Vondst in Nederland

Op 19 mei 2009 spoelden op Texel en Vlieland twee ongeveer dertig jaar oude riemvissen aan, van respectievelijk 3,20 en 3,30 meter. Hoewel de riemvis ook in de Noordzee voorkomt, was het volgens bioloog Pierre Bonnet van Ecomare op Texel de eerste keer dat deze vissen in Nederland aanspoelden.^[4] De vis werd dan ook niet genoemd in de Catalogue of fish species of The Netherlands uit 1974.^[5]

• K. E. Carpenter (2002) FAO species identification guide for fishery purposes and American Society of Ichthyologists and herpetologists special publication no. 5: The living marine resources of the western central atlantic, volume 1. Rome:food and agriculture organization of the united nations. ISBN 92-5-104825-8 blz 959
• Foto's van deze soort op FishBase
• Species summary op fishbase.org
• Piet Spaans. allesoverscheveningen.nl^{[dode link]} Coenens schatkist 5. Den kooninck van den harinck

Sildekonge (Regalecus glesne) er ein stor fisk som høyrer til bandfiskane. Arten lever pelagisk og finst på mellombels djupt hav over heile verda. Det norske namnet sitt har han fått fordi han i folketrua tidlegare vart sett på som høvding over sildestimane.

Arten er særs sjeldan stort sett over heile utbreiingsområdet sitt. Han har difor liten økonomisk tyding, sjølv om kjøtet skal smaka særs godt.

Kjenneteikn

Sildekongen er lang, smal og bandforma. Fargen er lyst sølvblank med raude finnar. Hovudet er lite, med ein tannlaus munn som kan krengast ut.

Ryggfinnen går langsetter heile ryggen og består av 10-15 harde finnestråler og opp mot 300 blaute. Dei fremste finnestrålane sit heilt framme med hovudet og er særs lange. Desse har vore med på å gje dyret namnet sitt, sidan dei kan sjå ut som ei krone. Ryggfinnen elles vert nytta til framdrift, ein reknar med at dyret sin kropp ligg i om lag 45 gradars vinkel frå retninga han sym.

Sildekongen har elles korkje skjel eller gattfinne, og i dei lange bukfinnane er det berre èi finnestråle. Desse inneheldt kjemiske sanseceller og vert truleg brukt i næringssøk. Brystfinnane og halefinnen er òg små.

Sildekongen kan bli opp til sju meter lang med ei vekt på 272 kg. Ein trur mange forteljingar om sjøorm baserer seg på observasjonar av arten, særleg sidan mange myter skildrar ormen med raud man.

Levesett

Me veit særs lite om biologien til sildekongen. Dei lever i dei frie vassmassane ned til 1 000 m, med hovudtyngda av bestanden mellom 300 og 500 meter. Skadde eller sjuke fisk vert stundom observert så grunt som opp til 20 m, og driv stundom i land. Det latinske artsnamnet glesne kjem frå Glesvær, der det første vitskapleg skildra eksemplaret vart funne.

Undersøkingar av mageinnhald har vist at sildekongen stort sett et små krepsdyr som kril, i tillegg til litt fisk og blekksprut. Funn av egg og larvar i Middelhavet tyder på at gytetida er tidleg på vinteren.

Kjelder

• Jonsson, Bror: «Båndfisker» i Norges Dyr, Cappelen 1992
• FishBase

Sildekonge (Regalecus glesne) er en fiskeart i gruppen båndfisker.

Beskrivelse

Sildekongen er en langstrakt fisk som er sammentrykt fra sidene. Den kan bli opptil 270 kg og 15 m lang, noe som gjør den til den lengste beinfisken i verden. En mer vanlig lengde er tre meter^[1]. Sildekongen mangler tenner. Den er sølvfarget og har svarte og blå striper på sidene. Den har en tydelig sidelinje. Den har verken skjell, svømmeblære eller gattfinne. Halefinnen er liten eller mangler helt. Ryggfinnen er dyprød på farge, og består av 400 finnestråler hvorav de 10-12 første er forlengede. Sildekongen svømmer ved å bukte ryggfinnen fra side til side slik at den ovenfra ser ut som en sinuskurve; denne bølgebevegelsen går bakover, noe som gir fisken fremdrift^[2]. Bukfinnen på hver side består av en lang båndaktig finnestråle.

Sildekongen lever av småfisk, små blekkspruter og krepsdyr. Den holder til på 900 meter og dypere, noen ganger så dypt som 1000 meter. Den yngler mellom juli og desember. Yngelen lever pelagisk nær overflaten.

Utbredelse

Arten er utbredt kosmopolitisk i alle varme og tempererte hav. I Europa er den kjent fra Portugal, Spania, Italia, Hellas, Malta, Tyrkia, Frankrike, Storbritannia, Færøyene, Island, Norge, Danmark og Sverige.

Sildekonge funnet på stillehavskysten av USA, 1996

Observasjoner

Denne fisken ble første gang beskrevet i 1772 av den norske biologen Peter Ascanius (1723–1803) fra Aure, etter at to døde eksemplarer drev iland på Glesvær utenfor Bergen i 1765 og 1769.^[3] Epitetet glesne i det vitenskapelige navnet Regalecus glesne kommer av at fiskene ble funnet på Glesvær.

I 1990 ble den funnet på Læsø i Danmark^[4]. I 2008 ble et eksemplar funnet i Mørsvikbotn i Sørfold kommune, den var 6 meter lang. I 2009 ble en to meter lang sildekonge funnet i Eltravåg^[5] i Sveio. I 2009 ble og ett eksemplar på over 4 meter funnet i strandsonen i Ulvik kommune i Hardangerfjorden. I 2010 drev en død sildekonge på over tre meter i land i Bovallstrand i Sverige. Det er første gang denne arten har blitt funnet i svenske farvann siden 1879^[6] da den ble funnet vest for Koster. Eksemplaret ble stilt ut på akvariet Havets hus i Lysekil^[7]. I 2013 ble en 5,5 meter lang fisk funnet død ved Santa Catalina Island utenfor California i USA.^[8]

Levende eksemplarer har blitt observert og filmet av dykkere^[9] og fjernstyrte undervannsfarkoster^[2][10].

Litteratur

• Pethon, Per (2005). Aschehougs store fiskebok (5 utg.). Oslo. ISBN 82-03-23247-7.

Referanser

Eksterne lenker

• (sv) sildekonge hos Dyntaxa
• (en) sildekonge – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) sildekonge i Encyclopedia of Life
• (en) sildekonge i Global Biodiversity Information Facility
• (en) sildekonge hos NCBI
• (en) sildekonge hos ITIS
• (en) sildekonge hos FishBase
• (en) Kategori:Regalecus glesne – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Regalecus glesne – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Regalecus glesne – detaljert informasjon på Wikispecies
• Sildekonge Regalecus glesne Ascanius, 1772 – fiskipedia.no

Wstęgor królewski^[2] (Regalecus glesne), dawniej nazywany^[3] królem śledziowym^[2] – gatunek ryby głębinowej z rodziny Regalecidae, wcześniej zaliczanej do wstęgorowatych. Jest jedną z najdłuższych ryb świata.

Zasięg występowania

Gatunek kosmopolityczny – zasiedla wody Oceanu Indyjskiego, Pacyfiku, Atlantyku, Morza Północnego i Śródziemnego. Żyje w otwartej toni wodnej, na głębokościach 20–1000 m, zwykle 20–200 m. Czasem pojawia się przy powierzchni. Znajdowano też osobniki wyrzucone przez morze na brzeg^[4].

Charakterystyka

Wstęgor królewski znaleziony w 1996 r. na plaży w pobliżu San Diego w Kalifornii

Wzdłuż jego wąskiego, taśmowatego, mocno bocznie spłaszczonego ciała ciągnie się płetwa grzbietowa, od głowy do ogona, służąca zarazem wstęgorowi za napęd. Płetwa ta liczy rekordową liczbę ponad 300 promieni, z czego pierwszych kilkanaście jest wysokich i zakończonych ozdobnymi zgrubieniami przypominającymi koronę. Płetwy brzuszne są silnie zredukowane, a odbytowa nie występuje. Przypuszcza się, że płetwy wstęgora pod wodą mają jaskrawoczerwoną barwę, lecz szybko blakną na świetle. Ciało jest jasne, srebrzyście połyskujące.

Ryba ta ma zazwyczaj do 8 metrów długości, maksymalna potwierdzona długość wynosi 11 m^[5], lecz istnieje co najmniej jedno doniesienie o osobniku, którego długość wynosiła 17 metrów^[6]. Maksymalna potwierdzona masa ciała wynosiła 272 kg.

Pokarm

Wstęgor żywi się bezkręgowcami i małymi rybami. Widywano go żerującego przy powierzchni wody w pozycji pionowej, utrzymującego się przy pomocy powolnych, falistych ruchów płetwy grzbietowej^[7]

Wstęgor królewski w wierzeniach

Wstęgor królewski na rycinie z 1895 roku

Wstęgor królewski porusza się falistymi, wężowatymi ruchami, co – prawdopodobnie – przyczyniło się do powstania legend o wężach morskich. W wierzeniach rybaków skandynawskich przewodzi on ławicom śledzi, stąd polska nazwa król śledziowy (ang. king of herrings). Obrażenie króla śledziowego miało się kończyć odpłynięciem z łowisk zarówno króla, jak i ławic śledzi^[8]. Legendy te wywodzą się jeszcze z czasów wikingów.

Przypisy

Bibliografia

1. Mały słownik zoologiczny: ryby. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976.
2. Regalecus glesne. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. www.fishbase.org [dostęp 22 marca 2009]
3. Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby morskie. Leksykon przyrodniczy. Henryk Garbarczyk i Eligiusz Nowakowski. Warszawa: Świat Książki, 1996. ISBN 83-7129-306-2.
4. Włodzimierz Załachowski: Ryby. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997. ISBN 83-01-12286-2.

Mekongnaga

Regalecus glesne, conhecido popularmente como peixe-remo, regaleco, relangueiro ou rei-dos-arenques, é um peixe da família Regalecidae, classe Actinopterygii. Habita as profundezas marinhas de 20 a 1.000 m de profundidade.

Mede aproximadamente 11 m de comprimento e se alimenta de pequenos peixes. Seu principal predador é o tubarão.

O peixe-remo sempre foi um mistério para a ciência, por ser uma criatura tão estranha. Acreditava-se de que ele era uma espécie de monstro-marinho. Ele possui um tipo de "topete" vermelho em cima da cabeça.

Não se sabe ao certo quantos exemplares ainda existem. Apenas em 2001 foi filmado um espécime vivo dentro de água^[1]. Em fevereiro de 2010 pesquisadores da Universidade do Estado da Louisiana, nos Estados Unidos, conseguiam uma imagem inédita do intrigante peixe-remo navegando no fundo do oceano. O filme foi feito no Golfo do México por meio de uma máquina não tripulada, e os cientistas acreditam que essa é a primeira vez que se filma o animal em seu habitat natural^[2]. Em maio de 2010, foi encontrado na Suécia um peixe-remo de 3,65 metros. Foi a primeira vez que se encontrou um peixe-remo no país em 130 anos.^[3] Em outubro de 2013, uma instrutora de ciência marinha levou um susto ao avistar no mar em Los Angeles, na Califórnia (EUA) um Regaleco com mais de 5,4 m de comprimento.^[4]

Com menos de uma semana, outro peixe-remo foi encontrado morto nas areais da praia de Oceanside na California, desta vez com 4,27 metros.^[5]

Uma nova aparição foi registrada no dia 10 de abril de 2014 em Cortez, no México. O espécime media aproximadamente 4,5 metros.^[6]

Notas e referências

Sillkung (Regalecus glesne) är en sällsynt benfisk i familjen Sillkungfiskar (Regalecidae) som förekommer i alla oceaner, på djup mellan 300 och 600 meter.^[1] Den är världens längsta benfisk som vanligtvis mäter ungefär tre meter. Det finns bekräftade uppgifter om att den har uppnått 11 meter, och obekräftade uppgifter talar om ett exemplar på 17 meter.^[2] Högsta kända vikt är 272 kg.

De har en bandformad bräcklig kropp med silveraktiga sidor och blåaktig rygg, ibland med mörka, längsgående ränder som täcks av talrika små vårtliknande upphöjningar. Ögonen är stora och runda, munnen framskjuten med svart insida som saknar käktänder. Sillkungar saknar fjäll, analfena och stjärtfena, men har en mycket lång, röd ryggfena bestående av 250–400 mjuka fenstrålar. Ryggfenans främre 10–15 strålar är förlängda och bildar en sorts kam på hjässan, vilken brukar försvinna hos äldre djur. Bägge "bukfenorna" är förlängda strålar som troligen används som känselorgan.

Sillkungar simmar med rak kropp och ryggfenan i en slingrande rörelse. De "står" ibland lodrät i vattnet, med huvudet upp och kroppen rakt ner. I detta lodräta läge, rör den sig också snabbt upp eller ner i vattnet.^[3]

Födan består av småfisk, bläckfiskar, mindre kräftdjur som krill.^[1] Sillkungar leker mellan juli och december, varefter rom och yngel driver med havsströmmar nära ytan.

Sillkung har påträffats i Sverige flera gånger, på 1700-talet,^[4] utanför Koster 1879^[1] och i Bovallstrand 2010.^[5]

Referenser

1. ^ [a b c] Sillkung – Regalecus glesne Arkiverad 13 maj 2010 hämtat från the Wayback Machine.. Fiskbasen. Läst 10 maj 2010.
2. ^ Burton, Maurice; Burton, Robert (2002). International Wildlife Encyclopedia. Marshall Cavendish. sid. 1767–1768. ISBN 0-7614-7279-7. http://books.google.com/books?id=E3jeDU7KuhEC&pg=PA1768&lpg=PA1768&dq=oarfish+survives+tail+loss&source=bl&ots=AejHb2978N&sig=YN17tLWzG6XLUtSue-JLepIvdMM&hl=en&sa=X&ei=Sm5CUYP6CcrVrQGa94HIBg&ved=0CDAQ6AEwAA#v=onepage&q=oarfish%20survives%20tail%20loss&f=false
3. ^ ”Giant Oarfish on camera for the first time”. https://www.youtube.com/watch?v=MSQME6qZq74. Läst 24 juni 2015.
4. ^ Broddesson, Olof (17 juni 2010). ”Västkustbo hittade monsterfisken sillkungen”. Sydsvenskan. http://www.sydsvenskan.se/sverige/vastkustbo-hittade-monsterfisken-sillkungen/. Läst 20 oktober 2013.
5. ^ Hittade havsmonster utanför sjöboden . GP.se. Läst 10 maj 2010.

Externa länkar

• Video på sillkung
• Bild

Denna fiskrelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.

Оселедцевий король у Віденському музеї

Оселедцеві королі зазвичай досягають довжини 5,5 м (при вазі 250 кг), але зафіксовано екземпляри довжиною до 11 метрів, або, за непідтвердженими даними навіть 17 метрів. Це найдовша з нині живих кісткових риб про що свідчить запис у Книзі рекордів Гіннесса. Тіло оселедцевого короля має ременеподібну форму: наприклад, при довжині 3,5 м ширина тулуба може становити тільки 5 см. Окремі екземпляри знаходять викинутими на берег після шторму. Плавають ці риби зазвичай головою догори, розташовуючи тіло в положенні, близькому до вертикального. При цьому вони підтримують від опускання тіло, питома вага якого більша, ніж вага води, і поступально переміщаються з невеликою швидкістю за рахунок хвилеподібних рухів довгого спинного плавця. Промислової цінності не представляє: м'ясо оселедцевого короля неїстівне, і від нього відмовляються навіть тварини. Викликає певний інтерес як об'єкт спортивного лову. Іноді ременетілі потрапляють до рибальських сітки, але трапляється це дуже рідко.

«Морські котики» демонструють оселедцевого короля з дуже рідкісною довжиною в 7 м, якого викинуло на берег у 1996 році поблизу Сан-Дієго, США

Література

Див. також

• Променепері

Cá mái chèo (tên dịch từ tiếng Anh) hoặc cá đai vua (tên đặt trong từ điển theo tên Latin) (danh pháp hai phần: Regalecus glesne) là một loài cá thuộc họ Regalecidae. Nó là loài phân bố toàn cầu, bao gồm vùng cực.

Cá mái chèo là loài cá xương dài nhất. Hình dạng của nó như sợi ruy băng, hẹp chiều ngang, với vây lưng dọc theo toàn bộ chiều dài của nó, vây ngực lùn mập, vây chậu hình chèo dài. Màu sắc của nó là màu bạc với những mảng đen và vây của nó có màu đỏ.

Đặc tính vật lý và chế độ bơi nhấp nhô đã dẫn đến suy đoán rằng nó có thể là nguồn gốc của nhiều "con rắn biển" được nhìn thấy.

Hành vi

R. glesne chưa trưởng thành

Ít thông tin về hành vi của cá mái chèo. Nó đã được quan sát bơi bằng vây lưng của nó, và cũng có thể bơi trong một vị trí thẳng đứng. Nó ăn nhuyễn thể và giáp xác nhỏ khác, cũng như các loài cá nhỏ và mực ống.

Được biết, nó đẻ trứng từ tháng bảy đến tháng mười hai. Những quả trứng lớn 2,5 mm,^[1] và nổi gần bề mặt cho đến khi nở. Ấu trùng của nó cũng được quan sát thấy gần bề mặt trong mùa này.^[2] Khi trưởng thành nó được cho là đơn độc.

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Regalecus glesne tại Wikispecies
• Thông tin "Regalecus glesne" trên FishBase, chủ biên Ranier Froese và Daniel Pauly. Phiên bản tháng February năm 2013.
• Regalecus glesne (TSN 166356) tại Hệ thống Thông tin Phân loại Tích hợp (ITIS). Truy cập ngày 2 March năm 2013.
• Glover, C.J.M. in Gomon, M.F, J.C.M. Glover & R.H. Kuiter (Eds). 1994. The Fishes of Australia's South Coast. State Print, Adelaide. p. 992.

• 1 Первое описание и название
• 2 Характеристика сельдяного короля
• 3 Распространение и батиметрическое распределение
• 4 Размеры
• 5 Образ жизни
• 6 Значение для человека
• 7 Отображение в фольклоре и искусстве
• 8 Примечания
• 9 Ссылки

皇带魚（學名：Regalecus glesne），又称龍宮使者、海龍王、白龍王、龍王魚、大带魚、大鲱魚王、搖桨魚、地震魚，為輻鰭魚綱月魚目皇帶魚科的其中一種。^[3]

分佈

這種魚分佈於深海、印度洋及太平洋，北緯72度至南緯52度的亞熱帶深海裡。

深度

棲息20至1,000米的水深，但通常在水深200至1,000米間。

特徵

1895年的皇带鱼素描图

這種魚體側扁，延長呈帶狀。頭小，似馬頭狀。體裸露，無鱗，體側各有5至6行瘤狀突起。背鰭1，無鰭棘。背鰭基底長，前1至5背鰭鰭條顏常呈絲狀。腹鰭變為一對絲狀長鰭條，末端膨大呈柳葉狀。無臀鰭。尾鰭不與背鰭相連。魚體全身銀灰色，具藍黑色斑紋。頭部呈藍色，各鰭為紅色。

皇帶魚是世界上最長的硬骨魚，體長最高可達11公尺，但普遍為約3公尺。而已知最重可達272公斤。

習性

由於捕獲數量稀少，科學家對其習性所知甚少。已知皇帶魚生活在深海的中、上層，過去以為牠的游泳方式為波浪式的蛇行運動，但根據後來在墨西哥附近海域捕捉到的海底畫面顯示，皇帶魚全身挺直，不做任何彎曲動作，完全依靠背鰭作波浪狀運動推進。^[4]

與人類的關係

關於皇帶魚的傳說很多，歐洲漁民稱它為「海魔王」。因它常伴隨鯡魚游動，被認為是鯡魚的保護者，因而有「鯡魚王」之稱。由於它的背鰭的絲狀鰭條，有時形成雞冠狀，並可隨時垂舉，故日本漁民則稱之為龍宮使者（リュウグウノツカイ、竜宮の遣い）。許多人認為古代航海者相傳的大海蛇就是來自皇帶魚。

歷史上有關捕獲皇帶魚的記載甚少，坊間更流傳著生活在深海水域的皇帶魚除非因為地質出現大變動，例如發生地震，否則鮮有游到淺水的海域，改變棲息環境，因此被捕獲的機會極微，亦因為這樣的生活特性，才會被稱為「地震魚」，相傳皇帶魚會因地震而受驚游至淺水避難，所以牠的出現即預示了會有大地震的發生。^[5]

捕獲紀錄

1996年在美國加州捕獲的皇带鱼，長7.0公尺。

東南亞更流傳食用皇带鱼的人會死於非命。而被捕獲的記錄亦不多。

• 2000年9月28日，投放於臺灣花蓮崇德的定置網中，捕獲一尾體長5.7公尺，體重達35公斤之皇帶魚（目前已展示於中央研究院動物所地下一樓展示廳）。
• 2001年，首次在香港水域附近，湛江以東誤捕一條皇带鱼。
• 2010年5月，一條長3公尺的死亡個體在瑞典離岸被發現，而在此前最後一次瑞典水域的記錄是在1879年。
• 2011年4月，臺灣苗栗漁民於竹南近海處捕獲1條長約3.5公尺的皇带鱼。
• 2011年9月底，臺灣臺東成功鎮漁民在三仙台附近海域捕獲一尾長達四百六十三公分，重量約有八十公斤的皇带鱼，巧合的是花蓮22日發生芮氏規模5.2的有感地震！
• 2012年6月，臺灣花蓮太魯閣及合歡山地區都能感受到4級震度，震央就位在花蓮近海；2012年6月15日清晨，一名釣客在花蓮縣立霧溪出海口海灘上，發現1尾身長約6米的皇带鱼。
• 2012年11月13日，臺灣苗栗縣竹南鎮龍鳳漁港漁民在晚間於竹南、新竹交界外海處，捕獲一尾（體長達4.8公尺，體重32台斤<19.2公斤>）。^[6]
• 2013年5月31日 臺灣臺東太麻里海邊，出現一隻地震魚，被民眾拾獲。原本民眾要到海邊釣魚，卻發現一隻長達410公分的地震魚被沖上海岸，一開始還先把地震魚推回海裡，沒想到又被海浪打上岸，最後只好帶回家。巧合的是南投於6月2日發生芮氏規模6.3的強烈地震。
• 2013年10月13日，一名游泳教练在美国南加州卡塔利那岛附近潜水时，发现一条长达18英尺(约5.49公尺)的自然死亡的皇带鱼尸体。
• 2013年10月18日，長近14英尺的皇帶魚被沖刷上岸，這一週兩次出現在美國南加州海灘是極罕見的情況。
• 2013年10月28日，臺灣臺東海濱公園附近海灘釣上1尾長5米的皇帶魚^[7]，10月31日20時02分在臺灣的花蓮縣發生規模6.3地震^[8]。
• 2015年5月28日，馬來西亞熱浪島pulau-redang海灘上發現一條3米長奄奄一息的皇帶魚可能被海浪打上岸邊。當地時間6月5日07時15分，馬來西亞沙巴州發生6.0級地震。^[9]
• 2015年6月4日，美國洛杉磯一個離島岸邊周一發現一條罕見巨型皇帶魚（oarfish）屍體，身長4.3米至5.2米（14至17呎）。住在聖卡塔利娜島（Catalina Island）的環保意識推廣機構行政總裁麥考利（Annie MacAulay），帶孩子去參加皮艇遊時，在一個岸灘發現那條皇帶魚屍體。麥考利表示，住在島上20年。從未見過皇帶魚。她說，當了海洋科學教育工作者25年，能親睹甚至觸摸世界上最長的硬骨魚，真是難忘。當局未確定那條皇帶魚的死因。
• 2015年7月28日，臺灣苗栗縣竹南海域出現1隻長達2公尺以上的皇帶魚，但被發現時已被海浪沖上沙灘，暴斃多時。^[10]
• 2015年8月17日，在美國加利福尼亞州洛杉磯市聖卡塔琳娜島海灘發現一條巨型皇帶魚，其尾部缺失，被發現的部分長度約4.65米（15.5呎），據估算其存活時長度約為7.2米（24呎），重量可達67-90公斤（150-200磅）。^[11]
• 2016年3月20日，臺灣屏東東港鎮海公園發現一條疑似死亡多時的皇帶魚，但已被移走（後續並無詳細資料，或者已被食用下肚）。新聞)(圖)^{[永久失效連結]}
• 2016年4月17日晚間，臺灣臺東有釣客在太麻里美和海邊，釣到一條3公尺長的地震魚；18日上午7時12分，海端鄉就發生規模4.2地震，當地最大震度4級。
• 2016年4月19日，臺灣臺南清晨發生規模4.3地震，花蓮縣新城鄉康樂村海邊捕獲一尾皇帶魚（目測超出3公尺）。^[12]
• 2016年4月27日深夜至28日上午，臺灣東部地區發生26次有感和小區域地震，臺東縣太麻里鄉三和海邊定置漁網於28日傍晚捕獲兩尾皇帶魚。^[13]
• 2017年7月9日，中國福建省漳州市漳浦縣六鰲鎮的海灘出現一條皇帶魚，其後死去。^[14]
• 2018年2月19日傍晚，臺灣宜蘭南方澳有漁船捕獲一條重達12.1公斤的皇帶魚；當晚10時47分，宜蘭縣大同鄉發生規模5.3地震。^[15]
• 2018年6月2日晚，香港大埔三門仔漁民捕獲一條皇帶魚, 其後由漁農自然護理署收走。^[16]
• 2018年6月16日，日本民眾捕獲2米長地震魚。^[17]
• 2018年6月30日，臺灣漁民於2天內在臺東的大武外海捕獲了15條地震魚^[18]；兩天後7月2日下午3時26分於嘉義發生了規模4.6的地震^[19]。

流行文化

在东方Project系列游戏东方绯想天中出场的人物永江衣玖在设定中是皇带鱼的妖怪。在游戏中，她以龙宫使者的身份向幻想乡通知地震将来的消息。

註釋

参考文献

外部連結

• 台灣魚類資料庫
• 地震魚再現--記述皇帶魚

映画については「リュウグウノツカイ (映画)」をご覧ください。

Regalecus russelii Cuvier, 1816
他多数

リュウグウノツカイ（竜宮の使い、学名：Regalecus glesne）は、アカマンボウ目リュウグウノツカイ科に属する魚類の一種。リュウグウノツカイ属に含まれる唯一の種とされている^[1]。

形態[編集]

鬣のような背鰭の鰭条、オール状で細長い腹鰭など際立った外観をもつ

リュウグウノツカイは全身が銀白色で、薄灰色から薄青色の線条が側線の上下に互い違いに並ぶ。背鰭・胸鰭・腹鰭の鰭条は鮮やかな紅色を呈し、神秘的な姿をしていることから「竜宮の使い」という和名で呼ばれる^[2]。全長は3mほどであることが多いが、最大では11m、体重272kgに達した個体が報告されており^[3]、現生する硬骨魚類の中では現在のところ世界最長の種である^[1]。

体は左右から押しつぶされたように平たく側扁し、タチウオのように薄く細長い。体高が最も高いのは頭部で、尾端に向かって先細りとなる。下顎がやや前方に突出し、口は斜め上に向かって開く。鱗・歯・鰾をもたない^[1]。鰓耙は40-58本と多く、近縁の Agrostichthys 属（8-10本）との鑑別点となっている^[1]。椎骨は143-170個^[1]。

背鰭の基底は長く吻の後端から始まり、尾端まで連続する。すべて軟条であり鰭条数は260-412本と多く、先頭の6-10軟条は鬣のように細長く伸びる^[3][1][4]。腹鰭の鰭条は左右1本ずつしかなく、糸のように著しく長く発達する^[1]。腹鰭の先端はオール状に膨らみ、本種の英名の一つである「Oarfish」の由来となっている^[5]。この膨らんだ部分には多数の化学受容器が存在することがわかっており、餌生物の存在を探知する機能をもつと考えられている^[5]。尾鰭は非常に小さく、臀鰭はもたない^[4]。

分布・生態[編集]

1996年にアメリカ西海岸に漂着した個体。本種は古くから知られてきた深海魚の一種で、その大きさと特異な形態から人々に強い印象を残してきた

リュウグウノツカイは太平洋・インド洋・大西洋など、世界中の海の外洋に幅広く分布する^[3]。海底から離れた中層を漂い、群れを作らずに単独で生活する深海魚である。

本来の生息域は陸から離れた外洋の深海であり、人前に姿を現すことは滅多にないが、特徴的な姿は図鑑などでよく知られている。実際に生きて泳いでいる姿を撮影した映像記録は非常に乏しく、生態についてはほとんどわかっていない。通常は全身をほとんど直立させた状態で静止しており^[4]、移動するときには体を斜めに傾け、長い背鰭を波打たせるようにして泳ぐと考えられている^[5]。

食性は胃内容物の調査によりプランクトン食性と推測され、オキアミなどの甲殻類を主に捕食している^[5]。本種は5mを超えることもある大型の魚類であり、外洋性のサメ類を除き捕食されることは稀とみられる。

卵は浮性卵で、海中を浮遊しながら発生し、孵化後の仔魚は外洋の海面近くでプランクトンを餌として成長する。稚魚は成長に従って水深200-1000mほどの、深海の中層へ移動するとみられる。

分類[編集]

ウィーン自然史博物館に展示されているRegalecus glesneの標本

リュウグウノツカイ科は2属2種からなり、Nelsonによる魚類分類体系において、本種はリュウグウノツカイ属を構成する唯一の種となっている^[1]。

リュウグウノツカイ属の分類にはさまざまな見解があり、日本近海からも報告のある Regalecus russelii を Regalecus glesne とは別種とみなし、こちらに「リュウグウノツカイ」の和名を与える場合もある^[6]。本稿では両者を R. glesne にまとめ、R. russelii をシノニムとして扱うNelsonの体系に基づいて記述しているが、本属の分類については再検討の必要性も指摘されている^[5]。

以下に示すのはFisheBase^[7]に記載されるリュウグウノツカイ科の分類で、リュウグウノツカイ属には3種が記載されている。

• Regalecidae - リュウグウノツカイ科
  • Regalecus - リュウグウノツカイ属
    • Regalecus glesne Ascanius, 1772 - Nelsonの体系において有効とされる種。
    • Regalecus russelii Cuvier, 1816 - インド洋・太平洋に分布するとされ、和名の「リュウグウノツカイ」はこの種を指すこともある。
    • Regalecus kinoi Castro-Aguirre, Arvizu-Martinez & Alarcon-Gonzalez, 1991
  • Agrostichthys 属
    • Agrostichthys parkeri

人間との関わり[編集]

1860年に描かれた漂着個体のスケッチ

リュウグウノツカイはそのインパクトの強い外見から、西洋諸国におけるシーサーペント（海の大蛇）など、世界各地の巨大生物伝説のもとになったと考えられている^[1]。その存在は古くから知られており、ヨーロッパでは「ニシンの王 (King of Herrings)」と呼ばれ、漁の成否を占う前兆と位置付けられていた^[5]。属名の Regalecus もこの伝承に由来し、ラテン語の「regalis（王家の）」と「alex（ニシン）」を合わせたものとなっている^[5]。

中国と台湾では「鶏冠刀魚」や「皇帯魚」と呼ばれる^[8]。

日本[編集]

人魚伝説は世界各地に存在し、その正体は海牛類などとされるが、日本における人魚伝説の多くはリュウグウノツカイに基づくと考えられている。『古今著聞集』や『甲子夜話』、『六物新誌』などの文献に登場する人魚は、共通して白い肌と赤い髪を備えると描写されているが、これは銀白色の体と赤く長い鰭を持つ本種の特徴と一致するのである^[9][8][10]。また『長崎見聞録』にある人魚図は本種によく似ている^[10]。日本海沿岸に人魚伝説が多いことも、本種の目撃例が太平洋側よりも日本海側で多いことと整合する^[10]。 日本近海では普通ではないものの、極端に稀というわけでもなく、相当数の目撃記録がある^[10][11]。漂着したり漁獲されたりするとその大きさと外見から人目を惹き、報道されることが多い^[10][12]。地震をはじめとする天変地異と関連付けられることもあるが、魚類学者の本間義治によれば憶測にすぎない^[8]。2014年1月に兵庫県豊岡市に漂着した個体では、市内の環境省の学習施設の職員らが解剖調査を行った後に調理して試食しており、身に臭みや癖がないことや、食感が鶏卵の白身のようであること、内臓の部位によっては味が濃厚であることなどを報告している^[13]。生きたリュウグウウノツカイを漁師が銛で突き、極めて新鮮なうちに食べた記録が壱岐日々新聞519号（2010年1月29日付）にある。全長約5メートル、40〜50キログラムの個体で「刺身で食べたらゼラチン質がプリプリして、甘みがいっぱい。まるでエビの刺身」という。また、鍋で食べても、「身が甘くてツルッとした口触りで柔らかく、鍋一杯がアッという間になくなるほど好評だった」という。

富山県では冬になると本種がしばしば定置網にかかり、漁師から「おいらん」と呼ばれている^[8][10]。また新潟県の柏崎では「シラタキ」と呼ばれる^[8]。

展示施設[編集]

アクアワールド・茨城県大洗水族館では地元の海岸に打ち上げられたリュウグウノツカイの剥製が展示されている。

神戸市立須磨海浜水族園の液侵標本。現在は展示されていない。

リュウグウノツカイはその特異な大きさと形態から一般によく知られた深海魚の一つとなっており、捕獲あるいは漂着した個体が標本展示されることがしばしばある。以下には主に日本の水族館・博物館における展示・保存例を示す。

• アクアワールド・大洗（茨城県） - 暗黒の海ゾーンに標本が展示されている。
• サンシャイン水族館（東京都） - 年間パスポート売り場に液浸標本（全長4.8m）が展示されている。
• 魚津水族館（富山県） - 2009年12月15日に黒部市荒俣海岸に打ち上げられた個体の標本が、翌年1月14日から5月31日まで公開された^[14]。
• 東海大学海洋科学博物館（静岡県） - 5.18m・4.85mの雌雄と、30cmの若魚の液浸標本が展示されている^[15]。
• 大阪市立自然史博物館（大阪府） - 第3展示室「生命の進化」に大阪湾に紛れ込んだ個体の液浸標本（全長3.25m）が展示されている。
• マリンワールド海の中道（福岡県） - 水族館1階パノラマ大水槽の先に、標本（全長272cm）が展示されている^[16]。
• 九十九島水族館・海きらら（長崎県） - 剥製（全長4m）展示のほか、2010年1月9日には水槽で泳ぐ姿が一般公開された（公開34分後に死亡）^[17]。
• のとじま臨海公園水族館（石川県） - （約3m）2015年12月22日朝、石川県七尾市沖で生きたまま捕獲され、同日中に水槽で泳ぐ姿が公開展示された。およそ三時間半にわたって展示されたが、その日の午後に死亡し、翌23日から標本となって展示されている^[18]。
• マリンピア日本海（新潟県）- 2016年2月8日に佐渡市黒姫の定置網で捕獲された個体の剥製が、水族館エントランスエリアに展示されている^[19]。
• 道の駅「北浦」（宮崎県） - 1991年2月6日に、下阿蘇海岸付近の岩場で地元の漁師によって捕獲。現在は剥製にされ、道の駅「北浦」の観光案内所内に展示されている。（体長3.3m）

出典・脚注[編集]

参考文献[編集]

• Joseph S. Nelson 『Fishes of the World Fourth Edition』 Wiley & Sons, Inc. 2006年 ISBN 0-471-25031-7
• Andrew Campbell・John Dawes編、松浦啓一監訳 『海の動物百科3 魚類II』 朝倉書店 2007年（原著2004年） ISBN 978-4-254-17697-1
• 尼岡邦夫 『深海魚 暗黒街のモンスターたち』 ブックマン社 2009年 ISBN 978-4-89308-708-9
• 岡村収・尼岡邦夫監修 『日本の海水魚』 山と溪谷社 1997年 ISBN 4-635-09027-2
• 北村雄一 『深海生物ファイル』 ネコ・パブリッシング 2005年 ISBN 978-4-7770-5125-0

関連図書[編集]

• ジーン・K・ハンソン・ディーン・モリソン 『生物千一夜物語 - 奇想天外な生き残り戦略』 澄川精吾・池田比佐子訳 心交社（地球物語双書 5） 1993年 p.379
• 柴田哲孝 『日本怪魚伝』 角川グループパブリッシング（角川地球人books） 2007年 p.259

関連項目[編集]

• アカマンボウ目
• 深海魚
• 神社姫 - 九州に現われたとされる妖怪。全長6mの体に人の顔を持ち、自らを龍神の使者と名乗る。

外部リンク[編集]

• FishBase‐リュウグウノツカイ （英語）
• リュウグウノツカイ 『異魚図賛』栗本丹洲画 - 国立国会図書館デジタルコレクション
• Bourton, Jody (Giant bizarre deep sea fish filmed in Gulf of Mexico”. BBC News.

리본이악어(giant oarfish)는 산갈치과에 딸린 물고기이다. 양극지방을 제외한 모든 바다를 돌아다니는 회유어종이다. 학명은 레갈레쿠스 글레스네(Regalecus glesne).크기가 최대 10m에 달한다. 빛이 약간 들어오는 반심해대에 살며 꼬리지느러미가 몸보다 길다

리본이악어는 세계에서 신장이 가장 긴 경골어류이다.

각주