Ar grilh-mor (Palinurus elephas pe Palinurus vulgaris), pe gavr-vor, a zo ur c'hresteneg-mor.
Bevañ a ra e biz ar meurvor Atlantel hag er mor Kreizdouar.
Palinurus elephas és l'espècie de llagosta més comuna al Mar Mediterrani. Els seus noms populars són llagosta europea,[1] llagosta comuna,[2] llagosta mediterrània[3] i llagosta vermella.[4] Descrita per Fabricius el 1787, va ser classificada com a Palinurus vulgaris per Latreille (1804), i com a Palinurus quadricornis per Grube (1861). Posteriorment es va veure que eren la mateixa espècie.
Els exemplars de Palinurus elephas poden arribar fins a 60 cm de llargada,[1] però habitualment no passen dels 40 cm,[2] i es troben a la part oriental de l'Oceà Atlàntic, des del sud de Noruega al Marroc, i també al Mar Mediterrani, excepte en l'extrem oriental.[2] Viuen en costes rocoses per sota la zona de marea.[1] Són nocturnes i s'alimenten de cucs petits, crancs o animals morts, i durant el dia s'amaguen entre les roques o en coves.[3] Presenten una fase larval especialitzada en la dispersió anomenada larva filosoma.
Molt apreciada gastronòmicament, es pesca en tot el Mar Mediterrani, i menys intensivament a les costes atlàntiques de Portugal, França i Anglaterra.[2] El plat més conegut és la caldereta de llagosta i té un especial reconeixement la que es pot menjar en els ports menorquins de Fornells i Ciutadella, o en els mallorquins d'Alcúdia, Cala Rajada i Andratx.[5]
Palinurus elephas és l'espècie de llagosta més comuna al Mar Mediterrani. Els seus noms populars són llagosta europea, llagosta comuna, llagosta mediterrània i llagosta vermella. Descrita per Fabricius el 1787, va ser classificada com a Palinurus vulgaris per Latreille (1804), i com a Palinurus quadricornis per Grube (1861). Posteriorment es va veure que eren la mateixa espècie.
Els exemplars de Palinurus elephas poden arribar fins a 60 cm de llargada, però habitualment no passen dels 40 cm, i es troben a la part oriental de l'Oceà Atlàntic, des del sud de Noruega al Marroc, i també al Mar Mediterrani, excepte en l'extrem oriental. Viuen en costes rocoses per sota la zona de marea. Són nocturnes i s'alimenten de cucs petits, crancs o animals morts, i durant el dia s'amaguen entre les roques o en coves. Presenten una fase larval especialitzada en la dispersió anomenada larva filosoma.
Molt apreciada gastronòmicament, es pesca en tot el Mar Mediterrani, i menys intensivament a les costes atlàntiques de Portugal, França i Anglaterra. El plat més conegut és la caldereta de llagosta i té un especial reconeixement la que es pot menjar en els ports menorquins de Fornells i Ciutadella, o en els mallorquins d'Alcúdia, Cala Rajada i Andratx.
Die Gewöhnliche Languste (Palinurus elephas), auch Europäische Languste genannt, ist eine Art aus der Familie der Langusten. Sie wird als Meeresfrucht auf den Fischmärkten im Mittelmeerraum angeboten.
Die maximale Körperlänge dieser Langustenart beträgt 50 Zentimeter. Das zweite Antennenpaar ist mehr als körperlang. Die Schreitbeinpaare I bis III sind ohne Scheren. Die Grundfärbung ist rotbraun bis violettbraun. Die Antennen sind rotbraun und gelb gebändert. Jungtiere haben ein gelbes Längsband auf der Körperoberseite und gelbe Antennen.[1]
Sie ist im Ostatlantik vom südwestlichen Norwegen bis nach Marokko zu finden und kommt auch im Mittelmeer vor. Im Mittelmeer fehlt sie jedoch im südöstlichen Teil. Sie ist außerdem an den Küsten der Azoren, Madeiras und der Kanaren zu finden.[2]
Die Gewöhnliche Languste lebt auf Felsböden in einer Meerestiefe von 5 bis 160 Metern. Sie kommt im kalten Wasser meist zwischen 10 und 30 Metern vor, in warmem Wasser tiefer.[2]
Die Gewöhnliche Languste (Palinurus elephas), auch Europäische Languste genannt, ist eine Art aus der Familie der Langusten. Sie wird als Meeresfrucht auf den Fischmärkten im Mittelmeerraum angeboten.
Aligusta o Allegusta (Palinurus vulgaris). Costaceu de colore ruiu, longu unos 50 cm, conca cun antennas. Appretziada in sas coghinas e-i sos ristorantes e cara meda cando la cheres comporare, o mandigare. Custu crostaceu in sos seculos passados beniada consideradu “pische” de bascia categoria economica e s'in de agataiada meda, oe però est su pische chi costa de piusu e s'inde agatat pagu. S'aligusta ponet sos osos in cantidade manna dae 120 a 150 miza .
Assimbìzat meda a su longufante.
Palinurus elephas is a commonly caught species of spiny lobster from the East Atlantic Ocean and the Mediterranean Sea. Its common names include European spiny lobster,[2] crayfish or cray (in Ireland), crawfish (in England), common spiny lobster,[3] Mediterranean lobster[4] and red lobster.[5][6]
Palinurus elephas is a common species of spiny lobster, found in the eastern Atlantic Ocean, from southern Norway to Morocco and the Azores,[7] and in the Mediterranean Sea, except its eastern extremes.[3] It lives on rocky exposed coasts below the intertidal zone,[2] mainly at depths of 20 to 70 metres (66 to 230 ft). It is named after the ancient Roman Tyrrhenian sea port of Palinurus (modern day Palinuro, Campania, Italy) where they are found in abundance off its promontory.
P. elephas may reach up to 60 cm (24 in) long,[2] although rarely longer than 40 cm (16 in),[3] and usually 25–30 cm (10–12 in).[8] Few achieve their maximum weight of several kilograms.[7]
The adults are reddish-brown with yellow spots. The carapace is slightly compressed and lacks lateral ridges. It is covered with forward pointing spines, with the supraorbital spines prominent. The antennae are very heavy and spiny, are tapering and even longer than the body. The first walking leg (pereopod) is provided with subchela (the distal end of a limb developed as a prehensile structure). The fourth segment (merus) of this leg has a characteristic row of spines.[8]
The breeding season is in September and October, with the female brooding the reddish eggs. These eggs hatch about six months later in the spring as flattened, leaf-shaped, planktonic larvae (phyllosoma larvae).[7][8] P. elephas goes through ten phyllosoma stages and a puerulus stage before adulthood.[9]
It is nocturnal and feeds on small worms, crabs or dead animals, hiding in rock crevices or caves during the day.[4]
It is a much sought-after delicacy and is widely caught for food around the Mediterranean Sea, mostly with lobster pots, and is also caught less intensively off the Atlantic Coasts of Ireland, Portugal, France and England.[3] There are also small fisheries for this species on the west coast of Scotland, employing tangle nets or lobster pots.
Palinurus elephas is a commonly caught species of spiny lobster from the East Atlantic Ocean and the Mediterranean Sea. Its common names include European spiny lobster, crayfish or cray (in Ireland), crawfish (in England), common spiny lobster, Mediterranean lobster and red lobster.
La langosta europea o langosta común (Palinurus elephas) es una especie de crustáceo decápodo del infraorden Achelata de caparazón (cefalotórax) espinoso y punzante. Es habitual en el mar Mediterráneo. También se la conoce como langosta espinosa europea,[2] langosta espinosa común,[3] langosta mediterránea[4] y, erróneamente, langosta roja,[5] ya que la langosta roja se corresponde con la especie Eunephrops bairdii.
P. elephas puede alcanzar los 60 cm de longitud[2] (aunque normalmente no supera los 40 cm[3]), y se encuentra en el este del océano Atlántico, desde el sur de Noruega hasta Marruecos, y en el Mar Mediterráneo, exceptuando su zona más oriental.[3] Vive en las costas rocosas por debajo de la línea de mareas.[2] Es un animal nocturno, se alimenta de pequeños gusanos, cangrejos y animales muertos, y se oculta en los huecos y hendiduras de las rocas al amanecer.[4]
En el Mediterráneo, es ampliamente capturada por ser una especie muy demandada. También es capturada, menos intensivamente, en las costas atlánticas de Portugal, España, Francia y Gran Bretaña.[3]
La pesca y la degustación de la langosta tienen fama mundial en el pequeño pueblo de Fornells, situado en Menorca, España. En dicho pueblo, la tradición de la pesca de langostas ha alimentado a un gran número de generaciones de pescadores, y ha hecho famoso su típico plato, llamado «caldereta de langosta», que todavía puede degustarse a la manera tradicional en los restaurantes típicos de la villa de pescadores.
En la península, es típica la degustación de la langosta en La Guardia, pueblo gallego conocido por su Fiesta de la Langosta, que se suele celebrar en julio, y en Bañugues, pueblo asturiano donde se prepara el famoso guiso «langosta con verdura».
La langosta europea o langosta común (Palinurus elephas) es una especie de crustáceo decápodo del infraorden Achelata de caparazón (cefalotórax) espinoso y punzante. Es habitual en el mar Mediterráneo. También se la conoce como langosta espinosa europea, langosta espinosa común, langosta mediterránea y, erróneamente, langosta roja, ya que la langosta roja se corresponde con la especie Eunephrops bairdii.
Otarrain arrunta (Palinurus elephas) Palinuridae familiako krustazeo espezie bat da, sukaldaritzan oso aintzat hartua. Familia bereko beste espezie batzuk, duten antzagatik otarrain izena hartzen dute (Karibeko otarraina, Panulirus argus, adibidez).
Miseraren antz handia du, baina otarrainak ez du haginik.
Krustazeo handi honek bost hanka pare ditu. 50 cm izatera irits daiteke eta 4 kg pisatzera.
Gorputza, segmentuduna, kitinazko oskol batek babesten du, arrexka edo gorrixka, abdomen aldean bi orban horirekin. Hankak eta antenak marradunak dira, arre eta horiak.
Burua arantza sendoz estalia dago eta bi adarrek babesten duten bi begi irten ditu. Gainera, bi antena txiki (antenula), gorputza baino luzeagoak diren atzerakako bi antena, bi baraila birrintzaile eta lau baraila moztaile ditu.
Brankiostegitoetan dauden zakatzen bidez egiten du arnas.
Abdomenak sei pare apendize adarbiko[1] ditu (pleopodoak). Lehenengo biak dimorfismo sexualaren irizpide dira.
Otarrainaren bizilekua Ozeano Atlantikoaren ipar-ekialdea da, Norvegia hegoaldetik Marokoraino, Euskal Herria barne. Mediterraneoan eta Azoreetan ere bizi da, ekialdeko muturrean izan ezik.
Kosta harritsuetan bizi da, marearteko gunetik behera, batez ere 20 eta 70 metro arteko sakoneran.
Otarraina makrofagoa da eta algak, ornogabeak (Anelidoak, Briozooak, Ekinodermoak, Moluskuak, Belakiak eta, batzuetan, Krustazeoak) eta, oso gutxitan, arrainak jaten ditu. Nekrofagoa ere bada.
Karramarroa, otarrainxka eta ganbak bezala, otarrainaren haragiak alergeno bat du, 36 kg.mol-1 masa molekularrekoa.
Otarrain arrunta (Palinurus elephas) Palinuridae familiako krustazeo espezie bat da, sukaldaritzan oso aintzat hartua. Familia bereko beste espezie batzuk, duten antzagatik otarrain izena hartzen dute (Karibeko otarraina, Panulirus argus, adibidez).
Palinurus elephas
La langouste rouge ou langouste commune, Palinurus elephas, est une espèce de crustacés marins de la famille des Palinuridae (langoustes).
Elle est également connue sous les noms de P. vulgaris (Latreille, 1803) et P. quadricornis (Grube, 1861).
Ce grand décapode, dépourvu de pinces, mesure jusqu’à 50 cm et pèse jusqu'à 4 kg.
Le corps, segmenté, est recouvert d'une carapace chitineuse, rougeâtre à brunâtre, avec deux taches jaunâtres sur chaque segment abdominal. Les pattes et les antennes sont rayées de brun et de jaune.
La tête est couverte de fortes épines et porte deux yeux composés à facettes protégés par deux cornes frontales triangulaires, deux petites antennes (antennules), deux antennes dirigées vers l'arrière et plus longues que le corps, deux mandibules broyeuses et quatre mâchoires à lames coupantes.
Le thorax porte trois paires de pattes-mâchoires, les maxillipèdes — dont une rame sert à l'ingestion des aliments et à l'entretien d'un courant d'eau respiratoire — et cinq paires de pattes locomotrices, les péréiopodes. La respiration se fait par des branchies logées dans les branchiostégites.
L'abdomen porte six paires d'appendices biramés (pléopodes) dont les deux premières constituent un critère de dimorphisme sexuel.
L'espèce est répandue dans le nord-est de l'Atlantique, depuis les côtes rocheuses irlandaises jusqu’aux côtes africaines, ainsi que dans la Méditerranée.
La langouste est une espèce démersale qui fréquente les substrats rocheux, parfois les fonds sableux, entre 10 et 80 m de profondeur, parfois jusqu'à 150 m. Elle s'abrite dans les anfractuosités et ne laisse souvent dépasser que ses antennes.
La langouste se nourrit d'algues, d'invertébrés — Annélides, Bryozoaires, Échinodermes, Mollusques, Spongiaires et, parfois, de Crustacés — et, rarement, de poissons. Elle est également nécrophage.
Comme tous les crustacés et les autres arthropodes, la langouste effectue de nombreuses mues au fur et à mesure de sa croissance, pour renouveler sa carapace (exosquelette).
La maturité sexuelle est atteinte plus ou moins rapidement, selon la latitude : en Méditerranée, dès 20 cm de longueur (4 à 5 ans) mais pas avant 35 cm dans l'Atlantique Nord. L'accouplement a lieu en été. Peu après, les femelles pondent entre 13 000 et 140 000 œufs environ, selon leur taille. La fécondation est externe. Durant l'incubation, dont la durée diminue avec la température de l'eau, soit entre 5 et 9 mois, les œufs restent accrochés aux appendices abdominaux de la femelle. L'éclosion se déroule en début d'année et s'étale sur quelques jours. Les larves pélagiques, plates et transparentes — les phyllosomes — mesurent 1 à 2 cm et font partie du plancton. Le développement larvaire jusqu'au stade puerulus (larves aux longues antennes) dure au minimum 5 mois. Les larves se laissent choir sur le fond et effectuent une métamorphose en juvéniles, qui subissent encore plusieurs mues avant de devenir adultes.
La langouste n'atteint pas 500 g avant 5 (mâle) ou 6 ans (femelle). Sa longévité est importante.
Généralement grégaire, plutôt sédentaire et nocturne, la langouste n'effectue que de courts déplacements pour s'alimenter ou se reproduire. Outre le camouflage, grâce à son homochromie et son immobilité, elle est protégée par sa carapace. Au cours des mues, la carapace devenant temporairement plus souple, la langouste devient une proie recherchée par les prédateurs tels que le congre ou la murène. Elle peut se défendre en effectuant de brusques sauts en arrière, grâce à des contractions de son abdomen.
Comme le crabe, la crevette et l’écrevisse, sa chair renferme un allergène majeur d'une masse moléculaire de 36 g.mol-1, d'où la sensibilisation croisée observée chez les consommateurs allergiques.[réf. nécessaire]
Camaret-sur-Mer a été pendant l'Entre-deux-guerres et les décennies 1950 et 1960 le premier port français (et même certaines années le premier port européen) de pêche à la langouste, devant Douarnenez.
La langouste, très appréciée du fait de la qualité de sa chair, fait l’objet d'une pêche très importante. En France, la pêche intensive depuis plusieurs décennies — environ 350 tonnes par an — est une des principales causes de raréfaction. En Corse, la pêche a été interdite d'octobre à mars et plusieurs réserves ont été créées.
L'espèce est protégée par des textes internationaux :
Palinurus elephas
La langouste rouge ou langouste commune, Palinurus elephas, est une espèce de crustacés marins de la famille des Palinuridae (langoustes).
Elle est également connue sous les noms de P. vulgaris (Latreille, 1803) et P. quadricornis (Grube, 1861).
A lagosta común (Palinurus elephas, Fabricius 1787) é un crustáceo macruro (de abdome ben desenvolvido), un dos mariscos máis valorados, tanto en Galicia como no resto do Estado. Tamén se denomina lagosta europea ou lagosta vermella.
Corpo robusto, dividido entre cefalotórax (pereión) e abdome (pleón), ámbolos dous cubertos por un exoesqueleto de natureza calcárea (casca), de forma máis ou menos cilíndrica, dotado de numerosos saíntes de tamaños desiguais dispostos en liñas lonxitudinais (ós que lle debe o seu nome inglés: Spiny lobster). A casca está dividida por sucos lonxitudinais e transversais, aspecto característico da familia Palinuridae.
Os adultos son de cor castaña ou violácea. No abdome presenta manchas amarelas simétricas.
Na casca coexisten dous pigmentos, un azul escuro, dominante, soluble; e outro vermello, insoluble. A cor vermella viva coa que coñecemos a lagosta no prato, cociñada, aparece só trala cocción, por desaparición dos outros pigmentos da casca, solubles na auga.
O rostro está formado por un pequeño saínte con dúas espiñas laterais, diverxentes e prominentes (como cornos), sobre os ollos, pedunculados e globosos.
O primeiro par de antenas son pequenas (anténulas), curtas e bifurcadas ó final. O segundo par de antenas está moi desenvolvido, chegando a ser máis longas có corpo do animal, e consta dunha base ou pedúnculo curto e espiñoso e un látego formado por incontables artellos. As antenas teñen unha función esencialmente táctil.
O abdome é grande e arqueado. De aí a súa vella clasificación como macruro, en contraposixión ós braquiuros, como a centola, de abdome pequeño e recollido baixo o cefalotórax.
Posúe seis segmentos (pleuras) móbiles. Cada segmento posúe un par de a modo de pequenas patas (pleópodos) que, nesta especie, non son útiles para a natación. A súa función é copuladora e ovíxena: as femias suxeitan a posta de ovos contra o abdome con estes pleópodos.
O último segmento abdominal está transformado nunha aleta caudal membranosa. Está constituída por unha placa central (telson, redondeado ou truncado) e catro uropodios.
Posúe cinco pares de patas locomotoras (pereiópodos), coma tódolos crustáceos decápodos, rematados nunha uña forte, excepto o primeiro par, máis curto e ancho e rematado nunha pequena pinza. Nas femias, o último par de patas tamén remata en pinza (carácter que serve para diferencia-los exemplares dun e doutro sexo). Ovos vermellos.
Mide entre 25 e 35 cm e pesa ó redor de 1 kg, aínda que pode chegar ós 50 cm e pesos de 4–7 kg. A madurez sexual alcánzase ós 4-5 anos, cuns 20 cm de lonxitude. No Mediterráneo son xa maduras ós 3 anos, cuns 10 cm.
As lagostas son unisexuais (cos sexos separados). O desenvolvemento é moi lento, chegando ós 15-20 anos. Como tódolos invertebrados dotados de exoesqueleto, muda e cambia de casca periodicamente. A lagosta presenta numerosas mudas anuais, que van a menos coa idade (10 veces no primeiro ano, 1-2 veces ó ano cando vellos).
É unha especie demersal, que vive nos fondos rochosos onde poida agocharse en covas e gretas, a profundidades de 20 a 70 metros, se ben no inverno desprázase a profundidades de 250 m ou máis.
Presente no atlántico oriental, desde a altura de Irlanda ou o sur de Noruega ata as Azores e Mauritania. Tamén é moi abundante no Mediterráneo.
A alimentación é omnívora, principalmente carnívora, a base de moluscos, outros crustáceos, equinodermos, algas etc.
En Galicia cada vez é máis escasa, pola sobrepesca á que é sometida. Boa parte da lagosta que se comercializa procede do Reino Unido.
Péscase con nasas especiais (nasas lagosteiras), pero ás veces vén enliada noutras artes de pesca.
O talle mínimo permitido para a lagosta capturada en augas galegas é de 25 cm.
Normalmente, comercialízase a partir de cetarias, nas que se estabula trala captura ata o momento da súa venda.
A presentación habitual é fresca, viva. Recoñécese sen dificultade: o abdome debe de estar curvado cara dentro e, cando a collemos na man adoita batelo con forza. Ademais, mostra reaccións reflexas nos ollos, antenas e patas ó contacto.
Tamén pode atoparse conxelada, pero neste caso se trata de lagostas foráneas.
Existe no mercado un sucedáneo de forma e sabor semellante ás colas de lagosta, baixo o nome de “colas de mar”. Trátase dun preparado elaborado a base de surimi (músculo de peixe picado e texturizado).
Consómese cocida en salpicón ou con distintas salsas, e tamén á prancha.
Celébrase na Guarda, o último domingo de xuño.
No comercio pódense atopa-las seguintes especies semellantes:
Non parece razoable confundi-la lagosta co lumbrigante (Homarus gammarus), pero ás veces podemos atopar textos que describen este último baixo a denominación de lagosta (ou lagosta americana).
A razón da confusión pode deberse a unha tradución pouco rigorosa do inglés americano, lingua na que o lumbrigante se denomina lobster, palabra que os dicionarios traducen directamente por lagosta.
A lagosta común (Palinurus elephas, Fabricius 1787) é un crustáceo macruro (de abdome ben desenvolvido), un dos mariscos máis valorados, tanto en Galicia como no resto do Estado. Tamén se denomina lagosta europea ou lagosta vermella.
L'aragosta[1] (Palinurus elephas Fabricius, 1787), conosciuta comunemente come aragosta mediterranea, aragosta spinosa europea, aragosta spinosa comune, è un crostaceo dell'ordine Decapoda che vive nei fondali del mar Mediterraneo e dell'oceano Atlantico orientale.
Ha una taglia medio-grande con una lunghezza media di 20–40 cm e massima di 50 cm ed un peso fino a 8 kg. Il corpo è di forma sub-cilindrica, rivestito da una corazza che durante la crescita cambia diverse volte per ricrearne una nuova. Il carapace è diviso in due parti - il cefalotorace (parte anteriore) e l'addome (parte posteriore) - con una colorazione da rosso-brunastro a viola-brunastro ed è cosparso di spine a forma conica. L'addome è formato da 6 segmenti mobili, ed è dotato di un minuscolo pungiglione.
Anteriormente presenta due antenne più lunghe del corpo, ripiegate all'indietro, gialle e rosse a tratti, che hanno la funzione di organi sensoriali e di difesa; sulla fronte sono anche presenti due spine divergenti a V.
L'ultimo segmento del pleon, il telson, assieme ai pleopodi del sesto segmento, forma il ventaglio caudale, utile per il nuoto. Possiede diverse zampe, ma solo una parte viene utilizzata per camminare.
Essendo un palinuro, non possiede zampe chelate: l'aragosta viene spesso confusa con l'astice che invece le ha.
Reinhard Förster propose nel 1984 che i Palinuridae possano derivare dal Cancrinos, una forma di transizione fra questi e le Scyllaridae (cicale di mare).[2]
È diffusa nel mar Mediterraneo e nell'oceano Atlantico orientale. Vive nei fondali rocciosi dai 20 m fino ai 150 m di profondità.
È una specie gregaria, si trovano spesso insieme numerosi esemplari. La peculiarità delle aragoste è che la telomerasi, enzima che ha la funzione di riparare le parti terminali dei cromosomi (telomeri) ad ogni replicazione cellulare, non smette mai di funzionare. Per questi motivi le aragoste non muoiono per invecchiamento, ma per lo sforzo e lo stress del cambio di carapace e le probabili infezioni a cui vanno incontro durante questa fase della loro crescita. [3]
L'alto contenuto di emocianina dà alla loro emolinfa una colorazione viola, la quale però è mantenuta soltanto quando l'aragosta resta in profondità: in superficie il colorito svanisce.
Si nutre di plancton, alghe, spugne, anellidi, echinodermi, briozoi, crostacei, pesci, balene e alcune specie di coralli, a volte anche carcasse di questi.
La riproduzione avviene a fine estate e in inverno nascono le larve, le quali raggiungono subito i fondali che le ospiteranno per il resto della loro vita.
È particolarmente apprezzato in cucina per la bontà della sua carne, tuttavia è una specie protetta inclusa nell'appendice III della Convenzione di Berna.
In alcune ricette viene applicato il metodo della cottura a vivo in acqua bollente, in quanto è opinione diffusa che gli invertebrati non percepiscano il dolore. Al riguardo il governo norvegese aveva richiesto nel 2005 uno studio scientifico che pareva aver confermato come il loro sistema nervoso non fosse in grado di elaborare tali sensazioni[4]. Tuttavia nel febbraio 2013 è stato pubblicato uno studio di ricercatori irlandesi che afferma come i movimenti del crostaceo al momento dell'immersione non sarebbero dovuti a riflessi automatici, ma a reale percezione del dolore[5].
In Svizzera la pratica di mettere le aragoste vive in acqua bollente è stata bandita nel 2018[6].
Nel bacino del Mediterraneo si trovano altre due specie simili:
Nelle aragoste, come per molti artropodi, la proteina tropomiosina è allergenica e può essere causa di allergia alimentare[7][8][9] anche grave.
L'aragosta (Palinurus elephas Fabricius, 1787), conosciuta comunemente come aragosta mediterranea, aragosta spinosa europea, aragosta spinosa comune, è un crostaceo dell'ordine Decapoda che vive nei fondali del mar Mediterraneo e dell'oceano Atlantico orientale.
Palinurus elephas of rode langoest is een tienpotigensoort uit de familie van de Palinuridae.[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1787 door Fabricius.
Ze leven op rotsachtige zeebodems, dieper dan 10 meter, voornamelijk in Zuid-Europa en tot het Kanaal. Het is een van de bekendere kreeftachtigen waarop commercieel wordt gevist.
Bronnen, noten en/of referentiesPalinurus elephas of rode langoest is een tienpotigensoort uit de familie van de Palinuridae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1787 door Fabricius.
Langusta, langusta pospolita (Palinurus elephas syn. Palinurus vulgaris) – skorupiak morski z rodziny langustowatych. Jadalna, zaliczana do owoców morza, poławiana gospodarczo na dużą skalę. Nazywana czerwoną langustą lub langustą europejską. Nazwą langusta określane są również inne gatunki langustowatych, zwłaszcza z rodzajów Palinurus i Panulirus. Występowanie: Morze Śródziemne i Ocean Atlantycki.
Zamieszkuje dno morskie mórz strefy gorącej i ciepłej. Langusty to dość duże skorupiaki morskie. Osiągają do 9 kg masy ciała i długość do 45 cm[1]. Zwierzęta te odbywają sezonowe wędrówki na zimę, przemieszczając się w głębsze miejsca. Posiadają 5 par odnóży (dziesięcionóg) i liczne, twarde kolce na twardym i zwapniałym karapaksie okrywającym szczelnie przednią część ciała, czyli głowotułów. Odwłok także jest pokryty pancerzem, składającym się z ruchomych wobec siebie poprzecznych segmentów, zakończony jest szerokim wachlarzem ogonowym. Langusty nie mają szczypiec. Odnóża tułowiowe są niemal jednakowo rozwinięte. U samic ich ostatnia para jest często zakończona dwuwierzchołkowym członem. Odnóża te służą głównie do przytrzymywania jajeczek. Rozwinięte czułki są dłuższe niż głowotułów i odwłok razem wzięte, jest to przekształcona druga para odnóży. Ubarwienie od pomarańczowego do purpurowego. Co roku gubi swój pancerz, aby mogła urosnąć. Żywi się innymi skorupiakami. Dotychczas poznano około 120 gatunków langust, zamieszkujących morza tropikalne i subtropikalne. Żyją one tylko w wodach czystych, więc ich obecność świadczy o niskim stopniu zanieczyszczenia środowiska. Większość z nich zasiedla płytkie dna mórz w sąsiedztwie rafy koralowej.
Langusta, langusta pospolita (Palinurus elephas syn. Palinurus vulgaris) – skorupiak morski z rodziny langustowatych. Jadalna, zaliczana do owoców morza, poławiana gospodarczo na dużą skalę. Nazywana czerwoną langustą lub langustą europejską. Nazwą langusta określane są również inne gatunki langustowatych, zwłaszcza z rodzajów Palinurus i Panulirus. Występowanie: Morze Śródziemne i Ocean Atlantycki.
Palinurus elephas Fabricius, 1787 é uma espécie de crustáceo decápode da infraordem Palinura (lagosta), caracterizada por uma carapaça (cefalotórax) espinhosa. A espécie ocorre nas costas do Mediterrâneo, na costa ocidental europeia e nas costas da Macaronésia[1][2][3][4].
P. elephas pode alcançar até 60 cm de comprimento[1] (normalmente não ultrapassa os 40 cm.[2]).
Ocorre no leste do Oceano Atlântico, desde o sul da Noruega até Marrocos, e no Mar Mediterrâneo, excepto na sua zona mais oriental[2]. Vive nas costas rochosas, abaixo da linhas da baixa-mar[1]. É um animal nocturno que se alimenta de pequenos vermes, caranguejos e animais mortos, ocultando-se nas fendas das rochas quando amanhece.[3]
No Mediterrâneo é alvo de intensa captura por ser uma espécie com elevado valor comercial. Também é capturada, embora com menor intensidade, nas costas atlânticas de Portugal, Espanha, França e Grã Bretanha[2].
As décadas de pesca intensiva contribuíram para um considerável declínio da população desde os anos 70, levando a que este animal seja classificado como “Vulnerável” na Lista Vermelha da União Internacional para a Conservação da Natureza (IUCN)[5].
Palinurus elephas Fabricius, 1787 é uma espécie de crustáceo decápode da infraordem Palinura (lagosta), caracterizada por uma carapaça (cefalotórax) espinhosa. A espécie ocorre nas costas do Mediterrâneo, na costa ocidental europeia e nas costas da Macaronésia.
En europeisk langust (Palinurus elephas eller Palinurus vulgaris)[2][1][3] är ett rödaktigt kräftdjur som liknar hummer men utan saxklor. Arten beskrevs först av Fabricius 1787. Den ingår i släktet languster, och familjen Palinuridae.[4][3][5] Arten är reproducerande i Sverige.[5] Den förekommer i östra Atlanten från sydvästligaste Norge ner till Marocko och finns även i Medelhavet. Den finns även längs kusterna av Madeira och Kanarieöarna.
Langusten kan som längst bli 50 centimeter lång, men vanligen blir den inte mer än 40 centimeter. Langusten lever på havsbotten på ett djup av 5 till 150 meter, vanligen mellan 10 och 70 meter. Som alla andra langustarter är den nattaktiv och gömmer sig i skrevor och hålor under dagen.
Inga underarter finns listade.[4]
En europeisk langust (Palinurus elephas eller Palinurus vulgaris) är ett rödaktigt kräftdjur som liknar hummer men utan saxklor. Arten beskrevs först av Fabricius 1787. Den ingår i släktet languster, och familjen Palinuridae. Arten är reproducerande i Sverige. Den förekommer i östra Atlanten från sydvästligaste Norge ner till Marocko och finns även i Medelhavet. Den finns även längs kusterna av Madeira och Kanarieöarna.
Langusten kan som längst bli 50 centimeter lång, men vanligen blir den inte mer än 40 centimeter. Langusten lever på havsbotten på ett djup av 5 till 150 meter, vanligen mellan 10 och 70 meter. Som alla andra langustarter är den nattaktiv och gömmer sig i skrevor och hålor under dagen.
Inga underarter finns listade.
Обыкновенный лангуст[1] (лат. Palinurus elephas) — ракообразное из семейства лангустов.
Максимальная длина тела составляет 50 см. Как правило, представители этого вида редко достигают длины более 40 см.
Вид распространён в восточной Атлантике от юго-западной Норвегии до Марокко и обитает также в Средиземном море. Кроме того, его можно встретить у побережья Азорских островов, Мадейры и Канарских островов. В Балтийском море он не водится.
Обыкновенный лангуст живёт на морском скалистом грунте на глубине от 5 до 150 м. Чаще всего он обитает на глубине от 10 до 70 м.
Ведёт ночной образ жизни. В течение дня прячется в расщелинах скал и пещерах. Питается мелкими червями, крабами или падалью.
Половая зрелость наступает к 5 годам. Сезон размножения в сентябре и октябре. Личинки пелагические.
Вид является объектом промысла и разведения.
Обыкновенный лангуст (лат. Palinurus elephas) — ракообразное из семейства лангустов.
棘刺龍蝦是龍蝦科中有名的成員,也是十分常見的海產之一。
棘刺龍蝦為龍蝦科體型最巨大且最長壽的成員之一,成年體型可長到65公分以上,目前記錄中,最大型的棘刺龍蝦長達85公分以上,重達20公斤,並足足活了100年以上。
棘刺龍蝦的體色因年長程度而變化,成年的棘刺龍蝦的體色大部份是紅褐色或是藍綠色,若是老年棘刺龍蝦的體色就會偏向紅橘色(越年老,體色越紅)。棘刺龍蝦的背上有許多棘刺,是一個十分明顯的特徵。
棘刺龍蝦會在海底排成一排,遷移到另一個棲地,最近,科學家才發現同科的眼班龍蝦,也有這種習性,並且是以地球磁場來辨別位置,以防迷路,同樣的,棘刺龍蝦也有與眼班龍蝦用同樣的方法,判斷精確位置。