Bay Backed Shrike

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

Lanius vittatus o paniega dorsicastaño ye una especie d'ave paseriforme perteneciente a la familia de los paniegues (Laniidae).^[2] Distribúise per Turkmenistán, Afganistán y Paquistán.^[3]

Subespecies

• Lanius vittatus nargianus
• Lanius vittatus vittatus

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Lanius vittatus .

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cigydd cefnwinau (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cigyddion cefnwinau) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Lanius vittatus; yr enw Saesneg arno yw Bay-backed shrike. Mae'n perthyn i deulu'r Cigyddion (Lladin: Laniidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn L. vittatus, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.

Teulu

Mae'r cigydd cefnwinau yn perthyn i deulu'r Cigyddion (Lladin: Laniidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Cigydd brith Somalia Lanius somalicus Cigydd brown Lanius cristatus Cigydd cefngoch Lanius collurio Cigydd cefnwinau Lanius vittatus Cigydd cynffonhir Asia Lanius schach Cigydd glas Lanius minor Cigydd gylfinbraff Lanius validirostris Cigydd llwydfelyn Lanius isabellinus Cigydd mawr Lanius excubitor Cigydd mygydog Lanius nubicus Cigydd pengoch Lanius senator Cigydd pendew Lanius ludovicianus Cigydd rhesog Lanius tigrinus Cigydd tingoch Lanius gubernator

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Der Rotschulterwürger (Lanius vittatus) ist ein Singvogel aus der Gattung der Echten Würger (Lanius) innerhalb der Familie der Würger (Laniidae). Die mittelgroße Würgerart ist vom Südostiran ostwärts über den Großteil Indiens bis etwa an den Unterlauf des Ganges verbreitet. Weiter ostwärts, räumlich durch das Mündungsdelta von Ganges und Brahmaputra getrennt, schließt das Verbreitungsgebiet des Burmawürgers an, der als Schwesterart des Rotschulterwürgers gilt.

Wie viele andere Würgerarten auch, ernährt sich die Art vor allem von Insekten und anderen Wirbellosen. Gelegentlich werden auch Wirbeltiere wie junge Mäuse, Nestlinge und Eidechsen erbeutet. Die meisten Rotschulterwürger verbleiben das ganze Jahr über im Brutgebiet. Nur die nordwestlichsten Populationen sind obligate Zugvögel mit Überwinterungsgebieten an der Makranküste oder im nördlichen Indien. Es werden zwei Unterarten unterschieden, von denen zurzeit keine in einer Gefährdungsstufe der IUCN aufscheint.^[1]

Aussehen

Der Rotschulterwürger ist mit 19 Zentimetern Körperlänge etwas größer als der bei Männchen ähnliche Neuntöter, er ist jedoch schlanker als dieser und somit mit durchschnittlich 20,8 Gramm wesentlich leichter.^[2] Vor allem das Männchen ist mit schwarzen, grauen, rostroten und weißen, im frischen Kleid stark kontrastierenden Gefiederfarben, auffällig gefärbt. Es besteht kein Geschlechtsdimorphismus bezüglich Größe und Gewicht, in Bezug auf Färbung ist er sehr gering. Bei manchen Weibchen ist das schwarze Stirnband etwas schmaler und sie sind insgesamt etwas blasser, weniger kontrastreich gefärbt. Letzteres Merkmal ist besonders bei der Unterart L. v. nargianus zu beobachten.^[3]

Die würgertypische schwarze Gesichtsmaske bedeckt die Stirn und verläuft seitlich über Augen und Wangen bis zum Nacken. Der übrige Kopf ist grau, die Kehle weißlich. Manchmal ist die Gesichtsmaske zum Scheitel hin fein weiß gerandet. Die Graufärbung von Nacken und oberem Rücken geht verlaufend in das satte Maronenbraun des Rückens und des Mantels über. Der Bürzel ist weißlich-grau, die mittleren Federn des stark gestuften Schwanzes sind schwarz, die äußeren weiß. Die Schwingen sind schwarz, die Handschwingen im basalen Abschnitt weiß, wodurch beim sitzenden Vogel ein deutlicher weißer Flügelspiegel entsteht und beim fliegenden ein markantes, relativ breites, weißes Flügelfeld. Der Bauch ist cremefarben, seitlich zum Teil leicht orangerötlich behaucht, die Flanken meist intensiver hell braunrötlich gefärbt. Die Unterschwanzdecken sind weiß. Der mächtige Hakenschnabel ist schwarz, ebenso Beine und Zehen.

Juvenile sind graubraun, auf Scheitel und Nacken deutlich dunkel gebändert, auf der Unterseite auf hellerem Grund verwaschen gebändert und geflockt. Die Gesichtsmaske ist unter den Augen als bräunlicher Wangenfleck angedeutet. Bei immaturen Rotschulterwürgern weisen Kopf und Mantel noch das gebänderte Erscheinungsbild juveniler auf, während das übrige Körpergefieder bereits weitgehend dem ausgefärbter Individuen gleicht.

Adulte mausern nach der Brutzeit einmal jährlich das gesamte Gefieder. In den meisten Gebieten ist die Mauser bis Ende August abgeschlossen. Ob dies auch für ziehende Rotschulterwürger gilt, ist nicht bekannt.^[4]

Im fast gesamten Verbreitungsgebiet der Art kommt auch der Schachwürger (Lanius schach) vor, mit dem der Rotschulterwürger verwechselt werden kann. Beste Unterscheidungsmerkmale sind der wesentlich längere Schwanz des Schachwürgers und das Fehlen der weißen äußeren Steuerfedern. Im äußersten Osten des Verbreitungsgebietes besteht eine erhebliche Verwechslungsmöglichkeit mit dem Burmawürger. Dieser hat jedoch einen rötlichbraunen Bürzel und eine etwas dunklere Kopffärbung als der Rotschulterwürger.

Lautäußerungen

Beide Geschlechter sind vor allem in der Vorbrutzeit akustisch auffällig. Der Gesang des Männchens ist ein anhaltendes, eher leises Trällern, Zwitschern und Pfeifen, zum Teil melodisch, oft aber durchsetzt mit harschen, krächzenden, oder nasal klingenden Elementen. In diesen Gesang sind meist Sequenzen von anderen Vogelgesängen eingefügt. Der des Weibchens ist ähnlich, meist sind die Phrasen jedoch kürzer und leiser. Die Rufe sind häherartig kreischend.^[5]

Verbreitung, Lebensraum und Wanderungen

Das Verbreitungsgebiet des Rotschulterwürgers erstreckt sich von der Makranküste im Südosten Irans und ihrem Hinterland über Ost- und Nordostiran, Afghanistan, SO-Turkmenistan, den äußersten Südwesten Tadschikistans, fast ganz Pakistan und Indien (außer Assam) ostwärts bis an die Gangesmündung. Im Nordosten wird die Südabdeckung der Himalajakette in Nepal erreicht. In diesem großen Gebiet ist die Verbreitung stark fragmentiert, vielerorts fehlt die Art völlig oder ist eher selten. Die Schwerpunkte der Vorkommen scheinen im nordwestlichen und zentralen Indien zu liegen, seltener kommt der Rotschulterwürger im Nordosten (Nordpakistan, Turkmenistan) und ganz im Süden (Kerala und südliches Tamil Nadu) vor.^[6][4] Die Habitatspräferenzen des Rotschulterwürgers scheinen zwischen Halbwüsten, die die im Nordwesten sympatrisch vorkommende Unterart des Südlichen Raubwürgers (Lanius meridionalis lahorta) bevorzugt, und etwas dichter bewaldeten, relativ feuchten Gebieten zu liegen, die von Schachwürger und Tibetwürger (Lanius tephronotus) bevorzugt werden.

In Indien besiedelt der Rotschulterwürger vor allem trockenes Gras-Dornbuschland, durchsetzt mit Akazien und Abschnitten mit sehr dichtem Buschdickicht. Gelegentlich brütet er auch in Baumreihen entlang von Bewässerungskanälen, in Grenzbereichen zu kultiviertem Land und am Rande von Siedlungen, seltener in Parks und in großen Gärten. Im Nordwesten werden eher felsige, mit Pistazienbüschen bestandene Regionen bevorzugt, im Südwesten Ziziphus und Prosopis-Bestände. Vertikal ist die Art von Küstengebieten bis in Höhen von etwa 2000 Metern vertreten.^[4] Ziehende Rotschulterwürger wurden in wesentlich größeren Höhen beobachtet.^[7]

Die Zugbewegungen sind nicht ausreichend erforscht. Die nördlichsten Populationen sind offenbar obligate Zugvögel, die die Brutgebiete Ende August/Anfang September verlassen und Ende April/Anfang Mai zurückkehren. Sie verbringen den Winter vor allem in Indien. Viele Vögel aus den nördlicheren Bereichen des Iran, Afghanistans und Pakistans ziehen ebenfalls nach Süden, hauptsächlich in die Küstenregionen des Arabischen Meeres. Die Wegzugzeiten sind etwas später und die Vögel kehren früher in ihre Brutgebiete zurück. Ob alle Rotschulterwürger dieser Brutgebiete alljährlich wegziehen, ist nicht bekannt. Rotschulterwürger wurden in den Vereinigten Arabischen Emiraten, in Oman, Saudi-Arabien und in Bhutan beobachtet.^[4]

Nahrung und Nahrungserwerb

Rotschulterwürger ernähren sich und ihre Jungen fast ausschließlich von Insekten, vornehmlich von Käfern und Heuschrecken. Quantitativ weniger bedeutsam sind Schmetterlinge in ihren Entwicklungsstadien, Zweiflügler und Hautflügler wie Bienen und Wespen. Eidechsen, Geckos, Skinke, Mäuse und Nestlinge bilden eine mengenmäßig nicht ins Gewicht fallende Gelegenheits-Beikost.

Die Art jagt in typischer Würgermanier von einem etwa 2–2,5 Meter hoch liegenden Ansitz aus. Von diesem aus wird ein Bodenbereich von etwa 10 Metern im Radius oder Halbkreis observiert. Wird ein Beutetier entdeckt, lässt sich der Würger fallen und schlägt es am Boden. Fliehende Beutetiere werden, wenn überhaupt, nur kurz verfolgt. Wie viele andere Würgerarten legt auch der Rotschulterwürger Nahrungsdepots durch Aufspießen oder Einklemmen von Beutetieren an.

Verhalten

Der Rotschulterwürger ist wie alle anderen Würgerarten tagaktiv. Panov bezeichnet ihn als ruhigen, ausgeglichenen Vogel, der oft stundenlang auf einem Ansitz nach Beutetieren Ausschau hält. Artgenossen werden nicht im Territorium geduldet, und auch andere Würger vertreibt der Rotschulterwürger nach Möglichkeit aus seinem Revier. Der kürzeste Abstand zwischen zwei beflogenen Nestern betrug 150 Meter in suboptimalen Habitaten^[8] und etwa 50 Meter in günstigeren Brutgebieten.^[4] Vor Feinden flieht diese Würgerart entweder in dichtes Buschwerk oder warnt mit lauten Rufen, insbesondere vor Schlangen oder kleinen Eulen, wie etwa dem Steinkauz. Vor Menschen zeigt sie sich auffallend zahm und lässt sie nahe herankommen.^[9][4] Die Balzrituale bestehen aus langen Rufreihen von exponierten Warten, Zeigen von Spießplätzen und potentiellen Neststandorten, sowie auffälligen Schauflügen über dem Territorium. Wichtigste Posen bei Annäherung eines Weibchens sind das steil aufgerichtete Sitzen mit vom Weibchen abgewendetem Schnabel, tiefe, regelmäßige Verbeugungen (Nickbalz), sowie die, auch als Drohgeste eingesetzte Buckelposition.^[4] Im Gegensatz zu anderen, kleineren Würgerarten, sind auch weibliche Rotschulterwürger während der Balzzeit sehr aktiv und auffällig.^[10]

Brutbiologie

Rotschulterwürger führen eine weitgehend monogame Saisonpartnerschaft. Über Wiederverpaarungen letztjähriger Brutpartner sowie über Fortdauer der Paarbindung über die Brutsaison hinaus, liegen keine Erkenntnisse vor. Die Brutzeiten schwanken entsprechend dem sich über ausgedehnte Nord-Süddistanzen erstreckenden Verbreitungsgebiet: In Turkmenistan brütet die Art zwischen Mai und Juli, in Pakistan zwischen März und August, in Nordwestindien von April bis Juli und im Süden des Subkontinents zwischen Februar und April. In den nördlichsten Brutregionen findet gewöhnlich nur eine Brut statt, nur bei sehr frühem Brutbeginn oder frühem Gelegeverlust kommt es zu einer Zweitbrut.^[11] Im übrigen Verbreitungsgebiet sind zwei Jahresbruten die Regel,^[12] gelegentlich wurden auch drei Jahresbruten festgestellt.^[4] Das Nest ist ein kleiner, sehr kompakt aus Grashalmen, Stängeln, Rispen und kleinen Zweigchen verwobener Napf, innen mit Tier- und Pflanzenwolle, sowie mit Federn ausgelegt und außen oft mit Materialien aus der Nestumgebung getarnt und mit Flechten verkleidet. Der Außendurchmesser liegt im Mittel bei 10-, der Innendurchmesser bei 6 Zentimetern; die Napftiefe beträgt etwa 4 Zentimeter.^[13] Als Nestträger kommen eine Reihe niedriger Bäume oder Sträucher in Frage, im Nordosten des Verbreitungsgebietes sind es fast ausschließlich Pistazienbüsche, sonst werden häufig dornige Akazien oder Ziziphusbäume gewählt. Die Nesthöhen variieren zwischen 0,9 und 10 Metern, liegen jedoch meist in Höhen zwischen 1,5 und 4 Metern.^[12] Das Nest wird von beiden Partnern in etwa 5–8 Tagen errichtet; bei Gelegeverlust wird ein neues Nest, oft unter Mitverwendung von Materialien des alten, gebaut.^[14]

Das Gelege besteht aus 3–5 (meist 4) farblich recht variablen Eiern mit der durchschnittlichen Größe von 20,8 × 15,7 Millimetern. Auf schmutzigweißem, grünlichweißem, gelegentlich auch leicht rosafarbenem Grund weisen sie vor allem am stumpfen Ende braune, graue, manchmal auch purpurne Tupfen und Flecken auf.^[2] Sie werden im Tagesabstand gelegt und ab dem vorletzten Ei fest bebrütet. Es brütet fast ausschließlich das Weibchen, nur für ganz kurze Perioden – vor allem vor Sonnenaufgang und nach Sonnenuntergang – wird es vom Männchen abgelöst.^[14] Die Jungen schlüpfen nach etwa 14 Tagen innerhalb weniger Stunden. Während der ebenfalls um die zwei Wochen dauernden Nestlingszeit beschafft das Männchen zum Großteil die Nahrung für die Jungen und zum Teil auch für das Weibchen. Bei den häufig vorkommenden Zweitbruten versorgt das Männchen allein die zuerst kaum flugfähigen Jungen bis zu deren vollständigen Selbstständigkeit nach weiteren 8–10 Tagen, und assistiert dem Weibchen beim Bau des neuen Nestes. Die Jungen verlassen im Alter von etwa 25 Tagen das Elternrevier.^[15]

Systematik

Die genaue verwandtschaftliche Stellung des Rotschulterwürgers innerhalb der Gattung Lanius ist noch nicht ausreichend geklärt. Als wahrscheinlich gilt, dass der Burmawürger eine Schwesterart darstellt. Ob die beiden Arten in die Nähe des Lanius collurio – Lanius phoenicuroides − Lanius isabellinus – Lanius cristatus – Lanius tigrinus– Artenkreises zu stellen sind, ist trotz mancher Ähnlichkeiten auf Grund wesentlicher Unterschiede in Bezug auf Gesang und Verhalten fraglich.^[9] Zurzeit werden zwei gut differenzierte Unterarten unterschieden:

• Lanius vittatus vittatus Valenciennes, 1826 : Zentraler und südlicher Teil des Verbreitungsgebietes. Mehrheitlich Standvogel, Kurzstrecken- oder Teilzieher. Satte Färbung, breites Stirnband.
• Lanius vittatus nargianus Vaurie, 1955 : Südostturkmenistan, Südostiran, Afghanistan und Pakistan; nach Südwesten bis in das indische Punjab. Mehrheitlich Zugvögel. Wesentlich blasser gefärbt, schmales Stirnband.

Bestand und Gefährdung

Es liegen keine quantitativen Daten vor, doch scheint die Art bei sehr unterschiedlichen Siedlungsdichten zumindest regional häufig zu sein. Die größten Siedlungsdichten mit 25 – 30 Brutpaaren/km² wurden in Nordindien^[12] festgestellt, in Südturkmenistan beträgt sie in guten Habitaten etwa 12 – 14 Brutpaare, meist aber bedeutend weniger.^[16] Die Art wird von der IUCN als ungefährdet (LC = least concern) eingestuft.^[1]

Literatur

• Tony Harris, Kim Franklin: Shrikes & Bush-Shrikes. Including wood-shrikes, helmet-shrikes, flycather-shrikes, philentomas, batises and wattle-eyes. Christopher Helm, London 2000, ISBN 0-7136-3861-3, S. 21, 56–57, 139–142.
• Josep del Hoyo, Andrew Elliot, Jordi Sargatal (Hrsg.): Handbook of the Birds of the World. Band 13: Penduline-Tits to Shrikes. Lynx Edicions, Barcelona 2008, ISBN 978-84-96553-45-3.
• R. Yosef, International Shrike Working Group & E. de Juana: Bay-backed Shrike (Lanius vittatus). In: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie, E. de Juana (Hrsg.): Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona 2013. (abgerufen auf https://birdsoftheworld.org/bow/species/babshr1/cur/introduction am 4. November 2014).
• Norbert Lefranc, Tim Worfolk: Shrikes A Guide to the Shrikes of the World. Pica Press, 1997, ISBN 1-4081-3505-1.
• Evgenij N. Panov: The True Shrikes (Laniidae) of the World – Ecology, Behavior and Evolution. Pensoft Publishers, Sofia 2011, ISBN 978-954-642-576-8.

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b} Lanius vittatus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2014.2. Eingestellt von: BirdLife International, 2012. Abgerufen am 12. November 2014.
2. ↑ ^{a b} T. Harris, K. Franklin: Shrikes & Bush-Shrikes... 2000, S. 205.
3. ↑ Josep del Hoyo u. a.: Penduline-Tits to Shrikes. 2008, S. 780.
4. ↑ ^{a b c d e f g h} T. Harris, K. Franklin: Shrikes & Bush-Shrikes... 2000, S. 204.
5. ↑ xeno-canto: Tonaufnahmen – Bay-backed Shrike (Lanius vittatus)
6. ↑ E. N. Panov: The True Shrikes (Laniidae)... 2011, S. 713.
7. ↑ Josep del Hoyo u. a.: Penduline-Tits to Shrikes. 2008, S. 781.
8. ↑ E. N. Panov: The True Shrikes (Laniidae)... 2011, S. 716.
9. ↑ ^{a b} E. N. Panov: The True Shrikes (Laniidae)... 2011, S. 728.
10. ↑ E. N. Panov: The True Shrikes (Laniidae)... 2011, S. 717.
11. ↑ E. N. Panov: The True Shrikes (Laniidae)... 2011, S. 727.
12. ↑ ^{a b c} Yosef, R., International Shrike Working Group & de Juana, E. (2013). Bay-backed Shrike (Lanius vittatus). In: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.) (2013). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (abgerufen auf https://birdsoftheworld.org/bow/species/babshr1/cur/introduction am 4. November 2014)
13. ↑ E. N. Panov: The True Shrikes (Laniidae)... 2011, S. 724.
14. ↑ ^{a b} E. N. Panov: The True Shrikes (Laniidae)... 2011, S. 726.
15. ↑ E. N. Panov: The True Shrikes (Laniidae)... 2011, S. 724–727.
16. ↑ E. N. Panov: The True Shrikes (Laniidae)... 2011, S. 715.

Agache-écreuhèle à bindieu (Lanius vittatus )

ਨਿੱਕਾ ਲਟੋਰਾ,(en:bay-backed shrike:) (Lanius vittatus) ਨਿੱਕਾ ਲਟੋਰਾ ਪੰਛੀ ਜਗਤ ਦੇ ਲਟੋਰਾ ਟੱਬਰ ਦੀ ਨਸਲ ਹੈ, ਜੀਹਦਾ ਇਲਾਕਾ ਦੱਖਣੀ ਏਸ਼ੀਆ ਏ।

ਜਾਣ ਪਛਾਣ

ਨਿੱਕੇ ਲਟੋਰੇ ਦੀ ਲੰਮਾਈ 17-20 ਸੈਮੀ ਅਤੇ ਵਜ਼ਨ 2-2.5 ਤੋਲੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸਦਾ ਪੂੰਝਾ ਭੂਰੇ ਰੰਗ ਦਾ ਦਮੂੰਹਾ ਹੁੰਦਾ ਏ। ਸਿਰ ਤੇ ਗਿੱਚੀ ਸਲੇਟੀ, ਅੱਖਾਂ 'ਤੇ ਕਾਲੀ ਪੱਟੀ ਅਤੇ ਪਰ ਕਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜਿਹਨਾਂ ਤੇ ਚਿੱਟੇ ਦਾਗ਼ ਬਣੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸਦੀ ਚੁੰਝ ਤੇ ਪੈਰ ਗਾੜ੍ਹੇ ਭੂਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਨਰ ਅਤੇ ਮਾਦਾ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਇੱਕੋ ਜਿੱਕੇ ਲਗਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਉੱਤਰੀ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਖੇਤਾਂ, ਘਾਟੀਆਂ, ਤਲਹਟੀ ਖੇਤਰਾਂ ਅਤੇ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਜੰਗਲ, ਨਹਿਰਾਂ ਦੇ ਕੰਢੇ ਤੇ ਖੇਤ ਇਸਦਾ ਰਹਿਣ ਬਸੇਰਾ ਹਨ। ਇਹ ਪਹਾੜੀ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿਚ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ 2000 ਮੀਟਰ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਨੇਪਾਲ ਵਿਚ ਇਹ 4000 ਮੀਟਰ ਤੱਕ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਖ਼ੁਰਾਕ

ਨਿੱਕਾ ਲਟੋਰਾ ਘਾਤ ਲਾਕੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸ਼ਿਕਾਰ ਤੇ ਨਿਗ੍ਹਾ ਟਿਕਾਈ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ਤੇ ਠੀਕ ਮੌਕਾ ਲੱਗਣ ਤੇ ਬਿਜਲੀ ਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਨਾਲ ਸ਼ਿਕਾਰ ਨੂੰ ਭੌਂ 'ਤੇ ਨੱਪ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਬਹੁਤਾ ਕਰਕੇ ਤੇ ਕੀਟ-ਪਤੰਗੇ ਹੀ ਖਾਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਜੇ ਏਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਨਿੱਕੀਆਂ ਕਿਰਲੀਆਂ ਤੇ ਚੂਹੀਆਂ ਫੜੀਆਂ ਜਾਣ ਤਦ ਉਹ ਵੀ ਇਸਦੀ ਖ਼ੁਰਾਕ ਬਣ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਕੀਟ-ਪਤੰਗਿਆਂ ਦਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਕੇ ਖ਼ੁਰਾਕ ਦੀ ਘਾਟ ਵਾਲ਼ੇ ਵੇਲਿਆਂ ਲਈ ਸਾਂਭ ਕੇ ਵੀ ਰੱਖ ਲੈਂਦਾ ਏ।

ਪਰਸੂਤ

ਪਰਸੂਤ ਦਾ ਵੇਲਾ ਇਲਾਕੇ ਅਨੁਸਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਭਾਰਤ ਦੀ ਚੜ੍ਹਦੀ ਬਾਹੀ ਵੱਲ ਇਸਦਾ ਪਰਸੂਤ ਵੇਲਾ ਵਸਾਖ ਤੋਂ ਸਾਉਣ (ਅਪ੍ਰੈਲ ਤੋਂ ਜੁਲਾਈ) ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸਦਾ ਘਾਹ ਤੋਂ ਬਣਿਆ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਆਲ੍ਹਣਾ ਰੁੱਖ ਦੀ ਦੁਫਾਂਗੜ ਵਿਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਆਵਦਾ ਆਲ੍ਹਣਾ ਨਿੱਕੇ ਰੁੱਖਾਂ ਜਾਂ ਵੱਡੇ ਝਾੜਾਂ 'ਤੇ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਮਾਦਾ ਇੱਕ ਵੇਰਾਂ 3-5 ਆਂਡੇ ਦੇਂਦੀ ਹੈ, ਬਹੁਤੀ ਵੇਰ 4। ਆਂਡੇ ਦੇਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ 2 ਹਫ਼ਤੇ ਆਂਡਿਆਂ ਤੇ ਬਹਿਣ ਮਗਰੋਂ ਬੋਟ ਆਂਡਿਆਂ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦੇ ਹਨ। ਮਾਦਾ ਵੱਲੋਂ ਆਂਡਿਆਂ 'ਤੇ ਬਹਿਣ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਬੋਟਾਂ ਦੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਦੇ 2 ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਚਿਰ ਤੱਕ ਨਰ ਲਟੋਰਾ ਮਾਦਾ ਅਤੇ ਬੋਟਾਂ ਵਾਸਤੇ ਚੋਗਾ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਮਾਦਾ ਪਰਸੂਤ ਦੇ ਮੌਸਮ ਵਿਚ ਦੋ ਵੇਰਾਂ ਆਂਡੇ ਦੇ ਘੱਤਦੀ ਹੈ।^[2]

ਹਵਾਲੇ

தமிழ்நாட்டில் காணப்படும் கீச்சான் பறவைகளில் இது ஒரு வகையாகும்.

பெயர்கள்

தமிழில் :கருஞ்சிப்பு முதுகுக் கீச்சான்

ஆங்கிலத்தில் :Bay-backed shrike

அறிவியல் பெயர் :Lanius vittatus

உடலமைப்பு

18 செ.மீ - பருத்த தலையும் முனைவளைந்த மேல் அலகும் நீண்டு குறுகிய வாலும் உடைய இதன் நெற்றியும் கண்பட்டையும் கருப்பாக இருக்கும். உச்சந்தலை வெண்மை, முதுகு செம்பழுப்பு, பிட்டம் வெள்ளை, மார்பும் வயிறும் வெள்ளை. ^[2]

காணப்படும் பகுதிகள் & உணவு

முள் மரங்களோடு கூடிய காடுகள் விளைநிலங்களைச் சார்ந்த வேலிகள் தந்திக் கம்பிகளிலும் தனித்து அமர்ந்து காணப்படும். தத்துக்கிளி, சில வண்டு, ஓணான் ஆகியவற்றை உணவாக உண்ணும்.

இனப்பெருக்கம்

பிப்ரவரி முதல் ஏப்ரல் வரையான பருவத்தில் கரவேல், இலந்தை, வேலிக் கருவை போன்ற மரங்களின் கவட்டியில் கூடமைத்து 3 முதல் 5 முட்டைகள் இடும்.

மேற்கோள்கள்

Bay-Backed Shrike -- Bd Environment

1. ↑ "Lanius vittatus". பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கத்தின் செம்பட்டியல் பதிப்பு 2013.2. பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கம் (2012). பார்த்த நாள் 26 November 2013.
2. ↑ தமிழ்நாட்டுப் பறவைகள் முனைவர் க . ரத்னம் -மெய்யப்பன் பதிப்பகம் பக்கம் எண்:118

ಕೀಚುಗ' (Bay-backed Shrike} ಚಿಕ್ಕದಾದ ಕಂದು ಬಿಳಿ ಪಕ್ಷಿ. ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತ ಮುಖ್ಯ ವಾಸಸ್ಥಳ.

ಲಕ್ಷಣಗಳು

ಇದು ಪಿಕಳಾರ ಹಕ್ಕಿಗಿಂತ ಚಿಕ್ಕದು. ಕಂದು ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣ. ಹಣೆ ಕಪ್ಪು.ನೆತ್ತಿ ಹಾಗೂ ಕತ್ತಿನ ಹಿಂಬಾಗ ಬೂದು ಬಣ್ಣವಿರುತ್ತದೆ.ಕಡು ಕಂದು ರೆಕ್ಕೆಯ ಮೇಲೆ ಕಪ್ಪು ಪಟ್ಟಿ. ಬಿಳಿಯಂಚಿನ ಕಪ್ಪು ಬಾಲ. ಹೊಟ್ಟೆ ಯ ಭಾಗ ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣವಿರುತ್ತದೆ.ಚಿಕ್ಕ ಕೊಕ್ಕು ಹಾಗೂ ಕಾಲುಗಳು ಕಪ್ಪಗಿರುತ್ತದೆ.

ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು

ಇದು ಲ್ಯಾನಿಡೇ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. ಲ್ಯಾನಿಯಸ್ ವಿಟ್ಟಾಟಸ್ ಎಂದು ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು.

ವಾಸ ಸ್ಥಳ

ಕುರುಚಲು ಕಾಡು ಹಾಗೂ ಶುಷ್ಕ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ.ಇರುವೆ ಹಾಗೂ ಹುಳು ಹುಪ್ಪಟೆ ಆಹಾರ.

ಛಾಯಾಂಕಣ

• in ಹೈದರಾಬಾದ್, ಭಾರತ.

• at ಅನಂತಗಿರಿ ಬೆಟ್ಟಗಳು, ರಂಗಾರೆಡ್ಡಿ ಜಿಲ್ಲ್ಲೆ ಆಂದ್ರ ಪ್ರದೇಶ, ಭಾರತ.

• at ಸುಲ್ತಾನ್ ಪುರ ರಾಷ್ಟೀಯ ಉದ್ಯಾನ ಗುರ್ಗಾಂವ್ ಹರ್ಯಾಣ, ಭಾರತ.

• at ಹೋಡಲl ಹರ್ಯಾಣ, ಭಾರತ.

• at ಹೋಡಲl ಹರ್ಯಾಣ, ಭಾರತ.

ಆಧಾರ

೧. ಪಕ್ಷಿ ಪ್ರಪಂಚ: ಹರೀಶ್ ಆರ್.ಭಟ್ ಹಾಗೂ ಪ್ರಮೋದ್ ಸುಬ್ಬರಾವ್

1. ↑ Compilers: Stuart Butchart, Jonathan Ekstrom (2008). "Bay-backed Shrike - BirdLife Species Factsheet". Evaluators: Jeremy Bird, Stuart Butchart BirdLife International . Retrieved June 2, 2009.CS1 maint: extra punctuation (link)

The bay-backed shrike (Lanius vittatus) is a member of the bird family Laniidae, the shrikes, resident in South Asia.

Description

It is smallish shrike at 17 cm, maroon-brown above with a pale rump and long black tail with white edges. The underparts are white, but with buff flanks.^[2] The crown and nape are grey, with a typical shrike black bandit mask through the eye. There is a small white wing patch, and the bill and legs are dark grey.^[2]

Sexes are similar, but young birds are washed-out versions of the adults.^[2]

Habits and habitat

The bay-backed shrike has a characteristic upright "shrike" attitude perched on a bush, from which it sallies after lizards, large insects, small birds and rodents.^[2]

Prey may be impaled upon a sharp point, such as a thorn. Thus secured they can be ripped with the strong hooked bill, but its feet are not suited for tearing.^[2]

It is a widespread resident breeder in Afghanistan, Pakistan, Nepal and India, and has recently been recorded from Sri Lanka. It nests in bushes in scrubby areas and cultivation, laying 3-5 eggs.^[3]

References

• Bay-Backed Shrike -- Bd Environment

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Bay-backed_shrike&oldid=1122862510"

La Bejdorsa lanio, Lanius vittatus, estas malgranda paserina birdo kiu apartenas al plej tipa genro Lanius de la familio de Laniedoj. Ĝi estas loĝanta en Suda Azio.

Aspekto

Ĝi estas malgrandeca lanio 17 cm, bejbruna supre kun pala pugo kaj longa nigra vosto kun blankaj bordoj. La subaj partoj estas blankaj, sed kun sablokoloraj al ruĝecaj flankoj.^[1] La krono kaj nuko estas grizaj, kun tipa lania masko traokula. Estas malgranda sed rimarkinda blanka flugilmakulo, kiu dumfluge estas strio kaj la beko kaj kruroj estas malhelgrizaj.^[1] La beko estas mallonga, larĝa ĉebaze kaj hokoforma en pinto de supra makzelo, kiel ĉe aliaj lanioj.

Ambaŭ seksoj estas similaj, sed junuloj estas eluzitaj versioj de plenkreskulo.^[1]

Kutimaro kaj habitato

La Bejdorsa lanio havas karakteran rektan sintenon tipa inter lanio ripoze sur arbusto, el kiu ĝi eksaltas al lacertoj, grandaj insektoj, malgrandaj birdoj kaj ronĝuloj.^[1]

Predoj povas esti palisumitaj ĉe akra pinto, kiel dorno. Tio sekurigas la disŝiron per la forta hokoforma beko, sed ties piedoj ne taŭgas por ŝirado.^[1]

Ĝi estas disvastigata loĝanta reproduktanto en Afganio, Pakistano kaj Barato, kaj oni ĵus trovis en Srilanko. Ĝi nestumas en arbustoj en areoj de arbustaro kaj kultivado; la ino demetas 3-5 ovojn.^[1]

Referencoj

El alcaudón dorsicastaño (Lanius vittatus)^[2]​es una especie de ave paseriforme perteneciente a la familia de los alcaudones (Laniidae).^[3]​^[4]​ Se distribuye por Turkmenistán, Afganistán y Pakistán.^[5]​

Subespecies

Se conocen dos subespecies:^[4]​

• Lanius vittatus nargianus
• Lanius vittatus vittatus

Referencias

Lanius vittatus Lanius generoko animalia da. Hegaztien barruko Laniidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Lanius
• Laniidae

Intianpikkulepinkäinen (Lanius vittatus) Aasiassa elävä pienikokoinen varpuslintulaji, joka kuuluu lepinkäisten sukuun. Lajin tunnusomaisia piirteitä ovat koukkukärkisen nokan tyvestä kaulan sivuille ulottuva musta naamio, vaalea vatsa, ruskea selkä, harmaa päälaki ja olkapäät sekä pääväriltään mustat siivet ja pyrstö. Laji on luonteeltaan utelias ja rohkea lintu, joka saalistaa lähinnä hyönteisiä. Se viihtyy hyvin avoimessa maastossa ja viljelyalueilla. Lintupari saa vuodessa kaksi noin neljän untuvikon poikuetta.

Koko ja ulkonäkö

Intianpikkulepinkäisen pituus on 17–19 senttiä ja paino 18–26 grammaa. Sen parhaiten näkyvä piirre on kaulan sivuilta ja silmien ympärystästä nokan tyveen ulottuva musta naamalaikku, joka erottuu selvästi harmaasta päälaesta ja olkapäistä sekä kastanjanruskeasta selästä. Siipien yläpinnat ovat mustat,^[2] lennossa selvästi erottuvaa valkoista laikkua lukuun ottamatta.^[3] Pitkä pyrstö on kärjestä valkoinen, muualta musta. Valkeahkossa vatsapuolessa on silaus ruskeaa. Jalat ja koukkukärkinen nokka ovat mustat.^[2] Naaraiden väritys on tavallisesti koiraita laimeampi.^[3] Nuoret linnut eroavat aikuista siinä, että niiden pyrstö on punaruskea, vatsapuoli juovikas, selkäpuoli ruskehtava, naamalaikku kapeampi ja ruskeampi. Lisäksi niiden päälaki on kermanruskea ja mustien juovien kirjoma.^[2]

Intianpikkulepinkäiset ovat samaan sukuun kuuluvia ruskoperälepinkäisiä ja etelänisolepinkäisiä pienempiä ja hoikempia. Lisäksi intianpikkulepinkäisen naamajuova on otsasta leveämpi kuin ruskoperälepinkäisellä.^[3]

Levinneisyys ja elinympäristö

Intianpikkulepinkäistä tavataan Aasian eteläosissa. Sen levinneisyys ulottuu Kaakkois-Turkmenistanista, Kaakkois-Iranista ja Qatarista Afganistaniin, Pakistaniin, Intiaan ja Nepalin eteläosiin. Satunnaisvieraana sitä on tavattu myös Omanissa, Arabiemiraateissa, Bhutanissa^[2] ja Sri Lankassa.^[4] Laji on melko yleinen ainakin Intiassa ja Nepalissa, mahdollisesti myös Iranissa. Intianpikkulepinkäisen on havaittu levinneisyysalueen olevan eteläosissa harvinaisempi kuin muualla. Kannan kokoa ei tiedetä, mutta sen uskotaan olevan suhteellisen suuri.^[2]

Intianpikkulepinkäinen on avointen maiden ja viljelysseutujen lintu, joka elää kuivilla pensaikkoalueilla, missä kasvaa hajanaisia puita tai metsänreunoilla. Levinneisyysalueen pohjois- ja länsiosissa lajia näkee tavallisesti puoliaavikoilla sekä esivuoristojen ja laaksojen kuivilla kivisillä rinteillä, jotka ovat usein viljelykäytössä olevien tasankojen tai mantelipistaasimetsiköiden ympäristössä. Levinneisyysalueen eteläosissa se elää monipuolisemmissa elinympäristöissä, kuten piikikkäissä viidakoissa, kanavien rannoilla kasvavilla plantaaseilla, kylien ympäristön maatalousmailla, puutarhoissa ja puistoissa. Intianpikkulepinkäiset elävät yleensä alle 2 000 metrin koreudessa merenpinnasta, mutta Nepalissa lajia on tavattu lähes 4 000 metrin korkeudessa.^[2]

Elintavat

Intianpikkulepinkäinen on utelias lintu. Sen ääntely on aika hiljaista, miellyttävän kuulloista liverrystä, joka sekoittuu tylymmän kuuloiseen ”churrr”-surinaan, ja se myös matkii paljon muiden lintujen laulua.^[2][3] Intianpikkulepinkäinen lentää matalalla pyrähdellen nopeasti istumapaikalta toiselle. Ruokaa etsiessään se asettuu jonkin pensaan paljaalle oksalle tai sähkökaapelille, josta se katselee itselleen sopivaa saalista. Se syö lähes yksinomaan hyönteisiä, mutta saattaa napata myös pieniä liskoja ja hiiriä. Saaliin havaittuaan se syöksyy alas sieppaamaan sen maasta. Intianpikkulepinkäiset ruokailevat yleensä yksin tai pareittain, mutta käyttäytyvät aina rohkeasti. Kun ruokaa on runsaasti, ne varastoivat sitä talteen huonompien aikojen varalle.^[2]

Intianpikkulepinkäiset ovat yksiavioisia. Niiden pesintäaika vaihtelee levinneisyysalueen eri osissa. Pohjois-Intiassa ne lisääntyvät huhti-heinäkuussa. Pesäpaikka on pienen puun tai pensaan oksanhaarassa, jopa kymmenen metrin korkeudessa. Intianpikkulepinkäinen rakentaa pienen, siistin kuppimaisen pesän, jonka rakennusmateriaalina se käyttää heinää, höyheniä, villaa ja muuta kuitumateriaalia. Pesä vuorataan heinällä. Hyvin reviiritietoisena lintuna intianpikkulepinkäinen puolustaa pesintäaluettaan sekä suosimansa tähystyspaikan ympäristöä. Naaras munii 3–5, yleensä neljä munaa, joita se hautoo 14–15 vuorokautta. Koiras tuo naaraalle haudonta-aikana ruokaa pesälle ja vastaa myös poikasten ruokinnasta niiden kuoriuduttua. Poikasia hoidetaan 14–15 vuorokauden ajan kunnes ne tulevat lentokykyisiksi. Pari voi kasvattaa kaksi poikuetta yhden lisääntymiskauden aikana.^[2]

Lähteet

Lanius vittatus

La Pie-grièche à bandeau (Lanius vittatus) est une espèce de passereau appartenant à la famille des Laniidae.

Description

Elle mesure 17 cm de long, a le dos roux, le croupion pâle et la queue noire bordée de blanc. Le ventre est blanc, les flancs sont roux. La calotte et la nuque sont grises avec un grand bandeau noir au niveau des yeux. Les ailes ont une petite tache blanche. Le bec et les pattes sont gris foncé.

Répartition

Elle est largement répandue en Afghanistan, Pakistan et Inde et a récemment été trouvée au Sri Lanka.

Habitat

Elle vit dans les buissons dans les zones de broussailles et de culture.

Sous-espèces

D'après Alan P. Peterson, il en existe 2 sous-espèces :

• Lanius vittatus nargianus Vaurie 1955
• Lanius vittatus vittatus Valenciennes 1826

L'averla dorsobaio (Lanius vittatus Valenciennes, 1826) è un uccello passeriforme della famiglia Laniidae^[2].

Etimologia

Il nome scientifico della specie, vittatus, deriva dal latino e significa "munito di bande", in riferimento alla colorazione di questi uccelli.

Descrizione

Dimensioni

Misura 17-19 cm di lunghezza, per 18-26 g di peso^[3].

Aspetto

Si tratta di uccelli dall'aspetto robusto ma slanciato, muniti di grossa testa ovale e allungata con becco forte e dall'estremità adunca, ali corte e arrotondate, forti zampe artigliate e lunga coda dall'estremità squadrata.

Il piumaggio si presenta piuttosto variegato, se comparato a quello delle altre averle: esso infatti è di colore grigio su vertice, nuca e spalle, biancastro su gola e sottocoda, grigio-biancastro su petto e ventre, mentre il dorso e le ali (queste ultime con remiganti che sfumano nel nerastro e presentano specchio alare bianco alla base) sono di un caldo color bruno-rossiccio scuro (da cui il nome comune di "dorsobaio") e coda, fronte e mascherina facciale sono di colore nero. I fianchi, infine, si presentano di un'appariscente color pesca.
L'averla dorsobaio presenta dimorfismo sessuale: nelle femmine, infatti, la colorazione, pur presentando lo stesso pattern osservabile nei maschi (area dorsale più scura, testa e coda ancora più scure, area ventrale chiara), è dominata dalle tonalità del bruno.

In ambo i sessi gli occhi sono di colore bruno scuro, mentre le zampe ed il becco sono di colore grigio-nerastro, quest'ultimo con base più chiara.

Biologia

Si tratta di uccelli diurni, che vivono da soli o in coppie, occupando dei territori che vengono accanitamente difesi da eventuali intrusi. Similmente alle altre averle, anche l'averla dorsobaio è solita passare molto tempo a tenere d'occhio il proprio territorio da posatoi in evidenza, al duplice scopo di avvistare potenziali prede ed eventuali intrusi.

I richiami dell'averla dorsobaio consistono in gorgheggi piuttosto musicali e sommessi, inframezzati da versi più alti ed aspri.

Alimentazione

L'averla dorsobaio è un uccello quasi esclusivamente insettivoro, che si nutre in maggioranza di coleotteri e ortotteri, nonché di lepidotteri, neurotteri, imenotteri e ditteri, altri insetti ed invertebrati, mentre non si ha notizia di predazione di piccoli vertebrati da parte di questi uccelli^[3].

Riproduzione

Si tratta di uccelli monogami, la cui stagione riproduttiva va da aprile ad agosto, cominciando generalmente circa un mese più tardi nelle aree più settentrionali dell'areale occupato dalla specie^[3].

I due sessi collaborano nelle varie fasi dell'evento riproduttivo: il maschio, infatti, coadiuva la femmina nella costruzione del nido (una struttura a coppa profonda costruita intrecciando rametti e foderando l'interno con fibre vegetali fra le fronde di un cespuglio o fra i rami bassi di un albero), la nutre e protegge da eventuali intrusi durante la cova (che dura circa due settimane) e collabora con essa nelle cure parentali verso la prole. I nidiacei, ciechi ed implumi alla schiusa, divengono in grado d'involarsi attorno alle tre settimane di vita, divenendo indipendenti dai genitori a circa un mese dalla schiusa.

Distribuzione e habitat

L'averla dorsobaio è diffusa in Asia meridionale: questi uccelli, infatti, popolano un'area che va dalle sponde occidentali del Brahmaputra al Kashmir e al Nepal meridionale e ad est fino all'Iran sudorientale (Hormozgan, Sistan e Belucistan) attraverso gran parte dell'India (ad eccezione del nord-ovest e del sud-ovest del Paese e del deserto del Thar) e il Pakistan orientale e centro-meridionale. Popolazioni riproduttive sono state inoltre individuate nel governatorato di Musandam^[4] e negli Emirati Arabi Uniti^[5].
Le popolazioni orientali tendono ad essere stanziali, mentre quelle occidentali tendono a migrare verso nord durante i mesi estivi, raggiungendo il nord-ovest del Pakistan, il Khorasan, l'Afghanistan ed il Turkmenistan meridionale.

L'habitat dell'averla dorsobaio è rappresentato di preferenza dalle aree secche e aperte con presenza di macchie cespugliose o alberate sparse: questi uccelli colonizzano inoltre senza problemi le aree agricole e suburbane.

Tassonomia

Se ne riconoscono due sottospecie ^[2]:

• Lanius vittatus nargianus Vaurie, 1955 - diffusa nella porzione nord-occidentale dell'areale occupato dalla specie;
• Lanius vittatus vittatus Valenciennes, 1826 - la sottospecie nominale, diffusa nella porzione orientale dell'areale occupato dalla specie;

Le due sottospecie sono grossomodo separate dall'Indo: esse sovrappongono i rispettivi areali nel Punjab e nel Sindh.

Note

Vogels

De bruinrugklauwier (Lanius vittatus) is een vogel uit de familie der klauwieren (Laniidae).

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor in zuidelijk centraal Azië en telt 2 ondersoorten:

• Lanius vittatus nargianus: van zuidoostelijk Turkmenistan tot zuidoostelijk Iran, Afghanistan en westelijk Pakistan.
• Lanius vittatus vittatus: van centraal en zuidelijk Pakistan tot zuidelijk Nepal en centraal en zuidelijk India.

Externe link

• Avibase

Bronnen, noten en/of referenties

Indisk törnskata^[2] (Lanius vittatus) är en asiatisk fågel i familjen törnskator inom ordningen tättingar.^[3]

Kännetecken

Utseende

Indisk törnskata är en långstjärtad och relativt liten törnskata med en kroppslängd på 17 centimeter. Den adulta fågeln har en bred svart ansiktsmask som kontrasterar mot blekgrå hjässa och nacke. Manteln är rödbrun, övergumpen vit, stjärten svart med vita kanter och på vingarna syns en vit handbasfläck. Ungfågeln är mindre och har kortare stjärt än liknande rostgumpad törnskata (L. schach), mer enhetligt färgad gråbrun ovan, blek övergump och mer intrikat tecknad på vingtäckare och tertialer. Arten trivs i öppna och torra buskmarker samt i jordbruksbygd.^[4]

• 
• 
• 

Läten

Fågeln sjunger en behaglig, oregelbunden ramsa blandat med hårda toner och härmningar.^[5] Ett skränande läte sägs vara väldigt likt det ljud en groda yttrar när den fångas av en orm.^[6]

Utbredning och systematik

Indisk törnskata delas in i två underarter med följande utbredning:^[3]

• Lanius vittatus vittatus – förekommer från Pakistan (Indusslätterna) till Västbengalen och södra Indien (utom i sydväst)
• Lanius vittatus nargianus – förekommer i sydöstra Iran, södra Turkmenistan, Afghanistan, Baluchistan och Pakistan

Arten ses utanför häckningstid även i Förenade Arabemiraten där den även har häckat.^[7] Den har också tillfälligt setts i Oman, Sri Lanka, Saudiarabien och Bhutan.^[5]

Levnadssätt

Indisk törnskata förekommer i olika sorters öppen, torr mark med buskar och spridda träd. Den lever nästan uteslutande av insekter, mest skalbaggar och hopprätvingar.^[8]

Häckning

Hanen och honan hjälps åt vid bobygget och placerar det gömt 1,5-4 meter upp i en trädklyka eller i en törnbuske. Honan lägger 3-5 ägg som hon mestadels ruvar ensam, i 14-15 dagar. Ungarna är flygga ungefär lika lång tid efter kläckning.^[6]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling som inte tros vara utsatt för något substantiellt hot.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som vanlig i norr och mindre vanlig i syd.^[9]

Noter

1. ^ [a b c] Birdlife International 2016 Lanius vittatus Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-11.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ Grimmett, R.; Inskipp,C. & Inskipp, T. 1999. Birds of the Indian Subcontinent. Oxford University Press
5. ^ [a b] Yosef, R., International Shrike Working Group & de Juana, E. (2018). Bay-backed Shrike (Lanius vittatus). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/60476 25 januari 2018).
6. ^ [a b] Norbert Lefranc, Tim Worfolk, 2103. Shrikes, https://books.google.com/books?id=HclLAQAAQBAJ&pg=PA169, A&C Black isbn=978-1-4081-8756-2
7. ^ Campbell, O., Hare, W. & Milius, N. (2011) The first confirmed breeding record of Bay-backed Shrike Lanius vittatus in the United Arab Emirates, with comments on field characters of juveniles. Sandgrouse 33(1): 7–11.
8. ^ Yosef, R., International Shrike Working Group & de Juana, E. (2018). Bay-backed Shrike (Lanius vittatus). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/60476 26 oktober 2018).
9. ^ Harris, T.; Franklin, K. 2000. Shrikes and bush-shrikes. Christopher Helm, London.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör indisk törnskata.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Lanius vittatus.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Lanius vittatus là một loài chim trong họ Laniidae.^[1]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Lanius vittatus tại Wikispecies

二名法 Lanius vittatus
Valenciennes, 1826

褐背伯劳（学名：Lanius vittatus）是伯劳科伯劳属的一种，栖息于南亚。

描述

褐背伯劳是一种小型伯劳，体长约有17厘米；其背部褐色；臀部灰白；尾羽较长，为黑底白边。腹部白色，但两侧浅黄。^[2]冠部和后颈为灰色，眼部四周呈现伯劳属典型的黑色蒙面外观。双翼缀有少量白色，喙及两腿为深灰色。^[2]

两性间的差异较少，但幼鸟较成鸟色浅。^[2]

生态习性和栖息地

褐背伯劳喜栖息于灌木丛的树梢上，以捕捉蜥蜴、大型昆虫、小型鸟类和啮齿动物为食。^[2]

由于褐背伯劳的爪子并不适于撕扯，它们会先用荆棘一类尖锐的物体刺穿其猎物，再以其钩状的喙部撕咬猎物。^[2]

褐背伯劳广泛分布于阿富汗、巴基斯坦和印度，近期还在斯里兰卡发现其活动。褐背伯劳常在丛林及农耕地区的灌木丛中搭巢，每次可生产3至5枚鸟蛋。^[1]

参考文献

外部链接

• Lanius vittatus. IUCN Red List of Threatened Species 2010. International Union for Conservation of Nature. 2009.

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=褐背伯劳&oldid=32962872”