Melanitta nigra[2] ye una especie d'ave anseriforme de la familia Anatidae mesma del Holárticu. Ye un coríu marín que cría nel norte d'Eurasia, Islandia y l'este de Groenlandia, y pasa l'iviernu nes mariñes atlántiques d'Europa y el norte d'África.
El negrón común mide de 44 a 54 cm de llargor.[3] Presenta un notable dimorfismu sexual. El machu ye totalmente negru, salvo un llurdiu mariellu anaranxada nel culmen del picu y el so finu aniellu ocular mariellu intenso. Caracterizar por tener un abultamientu arrondáu na base cimera del picu. La fema sicasí tien el plumaxe de tonos pardos, coles mexelles y pescuezu más claros en contraste col pileu escuru. Les femes anque tienen el picu del mesmu color que los machos escarecen del abultamientu de la base.
El negrón común foi descritu científicamente por Carlos Linneo en 1758 na décima edición de la so obra Systema naturae, col nome de Anas nigra,[4] que significa «patu negru». Darréu foi treslladáu al xéneru Melanitta, creáu por Friedrich Boie en 1822.[5] Ye una especie monotípica; anguaño nun se reconocen subespecies estremaes, anque enantes considerar al negrón americanu una subespecie del negrón común.[6]
El nome del so xéneru vien de la combinación de les pallabres griegues melanos «negru» y netta «coríu», y el so nome específicu nigra en llatín significa «negra» (cuidao que anas y netta son femeninos).
Pasa gran parte del añu nel mar. Flota en grandes bandaes nes agües costeres pocu fondes, o vuela baxu sobre l'agua en formaciones desordenaes. Bucia, dacuando en grupu, p'alimentase de moluscos y d'otros animales.
Cría na tundra y los pandoriales árticos al pie de llamargues, llagunes y regueros y demás hábitat d'agua duce. El so nial consiste en fuexu someru nel suelu escondíu ente la vexetación tantu nes cercaníes de l'agua como más llueñe en mediu del pandorial.[1]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Melanitta nigra ye una especie d'ave anseriforme de la familia Anatidae mesma del Holárticu. Ye un coríu marín que cría nel norte d'Eurasia, Islandia y l'este de Groenlandia, y pasa l'iviernu nes mariñes atlántiques d'Europa y el norte d'África.
An duanenn voutin a zo ur spesad houidi palvezek, Melanitta nigra an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra ar spesad en hanternoz Eurazia; goañviñ a ra war aodoù hanternoz ha kornôg Europa ha gwalarn Afrika[1]
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An duanenn voutin a zo ur spesad houidi palvezek, Melanitta nigra an anv skiantel anezhañ.
L'ànec negre comú (Melanitta nigra), anomentat ànnera negra a les Balears i morell de mar negre al País Valencià, és un ànec capbussador marí de la família dels Anatidae.
És un ànec gran que pot arribar als 60 cm. de longitud tot i que la mida normal és d'uns 50 cm. El plomatge del mascle en època d'aparellament és de color negre uniforme, amb un bec també negre amb una taca característica de color vermellós i un bony o protuberància a la base superior. El plomatge d'eclipsi dels mascles i el de les femelles és de color marró fosc amb el cap i els costats del coll d'un color més clar. Les ales sempre són uniformement fosques.
Nia a Islàndia i a les costes de la península escandinava, del nord de Finlàndia i Rússia des de Bergen fins a l'alçada de Nova Zembla.
Hiverna bàsicament a les costes de la Gran Bretanya i d'Irlanda i a les costes de la meitat meridional del mar Bàltic i de l'Atlàntic des de la península de Jutlàndia fins al Marroc a l'alçada de Rabat tot i que també es pot trobar a les costes del Mediterrani occidental.
La seva dieta es compon únicament de substàncies nutrients que busca sota l'aigua. Pot capbussar-se fins als 6 metres de profunditat. La part més important consisteix en mol·luscs bivalves però també inclou crustacis, cucs, insectes aquàtics i les seves larves. També pot consumir plantes aquàtiques.
Sempre es troba mar endins, generalment entre 1 i 6 km de la costa, de manera que des de la costa tan sols se'l pot veure amb l'ajut de binocles. Tret de l'època de reproducció, no s'acosta mai a terra.
Són ànecs molt sociables amb els seus congèneres. Solen nadar en grup submergint-se tots a la vegada i emergint també al mateix temps. Quan neda manté sempre el bec aixecat cap amunt i ocasionalment també aixeca la cua.
Quan vola produeix com una mena de brunzit. Volen formant llargues línies transversals de fins a 10 metres de llargada. Aquesta línia va descrivint una mena d'ona a base d'ascendir i descendir, talment com si volessin sobre uns obstacles invisibles.
El cant de l'època de zel es pot escoltar fins al mes de setembre i sona com una mena de "duïïït" aflautat.
El retorn a les zones de nidificació comença al maig. Al juny fa el niu sota d'arbusts espessos de les vores dels llacs o dels cursos baixos de rius amb aigües manses. La femella pon de 5 a 8 ous que cova sola durant uns 28 dies doncs el mascle l'abandona ràpidament després d'haver-se produït l'aparellament. Els pollets romandran sota la cura de la mare duren 6 o 7 setmanes passades les quals assoleixen la independència tot i que continuen agrupats en el mateix estol.
L'ànec negre comú (Melanitta nigra), anomentat ànnera negra a les Balears i morell de mar negre al País Valencià, és un ànec capbussador marí de la família dels Anatidae.
Hwyaden sy'n byw o gwmpas yr arfordir yw'r Fôr-hwyaden ddu. Mae'n nythu yng ngogledd Ewrop ac Asia, yn ymestyn i'r dwyrain hyd at Afon Olenyok yn Siberia. Mae'n hwyaden fawr, 43–54 cm o hyd. Dim ond y ceiliog sy'n ddu, tra mae'r iâr yn frown.
Yn y gaeaf, mae'n symud tua'r de, gyda rhai yn cyrraedd cyn belled a Morocco. Nid yw'n nythu yng Nghymru, ond gellir gweld niferoedd sylweddol ger yr arfordir yn y gaeaf, yn enwedig ym Mae Caerfyrddin.
Turpan černý (Melanitta nigra) je malý druh kachny z řádu vrubozobých. Samec je celý černý, bez bílé kresby, s hrbolem u kořene zobáku; hřbet zobáku je žlutý. V letu jsou ruční letky světlejší. Samice je hnědá, s výrazně světlejšími tvářemi a stranami krku, čímž připomíná samici zrzohlávky rudozobé (ta je ale výrazně větší). Mladí ptáci mají světlejší břicho. Hnízdí u jezer a řek v severských lesích, v České republice vzácně přezimuje.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu turpan černý ve Wikimedia Commons
Galerie turpan černý ve Wikimedia Commons
Turpan černý (Melanitta nigra) je malý druh kachny z řádu vrubozobých. Samec je celý černý, bez bílé kresby, s hrbolem u kořene zobáku; hřbet zobáku je žlutý. V letu jsou ruční letky světlejší. Samice je hnědá, s výrazně světlejšími tvářemi a stranami krku, čímž připomíná samici zrzohlávky rudozobé (ta je ale výrazně větší). Mladí ptáci mají světlejší břicho. Hnízdí u jezer a řek v severských lesích, v České republice vzácně přezimuje.
Sortand (Melanitta nigra) er en fugleart i familien af egentlige andefugle. Arten yngler fra det østlige Grønland, Island og Storbritannien over Skandinavien og Finland til de nordlige dele af det vestlige og centrale Rusland. Det er en trækfugl, der overvintrer i Østersøen (inklusiv danske farvande), Europas og Nordafrikas atlanterhavskyster samt det vestlige Middelhav. Hannen er helt sort på nær et gult parti på næbbet og hunnen er brunlig med lys kind og strube.
I Danmark er sortand en meget almindelig trækgæst. Særlig mange fugle ses i Vesterhavet ud for Fanø og Rømø.
Hanner og unge fugle trækker gennem landet i juli og august til deres fældningskvarterer i Kattegat og Vesterhavet. Hunnerne kommer først senere i september/oktober og ses mere spredt i de danske farvande. Det egentlige efterårstræk ses i slutningen af oktober og november måned ud, hvor sortanden trækker videre mod vest og sydvest, for at overvintre i andre dele af Europa. Forårstrækket passerer Danmark fra slutningen af april til midten af maj. Om natten kan stemmen gyv-gyv-gyv... høres fra overflyvende fugle.[1]
Amerikansk sortand, der er udbredt fra det nordøstlige Sibirien til Alaska og Canada, var tidligere en underart af sortand, men regnes nu for en selvstændig art, Melanitta americana.[2]
Sortand (Melanitta nigra) er en fugleart i familien af egentlige andefugle. Arten yngler fra det østlige Grønland, Island og Storbritannien over Skandinavien og Finland til de nordlige dele af det vestlige og centrale Rusland. Det er en trækfugl, der overvintrer i Østersøen (inklusiv danske farvande), Europas og Nordafrikas atlanterhavskyster samt det vestlige Middelhav. Hannen er helt sort på nær et gult parti på næbbet og hunnen er brunlig med lys kind og strube.
Die Trauerente oder Atlantische Trauerente (Melanitta nigra) ist ein Entenvogel aus der Gattung der Meerenten (Melanitta), der die nördlichen Regionen Europas, Asiens und Nordamerikas bewohnt. Ihren Namen hat die Trauerente auf Grund der schwarzen Gefiederfärbung der Erpel. Während des Winterhalbjahres hält sich diese Ente unter anderem auch im Nord- und Ostseeraum auf.
Trauerenten haben ein Gewicht von etwa 1200 bis 1400 Gramm und erreichen eine Körperlänge von 45 bis 54 cm. Die Flügelspannweite beträgt 79 bis 90 Zentimeter.
Das Prachtkleid des Männchens ist einheitlich schwarz mit etwas helleren Flügelspitzen. Der Schnabel ist breit, flach mit einem gelben Fleck. An der Schnabelbasis befindet sich ein Höcker. Er ist überwiegend dunkel, lediglich eine Stelle auf dem Schnabel unmittelbar vor dem Höcker ist orangegelb. Das Schlichtkleid des Männchens ist dunkelbraun. Der Kopf weist an der Halsseite graubraune Partien auf. Die Weibchen sind dunkelbraun gefärbt. Die untere Gesichtshälfte ist grauweiß. Der Schnabel ist grau und besitzt keinen Höcker.
Beide Geschlechter besitzen dunkelbraune bis schwarze Füße. Die Schwanz ist lang, spitz und beim schwimmen oft etwas angehoben.
Im Flug bewegt sich die Trauerente schnell und meist in niedrigen Höhen fort. Im Flug weist sie keinerlei hellen Abzeichen auf, was sie unter anderem von der ähnlichen Samtente unterscheidet. Die Flügelschläge sind tiefgreifend schnell, mit Drehung des Körpers. Bei adulten Männchen ist die 10. Handschwinge als Schallschwinge im vorderen Bereich stark verschmälert. Männchen haben deshalb auffliegend ein zwitschernd-trillerndes und im Flug pfeifendes Fluggeräusch.[1]
Die Brutgebiete der Trauerenten liegen im Norden der Britischen Inseln, auf Island und in Skandinavien, im nördlichen Russland sowie im Westen Sibiriens. Zum Winter hin ziehen die Enten in die gemäßigteren Zonen bis nach Südspanien und Marokko. An der Nord- und Ostseeküste ist sie ein häufiger Durchzügler im Zeitraum Juli bis Dezember und Februar bis Mai. Außerhalb der Brutzeit hält sie sich überwiegend auf dem Meer auf. Überwinterungsgebiete finden sich im Norden Norwegen, in der Nordsee sowie entlang der französischen, iberischen und marokkanischen Küsten. In Asien überwintert sie häufig in den Küstengewässern Japans, Chinas und Koreas. An der westlichen Küste Nordamerikas halten sich Trauerenten im Winterhalbjahr von der Südküste Alaskas bis nach Kanada und Kalifornien auf. Im Osten Nordamerikas sind sie von Neufundland bis South Carolina und an den Großen Seen zu beobachten.[2]
Da Trauerenten wie viele andere Meerenten weder in ihrem ersten noch in ihrem zweiten Lebensjahr brüten, findet man häufig Schwärme von Trauerenten ganzjährig in Gebieten, die südlich ihrer Brutgebiete liegen.[3]
Trauerenten sind sehr gesellige Tiere die sich vorwiegend in großen Trupps auf dem Meer aufhalten. In der Regel gehen sie auch in kleinen Gruppen auf die Jagd.
Die Nahrung der Trauerenten besteht vorwiegend aus Miesmuscheln, Krebs- und Weichtieren. Im Süßwasser macht sie auch Jagd auf Insekten und kleine Fische. Die Beute wird meist tauchend gejagt. Dabei können sie Tiefen von bis zu 30 Metern erreichen.[4]
Mit etwa zwei Jahren werden die Tiere geschlechtsreif. Die Brutgebiete liegen an langsam fließenden Gewässern, Seen und Teichen oder auch an Waldrändern und der Tundra. Die Nester werden aus Pflanzenmaterial errichtet. Die Tiere brüten einmal im Jahr von März bis Juni. Die Männchen verlassen im Juni die Brutkolonien und kehren zur Mauser aufs Meer zurück. Das Weibchen legt 6 bis 9 gelbweißen Eier. Die Küken schlüpfen nach 27 bis 31 Tagen.[5]
Sie sind Nestflüchter und folgen kurz nach der Geburt der Mutter ins Wasser. Das Federkleid der Jungenten ähnelt dem Federkleid der Weibchen. Mit 45 bis 50 Tagen werden die Jungenten flügge und selbstständig.
Trauerenten erreichen in der Natur ein Alter von etwa 10 bis 15 Jahren.
Der weltweite Bestand der Trauerenten wird auf etwa eine Million Individuen geschätzt (Stand 2021). Der Bestand der Trauerente gilt als nicht gefährdet und wird von der IUCN mit Least Concern angegeben.[6] In Deutschland ist die Trauerente als eine Verantwortungsart innerhalb der Nationalen Strategie der Bundesregierung zur biologischen Vielfalt eingestuft.[7] Durch Bundesjagdgesetz ist die Jagdzeit vom 1. Oktober bis 15. Januar festgesetzt. Trauerenten sind an der deutschen Ost- und Nordseeküste weitreichend geschützt. Mit Ausnahme von Bremen und Sachsen gilt für die Art eine ganzjährige Schonzeit.[8]
Neben der Nominatform Melanitta nigra nigra wurde früher mit der Pazifischen Trauerente (Melanitta nigra americana) eine zweite Unterart unterschieden. Diese wird mittlerweile unter dem Namen Melanitta americana als eigenständige Art unterschieden; beide Arten sind demnach monotypisch.[9]
Die Pazifische Trauerente unterscheidet sich durch den Schnabel der Männchen von der Atlantischen Trauerente. Bei der Pazifischen Trauerente ist der Höcker kleiner, aber auffällig orangegelb. Die Pazifische Trauerente hat dadurch ein ebenmäßigeres Profil.[10] Die IUCN klassifiziert sie als potentiell gefährdet (Near Threatened).[11]
Die Trauerente oder Atlantische Trauerente (Melanitta nigra) ist ein Entenvogel aus der Gattung der Meerenten (Melanitta), der die nördlichen Regionen Europas, Asiens und Nordamerikas bewohnt. Ihren Namen hat die Trauerente auf Grund der schwarzen Gefiederfärbung der Erpel. Während des Winterhalbjahres hält sich diese Ente unter anderem auch im Nord- und Ostseeraum auf.
Bëkôcz (Melanitta nigra) - to je strzédny wòdny ptôch z rodzëznë kaczkòwatëch. Òn mòże zëmòwac na ùbrzegù Bôłtu.
Meritedri[1] (Melanitta nigra) on sorzien heimoh kuului lindu.
Linduu kučutah sežo nämmil nimil:
Piduhus: 44-54 cm
Siibien agjuväli: 70-84 cm
Paino: 560-950 g
Njurggu (Melanitta nigra) (lullisámegillii njorke, julevsámegillii sjnjurgoj dahje njurgoj, anárašgillii njurgoi, nuortalašgillii njoorǥ dahje njõõrǥ) lea vuojašloddi. Njurggu lea buokčevuojaš.
The Scots deuk (Melanitta nigra) is a lairge sea deuk, 43–54 cm in length, which breeds ower the far north o Europe an Asie east tae the Olenyok River. The American/E Siberian M. americana (Black Scoter) is sometimes considered a subspecies o M. nigra.
The Scots deuk (Melanitta nigra) is a lairge sea deuk, 43–54 cm in length, which breeds ower the far north o Europe an Asie east tae the Olenyok River. The American/E Siberian M. americana (Black Scoter) is sometimes considered a subspecies o M. nigra.
Tekst üüb Öömrang At suart an (Melanitta nigra) as en fögel ütj at anenfamile (Anatidae).
Suart an, a mantje.
Aier faan Melanitta nigra - MHNT
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: At suart an (Melanitta nigra) as en fögel ütj at anenfamile (Anatidae).
'S e eun a th' ann an Tunnag dhubh (Laideann: Melanitta nigra, Beurla: Common scoter) a bhuineas do theaghlach na Anatidae.
Tha iad cumanta ann an iar na h-Alba, ann an tuath na h-Èireann is Eilean Mhanainn.
Буор атах анды эбэтэр Лаамы андыта (нууч. синьга, лат. Melanitta nigra L.) — орто кус.
Тюксей (латин Sturnus; рочӧн Синьга) — утка рӧдысь ваын уялысь лэбач. Мукӧд ним: сьӧд утка, сьӧд чӧж.
Тюксей лыддьыссьӧ ыджыд уткаяс лыдӧ пырысь пӧткаӧн. Сьӧктаыс налӧн овлывлӧ килоӧн-джынйӧнӧдз, а кузьтаыс – ветымын кык сантиметрӧдз.
Ай тюксейыс чим сьӧд рӧма. Ныр вуж діныс мылькъя, ныр розьяс бердас эм вижовгӧрд печат. Синмыс пемыдгӧрд рӧма, кокыс сьӧд.
Олӧ-вылӧ Европалӧн да Азиялӧн войвыв юкӧнъясас, поздысьӧ весиг Йиа саридз бердын. Парма весьтын петкӧдчывлӧ гожъянінъясас вуджигӧн да тӧвйыны бӧр лэбигас.
Коми муӧ локтӧны сьӧд уткаяс ода-кора тӧлысьлӧн мӧд джынъяс. Лэбӧны быдтысянінъясас лун и вой гырысь кельöбъясӧн. Быд кельӧбын овлывлӧ сё либӧ унджык утка. Унаӧн поздйысьӧны Печора ю ковтысын, но кызвыныс воӧдчӧны вӧра тундраӧдз да тундраӧдз. Лунвывланьӧджык кольччӧм уткаяс гожйӧны пармаса нитшка нюръясын. Быд тюксей бӧрйӧ гоз пӧвсӧ тӧвъянінас на, да найӧ ёна тӧждысьӧны ӧта-мӧд вӧснаыс. Неминучаяс дырйи айыс дыр оз эновт кулӧм либӧ лыйӧм эньсӧ.
Чужанінас воӧм бӧрас овмӧдчӧны восьсаинъясӧ — тундраса тыяс бердын либӧ лӧня визувтысь юяс дорын. Позсӧ лӧсьӧдӧны муӧ кустъяс улӧ. Пыдӧсас вольсалӧны кос турун, мый вылӧ вочасӧн содтысьӧ пӧжсян уткаыслӧн лысӧм гӧныс. Позтырас овлывлӧ 5-8 еджыд рӧма кольк. Позъяс пукалӧ сӧмын эньыс тӧлысь чӧж. Сильӧпияныслӧн чужӧм бӧрас посни котырсӧ мамыс жӧ сӧмын дӧзьӧритӧ.
Эновтӧны чужанiнсо сьӧд уткаяс арнас вель сёрӧн — кӧч тӧлысь помасигӧн либӧ йирым тӧлысь пуксигӧн. Тӧвсӧ коллялӧны Балтика да Вой саридз гӧгӧртасын. Тюксейлӧн яйыс чӧскыд, кыйсьысьяс донъялӧны сiйӧс бура. Сьӧд уткаяс – войвывса лэбачьяс, лунвыв муясын найӧ оз овны.
Сьӧд уткаяс пӧткӧдчӧны кызвыннас яя сёянӧн, быдмӧгъяс вылӧ ыштывлӧны сӧмын корсюрӧ. Радейтӧны кутавны васа небыд гагъясӧс, лёльӧясӧс. Чӧсмасьӧны и чериӧн.
Тюксейӧн нимыс бергалӧ сӧмын удораса сёрнисикасын, роч йӧз шуӧны утка сикассӧ «синьгаӧн». Улыс эжваланьын олысьяс ногӧн — «сьӧд чӧж», мукӧд коми сёрнисикасын да литературнӧй кывйын — «сьӧд утка».
Перымса комияслы тайӧ кывйыс абу тӧдса да кыввораныс уткаыслӧн нимыс абу. А удмуртъяс тӧдӧны, кывкудъясас пыртӧмаӧсь кык ним: «сьӧд сюлы» (комиӧн: сьӧд утка) да «сьӧд тшӧж» (комиӧн: сьӧд чӧж). Кыдзи аддзам, нимъяссӧ лӧсьӧдiгӧн и комияс, и удмуртъяс тӧд выланыс босьтӧмаӧсь уткаыслысь сьӧд рӧмсӧ.
Коми гижысь Г.Юшковысь кындзи, ёнасӧ «тюксей» кывйӧн некод оз вӧдитчы. Со мый сiйӧ висьталӧ «Кысь ме тэнӧ корся?» повесьтын утка йывсьыс: «Сэсся ӧти баржа вылысь шкиперлӧн гӧтырыс бара на кокньӧд вайыштiс сылы: Сьӧд утка кельӧб дізьгысис-пуксис Колва шӧрас, да нывбабалӧн пыр и шусис сэтчӧ: Тюксейыс!»
Тюксей (латин Sturnus; рочӧн Синьга) — утка рӧдысь ваын уялысь лэбач. Мукӧд ним: сьӧд утка, сьӧд чӧж.
The common scoter (Melanitta nigra) is a large sea duck, 43–54 cm (17–21 in) in length, which breeds over the far north of Europe and the Palearctic east to the Olenyok River. The genus name is derived from Ancient Greek melas, "black", and netta, "duck". The species name is from Latin niger "shining black".[2] The black scoter (M. americana) of North America and eastern Siberia is sometimes considered a subspecies of M. nigra.
It is characterised by its bulky shape and large bill. The male is all black with a bulbous bill which shows some yellow coloration around the nostrils. The female is a brown bird with pale cheeks, very similar to female black scoter.
This species can be distinguished from other scoters, apart from black scoter, by the lack of white anywhere on the drake and the more extensive pale areas on the female.
Black scoter and common scoter have diagnosably distinct vocalisations.[3]
It winters farther south in temperate zones, on the coasts of Europe as far south as Morocco. It forms large flocks on suitable coastal waters. These are tightly packed, and the birds tend to take off and dive together.
The lined nest is built on the ground close to the sea, lakes or rivers, in woodland or tundra. 6-8 eggs are laid.
This species dives for crustaceans and molluscs; it also eats aquatic insects and small fish when on fresh water.
The common scoter is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.
In 1977, Campbell estimated the wintering population in north-western Europe to be about 130,000, mostly in the Baltic area, and the UK population at about 20,000. There is a marked passage in spring through the Straits of Dover.[4]
In 2003, a previously unknown wintering population of 50,000+ was found on Shell Flat in the north west of England by Cirrus Energy whilst surveying the area for a new wind farm.[5] Due to this development and an oil spill off the coast of Wales in 1996, questions about the common scoter population have been asked in the UK Parliament.[6]
Although the common scoter is a winter visitor to the UK, there are some breeding pairs in the north of Scotland. The species has been placed on the RSPB conservation Red List because of a greater than 50% decline in the UK breeding population. In 1998, the UK Government agreed to a biodiversity action plan (BAP) for the common scoter to increase the breeding population to 100 pairs by 2008.[7] The Northern Irish population, which had reached a peak of 150–200 pairs in the 1970s, crashed disastrously in the 1990s and by 2010 there were no confirmed reports of breeding. However, 100 pairs were recorded in the south of Ireland in a 1995 survey. UK breeding pairs have declined to 35 as of 2015 and attempts are being made to research why.[8]
At the third steering group meeting of the UK Common Scoter Biodiversity Action Plan (BAP), the population in the Shell Flat area was put at 16,500 wintering scoter and 5,000 moulting birds, of which 4,000 used the footprint area of the proposed wind farm.[9]
In parts of France, in the nineteenth century and earlier, the common scoter was accepted by the Roman Catholic Church as a substitute for fish during the Friday Fast.
The scoters are said to appear on the coasts of France in great numbers, to which they are attracted by a certain kind of small bivalve shell fish called vaimeaux ... At the flowing of the tide the scoters approach in great numbers, diving after their favourite food, and soon get entangled in the nets. ... These are sold to the Roman Catholics, who eat them on those days on which they are forbidden by their religion the use of animal food, fish excepted; these birds and a few others of the same fishy flavour, having been exempted from the interdict ...[10]
.JPG)
{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link) The common scoter (Melanitta nigra) is a large sea duck, 43–54 cm (17–21 in) in length, which breeds over the far north of Europe and the Palearctic east to the Olenyok River. The genus name is derived from Ancient Greek melas, "black", and netta, "duck". The species name is from Latin niger "shining black". The black scoter (M. americana) of North America and eastern Siberia is sometimes considered a subspecies of M. nigra.
La Nigra maranaso (Melanitta nigra) estas birdo el anasedoj kaj grupo de maranasoj, kiu enhavas kvin similajn speciojn de nigraj aŭ malhelbrunaj birdoj depende de la sekso.
Ili reproduktiĝas ĉe malproksima nordaj Eŭropo kaj Azio oriente de la rivero Olenjok. La amerika kaj orientsiberia M. americana (Amerika maranaso) estas foje konsiderata subspecio de la M. nigra.
Ili vintras pli sude en moderkliamtaj zonoj, en marbrdoj de Eŭropo tiom sude kiom ĝis Maroko. Ili formas grandajn arojn en taŭgaj marbordaj akvoj. La aroj estas forte ligataj, kaj la birdoj tendencas ekveturi kaj manĝoplonĝi kune.
Tiu specio grandas 48 cm averaĝe, sed entute estas 44-54 cm longa kaj kun 70 al 84 cm de enverguro.[1] Ili distingiĝas pro diketa korpo kaj granda beko. Temas pri specio kun seksa duformismo. La viranaso estas tute nigra kun vigla oranĝecflava makulo ĉe la supra bordo de la nigra beko ĉirkaŭ la naztruoj kaj nigra ŝvelaĵo kun formo de tubero ĉe la bekobazo. La anasinoj kaj la junuloj estas malhelbrunaj al nigrecaj kun malpurblankaj vangoj kaj kolflankoj, nome gorĝareo, do hela areo tre kontraste limigita el la nigreca krono, tre simile al la inoj de la Amerika maranaso. La korposubo de junuloj estas makuleca sur brunblanka fono. La flugoplumoj de la specio montras sub taŭga lumo arĝentecajn nuancbrilojn.
Tiu specio povas esti distingata el aliaj maranasoj, krom la Amerika, pro manko de blanko ĉe maskloj, kaj pli etendaj helaj areoj de la inoj.
La Nigra maranaso kaj la Amerika maranaso havas diagnoze distingajn voĉojn (Sangster 2009).
Ĝi vivas ĉe maroj, nestas proksime al lagoj, sur la tundro. Ĝi naĝas facile, flugas per fortaj movoj en ondanta linio aŭ senorda grupo.
La remburita nesto estas konstruata surgrunde ĉe maro, lagoj aŭ riveroj, en arbaro aŭ tundro. La ino demetas 6-8 ovojn.
Tiu specio plonĝas por krustuloj kaj moluskoj; ili povas manĝi ankaŭ akvajn insektojn kaj malgrandajn fiŝojn kiam ili estas ĉe nesala akvo.
Campbell (1977) ĉirkaŭkalkulis la vintrantajn populaciojn en nordokcidenta Eŭropo je ĉirkaŭ 130,000, ĉefe en la Balta areo, kaj la britan populacion je ĉirkaŭ 20,000. Estas markata trapasepoko printempe tra la Markoloj de Dover.
En 2003 nekonata vintranta populacio de pli da 50,000 estis trovata ĉe stacio Shell Flat nordokcidente de Anglio fare de Cirrus Energy dum kontrolado de la areo por instalado de ventoturbinejo [1]. Pro tiu disvolviĝo kaj naftoverŝo ĉe la marbordo de Kimrio, en 1996, oni okazigis debatojn pri la populacio de Nigra maranaso en la brita parlamento. [2].
Kvankam la Nigra maranaso estas vintra vizitanto en Britio, estas kelkaj reproduktantaj paroj en norda Skotlando. Tiu specio estis lokigita en la Ruĝa Listo de RSPB pro malpliiĝo pli granda ol 50 % en tiu brita reprodukta populacio. En 1998 la brita registaro konsentis por biodiverseca agadplano (BAP) por ke la Nigra maranaso pliigu la reproduktan populacion al 100 paroj ĉe 2008 [3]. La Irlanda populacio, kiu estis atinginta pinton de 150-200 paroj en la 1970-aj jaroj, draste falis en la 1990-aj jaroj, kaj ĉe 2010 jam ne estis konfirmitaj registroj de reproduktado.
Pri la tria kontrolita grupo rilate al la brita Biodiverseca Agadplano por la Nigra maranaso (BAP) la populacio ĉe la areo de Shell Flat estis ĉirkaŭkalkulata je 16,500 vintrantaj individuoj de Nigra maranaso kaj 5,000 plumoŝanĝantaj birdoj, el kiuj 4,000 uzis la kernan areon de la proponita ventoturbinejo [4].
La Nigra maranaso (Melanitta nigra) estas birdospecio al kiu aplikiĝas la Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA).
La Nigra maranaso (Melanitta nigra) estas birdo el anasedoj kaj grupo de maranasoj, kiu enhavas kvin similajn speciojn de nigraj aŭ malhelbrunaj birdoj depende de la sekso.
El negrón común (Melanitta nigra)[2] es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae propia del Holártico. Es un pato marino que cría en el norte de Eurasia, Islandia y el este de Groenlandia, y pasa el invierno en las costas atlánticas de Europa y el norte de África.
El negrón común mide de 44 a 54 cm de longitud.[3] Presenta un notable dimorfismo sexual. El macho es totalmente negro, salvo una mancha amarilla anaranjada en el culmen del pico y su fino anillo ocular amarillo intenso. Se caracteriza por tener un abultamiento redondeado en la base superior del pico. La hembra en cambio tiene el plumaje de tonos pardos, con las mejillas y cuello más claros en contraste con el píleo oscuro. Las hembras aunque tienen el pico del mismo color que los machos carecen del abultamiento de la base.
El negrón común fue descrito científicamente por Carlos Linneo en 1758 en la décima edición de su obra Systema naturae, con el nombre de Anas nigra,[4] que significa «pato negro». Posteriormente fue trasladado al género Melanitta, creado por Friedrich Boie en 1822.[5] Es una especie monotípica; actualmente no se reconocen subespecies diferenciadas, aunque anteriormente se consideraba al negrón americano una subespecie del negrón común.[6]
El nombre de su género procede de la combinación de las palabras griegas melanos «negro» y netta «pato», y su nombre específico nigra en latín significa «negra» (puesto que anas y netta son femeninos).
Pasa gran parte del año en el mar. Flota en grandes bandadas en las aguas costeras poco profundas, o vuela bajo sobre el agua en formaciones desordenadas. Bucea, a veces en grupo, para alimentarse de moluscos y de otros animales.
Cría en la tundra y los páramos árticos junto a charcas, lagunas y arroyos y demás hábitat de agua dulce. Su nido consiste en hoyo somero en el suelo escondido entre la vegetación tanto en las cercanías del agua como más lejos en medio del páramo.[1]
El negrón común (Melanitta nigra) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae propia del Holártico. Es un pato marino que cría en el norte de Eurasia, Islandia y el este de Groenlandia, y pasa el invierno en las costas atlánticas de Europa y el norte de África.
Mustvaeras (Melanitta nigra) on partlaste sugukonda kuuluv veelinnuliik.
Ta on peaaegu rongasuurune, üleni musta (isaslind) või tumepruuni (emaslind) sulestikuga. Pesitseb tundravööndis. Eestist rändab läbi sadade tuhandetena mööda põhjarannikut. Kaal kuni 1,5 kg.
Eestis hinnatakse mustvaera talvist arvukust 100–1000 isendile [1].
Ida-mustvaerast on peetud mustvaera alamliigiks.
Mustvaeras (Melanitta nigra) on partlaste sugukonda kuuluv veelinnuliik.
Ta on peaaegu rongasuurune, üleni musta (isaslind) või tumepruuni (emaslind) sulestikuga. Pesitseb tundravööndis. Eestist rändab läbi sadade tuhandetena mööda põhjarannikut. Kaal kuni 1,5 kg.
Eestis hinnatakse mustvaera talvist arvukust 100–1000 isendile .
Ida-mustvaerast on peetud mustvaera alamliigiks.
Ahatebeltz arrunta (Melanitta nigra) anatidae familiaren ahate ez-domestikoa da.
Itsas-hegazti hau tundran bizi da eta neguan Hegoaldeko Europara eta Iparraldeko Afrikara migratzen da[1].
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Ahatebeltz arrunta (Melanitta nigra) anatidae familiaren ahate ez-domestikoa da.
Itsas-hegazti hau tundran bizi da eta neguan Hegoaldeko Europara eta Iparraldeko Afrikara migratzen da.
Mustalintu (Melanitta nigra) on keskikokoinen musta sorsalintu. Sen vanha kansanomainen nimi oli meriteeri[2].
Mustalintu on 44–54 cm pitkä ja sen siipien kärkiväli on 70–84 cm. Mustalintukoiraan höyhenpuku on musta, mutta käsisulat ovat vaaleat. Nokka on sivuilta musta ja keskeltä keltainen, ja siinä on pieni kyhmy. Naaras on väriltään likaisenruskea. Sen niska ja päälaki ovat tummanruskeat, mutta posket vaaleammat. Nokka on kokotumma eikä siinä ole kyhmyä. Nuoret yksilöt muistuttavat naarasta, mutta niillä on vaaleampi, ruskeanvalkea vatsa ja niiden puku on ruskeammanvärinen, ei niin harmaa kuin vanhoilla naarailla.[3]
Vanhin suomalainen rengastettu mustalintu on ollut 8 vuotta ja 3 päivää vanha. Euroopan vanhin oli islantilainen 16 vuotta ja 9 kuukautta vanha lintu.
Mustalinnun lisääntymisaluetta ovat Euroopan ja Aasian pohjoisimmat osat. Se talvehtii Euroopan länsiosissa ja Luoteis-Afrikan rannikolla. Sen maailmanlaajuiseksi kannaksi arvioidaan 1,6 miljoonaa yksilöä. Maailmanlaajuisesti mustalintu on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Suomessa mustalintua tavataan pesivänä pääasiassa Oulun pohjoispuolella, ja etelämpänä pesinnät ovat hyvin poikkeuksellisia. Suomen mustalintukanta väheni 1900-luvun alusta 1970-luvulle. Vähenemisen syitä olivat ainakin metsästys ja talvehtimisalueiden öljytuhot. 1990-luvun lopulla Suomen mustalintukannaksi arvioitiin noin 1 500 paria. Vuoden 2010 uhanalaisuusarvioinnissa mustalintu luokiteltiin Suomessa elinvoimaiseksi, kun taas vuoden 2000 arvioinnissa se oli luokiteltu silmälläpidettäväksi.[4]
Suomen mustalinnut talvehtivat Itämeren etelä- ja itäosissa[5] sekä Pohjanmerellä.[6] Vanhojen koiraiden syysmuutto tapahtuu jo kesäkuun lopulla ja heinäkuussa. Naaraat ja nuoret yksilöt muuttavat pääosin elo-lokakuussa. Pieni määrä mustalintuja talvehtii Suomessakin Ahvenanmaan vesillä.[5]
Mustalintua tavataan pesimäaikaan järvillä, joilla ja lammilla.[3] Muuttoaikoina sitä tavataan myös merialueilla.
Mustalintu munii maahan rannan lähelle tehtyyn pesään yleensä touko–heinäkuussa 6–10 munaa, joita naaras hautoo 27–31 vuorokautta.[5][6] Poikaset ovat lentokykyisiä 6–7 viikon ikäisinä.[6]
Mustalintu käyttää ravinnokseen nilviäisiä ja hyönteisiä, erityisesti vesihyönteisten toukkia.[5] Myös erilaiset vesikasvit muodostavat osansa mustalinnun ravinnosta. Mustalintu voi syödä myös jopa marjoja.[6]
Mustalintu (Melanitta nigra) on keskikokoinen musta sorsalintu. Sen vanha kansanomainen nimi oli meriteeri.
Melanitta nigra
La Macreuse noire (Melanitta nigra) est une espèce de canards plongeurs marins de la famille des anatidés. Le dimorphisme sexuel est prononcé chez cet oiseau, le mâle étant entièrement noir, avec une tache jaune orangé sur le bec, la femelle et les jeunes sont brun clair, avec les côtés du cou et de la tête plus pâles. La Macreuse noire habite le Nord de l'Europe et de l'Asie ; les populations américaines ont évolué vers une espèce désormais considérée comme séparée, appelée Macreuse à bec jaune (Melanitta americana).
La Macreuse noire hiverne en bandes et revient en mai sur ses aires de nidification où elle se reproduit sur les lacs, dans les roselières ou dans la toundra. La ponte compte cinq à huit œufs, couvés par la seule femelle, qui s'occupe également seule de ses canetons durant plusieurs semaines après leur naissance. La Macreuse noire plonge pour se nourrir. Son alimentation comprend principalement divers invertébrés où sont prédominants crustacés et mollusques, ainsi que vers et insectes, régime parfois complété à l'aide de petites pousses végétales ou de plantes aquatiques.
Les effectifs importants des populations de cet oiseau et sa vaste aire de répartition font d'elle une espèce peu menacée.
L'appellation de « macreuse » provient de « macrolle », désignant la foulque noire aujourd'hui appelée Foulque macroule, et qui aurait subi une substitution de suffixe au XVIIe siècle. « Macrolle » viendrait lui-même du frison markol ou du néerlandais septentrional meerkol, appellations désignant diverses poules d'eau[2]. Par la suite le terme « macreuse » servira à désigner en boucherie des pièces de viande maigre par analogie avec la chair pauvre du canard[2]. Les chasseurs la nomment parfois, comme d'autres macreuses, « grisette » ou « bizette »[3]. Au XVIe siècle av. J.-C., Pierre Belon la décrit aussi sous le nom de « diable de mer »[2],[4]. Son nom vernaculaire de « Macreuse noire » est toujours utilisé pour désigner la Macreuse à bec jaune dont elle a été récemment séparée, mais la Commission internationale des noms français des oiseaux (CINFO) en fait un nom normalisé propre à l'espèce. Le nom du genre, Melanitta vient du grec ancien μέλας [mɛlas] signifiant « noir » tout comme la dénomination spécifique nigra, empruntée quant à elle au latin niger.
Ce canard marin mesure généralement de 44 à 54 centimètres de longueur[5]. Il présente un net dimorphisme sexuel.
Le plumage du mâle est entièrement noir brillant à l'exception du dessous des rémiges et du ventre, noirs également mais ternes. Son bec est noir avec une protubérance à la base (qui n'atteint sa taille définitive que vers trois ans) et une tache jaune orangé sur la mandibule supérieure. Ses pattes sont brun noir et ses iris brun rougeâtre[6]. Le mâle mue des plumes de la tête et du corps en juillet, et des ailes et de la queue en septembre et octobre. La mue partielle s’imbrique dans cette mue complète puisqu’elle se déroule entre septembre et mai.
La femelle présente un plumage brun, plus foncé sur le dessus de la tête. Les joues, la gorge et les côtés du cou sont brun grisâtre très clair, tirant même sur le blanchâtre. La poitrine et le ventre sont brun clair. Le bec est noir ou verdâtre sombre, parfois marqué de jaune orangé. Il est un peu renflé à la base chez la femelle âgée. Comme chez le mâle, la mue complète se déroule de juillet à octobre mais la mue partielle n'a lieu qu'en avril.
Le juvénile ressemble beaucoup à la femelle adulte, mais est brun plus pâle dessus et plus blanc dessous avec une petite tache jaune orangé autour des narines chez le mâle. Toujours chez celui-ci, la forme et la couleur du bec se modifient pour ressembler à celles de l'adulte à partir de la fin du premier hiver[9]. La mue partielle se déroule de décembre au printemps. Le jeune mâle acquiert progressivement des plumes noires.
Chez le mâle, la dixième rémige primaire a le vexille interne fortement rétréci dans sa partie supérieure (la largeur de la plume étant ainsi réduite environ de moitié), fait expliquant la production d'un sifflement aigu lorsque l'oiseau vole, souvent audible lors des migrations. Ce rétrécissement est nettement plus faible chez la femelle.
La Macreuse noire nage le plus souvent avec le cou rentré dans les épaules et la queue courte redressée en pointe. Dérangée, elle dresse le cou et s'immerge presque entièrement.
Elle plonge fréquemment jusqu'à deux mètres de profondeur, parfois jusqu'à 10 ou 20 mètres (maximum 30 mètres). La durée des plongées varie de 18 à 30 secondes, parfois jusqu'à 60 secondes. Les ailes sont collées au corps pendant la plongée. Elle pourrait de temps à autre les tenir écartées, comportement classique chez la Macreuse à front blanc.
En mer, les individus volent le plus souvent en grandes formations à faible altitude (assez souvent à un ou deux mètres seulement) et profitent ainsi de l'« effet de sol » qui permet d'économiser jusqu'à 20 % de l'énergie dépensée, la traînée étant réduite[10], mais au-dessus des terres l'altitude de vol est nettement plus élevée.
Cette espèce est généralement silencieuse en dehors de la période de reproduction. Lors des parades, le cri du mâle est un son de cloche aigu et flûté en cour-li, la femelle produit des sons grinçants[11] mais aussi des grognements rauques. Au début de la saison de reproduction et les nuits de migrations, les oiseaux peuvent émettre un appel en guiv-guiv[12]. Outre leur distribution géographique, les vocalisations peuvent servir à distinguer la Macreuse noire de la Macreuse à bec jaune[13].
La Macreuse noire est une espèce monogame. Comme chez de nombreuses espèces appartenant à la famille des anatidés, les premières parades nuptiales se déroulent sur les lieux d'hivernage et comportent des attitudes correspondant aux activités de toilette. Le mâle se dresse sur l'eau, déploie ses ailes et secoue les plumes de son dos. Il simule le lissage des rémiges et secoue fréquemment la tête. Il feint également des agressions sur d'autres individus en nageant le dos très voûté, le cou rentré, le bec tenu horizontalement, faisant jaillir l'eau derrière lui avec ses pattes et s'arrêtant brusquement. Les couples ne sont stables qu'à partir du printemps.
Le retour sur les zones de nidification se fait en mai. La Macreuse noire niche sur les lacs, les roselières ou les toundras. Le nid est généralement bien caché dans la végétation épaisse et bien souvent situé sous des arbustes, parfois dans une dépression naturelle. Il est construit par la femelle seule avec des herbes, des mousses, des lichens et du duvet. Entre fin mai et juin, la femelle pond six à huit œufs en Russie d'Europe et neuf ou dix en Islande (quatre et onze constituant les valeurs extrêmes, au-delà il s'agit probablement de pontes déposées par deux femelles). De forme ovale, ces œufs présentent une teinte crème à chamois. Ils mesurent en moyenne 66 × 45 millimètres (valeurs extrêmes 59 à 72 millimètres × 41,3 à 47,7 millimètres[11]). La femelle n'effectue qu'une seule ponte. En cas de destruction de celle-ci, son remplacement n'est réalisé que dans 30 % des cas environ.
La femelle couve seule durant 27 à 31 jours, le mâle l'abandonnant rapidement[11]. Lorsqu'elle quitte le nid, par exemple pour s'alimenter, elle recouvre les œufs de duvet. Comme l'incubation commence avec la ponte du dernier œuf, l'éclosion est synchronisée. Les coquilles demeurent dans le nid que les poussins quittent rapidement. Ils se nourrissent eux-mêmes mais sont protégés par la femelle sous laquelle ils se réfugient la nuit pendant quelque temps. Elle reste près de ses canetons et les accompagne à l'eau durant six à sept semaines, puis ceux-ci deviennent indépendants, tout en restant groupés[11]. Leur plumage complet met 45 à 50 jours à s'établir[5] ; ils effectuent leur première reproduction vers l'âge de deux ou trois ans.
Les prédateurs les mieux connus de la Macreuse noire sont le Pygargue à queue blanche en Norvège, ainsi que l'Autour des palombes et le Faucon pèlerin en Allemagne (île de Rügen). La longévité maximale reconnue est celle d'un individu bagué trouvé mort en Islande à 16 ans et 9 mois[14].
La Macreuse noire puise sa nourriture principalement sous l'eau : elle peut plonger jusqu'à six mètres de profondeur pour se nourrir de mollusques, crustacés, vers, insectes aquatiques et leurs larves. Elle peut aussi consommer des végétaux (pousses vertes, plantes aquatiques…)[5].
En mer et dans les eaux saumâtres, elle consomme essentiellement des mollusques, en particulier des moules Mytilus edulis (jusqu’à 40 mm), mais aussi quelques coques Cerastoderma (jusqu’à 40 mm également), Mya, Spisula, d’autres lamellibranches (Venus, Tellina, Macoma, Solen, Venerupis, Arctica, Nucula et Hiatella) et des gastéropodes (Nassarius reticulatus, bigorneaux Littorina et hydrobies Hydrobia). Par exemple, sur le littoral augeron (Normandie), la Macreuse noire consomme surtout les mollusques Donax vittatus, Nucula turgida, Natica alderi et Cerastoderma edule[15]. Occasionnellement la Macreuse noire prélève des crustacés, particulièrement des isopodes (Idotea), des amphipodes (Gammarus) et de petits crabes (Carcinus). Son régime comprend également de manière marginale des annélides polychètes et des échinodermes.
En eau douce, cet oiseau consomme des mollusques, essentiellement des moules du genre Anodonta et des limnées Lymnaea, des imagos et des larves d'insectes, des annélides, de petits poissons et leurs œufs, des racines, des tubercules et des graines.
En Islande, l'été, la Macreuse noire prélève des larves de chironomes, des limnées, des œufs de poissons, des graines de potamots et des crustacés cladocères. Sur le lac Mývatn, les jeunes poussins se nourrissent surtout d'insectes adultes mais avalent aussi des graines surtout de potamots (Potamogeton). Plus âgés, ils consomment essentiellement des larves de chironomes et quelques cladocères[16].
La Macreuse noire se reproduit essentiellement du Sud de la Norvège au Nord de l'Asie jusqu'à la Léna. Elle est en régression en Finlande (500 couples) avec notamment le recul vers le nord de la limite méridionale de nidification. Plus à l'ouest, cet oiseau est moins répandu : Écosse (reproduction à partir de 1855, peut-être avant, 30 couples en 1974), Irlande (reproduction à partir de 1905, 70 à 200 couples de 1966 à 1974), Islande (500 couples en 1975)[17]. Des cas de reproduction ont également été enregistrés au Spitzberg (notamment en 1905, 1963 et 1965[17]) et aux Féroé[9].
Cet oiseau est accidentel en Hongrie, Autriche, Suisse, Italie, ex-Yougoslavie, Grèce, Roumanie, Bulgarie, Turquie, Libye, Algérie, au Koweït, à Chypre, Malte, Madère, aux Açores et aux Canaries[17].
En période de reproduction dans les régions arctiques et boréales, la Macreuse noire fréquente une très grande variété de milieux : les lacs, les cours d'eau lents, les marais de la toundra, la toundra boisée et la taïga, les landes (notamment celles à bruyères) au bord des petits lacs de montagne.
Durant la période de la mue lorsqu'ils ne peuvent voler, les oiseaux stationnent en bandes, souvent en dehors des aires de reproduction, sur de grands lacs ou en mer.
En migration et en hivernage, la Macreuse noire stationne essentiellement en mer et de manière moindre sur les grands lacs où elle est plus irrégulière et moins abondante que la Macreuse brune. Elle se repose et s'alimente en groupes généralement de 500 mètres à deux kilomètres du littoral dans des zones où la profondeur n'excède pas 10 à 20 mètres et où la nourriture animale est abondante et accessible. Dans de telles conditions, les oiseaux acceptent l'exposition aux vagues violentes et aux courants rapides mais les côtes les plus rocheuses ne sont souvent pas très favorables aux stationnements[17].
La Macreuse noire est un oiseau essentiellement migrateur bien que de petites populations ne se déplacent peut-être qu'à faible distance.
Comme de nombreuses espèces européennes d'anatidés, la Macreuse noire effectue des migrations de mue. Entre fin juin et mi-août, de nombreux individus (environ 150 000) muent dans les eaux danoises : il s'agit essentiellement d'immatures et de mâles adultes (seulement 10 % de femelles)[18]. À la même période, la baie du mont Saint-Michel héberge plus de 20 000 mâles adultes[15]. D'autres oiseaux muent également en mer en Écosse et en Irlande tandis qu'en Islande, ils le font sur les lacs. Généralement, les femelles adultes rejoignent ces groupes à la fin du mois de septembre.
Les nicheurs islandais hivernent dans les eaux irlandaises et britanniques, et le long des côtes atlantiques de la France jusqu'au Portugal, avec une reprise (nouvelle capture d'un oiseau bagué ailleurs) connue aux Açores. Les mouvements des petites populations irlandaises et britanniques sont méconnus mais les lacs où l'espèce se reproduit sont désertés. Les nicheurs de Norvège semblent hiverner dans les eaux de ce pays au nord jusqu'aux îles Lofoten. Ceux de Russie arctique migrent entre l'ouest et l'ouest-sud-ouest de l'océan Arctique vers la mer Blanche, survolent les terres à travers le Nord de la Russie (surtout Carélie et région de Saint-Pétersbourg) vers le golfe de Finlande. Ils hivernent dans la Baltique à partir de l'Estonie, en mer du Nord, dans la Manche et dans l'océan Atlantique jusqu'au Nord-Ouest de la péninsule Ibérique. Cette zone d'hivernage est également utilisée par les nicheurs de Finlande et de Suède. Des migrateurs en vol vers le sud sont notés le long de la côte atlantique du Maroc de fin septembre à début novembre (jusqu'à 3 900 individus en un seul jour), mais les groupes hivernants dans ce pays ne dépassent pas 500 individus ; seuls de faibles effectifs atteignent le banc d'Arguin en Mauritanie et l'espèce n'est pas rencontrée plus au sud. La Macreuse noire est généralement rare en Méditerranée[19].
L'espèce fut décrite par Carl von Linné en 1758 sous le protonyme de Anas nigra[20],[21]. Elle est déplacée vers le genre Melanitta par Heinrich Boie en 1822. Deux sous-espèces sont longtemps distinguées : M. n. nigra, la Macreuse noire « vraie » et M. n. americana, dorénavant élevée au rang d'espèce sous le nom de Macreuse à bec jaune ou Macreuse américaine (Melanitta americana)[22]. Depuis lors l'espèce est considérée comme monotypique et forme avec M. americana le sous-genre Oidemia.
L'espèce bénéficiant d'une large distribution géographique et de nombreux effectifs, l'UICN la considère comme espèce de préoccupation mineure (LC)[1]. La population d'Europe était estimée en 1977 comme forte de 130 000 individus, pour la majorité dans la mer Baltique et 20 000 oiseaux au Royaume-Uni[23]. En 2002, on estimait la population hivernant dans l'Ouest de l'Europe forte de 800 000 oiseaux[24]. En France, on estime la population proche de 30 000 individus[3], sachant que 15 000 à 20 000 macreuses hivernent chaque année dans le seul estuaire de la Gironde[25]. En 2003, une population de 50 000 individus a été trouvée à Shell Flat, dans le Lancashire, où un parc éolien devait être construit[26]. Des estimations faites par BirdLife International donnaient une population mondiale (regroupant Macreuses noires et Macreuses à bec jaune) comprise entre 2 100 000 et 2 400 000 individus pour une répartition couvrant près de 8 300 000 km2, soit une superficie comparable à celle du Brésil[27].
L'espèce peut être chassée dans certains pays, par exemple en France où les effectifs sont jugés stables[28]. La principale menace planant sur l'espèce est la pollution marine[24] : en 1996, le naufrage du pétrolier MV Sea Empress cause une marée noire au Pays de Galles, tuant un tiers de la population locale de l'espèce.
Depuis 2007, la Direction régionale de l'environnement, de l'aménagement et du logement cofinance avec l'Agence des aires marines protégées et parcs naturels marins et le Fonds européen pour la pêche un programme sur l’analyse des causes de la chute des effectifs hivernants de macreuses noires en Normandie[29].
Au Moyen Âge, une croyance populaire très répandue professait la naissance spontanée de la Macreuse noire à partir de certains fruits de mer, ou de végétaux en décomposition. Sa chair étant, de plus, huileuse et coriace, cet oiseau était considéré comme un aliment maigre pour les jours de jeûne[2],[30]. Une croyance voisine existait pour les bernaches, supposées nées des pouces-pieds.
L'image de la Macreuse noire a été utilisée en philatélie. En effet, elle figure sur un timbre de 25 c d'Antigua-et-Barbuda émis en 1989[31] et de Jersey de 1999.
La prédation des moules de bouchot par les Macreuses noires provoque des dégâts dans les concessions mytilicoles des baies de Saint-Brieuc, du mont Saint-Michel et des Veys. Les mytiliculteurs utilisent comme moyen d'effarouchement le tir au fusil, les épouvantails ou les filets dont l'efficacité est limitée, la seule technique qui semble être opératoire étant l'effarouchement continu par un gardien durant les périodes sensibles[32]. En 2010, un programme spécifique à la baie du mont Saint-Michel est mené afin d'étudier leur impact sur les bassins mytilicoles, une dizaine de macreuses étant équipées de balises Argos[29].
« A. tota nigra, bauſi roſtri gibba. »
Melanitta nigra
La Macreuse noire (Melanitta nigra) est une espèce de canards plongeurs marins de la famille des anatidés. Le dimorphisme sexuel est prononcé chez cet oiseau, le mâle étant entièrement noir, avec une tache jaune orangé sur le bec, la femelle et les jeunes sont brun clair, avec les côtés du cou et de la tête plus pâles. La Macreuse noire habite le Nord de l'Europe et de l'Asie ; les populations américaines ont évolué vers une espèce désormais considérée comme séparée, appelée Macreuse à bec jaune (Melanitta americana).
La Macreuse noire hiverne en bandes et revient en mai sur ses aires de nidification où elle se reproduit sur les lacs, dans les roselières ou dans la toundra. La ponte compte cinq à huit œufs, couvés par la seule femelle, qui s'occupe également seule de ses canetons durant plusieurs semaines après leur naissance. La Macreuse noire plonge pour se nourrir. Son alimentation comprend principalement divers invertébrés où sont prédominants crustacés et mollusques, ainsi que vers et insectes, régime parfois complété à l'aide de petites pousses végétales ou de plantes aquatiques.
Les effectifs importants des populations de cet oiseau et sa vaste aire de répartition font d'elle une espèce peu menacée.
O pentumeiro[2] ou parrulo pentumeiro común[3] (Melanitta nigra) é unha especie de pato mergullador mariño da familia dos anátidos. O dimorfismo sexual desta especie é acusado, xa que o macho é completamente negro, cunha mancha amarela alaranxada no peteiro, a femia e os xoves son marróns claros, coas partes laterais do pescozo e da cabeza máis claras. Habita no norte de Europa e de Asia, e en Galicia está presente como invernante raro ou ave de paso.[3] As poboacións americanas evolucionaron orixinando unha especie actualmente considerada como separada, chamada Melanitta americana.
Inverna en grupo e regresa en maio ás áreas de nidificación onde se reproduce en lagos, xunqueiras ou na tundra. A posta consta de cinco a oito ovos, que choca a femia, a cal tamén se ocupa das crías durante varias semanas despois da eclosión. Os pentumeiros mergúllanse para buscar alimento. A súa alimentación consta principalmente de diversos invertebrados, especialmente crustáceos e moluscos, así como insectos, e ás veces completa a dieta con pequenas brotes vexetais ou plantas acuáticas.
Os grandes efectivos con que contan as poboacións e a súa ampla área de distribución fan que a especie estea pouco ameazada.
O nome do xénero Melanitta vén do grego antigo melas, que significa 'negro' e netta, 'pato'. Igualmente, a denominación específica, esta vez en latín, nigra, derivada de niger, significa 'negra'.[4]
Este pato mariño mide xeralmente de 44 a 54 cm de longo.[5] Presenta un claro dimorfismo sexual.
A plumaxe do macho é totalmente negra brillante agás debaixo das rémixes e no ventre, que son tamén negros, pero apagados. O peteiro é negro cunha protuberancia na base (que non acada o seu tamaño definitivo ata os tres anos) e unha mancha amarela alaranxada na mandíbula superior. As patas son negras amararronadas e os iris marróns avermellados.[6] O macho muda as plumas da testa e do corpo en xullo, e as das ás e a cola en setembro e outubro. A muda parcial solápase con esta muda completa, xa que se produce entre setembro e maio.
A femia presenta unha plumaxe marrón, máis escura na parte de arriba da cabeza. As meixelas, gorxa e partes laterais do pescozo son marróns cincentas moi clars, tirando mesmo a abrancazadas. O peito e o ventre son marróns claros. O peteiro é negro ou verdoso escuro, ás veces con marcas amarelas alaranxadas. Está un pouco avultado na base cando a femia envellece. Igual que no macho, a muda completa desenvólvese entre xullo e outubro, mais a muda parcial non empeza ata abril.
O individuo xove lembra moito á femia adulta, pero é dun marrón máis claro pola parte superior e máis branco pola inferior cunha pequena mancha amarela alaranxada arredor dos orificios nasais no macho. Nos xoves a forma e a cor do peteiro modifícanse para asemellarse ás do adulto a partir do final do primeiro inverno.[9] A muda parcial prodúcese de decembro á primavera. O macho xove adquire progresivamente as plumas negras.
No macho a décima pluma rémixe primaria ten o vexilo (lámina da pluma) interno fortemente reducido na súa parte superior (a anchura da pluma queda así reducida aproximadamente á metade), o cal explica a produción dun asubío agudo cando a ave voa, a miúdo audible nas migracións. Esta redución é moito máis feble na femia.
O pentumeiro nada normalmente co pescozo metido nos ombreiros (non estirado) e a cola curta ergueita de punta. Se o molestan, ergue o pescozo e mergúllase case totalmente.
Mergúllase con frecuencia ata dous metros de profundidade, ás veces ata os 10 ou 20 m (o máximo é 30 m). A duración dos mergullos varía de 18 a 30 segundos, pero pode chegar aos 60. As ás están pegadas ao corpo normalmente durante toda a inmersión, pero de cando en vez pode telas abertas, comportamente que é o típico no pentumeiro careto (Melanitta perspicillata) de América.
No mar voan normalmente en grandes formacións a pouca altitude (con frecuencia a só un ou dous metros) e aprovéitanse así do efecto solo, que permite aforrar ata un 20 % da enerxía que teñen que gastar, e a resistencia aerodinámica é reducida,[10] pero sobre zonas terrestres a altitude de voo é moito máis elevada.
Esta especie xeralmente é silenciosa excepto no período reprodutor. Cando se produce o cortexo, a chamada co macho é un son de campá agudo e afrautado que soa cour-li, mentres que a femia produce sons renxentes,[11] pero tamén gruñidos roucos. Ao principio da estación de reprodución e nas noites de migracións, estas aves poden emitir unha chamada tipo guiv-guiv.[12] Ademais da súa distribución xeográfica, as vocalizacións poden servir para distinguir o parrulo pentumeiro común de Melanitta americana.[13]
O pentumeiro común é unha especie monógama. Igual que en numerosas especies de anátidos, os primeiros cortexos nupciais realízanse nos lugares de invernada e consisten en comportamentos de limpeza das plumas. O macho érguese na auga, estende as ás e sacode as plumas do dorso. Simula o alisado das rémixes e abanea frecuentemente a testa. Finxe tamén agresións a outros individuos nadando coas costas moi arqueadas, o pescozo metido entre os ombreiros, e o peteiro mantido horizontalmente, facendo salpicar auga por detrás del coas patas e parando bruscamente. As parellas non son estables ata a primavera.
O regreso ás zonas de nidificación faise en maio. Fai o niño en lagos, xunqueiras ou tundras. O niño está xeralmente ben agochado entre vexetación mesta e moi a miúdo está situado entre arbustos, ou por veces en depresións naturais. Constrúeo a femia con herbas, musgos, liques e penuxe. Entre finais de maio e xuño, a femia pon de seis a oito ovos na Rusia europea e nove ou dez en Islandia (catro e once son os valores extremos, aínda que este último valor se trata probablemente de postas feitas por dúas femias). Son ovos de forma oval de ton crema ou rebezo, que miden como media 66 × 45 mm (os valores extremos son de 59 a 72 × 41,3 a 47,7 mm[11]). A femia realiza unha soa posta. En caso de destrución dos ovos, estes son substituídos só no 30 % dos casos aproximadamente.
A femia choca os ovos só durante de 27 a 31 días, e o macho a abandona rapidamente.[11] Cando ela se afasta do niño, por exemplo, para se alimentar, cobre os ovos con penuxe. Como a incubación comeza coa posta do derradeiro ovo, a eclosión está sincronizada. As cascas dos ovos quedan no niño, o cal as crías abandonan rapidamente. Os polos poden nutrirse de seu mais son protexidos pola femia baixo a cal se refuxian pola noite durante certo tempo. A nai permanece preto dos parruliños e acompáñaos ata a auga durante seis ou sete semanas, despois das cales xa son independentes, aínda que permanecen agrupados.[11] A súa plumaxe tarda de 45 a 50 días en estar completa;[5] efectúan a súa primeira reprodución á idade de dous ou tres anos.
Os predadores mellor coñecidos do pentumeiro común son o pigargo Haliaeetus albicilla en Noruega, e o azor e o falcón peregrino en Alemaña (illa de Rügen). A lonxevidade máxima rexistrada foi a dun individuo anelado atopado en Islandia que cumprira 16 anos e 9 meses.[14]
O pentumeiro obtén o seu alimento principalmente baixo a auga: pode mergullarse a seis metros ou máis de profundidade para nutrirse de moluscos, crustáceos, vermes, insectos acuáticos e as súas larvas. Pode comer vexetais (brotes verdes, plantas acuáticas…).[5]
No mar e nas augas pouco fondas, come esencialmente moluscos, en particular mexillóns Mytilus edulis (de ata 40 mm), pero tamén algúns outros bivalvos como croques Cerastoderma (tamén de ata 40 mm), Mya, Spisula, e tamén Venus, Tellina, Macoma, Solen, Venerupis, Arctica, Nucula e Hiatella, e gasterópodos (Nassarius reticulatus, Littorina e Hydrobia). Por exemplo, nas costas de Normandía, o pentumeiro consome sobre todo moluscos Donax vittatus, Nucula turgida, Euspira pulchella e Cerastoderma edule.[15] Ocasionalmente come crustáceos, especialmente isópodos (Idotea), anfípodos (Gammarus) e pequenos cangrexos (Carcinus). A súa dieta comprende igualmente de maneira marxinal anélidos poliquetos e equinodermos.
En auga doce este parrulo come moluscos, esencialmente mexillóns do xénero Anodonta e os Lymnaea, imagos e larvas de insectos, anélidos, pequenos peixes e os seus ovos, raíces, tubérculos e grans.
En Islandia, en verán, o pentumeiro come larvas de Chironomidae, Lymnaea, ovos de peixes, sementes de Potamogeton e crustáceos cladóceros. No lago Mývatn de Islandia, as crías de pentumeiro aliméntanse sobre todo de insectos adultos e inxiren tamén grans sobre todo de Potamogeton. Cando tañen máis idade pasan a comer esencialmente larvas de quironómidos e algúns cladóceros.[16]
O pentumeiro reprodúcese esencialmente desde o sur de Noruega ao norte de Asia ata o río Lena. Está en regresión en Finlandia (500 parellas) cunha retirada cara ao norte do límite meridional de nidificación. Máis ao oeste, esta ave está menos difundida: en Escocia (reprodución a partir de 1855, quizais antes, 30 parellas en 1974), Irlanda (reprodución a partir de 1905, de 70 a 200 parellas de 1966 a 1974), Islandia (500 parellas en 1975)[17]. Algúns casos de reprodución rexistráronse tamén en Spitzbergen (en 1905, 1963 e 1965[17]) e nas illas Feroe[9].
É unha ave accidental en Hungría, Austria, Suíza, Italia, ex-Iugoslavia, Grecia, Romanía, Bulgaria, Turquía, Libia, Alxeria, Kuwait, Chipre, Malta, Madeira, Azores e Canarias[17]. En Galicia aparece como ave invernante escasa ou como ave de paso.[3]
En perído de reprodución nas rexións árticas e boreais, o pentumeiro común frecuenta unha variedade moi grande de hábitats: os lagos, cursos de auga lentos, os pantanos da tundra, a tundra boscosa da taiga, as uceiras ao bordo de pequenos lagos de montaña.
Durante o período de muda cando non poden voar, estas aves permanecen en bandadas, a miúdo fóra das áreas de reprodución, en grandes lagos ou no mar.
En migración e en invernada, o pentumeiro permanece esencialmente no mar e en menor medida nos lagos grandes onde é máis irregular e menos abondosa que o pentumeiro de á branca. Descansa e aliméntase en grupos xeralmente a unha distancia no litoral de 500 m a 2 km da costa en zonas onde a profundidade non excede os 10 a 20 m e onde a nutrición animal é abondosa e accesible. En ditas condicións, as aves aceptan a exposición a ondas fortes e a correntes rápidas, pero as costas máis rochosas non adoitan ser moi favorables para eles.[17]
O pentumeiro é unha ave esencialmente migradora, aínda que hai pequenas poboacións que só se desprazan a pequena distancia.
Como numerosas especies de anátidos, o pentumeiro efectúa migracións de muda. Entre o fin de xuño e a metade de agosto, numerosos individuos (uns 150 000) mudan nas augas danesas: trátase esencialmente de inmaturos e de machos adultos (soamente o 10 % son femias).[18] No mesmo período, a baía do monte Saint-Michel alberga máis de 20 000 machos adultos.[15] Outras aves mudan igualmente no mar de Escocia e en Irlanda, mentres que en Islandia, fano nos lagos. Xeralmente, as femias adultas xúntanse con estes grupos a finais de setembro.
Os nidificantes islandeses invernan nas augas irlandesas e británicas, e ao longo das costas atlánticas de Francia ata Portugal, cun caso dunha ave anelada nas Azores. Os movementos das pequenas poboacións irlandesas e británicas son mal coñecidos pero os lagos onde as especies se reproducen son despois abandonados. Os nidificantes de Noruega parecen invernar nas augas dese país ao norte ata as illas Lofoten. Os da Rusia ártica migran entre o oeste e o oeste suroeste do océano Glacial Ártico cara ao mar Branco, sobrevoan as terras do norte de Rusia (sobre todo de Carelia e a rexión de San Petersburgo) cara ao golfo de Finlandia. Invernan no Báltico desde Estonia, no mar do Norte, no canal da Mancha e no océano Atlántico ata o noroeste da península Ibérica. Esta zona de invernada é tamén utilizada polos nidificantes de Finlandia e Suecia. Obsérvanse migrantes en voo cara ao sur ao longo da costa atlántica de Marrocos desde fins de setembro a inicios de novembro (ata 3%nbsp;900 individuos nun só día), mais os grupos invernantes nese país non pasan de 500 individuos ; só un pequeno grupo acada o banco de Arguin en Mauritania e a especie non se encontra máis ao sur. O pentumeiro común é xeralmente raro no mar Mediterráneo.[19]
A especie foi descrita por Carl von Linné en 1758 co nome de Anas nigra[20],[21]. Foi trasladada ao xénero Melanitta por Heinrich Boie en 1822. Durante moito temo distinguíronse dúas subespecies: M. n. nigra, e M. n. americana, pero esta última foi elevada ao rango de especie co nome Melanitta americana.[22] Desde entón a especie é considerada monotípica e forma coa M. americana o subxénero Oidemia.
A especie goza dunha ampla área de distribución xográfica e de numerosos exemplares, polo que a UICN considéraa co status de "especie pouco preocupante".[23] A poboación de Europa foi estimada en 1977 en 130 000 individuos, na súa maioría no mar Báltico e 20 000 aves no Reino Unido[24]. En 2002, estímábase que a poboación invernante no oeste de Europa era dunhas 800 000 aves.[25] En Francia, estímase que a poboación está próxima aos 30 000 individuos,[26] e sábese que só no estuario da Xironda invernan cada ano de 15 000 a 20 000 pentumeiros.[27] En 2003, unha poboación de 50 000 individuos foi atopada en Shell Flat, Lancashire, onde se ía construír un parque eólico.[28] As estimacións feitas por BirdLife International dan unha poboación mundial (agrupando os pentumeiros comúns e os Melanitta americana) comprendida entre os 2 100 000 e 2 400 000 individuos espallados nunha área de 8 300 000 km2, o que é unha superficie comparable á de países como o Brasil.[29]
A especie pode cazarse en certos países, por exemplo en Francia, onde os seus efectivos se consideran estables.[30] A principal ameaza que afronta a especie é a contaminación mariña:[25] En 1996, o naufraxío do petroleiro MV Sea Empress causou unha marea negra no País de Gales que matou un terzo da pobaoción local desta especie.
Desde 2007, axencias do goberno francés e os Fondos europeos para a pesca cofinancian un programa sobre a análise das causas da caída do número de pentumeiros comúns invernantes en Normandía.[31]
Na Idade Media segundo unha crenza popular moi estendida, pensábase que o pentumeiro nacía espontaneamente a partir de certos froitos de mar ou de vexetais en descomposición. Ademais, a súa carne aceitosa e coriácea era considerada un alimento magro bo para os días de xaxún.[32] Existía unha crenza algo parecida sobre os gansos Branta, que se supoñía se orixinaban a partir de percebes.
A imaxe do pentumeiro foi utilizada en filatelia e aparece en selos de 25 c de Antiga e Barbuda emitidos en 1989[33] e de Jersey de 1999.
En Francia, a predación que fai o pentumeiro sobre os mexillóns criados sobre postes (bouchot) provoca perdas económicas aos miticultores das baías de Saint-Brieuc, do monte Saint-Michel e dos Veys. Os criadores de mexillóns utilizan como medio de espantalos ruídos de disparos de fusil, espantallos ou redes, cuxa eficacia é limitada, a única técnica que parece ser operativa é espantalos de forma continua por un vixilante durante os períodos sensibles.[34]. En 2010, aplicouse un programa específico na baía do monte Saint-Michel para estudar o seu impacto sobre os parques mexilloeiros, nos que unha decena de pentumeiros foron equipados con balizas Argos.[31]
O pentumeiro ou parrulo pentumeiro común (Melanitta nigra) é unha especie de pato mergullador mariño da familia dos anátidos. O dimorfismo sexual desta especie é acusado, xa que o macho é completamente negro, cunha mancha amarela alaranxada no peteiro, a femia e os xoves son marróns claros, coas partes laterais do pescozo e da cabeza máis claras. Habita no norte de Europa e de Asia, e en Galicia está presente como invernante raro ou ave de paso. As poboacións americanas evolucionaron orixinando unha especie actualmente considerada como separada, chamada Melanitta americana.
Inverna en grupo e regresa en maio ás áreas de nidificación onde se reproduce en lagos, xunqueiras ou na tundra. A posta consta de cinco a oito ovos, que choca a femia, a cal tamén se ocupa das crías durante varias semanas despois da eclosión. Os pentumeiros mergúllanse para buscar alimento. A súa alimentación consta principalmente de diversos invertebrados, especialmente crustáceos e moluscos, así como insectos, e ás veces completa a dieta con pequenas brotes vexetais ou plantas acuáticas.
Os grandes efectivos con que contan as poboacións e a súa ampla área de distribución fan que a especie estea pouco ameazada.
Hrafnsönd (fræðiheiti Melanitta nigra) er fugl af andaætt. Hrafnsönd verpir við Ísland en er með sjaldgæfustu öndum sem verpa á Íslandi. Hrafnsendur halda sig fyrst og fremst á Mývatni og svipuðum votlendissvæðum í Þingeyjarsýslum.
Hrafnsönd (fræðiheiti Melanitta nigra) er fugl af andaætt. Hrafnsönd verpir við Ísland en er með sjaldgæfustu öndum sem verpa á Íslandi. Hrafnsendur halda sig fyrst og fremst á Mývatni og svipuðum votlendissvæðum í Þingeyjarsýslum.
L'orchetto marino (Melanitta nigra) è una grande anatra marina, lunga 43–54 cm, che nidifica oltre l'estremo nord di Europa e Asia, spingendosi ad est fino al fiume Olenyok. La M. americana (orchetto marino americano) americana/est siberiana viene a volte considerata una sottospecie di M. nigra.
Sverna un po' più a sud, nelle zone temperate, sulle coste dell'Europa e più a sud, fino al Marocco. Sulle acque costiere più accoglienti forma grandi stormi. I membri di questi gruppi sono strettamente raggruppati e questi uccelli tendono a decollare insieme.
I loro nidi edificati vengono costruiti sul suolo nei pressi del mare, di laghi o fiumi, nelle foreste o nella tundra. Depongono 6-8 uova.
Questa specie è caratterizzata da un grande becco di forma tozza. Il maschio è tutto nero con un becco bulboso che assume una colorazione gialla intorno alle narici. La femmina è un uccello bruno dalle guance pallide, molto simile alla femmina dell'orchetto nero.
Questa specie può essere distinta dagli altri orchetti, ad eccezione di quello nero, per la totale mancanza di colorazione bianca nel maschio e per le aree pallide più estese della femmina.
Questa specie si immerge alla ricerca di crostacei e molluschi; quando si trova in acque dolci si nutre anche di insetti acquatici e di piccoli pesci.
L'orchetto marino è una delle specie protette dall'Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA).
Campbell (1977) stimò che la popolazione svernante in Europa nord-occidentale si aggirava intorno ai 130.000 esemplari, dei quali la maggior parte nell'area del Baltico, e la popolazione del Regno Unito intorno ai 20.000. In primavera si spostano sempre attraverso lo stretto di Dover.
Nel 2003 una popolazione numerosissima, di oltre 50.000 esemplari, venne scoperta sulla Shell Flat, a nord ovest dell'Inghilterra, dagli uomini della Cirrus Energy, mentre sorvolavano l'area per edificarvi una nuova serie di turbine eoliche [1]. A causa di questi sviluppi e per una recente fuoriuscita di petrolio al largo delle coste del Galles, la questione riguardante la popolazione di orchetti comuni è stata affrontata dal Parlamento del Regno Unito [2].
Nonostante nel Regno Unito l'orchetto marino sia un visitatore invernale, alcune coppie nidificano nel nord della Scozia. Questa specie è stata posta nella Lista Rossa di conservazione della RSPB, la Royal Society for the Protection of Birds, perché i membri che si riproducono nel Regno Unito sono diminuiti più del cinquanta per cento. Nel 1998 il Governo del Regno Unito ha attuato un piano di azione per la biodiversità (BAP) relativo all'orchetto marino, allo scopo di far crescere, per il 2008, il numero della popolazione nidificante fino a 100 coppie [3].
Alla terza riunione di gruppo dei membri del piano di azione per la biodiversità (BAP) per l'orchetto marino la popolazione nell'area della Shell Flat è stata stimata a 16.500 orchetti svernanti e a 5000 uccelli che compiono la muta, dei quali 4000 utilizzano l'area scelta per edificarvi la futura fattoria del vento [4].
L'orchetto marino (Melanitta nigra) è una grande anatra marina, lunga 43–54 cm, che nidifica oltre l'estremo nord di Europa e Asia, spingendosi ad est fino al fiume Olenyok. La M. americana (orchetto marino americano) americana/est siberiana viene a volte considerata una sottospecie di M. nigra.
Sverna un po' più a sud, nelle zone temperate, sulle coste dell'Europa e più a sud, fino al Marocco. Sulle acque costiere più accoglienti forma grandi stormi. I membri di questi gruppi sono strettamente raggruppati e questi uccelli tendono a decollare insieme.
I loro nidi edificati vengono costruiti sul suolo nei pressi del mare, di laghi o fiumi, nelle foreste o nella tundra. Depongono 6-8 uova.
Questa specie è caratterizzata da un grande becco di forma tozza. Il maschio è tutto nero con un becco bulboso che assume una colorazione gialla intorno alle narici. La femmina è un uccello bruno dalle guance pallide, molto simile alla femmina dell'orchetto nero.
Questa specie può essere distinta dagli altri orchetti, ad eccezione di quello nero, per la totale mancanza di colorazione bianca nel maschio e per le aree pallide più estese della femmina.
Questa specie si immerge alla ricerca di crostacei e molluschi; quando si trova in acque dolci si nutre anche di insetti acquatici e di piccoli pesci.
L'orchetto marino è una delle specie protette dall'Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA).
Juodoji antis (Melanitta nigra) – žąsinių (Anseriformes) būrio paukštis.
Juodoji antis truputį didesnė už didžiąją. Patinas juodos spalvos, melsvo blizgesio. Snapas pilkai juodas su oranžine dėme tarp šnervių, jo pamatinėje dalyje yra gumbas. Kojos rudos, rainelė ruda. Patelė tamsiai ruda, galvos šonai žemiau akių, kaklas ir gerklė šviesesni. Pilvas šviesiai rudas. Snapas žalsvai juodas, kartais vienspalvis, o kartais – su geltona ar oranžine juostele tarp šnervių. Kojos bronzinės spalvos su juosvomis plėvėmis. Jaunikliai panašūs į patelę, pilvo srityje didelis šviesus plotas.
Eurazijoje paplitusi nuo Skandinavijos iki Lenos deltos. Šiaurėje arealas siekia arktines Europos pakrantes, Jamalo, Taimyro pusiasalius. Į pietus paplitusi iki Lenos, Obės žemupio, Uralo šiaurinės Dvinos aukštupio. Taip pat gyvena Islandijos, Britų, Špicbergeno, Hijumos, Saremos salose. Žiemoja Ramiojo ir Atlanto vandenyno pakrantėse.
Baltijos jūroje žiemojimo metu negausi. Migruodamos skrenda pro Lietuvą.
Peri atviruose tundros arba miškatundrės ežeruose. Taigoje – pelkėtose vietose. Žiemoja jūros neužšąlančiuose pakraščiuose, sekliose įlankose. Gerai nardo ir plaukioja.
Monogamas. Vienoje dėtyje paprastai būna 6–8 kiaušiniai, sveriantys apie 65 gramus. Perėjimo laikas – apie 30 dienų.
Minta moliuskais, vabzdžiais ir jų lervomis, vabalais, kirminais, vėžiagyviais, augalų šakniastiebiais.
Juodoji antis (Melanitta nigra) – žąsinių (Anseriformes) būrio paukštis.
Melnā pīle (Melanitta nigra) ir viena no pīļu dzimtas (Anatidae) jūras pīlēm, kas pieder gauru apakšdzimtai (Merginae). Tā ligzdo Eiropas un Āzijas ziemeļos, Islandi un Grenlandi ieskaitot. Ziemo uz dienvidiem no ligzdošanas areāla, Atlantijas un Klusā okeāna Eirāzijas un Ziemeļāfrikas piekrastēs.[1] Nesenā pagātnē melnajai pīlei tika izdalītas divas pasugas, bet mūsdienās tās izdala kā atsevišķas sugas (melnā pīle un Amerikas melnā pīle).[2]
Sugas zinātniskais nosaukums Melanitta nigra atvasināts no sengrieķu un latīņu valodas, latviski tas nozīmē "melnā pīle spīdīgi melnā": "melnā" (melas), "pīle" (netta) un "spīdīgi melnā" (niger), atspoguļojot tēviņa spīdīgo, melno apspalvojumu.[2][3]
Melnā pīle ligzdo Grenlandes austrumos, Islandē un Lielbritānijas ziemeļu daļā, Skandināvijas ziemeļos, un virzienā uz austrumiem areāls turpinās līdz Oļeņokas upei Sibīrijā. Ziemo Baltijas jūrā, Eiropas un Ziemeļāfrikas Atlantijas okeāna piekrastēs (uz dienvidiem līdz Mauritānijai) un Vidusjūras rietumu daļā. Areāla austrumu daļas putni ziemo Klusā okeāna piekrastē.[1][4]
Baltijas jūrā pie Latvijas krastiem melnā pīle ir parasta caurceļotāja un vietām diezgan parasta ziemotāja, lai gan tā ir novērojama retāk, kā tumšā pīle. Migrāciju laikā iekšzemē novērota reti, sevišķi reti vietās, kas nerobežojas ar jūru. Viens pāris ir ligzdojis Engures ezerā, no 1962. līdz 1968. gadam.[4]
Melnā pīle ir vidēja auguma, kompakta jūras pīle ar salīdzinoši garu, smailu asti, kas atpūtas brīdī uz ūdens bieži tiek izslieta stāvus gaisā.[2] Ķermeņa garums ir 43—54 cm, spārnu plētums 79—90 cm, tēviņa svars 964—1339 g, mātītes 973—1233 g.[2][5] Sugai raksturīgs dzimumu dimorfisms. Tēviņa apspalvojums ir viscauri melns un spīdīgs. Knābis ir melns ar melnu knābja pauguru, bet knābja virsu rotā koši dzeltens raksts. Lidojumā var redzēt nedaudz gaišākās spārnu apakšas. Vasaras periodā tēviņš kļūst nedaudz pelēcīgs, ne tik spīdīgs. Kājas ir melnas vai olīvpelēkas.[2]
Mātīte ir tumši pelēkbrūna ar nedaudz tumšāku galvas virsmu, kas kontrastē ar gaišajiem vaigiem un kaklu. Knābis ir tumši brūns vai melns, kājas olīvbrūnas vai melnas.[2] Jaunie putni ir līdzīgi mātītei, bet ir par to brūnāki, un uz to vēdera ir dažas baltas svītras.[2] Acis abiem dzimumiem ir brūnas.
Melnā pīle parasti uzturas atklātos, sāļos ūdeņos. To ļoti reti var novērot iekšzemē.[6] Migrācijas laikā tā izmanto arī saldūdens ūdenstilpnes, bet spalvu nomaiņas un ziemošanas periodā tā uzturas tikai jūrā. Toties ligzdošana notiek saldūdens ezeriņu, tundras lāmu vai lēni plūstošu upju krastos.[5] Parasti tiek izmantotas ūdenstilpnes, kas ir mazākas par 10 ha, kas ir relatīvi seklas (ne dziļākas par 20 m, optimālais dziļums 5—15 m) un bagātas ar bentisko faunu.[6]
Melnā pīle ir ļoti sabiedriska, un tā mēdz uzturēties lielos baros, īpaši ziemas periodā. Jūnija beigās vai jūlijā, pēc perēšanas perioda (kad sāk šķilties mazuļi), tēviņi pulcējas lielos baros un migrē uz piekrastes ūdeņiem. Tiem mainās apspalvojums, un tie kļūst lidot nespējīgi.[2] Lai ienirtu, melnā pīle veic īsu lēcienu uz priekšu, spārnus cieši piespiežot pie ķermeņa.[2]
Melnā pīle galvenokārt barojas ar moluskiem, īpaši iecienītas ir gliemenes, bet tā barojas arī ar citiem bezmugurkaulniekiem, piemēram, garnelēm, tārpiem, ūdens kukaiņiem, arī ar nelielām zivīm, zivju ikriem un nelielos apmēros ar augiem.[2] Melnā pīle barojas, nirstot zem ūdens līdz 20 m.[2][6] Gliemenes tā norij veselas, spēcīgajā muskuļkuņģī salaužot un sasmalcinot to vākus.[2]
Melnā pīle ligzdošanas vietās ierodas aprīlī un maijā. Līdz tam ziemošanas vietās parasti jau ir izveidojušies monogāmi pāri, bet nelielas riesta aktivitātes novērojamas arī ligzdošanas vietās.[6] Riesta periodā vienu mātīti pavada vairāki tēviņi, kuri izrāda mātītei savu uzmanību. Toties mātīte ir samērā agresīva un cenšas tēviņus padzīt. Pēc kāda laika mātīte izvēlas savu favorītu, pret pārējiem tēviņiem kļūstot ļoti agresīva.[6] Pārošanās periods sākas maija beigās.[2] Melnās pīles ligzdo pa atsevišķiem pāriem. Tēviņi atstāj mātīti, kad sāk šķilties mazuļi.[6]
Mātīte seklā iedobē uz zemes izveido ligzdu, iedobi izklājot ar sausu zāli, sunām un dūnām, kuras izplūc no sava apspalvojuma. Dējumā ir 6—9 gaišas, rozīgi brūnas vai baltas olas. Ja pirmais dējums iet bojā, tas tiek aizvietots ar jaunu, bet mazāku dējumu. Pērē un par mazuļiem rūpējas tikai mātīte. Inkubācijas periods ilgst apmēram 30—31 dienu. Drīz pēc izšķilšanās mazuļi spēj sekot savai mātei, tie māk peldēt un paši baroties. Tos klāj tumši brūnas dūnas (vaigi gaišāki).[2][6]
Pirmās nedēļas māte ļoti rūpējas par saviem mazuļiem un silda tos zem saviem spārniem. Lidot jaunie putni sāk 45 dienu vecumā. Ļoti bieži māte atstāj jaunos putnus pirms tie sākuši lidot. Septembrī mātītes un jaunie putni pamet ligzdošanas teritoriju un dodas uz ziemošanas vietām.[2][6] Dzimumbriedumu melnā pīle sasniedz 2 vai vairāk gadu vecumā.[6] Dzīves ilgums savvaļā līdz 16 gadiem.[6]
Melnā pīle (Melanitta nigra) ir viena no pīļu dzimtas (Anatidae) jūras pīlēm, kas pieder gauru apakšdzimtai (Merginae). Tā ligzdo Eiropas un Āzijas ziemeļos, Islandi un Grenlandi ieskaitot. Ziemo uz dienvidiem no ligzdošanas areāla, Atlantijas un Klusā okeāna Eirāzijas un Ziemeļāfrikas piekrastēs. Nesenā pagātnē melnajai pīlei tika izdalītas divas pasugas, bet mūsdienās tās izdala kā atsevišķas sugas (melnā pīle un Amerikas melnā pīle).
De zwarte zee-eend (Melanitta nigra) is een eendensoort die behoort tot de onderfamilie Merginae van op zee levende eenden.
Het mannetje van de zwarte zee-eend is de enige eend die geheel zwart is. Het vrouwtje is donkerbruin. De soort lijkt op de nauw verwante grote zee-eend, maar deze laatste soort is zwaarder en groter, en het vrouwtje van de grote zee-eend heeft witte vlekken op de wangen die ontbreken bij het vrouwtje van de zwarte zee-eend.
Zwarte zee-eenden komen voor als broedvogel in Noord-Europa en Noord-Azië, waar ze broeden in zoetwatergebieden zoals meren en moerassen, vooral in Rusland en noordelijk Scandinavië. Buiten broedtijd verblijven ze op zee, langs de kust. De soort is een wintergast in West- en Centraal-Europa. In Nederland en België wordt de soort meestal aan de kust waargenomen.
Het voedsel van de zwarte zee-eend is dierlijk, vooral mosselen en andere schelpdieren.
De soort wordt soms opgedeeld in twee ondersoorten, Melanitta nigra nigra en Melanitta nigra americana,[2] De IOC World Bird List beschouwt de laatste echter als een aparte soort, de Amerikaanse zee-eend (Melanitta americana).
Bronnen, noten en/of referenties
Zoek zwarte zee-eend in het WikiWoordenboek op. De zwarte zee-eend (Melanitta nigra) is een eendensoort die behoort tot de onderfamilie Merginae van op zee levende eenden.
Svartand er ein fugl i underfamilien ender.
Svartanda hekkar frå Island og dei britiske øyane i vest, vidare gjennom sentrale delar av Skandinavia og Finland og sør for Kvitsjøen aust til elva Olenek. Der er også ein hekkebestand på Bjørnøya. Tidlegare vart svartanda og amerikansk svartand (M. americana) rekna som to underartar av same slag. Forsking har vist at dei to kan reknast som gode artar.
Hannen er svart og har ein gul flekk midt på nebbet og ein liten knøl ved nebbrota. Hoa er brungrå og har ikkje nebbknøl. På begge kjønn er beina svartbrune eller svartgrå. Svartanda vert 43-52 cm lang. I flukt verkar fuglen kompakt.
På trekket til hekkeplassane kan det høyrast ein karakteristisk oppatteken ofte tostava pipelyd.
I Sør-Noreg hekkar svartanda spreidd ved fjellvatn i bjørke- og vierregionen, ofte også lågare nede og ein sjeldan gong ute ved kysten. I Nord-Noreg er der også ein spreidd bestand gjennom alle fylka. I denne landsdelen var truleg fuglen meir vanleg i tidlegare tider.
Svartanda kjem til hekkeplassane i april-mai. Dette trekket gjer fuglane helst om kvelden og natta. Reiret vert plassert på turr grunn nær ferskvatn, gjerne i relativt høgt vier- eller einerkratt, ofte inne i bjørkeskog. Dette er lite forseggjort, men etter kvart vert det fylt med dun frå hoa. Hoa legg 6-9 egg i slutten av mai eller i juni. Hannen dreg tidleg frå reirplassen og reiser ut til kysten der han flokkar seg med andre hannar. Hoa ruger i 27-31 døgn. Ungane dreg snart frå reiret og finn tidleg sin eigen mat. Dei vert passa av mora ei tid framover og kan flyge etter 6-7 veker.
Svartanda et krepsdyr og blautdyr som t.d. muslingar. Ved ferskvatn utgjer insekt og små fisk ein del av maten.
Svartendene dreg ut til kysten for å overvintre i flokkar. Mange av fuglane som held seg på norskekysten om vinteren er komne austfrå. Av den norske hekkebestanden reiser ein del sørover til Danmark.
Svartand (Melanitta nigra) er en dykkand i andefamilien.
Hannen har en svart fjærdrakt og nebb med en kul oppå itillegg en gulrød flekk med varierende størrelse oppå nebbet. Hunnen har brunsvart fjærdrakt med hvit hals og kinner, helt svart nebb uten kul på.
Svartand ligner på og kan forveksles med sjøorre, men svartanda er mindre og mangler vingespeil (parti med avvikende farge ytterst på vingene (svingfjærene)).
Arten er rødlistet i Norsk rødliste for arter 2015, til Nær truet (NT). Kategorien skulle egentlig vært Sårbar (VU) hvis man bare så på Norge, men så ble den satt ned et trinn til NT fordi det går bra med arten i nabolandene - og man anser at arten vil kunne innvandre derfra hvis den blir borte hos oss.[2]
I Norge kan svartand jaktes på i Østfold fylke i perioden 10. september til 23. desember. Dette gjelder til og med 2021.[3]
20.02.2017
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. 
Scientìfich: Melanitta nigra
Piemontèis : ...
Italian : Orchetto marino
Órdin: Anatidae
Famija: Merginae
Géner: Melanitta
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Markaczka zwyczajna, markaczka[5][6][3] (Melanitta nigra) – gatunek średniego wędrownego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae).
Islandia, Wyspy Owcze, Szetlandy, Orkady, Szkocja, Irlandia, Svalbard, północna część Półwyspu Skandynawskiego i dalej po Lenę. Zimuje na europejskich i północnoafrykańskich wybrzeżach Atlantyku, na brzegach Morza Północnego, Bałtyku i w zachodniej części Morza Śródziemnego, a także na dużych jeziorach w głębi lądu. Na polskim wybrzeżu zimuje licznie i regularnie od października do kwietnia. Latem pojawiają się natomiast koczujące stada samców. W głębi kraju pojawia się sporadycznie[7]. Sporadycznie zalatuje również w głąb innych krajów Europy, na wschodnią część Morza Śródziemnego, Morze Czarne i Morze Kaspijskie, na Azory, Wyspy Kanaryjskie i Wyspy Zielonego Przylądka, Grenlandię i brzegi Zatoki Perskiej.
Markaczka zwyczajna, markaczka (Melanitta nigra) – gatunek średniego wędrownego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae).
O pato-preto[2] (Melanitta nigra) é uma ave anseriforme da família Anatidae. O macho é todo preto com o bico amarelo; a fêmea é mais acinzentada, distinguindo-se pelas faces claras.[3]
Este pato, oriundo do norte da Europa, nidifica em zonas de água doce, principalmente na Escandinávia e inverna no mar, sendo relativamente comum ao largo da costa portuguesa durante o Inverno.
Dá ainda pelos seguintes nomes comuns: negrola[4], negrola-comum[5], ferraguso[6], pato-do-mar[7] e pato-negro[8].
Trata-se de uma espécie de ave palmípede, de penugem integralmente negra, que mede aproximadamente 50 centímetros de comprimento.[9]
Apresenta ligeiro dimorfismo sexual, sendo que as fêmeas exibem penas de uma tonalidade de negro com cambiantes acastanhadas e com matizes mais claros nas faces e um bico escuro, ao passo que os machos exibem bicos amarelos.[9]
Esta ave marinha pode encontrar-se com mais abundância na faixa marítima do Norte de Portugal, especialmente nas regiões da foz do rio Cávado, do estuário do rio Minho e do litoral centro, sendo que nas regiões mais a Sul tem uma presença menos expressiva.[9]
Procura praias arenosas, com águas de pouca profundidade, junto à rebentação.[3]
Trata-se de uma espécie invernante, o que significa que a sua presença é mais comum nos meses de Inverno, de tal sorte que costuma aparecer em território nacional entre os meses de Setembro e Março.[9]
O pato-preto (Melanitta nigra) é uma ave anseriforme da família Anatidae. O macho é todo preto com o bico amarelo; a fêmea é mais acinzentada, distinguindo-se pelas faces claras.
Este pato, oriundo do norte da Europa, nidifica em zonas de água doce, principalmente na Escandinávia e inverna no mar, sendo relativamente comum ao largo da costa portuguesa durante o Inverno.
Turpan čierny alebo kačica čierna[2] (lat. Melanitta nigra) je druh z čeľade kačicovité. Obýva tundru a tajgu Holarktídy, kde sa zdržuje na brehoch stojacich a pomaly tečúcich vôd. Na Slovensku je vzácny zimný hosť a migrant.[3] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov turpan čierny patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie nie je známy. Existujú viaceré práce s protichodnými výsledkami. Podľa porovnania počtov zimujúcich turpanov čiernych v Baltickom mori z dvoch výskumov a to v rokoch 1988 – 1993 a 2007 – 2009 vychádza pokles 55 % za obdobie troch generácií. Iné prieskumy v Škandinávii vykazujú stabilné stavy ale aj mierny nárast.[1]
Odhadovaný počet zimujúcich jedincov 0 – 15. Ekosozologický status v roku 1995 Im – nezaradený migrant, resp. nehniezdič. V roku 1998 žiadny.[3] V roku 2001 žiadny.[4] V roku 2014 žiadny.[5][6][7] Európsky ochranársky status nezaradený SPEC. Stupeň ohrozenia S – vyhovujúci ochranársky status.[3]
Samec, pacifická forma
Samica, atlantická forma
Kompozitná fotografia – pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Turpan čierny
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Turpan čierny
Turpan čierny alebo kačica čierna (lat. Melanitta nigra) je druh z čeľade kačicovité. Obýva tundru a tajgu Holarktídy, kde sa zdržuje na brehoch stojacich a pomaly tečúcich vôd. Na Slovensku je vzácny zimný hosť a migrant. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov turpan čierny patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie nie je známy. Existujú viaceré práce s protichodnými výsledkami. Podľa porovnania počtov zimujúcich turpanov čiernych v Baltickom mori z dvoch výskumov a to v rokoch 1988 – 1993 a 2007 – 2009 vychádza pokles 55 % za obdobie troch generácií. Iné prieskumy v Škandinávii vykazujú stabilné stavy ale aj mierny nárast.
Sjöorre (Melanitta nigra) är en andfågel som tillhör underfamiljen Merginae.[2]
Sjöorren är en medelstor (44-54 centimeter)[3] och kompakt andfågel. Hanen är svart och har en gul fläck mitt på näbben och en liten näbbknöl vid näbbroten. Honan saknar näbbknöl och är brungrå med ljusa kinder och brunsvart hjässa, lite påminnande om hona rödhuvad dykand. Benen hos bägge kön är svartbruna eller svartgrå. Sjöorren saknar vitt i vingen som den liknande arten svärta har. Rastande flockar håller ihop tätt, både tätare och individrikare än svärtan. Till skillnad från svärtan dyker den med ett litet hopp och med ihopfällda vingar.[3]
Hanen låter vissla ett mjukt pjy cirka en gång i sekunden i spelet, men hörs också under vårnätter från sträckande flockar.[3]
Honfärgad i flykten.
Museum specimen
Sjöorre häckar i de norra regioner av Europa och västra Asien. Tidigare kategoriserades sjöorre (M. nigra) och amerikansk sjöorre (M. americana) som underarter av samma art. Forskning har dock visat att det finns skillnader i parningsläten och i näbbens form där americana har en mycket större näbbknöl med mer gult och numera kategoriserar man de båda som två goda arter[4]
I norra Sveriges fjällsjöar är den mycket vanlig och under flyttningstiden är den inte sällsynt i mellersta och södra Sveriges insjöar. Den häckar inte vid havet, men tillbringar vintern där. På havet ser man ofta stora flockar av dessa fåglar.
De sex till nio äggen är gulaktigt vita. Boet byggs nära ett vattendrag på marken. Födan består av kräft- och blötdjur, till exempel musslor. Vid sötvatten tar den också insekter och små fiskar.
Sjöorren har ett stort utbredningsområde och en stor världspopulation uppskattad till 1,6 miljoner individer, varav 107.000-131.000 par tros häcka i Europa.[1] Det finns dock motsägande data om beståndets putveckling. En jämförelse av antalet övervintrande sjöorrar i Östersjön mellan perioden 1988-1993 och 2007-2009 visar på en minskning med nästan hälften. Å andra sidan har inte sjöorren blivit ovanligare under sträcket i Finska viken, liksom antalet häckande fåglar både i Sverige och Finland. Möjligen har sjöorren skiftat övervintringsområde till Nordsjön, en tes som stärks av ett ökat antal i brittiska vatten. Innan sjöorrens populationsutveckling är ordentligt utredd kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten tills vidare som livskraftig.[1]
I Bohuslän har den dialektalt kallats "tistel",[5] och den har även kallats svärta, havsorre och svartand.[6] Notera att på norska är sjøorre namnet på svärtan (Melanitta fusca).
Wikimedia Commons har media som rör sjöorre.
Wiktionary har ett uppslag om sjöorre.Bayağı kara ördek (Melanitta nigra), ördekgiller (Anatidae) familyasından iri, denizel bir dalıcı ördek türü.
Tür, 43–54 cm uzunluğundadır. Avrupa'nın kuzeyiyle, Asya'nın doğusunda yerleşim gösterir.
Kışları daha ılıman kuşaklara, Avrupa'nın kıyılarına ve Fas'ın güneylerine göç eder. Oluşturdukları sürüler büyüktür.
Yuvalarını yere, deniz, akarsu ya da göllerin yakınlarındaki koruluklara ve tundralara yaparlar. Yuvaya 6 ila 8 yumurta bırakılar.
Kazsılar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Bayağı kara ördek (Melanitta nigra), ördekgiller (Anatidae) familyasından iri, denizel bir dalıcı ördek türü.
Tür, 43–54 cm uzunluğundadır. Avrupa'nın kuzeyiyle, Asya'nın doğusunda yerleşim gösterir.
Kışları daha ılıman kuşaklara, Avrupa'nın kıyılarına ve Fas'ın güneylerine göç eder. Oluşturdukları sürüler büyüktür.
Yuvalarını yere, deniz, akarsu ya da göllerin yakınlarındaki koruluklara ve tundralara yaparlar. Yuvaya 6 ila 8 yumurta bırakılar.
Качка середнього розміру. Маса тіла 0,9-1,6 кг, довжина тіла 44-54 см, розмах крил 79-90 см. Дорослий самець у шлюбному вбранні чорний, з металічним полиском; дзьоб чорний, зі здуттям на основі верхньої щелепи і яскраво-жовтою плямою; ноги чорні; райдужна оболонка ока темно-коричнева; у позашлюбному оперенні металічний полиск відсутній. Доросла самка бура, зі світло-сірими щоками, горлом та боками шиї; дзьоб бурий, майже без здуття на основі. Молодий птах подібний до дорослої самки, але світліший; груди і черево білуваті.
Від турпана відрізняється відсутністю білого «дзеркальця», а дорослий самець — також темно-коричневою райдужною оболонкою ока і чорними ногами; доросла самка від дорослої самки турпана — світлими щоками і шиєю, від дорослої самки і молодого птаха червонодзьобої черні — формою та кольором дзьоба.[1]
Літає швидко і маневрово, з характерним свистом крил; добре плаває і пірнає, перед тим, як пірнути, трохи підстрибує над водою з притиснутими до тулуба крилами; з води злітає важко. Досить часто видає звуки: у самця — свист «пііу», з частим повторенням; у самки — хрипке кахкання.
Євразія від Скандинавії на сході до дельти Лени, верхів'я Хатанги, верхньої течії Підкам'яної Тунгуски. На півночі Європи до арктичного узбережжя, на Ямалі до 71-ї паралелі, в долині Єнісею до 72-ї паралелі, на східному Таймирі до 75-ї паралелі, до дельти Лени. На південь ареал в європейській частині Росії проходить приблизно по 65-й паралелі, в Західному Сибіру до 64-ї паралелі, до басейну верхнього Вілюя. Острови: Ісландія, Британські, Шпіцберген, Ведмежий, Хіума, Сааремаа, ймовірно Колгуєв, Вайгач та південний острів Нової Землі.[2]
Синьга кочуючий або перелітний вид. Переміщення на місця зимівлі тривають у вересні — жовтні. Восени птахи летять мало, більшу частину відстані долаючи поступово морем. Навесні здійснюють перельоти над морем.
Зимує синьга на незамерзаючих морських акваторіях біля північного узбережжя материків, найбільші скупченні відомі на Балтиці, в Північному морі. На Каспії, Чорному морі зимують поодинокі птахи.
Світову популяцію оцінюють в 1,6 млн особин, з яких близько 1 млн — статевозрілі птахи, що складають близько 2/3 від всієї популяції.[3] Чисельність в Європі оцінена в 100–130 тис. пар, зимує понад 610 тис. особин[4].
Моногам, статева зрілість настає у 2 роки. До місць гніздування прилітає з березня по червень. Гніздиться біля річок із повільною течією, озер та ставків, розташованих в лісотундрі або в тундрі. В тайзі гніздиться на мохових долотах. Відомі також поселення на островах у морі та морському узбережжі. Гнізда складаються з рослинного матеріалу, синьга їх розміщує біля самої води під кущем або серед трави. У гніздах з повною кладкою яєць багато пуху, який утворює валик навколо самки і закриває яйця на час її відсутності. Гніздовий період розтягнутий з березня по червень. Повна кладка складається з 6-9 бурувато-зелених яєць. Пташенята вилуплюються через 27-31 день. Відразу після народження виводок слідує за самкою до води. Через 40-45 днів вони стають самостійними. Самці вже у червні залишають місця гніздування та повертаються на море для линяння.
Поза періодом розмноження синька тримається зграями на відкритій воді.
Линяння відбувається двічі на рік. Повне линяють у самців відбувається протягом серпня — вересня, інколи розтягується до зимівлі. Линяння самок розпочинається після підйому на крило молодих птахів. Друге, передшлюбне линяння у птахів обох статей (змінюються стернові пера та контурні) припадає на березень — квітень.
Синьга живиться переважно молюсками (зокрема, мідіями), а також дрібними ракоподібними, личинками комах (бабок, хірономід). У прісних водоймах основу здобичі складають комахи та дрібна риба. Чудово плаває та пірнає, під водою грібні рухи здійснює крилами. Їжу здобуває пірнаючи під водою, при цьому птах може досягати глибини до 30 м.
У місцях масової концентрації синьга є мисливським видом, особливо під час осінньої міграції.
Основними загрозами для виду є виливи нафти у водойми, чинник турбування з боку швидкісних кораблів та поромів на місцях зимівлі, евтрофікація водойм, розбудова мережі вітрових електростанцій, збирання яєць браконьєрами.
Синьга перебуває під охороною відповідно до Угоди AEWA.
Vịt Scoter thường, tên khoa học Melanitta nigra, là một loài chim trong họ Vịt.[2]
Underhill M.C.1; Gittings T.2; Callaghan D.A.1; Hughes B.1; Kirby J.S.1; Delany S.2 1998. Status and distribution of breeding Common Scoters Melanitta nigra nigra in Britain and Ireland in 1995. Bird Study, Volume 45, Number 2, ngày 1 tháng 7 năm 1998, pp. 146–156(11)
Гнездовья синьги расположены на севере Британских островов, в Исландии и Скандинавии, на севере России, в западной Сибири. На зимовку синяя утка отправляется в умеренные районы на юге Испании и Марокко. В Азии чаще зимует на прибрежных водоёмах Японии, Китая и Кореи. Общительная птица, держится на море большими стаями. Охотится, как правило, небольшими группами.
Корм синьги состоит преимущественно из мидий, рачков и моллюсков. В пресных водоёмах охотится на насекомых и мелкую рыбу, ныряя за добычей. При этом может достигать глубины до 30 метров.
Половая зрелость наступает в 2 года. Гнездовья расположены у медленно текущих рек, озёр и прудов, а также на краю леса и в тундре. Гнёзда сооружают из растительного материала. Насиживают яйца раз в год с марта по июнь. Самцы покидают в июне колонии и возвращаются для линьки на моря. Самка откладывает 6 — 9 жёлто — белых яиц. Птенцы вылупляются через 27 — 31 день. Сразу после рождения выводок следует за матерью в воду. Оперение птенцов похоже на оперение самки. Через 45 — 50 дней они становятся самостоятельными. В природе синьги живут от 10 до 15 лет.
Вид Melanitta nigra некоторые авторы разделяют на два подвида: атлантическая синьга (Melanitta nigra nigra) и американская (тихоокеанская) синьга (Melanitta nigra americana), (Swainson,1882), называемую также Black Scooter.
Популяция синьги во всём мире насчитывает от 1,9 до 2,4 миллионов особей. (Wetlands International 2002).
黑海番鸭（学名：Melanitta nigra）为鸭科海番鸭属的鸟类，俗名美洲黑凫。分布于北半球较冷地区、欧洲、北美洲、亚洲、非洲，包括中国大陆的江苏、福建等地，多栖息于海洋、海港以及河口。该物种的模式产地在英国及欧洲大陆北部。[1]
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 黑海番鸭（学名：Melanitta nigra）为鸭科海番鸭属的鸟类，俗名美洲黑凫。分布于北半球较冷地区、欧洲、北美洲、亚洲、非洲，包括中国大陆的江苏、福建等地，多栖息于海洋、海港以及河口。该物种的模式产地在英国及欧洲大陆北部。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 亜目 : カモ亜目 Anseres 科 : カモ科 Anatidae 属 : クロガモ属 Melanitta 種 : クロガモ M. nigra 学名 Melanitta nigra (Linnaeus, 1758) 和名 クロガモ 英名 Black scoterクロガモ（黒鴨[1]、Melanitta nigra）は、カモ目カモ科クロガモ属に分類される鳥類。
シベリア東部、アラスカ州西部で繁殖し、冬季になるとアメリカ合衆国、中華人民共和国、日本、アリューシャン列島の沿岸域へ南下し越冬する。北海道では幼鳥が観察されたことがあり、繁殖している可能性もある[2][3][4][5]。
アイスランド、シベリア西部、ヨーロッパ北部で繁殖し、冬季になるとアフリカ大陸北西部、ヨーロッパの沿岸域へ南下し越冬する[2][3][4][5]。
全長44-54センチメートル[2][4]。翼開張79-90センチメートル[2]。体重0.6-1.4キログラム[4]。種小名nigraは「黒い」の意で、和名と同義[1]。
虹彩は褐色[3]。嘴の色彩は黒い[2][5]。後肢の色彩は黒や黒褐色[3][5]。
オスの成鳥は全身の羽衣が黒い[2][4][5]。メスや幼鳥は全身の羽衣が黒褐色[2][3][5]。メスには頬や喉に汚白色や淡灰色の明色斑が入る[2][4]。オスの幼鳥は上嘴に黄色部がある[2]。
オスは上嘴基部は黄色く隆起する[3]。
上嘴に黄色部があり、上嘴基部に黒い瘤がある[3]。
非繁殖期には海洋に生息する[3][4]。繁殖期には主に高地ツンドラ内にある沼地などに生息する[3]。非繁殖期には群れを形成する[3][4]。
食性は動物食で、貝類、甲殻類（カニ、フジツボなど）、昆虫、魚類の卵などを食べる[3][4]。繁殖期には淡水性の貝類や昆虫、非繁殖期には海洋性の貝類、甲殻類などを食べる[4]。
繁殖形態は卵生。6-7月に水辺の草原や藪地に枯れ草などを組み合わせた巣を作り、6-9個の卵を産む[3][4]。抱卵日数は27-31日[3][4]。雛は孵化してから45-50日で飛翔できるようになる[4]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
검둥오리(학명: Melanitta nigra)는 기러기목 오리과에 속하는 물새이다. 몸길이는 약 43-54cm로, 북유럽·아시아의 냉대 기후 지역에 분포하며 모로코 등지에도 드물지만 분포한다. 이름대로 전신의 깃털이 검은빛이며 넓적한 부리는 회색이다.
검둥오리(학명: Melanitta nigra)는 기러기목 오리과에 속하는 물새이다. 몸길이는 약 43-54cm로, 북유럽·아시아의 냉대 기후 지역에 분포하며 모로코 등지에도 드물지만 분포한다. 이름대로 전신의 깃털이 검은빛이며 넓적한 부리는 회색이다.
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
