Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Although the common murre is not threatened, they are highly susceptible to the damaging effects of oil spills and pollution.
(Terres 1980)
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Unknown.
At first glance, the common murre appears penguin-like, as the breeding adults are dark brown-black on the head, neck and back with a white underbelly and white tipped secondary feathers. They are about 38-43cm in length and stand upright like a penguin when on land. They have dark, long, and slender bills and dark greyish-black feet and legs. They have a wingspan of 64-71 cm. The adult winter plumage is mostly identical except for white on the cheeks and throat and a dark spur extending back from the eye. An alternate form, or the bridled morph, only occurs in a population in the North Atlantic. It has an eye ring with a line extending toward the back of its head in addition to the regular adult plumage. Chicks are downy when first hatched. They are blackish brown on top and white underneath. When they are first hatched they weigh 55-95 grams. Juveniles are similar to adults except for their smaller size and darker heads.
(Ehrlich 1988, del Hoyo, et al. 1996, Terres 1980)
Range mass: 945 to 1044 g.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average basal metabolic rate: 6.8224 W.
Average lifespan
Status: wild: 317 months.
The common murre is primarily a pelagic species. It spends the majority of its time at sea except for during breeding season. The breeding season is spent on costal cliffs or offshore islands that are primarily rocky. (Ehrlich 1988, del Hoyo, et al. 1996, Terres 1980)
Aquatic Biomes: coastal
During breeding, the common murre populations of the Pacific Ocean range from coastal areas of western Alaska to central California. The Atlantic Ocean populations range from Labrador to Nova Scotia. They spend the winters close to the breeding areas but their range extends to southern California in the Pacific populations and to Maine in the Atlantic populations.
(del Hoyo, et al. 1996, Ehrlich 1988)
Biogeographic Regions: atlantic ocean (Native ); pacific ocean (Native )
The common murre is mainly piscivorous. They are surface divers that can remain submerged for up to one minute at a time. They often dive to a depth of 100 feet but have been recorded to reach a depth of 550 feet. They use their strong wings to fly underwater. Adults consume between 20g and 32g of food everyday. They mostly catch small fish up to 7 inches in length, which they carry in their bills lengthwise with the tail hanging out. Most of the fish species consumed include polar cod, capelin (Mallotus), launces, sprat (Sprattus), sandeels (Ammodytes), small Atlantic cod and herring (Clupeus). They also eat a variety of marine worms, amphipods, shrimp, molluscs, and Arctic squids.
(Ehrlich 1988, del Hoyo, et al. 1996, Terres 1980)
The excrement of the common murre is rich in potash, which is important for the growth of many marine species. Many of these species are essential food sources for a variety of fish species which have economic uses by humans.
(Terres 1980)
The first breeding season takes place at the age of 4-6 years. The common murre does not use nesting material, as the one egg is laid on the bare rock or soil of a steep cliff or ledge facing the sea. The egg is pyriform or pear-shaped which prevents it from rolling off of the ledge. This is because the egg pivots around the pointed tip when it is disturbed. The shape also maximizes the amount of surface area that will be in contact with the parent's brood patch during incubation. Eggs are laid between May and July in populations breeding on the Atlantic coast and between March and July on the Pacific coast. The eggs vary in colour from pure white to shades of green, blue, or brown with spots or speckles of brown, lilac, or black. These various colour forms are important for egg recognition by parents. Both parents participate in the incubation process, which takes between 28 and 34 days and is divided into 12-24 hour shifts. Chicks of the common murre are semiprecocial. Chicks fledge (leave the nest) at 18-25 days and go out to sea with the male of the pair. The chick is able to fly at the age of 39-46 days. (Ehrlich 1988, del Hoyo, et al. 1996, Terres 1980)
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average time to hatching: 31 days.
Average eggs per season: 1.
El pitorru, calón o aráu [2] (Uria aalge) ye una especie d'ave caradriforme de la familia Alcidae nativa d'Europa.
Xuntu cola gavilueta tridáctila (Rissa tridactyla), apodera les colonies marines nes repises de los cantiles pel branu. Nada frente a la mariña en grandes mases so los cantiles. Frente a los puexos suelen ser vistos volando baxu y rápido.
Pel hibiernu, sicasí, apaecen en tierra namái mientres o dempués de les airaes. Al sur del so ámbitu son bastante pardos y estrémense con facilidá del alca común (Pitorru torda); los norteños son más negros.
La so distribución ye circumpolar, atopándose nel norte de los océanos Atlánticu y Pacíficu.[1] Añera nes mariñes predreses d'Islandia, Escandinavia, Gran Bretaña, Irlanda, España y Portugal. Escasu nes mariñes pel hibiernu.
El pitorru tien cinco subespecies:[3]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El pitorru, calón o aráu (Uria aalge) ye una especie d'ave caradriforme de la familia Alcidae nativa d'Europa.
An Erev beg hir[1] (liester: Ereved beg hir) a zo un evn-mor, Uria aalge an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra dreist-holl war aodoù gwalarn Eurazia ha hanternoz Meurvor Habask[2].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An Erev beg hir (liester: Ereved beg hir) a zo un evn-mor, Uria aalge an anv skiantel anezhañ.
El somorgollaire comú (Uria aalge) és una de les espècies d'ocell marí de la família dels àlcids. El seu nom vulgar es fa extensiu a l'altra espècie del seu gènere i també a les del gènere Cepphus.
El somorgollaire és una espècie pelàgica que passa la major part del temps al mar, fent desplaçaments cap a terra en època de reproducció. Nia en illes, zones escarpades i penya-segats, a les costes de l'Atlàntic i el Pacífic Nord, al nord d'Alaska, Colúmbia Britànica i cap al Sud fins al centre de Califòrnia i el nord del Japó. En el cas de les costes de l'Atlàntic Nord des de l'illa de Labrador, fins Nova Escòcia i Noruega, cap al sud fins a Portugal. Algunes aus són residents permanents, però durant l'hivern, les més septentrionals emigren cap al sud per trobar aigües lliures de gel, a Nova Anglaterra, el sud de Califòrnia i la Mediterrània occidental. L'albirament als Països Catalans es produeix de manera ocasional.[1]
Busca el seu aliment "volant" sota l'aigua utilitzant les seves poderoses ales. S'alimenta principalment de petits peixos gregaris, a més d'alguns crustacis, cucs marins i calamars. Sovint es submergeix a 30 m de profunditat, però no hi registres de més de 150 m
Sol niar en colònies molt denses, on pot un únic ou directament sobre la roca o a terra. Els ous tenen forma de pera, de manera que giren sobre si mateixos quan són pertorbats, i difícilment cauen pel precipici. Els colors i dibuix són variats, probablement per ajudar els adults a reconèixer-los.
Als 16 – 30 dies de nàixer, els pollets es deixen caure a l'aigua, encara que no són capaços de volar, allà el mascle l'alimenta i l'ensenya a bussejar i pescar fins als dos mesos, en què el jove s'emancipa. Aixecarà el vol unes dues setmanes més tard.
Se n'han descrit 5 subespècies:[2]
El somorgollaire comú (Uria aalge) és una de les espècies d'ocell marí de la família dels àlcids. El seu nom vulgar es fa extensiu a l'altra espècie del seu gènere i també a les del gènere Cepphus.
Aderyn y môr sy'n debyg i bengwin yw Gwylog (neu Heligog). Mae'n nythu ar glogwyni ac ynysoedd ar arfordiroedd Gogledd Cefnfor Iwerydd a Gogledd Cefnfor Tawel. Mae'n bwydo ar bysgod a chramenogion.
Alkoun úzkozobý (Uria aalge) je středně velkým druhem alky (délka 38-46 cm, rozpětí křídel 61-73 cm). V Evropě hnízdí na severozápadním pobřeží od Arktidy na jih po Bretaň ve Francii, severozápadní Španělsko a Portugalsko. Ve svatebním šatu je celý černý s bílým břichem, v prostém šatu má bílou hruď, krk, bradu a tváře.[2] Dvakrát byl pozorován také v České republice.[3]
Ve všech šatech je obtížně odlišitelný od příbuzného alkouna tlustozobého (Uria lomvia). K hlavním rozlišovacím znakům patří delší, štíhlejší zobák, čárkované boky a v zimě bílá plocha zasahující za oko.[2]
Galerie alkoun úzkozobý ve Wikimedia Commons Obrázky, zvuky či videa k tématu alkoun úzkozobý ve Wikimedia Commons
Alkoun úzkozobý (Uria aalge) je středně velkým druhem alky (délka 38-46 cm, rozpětí křídel 61-73 cm). V Evropě hnízdí na severozápadním pobřeží od Arktidy na jih po Bretaň ve Francii, severozápadní Španělsko a Portugalsko. Ve svatebním šatu je celý černý s bílým břichem, v prostém šatu má bílou hruď, krk, bradu a tváře. Dvakrát byl pozorován také v České republice.
Lomvien (Uria aalge) er en stor alkefugl, der lever i verdens nordlige have i et antal af ca. 3-4 millioner. Den yngler i tætte kolonier på stejle klippesider ud til havet eller understenblokke , men mest på stejle klippekyster, fuglefjelde. Uden for yngletiden lever den udelukkende på havet.
Lomvien er med sin vægt på ca. 1 kg den største alkefugl. Oversiden er mørkt sortgrå, undersiden hvid med mørke flanker og vingeundersider. Næbbet er langt og spidst. I yngledragten går grænsen mellem mørk og hvidt tværs over halsen. I vinterdragt og ungfugledragt hvid forhals og hage og hvide kinder. Kroppen er strømlinet og den flyver hurtigt og svirrende. Fødderne er placeret langt tilbage på kroppen og forsynet med svømmehud. Den har en fremragende dykkeevne (ca. 180 m) og bevæger sig frem under vandet ved hjælp af vingerne, mens den styrer med fødderne.
Lomvien er almindelig i Nordatlanten. På Færøerne er bestanden i de sidste 30 år halveret til omkring 175.000. De tætteste bestande findes fra Skotland til Nordirland, hvor den samlede bestand er vurderet til lidt under 2 millioner fugle.
Fra slutningen af juli til februar forekommer mindst 200.000 fugle i de danske farvande. Fuglene i de vestlige danske farvande og Kattegat stammer formodentlig fra de skotske og norske kolonier, hvorimod fuglene i de østlige farvande stammer fra de baltiske kolonier. I Danmark yngler ca. 2.500 par kun på Græsholm ved Ertholmene.
Lomviens føde udgøres hovedsagelig af små stimefisk, krebsdyr og bløddyr.
Lomvien yngler først, når den er omkring 5 år gammel og den lægger kun et æg pr. sæson direkte på klippehylden. Ægget er pæreformet, så det ikke kan rulle ned fra fjeldhylden. Mister hunnen sit æg, er den i stand til at lægge et nyt æg. Kun 70 procent af æggene bliver til ungfugle og af dem dør knap 70 procent det første leveår. Når ungen er ca. tre uger, hopper den ud fra klippehylden og falder de ca. 40 meter ned til stenstranden. På grund af fedtet som ungen har på maven overlever de fleste faldet og kan forenes med sine forældre ude i vandet. Det er hannen som tager sig af ungen indtil den kan klare sig selv.
På fem år kan et lomviepar højst blive til 8 lomvier
Lomvien (Uria aalge) er en stor alkefugl, der lever i verdens nordlige have i et antal af ca. 3-4 millioner. Den yngler i tætte kolonier på stejle klippesider ud til havet eller understenblokke , men mest på stejle klippekyster, fuglefjelde. Uden for yngletiden lever den udelukkende på havet.
Die Trottellumme (Uria aalge) ist eine von zwei Vogelarten in der Gattung der Lummen (Uria) innerhalb der Familie der Alkenvögel (Alcidae). Sie hält sich nur zur Fortpflanzungszeit an Land auf. Die Art ist zirkumpolar vertreten und brütet in der borealen und subarktischen Region. Unter den rezenten Alkenvögeln ist sie die größte Art.[1] Ihren Namen hat die Trottellumme aufgrund ihres „trottelmäßig“ anmutenden Ganges, da sie im Gegensatz zum Tordalk nicht auf den Zehen, sondern auf ihren Fußwurzeln läuft.[2] Eine etymologische Erklärung leitet den Namen von der französischen Bezeichnung „Guillemot de Troïl“ ab, was zunächst mit Troïl-Lumme übersetzt wurde, woraus sich der Name Trottellumme entwickelte.[3]
Große Kolonien finden sich vor allem da, wo kalte und warme Meeresströmungen zusammentreffen. Ihre Brutplätze sind steile Felsklippen mit schmalen Felsbändern oder kleinen Vorsprüngen. Die Anzahl der Unterarten ist strittig. Es werden mindestens fünf, von einigen Autoren aber auch sieben Unterarten unterschieden.
Der einzige mitteleuropäische Brutstandort befindet sich auf Helgoland, wo zu Beginn des 21. Jahrhunderts 2600 Brutpaare brüteten.[4] Zwischen Mitte 2015 und Anfang 2016 wurden zehntausende toter Trottellummen an der amerikanischen Westküste und in Alaska angeschwemmt. Aussagen von Forschern zufolge lag der Grund für das Massensterben im Nahrungsmangel infolge hoher Meerestemperaturen.[5] Anfang Februar 2019 gab es ein Massensterben mit mehreren Zehntausenden toten Vögeln, dabei wurden mehrere Tausend Trottellummen an der Nordseeküste der Niederlande angeschwemmt.[6]
Mit einer Größe von 38 bis 46 Zentimeter ist die Trottellumme mit einer Stockente zu vergleichen, hat aber einen dünneren und spitzeren Schnabel. Die Flügelspannweite beträgt bei erwachsenen Vögeln 61 bis 73 Zentimeter und das Gewicht liegt bei einem Kilogramm. Sie gehören damit mit der Dickschnabellumme zu den schwersten derzeit noch lebenden Alkenarten.[7] Der Geschlechtsdimorphismus ist nur sehr gering ausgeprägt. Männchen haben im Durchschnitt einen etwas größeren Schnabel als die Weibchen.[8]
Im Sommer ist das Gefieder auf dem Kopf, am Rücken, am Schwanz, auf der Flügeloberseite und an den Flügelspitzen bei beiden Geschlechtern braunschwarz. Der Bauch und größere Bereiche der Flügelunterseite sind weiß. Im Winter sind auch das Kinn und ein Bereich hinter dem Auge weiß. Beim Flug zeichnen sich der Schnabel und die grauschwarzen Füße deutlich vom übrigen Körper ab. Als besonderes äußeres Merkmal ist manchmal auch ein weißer Augenring zu sehen, von dem aus sich ein weißer Strich bis etwa zur Mitte des Kopfes nach hinten zieht. Tiere, die dieses Merkmal zeigen, werden auch als Brillen- oder Ringellummen bezeichnet. Allerdings ist der Augenring kein Kennzeichen einer eigenen Art oder Unterart, sondern lediglich eine Farbvariante. Die Farbvariante kommt in einem Nord-Süd-Gefälle von 50 Prozent in den arktischen Populationen bis Null Prozent in Portugal vor.[7]
Auf dem Wasser schwimmt die Trottellumme mit alternierenden Paddelbewegungen der Füße und ist deshalb verhältnismäßig langsam. Flüchtende Trottellummen tauchen daher oder fliegen auf. Trottellummen durchlaufen die Mauser, nachdem die Jungvögel die Brutkolonie verlassen haben. Da sie die Handschwingen gleichzeitig vermausern, sind sie dann für einen Zeitraum von 45 bis 50 Tagen flugunfähig. Beim Männchen fällt die Flugunfähigkeit in den Zeitraum, in der es seinen Jungvogel auf dem Meer begleitet.[9] Trottellummen sind relativ schlechte Flieger, die sich mit raschen Flügelschlägen fortbewegen. Die Vögel heben zum Flug erst nach längerem Anlaufen über Wasser ab.[10]
Frisch geschlüpfte Nestlinge haben dicke Daunen mit feinen Spitzen. Die Daunen sind auf der Unterseite kurz und am Kopf und Hals länger und rauer. Kopf und Hals sind schwarz, allerdings ergeben die in weißen Scheiden zusammengefassten Dunenspitzen eine feine helle Streifung. Der Oberkörper ist rußig dunkelbraun mit grauen Sprenkeln. Dagegen ist die Körperunterseite bräunlich weiß, der Bauch ist meist rein weiß. Die ersten Federn erscheinen, wenn die Nestlinge wenige Lebenstage alt sind.
In den Kolonien sind Trottellummen sehr lautstark. Hauptsächlich stoßen sie ein nasales Wha wha wha aus, das in einen brüllenden Ton übergeht.
Das Brutgebiet der tag- und dämmerungsaktiven Trottellumme erstreckt sich über die Küsten des Nordatlantik und Nordpazifik sowie über die angrenzenden Eismeerküsten. Im Atlantik befinden sich die Brutkolonien im Westen zwischen dem 43. und 56. nördlichen Breitengrad und im Osten zwischen dem 40. und 75. nördlichen Breitengrad. Im Pazifik brüten sie an den asiatischen Küsten zwischen dem 40. und 70. nördlichen Breitengrad, an der nordamerikanischen Pazifikküste reicht ihr Brutareal von dem 36. nördlichen Breitengrad bis zum 68. nördlichen Breitengrad in Alaska. Innerhalb Deutschlands brütet sie nur auf Helgoland, wo sie auf dem Lummenfelsen lebt. Nur fünfzehn Prozent der nordatlantischen Trottellummen-Population brüten an der kanadischen Küste, allerdings befindet sich auf Funk Island mit geschätzten 400.000 Paaren eine der weltweit größten Brutkolonie dieser Art.[7] Auf den britischen Inseln zählen Trottellummen zu den häufigsten Seevögeln. Die größten Koloniestandorte finden sich auf der kleinen schottischen Insel Handa, wo in den 1990er Jahren knapp 100.000 Trottellummen brüteten und an den Klippen von Fowlsheugh in der Nähe von Aberdeen, wo circa 52.000 Brutvögel gezählt werden.[7]
Außerhalb der Brutzeit halten sich einige der Populationen der Trottellumme in der Nähe ihrer Brutkolonien auf. Andere Populationen vollziehen dagegen zum Teil weite Wanderungen. Sie bewegen sich dabei in südlicher Richtung, um dem Meereis auszuweichen. Brutvögel der Küsten Oregons und Washingtons fliegen jedoch auch nach Norden und halten sich beispielsweise im Spätsommer in den Gewässern vor British Columbia auf.[11] Eine große Anzahl Trottellummen versammelt sich im Juli in der Nähe der Doggerbank in der Nordsee. Eine weitere große Zahl an Trottellummen, die entlang der britische Küste brüten, versammeln sich nach der Brutzeit im Osten der Nordsee, wo sie sich mit Brutvögeln des nördlichen Norwegens vermischen. Jungvögel halten sich während ihrer ersten beiden Lebensjahre in der Schelfregion auf. Bis zu ihrem Flüggewerden werden sie mindestens von einem, wegen der Mauser vorübergehend ebenfalls flugunfähigen adulten Vogel begleitet. Die Jungvögel kehren frühestens in ihrem dritten Lebensjahr zu ihrer ursprünglichen Brutkolonie zurück.[4]
Die Trottellumme ernährt sich überwiegend von Schwarmfischen wie Hering, Sandaal, Sprotten und Dorsch, die nahe der Wasseroberfläche leben. In arktischen Gebieten machen während der Sommermonate Krustentiere einen hohen Anteil der Nahrung aus. In Gefangenschaft gehaltene ausgewachsene Trottellummen benötigen täglich zwischen 280 und 320 Gramm Nahrung. Dies entspricht etwa 28 bis 34 Prozent ihres Körpergewichtes.[12] Oft sieht man die Tiere mit Fischen im Schnabel, wobei die Enden des Fischs herausragen. In der Nordsee liegen die Nahrungsgebiete zur Brutzeit durchschnittlich bis zu dreißig Kilometer vom Koloniestandort entfernt. Auf Neufundland dagegen suchen die Vögel im Verlauf der Brutzeit unterschiedliche Nahrungsgründe auf. In dem Zeitraum, in dem das Ei bebrütet wird, legen sie im Mittel 38 Kilometer pro Flug zurück. In der Zeit, in der der Nestling aufgezogen wird, dagegen nur noch 5,4 Kilometer.[9]
Während der Tauchgänge bewegt sich die Trottellumme unter Wasser mit drehenden und schlagenden Bewegungen der Flügel fort. Die maximale Tauchtiefe beträgt 180 Meter,[9] in der Regel tauchen die Vögel aber in deutlich geringeren Tiefen. Sie sind damit gemeinsam mit der Dickschnabellumme die Art unter den Alkenvögeln, die am tiefsten tauchen kann. Dies ist auf ihre Körpermasse zurückzuführen.[9] Typisch für das Jagdverhalten der Trottellumme ist, dass sie zunächst den Kopf nur bis über die Augen ins Wasser steckt und den Fisch so beobachtet. Die Tauchzeit beträgt durchschnittlich eine Minute pro Tauchgang. Es sind aber auch schon Tauchgänge von 2 bis 3 Minuten für diese Art nachgewiesen worden.[9]
Während der Jungenaufzucht passen sich Trottellummen an Änderungen im Nahrungsangebot an, indem sie ihr Suchverhalten und ihre Tagesration anpassen. Untersuchungen an Brutkolonien auf den Shetland-Inseln haben gezeigt, dass Trottellummen in nahrungsarmen Jahren mit 178 Minuten Zeitaufwand je Nahrungsflug mehr als doppelt so viel Zeit aufwenden wie in nahrungsreichen Jahren. In diesen dauern Nahrungsflüge durchschnittlich 76 Minuten. Sie entfernen sich in nahrungsarmen Jahren außerdem sechs Mal so weit vom Brutkoloniestandort wie in nahrungsreichen Jahren und verfünffachen dann ihre Tauchzeit je Nahrungsflug auf 6 bis 8 Minuten.[13] Trotzdem ist die Trottellumme nicht in der Lage, einen signifikanten Rückgang an verfügbarer Nahrung vollständig zu kompensieren. In nahrungsarmen Jahren sinkt daher die Reproduktionsrate.[13][14]
Trottellummen erreichen ihre Geschlechtsreife frühestens als vierjährige Vögel, meist aber sind sie erst im fünften Jahr fortpflanzungsbereit. Je nach geographischer Breite kehren sie zwischen Februar und Mai in ihre Brutkolonien zurück.[15] Brutkolonien, in denen eine große intraspezifische Konkurrenz um die Nistplätze herrscht, werden von Trottellummen auch im Herbst und Winter alle paar Tage für einige Stunden aufgesucht. Sie demonstrieren damit ihren Besitzanspruch für das nächste Frühjahr und festigen so ihren Brutzusammenhalt. Ein solches Verhalten ist beispielsweise auf der Isle of May beobachtet worden.[9]
Trottellummen führen eine monogame Saisonehe mit einer hohen Brutplatz- und damit auch Partnertreue.[16] Sie brüten an der Küste auf Klippenbändern und -vorsprüngen sowie auf den Plateaus freistehender Felszinnen.[17] In der Kolonie werden auch andere Meeresvögel geduldet. Kein anderer Alk toleriert innerhalb der Brutkolonie eine so große Nähe zum nächsten Nachbarn.[15] In der Hauptsaison können sich bis zu 20 Paare einen Quadratmeter teilen. Es wurden vereinzelt aber auch schon 50 Brutpaare pro Quadratmeter gezählt.[4]
Trottellummen ziehen pro Jahr eine Brut auf. Die Vögel der atlantischen Population legen ihre Eier zwischen Mai und Juli und die pazifischen Trottellummen zwischen März und Juli. Ein einzelnes Ei wiegt durchschnittlich 108 Gramm, es wird von den Elternvögeln auf den Tarsen bebrütet. Das Ei ist kreiselförmig, was in der Literatur verschiedentlich dahingehend gedeutet wird, dass das Ei dadurch vor einem Sturz von der Klippe geschützt sei. In verschiedenen Rollversuchen konnte gezeigt werden, dass die Kreiselbewegung im Schnitt größer ist als die Breite der Felssimse, auf denen Trottellummen brüten.[15][18] Besonders zu Beginn der Brut besteht die Gefahr, dass es beim Partnerwechsel vom schmalen Felssims abstürzt. Trottellummeneier haben kegelförmige Nanostrukturen auf den Eischalen. Zum einen erhalten sie dadurch eine rauere Oberfläche und damit eine höhere Rutschfestigkeit. Zum anderen wird durch die Nanostruktur verhindert, das sich der Gasaustausch durch Salzablagerungen verringert.[19] Brutpaare, die jahreszeitlich sehr früh mit der Brut begonnen haben, legen in 88 bis 90 Prozent der Fälle innerhalb der nächsten vierzehn Tage ein Nachgelege. Brutpaare, die später mit der Brut beginnen, haben dagegen nur in 40 Prozent der Fälle ein Nachgelege.[18]
Die Eier variieren in Farbe und Musterung. Gewöhnliche Farben sind weiß, grün, bläulich oder gräulich mit Punkten oder Maserungen in schwarz oder lila. Beide Eltern bebrüten das Ei 28 bis 34 Tage, wobei sie sich etwa alle zwölf Stunden abwechseln.
Die Jungvögel sind extreme Platzhocker und suchen, wenn sie nicht gehudert werden, Kontakt zur Felswand. Sie zeigen dabei eine sogenannte negative Phototaxis, da sie sich instinktiv vom Hellen abwenden.[14] Diese Verhaltensweise schützt die Jungvögel vor dem Absturz. Die Elternvögel zeigen dieses Verhaltensmerkmal ebenfalls und brüten und hudern mit dem Rücken zum Abgrund.
Jungvögel der Trottellummen haben außerdem einen starken Trieb, elterlichen Kontakt zu halten. In Ausnahmefällen wurde sogar schon beobachtet, dass Jungvögel kurzzeitig bei Nachbarvögeln unterschlüpfen.[14] Die Jungvögel werden sehr lange von den Elternvögeln gehudert, obwohl sie bereits in einem Lebensalter von neun bis zehn Tagen ihre Körpertemperatur selbst regulieren können. Selbst Jungvögel, die bereits 20 Tage alt sind, werden während 75 Prozent des Tages noch von einem der Elternvögel betreut. Erst absprungbereite Jungvögel zeigen eine größere Neigung, sich auf den Felssimsen zu bewegen.[20]
Fisch wird von den Elternvögeln immer längs im Schnabel eingetragen, so dass das Futter für den Brutnachbarn unsichtbar bleibt. Während des Fütterns verhindert ein Spreizen der Flügel den Futterraub durch den Nachbarn. Jungvögel werden je nach Alter und Nahrungsangebot zwischen drei und fünf Mal am Tag von den Elternvögel gefüttert.[12][13]
Wenn die Jungtiere ungefähr drei Wochen alt sind, springen sie von den Klippen, obwohl sie mit ihrem Mesoptilkleid noch nicht aktiv fliegen können, da noch keine Schwungfedern ausgebildet sind. Sie segeln mit ausgebreiteten kurzen Stummelflügeln von den steilen Klippen ins Meer. Dabei lassen sie weittragende helle und gedehnte Rufe hören, die dem Familienzusammenhalt dienen. Junge Trottellummen fallen manchmal aus 40 Meter Höhe direkt auf den steinigen Strand. Aufgrund der Fettschicht, die sich die Tiere vorher angefressen haben, überleben die meisten diesen Sturz, so dass sie dem Elternvogel aufs Meer folgen können. Zahlreiche Jungvögel sterben aber beim Aufprall auf Klippen oder werden mit den Wellen gegen Felsen geschleudert.[21] Ein adulter Elternvogel, meist das Männchen, fliegt gewöhnlich mit dem springenden Jungvogel mit. Es wartet aber gewöhnlich unten am Strand und erwartet dort die Küken, die gelegentlich die Strecke zwischen Strand und Brandung laufend überqueren müssen. Eltern- und Jungvögel erkennen sich dabei an ihren Rufen.[22] Der Lummensprung findet bevorzugt in der Abenddämmerung statt. In der Arktis findet er gegen Mitternacht statt, wenn die geringste Lichtintensität vorherrscht. Der Sprung erfolgt meist sehr synchron, so dass innerhalb weniger Stunden mehrere tausend Küken den Brutplatz verlassen.[21] Auf dem Meer werden die Jungvögel weitere 53 bis 70 Tage von den Männchen versorgt. Erst dann sind sie selbstständig.
In jüngster Zeit wurde beobachtet, dass Trottellummen oft in der Nähe von Kormoranen brüten. Es wird vermutet, dass sie dadurch besser vor Fressfeinden wie Kolkraben oder Möwen geschützt sind.[2]
In ungestörten Brutkolonien kommen auf 100 legende Brutpaare 70 bis 75 springende Jungvögel. Ein geringerer Bruterfolg liegt vor allem dort vor, wo es keine ausreichende Nahrung gibt. Bis zur Geschlechtsreife sterben von 100 ausgeflogenen Trottellummen etwa 60 bis 80. Die Sterblichkeit der Jungvögel ist vor allem im ersten Herbst sehr hoch, wobei früh ausgeflogene Trottellummen eine deutlich höhere Überlebenschance haben als Jungvögel, die drei Wochen später erbrütet werden.[23][15] Um die Population mindestens konstant zu halten, müssen pro 100 ausgeflogene Jungvögel etwa 24 die Geschlechtsreife erreichen. Nach Untersuchungen an beringten Vögeln auf Helgoland fallen von 100 tot aufgefundenen Jungvögeln zwei der Jagd, 42 der Fischerei zum Opfer und 24 gehen auf Grund ölverschmutzten Gefieders zu Grunde.[22] Die Ornithologin Renate Kostrzewa weist allerdings darauf hin, dass Wiederfunde nicht repräsentativ sind, da sie auch von den Fundumständen abhängen. Vögel, die eines natürlichen Todes sterben, werden verhältnismäßig selten wiedergefunden.[15]
Wie bei vielen anderen Alkenvögeln war früher die kommerzielle Nutzung der Trottellumme die wesentliche Gefährdungsursache. Trottellummen wurden intensiv bejagt und ihre Eier gesammelt, wodurch es gebietsweise zu erheblichen Rückgängen der Bestände kam. Diese traditionellen Praktiken existieren auch heute noch in allerdings stark verringertem Maß in Norwegen, auf den Färöern sowie in Großbritannien.[4] Zu den wichtigsten Gefahrenfaktoren zählen in jüngster Zeit eine zunehmende und schleichende Ölverschmutzung der Nordsee, die sowohl durch ölverschmutzte Gefieder sofort zu erheblichen direkten Verlusten führt als auch indirekt Auswirkungen auf den Bruterfolg hat. Selbst bei gereinigten Vögeln ist die Sterblichkeit sehr hoch. In Großbritannien starben 99,4 Prozent der gereinigten Vögel, in USA betrug die mittlere Lebenserwartung gereinigter Vögel weniger als zehn Tage.[22] Es kommt auch bei adulten Vögeln zu hohen Verlusten in Stellnetzen sowie treibenden Netzresten und anderem Müll. Vor allem im Winter besteht für Trottellummen die Gefahr, dass sie sich in Fischereinetzen verfangen und ertrinken. 2002 wurden 29,2 Prozent[24] der ringmarkierten Trottellummen der Ostsee in Fischernetzen getötet. Unabhängig von diesem Wert wird vermutet, dass jährlich 1500 Trottellummen in der Ostsee durch derartige Netze sterben. Die intensive Nutzung der Fischbestände wirkt sich gleichfalls auf die Bestände aus. Daneben spielt auch eine Nistplatzkonkurrenz mit dem Basstölpel eine Rolle.
Trottellummen können über 30 Jahre alt werden. Es wurden Individuen registriert, die 38 Jahre[25] oder 42 Jahre und 10 Monate[26] erreichten.
Im pazifischen Raum kommen zwei Unterarten vor. Die pazifischen Unterarten sind grundsätzlich etwas größer als die atlantischen und haben längere Schnäbel und Flügel.[27]
Für den atlantischen Raum wird eine unterschiedliche Anzahl von Unterarten beschrieben. Einzelne Autoren nennen bis zu fünf Unterarten, von denen drei allgemein anerkannt sind:[28]
Der atlantische Gesamtbestand wird auf 2 bis 2,7 Millionen Brutpaare geschätzt und zeigt in den letzten Jahren eine starke Zunahme.[4] Davon brüten auf Island zwischen 0,7 und 1,4 Millionen Brutpaare und in Großbritannien, Irland und auf den Kanalinseln insgesamt eine Million Brutpaare. Die Populationen im Südwesten Europas gelten nach zum Teil starken Rückgängen inzwischen als gefährdet, dagegen nehmen die Bestände in weiten Teilen Fennoskandinaviens, dem Westen Großbritanniens und Irlands weiter zu.[4]
Die Trottellumme (Uria aalge) ist eine von zwei Vogelarten in der Gattung der Lummen (Uria) innerhalb der Familie der Alkenvögel (Alcidae). Sie hält sich nur zur Fortpflanzungszeit an Land auf. Die Art ist zirkumpolar vertreten und brütet in der borealen und subarktischen Region. Unter den rezenten Alkenvögeln ist sie die größte Art. Ihren Namen hat die Trottellumme aufgrund ihres „trottelmäßig“ anmutenden Ganges, da sie im Gegensatz zum Tordalk nicht auf den Zehen, sondern auf ihren Fußwurzeln läuft. Eine etymologische Erklärung leitet den Namen von der französischen Bezeichnung „Guillemot de Troïl“ ab, was zunächst mit Troïl-Lumme übersetzt wurde, woraus sich der Name Trottellumme entwickelte.
Große Kolonien finden sich vor allem da, wo kalte und warme Meeresströmungen zusammentreffen. Ihre Brutplätze sind steile Felsklippen mit schmalen Felsbändern oder kleinen Vorsprüngen. Die Anzahl der Unterarten ist strittig. Es werden mindestens fünf, von einigen Autoren aber auch sieben Unterarten unterschieden.
Der einzige mitteleuropäische Brutstandort befindet sich auf Helgoland, wo zu Beginn des 21. Jahrhunderts 2600 Brutpaare brüteten. Zwischen Mitte 2015 und Anfang 2016 wurden zehntausende toter Trottellummen an der amerikanischen Westküste und in Alaska angeschwemmt. Aussagen von Forschern zufolge lag der Grund für das Massensterben im Nahrungsmangel infolge hoher Meerestemperaturen. Anfang Februar 2019 gab es ein Massensterben mit mehreren Zehntausenden toten Vögeln, dabei wurden mehrere Tausend Trottellummen an der Nordseeküste der Niederlande angeschwemmt.
The cuit (Uria aalge) is a lairge auk.
The cuit (Uria aalge) is a lairge auk.
Gilemoto esas blanka e nigra mar-ucelo di familio Alcidae vivinta en kolda klimato qua havas korta ali do devas frapar rapideso.
Videz anke : Fraterkulo
Lomvigi ella lomviga (frøðiheiti - Uria aalge) er svartur sjófuglur. Sagt verður, at lomvigin kemur at landi á pálsmessu og í bergið á leypársmessu. 31. juli sigst lomvigin aftur leggja frá landi. Loyvt er (í 2007) at skjóta lomviga frá 1. oktober til 20. januar. er svartur omaná, hvítur í neðra. Summir hava eina hvíta striku aftur frá eyganum; teir eru sama slagið sum hinir, men eru oftast stórir. Fyrst í juni hevur lomvigin vorpið, eittans egg, stórt eftir fuglinum. Frá tí tjúkkasta smalkast tað beint og javnt móti hinum klænra endanum, sum er óvanliga spískur; eggið rullar tí ikki beinan veg, men heldur runt í ring, og tað man mangan hava bjargað teimum frá at fara út av rókini. Frá 5. til 8. juni fara menn at ræna, t. e. at taka eggini. Í stórum línum síga teir langt niður í bergið — í Skúvoy um 80 favnar, — og har, sum loft er, gera teir stór reiggj út og inn. Eggini eru vøkur, frá fagrasta grøna til bleikgrønt og stundum hvítt, sett við dimmum blettum og strikum, sum gera tey ólík hvørjum øðrum. Orðið gongur, at aldri finnast tvey lomvigaregg, sum eru meinlík á liti. Summi sýnast at vera einlitt grøn, men hyggur tú gjøllari eftir, so sært tú altíð onkun dimman blett, sum ger eitt frámerki.
Skúvoy og Dímun eru bestu lomvigalondini í Føroyum. Skúvoyingar fáa so nógv egg útyvir tað, teir brúka sjálvir, at teir fara við heilum bátsfarmi til Havnar at selja. Skjótt verpur lomvigin aftur, og hann vermir í rúmar 4 vikur. Ungfuglurin situr hesa tíðina niðast við sjógvin; hann er kallaður hellufuglur og verður tikin av báti við fleygastong. Nú pisurnar eru útkomnar, flúgva teir gomlu javnan við nebbasild í nevinum. Tá ið ein lendir á rókini, eru nógv opin gap uttan um hann, men hin gamli kennir væl unga sín. Dúnaða pisan er brúnlig omaná, grá-sprøklut um háls og síður, hvít í neðra. Um miðjan juli kemur fyglingin fyri. Við eini stuttari stong og stórum neti gongur fyglingarmaðurin eftir rókini, varliga framat, har sum lomvigin situr tættur. Har leggur hann netið omanyvir og kann fáa nógvar í tað, um 5—8 man vera tað vanliga, 10—15 er væl fingið, og 20 má sigast nógv, tó at tað hevur hent at fingið 60. 1000 lomvigar kann ein kringur fyglingarmaður fáa ein góðan dag. Men við hetta lag misfarast nógvar pisur. Tí hava teir summstaðni lagt fyglingina av og fleyga nú í staðin. Í flognum er lomvigin ikki so snúiligur sum lundin og tí betri at fleyga.
Fyri ólavsøku eru pisurnar floygdar. Mest um kvøldið síggjast tær fara av rókini, ein lítil fyrst og tveir stórir — faðir og móðir — hvør sínumegin aftanvert við hana. Har, sum stór urð er undir, bera tey gomlu ofta ótta fyri at hin lítla fer ikki at vinna út á sjógv, og so við og við geva tey henni tá eitt stump uppeftir. Eisini á sjónum halda tey saman fyrru tíðina. Ber okkurt, sum t. d. ein fles, upp ímillum, so tey ikki síggja hvørt annað, so ljóðar í heilum karr karr karr øðrumegin og pi pi pi hinumegin, til tey hittast aftur. Umframt við fygling og fleygi verður nógvur lomvigi fingin við snaru. Snaran er ein flaki av viði við nógvum lykkjum av faksi omaná, og lomvigin, sum altíð dámar væl at sita á rekaviði, fer upp á hann, men fær so føturnar fastar í lykkjurnar. Eisini verður nógvur lomvigi skotin víða um á sjónum. Og tó hevur hann heldur nørst enn minkað í seinnu tíðini. Um veturin ferðast hann um langt úti á havinum. Nakrir síggjast tó her; tá er hann bleikgráur framman á hálsinum og upp í vangarnar. Sama lit hevur steffan, t. e. pisan, tá ið hon er komin á sjógvin.[1]
Lomvigi ella lomviga (frøðiheiti - Uria aalge) er svartur sjófuglur. Sagt verður, at lomvigin kemur at landi á pálsmessu og í bergið á leypársmessu. 31. juli sigst lomvigin aftur leggja frá landi. Loyvt er (í 2007) at skjóta lomviga frá 1. oktober til 20. januar. er svartur omaná, hvítur í neðra. Summir hava eina hvíta striku aftur frá eyganum; teir eru sama slagið sum hinir, men eru oftast stórir. Fyrst í juni hevur lomvigin vorpið, eittans egg, stórt eftir fuglinum. Frá tí tjúkkasta smalkast tað beint og javnt móti hinum klænra endanum, sum er óvanliga spískur; eggið rullar tí ikki beinan veg, men heldur runt í ring, og tað man mangan hava bjargað teimum frá at fara út av rókini. Frá 5. til 8. juni fara menn at ræna, t. e. at taka eggini. Í stórum línum síga teir langt niður í bergið — í Skúvoy um 80 favnar, — og har, sum loft er, gera teir stór reiggj út og inn. Eggini eru vøkur, frá fagrasta grøna til bleikgrønt og stundum hvítt, sett við dimmum blettum og strikum, sum gera tey ólík hvørjum øðrum. Orðið gongur, at aldri finnast tvey lomvigaregg, sum eru meinlík á liti. Summi sýnast at vera einlitt grøn, men hyggur tú gjøllari eftir, so sært tú altíð onkun dimman blett, sum ger eitt frámerki.
Skúvoy og Dímun eru bestu lomvigalondini í Føroyum. Skúvoyingar fáa so nógv egg útyvir tað, teir brúka sjálvir, at teir fara við heilum bátsfarmi til Havnar at selja. Skjótt verpur lomvigin aftur, og hann vermir í rúmar 4 vikur. Ungfuglurin situr hesa tíðina niðast við sjógvin; hann er kallaður hellufuglur og verður tikin av báti við fleygastong. Nú pisurnar eru útkomnar, flúgva teir gomlu javnan við nebbasild í nevinum. Tá ið ein lendir á rókini, eru nógv opin gap uttan um hann, men hin gamli kennir væl unga sín. Dúnaða pisan er brúnlig omaná, grá-sprøklut um háls og síður, hvít í neðra. Um miðjan juli kemur fyglingin fyri. Við eini stuttari stong og stórum neti gongur fyglingarmaðurin eftir rókini, varliga framat, har sum lomvigin situr tættur. Har leggur hann netið omanyvir og kann fáa nógvar í tað, um 5—8 man vera tað vanliga, 10—15 er væl fingið, og 20 má sigast nógv, tó at tað hevur hent at fingið 60. 1000 lomvigar kann ein kringur fyglingarmaður fáa ein góðan dag. Men við hetta lag misfarast nógvar pisur. Tí hava teir summstaðni lagt fyglingina av og fleyga nú í staðin. Í flognum er lomvigin ikki so snúiligur sum lundin og tí betri at fleyga.
Fyri ólavsøku eru pisurnar floygdar. Mest um kvøldið síggjast tær fara av rókini, ein lítil fyrst og tveir stórir — faðir og móðir — hvør sínumegin aftanvert við hana. Har, sum stór urð er undir, bera tey gomlu ofta ótta fyri at hin lítla fer ikki at vinna út á sjógv, og so við og við geva tey henni tá eitt stump uppeftir. Eisini á sjónum halda tey saman fyrru tíðina. Ber okkurt, sum t. d. ein fles, upp ímillum, so tey ikki síggja hvørt annað, so ljóðar í heilum karr karr karr øðrumegin og pi pi pi hinumegin, til tey hittast aftur. Umframt við fygling og fleygi verður nógvur lomvigi fingin við snaru. Snaran er ein flaki av viði við nógvum lykkjum av faksi omaná, og lomvigin, sum altíð dámar væl at sita á rekaviði, fer upp á hann, men fær so føturnar fastar í lykkjurnar. Eisini verður nógvur lomvigi skotin víða um á sjónum. Og tó hevur hann heldur nørst enn minkað í seinnu tíðini. Um veturin ferðast hann um langt úti á havinum. Nakrir síggjast tó her; tá er hann bleikgráur framman á hálsinum og upp í vangarnar. Sama lit hevur steffan, t. e. pisan, tá ið hon er komin á sjógvin.
Tekst üüb Öömrang At luum ((ha.) Skit, jong luumen het Fürrit, (mo.) schüt) (Uria aalge) hiart tu at fögelfamile faan a alken (Alcidae).
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: At luum ((ha.) Skit, jong luumen het Fürrit, (mo.) schüt) (Uria aalge) hiart tu at fögelfamile faan a alken (Alcidae).
De Seekuut oder Lumme (Uria aalge), up Platt ok Swarte Duker un Harm un Philipp nömmt, is en Seevagel ut de Familie vun de Alkenvagels (Alcidae). Düsse Aart höört to dat Geslecht vun de Seekuten oder Lummen (Uria) mit to.
Dat Fedderkleed vun düssen Vagel is swattbunt (mit swatten Ruggen un witten Buuk). Gegen den Dogger over, hefft Seekuten en langen, spitzen Snavel. De Been sünd man kort, an de Föte sitt Swemmhüde an. Dat Lief is bi 39 bit 42 cm lang. Wegen deit de Seekuut twuschen 850 un 1100 g un siene Flunken kann he bi 61 bit 73 cm wiet ut’neenspannen.
Zeekuten söökt ehr Freten in’t Water. Dor steekt se denn Kopp bi unner Water un könnt dor denn kieken, ob datwat to bieten gifft. Freten doot se sunnerlich Fisch un Warvellose. An Dage mit goden, anlannigen Wind fleegt se liek langs de Küsten, towielen in grote Tahl. Flegen doot se liekto mit duerhaftig Flunkenstahn sunner Glieden oder Seilen.
De Seekuut leggt en enkelt Ei up naakten Fels. Dat hett de Form vun en Beer, so datt’t nich wegrullt, man runddreiht in en lüttjen Krink. De Uppersiete is wat ruug. Dat maakt dat Ei stabiler, stott Water af un schuult vor Solt un Guano.[1]
Bi’n Bröden staht de Vagels. De Olen kennt dat Ei an de Teeknung un den Jungvagel an siene Luden. Dree Weken, nadem he ut dat Ei krapen is, dor kann he noch nich flegen, jumpt de Jungvagel mit sien Vadder tosamen vun’n Felsen in de See. Veel Seekuten ut Grootbritannien treckt dornah denn alltohopen na de Küsten vun Norwegen.
In’n Sommer sünd Seekuten to sehn an den Atlantik siene Küsten in Ierland, dat Vereenigte Königriek, Spanien, in de Normandie, in Iesland un in de Förden vun Skandinavien. Up de brittschen Eilannen is he de Alkenvagel, de dor an’n meisten vorkamen deit. De Aart brott in grote Kolonien up smalle, naakte Süme vun steile Klippen. In’n Winter leevt se up de hoge See. Just so, as Doggers weert Seekuten faken an de Küsten vun de Nedderlannen un Belgien andreven, sunnerlich twuschen Oktober- un Februarmaand.
In’n Middeleuropa bröödt Seekuten man bloß an een Steed, dat is up Helgoland. Dor hefft to’n Anfang vun dat 21. Johrhunnert 2.600 Paare brott. Bannig veel Seekuten versammelt sik in’n Juli bi de Doggerbank in de Noordsee.
Dat gifft fiev Unneraarden::
De Naam „Seekuten“ seggt al, datt sik dat um echte Seevagels hannelt. Dat kummt meist nich vor, datt se sik in dat Binnenland sehn laat. Ehr ganzet Leven blievt se up See un kaamt man bloß to’n Bröden an Land. Dat Leven up See bringt en grote Gefohr mit sik: Ööl. Vunwegen, datt Seekuten regelmotig up dat Water blievt, ok, wenn se sik vermünnern oder freten wüllt, weert se mehr, as annere Aarden en Büte vun dat Ööl. Jummers, wenn en Seekuut buten de Brödeltied an Land kummt, is wat scheef lopen, un se is ganz af, oder krank oder hett Ööl afkregen. Na Upfangzentrums for Ööloppers weert veel Seekuten henbrocht. Hüdigendags overleeft mehr, as 60 % de Öölschiet, wenn se slank versorgt weert. Ööloppers weert nich glieks wuschen. Se mütt sik eerst mol vermünnern un to Kraft kamen. Eerst, wenn de Deerter wat starker wurrn sünd, warrt dat Ööl afwuschen. Dat duert bi 20 min. Achterna mütt se eerst mol wedder waterdicht weern in en Swemmbad. Un to’n goden Enne weert se denn wedder freelaten.
Seekuten (Uria aalge) bröödt up de Klippen bi de Orkney-Eilannen. De annern Vagels sünd Dreetöhnmöwen.
Seekuut, Deät Lun
Seekuut, Deät Lun
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Seekuut oder Lumme (Uria aalge), up Platt ok Swarte Duker un Harm un Philipp nömmt, is en Seevagel ut de Familie vun de Alkenvagels (Alcidae). Düsse Aart höört to dat Geslecht vun de Seekuten oder Lummen (Uria) mit to.
De skoet (Uria aalge) is ien fan de twa soarten skoeten út de famylje fan de Alkfûgels.
De Skoet is mei sa'n 38 oant 46 sm likernôch sa grut as in Wylde Ein, hy hat lykwols in wat smellere spitse snaffel. De wjukspanwiidte is by folwoeksen fûgels 61 oant 73 sm en sa wage ûngefear in kilogram. Yn de simmer binne de fearren op de kop, rêch, sturt en boppekant fan de wjukken brúnswart. De bûk en grutte parten fan de ûnderkant fan de wjukken binne wyt. Winterdeis binne ek de fearren op de kin en op de kop efter de eagen wyt.
Yn de loft stekke de snaffel en de griisswarte poaten dúdlik fan de rest fan it lichem ôf. Ek is by guon fûgels wol in wite eachring te sjen mei in wite streek nei achter. Soksoarte fûgels wurde ek wol Brilskoeten neamd. Dit is lykwols gjin kenteken fan ien as oare ûndersoart mar is mear in kleurfariant dy't ûnder de skoeten foarkomt.
It briedgebiet leit oan de noardlike kusten fan de Atlantyske Oseaan en de Stille Oseaan en ek oan de oanslutende parten fan de Noardlike Iissee.
Der binne fiif ûndersoarten:
De Skoeten ite it measte fisken dy't yn kloften rûnswimme oan de wetteroerflakte lykas de hearring, sprot en kabbeljau. Yn de arktyske gebieten ite de fûgels simmers ek in protte kreeften.
De fûgels briede yn grutte koloanjes op rotswanden. De Skoeten hawwe ek hiele spitse aaien, troch dizze foarm rôlje de aaien net sa maklik út it nêst en fan de rotsen. De aaien wurde troch beide âlden sa'n 28 oant 34 dagen bebret. Wannear't de jonge fûgels trije wike âld binne springe sy fan de rotsen, hoewol sy dan noch net fleane kinne. Hjirby falle de fûgels somtiden wol fjirtich meter nei ûnderen op it strân. De measte jongen geane dêrnei mei har âlden de see op. It mantsje past dan op de jongen en giet mei harren nei it oerwinteringsgebiet, de wyfkes komme dêr meast letter oan.
Ofbylden dy't by dit ûnderwerp hearre, binne te finen yn de kategory fan Wikimedia Commons.
The common murre or common guillemot (Uria aalge) is a large auk. It has a circumpolar distribution, occurring in low-Arctic and boreal waters in the North Atlantic and North Pacific. It spends most of its time at sea, only coming to land to breed on rocky cliff shores or islands.
Common murres are fast in direct flight but are not very agile. They can maneuver better underwater, where they typically dive to depths of 30–60 m (100–195 ft). Depths of up to 180 m (590 ft) have been recorded.
Common murres breed in colonies at high densities. Nesting pairs may be in bodily contact with their neighbours. They make no nest; their single egg is incubated on a bare rock ledge on a cliff face. Eggs hatch after ~30 days incubation. The chick is born downy and can regulate its body temperature after 10 days. Some 20 days after hatching the chick leaves its nesting ledge and heads for the sea, unable to fly, but gliding for some distance with fluttering wings, accompanied by its male parent.[3] Male guillemots spend more time diving, and dive more deeply than females during this time.[4] Chicks are capable of diving as soon as they hit the water. The female stays at the nest site for some 14 days after the chick has left.
Both male and female common murres moult after breeding and become flightless for 1–2 months. Some populations have short migration distances, instead remaining close to the breeding site year-round.[5] Such populations return to the nest site from autumn onwards. Adult birds balance their energetic budgets during the winter by reducing the time that they spend flying[6] and are able to forage nocturnally.[7]
The auks are a family of seabirds related to the gulls and terns which contains several genera. The common murre is placed in the guillemot (murre) genus Uria (Brisson, 1760), which it shares with the thick-billed murre or Brunnich's guillemot, U. lomvia. These species, together with the razorbill, little auk and the extinct great auk make up the tribe Alcini. This arrangement was originally based on analyses of auk morphology and ecology.[8]
The binomial name derives from Greek ouriaa, a waterbird mentioned by Athenaeus, and Danish aalge, "auk" (from Old Norse alka).[9]
The English "guillemot" is from French guillemot, probably derived from Guillaume, "William".[10] "Murre" is of uncertain origins, but may imitate the call of the common guillemot.[11]
The official common name for this species is Common Murre according to the IOC World Bird List, Version 11.2.[12] Unofficial names include common guillemot, used in the UK.[13]
The common murre is 38–46 cm (15–18 in) in length with a 61–73 cm (24–29 in) wingspan.[14] Male and female are indistinguishable in the field and weight ranges between 945 g (2 lb 1+1⁄2 oz) in the south of their range to 1,044 g (2 lb 5 oz) in the north.[15] A weight range of 775–1,250 g (1 lb 11+1⁄2 oz – 2 lb 12 oz) has been reported.[16] In breeding plumage, the nominate subspecies (U. a. aalge) is black on the head, back and wings, and has white underparts. It has thin dark pointed bill and a small rounded dark tail. After the pre-basic moult, the face is white with a dark spur behind the eye. Birds of the subspecies U. a. albionis are dark brown rather than black, most obviously so in colonies in southern Britain. Legs are grey and the bill is dark grey. Occasionally, adults are seen with yellow/grey legs. In May 2008, an aberrant adult was photographed with a bright yellow bill.[17]
The plumage of first winter birds is the same as the adult basic plumage. However, the first pre-alternate moult occurs later in the year. The adult pre-alternate moult is December–February, (even starting as early as November in U. a. albionis). First year birds can be in basic plumage as late as May, and their alternate plumage can retain some white feathers around the throat.[14]
Some individuals in the North Atlantic, known as "bridled guillemots", have a white ring around the eye extending back as a white line. This is not a distinct subspecies, but a polymorphism that becomes more common the farther north the birds breed—perhaps character displacement with the northerly thick-billed murre, which has a white bill-stripe but no bridled morph. The white is highly contrasting especially in the latter species and would provide an easy means for an individual bird to recognize conspecifics in densely packed breeding colonies.[18]
The chicks are downy with blackish feathers on top and white below. By 12 days old, contour feathers are well developed in areas except for the head. At 15 days, facial feathers show the dark eyestripe against the white throat and cheek.[19]
_in_flight.jpg)
in flight off Skomer Island
_mature,_on_water.jpg)
Bridled mature bird (white eye ring)
The common murre flies with fast wing beats and has a flight speed of 80 km/h (50 mph).[20] Groups of birds are often seen flying together in a line just above the sea surface.[14] However, a high wing loading of 2 g/cm2[21] means that this species is not very agile and take-off is difficult.[22] Common murres become flightless for 45–60 days while moulting their primary feathers.[23] The sound of the wing beats of the murres are often described as similar to a helicopter.
The common murre is a pursuit-diver that forages for food by swimming underwater using its wings for propulsion. Dives usually last less than one minute, but the bird swims underwater for distances of over 30 m (100 ft) on a regular basis. Diving depths up to 180 m (590 ft) have been recorded[24] and birds can remain underwater for a couple of minutes.
The breeding habitat is islands, rocky shores, cliffs and sea stacks. The population is large, perhaps 7.3 million breeding pairs [25] or 18 million individuals.[1] It had been stable, but in 2016 a massive die-off of the birds in the northeast Pacific was reported. The birds seem emaciated and starving; no etiology has been found.[26] In general, potential threats include excessive hunting (legal in Newfoundland), pollution and oil spills. Cape Meares, Oregon is home to one of the most populous colonies of nesting common murres on the North American continent.[27]
Some birds are permanent residents; northern birds migrate south to open waters near New England, southern California, Japan, Korea and the western Mediterranean. UK populations are generally distributed near their breeding colonies year-round, but have been found to make long-distance migrations as far north as the Barents Sea.[28] Common murres rest on the water in the winter and this may have consequences for their metabolism. In the black-legged kittiwake (which shares this winter habit) resting metabolism is 40% higher on water than it is in air.[29]
The common murre can venture far from its breeding grounds to forage; distances of 100 km (60 mi) and more are often observed[31] though if sufficient food is available closer by, birds only travel much shorter distances. The common murre mainly eats small schooling forage fish 200 mm (8 in) long or less, such as polar cod, capelin, sand lances, sprats, sandeels, Atlantic cod and Atlantic herring. Capelin and sand lances are favourite food, but what the main prey is at any one time depends much on what is available in quantity.[31] It also eats some molluscs, marine worms, squid, and crustaceans such as amphipods. It consumes 20–32 g (11⁄16–1+1⁄8 oz) of food in a day on average. It is often seen carrying fish in its bill with the tail hanging out.[18]
The snake pipefish is occasionally eaten, but it has poor nutritional value. The amount of these fish is increasing in the common murre's diet. Since 2003, the snake pipefish has increased in numbers in the North-east Atlantic and North Sea and sandeel numbers have declined.[32]
The common murre has a variety of calls, including a soft purring noise.
The common murre nests in densely packed colonies (known as "loomeries"), with up to twenty pairs occupying one square metre at peak season. Common murres do not make nests and lay their eggs on bare rock ledges, under rocks, or the ground. Despite the high density of murre breeding sites, sites may vary greatly in their quality over small spatial scales. Pairs breeding at those sites of highest quality are more likely to be occupied by a breeding pairs at all population sizes, and more likely to successfully fledge a chick.[33] They first breed at four to nine years old,[34] but most individuals recruit into the breeding population at ages six or seven,[34] although birds may disperse (permanently depart their natal colony) if space is limited. Annual survival probability for birds aged 6–15 is 0.895,[34] and average lifespan is about 20 years. Breeding success increases with age up to age 9–10 to 0.7 fledglings per pair, then declines in the oldest age birds, perhaps indicating reproductive senescence.[34]
High densities mean that birds are close contact with neighbouring breeders.[35] Common murres perform appeasement displays more often at high densities and more often than razorbills.[35] Allopreening is common both between mates and between neighbours. Allopreening helps to reduce parasites, and it may also have important social functions.[36] Frequency of allopreening a neighbour correlates well with current breeding success.[36] Allopreening may function as a stress-reducer; ledges with low levels of allopreening show increased levels of fighting and reduced breeding success.[36]
Courtship displays including bowing, billing and mutual preening. The male points its head vertically and makes croaking and growling noises to attract the females. The species is monogamous, but pairs may split if breeding is unsuccessful.[37][38]
Common murre eggs are large (around 11% of female weight[30]), and are pointed at one end. The egg's pyriform shape is popularly ascribed the function of allowing the egg to spin on its axis or in an arc when disturbed, however there is no evidence to support this claim.[39] Various hypotheses have arisen to explain the egg's shape:
Eggs are laid between May and July for the Atlantic populations and March to July for those in the Pacific. The female spends less time ashore during the two weeks before laying. When laying, she assumes a "phoenix-like" posture: her body raised upright on vertical tarsi; wings half outstretched. The egg emerges point first and laying usually takes 5–10 minutes.[42]
The eggs vary in colour and pattern to help the parents recognize them, each egg's pattern being unique.[43] Colours include white, green, blue or brown with spots or speckles in black or lilac. After laying, the female will look at the egg before starting the first incubation shift.[42] Both parents incubate the egg using a single, centrally located brood patch for the 28 to 34 days to hatching in shifts of 1–38 hours.[30]
Eggs can be lost due to predation or carelessness. Crows and gulls are opportunist egg thieves. Eggs are also knocked from ledges during fights. If the first egg is lost, the female may lay a second egg. This egg is usually lighter than the first, with a lighter yolk. Chicks from second eggs grow quicker than those from first eggs. However this rapid growth comes at a cost, first chicks have larger fat reserves and can withstand temporary shortages of food.
Chicks occupy an intermediate position between the precocial chicks of genus Synthliboramphus and the semi-precocial chicks of the Atlantic puffin.[44] They are born downy and by 10 days old they are able to regulate their own temperature.[19] Except in times of food shortage there is at least one parent present at all times, and both parents are present 10–30% of the time.[45] Both parents alternate between brooding the chick or foraging for food.
Provisioning is usually divided equally between each parent, but unequal provisioning effort can lead to divorce.[38] Common murres are single-prey loaders, this means that they carry one fish at time. The fish is held lengthways in the adult's bill, with the fish's tail hanging from the end of the beak. The returning adult will form its wings into a 'tent' to protect the chick. The adult points its head downwards and the chick swallows the fish head first.
Alloparenting behaviour is frequently observed. Non-breeding and failed breeders show great interest in other chicks, and will attempt to brood or feed them. This activity is more common as the chicks get older and begin to explore their ledge. There has also been a record of a pair managing to raise two chicks.[46] Adults that have lost chicks or eggs will sometimes bring fish to the nest site and try to feed their imaginary chick.
At time of extreme food stress, the social activity of the breeding ledge can break down. On the Isle of May colony in 2007, food availability was low. Adults spent more of their time-budget foraging for their chicks and had to leave them unattended at times. Unattended chicks were attacked by breeding neighbour which often led to their deaths. Non-breeding and failed breeders continued to show alloparental care.[47]
The chicks will leave the nest after 16 to 30 days (average 20–22 days),[15] and glide down into the sea, slowing their fall by fluttering as they are not yet able to fly. Chicks glide from heights as high as 457 m (1,499 ft) to the water below. Once the young chick has left the nest, the male is in close attendance for up to two months. The chicks are able to fly roughly two weeks after fledging. Up until then the male feeds and cares for the chick at sea. In its migration south the chick swims about 1,000 km (600 mi). The female remains at the nest site for up to 36 days after the chick has fledged (average 16 days).[48]
Major oil spills double the winter mortality of breeding adults but appear to have little effect on birds less than three years old.[49] This loss of breeding birds can be compensated by increased recruitment of 4–6 year olds to breeding colonies.[49]
Nesting common murres are prone to two main sources of recreational disturbance: rock-climbing and birdwatching. Sea cliffs are a paradise for climbers as well as birds; a small island like Lundy has over 1000 described climbing routes.[50] To minimise disturbance, some cliffs are subject to seasonal climbing bans.[50]
Birdwatching has conflicting effects on common murres. Birdwatchers petitioned the UK government to introduce the Sea Birds Preservation Act 1869. This act was designed to reduce the effects of shooting and egg collecting during the breeding season.[51] Current concerns include managing the effect of visitor numbers at wildlife reserves. Common murres have been shown to be sensitive to visitor numbers.[52]
When common murres are feeding their young, they return with one fish at a time. The provisioning time relates to the distance of the feeding areas from the colony and the numbers of available fish. There is a strong non-linear relationship between fish density and colony attendance during chick-rearing.[53]
In areas such as Newfoundland and Labrador, the birds, along with the related thick-billed murre, are referred to as 'turrs' or 'tuirs', and are consumed. The meat is dark and quite oily, due to the birds' diet of fish. Eggs have also been harvested. Eggers from San Francisco took almost half a million eggs a year from the Farallon Islands in the mid-19th century to feed the growing city.[54]
.jpg)
,_Heligoland.jpg)
.jpg)
_02.jpg)
.jpg)
,_Heligoland.jpg)
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
The common murre or common guillemot (Uria aalge) is a large auk. It has a circumpolar distribution, occurring in low-Arctic and boreal waters in the North Atlantic and North Pacific. It spends most of its time at sea, only coming to land to breed on rocky cliff shores or islands.
Common murres are fast in direct flight but are not very agile. They can maneuver better underwater, where they typically dive to depths of 30–60 m (100–195 ft). Depths of up to 180 m (590 ft) have been recorded.
Common murres breed in colonies at high densities. Nesting pairs may be in bodily contact with their neighbours. They make no nest; their single egg is incubated on a bare rock ledge on a cliff face. Eggs hatch after ~30 days incubation. The chick is born downy and can regulate its body temperature after 10 days. Some 20 days after hatching the chick leaves its nesting ledge and heads for the sea, unable to fly, but gliding for some distance with fluttering wings, accompanied by its male parent. Male guillemots spend more time diving, and dive more deeply than females during this time. Chicks are capable of diving as soon as they hit the water. The female stays at the nest site for some 14 days after the chick has left.
Both male and female common murres moult after breeding and become flightless for 1–2 months. Some populations have short migration distances, instead remaining close to the breeding site year-round. Such populations return to the nest site from autumn onwards. Adult birds balance their energetic budgets during the winter by reducing the time that they spend flying and are able to forage nocturnally.
La Longbeka urio aŭ Komuna urio, Uria aalge, estas granda birdo de la familio de la Aŭkedoj. Ĝi vivas plej grandan parton de sia vivo ĉemare, kaj venas teren nur por reproduktiĝi en rokaj klifaj marbordoj aŭ insuloj.
Plenkreskuloj estas 38-46 cm longaj kun enverguro de 61-73 cm kaj pezo de 945-1044 g. Ili estas nigraj ĉe kapo, dorso kaj flugiloj kaj havas blankajn subajn partojn, kaj pro tio iom similaj al Aŭko. Ili havas maldikajn malhelajn pintajn bekojn (tio estas la unua diferenco antaŭ Aŭko, kiu havas tute malakran kaj malpintajn bekon) kaj etajn rondecajn malhelajn vostojn. La vizaĝo blankiĝas vintre kaj restas malhela makulo post la okulo (tio estas la dua diferenco antaŭ Aŭko); la kolo estas pli mallarĝa ol tiu de Aŭko (tria diferenco). La idoj estas lanugaj kaj nigraj supre kaj blankaj sube.
Okcidenteŭropaj birdoj de la raso U. a. albionis estas pli malhelbrunaj ol nigraj kaj grizecaj vintre, ĉefe en la kolonioj de suda Britio; la alia raso Uria aalge aalge estas tiom nigra kiom la Aŭko. Kelkaj individuoj en Norda Atlantiko, konataj kiel "Bridaj aŭkoj", havas blankan okulringon kio sekvas malantaŭen kiel blanka strio; tio ne estas raso aŭ subspecio, sed specifa formo en kelkaj ekzempleroj.
Tiu birdo estas rapida kaj lerta fluganto. La flugiloj frapas rapide kaj sinsekve laŭ rekta linio super la akvosurfaco.
La Longbeka urio havas serion de voĉalvokoj inkludante mildan brueton ĉefe dum reprodukta sezono.
Ties reprodukta medio estas insuloj, rokaj marbordoj kaj klifoj:
La reprodukta loĝantaro estas multnombra ĝis almenaŭ du milionoj da paroj. Ĝi estas pli malpli stabila sed minacoj inkludas ĉasado (lauleĝa en Novlando), poluado kaj oleopoluado.
Ili kutime nestumas en densaj kolonioj kaj la ino demetas siajn ovojn rekte sur klifaj kornicoj aŭ grundo. La ovoj estas pintaj, por ruliĝi ĉirkaŭ sin mem eventuale anstataŭ fali el la kornico. Ovodemetado okazas inter majo kaj julio ĉe Atlantikaj loĝantaroj kaj inter marto kaj julio ĉe tiuj de la Pacifiko. La ovoj diversas laŭ koloro kaj bildo por helpi la gepatrojn rekogi ilin, ĉiu ovo estas unika. La koloroj inkludas blankon, verdon, bluon kaj brunon kun punktoj aŭ makuletoj da nigro aŭ violo. Ambaŭ gepatroj kovas la ovon dum 28 gixs 34 tagoj, laŭvice de 12 horoj.
La idoj elnestiĝas post 18 ĝis 25 tagoj. Poste la masklo instruas ilin kiel plonĝi kaj fiŝkapti dum du monatoj. La idoj lernas flugi post du semajnoj. Ĝis tiam la masklo zorgas la idon ĉemare. Dum migrado la ido naĝas ĉirkaŭ 1,000 km. La Longbeka urio ekreproduktiĝas nur je la kvara ĝis sesa jaro. Ili vivas ĉirkaŭ 20 jarojn.
Pariĝado inkludas inklinadojn, bekumadon kaj plumaranĝadon. La masklo subenindikas vertikale per sia kapo kaj krakadas por allogi inojn. Urioj estas monogamaj. La kolonioj estas tre densaj ĝis enhavi 20 parojn ĉiu kvadrata metro je la centro de la reprodukta sezono. Tiuj insuloj povas kunloĝigi ankaŭ aliajn speciojn.
Kelkaj birdoj estas loĝantaj; pli nordaj birdoj migras suden al malfermaj akvoj ĉe Nova Anglio, suda Kalifornio, Japanio, Koreio kaj okcidenta Mediteraneo.
La Longbeka urio plonĝas el la surfaco por posta subnaĝado uzante la flugilojn por propulsado. Ili manĝas ĉefe etajn fiŝojn (maks. 200 mm longaj) kiel polusa moruo, erpelino, sablofiŝo, marangilo, Atlantika moruo kaj haringo. Ili manĝas ankaŭ moluskojn, marvermojn, kalmarojn kaj krustulojn kiel amfipodoj. Ili povas engluti ĝis 32 g da manĝaĵo ĉiutage. Oni scias pri profondeco dum plonĝado ĝis 50 m kaj oni scias, ke tiuj birdoj povas resti subakve dum paro da minutoj. Ili estas ofte vidataj kunportante fiŝojn en siaj bekoj havante la fiŝvostojn for.
La Longbeka urio aŭ Komuna urio, Uria aalge, estas granda birdo de la familio de la Aŭkedoj. Ĝi vivas plej grandan parton de sia vivo ĉemare, kaj venas teren nur por reproduktiĝi en rokaj klifaj marbordoj aŭ insuloj.
El arao común[3] (Uria aalge) es una especie de ave caradriforme de la familia Alcidae nativa de Europa.
Junto con la gaviota tridáctila (Rissa tridactyla), domina las colonias marinas en las repisas de los acantilados en verano. Nada frente a la costa en grandes masas bajo los acantilados. Frente a los promontorios suelen ser vistos volando bajo y rápido.
En invierno, no obstante, aparecen en tierra sólo durante o después de los vendavales. Al sur de su ámbito son bastante pardos y se distinguen con facilidad del alca común (Alca torda); los norteños son más negros.
Su distribución es circumpolar, en el norte de los océanos Atlántico y Pacífico.[1] Es escaso en las costas en invierno. Anida en las costas rocosas de Islandia, Escandinavia, Gran Bretaña, Irlanda y Portugal.
En Malpica de Bergantiños (España), antes del desastre del Prestige se contaban las últimas tres parejas conocidas, tras una población precedente ya escasa y en declive paulatino. Eso impide afirmar que desaparecieran por la catástrofe, pero no volvieron a anidar, perdiendo el estatus de nidificante en la península, aunque su paso migratorio sigue incluyendo el noroeste español.
El arao común tiene cinco subespecies:[4]
El arao común (Uria aalge) es una especie de ave caradriforme de la familia Alcidae nativa de Europa.
Lõunatirk[1] (Uria aalge) on alklaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Teda võib näha ka Eestis.
Lõunatirk klassifitseeritakse järgmisteks alamliikideks:
Linnud on 38–43 cm pikkused. Eluiga tavaliselt 20 aastat.[1]
Lõunatirke peetakse monogaamseteks lindudeks.[2] Poegade eest hoolitsemisel osalevad nii emas- kui ka isaslind.
Igal aastal muneb emaslind 1 pirnikujulise ja üsna mustrilise muna, mida kas isas- või emaslind pidevalt valvab.
Noorlindu toidavad vanemad kuni 3 nädalat. Edasi tuleb noorlinnul, veel lennuvõimetuna, laskuda vette ning kohtuda seal isaslinnuga. Isaga kokkusaanuna jäävad linnud võimalusel kokku kuni kuuks ajaks – toimub õppimisaeg. Emaslind elab sel ajal koloonias.
Lõunatirk andmebaasis eElurikkus 
Martin arrunta (Uria aalge) Alcidae familiako hegazti zangaluzea da[1]. Euskal Herriko kostaldean negu partean agertzen zaigun espeziea da martina, pottorro arruntaren antz handia duena, baina hura baino handixeagoa dena. Kostaldetik gertu arrantzatu ohi dute, eta zenbait kasutan portuetan ere ikusi ahal izaten dira, itsasoa zakar dagoenean, batez ere.
Tamaina ertaineko hegaztia da martina, 42 cm-ko luzera, 65-75 cm-ko hego-zabalera eta kilo inguruko pisua izaten duena. Udan gorputzaren gainaldea eta burua guztiz beltza da, eta sabelaldea eta hego azpiak zuriak. Hegoen ertza ere zuria da. Neguan, paparraldea eta masailak zuriak izaten dira, eta begiak marra beltz batek zeharkatzen ditu. Mokoa nahiko mehea eta zorrotza da, beltza udan eta arreagoa neguan. Bi sexuen artean ez dago aldakortasun morfologiko esangarririk.
Ipar Amerika, Europa eta iparraldeko Asiako kostaldeetan bizi da. Kolonia nagusiak leku jakin batzuetan pilatzen dira udaberrian, baina neguan kostalde guztira zabaltzen dira hegaztiak. Atlantiko ekialdeko gazteek dispertsio-hegaldi luzeak egiten dituzte, zenbaitetan kontinentea zeharkatu eta Mediterraneoraino iritsiz. Ondorioz, espeziearen banaketa geografikoa oso zabala da.
Hegoalderen txitatzen duen alzidoa da martina, eta iberiar penintsulako mendebaldeko kostaldean hainbat kolonia ezagutzen dira. Euskal Herriko kostalde guztian aurki daitezke neguan, Frantziako eta Britainia Handiko kostaldeetako animaliak migratzen dutenean.
Labar harritsu bertikalak dira espezie honen habialekuak, baina kobazuloak eta harkaitzpeak ere erabiltzen dituzte[3].
Egunez ehizatzen du normalean urpean igeri eginez arrainak jarraituz. Zenbaitetan ur azalean egon ohi da muturra ur azpian sartuta azpitik igarotzen diren arrainei begira, eta murgil egiten du horien atzetik hankek eta hegoek lagunduta igeri eginez [4]. Dena den, oso arrunta izaten da urpean igeri egiten denbora asko igarotzea eta sakonera handietara jaistea arrantza egitera. 200 m-rainoko sakoneraraino jaitsi daiteke arrantza egitera. Udako kolonietan ohikoa izaten da ehizarako talde handiak labarretatik guztiak batera uretaratzea.
Koloniatik 10 km baino gutxiagora ehizatzen du normalean, baina Kanadan eta Alaskan 100 km-rainoko mugimenduak ere erregistratu dira[5][6][7].
Arrain pelagikoak arrantzatzen ditu batez ere, baina arrain bentikoak ere agertzen dira espezie honen dietan[8].
Urtean arrautza bakarra jarri ohi dute, udaberriaren amaieran. Txitotzeak 32-36 egun irauten du, eta bikoteko bi kideek hartzen dute parte lan horretan. Txitoak 2-3 aste behar izaten ditu itsasoratzeko.
Txitotze-koloniak udaberriaren erdialdean eratzen dituzte. Habia labar bertikaletako erlaitz biluzietan egiten dute.
Neguan koloniak disgregatu eta hegaztiak sakabanatu egiten dira. Gazteak eta emeak izan ohi dira migrazio luzeenak egiten dituztenak[9].
Txitotze-kolonia askotan pottorro arruntekin (Alca torda) nahasten dira martinak.
Antzeko espeziea Pottorro arrunta (Alca torda) du. Martina baino apur bat txikixeagoa da. Dena den, erraz bereizten dira mokoan (pottorroarena laburragoa eta zabalagoa da, kamutsa) eta begitik igarotzen den marra beltzean; azken hau martinaren kasuan soilik agertzen da.
IUCN erakundearen arabera, espezie honen kontserbazio-egoera ona da. Banaketa geografikoa oso zabala da, badirudi populazioen gorakada jazotzen ari dela, eta horien tamaina oso handia da, oraingoz.
Dena den, Iberiar penintsulako koloniek beherakada handia jasan dute edo desagertu egin dira, eta ondorioz, arriskupean dagoen espezietzat jotzen da.
Martin arrunta (Uria aalge) Alcidae familiako hegazti zangaluzea da. Euskal Herriko kostaldean negu partean agertzen zaigun espeziea da martina, pottorro arruntaren antz handia duena, baina hura baino handixeagoa dena. Kostaldetik gertu arrantzatu ohi dute, eta zenbait kasutan portuetan ere ikusi ahal izaten dira, itsasoa zakar dagoenean, batez ere.
Etelänkiisla (Uria aalge) on nimestään huolimatta pohjoisten merialueiden mustavalkea lintu.
Linnun vartalo on virtaviivainen, kuikkaa muistuttava. Sen höyhenpuku menee hyvin tiiviisti vartaloa vasten niin että se näyttää melkein nahkalta. Pää, siivet ja selkä ovat mustat, vatsapuoli valkea. Etelänskiisla saatetaan joskus sekoittaa sen lähimpään sukulaiseen pohjankiislaan.
Eteläkiislan ääni on kuuluvaa ulinaa, röhkinää ja korinaa, myös vinkuvia ääniä.
Etelänkiislan pituus on 38–46 cm ja siipien kärkiväli 60–75 cm.
Suomen vanhin rengastettu etelänkiisla on ollut 24 vuotta 11 kuukautta 22 päivää vanha. Euroopan vanhin on ollut 38-vuotias ruotsalainen lintu.
Etelänkiisla pesii Pohjois-Atlantin ja Tyynenmeren pohjoisosien rannikoilla. Itämeren lintuvuorilla pesii 45 000 paria, joista noin 10 000 paria Gotlannin lintusaarilla.
Suomessa pesii noin 40-50 paria pääasiassa Suomenlahdella.
Etelänkiisla on uhanalaisuusluokassa vaarantuneet. Sitä uhkaa ennen kaikkea kalastus: Itämerellä ajoverkkoihin joutuu paljon etelänkiisloja. Suomen kanta on hyvin pieni ja voitaisiin laskea erittäin uhanalaisiin. Suomen kanta saa kuitenkin säännöllisesti täydennystä muualta Itämeren alueelta.
Kiislat pesivät tiiviissä yhdyskunnissa paljaalla kalliolla. Munien väri vaihtelee, ehkä siksi että kukin emo tunnistaisi omansa. Munat ovat epäsymmetrisiä joten jos niitä tuuppaa, ne eivät kieri kauas vaan alkavat kiertää kehää. Munii vain 1 munan. Haudonta-aika on noin kuukausi. Molemmat emot hautovat vuorotellen. Poikanen lähtee uimaan 15-17 päivän ikäisenä.
Kiislat pyydystävät ravinnokseen kalaa ja äyriäisiä sukeltamalla.
Etelänkiisla (Uria aalge) on nimestään huolimatta pohjoisten merialueiden mustavalkea lintu.
Uria aalge
Le Guillemot de Troïl[1] (Uria aalge), connu aussi sous le nom de Guillemot marmette au Canada (Uria aalge), est une espèce d'oiseaux marins de la famille des alcidés.
À première vue, le guillemot marmette ressemble au Petit Pingouin. Il se tient d'ailleurs debout comme le Pingouin lorsqu'il est à terre. Les adultes mesurent de 38 à 46 cm de longueur, avec une envergure d'aile de 61 à 73 cm. Ils ont la tête, le dos et les ailes brun foncé, presque noirs, et le dessous du corps blanc. Leur long bec foncé est mince et pointu et leur queue, également foncée, est courte et arrondie. Certains individus de l'Atlantique nord présentent la forme dite « bridée », avec un cercle oculaire blanc et une ligne blanche qui s'étire derrière l'œil. Le plumage d'hiver est presque identique, sauf que la gorge et les joues deviennent blanches et une ligne foncée apparaît derrière l'œil.
Le guillemot marmette niche sur des îles, des rivages, des falaises et des pitons rocheux sur les côtes de l'Atlantique et du Pacifique Nord, en Amérique du Nord et en Europe de l'Ouest et du Nord (jusqu'à la péninsule de Kola en Russie). Pendant la période de reproduction, on le retrouve sur la côte nord du Pacifique en Alaska, en Colombie-Britannique et vers le sud jusqu'au centre de la Californie et le nord du Japon, ainsi que sur les côtes de l'Atlantique nord, du Labrador jusqu'en Nouvelle-Écosse, et de la Norvège jusqu'au Portugal. En France, quelques couples nichent encore dans la réserve du Cap Sizun, dans le Finistère, dans la réserve naturelle des Sept-Îles au large de Perros-Guirec ainsi que dans les falaises du cap Fréhel dans les Côtes-d'Armor.
Certains oiseaux sont des résidents permanents, mais pendant l'hiver, les oiseaux nordiques migrent vers le sud pour trouver des eaux libres de glace jusqu'en Nouvelle-Angleterre, au sud de la Californie et à l'ouest de la Méditerranée.
Le guillemot marmette est une espèce pélagique, qui passe presque tout son temps en mer, sauf pendant la période de reproduction. Il cherche sa nourriture en « volant » littéralement sous l'eau à l'aide de ses puissantes ailes. Il se nourrit surtout de petits poissons de banc (200 mm de long au maximum), mais aussi de quelques crustacés, de vers marins et de calmars. Il plonge souvent jusqu'à 30 m de profondeur, mais on a enregistré des plongeons de plus de 150 m.
Cet oiseau niche généralement en colonies denses et pond son unique œuf directement sur le roc ou le sol sans faire de nid[2]. Les œufs ont la forme d'une poire, de telle façon qu'ils pivotent sur eux-mêmes lorsqu'ils sont dérangés, et ne tombent pas en bas de la falaise. Leurs couleurs et leurs motifs varient, probablement pour aider les adultes à les reconnaître. Dès qu'il atteint deux semaines, le jeune n'est plus gavé (de poissons) au nid par ses parents. C'est sur l'eau que ses parents le nourriront jusqu'à l'achèvement de sa croissance (la taille d'un gros canard), vers la fin de l'été.
Le guillemot de Troïl s'installe volontiers en colonies à mi-hauteur des falaises.
On ne trouve plus en France que 150 couples, de la sous-espèce Uria aalge albionis, confinés aux côtes nord de la Bretagne, où la pollution pétrolière les menace gravement. Aux îles Britanniques, c'est, avec 570 000 couples nicheurs, l'oiseau de mer le plus commun. Après quelques migrations vers le sud, les adultes deviennent presque sédentaires.
L'espèce Uria aalge a été décrite par le zoologiste danois Erik Pontoppidan en 1763[3].
D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des cinq sous-espèces suivantes :
Uria aalge
Le Guillemot de Troïl (Uria aalge), connu aussi sous le nom de Guillemot marmette au Canada (Uria aalge), est une espèce d'oiseaux marins de la famille des alcidés.
O arao (do francés antigo hairon)[2] dos cons ou aro[3] (Uria aalge) é unha ave costeira da familia Alcidae. Xunto co garrucho, domina as colonias mariñas dos cantís na tempada do verán. O arao nada fronte a costa en grandes masas baixo os cantís. Fronte aos farallóns adoita verse voando baixo e rápido.
No inverno, aparecen en terra só durante ou despois dos vendavais.
Os exemplares adultos acadan os 38–46 cm de altura e 61–73 cm de envergadura, de plumaxe negra co peito e ventre brancos, co peteiro en forma de puñal, algúns exemplares presentan unha lixeira liña ocular branca.
O seu hábitat son as illas, cons e cantís das costas do Atlántico norte (chegando polo sur ata Novo Brunswick e Portugal) e Pacífico norte (chegando polo sur ata California), cría formando grandes colonias e deixan os seus ovos nas rochas espidas, teñen forma piriforme para que, de sufriren un golpe rolen en círculo e non sobre o seu eixo. Algúns residen permanentemente, os situados máis ao norte migran ao sur, aliméntanse principalmente de peixe, compleméntandoo con crustáceos, vermes mariños e luras.
A poboación galega estímase entre 3 e 12 parellas reprodutoras: Sisargas, 3 parellas e Cabo Vilán, de difícil censo, 9 parellas en 1991. Como ave de paso é moi escasa, con observacións en xeral de individuos illados, algunhas veces en parellas ou en grupos de tres ou máis.
Calcúlase que nos anos 60 a poboación galega sería dunhas 1.500 ou 2.000 parellas, repartidas en nove colonias: Estaca de Bares, Aguillóns, Punta do Limo (Cabo Ortegal), A Gabeira (Veigue), Illas Sisargas e Cabo Vilán, todas elas na provincia da Coruña, xunto ás de Ons, Costa da Vela e Illas Cíes na provincia de Pontevedra. Durante a década dos 70 comezaron a minguar tódalas colonias, desaparecendo algunha como a de Cabo Ortegal que chegou a ter unhas 1.000 parellas, quedando outras moi reducidas (Sisargas, 32 individuos, e Cíes, 6 parellas). A mesma tendencia produciuse na colonia portuguesa da Illa Berlenga.
En 1986 había 43 parellas e en 1998 só quedaban 7, as causas da situación precaria do arao dos cons son a caza e colleita de ovos polos humanos, algunhas artes de pesca que fan que as aves queden enganchadas nas redes e a contaminación por produtos petroleiros.
O arao (do francés antigo hairon) dos cons ou aro (Uria aalge) é unha ave costeira da familia Alcidae. Xunto co garrucho, domina as colonias mariñas dos cantís na tempada do verán. O arao nada fronte a costa en grandes masas baixo os cantís. Fronte aos farallóns adoita verse voando baixo e rápido.
No inverno, aparecen en terra só durante ou despois dos vendavais.
Langvía (fræðiheiti Uria aalge) er strandfugl af svartfuglaætt. Hún er svartbrún á hausnum og bakinu. Á sumrin eru hún hvít að neðan en á veturnar er hún með hvíta vanga. Til eru tvö litaafbrigði. Annað er með hvítan hring um augun og hvíta línu úr hringnum („hringvía“) en hjá hinu afbrigðinu er ekki hringur um augun. Goggurinn er mjór, svartur og oddhvass og augun svört. Langvía eru mjög lík stuttnefju og erfitt getur verið að greina á milli þeirra. Flestar langvíur eru hér í mars og fram í ágúst. Langvían verpir á berum syllum og bríkum. Varp hennar getur verið mjög þétt, eða allt að 70 fuglar á fermetra. Merkilegt við langvíuna er að ungarnir eru aðeins þriggja vikna þegar þeim er kastað úr hreiðrinu af foreldrunum og fyrst um sinn hjálpar karlfuglinn unganum að læra að veiða.
L'ùria comune (Uria aalge (Pontopiddan, 1763)) è un uccello della famiglia Alcidae.[2]
Gli adulti raggiungono una lunghezza di 38-46 cm, con un'apertura alare di 61–73 cm.
Questi uccelli vivono sul mare aperto salvo durante la cova.
I genitori depositano l'uovo direttamente sulla roccia o sulla nuda terra. Covano l'uovo stando in piedi direttamente sulla roccia della scogliera.
L'uovo è piriforme (forma a pera), il che è da mettere in relazione al fatto che l'uria cova direttamente sulla roccia della scogliera e tale forma riduce la possibilità che l'uovo rotoli verso il mare. Le uova sono inoltre di colore diverso, si suppone per facilitarne il riconoscimento.
Nidificano in affollate colonie su isole, coste rocciose e scogliere in:
Sono state descritte 5 sottospecie:[2]
L'ùria comune (Uria aalge (Pontopiddan, 1763)) è un uccello della famiglia Alcidae.
Laibasnapis narūnėlis (lot. Uria aalge, angl. Common Guillemot, vok. Trottellumme) – alkinių (Alcidae) šeimos paukštis. Snapas plonas ir ilgas. Galva, kaklas, nugara ir sparnai juodi. Apatinė kūno pusė balta. Per sparną eina balta juostelė. Poilsio apdaru galvos šonai ir gerklė balti, nuo ausies į užpakalį eina siaura juoda juostelė.
Lietuvoje retkarčiais aptinkamas pajūryje.
Laibasnapis narūnėlis (lot. Uria aalge, angl. Common Guillemot, vok. Trottellumme) – alkinių (Alcidae) šeimos paukštis. Snapas plonas ir ilgas. Galva, kaklas, nugara ir sparnai juodi. Apatinė kūno pusė balta. Per sparną eina balta juostelė. Poilsio apdaru galvos šonai ir gerklė balti, nuo ausies į užpakalį eina siaura juoda juostelė.
Lietuvoje retkarčiais aptinkamas pajūryje.
Narūnėlio skleidžiami garsai
Tievknābja kaira (Uria aalge) ir alku dzimtas (Alcidae) jūras putns, kuram ir 5 pasugas.[1] Tam ir cirkumpolāra izplatība Atlantijas un Klusā okeāna ziemeļu daļā, kā arī daļēji Ziemeļu Ledus okeānā.[2] Lielāko daļu savas dzīves tievknābja kaira pavada jūrā, uz sauszemes iznākot tikai ligzdošanas laikā.
Tievknābja kairu populācija ir ļoti liela, apmēram 7,3 miljoni ligzdojošo pāru.[3] Populācija ir samērā stabila, lai gan 2016. gadā Klusajā okeānā tika novērota daudzskaitlīga putnu bojā eja. Visticamākais, ka putnu nāvē bija vainojams barības trūkums un bads, jo nekāds cits ārējs faktors netika konstatēts.[4] Kopumā galveno sugas apdraudējumu rada dabas piesārņotība, dažādas cilvēku saimnieciskās darbības katastrofas, piemēram, naftas izplūde jūrā un nepārdomātas medības.
Tievknābja kaira izplatīta Atlantijas un Klusā okeāna ziemeļu daļā. Tā ligzdo Ziemeļamerikas, Āzijas un Eiropas abu okeānu ziemeļu piekrastēs un salās. Tievknābja kaira ligzdo arī salās Barenca un Baltajā jūrā, vietām Baltijas jūrā.
Daļa populācijas ir nometnieki un ziemo parasti ligzdošanas areāla robežās, bet vistālāk ziemeļos ligzdojošās kairas ir gājputni un ceļo uz dienvidiem, Atlantijas okeāna reģionā sasniedzot Ziemeļāfrikas rietumu piekrasti un Vidusjūras rietumu daļu,[5] bet Ziemeļamerikā sasniedz Jaunangliju, Kalifornijas dienviddaļu, Āzijā Japānu un Koreju.[2]
Latvijas putnu sugu sarakstā tievknābja kaira iekļauta 1970. gados, balstoties uz gredzenotu putnu atradumiem Latvijas piekrastē.[5] Sastopamība sekojošajās desmitgadēs nav īpaši mainījusies. Tievknābja kaira nelielā skaitā uzturas Latvijas rietumu krasta ūdeņos, īpaši piekrastes dienvidu sektorā, Liepājas tuvumā, kur regulāri iet bojā zvejnieku tīklos. Savukārt Rīgas jūras līcī tā ir ļoti reti sastopama. Zināmi arī daži novērojumi Kolkasragā rudens migrācijas laikā.[5] Baltijas jūrā sastopama nominālpasuga — Uria aalge aalge.[5]
Tievknābja kaira ir vidēji liels jūras putns. Tās ķermeņa garums ir 38—46 cm, spārnu izplētums 61—73 cm,[6][7] svars 945—1044 g. Dienvidpopulācijas kairas ir nedaudz mazākas kā ziemeļos dzīvojošās.[8] Reizēm tievknābja kaira sasniedz svaru līdz 1250 g.[9]
Ligzdošanas sezonas laikā nominālpasugai apspalvojums ir tumši brūns vai melns ar baltu — tumša galva, mugura un spārni, bet ķermeņa apakšdaļa balta.[6] Melnais knābis ir smalks, smails un ass. Noapaļotā, īsā aste tumša. Spārni īsi un smaili, un samērā mazi, salīdzinot ar palielo ķermeni, tādēļ, lai paceltos gaisā, tievknābja kairai ir samērā ilgi jāieskrienas pa ūdens virsmu.[10]
Pēc spalvu nomaiņas putna vaigi un pakakle kļūst balti ar tumšu svītru aiz acīm. Eiropas dienviddaļas pasugai Uria aalge albionis tumšais apspalvojums ir izteiktāk brūns. Visbrūnākais apspalvojums ir Britu salu dienvidkoloniju kairām. Kājas un pleznotās pēdas ir tumši pelēkas. Reizēm var novērot pieaugušos īpatņus ar dzeltenpelēkām kājām, bet 2007. gadā ir nofotografēts pieaudzis īpatnis ar koši dzeltenu knābi.[11]
Jau pirmajā vasarā jaunajiem putniem apspalvojums ir gandrīz tāds pats kā pieaugušajiem putniem, bet to kakls un vaigi ir balti.[6] Dažiem īpatņiem ap acīm ir balts gredzens ar baltu, smalku līniju aiz acs. Tā nav atsevišķa pasuga, bet polimorfisms. Šo iezīmi var biežāk novērot ziemeļos dzīvojošām kairām.[12] Mazuļiem izšķiļoties ir tumšas dūnas ķermeņa augšpusē, bet gaišas apakšpusē.
Tievknābja kaira ir ātra lidotāja ar spēcīgu, taisnu lidojumu,[10] lai arī gaisā nav īpaši izveicīga un manevrēt spējīga. Tās spārni kustās ļoti ātri, un lidojuma ātrums sasniedz 80 km/h.[13] Samērā bieži var novērot lidojošas kairas vienā līnijā, tuvu pie ūdens virsmas.[7] Šāds zems lidojums ir raksturīgs kairām, meklējot barību. Tālos migrācijas pārlidojumus tievknābja kairas veic lielā barā, augstu gaisā.[10]
Tievknābja kairas apspalvojumu maina pēc ligzdošanas kolonijas pamešanas, laikā no jūnija līdz augustam,[6] kļūstot apmēram 1—2 mēnešus lidot nespējīgas.[14] Jaunajiem putniem spalvu nomaiņa notiek vēlāk kā pieaugušajiem putniem — no decembra līdz februārim, bet reizēm uzsākas jau novembrī.[7] Ziemas periodā tievknābja kairas izklīst plašā areālā.[6]
Tievknābja kaira ir ļoti laba peldētāja un nirēja. Nirstot putns ir ļoti kustīgs un manevrēt spējīgs, kustinot spārnus it kā lidotu. Kaira parasti nirst un barojas 50—100 metru dziļumā, bet var ienirt līdz 170—230 metriem.[2] Barošanās bieži notiek arī dziļumā līdz 50 metriem.[2] Atrašanās zem ūdens parasti ilgst īsāk kā minūti, bet, ja nepieciešams, var sasniegt arī minūti.[10]
Tievknābja kaira barību meklē zem ūdens, barojoties dienas laikā.[2] Tā galvenokārt barojas ar zivīm, bet medī arī vēžveidīgos, moluskus, kalmārus un jūras tārpus. Vasarā visiecienītākās zivis ir tūbītes un nigliņi,[6] moivas un lentzivis,[2] brētliņi, mencas un siļķes.[10] Medītas tiek galvenokārt nelielas zivis, līdz 14 cm garumam. Knābī tā tiek nesta garenvirzienā, astei karājoties laukā.[10] Katru dienu pieaugušais īpatnis apēd 20—35 g barības.[10]
Tievknābja kairas ligzdo kolonijās, klinšainos jūras krastos un salās, laikā no maija līdz jūlijam. Ļoti bieži kolonijas ir jauktas ar citām putnu sugām: tuklīšiem, melnajiem alkiem, lielajiem alkiem, trīspirkstu kaijām, kaijām un burātājiem.[10] Kairas ligzdošanai izvēlas klinšu augšējās daļas dzegas un radzes, zemākos stāvos apmetas tuklīši un kaijas, bet visaugstāk trīspirkstu kaijas un melnie alki.[10] Kolonijas reizēm ir tik blīvas, ka 1 m² apmetas pat 20 pāri.[10]
Dzimumbriedumu tievknābja kairas sasniedz 4—6 gadu vecumā. Tās veido monogāmus pārus, kas turas kopā vairākas sezonas, ligzdošanai izvēloties vienu un to pašu vietu. Ligzdošanas vietā pāris ierodas dažas nedēļas pirms dēšanas un perēšanas, šajā laikā izpildot dažādus riesta rituālus.[10]
Dējumā ir viena ola, kas tiek izdēta tieši uz klints virsmas. Olas koniskā forma to pasargā no aizripošanas un nokrišanas no klints malas. To nejauši sakustinot, ola griežas uz riņķi ap tievo galu. Ja ola tiek zaudēta perēšanas sākumā, dējums tiek atkārtots.[10] Olas krāsa var būt gan koši balta, gan zaļa, zila vai brūna ar tumšākiem raibumiņiem. Šī krāsu dažādība ir ļoti svarīga blīvas kolonijas ligzdošanas apstākļos, lai vecāki atpazītu savu olu.[10] Inkubācijas periods ilgst apmēram 28—34 dienas. Perē un par mazuli rūpējas abi vecāki. Perējot vecāki mainās ik pēc 12—24 stundām.[10]
Mazuļus izšķiļoties sedz dūnas, bet apspalvojums izaug 18—25 dienu vecumā. Ļoti bieži, lai pasargātu mazuli no nokrišanas pāri klints malai, vecāki stāv starp mazuli un malu, piespiežot putnēnu pie klints sienas.[10] Apmēram 3 nedēļu vecumā, vēl nemākot lidot, jaunie putni pamet koloniju, lecot kopā ar tēviem jūrā no apmēram 240—300 metru augstuma.[15] Par jaunajiem putniem ūdenī turpina rūpēties tikai tēvi, tos barojot un apmācot ķert zivis, līdz putnēni pieaug pilnībā un kļūst patstāvīgi apmēram pēc 2 mēnešiem.[6] Jaunie putni sāk lidot 39—46 dienu vecumā.[10]
Tievknābja kairai ir 5 pasugas:[1]
Tievknābja kaira (Uria aalge) ir alku dzimtas (Alcidae) jūras putns, kuram ir 5 pasugas. Tam ir cirkumpolāra izplatība Atlantijas un Klusā okeāna ziemeļu daļā, kā arī daļēji Ziemeļu Ledus okeānā. Lielāko daļu savas dzīves tievknābja kaira pavada jūrā, uz sauszemes iznākot tikai ligzdošanas laikā.
Tievknābja kairu populācija ir ļoti liela, apmēram 7,3 miljoni ligzdojošo pāru. Populācija ir samērā stabila, lai gan 2016. gadā Klusajā okeānā tika novērota daudzskaitlīga putnu bojā eja. Visticamākais, ka putnu nāvē bija vainojams barības trūkums un bads, jo nekāds cits ārējs faktors netika konstatēts. Kopumā galveno sugas apdraudējumu rada dabas piesārņotība, dažādas cilvēku saimnieciskās darbības katastrofas, piemēram, naftas izplūde jūrā un nepārdomātas medības.
Zie voor alle soorten met 'zeekoet' in de naam het artikel zeekoeten. De zeekoet (Uria aalge) is een vogel uit de familie van alken (Alcidae).
Het verenkleed van deze vogel is zwart-wit (een zwarte rug en een witte buik). In tegenstelling tot de gewone alk hebben zeekoeten een lange puntige dolksnavel. De korte poten bevatten zwemvliezen. De lichaamslengte bedraagt 39 tot 42 cm, het gewicht 850 tot 1100 gram en de spanwijdte 61 tot 73 cm.
Zeekoeten zoeken hun voedsel vanaf het water. Ze steken daarbij de kop onder het wateroppervlak en kunnen op die manier onder water kijken en naar voedsel zoeken. Dit bestaat voornamelijk uit vis en ongewervelden. Vliegt op dagen met goede aanlandige wind vlak langs de kust, soms in groten getale. De vlucht is rechtlijnig met continue vliegbewegingen zonder glijvluchten.
De zeekoet legt een enkel ei op de kale rots. Het heeft de vorm van een peer waardoor het niet wegrolt maar in een kringetje ronddraait. Het ei heeft een ruw oppervlak, waardoor het ei stabieler is, waterafstotend werkt en bescherming biedt tegen zout en guano.[2]
Het ei wordt staande bebroed. De oudervogels herkennen hun ei aan de tekening, en hun jong aan zijn geluid. Drie weken nadat het jong uit het ei komt, nog voor het kan vliegen, springt het onder begeleiding van de vader van de rotsen in zee; veel Britse zeekoeten trekken daarop gezamenlijk naar de kust van Noorwegen.
's Zomers zijn zeekoeten te zien op de Atlantische kusten van Ierland, Verenigd Koninkrijk, Spanje, Normandië, IJsland en de Noorse fjorden.
Het is de meest talrijke alk van de Britse eilanden. De soort broedt in grote kolonies op smalle kale richels van steile kliffen. In de winter leven ze op de open zee. Net zoals gewone alken spoelen zeekoeten vaak aan op de kusten van Nederland en België, voornamelijk tussen oktober en februari.
De soort telt 5 ondersoorten:
Zeekoeten, de naam zegt het al, zijn echte zeevogels die zelden of nooit in het binnenland te zien zijn. Hun hele leven verblijven ze op zee en alleen om te broeden komen ze aan land. Het leven op zee brengt ook een gevaar met zich mee: olie. Omdat zeekoeten ook regelmatig op het water verblijven om te rusten of voedsel te zoeken, vallen ze meer dan andere soorten ten prooi aan olie. Wanneer een zeekoet buiten de broedtijd aan land komt is er altijd iets mis: uitputting, ziekte of olie. In opvangcentra voor olieslachtoffers worden dan ook de meeste zeekoeten binnengebracht. Tegenwoordig overleeft meer dan 60% de oliebesmeuring indien ze de juiste zorgen krijgen. Olieslachtoffers worden niet direct gewassen. Eerst moeten de dieren inwendig op krachten komen. Pas wanneer de dieren sterker zijn wordt de olie door een wasbeurt verwijderd. Een wasbeurt duurt ongeveer 20 minuten. Daarna moeten de dieren terug waterdicht worden in het zwembad, om ten slotte onder de juiste omstandigheden te kunnen worden vrijgelaten.
In 2019 werd er aan de Nederlandse kust een massale sterfte van duizenden zeekoeten waargenomen.[3]
Broedende zeekoeten (Uria aalge) tegen de kliffen op de Orkney-eilanden. De overige vogels zijn Drieteenmeeuwen.
Lomvi (Uria aalge) er ein sjøfugl i alkefamilien. Han har svart og kvit fjørdrakt. Lomvi finst i Nord-Atlanteren og det nordlege Stillehavet.
Lomvien er 38–46 cm lang pluss føtene som stikk ut om lag 4 cm. Vengespennet er 61–73 cm og ein vaksen fugl veg kring 1 kg. Kjønna er like. Om sommaren er fuglen brunsvart på hovud, rygg, vele, oversida på vengane og undersida av svingfjørene. Undersida er kvit liksom dekkfjørene under. Nebben er lang og spiss (spissare enn hos alke) og når fuglen flyg stikk dei gråsvarte føtene ut bakom fuglen. En viss prosent (som aukar dess lengre nord ein kjem) har ein kvit ring rundt auga og ein kvit strek bakover kinna. Desse vert kalla ringvi. Om vinteren er haka og området bakom auga kvite.
Ved koloniane er det mykje læte i lomviane. Det vanlegaste er eit oppatteke nasalt wha wha wha som går over i eit skrikande læte. I flukt er lomvien still.
Fuglen hekkar i det nordlege Europa; på Island, i kystbandet i Skandinavia, Storbritannia og langs store delar av Atlanterhavskysten, i Asia; i Russland, Nord-Korea og Japan, i Nord-Amerika; i Alaska, Canada, USA og på Grønland.
Arten vert delt inn i fem underartar:
I Noreg hekkar fuglen spreidd i fuglefjell frå Agder til Finnmark. Dei største koloniane er på Røst og nordover og femnar om meir enn 90 % av den norske bestanden. Lomvien er svært sosial og hekkar i tette koloniar i fuglefjell. Fuglane bygg ikkje reir og legg egga direkte på fjellet. Lomviane likar opne, breie fjellhyller og større, flate areal på toppen av fuglefjellet. I Noreg har det vore store endringar i lomvibestanden, og på 1990-talet hekka det mindre enn 30 000 par på fastlandet. Hjelmsøy i Vest-Finnmark var ein gong den desidert største kolonien i landet, og i 1965 vart talet hekkande par rekna til 110 tusen, men sidan den gongen har talet minka kraftig: 70 tusen par i 1975, 5 000 par i 1986 og 1000 par året etter. Også på Nord-Fugløy og Røst har fugletalet gått kraftig attende. Nedgangen kjem m.a. av at lomviar har drukna i fiskegarn. Lengre aust, i Aust-Finnmark, var det ein mindre tilbakegang fram til 1975, og så ein liten auke. Deretter vart bestanden redusert med 80-90 % som følgje av kollaps hos lodda.
Lomvi hekkar ikkje før fuglen er 4-5 år gammal. Hoa legg eitt egg i mai eller juni. Lomvi lagar ikkje reir, men legg egga direkte på berget. Eggeskalet er sjølvreinsande. Egga er også pyramideforma i eine enden, noko som kan hindra dei i å rulla ned frå fugleklippene.[2]
Begge foreldra rugar i 32 døgn. Ungen er sjølvstendig etter kort tid. Han har tett dundrakt og vert mata med fisk.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Lomvi Lomvi (Uria aalge) er ein sjøfugl i alkefamilien. Han har svart og kvit fjørdrakt. Lomvi finst i Nord-Atlanteren og det nordlege Stillehavet.
Lomvi eller ringvi (Uria aalge) er en pelagisk dykkende sjøfugl og den største av alkene (Alcini), en monofyletisk gruppe som tilhører familien alkefugler (Alcidae). Arten finnes i tempererte og lavarktiske kyststrøk i nordområdene i Atlanterhavet og Stillehavet.
Norsk lomvi hekker først og fremst på Bjørnøya, der det finnes omkring 100 000 par av denne arten. Noen få kolonier hekker også på Spitsbergen, henholdsvis ved Prins Karls Forland og Amsterdamøya.
Lomvi har brunsvart overside og hvit underside, og ligner på polarlomvi (Uria lomvia) og alke av utseende. Beina er mørkegrå og nebbet svart året rundt. Den veier gjerne 0,9–1,3 kg og har en lengde på 38–43 cm. Den flyr med svært hurtige vingeslag tett over vannflaten. Når den svømmer ligger den tungt i vannet, i motsetning til alken som flyter høyere (lettere).
Ringvi er en fargevariant av lomvi med en hvit ring rundt øyet og en hvit stripe i forlengelsen av øyet bakover mot nakken. Andelen ringvi i hekkebestanden stiger med breddegradene.
Lomvi er en sosial art som hekker i store kolonier som ligger i bratte klippevegger eller på utilgjengelige øyer eller staurer (steinsøyler) i havet. De foretrekker brede fjellhyller eller platåer. Fuglene bygger ikke reir, men legger egget direkte på ei fjellhylle eller på bakken. Arten legger kun ett egg og egget ruges av begge foreldrene i om lag 32 døgn. Etter klekking blir ungen matet og passet på av begge foreldrene vekselvis. Etter cirka 21 dager hopper ungen på sjøen. Den såkalte ungehoppingen er synkronisert innen hver koloni, og foregår vanligvis om natten i stille vær. Hannen følger ungen under hoppingen og forsvarer og mater den i den i oppvekstperioden på sjøen. Ungen blir uavhengig etter cirka 10–12 uker og kjønnsmoden etter omkring fire år.
Lomvien lever av fisk og foretrekker små stimfisk som den fanger under vann. Rundt Bjørnøya er lodde den viktigste føden. Arten kan dykke til mere enn 150 meter dybde, men 20–50 meter er mer typisk.
Lomvi er vurdert til kategorien "kritisk truet" på Norsk rødliste for arter 2015 etter kriteriet A2ab (mer enn 80 prosent bestandsnedgang på 3 generasjoner, dvs. 48 år).[2] Bestanden av lomvi på det norske fastlandet er i dag ca. 15 000 par.
Lomvibestanden langs norskekysten ble på 1960-tallet beregnet til å være ca. 160 000 par. De største hekkekoloniene var Hjelmsøya med 110 000 par, Røst med 16 000 par, Nord-Fugløy med 15 000 par, Syltefjord med 12 000 par og Runde med 8–9000 par. Siden de første tellingene på midten av 1960-tallet, har det vært en langsiktig bestandsnedgang i de største koloniene i Nord-Norge med så mye som 70–90 prosent fram til 1986. Årsakene til bestandkollapsen er mange, blant annet drukning i fiskegarn, næringsmangel, oljeutslipp, nedbryting av den sosiale strukturen i koloniene og høyere havørnbestand.
I 1986 var Bjørnøyabestanden estimert til ca. 245 000 par, men en kollaps i loddebestanden i Barentshavet reduserte den til bare 36 000 par i 1987. Denne bestanden holder nå på å bygge seg opp igjen, men fremdeles er den bare halvparten av hva den var i 1986. Bestanden på Bjørnøya utgjør nå trolig ca. 90 prosent av den samlede norske lomvibestanden.[3]
Lomvi eller ringvi (Uria aalge) er en pelagisk dykkende sjøfugl og den største av alkene (Alcini), en monofyletisk gruppe som tilhører familien alkefugler (Alcidae). Arten finnes i tempererte og lavarktiske kyststrøk i nordområdene i Atlanterhavet og Stillehavet.
Norsk lomvi hekker først og fremst på Bjørnøya, der det finnes omkring 100 000 par av denne arten. Noen få kolonier hekker også på Spitsbergen, henholdsvis ved Prins Karls Forland og Amsterdamøya.
A l'é un cit osel bianch e nèir. Da finì.
Da finì.
Da finì.
A l'é un cit osel bianch e nèir. Da finì.
AmbientDa finì.
DistribussionDa finì.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Nurzyk zwyczajny, nurzyk podbielały (Uria aalge) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny alk (Alcidae).
Najważniejszy mieszkaniec wysp ptasich na północnym Atlantyku, Pacyfiku i Oceanie Lodowatym. Zamieszkuje w zależności od podgatunku:
W Polsce pojawia się nielicznie na wybrzeżu Bałtyku podczas przelotów i zimą od września do maja. W Europie Środkowej jedyna duża kolonia znajduje się na piaskowcu na Helgolandzie.
To najliczniejszy gatunek z rodziny alek. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W upierzeniu godowym wierzch ciała, szyja i głowa czarne. Krawędzie lotek I rzędowych białe, widoczne przy złożonych skrzydłach jako białe linie. U południowej odmiany Uria aalgae albionis wierzch ciała jest ciemnobrunatny. Północna odmiana Uria aalgae aalgae ma wierzch czarny, choć z ciemnobrunatną głową. U niektórych podgatunków wokół oka biała obwódka, od której odchodzi łukowata linia na pokrywy uszne. Spód ciała biały z czarnym kreskowaniem po bokach. Ptaki w upierzeniu spoczynkowym mają policzki, podgardla i boki szyi białe. Osobniki młodociane oraz dorosłe w szacie spoczynkowej mają barwę czarną zastąpioną czarnobrązową, gardło, boki szyi oraz bok głowy za okiem bieleją, ale te pierwsze grzbiet mają usiany ciemnobrunatnym plamami. Dziób czarny, prosty, wydłużony i ostro zakończony. Ogon jest krótki i zaokrąglony. Pierzenie do szaty godowej ma miejsce w grudniu. Podobny nurzyk polarny ma dziób grubszy, ale krótszy, który zdobi dodatkowo po bokach biały pas. W przeciwieństwie do nurzyka zwyczajnego u niego w szacie spoczynkowej czarna czapeczka przedłuża się poza oczy.
Gdy nurzyki pływają po wodzie mają nieco uniesiony tył ciała. Siedzą wyprostowane z nogami wyciągniętymi przed siebie. Lecąc w powietrzu wyciągają szyję ku przodowi i nogi wystają im poza ogon, poruszają się w linii prostej formując często rzędy. Nurzyki prowadzą stadny tryb życia.
dł. ciała ok. 44-50 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 64-71 cm
waga ok. 700-1200 g
Gdy siedzi na gnieździe odzywa się chrapliwym "err" lub warczącym "arra". Jego odgłosy mają dzwoniące brzmienie.
Lęgnie się na skalistych, urwistych wybrzeżach morskich oraz wyspach, poza okresem lęgowym pełne morze. Rzadko widuje się go wewnątrz lądu.
Na tereny lęgowe nurzyki wracają już w grudniu lub styczniu, a w najchłodniejszych terenach północnych w marcu i kwietniu. Zaraz potem rozpoczynają się gromadne toki. Kręcą się wtedy wokół siebie nawzajem i wydają głośne okrzyki, po czym razem nurkują.
Nie budują gniazd – jaja składają na nagiej skale, na przewieszkach. Mogą zajmować gniazda mewy trójpalczastej. Tworzą kolonie, które liczyć mogą nawet 100 000 osobników.
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg (może być powtórzony, jeśli zostanie utracony w 14-16 dni od zniesienia jaja), składając w maju-lipcu (od marca na Pacyfiku) zwykle jedno jajo o gruszkowatym kształcie, co nie pozwala mu się staczać po pochyłościach. Barwa jaja zmienna, od cielistej, brązowej po zieloną lub niebieską, z różnobarwnym, głównie brunatnym i czarnym, nakrapianiem.
Jaja wysiadywane są przez okres 28-34 dni przez obydwoje rodziców zmieniających się co 12-24 godziny. Ogrzewają jaja stopami. Rodzice razem zajmują się ich wychowaniem. Pisklę opuszcza gniazdo po 18-25 dniach, mimo, że jest jeszcze nie w pełni opierzone. Skacze wtedy ze skały do morza. Trzyma się długo rodziców, którzy je karmią. Zdolność do lotu zdobywa w wieku 39-46 dni. Ze względu na to, że to gatunek osiadły, starsze nurzyki spędzają zimę na lęgowiskach. Młode ptaki mogą natomiast koczować i włóczyć się po północnym Atlantyku w różnych jego zakątkach. Tylko część z nich leci nad Morze Śródziemne.
Drobne ryby morskie i bezkręgowce np. mięczaki, pierścienice lub skorupiaki, które chwytają nurkując.
Gatunek chroniony. W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej[3].
Nurzyk zwyczajny, nurzyk podbielały (Uria aalge) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny alk (Alcidae).
O airo ou arau-comum (Uria aalge) é uma ave marinha caradriforme, da família dos larídeos.
De aspecto semelhante a uma torda-mergulheira, distingue-se desta espécie pelo bico mais fino e pontiagudo. O espécime adulto alcança de 38 a 46 cm de comprimento. O seu aspecto exterior faz lembrar um pinguim, mas no entanto não está relacionado com estas aves. É branca com a plumagem da cabeça, costas e asas preta no norte da Europa. Contudo as aves que ocorrem em Portugal, pertencentes à subespécie U. a. albionis, têm as partes superiores de um tom castanho-escuro em vez de preto.
Alimenta-se no mar alto de peixes e outros animais marinhos, que captura com o bico, mergulhando até uma profundidade de 60 metros. Conseguem manter-se debaixo de água mais de dois minutos.
O seu habitat de nidificação são ilhas, costas rochosas e falésias:
Cada fêmea põe um único ovo, com o formato de pêra, num local da falésia abrigado da luz do Sol.
Em Portugal existe uma pequena população nidificante nas Berlengas, contudo esta população encontra-se à beira da extinção. É possível avistá-la na ilha da Berlenga Grande entre Janeiro e Julho, que é a sua época de reprodução.
Sillgrissla (Uria aalge) är en medelstor havsfågel som tillhör familjen alkor. Båda könen är svarta eller mörkbruna på ryggen, huvudet och översidan av vingarna vilket kontrasterar mot den vita buken. Den häckar i kolonier utmed kusterna i de norra delarna av Holarktis.
Sillgrisslan är mellan 38 och 46 centimeter lång plus fötterna som sticker ut cirka 4 centimeter. Vingspannet är 61–73 cm och en adult fågel väger normalt runt ett kilo. Könen är lika. På sommaren är den brunsvart på huvud, rygg, stjärt, ovansidan av vingarna och undersidan av vingpennorna. Undersidan är vit liksom undre täckarna. Näbben är lång och spetsig och när den flyger sticker de gråsvarta fötterna ut bakom fågeln. En viss procent (som ökar ju längre norr ut man kommer) har en vit ring runt ögat och ett vitt streck bakåt över kinden kallas för "ringvia". På vintern är även hakan och området bakom ögat vitt.
Vid kolonierna är sillgrisslorna mycket talföra. Främst utstötter de ett upprepande nasalt wha wha wha som går över i ett råmande läte. (Exempel, wav-fil). I flykten är den tyst.
Den häckar i norra Europa; på Island, i kustbandet i norra Skandinavien, Storbritannien, på den tyska ön Helgoland och längs med stora delar av Atlantkusten, i Asien; i Ryssland, Nordkorea och Japan, i Nordamerika; i Alaska, Kanada, USA och på Grönland.
Sillgrissla delas in i fem underarter:[2]
Underarten hyperborea inkluderas ofta i nominatformen aalge.[3]
Sillgrissla häckar på några få platser i större kolonier utefter Sveriges ostkust, runt Gotland på exempelvis Karlsöarna, utmed Västerbottenkusten och på platser i Uppland och Södermanland. Den nordligaste kolonin finns på ön Bonden utanför Västerbottens kust i Kvarken[4].
Utöver dessa kolonier finns bara en ytterligare sillgrisslekoloni i hela Östersjön, Haverörn i Finska viken utanför Finland[5].
Merparten av alla sillgrisslor som häckar i Östersjön övervintrar i de allra sydligaste delarna av Östersjön som exempelvis Gdansk-bukten. Hanen och ungarna simmar hela vägen till dessa vinterkvarter medan honorna flyger dit senare. Sillgrisslans populationsstorlek i Östersjön är beroende av storleken på skarpsillsbeståndet, deras huvudföda i området[6]. När det finns mycket skarpsill finns det många häckande sillgrisslor i Östersjön och vice versa.
Sillgrisslan häckar i kolonier, som ofta uppgår till tusentals par, på branta så kallade fågelberg. Det enda ägget, som är päronformat, läggs direkt på berghällen. Honan och hanen turas om att ruva ägget och att mata ungen som aldrig lämnas obevakad.
När ungen är ungefär tre veckor (mellan 15 och 30 dagar gammal) och har uppnått en vikt på 15-35 % av den adulta fågelns vikt lämnar den boplatsen tillsammans med en av föräldrafåglarna. Den är då fortfarande flygoförmögen eftersom den inte har utvecklat några hand- eller armpennor. Ungen går då ner i vattnet tillsammans med den ena föräldern eller hoppar ut från klipphyllan om den häckar högre upp i fågelberget och faller, ibland många tiotals meter, kontrollerat ner i vattnet eller på stranden [7]. Tack vare sin fysiologi överlever de flesta fallet (hos Östersjönpopulationen förolyckas mindre än 1 % i fallet) där de omedelbart förenas med sina föräldrar som väntar på stranden eller i vattnet direkt under klipphyllan [7]. Ungen är aldrig frånskild från sina föräldrar i mer än några sekunder upp till maximalt någon minut [7]. Ibland hoppar ungen tillsammans med föräldern ner från klipphyllan [7]. Därefter lämnar de tillsammans bolokalen och simmar ut till havs [7]. Det är sedan hanen som tar hand om ungen tills den är stor nog att klara sig själv. I Östersjön lämnar ungen bolokalen under sen kväll och tidig natt i skydd av mörker och under ostörda förhållanden är predation från trutar och liknande mycket ovanligt [7]. De lämnar häckningslokalen i regel under slutet av juni och i början av juli [7]. Vanligen häckar sillgrisslor inte före fem års ålder.
Man har noterat att sillgrisslor har nyetablerat kolonier i direkt närhet till skarvkolonier, exempelvis i Södermanlands och Stockholms skärgårdar, där sillgrissla så vitt man vet aldrig tidigare har häckat. Man tror att storskarven utgör ett skydd mot rovdjur och predation även för sillgrisslorna. Trots att storskarv och sillgrissla häckar sida vid sida kan de konkurrera om boplatser på lokaler där de båda häckar på klipphyllor.[8]
Sillgrisslan är en utmärkt dykare och utnyttjar sina anpassade vingar för att simma. Sillgrisslors har observerats på ned till 180 meters djup.[9] Fågeln livnär sig på småfisk, i Skandinavien främst skarpsill, men även maskar och andra undervattensdjur. Ungarna matas mest med särskilt feta fiskar, som lodda, sill, skarpsill och tobis.
Sillgrisslan är den fågel i Sverige som i genomsnitt blir äldst. Den kan bli över trettio år gammal och man har konstaterat häckande sillgrissla som är 38 år. [10] Den i Sverige äldsta sillgrisslan är 44 år.[11]
På Karlsöarna utanför Gotlands sydvästkust finns Sveriges största koloni på cirka 15 000 par och här har man ringmärkt sillgrisslor sedan 1921. 2005 hade man gjort totalt 980 återfynd av sillgrisslor ringmärkta på Karlsöarna. Hälften av dessa återfynd hade gjorts i Gdanskbukten. Man räknar med att 2,5 procent av Östersjöns sillgrisslor var ringmärkta år 2005[12].
Ett hot mot sillgrisslan under främst vintern är att många fåglar fastnar i fiskenät och drunknar. Så mycket som 29,2% av alla ringmärkta sillgrisslor i Östersjön återfinns döda i fiskenät.[13] Utifrån dessa siffror tror man att minst 1 500 fåglar årligen dör i fiskenät i Östersjön. Ett annat hot, som för många havsfåglar, är fisketrycket på bytesfisken. Sillgrisslans populationsutveckling följer födofiskbeståndens utveckling (i Östersjön skarpsillen), så när det finns lite bytesfisk finns det också få sillgrisslor.[6]
Wikimedia Commons har media som rör sillgrissla.
Sillgrissla (Uria aalge) är en medelstor havsfågel som tillhör familjen alkor. Båda könen är svarta eller mörkbruna på ryggen, huvudet och översidan av vingarna vilket kontrasterar mot den vita buken. Den häckar i kolonier utmed kusterna i de norra delarna av Holarktis.
Colymbus aalge Pontoppidan, 1763
Uria aalge, dalıcımartıgiller familyasından bir deniz kuşu türüdür. Atlantik ve Pasifik Okyanuslarının arktik sularında yaşarlar. Zamanının çoğunu denizde geçiren bu kuş kayalık kıyılara ve adalara üremek için konar.
Bu kuşların doğru hatta uçuşları hızlıdır ancak çok çevik değildirler. Deniz altında daha kolay manevra yapabilirler. Genellikle 30 ila 60 m arasına dalan bu kuşların 180 m derinliğe kadar dalabildiği kaydedilmiştir.
Üreme dönemlerinde yoğun koloniler hâlinde toplanırlar. Yuva yapmazlar ve dişiler tek yumurtaları ile doğrudan çıplak kayalık üzerinde kuluçkaya yatarlar. Yavrular yaklaşık 30 günlük kuluçka süresinden sonra yumurtadan çıkar. Yavrular hav tüyü ile doğar ve 10 günlükten itibaren vücut ısılarını kontrol edebilirler. Yumurtadan çıktıktan 20 gün kadar sonra, erkek ebeveynin eşliğinde uçamasalarda yavrular kanat çırparak ve kayalıkta kayarak denize doğru ilerlerler. Yavrular suya girer girmez dalma yeteneğine sahiptirler. Dişiler yavru ayrıldıktan sonra 14 gün kadar yuva bölgesinde kalırlar.
Hem erkek hem de dişi üreme döneminden sonra tüylerini dökerler ve 1 ila 2 ay boyunca uçamazlar. Dağılım alanlarının güneyinde yaşayan populasyonlar kışı geçirmek için sıklıkla yuva bölgelerine döner ancak kuzeyde yaşayan populasyonlar ise kışı kolonilerinden uzakta geçirirler.
Uria aalge, dalıcımartıgiller familyasından bir deniz kuşu türüdür. Atlantik ve Pasifik Okyanuslarının arktik sularında yaşarlar. Zamanının çoğunu denizde geçiren bu kuş kayalık kıyılara ve adalara üremek için konar.
Bu kuşların doğru hatta uçuşları hızlıdır ancak çok çevik değildirler. Deniz altında daha kolay manevra yapabilirler. Genellikle 30 ila 60 m arasına dalan bu kuşların 180 m derinliğe kadar dalabildiği kaydedilmiştir.
Üreme dönemlerinde yoğun koloniler hâlinde toplanırlar. Yuva yapmazlar ve dişiler tek yumurtaları ile doğrudan çıplak kayalık üzerinde kuluçkaya yatarlar. Yavrular yaklaşık 30 günlük kuluçka süresinden sonra yumurtadan çıkar. Yavrular hav tüyü ile doğar ve 10 günlükten itibaren vücut ısılarını kontrol edebilirler. Yumurtadan çıktıktan 20 gün kadar sonra, erkek ebeveynin eşliğinde uçamasalarda yavrular kanat çırparak ve kayalıkta kayarak denize doğru ilerlerler. Yavrular suya girer girmez dalma yeteneğine sahiptirler. Dişiler yavru ayrıldıktan sonra 14 gün kadar yuva bölgesinde kalırlar.
Hem erkek hem de dişi üreme döneminden sonra tüylerini dökerler ve 1 ila 2 ay boyunca uçamazlar. Dağılım alanlarının güneyinde yaşayan populasyonlar kışı geçirmek için sıklıkla yuva bölgelerine döner ancak kuzeyde yaşayan populasyonlar ise kışı kolonilerinden uzakta geçirirler.
Тонкодзьоба кайра (Uria aalge) — відносно великий морський птах родини алькових (Alcidae). Це пелагічний птах, що витрачає більшість часу у відкритому морі, відвідуючи берег тільки під час шлюбного сезону Яйця кожна самиця має свого візерунку, що допомагає їй знайти їх серед пташиного базару.
Це незавершена стаття з орнітології.Uria aalge là một loài chim trong họ Alcidae.[1] Loài này phân bố xung quanh vòng cực. Loài chim biển này dành phần lớn thời gian ở biển và chỉ vào bờ để sinh sản ở vách đá hay bãi đá trên các đảo. Nó lặn sâu từ 30–60 m, có trường hợp 100 m đã được ghi nhận. Nó ăn cá, động vật giáp xác, ốc.
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Uria aalge là một loài chim trong họ Alcidae. Loài này phân bố xung quanh vòng cực. Loài chim biển này dành phần lớn thời gian ở biển và chỉ vào bờ để sinh sản ở vách đá hay bãi đá trên các đảo. Nó lặn sâu từ 30–60 m, có trường hợp 100 m đã được ghi nhận. Nó ăn cá, động vật giáp xác, ốc.
Птицы атлантической популяции откладывают яйца между маем и июлем, у тихоокеанских особей это происходит с марта по июль. Яйца варьируют в окраске и узоре, что помогает родительским птицам их различать. Обычными окрасками бывает белый, зелёный, голубоватый или серый цвет с точками или мазками чёрного или лилового цвета. Родители насиживают яйцо от 28 до 34 дней, меняясь каждые 12 часов. Когда птенцы достигают трёхнедельного возраста, они прыгают с утёсов, хотя ещё не умеют летать. Упав вниз до 40 м на каменистый пляж, большинство из них не разбивается, так как их предохраняет слой жира, который создался за предыдущие недели. После этого они отправляются в море вместе с родителями. При этом за детёнышей отвечает отец, пока те не станут самостоятельными. Путь к местам зимовки детёныши преодолевают вплавь вместе с отцами. Эти места нередко расположены в более чем 1000 км от ареалов гнездования. Матери прилетают к местам зимовки позже и присоединяются к семье.
Находясь в колониях, тонкоклювые кайры очень громки. Крики, которые они издают, звучат примерно как «ква-ква-ква», переходя в нечто подобное рёву. Тонкоклювые кайры могут жить более 30 лет. Учёным попадались особи, достигшие почти 43 лет. Как правило, эти птицы не начинают гнездиться до достижения возраста пяти лет. Также тонкоклювые кайры часто гнездятся рядом с большими бакланами. Предполагается, что они таким образом лучше защищаются от хищников.
Тонкоклювым кайрам, особенно зимой, грозит опасность при нырянии за рыбой запутаться в рыболовецких сетях и утонуть. В 2002 году в Балтийском море от сетей погибло около 29,2% помеченных тонкоклювых кайр.
В Шотландии организованы заказники, в которых тонкоклювая кайра включёна в список охраняемых видов:
Птицы атлантической популяции откладывают яйца между маем и июлем, у тихоокеанских особей это происходит с марта по июль. Яйца варьируют в окраске и узоре, что помогает родительским птицам их различать. Обычными окрасками бывает белый, зелёный, голубоватый или серый цвет с точками или мазками чёрного или лилового цвета. Родители насиживают яйцо от 28 до 34 дней, меняясь каждые 12 часов. Когда птенцы достигают трёхнедельного возраста, они прыгают с утёсов, хотя ещё не умеют летать. Упав вниз до 40 м на каменистый пляж, большинство из них не разбивается, так как их предохраняет слой жира, который создался за предыдущие недели. После этого они отправляются в море вместе с родителями. При этом за детёнышей отвечает отец, пока те не станут самостоятельными. Путь к местам зимовки детёныши преодолевают вплавь вместе с отцами. Эти места нередко расположены в более чем 1000 км от ареалов гнездования. Матери прилетают к местам зимовки позже и присоединяются к семье.
Находясь в колониях, тонкоклювые кайры очень громки. Крики, которые они издают, звучат примерно как «ква-ква-ква», переходя в нечто подобное рёву. Тонкоклювые кайры могут жить более 30 лет. Учёным попадались особи, достигшие почти 43 лет. Как правило, эти птицы не начинают гнездиться до достижения возраста пяти лет. Также тонкоклювые кайры часто гнездятся рядом с большими бакланами. Предполагается, что они таким образом лучше защищаются от хищников.
普通海鴉（学名：Uria aalge），又名崖海鸦，为海雀科海鸦属下的一个种。
普通海鸦是一种大型海雀科鸟类，在北美洲又称作尖嘴海鸦，栖息于北极圈附近的北大西洋和北太平洋的近北极海域和北温带海域，寿命大约为20年。普通海鸦大部分时间生活在海里，仅在繁殖期生活在悬崖和海岛上。 普通海鸦有翅膀可用于飞翔但不灵活，在水里游泳时异常灵活。其经常潜入30-60米的水下，有记录显示其潜水最深可达180米。
普通海鸦常常成群生活，种群密度很高，以至于繁殖期的海鸦可与相邻的海鸦发生身体触碰。普通海鸦不筑巢，每次产卵一枚。卵孵化于悬崖边的岩石上，通常需要30天时间。卵孵化后，幼鸟全身有绒毛，需要10天时间才能自主调节体温。孵化20天后，幼鸟离开孵化地点去海里生活，但不会飞翔，只能靠扑动翅膀在空中滑翔。幼鸟一旦入水就开始潜水。雌鸟会在孵化地点等待约14天直至幼鸟返回。雌鸟和雄鸟在繁殖后会换毛，在1-2个月内无法飞翔。生活在南部的一些海鸦在冬季仍会时不时回到产卵地点；而生活在更靠北的海鸦在离群更远的地方过冬。
在分类学上，普通海鸦于海鸥和燕鸥有亲缘关系。海鸦属于海雀科海鸦属，与厚嘴海鸦，小海雀，已经灭绝的大海雀同属。 其名称来自于希腊语Ouriaa（海鸟）和丹麦语中的aagle。英语guillemot来自于法语，可能和词语william有关。Murre一词来源不详，可能来自于guillemot的读音。
普通海鸦身长38-46厘米，翼展61-73厘米。雄鸟和雌鸟大小和体重相当，南部种群体重大约为945克，北部则为1044克。有记载，其体重约在775-1250克之间。在繁殖季节，其头部、背部和翅膀羽毛为黑色，腹部为白色，细而发黑的喙和小而圆的尾羽。换毛之后，其面部为白色，眼后为有黑色的点状羽毛分布。在英国南部分布的海鸦具有深黑色的外观，灰色的脚和深灰色的喙。偶尔也能见到黄/灰色脚的成鸟。2008年5月，曾有人发现某只普通海鸦具有亮黄色喙。 成鸟换毛一般发生在12月至次年2月。度过出生后第一个冬天时，幼鸟羽毛颜色与成鸟相同，之后开始换毛。一岁的幼鸟能将羽毛颜色保持至5月，换毛后其最初的白色羽毛仍会部分残留于其喉部。一些生活在北大西洋海域的普通海鸦，其眼部周围羽毛为白色环状，向后延伸成白色线状。这些特征有利于区分来自于不同种群的海鸦。幼鸟背部有黑色的绒毛，腹部为白色。12天后，除开头部，其余羽毛逐渐生长齐全。15天后，其眼部长出黑色条状羽毛，而喉部和面颊羽毛则为白色。
.jpg)
_(10573291084).jpg)
.jpg)
.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助) 普通海鴉（学名：Uria aalge），又名崖海鸦，为海雀科海鸦属下的一个种。
普通海鸦是一种大型海雀科鸟类，在北美洲又称作尖嘴海鸦，栖息于北极圈附近的北大西洋和北太平洋的近北极海域和北温带海域，寿命大约为20年。普通海鸦大部分时间生活在海里，仅在繁殖期生活在悬崖和海岛上。 普通海鸦有翅膀可用于飞翔但不灵活，在水里游泳时异常灵活。其经常潜入30-60米的水下，有记录显示其潜水最深可达180米。
普通海鸦常常成群生活，种群密度很高，以至于繁殖期的海鸦可与相邻的海鸦发生身体触碰。普通海鸦不筑巢，每次产卵一枚。卵孵化于悬崖边的岩石上，通常需要30天时间。卵孵化后，幼鸟全身有绒毛，需要10天时间才能自主调节体温。孵化20天后，幼鸟离开孵化地点去海里生活，但不会飞翔，只能靠扑动翅膀在空中滑翔。幼鸟一旦入水就开始潜水。雌鸟会在孵化地点等待约14天直至幼鸟返回。雌鸟和雄鸟在繁殖后会换毛，在1-2个月内无法飞翔。生活在南部的一些海鸦在冬季仍会时不时回到产卵地点；而生活在更靠北的海鸦在离群更远的地方过冬。
保全状況評価[1][2] LEAST CONCERN
国内希少野生動植物種（種の保存法） - 1993年
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 科 : ウミスズメ科 Alcidae 属 : ウミガラス属 Uria 種 : ウミガラス U. aalge 学名 Uria aalgeウミガラス（海烏、Uria aalge）は、チドリ目・ウミスズメ科に分類される海鳥の一種。現生のウミスズメ類の中では大型の種類である。
体長40cm[3]、体重1160g[4] でカナダ西海岸から日本沿岸にかけて分布する亜種inornataはウミスズメ科の中で最大である。背中が暗褐色で、腹は白い。冬羽では頬のあたりまで白い部分が増える。くちばしは長く、脚は尾の近くにあって、翼も尾も短く、陸上で直立歩行をする姿はペンギンを想像させる[5]。大西洋に分布するウミガラスには目の後ろ側に白い線の入った個体群がいる[6]。ウミガラスの外見はハシブトウミガラスによく似るが、背の色は黒いハシブトウミガラスより薄い印象を受ける。くちばしの先端のくびれが緩やかで、根元に白い線がない。夏羽では胸の白い羽毛が喉元に切れこまないこと、冬羽では頬まで白くなることなどで区別する。
北太平洋と北大西洋、北極海に広く分布する。日本周辺では樺太の海豹島（16-18万羽[7]）、海馬島（520羽[8]）、ハバロフスク周辺（600-700つがい[9]）、北方領土の歯舞群島（1484羽[10]）に分布し、冬期には本州の北部まで南下する。
水中では翼で羽ばたいて泳ぎ、水深50m（最深記録180m[11]）を3分間ほど潜水できる。ただし脚が体の後方にあるため、陸上を歩くのが苦手である。巧みに潜水してイカ、シシャモら稚魚、イカナゴ、カジカ、ギンポなどを捕食する。雛に給餌する場合、半分のどに入れた状態で繁殖地へ戻る。
飛ぶ時は短い翼で高速で羽ばたき、海面近くを飛ぶ。
繁殖期には無人島や陸生の捕食者が近づけないような崖や崖の上に集団でコロニー（集団繁殖地）を作る。密度は最大で20羽/m²となる[12]。 多くの個体の繁殖開始年齢は5歳[13] で、少なくとも20年は繁殖が可能である[14]。
巣を作らず岩や土の上に直接1個産卵する。卵が失われた場合1度だけ産み直すことがある[3]。卵は他の鳥に比べると一端が尖っており、「セイヨウナシ型」と呼ばれる。この形状は転がってもその場で円を描くようにしか転がらないため、断崖から落ちにくい。平均抱卵日数は33日[3] である。ヒナは生後平均21日間は繁殖地にとどまり[3]、親鳥の半分くらいの大きさでまだ飛べないうちに繁殖地から飛び降り巣立ちし、以後2ヶ月は海上で親鳥の世話を受ける[15]。
卵や雛の捕食者は大型カモメ類、カラス類[16]、親鳥の捕食者は猛禽類[17]、海獣[18]、陸生ほ乳類[19]。
かつては北海道羽幌町天売島、松前町渡島小島[20]、ユルリ島[20]、モユルリ島[21] で繁殖し、その鳴き声から「オロロン鳥」と呼ばれている[22][23][24]。しかし、漁網による混獲、観光による影響、捕食者の増加、エサ資源の減少などにより数が減少したと考えられている。
2010年には天売島で19羽が飛来し数つがいが繁殖するのみであった。2004年から2010年で繁殖の成功は2008年の3羽のみ[25] で、国内の繁殖地が失われる危機にある。天売島では繁殖地の断崖にデコイや音声装置を設置し、繁殖個体群の回復の試みがおこなわれている。
繁殖失敗の原因の一つはハシブトウミガラスやオオセグロカモメによる卵や雛の捕食である。オオセグロカモメは大型のカモメで近年数を増加しており[26]、漁業や人間の廃棄物を餌として利用してきたことがその原因の可能性がある。天売島では捕食者であるオオセグロカモメがウミガラスの個体数よりも多く、他の繁殖地よりもウミガラスへの捕食圧が高いことを示唆している。実際に、天売島のウミガラスは過去に繁殖していた赤岩・屏風岩・カブト岩などの開けた場所では繁殖しなくなり、捕食者の攻撃から卵や雛を守り易い狭い岩のくぼみなどで音声やデコイによって誘引されながらかろうじて繁殖をしている状況である[27]。
ウミガラスの冬羽
ニューファンドランド・ラブラドール州にある、保護区の繁殖地
カリフォルニア州にあるの繁殖地
休憩中のウミガラス
番と幼鳥
ウミガラス（海烏、Uria aalge）は、チドリ目・ウミスズメ科に分類される海鳥の一種。現生のウミスズメ類の中では大型の種類である。
바다오리는 도요목 바다쇠오리과에 속하는 새 가운데 하나이다. 여름깃은 이마, 머리, 뒷머리, 목, 몸통의 윗면은 모두 갈색이 도는 검은색이며, 둘째날개깃의 끝부위가 흰색으로 날개를 접었을 때는 흰색 줄로 보인다. 가슴과 배는 순백색으로 몸통 상하가 흰색과 검은색으로 대비된다. 겨울깃은 얼굴과 앞목 부위가 흰색으로 변한다. 눈 뒤로 검은색의 줄무늬가 특징이다. 부리는 검고 홍채는 진갈색이며 다리는 검다.
몸길이는 41cm 정도이며 날개가 짧다. 등은 흑갈색이고 가슴과 목은 흰색이다. 무리를 지어 해상에서 생활하며, 헤엄도 잘 치고 잠수도 잘 해 물고기를 잘 잡는다. 주요 먹이는 어류이고 기타 갑각류·두족류 및 화본과 식물 등도 먹는다.
섬·암초·연안의 암벽 위에 많은 수가 집단 번식하여, 500-5,000마리의 큰 무리를 이루기도 한다. 암벽의 선반 위나 암초 위에 직접 산란하고, 둥지는 틀지 않는다. 산란기는 5월-8월이며 한배의 산란수는 한 개이다. 알은 크고 한쪽 끝이 뾰족하다. 빛깔은 흰색·푸른색·녹색인데, 검은색·갈색 또는 연한 자주색 무늬가 있다. 우리나라 동해 연안과 일본 남부지방에서 월동한다.
오로롱, 오로롱 또는 우루루룽, 우루루룽 하며 소리를 낸다.
전북구, 아시아 동북부, 유럽 북부, 아메리카 북부, 알래스카, 알류산 열도, 캄차카 반도, 오호츠크 동북부, 사할린, 한반도 동해안의 북부 연안, 일본 등에 분포하고 있다.
어류, 갑각류, 연체동물, 화본과 식물 등을 먹는다.[1]
바다오리는 도요목 바다쇠오리과에 속하는 새 가운데 하나이다. 여름깃은 이마, 머리, 뒷머리, 목, 몸통의 윗면은 모두 갈색이 도는 검은색이며, 둘째날개깃의 끝부위가 흰색으로 날개를 접었을 때는 흰색 줄로 보인다. 가슴과 배는 순백색으로 몸통 상하가 흰색과 검은색으로 대비된다. 겨울깃은 얼굴과 앞목 부위가 흰색으로 변한다. 눈 뒤로 검은색의 줄무늬가 특징이다. 부리는 검고 홍채는 진갈색이며 다리는 검다.
몸길이는 41cm 정도이며 날개가 짧다. 등은 흑갈색이고 가슴과 목은 흰색이다. 무리를 지어 해상에서 생활하며, 헤엄도 잘 치고 잠수도 잘 해 물고기를 잘 잡는다. 주요 먹이는 어류이고 기타 갑각류·두족류 및 화본과 식물 등도 먹는다.
섬·암초·연안의 암벽 위에 많은 수가 집단 번식하여, 500-5,000마리의 큰 무리를 이루기도 한다. 암벽의 선반 위나 암초 위에 직접 산란하고, 둥지는 틀지 않는다. 산란기는 5월-8월이며 한배의 산란수는 한 개이다. 알은 크고 한쪽 끝이 뾰족하다. 빛깔은 흰색·푸른색·녹색인데, 검은색·갈색 또는 연한 자주색 무늬가 있다. 우리나라 동해 연안과 일본 남부지방에서 월동한다.
