Kefeleg ar reter a zo un evn hirc'harek, Numenius madagascariensis an anv skiantel anezhañ.
Diouzh an evnoniourien e vez renket ar c'hefeleged en urzhiad Charadriiformes pe Ciconiiformes.
Kefeleg ar reter a zo un evn hirc'harek, Numenius madagascariensis an anv skiantel anezhañ.
El becut siberià (Numenius madagascariensis) és un becut, per tant un ocell de la família dels escolopàcids (Scolopacidae). En estiu habita zones humides de l'est i sud-est de Sibèria, nord de Mongòlia i de Manxúria. En hivern habita les costes des del Japó i Xina oriental, per Filipines i Indonèsia, fins a Austràlia i Nova Zelanda.
El becut siberià (Numenius madagascariensis) és un becut, per tant un ocell de la família dels escolopàcids (Scolopacidae). En estiu habita zones humides de l'est i sud-est de Sibèria, nord de Mongòlia i de Manxúria. En hivern habita les costes des del Japó i Xina oriental, per Filipines i Indonèsia, fins a Austràlia i Nova Zelanda.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gylfinir y Dwyrain (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gylfinirod y Dwyrain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Numenius madagascariensis; yr enw Saesneg arno yw Far Eastern Curlew. Mae'n perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn N. madagascariensis, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r gylfinir y Dwyrain yn perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cyffylog Scolopax rusticola Gïach Cyffredin Gallinago gallinago
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gylfinir y Dwyrain (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gylfinirod y Dwyrain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Numenius madagascariensis; yr enw Saesneg arno yw Far Eastern Curlew. Mae'n perthyn i deulu'r Pibyddion (Lladin: Scolopacidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn N. madagascariensis, sef enw'r rhywogaeth.
Мадагаскар тутгалжин (Numenius madagascariensis) мөн Том тутгалжин нь Хомноотынхон овгийн томхон ус гатлагч шувуу юм. Бордуу зүсмийн бөгөөд бусад ус гатлагч шувуудын дотор хамгийн урт хошуутай болно. Биеийн урт нь 63 см.
Тэд үржлийн улирлаа зүүн хойд Ази, Сибирь, Камчаткын хойг, Монголд өнгөрүүлдэг. Чийгтэй намгархаг газар, нуур цөөрөмд нутаглана. Өвөл болоход нүүдэллэн Австрали, Өмнөд Солонгос, Тайланд болон Шинэ Зеландад өвөлждөг. Мадагаскар тутгалжин нь урт хошуугаа ашиглан шавар дундаас өт хорхой барьж иддэг. 2006 оны байдлаар нийт 38,000 ш тоологдоод байна.
Мадагаскар тутгалжин (Numenius madagascariensis) мөн Том тутгалжин нь Хомноотынхон овгийн томхон ус гатлагч шувуу юм. Бордуу зүсмийн бөгөөд бусад ус гатлагч шувуудын дотор хамгийн урт хошуутай болно. Биеийн урт нь 63 см.
Тэд үржлийн улирлаа зүүн хойд Ази, Сибирь, Камчаткын хойг, Монголд өнгөрүүлдэг. Чийгтэй намгархаг газар, нуур цөөрөмд нутаглана. Өвөл болоход нүүдэллэн Австрали, Өмнөд Солонгос, Тайланд болон Шинэ Зеландад өвөлждөг. Мадагаскар тутгалжин нь урт хошуугаа ашиглан шавар дундаас өт хорхой барьж иддэг. 2006 оны байдлаар нийт 38,000 ш тоологдоод байна.
Австралид.
The Far Eastern curlew (Numenius madagascariensis) is a large shorebird most similar in appearance to the long-billed curlew, but slightly larger. It is mostly brown in color, differentiated from other curlews by its plain, unpatterned brown underwing. It is not only the largest curlew but probably the world's largest sandpiper, at 60–66 cm (24–26 in) in length and 110 cm (43 in) across the wings.[3] The body is reportedly 565–1,150 g (1.246–2.535 lb), which may be equaled by the Eurasian curlew.[4] The extremely long bill, at 12.8–20.1 cm (5.0–7.9 in) in length, rivals the bill size of the closely related long-billed curlew as the longest bill for a sandpiper.[3]
The Far Eastern curlew spends its breeding season in northeastern Asia, including Siberia to Kamchatka, and Mongolia. Its breeding habitat is composed of marshy and swampy wetlands and lakeshores. Most individuals winter in coastal Australia, with a few heading to South Korea, Thailand, Philippines and New Zealand, where they stay at estuaries, beaches, and salt marshes. During its migration the Far Eastern curlew commonly passes the Yellow Sea.
It uses its long, decurved bill to probe for invertebrates in the mud. It may feed in solitary but it generally congregates in large flocks to migrate or roost. Its call is a sharp, clear whistle, cuuue-reee, often repeated.
As of 2006, there are an estimated 38,000 individuals in the world. Formerly classified as least concern by IUCN, it was found to have been rarer than previously believed and thus its status was updated to "vulnerable" in the 2010 IUCN red list of threatened species.[1]
In Australia its status under the Environment Protection and Biodiversity Conservation Act is "critically endangered".[5]
In 1760 the French zoologist Mathurin Jacques Brisson included a description of the Far Eastern curlew in his Ornithologie based on a specimen. He used the French name Le courly de Madagascar and the Latin Numenius madagascariensis.[6] Although Brisson coined Latin names, these do not conform to the binomial system and are not recognised by the International Commission on Zoological Nomenclature.[7] When in 1766 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the twelfth edition, he added 240 species that had been previously described by Brisson.[7] One of these was the far eastern curlew, for which he coined the binomial name Scolopax madagascariensis.[8]
The Far Eastern curlew (Numenius madagascariensis) is a large shorebird most similar in appearance to the long-billed curlew, but slightly larger. It is mostly brown in color, differentiated from other curlews by its plain, unpatterned brown underwing. It is not only the largest curlew but probably the world's largest sandpiper, at 60–66 cm (24–26 in) in length and 110 cm (43 in) across the wings. The body is reportedly 565–1,150 g (1.246–2.535 lb), which may be equaled by the Eurasian curlew. The extremely long bill, at 12.8–20.1 cm (5.0–7.9 in) in length, rivals the bill size of the closely related long-billed curlew as the longest bill for a sandpiper.
La Orienta kurlo aŭ Orienta numenio(Numenius madagascariensis) estas vadbirdo el la ordo de ĥaradrioformaj birdoj kaj familio de skolopedoj.
Tiu birdo estas tre similaspekta kun la samgenranoj Malgranda kurlo, Numenius phaeopus, kaj kun Longbeka kurlo, Numenius americanus, sed iome pli granda -de 55 ĝis 66, mezaveraĝe 63 cm kaj pezo de ĉirkaŭ 900 g kaj beko de 18 cm-. Ĝi estas ĉefe bruna kaj diferenciĝas de aliaj kurloj pro ties senbildaj brunaj punktitaj subflugiloj. Pintoflugiloj estas malhelaj supre. Ĝi havas longan subenkurvitan bekon, kiel ĉiuj kurloj, sed la plej longan el ili -la inoj eĉ pli longan-.
La Orienta kurlo, (Numenius madagascariensis), -spite ties scienca nomo, kiu rilatas al loko kie unue oni identigis ilin- reproduktiĝas en nordorienta Azio, inkludante Siberion ĝis duoninsulo Kamĉatko kaj Mongolio. Ties reprodukta medio konsistas el marĉaj kaj malsekaj humidejoj kaj mar- kaj lagobordoj. Plej granda parto de la birdoj vintras en marborda Aŭstralio, kaj kelkaj en Sud-Koreio, Tajlando, orienta Indonezio, Novgvineo kaj norda Novzelando, kie ili restas ĉe estuaroj, strandoj and salaj marĉoj. Dum migrado La Orienta kurlo (Numenius madagascariensis) kutime trapasas la Flavan Maron.
Tiu birdo uzas ties longan, kurvitan bekon por probotuŝi malrapide kaj certige senvertebrulojn en koto kaj inter algaro kaj mortinta plantaro, kie ties longaj kruroj permesas al ili moviĝi senpene. Ĝi povas manĝi solece sed plej ofte laŭ grandaj aroj por migrado aŭ ripozado. La alvoko estas akra kaj klara fajfado kiel “kiu-riii” aŭ “kur-li”, ofte repetita. Maskloj uzas alvokojn kaj flugomontron por defendi la teritorion.
Nestoj estas truo surplanke. La ino demetas kvar ovojn. Reproduktado okazas junie kaj julie; aŭguste komencas migrado.
La Orienta kurlo (Numenius madagascariensis) estas birdo ne tre konata, nekomuna kaj eble malpliiĝanta. Je 2006, povas esti ĉirkaŭ 38,000 individuoj tutmonde, kio ne estas multe se konsideri ties ampleksegan teritorion.
La Orienta kurlo aŭ Orienta numenio(Numenius madagascariensis) estas vadbirdo el la ordo de ĥaradrioformaj birdoj kaj familio de skolopedoj.
El zarapito de Siberia o zarapito siberiano[1] (Numenius madagascariensis) es una especie de ave Charadriiforme de la familia Scolopacidae nidificante en Siberia y Mongolia; inverna en Australia y Nueva Zelanda.
El zarapito de Siberia o zarapito siberiano (Numenius madagascariensis) es una especie de ave Charadriiforme de la familia Scolopacidae nidificante en Siberia y Mongolia; inverna en Australia y Nueva Zelanda.
Numenius madagascariensis Numenius generoko animalia da. Hegaztien barruko Scolopacidae familian sailkatua dago.
Numenius madagascariensis Numenius generoko animalia da. Hegaztien barruko Scolopacidae familian sailkatua dago.
Ohotankuovi (Numenius madagascariensis) on itäaasialainen kahlaajalintu. Sen esiintymisalue käsittää itäisen Siperian Kamtšatkaan asti, Mongolian koillisosan ja Kiinan Mantšurian ja Ussurinmaassa. Se talvehtii laajalla alueella Kaakkois-Aasiassa ja Oseaniassa, mutta Madagaskarilla sitä ei ole koskaan tavattu. Lajin holotyypin kuvaili Carl von Linné Sulawesin Macassarista vuonna 1766.[2]
Ohotankuovi (Numenius madagascariensis) on itäaasialainen kahlaajalintu. Sen esiintymisalue käsittää itäisen Siperian Kamtšatkaan asti, Mongolian koillisosan ja Kiinan Mantšurian ja Ussurinmaassa. Se talvehtii laajalla alueella Kaakkois-Aasiassa ja Oseaniassa, mutta Madagaskarilla sitä ei ole koskaan tavattu. Lajin holotyypin kuvaili Carl von Linné Sulawesin Macassarista vuonna 1766.
Numenius madagascariensis
Le Courlis de Sibérie (Numenius madagascariensis) est un grand oiseau de rivage très semblable d'aspect au Courlis à long bec, mais légèrement plus grand. D'une couleur surtout marron, il se distingue des autres courlis par sa couleur également marron, simple et sans motifs sous les ailes. De tous les oiseaux de rivage c'est lui qui a le bec le plus long.
Le Courlis de Sibérie passe la période de reproduction en Asie du Nord-Est, y compris la Sibérie jusqu'au Kamtchatka et en Mongolie. Il se reproduit dans les zones humides et marécageuses et sur le bord des lacs. La plupart d'entre eux hivernent sur les côtes de l'Australie, quelques-uns se dirigeant vers la Corée du Sud, la Thaïlande et la Nouvelle-Zélande, où ils fréquentent les estuaires, les plages et les marais salants. Au cours de sa migration, le courlis de Sibérie traverse souvent la mer Jaune.
Il utilise son bec, long et courbé vers le bas, pour chercher des invertébrés dans la boue. Il peut manger seul mais se rassemble généralement en grandes bandes pour migrer ou se percher. Son appel est un sifflement aigu et clair, coû-rî, répété souvent.
Cet oiseau n'est pas très connu, car il est rare et peut-être en déclin. En 2006, on comptait environ 38 000 individus à travers le monde. Cependant, une étude en 2015 estime maintenant la population à 32 000 individus.
Numenius madagascariensis
Le Courlis de Sibérie (Numenius madagascariensis) est un grand oiseau de rivage très semblable d'aspect au Courlis à long bec, mais légèrement plus grand. D'une couleur surtout marron, il se distingue des autres courlis par sa couleur également marron, simple et sans motifs sous les ailes. De tous les oiseaux de rivage c'est lui qui a le bec le plus long.
Le Courlis de Sibérie passe la période de reproduction en Asie du Nord-Est, y compris la Sibérie jusqu'au Kamtchatka et en Mongolie. Il se reproduit dans les zones humides et marécageuses et sur le bord des lacs. La plupart d'entre eux hivernent sur les côtes de l'Australie, quelques-uns se dirigeant vers la Corée du Sud, la Thaïlande et la Nouvelle-Zélande, où ils fréquentent les estuaires, les plages et les marais salants. Au cours de sa migration, le courlis de Sibérie traverse souvent la mer Jaune.
Il utilise son bec, long et courbé vers le bas, pour chercher des invertébrés dans la boue. Il peut manger seul mais se rassemble généralement en grandes bandes pour migrer ou se percher. Son appel est un sifflement aigu et clair, coû-rî, répété souvent.
Cet oiseau n'est pas très connu, car il est rare et peut-être en déclin. En 2006, on comptait environ 38 000 individus à travers le monde. Cependant, une étude en 2015 estime maintenant la population à 32 000 individus.
Il chiurlo orientale (Numenius madagascariensis (Linnaeus, 1766)) è un uccello della famiglia Scolopacidae.[2]
Questo uccello, contrariamente a quanto l'epiteto specifico madagascariensis possa fare pensare, non vive in Madagascar, bensì nidifica nell'estremo oriente, dalla Siberia alla Mongolia, e durante il resto dell'anno viene avvistato anche dalla Cina al Vietnam, in Alaska, in Giappone, nelle Filippine, in Indonesia, in Thailandia, Malaysia e Papua Nuova Guinea, in Australia e Nuova Zelanda. Accidentalmente si spinge anche in Bangladesh.[1]
Il chiurlo orientale (Numenius madagascariensis (Linnaeus, 1766)) è un uccello della famiglia Scolopacidae.
Burung Kedidi Timor (bahasa Inggeris: Far Eastern Curlew) ialah salah satu daripada haiwan yang terdapat di Malaysia. Nama sainsnya Numenius madagascariensis.[1]
Malaysia merupakan salah satu daripada 12 negara yang telah diiktiraf sebagai kepelbagaian raya "mega diversity" dari segi bilangan dan kepelbagaian flora dan fauna dengan 15,000 spesies pokok berbunga yang diketahui, 286 spesies mamalia, lebih 1,500 vertebrata darat, lebih 150,000 spesies invertebrata, lebih 1000 spesies rama-rama dan 12,000 spesies kupu-kupu, dan lebih 4,000 spesies ikan laut.
Burung Kedidi Timor boleh didapati di Semenanjung Malaysia.
Burung Kedidi Timor adalah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam haiwan, bertulang belakang (vertebrat), kelas Burung. Dalam aturan : , tergolong dalam keluarga : .Burung Kedidi Timor adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Burung mempunyai paruh tanpa gigi.
Jantung Burung Kedidi Timor terdiri daripada 4 kamar seperti manusia. Kamar atas dikenali sebagai atria, sementara kamar bawah dikenali sebagai ventrikel.
Sebagai burung, Burung Kedidi Timor membiak dengan cara bertelur. Telur yang dihasilkan mempunyai cangkerang keras di dalam sarang yang dibinanya.
Burung Kedidi Timor merupakan haiwan yang dilindungi di Malaysia dan memerlukan lesen pemburuan untuk memburunya.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z
Burung Kedidi Timor (bahasa Inggeris: Far Eastern Curlew) ialah salah satu daripada haiwan yang terdapat di Malaysia. Nama sainsnya Numenius madagascariensis.
Malaysia merupakan salah satu daripada 12 negara yang telah diiktiraf sebagai kepelbagaian raya "mega diversity" dari segi bilangan dan kepelbagaian flora dan fauna dengan 15,000 spesies pokok berbunga yang diketahui, 286 spesies mamalia, lebih 1,500 vertebrata darat, lebih 150,000 spesies invertebrata, lebih 1000 spesies rama-rama dan 12,000 spesies kupu-kupu, dan lebih 4,000 spesies ikan laut.
De Siberische wulp (Numenius madagascariensis) is een vogel uit de familie van strandlopers en snippen (Scolopacidae). Deze wulp broedt in het noordoosten van Azië en trekt in de winter naar Zuidoost-Azië en Australië.
De Siberische wulp is de grootste van alle steltlopers, 53 tot 61 cm lang. Hij lijkt op de gewone wulp (48 tot 57 cm), maar door zijn grootte het meest op de Amerikaanse wulp. De kromme snavel is 12,8 tot 20,1 cm lang (gewone wulp: 9 tot 15 cm). Hij verschilt verder van de andere soorten wulpen door een effen bruin gekleurde ondervleugel, zonder een patroon van vlekken of stippels zoals bij de andere soorten.[2][3]
De Siberische wulp broedt in het noordoosten van Azië, onder andere in Siberië en het schiereiland Kamtsjatka en Mongolië. Het broedhabitat bestaat uit draslanden, natte heide en oevers van meren.
De overwinteringsgebieden liggen aan de kusten van Australië, maar ook bij Zuid-Korea, Thailand, de Filipijnen en Nieuw-Zeeland. Daar verblijven ze in riviermondingen, op stranden en in waddengebieden.
De grootte van de populatie wordt geschat tussen de 20 en 40 duizen individuen. De Siberische wulp gaat in aantal achteruit omdat op de trekroute naar de overwinteringsgebieden in Australië de foerageergebieden langs de Gele Zee en in het zuiden van Australië in hoog tempo worden drooggelegd en gebruikt voor de aanleg van infrastructuur. Om deze redenen staat sinds 2015 deze wulp als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Deze wulp is in 1766 door Linnaeus beschreven als Scolopax madagascariensis. Linnaeus ontleende zijn beschrijving aan een (ongeldige) beschrijving van de fransman Brisson uit 1760.[4] Brisson baseerde zich weer op wat Poivre indirect aan hem rapporteerde en daar ging iets mis, want waarschijnlijk bedoelde Poivre niet Madagaskar (waar de Siberische wulp nog nooit is waargenomen), maar Makassar, waar deze wulp tijdens de trek verzameld kan zijn.[5]
Video uit Queensland (Australië)
De Siberische wulp (Numenius madagascariensis) is een vogel uit de familie van strandlopers en snippen (Scolopacidae). Deze wulp broedt in het noordoosten van Azië en trekt in de winter naar Zuidoost-Azië en Australië.
Austspove (Numenius madagascariensis) er ein vadefugl i snipefamilien. Han hekkar i nordaustre Asia, inklusive Sibir, Mongolia og Kamtsjatkahalvøya. Dette er ein flyttfugl som overvintrar hovudsakleg i Australia, men og på New Zealand og i Sør-Korea, Thailand og Filippinane.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Austspove Austspove (Numenius madagascariensis) er ein vadefugl i snipefamilien. Han hekkar i nordaustre Asia, inklusive Sibir, Mongolia og Kamtsjatkahalvøya. Dette er ein flyttfugl som overvintrar hovudsakleg i Australia, men og på New Zealand og i Sør-Korea, Thailand og Filippinane.
Multimedia w Wikimedia Commons Kulik syberyjski (Numenius madagascariensis) – gatunek dużego, wędrownego ptaka z rodziny bekasowatych, podrodziny kulików. Gniazduje u wybrzeży wschodniej Azji, zaś zimuje u wybrzeży południowo-wschodniej Azji i w Australii.
Gatunek po raz pierwszy opisał Karol Linneusz w roku 1766 pod nazwą Scolopax madagascariensis. Nazwa gatunkowa jest jednak błędna, gdyż Madagaskar wspomniano w niej przez przypadek, a holotyp pochodził z Makasaru (Celebes). Obecnie gatunek przynależy do rodzaju Numenius. Monotypowy[4]. Przez Aborygenów z obszaru rzeki Murray ptak ten nazywany był Wid-joo-on-ong, zaś przez tych z nieistniejącego już Port Essington Man-do-weidt[2].
Długość ciała wynosi 53,6-68 cm, z czego 13,6-20,6 cm przypada na dziób, zaś 11,5-12,6 cm na ogon. Skok mierzy 8,1-9,6 cm, skrzydło 31,2-3,4 cm długości[5]. Masa ciała wynosi 390-1350 g, samce lżejsze[4]. Nie występuje widoczny dymorfizm płciowy. Wierzch głowy i tył szyi ciemnobrązowe, pióra cechuje płowe obrzeżenie. Grzbiet czarniawobrązowy, na brzegu każdego z piór obecne jest nieregularne czerwonopłowe plamkowanie. Pokrywy skrzydłowe ciemnobrązowe, obrzeżone są jasnoszaro. Lotki III rzędu brązowe, na skrajach jaśniejsze. Kuper i wyższa część pokryw nadogonowych ciemnobrązowe, paskowane wzdłuż krańców płowoszaro. Jasnobrązowe sterówki pokrywa ciemniejsze paskowanie. Niższa część pokryw ogonowych ciemnobrązowa, zwieńca je czarna końcówka. Pierwsze 5 lotek I rzędu ciemnobrązowych o białych stosinach, pozostałe lotki I jak i II rzędu zdobią nieregularne białe pasy. Boki głowy, gardło i cały spód ciała jasnopłowe, z czarnobrązową kreską na każdym z piór. Nogi i stopy ołowianoniebieskie, tęczówki ciemnobrązowe[2].
Gatunek wędrowny. Lęgi wyprowadza na obszarze wschodniej Syberii, poprzez Góry Wierchojańskie po Kamczatkę, dalej na południe do południowo-wschodniej Mongolii, Mandżurii po Kraj Nadmorski. Zimuje na Tajwanie, w Indonezji, na Nowej Gwinei oraz w Australii, niektóre osobniki docierają nawet do Nowej Zelandii[4].
W okresie lęgowym przebywa na otwartych, omszonych torfowiskach lub torfowiskach przejściowych, a także na bagnistych brzegach małych jezior i podmokłych łąkach[4]. Zimuje wzdłuż wybrzeży[6], pojawiając się w estuariach, na namorzynach, słonych bagnach i podmokłych, płaskich obszarach, szczególnie z obecnością zosterowatych (Zosteraceae)[6].
Najprawdopodobniej kulik syberyjski jest monogamiczny. Zarówno samiec jak i samica biorą udział w opiece nad lęgiem. Okres lęgowy trwa od wczesnego maja do późnego czerwca[6]. Gniazdo mieści się w wyniesionym, suchym miejscu; na budulec składa się sucha trawa. Zniesienie liczy 4 jaja o czerwonobrązowym plamkowaniu. Inkubacja trwa około 28 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo, gdy tylko wyschnie ich puch. Cechuje je prosty i krótki dziób, w porównaniu do dorosłych. Od razu wraz z rodzicami udają się szukać pożywienia, np. obecnych na podmokłych łąkach owadów. Po ponad 4 tygodniach stają się zdolne do lotu[5].
Przez IUCN gatunek klasyfikowany jest jako narażony na wyginięcie (VU, Vulnerable). Do roku 2009 posiadał jednak status gatunku najmniejszej troski (LC, Least Concern). Oszacowana przez Wetlands International populacja na rok 2006 wynosiła 38 tys. osobników, choć ma ona trend spadkowy i najpewniej jest mniejsza. Do przyczyn zanikania populacji zalicza się niszczenie środowiska w okolicach Morza Żółtego, a także zanieczyszczenia wód wokół Korei Południowej, co zmniejsza ilość potencjalnej zdobyczy. Kulik syberyjski występuje na 38 obszarach uznanych za ostoję ptaków IBA, z czego jedynym chronionym obszarem jest Park Narodowy Bruit (także PN Pulau Bruit)[6].
Kulik syberyjski (Numenius madagascariensis) – gatunek dużego, wędrownego ptaka z rodziny bekasowatych, podrodziny kulików. Gniazduje u wybrzeży wschodniej Azji, zaś zimuje u wybrzeży południowo-wschodniej Azji i w Australii.
Orientspov[2] (Numenius madagascariensis) är en starkt hotad fågel i familjen snäppor inom ordningen vadarfåglar.[3]
Orientspoven är med sina 60–66 centimeter i längd och 110 centimeter i vingbredd möjligen den allra största fågeln i familjen, endast i konkurrens med storspoven.[4] Den är mest lik den något mindre långnäbbade spoven och har liksom denna en en mycket lång näbb, 13–20 centimeter lång.[5] Den skiljer sig från övriga spovar i släktet Numenius på sina enfärgade vingundersidor och från storspov på avsaknad av vit kil på övergumpen och mörkare kroppssidor. Lätet är en spovtypiskt kru-lii.
Orientspoven häckar i östra Ryssland från övre delen av Nedre Tunguska österut genom Verchojanskbergen till Kamtjatkahalvön och söderut till Primorje kraj och nordöstra Mongoliet.[6] Fågeln häckar i små kolonier med två till tre par från början av maj till slutet av juni på öppna myrar, mossar och fuktängar samt vid sumpiga mader kring småsjöar. Den lägger i genomsnitt fyra ägg. Troligen börjar den häcka senare än de flesta andra vadare, möjligen först den är tre till fyra år gammal.[6] Under häckningstid äter den insekter, bland annat skalbagge- och fluglarver, och märlkräftor.
Efter häckningen flyttar den framför allt till Australien, där upp till 75% av värdspopulationen övervintrar, men också Kina, Indonesien, Papua Nya Guinea och Filippinerna.[6] Den har noterats under strecket i Japan, Brunei, Bangladesh, Thailand, Vietnam, Filippinerna, Malaysia och Singapore. En särskilt viktig rastplats är området kring Gula Havet i Nordkorea, Sydkorea och Kina. Under sträcket och vintertid förekommer den framför allt utmed kusten vid flodmynningar, saltträsk, mangroveträsk och marskland, framför allt där det förekommer Zosteraceae-sjögräs. Här livnär den sig av marina invertebrater, framför allt krabbor och små mollusker, men också andra skaldjur och havsborstmaskar.[6]
2015 uppskattades världspopulationen till endast 32.000 individer.[7] Den har minskat mycket kraftigare än man tidigare trott, troligen på grund av habitatförlust vid de viktigaste rastplatserna vid Gula havet. Internationella naturvårdsunionen kategoriserar därför orientspoven idag som starkt hotad (EN).[1] I Australien betraktas den som akut hotad.[8]
Wikimedia Commons har media som rör orientspov.
Wikispecies har information om Numenius madagascariensis.
Orientspov (Numenius madagascariensis) är en starkt hotad fågel i familjen snäppor inom ordningen vadarfåglar.
Numenius madagascariensis là một loài chim trong họ Scolopacidae.[1]
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Numenius madagascariensis là một loài chim trong họ Scolopacidae.
Numenius madagascariensis (Linnaeus, 1766)
Охранный статус
Дальневосто́чный кроншнеп[1] (лат. Numenius madagascariensis) — вид птиц из семейства бекасовых (Scolopacidae).
Дальневосточный кроншнеп — самый крупный кулик в фауне России с размахом крыльев до 1 метра и длинными ногами. Спинная сторона темно-бурая, с ржавыми каемками на перьях, брюшная — более светлая, с охристым налетом и темными продольными пестринами[2]. Внешне дальневосточный кроншнеп сильно похож на большого кроншнепа. Отличается темным надхвостьем, подмышечными перьями с резкими темными полосами и более длинным клювом[3] (15-20 см).
Гнездится на Камчатке, в Приамурье (от реки Зеи до озера Эворон), в Приморском крае. Летом наблюдался на Вилюе, в районе Нижней Тунгуске, на Корякском нагорье, залетные птицы встречались в Анадыре и острове Беринга. За пределами России встречается в Северо-Восточном Китае и на севере Корейского полуострова.
Добывают брюхоногих и двустворчатых моллюсков, гаммарусов, олигохет, иногда мелких крабов и рыбу. Ко времени созревания ягод кроншнепы совершают регулярные перелеты на приморские ягодники, где кормятся водяникой и голубикой.
Половая зрелость дальневосточного кроншнепа наступает в возрасте 2-х лет. Поселяется небольшими колониями. Гнездо помещается в углублении среди травы, иногда на кочке. В кладке обычно 4 яйца. В насиживании и вождении птенцов участвуют оба члена пары. На местах гнездования птицы появляются с первой декады мая, откладка яиц происходит в конце мая. Птенцы вылупляются — в конце июня. Взрослые птицы начинают миграцию до того, как птенцы становятся летными. В течение лета вблизи мест гнездования и на путях пролёта встречаются стаи из холостых, неполовозрелых птиц.
Начиная с 1970-х годов численность вида неуклонно сокращалась в связи с интенсивным отстрелом в период послегнездовых кочевок и осенней миграции. В связи с тем что дальневосточный кроншнеп строит гнезда на открытой местности многие кладки погибают из-за весенних паводков и хищничества бродячих собак. Потенциальную угрозу для потомства представляют лисицы и вороны. По ряду оценок, на 2006 год во всем мире насчитывалось около 38.000 особей.
Дальневосто́чный кроншнеп (лат. Numenius madagascariensis) — вид птиц из семейства бекасовых (Scolopacidae).
本文介紹的是Numenius madagascariensis（大陸稱「大杓鹬」，臺灣稱「黦鷸」。關於臺灣所稱「大杓鹬」(Numenius arquata)，請見「白腰杓鹬」。大杓鹬（学名：Numenius madagascariensis）又名紅腰杓鷸，屬於鹬科杓鹬属鸟类，是體型最大的鷸，且喙部與大杓鷸並列為鷸科中最長者[3]。主要分布於太平洋西側與澳洲大陸沿岸，種名「madagascariensis」（馬達加斯加）為誤記，且大杓鹬並不分布於非洲，實指的是模式產地印尼望加錫（Macassar）[4]。
这是一篇鴴形目相關小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 大杓鹬（学名：Numenius madagascariensis）又名紅腰杓鷸，屬於鹬科杓鹬属鸟类，是體型最大的鷸，且喙部與大杓鷸並列為鷸科中最長者。主要分布於太平洋西側與澳洲大陸沿岸，種名「madagascariensis」（馬達加斯加）為誤記，且大杓鹬並不分布於非洲，實指的是模式產地印尼望加錫（Macassar）。
保全状況評価 ENDANGERED
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 科 : シギ科 Scolopacidae 属 : Numenius 種 : ホウロクシギホウロクシギ（焙烙鷸、学名:Numenius madagascariensis） は、チドリ目シギ科に分類される鳥類の一種である。
シベリアやカムチャツカ、中国東北部で繁殖し、冬期にはフィリピンや台湾、オーストラリアなどへ渡りをおこない越冬する。形態がよく似ているダイシャクシギと比べると、繁殖地は局地的である。
日本では、旅鳥として春と秋の渡りの途中で渡来するが、西日本では少数の個体が越冬する。北海道では夏季の観察例もある。
体長は60cmほどで、日本に渡来するシギではダイシャクシギと並んで最大級の大きさである。長い脚とくちばしが特徴で、全身の羽毛は褐色の細かいまだらもよう。
渡りの時期は、主に河口や海辺の干潟に生息する。干潟を歩き回って、長い嘴を利用し主にカニやゴカイ等を捕食する。稀に昆虫類を捕食する姿も記録されている。数羽から数十羽の群れを形成し、ダイシャクシギとの混群を形成することもある。日本の干潟が少なくなるとともに、日本で確認される渡来数も減少している。
繁殖期は湿原に生息し、数つがいでコロニーを形成する。地表に営巣し、通常4卵産卵する。
