Winter visitor, regular passage visitor and migrant breeder?
Die Grootstrandkiewiet (Charadrius leschenaultii) is 'n voël en skaars somer besoeker aan Suider-Afrika se kuswatermassas. Hulle kom meer in die ooste voor veral Mosambiek. Die voël is 22 – 25 cm groot en weeg 75 - 130 gram met 'n vlerkspan van 55 cm. Die streeksbevolking is sowat 2000 voëls. In Engels staan die voël bekend as die Greater Sand Plover.
Video van 'n Grootstrandkiewiet in die natuur.
Eier van 'n Grootstrandkiewiet.
Die Grootstrandkiewiet (Charadrius leschenaultii) is 'n voël en skaars somer besoeker aan Suider-Afrika se kuswatermassas. Hulle kom meer in die ooste voor veral Mosambiek. Die voël is 22 – 25 cm groot en weeg 75 - 130 gram met 'n vlerkspan van 55 cm. Die streeksbevolking is sowat 2000 voëls. In Engels staan die voël bekend as die Greater Sand Plover.
Böyükdimdik bozca (lat. Charadrius leschenaultii) — Bozcalar fəsiləsinə aid quş növü.
Nadirdir.
(DD). Zəif öyrənilib. Məhdud ərazidə qalıb. Sayı məlum deyil.
Azərbaycan faunasında cinsin 5 növündən biridir.
Dimdiyi cinsin başqa növlərinə nisbətən uzun və yoğundur. Bel tərəfi qum kimi boz, qarın tərəfi açıq rənglidir, amma döşünün yanlarında və çinədanı üzərindəki kürən köndələn zolaq enlidir, qanadlarının altı ağdır. Boynunun ardı kürən, alnı qaramtıl-qonurdur [1][2].
Asiyada nəsil verir, qışlamaq üçün Afrikaya və Şimali Avstraliyaya qədər miqrasiya edir [3]. Azərbaycanın şərq hissəsi bu növün reproduktiv arealının qərb kənarını təşkil edir [4]: Muğan və Şirvan düzlərində, Qobustanın Xəzər dənizinə yaxın hissələrində müşahidə edilir[5].
Gilli, seyrək şorangəli və yovşanlı səhranı xoşlayır, hətta bozqır və yarımsəhra landşaftlarının səhralıq hissələrində yaşayır. Azərbaycana nəsil vermək üçün gəlir, burada may ayından sentyabra qədər olur. Miqrant populyasiyası dəniz sahili üzrə köç edir [6][7][8]. Yeni faktlara əsasən böyükdimdik bozca yuva tikmir, heç bir bitki olmayan gilli torpaq üzərində yaşıl çalarlı tutqun gil rəngli 3-4 yumurta qoyub kürt yatır [9]. Belə quş təhlükə görən kimi yuvadan sakitcə uzaqlaşır, amma balası olan quş təhlükəyə qarşı həyəcan siqnalı verir, hətta özünü xəstəliyə vurub (imitasiya) yerə yıxılmaqla təhlükəni balasından uzaqlaşdırmağa çalışır. İyun ayının axırında pərvaz balaları müşahidə edilir. Həşərat və məryəmqurdu (xərçəng) ilə yemlənir. Faydalıdır [10].
Azərbaycanda adi saylı quş olub. XX əsrin əvvəllərində Bankovski Azərbaycanda bu növdən çoxlu kolleksiya toplayıb [11][12]. Sonralar mənfi faktorlara dözə bilməyib, məhdud yerlərdə qalıb və nadir olub [13][14]. Sayının dinamikası məlum deyil. Əvvəllər miqrant kimi tanınıb [15][16]. Son illərdə reproduksiyası dəqiq müəyyən edilib [17].
Qışlamada kollektiv təsərrüfata məxsus 5-10 min başdan ibarət qoyun sürüləri may ayında köç edərkən yuvalarını dağıtması, yerdə açıq şəraitdə yuvalarını çoban itləri, tülkü, çaqqal, vəhşi pişik, ilan və s. yırtıcıların tələf etməsi [18].
Elmi və estetik əhəmiyyəti var.
Faydalı fauna hesab edilib [19]. Ramsar, Bern, Bonn konvensiyalarına və AEWA sazişinə daxildir. Qırmızı kitabın II nəşrinə tövsiyə edilib [20].
Qorunmasının vacibliyinin əhaliyə çatdırılması, Xəzər dənizinin sahilinə yaxın səhra və yarımsəhra yerlərdə ev heyvanlarının sayının normasına riayət edilməsi.
Nouelig an dezerzh a zo un evn bihan, Charadrius leschenaultii an anv skiantel anezhañ.
Gouennañ ha neizhiañ a ra e lec'hioù krin pe dezerzhioù e Turkia ha kreiz Azia. Un evn tremeniat eo nouelig an dezerzh ha mont da c'hoañviñ da reter Afrika, kreisteiz Azia pe Aostralazia.
Diouzh an evnoniourien e vez renket nouelig an dezerzh en urzhiad Charadriiformes pe Ciconiiformes.
Nouelig an dezerzh a zo un evn bihan, Charadrius leschenaultii an anv skiantel anezhañ.
El corriol de Leschenault[1] (Charadrius leschenaultii) és un ocell de la família dels caràdrids (Charadriidae) que habita vores de rius i llacs, zones de pedra pelada i estepes àrides d'Àsia Central, a Turquia, Pròxim Orient, i des de la vora oriental del Mar Caspi fins al nord de la Xina i Mongòlia. En hivern es desplacen fins a les costes d'Àfrica Oriental, Àsia Meridional, Filipines, Indonèsia i Austràlia.
El corriol de Leschenault (Charadrius leschenaultii) és un ocell de la família dels caràdrids (Charadriidae) que habita vores de rius i llacs, zones de pedra pelada i estepes àrides d'Àsia Central, a Turquia, Pròxim Orient, i des de la vora oriental del Mar Caspi fins al nord de la Xina i Mongòlia. En hivern es desplacen fins a les costes d'Àfrica Oriental, Àsia Meridional, Filipines, Indonèsia i Austràlia.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwtiad tywod mawr (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwtiaid tywod mawr) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Charadrius leschenaultii; yr enw Saesneg arno yw Great sand plover. Mae'n perthyn i deulu'r Cwtiaid (Lladin: Charadriidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. leschenaultii, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop ac Awstralia ac mae i'w ganfod ar draethau arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Lleiaf o Bryder' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.[3]
Caiff yr aderyn hwn ei adnabod fel aderyn mudol.
Mae'r cwtiad tywod mawr yn perthyn i deulu'r Cwtiaid (Lladin: Charadriidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Corgwtiad Aur Pluvialis dominica Corgwtiad aur y Môr Tawel Pluvialis fulva
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwtiad tywod mawr (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwtiaid tywod mawr) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Charadrius leschenaultii; yr enw Saesneg arno yw Great sand plover. Mae'n perthyn i deulu'r Cwtiaid (Lladin: Charadriidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. leschenaultii, sef enw'r rhywogaeth.
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop ac Awstralia ac mae i'w ganfod ar draethau arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Lleiaf o Bryder' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.
Caiff yr aderyn hwn ei adnabod fel aderyn mudol.
Ørkenpræstekrave (Charadrius leschenautii) er en vadefugl, der findes i Centralasien. Arten er kun observeret tre gange i Danmark i nyere tid.[1]
Ørkenpræstekrave (Charadrius leschenautii) er en vadefugl, der findes i Centralasien. Arten er kun observeret tre gange i Danmark i nyere tid.
Der Wüstenregenpfeifer (Charadrius leschenaultii) ist eine Watvogelart aus der Familie der Regenpfeifer (Charadriidae), die Wüstensteppen und Halbwüsten im Nahen Osten und in Zentralasien bewohnt. Das Verbreitungsgebiet reicht von Anatolien bis in die Mongolei.
Der Wüstenregenpfeifer gehört zu den größeren Arten der Gattung Charadrius und ist mit 22–25 cm Körperlänge durchschnittlich meist deutlich größer als ein Sandregenpfeifer. Die Flügelspannweite liegt zwischen 53 und 60 cm, das Gewicht zwischen 55 und 121 g.[1] Der schwarze Schnabel ist für einen Regenpfeifer außergewöhnlich lang und klobig, was eines der Unterscheidungsmerkmale zum sehr ähnlichen Mongolenregenpfeifer darstellt.[2] Der Wüstenregenpfeifer ist zudem hochbeiniger und kann in der Gesamtgestalt an eine Pluvialis-Art erinnern.[3] Die Beine können recht variabel gefärbt sein, sind aber im Unterschied zu den schwarzen Beinen des Mongolenregenpfeifers meist eher matt grünlichgrau. Die Iris ist dunkelbraun.
Männchen und Weibchen unterscheiden sich im Brutkleid recht deutlich durch die Kopfzeichnung. Im Schlichtkleid sehen sie gleich aus.
Beim Männchen im Brutkleid sind Scheitel und Oberseite hell sepiabraun mit rostfarbener Tönung im Gesichts- und Nackenbereich sowie auf einzelnen Federn auf dem Rücken. Die Stirn ist weiß, mittig von einem senkrechten, schmalen schwarzen Band geteilt und sowohl von einem schwarzen Stirnband, als auch einem schwarzen Zügelstreif eingefasst. Letztere vereinigen sich zu einer breiten Augenbinde, die bis auf die teils eher bräunlich gefärbten Ohrdecken reicht. Der helle Überaugenstreif ist meist verwaschen rostfarben. Von der weißen Unterseite setzt sich ein lebhaft zimtfarbenes Brustband ab, das zur weißen Kehle hin scharf begrenzt ist, insbesondere zu den Flanken hin aber fleckig ausläuft und in der Brustmitte meist schmaler ist.[2] Der graubraune Oberflügel wird zur Spitze und zu den Armschwingen hin dunkler. Die weiße Flügelbinde, die auf dem Armflügel recht schmal ist, reicht bis zur Mitte der Handschwingen. Auf den äußeren Handschwingen ist sie allenfalls verwaschen ausgeprägt.[4] Die Steuerfedern sind graubraun mit feinem, dunklem Subterminalband und weißem Spitzensaum; die äußeren beiden Steuerfederpaare haben zudem eine weiße Außenfahne, was die Schwanzaußenkanten weiß erscheinen lässt.[4] Die Oberschwanzdecken sind weißlich gesäumt.[2]
Beim Weibchen im Brutkleid ist die schwarze Kopfzeichnung des Männchens durch graubraune Partien ersetzt und allenfalls einzelne Federn schwarz. Die rostbraunen Töne der Oberseite sind matter oder fehlen; das Brustband ist schmaler und matter gefärbt.[2]
Im Schlichtkleid fehlen bei beiden Geschlechtern die schwarzen und rostfarbenen Partien völlig. Die weißliche Stirn geht in den recht schmalen weißen Überaugenstreif über. Das Brustband ist auf graue Felder an den Brustseiten reduziert. Manchmal ist es auch schmal durchlaufend ausgeprägt. Die Oberseite ist graubraun mit hellen Säumen an den Oberflügeldecken, die Oberschwanzdecken sind etwas breiter hell gerandet, als im Brutkleid. An den Flanken sind manchmal einige graue Federn zu finden, ansonsten ist die Unterseite rein weiß.[2][4]
Das Jugendkleid ähnelt dem Schlichtkleid, jedoch sind die hellen Säume des Oberseitengefieders eher gelbbraun. Auch der Überaugenstreif ist oft eher gelblich-braun und verwaschen. Die Brustseiten sind warm gelbbraun mit dunklen Federzentren.[2][4]
Da beide Arten recht variabel sind und es in allen wesentlichen Merkmalen einschließlich der Körpergröße Überschneidungen geben kann, gestaltet sich in manchen Fällen die Unterscheidung vom Mongolenregenpfeifer sehr schwierig. Bei Beobachtungen unter schlechten Bedingungen sollte gegebenenfalls von einer eindeutigen Festlegung abgesehen werden.[5] Beim Mongolenregenpfeifer ist der Schnabel im Allgemeinen feiner, der Kopf wirkt fast immer rundlich. Beide Arten sind langbeiniger als der Seeregenpfeifer, beim Wüstenregenpfeifer ist dies meist aber noch deutlicher ausgeprägt. Weitere Indizien sind die Beinfarbe, die Beschaffenheit der Flügelbinde, der Weißanteil auf dem Schwanz und die Stimme. Im Brutkleid ist das Brustband des Wüstenregenpfeifers meist weniger ausgedehnt.[6]
Der häufigste Ruf ist ein kurzes, hart trillerndes trrrrri, das auch bisweilen schnell gereiht oder in die Länge gezogen wird. Der Gesang am Brutplatz ist ein wiederholtes melodisch-pfeifendes pipruirr pipruirr pipruirr. Zudem wird eine aufsteigende Rufreihe etwa als dui dui tui duit beschrieben.[1]
Das Brutgebiet des Wüstenregenpfeifers erstreckt sich durch die Trockengebiete Asiens und reicht von Anatolien bis in den Osten der Gobi.[7]
Westlich des Kaspischen Meeres gibt es bekannte, teils größere Vorkommen im Umfeld des Tuz Gölü und in den Sultansazlığı im Mittelanatolischen Hochland, im Westen Armeniens, auf der Halbinsel Abşeron in Aserbaidschan, am Djabboul-Salzsee bei Aleppo in Syrien und im Umfeld der Oasen Qa’ Hanna und Azraq in Jordanien. Das letztere stellt wohl den Südrand der Verbreitung dar. Brutnachweise in den Winterquartieren, wie in Somalia festgestellt, treten vermutlich nur sporadisch auf und sind nicht dauerhaft.[7][8]
Östlich des Kaspischen Meeres verläuft der Nordrand der Verbreitung etwa vom Nordwesten des Ustjurt-Plateaus und Aralsk über die Wüsten Mujunkum, Kysylkum, Karakum und die Hungersteppe bis ins südliche Siebenstromland. Im Süden reicht das Areal mindestens bis Esenguly im südwestlichen Turkmenistan, bis Kelif und Termiz am Amurdarja, bis zum oberen Syrdarja in Tadschikistan und bis ins Ferghanatal. Weiter südlich wurde die Art auch noch im nördlichen Iran (mit Angabe „Chorasan“) sowie am Dashte Nawur in Farah und am Abe Istada in Ghazni in Afghanistan festgestellt. Vermutlich brütet sie auch im Dsungarischen Becken. Ferner reicht das Areal von der Tschuja-Steppe im Altai über Tuwa, wo die Art im Tannu-ola-Gebirge und am Uws Nuur vorkommt, durch die Mongolei bis mindestens Dsamin-Üüd in der Dorno-Gobi-Aimag.[7]
Es werden drei Unterarten anerkannt, die sich nur geringfügig unterscheiden. Die westliche Unterart C. l. columbinus hat einen relativ kleineren Schnabel. Außerdem sind sowohl im Jugend- als auch im Adultkleid die rostfarbenen Partien auf dem Rücken stärker ausgeprägt und die Färbung des Brustbands reicht bis weit auf die Flanken.[1] Diese Merkmale sind immerhin so ausgeprägt, dass die jordanische Population lange fälschlicherweise dem Mongolenregenpfeifer zugeordnet wurde.[2] Die Populationen östlich des Kaspischen Meeres sind kaum zu unterscheiden, sodass die Sinnhaftigkeit einer Einteilung in zwei Unterarten von einigen Autoren angezweifelt wird.[2] Die westlichere dieser Populationen wurde 1873 von Nikolai Alexejewitsch Sewerzow als Eudromias crassirostris beschrieben. Bei der Überführung in die Gattung Charadrius wurde nicht beachtet, dass die von Johann Baptist von Spix 1825 als Charadrius crassirostris beschriebene Unterart des Wilsonregenpfeifers Priorität zukommt. 2012 wurde das Taxon daher in C. l. scythicus umbenannt, was eine Reminiszenz an die Skythen darstellt.[9]
Das Artepitheton leschenaultii ehrt den französischen Naturforscher Jean-Baptiste Leschenault de La Tour.
Der Wüstenregenpfeifer ist ein Zugvogel, wobei der größte Teil der Population aus ausgeprägten Langstreckenziehern besteht. Nur ein sehr geringer Teil überwintert schon knapp südlich der Brutgebiete.[10]
Die Überwinterungsquartiere liegen an Meeresküsten und Inseln. Selten findet man die Art im Binnenland.[10] Die Brutvögel westlich des Kaspischen Meeres überwintern im östlichen Mittelmeerraum, am Roten Meer und am Golf von Aden, die transkaspischen Populationen westlich des Dsungarischen Beckens ziehen süd- und südwestwärts, um in Nordost- und Ostafrika sowie ostwärts bis zu den westlichen Küsten des Indischen Subkontinents zu überwintern. Die ostasiatischen Populationen überwintern von Südasien und dem Malaiischen Archipel südwärts bis nach Südostaustralien und mindestens Neukaledonien. Ein Teil zieht möglicherweise ebenfalls nach Ostafrika.[1]
Zwischen Mitte Juli und Anfang August sammeln sich die Vögel der transkaspischen Populationen an Binnengewässern – bei den Vögeln des Nahen Ostens setzt dies bereits einen Monat eher ein. Der Zug erfolgt dann größtenteils in breiter Front ohne Aufenthalt in die Winterquartiere, lokal jedoch auch leitlinienartig entlang von Küsten wie beispielsweise am Kaspischen Meer. Bisweilen können auch große, rastende Trupps auf dem Zug beobachtet werden. Häufig sind diese mit Mongolenregenpfeifern vergesellschaftet. Rastplätze und Überwinterungsgebiete haben oft eine lange Tradition.[1][10]
In Indien und Pakistan erscheinen ab Anfang August die immaturen und adulten Vögel, die zu dieser Zeit häufig noch das abgenutzte Brutkleid tragen; zur Mitte des Monats treffen dann auch die diesjährigen Vögel ein.[10] In Südchina und Hongkong ist die Art zwischen Ende Juli und November häufig anzutreffen. In Australien treffen die ersten Wintergäste Mitte August ein, in Südasien und vom Sudan bis Tansania zwischen August und September. Auch hier treffen die älteren Vögel vor den Diesjährigen ein.[1]
In Südostasien brechen die ersten Heimzügler ab Ende Februar auf, das Gros startet zwischen März und April. In Ostafrika und Südasien erfolgt dies zwischen Mitte April und Anfang Mai. In den Brutgebieten treffen die Vögel ab Mitte März, die meisten jedoch im April und Mai ein. Einige Übersommerer verbleiben in den Winterquartieren. Vermutlich sind dies überwiegend noch nicht geschlechtsreife Individuen.[1]
Als Irrgast wurde die Art in mehreren Ländern Europas, in Westafrika und den USA festgestellt.[1] In Deutschland liegt die Anzahl der Nachweise zwischen 1931 und 2015 (2 Nachweise[11]) unter zehn, in Österreich wurde die Art einmal im Rheindelta festgestellt.[12]
Der Wüstenregenpfeifer brütet in trockenen Steppen, Halbwüsten und Wüsten, die auch völlig vegetationsfrei sein können. Man findet die Art vor allem in Lehmpfannen mit Solonetz und schütterem Halophytenbewuchs, aber auch auf Schotterflächen, in kargen Wermutsteppen mit größeren offenen Flächen und bisweilen sogar in Sandwüsten oder auf Dünen. Auch trockenes, überweidetes Gelände wird manchmal zur Brut genutzt. Nicht selten befinden sich in der Nähe Schlammflächen oder Wasserstellen, diese können aber auch bis zu 10 oder sogar 20 km entfernt liegen. Die meisten Vorkommen finden sich im Unterschied zum Mongolenregenpfeifer in Becken und Ebenen, jedoch reicht die Höhenverbreitung stellenweise auch bis ins Gebirge. So bis auf 1800 m im Altai oder über 3000 m im Hindukusch.[13][1]
Im Hochsommer sammeln sich die Vögel oft in den Uferzonen von Steppenseen, wo man bereits zur Brutzeit auch Nichtbrüter findet. Im Winterquartier findet man die Art vorwiegend an der Küste und in Ästuaren, wo sie an sandigen, schlammigen oder kiesigen Stränden ihre Nahrung sucht. Es werden jedoch auch flach überflutete, kurzrasige oder steppenartige Flächen etwas abseits des Litorals genutzt.[13][1]
Der Wüstenregenpfeifer ernährt sich überwiegend von Käfern wie insbesondere Rüssel- und Schwarzkäfern. Ergänzend kommen andere Insekten und deren Larven wie Termiten, Zuckmücken und Ameisen oder andere Wirbellose wie beispielsweise Asseln oder Schnecken hinzu. Im Winterquartier spielen Würmer und kleinere Krebstiere, aber auch Insekten eine Rolle.[14][1]
Der Wüstenregenpfeifer ist wie auch viele andere Arten der Regenpfeifer ein Sichtjäger. Die Nahrungssuche erfolgt oft rennend mit leicht gesenktem Kopf. Die Beute wird dann sehr schnell vom Boden aufgepickt. Bisweilen werden auch sehr große Beutetiere gefangen und getötet wie beispielsweise eine Maulwurfsgrille oder eine Krötenkopfagame.[15] An Gewässern oder an der Küste kann die Art auch viel watend beobachtet werden und geht dabei gelegentlich bis zum Bauch ins Wasser. Beutetiere werden dann auch durch Trampeln aufgespürt. Im Winterquartier schließen sich oft bis zu 50 Vögel zu nahrungssuchenden Trupps zusammen.[1]
Der Wüstenregenpfeifer führt eine monogame Saisonehe. Es findet eine Jahresbrut statt. Bei Gelegeverlust werden Nachgelege getätigt. Da im Süden des Brutgebiets regelmäßig viele Übersommerer festgestellt werden, bei denen es sich wohl um vorjährige Vögel handelt, wird angenommen, dass die Art erst im zweiten Jahr geschlechtsreif wird.[16] Die Paarbildung erfolgt vermutlich oft schon im Winterquartier oder auf dem Heimzug.[16]
Das Nest ist eine einfache Mulde von 9 cm Durchmesser und bis zu 4 cm Tiefe, die an vegetationsfreien Stellen oder freien Stellen im niedrigen Bewuchs auf festem Untergrund angelegt wird. Sie wird mit Pflanzenteilen, Gräsern, Dung, Lehmplättchen oder Kieselsteinen ausgelegt. Die Auskleidung ist sehr variabel und kann bisweilen bis zu 2 cm hoch sein. Das Gelege besteht aus zwei bis vier, in den meisten Fällen aber aus drei Eiern, die auf braungelbem bis olivgrünem Grund mit braunen bis schwarzbraunen Punkten, gröberen Flecken und aschgrauen Unterflecken gezeichnet sind.[16] Sie sind durchschnittlich etwa 39 × 28 mm groß[16] und werden mindestens 24 Tage lang abwechselnd von beiden Partnern bebrütet. Vermutlich beginnt die Bebrütung nach Ablage des letzten Eies.[1]
Die Jungen werden bald nach dem Schlüpfen aus dem Nestbereich weggeführt[17] und bisweilen zwischen den Eltern aufgeteilt. Sie werden nach mindestens 30 Tagen flügge.[1]
Der Wüstenregenpfeifer (Charadrius leschenaultii) ist eine Watvogelart aus der Familie der Regenpfeifer (Charadriidae), die Wüstensteppen und Halbwüsten im Nahen Osten und in Zentralasien bewohnt. Das Verbreitungsgebiet reicht von Anatolien bis in die Mongolei.
Ο Ερημοσφυριχτής είναι ένα μεσαίου μεγέθους παρυδάτιο πουλί της οικογένειας των Χαραδριίδων. Φωλιάζει σε στεππικές και ημιστεππικές εκτάσεις, από τα υψίπεδα της ανατολικής Τουρκίας μέχρι την κεντρική Ασία. Φτιάχνει την φωλιά του πάνω στο έδαφος. Είναι έντονα μεταναστευτικό είδος και διαχειμάζει στις ακτές τις ανατολικής Αφρικής και της νότιας Ασίας. Σπάνια επισκέπτεται την Ευρώπη, έχει παρατηρηθεί στην Ελλάδα, την Γαλλία και την Μεγάλη Βρετανία. Έχει εντοπιστεί δύο φορές στο δυτικό ημισφαίριο, με την πιο πρόσφατη το 2009 στην Φλόριντα των ΗΠΑ.[1] Αναγνωρίζονται 2 υποείδη: το C.l.columbinus (από κεντρική Μικρά Ασία, Συρία, Καυκάσια και Ιράν ως το δυτικό Αφγανιστάν) και το C.l.crassirostris (από τη λίμνη Κασπία ως τη λίμνη Ζαϊσάν).[2]
Ο ερημοσφυριχτής έχει μακριά λεπτά πόδια και χοντρό ράμφος. Τα αρσενικά έχουν καφέ πλάτη και λευκή κοιλιά. Στο στήθος, στο μέτωπο και τον αυχένα είναι καστανού χρώματος. Τα θηλυκά είναι του ίδιου χρώματος αλλά πιο θαμπά. Τα νεογνά είναι εντελώς λευκά εκτός από ένα μικρό τμήμα στο κεφάλι.
Έχει πολλές ομοιότητες με ένα άλλο είδος, τον Μικρό Ερημοσφυριχτή (Charadrius mongolus), άλλο ένα ασιατικό είδος πού είναι μικρότερου μεγέθους.
Τρέφεται με έντομα, καρκινοειδή και σκουλήκια που βρίσκει στην άμμο ή στην λάσπη. Συνήθως τρέφονται σε κοπάδια.
Πήρε το όνομα του από τον ήχο που κάνει ο οποίος μοιάζει με σφύριγμα.
Ο Ερημοσφυριχτής είναι ένα μεσαίου μεγέθους παρυδάτιο πουλί της οικογένειας των Χαραδριίδων. Φωλιάζει σε στεππικές και ημιστεππικές εκτάσεις, από τα υψίπεδα της ανατολικής Τουρκίας μέχρι την κεντρική Ασία. Φτιάχνει την φωλιά του πάνω στο έδαφος. Είναι έντονα μεταναστευτικό είδος και διαχειμάζει στις ακτές τις ανατολικής Αφρικής και της νότιας Ασίας. Σπάνια επισκέπτεται την Ευρώπη, έχει παρατηρηθεί στην Ελλάδα, την Γαλλία και την Μεγάλη Βρετανία. Έχει εντοπιστεί δύο φορές στο δυτικό ημισφαίριο, με την πιο πρόσφατη το 2009 στην Φλόριντα των ΗΠΑ. Αναγνωρίζονται 2 υποείδη: το C.l.columbinus (από κεντρική Μικρά Ασία, Συρία, Καυκάσια και Ιράν ως το δυτικό Αφγανιστάν) και το C.l.crassirostris (από τη λίμνη Κασπία ως τη λίμνη Ζαϊσάν).
Ο ερημοσφυριχτής έχει μακριά λεπτά πόδια και χοντρό ράμφος. Τα αρσενικά έχουν καφέ πλάτη και λευκή κοιλιά. Στο στήθος, στο μέτωπο και τον αυχένα είναι καστανού χρώματος. Τα θηλυκά είναι του ίδιου χρώματος αλλά πιο θαμπά. Τα νεογνά είναι εντελώς λευκά εκτός από ένα μικρό τμήμα στο κεφάλι.
Έχει πολλές ομοιότητες με ένα άλλο είδος, τον Μικρό Ερημοσφυριχτή (Charadrius mongolus), άλλο ένα ασιατικό είδος πού είναι μικρότερου μεγέθους.
Τρέφεται με έντομα, καρκινοειδή και σκουλήκια που βρίσκει στην άμμο ή στην λάσπη. Συνήθως τρέφονται σε κοπάδια.
Πήρε το όνομα του από τον ήχο που κάνει ο οποίος μοιάζει με σφύριγμα.
बडा राजपुत्रिका नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो ।यसलाई अङ्ग्रेजीमा ग्रेटर स्यान्ड प्लोभर (Greater Sand Plover) भनिन्छ ।
बडा राजपुत्रिका नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो ।यसलाई अङ्ग्रेजीमा ग्रेटर स्यान्ड प्लोभर (Greater Sand Plover) भनिन्छ ।
मोठा चिखल्या किंवा मोठा वाळू टीटवा (इंग्लिश:large sand plover) हा एक पक्षी आहे.
हा पक्षी आकाराने गाव-तित्तिरा पेक्षा लहान असतो. डोके आणि डोळा यामधील भाग पिवळसर पांढरा, डोळा आणि कानाला जोडणाऱ्या पट्टीचा रंग तपकिरी असतो. इतर भागाचा रंग राखट पिंगट असतो. खालील अंगाचा रंग पांढरा असतो.
हे पक्षी भारतीय उपखंड, श्रीलंका, मालदीव, अंदमान आणि निकोबार बेटे येथील समुद्र किनारे या प्रदेशात आढळतात.
ते चिखलणी आणि पुळनी या ठिकाणी राहतात.
मोठा चिखल्या किंवा मोठा वाळू टीटवा (इंग्लिश:large sand plover) हा एक पक्षी आहे.
हा पक्षी आकाराने गाव-तित्तिरा पेक्षा लहान असतो. डोके आणि डोळा यामधील भाग पिवळसर पांढरा, डोळा आणि कानाला जोडणाऱ्या पट्टीचा रंग तपकिरी असतो. इतर भागाचा रंग राखट पिंगट असतो. खालील अंगाचा रंग पांढरा असतो.
The greater sand plover (Charadrius leschenaultii) is a small wader in the plover family of birds. The spelling is commonly given as "greater sandplover" or "greater sand-plover", but the official British Ornithologists' Union spelling is "Greater Sand Plover".[3] The genus name Charadrius is a Late Latin word for a yellowish bird mentioned in the fourth-century Vulgate. It derives from Ancient Greek kharadrios a bird found in ravines and river valleys (kharadra, "ravine"). The specific leschenaultii commemorates the French botanist Jean Baptiste Leschenault de la Tour.[4]
It breeds in the semi-deserts of Turkey and eastwards through Central Asia. It nests in a bare ground scrape. This species is strongly migratory, wintering on sandy beaches in East Africa, South Asia and Australasia. It is a rare vagrant in western Europe, where it has been recorded as far west as Iceland. It has been spotted twice in North America, the most recent being on May 14, 2009, in Jacksonville, Florida.[5]
There are three subspecies: The nominate, C. l. columbinus and C. l. scythicus. The last was known as C. l. crassirostris until it was established that this name is pre-occupied by a subspecies of Wilson's plover, C. w. crassirostris.[6]
This chunky plover is long-legged and thick-billed. Breeding males have grey backs and white underparts. The breast, forehead and nape are chestnut, and there is a black eye mask. The female is duller, and winter and juvenile birds lack the chestnut, apart from a hint of rufous on the head. Legs are greenish and the bill black.
In all plumages, it is very similar to lesser sand plover, Charadrius mongolus. Separating the species may be straightforward in mixed wintering flocks on an Indian beach, where the difference in size and structure is obvious; it is another thing altogether to identify a lone vagrant to western Europe, where both species are very rare. The problem is compounded in that the Middle Eastern race of the greater sand plover is the most similar to the lesser species.
Its food consists of insects, crustaceans and annelid worms, which are obtained by a run-and-pause technique, rather than the steady probing of some other wader groups.
Its flight call is a soft trill.
The greater sand plover is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.
The greater sand plover (Charadrius leschenaultii) is a small wader in the plover family of birds. The spelling is commonly given as "greater sandplover" or "greater sand-plover", but the official British Ornithologists' Union spelling is "Greater Sand Plover". The genus name Charadrius is a Late Latin word for a yellowish bird mentioned in the fourth-century Vulgate. It derives from Ancient Greek kharadrios a bird found in ravines and river valleys (kharadra, "ravine"). The specific leschenaultii commemorates the French botanist Jean Baptiste Leschenault de la Tour.
La Dezertpluvio, Charadrius leschenaultii, estas eta kaj vigla pluvio, tio estas vadbirdo de la familio de ĥaradriedoj kaj genro Charadrius kiu enhavas multajn aliajn speciojn.
Ĝi reproduktiĝas en mezdezertoj kaj akvobordoj -ĉu sablaj ĉu ŝtonetaj- de lagoj kaj riveroj de Turkio kaj pli orienten tra centra Azio ĝis Mongolio, Irano, Saŭdarabio kaj la Ruĝa Maro. Ili faras neston en nuda planka truo. Tiu specio estas tute migranta kaj vintras en sablaj strandoj de orienta Afriko, suda Azio kaj Aŭstralazio. Ĝi estas rara vaganta specio en okcidenta Eŭropo, kie aperas eĉ ĝis Britio kaj Francio.
Tiu fortika pluvio estas longkrura kaj fajnbeka. Ĉiuj havas grizajn dorson, kronon, okulmaskon kaj kolflankojn kaj blankajn subajn partojn. Bredantaj maskloj havas avelkolorajn bruston, fronton kaj nukon; kaj nigran grandan okulmaskon, ĉefe suben kaj malantaŭen. La ino estas pli senkolora kaj vintruloj kaj junuloj malhavas avelkoloron. Kruroj estas flavverdaj kaj la beko nigra.
Ĉiukaze ili estas tre similaj al Malgranda dezertpluvio aŭ Mongola pluvio, Charadrius mongolus. Apartigi ambaŭ speciojn povus ebli en miksitaj aroj de strandoj en Barato, kie diferenco laŭ grando aŭ strukturo estas facile rimarkebla. Pli malfacile estus diferencigi ilin en okcidenta Eŭropo, kie ambaŭ specioj estas tre raraj kaj ne koincidas. Ankaŭ problema estus diferencigi la subspecion de Dezertpluvio propra de Mezoriento kiu estas tre simila al la specio Malgranda dezertpluvio aŭ Mongola pluvio, Charadrius mongolus.
Ili manĝas ĉefe insektojn, krustulojn kaj anelidajn vermojn, kiuj estas kaptataj per tekniko de kurado kaj halto, pli ol la tekniko de bekoplukado propra de aliaj vadbirdoj.
La dumfluga alvoko estas milda fajfo.
La scienca nomo rememorigas la francan botanikiston Jean Baptiste Leschenault de la Tour.
La Dezertpluvio estas unu el la specioj protektataj de internaciaj traktatoj.
Shorebirds de Hayman, Marchant kaj Prater ISBN 0-7099-2034-2
La Dezertpluvio, Charadrius leschenaultii, estas eta kaj vigla pluvio, tio estas vadbirdo de la familio de ĥaradriedoj kaj genro Charadrius kiu enhavas multajn aliajn speciojn.
Ĝi reproduktiĝas en mezdezertoj kaj akvobordoj -ĉu sablaj ĉu ŝtonetaj- de lagoj kaj riveroj de Turkio kaj pli orienten tra centra Azio ĝis Mongolio, Irano, Saŭdarabio kaj la Ruĝa Maro. Ili faras neston en nuda planka truo. Tiu specio estas tute migranta kaj vintras en sablaj strandoj de orienta Afriko, suda Azio kaj Aŭstralazio. Ĝi estas rara vaganta specio en okcidenta Eŭropo, kie aperas eĉ ĝis Britio kaj Francio.
Tiu fortika pluvio estas longkrura kaj fajnbeka. Ĉiuj havas grizajn dorson, kronon, okulmaskon kaj kolflankojn kaj blankajn subajn partojn. Bredantaj maskloj havas avelkolorajn bruston, fronton kaj nukon; kaj nigran grandan okulmaskon, ĉefe suben kaj malantaŭen. La ino estas pli senkolora kaj vintruloj kaj junuloj malhavas avelkoloron. Kruroj estas flavverdaj kaj la beko nigra.
Ĉiukaze ili estas tre similaj al Malgranda dezertpluvio aŭ Mongola pluvio, Charadrius mongolus. Apartigi ambaŭ speciojn povus ebli en miksitaj aroj de strandoj en Barato, kie diferenco laŭ grando aŭ strukturo estas facile rimarkebla. Pli malfacile estus diferencigi ilin en okcidenta Eŭropo, kie ambaŭ specioj estas tre raraj kaj ne koincidas. Ankaŭ problema estus diferencigi la subspecion de Dezertpluvio propra de Mezoriento kiu estas tre simila al la specio Malgranda dezertpluvio aŭ Mongola pluvio, Charadrius mongolus.
Ili manĝas ĉefe insektojn, krustulojn kaj anelidajn vermojn, kiuj estas kaptataj per tekniko de kurado kaj halto, pli ol la tekniko de bekoplukado propra de aliaj vadbirdoj.
La dumfluga alvoko estas milda fajfo.
La scienca nomo rememorigas la francan botanikiston Jean Baptiste Leschenault de la Tour.
La Dezertpluvio estas unu el la specioj protektataj de internaciaj traktatoj.
El chorlitejo mongol grande (Charadrius leschenaultii) es una pequeña ave limícola perteneciente a la familia de los caradrinos. Su nombre científico es un homenaje al botánico francés Jean Baptiste Louis Claude Théodore Leschenault de la Tour.
Su rango de distribución de extiende desde las zonas semidesérticas de Turquía hacia el este, a través de Asia Central. Es una especie migratoria y pasa los inviernos en las playas arenosas del sur de África, del sur de Asia y de Australasia. Asimismo, es un ave accidental de Europa Occidental, donde se han registrado ejemplares en sitios tan distantes como Gran Bretaña, Francia e Islandia, e incluso en el hemisferio occidental: el 14 de mayo de 2009 se encontró un ejemplar de chorlitejo mongol grande en Jacksonville, Florida.[2]
Anida en un pozo poco profundo sobre el suelo. Deposita entre dos y cuatro huevos durante cada temporada reproductiva y ambos padres se encargan de empollarlos.[3]
El chorlitejo mongol grande es un ave de complexión fornida, con patas largas y pico grueso. El vientre, la parte superior de su cabeza y su nuca son de color castaño durante el verano, con una máscara negra alrededor de los ojos. La hembra presenta un plumaje más claro, y los pichones, en lugar de presentar un plumaje castaño, presentan uno de color rufo en la cabeza. Las patas son verdosas y el pico, negro.
Es un ave muy parecida al chorlitejo mongol chico, Charadrius mongolus. Sería sencillo diferenciar ambas especies en las bandadas que se agrupan en las playas de la India durante el invierno, cuando la diferencia de tamaño y estructura es obvia; sin embargo, es difícil identificar a un ave solitaria en Europa Occidental, donde estas especies son muy exóticas. El problema radica en que el chorlitejo de Medio Oriente es muy parecido al mongol chico.
Existen tres subespecies de estas aves: la nominal, C. l. columbinus y C. l. scythicus. Esta última se conoció como C. l. crassirostris hasta que se estableció que su nombre ya estaba siendo utilizado por una subespecie del títere playero, C. w. crassirostris.[4]
Se alimenta de insectos, crustáceos y gusanos anélidos, que atrapa con una técnica de "correr y detenerse", a diferencia de otras aves limícolas que se limitan a cazar desde un solo sitio. Su canto es un gorjeo suave.
El chorlitejo mongol común es una de las especies a las que protege el Acuerdo para la Conservación de aves acuáticas migratorias africanas-eurasiáticas.[5]
El chorlitejo mongol grande (Charadrius leschenaultii) es una pequeña ave limícola perteneciente a la familia de los caradrinos. Su nombre científico es un homenaje al botánico francés Jean Baptiste Louis Claude Théodore Leschenault de la Tour.
Kõrbetüll (Charadrius leschenaultii) on tülllaste sugukonda kuuluv väike linnuliik. Kõrbetüll on pesitsusajal levinud Türgi poolkõrbetes ida suunas kuni Kesk-Aasiani. Ta on rändlind ning talvitub Aafrika idaosa, Aasia lõunaosa ja Australaasia liivarandadel. Kõrbetüll on Lääne-Euroopas haruldane eksikülaline.
Eestis nähti kõrbetülli esimest korda 2009. aastal.[1]
Kõrbetüll (Charadrius leschenaultii) on tülllaste sugukonda kuuluv väike linnuliik. Kõrbetüll on pesitsusajal levinud Türgi poolkõrbetes ida suunas kuni Kesk-Aasiani. Ta on rändlind ning talvitub Aafrika idaosa, Aasia lõunaosa ja Australaasia liivarandadel. Kõrbetüll on Lääne-Euroopas haruldane eksikülaline.
Eestis nähti kõrbetülli esimest korda 2009. aastal.
Charadrius leschenaultii Charadrius generoko animalia da. Hegaztien barruko Charadriidae familian sailkatua dago.
Charadrius leschenaultii Charadrius generoko animalia da. Hegaztien barruko Charadriidae familian sailkatua dago.
Aavikkotylli (Charadrius leschenaultii) on kurmitsoiden (Charadriidae) heimoon kuuluva pieni rantalintu. Se on nähty Suomessa ensimmäisen kerran 1964, 1970-luvulla kahdesti ja 1990-luvulla kahdesti. Vuosilta 2001 ja 2002 on jo kolme havaintoa. Lajin kuvaili ja nimesi René-Primevère Lesson 1826, ranskalaisen luonnontieteilijän Jean Baptiste Leschenault de la Tourin kunniaksi.
Aavikkotyllillä on pitkät jalat ja ohut nokka. Se muistuttaa suuresti ylänkötylliä mutta on hieman suurempi ja raskastekoisempi ja seisoma-asennossa vartalo on enemmän vaakatasossa. Lajin pituus on noin 13–24 cm, siipien kärkiväli 45–60 cm ja paino 55–120 grammaa.
Pesii Keski-Aasiassa ja paikoin Turkissa, Jordaniassa ja ehkä muuallakin Lähi-idässä. Maailman populaation koko on 190 000–360 000 yksilöä. Lajin kanta on elinvoimainen. Pääosa kannasta muuttaa Australaasiaan ja Intian valtameren rannikoille. Pieni osa Turkmenian ja ilmeisesti myös Punaisen meren kannasta on paikkalintuja.
Lisääntymisaikana laji on alavien aavikoiden ja puoliaavikoiden lintu. Muuttomatkoilla ja talvehtimisalueilla se viihtyy lähes pelkästään merenrannikoilla.
Pesä on maassa, joko avoimesti tai lyhytkortisen ruohikon suojassa. Munia on 2-4, yleensä 3. Haudonta-aika on vähintään 24 päivää, molemmat emot hautovat. Poikaset kuoriutuvat samanaikaisesti ja ovat pesäpakoisia.
Aavikkotylli syö enimmäkseen hyönteisiä ja etenkin kovakuoriaisia, myös äyriäisiä ja matoja.
Aavikkotylli (Charadrius leschenaultii) on kurmitsoiden (Charadriidae) heimoon kuuluva pieni rantalintu. Se on nähty Suomessa ensimmäisen kerran 1964, 1970-luvulla kahdesti ja 1990-luvulla kahdesti. Vuosilta 2001 ja 2002 on jo kolme havaintoa. Lajin kuvaili ja nimesi René-Primevère Lesson 1826, ranskalaisen luonnontieteilijän Jean Baptiste Leschenault de la Tourin kunniaksi.
Charadrius leschenaultii
Le Pluvier de Leschenault (Charadrius leschenaultii) ou Gravelot du désert, est une espèce d'oiseaux de la famille des Charadriidae.
Ses noms scientifique et vernaculaire commémorent le naturaliste français Jean Baptiste Louis Claude Leschenault de la Tour (1773-1826).
Cet oiseau mesure 22 à 25 cm. Il s'agit d'un limicole trapu aux pattes et au bec relativement longs pour un gravelot.
Cet oiseau se reproduit dans les zones désertiques et semi-désertiques jusqu'à 3 000 m d'altitude (généralement moins haut que le Gravelot mongol du groupe mongolus), le plus souvent au voisinage de l'eau cependant.
En période internuptiale, il fréquente essentiellement les régions littorales, en particulier les plages et les estuaires.
Le Pluvier de Leschenault nidifie dans les zones semi-désertiques de Turquie et d'Asie centrale. Il hiverne dans l'est de l'Afrique, le sud de l'Asie et en Australasie. On le rencontre parfois en Europe de l'Ouest et il a même été signalé en Grande-Bretagne.
Pour se nourrir, le Gravelot de Leschenault sonde parfois les sédiments avec son bec. Il consomme des insectes, des crustacés et de vers de terre.
D'après Alan P. Peterson, il existe 3 sous-espèces :
Charadrius leschenaultii
Le Pluvier de Leschenault (Charadrius leschenaultii) ou Gravelot du désert, est une espèce d'oiseaux de la famille des Charadriidae.
Cerek-pasir besar (bahasa Latin = Charadrius leschenaultii) adalah spesies burung dari keluarga Charadriidae, dari genus Charadrius. Burung ini memiliki habitat di daerah berlumpur, beting pasir di pantai.
Cerek-pasir besar memiliki tubuh berukuran sedang (22 cm). Warna abu-abu, coklat, putih. Perbedaan dengan Cerek-pasir Mongolia: Ukuran besar dan lebih panjang. Paruh lebih tebal. Perbedaan dengan Cerek lain: Tidak ada garis dada atau garis kerah. Bulu biak: Garis dada merah tua. Topeng hitam. Dahi putih. Iris coklat, paruh hitam, kaki abu-abu kehijauan. Mencari makan dengan berbaur dengan perancah lain.
Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Cerek-pasir besar (bahasa Latin = Charadrius leschenaultii) adalah spesies burung dari keluarga Charadriidae, dari genus Charadrius. Burung ini memiliki habitat di daerah berlumpur, beting pasir di pantai.
Il corriere di Leschenault (Charadrius leschenaultii, Lesson 1826) è un uccello della famiglia dei Charadriidae.
La sottospecie C. l. columbinus nidifica in Turchia, Siria, Giordania, Armenia, Azerbaigian e Afghanistan meridionale; sverna sulle coste del Golfo Persico, del Mar Rosso, del Golfo di Aden e del Mar Mediterraneo sudorientale; di passo in Europa centro-meridionale compresa l'Italia, in Scandinavia, Regno Unito e nel Nordafrica. C. l. crassirostris nidifica nelle regioni del Caucaso fino al Kazakistan sudorientale; sverna in Africa orientale e sudorientale; di passo in Senegal, Nigeria, Ruanda, Zimbabwe. C. l. leschenaultii nidifica nella Cina occidentale, in Mongolia e Siberia meridionali e attorno ai Monti Altaj; sverna in Australasia; di passo negli Stati Uniti.
Charadrius leschenaultii ha tre sottospecie:
Il corriere di Leschenault (Charadrius leschenaultii, Lesson 1826) è un uccello della famiglia dei Charadriidae.
Burung Rapang Besar Charadrius leschenaultii, merupakan burung mengharung dalam keluarga plover yang terdapat di Malaysia. Nama sainsnya Charadrius leschenaultii[1], [2].
Terdapat tiga spesies kecil: Spesies kecil dilantik ("Nominate subspecies"), C. l. columbinus dan C. l. scythicus. Yang terakhir diketahui adalah C. l. crassirostris sehingga ia ditentukan bahawa nama ini digunakan oleh spesies kecil Wilson's Plover, C. w. crassirostris.[3]
Burung Rapang Besar adalah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Rapang Besar adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Rapang Besar tidak bergigi.
Makanannya terdiri daripada serangga, krustakean dan cacing annelid, yang ditangkap melalui teknik lari dan berhenti seketika, berbanding pencarian sekata oleh kumpulan menharung yang lain.
Burung Rapang Besar membiak di separa gurun di Turki dan ketimur melalui Asia Tengah. Ia bersarang di atas tanah. Burung Rapang Besar kuat berhijrah, menghabiskan musim sejuk di pantai berpasir di Afrika timur, Asia selatan dan Australasia. Ia jarang mengembara di Eropah barat, di mana ia direkodkan sejauh ke barat sehingga ke Great Britain, Perancis dan Iceland. Ia telah dilihat dua kali di Hemisfera Barat, terakhir pada 14 May 2009, di Jacksonville, Florida.[4]
Shorebirds by Hayman, Marchant and Prater ISBN 0-7099-2034-2
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z
Burung Rapang Besar Charadrius leschenaultii, merupakan burung mengharung dalam keluarga plover yang terdapat di Malaysia. Nama sainsnya Charadrius leschenaultii, .
Terdapat tiga spesies kecil: Spesies kecil dilantik ("Nominate subspecies"), C. l. columbinus dan C. l. scythicus. Yang terakhir diketahui adalah C. l. crassirostris sehingga ia ditentukan bahawa nama ini digunakan oleh spesies kecil Wilson's Plover, C. w. crassirostris.
De woestijnplevier (Charadrius leschenaultii) is een waadvogel uit de familie van plevieren (Charadriidae).
Het verenkleed van het mannetje is aan de bovenzijde grijsbruin en de aan onderzijde wit. De kop is eveneens wit. Verder heeft de vogel een grijsbruine kruin, een zwarte snavel en korte donkere poten. Het zomerkleed toont een zwarte staart, een zwarte oogstreep, terwijl de borstrand en kruin een roestrode rand bevatten. De lichaamslengte bedraagt ongeveer 25 cm.
Het voedsel bestaat uit insecten, wormen en weekdiertjes.
Het legsel bestaat meestal uit vijf eieren, die worden gelegd in een nest in een kuiltje op de grond.
Deze soort komt voor in de halfwoestijnen van Turkije en oostwaarts door Centraal-Azië. Ze overwinteren op zandstranden in Oost-Afrika, Zuid-Azië en Australazië.
De soort telt 3 ondersoorten:
De woestijnplevier (Charadrius leschenaultii) is een waadvogel uit de familie van plevieren (Charadriidae).
Ørkenlo (Charadrius leschenaultii) er ei mellomstor lo, ein typisk vadefugl med eit vidt utbreiingsområde for hekking i det sentrale Asia frå austsida av Kaspihavet austover til over det meste av Mongolia. Dessutan fragmenterte hekkeområde i Tyrkia, Syria, Jordan, Armenia og Aserbajdsjan. Ørkenlo er ein flyttfugl, hekkar på den nordlege halvkula og flyg sør i den boreale vinteren.[1] Dei overvitrar på kystar av Afrika og austover i kystområde til Filippinane, til austkysten av Australia og til Salomonøyane.
Ørkenlo er ei middels stor brun og kvit lo, med kroppslengd på 20 til 25 centimeter og vekt på 55-120 gram. Ho syner kjønnsdimorfisme fjørdrakt i hekketida, men i vinterdrakta er kjønna like. Unge fuglar skil seg frå vaksne i fjørdrakt.[2]
I hekkedrakt har hannen ei gråbrun krone og nakke med ei bleik kastanjeutjamning og kastanjefarga nakkesider. Resten av oversida er lys gråbrun, med raudbrunt i fjørkantane, noko som kan gjeve eit litt skjelaktig utsjånad. Andletet har eit kvitt område i panna med eit svart band over mot krona. Ei svart stripe bakover frå nebbet som utvidar seg ut til å danne ei svart maske over auga og øyredekkarane, og heng dessutan saman med det smale svarte bandet i panna. Kinnet under den svarte maska, strupen og halsen er kvite, kanta mot dei kastanjefarga nakkesidene. Det er eit breitt raudbrunt band over øvre brystet, og dette har nokre gonger eit smalt mørkt band på den øvre kanten mot den kvite strupen.[2] Breidda på brystbandet varierer med underarten, i Aust-Asia er det smalt. Austlege fuglar har òg lengre, kraftigare nebb.[3]
Resten av undersida er kvit, inkludert undergumpen. Undersida av vengen er kvit med ein smal, mørk bakkant. Nebbet er grovt og svart; auga mørkebrune og beina og føtene er bleik grøngrå.
Gumpen har kvite sider og øvre haledekkarar er kvite, og halen har eit svartbrunt subterminalt band. I flukt har oversida av vengene mørke flygefjører og primære dekkfjører med ein smal, kvit bakkant på den indre vegen, sekundærfjørene, og framtredande kvite vengeband. Armfjørdekkarane er gråbrune, eins i farge med dei fleste bakkantane. Føtene er lange og stikk lengre bak enn stjerten i flukta.
Hoa i hekkedrakt liknar hannar bortsett frå at maska og frontbandet er mørkegråbrun, ikkje svart. Krona, nakke og dei kastanjefarga områda på halsen er bleikare enn på hannen, og det er aldri ein svart kant øvst på brystbandet.[2]
Ikkje-hekkedrakta skil seg frå hekkedrakt med mangel på svart og kastanje raudbrunt, dette er erstatta av gråbrunt, og dei utviklar ei brei kvit supercilium, stripe over auge, som endar ut mot den kvite panna.[2]
Juvenile fuglar ser ut som dei vaksne i vinterdrakt, men fjørene på oversida er meir skjelaktige med smale brungule fjørkantar og utydelige mørke striper og subterminale band, og det kan vere brungult utjamning mot andletet og gråbrune flekker på brystkanten, som strekkjer seg som eit utvaska band over brystet på nokre individ.[2]
Ørkenloer er selskapelege utanom hekkesesongen. Då lever dei i flokkar, nokre gonger med opptil fleire hundre fuglar, og ofte saman med andre vadefuglar, særleg sandlo (Charadrius mongolus), sjølv om dei to artane vanlegvis vert verande segregerte når dei kviler på same stad.[2]
Storleiken på populasjonen var estimert til ca. 154 000-339 000 individ i 2016.[4]
Ørkenloer hekkar i Sentral-Asia: i den nordlege Gobi-ørkenen i Mongolia og tilstøytande område i Sør-Sibir, sør for Bajkal-sjøen i Altai-fjella, Tyva-republikken, nordvestlige Kina i vestlege Xinjiang-provinsen, i ørkenen rundt Tien Shan-fjella; frå Søraust-Kasakhstan vest til Aral-sjøen og austkysten av Kaspihavet, og sør til Afghanistan; og på spreidde stader frå Aserbajdsjan, vest til Tyrkia og sør gjennom Syria til Jordan.[1][5]
Når dei ikkje hekkar blir arten registrert i mange kystområde i Australia,[2] spesielt i nord, og dessutan på øyar i det sørlege Stillehavet, inkludert Mikronesia, Ny-Guinea, Salomonøyane og New Zealand. Dei blir òg observerte i Søraust-Asia, inkludert mange område der dei òg vert registrerete under trekket, og i mange kystområde: Thailandbukta, rundt det indiske subkontinentet, rundt Indiahavet, ved breiddene av Raudehavet og søraustlege breidder av Middelhavet, og langs den austlege og sørlege kysten av Afrika, her svært ofte i innlandet.[1] Ein har registrert streiffuglar på øyar i Sørishavet og på den nordlege halvkula i fleire delar av Vest-Europa, nord til Skandinavia og vest til Storbritannia.[1] I Noreg har ørkenlo vore registrert så langt nord som ved Tanafjorden i 1985, dessutan sporadisk i Agder og Rogaland, siste gong ved Kvassheim fyr i 2016.[6]
I vinterkvarter i Australasia er arten kystnær, lever i litoralregionar og store estuare elvemiljø. Dei kan observerast på skjerma sand-, skjeldekte- eller mudderstrender ved elveutlaup og på kystrev, steina område eller tørrlagte sandbankar på korallrev. Av og til blir dei registrerte på saltsjøar ved kystar, inkludert utkantar av saltsump og brakkvasssumpar. Og berre sjeldan på grunne ferskvassvåtmarker. Under ei alvorleg tørke har ørkenloer blitt registrerte på eit område for husdyr med lite grønt og store, berre område, meir enn 1 km frå næraste vatn.
Ørkenloer pleier vanlegvis å finne føda frå overflata av våt sand eller gjørme, oftare på faste sandleflater enn på mjuke.[7]
Dei kviler vanlegvis på sandpyntar og bankar på strender eller i tidvasslaguner, og av og til på steina område eller i tilstøytande område av saltmarker eller leirflater. Dei har ein tendens til å kvile lenger opp på stranda enn andre vadarar, nokre gonger godt over flomålet.
Ørkenloer hekkar i opne ørkenar eller halvtørre område som anten støtter særs sparsom, xerofytisk vegetasjon eller er heilt ufruktbar, med utgraderingar av berr grus, leire eller salt, eller nokre gonger i sandhol eller på grasdekte platå.[1]
Ørkenloer legg egga i april og mai. Reiret er ei grunn skrape på bakken fôra med eit tynt lag av plantematerialar, og nokre gonger med sammenfletta kvistar på sidene for å hindra egga i å rulle ut. Kullet består vanlegvis av tre egg, men av og til to eller fire. Begge foreldra deltar i ruging som tar minst 24 dagar. Begge foreldra syt òg for ungane. Ungane blir sjølvstendige etter ca. 30 dagar. På grunn av den nestande vanen deira og kuikernes forgjengelige natur er ørkenloer sårbare for predasjon av rev og andre rovdyr på hekkeområdet.
Utanom hekketida et ørkenloer mest molluskar, makk, krepsdyr - spesielt små krabber og nokre gonger reker og insekt. I hekkesesongen et dei sannsynlegvis insekt, inkludert biller og maur.
Ørkenloa pleier vanlegvis å søke føde med ein springe-og-pause teknikk som er typisk for mange loartar i slekta Charadrius,[1][7] sjølv om nokre kan sparke med føtene i slam eller sand for å uroe potensielle bytedyr. Dei kan vade så djupt at buken bryt vassflata, og kan sette hovuda sine under vatn. Fuglane beitar ofte einskildvis eller i lause flokkar, ofte med andre artar av vadarar, men har ein tendens til å unngå beiting i område der tettleiken av vadefuglar er høg.[7]
Fordi avstanden mellom hekkestadene og overvintringsstadene er relativt kort, ca. 7500 km, trur ein at ørkenloer kan gjere turen med berre éin stor kvilestopp undervegs. Ørkenloer blir ofte observert på trekk i store flokkar saman med sandloer. Arten byrjar å danna flokkar på hekkeplassane i midten av juli som førebuing til migrasjon til overvintringsområde.
Den austasiatiske-australske trekkruta til ørkenloa er meir vestleg enn hos andre vadefuglar som trekker frå Asia mot Australia. Arten blir berre registrert i små mengd under trekket over Aust-Asia, inkludert Aust-Kina og Søraust-Kina, Taiwan og Vietnam, med svært få registreringar lenger aust på den koreanske halvøya og i Japan. Mange er likevel observerte under trekk gjennom Søraust-Asia, til dømes på Filippinane, Malayahalvøya og Indonesia. Nokre er òg registrert under trekk gjennom Ny-Guinea.
Vidare vestover flyttar arten seg gjennom Bangladesh og over land i ein brei front gjennom mykje av Sør- og Sørvest-Asia og Midtausten i august, og dessutan langs den austlege kysten av Afrika i slutten av august og september ([1][5]
Det er anslått at om lag 27-38 % av verdspolulasjonen overvintrar i Australia, og desse representerer ca. 68 % av alle fuglane som nyttar den austasiatiske-australske trekkruta. Ørkenloer som overvintrar i Australia trekker frå hekkeområde i Gobi-ørkenen i Mongolia og tilstøytande område i Sør-Sibir og Nordvest-Kina og kan vere ramma av globale truslar.
Australasia: Mesteparten av overvintringsfuglane held seg på Australias nordkyst, med mindre mengder finst langs andre australske kystar, så vel som i Ny-Guinea og New Zealand.[2] Ørkenlo er ein av dei første trekkvadarane som kjem til Nordvest-Australia for overvintring, vanlegvis i slutten av juli. Nokre forlèt det nordvestlige Australia i oktober og november, og det er ein tilsvarande mellombels tilstrøyming lengst nord i Nordterritoriet i oktober, sjølv om desse fuglane har forlate i desember, og trudd å ha trekkt lengre sør. Arten byrjar å forlate sørkysten i mars, flyttar seg nordover langs austkysten, med tilstrøymingar registrert i Queensland i slutten av mars. Fuglane flyg nordover gjennom Top End i Nordterritoriet mellom seint februar og april, og i nokre år har det vore to bølgjer av nordmigrasjon som er registrert der. Dei fleste loer har forlate Top End midt i, eller i slutten av april. I New Zealand kjem dei hovudsakleg i august eller september og returnerer i april.
Øvrige stader i den austasiatisk-australasiatisk trekkruta: Nokre ørkenloer held seg i Søraust-Asia, frå Thailand, Malayahalvøya og Filippinane sør til Indonesia utanom hekkesesongen. Arten overvintrar òg i Mikronesia i små mengd.
Andre vinterområde: Dei fleste andre overvintringsområda er langs kysten av Indiahavet, inkludert i det indiske subkontinentet og Midtausten, og særleg i austlege og sørlege Afrika.[1][5]
Fuglar byrjar å returnere til hekkeplassane frå midten av mars, dei fleste kjem i april og mai.[5]
Ørkenlo (Charadrius leschenaultii) er ei mellomstor lo, ein typisk vadefugl med eit vidt utbreiingsområde for hekking i det sentrale Asia frå austsida av Kaspihavet austover til over det meste av Mongolia. Dessutan fragmenterte hekkeområde i Tyrkia, Syria, Jordan, Armenia og Aserbajdsjan. Ørkenlo er ein flyttfugl, hekkar på den nordlege halvkula og flyg sør i den boreale vinteren. Dei overvitrar på kystar av Afrika og austover i kystområde til Filippinane, til austkysten av Australia og til Salomonøyane.
Ørkenlo (vitenskapelig navn Charadrius leschenaultii) er en fugl i lofamilien.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Ørkenlo (vitenskapelig navn Charadrius leschenaultii) er en fugl i lofamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Sieweczka pustynna (Charadrius leschenaultii) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny sieweczkowatych (Charadriidae), zamieszkujący w zależności od podgatunku:
Sieweczka pustynna (Charadrius leschenaultii) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny sieweczkowatych (Charadriidae), zamieszkujący w zależności od podgatunku:
sieweczka rdzawogrzbieta (Charadrius leschenaultii columbinus) – Azja Mniejsza, Lewant, Zakaukazie i południowy Afganistan. Zimuje na wybrzeżach Morza Czerwonego, Zatoki Adeńskiej i południowo-wschodniej części Morza Śródziemnego. Sporadycznie zalatuje do Polski. Charadrius leschenaultii crassiostris – pas od Zakaukazia po południowo-wschodni Kazachstan. Zimuje we wschodniej i południowo-wschodniej Afryce. sieweczka pustynna (Charadrius leschenaultii leschenaultii) – zachodnie Chiny, południowa Mongolia i południowa Syberia oraz Ałtaj. Zimuje w Australii. Cechy gatunku W szacie godowej samiec ma boki i przód głowy oraz gardło, brzuch i podogonie białe. Przód ciemienia i kantarek oraz pokrywy uszne czarne (na czole pozostaje jednak biała plama). Kark i wole rdzawe. Wierzch głowy, grzbiet i skrzydła szarobrązowe. Dziób czarny, nogi ciemne. Samiec w szacie spoczynkowej, samica i osobniki młodociane mają barwy bardziej stonowane, nie występuje również w ubarwieniu kolor rdzawy. Bardzo podobna sieweczka mongolska jest nieco mniejsza, bledsza, o bardziej stonowanym ubarwieniu i krótszym, cieńszym dziobie oraz ma krótsze nogi. Wymiary średnie dł. ciała ok. 22-25 cmÖkenpipare[2] (Charadrius leschenaultii) är en liten vadarfågel i släktet strandpipare som häckar i Asien.[3]
Ökenpiparen är en flyttfågel som häckar ifrån Turkiet och österut genom Centralasien. Den är en långflyttare som övervintrar i Afrika, södra Asien och Australasien. Den är en sällsynt gäst i Västeuropa där den har observerats så långt väster och norrut i Europa som Storbritannien, Frankrike och Skandinavien, med 18 fynd i Sverige till och med 2016.[4]
Vid två tillfällen har den även observerats i Amerika.[5]
Arten delas vanligtvis upp i tre underarter:
DNA-studier tyder på att arten troligen är närmare släkt med viporna i Vanellus samt piparna i Anarhynchus, Peltohyas och Erythrogonys än med t.ex. större strandpipare (Charadrius hiaticula).[6] Än så länge (2016) har det inte lett till några taxonomiska förändringar.
Denna kraftiga pipare är långbent och har en kraftig näbb. Den mäter 19-22 cm på längden.[7] Adulta häckande hanar har gråaktig ovansida och vit undersida och strupe. Nacken, pannan och övre delen av bröstet är rödbrun och den har en svart mask över ögat och vit fläck ovanför näbben omgärdad av svart bård. Honan är mer dämpad i färgerna, och i vinter- och juvenil dräkt saknar den de brunröda partierna, förutom en antydan på pannan. Benen är grönaktiga och näbben svart.
I alla dräkter påminner den om den närbesläktade mongolpiparen (Charadrius mongolus). Att skilja dem åt är inte svårt i en blandflock om vintern då de skiljer sig åt i storlek och form. Men att fältbestämma en enstaka individ kan vara svårare. Ökenpiparen är något större, mer långbent och med längre näbb än mongolpiparen.[7] Dess flyktläte är en mjukt drillande läte som påminner om roskarlens och spovsnäppans.[7]
Ökenpiparen är en typisk flockfågel som födosöker i grupper om 2-50 individer men kan ibland ansamlas i flockar på upp till 1000 individer när de vilar.[1]
Under häckningsperioden förekommer den främst i öppna, torra, trädlösa och obrukade biotoper på höjder upp till 3000 meter över havet, ofta på torra sjöbottnar, torkad lera, vid upptorkade och överväxta saltvattendammar, och på steniga slätter nära bergsområden i öken och halvöken. De häckar oftast i närheten av vatten men kan också under häckningsperioden förekomma längre ifrån vatten. Under vinterhalvåret föredrar den kustbiotoper där den förekommer på stränder, vid laguner med sand- eller lerbanker och vid steniga öar.[1]
Under häckningsperioden lever de främst av insekter och deras larver. I vinterkvarteren lever de i stället främst av sniglar, kräftdjur och ringmaskar.[1] Den födosöker genom att springa en kortare sträcka och stanna upp och plocka med näbben, istället för den vanligare födosökningstekniken hos vadare, där de mer systematiskt plockar i marken med näbben.
Den lägger en kull per häckningssäsong, vanligtvis med 3 ägg direkt på marken i en uppskrapad grop. Äggen ruvas i genomsnitt i 24 dygn av båda föräldrarna som också tar hand om ungarna tillsammans.[8]
Ökenpiparen är en långflyttande flyttfågel som trots detta kan tillryggalägga hela flyttsträckan utan stopp. I mitten av juni till början av augusti, efter häckningen, samlas den i flockar och den når sina vinterkvaret mellan mitten av juli och november. Adulta och icke-häckande individer anländer före juvenilerna. De populationer som övervintrar i Sydostasien påbörjar sin flytt norrut i slutet av februari med flest flyttande fåglar i mars till början av april. De börjar anlända till häckningsområdena från mitten av mars till maj. De populationer som övervintar i östra Afrika och södra Asien lämnar sina vinterkvarter från mitten av april till början av maj. De flesta av de subadulta individerna stannar hela året i vinterkvarteret.[1]
Ökenpiparen har ett mycket stort utbredningsområde och populationen är mycket stor. Populationstrenden är inte känd men populationen tros inte minska så pass mycket att arten skulle vara hotad. IUCN kategoriserar den därför som livskraftig (LC).[1] Ökenpiparen ingår i Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA).
Dess vetenskapliga artepitet har den tilldelats för att hedra den franske botanisten Jean Baptiste Leschenault de la Tour. Det svenska namnet ökenpipare användes första gången av Sveriges ornitologiska förening 1949. Den har även kallats asiatisk pipare.
Delar av artikeln är översatt ifrån engelskspråkiga wikipedias artikel Greater Sand Plover, läst 2010-04-18, där följande källor anges:
Wikimedia Commons har media som rör ökenpipare.
Wikispecies har information om Charadrius leschenaultii.
Ökenpipare (Charadrius leschenaultii) är en liten vadarfågel i släktet strandpipare som häckar i Asien.
Büyük cılıbıt (Charadrius leschenaultii), yağmurcungiller familyasına ait bir kuş türü.
Sade bir yer kazımasında yuva yapar. Bu tür, kuvvetle göçmendir, doğu Afrika, güney Asya ve Avustralya'nın kumlu plajlarında kışı geçirirler. Türkiye'nin yarı çöllerinde ve Orta Asya'nın doğu yönü boyunca görülürler. Bu bodur yağmurkuşu, uzun-bacaklı ve ince gagalıdır. Üreme dönemi erkeklerinin gri arkaları ve beyaz alt parçaları vardır. Göğüs, alın ve ense kestane rengidir ve siyah bir göz maskesi vardır. Bacaklar yeşilimsi ve gaga siyahtır. Tüyleri açısından Moğol cılıbıtına çok benzerler.
Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Невеликий птах завдовжки 22-25 см при вазі 55-121 г. Довжина крила сягає 13,3—15 см (розмах — 50—60 см), довжина дзьоба становить 21—25 мм, цівка самців — 37—43 мм, самиць — 37—39 мм. У дорослого самця влітку лоб, вуздечка і краї вуха чорного забарвлення. Верх голови і зашийок — рудуваті, верхня сторона тіла сірувато-охриста, з зеленуватим відливом. Підборіддя, горло та груди, черево і підхвістя білі, з широким рудим в області вола. Махові бурі, з білими підставами частини пір'я. Великі верхні криючі крила c білими вершинами, інші криють крила зі світлими облямівками. Стернові сірувато-бурі, крайня пара їх майже чисто-біла. Дзьоб чорний, ноги темно-зелені, майже чорні. Райдужна оболонка ока темно-бурого кольору. У самиці влітку замість чорних ділянок оперення на голові є темно-бурі, верхня сторона тіла більш бліда, ніж у самця, також блідіше і рудий пояс на грудях.
Дорослі птахи в зимовому вбранні відрізняються тим, що у пір'я верхньої сторони тіла є вузькі світлі облямівки, через воло проходить сіруватий малопомітний пояс, чорних ділянок на голові немає, лоб білий, краї вуха — бурого забарвлення. Молоді схожі на дорослих в зимовому пір'ї, але верхня сторона тіла темніше, і пір'я з білими облямівками. Лоб, вуздечка і боки тіла з охристим нальотом, зашийок — світло-сірий.
Населяє солончакові або глинисті простору в рівнинних пустелях, кам'янисті ділянки в грядках гір і горбистих рівнин, з хирлявою низькою рослинністю. Навесні з'являється наприкінці березня або початку квітня групами від 3 до 12 птахів. Линяння відбувається протягом червня-липня спочатку малого, потім великого пір'я), завершується до середини серпня. Живиться переважно жуками та мурахами.
Гніздування окремими парами досить далеко один від одного. Гніздо розташовується в невеличкій ямці, що трохи вистилається травою, солончаковою скоринкою або дрібними камінчиками, нерідко на відстані 1-2 кілометри від води. Кладка в 3 яєць (зрідка 4) відбувається в квітні — середині червня. Тривалий гніздовий період пояснюється повторним гніздування після втрати першої кладки. Обоє батьки насиджують яйця і піклуються про потомство, яке з'являється в травні і починає літати з початку червня до середини липня. Після того, як ці виводки починають кочувати, два-три виводки об'єднуються разом.
Є об'єктом аматорського полювання. М'ясо доволі смачне.
Розповсюджено у Середній Азії, Казахстані, Сибіру (Російська Федерація), Закавказзі, сході Малої Азії, Ірані, Афганістані, до пустелі Гобі та північного Китаю. У більш північних районах — птах перелітний, на півдні Туркменістану — осілий.
Гніздування відбувається в Сардарабадському степу (Азербайджан), від затоки Кара-Богаз до Гассан-кулі (Туркменістан), пустелі Кизил-кум, уздовж східного узбережжя Аральського моря, середній течії річки Ілі, північно-західній Монголії. Взимку зі східних берегів Африки від Червоного моря (від берегів Єгипту) до Капській Землі, а також по внутрішніх водоймах материка, проте як виняток. Також буває на Мадагаскарі і Сейшельських островах і в Занзібарі. Зимує в Індії, Індокитаї, на островах Індонезії та сусідніх безлюдних островах, в Австралії і на Соломонових островах. На місцях зимівлі частина птахів залишається і влітку. Залітає до Японії, зустрічається в Кореї, північно-східному Китаї, на Тайвані. Прилітає також в окремі місця Йорданії та північної Сирії.
Choi choi lưng hung[2] (tên khoa học: Charadrius leschenaultii) là một loài chim trong họ Charadriidae.[3]
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Choi choi lưng hung (tên khoa học: Charadrius leschenaultii) là một loài chim trong họ Charadriidae.
Гнездится спорадически во внутренних засушливых областях Азии. Наиболее западные гнездовые участки известны в Турции, Сирии и Иордании[11][12]. В пределах республик бывшего СССР имелись сообщения о гнездящихся птицах в Армении (степные участки западнее верховьев Аракса), восточном Азербайджане, Казахстане (полуостров Мангышлак, плато Устюрт), пустынных районах Средней Азии (Каракумы, Кызылкум, Бетпак-Дала, Балхашская котловина, район озера Иссык-Куль), в межгорьях Алтая (Чуйская степь), Тыве (к северу до хребта Танну-Ола). Восточная окраина ареала находится на территории Монголии: районы озёр Урэг-Нур и Орог-Нуур, юго-восточные склоны Хангая. Возможно также гнездование в северо-западном Китае (Синьцзян)[13][2].
Типичные места обитания в гнездовой период — открытые сухие участки равнин с глинистыми почвами, часто покрытые мелким щебнем, с крайне скудной солончаковой растительностью. Зачастую селится в совершенно бесплодной щебенистой местности вдалеке (до 20 км[14]) от источников воды, где не представлены другие представители орнитофауны[15].
Условия обитания в зимний период кардинально отличатся от таковых в летний. Птицы проводят время на песчаных, илистых и коралловых отмелях морских побережий в тропических широтах от Восточной Африки до Зондских островов, Новой Гвинеи и Австралии. Часть птиц зимует на берегах Каспийского моря и в долине реки Атрек[16].
Основу питания в гнездовой период составляют имаго и личинки наземных насекомых: жуки, комары, муравьи, термиты. Иногда употребляет в пищу ящериц[14]. На зимних стоянках питается моллюсками, ракообразными, червями и теми же, что и летом, группами насекомых[11].
Приступает к размножению в апреле или мае[11]. Гнездится открыто либо среди отдельных кустиков трав (полыни, солянки) на ровной площадке. Гнездо — плоская ямка в глинистом грунте, скудно выстланная стебельками и листьями злаков, иногда по краям очерченная сухими прутиками (с целью предотвратить перекатывание яиц)[15][17]. В кладке 3, редко 2 либо 4 яйца[11]. Яйца имеют охристо-глинистый фон, поверх которого разбросаны чёрные и серые пятна, более густые ближе к тупому концу яйца[17]. Размеры яиц: (37,2-40,3)—(26,6-29,3) мм[3]. Насиживают их поочерёдно оба члена пары в течение не менее 24 суток. Потомство водят также оба родителя. Птенцы поднимаются на крыло в возрасте около 30 дней, после чего сразу становятся самостоятельными и рассеиваются[11].
Гнездится спорадически во внутренних засушливых областях Азии. Наиболее западные гнездовые участки известны в Турции, Сирии и Иордании. В пределах республик бывшего СССР имелись сообщения о гнездящихся птицах в Армении (степные участки западнее верховьев Аракса), восточном Азербайджане, Казахстане (полуостров Мангышлак, плато Устюрт), пустынных районах Средней Азии (Каракумы, Кызылкум, Бетпак-Дала, Балхашская котловина, район озера Иссык-Куль), в межгорьях Алтая (Чуйская степь), Тыве (к северу до хребта Танну-Ола). Восточная окраина ареала находится на территории Монголии: районы озёр Урэг-Нур и Орог-Нуур, юго-восточные склоны Хангая. Возможно также гнездование в северо-западном Китае (Синьцзян).
Типичные места обитания в гнездовой период — открытые сухие участки равнин с глинистыми почвами, часто покрытые мелким щебнем, с крайне скудной солончаковой растительностью. Зачастую селится в совершенно бесплодной щебенистой местности вдалеке (до 20 км) от источников воды, где не представлены другие представители орнитофауны.
Условия обитания в зимний период кардинально отличатся от таковых в летний. Птицы проводят время на песчаных, илистых и коралловых отмелях морских побережий в тропических широтах от Восточной Африки до Зондских островов, Новой Гвинеи и Австралии. Часть птиц зимует на берегах Каспийского моря и в долине реки Атрек.
铁嘴沙鸻（学名：Charadrius leschenaultii），又名鐵嘴鴴，为鸻科鸻属的鸟类。在中国大陆，分布于新疆、内蒙古、华东、南至海南、西至青海等地。该物种的模式产地在印度。[2]
|access-date=中的日期值 (帮助) 
这是一篇鴴形目相關小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 科 : チドリ科 Charadriidae 属 : チドリ属 Charadrius 種 : オオメダイチドリ
オオメダイチドリ（大目大千鳥、学名：Charadrius leschenaultii）は、チドリ目チドリ科に分類される鳥類の一種である。
トルコから中央アジアにかけての地帯で繁殖し、冬期はアフリカ東部、インド、東南アジア、オーストラリア、ニュージーランドに渡りをおこない越冬する。
日本へは旅鳥として渡来する。北日本や日本海側での記録は少ない。南西諸島では比較的多く渡来し、少数は越冬する。
全長約24cm。メダイチドリと似ているが一回り大きく、嘴と足が長い。成鳥夏羽では前頭部から後頭、頸、胸にかけてが橙色で、喉と体の下面は白色である。メダイチドリのような喉の白部分を囲む黒線は無い。冬羽は、橙色の部分が褐色味をおびてくる。雌雄同色である。
日本では、海岸や河口に近い干潟、砂浜に生息する。南西諸島以外では1羽でいることが多い。
カニを好んで食べる。このため、メダイチドリと比べると干潟への依存度が高い。
オオメダイチドリ（大目大千鳥、学名：Charadrius leschenaultii）は、チドリ目チドリ科に分類される鳥類の一種である。
큰왕눈물떼새(greater sand plover, Charadrius leschenaultii)는 물떼새과에 속하는 작은 섭금류이다. 영어 이름의 스펠링은 보통 "greater sandplover" 또는 "greater sand-plover"이지만 공식 영국 조류학자 연합(British Ornithologists’ Union, BOU)의 스펠링은 "Greater Sand Plover"이다.[1]
터키의 반사막, 그리고 동쪽에서 중앙아시아에 걸쳐 서식한다. 땅둥지에 알을 낳는다. 이 종은 철새에 가까우며, 동아프리카, 남아시아, 오스트레일리아의 모래 해안으로 월동을 한다. 북아메리카에서 두 차례 목격되었으며 최근의 건은 2009년 5월 16일 잭슨빌에서였다.[2]
세 개의 아종이 있다:
다리가 길고 부리가 두껍다. 등이 회색이고 아랫부분은 흰색이다. 가슴, 이마, 목 뒤쪽은 적갈색이다. 암컷은 색이 흐릿하다. 다리는 녹색이고 부리는 검은색이다.
큰왕눈물떼새(greater sand plover, Charadrius leschenaultii)는 물떼새과에 속하는 작은 섭금류이다. 영어 이름의 스펠링은 보통 "greater sandplover" 또는 "greater sand-plover"이지만 공식 영국 조류학자 연합(British Ornithologists’ Union, BOU)의 스펠링은 "Greater Sand Plover"이다.
