Perception Channels: tactile ; chemical
bobak marmots are listed as "lower risk" by IUCN.
Extensive trapping and over-hunting have significantly reduced populations of M. bobak throughout its natural range. In fact, in 1915 it was noted that in the Streletskaya steppe alone, marmot hunters caught up to 40,000 animals in a single hunting season. Today, hunting is prohibited in many regions of Russia and the surrounding nations.
Recent increases in row crop agriculture have substantially altered grassland steppe habitats. As native grasses are carved out by the plow, the marmot is forced to migrate to new, fallow lands.
(Armatige, 1975; Nowak, 1999)
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Isolated accounts document that M. bobak occasionally feed on garden vegetables such as potatoes, and corn. These reports however, describe atypical events that are not characteristic of these marmots.
(Ognev, 1963)
Negative Impacts: crop pest
M. bobak once provided plush pelts for trappers and fur traders. These pelts were transformed into hats and fur coats as late as the mid-1930s. During the past 100 years, marmots were also harvested to feed starving Russian citizens during periodic famine. Historically, Russians have experimented with breeding marmots for captive fur production.
(Ognev, 1963)
Positive Impacts: food
Bobak marmots graze on a variety of native grassland vegetation. Consequently, they disperse grass seeds such as crested wheatgrass, knotgrass, and chicory. Complex burrow structures aerate compacted soil andabandoned colonies serve as den sites for other ground-dwelling mammals.
Because bobak marmots are a prey species, they are also important parts of the food web.
(Yurgenson, 1959)
Ecosystem Impact: disperses seeds; creates habitat; soil aeration
M. bobak principally feed on wild steppe grasses. Favorite plants include wild oats (Avena sativa), crested wheatgrass (Agropyrum cristatum), knotgrass, chicory (Cichorium intybus), clover (Trifolium repens), and lesser bindweed (Convolvulus arvensis). Although marmots prefer wild plants, they occasionally graze on vegetable gardens, sunflowers, and agricultural crops, such as potatoes. Intense feeding periods occur before winter in preparation for hibernation, and during early spring.
(Yurgenson, 1959; Ognev, 1963)
Plant Foods: leaves; roots and tubers; seeds, grains, and nuts
Primary Diet: herbivore (Folivore , Granivore )
Marmota bobak ranges from central Europe, across Russia to central Asia. The species is most commonly found in scattered colonies along the Don and Donets rivers, and in the middle and southern Ural Mountains on the steppes of north Kazakhstan. The present range however, is only a fraction of the vast area formerly inhabited by M. bobak. (Ognev, 1963; Nowak, 1999)
Biogeographic Regions: palearctic (Native )
Bobak marmots typically inhabit steppe ecosystems. They prosper on open rolling grasslands and along the edges of cultivated fields. These marmots appear to prefer low mountain slopes and territories between rivers. They thrive in regions with high densities of forbs and feather grasses. During the past 50 years, colonies have adjusted to grazing pressure and increasing row crop agriculture on the steppes of central Asia.
In areas where the steppes have been partially plowed, marmots inhabit hard ground and fallow land. Few animals venture onto the newly turned soil, because it offers little opportunity for burrow construction or feeding. Occasionally, marmots will burrow on unpaved roads that meander through the steppes. These burrows typically belong to young animals that are attracted to the site by the hard soil and abundant roadside weeds.
The Streletskaya steppe, home to a particularly large bobak marmot colony, sustains the fundamental habitat components upon which marmots depend. It is characterized by low hills, shallow ravines, small flooded riverine meadows, and sparse elm stands. Soils in this region are stony, with some sandstone deposits. Typical vegetation includes fescue (Festuca ovina), wheatgrass (Agropyrum sibiricum), lyme grass (Elymus junceus) and feather grass (Stipa stenophylla). Isolated populations of M. bobak have historically inhabited the edges of pine forests, however this cover type does not appear to support large colonies.
(Yurgenson, 1959; Ognev, 1963)
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
The exact lifespan of M. bobak in the wild is unknown, although captive marmots may live as long as 15 years.
(Armatige, 1975)
Range lifespan
Status: captivity: 15 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 15.0 years.
M. bobak is often described as a large analog of the North American prairie dog. Easily spotted while feeding on open grasslands, the species is characterized by a round stomach, stubby legs, and a short tail. Body length ranges from 490 to 575 mm. Males are generally somewhat larger than females.
The coat is generally short and dense, with guard hairs that extend slightly beyond the underfur. Mature marmots in fall pelage are usually straw colored to rusty with dark brown hair tips. On the upper part of the head, between the eyes, the dark hair tips are more concentrated, making the top of the head appear darker. Hair around the belly, chin, throat and groin is generally darker rust whereas the tip of the tail is usually dark brown. Pelage color variations also include a paler yellow coat with light brown guard hair tips and occasional albinism.
As in all members of the genus Marmota, pelage color depends on the season. The markings described above refer to a new, fall coat. During the spring and early part of the summer, marmots generally have worn coats that are scorched by the sun. The fur is generally lighter during this period.
Perhaps the greatest difference between M. bobak and other members of the genus Marmota lies in skull morphology. Generally M. bobak has a more massive skull with wider zygomatic arches and large supraorbital processes. Auditory bullae are broad and short. Total adult skull length ranges from 89 to 103 mm.(Blumstein, 1995; Ognev, 1963)
Range length: 490 to 575 mm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 7300 g.
M. bobak fall prey to a variety of raptors and carnivores. Perhaps the most effective marmot predators are stray dogs and foxes. Historically, steppe wolves would also have counted among marmot enemies. Due to hunting and habitat destruction, however, wolves have all but disappeared from the landscape.
Effective avian predators include imperial eagles, golden eagles, and steppe eagles. Strong forelimbs, aggressive claws, and relative agility usually protect the marmot from smaller raptors such as marsh hawks and kites.
(Blumstein , 1995; Ognev, 1963)
Known Predators:
As these animals probably mate well out of sight of humans, mating system and mating behavior of this species has not been described.
Little data exist on the reproductive habits of M. bobak. Mating occurs during either hibernation, or at the onset of spring. A classic study conducted by E. M Korzinkina in 1935 indicated that M. bobak may employ delayed implantation. This phenomenon however has not been substantiated in subsequent research.
Sixty percent of adults breed within a given year. Gestation appears to vary between 40 and 42 days. Litters usually include 4 to 6 pups, with the average offspring number slightly greater than 5. Female marmots provide primary care for the young, though the male may fill a limited role in both litter protection and feeding once the young have emerged from the burrow.
Bobak marmots require 3 years to reach sexual maturity. Dispersers appear to leave the natal group after their second hibernation.
(Barash, 1975; Ognev, 1963; Yurgenson, 1959)
Breeding season: Mating probably occurs in the burrow before emergence in the spring, or shortly after emergence.
Range number of offspring: 4 to 6.
Average number of offspring: <5.
Range gestation period: 40 to 42 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 3 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 3 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); viviparous ; delayed implantation
Average birth mass: 35.5 g.
Average number of offspring: 4.5.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 1095 days.
As in all mammals, the female provides milk for the growing young. All marmots are born relatively altricial. Young remain in the burrow until they are able to walk, around 1 month of age, and are weaned shortly after. Males may help to provide the young once they have emerged from the burrow. (Nowak,1999; Barash, 1975; Ognev, 1963; Yurgenson, 1959)
Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care
La marmota bobac o marmota de les estepes (Marmota bobak) ye una especie de royedor esciuromorfo de la familia Sciuridae qu'habita nes estepes d'Ucrania, Rusia y Asia Central. El so nome vien de baibak, pallabra pola que la conoz nel so llugar d'orixe.
Ye la única marmota presente n'Europa xuntu cola marmota alpina (Marmota marmota). Antaño llargamente espublizada (llegando hasta Siberia oriental y les llendes de Manchuria), anguaño alcuéntrase amenorgada a distintes poblaciones aisllaes en zones protexíes, frutu de la intensa derrompimientu del so hábitat natural y de la caza indiscriminada. Habita tantu en zones llanes como nos cordales de los Urales, Hindu Kush y Himalaya, y el pandu del Tíbet.
Ye una especie de pequeñu tamañu y formes más gráciles que les d'otres marmotes. El cuerpu mide 58 centímetros a los que s'añedir 14,5 de la cola. La pelame ye curtiu y de color tierra, pa camuflase col mediu.
Trátase d'un animal social que vive en grupos familiares. Éstos habiten una lluriga usada mientres xeneraciones, que puede llegar a midir 100 metros de llargu y tener hasta trés entraes distintes, col fin d'aportar rápido a la seguridá del so interior si apaez dalguna amenaza nes zones circundantes. La fondura de les galeríes puede llegar a los 4 metros, conduciendo a distintes cámares d'envernía y cría que se conecten ente sigo so tierra. En casu de qu'enfuse nella dalgún depredador, les marmotes cunten con túneles más finos polos qu'escapen al esterior rápido. Mientres la envernía, los animales axuntar en grupos de 12 a 15 individuos que s'atarraquiten pa dase calor ente sigo. Tamién desenvuelven una importante concentración de grasa subcutáneo en enfarxopetándose de comida mientres los trés meses de branu.
La caza humana sigue siendo la principal amenaza pa esta especie, que nun ta regulada nos países onde la marmota bobac habita.
Conocense dos subespecies de Marmota bobak:[2]
La marmota bobac o marmota de les estepes (Marmota bobak) ye una especie de royedor esciuromorfo de la familia Sciuridae qu'habita nes estepes d'Ucrania, Rusia y Asia Central. El so nome vien de baibak, pallabra pola que la conoz nel so llugar d'orixe.
Bozqır marmotu (lat. Marmota bobak) — gəmiricilər dəstəsinin sincablar fəsiləsinə aid məməli heyvan növü.
La marmota bobac (Marmota bobak) és una espècie de marmota que habita les estepes de Rússia i Àsia central incloent l'Himàlaia i la meseta del Tibet.
Junt amb la marmota alpina és l'única marmota europea. Es troba a l'est d'Europa fins a Belarrússia, Ucraïna i Rússia fins al Kazakhstan.
Es mostra activa durant uns cinc mesos i mig l'any. Triga tres anys per arribar a la maduresa sexual. Poden ser hostes de la pesta bubònica.
És una espècie de mida petita i formes més gràcils que les altres marmotes. El cos fa 58 cm i s'hi afegeix la cua de 14,5 cm. El pelatge és curt i de color terra, per a camuflar-se.
És un animal social en grups familiars. Les lludrigueres es fan servir durant moltes generacions i poden arribar a fer 100 m de llarg i tenir tres entrades diferenciades. Les cambres d'hibernació poden estar a 4 metres sota terra. Hibernen en grups de 12 a 15 individus.
La marmota bobac (Marmota bobak) és una espècie de marmota que habita les estepes de Rússia i Àsia central incloent l'Himàlaia i la meseta del Tibet.
Junt amb la marmota alpina és l'única marmota europea. Es troba a l'est d'Europa fins a Belarrússia, Ucraïna i Rússia fins al Kazakhstan.
Bobak (latin: Marmota bobak), også kaldet steppemurmeldyr, er en art af murmeldyr, som er udbredt på steppeområder i det østlige Europa (især Ukraine og Rusland samt i et vist omfang i Hviderusland) og Centralasien til det nordlige Kazakhstan. Den kan især ses i området mellem floderne Donets og Don (Kharkiv og Luhansk oblast i Ukraine samt de tilstødende regioner i Rusland) samt østpå mod Kazakhstan.
Bobakken er en stor udgave af de nordamerikanske præriehunde med en markant, rund vom og en tilbagelænet vagtpositur. I modsætning til de fleste andre murmeldyrarter trives bobakken på det græsklædte steppeland og nær kultiverede landområder.
Den er kun aktiv i fire og halv måned om året og tilbringer resten af tiden i dvale. De unge individer forlader deres fødselskolonier efter de to første vintre. Hunnerne er kønsmodne efter tre år eller mere. Omkring 60 % af hunnerne bliver drægtige i løbet af en sommer, og de føder kuld på i gennemsnit lidt over fem unger.
Bobakkerne benytter sig af et enkelt advarselskald, og undersøgelser har vist, at kaldene kommer hurtigere, når de lever på bjergskråninger, end hvis de lever på flade områder.
Menneskene har i tidens løb efterstræbt bobakkerne, dels for deres kød, som har været værdifulde i tider med mangel på fødevarer, dels for deres pels. Der er i nærheden af Moskva eksperimenter i gang med at opdrætte bobakker på grund af deres pels.
Som andre murmeldyr er bobakken sårbar over for byldepest. Det menes, at en bobak-population i Uralbjergene fungerede som basis for den pestepidemi, der ramte Rusland i slutningen af det 19. århundrede.
Bobak (latin: Marmota bobak), også kaldet steppemurmeldyr, er en art af murmeldyr, som er udbredt på steppeområder i det østlige Europa (især Ukraine og Rusland samt i et vist omfang i Hviderusland) og Centralasien til det nordlige Kazakhstan. Den kan især ses i området mellem floderne Donets og Don (Kharkiv og Luhansk oblast i Ukraine samt de tilstødende regioner i Rusland) samt østpå mod Kazakhstan.
Bobakken er en stor udgave af de nordamerikanske præriehunde med en markant, rund vom og en tilbagelænet vagtpositur. I modsætning til de fleste andre murmeldyrarter trives bobakken på det græsklædte steppeland og nær kultiverede landområder.
Das Steppenmurmeltier (Marmota bobak) ist eine Art der Murmeltiere (Gattung Marmota) aus der Familie der Hörnchen. Die Art ist im östlichen Europa bis nach Asien verbreitet.
Das Steppenmurmeltier erreicht eine Kopf-Rumpf-Länge von 49 bis 57,5 Zentimeter bei einem Gewicht von etwa 5,7 Kilogramm. Der Schwanz ist etwa 10,6 bis 13,0 Zentimeter lang. Die Färbung der Tiere ist ziemlich einfarbig strohgelb bis rostrot an der Rückenseite, auf der Bauchseite ist sie nur etwas heller. Ein Teil des Kopfes ist dunkelbraun bis schwarz gefärbt. Innerhalb der Gattung der Murmeltiere hat das Steppenmurmeltier besonders lange vordere Extremitäten. Der Schwanz entspricht in der Färbung der Rückenseite, die Schwanzspitze ist braun bis schwarz.[1]
Das Verbreitungsgebiet des Steppenmurmeltiers umfasst die Steppen im osteuropäischen Russland, Belarus, der Ukraine sowie Nord- und Zentralkasachstan.[1] Sein Verbreitungsgebiet ist in den letzten Jahrzehnten stark zusammengeschrumpft, da die landwirtschaftliche Nutzung der Steppen zugenommen hat und das Murmeltier ein Kulturflüchter ist. Die europäischen Vorkommen finden sich in der Strelezker Steppe und in der Derkulsteppe im Bezirk Charkow sowie in der Steinsteppe im Bezirk Woronesch.[2] Im Kaukasus in Dagestan wurden die Tiere zusätzlich angesiedelt.[1]
Als Lebensraum nutzt das Steppenmurmeltier vor allem eine sehr üppige Krautsteppe, es ist auch in der Waldsteppe und im Grasland zu finden. Wie andere Murmeltiere lebt auch das Steppenmurmeltier an Grashängen und im Randbereich von landwirtschaftlichen Flächen.[1]
Das Steppenmurmeltier ist tagaktiv und ernährt sich herbivor von grünen Kräutern, Knospen, Blüten und Sprossen. Es ist mit den langen Extremitäten in besonderer Weise an ein Leben angepasst, bei dem das Graben von Erdbauen eine wesentliche Rolle spielt. Die Tiere überwintern in ihren Bauen in Gruppen für einen Zeitraum von sechs bis sieben Monaten. Die Baue sind komplex aufgebaut und erreichen eine Tiefe von vier bis fünf Metern, von außen sind sie an den hohen Erdwallen ausgeworfener Erde erkennbar. Wie bei den Präriehunden sitzen häufig einzelne Individuen der Kolonie auf den Erdwällen und überwachen das Areal, um bei Störungen und drohender Gefahr laute Alarmrufe auszustossen. Die Eingänge und Erdhaufen werden mit Mund- und Drüsensekreten markiert.[1]
Die Weibchen gebären im späten Frühling bis Anfang Sommer einen Wurf von vier bis sieben Jungtieren, dabei bekommen etwa 60 % der Weibchen Junge. Die Jungtiere bleiben etwa drei Jahre bei den Eltern und verlassen den Bau erst mit dem Erreichen der Geschlechtsreife. Die Familiengruppen und -kolonien bestehen aus mehreren Familien, geleitet von je einem dominanten Männchen und einem ausgewachsenen Weibchen. Hinzu kommen mehrere ältere Jungtiere der vergangenen zwei Jahre sowie die Jungtiere des letzten Wurfs. Die Gruppen sind teilweise instabil, vor allem in Gebieten mit starker menschlicher Störung. Die Tiere können bis 7,5 Jahre alt werden.[1]
Das Steppenmurmeltier wird als eigenständige Art innerhalb der Gattung der Murmeltiere (Marmota) eingeordnet, die nach aktuellem Stand aus 15 Arten besteht.[1] Die wissenschaftliche Erstbeschreibung stammt von dem Zoologen Philipp Ludwig Statius Müller aus dem Jahr 1776, der die Art anhand von Individuen aus dem damaligen Gebiet von Polen beschrieb, später wurde dies auf das westliche Ufer des Dnepr in der Ukraine eingegrenzt.[3]
Innerhalb der Art werden gemeinsam mit der Nominatform drei Unterarten unterschieden:[1]
In Wilson & Reeder 2005 beschrieb Thorington nur zwei Unterarten,[3] M. b. kozlovi wurde von ihm später als valide betrachtet und in Thorington et al. 2012 ergänzt.[1]
Das Steppenmurmeltier wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) als nicht gefährdet (Least concern) eingeordnet.[4] Begründet wird dies mit der Erholung der Bestände in den letzten etwa 10 Jahren und der heutigen Stabilität der Populationsgrößen.[4] In der Vergangenheit bis in die Mitte des 20. Jahrhunderts gingen die Bestände aufgrund einer intensiven Bejagung und Lebensraumverlusten rapide zurück, auch heute gibt es noch eine illegale Bejagung der Tiere als Fleisch- und Pelzlieferant.[4]
Das Steppenmurmeltier (Marmota bobak) ist eine Art der Murmeltiere (Gattung Marmota) aus der Familie der Hörnchen. Die Art ist im östlichen Europa bis nach Asien verbreitet.
Baybak, choʻl sugʻuri (Marmota bobac) — sugʻurlar urugʻiga mansub sut emizuvchi hayvon. Tiyinsimonlar oilasiga kiradi. Tanasining uz. 60 sm gacha, dumi 15 sm gacha, ogʻirligi 6,5 kg gacha. Rossiya, Ukraina va Shimoliy Qozogʻiston choʻllarida tarqalgan. Tuproqda qazilgan inlarida oila boʻlib yashaydi. Ertalab va kechqurun faol hayot kechiradi. Qishda 6 oy uyquga ketadi. Soni kamayib ketganligi tufayli muhofaza qilinadi.
Baybak, choʻl sugʻuri (Marmota bobac) — sugʻurlar urugʻiga mansub sut emizuvchi hayvon. Tiyinsimonlar oilasiga kiradi. Tanasining uz. 60 sm gacha, dumi 15 sm gacha, ogʻirligi 6,5 kg gacha. Rossiya, Ukraina va Shimoliy Qozogʻiston choʻllarida tarqalgan. Tuproqda qazilgan inlarida oila boʻlib yashaydi. Ertalab va kechqurun faol hayot kechiradi. Qishda 6 oy uyquga ketadi. Soni kamayib ketganligi tufayli muhofaza qilinadi.
De steppemarmot of bobakmarmot (Latynske namme: Marmota bobak of Marmota bobac) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae) en it skaai fan 'e marmotten (Marmota), dat foarkomt op 'e steppen fan East-Jeropa en Sintraal-Aazje. Dizze soarte is nei alle gedachten nau besibbe oan 'e Himalayamarmot (Marmota himalayana).
De steppemarmot libbet yn it greidlân, op 'e steppen en yn healwoastinen fan Wyt-Ruslân en de Oekraïne yn it westen fia sintraal en súdlik Ruslân oant yn noardlik en sintraal Kazachstan. Ferskate iuwen lyn lei de grins fan syn ferspriedingsgebiet mear nei it westen ta, en kaam er sadwaande ek foar yn Poalen en Hongarije. Yn 'e njoggentjinde iuw libbe er noch yn 'e westlike Oekraïne, oan 'e rivier de Prut ta. Tsjintwurdich rint de westgrins fan syn areaal troch de eastlike en noardeastlike Oekraïne, dêr't er it symboal is fan 'e regio Luhansk. Steppemarmotten ûnderskiede har fan 'e measte oare marmottesoarten trochdat se florearje yn flak greidlân (oare marmotten binnen meast berchbewenners) en deunby kultuerlân.
De steppemarmot hat trochinoar in kop-romplingte fan 49-58 sm, mei in sturtlingte fan 11-15 sm en in gewicht fan 3-7½ kg. De pels is tinner as dy fan syn berchbewenjende sibben, en bêzje-eftich fan kleur op 'e bealch en de fangen, mar dûnkerder brún op 'e rêch, kop, snút, sturt en poaten. De earen binne lyts en de búk is opmerklike rûn.
Steppemarmotten binne inkeld oerdeis aktyf, en dat mar 5½ moanne yn 't jier, mei't se de rest fan 'e tiid yn wintersliep trochbringe. Se libje yn koloanjes yn djippe ûndergrûnske hoalen en frette benammen gerzen, krûden, plantewoartels, blêden, fruchten, sieden en út en troch ris lyts wrimelt as ynsekten en wjirms en ek wol fûgelaaien. Om 'e lange wintersliep troch te kommen, lizze se in ûnderhûdske fetlaach oan, dy't útgroeie kin ta sa'n 30% fan it lichemsgewicht. Se sliepe yn famyljegroepen byinoar, sadat se har lichemswaarmte diele kinne, wat enerzjy útsparret.
Nei de ein fan 'e wintersliep, yn april, begjint daliks de peartiid. De draachtiid duorret 40-42 dagen, wêrnei't it wyfke 2-5 (oant yn ekstreme gefallen 12) jongen smyt. Dêrfan oerlibbet mar de helte oant de ein fan 'e simmer. Steppemarmotten kinne 2-3 nêsten jongen jiers smite, mar as him oerbefolking foardocht, wurde de wyfkes automatysk minder fruchtber. Sels yn normale sitewaasjes nimt jiers mar 60% fan 'e folwoeksen wyfkes diel oan 'e fuortplanting. De jongen bliuwe yn 'e regel oant nei har twadde wintersliep by har âlden, en berikke pas mei trije jier geslachtripens.
De steppemarmot hat de IUCN-status fan "net bedrige", mei't er yn syn ferspriedingsgebiet noch rûnom foarkomt en om't de populaasje stabyl liket te wêzen. Dêrby moat lykwols oantekene wurde dat dizze soarte foarhinne yn Jeropa folle mear nei it westen ta foarkaam. Trochdat yn East-Jeropa lykwols in protte wyld gerslân yn kultuer brocht is, is er troch de iuwen hinne tebekkrongen nei it easten.
De relaasje fan 'e steppemarmot mei de minske is in kompleksen-ien. Oan 'e iene kant hawwe steppemarmotten as "itensreserve" tsjinne by de periodyk weromkearende hongersneden dy't de befolking fan 'e Sovjet-Uny yn 'e tweintichste iuw troffen hawwe, en hawwe se sa tsientûzenen Oekraïners en Russen it libben rêden. Teffens wurde harren pelzen wol brûkt as bûnt, en stiet bûten Moskou in pelsdierfokkerij dêr't besjoen wurdt oft steppemarmotten gaadlik binne om mei te fokken. Oan 'e oare kant is de steppemarmot fetber foar besmetting mei de bûdepest, en wurdt in populaasje dy't yn it Oeralberchtme libbet derfan fertocht dat se de pestepidemy ferspraat hawwe dy't westlik Ruslân yn 'e njoggentjinde iuw trof.
Der binne twa erkende ûndersoarten fan 'e steppemarmot:
De steppemarmot of bobakmarmot (Latynske namme: Marmota bobak of Marmota bobac) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae) en it skaai fan 'e marmotten (Marmota), dat foarkomt op 'e steppen fan East-Jeropa en Sintraal-Aazje. Dizze soarte is nei alle gedachten nau besibbe oan 'e Himalayamarmot (Marmota himalayana).
Сөркә яки байбак, суыр, торбаган — эре кимерүче, аның авырлыгы 10 кг га җитә. Ул далалы районнарда колонияләре белән ояларда яши. Байбак авыл хуҗалыгы культураларына зыян китерми, үләнчел үсемлекләр белән туклана. Бер тәүлек эчендә олы җәнлек 400 г га кадәр чи үлән массасы ашый. Ә бөтен яшәү дәверендә 100—120 кг төрле үлән ашый. Көзгә алар нык симерәләр һәм кышкы йокыга талалар. Апрельдә уяналар.
Бу җәнлек берничә исем белән йөртелә: сөркә, суыр, байбак, торбаган. Ул Евразия материгының көньяк өлешендә киң таралган, шулай ук Камчатка һәм Алтай җирлегендә очрыйлар. Кайбер белгечләр аларның тау җәнлеге булуын раслый. Татарстан җирлегендәге сөркәләрне дала җәнлеге дип әйтергә була, ләкин алар да калкулыкларда оялыйлар. Ни өчен дигәндә, бу җәнлекләр суны яратмый. Хәзер суырларның 15 төре билгеле, шулардан БДБ илләрендә - 6, Татарстанда 1 төре (гадәти суыр - байбак) яши. Кимерүчеләр классына керүче бу хайван Татарстанның көньяк Һәм көнчыгыш районнарындагы далаларда яши.
Алар үзләренә якын китермиләр, фотога төшерергә килгәч, сызгырып куркыныч килгәнен хәбәр итәләр һәм һәрберсе үз өненә кереп кача. Байбаклар тыныч, көтү йөрмәгән, йомшак, сусыл үләннәр куп булган (алар каты үләнне чәйни алмыйлар) авылның печәнлек тирәсен өннәрен казу өчен сайлыйлар. Суыр колониаль җәнлек. Тирән итеп казылган өннәрендә яшилләр. Өннәренең авазы көньяк-көнбатышка караган. Өннәрен сөзәк итеп һәм төньяк-көнчыгышка борылыш ясап казыйлар. Өннең диаметры 18-45см, тирәнлеге 1 м (күренгән өлеш), аннан кискен төньяк-көнбатышка борылыш ясап эчкә кереп китә. 100-150 м ераклыкта тагын колонияләр урнашкан. Өннәр арасында сукмак салынган. Бер тирәдәге сукмаклар берләшеп аска - инкүлеккә төшеп китә. Суырлар аска сусыл улгән ашау өчен төшеп йөриләр. Өннәр тирәсендәге үләннәр һәрвакыт ашап торганга сусыл, яшел төстә. Суырлар яшь, сусыл, ачы 9-10 төрле үлән ашыйлар. Алар үзләренең тормышында 100 -120 кг үлән ашыйлар. Көнгә олы суыр 400 га кадәр яшел масса ашый. Бер суырга сезон дәвамында туклану өчен 200-300 m² җир кирәк. Алар кышка азык әзерләмиләр. Көзгә таба, үләннәр ката башлагач, суырлар сирәк күренә башладылар, бу вакытта алар аз хәрәкәтләнәләр һәм үзләренә май запасы туплый башлыйлар, симерәләр.
Картларнының сөйләве буенча 1921 - 1922 еллардагы ачлыкта крестьяннар байбакларны меңәрләп тотканнар. Күп кенә урыннарда байбаклар бөтенләй юкка чыкканнар. Шуңа күрә 1930 елда байбакларны саклау турында закон кабул ителә. Аның мехы йомшак, шома, ите ашарга яраклы. Маенда төрле витаминнар бар. Шуңа күрә ул файдалы җәнлекләрдән санала, аулау тыелган. Татарстан Республикасының Кызыл китабына кертелгән була, ләкин популяциясенең хәзерге торышы аны бу исемлектән чыгарырга мөмкинлек бирә.
Сөркә яки байбак, суыр, торбаган — эре кимерүче, аның авырлыгы 10 кг га җитә. Ул далалы районнарда колонияләре белән ояларда яши. Байбак авыл хуҗалыгы культураларына зыян китерми, үләнчел үсемлекләр белән туклана. Бер тәүлек эчендә олы җәнлек 400 г га кадәр чи үлән массасы ашый. Ә бөтен яшәү дәверендә 100—120 кг төрле үлән ашый. Көзгә алар нык симерәләр һәм кышкы йокыга талалар. Апрельдә уяналар.
Бу җәнлек берничә исем белән йөртелә: сөркә, суыр, байбак, торбаган. Ул Евразия материгының көньяк өлешендә киң таралган, шулай ук Камчатка һәм Алтай җирлегендә очрыйлар. Кайбер белгечләр аларның тау җәнлеге булуын раслый. Татарстан җирлегендәге сөркәләрне дала җәнлеге дип әйтергә була, ләкин алар да калкулыкларда оялыйлар. Ни өчен дигәндә, бу җәнлекләр суны яратмый. Хәзер суырларның 15 төре билгеле, шулардан БДБ илләрендә - 6, Татарстанда 1 төре (гадәти суыр - байбак) яши. Кимерүчеләр классына керүче бу хайван Татарстанның көньяк Һәм көнчыгыш районнарындагы далаларда яши.
Алар үзләренә якын китермиләр, фотога төшерергә килгәч, сызгырып куркыныч килгәнен хәбәр итәләр һәм һәрберсе үз өненә кереп кача. Байбаклар тыныч, көтү йөрмәгән, йомшак, сусыл үләннәр куп булган (алар каты үләнне чәйни алмыйлар) авылның печәнлек тирәсен өннәрен казу өчен сайлыйлар. Суыр колониаль җәнлек. Тирән итеп казылган өннәрендә яшилләр. Өннәренең авазы көньяк-көнбатышка караган. Өннәрен сөзәк итеп һәм төньяк-көнчыгышка борылыш ясап казыйлар. Өннең диаметры 18-45см, тирәнлеге 1 м (күренгән өлеш), аннан кискен төньяк-көнбатышка борылыш ясап эчкә кереп китә. 100-150 м ераклыкта тагын колонияләр урнашкан. Өннәр арасында сукмак салынган. Бер тирәдәге сукмаклар берләшеп аска - инкүлеккә төшеп китә. Суырлар аска сусыл улгән ашау өчен төшеп йөриләр. Өннәр тирәсендәге үләннәр һәрвакыт ашап торганга сусыл, яшел төстә. Суырлар яшь, сусыл, ачы 9-10 төрле үлән ашыйлар. Алар үзләренең тормышында 100 -120 кг үлән ашыйлар. Көнгә олы суыр 400 га кадәр яшел масса ашый. Бер суырга сезон дәвамында туклану өчен 200-300 m² җир кирәк. Алар кышка азык әзерләмиләр. Көзгә таба, үләннәр ката башлагач, суырлар сирәк күренә башладылар, бу вакытта алар аз хәрәкәтләнәләр һәм үзләренә май запасы туплый башлыйлар, симерәләр.
Картларнының сөйләве буенча 1921 - 1922 еллардагы ачлыкта крестьяннар байбакларны меңәрләп тотканнар. Күп кенә урыннарда байбаклар бөтенләй юкка чыкканнар. Шуңа күрә 1930 елда байбакларны саклау турында закон кабул ителә. Аның мехы йомшак, шома, ите ашарга яраклы. Маенда төрле витаминнар бар. Шуңа күрә ул файдалы җәнлекләрдән санала, аулау тыелган. Татарстан Республикасының Кызыл китабына кертелгән була, ләкин популяциясенең хәзерге торышы аны бу исемлектән чыгарырга мөмкинлек бирә.
Һыуыр, байбаҡ (рус. Сурок, байбак — Европа һәм Азия далаларында йәшәй торған тейендәр ғаиләһендәге (Sciuridae) һөтимәр кимереүсе (Rodentia) йәнлек.
Сиҙәм ер, уйһыулыҡ, тау һәм йырындарҙың урманһыҙ битләүҙәрендә тереклек итә. Тәрән өндәр тораҡ булып хеҙмәт итә. Үҫемлектәр менән туҡлана. Ҡышын йоҡоға тала. Балалары 4-5-гә етә.
Һыуыр, байбаҡ (рус. Сурок, байбак — Европа һәм Азия далаларында йәшәй торған тейендәр ғаиләһендәге (Sciuridae) һөтимәр кимереүсе (Rodentia) йәнлек.
Сиҙәм ер, уйһыулыҡ, тау һәм йырындарҙың урманһыҙ битләүҙәрендә тереклек итә. Тәрән өндәр тораҡ булып хеҙмәт итә. Үҫемлектәр менән туҡлана. Ҡышын йоҡоға тала. Балалары 4-5-гә етә.
The bobak marmot (Marmota bobak), also known as the steppe marmot, is a species of marmot that inhabits the steppes of Eastern Europe and Central Asia. It is a social animal and inhabits steppe grassland, including cultivated field borders. It hibernates for more than half the year. Litter sizes average about five offspring and it takes three years for the young marmots to reach sexual maturity. Male offspring leave the home colony after their second winter, and about 60% of mature females give birth in any one year.
There are two recognized subspecies:[3][4]
Although western animals are larger and darker than eastern, their separation into subspecies is questionable, as the variation appears to be clinal.[4]
In the past, the other relatively short-furred and short-tailed marmots of the Palearctic region, i.e. Himalayan, Tarbagan, gray and forest-steppe, all were regarded as subspecies of the bobak marmot.[4] Today they are consistently recognized as separate from the bobak marmot.[3] Genetic studies have shown that the bobak marmot forms a species group with the gray and forest-steppe marmots, while the Himalayan and Tarbagan marmots are more distantly related.[4]
The bobak marmot is native to the steppes of Eastern Europe and Central Asia, ranging from central and eastern Ukraine, through far southwestern Russia, to northern and central Kazakhstan.[4][3][5] Historically, its range was continuous, but it has disappeared from several regions, including its past range in southeastern Belarus and eastern Hungary, making its overall range discontinuous.[4] In some places it has been reintroduced and is slowly expanding its range again.[4] In Kazakhstan's highlands the bobak marmot comes into contact with the gray marmot and animals tend to show intermediate features.[4] Scientists Alyona Koshkina, Johannes Kamp, et al. used satellite imagery to map the location of 7,000 Bobak marmot burrows across Kazakhstan's steppes in 2019, which are home to approximately six million marmots. [6][7]
The bobak marmot is often described as a large analog of the North American prairie dog, with a round stomach, stubby legs, and a short tail. Bobak marmots inhabit steppe ecosystems and prosper on rolling grasslands and on the edge of cultivated fields.[8] Active for about five and a half months each year, dispersers leave their natal social group after their second hibernation. Litter sizes average a little over five, and it takes at least three years to reach sexual maturity. About 60% of adult females breed in a given year. They have a single alarm call, but studies have demonstrated that bobak marmots call faster when they live in steep terrain and slower when they live in flatter terrain. Bobak marmots' fur is used to make hats and the occasional coat. Outside Moscow, a fur farm is experimenting with breeding bobak marmots in captivity for captive fur production.
Like other marmots, the bobak is susceptible to infection by bubonic plague. A population of bobaks living in the Ural Mountains is believed to have served as a reservoir host for the bubonic plague epidemic that struck western Russia at the end of the 19th century.
Marmots are preyed upon by snow leopards. They can also act as a buffer against other prey of the snow leopard.[9]
The bobak marmot is a symbol of Luhansk Oblast, Ukraine, as is found on its coat of arms and on the coats of arms of some of its districts.
Bobak is on the flag and c.o.a of Bizhbulyaksky District, Bashkortostan, Russia and on the c.o.a. of Kupiansk, Ukraine.
Luhansk Oblast c.o.a
.png)
Bizhbulyak District c.o.a.
Kupiansk c.o.a.
The bobak marmot (Marmota bobak), also known as the steppe marmot, is a species of marmot that inhabits the steppes of Eastern Europe and Central Asia. It is a social animal and inhabits steppe grassland, including cultivated field borders. It hibernates for more than half the year. Litter sizes average about five offspring and it takes three years for the young marmots to reach sexual maturity. Male offspring leave the home colony after their second winter, and about 60% of mature females give birth in any one year.
Azia marmoto (Marmota bobak), ankaŭ konata kiel stepa marmoto aŭ bobako, estas specio de marmoto trovebla en stepoj de Rusio, Ukrainio kaj Centra Azio. Ĝi estas ankaŭ iam renkontebla en Belarusio.[1] T.e. ĝia arealo estas de Eosta Eŭropo ĝis norda kaj centra Kazaĥio,[2][3] kaj ĝi estas aparte kutima inter riveroj Donec kaj Don (Ĥarkiva kaj Luhanska oblastoj en Ukrainio kaj najbaraj partoj de Rusio) kaj eosten ĝis Kazaĥio.
La azia marmoto estas simila je aspekto kaj konduto al nord-amerika preria hundo. Malsimile al aliaj marmotaj specioj, kiuj preferas montaraj areoj, bobakoj plej komfortas en herbejoj kaj ĉe la limoj de kulturaj kampoj. Ili estas aktivaj averaĝe kvin kaj duono da monatoj po jaro kaj la reston de la tempo estas en hiberniĝo en siaj ternestoj. En ĉiu socia grupo estas soluloj, kiuj forlasas ĝin pos sia dua hiberniĝo kaj fondas novajn koloniojn. En la grupo ĉ. 60% de plenkreskaj inoj naskas dum iu aparta jaro. Ĝenerale naskiĝas po 5 idoj kaj ili iĝas sekse fekundaj post tri jaroj.
Grupoj de marmotoj havas teritorian defendon kaj signalojn pri danĝero. Studoj montras ke la serioj signaloj estas pli rapidaj en krutaj montaj areoj kaj pli longaj kaj malrapidaj en pli plataj regionoj.
Marmotoj ĝenerale ne estas ĉasantaj por viando, sed ĉaso de bobakoj helpis savi rusajn kaj ukrainajn kamparanojn dum Holodomoro. Krome, iliaj peltoj estas uzataj por kapoj kaj manteloj. Apud Moskvo estas peltbieno, kiu eksperimentas pri bredado de aziaj marmotoj.
Samkiel aliaj marmotoj, bobakoj estas vundeblaj por bubona pesto. Onikrede, populacio de bobakoj en Uralo estis mastro por pesta epidemio en uesta Rusio fine de la 19-a jarcento.
Nuntempe oni agnoskas du subspeciojn de bobako:[2]
Azia marmoto estas simbolo de Luhanska oblasto de Ukrainio kaj aperas sur ĝia blazono kaj ankaŭ sur blazonoj de multaj distriktoj kaj urboj en la regiono. En la rusa lingvo bobako estas ofte uzata kiel alegorio por dormema kaj mallaborema homo pro ĝia emo hiberniĝi dum plejparto de la jaro.
Azia marmoto (Marmota bobak), ankaŭ konata kiel stepa marmoto aŭ bobako, estas specio de marmoto trovebla en stepoj de Rusio, Ukrainio kaj Centra Azio. Ĝi estas ankaŭ iam renkontebla en Belarusio. T.e. ĝia arealo estas de Eosta Eŭropo ĝis norda kaj centra Kazaĥio, kaj ĝi estas aparte kutima inter riveroj Donec kaj Don (Ĥarkiva kaj Luhanska oblastoj en Ukrainio kaj najbaraj partoj de Rusio) kaj eosten ĝis Kazaĥio.
La azia marmoto estas simila je aspekto kaj konduto al nord-amerika preria hundo. Malsimile al aliaj marmotaj specioj, kiuj preferas montaraj areoj, bobakoj plej komfortas en herbejoj kaj ĉe la limoj de kulturaj kampoj. Ili estas aktivaj averaĝe kvin kaj duono da monatoj po jaro kaj la reston de la tempo estas en hiberniĝo en siaj ternestoj. En ĉiu socia grupo estas soluloj, kiuj forlasas ĝin pos sia dua hiberniĝo kaj fondas novajn koloniojn. En la grupo ĉ. 60% de plenkreskaj inoj naskas dum iu aparta jaro. Ĝenerale naskiĝas po 5 idoj kaj ili iĝas sekse fekundaj post tri jaroj.
Grupoj de marmotoj havas teritorian defendon kaj signalojn pri danĝero. Studoj montras ke la serioj signaloj estas pli rapidaj en krutaj montaj areoj kaj pli longaj kaj malrapidaj en pli plataj regionoj.
Marmotoj ĝenerale ne estas ĉasantaj por viando, sed ĉaso de bobakoj helpis savi rusajn kaj ukrainajn kamparanojn dum Holodomoro. Krome, iliaj peltoj estas uzataj por kapoj kaj manteloj. Apud Moskvo estas peltbieno, kiu eksperimentas pri bredado de aziaj marmotoj.
Samkiel aliaj marmotoj, bobakoj estas vundeblaj por bubona pesto. Onikrede, populacio de bobakoj en Uralo estis mastro por pesta epidemio en uesta Rusio fine de la 19-a jarcento.
La marmota bobac o marmota de las estepas (Marmota bobak) es una especie de roedor esciuromorfo de la familia Sciuridae que habita en las estepas de Ucrania, Rusia y Asia Central. Su nombre procede de baibak, palabra por la que se la conoce en su lugar de origen.
Es la única marmota presente en Europa junto con la marmota alpina (Marmota marmota). Antaño ampliamente difundida (llegando hasta Siberia oriental y los límites de Manchuria), hoy en día se encuentra reducida a distintas poblaciones aisladas en zonas protegidas, fruto de la intensa roturación de su hábitat natural y de la caza indiscriminada. Habita tanto en zonas llanas como en las cordilleras de los Urales, Hindu Kush e Himalaya, y la meseta del Tíbet.
Es una especie de pequeño tamaño y formas más gráciles que las de otras marmotas. El cuerpo mide 58 centímetros a los que se añaden 14,5 de la cola. El pelaje es corto y de color tierra, para camuflarse con el medio.
Se trata de un animal social que vive en grupos familiares. Estos habitan una madriguera usada durante generaciones, que puede llegar a medir 100 metros de largo y tener hasta tres entradas distintas, con el fin de acceder rápidamente a la seguridad de su interior si aparece alguna amenaza en las zonas circundantes. La profundidad de las galerías puede llegar a los 4 metros, conduciendo a distintas cámaras de hibernación y cría que se conectan entre sí bajo tierra. En caso de que penetre en ella algún depredador, las marmotas cuentan con túneles más finos por los que escapan al exterior rápidamente. Durante la hibernación, los animales se reúnen en grupos de 12 a 15 individuos que se apelotonan para darse calor entre sí. También desarrollan una importante concentración de grasa subcutánea tras atiborrarse de comida durante los tres meses de verano.
La caza humana sigue siendo la principal amenaza para esta especie, que no está regulada en los países donde la marmota bobac habita.
Se conocen dos subespecies de Marmota bobak:[2]
La marmota bobac o marmota de las estepas (Marmota bobak) es una especie de roedor esciuromorfo de la familia Sciuridae que habita en las estepas de Ucrania, Rusia y Asia Central. Su nombre procede de baibak, palabra por la que se la conoce en su lugar de origen.
Marmota bobak Marmota generoko animalia da. Karraskarien barruko Xerinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
Marmota bobak Marmota generoko animalia da. Karraskarien barruko Xerinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
Aromurmeli eli bobakki (Marmota bobak) on alppimurmelia kooltaan ja väritykseltään muistuttava jyrsijälaji.[2]
Aromurmeleita eli aikoinaan Unkarissa pustalla. Nykyään laji esiintyy harvalukuisena Ukrainassa mm. Volga-joen varrella, mutta aromurmeleita elää myös idemmässä, esimerkiksi Mongoliassa ja Länsi-Kiinassa.[2]
Aromurmelit viihtyvät aroilla ja vuoristoniityillä ja ne rakentavat monimutkaisia maanalaisia käytäväverkostoja alppimurmelin tapaan. Lajin luonnollisia vihollisia ovat mm. kettu, susi, kotkat ja korppikotkat.[2]
Aromurmeli eli bobakki (Marmota bobak) on alppimurmelia kooltaan ja väritykseltään muistuttava jyrsijälaji.
Le Bobak, la marmotte Bobak ou marmotte des steppes (dont le nom scientifique est Marmota bobak) est une espèce de marmotte (mammifère fouisseur et hibernante de l'ordre des rongeurs), scientifiquement décrite par Müller en 1776. Elle forme des familles et groupes sociaux marqués[2].
C'est un animal emblématique des steppes d'Europe de l'Est.
C'est une espèce non considérée comme menacée sur la liste rouge de l'UICN, mais qui a disparu d'une grande partie de son aire naturelle de répartition et qui continue à régresser, par exemple en Ukraine[3].
Son aire naturelle ou potentielle de distribution est mal connue, car cette espèce a régressé en raison de la chasse qu'on lui a donné[4], ou de la destruction de ses habitats par l'agriculture, le surpâturage ou le pâturage par les vaches qui diminuent la biomasse en végétaux disponibles pour cette marmotte, et qui diminue aussi la diversité de cette végétation selon une étude de Ronkin & Savchenko (2004)[5].
Son aire potentielle de répartition couvre au moins l'Europe de l'Est et du Nord-Est et s'étend jusqu'au centre du Kazakhstan[6],[7].
C'est surtout une espèce caractéristique des prairies naturelles de la partie occidentale et centrale de la grande steppe eurasienne ainsi que des steppes boisées, et dans une moindre mesure jusqu'aux steppes semi-arides du Kazakhstan. Elle tient une place écologique importante dans ces milieux ouverts en étant l'un des principaux herbivores et en étant la proie de plusieurs prédateurs. Ses terriers, comme ceux d'autres rongeurs de la steppe, jouent un rôle non négligeable dans la formation et la structure des sols, qui influencent à leur tour la végétation. Mais elle peut également peupler tous types de prairies en zone tempérée. Elle peuple aussi des friches et établit des terriers en bordures de champs des zones cultivées dans les régions où elle est encore abondante. Il est probable que les déboisements opérés par l'homme pour le pastoralisme aient favorisé une certaine expansion de cette espèce vers le Nord et l'Ouest en Europe centrale à partir du Néolithique, comme pour d'autres espèces de la steppe, mais elle y a disparu par la suite car elle était relativement facile à chasser.
Cette marmotte peut encore aujourd’hui être observée dans certaines steppes d'Europe de l'Est (principalement en Ukraine et en Russie) ainsi qu'en Asie centrale. On la trouve encore en Biélorussie[6], mais elle vivait aussi autrefois (jusqu'au XVIIIe siècle au moins) en Pologne.
Elle semble moins rare entre les rivières Siversky et Don dans les Oblasts de Kharkiv et de Louhansk en Ukraine et dans les pays et régions voisines en Russie et à l'est du Kazakhstan.
Les fossiles montrent qu'elle était présente dans l'Oural durant le Pléistocène[8]
Dans les steppes plus orientales, la marmotte bobak est remplacée par d'autres espèces vicariantes très apparentées: Marmota baibacina, Marmota sibirica, Marmota menzbieri.
Elle ressemble beaucoup à la marmotte des Alpes, mais elle est un peu plus grande et son pelage est un peu plus court et uniforme, avec moins de gris. Ses pattes et sa queue sont aussi légèrement plus courtes[9]. La marmotte bobak est parfois considérée comme le pendant eurasiatique du chien de prairie d'Amérique du Nord, mais en plus rond, plus lourd et prenant une attitude plus décontractée quand elle est en alerte.
En zone froide, cette espèce est active environ 5 mois et demi dans l'année. Il semble que le stimulus qui fait qu'elle entre en hibernation est la température externe de l'air[10] ; le réchauffement climatique pourrait donc augmenter sa durée d'activité.
Une marmotte sortant de son terrier. Striltsivskyi Step Réserve Naturelle, Ukraine
Une famille de marmotte dans la steppe russe au printemps.
Comme toutes les marmottes, la bobak observe très régulièrement son environnement.
Un spécimen dans un zoo en Suisse.
Une marmotte dans la steppe.
Le baybak près de son trou. Parc paysager régional "Dykansky", Ukraine
La maturité sexuelle des femelles n'est pas atteinte avant la 3e année. Chaque portée contient en moyenne un peu plus de 5 petits (dont plus de la moitié mourront assez rapidement, victime de la prédation ou de maladie).
Environ 60 % des femelles adultes se reproduisent à plusieurs reprises dans une même année.
Les Bobak ont un cri d'alarme caractéristique, mais des études ont montré que les marmottes bobak appellent plus vite quand elles vivent en terrain escarpé et moins vite quand elles vivent en plaine.
À partir du groupe familial, des disperseurs quittent le groupe social natal après leur deuxième année.
Cette marmotte est vulnérable aux changements de destination des sols et aux changements de la flore [11]
Comme d'autres marmottes, le bobak est sensible et vulnérable à la peste bubonique.
Une population de Bobak vivant dans les montagnes de l'Oural est soupçonné d'avoir joué un rôle de réservoir de l'épidémie de peste bubonique qui a frappé l'ouest de la Russie à la fin du XIXe siècle, d'autant plus facilement que les prédateurs carnivores qui pouvaient jouer un rôle sanitaire y étaient pourchassés (loups, lynx, ours...) .
Les Marmottes Bobak font partie des espèces qui ont servi d'aliment de repli durant les famines qui ont sévi en Ukraine et elles auraient ainsi sauvé beaucoup d'Ukrainiens, de Russes et Soviétiques depuis environ un siècle[réf. nécessaire].
Leur fourrure est utilisée pour faire des chapeaux et occasionnellement des manteaux.
Une ferme expérimentale de reproduction et d'élevage de marmottes bobak a été créée près de Moscou pour la production de fourrure en captivité.
La marmotte bobak est un symbole de l'Oblast de Louhansk en Ukraine. Elle figure sur le blason et sur les armoiries de certains de ses "raions" (districts).
Le Bobak, la marmotte Bobak ou marmotte des steppes (dont le nom scientifique est Marmota bobak) est une espèce de marmotte (mammifère fouisseur et hibernante de l'ordre des rongeurs), scientifiquement décrite par Müller en 1776. Elle forme des familles et groupes sociaux marqués.
C'est un animal emblématique des steppes d'Europe de l'Est.
C'est une espèce non considérée comme menacée sur la liste rouge de l'UICN, mais qui a disparu d'une grande partie de son aire naturelle de répartition et qui continue à régresser, par exemple en Ukraine.
A marmota bobak ou marmota das estepas é unha especie de roedor esciuromorfo da familia Sciuridae que habita nas estepas de Ucraína, Rusia e Asia Central. O seu nome procede de baibak, palabra pola que se coñece no seu lugar de orixe.
É a única marmota presente en Europa canda a marmota alpina (Marmota marmota). Antano amplamente difundida (chegando até Siberia oriental e os límites de Manchuria), hoxe en día áchase reducida a distintas poboacións illadas en zonas protexidas, froito do intenso arrasamento do seu hábitat natural e da caza indiscriminada. Habita tanto en zonas chás como nas cordilleiras dos Urais, o Hindu Kush e o Himalaia, e a meseta do Tíbet.
É unha especie de pequeno tamaño e formas máis gráciles que as das outras marmotas. O corpo mide 58 centímetros aos que se lle engaden 14,5 cm da cola. A pelaxe é curta e de cor terra, para camuflarse no medio.
Trátase dun animal social que vive en grupos familiares. Estes habitan nun tobo usado durante xeracións, que pode chegar a medir 100 metros de lonxitude e ter até tres entradas distintas, co fin de acceder rapidamente á seguridade do seu interior se aparece algunha ameaza nas zonas circundantes. A profundidade das galerías pode chegar aos 4 metros, conducindo a distintas cámaras de hibernación e cría que se conectan entre si baixo terra. No caso de que penetre nela algún depredador, as marmotas contan con túneles máis finos polos que escapan ao exterior rapidamente. Durante a hibernación, os animais reúnense en grupos de 12 a 15 individuos que se apelotonan para darse calor entre si. Tamén desenvolven unha importante concentración de graxa subcutánea tras atiborrarse de comida durante os tres meses de verán.
A caza humana segue sendo a principal ameaza para esta especie, que non está regulada nos países onde a marmota bobac habita.
Coñécense dúas subespecies de Marmota bobak:[3]
A marmota bobak ou marmota das estepas é unha especie de roedor esciuromorfo da familia Sciuridae que habita nas estepas de Ucraína, Rusia e Asia Central. O seu nome procede de baibak, palabra pola que se coñece no seu lugar de orixe.
La marmotta bobak (Marmota bobak (P. L. S. Müller, 1776)), nota anche come marmotta della steppa, è una specie della famiglia degli Sciuridi (Sciuridae) diffusa dall'Europa orientale all'Asia centrale.[2]
La marmotta bobak raggiunge una lunghezza testa-corpo di 49-57,5 centimetri e pesa circa 5,7 chilogrammi. La coda è lunga circa 10,6-13,0 centimetri. La pelliccia è di colore piuttosto uniforme, da giallo paglierino a rosso ruggine sul dorso e solo leggermente più chiara sul ventre. Il muso è di colore da marrone scuro a nero. Rispetto alle altre marmotte, la marmotta bobak ha zampe anteriori particolarmente lunghe. Il colore della coda corrisponde a quello del dorso, mentre la punta va dal marrone al nero.[3]
La marmotta bobak abita principalmente nelle steppe caratterizzate da una copertura erbacea molto rigogliosa, ma si può incontrare anche nella steppa boscosa e nelle praterie. Come altre marmotte, vive anche sui pendii erbosi e ai margini dei terreni agricoli.[3]
È una specie diurna ed erbivora che si nutre di erbe verdi, boccioli, fiori e germogli. Grazie alle zampe lunghe, è particolarmente adatta ad uno stile di vita in cui lo scavo di gallerie gioca un ruolo importante. Le marmotte trascorrono l'inverno in letargo nelle loro tane, in gruppo, per un periodo da sei a sette mesi. Le tane sono complesse e si spingono fino a quattro o cinque metri di profondità; dall'esterno sono riconoscibili per gli alti cumuli di terra scavata. Come i cani della prateria, gli individui della colonia spesso si siedono sui cumuli di terra e controllano i dintorni, emettendo forti richiami di allarme in caso di fattori di disturbo o pericolo imminente. Gli ingressi e i cumuli di terra vengono contrassegnati con secrezioni orali e ghiandolari.[3]
Le femmine danno alla luce una cucciolata composta da quattro a sette piccoli tra la tarda primavera e l'inizio dell'estate, ma solo il 60% delle femmine mature partorisce. I piccoli rimangono con i genitori per circa tre anni e lasciano la tana solo quando raggiungono la maturità sessuale. I gruppi familiari e le colonie sono costituiti da diverse famiglie, ognuna delle quali guidata da un maschio dominante e una femmina adulta. Del gruppo fanno parte anche diversi piccoli cresciuti degli ultimi due anni e quelli dell'ultima cucciolata. I gruppi sono parzialmente instabili, specialmente nelle aree dove il disturbo umano è maggiore. Le marmotte bobak possono vivere fino a 7,5 anni.[3]
La marmotta bobak è originaria delle steppe dell'Europa orientale e dell'Asia centrale: il suo areale si estende dall'Ucraina centro-orientale, attraverso l'estremità sud-occidentale della Russia, al Kazakistan centro-settentrionale.[4][5][1] Originariamente il suo areale era più vasto, ma la specie è scomparsa da alcune regioni, come la Bielorussia sud-orientale e l'Ungheria orientale, e, anche dove è tuttora presente, ha una diffusione discontinua.[4] In alcune località, comunque, è stata reintrodotta e sta nuovamente espandendo i confini del suo areale.[4] Sulle alture del Kazakistan la marmotta bobak entra in contatto con la marmotta grigia, con la quale si incrocia, data la presenza di esemplari che mostrano caratteri intermedi tra le due specie.[4] Nel 2019, i ricercatori Alyona Koshkina, Johannes Kamp e i loro collaboratori hanno utilizzato delle immagini satellitari per localizzare le gallerie di una popolazione di 7000 marmotte bobak nelle steppe del Kazakistan, che ospitano in tutto una popolazione di circa sei milioni di esemplari.[6][7]
La marmotta bobak viene classificata come specie indipendente all'interno del genere Marmota, che attualmente è composto da 15 specie.[3] Venne descritta per la prima volta dallo zoologo tedesco Philipp Ludwig Statius Müller nel 1776, a partire da alcuni individui provenienti da un territorio che all'epoca faceva parte della Polonia; successivamente la località tipo è stata ristretta alla riva occidentale del Dnepr in Ucraina.[5]
All'interno della specie si distinguono tre sottospecie, compresa la forma nominale:[3]
In Mammal Species of the World di Wilson e Reeder, Thorington descrisse solo due sottospecie,[5] ma successivamente, nel 2012, lo stesso studioso ha riconosciuto come valida anche M. b. kozlovi.[3]
Sebbene gli esemplari occidentali siano più grandi e più scuri di quelli orientali, la loro separazione in sottospecie è discutibile, poiché tale variazione sembrerebbe essere clinale.[4]
In passato, le altre marmotte dalla pelliccia e dalla coda relativamente corte della regione paleartica, vale a dire la marmotta dell'Himalaya, la marmotta della Siberia, la marmotta grigia e la marmotta della steppa boscosa, venivano tutte considerate sottospecie della marmotta bobak,[4] ma oggi vengono da tutti riconosciute come specie a sé.[5] Gli studi genetici hanno dimostrato che la marmotta bobak forma un complesso di specie con la marmotta grigia e quella della steppa boscosa, mentre le marmotte dell'Himalaya e della Siberia sono più imparentate alla lontana.[4]
La marmotta bobak viene classificata come «specie a rischio minimo» (Least Concern) dall'Unione internazionale per la conservazione della natura (IUCN).[1] Tale assegnazione è giustificata dalla ricostituzione delle popolazioni negli ultimi 10 anni e dall'attuale stabilità del numero di esemplari.[1] In passato, fino alla metà del XX secolo, la popolazione era diminuita rapidamente a causa della caccia intensiva e della perdita dell'habitat. Ancora oggi, tuttavia, le marmotte vengono ancora cacciate illegalmente per la carne e la pelliccia.[1]
La marmotta bobak (Marmota bobak (P. L. S. Müller, 1776)), nota anche come marmotta della steppa, è una specie della famiglia degli Sciuridi (Sciuridae) diffusa dall'Europa orientale all'Asia centrale.
Stepinis švilpikas (Marmota bobak) – švilpikų (Marmota) genties graužikas. Galva palyginti didelė, kojos trumpos. Turi storą liemenį ir trumpą uodegą. 60 cm ilgio, uodega – 18 cm. Sveria iki 5 kg. Kailis tankus, gelsvos spalvos, plaukai juosvais galais.
Paplitęs Rytų Europos stepių juostoje Rusijoje, Baltarusijoje, Ukrainoje, taip pat šiauriniame ir centriniame Kazachstane.[1] Anksčiau taip pat gyveno pietinėje Lenkijoje, Podolėje, Kryme. Kasa gilius urvus, kuriuose gyvena kolonijomis. Iš žemės iškastos iš urvų susidaro stambūs kauburiai – 60 cm aukščio ir iki 3 m skersmens. Pajutęs pavojų, skardžiai švilpia. Žiemą įminga.
Stepinis švilpikas (Marmota bobak) – švilpikų (Marmota) genties graužikas. Galva palyginti didelė, kojos trumpos. Turi storą liemenį ir trumpą uodegą. 60 cm ilgio, uodega – 18 cm. Sveria iki 5 kg. Kailis tankus, gelsvos spalvos, plaukai juosvais galais.
Paplitęs Rytų Europos stepių juostoje Rusijoje, Baltarusijoje, Ukrainoje, taip pat šiauriniame ir centriniame Kazachstane. Anksčiau taip pat gyveno pietinėje Lenkijoje, Podolėje, Kryme. Kasa gilius urvus, kuriuose gyvena kolonijomis. Iš žemės iškastos iš urvų susidaro stambūs kauburiai – 60 cm aukščio ir iki 3 m skersmens. Pajutęs pavojų, skardžiai švilpia. Žiemą įminga.
Baibaks jeb stepes murkšķis (Marmota bobak) ir vāveru dzimtas (Sciuridae) grauzējs, kas pieder murkšķu ciltij (Marmotini).
Baibaks galvenokārt dzīvo Krievijas un Centrālās Āzijas stepēs, bet sastopams arī Ukrainā un Baltkrievijā. Intensīvas saimnieciskās darbības dēļ baibaku dzīves telpa stepēs ir sašaurinājusies. Krievijā baibaks tiek audzēts zvēraudzētavās kā kažokzvērs, tā gaļa tiek lietota pārtikā.[1]
Pirms vairākiem gadiem baibaku kā kažokzvēru mēģināja audzēt arī Latvijā. Iecere neīstenojās, un šobrīd Latvijā baibakus dažviet audzē kā mājdzīvniekus. Tomēr baibaks nekad nekļūs par mīļdzīvnieciņu, jo tas kodīs pie pirmās izdevības.[2] Baibaku var saņemt, tikai ceļot aiz astes, arī tad tas pamanās saliekties un iekost, zobiem cērtot kā šujmašīnai.[1]
Baibaks ir viegli atpazīstams, tam ir apaļīgas formas ķermenis, īsas kājas un vidēji gara aste (padsmit centimetrus).[2] Pieaudzis dzīvnieks sver apmēram 10 kg, tā ķermeņa garums ir 49—58 cm. Tēviņi ir lielāki par mātītēm. Baibakam murkšķu ģintī ir vismasīvākais galvaskauss, tas ir īsāks un platāks.[3] Ziemas periodā baibaka kažoks ir biezs, īss, apspalvojums dubults. Blīvo pavilnu sedz nedaudz garāka akotspalva. Kažoks variē no salmu krāsas līdz rudi brūnai, spalvu galiņi ir tumši brūni. Galvas augšpuse parasti ir tumšāka kā pārējais apspalvojums, astes gals tumši brūns. Vasarā kažoks ir plānāks un gaišāks.[3]
Baibaki ir sociāli aktīvi dzīvnieki. Tie dzīvo ģimeņu grupās, kas sastāv no apmēram 2—5 pieaugušiem murkšķiem un 2—6 mazuļiem. Viena kvadrātkilometra lielā teritorijā var dzīvot līdz 15 ģimeņu kolonija.
Baibaki ir aktīvi agri no rīta un vakarā. Vakara aktivitātes beidzas īsi pēc tam, kad ir kļuvis tumšs. Lielāko daļu savas dzīves tie pavada alā, piedevām gandrīz pusgadu (5,5 mēnešus) baibaks noguļ ziemas miegā. Ir ziemas alas un vasaras alas. Ziemošanas alas ir līdz 100 metriem garas un sniedzas pat 4 metru dziļumā. Tajās atrodas gan ziemošanai paredzētās kameras, gan bērnistaba mazuļiem. Baibaku ģimene tās izmanto vairākus gadu desmitus. Turklāt virs alām laika gaitā izveidojas metru augsti un 20 metru diametrā plaši uzkalniņi. Pa ziemu baibaki alas ieeju piesedz ar zemes čupiņu. Vasaras alas baibakiem paredzētas, lai noslēptos. Tādēļ tām ir daudzas izejas, līdz pat 15.[2]
Ģimeņu kolonijā 1—2 baibaki ir teritorijas sargi. Kamēr plašā baibaku sabiedrība barojas, grauž un meklē ēdamo, sargi uzmana apkārtni, tupjot vertikāli, lai tālāk var redzēt, atspiežot priekškājas pret vēderiņu. Ja tuvojas plēsējs, sargs visus brīdina ar īpašu saucienu. Par sargiem kolonijā parasti kļūst mātītes, jo dabiskā veidā tās ir cieši saistītas ar murkšķu koloniju, kas parasti ir sazarojusies ģimene.[3] Baibakus medī lapsas un savvaļas suņi, kā arī stepes vilki. Baibaki tiek medīti arī no gaisa, tos ir iecienījuši ērgļi, tomēr baibaku spēcīgās priekšķepas, agresīvais raksturs un asie zobi tos pasargā no mazākiem plēsīgajiem putniem kā vanagi un klijas.[3]
Baibaks pamatā barojas ar stepes zālaugiem. Iecienītākie ir savvaļas auzas (Avena sativa), kviešzāle (Agropyrum cristatum), cigoriņi (Cichorium intybus), ložņu āboliņš (Trifolium repens) un tīruma tītenis (Convolvulus arvensis). Baibaks labprāt apmeklē cilvēku dārzeņu stādījumus, saulespuķu un kviešu tīrumus, un kartupeļu laukus. Īpaši intensīvi baibaks barojas pirms ziemas, uzkrājot ievērojamas tauku rezerves. Aizejot gulēt, baibaks ir apvēlies apaļš un resns, bet pavasarī izlienot no alas, tas ir notievējis pavisam slaids.[3]
Apmēram 60% pieaugušo baibaku vairojas katru gadu. Tie dzīvo ģimenēs. Grūsnības periods ilgst 40—42 dienas. Parasti piedzimst 4—6 mazuļi. Par mazuļiem rūpējas māte, tēviņiem ir minimāla saistība ar bērnu audzināšanu. Kamēr mazuļi ir mazi, tēviņi ir ģimenes sargi. Dzimumbriedumu baibaki sasniedz 3 gadu vecumā. Mazuļi pamet ģimeni pēc otrā ziemas miega.[3]
Baibakam ir divas pasugas:[4][5]
Baibaks jeb stepes murkšķis (Marmota bobak) ir vāveru dzimtas (Sciuridae) grauzējs, kas pieder murkšķu ciltij (Marmotini).
Baibaks galvenokārt dzīvo Krievijas un Centrālās Āzijas stepēs, bet sastopams arī Ukrainā un Baltkrievijā. Intensīvas saimnieciskās darbības dēļ baibaku dzīves telpa stepēs ir sašaurinājusies. Krievijā baibaks tiek audzēts zvēraudzētavās kā kažokzvērs, tā gaļa tiek lietota pārtikā.
De bobakmarmot, steppemarmot of bobak (Marmota bobak) is een soort marmot uit de familie der eekhoornachtigen (Sciuridae) en komt voor op de steppen van Kazachstan, Rusland en het oosten van Oekraïne. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Philipp Ludwig Statius Müller in 1776.[1]
De bobakmarmot heeft een lichte zandkleurige vacht, die donkerder is op de rug en aan de staartpunt. Er zijn enkele geheel zwarte individuen. De vacht is dunner dan die van de Alpenmarmot (Marmota marmota). De oren zijn vrij klein. De Bobakmarmot wordt 49 tot 58 centimeter lang en 3 tot 7,5 kilogram zwaar. De staart is 11 tot 15 centimeter lang.
De bobakmarmot leeft in de velden, steppen en halfwoestijn in het oosten van Oekraïne, Rusland tot Noord- en Centraal-Kazachstan. Vroeger kwam hij verder naar het westen voor, tot in Hongarije en Polen. In de negentiende eeuw kwam hij nog voor in West-Oekraïne, tot aan de Proet. Doordat veel steppegebied in de loop der jaren in cultuur is gebracht, stierf de soort hier echter uit. Tegenwoordig ligt de westgrens van zijn verspreidingsgebied verder naar het oosten, in Oost-Oekraïne.
Het is een dagdier. Overdag gaat de bobak op zoek naar voedsel, als grassen, kruiden, plantenwortels, bladeren, vruchten, zaden, ongewervelden als insecten en vogeleieren.
Hij leeft in kolonies in nabijgelegen diepe, ondergrondse holen. Een hol wordt bewoond door een paartje marmotten, die gezamenlijk het hol graven. De ingang naar het hol is verhoogd tot een hoogte van 0,5 tot 1 meter, waardoor het hol niet overstroomt tijdens een regenbui. De aarde uit het hol wordt om de ingang aangestampt tot over een omtrek van 20 tot 25 meter. In dit gebied wordt alle plantengroei verwijderd.
De torpor, een vorm van winterslaap vindt plaats in de burcht en kan zes tot zeven maanden duren. Voordat de torpor begint, kweekt het dier een vetlaag, die ongeveer dertig procent van het lichaamsgewicht kan beslaan. Het hele gezin slaapt hierbij in één kamer. Tijdens de torpor daalt de lichaamstemperatuur herhaaldelijk tot 4 à 8°C. Nadat de temperatuur een kritieke waarde heeft bereikt laten ze hun lichaamstemperatuur opnieuw stijgen. Vanaf het moment dat de lichaamstemperatuur weer normaal is vallen de bobakmarmotten weer in slaap. De ademhaling van het dier gaat dan ook achteruit, van zestien keer per minuut tot twee à drie keer per minuut. Het verlagen van de lichaamstemperatuur zorgt ervoor dat ze energie besparen. Begin april ontwaakt de bobakmarmot, waarna hij het hol schoonmaakt en overtollige aarde verwijderd wordt.[2]
In de lente is de paartijd. De paring vindt meestal vlak na het ontwaken uit de winterslaap plaats. Soms vindt de paring al in het hol plaats. Het vrouwtje blijft dan in het hol tot de jongen geboren zijn. Een vrouwtje kan twee tot drie worpen per jaar krijgen. De draagtijd duurt 40 tot 42 dagen. De bobak krijgt twee tot vijf, maximaal twaalf jongen per worp, die worden geboren in een ondergrondse kamer. De helft van de jongen haalt de winter niet. Soms vindt er een bevolkingsexplosie plaats. In gevallen van overbevolking daalt het aantal worpen per jaar.
Bronnen, noten en/of referentiesDe bobakmarmot, steppemarmot of bobak (Marmota bobak) is een soort marmot uit de familie der eekhoornachtigen (Sciuridae) en komt voor op de steppen van Kazachstan, Rusland en het oosten van Oekraïne. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Philipp Ludwig Statius Müller in 1776.
Multimedia w Wikimedia Commons Świstak stepowy[5], bobak[6] (Marmota bobak) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae)[2], spokrewniony ze świstakiem alpejskim. Zamieszkuje stepy i górskie łąki w Europie Wschodniej i płn.-zach. Azji; dł. ciała do 58 cm, ogona do 14 cm; futro gęste, miękkie, żółtawe, głowa ciemniejsza, spód jasny; żyje gromadnie w norach, zapada w sześciomiesięczny sen zimowy; samica rodzi 4-5 młodych; naturalny roznosiciel zarazków dżumy; zabijany dla cennego futra[7].
Świstak stepowy, bobak (Marmota bobak) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae), spokrewniony ze świstakiem alpejskim. Zamieszkuje stepy i górskie łąki w Europie Wschodniej i płn.-zach. Azji; dł. ciała do 58 cm, ogona do 14 cm; futro gęste, miękkie, żółtawe, głowa ciemniejsza, spód jasny; żyje gromadnie w norach, zapada w sześciomiesięczny sen zimowy; samica rodzi 4-5 młodych; naturalny roznosiciel zarazków dżumy; zabijany dla cennego futra.
Bobacul (numită și Marmota de stepă; Marmota bobak) este o specie de marmotă care populează stepele din Europa de Est, (în primul rând Ucraina, Rusia și Belarus), și Asia Centrală (estul Kazahstanului).[2].
Marmota bobac este un analog mai mare al câinelui de preerie din America de Nord, cu o burtă deosebit de rotundă și o postură de alertă stabilită în spate. Spre deosebire de alte specii, bobacul prosperă pe pășuni și pe marginea câmpurilor cultivate. Activă pentru aproximativ cinci luni și jumătate în fiecare an, marmota lasă grupul social natal după al doilea an de hibernare. La vârsta de trei ani ajunge la maturitate sexuală. Marmotele din specia respectivă au un singur „apel de alarmă”, dar studiile au demonstrat că bobacul sună mai repede atunci când trăiește pe un teren abrupt și mai lent, atunci când trăiește în teren plat. Marmota de stepă a servit ca un „rezervor” natural de alimente, care a salvat mulți ucraineni, ruși și sovietici de la foame, în timpul foametei periodice din ultima sută de ani, iar blana lor este folosită ocazional pentru a face pălării și haine. În afara Moscovei sunt ferme experimentate în creșterea marmotelor în captivitate pentru producția de blană[3][4].
Ca și alte marmote, bobacul este susceptibil de infecția cu ciumă bubonică. O populație de marmote care trăiesc în Munții Ural se crede că a servit drept gazdă pentru epidemia de ciumă bubonică care a lovit vestul Rusiei, la sfârșitul secolului al XIX-lea.
Paleontologul român I.Z. Barbu semnalase în anul 1930 resturi fosile de bobac în Botoșani și Cluj. Denumirea sa de bobac sau baibac este un împrumut din turco-tătară. Bobacul sau marmota de stepă este rudă apropiată a marmotei alpine, după cum dovedește și observația milenară a țăranului român, atent cunoscător al fiecărei viețuitoare. Toponimia a păstrat la rândul sau o serie de dovezi ale prezenței acestui animal în fauna României, dovezi concretizate prin denumiri de sate precum Țarina Baibacilor, Baibaci, Baibaraci, Bibaraceasca, La Baibaci, Gura Baibaciului etc[5]. .
Prezența bobacului sau a baibacului în diferite zone ale țării este evidențiată indirect de onomastică și folclor. În Teleorman, Călărași, Giurgiu, Brăila, Ialomița și Ilfov, porecla de baibac era dată unui bărbat mic de statură, gras și rotofei precum o marmotă. Deosebit de prețuite erau blănurile de bobac din care se confecționau în vechime haine pentru femei și copii, denumite baibarace. În Valahia haina respectivă se numea baibafir și constituia un cadou prețios între darurile de nuntă ale mireselor de viță boierească. Datorită blănii sale foarte prețuite, bobacul a dispărut din Moldova în preajma anului 1761[5], în Bărăgan, Dobrogea și Basarabia supraviețuind până în secolul al XIX-lea.
Subspeciile speciei:[3]
Bobacul (numită și Marmota de stepă; Marmota bobak) este o specie de marmotă care populează stepele din Europa de Est, (în primul rând Ucraina, Rusia și Belarus), și Asia Centrală (estul Kazahstanului)..
Marmota bobac este un analog mai mare al câinelui de preerie din America de Nord, cu o burtă deosebit de rotundă și o postură de alertă stabilită în spate. Spre deosebire de alte specii, bobacul prosperă pe pășuni și pe marginea câmpurilor cultivate. Activă pentru aproximativ cinci luni și jumătate în fiecare an, marmota lasă grupul social natal după al doilea an de hibernare. La vârsta de trei ani ajunge la maturitate sexuală. Marmotele din specia respectivă au un singur „apel de alarmă”, dar studiile au demonstrat că bobacul sună mai repede atunci când trăiește pe un teren abrupt și mai lent, atunci când trăiește în teren plat. Marmota de stepă a servit ca un „rezervor” natural de alimente, care a salvat mulți ucraineni, ruși și sovietici de la foame, în timpul foametei periodice din ultima sută de ani, iar blana lor este folosită ocazional pentru a face pălării și haine. În afara Moscovei sunt ferme experimentate în creșterea marmotelor în captivitate pentru producția de blană.
Ca și alte marmote, bobacul este susceptibil de infecția cu ciumă bubonică. O populație de marmote care trăiesc în Munții Ural se crede că a servit drept gazdă pentru epidemia de ciumă bubonică care a lovit vestul Rusiei, la sfârșitul secolului al XIX-lea.
Stäppmurmeldjur eller bobak[2] (Marmota bobak) är ett murmeldjur som lever på stäpper och andra öppna landskap i östligaste Europa och Centralasien.
Arten indelas i följande underarter:[3]
Stäppmurmeldjuret blir 49–58 centimeter långt och har en svanslängd på 10–13 centimeter. Det kan väga upp till 7,3 kg. Djuret är knubbigt, med mycket små öron, korta ben, kort, bred nos och kraftig nacke.[4] Pälsen är kort och tät, med täckhår som är något längre än underullen. Färgen varierar, men är vanligen mer eller mindre blekt rostgul med mörkare hårspetsar. Pälsen är vanligen mörkare på hjässan, mellan ögonen, på haka, hals, mage och skrev. Svansspetsen är svartbrun. Ljusare former, såväl som (sällsynt) rent albinistska existerar. Pälsfärgen kan även variera mellan årstiderna; under vår och försommar är pälsen vanligtvis mera sliten och blekare.[5]
Arten är framför allt ett stäpplevande djur som också kan återfinnas på öppna gräsmarker och åkerrenar.[5] Den är kolonibildande, och gräver ut underjordiska bon med komplexa gångsystem, ofta ner till 4–5 meters djup. Till vintern byggs särskilda bon för övervintring. Båda botyperna karakteriseras av stora jordhögar.[1] En eller ett par individer i varje koloni tjänar som vakter, ofta stående på bakbenen, och varnar de övriga kolonimedlemmarna med rop om något rovdjur skulle närma sig.[5]
Arten sover vintersömn i omkring 6 månader av året. Början av vintersömnen varierar med det geografiska läget, men den upphör i regel kring slutet av mars till början av april.[1]
I fångenskap kan stäppmurmeldjuret bli upp till 15 år gammalt.[5]
Stäppmurmeldjuret är dagaktivt, särskilt under gryning och tidig skymning. Basfödan utgörs av olika gräs, som vildhavre och kamvete, men också cikoria, trampört, vitklöver och åkervinda. Den kan också mera undantagsvis ta odlade växter som solros och potatis. Djuret kan självt utgöra föda åt vildhundar, varg (numera dock mer eller mindre utdöd i området), räv, glador, kungsörn, stäppörn, kejsarörn och kärrhökar.[5]
Arten blr könsmogen i treårsåldern. Litet är känt om artens parningsförhållanden, men man antar att den antingen parar sig i vintervistet eller tidigt på våren, efter vintersömnens slut. Honan får 4 till 6 outvecklade ungar efter 40 till 42 dagars dräktighet. De lämnar familjegruppen för gott efter sin andra övervintring.[5]
Arten förekommer i Ukraina, Ryssland och Kazakstan, framför allt i Uralregionen och norra Kazakstan.[1]
IUCN klassificerar arten som livskraftig och populationen är stabil.[1] Tidigare var stäppmurmeldjur emellertid en uppskattad födokälla, och jagades även för skinnets skull.[5] Detta, tillsammans med habitatförlust på grund av att allt mer mark togs i bruk för jordbruksproduktion, ledde till att arten minskade drastiskt. Det var inte förrän jakten förbjöds på 1960-talet i Ryssland och Ukraina som arten började återhämta sig i dessa områden. Inplantering på 1980-talet förbättade ytterligare stäppmurmeldjurets situation. En viss, illegal jakt fortsätter, men arten är inte längre hotad.[1]
Stäppmurmeldjur eller bobak (Marmota bobak) är ett murmeldjur som lever på stäpper och andra öppna landskap i östligaste Europa och Centralasien.
Живиться степовою рослинністю, живе в норах. Ще у 18—19 століттях був поширений в степовій зоні Європи і Азії. Тепер його ареал представлений окремими клаптями між Сіверським Дінцем та Волгою і далі на схід до Північного Казахстану. В Україні бабаки збереглися у Великобурлуцькому, Валківському та Шевченківському районах на Харківщині, Біловодському та Міловському районах на Луганщині, де існує бабаковий заповідник «Стрілецький степ». У межах Регіонального ландшафтного парку «Диканський» на території загальнозоологічного заказника місцевого значення Фесенкові Горби успішно проводиться акліматизація байбаків.
Від інших бабаків байбака легко відрізнити за коротким хвостом (не більше 15 см) і однотонному піщано-жовтому забарвленню. Завдяки темним кінчикам остевого волосся його спина вкрита темно-бурими або чорними брижами, що згущуються на потилиці і на верхній частині голови. Щоки ясно-рудуваті; під очима бурі або чорні плями. Черево помітно темніше і руде з боків; кінець хвоста темно-бурий. Зустрічаються байбаки-альбіноси. Линяння у байбаків один раз на рік; починається в травні і закінчується (у старих байбаків) до кінця серпня, іноді затягуючись до вересня.
Чисельність популяцій цього гризуна за останні 50 років зросла з 4 тис. у 1955 р. до 22 тис. у 2005 р.[4] Пік чисельності (91 тис.) відмічений у 1991 році. Зараз чисельність стабільна і вид активно промишляють[5].
Бабак — цінний мисливсько-промисловий звір (використовують хутро, м'ясо, жир). У зв'язку з тим, що існування бабака пов'язане з цілинами і перелогами, збереження його як виду і як мисливського треба здійснювати в заповідниках і мисливських господарствах.
У Луганській області бабак зажив слави тварини-символу краю. Він зображений на гербах Луганської області і самого Міловського району, а також Луганського природного заповідника НАН України.
Герб Міловського району
Бабак у донському степу
Marmota bobak là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Müller mô tả năm 1776.[2]
_-_Rochers-de-Naye,_Switzerland,_2009.jpg)
.png)
Marmota bobak là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Müller mô tả năm 1776.
Из зимней спячки байбаки выходят в конце февраля — начале марта. Немного откормившись, они принимаются ремонтировать или рыть новые защитные норы; позднее — поправлять и расширять жилые норы. Деятельность начинается с восходом солнца, когда зверьки просыпаются и отправляются на кормёжку. На поверхности сурки поддерживают зрительную (позы столбиком) и звуковую (перекличка, сигнал опасности) связь. Обычно двое сурков в колонии играют роль часовых, пока другие кормятся. Слух у сурка развит слабее, чем зрение, поэтому главным сигналом опасности является не столько свист, сколько вид бегущего к норе сородича. Увидев это, другие сурки тоже бросаются к норам, даже если при этом не было крика. В полдень байбаки обычно отдыхают в норах, а к вечеру опять выходят на кормёжку. На поверхности земли они проводят 12—16 часов.
Передвигается сурок порывистыми перебежками, временами останавливаясь и замирая на месте. Спасаясь от преследования, бежит довольно быстро, достигая на ровных участках скорости 12 — 15 км/ч, и старается укрыться в ближайшей норе.
В марте—апреле у байбаков наступает брачный период. Беременность длится 30—35 дней; обычно в выводке 3—6 детёнышей. Новорожденные сурчата голые и слепые, длиной 9—11 см и весом 30—40 г (это около 1 % от массы матери). Глаза у них открываются только на 23-й день. На время беременности и молочного вскармливания самец отселяется в другую нору. Молоком самка кормит до 50 дней, хотя в возрасте 40 дней, в конце мая — начале июня сурчата уже начинают питаться травой. Раньше полагали, что семьи сурков состоят из родителей и двух выводков детёнышей-погодков. Но наблюдения за мечеными зверьками показали, что часть сеголетков уходит из своей семьи и поселяется в других семьях как приёмыши, а их родители в свою очередь принимают чужих детёнышей. Сурчата остаются с родителями до следующего лета, после чего строят собственные норы. Но и вторую зимовку они проводят вместе с родителями. В целом, характер у сурков миролюбивый; они редко дерутся и прогоняют только пришлых зверьков.
К концу лета сурок накапливает до 800—1200 г жира, что составляет до 20 — 25 % его веса. Зверьки всё реже покидают норы; они обновляют гнёзда, натаскивая в них сухую траву. В конце августа — сентябре (не позже 20-х чисел) сурки собираются в зимовочных норах группами от 2—5 до 20—24 особей. Все входы в нору они забивают плотными пробками из смеси кала, земли и камней и впадают в глубокую спячку, которая длится 6—8 месяцев. Температура воздуха в норе даже в сильные морозы не опускается ниже 0 °C. Во время спячки жизненные процессы у сурков почти замирают: температура тела падает с 36—38 до 4,6—7,6 °C, дыхание замедляется до 2—3 вдохов в минуту вместо нормальных 20—24, а сердцебиение — до 3—15 ударов в минуту вместо 88—140. Зимой сурки не питаются и почти не двигаются, существуя за счёт запасов накопленного жира. Однако, поскольку расходы энергии во время спячки низкие, весной сурки нередко просыпаются достаточно упитанными, с запасом 100—200 г жира.
Половой зрелости сурки достигают на 3 год жизни. Врагов у сурка в настоящее время немного, в основном это бродячие собаки и лисы. Из-за их нападений к осени в выводке редко остаётся более 3 сурчат. На них охотятся волки и хищные птицы (орлы), а также барсуки, хорьки, корсаки.
В связи с распашкой степей, лесовосстановлением и интенсивным промыслом численность байбаков к XX в. резко сократилась. Наиболее критическим положение было в 40—50-х гг. XX в., но принятые меры охраны обеспечили сохранение вида в локальных очагах на Украине, в Ульяновской и Саратовской областях, Татарстане и последующую его реакклиматизацию и интродукцию в ряде регионов. В последние десятилетия ареал начал расширяться и поголовье байбаков расти. Наиболее многочислен байбак в Ростовской и Ульяновской областях. Довольно стабильны колонии его казахстанского подвида в Оренбургской и Челябинской областях. Численность европейского подвида байбака на 2004 г. достигла 209 700 особей, казахстанского — 112 800 особей. Несмотря на разрешение лицензионной охоты в Центральном, Приволжском и Южном федеральных округах численность байбаков продолжает расти. В Омской области животное занесено в Красную книгу.
Байбак промышляется ради тёплого и лёгкого меха. Его мясо съедобно (оно высоко ценится в некоторых районах Монголии), а жир использовался в технике и народной медицине. Для сельского хозяйства байбак практически безвреден — он редко трогает культурные растения; изредка поедает люцерну и подсолнух. На огородах, разведённых в колонии сурков, они иногда едят капусту и надземные части моркови. Байбак — популярный объект специальной охоты — Варминтинга, при которой стрельба ведётся с большого расстояния из специального оружия.
Байбак — один из символов Луганской области Украины, он изображён на её гербе. А также Бижбулякского района Республики Башкортостан, изображён на гербе и флаге.
Из зимней спячки байбаки выходят в конце февраля — начале марта. Немного откормившись, они принимаются ремонтировать или рыть новые защитные норы; позднее — поправлять и расширять жилые норы. Деятельность начинается с восходом солнца, когда зверьки просыпаются и отправляются на кормёжку. На поверхности сурки поддерживают зрительную (позы столбиком) и звуковую (перекличка, сигнал опасности) связь. Обычно двое сурков в колонии играют роль часовых, пока другие кормятся. Слух у сурка развит слабее, чем зрение, поэтому главным сигналом опасности является не столько свист, сколько вид бегущего к норе сородича. Увидев это, другие сурки тоже бросаются к норам, даже если при этом не было крика. В полдень байбаки обычно отдыхают в норах, а к вечеру опять выходят на кормёжку. На поверхности земли они проводят 12—16 часов.
Передвигается сурок порывистыми перебежками, временами останавливаясь и замирая на месте. Спасаясь от преследования, бежит довольно быстро, достигая на ровных участках скорости 12 — 15 км/ч, и старается укрыться в ближайшей норе.
В марте—апреле у байбаков наступает брачный период. Беременность длится 30—35 дней; обычно в выводке 3—6 детёнышей. Новорожденные сурчата голые и слепые, длиной 9—11 см и весом 30—40 г (это около 1 % от массы матери). Глаза у них открываются только на 23-й день. На время беременности и молочного вскармливания самец отселяется в другую нору. Молоком самка кормит до 50 дней, хотя в возрасте 40 дней, в конце мая — начале июня сурчата уже начинают питаться травой. Раньше полагали, что семьи сурков состоят из родителей и двух выводков детёнышей-погодков. Но наблюдения за мечеными зверьками показали, что часть сеголетков уходит из своей семьи и поселяется в других семьях как приёмыши, а их родители в свою очередь принимают чужих детёнышей. Сурчата остаются с родителями до следующего лета, после чего строят собственные норы. Но и вторую зимовку они проводят вместе с родителями. В целом, характер у сурков миролюбивый; они редко дерутся и прогоняют только пришлых зверьков.
К концу лета сурок накапливает до 800—1200 г жира, что составляет до 20 — 25 % его веса. Зверьки всё реже покидают норы; они обновляют гнёзда, натаскивая в них сухую траву. В конце августа — сентябре (не позже 20-х чисел) сурки собираются в зимовочных норах группами от 2—5 до 20—24 особей. Все входы в нору они забивают плотными пробками из смеси кала, земли и камней и впадают в глубокую спячку, которая длится 6—8 месяцев. Температура воздуха в норе даже в сильные морозы не опускается ниже 0 °C. Во время спячки жизненные процессы у сурков почти замирают: температура тела падает с 36—38 до 4,6—7,6 °C, дыхание замедляется до 2—3 вдохов в минуту вместо нормальных 20—24, а сердцебиение — до 3—15 ударов в минуту вместо 88—140. Зимой сурки не питаются и почти не двигаются, существуя за счёт запасов накопленного жира. Однако, поскольку расходы энергии во время спячки низкие, весной сурки нередко просыпаются достаточно упитанными, с запасом 100—200 г жира.
Половой зрелости сурки достигают на 3 год жизни. Врагов у сурка в настоящее время немного, в основном это бродячие собаки и лисы. Из-за их нападений к осени в выводке редко остаётся более 3 сурчат. На них охотятся волки и хищные птицы (орлы), а также барсуки, хорьки, корсаки.
旱獭（学名：Marmota bobak）为松鼠科旱獭属的动物，主要分布在俄罗斯，中亚和东欧草原。在中国大陆，分布于黑龙江、新疆、内蒙古等地。该物种的模式产地在波兰。[2]
旱獭（学名：Marmota bobak）为松鼠科旱獭属的动物，主要分布在俄罗斯，中亚和东欧草原。在中国大陆，分布于黑龙江、新疆、内蒙古等地。该物种的模式产地在波兰。
만주마멋 또는 보박마멋(Marmota bobak)은 다람쥐과에 속하는 설치류의 일종이다.[3] 유럽 동부와 중앙아시아의 스텝 지대에서 발견된다. 무리 생활을 하는 동물로 경작지 경계 지역을 포함하여 스텝 지대 초원에서 서식한다. 일년의 반 이상 겨울잠을 잔다. 평균 약 다섯 마리의 새끼를 낳고, 새끼 마멋은 약 3년이면 성적으로 성숙해진다. 수컷 새끼는 두 번째 겨울을 지난 후에 가족 무리를 떠나며, 성숙한 암컷의 약 60%가 거의 매년 새끼를 낳는다. 털은 모자와 외투를 만드는 데 사용되며 모스크바 모피 농장은 모피옷을 만들기 위해 만주마멋을 키우는 실험을 하고 있다.
다음은 2009년 헬겐(Helgen) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[4]
마멋족 마멋속
_fur_skins.jpg)
.jpg)
_-_Rochers-de-Naye,_Switzerland,_2009.jpg)
_fur_skins.jpg)
