Black Shouldered Kite

Elanus axillaris ye una especie d'ave accipitriforme de la familia Accipitridae endémica del continente australianu. Considérase una ave común. Nun se conocen subespecies.^[1]

Descripción

Mide de 35 a 38 centímetros de llargor y de 80 a 95 centímetros de valumbu. Los adultos son de color gris maciu cola cabeza y el banduyu blancos y los costazos negros.

Hábitat y distribución

Anque presente en cuasi toa Australia, ye más común nes zones relativamente fértiles del sudeste y el suroeste, y nel sureste de Queensland. Son raros nel desiertu y considérense visitantes accidentales nel norte de Tasmania y nes islles del Estrechu de Torres.

Puede atopáse-y en terrén arboláu, pero ye fundamentalmente una ave de pradería. Nun se-y atopa n'altitúes cimeres a los 1.500 metros. En xunto, la colonización europea d'Australia favoreció-y al baltar grandes estensiones de monte p'agricultura y favorecer la multiplicación de los royedores.

Comportamientu

El so nial ye de cañes, tapizáu con fueyes verdes. Pon de 3 a 4 güevos; la incubación dura de 29 a 34 díes. Los pichones abandonen el nial a los cinco o seis selmanes.

Alimentación

El elanio australianu aliméntase cuasi puramente de mures. Tamién puede cazar saltapraos, aguaróns, pequeños reptiles, páxaros, ya inclusive (bien raramente) coneyos, pero los mures y otros pequeños mamíferos representen más del 90% de la so dieta. Probablemente, la so influencia nes poblaciones de mures ye significativa: Cada adultu caza hasta dos o trés mures al día, y nuna ocasión reparar a un machu que llevó non menos de catorce mures a los sos crecíos pitucos nuna hora.

Como los otros elanios, el elanio australianu identifica a les sos pequeñes preses ente la yerba gracies a el so escelente vista. Dacuando xixila posáu, xeneralmente nun árbol secu, pero más frecuentemente acúrrese nel aire con gran habilidá y aparentemente ensin esfuerciu. Típicamente, un elanio australianu acurrir de 10 a 30 metros sobre un puntu, esquiza'l terrén so él, dacuando mientres unos pocos segundos, dacuando, mientres más d'un minutu, entama a un nuevu puntu d'observación y vuelve empezar. Cuando alcuentra una presa, déxase cayer silenciosamente, coles pates per delantre y les ales llevantaes; dacuando cai hasta'l suelu d'una sola vegada, pero xeneralmente realiza una o delles paraes entemedies. Unos dos tercios de los ataques son granibles. Dacuando, taramien les preses en vuelu.

Referencies

• BirdLife International 2004. Elanus axillaris. En: IUCN 2006. 2006 IUCN Red List of Threatened Species.

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Elanus axillaris .

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

Elanus axillaris (lat. Elanus axillaris) - boz çalağan cinsinə aid quş növü.

Mənbə

Xarici keçidlər

sabap2.adu.org.za

An elan Aostralia (liester : elaned Aostralia)^[1] a zo ur spesad evned-preizh bihan, Elanus axillaris an anv skiantel anezhañ.

Anvet e voe Falco axillaris (kentanv) da gentañ-penn (e 1801) gant an evnoniour saoz John Latham (1740-1837).

Doareoù pennañ

Boued

Bevañ a ra diwar logod dreist-holl petra bennak ma tegouezh dezhañ pakañ Caelifera, laboused, razhed ha stlejviled bihan ivez.

Annez

Brosezat eo ar spesad en Aostralia^[2].

Liammoù diavaez

• (en) Elanus axillaris war al lec'hienn BirdLife International.
• (en) Elanus axillaris war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Notennoù ha daveennoù

L'elani australià (Elanus axillaris) és un ocell rapinyaire de la família dels accipítrids (Accipitridae) que habita zones de praderies, sabanes i terres de conreu d'Austràlia i Tasmània.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Elani australià

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Barcud ysgwydd-ddu Awstralia (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: barcudiaid ysgwydd-ddu Awstralia) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Elanus axillaris; yr enw Saesneg arno yw Australian black-shouldered kite. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. axillaris, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r barcud ysgwydd-ddu Awstralia yn perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Aquila spilogaster Aquila spilogaster Aquila wahlbergi Aquila wahlbergi Barcud wynepgoch Gampsonyx swainsonii Eryr Adalbert Aquila adalberti Eryr Bonelli Aquila fasciata Eryr euraid Aquila chrysaetos Eryr Gurney Aquila gurneyi Eryr nadroedd Madagasgar Eutriorchis astur Eryr rheibus Aquila rapax Eryr rheibus y diffeithwch Aquila nipalensis Eryr ymerodrol Aquila heliaca Fwltur yr Aifft Neophron percnopterus

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Der Australische Gleitaar (Elanus axillaris) ist ein in Australien und Tasmanien vorkommender Greifvogel aus der Familie der Habichtartigen (Accipitridae).

Beschreibung

Australische Gleitaare erreichen eine Körperlänge von 33 bis 37 Zentimetern und eine Flügelspannweite von 82 bis 94 Zentimetern. Das Gewicht der Männchen wurde mit 181 bis 300, das der Weibchen mit 270 bis 365 Gramm gemessen.^[1] Die Vögel zeigen zeichnungsmäßig keinen Geschlechtsdimorphismus. Kopf, Rücken, Brust und Bauch sowie die relativ kurzen Steuerfedern sind weiß gefärbt. Von den hellgrauen Flügeln heben sich schwarze Schulterfedern sowie dunkelgraue Handschwingen deutlich ab. Der kurze Hakenschnabel ist schwärzlich, die Iris rot. Beine und Füße haben eine kräftig gelbe Farbe.

Ähnliche Arten

Australische Gleitaare ähneln dem Schwarzachselaar (Elanus scriptus), dessen Augen jedoch schwarz gerandet sind, wodurch das Gesicht eulenartig wirkt. Hauptunterschied ist die schwarze Zeichnung auf der Flügelunterseite, die von der Achsel bis zur Spitze reicht, während beim Australischen Gleitaar dort nur ein relativ kleiner schwarzer Bereich erkennbar ist.

• Schwarzachselaar (Elanus scriptus)

• Australischer Gleitaar (Elanus axillaris)

Verbreitung und Lebensraum

Das Verbreitungsgebiet des Australischen Gleitaars umfasst das gesamte Festland von Australien sowie den nördlichen Teil von Tasmanien. Hauptlebensraum sind Wiesenlandschaften, Savannen und lichte Wälder bis in Höhenlagen von 1500 Metern.^[1][2]

Lebensweise

Australische Gleitaare ernähren sich in erster Linie von verschiedenen Nagetieren (Rodentia), beispielsweise Hausmäusen (Mus musculus), außerdem von kleinen Vögeln sowie von Eidechsen und großen Insekten, bevorzugt Heuschrecken (Orthoptera). Die Beute wird aus einem Schwebeflug heraus geschlagen. Einer Studie zufolge sind 77 % der Angriffe erfolgreich. Kleinere Beutetiere werden im Flug verspeist. Die Vögel jagen bevorzugt am Tage, zuweilen auch in mondhellen Nächten.^[1] Die Brutsaison verteilt sich über das gesamte Jahr, bevorzugt werden jedoch Frühling und Herbst. Bei ausreichendem Nahrungsangebot erfolgen zwei Bruten im Jahr. Das Nest wird überwiegend 4 bis 35 Meter über dem Erdboden in hohen lebenden Bäumen angelegt. Künstliche Strukturen werden nur sehr selten angenommen. Das in der Hauptsache aus Zweigen bestehende Nistmaterial wird von beiden Geschlechtern gesammelt, jedoch nur vom Weibchen verbaut. Der Nestdurchmesser beträgt 27 bis 45 Zentimeter. Das Nest wird mit zwei bis fünf Eiern bestückt, die in 29 bis 34 Tagen ausbrütet werden. Die Jungen verlassen das Nest in der Regel nach 33 bis 38 Tagen, in Ausnahmefällen nach 42 Tagen und werden einen Monat später selbstständig. Die Erfolgsquote vom Schlüpfen der Jungvögel bis zum Verlassen des Nestes wurde mit 54 % angegeben.^[1]

Gefährdung

Der Australische Gleitaar ist in Australien und Tasmanien weit verbreitet. Da er auch landwirtschaftlich genutzte Flächen wegen des dort herrschenden Angebots an geeigneter Nahrung (Mäusen) besiedelt, ist sogar eine leichte Ausdehnung seines Lebensraums zu verzeichnen. Er wird deshalb von der Weltnaturschutzorganisation IUCN als „least concern = nicht gefährdet“ eingestuft.^[3] Im Gegensatz zu vielen anderen Greifvogel-Arten hat sich die Verwendung von DDT in den 1940er Jahren nicht nachteilig auf die Dicke der Eischale und damit den Bruterfolg ausgewirkt.^[1]

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b c d e} S. Debus, G. M. Kirwan, J. S. Marks: Black-shouldered Kite (Elanus axillaris). In: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie, E. de Juana (Hrsg.): Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona 2017 (online [abgerufen am 2. Mai 2017]).
2. ↑ Vorkommen
3. ↑ IUCN Red List

मुसे चील नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा ब्ल्याक-सोल्डर्ड काइट (Black-shouldered Kite) भनिन्छ।

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

ਚਿੱਟੀ ਇੱਲ (ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ: Black-shouldered kite; Elanus axillaris) ਭਾਂਵੇਂ ਮੁੱਖ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਪੰਛੀ ਹੈ ਪਰ ਇਹ ਅਫਰੀਕਾ, ਯੁਰੇਸਿਆ ਅਤੇ ਉੱਤਰੀ ਅਮਰੀਕਾ ਵੀ ਆਮ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਵੀ ਪਹਿਲਾਂ ਕਾਫੀ ਵਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਘਟਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਇਹ ਕਿਸਾਨ ਦਾ ਮੀਟਰ ਪੰਛੀ ਹੈ। ਕੌਮਾਂਤਰੀ ਕੁਦਰਤ ਸੁਰੱਖਿਆ ਸੰਸਥਾ ਅਨੁਸਾਰ ਵਿਸ਼ਵ ਪਧਾਰ ਤੇ ਇਹ ਪ੍ਰਜਾਤੀ ਅਜੇ ਘੱਟ ਖਤਰੇ ਵਿੱਚ ਹੈ ਪਰ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਇਹ ਘਟਦੀ ਜਾਂ ਰਹੀ ਹੈ।^[2]

ਫੋਟੋ ਗੈਲਰੀ

• ਚਿੱਟੀ ਇੱਲ, ਪਿੰਡ ਬੇਹਿਲੋਲਪੁਰ, ਮੋਹਾਲੀ ਪੰਜਾਬ

• ਚਿੱਟੀ ਇੱਲ, ਪਿੰਡ ਬੇਹਿਲੋਲਪੁਰ, ਮੋਹਾਲੀ ਪੰਜਾਬ

ਹਵਾਲੇ

1. ↑ BirdLife International (2012). "Elanus axillaris". IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. International Union for Conservation of Nature. Retrieved 26 November 2013.
2. ↑ https://sites.google.com/site/pushpinderjairup2/citi-ila-kapasi-ila-chiti-ill-kapasi-ill-punjabi-tribune-february-8-2014

சிறிய கரும்பருந்து (Black-shouldered Kite) இப்பறவை ஆத்திரேலியா பகுதிகளில் திறந்த வெளிகளில் அதிகமாகக்காணப்படுகிறது. இப்பறவை ஊன் உண்ணிப் பறவையாகும். இப்பறவை ஐரோவாசியா, ஆப்பிரிக்கா, மற்றும் அமெரிக்காப் பகுதிகளில் காணப்படும் கருஞ்சிறகுப் பருந்தைப் போல் காணப்படுகிறது.

விளக்கம்

இப்பறவையின் நீளம் சாதாரணமாக 35 முதல் 38 செமீ வரையிலும் சிறகு விரிந்த நிலையில் 80 முதல் 95 செமீட்டர்கள் வரையிலும் உள்ளது. இவற்றில் ஆண பறவை சிறியதாகவும் கண்கள் சிகப்பு நிறத்திலும் காணப்படுகிறது. இப்பறவை தன் சிறகை விரித்துப் பறக்கும் போது விசில் அடிப்பதுபோல் சத்தம் எழுப்பும் தன்மை கொண்டது. இவற்றின் இனப்பெருக்க காலம் ஆகசுட் மாதத்திற்கும் சனவரி மாதத்திற்கும் இடையில் நடக்கிறது. இவை வானத்தில் சுற்றிக்கொண்டே தன் இரையை பூமியில் பார்த்து விரைந்து சென்று பிடிக்கும் வல்லமை கொண்டுள்ளது. முப்பது நாட்களுக்குள் மூன்று முட்டைகள் இட்டு அடைகாக்கிறது. இதன் குஞ்சுகள் ஐந்து வாரங்களில் வெளிவந்து தனது இரை வேட்டைக்கு தயாராகிறது.

மேற்கோள்கள்

The black-shouldered kite (Elanus axillaris), also known as the Australian black-shouldered kite, is a small raptor found in open habitats throughout Australia. It resembles similar species found in Africa, Eurasia and North America, including the black-winged kite, a species that has in the past also been called "black-shouldered kite". Measuring around 35 cm (14 in) in length, with a wingspan of 80–100 cm (31–39 in), the adult black-shouldered kite has predominantly grey-white plumage and prominent black markings above its red eyes. It gains its name from the black patches on its wings. The primary call is a clear whistle, uttered in flight and while hovering. It can be confused with the related letter-winged kite in Australia, which is distinguished by the striking black markings under its wings.

The species forms monogamous pairs, breeding between August and January. The birds engage in aerial courtship displays which involve high circling flight and ritualised feeding mid-air. Three or four eggs are laid and incubated for around thirty days. Chicks are fully fledged within five weeks of hatching and can hunt for mice within a week of leaving the nest. Juveniles disperse widely from their home territory. The black-shouldered kite hunts in open grasslands, searching for its prey by hovering and systematically scanning the ground. It mainly eats small rodents, particularly the introduced house mouse, and has benefitted from the modification of the Australian landscape by agriculture. It is rated as least concern on the International Union for Conservation of Nature (IUCN)'s Red List of Threatened Species.

Taxonomy

The black-shouldered kite was first described by English ornithologist John Latham in 1801, as Falco axillaris.^[2] Its specific name is derived from the Latin axilla, meaning "armpit",^[3] relating to the dark patches under the wings.^[4] He reported the description came from a bird that had been kept for two months in the early colony.^[5] The species description was based on one of four paintings by Australian painter Thomas Watling of a bird in the Sydney district in the 1790s.^[6]

English naturalist John Gould described the same species as Elanus notatus in 1838 from a specimen from New South Wales,^[7] apparently unaware of Latham's description.^[6] English zoologist George Robert Gray followed Latham using the binomial Elanus axillaris in 1849.^[8] Gould conceded Latham's name was valid and hence had precedence, and E. notatus was reduced to synonymy. Australian ornithologist Gregory Mathews argued that Latham's description mentioned black axillaries and hence must have referred to the letter-winged kite, and that Watling's drawings were inconclusive. He promoted the use of E. notatus over E. axillaris in 1916.^[6] This was followed for many years.^[9] But in 1980 Australian taxonomists Richard Schodde and Ian J. Mason refuted Mathews' claim that the original description of E. axillaris was ambiguous and reinstated the name.^[10] This has been followed by subsequent authorities.^[9][11] The black-shouldered kite has no recognised subspecies.^[11]

"Black-shouldered kite" has been designated the official English name by the International Ornithologists' Union (IOC).^[11] It has also been called the Australian black-shouldered kite to distinguish it from the Eurasian black-winged kite (E. caeruleus) and American white-tailed kite (E. leucurus)—both formerly known as "black-shouldered kite".^[4] Watling had recorded the Dharug term Geo-ga-rack.^[6]

In 1959, American ornithologist Kenneth C. Parkes noted that the plumage of the black-shouldered kite is similar to that of the black-winged and white-tailed kites, and proposed that all three were subspecies of a single cosmopolitan species E. caeruleus—much like the peregrine falcon (Falco peregrinus).^[12] Researchers William S. Clark and Richard C. Banks disputed this, pointing out the differences in anatomical proportions such as wing shape and tail length, and hunting behavior (E. caeruleus rarely hunts by hovering, unlike the other two species) and proposed the species be separated again in 1992.^[13] They are regarded as distinct in the IOC World Bird List.^[11]

Molecular evidence shows that the black-shouldered kite and its relatives belong to a subfamily Elaninae that is an early offshoot within the raptor family Accipitridae.^[14][15] There is some evidence they are more divergent from other raptors and better placed in their own family.^[16][17]

Description

The adult black-shouldered kite is around 35 cm (14 in) in length, with a wingspan of between 80 and 100 cm (31 and 39 in). The female is slightly heavier, weighing on average around 300 g (11 oz) compared to the male's average weight of 260 g (9.2 oz). The sexes have similar plumage.^[18] The crown, neck and upperparts are pale grey, while the head and underparts are white. A black comma-shaped marking lies in front of and stretches over and behind the eye, which is deep red and surrounded by a black orbital ring. The leading edge of the outer wing is black. When perched, this gives the species its prominent black "shoulders". The central rectrices of the tail are pale grey, while the rest of the tail feathers are white. The bill is short with a sharp, hooked tip to the upper mandible. Its nostrils and the cere are bright or dull yellow and the bill is black. The legs and feet are also yellow or golden-yellow,^[19] and the feet have three toes facing forwards and one toe facing backwards.^[20]

The juvenile has a white forehead and chin and rusty brown neck, nape and breast with darker streaks. The back and wings are mottled buff or brown. There is a less distinctive dark shoulder patch, but a larger comma-shaped patch over the eyes. The eyes themselves are dark brown. The bill is black with a horn-coloured cere.^[19]

Black-shouldered kites spiral into the wind like a kestrel. They soar with V-shaped up-curved wings, the primaries slightly spread and the tail widely fanned,^[21] giving the tail a squarer appearance and visible 'fingers' on the wings.^[19] In level flight progress is rather indirect.^[22] Their flight pattern has been described as 'winnowing' with soft steady beats interspersed with long glides on angled wings.^[23] They can most often be seen hovering with wings curved and tail pointing down.^[19]

The black-shouldered kite is very similar to the related letter-winged kite (E. scriptus), but has the black mark above and behind the eye, a white rather than grey crown, and shows all-white underparts in flight except for the black markings on the shoulder, dark wingtips,^[21] and a small black patch on the underwing.^[18] It is slightly larger than the nankeen kestrel (Falco cenchroides).^[18] The latter species lacks wing markings and has pale brown plumage.^[24] It keeps its wings level when soaring, and has a faster wingbeat when hovering. The grey falcon (Falco hypoleucos) has somewhat similar coloration to the black-shouldered kite but is bulkier and heavier overall and lacks the black markings.^[19] Its wings are barred, and it preys on birds. The grey goshawk (Accipiter novaehollandiae) has wider more rounded wings, underwing markings and glides with lowered wings.^[24]

Vocalisations

The black-shouldered kite is generally silent, except in the breeding season when its calls, though weak, can be persistent.^[23] It primarily utters a clear whistled chee, chee, chee call in flight and while hovering, or a hoarse wheezing skree-ah when perched.^[23] A short high whistle is the primary contact call between a pair, while a harsh scraping call is the most common call used by the female and large young, and brooding females call to their young with a deep, soft, frog-like croak.^[25]

A variety of different calls have been recorded from captive birds, including harsh, harmonic, chatter and whistle vocalisations. Harsh calls were made when a bird was alarmed or agitated, whistle-type calls were emitted in general contexts, sometimes monotonously, and shorter duration "chatter" calls were given when a bird sighted a human near the enclosure.^[26]

Distribution and habitat

Black-shouldered kites may be sedentary or nomadic and are generally found in open grasslands or valleys where there are scattered clumps of trees, where the grass or groundcover is accessible from the air and ranges from 30 cm to 1.5 m (1–5 ft) high. As well as native grasslands they forage over pastures, cereal or vegetable crops and vineyards, often focusing on areas that have been recently harvested or ploughed and hence rendering prey more exposed. In urban areas, they are encountered on the edge of towns on wasteland, irregularly mown areas, sports fields, golf courses or grassy roadside verges.^[19] They also hunt over coastal dunes and drier marshland,^[23] but avoid areas with dense cover such as forest as well as bare or rocky ground.^[19]

Their numbers fluctuate during drought and floods and can be irruptive in response to sudden increases in mouse populations.^[23] The most distant banding recovery was from the Red Banks area in South Australia to Lithgow in eastern New South Wales three and a half years later, a distance of 1,073 km (667 mi).^[27]

Although reported throughout Australia, they are most common in the relatively fertile south-east and south-west corners of the mainland, and in south-east Queensland. They are rare in the deep desert and dryer areas such as western Cape York or the Northern Territory, and are occasional visitors to northern Tasmania,^[28] King Island,^[29] and the Torres Strait islands.^[28]

Behaviour

Black-shouldered kites usually hunt singly or in pairs, though where food is plentiful they occur in small family groups and can be loosely gregarious at times of irruptions, with up to 70 birds reported feeding together during a mouse plague.^[23] They roost communally, like other Elanus species.^[30] They are territorial when food is not abundant. The practice of "tail flicking" where, on landing, the tail is flicked up and lowered and the movement repeated persistently is thought to be a possible territorial display.^[23]

Breeding

Aerial courtship displays involve single and mutual high circling flight, and the male may fly around with wings held high rapidly fluttering, known as flutter-flight.^[31] Courting males dive at the female, feeding her in mid-flight. The female grabs food from the male's talons with hers while flipping upside-down. They may lock talons and tumble downwards in a ritualised version of grappling, but release just before landing.^[32] All courtship displays are accompanied by constant calling.^[23]

Black-shouldered kites form monogamous pairs. The breeding season is usually August to January, but is responsive to mice populations,^[23] and some pairs breed twice in a good season.^[24] Both sexes collect material for the nest but the female alone builds it.^[33] A large untidy shallow cup of sticks usually in the foliage near the top of trees, the nest takes anywhere from two to six weeks to be built.^[34] It is constructed of thin twigs and is around 28 to 38 cm (11 to 15 in) across when newly built, but growing to around 78 cm (31 in) across and 58 cm (23 in) deep after repeated use.^[23] The nest is lined with green leaves and felted fur, though linings of grass and cow dung have also been reported.^[23] It is generally located in the canopy of an isolated or exposed tree in open country, elevated 5 to 20 m (16 to 66 ft) or more above the ground. Black-shouldered kites have been known to use old Australian magpie, crow or raven nests.^[35]

Females perform most of the care of eggs and nestlings, though males take a minor share of incubation and brooding.^[36] The clutch consists of three to four dull white eggs of a tapered oval shape measuring 42 mm × 31 mm (1.7 in × 1.2 in) and with red-brown blotches that are often heavier around the larger end of the egg.^[35] The eggs are laid at intervals of two to five days.^[37] The female incubates the eggs for 30 days and when the eggs hatch the chicks are helpless but have soft down covering their body. For the first two weeks or so the female broods the chicks constantly, both day and night. She does no hunting at all for the first three weeks after hatching, but calls to the male from the nest, and he generally responds by bringing food.^[38] The female feeds the chicks with the mice brought back to the nest by the male,^[20] feeding them in tiny pieces for the first week or two, at which time the chicks are capable of swallowing a mouse whole.^[38] The nestling period lasts around 36 days, and the post-fledging period at least 36 days with parental feeding for at least 22 days.^[36] When the chicks are older both parents take it in turns to feed them. Black feathers start to appear along the chicks' wings when they are about a fortnight old, and they are fully fledged and are ready to fly in five weeks.^[20] Within a week of leaving the nest the young birds are capable of hunting for mice on their own.^[25]

Juveniles disperse widely, taking up territory that can be as far as 1,000 km (600 mi) from the nest site.^[24]

Food and hunting

The black-shouldered kite has become a specialist predator of the introduced house mouse, often following outbreaks of mouse plagues in rural areas.^[39] It takes other suitably-sized creatures when available, including grasshoppers, rats, small reptiles, birds, and even (very rarely) rabbits, but mice and other mouse-sized mammals account for over 90% of its diet. Its influence on mouse populations is probably significant; adults take two or three mice a day each if they can,^[39] around a thousand mice a year.^[25] On one occasion, a male was observed bringing no less than 14 mice to a nest of well-advanced fledglings within an hour.^[36] In another study, a female kite was seen to struggle back to fledglings in the nest with a three-quarters grown rabbit, a heavy load for such a small bird.^[38]

Like other elanid kites, the black-shouldered kite hunts by quartering grasslands for small creatures. This can be from a perch, but more often by hovering in mid-air.^[23] It is diurnal, preferring to hunt during the day, particularly in the early morning and mid to late afternoon, and occasionally hunts in pairs. Its hunting pattern, outside breeding periods and periods of abundant prey, has distinct crepuscular peaks, perhaps corresponding to mouse activity.^[22] When hunting, the kite hovers with its body hanging almost vertically, and its head into the wind.^[38] Unlike the nankeen kestrel, the black-winged kite shows no obvious sideways movement, even in a strong breeze.^[38] One study of a nesting pair noted that the male searched aerially for 82% of the search time.^[36] Typically, a kite hovers 10 to 12 m (35 to 40 ft) above a particular spot, peering down intently, sometimes for only a few seconds, often for a minute or more, then glides swiftly to a new vantage point and hovers again.^[22] When hunting from a perch, a dead tree is the preferred platform. Like other Elanus kites, the black-shouldered kite grips a vertical branch with a foot on either side, each one above the other and turned inwards, which enables them to maintain a secure footing on relatively small branches.^[25] Though hovering is the most common hunting method, the kites have been observed searching the ground beneath a vantage point for periods of up to an hour.^[25]

When a mouse or other prey is spotted, the kite drops silently onto it, feet-first with wings raised high; sometimes in one long drop to ground level, more often in two or more stages, with hovering pauses at intermediate heights. Prey is seized in the talons and about 75% of attacks are successful.^[36] Prey can either be eaten in flight or carried back to a perch. Birds will have a favoured feeding perch, beneath which accumulate piles of pellets or castings.^[22]

Conservation status

The arrival of Europeans to Australia has, on the whole, benefited the black-shouldered kite through land clearing, irrigation for agriculture, grain harvesting, and storage practices which provide suitable conditions for much larger numbers of mice.^[20] As the species has a large range and an increasing population, it is listed as "Least Concern" on the IUCN Red List of Threatened species.^[1][40] In southwestern Australia, it has become one of the most commonly recorded raptors in the wheatbelt.^[30] According to raptor researcher Stephen Debus, this species did not suffer from eggshell thinning during the period of DDT use in Australia, though he believes secondary poisoning is possible from rodenticides used during mouse plagues or from pesticides used during locust plagues.^[30] Populations in areas with high sheep and rabbit numbers may decline, as these animals compact the soil and reduce the available habitat for mice.^[20]

References

Citations

Works cited

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Black-shouldered_kite&oldid=1157481472"

La nigraŝultra milvo (Elanus axillaris) estas malgranda rabobirdo de subfamilio Elanienoj (Elaninae) ene de la familio de Akcipitredoj. Temas pri eta rabobirdo kiu vivas en Aŭstralio en malfermaj medioj. Kiel aliaj elanedaj milvoj, ili manĝas ĉefe ronĝulojn.

Tiu specio estas 35–38 cm longa kun enverguro de 80–95 cm; la plenkreskulo estas malgranda kaj gracia, ĉefe palgriza kaj blanka rabobirdo kun nigraj ŝultroj kaj ruĝja irisoj. Ties ĉefa alvoko estas klara fajfo, kriata dumfluge kaj dum ŝvebado.

Kvankam konstatita tra tuta Aŭstralio, ili estas plej komunaj en la sudorientaj kaj sudokcidentaj anguloj de la kontinento. Ties preferata habitato estas malfermaj herbejoj kun disaj arboj kaj ili estas oftevidataj ĉasantaj ĉe ŝoseoj. Kiel ĉe ĉiuj la elanienoj, ankaŭ ĝi estas specialista predanto de roduloj, kiujn ĝi ĉasas sole aŭ en paroj per ŝvebado en meza aero super malferma tero.

La nigraŝultraj milvoj formas monogamajn parojn, reproduktiĝas inter aŭgusto kaj januaro. Tiuj birdoj plenumas aeran pariĝadajn memmontrojn kiuj inkludas altan cirkladajn flugojn kaj ritan manĝigadon mezaere. La ino demetas 3 al 4 ovojn kiuj estas kovataj dum ĉirkaŭ unu monato. La idoj estas zorgataj dum kvin semajnoj post eloviĝo kaj povas ĉasi musojn post unu semajno post elnestiĝo. Junuloj disiĝas amplekse el la hejma teritorio.

Taksonomio

La Nigraŝultra milvo estis unuafoje priskribata de la angla ornitologo John Latham en 1802, kiel Falco axillaris.^[1] Ties specifa nomo devenas el la latina axilla "ŝultro". La komuna nomo "Nigraŝultra milvo" estis iam uzita por eŭropafrika specio, nome Elanus caeruleus, dum la aŭstralia birdo (kaj ankaŭ alia nordamerika specio, la Blankavosta milvo Elanus leucurus) estis konsiderata kiel subspecio de tiu, ĉar la tri specioj Elanus havas kompareblajn plumarbildojn kaj grandojn. Nuntempe tamen la tri specioj estas konsiderataj aparte, kaj la nomo "nigraflugila milvo" estas uzata por E. caeruleus. Modernaj referencoj por la nigraŝultra milvo rilatu ĉiam nur la aŭstralian specion.^[2] La Aŭstralia nigraŝultra milvo estis iam nomata E. notatus, sed ne klaris, ke la nomo aplikas nur al tiu specio.^[3]

En 1851 la brita zoologo Edward Blyth priskribis la Elanienojn, la "mildungaj milvoj" kiel formala subfamilio de Akcipitredoj.^[4] Tamen ili estas ankaŭ grupigitaj en Akcipitrenoj, la plej larĝa subfamilio de akcipitroj kaj agloj priskribata de la franca ornitologo Louis Jean Pierre Vieillot en 1816.^[5]

Taksonomia propono baze sur studoj de DNA rekomendis klasigi la milvojn de Elanus kiel separata familio (Elanidae).^[6] Molekula studo de 2004 pri citokromo-b kaj sekvencoj de DNA montras ke ili disiĝis el tipaj akcipitroj kaj agloj je pli frua epoko ol la Fiŝaglo, kiu estis klasita en sia propra familio.^[7]

Priskribo

Aspekto

La Nigraŝultra milvo estas birdo de 35 ĝis 38 cm longa kaj havas enverguron de 80 ĝis 95 cm, dum la averaĝa pezo estas de 291 g. Plenkreskuloj estas helgrizaj kaj havas tre blankajn kapon kaj subajn partojn. La bordo de antaŭa parto de flugiloj (ŝultroj) estas nigraj; pro tio kiam ripozas aspektas kvazaŭ nigraŝultra. Ili havas ruĝajn irisojn, kun nigra 'koma' masko kiu etendas malantaŭokule. Ili havas kvadratan voston, kaj kiel ĉe ĉiuj birdoj, sveltan aerodinamikan korpon. La beko estas mallonga kun akra, hokoforma pinto en supra makzelo. Ties naztruoj kaj vaksaĵoj (haŭtaĵo bekobaze) estas brilflavaj kaj la beko estas nigra. La kruroj kaj piedoj estas ankaŭ flavaj, kaj la piedoj havas tri fingrojn antaŭen kaj unu malantaŭen.^[8] Ambaŭ seksoj estas similaj, kaj inoj nur iom pli grandaj ol maskloj, kvankam ili povas esti ĝis 15% pli fortikaj.^[9]

La markoj de junuloj sekvas similan modelon de plenkreskuloj, sed ili estas eluzitaj kun ruĝecbruna koloro en kapo kaj supra brusto, kaj la dorso kaj flugiloj estas makulecaj sablokolore aŭ malhelbrune kun elstaraj blankaj pintoj. La irisoj de junuloj estas malhelbrunaj.^[9]

La Nigraŝultra milvo estas tre simila al la rilata specio de rabobirdoj, nome Leterflugila milvo (E. scriptus), sed havas la nigran markon supre kaj malantaŭ la okulo, blankan pli ol grizan kronon, kaj montras tutblankajn subajn partojn dumfluge escepte pro la nigra makulo ĉe ŝultro kaj la malhelaj flugilpintoj.^[10]

Voĉo

La Nigraŝultraj milvoj estas ĝenerale silentemaj, escepte dum la reprodukta sezono kiam ties alvokoj, kvankam mildaj, povas esti persistaj.^[9] Ili ĉefe krias klarajn fajfajn alvokojn 'ĉii, ĉii, ĉii' dumfluge kaj dum ŝvebado, aŭ raŭkan anhelon 'skrii-ah' dumripoze.^[9] La alvoko estis konfuzata kun tiu de la Arĝentmevo.^[11] Mallonga altatona fajfo estas la ĉefa kontaktalvoko inter la paro, dum akra ĉirpado estas la plej komuna alvoko uzata de inoj kaj grandaj junuloj, kaj kovantaj inoj povas alvoki siajn idjn per profunda, milda, raneca kvakado.^[12]

Oni registris varion de diferencaj alvokoj el kaptivaj birdoj, inklude akrajn, harmoniajn, kriajn kaj fajfajn voĉojn.^[13] Akraj alvokoj estas farataj kiam birdo alarmiĝas aŭ agitiĝas, fajfecajn alvokojn oni elsendas en ĝenerala kunteksto, foje monotone, kaj pli mallongaj kriaj alvokoj estas elsendataj kiam birdo vidas homon ĉe la areo.^[13]

Disvastiĝo kaj habitato

Kvankam estas registrita tra la tuta Aŭstralio, ili estas pli komunaj en la fruktodona regiono sudokcidenta kaj sudorienta, kaj en sudorienta Kvinslando (Queensland). Ili estas maloftaj en dezerto kaj nur eventuale vizitas nordan Tasmanion kaj la insulojn de markolo Torres. Ĉar la specio havas tre ampleksajn teritoriojn kaj la populacio pliiĝas, ĝi estis listata kiel "Malplej Zorgiga" fare de la IUCN Ruĝa Listo de Minacataj specioj.^[14][15] Kvankam ili estas raraj vagantoj en la insuloj de la Markolo Bass kaj en norda Tasmanio, en aŭstralia kontinenta tero ili varias el nekomunaj al komunaj, aperante preskaŭ ĉie ajn post pluvo aŭ movo de inundaj akvoj.^[9] En sudokcidenta Aŭstralio, ili estas nune unu el la plej komune registritaj rabobirdoj de la tritikareo.^[3]

Ili estas loĝantaj birdoj, aŭ nomadecaj sekvante la manĝoresursojn. Ties nombroj fluktuas dum trosekeco kaj inundoj, kaj povas esti ekkreskegaj reage al subitaj pliiĝoj de muspopulacioj. La plej distanca ringita rekupero estis el Suda Aŭstralio al orienta Novsudkimrio, je distanco de 1000 km.

Kvankam eblas trovi ĝin en arbaro, tiu birdo estas ĉefe herbeja. Ili preferas malfermajn areojn kun disaj arbaretoj, inklude ĉeriverajn arbarojn tra malferma kamparo. Ĉe urbaj areoj ili troviĝas ĉe urbobordoj ĉe rubejoj aŭ ĉe neregulaj herbejaj areoj. Ili ĉasas ankaŭ ĉe marbordaj dunoj kaj pli sekaj marĉoj, kaj farmoterenoj.^[9] La Nigraŝultraj milvoj estas plej ofte vidataj ĉasantaj super herbejaj ĉeŝoseaj bordareoj.^[8]

Eŭropa okupado de Aŭstralio plifavoris tiun birdon, ĉar oni ŝanĝis vastegan kvanton da arbaroj per klarigado kaj irigacio en terkulturaj kampoj aŭ paŝtejoj kaj oni plibonigis kondiĉojn por pligrandigi la nombrojn de musoj.^[8] Laŭ la fakulo pri rabobirdoj Dro. Stephen Debus, tiu specio ne suferis pro maldikigo de ovoŝelo dum la periodo de uzado de DDT en Aŭstralio, kvankam li opinias ke eble duaranga venenado povus okazi el rodulicidoj uzataj dum la musplagoj aŭ el pesticidoj uzataj dum lokustoplagoj.^[3] La populacioj de areoj kun altaj nombroj de ŝafoj kaj kunikloj povus malpliiĝi, ĉar tiuj animaloj premas la grundon kaj malpliigas la disponeblan habitaton por musoj.^[8]

Kutimoj

Socieco

Nigraŝultraj milvoj kutime ĉasas sole aŭ en paroj, kvankam kie manĝo abundas ili videblas en malgrandaj familigrupoj kaj povas esti izole gregemaj je epokoj de ekkreskegoj, kun ĝis 70 birdoj registritaj manĝante kune dum musplago.^[9] Ili ripozas komunume, kiel aliaj specioj de la genro Elanus.^[3]

Ili estas teritoriemaj kiam manĝo ne abundas. La praktiko de "vostomovo" laŭ kiu dum surterigo la vosto estas movata suben kaj supren kaj la movo estas ripetata persiste, oni supozas, ke ĝi eble estas teritoria memmontrado.^[9] Oni observis Nigraŝultrajn milvojn en aera luktado ĉe la bordoj de teritorioj, minacante per kalkanumoj laŭ kutimo priskribata kiel "barakto".^[16]

Manĝo

Nigraŝultraj milvoj estas birdoj kiuj vivas preskaŭ nur el manĝado de musoj kaj iĝis specialista predanto de hejmaj musoj en Aŭstralio, ofte sekvante ekaperojn de musplagoj en ruraj areoj.^[17]. Ili prenas ankaŭ aliajn similgrandajn bestetojn, se disponeblas, kiaj akridoj, ratojn, etajn reptiliojn, birdojn, kaj eĉ (pli malofte) kuniklojn, sed musoj kaj aliaj similaj mamuloj estas ĉirkaŭ 90 % el ties dieto. La influo por la musa loĝantaro estas grava: plenkreskuloj prenas du aŭ tri musojn, se eblas,^[17] kio estas ĉirkaŭ milo da musoj jare,^[12] sed iam oni vidis virbirdon kiu alportis al nesto pli ol 14 musojn dum unu horo.^[18] Laŭ alia studo ino de tiu specio estis vidata barakte por alporti al idoj en la nesto tri kvaronojn de kreska kuniklo, peza ŝarĝo por tiel malgranda birdo.^[19]

Kiel ĉe aliaj elanedaj milvoj, ankaŭ la Nigraŝultraj milvoj ĉasas per gvatado de etaj bestetoj en herbejoj kiujn observas ekde seka aŭ morta arbo, sed ankaŭ ŝvebante en aero lertege kaj ŝajne senpene.^[9] Dum ĉasado tiu milvo ŝvebas havante sian korpon pende preskaŭ vertikale, kaj sian kapon en aero.^[19] Malkiel la Aŭstralia turfalko, la Nigraŝultra milvo ne montras evidentajn flankajn movojn, eĉ dum forta vento.^[19] Studo de nestumanta paro notis, ke la masklo serĉas aere 82 % el la serĉotempo.^[18]

Tiuj birdoj povas ŝvebi 10 ĝis 30 m super specifa punkto fikse rigardante dum kelkaj sekundoj sed pli ofte dum unu minuto aŭ plie kaj poste flugi ĝis nova gvatejo.^[20] Por ĉasado el ripozejo mortinta arbo estas la preferata platformo. Kiel ĉe aliaj milvoj de la genro Elanus, la Nigraŝultraj milvoj alkroĉas al vertikala branĉo per unu pìedo de alia flanko kio permesas pluhavi ekvilibron sur relative malgrandaj branĉoj.^[12] Kvankam ŝvebado estas la plej komuna ĉasmetodo, oni observis tiujn milvojn serĉe la grundon el alta punkto dum periodoj de ĝis unu horo.^[12]

Kiam muso aŭ alia besteto estas malkaŝita, tiu milvo falas silente al ĝi per kruroj antaŭen kaj flugiloj supren; foje per unu falo, sed pli ofte per du aŭ tri, ŝvebante intermeze. Ĉirkaŭ du trionoj de klopodoj estas sukcesaj.^[18] Predoj povas esti manĝataj dumfluge aŭ portataj al gvatejo. Birdoj havas preferatajn manĝoripozejojn, sub kiuj akumuliĝas amasojn de vomaĵoj aŭ eroj.^[20]

Ili estas taguloj, prefere ĉasante dumtage, ĉefe frumatene kaj dum meza al fina vespero, kaj foje ĉasas en paroj. Ties ĉasmodeloj, for de la reprodukta sezono kaj de periodoj de abunda predaro, havas distingajn krepuskulajn pintojn, eble koresponde al musaktiveco.^[20]

Flugo

La Nigraŝultraj milvoj spiralas en aero kiel turfalko. Ili ŝvebas per flugiloj v-formaj kaj supran-kurbaj, kies unuarangaj iom etendas kaj la vosto amplekse ventumile malferma.^[10] En nivela flugo la progreso estas nerekta.^[20] Ties flugmaniero estis priskribata kiel 'disblovo' kun mildaj regulaj frapoj interdise kun longa glitado per angulecaj flugiloj.^[9] Ili povas esti vidataj plej ofte ŝvebantaj per kurbaj flugiloj kaj vostoj indikantaj suben.

Reproduktado

Aera pariĝado inkludas solan kaj mutualan altan cirkloflugon, kaj la masklo povas cirkaŭflugi malrapide per tro rektaj fluglifrapoj, komune konataj kiel papiliflugo.^[21] Pariĝantaj maskloj plonĝas al la ino, kaj nutras ŝin en aero. La ino kaptas manĝon el la kalkanumoj de la masklo per ŝiaj dum flugetas supren kaj suben. Ili povas kaptiĝi per la kalkanumoj kaj flugofali suben laŭ rita versio de kaptado, sed liberiĝas ĝuste antaŭ surteriĝo.^[22] Ĉiu pariĝada ceremonia memmontrado estas akompanata de konstanta alvokado.^[9]

La Nigraŝultraj milvoj formas monogamajn parojn. La reprodukta sezono estas kutime aŭgusto al januaro, sed ĝi estas reago al muspopulacioj,^[9] kaj kelkaj paroj reproduktiĝas dufoje en bona sezono.^[23] Ambaŭ seksoj estas responsaj por konstruado de nesto, kiu estas granda senforma neprofunda taso el bastoneteroj kutime en la foliaro ĉe la pinto de arbo, kaj nestokonstruado daŭras du semajnojn.^[12] La ebena nesto estas konstruata el fajnaj bastoneteroj kaj estas ĉirkaŭ 28 al 38 cm nova, sed kreskas ĝis ĉirkaŭ 78 cm grande kaj ĝis 58 cm profunde post ripetata uzado.^[9] La nesto estas kovrata el verdaj folioj kaj lano, kvankam oni konstatis ankaŭ kovrojn de herbo kaj bovofeko.^[9] Ĝi estas ĝenerale situanta en la kanopeo de izola aŭ elstara arbo en malferma kamparo, 5 al 20 m aŭ plie supergrunde. La Nigraŝultraj milvoj uzas foje nestojn de Aŭstralia pigo, korvoj aŭ korakoj.^[24]

Inoj plenumas plej la zorgon de kaj ovoj kaj idoj, kvankam maskloj iomete kunfaras kovadon kaj idozorgadon.^[18] La ovaro konsistas el 3 al 4 blankecajn ovojn ovalformaj 42 x 31 mm grandaj kun ruĝecbrunaj makuloj kiuj estas ofte plej markataj ĉe la plej granda ovopinto.^[24] La ino kovas la ovojn dum 30 tagoj kaj tuj post eloviĝo la idoj estas necesaj sed havas mildan lanugon kovre ties korpojn. Dum la unuaj du semajnoj pli malpli la ino kovas la idojn konstante, kaj tage kaj nokte. La ino ne ĉasas dum la unuaj tri semajnoj post eloviĝo, sed alvokas la masklon al la nesto, kaj li ĝenerale respondas per alporto de manĝo.^[19] La ino nutras la idojn per la alportitaj musoj al la nesto fare de la masklo,^[8] manĝigante ilin per fajnaj pecoj la unuan semajnon aŭ la du unuaj, post kio la idoj jam kapablas engluti tutan muson.^[19] La nesta periodo daŭras ĉirkaŭ 36 tagoj, kaj la postelnestiĝa periodo almenaŭ 36 tagojn kun gepatra nutrado dum almenaŭ 22 tagoj.^[18] Kiam la idoj estas pli aĝaj ambaŭ gepatroj nutras ilin laŭvice. Nigraj plumoj ekaperas ĉe iliaj flugiloj post kiam la idoj estas dusemajnaĝaj kaj kompleta elnestiĝo (ekflugo) okazas post kvin semajnoj.^[8] Unu semajnon post elnestiĝo la junuloj jam kapablas ĉasi musojn per si mem.^[12]

Junuloj disiĝas amplekse, alproprante teritorion kiu povas esti tiom for kiom ĝis 1,000 km el la nestoloko.^[23]

Notoj

1. ↑ (1982) “Review of Nocturnal Birds of Australia by R. Schodde & I. J. Mason”, EMU 82, p. 183.
2. ↑ (2006) “Convergent Evolution of Elanus Kites and the Owls”, Journal of Raptor Research 40 (3), p. 222–225. doi:[[doi:10.3356%2F0892-1016%282006%2940%5B222%3ACEOEKA%5D2.0.CO%3B2|10.3356/0892-1016(2006)40[222:CEOEKA]2.0.CO;2]].
3. ↑ ^{3,0 3,1 3,2 3,3} Global Raptor Information Network (1999)Australian Kite Elanus axillaris. Species account. GRIN. Alirita 9a Majo 2010.
4. ↑ The Taxonomicon Taxon Tree. Alirita 30a Majo 2010.
5. ↑ The Taxonomicon. Alirita 30a Majo 2010.
6. ↑ (June 2004) “Australian Raptors: The Big Picture”, Boobook 22 (1), p. 4–5.
7. ↑ Wink M, Sauer-Gürth H. (2004) “Phylogenetic relationships in diurnal raptors based on nucleotide sequences of mitochondrial and nuclear marker genes”, Chancelor RD, Meyburg B-U: (fulltext) Raptors Worldwide. Berlin: WWGBP, p. 483–98.
8. ↑ ^{8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5} Black-shouldered Kite. Birds in Backyards. Birds Australia, Australian Museum (19a Februaro 2007). Alirita 8 May 2010.
9. ↑ ^{9,00 9,01 9,02 9,03 9,04 9,05 9,06 9,07 9,08 9,09 9,10 9,11 9,12 9,13} Ferguson-Lees, James; David A. Christie. (2001) Raptors of the World. London, UK: Christopher Helm, p. 359–360. ISBN 0713680261.
10. ↑ ^{10,0 10,1} Morcombe, Michael. (2000) Field Guide to Australian Birds. Queensland, Australia: Steve Parish Publishing, p. 88–89. ISBN 1-876282-10-X.
11. ↑ Wade P. (ed.). (1977) Every Australian Bird Illustrated. Rigby. ISBN 0727000098.
12. ↑ ^{12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5} Hollands, D.. (1984) Eagles, Hawks and Falcons of Australia. Melbourne, Australia: Thomas Nelson. ISBN 0170064115.
13. ↑ ^{13,0 13,1} (1998) “Comparison of Vocalisations of Australian Falcons and Elanine Kites”, Emu 98 (1), p. 1–12. doi:10.1071/MU98001.
14. ↑ BirdLife International (2009). Elanus axillaris. En: IUCN 2009. IUCN Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj. Elŝutita en 31a Majo 2010.
15. ↑ Black-shouldered Kite. BirdLife International. Alirita 6 June 2009.
16. ↑ (1992) “Grappling in Black-shouldered Kites”, Western Birds 23 (2), p. 81–83.
17. ↑ ^{17,0 17,1} (1990) “Can Predators Regulate Small Mammal Populations? Evidence from House Mouse Outbreaks in Australia”, Oikos 59 (3), p. 382–392. doi:10.2307/3545150. Journal subscription required
18. ↑ ^{18,0 18,1 18,2 18,3 18,4} (September 2006) “Foraging, Breeding Behaviour and Diet of a Family of Black-shouldered Kites Elanus axillaris near Tamworth, New South Wales”, Australian Field Ornithology 23 (3), p. 130–143.
19. ↑ ^{19,0 19,1 19,2 19,3 19,4} Cupper, Jack; Lindsay Cupper. (1981) Hawks in Focus : A Study of Australia's Birds of Prey. Mildura, Australia: Jaclin Enterprises. ISBN 09593975 0 7.
20. ↑ ^{20,0 20,1 20,2 20,3} Morris, Frank T. (1976) Birds of Prey of Australia. Melbourne, Australia: Lansdowne Press, p. 78–79. ISBN 0 7018 10001 7.
21. ↑ . Black-shouldered Kites at play. Bird Ecology Study Group (11 April 2007). Alirita 9 May 2010.
22. ↑ (Winter, 2008) “Australian Kites”, Wildlife Australia Magazine, p. 40–41.
23. ↑ ^{23,0 23,1} Debus, Stephen. (1998) The birds of prey of Australia: a field guide. Melbourne, Australia: Oxford University Press. ISBN 0 19550 624 3.
24. ↑ ^{24,0 24,1} Beruldsen, Gordon. (2003) Australian Birds: Their Nests and Eggs. Kenmore Hills, Qld: self. ISBN 0-646-42798-9.

El elanio australiano o milano australiano (Elanus axillaris) es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae endémica del continente australiano. Se considera un ave común. No se conocen subespecies.^[1]​

Descripción

Mide de 35 a 38 centímetros de longitud y de 80 a 95 centímetros de envergadura. Los adultos son de color gris pálido con la cabeza y el vientre blancos y los hombros negros.

Hábitat y distribución

Aunque presente en casi toda Australia, es más común en las zonas relativamente fértiles del sudeste y el suroeste, y en el sureste de Queensland. Son raros en el desierto y se consideran visitantes accidentales en el norte de Tasmania y en las islas del Estrecho de Torres.

Se le puede encontrar en terreno arbolado, pero es fundamentalmente un ave de pradera. No se le encuentra en altitudes superiores a los 1.500 metros. En conjunto, la colonización europea de Australia le ha favorecido al talar grandes extensiones de bosque para agricultura y favorecer la multiplicación de los roedores.

Comportamiento

Su nido es de ramas, tapizado con hojas verdes. Pone de 3 a 4 huevos; la incubación dura de 29 a 34 días. Los pichones abandonan el nido a las cinco o seis semanas.

Alimentación

El elanio australiano se alimenta casi exclusivamente de ratones. También puede cazar saltamontes, ratas, pequeños reptiles, pájaros, e incluso (muy raramente) conejos, pero los ratones y otros pequeños mamíferos representan más del 90% de su dieta. Probablemente, su influencia en las poblaciones de ratones es significativa: Cada adulto caza hasta dos o tres ratones al día, y en una ocasión se observó a un macho que llevó no menos de catorce ratones a sus crecidos polluelos en una hora.

Como los otros elanios, el elanio australiano identifica a sus pequeñas presas entre la hierba gracias a su excelente vista. A veces vigila posado, generalmente en un árbol seco, pero más frecuentemente se cierne en el aire con gran habilidad y aparentemente sin esfuerzo. Típicamente, un elanio australiano se cierne de 10 a 30 metros sobre un punto, explora el terreno bajo él, a veces durante unos pocos segundos, a veces, durante más de un minuto, planea a un nuevo punto de observación y vuelve a empezar. Cuando localiza una presa, se deja caer silenciosamente, con las patas por delante y las alas levantadas; a veces cae hasta el suelo de una sola vez, pero generalmente realiza una o varias paradas intermedias. Unos dos tercios de los ataques son fructíferos. A veces, devoran las presas en vuelo.

Referencias

• BirdLife International 2004. Elanus axillaris. En: IUCN 2006. 2006 IUCN Red List of Threatened Species.

Elanus axillaris Elanus generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Elanus
• Accipitridae

Australianliitohaukka (Elanus axillaris) on haukkojen heimoon kuuluva päiväpetolintu. Sen esiintymisaluetta on Australia. Sen populaation suuruudeksi on arvioitu 100 000 yksilöä, joista 10 000 paria pesii Kiinassa ja 100 paria Taiwanilla.^[1]

Lajin tieteellinen nimi oli aiemmin E. notatus.^[3]

Sille sopiva elinympäristö on lisääntynyt maanviljelysmaan laajenemisen ja saaliseläinten, kuten hiirien, populaatioiden kasvaessa. Sen elinpiiriä ovat viljelysmaat, arot, savannit ja sisämaan kosteikot. Uhkatekijöitä ovat ilmastonmuutos ja ankarat sääolot.^[4]

Australianliitohaukan pituus on 35–38 cm ja siipiväli 80–95 cm, ja se painaa keskimäärin 291 grammaa. Aikuinen on hyvin vaalean harmaa, pää valkoinen ja alapuoli valkoinen. Siiven sisäpuolen reunassa on mustaa. Niiden istuessa ne näyttävät kuin niillä olisi mustat ”hartiat”. Silmät ovat punaiset ja niiden ympärillä on mustaa joka yltää silmien taakse. Pyrstö on neliömäinen, ja ruumis on hyvin virtaviivaisen aerodynaaminen. Nokka on lyhyt ja sen kärki on terävä ja yläleuka koukkuinen. Sieraimet ja vahanokka ovat keltaiset ja nokka musta. Myös jalat ovat keltaiset, ja niissä on kolme varvasta eteenpäin ja yksi taakse.^[5]

Lähteet

Elanus axillaris

L'Élanion d'Australie (Elanus axillaris) est une espèce d'oiseaux de la famille des Accipitridés. C'est un petit rapace qui mesure 35-38 cm de long avec une envergure de 80-95 cm. L'oiseau est gracieux, principalement gris pâle et blanc, avec des épaules noires et des yeux rouges. Le cri d'appel est un sifflement clair, que l'oiseau produit en volant ou en planant.

L'Élanion d'Australie forme des couples monogames, qui se reproduisent entre août et janvier. Les oiseaux se livrent à des parades nuptiales aériennes qui impliquent des hauts vols et un échange aérien de nourriture rituel. La femelle pond trois ou quatre œufs qu'elle couve pendant une trentaine de jours. Le plumage des jeunes est complet au bout des cinq semaines suivant l'éclosion et les poussins peuvent chasser les souris dans la semaine de la sortie du nid. Les juvéniles se dispersent alors largement depuis le territoire familial.

Comme tous les Elaninae, l'Élanion d'Australie est un prédateur spécialisé des rongeurs, qu'il chasse seul ou en couple en planant dans les airs au-dessus des terrains dégagés. Bien que cet élanion vive dans tous les habitats ouverts de l'Australie, il est plus fréquent dans le sud-est et le sud-ouest du continent. Il privilégie les prairies ouvertes avec des arbres clairsemés et est souvent aperçu chassant le long des routes. L'espèce est considérée comme de « préoccupation mineure » par l'Union internationale pour la conservation de la nature.

Description

Plumage et mensurations

L'Élanion d'Australie mesure de 35 à 38 centimètres de long pour une envergure de 80 à 95 centimètres et un poids moyen de 291 grammes. Les adultes sont d'un gris très pâle avec la tête et le ventre blancs. Le bord d'attaque de la partie interne de l'aile est noir ce qui donne une impression d'épaules noires. Les yeux sont rouges, avec une « virgule » noire s'étendant derrière les yeux. La queue est carrée, le corps fuselé et aérodynamique. Le bec est noir, court et crochu. Les narines et la cire sont jaune vif. Les pattes et les doigts sont également jaunes, les serres sont anisodactyles^[2]. Les sexes sont semblables, les femelles étant seulement un peu plus grandes que les mâles, bien que ceux-ci puissent être jusqu'à 15 % plus lourds^[3].

Les jeunes ont un plumage globalement similaire à celui des adultes mais leur tête et le haut de la poitrine arborent une teinte brun roux, et le dos et les ailes sont tachetés de chamois ou de brun, avec des plumes aux pointes blanches. Les yeux des jeunes oiseaux sont bruns^[3].

Espèces similaires

L'Élanion d'Australie est très semblable à ses proches parents. L'Élanion à queue blanche (E. leucurus) peuple le continent américain, et l'Élanion blac (E. caeruleus) l'Europe et l'Afrique. Un risque de confusion existe avec l'Élanion lettré (E. scriptus) qui vit en Australie, mais l'Élanion d'Australie a une marque noire au-dessus et en arrière de l'œil qui le distingue de cet oiseau. Il a également une calotte blanche quand celle de l'Élanion lettré est grise, et le dessous de l'aile est entièrement blanc en vol, à l'exception des épaules noires et du bout des ailes sombre^[4].

Écologie et comportement

Vocalisations et locomotion

L'Élanion d'Australie est généralement silencieux, sauf pendant la saison de reproduction où ses appels, bien que faibles, peuvent être insistants. Il émet principalement un sifflement clair « tchi, tchi, tchi », en volant ou en planant, ainsi qu'un rauque « skri-ah » quand il est perché^[3]. Le cri d'appel peut être confondu avec celui de la Mouette argentée (Chroicocephalus novaehollandiae)^[5]. Le cri de contact au sein d'un couple est un sifflement aigu, tandis que les femelles communiquent avec les grands jeunes par des raclements durs, et avec les plus jeunes par un croassement grave et doux^[6]. Une certaine variété d'appels différents ont été enregistrés chez des oiseaux captifs, dont des vocalisations dures ou harmoniques, des bavardages et des sifflements. Les cris rudes étaient émis par l'oiseau effrayé ou agité, les sifflements dans des contextes divers, parfois monotonement, et des bavardages de courte durée produits quand un oiseau apercevait un homme près de la cage^[7].

L'Élanion d'Australie monte et descend en spirale dans les airs comme le ferait une crécerelle. Il monte avec les ailes incurvées en « V », les primaires légèrement écartées et la queue largement déployée^[4]. Le vol est composé de légères pulsations régulières, entrecoupées de longues glisses. Le plus souvent, l'oiseau est en vol stationnaire avec les ailes et la queue recourbées vers le bas^[3].

Comportement social

L'Élanion d'Australie chasse habituellement seul ou en couple mais, là où la nourriture est abondante, les oiseaux se rassemblent en petits groupes familiaux qui peuvent être quelque peu grégaires, avec un maximum de 70 oiseaux signalés se nourrissant ensemble lors d'une pullulation de souris^[3]. Les oiseaux se regroupent dans des dortoirs collectifs, comme les autres espèces du genre Elanus^[8]. Ces rapaces sont territoriaux lorsque la nourriture n'est pas abondante. À l'atterrissage, l'oiseau lève la queue et l'abaisse de manière persistante, peut-être pour marquer sa dominance sur le territoire^[3]. Les Élanions d'Australie peuvent se livrer à des affrontements aériens sur les frontières de leurs territoires, les deux adversaires s'attrapant mutuellement les serres^[9].

Alimentation

Les Élanions d'Australie se nourrissent presque exclusivement de souris, et sont devenus des prédateurs spécialisés de la Souris domestique (Mus musculus), suivant souvent les pullulations dans les zones rurales^[10]. Ils attrapent lorsqu'ils en ont l'occasion d'autres animaux de taille modérée, dont des criquets, des rats, de petits reptiles, des oiseaux, et même (très rarement) des lapins. Les souris et autres mammifères de taille équivalente représentent plus de 90 % de leur alimentation. Leur influence sur les populations de souris est probablement significative : chaque adulte tue deux ou trois souris par jour s'il le peut^[10], soit un millier de souris par an^[6]. On a observé un mâle rapportant en une heure pas moins de 14 souris au nid, où l'attendaient ses jeunes^[11]. Dans une autre étude, une femelle a rapporté au nid un lapin aux trois quarts de sa taille adulte, une proie très lourde pour un oiseau de cette taille^[12].

Comme les autres Elaninae, l'Élanion d'Australie chasse en se cantonnant à une parcelle de prairie pour chercher les petits animaux constituant son repas^[3]. Il peut surveiller la zone depuis un perchoir, mais cherche le plus souvent ses proies en planant dans les airs. En chasse, il plane avec son corps suspendu presque à la verticale et la tête dégagée pour observer le sol ; contrairement à la Crécerelle d'Australie (Falco cenchroides), l'Élanion d'Australie ne fait aucun mouvement de côté, même par vent fort^[12]. L'étude d'un couple nicheur a noté que le mâle passait 82 % du temps de recherche en l'air^[11]. En règle générale, l'élanion fait du vol stationnaire 10 à 12 mètres au-dessus d'un endroit particulier, scrutant attentivement, parfois pendant quelques secondes seulement mais souvent pendant une minute ou plus, puis glisse rapidement à un nouveau point de vue et s'arrête à nouveau^[13]. Lorsqu'il observe depuis un perchoir, il privilégie les arbres morts. Comme d'autres élanions du genre Elanus, l'Élanion d'Australie saisit les branches verticales avec une patte de chaque côté, ce qui lui permet de se maintenir en position stable sur des branches relativement fines. Bien que le vol stationnaire soit la méthode de chasse la plus courante, les élanions peuvent passer jusqu'à une heure à chercher leur nourriture depuis un perchoir^[6].

Quand une souris ou une autre proie est repérée, l'élanion descend silencieusement dessus, les pattes en avant et les ailes relevées ; parfois en une seule descente jusqu'au niveau du sol, le plus souvent en deux ou plusieurs étapes, avec des pauses planées à des hauteurs intermédiaires. Il saisit la proie dans ses serres et près des trois quarts des attaques sont couronnées de succès^[11]. Les proies peuvent être consommées en vol ou rapportées à un perchoir. Les oiseaux utilisent toujours le même perchoir pour manger, sous lequel s'accumulent les restes^[13]. L'Élanion d'Australie est un oiseau diurne, préférant chasser pendant la journée, surtout tôt dans le matin et au milieu de l'après-midi, et chasse parfois en couple. La chasse, en dehors des périodes de reproduction et des périodes où les proies sont abondantes, connaît des pics d'activité crépusculaires, ce qui correspond peut-être à l'activité des souris^[13].

Reproduction

Lors des parades nuptiales, les deux partenaires volent haut dans les airs en décrivant des cercles, le mâle pouvant voler lentement avec les ailes exagérément rigides, comportement communément connu sous le nom de « vol de papillon »^[14]. Le mâle en parade plonge sur la femelle, et lui donne à manger en plein vol. La femelle attrape la nourriture dans les serres du mâle avec les siennes tout en volant sur le dos. Ils peuvent alors s'attraper les serres et se laisser chuter pour se lâcher juste avant de se poser au sol^[15]. Chaque élément de la parade nuptiale est accompagné par des cris d'appel constants^[3].

Les Élanions d'Australie forment des couples monogames. La saison de reproduction s'étale généralement d'août à janvier, mais est sensible aux populations de souris^[3], et certains couples se reproduisent deux fois lors des bonnes saisons^[16]. Les deux parents construisent le nid, qui est une grande coupe profonde constituée de bâtons désordonnés et généralement placée dans le feuillage, près de la cime des arbres. Sa construction prend environ deux semaines^[6]. Le nid est construit à partir de fines brindilles et mesure environ 28 à 38 cm à sa construction, grandissant de plus en plus jusqu'à environ 78 cm de diamètre et 58 cm de profondeur au fur et à mesure qu'il est réutilisé. Le fond du nid est tapissé de feuilles vertes et de fourrure douce, parfois d'herbes ou de bouse de vache^[3]. Il est généralement situé dans la canopée d'un arbre isolé ou exposé en rase campagne, à 5-20 m ou plus au-dessus du sol. Ces élanions peuvent aussi utiliser de vieux nids de Cassicans flûteurs (Gymnorhina tibicen), de corneilles ou de corbeaux^[17].

Les femelles effectuent l'essentiel du soin aux œufs et aux oisillons, mais les mâles prennent également part dans une moindre mesure à l'incubation et à l'élevage des jeunes^[11]. La ponte compte trois à quatre œufs blancs ternes d'une forme ovale et conique mesurant 42 × 31 mm et tachés de rouge-brun, souvent davantage autour de la plus grosse extrémité de l'œuf^[17]. La femelle couve les œufs pendant 30 jours. Les poussins sont nidicoles, mais ont déjà un duvet recouvrant leur corps à l'éclosion. La femelle couve les poussins constamment, de jour comme de nuit, pendant les deux premières semaines. Elle ne chasse pas du tout pendant les trois premières semaines après l'éclosion, mais appelle le mâle depuis le nid, qui répond généralement en rapportant de la nourriture^[12]. La femelle nourrit les poussins avec les souris ramenées au nid par son partenaire^[2], les découpant en petits morceaux la première semaine ou les deux premières, avant que les poussins deviennent capables d'avaler une souris entière^[12]. Les oisillons restent au nid environ 36 jours, et les jeunes restent avec leurs parents après leur premier envol pendant au moins 36 jours, ces derniers continuant de les alimenter en se relayant pendant 22 jours au moins^[11]. Des plumes noires commencent à apparaître le long des ailes des poussins quand ils sont âgés d'une quinzaine de jours, et ils sont entièrement prêts à voler au bout de cinq semaines^[2]. Dans la semaine qui suit la sortie du nid, les jeunes oiseaux sont capables de chasser les souris par eux-mêmes^[6]. Les juvéniles se dispersent largement, pouvant coloniser des territoires distants de 1 000 km de leur site de naissance^[16].

Distribution et habitat

Bien que l'oiseau soit signalé dans toute l'Australie, il vit surtout dans les régions cultivées du sud-est et du sud-ouest du pays et dans le sud-est du Queensland. Il est rare dans les régions désertiques et seuls quelques individus erratiques se retrouvent dans le nord de la Tasmanie ou dans les îles du détroit de Torres et du détroit de Bass. Sur le territoire australien, il est commun à rare selon les endroits, se trouvant dans tous les coins touchés par la pluie ou les crues^[3]. Dans le sud-ouest du continent, il est maintenant l'un des rapaces des plus communs de la Wheatbelt^[8].

L'Élanion d'Australie est sédentaire ou se déplace pour suivre les ressources alimentaires. La plus grande distance parcourue par un Élanion d'Australie connue par capture-marquage-recapture est le cas d'un oiseau s'étant déplacé de l'Australie-Méridionale jusqu'à l'est de la Nouvelle-Galles du Sud, soit une distance de 1 000 km^[16]. Les effectifs fluctuent au cours des sécheresses et des inondations, et peuvent s'accroître fortement dans le cas d'une augmentation soudaine des populations de souris.

Il vit parfois en forêt mais préfère largement les prairies. Il privilégie les espaces ouverts avec des groupes épars d'arbres ou les cours d'eau bordés d'arbres serpentant à travers la campagne. Dans les zones urbaines, il vit en périphérie des villes sur les terres en friche ou les terrains irrégulièrement fauchés. Il chasse également sur les dunes côtières, dans les marécages secs et sur les terres agricoles^[3]. L'Élanion d'Australie est également souvent vu chasser sur les accotements herbeux des routes^[2].

Taxinomie et systématique

L'Élanion d'Australie est décrit en 1802 par l'ornithologue britannique John Latham sous le protonyme de Falco axillaris^[18]. La dénomination spécifique d'Elanus axillaris dérive du mot latin axilla (« aisselle ») et vient des « épaules » noires de l'oiseau ; aucune sous-espèce n'est distinguée^[19],[20]. Le genre Elanus vers lequel il est par la suite déplacé est créé par le zoologiste français Jules-César Savigny en 1809 et les quatre espèces le composant ont des plumages et des tailles comparables. En 1851 le zoologiste britannique Edward Blyth décrit les Elaninae, une sous-famille des Accipitridés regroupant les « milans aux griffes lisses » (smooth-clawed kites en anglais). Ces oiseaux sont cependant parfois simplement placés parmi les Accipitrinae, sous-famille plus large décrite par l'ornithologue français Louis Jean Pierre Vieillot en 1816. Une proposition taxinomique fondée sur des études ADN a recommandé la séparation des élanions du genre Elanus comme une famille distincte (celles des Elanidae)^[21] ; une étude de 2004 de séquences d'ADN du cytochrome b montre que ces oiseaux ont divergé des autres Accipitridés avant même les balbuzards (Pandion sp.), qui bénéficient eux de leur propre famille^[22].

Menaces et protection

Cet élanion a dans l'ensemble bénéficié de l'occupation européenne de l'Australie ; le défrichement et l'irrigation pour l'agriculture, la récolte et le stockage de céréales ont offert des conditions propices à des populations beaucoup plus importantes de souris^[2]. Selon le chercheur Stephen Debus, spécialiste des rapaces, cette espèce n'a pas souffert d'amincissement des coquilles pendant la période d'utilisation du DDT en Australie, mais il est possible qu'un empoisonnement secondaire ait pu survenir à partir des rodenticides utilisés pendant les pullulations de souris ou de pesticides utilisés pendant les invasions acridiennes^[8]. Les populations d'Élanion d'Australie vivant dans les zones à fortes densités d'ovins et de lapins pourraient être en recul, ces animaux compactant le sol, réduisant ainsi l'habitat disponible pour les souris^[2].

L'Élanion d'Australie bénéficie d'une vaste aire de répartition, de près de 7 650 000 km², et d'une population en augmentation comptant plus de 100 000 individus^[23] ; pour ces raisons, l'espèce est considérée comme de « préoccupation mineure » par l'Union internationale pour la conservation de la nature^[1].

Annexes

Références taxinomiques

• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 7 octobre 2012)
• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Elanus axillaris dans Accipitriformes (consulté le 7 octobre 2012)
• (en) Référence Tree of Life Web Project : Elanus axillaris (consulté le 7 octobre 2012)
• (en) Référence Catalogue of Life : Elanus axillaris (Latham, 1802) (consulté le 16 décembre 2020)
• (fr+en) Référence Avibase : Elanus axillaris (+ répartition) (consulté le 7 octobre 2012)
• (fr+en) Référence ITIS : Elanus axillaris (Latham, 1802) (consulté le 7 octobre 2012)

Notes et références

• (en) Cet article est partiellement ou en totalité issu de l’article de Wikipédia en anglais intitulé .

1. ↑ ^{a et b} Union internationale pour la conservation de la nature
2. ↑ ^{a b c d e et f} (en) « Black-shouldered Kite », sur Birds in Backyards, Birds Australia, Australian Museum (consulté le 8 octobre 2012)
3. ↑ ^{a b c d e f g h i j k et l} (en) James Ferguson-Lees et David A. Christie (ill. Kim Franklin, David Mead et Philip Burton), Raptors of the World, Londres, Christopher Helm, 2001, 992 p. (ISBN 0-7136-8026-1), p. 359-360
4. ↑ ^{a et b} (en) Michael Morcombe, Field Guide to Australian Birds, Queensland, Steve Parish Publishing, 2000, 448 p. (ISBN 1-876282-10-X), p. 88-89
5. ↑ (en) P. Wade, Every Australian Bird Illustrated, Rigby, 1977 (ISBN 0-7270-0009-8)
6. ↑ ^{a b c d et e} (en) D. Hollands, Eagles, Hawks and Falcons of Australia, Melbourne, Thomas Nelson, 1984 (ISBN 0-17-006411-5)
7. ↑ (en) Mark A. Jurisevic, « Comparison of Vocalisations of Australian Falcons and Elanine Kites », Emu, Collingwood, Royal Australasian Ornithologists Union, vol. 98, n^o 1,‎ 1998, p. 1-12 (DOI )
8. ↑ ^{a b et c} (en) Global Raptor Information Network, « Australian Kite Elanus axillaris », sur globalraptors.org, GRIN, 2009 (consulté le 8 octobre 2012)
9. ↑ (en) Michael Whitt, « Grappling in Black-shouldered Kites », Western Birds, Western Field Ornithologists, vol. 23, n^o 2,‎ 1992, p. 81-83 (lire en ligne)
10. ↑ ^{a et b} (en) A.R.E. Sinclair, Penny D. Olsen et T.D. Redhead, « Can Predators Regulate Small Mammal Populations? Evidence from House Mouse Outbreaks in Australia », Oikos, Blackwell Publishing on behalf of Nordic Society Oikos, vol. 59, n^o 3,‎ 1990, p. 382-392 (DOI , JSTOR )
11. ↑ ^{a b c d et e} (en) StephenJ.S. Debus, G.S. Olde, N. Marshall, J. Meyer et A.B. Rose, « Foraging, Breeding Behaviour and Diet of a Family of Black-shouldered Kites Elanus axillaris near Tamworth, New South Wales », Australian Field Ornithology, vol. 23, n^o 3,‎ septembre 2006, p. 130-143 (lire en ligne)
12. ↑ ^{a b c et d} (en) Jack Cupper et Lindsay Cupper, Hawks in Focus : A Study of Australia's Birds of Prey, Mildura, Jaclin Enterprises, 1981, 7 p. (ISBN 0-9593975-0-7)
13. ↑ ^{a b et c} (en) Frank T. Morris, Birds of Prey of Australia, Melbourne, Lansdowne Press, 1976, 124 p. (ISBN 978-0-7018-1001-6), p. 78-79
14. ↑ (en) Melinda Chan, « Black-shouldered Kites at play » (version du 16 juillet 2011 sur l'Internet Archive), sur Bird Ecology Study Group
15. ↑ (en) Lee K. Curtis et Peter Rowland, « Australian Kites », Wildlife Australia Magazine,‎ 2008, p. 40–41 (lire en ligne)
16. ↑ ^{a b et c} (en) StephenJ.S. Debus, The birds of prey of Australia : a field guide, Melbourne, Oxford University Press, 1998, 152 p. (ISBN 0-19-550624-3)
17. ↑ ^{a et b} (en) Gordon Beruldsen, Australian Birds : Their Nests and Eggs, Kenmore Hills, 2003, 424 p. (ISBN 0-646-42798-9), p. 198
18. ↑ (la) John Latham, Supplementum Indicis Ornithologici, sive Systematis Ornithologiae, Londres, G. Leigh, J. & S. Sotheby, 1802 (lire en ligne), ix
19. ↑ Congrès ornithologique international
20. ↑ Alan P. Peterson
21. ↑ (en) Stephen Debus, « Australian Raptors: The Big Picture », Boobook, The Australian Raptor Association, vol. 22, n^o 1,‎ juin 2004, p. 4-5 (lire en ligne)
22. ↑ (en) M. Wink et H. Sauer-Gürth, « Phylogenetic relationships in diurnal raptors based on nucleotide sequences of mitochondrial and nuclear marker genes », dans R.D. Chancelor et B.-U. Meyburg, Raptors Worldwide, Berlin, WWGBP, 2004 (lire en ligne), p. 483–98
23. ↑ (en) « Black-shouldered Kite - BirdLife Species Factsheet », BirdLife International (consulté le 8 octobre 2012)

La version du 12 août 2013 de cet article a été reconnue comme « bon article », c'est-à-dire qu'elle répond à des critères de qualité concernant le style, la clarté, la pertinence, la citation des sources et l'illustration.

Il nibbio bianco australiano (Elanus axillaris Latham, 1801) è una specie di uccello della famiglia degli Accipitridi. È un piccolo rapace che misura 35–38 cm di lunghezza con un'apertura alare di 80–95 cm. L'uccello è grazioso, prevalentemente grigio chiaro e bianco, con spalle nere e occhi rossi. Il grido di chiamata è un fischio chiaro, che l'uccello produce in volo o in planata.

Il nibbio bianco australiano forma coppie monogame, che si riproducono tra agosto e gennaio. Gli uccelli si impegnano in parate nuziali aeree che implicano alti voli e uno scambio aereo di nutrimento rituale. La femmina depone tre o quattro uova che cova per circa trenta giorni. Il piumaggio dei giovani è completo entro cinque settimane dalla schiusa e i pulcini possono cacciare i topi già nella stessa settimana in cui abbandonano il nido. I giovani si disperdono a grande distanza dal territorio familiare.

Come tutti gli Elanini, il nibbio bianco australiano è un predatore specializzato in roditori, che caccia da solo o in coppia planando nell'aria al di sopra dei terreni aperti. Sebbene questo nibbio viva in tutti gli habitat aperti dell'Australia, è più comune nel sud-est e nel sud-ovest del continente. Predilige le praterie aperte con alberi sparsi e spesso viene visto a caccia lungo le strade. La specie è considerata come a «rischio minimo» dall'Unione internazionale per la conservazione della natura.

Descrizione

Piumaggio e dimensioni

Il nibbio bianco australiano misura 35-38 centimetri di lunghezza per un'apertura alare di 80-95 centimetri e un peso medio di 291 grammi. Gli adulti sono di un grigio molto chiaro con la testa e il ventre bianchi. Il margine anteriore della parte interna dell'ala è nero e dà l'impressione che l'uccello abbia le spalle nere. Gli occhi sono rossi, con una «virgola» nera che si estende dietro gli occhi. La coda è quadrata, il corpo affusolato e aerodinamico. Il becco è nero, corto e ricurvo. Le narici e la cera sono giallo brillante. Anche le zampe e le dita sono gialle, i piedi sono anisodattili^[2]. I sessi sono simili, essendo le femmine soltanto poco più grandi dei maschi, anche se possono essere fino al 15% più pesanti^[3].

I giovani hanno piumaggio generale simile a quello degli adulti, ma la testa e la parte superiore del petto presentano una tinta marrone-rossastra, e il dorso e le ali sono chiazzate di camoscio o di marrone, con penne dalle punte bianche. Gli occhi dei giovani uccelli sono marroni^[3].

Specie simili

Il nibbio bianco australiano è molto simile ai suoi parenti prossimi. Il nibbio codabianca (E. leucurus) popola il continente americano, e il nibbio bianco (E. caeruleus) l'Europa e l'Africa. Un rischio di confusione esiste con il nibbio aliscritte (E. scriptus) che vive in Australia, ma il nibbio bianco australiano ha una macchia nera sopra e dietro l'occhio che lo distingue da questo uccello. Presenta inoltre vertice bianco, diversamente da quello grigio del nibbio aliscritte, e il sottoala è interamente bianco in volo, a eccezione delle spalle nere sulle spalle e delle estremità delle ali scure^[4].

Ecologia e comportamento

Vocalizzazioni e locomozione

Il nibbio bianco australiano è generalmente silenzioso, tranne che durante la stagione riproduttiva quando i suoi richiami, benché deboli, possono essere insistenti. Emette principalmente un fischio chiaro «chee, chee, chee», in volo o in planata, nonché un rauco «skree-ah» quando è appollaiato^[3]. Il grido di chiamata può essere confuso con quello del gabbiano australiano (Chroicocephalus novaehollandiae)^[5]. Il grido di contatto in seno alla coppia è un fischio acuto, mentre le femmine comunicano con i giovani già cresciuti con dei richiami raschianti duri, e con i più piccoli con un gracidio grave e dolce^[6]. Una certa varietà di richiami differenti è stata registrata negli uccelli in cattività, tra i quali delle vocalizzazioni dure e armoniche, parlottii e fischi. I richiami acuti venivano emessi da uccelli spaventati o agitati, i fischi in contesti diversi, talvolta monotonamente, e i parlottii di breve durata venivano prodotti quando l'uccello vedeva un uomo vicino alla gabbia^[7].

Il nibbio bianco australiano sale e scende a spirale in aria come farebbe un gheppio. Sale con le ali curvate a «V», le primarie leggermente divaricate e la coda ampiamente spiegata^[4]. Il volo è costituito da leggeri battiti regolari, intervallati da lunghe planate. Più frequentemente, l'uccello resta in volo stazionario con le ali e la coda piegate verso il basso^[3].

Comportamento sociale

Il nibbio bianco australiano caccia abitualmente da solo o in coppia ma, laddove il cibo è abbondante, gli uccelli si radunano in piccoli gruppi familiari che possono essere piuttosto gregari, con un massimo di 70 uccelli segnalati che si nutrivano insieme durante una proliferazione di topi^[3]. Gli uccelli si radunano in dormitori collettivi, come le altre specie del genere Elanus^[8]. Questi rapaci sono territoriali quando il cibo non è abbondante. All'atterraggio, l'uccello alza e abbassa la coda in maniera persistente, forse per rimarcare il suo dominio sul territorio^[3]. I nibbi bianchi australiani possono impegnarsi in scontri aerei ai confini del loro territorio, con i due avversari che si stringono reciprocamente le zampe^[9].

Alimentazione

I nibbi bianchi australiani si nutrono quasi esclusivamente di topi, e sono divenuti predatori specializzati del topo domestico (Mus musculus), spesso seguendo le proliferazioni nelle zone rurali^[10]. Catturano inoltre quando ne hanno la possibilità altri animali di medie dimensioni, come cavallette, ratti, piccoli rettili, uccelli, e anche (molto raramente) conigli. Topi e altri mammiferi di dimensioni simili costituiscono più del 90% della loro dieta. La loro influenza sulle popolazioni di topi è probabilmente significativa: ogni adulto uccide due o tre topi al giorno se ne ha la possibilità^[10], o un migliaio di topi all'anno^[6]. È stato osservato un maschio riportare in un'ora non meno di 14 topi al nido, dove l'attendevano i suoi piccoli^[11]. In un altro studio, una femmina riportò al nido un coniglio a tre quarti delle sue dimensioni adulte, una preda molto pesante per un uccello di quella taglia^[12].

Come gli altri Elanini, il nibbio bianco australiano caccia focalizzando l'attenzione su un appezzamento di prateria per cercare i piccoli animali che costituiscono il suo pasto^[3]. Può sorvegliare la zona da un posatoio, ma il più delle volte cerca la preda planando in aria. Durante la caccia, plana con il corpo sospeso quasi in verticale e la testa china per osservare il terreno; diversamente dal gheppio australiano (Falco cenchroides), il nibbio bianco australiano non effettua alcun movimento laterale, nemmeno con vento forte^[12]. Lo studio di una coppia riproduttiva ha dimostrato che il maschio trascorre l'82% del tempo di ricerca in aria^[11]. In generale, il nibbio rimane in volo stazionario 10-12 metri al di sopra di un determinato luogo, scrutando con attenzione, a volte per pochi secondi ma spesso per un minuto o più, per poi scivolare rapidamente verso un nuovo punto di osservazione e fermarsi di nuovo^[13]. Quando osserva da un posatoio, predilige gli alberi morti. Come gli altri nibbi del genere Elanus, il nibbio bianco australiano afferra i rami verticali con una zampa su ogni lato, il che gli permette di mantenersi in posizione stabile su rami relativamente sottili. Poiché il volo stazionario sia il metodo di caccia più comune, i nibbi possono impiegare fino a un'ora a cercare il cibo da un posatoio^[6].

Quando un topo o un'altra preda viene individuata, il nibbio scende silenziosamente verso il basso, con le zampe in avanti e le ali sollevate, talvolta in una singola discesa al suolo, più spesso in due o più tappe, con pause pianificate ad altezze intermedie. Afferra la preda con gli artigli e quasi tre quarti dei suoi attacchi sono coronati dal successo^[11]. Le prede possono essere consumate in volo o trasportate su un posatoio. Gli uccelli utilizzano sempre lo stesso posatoio per mangiare, sotto il quale si accumulano le borre^[13]. Il nibbio bianco australiano è un uccello diurno, che preferisce cacciare durante il giorno, soprattutto nelle prime ore del mattino e a metà pomeriggio, e talvolta caccia in coppia. La caccia, al di fuori della stagione riproduttiva e dei periodi in cui le prede sono abbondanti, mostra dei picchi di attività crepuscolari, che corrispondono forse all'attività dei topi^[13].

Riproduzione

Durante le parate nuziali, i due partner volano alti nell'aria e descrivono dei cerchi; il maschio può volare lentamente con le ali esageratamente rigide, comportamento comunemente conosciuto con il nome di «volo a farfalla»^[14]. Il maschio in parata scende dalla femmina, e dà lei da mangiare in pieno volo. La femmina afferra il cibo dagli artigli del maschio con i suoi mentre vola sul dorso. Esso può allora serrare gli artigli e lasciarsi cadere per poi riaprirli proprio prima di posarsi al suolo^[15]. Ogni fase della parata nuziale è accompagnata da grida di richiami costanti^[3].

I nibbi bianchi australiani formano coppie monogame. La stagione riproduttiva in genere va da agosto a gennaio, ma è sensibile alle popolazioni di topi^[3], e alcune coppie si riproducono due volte durante stagioni favorevoli^[16]. Entrambi i genitori costruiscono il nido, che è costituito da una grande coppa profonda costituita da rametti disordinati e generalmente situata tra il fogliame, vicino alla cima degli alberi. La sua costruzione richiede circa due settimane^[6]. Il nido viene costruito con ramoscelli sottili e misura 28–38 cm alla sua costruzione, ingrandendosi sempre più fino a circa 78 cm di diametro e 58 cm di profondità man mano che viene riutilizzato. Il fondo del nido è foderato con foglie verdi e peli soffici, talvolta con erba o sterco di vacca^[3]. È generalmente situato nella chioma di un albero isolato o esposto in aperta campagna, a 5–20 m o più di altezza dal suolo. Questi nibbi possono anche utilizzare vecchi nidi di gazze australiane (Gymnorhina tibicen), cornacchie o corvi^[17].

Le femmine si prendono maggiormente cura delle uova e dei pulcini, ma anche i maschi prendono parte in misura minore all'incubazione e all'allevamento dei piccoli^[11]. La covata comprende tre o quattro uova bianche opache di forma ovale e conica di 42 × 31 mm e picchiettate di rosso-marrone, soprattutto attorno all'estremità maggiore dell'uovo^[17]. La femmina cova le uova per 30 giorni. I pulcini sono nidicoli, ma alla schiusa possiedono già uno strato di piumino che li ricopre. La femmina cova i pulcini costantemente, di giorno come di notte, durante le prime due settimane. Essa non caccia più durante le prime tre settimane dopo la schiusa, ma chiama il maschio dal nido, che risponde generalmente portandole del cibo^[12]. La femmina nutre i pulcini con i topi portati al nido dal partner^[2], sminuzzandoli in piccoli pezzi per la prima o le prime due settimane, prima che i pulcini divengano capaci di inghiottire un topo intero^[12]. I piccoli restano nel nido circa 36 giorni, e rimangono con i genitori dopo il loro primo volo per almeno altri 36 giorni; questi ultimi continuano ad alimentarli a turno per 22 giorni almeno^[11]. Delle penne nere iniziano ad apparire lungo le ali dei pulcini quando hanno una quindicina di giorni, ed essi sono completamente pronti per volare all'età di cinque settimane^[2]. Nella settimana che segue all'uscita dal nido, i giovani uccelli sono già in grado di cacciare i topi da soli^[6]. I giovani si disperdono su vaste aree, e possono colonizzare territori distanti 1000 km dal loro luogo di nascita^[16].

Distribuzione e habitat

Malgrado l'uccello venga segnalato in tutta l'Australia, vive soprattutto nelle regioni coltivate del sud-est e del sud-ovest del paese e nel sud-est del Queensland. È raro nelle regioni desertiche e solo qualche individuo erratico si spinge nel nord della Tasmania o nelle isole dello stretto di Torres e dello stretto di Bass. Sul territorio australiano, è da comune a raro a seconda della località, e si rinviene in tutte le zone toccate dalle precipitazioni o dalle inondazioni^[3]. Nel sud-ovest del continente, è attualmente uno dei rapaci più comuni nel Wheatbelt^[8].

Il nibbio bianco australiano è sedentario o si sposta per seguire le risorse alimentari. La più grande distanza percorsa da un nibbio bianco australiano conosciuta attraverso cattura-marcatura-ricattura è quella riscontrata in un uccello spostatosi dall'Australia Meridionale all'est del Nuovo Galles del Sud, su una distanza di 1000 km^[16]. Il numero di esemplari fluttua nel corso di siccità e inondazioni, e può aumentare in modo significativo in caso di un improvviso aumento delle popolazioni di topi.

Vive talvolta nella foresta ma preferisce di gran lunga le praterie. Predilige gli spazi aperti con gruppi sparsi di alberi o i corsi d'acqua bordati da alberi che si snodano attraverso la campagna. Nelle zone urbane, vive nelle periferie delle città sui terreni incolti o sui campi falciati irregolarmente. Caccia anche sulle dune costiere, nelle paludi aride e sui terreni agricoli^[3]. Il nibbio bianco australiano viene anche spesso visto cacciare sulle banchine erbose delle strade^[2].

Tassonomia e sistematica

Il nibbio bianco australiano venne descritto nel 1801 dall'ornitologo britannico John Latham sotto il protonimo di Falco axillaris^[18]. La denominazione specifica di Elanus axillaris deriva dal termine latino axilla («ascella») e si deve alle «spalle» nere dell'uccello; non viene distinta alcuna sottospecie^[19][20]. Il genere Elanus al quale la specie appartiene venne creato dallo zoologo francese Jules-César Savigny nel 1809 e le quattro specie che lo compongono hanno piumaggio e dimensioni simili. Nel 1851 lo zoologo britannico Edward Blyth descrisse gli Elanini, una sottofamiglia degli Accipitridi che raggruppa i «nibbi dagli artigli lisci» (smooth-clawed kites in inglese). Questi uccelli vengono tuttavia talvolta posti semplicemente tra gli Accipitrini, sottofamiglia più grande descritta dall'ornitologo francese Louis Jean Pierre Vieillot nel 1816. Secondo una proposta tassonomica basata sulle analisi del DNA i nibbi del genere Elanus andrebbero separati come una famiglia distinta (quella degli Elanidi)^[21]; uno studio del 2004 sulle sequenze del DNA del citocromo b mostra che questi uccelli si sono separati dagli altri Accipitridi prima dei falchi pescatori (Pandion sp.), che appartengono a una famiglia a sé stante^[22].

Conservazione

L'occupazione europea dell'Australia ha, nel complesso, beneficiato questo nibbio; il dissodamento e l'irrigazione per l'agricoltura, la raccolta e lo stoccaggio dei cereali hanno offerto delle condizioni propizie per popolazioni molto più grandi di topi^[2]. Secondo il ricercatore Stephen Debus, specialista di rapaci, questa specie non ha sofferto di assottigliamento del guscio durante il periodo di utilizzo del DDT in Australia, ma è possibile che un avvelenamento secondario possa essere causato dai rodenticidi utilizzati durante le proliferazioni di topi o dai pesticidi utilizzati durante le invasioni di cavallette^[8]. Le popolazioni di nibbio bianco australiano che vivono nelle zone a forte densità di ovini e conigli potrebbero essere in riduzione, dal momento che questi animali compattano il suolo, riducendo così l'habitat disponibile per i topi^[2].

Il nibbio bianco australiano possiede un vasto areale, di quasi 7.650.000 km², e una popolazione in aumento di oltre 100.000 esemplari^[23]; per questi motivi, la specie è considerata a «rischio minimo» dall'Unione internazionale per la conservazione della natura^[1].

Note

Vogels

De Australische grijze wouw (Elanus axillaris) of Australische bastaardwouw^[2] is een kleine roofvogel die in Australië voorkomt. De soort is nauw verwant aan de grijze wouw (Elanus caeruleus).^[3] De soortnaam is ontleend aan het Latijnse woord axilla, dat schouder betekent.

Taxonomie

In 2004 toonde een moleculaire studie van cytochroom b DNA-reeksen aan dat het geslacht Elanus (met de Australische grijze wouw) een vroege afsplitsing is van de roofvogelfamilie Accipitridae (arenden, buizerds, gieren, wouwen, sperwers, haviken en kiekendieven). Mogelijk behoren de Elanus-soorten, net als de visarend en de secretarisvogel eigenlijk tot een eigen familie.^[4]

Uitzicht

Volwassenen

Een volwassen Australische grijze wouw is ongeveer 35 tot 38 cm lang en heeft een spanwijdte van tussen de 80 en 95 cm. Het gemiddelde gewicht bedraagt 291 gram. Volwassenen hebben op de rug bleke grijze veren en een witte kop en buik. Aan de schouder en het uiteinde van de vleugel zijn de veren zwart; aan de binnenkant zijn de vleugels wit. Ze hebben lange gepunte vleugels en de staart is dubbel afgerond.^[3] De wouwen hebben rode ogen die gemarkeerd worden door een zwarte, kommavormige streep; ze hebben geelgekleurde neusgaten en de benen en poten zijn ook geel. De snavel is kort en de bovensnavel is scherp afgerond. Vrouwtjes worden groter dan mannetjes.^[5]

Kuikens

Jongen hebben nog geen lichtgrijze veren maar eerder donkere geelgekleurde veren met een bruine band rond de hals. De vleugels zijn bleekgeel of bruin gevlekt met opvallende witte uiteinden. De jongen hebben ook nog geen rode ogen maar donkerbruine.

Voortplanting

Het broeden strekt zich uit over het grootste deel van het jaar, maar met pieken in de herfst en lente, sommige paren broeden dubbel.^[6] De vogels vormen monogame paren. Tijdens de balts zal het mannetje het vrouwtje voeden in de lucht: het vrouwtje draait dan ondersteboven en ontvangt het voedsel met haar poten uit de poten van het mannetje, in volle vlucht.^[5]

Beide geslachten bouwen aan een groot rommelig ondiep nest, voornamelijk van takken bekleed met groene bladeren. Het nest wordt gebouwd op een hoogte van 4-35 m boven de grond, zoals in de kruin van een boom en soms op een kunstmatige constructie, zoals een brug of hoogspanningsmast. Deze nesten worden afzonderlijk, ofwel, wanneer er een overvloed is aan prooien, in losse kolonies gebouwd.^[6] Het duurt 10-12 dagen om het nest te bouwen en het is 40-45 cm groot in doorsnede. ^[7]

De legsels tellen gewoonlijk 3 of 4 eieren, maar variëren van 2 tot 5. De eieren zijn gemiddeld 39,71 x 30,5 mm groot. Het wijfje vervult het grootste deel van de zorg voor eieren en jongen, het mannetje vervult maar een klein deel van de incubatie en het broeden; hij vangt voornamelijk prooien.^[8] De broedperiode duurt 31 dagen en de kuikens voeden zichzelf al zeven dagen na het uitvliegen en verlaten hun ouders binnen een maand.^[5] De jonge vogels verspreiden zich zeer wijd, tot wel 1 000 km.^[6]

Vlucht

De Australische bastaardwouw heeft een directe vlucht met snelle oppervlakkige vleugelslagen afgewisseld door te zweven met omhooggestoken vleugels, vaak met zijn poten bungelend.^[5]

Roep

Zijn roep bestaat uit een korte, bezorgd klinkende 'tsjiep', een schorre 'skijr' en een scherp 'kik-kik-kik' voor de verdediging van het nest.^[7][9]

Habitat

De vogels komen vooral voor in de Australische graslanden, hoewel ze ook gevonden worden in meer bebost land. De Australische bastaardwouw profiteert van het opruimen van uitgestrekte bossen voor landbouwgrond, dat de geschikte plek is voor veel van zijn prooidieren.^[3] Voorkomende woonplaatsen zijn open land in tropische en gematigde gebieden, het vermijdt hogere hoogten en woestijnen. De soort komt vooral voor in het zuidwesten en zuidoosten, soms ook in Tasmanië. De slaapplaatsen zijn gemeenschappelijk.^[10][11]

Voedsel

De Australische grijze wouw wordt niet bejaagd door andere dieren maar is zelf een predator.^[7]

Prooidieren

Ze zijn gespecialiseerd in het jagen op knaagdieren, ze voeden zich bijna uitsluitend met muizen, voornamelijk de geïntroduceerde huismuis. Ze jagen ook op andere prooidieren, indien beschikbaar, met inbegrip van sprinkhanen, ratten, kleine reptielen en vogels en zelfs (zeer zelden) konijnen. Maar muizen en andere kleine zoogdieren zijn goed voor meer dan 90% van hun dieet. Hun invloed op de muispopulaties is waarschijnlijk aanzienlijk: volwassenen eten twee of drie muizen per dag als ze kunnen, en in een geval bracht een mannelijke Australische grijze wouw niet minder dan 14 muizen binnen één uur naar zijn nest met jongen.^[3] Hij geeft de voorkeur te jagen gedurende de dag, met name vroeg in de ochtend en in de late namiddag.^[5]

Jachttechniek

Net als andere wouwen, jaagt de kleine roofvogel door graslanden af te speuren op kleine dieren. Dit doen ze vanaf een zitplaats (doorgaans een dode boom), maar gewoonlijk door te bidden. Meestal zal de wouw 10-30 meter boven een bepaalde plek zweven en aandachtig omlaag turen, soms maar voor een paar seconden, vaak voor een minuut of meer, dan snel naar een nieuw uitkijkpunt zweven en herhaalt dit proces tot wanneer een muis of andere prooi is gespot.De rover stort er zich dan muisstil op met de poten eerst en de vleugels hoog opgeheven, soms in een lange daling tot op de grond, maar vaker in meerdere fasen, met zwevende pauzes op tussenliggende hoogten. Ongeveer twee derde van de aanvallen zijn succesvol.^[3]

De Australische grijze wouw kan prooien zowel in de vlucht verorberen als ze weer mee te voeren naar een zitplaats.^[3]

Invloed van de mens

De Australische grijze wouw heeft haar leefgebied en aantal vergroot door de komst van de Europeanen. Ze profiteert van het openleggen van de landschappen (open landschap) en de irrigatiesystemen die haar een geschikt habitat creëren.

Hun aantal neemt vaak toe als reactie op de muizenplagen rond gewassen en graanschuren. Echter, sommige populaties worden getroffen in gebieden met een hoog aantal schapen en konijnen, omdat deze dieren hun geschikte habitat voor prooidieren kunnen verminderen(door het platstampen van de bodem en het verminderen van de voeding).

Deze wouwen maken ook soms gebruik van kunstmatige structuren voor nestgelegenheid zoals bruggen en palen.^[5]

Deze soort heeft geen last gehad van eierschaalverdunning tijdens de periode van het gebruik van DDT in Australië. Het is mogelijk dat secundaire vergiftiging kan optreden van rattenbestrijdingsmiddelen, gebruikt tijdens muizenplagen of van de gebruikte pesticiden tijdens sprinkhanenplagen.^[12]

Bronnen, noten en/of referenties

Multimedia w Wikimedia Commons

Kaniuk australijski^[9] (Elanus axillaris) – gatunek ptaka z podrodziny kaniuków (Elaninae) w rodzinie jastrzębiowatych (Accipitridae), występujący na terenie całej Australii. Mały ptak drapieżny żywiący się głównie małymi gryzoniami. Gatunek powszechny i niezagrożony wyginięciem.

Występowanie

Australia^{[10][11][12][3]}; występuje głównie w południowo-wschodniej części kontynentu, w północnym Cairns (Queensland), w zachodniej części Półwyspu Eyre (Australia Południowa), a także w południowym i północno-zachodnim nadmorskim pasie zachodniej Australii oraz w Darwin i na Wyspie Melville’a (Terytorium Północne)^[13].

Systematyka

Opisany po raz pierwszy przez Lathama w 1802 roku pod nazwą Falco axillaris^[2][14]. W 1838 Gould nadał mu nazwę Elanus notatus uznając że Latham źle zidentyfikował gatunek na podstawie ilustracji która według Goulda przedstawiała E. scriptus. Jednak ilustracja badana przez Lathama wyraźnie nie wskazywała na E. scriptus^[3]. Czasami uznawany jako odmiana E. caeruleus, z którym tworzy takson siostrzany wraz z E. leucurus. Ta grupa może obejmować również E. scriptus. Takson monotypowy^[10][3].

Etymologia

• Elanus: zob. Elanus.
• axillaris: łac. axillaris „pod pachą”, od axilla „pacha”^[15].
• melanopterus: gr. μελανοπτερος melanopteros „czarnoskrzydły”, od μελας melas, μελανος melanos „czarny”; -πτερος -pteros „-skrzydły”, od πτερον pteron „skrzydło”^[16].
• notatus: łac. notatus „cętkowany, znaczony”, od notare „znaczyć”, od nota „znak”^[17].

Morfologia

Długość ciała 33–37 cm, rozpiętość skrzydeł 82–94 cm, masa ciała 181-365 g^[3]. Samica od 1 do 15% cięższa od samca^[3]. Sylwetką podobny do sokoła ze stosunkowo dużą, zaokrągloną głową, spiczastymi skrzydłami (które wyraźnie wystają za koniec krótkiego ogona, kiedy ptak odpoczywa), ogon rozwidlony^[3]. Kolor upierzenia z przewagą jasnoszarego, oprócz końcowej części wewnętrznej pokrywy skrzydeł i ogona które są ciemnoszare^[13]. Tęczówki koloru czerwonego (początkowo u młodych szaro-brązowe), woskówka i nogi barwy żółtej (żółto-białe do jasnożółtego u młodych)^[13]. Upierzenie młodych podobne do dorosłych osobników z tym że głowa i pierś jest koloru rdzawego, natomiast górne części ciała i skrzydła są brązowo nakrapiane^[13]. Upierzenie dorosłych młode ptaki uzyskują w ciągu kilku miesięcy gniazdowania (oprócz lotek i ogona)^[3].

Ekologia

Zasiedla głównie zielone łąki i inne słabo zalesione siedliska z okrywą roślinną o wysokości 30–150 cm^[13], w tym sawanny, nadmorskie wydmy (szczególnie w południowej i zachodniej części swojego zasięgu występowania)^[13], zadrzewione cieki wodne, pola, wrzosowiska^[13], ogrody i miejskie trawniki^[3]. Występuje do 1500 m n.p.m. Gniazduje na drzewach.

Na skład pożywienia składają się głównie małe gryzonie (zwłaszcza myszy domowe) oraz okazjonalnie małe ptaki, jaszczurki i duże owady (zwłaszcza koniki polne)^[13]. Na potencjalną zdobycz czatują na drzewach lub w powietrzu. Po wypatrzeniu zdobyczy unosi głowę pod wiatr a następnie nurkuje w stronę ziemi ze skrzydłami wysoko nad plecami. Zdobycz spożywana jest w locie lub na gałęzi. Poluje za dnia i czasami w nocy (szczególnie w księżycowe noce)^[3][13].

Okres sezonu rozrodczego jest zmienny, przez większość roku ze szczytowym okresem przypadającym na jesień i wiosnę (głównie czerwiec-październik we wschodniej części zasięgu i listopad-styczeń w zachodniej)^[13]. Może wyprowadzać dwa lęgi rocznie gdy okolica obfituje w zdobycz^[3]. Gniazduje w parach lub w luźnych koloniach gdy pożywienia jest dużo^[3]. Gniazdo ma 27–45 cm szerokości i 10–15 cm głębokości i jest wyłożonymi zielonymi liśćmi. Znajduje się 4–35 m nad ziemią w czaszy żywego drzewa, rzadziej na sztucznej strukturze^[13]. Samica składa 2-5 jaj (zazwyczaj 3-4), o rozmiarach 37,9 -45 · 8 mm x 30,1 -34 · 5 mm^[3]. Inkubacja trwa około 29-34 dni^[18]. przez ten czas głównie samiec troszczy się o pokarm dla samicy. Po tym okresie wylęgają się pisklęta które przebywają w gnieździe 33-38 dni (wyjątkowo 42 lub więcej dni). Gniazdo opuszczają po około 1 miesiącu życia^[3]. Dojrzałość płciową uzyskują prawdopodobnie około pierwszego roku życia^[3]. Wiek najstarszego z zaobrączkowanych ptaków wynosił 3,5 lat. Z wszystkich jaj wykluwa się 73% młodych, a przeżywa około 54%^[3].

Status i ochrona

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (najmniejszej troski)^[8]. Wielkość populacji oceniana jest na 100000 osobników^[13][19].

Przypisy

Bibliografia

1. S. Debus: Family Accipitridae (Hawks and Eagles). W: J. del Hoyo, A. Elliott & J. Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 2: New World Vultures to Guineafowl. Barcelona: Lynx Edicions, 1994. ISBN 84-87334-15-6. (ang.)
2. J. Ferguson-Lees, D.A. Christie: Raptors of the World. Londyn: Christopher Helm, 2001. ISBN 0-618-12762-3. (ang.)
3. J.A. Jobling: Key to Scientific Names in Ornithology. W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2018. [dostęp 2018-04-11]. (ang.)

Peneireiro-de-ombros-pretos (nome científico: Elanus axillaris) é uma espécie de ave de rapina pertencente à família Accipitridae. Pode ser encontrado na Austrália.^[1]

Referências

Svartskuldrad glada^[2] (Elanus axillaris) är en fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen hökfåglar.^[3] Fågeln förekommer i öppna skogar och gräsmarker över hela Australien.^[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.^[1]

• 
• 
• 

Noter

1. ^ [a b] Birdlife International 2012 Elanus axillaris Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2014) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., <www.sofnet.org Arkiverad 26 december 2014 hämtat från the Wayback Machine.>, läst 2014-11-28
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör svartskuldrad glada.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Elanus axillaris.
  Artförteckning

Kara omuzlu çaylak (Elanus axillaris), atmacagiller (Accipitridae) familyasından bir boz çaylak türü.

Habitatı Avustralya'dır. Boyu 35–38 cm (13.8–15 inç) ve kanatları 80–95 cm (31.5–37.4 inç)'dir. Yetişkin kara omuzlu çaylak küçük ve zariftir. Ağırlıklı olarak soluk gri ve beyaz renktedir. Siyah omuzları ve kırmızı gözleri vardır.

Gündüz yırtıcı kuşları ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.

Diều trắng Úc còn gọi là diều vai đen hoặc Diều Úc (Danh pháp khoa học: Elanus axillaris) là một loài chim săn mồi trong họ Accipitridae.^[2], đây là một loài chim ăn thịt nhỏ được tìm thấy trong môi trường mở trên khắp nước Úc và giống với các loài tương tự được tìm thấy ở lục Á-Âu và Bắc Mỹ, trong quá khứ nó đã được đặt tên là diều vai đen. Chúng có chiều dài khoảng 35–38 cm, với sải cánh dài 80–95 cm (31,5-37,4 in), với dáng điệu nhỏ và duyên dáng, nó chủ yếu là màu xám nhạt và trắng, là loài chim ăn thịt với vai màu đen và mắt đỏ.

Đặc điểm

Đây là loài chim có chiều dài khoảng 35–38 cm và có một sải cánh từ 80 đến 95 cm (31,5-37,4 in) và trọng lượng trung bình khoảng 291 gram (10,26 oz). Chim trưởng thành có một màu xám rất nhạt với một đầu trắng và các phần dưới màu trắng. Cạnh hàng đầu của bên trong cánh là màu đen. Khi nó đâu tạo cho nó màu đen nổi bật của "vai". Nó có đôi mắt đỏ, với một "dấu phẩy" màu đen kéo dài đằng sau đôi mắt. Các con chim non đánh dấu theo một khuôn mẫu tương tự như chim trưởng thành, nhưng chúng có một màu nâu gỉ trên đầu ngực và phía trên, phía sau và cánh lốm đốm màu da bò (buff) hoặc nâu.

Diều trắng Úc thường có 2 màu xám nhạt và trắng. Diều Trắng Úc rất giống với các loài loài chim ăn thịt khác và là loài chim lặng lẽ, ngoại trừ trong mùa sinh sản. Mặc dù được biết đến trên khắp nước Úc, nó là loài phổ biến nhất ở phía nam-đông và phía tây nam của đại lục. Môi trường sống ưa thích của nó là đồng cỏ với cây phân tán và chúng thường được thấy săn bắt mồi hai bên đường. Giống như tất cả các loại diều, nó là một động vật ăn thịt của các loài động vật gặm nhấm, nó săn mồi đơn lẻ hoặc theo cặp bằng cách bay lượn tìm kiếm mồi trên không trung trên những khu đất rộng. Đây là loài chim hình thức một vợ một chồng, mùa sinh sản giữa tháng tám và tháng Giêng. Các con chim tham gia vào các màn tán tỉnh trên không.

Nuôi chim săn

Diều Trắng là khả năng bay lượn cũng như những pha “hành động” trên không. Đặc biệt, khi chơi Diều Trắng Úc, người chơi không phải dùng lồng mà cho nó một môi trường tương đối tự nhiên. Khi mang đi thì người chơi thường cho nó đứng trên tay, đây cũng là điểm đặc biệt của Diều Trắng làm nên phong cách của người chơi so với các loài chim khác. Để tìm mua và có một chú Diều Trắng ưng ý là không khó nhưng cái công chăm sóc và huấn luyện thì mới là khó. Khi còn non Diều Trắng thường ăn thịt được cắt nhỏ, người chơi thường cho ăn thịt chim cút.

Đặc biệt không được cho ăn thịt hoặc cút bầm vì như vậy sẽ dễ làm chim bệnh lỡ miệng, trước khi cho Diều Trắng Úc ăn, người chơi thường xịt nước cho Diều trước khi ăn, sau khi ăn thì cho uống nước ngay. Sau khoảng một tháng kì công chăm sóc và huấn luyện thì Diều Trắng Úc bắt đầu biết bay, đây là lúc quyết định sự thành bại của quá trình huấn luyện. Khi chim biết bay thì người chơi cho chim bay qua bay lại giữa hai tay theo hiệu lệnh. Sau đó là cho chim học cách giết mồi mà chủ yếu là chuột.Thời gian để cho Diều Trằng Úc thuần thục các kĩ năng trên nhanh thì 3 tháng còn chậm thì mất 1 năm.

Chú thích

Tham khảo

• BirdLife International (2012). "Elanus axillaris". IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. International Union for Conservation of Nature. Truy cập ngày 26 tháng 11 năm 2013.
• Latham, John (1801). Supplementum indicis ornithologici sive systematis ornithologiae (in Latin). London: Leigh & Sotheby. p. ix.
• Negro, Juan J.; Pertoldi, Cino; Randi, Ettore; Ferrero, Juan J.; López-Caballero, José M.; Rivera, Domingo; Korpimäki, Erkki (2006). Boal, Clint, ed. "Convergent Evolution of Elanus Kites and the Owls". Journal of Raptor Research. Raptor Research Foundation. 40 (3): 222–225. doi:10.3356/0892-1016(2006)40[222:CEOEKA]2.0.CO;2. ISSN 0892-1016
• Wink, M.; Sauer-Gürth, H. (2004). "Phylogenetic relationships in diurnal raptors based on nucleotide sequences of mitochondrial and nuclear marker genes". In Chancelor, R.D.; Meyburg, B-U. Raptors Worldwide (PDF). Berlin: WWGBP. pp. 483–98. Truy cập ngày 11 tháng 5 năm 2010.
• Debus, Stephen (1998). The birds of prey of Australia: a field guide. Melbourne, Australia: Oxford University Press. ISBN 0-19-550624-3.

Научная классификация Международное научное название

Elanus axillaris (Latham, 1801)

Синонимы Охранный статус
Систематика
на Викивидах
Изображения
на Викискладе ITIS 559864EOL 1048008

Чернопле́чий ды́мчатый ко́ршун (лат. Elanus axillaris) — птица рода дымчатых коршунов семейства ястребиных.

Таксономия

Впервые черноплечий дымчатый коршун^[1] был описан английским орнитологом Джоном Лэтэм в 1802 году как Falco axillaris^[2].

В 1851 году британский зоолог Эдвард Блит перенёс данный вид в подсемейство дымчатых коршунов в составе семейства ястребиных^[3]. В семействе ястребиных есть и более крупные подсемейства, например, орлов и ястребов, которые были описаны французским орнитологом Луи Жан Пьер Вьейо в 1816 году^[4].

Описание

Внешний вид

Длина тела черноплечих дымчатых коршунов варьируется от 35 до 38 см, размах крыльев — от 75 до 95 см, а средний вес составляет 291 г.

Распространение и места обитания

Данный вид распространён в юго-восточной и юго-западной Австралии. И в степи России

Примечания

二名法 Elanus axillaris
(Latham, 1802)

黑肩鳶（拉丁文學名：Elanus axillaris）是一種小型的猛禽，分佈於整個澳大利亞。像黑肩鳶屬的所有成員般，牠們專門捕獵齧齒目動物。

名稱

「黑肩鳶」一名從前是用於歐洲及非洲的黑翅鳶（Elanus caeruleus），而澳洲的黑肩鳶及北美洲的白尾鳶（Elanus leucurus）則是其亞種。但現時那三個物種已被定為三個不同物種，而E. caeruleus則稱為黑翅鳶。因此，較近期有關黑肩鳶的文獻所指的黑肩鳶都一定是指分佈於澳洲的這一個物種。

外觀

黑肩鸢長約35到38公分，翼展長80到95公分。成年黑肩鸢的身體呈淡灰色，頭部呈白色，身軀的下半部分亦呈白色，而翅膀內部的尖端呈黑色。當牠們在棲息的狀態時，牠們黑色的肩膀就會顯得很突出。牠們的喙基非常寬，因此可以張得很大。^[1]

分佈情況

雖說黑肩鸢分佈於幾乎整個澳洲，但其實牠們主要還是分佈於澳大利亞大陸東南和西南部相對較肥沃的地方。牠們在整個南非亦極為常見。牠們鮮少進入沙漠深處，在北塔斯馬尼亞和托列斯海峽見到牠們純屬偶然。牠們主要生活在草原，但是亦可在樹林中找到牠們。

食物與狩獵

黑肩鸢主要靠進食老鼠維生。牠們有時亦會捕獵一些大小相當的動物，包括草蜢、小型的爬行動物、鳥類甚至是兔子（非常少數）等，但鼠和其他大小跟鼠差不多的哺乳動物佔牠們所有捕獵對象的十分之九。牠們對鼠數量的影響極為重要：每一隻成年的黑肩鸢在環境許可下可以每天吃下兩到三隻鼠，而一隻雄性的黑肩鸢可在一小時之內捕獵不少於14隻鼠並帶回巢，讓自己羽毛初長的雛鳥進食。

像其他黑肩鳶屬的成員般，黑肩鸢會在草原上尋找捕獵的對象。在捕獵時，牠們一般會在空中盤旋。一般來說，鸢都會在10到50米以內的上空盤旋，仔細地往下看，這以後的數秒或有時一分鐘，牠們會飛到另一地方，再度盤旋，進行搜索。

當黑肩鸢看到一隻鼠或其他獵物時，牠們就會一聲不響地降到獵物頭上，翅膀高舉，用爪抓緊獵物。牠們約有三分之二的攻擊是成功的。牠們可以在途中吃掉獵物或把獵物帶回巢。

參考資料

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=黑肩鸢&oldid=48170343”