nomes no trilho de navegação
Die naam seekoet word gebruik vir drie spesies van die alkfamilie (familie Alcidae) wat van die ander lede van die familie verskil deurdat hulle spits snawels het teenoor die kort en dik snawels van die ander. Die spesies is die gewone seekoet (Uria aalge), die dikbekseekoet (Uria lomvia) en die swartseekoet (Cepphus grylle).
Al drie broei, soos die meeste ander lede van die alkfamilie, langs die kuste van die Noord-Atlantiese Oseaan, hoewel hulle soms verder suid tot in Portugal aangetref word. Seekoete, papegaaiduikers en alke (die alkfamilie) is in baie opsigte die noordelike teen hanger van die pikkewyne van die Suidelike Halfrond. Die seekoete en ander alkagtiges kan egter vlieg, terwyl pikkewyne nie kan vlieg nie.
Seekoete bring 'n groot deel van hul lewe in die see deur en kan baie goed duik en swem. In die broeityd vorm hulle groot kolonies van tot honderdduisende voëls langs die rotsagtige kuste van die Noord-Atlantiese Oseaan en bou hul neste op dun rotslyste. Hulle is baie gebiedsgebonde en keer jaarliks na dieselfde plek terug om te broei.
Geen twee eiers van seekoete is presies dieselfde kleur nie, sodat seekoete hul eiers tussen die duisende ander eiers kan uitken. Die kuikens groei baie vinnig nadat hulle uitgebroei het en na drie weke word hulle donsvere vervang deur ’n tussenveredrag.
Daarna fladder en val hulle af in die see, waar hulle saam met hul ouers na die diepsee toe swem. Op hierdie manier kom hulle weg van hul belangrikste vyande, die seemeeue. Kort daarna verveer hulle weer 'n keer na hul volwasse veredrag en leer hulle vlieg. Wanneer hulle volwasse is, keer die kleintjies terug na dieselfde gebied om self te broei.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Seekoet.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Seekoet
Die naam seekoet word gebruik vir drie spesies van die alkfamilie (familie Alcidae) wat van die ander lede van die familie verskil deurdat hulle spits snawels het teenoor die kort en dik snawels van die ander. Die spesies is die gewone seekoet (Uria aalge), die dikbekseekoet (Uria lomvia) en die swartseekoet (Cepphus grylle).
Al drie broei, soos die meeste ander lede van die alkfamilie, langs die kuste van die Noord-Atlantiese Oseaan, hoewel hulle soms verder suid tot in Portugal aangetref word. Seekoete, papegaaiduikers en alke (die alkfamilie) is in baie opsigte die noordelike teen hanger van die pikkewyne van die Suidelike Halfrond. Die seekoete en ander alkagtiges kan egter vlieg, terwyl pikkewyne nie kan vlieg nie.
Seekoete bring 'n groot deel van hul lewe in die see deur en kan baie goed duik en swem. In die broeityd vorm hulle groot kolonies van tot honderdduisende voëls langs die rotsagtige kuste van die Noord-Atlantiese Oseaan en bou hul neste op dun rotslyste. Hulle is baie gebiedsgebonde en keer jaarliks na dieselfde plek terug om te broei.
Geen twee eiers van seekoete is presies dieselfde kleur nie, sodat seekoete hul eiers tussen die duisende ander eiers kan uitken. Die kuikens groei baie vinnig nadat hulle uitgebroei het en na drie weke word hulle donsvere vervang deur ’n tussenveredrag.
Daarna fladder en val hulle af in die see, waar hulle saam met hul ouers na die diepsee toe swem. Op hierdie manier kom hulle weg van hul belangrikste vyande, die seemeeue. Kort daarna verveer hulle weer 'n keer na hul volwasse veredrag en leer hulle vlieg. Wanneer hulle volwasse is, keer die kleintjies terug na dieselfde gebied om self te broei.
Los álcidos (Alcidae) son una familia d'aves del orde Charadriiformes. Inclúi diverses especies d'aves marines como los frairucos, les alques y los araos, ente otros. Tienen una paecencia superficial a los pingüinos, anque nun son de la mesma familia. Tratar d'un casu de evolución converxente.
Los álcidos inclúin 10 xéneros y 22 especies.[1]
Aethia pygmaea - mérgulo bigotudu : Aethia cristatella - alcita crestada
Fratercula corniculata - frairucu corniculado
Synthliboramphus wumizusume - mérgulo xaponés
Los álcidos (Alcidae) son una familia d'aves del orde Charadriiformes. Inclúi diverses especies d'aves marines como los frairucos, les alques y los araos, ente otros. Tienen una paecencia superficial a los pingüinos, anque nun son de la mesma familia. Tratar d'un casu de evolución converxente.
Təmizçilər (lat. Alcidae) çovdarçıkimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Təmizçilər (lat. Alcidae) çovdarçıkimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Alcidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ evned-mor evel ar poc'haned, an ereved pe ar godoged.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Alcidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ evned-mor evel ar poc'haned, an ereved pe ar godoged.
Els àlcids formen una família de caradriformes integrada per ocells marins i cabussadors. Són bastant semblants als pingüins a causa dels seus colors, la posició erecta i d'altres hàbits però no estan emparentats taxonòmicament: la seua similitud s'explica per la convergència evolutiva.
No fan nius, sinó que deixen els ous en forats a terra.
Són excel·lents nedadors i s'alimenten dels peixos que persegueixen sota l'aigua.
Viuen a les mars de l'hemisferi nord, i alguna espècie penetra, a l'hivern, fins a la Mediterrània Occidental -el cadafet o fraret (Fratercula arctica) i el pingdai o gavot (Alca torda) a la badia d'Alcúdia, per exemple-.[1]
Viuen a alta mar i només van a la costa (on formen colònies) per criar.
Les espècies pertanyent al gènere Uria poden capbussar-se fins a una fondària de 100 m, mentre que les del gènere Cepphus poden fer-ho fins als 40 m.
La família dels àlcids (Alcidae) es classifica al subordre Lari, dins l'ordre dels caradriformes (Charadriifomes) essent els seus parents vius més propers els paràsits de la família dels estercoràrids (Stercorariidae).[2] Estudis publicats en 2011 per N.Adam Smith, relacionen els àlcids amb una sèrie de fòssils a partir de l'Eocé (35 m.a.), entre els quals hi ha els gèneres Hydrotherikornis, Pseudocepphus i les subfamílies Petralcinae i Mancallinae, ubicant-les, juntament amb els àlcids al clade Pan-alcidae.[3] El Congrés Ornitològic Internacional (versió 2.10, 2011) reconeix 10 gèneres amb 23 espècies vives. Aquestes espècies s'han classificat en dues subfamílies i algunes tribus:
Els àlcids formen una família de caradriformes integrada per ocells marins i cabussadors. Són bastant semblants als pingüins a causa dels seus colors, la posició erecta i d'altres hàbits però no estan emparentats taxonòmicament: la seua similitud s'explica per la convergència evolutiva.
Teulu neu grŵp o adar ydy'r Carfilod (enw gwyddonol neu Ladin: Alcidae).[1] Mae'r teulu hwn o adar o fewn yr urdd Charadriiformes.[2][3]
Maen nhw'n debyg i bengwiniaid ond maen nhw'n gallu hedfan. Maen nhw'n nofwyr a deifwyr ardderchog.[1] Mae'r teulu hwn o adar o fewn yr urdd Charadriiformes.[2][3]
Gan fod lleoliad rhywogaethau, genera a theuluoedd yn newid yn eitha aml o fewn y safle tacson, yn enwedig o ganlyniad i ymchwil DNA, gall y dosbarthiad hwn hefyd newid.
Yn ôl IOC World Bird List ceir 240 teulu (Mawrth 2017) sy'n fyw heddiw (nid ffosiliau):
Ai’r carfil mawr (aderyn di-adain a aeth i ddifodiant) oedd y “penguin” cyntaf ac ai morwyr Cymraeg a’i henwodd ar ôl y pen gwyn, neu'r clytyn gwyn o leiaf. Mae cwestiwn arall yn codi ynglyn ag enw’r aderyn hwn - sef, o ble daeth yr enw diweddarach arno (os "pen gwyn" oedd o yn wreiddiol i'r Cymru), sef carfil? Yr enw arno yn yr Alban oedd gairfowl. Dyma ddywed yr Oxford English Dictionary am y gair hwn:
Gair o Hen Nors yw gairfowl felly, a aeth i’r Gaeleg fel gearbhui. Cofnod y teithiwr Martin Martin yn 1698 yw cofnod cyntaf y gair. Tybed ai ymdrech Martin i ynganu hwn esgorodd ar y ffurf gairfowl?
Dyma ddywed Geiriadur Prifysgol Cymru am etymoleg y gair carfil:
O arall-eirio hwn cawn: “yn llythyrau Morrisiaid Món (1728-65) mae’r cyfeiriad cyntaf at carfil. Mae dwy elfen i’r gair, sef car- (elfen o dras anhysbys) a -fil (sef Cymreigiad o’r Saesneg bill)”.
Yn absenoldeb tystiolaeth terfynnol o darddiad y gair hwn, gallwn ddamcaniaethu mai ffurf ar gairfowl yw carfil, ac mai’r carfil mawr oedd y carfil cyntaf i ddwyn yr enw. Mae’r enw gyda ni o hyd yn y gair am y little auk, y carfil bach, sydd, yn wahanol i’w frawd mawr, yn ffynnu o hyd ym marthau’r gogledd ac yn ein cyrraedd yn lluosog iawn yn ystod ac ar ôl tywydd stormus.
TeuluoeddAdar Asgelldroed • Adar Dail • Adar Deildy • Adar Dreingwt • Adar Drudwy • Adar Ffrigad • Adar Gwrychog • Adar Haul • Adar Morgrug • Adar Olew • Adar Paradwys • Adar Pobty • Adar Tagellog • Adar Telyn • Adar Tomen • Adar Trofannol • Adar y Cwils • Albatrosiaid • Apostolion • Asitïod • Barbedau • Brain • Brain Moel • Breision • Brenhinoedd • Brychion • Bwlbwliaid • Cagwod • Carfilod • Casowarïaid • Ceiliogod y Waun • Ceinddrywod • Chwibanwyr • Ciconiaid • Ciconiaid Pig Esgid • Cigfachwyr • Cigyddion • Ciwïod • Cnocellod • Coblynnod • Coblynnod Coed • Cocatwod • Cogau • Cog-Gigyddion • Colïod • Colomennod • Copogion • Copogion Coed • Cornbigau • Corsoflieir • Cotingaod • Crehyrod • Crehyrod yr Haul • Cropwyr • Crwydriaid y Malî • Cwrasowiaid • Cwroliaid • Cwtiaid • Cwyrbigau •
Seriemaid • Cynffonau Sidan • Delorion Cnau • Dreinbigau • Dringhedyddion • Dringwyr Coed • Dringwyr y Philipinau • Drongoaid • Drywod • Drywod Seland Newydd • Ehedyddion • Emiwiaid • Eryrod • Estrysiaid • Eurynnod • Fangáid • Ffesantod • Fflamingos • Fireod • Fwlturiaid y Byd Newydd • Garannod • Giachod Amryliw • Gïachod yr Hadau •
Golfanod • Gwanwyr • Gwatwarwyr • Gweilch Pysgod • Gweinbigau • Gwenoliaid • Gwenynysorion • Gwyachod • Gwybed-Ddaliwyr • Gwybedogion • Gwybedysyddion • Gwylanod • Gylfindroeon • Hebogiaid • Helyddion Coed • Hercwyr • Hirgoesau • Hirgoesau Crymanbig • Hoatsiniaid • Huganod • Hwyaid • Ibisiaid • Ieir y Diffeithwch • Jacamarod • Jasanaod • Llwydiaid • Llydanbigau • Llygadwynion • Llygaid-Dagell • Llysdorwyr • Lorïaid • Manacinod • Meinbigau • Mel-Gogau •
Mêl-Gropwyr Hawaii • Melysorion • Mesîtau • Motmotiaid • Mulfrain • Parotiaid • Pedrynnod • Pedrynnod • Pedrynnod Plymio • Pelicanod • Pengwiniaid • Pennau Morthwyl • Pibyddion • Pigwyr Blodau • Pincod • Piod Môr • Pitaod • Potwaid • Preblynnod • Prysgadar • Pysgotwyr • Rheaod • Rhedwyr • Rhedwyr • Rhedwyr y Crancod • Rhegennod • Rhesogion y Palmwydd • Rholyddion • Rholyddion Daear • Robinod Awstralia •
Seriemaid • Sgimwyr • Sgiwennod • Sgrechwyr • Sïednod • Siglennod • Tapacwlos • Teloriaid • Telorion y Byd Newydd • Teyrn-Wybedogion • Tinamwaid • Titwod • Titwod Cynffonhir • Titwod Pendil • Todiaid • Tresglod • Trochwyr • Trochyddion • Troellwyr • Troellwyr Llydanbig • Trogoniaid • Trympedwyr • Twcaniaid • Twinc Banana • Twracoaid • Tylluan-Droellwyr • Tylluanod • Tylluanod Gwynion •
Teulu neu grŵp o adar ydy'r Carfilod (enw gwyddonol neu Ladin: Alcidae). Mae'r teulu hwn o adar o fewn yr urdd Charadriiformes.
Maen nhw'n debyg i bengwiniaid ond maen nhw'n gallu hedfan. Maen nhw'n nofwyr a deifwyr ardderchog. Mae'r teulu hwn o adar o fewn yr urdd Charadriiformes.
Gan fod lleoliad rhywogaethau, genera a theuluoedd yn newid yn eitha aml o fewn y safle tacson, yn enwedig o ganlyniad i ymchwil DNA, gall y dosbarthiad hwn hefyd newid.
Alky jsou ptáci z podčeledi alek (Alcinae), čeledi rackovití (Laridae), řádu dlouhokřídlých (Charadriiformes). (Na první pohled jsou pro své černobílé zbarvení, vzpřímený postoj a některé zvyky podobné tučňákům. Přesto však k tučňákům nemají blízký vztah.)
Na rozdíl od tučňáků alky dovedou létat (s výjimkou vyhubené alky velké). Jsou dobří plavci a potápěči (můžou dosáhnout hloubky až 100 m), ale chodí nemotorně. Při letu musí velmi rychle mávat křídly, vzhledem k jejich nedostatečné délce. Ocas mají velmi krátký, nohy jsou posunuty dozadu, tři přední prsty jsou spojeny plovací blánou a čtvrtý je zakrnělý. K plavání používají křídla, nohama kormidlují. Před tlakem vody ve velkých hloubkách je trup chráněn dlouhou prsní kostí.
Alky jsou vysoce specializované, žijí v chladných mořích severní polokoule a na pobřeží zamíří jen kvůli rozmnožování. Většina druhů se rozmnožuje na příkrých útesech, často společně s racky, buřňáky a tereji nebo mezi balvany. Snáší jediné vejce přímo na skalní římsy. Vejce jsou výrazně kuželovitá, což je chrání proti skutálení. O vejce i mládě se stará celý pár, alky poprvé hnízdí až ve 4 (5) letech. Dožívají se až 20 let.
Některé druhy mají odlišná pojmenování v Evropě a Severní Americe.
Mnohé druhy, jako například alkouni rodu Uria hnízdí ve velkých koloniích na okrajích útesů. Alkouni rodu Cepphus se rozmnožují v malých skupinách na skalnatých pobřežích.
Systematické zařazení alek je nejasné. Původně byly řazeny do samostatného řádu alky (Alciformes), pak jako podřád dlouhokřídlých, alky (Alcae), jinde jsou zařazeni jako čeleď alkovití (Alcidae). Podle nové ptačí taxonomie jsou alky podčeledí rackovitých.
Na světě žije celkem 23 druhů alek. Původně bylo rozlišováno 22 druhů, v roce 1996 byl na základě genetické analýzy oddělen jako samostatný druh Brachyramphus perdix, dříve považovaný jen za asijský poddruh alkouna mramorovaného (B. marmoratus).[1]
Galerie alkovití ve Wikimedia Commons Obrázky, zvuky či videa k tématu alkovití ve Wikimedia Commons
Alky jsou ptáci z podčeledi alek (Alcinae), čeledi rackovití (Laridae), řádu dlouhokřídlých (Charadriiformes). (Na první pohled jsou pro své černobílé zbarvení, vzpřímený postoj a některé zvyky podobné tučňákům. Přesto však k tučňákům nemají blízký vztah.)
Na rozdíl od tučňáků alky dovedou létat (s výjimkou vyhubené alky velké). Jsou dobří plavci a potápěči (můžou dosáhnout hloubky až 100 m), ale chodí nemotorně. Při letu musí velmi rychle mávat křídly, vzhledem k jejich nedostatečné délce. Ocas mají velmi krátký, nohy jsou posunuty dozadu, tři přední prsty jsou spojeny plovací blánou a čtvrtý je zakrnělý. K plavání používají křídla, nohama kormidlují. Před tlakem vody ve velkých hloubkách je trup chráněn dlouhou prsní kostí.
Alky jsou vysoce specializované, žijí v chladných mořích severní polokoule a na pobřeží zamíří jen kvůli rozmnožování. Většina druhů se rozmnožuje na příkrých útesech, často společně s racky, buřňáky a tereji nebo mezi balvany. Snáší jediné vejce přímo na skalní římsy. Vejce jsou výrazně kuželovitá, což je chrání proti skutálení. O vejce i mládě se stará celý pár, alky poprvé hnízdí až ve 4 (5) letech. Dožívají se až 20 let.
Některé druhy mají odlišná pojmenování v Evropě a Severní Americe.
Mnohé druhy, jako například alkouni rodu Uria hnízdí ve velkých koloniích na okrajích útesů. Alkouni rodu Cepphus se rozmnožují v malých skupinách na skalnatých pobřežích.
Systematické zařazení alek je nejasné. Původně byly řazeny do samostatného řádu alky (Alciformes), pak jako podřád dlouhokřídlých, alky (Alcae), jinde jsou zařazeni jako čeleď alkovití (Alcidae). Podle nové ptačí taxonomie jsou alky podčeledí rackovitých.
Alkefugle (Alcidae) er en familie af fugle med 24 arter, der ofte yngler i store kolonier i de nordlige have. De fleste arter findes i det nordlige Stillehav.
Alkefugle er havfugle, der ikke er bundet til land uden for yngletiden, bortset fra tejsten, der er en kystfugl. Den nordlige del af Atlanterhavet har store bestande af seks arter, der yngler på de nordatlantiske fuglefjelde: Lomvie, Polarlomvie, Alk, Søkonge, Tejst og Lunde. Alkefuglenes farver er typisk hvid på undersiden og mørk på oversiden. Alle arter har korte smalle vinger, flyver hurtigt og svirrende og har en fremragende dykkeevne, men bevæger sig dårligt på land. Næbbet er forskelligt fra art til art og er derfor et vigtigt led ved artsbestemmelsen.
I forhold til andre søfugle har alkefuglefamilien ikke mange arter. Grunden til at alkefuglene kun er på den nordlige halvkugle er at stimefiskene har en lavere hastighed i det kolde vand og derfor forbedrer mulighederne for at få en udbytterig fangst. De sydligste forekommende arter af denne familie overlever kun ved Californien og Mexico på grund af opstigende kolde strømme.
I familien alkefugle findes i alt 24 nulevende arter fordelt på 10 slægter
Alkefugle (Alcidae) er en familie af fugle med 24 arter, der ofte yngler i store kolonier i de nordlige have. De fleste arter findes i det nordlige Stillehav.
Alkenvögel (Alcidae) sind eine Familie der Vogelordnung Regenpfeiferartige, die ausschließlich auf der Nordhalbkugel vorkommen. Es handelt sich um drossel- bis entengroße Meerestauchvögel (der ausgerottete Riesenalk erreichte sogar etwa die Größe einer Gans) mit weit hinten am Körper angesetzten Beinen, so dass sie an Land eine mehr oder weniger aufrechte Körperhaltung zeigen. Ihr morphologisches Erscheinungsbild ähnelt dem der Pinguine, die fast ausschließlich auf der Südhalbkugel vorkommen. Die Angehörigen beider Familien sind schwarzweiß und stehen aufrecht. Beide haben ein kurzes und eng anliegendes Gefieder und bei beiden Familien sind die Flügel für die Fortbewegung unter Wasser umgebildet. Anders als Pinguine haben die meisten Alkenvögel ihre Flugfähigkeit behalten. Die einzige flugunfähige Art aus dieser Familie, der Riesenalk, ist im 19. Jahrhundert ausgestorben. Die Ähnlichkeit beruht allerdings ausschließlich auf konvergenter Evolution. Die beiden Familien sind nicht näher miteinander verwandt.[1]
Alkenvögel leben in den kühlen, borealen bis kalten, arktischen Gewässern des Nordatlantiks und des Nordpazifiks. Sie brüten in der Regel an Steilklippen des Festlands oder auf abgelegenen Inseln. Dort bilden sie häufig gemeinsam mit anderen Seevögeln große Kolonien. Im Nordatlantik teilen sie sich ihre Kolonien beispielsweise mit Eissturmvogel, Basstölpel, Krähenscharbe, Dreizehenmöwe und Sturmschwalbe.
Alkenvögel sind gekennzeichnet durch ein dichtes, schwarz-weißes Gefieder und eine aufrechte Sitzhaltung an Land. Mit Ausnahme des ausgestorbenen Riesenalks sind die rezenten Arten alle flugfähig, haben jedoch stark verkürzte Arm- und besonders Handschwingen. Aufgrund ihrer kurzen und schmalen Flügel haben sie beim Fliegen eine hohe Schlagfrequenz. Die Flügel werden jedoch auch beim Tauchen gut eingesetzt.[2]
Das Gefieder ist sehr kurz und eng anliegend. Schwarzgraue Daunen bedecken den ganzen Körper und dienen der Wärmeisolation.[1] Ähnlich wie bei den Pinguinen ist die Federdichte sehr hoch. Mit zwölf Federn pro Quadratzentimeter liegt sie doppelt so hoch wie beispielsweise bei Möwen.[1]
Alle Schwungfedern werden gleichzeitig erneuert, daher sind die Vögel in der Mauser vorübergehend flugunfähig. Das Winterkleid weicht häufig erheblich vom Brutkleid ab.
Nur zum Brüten bleiben Alkenvögel längere Zeit an Land. Während der Brutperiode leben die meisten in riesigen Kolonien an steilen Felsküsten, auf Felsvorsprüngen und Blockhalden. Das Gelege besteht in der Regel aus nur einem Ei. Lediglich die Arten, deren Nahrungsgründe nahe an ihren Brutgebieten liegen, sind in der Lage, genügend Nahrung heranzuschaffen, um auch zwei Nestlinge groß zu ziehen. So bestehen die Gelege von Gryll-, Brillen- und Taubenteiste, die alle drei zur Gattung Cepphus gezählt werden, gewöhnlich aus zwei Eiern. Der Lummenalk, der zur Gattung Synthliboramphus gehört, legt nicht nur wie alle Alken seiner Gattung zwei Eier, sondern ist auch in der Lage, bei Gelegeverlust ein Nachgelege zu legen.[3] Der Aleutenalk ist jedoch der einzige Alkenvogel, dem es gelegentlich gelingt, zwei Gelege pro Jahr großzuziehen.[4] Die Jungvögel der Synthliboramphus-Arten verbleiben nur ein oder zwei Tage in der Nisthöhle und verlassen dann gemeinsam mit ihren Elternvögeln die Brutkolonie. Sie werden auf hoher See aufgezogen. In Gefangenschaft aufgezogene Lummenalken erfahren 48 Stunden nach dem Schlupf eine deutliche Verhaltensänderung. Während sie etwa bis zu diesem Zeitpunkt ruhig in ihrem Nest bleiben, zeigen sie danach ein sehr agiles Verhalten und laufen aufgeregt in ihren Nistboxen umher. In freier Wildbahn werden sie zu diesem Zeitpunkt von den Elternvögeln auf hohe See geführt. Sie sind dann bereits sehr gute Schwimmer und an Land in der Lage, über Hindernisse zu klettern. Ihre weitere Entwicklung auf hoher See konnte bislang nicht dokumentiert werden. In Gefangenschaft aufgezogene Lummenvögel zeigten eine nur sehr langsame Gewichtszunahme und eine Veränderung ihres Gefieders erst am 17. Lebenstag.[5]
Ein für Alkenvögel ungewöhnliches Brutverhalten weisen die drei rezenten Arten der Gattung Brachyramphus auf. Der zu dieser Gattung gehörende Kurzschnabelalk brütet tief im Binnenland und wählt als Niststandort regelmäßig steinige Hänge oberhalb der Baumgrenze. Die einzigen baumbrütenden Arten unter den Alkenvögeln gehören gleichfalls zu dieser Gattung. Wie ihre Schwesterart brüten Kamtschatkamarmelalk und Marmelalk gelegentlich sehr tief im Binnenland und errichten ihre Nester auf starken Ästen alter Bäume. Besonders gut untersucht ist das Brutverhalten des Marmelalks, der in Nordamerika zum Symbolvogel für die Anstrengungen um den Erhalt ursprünglicher Wälder an den Küsten der Vereinigten Staaten wurde. Das Brutgebiet dieser Art ist gewöhnlich im Durchschnitt 16,8 Kilometer von der Küste entfernt. Extreme Niststandorte liegen bis zu 40 Kilometer entfernt.[6] Der typische Niststandort findet sich auf alten Bäumen, die mindestens 200 Jahre alt sind. Typisch für die Wälder, in denen Marmelalken nisten, ist ein geringer Unterwuchs unter den hohen Bäumen, aber ein ausgeprägter Moos- und Epiphytenbewuchs. Die Wipfelhöhe der Bäume befindet sich in durchschnittlich 64 Meter Höhe; die Größe der Wälder, in denen Marmelalken brüten, beträgt im Durchschnitt 206 Hektar. Das Nest befindet sich im oberen Bereich des Nistbaumes etwa einen Meter vom Baumstamm entfernt auf einem starken Ast, der einer Nistplattform von etwa zwanzig mal dreißig Zentimeter Platz bietet. Das Nest ist mit Flechten und Moos gepolstert und auf Grund darüberhängender Äste von oben meistens nicht einsehbar.[7] In Alaska sind auch bodenbrütende Marmelalken beobachtet worden.[7] Brütende Marmelalken weisen jeweils zwei seitliche Brutflecken auf. Die Nestlinge schlüpfen nach einer Brutzeit von 27 bis 30 Tagen. Unmittelbar nach dem Schlupf wird der Nestling zwei Tage lang ununterbrochen gehudert. Die Elternvögel füttern den Nestling mit kleinen Fischen, die sie meist einzeln quer im Schnabel herantragen. Die Nestlingszeit beträgt 27 bis 30 Tage, dann fliegt der Jungvogel gewöhnlich unbegleitet von den Elternvögeln allein zum Meer. Es ist bislang nicht bekannt, wie die Jungvögel den Weg zum Meer finden. Einige Jungvögel können das Meer kurz nachdem sie losfliegen sehen, andere müssen jedoch weite Strecken zurücklegen, bevor sie das Meer sichten. Möglicherweise merken sich Jungvögel die Flugrichtung der Elternvögel und orientieren sich daran.[8]
Die frühesten Fossilien von Alkenvögeln stammen aus dem Miozän vor 15 Millionen Jahren. Manche Zoologen rechnen noch ältere Fossilien aus dem Eozän in diese Familie. Die meisten und ältesten Funde stammen aus dem nördlichen Pazifik. Allerdings fand man im US-amerikanischen Bundesstaat North Carolina, der an der Atlantikküste liegt, in Schichten des Oberen Miozäns und des Unteren Pliozäns Fossilien von etwa zwölf Alkenarten unterschiedlicher Gattungen, so dass bereits zu dieser Zeit eine komplexe Alkengemeinschaft vorlag.[9] Da heute im Atlantik nur vier endemische Arten vorkommen, während es im Pazifik sechzehn endemische Arten sind, ist überwiegende Forschungsmeinung, dass Alkenvögel im Pazifik entstanden sind und sich von dort aus ausbreiteten. Dafür spricht auch, dass Trottellummen und Dickschnabellummen überlappend in beiden Ozeanen verbreitet sind. Ein weiteres Indiz für diese These ist, dass von der insgesamt drei rezente Arten umfassenden Gattung Fratercula eine Art, nämlich der Papageitaucher, im Atlantik und zwei weitere, nämlich der Hornlund und der Gelbschopflund, im Pazifik vorkommen.[9]
Anders als bei anderen Seevögeln enthalten die Gattungen jeweils nur wenige Arten. Das hängt sicherlich mit der geringen Ausbreitung dieser Familie zusammen. Heute wie früher leben die Alkenvögel in den kühleren Meeren der Nordhalbkugel. In wärmeren Meeren erreichen die Fische, welche neben dem Krill die Hauptnahrung der Alkenvögel bilden, eine Geschwindigkeit, die eine erfolgreiche Jagd verhindert. Die am weitesten südlich vorkommenden Arten dieser Familie überleben nur aufgrund der kalten Wasserschichten, die bei Kalifornien und Mexiko aufsteigen.
Wie bei vielen Seevögeln ist die Bestandserfassung von Alkenvögeln schwierig. In der Regel werden Seevögel auf bestimmten Probeflächen gezählt und aus diesen Ergebnissen ein Schätzwert für den gesamten Koloniestandort hochgerechnet. Diese Methode funktioniert jedoch bei Alkenvögeln nur eingeschränkt, da die Zahl der in einer Brutkolonie anwesenden Vögel sowohl mit der Tages- und Jahreszeit als auch mit dem Wetter oder der Tide stark schwanken kann.[10] Noch größere Probleme gibt es bei der Ermittlung langfristiger Bestandstrends, denn historische Quellen liefern bestenfalls fragmentarische Daten. Grundsätzlich geht man aber davon aus, dass die meisten Arten im 17. und 18. Jahrhundert sehr viel zahlreicher waren und ab dem 19. bis zur Mitte des 20. Jahrhunderts eine zunehmende Verfolgung durch den Menschen zu erheblichen Bestandsabnahmen führte.[10]
Der Kurzschnabelalk gilt als die am stärksten bedrohte Art der Alkenvögel. Er kommt nur noch an wenigen, weit auseinanderliegenden Stellen in größerer Zahl vor. Die bekanntesten sind der Glacier-Bay-Nationalpark und der Prince William Sound. Der Bestand an Kurzschnabelalken beträgt vermutlich nur noch zwischen 20.000 und 50.000 Individuen. 70 Prozent kommen in Alaska vor. Die IUCN stuft die Art als vom Aussterben bedroht ein, weil die Populationen insbesondere in den letzten 15 Jahren um 80 bis 90 Prozent zurückgegangen sind.[11] Negativ wirken sich vor allem der Verlust von Brutgebieten durch abschmelzende Gletscher und die Meeresverschmutzung durch Schiffe und Ölförderanlagen aus. Bei der Havarie der Exxon Valdez kamen möglicherweise bis zu 10 Prozent des weltweiten Bestands um.
Inzwischen werden diese Angaben jedoch wissenschaftlich stark angezweifelt und der Kurzschnablealk wurde 2014 vom IUCN in die erheblich niedrigere Kategorie "near threatened" herabgestuft.[12]
Obwohl Alkenvögel in verhältnismäßig entlegenen Regionen leben, nutzt der Mensch seit langem verschiedene Arten dieser Familie als Nahrungsquelle und Rohstofflieferant für Kleidung. Überreste von Riesenalken wurden in 40 norwegischen Køkkenmøddinger gefunden und ähnliche Funde gibt für Ausgrabungen in Neufundland, die sich auf 4.000 v. Chr. datieren lassen.[13] In der Nähe aller großen Kolonien von Dickschnabellummen im Osten der kanadischen Arktis lassen sich Spuren von Eskimosiedlungen finden. An der Straße von Georgia, einer Wasserstraße des Pazifischen Ozeans, finden sich Køkkenmøddinger, die unter anderem Überreste von Papageitaucher und Lummen enthalten.[14]
Eine Reihe unterschiedlicher Techniken wurde eingesetzt, um Alkenvögel zu erjagen. Eine der am weitesten gebräuchlichen Methoden, die sich sowohl bei Eskimovölkern der Beringstraße als auch bei Isländern, den Faröern und den Inuit im Nordwesten Grönlands findet, war die Verwendung eines an einer langen Stange befestigten Netzes. Die Jäger versteckten sich hinter Steinen oder Felsvorsprüngen und schoben diese Netze jäh in die Flugbahn der Alkenvögel, die niedrig fliegend zu den Brutkolonien zurückkehrten. In der Qikiqtaaluk-Region wurden lange Stöcke verwendet, um die vorbeifliegenden Vögel zu erschlagen. In Island wurden Schlingfallen auf kleinen, in seichten Küstengewässern verankerten Flößen angebracht, um Lummen, Papageitaucher und Tordalken zu fangen.[14] Techniken, mit denen vor allem fliegende Alkenvögel gefangen wurden, waren nachhaltiger, da damit vor allem nichtbrütende Vögel gefangen wurden. Typisch für Nichtbrüter ist ein wiederholtes Kreisen über den Brutkolonien, wodurch sie überproportional häufig erjagt wurden. Auch die Verwendung von Schlingfallen führte vor allem zum Fang balzender, noch nicht brütender Vögel. Geschätzt wird, dass auf Island mit diesen Methoden jährlich 150.000 bis 200.000 Papageitaucher gefangen wurden, ohne dass dies zu einem negativen Bestandstrend führte. Dagegen führte das Schießen von Brutvögeln in Kolonien, das auf Grönland im Verlauf des 20. Jahrhunderts üblich wurde, zu einem drastischen Bestandsrückgang an Dickschnabellummen.[14]
Die Eier der Alkenvögel enthalten sehr viel Fett und haben größere Eigelbe als die der meisten anderen Landvogelarten. Menschen sammelten daher traditionell Eier von Alkenvögeln und haben damit möglicherweise dazu beigetragen, dass Alkenvögel auf küstennahen, menschlichen Siedlungen nahen Inseln verhältnismäßig selten blieben. Das Sammeln von Papageitaucher- und Lummeneiern war auf St. Kilda, Schottland, üblich und Ausgrabungen belegen diese Praxis auch für Haida Gwaii, Kanada, und Inseln in Alaska.[14] Die meisten der indigenen Völker in den Regionen, in denen Alkenvögel brüteten, entwickelten Techniken, um das Fleisch und die Eier für die Zeit aufzubewahren, während der sich die Alkenvögel auf hoher See befanden. Samuell Prickett, einer der wenigen, die Henry Hudsons Erkundungsfahrt in der nach ihm benannten Bucht überlebten, beschrieb, wie die indigenen Völker dieser Region Alkenvögel in Steinhütten hängten, wo das Fleisch durch Lufttrocknung konserviert wurde. Ähnliche Methoden finden sich auch auf den Äußeren Hebriden.[15] In der Region Qaanaaq auf Grönland war die Aufbewahrung der erjagten Krabbentaucher von noch größerer Bedeutung, da ihr Fleisch im Herbst die einzige Nahrungsquelle war, bis das Meereis so gefroren war, dass die Robbenjagd wieder möglich wurde. Die Vögel wurden in Robbenfelle eingenäht, in die Erde eingegraben und später roh gegessen. Der kanadische Forscher Fred Bruemmer, der nach dieser Methode konserviertes Fleisch 1950 probieren konnte, verglich den Geschmack mit dem von sehr reifem Käse.
Die Häute von Alkenvögeln waren vor allem für die indigenen Völker Nordamerikas von großer Bedeutung, in deren Region Karibu nicht vorkamen. Sowohl die indigenen Völker am Sankt-Lorenz-Golf als auch die der Aleuten verarbeiteten die Häute von Schopfalken und Hornlunden zu Parkas. In anderen Regionen wurden die Häute von Papagei- und Krabbentauchern zu Kleidungsstücken verarbeitet, die unter Fellparkas getragen wurden. Die spektakulären Schnäbel der Fratercula-Arten wurden in vielen Regionen als Schmuck für zeremonielle Gewänder verarbeitet.[15]
Es gibt keine Hinweise darauf, dass die Eiersammel- und Jagdaktivitäten präindustrieller Völker, die die Seevogelkolonien ausschließlich für Subsistenzzwecke nutzten, bei diesen zu nachhaltigen Bestandsrückgängen führten. Anders verhält es sich bei der kommerziellen Nutzung, die im Verlauf des 19. Jahrhunderts einsetzte und bei denen Schusswaffen eine wesentliche Rolle spielte. Die großen Alkenvögelkolonien am Sankt-Lorenz-Golf, die noch 1835 von John James Audubon beschrieben worden, waren gegen Ende des 19. Jahrhunderts weitgehend verschwunden. Der Riesenalk wurde vor allem wegen seiner Federn gejagt und starb deswegen in der ersten Hälfte des 19. Jahrhunderts aus. In der durch den kalifornischen Goldrausch boomenden Stadt San Francisco waren Lummeneier ein so wertvolles Gut, dass die Konkurrenz zwischen den Eiersammlern 1863 sogar zu Schusswechseln führte.[15]
Große Ansammlungen von Alkenvögeln zogen Polarfüchse an, was beispielsweise dazu führte, dass die indigenen Völker der alkenvögelreichen Qikiqtaaluk-Region einen überproportionalen Anteil am grönländischen Pelzexport in den 1940er Jahren hatten.[16] Auf den ebenfalls alkenvogelreichen Aleuten, wo es bis zu diesem Zeitpunkt keine Raubsäuger gab, führte man deshalb Polarfüchse ein. Während die Krabbentaucher Grönlands ein an die Prädation durch Raubsäuger angepasstes Verhalten hatten, fehlten den dort vorkommenden Alkenvögeln ein solches Verhalten. Die dort vorkommenden Alkenvögel starben auf Grund der Nachstellungen durch den Polarfuchs aus.[16]
Alkenvögel werden auch noch heute bejagt. Eine traditionelle Jagd auf Lummen und Papageitaucher gibt es noch auf Island und den Faröern, wenn auch nicht mehr in dem Ausmaß früherer Jahre. In der kanadischen Arktis haben die dortigen indigenen Völker nach wie vor das Recht, Dickschnabellummen zu bejagen und ihre Eier zu sammeln. Die Eierernte aber macht beispielsweise weniger als ein Prozent der gelegten Eier der dort brütenden Vögel aus.[16] Lummen werden außerdem auf Neufundland und Labrador bejagt.
Carl von Linné kannte 1758 mit Papageitaucher, Tordalk, Riesenalk, Gryllteiste, Dickschnabellumme und Krabbentaucher sechs Arten aus der Familie der Alkenvögel. Die wissenschaftliche Erstbeschreibung der Trottellumme erfolgte 1763 durch den dänischen Theologen Erik Pontoppidan. Peter Simon Pallas beschrieb in seiner 1769 Spicilegia Zoologica Schopf- und Rotschnabelalk sowie den Gelbschopflund. Johann Friedrich Gmelin nahm 1789 neben Silberalk und Marmelalk auch den Bartalk in die von Linné eingeführte binominalen Nomenklatur auf. Gegen Ende des 18. Jahrhunderts waren damit 13 der heute anerkannten 23 Alkvogelarten beschrieben.[17]
Peter Simon Pallas beschrieb in seiner 1811 posthum publizierten Zoographia Rosso-Asiatica fünf weitere, von Georg Wilhelm Steller gesammelte Arten und 1828 benannte Nicholas Aylward Vigors den Kurzschnabelalk. Die letzten Alkvogelarten waren bis 1865 beschrieben. Die taxonomische Einordnung der Arten wurde seit 1758 vielfach überarbeitet. Carl von Linné ordnete zunächst alle ihm bekannten Arten der Gattung Alca zu, aber bereits 1760 führte Mathurin-Jacques Brisson die Gattung Fratercula ein. Bis zum Ende des 18. Jahrhunderts waren einzelne Alkenvogelarten vier weiteren, heute noch gültigen Gattungen zugeordnet: Uria (Morten Thrane Brünnich, 1764), Cepphus (Simon Peter Pallas, 1769), Aethia (Blasius Merrem, 1788) und Pinguinus (Pierre Joseph Bonnaterre, 1791). Heinrich Friedrich Link führte 1806 die Gattung Alle ein, Charles Lucien Bonaparte benannte 1828 die Gattung Cerorhinca und Johann Jakob Kaup 1829 die heute nicht mehr verwendete Gattung Cyclorhynchus.[18] Der deutsche Naturforscher Johann Friedrich von Brandt führte 1837 die drei Gattungen Brachyramphus, Synthliboramphus und Ptychoramphus ein. Die von Johann Friedrich Brandt 1869 vorgeschlagene Einordnung zu Gattungen und Triben entspricht bereits weitgehend dem heutigen Verständnis, gemeinsam mit Samuel Elliott Coues gilt er als Begründer der Alkenvögelforschung.[19] In der zweiten Hälfte des 19. Jahrhunderts wurde man sich zunehmend bewusst, dass die Ähnlichkeit zwischen Alkenvögel und Pinguine rein oberflächlich war und eine engere Verwandtschaft dieser Familie mit Möwen und Schnepfenvögeln bestand. Charakteristisch für das 20. Jahrhundert war zunehmend eine Hinwendung zur Erforschung des Verhaltens und der ökologischen Rolle der Alkenvögel. Die von Arthur Cleveland Bents 1919 veröffentlichte Life Histories of North American Diving Birds beschrieb die Erkenntnisse über das Verhalten pazifischer Alkenvögel und das unter anderem von Henry Witherby 1941 herausgegebene Handbook of British Birds ging ausführlich auf das Verhalten atlantischer Alkenvögel ein.[20] Ab den 1930er Jahren verbrachte eine zunehmende Zahl von Naturforscher wie Ronald Lockley längere Zeiträume auf Inseln mit großen Brutkolonien, um die dortigen Vögel zu studieren und eine Reihe von Expeditionen zu arktischen und subarktischen Inseln brachten neue Erkenntnisse über die in der Arktis brütenden Arten. Der Däne Finn Salomonsen begann kurz nach Ende des Zweiten Weltkrieges auf Grönland Alkvögel zu beringen, ein Programm, das bis in die 1980er Jahre fortgesetzt wurde und wichtige Erkenntnisse über die Wanderungen von Alkvögeln erbrachte.[21] Seitdem sind eine Reihe sehr detaillierter Studien über Alkenvögel erschienen. Anlass für viele Studien waren häufig spezifische Fragestellungen: In Nordamerika war der Genehmigungsprozess für Offshore-Ölförderung der Anlass für eine Reihe von Forschungsaufträgen, um die Auswirkungen der Bohrplattformen vor der Küste auf die Alkenvögelpopulationen zu bestimmen. Zahlreiche Studien der 1980er Jahre fokussierten auf die Ökosysteme, in denen die Alkenvögel lebten, um unter anderem die Auswirkungen der kommerziellen Fischerei auf die Bestände von Alken- und anderer Seevögel zu verstehen. Die Anstrengungen um den Erhalt der alten Küstenmammutwälder an der pazifischen Küste der USA führte in den 1980er Jahren zu detaillierten Studien des Marmelalks, der diese Bäume als Nistplatz nutzt. Auf Grund dieser Forschungen wurden eine Reihe neuer Techniken in der Feldornithologie eingeführt, unter anderem der Einsatz von Videoüberwachung und Radargeräten.[22]
Alkenvögel (Alcidae) sind eine Familie der Vogelordnung Regenpfeiferartige, die ausschließlich auf der Nordhalbkugel vorkommen. Es handelt sich um drossel- bis entengroße Meerestauchvögel (der ausgerottete Riesenalk erreichte sogar etwa die Größe einer Gans) mit weit hinten am Körper angesetzten Beinen, so dass sie an Land eine mehr oder weniger aufrechte Körperhaltung zeigen. Ihr morphologisches Erscheinungsbild ähnelt dem der Pinguine, die fast ausschließlich auf der Südhalbkugel vorkommen. Die Angehörigen beider Familien sind schwarzweiß und stehen aufrecht. Beide haben ein kurzes und eng anliegendes Gefieder und bei beiden Familien sind die Flügel für die Fortbewegung unter Wasser umgebildet. Anders als Pinguine haben die meisten Alkenvögel ihre Flugfähigkeit behalten. Die einzige flugunfähige Art aus dieser Familie, der Riesenalk, ist im 19. Jahrhundert ausgestorben. Die Ähnlichkeit beruht allerdings ausschließlich auf konvergenter Evolution. Die beiden Familien sind nicht näher miteinander verwandt.
Alkenvögel leben in den kühlen, borealen bis kalten, arktischen Gewässern des Nordatlantiks und des Nordpazifiks. Sie brüten in der Regel an Steilklippen des Festlands oder auf abgelegenen Inseln. Dort bilden sie häufig gemeinsam mit anderen Seevögeln große Kolonien. Im Nordatlantik teilen sie sich ihre Kolonien beispielsweise mit Eissturmvogel, Basstölpel, Krähenscharbe, Dreizehenmöwe und Sturmschwalbe.
Alka (kutoka Kiiceland: alka) ni ndege wa bahari wa familia Alcidae. Wanafanana na ngwini kwa sababu wana umbo na rangi sawa na hawa, pia mabawa mafupi lakini spishi ziliopo hadi sasa zinaweza kuruka angani kinyume na ngwini. Spishi nyingine zilozokwisha sasa zilikuwa zimepoteza uwezo kuruka angani (k.m. Great Auk). Wanatokea bahari za nusudunia ya kaskazini. Huzamia kabisa ili kukamata samaki, gegereka na krili. Huzaa katika makoloni kwa pwani zenye miamba. Jike hulitaga yai moja tu juu ya shubaka la mwamba au katika tundu.
Alka domo-rangirangi
Alka domo-jembamba
Crested auklet
Parakeet auklets
Least auklet
Whiskered auklet
Little auk
Kittlitz's murrelet
Marbled murrelet
Long-billed murrelet
Spectacled guillemot
Pigeon guillemot
Black guillemot
Tufted puffin
Horned puffin
Great auk
Cassin's auklet
Ancient murrelet
Xantus's murrelet
Brunnich's guillemot
Makala hii kuhusu "Alka" inatumia neno (au maneno) ambalo si kawaida na matumizi yake ni jaribio la kutafsiri neno (au maneno) la asili alka kutoka lugha ya Kiiceland. Neno (au maneno) la jaribio ni alka. Kamusi za Kiswahili ama zinatofautiana kuhusu matumizi ya neno hili au hazieleweki au hazina neno kwa jambo linalojadiliwa.
Alka (kutoka Kiiceland: alka) ni ndege wa bahari wa familia Alcidae. Wanafanana na ngwini kwa sababu wana umbo na rangi sawa na hawa, pia mabawa mafupi lakini spishi ziliopo hadi sasa zinaweza kuruka angani kinyume na ngwini. Spishi nyingine zilozokwisha sasa zilikuwa zimepoteza uwezo kuruka angani (k.m. Great Auk). Wanatokea bahari za nusudunia ya kaskazini. Huzamia kabisa ili kukamata samaki, gegereka na krili. Huzaa katika makoloni kwa pwani zenye miamba. Jike hulitaga yai moja tu juu ya shubaka la mwamba au katika tundu.
Tekst üüb Öömrang Alken san en famile faan fögler an hiar tu a kuben an waadfögler.
– Saamlang faan bilen of filmer
Wikispecies hää en artiikel tu: Alken san en famile faan fögler an hiar tu a kuben an waadfögler.
Alkenvagels (Alcidae) sünd en Familie ut de Ornen vun de Tüütvagels. Alkenvagels gifft dat man bloß up de Noordhalfkogel vun de Eer. Dor hannelt sik dat um Vagels bi, de in de See dükern doot. Vundeswegen weert se to de Seevagels mit torekent. De lüttjesten Alkenvagels weert so groot, as Drosseln, de gröttsten könnt an Aanten rankamen. De Grote Alk, de al utstorven is, weer so groot, as en Goos. De Been sitt wiet achtern an't Lief, vundeswegen gaht un staht se an Land meist liekup. Vun de Morphologie her, laat se as Pinguine, de dat man bloß up de Süüdhalfkogel gifft. De Vagels ut beide Familien sünd swattbunt un staht liekup. Beide hefft korte Feddern, de dicht anliggen doot un Flunken, de for dat Swemmen unner Water ummuddelt sünd. Man anners as de Pinguine könnt de meisten Alkenvagels flegen, bloß de Grote Alk konn dat nich. He is in histoorsche Tied utstorven. Dat Pinguine un Alkenvagels sik lieken doot, kummt vun en Konvergente Evolutschoon her, verwandt sünd se nich.[1] Alken leevt in de küllen, borealen bit kolen Waters vun den Noordatlantik un den Noordpazifik. Bröden doot se normolerwiese an steile Klippen an de Küst, oder wieter af up Eilannen. Dor billt se faken mit annere Seevagels tosamen grote Kolonien. In'n Noordatlantik sünd se tohopen mit Stormvagels, Jan-vun-Genten, Toppschölvers, Dreetöhnmöwen un Pietermannen to finnen.
To de Alkenvagels höört Vagels, as de Seepapagooy, Dogger un Seekuut.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. Alkenvagels (Alcidae) sünd en Familie ut de Ornen vun de Tüütvagels. Alkenvagels gifft dat man bloß up de Noordhalfkogel vun de Eer. Dor hannelt sik dat um Vagels bi, de in de See dükern doot. Vundeswegen weert se to de Seevagels mit torekent. De lüttjesten Alkenvagels weert so groot, as Drosseln, de gröttsten könnt an Aanten rankamen. De Grote Alk, de al utstorven is, weer so groot, as en Goos. De Been sitt wiet achtern an't Lief, vundeswegen gaht un staht se an Land meist liekup. Vun de Morphologie her, laat se as Pinguine, de dat man bloß up de Süüdhalfkogel gifft. De Vagels ut beide Familien sünd swattbunt un staht liekup. Beide hefft korte Feddern, de dicht anliggen doot un Flunken, de for dat Swemmen unner Water ummuddelt sünd. Man anners as de Pinguine könnt de meisten Alkenvagels flegen, bloß de Grote Alk konn dat nich. He is in histoorsche Tied utstorven. Dat Pinguine un Alkenvagels sik lieken doot, kummt vun en Konvergente Evolutschoon her, verwandt sünd se nich. Alken leevt in de küllen, borealen bit kolen Waters vun den Noordatlantik un den Noordpazifik. Bröden doot se normolerwiese an steile Klippen an de Küst, oder wieter af up Eilannen. Dor billt se faken mit annere Seevagels tosamen grote Kolonien. In'n Noordatlantik sünd se tohopen mit Stormvagels, Jan-vun-Genten, Toppschölvers, Dreetöhnmöwen un Pietermannen to finnen.
De alkfûgels (Alcidae) binne in famylje fan fûgels dy't libje op de folle see.
Alkfûgels hawwe wat wei fan pinguins, om't beide famyljes binne fan swart-wite swimmers, dy't op it lân wat knoffelich rinne en rjochtoerein steane. De famyljes hearre lykwols ta ferskate skiften; de oerienkomsten binne mooglik it gefolch fan konverginte evolúsje.
Oars as pinguins kinne alkfûgels al fleane, útsein de útstoarne grutte alk. Se hawwe lykwols mar lytse wjukken, dy't in flugge wjukslach fergje. Se binne goede swimmers en dûkers, en brûke de lytse wjukken dêrby as in alternatyf foar finnen.
Alkfûgels komme allinnich oan lân om te brieden. Utsein de murren neskje alkfûgels yn briedkoloanjes. Skoeten neskje bygelyks op klifrânen, wylst swarte skoeten op rotskusten neskje.
De alkfûgels komme allinnich foar op it noardlik healrûn. Se binne oanpast oan in kâld klimaat en kontinentale see. Yn waarmere gebieten binne fisken te fluch foar dûkende alkfûgels, dat dêr kinne se min oerlibje.
De alkfûgels (Alcidae) binne in famylje fan fûgels dy't libje op de folle see.
Alkfûgels hawwe wat wei fan pinguins, om't beide famyljes binne fan swart-wite swimmers, dy't op it lân wat knoffelich rinne en rjochtoerein steane. De famyljes hearre lykwols ta ferskate skiften; de oerienkomsten binne mooglik it gefolch fan konverginte evolúsje.
Oars as pinguins kinne alkfûgels al fleane, útsein de útstoarne grutte alk. Se hawwe lykwols mar lytse wjukken, dy't in flugge wjukslach fergje. Se binne goede swimmers en dûkers, en brûke de lytse wjukken dêrby as in alternatyf foar finnen.
Alkfûgels komme allinnich oan lân om te brieden. Utsein de murren neskje alkfûgels yn briedkoloanjes. Skoeten neskje bygelyks op klifrânen, wylst swarte skoeten op rotskusten neskje.
De alkfûgels komme allinnich foar op it noardlik healrûn. Se binne oanpast oan in kâld klimaat en kontinentale see. Yn waarmere gebieten binne fisken te fluch foar dûkende alkfûgels, dat dêr kinne se min oerlibje.
Chistiklar (Alcidae) - rjankasimonlar turkumiga mansub qushlar oilasi, 22 turi bor. Haqiqiy dengiz kushlari. Ogʻirligi 80 g dan 1,2 kg gacha. Usti qora, qorni oq. Ikkala jins ham bir xil tusda. Tana tuzilishi suvda suzish va shoʻngʻishga yaxshi moslashgan. Oyokdari qisqa, oldingi uch barmogʻi suzgʻich parda bilan tutashgan. Tumshugʻi har xil koʻrinishda. Juda tez uchadi. Chistik. Uchishda orqaga uzatilgan panjalari rul vazifasini bajaradi. Yerda besoʻnaqay va yomon yuradi; suv ostida qanotlari yordamida harakatlanadi. Urchish davrida boshida patli kokillar, tumshugʻida shoxsimon plastinka va oʻsmalar paydo boʻladi. Ch. quruqlikka faqat tuxum qoʻyish uchun chiqadi. Qoya yoriklariga va boshqa joylarga uya quradi. Koloniya hosil qiladi. 1—2 ta tuxum qoʻyadi. Tuxumini nari va modasi navbat bilan 24—35 kun bosadi. Mayda baliq, qisqichbaqalar, mollyuskalar, dengiz chuvalchanglari bilan oziqlanadi. Shim. Muz okeani, Yevropa, Osiyo hamda Amerikaning Tinch va Atlantika okeanlari shim. qirgoklarida tarqalgan. Tuxumi va goʻshti uchun koʻp ovlanganligi sababli kamayib bormoqda. Hozir tuxumini yigʻish takiqdangan. Katta ahamiyatga ega boʻlgan qushlar bozori qoʻriqxonalarga aylantirilgan.
ஆக் அல்லது அல்சித் என்பது சரத்ரீபார்மசு வரிசையில் அல்சிடே குடும்பத்தில் வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ள ஒரு பறவை ஆகும். இதன் குடும்பத்தில் முர்ரேக்கள், கில்லேமோட்டுகள், ஆக்லெட்டுகள், பபின்கள் மற்றும் முர்ரேலெட்டுகள் ஆகியவை உள்ளன.
அற்றுவிட்ட இனமான பெரிய ஆக் தவிர, மற்ற அனைத்து ஆக்குகளும் நீருக்கு அடியில் மற்றும் காற்றில் அவற்றின் "பறக்கும்" திறனுக்காக அறியப்படுகின்றன. இவை சிறந்த நீச்சலடிப்பவையாகவும், முக்குளிப்பவையாகவும் இருந்தபோதிலும் இவற்றின் நடை விகாரமாக உள்ளது.
தற்போது உயிர்வாழக்கூடிய ஆக்குகள் சிறிய ஆக்குலெட்டில் (எடை 85 கிராம், நீளம் 15செ.மீ.) இருந்து தடித்த அலகு முர்ரே (எடை 1 கி.கி., நீளம் 45 செ.மீ.) வரை வேறுபட்ட அளவுகளில் காணப்படுகின்றன. குட்டையான இறக்கைகள் காரணமாக, ஆக்குகள் பறப்பதற்கு வேகமாகச் சிறகடிக்க வேண்டியுள்ளது.
ஆக் அல்லது அல்சித் என்பது சரத்ரீபார்மசு வரிசையில் அல்சிடே குடும்பத்தில் வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ள ஒரு பறவை ஆகும். இதன் குடும்பத்தில் முர்ரேக்கள், கில்லேமோட்டுகள், ஆக்லெட்டுகள், பபின்கள் மற்றும் முர்ரேலெட்டுகள் ஆகியவை உள்ளன.
அற்றுவிட்ட இனமான பெரிய ஆக் தவிர, மற்ற அனைத்து ஆக்குகளும் நீருக்கு அடியில் மற்றும் காற்றில் அவற்றின் "பறக்கும்" திறனுக்காக அறியப்படுகின்றன. இவை சிறந்த நீச்சலடிப்பவையாகவும், முக்குளிப்பவையாகவும் இருந்தபோதிலும் இவற்றின் நடை விகாரமாக உள்ளது.
De alken zien un femielje van 25 veuhels die an voorkommn op de zeêen op het noordelijk alfrond. De miste alken leven rond de pooln. De femielje Alcidae besti uut alken, papehaaiduukers en zeêkoeten. Ier de soôrten op un rijtje:
An auk or alcid is a bird of the family Alcidae in the order Charadriiformes.[1] The alcid family includes the murres, guillemots, auklets, puffins, and murrelets. The family contains 25 extant or recently extinct species that are divided into 11 genera.[1][2]
Apart from the extinct great auk, all auks can fly, and are excellent swimmers (appearing to "fly") and divers, but their walking appears clumsy.
Several species have different English names in Europe and North America. The two species known as "murres" in North America are called "guillemots" in Europe, and the species called little auk in Europe is referred to as dovekie in North America.
The word "auk" /ɔːk/ is derived from Icelandic álka and Norwegian alka or alke from Old Norse ālka from Proto-Germanic *alkǭ (sea-bird, auk).[3][4]
The family name Alcidae comes from the genus Alca given by Carl Linnaeus in 1758 for the razorbill (Alca torda) from the Norwegian word alke.[5]
Auks are superficially similar to penguins, having black-and-white colours, upright posture, and some of their habits. Nevertheless, they are not closely related to penguins, but rather are believed to be an example of moderate convergent evolution. Auks are monomorphic (males and females are similar in appearance).
Extant auks range in size from the least auklet, at 85 g (3 oz) and 15 cm (5.9 in), to the thick-billed murre, at 1 kg (2.2 lb) and 45 cm (18 in). Due to their short wings, auks have to flap their wings very quickly to fly.
Although not to the extent of penguins, auks have largely sacrificed flight, and also mobility on land, in exchange for swimming ability; their wings are a compromise between the best possible design for diving and the bare minimum needed for flying. This varies by subfamily, with the Uria guillemots (including the razorbill) and murrelets being the most efficient under the water, whereas the puffins and auklets are better adapted for flying and walking.
The feeding behaviour of auks is often compared to that of penguins; both groups are wing-propelled, pursuit divers. In the region where auks live, their only seabird competition are cormorants (which are dive-powered by their strong feet). In areas where the two groups feed on the same prey, the auks tend to feed further offshore. Strong-swimming murres hunt faster, schooling fish, whereas auklets take slower-moving krill. Time depth recorders on auks have shown that they can dive as deep as 100 m (330 ft) in the case of Uria guillemots, 40 m (130 ft) for the Cepphus guillemots and 30 m (98 ft) for the auklets.
Auks are pelagic birds, spending the majority of their adult lives on the open sea and going ashore only for breeding, although some species, such as the common guillemot, spend a great part of the year defending their nesting spot from others.
Auks are monogamous, and tend to form lifelong pairs. They typically lay a single egg, and they use the nesting site year after year.
Some species, such as the Uria guillemots (murres), nest in large colonies on cliff edges; others, such as the Cepphus guillemots, breed in small groups on rocky coasts; and the puffins, auklets, and some murrelets nest in burrows. All species except the Brachyramphus murrelets are colonial.
Traditionally, the auks were believed to be one of the earliest distinct charadriiform lineages due to their characteristic morphology, but genetic analyses have demonstrated that these peculiarities are the product of strong natural selection, instead; as opposed to, for example, plovers (a much older charadriiform lineage), auks radically changed from a wading shorebird to a diving seabird lifestyle. Thus today, the auks are no longer separated in their own suborder (Alcae), but are considered part of the Lari suborder, which otherwise contains gulls and similar birds. Judging from genetic data, their closest living relatives appear to be the skuas, with these two lineages separating about 30 million years ago (Mya).[6][7][8] Alternatively, auks may have split off far earlier from the rest of the Lari and undergone strong morphological, but slow genetic evolution, which would require a very high evolutionary pressure, coupled with a long lifespan and slow reproduction.
The earliest unequivocal fossils of auks are from the late Eocene, some 35 Mya.[9] The genus Miocepphus, (from the Miocene, 15 Mya) is the earliest known from good specimens. Two very fragmentary fossils are often assigned to the Alcidae, although this may not be correct: Hydrotherikornis (Late Eocene) and Petralca (Late Oligocene). Most extant genera are known to exist since the Late Miocene or Early Pliocene (about 5 Mya). Miocene fossils have been found in both California and Maryland, but the greater diversity of fossils and tribes in the Pacific leads most scientists to conclude they first evolved there, and in the Miocene Pacific, the first fossils of extant genera are found. Early movement between the Pacific and the Atlantic probably happened to the south (since no northern opening to the Atlantic existed), with later movements across the Arctic Ocean.[10] The flightless subfamily Mancallinae, which was apparently restricted to the Pacific Coast of southern North America and became extinct in the Early Pleistocene, is sometimes included in the family Alcidae under some definitions. One species, Miomancalla howardae, is the largest charadriiform of all time.[11]
The family contains 25 extant or recently extinct species that are divided into 11 genera.[2] The extant auks (subfamily Alcinae) are broken up into two main groups - the usually high-billed puffins (tribe Fraterculini) and auklets (tribe Aethiini), as opposed to the more slender-billed murres and true auks (tribe Alcini), and the murrelets and guillemots (tribes Brachyramphini and Cepphini). The tribal arrangement was originally based on analyses of morphology and ecology.[12] mtDNA cytochrome b sequences, and allozyme studies[6][7] confirm these findings except that the Synthliboramphus murrelets should be split into a distinct tribe, as they appear more closely related to the Alcini; in any case, assumption of a closer relationship between the former and the true guillemots was only weakly supported by earlier studies.[12]
Of the genera, only a few species are placed in each. This is probably a product of the rather small geographic range of the family (the most limited of any seabird family), and the periods of glacial advance and retreat that have kept the populations on the move in a narrow band of subarctic ocean.
Today, as in the past, the auks are restricted to cooler northern waters. Their ability to spread further south is restricted as their prey hunting method, pursuit diving, becomes less efficient in warmer waters. The speed at which small fish (which along with krill are the auk's principal prey) can swim doubles as the temperature increases from 5 to 15 °C (41 to 59 °F), with no corresponding increase in speed for the bird. The southernmost auks, in California and Mexico, can survive there because of cold upwellings. The current paucity of auks in the Atlantic (six species), compared to the Pacific (19–20 species) is considered to be because of extinctions to the Atlantic auks; the fossil record shows many more species were in the Atlantic during the Pliocene. Auks also tend to be restricted to continental-shelf waters and breed on few oceanic islands.
Hydotherikornis oregonus (Described by Miller in 1931), the oldest purported alcid from the Eocene of California, is actually a petrel (as reviewed by Chandler in 1990) and is reassigned to the tubenoses (Procellariiformes). A 2003 paper, "The Earliest North American Record of Auk (Aves: Alcidae) From the Late Eocene of Central Georgia", reports a Late Eocene, wing-propelled, diving auk from the Priabonain stage of the Late Eocene. These sediments have been dated through Chandronian NALMA {North American Land Mammal Age}, at an estimate of 34.5 to 35.5 million years on the Eocene time scale for fossil-bearing sediments of the Clinchfield Formation, Gordon, Wilkinson County, Georgia. Furthermore, the sediments containing this unabraded portion of a left humerus (43.7 mm long) are tropical or subtropical as evidenced by a wealth of warm-water shark teeth, palaeophied snake vertebrae, and turtles.
Biodiversity of auks seems to have been markedly higher during the Pliocene.[10] See the genus accounts for prehistoric species.
An auk or alcid is a bird of the family Alcidae in the order Charadriiformes. The alcid family includes the murres, guillemots, auklets, puffins, and murrelets. The family contains 25 extant or recently extinct species that are divided into 11 genera.
Apart from the extinct great auk, all auks can fly, and are excellent swimmers (appearing to "fly") and divers, but their walking appears clumsy.
La Aŭkedoj estas holarktisa kaj neotropisa familio de la ordo de Ĥaradrioformaj birdoj. Ili aspektas iom kiel pingveno pro iliaj blanka kaj nigra koloroj, la rektiĝa pozicio kaj pro kelkaj el iliaj kutimoj. Tamen ili tute ne estas parencaj al pingvenoj.
Male al pingveno aŭkoj povas flugi (krom la Granda aŭko). Ili bone naĝas kaj subakviĝas, sed ilia ir-maniero aspektas iom plumpa. Pro la mallonga enverguro aŭkoj bezonas flugeti tre rapide por flugi.
Aŭkoj vivas mare kaj nur por bredi ili terenflugas. La plejmulto de la specioj bredas sur krutaj klifoj, ofte kune kun mevoj, petreloj kaj suloj.
ORDO Ĥaradrioformaj Charadriiformes
Subordo Lari
Familio Aŭkedoj Alcidae
Biodiverseco de aŭkedoj ŝajnas esti pli alta dum la plioceno (Konyukhov, 2002).
La Aŭkedoj estas holarktisa kaj neotropisa familio de la ordo de Ĥaradrioformaj birdoj. Ili aspektas iom kiel pingveno pro iliaj blanka kaj nigra koloroj, la rektiĝa pozicio kaj pro kelkaj el iliaj kutimoj. Tamen ili tute ne estas parencaj al pingvenoj.
Male al pingveno aŭkoj povas flugi (krom la Granda aŭko). Ili bone naĝas kaj subakviĝas, sed ilia ir-maniero aspektas iom plumpa. Pro la mallonga enverguro aŭkoj bezonas flugeti tre rapide por flugi.
Aŭkoj vivas mare kaj nur por bredi ili terenflugas. La plejmulto de la specioj bredas sur krutaj klifoj, ofte kune kun mevoj, petreloj kaj suloj.
Los álcidos (Alcidae) son una familia de aves del orden Charadriiformes. Incluye diversas especies de aves marinas como los frailecillos, las alcas y los araos, entre otros. Tienen un parecido superficial a los pingüinos, aunque no son de la misma familia. Se trata de un caso de evolución convergente.
Las alcas son superficialmente similares a los pingüinos, ya que tienen colores blancos y negros, postura erguida y algunos de sus hábitos. Sin embargo, no están estrechamente relacionados con los pingüinos, sino que se cree que son un ejemplo de evolución convergente moderada. Las alcas son monomórficas (los machos y las hembras tienen un aspecto similar).
Las alcas existentes varían en tamaño desde la alcita pequeña, con 85 g (3 oz) y 15 cm, hasta el arao de pico ancho, con 1 kg y 45 cm. Debido a sus cortas alas, las alcas tienen que batirlas muy rápidamente para volar.
Aunque no en la medida de los pingüinos, las alcas han sacrificado en gran medida el vuelo, y también la movilidad en tierra, a cambio de la capacidad de nadar; sus alas son un compromiso entre el mejor diseño posible para bucear y el mínimo necesario para volar. Esto varía según la subfamilia, siendo los araos Uria (incluido el alca común) y los múridos los más eficientes bajo el agua, mientras que los frailecillos y las alcas están mejor adaptados para volar y caminar.
El comportamiento alimentario de las alcas se compara a menudo con el de los pingüinos; ambos grupos son buceadores de persecución impulsados por las alas. En la región donde viven las alcas, su única competencia de aves marinas son los cormoranes (que se impulsan en picado con sus fuertes patas). En las zonas donde los dos grupos se alimentan de la misma presa, las alcas tienden a alimentarse más lejos de la costa. Los múridos, que nadan con fuerza, cazan peces más rápidos, mientras que las alcas capturan krill, que se mueve más lentamente. Los registradores de profundidad de las alcas han demostrado que pueden sumergirse hasta 100 m en el caso de los araos Uria, 40 m para los araos Cepphus y 30 m para las alcas.
Las alcas son aves pelágicas, que pasan la mayor parte de su vida adulta en mar abierto y bajan a tierra sólo para reproducirse, aunque algunas especies, como el arao común, pasan gran parte del año defendiendo su lugar de anidación de otros.
Las alcas son monógamas y suelen formar parejas para toda la vida. Suelen poner un solo huevo y utilizan el lugar de anidación año tras año.
Algunas especies, como los araos (murres) de Uria, anidan en grandes colonias en los bordes de los acantilados; otras, como los araos Cepphus, se reproducen en pequeños grupos en las costas rocosas; y los frailecillos, alcas y algunos araos anidan en madrigueras. Todas las especies, excepto los mérreos Brachyramphus, son coloniales.
Los álcidos incluyen 10 géneros y 22 especies.[1]
Los álcidos (Alcidae) son una familia de aves del orden Charadriiformes. Incluye diversas especies de aves marinas como los frailecillos, las alcas y los araos, entre otros. Tienen un parecido superficial a los pingüinos, aunque no son de la misma familia. Se trata de un caso de evolución convergente.
Alklased (Alcidae) on kurvitsaliste seltsi kuuluv sugukond linde. Eristatakse 11 perekonda 22 tänapäevase liigiga.
Alklased meenutavad mustvalge sulestiku, suhteliselt püstise kehahoiaku ja mõne teise eluviisi iseärasuste poolest pingviine. Fülogeneetiliselt nad aga seotud pole. Erinevalt pingviinidest suudavad alklased lennata, välja arvatud üks hiljuti välja surnud liik - hiidalk (Pinguinus impennis).
Alklased on kehaehituselt väga ühelaadsed linnud, kes on hästi kohastunud ujumiseks ja sukeldumiseks. Kere on neil kitsas ja pikenenud, kael lühike, ent liikuv, tiivad on kitsad, terava otsaga ja lühikesed, saba on lühike ja peaaegu taandarenenud. Jalad on samuti lühikesed, tahapoole nihutatud, kolme eesvarba vahel on ujulestad. Sulestik on paks ja tihke, eriti alapoolel. Seda on vaja eriti arktilistel liikidel kaitseks külma eest.[1]
Alklased lendavad kiiresti ja sirgjooneliselt. Lindude suure kaalu tõttu on tiivalöökide sagedus suur, näiteks tirgul 8 lööki sekundis. Lennul pööramisel ei kasuta alklased tüürina saba, mis on lühike, vaid jalgu. Seetõttu on alklased õhus kohmakad ega suuda röövlindude eest kõrvale põigelda. Sel põhjusel eelistavad nad pageda vette sukeldudes.[1]
Veest tõusevad alklased lendu pärast pikka hoojooksu, mille jooksul nad pladistavad tiibadega vastu vett. Tasaselt maapinnalt ei suudagi nad lendu tõusta, ainult järsaku servalt või kaldpinnalt. Maad mööda kõnnivad alklased kohmakalt vaarudes.[1]
Alklased ujuvad ja sukelduvad hästi ja kiiresti. Vee all ujudes ei kasuta nad jalgu, vaid tiibu nagu pingviinid. Seejuures teevad nad 15–20 tiivalööki minutis. Vee alla jäävad nad keskmiselt 30–40 sekundiks, kuid võivad vee all viibida isegi üle minuti. Vees on nad palju osavamad kui õhus: nad suudavad kiiresti ja osavalt liikumissuunda muuta ning teha keerukaid pöördeid ja haake.[1]
Fossiilseid alklasi tuntakse alates eotseenist. Nüüdisaegseid liike on leitud alates pleistotseenist.[1]
Nüüdisajal elavate alklaste suurus ja kehapikkus ulatub 85 g ja 15 cm (kääbusörd (Aethia pusilla) kuni 1 kg ja 45 cm-ni (põhjatirk (Uria lomvia)).
Esimesena kirjeldas alklaste perekonda William Elford Leach 1820.
Alklased (Alcidae) on kurvitsaliste seltsi kuuluv sugukond linde. Eristatakse 11 perekonda 22 tänapäevase liigiga.
Alklased meenutavad mustvalge sulestiku, suhteliselt püstise kehahoiaku ja mõne teise eluviisi iseärasuste poolest pingviine. Fülogeneetiliselt nad aga seotud pole. Erinevalt pingviinidest suudavad alklased lennata, välja arvatud üks hiljuti välja surnud liik - hiidalk (Pinguinus impennis).
Alklased on kehaehituselt väga ühelaadsed linnud, kes on hästi kohastunud ujumiseks ja sukeldumiseks. Kere on neil kitsas ja pikenenud, kael lühike, ent liikuv, tiivad on kitsad, terava otsaga ja lühikesed, saba on lühike ja peaaegu taandarenenud. Jalad on samuti lühikesed, tahapoole nihutatud, kolme eesvarba vahel on ujulestad. Sulestik on paks ja tihke, eriti alapoolel. Seda on vaja eriti arktilistel liikidel kaitseks külma eest.
Alklased lendavad kiiresti ja sirgjooneliselt. Lindude suure kaalu tõttu on tiivalöökide sagedus suur, näiteks tirgul 8 lööki sekundis. Lennul pööramisel ei kasuta alklased tüürina saba, mis on lühike, vaid jalgu. Seetõttu on alklased õhus kohmakad ega suuda röövlindude eest kõrvale põigelda. Sel põhjusel eelistavad nad pageda vette sukeldudes.
Veest tõusevad alklased lendu pärast pikka hoojooksu, mille jooksul nad pladistavad tiibadega vastu vett. Tasaselt maapinnalt ei suudagi nad lendu tõusta, ainult järsaku servalt või kaldpinnalt. Maad mööda kõnnivad alklased kohmakalt vaarudes.
Alklased ujuvad ja sukelduvad hästi ja kiiresti. Vee all ujudes ei kasuta nad jalgu, vaid tiibu nagu pingviinid. Seejuures teevad nad 15–20 tiivalööki minutis. Vee alla jäävad nad keskmiselt 30–40 sekundiks, kuid võivad vee all viibida isegi üle minuti. Vees on nad palju osavamad kui õhus: nad suudavad kiiresti ja osavalt liikumissuunda muuta ning teha keerukaid pöördeid ja haake.
Fossiilseid alklasi tuntakse alates eotseenist. Nüüdisaegseid liike on leitud alates pleistotseenist.
Nüüdisajal elavate alklaste suurus ja kehapikkus ulatub 85 g ja 15 cm (kääbusörd (Aethia pusilla) kuni 1 kg ja 45 cm-ni (põhjatirk (Uria lomvia)).
Esimesena kirjeldas alklaste perekonda William Elford Leach 1820.
Alcidae Charadriiformes ordenako hegazti familia bat da. Hainbat itsas hegazti daude bere barruan, pottorroak edo martinak talde honetakoak dira. Pinguinoen antzekoak dira, baina ez dira familia berekoak, eboluzio konbergente kasu bat da.
Ruokit (Alcidae), puhekielessä myös ruokkilinnut, on rantalintujen lahkoon kuuluva lintuheimo, jonka edustajat muistuttavat ulkomuodoltaan hieman pingviinejä.
Pingviineistä poiketen kaikki nykyisin elävät ruokkilajit osaavat lentää. Lentokyvytön siivetönruokki tapettiin sukupuuttoon 1800-luvun puolivälissä. Ruokkien siivet ovat lyhyet, minkä vuoksi niiden siivenlyöntinopeus on korkea. Pingviinien tapaan myös ruokit uivat erinomaisesti käyttäen siipiä apunaan. Ruokkien koko vaihtelee 85 g painavasta ja 15 cm:n pituisesta pikkukiislasesta yhden kilon painoiseen ja 45 cm pitkään pohjankiislaan. Ruokit syövät pääasiassa kaloja ja pienemmät lajit myös krillejä.
Ruokkeja esiintyy kaikilla pohjoisen pallonpuoliskon merialueilla aina arktisen alueen pohjoisimmilta saarilta itäisen Tyynenmeren subtrooppisen alueen rannikoille saakka. Ne elävät enimmäkseen meren saarilla ja ovat yhdyskuntalintuja, jotka voivat muodostaa valtavia, jopa miljoonan yksilön pesimäyhteisöjä. Pohjoisilla alueilla ne ovat selväpiirteisiä muuttolintuja, etelämpänä myös paikkalintuja.
Ruokkisuvut:[1]
Ruokit (Alcidae), puhekielessä myös ruokkilinnut, on rantalintujen lahkoon kuuluva lintuheimo, jonka edustajat muistuttavat ulkomuodoltaan hieman pingviinejä.
Pingviineistä poiketen kaikki nykyisin elävät ruokkilajit osaavat lentää. Lentokyvytön siivetönruokki tapettiin sukupuuttoon 1800-luvun puolivälissä. Ruokkien siivet ovat lyhyet, minkä vuoksi niiden siivenlyöntinopeus on korkea. Pingviinien tapaan myös ruokit uivat erinomaisesti käyttäen siipiä apunaan. Ruokkien koko vaihtelee 85 g painavasta ja 15 cm:n pituisesta pikkukiislasesta yhden kilon painoiseen ja 45 cm pitkään pohjankiislaan. Ruokit syövät pääasiassa kaloja ja pienemmät lajit myös krillejä.
Ruokkeja esiintyy kaikilla pohjoisen pallonpuoliskon merialueilla aina arktisen alueen pohjoisimmilta saarilta itäisen Tyynenmeren subtrooppisen alueen rannikoille saakka. Ne elävät enimmäkseen meren saarilla ja ovat yhdyskuntalintuja, jotka voivat muodostaa valtavia, jopa miljoonan yksilön pesimäyhteisöjä. Pohjoisilla alueilla ne ovat selväpiirteisiä muuttolintuja, etelämpänä myös paikkalintuja.
Ruokkisuvut:
Pikkuruokki Alle, 1 laji Kiislat Uria, 2 lajia Ruokki Alca, 1 laji Siivetönruokki Pinguinus, 1 sukupuuttoon kuollut laji Riskilät Cepphus, 3 lajia Marmorimurrit Brachyramphus, 3 lajia Kirjomurrit Synthliboramphus, 5 lajia Ulappakiislanen Ptychoramphus, 1 laji Kiislaset Aethia, 4 lajia Sarvikiisla Cerorhinca, 1 laji Lunnit Fratercula, 3 lajiaLes Alcidés (Alcidae) sont une famille d'oiseaux constituée de 10 genres et de 23 espèces existantes. Parfois appelées sous le terme générique de « Alques »[1], ces espèces sont plus précisément nommées mergules, guillemots, pingouins, stariques et macareux.
Les alcidés[2] sont des oiseaux marins de taille petite à moyenne (de 12 à 43 cm), qui se propulsent sous l'eau à l'aide de leurs ailes. Ils ont le corps trapu et la queue courte, avec les pattes implantées très en arrière. Leur plumage est principalement noir ou gris foncé dessus, blanc dessous. Exclusivement marins, ils ont une répartition circumpolaire (océans de l'hémisphère Nord).
Une espèce de cette famille, le Grand Pingouin († Pinguinus impennis), a été exterminée par l'homme au cours du XIXe siècle.
En français, le terme « Pingouin » désigne plusieurs espèces d'oiseaux de la famille des Alcidae, vivant dans l'hémisphère nord. Ils n'ont aucun lien avec les Manchots, qui appartiennent à la famille des Spheniscidae et vivent en Antarctique (hémisphère sud), et dont aucun ne peut voler.
Les termes « alques », « alciformes », « alcidés » et « alcinés » ont été construits sur la racine « alc- », un terme dérivé du norique alka, terme que l'on retrouve dans le norvégien alke pour désigner le petit pingouin, ou l'anglais auk pour désigner n'importe quel alcidé en général. La racine alc- dériverait d'une racine indo-européenne signifiant « crier »[3]. Alcyon se serait formé en latin d'une manière analogue, d'où les Alcedininae.
D'après la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 6.2, 2016)[4] :
Classification des genres fossiles, d'après Paleobiology Database (septembre 2016)[5]:
Pan-Alcidae:
Phylogénie des familles de Charadriiformes du sous-ordre Lari, selon Tree of life[6] :
LariPhylogénie des genres modernes d'alcidés, d'après Smith, 2011[7] et 2014[8] :
Alcidae Fraterculinae AethiiniLes Alcidés (Alcidae) sont une famille d'oiseaux constituée de 10 genres et de 23 espèces existantes. Parfois appelées sous le terme générique de « Alques », ces espèces sont plus précisément nommées mergules, guillemots, pingouins, stariques et macareux.
Éanmara is ea an fhalcóg. den fhine Alcidae san ord Charadriiformes. Áirítear leis an bhfine seo forachain, aethia, puifíní, agus brachyramphus.
Seachas an fhalcóg mhór dhíofa, bíonn gach ceann acu iomráiteach as a gcumas "eitilte" faoin uisce móide san aer. Cé go bhfuil siad sármhaith ag snámh agus ag tumadóireacht, tá a gcumas siúlóide thar a bheith ciotach.
Tá cosúlacht dealraitheach acu leis na piongainí, cé nach bhfuil siad ón fhine chéanna. Comhchlaonadh éabhlóideach ba chúis leis, áfach.
Os álcidos (Alcidae) son unha familia de aves da orde Charadriiformes. Inclúe diversas especies de aves mariñas coma os araos papagaio, os araos romeiros e os araos dos cons, entre outros.
Os álcidos inclúen 10 xéneros e 22 especies.[1]
Os álcidos (Alcidae) son unha familia de aves da orde Charadriiformes. Inclúe diversas especies de aves mariñas coma os araos papagaio, os araos romeiros e os araos dos cons, entre outros.
Auk adalah burung-burung yang tergolong suku Alcidae dari ordo Charadriiformes. Tampilan auk secara visual mirip dengan penguin terutama warnanya yang hitam dan putih, posturnya yang tegak, dan habitatnya, tetapi sebenarnya burung ini tidak terlalu dekat kekerabatannya dengan penguin.
Tak seperti halnya penguin, burung auk dapat terbang, kecuali jenis auk besar yang punah baru-baru ini. Burung ini juga perenang dan penyelam yang baik, tetapi cara berjalannya canggung. Karena sayapnya pendek, auk perlu lebih cepat mengepakkan sayapnya itu agar dapat terbang. Ukuran tubuhnya bervariasi; jenis yang terkecil sepanjang 15 cm dan seberat 85 g, sedangkan yang terbesar mencapai 45 cm dan 1 kg.
Kecuali beberapa jenis, kebanyakan auk hidup mengembara di laut terbuka dan hanya pulang ke daratan untuk berbiak. Sebagian jenisnya membangun koloni besar untuk bersarang di tebing-tebing pantai; sebagian lagi bersarang dalam kelompok kecil, atau membuat liang berdekat-dekatan. Hanya satu jenisnya yang bersifat penyendiri.
Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Svartfuglar (fræðiheiti: Alcidae) eru ætt strandfugla. Þeir líkjast að sumu leyti mörgæsum þar sem þeir eru svartir og hvítir á lit, sitja uppréttir og lifa við sjó. Þeir eru þó alls óskyldir þeim. Flestar tegundir svartfugla eru búsettar í Kyrrahafi, en í Atlantshafi og N-Íshafi eru alls sex tegundir auk geirfugls sem er útdauð.
Þær tegundir sem helst teljast til svartfugla eru: álka, langvía, stuttnefja, teista, lundi og haftyrðill. Langvía, stuttnefja og álka eru að mörgu leyti líkar tegundir, varpa í björgum og nefnast einu nafni svartfugl. Stærstu byggðir þeirra eru Látrabjarg, Hornstrandabjörgin og Grímsey.
Svartfuglar éta aðallega uppsjávarfisk eins og sandsíli, loðnu og síld og krabbadýr eins og ljósátu og marflær. Lundi étur mest sandsíli og loðnu, Haftyrðill mest svifkrabbadýr. Teista er grunnsævisfugl og leitar að æti við botn.
Svartfuglar eru vel fleygir (nema geirfuglinn sem nú er útdauður) og góðir sundfuglar og kafarar en gangur þeirra er klaufalegur að sjá. Vegna þess hve vængir þeirra eru stuttir þurfa þeir að blaka þeim mjög hratt til að halda sér á lofti.
Svartfuglar lifa á opnu hafi og koma aðeins í land til að makast og verpa. Sumar tegundir, eins og t.d. langvía, eyða þó stærstum hluta ársins í að verja varpstæði sitt fyrir öðrum fuglum.
Sumar tegundir verpa í mjög stórum varpnýlendum í klettum, en aðrar verpa í minni hópum við grýttar strendur og enn aðrar, eins og lundinn, verpa í holum. Allar tegundir svartfugla mynda varpnýlendur.
Veiðar eru leyfðar á álku, langvíu, stuttnefju, og lunda hér á landi. Veiðitímabilið er 1. september til 10. maí. Teista var friðuð fyrir skotveiðum frá og með 1. september 2017 skv. reglugerð .
Svartfuglar (fræðiheiti: Alcidae) eru ætt strandfugla. Þeir líkjast að sumu leyti mörgæsum þar sem þeir eru svartir og hvítir á lit, sitja uppréttir og lifa við sjó. Þeir eru þó alls óskyldir þeim. Flestar tegundir svartfugla eru búsettar í Kyrrahafi, en í Atlantshafi og N-Íshafi eru alls sex tegundir auk geirfugls sem er útdauð.
Þær tegundir sem helst teljast til svartfugla eru: álka, langvía, stuttnefja, teista, lundi og haftyrðill. Langvía, stuttnefja og álka eru að mörgu leyti líkar tegundir, varpa í björgum og nefnast einu nafni svartfugl. Stærstu byggðir þeirra eru Látrabjarg, Hornstrandabjörgin og Grímsey.
Svartfuglar éta aðallega uppsjávarfisk eins og sandsíli, loðnu og síld og krabbadýr eins og ljósátu og marflær. Lundi étur mest sandsíli og loðnu, Haftyrðill mest svifkrabbadýr. Teista er grunnsævisfugl og leitar að æti við botn.
Svartfuglar eru vel fleygir (nema geirfuglinn sem nú er útdauður) og góðir sundfuglar og kafarar en gangur þeirra er klaufalegur að sjá. Vegna þess hve vængir þeirra eru stuttir þurfa þeir að blaka þeim mjög hratt til að halda sér á lofti.
Svartfuglar lifa á opnu hafi og koma aðeins í land til að makast og verpa. Sumar tegundir, eins og t.d. langvía, eyða þó stærstum hluta ársins í að verja varpstæði sitt fyrir öðrum fuglum.
Sumar tegundir verpa í mjög stórum varpnýlendum í klettum, en aðrar verpa í minni hópum við grýttar strendur og enn aðrar, eins og lundinn, verpa í holum. Allar tegundir svartfugla mynda varpnýlendur.
Veiðar eru leyfðar á álku, langvíu, stuttnefju, og lunda hér á landi. Veiðitímabilið er 1. september til 10. maí. Teista var friðuð fyrir skotveiðum frá og með 1. september 2017 skv. reglugerð .
Gli alcidi (Alcidae Leach, 1820) sono una famiglia di uccelli dell'ordine dei caradriiformi.[1]
Si tratta di uccelli marini bianco-neri, di dimensione media.
Vivono sul mare e si stabiliscono in colonie lungo le coste per nidificare in estate. In seguito a tempeste si avvicinano alle coste.
Esperti tuffatori e capaci di "nuotare" sott'acqua facendo uso delle ali, si nutrono di pesci e crostacei.
Hanno buone capacità di volo.
La famiglia comprende 11 generi e 25 specie:[1]
Gli alcidi (Alcidae Leach, 1820) sono una famiglia di uccelli dell'ordine dei caradriiformi.
Alkiniai (lot. Alcidae, angl. Auks) – sėjikinių (Charadriiformes) būrio paukščių šeima. Paukščiai 80-1200 g svorio, vidutinio dydžio, rečiau maži. Snapas gana įvairios formos. Plunksnų apdaras tankus. Sparnai palyginti trumpi, siauri ir smailūs. Užpakalinis (1) pirštas sunykęs. Kojų priekiniai pirštai su plaukiojamąja plėve. Lytinio dimorfizmo nėra.
Gyvena Šiaurės pusrutulio jūrose. Gerai plaukioja ir nardo, po vandeniu iriasi sparnais. Skraido greitai, bet nevikriai. Monogamai. Gyvena dažnai didelėmis kolonijomis, kurios vadinamos paukščių turgumis. Lizdas būna uolose, urvuose. Deda 1-2 kiaušinius. Peri abu porelės nariai 3-5 savaites. Minta įvairiais vandens gyvūnais.
Šeimoje yra 11 genčių, apie 25 rūšys (Lietuvoje – 4 rūšys):
Alku dzimta (Alcidae) ir viena no tārtiņveidīgo kārtas (Charadriiformes) dzimtām, kas apvieno 24 mūsdienās dzīvojošas sugas, vienu izmirušu sugu un kas tiek iedalītas divās apakšdzimtās. Alku dzimtas putni mājo atklātā jūrā un krastā iznāk tikai ligzdošanas sezonā.[1] Tie sastopami ziemeļu puslodes vēsākajos ziemeļu ūdeņos, gar Ziemeļamerikas un Eirāzijas krastiem.[1][2] Dažu sugu izplatības areāls sasniedz Kaliforniju, ASV, un Meksiku.
Latvijā sastopamas 4 alku dzimtas sugas: lielais alks (Alca torda), mazais alks (Alle alle), melnais alks (Cepphus grylle) un tievknābja kaira (Uria aalge), kuri novērojami ceļošanas un ziemošanas laikā.[3]
Alku dzimtas sugas ir vidēji lieli vai mazi jūras putni. Vislielākais alku dzimtā bija izmirušais milzu alks (Pinguinus impennis), kura ķermeņa garums sasniedza 85 cm, svars 5 kg.[4] Toties mūsdienās lielākā dzimtā ir resnknābja kaira (Uria lomvia), kuras ķermeņa vidējais garums ir 45 cm, svars gandrīz 1,5 kg.[5] Mazākais dzimtā ir punduralks (Aethia pusilla), kura ķermeņa garums ir 16 cm, svars 86 g.[6]
Alku dzimtas putni ir labi peldētāji un nirēji, toties to gaita uz sauszemes ir ļoti neveikla, jo to pleznotās kājas anatomiski novietotas tālu uz atpakaļu.[1] Visas mūsdienās dzīvojošās sugas spēj lidot, bet izmirušais milzu alks bija nelidojošs.[1] Spārni ir īsi, tādēļ lidojumā spārnu vēzieni ir ļoti ātri. Alku dzimtas putni atgādina pingvīnus, jo, līdzīgi kā pingvīniem, lielākajai daļai ir melnbalts apspalvojums (tumša mugurpuse un gaiša apakšpuse), tiem ir vertikāla stāja un līdzīgi barošanās ieradumi. Tomēr abas putnu grupas nav tuvu radniecīgas.[1]
Alki barojas, dziļi ienirstot un medījot zivis zem ūdens.[1] Gandrīz visas sugas, izņemot raibās kairītes (Brachyramphus),[7] ir koloniāli ligzdotāji. Dažas sugas ligzdo milzīgās kolonijās klinšainos jūras krastos, dažas sugas ligzdo nelielās grupās akmeņainās pludmalēs, bet citas ligzdo alās.[2]
Alku dzimta (Alcidae)
Alku dzimta (Alcidae) ir viena no tārtiņveidīgo kārtas (Charadriiformes) dzimtām, kas apvieno 24 mūsdienās dzīvojošas sugas, vienu izmirušu sugu un kas tiek iedalītas divās apakšdzimtās. Alku dzimtas putni mājo atklātā jūrā un krastā iznāk tikai ligzdošanas sezonā. Tie sastopami ziemeļu puslodes vēsākajos ziemeļu ūdeņos, gar Ziemeļamerikas un Eirāzijas krastiem. Dažu sugu izplatības areāls sasniedz Kaliforniju, ASV, un Meksiku.
De alken (Alcidae) zijn een vogelfamilie van de open zee. De familie telt 24 soorten.[1]
Het verenkleed is grotendeels zwart van boven en wit aan de onderzijde. Ze hebben korte poten, hals en staart. Deze gedrongen zeeduikvogels hebben korte vleugels, die bij het onder water zwemmen als vinnen dienstdoen, maar om te vliegen zijn ze minder geschikt. Hun lichaamslengte varieert van 15 tot 75 cm.
Het voedsel van deze vogels bestaat uit vele soorten zeeorganismen, zoals wormen, kreeftachtigen en zelfs algen, maar de meeste soorten prefereren vis. Ze leven in groepen en broeden in kolonies, die kunnen bestaan uit miljoenen vogels.
Ze komen voor in de koude en gematigde streken van het noordelijk halfrond. Ze broeden meestal in kolonies op rotsige kusten.
Deze vogels broeden op rotsen, wat voor de jonge vogel fatale gevolgen kan hebben. Als het 3 tot 4 weken oud is, worden het door de ouders geroepen, die onder aan de rotsen zwemmen, waarna het jong zich van de rots laat afvallen. Dit is geen probleem als het vloed is, maar bij eb zal het diertje meestal op de rotsen te pletter vallen. Het jong kan wel zwemmen, maar nog niet vliegen.
De alken (Alcidae) zijn een vogelfamilie van de open zee. De familie telt 24 soorten.
Alkefamilien (Alcidae), alkefuglar, er ein familie i ordenen vade-, måse- og alkefuglar, Charadriiformes. Familien har 23 artar fordelt på 10 slekter, alle med leveområde i relativt nordlege, kalde område. Seks artar lever i Nord-Atlanteren, alle desse hekkar mellom anna i Noreg. 19 til 20 artar er utbreidd i Stillehavet. Alkefuglane liknar pingvinar i fargemønsteret, i den oppreiste kroppsstillinga, og i litt av levemåten. Likevel er desse to gruppene ikkje nært i slekt, men snarare eit eksempel på moderat konvergerande evolusjon.
I motsetnad til pingvinar, er alkefuglane i stand til å flyge. Unntaket var geirfuglen. Dei er gode symjarar og dukkarar, men dei opptrer keiveleg til fots. Vengene er korte med lite bereevne, så alkefuglane må nytte høg frekvens på vengeslaga for å flyge. Nolevande alkefuglar varierer i storleik frå den minste, flekkdvergalke, på 85 gram og 15 cm, til polarlomvi, som kan nå eit kilogram og 45 cm i kroppslengd.
Alkefuglane lever på opent hav og går i land berre for hekking, sjølv om enkelte artar, som lomvien bruker ein stor del av året til å forsvare reirplassen sin mot andre fuglar.
Somme artar, for eksempel slekta Uria, lomviar, hekkar i store koloniar i fuglefjell. Andre, som slekta Cepphus, teistar, hekkar i mindre grupper i steinurer, og lunde, alker og nokre starikar (slekta Synthliboramphus) hekkar i tronge jord og fjellhòler. Dvergteistar, Brachyramphus dannar ikkje hekkekoloniar.
Nolevande artar av alkefuglar i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[1] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[2] For kladogram, sjå Alkefamilien/Kladogram.
Slekt Alle
Slekt Uria
Slekt Alca
Slekt Cepphus
Slekt Brachyramphus
Slekt Synthliboramphus
Slekt Ptychoramphus
Slekt Aethia
Slekt Cerorhinca
Slekt Fratercula
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Alkefamilien Alkefamilien (Alcidae), alkefuglar, er ein familie i ordenen vade-, måse- og alkefuglar, Charadriiformes. Familien har 23 artar fordelt på 10 slekter, alle med leveområde i relativt nordlege, kalde område. Seks artar lever i Nord-Atlanteren, alle desse hekkar mellom anna i Noreg. 19 til 20 artar er utbreidd i Stillehavet. Alkefuglane liknar pingvinar i fargemønsteret, i den oppreiste kroppsstillinga, og i litt av levemåten. Likevel er desse to gruppene ikkje nært i slekt, men snarare eit eksempel på moderat konvergerande evolusjon.
I motsetnad til pingvinar, er alkefuglane i stand til å flyge. Unntaket var geirfuglen. Dei er gode symjarar og dukkarar, men dei opptrer keiveleg til fots. Vengene er korte med lite bereevne, så alkefuglane må nytte høg frekvens på vengeslaga for å flyge. Nolevande alkefuglar varierer i storleik frå den minste, flekkdvergalke, på 85 gram og 15 cm, til polarlomvi, som kan nå eit kilogram og 45 cm i kroppslengd.
Alkefuglane lever på opent hav og går i land berre for hekking, sjølv om enkelte artar, som lomvien bruker ein stor del av året til å forsvare reirplassen sin mot andre fuglar.
Somme artar, for eksempel slekta Uria, lomviar, hekkar i store koloniar i fuglefjell. Andre, som slekta Cepphus, teistar, hekkar i mindre grupper i steinurer, og lunde, alker og nokre starikar (slekta Synthliboramphus) hekkar i tronge jord og fjellhòler. Dvergteistar, Brachyramphus dannar ikkje hekkekoloniar.
Alkefamilien (Alcidae) eller alkefugler (Alciformes) er en familie med sjøfugler som inngår i ordenen vade-, måse- og alkefugler (Charadriiformes), der den er én av fem familier i underordenen måkefugler (Lari). Dette er arter som tilbringer mesteparten av året på åpnet hav, og bare kommer inn til kystene for å hekke. Familien inkluderer 24 nålevende arter i ti slekter, samt én utdødd art – geirfugl – i den monotypiske slekten Pinguinus.
Alkefugler har en fjærdrakt som er dominert av svart og hvit i hekketiden, hos noen arter med fargerike innslag på hodet, enten i form av fargede nebb eller av «fjærhatter». Vinterdraktene er atskillig mer uanselig, det vil si dominert av grå- og bruntoner. Det er ikke noen ytre forskjell mellom kjønnene. Levetiden er forholdsvis høy; hos f.eks. lunde eller lomvi ligger den gjennomsnittlige livslengden rundt 25 år.
Alkefuglene omtales iblant som «Nordhalvkulas pingviner», fordi de fyller den samme økologiske nisjen som pingvinene på Sørhalvkula – og attpåtil ligner en god del: De er dyktige svømmere og dykkere, og bruker vingene sine til fremdrift under vann. (Største dokumenterte dybde er 200 m hos lomvi.) De tilbringer hele året på havet, der de lever av fisk og små krepsdyr, og kommer bare til kystene for å hekke. De legger 1–2 egg. Riktignok kan alle dagens alkefugler fly (i motsetning til pingvinene). Men de er ikke spesielt gode flygere, ikke minst fordi de har de minste vingene i forhold til kroppsstørrelsen av alle flygedyktige fugler.
Selv om det bare fins 24 arter av alkefugler, og selv om alle lever i det samme miljøet, er det store forskjeller i kroppsbygning og levevis: Kroppsvekten varierer fra under 100 g (flekkdvergalke) til over 1 kg (lomvi). Før den døde ut tilhørte også geirfuglen denne gruppa. Den kunne veie hele 5 kg. Reirene lages i bratte stup i fuglefjell (f.eks. alke), i sprekker eller hulrom under steiner (f.eks. alkekonge), i selvgravde huler (for eksempel lunde) eller oppe i trær (marmordvergteist). Mens ungene forlater reiret etter to dager hos starikene, tar det opptil to måneder hos f.eks. neshornlunde. Klimatisk forekommer alkefugler i både arktiske, subarktiske, tempererte og subtropiske strøk.
I Norge forekommer alke, alkekonge, lomvi, lunde, polarlomvi og teist.
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Nettleship & Bonan (2018).[1] Norske navn følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008)[2] og Syvertsen et al. (2017).[3]
Alkefamilien (Alcidae) eller alkefugler (Alciformes) er en familie med sjøfugler som inngår i ordenen vade-, måse- og alkefugler (Charadriiformes), der den er én av fem familier i underordenen måkefugler (Lari). Dette er arter som tilbringer mesteparten av året på åpnet hav, og bare kommer inn til kystene for å hekke. Familien inkluderer 24 nålevende arter i ti slekter, samt én utdødd art – geirfugl – i den monotypiske slekten Pinguinus.
Multimedia w Wikimedia Commons Alki[2] (Alcidae) – rodzina ptaków z rzędu siewkowych (Chardriiformes). Obejmuje 22 gatunki obecnie żyjące oraz jeden wymarły[3]. Obejmuje gatunki morskie zamieszkujące skaliste wybrzeża w strefie klimatów chłodnych[3][4] (chociaż niektóre gatunki zapuszczają się nawet do zatoki Kalifornijskiej)[3].
Wyróżnia się wewnątrz niej dwie podrodziny[2]:
Ptaki te dorastają do 15–40 cm długości ciała, choć wymarła alka olbrzymia (Pinguinus impennis) osiągała nawet 75 cm. Mają krępy tułów, sporą głowę z mocno zbudowanym dziobem, a także krótkie skrzydła i nogi zakończone błoną pławną. Ich upierzenie jest czarno-białe[3].
Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:
Alki (Alcidae) – rodzina ptaków z rzędu siewkowych (Chardriiformes). Obejmuje 22 gatunki obecnie żyjące oraz jeden wymarły. Obejmuje gatunki morskie zamieszkujące skaliste wybrzeża w strefie klimatów chłodnych (chociaż niektóre gatunki zapuszczają się nawet do zatoki Kalifornijskiej).
Wyróżnia się wewnątrz niej dwie podrodziny:
Aethiinae – nurniczki Alcinae – alkiAlcidae é uma família de aves caradriformes. A taxonomia de Sibley-Ahlquist integra-a nos larídeos. O grupo inclui as tordas e araus.
Alcidae é uma família de aves caradriformes. A taxonomia de Sibley-Ahlquist integra-a nos larídeos. O grupo inclui as tordas e araus.
Alcidae e o familie de păsări din ordinul Charadriiformes. Ele sunt similare pinguinului datorită penajului lor alb-negru. Cu toate acestea, ele nu sunt strâns legate de pinguini, ci mai degrabă sunt un exemplu de evoluție moderată convergentă.
În contrast cu pinguinii, păsările din familia Alcidae pot zbura. Aceste păsări sunt bune înotătoare, însă mersul lor pe sol este neîndemânatic. Datorită aripilor scurte, ele trebuie să bată de multe ori din aripi pentru a zbura. Mărimea lor variază, pornind de la 85 grame și 15 cm, până la 1 kg și 45 cm.
Păsările din familia Alcidae trăiesc în apă și ies pe uscat pentru a se reproduce, cu toate că unele specii, cum e Uria aalge, petrec mai multă vreme pe uscat pentru apărarea cuibului de alți potențiali dușmani.
Comportamentul hrănirii este adesea comparat cu cel a pinguinilor; au același sistem „aripă propulsată”. În regiunea unde trăiesc păsările familiei Alcidae, doar cormoranii mai fac concurență pentru hrană, însă păsările familiei Alcidae tind să se hrănească mai în larg. Deși au forma pinguinilor, ele au abilitate de a zbura, și o mobilitate mai mare pe teren. Aripile lor sunt un compromis între designul cel mai bun pentru scufundare, și minimul necesar pentru zbor, fiind nefolositoare pe sol.
Alcidae e o familie de păsări din ordinul Charadriiformes. Ele sunt similare pinguinului datorită penajului lor alb-negru. Cu toate acestea, ele nu sunt strâns legate de pinguini, ci mai degrabă sunt un exemplu de evoluție moderată convergentă.
În contrast cu pinguinii, păsările din familia Alcidae pot zbura. Aceste păsări sunt bune înotătoare, însă mersul lor pe sol este neîndemânatic. Datorită aripilor scurte, ele trebuie să bată de multe ori din aripi pentru a zbura. Mărimea lor variază, pornind de la 85 grame și 15 cm, până la 1 kg și 45 cm.
Păsările din familia Alcidae trăiesc în apă și ies pe uscat pentru a se reproduce, cu toate că unele specii, cum e Uria aalge, petrec mai multă vreme pe uscat pentru apărarea cuibului de alți potențiali dușmani.
Alkor (Alcidae) är den enda fågelfamiljen inom underordningen alkfåglar i ordningen vadarfåglar.
Alkor påminner på ett ytligt plan om pingviner genom sin svartvita fjäderdräkt, sin upprättstående hållning och vissa liknande vanor. De är dock inte alls släkt med pingviner, men utvecklats på detta sätt genom så kallad konvergent evolution.
Arterna inom familjen har smala, korta och spetsiga vingar och alla nu levande arter kan flyga, och gör det med mycket snabba vingslag. De är skickliga på att simma och dyka och använder då sina vingar för att styra under vattnet.
Näbben är av medellängd, hoptryckt och på tvären fårad. Övre näbbhalvan är i spetsen krökt ut över den undre näbbhalvan. Näsborrarna är smala och täckta av fjädrar. Benen är korta och de tre framåtriktade tårna är simhudsförsedda.
Arterna inom familjen lever företrädesvis vid de norra haven ute på öppet hav och befinner sig bara på land för att häcka. De häckar kolonivis på branta klippor. De simmar och dyker förträffligt, men går illa. Deras föda består av fisk, kräft- och blötdjur.
Familj Alcidae
Alkor (Alcidae) är den enda fågelfamiljen inom underordningen alkfåglar i ordningen vadarfåglar.
Dalıcımartıgiller (Alcidae), hayvanlar aleminde, kuşlar sınıfının, yağmur kuşları (Charadriiformes) takımının bir familyasıdır.
Sıkı, siyah-beyaz tüyleri, karada dik pozisyonlu duruşu ve kutuplar çevresindeki dağılımı ile dalıcımartılar, büyük ölçüde penguenlere benzerler. Ancak penguenlerle yakın akrabalıkları yoktur. Benzerlik sadece aynı yöne yönelen evrimden kaynaklanır.
Dalıcımartılar, penguenlerden farklı olarak, nesli tükenmiş büyük dalıcımartı (Alca impennis) (eski adıyla: Pinguinus impennis) türü haricinde uçabilmeleridir. Çok iyi yüzücü ve dalıcıdırlar ancak karada sıklıkla hantaldırlar. Kısa oluşu sebebiyle kanatlarını uçuş sırasında çok hızlı çırpmak zorundadır. Dalıcımartılar özellikle denizde yaşarlar. 100 metreyi bulan dalışları sırasında kanatlarını kürek olarak kullanırlar.
Tüm tüyleri aynı anda yenilenir. Bu yüzden kuşlar geçici olarak uçuş kabiliyetinden yoksundur.
Sadece kuluçka zamanı uzun süre karada kalırlar. Kuluçka periyodu boyunca dalıcımartıların çoğu devasa koloniler halinde dik kayalık sahillerde ve blok yığınlarda yaşarlar. Kuluçka 1-2 yumurtadan oluşur.
Dalıcımartıların ilk fosilleri 15 milyon yıl öncesine, Miosen devrine dayanır. Bazı zoologlar familyada Eosen devirden, daha eski fosilleri hesaba katarlar. En fazla ve en eski bulgular Kuzey Pasifik kökenlidir. Atlantik'e taşınma ilk başta güney enlemlerde gerçekleşir. Arktik Okyanus'tan yolun ilk geçit vermesi, Sibirya ile Alaska arasındaki kara köprüsünün kalkması ile olur.
Diğer deniz kuşlarından farklı olarak familyaya ait cinslerin daha az türü vardır. Bu şüphesiz, bu familyanın daha küçük dağılım göstermesiyle bağlantılıdır. Dalıcımartılar bugün, daha önce de olduğu gibi Kuzey Yarımküre'nin serin denizlerinde yaşarlar. Sıcak denizlerde, kril denen planktonik canlılarla beraber dalıcımartıların ana besinini oluşturan balıklar, başarılı bir ava engel olan hızlara ulaşırlar. Bu familyanın en güneyde görülen türleri sadece, Kaliforniya ve Meksika'da soğuk su katmanlarının yukarı tırmanması sebebiyle hayatta kalırlar.
Dalıcımartıgiller (Alcidae), hayvanlar aleminde, kuşlar sınıfının, yağmur kuşları (Charadriiformes) takımının bir familyasıdır.
Унаслідок свого густого чорно-білого оперення, випрямленого ходіння на суші і розповсюдження в полярних регіонах, алькові сильно нагадують пінгвінів. Проте спорідненості між обома групами птахів немає, а схожість розвинулася в результаті конвергентної еволюції.
На відміну від пінгвінів, алькові, за виключенням бескрилої гагарки, вміють літати. Вони також хороші плавці, але на суші пересуваються досить незграбно. Алькові живуть переважно на морі. При пірнанні на глибину до 100 м вони використовують свої крила для того, щоб гребти. Оперення чистікових змінюється все відразу в певну пору року, тому бувають тимчасові періоди, коли вони не можуть літати.
Для висиджування яєць алькові тривалий час проводять на суші. В цей час більшість з них живе у величезних колоніях на крутих скелястих берегах. У гніздах алькових, як правило, зустрічаються від одного до двох яєць.
Найдавніші рештки алькових датуються міоценом, близько 15 мільйонів років тому. Деякі зоологи зараховують до родини алькових навіть ще стародавніші копалини з еоцену. Більшість знахідок, зокрема найстародавніших, були зроблені в північному тихоокеанскому регіоні. Переселення алькових до Атлантичного океану відбувалося через південніші широти. Шлях через Північний Льодовитий океан був відкритий тільки після утворення Берингової протоки.
На відміну від більшості інших морських птахів, роди алькових містять невелику кількість видів. Це пов'язано з малим розповсюдженням цієї родини. Сьогодні, як і раніше, алькові мешкають в холодних морях північної півкулі. У тепліших морях риби, що є разом з крилем є головною їжею алькових, розвивають швидкості, що не дозволяють на них успішно полювати. Види алькових, що зустрічаються в південніших широтах, виживають тільки за рахунок холодних морських течій, що піднімаються на поверхню океану поблизу Каліфорнії і Мексики.
Це незавершена стаття з орнітології.
Alcidae hoặc Chim anca[1] là một họ chim trong bộ Choi choi. Các loài còn sinh tồn trong họ này dao động về kích thước từ nhỏ như Aethia pusilla chỉ nặng 85 g và dài 15 cm, tới to như Uria lomvia nặng tới 1 kg và dài 45 cm. Chúng là các loài chim bơi và lặn giỏi, nhưng chúng vụng về khi đi bộ. Các loài Alcidae hiện đại có thể bay (trừ loài tuyệt chủng gần đây là chim anca lớn Pinguinus impennis). Do có cánh ngắn, các loài họ Alcidae phải vỗ cánh rất nhanh để bay.
Họ Alcidae (= Pan-Alcidae)
Đa dạng sinh học của họ này có lẽ đã tăng đáng kể trong thế Pliocen.[3]
Biểu đồ phát sinh chủng loài dưới đây là tổng hợp từ các nguồn Baker et al. (2007)[4], Pereira & Baker (2008)[5]
Alcidae
Fraterculinae
Fraterculini
Brachyramphini
Cepphini
Synthliboramphini
Alcidae hoặc Chim anca là một họ chim trong bộ Choi choi. Các loài còn sinh tồn trong họ này dao động về kích thước từ nhỏ như Aethia pusilla chỉ nặng 85 g và dài 15 cm, tới to như Uria lomvia nặng tới 1 kg và dài 45 cm. Chúng là các loài chim bơi và lặn giỏi, nhưng chúng vụng về khi đi bộ. Các loài Alcidae hiện đại có thể bay (trừ loài tuyệt chủng gần đây là chim anca lớn Pinguinus impennis). Do có cánh ngắn, các loài họ Alcidae phải vỗ cánh rất nhanh để bay.
Чи́стиковые (лат. Alcidae) — семейство морских птиц из отряда ржанкообразных (Charadriiformes).
Из-за своего густого чёрно-белого оперения, выпрямленного хождения на суше и распространения в полярных регионах чистиковые сильно напоминают пингвинов. Однако родства между обеими группами птиц нет, а сходство развилось в результате конвергентной эволюции.
В отличие от пингвинов чистиковые, за исключением бескрылой гагарки, умеют летать. Они также хорошие пловцы, но на суше передвигаются довольно неуклюже. Чистиковые живут преимущественно на море. При нырянии на глубины до 100 м используют свои крылья для того, чтоб грести. Оперение чистиковых меняется всё сразу в определённое время года, поэтому бывают временные периоды, когда они не могут летать.
Для высиживания яиц чистиковые длительное время проводят на суше. В это время большинство из них живёт в огромных колониях на крутых скалистых берегах, называемых «птичьи базары». В гнёздах чистиковых, как правило, встречаются от одного до двух яиц.
Первые ископаемые чистиковые датируются миоценом (около 15 млн. лет назад). Некоторые зоологи причисляют к семейству чистиковых даже ещё более древних ископаемых птиц из эоцена. Большинство находок, в том числе самых древних, были сделаны в северном тихоокеанском регионе. Переселение чистиковых к Атлантическому океану происходило через более южные широты. Путь через Северный Ледовитый океан был открыт только после образования Берингова пролива.
В отличие от большинства других морских птиц, роды чистиковых содержат небольшое количество видов. Это связано с малым распространением этого семейства. Сегодня, как и раньше, чистиковые обитают в холодных морях северного полушария. В более тёплых морях рыбы, являющиеся наряду с крилем главной пищей чистиковых, развивают скорости, не позволяющие на них успешно охотиться. Встречающиеся в более южных широтах виды чистиковых выживают только за счёт холодных течений, поднимающихся на поверхность океана вблизи Калифорнии и Мексики.
Чи́стиковые (лат. Alcidae) — семейство морских птиц из отряда ржанкообразных (Charadriiformes).
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 亜目 : カモメ亜目 Lari 科 : ウミスズメ科 Alcidae 学名 Alcidae Leach, 1820 タイプ属 Alca 英名 Auks 亜科 ウミスズメ科（ウミスズメか、Alcidae）はチドリ目に属する科。模式属はオオハシウミガラス属。
ウミスズメ（海雀）と総称されるが[1] 、「ウミスズメ」はうち1種 Synthliboramphus antiquus の和名でもある。なお、スズメはスズメ目であり近縁ではない。
ウミスズメ亜科の種は全て海鳥であり、沖合いの海上に生息する。 北半球の寒帯・亜寒帯を中心として、海洋に分布する。
日本では15種が観察されている。
現生種は全長15cmほどしかないコウミスズメから全長45cmほどのハシブトウミガラス、オオハシウミガラスまで計22種が知られるが、1844年に絶滅したオオウミガラスは全長80cm、体重5kgに達する大型種だった。
全身は黒、灰色、褐色などの羽毛で被われる。種類によっては頭部周辺に様々な飾り羽を持つ。基本的に雌雄同色で、外見から性別を判断するのは難しい。
ツノメドリ類のように獲物を加えて離さないように太い嘴を持つ種もいる。
後肢は水掻きが発達し、潜水中には舵の役割を果たす。しかし後肢が胴体の後部に位置する上にあまり発達していないため歩行には適しておらず、蹠行（踵を地につけて歩行）する種もいる。
翼は短く水の抵抗が小さくなるため潜水することに適している反面、飛行にはあまり適していない。この短い翼は同じ海鳥で長い翼を持つアホウドリ類やミズナギドリ類のようなソアリングには向かない。素早く羽ばたかせたり、水面を羽ばたくことで水面に跳ねかえった風力を浮力として利用することで高い飛翔力を得ている。
海洋に生息する。繁殖期以外は主に海上で生活し、陸上にあがることはほとんどない。
集団繁殖地（コロニー）を形成する。巣の形態は崖の上の土に穴を掘るもの、岩の隙間に巣を作るもの、巣を作らず地面で直に産卵・育雛を行うものに分かれる。このうち巣穴を掘るものはヒナが充分に成長するまで巣立ちしないが、岩の隙間や地上で営巣するものはヒナが飛べないうちに巣立ちし、海上でヒナを育てるものもいる。
Baker et al. (2007)[2]; Pereira & Baker (2010)[3]より。
チドリ目† オオウミガラス Pinguinus
シギ亜目 Scolopaci
チドリ亜目 Charadrii
ウミスズメ科はトウゾクカモメ科と姉妹群である[2][4][5][3]。かつては、ウミスズメ科と ((カモメ科, トウゾクカモメ科), カニチドリ科) が姉妹群だとする説が多かった[6]。
古くはウミスズメ目 Alcae に分類された[7]。
Wetmore (1960) により、チドリ目の3亜目の1つとなり、ウミスズメ科のみで単型のウミスズメ亜目 Alcae を構成した[7]。
人為的に移入された動物による捕食、漁業による混獲、人間の繁殖地への侵入などにより生息数が減少している種もいる。
エトロフウミスズメ
A. cristatella
ヒメウミスズメ
A. alle
マダラウミスズメ
B. marmoratus
ハジロウミバト
C. grylle
ニシツノメドリ
F. arctica
アメリカウミスズメ
P. aleuticus
ウミスズメ
S. antiquus
ウミスズメ科（ウミスズメか、Alcidae）はチドリ目に属する科。模式属はオオハシウミガラス属。
ウミスズメ（海雀）と総称されるが 、「ウミスズメ」はうち1種 Synthliboramphus antiquus の和名でもある。なお、スズメはスズメ目であり近縁ではない。
바다쇠오리류 또는 작은바다오리류(auk)는 도요목의 바다쇠오리과(Alcidae)에 속하는 바다새 조류의 총칭이다.[1] 뿔쇠오리와 코뿔바다오리 등을 포함하고 있다.
북대서양과 북태평양 그리고 북극해에서 발견된다. 바다쇠오리아과 종들은 모두 바다새이고, 연안 해상에서 서식한다. 북반구의 한대 지역과 아한대 지역을 중심으로 바다에 분포한다.
다음은 2008년 "생명의 나무" 프로젝트(The Tree of Life Web Project) 연구에 기초한 계통 분류이다.[2]
도요목 넓은 의미의 물떼새아목 깍지부리물떼새아목 좁은 의미의 물떼새아목 도요아목 씨도요아목떠돌이메추라기과 (이전 두루미목)
좁은 의미의 도요아목 갈매기아목 세가락메추라기아목세가락메추라기과 (이전 두루미목)
좁은 의미의 갈매기아목_on_Fuglesangen,_Svalbard_(2).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_24.jpg)
_24.jpg)
