nomes no trilho de navegação
Anthriscus cerefolium, el perifollo, cerefolio, perejil francés o prifolio, es una especie del género Anthriscus emparentada con el perejil. Es nativa del Cáucaso pero fue diseminada en toda Europa por los romanos, donde se naturalizó.[1]
Planta herbácea cultivada, de carácter anual, crece entre 40-70 cm de altura. Los tallos son de 30 a 40 cm de alto, finos, ramosos, huecos y estriados. Las hojas son tripinnadas, recortadas en lóbulos lanceolados, y pueden ser rizadas. Las diminutas flores blancas forman pequeñas umbelas de 2,5 a 5 cm de diámetro. El fruto, de alrededor de 1 cm de largo, es oblongo, con un delgado caballón en forma de pico,[1] estriado, y cuando madura adquiere un color negro.
La planta despide un aroma agradable.
Ya era conocida por Plinio el Viejo como cerefolium. El nombre puede provenir del griego anthos (flor) y rischos (setos) por el lugar donde habita, o bien de antherix (caña) por la forma de su pistilo.[2]
El perifollo es una planta que se emplea más para uso culinario que medicinal. Es diurética, aperitiva, tónica y estimulante. Se puede utilizar como sustituto del perejil.[2]
Indicaciones: es carminativo, expectorante, diurético, aperitivo, tónico, estimulante, estomacal, antiescrofular. Afrodisíaco. Algunos autores sospechan que puede producir dermatitis de contacto y reacciones alérgicas como la fiebre del heno. Al recoger las hojas tiernas debe asegurarse de no confundirlas con las de Aethusa cynapium ni con las de Oenanthe crocata, de muy alta toxicidad.[2]
Otros usos: sus hojas secas se usan como especias, y su sabor recuerda a una mezcla de anís y alcaravea, o de anís y perejil. Las semillas se usan en el norte de África como especia en los mismos platos que el cilantro. También es usado como colorante amarillo.[2]
Anthriscus cerefolium fue descrita por (Carlos Linneo) Hoffm. y publicado en Genera Plantarum Umbelliferarum 41–42. 1814.[3]
Anthriscus: el nombre genérico puede provenir del griego anthos (flor) y rischos (setos) por el lugar donde habita, o bien de antherix (caña) por la forma de su pistilo.
cerefolium: epíteto latino que significa "hojas de cera".[4]
Anthriscus cerefolium, el perifollo, cerefolio, perejil francés o prifolio, es una especie del género Anthriscus emparentada con el perejil. Es nativa del Cáucaso pero fue diseminada en toda Europa por los romanos, donde se naturalizó.
Práva krebúljica (znanstveno ime Anthriscus cerefolium) je nežna enoletnica, sorodna peteršilju. Uporablja se kot začimba za jedi blagega okusa. Je obvezna sestavina francoske kuhinje v mešanici finih zelišč (fines herbes). Z drobno sesekljanimi potresemo sendviče, jajčne jedi, zelenjavne juhe, ribe in kuhan krompir, dodajamo jih tudi majonezi in mnogim klasičnim omakam.
Izvira verjetno s Kavkaza, v zahodno Evropo pa so jo prinesli že v rimskih časih.
Krebuljica se od peteršilja loči po manjših in svetlejših listih, njen okus je bolj sladkast in se nagiba k janežu.
Priporočljivo je krebuljico gojiti na domačem vrtu iz semen, ker hitro ovene in kot prodajna zelenjava ni pogosta. Krebuljico vzgojimo iz semen, režemo jo pogosto, ker ima zelo kratko življenjsko dobo. Po cvetenju ni več primerna za kuhinjsko uporabo. Z odstranjevanjem zunanjih listov spodbujamo rast mladih listov v sredini rastline. Dobro prenaša zamrzovanje, posušena izgubi skoraj ves vonj in okus in je ni vredno kupovati. Krebuljico dodajamo ob koncu kuhanja, ker se med kuhanjem njen okus hitro razblini.
Pri nabiranju v naravi je potrebno biti pozoren zaradi možnosti zamenjave z nekaterimi strupenimi rastlinami, med drugim z zelo strupenim pikastim mišjakom (Conium maculatum, »Sokratov strup«) in manj strupenim navadnim steničnjakom oziroma pasjim peteršiljem (Aethusa cynapium). Strupene vrste nimajo prijetnega vonja in okusa, kot ga ima krebuljica.
Práva krebúljica (znanstveno ime Anthriscus cerefolium) je nežna enoletnica, sorodna peteršilju. Uporablja se kot začimba za jedi blagega okusa. Je obvezna sestavina francoske kuhinje v mešanici finih zelišč (fines herbes). Z drobno sesekljanimi potresemo sendviče, jajčne jedi, zelenjavne juhe, ribe in kuhan krompir, dodajamo jih tudi majonezi in mnogim klasičnim omakam.
Izvira verjetno s Kavkaza, v zahodno Evropo pa so jo prinesli že v rimskih časih.
Krebuljica se od peteršilja loči po manjših in svetlejših listih, njen okus je bolj sladkast in se nagiba k janežu.
Priporočljivo je krebuljico gojiti na domačem vrtu iz semen, ker hitro ovene in kot prodajna zelenjava ni pogosta. Krebuljico vzgojimo iz semen, režemo jo pogosto, ker ima zelo kratko življenjsko dobo. Po cvetenju ni več primerna za kuhinjsko uporabo. Z odstranjevanjem zunanjih listov spodbujamo rast mladih listov v sredini rastline. Dobro prenaša zamrzovanje, posušena izgubi skoraj ves vonj in okus in je ni vredno kupovati. Krebuljico dodajamo ob koncu kuhanja, ker se med kuhanjem njen okus hitro razblini.
Pri nabiranju v naravi je potrebno biti pozoren zaradi možnosti zamenjave z nekaterimi strupenimi rastlinami, med drugim z zelo strupenim pikastim mišjakom (Conium maculatum, »Sokratov strup«) in manj strupenim navadnim steničnjakom oziroma pasjim peteršiljem (Aethusa cynapium). Strupene vrste nimajo prijetnega vonja in okusa, kot ga ima krebuljica.
