Anas georgica Gmelin & JF 1789

Sarıdimdik bizquyruq^[1][2] (lat. Anas georgica) — Əsl ördəklər dəstəsinə Çay ördəyi (Anas) cinsinə aid növ.

Xüsusiyyətləri

Sarıdimdik bizquyruq qəhvəyi başa və boyuna malikdir. Ölçülərinə görə elə də böyük ördəklər qrupuna daxil deyil.

Yayılması

Sarıdimdik bizquyruq əsasən Peru, Paraqvay, Braziliya, Ekvador və Cənubi Georgiya ərazisində yayılmışdır. Anas georgica georgica yarımnövü 1000—1500 çüt olaraq Cənubi Georgiya arxipelaqın adalarında yayılmışdır. Anas georgica spinicauda yarımnövünün sayı 110 000 çüt olması hesab edilir. Anas georgica niceforoi yarımnövü 1940 il məlumatına cəmi 1952 cütdür.

Yaşayış yeri

Əsasən yüksək dağlıq göllərdə, bataqlıqlarda və çay kənarlarında yayılmışlar.

Çoxalması

Yumurtanı əsasən torpaqda və ya otların arasında, quru yerdə qoyur. 4 - 10 yumurta qoyur.

İstinadlar

Xarici keçidlər

• Ducks Unlimited

Anas georgica^[1] a zo ur spesad evned eus ar c'herentiad Anatidae.

Doareoù pennañ

Boued

Bevañ a ra diwar blant peurvuiañ.

Annez hag isspesadoù

Ar spesad a gaver an daou isspesad anezhañ^[2]:

• Anas georgica georgica, e Georgia ar Su,
• A. g. spinicauda, eus douaroù uhel kreisteiz Kolombia da Enezeg Douar an Tan hag Inizi Maloù.

Aet e oa da get A. g. niceforoi e-tro 1952 ; daremprediñ a rae Andoù Kolombia.

Liammoù diavaez

• (en) Anas georgica war al lec'hienn BirdLife International.
• (en) Anas georgica war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Notennoù ha daveennoù

L'ànec cuapunxegut (Anas georgica) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita rius, llacs, llacunes costaneres i aiguamolls d'Amèrica del Sud, des del sud de Colòmbia i Equador cap al sud, per Perú, centre i sud de Bolívia, Paraguai, sud-est de Brasil, Uruguai i Xile i Argentina, fins a la Terra del Foc. També a les illes Malvines i Geòrgia del Sud.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Ànec cuapunxegut

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden bigfelen y De (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid pigfelyn y De) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Anas georgica; yr enw Saesneg arno yw Georgian teal. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. georgica, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r hwyaden bigfelen y De yn perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Alarch gyddfddu Cygnus melancoryphus Alarch utganol Cygnus buccinator

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Sydlig spidsand (latin: Anas georgica) er en sydamerikansk andefugl. Der findes tre underarter.

Underarter

• Sydgeorgisk spidsand, Anas georgica georgica, Sydgeorgien
• Niceforo-spidsand, Anas georgica niceforoi, uddød, tidligere det centrale Colombia
• Gulnæbbet spidsand, Anas georgica spinicauda, store dele af Sydamerika og Falklandsøerne

Noter

• Avibase - the world bird database

Eksterne henvisninger

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Sydlig spidsand

Stub

Die Spitzschwanzente (Anas georgica) ist eine südamerikanische Art aus der Gattung der Eigentlichen Schwimmenten. Ihr werden drei Unterarten zugerechnet, von der eine Unterart als mittlerweile ausgestorben gilt.

Erscheinungsbild

Die Männchen der Nominatform wiegen durchschnittlich 630 Gramm, die Weibchen dagegen 535 Gramm. Die Chile-Spitzschwanzente ist etwas schwerer. Männchen und Weibchen dieser Unterart wiegen zwischen 700 und 800 Gramm.

Spitzschwanzenten weisen kein auffälliges Prachtgefieder auf. Bei den Männchen ist der Kopf und der Hals jedoch eher hell rotbraun gefiedert. Die mittlere Steuerfeder ist deutlich verlängert, was auch zu dem deutschen Namen geführt hat. Auffällig an den Erpeln ist vor allem der Schnabel, der an den Seiten gelb ist und der einen breiten, dunkelgrauen Firststreifen aufweist. Beim Weibchen dagegen sind die Schnabelseiten gelblichgrün; die mittleren Steuerfedern sind wie beim Männchen zugespitzt, jedoch nicht so auffällig verlängert. Der Kopf und der Hals sind eher graubraun befiedert. Noch nicht geschlechtsreife Jungvögel weisen keinen auffallenden Unterschied zu den adulten Vögeln auf.

Verwechslungsmöglichkeiten bestehen unter anderem mit der Chile-Krickente. Diese hat gleichfalls einen gelben Schnabel, ist jedoch deutlich kleiner und mehr kompakt gebaut. Sie ist außerdem an den Flanken weniger gefleckt und viele Individuen dieser Art haben eine weißliche Körperunterseite. Die Kerguelenente unterscheidet sich von der Spitzschwanzente durch ihren bläulichen Schnabel.

Lebensraum, Verbreitung und Lebensweise

Spitzschwanzenten finden sich über den größten Teil Südamerikas. Sie kommen außerdem auch auf den Falklandinseln vor und zählen daher zur Avifauna der Subantarktis.^[1] Der Lebensraum der Spitzschwanzenten umfasst Seen und Feuchtgebiete der Agrar- und Pampasgebiete Südamerikas. Sie finden sich außerdem auch an den Lagunen der Küstengebiete sowie an kleineren Stauseen. Außerhalb der Fortpflanzungszeit versammelt sich diese Entenart gelegentlich zu großen Schwärmen. Sie ist dann auch in Gemeinschaft mit anderen Wasservögeln zu finden. Die Nahrung wird überwiegend gründelnd aufgenommen und ist überwiegend pflanzlich.

Die Brutzeit der Spitzschwanzenten fällt in den Zeitraum Oktober bis Dezember. Die Nester werden in der Riedzone entlang der Gewässer oder in angrenzenden Wiesen errichtet. Ein Gelege besteht normalerweise aus vier bis fünf rahmfarbenen Eiern. Die Brutdauer beträgt 25 bis 26 Tage. An der Führung der Küken ist auch der Erpel beteiligt. Junge Spitzschwanzenten sind in einem Alter von etwa einem Jahr geschlechtsreif.

Bestand

Die Nördliche Spitzschwanzente (Anas georgica niceforoi) war in Kolumbien endemisch und gilt seit 1956 als ausgestorben.^[2] Die Bestände der Nominatform, die zur Unterscheidung von anderen beiden Unterarten auch als Südgeorgien-Spitzschwanzente (Anas georgica georgica) bezeichnet wird, sind stark zurückgegangen. Sie wurde vor allem gegen Ende des 19. Jahrhunderts und zu Beginn des 20. Jahrhunderts stark durch Walfänger gejagt.^[3] Die Auswirkung der auf dieser Insel mittlerweile eingeschleppten Wanderratte auf den Bestand der Spitzschwanzenten sind noch nicht abschließend untersucht.^[4] Die Anzahl der Südgeorgien-Spitzschwanzente wird heute auf nur noch 2.000 Individuen geschätzt. Die Unterart ist in ihrem Verbreitungsgebiet eigentlich auf Südgeorgien beschränkt. Irrgäste dieser Unterart erreichen jedoch gelegentlich auch die Südlichen Shetlandinseln.^[5]

Die Chile-Spitzschwanzente (Anas georgica spinicauda) ist dagegen eine in Südamerika weit verbreitete Art. In einzelnen Regionen ist sie sogar die einzige Vertreterin der Entenvögel. Allein die argentinische Population wird auf 300.000 geschätzt.^[6] In geringer Zahl kommt sie auch auf den Falklandinseln vor, wo sie noch bejagt werden darf. Die Ornithologen Robin und Anne Wkood haben in ihrer Bestandsaufnahme der Brutvögel der Falklandinseln jedoch darauf hingewiesen, dass die Population auf den Falklandinseln zu gering ist und die Art einem höheren Schutzstatus unterstellt werden sollte.^[7]

Einzelnachweise und weiterführende Informationen

Literatur

• P. J. Higgins (Hrsg.): Handbook of Australian, New Zealand & Antarctic Birds. Band 1: Ratites to Ducks. Oxford University Press, Oxford 1990, ISBN 0195530683.
• Hartmut Kolbe: Die Entenvögel der Welt, Ulmer Verlag 1999, ISBN 3-8001-7442-1.
• Hadoram Shirihai: A Complete Guide to Antarctic Wildlife. The Birds and Marine Mammals of the Antarctic Continent and Southern Ocean. Alula Press, Degerby 2002, ISBN 951-98947-0-5.
• Robin und Anne Woods: Atlas of Breeding Birds of the Falkland Islands. Anthony Nelson, Shorpshire 1997, ISBN 0904614-60-3.

Einzelnachweise

1. ↑ Wood, S. 92.
2. ↑ Kolbe, S. 249.
3. ↑ Higgins, S. 1303.
4. ↑ Higgins, S. 1304.
5. ↑ Shirihai, S. 246.
6. ↑ Kolbe, S. 250.
7. ↑ Wood, S. 93.

Weblinks

• Anas georgica in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2013.1. Eingestellt von: BirdLife International, 2012. Abgerufen am 23. September 2013.
• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Anas georgica in der Internet Bird Collection

Patu jirka (Anas georgica) nisqaqa huk Urin Awya Yalapi kawsaq pisqum.

Pukyukuna

• www.birdlife.org pdf (Anexo 3: Anas georgica: pato jerga)

Hawa t'inkikuna

• Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Patu jirka.

• Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Patu jirka

De Süüdamerikaansche Pielsteert (Anas georgica) is en süüdamerikaansche Aart ut dat Geslecht vun de Aanten an sik. Dor hannelt sik dat um en Aantenvagel bi. Dree Unneraarden weert dor torekent, man een vun düsse gellt al as utsturben.

Kennteken

De Waarten vun de Nominatform weegt in'n Döörsnitt bi 630 g, de Seken man bloß 535 g. De Chile-Pielsteert is en beten swaarer. Heken un Seken vun düsse Unneraard weegt bi 700 bit 800 g. Bi de Süüdamerikaanschen Pielsteerte gifft dat keen Smuckkleed, dat sunnerlich upfallen dö. Bi den Waart sünd Kopp un Hals avers ehrder hell roodbruun. De middelste Stüerfedder is düütlich wat langer, wat ok to den Naam föhrt hett. Sunnerlich upfallen bi de Waarten deit de Snavel. He is an de Sieten geel un hett en breeden, dunkergrauen Striepen up'n Bock. Vunwegen dat Beck kann he ok dör'nanner brocht weern mit de Geelsnavelkricke.

Wo un wie he leven deit

De Süüdamerikaanschen Pielsteerte finnt sik in den grottsten Deel vun Süüdamerika. Bovento kaamt se up de Falklandinseln vor un tellt vundeswegen to de Avifauna vun de Subantarktis.^[1] Se leevt up Meere un allerhand Waterstäen in de Bueree- un Pampas-Rebeeden vun Süüdamerika. Bovento finnt se sik an de Lagunen an de Waterkant un an lüttjere Stauwaters. Buten de Brödeltied kummt düsse Aantenaard hen un wenn tohopen to grote Swarms. Dor sünd denn ok annere Watervagels mit bi. Freten deit se meist Planten, de se bi dat Grünneln upnehmen deit.

Bröden deit se vun Oktober- bit Dezembermaand. De Nester weert in de Reitzone langs dat Water anleggt, oder in de Wischen, de dor an grenzen doot. Normolerwiese leggt se veer bit fiev rahmfarvte Eier. Bröden deit se 25 bit 26 Dage. Ok de Waart scheert sik um de Jungen. Dat duert een Johr, denn könnt se sülms Kinner kriegen.

Bestand

De Nöördliche Süüdamerikaansche Pielsteert (Anas georgica niceforoi) hett bloß man in Kolumbien leevt un warrt vun 1956 af an as utstorven ankeken.^[2] Ok de Nominatform ehren Bestand is bannig achterut lopen. To'n Unnerscheed vun de beiden annern Unneraarden warrt düsse Form ok Süüdgeorgien-Pielsteert (Anas georgica georgica) nömmt. Sunnerlich gegen dat Enne vun't 19. Johrhunnert un to'n Anfang vun't 20. Johrhunnert is se bannig vun Walfängers jaagt wurrn.^[3] Ehre Tahl warrt hüdigendags up bloß man noch bi 2.000 Exemplare taxeert. An un for sik is düsse Unneraard bloß man up Süüdgeorgien tohuse. Man dat is al vorkamen, un düsse Vagels hefft sik verbiesert un sünd dor denn bit na de süüdlichen Shetlandinseln bi henkamen.^[4] De Chile-Pielsteert (Anas georgica spinicauda) is avers allerwegens in Süüdamerika to finnen. In de wecken Gemarken is se sogor de eenzigst Aantenvagel, de dor leven deit. Alleen in Argentinien schall dat bi 300.000 Stück geven.^[5] In ringere Tahlen kummt se ok up de Falklandinseln vor un draff dor noch afschaten weern.^[6]

Literatur

• P. J. Higgins (Rutg): Handbook of Australian, New Zealand & Antarctic Birds, Band 1, Ratites to Ducks, Oxford University Press, Oxford 1990, ISBN 0195530683
• Hartmut Kolbe; Die Entenvögel der Welt, Ulmer Verlag 1999, ISBN 3-8001-7442-1
• Hadoram Shirihai: A Complete Guide to Antarctic Wildlife - The Birds and Marine Mammals of the Antarctic Continent and Southern Ocean, Alula Press, Degerby 2002, ISBN 951-98947-0-5
• Robin und Anne Woods: Atlas of Breeding Birds of the Falkland Islands, Anthony Nelson, Shorpshire 1997, ISBN 0904614-60-3

Belege

1. ↑ Wood, S. 92
2. ↑ Kolbe, S. 249
3. ↑ Higgins, S. 1303
4. ↑ Shirihai, S. 246
5. ↑ Kolbe, S. 250
6. ↑ Wood, S. 93

Kiek ok bi

• List vun Vagels

The yellow-billed pintail (Anas georgica) is a South American dabbling duck of the genus Anas with three described subspecies.

Taxonomy

The yellow-billed pintail was formally described in 1789 by the German naturalist Johann Friedrich Gmelin in his revised and expanded edition of Carl Linnaeus's Systema Naturae. He placed it with all the ducks, geese and swans in the genus Anas and coined the binomial name Anas georgica.^[2] Gmelin based his description on the "Georgia duck" that had been described in 1785 by the English ornithologist John Latham in his A General Synopsis of Birds.^[3][4] The naturalist Joseph Banks had provided Latham with a water-colour drawing of the duck by Georg Forster who had accompanied James Cook on his second voyage to the Pacific Ocean. The watercolour was painted in 1775 on South Georgia. This picture is now the holotype for the species and is held by the Natural History Museum in London.^[5] The genus name Anas is the Latin word for a duck.^[6]

Three subspecies are recognised:^[7]

• † A. g. niceforoi Wetmore & Borrero, 1946 – east-central Colombia (extinct)
• A. g. spinicauda Vieillot, 1816 – south Colombia to south Argentina, south Chile and Falkland Islands
• A. g. georgica Gmelin, JF, 1789 – South Georgia

Description

The yellow-billed pintail has a brown head and neck. The bill is yellow with a black tip and a black stripe down the middle. ^[8] The tail is brownish and pointed. The upper wing is grayish-brown, and the secondaries are blackish-green. The rest of the body is buffish brown with varying size black spots. The species is sometimes confused with yellow-billed teal (Anas flavirostris), but can be differentiated by the yellow stripes on its bill, its larger size and its tendency not to form large groups.^[9] The nominate subspecies is smaller and darker than Anas g. spinicauda. The yellow-billed pintail forms a superspecies with the northern pintail (Anas acuta).^[10]

Distribution and habitat

The range includes much of South America, the Falkland Islands and South Georgia. The nominate and smallest subspecies, the South Georgia pintail A. g. georgica, is thought to number between 1000 and 1500 pairs, and is found only in South Georgia. The Chilean, or brown, pintail A. g. spinicauda is widespread on the South American mainland from extreme southern Colombia southwards, as well as in the Falkland Islands, and numbers well over 110,000. Niceforo's pintail A. g. niceforoi, formerly found in central Colombia, is believed to be extinct, having been last recorded in 1952 (and described only in 1946). Their habitat ranges from high elevation lakes and marshes to low elevation lakes and rivers and coasts in open country.^[11]

Breeding

The nest is placed on the ground in vegetation close to water. It is lined with grass and down. The clutch is 4 to 10 eggs which hatch after incubation for around 26 days. The chicks have dark brown down above and yellow down below.^[10]

Physiology

In high altitude populations of yellow-billed pintail, hemoglobin has a higher affinity for oxygen than in lower altitude populations, which can be attributable to substitutions in their beta-globin gene. These substitutions are shared by speckled teal because of introgressive hybridization between the two species.^[12] Gene flow between populations also suggests that yellow-billed pintails that are heterozygous for the βA hemoglobin subunit may be able to acclimate to high altitudes more efficiently than those that are homozygous for the βA hemoglobin subunit.^[13]

Gallery

• 
• 

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Yellow-billed_pintail&oldid=1143031200"

La Flavbeka pintvostanaso (Anas georgica) estas birdospecio de Sudameriko en la grupo de plaŭdanasoj de la tipa genro Anas kun tri priskribitaj subspecioj, kiuj estas la jenaj:

• A. g. georgica Gmelin, 1789
  (Sudgeorgia pintvostanaso)
• A. g. spinicauda Vieillot, 1816
  (Ĉilia pintvostanaso)
• A. g. niceforoi Wetmore & Borrero, 1946
  (Nicefora pintvostanaso - formortinta)

Aspekto

La Flavbeka pintvostanaso havas brunajn kapon (tre vermikulata) kaj kolon. La beko estas flava kun nigraj pinto kaj strio ĉe la supra bordo. La vosto estas bruneca kaj pinteca kie ĉiuj meombroj de la grupo de la pintvostanasoj. La supra flugilo estas grizecbruna, kaj la duarangaj estas nigrecverdaj. La resto de la korpo estas sablokolora al malhelbruna kun varigradnaj nigraj makuloj ĉefe al suba dorso, nome nigrecaj plumoj kun brunaj bordoj. La piedoj estas malhelgrizaj kaj la fingroj estas membranaj kiel ĉe aliaj anasoj. Tiu specio estas foje konfuzata kun la Flavbeka kreko, sed povas esti diferencataj pro flavaj strioj en sia beko, sia pligrando (39 cm anstataŭ 33 cm), pli longa kolo kaj sia tendenco ne formi grandajn grupojn.

La totala longo estas de 48 al 54 cm. La masklo pezas de 700 al 800 g, dum la ino, iom pli malgranda, pezas de 600 al 700 g.

Distribuado kaj habitato

La teritorio inkludas multe de Sudameriko, krom la Falklandoj kaj Sud-Georgio. La nomiga kaj plej malgranda subspecio, nome la Sudgeorgia pintvostanaso A. g. georgica, havas supozeble nombrojn el 1000 al 1500 paroj, kaj troviĝas nur en Suda Georgio. La Ĉilia pintvostanaso A. g. spinicauda estas disvastigata en sudamerika kontinento el plej suda Kolombio suden ĝis Fuegio, same kiel ĉe la Malvinoj, kaj nombras ĉirkaŭ 110,000. La Nicefora pintvostanaso A. g. niceforoi, iam troviĝanta en centra Kolombio, oni supozas, ke estas formortinta, kaj estis lastfoje vidata en 1952 (kaj priskribata nur en 1946).

Ties habitatoj gamas el altaj lagoj kaj marĉoj al malaltaj lagoj, riveroj, estuaroj kaj marbordoj en malferma kamparo.^[1] El marnivelo al 4.600 m super marnivelo.

Konduto

Somere migras al Fuegio el la centra zono de Ĉilio. Ĝi nutras sin el malgrandaj senvertebruloj, kaj akvajn kaj surterajn. Ili manĝas ankaŭ algojn kaj grenon, ekzemple el maizo, sed ankaŭ el rizo, tritiko, hordeo, sojo, ktp. Kiam tiu anaso naĝas, ties brusto estas pli subakva ol la resto de ties floslinio.

Reproduktado

Nestoj estas konstruitaj surgrunde kaj kovrataj per herbo kaj lanugo. Ili kaŝas siajn nestojn inter vegetaĵaro ĉe akvo. La ino demetas 4 al 19 ovojn en ĉiu ovodemetado. La kovado daŭras 26 tagojn kaj estas farata nur de la ino. Post eloviĝo, la patro restas kun la familio.

Bildaro

• 
• 
• 
• 
• 
• 

Referencoj

El pato maicero, pato jergón grande, ánade maicero^[2]​ o pato piquidorado (Anas georgica) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae endémica de Sudamérica.

Distribución

Su área de distribución geográfica va del sur de Brasil hasta el sur de Chile y de Argentina (hasta la isla Grande de Tierra del Fuego). Su distribución continúa en la cordillera de los Andes, pasando por Perú y Ecuador llegando hasta Colombia. También se encuentra presente en las islas Georgias del Sur.

Descripción

Se lo puede confundir con el pato barcino (A. flavirostris), pero el pato maicero es más grande, de aproximadamente 39 cm, contra los 33 cm del pato barcino. El largo total es de 48 a 54 cm. El macho pesa de 700 a 800 g, mientras que la hembra, algo menor, pesa de 600 a 700 g. El pato maicero tiene una cola larga y aguda; tiene también el cuello más largo que el pato barcino.

Se parece a anas acuta, pero no puede confundirse con él, porque su distribución no coincide y porque su pico es amarillo.

Comportamiento

Se alimenta de pequeños invertebrados y terrestres. También come algas y granos; de ahí su nombre común de pato maicero, aunque también aprovecha cultivos como el arroz, trigo, cebada, soja, etc. Cuando el pato maicero nada, su pecho está más sumergido que el resto de su línea de flotación.

En los inviernos las poblaciones del archipiélago de Tierra del Fuego migran hacia la Zona Central de Chile, el Uruguay, y el centro de la Argentina.

Hábitat

Habita en los lagos y lagunas de agua dulce, así como en estuarios, y frecuenta la costa marina. Habita desde el nivel del mar hasta los 4600 msnm.

Reproducción

El nido es una depresión en el suelo, cercano a la ribera, forrado con plumas pequeñas y con pasto cercano para tapar los huevos durante la ausencia de la hembra. La nidada consta de entre cuatro y diecinueve huevos. La incubación tarda veintiséis días y es llevada a cabo por la hembra. Una vez nacidos los pichones, el padre se mantiene con la familia.

Galería de imágenes

• 
• 
• 
• 
• 

Referencias

Anas georgica Anas generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Anas
• Anatidae

Suippopyrstösorsa (Anas georgica) on sorsien sukuun kuuluva puolisukeltaja, joka elää Etelä-Amerikassa. Se jaetaan kolmeen alalajiin, joista yksi on kuollut sukupuuttoon.

Koko ja ulkonäkö

Suippopyrstösorsalla on ruskea pää ja kaula. Nokka on keltainen mustalla kärjellä, ja siinä on musta raita alhaalla keskellä. Pyrstö on ruskehtava ja terävä. Ylempi siipi on harmahtavan ruskea ja toissijaiset siivet mustahkon vihreitä. Suurin osa ruumiista on nahanvärisen ruskeaa vaihtelevankokoisine mustine täplineen. Laji voidaan joskus sekoittaa harmaataviin, mutta se voidaan erottaa nokan keltaisista raidoista, suuremmasta koosta ja taipumuksestaa olla muodostamatta suuria parvia.

Levinnäisyys ja elinympäristö

Levinnäisyys kattaa suuren osan Etelä-Amerikasta, Falklandinsaaret ja Etelä-Georgian. Pienintä alalajia, Anas georgica georgicaa, on arviolta 1000-1500 paria, ja sitä tavataan ainoastaan Etelä-Georgiassa. A. g. spinicauda on yleinen Etelä-Amerikan mantereella Kolumbian eteläkärjestä etelään ja Falklandinsaarilla, ja sitä on lukumäärältään selvästi yli 100 000. A. g. niceforoin, jota tavattiin ennen Keski-Kolumbiassa, uskotaan kuolleen sukupuuttoon, koska se on havaittu viimeksi vuonna 1952 (ja luonnehdittu 1946). Suippopyrstösorsien elinympäristö ulottuu ylänköjen järviltä ja soilta alankojen järville ja joille ja avoimen maan rannikoille.

Lisääntyminen

Pesät tehdään maalle ja peitetään heinällä ja untuvilla. Suippopyrstösorsat piilottavat pesänsä kasvillisuuteen lähelle vettä. Ne munivat neljästä kymmeneen munaa.

Kuvia

• 
• 

Viitteet

Aiheesta muualla

• Laji.fi: Suippopyrstösorsa (Anas georgica)
• ITIS: Anas georgica (englanniksi)

Anas georgica

Le Canard à queue pointue ou pilet à bec jaune (Anas georgica) est une espèce d'oiseaux de la famille des Anatidae. Ce canard de surface est très semblable à la sarcelle tachetée ; il s'en distingue par un cou plus long et par des taches sur les flancs.

Sous-espèces

D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des sous-espèces suivantes :

• Anas georgica georgica Gmelin 1789, le Canard de Géorgie du Sud (ou la Sarcelle de Géorgie du Sud) est endémique de la grande île subantarctique de Géorgie du Sud (3 756 km²) et son archipel, vit également dans le Sud des îles Sandwich, fut l'un des oiseaux notés par James Cook en janvier 1775, à l'occasion du premier débarquement enregistré en Géorgie du Sud et était autrefois considérée comme une espèce à part entière ;
• Anas georgica niceforoi† Wetmore & Borrero 1946 ; sous-espèce éteinte ;
• Anas georgica spinicauda Vieillot 1816 ; Le canard à queue pointue du Chili est la sous-espèce la plus répandue, on la trouve de l'extrémité sud de la Colombie jusqu'à la Terre de Feu, ainsi qu'aux îles Malouines (îles Falkland).

Description

Le Canard à queue pointue se reconnaît principalement à son cou et sa tête de couleur brune ainsi qu'à son bec jaune vif traversé d'une ligne noire sur le dessus de la mandibule supérieure ainsi que sur un tiers du tomium inférieur. La queue est brunâtre et effilée. Les ailes sont d'apparence terne, les rémiges primaires étant gris et bruns, et les secondaires gris et blancs avec un large miroir noir aux reflets verdâtres. Le reste du corps est tacheté de brun et de noir (longs rémiges scapulaires), les tâches s'estompent plus ou moins au niveau du ventre, qui peut être entièrement gris pâle voire blanc, selon les individus. Les pattes sont grises.

Le Canard à queue pointue mesure entre 43 et 55 cm (17-22 pouces) avec une envergure d'environ 70 cm (28 pouces). Les deux sexes sont identiques en termes de plumage mais se différencient par leur poids, le mâle (610-660 g) est d'apparence légèrement plus grosse que la femelle (460-610 g).

Comportement

Le Canard à queue pointue est généralement très silencieux, mais les mâles sont relativement loquaces pendant la période des parades nuptiales. Leur chant nuptial est rauque et étouffé semblable à des coassements, accompagné de trilles plus aiguës. Le cri en vol est un sifflement court, aigu et répété à intervalle régulier, très similaire au son d'un grillon. La femelle produit un cancanement similaire à celui du Canard colvert, légèrement moins grave.

Ce canard de surface plonge rarement intégralement pour se nourrir, son régime est essentiellement constitué de petits invertébrés aquatiques et de résidus de plantes (graines, racines, herbes et algues...). Il arrive que, dans les habitats d'eau saumâtre (notamment pour la sous-espèce A. G. Georgica en Géorgie du Sud) certains individus profitent de la laisse de mer à la suite des marées pour se nourrir d'amphipodes, de petits mollusques et d'algues marines ; il n'est pas rare que cette pratique se fasse de nuit. Certains individus ont été observés en train de se nourrir de cadavres de manchots ou de phoques.

La période de reproduction est variable selon la répartition des sous-espèces car corrélée avec le climat et la latitude. Dans les îles Malouines (Falkland) la ponte a lieu au printemps, n'importe quand entre septembre et décembre (saisons de l'hémisphère sud). Au Pérou par exemple, le climat permet la ponte durant un plus grand laps de temps (d'août à mars), quant à la sous-espèce A. G. Georgica vivant en Géorgie du Sud où les températures sont constamment négatives, les mois d'été moins rudes (décembre à mars) sont plus propices à la reproduction.

La construction du nid se fait par la femelle uniquement, au sol proche de l'eau et dans un espace protégé par la végétation. Le nid rudimentaire est un amas de branches et brindilles recouvert d'herbes et de plumes, aplati par la poitrine de la femelle. Il arrive, si l'habitat s'y prête, que les nids soient construits "en colonies" éparses, où des groupes de plusieurs dizaines de couples se côtoient pour la période de reproduction.

Deux à trois couvées ont lieu par année, chacune de quatre à dix œufs beiges parfois rosés, couvés 25 à 30 jours par la femelle. Les œufs mesurent en moyenne 56 x 40 mm et pèsent environ 42 g. Le mâle protège et nourrit la femelle pendant la période d'incubation. Après l'éclosion, les canetons développent leur duvet (entièrement gris et brun) rapidement et quittent alors le nid régulièrement pour se nourrir indépendamment mais restent sous la protection des deux parents pendant 45 à 60 jours, jusqu'à ce que leur plumage se forme au complet et qu'ils soient capables de voler.

Après la reproduction, les canards à queue pointue forment généralement de grands groupes (jusqu'à quarante individus) et vivent (parfois voyagent légèrement) ensemble. Leur vol est puissant, rapide et agile.

Il codone beccogiallo, anche anatra dal becco giallo (Anas georgica, J. F. Gmelin 1789) è un uccello della famiglia degli Anatidi.

Descrizione

Bibliografia

• (EN) BirdLife International 2008, Anas georgica, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.

Vogels

De Zuid-Amerikaanse pijlstaart (Anas georgica) is een vogel uit de familie Anatidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1789 door Gmelin.

Voorkomen

De soort komt voor in het westen en zuiden van Zuid-Amerika en telt 3 ondersoorten:^[2]

• A. g. georgica, kleinste soort, komt voor alleen op Zuid-Georgia.
• A. g. spinicauda, meest voorkomende soort, komt voor in Zuid-Amerika en op de Falklandeilanden.
• A. g. niceforoi, kwam voor in centraal Colombia, vermoedelijk uitgestorven.

Beschermingsstatus

Op de Rode Lijst van de IUCN heeft de soort de status niet bedreigd.

Bronnen, noten en/of referenties

Multimedia w Wikimedia Commons

Rożeniec żółtodzioby^[2] (Anas georgica) – gatunek dużego ptaka z rodziny kaczkowatych. Występuje w Ameryce Południowej, na Falklandach i Georgii Południowej na południowy wschód od kontynentu.

Systematyka

Gatunek został opisany naukowo przez J.F. Gmelina w 1789 roku. Epitet gatunkowy georgica odnosi się do wyspy Georgii Południowej, na której występuje podgatunek nominatywny. Ptaki te są blisko spokrewnione z rożeńcem zwyczajnym (Anas acuta) i nieco dalej z rożeńcem białolicym (A. bahamensis); prawdopodobnie wszystkie wywodzą się od południowoamerykańskich przodków^[4]. Rożeniec żółtodzioby, zwyczajny i krótkosterny (A. eatoni) bywają też zaliczane do osobnego rodzaju Dafila^[5]. Wyróżniane są dwa żyjące podgatunki: rożeniec żółtodzioby^[2] (Anas georgica georgica) i rożeniec argentyński^[2] (A. g. spinicauda), czasem uznawany za osobny gatunek. Trzeci podgatunek, A. g. niceforoi, został uznany za wymarły w 1956; w 2003 roku poinformowano o zaobserwowaniu jego żywych przedstawicieli, jednak informacja ta nie była dobrze udokumentowana i została podana w wątpliwość^[5].

Charakterystyka

Rożeniec żółtodzioby jest dużą kaczką, podobnej wielkości co rożeniec zwyczajny; ptaki podgatunku georgica mierzą od 41,5 do 55 cm, zaś większy podgatunek spinicauda mierzy od 50 do 65 cm^[5]. Wyróżniającą cechą wyglądu tego gatunku jest jasnożółty dziób z ciemnym paskiem od góry, mniej wyraźnym u kaczek. Upierzenie u obu płci, a także u piskląt jest brązowe. Ogon jest brązowy, długi i spiczasty, jak u innych rożeńców. Pióra grzbietu mają żółto-czerwonawe lub szare obrzeżenie, spód ciała jest marmurkowy, z jaśniejszą szyją. Samice mają jaśniejszy, nawet białawy brzuch. Na skrzydłach znajduje się lusterko, czarne z zielonym zabarwieniem i żółtawym obrzeżeniem, u samców połyskujące, a u samic matowe. Nogi są szare. Podgatunek georgica ma ciemniejsze upierzenie i brązowy brzuch^[6]. U podgatunku georgica masa ciała dorosłego kaczora to 540–655 g, kaczki 460–495 g; ptaki podgatunku spinicauda mają masę 663–827 g^[5].

Występowanie

Gatunek jest szeroko rozprzestrzeniony, występuje w większej części Ameryki Południowej: w Kolumbii, Peru, Ekwadorze Brazylii, Boliwii, Chile, Argentynie, Paragwaju, Urugwaju i na Falklandach (spinicauda) oraz na Georgii Południowej (georgica). Środkowokolumbijski podgatunek niceforoi jest uznawany za wymarły^[3]. Południowoamerykańskie ptaki z południa zasięgu zimą migrują na północ, podczas gdy te z Georgii Południowej zwykle nie opuszczają wyspy, choć okazjonalnie zalatują na archipelag Sandwich Południowy, a nawet Półwysep Antarktyczny. Żadne inne blaszkodziobe nie zapuszczają się tak daleko na południe^[6].

Rożeńce żółtodziobe są spotykane w różnorodnych siedliskach: słodkowodnych jeziorach, rzekach, mokradłach, lagunach na wybrzeżu, na zalewanych łąkach i osłoniętych wybrzeżach. Występują od poziomu morza do 4600 m n.p.m. w Andach. Podgatunek z Georgii Południowej rzadko jest spotykany z dala od wybrzeża^[6].

Pożywienie

Ptaki te mają zróżnicowaną dietę, jedzą pokarm roślinny: nasiona, korzenie, ziarno, trawy, turzyce, glony (także morskie), oraz zwierzęcy: wodne bezkręgowce, owady, skorupiaki i mięczaki. Żerują przeważnie jak krzyżówka, zanurzając głowę pod powierzchnię wody, rzadko nurkują; czasem żerują także na lądzie^[6]. Ptaki z Georgii Południowej jadają także mięso, np. pozostałości posiłku wydrzyków i żerują na padlinie fok, nierzadko wspólnie ze znacznie większymi petrelcami olbrzymimi^[7].

Zachowania

Głos

Rożeniec żółtodzioby odzywa się dość rzadko^[5]. Kaczor odzywa się cichymi gwizdami, kaczki cicho kwaczą^[6].

Rozród

Okres lęgowy rożeńca żółtodziobego zależy od obszaru występowania, ptaki z południa zasięgu rozmnażają się latem, od października do grudnia (do marca na Georgii Południowej), podczas gdy te występujące w Peru mają lęgi od sierpnia do marca. Badania w niewoli ukazują, że gatunek ten jest poligyniczny lub promiskuityczny. Gniazdo jest budowane na ziemi, wśród roślin przy brzegu wody, ma postać płytkiej platformy z gałęzi obrzeżonej trawą i puchem. W lęgu znajduje się od 4 do 10 jaj, inkubacja jaj trwa około 26 dni. Świeżo wyklute pisklęta są ciemnobrązowe z żółtawym brzuchem. Jeśli lęg zostanie utracony, ptaki mogą ponownie przystąpić do rozrodu^[6].

Status i ochrona

Gatunek ten ma bardzo duży zasięg występowania i choć jego liczebność maleje, to dostatecznie wolno, aby był uznawany za gatunek najmniejszej troski^[3]. Rożeniec argentyński należy do najpospolitszych kaczek Ameryki Południowej. Przyczyny wyginięcia podgatunku niceforoi, niegdyś pospolitego, nie są jasne, ale przyczynił się do tego intensywny odstrzał ptaków. Podgatunek z Georgii Południowej odradza się po spadku liczebności w okresie, gdy wyspa była wykorzystywana przez wielorybników i łowców fok; zawleczone szczury wędrowne nie mają znaczącego wpływu na liczebność kaczek^[6].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Yellow-billed Pintail Anas georgica (ang.). BirdLife International. [dostęp 2017-04-11].

Anas georgica, conhecido popularmente por marreca-parda, é uma ave da família Anatidae.

Distribuição e habitat

Vive em lagos, açudes e banhados. Ocorre desde a Terra do Fogo (incluindo as Ilhas Geórgia do Sul, das quais se originam o nome da espécie) ao estado de São Paulo e, pelos Andes, até a Colômbia. Sua população vem diminuindo consideravelmente na Região Sul do Brasil, em virtude da caça.^[1]

Subespécies

Possui três subespécies:^[2]

• Anas georgica georgica (Gmelin, 1789) - ocorre nas ilhas Geórgia do Sul.
• Anas georgica spinicauda (Vieillot, 1816) - ocorre do sul da Colômbia até a Terra do Fogo e nas ilhas Malvinas. No Brasil, ocorre principalmente na Região Sul.
• Anas georgica niceforoi (Wetmore & Borrero, 1946) - ocorria no centro da Colômbia, foi descrita em 1946 e considerada extinta em 1956.

Referências

Gulnäbbad stjärtand^[2] (Anas georgica) är en sydamerikansk fågel i familjen änder inom ordningen andfåglar.^[3]

Utbredning och systematik

Den gulnäbbade stjärtanden delas in i tre underarter med följande utbredning:^[3]

• Anas georgica georgica – förekommer på Sydgeorgien
• spinicauda-gruppen
  • Anas georgica spinicauda – förekommer från södra Colombia till Eldslandet och Falklandsöarna
  • Anas georgica nicefori – utdöd, försvann omkring 1952. Förekom tidigare i Anderna i Colombia.

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.^[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).^[1]

Bilder

• 
• 
• 
• 
• 
• 

Noter

1. ^ [a b c] Birdlife International 2012 Anas georgica Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2017) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2017 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2017-08-11

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör gulnäbbad stjärtand.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Anas georgica.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Binominal adı Anas georgica
Gmelin, 1789 Sinonimler

*Dafila georgica

Dış bağlantılar Wikimedia Commons'ta Anas georgica ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. Wikispecies'te Anas georgica ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur.

Anas georgica, ördekgiller (Anatidae) familyasından bir yüzücü ördek türü. Güney Amerika'da yaşar. Boynu ve kafası kahverengidir. Ucu siyah olan ve ortasında siyah renkli bir şerit bulunan gagası sarıdır. Kuyruğu sivri ve kahverengidir. Kanatlarının üstü gri-kahverengi, aynası ise kahverengi-yeşildir. Gövdesinin geri kalan kısmı değişen büyüklükte siyah benekleri olan soluk kahverengidir.

Kazsılar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.

Anas georgica là một loài chim trong họ Vịt.^[1]

Chú thích

Tham khảo

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Гусеобразные

Подотряд: Пластинчатоклювые

Надсемейство: Anatoidea

Семейство: Утиные

Подсемейство: Настоящие утки

Триба: Anatini

Род: Речные утки

Вид: Желтоклювая шилохвость

Вызывающие наименьшие опасения
IUCN 3.1 Least Concern: 22680310

• 1 Описание
• 2 Распространение
• 3 Места обитания
• 4 Размножение
• 5 Примечания
• 6 Ссылки

黃嘴針尾鴨（學名：Anas georgica）是南美洲的一種鴨，屬於鑽水鴨，黃色的喙部為其特色。本種之下又可分為三個亞種。

外形

黃嘴針尾鴨的頭部、頸部與羽毛均呈棕色，喙為黃色，但尖端是黑色，且喙的中間有一黑色條紋，其尾呈棕色尖狀。這種鴨一般不會鳴叫，只有公鴨在繁殖季時會發出叫聲^[2]，其巢穴通常在近水的隱蔽處，由雜草搭成^[2]。黃嘴針尾鴨常與黃嘴鴨搞混，但黃嘴鴨比本種常見的多，且體型較小，會成群出現，黃嘴針尾鴨則很少成群出現。

分佈

黃嘴針尾鴨分佈於南美洲的南錐體（阿根廷、智利與烏拉圭）、祕魯、厄瓜多與哥倫比亞的部分地區以及福克蘭群島與南喬治亞島^[3]，也有少數個體作為迷鳥出現在南桑威奇群島^[1][4]。其指名亞種（nominate species）南喬治亞針尾鴨（英语：South Georgia pintail）只分佈於南喬治亞島，是1775年詹姆斯·庫克登陸南喬治亞島時所注意到的鳥類之一^[5]，體長41.5至55公分，是三亞種中最小的^[6]，現時數量只有約1000-1500對^[2]。智利針尾鴨（英语：Chilean pintail）又稱棕針尾鴨，從哥倫比亞南部到福克蘭群島都可發現它的蹤跡，數量超過11萬隻，是南美洲數量最多的鴨類之一，有時被認為是一個獨立物種，但除了體型較大外與另一亞種沒有明顯差別^[6]。尼氏針尾鴨（英语：Niceforo's pintail）曾分佈於哥倫比亞中部，直到1946年才被發表，最後一次被發現的紀錄是1952年，之後未再有發現紀錄，可能已經絕種了^[1]。黃嘴針尾鴨的棲地範圍也很廣泛，在高海拔的湖泊、沼澤與低海拔的河流、潟湖、海岸與溼地都能生存^[2]。

繁殖

黃嘴針尾鴨各族群的繁殖季節不一，福克蘭群島的族群在九月至十二月間下蛋，南喬治亞針尾鴨在十二月至三月間下蛋，大陸上的族群則八月至三月都可能下蛋。雌鴨可生4-10顆蛋，約25天時孵出，孵蛋時雄鴨會在旁守護雌鴨。小鴨孵化後45-60天長出飛羽，其間由父母照顧，不過這種鴨算是早熟型動物（英语：precocial），出生後不久就能到水中活動了^[2]。

圖集

• 
• 

參考資料

物種識別信息

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=黃嘴針尾鴨&oldid=50666090”

キバシオナガガモ 保全状況評価^{[a 1]} LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 属 : マガモ属 Anas 種 : キバシオナガガモ A. georgica 学名 Anas georgica　Gmelin, 1789 和名 キバシオナガガモ 英名 Brown pintail

キバシオナガガモ（Anas georgica）は、鳥綱カモ目カモ科マガモ属に分類される鳥類。

分布[編集]

A. g. georgica　ヒメキバシオナガガモ

イギリス（サウスジョージア島）^[1]

A. g. niceforoi　ニセフォロキバシオナガガモ

コロンビア中部^[1]

A. g. spinicauda　キバシオナガガモ

アルゼンチン、ウルグアイ、エクアドル、コロンビア南部、チリ、パラグアイ、ブラジル、ボリビア^{[1][a 1]}

形態[編集]

翼長オス21-26センチメートル、メス19.5-24センチメートル^[1]。頸部は細長い^[1]。中央の尾羽が伸長する^[1]。全身は外縁（羽縁）が淡褐色の羽毛で被われる^[1]。次列風切の光沢（翼鏡）は緑黒色^[1]。

嘴は黄色で、先端は淡青色^[1]。峰は黒い^[1]。

分類[編集]

• Anas georgica georgica　Gmelin, 1789　ヒメキバシオナガガモ　South georgian brown pintail
• Anas georgica niceforoi　　ニセフォロキバシオナガガモ　Niceforo brown pintail
• Anas georgica spinicauda　　キバシオナガガモ　Chilican brown pintail

生態[編集]

沼地に生息するが、基亜種は沿岸部にも生息する^[1]。

食性は植物食だが、基亜種は雑食^[1]。

繁殖形態は卵生。裸出した地面、藪地や草原などに巣を作り、4-10個（平均7個）の卵を産む^[1]。抱卵期間は26日^[1]。

参考文献[編集]

[ヘルプ]

関連項目[編集]

ウィキメディア・コモンズには、キバシオナガガモに関連するメディアがあります。 ウィキスピーシーズにキバシオナガガモに関する情報があります。

• マガモ属

外部リンク[編集]

この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。

「https://ja.wikipedia.org/w/index.php?title=キバシオナガガモ&oldid=47121689」から取得