De wegdistel (Onopordum acanthium) behoort tot de composietenfamilie (Asteraceae). De soort komt voor in Centraal-Europa van Oekraïne tot Griekenland en in Centraal-Azië van Turkije tot in Afghanistan en Pakistan. De soort komt ook voor in Groot-Brittannië.
De geslachtsnaam is afgeleid van de Griekse woorden onos (= ezel) en pordè (= (darm)wind). Volgens de oude Romeinse schrijver Plinius zou de plant bij de ezels winderigheid veroorzaken.
De plant kan tot 3 m hoog worden, heeft platte viltige bladeren en bloeit met 3,5-5,5 cm grote distelkoppen die onder de bloempjes sterk zijn ingesnoerd. De plant bloeit van juni tot eind augustus met paarse bloemen.
De planten tonen veel overeenkomsten met echte distels en heeft stekelige bladeren en bloemen omgeven door puntige omwindselblaadjes. De vruchtjes zijn aan de top voorzien van vruchtpluis (distelpluis). Het is een tweejarige plant: in het eerste jaar vormen zich de wortel en het bladrozet; in het tweede jaar ontwikkelen zich de bloemen en vruchten.
De plant is rijk aan nectar en wordt bezocht door honingbijen en hommels. De Wegdistel wordt wel beschouwd als een onkruid.
De plant is rijk aan inuline en wordt ook wel gegeten. De wegdistel wordt ook wel als sierplant gebruikt.
In de heraldiek is sinds de middeleeuwen een op een distel lijkende plant het symbool van Schotland. Veel menen dat het gaat om de wegdistel,[1] maar sommige biologen betwijfelen of deze soort in Schotland voorkwam in de middeleeuwen en dat het mogelijk gaat om de speerdistel (Cirsium vulgare).[2][3]
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Onopordum acanthium op Wikimedia Commons. De wegdistel (Onopordum acanthium) behoort tot de composietenfamilie (Asteraceae). De soort komt voor in Centraal-Europa van Oekraïne tot Griekenland en in Centraal-Azië van Turkije tot in Afghanistan en Pakistan. De soort komt ook voor in Groot-Brittannië.
