Visual signaling may occur through morphological features or behavioral interactions. Some phasianids have brightly colored skin on the face or neck, wattles or elaborately structured and brightly colored plumage. Males appear to display these features during courtship and during agonistic male-male interactions. Posturing during threat displays may entail upright lateral or frontal positioning while submission may involve a lowering of the body to the substrate.
Phasianid vocalizations range from the familiar crowing of the domestic fowl to loud screams to clucking or hissing. Crowing may be individually identifiable signals for territory defense or mate attraction. Sustained raucous screams may be given in response to alarm. Threat vocalizations are low in frequency and submission appears to be accompanied by hissing. Clucking may serve as a brood gathering vocalization. Phasianids may also produce acoustic signals by rattling tail feathers or by drumming in flight as known from some grouse.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The IUCN Red List of Threatened Species includes 68 phasianid species. Two species are listed as extinct: double-banded argus (Argusianus bipunctatus) and New Zealand quail (Coturnix novaezelandiae). Habitat loss and hunting are among the major threats identified for this group.
Phasianidae is a diverse group comprising over 50 genera and over 214 species. Phasianid galliforms are commonly known as grouse, turkeys, pheasants, partridges, francolins, and Old World quail. Phasianids are small to large, blunt-winged terrestrial birds. Some species are noted for elaborate courtship displays in which males strut about, displaying colorful plumage and wattles, sometimes accompanied by an expansive spreading of the tail feathers. Some members of this group are important game birds and others, like domestic chickens (derived from Gallus gallus), are bred and reared for human consumption.
Phasianids may cause damage to some agricultural crops (maize, barley, wheat, millet) by foraging for seeds and shoots on cultivated lands.
Negative Impacts: crop pest
Phasianids are economically important to humans. Phasianids such as grouse, quail, partridges, pheasants and turkeys are important game birds that are hunted regularly in all parts of the world. Some phasianids, such as common fowl (derived from Gallus gallus), have been domesticated and are reared for human consumption of meat and eggs and for "fancy". Most species are hunted primarily for food, although feathers of some species have been collected for ornamentation and clothing manufacture. Sometimes bones have been used in the manufacture of various tools.
Positive Impacts: pet trade ; food ; body parts are source of valuable material; ecotourism ; produces fertilizer
Phasianids may serve an ecosystem role as seed dispersers or seed predators.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Food habits of phasianids are varied, consisting of a mixture of plant and animal material. Plant materials include: grains, seeds, roots, tubers, nuts, fruits, berries and foliage. Animal materials include: arthropods (Ephemerida, Orthoptera, Trichoptera, Lepidoptera, Coleoptera), mollusks, worms, lizards, and snakes.
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates, Insectivore ); herbivore (Folivore , Frugivore , Granivore ); omnivore
Phasianids are distributed globally except for polar regions and some oceanic islands.
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced , Native ); palearctic (Native ); oriental (Native ); ethiopian (Introduced , Native ); neotropical (Introduced , Native ); australian (Introduced , Native )
Other Geographic Terms: cosmopolitan
Phasianids inhabit a diversity of habitats including rainforests, scrub forests, deserts, woodlands, bamboo thickets, cultivated lands, alpine meadows, tundra and forest edges. Some species may be found up to 5000 m above sea level, sometimes more.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: tundra ; taiga ; desert or dune ; savanna or grassland ; chaparral ; forest ; rainforest ; scrub forest ; mountains
Other Habitat Features: urban ; suburban ; agricultural
Some species in the wild may live for five to eight years (grouse) whereas some captive phasianids have survived for 30 years (Great Argus).
Phasianids are small to large, ranging from 500 g to 9.5 kg in weight. Phasianids have short, rounded wings. Tail length is variable by species, appearing almost tailless in some to up to one meter in others. Plumage coloration ranges from cryptic to dark to brightly -patterned. The legs are sturdy and one or more spurs may be present on the tarsus. Toes are short with blunt claws and the hallux is raised. Phasianids may have crests, or bare skin on the head or neck, or wattles. Physical characteristics may be sexually monomorphic or dimorphic depending on species. Some phasianid males are larger, more brightly colored, have longer tails or more elaborate ornamentation than females.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger; sexes colored or patterned differently; male more colorful; sexes shaped differently; ornamentation
Mammalian predators of phasianids include: foxes, dogs, cats, opossums, raccoons, skunks, rodents, fishers, and mongooses. Avian predators include raptors and corvids. Reptilian predators are largely snakes.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Phasianid mating systems are variable depending upon species. Some taxa are described as monogamous with the pair bond lasting the duration of the breeding season Generally monogamous species are sexually monomorphic in plumage coloration and size, or slightly dimorphic. Some taxa are polygynous with a pair bond evident until incubation of the eggs. Males of these taxa are often brighter or larger than females. Polygynandry has also been observed in some taxa, with pair bonds evident to copulation. In these taxa males are generally more brightly colored and often somewhat larger than females. In some species males gather on leks to display for females. Courtship behaviors may include tid-bitting (food-showing), strutting, waltzing, and wing-lowering. Sometimes elaborate lateral or frontal displays take place, in which males expose the most colorful parts of their plumage, which may include tail spreading and displaying of swollen wattles. Socially dominant males may copulate more frequently and more successfully than males lower in the social hierarchy. Status in the male hierarchy may be related to size, coloration and relative display characteristics.
Mating System: monogamous ; polygynous ; polygynandrous (promiscuous)
Many phasianids breed seasonally, usually coinciding with springtime for temperate species and the wet season for tropical species. Courtship in some species entails elaborate visual displays in which males may strut about displaying brightly colored plumage or wattles. Sometimes males congregate on leks to display for females. Females appear to select the nest site and likely construct the nest. Nests are usually shallow, often lined with grass and leaves. Nests are often located on the ground, but some species use tussocks or trees. Female nest building behavior entails picking up material and tossing it backwards. Egg coloration varies, and may be white, olive, brown or spotted. Clutch size varies by species, ranging from 2 to 20 eggs. In some species egg-dumping may occur. Incubation begins with the last egg laid and is variable by species, lasting from 18 to 29 days. Chicks are precocial and are covered with down and first primaries or secondaries upon hatching. Chicks can walk, run and forage shortly after hatching, yet stay close to the female during the first week or two. Within two weeks chicks may begin to fly and to disperse, but will still brood with the female. Depending on the species, broods may dissolve sometime between six to sixteen weeks. Adult plumage may be attained at one to two years and sexual maturity from one to five years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); oviparous
In phasianids, it appears that females alone incubate, beginning with the last egg laid and continuing for 19 to 29 days. Females may brood chicks for as long as 16 weeks. In some species males help rear young by providing defense of nest or brood. In other species males appear to provide no parental care. Parents and offspring of some species join coveys or flocks at the end of the breeding season.
Parental Investment: precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female)
Die fisantagtiges of jagvoëls (Phasianidae) is 'n familie van kleurryke voëls in die orde van hoendervoëls (Galliformes). Die familie omvat ongeveer 50 genera met 181 spesies.[1] Dit sluit onder ander fisante, kalkoene, kwartels, patryse en poue in. In Suid-Afrika is net patryse en kwartels inheems, hoewel sommige van die groter patryse in Afrikaans die naam fisant dra. Jagvoëls is grondbewoners, maar kan ook goed vlieg. Uiterlik lyk hulle baie soos die gewone huishoender en die hane dra ook een of meer spore aan die pote. Die Suid-Afrikaanse verteenwoordigers is almal grondkleurig. Die patrys is standvoëls en die kwartels trekvoëls.
Spesies in die familie woon op die grond. Hulle kom in verskeie groottes voor, maar is oor die algemeen vetterig met relatief breë, kort vlerke. Baie het 'n spoor agter op hul bene. Mannetjies van die groter spesies is dikwels helderkleurig. Hulle vreet tipies sade, wat hulle met insekte en bessies aanvul.
Alle fisante, wat in 16 genera en sowat 50 spesies ingedeel word, is oorspronklik van Asië afkomstig en van daar reeds eeue gelede deur ander lande ingevoer. Die redes is dat fisante van die gewildste prooi vir sportjagters is en dat hulle weens hul kleurvolle vere en lang sterte ook gesogte siervoëls is. Die egte fisante wat in Suid-Afrika aangetref word, is ook oorspronklik ingevoer en word as huisdiere aangehou.
Fisante is baie groter as patryse en die opvallendste kenmerk is hul besonder lang sterte. Die stert van die manlike Reeve se fisant (Syrmaticus reevesii) van Sentraal-Asië kan byvoorbeeld 1,6 m lank word. 'n Ander kenmerk van fisante is dat die hane se vere helderkleurig en bont is, terwyl die henne heelwat valer is. Die hane 'van sommige soorte het ook 'n wye kraag vere om die nek en 'n lang kuif op die kop. Fisante se vlerke is kort maar breed en die pote kort en sterk met 4 tone. By die hane kom een of twee spore voor. Die snawel van fisante lyk nes die van gewone hoenders maar is groter.
Fisante is grondbewoners, maar ook kragtige vlieërs, hoewel hulle wanneer gevaar dreig, eerder na skuiling op die grond sal soek as wegvlieg. Hulle kan vinnig en ver hardloop. Net soos hoenders soek fisante hul kos, wat uit graankorrels, sade, bessies, wurms en insekte bestaan, deur met hul pote in die grond te skrop. By sommige spesies versamel ’n haan 'n harem van vier of vyf henne om hom en hy sal hulle tydens paartyd tot die dood toe teen ander hane beskerm. By ander spesies kom die 2 geslagte slegs in pare voor. Die meeste fisante maak hut nes op die grond onder 'n bossie tussen gras of droë blare. Die aantal eiers wissel van 8 tot 15. Die hen broei alleen en die kuikens kom na sowat 'n maand uit.
Daar word sowat 20 verskillende inheemse patryse in Suider-Afrika aangetref, waarvan die oorgrote meerderheid tot die genus Francolinus behoort. Ses van die spesies word in die Afrikaanse omgangstaal fisante genoem, hoewel hulle geen ware fisante is nie maar slegs groter patryse. Een patrysspesie, die Chukarpatrys (Alectoris chukar), is ingevoer en kom by Tafelberg, in die omgewing van Villiersdorp, in Natal en op Robbeneiland vaar.
Patryse verskil uiterlik heelwat van ware fisante. Hulle is kleiner, het baie kort sterte en die liggaam is meer gerond en kompak. Die verekleed is baie dig en wanneer ’n patrys sit, kan sy vlerke skaars onderskei word. Patryse is oor die algemeen grondkleurig. Die kleurskakerings wissel van vaalgrys en grysbruin tot kastaiingbruin. Fyn wit strepies en grys of rooibruin kolle wek die indruk van 'n ogiesnet oor die verekleed. Die henne en hane tyk min of meer eenders. Die nekke is kort, die snawels gekram en die hane het spore aan die pote.
Die kleinste van alle Suider-Afrikaanse patryse is die swempie (Francolinus coqui) van sowat 28 cm. Opvallende kenmerke van die voël is 'n roesgeel kop en nek en die wit keel van die wyfies wat met swart omsoom is. Die bergpatrys (Francolinus africanus) is effens groter (33 cm) en kan maklik herken word aan die breë geel streep wat van die oog al langs die nek strek. Die enigste patrys met 'n opvallende kuifie is die bospatrys of bosveldpatrys (Franeolinus sephaena). Dit is egter net die hane wat hierdie kort kuif van grysbruin vere kan oplig.
Ander kenmerke van hierdie patrys is die duidelike wit streep bokant die oog en die witterige bors. Die grootste patrys wat wel 'n patrys genoem word, is die rooivlerkpatrys (Francolinus levaillantii) wat gemiddeld 38 cm lank is. Die vlerke is nie regtig rooi soos die naam aandui nie, maar die slagvere het ligbruin punte. Die nek is langs die kante bruingeel met 'n swarterige kraag aan die onderkant van die nek. Die "fisante" wissel in lengte tussen 38 en 43 cm en almal behalwe die Natalse fisant (Francolinus natalensis) kan herken word aan die kaal vel om die oë.
Die Natalse fisant het net 'n donkerbruin streep wat van die neusgat afwaarts loop. Die kalaharifisant (Francolinus adspersus), wat ook die rooibekfisant genoem word, is vaalbruin met 'n donkerpers snawel. Die rooikeelfisant (Pternistis afer) kan maklik aan die kaal rooi keel herken word. Hy moet egter nie met die bosveldfisant (Pternistis swainsonii) wat ook 'n rooi keel het, verwar word nie. Die bosveldfisant het nie fyn wit strepies op die pens nie en is oor die algemeen effens groter as die rooikeelfisant.
Die grootste "fisant" is die Kaapse fisant (Francolinus capensis), wat soms tot 43 cm lank word. Dit is oor die algemeen donkerbruin met wit strepies op die pens. Uitsonderlik van hierdie voëls is dat bale ou henne soms spore het. 'n Skaars spesie is die Hartlaub-fisant (Francolinus hartlaubi) en word net in die suide van Angola en die noorde van Namibië aangetref. Dit is 'n klein, geelbruin voer.
Patryse kom oor die grootste deel van Suider-Afrika voor. In die sentrale en noordelike dele word die swempiepatrys, die bosveldpatrys, die kalaharifisant en die Vrystaatse patrys (Franeolinus levaillantoides) aangetref. Die bergpatrys, die rooivlerkpatrys, die Kaapse fisant en die rooikeelfisant word meestal in die suidelike of suidoostelike dele aangetref, terwyl die Natalse fisant en die laeveldpatrys (Francolinus shelleyi) feitlik net in die oostelike dele voorkom.
Die meeste spesies verkies die oop bosveld of droë beboste gebiede, maar die bosveldpatrys word net in digte bosse aangetref, die bergpatrys net in bergagtige gebiede en die Natalse fisant en die rooikeelfisant in digte plantegroei. Patryse vreet knolle, sade, insekte en larwes wat hulle uit die grand skrop. Die meeste soorte kom in familiegroepe of groter of kleiner swerms voor. Net die bosveld- en die rooikeelfisant word soms alleen aangetref. Kenmerkend is die manier waarop gevaar benader word.
Die meeste soort sal eers doodstil in die gras sit en op die laaste oomblik opvlieg. Wanneer ’n swerm bergpatryse opgejaag word, vlieg hulle nie almal gelyk nie, maar die een na die ander vlieg op. Sommige soorte vlieg ook net 'n kort entjie en gaan sit dan weer in die gras, terwyl die fisante oor die algemeen traag is om op te vlieg. As hulle dit wel doen, soek hulle meestal in bome skuiling. Patryse is baie lawaaierig. Die meeste soorte roep veral rondom sonop en sononder, maar die swempie kan die hele dag deur gehoor word. Die nes is 'n vlak holte in die sand onder 'n bossie of tussen gras. Sommige patryse voer die nes met grashalmpies uit, terwyl ander die eiers bloot in die sand lê. Die broeityd varieer van streek tot streek en die getal eiers wissel gewoonlik tussen vier en nege. Sommige eiers is wit of roomkleurig met 'n pienkerige skynsel, terwyl ander ligbruin is en dikwels donker vlekke het.
Kwartels is die kleinste verteenwoordigers van die familie Phasianidae. In Suider-Afrika word 3 spesies aangetref, naamlik die gewone of Afrikaanse kwartel (Coturnix coturnix), die bontkwartel (Coturnix delegorguei) en die baie skaars bloukwartel (Coturnix adansonii). Die gewone kwartel word ook elders in Afrika, Europa en Asië aangetref.
Kwartels lyk soos klein patryse. Die gewone kwartel en die bontkwartel word gemiddeld 18 cm lank en die bloukwartel sowat 15 cm. Die bontkwartel is oorwegend donkerbruin met 'n duidelike wit streep bokant die oog en wit langs die keel. Die borsvere is bruinswart. Die wyfie het 'n wit ken en keel. Die gewone kwartel verskil nie veel van die bontkwartel nie, behalwe dat hy 'n geel streep op die kroon het en geen wit by die keel vertoon nie. Sy hoofkleur is ook effens ligter as die van die bontkwartel. Die bloukwartel het sy naam te danke aan die grysblouerige borsvere. Daarby kan hy ook maklik aan die duidelike swart en wit keel en die wit beffie, wat met swart omsoom is, herken word.
Kwartels is baie rustelose diere wat op 'n dag iewers hul opwagting maak en 'n paar weke later weer verdwyn. Oor die algemeen verkies hulle die droër grasveldstreke. Hul voedsel bestaan hoofsaaklik uit sade, insekte en jong lote. Die bekendste eienskap van hierdie voëls, wat nog baie in Suid-Afrika gejag word, is hul manier om doodstil in die gras te sit tot indringers feitlik op hulle is en dan wegvlieg. Om hierdie rede word kwartels gewoonlik net gesien wanneer hulle vlak voor die mens se voete uit die gras opvlieg. Die neste en broeigedrag stem grootliks ooreen met die van patryse.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Fisantagtiges
Die fisantagtiges of jagvoëls (Phasianidae) is 'n familie van kleurryke voëls in die orde van hoendervoëls (Galliformes). Die familie omvat ongeveer 50 genera met 181 spesies. Dit sluit onder ander fisante, kalkoene, kwartels, patryse en poue in. In Suid-Afrika is net patryse en kwartels inheems, hoewel sommige van die groter patryse in Afrikaans die naam fisant dra. Jagvoëls is grondbewoners, maar kan ook goed vlieg. Uiterlik lyk hulle baie soos die gewone huishoender en die hane dra ook een of meer spore aan die pote. Die Suid-Afrikaanse verteenwoordigers is almal grondkleurig. Die patrys is standvoëls en die kwartels trekvoëls.
Spesies in die familie woon op die grond. Hulle kom in verskeie groottes voor, maar is oor die algemeen vetterig met relatief breë, kort vlerke. Baie het 'n spoor agter op hul bene. Mannetjies van die groter spesies is dikwels helderkleurig. Hulle vreet tipies sade, wat hulle met insekte en bessies aanvul.
Qırqovullar (lat. Phasianidae) toyuqkimilər dəstəsinə aid quş fəsiləsi. Fəsiləyə aid növlər geniş yayılmışdır. Bir neçə daha kiçik müstəqil yarımfəsilələrə bölünür.
Buna qohum olan tetrakimilər fəsiləsindən fərqli olaraq, qırqovulkimilərin pəncə lüləsi çılpaqdır. Dimdiyi möhkəm olub üst hissəsi aşağıya doğru bir az əyri, qanadı qısa və enlidir. Erkəkləri iri, ayağında mahmız və çoxunun rəngi əlvan olur. Fəsiləyə 50-dən artıq cins və 180-ə yaxın növ aiddir. Avropa, Asiya, Amerika (soyuq qurşaqlar müstəsna olmaqla) və Afrikada vardır. Azərbaycanda 7 növü — bildirçin, dağ kəkliyi, turac, Qafqaz uları, Xəzər uları (fır kəklik), boz kəklik (çil) və qırqovul yayılmışdır. Tarla, çöl və çəmənlərdə, meşə, göl ətrafı və qamışlıqlarda, dağlarda, qayalıqlarda yaşayır. 6-20 yumurta qoyur. Giləmeyvə, toxum, bitki, cücülər və onurğasız heyvanlarla qidalanır. Kənd təsərrüfatına xeyir verir. Qiymətli ov quşlarıdır. Bəzi növləri ev quşlarının əcdadları hesab olunur. Tovuz quşu əhliləşdirilmiş, qırqovul ovçuluq təsərrüfatlarında saxlanılır.
Qırqovullar (lat. Phasianidae) toyuqkimilər dəstəsinə aid quş fəsiləsi. Fəsiləyə aid növlər geniş yayılmışdır. Bir neçə daha kiçik müstəqil yarımfəsilələrə bölünür.
Buna qohum olan tetrakimilər fəsiləsindən fərqli olaraq, qırqovulkimilərin pəncə lüləsi çılpaqdır. Dimdiyi möhkəm olub üst hissəsi aşağıya doğru bir az əyri, qanadı qısa və enlidir. Erkəkləri iri, ayağında mahmız və çoxunun rəngi əlvan olur. Fəsiləyə 50-dən artıq cins və 180-ə yaxın növ aiddir. Avropa, Asiya, Amerika (soyuq qurşaqlar müstəsna olmaqla) və Afrikada vardır. Azərbaycanda 7 növü — bildirçin, dağ kəkliyi, turac, Qafqaz uları, Xəzər uları (fır kəklik), boz kəklik (çil) və qırqovul yayılmışdır. Tarla, çöl və çəmənlərdə, meşə, göl ətrafı və qamışlıqlarda, dağlarda, qayalıqlarda yaşayır. 6-20 yumurta qoyur. Giləmeyvə, toxum, bitki, cücülər və onurğasız heyvanlarla qidalanır. Kənd təsərrüfatına xeyir verir. Qiymətli ov quşlarıdır. Bəzi növləri ev quşlarının əcdadları hesab olunur. Tovuz quşu əhliləşdirilmiş, qırqovul ovçuluq təsərrüfatlarında saxlanılır.
Phasianidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ fazaned hag evned kar dezho, evel ar c'hoailhed, ar c'hlujiri hag ar pauned.
Phasianidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ fazaned hag evned kar dezho, evel ar c'hoailhed, ar c'hlujiri hag ar pauned.
Els fasiànids (Phasianidae) són una família d'ocells de l'ordre dels gal·liformes a què pertanyen, entre altres, els faisans, la perdiu, el gall, la guatlla, el francolí i el paó.
Són espècies de mida variable, viuen a terra, i poden pesar de 43 g en amunt, per la guatlla xinesa (Coturnix chinensis) fins a 6 kg del paó blau (Pavo cristatus). S'hi produeix en general un dimorfisme sexual quant a la mida, i els mascles tendeixen a ser més grans que les femelles. Són aus habitualment rodanxones, amb ales relativament curtes i potes robustes, i moltes d'elles tenen un esperó a les potes, característica que comparteixen amb els galls dindi i les espècies de la família Numididae (com ara la pintada), però no amb altres aus gal·liformes. Tenen el bec curt i, en general, fort, sobretot en les espècies que cerquen el seu aliment sota terra. Els mascles de les espècies més grans solen tenir el plomatge de vius colors i també ornaments facials, com ara barbes o crestes.
Aquests ocells s'alimenten de manera molt diversa, ja sigui amb una dieta purament vegetariana (llavors, fulles, fruits, tubercles, arrels...) o de petits animals, inclosos insectes, larves d'insectes i fins i tot petits rèptils. La majoria de les espècies s'especialitzen en la dieta vegetariana o bé són predadors, tot i que les cries de la majoria de les espècies són insectívores.
Les estratègies de reproducció dels fasiànids són força diverses. A diferència de la majoria d'ocells, hi ha un gran nombre d'espècies que no són monògames. Se sap que els francolins d'Àfrica (la majoria d'espècies del gènere Francolinus) i algunes perdius són monògames, però s'ha observat poligàmia en els faisans, en les espècies del gènere Gallus i en algunes guatlles. La nidificació es realitza normalment a terra; solament el gènere Tragopan nia en la part superior de les soques dels arbusts. Poden construir els nius amb la vegetació disponible o bé aprofitar esquerdes en el terreny; poden encabir fins a 18 ous, tot i que és més habitual que siguin de 7 a 12, alguns menys en espècies tropicals. Gairebé sempre són les femelles qui s'ocupen de la incubació, que dura de 14 a 30 dies, depenent de l'espècie.
Els fasiànids són originaris de l'hemisferi oriental, amb una distribució que inclou la major part d'Europa i Àsia (excepte l'extrem nord), tot Àfrica, excepte els deserts més àrids, una bona part de l'est d'Austràlia i (anteriorment) Nova Zelanda. La diversitat més gran d'espècies es dóna en el sud-est asiàtic i a Àfrica. Entre els faisans, amb l'excepció de l'Afropavo congolensis, la distribució original estava totalment restringida a Àsia, mentre que els Perdicinae tenien una distribució molt més ampla. Dins la seva àrea de distribució, ocupen gairebé tots els hàbitats disponibles llevat dels boscos boreals i la tundra. La família és generalment sedentària i resident, tot i que algunes guatlles realitzen grans migracions. Diverses espècies de la família s'han introduït amplament en tot el món, sobretot els faisans, que s'han introduït a Europa, Austràlia i les Amèriques. Algunes poblacions en captivitat de paons i pollastres que van escapar han esdevingut salvatges.
Diverses espècies de faisans i perdius són molt importants per a l'home. El Gallus gallus del sud-est asiàtic és l'ancestre salvatge del gall domèstic (Gallus gallus domesticus), l'au més important en ramaderia. El faisà comú ( Phasianus colchicus), diverses espècies de perdius i guatlles, i alguns francolins han estat amplament introduïts i gestionats com a aus de caça. Diverses espècies es troben amenaçades per les activitats humanes.
Modernament han estat classificats en 51 gèneres i 188 espècies, una d’elles extinta: [1]
Els fasiànids (Phasianidae) són una família d'ocells de l'ordre dels gal·liformes a què pertanyen, entre altres, els faisans, la perdiu, el gall, la guatlla, el francolí i el paó.
Són espècies de mida variable, viuen a terra, i poden pesar de 43 g en amunt, per la guatlla xinesa (Coturnix chinensis) fins a 6 kg del paó blau (Pavo cristatus). S'hi produeix en general un dimorfisme sexual quant a la mida, i els mascles tendeixen a ser més grans que les femelles. Són aus habitualment rodanxones, amb ales relativament curtes i potes robustes, i moltes d'elles tenen un esperó a les potes, característica que comparteixen amb els galls dindi i les espècies de la família Numididae (com ara la pintada), però no amb altres aus gal·liformes. Tenen el bec curt i, en general, fort, sobretot en les espècies que cerquen el seu aliment sota terra. Els mascles de les espècies més grans solen tenir el plomatge de vius colors i també ornaments facials, com ara barbes o crestes.
Teulu o ffesantod, petris, ieir, sofieir ac adar trwm eraill ydyw Phasianidae, sy'n air gwyddonol, Lladin. Mae'r teulu hwn yn cynnwys llawer o'r prif adar a fegir er mwyn eu saethu a'u hela.[1] Mae'n deulu cymharol fawr a chaiff ei rannu'n ddau isdeulu'n aml: y Phasianinae a'r Perdicinae. Y cytras Phasianidae yw'r gangen fwyaf o'r Galliformes.
Ceir ffosiliau o aelodau'r teulu, sy'n dyddio o leiaf 30 miliwn o flynyddoedd cyn y presennol (CP).[2]
Rhestr Wicidata:
teulu enw tacson delwedd Ceiliog coedwig coch Gallus gallus Ceiliog coedwig gwyrdd Gallus varius
.jpg)
_Male.jpg)
|city= ignored (help) Teulu o ffesantod, petris, ieir, sofieir ac adar trwm eraill ydyw Phasianidae, sy'n air gwyddonol, Lladin. Mae'r teulu hwn yn cynnwys llawer o'r prif adar a fegir er mwyn eu saethu a'u hela. Mae'n deulu cymharol fawr a chaiff ei rannu'n ddau isdeulu'n aml: y Phasianinae a'r Perdicinae. Y cytras Phasianidae yw'r gangen fwyaf o'r Galliformes.
Ceir ffosiliau o aelodau'r teulu, sy'n dyddio o leiaf 30 miliwn o flynyddoedd cyn y presennol (CP).
Bažantovití (Phasianidae) je čeleď drobných, středních i velkých ptáků, je rodově i druhově nejpočetnější a nejrozšířenější čeledi řádu hrabavých.
V minulosti měli krocani a tetřevi své samostatné čeledě. Na podkladě morfologických a molekulárních analýz se většina odborníků přiklonila k názoru, že genetické rozdílnosti těchto skupin nejsou tak veliké, aby byly řazeny do samostatných čeledí. Krocani a tetřevi jsou proto společně s koroptvemi v nových taxonomických systémech řazeni jako podčeledě náležející do čeledě bažantovitých.[1][2]
Bažantovití se vyskytují ve volné přírodě, vyjma Antarktidy, na všech kontinentech mimo polárních oblastí. Preferována stanoviště jsou podle druhu odlišná, většinou se ale zdržují na volném prostranství v blízkosti stromů a křovinatých porostů nebo na okrajích lesů.[1][3][4][5]
Bažantovití jsou velikostně velice rozdílní, bývají velcí od 15 do 125 cm váží od 0,5 do 10 kg. Mají krátká, zakulacená křídla která jim neumožňují létat na větší vzdálenosti, jen některé drobné druhy patří mezi stěhovavé. Jsou druhy téměř bez ocasu, jiné ho mají dlouhý až 1 m. Barva peří je různá, od tmavé až po zářivé pestrou. Nohy mají kratší ale silné, dobře uzpůsobené k hrabání, s krátkými prsty zakončenými tupými drápy, mnozí mají ostruhy.
U mnoha druhů je vyvinuta pohlavní dvojtvárnost, kdy samci jsou jinak zbarvení než samice a bývají také větší a těžší nebo mají delší ocas. Na hlavách mohou mít hřebeny nebo po tváří laloky, na hlavě a krku holou vráščitou kůži různě vybarvenou. Zobák mají krátký, silný, někteří mírně zahnutý. Bažantovití převážnou část svého života prožívají na zemi, kde si hledají potravu i odpočívají. Hřadují na stromech, některé druhy tam i odpočívají přes den nebo se ukrývají před nebezpečím.[1][3][4][5]
Jsou to všežravci. Potravu si hledají převážně na zemi, bývají to různá semena travin, luštěnin a jiných bylin, plody, pupeny, hlízy, kořínky i mladé lístky a jehličí. Dokážou si úspěšně vyhrabat různý hmyz a bezobratlé živočichy, uloví i drobné savce, členovce a jiné úměrně velké živočichy. Jsou druhy které potřebují pravidelné místa napájení.[1][3][4]
Některé taxony bažantovitých vytvářejí monogamní páry, jiné jsou polygamní a žijí v hejnech. Mnohé druhy vytvářejí páry jen pro období páření, u těch často dochází k obřadnímu předvádění se samce spočívající v tančení, přinášení potravy nebo vystavování pestrých částí těla i v různých hlasových projevech.
Místo pro hnízdo a jeho zřízení zajišťuje samice, většinou je to jen mělký důlek v zemi vystlaný trávou, málo druhů hnízdí na stromech. Snůška může být rozdílně veliká, od 2 do 20 vajec. Inkubace trvá 18 až 29 dnů, na vejce v hnízdě ptáci zasedají až je sneseno poslední. U většiny druhů inkubaci i veškerou péči o kuřata přebírá pouze slepice. Kuřata, po narození pokryta jemných peřím, jsou brzy schopna běhat i sama zobat, do dvou týdnů i poletovat, zůstávají však pod ochranou slepice před predátory i před nepřízni počasí. Dospělosti dosahují za jeden, dva až tři roky, samice většinou dřív než samci.[1][3][4]
Bažantovití mají pro lidstvo ze všech ptáků asi největší význam, patří k nim dnešní slepice a jejich kuřata, krůty, bažanti, tetřevi a tetřívci objevující se hojně na našich stolech. Důležitých je mnoho dalších druhů které byly od nepamětí našimi prapředky, a mnohde jsou ve velkém doposud, loveny pro jídlo ve všech částech světa. Poskytují také pravidelní každoroční "sportovní vyžití" lovcům při honech.[1][3]
Čeleď bažantovitých je podle posledních fylogenetických rozborů tvořena 4 podčeleděmi se 46 rody:[1][2][6][7]
Podle názorů jiných odborníků je podčeleď koroptve pouhým tribem podčeledě bažanti.[8][9]
Obrázky, zvuky či videa k tématu bažantovití ve Wikimedia Commons
Galerie bažantovití ve Wikimedia CommonsBažantovití (Phasianidae) je čeleď drobných, středních i velkých ptáků, je rodově i druhově nejpočetnější a nejrozšířenější čeledi řádu hrabavých.
Fasanfugle er en familie af hønsefugle med omkring 180 forskellige arter, der fortrinsvis er udbredt i Asien, men desuden med mange arter i Afrika, Europa og Nordamerika. Arterne lever som regel mere eller mindre skjult på jorden og høres derfor oftere end de ses.
Fødderne er karakteristiske ved at bagtåen sidder højere og er mindre udviklet end fortæerne. Desuden er tarsen (mellemfoden) forsynet med op til fire sporer.
Der kan være stor forskel på udseendet af han og hun, hvor hannen kan være stor, farverig og med en lang hale og overlade pasningen af ungerne til hunnerne.
Eksempler på fasanfugle er fasan og påfugl. Desuden medregnes nu også urfugle (skovhøns) til fasanfuglene. Fasanen (Phasianus colchicus) er almindelig i Danmark, men stammer oprindeligt fra Asien.
Fasanfugle er en familie af hønsefugle med omkring 180 forskellige arter, der fortrinsvis er udbredt i Asien, men desuden med mange arter i Afrika, Europa og Nordamerika. Arterne lever som regel mere eller mindre skjult på jorden og høres derfor oftere end de ses.
Die Fasanenartigen (Phasianidae) stellen die mit Abstand größte Familie der Hühnervögel. 193 Arten werden hierher gerechnet,[1] dazu gehören neben den eigentlichen Fasanen so bekannte Vögel wie das Bankivahuhn (mit seiner domestizierten Form, dem Haushuhn), das Rebhuhn, die Wachtel, das Truthuhn, das Auerhuhn und die Pfauen.
In ihrer Morphologie und ihrem Verhalten sind die Mitglieder der Fasanenartigen sehr verschieden, doch übereinstimmende Skelettmerkmale weisen sie als zusammengehörige Gruppe aus. Es sind sämtlich bodenbewohnende Vögel mit plumpem Körper, kurzem Schnabel und kurzem Hals. Meistens sind auch Flügel und Schwanz sehr kurz, hier gibt es jedoch bemerkenswerte Ausnahmen wie einige Fasane und vor allem die Pfauen. Alle Fasanenartigen sind flugfähig. Meistens werden fliegend aber nur kurze Strecken zurückgelegt.
Die Größe liegt in einer Spanne zwischen 12 cm (Zwergwachtel) und 230 cm (Indischer Pfau), das Gewicht zwischen 20 g (Zwergwachtel) und 10 kg (Truthuhn).
Ein gemeinsames Merkmal aller Fasanenartigen sind die Sporen der Männchen, der am Tarsometatarsus ansetzt. Dieses Merkmal teilen Fasanenartige mit den Perlhühnern. Für gewöhnlich gibt es einen Sporn je Bein, bei einigen Arten jedoch auch mehr. Die Pfaufasanen können bis zu sieben Sporen haben, daher auch ihr wissenschaftlicher Name Polyplectron. Bei den Spornhühnern (Galloperdix) haben auch die Weibchen einen Sporn. Der Sporn kann als Waffe im Kampf mit rivalisierenden Männchen eingesetzt werden, spielt aber wohl auch bei der Balz als Merkmal, das die Entscheidung eines Weibchens begünstigt, eine Rolle.
Viele Fasanenartige tragen auffällige Ornamente wie Hauben, Kehlsäcke und nackte Gesichtshaut. Ein Geschlechtsdimorphismus existiert nicht bei allen Arten, wenn er aber auftritt, ist er oft spektakulär. Die Weibchen tragen dann vorwiegend graue und braune Farben, die Männchen leuchtende Farben. Für gewöhnlich sind Männchen zumindest etwas, manchmal bedeutend größer als Weibchen. Bei den Wachteln (Coturnix) kehrt sich das Verhältnis um, hier sind die Weibchen etwas größer.
Fasanenartige sind nahezu weltweit verbreitet. Das Verbreitungsgebiet umfasst Eurasien, Afrika, Nord- und Mittelamerika, Australien und die Arktis. Sie fehlen in Südamerika, in der Antarktis und auf einigen ozeanischen Inseln. Die Verbreitung ist allerdings nicht gleichmäßig. Der Schwerpunkt der Familie liegt in Südostasien mit einem außerordentlichen Artenreichtum. Auch in Süd- und Westasien sowie in Afrika gibt es viele Arten, wohingegen Europa, Amerika und Australien nur von sehr wenigen Arten besiedelt sind.
Die Raufußhühner bewohnen die Arktis und die nördlichen gemäßigten Zonen der Welt. Die beiden Arten der Truthühner leben in Nord- und Mittelamerika. Die früher als Feldhühner bekannten Arten sind in Eurasien und Afrika verbreitet; mit den Wachteln gibt es in dieser Gruppe auch einige australische Arten, und die Perlwachtel (Margaroperdix madagarensis) bewohnt als einziger Fasanenartiger Vogel Madagaskar.
Die Fasane sind ursprünglich ausschließlich in Asien verbreitet, vor allem in Südost- und Ostasien. Der „eigentliche“ Fasan (Phasianus colchicus) wurde in Europa, Nordamerika und Neuseeland eingeschleppt. Auch die Tragopane, Pfaufasanen und Pfauen sind auf das tropische Asien beschränkt, mit der Ausnahme des Kongopfaus (Afropavo congensis) aus Zentralafrika.
Die meisten Fasanenartigen sind Standvögel.
Alle Lebensräume der Erde dienen Fasanenartigen als Habitate. Die meisten Arten bewohnen tropische Regenwälder, aber auch Savannen, Wüsten, die Polargebiete und vom Menschen geschaffene Felder sind von Fasanenartigen besiedelt. In Gebirgen steigt das Tibet-Königshuhn (Tetraogallus tibetanus) bis 5800 m auf.
Alle Fasanenartigen sind tagaktive Vögel. In der Regel sind waldbewohnende Arten Einzelgänger, während die Arten offenen Geländes in Gruppen leben. Diese können bei den Frankolinen (Francolinus) bis zu 20 Individuen umfassen. Zur Brutzeit lösen sich diese Gruppen auf.
Über die Ernährung lässt sich kaum etwas Generelles sagen. Alle möglichen pflanzlichen Stoffe wie Samen, Blätter, Blüten, Zweige, Knospen und Wurzeln werden gefressen, sowie zahlreiche wirbellose Tiere, ausnahmsweise auch kleine Wirbeltiere bis zur Größe einer Eidechse.
In der Regel sind die Jungvögel Insektenfresser, während die Altvögel überwiegend Pflanzenfresser sind. So ernähren sich Rebhuhnküken in ihrer ersten Lebenswoche zu 95 % von Insekten, während bei den Altvögeln der Anteil tierischer Nahrung nur noch bei 16 % liegt. Es gibt unter den Fasanenartigen nur wenige Arten, die als Altvögel ausschließliche Pflanzenfresser sind – zu diesen gehören zum Beispiel das Haldenhuhn (Lerwa lerwa) und einige Vertreter der Raufußhühner. Einige Arten des Regenwalds fressen auch als Altvögel überwiegend Insekten, keine Art aber ausschließlich.
Die Nahrungssuche erfolgt meist am Boden, Ausnahmen sind die Tragopane und der Blutfasan, die vor allem in den Bäumen auf Nahrungssuche gehen.
Die Jungvögel der Fasanenartigen sind wie die aller Hühnervögel Nestflüchter, die keiner intensiven Brutpflege bedürfen. Aus diesem Grund reicht ein Elternteil zur Bewachung der Jungen. Diese Aufgabe übernimmt das Weibchen, während das Männchen mit der Jungenaufzucht und meistens auch mit der Brut nichts zu tun hat.
Das Paarungsverhalten variiert stark. Bei den Rebhühnern und Verwandten findet man eine monogame Saisonehe, bei der in der Regel der Hahn mit nur einer Henne für die Dauer einer Brutsaison zusammenbleibt. Viele Fasanen leben dagegen polygam. Dabei suchen die Männchen einiger Arten wie beispielsweise die der Tragopane in einer Brutzeit nacheinander mehrere Weibchen auf und begatten sie. Bei anderen Arten wie dem Fasan scharen die Hähne einen Harem von mehreren Hennen um sich. Balz, Paarung und später das Brutgeschäft der Henne erfolgen allerdings abgesondert vom Harem.
Bei Birkhühnern, Präriehühnern und Pfauen sammeln sich mehrere Männchen in einer Arena (Lek), um sich den Weibchen zu präsentieren. Das Weibchen wählt dann einen Partner aus. Ähnlich ist die Balz bei Auerhühnern und Argusfasanen ausgeprägt, die allerdings keine Leks kennen, sondern einzeln um Weibchen werben. Alle diese Arten sind polygyn, das heißt, nach erfolgter Paarung setzen die Männchen ihre Bemühungen um weitere Partnerinnen fort.
Das Nest wird fast immer am Boden errichtet, nur das der Tragopane in Bäumen. Im offenen Gelände steht es im Schutz von Sträuchern oder Felsen. Die Größe der Gelege ist sehr unterschiedlich, sie reicht von einem Ei wie beim Malayischen Spiegelpfau bis hin zu 20 Eiern beim Rebhuhn. Bebrütet werden sie zwischen 14 Tagen wie bei der Harlekinwachtel und rund einem Monat wie beim Blauen Pfau.
Die Fasanenartigen sind eine Familie innerhalb der Ordnung der Hühnervögel (Galliformes). Ihre genaue Zusammenstellung wechselte immer wieder. Mal wurden die Raufußhühner und Truthühner als eigene Familien außerhalb der Fasanenartigen geführt, mal wurden Zahnwachteln und Perlhühner zu den Fasanenartigen gerechnet.[2]
Heute ist es üblich, die Raufußhühner, Feldhühner, Truthühner, Fasanen und Pfauen als Fasanenartige zusammenzufassen. In dieser Zusammenstellung sind die Fasanenartigen eine höchstwahrscheinlich monophyletische Gruppe.[3] Mit den Zahnwachteln (Odontophoridae) und den Perlhühnern (Numididae) können sie zu einer Unterordnung Galli vereint werden, denen die Hokkohühner (Cracidae) und Großfußhühner (Megapodiidae) gegenüberstehen.
Allerdings bleibt die relative Position der Perlhühner und Zahnwachteln zu den Fasanenartigen ungeklärt. Anhand der Molekularen Uhr wird eine Trennung der Fasanenartigen und der Perlhühner vor 37 Millionen Jahren (Eozän) vermutet.[3]
Die im Folgenden vorgestellte Systematik unterteilt die Fasanenartigen in drei Unterfamilien und zwölf Tribus. Sie wurde im Mai 2021 eingeführt[1] und im Sommer 2021 durch die International Ornithologists’ Union so übernommen.[4]
Seit jeher sind Fasanenartige ein Jagdwild. Eine große Rolle spielten sie schon früh als Nahrung vor allem für Menschen in Südostasien und Afrika. Auch in Europa wurden Fasanen, Rebhühner und Wachteln bejagt und gelangten immer wieder auf den Speiseplan.
Die für den Menschen bedeutendste Art ist ohne Zweifel das Bankivahuhn mit seiner domestizierten Form, dem Haushuhn. Es wird heute angenommen, dass die Domestikation mehrfach unabhängig voneinander in Indien und Südostasien erfolgte.[5] In Südostasien erfolgte sie schon vor 6000 v. Chr., von wo aus Haushühner zunächst nordwärts nach China gelangten.[6] Erst um 1500 v. Chr. erreichte das Haushuhn den Mittelmeerraum. Da es gleichzeitig bereits im bronzezeitlichen Mitteleuropa verbreitet war, wird eine Ausbreitung von China über die russischen Steppen nach Europa vermutet.[6] Viele ozeanische Inseln erreichte das Haushuhn schon frühzeitig durch malayische und chinesische Seefahrer. Polynesische Siedler brachten die ersten Haushühner schon vor der Ankunft von Christoph Kolumbus auf den amerikanischen Doppelkontinent.
Auch das Truthuhn wurde durch den Menschen domestiziert. Dies gelang im Südwesten der heutigen USA sowie im Norden Mexikos zwischen 500 und 700. Der Konquistador Hernán Cortés brachte dann die ersten Haustruthühner von Amerika nach Europa.
Manche Fasanenartigen werden vor allem wegen ihrer Farbenpracht als Park- und Volierenvögel gehalten. Die Fasanerie hat ihren Ursprung in China. Der Blaue Pfau stammt zwar aus Indien, wurde aber bereits in der Antike nach Ägypten und Griechenland gebracht. Er wurde am Hof der Pharaonen gehalten und floss in die griechische Mythologie ein. In römischer Zeit und im Mittelalter galten Pfauen als Delikatesse an den Tafeln von Reichen und Adligen.
Der eigentliche Fasan wurde als Jagdwild durch den Menschen in zahlreiche Gegenden der Welt gebracht, in denen er ursprünglich nicht heimisch war. Sein eigentliches Verbreitungsgebiet reichte vom Kaukasus über Zentralasien bis China. Da ihn schon die Römer in Europa heimisch machten, gilt er als Archäozoon. Später brachte ihn der Mensch auch nach Nordamerika, Tasmanien und Neuseeland. Auch andere Fasanenarten wie der Goldfasan und der Amherstfasan wurden lokal in Europa angesiedelt, aber längst nicht mit so großem Erfolg wie der eigentliche Fasan.
Die Informationen dieses Artikels entstammen zum größten Teil den unter Literatur angegebenen Quellen, darüber hinaus werden folgende Quellen zitiert:
Die Fasanenartigen (Phasianidae) stellen die mit Abstand größte Familie der Hühnervögel. 193 Arten werden hierher gerechnet, dazu gehören neben den eigentlichen Fasanen so bekannte Vögel wie das Bankivahuhn (mit seiner domestizierten Form, dem Haushuhn), das Rebhuhn, die Wachtel, das Truthuhn, das Auerhuhn und die Pfauen.
Le famile ås faizans ou Phasianidae c' est ene famile d' oujheas, di l' ôre des pareys åzès poyes.
Endè font pårteye:
Tekst üüb Öömrang A fasaanen (Phasianidae) san en grat fögelfamile an hiar tu a hanenfögler (Galliformes).
– Saamlang faan bilen of filmer
Wikispecies hää en artiikel tu: A fasaanen (Phasianidae) san en grat fögelfamile an hiar tu a hanenfögler (Galliformes).
Fasánat ja vuonccát (Phasianidae) leat vuoncceslottiid čearda, masa gullá 49 soga ja 129 šlája.
Fasánat ja vuonccát (Phasianidae) leat vuoncceslottiid čearda, masa gullá 49 soga ja 129 šlája.
De fazantachtign (Phasianidae) zyn e familie van d' hoenderveugels (Galliformes), woarounder de kiek'ns, de fazant'n, de kwakkels, de kalkoens, de patryzn en de pauws.
De familie telt 182 sôort'n in 52 geslacht'n.
De fazantachtign (Phasianidae) zyn e familie van d' hoenderveugels (Galliformes), woarounder de kiek'ns, de fazant'n, de kwakkels, de kalkoens, de patryzn en de pauws.
De familie telt 182 sôort'n in 52 geslacht'n.
De fazanten (Latynske namme: Phasianidae) foarmje in famylje fan 'e klasse fan 'e fûgels (Aves), de ûnderklasse fan 'e moderne fûgels (Neornithes), de tuskenklasse fan 'e nijkakigen (Neognathae), it boppeskift fan 'e goes- en hineftigen (Galloanserae), it skift fan 'e hineftigen (Galliformes) en de boppefamylje fan 'e fazantfûgels (Phasianoidea). Ta dizze famylje hearre mear as 180 soarten hineftigen, mei dêrûnder ferskate bekende soarten, lykas de hin (Gallus gallus domesticus), de kalkoen (Meleagris gallopavo), de blauwe pau (Pavo cristatus), de patriis (Perdix perdix) en de fazant (Phasianus colchicus).
Fazanten binne foar it meastepart lânseigen yn Jeraazje en Australaazje, hoewol't in pear skaaien útslutend foarkomme yn Noard- en/of Midden-Amearika, lykas de kalkoenen (Meleagris), de kraachhinnen (Bonasa), de waaierhinnen (Centrocercus), de beamsniehinnen (Dendragapus) en de prêrjehinnen (Tympanuchus). In grutte groep hineftigen út Noard- en Súd-Amearika dy't sterk op fazanten lykje, de toskkwartels (Odontophoridae), hearre feitliks net ta de famylje fan 'e fazanten, mar foarmje in eigen, selsstannige famylje binnen de boppefamylje fan 'e fazantfûgels.
De opbou fan 'e fazantefamylje is noch altyd in striidkwestje mank ornitologen. Faak wurde der mar twa ûnderfamyljes erkend, dy tan 'e echte fazanten (Phasianinae) en dy tan 'e patrizen (Perdicinae). Guon saakkundigen foegje lykwols noch seis oare ûnderfamyljes ta, wylst wer oaren de patrizen ûnderbringe by de kalkoenen (Meleagridinae) of de echte fazanten.
De fazanten (Latynske namme: Phasianidae) foarmje in famylje fan 'e klasse fan 'e fûgels (Aves), de ûnderklasse fan 'e moderne fûgels (Neornithes), de tuskenklasse fan 'e nijkakigen (Neognathae), it boppeskift fan 'e goes- en hineftigen (Galloanserae), it skift fan 'e hineftigen (Galliformes) en de boppefamylje fan 'e fazantfûgels (Phasianoidea). Ta dizze famylje hearre mear as 180 soarten hineftigen, mei dêrûnder ferskate bekende soarten, lykas de hin (Gallus gallus domesticus), de kalkoen (Meleagris gallopavo), de blauwe pau (Pavo cristatus), de patriis (Perdix perdix) en de fazant (Phasianus colchicus).
Fazanten binne foar it meastepart lânseigen yn Jeraazje en Australaazje, hoewol't in pear skaaien útslutend foarkomme yn Noard- en/of Midden-Amearika, lykas de kalkoenen (Meleagris), de kraachhinnen (Bonasa), de waaierhinnen (Centrocercus), de beamsniehinnen (Dendragapus) en de prêrjehinnen (Tympanuchus). In grutte groep hineftigen út Noard- en Súd-Amearika dy't sterk op fazanten lykje, de toskkwartels (Odontophoridae), hearre feitliks net ta de famylje fan 'e fazanten, mar foarmje in eigen, selsstannige famylje binnen de boppefamylje fan 'e fazantfûgels.
The Phasianidae are a faimily o birds which includes pheisants, paitricks, junglefoul, chickens, Auld World quail, an peafoul.[1]
.jpg)
,_Zoo_de_Ciudad_Ho_Chi_Minh,_Vietnam,_2013-08-14,_DD_01.JPG)
,_male_and_female.jpg)
|city= ignored (help) Es la familha de las perdises, de las catlas, dels faisans, dels pavons e de las espècias aparentadas : lerva, tetraofasis, tetraogals, francolins, perdiculas, ofrisia, xenoperdritz, torqueolas, rolols, Gallinèta, bambusicòls, galloperdritz, itagina, tragopans, eulòfa, lofofòras, gals, hokkis, esperonièrs e argus.
Son d'ausèls terrèstres de talha pichona a granda (de 14 a 250 cm, compresa una coa que pòt aténher 160 cm. An lo còrs repetenat, lo bèc cort e solid, las alas arredondidas; segon las espècias, la coa pòt èsser corta o fòrça longa. Quitament, lo plumatge es tèrne o espectaclós. Lor airal de reparticion se situa dins lo Mond Ancian, amb la pus granda diversitat en Asia del Sud-Èst e en Africa. Se tròban tant en mitan dobèrt coma en bòsc, del nivèl de la mar fins al limit de las nèus.
Una espècia almens es atudada :
La familha dels Fasianidats se subdevesís en doas sosfamilhas :
Phasianidae iku suku unggas lemah kang ngambah pitik alas, pitik alas hias, manuk gemak, sempidan, kuau, kuau-kerdhil, lan merak.
Manuk-manuk sajeroning suku iki akèh ngentèkaké wektuné ing lumahing lemah. Manuk-manuk iku duwé manéka ukuran, nanging lumrahé duwé swiwi kang cendhak. Sapérangan gedhé manuk lanang duwé jalu ing sikilé lan ukurané luwih gedhé tinimbang kang wadon. Manuk lanang kang ukurané luwih gedhé uga racaké duwé wulu-wulu rerenggan kang manéka warna.
Pakan manuk-manuk Phasianidae lumrahé iku manéka wiji-wijian, gegremet lan woh buni.
Phasianidae iku suku manuk kanthi sapérangan marga utawa genera.
Phasianidae iku suku unggas lemah kang ngambah pitik alas, pitik alas hias, manuk gemak, sempidan, kuau, kuau-kerdhil, lan merak.
Manuk-manuk sajeroning suku iki akèh ngentèkaké wektuné ing lumahing lemah. Manuk-manuk iku duwé manéka ukuran, nanging lumrahé duwé swiwi kang cendhak. Sapérangan gedhé manuk lanang duwé jalu ing sikilé lan ukurané luwih gedhé tinimbang kang wadon. Manuk lanang kang ukurané luwih gedhé uga racaké duwé wulu-wulu rerenggan kang manéka warna.
Pakan manuk-manuk Phasianidae lumrahé iku manéka wiji-wijian, gegremet lan woh buni.
Phasianidae iku suku manuk kanthi sapérangan marga utawa genera.
The Phasianidae are a faimily o birds which includes pheisants, paitricks, junglefoul, chickens, Auld World quail, an peafoul.
Qirgʻovulsimonlar — tovuqsimonlar turkumiga mansub qushlar oilasi. 165 turi maʼlum. Yevrosiyo, Amerika va Afrikada tarqalgan. Oʻzbekistonda bedana, kaklik, ularlar va boshqa turlari uchraydi. Choʻl, oʻtloq, butazor, qoyalarda, oʻrmon va tekisliklarda yashaydi. Q., asosan, oʻtroq yoki koʻchib yurib (faqat bedana mavsumiy) hayot kechiradi. Odatda, uyasini yerga, baʼzilari daraxtga yasaydi. 2—20 ta tuxum qoʻyadi. Oʻsimlik mahsulotlari, hasharotlar va boshqa umurtqasizlar bilan oziqlanadi. Q. ovlanadi. Yovvoyi tovuqlar xonaki tovuq zotlarining nasl boshidir, tovuslar xonakilashtirilgan, qirgʻovullar ovchilik xoʻjaliklarida, bedanalar fermalarda koʻpaytiriladi. 21 turi va 2 kenja turi Tabiatni muhofaza qilish xalqaro ittifoqi Qizil kitobiga kiritilgan.
Totolmeh (caxtillantlahtolli: Gallinaceos).
Ynambu (lasioñe'ẽ: Phasianidae) guyra ndatuichaitéiva, ryguasu joguaha, oiko ñu, kokuere ha ka´aguyháre. Oĩ opáichagua: ynambu apeku'a, ynambu'i, ynambu tataupa, ynambu kogoe, ynambu guasu, ynambu ykua ha umícha.
Кыргавыл кошлар (лат. Phasianidae) — тавыксыманнар отрядының зур гаиләлеге. Еш кына аерым асгаиләлекләргә бүленә.
13 см дан алып 190 см га кадәр зурлыктагы, 45 г нан алып 5 кг га кадәр авырлыктагы кошлар. Шүре сөякләре каурыйсыз, иркәкләрнең күбесенең аякларында типкечләре бар. Яхшы йөриләр, чабалар. Барлыгы 180 ләп төре исәпләнә. Ауразия, Африка һәм Америкада яшиләр. Бытбылдыклардан башкалары утрак кошлар. Башлыча үсемлек азык белән тукланалар. Күбесе — аучылык объекты.
Татарстанда очрый торган төрләре: соры көртлек һәм бытбылдык (бүдәнә).
Хәзерге вакытта гаиләлек дүрт зур асгаиләлеккә бүленә:
Кыргавыл кошлар (лат. Phasianidae) — тавыксыманнар отрядының зур гаиләлеге. Еш кына аерым асгаиләлекләргә бүленә.
13 см дан алып 190 см га кадәр зурлыктагы, 45 г нан алып 5 кг га кадәр авырлыктагы кошлар. Шүре сөякләре каурыйсыз, иркәкләрнең күбесенең аякларында типкечләре бар. Яхшы йөриләр, чабалар. Барлыгы 180 ләп төре исәпләнә. Ауразия, Африка һәм Америкада яшиләр. Бытбылдыклардан башкалары утрак кошлар. Башлыча үсемлек азык белән тукланалар. Күбесе — аучылык объекты.
Татарстанда очрый торган төрләре: соры көртлек һәм бытбылдык (бүдәнә).
Кыргоолдор (лат. Phasianidae) — тоок сымалдар түркүмүндөгү көп түрдүү куштар тукуму. Аларга эң кичине бөдөнөдөн тартып, эң чоңу тооско (павлинге) чейинки илбээсиндер кирет. Дене узундугу 13-190 см. Тумшугу жана шыйрагы жүнсүз, эркегинин текөөрү бар. Жакшы чуркайт, начар учат. 5-7 уруусу, 180дей түрү белгилүү. Алар Евразия, Америкада (уюл аймактарынан башка) жана Африкада таралган. Жерге уялап, 8-18 жумуртка тууйт, ургаачысы 24-25 күн басып, балапан чыгарат. Өсүмдүк уругу, мөмөсү, бүрү, курт-кумурскалар менен азыктанат. КМШ өлкөлөрүндө 13 түрү таралган. Кыргызстанда 2 түрү кезигет. Алардын 21 түрү жана 2 түрчөсү ТКЭСтин, 2 түрү КРдин Кызыл китебине катталган.
Кыргоолдор (лат. Phasianidae) — тоок сымалдар түркүмүндөгү көп түрдүү куштар тукуму. Аларга эң кичине бөдөнөдөн тартып, эң чоңу тооско (павлинге) чейинки илбээсиндер кирет. Дене узундугу 13-190 см. Тумшугу жана шыйрагы жүнсүз, эркегинин текөөрү бар. Жакшы чуркайт, начар учат. 5-7 уруусу, 180дей түрү белгилүү. Алар Евразия, Америкада (уюл аймактарынан башка) жана Африкада таралган. Жерге уялап, 8-18 жумуртка тууйт, ургаачысы 24-25 күн басып, балапан чыгарат. Өсүмдүк уругу, мөмөсү, бүрү, курт-кумурскалар менен азыктанат. КМШ өлкөлөрүндө 13 түрү таралган. Кыргызстанда 2 түрү кезигет. Алардын 21 түрү жана 2 түрчөсү ТКЭСтин, 2 түрү КРдин Кызыл китебине катталган.
Мэзджэд лъэпкъыр (лат-бз. Phasianidae) — джэд теплъэ хэкӀыгъуэщ.
Дэни щопсэу, ищхъэрэ, ипщэ дыдэхэм къанэмыщӀауэ. ЩӀылъэ псэущхьэхэщ, фӀыуэ къажыхь, Ӏусыр щӀыгум къыщащып, мэлъэпхъащэхэр (мэзджэдыр щымыхъукӀэ). ЩӀылъэрыгъуалъхьэхэщ. ЩӀыпӀэ зэхуэмыдэхэм щопсэу: мэзхэм, губгъуэхэм, къумхэм, бгыхэм, цӀыху псэупӀэм пэмыжыжьэу. Нэхъыбэу яшхыр къэкӀыгъэхэкӀщ. Я адакъэхэр джэджьей къишыным хэткъым, бынри анэхэм дапӀкъым. ЛӀэужьыгъуэ нэхъыбэр лъэтэжкъым.
Фазан йышшисем - чăх евĕрлисем шутне кĕреççĕ. Ăсан йышшисемпе танлаштарсан вĕсен урисем тĕксĕр, сăмса шăтăкĕсем ӳт татăкĕпе витĕннĕ, пӳрне тавра ярапасем те пулмаççĕ. Ку йышри кайăксем йывăç çине пачах лармаççĕ. Пирĕн тăрăхра икĕ тĕс пурăнать:
Фазан йышшисем - чăх евĕрлисем шутне кĕреççĕ. Ăсан йышшисемпе танлаштарсан вĕсен урисем тĕксĕр, сăмса шăтăкĕсем ӳт татăкĕпе витĕннĕ, пӳрне тавра ярапасем те пулмаççĕ. Ку йышри кайăксем йывăç çине пачах лармаççĕ. Пирĕн тăрăхра икĕ тĕс пурăнать:
Сăрă хир чăххи ПутенеФазаните (науч. Phasianidae) се фамилија на птици каде спаѓаат фазаните, еребиците, бисерките, кокошките, потполошките и пауните. Поради нејзината големина, фамилијата напати се раздвојува на две потфамилии: фазани (Phasianinae), и еребици (Perdicinae). Некои стручњаци во фамилијата вклучуваат и птици од други фамилии. Така, Американскиот сојуз на орнитолози ги вбројува тетребите (Tetraonidae), бисерките (Numididae) и мисирките (Meleagrididae) како потфамилии на фазаните.
Кладот на фазаните е најголем огранок на кокошковидните птици и опфаќа над 150 вида. Во групата спаѓаат фазаните, еребиците, банкивските кокошки, потполошките и пауните. Се смета дека мисирките и тетребите потекнуваат од птици налик на фазаните и еребиците.
Најстарите фосилни наоди на птици од групата на фазаните датираат од доцниот олигоцен, пред околу 30 милиони години.[1]
Фазаните се земни птици. По големина се движат од 43 гр (кинеска потполошка) до 6 кг (индиски паун). Се одликуваат со полов диморфизам во големината, мажјаците се претежно поголеми од женките. По облик се заоблени, имаат широки и релативно кратки крила и силни нозе. Многу видови на нозете имаат мамуски, што постојат само во оваа група и кај бисерките и мисирките. Клунот е краток и силен, особено кај видовите што се хранат копкајќи во земјата. Мажјаците од поголемите видови имаат шарено перје со живи бои и украси на лицето како подбрадок или кикиришка (грива).
Птиците од оваа фамилија живеат во најголемиот дел од Европа и Азија (освен во најсеверните делови), цела Африка (освен најсувите пустини) и источна Австралија. Најголема разновидност се среќава во југоисточна Азија и Африка. Конгоанскиот паун го има само во Конго. Потфамилијата на еребиците е многу пораспространета. Во својот ареал, присутни се во сите можни живеалишта освен субарктичките шуми и тундрата.
Фамилијата е претежно непреселничка, со исклучок на некои потполошки, кои одат на големи преселби. Неколку вида од фамилијата се воведени нашироко во целиот свет, особено фазаните, кои се доведени во Европа, Австралија и Америка. Постоајт популации на пауни и кокошки што живеат подивени во природата, откако избегале од стопаните.
Фазаните и еребиците имаат разновидна исхрана: некои имаат чисто растителна исхрана (семки, листови, плодови, кртоли и корења), а некои се хранат со мали животинки како инсекти, ларви, па дури и гуштерчиња. Највеќето видови се построго поделени на месојадни и тревопасни, со тоа што пилињата кај сите видови јадат инсекти.
Покрај разликите во исхраната, членовите на фамилијата се разликуваат и по начинот на парење. Доста видови не се моногамни, што е необично за птиците во целина. Гнездата ги градат на земја. Само трагопаните се гнездат повисоко, во пенушки и грмушки. По облик, гнездата се движат од растителни купови до мали вдлабнатини во земјата. Обично снесуваат 7-12 јајца, но можат да снесат дури и 18. Просечниот број на снесени јајца е помал кај тропските видови. Јајцата ги квачи само женката, во период од 14–30 дена, зависно од видот.[2]
Фазаните (науч. Phasianidae) се фамилија на птици каде спаѓаат фазаните, еребиците, бисерките, кокошките, потполошките и пауните. Поради нејзината големина, фамилијата напати се раздвојува на две потфамилии: фазани (Phasianinae), и еребици (Perdicinae). Некои стручњаци во фамилијата вклучуваат и птици од други фамилии. Така, Американскиот сојуз на орнитолози ги вбројува тетребите (Tetraonidae), бисерките (Numididae) и мисирките (Meleagrididae) како потфамилии на фазаните.
Phasianidae jẹ́ àwọn ẹyẹ tí ó ń gbé inú ilẹ̀ bi àwọn ẹyẹ àparò, ẹye ìgà, adìyẹ igbó, àwọn adìyẹ, ẹyẹ bí adìyẹ awó , àti ẹyẹ pòpòndò . Ọ́pọ̀lọpọ̀ àwọn ẹyẹ fún ìdáraya nió wà ní ẹbí yìí.[1] Ẹbí yìí tóbi púpọ̀, lẹ́ẹ̀kọ̀ọ̀kan, wọ́n máa ń pín wọn sí àwọn mọlẹ́bí méjì, Phasianinae, àti Perdicinae. Nígbàmíràn, wọ́n máa ń tọ́jú àwọn ẹbí àti ẹyẹ míràn bí ẹbí yìí. Fún àpẹẹrẹ, àwọn ààjọ American Ornithologists Union kó àwọn Tetraonidae (grouse), Numididae (ẹyẹ awó), àti Meleagrididae (àwọn tòlótòló) as bíi mọ̀lẹ́bí ní ẹbí Phasianidae.
Ìrandíran Phasianidae ni ó tóbi jùlọ nínú ẹ̀ka Galliformes, tí ó sì pẹ̀lú àwọn ẹ̀yà 150. Àwọn tó wà ní ẹgbẹ́ yìí ni àwọn ẹyẹ àparò àti ẹyẹ ìgà, adìyẹ igbó, ẹyẹ bí adìyẹ awó àti ẹyẹ pòpòndò. Wọ́n ti dá àwọn tọkí àti adìyẹ òpìpì mọ̀ pé ìran wọn ni àwọn ẹyẹ tó dàbí ẹyẹ àparò àti ẹyẹ ìgà .
Phasianidae jẹ́ àwọn ẹyẹ tí ó ń gbé inú ilẹ̀ bi àwọn ẹyẹ àparò, ẹye ìgà, adìyẹ igbó, àwọn adìyẹ, ẹyẹ bí adìyẹ awó , àti ẹyẹ pòpòndò . Ọ́pọ̀lọpọ̀ àwọn ẹyẹ fún ìdáraya nió wà ní ẹbí yìí. Ẹbí yìí tóbi púpọ̀, lẹ́ẹ̀kọ̀ọ̀kan, wọ́n máa ń pín wọn sí àwọn mọlẹ́bí méjì, Phasianinae, àti Perdicinae. Nígbàmíràn, wọ́n máa ń tọ́jú àwọn ẹbí àti ẹyẹ míràn bí ẹbí yìí. Fún àpẹẹrẹ, àwọn ààjọ American Ornithologists Union kó àwọn Tetraonidae (grouse), Numididae (ẹyẹ awó), àti Meleagrididae (àwọn tòlótòló) as bíi mọ̀lẹ́bí ní ẹbí Phasianidae.
The Phasianidae are a family of heavy, ground-living birds, which includes pheasants, partridges, junglefowl, chickens, turkeys, Old World quail, and peafowl. The family includes many of the most popular gamebirds.[1] The family is a large one and includes 185 species divided into 54 genera. It was formerly broken up into two subfamilies, the Phasianinae and the Perdicinae. However, this treatment is now known to be paraphyletic and polyphyletic, respectively, and more recent evidence supports breaking it up into two subfamilies: Rollulinae and Phasianinae, with the latter containing multiple tribes within two clades. The New World quail (Odontophoridae) and guineafowl (Numididae) were formerly sometimes included in this family, but are now typically placed in families of their own; conversely, grouse and turkeys, formerly often treated as distinct families (Tetraonidae and Meleagrididae, respectively), are now known to be deeply nested within Phasianidae, so they are now included in the present family.
Phasianids are terrestrial. They range in weight from 43 g (1.5 oz) in the case of the king quail to 6 kg (13 lb) in the case of the Indian peafowl. If turkeys are included, rather than classified as a separate family, then the considerably heavier wild turkey capably reaches a maximum weight of more than 17 kg (37 lb). Length in this taxonomic family can vary from 12.5 cm (4.9 in) in the king quail up to 300 cm (120 in) (including the elongated train) in green peafowl, thus they beat even the true parrots in length diversity within a family of birds.[1][2] Generally, sexual dimorphism is greater in larger-sized birds, with males tending to be larger than females. They are generally plump, with broad, relatively short wings and powerful legs. Many have a spur on each leg, most prominently with junglefowl (including chickens), pheasants, turkeys, and peafowl. Some, like quails, partridges, and grouse, have reduced spurs to none at all. A few have two spurs on each of their legs instead of one, including peacock-pheasants and spurfowl. The bill is short and compact, particularly in species that dig deep in the earth for food such as the Mearns quail. Males of the bigger galliform species often boast brightly-coloured plumage, as well as facial ornaments such as combs, wattles, and/or crests.
The Phasianidae are mostly an Old World family, with a distribution that includes most of Europe and Asia (except the far north), all of Africa except the driest deserts, and south into much of eastern Australia and (formerly) New Zealand. The Meleagridini (turkeys) are native to the New World, while the Tetraonini (grouse) are circumpolar; both of these are members of Phasianinae. The greatest diversity of species is in Southeast Asia and Africa. The Congo peacock is specific to the African Congo.
Overall, Rollulinae is restricted to the tropics of East & Southeast Asia and the mountains of Tanzania, Phasianinae have a circumpolar range in the temperate zones of both Eurasia and North America (but also range into the tropics of east and southeast Asia), and Pavoninae have a wide range across Africa, Eurasia, and Australasia in both temperate and tropical zones.
The family is generally sedentary and resident, although some members of the group undertake long migrations, like ptarmigans and Old World quail. Several species in the family have been widely introduced around the world, particularly pheasants, which have been introduced to Europe, Australia, and the Americas, specifically for hunting purposes. Captive populations of peafowl, domestic chickens, and turkeys have also escaped or been released and became feral.
The phasianids have a varied diet, with foods taken ranging from purely vegetarian diets of seeds, leaves, fruits, tubers, and roots, to small animals including insects, insect grubs, and even small reptiles. Most species either specialise in feeding on plant matter or are predatory, although the chicks of most species are insectivorous.
In addition to the variation in diet, a considerable amount of variation exists in breeding strategies among the Phasianidae. Compared to birds in general, a large number of species do not engage in monogamy (the typical breeding system of most birds). The francolins of Africa and some partridges are reportedly monogamous, but polygamy has been reported in the pheasants and junglefowl, some quail, and the breeding displays of peacocks have been compared to those of a lek. Nesting usually occurs on the ground; only the tragopans nest higher up in trees or stumps of bushes. Nests can vary from mounds of vegetation to slight scrapes in the ground. As many as 20 eggs can be laid in the nest, although 7-12 are the more usual numbers, with smaller numbers in tropical species. Incubation times can range from 14–30 days depending on the species, and is almost always done solely by the hen, although a few involve the male partaking in caring for the eggs and chicks, like the willow ptarmigan and bobwhite quail.
The red junglefowl of Southeast Asia is the undomestic ancestor of the domesticated chicken, the most important bird in agriculture, and the wild turkey similarly is the ancestor of the domestic turkey. Several species of pheasants and partridges are extremely important to humans. Ring-necked pheasants, several partridge and quail species, and some francolins have been widely introduced and managed as game birds for hunting. Several species are threatened by human activities.
The clade Phasianidae is the largest of the branch Galliformes, comprising 185 species divided into 54 genera.[3] This group includes the pheasants and partridges, junglefowl chickens, quail, and peafowl. Turkeys and grouse have also been recognized as having their origins in the pheasant- and partridge-like birds.
Until the early 1990s, this family was broken up into two subfamilies: the Phasianinae, including pheasants, tragopans, junglefowls, and peafowls;[4] and the Perdicinae, including partridges, Old World quails, and francolins.[5] Molecular phylogenies have shown that these two subfamilies are not each monophyletic, but actually constitute only one lineage with one common ancestor.[6][7] For example, some partridges (genus Perdix) are more closely affiliated to pheasants, whereas Old World quails and partridges from the genus Alectoris are closer to junglefowls.[6][7]
The earliest fossil records of phasianids date to the late Oligocene epoch, about 30 million years ago.[8]
Taxonomy and ordering is based on Kimball et al., 2021, which was accepted by the International Ornithological Congress. Tribes and subfamily names are based on the 4th edition of the Howard and Moore Complete Checklist of the Birds of the World. Genera without a tribe are considered to belong to tribe incertae sedis.[6][9][10][11]
This is the paraphyletic former ordering of Phasianidae, which primarily grouped genera based on appearance and body plans.[12]
Extinct genus assignment follows the Mikko's Phylogeny Archive[13] and Paleofile.com websites.[14]
Cladogram based on a 2021 study by De Chen and collaborators that sequenced DNA flanking ultra-conserved elements. The extinct Himalayan quail (genus Ophrysia) was not included in the study.[16] The species numbers and the inclusion of the genera Canachites, Ortygornis, Campocolinus and Synoicus follows the list maintained by Frank Gill, Pamela Rasmussen and David Donsker on behalf of the International Ornithologists' Union.[3]
PhasianidaeXenoperdix – forest partridges (2 species)
Arborophila – forest partridges (19 species)
Caloperdix – ferruginous partridge
Rollulus – crested partridge
Melanoperdix – black partridge
Lerwa – snow partridge
Ithaginis – blood pheasant
Tragopan – horned pheasants
Tetraophasis – monal-partridges (2 species)
Lophophorus – monals (3 species)
Rhizothera – partridges (2 species)
Pucrasia – koklass pheasant
Meleagris – turkeys (2 species)
Bonasa – ruffed grouse
Tetrastes – grouse (2 species)
Centrocercus – sage-grouse (2 species)
Dendragapus – grouse (2 species)
Tympanuchus – prairie chickens (3 species)
Lagopus – ptarmigans (3 species)
Falcipennis – Siberian grouse
Canachites – spruce grouse
Tetrao – capercaillies (2 species)
Lyrurus – grouse (2 species)
Perdix – true partridges (3 species)
Syrmaticus – long-tailed pheasants (5 species)
Chrysolophus – pheasants (2 species)
Phasianus – pheasants (2 species)
Catreus – cheer pheasant
Crossoptilon – eared pheasants (4 species)
Lophura – gallopheasants (9 species)
Rheinardia – crested argus
Argusianus – great argus
Afropavo – Congo peafowl
Pavo – peafowls (2 species)
Tropicoperdix – partridges (2 species)
Haematortyx – crimson-headed partridge
Galloperdix – spurfowl (3 species)
Polyplectron – peacock-pheasants (8 species)
Bambusicola – bamboo partridges (3 species)
Gallus – junglefowl (4 species)
Peliperdix – Latham's francolin
Ortygornis – francolins (3 species)
Francolinus – francolins (3 species)
Campocolinus – francolins (3 species)
Scleroptila – francolins (7 species)
Tetraogallus – snowcocks (5 species)
Ammoperdix – desert partridges (2 species)
Synoicus – dwarf quails (4 species)
Margaroperdix – Madagascar partridge
Coturnix – quails (6 species)
Alectoris – rock partridges (7 species)
Perdicula – bush quails (4 species)
Pternistis – spurfowl (24 species)
The Phasianidae are a family of heavy, ground-living birds, which includes pheasants, partridges, junglefowl, chickens, turkeys, Old World quail, and peafowl. The family includes many of the most popular gamebirds. The family is a large one and includes 185 species divided into 54 genera. It was formerly broken up into two subfamilies, the Phasianinae and the Perdicinae. However, this treatment is now known to be paraphyletic and polyphyletic, respectively, and more recent evidence supports breaking it up into two subfamilies: Rollulinae and Phasianinae, with the latter containing multiple tribes within two clades. The New World quail (Odontophoridae) and guineafowl (Numididae) were formerly sometimes included in this family, but are now typically placed in families of their own; conversely, grouse and turkeys, formerly often treated as distinct families (Tetraonidae and Meleagrididae, respectively), are now known to be deeply nested within Phasianidae, so they are now included in the present family.
La Fazanedoj estas familio de birdoj kiuj konsistas el fazanoj kaj perdrikoj, inklude la kokojn (inklude la hejmkokojn), la malnovmondajn koturnojn, la frankolinojn, la lofoforojn kaj la pavojn. La familio estas granda, kaj enhavas el 38 al 46 genrojn depende de la fakuloj kaj el 138 al 180 speciojn. La familio estas foje disigita ĉefe en du subfamilioj, nome la Fazanenoj, kiu enhavas 49 speciojn de fazanoj, kaj la Perdrikenoj, kiu enhavas la 106 restantajn speciojn. Foje oni konsideras ankaŭ aliajn aldonajn familiojn kaj birdojn kiel apartenantaj al tiu familio; tiele la American Ornithologists' Union inkludas la Tetraonedojn (la urogaloj), Numidedojn (numidoj), kaj la Meleagredojn (meleagroj) en Fazanedoj kiel subfamilioj.
Fazanedoj estas disvastiĝantaj en la tuta mondo, escepte de Sudameriko, Antarktio kaj Novzelando.
La fazanoj kaj ties samfamilianoj vivas kiel familio de la Malnova Mondo (escepte la eblaj membroj de la meleagroj), kun distribudo kiu inkludas plej parton de Eŭropo kaj Azio (escepte malproksiman nordon), la tutan Afrikon escepte la plej sekajn dezertojn kaj en multe de orienta Aŭstralio kaj (iam) Novzelando. La plej granda diverseco de specioj estas en Sudorienta Azio kaj Afriko. Inter fazanoj, kun la escepto de la Afropavo, la distribuado estas tute limigita al Azio; la Perdrikenoj havas multe pli disvastigatan distribudon. En sia teritorio ili okupas preskaŭ ĉiun ajn disponeblan habitaton escepte la borealajn arbarojn kaj la tundron.
La familio estas ĝenerale de loĝantaj birdoj, kvankam kelkaj koturnoj entreprenas longajn migradojn. Kelkaj specioj de tiu familio estis amplekse enmetitaj en la tuta mondo, ĉefe la fazanoj kiuj estis enmetitaj en Eŭropon, Aŭstralion kaj Amerikon. Populacioj de pavoj kaj kokoj devenaj el fuĝoj el kaptiveco iĝis en diversaj lokoj sovaĝiĝaj.
Fazanedoj estas surteremaj, surgrunde vivantaj specioj. Ili estas variaj laŭ grando kaj gamas el 43 g, en la kazo de la Blubrusta koturno, al 6 kg en la kazo de la Barata pavo. Estas ĝenerale seksa dimorfismo laŭ grando, ĉar maskloj kutime estas pli grandaj ol inoj. Ili estas ĝenerale diketaj, kun largxaj relative mallongaj flugiloj kaj fortaj kruroj. Multaj havas spronojn en siaj kruroj, karakteroj kunhavata kun la numidoj kaj la meleagroj, sed ne kun aliaj kokoformaj birdoj. La beko estas mallongaj kaj ĝenerale fortaj, ĉefe ĉe la specioj kiuj elfosas por akiri manĝon. Maskloj de la plej grandaj specioj ofte havas brilkoloran plumaron same kiel vizaĝajn ornamaĵojn kiaj bridoj aŭ krestoj.
La fazanoj kaj perdrikoj havas varian dieton, kun manĝo kiu gamas el pure vegetaĵara dieto de semoj, folioj, fruktoj, tubers kaj radikoj, al malgrandaj animaloj inklude insektoj, insektolarvoj kaj eĉ malgrandaj reptilioj. Plej parto de specioj ĉu specialiĝas en manĝo de plantamaterialo aŭ estas predantaj, kvankam la idoj de plej parto de specioj estas insektovoraj.
Krom la variado en dieto estas konsiderinda kvanto de variado en reproduktaj strategion inter la Fazanedoj. Kompare kun birdoj ĝenerale estas granda nombro de specioj kiun ne engaĝiĝas en monogamio (la tipa reprodukta sistemo de plej parto de birdoj). La frankolinoj de Afriko kaj kelkaj perdrikoj estas klare monogamaj, sed poligamio estis konstatita ĉe fazanoj, kokoj, kaj kelkaj koturnoj, dum la reprodukta pariĝoceremonio de pavoj estis komparata kun tiu de masklaro. Nestumado kutime okazas surgrunde; nur la tragopanoj nestumas pli alte sur stumpoj de arbustoj. Nestoj povas varii el amasoj de vegetaĵaro al simplaj grataĵoj engrundaj. La inoj povas demeti ĝis 18 ovojn en la nesto, kvankam 7-12 estas pli kutima nombro, kun pli malgrandaj nombroj ĉe tropikaj specioj. Kovado estas preskaŭ ĉiam farat nur de la ino, kaj daŭras 14–30 tagojn depende de la specio.
Kelkaj specioj de fazanoj kaj perdrikoj estas tre gravaj por homoj. La Bankiva koko de Sudorienta Azio estas la natura praulo de la hejmigita hejmkoko, la plej grava birdo en agrikulturo (Birdobredado). La Komuna fazano, kelkaj perdrikoj kaj koturnoj kaj kelkaj frankolinoj estis amplekse enmetitaj kaj administrataj kiel ĉasbirdoj. Kelkaj specioj estas minacataj pro homa agado.
Oni distingas du subfamiliojn kaj ĉirkaŭ 155 speciojn:
La Fazanedoj estas familio de birdoj kiuj konsistas el fazanoj kaj perdrikoj, inklude la kokojn (inklude la hejmkokojn), la malnovmondajn koturnojn, la frankolinojn, la lofoforojn kaj la pavojn. La familio estas granda, kaj enhavas el 38 al 46 genrojn depende de la fakuloj kaj el 138 al 180 speciojn. La familio estas foje disigita ĉefe en du subfamilioj, nome la Fazanenoj, kiu enhavas 49 speciojn de fazanoj, kaj la Perdrikenoj, kiu enhavas la 106 restantajn speciojn. Foje oni konsideras ankaŭ aliajn aldonajn familiojn kaj birdojn kiel apartenantaj al tiu familio; tiele la American Ornithologists' Union inkludas la Tetraonedojn (la urogaloj), Numidedojn (numidoj), kaj la Meleagredojn (meleagroj) en Fazanedoj kiel subfamilioj.
Los faisánidos (Phasianidae) son una familia de aves del orden Galliformes, entre las que se cuentan los gallos, faisanes, meleagris, pavos, las perdices y otras aves terrestres. Son por lo general robustas, de alas cortas en relación al cuerpo con coloración vistosa, no son aptas para el vuelo de largas distancias. Son granívoras, y complementan su dieta con insectos. Hay 177 especies distribuidas en 46 géneros.
Los machos poseen un plumaje mucho más vistoso que las hembras.
Las hembras, en cambio, tienen un plumaje de color más indefinido, mezclando plumas pardas y grises. Se dedican a cuidar sus nidos y a sus crías y su tamaño es algo menor que el del macho.
Los fasiánidos incluyen los siguientes géneros:[1]
Tanto los nombres de la familia, género y nombre vulgar —faisán— provienen del río Phasis, donde Jasón y los Argonautas nombraron por primera a estas aves y en donde, según la tradición, fueron capturadas para ser introducidas en numerosos territorios posteriormente. Así, en el siglo XII aparece en Francia la palabra fesan, origen de todos los nombre europeos de los faisanes.[2]
Los faisánidos (Phasianidae) son una familia de aves del orden Galliformes, entre las que se cuentan los gallos, faisanes, meleagris, pavos, las perdices y otras aves terrestres. Son por lo general robustas, de alas cortas en relación al cuerpo con coloración vistosa, no son aptas para el vuelo de largas distancias. Son granívoras, y complementan su dieta con insectos. Hay 177 especies distribuidas en 46 géneros.
Faasanlased ehk kanalased (Phasianidae) on lindude sugukond kanaliste (Galliformes) seltsis.
Faasanlaste sugukonda kuulub üle 150 liigi.
Faasanlased on rasked, maas tegutsevad linnud. Sugukond sisaldab näiteks perekondi faasan, püü, džunglikana (Gallus), põldvutt (Coturnix), kalkun (Meleagris) ja paabulind (Pavo).[1][2] Mitmed faasanlased on tuntud kodulinnud.[3] Sugukond on suur ning tihti jaotatakse see mitmeks alamsugukonnaks, näiteks: faasanilaadsed (Phasianinae), kalkunilaadsed (Meleagridinae), Perdicinae ja tedrelaadsed (Tetraoninae).
Faasanlased on suurim kanaliste haru, koosnedes rohkem kui 150 liigist. Kuni 1990. aastate alguseni jaotati sugukond kaheks: Phasianinae - faasanid, džunglikanad, helmesfaasanid ja paabulinnud ning Perdicinae - vutid ja frankoliinkanad.[2] Molekulaarsed uuringud näitavad, et sellised alamsugukonnad pole monofüleetilised ning kuuluvad mõlemad ühise eellasega liini.[4][5] Nõnda on nurmkanad (Perdix) sugulased faasanitele, samas kui vutid (Cotornix) ja perekond Alectoris on lähemad džunglikanadele (Gallus).
Vanim faasanlaste fossiil pärineb 30 miljoni aasta tagusest Hilis-Oligotseenist.[6]
Faasanlased ehk kanalased (Phasianidae) on lindude sugukond kanaliste (Galliformes) seltsis.
Faasanlaste sugukonda kuulub üle 150 liigi.
Faasanlased on rasked, maas tegutsevad linnud. Sugukond sisaldab näiteks perekondi faasan, püü, džunglikana (Gallus), põldvutt (Coturnix), kalkun (Meleagris) ja paabulind (Pavo). Mitmed faasanlased on tuntud kodulinnud. Sugukond on suur ning tihti jaotatakse see mitmeks alamsugukonnaks, näiteks: faasanilaadsed (Phasianinae), kalkunilaadsed (Meleagridinae), Perdicinae ja tedrelaadsed (Tetraoninae).
Faasanlased on suurim kanaliste haru, koosnedes rohkem kui 150 liigist. Kuni 1990. aastate alguseni jaotati sugukond kaheks: Phasianinae - faasanid, džunglikanad, helmesfaasanid ja paabulinnud ning Perdicinae - vutid ja frankoliinkanad. Molekulaarsed uuringud näitavad, et sellised alamsugukonnad pole monofüleetilised ning kuuluvad mõlemad ühise eellasega liini. Nõnda on nurmkanad (Perdix) sugulased faasanitele, samas kui vutid (Cotornix) ja perekond Alectoris on lähemad džunglikanadele (Gallus).
Vanim faasanlaste fossiil pärineb 30 miljoni aasta tagusest Hilis-Oligotseenist.
Fasianidoak (Phasianidae) Galliformes ordenako hegazti-familia bat dira. Familia honetakoak dira, adibidez, faisaiak, oiloak, eperrak, indioilarrak eta lurrean ibiltzen diren beste hegazti batzuk.
Hegazti sendoak izaten dira, eta hegoak laburrak izaten dira gorputzaren tamainarekiko; ez daude moldatuta hegaldi luzeak egiteko. Kolore bizikoak izaten dira espezie asko. Gehienbat graniboroak dira, hau da, aleak jaten dituzte, baina intsektuak ere jaten dituzte. 177 espezie daude 42 generotan banatuak. Batzuetan, bi subfamiliatan bereizita sailkatu ohi dira: Phasianinae eta Perdicinae.
Arrek lumaje ikusgarriagoa dute emeek baino (dimorfismo sexuala). Isatsa luzea eta puntaduna izaten dute, buruan luma berde-urdinxka distiratsuak dituzte, eta bi zirkulu gorri begien inguruan. Lepoan, lepoko gisa, luma txiki zuriak. Gorputza marroixka izaten da.
Emeek, berriz, lumaje ez hain markatua dute, luma arre eta grisekin. Arrak baino txikixeagoak izaten dira.
Eurasian eta Afrikan bizi dira, eta espezie gehienak Asiako hego-ekialdean eta Afrikan bizi dira. Leku irekietan nahiz basoetan bizi dira, hala itsasoaren mailan nola mendialdeetan elurren mugan. Espezie gehienak ez dira migratzaileak, baina espezie gutxi batzuek migrazio luzeak egiten dituzte.
Phasianinae azpifamilia
Perdicinae azpifamilia
Fasianidoak (Phasianidae) Galliformes ordenako hegazti-familia bat dira. Familia honetakoak dira, adibidez, faisaiak, oiloak, eperrak, indioilarrak eta lurrean ibiltzen diren beste hegazti batzuk.
Hegazti sendoak izaten dira, eta hegoak laburrak izaten dira gorputzaren tamainarekiko; ez daude moldatuta hegaldi luzeak egiteko. Kolore bizikoak izaten dira espezie asko. Gehienbat graniboroak dira, hau da, aleak jaten dituzte, baina intsektuak ere jaten dituzte. 177 espezie daude 42 generotan banatuak. Batzuetan, bi subfamiliatan bereizita sailkatu ohi dira: Phasianinae eta Perdicinae.
Arrek lumaje ikusgarriagoa dute emeek baino (dimorfismo sexuala). Isatsa luzea eta puntaduna izaten dute, buruan luma berde-urdinxka distiratsuak dituzte, eta bi zirkulu gorri begien inguruan. Lepoan, lepoko gisa, luma txiki zuriak. Gorputza marroixka izaten da.
Emeek, berriz, lumaje ez hain markatua dute, luma arre eta grisekin. Arrak baino txikixeagoak izaten dira.
Eurasian eta Afrikan bizi dira, eta espezie gehienak Asiako hego-ekialdean eta Afrikan bizi dira. Leku irekietan nahiz basoetan bizi dira, hala itsasoaren mailan nola mendialdeetan elurren mugan. Espezie gehienak ez dira migratzaileak, baina espezie gutxi batzuek migrazio luzeak egiten dituzte.
Aitokanat, vanhalta nimeltään peltokanat (Phasianidae), on kanalintujen heimo, johon kuuluu 49 sukua ja 129 lajia.
Eroina metsäkanoihin aitokanoilla on höyhenettömät sierainaukot ja useimmilla lajeilla myös höyhenettömät nilkat, joissa useiden lajien koirailla on kannukset.[1]
Aitokanat esiintyvät aukeissa elinympäristöissä ja elävät maassa. Ne ovat hyviä juoksemaan ja lentävät vain hätätilanteessa. Ravinnokseen aitokanat käyttävät kasvinosia ja pieniä hyönteisiä.[1]
Aitokanat, vanhalta nimeltään peltokanat (Phasianidae), on kanalintujen heimo, johon kuuluu 49 sukua ja 129 lajia.
Eroina metsäkanoihin aitokanoilla on höyhenettömät sierainaukot ja useimmilla lajeilla myös höyhenettömät nilkat, joissa useiden lajien koirailla on kannukset.
Aitokanat esiintyvät aukeissa elinympäristöissä ja elävät maassa. Ne ovat hyviä juoksemaan ja lentävät vain hätätilanteessa. Ravinnokseen aitokanat käyttävät kasvinosia ja pieniä hyönteisiä.
La famille des Phasianidae regroupe des oiseaux gallinacés comme les perdrix, les cailles, les faisans, les paons et les espèces apparentées : lerva, tétraophases, tétraogalles, francolins, perdicules, ophrysie, xénoperdrix, torquéoles, roulouls, poulette, bambusicoles, galloperdix, ithagine, tragopans, eulophe, lophophores, coqs, hokkis, éperonniers et argus.
Ce sont des oiseaux terrestres de taille petite à grande (de 14 à 350 cm, en ce compris une queue pouvant atteindre 260 cm). Ils ont le corps dodu, le bec court et solide, les ailes arrondies ; selon les espèces, la queue peut être courte ou très longue. Certaines espèces comme les francolins ne volent pas du tout[1]. De même, le plumage est terne ou spectaculaire, en particulier les mâles des espèces à fort dimorphisme sexuel.
Les phasianidés sont répartis dans l'Ancien Monde (avec quelques espèces dans le nord de l'Amérique), avec la plus grande diversité en Asie du Sud-Est et en Afrique. On les trouve aussi bien en milieu ouvert qu'en forêt, du niveau de la mer jusqu'à la limite des neiges.
Seules certaines variétés de phasianidés sont reconnues comme domestiques par la législation française dans la liste officielle du ministère de l'Environnement.
Le clade des Phasianidae est le plus grand de la branche des Galliformes, comprenant plus de 150 espèces. Ce groupe comprend les faisans et les perdrix, les poulets sauvages, les cailles et les paons. Les dindes et les tétras ont également été reconnus comme ayant leurs origines dans les oiseaux ressemblant au faisan et à la perdrix.
Jusqu'au début des années 1990, cette famille était divisée en deux sous-familles : les Phasianinae, comprenant les faisans, les tragopans, les poulets sauvages et les paons[2] ; et les Perdicinae, comprenant les perdrix, les cailles de l'Ancien Monde et les francolins[3]. Les phylogénies moléculaires ont montré que ces deux sous-familles ne sont pas chacune monophylétiques, mais ne constituent en fait qu'une seule lignée avec un ancêtre commun[4],[5]. Par exemple, certaines perdrix (genre Perdix) sont plus étroitement affiliées aux faisans, tandis que les cailles de l'Ancien Monde et perdrix du genre Alectoris sont plus proches des poulets sauvages[4],[5].
Les premiers fossiles de phasianides datent de la fin de l'Oligocène, il y a environ 30 millions d'années[6].
La taxonomie et l'ordre sont basés sur Kimball et al., 2021, qui a été accepté par le Congrès ornithologique international[4],[7],[8],[9] :
Il s'agit de l'ancien ordre paraphylétique des Phasianidae, qui regroupait principalement les genres en fonction de leur apparence et de leurs plans corporels[10].
Cladogramme basé sur une étude réalisée en 2021 par De Chen et ses collaborateurs qui ont séquencé l'ADN flanquant des éléments ultra-conservés. L'ophrysie de l'Himalaya éteinte (genre Ophrysia) n'a pas été incluse dans l'étude[11]. Le nombre d'espèces et l'inclusion des genres Canachites, Ortygornis, Campocolinus et Synoicus suivent la liste tenue par Frank Gill, Pamela Rasmussen et David Donsker au nom de l'Union internationale des ornithologues[12].
Phasianidae RollulinaeXenoperdix (2 espèces)
Arborophila (19 espèces)
Tetraophasis (2 espèces)
Lophophorus (3 espèces)
Rhizothera (2 espèces)
Meleagris (2 espèces)
Tetrastes (2 espèces)
Centrocercus (2 espèces)
Dendragapus (2 espèces)
Tympanuchus (3 espèces)
Lagopus (3 espèces)
Tetrao (2 espèces)
Lyrurus (2 espèces)
Perdix (3 espèces)
Syrmaticus (5 espèces)
Chrysolophus (2 espèces)
Phasianus (2 espèces)
Crossoptilon (4 espèces)
Lophura (9 espèces)
Pavo (2 espèces)
Tropicoperdix (2 espèces)
Galloperdix (3 espèces)
Polyplectron (8 espèces)
Bambusicola (3 espèces)
Gallus (4 espèces)
Ortygornis (3 espèces)
Francolinus (3 espèces)
Campocolinus (3 espèces)
Scleroptila (7 espèces)
Tetraogallus (5 espèces)
Ammoperdix (2 espèces)
Synoicus (4 espèces)
Coturnix (6 espèces)
Alectoris (7 espèces)
Perdicula (4 espèces)
Pternistis (24 espèces)
Parmi celles-ci sont deux espèces éteintes :
) La famille des Phasianidae regroupe des oiseaux gallinacés comme les perdrix, les cailles, les faisans, les paons et les espèces apparentées : lerva, tétraophases, tétraogalles, francolins, perdicules, ophrysie, xénoperdrix, torquéoles, roulouls, poulette, bambusicoles, galloperdix, ithagine, tragopans, eulophe, lophophores, coqs, hokkis, éperonniers et argus.
A dos fasiánidos (Phasianidae) é unha familia de aves da orde dos galiformes, na que están incluídos os galos, faisáns, pavos, pavóns, perdices, paspallases e outras aves terrestres. Conta cunhas 186 especies repartidas en 4 subfamilias, con 46 xéneros.
A familia inclúe moitas das aves de caza máis populares.[2]
Son xeralmente robustas e con plumaxe de cores máis ou menos rechamantes, e coas ás curtas en relación ao corpo, polo que non son axeitadas para voaren a longas distancias. Comen sementes e complementan a súa dieta con insectos. A plumaxe dos machos ten moito máis colorido que a das femias; a súa cola é longa e remata en punta. As femias, de tamaño é un pouco menor que o dos machos, e teñen unha plumaxe de cor máis uniforme, na que se mesturan plumas marróns e grises. Coidan os seus niños e crías con moita dedicación.
O fasiánidos son aves terrestres. O seu tamaño varía entre os 12,5 cm do paspallás chinés (Excalfactoria chinensis) até os 120 cm do pavón verde (Pavo muticus), e o su peso vai desde os 43 g do paspallás chinés aos 6 kg do pavón común (Pavo cristatus). Pero se os pavos se inclúen, como se fai actualmente, en lugar de clasificalos como unha familia separada, o pavo bravo (Meleagris gallopavo) é considerabemente máis pesado, xa que alcanza un peso máximo de máis de 17 kg.[2][3]
Os fasiánidos son, na maioría, unha familia do Vello Mundo, cunha distribución que inclúe a maior parte de Europa e Asia (excepto o extremo norte), toda a África (excepto os desertos máis secos) e, ao sur, habitan tamén en gran parte da Australia oriental e (antigamente) en Nova Zelandia. A subfamilia dos meleagridinos (pavos) son propios do Novo Mundo, mentres que os tetraoninos (pitas do monte e similares) son circumpolares. A maior diversidade de especies está no sueste asiático e en África. O Afropavo congensis é endémico da africana cunca do Congo. A subfamilia dos perdicinos ten unha distribución moito máis estendida: dentro da súa área de distribución ocupan case todos os hábitats dispoñíbeis, agás os bosques boreais e a tundra ártica.
Varias especies de faisáns e de perdices son moi importantes para os seres humanos. O galo banquiva (Gallus gallus) do sueste asiático é o antepasado silvestre do galo doméstico, a ave máis importante da gandaría. Os faisáns comúns (Phasianus colchicus), varias especies de perdices e paspallases e algúns francolíns (Francolinus sp.) foron amplamente introducidos e xestionados como aves de caza. Varias especies de fasiánidos están ameazadas por actividades humanas.
A familia foi descrita en 1821 polo naturalista estadounidense Thomas Horsfield.[4]
Segundo a clasificacion de referencia do Congreso Ornitolóxico Internacional (versión 8.2, 2019), recoñécense as subfamilias seguintes:[5]
O clado Phasianidae é a maior das ramas dos Galliformes, e está composto por máis de 150 especies. Este grupo inclúe os faisáns as perdices e os paspallases, os galos e os pavóns. Os pavos e as pitas do monte e similares tamén foron recoñecidos, xa que teñen as súas orixes ligadas ás dos faisáns e as perdices.
Até o inicio da década de 1990, esta familia estaba dividida en dúas subfamilias: a dos Phasianinae, que incluía os faisáns, tragopáns (Tragopan sp.), galos e pavóns,[6] e a dos Perdicinae, que reunía as perdices, os paspallases do Vello Mundo e o francolíns (Francolinus sp.).[7] Estudos filoxenéticos moleculares demostraron que estas dúas subfamilias non son monofiléticas, senón que constitúen só unhas liñaxes cun antepasado común. Por exemplo, algunhas perdices (as do xénero Perdix) están máis próximas aos faisáns, mentres que as perdices do xénero Alectoris están máis preto dos galos siletres.[8][9]
Relacións filoxnéticas dos galiformes vivos, baseada na obra de John Boyd.[10]
Rollulinae Pavoninae Tetraogallini Gallini Pavonini Polyplectronini Phasianinae Ithaginini Lophophorini Phasianini Tetraonini Centrocercina TetraoninaA dos fasiánidos (Phasianidae) é unha familia de aves da orde dos galiformes, na que están incluídos os galos, faisáns, pavos, pavóns, perdices, paspallases e outras aves terrestres. Conta cunhas 186 especies repartidas en 4 subfamilias, con 46 xéneros.
A familia inclúe moitas das aves de caza máis populares.
Fazanke (lat. Phasianidae) su porodica ptica iz reda kokoški (Galliformes). Sastoji se od fazana, paunova, kokoški i sličnih ptica podjeljenih u 38 rodova i oko 138 vrsta. Često se dijeli na dvije podporodice, Phasianinae, sa 49 vrsta, i Perdicinae, sa 106 ostalih vrsta. Ponekada joj se pripisuju dodatne porodice i vrste. Takve su Tetraonidae (Tetraoninae, tetrijebi), Numididae (Perdicinae, biserke) i Meleagrididae (Meleagridinae, ćurke).
Sastoji se od 4 potporodice[1]:
Fazanke su porodica Starog svijeta, rasprostranjene po većini Europe i Azije (osim dalekog sjevera), u cijeloj Africi (osim u najsušim pustinjama), većini istočne Australije i Novog Zelanda, sa nekoliko vrsta tetrijeba u Sjevernoj Americi. Najviše je vrsta u Jugoistočnoj Aziji i Africi. Fazani su, sa iznimkom kongoanskog pauna, potpuno ograničeni na Aziju; potporodica Perdicinae su mnogo rasprostranjenije. Nastanjuju skoro sva staništa.
U glavnom su ptice stanarice, iako neke daleko migriraju. Nekoliko vrsta je uvedeno na druge kontinente, a posebno fazani u Europu, Australiju i obije Amerike. Neke populacije paunova i kokoški u zatočeništvu su pobjegle i odomaćile se.
Ove su ptice prilagođene životu na tlu. Teže od 43 grama do 6,5 kg. Spolni dimorfizam se uglavnom ogleda u veličini (mužjaci su obično veći od ženki). Kratkih su krila i snažnih nogu. Kljun je kratak i snažan. Mužjaci većih vrsta često imaju šareno perje, krijeste ili sl.
Fazanke imaju različitu ishranu, od biljne do mesojede. Tu spadaju sjemenke, listovi, voće, malene životinje poput insekata pa čak i malenih gmazova. Ptići su uglavnom insektojedi.
Uz varijacije u prehrani postoji mnogo varijacia u strategijama razmnožavanja. Veliki broj vrsta nije monogaman, u odnosu na ostale ptice. Gnijezde se uglavnom na tlu; samo se tragopani gnijezde u grmlju. Gnijezda mogu biti hrpe vegetacije kao i plitke udubine u tlu. Može biti sneseno i 18 jaja, ali je uobičajeno 7-12. Tropske vrste nesu i manje. Ženka skoro uvijek inkubira jaja 14-30 dana, ovisno o vrsti.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: fazanke
Wikivrste imaju podatke o: fazankama Fazanke (lat. Phasianidae) su porodica ptica iz reda kokoški (Galliformes). Sastoji se od fazana, paunova, kokoški i sličnih ptica podjeljenih u 38 rodova i oko 138 vrsta. Često se dijeli na dvije podporodice, Phasianinae, sa 49 vrsta, i Perdicinae, sa 106 ostalih vrsta. Ponekada joj se pripisuju dodatne porodice i vrste. Takve su Tetraonidae (Tetraoninae, tetrijebi), Numididae (Perdicinae, biserke) i Meleagrididae (Meleagridinae, ćurke).
Phasianidae adalah suku unggas tanah yang meliputi ayam hutan, ayam hutan hias, burung puyuh, sempidan, kuau, kuau-kerdil, dan merak.
Burung-burung dalam suku ini banyak menghabiskan waktunya di permukaan tanah. Mereka mempunyai bermacam-macam ukuran, tetapi pada umumnya memiliki sayap yang pendek. Sebagian besar jantan memiliki taji di kakinya dan berukuran lebih besar dari betina. Jantan yang berukuran lebih besar juga biasanya memiliki bulu-bulu hiasan yang berwarna-warni.
Pakan burung-burung Phasianidae umumnya adalah aneka biji-bijian, serangga dan buah buni.
Phasianidae adalah suku burung dengan sejumlah marga atau genera.
Phasianidae adalah suku unggas tanah yang meliputi ayam hutan, ayam hutan hias, burung puyuh, sempidan, kuau, kuau-kerdil, dan merak.
Burung-burung dalam suku ini banyak menghabiskan waktunya di permukaan tanah. Mereka mempunyai bermacam-macam ukuran, tetapi pada umumnya memiliki sayap yang pendek. Sebagian besar jantan memiliki taji di kakinya dan berukuran lebih besar dari betina. Jantan yang berukuran lebih besar juga biasanya memiliki bulu-bulu hiasan yang berwarna-warni.
Pakan burung-burung Phasianidae umumnya adalah aneka biji-bijian, serangga dan buah buni.
Phasianidae adalah suku burung dengan sejumlah marga atau genera.
Fashanaætt (fræðiheiti: Phasianidae) er fjölbreytt ætt hænsnfugla sem telur meðal annars fashana, kornhænur og nytjahænsn. Samband amerískra fuglafræðinga flokkar orraætt, perluhænsn og kalkúnaætt sem undirættir í fashanaætt.
Einkenni á tegundum þessarar ættar eru að þær fljúga lítið, eru breytilegar að stærð en gjarnan holdugar, með breiða, stutta vængi. Margar tegundir eru með spora aftan á leggnum. Karlfuglar hinna stærri tegunda eru oft mjög litskrúðugir. Dæmigerð fæða eru fræ, ásamt nokkrum skordýrum og berjum.
Þessi stóra ætt inniheldur nokkra flokka sem sumir samsvara sérstakri ættkvísl en aðrir eru lausleg flokkun tengdra ættkvísla.
Fashanaætt (fræðiheiti: Phasianidae) er fjölbreytt ætt hænsnfugla sem telur meðal annars fashana, kornhænur og nytjahænsn. Samband amerískra fuglafræðinga flokkar orraætt, perluhænsn og kalkúnaætt sem undirættir í fashanaætt.
Einkenni á tegundum þessarar ættar eru að þær fljúga lítið, eru breytilegar að stærð en gjarnan holdugar, með breiða, stutta vængi. Margar tegundir eru með spora aftan á leggnum. Karlfuglar hinna stærri tegunda eru oft mjög litskrúðugir. Dæmigerð fæða eru fræ, ásamt nokkrum skordýrum og berjum.
Þessi stóra ætt inniheldur nokkra flokka sem sumir samsvara sérstakri ættkvísl en aðrir eru lausleg flokkun tengdra ættkvísla.
I fasianidi (Phasianidae Horsfield, 1821) sono una famiglia di uccelli dell'ordine Galliformes.[1]
Il loro corpo è abbastanza slanciato, breve il collo, la testa piccola, le ali corte e fortemente arrotondate, la coda lunghissima, composta di sedici o diciotto penne disposte a tetto; hanno becco snello, arcuato, debole e munito di uncino, e piedi di media altezza che nei maschi si arricchiscono della presenza di uno sperone. Il piumaggio riveste tutto il corpo, con l'eccezione delle nude guance e dei tarsi: le sue piume sono generalmente grandi e arrotondate, sono eccezionalmente sottili e lunghe, e si allungano, ora all'occipite ora alla nuca, in cuffie e collari; qua e là sono sfilacciate, ed il loro colorito si compone in gradazioni elegantissime. Le femmine sono generalmente più piccole dei maschi, hanno la coda più corta e piumaggio di colori meno appariscenti.
Raramente penetrano all'interno delle foreste, perché hanno bisogno, per soddisfare le loro necessità vitali, di vagare nei campi, nei prati e nelle pianure fertili. Alcune specie si trattengono anche nel più rigido inverno nelle regioni montane, altre invece non si discostano dalle pianure; e tutti possono dirsi molto affezionanti alle proprie abitudini stanziali. Non si può in nessun caso, infatti, dire che compiano veri e propri trasferimenti, soprattutto se si considera l'insufficienza dei loro organi di locomozione. Se infatti i fagiani camminano bene, e non restano dietro a nessun altro gallinaceo nella corsa, il loro volo è, però, faticosissimo, ed essi non vi ricorrono che in casi di necessità estrema.
Gli spostamenti aerei richiedono loro dei robusti colpi d'ala al momento della levata, che producono dei forti e caratteristici rumori; a maggiore altezza invece scivolano con le ali allargate e la coda orizzontale, procedendo abbastanza celermente.
Sul terreno si muovono adagio e con circospezione, con il collo retratto e la bella coda sollevata in modo da evitarle ogni danno a contatto col terreno, e, se devono affrettare l'andatura, piegano il capo più in basso, alzano maggiormente la coda e si aiutano, se è necessario, con le ali; posati sugli alberi, si mantengono dritti e lasciano penzolare quasi verticalmente la lunga appendice.
I sensi dei fagiani sono bene sviluppati. Tra loro vivono in pace per gran parte dell'anno, ma l'epoca degli amori, accendendo la gelosia dei maschi, introduce anche nei loro rapporti frequenti occasioni di lotta. Di natura timida e schiva, amano tenersi, per quanto possono, nascosti tra i cespugli e le erbe. Talvolta possono avvistarsi in luoghi aperti, alla ricerca di cibo. Il maschio è solitario, mentre la femmina dopo la schiusa delle uove ha con sé per alcune settimane la covata. La loro occupazione principale consiste nella ricerca del cibo, prolungata dal mattino alla sera con un breve intervallo nelle ore pomeridiane.
Si nutrono delle sostanze vegetali più disparate, dalle sementi alle bacche ed alle foglie, nonché di diverse specie di insetti.
Come regola generale, questi uccelli sono poligami, ed ogni maschio ama farsi una piccola corte di cinque o sei femmine; spinto da una smania amorosa, per conquistarle gira intorno ad esse in diversi atteggiamenti, drizza le piume del ciuffo e del collo, solleva le ali, il groppone e la coda, fischia in modo sgradevolissimo. Dopo l'accoppiamento si disinteressa della compagna, va in cerca di altre femmine e combatte con altri maschi per il controllo del territorio; la femmina invece si cerca un cantuccio tranquillo, vi pratica, razzolando, una leggera escavazione e, dopo averla sommariamente rivestita, vi depone le proprie uova, sei, otto o magari dodici, che cova per 24-25 giorni. I pulcini presentano, subito dopo sgusciati, un aspetto non diverso da quello degli altri piccoli gallinacei; sono altrettanto vispi, crescono rapidamente e nella seconda settimana di vita sono già in grado di svolazzare e di appollaiarsi sugli alberi; entro due o tre mesi il loro sviluppo è completo, ma fino all'autunno rimangono sotto la protezione dei genitori.
Phasianidae sunt familia avium galliformum ordinis.
Phasianidae sunt familia avium galliformum ordinis.
Fazaniniai (Phasianidae) – vištinių (Galliformes) būrio paukščių šeima. Nedideli ir vidutinio dydžio paukščiai. Šnervės neapaugusios plunksnomis, bet iš viršaus pridengtos oda. Pastaibis neplunksnotas.
Gyvena įvairiausiuose biotopuose. Paplitę visur, išskyrus tundrą ir šiaurinę taigą. Šeimoje 46 gentys ir apie 170-180 rūšių.
Lietuvoje gyvena 3 rūšys ir kelios auginamos.
Fazaniniai (Phasianidae) – vištinių (Galliformes) būrio paukščių šeima. Nedideli ir vidutinio dydžio paukščiai. Šnervės neapaugusios plunksnomis, bet iš viršaus pridengtos oda. Pastaibis neplunksnotas.
Gyvena įvairiausiuose biotopuose. Paplitę visur, išskyrus tundrą ir šiaurinę taigą. Šeimoje 46 gentys ir apie 170-180 rūšių.
Lietuvoje gyvena 3 rūšys ir kelios auginamos.
Kurapka (Perdix perdix) Putpelė (Coturnix coturnix) Fazanas (Phasianus colchicus) Povas (Pavo cristatus). Pav. Bankivinė višta (Gallus gallus)Fazānu dzimta (Phasianidae) ir viena no putnu klases (Aves) vistveidīgo kārtas (Galliformes) dzimtām. Pazīstamākie putni fazānu dzimtā ir fazāni, vistas, paipalas, pāvi, irbes un rubeņi. Tā ir viena no lielākajām putnu dzimtām, tajā ir 184 sugas, kas iedalītas 52 ģintīs un 4 apakšdzimtās.[1]
Lielākā daļa fazānu dzimtas putnu pieder Vecās Pasaules putnu sugām un mājo lielākajā daļā Eiropas un Āzijas (izņemot mūžīgā sasaluma reģionus), Āfrikā, izņemot tuksnešus, Austrālijā, un Jaunzēlandē. Dažas sugas mājo Ziemeļamerikā (tītaru apakšdzimtas (Meleagridinae) un rubeņu apakšdzimtas (Tetraoninae) sugas). Vislielākā sugu daudzveidība sastopama Dienvidaustrumāzijā un Āfrikā. Fazānu dzimtas lielākā daļa putnu ir nometnieki, lai gan dažas paipalu sugas migrē tālus ceļus. Dažas sugas ir introducētas visā pasaulē, īpaši populāri ir fazāni, vistas un pāvi.[2] Visbiežāk sastopamais putns pasaulē ir mājas vista (Gallus gallus domesticus). To skaits 2003. gadā bija apmēram 24 miljardi.[3]
Latvijā sastopamas 6 fazānu dzimtas savvaļas sugas: laukirbe (Perdix perdix lucida), paipala (Coturnix coturnix), mednis (Tetrao urogallus), rubenis (Lyrurus tetrix), mežirbe (Bonasa bonasia) un baltirbe (Lagopus lagopus).[4][5] Baltirbe pēdējos gados Latvijā nav novērota un, iespējams, vairs nav sastopama.[6]
Fazānu dzimtas putni var būt gan ļoti lieli, gan vidēji lieli, gan nelieli putni. Mazākā fazānu dzimtā ir Āzijas zilā paipala (Excalfactoria chinensis),[7] kuras ķermeņa garums ir apmēram 15 cm, svars 31—41 g.[8] Lielākais un garākais ir zaļais pāvs (Pavo muticus), kura garums, asti ieskaitot, ir 3 metri.[9] Toties smagākais no savvaļas putniem ir meža tītars, kura svars var sasniegt 10 kg, bet mājas tītars 20 kg.[10] Salīdzinoši zaļais pāvs sver 5 kg.
Gandrīz visām sugām piemīt dzimumu dimorfisms; tēviņi ir lielāki un krāsaināki kā mātītes, parasti tie ir ļoti krāšņi un dekoratīvi, tiem mēdz būt sekstes, ādas bārdas un cekuli. Kopumā fazānu dzimtas putnu formas ir apaļīgas, to spārni ir plati un salīdzinoši īsi. Kājas spēcīgas un garas, uz pirkstiem trūkst ragveida zvīņas. Ātri skrienot, lai labāk noturētu līdzsvaru, aste un galva atrodas vienā līnijā.[11] Daudziem uz kājām ir pieši. Pieši vistveidīgo kārtā ir tikai vēl pērļvistām. Knābis parasti ir īss, spēcīgs, piemērots zemes rakšanai. To sejas daļa nav apspalvota.
Fazānu dzimtas putni galvenokārt uzturas uz zemes. Tie ir gan visēdāji, gan veģetārieši, gan gaļēdāji, kas pārtiek tikai no dzīvnieku izcelsmes barības. Tie barojas ar dažādām sēklām, lapām, augļiem, saknēm un sīpoliem, maziem rāpuļiem, kukaiņiem, dažādiem bezmugurkaulniekiem.[2]
Dažādām sugām ir dažāda sociālā struktūra. Dažas sugas veido monogāmus pārus, bet lielākā daļa veido harēmus. Šrilankas savvaļas vistas (Gallus lafayetii) veido nelielus barus, kuros ir viena dominantā vista un vairāki gaiļi. Ligzdošana parasti notiek uz zemes. Tikai tragopāni (Tragopan) ligzdu būvē krūmos, paceltu virs zemes. Ligzdas parasti ir izkašātas iedobes vai sabradāts augu paklājs. Dējumā var būt līdz 18 olām, lai gan visbiežāk ir 7—12 olas. Tropu sugām olas ir mazāk kā pārējām. Inkubācijas periods ilgst 14—30 dienas, atkarībā kādai sugai pieder putns.[2]
Dažas fazānu un irbju sugas ir īpaši piesaistījušas cilvēku uzmanību. To sugas ir introducētas daudzās pasaules valstīs, kļūstot par populāriem medību putniem. Pieradinot sarkano savvaļas vistu (Gallus gallus), tika selekcionēta mājas vista (Gallus gallus domesticus), kas kļuvusi par visiecienītāko un biežāk audzēto mājdzīvnieku. Dažas no sugām ir cilvēku un to saimnieciskās darbības apdraudētas, jo zaudē dzīves telpu, vai tās mākslīgi tiek hibridizētas, tādējādi zaudējot izcelsmes ģenētisko materiālu.
Fazānu dzimta (Phasianidae) ir viena no putnu klases (Aves) vistveidīgo kārtas (Galliformes) dzimtām. Pazīstamākie putni fazānu dzimtā ir fazāni, vistas, paipalas, pāvi, irbes un rubeņi. Tā ir viena no lielākajām putnu dzimtām, tajā ir 184 sugas, kas iedalītas 52 ģintīs un 4 apakšdzimtās.
Lielākā daļa fazānu dzimtas putnu pieder Vecās Pasaules putnu sugām un mājo lielākajā daļā Eiropas un Āzijas (izņemot mūžīgā sasaluma reģionus), Āfrikā, izņemot tuksnešus, Austrālijā, un Jaunzēlandē. Dažas sugas mājo Ziemeļamerikā (tītaru apakšdzimtas (Meleagridinae) un rubeņu apakšdzimtas (Tetraoninae) sugas). Vislielākā sugu daudzveidība sastopama Dienvidaustrumāzijā un Āfrikā. Fazānu dzimtas lielākā daļa putnu ir nometnieki, lai gan dažas paipalu sugas migrē tālus ceļus. Dažas sugas ir introducētas visā pasaulē, īpaši populāri ir fazāni, vistas un pāvi. Visbiežāk sastopamais putns pasaulē ir mājas vista (Gallus gallus domesticus). To skaits 2003. gadā bija apmēram 24 miljardi.
De fazantachtigen (Phasianidae) is een familie kleurrijke vogels. Tot deze familie behoren behalve de fazanten onder andere ook de kalkoen, kwartels, patrijzen, de pauw en de kip.
Een grote groep kwartels en hoenders uit Noord- en Zuid-Amerika die sterk op de fazantachtigen lijken, behoren niet tot deze familie, maar vormen een eigen familie: de Odontophoridae.
Het zijn bijna allemaal vogels van Eurazië en Australazië. Een paar geslachten komen uitsluitend voor in Noord- en Midden-Amerika zoals Meleagris (kalkoenen), Bonasa (kraaghoen), Centrocercus (waaierhoenders), Dendragapus (grauw- en blauw sneeuwhoen) en Tympanuchus (prairiehoenders) of zowel Noord-Amerika als Noord-Azië (Lagopus en Falcipennis).
De familie fazantachtigen wordt soms onderverdeeld in onderfamilies zoals kalkoenen, patrijzen, kwartels, frankolijnen, pauwen en fazanten, maar over deze onderverdelingen bestaat geen consensus.
De familie telt 52 geslachten en 182 soorten.[1]
De fazantachtigen (Phasianidae) is een familie kleurrijke vogels. Tot deze familie behoren behalve de fazanten onder andere ook de kalkoen, kwartels, patrijzen, de pauw en de kip.
Een grote groep kwartels en hoenders uit Noord- en Zuid-Amerika die sterk op de fazantachtigen lijken, behoren niet tot deze familie, maar vormen een eigen familie: de Odontophoridae.
Fasanfamilien, vitskapleg namn Phasianidae, er ein biologisk familie av fuglar som samlar fasanar, rapphøner, arten jungelhane, som er rekna som stamfar for tamhøns, vaktlar, frankolinar, påfugl, skogshøns og kalkunar. Familien har om lag 175 artar fordelt på 45 slekter. Fasan er innført til Noreg som jaktfugl, andre artar i Noreg er rapphøne, vaktel og fleire skogshøns.
Fasanar og påfuglar, unntatt kongopåfugl, har utbreiing avgrensa til Asia. Rapphøner og vaktlar har ein mykje vidare distribusjon. Innanfor sitt utbreiingsområde i Eurasia, Afrika og Australia okkuperer dei nesten alle tilgjengelege habitat unntatt boreal skog og tundra. Ville kalkunar har leveområde i Nord-Amerika og Mellom-Amerika og skogshøns held til i tempererte og subarktiske område på den nordlege halvkula, inkluder Nord-Amerika. Det største mangfaldet av artar i denne familien finn ein i Søraust-Asia og Afrika.
Fuglar i familien er generelt standfuglar, unntaka er nokre vaktlar som gjer lange fugletrekk. Fleire artar i familien har vore mykje innførte rundt om i verda, særleg fasanar som har vorte innførte til Europa, Australia og Amerika. Bestandar av tamme påfuglar og høns har òg rømt og vorte forvilla.
Fuglar i denne familien er bakkelevande artar. I storleik varierer dei frå 43 gram i tilfellet med asiablåvaktel, til 6 kg for indiapåfugl og 6,5 kg for storfugl. Det er generelt kjønnsdimorfisme i storleik, hannfuglar tenderer til å vere større enn hoene. Dei er generelt kraftige i kroppsbygging, med breie, relativt korte venger og sterke bein. Mange, men ikkje alle har ein spore på beina, ein funksjon delt med perlehøns, men ingen andre i ordenen hønsefuglar. Nebbet er kort og generelt sterk, særleg hos artar som grev for å skaffe mat. Hannar av dei større artane har ofte fargerik fjørdrakt og dessutan fargerike andlet som kan ha kjøttfulle hudlappar.
Fasanar og rapphøner har eit variert kosthald, med føde henta frå reine vegetariske kjelder som frø, blad, frukt, knollar og røter, til smådyr, som insekt, insektlarver og sjølv små krypdyr. Dei fleste artane i familien er anten spesialistar på føde frå plantemateriale eller dei er predatorar, men ungane til dei fleste artane er insektetande.
I tillegg til variasjonen i kosten er det ein betydeleg variasjon i hekkestrategiar blant Phasianidae. Samanlikna med fuglar generelt er det ei stor mengd artar som praktiserer polygami, men frankolinar i Afrika, nokre rapphøns og lirype kan vere monogame. Reiret blir vanlegvis bygd på bakken, berre fasanar i slekta Tragopan hekkar litt opp i buskar. Reiret kan variere frå konstruksjonar av vegetasjon til små senkingar i bakken. Kullet kan vere på opptil 18 egg , men 7–12 er meir vanleg, med mindre tal hos tropiske artar. Ruginga blir nesten alltid utført av hoa aleine, rugetida er 14–30 dagar avhengig av art.
Fleire artar av fasan og rapphøne er ekstremt viktig for menneske. Jungelhane, Gallus gallus i Søraust-Asia er den ville stamfaren til tamhøns, den viktigaste fuglen i landbruket. Arten fasan, fleire rapphøner, vaktel artar og nokre frankolinar har vorte allment innført og blir forvalta som fuglevilt for jakt. Fleire artar er truga av menneskelege aktivitetar.
Fasanfamilien i rekkjefølgje etter Clementslista versjon 6.8 frå august 2013 [1] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler. [2]
Slekt Alectoris
Slekt Lerwa
Slekt Tetraophasis
Slekt Tetraogallus
Frankolinar med 40 artar i ei slekt
Slekt Ammoperdix
Slekt Perdix
Slekt Rhizothera
Slekt Margaroperdix
Slekt Melanoperdix
Vaktlar 13 artar i 3 slekter
Slekt Xenoperdix
Slekt Arborophila
Slekt Caloperdix
Slekt Haematortyx
Slekt Rollulus
Slekt Bambusicola
Slekt Galloperdix
Fasanar og påfuglar ca. 50 artar over 16 slekter
Skogshøns med slektene Tetrao, Bonasa, Centrocercus, Falcipennis, Lagopus, Dendragapus, Tympanuchus
Slekt Meleagris
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Fasanfamilien Fasanfamilien, vitskapleg namn Phasianidae, er ein biologisk familie av fuglar som samlar fasanar, rapphøner, arten jungelhane, som er rekna som stamfar for tamhøns, vaktlar, frankolinar, påfugl, skogshøns og kalkunar. Familien har om lag 175 artar fordelt på 45 slekter. Fasan er innført til Noreg som jaktfugl, andre artar i Noreg er rapphøne, vaktel og fleire skogshøns.
Fasaner eller fasanfamilien (Phasianidae) er én av fem familier i ordenen av hønsefugler (Galliformes). Familien teller cirka 187 arter (577 taxa), som er fordelt i 51 slekter. Artene er terrestriske og særpreges av sterk kjønnsdimorfisme, der hannene er tydelig større og har spesielt praktfulle fjærdrakter. Artene er endemiske for Den gamle verden og viser størst biologisk mangfold i Sørøst-Asia og Afrika.
Familien er utvilsomt den mest tallrike i hele verden, fordi tamhøns (Gallus domesticus) inngår i denne gruppen. Tamhøns utgjorde per 2011 nær 19 milliarder individer alene ifølge FNs organisasjon for ernæring og landbruk (FAO).[3]
I henhold til HBW Alive inkluderer fasanfamilien nå også de to tidligere familiene kalkuner (Meleagrididae) og skoghøns (Tetraonidae).[2] HBW Alive deler videre inn familien i to underfamilier; Rollulinae, som består av åtte basale slekter med tilsammen 32 arter av primitive jungelrapphøns, og Phasianinae, som består av sju tribus med tilsammen 43 slekter og 155 arter av fasaner og alle andre høns.[2]
Artene er fra små til store og har typisk plump kroppsbygning, et lite hode i forhold til resten av kroppen, et kort og kraftig nebb, korte avrunda vinger, og enten kort (typisk hunner) eller lang (typisk hanner) stjert. Fjærdrakta er enten trist og stusslig (ofte kamuflasjefarget, typisk for hunner) eller praktfull og prangende (typisk for hanner). Mange av artene har dessuten svært kraftige undere ekstremiteter.[2]
Artene er primært terrestriske, men de har et variert levevis og ulike hekkestrategier.[2] De fleste artene er standfugler, men det er noen arter som trekker langt. Fasanfamilien inneholder forholdsvis mange arter som ikke er monogame (det vanligste paringssystemet blant fugler). De lager vanligvis rede på bakken. Så mange som 18 egg kan bli lagt i redet, men 7–12 er et vanligere antall. Tropiske arter legger generelt færre egg. Hos nesten alle arter er hunnen alene om å ruge på eggene, noe hun gjør i 14–30 dager avhengig av art.
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til McGowan & Bonan (2017).[2] Norske navn på arter og grupper følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[1][4] Navn på arter og grupper i parentes er ikke offisielle, men kun midlertidige beskrivelser i påvente av en offisiell beskrivelse.
Nåtidsfuglers basale klader basert på Sibley-Ahlquists taxonomi, 1990[5], inkludert Mesitornithiformes, som er omdiskutert med hensyn til plassering.
Neornithes Palaeognathae
Fasaner eller fasanfamilien (Phasianidae) er én av fem familier i ordenen av hønsefugler (Galliformes). Familien teller cirka 187 arter (577 taxa), som er fordelt i 51 slekter. Artene er terrestriske og særpreges av sterk kjønnsdimorfisme, der hannene er tydelig større og har spesielt praktfulle fjærdrakter. Artene er endemiske for Den gamle verden og viser størst biologisk mangfold i Sørøst-Asia og Afrika.
Familien er utvilsomt den mest tallrike i hele verden, fordi tamhøns (Gallus domesticus) inngår i denne gruppen. Tamhøns utgjorde per 2011 nær 19 milliarder individer alene ifølge FNs organisasjon for ernæring og landbruk (FAO).
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Kurowate[2], bażantowate[3] (Phasianidae) – rodzina ptaków z rzędu grzebiących (Galliformes). Obejmuje gatunki grzebiące, zamieszkujące cały świat poza Antarktydą[4].
Ptaki te charakteryzują się:
Do rodziny należą następujące podrodziny[5][2]:
Kurowate, bażantowate (Phasianidae) – rodzina ptaków z rzędu grzebiących (Galliformes). Obejmuje gatunki grzebiące, zamieszkujące cały świat poza Antarktydą.
Phasianidae é uma família de aves galliformes de corpo robusto, pernas e asas curtas. O grupo é bastante variado e inclui, por exemplo, galinha, codorna, pavão, faisão, perdizes, tetrazes e o peru. A família é grande e inclui 184 espécies divididas em 54 gêneros[1]. É comumente dividida em duas subfamílias: a Phasianinae e a Perdicinae. No entanto, agora se sabe que esse tratamento é parafilético e evidências mais recentes apoiam que sua divisão se dê em três subfamílias: Rollulinae, Phasianinae e Pavoninae. Algumas vezes algumas outras famílias e aves são tratadas como parte dessa família, por exemplo, na União Americana de Ornitologia incluem os Tetraonidae, Numididae e Meleagrididae como subfamílias incluidas em Phasianidae.
Os fasianídeos são aves terrestres. Elas pesam geralmente entre 43g (no caso da Codorna rei) até 6kg (no caso do Pavão-azul. Se incluirmos os perus (que geralmente é classificado em uma família separada) e considerarmos que um peru selvagem pesado pode chegar a pesar 17kg, este seria a ave mais pesada. O comprimento nesta família taxonômica pode variar de 12,5 cm na codorna rei até 300 cm no pavão verde(se considerarmos sua cauda), assim, eles superam até mesmo os verdadeiros papagaios em diversidade de comprimento dentro de uma família de pássaros.[2][3] São geralmente rechonchudos, com asas largas e relativamente curtas e pernas poderosas. Muitos têm um esporão em cada perna, principalmente galos, faisões, perus e pavões. Em outros, como codornizes e perdizes, as esporas se reduziram a quase nada. Outros chegam a ter duas esporas em cada perna, como os Francolins e o Faisão-eperonier.
Geralmente, o dimorfismo sexual é grande nas aves maiores, com os machos sendo maiores que as fêmeas. Os machos das espécies galiformes maiores costumam ostentar uma plumagem de cores vivas, bem como ornamentos faciais, como pentes, barbelas e/ou cristas.
Phasianidae é uma família de aves galliformes de corpo robusto, pernas e asas curtas. O grupo é bastante variado e inclui, por exemplo, galinha, codorna, pavão, faisão, perdizes, tetrazes e o peru. A família é grande e inclui 184 espécies divididas em 54 gêneros. É comumente dividida em duas subfamílias: a Phasianinae e a Perdicinae. No entanto, agora se sabe que esse tratamento é parafilético e evidências mais recentes apoiam que sua divisão se dê em três subfamílias: Rollulinae, Phasianinae e Pavoninae. Algumas vezes algumas outras famílias e aves são tratadas como parte dessa família, por exemplo, na União Americana de Ornitologia incluem os Tetraonidae, Numididae e Meleagrididae como subfamílias incluidas em Phasianidae.
Phasianidae este o familie de păsări din care face parte, printre altele, fazanul și potârnichea.Este o familie de păsări a cărei principală caracteristică este adaptabilitatea și rezistența la noi medii de habitat.
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificarePhasianidae este o familie de păsări din care face parte, printre altele, fazanul și potârnichea.Este o familie de păsări a cărei principală caracteristică este adaptabilitatea și rezistența la noi medii de habitat.
Fasanfåglar (Phasianidae) är en familj fåglar i ordningen hönsfåglar. Taxonomin för ordningen hönsfåglar är komplicerad och under diskussion. Tidigare behandlades skogshöns och kalkoner som egna familjer, men DNA-studier har visat att dessa är en del av Phasianidae. Å andra sidan placeras numera pärlhönsen i en egen familj.[1]
Även inom familjen har DNA-studier omkullkastat tidigare teorier om inbördes släktskap. Exempelvis står rapphönsen i Perdix snarare närmare äkta fasaner än övriga rapphönsliknande fåglar och frankolinerna är inte alls varandras närmaste släktingar. Listan med släkten nedan följer Clements et al 2017:[1]
Wikispecies har information om Phasianidae.
Wikimedia Commons har media som rör Fasanfåglar.
Fasanfåglar (Phasianidae) är en familj fåglar i ordningen hönsfåglar. Taxonomin för ordningen hönsfåglar är komplicerad och under diskussion. Tidigare behandlades skogshöns och kalkoner som egna familjer, men DNA-studier har visat att dessa är en del av Phasianidae. Å andra sidan placeras numera pärlhönsen i en egen familj.
Sülüngiller (Phasianidae), tavuksular (Galliformes) takımından uçamayan kuşlardan oluşan bir kuş familyası.
Vücutları oldukça ince, boyunları kısa, başları küçük, kanatları kısa ve son derece yuvarlaktır. On altı ila on sekiz arası tüyden oluşan kuyrukları uzundur. İnce, kıvrımlı ve güçsüz gagaları kancalıdır. Orta boydaki ayakları, erkeklerde bir çıkıntı geliştirmiştir. Tüyler, çıplak yanakları ve ayak bilekleri hariç bütün vücudu kaplar. Tüyleri genel olarak büyük ve yuvarlak olup istisnai bir biçimde ince ve uzundur. Bazen kafa arkasında (oksiput), göz çevresinde ve boyun bölgesinde daha da uzayabilirler. Yer yer saçılır ve renkleri çok ışıltılı olmasalar da gösterişli tonlara sahiptir. Dişileri genel olarak erkeklerden daha küçük olup kuyrukları daha kısadır ve renk olarak daha sadedirler.
Sülüngiller (Phasianidae), tavuksular (Galliformes) takımından uçamayan kuşlardan oluşan bir kuş familyası.
Фаза́нові (Phasianidae) — родина птахів з ряду куроподібних. Налічує 4 підродини.
Живуть фазанові в різноманітних умовах — у лісах (але тайги уникають), степах, пустелях, горах, культурному ландшафті; багато видів тяжіють до чагарникових заростей. Фазанові живляться в основному рослинними кормами. Вони збирають корм виключно на землі, розкопуючи при цьому ґрунт (тільки фазан не риє в землі), або скльовує їжу з кущів, до яких можуть дотягнутися дзьобом.
Всі фазанові гніздяться на землі. Багато видів моногамні, але у висиджуванні пташенят і їх вихованні самці зазвичай не беруть участь.
Більшість видів живе осіло, деякі кочують або навіть відлітають на зиму.
Фазанові належать до числа цінних мисливських птахів. Деякі види одомашнені, багато перебувають під охороною.
Це незавершена стаття з орнітології.
Фаза́нові (Phasianidae) — родина птахів з ряду куроподібних. Налічує 4 підродини.
Họ Trĩ (danh pháp khoa học: Phasianidae) là một họ chim, chứa các loài trĩ, công, cút, gà gô, gà lôi, gà so, gà tiền, gà rừng, gà nhà. Họ này là một họ lớn, chứa khoảng 38-53 chi và khoảng 159-182 loài (tùy quan điểm phân loại) còn sinh tồn. Họ này đôi khi cũng được tách ra thành 2 phân họ, là phân họ Trĩ (Phasianinae), chứa trên 52 loài trĩ, công, gà lôi, gà tiền, gà rừng; và phân họ Gà gô (Perdicinae), chứa trên 107 loài còn lại (cút, gà gô, gà so, đa đa). Đôi khi các họ bổ sung cũng được coi là một phần của họ này; ví dụ Hiệp hội điểu học Bắc Mỹ còn gộp cả các họ như Meleagrididae (2 loài gà tây), Tetraonidae (18 loài gà thông) và Numididae (6 loài gà Phi) vào trong họ Phasianidae như là các phân họ có danh pháp tương ứng là Meleagridinae, Tetraoninae và Numidinae. Một số tác giả khác chỉ gộp 2 họ đầu tiên vào trong họ Trĩ như là các tông Meleagrini và Tetraonini của phân họ Phasianinae. Tuy nhiên ở đây sẽ coi chúng như là các họ riêng độc lập, do vẫn còn tranh cãi trong vấn đề này.
Trĩ và các đồng minh của nó là một họ chim của Cựu thế giới, với sự phân bố bao gồm phần lớn châu Âu và châu Á (ngoại trừ vùng cực bắc), cũng như gần như hầu hết châu Phi (ngoại trừ các sa mạc khô cằn nhất); kéo dài tới miền đông Australia và New Zealand (trước đây). Sự đa dạng lớn nhất về loài nằm tại Đông Nam Á và châu Phi. Trong số này, phân họ Trĩ có sự phân bố gần như chỉ hạn chế tại châu Á (ngoại trừ công Congo); phân họ Gà gô có sự phân bố rộng hơn. Trong phạm vi vùng sinh sống của mình, chúng chiếm lĩnh hầu hết mọi môi trường sống có thể, ngoại trừ các vùng lãnh nguyên và rừng cận Bắc cực.
Các thành viên trong họ này nói chung thường sống cố định và không di trú theo mùa, mặc dù một vài loài chim cút có thể di trú theo mùa trên một khoảng cách lớn. Một vài loài trong họ đã được du nhập rộng khắp trên thế giới, cụ thể là các loài trĩ đã được du nhập vào châu Âu, Australia và châu Mỹ. Các quần thể gà nhà nuôi nhốt (khắp thế giới) cũng nhiều khi thoát khỏi nơi nuôi giữ và trở thành những động vật thuần hóa sống hoang dã.
Các thành viên trong họ Phasianidae là các loài sinh sống trên mặt đất. Chúng dao động về kích thước, cân nặng, từ 43 g như ở chim cút ngực lam tới 6 kg trong trường hợp của công lam. Nói chung họ này có dị hình giới tính về kích thước, với chim trống có xu hướng to lớn hơn chim mái. Chúng nói chung tròn trĩnh, với hai cánh tương đối ngắn và rộng và các chân khỏe. Nhiều loài có cựa trên chân, một đặc trưng chia sẻ với gà Phi và gà tây, nhưng không với các dạng khác trong bộ Gà. Mỏ ngắn và nói chung khỏe, cụ thể là ở các loài phải đào bới để kiếm ăn. Con trống ở các loài to lớn thường có bộ lông sặc sỡ cũng như có cấu trúc trang điểm trên mặt như các yếm thịt hay mào.
Các loài trong họ này có thức ăn không giống nhau, với nguồn thức ăn từ thuần túy thực vật như hạt, lá, quả, củ, rễ tới các động vật nhỏ như côn trùng, ấu trùng của côn trùng và thậm chí cả các loài bò sát nhỏ. Phần lớn các loài hoặc là chuyên biệt hóa ăn thực vật hay săn mồi, mặc dù con non của phần lớn các loài là ăn côn trùng.
Ngoài các khác biệt về khẩu phần ăn uống, ở đây còn có khác biệt đáng kể trong chiến lược sinh sản trong họ Phasianidae. So với chim nói chung, trong họ này một lượng lớn các loài không có quan hệ một vợ một chồng (hệ thống sinh sản điển hình ở phần lớn các loài chim). Mặc dù có ghi nhận cho thấy các loài đa đa ở châu Phi và một vài loài gà gô có quan hệ kiểu một vợ một chồng, nhưng sự đa phu đa thê được ghi nhận ở các loài trĩ và gà rừng, một vài loài cút, và kiểu quyến rũ tình dục ở các loài công thì có thể được xem là một dạng của sân tìm đôi. Chúng nói chung làm tổ trên mặt đất nhưng các loài gà lôi trong chi Tragopan lại làm tổ trên cây. Tổ của chúng có thể là các ụ đắp từ lá cây tới các hốc đào bới nông vào trong lòng đất. Chúng có thể đẻ tới 18 trứng mỗi tổ, nhưng thông thường chỉ 7-12 quả, với số lượng nhỏ hơn thấy ở các loài vùng nhiệt đới. Việc ấp trứng gần như chỉ do con mái đảm nhiệm và chu kỳ này kéo dài khoảng 14-30 ngày, phụ thuộc vào từng loài.
Một vài loài trong họ này có tầm quan trọng lớn đối với con người. Gà rừng ở Đông Nam Á là tổ tiên hoang dã của gà nhà, loại gia cầm quan trọng nhất trong chăn nuôi trên toàn thế giới. Trĩ đỏ, một vài loài gà gô, chim cút, đa đa được du nhập và quản lý như là chim để săn bắn. Tuy nhiên, một vài loài bị đe dọa do các hoạt động săn bắn và tàn phá môi trường của con người.
Liệt kê dưới đây theo phân loại truyền thống với 2 phân họ: Perdicinae và Phasianinae.
Các phân loại gần đây dựa theo các nghiên cứu phát sinh chủng loài, phân chia họ này thành 3 phân họ với một số chi bị chia tách, do định nghĩa theo kiểu truyền thống là cận ngành hay đa ngành. Bên cạnh đó, hai họ Meleagrididae và Tetraonidae cũng được nhập vào đây (trong phân họ Phasianinae) để bảo đảm tính đơn ngành của họ Trĩ nghĩa rộng.
Chi Ptilopachus với 1 loài (Ptilopachus petrosus) và đa đa Nahan (Francolinus nahani, hiện nay gọi là Ptilopachus nahani hoặc Acentrortyx nahani) được một số tác giả xếp vào phân họ Ptilopachinae của họ Odontophoridae, nhưng chưa chắc chắn.[1]
Sự phân chia trong phạm vi họ Phasianidae vẫn còn gây nhiều vấn đề. Các bài viết của Bao et al. (2010),[2] Bonilla et al. (2010),[3] Crowe et al. (2006a, b), [4][1] Kan et al. (2010),[5] Kimball và Braun (2008),[6] Kimball et al. (2011),[7] Kriegs et al. (2007),[8] Liu et al. (2012),[9] Meng et al. (2008)[10] và Shen et al. (2010)[11] đưa ra các câu trả lời khác nhau về việc các bộ phận khác nhau của Phasianidae có liên quan tới nhau như thế nào. Điều này đặc biệt đúng khi xem xét các cây phát sinh dựa trên các gen khác nhau trong tài liệu bổ trợ của Shen et al. cũng như trong Liu et al. (2012).[11][9] Dường như có sự đồng thuận rộng nhưng không hoàn toàn về việc gà so châu Á (Rollulinae) là cơ sở (xem Liu et al. (2012)[9] để biết thêm về quan điểm trái nghịch), và nhóm chứa Gallus là chị - em với nhóm chứa Phasianinae, nhưng vị trí của nhóm chứa công và gà tiền (Pavonini và Polyplectronini) và thậm chí vị trí của Tetraogallini cũng gây ra vấn đề (cũng như tổ chức nội bộ của nó). Đôi khi các tông này gộp nhóm gần Gallini trong các cấu hình khác nhau, đôi khi chúng lại không trong cùng nhánh với Gallini và Phasianinae. Hiện tại sự đồng thuận dường như nghiêng về phía gộp cả 4 nhóm này cùng nhau (Pavonini, Polyplectronini, Gallini và Tetraogallini) như là phân họ Pavoninae nhưng bỏ ngỏ trật tự phân nhánh ở trạng thái chưa dung giải được. Việc phân chia phân họ Phasianinae đã từng là khá rắc rối, nhưng bức tranh thích hợp hiện đã nổi rõ. Trật tự phân nhánh trong bài lấy theo Kimball et al. (2011),[7] với phân tích trong đó sử dụng nhiều nhất các loài trong phân họ. Ngoài việc đưa vào phân tích nhiều đơn vị phân loại hơn thì nó là khá giống như các kết quả của Kimball & Braun (2008).[6] Trong bài này thì sự phân chia phân họ này thành các tông giúp làm rõ mối quan hệ giữa các nhóm khác nhau. Các tông này nói chung nói chung tương ứng với những gì người ta cho là việc gộp nhóm tự nhiên. Sự sắp xếp trong Bao et al. (2010) nói chung là phù hợp với sắp xếp hiện tại của phân họ Phasianinae.[2] Crowe et al. (2006a) gọi ý rằng gà tây (Meleagris) và gà gô (Perdix) có thể là các đơn vị phân loại chị - em, nhưng điều này nhận được rất ít hỗ trợ trong các phân tích muộn hơn.[4] Không ngạc nhiên khi một phần trong tái tạo cây phát sinh chủng loài họ Phasianidae là di chuyển một vài loài sang các chi mới. Crowe et al. (2006a) phát hiện 2 loài bị đặt sai vị trí hoàn toàn: gà gô đá (Ptilopachus petrosus) và gà gô Nahan (Ptilopachus nahani) với cả hai có vị trí chính xác là thuộc họ Cút Tân thế giới (Odontophoridae).[4] Khi Crowe et al. (1992) tổ chức lại chi Francolinus (gà gô), các tác giả đã lưu ý rằng “gà gô” Nahan dường như không thuộc về chi này.[12] Sự sắp xếp lại này được hỗ trợ trong các nghiên cứu muộn hơn, nhưng một loài gà gô khác lại gây ra vấn đề. Gà gô mào (Francolinus sephaena) được họ gán lại vào chi Peliperdix thì hiện tại có danh pháp chính thức là Dendroperdix sephaena, mặc dù nó vẫn nằm bên trong tông Gallini. Eo et al. (2009) đưa ra một vài lưu ý rằng một số chi mà hiện tại coi là thuộc Phasianidae (Haematortyx, Melanoperdix, Rhizothera, Galloperdix). [13] Trong khi nó gợi ý sự cần thiết của việc khảo sát kỹ lưỡng hơn đối với các chi này, nhưng trong bài này không sử dụng sự sắp xếp của bài viết đó. Trên thực tế Sun et al. (2014) tìm thấy rằng Haematortyx và Galloperdix nằm gần với Polyplectron,[14] ở vị trí rất khác so với vị trí trong Eo et al.. Crowe et al. (2006a) không tìm thấy mối quan hệ chị em giữa nhánh Ptilopachus + Odontophoridae nghĩa hẹp với Phasianidae cũng như không tìm thấy chứng cứ cho thấy Phasianidae lồng sâu bên trong nhánh Ptilopachus + Odontophoridae.[4] Các chi mà Eo et al. lưu ý hiện tại được xếp ở bài này là trong họ Phasianidae, nhưng rất có thể một số hoặc thậm chí toàn bộ các chi này rất có thể là thuộc về Odontophoridae.
Rollulinae
Pavoninae
Gallini
Pavonini
Ithaginini
Lophophorini
Phasianini
Centrocercina
Họ Trĩ (danh pháp khoa học: Phasianidae) là một họ chim, chứa các loài trĩ, công, cút, gà gô, gà lôi, gà so, gà tiền, gà rừng, gà nhà. Họ này là một họ lớn, chứa khoảng 38-53 chi và khoảng 159-182 loài (tùy quan điểm phân loại) còn sinh tồn. Họ này đôi khi cũng được tách ra thành 2 phân họ, là phân họ Trĩ (Phasianinae), chứa trên 52 loài trĩ, công, gà lôi, gà tiền, gà rừng; và phân họ Gà gô (Perdicinae), chứa trên 107 loài còn lại (cút, gà gô, gà so, đa đa). Đôi khi các họ bổ sung cũng được coi là một phần của họ này; ví dụ Hiệp hội điểu học Bắc Mỹ còn gộp cả các họ như Meleagrididae (2 loài gà tây), Tetraonidae (18 loài gà thông) và Numididae (6 loài gà Phi) vào trong họ Phasianidae như là các phân họ có danh pháp tương ứng là Meleagridinae, Tetraoninae và Numidinae. Một số tác giả khác chỉ gộp 2 họ đầu tiên vào trong họ Trĩ như là các tông Meleagrini và Tetraonini của phân họ Phasianinae. Tuy nhiên ở đây sẽ coi chúng như là các họ riêng độc lập, do vẫn còn tranh cãi trong vấn đề này.
Фаза́новые (лат. Phasianidae) — обширное семейство курообразных птиц (Galliformes), часто делится на несколько более мелких самостоятельных подсемейств.
Растительная и смешанная пища, выраженные вторичные половые признаки самцов (половой диморфизм), часто встречающаяся полигамия, значительное число яиц одной кладки, способ устройства гнезда, располагаемого в большинстве случаев на земле, характер и поведение птенцов, наконец, образ жизни — все эти признаки для фазановых в равной мере характерны, как и для курообразных вообще.
В широком смысле слова к фазановым относятся те курообразные, которые обладают очень глубокими вырезками на заднем краю грудной кости — вырезками, превосходящими половину длины этой кости, а также более короткой основной фалангой заднего пальца, чем соответственная фаланга третьего пальца.
В отличие от семейства гоациновых (Opisthocomidae; ныне причисляется к отряду кукушкообразных) киль грудины хорошо развит; в отличие от семейства гокко (Cracidae) и семейства большеногов (Megapodiidae) — задний палец расположен выше передних.
В этом смысле к фазановым принадлежит большинство настоящих курообразных птиц с довольно коротким, изогнутым и крепким клювом, щелевидные ноздри которого обыкновенно прикрыты голыми пластинками; сравнительно небольшой головой и сильной шеей; часто с голыми, неоперёнными местами на голове, в особенности вокруг глаз, и иногда с мясистыми выростами на подбородке, возле ушей или на лбу и темени; короткими округленными крыльями; с сильными и грубыми ногами, приспособленными для ходьбы и для разрывания земли.
Из ряда признаков, характеризующих это подсемейство, заслуживают внимания шпоры, почти всегда существующие на ногах у самцов, затем короткие, сильно округленные крылья, обыкновенно длинный и широкий, кровлеобразный хвост из 12—18 перьев, из которых средние нередко удлинены, наконец, расширенный в форме горизонтальной пластинки соответственно сильному развитию хвостовых перьев остистый отросток последнего хвостового позвонка.
Различия между самцами и самками выражено здесь особенно резко. Самцы вообще отличаются блестящим, часто очень ярким оперением.
Оседлые птицы, живущие в лесах и кустарниках. Плохо и неохотно летают, хорошо бегают.
Питаются растительной и отчасти смешанной пищей.
Во время гнездования между самцами происходят жестокие бои. Полигамия составляет правило.
Яйца (6—10 и больше) кладутся на землю в углубление, выстилаемое сухими листьями и хворостом. Птенцы уже на третьей неделе могут взлетать на деревья. После вывода птенцов большинство соединяется в небольшие смешанные стаи.
Phasianidae способны к спариванию между различными видами и даже родами и образование гибридов.
Некоторые из гибридов, как, например, гибриды от самцов обыкновенного фазана (Phasianus colchicus) и самок зелёного фазана (P. versicolor) или гибриды внутри рода Gallus, являются фертильными, то есть могут размножаться. В птичниках нередко встречаются гибриды между видом домашнего петуха и родами Phasianus и Lophura.
Ранее фазановых было принято делить на шесть групп (подсемейств): тетеревиных (Tetraoninae), куропатковых (Perdicinae), древесных кур, или зубчатоклювых куропаток (Odontophorinae), фазановых в узком смысле (Phasianinae), павлиновых (Pavoninae) и цесарковых (Numidinae). В более современных классификациях зубчатоклювые куропатки и цесарковые выведены в отдельные семейства — соответственно Odontophoridae и Numididae, павлиновые утратили статус подсемейства. В то же время в ранге подсемейства к фазановым добавлены индейковые, ранее считавшиеся самостоятельным семейством (Meleagrididae).
В настоящее время семейство подразделяется на четыре больших подсемейства:
У представителей тетеревиных и куропатковых в отличие от других фазановых на голове, за исключением одной полоски над глазами, нет неоперённых мест. Тетеревиные, в частности, отличаются оперёнными ноздрями и оперённой цевкой. У куропатковых ноздри прикрыты голой чешуйкой, а плюсна покрыта щитками.
Цесарковые отличаются от подсемейства фазановых коротким хвостом. Удлинённый хвост у фазановых крышеобразный (у павлинов — плоский).
Фаза́новые (лат. Phasianidae) — обширное семейство курообразных птиц (Galliformes), часто делится на несколько более мелких самостоятельных подсемейств.
Растительная и смешанная пища, выраженные вторичные половые признаки самцов (половой диморфизм), часто встречающаяся полигамия, значительное число яиц одной кладки, способ устройства гнезда, располагаемого в большинстве случаев на земле, характер и поведение птенцов, наконец, образ жизни — все эти признаки для фазановых в равной мере характерны, как и для курообразных вообще.
雉科（学名：Phasianidae）在生物分类学上是鸟纲鸡形目的一个科。
.png){kind=small}
这是一篇雞形目小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
キジ科（キジか、学名 Phasianidae）は、鳥綱キジ目に属する科。
アフリカ大陸、オーストラリア大陸、北アメリカ大陸、南アメリカ大陸、ユーラシア大陸
体型は丸型に近いものが多い。足はがっしりとしており、地上生活に適している形態をした種が多い。
骨格上の特色として第2掌骨の下突起があることがあげられるが、ホロホロチョウ亜科では欠如している。
生活は基本的には地上性だが、クジャク類、ライチョウ類では樹上性を示す種もある。しかし、全ての種が地上採餌を主としており、足で落ち葉を掻き分ける行為や砂浴びを行う。
食性は雑食性がほとんどで、植物の種子や昆虫類、地上の小動物などを食べる。
地上生活が主のため外敵に狙われることも多く、子孫を残すため他の科の鳥類と比べて多卵の種が多い。家禽であるニワトリの採卵用の品種は、この性質を特に伸ばして品種改良され、ほぼ毎日産卵する。
長距離を飛ぶことは出来ないが、短距離ならかなりの高速で飛ぶ。家禽化されたものを除き、飛翔力を失った種はいない[1]。
シチメンチョウ亜科、ライチョウ亜科、キジ亜科の3亜科を含む[2]。キジ亜科からヤマウズラ亜科を独立させる説もある。
また、キジ科の範囲を狭め、キジ科からシチメンチョウ科とライチョウ科を独立させる説[3]、シチメンチョウ科のみを独立させる説[4]、ライチョウ科のみを独立させる説もある。逆に、ハウズラ科（ナンベイウズラ科）とホロホロチョウ科をハウズラ亜科（ナンベイウズラ亜科）・ホロホロチョウ亜科として含めることもある。
꿩과(Phasianidae)는 닭목에 속하는 과이다. 꿩류, 메추라기, 공작, 닭 등이 속한다.
다음은 해킷 등(Hackett et al.)의 연구에 기초한 분자생물학적 계통 분류이다.[1]
닭기러기류 닭목 좁은 의미의 닭목
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(cropped).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_Photograph_By_Shantanu_Kuveskar.jpg)
.jpg)
,_Zoo_de_Ciudad_Ho_Chi_Minh,_Vietnam,_2013-08-14,_DD_01.JPG)
.jpg)
_-_Meleagris_gallopavo_(white_background).jpg)
.jpg)
_(cropped).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_A.jpg)
_-_Meleagris_gallopavo_(white_background).jpg){kind=small}
