Acanthosomatinae
Binomas AcanthosomatidaeAugalėdės skydblakės (lot. Acanthosomatidae, angl. Acanthosomatid bugs, Shield bugs) – blakių pobūrio šeima.
Šios blakės yra artimai giminiškos ir sunkiai atskiriamos nuo tikrųjų tikrųjų skydblakių. Tai 5-24 mm ilgio žali, rudi ar margi vabzdžiai. Jie minta tik augaliniu maistu.
Paplitusios visame pasaulyje, daugiausia šiltuose kraštuose – šeimai priskiriama apie 250 rūšių. Europoje gyvena 11 rūšių[1], Lietuvoje – 8 rūšys[2].
Augalėdės skydblakės (lot. Acanthosomatidae, angl. Acanthosomatid bugs, Shield bugs) – blakių pobūrio šeima.
Šios blakės yra artimai giminiškos ir sunkiai atskiriamos nuo tikrųjų tikrųjų skydblakių. Tai 5-24 mm ilgio žali, rudi ar margi vabzdžiai. Jie minta tik augaliniu maistu.
Paplitusios visame pasaulyje, daugiausia šiltuose kraštuose – šeimai priskiriama apie 250 rūšių. Europoje gyvena 11 rūšių, Lietuvoje – 8 rūšys.
Kielwantsen (Acanthosomatidae) zijn een familie van insecten die behoren tot de wantsen (Heteroptera). De groep werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Victor Antoine Signoret in 1864. Ze worden ook wel schildwantsen genoemd.
De 6 tot 18 millimeter in lengte, kleine tot middelgrote wantsen hebben in vergelijking met de andere vertegenwoordigers van de superfamilie Pentatomoidea een meer langwerpig eivormig tot vliegervormig lichaam. Het driehoekige schildje (scutellum) is niet verbreed en is ongeveer half zo lang, of minder dan half zo lang als de abdomen. De antennes zijn vijfledig. De tarsen zijn tweeledig. In de lengterichting aan de onderkant van het lichaam hebben ze een opvallende kiel. Aan de onderzijde van de derde buiksegment is een langgerekte doorn die naar voren gericht is. Vandaar de Duitse namen Bauchkielwanzen en Stachelwanzen en de Nederlandse naam kielwantsen. Net als veel andere wantsensoorten hebben wantsen uit de familie kielwantsen stinkklieren.
Kielwantsen komen overal ter wereld voor, maar het belangrijkste verspreidingsgebied zijn streken in gematigde breedtegraden en de subtropen. De twee onderfamilies Blaudusinae en Ditomotarsinae worden alleen op het zuidelijk halfrond gevonden behalve in Nieuw-Zeeland. De soorten die behoren tot de onderfamilie Acanthosomatinae komt vooral veel voor in het noordelijk halfrond maar komt ook met een endemisch (geïsoleerd) geslacht, Rhopalomorpha voor in Nieuw-Zeeland.
De Holarctische vertegenwoordiger van de familie zijn relatief goed onderzocht. De meeste soorten leven in bomen of struiken. Over de Australische soorten is echter weinig bekend. Verschillende soorten leven in ficussoorten, maar er leven er ook op andere boomsoorten. Een aantal Nearctische en Palearctische soorten onderhoudt een sterke broedzorg voor hun eieren en nimfen. Die broedzorg hebben de wantsen uit het geslacht Elasmucha. De vrouwelijke wantsen bewaken zowel hun eieren als hun nimfen tijdens hun vroege stadia.
Victor Antoine Signoret beschreef de groep in 1863 voor het eerst als familie. Ze werden daarna vaak als onderfamilie van de schildwantsen (Pentatomidae) beschouwd. Leston beschrijft ze in 1953 weer als familie. De familie is onderverdeeld als volgt:
De familie kielwantsen wordt in Nederland vertegenwoordigd door zeven soorten:
Meidoornkielwants (Acanthosoma haemorrhoidale)
Jeneverbeskielwants (Cyphostethus tristriatus)
Berkenkielwants (Elasmostethus interstinctus)
Kamperfoeliekielwants (Elasmostethus minor)
Bosbeskielwants (Elasmucha ferrugata)
Veenkielwants (Elasmucha fieberi)
Gewone kielwants (Elasmucha grisea)
Kielwantsen (Acanthosomatidae) zijn een familie van insecten die behoren tot de wantsen (Heteroptera). De groep werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Victor Antoine Signoret in 1864. Ze worden ook wel schildwantsen genoemd.
Tornteger (Acanthosomatidae) tilhører tegene, en gruppe av nebbmunner. De har det til felles at munndelene er sugende og at de suger opp næringen. De lever av plantesaft fra trær.
Det er i Norge funnet 7 arter av tornteger.
Tornteger er middelsstore til store (7 – 20 mm), brede og ofte kraftig bygde teger, de har alle fem følehornsledd. De kan kjennes fra breiteger (Pentatomidae) på at føttene bare er delt i to ledd. På farge er de ofte grønne med rødlige tegninger. Scutellum er trekantet og dekker ikke hele bakkroppen. Pronotum har ofte markerte forhjørner.
De fleste torntegene ser ut til å være knyttet til trær og busker, der de suger sevje. Mange arter i denne gruppen har en slags yngelpleie, der hunnen står vakt over eggene og dekker dem med kroppen sin, noen ganger også over nymfene.
De fleste artene finnes i varmere strøk. Bare åtte arter finnes i Europa, sju av dem også i Norge.
I likhet med mange andre teger skiller de ut illeluktende stoffer som forsvar mot predatorer.
Norsk entomologisk forening har også utgitt en rekke Insekttabeller. Dette er små og billige hefter der en kan bestemme insekter til artsnivå. Et av heftene (se kilde) tar for seg de norske tornteger. Et latinsk familienavn ender med ...idae, og et navn på en overfamilie på ...oidea.
Det er i Norge funnet sju arter Tornteger.
Tornteger (Acanthosomatidae) tilhører tegene, en gruppe av nebbmunner. De har det til felles at munndelene er sugende og at de suger opp næringen. De lever av plantesaft fra trær.
Det er i Norge funnet 7 arter av tornteger.
Multimedia w Wikimedia Commons Puklicowate (Acanthosomatidae) – rodzina owadów z podrzędu pluskwiaków różnoskrzydłych i nadrodziny tarczówek (Pentatomoidea).
Tarczówki te mają wydłużone, wyraźnie dłuższe niż szersze, nieznacznie wypukłe ciało długości 5 do 18 mm i trójkątną, sięgającą najwyżej ⅔ odwłoka tarczkę, która nie przykrywa przykrywki. Obrys głowy trójkątny. Policzki nie zakrywają rozszerzającego się ku wierzchołkowi nadustka. Czułki pięcioczłonowe. Stopy, podobnie jak u Platyspidae, są dwuczłonowe. Spód ciała z blaszkowatym żeberkiem na śródpiersiu i wyrostkiem odwłoka długim, skierowanym do przodu[2]. Drugi segment odwłoka z przetchlinkami zawsze zakrytymi pleurytami zatułowia[3].
Większość gatunków to fitofagi, a u kilku odnotowano odżywianie się padliną[3].
Takson kosmopolityczny. Blisko 50[4] lub 107[2] gatunków znanych z Palearktyki, w tym 7 z Polski: puklica rudnica, Cyphostethus tristriatus, Elasmostethus minor, E. interstinctus, E. brevis, knieżyca porzeczkówka, knieżyca szara i Elasmucha fieberi[2].
Dawniej puklicowate były klasyfikowane w randze podrodziny tarczówkowatych[3]. Rodzina ta liczy około 180 gatunków z 52 rodzajów[2] i podzielona jest na 3 podrodziny, z których dwie jeszcze na dwa plemiona[5]:
Puklicowate (Acanthosomatidae) – rodzina owadów z podrzędu pluskwiaków różnoskrzydłych i nadrodziny tarczówek (Pentatomoidea).
Kölskinnbaggar (Acanthosomatidae) är en familj inom insektsordningen halvvingar som hör till gruppen skinnbaggar. Kölskinnbaggar hör till samma överfamilj som egentliga bärfisar (familjen Pentatomidae) och påminner om dessa till utseendet, men de båda familjerna kan skiljas åt på att Kölskinnbaggarnas tarser har två leder medan bärfisar som tillhör familjen Pentatomidae har tarser med tre leder. Det finns cirka 200 kända arter av Kölskinnbaggar världen över.
I Sverige förekommer åtta arter av Kölskinnbaggar. Dessa är hagtornsbärfis, brokig enbärfis, jolsterbärfis, större björkbärfis, trybärfis, blåbärsbärfis, bukprickig björkbärfis och mindre björkbärfis.[1] Storleken varierar mellan 9-17 millimeter. De hittas på växtlighet som ris, buskar och träd.[2]
Wikimedia Commons har media som rör taggbärfisar.
Denna insekts-relaterade djurartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Kölskinnbaggar (Acanthosomatidae) är en familj inom insektsordningen halvvingar som hör till gruppen skinnbaggar. Kölskinnbaggar hör till samma överfamilj som egentliga bärfisar (familjen Pentatomidae) och påminner om dessa till utseendet, men de båda familjerna kan skiljas åt på att Kölskinnbaggarnas tarser har två leder medan bärfisar som tillhör familjen Pentatomidae har tarser med tre leder. Det finns cirka 200 kända arter av Kölskinnbaggar världen över.
I Sverige förekommer åtta arter av Kölskinnbaggar. Dessa är hagtornsbärfis, brokig enbärfis, jolsterbärfis, större björkbärfis, trybärfis, blåbärsbärfis, bukprickig björkbärfis och mindre björkbärfis. Storleken varierar mellan 9-17 millimeter. De hittas på växtlighet som ris, buskar och träd.
Acanthosomatidae Signoret, 1864
Подсемейства
Древесные щитники[1][2][3] (лат. Acanthosomatidae) — семейство клопов, насчитывающее 54 рода и около 200 видов.
Тело клопов удлинённое, широкое в области среднеспинки и сужающееся к концу тела. Около основания брюшка отходит шип, направленный вперёд[1] Это клопы небольших размеров, в длине достигающие от 5 до 35 мм[4].
Живут в кронах деревьев и кустарников. Встречаются в лесных местообитаниях, садах и парках. Высасывают соки из плодов и бутонов древесных растений. Зиму проводят в имагинальной стадии под опавшей листвой или брёвнами. Яйца самка откладывает весной[1][2][4].
Научное название «Acanthosomatidae» происходит от греч. άκανθα — «шип» или «рог» и греч. σώμα — «тело», что связано с пластинчатым отростком на среднегруди и направленным вперёд шипом на основании брюшка[4]. Но русское название «древесные щитники» описывает их местообитания (см. экология и местообитания).
В мировой фауне насчитывается 57 родов и около 317 видов этого семейства[5]. В Северной Америке обитают 5 видов из 2 родов[4].
Это семейство ранее входило в состав семейства щитников (Pentatomidae)[4]. К этому семейству относят следующие подсемейства[6]:
Древесные щитники (лат. Acanthosomatidae) — семейство клопов, насчитывающее 54 рода и около 200 видов.
_female,_Arnhem,_the_Netherlands_-_2.jpg)
