Die Gattung Vertigo ist eine artenreiche Gattung der Familie der Windelschnecken (Vertiginidae) aus der Unterordnung der Landlungenschnecken (Stylommatophora).
Die Vertreter der Gattung Vertigo besitzen rechts- und linksgewundene, zylindrische, länglich-zylindrische bis eiförmige Gehäuse mit 5 bis 8 Windungen. Die Gehäuse werden bis zu 4 mm hoch und 2,3 mm breit. Sie sind meist glatt, selten berippt und meist dunkel gefärbt. Die Umgänge sind konvex gewölbt bis annähernd abgeflacht. Der Außenrand der Mündung ist häufig abgeflacht oder leicht nach innen gewölbt. Der Mündungsrand ist einfach mit scharfem Rand, oder lippig verdickt und/oder nach außen gebogen. Die Mündung kann mit bis zu sieben Zähnen bewehrt sein, kann aber auch unbewehrt sein.
Im Geschlechtsapparat ist der Penis vergleichsweise lang mit einem Epiphallus. Der Penisappendix fehlt, der Penisretraktormuskel besteht aus einem Muskelstrang. Er setzt am Epiphallus an. Der Samenleiter ist lang und die Vagina ist vergleichsweise lang. Der Stiel der Samenblase ist vergleichsweise sehr lang und einige Male länger als die länglich-eiförmige Samenblase selber.
Die Arten der Gattung kommen in der Holarktis vor.
Das Taxon wurde 1773 von Otto Friedrich Müller aufgestellt[1]. Typusart ist Vertigo pusilla Müller, 1774 durch subsequente Monotypie. Derzeit werden über 70 Arten zur Gattung Vertigo gestellt[2][3][4]. Allerdings ist der Umfang doch recht unsicher, da es keine umfassende Revision der Gattung gibt. Die 2010 von Jeffrey Nekola und Brian Jones als gültige Taxa akzeptierten Vertigo-Arten Nordamerikas sind durch Einzelnachweis markiert.
Vertigo shimochii Kuroda & Amano, 1960 wurde 2012 mit Gastrocopta servilis (Gould, 1843) synonymisiert[10].
Schileyko (1998) unterteilt die Gattung in acht Untergattungen:
Diese Unterteilung hat aber kaum Anklänge gefunden. Einige Untergattungen wurden auch als eigenständige Gattungen aufgefasst. Andere Autoren bewerten auch Vertilla Moquin-Tandon, 1856 als Untergattung von Vertigo[11].
Die Gattung Vertigo ist eine artenreiche Gattung der Familie der Windelschnecken (Vertiginidae) aus der Unterordnung der Landlungenschnecken (Stylommatophora).
Vertigo is a genus of minute, air-breathing land snails, terrestrial pulmonate gastropod molluscs or micromollusks in the family Vertiginidae, the whorl snails. [2]
Snails in the genus Vertigo have no oral tentacles, thus they have only one pair of tentacles.
The jaw is arched; the ends squarely truncated; the anterior surface striate; the cutting edge with a median projection. The radula has a central tooth that is almost square, tricuspid, as large as or larger than the lateral teeth, which are similar, narrower, and bi- or tricuspid. The marginal teeth are low, wide and serrated.[3]
The shell is deeply rimate and ovate. The apex is acuminate and obtuse. The shell has 5–6 whorls. The last whorl is rounded. The aperture is semioval with 4 to 7 folds. The peristome is scarcely expanded and white-lipped.[3]
The distribution of the genus Vertigo includes Europe, northern Asia, eastern Asia, Japan, Central and North America, Caribbean and the Bermudas.[4]
Species in the genus Vertigo include:
This article incorporates public domain text from reference.[3]
Vertigo is a genus of minute, air-breathing land snails, terrestrial pulmonate gastropod molluscs or micromollusks in the family Vertiginidae, the whorl snails.
Vertigo es un género de caracoles terrestres diminutos perteneciente a la familia Vertiginidae.
La distribución del género Vertigo incluye Europa, Asia septentrional, Asia oriental, Japón, América Central y del Norte, el Caribe y las Bermudas.[2]
En este género, la concha es profundamente rimada y ovalada. El ápice es acumulado y obtuso. La concha tiene de 5 a 6 verticilos. El último verticilo es redondeado. La abertura es semiovalada con de 4 a 7 pliegues. El peristótomo es apenas expandido y de labios blancos.
Los caracoles del género Vertigo no tienen tentáculos orales, por lo que sólo tienen un par de tentáculos.
La mandíbula es arqueada; los extremos están truncados en forma cuadrada; la superficie anterior es estriada; el borde anterior tiene una proyección mediana. La rádula tiene un diente central casi cuadrado, tricúspide, tan grande o más grande que los dientes laterales, que son similares, más estrechos y bi- o tricúspide. Los dientes marginales son bajos, anchos y dentados.[3]
subgénero Vertigo O. F. Müller, 1774
subgénero Vertilla Moquin-Tandon, 1856
subgénero ?
[3]
|df= ignorado (ayuda); Parámetro desconocido |url-status= ignorado (ayuda) |df= ignorado (ayuda); Parámetro desconocido |url-status= ignorado (ayuda) Vertigo es un género de caracoles terrestres diminutos perteneciente a la familia Vertiginidae.
Vertigo Vertiginidae familiako soinbera birikadunen generoa da; genero honetako soinberak txikiak dira eta zilindro itxurako maskor kiribildua dute. Harkaitzen edo zuhaitzen zirrikituetan, harrien azpian eta goroldio hezeen artean bizi dira. Landareak jaten dituzte.[2]
Vertigo azpigeneroa O. F. Müller, 1774
Vertilla azpigeneroa, Moquin-Tandon, 1856
? azpigeneroa
Vertigo Vertiginidae familiako soinbera birikadunen generoa da; genero honetako soinberak txikiak dira eta zilindro itxurako maskor kiribildua dute. Harkaitzen edo zuhaitzen zirrikituetan, harrien azpian eta goroldio hezeen artean bizi dira. Landareak jaten dituzte.
Vertigo est un genre de mollusques appartenant à la famille des Vertiginidae ou des Pupillidae, comprenant 39 espèces selon ITIS.
Vertigo est un genre de mollusques appartenant à la famille des Vertiginidae ou des Pupillidae, comprenant 39 espèces selon ITIS.
Vertigo of Korfslakken is een gastropodengeslacht uit de landslakkenfamilie van de Vertiginidae. De typesoort van het geslacht is Vertigo pusilla O.F. Müller, 1774.
Vertigo-soorten zijn kleine dieren met een schelp die hoger is dan breed, en een hoogte tussen ongeveer anderhalf en drie millimeter. De schelp is meestal rechtsgewonden maar er is ook een aantal soorten die linksgewonden zijn. Er is een stompe top en een grote laatste winding.
Zie Apertura (mollusken) voor het hoofdartikel over dit onderwerp. Vlak voor de mondrand is de winding bij veel soorten parallel aan de mondrand ingesnoerd. Voor, en parallel aan deze insnoering is de winding juist opgezwollen. Insnoering en bolling worden nekgroef en nekzwelling genoemd (Zie afbeelding). De meeste soorten vertonen een mondbewapening: in de mondopening is een aantal tanden en lijsten aanwezig. Er is een nauwe of gesloten navel. Het schelpoppervlak is meestal alleen voorzien van een radiale sculptuur die vaak alleen uit striae bestaat maar die zich ook tot ribjes ontwikkeld kan hebben. Windingsrichting, mondbewapening, aan- of afwezigheid van een nekgroef en een nekzwelling en sculptuur zijn belangrijke taxonomische kenmerken die voor determinatie kunnen dienen.
Vertigo komt voor in Europa, Noord- en Oost-Azië, Japan, Midden- en Noord-Amerika, West Indië en de Bermuda-eilanden. Het geslacht is bekend sinds het Paleoceen[1]
In West-Europa komt een zestiental soorten voor, inclusief enkele die alleen lokaal uit pleistocene afzettingen bekend zijn en een uitgestorven soort. Daarnaast zijn er uit dit gebied veel uitgestorven neogene en paleogene soorten bekend. Van de soorten die uit de levende fauna en uit de kwartaire afzettingen van Nederland en België bekend zijn, zijn de kenmerken samengevat in onderstaande tabel.
Gebruikte afkortingen:
(De handboeken en determinatiewerken die zijn gebruikt bij het samenstellen van de tabel met Nederlandse en Belgische soorten zijn aangeduid met 'tabel').
Vertigo of Korfslakken is een gastropodengeslacht uit de landslakkenfamilie van de Vertiginidae. De typesoort van het geslacht is Vertigo pusilla O.F. Müller, 1774.
Puppesnegler (slekten Vertigo) er et bløtdyr og tilhører de landlevende lungesneglene. Flere av artene i slekten Vertigo finnes i Norge.
Skallhøyde er 1,5-2 millimeter og det har flere vridninger. Mål er skallhøyde og nummer er vridninger. Å lese et skall vil si å holde det på en spesiell måte slik at antall vridinger kan telles og høyden kan måles. Åpningen skal vende mot deg og toppen opp. Åpningen eller skall-munningen har utvekster som tenner og folder, den kan være til venstre eller høyre, det vil si at skallet er enten venstre- eller høyrevridd. Hos norske arter av puppesnegler er det kun Vertigo pusilla og V. angustior som har venstrevridd skall, de andre har høyrevridd skall. Skallet hos puppesnegler er ovalt og innsnørt i hver vinging.
Puppesnegler lever på land i fuktig og vegetasjonsrik skog. De finnes ofte på undersiden av steiner, trestammer og blad.
Puppesnegler er tvekjønnet noe som gjør det lettere å finne en partner. For å kunne legge egg kreves allikevel to snegler, som under parringen, befrukter hverandre gjensidig. Ettersom de er tvekjønnet kan begge legge egg. Snegler dør vanligvis ikke lenge etter parring og egglegging.
Puppesnegler (slekten Vertigo) er et bløtdyr og tilhører de landlevende lungesneglene. Flere av artene i slekten Vertigo finnes i Norge.
Vertigo é um gênero de pequenos caramujos terrestres, moluscos gastrópodes pulmonados pertencentes à família Vertiginidae.
A concha é alongada e de formato oval. O ápice é obtuso (arredondado). A concha tem de 4 a 5 espiras (voltas completas). A abertura é semioval e possui de 5 a 6 dentes. O peristoma é pouco expandido e possui lábios grossos e esbranquiçados.[1]
Espécies no gênero Vertigo incluem:
Subgênero Vertigo Müller, 1774
Subgênero Vertilla Moquin-Tandon, 1856
Subgênero ?
Vertigo é um gênero de pequenos caramujos terrestres, moluscos gastrópodes pulmonados pertencentes à família Vertiginidae.
.png)
