"Mobula diabolus is a nomen dubium, in the past rather indiscriminately used to report on Mobula mobular, M. eregoodootenkee, M. thurstoni, and M. kuhlii."
La manta o mantellina (Mobula mobular) és un peix de la família dels mobúlids.
És un peix ovovivípar. El període de gestació és llarg (al voltant de 25 mesos) i només té una cria (molt rarament dues). Les cries neixen amb les pectorals enrotllades i fan 180 cm de llargada.[1]
És planctòfaga puix que s'alimenta per filtració de zooplàncton i petits peixos pelàgics que captura amb l'ajut de les prolongacions cefàliques.
Apareix al Mediterrani occidental (ocasionalment i a l'estiu) i central. A l'Atlàntic apareix tant a la part oriental com a l'occidental.[2]
La seua pesca és ocasional amb xarxes.[3]
Διάβολος της θάλασσας (αγγλ. devil fish ή horned ray, γαλλ. diable de la mer ή raie cornue) (Ζωολ.), είναι η κοινή ονομασία σαλαχιού τού μεσογειακού και ατλαντικού είδους Mobula mobular (οικογένεια Mobulidae). Λέγεται και «κερατάς». Η κοινή σε όλες σχεδόν τις γλώσσες ονομασία τους οφείλεται σε δύο παράλληλες αποφυάδες στο μπροστινό μέρος τού κεφαλιού, σαν κέρατα. Πρόκειται για προεκτάσεις των θωρακικών πτερυγίων και χρησιμεύουν για να σπρώχνουν προς το στόμα τη λεία τους: μικρά ψάρια, καρκινοειδή και μαλάκια. Ο πλατύς κορμός τους έχει μεγαλύτερο πλάτος παρά μήκος, τα μάτια και οι φυσητήρες είναι πλευρικοί, τα δόντια πολλά, μικρά, οξύληκτα και στα δύο σαγόνια. Η ουρά είναι σαν μαστίγιο, μακριά, λεία και εύκαμπτη στη βάση της υπάρχει ένα μεγάλο αγκάθι («κεντρί»).
Ο διάβολος είναι πελαγικό σαλάχι και φθάνει σε μέγεθος 5-6 μέτρα, συνήθως όμως είναι πολύ μικρότερο και ακίνδυνο για τον άνθρωπο, επειδή τρέφεται με μικρού μεγέθους λεία. Ζουν σε ολιγάριθμες ομάδες κοντά στην επιφάνεια• συνηθίζουν να πηδούν έξω από το νερό και να πέφτουν πάλι, με ισχυρό θόρυβο. Είναι ζωοτόκα και με τέτοια άλματα γεννούν το μικρό τους, το οποίο αναπτύσσεται μέσα στον ωαγωγό (μήτρα) της θηλυκιάς.
Εκτός από το κυρίως Μεσογειακό είδος (Μ. mobular) υπάρχουν και άλλα μικρότερα, όπως το Μ. olfersi των ατλαντικών ακτών των ΗΠΑ (μήκος 1 μέτρο, βάρος 25 κιλά) και το Μ. diabolis της Αυστραλίας, πλάτους μέχρι 60 εκατοστομέτρων. Το γένος Κερατοβατίς (Cerotobatis) διαφέρει από το γένος Mobula, γιατί φέρει δόντια μόνο στο κάτω σαγόνι. Τέλος, ο γίγαντας των σαλαχιών (είδος Manta birostris) του τροπικού Ατλαντικού φθάνει σε μέγεθος τα 8 μέτρα και βάρος τους 3 τόννους. Όταν ξαναπέφτει στο νερό, μετά το πήδημα του, προκαλεί κρότο κεραυνού και μπορεί να παρασύρει πλοιάριο στον βυθό, αν πέσει πάνω του. Κατά τον τοκετό, ο οποίος γίνεται με άλμα έξω από το νερό, το «μικρό» έχει μέγεθος 1,40 μέτρα και βάρος 9 χιλιόγραμμα.
Διάβολος της θάλασσας (αγγλ. devil fish ή horned ray, γαλλ. diable de la mer ή raie cornue) (Ζωολ.), είναι η κοινή ονομασία σαλαχιού τού μεσογειακού και ατλαντικού είδους Mobula mobular (οικογένεια Mobulidae). Λέγεται και «κερατάς». Η κοινή σε όλες σχεδόν τις γλώσσες ονομασία τους οφείλεται σε δύο παράλληλες αποφυάδες στο μπροστινό μέρος τού κεφαλιού, σαν κέρατα. Πρόκειται για προεκτάσεις των θωρακικών πτερυγίων και χρησιμεύουν για να σπρώχνουν προς το στόμα τη λεία τους: μικρά ψάρια, καρκινοειδή και μαλάκια. Ο πλατύς κορμός τους έχει μεγαλύτερο πλάτος παρά μήκος, τα μάτια και οι φυσητήρες είναι πλευρικοί, τα δόντια πολλά, μικρά, οξύληκτα και στα δύο σαγόνια. Η ουρά είναι σαν μαστίγιο, μακριά, λεία και εύκαμπτη στη βάση της υπάρχει ένα μεγάλο αγκάθι («κεντρί»).
Ο διάβολος είναι πελαγικό σαλάχι και φθάνει σε μέγεθος 5-6 μέτρα, συνήθως όμως είναι πολύ μικρότερο και ακίνδυνο για τον άνθρωπο, επειδή τρέφεται με μικρού μεγέθους λεία. Ζουν σε ολιγάριθμες ομάδες κοντά στην επιφάνεια• συνηθίζουν να πηδούν έξω από το νερό και να πέφτουν πάλι, με ισχυρό θόρυβο. Είναι ζωοτόκα και με τέτοια άλματα γεννούν το μικρό τους, το οποίο αναπτύσσεται μέσα στον ωαγωγό (μήτρα) της θηλυκιάς.
Εκτός από το κυρίως Μεσογειακό είδος (Μ. mobular) υπάρχουν και άλλα μικρότερα, όπως το Μ. olfersi των ατλαντικών ακτών των ΗΠΑ (μήκος 1 μέτρο, βάρος 25 κιλά) και το Μ. diabolis της Αυστραλίας, πλάτους μέχρι 60 εκατοστομέτρων. Το γένος Κερατοβατίς (Cerotobatis) διαφέρει από το γένος Mobula, γιατί φέρει δόντια μόνο στο κάτω σαγόνι. Τέλος, ο γίγαντας των σαλαχιών (είδος Manta birostris) του τροπικού Ατλαντικού φθάνει σε μέγεθος τα 8 μέτρα και βάρος τους 3 τόννους. Όταν ξαναπέφτει στο νερό, μετά το πήδημα του, προκαλεί κρότο κεραυνού και μπορεί να παρασύρει πλοιάριο στον βυθό, αν πέσει πάνω του. Κατά τον τοκετό, ο οποίος γίνεται με άλμα έξω από το νερό, το «μικρό» έχει μέγεθος 1,40 μέτρα και βάρος 9 χιλιόγραμμα.
பேய் மீன் (Devil Fish) அல்லது ராட்சத பேய் மீன் (மாபுலா மாபுலார்) என்ற மீனானது மைலோபாட்டிடே குடும்பத்தைச் சேர்ந்தது. இம்மீனினமானது அழியக்கூடிய மீனின வரிசையில் உள்ளது. பெரும்பாலும் மீன்பிடிப்பதாலோ அல்லது வேறு காரணத்தாலோ அது அழியக்கூடிய நிலையில் இருக்கிறது.
பேய் மீனானது, தன் இனத்தை சார்ந்த மற்ற மீன்களை விட பெரிதாக இருக்கும். இது 5.2 மீட்டர் (17 அடி) நீளம் வரை வளரும் அதிகபட்சமாக வளரும். இது மிகப் அதிகமாக கதிர்வீசக் கூடிய மீனாகும். இம்மீனின் வாலில் முள் கொண்டது.[2]
மத்தியதரைக் கடல் பகுதியில் பேய் மீன் அதிகமாக உள்ளது. கிழக்கு அட்லாண்டிக் பெருங்கடல் பகுதிகளிலும் காணப்படுகிறது, தென்மேற்கு கடற்கரை பகுதி மற்றும் தெற்கு போர்த்துக்கல் பகுதியிலும் உள்ளது. மேலும், வடமேற்கு அட்லாண்டிக் பகுதியிலும் இருக்கலாம். அவைகள் பிரதானமாக ஆழ்கடலிலேயே வாழ விரும்புகின்றன.[2] பேய் மீன் கடலோர பகுதி முதல் நெரிடிக் மண்டலம் வரை வசித்து வருவதால், அவற்றின் வீச்சு பல ஆயிரம் மீட்டர் ஆழம் வரை செல்லக் கூடியது. இம்மீன்கள் பொதுவாக சிறிய கூட்டமாக காணப்படுகின்றன, மேலும், அவ்வப்போது அவை பெரிய குழுக்களையும் உருவாக்குகின்றன.[1]
இம்மீன்கள், வெளி ஓட்டுடைய (crustaceans) விலங்கின் குஞ்சுகளையும், சிறிய மீன்களையும் உணவாகக் கொள்கின்றன. இவை தன் உணவினை மாற்றியமைக்கப்பட்ட செவுள்கள் மூலம் நிழல் போல் பின் தொடர்ந்து பிடித்து இழுத்து உணவினை உண்கிறது. இது முட்டையிட்டுக் குஞ்சு பொரிக்கும் இனத்தைச் சேர்ந்தது. முட்டையிலிருந்து வரக் கூடிய குஞ்சுகள் தாயின் உடலிலிருந்து வெளிவருகிறது. வெளியே வந்த பின்பு முழுவுயிராக வளர்ச்சியடைகிறது. தாயின் உடலில் இருந்து வரக்கூடிய ஒரு மீன் குஞ்சு என்றழைக்கப்படுகிறது.[1]
இம்மீன்கள், ஒரு வரையறுக்கப்பட்ட வரம்புக்குள்ளும் மற்றும் குறைந்த விகிதமே இனப்பெருக்கமே செய்யக் கூடியது. இதன் விளைவாக சுற்றுச்சூழலுக்கு ஏற்ப மாற்றங்களுக்கு உள்ளாகின்றன. இந்த மீன் இனங்களுக்கு வரும் முக்கிய அச்சுறுத்தல்களானது மத்திய தரைக்கடல் பகுதியிலிருந்து ஏற்படும் மாசுசீர்கேட்டினால் வருகிறது. அதே போன்று மீன் பிடிப்பதில் பல்வேறு வகையான கருவிகளை உள்ளடக்கிய மீன்பிடி உபகரணங்கள் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. அவையாவன, இழுவலை, சூரை மீன் கொண்டு பொறி வைத்து பிடித்தல், வலை போட்டு பிடித்தல் போன்ற முறைகள் கையாளப்படுகிறது. இதனால் இம்மீன் இனங்கள் அருகிவருகின்றன.[1]
பேய் மீன் (Devil Fish) அல்லது ராட்சத பேய் மீன் (மாபுலா மாபுலார்) என்ற மீனானது மைலோபாட்டிடே குடும்பத்தைச் சேர்ந்தது. இம்மீனினமானது அழியக்கூடிய மீனின வரிசையில் உள்ளது. பெரும்பாலும் மீன்பிடிப்பதாலோ அல்லது வேறு காரணத்தாலோ அது அழியக்கூடிய நிலையில் இருக்கிறது.
The devil fish or giant devil ray (Mobula mobular) is a species of ray in the family Mobulidae. It is currently listed as endangered, mostly due to bycatch mortality in unrelated fisheries.
The devil fish is larger than its close relative the lesser devil ray. It grows to a length of disk 3.5 metres (11 ft), making it one of the largest rays. It possesses a spiny tail.[4] The devil fish is the third largest species in the genus Mobula, after the oceanic and reef manta rays. It is the only mobulid species that lives in the Mediterranean Sea. The species has been observed to have a maximum recorded length of disk width of 5.2 meters (roughly 17 feet).[5] However, those data are unreliable and are allegedly misunderstood as Giant oceanic Manta Rays that have strayed into the Mediterranean.[6][7] It is also considered to be the only Devil fish with a tail spine.[6][7] The species is also considered endangered given its decreasing population density.[8]
The Devil fish is most common in the Mediterranean Sea. It is also found in the Eastern Atlantic Ocean, off the southwest coast of Ireland and south of Portugal, as well as in the central and western Pacific Ocean.[4] In the Mediterranean Sea, the species has a basin-wide distribution[8] and is most frequent in the eastern Mediterranean and the Adriatic Sea.[9] The large aggregations observed in the Levantine basin could signal an important mating area.[9]
Devil fish inhabit offshore areas to the neritic zone, their range as deep as several thousand meters. They are typically observed in small clusters, and may occasionally form larger groups.[1]
Giant devil rays are usually seen in deep coastal waters but are occasionally seen in shallow waters. In a tagging experiment conducted by the Italian National Institute for Environmental Protection and Research (ISPRA), three giant devil rays were tagged and their depth was observed throughout different times of the day. The rays reached a maximum depth of 600–700 meters (1960–2300 feet) but mostly spent their time between 0 and 50 meters (0 and 165 feet); they prefer warmer waters with a temperature between 20 °C and 29 °C (68 °F and 84 °F). The giant devil rays also deep dive at random times, instances not correlated to the time of day unlike how other species deep dive at specific times of day.[5] In other observations studying ray abundance and habitat, giant devil rays were observed alone and occasionally in groups with a maximum of 18 rays. The same study also emphasizes that the rays undergo a species migration across the Mediterranean Sea with the seasons, taking advantage of warm, highly productive waters.[10]
The average lifespan of a giant devil ray is 20 years. It is an epipelagic species. It has a very low reproductive capacity. This means that the species gives birth to a single offspring at unknown intervals.[11] The species is ovoviviparous: the young hatch from their eggs inside the mother's body and emerge later when they are more fully grown.[1] It can be predicted that at the rate that its population is declining now, the population will decline by at least 50% in the next 60 years. This is due to a number of threats including the poor likelihood of recovering from declining populations.[11]
Devil rays feed on planktonic crustaceans and small schooling fish, which are funneled into the mouth with cephalic flaps. When these flaps are rolled up, they look like horns, giving the animal a "devil-like" silhouette.[1] It mostly eats euphausiid shrimp (Meganyctiphanes norvegica) and small mesopelagic and clupeid fishes.[5]
The devil fish has a limited range and a low rate of reproduction. As a result, it is sensitive to environmental changes.[12][10] Its population trend is decreasing. Most of the information on the giant devil ray has been gathered through bycatch data because the species has a high bycatch mortality. Giant devil ray mortalities are mostly reported as bycatch from swordfish nets, and occasionally reported as bycatch from longlines, purse seines, trawls, trammel nets, and tuna traps.[5] There are many threats against the giant devil ray such as fishing, resource harvesting (being taken as bycatch in different fisheries), industrial garbage, and solid waste.[11] The main threats to this species come from pollution in the Mediterranean and bycatch capture in various fishing equipment including trawls, tuna traps, and dragnets meant for swordfish.[10][12] All species of the genus Mobula have been targeted by recreational and commercial fisheries for centuries.[13] Fisheries in Gaza and Egypt are reported to catch giant devil rays for local consumption, and they are reported as bycatch in various places including the Indian Ocean and Atlantic Ocean.[13]
The 2004 IUCN Red List listed the devil fish as a vulnerable species. It was reclassified as endangered in 2006 due to low population resilience coupled with continued high bycatch mortality.[1] In June 2018 the New Zealand Department of Conservation classified the devil fish as "Data Deficient" with the qualifier "Secure Overseas" under the New Zealand Threat Classification System.[14] Off of the Adriatic Sea, the giant devil ray is legally protected in Italy and Croatia. Fishing, transportation, landing, and trade of the giant devil ray is forbidden in Albania. The giant devil ray is also protected under the Bern and Barcelona conventions.[8]
The devil fish or giant devil ray (Mobula mobular) is a species of ray in the family Mobulidae. It is currently listed as endangered, mostly due to bycatch mortality in unrelated fisheries.
La manta o manta mobula (Mobula mobular) es una especie de pez miliobatiforme de la familia Myliobatidae.[2]
Tiene el cuerpo romboidal, más ancho que largo, con las aletas pectorales largas y puntiagudas.[3] La cabeza es ancha, con los ojos y espiráculos a los lados, presentando dos prolongaciones formadas por las aletas de la cabeza, las cuales se extienden hacia delante y muestran gran movilidad.[3] La cola es fina y alargada, generalmente de mayor tamaño en los ejemplares jóvenes.[3] La coloración dorsal es de color negro azulado o pardo oscuro, mientras que la zona ventral es blanca.[4] Es de mayor tamaño que Mobula hypostoma, siendo su envergadura máxima registrada de 520 cm.[5]
Es una especie propia del mar Mediterráneo, y posiblemente del Atlántico norte.[1] También se ha registrado su presencia en las costas atlánticas de África, desde Marruecos a Senegal, aunque su correcta identificación es dudosa debido a una posible confusión con Mobula japanica.[1]
Se encuentra habitualmente en alta mar, en aguas con una profundidad de unas pocas decenas de metros hasta varios miles.[1]
Es una especie pelágica o semipelágica que puede formar grupos de reducido tamaño.[4] En ocasiones es posible observarlas saltando fuera del agua, produciendo un gran estampido al volver a ella.[3]
Es una especie ovovivípara.[4] La hembra pare de uno a dos alevines,[3] los cuales tienen, al nacer, sus aletas pectorales enrolladas alrededor del cuerpo.[4]
Su dieta se compone principalmente de plancton que, ayudándose de las prolongaciones cefálicas, introduce en su boca, también come peces pequeños y calamares .[4]
La manta o manta mobula (Mobula mobular) es una especie de pez miliobatiforme de la familia Myliobatidae.
Manta-arraia (Mobula mobular) animalien erreinuko izaki biziduna da. Myliobatidae familiako itsas arraina da, 5 m inguru luzea, 4 bat m zabala eta 1.000 kg har ditzakeena. Gorputza oso zabala eta zapala izaten du. Adar moduko bi luzakin ditu buruan, eta ahoa buruaren azpian du. Bizkarraldea beltza, arrea edo berdexka izan dezake, eta sabelaldea zuria du. Soinberak eta oskoldun txikiak jaten ditu batez ere.
Manta-arraia mundu osoko itsaso epeletan bizi dira.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Manta-arraia (Mobula mobular) animalien erreinuko izaki biziduna da. Myliobatidae familiako itsas arraina da, 5 m inguru luzea, 4 bat m zabala eta 1.000 kg har ditzakeena. Gorputza oso zabala eta zapala izaten du. Adar moduko bi luzakin ditu buruan, eta ahoa buruaren azpian du. Bizkarraldea beltza, arrea edo berdexka izan dezake, eta sabelaldea zuria du. Soinberak eta oskoldun txikiak jaten ditu batez ere.
Mobula mobular • Raie aigle géante
Le Diable de mer méditerranéen (Mobula mobular), aussi appelé Raie aigle géante, est une espèce d'élasmobranches (poissons cartilagineux) de la famille des Myliobatidae ou Mobulidae (ITIS) selon les classifications.
L'espèce Mobula mobular a été initialement décrite en 1788 par le naturaliste français Pierre Joseph Bonnaterre (1752-1804) sous le protonyme de Raia mobular[2].
Mobula mobular est une espèce en voie d’extinction. C’est la seule espèce de Mobulidés qui vit en Méditerranée et son aire de distribution s’étend sur toute la zone intertropicale. Elle est considérée comme éteinte en Martinique. On la trouve depuis la surface et jusqu'à 1 115 m de profondeur. On n'observe pas de variation morphologique entre les différentes populations autour du monde. C’est la troisième plus grande espèce de Mobulidés après les raies Manta océaniques et récifales[3].
Mobula mobular a une bouche large et subterminale qui représente 11 à 13% de la largeur du disque avec des bandes dentaires supérieures et inférieures, les dents sont bien séparées les unes des autres. Les marges antérieures du disque sont droites à légèrement convexes, elle a des stigmates situés sur la face dorsale de la tête, de larges bandes dentaires, une épine caudale dentelée généralement présente derrière la nageoire dorsale et une nageoire dorsale avec une pointe blanche. Sa queue très longue est en forme de fouet, inférieure ou supérieure à la largeur du disque lorsqu'elle n'est pas endommagée[4]. Mobula mobular a une couleur noire bleuâtre sur la face dorsale et la face ventrale est blanche avec parfois des points noirs[4]. Les mâles atteignent leur maturité sexuelle vers 200 à 220 cm de diamètre et les femelles vers 215 à 240 cm de diamètre[3]. Les individus adultes font en général 350 cm de diamètre[4].
Cette espèce a souvent été confondue avec Manta birostris, mais ce sont des espèces différentes. Mobula mobular ne dépasse pas 3,5 m de diamètre à l’âge adulte alors que Manta birostris peut atteindre jusque 5 m de diamètre.
Les diables de mer méditerranéens se nourrissent principalement de crustacés planctoniques et de petits bancs de poissons. Ils piègent les poissons et le plancton à l’aide de leurs plaques branchiales. Ils mangent principalement des crevettes euphausiacées (comme Meganyctiphanes norvegica) et de petits poissons mésopélagiques et clupéides[5].
Mobula mobular est une espèce vivipare aplacentaire. La gestation dure 12 mois et il n'y a en général qu'un seul petit par portée, mais il peut arriver qu’il y en ait deux. À la naissance le jeune individu a une taille de 90 à 160 cm de diamètre. Le cycle de reproduction est de 2 à 3 ans car il y a des périodes de repos entre les gestations. La maturité sexuelle des femelles est souvent atteinte vers l’âge de 5 à 6 ans et elles peuvent vivre jusque 20 ans. Ce qui fait que la durée d'une génération est d'environ 13 ans[3].
Mobula mobular peut plonger jusqu'à 1 115 m de profondeur[6].
Mobula mobular est une espèce pélagique, mais on la retrouve à la fois sur les côtes et au large. Elle vit dans les mers chaudes, c’est pourquoi on la retrouve dans toute la zone intertropicale, et c’est la seule espèce de Mobulidés que l'on retrouve en mer Méditerranée.
Les individus vivent en général seul mais peuvent se regrouper pour la chasse ou la reproduction. Ils ne restent pas toute l’année au même endroit et peuvent se déplacer sur plus de 1 800 km par an à raison de 63 km par jour en fonction des disponibilités en nourriture et des tendances saisonnières. Cette espèce est considérée comme éteinte en Martinique[3].
Mobula mobular est en décroissance partout dans le monde. Il n’y a pas d’estimation de la population complète de l’espèce mais des relevés aériens ont fait une estimation de 12 700 individus dans le nord de la Méditerranée en 2014. Les populations de Mobula mobular ne semblent pas constantes dans le temps et dépendent de la disponibilité en nourriture et de la pêche dans les différents secteurs où elles se situent.
Dans la région de l’Inde et du Sri Lanka, l’estimation des populations via les quantités d’individus pêchés tendent à donner une diminution de 50% de la taille des populations sur les dix dernières années. Le nombre d’individus pêchés a diminué par deux alors que le nombre de pêche de cette espèce a été doublé. En Asie du Sud-Est, le constat est identique, avec une décroissance des populations encore plus marquée, avec des estimations de réduction de 95% dans certaines contrées (Tanjung Luar). En effet, dans ces endroits, des pêches dirigées sur ces espèces sont réalisées[3].
Mobula mobular est victime de la pêche. Cette espèce est souvent prise accidentellement dans les pêcheries industrielles ou artisanales. Par ailleurs pour une douzaine de pays (13 pêcheries au total) ciblent cette espèce, ce qui fait qu'au total se sont des milliers de raies qui sont vendues chaque année, soit sur les marchés locaux mais aussi parfois à l’exportation. Des prises involontaires de Mobula mobular sont également le fait de pêcheries de thons qui les gardent en raison de leur grande valeur. Lorsque ces prises sont renvoyées à la mer, elles sont souvent blessées ou déjà mortes.
Cette espèce a été inscrite à la Convention pour la conservation des espèces migratrices appartenant à la faune sauvage (CMS) et à la Convention sur le commerce international des espèces de faune et de flore sauvages menacées d'extinction (CITES). Dans certains pays comme la Nouvelle-Zélande, l’Australie on observe une diminution de la pression sur les populations grâce à des gestions de pêche plus rigoureuses[3]. En mer Méditerranée, les prises de Mobula mobular se font principalement dans le bassin Levantin au large de Gaza et par les thoniers sardes. Les prises étaient dans les environs de 170 individus capturés par an entre 2013 et 2016 mais les estimations sont d'environ 500 individus touchés par la pêche par an ces dernières années[3]. L'association française « Ailerons », œuvrant à la protection des raies et des requins de Méditerranée, mène le projet Diable de mer depuis 2009[7]. Il s'agit d'un projet de recensement des observations des diables de mer méditerranéens basé sur la science participative. Les observations sont récupérées via une adresse mail prévue à cet effet et stockées dans une base de données. L'objectif est la mise à disposition de ces données aux scientifiques qui souhaiteraient travailler sur ce modèle biologique et en connaître un peu plus sur cet animal encore largement méconnu. Aussi, grâce à l'association, cet animal très rare a pu être observé en août 2014 au port de Fontvieille à Monaco[8].
Depuis 2012, l'association Corsica - Groupe de Recherche sur les Requins de Méditerranée[9] s'est associée au projet Diable de mer. Elle a, parmi ses missions, le recensement de toutes les observations du Diavulu di mari qui s'effectuent autour de la Corse.
Le 23 décembre 2020, un spécimen de 150 kg et de 3,80 m d'envergure s'est échoué sur la plage de Marseillan (Hérault, France). Les efforts du Service Départemental d'Incendie et de Secours ont permis de lui faire retrouver la pleine mer[10].
Mobula mobular est largement utilisé pour sa viande, sa peau, son huile de foie et ses plaques branchiales[11]. Ces dernières atteignent des prix élevés en Asie et sont utilisées en médecine chinoise. La viande de Mobula mobular est souvent consommée ou utilisée comme appâts ou attractifs pour les requins. Sa peau est parfois utilisée en maroquinerie (chaussures, portefeuilles et manches de couteaux). Les Mobulidés, dont le Diable de mer méditerranéen, sont populaires dans les aquariums publiques, par exemple dans certains pays du Golfe aux États-Unis, en Europe et au Japon[3].
Mobula mobular • Raie aigle géante
Le Diable de mer méditerranéen (Mobula mobular), aussi appelé Raie aigle géante, est une espèce d'élasmobranches (poissons cartilagineux) de la famille des Myliobatidae ou Mobulidae (ITIS) selon les classifications.
Golub uhan (lat. Mobula mobular), riba iz reda pravih raža (lat. Rajiformes), porodice morskih golubova (lat. Myliobatidae). Naraste do 520 cm duljine i 300 kg[1] težine čime spada među najveće ribe Jadrana. Kod nas ga još zovu i morski vrag. Spada u istu podobitelj kao i Manta (lat. Manta birostris), jedne od najvećih riba. Uhan je relativno česta riba u našem moru, a živi najčešće na otvorenom moru, gdje se hrani malim pelagijskim račićima i ribicama. Tamne je boje leđa, a vrlo svijetlog, skoro bijelog trbuha. Krila mu završavaju oštro, a naše ime je dobio po karakterističnim nastavcima koji rastu iz glave i podsjećaju na rogove ili velike uši. Ima dugačak, tanak rep, a blizu baze repa je smještena nazubljena bodlja. Bodlja je manjih dimenzija, a na bazi bodlje i njenom uzdužnom žlijebu se nalaze otrovne žlijezde[2].
Golub uhan je riba koja prebiva po istočnom dijelu Atlantika, od Senegala do Irske, uključujući oko Kanara i Azora. Prisutan je također i po cijelom Mediteranu, a ponekad zaluta i u Sjeverno more i sjeverni dio Atlantika. Postoje i izvješća o njegovoj prisutnosti i oko obala Indije[3].
Golub uhan (lat. Mobula mobular), riba iz reda pravih raža (lat. Rajiformes), porodice morskih golubova (lat. Myliobatidae). Naraste do 520 cm duljine i 300 kg težine čime spada među najveće ribe Jadrana. Kod nas ga još zovu i morski vrag. Spada u istu podobitelj kao i Manta (lat. Manta birostris), jedne od najvećih riba. Uhan je relativno česta riba u našem moru, a živi najčešće na otvorenom moru, gdje se hrani malim pelagijskim račićima i ribicama. Tamne je boje leđa, a vrlo svijetlog, skoro bijelog trbuha. Krila mu završavaju oštro, a naše ime je dobio po karakterističnim nastavcima koji rastu iz glave i podsjećaju na rogove ili velike uši. Ima dugačak, tanak rep, a blizu baze repa je smještena nazubljena bodlja. Bodlja je manjih dimenzija, a na bazi bodlje i njenom uzdužnom žlijebu se nalaze otrovne žlijezde.
Il diavolo di mare o manta mediterranea (Mobula mobular (Bonnaterre, 1788) è un pesce cartilagineo appartenente alla famiglia Myliobatidae.
Questa specie è diffusa nel Mar Mediterraneo e nell'Atlantico orientale, al largo delle coste dell'Irlanda fino alle acque meridionali del Portogallo, isole Canarie e Azzorre comprese. Essendo una specie epipelagica, vive sulle piattaforme continentali, non lontano da coste e isole.
Presenta un corpo compresso verticalmente, con due enormi pinne pettorali, somiglianti a delle ali. La coda è sottile e allungata, costituita da una spina che può usare come arma di difesa. Gli occhi sono sul dorso mentre sul ventre ci sono la bocca e le fessure branchiali. Essendo un condroitto, lo scheletro è di natura cartilaginea.
È più grande della mobula minore (Mobula hypostoma), raggiungendo la dimensione massima nota di 5,2 metri.
È specie Ovovivipara: gli embrioni si nutrono del tuorlo, ma crescendo ricevono ulteriore nutrimento dalla madre per assorbimento indiretto di fluido uterino arricchito di muco, grassi e proteine attraverso strutture specializzate.[2]
M. mobular ha un basso tasso di riproduzione, dando alla luce un solo piccolo per volta, con un periodo di gestazione di circa 24 mesi. Di conseguenza è molto sensibile ai cambiamenti ambientali ed alla pesca.
Si nutre di piccoli pesci e crostacei.
Le principali minacce per questa specie provengono dall'inquinamento del Mar Mediterraneo e dalle catture accidentali di cui è vittima, con mezzi di pesca comunemente usati, quali reti a strascico, tonnare e lenze utilizzate in genere per il pesce spada. Nella Lista Rossa dell'IUCN del 2004 era classificata come specie Vulnerabile. Nel 2006 la sua situazione si è aggravata e la specie è stata classificata come minacciata di rischio d'estinzione.
Sono stati riportati i seguenti sinonimi:[2]
Il diavolo di mare o manta mediterranea (Mobula mobular (Bonnaterre, 1788) è un pesce cartilagineo appartenente alla famiglia Myliobatidae.
Mobula mobular is een vissensoort uit de familie van de adelaarsroggen (Myliobatidae).[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1788 door Pierre Joseph Bonnaterre.
Bronnen, noten en/of referenties
Multimedia w Wikimedia Commons Mobula[3] (Mobula mobular) – gatunek ryby orleniokształtnej zaliczanej do mantowatych (Mobulinae).
Północny Atlantyk od południowo-zachodnich brzegów Irlandii, Portugalii, wzdłuż wybrzeża Afryki do Senegalu oraz Morze Śródziemne.
Występuje w parach lub małych grupach w pobliżu wybrzeży, unosząc się blisko powierzchni wody. Niekiedy wyskakuje wysoko z wody, by opaść do niej z głośnym pluskiem – usiłuje w ten sposób pozbyć pasożytów skóry, głównie wąsonogów.
Ciało bardzo silnie spłaszczone grzbietobrzusznie o kształcie rombowatej tarczy, płetwy piersiowe z dużymi ostrokątnymi „skrzydłami”. Głowa szeroka, tzw. płetwy głowowe są rozdzielone i tworzą na pysku dwa wydłużone, cienkie, łyżkowate płaty, wysunięte poziomo do przodu i bardzo ruchliwe. Otwór gębowy bardzo szeroki. Uzębienie składa się z 150–160 szeregów bardzo małych, owalnych lub sercowatych zębów o tępych wierzchołkach. Jedna bardzo mała płetwa grzbietowa osadzona nad płetwami brzusznymi, a za nią 1–2 kolce na długim, cienkim trzonie ogonowym. Brak płetwy ogonowej.
Strona grzbietowa od ciemnobrązowa do niebieskoczarnej. Strona brzuszna biała, często występują tam czarne punkty. Końcówki płetw głowowych najczęściej czarne.
Dorasta maksymalnie do 5 m długości.
Żywi się drobnymi skorupiakami i larwami ryb, które zagarnia „płetwami głowowymi” do szeroko otwartej paszczy i odfiltrowuje przez przekształcone w gęste sito aparat skrzelowy.
Ryba żyworodna. Samica wydaje na świat tylko 1–2 młode.
Mobula (Mobula mobular) – gatunek ryby orleniokształtnej zaliczanej do mantowatych (Mobulinae).
Şeytan vatozu (Mobula mobular), Myliobatidae ailesinin bir türü.
Akdeniz'e özgü olan bu tür, Atlas Okyanusu'nun doğu kesimlerinde (özellikle İrlanda'nın güneybatısı ile Portekiz'in güneyinde) ve kuzeybatısında bulunur.
En sevdiği yiyecek kabuklular ve okul balığı gibi küçük balık türleridir.
2004 yılında IUCN Kırmızı Listesine alınan şeytan vatozu, 2006 yılındaki yeniden sınıflandırılmasında, düşük popülasyon ve yüksek kaçak av oranlrı da göz önüne alınarak tehlikedeki türler (EN) kapsamına alındı.[1]
Kıkırdaklı balıklar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Şeytan vatozu (Mobula mobular), Myliobatidae ailesinin bir türü.
Найбільший вид свого роду. Загальна ширина досягає 5,2 м при вазі до 500 кг. Голова велика та широка, а також пласка. Великий рот розташований на нижній поверхні голови, зуби є на обох щелепах. очі широко розташовані. З боків голови присутні плавці-«роги». Зяброві щілини великі. Тіло має ромбоподібну форму. Хвіст помірної довжини із шипом-голкою на кінці. Забарвлення спини темне. Черево має біле забарвлення.
Зустрічається на середніх глибинах. Це пелагічна риба. Трапляється невеликими зграйками в товщі води. Швидко плаває, часто вистрибує з води. Живиться раководібними та дрібною рибою.
Це яйцеживородний скат. Самиця народжує 1, вкрай рідко 2, дитинча. Вагітність триває 24 місяці.
Мешкає переважно в Середземному морі, також зустрічається біля узбережжя Ірландії, Португалії, Канарських та Азорських островів. Інколи зустрічається біля узбережжя Мавританії та Сенегала.
Cá ó dơi hay Cá đuối quỷ khổng lồ (Mobula mobular) là một loài cá đuối của họ Myliobatidae. Chúng phổ biến nhất ở biển Địa Trung Hải và có thể được tìm thấy ở những nơi khác ở Đông Đại Tây Dương, ngoài khơi bờ biển phía tây nam của Ai-len và phía nam của Bồ Đào Nha.
Nó là lớn hơn so với Cá ó dơi nhỏ, phát triển đến chiều dài tối đa là 5,2 m (17 ft), và nó có một đuôi gai. Các loài ăn động vật giáp xác và đàn cá nhỏ.
Cá ó dơi có một phạm vi hạn chế và tỷ lệ sinh sản thấp. Kết quả là nó rất nhạy cảm với thay đổi môi trường. Các mối đe dọa chính đối với loài này đến từ ô nhiễm ở Địa Trung Hải và tình cờ, bị bắt ngoài ý muốn trong thiết bị đánh cá khác nhau bao gồm lưới, bẫy cá ngừ, và dragnets meant for swordfish, không cái nào trong số đó được dùng để gài bẫy cá đuối khổng lồ.
Cá ó dơi được biết đến chủ yếu cho cuộc sống tại các các khu vực như Algérie, Croatia, Pháp, Hy Lạp, Israel, Italy, Malta, Tây Ban Nha, và Tunisia, witch are its native habitat. Nó được biết đến chủ yếu sống trong vùng nước ấm và biển Địa Trung Hải cung cấp một môi trường như vậy.
.png)
Cá ó dơi hay Cá đuối quỷ khổng lồ (Mobula mobular) là một loài cá đuối của họ Myliobatidae. Chúng phổ biến nhất ở biển Địa Trung Hải và có thể được tìm thấy ở những nơi khác ở Đông Đại Tây Dương, ngoài khơi bờ biển phía tây nam của Ai-len và phía nam của Bồ Đào Nha.
Nó là lớn hơn so với Cá ó dơi nhỏ, phát triển đến chiều dài tối đa là 5,2 m (17 ft), và nó có một đuôi gai. Các loài ăn động vật giáp xác và đàn cá nhỏ.
Cá ó dơi có một phạm vi hạn chế và tỷ lệ sinh sản thấp. Kết quả là nó rất nhạy cảm với thay đổi môi trường. Các mối đe dọa chính đối với loài này đến từ ô nhiễm ở Địa Trung Hải và tình cờ, bị bắt ngoài ý muốn trong thiết bị đánh cá khác nhau bao gồm lưới, bẫy cá ngừ, và dragnets meant for swordfish, không cái nào trong số đó được dùng để gài bẫy cá đuối khổng lồ.
Грудные плавники европейских мобул, основание которых расположено позади глаз, срастаются с головой, образуя ромбовидный плоский диск, ширина которого превышает длину, края плавников имеют форму заострённых («крыльев»). Голова широкая и плоская, с расставленными по бокам глазами. Позади глаз расположены брызгальца. Передняя часть грудных плавников преобразована в так называемые головные плавники. У основания хвоста находится маленький спинной плавник и шип[6]. Хвост длинный и кнутовидный. На вентральной поверхности диска имеются 5 пар жаберных щелей, рот и ноздри[7]. Максимальная зарегистрированная ширина диска 520 см[3]. Окраска дорсальной поверхности диска тёмно-коричневого или серого цвета, вентральная сторона белая. Между глазами на дорсальной поверхности диска пролегает тёмная изогнутая полоса[8].
Эти скаты ведут стайный образ, встречаются большими группами у поверхности воды. Они совершают длительные миграции[9], и отдают предпочтение участкам океана, которые пересекают сильные течения[6]. Рацион состоит из планктона и мелких рыб[3].
Подобно прочим хвостоколообразным европейские мобулы относятся к яйцеживородящим рыбам. Эмбрионы развиваются в утробе матери, питаясь желтком и гистотрофомruen. Беременность очень продолжительная, до 25 месяцев. В помёте один, реже 2 новорождённых с диском шириной около 180 см. Потомство появляется на свет летом[9]. В конце весны 1986 года в Тирренском море был получен образец эмбриона на поздней стадии развития. Ширина диска составляла 166 см, а вес 35 кг[4].
На европейских мобулах паразитируют веслоногие рачки Pupulina brevicauda[10].
Mobula mobular не представляют интереса для коммерческого промысла, но попадаются в качестве прилова, особенно при добыче меч-рыбы тралами и неводами. Основную угрозу популяции представляет загрязнение вод Средиземного моря. Иногда этих скатов содержат в публичных океанариумах, например, в Лиссабоне[11]. Международный союз охраны природы присвоил этому виду охранный статус «Вымирающий»[4].
无刺蝠鲼（学名：Mobula mobular）又名姬蝠魟、飛魴仔、魔鬼魚，为蝠鲼科蝠鲼属的鱼类。分布于印度尼西亚以及南海等海域。该物种的模式产地在Vizagapatam。[1]
这是一篇關於魚類的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
쥐가오리는 쥐가오리과에 속하는 가오리류의 일종이다. 학명은 모불라 모불라르(Mobula mobular)이며 동종이명으로는 모불라 야파니카(Mobula japanica)가 존재한다.[1] 영어권 지역에서는 외형이 악마를 닮았다고 하여 데블 피시(Devil fish)나 데블 레이(Devil ray) 등으로 부르고 있다.[2]
쥐가오리를 1788년에 처음으로 기재한 Bonnaterre는 가오리속(Raja)으로 분류하여 라야 모불라르(Raja mobular)라는 학명으로 보고하였다. 이후 동물 분류가 개편되면서 가오리속에서 따로 분리되었고, 현재는 Mobula mobular라는 학명을 지니게 된다.[3]
2017년 6월 24일, 윌리엄 화이트(William T. White) 및 동료 연구진들이 공동으로 발표한 논문에서는 Mobula mobular와 별개의 종으로 취급되었던 Mobula japanica가 분자생물학 연구 결과에 따라 Mobula mobular와 동일한 종류로 분류하고 있다. 이에 따라 Mobula mobular보다 늦게 기재된 학명인 Mobula japanica는 동종이명 처리가 되었다.[1]
날개 너비(양 쪽 가슴지느러미의 총 너비)는 최대 520cm까지 자랄 수 있으며, 가슴지느러미를 마치 날개처럼 퍼덕이면서 헤엄을 친다. 기다란 꼬리에는 가시가 달려 있지만 독은 존재하지 않는다. 한 쌍의 머리지느러미가 존재하고, 원통형으로 뚫려 있는 입구멍에는 미세한 이빨이 달려 있다.[3]
인도-태평양과 동부 대서양에 널리 분포해 있다. 특정한 서식지가 없고 넓은 바다를 이동하는 원양 어류이며, 햇빛이 잘 드는 수면 가까이에서 주로 활동한다. 이빨이 작기 때문에 수면 가까이에서 플랑크톤과 같은 미세 생물을 걸러서 먹고 살며 가끔씩 작은 물고기를 섭취하기도 한다.[3]
쥐가오리는 난태생으로 번식을 하며, 보통 한 마리의 새끼만을 임신하는 것으로 알려져 있다. 어미의 뱃속에 있는 새끼 쥐가오리는 처음에 몸에 달려 있는 노른자를 흡수하고, 노른자를 전부 흡수하게 되면 어미의 자궁에서 흘러 나오는 영양성 점액질을 섭취한다. 이 영양성 점액질에는 지방과 단백질 등의 여러 영양소가 존재한다. 태아 상태의 쥐가오리는 날개 너비가 최대 166cm, 몸무게는 최대 35kg 정도 나간다.[3][4]
식용으로서의 가치가 낮기 때문에 어부들이 일부러 잡아 올리지는 않으며 가다랑어와 같은 식용 어류를 낚을 때 함께 잡히는 경우가 많다. 다만 쥐가오리의 아가미 부위를 따로 채취하여 약재로 팔기 위해서 쥐가오리 무리를 남획하는 곳이 상당수 존재한다.[4] 또한 쥐가오리는 번식률이 낮기 때문에 개체수가 점점 줄어들고 있는 추세이다.
IUCN 적색 목록에서는 쥐가오리를 위급(EN) 등급으로 분류하고 있다.[4] 다만 동종이명인 Mobula japanica가 두 단계 낮은 준위협(NT)으로 분류되고 있기 때문에 해당종의 적색 목록 등급을 재정리할 필요가 있다.
쥐가오리는 쥐가오리과에 속하는 가오리류의 일종이다. 학명은 모불라 모불라르(Mobula mobular)이며 동종이명으로는 모불라 야파니카(Mobula japanica)가 존재한다. 영어권 지역에서는 외형이 악마를 닮았다고 하여 데블 피시(Devil fish)나 데블 레이(Devil ray) 등으로 부르고 있다.
