El tauró lleopard (Triakis semifasciata) viu a l'est del Pacífic, entre les costes d'Oregon i la Baixa Califòrnia.
El tauró lleopard (Triakis semifasciata) viu a l'est del Pacífic, entre les costes d'Oregon i la Baixa Califòrnia.
Der Leopardenhai (Triakis semifasciata) ist ein maximal etwa 2 Meter lang werdender Hai aus der Ordnung der Grundhaie (Carcharhiniformes). Er lebt küstennah im östlichen Pazifik von Oregon bis zum Golf von Kalifornien vor allem über sandigen und schlammigen Böden in der Nähe von Felsen und in Tangwäldern in Tiefen von einem bis 90 Metern.
Neben Triakis semifasciata wird auch der Zebrahai (Stegostoma fasciatum) im deutschen hin und wieder als Leopardenhai bezeichnet. Sein Fleckenmuster ist viel feiner, er lebt im Indopazifik und ist als Angehöriger der Ammenhaiartigen (Orectolobiformes) auch nicht nahe mit Triakis semifasciata verwandt.
Leopardenhaie sind schlank, haben eine graue bis bronzefarbene Grundfarbe und schwarze, quer über den Rücken verlaufende Sattelflecke sowie weitere größere und kleinere dunkle Flecken an den Flanken. Die Maximallänge der Männchen beträgt 2 Meter, die der Weibchen 1,8 Meter. Das maximale veröffentlichte Gewicht beträgt 18,4 kg.
Das Verbreitungsgebiet dieses Hais liegt im nord-östlichen Pazifik und reicht von der Küste Oregon bis zum Golf von Kalifornien und Mexiko. Dabei lebt er in Tiefen von 4 bis 90 Metern in Grundnähe.
Leopardenhaie sind aktive Schwimmer, deren Körper in ständiger undulierender Bewegung sind. Sie bewegen sich oft in großen nomadisierenden Gruppen, die auch mit anderen Haiarten, wie den Glatthaiarten Mustelus californicus und Mustelus henlei und dem Dornhai (Squalus acanthias) gemischt sein können.
Die Haie haben ein weites Nahrungsspektrum, in dem bodenbewohnende Wirbellose, wie Krabben, Garnelen, Muscheln, Kopffüßer und Würmer eine weit wichtigere Rolle spielen als Beutefische. Sie vermehren sich ovovivipar, das Weibchen bringt nach einer Tragzeit von zwölf Monaten 4 bis 29 Jungfische zur Welt, die dann eine Länge von zwanzig Zentimeter haben. Sie wachsen sehr langsam und erreichen ihre Endgröße erst nach zehn Jahren und können 30 Jahre alt werden.
Leopardenhaie sind in Kalifornien beliebte Anglerfische und werden auch kommerziell befischt. Ihr Fleisch kommt frisch und geräuchert auf den Markt. Sie werden oft in Zoologischen Gärten und großen Schauaquarien gezeigt. Der Leopardenhai ist in der Roten Liste der IUCN als nicht gefährdete Art („Least Concern“) eingestuft.
Der Leopardenhai (Triakis semifasciata) ist ein maximal etwa 2 Meter lang werdender Hai aus der Ordnung der Grundhaie (Carcharhiniformes). Er lebt küstennah im östlichen Pazifik von Oregon bis zum Golf von Kalifornien vor allem über sandigen und schlammigen Böden in der Nähe von Felsen und in Tangwäldern in Tiefen von einem bis 90 Metern.
Neben Triakis semifasciata wird auch der Zebrahai (Stegostoma fasciatum) im deutschen hin und wieder als Leopardenhai bezeichnet. Sein Fleckenmuster ist viel feiner, er lebt im Indopazifik und ist als Angehöriger der Ammenhaiartigen (Orectolobiformes) auch nicht nahe mit Triakis semifasciata verwandt.
Ο καρχαρίας λεοπάρδαλη (επιστημονική ονομασία Triakis semifasciata - Τριάκις[1] η ημιζωνωτή) είναι ένα είδος καρχαρία το οποίο ανήκει στην οικογένεια των Τριακίδων, την ίδια με το γαλέο. Απατάνται στις ακτές στον Ειρηνικό της Βόρειας Αμερικής, από το Όρεγκον μέχρι το Μαζατλάν στο Μεξικό. Συνήθως έχουν μήκος από 1,2 έως 1,5 μέτρα. Έχει λεπτό σώμα καί αναγνωρίζεται εύκολα από το εντυπωσιακό μοτίβο των μαύρων σελόμορφων σχεδίων και τα μεγάλα σημεία στην πλάτη του, από το οποίο προέρχεται το όνομά του. Τα μεγάλα κοπάδια καρχαριών λεοπαρδάλεις είναι κοινό θέαμα σε κόλπους και εκβολές ποταμών, κολύμποντας σε αμμώδη ή λασπώδη πεδία ή περιοχές με βράχουν κοντά σε λαμινάριες και υφάλους. Συχνάζουν κοντά στις ακτές, σε βάθος μικρότερο από 4 m.
Ενεργά αρπακτικά, ομάδες καρχαρίων λεοπαρδάλεις συχνά ακολουθούν τα ρεύματα σε παλιρροιακές ελώδεις περιοχές για να αναζητήσουν τροφή, κυρίως μύδια, εχίουρα, καβούρια, γαρίδες, οστεϊχθύες, αυγά και ψάρια. Οι περισσότεροι καρχαρίες λεοπάρδαλεις έχουν την τάση να παραμένουν μέσα σε μια συγκεκριμένη περιοχή και να μην απομακρύνονται από αυτή, γεγονός το οποίο έχει οδηγήσει σε γενετικές διαφορές μεταξύ των πληθυσμών των καρχαριών που ζουν σε διαφορετικές περιοχές. Αυτό το είδος είναι ωοζωοτόκος, πράγμα που σημαίνει ότι το νεαρό εκκολάπτεται μέσα στη μήτρα και τρέφονται από το κρόκο. Από το Μάρτιο μέχρι τον Ιούνιο, το θηλυκό γεννά μέχρι και 37 μικρά μετά από μια περίοδο κύησης 10-12 μηνών. Αναπτύσσονται σχετικά αργά και απαιτούνται πολλά χρόνια για να ωριμάσουν.
Ακίνδυνος για τον άνθρωπο, ο καρχαρίας λεοπάρδαλη πιάνεται μέσω εμπορικής και ψυχαγωγικής αλιείας για τρόφιμα και ως ψάρι ενυδρείου. Αυτό το είδος ως επί το πλείστον αλιεύεται στα ύδατα στα ανοικτά της Καλιφόρνιας, όπου, μετά από μια περίοδο μείωσης του πληθυσμού στη δεκαετία του 1980, νέοι κανονισμοί αλιείας στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μείωσαν την αλειία σε βιώσιμα επίπεδα. Η Διεθνής Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης αξιολόγησε αυτό το είδος ως ελαχίστης σημασίας, ενώ σημειώνει ότι τα τοπικά αποθέματα μπορούν εύκολα να γίνουν αντικείμενο υπερεκμετάλλευσης, λόγω της αργής ανάπτυξης του καρχαρία και της περιορισμένης μετανάστευσης.
Ο καρχαρίας λεοπάρδαλη (επιστημονική ονομασία Triakis semifasciata - Τριάκις η ημιζωνωτή) είναι ένα είδος καρχαρία το οποίο ανήκει στην οικογένεια των Τριακίδων, την ίδια με το γαλέο. Απατάνται στις ακτές στον Ειρηνικό της Βόρειας Αμερικής, από το Όρεγκον μέχρι το Μαζατλάν στο Μεξικό. Συνήθως έχουν μήκος από 1,2 έως 1,5 μέτρα. Έχει λεπτό σώμα καί αναγνωρίζεται εύκολα από το εντυπωσιακό μοτίβο των μαύρων σελόμορφων σχεδίων και τα μεγάλα σημεία στην πλάτη του, από το οποίο προέρχεται το όνομά του. Τα μεγάλα κοπάδια καρχαριών λεοπαρδάλεις είναι κοινό θέαμα σε κόλπους και εκβολές ποταμών, κολύμποντας σε αμμώδη ή λασπώδη πεδία ή περιοχές με βράχουν κοντά σε λαμινάριες και υφάλους. Συχνάζουν κοντά στις ακτές, σε βάθος μικρότερο από 4 m.
Ενεργά αρπακτικά, ομάδες καρχαρίων λεοπαρδάλεις συχνά ακολουθούν τα ρεύματα σε παλιρροιακές ελώδεις περιοχές για να αναζητήσουν τροφή, κυρίως μύδια, εχίουρα, καβούρια, γαρίδες, οστεϊχθύες, αυγά και ψάρια. Οι περισσότεροι καρχαρίες λεοπάρδαλεις έχουν την τάση να παραμένουν μέσα σε μια συγκεκριμένη περιοχή και να μην απομακρύνονται από αυτή, γεγονός το οποίο έχει οδηγήσει σε γενετικές διαφορές μεταξύ των πληθυσμών των καρχαριών που ζουν σε διαφορετικές περιοχές. Αυτό το είδος είναι ωοζωοτόκος, πράγμα που σημαίνει ότι το νεαρό εκκολάπτεται μέσα στη μήτρα και τρέφονται από το κρόκο. Από το Μάρτιο μέχρι τον Ιούνιο, το θηλυκό γεννά μέχρι και 37 μικρά μετά από μια περίοδο κύησης 10-12 μηνών. Αναπτύσσονται σχετικά αργά και απαιτούνται πολλά χρόνια για να ωριμάσουν.
Ακίνδυνος για τον άνθρωπο, ο καρχαρίας λεοπάρδαλη πιάνεται μέσω εμπορικής και ψυχαγωγικής αλιείας για τρόφιμα και ως ψάρι ενυδρείου. Αυτό το είδος ως επί το πλείστον αλιεύεται στα ύδατα στα ανοικτά της Καλιφόρνιας, όπου, μετά από μια περίοδο μείωσης του πληθυσμού στη δεκαετία του 1980, νέοι κανονισμοί αλιείας στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μείωσαν την αλειία σε βιώσιμα επίπεδα. Η Διεθνής Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης αξιολόγησε αυτό το είδος ως ελαχίστης σημασίας, ενώ σημειώνει ότι τα τοπικά αποθέματα μπορούν εύκολα να γίνουν αντικείμενο υπερεκμετάλλευσης, λόγω της αργής ανάπτυξης του καρχαρία και της περιορισμένης μετανάστευσης.
The leopard shark (Triakis semifasciata) is a species of houndshark, in the family Triakidae. It is found along the Pacific coast of North America, from the U.S. state of Oregon to Mazatlán in Mexico. Typically measuring 1.2–1.5 m (3.9–4.9 ft) long, this slender-bodied shark is immediately identifiable by the striking pattern of black saddle-like markings and large spots over its back, from which it derives its common name. Large schools of leopard sharks are a common sight in bays and estuaries, swimming over sandy or muddy flats or rock-strewn areas near kelp beds and reefs. They are most common near the coast, in water less than 4 m (13 ft) deep.
Active-swimming predators, groups of leopard sharks often follow the tide onto intertidal mudflats to forage for food, mainly clams, spoon worms, crabs, shrimp, bony fish, and fish eggs. Most leopard sharks tend to remain within a particular area rather than undertaking long movements elsewhere, which has led to genetic divergence between populations of sharks living in different regions. This species is aplacental viviparous, meaning that the young hatch inside the uterus and are nourished by yolk. From March to June, the female gives birth to as many as 37 young after a gestation period of 10–12 months. It is relatively slow-growing and takes many years to mature.
Harmless to humans, the leopard shark is caught by commercial and recreational fisheries for food and the aquarium trade. This species is mostly fished in the waters off California where, after a period of population decline in the 1980s, new fishing regulations in the early 1990s reduced harvesting to sustainable levels. The International Union for Conservation of Nature has assessed this species as of Least Concern, while noting that local stocks may easily become overfished because of the shark's slow growth and limited migratory habits.
The first scientific name applied to the leopard shark was Triakis californica, coined by British zoologist John Edward Gray in the 1851 List of the specimens of fish in the collection of the British Museum. However, Gray did not furnish the name with a proper description, rendering it a nomen nudum.[3] In December 1854, American ichthyologist William Orville Ayres gave a lecture describing the species as Mustelus felis, which included the first scientific description of the species. His lecture was reprinted first in The Pacific, a San Francisco newspaper, and then in the journal Proceedings of the California Academy of Natural Sciences. In April 1855, French biologist Charles Frédéric Girard published another description of this species, naming it Triakis semifasciata.[4]
Despite M. felis being the senior synonym, an error in recording the dates of publication resulted in the widespread use of T. semifasciata as the leopard shark's scientific name. As a result of this long-standing error, Triakis semifasciata came to be recognized as the valid name (as a nomen protectum) and Mustelis felis was invalidated (as a nomen oblitum).[4] The specific epithet semifasciata comes from the Latin words semi ("half") and fasciatus ("banded"), describing this shark's dorsal pattern of saddle-like markings. In older literature, this species may be referred to as "tiger shark" or "catshark".[5]
Triakis semifasciata
Triakis megalopterus + Scylliogaleus + Mustelus
Phylogenetic relationships of houndsharks, based on protein-coding gene sequences.[6]The genus Triakis contains two subgenera, Triakis and Cazon. The leopard shark is placed within the subgenus Triakis along with the banded houndshark (T. (Triakis) scyllium).[3] A 2006 phylogenetic analysis by J. Andrés López and colleagues, based on protein-coding genes, revealed that Triakis and Cazon are in fact not closely related, and additionally that the leopard shark may be the most basal member of its family.[6]
The leopard shark occurs in the Northeastern Pacific Ocean, from the temperate continental waters of Coos Bay, Oregon to the tropical waters of Mazatlán, Mexico, including the Gulf of California. It favors muddy or sandy flats within enclosed bays and estuaries, and may also be encountered near kelp beds and rocky reefs, or along the open coast. Numbers have been known to gather near discharges of warm effluent from power plants.[5][7] Leopard sharks generally swim close to the bottom and are most abundant from the intertidal zone to a depth of 4 m (13 ft), though they may be found as deep as 91 m (299 ft).[3] Many leopard sharks, particularly in the north, leave their coastal habitats in winter and return in early spring. A study in Tomales Bay in northern California determined that they depart when the water temperature drops below 10–12 °C (50–54 °F); one tagged shark was found to have swum some 140 km (87 mi) south.[8]
While a few leopard sharks have been documented traveling hundreds of kilometers, most individuals tend to remain in a localized area for much of their lives. This low level of dispersal has led to genetic divergence across its range. Seven discrete gene pools have been identified along the Californian coast between Humboldt Bay and San Diego. Of these, the Humboldt Bay subpopulation is perhaps the most isolated, with the sharks there maturing at a larger size and producing fewer offspring than those from other areas. By contrast, the area around Los Angeles represents a genetic transitional zone between subpopulations whose boundaries are more diffuse.[9] Off Baja California, the leopard sharks on the Pacific side are probably distinct from those in the northern Gulf of California.[7] Although there is equivocal evidence for natal philopatry (returning to one's birthplace to breed) in this species, proximity to established breeding grounds likely contributes to the structuring of these different subpopulations.[9]
The leopard shark has a moderately stout body, with a short, rounded snout. There are well-developed, triangular flaps of skin in front of the nares. The eyes are large and oval, with a nictitating membrane (a protective third eyelid). The line of the mouth is strongly curved. There are furrows at the corners of the mouth extending onto both jaws, with those on the lower jaw almost long enough to meet at the midline.[3] The tooth rows number 41–55 in the upper jaw and 34–45 in the lower jaw; each tooth has a slightly oblique, smooth-edged cusp in the center and 1–2 small cusplets on either side.[5] These teeth are arranged into a flat, "pavement"-like surface with overlapping ridges.[10]
The large first dorsal fin is positioned about halfway between the pectoral and pelvic fins; the second is almost as large as the first and much larger than the anal fin. The pectoral fins are wide and triangular. The lower lobe of the caudal fin is well-developed in adults but less than half the length of the upper lobe, which has a strong ventral notch near the tip.[3][10] The coloration is unique, consisting of prominent black "saddles" and large black spots running along the back, on a silvery to bronzy gray background. Adult sharks often have more spots and saddles with lighter centers compared to juveniles. The underside is whitish and plain.[5] The average length of a leopard shark is 1.2–1.5 m (3.9–4.9 ft).[10] Rarely males may grow to 1.5 m (4.9 ft) and females 1.8 m (5.9 ft), and there is a record of an exceptional female that measured 2.1 m (6.9 ft) long.[5] The heaviest known leopard shark weighed 18.4 kg (41 lb).[11]
The dorsal color pattern of the leopard shark gives it its common name
Jaws
Lower teeth
An active species that swims with a strong undulating motion, the leopard shark is commonly spotted cruising in or just beyond the surf zone. It is more active at night than during the day, and sometimes lies still on the bottom.[3][12] In Tomales Bay (among other similar regions), the leopard shark follows the tide onto mudflats to forage for food, retreating just fast enough to prevent being stranded or trapped as the water recedes.[13] At Santa Catalina Island, resident sharks spend the day together in the shallows and at night, they disperse into deeper water, up to 10 km (6.2 mi) away.[12]
From birth, leopard sharks form large schools, generally segregated by age and sex; these groups may intermingle with grey or brown smoothhounds (Mustelus californicus and M. henlei) and spiny dogfish (Squalus acanthias).[5] These schools are apparently nomadic, often appearing suddenly in an area for a few hours before vanishing just as quickly.[3] In captivity, larger sharks have been observed establishing their dominance over smaller individuals via light nips to the pectoral fins.[7] During summer days, large aggregations of mature females assemble in shallow bays and estuaries, dispersing at night. As these females follow the warmest patches of water (allowing them to raise their internal body temperatures by up to 3 °C/5.4 °F), they are speculated to be taking advantage of the heat to speed their own growth and that of their gestating young. The membership of these aggregations is inconstant, with individual females periodically switching between different sites scattered over several kilometers.[14]
Compared to the related grey and brown smoothhounds that share its range, the leopard shark has smaller and more numerous red blood cells, allowing it to process oxygen more efficiently. This may be an adaptation for foraging in deoxygenated estuarine environments.[15] Their eyes contain very few cone cells, likely due to the murky water they inhabit.[16] Small leopard sharks fall prey to larger sharks such as the great white shark (Carcharodon carcharias) and the broadnose sevengill shark (Notorynchus cepedianus).[17] On one occasion, a sevengill shark was seen ambushing a leopard shark on a tidal mudflat in Humboldt Bay, striking with such momentum that the larger predator momentarily beached itself.[18] Known parasites of this species include the tapeworms Phyllobothrium riseri, Lacistorhynchus dollfusi and Paraorygmatobothrium barber,[19][20][21] as well as the copepods Echthrogaleus eoleoptratus and Achtheinus oblongatus.[22][23]
The diet of the leopard shark consists of small benthic and littoral animals, most significantly crabs (Cancridae, Grapsidae, and Hippoidea), shrimp, bony fish (including anchovies, herring, topsmelt, croakers, surfperch, gobies, rockfish, sculpins, flatfish, and midshipmen), fish eggs, clams, and the echiurid fat innkeeper worm (Urechis caupo). This opportunistic hunter has also been known to eat ghost shrimp, polychaete worms, and the young of smoothhounds, shovelnose guitarfish (Rhinobatos productus), and bat rays (Myliobatis californicus). Eelgrass (Zostera) and algae may be swallowed incidentally.[3]
The leopard shark captures prey by expanding its buccal cavity to create a suction force, which is facilitated by its labial cartilages swinging forward to form the mouth into a tube. Simultaneously, the shark protrudes its jaws forward to grip the prey between its teeth.[24] As with other sharks, the teeth of the leopard shark are periodically shed and replaced; it takes 9–12 days for a replacement tooth to move into position.[25] Leopard sharks have been caught with stomachs filled with clam siphons, which the sharks seize before the clams can retract and break off with a levering motion of their bodies. On occasion, the shark tears the entire clam body out of its shell this way.[5] Other sharks examined have had stomachs containing whole innkeeper worms with no bite marks, suggesting that the sharks sucked them out of their burrows. Under a hollow bridge support in San Francisco Bay, a group of leopard sharks and spiny dogfish have been observed feeding on a dense school of anchovies by slowly swimming counterclockwise through the clockwise-swimming school, and swallowing any anchovies that accidentally entered their open mouths.[3]
In some places, this species feeds only on a few prey types and little else (e.g. innkeeper worms and cancrid crabs in Tomales Bay, jack silverside (Atherinopsis californiensis) eggs and the crabs Romaleon antennarium and Metacarcinus magister in Humboldt Bay).[26][27] The predominant prey taken depends on location, time of year, and age. For example, in the Elkhorn Slough at Monterey Bay, cancrid crabs and innkeeper worms are mostly eaten in winter and spring, fish eggs from winter to early summer, bony fish in summer, and grapsid crabs and clams in fall. Young sharks feed mostly on crabs and transition to clam siphons, fish eggs, and innkeeper worms once they reach 70–80 cm (2.3–2.6 ft) long. The largest sharks are the ones that consume the most fish.[3]
The leopard shark is aplacental viviparous, with the developing embryos sustained by a yolk sac until birth. In northern areas, females use bays and sloughs as nursery areas, while to the south they give birth in more open areas.[7] Known breeding grounds along the coast of California include Humboldt Bay, Tomales Bay, Bodega Bay, San Francisco Bay, Elkhorn Slough, Morro Bay, Santa Monica Bay (Los Angeles), Catalina Harbor (Santa Catalina Island), and San Diego Bay.[9]
Females give birth to 1–37 young annually from March and July (most in April or May), with the number of pups increasing with female size.[7][26] Multiple males may father a litter from a single mother[28] In Humboldt and San Francisco Bays, females drop their pups in beds of eelgrass that provide both shelter and food. In Catalina Harbor, females give birth on flats in 1 m (3.3 ft) of water, their backs and dorsal fins exposed; the pups stay in even shallower water less than 30 cm (12 in) deep.[5] Mating occurs in early summer following birth; the only known observation of this in the wild was in 2004 off La Jolla, amongst nine sharks gathered 19 m (62 ft) from shore in water 0.3–3 m (0.98–9.84 ft) deep.[29]
Newborn leopard sharks measure around 20 cm (7.9 in) long. Relatively slow-growing after the first 3–4 years of life, male leopard sharks grow an average of 2.0 cm (0.79 in) per year, reaching maturity at an age of 7–13 years and a length of 0.7–1.2 m (2.3–3.9 ft), while females grow an average of 2.3 cm (0.91 in) per year, reaching maturity at an age of 10–15 years and a length of 1.1–1.3 m (3.6–4.3 ft).[5] Individuals of the same age can vary significantly in size and large sharks are especially slow-growing: one specimen was documented to have gained only 4 cm (1.6 in) in length over 12 years. The maximum lifespan of this species is estimated to be 30 years.[7]
_01.jpg)
Wary and quick to flee, leopard sharks pose almost no danger to humans. There is a single record from 1955 of a leopard shark harassing a skin diver with a nosebleed, though no injuries resulted.[3][10] This species is caught by commercial fisheries using gillnets and longlines, and by recreational anglers and spearfishers; it is also caught as bycatch in bottom trawls.[17] The meat is considered excellent eating and is sold fresh or frozen.[5] However, leopard sharks living alongside human development may accumulate pollutants such as mercury, pesticides, and polychlorinated biphenyls (PCBs) within their bodies, and the California Department of Fish and Wildlife warns against eating them regularly.[10][15] The leopard shark is prized by the aquarium trade for its attractive appearance and hardiness; this led to many newborn pups being captured with hook-and-line off southern California in the late 1980s and early 1990s. It may live for over 20 years in captivity.[7]
Most of the fishing for leopard sharks occurs in the waters off California, where commercial landings peaked at 45,953 kg (101,309 lb) in 1983 and has averaged 14,060 kg (31,000 lb) annually since 1991. These figures are believed to be underestimates, as an unknown portion of the leopard shark catch is recorded simply as "shark". In recent decades the number of sharks taken recreationally has exceeded those taken commercially, with sport fishers catching an average of 52,000 sharks per year from 1980–1988, and 45,000 sharks per year since 1993.[17] This species contributes negligibly to fishery landings off Oregon. The status of leopard sharks off Mexico is uncertain, although Mexican shark fisheries tend to focus more on larger species.[7]
The International Union for Conservation of Nature (IUCN) has assessed the leopard shark as of Least Concern.[1] It is highly susceptible to local depletion due to its slow growth rate and low level of exchange between regional stocks. It was considered for, but is not managed under, the U.S. Pacific Fishery Management Council's (PMC) 1982 Groundfish Management Plan. In 1992, the State of California imposed a recreational minimum size limit of 91 cm (36 in) and a possession limit of three fish, a move that was strongly supported and promoted by the sport fishing community. In 1993, the State also instituted a minimum size limit of 46 cm (18 in) for the commercial harvesting of all sharks and rays, including for the aquarium trade. In addition, Californian restrictions on the use of certain types of fishing gear in near-shore waters confer good protection to this shark's core population. These management measures seem to have successfully reduced fishing mortality and halted the population decline from the 1980s; the status of the leopard shark off California is regarded as secure, with demographic models estimating an annual population increase of 3–6% with sustainable fishing.[7]
The leopard shark (Triakis semifasciata) is a species of houndshark, in the family Triakidae. It is found along the Pacific coast of North America, from the U.S. state of Oregon to Mazatlán in Mexico. Typically measuring 1.2–1.5 m (3.9–4.9 ft) long, this slender-bodied shark is immediately identifiable by the striking pattern of black saddle-like markings and large spots over its back, from which it derives its common name. Large schools of leopard sharks are a common sight in bays and estuaries, swimming over sandy or muddy flats or rock-strewn areas near kelp beds and reefs. They are most common near the coast, in water less than 4 m (13 ft) deep.
Active-swimming predators, groups of leopard sharks often follow the tide onto intertidal mudflats to forage for food, mainly clams, spoon worms, crabs, shrimp, bony fish, and fish eggs. Most leopard sharks tend to remain within a particular area rather than undertaking long movements elsewhere, which has led to genetic divergence between populations of sharks living in different regions. This species is aplacental viviparous, meaning that the young hatch inside the uterus and are nourished by yolk. From March to June, the female gives birth to as many as 37 young after a gestation period of 10–12 months. It is relatively slow-growing and takes many years to mature.
Harmless to humans, the leopard shark is caught by commercial and recreational fisheries for food and the aquarium trade. This species is mostly fished in the waters off California where, after a period of population decline in the 1980s, new fishing regulations in the early 1990s reduced harvesting to sustainable levels. The International Union for Conservation of Nature has assessed this species as of Least Concern, while noting that local stocks may easily become overfished because of the shark's slow growth and limited migratory habits.
El tiburón leopardo o tollo leopardo[2] [3] (Triakis semifasciata) es una especie de triáquido que habita a lo largo de la costa norteamericana del Pacífico desde el estado estadounidense de Oregón hasta Mazatlán en México. Con una medida corporal de entre 1,2 y 1,5 m de largo, este tiburón de cuerpo esbelto es fácilmente identificable por su llamativo patrón de marcas y manchas a lo largo de su dorso, a las cuales les debe su nombre vulgar.[4] Es común ver grandes bancos de estos peces en bahías y estuarios, nadando sobre zonas planas arenosas o lodosas o áreas rocosas cerca de bosques de kelp y arrecifes. Se les encuentra con mayor frecuencia cerca de la costa, en aguas de menos de 4 m de profundidad.
Siendo predadores de nado activo, los grupos de tiburones leopardos frecuentemente siguen la marea hacia marismas formadas en las zonas intermareales en busca de alimento, principalmente almejas, gusanos, cangrejos, camarones, peces óseos y huevas de peces. La mayoría de los tiburones leopardos tienden a permanecer dentro de un área particular en lugar de llevar a cabo largos desplazamientos hacia otras partes, lo que ha conducido a que haya divergencia genética entre las poblaciones de tiburones que habitan en diferentes regiones. Esta especie es ovovivípara, lo que significa que sus huevos nacen dentro del útero y son nutridos por su saco vitelino.[4] De marzo a junio, la hembra da a luz hasta a 37 crías después de un período de gestación de 10-12 meses. Su crecimiento es relativamente lento y le lleva varios años madurar.
Al ser inofensivo para los seres humanos, el tiburón leopardo es capturado en la pesca comercial y deportiva para ser usado como alimento o en acuarios. Esta especie es pescada principalmente en las costas de California donde, después de un período de declive poblacional en la década de 1980, nuevas leyes de pesca establecidas a inicios de la década de 1990 redujeron su explotación a niveles sostenibles. La Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza ha clasificado esta especie como de preocupación menor, resaltando, sin embargo, que las poblaciones locales pueden ser fácilmente sobreexplotadas debido a su lento crecimiento y hábitos migratorios limitados.
El primer nombre científico otorgado al tiburón leopardo fue Triakis californica, acuñado por el zoologista británico John Edward Gray en la List of the specimens of fish in the collection of the British Museum («Lista de especímenes de peces en la colección del Museo Británico») de 1851. Sin embargo, el nombre dado por Gray no tenía una descripción apropiada, quedando como un nomen nudum. En noviembre de 1854, el biólogo francés Charles Frédéric Girard publicó una descripción de esta especie con el nombre de Triakis semifasciata, a la cual le siguió un mes después otra descripción del ictiólogo estadounidense William Orville Ayres en donde la denominó Mustelis felis, ambas en la revista Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia.[5][6] El nombre específico semifasciata proviene de las palabras en latín semi («mitad») y fasciatus («rayado»), refiriéndose a las marcas dorsales del tiburón. En la literatura antigua, se le puede denominar a esta especie como «tiburón tigre» o «tiburón gato».[7]
El género Triakis contiene dos subgéneros, Triakis y Cazon. El tiburón leopardo se encuentra dentro del subgénero Triakis junto con el tollo rayado (T. (Triakis) scyllium).[5] Un análisis filogenético de 2006 basado en genes que codifican proteínas reveló que Triakis y Cazon en realidad no están estrechamente relacionados, y también que el tiburón leopardo puede ser el miembros más basal de su familia.[8]
El tiburón leopardo habita en las aguas continentales frías y templadas-cálidas del océano Pacífico noreste, desde la bahía de Coos en Oregón hasta Mazatlán en México, incluyendo el golfo de California. Prefiere las zonas planas lodosas o arenosas dentro de bahías o estuarios cerrados, y también puede ser encontrado cerca de bosques de kelp y arrecifes rocosos, o a lo largo de la costa abierta. Se ha sabido de grupos que se reúnen cerca de sitios de descarga de aguas negras cálidas de plantas nucleares.[7][9] Los tiburones leopardo generalmente nadan cerca del fondo y son más abundantes desde la zona intermareal hasta una profundidad de 4 m, aunque se les puede encontrar a profundidades de hasta 91 m.[5] Muchos de estos tiburones, particularmente en el norte, abandonan sus hábitats costeros en el invierno y regresan a comienzos de la primavera. Un estudio en la bahía de Tomales en el norte de California determinó que se marchan cuando la temperatura del agua cae a menos de 10-12° C; un tiburón que había sido etiquetado fue encontrado después de haber nadado 140 km hacia el sur.[10]
Aunque se ha documentado que algunos de estos tiburones han viajado cientos de kilómetros, la mayoría de ellos tiende a permanecer en un área concreta durante gran parte de su vida. Este bajo nivel de dispersión ha propiciado que haya divergencia genética entre sus poblaciones. Siete acervos genéticos discretos han sido identificados a lo largo de la costa californiana entre la bahía de Humboldt y San Diego. De ellas, la subpoblación de la bahía de Humboldt es quizá la más aislada, ya que los tiburones de allí maduran al alcanzar un mayor tamaño y producen menos crías que aquellos de otras áreas. En contraste, el área circundante a Los Ángeles representa una zona genética transicional entre subpoblaciones cuyas fronteras son más difusas.[11] En Baja California, los tiburones leopardo sobre el lado del Pacífico son presumiblemente distintos de aquellos en el norte del golfo de California.[9] Aunque hay evidencias ambiguas respecto a la filopatría natal (esto es, el regresar al lugar de nacimiento para reproducirse) en esta especie, la proximidad a las zonas de procreación establecidas probablemente contribuye a la estructuración de estas diferentes subpoblaciones.[11]
El tiburón leopardo tiene un cuerpo moderadamente robusto, con un hocico corto y redondeado. Cuenta con tapas de piel triangulares bien desarrolladas frente a sus orificios nasales. Sus ojos son largos y ovalados, con una membrana nictitante (un tercer párpado protector). La línea de la boca es muy curveada. Tiene surcos en las esquinas de la boca que se extienden hacia ambas mandíbulas, con aquellos en la mandíbula inferior casi tocándose en el punto medio.[5] Las filas de dientes van de 41 a 55 en la mandíbula superior y de 34 a 45 en la inferior; cada diente tiene una cúspide ligeramente oblicua, con bordes lisos, en el centro, y 1 o 2 cúspides más pequeñas a cada lado.[7] Estos dientes se encuentran ordenados sobre una superficie plana con hileras que se superponen.[12] Cuentan además con unos órganos denominados ampollas de Lorenzini que les sirven para orientarse con ayuda del campo magnético terrestre.[4]
La primera aleta dorsal, que es larga, se encuentra aproximadamente a medio camino entre las aletas pectorales y pélvicas; la segunda es casi tan larga como la primera y de mucho mayor tamaño que la aleta anal. Las aletas pectorales son anchas y triangulares. El lóbulo inferior de la aleta caudal está bien desarrollado en los adultos pero mide menos de la mitad del lóbulo superior, que cuenta con un marcado corte ventral cerca de la punta.[5][12] La coloración es única, pues consiste en prominentes franjas y manchones negros que cubren la espalda, sobre un fondo entre plateado y bronce grisáceo. Los ejemplares adultos por lo general tienen más manchas y franjas con sus centros más claros a comparación de los jóvenes. Su vientre es blancuzco y liso.[7] La longitud promedio de un tiburón leopardo es de 1,2-1,5 m.[12] En raras ocasiones los machos llegan a 1,5 m y las hembras a 1,8 m, aunque se tiene registro de una hembra que medía 2,1 m de largo.[7] El tiburón leopardo más pesado que se ha conocido pesaba 18,4 kg.[6]
Siendo una especie activa que nada con movimientos ondulatorios fuertes, el tiburón leopardo es avistado frecuentemente mientras atraviesa por o cerca de zonas de surfeo. Es más activo de noche que de día, y a veces se queda inmóvil en el fondo.[5][13] En la bahía de Tomales y otras partes, este tiburón sigue la marea hacia marismas para alimentarse, y regresa justo a tiempo para no quedar varado o atrapado al retroceder el agua.[14] En la isla Santa Catalina, los tiburones residentes pasan el día juntos en las aguas poco profundas y en la noche se dispersan hacia aguas con mayor profundidad, alejándose hasta 10 km.[13]
Desde el nacimiento, estos tiburones forman grandes bancos generalmente segregados según edad y sexo, los cuales pueden entremezclarse con ejemplares de Mustelus californicus, M. henlei o mielga (Squalus acanthias).[7] Estos bancos aparentemente son nómadas, apareciendo repentinamente en un área por unas pocas horas y después desvaneciéndose igual de rápido.[5] En cautiverio, los tiburones más grandes han sido observados ejerciendo dominio sobre los más pequeños a través de mordiscos leves en sus aletas pectorales.[9] Durante los días de verano se forman grandes grupos de hembras maduras en bahías estrechas y estuarios, dispersándose en la noche. Ya que estas hembras siguen a las corrientes de agua más cálidas, permitiéndoles elevar su temperatura corporal interna hasta 3° C, se especula que toman ventaja del calor para acelerar su crecimiento y el de las crías en gestación. La pertenencia a estas agrupaciones es inconstante, ya que las hembras periódicamente cambian de sitio, desplazándose a diferentes lugares distribuidos a lo largo de varios kilómetros.[15]
A comparación de los otros tiburones con los que está emparentado y comparten su zona de distribución, el tiburón leopardo tiene eritrocitos más pequeños y en mayor cantidad, permitiéndole procesar oxígeno más eficientemente. Esta puede ser una adaptación para poder buscar alimento en ambientes como estuarios con poco oxígeno.[16] Sus ojos contienen muy pocos conos, posiblemente debido la turbidez del agua en la que habitan.[17] Los ejemplares pequeños son presa de tiburones mayores como el gran tiburón blanco (Carcharodon carcharias) y el tiburón gatopardo (Notorynchus cepedianus).[18] En una ocasión, un tiburón gatopardo fue visto acechando a un tiburón leopardo en una marisma en la bahía de Humboldt, atacándolo con tal fuerza que el depredador encalló momentáneamente.[19] Se conocen algunos parásitos de esta especie, como los gusanos Phyllobothrium riseri, Lacistorhynchus dollfusi y Paraorygmatobothrium barber,[20][21][22] así como los copépodos Echthrogaleus eoleoptratus y Achtheinus oblongatus.[23][24]
La dieta de esta especie consiste de pequeños animales de las zonas bentónica y litoral, principalmente cangrejos (familias Cancridae, Grapsidae e Hippoidea), camarones, peces óseos (incluyendo anchoas, arenques, pejerreyes, corvinas, mojarras, gobios, peces roca, peces planos y peces sapo), huevas, almejas y el equiuro Urechis caupo. También se sabe que este cazador oportunista se ha alimentado de camarones fantasma, gusanos poliquetos y crías de otros tiburones, peces guitarra (Rhinobatos productus) y raya gavilán (Myliobatis californica). También pueden ingerir ocasionalmente plantas del género Zostera y otras algas.[5]
El tiburón leopardo captura a sus presas expandiendo su cavidad bucal para crear una fuerza de succión, provocada al mover sus cartílagos labiales y formar un tubo con la boca. Simultáneamente, hace salir hacia adelante sus mandíbulas para atrapar a la presa entre sus dientes.[25] Al igual que con otros tiburones, los dientes de esta especie se renuevan periódicamente; le lleva a un diente de reemplazo entre 9 y 12 días moverse hacia su posición.[26] Se han capturado tiburones leopardo con estómagos llenos de sifones de almejas, los cuales toman antes de que la almeja se retraiga y rompen con un movimiento de palanca de su cuerpo. En ocasiones, el tiburón arranca el cuerpo entero de la almeja de su concha de esta forma.[7] Otros tiburones examinados han tenido estómagos que contenían gusanos enteros sin marcas de mordidas, lo que sugiere que el tiburón los succionó de sus escondites. En la bahía de San Francisco, se ha observado a un grupo de tiburones leopardo y mielgas que se han alimentado de un denso cardumen de anchoas al nadar lentamente en dirección opuesta a las manecillas del reloj a través de ellas, que nadaban en dirección contraria, tragando a las anchoas que entraran accidentalmente a sus bocas.[5]
En algunos lugares, esta especie se alimenta únicamente de unos cuantos tipos de presas y poco más —por ejemplo, gusanos y cangrejos cáncridos en la bahía de Tomales, huevas de pejerrey (Atherinopsis californiensis) y los cangrejos Romaleon antennarius y Metacarcinus magister en la bahía de Humboldt—.[27][28] La presa que se toma predominantemente depende del lugar, época del año y edad. Por ejemplo, en el estuario de Elkhorn en la bahía de Monterrey, los cangrejos cáncridos y gusanos sirven de alimento más que nada en invierno y primavera, las huevas entre invierno y principios del verano, los peces óseos en verano y los cangrejos de pantano y almejas en otoño. Los tiburones jóvenes se alimentan en su mayor parte de cangrejos y van modificando paulatinamente su dieta hacia los otros alimentos cuando alcanzan los 70-80 cm de longitud. Los tiburones más grandes son los que consumen más peces.[5]
El tiburón leopardo es ovovivíparo, ya que los embriones en desarrollo son cobijados por un saco vitelino hasta el nacimiento. En las zonas norteñas, las hembras se valen de bahías y estuarios como áreas para cuidar a sus crías, mientras que en el sur dan a luz en espacios más abiertos.[9] Algunos sitios de reproducción conocidos a lo largo de la costa de California son la bahía de Humboldt, la bahía de Tomales, la bahía de Bodega, la bahía de San Francisco, el estuario de Elkhorn, la bahía de Morro, la bahía de Santa Mónica, el puerto de Catalina (en la isla de Santa Catalina) y la bahía de San Diego.[11]
Las hembras dan a luz a entre 1 y 37 alevinos cada año de marzo a julio (mayoritariamente en abril o mayo), incrementando el número de crías según el tamaño de la hembra.[9][27] En las bahías de Humboldt y San Francisco, las hembras liberan a sus crías en camas de algas marinas para proporcionarles tanto refugio como alimento. En Santa Catalina, las hembras dan a luz en zonas planas con 1 m de profundidad de agua, con sus espaldas y aletas dorsales expuestas; sus crías permanecen en aguas aún menos profundas, de unos 30 cm.[7] El apareamiento ocurre a comienzos del verano después del alumbramiento; la única observación conocida de esto en estado salvaje fue en 2004 cerca de La Jolla, entre nueve tiburones reunidos a 19 m de la costa en aguas con 0,3-3 m de profundidad.[29]
Los recién nacidos miden alrededor de 20 cm de largo. Siendo de crecimiento relativamente lento después de los primeros 3-4 años de vida, los machos crecen un promedio de 2 cm por año, alcanzando la madurez entre los 7 y los 13 años y una longitud definitiva de 0,7-1,2 m, mientras que las hembras crecen un promedio de 2,3 cm anualmente, alcanzando la madurez a los 10-15 años y una longitud final de 1,1-1,3 m.[7] Puede haber variaciones significativas de tamaño en individuos de la misma edad y los tiburones grandes tienen un crecimiento particularmente lento: se documentó a un espécimen que aumentó solamente 4 cm de longitud en 12 años. Se estima que la esperanza de vida máxima de esta especie es de 30 años.[9]
Siendo cautelosos y veloces al huir, los tiburones leopardo no suponen prácticamente ningún peligro para los humanos. Existe un único registro de 1955 de un tiburón leopardo hostigando a un buceador al que le sangraba la nariz, aunque no resultó herido.[5][12] Esta especie es capturada por pescadores comerciales usando redes y palangres, y por pescadores deportivos y submarinos; también es atrapado como presa secundaria cuando se realiza pesca de arrastre.[18] Su carne es considerada un excelente alimento y es vendida fresca o congelada.[7] No obstante, los tiburones leopardo que viven cerca de zonas con impacto humano pueden acumular en sus cuerpos contaminantes como mercurio, pesticidas y bifenilos policlorados (PCBs), y el Departamento de Pesca y Recreación de California advierte de los peligros de su consumo regular.[12][16] El tiburón leopardo es apreciado en el comercio de acuarios por su atractiva apariencia y durabilidad; esto llevó a que muchos recién nacidos fueran capturados en el sur de California a fines de los años 1980 y principios de los años 1990. Puede vivir más de 20 años en cautiverio.[9]
La mayor parte de la pesca de esta especie ocurre en las aguas californianas, donde la explotación comercial tuvo su pico con 45.953 kg en 1983 y ha promediado 14.060 kg anualmente desde 1991. Se cree que estos números son estimaciones bajas, ya que un porcentaje de la captura del tiburón leopardo es reportada simplemente como de «tiburón». En décadas recientes el número de tiburones atrapados deportivamente ha excedido al de aquellos capturados comercialmente, ya que los pescadores deportivos han atrapado un promedio de 52.000 ejemplares por año de 1980 a 1988, y 45.000 anuales desde 1993.[18] En Oregón, por otro lado, la participación de esta especie en la pesca es desdeñable. El estatus del tiburón leopardo en México es incierto, aunque la industria pesquera mexicana de tiburones tiende a enfocarse en especies de mayor tamaño.[9]
La Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (UICN) ha clasificado al tiburón leopardo como una especie de preocupación menor.[1] Es altamente susceptible al agotamiento local debido a su tasa de crecimiento lenta y bajo nivel de intercambio entre las subpoblaciones regionales. Fue considerado para, pero no es vigilado por, el Plan de Administración de Pesca de 1982 del Consejo de Administración de Pesca del Pacífico de los Estados Unidos. En 1992, el estado de California impuso un tamaño mínimo del tiburón de 91 cm y una posesión límite de tres ejemplares para la pesca deportiva, un movimiento que fue fuertemente apoyado y promovido por la comunidad de la pesca deportiva. En 1993, el estado también instituyó un tamaño mínimo de 46 cm para la pesca comercial de todos los tiburones y rayas, incluyendo para la venta en acuarios. Además, las restricciones californianas en el uso de ciertos tipos de equipo de pesca en aguas cercanas a la costa confieren buena protección a la población nuclear de esta especie. Estas medidas administrativas aparentemente han reducido exitosamente la mortandad durante la pesca y han detenido el declive en la población de los años 1980; el estatus del tiburón leopardo en California es considerado seguro, al estimar los modelos demográficos un incremento poblacional anual de 3-6% habiendo una pesca sostenible.[9]
El tiburón leopardo o tollo leopardo (Triakis semifasciata) es una especie de triáquido que habita a lo largo de la costa norteamericana del Pacífico desde el estado estadounidense de Oregón hasta Mazatlán en México. Con una medida corporal de entre 1,2 y 1,5 m de largo, este tiburón de cuerpo esbelto es fácilmente identificable por su llamativo patrón de marcas y manchas a lo largo de su dorso, a las cuales les debe su nombre vulgar. Es común ver grandes bancos de estos peces en bahías y estuarios, nadando sobre zonas planas arenosas o lodosas o áreas rocosas cerca de bosques de kelp y arrecifes. Se les encuentra con mayor frecuencia cerca de la costa, en aguas de menos de 4 m de profundidad.
Siendo predadores de nado activo, los grupos de tiburones leopardos frecuentemente siguen la marea hacia marismas formadas en las zonas intermareales en busca de alimento, principalmente almejas, gusanos, cangrejos, camarones, peces óseos y huevas de peces. La mayoría de los tiburones leopardos tienden a permanecer dentro de un área particular en lugar de llevar a cabo largos desplazamientos hacia otras partes, lo que ha conducido a que haya divergencia genética entre las poblaciones de tiburones que habitan en diferentes regiones. Esta especie es ovovivípara, lo que significa que sus huevos nacen dentro del útero y son nutridos por su saco vitelino. De marzo a junio, la hembra da a luz hasta a 37 crías después de un período de gestación de 10-12 meses. Su crecimiento es relativamente lento y le lleva varios años madurar.
Al ser inofensivo para los seres humanos, el tiburón leopardo es capturado en la pesca comercial y deportiva para ser usado como alimento o en acuarios. Esta especie es pescada principalmente en las costas de California donde, después de un período de declive poblacional en la década de 1980, nuevas leyes de pesca establecidas a inicios de la década de 1990 redujeron su explotación a niveles sostenibles. La Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza ha clasificado esta especie como de preocupación menor, resaltando, sin embargo, que las poblaciones locales pueden ser fácilmente sobreexplotadas debido a su lento crecimiento y hábitos migratorios limitados.
Triakis semifasciata Triakis generoko animalia da. Arrainen barruko Triakidae familian sailkatzen da.
Leopardihai (Triakis semifasciata) on pienehkö (keskimäärin 1,5 metriä pitkä) hailaji, jota tavataan Tyynessämeressä Pohjois-Amerikan rannikolla hiekka- ja mutapohjaisissa vesissä 6-90 metrin syvyydessä. Se liikkuu pohjan lähistöllä, mutta on aktiivisempi kuin esimerkiksi merienkeli.
Leopardihain ruumis on hoikka ja pitkulainen. Selässä ja kyljissä on tummanruskeita laikkuja ja vatsa on valkoinen. Kuono on suhteellisen lyhyt ja sen alla on lyhyet viiksisäikeet.
Leopardihai saalistaa kaloja, äyriäisiä, nilviäisiä ja matoja, joita se löytää pohjasta viiksisäikeidensä avulla. Se itse voi joutua jonkin suuremman hailajin, esimerkiksi valkohain (Carcharodon carcharias) saaliiksi. Leopardihai ei ole ihmiselle vaarallinen.
Leopardihai on ovovivipaarinen. Poikaset kuoriutuvat emon mahassa ja syntyvät 10-12 kuukauden kuluttua parittelusta. Kerralla poikasia voi syntyä enintään 33. Synnytysaika on huhti-toukokuussa.
Leopardihai (Triakis semifasciata) on pienehkö (keskimäärin 1,5 metriä pitkä) hailaji, jota tavataan Tyynessämeressä Pohjois-Amerikan rannikolla hiekka- ja mutapohjaisissa vesissä 6-90 metrin syvyydessä. Se liikkuu pohjan lähistöllä, mutta on aktiivisempi kuin esimerkiksi merienkeli.
Le requin léopard (Triakis semifasciata) est une espèce de requins de la famille des Triakidae. On le retrouve le long des côtes du Pacific de l'Amérique du Nord, de l'état américain de l'Oregon à Mazatlan au Mexique. Il mesure 1.2m à 2,1m de long.
Cette espèce est vivipare aplacentaire.
Le requin léopard est très souvent confondu de nom avec le requin zèbre (stegostoma fasciatum).
Le requin léopard (Triakis semifasciata) est une espèce de requins de la famille des Triakidae. On le retrouve le long des côtes du Pacific de l'Amérique du Nord, de l'état américain de l'Oregon à Mazatlan au Mexique. Il mesure 1.2m à 2,1m de long.
Cette espèce est vivipare aplacentaire.
Le requin léopard est très souvent confondu de nom avec le requin zèbre (stegostoma fasciatum).
Lo squalo leopardo (Triakis semifasciata) Girard, 1855, è uno squalo appartenente alla famiglia Triakidae.
Lo squalo leopardo è diffuso nelle acque da fredde a temperate del Pacifico nordoccidentale, dalla costa dell'Oregon fino alla costa messicana a sud del Golfo della California. Predilige acque costiere di baie ed estuari con fondali sabbiosi e fangosi, ma si spinge fino a foreste di kelp e fondali rocciosi. Sono riferiti ritrovamenti di numerosi esemplari vicino agli scarichi di acque più calde delle centrali nucleari[1].
Solitamente in genere nuotano vicino al fondo e sono più abbondanti nella zona intertidale, ad una profondità di 4 m, anche se possono essere trovati più in profondità (fino a 91 m)[2] Molti squali leopardo, in particolare delle popolazioni settentrionali, lasciano i loro habitat costieri in inverno verso acque più calde, ritornando in primavera .
Presenta una forma del corpo tipica della famiglia, affusolato, con profilo ventrale piatto, muso corto e arrotondato, due lembi triangolari di pelle posizionati davanti alle narici: possiede occhi ovaloidi, che sono coperti da membrane nittitanti[2]. Sono presenti due pinne dorsali, la prima sul dorso, la seconda, sempre di grandi dimensioni, è molto arretrata, sul peduncolo caudale. Le pinne pettorali sono triangolari e ampie. La pinna anale è piccola. Il lobo inferiore della pinna caudale è ben sviluppata negli adulti, ma meno della metà della lunghezza del lobo superiore, che presenta un intaglio forte vicino alla punta.
La livrea è unica e decisamente interessante: il ventre è bianco, mentre il resto del corpo presenta un colore di fondo variabile dal grigio elefante al grigio dorato. Sul dorso una serie di larghe chiazze ovali brune orlate di scuro scendono fino a metà fianco, alternate a piccole macchie tondeggianti dello stesso colore. Nella parte bassa dei fianchi corre una linea orizzontale di grosse chiazze brune. Le pinne sono grigie, come il resto del corpo, ad eccezione delle pettorali, leggermente più scure.
Le dimensioni sono medie: i maschi raggiungono i 198 cm, le femmine 180 cm.
Il periodo riproduttivo avviene tra marzo e giugno: la fecondazione è interna: essendo un pesce ovoviviparo, la femmina cova le uova nel suo apparato riproduttivo (sprovvisto di placenta), dove gli embrioni si nutrono del tuorlo: una volta sviluppati, le uova si schiudono e la femmina partorisce da 6 a 24 avannotti perfettamente formati, lunghi 20 cm circa.
Si nutre prevalentemente di pesci e crostacei (granchi, gamberi) che cattura sia sul fondale che a medie profondità[2].
È preda abituale dello squalo Notorynchus cepedianus.
Diffidente, schivo e scattante nella fuga, questa specie tendenzialmente non rappresenta alcun pericolo per l'uomo. L'ultimo ferimento ai danni di un uomo risale al 1955, quando uno squalo leopardo ferì leggermente un subacqueo perché questo ebbe un attacco di epistassi [2]. Questa specie è oggetto di pesca commerciale con rete da imbrocco e palangaro perché la sua carne è ottima. Viene pescato per fini recreativi da pescatori sportivi e pescatori subacquei, ma è anche preda accidentale di pesca a strascico. Tuttavia la sua natura predatoria lo mette a contatto con numerosi inquinanti di origine umana (mercurio, pesticidi, bifenili policlorurati)che si accumulano nei loro tessuti: pertanto la California Department of fish and Game mette in guardia contro il consumo regolare.
È una specie molto apprezzata dal commercio acquariofilo per il suo aspetto attraente e per la sua robustezza; questo ha portato, nel decennio 1980-1990 alla cattura di numerosi piccoli sottratti alla libertà. Oggi la pesca per acquariofilia è regolamentata per legge. È allevata quasi solamente in acquari pubblici visto il bisogno di vasche molto grandi per una qualità della vita soddisfacente. Ha un'aspettativa di vita in cattività che supera i 20 anni [1].
Lo squalo leopardo è stato inserito dal 2009 nella Lista Rossa IUCN perché in pericolo di estinzione.[3] pertanto in California sono stati presi provvedimenti al fine di regolarizzare la pesca sportiva e la cattura per fini acquariofili. Attualmente la situazione nell'area californiana è tranquilla: la popolazione sta aumentando con tasso di incremento aunnuo del 3-6%. La situazione delle popolazioni messicane è incerta, anche se la pesca si concentra su squali più grandi[1].
Lo squalo leopardo (Triakis semifasciata) Girard, 1855, è uno squalo appartenente alla famiglia Triakidae.
De luipaardhaai (Triakis semifasciata)[2] is een middelgrote haai.
Deze haai ontleent zijn naam aan de bruine, donker gerande vlekken op zijn lichtbruine lichaam, vooral op de flanken en de vinnen. De haai heeft krachtige kaken en smalle, scherpe tanden. De lichaamslengte bedraagt maximaal 210 cm[3] en het gewicht tot 32 kg.
Luipaardhaaien zijn zowel 's nachts als overdag actief en vangen verschillende soorten prooi, maar zijn vooral goed in het opsporen van dieren die deels onder het zand verborgen zijn. Die trekken ze met een snelle ruk uit hun schuilplaats. Voor mensen zijn ze ongevaarlijk. Zijn voedsel bestaat voornamelijk uit vis, inktvis en kreeftachtigen.
Zoals veel haaien is de luipaardhaai eierlevendbarend.
De luipaardhaai komt voor langs de westkust van de Verenigde Staten in de noordoostelijke Grote Oceaan.
De luipaardhaai (Triakis semifasciata) is een middelgrote haai.
Leopardhaien, Triakis semifasciata, er en hai som lever langs stillehavskysten av Nord-Amerika fra Oregon i USA til Mazatlán i Mexico. Fullvoksen har den normalt en lengde på 1,2-1,5 meter. De er mest vanlige nær kysten, i vann mindre enn 4 meter (13fot) dypt.
Denne artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull. Du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide eller endre den. Leopardhaien, Triakis semifasciata, er en hai som lever langs stillehavskysten av Nord-Amerika fra Oregon i USA til Mazatlán i Mexico. Fullvoksen har den normalt en lengde på 1,2-1,5 meter. De er mest vanlige nær kysten, i vann mindre enn 4 meter (13fot) dypt.
Triakis semifasciata Girard, 1854, conhecido pelo nome comum de tubarão-leopardo,[2] [3] é uma espécie de seláceo da família Triakidae com um comprimento corporal que varia de 1,2 a 1,5 m. Este tubarão de corpo esbelto é facilmente identificável pelo seu distinto padrão de marcas e manchas ao longo da região dorsal, às quais se deve o seu nome vulgar.[4] A espécie ocorre ao longo da costa norte-americana do Pacífico, desde o Oregon até à região mexicana de Mazatlán, incluindo Baja Califórnia, sendo comum a formação de grandes bancos destes peixes em baías e estuários, em geral nadando sobre zonas planas arenosas ou lodosas ou áreas rochosas próximas de bosques de kelp e recifes. São encontrados com maior frequência próximo da costa, em águas com menos de 4 m de profundidade.[2][5]
A espécie Triakis semifasciata apresenta um corpo moderadamente robusto, com um focinho curto e arredondado, sendo o comprimento médio dos adultos de 1,2 m a 1,5 m.[6] Em raras ocasiões os machos atingem 1,5 m de comprimento total e as fêmeas 1,8 m, tendo-se registo de uma fêmea que media 2,1 m de comprimento.[7] O maior tubarão-leopardo de cujo peso há registo pesava 18,4 kg.[8] O padrão de coloração é único entre os seláceos, consistindo em proeminentes faixas e grandes manchas negros que cobrem toda a extensão da região dorsal destes animais, sobre um fundo entre prateado a cinzento bronzeo. Os exemplares adultos em geral apresentam maior número de manchas e faixas, tendo estas os centros mais claros quando comparados com os juvenis. A região ventral é esbranquiçada e lisa.[7]
A morfologia da cabeça caracteriza-se pela presença de pregas triangulares de pele, bem desenvolvidas, na frente dos orifícios nasais. Os olhos são grandes e ovalados, com uma membrana nictitante (uma terceira pálpebra protectora) bem desenvolvida. A linha da boca é muito curva, apresentando ranhuras nos cantos da boca que se estendem para ambos os maxilares, com os sulcos do maxilar inferior quase atingindo o ponto médio da maxila.[9]
Apresenta 41 a 55 fileiras de dentes no maxilar superior e de 34 a 45 no inferior. Cada dente tem uma cúspide ligeiramente oblíqua no centro da parte superior, com cantos arredondados e uma ou duas cúspides laterais mais pequenas.[7] Estes dentes estão dispostos sobre uma superfície plana, formando linhas que se sobrepõem.[6] Como ocorre com outros tubarões, os dentes desta espécie renovam-se periodicamente, demorando um dente de substituição entre 9 e 12 dias desde a eclosão até ocupar a posição final.[10]
Os tubarões desta espécie apresentam órgãos electrorreceptores, denominados ampolas de Lorenzini, que servem para orientação através da detecção das linhas de força dos campos eléctricos, incluindo as geradas pelas diferenças de potencial induzidas pelo campo magnético da Terra.[4]
A primeira barbatana dorsal, que é alongada, encontra-se aproximadamente em posição média entre as barbatanas peitoral e pélvicas, sendo a segunda quase tão longa como a primeira e de muito maior tamanho que a barbatana anal. As barbatanas peitorais são largas e triangulares. O lóbulo inferior da barbatana caudal é sempre bem desenvolvido nos adultos, mas em geral mede menos de metade do lóbulo superior, o qual apresenta um marcado corte na face ventral próximo da extremidade distal.[6][9]
A espécie é ovovivípara, o que significa que os seus ovos eclodem dentro do útero e os nascituros são nutridos pelo saco vitelino.[4] De março a junho, a fêmea dá à luz até a 37 crias, depois de um período de gestação de 10-12 meses. O crescimento dos juvenis é relativamente lento, levando vários anos até atingirem a maturação sexual.
Sendo inofensivo para os seres humanos, o tubarão-leopardo é capturado na pesca comercial e lúdica para ser usado como alimento ou para exibição em aquários. Esta espécie é pescada principalmente nas costas da Califórnia, onde, após um período de declínio populacional ocorrido na década de 1980, nova regulamentação da pesca estabelecida no início da década de 1990 levaram a uma redução da sua exploração para níveis sustentáveis. A União Internacional para a Conservação da Natureza classificou o estado de conservação desta espécie como de preocupação menor (LC), apontando, contudo, que as populações locais podem ser facilmente sobre-exploradas devido ao lento crescimento e hábitos migratórios limitados.
O primeiro nome científico outorgado à espécie foi Triakis californica, cunhado pelo zoólogo britânico John Edward Gray na sua obra List of the specimens of fish in the collection of the British Museum («Lista de espécimes de peixes na colecção do Museu Britânico»), obra publicada em 1851. Contudo, o binome dado por Gray não foi acompanhado por uma descrição apropriada, quedando-se por um nomen nudum.[9] Uma descrição elaborada pelo ictiólogo norte-americano William Orville Ayres, foi apresentada em dezembro de 1854 numa conferência, na qual o autor lhe atribuiu a designação de Mustelis felis. O texto da conferência de William Orville Ayres, incluindo a descrição, foi publicado no The Pacific, um jornal de San Francisco, e depois na revista científica Proceedings of the California Academy of Natural Sciences. Em abril de 1855, o biólogo francês Charles Frédéric Girard publicou uma descrição desta espécie com o nome de Triakis semifasciata.[11] Apesar de M. felisser o sinónimo sénior, um erro no registo das datas de publicação resultou no uso generalizado de T. semifasciata como o nome científico válido da espécie. Em resultado deste lapso antigo e durante muito tempo desconhecido, Triakis semifasciata foi reconhecido como o nome válido (como um nomen protectum) e Mustelis felis foi invalidado (como um nomen oblitum).[11]
O nome específico semifasciata provém dos vocábulos em latim semi («metade») e fasciatus («raiado»), uma referência às marcas dorsais deste tubarão. Na literatura antiga, a espécie aparece por vezes referida por «tubarão-tigre» ou «tubarão-gato».[7]
O género Triakis contém dos subgéneros Triakis e Cazon. O tubarão-leopardo integra-se no subgénero Triakis, em conjunto com a espécie Triakis scyllium.[9] Uma análise filogenética realizada em 2006 sobre sequências contidas nos genes que codificam proteínas revelou que Triakis e Cazon na realidade não estão estreitamente relacionados, indiciando também que o tubarão-leopardo pode ser o membro mais basal da família.[12] Os resultados dessa análise permitem elaborar o seguinte cladograma:[12]
Triakis semifasciata
Triakis megalopterus + Scylliogaleus + Mustelus
Relações filogenéticas entre géneros da família Triakidae
(com base em sequências dos genes de codificação proteica).
O tubarão-leopardo ocorre nas águas continentais frias a temperadas-quentes do Oceano Pacífico nordeste, desde a Baía de Coos (no Oregon) até Mazatlán (no México), incluindo o golfo da Califórnia. Prefere as zonas planas lodosas ou arenosas dentro de baías ou estuários bem abrigados, mas também pode ser encontrado próximo de bosques de kelp e recifes rochosos e ao longo da costa aberta. Foram encontrados grupos que se reúnem próximo de sítios de descarga de efluentes quentes de centrais eléctricas.[7][13] Estes tubarões geralmente nadam próximo do fundo e são mais abundantes desde a zona intertidal até uma profundidade de 4 m, embora já tenham sido encontrados até profundidades 91 m.[9]
Sendo predadores de natação activa, os grupos de tubarões-leopardo frequentemente seguem a maré até às marismas formadas nas zonas intermarés em busca de alimento, principalmente ameijoas, vermes, caranguejos, camarões, peixes ósseos e ovos de peixes. A maioria dos tubarões-leopardo tende a permanecer por largos períodos na mesma zona, sendo raras longas deslocações até outras áreas. Este sedentarismo conduziu à ocorrência de divergência genética entre as populações de tubarões que habitam em diferentes regiões.
Muitos destes tubarões, particularmente no norte, abandonam os seus habitats costeiros no inverno e regressam nos começos da primavera. Um estudo realizado na Baía de Tomales no norte da Califórnia determinou que abandonam os locais quando a temperatura da água desce abaixo dos 10-12 °C. Um tubarão que tinha sido etiquetado foi encontrado depois de ter nadado 140 km para o sul.[14]
Ainda que se tenha documentado que alguns destes tubarões tenham viajado centos de quilómetros, a maioria deles tendem a permanecer numa área concreta durante grande parte da sua vida. Este baixo nível de dispersão tenha propiciado condições para a ocorrência de divergência genética entre populações ao criar isolamento genético entre elas. Foram identificados sete acervos genéticos distintos ao longo da costa californiana entre a Baía de Humboldt e San Diego. Das populações estudadas, a sub-população da Baía de Humboldt é talvez a mais isolada, já que os espécimes daquela população maturam ao alcançar um maior tamanho e produzem menos crias que os de outras áreas. Em contraste, a área circundante a Los Angeles representa uma zona genética de transição entre sub-populações cujas fronteiras são mais difusas.[15] Na Baja California, os tubarões-leopardo que habitam sobre o lado do Pacífico são presumivelmente geneticamente distintos dos que ocorrem no norte do Golfo da Califórnia.[13] Apesar de haver evidências ambíguas sobre a ocorrência de filopatria natal (ou seja sobre o regresso dos espécimes ao lugar de nascimento para se reproduzirem) nesta espécie, a proximidade às zonas de procriação estabelecidas provavelmente contribui para a estruturação destas diferentes sub-populações.[15]
Sendo uma espécie activa que nada com movimentos ondulatório fortes, o tubarão-leopardo é avistado frequentemente quando se movimenta junto da zona de rebentação. A espécie é mais activa à noite e por vezes permanece imóvel no fundo durante largos períodos do dia.[9][16] Na Baía de Tomales e em outras partes, este tubarão segue o movimento das marés, avançando com a enchente até aos marismas para se alimentar, regressando a tempo de não ficar varado ou aprisionado em poças pelo retroceder da água.[17] Na ilha Santa Catalina, os tubarões residentes passam o dia juntos nas águas pouco profundas, dispersando à noite para águas com maior profundidade, afastando-se até 10 km dos locais de agrupamento.[16]
Desde o nascimento, estes tubarões formam grandes bancos geralmente segregados segundo a idade e sexo, os quais podem por vezes inclui exemplares de Mustelus californicus, Mustelus henlei e Squalus acanthias.[7] Estes bancos aparentemente são nómadas, aparecendo repentinamente numa área durante umas poucas horas e depois desvanecendo-se com igual rapidez.[9] Em cativeiro, os espécimes maiores têm sido observados exercendo domínio sobre os mais pequenos através de mordeduras leves nas barbatanas peitorais.[13] Durante os dias de verão formam-se grandes grupos de fêmeas maduras em baías estreitas e em estuários, dispersando-se ao cair da noite. Estas fêmeas aparentam seguir as correntes de água mais quente, permitindo-lhes elevar a sua temperatura corporal interna até 3 °C acima da temperatura ambiente, pelo que se especula que aproveitem a vantagem deste calor adicional para acelerar o seu crescimento e o das crias em gestação. A pertença a estes agrupamentos é inconstante, já que as fêmeas mudam periodicamente de sítio, deslocando-se para diferentes lugares distribuídos ao longo de vários quilómetros.[18]
Quando comparado com outros tubarões com os quais está aparentado e que com os quis compartilham a zona de distribuição natural, o tubarão-leopardo apresenta eritrócitos mais pequenos e em maior quantidade, permitindo-lhe processar oxigénio mais eficientemente. Esta pode ser uma adaptação para poder buscar alimento em ambientes como estuários com pouca oxigenação.[19]
Também os olhos desta espécie apresentam como adaptação às águas turvas dos estuários e da zona de rebentação uma redução no número de cones, possivelmente devido à turbidez da água em que habitam.[20]
Os exemplares pequenos são presa de tubarões maiores, como o tubarão-branco (Carcharodon carcharias) e o cação-bruxa (Notorynchus cepedianus).[21] Numa ocasião, um cação-bruxa foi visto caçando um tubarão-leopardo numa marisma da Baía de Humboldt, atacando com tal força que o predador encalhou momentaneamente.[22]
São conhecidas alguns parasitas que afectam esta espécie, entre os quais os céstodos das espécies Phyllobothrium riseri, Lacistorhynchus dollfusi e Paraorygmatobothrium barber,[23][24][25] e os copépodes Echthrogaleus eoleoptratus e Achtheinus oblongatus.[26][27]
A dieta desta espécie consiste de pequenos animais das zonas bentónica e litoral, principalmente caranguejos (famílias Cancridae, Grapsidae e Hippoidea), camarões, peixes ósseos (incluindo anchovas, arenques, Atherinopsis californiensis, corvinas, mojarras, góbios, peixes-rocha, peixes-planos e peixes-sapo), para além de ovas, ameijoas e do equiuro Urechis caupo. Também se sabe que este caçador oportunista se alimenta de camarões-fantasma, poliquetas e juvenis de outros seláceos, Rhinobatos productus e Myliobatis californica. Também podem ingerir ocasionalmente plantas do género Zostera e diversas macroalgas.[9]
O tubarão-leopardo captura as suas presas expandindo a cavidade bucal para criar uma força de sucção, provocada pelo movimento das cartilagens labiais executados ao mesmo tempo que o animal forma um tubo com a boca. Simultaneamente, projecta para a frente as mandíbulas para agarrar a presa entre os dentes.[28]
Foram capturados tubarões-leopardo com estômagos cheios de sifões de ameijoas, os quais ingerem antes que a ameijoa se consiga retrair, cortando-os com um movimento de alavanca realizado pelo seu corpo. Em algumas ocasiões, o tubarão arranca desta forma o corpo inteiro da ameijoa para fora da concha.[7] Outros tubarões examinados continham no estômago vermes inteiros sem marcas de mordida, o que sugere que o tubarão os sugou dos seus esconderijos. Na Baía de San Francisco, foi observado um grupo de tubarões-leopardo e de melgas que se alimentavam de um denso cardume de anchovas ao nadar lentamente em direcção oposta, tragando as anchovas que entravam acidentalmente nas suas bocas.[9]
Em alguns lugares, esta espécie alimenta-se unicamente de uns quantos tipos de presas e pouco mais, por exemplo, vermes e caranguejos câncridos na Baía de Tomales, ovas de Atherinopsis californiensis e as espécies de caranguejos Romaleon antennarius e Metacarcinus magister na Baía de Humboldt.[29][30]
A presa que captura predominantemente depende do lugar, época do ano e idade. Por exemplo, no estuário de Elkhorn, no interior da Baía de Monterrey, os caranguejos câncridos e os vermes servem de principal alimento no inverno e primavera, as ovas entre o inverno e os princípios do verão, os peixes ósseos no verão e os caranguejos da família Grapsidae e as ameijoas no outono. Os exemplares juvenis alimentam-se na sua maior parte de caranguejos e vão modificando paulatinamente a sua dieta para os outros alimentos quando alcançam os 70–80 cm de comprimento. Os tubarões maiores são os que consomem mais peixes.[9]
O tubarão-leopardo é ovovivíparo, já que os embriões em desenvolvimento estão recobertos por um saco vitelino até ao nascimento do juvenil. Nas zonas mais a norte da sua região de distribuição natural, as fêmeas valem-se de baías e estuários como áreas para cuidar das crias, enquanto que nas regiãos mais a sul dão à luz em espaços mais abertos.[13]
Alguns sítios de reprodução conhecidos ao longo da costa da Califórnia são a baía de Humboldt, a baía de Tomales, a baía de Bodega, a baía de San Francisco, o estuário de Elkhorn, a baía de Morro, a baía de Santa Mónica, o porto de Catalina (na ilha de Santa Catalina) e a baía de San Diego.[15]
As fêmeas dão à luz a entre 1 e 37 alevins em cada ano, em geral de março a julho (maioritariamente em abril ou maio), incrementando o número de crias com o tamanho da fêmea.[13][29] Nas baías de Humboldt e de San Francisco, as fêmeas libertam a crias em camadas de algas marinhas para lhes proporcionar tanto refúgio como alimento. Em Santa Catalina, as fêmeas dão à luz em zonas planas com 1 m de profundidade de água, permanecendo com o dorso e as barbatanas dorsais expostas fora da água. As crias permanecem em águas ainda menos profundas, de cerca de 30 cm.[7]
O acasalamento ocorre nos começos do verão após o nascimento das crias. A única observação conhecida desta fase do ciclo de vida em estado selvagem ocorreu em 2004 nas imediações de La Jolla, entre nove tubarões reunidos a 19 m da costa em águas com 0,3–3 m de profundidade.[31]
Os recém-nascidos medem cerca de 20 cm de comprimento. Sendo de crescimento relativamente lento depois dos primeiros 3-4 anos de vida, os machos crescem em média cerca de 2 cm por ano, alcançando a maturidade sexual entre os 7 e os 13 anos de idade e um comprimento definitivo de 0,7-1,2 m, enquanto que as fêmeas crescem em média cerca 2,3 cm anualmente, alcançando a maturidade aos 10-15 anos e um comprimento final de 1,1-1,3 m.[7] Podem ocorrer variações significativas de tamanho em indivíduos da mesma idade e os tubarões grandes apresentam um crescimento particularmente lento: foi documentado um espécime que aumentou apenas 4 cm de comprimento em 12 anos. Estima-se que a esperança de vida máxima desta espécie seja de 30 anos.[13]
Sendo animais cautelosos e velozes na fuga, os tubarões-leopardo não apresentam praticamente qualquer perigo para os humanos. Existe um único registo, datado de 1955, de um tubarão-leopardo assediando um mergulhador que sangrava do nariz, incidente de que não resultou qualquer ferimento.[6][9]
Esta espécie é capturada por pescadores comerciais usando redes e palangres, e por pescadores lúdicos e submarinos. Também é apanhada como presa acidental quando se realiza pesca de arrasto.[21] A sua carne é considerada um excelente alimento, sendo vendida fresca ou congelada.[7]
Não obstante, os tubarões-leopardo que vivem próximo de zonas com grande impacte humano podem acumular nos seus corpos contaminantes como mercúrio, pesticidas e bifenilos policlorados (PCBs). Em consequência, o Departamento de Pesca e Recreação da Califórnia adverte para os perigos do seu consumo regular.[6][19]
O tubarão-leopardo é apreciado no comércio de aquários pela sua atractiva aparência e durabilidade em cativeiro, o que levou a que muitos recém-nascidos fossem capturados no sul da Califórnia nos finais da década de 1980 e princípios da década seguinte. Pode viver mais de 20 anos em cativeiro.[13]
A maior parte da pesca desta espécie ocorre nas águas californianas, onde a captura comercial teve o seu pico com 45.953 kg em 1983 e tem atingido em média 14.060 kg anualmente desde 1991. Acredita-se que estes números são estimativas baixas, já que uma percentagem das capturas de tubarão-leopardo é reportada simplesmente como de «tubarão». Em décadas recentes, o número de tubarões capturados desportivamente tem excedido o daqueles que são capturados comercialmente, pois os pescadores desportivos têm pescado em média cerca de 52 000 exemplares por ano de 1980 a 1988, e 45 000 anuais desde 1993.[21] No estado de Oregon, por outro lado, a participação desta espécie nas capturas por pesca é neglegível. O estatuto do tubarão-leopardo no México é incerto, ainda que a indústria pesqueira mexicana de tubarões tenda a focar-se em espécies de maior tamanho.[13]
A União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN) classificou o tubarão-leopardo como uma espécie de preocupação menor.[1] Contudo, esta espécie é altamente susceptível ao esgotamento local devido à sua taxa de crescimento lenta e baixo nível de intercâmbio entre as sub-populações regionais. Foi considerado para inclusão, mas não é vigiado, no Plano de Administração das Pescas de 1982 do Conselho de Administração de Pesca do Pacífico dos Estados Unidos. Em 1992, o estado da Califórnia impôs um tamanho mínimo de captura para esta espécie de 91 cm e uma posse limite de três exemplares para a pesca desportiva, uma decisão que foi fortemente apoiada e promovida pela comunidade da pesca desportiva. Em 1993, aquele estado também instituiu um tamanho mínimo de captura de 46 cm para a pesca comercial de todos os tubarões e raias, incluindo para a venta para aquariofilia.
Para além disso, as restrições californianas ao uso de certos tipos de equipamento de pesca em águas próximas da costa conferem boa protecção à população nuclear desta espécie. Estas medidas administrativas aparentemente tiveram êxito na redução da mortandade durante a pesca e conseguiram deter o declínio da população que se verificava desde os ando da década de 1980. Presentemente, o estatuto de conservação do tubarão-leopardo na Califórnia é bom, considerando-se como um espécie cuja conservação pode ser considerado segura, sendo estimado através de modelos demográficos um incremento populacional anual de 3-6% havendo uma pesca sustentável.[13]
_01.jpg)
_01.jpg)
_01.jpg)
|url= (ajuda); |arquivourl= é mal formado: timestamp (ajuda); |acessodata= requer |url= (ajuda) |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda) Triakis semifasciata Girard, 1854, conhecido pelo nome comum de tubarão-leopardo, é uma espécie de seláceo da família Triakidae com um comprimento corporal que varia de 1,2 a 1,5 m. Este tubarão de corpo esbelto é facilmente identificável pelo seu distinto padrão de marcas e manchas ao longo da região dorsal, às quais se deve o seu nome vulgar. A espécie ocorre ao longo da costa norte-americana do Pacífico, desde o Oregon até à região mexicana de Mazatlán, incluindo Baja Califórnia, sendo comum a formação de grandes bancos destes peixes em baías e estuários, em geral nadando sobre zonas planas arenosas ou lodosas ou áreas rochosas próximas de bosques de kelp e recifes. São encontrados com maior frequência próximo da costa, em águas com menos de 4 m de profundidade.
Pars köpek balığı (Triakis semifasciata), Triakidae familyasından bir köpek balığı türü. Doğduklarında 20 – 23 cm civarındadırlar. Ortalama uzunlukları 120–150 cm'dir. Kaydedilmiş en büyük yetişkinin uzunluğu ise 71 inç, yani 180 cm kadardır. Ağırlıkları ortalama 32 kg'dır. Kuzey Amerika'nın Büyük Okyanus'a kıyısı olan Oregon, Kaliforniya eyaletlerinde yaşar. Solucanlar, yumuşakçalar, kabuklular, ahtapotlar ana öğünlerini oluşturur. Okyanusal kayalıklarda, resiflerde, kelp ormanlarında, iskele altlarında sıkça görülürler. 3–76 m derinliklerde bulunurlar. Ancak geneklikle 6 m ve daha yüzeye yakın tabakaları tercih ederler.
Pars köpek balığı vivipardır. Çiftleşmeden 10-12 ay sonra yavrular doğar. Bir seferde 4-29 yavru doğabilir.
Pars köpek balığı (Triakis semifasciata), Triakidae familyasından bir köpek balığı türü. Doğduklarında 20 – 23 cm civarındadırlar. Ortalama uzunlukları 120–150 cm'dir. Kaydedilmiş en büyük yetişkinin uzunluğu ise 71 inç, yani 180 cm kadardır. Ağırlıkları ortalama 32 kg'dır. Kuzey Amerika'nın Büyük Okyanus'a kıyısı olan Oregon, Kaliforniya eyaletlerinde yaşar. Solucanlar, yumuşakçalar, kabuklular, ahtapotlar ana öğünlerini oluşturur. Okyanusal kayalıklarda, resiflerde, kelp ormanlarında, iskele altlarında sıkça görülürler. 3–76 m derinliklerde bulunurlar. Ancak geneklikle 6 m ve daha yüzeye yakın tabakaları tercih ederler.
Pars köpek balığı vivipardır. Çiftleşmeden 10-12 ay sonra yavrular doğar. Bir seferde 4-29 yavru doğabilir.
Загальна довжина досягає 2,1 м при вазі 18,4 кг. Середня довжина становить 1,5 м. Голова коротка. Морда трохи округлена. Очі відносно великі, овальні, з мигательною перетинкою. Сітківка ока містить мало колбочок, що відповідають за розпізнавання кольорів, тому ця акула має розвинене контрастне світлосприйняття і слабке кольорове сприйняття. Перед ніздрями є носові клапани і носові борозни. Рот широкий, серпоподібний. Верхня щелепа нараховує 41-55 робочих зубів, нижня — 34-45. Зуби дрібні, гострі, з 2-3 верхівками, з яких центральна є високою, бокові — маленькі. У неї 5 пар зябрових щілин. Зябровий апарат дозволяє акулі отримувати кисень навіть з мулистої води і при цьому не засмічується. Тулуб стрункий, обтічний. Грудні плавці великі, трикутної форми. Має 2 великих спинних плавця, з яких передній трохи більше за задній. передній спинний плавець починається на рівні задньої крайки грудних плавців. Задній розташовано навпроти анального плавця. Черевні плавці середнього розміру. Анальний плавець гетероцеркальний.
Забарвлення бронзово-сіре або сріблясте. На спині, боках, плавцях присутні тіні, іноді чорні, великі плями. на поверхні цих плям є білі крапочки. На світлих ділянках тілу розкидані темні плямочки. Черево має попелясто-білий колір.
Тримається переважно на глибині до 10 м. Воліє до піщаних та мулистих бухт, скелястих та кам'янистих ділянок дна, що зарослі водяною рослинністю. Часто зустрічається поблизу гирл річок та струмків, легко переносить опріснення морської води. Добре орієнтується в умовах слабкої видимості, здатна переносити забруднення і замулення води. Доволі швидка і активна акула. При пересуванні використовує хвилеподібні рухи. Часто утворює великі скупчення на мілині. Зрідка здійснює сезонні міграції, лише особини з північної частини ареалу (здатні здійснювати подорожі 100 км і більше).
Живиться ракоподібними (насамперед крабами, креветками, раками), головоногими молюсками, морськими черв'ями (зазвичай багатощетинковими), а також дрібною костистою рибою (оселедцевими, горбанями, анчоусами, бичками, кабалами, морськими окунями, лопатоносами), молоддю інших видів акул, рибною ікрою, морською травою і водоростями. Полює на здобич за допомогою щочного насоса.
Статева зрілість у самців настає при розмірах 0,7-1,2 м та віці 7-13 років, самиць — 1,1-1,3 м у віці 10-15 років. Це яйцеживородна акула. Вагітність триває 10-11 місяців. У квітні-травні самиця на мілині, серед рясної рослинності народжує від 4 до 33 акуленят завдовжки 20 см.
Тривалість життя становить 30 років.
М'ясо дуже смачне. Вилов цієї акули регламентується природоохоронним законодавством США і Мексики, скільки леопардова акула мешкає переважно у заповідних зонах. Визначається розмір і кількість можливого вилову.
Не становить загрози для людини, скільки доволі полохлива при наближені плавців та дайверів.
Мешкає у східних районах Тихого океану: від лиману Кус-бей (штат Орегон, США) до акваторії міста Масатлан (Мексика), включно з Каліфорнійською затокою. Дослідники ареал поділяють на 7 зон, де мешкають особини з суттєвими особливостями.
Triakis semifasciata là một loài cá nhám thuộc họ Triakidae. Loài này được tìm thấy dọc theo bờ biển Thái Bình Dương của Bắc Mỹ, từ tiểu bang Oregon đến Mazatlán ở Mexico. Thông thường chúng có chiều dài 1,2-1,5 m, thân mảnh mai, loài này có thể được nhận ra ngay lập tức bởi bởi các miến vá giống yên ngựa nổi bật có màu đen và các đốm lớn trên lưng khiến nó trông như trông như da báo.
Các đàn Triakis semifasciata lớn rất phổ biến ở vịnh và cửa sông, chúng bơi trên cát, bùn hoặc các khu vực đá nằm rải rác gần đáy biển có tảo bẹ và các rạn san hô. Chúng phổ biến nhất gần bờ biển, ở vùng biển nông khoảng 4 m (13 ft).
Triakis semifasciata là một loài cá nhám thuộc họ Triakidae. Loài này được tìm thấy dọc theo bờ biển Thái Bình Dương của Bắc Mỹ, từ tiểu bang Oregon đến Mazatlán ở Mexico. Thông thường chúng có chiều dài 1,2-1,5 m, thân mảnh mai, loài này có thể được nhận ra ngay lập tức bởi bởi các miến vá giống yên ngựa nổi bật có màu đen và các đốm lớn trên lưng khiến nó trông như trông như da báo.
Các đàn Triakis semifasciata lớn rất phổ biến ở vịnh và cửa sông, chúng bơi trên cát, bùn hoặc các khu vực đá nằm rải rác gần đáy biển có tảo bẹ và các rạn san hô. Chúng phổ biến nhất gần bờ biển, ở vùng biển nông khoảng 4 m (13 ft).
Калифорнийские тройнозубые акулы — это подвижные хищники, которые плавают, совершая туловищем широкие волнообразные движения. Чаще всего они встречаются вдоль зоны прибоя. Ночью они ведут себя активнее, в дневное время они иногда отдыхают, лёжа на дне[4][9]. В Томалес Бэй в поисках добычи они плывут по течению вдоль кромки моря, поспешно отступая на глубину, чтобы не быть выброшенными на берег[10]. У берегов острова Санта Каталина акулы днём отдыхают группами, а ночью уходят на глубину на расстояние до 10 км от берега[9]. Экспериментально было доказано, что важную роль в навигации этого вида играет обоняние[11].
С самого рождения калифорнийские тройнозубые акулы живут стаями, разделёнными по полу и возрасту, и могут объединяться с калифорнийскими куньими, коричневыми куньими или короткопёрыми колючими акулами[2]. Очевидно, эти стаи ведут кочевой образ жизни. Часто они внезапно появляются в каком-либо месте, а через несколько часов так же быстро исчезают[4]. В неволе крупные особи демонстрируют свою доминантность, покусывая меньших за грудные плавники[3]. Днём на мелководье в бухтах и эстуариях наблюдаются большие скопления взрослых самок, которые ночью рассеиваются. Самки стараются держаться в самых тёплых местах, позволяя воде поднять температуру своего тела на 3 °C, что ускоряет их рост и протекание беременности. Состав скоплений нестабилен, к ним постоянно присоединяются новые члены, а старые уплывают в другие места, удалённые на несколько километров[12].
По сравнению с родственными калифорнийскими и коричневыми куньими акулами, имеющими общий ареал с калифорнийскими тройнозубыми акулами, у последних красные кровяные тельца имеют меньший размер и более многочисленны, что обеспечивает эффективное снабжение внутренних органов кислородом. Вероятно, эта адаптация помогает калифорнийским тройнозубым акулам добывать пищу в эстуариях, где содержание кислорода в воде понижено[13]. В сетчатке глаз этих акул содержится мало колбочек, что обусловлено плохой освещённостью среды обитания[14]. На мелких калифорнийских тройнозубых акул охотятся крупные акулы, такие как белая акула и плоскоголовая семижаберная акула[15]. Однажды в заливе Гумбольдта плоскоголовая семижаберная акула так увлеклась преследованием калифорнийской тройнозубой акулы у кромки моря, что сама выскочила на берег[16].
На калифорнийских тройнозубых акулах паразитируют ленточные черви Phyllobothrium riseri, Lacistorhynchus dollfusi и Paraorygmatobothrium barber[17][18][19], а также веслоногие рачки Echthrogaleus eoleoptratus и Achtheinus oblongatus[20][21].
Рацион калифорнийских тройнозубых акул состоит из небольших донных и прибрежных животных, в основном крабов (Cancridae, Grapsidae и Hippoidea), креветок, костистых рыб (анчоус, сельдь, атеринопс, горбыль, эмбиотока, бычок, морской окунь, камбала, рыба-мичман), икры рыб, моллюсков, эхиур и полихет. Кроме того, они охотятся на молодых куньих акул, калифорнийских гитарников и калифорнийских орляков. Иногда эти акулы случайно заглатывают водоросли и морскую траву взморник[4].
У калифорнийских тройнозубых акул имеются губные хрящи, которые позволяют им вытягивать рот трубочкой и, раздувая ротовую полость, засасывать добычу. Одновременно с этим акула выдвигает челюсти вперёд и зажимает жертву в зубах[22]. Подобно прочим видам акул калифорнийские тройнозубые акулы постепенно сбрасывают старые зубы, которые замещаются новыми. Полный цикл замещения проходит за 9—12 дней[23]. В желудках калифорнийских тройнозубых акул находили сифоны брюхоногих моллюсков — акулы высасывали их прежде, чем моллюски успевали спрятаться в раковину. Таким способом акулы могут полностью извлечь моллюска из раковины[2]. В желудках этих акул находили червей без отметин зубов, что говорит о том, что они способны высасывать червей целиком, не прибегая при этом к захвату зубами. В углублении под опорой моста в Сан-Франциско калифорнийские тройнозубые акулы вместе с короткопёрыми колючими акулами охотились на анчоусов, сбившихся в плотную стаю, медленно проплывая против часовой стрелки вокруг стаи, которая кружилась по часовой стрелке, и заглатывая анчоусов, попавших им в открытую пасть[4].
В некоторых местах рацион калифорнийских тройнозубых акул строго ограничен одним или двумя видами добычи, например, крабами или эхиурами[24][25]. Преобладающий компонент рациона зависит от места, времени года и возраста акул. Например, в Элькорн Слау (залив Монтерей) зимой и весной основу рациона этих акул составляют крабы и черви, с зимы по начало лета — рыбья икра, летом — костистые рыбы, осенью — крабы и моллюски. Молодые акулы поедают в основном крабов и сифоны моллюсков, а достигнув длины 70—80 см, переходят на икру и червей. Крупные акулы питаются в основном рыбой[4].
Калифорнийские тройнозубые акулы размножаются яйцеживорождением. Эмбрион развивается исключительно за счёт лецитотрофии — питания желтком собственного яйца. В северных районах в качестве природных питомников самки используют бухты и дельты рек, тогда как на юге новорождённые появляются на свет в открытых водах[3]. Вдоль побережья Калифорнии известны следующие природные питомники: залив Гумбольдта, Томалес Бэй, бухта Бодега, залив Сан-Франциско, Элькорн Слау, Морро Бэй, бухта Санта Моника (Лос-Анджелес), Каталина Харбор (Санта-Каталина Айленд) и бухта Сан Диего[6].
Самки приносят ежегодно с марта по июль (в основном с апреля по май) от 1 до 37 новорождённых, Количество детёнышей напрямую связано с размером матери[3][26]. В заливах Гумбольдт и Сан-Франциско самки рожают в зарослях водорослей, которые обеспечивают новорождённым укрытие и пищу. В Каталина Харбор роды проходят на глубине 1 м, при этом спина и спинные плавники самок выступают из воды. Детёныши остаются на мелководье не глубже 30 см[2]. Спаривание происходит в начале лета следом за родами. За спариванием в естественных условиях наблюдали всего один раз в местечке Ла-Хойя, когда 9 акул собрались в 19 метрах от берега на глубине 0,3—3 м[27].
Размер новорождённых составляет около 20 см. Начиная с 3—4 года жизни, калифорнийские тройнозубые акулы растут довольно медленно. Самцы ежегодно прибавляют в среднем по 2 см, достигая половой зрелости в возрасте 7—13 лет при длине 0,7—1,2 м, тогда как ежегодный прирост у самок составляет около 2,3 см, а возраст и длина достижения половой зрелости равны 10—15 лет и 1—1,3 м соответственно[2]. Акулы одного и того же возраста могут существенно отличаться по размеру: известен экземпляр, который за 12 лет вырос всего на 4 см. Максимальная зарегистрированная продолжительность жизни составляет 30 лет[3].
Пугливые и осторожные калифорнийские тройнозубые акулы практически не представляют опасности для человека. Зарегистрирован один случай, произошедший в 1955 году, когда акула этого вида приставала к ныряльщику, у которого шла носом кровь, но не причинила ему вреда[4][7]. Этих акул добывают промышленным способом с помощью жаберных сетей и ярусов, кроме того, они представляют интерес для рыболовов-спортсменов и охотников с подводным ружьём. В качестве прилова они попадают в донные тралы[15]. Мясо калифорнийских тройнозубых акул употребляют в пищу, оно поступает в продажу в сыром или замороженном виде[2]. Однако в мясе акул, обитающих в непосредственной близости от населённых пунктов, могут накапливаться загрязняющие вещества, такие как ртуть, пестициды и полихлорированные дифенилы. Калифорнийский департамент рыбы и дичиruen предостерегает от частого употребления мяса этих акул в пищу[7][13]. Калифорнийские тройнозубые акулы ценятся в качестве аквариумных рыб за свой привлекательный вид и живучесть. В конце 80-х и начале 90-х годов XX века существовала практика отлова новорождённых акулят на крючок. Многие пойманные рыбы прожили в аквариумах более 20 лет[3].
Больше всего акул этого вида вылавливают у берегов Калифорнии, где объём промышленной добычи достиг пика в 1983 году и составил 45 493 кг, а средний ежегодный улов, начиная с 1991 года, составляет 14 060 кг. Данные по добыче, скорее всего, занижены, поскольку некоторый процент добываемых акул не идентифицируется. За последнее десятилетие количество акул, пойманных рыболовами-любителями, превышает коммерческий улов. В 1980—1988 годах спортсмены вылавливали в среднем 52 000 особей ежегодно и по 45 000, начиная с 1993 года[3]. Международный союз охраны природы присвоил этому виду статус «Вызывающий наименьшие опасения»[28].
Первое научное название Triakis californica виду было присвоено британским зоологом Джоном Эдвардом Греем в 1851 году в англ. List of the specimens of fish in the collection of the British Museum. Однако это было лат. nomen nudum — название без описания («голое название»), которое считается недействительным[4]. В декабре 1854 года американский ихтиолог Уилльям Орвилл Эйрс на лекции научно описал вид как Mustelis felis. Его лекция впервые была опубликована в газете The Pacific, издававшейся в Сан-Франциско, а затем в журнале Proceedings of the California Academy of Natural Sciences. В апреле 1855 года французский биолог Шарль Фредерик Жирар опубликовал ещё одно описание калифорнийской тройнозубой акулы, дав ей название Triakis semifasciata[29].
Филогенетические взаимосвязи куньих акул[30].
Усатая кунья акула — Furgaleus
Triakis semifasciata
Triakis megalopterus + Scylliogaleus + Mustelus
Несмотря на то, что Mustelis felis являлось более ранним названием, ошибка в датах публикации привела к широкому распространению названия Triakis semifasciata. Из-за этой путаницы Triakis semifasciata было признано действительным «защищённым» названием (лат. nomen protectum), а Mustelis felis — недействительным (лат. nomen oblitum)[29]. Видовой эпитет semifasciata происходит от слов лат. semi-, «наполовину», и лат. fasciata, «полосатая», и отражает окраску этих акул, чью спину покрывают седловидные отметины. В ранней литературе этих акул относили к тигровым и кошачьим[2].
Род Triakis содержит два подрода — Triakis и Cazon. Вид калифорнийская тройнозубая акула наряду с полосатой тройнозубой акулой относится к подроду Triakis[4]. Филогенетический анализ, проведённый в 2006 году, показал, что подроды Triakis и Cazon не являются близкородственными, а калифорнийская тройнозубая акула может оказаться самым базальным членом семейства[30].
保全状況評価[1] LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 綱 : 軟骨魚綱 Chondrichthyes 目 : メジロザメ目 Carcharhiniformes 科 : ドチザメ科 Triakidae 属 : ドチザメ属 Triakis 種 : カリフォルニアドチザメ T. semifasciata 学名 Triakis semifasciata
カリフォルニアドチザメ Triakis semifasciata はドチザメ科に属するサメの一種。主にアメリカ合衆国西海岸とカリフォルニア半島の沿岸に分布する。全長1.2–1.5 mで、背面の特徴的な鞍状の模様と斑点によって容易に識別できる。浅い湾内や河口の砂泥底で、大きな群れを作って生活する。活発な捕食者で無脊椎動物や小魚を食べる。回遊性は低く、地域ごとに多数の個体群に分かれている。無胎盤性の胎生。妊娠期間は1年ほどで、春に30匹程度の仔を産む。性成熟には10年ほどかかる。
人には危害を加えない。釣りの対象となる。肉やアクアリウム取引を目的にした漁業が行われているが、個体数が減少したため規制が行われている。IUCNは保全状況を軽度懸念としている。
最初に与えられた学名は Triakis californica で、イギリスの動物学者ジョン・エドワード・グレイが1851年、List of the specimens of fish in the collection of the British Museum で発表したものである。だがこの名は適切な記載文を伴っておらず、裸名とされる[3]。1854年12月、アメリカの魚類学者ウィリアム・オービル・エアーズは本種に Mustelis felis の名を与え、これが最初の分類学的記載となった。彼の講演はまずサンフランシスコの新聞 The Pacific に載せられ、その後科学誌 Proceedings of the California Academy of Natural Sciences に発表された。1855年4月、フランスの生物学者シャルル・フレデリック・ジラールは別の記載文を発表し、Triakis semifasciata の名を与えた[4]。
Mustelis felis がシニアシノニムであるにもかかわらず、日付に誤りがあったため Triakis semifasciata が広く用いられるようになってしまった。この状態が非常に長く続いているため、Triakis semifasciata は保護名として有効に、Mustelis felis は遺失名として無効にされている[4]。種小名 semifasciata はラテン語の semi（半分の）・fasciatus（帯）に由来し、背面にある鞍状の模様に因んだものである。古い文献では本種は"tiger shark"・"catshark"の名で扱われている場合がある[5]。
本種はドチザメ属の Triakis 亜属に属し、ドチザメなどと近縁である[3]。2006年のタンパク質コード遺伝子に基づく分子系統解析では、ドチザメ属のTriakis 亜属と、もう一つの Cazon 亜属（Triakis megalopterus）は近縁でないことが示された[6]。
北東太平洋の冷温帯から暖温帯に分布し、オレゴン州のクーズベイからメキシコのマサトランまでの沿岸（カリフォルニア湾を含む）に出現する。湾内や河口の砂泥底を好むが、ジャイアントケルプの間や岩礁、開けた海岸でも見られる。多数の個体が発電所の温排水に集まっている姿も観察されている[5][7]。一般的に海底近くを泳ぐ。91mの深さから得られたことがあるが、深度4m程度の潮間帯に最も豊富である[3]。特に分布域の北部でその傾向が強いが、冬に多くの個体が沿岸を離れ、初春に戻ってくる。カリフォルニア北部のトマレス湾での研究では、水温が10-12℃を下回った時点で出発することが分かった。標識調査では、140kmも南に移動した個体もいた[8]。
数百kmも移動する個体もいるが、ほとんどの個体は狭い範囲で一生を過ごす。このため、地域間の遺伝的多様性はかなり大きなものとなっている。フンボルト湾からサンディエゴまでのカリフォルニア沿岸で、7個の遺伝子プールが特定されている。フンボルト湾の個体群は最も孤立したグループで、他の個体群より成熟が遅く、産仔数も少ない。対照的に境界が曖昧な遺伝的集団もおり、ロサンゼルス周辺はそのような集団間の移行帯の特徴を示している[9]。バハカリフォルニアでは、太平洋側の個体群はカリフォルニア湾北部の個体群とおそらく区別される[7]。出生地への回帰性を持つ証拠は曖昧ではあるが、概ねその近くで繁殖することによって個体群の独立性が保たれているようである[9]。
体は頑丈で、吻は短く丸い。鼻孔にはよく発達した三角形の前鼻弁を持つ。眼は楕円形で大きく、瞬膜を持つ。口は強く弧を描く。口角の唇褶は上顎・下顎双方に伸び、下顎ではほぼ中央で接する[3]。歯列は上顎で41–55、下顎で34–45。各歯は僅かに傾き、中央には滑らかな尖頭があり、その左右を1-2本の少尖頭が取り巻く[5]。これらの歯は凹凸のある敷石状の平面を形成する[10]。
第一背鰭は大きく、胸鰭と腹鰭の中間に位置する。第二背鰭は第一と同じくらいの大きさで、臀鰭よりかなり大きい。胸鰭は三角形で幅広い。尾鰭の下葉は成体ではよく発達するが、上葉の半分以下の長さである。上葉先端の腹側には強い欠刻がある[3][10]。体色は独特で、銀色から青銅色の背景に黒い鞍状の縞模様と斑点が並ぶ。成体は幼体に比べ縞模様と斑点の数が多く、その中心部の色は淡くなる。腹面は一様に白っぽい[5]。全長は平均して1.2-1.5mである[10]。最大で雄は1.5m、雌は1.8m程度になり、例外的に2.1mの雌個体が報告されている[5]。体重は最大で18.4kgになる[11]。
活動的で、砕波帯付近を泳ぎ回る。昼より夜のほうが活発で、海底で休む姿も見られる[3][12]。トマレス湾などでは、上げ潮に乗って干潟に進入して摂餌し、潮が引いて取り残される前に帰っていく[13]。サンタカタリナ島では、昼は浅瀬に寄り集まって過ごし、夜間は10kmほどの範囲内の深みに散らばる[12]。
性別、年齢ごとに集まって大きな群れを作る。アブラツノザメやホシザメ属の Mustelus californicus ・Mustelus henlei と混群を作ることもある[5]。これらの群れは明らかに放浪性で、突然出現して数時間で消失する[3]。飼育下では、大型個体は小型個体の胸鰭を軽く噛んで優位性を主張することが観察されている[7]。夏の間浅い湾内や河口に、成熟雌で構成された大きな群れが見られる。この群れは夜間には解散する。この雌は温かい水塊を追って移動しており、これによって深部体温を3℃程度上げることができ、自身や妊娠中の胎児の成長を促進していると推測されている。構成個体は一定しておらず、個々の個体は数kmの範囲を泳ぎまわって定期的に別の群れへと移動している[14]。
同所に分布するホシザメ属の種と比べ、赤血球が小型で数が多く、酸素をより効率的に運ぶことができる。これはおそらく酸欠に陥りやすい河口域での摂餌に対応したものだと考えられる[15]。眼の錐体細胞は少なく、濁った水中に住むことを反映しているようである[16]。小型個体はホオジロザメ・エビスザメなどの餌となり[17]、フンボルト湾の干潟で本種を待ち伏せたエビスザメが、水中から飛び出すほどの速度で襲いかかる姿が目撃されている[18]。寄生虫として条虫の Phyllobothrium riseri ・Lacistorhynchus dollfusi ・Paraorygmatobothrium barber[19][20][21]、カイアシ類の Echthrogaleus eoleoptratus ・Achtheinus oblongatus[22][23]が知られている。
餌は小型の底生・海岸性動物で、特にカニ（イチョウガニ科・イワガニ科・スナホリガニ類）・エビ・硬骨魚（アンチョビ・ニシン・トップスメルト・ニベ科・ウミタナゴ科, ハゼ・メバル類・カジカ類・カレイ・イサリビガマ属）・魚卵・二枚貝・ユムシ類 (Urechis caupo）等を食べる。日和見的捕食者であり、オキナワアナジャコ類・多毛類・若いホシザメ属・サカタザメ類 (Rhinobatos productus) ・トビエイ類 (Myliobatis californicus) を食べていた例もある。アマモや藻類を餌とともに呑み込んでしまうこともある[3]。
餌は口腔を広げることで吸い込むようにして食べる。これは、唇の軟骨を前方に突き出して口を筒型にするとともに、顎を突き出して歯で獲物を捕えることによって成されている[24]。他のサメのように歯は定期的に生え変わり、新しい歯が元の位置に来るまで9-12日かかる[25]。二枚貝を捕食する際には、水管を引き込む前に体を梃子のように用いて切断するため、胃が貝の水管で満たされていることもある。時折、軟体部全体をこの方法で引きずり出すこともある[5]。他の個体では、噛み跡のないユムシのみが入っていたこともあり、堆積物中のユムシを吸い出したと考えられる。また、サンフランシスコ湾にかかる橋脚の下で、本種とアブラツノザメが群れを作り、時計回りに泳ぐアンチョビの群れの周囲を反時計回りに旋回し、口の中に飛び込むアンチョビを捕食しているところが観察されている[3]。
生息地によって餌の種類に偏りがあることがある。例えばトマレス湾ではイチョウガニ類とユムシ類、フンボルト湾ではカリフォルニアトウゴロウの卵とカニ類のRomaleon antennarium ・アメリカイチョウガニを消費している[26][27]。季節や年齢によっても餌の種類は変わり、例えばモントレー湾のElkhorn Sloughでは、イチョウガニ類とユムシ類は冬から春、魚卵は冬、小魚は夏、イワガニ類と二枚貝は秋に最も捕食されていた。若い個体は主にカニを食べ、70-80cmに達すると貝の水管・魚卵・ユムシに移行する。さらに大型になると主に小魚を食べるようになる[3]。
無胎盤性の胎生であり、胎児は出産まで卵黄嚢によって成長する。分布域の北部では湾内や沼沢地を成育場として利用するが、南部ではより開けた場所で出産する傾向にある[7]。繁殖地としてフンボルト湾・トマレス湾・ボデガ湾・サンフランシスコ湾・Elkhorn Slough・Morro Bay・サンタモニカ湾・カタリナ港（サンタカタリナ島）・サンディエゴ湾が知られている[9]。
出産は3-7月（特に4-5月）で、毎年繁殖する。産仔数は1-37で、母体の大きさに影響を受ける[7][26]。フンボルト湾・サンフランシスコ湾では、幼体に隠れ家と餌を提供するためアマモ場で出産する。カタリナ港では、背が水上に出るほどの水深1m以下の砂地で出産し、幼体は水深30cm以下の場所に留まる[5]。交尾は出産の後、初夏に行われる。現在のところ、これが観察されているのは2004年のラホヤのみで、この時は9匹の個体が岸から19m、深さ0.3-3mほどの場所に集まっていた[28]。
出生時は約20cm。3-4歳を過ぎると成長は比較的遅くなり、雄で2.0cm/年、雌で2.3cm/年程度になる。雄は7-13歳・0.7-1.2m、雌は10-15歳・1.1-1.3mで性成熟する[5]。同年齢の個体でも大きさがかなり異なることがある。また、大型個体では成長が極端に遅くなり、ある個体は12年間で4cmしか成長しなかった。寿命は最大30年ほどと推定されている[7]。
警戒心が強く逃げ足が速いため、人に危害を加えることはない。1955年に鼻血を出した素潜りのダイバーに付き纏った例が報告されているが、この時もダイバーが傷を負うことはなかった[3][10]。刺し網・延縄などで商業的に漁獲されるほか、趣味的な釣りやスピアフィッシングの標的ともなる。底引き網で混獲されることもある[17]。 肉は食用として優れているとみなされており、生や冷凍で販売される[5]。だが、人口密集地近くに暮らす個体は水銀・殺虫剤・ポリ塩化ビフェニルなどを蓄積している可能性があり、カリフォルニア州魚類野生動物局はその危険性を警告している[10][15]。その丈夫さと外見の美しさからアクアリウム業界での取引対象となっており、1980年代後半から1990年代前半にかけて、カリフォルニア南部では多くの幼体が釣りで漁獲されていた。飼育下では20年以上生きる[7]。
漁業のほとんどはカリフォルニアで行われており、1983年に最大の水揚げ量45953kgを記録したが、1991年以降は平均14060kg程度である。だが、単に「サメ」として他種とまとめて報告されている場合もあり、実際の水揚げ量はもっと多いと考えられる。近年は遊漁者による捕獲も増えており、商業漁業による漁獲量を上回っている。1980-1988年は平均して毎年52000個体、1993年以降は45,000個体が釣り上げられている[17]。オレゴン州での捕獲は無視できるレベルである。メキシコでの漁獲状況は不明だが、メキシコのサメ漁はより大きな種に集中する傾向がある[7]。
IUCNは保全状況を軽度懸念としている[1]。成長が遅いことと地域を跨いで移動することが少ないことから、地域的に個体数が減少しやすい。米国の太平洋漁業管理協議会 (PMC) による1982年の底魚管理計画では、本種は考慮されてはいるが、管理下におかれることはなかった。1992年、カリフォルニア州は遊漁者による91cm以下の個体の捕獲を規制し、1回の捕獲数を3匹までに制限した。この動きは遊漁者団体からも強く支持されている。1993年には商業漁業を含め、46cm以下の全てのサメ・エイ類の捕獲が規制された。これにはアクアリウム取引も含まれる。さらに、沿岸域で特定の漁具の使用を禁止することでも、個体数を保護している。これらの政策により本種の死亡率は減少し、1980年代から続いていた個体数の減少は収まったようである。統計学的モデルからは、持続可能な漁業下での個体数増加率は年3–6%と予想される[7]。
カリフォルニアドチザメ Triakis semifasciata はドチザメ科に属するサメの一種。主にアメリカ合衆国西海岸とカリフォルニア半島の沿岸に分布する。全長1.2–1.5 mで、背面の特徴的な鞍状の模様と斑点によって容易に識別できる。浅い湾内や河口の砂泥底で、大きな群れを作って生活する。活発な捕食者で無脊椎動物や小魚を食べる。回遊性は低く、地域ごとに多数の個体群に分かれている。無胎盤性の胎生。妊娠期間は1年ほどで、春に30匹程度の仔を産む。性成熟には10年ほどかかる。
人には危害を加えない。釣りの対象となる。肉やアクアリウム取引を目的にした漁業が行われているが、個体数が減少したため規制が行われている。IUCNは保全状況を軽度懸念としている。
_01.jpg)
_01.jpg)
