Die knopstert-skeurtandhaai (Odontaspis ferox) is 'n haai wat wêreldwyd en aan die ooskus van Suid-Afrika voorkom. Dit word 4,2 m lank en kom tot op dieptes van 420 m voor. Die tweede dorsale vin is kleiner as die voorste dorsale vin. Die haai word deur die IUBN geklassifiseer as 'n kwesbare spesie. In Engels staan die haai bekend as die Bumpytail ragged-tooth.
Die knopstert-skeurtandhaai (Odontaspis ferox) is 'n haai wat wêreldwyd en aan die ooskus van Suid-Afrika voorkom. Dit word 4,2 m lank en kom tot op dieptes van 420 m voor. Die tweede dorsale vin is kleiner as die voorste dorsale vin. Die haai word deur die IUBN geklassifiseer as 'n kwesbare spesie. In Engels staan die haai bekend as die Bumpytail ragged-tooth.
El solraig llis o solraig de sorra (Odontaspis ferox) és una espècie de tauró que es troba als oceans i mars tropicals i subtropicals.
Viu en fons sorrencs entre 13 i 420 m de fondària.
Menja petits peixos ossis, crustacis i cefalòpodes.
Força desconeguda, però es pensa que ha de ser similar a la del solraig clapejat. La mida dels petits en néixer és de 105 cm de longitud.
Les captures a les costes catalanes són molt poc freqüents. Sense interès comercial.
El solraig llis o solraig de sorra (Odontaspis ferox) és una espècie de tauró que es troba als oceans i mars tropicals i subtropicals.
Der Schildzahnhai (Odontaspis ferox), auch Kleinzahn-Sandtigerhai genannt, ist eine Art aus der Gattung der Kleinzahn-Sandtigerhaie (Odontaspis) innerhalb der Familie der Sandhaie (Odontaspididae).
Schildzahnhaie haben die typische stromlinienförmige Gestalt pelagisch lebender Haie. Sie werden maximal 4,10 Meter lang. Die Oberseite ist von graubrauner Farbe. Sie schimmert metallisch und kann zusätzlich kleine, rote Punkte aufweisen. Die Unterseite ist hell. Die Brustflossen sind kurz und breit. Die zweite Rückenflosse relativ groß. Der Schwanzstiel ist kurz. Die Afterflosse ist etwa so groß wie die zweite Rückenflosse. Die Schwanzflosse hat einen großen oberen und kleinen unteren Teil. Alle fünf Kiemenspalten liegen vor der Brustflosse.
Die Zähne beider Kiefer haben eine lange, zentrale Spitze, und mehrere kleine Nebenspitzen. Die Zähne des Unterkiefers sind auch bei geschlossenem Maul sichtbar.
Der Schildzahnhai lebt weltweit über den Kontinentalsockeln im Atlantik, im Pazifik, im Indischen Ozean und im gesamten Mittelmeer in Tiefen von 10 bis 530 Metern. Auf den kanarischen Inseln wurden die Haie auch schon in deutlich flacherem Wasser gesichtet, wobei es sich um trächtige Weibchen handelte, was vermuten lässt, dass die Haie die Gewässer aufsuchen, um ihre Jungtiere zu gebären.[1]
Die Haie leben einzeln oder in kleinen Schwärmen. Sie sind nachtaktiv und schwimmen recht langsam. Knochenfische, Krebstiere und Kopffüßer bilden ihre Nahrung. Schildzahnhaie sind lebendgebärend. Das jeweils größte Junge frisst in der Gebärmutter jüngere Eier und Embryonen. Sie bekommen pro Wurf zwei Junge, je Gebärmutter eines, die bei der Geburt schon einen Meter lang sind.
Der Schildzahnhai (Odontaspis ferox), auch Kleinzahn-Sandtigerhai genannt, ist eine Art aus der Gattung der Kleinzahn-Sandtigerhaie (Odontaspis) innerhalb der Familie der Sandhaie (Odontaspididae).
Ο αγριοκαρχαρίας (επιστημονική ονομασία Odontaspis ferox, Οδοντάσπις θηριώδης) είναι ένα είδος καρχαρία το οποίο ανήκει στην οικογένεια Οδοντασπίδες, με παγκόσμια, αν και αποσπασματική παρουσία σε εύκρατα και τροπικά νερά. Απαντώνται συνήθως σε βραχώδεις οικότοπους βαθέων υδάτων, αν και μερικές φορές συναντώνται σε ρηχά νερά, και είναι γνωστοί για το γεγονός ότι επιστρέφουν στην ίδια θέση χρόνο με το χρόνο. Αυτό το σπάνιο είδος συχνά συγχέεται με τον πολύ πιο συχνό καρχαρία ταύρο (Carcharias taurus), από τον οποίο μπορεί να διακριθεί με το πρώτο ραχιαίο πτερύγιο, το οποίο είναι μεγαλύτερο από το δεύτερο και είναι τοποθετημένο πιο μπροστά. Φτάνει σε μήκος τουλάχιστον 4.1 μέτρων και βάρος 290 κιλών.
Πολύ λίγα είναι γνωστά για τη βιολογία και τη συμπεριφορά του αγριοκαρχαρία. Είναι ενεργό αρπακτικό των βενθικών οστεϊχθύων, χονδριχθύων κα ασπόδυλων. Το είδος αυτό θεωρείται ότι είναι ωοζωοτόκο με ωοφάγα έμβρυα όπως και τα άλλα μέλη της τάξη των λαμνομόρφων. Σε αντίθεση με το μέγεθος και την εμφάνισή του, αυτός ο καρχαρίας είναι ακίνδυνος, αφού ποτέ δεν ήταν γνωστοί για την επιθετική συμπεριφορά τους προς τους ανθρώπους. Υπάρχει ανησυχία ότι οι αριθμοί τους μειώνονται λόγω των ανθρώπινων δραστηριοτήτων στη Μεσόγειο και αλλού, αν και τα υπάρχοντα δεδομένα δεν επαρκούν για την πλήρη αξιολόγηση της κατάστασης διατήρησής του.
Ο αγριοκαρχαρίας (επιστημονική ονομασία Odontaspis ferox, Οδοντάσπις θηριώδης) είναι ένα είδος καρχαρία το οποίο ανήκει στην οικογένεια Οδοντασπίδες, με παγκόσμια, αν και αποσπασματική παρουσία σε εύκρατα και τροπικά νερά. Απαντώνται συνήθως σε βραχώδεις οικότοπους βαθέων υδάτων, αν και μερικές φορές συναντώνται σε ρηχά νερά, και είναι γνωστοί για το γεγονός ότι επιστρέφουν στην ίδια θέση χρόνο με το χρόνο. Αυτό το σπάνιο είδος συχνά συγχέεται με τον πολύ πιο συχνό καρχαρία ταύρο (Carcharias taurus), από τον οποίο μπορεί να διακριθεί με το πρώτο ραχιαίο πτερύγιο, το οποίο είναι μεγαλύτερο από το δεύτερο και είναι τοποθετημένο πιο μπροστά. Φτάνει σε μήκος τουλάχιστον 4.1 μέτρων και βάρος 290 κιλών.
Πολύ λίγα είναι γνωστά για τη βιολογία και τη συμπεριφορά του αγριοκαρχαρία. Είναι ενεργό αρπακτικό των βενθικών οστεϊχθύων, χονδριχθύων κα ασπόδυλων. Το είδος αυτό θεωρείται ότι είναι ωοζωοτόκο με ωοφάγα έμβρυα όπως και τα άλλα μέλη της τάξη των λαμνομόρφων. Σε αντίθεση με το μέγεθος και την εμφάνισή του, αυτός ο καρχαρίας είναι ακίνδυνος, αφού ποτέ δεν ήταν γνωστοί για την επιθετική συμπεριφορά τους προς τους ανθρώπους. Υπάρχει ανησυχία ότι οι αριθμοί τους μειώνονται λόγω των ανθρώπινων δραστηριοτήτων στη Μεσόγειο και αλλού, αν και τα υπάρχοντα δεδομένα δεν επαρκούν για την πλήρη αξιολόγηση της κατάστασης διατήρησής του.
The smalltooth sand tiger or bumpytail ragged-tooth (Odontaspis ferox) is a species of mackerel shark in the family Odontaspididae, with a patchy but worldwide distribution in tropical and warm temperate waters. They usually inhabit deepwater rocky habitats, though they are occasionally encountered in shallow water, and have been known to return to the same location year after year. This rare species is often mistaken for the much more common grey nurse shark (Carcharias taurus), from which it can be distinguished by its first dorsal fin, which is larger than the second and placed further forward. It grows to at least 4.1 m (13.5 ft) in length.
Very little is known of the biology and behavior of the smalltooth sand tiger. It is an active predator of benthic bony fishes, invertebrates, and cartilaginous fishes. This species is thought to be ovoviviparous with oophagous embryos like other mackerel sharks. In contrast to its formidable size and appearance, this shark is harmless, having never been known to behave aggressively towards humans. Concern exists that its numbers are declining due to human activities in the Mediterranean and elsewhere, though existing data are inadequate for a full assessment of its conservation status.
The smalltooth sand tiger was originally described as Squalus ferox by Italian-French naturalist Antoine Risso in 1810, based on a specimen from Nice, France.[2] In 1950, Gilbert Percy Whitley described O. herbsti from Australian specimens, separating them from O. ferox on the basis of dentition and the absence of spots. Leonard Compagno synonymized the two species in 1984, as subsequently discovered Pacific specimens had blurred Whitley's distinguishing characters.[3] The specific epithet ferox is Latin for "fierce".[4] Other common names for this shark include blue nurse shark, fierce shark, Herbst's nurse shark, and sand tiger shark.[5]
A phylogenetic study based on mitochondrial DNA, performed by Naylor et al. in 1997, suggests that the smalltooth sand tiger and its relative, the bigeye sand tiger (O. noronhai), are more closely related to the thresher sharks than to the grey nurse shark, to which it bears a strong resemblance. If true, this would indicate that the similarities between this species and the grey nurse shark arose as the result of convergent evolution.[6] Fossil teeth belonging to the smalltooth sand tiger have been found from Lower Pliocene from 5.3 to 3.6 million years ago (Mya) in deposits in Italy and Venezuela.[7][8]
The smalltooth sand tiger has a bulky body with a long, bulbous, slightly flattened snout. The eyes are medium-sized, with large, round pupils (as opposed to slit-like in the grey nurse shark), and lack nictitating membranes.
The mouth is large and filled with projecting teeth. Each tooth has a narrow, tall central cusp flanked by two or three pairs of lateral cusplets. Some 48–56 tooth rows are in the upper jaw and 36–46 tooth rows are in the lower jaw; the front large teeth in the upper jaw are separated from the lateral teeth by two to five intermediate teeth.[9]
The fins are broad-based and angular in shape. The first dorsal fin is larger than the second and placed closer to the pectoral fins than the pelvic fins. The caudal fin is strongly asymmetrical with the upper lobe much longer than the lower. The coloration is gray to gray-brown above and lighter below.[9] Juveniles are uniform in color with darker fin margins, while adults often exhibit dark spots or blotches that vary widely in pattern, size, and density. Coloration also appears to vary by region, with some individuals from the Mediterranean displaying a patchy, "piebald" pattern.[3] The smalltooth sand tiger attains a maximum length of 4.1 m (13.5 ft) and a maximum weight of 289 kg (637 lbs).[5] There are unconfirmed reports of much larger individuals from Malpelo Island off Colombia.[9]
The smalltooth sand tiger has unequal-sized dorsal fins.
Jaws
Central lower teeth
Central upper teeth
Lateral teeth
Smalltooth sand tigers have been caught at widely scattered locations throughout the world, indicating a possibly circumtropical distribution. In the eastern Atlantic Ocean, it is known from the Bay of Biscay south to Morocco, including the Mediterranean Sea, the Azores, and the Canary Islands. In March 2023, the species was also found in The Solent after a dead smalltooth sand tiger washed ashore at Lepe, Hampshire,[10] and the following month a 14-foot (4.3 m) specimen was found in County Wexford, Ireland.[11] In the western Atlantic, it has been reported from off North Carolina and Florida (USA), the Yucatan Peninsula (Mexico), and Fernando de Noronha (Brazil). It occurs throughout the Indian Ocean, from South Africa, Madagascar, and Tanzania in the west to the Maldives and the Southwest Indian Ridge in the east. In the northern Pacific, it is known from off Japan, Hawaii, California, and Colombia, and in the southern Pacific it is known from New Caledonia, eastern Australia, and New Zealand.[3] In New Zealand, this species can be found off the coasts of the Bay of Plenty, New Plymouth, and Hawkes Bay.[12] It has also been filmed near Raoul Island.[12]
Typically regarded as a deepwater species, smalltooth sand tigers have been caught down to 880 m (2,900 ft). They are usually found near the bottom in rocky, boulder-strewn regions on continental shelves and the upper continental slope, as well as around submarine ridges and mountains. The species has been reported near the drop-offs of rocky or coral reefs and in the upper layers of the open ocean. In the Mediterranean, smalltooth sand tigers occur at depths less than 250 m (820 ft), including at depths accessible to divers.[3] They have been seen swimming over sandy flats at Cocos Island and Fernando de Noronha. The temperature range favored by this species is 6–20 °C (43–63 °F); in hot climates, they are found below the thermocline in cooler water.[3]
The smalltooth sand tiger is a strong-swimming shark that may be encountered singly or in aggregations of up to five individuals. Catch records suggest this species may cover long distances in oceanic waters along underwater ridges or "hopping" between seamounts.[3] It has a very large, oily liver, which allows it to maintain neutral buoyancy in the water column with minimal effort.[9] At a location called "Shark Point" off Beirut, Lebanon, small groups of smalltooth sand tigers appear every summer on rocky reefs at a depth of 30–45 m (100–150 ft).[13] The same individuals have been documented returning to this site year after year.[3] Their purpose there is unknown, being speculated to relate to mating. When confronted, these sharks have been observed to stall, gape their mouths, turn around, and shake their tails towards the perceived threat.[9]
Adult smalltooth sand tigers have no known predators, though they are bitten by cookiecutter sharks (Isistius brasiliensis). A known parasite is the tapeworm Lithobothrium gracile, which infests the shark's spiral valve intestine. The carcass of a 3.7-m-long (12.1 ft) female found off Fuerteventura in the Canary Islands contained a number of snubnosed eels (Simenchelys parasitica) inside her heart, body cavity, and back muscles. Whether the eels contributed to the shark's death is unknown.[3]
Compared to the grey nurse shark, the dentition of the smalltooth sand tiger is less robust and lacks specialized cutting and crushing teeth, suggesting that it tends to tackle smaller prey.[9] The diet of the smalltooth sand tiger consists of bottom-dwelling bony fishes such as rockfish (Sebastes spp.), invertebrates such as squid, shrimp, and possibly marine isopods, and cartilaginous fishes including rays and chimaeras. The largest known prey item taken by this species was a 1.3-m-long (4.3 ft) kitefin shark (Dalatias licha), found inside the stomach of a 2.9-m-long (9.5 ft) male from New Caledonia.[3]
No pregnant smalltooth sand tigers have ever been found; this species is presumed to be ovoviviparous as in other mackerel sharks. Villaviencio-Garayzar (1996) described a 3.6-m (11.8 ft) female from the Gulf of California that contained "hundreds of ova" in her right ovary, which would support the embryos being oophagous. Whether the embryos also cannibalize each other as in the grey nurse shark is unknown. The size at birth is estimated to be 1.0–1.1 m (3.3–3.6 ft). With a few recorded exceptions, juveniles are found in deep water and only adults are present above a depth of 200 m (660 ft); this may serve to reduce predation on young individuals by large, shallow-water predators such as the great white shark (Carcharodon carcharias). Males mature at a length of 2.0–2.5 m (6.6–8.2 ft) and females at a length of 3.0–3.5 m (9.4–11.5 ft). Faint scars seen on some individuals may be related to courtship.[3][9]
Encounters with divers have shown that, despite their size, smalltooth sand tigers are docile and do not react aggressively even when closely approached.[9] This species is taken as bycatch in gillnets and bottom trawls, and on longlines; most captures occur in the Mediterranean and off Japan. It is usually discarded when caught, except in Japan, where the meat is consumed (though considered very inferior to the grey nurse shark) and the liver oil is used.[9] The fins, jaws, and cartilage are also of value.[5]
Discoveries, beginning in the 1970s, of smalltooth sand tigers in shallow water have raised urgent conservation concerns, as this species is apparently more vulnerable to human activity than previously believed. At present, data are insufficient for the International Union for Conservation of Nature to assess the worldwide conservation status of this species. It has been assessed as vulnerable in Australian waters, due to a decline over 50% in catches off New South Wales since the 1970s. In June 2018, the New Zealand Department of Conservation classified the smalltooth sand tiger as "At Risk – Naturally Uncommon" with the qualifier "Threatened Overseas" under the New Zealand Threat Classification System.[14]
Populations of this species in the Mediterranean are also believed to have declined, due to a combination of habitat degradation, overfishing, pollution, and human disturbance.[1] The smalltooth sand tiger has been protected by the Australian government since 1984; this came about concurrently with protection for the grey nurse shark, which had been decimated in Australian waters, so as to prevent any claims of confusing one species for the other. However, these regulations have proven difficult to enforce.[3]
The smalltooth sand tiger or bumpytail ragged-tooth (Odontaspis ferox) is a species of mackerel shark in the family Odontaspididae, with a patchy but worldwide distribution in tropical and warm temperate waters. They usually inhabit deepwater rocky habitats, though they are occasionally encountered in shallow water, and have been known to return to the same location year after year. This rare species is often mistaken for the much more common grey nurse shark (Carcharias taurus), from which it can be distinguished by its first dorsal fin, which is larger than the second and placed further forward. It grows to at least 4.1 m (13.5 ft) in length.
Very little is known of the biology and behavior of the smalltooth sand tiger. It is an active predator of benthic bony fishes, invertebrates, and cartilaginous fishes. This species is thought to be ovoviviparous with oophagous embryos like other mackerel sharks. In contrast to its formidable size and appearance, this shark is harmless, having never been known to behave aggressively towards humans. Concern exists that its numbers are declining due to human activities in the Mediterranean and elsewhere, though existing data are inadequate for a full assessment of its conservation status.
El tiburón liso también denominado en español monstruo de Malpelo,[2] solrayo[3] o tiburón dientes de perro[4] (Odontaspis ferox) es una especie de tiburón de la familia odontaspididae que se encuentra en los océanos y mares tropicales y subtropicales.
Vive en fondos arenosos entre 13 y 420 m de profundidad. Han sido capturados en lugares muy dispersos en todo el mundo, lo que indica una distribución posiblemente circuntropical. En el este del Océano Atlántico, se sabe desde el Golfo de Vizcaya al sur de Marruecos, incluyendo el mar Mediterráneo, las Azores y las Islas Canarias. En el Atlántico occidental, se ha avistado desde Carolina del Norte y Florida (Estados Unidos) a la Península de Yucatán (México), y Fernando de Noronha (Brasil). También se conoce que habita en los océanos Índico y Pacífico (Incluyendo la Isla Malpelo(Colombia). Abundantes en las costas de Japón, Australia y Maldivas.[5]
Come pequeños peces óseos, crustáceos y cefalópodos.
El tamaño de los pequeños al nacer es de 105 cm de longitud.
En Japón se usa su aceite, pero su carne se considera de mala calidad. En otros lugares es demasiado infrecuente para tener relevancia comercial.[4]
Datos: Q1110782
Multimedia:
Especies: Odontaspis ferox
El tiburón liso también denominado en español monstruo de Malpelo, solrayo o tiburón dientes de perro (Odontaspis ferox) es una especie de tiburón de la familia odontaspididae que se encuentra en los océanos y mares tropicales y subtropicales.
Zerra horzdun marrazoa (Odontaspis ferox) ur gaziko arrain kartilaginosoa da, Odontaspididae familiakoa. Espezimenik handienak 4,1 metroko luzera dute.[1] Arraroa den arren, Euskal Herriko uretan ere topatu daiteke.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Zerra horzdun marrazoa (Odontaspis ferox) ur gaziko arrain kartilaginosoa da, Odontaspididae familiakoa. Espezimenik handienak 4,1 metroko luzera dute. Arraroa den arren, Euskal Herriko uretan ere topatu daiteke.
Le requin féroce (Odontaspis ferox) est une espèce de requin de la famille des Odontaspididae, qui vit jusqu'à 1 000 mètres de fond et peut atteindre cinq mètres de long. Il est nommé « féroce » à cause de sa denture proéminente et menaçante, mais ne semble pas agressif envers l'homme - qu'il a de toute manière peu de chances de rencontrer vu sa profondeur habituelle.
C'est un assez gros requin, pouvant dépasser 4 m et 289 kg. Son museau est allongé et pointu, avec une bouche en retrait équipée de dents longues et fines, relativement proéminentes. Les yeux sont de taille modeste, avec une pupille ronde et sans membrane nictifiante. Les nageoires sont plutôt courtes, larges et arrondies.
Mâchoire.
Schéma général.
C'est un requin de grande profondeur, signalé ponctuellement dans le monde entier. On le rencontre par exemple dans les eaux colombiennes de l'île de Malpelo. À une certaine période de l'année, on peut parfois l'observer car il remonte à moindre profondeur quand les eaux de surface sont froides (à cause du courant de Humboldt).
Le requin féroce reste mal connu. La Fundacion Malpelo a étudié son ADN, qui semble être identique à celui de spécimens trouvés au Liban.
Le 13 août 2012, un spécimen mâle de 2,50 m s'échoue vivant sur la plage d'Agon-Coutainville (Manche)[1]. Il est ensuite reconduit au large par les services de secours[2].
Le 21 septembre 2013, un spécimen mâle de 3,24 m pesant 220 kg s'échoue sur la plage de Pénestin (Morbihan)[3],[4].
Le 15 août 2014, un spécimen mâle de 2,50 m s'échoue sur la plage d'Agon-Coutainville (Manche). Après avoir été aperçu par une personne ayant cru au départ qu'il s'agissait d'un dauphin, un homme, vacancier, a été vérifier et a bien confirmé qu'il s'agissait d'un requin. Après l'intervention des pompiers et de toutes les équipes de secours, le requin a été relâché à la mer après énormément de doutes concernant sa survie étant donné son état d'extrême épuisement.
Le requin féroce (Odontaspis ferox) est une espèce de requin de la famille des Odontaspididae, qui vit jusqu'à 1 000 mètres de fond et peut atteindre cinq mètres de long. Il est nommé « féroce » à cause de sa denture proéminente et menaçante, mais ne semble pas agressif envers l'homme - qu'il a de toute manière peu de chances de rencontrer vu sa profondeur habituelle.
Il cagnaccio (Odontaspis ferox) è uno squalo toro della famiglia degli Odontaspididi, che vive sulla piattaforma continentale in tutti gli oceani tropicali e subtropicali, a profondità tra i 10 e i 500 m. La sua lunghezza raggiunge i 3,6 m.
Il cagnaccio ha un corto muso appuntito, occhi piccoli, denti protundenti simili a spilli e pinne dorsale e anale delle stesse dimensioni. La prima pinna dorsale è più vicina alla pettorale delle pinne pelviche.
Vive in prossimità dei fondali delle piattaforme continentali e insulari e sulle scarpate superiori, ma qualche volta anche in acque basse. Si nutre di piccoli pesci ossei, calamari e crostacei. Usa la lunga cavità corporea e il grosso fegato oleoso per regolare la galleggiabilità.
La riproduzione è ovovivipara e gli embrioni si nutrono del sacco vitellino e delle altre uova prodotte dalla madre, così che ad ogni parto se ne trovano solitamente due. La carne è utilizzata per l'alimentazione umana, mentre il fegato presenta un alto contenuto di squalene.
La colorazione è grigia superiormente, più pallida inferiormente, e ai lati sono presenti a volte macchie rosse.
Il cagnaccio (Odontaspis ferox) è uno squalo toro della famiglia degli Odontaspididi, che vive sulla piattaforma continentale in tutti gli oceani tropicali e subtropicali, a profondità tra i 10 e i 500 m. La sua lunghezza raggiunge i 3,6 m.
Il cagnaccio ha un corto muso appuntito, occhi piccoli, denti protundenti simili a spilli e pinne dorsale e anale delle stesse dimensioni. La prima pinna dorsale è più vicina alla pettorale delle pinne pelviche.
Vive in prossimità dei fondali delle piattaforme continentali e insulari e sulle scarpate superiori, ma qualche volta anche in acque basse. Si nutre di piccoli pesci ossei, calamari e crostacei. Usa la lunga cavità corporea e il grosso fegato oleoso per regolare la galleggiabilità.
La riproduzione è ovovivipara e gli embrioni si nutrono del sacco vitellino e delle altre uova prodotte dalla madre, così che ad ogni parto se ne trovano solitamente due. La carne è utilizzata per l'alimentazione umana, mentre il fegato presenta un alto contenuto di squalene.
La colorazione è grigia superiormente, più pallida inferiormente, e ai lati sono presenti a volte macchie rosse.
De kleintandzandtijgerhaai (Odontaspis ferox) is een vis uit de familie van de tijgerhaaien (Odontaspididae) en behoort derhalve tot de orde van makreelhaaien (Lamniformes). De vis kan een lengte bereiken van 367 centimeter.
De kleintandzandtijgerhaai is een zoutwatervis. De vis prefereert diep water en komt voor in de Grote, Atlantische en Indische Oceaan. Bovendien komt de kleintandzandtijgerhaai voor in de Middellandse Zee. De soort leeft op dieptes tussen 10 en 530 meter.
De enige waarnemingen in het oosten van de Grote Oceaan zijn gedaan rond het Colombiaanse eiland en Werelderfgoed Malpelo.
De kleintandzandtijgerhaai is voor de visserij van aanzienlijk commercieel belang. In de hengelsport wordt er weinig op de vis gejaagd.
De kleintandzandtijgerhaai (Odontaspis ferox) is een vis uit de familie van de tijgerhaaien (Odontaspididae) en behoort derhalve tot de orde van makreelhaaien (Lamniformes). De vis kan een lengte bereiken van 367 centimeter.
Multimedia w Wikimedia Commons Rekin piaskowy[7] (Odontaspis ferox) – gatunek dużego rekina z rodziny tawroszowatych (Odontaspididae), zamieszkujący tropikalne i umiarkowane wody wszystkich oceanów. Zasięg jego występowania, mimo że kosmopolityczny, jest poprzerywany. Preferuje głębinowe siedliska o skalistym dnie, chociaż spotykany jest czasami również w płytkich piaszczystych wodach. Sezonowo migruje, co roku powracając na te same obszary występowania. Ten rzadki gatunek mylony jest często z uwagi na liczne podobieństwa morfologiczne z tawroszem piaskowym (Carcharias taurus), który w przeciwieństwie do rekina piaskowego, ma równej wielkości płetwy grzbietowe. Osiąga maksymalnie 4,1 m długości i 289 kg masy.
Niewiele wiadomo o biologii i zachowaniu tego gatunku. Jest to aktywny drapieżnik, polujący na żyjące przy dnie ryby kostnoszkieletowe, ryby chrzęstnoszkieletowe oraz bezkręgowce. Gatunek ten uważany jest za jajożyworodny, podobnie jak inne lamnokształtne. Pomimo dużych rozmiarów i groźnego wyglądu, rekin ten cechuje się spokojnym usposobieniem i nie wykazuje agresji względem człowieka, co potwierdza brak danych o atakach na ludzi.
Zanotowano spadek wielkości populacji zamieszkujących Morze Śródziemne oraz inne rejony, choć dostępne dane są niewystarczające do pełnej oceny stanu całej populacji. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznała gatunek ten za narażony na wyginięcie (VU).
Rekin ten został pierwotnie opisany pod nazwą gatunkową Squalus ferox w 1810 roku przez włosko-francuskiego zoologa Antoine Risso na podstawie osobnika wyłowionego u wybrzeży Nicei we Francji[5]. W 1838 roku Louis Agassiz stworzył dla tego taksonu rodzaj Odontaspis[8]. Na podstawie różnic w kształcie zębów oraz ubarwienia subpopulacji zamieszkującej wybrzeża Australii, Gilbert Percy Whitley w 1950 roku wydzielił z niego nowy gatunek O. herbsti. Oba taksony zsynonimizował w 1984 amerykański ichtiolog Leonard Compagno[9]. Pochodzący z łaciny epitet gatunkowy ferox oznacza „ostry”[10], zaś nazwa rodzajowa jest połączeniem greckich słów odous (ząb) i aspis (tarcza)[11].
Analiza filogenetyczna bazująca na mitochondrialnym DNA przeprowadzona przez Gavina Naylora i innych w 1997 roku, sugeruje, że rekin piaskowy i jego krewniak Odontaspis noronhai, są spokrewnione bliżej z kosogonowatymi (Alopiidae) niż z tawroszem piaskowym (Carcharias taurus), do którego wykazują największe podobieństwo. Gdyby to się potwierdziło, może to oznaczać, że podobieństwa morfologiczne między tymi gatunkami powstały w wyniku ewolucji konwergentnej[12]. Skamieniałe zęby należące do tego gatunku, odkryte we Włoszech i Wenezueli, datowane są na dolny Pliocen (5,3 – 3,6 Ma)[13][14].
Rekin piaskowy ma masywne wydłużone wrzecionowate ciało. Pysk lekko spłaszczony z uniesionym ku górze czubkiem oraz U-kształtnym otworem gębowym. Oczy są średniej wielkości, z dużymi okrągłymi źrenicami (w przeciwieństwie do tawrosza piaskowego, który ma szczelinowate źrenice), pozbawione fałd półksiężycowatych spojówek (ochraniających migotkę). W otworze gębowym znajdują się ciasno rozmieszczone wystające ku przodowi zęby. Pierwszy rząd zębów ułożony jest pionowo, a każdy kolejny coraz bardziej pochylony ku tyłowi. Trzon górnych zębów jest masywny i wrzecionowaty o piłkowanych krawędziach po obu stronach, podstawa jest szeroka, bocznie spłaszczona. Mniejsze dolne zęby mają delikatnie ząbkowane ostre krawędzie i szerszą podstawę o chropowatej tylnej powierzchni. W razie utraty któregoś z zębów na jego miejsce przesuwa się następny z kolejnego rzędu. W górnej szczęce znajdować może się 48-56 zębów, w dolnej zaś 36-46[15].
Tępo zakończona pierwsza płetwa grzbietowa przypomina łagodnie wygięty ku tyłowi sierp. Jej przednia krawędź leży dokładnie nad tylną krawędzią podstawy płetw piersiowych. Mniejsza druga płetwa grzbietowa ma romboidalny kształt i szerszą niż przednia krawędź podstawę. Umiejscowiona jest tuż za dystalną krawędzią płetwy odbytowej. Ostro zakończone płetwy piersiowe są długie i szerokie, z mocno zagiętą dystalną krawędzią. Proporcjonalnie duże płetwy brzuszne, podobnie jak druga płetwa grzbietowa, mają romboidalny kształt, lecz dużo szerszą podstawę. U samca z części płetw brzusznych wykształcił się narząd kopulacyjny zwany pterygopodium. Płetwa odbytowa jest większa od drugiej płetwy grzbietowej. Ma zaokrągloną, mocno wygiętą ku tyłowi dolną i ostrą wolną górną końcówkę. Na końcu ogona mieści się długa, heterocerkiczna, asymetryczna płetwa ogonowa. Na końcu jej górnego łuku, kilkukrotnie dłuższego od dolnego, mieści się szeroki wydłużony fałd skórny poprzedzony wyraźnym sierpowatym wcięciem. Skórę pokrywają romboidalne połyskujące łuski plakoidalne. Grzbiet rekina cechuje się ciemnoszarą lub szaro-brązową barwą. Spód, boki oraz tył korpusu są nieco jaśniejsze. Młode osobniki są ciemniejsze niż dorosłe[15]. Cechą charakterystyczną tego gatunku są nieregularne wzory złożone z małych plamek występujące na grzbiecie i bokach, różniące się pod względem wzoru, rozmiaru i gęstości. Ubarwienie może różnić się w zależności od obszaru występowania[9]. Rekin piaskowy osiąga maksymalną długość 4,1 metra oraz masę do 289 kilogramów[11]. Istnieją niepotwierdzone dane o znacznie większych osobnikach zaobserwowanych rzekomo w wodach wokół należącej do Kolumbii wyspy Malpelo[15].
Rekin piaskowy zamieszkuje rozproszone obszary wód tropikalnych i umiarkowanych całego świata. Na wschodzie Atlantyku spotykany w Zatoce Biskajskiej, Morzu Śródziemnym, Morzu Adriatyckim, Morzu Tyrreńskim, Morzu Jońskim, Morzu Liguryjskim oraz u wybrzeża Maroko, Sahary Zachodniej, Mauretanii i Senegalu. Na zachodzie odnotowano obecność u wybrzeży Stanów Zjednoczonych, od Maine na północy po Karolinę Północną na południu oraz w Zatoce Meksykańskiej i Cieśninie Jukatańskiej u wybrzeży Półwyspu Jukatańskiego. Na Oceanie Spokojnym spotykany jest w Zatoce Kalifornijskiej, u południowych wybrzeży japońskich wysp Kiusiu, Sikoku i Honsiu, w wodach wokół Nowej Zelandii, Nowej Kaledonii i Hawajów. Na obszarze Oceanu Indyjskiego obserwuje się tego rekina u wybrzeży Mozambiku i Południowej Afryki, w wodach wokół Wyspy Cejlon, Wysp Czagos, Lakszadiwów, Malediwów, Amirantów, Seszeli, Komorów, Wysp Bożego Narodzenia oraz w Morzu Timor[9][15].
Uznawany zwykle za gatunek głębinowy, rekin piaskowy występuje na głębokości do 880 metrów poniżej poziomu morza. Większość czasu spędza w pobliżu dna oceanicznego. Preferuje skaliste dno na pograniczach szelfów kontynentalnych lub górnych części stoków kontynentalnych, a także wokół podmorskich grzbietów i wulkanów. Istnieją doniesienia o napotkaniu tego gatunku blisko szczytów skalistych raf koralowych oraz w płytkich strefach otwartych wód. W basenie Morza Śródziemnego, rekin ten występuje w wodach o głębokości do 250 m, co sprzyja obserwacji przez turystów podczas nurkowania[9]. Istnieje klika doniesień o występowaniu tego gatunku w płytkich piaszczystych wodach archipelagu Fernando de Noronha i wokół Wyspy Kokosowej. Preferuje temperaturę w granicach 6-20° C, dlatego też na obszarach tropikalnych rekin ten schodzi na większe głębokości, w poszukiwaniu chłodniejszych wód[9].
Rekin piaskowy jest aktywnym, szybko pływającym drapieżnikiem. Dorosłe osobniki są samotnikami, lecz spotykane są czasem w małych skupiskach liczących do pięciu osobników. Pojedyncze osobniki zamieszkują dość duże obszary, przemieszczając się wzdłuż podwodnych grzbietów górskich[9]. Gatunek ten ma dużą oleistą wątrobę, dzięki której zwierzęta przy minimalnym wysiłku bez problemu utrzymują się w toni wodnej[15]. W miejscu zwanym Shark Point w pobliżu Bejrutu u wybrzeży Libanu spotyka się w sezonie małe grupy rekinów piaskowych spędzające okres godowy w pobliżu dna morskiego raf koralowych na głębokości 30-45 metrów[16]. Udowodniono, że zwierzęta te migrują i co roku wracają na te same obszary[9]. Prawdopodobnie jest to spowodowane sezonem godowym, lecz brak na to szczegółowych informacji. Zaobserwowano kilka specyficznych zachowań podczas kontaktu z innymi osobnikami tego samego gatunku; potrząsanie pyskiem, gwałtowne zawracanie w miejscu oraz szybkie potrząsanie płetwą ogonową w momencie zagrożenia[15].
Dorosłe osobniki nie mają naturalnych wrogów z uwagi na duże rozmiary, lecz opisywano sytuację podgryzania płetw rekinów piaskowych przez rekina foremkowego (Isistius brasiliensis). Jednym ze znanych pasożytów tego gatunku jest tasiemiec Lithobothrium gracile, pasożytujący w dolnej części jelit. Mierząca 3,7 metra dorosła samica wyłowiona martwa w pobliżu Fuerteventura u wybrzeży Wysp Kanaryjskich miała w sercu, wewnątrz jamy brzusznej i w mięśniach grzbietu liczne węgorzokształtne ryby pasożytnicze z gatunku Simenchelys parasitica. Nie wiadomo czy pasożyty te spowodowały śmierć zwierzęcia[9].
W porównaniu z tawroszem piaskowym, zęby rekina piaskowego są mniej wytrzymałe i nie przystosowane do rozrywania i cięcia, co sugeruje, że rekin ten preferuje ofiary o mniejszym rozmiarze[15]. Jego dieta składa się w głównej mierze z ryb kostnoszkieletowych w tym skorpenowanych (Sebastes), ryb chrzęstnoszkieletowych oraz bezkręgowców takich jak krewetki, głowonogi i równonogi. Największą zanotowaną ofiarą rekina piaskowego był mierzący 1,3 m rekin z gatunku liksa (Dalatias licha, scymnowate), znaleziony w żołądku 2,9 metrowego samca wyłowionego u brzegów Nowej Kaledonii[9].
Brak danych na temat schwytania zapłodnionej samicy rekina piaskowego. Gatunek ten uważany jest za jajożyworodny, podobnie jak inne lamnokształtne. W 1996 roku Villaviencio-Garayzar opisał 3,6 metrową samicę złowioną w wodach Zatoki Kalifornijskiej, w której prawym jajniku znajdowały się setki komórek jajowych, gotowych do przeistoczenia się w świeże zarodki. Prawdopodobnie, podobnie jak u tawrosza piaskowego, w ciele matki występuje kanibalizm wśród młodych. Szacuje się, że młode w chwili narodzin mierzą 1,0-1,1 metra[17]. Wszystkie opisane niedojrzałe okazy złowione zostały na głębokości nie mniejszej niż 200 metrów poniżej powierzchni morza, jedynie dorosłe osobniki spotykane były na mniejszych głębokościach. Wskazuje to na naturalną technikę ochrony przed atakami drapieżników, takich jak żarłacz biały (Carcharodon carcharias) na młode osobniki. Samce osiągają dojrzałość płciową przy długości 2,0-2,5 metra, zaś samice po osiągnięciu 3,0-3,5 metra. Drobne blizny zaobserwowane na grzbietach dorosłych osobników, związane są prawdopodobnie z zalotami i kopulacją[9][15].
Liczne spotkania nurków z rekinami piaskowymi wykazały, że gatunek ten pomimo dużych rozmiarów i groźnego wyglądu, cechuje się spokojnym usposobieniem i nie wykazuje agresji względem człowieka, nawet w przypadku bezpośredniego kontaktu[15]. Czasami znajdowany jako przyłów w połowach za pomocą sieci skrzelowych, włoków dennych i takli, szczególnie na obszarach Morza Śródziemnego oraz u południowych wybrzeży Japonii. Zwykle po złowieniu wyrzucane za burtę, z wyjątkiem Japonii, gdzie spożywa się mięso tego gatunku (choć uznawane jest za gorsze od mięsa tawrosza piaskowego) oraz przetwarza się olej z wątroby. Wykorzystuje się również płetwy, szczęki i chrząstki, choć mają one niewielką wartość[11].
Badania prowadzone od lat 70. XX wieku wykazują, że populacje rekina piaskowego zamieszkujące płytkie wody są bardziej zagrożone niż wcześniej sądzono. Dostępne dane są niewystarczające do pełnej oceny stanu całej populacji. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody nie ma wystarczających informacji, by dokładnie ustalić stopień zagrożenia całego gatunku. W wodach australijskich (IUCN) rekin ten uznany jest za gatunek narażony na wyginięcie (VU), z uwagi na 50% spadek liczebności w okolicach Nowej Południowej Walii od 1970 roku. Prawdopodobnie również populacja zamieszkująca wody Morza Śródziemnego zmniejszyła się z powodu degradacji siedlisk, przełowienia, zanieczyszczenia wód i innych ingerencji człowieka[6]. Gatunek ten został objęty ochroną u wybrzeży Australii w 1984 roku z uwagi na objęcie ochroną tawrosza piaskowego, z którym często mylony jest rekin piaskowy. Jednakże, przepisy te okazały się trudne do wyegzekwowania[9].
Rekin piaskowy (Odontaspis ferox) – gatunek dużego rekina z rodziny tawroszowatych (Odontaspididae), zamieszkujący tropikalne i umiarkowane wody wszystkich oceanów. Zasięg jego występowania, mimo że kosmopolityczny, jest poprzerywany. Preferuje głębinowe siedliska o skalistym dnie, chociaż spotykany jest czasami również w płytkich piaszczystych wodach. Sezonowo migruje, co roku powracając na te same obszary występowania. Ten rzadki gatunek mylony jest często z uwagi na liczne podobieństwa morfologiczne z tawroszem piaskowym (Carcharias taurus), który w przeciwieństwie do rekina piaskowego, ma równej wielkości płetwy grzbietowe. Osiąga maksymalnie 4,1 m długości i 289 kg masy.
Niewiele wiadomo o biologii i zachowaniu tego gatunku. Jest to aktywny drapieżnik, polujący na żyjące przy dnie ryby kostnoszkieletowe, ryby chrzęstnoszkieletowe oraz bezkręgowce. Gatunek ten uważany jest za jajożyworodny, podobnie jak inne lamnokształtne. Pomimo dużych rozmiarów i groźnego wyglądu, rekin ten cechuje się spokojnym usposobieniem i nie wykazuje agresji względem człowieka, co potwierdza brak danych o atakach na ludzi.
Zanotowano spadek wielkości populacji zamieszkujących Morze Śródziemne oraz inne rejony, choć dostępne dane są niewystarczające do pełnej oceny stanu całej populacji. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznała gatunek ten za narażony na wyginięcie (VU).
Загальна довжина досягає 4,1 м при вазі 289 кг, середня довжина — 2,8–3 м. Голова відносно велика. Морда довга, конічної форми, дещо сплощена. Очі великі з округлою зіницею, без мигательної перетинки. Рот довгий, тягнеться за очі. На верхній щелепі розташовано 48–56 зубів, на нижній — 36–46. Зуби дрібні, іклоподібні, гострі, розташовані щільно. Зуби мають декілька верхівок, з яких центральна є іклом та 2 дрібними верхівками. Тулуб масивний. Плавці великі, м'ясисті. Має 2 спинних плавця, з яких передній більше за задній. Передній розташовано позаду грудних плавців. Анальний плавець має увігнутий задній край. Хвостовий плавець короткий, товстий, гетероцеркальний.
Забарвлення спини і боків сіро-коричневе. Черево має білуватий колір. По тілі розкидані ледь помітні темні плямочки, що більш помітні у молодих особин. В особин в Середземному морі плямочки більш помітні, ніж в інших представників виду. Плавці темні з чорними краями. Передній спинний плавець іноді має світлу плямочку.
Тримається від мілини до 800 м, зазвичай до 200 м. Воліє до скелястих і кам'янистих ділянок континентального шельфу та верхнього континентального схилу з піщаними ґрунтами, підводних хребтів й гір, коралових рифів. Збільшу плавучість тіла шляхом ковтання повітря. Є одинаком. Здійснює сезонні міграції. Живиться костистою рибою, невеличкими скатами і акулами, головоногими молюсками, креветками та іншими ракоподібними, морськими зміями, химероподібними.
Статева зрілість у самців настає при розмірах 2–2,5 м, самиць — 3–3,5 м. Це яйцеживородна акула. Народжені акуленята становлять завдовжки 1–1,1 м. Після цього зростають на глибині 200–400 м.
Є об'єктом промислового вилову в Японії та інших країнах Азії. Найбільше цінуються плавці.
Не становить загрози для людини.
Мешкає в теплих, помірно-теплих та помірних морів в окремих ареалах біля узбережжя північної Іспанії та південної Франції (в Біскайській затоці), в Адріатичному морі, біля берегів Північної Кароліни (США), півостровів Юкатан і Каліфорнія (Мексика), південної Бразилії, Колумбії, Сирії, Лівану, Алжиру, Тунісу, Марокко, Західної Сахари, ПАР, Мадагаскару, Танзанії, північно-східної Австралії, Нової Зеландії, Нової Каледонії, Гавайських островів, південної акваторії Японії, південної Індії, Шрі-Ланки, Мальдівських островів.
Обычно острозубые песчаные акулы встречаются на глубине до 880 м. Обычно они держатся у дна, по которому разбросаны каменные валуны, на континентальном шельфе или в верхней части материкового склона. Этих акул иногда встречают неподалёку от обрыва на скалистых или коралловых рифах, а также вокруг подводных гор и хребтов. В Средиземном море острозубых песчаных акул наблюдают на глубине до 250 м, включая глубины, доступные для дайверов[3]. Предпочитаемый диапазон температур составляет от 6 до 20 °C. В жарком климате они держатся под термоклином, где вода прохладнее[3].
У острозубых песчаных акул коренастое тело с длинной головой и немного приплюснутым рылом. Глаза среднего размера с крупным круглым зрачком в отличие от щелевидных зрачков обыкновенных песчаных акул. Третье веко отсутствует. Каждый зуб оснащён длинным центральным остриём и 2—3 латеральными зубцами. На верхней челюсти 46—48, а на нижней 36—46 зубных рядов[8]. Основания спинных плавников широкие, сами плавники закруглены. Первый спинной плавник крупнее второго, сдвинут назад, его основание находится ближе к основанию грудных, чем брюшных плавников. Анальный плавник такой же или крупнее спинных плавников. Хвостовой плавник асимметричен, верхняя лопасть намного длиннее нижней. Латеральные кили на хвостовом стебле отсутствуют. На хвостовом стебле имеется прекаудальная выемка. Высота анального плавника составляет от 4,6 до 6 % от общей длины тела. Задний край изогнут. [8].
Окраска серого или серо-коричневого цвета, брюхо светлое. У некоторых особей на боках имеются тусклые пятна. У молодых акул края плавников немного темнее основной окраски[8].
Максимальная зарегистрированная длина составляет 450 см, а вес 289 кг[9].
Острозубые песчаные акулы являются активными хищниками. Они встречаются как небольшими стаями, так и по одиночке. Вероятно, они способны преодолевать большие расстояния, следуя вдоль подводных хребтов[3]. У них очень крупная печень с высоким содержанием жира, которая позволяет их поддерживать нейтральную плавучесть в толще воды с минимальными усилиями. У берегов Бейрута, Ливан, на глубине 30—45 м есть район, куда острозубые песчаные акулы ежегодно приплывают летом[10]. Некоторые особи из года в год возвращаются на одно и то же место[3]. Цель этих миграций неизвестна, вероятно, спаривание. У взрослых острозубых песчаных акул в естественных условиях нет врагов. На них паразитируют ленточные черви Lithobothrium gracile, а хищником могут являться бразильские светящиеся акулы.
О размножении острозубых песчаных акул известно мало. Пока не была поймана ни одна беременная самка. Описана самка из Калифорнийского залива, правый яичник которой был полон мелкими яйцами. Вероятно, подобно прочим ламнообразным, эти акулы размножаются яйцеживорождением с оофагией[8]. Размер новорожденных составляет 1—1,1 м. Молодые акулы держатся на бо́льшей глубине по сравнению со взрослыми. Вероятно, таким образом они избегают встречи с крупными хищниками, которые обитают на мелководье, например, с белой акулой.
Самцы достигают половой зрелости при достижении длины 2—2,5 м, а самки — 3—3,5 м. Шрамы на телах некоторых особей могут быть получены во время ухаживания[3][8].
По сравнению с обыкновенными песчаными акулами острозубые песчаные акулы обладают не столь внушительным набором зубов, приспособленных рвать и крушить, что даёт основание предположить, что они охотятся на сравнительно мелкую добычу[8]. Они питаются костистыми рыбами, например, морскими окунями, беспозвоночными, в том числе кальмарами, равноногими ракообразными и хрящевыми рыбами (скаты и химеры). Наиболее крупной зарегистрированной добычей острозубой песчаной акулы была чёрная акула длиной 1,3 м, обнаруженная в желудке самца длиной 2,9 м у берегов Новой Каледонии[3].
Акула в целом считается неагрессивной, многочисленные дайверы, видевшие этих акул под водой, свидетельствуют о том, что они робки и не проявляют агрессию, даже, когда к ним приближаются на короткое расстояние[8]. Они попадают в качестве прилова в жаберные сети, донные тралы и ярусы, особенно в Средиземном море и у берегов Японии. Как правило, их выбрасывают за борт, за исключением Японии, где мясо употребляют в пищу, хотя и считают его низкосортным по сравнению с мясом обыкновенных песчаных акул[8]. Кроме того, ценятся плавники, челюсти и хрящи[9].
В начале 1970-х годов острозубые песчаные акулы были обнаружены на мелководье. Это открытие вызвало опасение относительно способности данного вида выдерживать антропогенное воздействие. Для оценки статуса сохранности по всему мире данных недостаточно, однако в австралийских водах Международный союз охраны природы присвоил этому виду статус «Уязвимый» из-за сокращения добычи этих акул у берегов Нового Южного Уэльса с 1970-х годов на 50%. Считается, что численность средиземноморский популяции также снизилась из-за ухудшения условий обитания, перелова, загрязнения и антропогенного воздействия[11]. В Австралии острозубые песчаные акулы с 1984 года находятся под государственной охраной, однако оценить эффективность данных мер в настоящий момент трудно[3].
Обычно острозубые песчаные акулы встречаются на глубине до 880 м. Обычно они держатся у дна, по которому разбросаны каменные валуны, на континентальном шельфе или в верхней части материкового склона. Этих акул иногда встречают неподалёку от обрыва на скалистых или коралловых рифах, а также вокруг подводных гор и хребтов. В Средиземном море острозубых песчаных акул наблюдают на глубине до 250 м, включая глубины, доступные для дайверов. Предпочитаемый диапазон температур составляет от 6 до 20 °C. В жарком климате они держатся под термоклином, где вода прохладнее.
兇猛砂錐齒鯊（學名Odontaspis ferox），是錐齒鯊的一種，分佈在所有熱帶及亞熱帶的大陸棚，水深10-500米處。牠們可長達3.6米。
兇猛砂錐齒鯊的吻短而尖，眼睛細少，牙齒伸出像尖棘，背鰭及臀鰭細少但大少相同。第一背鰭接近胸鰭多於比腹鰭。
兇猛砂錐齒鯊出沒於大陸棚及島基台的海底，及較高的斜坡，但有時亦會在淺海出現。牠們以細小的硬骨魚、魷魚及甲殼類為食物。牠利用其長體腔及肝臟來控制浮潛。
兇猛砂錐齒鯊都是卵胎生的，胚胎吃卵黃及其他的卵子，故此每一胎就只有約2頭幼鯊。牠們的肉可仍為人類的食物，肝臟則有高的角鯊烯含量。
兇猛砂錐齒鯊背部呈灰色，腹部較淡色，在兩側可能有紅點。
兇猛砂錐齒鯊（學名Odontaspis ferox），是錐齒鯊的一種，分佈在所有熱帶及亞熱帶的大陸棚，水深10-500米處。牠們可長達3.6米。
兇猛砂錐齒鯊的吻短而尖，眼睛細少，牙齒伸出像尖棘，背鰭及臀鰭細少但大少相同。第一背鰭接近胸鰭多於比腹鰭。
兇猛砂錐齒鯊出沒於大陸棚及島基台的海底，及較高的斜坡，但有時亦會在淺海出現。牠們以細小的硬骨魚、魷魚及甲殼類為食物。牠利用其長體腔及肝臟來控制浮潛。
兇猛砂錐齒鯊都是卵胎生的，胚胎吃卵黃及其他的卵子，故此每一胎就只有約2頭幼鯊。牠們的肉可仍為人類的食物，肝臟則有高的角鯊烯含量。
兇猛砂錐齒鯊背部呈灰色，腹部較淡色，在兩側可能有紅點。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 軟骨魚綱 Chondrichthyes 亜綱 : 板鰓亜綱 Elasmobranchii 目 : ネズミザメ目 Lamniformes 科 : オオワニザメ科 Odontaspididae 属 : オオワニザメ属 Odontaspis 種 : オオワニザメ O. ferox 学名 Odontaspis ferox
オオワニザメ Odontaspis ferox （大鰐鮫、英: Smalltooth sand tiger）は、ネズミザメ目オオワニザメ科に属するサメ。稀種。ミズワニと呼ばれることもあるが、ミズワニ科のミズワニ Pseudocarcharias kamoharai は別種である。世界中の暖かい海に広く分布し、表層から水深約900mまでの深海に生息する。全長4.5mに達する大型のサメ。外見はシロワニ Carcharias taurus によく似ているが、オオワニザメの方が大きくなり背鰭のプロポーションも異なる。繁殖様式は未確認であるが、卵食・共食い型と予想される。
世界中の熱帯から温帯の海域に広く分布すると推測されるが、報告例が少なく分布域は部分的にしか判明していない。
北大西洋の温暖な海域や東大西洋のガスコニー湾（北スペイン）、マディラ（モロッコ）から南スペインとポルトガル沿岸、地中海(ジブラルタルからシシリーやメッシーナ海峡とイタリアの海岸線に沿ったイオニア海、ギリシア沿岸、クレタ島、エーゲ海とトルコ沿岸)、日本近海、オーストラリアなどの西太平洋、ハワイなどの中央太平洋、東太平洋では南カリフォルニア、カリフォルニア湾、南アフリカの沿岸。
外洋の島や大陸棚の近辺に生息しているようである。生息水深帯は10〜883m[2]。幼魚は水深200m以深で多く、表層には比較的大型個体が見られる。
マルタの南西海域などでは延縄で散発的に漁獲されていたり、日本では2000年1月28日相模湾江之浦の刺網に全長 3.48 m の個体がかかっている。
最大全長は雌450cm・雄344cm、体重約800kg[2]。体色は背側が灰色または灰褐色。時々黄土斑点が背と側面の上にある。体全体に赤い斑点があるという説もある。腹側は淡灰色または白色で、胸鰭と腹鰭の腹部の表面は少し暗い色をしている。幼魚は鰭の先端が黒いものもいる。外観はシロワニに似ているが、オオワニザメは第一背鰭が第二背鰭、臀鰭よりも大きく、シロワニは第一背鰭と第二背鰭、臀鰭がほぼ同じ大きさである。
妊娠雌が見つかっていないため繁殖様式は不明であるが、 シロワニと同様、卵食・共食い型の胎生と予想される[3]。
Fergussonら (2008) の調査から推定される成熟サイズは、雄は全長200〜250cm、雌は全長300〜350cm[2]。産まれたときの大きさは全長100〜110cmと推定されている[2]。幼魚は比較的深い水深帯（200m以深）で多く見つかっていることから、出産時あるいは産まれてすぐに深場に移行し、ホホジロザメやメジロザメ類などより大きな表層性の捕食者から逃れるものと考えられる。
オオワニザメ属 Odontaspis は2種で、他にビッグアイ・サンド・タイガー O. noronhai （英: Bigeye sand tiger）が現存する。全世界の暖海の水深600〜1,000mの深海に生息し、全長3.6mになる。その生態はほとんど知られていない。オオワニザメの歯は副咬頭を両側にそれぞれ2〜3備えるのに対し、ビッグアイ・サンド・タイガーは副咬頭が両側に1つずつしかない。
珍しいサメであり、飼育記録は極めて少ない。 しかし、日本の竹島水族館では2014年までに3度の飼育記録がある[4]。 駿河湾の水深200m付近の底引き網漁で獲られた1m程の個体が2016年10月4日から同年10月14日まで沼津港深海水族館で飼育されていた[5][6][7]。2018年3月末にも沼津港深海水族館に運ばれた[8]。
オオワニザメ Odontaspis ferox （大鰐鮫、英: Smalltooth sand tiger）は、ネズミザメ目オオワニザメ科に属するサメ。稀種。ミズワニと呼ばれることもあるが、ミズワニ科のミズワニ Pseudocarcharias kamoharai は別種である。世界中の暖かい海に広く分布し、表層から水深約900mまでの深海に生息する。全長4.5mに達する大型のサメ。外見はシロワニ Carcharias taurus によく似ているが、オオワニザメの方が大きくなり背鰭のプロポーションも異なる。繁殖様式は未確認であるが、卵食・共食い型と予想される。
범상어(Odontaspis ferox)는 악상어목 치사상어과에 속하는 상어의 일종이다. 희귀종이다. 전 세계의 따뜻한 바다에 널리 분포하며, 표층에서 수심 약 900m까지의 심해에 서식한다. 길이 4.5m에 달하는 대형 상어이다. 겉모습은 샌드타이거상어와 비슷하지만, 치사상어가 더 크며, 등지느러미의 균형도 다르다. 번식하는 방식은 잘 알려져 있지않지만, 식란형(食卵型) 난태생이며 산란기에 동족을 서로 잡아먹는 것으로 추정하고 있다.
.gif)
.gif)
