La guatlla de l'Himàlaia (Ophrysia superciliosa) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) conegut únicament per dotze exemplars de l'Himàlaia occidental, al nord-oest de l'Índia. L'última citació verificada data de l'any 1876. És l'única espècie del gènere Ophrysia (Bonaparte, 1856).
La guatlla de l'Himàlaia (Ophrysia superciliosa) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) conegut únicament per dotze exemplars de l'Himàlaia occidental, al nord-oest de l'Índia. L'última citació verificada data de l'any 1876. És l'única espècie del gènere Ophrysia (Bonaparte, 1856).
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sofliar Himalaia (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: soflieir Himalaia) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ophrysia superciliosa; yr enw Saesneg arno yw Himalayan mountain quail. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn O. superciliosa, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r sofliar Himalaia yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ceiliog coedwig coch Gallus gallus Ceiliog coedwig gwyrdd Gallus varius
.jpg)
_Male.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sofliar Himalaia (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: soflieir Himalaia) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ophrysia superciliosa; yr enw Saesneg arno yw Himalayan mountain quail. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn O. superciliosa, sef enw'r rhywogaeth.
Die Himalayawachtel (Ophrysia superciliosa), auch Hangwachtel genannt, ist eine Art der Familie der Fasanenartigen. Sie ist die einzige Art ihrer Gattung und kommt ausschließlich im Himalaya vor. Die Himalayawachtel wurde letztmals im 19. Jahrhundert gesichtet, so dass sie vermutlich ausgestorben ist.[1]
Die Himalayawachtel erreicht eine Körperlänge von 25 Zentimetern. Die Weibchen sind etwas kleiner.
Beim adulten Männchen ist die Stirn weiß mit einer schwarzen Umrahmung. Die Kopfseiten, das Kinn und die Kehle sind schwarz. Vor und hinter den Augen befinden sich kleine weiße Flecken. Der Oberkopf ist braungrau mit schwarzen schmalen Längsstreifen. Das Körpergefieder ist braungrau mit gleichmäßigen schwarzen Längsstreifen. Die Flügel sind braun und etwas heller als das Körpergefieder.
Das Weibchen ist etwas heller als das Männchen. Stirn, Kehle und Ohrflecken sind blass zimtgrau. Kleine weiße Flecken finden sich auch bei ihr hinter und vor den Augen. Hals und Körperoberseite sind rötlich braun mit auffälligen dreieckigen Flecken. Die Körperunterseite ist zimtgrau.
Die Füße sind kurz und kräftig; Sporen fehlen. Die Körperfedern sind lang und lanzettförmig und gleichen darin dem Blutfasan. Der Schnabel ist sehr kräftig, der Schwanz besteht aus zehn Federn, die am Ende gerundet sind.
Das Verbreitungsgebiet der Himalayawachtel ist Nordindien. Sie wurde an drei Stellen im Norden von Uttar Pradesh beobachtet. Die letzte Beobachtung wird auf das Jahr 1890 datiert. Die wenigen Museumsbälge wurden alle in den trockenen Wintermonaten November bis Januar gesammelt, was möglicherweise darauf zurückzuführen ist, dass es sich um nicht brütende Vögel handelte, die aus höher liegenden Regionen weiter nördlich zugewandert waren. Ihre relativ kleinen Flügel lassen jedoch nicht vermuten, dass es sich um Langstreckenzieher handelt. Die Region, aus dem die Museumsbälge stammen, erfuhr während der letzten 150 Jahre drastische Veränderungen. Intensive Weidewirtschaft hat hier dazu geführt, dass die Grashänge überweidet sind und diese Art sich vermutlich deshalb hier nicht mehr halten konnte. Es werden jedoch aus dem Osthimalaya von nicht bestätigten Sichtungen von Hühnervögeln berichtet, die der Himalayawachtel gleichen, so dass es noch eine Möglichkeit gibt, dass Restpopulationen existieren.[2]
Offenbar lebt die Himalayawachtel in kleinen Trupps von sechs bis 12 Individuen. Sie hält sich bevorzugt in dichtem Unterholz und steilen Hängen auf. Beobachter beschrieben sie als scheu und wachsam und nur ungern auffliegend. Sicher ist, dass die Art sich unter anderem von Grassamen ernährt.
Die Himalayawachtel (Ophrysia superciliosa), auch Hangwachtel genannt, ist eine Art der Familie der Fasanenartigen. Sie ist die einzige Art ihrer Gattung und kommt ausschließlich im Himalaya vor. Die Himalayawachtel wurde letztmals im 19. Jahrhundert gesichtet, so dass sie vermutlich ausgestorben ist.
Хималайн бөднө (англ. Himalayan Quail, лат. Ophrysia superciliosa) нь Гургуулынхны овогт багтах, дунд зэргийн хэмжээтэй бөднө шувууны нэг зүйл юм. Хамгийн сүүлд 1876 онд үзэгдсэн бөгөөд устсан байж болзошгүй.
Энэхүү зүйл нь Энэтхэгийн баруун хойд хэсгийн Уттараханд дахь Хималайн нурууны ердөө 2 газарт л нутагладаг байв. Хамгийн сүүлчийн баттай эх сурвалжаар бол 1876 онд үзэгдсэн бөгөөд түүнээс хойш хэд хэдэн удаа судалгаа явуулсан боловч хайж олоход маш хэцүү байдгаас өдий болтол ажиглагдаагүй байна.
Хималайн бөднө (англ. Himalayan Quail, лат. Ophrysia superciliosa) нь Гургуулынхны овогт багтах, дунд зэргийн хэмжээтэй бөднө шувууны нэг зүйл юм. Хамгийн сүүлд 1876 онд үзэгдсэн бөгөөд устсан байж болзошгүй.
Энэхүү зүйл нь Энэтхэгийн баруун хойд хэсгийн Уттараханд дахь Хималайн нурууны ердөө 2 газарт л нутагладаг байв. Хамгийн сүүлчийн баттай эх сурвалжаар бол 1876 онд үзэгдсэн бөгөөд түүнээс хойш хэд хэдэн удаа судалгаа явуулсан боловч хайж олоход маш хэцүү байдгаас өдий болтол ажиглагдаагүй байна.
पर्वतीय बटेर फ़ीज़ैन्ट कुल का एक पक्षी है जो केवल उत्तराखण्ड में देखा गया है और वह भी आख़िरी बार सन् १८७६ में। सन् १८७७ से पूर्व मसूरी और नैनीताल के नज़दीक से क़रीब एक दर्ज़न नमूने इकट्ठा किए गए। उन्नीसवीं सदी के मध्य में किए गए शोध से यह नतीजा निकला कि एक समय यह काफ़ी संख्या में रहा होगा, लेकिन उन्नीसवीं सदी के अंत तक यह यक़ीनन दुर्लभ हो चला था, जो यह दर्शाता है कि इसकी संख्या में काफ़ी गिरावट आई। उस समय से अब तक इसको नहीं देखा गया जिससे यह निष्कर्ष निकाला गया कि यह जाति अब शायद विलुप्त हो गई है। सन् १९८४ में सुआखोली के पास और पुन: सन् २००३ में नैनीताल के पास यह शायद फिर एक बार दिखा। सन् २०१० में ख़बर मिली कि एक शिकारी ने एक मादा देखी है। यह उम्मीद लगाई जा रही है कि इस पक्षी की शायद एक छोटी संख्या मध्य और निचली हिमालय श्रंखला में अब भी जीवित बची है क्योंकि इस तक पहुँच पाना या इसको देख पाना बहुत ही मुश्किल है। इस पक्षी की संख्या ५० से भी कम आंकी गई है।[1]
पर्वतीय बटेर फ़ीज़ैन्ट कुल का एक पक्षी है जो केवल उत्तराखण्ड में देखा गया है और वह भी आख़िरी बार सन् १८७६ में। सन् १८७७ से पूर्व मसूरी और नैनीताल के नज़दीक से क़रीब एक दर्ज़न नमूने इकट्ठा किए गए। उन्नीसवीं सदी के मध्य में किए गए शोध से यह नतीजा निकला कि एक समय यह काफ़ी संख्या में रहा होगा, लेकिन उन्नीसवीं सदी के अंत तक यह यक़ीनन दुर्लभ हो चला था, जो यह दर्शाता है कि इसकी संख्या में काफ़ी गिरावट आई। उस समय से अब तक इसको नहीं देखा गया जिससे यह निष्कर्ष निकाला गया कि यह जाति अब शायद विलुप्त हो गई है। सन् १९८४ में सुआखोली के पास और पुन: सन् २००३ में नैनीताल के पास यह शायद फिर एक बार दिखा। सन् २०१० में ख़बर मिली कि एक शिकारी ने एक मादा देखी है। यह उम्मीद लगाई जा रही है कि इस पक्षी की शायद एक छोटी संख्या मध्य और निचली हिमालय श्रंखला में अब भी जीवित बची है क्योंकि इस तक पहुँच पाना या इसको देख पाना बहुत ही मुश्किल है। इस पक्षी की संख्या ५० से भी कम आंकी गई है।
हिमालयी बटेर (अंग्रेजी:Himalayan quail) (Ophrysia superciliosa) चिरइन की बटेर परिवार क सदस्य पक्षी हवे।
ई उत्तराखण्ड आ उत्तरी पच्छिमी भारत में पावल जाय। वर्त्तमान समय में लगभग समाप्त हो चुकल बाटे, आखिरी बेर ई 1876 में लउकल रहे।
ಹಿಮಾಲಯನ್ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳು(Ophrysia supercilioa) ಫೆಸೆಂಟ್ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಒಂದು ಮಧ್ಯಮ ಗಾತ್ರದ ಲಾವಕ್ಕಿಯಾಗಿದ್ದು, ೧೮೭೬ರಲ್ಲಿ ಇದರ ಕೊನೆಯ ವರದಿಯಾಗಿದೆ.ಈ ಜಾತಿಯ ಅಪರೂಪದ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಉತ್ತರಾಖಂಡ್ ಹಾಗು ಪಶ್ಚಿಮ ಹಿಮಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದು. ನೈಸರ್ಗಿಕ ಮತ್ತು ನೈಸರ್ಗಿಕ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳ ಸಂರಕ್ಷಣಾ ಕೇಂದ್ರದ ಪ್ರಕಾರ ಕೆಂಪು ಪಟ್ಟಿಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಅಳಿವಿನಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರಭೇದ ಪಕ್ಷಿಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಮಾಲಯನ್ ಲಾವಕ್ಕಿ ಕೂಡ ಒಂದಾಗಿದೆ[೧][೨].
ಹಿಮಾಲಯನ್ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನೋಡಲು ಮತ್ತಿತರ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳಂತೆ ಒಂದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತವೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ಇವುಗಳ ಜಾತಿಯನ್ನು ಗುರುತಿಸುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಹಿಮಾಲಯನ್ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳ ಧ್ವನಿ ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿದ್ದು, ಅವುಗಳ ಕೆಂಪು ಕೊಕ್ಕು,ಕಾಲುಗಳು ಹಾಗು ಕಣ್ಣಿನ ಹಿಂದೆ ಮುಂದಿರುವ ಬಿಳಿ ಚುಕ್ಕಿಗಳು ಇದರ ಜಾತಿಯನ್ನು ಗುರ್ತಿಸುತ್ತದೆ[೩]. ಬೇರೆ ಜಾತಿಯ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳಿಗಿಂತ ಈ ಹಿಮಾಲಯನ್ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳಿಗೆ ಉದ್ದವಾದ ಬಾಲವಿರುತ್ತದೆ. ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಗಳು ,ಕಂದು-ಹಳದಿಯ ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿದ್ದು, ಬೂದು ಬಣ್ಣದ ಕಣ್ಣುಬ್ಬುಗಳು, ಹಣೆ ಮತ್ತು ಕುತ್ತಿಗೆಯಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತದ್ದೆ.ಗಂಡು ಹಿಮಾಲಯನ್ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳು ಸ್ಲೇಟಿನ ಬೂದು ಬಣ್ಣವಾಗಿದ್ದು, ಬಿಳಿ ಹಣೆ ಮತ್ತು ಕಣ್ಣುಬ್ಬುಗಳಿಂದ ಕೂಡಿ, ಮೈಯೆಲ್ಲ ಕಪ್ಪು ಗೆರೆಗಳನ್ನು[೪] ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ.
ಹಿಮಾಲಯನ್ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳು ಮಸ್ಸೂರಿಯಿಂದ ನೈನಿತಾಲ್ ವರೆಗೆ ವಿಸ್ತಾರಗೊಂಡಿದೆ. ಮಸ್ಸೂರಿಯಲ್ಲಿ(೧೮೩೬) ಮೊದಲ ಲಾವಕ್ಕಿಯ ಜಾತಿಯನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ್ದು , ಕೊನೆಯದಾಗಿ ನೈನಿತಾಲ್ನಲ್ಲಿ(೧೮೭೬) ಸಂಗ್ರಹಿಸಲಾಗಿದೆ. ಈ ಜಾತಿಯ ಹಕ್ಕಿಗಳು ವಿಸ್ತಾರವಾದ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಸುಮಾರು ೧೨ ಜಾತಿಯ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ೧೮೩೬ ರಿಂದ ೧೮೭೬ ರವರೆಗೆ ಗರ್ವಾಲ್ ಎಂಬ ಪುಟ್ಟ ಪ್ರಾಂಥ್ಯದಲ್ಲಿ ಪತ್ತೆಯಚ್ಚಲಾಗಿತ್ತು. ರಾಸ್ಮುಸ್ಸೆನ್ ಮತ್ತು ಆಂಡರ್ಟನ್(೨೦೦೫)ರವರ ಪ್ರಕಾರ ಬರೀ ೯ ಜಾತಿಯ ಹಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ೧೮೪೬ ರಿಂದ ೧೮೬೫ರವರೆಗೆ ಪತ್ತೆಯಚ್ಚಲಾಗಿತ್ತೆ ಹೊರತು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿರಲಿಲ್ಲ, ತದನಂತರ ೧೮೬೫ರಲ್ಲಿ ಕೆನ್ನೆತ್ ಮ್ಯಾಕ್ಕಿನ್ನಾನ್ ರವರು ನವೆಂಬರ್ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಮಸ್ಸೂರಿ ಪ್ರಾಂಥ್ಯದ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಬುದ್ರಾಜ್ ಮತ್ತು ಬೆನಾಗ್ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಎರಡು ಲಾವಕ್ಕಿಯ ಜಾತಿಯನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ್ದಾರೆ.ಎರಡು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಮತ್ತೆ ಡೆಹ್ರಾಡೂನ್ ಬಳಿ ಜರಿಪಾನಿಯೆಂಬ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ೫ ಜಾತಿಯ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳು ಪತ್ತೆಯಾದವು. ಕೊನೆಯದಾಗಿ ೭೦೦೦ ಅಡಿಗಳ ಎತ್ತರದ ಶೇರ್-ಕಾ-ದಂಡ ಬಳಿ ಸೆನಾನಿ ಕಾರ್ವಿತನ್ ರವರು ಡಿಸೆಂಬರ್ ೧೯೭೬ರಂದು ಈ ಹಿಮಾಲಯನ್ ಲಾವಕ್ಕಿಯ ಕೊನೆಯ ಜಾತಿಯನ್ನು ಆದಾರಿತವಾಗಿ ಪತ್ತೆಯಚ್ಚಿದ್ದರು[೫]. ಈ ಹಕ್ಕಿಯ ಜೀವನದಿ ಭಾರತವಾದರು, ಬದುಕುಳಿಯುವ ಶೇಖಡತೆ ಬಹಳ ಕಡಿಮೆ ಎಂದು ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಪಕ್ಷಿ ಜೀವಿ ಸಮಿತಿ ೨೦೦೧ರಲ್ಲಿ ಘೋಶಿಸಿದರು. ಸಿಡ್ನಿ ಡಿಲನ್ ರಿಪ್ಲೆರವರು ೧೯೫೨ರಲ್ಲಿ ಸನೊ ಕಲೊ ತಿತ್ರ ಎಂಬ ಹಿಮಾಲಯನ್ ಲಾವಕ್ಕಿಯ ಜಾತಿಯೊಂದನ್ನು ನೆಪಾಳ ದೇಶದ ದೈಲೆಕ್ ಜಿಲ್ಲೆಯಲ್ಲಿ ಪತ್ತೆಯಚ್ಚಿ ದಾಖಲಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಗತಿಸಿದೆಯೆಂಬ ದಾಖಲೆಗಳು ಇನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ರುಜುವಾಗಿಲ್ಲ. ರಿಪ್ಲೆಯವರು ಹೇಳುವ ಪ್ರಕಾರ, ಪೂರ್ವ ಕುಮಾನ್ ಹತ್ತಿರದ ಲೊಹಘಟ್ ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಹಾಗು ದೈಲೆಕ್ ಜಿಲ್ಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಗುಂಡೇಟಿಗೆ ಬಲಿಯಾದ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳ ವರದಿಯನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟಗೊಳಿಸಿದ್ದಾರೆ[೬]. ನಂತರ ೧೯೯೨ರಲ್ಲಿ ನೇಗಿಯವರು ಮಸ್ಸೂರಿಯ ಬಳಿ ಲಾವಾಕ್ಕಿಯ ಗುಂಪನ್ನು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷದರ್ಶಿಯಾಗಿ ಪತ್ತೆಯಚ್ಚಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ವರದಿಯಾಗಿದೆ. ಅಳಿವಿನಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಹಿಮಾಲಯನ್ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ,ಪ್ರಮುಖ ಪಕ್ಷಿಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞರಾದ ರವಿಶಂಕರನ್, ರಾಹುಲ್ ಕೌಲ್, ಸಲೀಮ್ ಜವೀದ್ ಮತ್ತು ರಾಜಿವ್ ಕಲ್ಸಿರವರು ಇತ್ತೀಚಿನ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಶೋದನೆಯನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಿದ್ದಾರೆ[೭]. ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಪಕ್ಷಿ ಜೀವಿ ಸಮಿತಿಯ ಪ್ರಕಾರ ಈ ಜಾತಿಯ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳು ಸುಮಾರು ೫೦ ಕ್ಕಿಂತ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಕುಗ್ಗಬಹುದೆಂದು ಪರಿಘಣಿಸಿದ್ದಾರೆ[೮].
ಹಿಮಾಲಯನ್ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳು ೧೬೫೦ ರಿಂದ ೨೪೦೦ಮೀ. ಎತ್ತರದ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪ್ತಿಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಫ್ರಾಂಕ್ ಫಿನ್(೧೯೧೧)ರವರ ಸಲಹೆಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಹಿಮಾಲಯನ್ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳು ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ಆಗಮಿಸುವ ವಲಸೆ ಹಕ್ಕಿಗಳಾಗಿದ್ದು, ಗಿಡ್ಡ ರೆಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ ಎಂಬ ವವಿಷಯ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿಲ್ಲ. ಹಟ್ಟನ್ ಮತ್ತು ಮತ್ತಿತರ ಸಂಶೋಧಕರು ಗುರುತಿಸುವಂತೆ, ಈ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳು, ೬-೧೦ ಪಕ್ಷಿಗಳು ಕೂಡಿದ ಸಣ್ಣ ಗುಂಪು[೯], ಹುಲ್ಲು ಮತ್ತೆ ಪೊದೆಗಳ ಮಧ್ಯೆ ವಾಸಿಸುತ್ತ, ಹುಲ್ಲು ಬೀಜಗಳನ್ನು ಆಹರವನ್ನಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಿ, ಶಿಳ್ಳು ಶಬ್ದದಿಂದ ಚಿಗರೊಡೆಯುತಿತ್ತು ಎಂದು ದಾಖಲಿಸಿದ್ದಾರೆ.[೧೦]
ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳಂತೆ ಹಿಮಾಲಯನ್ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳ ಅಳಿವಿನಂಚಿನಕ್ಕೆ ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣವೆಂದರೆ, ಬೇಟೆ ಮತ್ತು ಆವಾಸಸ್ಥಾನ ಮಾರ್ಪಾಡುಗಳು[೧೧]. ಇದಲ್ಲದೆ ಅಪರೂಪದ ಹಕ್ಕಿಗಳಾಗಿರುವ ಹಿಮಾಲಯನ್ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳು ಮಾನವನ ಒತ್ತಡ್ಡಕ್ಕಿಂತ ಮುಂಚಿತವಾಗಿಯೆ ಮರಣ ಹೊಂದುತ್ತವೆ. ಕೆಲವು ದಶಕಗಳ ಹಿಂದೆ, ಮಸ್ಸೂರಿಯ ಬಳಿ ಸುಣ್ಣದ ಗಣಿಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರಚಲಿತಗೊಳಿಸಲಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಪ್ರಸ್ತುತವಾಗಿ ಸರ್ವೋಚ್ಚ ನ್ಯಾಯಲಯದ ಆದೇಶದಂತೆ ಗಣಿಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಲಾಗಿದೆ. ತೋಟದ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಮಾಡುವ ಸಲಹೆಯಿಂದ ಆವಾಸಸ್ಥಾನ ಮಾರ್ಪಾಡುಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ , ಈ ಜಾತಿಯ ಲಾವಕ್ಕಿಗಲು ಅಳಿವಿನಂಚಿನಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡಿದೆ.
ಭಾರತೀಯ ವನ್ಯಜೀವಿ ಸಂರಕ್ಷಣಾ ಕಾಯ್ದೆ(೧೯೭೨) ಪ್ರಕಾರ ಹಿಮಾಲಯನ್ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳು, ವೇಳಾಪಟ್ಟಿ ೧ರ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಅವುಗಳ ಆವಾಸಸ್ಥಾನ ರಕ್ಷಣೆ ಮಾತ್ರ ಇನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿಲ್ಲ.ಮೂರು ದಶಕಗಳ ಹಿಂದೆ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಯಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಗಣಿಗಾರಿಕೆ, ಸರ್ವೋಚ್ಚ ನ್ಯಾಯಲಯದ ಆದೇಶದಂತೆ ಪ್ರಸ್ತುತ ಸ್ತಗಿತಗೊಳಿಸಿಲಾಗಿದೆ. ಇತ್ತೀಚಿನ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾದ ಮಸ್ಸೂರಿಯ ಸುತ್ತಮುತ್ತ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ, ಲಾವಕ್ಕಿಗಳ ಆವಾಸಸ್ಥಾನ ಮಾರ್ಪಾಡುಗಳು ಹೆಚ್ಚುತಿದ್ದು, ಸೇನೆಯ ಪರಿಸರ ಕಾರ್ಯಾಪಡೆ ಮಸ್ಸೂರಿಯ ಬೆಟ್ಟಗಳ್ಳಲ್ಲಿ ಗಿಡಮರಗಳನ್ನು ನೆಟ್ಟಿ ಪೋಶಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.ಬುದ್ರಾಜ್,ಬೆನಾಗ್ ಮತ್ತು ಜರಿಪಾನಿ ವನ್ಯಜೀವಿ ಅಭಯಾರಣ್ಯಗಳನ್ನು ಪ್ರಮುಖ ಹಕ್ಕಿ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನಾಗಿ ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದ್ದು ಅವುಗಳ ರಕ್ಷಣೆಯನ್ನು ಮಾಡುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ.
ಕಲ್ಸಿರವರ ಸಲಹೆಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಹಿಲಾಲುದ್ದಿನ್ರವರು ಮಾಡಿರುವ ಕಿರುಪಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಿಸಲಾಗಿರುವ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಅಗತ್ಯವಾದ ಸರಣೀಯ ಮೀಸಲಾದ ಮತ್ತು ಯೋಜಿತ ಸಮೀಕ್ಷೆಯನ್ನು ನಡೆಸಬೇಕಾಗಿದೆ.ಈ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಸಮೀಕ್ಷೆಯನ್ನು ಕೈಗೊಳ್ಳುತ್ತ, ಇಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಂತ ಗರಿಗಳು ಅಥವ ಮೊಟ್ಟೆ ಚಿಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಹಿಮಾಲಯನ್ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳದ್ದೇ ಎಂದು ಶಂಕಿಸಿ ಆಣ್ವಿಕ ಮತ್ತು ಆನುವಂಶಿಕ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಯನ್ನು ಕೈಗೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿದೆ.
_-_Himalayan_Quail_-_specimen_-_lateral_view.jpeg)
ಹಿಮಾಲಯನ್ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳು(Ophrysia supercilioa) ಫೆಸೆಂಟ್ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಒಂದು ಮಧ್ಯಮ ಗಾತ್ರದ ಲಾವಕ್ಕಿಯಾಗಿದ್ದು, ೧೮೭೬ರಲ್ಲಿ ಇದರ ಕೊನೆಯ ವರದಿಯಾಗಿದೆ.ಈ ಜಾತಿಯ ಅಪರೂಪದ ಲಾವಕ್ಕಿಗಳು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಉತ್ತರಾಖಂಡ್ ಹಾಗು ಪಶ್ಚಿಮ ಹಿಮಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದು. ನೈಸರ್ಗಿಕ ಮತ್ತು ನೈಸರ್ಗಿಕ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳ ಸಂರಕ್ಷಣಾ ಕೇಂದ್ರದ ಪ್ರಕಾರ ಕೆಂಪು ಪಟ್ಟಿಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಅಳಿವಿನಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರಭೇದ ಪಕ್ಷಿಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಮಾಲಯನ್ ಲಾವಕ್ಕಿ ಕೂಡ ಒಂದಾಗಿದೆ.
The Himalayan quail (Ophrysia superciliosa) or mountain quail, is a medium-sized quail belonging to the pheasant family. It was last reported in 1876 and is feared extinct. This species was known from only 2 locations (and 12 specimens) in the western Himalayas in Uttarakhand, north-west India. The last verifiable record was in 1876 near the hill station of Mussoorie.
The red bill and legs of this small dark quail and white spots before and after the eye make it distinctive. The male is dark grey with bleak streaks and a white forehead and supercilium. The female is brownish with dark streaks and greyish brow. Like the male it has a white spot in front of the eye and a larger one behind the eye.[3] It is believed to fly only when flushed at close quarters and was found in coveys of five or six. The habitat was steep hillsides covered by long grass.[4] The genus name is derived from Ophrys which refers the brow.[5]
This quail has long tail coverts and the 10 feathered tail is longer, nearly as long as the wing, than in most quails.[6] The feathers of the forehead are bristly and stiff.[7][8]
The species was described in 1846 by J. E. Gray from living specimens in the collection of the Earl of Derby at Knowsley Hall, and he gave the locality as "India" with a query.[6] These are the two syntype specimens of Rollulus superciliosa J.E.Gray (Knowsley Menagerie, 1, 1846, p.8, pl.16) and are held in the collections of National Museums Liverpool at World Museum, with accession numbers D259 (male) and D259a (female). The specimens were collected in India (=Mussoorie), were purchased from Tucker on 1 April 1836, and came to the Liverpool national collection via the 13th Earl of Derby’s collection which was bequeathed to the city of Liverpool.[9]
It was not until 1865 that it was first found in the wild by Kenneth Mackinnon who shot a pair in November, in a hollow between Budraj and Benog, behind Mussoorie, at about 6,000 feet (1,800 m) elevation.[6] Two years later, again in November, five specimens were obtained by a group near Jerepani (Jharipani). In December 1876, Major G. Carwithen obtained a specimen from the eastern slopes of Sher-ka-danda, close to Nainital, at an elevation of 7,000 feet (2,100 m). Frank Finn suggested that it was a migratory bird, arriving in winter, although expressing doubts on account of the short wings.[6] The birds near Mussoorie as observed by Hutton and others occurred in small coveys of six to ten, that kept to high grass and scrub, fed on seeds of grass, were difficult to flush, and had a shrill whistling note when flushed. They appeared to arrive about November, but in one case stayed as late as June, after which they disappeared.[3][10][11]
Specimens are known from
By 1904 it was already considered a rarity.[12]
Sidney Dillon Ripley (1952) records a local bird name sano kalo titra ("small black/dusky partridge") from the Dailekh district of Nepal. The only bird from the general area that seems to fit such a description would be a male Himalayan quail.[13]
All records of the Himalayan quail are in the altitude range of 1,650 to 2,400 m. They were seen in patches of tall grass ("high jungle grass", "tall seed-grass", see Terai) and brushwood on steep hillsides, particularly on the crests of south- or east-facing slopes. It probably bred around September. The June specimen is a yearling male in moult.
A. O. Hume (Stray Feathers 9 [1880 or 1881]: 467-471) suggested that it was similar in habit to the Manipur bush quails Perdicula manipurensis in that it was seen very rarely, except at dawn or dusk, keeping to tall grassland, relying on its legs rather than its wings for escape and only flying when closely approached. The fluffy, soft plumage suggests it was adapted for low temperatures; it has been suggested that the birds migrated north and uphill in the summer months to the higher mountains, but the shape and size of its wings do not suggest a bird capable of flying long distances. However, the sites where it was recorded are almost 200 km apart and separated by the much lower elevation of the Ganges valley near Rishikesh. If the species was not an ice age relict that originally evolved in lower-lying areas during a globally colder climate and was only encountered by Europeans in the last vestiges of its range and at the time of its extinction, the distance between the records argues for the species being a short-distance seasonal migrant with a fairly contiguous breeding distribution but disjunct winter quarters.
"Gray (1846), describing Mountain Quails for the first time scientifically, places them together with the Crested Wood Partridges into the genus Rollulus. Gould (1883) believes in a close alliance to the See-See-Partridges, Ammoperdix. Ogilvie-Grant (1896) calls the Mountain Quail a pygmy pheasant and assumes a close relationship to the Blood Pheasants, Ithaginis. Ripley (1952) puts the Mountain Quails close to the Blood-Pheasants Ithaginis and Spurfowl, Galloperdix. Boetticher (1958) believes Mountain Quails to be related to the spurfowl, Galloperdix. Johnsgard (1988) thinks that Mountain Quails are closely related to Bush Quails, Perdicula (Johnsgard includes the genus Cryptoplectron into Perdicula). Ali (1977) also believes that Mountain Quails are closely related to Bush Quails, Perdicula, and Blood Pheasants, Ithaginis, due to a short stout bill and stiff bristle-like feathers on the forehead, features common in all three genera Ithaginis, Perdicula and Ophrysia.
As indicated by climate data from Mussoorie and Nainital, the records seem to suggest the species was present in these localities during the coldest (late January) and up to the hottest (late May to early July) time of the year. However, it was notably absent during the wet season (late June to mid-September). Since no very young birds were ever found, breeding may have taken place during the wet months perhaps in central Uttarakhand's Garhwal Himalaya, due northeast of the places where it was recorded and comparatively sparsely inhabited even today." (I. Rieger, D. Walzthoeny, 1993)[14]
The Himalayan Quail has not been reliably recorded in the wild after 1876. The locations where they were historically found have been greatly altered by human activity and the current habitats in these locations may not represent their normal habitat requirements. A 2015 study examined the rate of extinction and suggested that the species might still be extant and using the habitat preference of monal suggest that there might be some locations around Mussoorie where intensive surveys could be attempted.[15]
The Himalayan quail (Ophrysia superciliosa) or mountain quail, is a medium-sized quail belonging to the pheasant family. It was last reported in 1876 and is feared extinct. This species was known from only 2 locations (and 12 specimens) in the western Himalayas in Uttarakhand, north-west India. The last verifiable record was in 1876 near the hill station of Mussoorie.
La Brova koturno aŭ Himalaja koturno (Ophrysia superciliosa) estas mezgranda koturno apartenanta al la fazaneda familio. Ĝi estis laste vidata en 1876 kaj oni timas, ke ĝi estas formortinta. Tiu specio estis konata nur el 2 lokoj (kaj 12 specimenoj) en okcidenta Himalajo en Utarakando, nordokcidenta Barato. La lasta konstatebla vidaĵo okazis en 1876.
La ruĝaj beko kaj kruroj de tiu malgranda malhela koturno kaj blankaj punktoj kaj antaŭ kaj malantaŭ la okulo distingigas ĝin. La masklo estas malhelgriza kun grizaj strioj kaj blankaj frunto kaj superokula strio, de kio devenas kaj la komuna nomo kaj la latina scienca nomo. La ino estas bruneca kun malhela strieco kaj grizeca brovo. Kiel ĉe maskloj ŝi havas blankan punkton antaŭokule kaj alian pli grandan malantaŭokule.[1]
Oni supozas, ke ĝi ekflugas kaze de ĝenado nur al proksimejoj kaj ĝi troviĝas en aroj de 5 aŭ 6. La habitato estas montetaj deklivoj kovritaj de altaj herboj.[2] La genra nomo devenas el Ophrys kiu aludas al brovo.[3]
Tiu koturno havas longajn vostokovrilojn kaj la dekpluma vosto estas pli longa, preskaŭ tiom longa kiom la flugilo, ol ĉe plej parto de koturnoj.[4] La plumoj de la frunto kaj brido estas hirtaj.[5][6]
Tiu specio estis priskribata en 1846 de J. E. Gray el vivantaj specimenoj el la kolekto de la Grafo de Derby ĉe Knowsley Hall, kaj li donis nur la nomon de la loko kiel "India" kun demandosigno.[4] Nur en 1865 ĝi estis unuafoje trovata en naturo fare de Kenneth Mackinnon kiu pafis paron novembre, en loko inter Budraj kaj Benog, ĉe Musurio, 1,800 m alte.[4] Du jarojn poste, denove novembre, 5 specimenoj estis akiritaj de grupo ĉe Jerepani. Decembre de 1876, Major G. Carwithen akiris specimenon el la orientaj deklivoj de Ŝerkadanda, ĉe Nainital, je 2,100 m alte.
Frank Finn sugestis, ke temas pri migranta birdo, alvenanta vintre, kvankam dubinde pro ties mallongaj flugiloj.[4] La birdoj ĉe Musurio observitaj de Hutton kaj aliaj vivis laŭ malgrandaj aroj de 6 al 10 individuoj, kiuj kaŝiĝas en alta herbo kaj arbustaro, manĝas herbosemojn, estas malfacile ekflugigitaj kaj elsendas akran fajfan noton dum ekflugo. Ili ŝajne alvenis ĉirkaŭ novembro, sed unukaze restis tiom malfrue kiom ĝis junie, kaj poste malaperis.[1][7][8]
Oni konis specimenojn el
Ĉe 1904 ĝi estis jam konsiderata raraĵo.[9] Unu specimeno de antaŭ 1950 kaj kelkaj perditaj de nekonata dato estis el nedeterminataj lokoj.
Nekonfirmataj vidaĵoj estas el
Sidney Dillon Ripley (1952) informis pri loka birdonomo sano kalo titra ("malgranda nigra/malhela perdriko") el la Distrikto Dajleĥo de Nepalo. La ununura birdo el la ĝenerala areo kiu ŝajne kongruas kun tia priskribo estus masklo de Himalaja koturno.[10]
Ĉiuj vidaĵoj de Brova koturno okazis en altitudaj teritorioj de 1,650 al 2,400 m. Ili estis vidataj en tufomakuloj de alta herbo (terajo) kaj arbustaro de montetaj deklivoj, ĉefe ĉe krestoj de sud- aŭ orient-direktaj deklivoj. Ĝi probable reproduktiĝas ĉirkaŭ septembre. La junia specimeno estis de plumoŝanĝinta masklo.
A. O. Hume (Stray Feathers 9 [1880 aŭ 1881]: 467-471) sugestis, ke ĝi estas simila laŭ kutimaro al la Manipura koturno, Perdicula manipurensis, pro tio ke ĝi estas vidata tre rare, escepte mateniĝe aŭ krepuske, kaŝiĝas je alta herbejo, fidante pli je siaj kruroj ol je siaj flugiloj por fuĝi kaj ekflugante nur okaze de tre danĝera alproksimiĝo. La milda plumaro sugestas, ke ĝi estis adaptita al malaltaj temperaturoj; oni sugestis, ke la birdoj migris norden kaj pli alten somere al pli altaj montoj, sed la formo kaj grando de ties flugiloj ne sugestas kapablon flugi longdistance.
Ĵusaj barataj vidaĵoj ŝajnas malprobablaj ĉar la areo estas tre loĝata, la habitato etende tuŝita de homa agado, kaj ĵusaj studoj ne lokigis birdojn. Turismo estas ŝlosila ekonomia faktoro de la regiono, tiele ŝajnas malprobable ke tiuj birdoj povus eviti la rigardojn de observantoj. Tamen ne estas pruvoj kaj la habitato disponebla tie ne estas plu taŭga pro populacipremo. “Vidaĵoj” de komenco de la 1990-aj jaroj ŝajne baziĝis sur misidentigoj; la habitatotipo en tiu areo estas diferenca (koniferarbaro) krome.
Laŭ la specia konata distribuado kaj habitataj postuloj, tute eblas ke ĝi estas en Nepalo ankaŭ aŭ eĉ ankoraŭ estas. Ĉar plej parto de la loka populacio estas vegetarana pro religiaj tialoj kaj habitatodetruo ne estas tiom forta kiom ĉe la najbara Barato, Okcidenta Nepalo estas la plej probabla loko por restanta populacio de la Brova koturno. Tamen ĉar la referenco de Ripley estas relative ĵusa kaj ĉar la distrikto estis komuna teritorio de konfliktoj inter la Maoistoj kaj la registara armeo kaj pro tio la teritorio ne estis sekura por fremduloj, ne estis klopodoj por certigi tiun vidaĵon. Ĉar Maoismo estas sufiĉe tolera pri lokaj sintenoj kaj kutimoj kaj habitatodetruo estas kompare malgranda (la ununura minaco estus neeltenebla kolekto de fajroligno kaj iom de ĉasado fare de gerilanoj kaj armeanoj), resta populacio de tiu specio – se vere ekzistas tie - probable ne suferas tujan minacon de formorto.
La Brova koturno aŭ Himalaja koturno (Ophrysia superciliosa) estas mezgranda koturno apartenanta al la fazaneda familio. Ĝi estis laste vidata en 1876 kaj oni timas, ke ĝi estas formortinta. Tiu specio estis konata nur el 2 lokoj (kaj 12 specimenoj) en okcidenta Himalajo en Utarakando, nordokcidenta Barato. La lasta konstatebla vidaĵo okazis en 1876.
La perdicilla Himalaya o codorniz de los Himalayas (Ophrysia superciliosa)[3][4] es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae. El último reporte de esta ave fue en 1876 y se teme que este extinta. Se conoce sólo de dos localidades (y 12 especímenes) en el Himalaya occidental en Uttarakhand, al noroeste de la India. El último registro verificable fue en 1876, cerca de la estación de montaña Mussoorie.
La especie fue descrita en 1846 por John Edward Gray a partir de especímenes vivos en la colección del conde de Derby en Knowsley Hall.[5] No fue sino hasta 1865 que Kenneth Mackinnon la descubrió por primera vez en estado salvaje, tiroteando una pareja en una hondonada entre Budraj y Benog, cerca de Mussoorie, a unos 1.800 m de altitud.[5] Dos años más tarde cinco especímenes fueron obtenidos cerca de Jerepani. En diciembre de 1876, Major G. Carwithen obtuvo una muestra de la vertiente oriental de Sher-ka-danda, cerca de Nainital, a una altura de 2.100 m.[6][7][8]
La perdicilla Himalaya o codorniz de los Himalayas (Ophrysia superciliosa) es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae. El último reporte de esta ave fue en 1876 y se teme que este extinta. Se conoce sólo de dos localidades (y 12 especímenes) en el Himalaya occidental en Uttarakhand, al noroeste de la India. El último registro verificable fue en 1876, cerca de la estación de montaña Mussoorie.
La especie fue descrita en 1846 por John Edward Gray a partir de especímenes vivos en la colección del conde de Derby en Knowsley Hall. No fue sino hasta 1865 que Kenneth Mackinnon la descubrió por primera vez en estado salvaje, tiroteando una pareja en una hondonada entre Budraj y Benog, cerca de Mussoorie, a unos 1.800 m de altitud. Dos años más tarde cinco especímenes fueron obtenidos cerca de Jerepani. En diciembre de 1876, Major G. Carwithen obtuvo una muestra de la vertiente oriental de Sher-ka-danda, cerca de Nainital, a una altura de 2.100 m.
Ophrysia superciliosa Ophrysia generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Ophrysia superciliosa Ophrysia generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Himalajanviiriäisfasaani (Ophrysia superciliosa) on äärimmäisen uhanalainen Intiassa Uttarakhandin osavaltiossa läntisellä Himalajalla elävä kanalintu [1]. Lajista ei ole varmoja havaintoja vuoden 1876 jälkeen.
Kooltaan himalajanviiriäisfasaani on noin 25 cm. Koiras on väritykseltään lähes kauttaaltaan harmaankirjava. Koiraan pää on musta ja siinä on valkoinen silmäkulmajuova. Myös alaperässä on kapeita valkoisia poikittaisjuovia. Naaras on väriltään ruskeankirjava. Himalajanviiriäisfasaanin nokka ja koivet ovat punaiset. Lajin ääni on värisevä vihellys [2].
Himalajanviiriäisfasaanin elinympäristöä ovat pitkää ruohoa ja pensaita kasvavat alueet 1 650–2 400 metrin korkeudessa. Laji elää yleensä noin 10 yksilön parvissa ja lentää hyvin harvoin. Himalajanviiriäisfasaanikannan kooksi arvioidaan alle 50 yksilöä [2]. Lajin vähentymisen syinä pidetään lajiin kohdistunutta metsästystä sekä elinympäristöjen tuhoutumista kalkkikivikaivoksien takia [1].
Himalajanviiriäisfasaani (Ophrysia superciliosa) on äärimmäisen uhanalainen Intiassa Uttarakhandin osavaltiossa läntisellä Himalajalla elävä kanalintu . Lajista ei ole varmoja havaintoja vuoden 1876 jälkeen.
Kooltaan himalajanviiriäisfasaani on noin 25 cm. Koiras on väritykseltään lähes kauttaaltaan harmaankirjava. Koiraan pää on musta ja siinä on valkoinen silmäkulmajuova. Myös alaperässä on kapeita valkoisia poikittaisjuovia. Naaras on väriltään ruskeankirjava. Himalajanviiriäisfasaanin nokka ja koivet ovat punaiset. Lajin ääni on värisevä vihellys .
Himalajanviiriäisfasaanin elinympäristöä ovat pitkää ruohoa ja pensaita kasvavat alueet 1 650–2 400 metrin korkeudessa. Laji elää yleensä noin 10 yksilön parvissa ja lentää hyvin harvoin. Himalajanviiriäisfasaanikannan kooksi arvioidaan alle 50 yksilöä . Lajin vähentymisen syinä pidetään lajiin kohdistunutta metsästystä sekä elinympäristöjen tuhoutumista kalkkikivikaivoksien takia .
Ophrysia superciliosa
L’Ophrysie de l'Himalaya (Ophrysia superciliosa) est une espèce d'oiseaux qui n'a pas été observée avec certitude depuis 1876, et ce malgré de nombreuses recherches. Il semble avoir souffert de la chasse et de la dégradation de son habitat. On estime cependant qu'il est encore possible de la découvrir. Le Congrès ornithologique international le considère comme éteint.
Le genre Ophrysia ne comprend qu’une seule espèce dont la position taxonomique n’est pas claire en raison de ses caractères très particuliers. L’Ophrysie de l’Himalaya ressemble plus à une perdrix qu’à une caille mais le dimorphisme sexuel est très marqué, les pattes sont courtes et munies d’éperons, le bec est fort, les plumes du corps sont étonnamment allongées et lancéolées comme chez les ithagines, les rectrices, au nombre de 10, sont longues, mesurant 80 % de la longueur des rémiges. L’Ophrysie de l’Himalaya présente aussi la particularité d’être en danger critique d’extinction, voire éteinte (Hennache & Ottaviani 2011).
Cette espèce n’est représentée que par neuf spécimens conservés dans quatre musées : un couple aux National Museums and Galleries de Merseyside, Liverpool ; un mâle au Rijksmuseum van Natuurlijke, Leyde ; trois mâles et deux femelles au Natural History Museum, Tring ; un mâle à l'American Museum of Natural History, New York. Les seuls secteurs géographiques reconnus aujourd’hui pour l’Ophrysie de l’Himalaya sont les alentours de Mussoorie et de Nainital, Suwakholi et Jharipani étant situées non loin de Mussoorie.
Les observations du XIXe siècle ont été faites sur des pentes abruptes couvertes de grandes herbes et de buissons, orientées sud, entre 1650 m et 2400 m. Comme nous l’avons dit plus haut, diverses théories ont suggéré d’autres types d’habitats mais cette espèce n’a été retrouvée dans aucun d’entre eux (Hennache & Ottaviani 2011).
Cette perdrix vivrait en compagnies de 6 à 12 oiseaux, et serait extrêmement discrète, refusant de s’envoler et, si elle le fait, c’est d’un vol lourd, pratiquement dans les pieds de l’observateur, pour se reposer à quelques mètres et détaler en courant. Sa seule alimentation connue consiste en graines de graminées. On ne sait si cette espèce est sédentaire ou migratrice partielle car toutes les collectes faites à Mussoorie et Naini Tal l’ont été durant l’hiver, ce qui pourrait indiquer qu’elle niche à plus haute altitude (Hennache & Ottaviani 2011).
D’après Ali & Ripley (1978), le cri poussé au nourrissage est bas, court, ressemblant à celui d’une caille, et le cri d’alarme est un sifflement strident.
Elle est inconnue.
L’Ophrysie de l’Himalaya est classée « en danger critique d’extinction » par l’UICN. Elle n’a pas été retrouvée depuis plus d’un siècle et sa population pourrait avoir beaucoup souffert de la chasse et de la dégradation de son habitat dès le XIXe siècle, durant la période coloniale. Les chasseurs la repéraient facilement en novembre grâce à son cri qui permettait de la localiser. Par ailleurs les changements survenus dans les biotopes de basse altitude après la glaciation post-pléistocène pourrait avoir repoussé les populations d’Ophrysies en altitude, dans un environnement moins accueillant les menant à des extinctions locales (Hennache & Ottaviani 2011).
Ophrysia superciliosa
L’Ophrysie de l'Himalaya (Ophrysia superciliosa) est une espèce d'oiseaux qui n'a pas été observée avec certitude depuis 1876, et ce malgré de nombreuses recherches. Il semble avoir souffert de la chasse et de la dégradation de son habitat. On estime cependant qu'il est encore possible de la découvrir. Le Congrès ornithologique international le considère comme éteint.
Le genre Ophrysia ne comprend qu’une seule espèce dont la position taxonomique n’est pas claire en raison de ses caractères très particuliers. L’Ophrysie de l’Himalaya ressemble plus à une perdrix qu’à une caille mais le dimorphisme sexuel est très marqué, les pattes sont courtes et munies d’éperons, le bec est fort, les plumes du corps sont étonnamment allongées et lancéolées comme chez les ithagines, les rectrices, au nombre de 10, sont longues, mesurant 80 % de la longueur des rémiges. L’Ophrysie de l’Himalaya présente aussi la particularité d’être en danger critique d’extinction, voire éteinte (Hennache & Ottaviani 2011).
La quaglia dell'Himalaya (Ophrysia superciliosa ((J.E.Gray, 1846)) è un uccello galliforme della famiglia dei Fasianidi. È l'unica specie nota del genere Ophrysia.[2]
È una galliforme di piccola taglia, lungo circa 25 cm.[3]
L'areale della specie è ristretto alla regione himalayana dell'Uttaranchal, nell'India nord-occidentale.[1]
La IUCN Red List classifica Ophrysia superciliosa come specie in pericolo critico di estinzione (Critically Endangered).[1] Nonostante gli ultimi avvistamenti della specie risalgano al 1857, secondo l'IUCN esiste la possibilità che popolazioni sopravvivano in aree remote difficilmente raggiungibili.
Il Congresso Ornitologico Internazionale dal suo canto ha dichiarato la specie estinta.[2]
La quaglia dell'Himalaya (Ophrysia superciliosa ((J.E.Gray, 1846)) è un uccello galliforme della famiglia dei Fasianidi. È l'unica specie nota del genere Ophrysia.
De himalayakwartel (Ophrysia superciliosa) is een vogel uit de familie van de fazantachtigen (Phasianidae). De soort werd voor het eerst beschreven en benoemd als Rollulus cuperciliosus door John Edward Gray in 1846.[2] Het is een ernstig bedreigde, mogelijk uitgestorven, vogelsoort in het Himalayagebergte van noordelijk India.
De vogel is 25 cm lang. Het is een weinig opvallende soort kwartel met een rode snavel en dito poten. Het mannetje is overwegend grijs, met een zwart "gezicht" en een contrasterende smalle lange witte wenkbrauwstreep. Het vrouwtje is bruin met zwarte vlekjes en heeft een lichtbruine wenkbrauwstreep en keel.[3]
Deze soort is endemisch in de Himalaya op hoogten tussen de 1650 en 2400 m boven zeeniveau. Het leefgebied bestaat uit steile hellingen aan de zuidkant van het gebergte, waarop lang gras en struikgewas groeit. De vogel leeft zeer verborgen, verplaatst zich vooral lopend en rennend door de vegetatie en vliegt zelden op.[3]
De himalayakwartel heeft een zeer klein verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven groot. De vogel was al schaars aan het einde van de 19de eeuw, waarschijnlijk door overbejaging gedurende de koloniale tijd. Na de onafhankelijkheid van India werd het leefgebied aangetast door onder andere de winning van kalksteen. De grootte van de populatie werd in 2013 door BirdLife International geschat op minder dan 50 individuen. Om deze redenen staat deze soort als ernstig bedreigd (kritiek) op de Rode Lijst van de IUCN.[1] De laatste waarneming dateert van 1876 en gevreesd wordt dat de soort is uitgestorven.[4]
Bronnen, noten en/of referentiesDe himalayakwartel (Ophrysia superciliosa) is een vogel uit de familie van de fazantachtigen (Phasianidae). De soort werd voor het eerst beschreven en benoemd als Rollulus cuperciliosus door John Edward Gray in 1846. Het is een ernstig bedreigde, mogelijk uitgestorven, vogelsoort in het Himalayagebergte van noordelijk India.
Multimedia w Wikimedia Commons Przepiórecznik[6] (Ophrysia superciliosa) – gatunek średniego ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Ophrysia[6][7]. Występuje w północnych Indiach. Brak pewnych stwierdzeń od 1876. Gatunek uznawany jest jednak za krytycznie zagrożonego, nie zaś wymarły, ze względu na brak badań terenowych w jego znanym zasięgu.
Po raz pierwszy gatunek opisał John Edward Gray w Gleanings from the Menagerie and Aviary at Knowsley Hall w 1846. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Rollulus superciliosus[8]. Obecnie (2016) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza przepiórecznika w monotypowym rodzaju Ophrysia[7]. Jest gatunkiem monotypowym[7][4]. Spreparowane okazy przechowywane są w muzeach w Liverpoolu, Nowym Jorku i Tring (stan w 2012)[9].
Długość ciała wynosi około 25 cm[4][9]. Upierzenie samca jest głównie szarawe, odznacza się czarno-biały wzór na głowie i szyi. Czoło białe, podobnie jak brew i pasek oczny; na reszcie głowy i szyi występują przemieszane czarno-białe pióra. Gardło czarne. Grzbiet ciemnobrązowy, w niższej części szary; pióra są czarno obrzeżone. Skrzydła brązowawe. Pokrywy podogonowe czarno-białe. U samicy upierzenie jest w większości cynamonowobrązowe, spód ciała jaśniejszy, pokryty czarnymi plamkami. Czubek głowy jasnobrązowy, okolice oka białe. Dziób jaskrawoczerwony, nogi jasnoczerwone[9].
Przepióreczniki stwierdzno wyłącznie w zachodnich Himalajach w stanie Uttarakhand (północno-zachodnie Indie). Do 1977 odłowiono około tuzina osobników w okolicach Mussoorie i Nainital[10]. Fuller (1987, 2000) uznał za znaczący fakt, że wszystkie wiarygodne doniesienia pochodzą z jednego, krótkiego (30 lat) okresu. Był przekonany, że niesprzyjające warunki pogodowe przygnały przepióreczniki z jakichś obszarów na północ od ich znanego zasięgu. Blanford (1898) zwrócił uwagę na ich długie, puszyste upierzenie, które miało wskazywać na pochodzenie tych ptaków z obszarów o chłodnym klimacie[9].
Przepióreczniki były odnotowywane na stromych zboczach porośniętych długimi trawami i krzewami między 1650 a 2400 m n.p.m. Żywią się nasionami traw oraz prawdopodobnie jagodami i owadami. Zwykle spotykane w grupach od 6 do 12, są bardzo skryte i nie latają, dopóki prawie się na nie nie nadepnie[10]. Lot powolny i ciężki. O rozrodzie nie wiadomo nic. Jeden roczny samiec odłowiony w czerwcu był właśnie w trakcie pierzenia, możliwe więc, że we wrześniu mały miejsce lęgi[9].
IUCN uznaje przepiórecznika za krytycznie zagrożonego (CR, Critically Endangered) nieprzerwanie od 1994 (stan w 2016). W środku XIX-wieku przepióreczniki mogły być jeszcze dość pospolite, ale pod koniec stulecia nastąpił spadek populacji. Brak pewnych obserwacji od 1876 może wskazywać na wymarcie gatunku. Jednak prawdopodobnie obserwowano przedstawicieli gatunku w 1984 (okolice Suwakholi), Tainital (2003), zaś pewien myśliwy w 2010 doniósł o zaobserwowaniu samicy. Jest możliwe, że mała populacja żyje w odludnych okolicach niższych i środkowych partii Himalajów, szczególnie że pokrewne gatunki są trudne do wykrycia[10]. Nie odłowiono wielu okazów, co wskazuje na niewielki wpływ polowań na spadek liczebności[9].
Przepiórecznik (Ophrysia superciliosa) – gatunek średniego ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Ophrysia. Występuje w północnych Indiach. Brak pewnych stwierdzeń od 1876. Gatunek uznawany jest jednak za krytycznie zagrożonego, nie zaś wymarły, ze względu na brak badań terenowych w jego znanym zasięgu.
A Ophrysia superciliosa ou codorniz-dos-Himalaias é uma codorniz de tamanho médio extremamente rara e presumivelmente extinta.
Esta espécie é conhecida com certeza apenas de duas localidades nos Himalaias ocidentais, em Uttarakhand, no noroeste da Índia. O último registo verificável é de 1876, apesar de numerosas buscas. No entanto, a sua sobrevivência não pode ser descartada, uma vez que pode ser uma espécie difícil de detectar. Os relatos não confirmados mais recentes, provêm de possíveis avistamentos na área de Nainital em 2003.
Possuí uma cauda longa, mas as suas asas são curtas bem como o seu vôo, alimentando-se de sementes. Os registos da ave estão entre 1650 e 2400m. Tem uma plumagem macia.
A Ophrysia superciliosa ou codorniz-dos-Himalaias é uma codorniz de tamanho médio extremamente rara e presumivelmente extinta.
Esta espécie é conhecida com certeza apenas de duas localidades nos Himalaias ocidentais, em Uttarakhand, no noroeste da Índia. O último registo verificável é de 1876, apesar de numerosas buscas. No entanto, a sua sobrevivência não pode ser descartada, uma vez que pode ser uma espécie difícil de detectar. Os relatos não confirmados mais recentes, provêm de possíveis avistamentos na área de Nainital em 2003.
Possuí uma cauda longa, mas as suas asas são curtas bem como o seu vôo, alimentando-se de sementes. Os registos da ave estão entre 1650 e 2400m. Tem uma plumagem macia.
Himalayavaktel[2] (Ophrysia superciliosa) är en fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.[3] Den placeras som enda art i släktet Ophrysia. Fågelns utbredningsområde var tidigare i väst-centrala Himalaya men är försvunnen och rapporterades senast 1876.[3] IUCN kategoriserar arten som akut hotad.[1]
Wikimedia Commons har media som rör himalayavaktel.
Wikispecies har information om Ophrysia superciliosa.
Himalayavaktel (Ophrysia superciliosa) är en fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar. Den placeras som enda art i släktet Ophrysia. Fågelns utbredningsområde var tidigare i väst-centrala Himalaya men är försvunnen och rapporterades senast 1876. IUCN kategoriserar arten som akut hotad.
Himalaya bıldırcını ya da dağ bıldırcını (Ophrysia superciliosa), sülüngiller ailesine ait orta büyüklükte bir bıldırcın türü. Son olarak 1876'da gözlenen türe Hindistan'ın Himalayalar bölgesinde rastlanmıştır. Türün soyu ciddi tehdit altında bulunmaktadır.
Tavuksular ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. 
Це незавершена стаття з орнітології.Ophrysia superciliosa là một loài chim trong họ Phasianidae.[1]
Ophrysia superciliosa là một loài chim trong họ Phasianidae.
Ophrysia superciliosa J. E. Gray, 1846
Синонимы
Гималайская куропатка[1] (лат. Ophrysia superciliosa) — вид куропаток из семейства фазановых. Единственный представитель своего рода. Последний раз была замечена в XIX веке, сейчас считается на грани исчезновения или уже вымершим видом[2].
Длина тела 25 см. Самки немного меньше. У взрослых самцов лоб белый с чёрной окантовкой. Боковые стороны головы, подбородок и горло чёрные. Спереди и позади глаз имеются небольшие белые пятна. Темя буровато-серое с узкими чёрными полосами. Оперение тела коричневое с равномерными чёрными полосами. Крылья коричневые и немного светлее, чем оперение тела. Самка немного светлее, чем самец. Лоб, горло и кроющие уха бледного серо-коричневого цвета. Небольшие белые отметины имеются позади и выше глаз. Шея и верхняя часть тела красновато-бурые с заметными треугольными пятнами. Нижняя сторона серо-коричневого цвета.
Ноги короткие и сильные, шпоры отсутствуют. Перья длинные, копьевидные, похожи на перья итагина. Клюв очень сильный, хвост состоит из десяти перьев, закруглённых на конце.
Вид обитает в Северной Индии. Гималайская куропатка была отмечена на трёх участках на севере штата Уттар-Прадеш. Последнее наблюдение датировано 1890 годом. Несколько музейных чучел были собраны в сухие зимние месяцы с ноября по январь, что может быть связано с тем, что это были не гнездящиеся птицы, которые мигрировали дальше на север в высокогорные районы. Относительно небольшие крылья птиц не дают предполагать, что это мигрирующий на дальние расстояния вид. Регион находок музейных экспонатов в течение последних 150 лет радикально изменился. Интенсивный выпас скота привёл здесь к истощению растительного покрова на склонах гор и, вероятно, по этой причине птицы не смогли жить в этом регионе. Однако из восточных Гималаев приходят неподтверждённые наблюдения птиц, похожих на гималайскую куропатку, так что остаётся вероятность, что популяция этих птиц всё ещё продолжает существовать[3].
Птицы живут в небольших группах от 6 до 12 особей. Она предпочитают держаться в густом подлеске и на крутых склонах. Наблюдатель описал гималайскую куропатку как застенчивую и осторожную птицу, которая неохотно взлетает. Не вызывает сомнений то, что рацион птиц включает семена трав.
Гималайская куропатка (лат. Ophrysia superciliosa) — вид куропаток из семейства фазановых. Единственный представитель своего рода. Последний раз была замечена в XIX веке, сейчас считается на грани исчезновения или уже вымершим видом.
喜馬拉亞鶉（Ophrysia superciliosa），又名高山鶉，是一種中等身形的雉。牠們只曾於印度西北部北阿坎德邦喜馬拉雅山脈以西的兩個地方見到。最近只曾於1876年見到牠們，恐怕已經滅絕。[2]
喜馬拉亞鶉的喙及腳呈紅色，在眼睛前後有白色斑點。[3]雄鶉身體呈深灰色，有白色斑紋，前額及眼眉呈白色。雌鶉呈褐色有深色的斑紋，眼眉呈灰色。牠們的尾羽很長，比其他的鵪鶉還要長。[4]相信牠們只會飛很短的距離，一群約有5-6隻。牠們棲息在長有長草陡斜的山邊。[5]
喜馬拉亞鶉是於1846年由約翰·愛德華·格雷（John Edward Gray）根據德比伯爵在諾斯利的活體標本來描述，他對於在印度發現牠們感到懷疑。[4]直至1865年，一對喜馬拉亞鶉在馬蘇里後位於海拔1800米的洞穴被射殺後，才正式在野外發現牠們。[4]兩年後，在Jerepani搜集到5個標本。於1876年，在近奈尼達爾海拔2100米的地方發現1個標本。有指喜馬拉亞鶉是候鳥，於冬天來到。[4]牠們在馬蘇里被觀察到一群6-10隻一起生活，棲息在高草及叢林中，吃草的種子，很難嚇走牠們，在受到驚嚇時會發出尖銳的嗚笛聲。牠們似乎於11月來到，但最遲曾留到6月，之後牠們就消失了。[3]
所有有關喜馬拉亞鶉的發現紀錄都是在介乎海拔1650-2400米。牠們於高草、矮林及陡斜的山邊（尤其是在向南或向東的方向）被見到。牠們可能於9月繁殖，於6月捕捉到的標本是一隻正在換羽的雄鶉。
有指喜馬拉亞鶉的習性與阿薩姆林鶉相似，都是喜歡在黎明或黃昏出沒，以雙腳行走多於飛行。[6]從柔軟的羽毛可見牠們適合生活在低溫地區。牠們可能是於夏天遷徙往北方較高的山區，但從牠們的形狀及雙翼來看，牠們應該不能飛行很遠的距離。
從紀錄來看，喜馬拉亞鶉的數量不可能很多，加上那些棲息環境已經被大幅改變，最近已不能見到牠們。旅遊業是當地的重要經濟來源，所以很難說牠們能逃避觀鳥者。不過仍未有任何證據顯示這些棲息地不足以牠們居住。
從喜馬拉亞鶉的分佈及棲息地要求，有可能牠們是生活在尼泊爾。由於尼泊爾大部份人民因宗教的緣故都是素食者，加上棲息地的破壞亦不及印度般嚴重，尼泊爾西部有可能是牠們生活的地方。不過，由於這裡是尼泊爾共產黨（毛主義）及尼泊爾政府經常起衝突的地區，到現時仍未有嘗試尋找喜馬拉亞鶉的研究。
.png){kind=small}
|date=中的日期值 (帮助) 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : キジ科 Phasianidae 属 : ケバネウズラ属
ケバネウズラ（Ophrysia superciliosa）は、鳥綱キジ目キジ科ケバネウズラ属に分類される鳥類。本種のみでケバネウズラ属を構成する。
インド（ウッタラーカンド州ナイニータルおよびムースリー周辺のヒマラヤ山脈西部）[1][2]
全長22.4 - 30.6センチメートル[2]。翼長8.8 - 9.5センチメートル[2]。尾羽の数は10枚[2]。
オスは頭部や喉の羽衣が黒く、白い筋模様が入る[1][2]。全身の羽衣は灰色で、羽毛の外縁（羽縁）は黒い[2]。下腹の羽衣は黒く、羽縁が白い[1]。メスは全身の羽衣が明褐色で、黒色斑が入る[1]。
標高1,650 - 2,100メートルにある草原や低木林で発見された例がある[1]。5 - 6羽の小規模な群れを形成して生活していた[2]。
19世紀にでわずかに標本が採集されたのみで、1868年以降の発見例がなく絶滅したと考えられている[1][2]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
