The Bushtit is a small grayish bird with a long tail. Depending on where you see these birds, their facial colors and features differ. Most have brown caps. In the Rocky Mountain area it has a gray cap and brown cheeks. (Harwood, 1982)
Average mass: 5.5 g.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 5.5 g.
Average basal metabolic rate: 0.122375 W.
Average lifespan
Status: wild: 101 months.
These birds live from woodland to drier areas in the Arizona region. Bushtits are normally found in pinyon-juniper habitats and near wooded riverbeds. This bird is also found in tree-lined riverbanks, hillside aspen groves, sagebrush, and mountain-mahogany forests. (Fisher, 2000)
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; mountains
The Bushtit lives throughout the western coast of the North American continent. It ranges from southern Canada to Central America.(Harwood,1982)
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
The Bushtit feeds on insects and spiders that live in surrounding shrubs and trees in its habitat. It also feeds on small seeds from fruits.(Fisher,2000)
As a song bird, the Bushtit is favored on the west coast of the North American continent for its enjoyable song. Since their diet includes insects, they eat certain insects that could be pests to humans. (eNature.com, 2000)
The Bushtit, with few natural predators, flourishes in its natural habitat and has no need for extensive preservation. (Fisher, 2000)
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The nest of the Bushtit is made from wool, lichens, roots and twigs. The nest hangs from a tree or bush. Within the nest are two to seven white eggs. The incubation period for the eggs is about twelve days. (Fisher, 2000)
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average time to hatching: 12 days.
Average eggs per season: 6.
The bushtit (Psaltriparus minimus) is a small bird that belongs to the order Passeriformes and is native to Western North America from southwestern British Columbia to Mexico, making its range extremely large. Although it is an uncommon visitor in the Eastern United States, its common range extends as far as western Texas. This is considered its year long range because it does not migrate; although during the winter, the bushtit moves from high to low altitudes and goes back to high altitudes in the summer. The bushtit is the only New World representative of the long-tailed tits (Aegithalidae) family (Sloane 2001). Although it primarily inhabits wetlands, pastures, and shrubbed areas, its habitat can vary from coniferous and deciduous forests to suburban areas with parks (Seattle Audubon 2016).
Adult bushtits are 70-80 mm long, black-beaked, with a gradient gray body and a brown-capped head that varies in coloration by region (Sloane 2001).Males are slightly larger than females and the sexes are easily distinguishable from one another because females have yellow irises while the males are brown. The females’ irises develop from gray when first born and can be differentiated from male after about 30-46 days. Based on location, juvenile male bushtits occasionally have bands of black around their eyes that form a mask. Besides this feature, juveniles are similar in appearance to adults.
P. minimus has a weak flight and can fly only short distances, reaching 200 m at most (Sloane, 2001). They hop when foraging and their diet consists mainly of small insects such as leaf and tree hoppers, beetles, and ants, although they will sometimes eat berries or seeds. Being very agile and active, they often hang from branches to reach food sources. The bushtit is diurnal and is highly social, living in stable flocks of around 10 to 40 individuals. They huddle together with other bushtits during resting periods and cold nights. Due to their social behavior, they are not particularly territorial, and while they become more secluded from the flock during breeding season, they are never isolated (Kaufman 2018).
The courtship of bushtits consists of males pursuing females. When chasing the females, males utter soft contact calls and peck near the female’s tail base to get their attention. Bushtits have a unique nesting process in which members of the flock, mainly adult males, help as nest supernumeraries to build nests that are not their own (Sloane 2001). They have a distinctive hanging nest with an oval pouch which is made of spider webs, branches, lichens, and other foliage, with a small entrance hole at the top (All About Birds 2018; Kaufmann 2018). Clutch size averages 6.3, but this is notoriously difficult to monitor due to the elaborate nest. Both males and females incubate the eggs for about 12 days, with 2 broods per year, and the young leave the nest at about 18 days of age. Hatching, life expectancy, and reproductive success is under-reported because of the difficult access to the nest. However, it has been noted that bushtits regain their social behaviors after becoming more solitary during primary breeding and nesting stages and collaboratively raise juveniles. Predation is the main cause of mortality. Bushtit fledglings are targeted by snakes, climbing mammals, and more aggressive birds during breeding seasons (Sloane 2001).
The bushtit population is categorized as of “least concern” by the IUCN, with the population noted as stable (IUCN 2018). P. minimus has adapted well to living in suburban areas, so their population has not been significantly impacted by human development, but their populations and density do fluctuate locally (Sloane 2001). Reported threats include weather changes affecting nesting behaviors, predation, and insect availability.
El mitu de parrotales o Psaltriparus minimus ye una ave de cola llarga que s'atopa n'América del Norte. Ye la única especie de la familia que s'atopa nel Nuevu Mundu, y ye l'únicu miembru del taxón Monotípicu del genus Psaltriparus.
El Psaltriparus minimus habita aérees montiegues semi abiertes, que de cutiu contienen carbayos y una maleza chaparral sotobosque; tamién habita en parques y xardinos. Ésti un residente tol añu de la parte Oeste d'Estaos Xuníos Estaos Xuníos y les tierres altes de Méxicu, dende Vancouver al traviés de la Gran Cuenca y les tierres baxes y estribaciones de California al sur de Méxicu y Guatemala.
El Psaltriparus minimus ye unu de los más pequeños paseriformes n'América del Norte, con 11 cm de llargor y 5,3 g de pesu. Ye polo xeneral gris-marrón, con una cabeza grande, pescuezu curtiu, cola llarga y un picu curtiu y achaparráu. El machu tien güeyos escuros y la fema adulta, mariellos.
El Psaltriparus minimus ye activu y sociable, caza pequeños inseutos y arañes xuntu con bandaes mistes que s'alimenten en asociaciación que contienen especies como los Paridae y el Passeriforme del Nuevu Mundu, de 10 y a más de 40 individuos. Los miembros del grupu tán en constante contauto al traviés de llamaos ente ellos que pueden ser descritos como un "tsit" curtiu . A midida que la "simple" forma del Psaltriparus minimus escarez de grandes marques d'identificación, de cutiu identifícase pola so forma, los sos llamaos, y los sos comportamientos.
El Psaltriparus minimus de "Oreyes Negres" enantes yera considerada una especie individual (P. melanotis). Puede ser identificáu pol so parche escuru nel oyíu (l'auricular). Esti polimorfismu nun s'atopa en partir norte del rangu del Psaltriparus minimus', pero reparar por primer vegada cerca de la frontera con Méxicu, sobremanera en Texas. La mayoría d'esta especie del parche negru nel oyíu, nesa zona son chicos nuevos, y nengunu d'ellos muyeres adultes - dalgunos namái tienen una o dos llinies escures na cara en llugar d'un parche completu. La forma de la especie d'Oreyes negres vuélvese más común escontra'l sur, nel nordés (pero non al noroeste) de les tierres altes de Méxicu hasta'l sur del centru de Méxicu, tolos machos tienen un parche completa negru nel oyíu ya inclusive femes adultes tienen un arcu negru sobre'l güeyu y polo xeneral una llinia negra al traviés de los güeyos.
Cunta coles siguientes subespecies:
El mitu de parrotales o Psaltriparus minimus ye una ave de cola llarga que s'atopa n'América del Norte. Ye la única especie de la familia que s'atopa nel Nuevu Mundu, y ye l'únicu miembru del taxón Monotípicu del genus Psaltriparus.
El Psaltriparus minimus habita aérees montiegues semi abiertes, que de cutiu contienen carbayos y una maleza chaparral sotobosque; tamién habita en parques y xardinos. Ésti un residente tol añu de la parte Oeste d'Estaos Xuníos Estaos Xuníos y les tierres altes de Méxicu, dende Vancouver al traviés de la Gran Cuenca y les tierres baxes y estribaciones de California al sur de Méxicu y Guatemala.
Nial colgante ellaboráu con mofu y liquenes envueltu con seda d'araña y forráu con plumes que cuelguen d'una caña.El Psaltriparus minimus ye unu de los más pequeños paseriformes n'América del Norte, con 11 cm de llargor y 5,3 g de pesu. Ye polo xeneral gris-marrón, con una cabeza grande, pescuezu curtiu, cola llarga y un picu curtiu y achaparráu. El machu tien güeyos escuros y la fema adulta, mariellos.
El Psaltriparus minimus ye activu y sociable, caza pequeños inseutos y arañes xuntu con bandaes mistes que s'alimenten en asociaciación que contienen especies como los Paridae y el Passeriforme del Nuevu Mundu, de 10 y a más de 40 individuos. Los miembros del grupu tán en constante contauto al traviés de llamaos ente ellos que pueden ser descritos como un "tsit" curtiu . A midida que la "simple" forma del Psaltriparus minimus escarez de grandes marques d'identificación, de cutiu identifícase pola so forma, los sos llamaos, y los sos comportamientos.
Ar binoter-Amerika[1] a zo ur golvaneg, Psaltriparus minimus an anv skiantel anezhañ.
Ar spesad nemetañ eo er genad Psaltriparus.
Al labous a vev an dek isspesad anezhañ :
Ar binoter-Amerika a zo ur golvaneg, Psaltriparus minimus an anv skiantel anezhañ.
Ar spesad nemetañ eo er genad Psaltriparus.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Titw’r prysgwydd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: titwod y prysgwydd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Psaltriparus minimus; yr enw Saesneg arno yw Common bushtit. Mae'n perthyn i deulu'r Titwod cynffonhir (Lladin: Aegithalidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. minimus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r titw’r prysgwydd yn perthyn i deulu'r Titwod cynffonhir (Lladin: Aegithalidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Corditw Psaltria exilis Titw bochwyn Aegithalos leucogenys Titw cynffonhir Aegithalos caudatus Titw cynffonhir Blyth Aegithalos iouschistos Titw cynffonhir du Aegithalos fuliginosus Titw pengoch Aegithalos concinnus Titw’r prysgwydd Psaltriparus minimusAderyn a rhywogaeth o adar yw Titw’r prysgwydd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: titwod y prysgwydd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Psaltriparus minimus; yr enw Saesneg arno yw Common bushtit. Mae'n perthyn i deulu'r Titwod cynffonhir (Lladin: Aegithalidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. minimus, sef enw'r rhywogaeth.
The American bushtit or simply bushtit (Psaltriparus minimus) is the only species placed in the genus Psaltriparus and the only species in the family Aegithalidae that is found in the New World.
The American bushtit was formally described by the American naturalist John Kirk Townsend in 1837 and given the binomial name Parus minimus. Townsend noted that the species inhabited the forests of the Columbia River.[2][3] It is now the only species placed in the genus Psaltriparus that was introduced in 1850 by the French naturalist Charles Lucien Bonaparte.[4][5] The genus name Psaltriparus combines the genus Psaltria that was introduced by Coenraad Temminck in 1836 for the pygmy bushtit with Parus that was introduced by Carl Linnaeus in 1758 for the tits.[6]
Ten subspecies are recognised:[5]
The subspecies P. m. melanotis was formerly considered a separate species, the "black-eared bushtit".[7]
The American bushtit inhabits mixed open woodlands, often containing oaks and a scrubby chaparral understory; it also inhabits parks and gardens. It is a year-round resident of the western United States and highland parts of Mexico, ranging from Vancouver through the Great Basin and the lowlands and foothills of California to southern Mexico and Guatemala.
The American bushtit is one of the smallest passerines in North America, at 11 cm (4.3 in) in length and 5–6 g (0.18–0.21 oz) in weight. It is gray-brown overall, with a large head, a short neck, a long tail, and a short stubby bill. Bushtits are sexually dimorphic. The male has dark brown to black eyes and the adult female yellow eyes. Coastal forms have a brown "cap" while those in the interior have a brown "mask."
The subspecies (P. m. melanotis) can be identified by its dark ear patch (the auricular). This polymorphism does not occur in the northern part of the American bushtits' range, but is first noted near the Mexican border, primarily in Texas. Most individuals with the black ear patch in that area are juvenile males, and none are adult females – some have only one or two dark lines on the face instead of a complete patch. The black-eared form becomes more common southward in the northeastern (but not the northwestern) highlands of Mexico until from central Mexico south, all males have a complete black ear patch and even adult females have a black arc over the eye and usually a black line through the eye.[8]
The American bushtit is active and gregarious, foraging for small insects and spiders in mixed-species feeding flocks containing species such as chickadees and warblers, of 10 to over 40 individuals. Members of the group constantly make contact calls to each other that can be described as a short spit.
This species produces an elaborate pendant nest of moss and lichen assembled with spider silk and lined with feathers.
The American bushtit or simply bushtit (Psaltriparus minimus) is the only species placed in the genus Psaltriparus and the only species in the family Aegithalidae that is found in the New World.
La Nana psaltriparuo, Nana psaltriparo aŭ simple psaltriparo (Psaltriparus minimus) estas birdospecio de la familio de Egitaledoj kiu troviĝas en Nordameriko. Ĝi estas la ununura specio de tiu familio en Ameriko, kaj la ununura membro de la genro Psaltriparus.
La Nana psaltriparuo estas unu el la plej malgrandaj paserinoj de Nordameriko, 11 cm longa kaj 5.3 g peza. Ĝi estas ĝenerale grizbruna, pli hela sube, kun granda bruna kapo, mallonga kolo, longa vosto kaj mallonga fortika beko. La masklo havas malhelajn okulojn kaj la ino flavajn. Ankaŭ la beko estas malhelgriza aŭ nigra.
La Nana psaltriparuo loĝas en miksitaj malfermaj arbaroj, ofte enhavantaj kverkojn kaj makisan plantetaron. Ili estas loĝantaj birdoj de okcidenta Usono kaj altaj partoj de Meksiko, kun teritorio el Vancouver tra la Granda Baseno kaj la malaltaj teroj kaj montetoj de Kalifornio al suda Meksikio kaj Gvatemalo.
La Nana psaltriparuo estas aktiva kaj gregema, manĝas etajn insektojn kaj araneojn en miksitaj aroj kun aliaj specioj por nutriĝi, kiel paruoj kaj paruliedoj, de 10 ĝis 40 individuoj. La membroj de la grupo konstante kontaktas unu la alian per alvoko kia mallonga cit.
Ĉar la Nana psaltriparuo malhavas identigajn markojn, ĝi estas ofte identigita pro la formo, alvoko kaj kutimo.
La Nigrorela psaltriparuo estis iam konsiderata separata specio (P. melanotis). Ĝi povas esti identigita pro la malhela orelmakulo. Tiu polimorfismo ne okazas en la norda parto de la teritorio de la Nana psaltriparuo, sed oni konstatis ĝin unue ĉe la meksikia landlimo, ĉefe en Teksaso. Plej parto de individuoj kun la nigra orelmakulo en tiu areo estas junaj maskloj, kaj neniu estas inaj plenkreskuloj – kelkaj havas nur unu aŭ du malhelajn liniojn en la vizaĝo anstataŭ kompleta makulo. La Nigrorela formo iĝas pli komuna suden en la nordorientaj (sed ne en la nordokcidentaj) altaj teroj de Meksikio el centra Meksikio suden, kie ĉiu masklo havas kompletan nigran orelmakulon kaj eĉ inaj plenkreskuloj havas nigran arkon superokulan kaj kutime nigran linion tra la okulo.
La Nana psaltriparuo, Nana psaltriparo aŭ simple psaltriparo (Psaltriparus minimus) estas birdospecio de la familio de Egitaledoj kiu troviĝas en Nordameriko. Ĝi estas la ununura specio de tiu familio en Ameriko, kaj la ununura membro de la genro Psaltriparus.
La Nana psaltriparuo estas unu el la plej malgrandaj paserinoj de Nordameriko, 11 cm longa kaj 5.3 g peza. Ĝi estas ĝenerale grizbruna, pli hela sube, kun granda bruna kapo, mallonga kolo, longa vosto kaj mallonga fortika beko. La masklo havas malhelajn okulojn kaj la ino flavajn. Ankaŭ la beko estas malhelgriza aŭ nigra.
La Nana psaltriparuo loĝas en miksitaj malfermaj arbaroj, ofte enhavantaj kverkojn kaj makisan plantetaron. Ili estas loĝantaj birdoj de okcidenta Usono kaj altaj partoj de Meksiko, kun teritorio el Vancouver tra la Granda Baseno kaj la malaltaj teroj kaj montetoj de Kalifornio al suda Meksikio kaj Gvatemalo.
La prilaborita pendanta nesto el musko kaj likeno kunigita per araneretoj kaj kovrita el plumoj pendas el branĉo.La Nana psaltriparuo estas aktiva kaj gregema, manĝas etajn insektojn kaj araneojn en miksitaj aroj kun aliaj specioj por nutriĝi, kiel paruoj kaj paruliedoj, de 10 ĝis 40 individuoj. La membroj de la grupo konstante kontaktas unu la alian per alvoko kia mallonga cit.
Ĉar la Nana psaltriparuo malhavas identigajn markojn, ĝi estas ofte identigita pro la formo, alvoko kaj kutimo.
El mito sastrecillo (Psaltriparus minimus),[2] o simplemente sastrecillo,[3] es una especie de ave paseriforme de la familia Aegithalidae que vive principalmente del oeste de América del Norte. Es la única especie del género Psaltriparus, y la única de la familia que se encuentra en América.
El mito sastrecillo es uno de los pájaros más pequeños de América del Norte, con 11 cm de longitud, incluida su larga cola, y 5,3 g de peso. Es en general su pluje es pardo grisáceo, con una cabeza grande, cuello corto, cola larga y un pico corto y achaparrado. El macho tiene ojos oscuros y la hembra adulta, amarillos.
El mito sastrecillo habita aéreas boscosas semi abiertas, que a menudo contienen robles y una maleza chaparral sotobosque; también habita en parques y jardines. Este un residente todo el año de la parte Oeste de Estados Unidos Estados Unidos y las tierras altas de México, desde Vancouver a través de la Gran Cuenca y las tierras bajas y estribaciones de California, llegando al sur de México y Guatemala.
El Psaltriparus minimus es activo y sociable, caza pequeños insectos y arañas junto con bandadas mixtas que se alimentan en asociaciación que contienen especies como los Paridae y el Passeriforme del Nuevo Mundo, de 10 y a más de 40 individuos. Los miembros del grupo están en constante contacto a través de llamados entre ellos que pueden ser descritos como un "tsit" corto . A medida que la "simple" forma del Psaltriparus minimus carece de grandes marcas de identificación, a menudo se identifica por su forma, sus llamados, y sus comportamientos.
Cuenta con las siguientes subespecies:
El mito sastrecillo (Psaltriparus minimus), o simplemente sastrecillo, es una especie de ave paseriforme de la familia Aegithalidae que vive principalmente del oeste de América del Norte. Es la única especie del género Psaltriparus, y la única de la familia que se encuentra en América.
Psaltriparus minimus Psaltriparus generoko animalia da. Hegaztien barruko Aegithalidae familian sailkatua dago.
Psaltriparus minimus Psaltriparus generoko animalia da. Hegaztien barruko Aegithalidae familian sailkatua dago.
Psaltriparus minimus
La mésange buissonnière (Psaltriparus minimus) ou orite buissonnière, est une espèce de passereaux de la famille des ægithalidés, l'unique représentante en Amérique du Nord et du genre Psaltriparus.
La sous-espèce melanotis est également appelée mésange masquée.
Les mésanges buissonnières vivent en groupes jusqu'à 40 individus et les mâles célibataires aident les couples avec leurs enfants. Source : Wingspan
Psaltriparus minimus
La mésange buissonnière (Psaltriparus minimus) ou orite buissonnière, est une espèce de passereaux de la famille des ægithalidés, l'unique représentante en Amérique du Nord et du genre Psaltriparus.
La sous-espèce melanotis est également appelée mésange masquée.
répartitionIl codibugnolo americano (Psaltriparus minumus (Townsend, 1837)) è un uccello passeriforme della famiglia Aegithalidae, fra i quali rappresenta l'unica specie ascritta al genere Psaltriparus Bonaparte, 1850[2].
Il nome scientifico del genere, Psaltriparus, deriva dalla crasi delle parole Psaltria e Parus: il nome della specie, minimus, deriva dal latino e significa "il più piccolo", in riferimento alle dimensioni contenute di questi uccelli.
Misura 10–11 cm di lunghezza, per 4,5-6 g di peso[3].
Si tratta di uccelletti dall'aspetto attorondato e robusto, muniti di grossa testa arrotondata con becco corto e conico, ali arrotondate e coda piuttosto lunga e dall'estremità squadrata.
Il piumaggio è dominato dal grigio, più scuro su testa (in particolare le guance, soprattutto nelle popolazioni interne), dorso, ali e coda (su queste ultime due parti la livrea si scurisce ulteriormente, sfumando nel nerastro), mentre petto e fianchi sono di color grigio cenere e gola e ventre sono grigio-biancastri.
Nel codibugnolo americano è presente un dimorfismo sessuale ben riconoscibile, coi maschi che presentano fronte, vertice e nuca che mostrano sfumature bruno-rossicce, presenti (ma più attenuate) anche sul petto, sui fianchi, sulle remiganti e sulla coda.
I maschi delle sottospecie di codibugnolo americano dell'area di confine tra il Messico e gli Stati Uniti d'America cominciano a mostrare livrea della testa più scura rispetto a quelle settentrionali: tale area scurisce sempre più man mano che si procede verso sud, fino a tendere al nero nelle popolazioni più meridionali.
Il becco e le zampe sono di colore nerastro in ambedue i sessi: gli occhi sono invece di colore bruno scuro nei maschi e giallo chiaro nelle femmine.
Si tratta di uccelletti molto attivi e vivaci, dalle abitudini di vita essenzialmente diurne, che vivono in gruppetti familiari che contano meno di una decina d'individui, ma che non di rado si aggregano a stormi misti in compagnia di altri uccelli, come le cince e le parule, passando la maggior parte della giornata alla ricerca di cibo fra alberi e cespugli, per poi far ritorno verso sera su posatoi comuni ben nascosti fra la vegetazione arborea, dove passare la notte al riparo dalle intemperie e da eventuali predatori.
Il codibugnolo americano è un uccello piuttosto vocale, sebbene i suoi richiami siano semplici e monotoni: durante la ricerca del cibo, i vari componenti di un gruppo si tengono in costante contatto vocale mediante corti ed aspri richiami.
La dieta del codibugnolo americano è in larga parte insettivora, componendosi perlopiù di insetti, ragni ed altri piccoli invertebrati reperiti fra il fogliame: questi uccelli si nutrono anche di materiale di origine vegetale (bacche e granaglie), sebbene piuttosto raramente, mentre la loro abitudine di ispezionare le galle di piccole dimensioni è verosimilmente collegata alla ricerca delle larve che in esse si annidano[3].
Si tratta di uccelli monogami, le cui coppie durante le varie tappe dell'evento riproduttivo vengono aiutate dagli altri membri del gruppo d'appartenenza (in genere giovani appartenenti a covate precedenti e non ancora allontanatisi definitivamente).
La maggior parte delle nidificazioni avviene durante il mese di aprile, con divergenze da tale valore dovute generalmente a ragioni di carattere climatico e che possono spostare la stagione riproduttiva dalla fine di febbraio alla metà di luglio[3].
Il nido è pendente e a forma di sacco: la sua costruzione (sebbene la maggior parte del lavoro tocchi alla femmina riproduttrice) è a carico di tutti i membri del gruppo, che per edificarlo si servono di ragnatele e licheni, foderando la camera di cova interna con piumino e pelo.
All'interno del nido la femmina depone 2-7 uova, che cova alternandosi con gli altri membri del gruppo per circa 12 giorni[4], al termine dei quali schiudono pulli ciechi ed implumi.
I nidiacei vengono imbeccati e accuditi da tutti i membri del gruppo: in tal modo, essi s'involano a circa due settimane e mezzo di vita. Tuttavia, i giovani rimangono per mesi coi genitori, non di rado aiutandoli nelle operazioni riproduttive della stagione successiva.
La speranza di vita di questi uccelli si aggira attorno agli 8 anni[4].
Come intuibile dal nome comune, il codibugnolo americano vive in Nordamerica, del quale occupa un'ampia porazione centrale e occidentale che va dall'estremo sud-ovest del Canada (Vancouver ed aree limitrofe) a sud attraverso tutta la West Coast fino alla Baja California, ad est attraverso il Gran Bacino fino al Texas centrale e occidentale e a sud attraverso tutto il Messico (tranne le aree montuose centrali) fino a Chimaltenango, nel centro del Guatemala.
L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalle aree boschive con copertura cespugliosa sottostante, preferendo le aree di chaparral a predominanza di quercia e pino con sottobosco a ginepro, ma dimostrandosi piuttosto adattabile e risultando reperibile dalle aree secche e semiaride a sparsa vegetazione arbustiva alle foreste montane subtropicali, alla foresta a galleria, alle piantagioni e coltivazione, fino alle aree urbane alberate come parchi e giardini.
Se ne riconoscono dieci sottospecie[2]:
Esemplare della sottospecie plumbeus nello Utah.
Maschio della sottospecie personatus a Città del Messico.
La tassonomia della specie non è ancora stata del tutto chiarita: se ne riconoscono tre gruppi filetici (minimus della costa pacifica, plumbeus dell'interno e melanotis del sud dell'areale), da alcuni trattati come specie a sé stanti (Psaltriparus minimus, P. plumbeus e P. melanotis) in virtù del fatto che essi si sovrappongono in alcune zone (come il Texas o la California) senza però meticciarsi (sebbene almeno nell'area di Fort Davis, dov'è presente una popolazione meticcia da alcuni classificata come sottospecie a parte, P. m. lloydi[3]) e che soprattutto plumbeus si dimostra geneticamente piuttosto divergente delle altre due[5], che per contro mostrano variazione clinale continua in direttrica NW-SE: le varie sottospecie non mostrano tuttavia differenze rilevanti a livello di vocalizzazioni[6].
Lo status tassonomico delle popolazioni della sottospecie iulus del Messico centrale è ancora incerto[3].
Il codibugnolo americano (Psaltriparus minumus (Townsend, 1837)) è un uccello passeriforme della famiglia Aegithalidae, fra i quali rappresenta l'unica specie ascritta al genere Psaltriparus Bonaparte, 1850.
De struikmees (Psaltriparus minimus) is een zangvogel uit de familie Aegithalidae (staartmezen).
Deze soort telt 10 ondersoorten:
De struikmees (Psaltriparus minimus) is een zangvogel uit de familie Aegithalidae (staartmezen).
Krattmeis (Psaltriparus minimus) er en fugl i stjertmeisfamilien.
Krattmeis (Psaltriparus minimus) er en fugl i stjertmeisfamilien.
Raniuszek amerykański[4] (Psaltriparus minimus) – gatunek małego ptaka z rodziny raniuszków. Występuje w Ameryce Północnej. Najmniejszy amerykański ptak wróblowy.
Raniuszek amerykański został po raz pierwszy opisany w roku 1837 przez J. K. Townsenda, który po raz pierwszy obserwował ten gatunek przy rzece Kolumbia w maju 1835 roku. Początkowo nadał mu nazwę Parus minimus[5]. W monotypowym rodzaju Psaltriparus, do którego obecnie należy, umieścił go Karol Lucjan Bonaparte w roku 1850. Podgatunki można podzielić na 3 grupy:
Miejsca występowania wyżej wymienionych grup pokrywają się w Kalifornii i Teksasie[6]. George Burritt Sennett opisał także podgatunek lloydi w kanionie Limpia niedaleko Fort Davis w Teksasie[7], jednak ptaki te okazały się być mieszańcami podgatunków plumbeus i któregoś z tych, które również występują na południu w Teksasie. W Kalifornii, podgatunki plumbeus oraz nominatywny tworzą mieszańce z P.m. californicus przy wschodniej stronie gór Sierra Nevada[6]. Obecnie wyróżnia się 10 podgatunków[8][6][4]:
Całkowity zasięg występowania raniuszka amerykańskiego szacowany jest na 2 680 tys. km²[9]. Zasiedla głównie zachodnie Stany Zjednoczone i Meksyk. Występuje od Vancouver poprzez Wielką Kotlinę, niziny i pogórza Kalifornii aż do południowego Meksyku i Gwatemali. W USA pospolicie występuje w Kalifornii, lokalnie Idaho i południowy Oregon. Rzadszy w Utah i Arizonie. W Nevadzie zasiedla wschodnią stronę gór Sierra Nevada[10].
Występuje w otwartych terenach leśnych z dębami, lasach sosnowo-jałowcowych, górskich lasach z drzewami z rodzaju Cercocarpus (różowate)[11], przyrzecznych zagajnikach, zboczach porosłych osiką i bylicą oraz ogrodach z krzewami. W regionie Arizony może zasiedlać nieco suchsze tereny[12]. Często odwiedzają także tereny podmiejskie i parki. W trakcie zimy ptaki z terenów górskich mogą schodzić na niższe tereny, jednak generalnie jest to ptak osiadły[13]. Spotykany na wysokościach 1200–3600 m n.p.m.[9].
Najmniejszy amerykański ptak z podrzędu śpiewających (Oscines). Od występujących w Ameryce Północnej gatunków sikor raniuszka amerykańskiego odróżniają małe rozmiary – mierzy 10–11 cm – i długi ogon. Dorosłe osobniki są szare, z wierzchu szarooliwkowe, z małym dziobem. Pióra okrywające uszy brązowe, głowa szara z wierzchu. U podgatunków z wybrzeży występuje brązowa czapeczka. Dorosłe samice mają jasne oczy, pozostałe osobniki ciemnobrązowe. Nogi i dziób cechuje kolor czarny. Masa ciała samic jest większa niż samców – około 6,1 g, u osobników męskich wynosi ona około 5,5 g. Długość ciała samców to ok. 11 cm, samicy 10,75 cm[14]. Młode osobniki podobne do dorosłych, jedynie osobniki występujące na południowym zachodzie mają czarną plamkę na piórach okrywowych w okolicach uszu. U samic barwa tęczówki zmienia się na jasną kilka tygodni po opierzeniu się[15]. Rozpiętość skrzydeł wynosi 18 cm[16].
Gatunkami podobnymi do Psaltriparus minimus są: sikora górska (Poecile gambeli), żółtoliczek (Auriparus flaviceps), sikora brunatna (Poecile rufescens), sikora kalifornijska (Baeolophus inornatus), sikora mysia (Baeolophus ridgwayi), siwuszka ciemnobrewa (Polioptila caerulea), mysikrólik złotogłowy (Regulus satrapa) oraz sikora jasnoskrzydła (Poecile atricapillus)[17].
Raniuszek amerykański porusza się lotem falistym z nagłymi uderzeniami skrzydeł. Jest ptakiem towarzyskim, porusza się w stadach liczących około 40 ptaków. W trakcie szukania pożywienia skryty. Żywi się głównie małymi insektami i pająkami, ale zjada także oliwki z drzew z rodzaju Olea, nasiona wierzb z rodzaju Salix i jagody. Żeruje na zewnętrznych gałęziach krzewów i drzew, często zawisając głową w dół[16].
Ptaki w stadzie utrzymują kontakt głosowy. Śpiew to cienkie, brzęczące, szczebioczące sir-r-r-rrrrr[18].
Ptaki zaczynają formować pary późnym styczniem lub wczesnym lutym. Także w lutym para dokonuje wyboru miejsca na gniazdo. Terytorium ma powierzchnię 1,4 ha (14 000 m²)[19]. Mieści się zazwyczaj na wysokości 2–3,5 m, na drzewie lub krzewie, np. daglezji zielonej, żarnowcu miotlastym, głogu (rodzaj Crataegus), świerku sitkajskim, olszy Alnus rubra, klonie okrągłolistnym, brzozach, żywotniku olbrzymim, krzewie Holodiscus discolor, jeżynie z gatunku Rubus spectabilis i dereniu z gatunku Cornus nuttallii[20]. Budowa gniazda o masie ok. 28 g zajmuje ptakom 13–51 dni, jednak ze względów pogodowych może się przedłużyć[21]. Przypomina ono długą skarpetę o długości 20–25 cm. Budulec stanowią porosty, zielony mech, pajęczyny, trawy oraz włosie, rzadko także sznurki i papier. Wnętrze wysłane jest miękką materią roślinną i piórami[20].
Zazwyczaj w jednym lęgu jest 5–7 jaj, choć znajdywano także lęgi liczące ich po 14–15. Prawdopodobnie nie były złożone przez jedną samicę. Są barwy białej, bez wzorów i plamek, z małym połyskiem lub bez połysku. Przeciętne wymiary to 13,7 na 10,1 mm. Okres inkubacji to około 12 dni. Rozpoczyna się od złożenia ostatniego jaja lub dzień wcześniej. Wysiadują zarówno samiec, jak i samica. Pisklęta po wykluciu są nagie i mają zamknięte oczy, które otwierają się do siódmego dnia[22]. Młode przebywają w gnieździe 14–15 dni[20].
Raniuszek amerykański (Psaltriparus minimus) – gatunek małego ptaka z rodziny raniuszków. Występuje w Ameryce Północnej. Najmniejszy amerykański ptak wróblowy.
Buskmes[2] (Psaltriparus minimus) är en nordamerikansk fågel i familjen stjärtmesar inom ordningen tättingar.[3]
Buskmes placeras som enda art i släktet Psaltriparus. Den delas in i elva underarter med följande utbredning:[3]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1]
Buskmes (Psaltriparus minimus) är en nordamerikansk fågel i familjen stjärtmesar inom ordningen tättingar.
Psaltriparus minimus là một loài chim thuộc chi đơn loài Psaltriparus trong họ Aegithalidae.[2] Bạc má bụi sinh sống ở rừng mở hỗn hợp, thường có chứa các cây sồi và khu rừng thấp có nhiều bụi rậm mọc tầng dưới; chúng cũng sống ở công viên và các khu vườn. Nó là một loài định cư quanh năm của miền Tây Hoa Kỳ và Tây Nguyên bộ phận của Mexico, từ Vancouver qua Đại bồn địa và vùng đất thấp và đồi của California tới miền nam Mexico và Guatemala.
Psaltriparus minimus là một loài chim thuộc chi đơn loài Psaltriparus trong họ Aegithalidae. Bạc má bụi sinh sống ở rừng mở hỗn hợp, thường có chứa các cây sồi và khu rừng thấp có nhiều bụi rậm mọc tầng dưới; chúng cũng sống ở công viên và các khu vườn. Nó là một loài định cư quanh năm của miền Tây Hoa Kỳ và Tây Nguyên bộ phận của Mexico, từ Vancouver qua Đại bồn địa và vùng đất thấp và đồi của California tới miền nam Mexico và Guatemala.