La Marĉotroglodito, Longbeka cistotoro aŭ Longbeka marĉotroglodito, (Cistothorus palustris) estas malgranda birdo de la familio de Trogloditedoj en Ameriko. Ĝi estas foje nomata Longbeka cistotoro por distingi ĝin el la Mallongbeka cistotoro, konata ankaŭ kiel Mallongbeka marĉotroglodito.
Plenkreskuloj havas brunajn suprajn partojn kun helbrunaj ventro kaj flankoj kaj blankaj gorĝo kaj brusto. La dorso estas nigra (malkutime ĉe trogloditedoj) kun blankaj strioj. Ili havas malhelan (brunnigra) kronon kun blanka linio superokula kaj mallonga maldika beko. La flugilplumoj kaj vosto (kutime levata) estas malhele striitaj.
La kanto de la masklo estas laŭta pepado uzita por sciigi posedon de teritorio; okcidentaj maskloj havas plei varian kantaron.
La reprodukta habitato de la Marĉotroglodito, kiel ties nomo sugestas, estas marĉoj kun alta kreskaĵaro kiaj tifao en Nordameriko. En okcidenta Usono, kelkaj birdoj estas loĝantaj birdoj. Aliaj birdoj migras al marĉoj kaj salmarĉoj de suda Usono kaj Meksiko.
Tiuj birdoj manĝas aktive en vegetaĵaro, foje ekflugsaltante por kapti insektojn dumfluge. Ili manĝas ĉefe insektojn, sed ankaŭ araneojn kaj helikojn.
La nesto estas ovoforma bulko ligita al marĉoplantaro, kun flanka enirejo. La ino demetas kutime 4–6 ovojn, kvankam tiu nombro povas gami el 3 al 10.[1] La masklo konstruas multajn neuzatajn nestojn en sia teritorio; li povas pikorompi ovojn de aliaj birdoj nestumantaj najbare.
Tiu birdo estas ankoraŭ komuna, kvankam ties nombroj malpliiĝis pro perdo de taŭga humideja habitato. Sekigado de marĉoj povas kaŭzi lokan formorton. Ankoraŭ tiu specio estas tiom disvastigata ke oni povas konsideri ĝin Ne Minacata laŭ la kriterioj de la IUCN.
La Marĉotroglodito, Longbeka cistotoro aŭ Longbeka marĉotroglodito, (Cistothorus palustris) estas malgranda birdo de la familio de Trogloditedoj en Ameriko. Ĝi estas foje nomata Longbeka cistotoro por distingi ĝin el la Mallongbeka cistotoro, konata ankaŭ kiel Mallongbeka marĉotroglodito.
Plenkreskuloj havas brunajn suprajn partojn kun helbrunaj ventro kaj flankoj kaj blankaj gorĝo kaj brusto. La dorso estas nigra (malkutime ĉe trogloditedoj) kun blankaj strioj. Ili havas malhelan (brunnigra) kronon kun blanka linio superokula kaj mallonga maldika beko. La flugilplumoj kaj vosto (kutime levata) estas malhele striitaj.
La kanto de la masklo estas laŭta pepado uzita por sciigi posedon de teritorio; okcidentaj maskloj havas plei varian kantaron.
La reprodukta habitato de la Marĉotroglodito, kiel ties nomo sugestas, estas marĉoj kun alta kreskaĵaro kiaj tifao en Nordameriko. En okcidenta Usono, kelkaj birdoj estas loĝantaj birdoj. Aliaj birdoj migras al marĉoj kaj salmarĉoj de suda Usono kaj Meksiko.
Tiuj birdoj manĝas aktive en vegetaĵaro, foje ekflugsaltante por kapti insektojn dumfluge. Ili manĝas ĉefe insektojn, sed ankaŭ araneojn kaj helikojn.
La nesto estas ovoforma bulko ligita al marĉoplantaro, kun flanka enirejo. La ino demetas kutime 4–6 ovojn, kvankam tiu nombro povas gami el 3 al 10. La masklo konstruas multajn neuzatajn nestojn en sia teritorio; li povas pikorompi ovojn de aliaj birdoj nestumantaj najbare.
Tiu birdo estas ankoraŭ komuna, kvankam ties nombroj malpliiĝis pro perdo de taŭga humideja habitato. Sekigado de marĉoj povas kaŭzi lokan formorton. Ankoraŭ tiu specio estas tiom disvastigata ke oni povas konsideri ĝin Ne Minacata laŭ la kriterioj de la IUCN.
