dcsimg

Kaketoe ( Afrikaans )

provided by wikipedia AF

’n Kaketoe is lid van een van 21 spesies papegaaie in die voëlfamilie Cacatuidae, die enigste familie in die superfamilie Cacatuoidea. Saam met die Psittacoidea (ware papegaaie) en Strigopoidea (groot Nieu-Seelandse papegaaie), maak hulle die orde Psittaciformes (papegaaie) uit. Die familie kom hoofsaaklik in Australasië voor, van die Filippyne en die Oos-Indonesiese eilande van Wallacea tot in Nieu-Guinee, die Solomon-eilande en Australië.

Kaketoes kan uitgeken word aan hul kuiwe en geboë snawels. Hul vere is gewoonlik minder kleurryk as dié van ander papegaaie – hulle is wit, grys of swart met dikwels gekleurde kenmerke aan die kuif, wange of stert. Hulle is gewoonlik groter as ander papegaaie, maar die kokketiel, die kleinste spesie, is ’n klein voël. Die filogenetiese posisie van die kokketiel is steeds onopgelos, behalwe dat dit een van die vroegste takke van die kaketoelyn is. Die oorblywende spesies word in twee hoofklades ingedeel. Die vyf groot, swart kaketoes van die genus Calyptorhynchus vorm een tak. Die tweede en grootste tak bestaan uit die genus Cacatua, wat 11 spesies wit kaketoes en vier monotipe-genera bevat wat vroeër afgetak het.

Beskrywing

Kaketoes eet sade, bolle, knolle, vrugte, blomme en insekte. Hulle soek dikwels in groot swerms kos, veral op die grond. Hulle is monogaam en maak neste in boomholtes. Sommige spesies word reeds deur habitatverlies geraak, veral weens ’n tekort aan geskikte boomholtes vir neste nadat volgroeide bome afgekap is. Ander spesies het goed aangepas by die menslike omgewing en word in die landbou as ’n plaag beskou.

Kaketoes in ’n gewilde voël om aan te hou, maar dis moeilik om in hul behoeftes te voorsien. Die kokketiel is die maklikste en gewildste om aan te hou. Die onwettige handel in wilde kaketoes dra by tot die afname van sommige spesies se getalle in die natuur.

Morfologie

 src=
Twee helmkaketoes in Australië (die mannetjie is die een met die rooi kopvere).

Kaketoes is gewoonlik sterk geboude, medium tot groot papegaaie; hulle word tussen 30 en 60 cm lank en weeg tussen 300 en 1 200 g. Een spesie, die kokketiel, is egter heelwat kleiner en skraler – hulle word sowat 32 cm lank (insluitende die lang, gepunte stertvere) en weeg omtrent 80 tot 100 g.[2][3][4][5] Die beweegbare kuiwe, wat by alle kaketoes teenwoordig is, is by sommige spesies skouspelagtig;[6] dit word gelig wanneer die voël land nadat dit gevlieg het of wanneer dit geprikkel is.[7] Kaketoes het baie van ander papegaaie se eienskappe, soos die kenmerkende gekrulde snawel en sigodaktiele voete, met die middelste twee tone wat vorentoe wys en die buitenste twee tone agtertoe.[8] Hulle verskil van papegaaie in die gebrek aan regop kuiwe en die eienskap wat die helder blou en helder groen by ware papegaaie veroorsaak.[5]

Nes ander papegaaie het kaketoes kort bene en gebruik hulle dikwels hul snawel as ’n derde ledemaat wanneer hulle deur takke beweeg. Hulle het gewoonlik lang, breë vlerke en vlieg vinnig, tot 70 km/h.[9] Ander kaketoes het korter, ronder vlerke en vlieg stadiger.[9] Die groot snawels word aangevul deur ’n groot, gespierde tong wat help om sade in die bek te manipuleer.[2]

Die meeste spesies se vlerke is swart, grys of wit. Sommige het klein gekleurde dele, dikwels geel, pienk en rooi en gewoonlik op die kop of stert.[10] Die vere van die twee geslagte is in die meeste spesies dieselfde, met die grootste geslagsdimorfisme in die helmkaketoe en die twee spesies swart kaketoes in die subgenus Calyptorhynchus.[11]

Kaketoes stryk hul vere dwarsdeur die dag glad. Hulle verwyder vuilheid en olierigheid en laat die vere weer reg lê. Hulle stryk ook mekaar se vere glad wat moeilik bereikbaar is. Ververing is stadig en ingewikkeld. Swart kaketoes se vliegvere word skynbaar een-een vervang en duur twee jaar. Ander voëls se ververing duur korter: soms net ses maande.[12]

Stem

Die kakatoe se stem is hard en skril.[2] Dit dien verskeie doele, insluitende om individuele voëls uit te ken, ander te waarsku teen gevaar, ’n bui aan te dui en ’n swerm bymekaar te hou. Die gebruik en getal roepe verskil van spesies tot spesie; sommige het tot 15 roepe, terwyl ander minder het. Sommige, soos die helmkaketoe, is relatief stil maar het sagte gromroepe wanneer hulle hul kleintjies voer.

Soms kommunikeer kaketoes oor lang afstande deur met ’n stok op ’n dooie tak te slaan.[13] Hulle maak ook ’n kenmerkende sisgeluid wanneer hulle bedreig word.[7]

Verwysings

  1. ICZN (2000). “Opinion 1949. Cacatua Vieillot, 1817 and Cacatuinae Gray, 1840 (Aves, Psittaciformes): conserved.”. Bulletin of Zoological Nomenclature: 66–67.
  2. 2,0 2,1 2,2 Rowley, Ian (1997). "Family Cacatuidae (Cockatoos)". In del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew; Sargatal, Jordi (reds.). Handbook of the Birds of the World. Volume 4, Sandgrouse to Cuckoos. Barcelona: Lynx Edicions. pp. 246–69. ISBN 978-84-87334-22-1.
  3. Forshaw 2006, p. plate 1
  4. Forshaw 2006, p. plate 6
  5. 5,0 5,1 Cameron 2007, p. 1.
  6. Cameron 2007, p. 57
  7. 7,0 7,1 Forshaw & Cooper 1978, p. 110
  8. Cameron 2007, p. 69.
  9. 9,0 9,1 Cameron 2007, p. 67.
  10. Cameron 2007, p. 58.
  11. Cameron 2007, p. 61.
  12. Cameron 2007, p. 68.
  13. (2003) “The breeding biology of palm cockatoos (Probosciger aterrimus): a case of a slow life history”. Journal of Zoology 261 (4): 327–39. doi:10.1017/S0952836903004175.

Bronne

  • Cameron, Matt (2007). Cockatoos. Collingwood, VIC, Australia: CSIRO Publishing. ISBN 978-0-643-09232-7.
  • Forshaw, Joseph M. (2006). Parrots of the World; an Identification Guide. Geïllustreer deur Frank Knight. Princeton University Press. ISBN 978-0-691-09251-5.
  • Forshaw, Joseph Michael; Cooper, William T. (1978). Parrots of the world (2nd uitg.). Melbourne: Lansdowne Editions. ISBN 978-0-7018-0690-3.
  • Cayley, Neville William; Lendon, Alan H. (1973). Australian parrots: in field and aviary. Sydney: Angus & Robertson. ISBN 978-0-207-12424-2.

Eksterne skakels

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia skrywers en redakteurs
original
visit source
partner site
wikipedia AF

Kaketoe: Brief Summary ( Afrikaans )

provided by wikipedia AF

’n Kaketoe is lid van een van 21 spesies papegaaie in die voëlfamilie Cacatuidae, die enigste familie in die superfamilie Cacatuoidea. Saam met die Psittacoidea (ware papegaaie) en Strigopoidea (groot Nieu-Seelandse papegaaie), maak hulle die orde Psittaciformes (papegaaie) uit. Die familie kom hoofsaaklik in Australasië voor, van die Filippyne en die Oos-Indonesiese eilande van Wallacea tot in Nieu-Guinee, die Solomon-eilande en Australië.

Kaketoes kan uitgeken word aan hul kuiwe en geboë snawels. Hul vere is gewoonlik minder kleurryk as dié van ander papegaaie – hulle is wit, grys of swart met dikwels gekleurde kenmerke aan die kuif, wange of stert. Hulle is gewoonlik groter as ander papegaaie, maar die kokketiel, die kleinste spesie, is ’n klein voël. Die filogenetiese posisie van die kokketiel is steeds onopgelos, behalwe dat dit een van die vroegste takke van die kaketoelyn is. Die oorblywende spesies word in twee hoofklades ingedeel. Die vyf groot, swart kaketoes van die genus Calyptorhynchus vorm een tak. Die tweede en grootste tak bestaan uit die genus Cacatua, wat 11 spesies wit kaketoes en vier monotipe-genera bevat wat vroeër afgetak het.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia skrywers en redakteurs
original
visit source
partner site
wikipedia AF

Cacatuidae ( Asturian )

provided by wikipedia AST

Les cacatúes son les 21 especies d'aves psitaciformes que pertenecen a la familia Cacatuidae, la única familia de la superfamilia Cacatuoidea. Al pie de les superfamilies Psittacoidea (loros verdaderos) y Strigopoidea (loros de Nueva Zelanda) formen l'orde de les Psittaciformes. L'allugamientu de les cacatúes nuna familia separada ye un fechu que nun s'alderica, anque munchos otros aspeutos de los llinaxes de los psitaciformes vivos nun tán resueltos. La familia ta distribuyida principalmente por Australasia, estendiéndose dende les Filipines y les islles d'Indonesia oriental que pertenecen a la Wallacea hasta Nueva Guinea, Australia y les islles Salomón. El so nome provien de la pallabra malaya pa designar a estes aves: kaka(k)tua, que de la mesma, según distintes versiones, pue ser que venga de kaka, «loru», y tuwah, que ye una voz imitativa del so cantar; o bien, de kakak, «hermana», y tua, «vieya», significando daqué según «hermana mayor».

Les cacatúes reconócense darréu pol so carauterísticu penachu de plumes eréctiles. Comparten delles carauterístiques colos loros, como'l so fuerte picu curvu y el so pie zigodáctilo, esto ye, con dos deos empobinaos palantre y dos escontra tras. De media son más grandes que los loros, anque la cacatúa ninfa, la especie menor del grupu, ye una ave de pequeñu tamañu. El so plumaxe xeneralmente ye de colores menos llamativos que los sos parientes los loros, yá que son predominantemente blanques, grises o negres, con dalgún otru color más vivu que suel concentrase nes plumes de la cresta, les mexelles o la cola. El xéneru Cacatua consta de 11 especies de cacatúes de plumaxe blancu. La cacatúa galah, de color rosa y gris, y la cacatúa abanderada, rosa y blanca tán cercanamente emparentaes. Los cinco especies del xéneru Calyptorhynchus son cacatúes grandes de color negru. Los trés especies que queden (la grande y negra cacatúa enllutada, y les principalmente grises cacatúa gang-gang y cacatúa ninfa) tán rellacionaes col restu de cacatúes en cañes evolutives basales non del tou establecíes.

Les cacatúes suelen alimentase de granes, tubérculos, bulbos, frutos, flores y inseutos. Con frecuencia alimentar en grandes bandaes, principalmente cuando lo faen nel suelu. Les cacatúes son monógames y añeren en buecos de los árboles. Delles especies de cacatúes viéronse afeutaes adversamente pola perda d'hábitat, particularmente pol amenorgamientu de llugares de anidamiento cuando los árboles de gran tamañu son valtaos. Sicasí otres especies afixéronse bien a los cambeos realizaos por humanos y son consideraes plagues pa l'agricultura.

Son mascotes populares, al igual que los loros, a pesar de ser difíciles de curiar, ser ruidoses y tender a ser menos manses qu'estos. La cacatúa ninfa ye por enforma la especie de cacatúa más frecuente en cautividá y tamién la de cuidos más fáciles. Les cacatúes blanques son más comunes en cautividá que les negres. Delles especies tán amenaciaes por sufrir el tráficu d'especies y ser prindaes na naturaleza con destín a ser mascotes.

Taxonomía

 src=
 src=
Les cacatúes enllutaes tienen un picu fuerte y les mexelles coloraes. Son les cacatúes de mayor tamañu yá que miden ente 55–60 cm de llargu y 910–1200 g.[1]

El grupu de les cacatúes foi primeramente definíu como una subfamilia, Cacatuinae, dientro de la familia de los loros, Psittacidae, pol naturalista inglés George Robert Gray en 1840, con Cacatua como xéneru tipu.[2] Esti grupu foi alternativamente consideráu como una familia o una subfamilia por diversu autoridaes. L'ornitólogu estauxunidense James Lee Peters na so obra de 1937 Check-list of Birds of the World, y Sibley y Monroe en 1990 caltener como una subfamilia, ente que l'espertu en loros Joseph Forshaw clasificar como familia en 1973.[3] Estudios d'ADN posteriores indicaron que la primer caña en dixebrase de los loros ancestrales foi la superfamilia de los loros de Nueva Zelanda, Strigopoidea, siguíos poles cacatúes (superfamilia Cacatuoidea), agora un grupu bien definíu o clado, dixebráu de los loros verdaderos, la superfamilia Psittacoidea, qu'entós se diversificaron en toles especies de loros, papagayos, cotorres y periquitos estendíes pol hemisferiu sur.[4][5][6][7][8][9]

Les rellaciones ente caúna de les especies de cacatúes nun tán dafechu desvelaes, y los datos disponibles nun sofiten la división de la familia en subfamilies.[10] Fueron especialmente difíciles los allugamientos de la cacatúa gang gang (Callocephalon fimbriatum) y la cacatúa ninfa (Nymphicus hollandicus). El llabrador y ornitólogu aficionáu John Courtney reparó en 1996, qu'a diferencia de les demás cacatúes, los xuveniles d'estos dos especies banciaben les sos cabeces cuando mendigueaban comida como los loros.[11] El investigadores estauxunidenses David M. Brown y Catherine A. Toft secuenciaron y compararon el so ADN mitocondrial en 1999, y atoparon que dambes especies taben emparentaes más cercanamente col xéneru de cacatúes negres que coles cacatúes blanques.[12] Esto oldeaba col allugamientu propuestu por y ornitólogu australianu Richard Schodde de la cacatúa gang gang nuna subfamilia Cacatuinae al pie de les cacatúes blanques,[13] y colos analises realizaos pol investigador Dwi Astuti d'un segmentu de β-fibrinogenes de les cacatúes, que tamién asitiaba a la cacatúa gang gang ellí.[14]

Los xéneros Eolophus, Lophochroa y Cacatua formen un clado estremáu.[4][5][8][12][14][15] Les especies d'esti clado presenten hipomelanismo y nun amuesen dimorfismu sexual. Les rellaciones dientro del clado tán bien establecíes, col xéneru Eolophus (cacatúa galah) como una caña basal de los otor dos xéneros Lophochroa y Cacatua que seríen los más estrechamente emparentaos ente sigo.[12][14] El xéneru Cacatua ye de la mesma estremáu en dos subxéneros Licmetis y Cacatua, esti postreru denomináu de cutiu como cacatúes blanques,[16] anque'l términu cacatúes blanques tamién s'aplica al xéneru completu,[17] ya inclusive a tol clado.[18]

Los seis especies restantes tienen el plumaxe predominantemente negru. D'elles la cacatúa enllutada tien el so propiu xéneru Probosciger y baxa de la caña más antigua de la familia de les cacatúes. Los cinco especies del xéneru Calyptorhynchus son denominaes comúnmente cacatúes aciages,[16] y estrémase en dos subxéneros —Calyptorhynchus y Zanda. El primer grupu presenta dicromatismo sexual, una y bones el plumaxe de les sos femes llistáu de manera prominente.[19] Amás dambos son estremables poles diferencies nes llamaes de pidimientu de comida cuando son xuveniles.[11]

El rexistru fósil de les cacatúes ye inclusive más llindáu qu'el de los loros, yá que solo conozse un ancestru de cacatúa auténtica: una especie de Cacatua, probablemente perteneciente al subxéneru Licmetis, de principios del Miocenu (fai 16–23 millones d'años) atopada nos depósitos de Riversleigh, Australia.[20] Anque parcialmente los restos paecer a la cacatúa cavadora y a la cacatúa galah.[21] Apaecieron en Melanesia, güesos subfósiles d'especies de Cacatua qu'aparentemente nun sobrevivieron a los primeros asentamientos de los humanos en Nueva Caledonia y Nueva Irlanda.[22][23] L'efeutu d'estos fósiles nel estudiu de la evolución y filoxenia de les cacatúes ye bastante llindada, anque los fósiles de Riversleigh dexen datar provisionalmente la bifurcación de les subfamilies.

Familia Cacatuidae

Filoxenia y rellaciones de la superfamilia Cacatuoidea.[4][5][6][12] Los paréntesis alredor del nome de l'autoridá indica que orixinalmente taba nun xéneru distintu, el nome ente paréntesis tres el nome xenéricu indica'l subxéneru.

Plantía:Clado/Cacatuidae

Morfoloxía

 src=
Cacatúa galerita en cautividá esplegando la so cresta mariella.

Les cacatúes xeneralmente son aves de tamañu de mediu a grande y de complexón achaparrada, con un llargor que bazcuya dende los 30–60 cm y un pesu d'ente 300–1200 g, anque una especie, la cotorra ninfa ye considerablemente menor y más llixera que les demás, con un llargor de 32 cm (incluyíes les llargues plumes de la so cola) y pesa ente 80–100 g.[1][24][25][26] El penachu eréctil de la parte cimera de la so cabeza ta presente en toles especies, siendo espectacular en munches d'elles.[27] Alzar cuando se posen tres el vuelu o cuando tán escitaes.[28] Les cacatúes comparten munches carauterístiques colos loros, como los sos picos curvados y los sos deos zigodáctilos, ye dicir colos dos deos centrales dirixíos palantre y los dos llaterales escontra tras.[29] Sicasí estrémense d'ellos en dellos calteres, como la presencia de vesícula y otros detalles anatómicos, como a l'ausencia de la testura de Dyck na estructura de les plumes, que provoca'l colores azules y verdes intensos de los loros verdaderos.[26]

Como los loros, les cacatúes tienen les pates curties, fuertes garres y muévense caminando,[26] y de cutiu usen el so picu como tercer pata cuando engaten poles cañes. Xeneralmente tienen ales llargues y anches qu'usen nos sos rápidos vuelos, qu'algamen velocidaes d'hasta 70 km/h rexistráu poles cacatúes galah.[30] Los miembros del xéneru Calyptorhynchus y les grandes cacatúes blanques, como la cacatúa galerita y la cacatúa abanderada, tienen ales más curties y arrondaes, polo que realicen vuelos más lentos.[30]

 src=
Pareya de cacatúes gang gang n'Australia (machu cola cabeza colorada). Les cacatúes empareyar mientres enforma tiempu.

Les cacatúes tienen un picu grande, que caltienen afiláu rallando los sos quexales una contra otra cuando tán en reposu. L'acción del picu complementar con una llingua grande y musculoso que lu ayudar a manipoliar les granes pa poder descascarillarlas antes de come-y les.[24] Mientres el descascarillado el quexal inferior aplica la presión, la llingua caltién la grana nel llugar fayadizu y el quexal cimeru actúa d'incla. La rexón ocular del craniu ta reforzada aguantar los músculos que mueven los quexales de llau a llau.[26] El picu de los machos de cacatúa son polo xeneral llixeramente mayores que los de les sos femes correspondientes, siendo esta diferencia bastante marcada nes cacatúes enllutaes.[31]

El plumaxe de les cacatúes tien colores menos vivos qu'el de los loros, yá que les sos especies suelen ser de color negru, gris o blancu. Munches especies tienen pequeñes zones de colores llamativos, de cutiu marielles, roses o coloraes, xeneralmente nel penachu o la cola.[32] La cacatúa galah y la cacatúa abanderada son les que tienen tonos roses na mayor parte del so cuerpu.[33] Delles especies tienen zones desnudes ensin plumes con intensos colores alredor de los güeyos (aru perioftálmico) y na cara, como'l gran llurdiu coloráu de la cacatúa enllutada, esta zona desnuda ye más llindada n'otres especies de cacatúes blanques, como les pertenecientes al subxéneru Licmetis.[33] Los plumaxes de machos y femes son similares na mayoría de les especies. El plumaxe de la fema de cotorra ninfa ye más apagáu qu'el del machu, pero'l dimorfismu sexual más acentuáu dar na cacatúa gang gang y los dos especies de cacatúes del xéneru Calyptorhynchus, la cacatúa colirroja y la cacatúa polenca.[31] El color del iris difier en delles especies, siendo rosado o colloráu nes femes de les cacatúes galah y abanderada, y pardu acoloratáu nes femes d'otres especies de cacatúes blanques. Tolos machos tienen l'iris de color pardu escuru.[31]

 src=
Garra izquierda d'una cacatúa blanca garrando los barrotes de la xaula colos sos deos cigodáctilos, llaterales empobinaos escontra tras y centrales palantre.

Les cacatúan caltienen el so plumaxe en bon estáu afechándose con frecuencia a lo lardo del día. Quítense la suciedá y la grasa y asítiense les barbes de les plumes col picu. Tamién afechen a otros individuos les plumes a les que ye difícil algamar. Les cacatúes producen aceite d'afecháu na glándula uropígea y aplicar estregando cola so cabeza o les plumes yá engrasadas. Les cacatúes producen polvu de plumón nunes plumes especializaes de la zona lumbar, y distribuyir por tol so cuerpu col afecháu.[34]

La muda del plumaxe ye bien lenta y complexa. Les cacatúes negres paecen sustituyir les plumes de vuelu d'una nuna, durando la so muda completa dos años. Esti procesu ye muncho más curtiu n'otres especies, como la cacatúa galah y la cacatúa picofina, que tarden dambes alredor de seis meses n'anovar les sos plumes de vuelu.[34]

Soníos

Les vocalizaciones de les cacatúes son altes y chillonas.[24] Sírven-yos pa delles funciones, como dexa-yos reconocese ente sigo, indicar los estaos d'ánimu, caltener la cohesión de les bandaes y d'alvertencia cuando defenden el nial. L'usu de les llamaes y el númberu d'elles varien según les especies; la cacatúa aciaga de picu curtiu tien siquier 15 llamaes distintes, sicasí otres como la cacatúa abanderada tien menos. Dalgunes como la cacatúa gang gang son comparativamente silencioses anque realicen llamaes curties a manera de gurníu cuando s'alimenten. Amás de les vocalizaciones les cacatúes enllutaes comunicar a grandes distancies cutiendo con palos nes cañes muertes.[35] Les especies de cacatúes tamién producen un siseo carauterísticu cuando se les amenaza.[28]

Distribución y hábitat

 src=
La cacatúa de les Tanimbar ta confinada nes islles Tanimbar d'Indonesia.

Les cacatúes tienen una área de distribución muncho más acutáu que los loros. Distribuyéndose naturalmente solo por Australasia.[24] Once de les 21 especies atópense solo n'Australia, ente que siete especies atópense solo nes islles de Filipines, Indonesia, Papúa Nueva Guinea y les islles Salomón. Curiosamente nenguna especie de cacatúa atópase en Borneo (a pesar de tar presentes nes cercanes Palawan y Célebes) o munches islles del Pacíficu,[36] anque s'atoparon restos fósiles en Nueva Caledonia.[22]

 src=
La cacatúa galah estender pola mayor parte d'Australia.

Tres especies ocupen tantu Nueva Guinea como Australia.[37] Delles especies tienen una distribución amplia como la cacatúa galah que ta presente na mayor parte d'Australia, ente qu'otres especies tienen distribuciones amenorgaes, confinaes en pequeñes partes del continente, como la cacatúa aciaga de picu llargu n'Australia suroccidental, o en pequeños grupos d'islles, como la cacatúa de les Tanimbar, que ta confinada nes islles Tanimbar d'Indonesia. Delles cacatúes fueron introducíes por fuercia fuera de la so área de distribución natural en llugares como Nueva Zelanda, Singapur, Ḥong Kong y Paláu,[38] amás dos especies de cacatúes d'Australia fueron introducíes en partes del continente que nun formaben parte de la so área de distribución natural.

Les cacatúes ocupen una gran cantidá de hábitats dende los montes de les rexones subalpinas a los manglares. Sicasí nenguna especie atópase en toos ellos.[39] Les especies más estendíes,[24] como les cacatúes galah y ninfa,[40] son especialistes d'espacios abiertos que s'alimenten de les granes de ferver.[24] De cutiu son voladores rabiones que realicen grandes desplazamientos, siendo nómades. Hai bandaes que se mueven per grandes árees del interior australianu, en busca de granes coles qu'alimentase, y d'otros recursos alimenticios. Les seques pueden forzar a les bandaes de les zones más grebes a movese más allá de les zones de cultivu.[40] Otres especies de cacatúes como la cacatúa polenca, vive nos montes, les pluviselvas, nes carbes ya inclusive nos montes montanos. La cacatúa filipina vive nos manglares, la so ausencia nel norte de Luzón pue tar rellacionada con a falta de montes de manglares ellí.[41] Les cacatúes qu'habiten nos montes xeneralmente son sedentaries yá que los sos suministros d'alimentu son estables y predecibles.[42] Delles especies afixéronse bien a los hábitats modificaos polos humanos, y atópense nes zones agrícoles ya inclusive nes ciudaes.[43]

Comportamientu

Les cacatúes son diurnes, y precisen la lluz del día p'atopar el so alimentu.[24] Nun son de los primeres madrugadores, sinón qu'esperen hasta que'l sol caliente los sos llugares de descansu de mano a alimentase. Polo xeneral toles especies son bien sociales, y suelen folgar, alimentase y movese en ruidoses bandaes. El tamañu de les bandaes dependen de la disponibilidad de comida. En tiempos de bayura les bandaes son pequeñes, de menos de cien aves, ente que cuando hai seques o otres adversidaes climátiques, les bandada crecen y pueden contener miles d'individuos. El récor ta rexistráu nuna bandada de 32.000 cacatúes sanguínees en Kimberley. Les especies que viven n'espacios abiertos formen bandaes más grandes que les que viven en zones forestales.[44]

Toles especies precisen perchas de descansu que tean asitiaos cerca de bebederos, anque munches especies pueden movese grandes distancies ente los llugares de descansu y les zones d'alimentación.[45] Les cacatúes tienen dellos métodos carauterísticos pa bañase, pueden colgar pámpana abaxo o volar so l'agua, o aletear contra les fueyes moyaes de les copes de los árboles.[28]

Nun estudiu publicáu en 2015 pola Universidá de Viena llegar a la conclusión de que delles cacatúes yeren capaces de faer deducciones lóxiques por esclusión d'otres posibilidaes.[46] [47]

Alimentación

 src=
Les cacatúes picofinas pueden cavar col so picu pa llograr alimentu.

Les cacatúes aliméntense versátilmente y peracaben una gran variedá d'alimentos principalmente d'orixe vexetal. Les granes formen parte de la dieta de toles especies y pueden abrir colos sos grandes y fuertes picos. Les cacatúes galah, les pequeñes cacatúes blanques y delles cacatúes negres aliméntense principalmente nel suelu, les demás aliméntense principalmente nos árboles.[24] Les especies que s'alimenten nel suelu tienden a alimentase en bandaes, moviéndose en grupos compactos onde les granes tán concentraes, y en files esvalixaes cuando la comida ta más espardíes.[48] Prefieren les zones abiertes onde la visibilidá ye bona. La cacatúa cavadora y la cacatúa picofina tienen picos llargos pa cavar en busca de tubérculos y raigaños, y les cacatúes abanderaes dan vueltes alredor de les carbaces australianes (Emex australis) p'atopar y sacar les sos partes soterrañes.[49]

Munches especies alimentar nes copes de los árboles, aprovechando les serotinies (los almacenes d'una gran cantidá de granes en conos y boles gomosos de dalgunes les plantes de los xéneros Eucalyptus, Banksia y Hakea), una carauterística de la vexetación de les rexones seques australianes. Esti tipu de frutos son inaccesibles pa munches especies, y son recoyíos principalmente poles cacatúes y los loros, y el royedores de les rexones tropicales. Les cacatúes pueden abrir los conos más grandes colos sos fuertes picos, pero son demasiáu duros pa otros animales pequeños.[50] Munchos frutos y granes que tán nos estremos de les cañes delgaes que nun pueden ser soportar el pesu de les cacatúa, pero estes doblar escontra sigo p'algamar el so alimentu.[51]

Ente que delles cacatúes son xeneralistas y tomen un ampliu espectru d'alimentos, otros son especialistes. La cacatúa polenca especializóse nos conos de los árboles del xéneru Allocasuarina, prefiriendo les de la especie, A. verticillata. Garren los conu y partir col picu y saquen les granes cola llingua.[52] Delles especies atrapen gran cantidá d'inseutos, particularmente en dómina de cría, y de fechu la mayor parte de la dieta de la cacatúa aciaga coliamarilla componer los inseutos. El so gran picu sírvelos pa estrayer los bárabos de la madera podre. El tiempu que les cacatúes tienen que pasar buscando alimentu varia según les estaciones.[51] Mientres les dómines de bayura solo precisen unes poques hores al día, na mañana y la tarde, y pasen el restu del tiempu folgando o afechándose nos árboles, pero pel iviernu tienen que pasar la mayor parte del día buscando comida. Les cacatúes amonten les sos necesidaes alimenticies mientres la estación de cría, asina que pasen más tiempu buscando comida mientres esta dómina. Les cacatúes tienen buches grandes que-yos dexen almacenar la comida antes de retirase a los árboles.[53] Mientres los periodos difíciles les cacatúes espleguen la versatilidad de la so dieta, mover a más distancia p'atopar comida, peracaben más plantes verdes y delles especies usen los sos picos pa cavar en busca de cormos.

Reproducción

 src=
Pollos de cacatúa blanca criaos a mano pa ser mascotes.

Les cacatúes son monógames y los sos llazos de pareya pueden durar munchos años. Munches d'elles empareyar nes sos bandaes antes d'algamar el maduror sexual, y nun críen hasta a lo menos un añu dempués. Les femes críen per primer vegada a una edá d'ente los trés y siete años, y los machos de cutiu más tarde. El maduror sexual retrásase por que los individuos puedan desenvolver les sos habilidaes pa criar a los pollos, que ye más enllargada que n'otres aves. Los pollos de delles especies permanecen al pie de los sos padres hasta un añu.[54] Les cacatúes tamién presenten fidelidá al llugar de anidación, tornando al llugar onde añeraron n'años consecutivos.[35] El cortexu xeneralmente ye simple, especialmente al establecese la pareya. Nes cacatúes negres namái prodúcense alimentaciones de cortexu. Les pareyes establecíes s'afechen mutuamente, anque toles demás formes de cortexu producen antes de la incubación, posiblemente pa reforzar los llazos de pareya.[55]

Como la mayoría de los loros les cacatúes añeren nos buecos de los árboles,[56] que nun son capaces d'escavar elles mesmes.[57] Estos buecos formar pola cayida o frayatu de les cañes, la descomposición producida polos fungu, y l'actividá de termites y otros inseutos, amás de los fechos polos picatueros onde asolapen les sos árees de distribución.[58] En munchos llugares estos buecos son escasos y oxetu de disputa, tantu colos miembros de la so especie como con otres especies animales.[59] Polo xeneral les cacatúes escueyen buecos solo un pocu mayores qu'ellos mesmos, polo que les especies de distintu tamañu corresponderán-yos buecos de distintu tamañu. Si tienen a oportunidá d'escoyer les cacatúes prefieren añerar a unos 7 o 8 metros del suelu,[58] y cerca de l'agua y la comida.[60]

Rellenen los buecos onde añeren con palitos, corteces y cañes con fueyes. Los güevos de les cacatúes son ovalaos y primeramente blancos una y bones el so allugamientu fai qu'el camuflaje seya innecesariu.[61] Anque s'escolorar a midida que avanza la incubación. Los tamaños bazcuyen dende los 55x37 mm na cacatúa enllutada y la cacatúa colirroja a los 26x19 mm de la cacatúa ninfa.[61] El tamañu de la puesta varia na familia. Les cacatúes enllutaes y otres cacatúes grandes ponen un solu güevu, y les especies más pequeñes ponen ente dos y ocho huevos. El suministru d'alimentu inflúi de forma importante nel tamañu de la puesta.[62] Delles especies pueden realizar una segunda puesta si la primera fracasa.[63] Alredor del 20% de los güevos de la puesta nun son fértiles.[64] Los llabores d'incubación y cría pueden recayer tanto solu nes femes nel casu de les cacatúes negres, o ser compartida por dambos sexos como pasa nel restu de les especies. Nel casu de les cacatúes negres, el machu suministra alimentos a la fema delles vegaes a día. Los pollos de toles especies tán cubiertos por plumón amarellentáu, sacante los de la cacatúa enllutada que nacen desnudos.[65] Los tiempos d'incubación de les cacatúes dependen del tamañu de les especies: la más pequeña la cacatúa ninfa tien un periodu d'incubación d'unos 20 díes ente que la gran cacatúa aciaga piquicorta guara los güevos hasta 29 díes.[24]

El periodu de anidación tamién varia según les especies, siendo más llargos los de les especies más grandes. Tamién-yos afecten factores ambientales y estacionales, y hai competencia ente los pollos de les especies que ponen más d'un güevu. Les cacatúes ninfa dexen el nial tres 5 selmanes y les cacatúes enllutaes tres 11 selmanes.[24] Mientres permanecen nel buecu cubrir col plumaxe de xuveniles. De primeres les plumes de les ales y cola crécen-yos adulces pero amóntense en cuanto apaecen les plumes primaries. Los pollos algamen rápido un 80–90% del pesu d'un adultu, consiguiendo dos tercios d'esti tamañu antes d'abandonar el buecu del nial, anque darréu inda-yos tien que crecer daqué les plumes de les ales y cola p'algamar les dimensiones de los adultos.[66] Les tases de crecedera de los pollos, amás del númberu de pollos que dexen el nial sufren l'impautu del amenorgamientu de los suministros alimenticios o la climatoloxía adversa.[67]

Depredadores y amenaces

Esisten rexistros de que los ferres pelegrinos y aguililla australina atrapen cacatúes galahs, y reparóse al águila coraxosa matando cacatúes sulfúreas.[68] Los güevos y los pollos son vulnerables a munches amenaces. Delles especies de llagartu monitor (Varanus) pueden engatar a los árboles y enfusar nos buecos onde hai niales, tamién los atrapa'l cárabo de les pagodes en Filipines, royedores como l'aguarón xigante de cola blanca,[69] la pitón amatista australiana, el verdugu negru y la zarigüella australiana. Amás les cacatúes galah y les cacatúes sanguínees compiten pel espaciu de anidación coles cacatúes polenques, rexistrándose que maten a los pollos d'esta postreres últimes en islla Canguro. Les nubes intenses tamién pueden anubrir los buecos y afogar a los pollos, amás de que l'actividá de les termites o los inseutos furadores pueden colapsar la estructura interna del nial.[70]

Como los loros les cacatúes pueden trate afeutaes pola enfermedá del picu y les plumes de los psitaciformes. Esta infeición vírica causa la perda de plumes y la malformación del picu, y amenorga la inmunidá xeneral de l'ave. Prevalez particularmente nes cacatúes sulfúreas, les cacatúes sanguínees, les galah y hasta la fecha rexistróse en 14 especies. Anque ye pocu probable un impautu significativu nes grandes poblaciones naturales esta enfermedá puede ser una gran amenaza pa les poblaciones pequeñu y estresáu.[71]

Les cacatúes blanques y sulfúreas pueden ser infectaes pol protozóu Haemoproteus. Amás afayóse una cacatúa infectada pol parásitu de la malaria, Plasmodium, nun analís d'amueses fecales nel parque ornitolóxicu Loru Sexi d'Almuñécar, en Granada.[72] Como los loros amazónicos y los guacamayos les cacatúes pueden desenvolver papillomes na cloaca. Desconozse la posibilidá de producir cáncer nelles, yá que ye un causante, anque s'aislló'l papilloma virus nun loru gris que lo carecía.[73]

Rellación colos humanos

 src=
Una cacatúa galerita nun balcón de Sydney.

Les actividaes humanes tuvieron efeutos positivos en delles especies de cacatúes y negativos n'otres. Munches especies d'especies comedores de granu d'espacios abiertos beneficiáronse enforma de los cambeos producíos polos homes en mediu ambiente, al amontar la cantidá de recursos alimenticios y suministru d'agua, y afixéronse bien a la dieta de vexetales foranos. Esti beneficiu paez acutase a les especies australianes, una y bones les especies d'espacios abiertos fuera d'Australia nun se fixeron más abondosos. Sicasí les especies predominantemente forestales sufrieron en gran midida la destrucción de les sos hábitats, sobremanera les que tienen una dieta especializada y nun pudieron afaese incorporporando a la so dieta los vexetales exóticos. Anque ye una esceición notable la cacatúa aciaga de cola mariella del este d'Australia.[74]

Plagues

Delles especies de cacatúes pueden convertise en plagues pa l'agricultura.[75] Dacuando contrólase'l so númberu cazándoles, con venenu o prindándoles para gasearlas. Tamién s'utilicen métodos non letales p'apangar los sos daños como, asustalos, manipoliar el so hábitat y apurri-yos depósitos d'alimentu señuelo o sacrificar delles colleches que-yos distrayigan de la collecha principal. Les cacatúes pueden ser cafiantes nes zones urbanes porque destrúin elementos de los edificios. Na naturaleza caltienen el so picu mordiendo la madera, polo que nes zones suburbanas pueden morder los muebles d'esterior, los marcos de les puertes y ventanes,[43] y destrúin con facilidá les maderes decoratives como la del cedru coloráu occidental.[76] Tamién pueden estropiar el cableaxe esternu y les plaques solares,[43] les antenes de televisión y les antenes parabóliques.[76] Un negociu nel centru de Melbourne sufrió repetidamente a les cacatúes galeritas qu'arrincaben el sellante de silicona de les ventanes.[77] Les cacatús galahs y les colirrojas pulguen los cables llétricos de les zones rurales, y tamién estrocen les lones.[77] Fora d'Australia la cacatúa de les Tanimbar ye considerada una plaga na islla Yamdena onde afara los campos de maíz.[78]

 src=
Cacatúes galeritas estrozando los marcos de les ventanes d'un centru comercial.

En 1995 el gobiernu del estáu de Victoria publicó un informe sobre los problemes causaos poles cacatúes picofinas, galeritas y galahs, los trés especies qu'al pie de la cacatúa sanguínea tienen grandes poblaciones en crecedera, por beneficiase de los cambeos antropogénicos del mediu. Pola mor l'informe, retiróse-yos la proteición, so ciertes circunstancies, y dexóse que fueren esaniciaes cuando causaren daños serios nos árboles, viñeos, güertos, reserves de recréu o cultivos comerciales.[79] Los daños incluyíos nel informe non solo mentaben los cultivos de ceberes, frutes y güertos, sinón tamién les estroces en cases ya infraestructures de comunicación.[80] La cacatúa galerita foi declarada plaga de l'agricultura n'Australia Occidental, onde fuera introducida como especie d'avicultura. Les cacatúes pueden estropiar ente otros cultivos los de sorgo, maíz, xirasol, garbanzos. Amás pueden esfoyar los árboles ornamentales de los parques y xardinos y enllenar de fuexos en busca de comida los campos deportivos y los hipódromos.[81] N'Australia Meridional onde les bandaes pueden constar de dellos miles d'aves de les especies citaes ta catalogada como especie non protexía y acusar d'esfoyar los ocalitos coloraos y otros árboles nativu y ornamental onde se posen, estropiar les cubiertes de los silos de granu, los cables y tapajuntas de los edificios, comese la semienta de los pebidales y fadiar colos sos berros.[82]

Tamién se rexistraron daños causaos por delles especies y subespecies rares. La cacatúa aciaga piquicorta, un endemismu d'Australia Occidental en peligru d'estinción, considérase una plaga de los plantíos de pinos onde muerde la caña guía de los polliscos causando que se curven los tueros polo que s'amenorga'l valor de la so madera.[83] Tamién se sabe qu'estropien los cultivos de frutes y frutos secos,[84] y aprendieron a esplotar los cultivos de Colza.[85] Les cacatúa aciaga piquilarga, tamién endémiques d'Australia Occidental, puede resultar una plaga pa los güertos de mazanes y peres, onde destrúi les frutes al estrayer les sos granes.[83] La cacatúa de Muir, la subespecie nominal de la cacatúa cavadora, tamién foi declarada una plaga pa l'agricultura d'Australia Occidental, amás de catalogada nacionalmente como vulnerable y na llexislación del estáu como «rara o de probable estinción».[86]

Estáu de caltenimientu

Según la UICN y BirdLife International siete especies de cacatúa tán consideraes especies vulnerables o de catalogación peor, una ta cerca de l'amenaza.[88][89] D'estos dos especies, la cacatúa filipina y sulfúrea tán consideraes n'apeligro críticu.[90]

 src=
La cacatúa oftálmica ye un endemismu de Nueva Bretaña consideráu especie vulnerable.[91]

Les principales amenaces pa les cacatúes son la destrucción d'hábitat y el tráficu d'especies selvaxes. Toles cacatúes dependen de los árboles p'añerar y son vulnerables a la so desapaición, amás munches especies tienen necesidaes específiques o viven en pequeñes islles o s'atopen n'árees de distribución amenorgaes, faciéndo-yos vulnerables a la perda d'estos hábitats.[92] Les cacatúes son mascotes populares, y la so captura y tráficu amenació a delles especies. Ente 1983 y 1990, Esportáronse 66,654 cacatúes moluqueñas dend'Indonesia, una cantidá que nun cunta les que fueron prindada pal comerciu llocal y l'esportación illegal.[93] En consecuencia la captura de munches especies prohibióse, anque'l so tráficu sigue illegalmente. Les aves son puestes en xaules o tubos de bambú y tresportaes en barcos fuera d'Indonesia y Filipines.[94] Non solo se trafica con especies rares d'Indonesia, tamién se realiza con especies rares y comunes de cacatúes d'Australia. Les aves son sedaes y empaquetadas pa ser escondíes nos equipaxes de los vuelos internacionales.[94] La mortalidá ye bien alta (30%) y pollo ta amontándose'l tráficu de güevos, más fáciles d'esconder nel cuerpu. Créese que'l tráficu ta entamáu por redes entamaes que saquen especies australianes del continente de la mesma qu'introducen guacamayos en sentíu contrariu.[95]

Toles especies de cacatúes menos la cacatúa ninfa tán protexíes pola Convención sobre'l Comerciu Internacional d'Especies Amenaciaes de Fauna y Flora Monteses (CITES), qu'acuta la importación y esportación d'especies selvaxes. Cinco especies de cacatúes (con toles sos subespecies) — la cacatúa de les Tanimbar (Cacatua goffiniana), la cacatúa filipina (Cacatua haematuropygia), la cacatúa moluqueña (Cacatua moluccensis), la cacatúa sulfúrea (Cacatua sulphurea) y la cacatúa enllutada (Probosciger aterrimus)— tán protexíes pol apéndiz I de CITAR. El restu, menos la ninfa, tán protexíos pol apéndiz II cITAR.[96]

Avicultura

 src=
La cacatúa ninfa ye la cacatúa más pequeña y más espublizada como mascota.

Apreciaes pol so aspeutu, intelixencia y personalidá atrayente,[24] sicasí les cacatúes pueden ser mascotes problemátiques.[97] Xeneralmente nun asonsañen la voz humana tan bien como los loros,[98] anque la cacatúa sanguínea destaca como parlanchina habilidosa.[99] Sábese que al ser aves qu'aprienden por imitación les cacatúes monteses pueden aprender a falar como los humanos de mascotes escapaes que s'integren na so bandada.[100]

Les cacatúes son aves sociales y tienen necesidaes sociales difíciles d'apurrir,[97] y pueden sufrir si caltiénense enxaulaes soles por llargos periodos de tiempu.[101] Les cacatúes de cutiu son bien candiales colos sos dueños y dacuando col restu de la xente, pero pueden esixir gran cantidá d'atención y curiaos. Amás el so intensu interés obliga a apurri-yos un continuu suministru d'oxetos colos que juguetear, por que los muerdan, desmonten y ruempan. Les cacatúes en cautividá como los loros puedes sufrir d'aburrición que los conduza a realizar movimientos repetitivos o a arrincase les plumes. L'arrincáu de plumes producir por alteraciones psicolóxiques.[102] Otru de los sos principales inconvenientes ye que suelen dar doliosos mordigaños,[103] y emiten berros estridentes y caltriantes.[104] Les cacatúes moluqueñas y les especies de cacatúes blanques son particularmente cafiantes.[105][106] Toles cacatúes tienen les sos plumes cubiertes con un finu polvu que puede producir alerxa a delles persones.[103]

 src=
Una cacatúa moluqueña coles ales cortaes en cautividá.[107]

Polo xeneral les cacatúes pequeñes como les cacatúes galah y les de les Tanimbar son más fáciles de caltener como mascotes.[108] La pequeña cacatúa ninfa ye la más bono de curiar y son de llueñe la especie de cacatúa más frecuente en cautividá.[109][110] Consiguiéronse n'avicultura munches variedaes de color sos.[25] Nuna encuesta realizada pola asociación APPMA ente los dueños d'aves d'EEXX en 2003/04, el 39% teníen cacatúes ninfa, en comparanza con solo'l 3% que teníen otres especies de cacatúes.[111] Son más frecuentes n'avicultura les cacatúes blanques que les negres.[112] Raramente pueden vese cacatúes negres nos zoos europeos por cuenta de les restricciones a la esportación de la fauna montesa australiana, anque les aves confiscadas polos gobiernos fueron vencíes.[113]

Les cacatúes grandes pueden vivir ente 30 y 70 años dependiendo de la so especie y dacuando más, y les cacatúes ninfa viven unos 20 años. Asina que son mascotes que suponen un compromisu al llargu plazu pa los sos dueños. Pero esta llonxevidá ye considerada un aspeutu positivu porque amenorga los casos de fallecimientu de la mascota.[24] Les cacatúa más vieyes en cautividá ye un exemplar de cacatúa abanderada llamáu Cookie, que mora nel zoolóxicu Brookfield de Chicago, que tenía 78 años en 2011.[114] Una cacatúa moluqueña llamada King Tut que vivía nel zoolóxicu de San Diego cuasi llegó cuasi a los 69 cuando morrió en 1990, y una cacatúa enllutada llegó a los 56 nel zoolóxicu de Londres en 2000.[115] Sicasí esisten dellos rexistros d'aves más vieyes.[115] Cocky Bennett de Tom Ugly's Point en Sydney foi una famosa cacatúa galerita machu que llegó a algamar los 100 años. Perdiera les plumes y tuvo desnudu gran parte de la so vida.[116] Una cacatúa enllutada d'un zoo d'Australia algamó los 80 o 90 años,[35] y una cacatúa sanguínea sacáu d'un nial d'Australia central en 1904 inda taba vivu a finales de la décadad de los 1970.[68] En febreru del añu 2010, una cacatúa llamada Arthur llegó a los 90 años en viviendo mientres xeneraciones con una familia de Dalaguete, antes de ser lleváu zoo de Cebú.[117]

Dacuando vense cacatúes amaestradas nos zoos. Xeneralmente motívense menos cola comida qu'otres aves y respuenden meyor a los afalagos y los aponderamientos. Puede enseñase a les cacatúes a llevar arneses pa poder sacalos al esterior. Usóse a les cacatúes como animales de terapia, xeneralmente en residencies de vieyos.[118]

Les cacatúes de cutiu demuestren marcaes respuestes a los soníos musicales, y esisten numberosos videos onde baillen con músiques populares. Una investigación realizada en 2008 con una cacatúa galerita llamada Snowball amosó qu'esti individuu en particular realmente yera capaz de percibir el ritmu de la música y sincronizar los movimientos del so cuerpu col ritmu.[119]

Na cultura

Les cacatúes apaecen en cuadros del pintor húngaru Jakob Bogdani (1660–1724), que moraba n'Ámsterdam dende 1683 y dempués n'Inglaterra,[120] y tamién apaecen al pie de munches otres aves n'obres del pintor holandés Melchior d'Hondecoeter (1636–1695).[121] Tamién ye una cacatúa'l desafortunáu protagonista de la obra Esperimentu con un páxaru nuna bomba d'aire del pintor inglés Joseph Wright.[122] Les cacatúes tán ente los munchos animales y plantes australianos usaos como motivos decorativos na arquiteutura de la Federación de principios del sieglu XX.[123] Una visita a una tienda de mascotes de Camden Town en 1958 inspiró al pintor inglés William Roberts pa pintar Les cacatúes, que s'esibe na galería Tate Britain.[124][125] L'artista estauxunidense Joseph Cornell yera conocíu por asitiar cacatúes de papel recortáu nes sos obres.[126]

L'Asamblea llexislativa del territoriu de la capital austraiana adoptó a la cacatúa gang-gang como l'emblema oficial pa la fauna'l 27 de febreru 1997.[127] La sumida compañía aérea Impulse Airlines escoyó a una cacatúa galerita como mascota ya imaxe corporativa.[128] La cacatúa enllutada, que tien una forma de picu y coloración de la cara carauterísticos, úsase como símbolu de la organización World Parrot Trust.[129]

Dos drames policiacos de los años 1970 teníen protagonistes con cacatúes como mascotes. Na película de 1973 Serpico, Al Pacino tenía una cacatúa blanca, y na serie de televisión Baretta ver a Robert Blake con Fred, una cacatúa galerita.[130] La popularidá d'esti programa amontó la demanda de cacatúes como mascotes a finales d'esa década.[131]

Referencies

  1. 1,0 1,1 Forshaw 2006, p. llámina 1
  2. Gray, George Robert (1840). A List of the Xenera of Birds, with an indication of the typical species of each genus. R. & J.Y. Taylor, 53. Consultáu'l 2 de payares de 2009.
  3. Christidis & Boles 2008, p. 148
  4. 4,0 4,1 4,2 Wright TF, Schirtzinger EE, Matsumoto T, et al. (ochobre). «A multilocus molecular phylogeny of the parrots (Psittaciformes): support for a Gondwanan origin during the cretaceous». Molecular Biology and Evolution 25 (10). doi:10.1093/molbev/msn160. PMID 18653733.
  5. 5,0 5,1 5,2 de Kloet, RS; de Kloet SR. «The evolution of the spindlin gene in birds: Sequence analysis of an intron of the spindlin W and Z gene reveals four major divisions of the Psittaciformes». Molecular Phylogenetics and Evolution 36 (3). doi:10.1016/j.ympev.2005.03.013. PMID 16099384.
  6. 6,0 6,1 Tokita M, Kiyoshi T, Armstrong KN. «Evolution of craniofacial novelty in parrots through developmental modularity and heterochrony». Evolution & Development 9 (6). doi:10.1111/j.1525-142X.2007.00199.x. PMID 17976055.
  7. «Phylogenetic Relationships Within Parrots (Psittacidae) Inferred from Mitochondrial Cytochrome-bGene Sequences». Zoological Science 23. doi:10.2108/zsj.23.191. PMID 16603811.
  8. 8,0 8,1 Christidis L; Schodde R, Shaw DD, Maynes SF. «Relationships among the Australo-Papuan parrots, lorikeets, and cockatoos (Aves, Psittaciformes) – protein evidence». Condor 93 (2). doi:10.2307/1368946. http://elibrary.unm.edu/sora/Condor/files/issues/v093n02/p0302-p0317.pdf.
  9. Schweizer M, Seehausen O, Güntert M, Hertwig ST (March). «The evolutionary diversification of parrots supports a taxon pulsie model with multiple trans-oceanic dispersal events and local radiations». Molecular Phylogenetics and Evolution 54 (3). doi:10.1016/j.ympev.2009.08.021. PMID 19699808.
  10. Christidis & Boles 2008, p. 200
  11. 11,0 11,1 Courtney, J. «The juvenile food-begging calls, food-swallowing vocalisation and begging postures in Australian Cockatoos». Australian Bird Watcher 16. ISSN 0045-0316.
  12. 12,0 12,1 12,2 12,3 Brown DM, Toft CA. «Molecular systematics and biogeography of the cockatoos (Psittaciformes: Cacatuidae)». Auk 116 (1). ISSN 0004-8038.
  13. Schodde, R; Mason IJ (1997). en Houston WWK, Wells A: Zoological Catalogue of Australia 37.2. Melbourne, Victoria: CSIRO Publishing. ISBN 0-643-06456-7.
  14. 14,0 14,1 14,2 Astuti, D. A phylogeny of cockatoos (Aves: Psittaciformes) inferred from DNA sequences of the seventh intron of nuclear β-fibrinogen gene.. Graduate School of Environmental Earth Science, Hokkaido University, Japan. http://www.ees.hokudai.ac.jp/coe21/J/study/17RA/dwi.pdf.
  15. Adams M, Baverstock PR, Saunders DA, Schodde R, Smith GT. «Biochemical systematics of the Australian cockatoos (Psittaciformes: Cacatuinae)». Australian Journal of Zoology 32 (3). doi:10.1071/ZO9840363.
  16. 16,0 16,1 Christidis & Boles 2008, p. 151
  17. Forshaw & Cooper 1978, p. 124
  18. Cayley & Lendon 1973, p. 84
  19. Christidis & Boles 2008, p. 150
  20. Boles, Walter Y. «A new cockatoo (Psittaciformes: Cacatuidae) from the Tertiary of Riversleigh, northwestern Queensland, and an evaluation of rostral characters in the systematics of parrots». Ibis 135 (1). doi:10.1111/j.1474-919X.1993.tb02804.x.
  21. Waterhouse, DM. «Parrots in a nutshell: The fossil record of Psittaciformes (Aves)». Historical Biology 18 (2). doi:10.1080/08912960600641224.
  22. 22,0 22,1 Steadman, D (2006). Extinction and Biogeography in Tropical Pacific Birds. University of Chicago Press, 348. ISBN 0226771427.
  23. Steadman, D; White P, Allen J. «Prehistoric birds from New Ireland, Papua New Guinea: Extinctions on a large Melanesian island». Proceedings of the National Academy of Science 96 (5). doi:10.1073/pnas.96.5.2563. PMID 10051683. http://www.pnas.org/content/96/5/2563.full.pdf+html. Consultáu 'l 4 d'avientu de 2009.
  24. 24,00 24,01 24,02 24,03 24,04 24,05 24,06 24,07 24,08 24,09 24,10 24,11 Rowley, Ian (1997). "Family Cacatuidae (Cockatoos)". In Josep, del Fuexu; Andrew, Elliott; Jordi, Sargatal. Handbook of the Birds of the World. Volume 4, Sandgrouse to Cuckoos. Barcelona: Lynx Edicions. pp. 246–69. ISBN 84-873334-22-9.
  25. 25,0 25,1 Forshaw 2006, p. llámina 6
  26. 26,0 26,1 26,2 26,3 Cameron 2007, p. 1.
  27. Cameron 2007, p. 57.
  28. 28,0 28,1 28,2 Forshaw & Cooper 1978, p. 110
  29. Cameron 2007, p. 69.
  30. 30,0 30,1 Cameron 2007, p. 67.
  31. 31,0 31,1 31,2 Cameron 2007, p. 61.
  32. Cameron 2007, p. 58.
  33. 33,0 33,1 Cameron 2007, p. 59.
  34. 34,0 34,1 Cameron 2007, p. 68.
  35. 35,0 35,1 35,2 Murphy S, Legge S, Heinsohn R. «The breeding biology of palm cockatoos (Probosciger aterrimus): a case of a slow life history». Journal of Zoology 261. doi:10.1017/S0952836903004175.
  36. Cameron 2007, p. 86.
  37. Cameron 2007, p. 3.
  38. Styche, Andrew (2000). Distribution and behavioural ecology of the sulphur-crested cockatoo (Cacatua galerita L.) in New Zealand. Victoria University of Wellington.Plantía:Page needed
  39. Cameron 2007, p. 71.
  40. 40,0 40,1 Cameron 2007, pp. 103–4.
  41. Cameron 2007, p. 77.
  42. Cameron 2007, p. 104.
  43. 43,0 43,1 43,2 Proceedings Of The 4th International Symposium On Urban Wildlife Conservation.
  44. Cameron 2007, p. 126.
  45. Lindenmayer, DB. «Roosting of the Sulphur-Crested Cockatoo Cacatua galerita». Emu 96 (3). doi:10.1071/MU9960209.
  46. posibilidaes/ Cacatúes capaces de faer deducciones lóxiques por esclusión d'otres posibilidaes
  47. «Inference by Exclusion in Goffin Cockatoos (Cacatua goffini)» (inglés). journal.pon.0134894 (5 d'agostu de 2015). doi:10.1371/journal.pon.0134894. Consultáu'l 31 d'agostu de 2015.
  48. Cameron 2007, pp. 118–9.
  49. Cameron 2007, p. 113.
  50. Cameron 2007, pp. 116–7.
  51. 51,0 51,1 Cameron 2007, p. 114.
  52. Crowley, GM; Garnett S. «Food value and tree selection by Glossy Black-Cockatoos Calyptorhynchus lathami». Austral Ecology 26 (1). doi:10.1046/j.1442-9993.2001.01093.x.
  53. Cameron 2007, pp. 122–23.
  54. Cameron 2007, pp. 143–44.
  55. Saunders, DA. «The function of displays in the breeding of the White-tailed Black Cockatoo». Emu 74 (1). doi:10.1071/MU974043.
  56. Cameron, M. «Nesting habitat of the glossy black-cockatoo in central New South Wales». Biological Conservation 127 (4). doi:10.1016/j.biocon.2005.08.019.
  57. Cameron 2007, p. 129
  58. 58,0 58,1 Cameron 2007, p. 130
  59. Heinsohn, R; Murphy S, Legge S. «Overlap and competition for nest holes among eclectus parrots, palm cockatoos and sulphur-crested cockatoos». Australian Journal of Zoology 51 (1). doi:10.1071/ZO02003.
  60. Cameron 2007, p. 131.
  61. 61,0 61,1 Cameron 2007, p. 137.
  62. Cameron 2007, p. 138
  63. Cameron 2007, p. 139
  64. Cameron 2007, p. 147.
  65. Cameron 2007, pp. 139–40.
  66. Cameron 2007, p. 141.
  67. Cameron 2007, p. 143.
  68. 68,0 68,1 Forshaw & Cooper 1978, p. 29
  69. Wood GA. «Further field observations of the Palm Cockatoo Probsciger aterrimus in the Cape York Peninsula, Queensland». Corella 12 (2). http://www.aainsects.com.au/Pdf-papers-aainsects/Bird/bird-Cacat-3.pdf. Consultáu 'l 17 d'avientu de 2009.
  70. Cameron 2007, p. 149.
  71. «Threat Abatement Plan for Psittacine Beak and Feather Disease Affecting Endangered Psittacine Species». Department of the Environment and Heritage website. Department of the Environment and Heritage, Commonwealth of Australia (May 2005). Consultáu'l 7 d'avientu de 2009.
  72. Cordon, GP; Afitaos Praos A, Romero D, Sánchez Moreno M, Pontes A, Osuna A, Rosales MJ. «Intestinal and haematic parasitism in the birds of the Almunecar (Granada, Spain) ornithological garden». Veterinary Parasitology 165 (3–4). doi:10.1016/j.vetpar.2009.07.027. PMID 19682800. http://www.sciencedirect.com/science?_ob=ArticleURL&_udi=B6TD7-4WV15VV-5&_user=10&_coverDate=11%2F12%2F2009&_rdoc=1&_fmt=high&_orig=search&_sort=d&_docanchor=&view=c&_acct=C000050221&_version=1&_urlVersion=0&_userid=10&md5=8306998b974df10510fbad92252dc127.
  73. Proceedings of International Virtual Conferences in Veterinary Medicine: Diseases of Psittacine Birds.
  74. Cameron 2007, p. 153.
  75. B, Mary; Sinclair R. «Australian research on bird pests: impact, management and future directions». Emu 102 (1). doi:10.1071/MU01028.
  76. 76,0 76,1 Cameron 2007, p. 155.
  77. 77,0 77,1 Cameron 2007, p. 156.
  78. Cameron 2007, p. 160.
  79. «Victorian cockatoos. Victorian Department of Primary Industries Information Note». Department of Primary Industries website. The State of Victoria. Archiváu dende l'orixinal, el 17 de setiembre de 2007. Consultáu'l 10 d'avientu de 2009.
  80. Environment and Natural Resources Committee (Parliament of Victoria) (1995). Problems in Victoria caused by Long-billed Corellas, Sulphur-crested Cockatoos and Galahs. Victorian Government Printer.
  81. «Fauna Note Non.20: Little Corella». Western Australian Department of Environment and Conservation (24 de xunetu de 2007). Archiváu dende l'orixinal, el 29 de payares de 2015. Consultáu'l 10 d'avientu de 2009.
  82. «Little Corella (Cacatua sanguinea): Resource document». South Australian Department for Environment and Heritage (March 2007). Archiváu dende l'orixinal, el 25 de marzu de 2009. Consultáu'l 10 d'avientu de 2009.
  83. 83,0 83,1 Conserving Carnaby's black-cockatoo – future directions: proceedings from a conservation symposium, Perth, Western Australia, 2 July 2003. ISBN 0975142909. Archivado del original. Plantía:Citation error.
  84. «Calyptorhynchus latirostris». Species Profile and Threats Database. Department of the Environment, Water, Heritage and the Arts, Canberra. Consultáu'l 10 d'avientu de 2009.
  85. [[#CITEREFCameron 2007|Cameron 2007]], p. 22
  86. «Fauna Note Non.4 – Muir's Corella». Department of Environment and Conservation, Western Australia (12 d'avientu de 2007). Archiváu dende l'orixinal, el 29 de marzu de 2011. Consultáu'l 4 d'avientu de 2009.
  87. «Philippine Cockatoo – BirdLife Species Factsheet». BirdLife International. Consultáu'l 20 d'ochobre de 2009.
  88. «Data Zone: Search Species: Cockatoo». Birdlife International. Consultáu'l 8 de setiembre de 2011.
  89. «Data Zone: Search Species: Corella». Birdlife International. Consultáu'l 8 de setiembre de 2011.
  90. Cameron 2007, p. 178
  91. «Blue-eyed Cockatoo – BirdLife Species Factsheet». BirdLife International. Consultáu'l 8 de payares de 2009.
  92. Maron, M. «Agricultural change and paddock tree loss: Implications for an endangered subspecies of Rede-tailed Black-Cockatoo». Ecological Management & Restoration 6 (3). doi:10.1111/j.1442-8903.2005.00238.x.
  93. Kinnaird, M; O'Brien TG, Lambert FR, Purmias D. «Density and distribution of the endemic Seram cockatoo Cacatua moluccensis in relation to land use patterns». Biological Conservation 109 (2). doi:10.1016/S0006-3207(02)00150-7.
  94. 94,0 94,1 Cameron 2007, p. 164.
  95. Cameron 2007, p. 166.
  96. CITES (27 Apri 2011). Appendices I, II and III. Consultáu'l 8 de setiembre de 2011
  97. 97,0 97,1 Low 1999, p. 16
  98. Alderton, David (2003). The Ultimate Encyclopedia of Caged and Aviary Birds. London, England: Hermes House, 205. ISBN 1-84309-164-X.
  99. [[#CITEREFCayley Lendon 1973|Cayley & Lendon 1973]], p. 97
  100. "Birds of a feather talk together" Consultáu'l 15 de setiembre de 2011
  101. Low 1999, p. 23
  102. Garner, MM; Clubb SL, Mitchell MA, Brown L. «Feather-picking psittacines: histopathology and species trends». Veterinary Pathology 45 (3). doi:10.1354/vp.45-3-401. PMID 18487502. http://vet.sagepub.com/content/45/3/401.full. Consultáu 'l 7 d'avientu de 2009.
  103. 103,0 103,1 Athan 1999, p. 86.
  104. Athan 1999, p. 87.
  105. Athan 1999, p. 91
  106. Athan 1999, p. 92.
  107. Forshaw 2006, p. plate 4
  108. Cayley & Lendon 1973, p. 107
  109. Cayley & Lendon 1973, p. 112
  110. Athan 1999, p. 93
  111. Wool-N-Wings (2006). Bird Ownership Statistics in USA. Consultáu'l 10 de setiembre de 2011.
  112. Athan 1999, p. 84
  113. King CE, Heinhuis H, Brouwer K (18 d'avientu de 2007 (online)). «Management and husbandry of black cockatoos Calyptorhynchus spp in captivity». International Zoo Yearbook 37 (1). doi:10.1111/j.1748-1090.2000.tb00710.x.
  114. «Cookie Cockatoo 78th Birthday Celebration». Chicago Zoological Society. Archiváu dende l'orixinal, el 22 de xunu de 2011. Consultáu'l 26 de xunu de 2011.
  115. 115,0 115,1 Brouwer, K. «Longevity records for Psittaciformes in captivity». International Zoo Yearbook 37. doi:10.1111/j.1748-1090.2000.tb00735.x.
  116. Cayley & Lendon 1973, p. xxvi
  117. «90-year-old cockatoo eyes Guinness record». Cebu Daily News. INQUIRER.net (21 de febreru de 2010). Archiváu dende l'orixinal, el 24 de febreru de 2010. Consultáu'l 27 de febreru de 2010.
  118. Swift, W. Bradford. «The healing touch – animal-assisted therapy». Animals 16 (4).
  119. .
  120. Elphick, Jonathan (2004). Birds: The Art of Ornithology. London: Natural History Museum, 24. ISBN 1902686660.
  121. «Melchior d'Hondecoeter: Fowl». Rijksmuseum. Consultáu'l 12 d'avientu de 2009.
  122. «An Experiment on a Bird in the Air Pump». The National Gallery. Archiváu dende l'orixinal, el 24 de mayu de 2011. Consultáu'l 12 d'avientu de 2009.
  123. Fraser, Hugh (1989). The Federation House – Australia's Own Style. Willoughby, NSW: Weldon Publishing, 103. ISBN 1-86302-033-0.
  124. «The Cockatoos 1958». Tate Collection: William Roberts 1895–1980. Tate Gallery. Consultáu'l 12 d'avientu de 2009.
  125. King, A (abril de 2007). «Painting on a perch: parrots are an enduring theme in European art, as Averil King learned at an unusual exhibition at the Barber Institute». Apollo Magacín. http://www.highbeam.com/doc/1G1-162301748.html. Consultáu 'l 27 de setiembre de 2011.
  126. d'Harnoncourt, A (junio de 1978). «The Cubist Cockatoo: A Preliminary Exploration of Joseph Cornell's Homages to Juan Gris». Philadelphia Museum of Art Bulletin 74 (321). ISSN 00317314.
  127. «ACT Flags and Emblems». Chief Minister's Department, ACT Government. Consultáu'l 10 d'avientu de 2009.
  128. «Impulse Airlines Boeing 717–200 Cockatoo Takes Off For Home». Boeing (9 de xineru de 2001). Archiváu dende l'orixinal, el 5 d'agostu de 2010. Consultáu'l 10 d'avientu de 2009.
  129. «World Parrot Trust – Saving Parrots Worldwide». World Parrot Trust website. Consultáu'l 20 d'ochobre de 2009.
  130. Rosenfeld, Arthur (1989). Exotic Pets. New York: Simon & Schuster, 105. ISBN 0-671-47654-8.
  131. Boehrer, Bruce Thomas (2004). Parrot Culture: Our 2500-Year-Long Fascination with the World's Most Talkative Bird. University of Pennsylvania Press, 224. ISBN 0812237931.

Bibliografía

Enllaces esternos

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Cacatuidae: Brief Summary ( Asturian )

provided by wikipedia AST

Les cacatúes son les 21 especies d'aves psitaciformes que pertenecen a la familia Cacatuidae, la única familia de la superfamilia Cacatuoidea. Al pie de les superfamilies Psittacoidea (loros verdaderos) y Strigopoidea (loros de Nueva Zelanda) formen l'orde de les Psittaciformes. L'allugamientu de les cacatúes nuna familia separada ye un fechu que nun s'alderica, anque munchos otros aspeutos de los llinaxes de los psitaciformes vivos nun tán resueltos. La familia ta distribuyida principalmente por Australasia, estendiéndose dende les Filipines y les islles d'Indonesia oriental que pertenecen a la Wallacea hasta Nueva Guinea, Australia y les islles Salomón. El so nome provien de la pallabra malaya pa designar a estes aves: kaka(k)tua, que de la mesma, según distintes versiones, pue ser que venga de kaka, «loru», y tuwah, que ye una voz imitativa del so cantar; o bien, de kakak, «hermana», y tua, «vieya», significando daqué según «hermana mayor».

Les cacatúes reconócense darréu pol so carauterísticu penachu de plumes eréctiles. Comparten delles carauterístiques colos loros, como'l so fuerte picu curvu y el so pie zigodáctilo, esto ye, con dos deos empobinaos palantre y dos escontra tras. De media son más grandes que los loros, anque la cacatúa ninfa, la especie menor del grupu, ye una ave de pequeñu tamañu. El so plumaxe xeneralmente ye de colores menos llamativos que los sos parientes los loros, yá que son predominantemente blanques, grises o negres, con dalgún otru color más vivu que suel concentrase nes plumes de la cresta, les mexelles o la cola. El xéneru Cacatua consta de 11 especies de cacatúes de plumaxe blancu. La cacatúa galah, de color rosa y gris, y la cacatúa abanderada, rosa y blanca tán cercanamente emparentaes. Los cinco especies del xéneru Calyptorhynchus son cacatúes grandes de color negru. Los trés especies que queden (la grande y negra cacatúa enllutada, y les principalmente grises cacatúa gang-gang y cacatúa ninfa) tán rellacionaes col restu de cacatúes en cañes evolutives basales non del tou establecíes.

Les cacatúes suelen alimentase de granes, tubérculos, bulbos, frutos, flores y inseutos. Con frecuencia alimentar en grandes bandaes, principalmente cuando lo faen nel suelu. Les cacatúes son monógames y añeren en buecos de los árboles. Delles especies de cacatúes viéronse afeutaes adversamente pola perda d'hábitat, particularmente pol amenorgamientu de llugares de anidamiento cuando los árboles de gran tamañu son valtaos. Sicasí otres especies afixéronse bien a los cambeos realizaos por humanos y son consideraes plagues pa l'agricultura.

Son mascotes populares, al igual que los loros, a pesar de ser difíciles de curiar, ser ruidoses y tender a ser menos manses qu'estos. La cacatúa ninfa ye por enforma la especie de cacatúa más frecuente en cautividá y tamién la de cuidos más fáciles. Les cacatúes blanques son más comunes en cautividá que les negres. Delles especies tán amenaciaes por sufrir el tráficu d'especies y ser prindaes na naturaleza con destín a ser mascotes.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Kakadu ( Azerbaijani )

provided by wikipedia AZ
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visit source
partner site
wikipedia AZ

Kakadu: Brief Summary ( Azerbaijani )

provided by wikipedia AZ

Kakadu (lat. Cacatuidae, sinonimi Kakatoeidae) — Tutuquşukimilər dəstəsinə aid fəsilə.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visit source
partner site
wikipedia AZ

Kaketou ( Breton )

provided by wikipedia BR

Ar c'haketoued eo an evned a ya d'ober ar c'herentiad Cacatuidae hag a voe termenet e 1840 gant al loenoniour saoz George Robert Gray (1808-1872).

Doareoù pennañ

Ur gribell zo war o fenn ha gwenn eo o fluñv, gant arlivioù melen pe roz a-wechoù.

.

Tiriad

 src=
  • ██ Tiriad ar c'hCacatuidae.
  • Bevañ a reont en Aostralazia hag Okeania.

    Genadoù (renket diouzh an urzh filogenetek)

    Diouzh Doare 6.1 an IOC World Bird List[1] ez a seizh genad d'ober ar c'herentiad :


    Commons
    Muioc'h a restroù diwar-benn

    a vo kavet e Wikimedia Commons.

    Notennoù ha daveennoù

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia authors and editors
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia BR

    Kaketou: Brief Summary ( Breton )

    provided by wikipedia BR

    Ar c'haketoued eo an evned a ya d'ober ar c'herentiad Cacatuidae hag a voe termenet e 1840 gant al loenoniour saoz George Robert Gray (1808-1872).

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia authors and editors
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia BR

    Cacatua ( Catalan; Valencian )

    provided by wikipedia CA
    Crystal128-pipe.svg
    Aquest article o secció no cita les fonts o necessita més referències per a la seva verificabilitat.

    Cacatua és el nom comú d'un grup d'ocells que formen un tàxon el qual, depenent dels autors, és considerat la família dels cacatuids (Cacatuidae) o la subfamília dels cacatuins (Cacatuinae), dins l'ordre dels psitaciformes (Psittaciformes).

    Morfologia

    Les cacatues són psitaciformes de mitjans a grans, que poden mesurar 30 - 68 cm, sent Nymphicus hollandicus l'espècie més petita. Són ocells de bec massiu amb una cua més o menys llarga i una llengua musculosa. Tots presenten una cresta erèctil en la part anterior del cap que utilitzen en la comunicació. Aquesta cresta varia de formes, colors i grandària. Comparteixen nombroses característiques amb les altres espècies de l'ordre, com els dits zigodàctils i la forma del bec. Altres, però, són úniques, com la presència de la cresta erèctil, la presència de vesícula biliar i l'absència de determinats pigments al plomatge que els impedeix tenir plomes verdes o blaves.

    Hàbitat i distribució

    • Viuen a medis variats, des del bosc humit fins zones àrides de matolls.
    • Aquest tàxon té una distribució molt més restringida que els Psitàcids, ja que són originaris d'Austràlia i les illes veïnes. Onze espècies són endèmiques d'Austràlia, set ocupen Indonèsia, Nova Guinea i altres illes del Pacífic meridional. Tres espècies viuen tant a Austràlia com a Nova Guinea.

    Comportament

    La major part de les espècies de cacatues viuen en esbarts. Aquesta característica és aprofitada per a la cria en captiveri.

    Taxonomia

    La classificació de Sibley-Ahlquist, basada en anàlisis genètiques, va mostrar que la radiació evolutiva que va portar fins a l'aparició del grup no era tan antiga com s'havia suposat, i per això aquest autor les va considerar una subfamília dins dels psitàcids.

    A la major part de les classificacions però, les cacatues són considerades una família, seguint els treballs de David et Toft (1999) [1] i White et al. (2011).[2] Aquesta família ha estat classificada en 7 gèneres amb 21 espècies.[3]

    Referències

    1. David M. Brown i Catherine A. Toft. Molecular Systematics and Biogeography of the Cockatoos (Psittaciformes: Cacatuidae). 1999. The Auk. Vol. 116, No. 1, pp. 141-157
    2. NE White, MJ Phillips, MT Gilbert, A Alfaro-Núñez, E Willerslev, PR Mawson, PB Spencer, M Bunce.The evolutionary history of cockatoos (Aves: Psittaciformes: Cacatuidae).2011. PubMed. 59(3): 615-22
    3. I. Rowley (2018). Cockatoos (Cacatuidae).J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie, i E. de Juana. Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona.
     src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Cacatua Modifica l'enllaç a Wikidata
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Autors i editors de Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia CA

    Cacatua: Brief Summary ( Catalan; Valencian )

    provided by wikipedia CA

    Cacatua és el nom comú d'un grup d'ocells que formen un tàxon el qual, depenent dels autors, és considerat la família dels cacatuids (Cacatuidae) o la subfamília dels cacatuins (Cacatuinae), dins l'ordre dels psitaciformes (Psittaciformes).

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Autors i editors de Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia CA

    Cocatŵod ( Welsh )

    provided by wikipedia CY

    Teulu neu grŵp o adar ydy'r Cocatŵod (enw gwyddonol neu Ladin: Cacatuidae).[3] Mae'r teulu hwn o adar o fewn yr urdd Psittaciformes.[4][5] Mae'n fath o barot (y Psittaciformes) a cheir 21 rhywogaeth. O fewn yr urdd hwn, y parotiaid, mae'r Cocatŵod, y Psittacoidea (neu'r gwir-barotiaid) a'r Strigopoidea (parotiaid mawr o Seland Newydd.

    Mae'r teulu hwn i'w weld drwy Awstralasia: o'r Philipinau a Wallacea yn nwyrain Indonesia i Gini Newydd, the Ynysoedd Solomon ac Awstralia.

    Rhywogaethau o fewn teulu'r parotiaid

    Rhestr Wicidata:

    teulu enw tacson delwedd Cocatïl Nymphicus hollandicus Cocatŵ cribfelyn bach Cacatua sulphurea
    Gelbwangenkakadu 8559.jpg
    Cocatŵ cribfelyn mawr Cacatua galerita
    Cacatua galerita Tas 2.jpg
    Cocatŵ du bychan Calyptorhynchus lathami
    Glossy Black Cockatoo (Calyptorhynchus lathami).jpg
    Cocatŵ du cynffongoch Calyptorhynchus banksii
    Calyptorhynchus banksii (pair)-8-2cp.jpg
    Cocatŵ du cynffonfelyn Calyptorhynchus funereus
    Calyptorhynchus funereus (male) -Wamboin-8.jpg
    Cocatŵ Ducorps Cacatua ducorpsii
    Hana2.jpg
    Cocatŵ gang-gang Callocephalon fimbriatum
    Callocephalon fimbriatum male - Callum Brae.jpg
    Cocatŵ Goffin Cacatua goffiniana
    Cacatua goffiniana -in tree-6.jpg
    Cocatŵ gwyn Cacatua alba
    Cockatoo.1.arp.500pix.jpg
    Cocatŵ llygadlas Cacatua ophthalmica
    Cacatua ophthalmica -Vogelpark Walsrode-6b-3c.jpg
    Cocatŵ Molwcaidd Cacatua moluccensis
    Cacatua moluccensis -Cincinnati Zoo-8a.jpg
    Cocatŵ palmwydd Probosciger aterrimus
    Probosciger aterrimus, Cape York 1.jpg
    Cocatŵ pinc Cacatua leadbeateri
    Cacatua leadbeateri -SW Queensland-8.jpg
    Cocatŵ tingoch Cacatua haematuropygia
    Cacatua haematuropygia -Palawan, Philippines-8.jpg
    Corela bach Cacatua sanguinea
    Cacatua sanguinea upright crop.jpg
    Corela bach hirbig Cacatua pastinator
    Western Corella.jpg
    Corela hirbig Cacatua tenuirostris
    Long-billed Corella.jpg
    Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

    Cyfeiriadau

    1. ICZN (2000). "Opinion 1949. Cacatua Vieillot, 1817 and Cacatuinae Gray, 1840 (Aves, Psittaciformes): conserved.". Bulletin of Zoological Nomenclature: 66–67. http://biodiversitylibrary.org/item/45022#80.
    2. Suppressed by the International Commission on Zoological Nomenclature in Opinion 1949 (2000). ICZN (2000). "Opinion 1949. Cacatua Vieillot, 1817 and Cacatuinae Gray, 1840 (Aves, Psittaciformes): conserved.". Bulletin of Zoological Nomenclature: 66–67. http://biodiversitylibrary.org/item/45022#80.
    3. Bywiadur Llên Natur / Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 3 Mehefin 2016
    4. del Hoyo, J.; Elliot, A. & Christie D. (gol.). (2007). Handbook of the Birds of the World. ISBN 978-84-96553-42-2
    5. ICZN 1999. International Code of Zoological Nomenclature. 4ydd rhifyn. The International Trust for Zoological Nomenclature, Llundain. 306 tt.
    Comin Wikimedia
    Mae gan Gomin Wikimedia
    gyfryngau sy'n berthnasol i:
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Awduron a golygyddion Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia CY

    Cocatŵod: Brief Summary ( Welsh )

    provided by wikipedia CY

    Teulu neu grŵp o adar ydy'r Cocatŵod (enw gwyddonol neu Ladin: Cacatuidae). Mae'r teulu hwn o adar o fewn yr urdd Psittaciformes. Mae'n fath o barot (y Psittaciformes) a cheir 21 rhywogaeth. O fewn yr urdd hwn, y parotiaid, mae'r Cocatŵod, y Psittacoidea (neu'r gwir-barotiaid) a'r Strigopoidea (parotiaid mawr o Seland Newydd.

    Mae'r teulu hwn i'w weld drwy Awstralasia: o'r Philipinau a Wallacea yn nwyrain Indonesia i Gini Newydd, the Ynysoedd Solomon ac Awstralia.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Awduron a golygyddion Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia CY

    Kakaduovití ( Czech )

    provided by wikipedia CZ

    Do čeledě kakaduovití jsou řazeni papoušci obývající Austrálii, Indonésii, Oceánii a Filipíny, jejichž typickým znakem je chocholka na hlavě.

    Nejmenším zástupcem je korela chocholatá, největší kakadu je kakadu arový, který může dosáhnout hmotnosti až 1 kg.

    Všichni kakaduovití kromě korely jsou zapsáni v příloze CITES, většina je chráněna, některé druhy jsou na pokraji vyhubení nebo zranitelní.

    Kakaduové

    Jediná skupina papoušků, která vyměnila pestré barvy za bílou, růžovou a černou aniž by ztratili své kouzlo. Všichni kakaduové mají krásnou ozdobu hlavy – pohyblivou chocholku, podle jejichž pohybů se dá rozpoznat nálada jedince.

    Žijí ze všech papoušků nejdéle, kakadu žlutočečelatý se dožívá až 119 let.

    Kakaduové jsou ptáci vysloveně společenští, ve volné přírodě vytvářejí hejna, která se rozpadají pouze v době hnízdění.

    V Evropě je popisuje již kniha De arte venandi cum avibus.[1]

    Papoušci kakadu používají nástroje.[2]

    Třídění

    Čeleď kakaduovití se rozpadá na dvě podčeledi - kakaduové (Cacatuinae) a korely (Nymphicinae) :

    Kakaduové

    Korely

    Jediným zástupcem je korela chocholatá. Je to běžný, travními semeny živící se pták, žijící po celé Austrálii. Je to také populární klecový pták.

    Reference

    1. https://phys.org/news/2018-06-cockatoo-discovery-reveals-flourishing-medieval.html - Cockatoo discovery reveals flourishing medieval trade routes around Australia's north
    2. https://sciencemag.cz/papousci-kakadu-pouzivaji-nastroje-k-bubnovani/ - Papoušci kakadu používají nástroje k bubnování

    Externí odkazy

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia autoři a editory
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia CZ

    Kakaduovití: Brief Summary ( Czech )

    provided by wikipedia CZ

    Do čeledě kakaduovití jsou řazeni papoušci obývající Austrálii, Indonésii, Oceánii a Filipíny, jejichž typickým znakem je chocholka na hlavě.

    Nejmenším zástupcem je korela chocholatá, největší kakadu je kakadu arový, který může dosáhnout hmotnosti až 1 kg.

    Všichni kakaduovití kromě korely jsou zapsáni v příloze CITES, většina je chráněna, některé druhy jsou na pokraji vyhubení nebo zranitelní.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia autoři a editory
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia CZ

    Kakaduer ( Danish )

    provided by wikipedia DA

    Kakaduer er en gruppe af papegøjer, som stammer fra øer ud for kysterne af Indonesien og Ny Guinea til Australien. Kakaduerne er kendt for deres karakteristiske top på hovedet, som de rejser, når de er vrede, på vagt eller bare vil gøre opmærksom på sig selv. Gruppen kan groft sagt opdeles i de sorte kakaduer og de (overvejende) hvide. De sorte kakaduer er langt mere truede end de hvide og derfor også mere sjældne i fugleopdræt.

    Arter og slægter

    Der findes 21 arter fordelt på 7 slægter. I Australien betragtes de som skadedyr, for de spiser af landmændenes marker, og når de kommer i store flokke kan de lave enorme skader. Derfor er mange blevet skudt, og især rosakakaduen har været udryddelsestruet, men den er nu i fremgang.

     src=
    Fylogenetisk baseret opdeling.

    Der er ikke klarhed over, hvorvidt kakaduer udgør deres egen familie, Cacatuidae, eller de skal inkluderes i papegøjefamilien Psittacidae. Følgende slægter udgør dog gruppen kakadue:

    • Slægt: Probosciger
      • Art: Arakakadu (Palmekakadu), Probosciger aterrimus
    Sorte kakaduer
    Hvide kakaduer

    Adfærd

    Kakaduer er flotte og intelligente fugle, men som kæledyr kan de dog have tendens til at blive meget klæbende og uselvstændige og kan også være meget larmende. Derfor ender mange tamme fugle som såkaldte "vandrepokaler", dvs. at de går fra ejer til ejer. Fuglene kan desuden være meget destruktive, og det er derfor nødvendigt at have et meget solidt bur til dem. Ved opdræt kan det være problematisk at få to fugle til at enes. Det er ikke ualmindeligt for et par at leve i harmoni indtil starten af ynglesæsonen, hvor hannen vil vende sig mod sin mage og angribe hende og måske endda dræbe hende. Et såkaldt hustrudrab.

    Etymologi

    Fuglens navn er oprindelig et malajisk ord, på dansk grund folkeetymologisk omdannet med tilknytning til "due" [1].

    Noter

    Kilder


    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia-forfattere og redaktører
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia DA

    Kakaduer: Brief Summary ( Danish )

    provided by wikipedia DA

    Kakaduer er en gruppe af papegøjer, som stammer fra øer ud for kysterne af Indonesien og Ny Guinea til Australien. Kakaduerne er kendt for deres karakteristiske top på hovedet, som de rejser, når de er vrede, på vagt eller bare vil gøre opmærksom på sig selv. Gruppen kan groft sagt opdeles i de sorte kakaduer og de (overvejende) hvide. De sorte kakaduer er langt mere truede end de hvide og derfor også mere sjældne i fugleopdræt.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia-forfattere og redaktører
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia DA

    Kakadus ( German )

    provided by wikipedia DE
     src=
    Kakadu ist eine Weiterleitung auf diesen Artikel. Weitere Bedeutungen sind unter Kakadu (Begriffsklärung) aufgeführt.

    Die Kakadus (Cacatuidae) sind eine gut abgegrenzte und leicht erkennbare Vogelfamilie in der Ordnung der Papageien (Psittaciformes). Auffälligstes Merkmal der Kakadus ist die Federhaube, die je nach Erregungszustand flach angelegt oder weit gesträubt ist. Über eine sehr lange Federhaube verfügt beispielsweise der Palmkakadu. Bei anderen Arten wie etwa den Rabenkakadus ist sie deutlich kleiner. Kakadus sind im Durchschnitt größer als die übrigen, zu den Eigentlichen Papageien gerechneten Arten. Das Gefieder der Kakadus ist grundsätzlich weniger farbenprächtig als das anderer Papageien. Die meisten Kakaduarten haben eine weiße, graue oder schwarze Grundfärbung. Wie alle Papageien verfügen auch die Kakadus über sehr kräftige Schnäbel. Die Schnabelmorphologie weist häufig Anpassungen an die präferierte Nahrung auf.

    Kakadus sind in sehr unterschiedlichen Lebensräumen anzutreffen. Dazu zählen die tropischen Regenwälder der Pazifik-Region ebenso wie Kulturgebiete der gemäßigten Klimazonen im australischen Victoria oder Tasmanien. Kakadus fressen überwiegend Samen, Wurzeln, Früchte, Blüten, Blütenknospen und Insekten. Insbesondere die Arten, die ihre Nahrung überwiegend am Boden finden, finden sich während der Nahrungssuche zu Schwärmen zusammen. Dabei kann es bei einigen Arten zu Ansammlungen von mehreren hundert Vögeln kommen. Kakadus sind monogame Vögel, deren Paarbindung erst endet, wenn einer der beiden Vögel stirbt. Sie nisten in Baumhöhlen. Einige der Arten sind durch Lebensraumvernichtung bedroht. Ursache von Bestandsrückgängen kann der Rückgang an geeigneten Brutbäumen sein.

    Die Familie umfasst 6 Gattungen und 21 Arten. Das Verbreitungsgebiet aller Kakadu-Arten ist die Papua-Australische Region.

    Aussehen

     src=
    Nasenkakadu
    (Cacatua tenuirostris)

    Kakadus sind mit 30–66 cm Länge mittelgroße bis große Papageien. Wie alle Papageien besitzen auch die Kakadus einen charakteristischen Hakenschnabel, in dem eine beträchtliche Kraft steckt. Große Arten mit einem wuchtigen Schnabel kennzeichnen sich durch eine Körperhaltung, die in Ruhestellung fast senkrecht ist. Die Füße haben 4 Zehen, von denen die erste und die vierte Zehe nach vorn und die zweite und dritte nach hinten zeigen. Mit diesen Füßen können sie kräftig zupacken und sie auch wie eine Greifhand benutzen.

    Das auffälligste Unterscheidungsmerkmal im Vergleich mit anderen Papageienfamilien ist die bewegliche Federhaube. Kakadus richten diese gewöhnlich ruckartig auf, wenn sie beunruhigt oder erregt sind. Lediglich der neukaledonische Hornsittich besitzt als einziger anderer Papageienvogel ebenfalls eine Haube. Dabei handelt es sich jedoch nur um einige verlängerte Scheitelfedern.[1] Weitere Merkmale sind der Besitz einer Gallenblase und eine besondere Federstruktur, die Puderdunen. Als einzige Vogelart sondern die Federn bei Kakadus einen feinen Staub ab, der das Gefieder pflegt und schützt. Das Gefieder ist weiß, grau, schwarz oder rosa gefärbt, bei manchen Arten auch mit kleineren gelben oder roten Partien. Auch die Spezies der Nymphensittiche (auch: Kakadusittich) zählt man heute zu den Kakadus. Gemeinsamkeiten sind die Federhaube, die Puderdunen und das Brutverhalten.

    Bei einigen wenigen Arten ist ein ausgeprägter Geschlechtsdimorphismus vorhanden. Bei vielen Arten ist er jedoch nur schwach angedeutet oder fehlt sogar ganz.

    Verbreitung

     src=
    Verbreitungsgebiet der Kakadus in Australien, Neuguinea, Sundainseln und den Philippinen

    Kakadus haben ein wesentlich kleineres Verbreitungsgebiet als andere Papageienfamilien. Sie kommen natürlicherweise nur in Australasien vor.[2] Die nördliche Verbreitungsgrenze verläuft bei 19° Nord auf der philippinischen Insel Luzon. Die Südgrenze des Verbreitungsgebietes ist Tasmanien, wo neben dem Helm- und dem Rosakakadu auch der Tasmanische Gelbohr-Rabenkakadu und der Gelbhaubenkakadu vorkommen.[3] Außerhalb Australiens und Neuguineas überlappt sich das Verbreitungsgebiet der einzelnen Kakaduarten nicht. Keine Art besetzt dort einen Lebensraum, der von einer anderen Kakaduart ebenfalls bewohnt wird. Auf Neuguinea nutzen die dort vorkommenden Palm-, Gelbhauben- und Nacktaugenkakadus jeweils eigene ökologische Nischen ohne in Konkurrenz mit einer anderen Kakaduart zu stehen.[4] In Australien dagegen bilden Kakadus gelegentlich artübergreifende Schwärme und sind häufig Nistplatzkonkurrenten.

    Drei der insgesamt einundzwanzig Arten kommen sowohl auf Neuguinea als auch in Australien vor. Elf sind auf den Australischen Kontinent beschränkt. Einige Arten wie etwa der Rosakakadu und Nymphensittich sind fast auf dem ganzen australischen Kontinent zu finden, während andere australische Arten nur sehr kleine Verbreitungsgebiete haben. Dies gilt zum Beispiel für Baudins Weißohr-Rabenkakadu und den Carnabys Weißohr-Rabenkakadu. Sieben weiteren Kakadu-Arten sind auf Indonesien, Neuguinea, den Philippinen und den Salomonen beheimatet. Die außerhalb Australiens lebenden Kakadus haben überwiegend ein engräumiges Verbreitungsgebiet: Der Goffinkakadu kommt beispielsweise nur auf den Tanimbarinseln vor. Der Molukken- und der Weißhaubenkakadu sind in ihrer Verbreitung auf die Molukken beschränkt.[3] Kakadus fehlen auf Borneo und vielen anderen pazifischen Inseln, obwohl Fossilien beispielsweise auf Neukaledonien gefunden wurden.[5]

    Einige Kakaduarten haben als Gefangenschaftsflüchtlinge Gebiete außerhalb ihres natürlichen Verbreitungsgebietes besiedelt. So kommen Kakadus auch in Neuseeland, Singapur, Hongkong und Palau vor.[6] Innerhalb Australiens wurden zwei Arten in Regionen angesiedelt, in denen sie natürlich nicht vorkommen. So gibt es zwei verwilderte Populationen des Gelbhaubenkakadus im Weizengürtel Südwestaustraliens. Sie fügen der Landwirtschaft nicht nur teils erheblichen Schaden zu, sondern sind auch Nistplatzkonkurrenten zu den dort vorkommenden endemischen Kakaduarten, die insgesamt eine wesentlich geringere Bestandszahl haben.

    Lebensraum

    Kakadus nutzen eine große Bandbreite unterschiedlicher Lebensräume der Tropen und Subtropen. Die am weitesten verbreiteten Arten nutzen offenes Grasland mit schütterem Baumbestand. Zu dieser Vegetationszone gehören sowohl Feuchtsavannen mit mehrmonatiger Trockenzeit, Trockensavannen mit laubabwerfenden Trockenwäldern sowie Dornstrauchsteppen, die den Übergang zu den Wüsten bilden und deswegen häufig auch als Halbwüsten bezeichnet werden.[7] Die Arten des offenen Graslands haben zum Teil beträchtlich von der Erschließung des australischen Kontinents durch europäische Siedler profitiert. Vor allem die Anlage von Viehtränken erlauben ihnen eine Ansiedlung in Regionen, die zuvor zu wenig Wasserstellen boten, um von ihnen dicht besiedelt zu werden. Eine Ausnahme davon stellt der Inka-Kakadu dar. Diese Kakaduart ist auf großräumig baumbestandene Flächen angewiesen und meidet das Überfliegen von offenen, baumlosen Landschaften. Er ist deswegen in den agrarisch erschlossenen Regionen Australiens weitgehend verschwunden.[8]

    Andere Arten besiedeln tropische und subtropische Regenwälder, Mangroven, Galeriewälder und kommen sogar in alpinen Wäldern vor. Sie haben sich auch urbane Lebensräume erschlossen und einige Kakaduarten wie der Rosakakadu und der Gelbhaubenkakadu finden sich in Städten wie Perth, Sydney, Melbourne und Canberra.[9]

    Ernährung und Lebensweise

    Die Nahrung besteht überwiegend aus Früchten und Samen. Der Nasenkakadu (Cacatua tenuirostris) etwa frisst aber auch Wurzeln und krautige Pflanzenteile. Der Gelbohr-Rabenkakadu frisst auch Insektenlarven und ist dank seines spitz auslaufenden Schnabels in der Lage, Insektenlarven auch aus harten und verholzten Samen herauszuklauben. Er schält auch Bäume, um an holzbohrende Insekten zu gelangen. Dabei kann er vor allem junge Bäume so schädigen, dass sie bei starkem Wind umknicken.[10]

     src=

    Außerhalb der Brutzeit leben die Kakadus gesellig, in Kleingruppen oder in großen Schwärmen mit mehreren hundert Tieren. Es handelt sich dabei allerdings nicht um einen Sozialverband, wie sie von Säugetierherden bekannt sind, sondern um eine Ansammlung von Einzelindividuen, Paaren und Familien, die durch eine gleiche Nutzung von Nahrungs-, Trink- und Schlafplätzen entsteht.[4] Dabei entstehen sehr große Schwärme, die oftmals mehr als 10.000 Individuen umfassen. Kakadus erkennen in solchen Gruppen zwar den Partner und ihre Jungen. Ein individuelles Erkennen anderer Artgenossen gibt es dagegen anscheinend nicht. Kakaduschwärme kennen entsprechend auch keine Rangordnung.[11] In Australien gelten die Kakadus als große Schädlinge, wenn sie in Schwärmen in Getreidefelder einfallen und diese plündern.

    Verhalten

    Kakadus sind wie die meisten Papageien ähnlich uns Menschen mit einem ihrer auch als Greiforgan dienenden Füße geschickter als mit dem anderen. Die meisten Kakadus sind ‚Linksfüßer‘. Kakadus sind monogame Vögel, bei denen eine einmal eingegangene Paarbindung normalerweise andauert, bis einer der Partner stirbt. Sie sind aber gleichzeitig ausgesprochen sozial lebende Vögel, die häufig in Schwärmen auftreten. Dies gilt insbesondere außerhalb der Fortpflanzungszeit. Insbesondere die Arten, die den Großteil ihrer Nahrung auf dem Boden finden, bilden auch während der Fortpflanzungszeit Schwärme. Beim Inka-Kakadu geht dies so weit, dass Brutpaare nahe der Nisthöhle gelegene Nahrungsgründe gelegentlich nicht nutzen, sondern mehrere Kilometer weit fliegen, um sich anderen Inkakakadus anzuschließen.[12] Eine Reihe von Kakaduarten verfügen über Wächtersysteme, bei denen mindestens ein Kakadu die nähere Umgebung beobachtet, während die anderen am Boden fressen. Ein solches Verhalten findet man beispielsweise bei Inka-Kakadus und bei Gelbhaubenkakadus. Rosakakadus dagegen verfügen über dieses Wächtersystem nicht, schließen sich aber häufig den Schwärmen von Gelbhaubenkakadus an und fliegen bei deren Warnrufen gleichfalls auf.

    Einige Kakadus gelten als sehr verspielt, insbesondere Rosakakadus (Eolophus roseicapillus) und Korellas (Nasenkakadu (Cacatua tenuirostris), Nacktaugenkakadu (Cacatua sanguinea)). Von ihnen wird berichtet, dass sie an Drahtseilen, Antennen und Windrädern herumturnen, im Schwarm offenbar spaßeshalber in Staubteufel hineinfliegen oder sich gar rücklings Spielplatzrutschen hinuntergleiten lassen. In Australien ist daher die Redewendung „playing the galah“ („galah“ = "Rosakakadu") im Sinne von „den Hanswurst spielen“ sprichwörtlich geworden.

    Mindestens ein Kakadu, der Palmkakadu (Probosciger aterrimus), nutzt sogar selbstbearbeitete Werkzeuge: Er klopft mit einer Grevillea-Nuss oder einem dafür hergerichteten, beschnittenen Zweig gegen die Borke toter Baumstämme und erzeugt auf diese Weise ein bis zu 100 m weit hörbares Geräusch. Dies dient wahrscheinlich dazu, seinem Partner, aber auch möglicherweise vorbeikommenden Eindringlingen seine Anwesenheit kundzutun.

    Der Goffinkakadu konnte im Zuge eines Experiments dabei beobachtet werden, den Gebrauch von Werkzeugen Artgenossen beizubringen. Diese verbesserten anschließend sogar die Technik. Laut den Forschern sei dies der erste Beleg für eine soziale Weitergabe der Werkzeugnutzung bei einem Vogel.[13][14]

    Stimme

    Die meisten Kakadus haben eine sehr laute Stimme. Sie können recht unterschiedliche Geräusche hervorbringen, von Krächzen und Kreischen bis zu Pfiffen, und ahmen auch Geräusche wie Telefonklingeln oder die menschliche Stimme nach. Sie sind aber nicht so sprachbegabt wie beispielsweise der Graupapagei.

    Fortpflanzung

     src=
    Helmkakadupaar, links das Männchen

    Kakadus sind Höhlenbrüter und sind grundsätzlich monogame Vögel. Die Paarbindung beginnt bereits in den Schwärmen, die sich aus noch nicht geschlechtsreifen Jungvögeln zusammensetzen. Das Balzverhalten der Kakadus ist nicht sehr ausgeprägt. Sie zeigen eine Scheinbalz, bei der die Männchen meist in einer angespannten Körperhaltung auf die Weibchen zustolzieren und sich vor diesem verbeugen. Dieses Verhalten dient ebenso wie die gegenseitige Gefiederpflege überwiegend der Intensivierung des Paarzusammenhalts.[15]

    Je nach Art dauert die Brutzeit 18–30 Tage, die Jungvögel werden 35–120 Tage lang gefüttert. Es gibt Arten, z. B. die Rabenkakadus (Calyptorhynchus), bei denen sich die Männchen nicht an der Brut beteiligen.

    Fressfeinde und Lebenserwartung

    Ausgewachsene Kakadus werden nur von wenigen Greifvögeln geschlagen. Der Wanderfalke schlägt Papageien überwiegend nur bis zu Größe von Nymphensittichen. Es gibt allerdings auch Hinweise, dass zu seinem Beutespektrum gelegentlich auch Rosa- und Nacktaugenkakadus gehören. Der Australische Baumfalke ist mit einer Körpergröße von 35 Zentimeter zu klein, um Kakadus gefährlich werden zu können. Selbst Nymphensittiche gehören nur ausnahmsweise zu seiner Beute.[16] Lediglich Keilschwanzweihe, Schopfmilan, Sydneysperber, Kaninchenadler und der Weißbauch-Seeadler schlagen auch größere Kakaduarten. Unter den Eulen sind es insbesondere der Riesenkauz und der Rostkauz, die erfolgreich Kakadus nachstellen. Sie greifen meist abseits vom Schwarm sitzende Vögel.

    Einige Säuger und Reptilien sind Nesträuber. Kakadus errichten ihre Nester jedoch meist in Eukalyptusbäumen. Diese zeichnen sich überwiegend durch glatte Stämme aus, da die Rinde abgestoßen wird. Nesträubern ist es dadurch erschwert, an die zum Teil sehr hoch liegenden Bruthöhlen zu gelangen.[16] Der Rosakakadu entfernt außerdem im Eingangsbereich seiner Nisthöhle die Rinde, so dass Echsen, Schlangen und Säuger auf den glatten Stämmen keinen Halt finden.[16]

    Wie andere Papageien können Kakadus sehr alt werden. Ein Gelbhaubenkakadu (Cacatua galerita) wurde im Londoner Zoo 82 Jahre alt.

    Kakadus und Menschen

    Kakadus als Heimtiere

    Einige Kakadu-Arten sind beliebte Heimtiere. Kakadus brauchen, wie alle anderen Papageienarten auch, sehr viel Zuwendung. Eine artgerechte Haltung ist daher auch nur mit mindestens einem Partnervogel derselben Art möglich. Werden den Vögeln keine idealen Lebensumstände ermöglicht, kommt es schnell zu psychischen Problemen bei den Tieren, die sich vor allem in Dauergeschrei und Rupfen der Federn äußern.

    Sollte man sich dennoch für ein solches Heimtier entscheiden, muss man sich gewisser Probleme bewusst sein. Auf Grund der speziellen Federstruktur und der Ausbildung spezieller Puderdunen produzieren die meisten Kakadus große Mengen an Staub, der sich im gesamten Raum niederlässt. Außerdem haben die meisten Kakadus ein ausgeprägtes Nagebedürfnis, vor dem auch Möbel nicht gefeit sind. Die Stimme dieser Papageien ist ebenfalls sehr laut, und besonders in Dämmerungszeiten sind sie sehr aktiv. Sie brauchen täglich genügend Freiflug in der Wohnung, wenn sie in einer Zimmervoliere gehalten werden, oder aber eine geräumige Außenvoliere mit frostgeschütztem und beheizbarem Innenraum. Von Käfighaltung sollte man wegen des großen Bewegungsdranges der Tiere unbedingt absehen.

    Wichtig ist auch, sich vor dem Kauf über die individuelle Herkunft der Vögel zu informieren. Wildfänge stehen heute kaum noch zum Verkauf, sind in der Zähmung problematischer und artenschutzrechtlich bedenklich. Handaufgezogene Nachzuchten gefangener Vögel sind zwar von Beginn an zahm, aber häufig schlecht sozialisiert, was zu sexuellen Defiziten führen kann, womit die Kakadus für die Nachzucht unbrauchbar werden. Außerdem neigen die Vögel dazu, sich sehr eng an eine bestimmte Bezugsperson zu binden, bei deren Abwesenheit sie leicht zu Problemtieren werden. Die offenbar beste Wahl sind Jungvögel, die von Beginn an Kontakt zum Menschen hatten, aber mit Artgenossen aufgewachsen sind. Diese werden problemlos zahm, sind aber ausreichend sozialisiert, um sich an einen Partner derselben Art binden zu können, was die Basis für artgerechte Papageienhaltung ist.

    Viele Kakaduarten sind anfällig für die Psittacine Beak and Feather Disease (PBFD; engl. für „Feder- und Schnabelkrankheit der Papageien“). Dies ist eine hoch ansteckende, nicht heilbare und oft tödlich ausgehende virale Infektion, die bei Papageienvögeln auftritt. Sie ist die häufigste Viruserkrankung bei Papageienvögeln in Deutschland und betrifft mittlerweile nicht mehr nur Großpapageien, sondern auch Wellensittiche und andere kleine Papageienvögel.

    Der Erreger der PBFD ist das Beak and Feather disease virus (BFDV) aus der Virusgattung Circovirus. Es handelt sich dabei um kleine, 12–21 nm große, unbehüllte DNA-Viren. Circoviren sind sehr hoch ansteckend. Sie weisen eine hohe Tenazität in der Umwelt auf und werden nur durch wenige Desinfektionsmittel (z. B. Glutaraldehyd) sicher abgetötet. Die Infektion erfolgt durch orale Aufnahme des Virus oder über eine aerogene Tröpfcheninfektion. Durch die hohe Tenazität ist auch die indirekte Übertragung durch unbelebte Vektoren (Käfigmobiliar, Kleidung, Krallenschere etc.) möglich. Die Inkubationszeit, also der Zeitraum von der Infektion bis zur eigentlichen Erkrankung, kann sich über Monate oder sogar Jahre hinwegziehen. Daher ist bei Tierzukäufen ein sehr hohes Risiko für eine Einschleppung der Erkrankung in eine Vogelhaltung gegeben.

    Kakadus als Schädlinge

    Kakadus können in der Landwirtschaft erhebliche Schäden anrichten.[17] Sie werden deshalb gelegentlich erschossen oder vergiftet. Andere Maßnahmen versuchen durch Lebensraumveränderungen Kakadus von landwirtschaftlichen Flächen fernzuhalten oder ihnen gezielt Futterpflanzen anzubieten. In urbanen Lebensräumen richten sie gelegentlich Schäden an, da sie gerne Holz zernagen und dies auch an Terrassenmöbeln, Türen und Fensterrahmen praktizieren.[9] Auch Zierpflanzen werden von ihnen so angenagt, dass sie eingehen.[18] Kakadus beschädigen auch gerne außenliegende Kabel und Solaranlagen[9], Fernsehantennen und Satellitenschüsseln.[18] Ein Unternehmen im Zentrum Melbournes erlitt wiederholt finanziellen Schaden, weil Gelbhaubenkakadus die Silikondichtung der Schaufenster abknabberten.[19] Rosakakadus und Banks-Rabenkakadus sind bekannt dafür, dass sie in ländlichen Regionen die Umhüllung von elektrischen Kabeln abnagen. Sie zerstören auch gerne PVC-beschichtetes Polyestergewebe, wie es für Zelte und Überdachungen verwendet wird. Einige Kakaduarten entwickeln sich gelegentlich zu besonders starken Schädlingen:

     src=
    Freilebende Gelbhaubenkakadus können sehr zahm werden; hier auf einem Balkon in Sydney, wo sie regelmäßig gefüttert werden
    • Banks-Rabenkakadus gelten in Lakeland, einer kleinen landwirtschaftlichen Region im äußersten Norden von Queensland als Schädlinge auf den Erdnuss-Plantagen. Die Kakadus, die manchmal in Schwärmen von mehreren hundert Vögeln auftreten, haben es gelernt, die Erdnusspflanzen knapp über Bodenoberfläche abzubeißen und die Erdnüsse aus dem Boden zu ziehen. Sie zerstören außerdem die Kabel, mit denen Beregnungsanlagen versorgt werden.[20][21]
    • Gelbohr-Rabenkakadus richten Schäden in jungen Kiefern- und Eucalyptus grandis-Plantagen an, wenn sie Rinde und Holz abreißen, um an holzbohrende Insekten- und Insektenlarven zu gelangen.[22]
    • Der Carnabys Weißohr-Rabenkakadu, eine seltene, im Südwesten Australiens endemische Kakaduart, gilt als Schädling in Kiefernplantagen. Carnabys Weißohr-Rabenkakadus fressen regelmäßig den Leittrieb heranwachsender Kiefernbäume ab, was zu Fehlbildungen führt und den Holzwert der Bäume stark reduziert.[23] Sie richten außerdem auf Nuss- und Obstplantagen Schaden an[24] und haben es gelernt, Raps zu fressen.[25]
    • Der Baudins Weißohr-Rabenkakadu, der ebenfalls im Südwesten Australiens beheimatet ist, ist gelegentlich ein Schädling in Apfel- und Birnenplantagen. Sie zerstören die Früchte, um an die Kerne zu gelangen.[23]

    Unterfamilien, Gattungen, Arten und Unterarten

    Die etwa 20 Kakaduarten werden in drei Unterfamilien geführt:[26]

     src=
    Weißhaubenkakadu
    (Cacatua alba)
     src=
    Helmkakadu
    (Callocephalon fimbriatum)
     src=
    Gelbohr-Rabenkakadu
    (Calyptorhynchus funereus)
     src=
    Rosakakadu
    (Eolophus roseicapilla)
    • Unterfamilie Nymphicinae
    • Unterfamilie Calyptorhynchinae
      • Gattung Rabenkakadus (Calyptorhynchus)
        • Banks-Rabenkakadu (C. banksii)
          • Banks-Rabenkakadu (C. banksii banksii)
          • Südlicher Banks-Rabenkakadu (C. banksii graptogyne)
          • Gould-Rotschwanz-Rabenkakadu (C. banksii macrorhynchus)
          • Westaustralischer Banks-Rabenkakadu (C. banksii naso)
          • Mathews-Rotschwanz-Rabenkakadu (C. banksii samueli)
        • Braunkopfkakadu (C. lathami)
          • Queensland-Braunkopfkakadu (C. lathami erebus)
          • Kangaroo-Island-Braunkopfkakadu (C. lathami halmaturinus)
          • Braunkopfkakadu (C. lathami lathami)
      • Gattung Zanda[27][28]
    • Unterfamilie Cacatuinae
      • Tribus Microglossini
        • Gattung Probosciger
          • Palmkakadu (Arakakadu) (P. aterrimus)
            • Palmkakadu (Arakakadu) (P. aterrimus aterrimus)
            • Großer Palmkakadu (P. aterrimus goliath)
            • Kap-York-Palmkakadu (P. aterrimus macgillivrayi)
            • Van-Oorts Palmkakadu (P. aterrimus stenolophus)
      • Tribus Cacatuini

    Quellen

    Einzelbelege

    1. Forshaw, S. 51.
    2. Ian Rowley: Family Cacatuidae (Cockatoos). In: Josep, del Hoyo; Andrew, Elliott; Jordi, Sargatal, Handbook of the Birds of the World. Band 4: Sandgrouse to Cuckoos. Lynx Edicions, Barcelona 1997, ISBN 978-84-87334-22-1, S. 246–269.
    3. a b Hoppe, S. 14.
    4. a b Hoppe, S. 17.
    5. David Steadman: Extinction and Biogeography in Tropical Pacific Birds. University of Chicago Press, Chicago 2006, ISBN 978-0-226-77142-7, S. 348 (englisch).
    6. Andrew Styche: Distribution and Behavioural Ecology of the Sulphur-Crested Cockatoo (Cacatua Galerita L.) in New Zealand. In: Doctoral Thesis. Victoria University of Wellington, 2000, abgerufen am 27. März 2010.
    7. Hoppe, S. 15.
    8. Forshaw, S. 186 und S. 188.
    9. a b c Ian Temby: Urban wildlife issues in Australia. 1999, In: Shaw et al. (Hrsg.): Proceedings Of The 4th International Symposium On Urban Wildlife Conservation. 2004 (online).
    10. Forshaw, S. 75.
    11. Hoppe, S. 18.
    12. Forshaw, S. 186 und S. 187.
    13. Auch Kakadus gucken voneinander ab. scinexx. Abgerufen am 4. September 2014
    14. A. M. I. Auersperg, A. M. I. von Bayern, S. Weber, A. Szabadvari, T. Bugnyar, A. Kacelnik: Social transmission of tool use and tool manufacture in Goffin cockatoos (Cacatua goffini). In: Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences. 281, 2014, doi:10.1098/rspb.2014.0972, S. 20140972.
    15. Hoppe, S. 20.
    16. a b c Hoppe, S. 19.
    17. Mary Bomford, Ron Sinclair: Australian research on bird pests: impact, management and future directions. In: Emu. Band 102, Nr. 1, 2002, S. 29–45, doi:10.1071/MU01028.
    18. a b Cameron, S. 155.
    19. Cameron, S. 156.
    20. Mike Ahmet: The damage caused by Red-tailed Black-Cockatoos (Calyptorhynchus banksii) on peanut and other crops within the farming district of Lakeland Downs, Cape York Peninsula. Report to Queensland Department of Environment. 1998 (PDF)
    21. Stephen Garnett: Red-tailed Black-Cockatoo damage and damage mitigation at Lakeland Downs, Cape York Peninsula. In: Eclectus. 5, 1998, S. 26–34.
    22. Susan House, Nadya Lees: Mammal browsing in hardwood plantations. Queensland Department of Primary Industries and Fisheries Note, 2005 Archivlink (Memento des Originals vom 21. Juni 2009 im Internet Archive)  src= Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/www2.dpi.qld.gov.au
    23. a b Denis Saunders: Conserving Carnaby’s Black-Cockatoo: historical background on changing status. In: Cheryl Gole (Hrsg.): Conserving Carnaby's black-cockatoo - future directions: proceedings from a conservation symposium, Perth, Western Australia, 2 July 2003. Birds Australia WA Inc: Perth, 2005, ISBN 0-9751429-0-9, S. 9–18 (PDF (Memento des Originals vom 8. November 2009 auf WebCite)  src= Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/www.birdswa.com.au).
    24. Australian Government, Department of the Environment, Water, Heritage and the Arts: Species Profile and Threats Database: Calyptorhynchus latirostris.[1]
    25. Cameron, S. 22.
    26. David W. Winkler, Shawn M. Billerman, Irby J. Lovette: Bird Families of the World: A Guide to the Spectacular Diversity of Birds. Lynx Edicions (2015), ISBN 978-8494189203. Seite 261.
    27. White, Nicole E.; et al. (2011). The evolutionary history of cockatoos (Aves: Psittaciformes: Cacatuidae). Molecular Phylogenetics and Evolution. 59 (3): 615–622. doi:10.1016/j.ympev.2011.03.011
    28. Parrots, cockatoos in der IOC World Bird List

    Literatur

    Weblinks

     src=
    – Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Autoren und Herausgeber von Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia DE

    Kakadus: Brief Summary ( German )

    provided by wikipedia DE
     src= Kakadu ist eine Weiterleitung auf diesen Artikel. Weitere Bedeutungen sind unter Kakadu (Begriffsklärung) aufgeführt.

    Die Kakadus (Cacatuidae) sind eine gut abgegrenzte und leicht erkennbare Vogelfamilie in der Ordnung der Papageien (Psittaciformes). Auffälligstes Merkmal der Kakadus ist die Federhaube, die je nach Erregungszustand flach angelegt oder weit gesträubt ist. Über eine sehr lange Federhaube verfügt beispielsweise der Palmkakadu. Bei anderen Arten wie etwa den Rabenkakadus ist sie deutlich kleiner. Kakadus sind im Durchschnitt größer als die übrigen, zu den Eigentlichen Papageien gerechneten Arten. Das Gefieder der Kakadus ist grundsätzlich weniger farbenprächtig als das anderer Papageien. Die meisten Kakaduarten haben eine weiße, graue oder schwarze Grundfärbung. Wie alle Papageien verfügen auch die Kakadus über sehr kräftige Schnäbel. Die Schnabelmorphologie weist häufig Anpassungen an die präferierte Nahrung auf.

    Kakadus sind in sehr unterschiedlichen Lebensräumen anzutreffen. Dazu zählen die tropischen Regenwälder der Pazifik-Region ebenso wie Kulturgebiete der gemäßigten Klimazonen im australischen Victoria oder Tasmanien. Kakadus fressen überwiegend Samen, Wurzeln, Früchte, Blüten, Blütenknospen und Insekten. Insbesondere die Arten, die ihre Nahrung überwiegend am Boden finden, finden sich während der Nahrungssuche zu Schwärmen zusammen. Dabei kann es bei einigen Arten zu Ansammlungen von mehreren hundert Vögeln kommen. Kakadus sind monogame Vögel, deren Paarbindung erst endet, wenn einer der beiden Vögel stirbt. Sie nisten in Baumhöhlen. Einige der Arten sind durch Lebensraumvernichtung bedroht. Ursache von Bestandsrückgängen kann der Rückgang an geeigneten Brutbäumen sein.

    Die Familie umfasst 6 Gattungen und 21 Arten. Das Verbreitungsgebiet aller Kakadu-Arten ist die Papua-Australische Region.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Autoren und Herausgeber von Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia DE

    Cacatuidae ( Interlingua (International Auxiliary Language Association) )

    provided by wikipedia emerging languages

    Cacatuidae es un familia de Psittaciformes.

    Nota
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia authors and editors

    Cacatuidae ( Tagalog )

    provided by wikipedia emerging languages

    Ang Pamilya Cacatuidae (tinatawag na cockatoo ang mga kasapi nito sa Ingles) ay isang pangkat ng ibon sa ilalim ng Orden (Order) Psittaciformes. Sinasabing nagmula ang katawagang cockatoo mula sa wikang Malay na may salitang pang-ganitong uri ng mga ibon: mula sa salitang kaka(k)tua {kaka [loro] + tuwah {nakatatandang kapatid na babae o ate}, o kaya mula sa salitang kakak {kapatid na babae} + tua {matanda}. May isang uri nito ang matatagpuan sa Pilipinas, ang kalangay (tinatawag ding abukay, katala o Philippine cockatoo).

    Bilang mga nanganganib at maaaring manganib na mga uri ng ibon

    Ang lahat ng mga uri ng katala ay pinangangalagaan ng

    Kumbensiyon sa Pakikipagug-nayang Pangsangdaigdigan hinggil sa mga Nanganganib na Uri ng mga Likas na mga Hayop at Halaman o Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora (CITES), na nagtatakda na ang pangangalakal palabas at paloob ng isang bansa ng mga lorong kinalap ng walang pahintulot.

    Nasa ilalim ng pangangalaga ng talaang appendix 1 ng CITES ang mga sumusunod na mga uri ng katala:

    Ang lahat ng iba pang mga katala ay nasa ilalim ng proteksiyon ng talaan appendix 2 (listahan ng mga uring maaaring manganib) ng CITES.

    Ang pamilyang Cacatuidae

     src=
    Calyptorhynchus funereus

    Mga talasanggunian

    • Astuti, Dwi (2004?): A phylogeny of cockatoos (Aves: Psittaciformes) inferred from DNA sequences of the seventh intron of nuclear β-fibrinogen gene. Sulating duktoral, Graduate School of Environmental Earth Science, Pamantasan ng Hokkaido, Hapon. PDF fulltext
    • Boles, W.E. (1993): A new cockatoo (Psittaciformes: Cacatuidae) from the Tertiary of Riversleigh, northwestern Queensland, and an evaluation of rostral characters in the systematics of parrots. Ibis 135: 8-18.
    • Brown, D.M. & Toft, C.A. (1999): Molecular systematics and biogeography of the cockatoos (Psittaciformes: Cacatuidae). Auk 116(1): 141-157.

    Mga talaugnayang panlabas

    May kaugnay na midya ang Wikimedia Commons ukol sa artikulong:
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Mga may-akda at editor ng Wikipedia

    Cacatuidae: Brief Summary ( Tagalog )

    provided by wikipedia emerging languages

    Ang Pamilya Cacatuidae (tinatawag na cockatoo ang mga kasapi nito sa Ingles) ay isang pangkat ng ibon sa ilalim ng Orden (Order) Psittaciformes. Sinasabing nagmula ang katawagang cockatoo mula sa wikang Malay na may salitang pang-ganitong uri ng mga ibon: mula sa salitang kaka(k)tua {kaka [loro] + tuwah {nakatatandang kapatid na babae o ate}, o kaya mula sa salitang kakak {kapatid na babae} + tua {matanda}. May isang uri nito ang matatagpuan sa Pilipinas, ang kalangay (tinatawag ding abukay, katala o Philippine cockatoo).

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Mga may-akda at editor ng Wikipedia

    Cockatoo ( Scots )

    provided by wikipedia emerging languages

    A cockatoo is ony o the 21 species belangin tae the bird faimily Cacatuidae, the anly faimily in the superfaimily Cacatuoidea.

    References

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia authors and editors

    Cockatoo: Brief Summary ( Scots )

    provided by wikipedia emerging languages

    A cockatoo is ony o the 21 species belangin tae the bird faimily Cacatuidae, the anly faimily in the superfaimily Cacatuoidea.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia authors and editors

    Jakatuwa ( Javanese )

    provided by wikipedia emerging languages

    Jakatuwa (suku Cacatuidae) kalebu jinis manuk hias kang nduwéni wulu kang éndah.[1] Jakatuwa nduwéni swara lengkingan swara kang banter.[1] Spesiés iki salah sijiné manuk kang pinter lan apik.[1] Manuk iki kerep digunakaké ing acara-acara hiburan ing kebon raja lan ing panggonan hiburan liyané.[1]

    Spesies iki urip ing panggonan kang dhuwuré 0-1520 mèter saka lumah laut.[1] Jakatuwa lumrahé urip klompokan.[1] Jakatuwa nduwéni umur kang dawa kurang luwih nganti 60 taun luwih.[1]

    Jinis

    Jinis Jakatuwa-kecil Jambul-kuning (basa Inggris: Yellow-crested Cockatoo) lumrahé urip pasang-pasangan utawa klompokan kang cacahé luwih cilik.[1] Jakatuwa nduwéni elar kang kuwat nalika mabur, saéngga bisa mabur kanthi rikat.[1] Yèn mabur uga diselingi obahan nglayang lan ngocéh.[1] Nalika lagi ngoceh saka panggonané menclok, manuk jakatuwa bakal ngedegaké jambulé banjur dimudhunaké manèh.[1] Jakatuwa kalebu manuk kang langka awit diburu manungsa lan didadèkaké manuk hias lan diingoni.[1]

    Habitat

    Jakatuwa urip ing alas primer lan sekunder kang dhuwuré lan ing pinggir alas, jakatuwa uga urip ing alas monsun Nusa Tenggara, alas kang dhuwur lan akèh semak-semak kang wité jarang.[2] Saka lumah segara nganti panggonan kang dhuwuré 900 m ing (Sulawési), 1520 m (Lombok), 1000 m (Sumbawa), 700 m (Flores), 950+ m (Sumba) lan 500+ m (Timor).[2] Déné manuk Jakatuwa Maluku (basa Inggris: Salmon-crested Cockatoo) lumrahé urip dhéwé, manuk jinis pasangan lan ing golongan cilik.[2] Manuk jinis iki turu ing wit nganti cacahé 16 manuk.[2] Sanajan katon mabur ing sandhuwuré kanopi nanging akèh-akéhé mabur ing sangisoré kanopi.[2] Jakatuwa luru mangan lan nduwéni sebaran habitat ing tlatah Seram, Ambon, Haruku lan Saparua.[2] Jakatuwa manggon ing alas primer lan sekunder kang dhuwur, alas kang rusak lan urip ing sandhuwuré segara nganti dhuwuré 1000 m.[2]

    Cathetan suku

    1. a b c d e f g h i j k l elibrary.unm.edu(dipunundhuh tanggal 19 Juni 2011)
    2. a b c d e f g of Zoological Nomenclature|pages=66–67 biodiversitylibrary.org(dipunundhuh tanggal 19 Juni 2011)
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Penulis lan editor Wikipedia

    Jakatuwa: Brief Summary ( Javanese )

    provided by wikipedia emerging languages

    Jakatuwa (suku Cacatuidae) kalebu jinis manuk hias kang nduwéni wulu kang éndah. Jakatuwa nduwéni swara lengkingan swara kang banter. Spesiés iki salah sijiné manuk kang pinter lan apik. Manuk iki kerep digunakaké ing acara-acara hiburan ing kebon raja lan ing panggonan hiburan liyané.

    Spesies iki urip ing panggonan kang dhuwuré 0-1520 mèter saka lumah laut. Jakatuwa lumrahé urip klompokan. Jakatuwa nduwéni umur kang dawa kurang luwih nganti 60 taun luwih.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Penulis lan editor Wikipedia

    Kakadular ( Uzbek )

    provided by wikipedia emerging languages

    Kakadular (Kakatoeinae) — toʻtiqushlarning kenja oilasi. 17 turi maʼlum, 5 urugʻga birlashgan. Zagʻchadan to qargʻagacha kattalikda boʻladi. Koʻpchiligining boshida kokili yaxshi rivojlangan. Avstraliya, Tasmaniya, Yangi Gvineya, Filippin va Indoneziyada tarqalgan. Hamma turlari oʻrmonlarda yashaydi. Daraxt kovaklari va qoyalar orasiga in quradi. 2—5 ta oq tuxum qoʻyadi. Mevalar, yongʻoqlar, danaklar va baʼzan hasharotlar bilan oziqlanadi.[1]

    Manbalar

    1. OʻzME. Birinchi jild. Toshkent, 2000-yil
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Vikipediya mualliflari va muharrirlari

    Kakadular: Brief Summary ( Uzbek )

    provided by wikipedia emerging languages

    Kakadular (Kakatoeinae) — toʻtiqushlarning kenja oilasi. 17 turi maʼlum, 5 urugʻga birlashgan. Zagʻchadan to qargʻagacha kattalikda boʻladi. Koʻpchiligining boshida kokili yaxshi rivojlangan. Avstraliya, Tasmaniya, Yangi Gvineya, Filippin va Indoneziyada tarqalgan. Hamma turlari oʻrmonlarda yashaydi. Daraxt kovaklari va qoyalar orasiga in quradi. 2—5 ta oq tuxum qoʻyadi. Mevalar, yongʻoqlar, danaklar va baʼzan hasharotlar bilan oziqlanadi.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Vikipediya mualliflari va muharrirlari

    Kakaduun ( North Frisian )

    provided by wikipedia emerging languages
    Amrum.pngTekst üüb Öömrang

    Kakaduun (Cacatuidae) san en fögelfamile an hiar tu a popegein (Psittaciformes). Jo haa aaltumaal en aparte hüüw üüb't hood. Kakaduun lewe uun Austraalien, üüb Nei-Guinea, a Sunda-Eilunen an üüb a Filipiinen.

    Onerfamilin an sköölen

    • Cacatuinae
      Cacatua – Callocephalon – Eolophus – Lophochroa – Probosciger
    • Calyptorhynchinae
      Calyptorhynchus
    • Nymphicinae
      Nymphicus

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia authors and editors

    Kakaduun: Brief Summary ( North Frisian )

    provided by wikipedia emerging languages

    Kakaduun (Cacatuidae) san en fögelfamile an hiar tu a popegein (Psittaciformes). Jo haa aaltumaal en aparte hüüw üüb't hood. Kakaduun lewe uun Austraalien, üüb Nei-Guinea, a Sunda-Eilunen an üüb a Filipiinen.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia authors and editors

    Kakatuo ( Ido )

    provided by wikipedia emerging languages
    Cacatua galerita.jpg

    Kakatuo esas sorto di papagayo penachoza, ucelo klimera, di qua plumaro esas bele blanka, qua vivas en Oceania.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia authors and editors

    Ékék ( Sundanese )

    provided by wikipedia emerging languages

    Ékék (suku Cacatuidae) nyaéta jenis manuk hias anu mibanda bulu anu éndah kalayan lengkingan sora anu lumayan tarik.[1] Spésiés ieu kaasup salah sahiji manuk anu miboga kacerdasan anu lumayan alus, ku kituna mindeng dipaké pikeun acara-acara hiburan di kebon binatang atawa tempat hiburan séjénna.[1] Spésiés ieu hirup dina jangkungna 0-1520 méter ti permukaan laut, biasana hirupna berkelompok.[1] Kakatua umumna umurna panjang, nepi ka ngahontal 60 taun sarta bisa leuwih.[1]

    Jenis-jenis Ékék

    Jenis Ékék-leutik Jambul-konéng (basa Inggris: Yellow-crested Cockatoo) biasana hirupna pasangan atawa kelompok dina jumlah leutik.[2] Pohara mencolok sabot hiber, kalayan kepakan jangjang anu gancang sarta kuat diselingan ku gerakan ngalayang.[2] Lamun keur soraan ti tempat bertenggér, jambul ditegakkeun tuluy diturunkeun.[2] Jenis ieu tertekan kalayan ledakan populasi anu ngejutkeun salila 10-15 taun terahir, alatan prosés néwak anu kaleuleuwihan pikeun perdagangan manuk dina kurung, sarta ayeuna langka alatan kagiatan ieu.[2]

    Habitat

    Ékék cicingna di leuweung primér sarta sekundér anu luhur sarta di tepi leuweung; ogé leuweung monsun (Nusa Tenggara), leuweung anu luhur bersemak, semak anu tangkalna jarang sarta lahan budidaya anu tangkalna jarang.[2] Ti permukaan laut nepi ka jangkungna 900 m (Sulawési), 1520 m (Lombok), 1000 m (Sumbawa), 700 m (Florés), 950+ m (Sumba) sarta 500+ m (Timor).[2] sedengkeun pikeun jenis Ékék Maluku (basa Inggris: Salmon-crested Cockatoo) biasana hirup sorangan, berpasangan sarta jumplukan leutik; baheula di tangkal saré berkelompok nepi ka 16.[2] Umumna henteu mencolok, kajaba dina waktu hiber ka sarta ti lokasi tangkal saré sabot soré sarta nyanghareupan fajar.[2] Sanajan kasampak hiber di luhur kanopi tapi lolobana hiber di handapeun wates kanopi.[2] Néangan dahar kalayan tenang di kanopi sarta lapisan tengah kanopi sarta mibanda sebaran lokal di daérah Seram, Ambon, Haruku sarta Saparua.[2] Ékék ieu cicing leuweung primer sarta sekunder anu luhur, leuweung anu garah sarta hirup diluhur permukaan laut nepi ka jangkungna 1000 m.[2]

    Rujukan

    1. a b c d (id)[1](diakses kaping 3 desember 2011)
    2. a b c d e f g h i j k (id)[2](diakses kaping 3 desember 2011)
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Pangarang sareng éditor Wikipedia

    Ékék: Brief Summary ( Sundanese )

    provided by wikipedia emerging languages

    Ékék (suku Cacatuidae) nyaéta jenis manuk hias anu mibanda bulu anu éndah kalayan lengkingan sora anu lumayan tarik. Spésiés ieu kaasup salah sahiji manuk anu miboga kacerdasan anu lumayan alus, ku kituna mindeng dipaké pikeun acara-acara hiburan di kebon binatang atawa tempat hiburan séjénna. Spésiés ieu hirup dina jangkungna 0-1520 méter ti permukaan laut, biasana hirupna berkelompok. Kakatua umumna umurna panjang, nepi ka ngahontal 60 taun sarta bisa leuwih.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Pangarang sareng éditor Wikipedia

    Какаду ( Belarusian )

    provided by wikipedia emerging languages

    Какаду́ (Cacatuidae, сін. Kakatoeidae) — сямейства з атраду папугаепадобных. Раней уключаліся як падсямейства ў сямейства папугаевых.

    Распаўсюджаньне

    Жывуць у Аўстраліі, Інданэзіі, на Новай Гвінэі і Філіпінскіх выспах.

    Лад жыцьця

    У негняздовы пэрыяд трымаюцца зграямі. Некаторыя віды шкодзяць пасевам. Працягласьць жыцьця 60—80 год. Некаторыя падвіды занесеныя ў «Міжнародную Чырвоную кнігу».

    Размнажэньне

    Гнёзды ладзяць у дуплах альбо расколінах скал, заўсёды на вялікай вышыні ад зямлі. У кладцы буйных відаў 2-3 яйкі, у дробных 5—6.

    Клясыфікацыя

    Падсямейства Чорнадзюбыя какаду Microglossinae

    Падсямейства Чорныя какаду Calyptorhynchinae

    Падсямейства Белыя какаду Cacatuinae

    Commons-logo.svgсховішча мультымэдыйных матэрыялаў

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Аўтары і рэдактары Вікіпедыі

    Какаду: Brief Summary ( Belarusian )

    provided by wikipedia emerging languages

    Какаду́ (Cacatuidae, сін. Kakatoeidae) — сямейства з атраду папугаепадобных. Раней уключаліся як падсямейства ў сямейства папугаевых.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Аўтары і рэдактары Вікіпедыі

    Какадулар ( Kirghiz; Kyrgyz )

    provided by wikipedia emerging languages
     src=
    сары үрпөктүү какаду (Cacatua galerita).
    Cockatoo range.png

    Какадулар (лат. Cacatuidae) — Австралия тотуларынын бир тукумчасы, буларга төмөнкү уруулар жана түрлөр кирет: кара какадулар (уруу) (лат. Cacatua niger), сары үрпөктүү какаду (C. galerita), инка-какаду (C. leadbeateri), Молукк какадусу, кызгылтым какаду (C. roseicapilla), кара какаду (Probosciger aterrimus), ак кулак кара какаду (Calyptorhynchus baudinii); кышкуйрук кара какаду (Calyptorhynchus magnificus).

    Колдонулган адабияттар

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia жазуучу жана редактор

    Какадулар: Brief Summary ( Kirghiz; Kyrgyz )

    provided by wikipedia emerging languages
     src= сары үрпөктүү какаду (Cacatua galerita). Cockatoo range.png

    Какадулар (лат. Cacatuidae) — Австралия тотуларынын бир тукумчасы, буларга төмөнкү уруулар жана түрлөр кирет: кара какадулар (уруу) (лат. Cacatua niger), сары үрпөктүү какаду (C. galerita), инка-какаду (C. leadbeateri), Молукк какадусу, кызгылтым какаду (C. roseicapilla), кара какаду (Probosciger aterrimus), ак кулак кара какаду (Calyptorhynchus baudinii); кышкуйрук кара какаду (Calyptorhynchus magnificus).

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia жазуучу жана редактор

    கொண்டைக்கிளி ( Tamil )

    provided by wikipedia emerging languages

    கொண்டைக்கிளி (Cockatoo) என்பது ஒரு வகைக் கிளி. "கக்கட்டுவோயிடே" பெருங்குடும்பத்தின் ஒரே குடும்பமான "கக்கட்டுயிடே" பறவைக் குடும்பத்தில் அடங்கும் 21 இனங்களில் ஒன்றை இப்பெயர் குறிக்கும். "சிட்டாக்கொயிடே" (உண்மைக் கிளிகள்), "இசுட்ரிகோபோயிடே" (பெரிய நியூசிலாந்துக் கிளிகள்) ஆகியவற்றுடன் சேர்ந்து இவை, "சிட்டாசிபார்மசு" (கிளிகள்) என்னும் வரிசை ஒன்றை உருவாக்குகின்றன. இக்குடும்பம் பெரும்பாலும் ஆசுத்திரலேசியப் பகுதிகளிலேயே காணப்படுகின்றது. பிலிப்பைன்சு, வல்லாசியாவின் கிழக்கு இந்தோனேசியத் தீவுகள் ஆகிய பகுதிகளில் இருந்து, நியூ கினி, சொலமன் தீவுகள், ஆசுத்திரேலியா உள்ளடங்கிய பகுதிகள் வரை இக்குடும்பம் பரந்துள்ளது.

    இவற்றைக் கவர்ச்சியான கொண்டையாலும், வளைந்த அலகாலும் அடையாளம் காணலாம். கொக்கட்டூக்களின் சிறகுத் தொகுதி ஏனைய கிளிகளைவிடக் குறைவான பிரகாசம் கொண்டது. வெள்ளை, சாம்பல், கறுப்பு ஆகியவற்றுடன்; உச்சி, கன்னம், வால் ஆகிய பகுதிகளில் நிறச் சிறகுகளையும் காணமுடியும். சராசரியாகக் கொக்கட்டூக்கள் ஏனைய கிளிகளைவிடப் பெரியன எனினும், இக்குடும்பத்தைச் சேர்ந்த கொக்கட்டியல் என்பது ஒரு சிறிய கொக்கட்டூ இனமாகும். கொக்கட்டியலின் கூர்ப்பு மரபுவழி அமைவிடம் இன்னும் தீர்மானிக்கப்படவில்லை. இது கொக்கட்டூ கால்வழியில் இருந்து மிக முன்னதாகவே பிரிந்துவிட்ட ஒரு இனம் ஆகும். எஞ்சிய இனங்களில் இரண்டு கிளைகள் உள்ளன. கலிப்தோரைஞ்சசு என்னும் பேரினத்தைச் சேர்ந்த ஐந்து பெரிய கருநிறக் கொக்கட்டூ இனங்கள் ஒரு கிளையைச் சேர்ந்தவை. பெரிய இரண்டாவது கிளை, எஞ்சிய இனங்களைக் கொண்ட கக்கட்டுவா பேரினத்தை உள்ளடக்கியது. இதில் வெள்ளை நிற இறகுகளோடு கூடிய கொக்கட்டூக்களும்; ஒரே தோற்றம் கொண்ட இளஞ்சிவப்பு, வெள்ளை ஆகிய நிறங்களுடன் கூடிய "மேஜர் மிச்சேல் கொக்கட்டூ"; இளஞ்சிவப்பு, சாம்பல் நிற "கலா"; முதன்மையாகச் சாம்பல் நிறமான "காங்-காங் கொக்கட்டூ"; பெரிய கறுப்பு நிற "பாம் கொக்கட்டூ" என்பனவும் அடங்குகின்றன.

    விதைகள், கிழங்குகள், பழங்கள், பூக்கள், பூச்சிகள் போன்றவற்றைக் கொக்கட்டூக்கள் விரும்பி உண்கின்றன. இவை பெரும்பாலும், குறிப்பாக நிலத்தில் உண்ணும்போது கூட்டமாக வந்து உண்கின்றன. கொக்கட்டூக்கள் ஒருதுணை கொள்பவை. இவை மரப் பொந்துகளில் கூடுகளை அமைக்கின்றன. சில கொக்கட்டூ இனங்கள் வாழிட இழப்பினால் பெரிதும் பாதிக்கப்பட்டுள்ளன. குறிப்பாக பெரிய, முதிர்ந்த மரங்கள் பெருமளவில் வெட்டப்படுவதால், கூடமைப்பதற்கு உகந்த மரப் பொந்துகள் கிடைப்பது அரிதாகிறது. அதேவேளை, சில இனங்கள் மனித மாற்றங்களுக்கு ஏற்ப இசைவாக்கம் பெற்றுள்ளதுடன், வேளாண்மை தொடர்பில் பாதிப்பை விளைவிக்கும் உயிரினங்களாகவும் கருதப்படுகின்றன.

    பறவை வளர்ப்பில் கொக்கட்டூக்கள் பெரிதும் விரும்பப்படும் பறவைகளாக உள்ளன. ஆனால், அவற்றின் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வது கடினமானது. கொக்கட்டூக்களில், பராமரிப்பதற்கு இலகுவானது கொக்கட்டியல் என்ற இனமாகும். இதனால், இவையே பெரும்பாலும் கூட்டில் அடைத்து வளர்க்கப்படுகின்றன. கூட்டில் வளர்க்கும் கொக்கட்டூக்களில் கறுப்பைவிட வெள்ளை நிறம் கொண்டவையே கூடுதலாகக் காணப்படுகின்றன. சட்டத்துக்கு மாறாகக் காட்டில் பிடிக்கப்படும் கொக்கடூக்களின் வணிகத்தால், காட்டில் வாழும் கொக்கட்டூ இனங்கள் சில அருகி வருகின்றன.

    பெயர்

    17 ஆம் நூற்றாண்டில் இருந்து வழங்கிவரும் "கொக்கட்டூ" என்னும் பெயர், இப்பறவைகளைக் குறிக்கும் மலாய் மொழிச் சொல்லான "கக்கக் டுவா" (மூத்த உடன்பிறப்பு) என்பதில் இருந்து உருவானது. அல்லது வெள்ளைக் கொக்கட்டூக்கள் எழுப்பும் ஒலியில் இருந்தும் உருவாகி இருக்கலாம். 17 ஆம் நூற்றாண்டில் இவை, கக்கட்டோ, கொக்கட்டூன், குறொக்கடோர் ஆகிய பெயர்களாலும் குறிப்பிடப்பட்டன. கொக்கட்டோ, கொக்கட்டோர் ஆகிய பெயர்களும் 18 ஆம் நூற்றாண்டில் வழக்கில் இருந்தன.[3][4] இவற்றில் இருந்து பெறப்பட்ட சொற்களான கக்கட்டுயிடே, கக்கட்டுவா என்பன முறையே இவை சார்ந்த இனத்துக்கும், பேரினத்துக்கும் வழங்கப்பட்டுள்ளன.[5]

    மேற்கோள்கள்

    1. ICZN (2000). "Opinion 1949. Cacatua Vieillot, 1817 and Cacatuinae Gray, 1840 (Aves, Psittaciformes): conserved.". Bulletin of Zoological Nomenclature: 66–67. https://www.biodiversitylibrary.org/item/45022#80.
    2. பன்னாட்டு விலங்கியற் பெயரிடல் ஆணையகத்தின் கருத்தினால் மாற்றப்பட்டது 1949 (2000). ICZN (2000). "Opinion 1949. Cacatua Vieillot, 1817 and Cacatuinae Gray, 1840 (Aves, Psittaciformes): conserved.". Bulletin of Zoological Nomenclature: 66–67. https://www.biodiversitylibrary.org/item/45022#80.
    3. "cockatoo". Oxford English Dictionary (2nd). (1989). Oxford: Clarendon Press. ISBN 0-19-861186-2.
    4. Mynott, Jeremy (2009). Birdscapes: Birds in Our Imagination and Experience. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. பக். 319. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:0-691-13539-8.
    5. Higgins, Peter Jeffrey (ed.) (1999). Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic Birds. Volume 4: Parrots to Dollarbird. Melbourne: Oxford University Press. பக். 127. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:0-19-553071-3.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    விக்கிபீடியா ஆசிரியர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள்

    கொண்டைக்கிளி: Brief Summary ( Tamil )

    provided by wikipedia emerging languages

    கொண்டைக்கிளி (Cockatoo) என்பது ஒரு வகைக் கிளி. "கக்கட்டுவோயிடே" பெருங்குடும்பத்தின் ஒரே குடும்பமான "கக்கட்டுயிடே" பறவைக் குடும்பத்தில் அடங்கும் 21 இனங்களில் ஒன்றை இப்பெயர் குறிக்கும். "சிட்டாக்கொயிடே" (உண்மைக் கிளிகள்), "இசுட்ரிகோபோயிடே" (பெரிய நியூசிலாந்துக் கிளிகள்) ஆகியவற்றுடன் சேர்ந்து இவை, "சிட்டாசிபார்மசு" (கிளிகள்) என்னும் வரிசை ஒன்றை உருவாக்குகின்றன. இக்குடும்பம் பெரும்பாலும் ஆசுத்திரலேசியப் பகுதிகளிலேயே காணப்படுகின்றது. பிலிப்பைன்சு, வல்லாசியாவின் கிழக்கு இந்தோனேசியத் தீவுகள் ஆகிய பகுதிகளில் இருந்து, நியூ கினி, சொலமன் தீவுகள், ஆசுத்திரேலியா உள்ளடங்கிய பகுதிகள் வரை இக்குடும்பம் பரந்துள்ளது.

    இவற்றைக் கவர்ச்சியான கொண்டையாலும், வளைந்த அலகாலும் அடையாளம் காணலாம். கொக்கட்டூக்களின் சிறகுத் தொகுதி ஏனைய கிளிகளைவிடக் குறைவான பிரகாசம் கொண்டது. வெள்ளை, சாம்பல், கறுப்பு ஆகியவற்றுடன்; உச்சி, கன்னம், வால் ஆகிய பகுதிகளில் நிறச் சிறகுகளையும் காணமுடியும். சராசரியாகக் கொக்கட்டூக்கள் ஏனைய கிளிகளைவிடப் பெரியன எனினும், இக்குடும்பத்தைச் சேர்ந்த கொக்கட்டியல் என்பது ஒரு சிறிய கொக்கட்டூ இனமாகும். கொக்கட்டியலின் கூர்ப்பு மரபுவழி அமைவிடம் இன்னும் தீர்மானிக்கப்படவில்லை. இது கொக்கட்டூ கால்வழியில் இருந்து மிக முன்னதாகவே பிரிந்துவிட்ட ஒரு இனம் ஆகும். எஞ்சிய இனங்களில் இரண்டு கிளைகள் உள்ளன. கலிப்தோரைஞ்சசு என்னும் பேரினத்தைச் சேர்ந்த ஐந்து பெரிய கருநிறக் கொக்கட்டூ இனங்கள் ஒரு கிளையைச் சேர்ந்தவை. பெரிய இரண்டாவது கிளை, எஞ்சிய இனங்களைக் கொண்ட கக்கட்டுவா பேரினத்தை உள்ளடக்கியது. இதில் வெள்ளை நிற இறகுகளோடு கூடிய கொக்கட்டூக்களும்; ஒரே தோற்றம் கொண்ட இளஞ்சிவப்பு, வெள்ளை ஆகிய நிறங்களுடன் கூடிய "மேஜர் மிச்சேல் கொக்கட்டூ"; இளஞ்சிவப்பு, சாம்பல் நிற "கலா"; முதன்மையாகச் சாம்பல் நிறமான "காங்-காங் கொக்கட்டூ"; பெரிய கறுப்பு நிற "பாம் கொக்கட்டூ" என்பனவும் அடங்குகின்றன.

    விதைகள், கிழங்குகள், பழங்கள், பூக்கள், பூச்சிகள் போன்றவற்றைக் கொக்கட்டூக்கள் விரும்பி உண்கின்றன. இவை பெரும்பாலும், குறிப்பாக நிலத்தில் உண்ணும்போது கூட்டமாக வந்து உண்கின்றன. கொக்கட்டூக்கள் ஒருதுணை கொள்பவை. இவை மரப் பொந்துகளில் கூடுகளை அமைக்கின்றன. சில கொக்கட்டூ இனங்கள் வாழிட இழப்பினால் பெரிதும் பாதிக்கப்பட்டுள்ளன. குறிப்பாக பெரிய, முதிர்ந்த மரங்கள் பெருமளவில் வெட்டப்படுவதால், கூடமைப்பதற்கு உகந்த மரப் பொந்துகள் கிடைப்பது அரிதாகிறது. அதேவேளை, சில இனங்கள் மனித மாற்றங்களுக்கு ஏற்ப இசைவாக்கம் பெற்றுள்ளதுடன், வேளாண்மை தொடர்பில் பாதிப்பை விளைவிக்கும் உயிரினங்களாகவும் கருதப்படுகின்றன.

    பறவை வளர்ப்பில் கொக்கட்டூக்கள் பெரிதும் விரும்பப்படும் பறவைகளாக உள்ளன. ஆனால், அவற்றின் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வது கடினமானது. கொக்கட்டூக்களில், பராமரிப்பதற்கு இலகுவானது கொக்கட்டியல் என்ற இனமாகும். இதனால், இவையே பெரும்பாலும் கூட்டில் அடைத்து வளர்க்கப்படுகின்றன. கூட்டில் வளர்க்கும் கொக்கட்டூக்களில் கறுப்பைவிட வெள்ளை நிறம் கொண்டவையே கூடுதலாகக் காணப்படுகின்றன. சட்டத்துக்கு மாறாகக் காட்டில் பிடிக்கப்படும் கொக்கடூக்களின் வணிகத்தால், காட்டில் வாழும் கொக்கட்டூ இனங்கள் சில அருகி வருகின்றன.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    விக்கிபீடியா ஆசிரியர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள்

    ಕಾಕಟೂ ( Kannada )

    provided by wikipedia emerging languages

    ಕಾಕಟೂ ಕಾಕಟೂಡೀ ಪಂಗಡದ ಸಿಟಾಸಿಟೀ ಕುಟುಂಬದ ಗಿಳಿಗಳ ೨೫ ಪ್ರಭೇದಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಹಕ್ಕಿಗಳು.ಇವುಗಳು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಆಸ್ಟೇಲಿಯ ಮತ್ತು ಏಷಿಯಾ ಖಂಡಗಳ ನಿವಾಸಿಗಳು.

    ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ವರ್ಗೀಕರಣ

    ಸಿಟಾಸಿಫಾರ್ಮಿಸ್ಗಣ ಮತ್ತು ಸಿಟಾಸಿಟೀ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ.

    ಭೌಗೊಳಿಕ ಹಂಚಿಕೆ

    ಇವುಗಳು ಫಿಲಿಪೈನ್ಸ್, ಇಂಡೋನೇಷಿಯಾದ ಕೆಲವು ದ್ವೀಪಗಳು,ನ್ಯೂ ಗಿನಿಯ,ಸೊಲೋಮನ್ ದ್ವೀಪಗಳು ಮತ್ತು ಆಸ್ತ್ರೇಲಿಯಾಗಳಲ್ಲಿ ಹರಡಿಕೊಂಡಿವೆ.

    ಲಕ್ಷಣಗಳು

    Closeup of head of black-plumaged cockatoo with bare red skin on its face. It has a large beak, which is open with its tongue visible.
    The palm cockatoo has a strong bill and red cheeks. At 55–60 cm (22–24 in) long and weighing 910–1,200 g (2.01–2.65 lb), it is the largest cockatoo.[೩]
    A mainly black cockatoo perched on a left hand on a sunny day. The cockatoo has a ring on its right leg. The Sydney Harbour Bridge is in the distance
    Carnaby's black cockatoo with a zoo keeper at Taronga Zoo, Sydney, Australia
    A pink and white coloured cockatoo with a raised crest flying against a background of blue sky

    ಕಾಕಟೂಗಳು ತನ್ನ ಆಕರ್ಷಕ ಗರಿಗಳಿಂದ ಇತರ ಗಿಳಿಗಳಿಂದ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿವೆ.ಬಾಲ ಅಷ್ಟೇನೂ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಬಿಳಿ,ಕಂದು ಮತ್ತು ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣಗಳಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತದೆ.ಇತರ ಗಿಳಿಗಳಿಗಿಂತ ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡದಿರುತ್ತವೆ.ಸುಮಾರು ೩೦ ರಿಂದ ೬೦ ಸೆಂಟಿಮೀಟರ್ ಉದ್ದವಿದ್ದು,ಸುಮಾರು ೩೦೦ ರಿಂದ ೧೨೦೦ ಗ್ರಾಂ.ಗಳಷ್ಟು ಭಾರವಿರುತ್ತವೆ[೩][೪][೫] .ಉಳಿದ ಗಿಳಿಗಳಂತೆ ಕಾಕಟೂಗಳಿಗೆ ಗಿಡ್ಡ ಕಾಲುಗಳು,ಬಲಿಷ್ಠ ಉಗುರುಗಳಿವೆ.

    ಪ್ರಭೇದಗಳು

    ಕಾಕಟೂಗಳಲ್ಲಿ ೪೪ ಪ್ರಭೇದಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ.

    ಬಾಹ್ಯ ಸಂಪರ್ಕಗಳು

    ಉಲ್ಲೇಖಗಳು

    1. ICZN (2000). "Opinion 1949. Cacatua Vieillot, 1817 and Cacatuinae Gray, 1840 (Aves, Psittaciformes): conserved". Bulletin of Zoological Nomenclature: 66–67.
    2. Suppressed by the International Commission on Zoological Nomenclature in Opinion 1949 (2000). ICZN (2000). "Opinion 1949. Cacatua Vieillot, 1817 and Cacatuinae Gray, 1840 (Aves, Psittaciformes): conserved". Bulletin of Zoological Nomenclature: 66–67.
    3. ೩.೦ ೩.೧ Forshaw 2006, p. plate 1
    4. Forshaw 2006, p. plate 6
    5. Cameron 2007, p. 1.
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    ವಿಕಿಪೀಡಿಯ ಲೇಖಕರು ಮತ್ತು ಸಂಪಾದಕರು

    ಕಾಕಟೂ: Brief Summary ( Kannada )

    provided by wikipedia emerging languages

    ಕಾಕಟೂ ಕಾಕಟೂಡೀ ಪಂಗಡದ ಸಿಟಾಸಿಟೀ ಕುಟುಂಬದ ಗಿಳಿಗಳ ೨೫ ಪ್ರಭೇದಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಹಕ್ಕಿಗಳು.ಇವುಗಳು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಆಸ್ಟೇಲಿಯ ಮತ್ತು ಏಷಿಯಾ ಖಂಡಗಳ ನಿವಾಸಿಗಳು.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    ವಿಕಿಪೀಡಿಯ ಲೇಖಕರು ಮತ್ತು ಸಂಪಾದಕರು

    ကတ္တဝါငှက် ( Burmese )

    provided by wikipedia emerging languages
     src=
    ကတ္တဝါငှက်

    ကတ္တဝါငှက် (Cockatoo) သည် ကြက်တူရွေးကဲ့သို့ လိမ်မာ ရေးခြားခြင်းမရှိလှသော်လည်း ကြက်တူရွေးကဲ့သို့ပင် စကား ပြောနိုင်သည်။ သို့သော် ကြက်တူရွေးလောက် အမှတ်သညာ မရှိဘဲ စကားတစ်ခွန်းကိုသာ အထပ်ထပ်အခါခါ ပြန်လည် ရွတ်ဆိုတတ်သည်။ ကတ္တဝါအစစ်ကို ကက်ကတ္တဝါဟုခေါ် သည်။ ဩစတြေးလီးယားတိုက်နှင့် အရှေ့အိန္ဒိယကျွန်းစုတို့တွင် တွေ့ရ၏။ မျိုးစိတ်ပေါင်း ၂၁ မျိုးခန့်ရှိပြီး Cacatuidae ဟုခေါ်သည့် မျိုးတွင်ပါဝင်သည်။ အသွေးအရောင်မှာနေထိုင်ရာ အရပ် ဒေသ အလျောက် အဖြူသက်သက်၊ ကိုယ်လုံးအဖြူအမောက်အဝါ ( Sulphur Crest) ၊ ကိုယ်အမဲပေါ် တွင် ရင်အုပ်အနီ၊အမြီးအနီ၊ အဝါ၊ အဖြူ (Red tailed,White tailed, Yellow Tailed - Black Cockatoo)အမျိုးများ၊ Cockatiel ခေါ် အသေးဆုံး အနွယ်၊ ဒေသ အခေါ် Gang Gang မျိုး အဖို ၌ မျက်နှာ နှင့်အမောက် ၌ အနီရောင်၊ တကိုယ်လုံး မီးခိုးရောင် အမျိုး၊ ဒေသ အခေါ် Plum Cockatoo သည် အကြီးဆုံး အမျိုးဖြစ်၍ မိတ်လိုက်ချိန် ၌ အဖိုသည် သစ်ခေါင်း ကို အရွယ်တော် သစ်ကိုင်းကို ချိုး၍ စည် တီးသလို တီးကာ အဖေါ်ရှာတတ်သောအမျိုး၊ ပန်းရောင်၊မီးခိုးစပ် Galah ဟုခေါ်သော အမျိုး၊ Major Mitchell ဟုခေါ်သော အမျိုး၊ စသည်ဖြင့် မြောက်များစွာ ရှိသည်။ ကတ္တဝါ၌ ကြီးမားသောဦးခေါင်းရှိ၍ ထိုဦးခေါင်း ပေါ်တွင် အမျိုးကို လိုက်၍ အမောက်အရောင် ကွဲပြားပါသည်။အဆိုပါအမောက်မှာ ယပ်တောင်သဖွယ်ဖြစ်လျက် စိတ်ဆန္ဒအလျောက် ထောင်ကြွ လာစေနိုင်၏။ အမွှေးအတောင် အရောင်အသွေး လှပရာ၌ ကက်ဗီးတားကတ္တဝါမျိုးမှာ ပြိုင်ဖက်ကင်းပေသည်။

    [၁]

    ကိုးကား

    1. မြန်မာ့စွယ်စုံကျမ်း၊ အတွဲ(၁)
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    ဝီကီပီးဒီးယားစာရေးသူများနှင့်အယ်ဒီတာများ

    ကတ္တဝါငှက်: Brief Summary ( Burmese )

    provided by wikipedia emerging languages
     src= ကတ္တဝါငှက်

    ကတ္တဝါငှက် (Cockatoo) သည် ကြက်တူရွေးကဲ့သို့ လိမ်မာ ရေးခြားခြင်းမရှိလှသော်လည်း ကြက်တူရွေးကဲ့သို့ပင် စကား ပြောနိုင်သည်။ သို့သော် ကြက်တူရွေးလောက် အမှတ်သညာ မရှိဘဲ စကားတစ်ခွန်းကိုသာ အထပ်ထပ်အခါခါ ပြန်လည် ရွတ်ဆိုတတ်သည်။ ကတ္တဝါအစစ်ကို ကက်ကတ္တဝါဟုခေါ် သည်။ ဩစတြေးလီးယားတိုက်နှင့် အရှေ့အိန္ဒိယကျွန်းစုတို့တွင် တွေ့ရ၏။ မျိုးစိတ်ပေါင်း ၂၁ မျိုးခန့်ရှိပြီး Cacatuidae ဟုခေါ်သည့် မျိုးတွင်ပါဝင်သည်။ အသွေးအရောင်မှာနေထိုင်ရာ အရပ် ဒေသ အလျောက် အဖြူသက်သက်၊ ကိုယ်လုံးအဖြူအမောက်အဝါ ( Sulphur Crest) ၊ ကိုယ်အမဲပေါ် တွင် ရင်အုပ်အနီ၊အမြီးအနီ၊ အဝါ၊ အဖြူ (Red tailed,White tailed, Yellow Tailed - Black Cockatoo)အမျိုးများ၊ Cockatiel ခေါ် အသေးဆုံး အနွယ်၊ ဒေသ အခေါ် Gang Gang မျိုး အဖို ၌ မျက်နှာ နှင့်အမောက် ၌ အနီရောင်၊ တကိုယ်လုံး မီးခိုးရောင် အမျိုး၊ ဒေသ အခေါ် Plum Cockatoo သည် အကြီးဆုံး အမျိုးဖြစ်၍ မိတ်လိုက်ချိန် ၌ အဖိုသည် သစ်ခေါင်း ကို အရွယ်တော် သစ်ကိုင်းကို ချိုး၍ စည် တီးသလို တီးကာ အဖေါ်ရှာတတ်သောအမျိုး၊ ပန်းရောင်၊မီးခိုးစပ် Galah ဟုခေါ်သော အမျိုး၊ Major Mitchell ဟုခေါ်သော အမျိုး၊ စသည်ဖြင့် မြောက်များစွာ ရှိသည်။ ကတ္တဝါ၌ ကြီးမားသောဦးခေါင်းရှိ၍ ထိုဦးခေါင်း ပေါ်တွင် အမျိုးကို လိုက်၍ အမောက်အရောင် ကွဲပြားပါသည်။အဆိုပါအမောက်မှာ ယပ်တောင်သဖွယ်ဖြစ်လျက် စိတ်ဆန္ဒအလျောက် ထောင်ကြွ လာစေနိုင်၏။ အမွှေးအတောင် အရောင်အသွေး လှပရာ၌ ကက်ဗီးတားကတ္တဝါမျိုးမှာ ပြိုင်ဖက်ကင်းပေသည်။

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    ဝီကီပီးဒီးယားစာရေးသူများနှင့်အယ်ဒီတာများ

    Cambihtere

    provided by wikipedia emerging_languages
     src=
    Palmcambihtere

    Cambihtere (on Nīƿum Enȝlisce hāteþ cockatoo) mæȝ ƿesan ǣniȝ þāra ān and tƿēntiȝa ȝecynda on þǣm sēo cnēoris Cacatuidae stent. Hīe sind ān þāra þreora cnōsla bleohfuȝola. Hīe ƿuniaþ mǣst on Australasie.

    Mann cann hīe sōna oncnāƿan þurh heora cambas and hōcdu nebb. Hīe sind ȝeƿunelīce māran þonne ōðre bleohfuȝolas, þēah se cambihtuc, heora lǣsta fuȝol, is bemetendlīce læssa. Heora feðera sind oftost læs misblēod þonne þā feðera ōðerra bleohfuȝola.

    Heora ǣt stent on sǣdum, morum, ƿæstmum, blōtsmum, and ƿyrmum. Oft ƿuniaþ and etaþ hīe ætȝædere on ȝrēatum floccum, ānlīce þǣr hīe etaþ on ȝrunde. Hīe tēmaþ synderlīce mid ānum ƿīfe, and hīe ƿuniaþ on trēoƿa holȝum. Heora sume habbaþ ȝeƿorden lȳtlode fram lyre ēðles. Ōðre heora ƿuniaþ ƿel mid mannum.

    Cambihteras sind folclīc hūsdēor, ac maniȝ ȝecynd heora sind earfoþ tō beȝīmenne. Cambihtucas sind ȝelīce þæt ēaðoste ȝecynd heora tō beȝīmenne, and þæs hīe sind folclīcost.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia authors and editors

    Kaketoes ( Zea )

    provided by wikipedia emerging_languages

    De kaketoes zien een veugelfemielje binn'n de papegaoiachtegen (Psittaciformes) van onheveêr 20 soôrten veugels. Ze komm'n allaen voe op Australië, Indonesië, Nieuw-Hunea en ienkele omlihhende eilan'n. De naem kom van 't Maleise woôrd kakaktua (kakak is zus en tua oud), wat a ouwere zus beteêken.

    Kenmerk'n

    Kaketoes èn net as aolle aore papegaoien 'n kromme snaevel en poôten mie twi teên'n ni voôrn en twi ni achter. Aolle kaketoes èn een kuve en hin felle kleurn, mè ze zien bieni aollemille wit of zwart. In de lèste twi kenmerk'n onderscheien ze der eihen van de papegaoien. Ok zien kaketoes hemiddeld hrotter.

    Indeêlieng

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia authors and editors

    Kaketoes: Brief Summary ( Zea )

    provided by wikipedia emerging_languages

    De kaketoes zien een veugelfemielje binn'n de papegaoiachtegen (Psittaciformes) van onheveêr 20 soôrten veugels. Ze komm'n allaen voe op Australië, Indonesië, Nieuw-Hunea en ienkele omlihhende eilan'n. De naem kom van 't Maleise woôrd kakaktua (kakak is zus en tua oud), wat a ouwere zus beteêken.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia authors and editors

    Cockatoo

    provided by wikipedia EN

    A cockatoo is any of the 21 species of parrots belonging to the family Cacatuidae, the only family in the superfamily Cacatuoidea. Along with the Psittacoidea (true parrots) and the Strigopoidea (large New Zealand parrots), they make up the order Psittaciformes. The family has a mainly Australasian distribution, ranging from the Philippines and the eastern Indonesian islands of Wallacea to New Guinea, the Solomon Islands and Australia.

    Cockatoos are recognisable by the prominent crests and curved bills. Their plumage is generally less colourful than that of other parrots, being mainly white, grey or black and often with coloured features in the crest, cheeks or tail. On average they are larger than other parrots; however, the cockatiel, the smallest cockatoo species, is a small bird. The phylogenetic position of the cockatiel remains unresolved, except that it is one of the earliest offshoots of the cockatoo lineage. The remaining species are in two main clades. The five large black-coloured cockatoos of the genus Calyptorhynchus form one branch. The second and larger branch is formed by the genus Cacatua, comprising 11 species of white-plumaged cockatoos and four monotypic genera that branched off earlier; namely the pink and white Major Mitchell's cockatoo, the pink and grey galah, the mainly grey gang-gang cockatoo and the large black-plumaged palm cockatoo.

    Cockatoos prefer to eat seeds, tubers, corms, fruit, flowers and insects. They often feed in large flocks, particularly when ground-feeding. Cockatoos are monogamous and nest in tree hollows. Some cockatoo species have been adversely affected by habitat loss, particularly from a shortage of suitable nesting hollows after large mature trees are cleared; conversely, some species have adapted well to human changes and are considered agricultural pests.

    Cockatoos are popular birds in aviculture, but their needs are difficult to meet. The cockatiel is the easiest cockatoo species to maintain and is by far the most frequently kept in captivity. White cockatoos are more commonly found in captivity than black cockatoos. Illegal trade in wild-caught birds contributes to the decline of some cockatoo species in the wild.

    Etymology

    The word cockatoo dates from the 17th century and is derived from Dutch kaketoe, which is from Malay kakatua. Seventeenth-century variants include cacato, cockatoon and crockadore, and cokato, cocatore and cocatoo were used in the eighteenth century.[3][4] The derivation has also been used for the family and generic names Cacatuidae and Cacatua, respectively.[5]

    In Australian slang or vernacular speech, a person who is assigned to keep watch while others undertake clandestine or illegal activities, particularly gambling, may be referred to as a "cockatoo".[6] Proprietors of small agricultural undertakings are often jocularly or slightly disparagingly referred to as "cocky farmers".[7]

    Taxonomy

    The cockatoos were first defined as a subfamily Cacatuinae within the parrot family Psittacidae by the English naturalist George Robert Gray in 1840, with Cacatua the first listed and type genus.[13] This group has alternately been considered as either a full or subfamily by different authorities. The American ornithologist James Lee Peters in his 1937 Check-list of Birds of the World, Sibley and Monroe in 1990 maintained it as a subfamily, while parrot expert Joseph Forshaw classified it as a family in 1973.[14] Subsequent molecular studies indicate that the earliest offshoot from the original parrot ancestors were the New Zealand parrots of the superfamily Strigopoidea, and following this the cockatoos, now a well-defined group or clade, split off from the remaining parrots, which then radiated across the Southern Hemisphere and diversified into the many species of parrots, parakeets, macaws, lories, lorikeets, lovebirds and other true parrots of the superfamily Psittacoidea.[8][9][10][11][15][16][17][18][19]

    The relationships among various cockatoo genera are largely resolved,[8][9][11][12][20][21] although the placement of the cockatiel (Nymphicus hollandicus) at the base of the cockatoos remains uncertain. The cockatiel is alternatively placed basal to all other cockatoo species,[8][20] as the sister taxon to the black cockatoo species of the genus Calyptorhynchus[11][12][21] or as the sister taxon to a clade consisting of the white and pink cockatoo genera as well as the palm cockatoo.[9] The remaining species are within two main clades, one consisting of the black species of the genus Calyptorhynchus while the other contains the remaining species.[8][9][11][20][21] According to most authorities, the second clade includes the black palm cockatoo (Probosciger), the grey and reddish galah (Eolophus), the gang-gang cockatoo (Callocephalon) and the pinkish Major Mitchell's cockatoo (Lophochroa),[8][9][11][20] although Probosciger is sometimes placed basal to all other species.[12] The remaining species are mainly white or slightly pinkish and all belong to the genus Cacatua.[8][9][10][11][20] The genera Eolophus, Lophochroa and Cacatua are hypomelanistic. The genus Cacatua is further subdivided into the subgenera Licmetis, commonly known as corellas, and Cacatua, referred to as white cockatoos.[8][12][20][21][22] Confusingly, the term "white cockatoo" has also been applied to the whole genus.[23][24] The five cockatoo species of the genus Calyptorhynchus are commonly known as black cockatoos,[22] and are divided into two subgenera—Calyptorhynchus and Zanda. The former group are sexually dichromatic, with the females having prominently barred plumage.[25] The two are also distinguished by differences in the food-begging calls of juveniles.[26]

    The fossil record of cockatoos is even more limited than that of parrots in general, with only one truly ancient cockatoo fossil known: a species of Cacatua, most probably subgenus Licmetis, found in Early Miocene (16–23 million years ago) deposits of Riversleigh, Australia.[27] Although fragmentary, the remains are similar to the western corella and the galah.[28] In Melanesia, subfossil bones of Cacatua species which apparently did not survive early human settlement have been found on New Caledonia and New Ireland.[29][30] The bearing of these fossils on cockatoo evolution and phylogeny is fairly limited, although the Riversleigh fossil does allow tentative dating of the divergence of subfamilies.

    Genera and species

    Closeup of head of black-plumaged cockatoo with bare red skin on its face. It has a large beak, which is open with its tongue visible.
    The palm cockatoo has a strong bill and red cheeks. At 55–60 cm (22–24 in) long and weighing 910–1,200 g (2.01–2.65 lb), it is the largest cockatoo.[31]
    A mainly black cockatoo perched on a left hand on a sunny day. The cockatoo has a ring on its right leg. The Sydney Harbour Bridge is in the distance
    Carnaby's black cockatoo with a zoo keeper at Taronga Zoo Sydney, Australia

    There are about 44 different birds in the cockatoo family Cacatuidae including recognized subspecies. The current subdivision of this family is as follows:[Note 1]

    Subfamily Nymphicinae

    Subfamily Calyptorhynchinae: Black cockatoos

    Subfamily Cacatuinae

    Morphology

    A mainly-white cockatoo with a black beak perched on a wooden perch. Its yellow crest is raised and very conspicuous.
    A captive sulphur-crested cockatoo displaying its crest in the U.S.

    The cockatoos are generally medium to large parrots of stocky build, which range from 30–60 cm (12–24 in) in length and 300–1,200 g (0.66–2.65 lb) in weight; however, one species, the cockatiel, is considerably smaller and slimmer than the other species, being 32 cm (13 in) long (including its long pointed tail feathers) and 80–100 g (2.8–3.5 oz) in weight.[6][31][33][34] The movable headcrest, which is present in all cockatoos, is spectacular in many species;[35] it is raised when the bird lands from flying or when it is aroused.[36] Cockatoos share many features with other parrots, including the characteristic curved beak shape and a zygodactyl foot, with the two middle toes forward and the two outer toes backward.[37] They differ in the presence of an erectile crest and their lack of the Dyck texture feather composition which causes the bright blues and greens seen in true parrots.[34]

    Like other parrots, cockatoos have short legs, strong claws, a waddling gait[34] and often use their strong bill as a third limb when climbing through branches. They generally have long broad wings used in rapid flight, with speeds up to 70 km/h (43 mph) being recorded for galahs.[38] The members of the genus Calyptorhynchus and larger white cockatoos, such as the sulphur-crested cockatoo and Major Mitchell's cockatoo, have shorter, rounder wings and a more leisurely flight.[38]

    Two grey cockatoos on a lichen-covered tree branch. The red crested male is on the left.
    A pair of gang-gang cockatoos in NSW, Australia (male with red head feathers). Cockatoos make lasting pair bonds.

    Cockatoos have a large bill, which is kept sharp by rasping the two jaws together when resting. The bill is complemented by a large muscular tongue which helps manipulate seeds inside the bill so that they can be de-husked before eating.[6] During the de-husking, the lower jaw applies the pressure, the tongue holds the seed in place and the upper jaw acts as an anvil. The eye region of the skull is reinforced to support muscles which move the jaws sideways.[34] The bills of male cockatoos are generally slightly larger than those of their female counterparts, but this size difference is quite marked in the palm cockatoo.[39]

    The plumage of the cockatoos is less brightly coloured than that of the other parrots, with species generally being either black, grey or white. Many species have smaller areas of colour on their plumage, often yellow, pink and red, usually on the crest or tail.[40] The galah and Major Mitchell's cockatoo are more broadly coloured in pink tones.[41] Several species have a brightly coloured bare area around the eye and face known as a periophthalmic ring; the large red patch of bare skin of the palm cockatoo is the most extensive and covers some of the face, while it is more restricted in some other species of white cockatoo, notably the corellas and blue-eyed cockatoo.[41] The plumage of males and females is similar in most species. The plumage of the female cockatiel is duller than the male, but the most marked sexual dimorphism occurs in the gang-gang cockatoo and the two species of black cockatoos in the subgenus Calyptorhynchus, namely the red-tailed and glossy black cockatoos.[39] The iris colour differs in a few species, being pink or red in the female galah and Major Mitchell's cockatoo and red-brown in some other female white cockatoo species. The males all have dark brown irises.[39]

    Closeup of a cockatoo's left foot grasping the wires of a cage. The foot is covered with grey-scaly skin and has four toes each with a dark grey curved claw
    A white cockatoo's left foot clasping aviary bars showing claws, scaly skin and zygodactyly—the middle two toes forward and the outer two toes backward.

    Cockatoos maintain their plumage with frequent preening throughout the day. They remove dirt and oil and realign feather barbs by nibbling their feathers. They also preen other birds' feathers that are otherwise hard to get at. Cockatoos produce preen-oil from a gland on their lower back and apply it by wiping their plumage with their heads or already oiled feathers. Powder-down is produced by specialised feathers in the lumbar region and distributed by the preening cockatoo all over the plumage.[42]

    Moulting is very slow and complex. Black cockatoos appear to replace their flight feathers one at a time, their moult taking two years to complete. This process is much shorter in other species, such as the galah and long-billed corella, which each take around six months to replace all their flight feathers.[42]

    Voice

    The vocalisations of cockatoos are loud and harsh.[6] They serve a number of functions, including allowing individuals to recognize one another, alerting others of predators, indicating individual moods, maintaining the cohesion of a flock and as warnings when defending nests. The use of calls and number of specific calls varies by species; the Carnaby's black cockatoo has as many as 15 types of call, whereas others, such as Major Mitchell's cockatoo, have fewer. Some, like the gang-gang cockatoo, are comparatively quiet but do have softer growling calls when feeding. In addition to vocalisations, palm cockatoos communicate over large distances by drumming on a dead branch with a stick.[43] Cockatoo species also make a characteristic hissing sound when threatened.[36]

    Distribution and habitat

    A mainly white cockatoo with a few pale-pink feathers on its face. The cockatoo is perched on a branch in a tree standing on its right foot while holding what appears to be a rambutan fruit up to its open beak with its left foot
    The Tanimbar corella is restricted to the islands of Tanimbar in Indonesia; a few feral escapees are found in Singapore.

    Cockatoos have a much more restricted range than the true parrots, occurring naturally only in Australia, Indonesia, the Philippines, and some Pacific regions.[6] Eleven of the 21 species exist in the wild only in Australia, while seven species occur only in the islands of the Philippines, Indonesia, Papua New Guinea and the Solomon Islands. No cockatoo species are found in Borneo, despite their presence on nearby Palawan and Sulawesi or many Pacific islands,[44] although fossil remains have been recorded from New Caledonia.[29]

    Three species occur in both New Guinea and Australia.[45] Some species have widespread distributions, with the galah, for example, occurring over most of Australia, whereas other species have tiny distributions, confined to a small part of the continent, such as the Baudin's black cockatoo of Western Australia or to a small island group, such as the Tanimbar corella, which is restricted to the Tanimbar Islands of Indonesia. Some cockatoos have been introduced accidentally to areas outside their natural range such as New Zealand, Singapore, and Palau,[46] while two Australian corella species have been introduced to parts of the continent where they are not native.

    Cockatoos occupy a wide range of habitats from forests in subalpine regions to mangroves. However, no species is found in all types of habitat.[47] The most widespread species,[6] such as the galah and cockatiel,[48] are open-country specialists that feed on grass seeds.[6] They are often highly mobile fast flyers and are nomadic. Flocks of birds move across large areas of the inland, locating and feeding on seed and other food sources. Drought may force flocks from more arid areas to move further into farming areas.[48] Other cockatoo species, such as the glossy black cockatoo, inhabit woodlands, rainforests, shrublands and even alpine forests. The red-vented cockatoo inhabits mangroves and its absence from northern Luzon may be related to the lack of mangrove forests there.[49] Forest-dwelling cockatoos are generally sedentary, as the food supply is more stable and predictable.[50] Several species have adapted well to human modified habitats and are found in agricultural areas and even busy cities.[51]

    Behaviour

    Watercolour and gouache sketch by Henry Stacy Marks

    Cockatoos are diurnal and require daylight to find their food.[6] They are not early risers, instead waiting until the sun has warmed their roosting sites before feeding. All species are generally highly social and roost, forage and travel in colourful and noisy flocks. These vary in size depending on availability of food; in times of plenty, flocks are small and number a hundred birds or less, while in droughts or other times of adversity, they may swell up to contain thousands or even tens of thousands of birds; one record from the Kimberley noted a flock of 32,000 little corellas. Species that inhabit open country form larger flocks than those of forested areas.[52]

    Some species require roosting sites that are located near drinking sites; other species travel great distances between the roosting and feeding sites.[53] Cockatoos have several characteristic methods of bathing; they may hang upside down or fly about in the rain or flutter in wet leaves in the canopy.[36] Cockatoos have a preferred "footedness" analogous to human handedness. Most species are left-footed with 87–100% of individuals using their left feet to eat, but a few species favor their right foot.[54]

    Breeding

    Two pink-skinned chicks sparsely covered with incompletely formed whitish feathers standing in a plastic bowl. The pre-feathers are round and pointed and are pinkish towards the base fading to white at the tips
    Hand-reared white cockatoo chicks bred for sale as pets.

    Cockatoos are monogamous breeders, with pair bonds that can last many years. Many birds pair up in flocks before they reach sexual maturity and delay breeding for a year at least. Females breed for the first time anywhere from three to seven years of age and males are often older. Sexual maturity is delayed so birds can develop the skills for raising and parenting young, which is prolonged compared with other birds; the young of some species remain with their parents for up to a year.[55] Cockatoos may also display site fidelity, returning to the same nesting sites in consecutive years.[43] Courtship is generally simple, particularly for established pairs, with the black cockatoos alone engaging in courtship feeding. Established pairs do engage in preening each other, but all forms of courtship drop off after incubation begins, possibly due to the strength of the pair-bond.[56]

    Like most parrots, the cockatoos are cavity nesters, nesting in holes in trees,[57] which they are unable to excavate themselves.[58] These hollows are formed from decay or destruction of wood by branches breaking off, fungi or insects such as termites or even woodpeckers where their ranges overlap.[59] In many places these holes are scarce and the source of competition, both with other members of the same species and with other species and types of animal.[60] In general, cockatoos choose hollows only a little larger than themselves, hence different-sized species nest in holes of corresponding (and different) sizes. If given the opportunity, cockatoos prefer nesting over 7 or 8 metres (23 or 26 ft) above the ground[59] and close to water and food.[61]

    The nesting hollows are lined with sticks, wood chips and branches with leaves. The eggs of cockatoos are oval and initially white, as their location makes camouflage unnecessary.[62] However, they do become discoloured over the course of incubation. They range in size from 55 mm × 37 mm (2.2 in × 1.5 in) in the palm and red-tailed black cockatoos, to 26 mm × 19 mm (1.02 in × 0.75 in) in the cockatiel.[62] Clutch size varies within the family, with the palm cockatoo and some other larger cockatoos laying only a single egg and the smaller species laying anywhere between two and eight eggs. Food supply also plays a role in clutch size.[63] Some species can lay a second clutch if the first fails.[64] Around 20% of eggs laid are infertile.[65] The cockatoos' incubation and brooding responsibilities may either be undertaken by the female alone in the case of the black cockatoos or shared amongst the sexes as happens in the other species. In the case of the black cockatoos, the female is provisioned by the male several times a day. The young of all species are born covered in yellowish down, bar the palm cockatoo, whose young are born naked.[66] Cockatoo incubation times are dependent on species size, with the smaller cockatiels having a period of around 20 days and the larger Carnaby's black cockatoo incubating its eggs for up to 29 days.[6]

    The nestling period also varies by species size, with larger species having longer nestling periods. It is also affected by season and environmental factors and by competition with siblings in species with clutch sizes greater than one. Much of what is known about the nestling period of some species is dependent on aviary studies – aviary cockatiels can fledge after 5 weeks and the large palm cockatoos after 11 weeks.[6] During this period, the young become covered in juvenile plumage while remaining in the hollow. Wings and tail feathers are slow to grow initially but more rapid as the primary feathers appear. Nestlings quickly reach about 80–90% of adult weight about two-thirds of the time through this period, plateauing before they leave the hollow; they fledge at this weight with wing and tail feathers still to grow a little before reaching adult dimensions.[67] Growth rate of the young, as well as numbers fledged, are adversely impacted by reduced food supply and poor weather conditions.[68]

    Diet and feeding

    Two mainly white-plumaged cockatoos on what appears to be a lawn. One cockatoo is standing upright and has a long upper mandible and orange-pink feathers its face and chest. The other cockatoo has its head in the grass with its bill not visible.
    Wild long-billed corellas in Perth. The bird on the right is using its long beak to dig for food in short grass.

    Cockatoos are versatile feeders and consume a range of mainly vegetable food items. Seeds form a large part of the diet of all species; these are opened with their large and powerful bills. The galahs, corellas and some of the black cockatoos feed primarily on the ground; others feed mostly in trees.[6] The ground-feeding species tend to forage in flocks, which form tight, squabbling groups where seeds are concentrated and dispersed lines where food is more sparsely distributed;[69] they also prefer open areas where visibility is good. The western and long-billed corellas have elongated bills to excavate tubers and roots and the Major Mitchell's cockatoo walks in a circle around the doublegree (Emex australis) to twist out and remove the underground parts.[70]

    Many species forage for food in the canopy of trees, taking advantage of serotiny (the storage of a large supply of seed in cones or gumnuts by plant genera such as Eucalyptus, Banksia and Hakea), a natural feature of the Australian landscape in dryer regions. These woody fruiting bodies are inaccessible to many species and harvested in the main by parrots, cockatoos and rodents in more tropical regions. The larger cones can be opened by the large bills of cockatoos but are too strong for smaller animals.[71] Many nuts and fruits lie on the end of small branches which are unable to support the weight of the foraging cockatoo, which instead bends the branch towards itself and holds it with its foot.[72]

    While some cockatoos are generalists taking a wide range of foods, others are specialists. The glossy black cockatoo specialises in the cones of trees of the genus Allocasuarina, preferring a single species, A. verticillata. It holds the cones in its foot and shreds them with its powerful bill before removing the seeds with its tongue.[73] Some species take large numbers of insects, particularly when breeding; in fact the bulk of the yellow-tailed black cockatoo's diet is made up of insects. The large bill is used in order to extract grubs and larvae from rotting wood. The amount of time cockatoos have to spend foraging varies with the season.[72] During times of plenty they may need to feed for only a few hours in the day, in the morning and evening, then spend the rest of the day roosting or preening in trees, but during the winter most of the day may be spent foraging. The birds have increased nutritional requirements during the breeding season, so they spend more time foraging for food during this time. Cockatoos have large crops, which allow them to store and digest food for some time after retiring to a tree.[74]

    Predators and threats

    The peregrine falcon and little eagle have been reported taking galahs and the wedge-tailed eagle has been observed killing a sulphur-crested cockatoo.[75] Eggs and nestlings are vulnerable to many hazards. Various species of monitor lizard (Varanus) are able to climb trees and enter hollows. Other predators recorded include the spotted wood owl on Rasa Island in the Philippines; the amethystine python, black butcherbird and rodents including the giant white-tailed rat[76] in Cape York; and brushtail possum on Kangaroo Island. Furthermore, galahs and little corellas competing for nesting space with the glossy black cockatoo on Kangaroo Island have been recorded killing nestlings of the latter species there. Severe storms may also flood hollows drowning the young and termite or borer activity may lead to the internal collapse of nests.[77]

    Like other parrots, cockatoos can be afflicted by psittacine beak and feather disease (PBFD). The viral infection causes feather loss and beak malformation and reduces the bird's overall immunity. Particularly prevalent in sulphur-crested cockatoos, little corellas and galahs, it has been recorded in 14 species of cockatoo to date. Although unlikely to significantly impact on large, healthy populations of birds in the wild, PBFD may pose a high risk to smaller stressed populations.[78]

    A white cockatoo and a sulphur-crested cockatoo were found to be infected with the protozoon Haemoproteus and another sulphur-crested cockatoo had the malaria parasite Plasmodium on analysis of faecal samples at Almuñecar ornithological garden in Granada in Spain.[79] Like amazon parrots and macaws, cockatoos frequently develop cloacal papillomas. The relationship with malignancy is unknown, as is the cause, although a parrot papilloma virus has been isolated from a grey parrot with the condition.[80]

    Social learning

    Cockatoos have been shown to learn new skills through social interaction. In New South Wales, researchers and citizen scientists were able to track the spread of lid-flipping skills as cockatoos learned from each other to open garbage bins. Bin-opening spread more quickly to neighbouring suburbs than suburbs further away. In addition, birds in different areas developed their own variants for accomplishing the complex task.[81][82]

    Relationship with humans

    A cockatoo is perched on a city balcony several floors above the ground. A suburban landscape is in the background.
    A sulphur-crested cockatoo visiting a balcony in eastern Sydney for bird seeds

    Human activities have had positive effects on some species of cockatoo and negative effects on others. Many species of open country have benefited greatly from anthropogenic changes to the landscape, with the great increase in reliable seed food sources, available water and have also adapted well to a diet including foreign foodstuffs. This benefit appears to be restricted to Australian species, as cockatoos favouring open country outside Australia have not become more abundant. Predominantly forest-dwelling species have suffered greatly from habitat destruction; in the main, they appear to have a more specialised diet and have not been able to incorporate exotic food into their diet. A notable exception is the yellow-tailed black cockatoo in eastern Australia.[83]

    Pests

    Several species of cockatoo can be serious agricultural pests.[84] They are sometimes controlled by shooting, poisoning or capture followed by gassing. Non-lethal damage mitigation methods used include scaring, habitat manipulation and the provision of decoy food dumps or sacrifice crops to distract them from the main crop. They can be a nuisance in urban areas due to destruction of property. They maintain their bills in the wild by chewing on wood, but in suburbia, they may chew outdoor furniture, door and window frames;[51] soft decorative timbers such as western red cedar are readily demolished.[85] Birds may also target external wiring and fixtures such as solar water heaters,[51] television antennae and satellite dishes.[85] A business in central Melbourne suffered as sulphur-crested cockatoos repeatedly stripped the silicone sealant from the plate glass windows.[86] Galahs and red-tailed black cockatoos have stripped electrical cabling in rural areas and tarpaulin is targeted elsewhere.[86] Outside Australia, the Tanimbar corella is a pest on Yamdena Island where it raids maize crops.[87]

    a number of white cockatoos are biting parts of the building wall, leaving chunks of polystyrene missing.
    Sulphur-crested cockatoos damaging the Sturt Mall shopping centre facade, made of polystyrene

    In 1995 the Government of the state of Victoria published a report on problems caused by long-billed corellas, sulphur-crested cockatoos and galahs, three species which, along with the little corella, have large and growing populations, having benefited from anthropogenic changes to the landscape. Subsequent to the findings and publication of the report, these three species were declared unprotected by a Governor in Council Order under certain conditions and are allowed to be killed where serious damage is being caused by them to trees, vineyards, orchards, recreational reserves and commercial crops.[88] Damage covered by the report included not only that to cereal crops, fruit and nut orchards and some kinds of vegetable crops but also to houses and communications equipment.[89] The little corella is a declared pest of agriculture in Western Australia, where it is an aviculturally introduced species. The birds damage sorghum, maize, sunflower, chickpeas and other crops. They also defoliate amenity trees in parks and gardens, dig for edible roots and corms on sports grounds and race tracks, as well as chew wiring and household fittings.[90] In South Australia, where flocks can number several thousand birds and the species is listed as unprotected, they are accused of defoliating red gums and other native or ornamental trees used for roosting, damaging tarpaulins on grain bunkers, wiring and flashing on buildings, taking grain from newly seeded paddocks and creating a noise nuisance.[91]

    Several rare species and subspecies, too, have been recorded as causing problems. The Carnaby's black cockatoo, a threatened Western Australian endemic, has been considered a pest in pine plantations where the birds chew off the leading shoots of growing pine trees, resulting in bent trunks and reduced timber value.[92] They are also known to damage nut and fruit crops,[93] and have learnt to exploit canola crops.[94] The Baudin's black cockatoo, also endemic to the south-west of Western Australia, can be a pest in apple and pear orchards where it destroys the fruit to extract the seeds.[92] Muir's corella, the nominate subspecies of the western corella, is also a declared pest of agriculture in Western Australia, as well as being nationally vulnerable and listed under state legislation as being "rare or likely to become extinct".[95]

    Status and conservation

    Two mainly white-plumaged cockatoos facing each other in a cage. Some feathers at the base of the underside of their tails are red
    The red-vented cockatoo is a critically endangered species endemic to the Philippines.[96]

    According to the IUCN and BirdLife International, seven species of cockatoo are considered to be vulnerable or worse and one is considered to be near-threatened.[98][99] Of these, two species—the red-vented cockatoo and the yellow-crested cockatoo—are considered to be critically endangered.[100]

    The principal threats to cockatoos are habitat loss and the wildlife trade. All cockatoos are dependent on trees for nesting and are vulnerable to their loss; in addition many species have specialised habitat requirements or live on small islands and have naturally small ranges, making them vulnerable to the loss of these habitats.[101] Cockatoos are popular as pets and the capture and trade has threatened some species; between 1983 and 1990, 66,654 recorded salmon-crested cockatoos were exported from Indonesia, a figure that does not include the number of birds caught for the domestic trade or that were exported illegally.[102] The capture of many species has subsequently been banned but the trade continues illegally. Birds are put in crates or bamboo tubing and conveyed on boats out of Indonesia and the Philippines.[103] Not only are the rare species smuggled out of Indonesia but also common and rare cockatoos alike are smuggled out of Australia; birds are sedated, covered in nylon stockings and packed into PVC tubing which is then placed in unaccompanied luggage on international flights.[103] Mortality is significant (30%) and eggs, more easily hidden on the bodies of smugglers on flights, are increasingly smuggled instead. Trafficking is thought to be run by organised gangs, who also trade Australian species for overseas species such as macaws coming the other way.[104]

    All species of cockatoo except the cockatiel are protected by the Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora (CITES), which restricts import and export of wild-caught parrots to special licensed purposes. Five cockatoo species (including all subspecies)—the Tanimbar corella (Cacatua goffiniana), red-vented cockatoo (Cacatua haematuropygia), Moluccan cockatoo (Cacatua moluccensis), yellow-crested cockatoo (Cacatua sulphurea) and palm cockatoo (Probosciger aterrimus)—are protected on the CITES Appendix I list. With the exception of the cockatiel, all remaining cockatoo species are protected on the CITES Appendix II list.[105]

    Aviculture

    Closeup of a wing-clipped white and salmon-coloured cockatoo ruffling its wings and crest and apparently squawking. It has a ring on its left leg.
    A wing-clipped pet. Salmon-crested cockatoos, also known as Moluccan cockatoos,[106] are the largest white-coloured cockatoo species at about 52 cm (20 in) long and weighing 775–935 grams.[107] Cockatoos can be noisy and demanding pets.

    Kept for their appearance, their intelligence and engaging personalities,[6] cockatoos can nonetheless be problematic pets or companion parrots.[108] Generally, they are not good at mimicking human speech,[109] although the little corella is a renowned talker.[110] As social animals, wild cockatoos have been known to learn human speech from ex-captive birds that have integrated into a flock.[111] Their care is best provided by those experienced in keeping parrots.[108] Cockatoos are social animals and their social needs are difficult to cater for,[108] and they can suffer if kept in a cage on their own for long periods of time.[112]

    The cockatiel is by far the cockatoo species most frequently kept in captivity. Among U.S. bird keepers that participated in a survey by APPMA in 2003/04, 39% had cockatiels, as opposed to only 3% that had (other) cockatoo species.[113] The white cockatoos are more often encountered in aviculture than the black cockatoos.[114] Black cockatoos are rarely seen in European zoos due to export restrictions on Australian wildlife but birds seized by governments have been loaned.[115]

    Cockatoos are often very affectionate with their owner and at times other people but can demand a great deal of attention. It has been suggested that cockatoos' need for physical attention from humans may stem from suboptimal rearing techniques – young birds being removed from parental care for hand-rearing too early in the belief that this will produce a more suitable pet, leading the bird to seek out physical contact from humans as a parent substitute.[116] Furthermore, their intense curiosity means they must be given a steady supply of objects to tinker with, chew, dismantle and destroy. Parrots in captivity may suffer from boredom, which can lead to stereotypic behaviour patterns, such as feather-plucking. Feather plucking is likely to stem from psychological rather than physical causes.[117] Other major drawbacks include their painful bites,[118] and their piercing screeches.[119] The salmon-crested[120] and white cockatoo species are particular offenders.[121] All cockatoos have a fine powder on their feathers, which may induce allergies in certain people.[118] In general, the smaller cockatoo species such as Goffin's and quieter Galah's cockatoos are much easier to keep as pets.[122] The cockatiel is one of the most popular and easiest parrots to keep as a pet,[123][124] and many colour mutations are available in aviculture.[33]

    A slender mainly grey male crested parrot with a yellow and orange head perched on a horizontal wooden branch placed high in a room.
    A pet cockatiel. This parrot is about 32 cm (13 in) long and is by far the smallest and lightest cockatoo.

    Larger cockatoos can live 30 to 70 years depending on the species, or occasionally longer, and cockatiels can live for about 20 years. As pets they require a long-term commitment from their owners. Their longevity is considered a positive trait as it reduces instances of the loss of a pet.[6] The oldest cockatoo in captivity was a Major Mitchell's cockatoo named Cookie, residing at Brookfield Zoo in Chicago, which lived to be 83 years old (1933–2016).[125][126][127] A salmon-crested cockatoo named King Tut who resided at San Diego Zoo was nearly 69 when he died in 1990 and a palm cockatoo reached 56 in London Zoo in 2000.[128] However, anecdotal reports describe birds of much greater ages.[128] Cocky Bennett of Tom Ugly's Point in Sydney was a celebrated sulphur-crested cockatoo who was reported to have reached an age of 100 years or more. He had lost his feathers and was naked for much of his life.[129] A palm cockatoo was reported to have reached 80 or 90 years of age in an Australian zoo,[43] and a little corella that was removed from a nest in central Australia in 1904 was reported still alive in the late 1970s.[75] In February 2010, a white cockatoo named Arthur was claimed to be 90 years old; he had lived with a family for generations in Dalaguete, Cebu, before being taken to Cebu City Zoo.[130]

    Trained cockatoos are sometimes seen in bird shows in zoos. They are generally less motivated by food than other birds; some may more respond to petting or praise than food. Cockatoos can often be taught to wear a parrot harness, enabling their owners to take them outdoors. Cockatoos have been used in animal-assisted therapy, generally in nursing homes.[131]

    Cockatoos often have pronounced responses to musical sounds and numerous videos exist showing the birds dancing to popular music. Research conducted in 2008 with an Eleonora cockatoo named Snowball had indicated that this particular individual is indeed capable of beat induction—perceiving human-created music and synchronizing his body movements to the beat.[132]

    Culture

    Dutch still life with cockatoo, circa 1640

    The earliest European depiction of a cockatoo is in the falconry book De arte venandi cum avibus, written by Frederick II, Holy Roman Emperor.[133] The next European depiction of a cockatoo, previously thought to be the earliest, is present in the 1496 painting by Andrea Mantegna titled Madonna della Vittoria. Later examples were painted by Hungarian artist Jakob Bogdani (1660–1724), who resided in Amsterdam from 1683 and then England,[134] and appeared with numerous other birds in the bird pieces of the Dutch painter Melchior d'Hondecoeter (1636–1695).[135] A cockatoo is the unlucky subject in An Experiment on a Bird in the Air Pump by English artist Joseph Wright of Derby, its fate unclear in the painting.[136] Cockatoos were among the many Australian plants and animals which featured in decorative motifs in Federation architecture of the early 20th century.[137] A visit to a Camden Town pet shop in 1958 inspired English painter William Roberts to paint The Cockatoos, in the collection of the Tate Gallery.[138][139] American artist and sculptor Joseph Cornell was known for placing cutout paper cockatoos in his works.[140]

    The government of the Australian Capital Territory adopted the gang-gang cockatoo as its official faunal emblem on 27 February 1997.[141] The short-lived budget airline Impulse Airlines featured a sulphur-crested cockatoo on its corporate livery (and aeroplanes).[142] The palm cockatoo, which has a unique beak and face colouration, is used as a symbol by the World Parrot Trust.[143]

    Two 1970s police dramas featured protagonists with pet cockatoos. In the 1973 film Serpico, Al Pacino's character had a pet white cockatoo and the television show Baretta saw Robert Blake's character with Fred the Triton cockatoo.[144] The popularity of the latter show saw a corresponding rise in popularity of cockatoos as pets in the late 1970s.[145] Cockatoos have been used frequently in advertising; a cockatoo appeared in a 'cheeky' (and later toned-down) 2008 advertising campaign for Cockatoo Ridge Wineries.[146]

    Intelligence

    A team of scientists from Oxford University, the University of Vienna and the Max Planck Institute conducted tests on ten untrained Tanimbar corellas (Cacatua goffini), and found that they were able to solve complex mechanical puzzles.[147]

    Notes

    1. ^ Parentheses around authority name indicate originally in a different genus.

    References

    1. ^ ICZN (2000). "Opinion 1949. Cacatua Vieillot, 1817 and Cacatuinae Gray, 1840 (Aves, Psittaciformes): conserved". Bulletin of Zoological Nomenclature. 57: 66–67. Archived from the original on 25 August 2017. Retrieved 21 February 2018.
    2. ^ Suppressed by the International Commission on Zoological Nomenclature in Opinion 1949 (2000). ICZN (2000). "Opinion 1949. Cacatua Vieillot, 1817 and Cacatuinae Gray, 1840 (Aves, Psittaciformes): conserved". Bulletin of Zoological Nomenclature. 57: 66–67. Archived from the original on 25 August 2017. Retrieved 21 February 2018.
    3. ^ J. Simpson; E. Weiner, eds. (1989). "cockatoo". Oxford English Dictionary (2nd ed.). Oxford: Clarendon Press. ISBN 978-0-19-861186-8.
    4. ^ Mynott, Jeremy (2009). Birdscapes: Birds in Our Imagination and Experience. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. p. 319. ISBN 978-0-691-13539-7.
    5. ^ Higgins, Peter Jeffrey, ed. (1999). Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic Birds. Volume 4: Parrots to Dollarbird. Melbourne: Oxford University Press. p. 127. ISBN 978-0-19-553071-1.
    6. ^ a b c d e f g h i j k l m Rowley, Ian (1997). "Family Cacatuidae (Cockatoos)". In del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew; Sargatal, Jordi (eds.). Handbook of the Birds of the World. Volume 4, Sandgrouse to Cuckoos. Barcelona: Lynx Edicions. pp. 246–69. ISBN 978-84-87334-22-1.
    7. ^ Richards, Kel. "ABC NewsRadio: wordwatch, Cockatoo". ABC website. Australian Broadcasting Corporation. Archived from the original on 16 May 2008. Retrieved 20 October 2009.
    8. ^ a b c d e f g h Nicole E. White; Matthew J. Phillips; M. Thomas P. Gilbert; Alonzo Alfaro-Núñez; Eske Willerslev; Peter R. Mawson; Peter B.S. Spencer; Michael Bunce (2011). "The evolutionary history of cockatoos (Aves: Psittaciformes: Cacatuidae)" (PDF). Molecular Phylogenetics and Evolution. 59 (3): 615–622. doi:10.1016/j.ympev.2011.03.011. PMID 21419232. Archived (PDF) from the original on 31 July 2020. Retrieved 20 April 2018.
    9. ^ a b c d e f g Wright TF, Schirtzinger EE, Matsumoto T, et al. (2008). "A Multilocus Molecular Phylogeny of the Parrots (Psittaciformes): Support for a Gondwanan Origin during the Cretaceous". Molecular Biology and Evolution. 25 (10): 2141–56. doi:10.1093/molbev/msn160. PMC 2727385. PMID 18653733.
    10. ^ a b c de Kloet, RS; de Kloet SR (2005). "The evolution of the spindlin gene in birds: Sequence analysis of an intron of the spindlin W and Z gene reveals four major divisions of the Psittaciformes". Molecular Phylogenetics and Evolution. 36 (3): 706–21. doi:10.1016/j.ympev.2005.03.013. PMID 16099384.
    11. ^ a b c d e f g Tokita M, Kiyoshi T, Armstrong KN (2007). "Evolution of craniofacial novelty in parrots through developmental modularity and heterochrony". Evolution & Development. 9 (6): 590–601. doi:10.1111/j.1525-142X.2007.00199.x. PMID 17976055. S2CID 46659963.
    12. ^ a b c d e Brown DM, Toft CA (1999). "Molecular systematics and biogeography of the cockatoos (Psittaciformes: Cacatuidae)". Auk. 116 (1): 141–57. doi:10.2307/4089461. JSTOR 4089461. Archived from the original on 27 May 2020. Retrieved 3 March 2013.
    13. ^ Gray, George Robert (1840). A List of the Genera of Birds, with an indication of the typical species of each genus. London: R. & J.E. Taylor. p. 53. Archived from the original on 1 April 2012. Retrieved 2 November 2009.
    14. ^ Christidis & Boles 2008, p. 148
    15. ^ Astuti, Dwi; Azuma, Noriko; Suzuki, Hitoshi; Higashi, Seigo (2006). "Phylogenetic Relationships Within Parrots (Psittacidae) Inferred from Mitochondrial Cytochrome-bGene Sequences". Zoological Science. 23 (2): 191–8. doi:10.2108/zsj.23.191. hdl:2115/54809. PMID 16603811. S2CID 35879495.
    16. ^ Christidis L; Schodde R; Shaw DD; Maynes SF (1991). "Relationships among the Australo-Papuan parrots, lorikeets, and cockatoos (Aves, Psittaciformes) – protein evidence" (PDF). Condor. 93 (2): 302–17. doi:10.2307/1368946. JSTOR 1368946. Archived (PDF) from the original on 31 December 2013. Retrieved 3 March 2013.
    17. ^ Schweizer M, Seehausen O, Güntert M, Hertwig ST (2010). "The evolutionary diversification of parrots supports a taxon pulse model with multiple trans-oceanic dispersal events and local radiations". Molecular Phylogenetics and Evolution. 54 (3): 984–994. doi:10.1016/j.ympev.2009.08.021. PMID 19699808. S2CID 1831016.
    18. ^ Manuel Schweizer; Ole Seehausen; Stefan T. Hertwig (2011). "Macroevolutionary patterns in the diversification of parrots: effects of climate change, geological events and key innovations". Journal of Biogeography. 38 (11): 2176–2194. doi:10.1111/j.1365-2699.2011.02555.x. S2CID 85625053. Archived from the original on 17 August 2020. Retrieved 13 July 2019.
    19. ^ Leo Joseph; Alicia Toon; Erin E. Schirtzinger; Timothy F. Wright (2011). "Molecular systematics of two enigmatic genera Psittacella and Pezoporus illuminate the ecological radiation of Australo-Papuan parrots (Aves: Psittaciformes)". Molecular Phylogenetics and Evolution. 59 (3): 675–684. doi:10.1016/j.ympev.2011.03.017. PMID 21453777.
    20. ^ a b c d e f Astuti, D (2004). A phylogeny of cockatoos (Aves: Psittaciformes) inferred from DNA sequences of the seventh intron of nuclear β-fibrinogen gene (PDF) (PhD). Graduate School of Environmental Earth Science, Hokkaido University, Japan. Archived (PDF) from the original on 1 October 2020. Retrieved 7 April 2009.
    21. ^ a b c d Adams M, Baverstock PR, Saunders DA, Schodde R, Smith GT (1984). "Biochemical systematics of the Australian cockatoos (Psittaciformes: Cacatuinae)". Australian Journal of Zoology. 32 (3): 363–77. doi:10.1071/ZO9840363.
    22. ^ a b Christidis & Boles 2008, p. 151
    23. ^ Forshaw & Cooper 1978, p. 124
    24. ^ Cayley & Lendon 1973, p. 84
    25. ^ Christidis & Boles 2008, p. 150
    26. ^ Courtney, J (1996). "The juvenile food-begging calls, food-swallowing vocalisation and begging postures in Australian Cockatoos". Australian Bird Watcher. 16: 236–49. ISSN 0045-0316.
    27. ^ Boles, Walter E (1993). "A new cockatoo (Psittaciformes: Cacatuidae) from the Tertiary of Riversleigh, northwestern Queensland, and an evaluation of rostral characters in the systematics of parrots". Ibis. 135 (1): 8–18. doi:10.1111/j.1474-919X.1993.tb02804.x.
    28. ^ Waterhouse, DM (2006). "Parrots in a nutshell: The fossil record of Psittaciformes (Aves)". Historical Biology. 18 (2): 223–34. doi:10.1080/08912960600641224. S2CID 83664072.
    29. ^ a b Steadman, D (2006). Extinction and Biogeography of Tropical Pacific Birds. Chicago: University of Chicago Press. p. 348. ISBN 978-0-226-77142-7.
    30. ^ Steadman, D; White P; Allen J (1999). "Prehistoric birds from New Ireland, Papua New Guinea: Extinctions on a large Melanesian island". Proceedings of the National Academy of Sciences. 96 (5): 2563–68. Bibcode:1999PNAS...96.2563S. doi:10.1073/pnas.96.5.2563. PMC 26825. PMID 10051683.
    31. ^ a b Forshaw 2006, p. plate 1
    32. ^ Roselaar CS, Michels JP (2004). "Systematic notes on Asian birds. 48. Nomenclatural chaos untangled, resulting in the naming of the formally undescribed Cacatua species from the Tanimbar Islands, Indonesia (Psittaciformes: Cacatuidae)". Zoologische Verhandelingen. 350: 183–96. Archived from the original on 18 August 2009. Retrieved 5 December 2009.
    33. ^ a b Forshaw 2006, p. plate 6
    34. ^ a b c d Cameron 2007, p. 1.
    35. ^ Cameron 2007, p. 57.
    36. ^ a b c Forshaw & Cooper 1978, p. 110
    37. ^ Cameron 2007, p. 69.
    38. ^ a b Cameron 2007, p. 67.
    39. ^ a b c Cameron 2007, p. 61.
    40. ^ Cameron 2007, p. 58.
    41. ^ a b Cameron 2007, p. 59.
    42. ^ a b Cameron 2007, p. 68.
    43. ^ a b c Murphy S, Legge S, Heinsohn R (2003). "The breeding biology of palm cockatoos (Probosciger aterrimus): a case of a slow life history". Journal of Zoology. 261 (4): 327–39. CiteSeerX 10.1.1.475.7031. doi:10.1017/S0952836903004175.
    44. ^ Cameron 2007, p. 86.
    45. ^ Cameron 2007, p. 3.
    46. ^ "Sulphur-crested Cockatoo, Cacatua galerita". Parks & Wildlife Service Tasmania. 31 October 2011. Archived from the original on 26 March 2017. Retrieved 24 October 2015.
    47. ^ Cameron 2007, p. 71.
    48. ^ a b Cameron 2007, pp. 103–4.
    49. ^ Cameron 2007, p. 77.
    50. ^ Cameron 2007, p. 104.
    51. ^ a b c Temby, Ian (1999). "Urban wildlife issues in Australia" (PDF). In Shaw Williams; Lisa Harris; Larry Vandruff (eds.). Proceedings of the 4th International Symposium on Urban Wildlife Conservation. Tucson, Arizona: University of Arizona. Archived (PDF) from the original on 27 September 2011. Retrieved 11 December 2009.
    52. ^ Cameron 2007, p. 126.
    53. ^ Lindenmayer, DB; Pope MP; Cunningham RB; Donnelly CF; Nix HA (1996). "Roosting of the Sulphur-Crested Cockatoo Cacatua galerita". Emu. 96 (3): 209–12. doi:10.1071/MU9960209.
    54. ^ Rogers, Lesley J. (1 January 1989). "Laterality in Animals". International Journal of Comparative Psychology. 3 (1). doi:10.46867/C48W2Q. S2CID 53355461. Archived from the original on 7 March 2018. Retrieved 27 March 2018.
    55. ^ Cameron 2007, pp. 143–44.
    56. ^ Saunders, DA (1974). "The function of displays in the breeding of the White-tailed Black Cockatoo". Emu. 74 (1): 43–46. doi:10.1071/MU974043.
    57. ^ Cameron, M (2006). "Nesting habitat of the glossy black-cockatoo in central New South Wales". Biological Conservation. 127 (4): 402–10. doi:10.1016/j.biocon.2005.08.019.
    58. ^ Cameron 2007, p. 129
    59. ^ a b Cameron 2007, p. 130
    60. ^ Heinsohn, R; Murphy S; Legge S (2003). "Overlap and competition for nest holes among eclectus parrots, palm cockatoos and sulphur-crested cockatoos". Australian Journal of Zoology. 51 (1): 81–94. doi:10.1071/ZO02003.
    61. ^ Cameron 2007, p. 131.
    62. ^ a b Cameron 2007, p. 137.
    63. ^ Cameron 2007, p. 138
    64. ^ Cameron 2007, p. 139
    65. ^ Cameron 2007, p. 147.
    66. ^ Cameron 2007, pp. 139–40.
    67. ^ Cameron 2007, p. 141.
    68. ^ Cameron 2007, p. 143.
    69. ^ Cameron 2007, pp. 118–9.
    70. ^ Cameron 2007, p. 113.
    71. ^ Cameron 2007, pp. 116–7.
    72. ^ a b Cameron 2007, p. 114.
    73. ^ Crowley, GM; Garnett S (2001). "Food value and tree selection by Glossy Black-Cockatoos Calyptorhynchus lathami". Austral Ecology. 26 (1): 116–26. doi:10.1046/j.1442-9993.2001.01093.x.
    74. ^ Cameron 2007, pp. 122–23.
    75. ^ a b Forshaw & Cooper 1978, p. 29
    76. ^ Wood GA (1987). "Further field observations of the Palm Cockatoo Probsciger aterrimus in the Cape York Peninsula, Queensland" (PDF). Corella. 12 (2): 48–52. Archived from the original (PDF) on 21 September 2016. Retrieved 17 December 2009.
    77. ^ Cameron 2007, p. 149.
    78. ^ Borthwick, David (May 2005). "Threat Abatement Plan for Psittacine Beak and Feather Disease Affecting Endangered Psittacine Species". Department of the Environment and Heritage website. Department of the Environment and Heritage, Commonwealth of Australia. Archived from the original on 6 July 2011. Retrieved 7 December 2009.
    79. ^ Cordon, GP; Hitos Prados A; Romero D; Sánchez Moreno M; Pontes A; Osuna A; Rosales MJ (2009). "Intestinal and haematic parasitism in the birds of the Almunecar (Granada, Spain) ornithological garden". Veterinary Parasitology. 165 (3–4): 361–66. doi:10.1016/j.vetpar.2009.07.027. PMID 19682800.
    80. ^ Stedman NL, Latimer KS, Rakich PM (1998). "Cloacal papillomas in psittacine birds: A retrospective histopathologic review". Proceedings of International Virtual Conferences in Veterinary Medicine: Diseases of Psittacine Birds. International Virtual Conferences in Veterinary Medicine. Athens, GA: College of Veterinary Medicine, University of Georgia. Archived from the original on 20 July 2011. Retrieved 1 March 2011.
    81. ^ Conroy, Gemma; Swanston, Tim (22 July 2021). "Cockies are learning how to bust into bins and their skills are spreading across suburbia". ABC News. Retrieved 24 February 2022.
    82. ^ Klump, Barbara C.; Martin, John M.; Wild, Sonja; Hörsch, Jana K.; Major, Richard E.; Aplin, Lucy M. (23 July 2021). "Innovation and geographic spread of a complex foraging culture in an urban parrot". Science. 373 (6553): 456–460. Bibcode:2021Sci...373..456K. doi:10.1126/science.abe7808. PMID 34437121. S2CID 236179560. Retrieved 24 February 2022.
    83. ^ Cameron 2007, p. 153.
    84. ^ B, Mary; Sinclair R (2002). "Australian research on bird pests: impact, management and future directions". Emu. 102 (1): 29–45. doi:10.1071/MU01028. S2CID 83464835.
    85. ^ a b Cameron 2007, p. 155.
    86. ^ a b Cameron 2007, p. 156.
    87. ^ Cameron 2007, p. 160.
    88. ^ Temby, I (2003). "Victorian cockatoos. Victorian Department of Primary Industries Information Note". Department of Primary Industries website. The State of Victoria. Archived from the original on 17 September 2007. Retrieved 10 December 2009.
    89. ^ Environment and Natural Resources Committee (Parliament of Victoria) (1995). Problems in Victoria caused by Long-billed Corellas, Sulphur-crested Cockatoos and Galahs. Victorian Government Printer.
    90. ^ "Fauna Note No.20: Little Corella" (PDF). Western Australian Department of Environment and Conservation. 24 July 2007. Archived from the original (PDF) on 1 September 2008. Retrieved 10 December 2009.
    91. ^ "Little Corella (Cacatua sanguinea): Resource document" (PDF). South Australian Department for Environment and Heritage. March 2007. Archived from the original (PDF) on 25 March 2009. Retrieved 10 December 2009.
    92. ^ a b Saunders, D (2005). "Conserving Carnaby's Black-Cockatoo: historical background on changing status" (PDF). Conserving Carnaby's black-cockatoo – future directions: proceedings from a conservation symposium, Perth, Western Australia, 2 July 2003. Perth, Western Australia: Birds Australia WA Inc. pp. 9–18. ISBN 0-9751429-0-9. Archived from the original (PDF) on 29 October 2009. Retrieved 11 December 2009.
    93. ^ "Calyptorhynchus latirostris". Species Profile and Threats Database. Department of the Environment, Water, Heritage and the Arts, Canberra. 2009. Archived from the original on 17 May 2018. Retrieved 10 December 2009.
    94. ^ Cameron 2007, p. 22
    95. ^ "Muir's corella: conserving a threatened species" (PDF). Department of Environment and Conservation, Western Australia. 2008. Archived from the original (PDF) on 30 March 2016. Retrieved 6 February 2016.
    96. ^ "Philippine Cockatoo – BirdLife Species Factsheet". BirdLife International. Archived from the original on 13 May 2011. Retrieved 20 October 2009.
    97. ^ "Blue-eyed Cockatoo – BirdLife Species Factsheet". BirdLife International. Archived from the original on 4 June 2011. Retrieved 8 November 2009.
    98. ^ "Data Zone: Search Species: Cockatoo". BirdLife International. 2011. Archived from the original on 12 January 2012. Retrieved 8 September 2011.
    99. ^ "Data Zone: Search Species: Corella". BirdLife International. 2011. Archived from the original on 12 January 2012. Retrieved 8 September 2011.
    100. ^ Cameron 2007, p. 178
    101. ^ Maron, M (2005). "Agricultural change and paddock tree loss: Implications for an endangered subspecies of Red-tailed Black-Cockatoo". Ecological Management & Restoration. 6 (3): 206–11. doi:10.1111/j.1442-8903.2005.00238.x.
    102. ^ Kinnaird, M; O'Brien TG; Lambert FR; Purmias D (2003). "Density and distribution of the endemic Seram cockatoo Cacatua moluccensis in relation to land use patterns". Biological Conservation. 109 (2): 227–35. doi:10.1016/S0006-3207(02)00150-7.
    103. ^ a b Cameron 2007, p. 164.
    104. ^ Cameron 2007, p. 166.
    105. ^ CITES (27 April 2011). Appendices I, II and III. Archived 5 December 2017 at the Wayback Machine Accessed 8 September 2011
    106. ^ Trust, World Parrot. "Moluccan Cockatoo (Cacatua moluccensis) – Parrot Encyclopedia". www.parrots.org. Archived from the original on 2 July 2015. Retrieved 27 March 2018.
    107. ^ Forshaw 2006, p. plate 4
    108. ^ a b c Low 1999, p. 16
    109. ^ Alderton, David (2003). The Ultimate Encyclopedia of Caged and Aviary Birds. London, England: Hermes House. p. 205. ISBN 978-1-84309-164-6.
    110. ^ Cayley & Lendon 1973, p. 97
    111. ^ "Birds of a feather talk together" Retrieved 15 September 2011
    112. ^ Low 1999, p. 23
    113. ^ Wool-N-Wings (2006). Bird Ownership Statistics in USA. Archived 19 October 2011 at the Wayback Machine Retrieved 10 September 2011.
    114. ^ Athan 1999, p. 84
    115. ^ King, C. E.; Heinhuis, H.; Brouwer, K. (January 2000). "Management and husbandry of black cockatoos Calyptorhynchus spp in captivity". International Zoo Yearbook. 37 (1): 87–116. doi:10.1111/j.1748-1090.2000.tb00710.x.
    116. ^ "Why Do Cockatoos NEED To Be Cuddled? – A Theory". BirdTricks. Archived from the original on 1 December 2020. Retrieved 18 December 2020.
    117. ^ Garner, MM; Clubb SL; Mitchell MA; Brown L (2008). "Feather-picking psittacines: histopathology and species trends". Veterinary Pathology. 45 (3): 401–08. doi:10.1354/vp.45-3-401. PMID 18487502. S2CID 1023194.
    118. ^ a b Athan 1999, p. 86.
    119. ^ Athan 1999, p. 87.
    120. ^ Athan 1999, p. 91
    121. ^ Athan 1999, p. 92.
    122. ^ Cayley & Lendon 1973, p. 107
    123. ^ Cayley & Lendon 1973, p. 112
    124. ^ Athan 1999, p. 93
    125. ^ "Brookfield Zoo". www.facebook.com. Archived from the original on 27 May 2020. Retrieved 27 March 2018.
    126. ^ "'Cookie,' cockatoo believed to be the world's oldest, dead at 83". Fox News. 30 August 2016. Archived from the original on 26 September 2016. Retrieved 28 September 2016.
    127. ^ A. Vila (1 September 2016). "Farewell Cookie: Oldest Pink Cockatoo Dies at 83". Nature World News. Archived from the original on 1 October 2016. Retrieved 28 September 2016.
    128. ^ a b Brouwer, K; Jones M; King C; Schifter H (2000). "Longevity records for Psittaciformes in captivity". International Zoo Yearbook. 37: 299–316. doi:10.1111/j.1748-1090.2000.tb00735.x.
    129. ^ Cayley & Lendon 1973, p. xxvi
    130. ^ Codilla, Marian Z. (21 February 2010). "90-year-old cockatoo eyes Guinness record". Philippine Daily Inquirer. Archived from the original on 24 February 2010. Retrieved 27 February 2010.
    131. ^ Swift, W. Bradford (1997). "The healing touch – animal-assisted therapy". Animals. 16 (4): 130–32.
    132. ^ Patel AD, Iversen JR, Bregman MR, Schulz I, Schulz C (August 2008). Investigating the human-specificity of synchronization to music (PDF). Proceedings of the 10th Intl. Conf. On Music Perception and Cognition. Adelaide: Causal Productions. Archived from the original (PDF) on 6 January 2009. Retrieved 14 November 2008.
    133. ^ "Cockatoo identified in 13th Century European book". BBC News. 26 June 2018. Archived from the original on 26 June 2018. Retrieved 26 June 2018.
    134. ^ Elphick, Jonathan (2004). Birds: The Art of Ornithology. London: Natural History Museum. p. 24. ISBN 978-1-902686-66-0.
    135. ^ "Melchior d'Hondecoeter: Fowl". Amsterdam, Netherlands: Rijksmuseum. 2008. Archived from the original on 24 December 2009. Retrieved 12 December 2009.
    136. ^ "An Experiment on a Bird in the Air Pump". The National Gallery. Archived from the original on 24 May 2011. Retrieved 12 December 2009.
    137. ^ Fraser, Hugh; Joyce, Ray (1989). The Federation House – Australia's Own Style. Willoughby, NSW: Weldon Publishing. p. 103. ISBN 978-1-86302-033-6.
    138. ^ "The Cockatoos 1958". Tate Collection: William Roberts 1895–1980. Tate Gallery. Archived from the original on 11 January 2012. Retrieved 12 December 2009.
    139. ^ King, Averil (2007). "Painting on a perch: parrots are an enduring theme in European art, as Averil King learned at an unusual exhibition at the Barber Institute". Apollo Magazine. Archived from the original on 1 February 2014. Retrieved 12 December 2009.
    140. ^ d'Harnoncourt, A (June 1978). "The Cubist Cockatoo: A Preliminary Exploration of Joseph Cornell's Homages to Juan Gris". Philadelphia Museum of Art Bulletin. 74 (321): 3–17. doi:10.2307/3795312. JSTOR 3795312.
    141. ^ "ACT Flags and Emblems". Chief Minister's Department, ACT Government. Archived from the original on 28 October 2018. Retrieved 10 December 2009.
    142. ^ "Impulse Airlines Boeing 717–200 Cockatoo Takes Off For Home". Boeing. 9 January 2001. Archived from the original on 24 January 2001. Retrieved 10 December 2009.
    143. ^ "World Parrot Trust – Saving Parrots Worldwide". World Parrot Trust website. Archived from the original on 19 October 2009. Retrieved 20 October 2009.
    144. ^ Rosenfeld, Arthur (1989). Exotic Pets. New York: Simon & Schuster. p. 105. ISBN 978-0-671-47654-0.
    145. ^ Boehrer, Bruce Thomas (2004). Parrot Culture: Our 2500-Year-Long Fascination with the World's Most Talkative Bird. University of Pennsylvania Press. p. 224. ISBN 978-0-8122-3793-1.
    146. ^ "Erin not amused by a cockatoo". AdelaideNow. News Limited. 10 April 2008. Retrieved 20 October 2009.
    147. ^ "Cockatoos 'pick' puzzle box locks: Cockatoos show technical intelligence on a five-lock problem". sciencedaily.com. Archived from the original on 27 March 2018. Retrieved 27 March 2018.

    Cited texts

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia authors and editors
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia EN

    Cockatoo: Brief Summary

    provided by wikipedia EN

    A cockatoo is any of the 21 species of parrots belonging to the family Cacatuidae, the only family in the superfamily Cacatuoidea. Along with the Psittacoidea (true parrots) and the Strigopoidea (large New Zealand parrots), they make up the order Psittaciformes. The family has a mainly Australasian distribution, ranging from the Philippines and the eastern Indonesian islands of Wallacea to New Guinea, the Solomon Islands and Australia.

    Cockatoos are recognisable by the prominent crests and curved bills. Their plumage is generally less colourful than that of other parrots, being mainly white, grey or black and often with coloured features in the crest, cheeks or tail. On average they are larger than other parrots; however, the cockatiel, the smallest cockatoo species, is a small bird. The phylogenetic position of the cockatiel remains unresolved, except that it is one of the earliest offshoots of the cockatoo lineage. The remaining species are in two main clades. The five large black-coloured cockatoos of the genus Calyptorhynchus form one branch. The second and larger branch is formed by the genus Cacatua, comprising 11 species of white-plumaged cockatoos and four monotypic genera that branched off earlier; namely the pink and white Major Mitchell's cockatoo, the pink and grey galah, the mainly grey gang-gang cockatoo and the large black-plumaged palm cockatoo.

    Cockatoos prefer to eat seeds, tubers, corms, fruit, flowers and insects. They often feed in large flocks, particularly when ground-feeding. Cockatoos are monogamous and nest in tree hollows. Some cockatoo species have been adversely affected by habitat loss, particularly from a shortage of suitable nesting hollows after large mature trees are cleared; conversely, some species have adapted well to human changes and are considered agricultural pests.

    Cockatoos are popular birds in aviculture, but their needs are difficult to meet. The cockatiel is the easiest cockatoo species to maintain and is by far the most frequently kept in captivity. White cockatoos are more commonly found in captivity than black cockatoos. Illegal trade in wild-caught birds contributes to the decline of some cockatoo species in the wild.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia authors and editors
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia EN

    Kakatuedoj ( Esperanto )

    provided by wikipedia EO

    Kakatuedoj (Cacatuidae) estas aŭstralazia familio de birdoj en la ordo de la Psitakoformaj aŭ Papagoformaj (Psittaciformes). Ili estas la sola familio en superfamilio Kakatuideaj (Cacatuidea). Ili havas dikan kaj fortan bekon, kaj pli aŭ malpli grandan plumtufon sur la kapo. Ili vivas en Aŭstralio, Indonezio kaj najbaraj insuloj.

    Sistematiko

     src=
    La palma kakatuo havas fortan bekon kaj ruĝajn vangojn. Ĝi longas 55–60 cm kaj pezas 910–1200 g, kaj tiel estas la plej granda kakatuo.[1]
     src=
    Kakatuo de Leadbeater fluganta en Bestoĝardeno Taronga.

    Al la familio Cacatuidae apartenas ĉirkaŭ 44 birdaj specioj kaj subspecioj. La plej nova sistematiko estas jena:

    Subfamilio Nymphicinae

    Subfamilio Calyptorhynchinaenigraj kakatuoj:

    Subfamilio Cacatuinae

    Referencoj

    Galerio

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia EO

    Kakatuedoj: Brief Summary ( Esperanto )

    provided by wikipedia EO

    Kakatuedoj (Cacatuidae) estas aŭstralazia familio de birdoj en la ordo de la Psitakoformaj aŭ Papagoformaj (Psittaciformes). Ili estas la sola familio en superfamilio Kakatuideaj (Cacatuidea). Ili havas dikan kaj fortan bekon, kaj pli aŭ malpli grandan plumtufon sur la kapo. Ili vivas en Aŭstralio, Indonezio kaj najbaraj insuloj.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia EO

    Cacatuidae ( Spanish; Castilian )

    provided by wikipedia ES

    Los cacatúidos (Cacatuidae) son una familia de aves psitaciformes, conocidos popularmente como cacatúas. Incluye 21 especies. Es la única familia de la superfamilia Cacatuoidea. Junto a las superfamilias Psittacoidea (loros verdaderos) y Strigopoidea (loros de Nueva Zelanda) forman el orden de las Psittaciformes.

    El emplazamiento de las cacatúas en una familia separada es un hecho que no se discute, aunque muchos otros aspectos de los linajes de los psitaciformes vivos no están resueltos. La familia está distribuida principalmente por Australasia, extendiéndose desde las Filipinas y las islas de Indonesia oriental que pertenecen a la Wallacea hasta Nueva Guinea, Australia y las islas Salomón. Su nombre proviene de la palabra malaya para designar a estas aves: kaka(k)tua, que a su vez, según distintas versiones, puede ser que proceda de kaka, «loro», y tuwah, que es una voz imitativa de su canto; o bien, de kakak, «hermana», y tua, «vieja», significando algo así como «hermana mayor».

    Las cacatúas se reconocen inmediatamente por su característico penacho de plumas eréctiles. Comparten varias características con los loros, como su fuerte pico curvo y su pie zigodáctilo, es decir, con dos dedos dirigidos hacia delante y dos hacia atrás. De media son más grandes que los loros, aunque la cacatúa ninfa, la especie menor del grupo, es un ave de pequeño tamaño. Su plumaje generalmente es de colores menos llamativos que sus parientes los loros, ya que son predominantemente blancas, grises o negras, con algún otro color más vivo que suele concentrarse en las plumas de la cresta, las mejillas o la cola. El género Cacatua consta de once especies de cacatúas de plumaje blanco. La cacatúa galah, de color rosa y gris, y la cacatúa abanderada, rosa y blanca están cercanamente emparentadas. Las cinco especies del género Calyptorhynchus son cacatúas grandes de color negro. Las tres especies que quedan (la grande y negra cacatúa enlutada, y las principalmente grises cacatúa gang-gang y cacatúa ninfa) están relacionadas con el resto de cacatúas en ramas evolutivas basales no del todo establecidas.

    Las cacatúas suelen alimentarse de semillas, tubérculos, bulbos, frutos, flores e insectos. Con frecuencia se alimentan en grandes bandadas, principalmente cuando lo hacen en el suelo. Las cacatúas son monógamas y anidan en huecos de los árboles. Algunas especies de cacatúas se han visto afectadas adversamente por la pérdida de hábitat, particularmente por la disminución de lugares de anidamiento cuando los árboles de gran tamaño son talados. En cambio otras especies se han adaptado bien a los cambios realizados por humanos y son consideradas plagas para la agricultura.

    Son mascotas populares, al igual que los loros, a pesar de ser difíciles de cuidar, ser ruidosas y tender a ser menos mansas que estos. La cacatúa ninfa es por mucho la especie de cacatúa más frecuente en cautividad y también la de cuidados más fáciles.[cita requerida] Las cacatúas blancas son más comunes en cautividad que las negras.[cita requerida] Algunas especies están amenazadas por sufrir el tráfico de especies y ser capturadas en la naturaleza con destino a ser mascotas.

    Taxonomía

     src=
    Cacatúa fúnebre piquicorta en el zoo de Taronga, Sídney, Australia.
     src=
    Las cacatúas enlutadas tienen un pico fuerte y las mejillas rojas. Son las cacatúas de mayor tamaño ya que miden entre 55–60 cm de largo y 910–1200 g.[1]

    El grupo de las cacatúas fue inicialmente definido como una subfamilia, Cacatuinae, dentro de la familia de los loros, Psittacidae, por el naturalista inglés George Robert Gray en 1840, con Cacatua como género tipo.[2]​ Este grupo ha sido alternativamente considerado como una familia o una subfamilia por diversas autoridades. El ornitólogo estadounidense James Lee Peters en su obra de 1937 Check-list of Birds of the World, y Sibley y Monroe en 1990 lo mantuvieron como una subfamilia, mientras que el experto en loros Joseph Forshaw lo clasificó como familia en 1973.[3]​ Estudios de ADN posteriores han indicado que la primera rama en separarse de los loros ancestrales fue la superfamilia de los loros de Nueva Zelanda, Strigopoidea, seguidos por las cacatúas (superfamilia Cacatuoidea), ahora un grupo bien definido o clado, separado de los loros verdaderos, la superfamilia Psittacoidea, que entonces se diversificaron en todas las especies de loros, papagayos, cotorras y periquitos extendidas por el hemisferio sur.[4][5][6][7][8][9]

    Las relaciones entre cada una de las especies de cacatúas no están completamente desveladas, y los datos disponibles no apoyan la división de la familia en subfamilias.[10]​ Han sido especialmente difíciles las ubicaciones de la cacatúa gang gang (Callocephalon fimbriatum) y la cacatúa ninfa (Nymphicus hollandicus). El agricultor y ornitólogo aficionado John Courtney observó en 1996, que a diferencia de las demás cacatúas, los juveniles de estas dos especies balanceaban sus cabezas cuando mendigueaban comida como los loros.[11]​ Los investigadores estadounidenses David M. Brown y Catherine A. Toft secuenciaron y compararon su ADN mitocondrial en 1999, y encontraron que ambas especies estaban emparentadas más cercanamente con el género de cacatúas negras que con las cacatúas blancas.[12]​ Esto contrastaba con la ubicación propuesta por el ornitólogo australiano Richard Schodde de la cacatúa gang gang en una subfamilia Cacatuinae junto a las cacatúas blancas,[13]​ y con los análisis realizados por el investigador Dwi Astuti de un segmento de β-fibrinogenes de las cacatúas, que también situaba a la cacatúa gang gang allí.[14]

    Los géneros Eolophus, Lophochroa y Cacatua forman un clado diferenciado.[4][5][8][12][14][15]​ Las especies de este clado presentan hipomelanismo y no muestran dimorfismo sexual. Las relaciones dentro del clado están bien establecidas, con el género Eolophus (cacatúa galah) como una rama basal de los otor dos géneros Lophochroa y Cacatua que serían los más estrechamente emparentados entre sí.[12][14]​ El género Cacatua es a su vez dividido en dos subgéneros Licmetis y Cacatua, este último denominado a menudo como cacatúas blancas,[16]​ aunque el término cacatúas blancas también se aplica al género completo,[17]​ e incluso a todo el clado.[18]

    Las seis especies restantes tienen el plumaje predominantemente negro. De ellas la cacatúa enlutada tiene su propio género Probosciger y desciende de la rama más antigua de la familia de las cacatúas. Las cinco especies del género Calyptorhynchus son denominadas comúnmente cacatúas fúnebres,[16]​ y se divide en dos subgéneros —Calyptorhynchus y Zanda. El primer grupo presenta dicromatismo sexual, ya que el plumaje de sus hembras listado de manera prominente.[19]​ Además ambos son distinguibles por las diferencias en las llamadas de petición de comida cuando son juveniles.[11]

    El registro fósil de las cacatúas es incluso más limitado que el de los loros, ya que solo se conoce un ancestro de cacatúa auténtica: una especie de Cacatua, probablemente perteneciente al subgénero Licmetis, de principios del Mioceno (hace 16–23 millones de años) encontrada en los depósitos de Riversleigh, Australia.[20]​ Aunque parcialmente los restos se parecen a la cacatúa cavadora y a la cacatúa galah.[21]​ Han aparecido en Melanesia, huesos subfósiles de especies de Cacatua que aparentemente no sobrevivieron a los primeros asentamientos de los humanos en Nueva Caledonia y Nueva Irlanda.[22][23]​ El efecto de estos fósiles en el estudio de la evolución y filogenia de las cacatúas es bastante limitada, aunque los fósiles de Riversleigh permiten datar provisionalmente la bifurcación de las subfamilias.

    Familia Cacatuidae

    Filogenia y relaciones de la superfamilia Cacatuoidea.[4][5][6][12]​ Los paréntesis alrededor del nombre de la autoridad indica que originalmente estaba en un género diferente, el nombre entre paréntesis tras el nombre genérico indica el subgénero.

    Demás aves

         

    Strigopoidea

         

    Psittacoidea

       

    Cacatua (Cacatua) alba (Müller, 1776)

    Cacatua (Cacatua) moluccensis (Gmelin, 1788)

    Cacatua (Cacatua) ophthalmica Sclater, 1864

    Cacatua (Cacatua) sulphurea (Gmelin, 1788)

    Cacatua (Cacatua) galerita (Latham, 1790)

         

    Cacatua (Licmetis) sanguinea Gould, 1843

       

    Cacatua (Licmetis) pastinator (Gould, 1841)

       

    Cacatua (Licmetis) tenuirostris (Kuhl, 1820)

       

    Cacatua (Licmetis) ducorpsii Pucheran, 1853

       

    Cacatua (Licmetis) goffiniana Roselaar y Michels, 2004[24]

       

    Cacatua (Licmetis) haematuropygia (Müller, 1776)

         

    Lophochroa leadbeateri (Vigors, 1831)

       

    Eolophus roseicapilla (Vieillot, 1817)

       

    Callocephalon fimbriatum (Grant, 1803)

       

    Probosciger aterrimus (Gmelin, 1788)

       

    Calyptorhynchus (Zanda) baudinii Lear, 1832

    Calyptorhynchus (Zanda) latirostris Carnaby, 1948

    Calyptorhynchus (Zanda) funereus (Shaw, 1794)

       

    Calyptorhynchus (Calyptorhynchus) banksii (Latham, 1790)

    Calyptorhynchus (Calyptorhynchus) lathami (Temminck, 1807)

         

    Nymphicus hollandicus (Kerr, 1792)

             

    Morfología

     src=
    Cacatúa galerita en cautividad desplegando su cresta amarilla.

    Las cacatúas generalmente son aves de tamaño de medio a grande y de complexión achaparrada, con una longitud que oscila desde los 30–60 cm y un peso de entre 300–1200 g, aunque una especie, la cotorra ninfa es considerablemente menor y más ligera que las demás, con una longitud de 32 cm (incluidas las largas plumas de su cola) y pesa entre 80–100 g.[1][25][26][27]​ El penacho eréctil de la parte superior de su cabeza está presente en todas las especies, siendo espectacular en muchas de ellas.[28]​ Lo alzan cuando se posan tras el vuelo o cuando están excitadas.[29]​ Las cacatúas comparten muchas características con los loros, como sus picos curvados y sus dedos zigodáctilos, es decir con los dos dedos centrales dirigidos hacia delante y los dos laterales hacia atrás.[30]​ Sin embargo se diferencian de ellos en varios caracteres, como la presencia de vesícula biliar y otros detalles anatómicos, como al ausencia de la textura de Dyck en la estructura de las plumas, que provoca los colores azules y verdes intensos de los loros verdaderos.[27]

    Como los loros, las cacatúas tienen las patas cortas, fuertes garras y se desplazan caminando,[27]​ y a menudo usan su pico como tercera pata cuando trepan por las ramas. Generalmente tienen alas largas y anchas que usan en sus rápidos vuelos, que alcanzan velocidades de hasta 70 km/h registrado por las cacatúas galah.[31]​ Los miembros del género Calyptorhynchus y las grandes cacatúas blancas, como la cacatúa galerita y la cacatúa abanderada, tienen alas más cortas y redondeadas, por lo que realizan vuelos más lentos.[31]

     src=
    Pareja de cacatúas gang gang en Australia (macho con la cabeza roja). Las cacatúas se emparejan durante mucho tiempo.

    Las cacatúas tienen un pico grande, que mantienen afilado raspando sus mandíbulas una contra otra cuando están en reposo. La acción del pico se complementa con una lengua grande y musculosa que le ayuda a manipular las semillas para poder descascarillarlas antes de comérselas.[25]​ Durante el descascarillado la mandíbula inferior aplica la presión, la lengua mantiene la semilla en el lugar adecuado y la mandíbula superior actúa de yunque. La región ocular del cráneo está reforzada aguantar los músculos que mueven las mandíbulas de lado a lado.[27]​ El pico de los machos de cacatúa son por lo general ligeramente mayores que los de sus hembras correspondientes, siendo esta diferencia bastante marcada en las cacatúas enlutadas.[32]

    El plumaje de las cacatúas tiene colores menos vivos que el de los loros, ya que sus especies suelen ser de color negro, gris o blanco. Muchas especies tienen pequeñas zonas de colores llamativos, a menudo amarillas, rosas o rojas, generalmente en el penacho o la cola.[33]​ La cacatúa galah y la cacatúa abanderada son las que tienen tonos rosas en la mayor parte de su cuerpo.[34]​ Varias especies tienen zonas desnudas sin plumas con intensos colores alrededor de los ojos (aro perioftálmico) y en la cara, como la gran mancha roja de la cacatúa enlutada, esta zona desnuda es más limitada en otras especies de cacatúas blancas, como las pertenecientes al subgénero Licmetis.[34]​ Los plumajes de machos y hembras son similares en la mayoría de las especies. El plumaje de la hembra de cotorra ninfa es más apagado que el del macho, pero el dimorfismo sexual más acentuado se da en la cacatúa gang gang y las dos especies de cacatúas del género Calyptorhynchus, la cacatúa colirroja y la cacatúa lustrosa.[32]​ El color del iris difiere en algunas especies, siendo rosado o rojo en las hembras de las cacatúas galah y abanderada, y pardo rojizo en las hembras de otras especies de cacatúas blancas. Todos los machos tienen el iris de color pardo oscuro.[32]

     src=
    Garra izquierda de una cacatúa blanca agarrando los barrotes de la jaula con sus dedos cigodáctilos, laterales dirigidos hacia atrás y centrales hacia delante.

    Las cacatúan mantienen su plumaje en buen estado acicalándose con frecuencia a lo lardo del día. Se quitan la suciedad y la grasa y se colocan las barbas de las plumas con el pico. También acicalan a otros individuos las plumas a las que es difícil alcanzar. Las cacatúas producen aceite de acicalado en la glándula uropígea y lo aplican frotando con su cabeza o las plumas ya engrasadas. Las cacatúas producen polvo de plumón en unas plumas especializadas de la zona lumbar, y lo distribuyen por todo su cuerpo con el acicalado.[35]

    La muda del plumaje es muy lenta y compleja. Las cacatúas negras parecen sustituir las plumas de vuelo de una en una, durando su muda completa dos años. Este proceso es mucho más corto en otras especies, como la cacatúa galah y la cacatúa picofina, que tardan ambas alrededor de seis meses en renovar sus plumas de vuelo.[35]

    Sonidos

    Las vocalizaciones de las cacatúas son altas y chillonas.[25]​ Les sirven para varias funciones, como permitirles reconocerse entre sí, indicar los estados de ánimo, mantener la cohesión de las bandadas y de advertencia cuando defienden el nido. El uso de las llamadas y el número de ellas varían según las especies; la cacatúa fúnebre de pico corto tiene al menos 15 llamadas diferentes, sin embargo otras como la cacatúa abanderada tiene menos. Algunas como la cacatúa gang gang son comparativamente silenciosas aunque realizan llamadas cortas a modo de gruñido cuando se alimentan. Además de las vocalizaciones las cacatúas enlutadas se comunican a grandes distancias golpeando con palos en las ramas muertas.[36]​ Las especies de cacatúas también producen un siseo característico cuando se las amenaza.[29]

    Distribución y hábitat

     src=
    La cacatúa de las Tanimbar está confinada en las islas Tanimbar de Indonesia.

    Las cacatúas tienen un área de distribución mucho más restringido que los loros. Distribuyéndose naturalmente solo por Australasia.[25]​ Once de las 21 especies se encuentran solo en Australia, mientras que siete especies se encuentran solo en las islas de Filipinas, Indonesia, Papúa Nueva Guinea y las islas Salomón. Curiosamente ninguna especie de cacatúa se encuentra en Borneo (a pesar de estar presentes en las cercanas Palawan y Célebes) o muchas islas del Pacífico,[37]​ aunque se han encontrado restos fósiles en Nueva Caledonia.[22]

     src=
    La cacatúa galah se extiende por la mayor parte de Australia.

    Tres especies ocupan tanto Nueva Guinea como Australia.[38]​ Algunas especies tienen una distribución amplia como la cacatúa galah que está presente en la mayor parte de Australia, mientras que otras especies tienen distribuciones reducidas, confinadas en pequeñas partes del continente, como la cacatúa fúnebre de pico largo en Australia suroccidental, o en pequeños grupos de islas, como la cacatúa de las Tanimbar, que está confinada en las islas Tanimbar de Indonesia. Algunas cacatúas han sido introducidas accidentalmente fuera de su área de distribución natural en lugares como Nueva Zelanda, Singapur, Hong Kong y Palaos,[39]​ además dos especies de cacatúas de Australia han sido introducidas en partes del continente que no formaban parte de su área de distribución natural.

    Las cacatúas ocupan una gran cantidad de hábitats desde los bosques de las regiones subalpinas a los manglares. Sin embargo ninguna especie se encuentra en todos ellos.[40]​ Las especies más extendidas,[25]​ como las cacatúas galah y ninfa,[41]​ son especialistas de espacios abiertos que se alimentan de las semillas de la hierva.[25]​ A menudo son voladores rápidos que realizan grandes desplazamientos, siendo nómadas. Hay bandadas que se desplazan por grandes áreas del interior australiano, en busca de semillas con las que alimentarse, y de otros recursos alimenticios. Las sequías pueden forzar a las bandadas de las zonas más áridas a desplazarse más allá de las zonas de cultivo.[41]​ Otras especies de cacatúas como la cacatúa lustrosa, vive en los bosques, las pluviselvas, en los matorrales e incluso en los bosques montanos. La cacatúa filipina vive en los manglares, su ausencia en el norte de Luzón puede estar relacionada con a carencia de bosques de manglares allí.[42]​ Las cacatúas que habitan en los bosques generalmente son sedentarias ya que sus suministros de alimento son estables y predecibles.[43]​ Varias especies se han adaptado bien a los hábitats modificados por los humanos, y se encuentran en las zonas agrícolas e incluso en las ciudades.[44]

    Comportamiento

    Las cacatúas son diurnas, y necesitan la luz del día para encontrar su alimento.[25]​ No son de los primeros madrugadores, sino que esperan hasta que el sol caliente sus lugares de descanso para empezar a alimentarse. Por lo general todas las especies son muy sociales, y suelen descansar, alimentarse y desplazarse en ruidosas bandadas. El tamaño de las bandadas dependen de la disponibilidad de comida. En tiempos de abundancia las bandadas son pequeñas, de menos de cien aves, mientras que cuando hay sequías o otras adversidades climáticas, las bandada crecen y pueden contener miles de individuos. El récord está registrado en una bandada de 32.000 cacatúas sanguíneas en Kimberley. Las especies que viven en espacios abiertos forman bandadas más grandes que las que viven en zonas forestales.[45]

    Todas las especies necesitan perchas de descanso que estén situados cerca de abrevaderos, aunque muchas especies pueden desplazarse grandes distancias entre los lugares de descanso y las zonas de alimentación.[46]​ Las cacatúas tienen varios métodos característicos para bañarse, pueden colgarse boca abajo o volar bajo la lluvia, o aletear contra las hojas mojadas de las copas de los árboles.[29]

    En un estudio publicado en 2015 por la Universidad de Viena se llegó a la conclusión de que algunas cacatúas eran capaces de hacer deducciones lógicas por exclusión de otras posibilidades.[47][48]

    Alimentación

     src=
    Las cacatúas picofinas pueden cavar con su pico para obtener alimento.

    Las cacatúas se alimentan versátilmente y consumen una gran variedad de alimentos principalmente de origen vegetal. Las semillas forman parte de la dieta de todas las especies y las pueden abrir con sus grandes y fuertes picos. Las cacatúas galah, las pequeñas cacatúas blancas y algunas cacatúas negras se alimentan principalmente en el suelo, las demás se alimentan principalmente en los árboles.[25]​ Las especies que se alimentan en el suelo tienden a alimentarse en bandadas, moviéndose en grupos compactos donde las semillas están concentradas, y en filas dispersas cuando la comida está más esparcidas.[49]​ Prefieren las zonas abiertas donde la visibilidad es buena. La cacatúa cavadora y la cacatúa picofina tienen picos largos para cavar en busca de tubérculos y raíces, y las cacatúas abanderadas dan vueltas alrededor de las romazas australianas (Emex australis) para encontrar y sacar sus partes subterráneas.[50]

    Muchas especies se alimentan en las copas de los árboles, aprovechando las serotinias (los almacenes de una gran cantidad de semillas en conos y bolas gomosos de algunas las plantas de los géneros Eucalyptus, Banksia y Hakea), una característica de la vegetación de las regiones secas australianas. Este tipo de frutos son inaccesibles para muchas especies, y son recolectados principalmente por las cacatúas y los loros, y los roedores de las regiones tropicales. Las cacatúas pueden abrir los conos más grandes con sus fuertes picos, pero son demasiado duros para otros animales pequeños.[51]​ Muchos frutos y semillas que están en los extremos de las ramas delgadas que no pueden ser soportar el peso de las cacatúa, pero estas las doblan hacia sí para alcanzar su alimento.[52]

    Mientras que algunas cacatúas son generalistas y toman un amplio espectro de alimentos, otros son especialistas. La cacatúa lustrosa se ha especializado en los conos de los árboles del género Allocasuarina, prefiriendo las de la especie, A. verticillata. Agarran los cono y los parten con el pico y sacan las semillas con la lengua.[53]​ Algunas especies atrapan gran cantidad de insectos, particularmente en época de cría, y de hecho la mayor parte de la dieta de la cacatúa fúnebre coliamarilla lo componen los insectos. Su gran pico les sirve para extraer las larvas de la madera podrida. El tiempo que las cacatúas tienen que pasar buscando alimento varía según las estaciones.[52]​ Durante las épocas de abundancia solo necesitan unas pocas horas al día, en la mañana y la tarde, y pasan el resto del tiempo descansando o acicalándose en los árboles, pero en invierno tienen que pasar la mayor parte del día buscando comida. Las cacatúas incrementan sus necesidades alimenticias durante la estación de cría, así que pasan más tiempo buscando comida durante esta época. Las cacatúas tienen buches grandes que les permiten almacenar la comida antes de retirarse a los árboles.[54]​ Durante los periodos difíciles las cacatúas despliegan la versatilidad de su dieta, se desplazan a más distancia para encontrar comida, consumen más plantas verdes y algunas especies usan sus picos para cavar en busca de cormos.

    Reproducción

     src=
    Pollos de cacatúa blanca criados a mano para ser mascotas.

    Las cacatúas son monógamas y sus lazos de pareja pueden durar muchos años. Muchas de ellas se emparejan en sus bandadas antes de alcanzar la madurez sexual, y no crían hasta por lo menos un año después. Las hembras crían por primera vez a una edad de entre los tres y siete años, y los machos a menudo más tarde. La madurez sexual se retrasa para que los individuos puedan desarrollar sus habilidades para criar a los pollos, que es más prolongada que en otras aves. Los pollos de algunas especies permanecen junto a sus padres hasta un año.[55]​ Las cacatúas también presentan fidelidad al lugar de anidación, regresando al lugar donde anidaron en años consecutivos.[36]​ El cortejo generalmente es simple, especialmente al establecerse la pareja. En las cacatúas negras únicamente se producen alimentaciones de cortejo. Las parejas establecidas se acicalan mutuamente, aunque todas las demás formas de cortejo se producen antes de la incubación, posiblemente para reforzar los lazos de pareja.[56]

    Como la mayoría de los loros las cacatúas anidan en los huecos de los árboles,[57]​ que no son capaces de excavar ellas mismas.[58]​ Estos huecos se forman por la caída o rotura de las ramas, la descomposición producida por los hongos, y la actividad de termitas y otros insectos, además de los hechos por los pájaros carpinteros donde solapan sus áreas de distribución.[59]​ En muchos lugares estos huecos son escasos y objeto de disputa, tanto con los miembros de su especie como con otras especies animales.[60]​ En general las cacatúas eligen huecos solo un poco mayores que ellos mismos, por lo que las especies de diferente tamaño les corresponderán huecos de distinto tamaño. Si tienen la oportunidad de elegir las cacatúas prefieren anidar a unos 7 u 8 metros del suelo,[59]​ y cerca del agua y la comida.[61]

    Rellenan los huecos donde anidan con palitos, cortezas y ramas con hojas. Los huevos de las cacatúas son ovalados e inicialmente blancos ya que su ubicación hace que el camuflaje sea innecesario.[62]​ Aunque se decoloran a medida que avanza la incubación. Los tamaños oscilan desde los 55x37 mm en la cacatúa enlutada y la cacatúa colirroja a los 26x19 mm de la cacatúa ninfa.[62]​ El tamaño de la puesta varía en la familia. Las cacatúas enlutadas y otras cacatúas grandes ponen un solo huevo, y las especies más pequeñas ponen entre dos y ocho huevos. El suministro de alimento influye de forma importante en el tamaño de la puesta.[63]​ Algunas especies pueden realizar una segunda puesta si la primera fracasa.[64]​ Alrededor del 20% de los huevos de la puesta no son fértiles.[65]​ Las labores de incubación y cría pueden recaer tanto solo en las hembras en el caso de las cacatúas negras, o ser compartida por ambos sexos como pasa en el resto de las especies. En el caso de las cacatúas negras, el macho suministra alimentos a la hembra varias veces a día. Los pollos de todas las especies están cubiertos por plumón amarillento, excepto los de la cacatúa enlutada que nacen desnudos.[66]​ Los tiempos de incubación de las cacatúas dependen del tamaño de las especies: la más pequeña la cacatúa ninfa tiene un periodo de incubación de unos 20 días mientras que la gran cacatúa fúnebre piquicorta incuba los huevos hasta 29 días.[25]

    El periodo de anidación también varía según las especies, siendo más largos los de las especies más grandes. También les afectan factores ambientales y estacionales, y hay competencia entre los pollos de las especies que ponen más de un huevo. Las cacatúas ninfa dejan el nido tras 5 semanas y las cacatúas enlutadas tras 11 semanas.[25]​ Mientras permanecen en el hueco se cubren con el plumaje de juveniles. Al principio las plumas de las alas y cola les crecen despacio pero se incrementan en cuanto aparecen las plumas primarias. Los pollos alcanzan rápidamente un 80–90% del peso de un adulto, consiguiendo dos tercios de este tamaño antes de abandonar el hueco del nido, aunque posteriormente todavía les tiene que crecer algo las plumas de las alas y cola para alcanzar las dimensiones de los adultos.[67]​ Las tasas de crecimiento de los pollos, además del número de pollos que dejan el nido sufren el impacto de la reducción de los suministros alimenticios o la climatología adversa.[68]

    Depredadores y amenazas

    Existen registros de que los halcones peregrinos y aguililla australina atrapan cacatúas galahs, y se ha observado al águila audaz matando cacatúas sulfúreas.[69]​ Los huevos y los pollos son vulnerables a muchas amenazas. Varias especies de lagarto monitor (Varanus) pueden trepar a los árboles y penetrar en los huecos donde hay nidos, también los atrapa el cárabo de las pagodas en Filipinas, roedores como la rata gigante de cola blanca,[70]​ la pitón amatista australiana, el verdugo negro y la zarigüella australiana. Además las cacatúas galah y las cacatúas sanguíneas compiten por el espacio de anidación con las cacatúas lustrosas, habiéndose registrado que matan a los pollos de esta últimas últimas en isla Canguro. Las tormentas intensas también pueden inundar los huecos y ahogar a los pollos, además de que la actividad de las termitas o los insectos perforadores pueden colapsar la estructura interna del nido.[71]

    Como los loros las cacatúas pueden verse afectadas por la enfermedad del pico y las plumas de los psitaciformes. Esta infección vírica causa la pérdida de plumas y la malformación del pico, y reduce la inmunidad general del ave. Prevalece particularmente en las cacatúas sulfúreas, las cacatúas sanguíneas, las galah y hasta la fecha se ha registrado en 14 especies. Aunque es poco probable un impacto significativo en las grandes poblaciones naturales esta enfermedad puede ser una gran amenaza para las poblaciones pequeñas y estresadas.[72]

    Las cacatúas blancas y sulfúreas pueden ser infectadas por el protozoo Haemoproteus. Además se ha descubierto una cacatúa infectada por el parásito de la malaria, Plasmodium, en un análisis de muestras fecales en el parque ornitológico Loro Sexi de Almuñécar, en Granada.[73]​ Como los loros amazónicos y los guacamayos las cacatúas pueden desarrollar papillomas en la cloaca. Se desconoce la posibilidad de producir cáncer en ellas, ya que es un causante, aunque se ha aislado el papilloma virus en un loro gris que lo padecía.[74]

    Relación con los humanos

     src=
    Una cacatúa galerita en un balcón de Sídney.

    Las actividades humanas han tenido efectos positivos en algunas especies de cacatúas y negativos en otras. Muchas especies de especies comedoras de grano de espacios abiertos se han beneficiado mucho de los cambios producidos por los hombres en medio ambiente, al incrementar la cantidad de recursos alimenticios y suministro de agua, y se han adaptado bien a la dieta de vegetales foráneos. Este beneficio parece restringirse a las especies australianas, ya que las especies de espacios abiertos fuera de Australia no se han hecho más abundantes. En cambio las especies predominantemente forestales han sufrido en gran medida la destrucción de sus hábitats, sobre todo las que tienen una dieta especializada y no han podido adaptarse incorporporando a su dieta los vegetales exóticos. Aunque es una excepción notable la cacatúa fúnebre de cola amarilla del este de Australia.[75]

    Plagas

    Varias especies de cacatúas pueden convertirse en plagas para la agricultura.[76]​ A veces se controla su número cazándolas, con veneno o capturándolas para gasearlas. También se utilizan métodos no letales para mitigar sus daños como, asustarlos, manipular su hábitat y proporcionarles depósitos de alimento señuelo o sacrificar algunas cosechas que les distraigan de la cosecha principal. Las cacatúas pueden ser molestas en las zonas urbanas porque destruyen elementos de los edificios. En la naturaleza mantienen su pico mordiendo la madera, por lo que en las zonas suburbanas pueden morder los muebles de exterior, los marcos de las puertas y ventanas,[44]​ y destruyen con facilidad las maderas decorativas como la del cedro rojo occidental.[77]​ También pueden dañar el cableado externo y las placas solares,[44]​ las antenas de televisión y las antenas parabólicas.[77]​ Un negocio en el centro de Melbourne sufrió repetidamente a las cacatúas galeritas que arrancaban el sellante de silicona de las ventanas.[78]​ Las cacatús galahs y las colirrojas pelan los cables eléctricos de las zonas rurales, y también destrozan las lonas.[78]​ Fuera de Australia la cacatúa de las Tanimbar es considerada una plaga en la isla Yamdena donde arrasa los campos de maíz.[79]

     src=
    Cacatúas galeritas destrozando los marcos de las ventanas de un centro comercial.

    En 1995 el gobierno del estado de Victoria publicó un informe sobre los problemas causados por las cacatúas picofinas, galeritas y galahs, las tres especies que junto a la cacatúa sanguínea tienen grandes poblaciones en crecimiento, por haberse beneficiado de los cambios antropogénicos del medio. A causa el informe, se les retiró la protección, bajo ciertas circunstancias, y se permitió que fueran eliminadas cuando causaran daños serios en los árboles, viñedos, huertos, reservas de recreo o cultivos comerciales.[80]​ Los daños incluidos en el informe no solo mencionaban los cultivos de cereales, frutas y huertos, sino también los destrozos en casas e infraestructuras de comunicación.[81]​ La cacatúa galerita fue declarada plaga de la agricultura en Australia Occidental, donde había sido introducida como especie de avicultura. Las cacatúas pueden dañar entre otros cultivos los de sorgo, maíz, girasol, garbanzos. Además pueden deshojar los árboles ornamentales de los parques y jardines y llenar de hoyos en busca de comida los campos deportivos y los hipódromos.[82]​ En Australia Meridional donde las bandadas pueden constar de varios miles de aves de las especies citadas está catalogada como especie no protegida y se las acusa de deshojar los eucaliptos rojos y otros árboles nativos y ornamentales donde se posan, dañar las cubiertas de los silos de grano, los cables y tapajuntas de los edificios, comerse la simiente de los semilleros y molestar con sus gritos.[83]

    También se han registrado daños causados por varias especies y subespecies raras. La cacatúa fúnebre piquicorta, un endemismo de Australia Occidental en peligro de extinción, se considera una plaga de las plantaciones de pinos donde muerde la rama guía de los pimpollos causando que se curven los troncos por lo que se reduce el valor de su madera.[84]​ También se sabe que dañan los cultivos de frutas y frutos secos,[85]​ y han aprendido a explotar los cultivos de Colza.[86]​ Las cacatúa fúnebre piquilarga, también endémica de Australia Occidental, puede resultar una plaga para los huertos de manzanas y peras, donde destruye las frutas al extraer sus semillas.[84]​ La cacatúa de Muir, la subespecie nominal de la cacatúa cavadora, también ha sido declarada una plaga para la agricultura de Australia Occidental, además de catalogada nacionalmente como vulnerable y en la legislación del estado como «rara o de probable extinción».[87]

    Estado de conservación

    Según la UICN y BirdLife International siete especies de cacatúa están consideradas especies vulnerables o de catalogación peor, una está cerca de la amenaza.[89][90]​ De estas dos especies, la cacatúa filipina y sulfúrea están consideradas en peligro crítico.[91]

     src=
    La cacatúa oftálmica es un endemismo de Nueva Bretaña considerado especie vulnerable.[92]

    Las principales amenazas para las cacatúas son la destrucción de hábitat y el tráfico de especies salvajes. Todas las cacatúas dependen de los árboles para anidar y son vulnerables a su desaparición, además muchas especies tienen necesidades específicas o viven en pequeñas islas o se encuentran en áreas de distribución reducidas, haciéndoles vulnerables a la pérdida de estos hábitats.[93]​ Las cacatúas son mascotas populares, y su captura y tráfico ha amenazado a algunas especies. Entre 1983 y 1990, Se exportaron 66,654 cacatúas moluqueñas desde Indonesia, una cantidad que no cuenta las que fueron capturada para el comercio local y la exportación ilegal.[94]​ En consecuencia la captura de muchas especies se ha prohibido, aunque su tráfico continúa ilegalmente. Las aves son puestas en jaulas o tubos de bambú y transportadas en barcos fuera de Indonesia y Filipinas.[95]​ No solo se trafica con especies raras de Indonesia, también se realiza con especies raras y comunes de cacatúas de Australia. Las aves son sedadas y empaquetadas para ser escondidas en los equipajes de los vuelos internacionales.[95]​ La mortalidad es muy alta (30%) y por ello está incrementándose el tráfico de huevos, más fáciles de esconder en el cuerpo. Se cree que el tráfico está organizado por redes organizadas que sacan especies australianas del continente del mismo modo que introducen guacamayos en sentido contrario.[96]

    Todas las especies de cacatúas menos la cacatúa ninfa están protegidas por la Convención sobre el Comercio Internacional de Especies Amenazadas de Fauna y Flora Silvestres (CITES), que restringe la importación y exportación de especies salvajes. Cinco especies de cacatúas (con todas sus subespecies) — la cacatúa de las Tanimbar (Cacatua goffiniana), la cacatúa filipina (Cacatua haematuropygia), la cacatúa moluqueña (Cacatua moluccensis), la cacatúa sulfúrea (Cacatua sulphurea) y la cacatúa enlutada (Probosciger aterrimus)— están protegidas por el apéndice I de la CITES. El resto, menos la ninfa, están protegidos por el apéndice II la CITES.[97]

    Avicultura

     src=
    La cacatúa ninfa es la cacatúa más pequeña y más difundida como mascota.

    Apreciadas por su aspecto, inteligencia y personalidad atrayente,[25]​ sin embargo las cacatúas pueden ser mascotas problemáticas.[98]​ Generalmente no imitan la voz humana tan bien como los loros,[99]​ aunque la cacatúa sanguínea destaca como parlanchina habilidosa.[100]​ Se sabe que al ser aves que aprenden por imitación las cacatúas silvestres pueden aprender a hablar como los humanos de mascotas escapadas que se integren en su bandada.[101]

    Las cacatúas son aves sociales y tienen necesidades sociales difíciles de proporcionar,[98]​ y pueden sufrir si se mantienen enjauladas solas por largos periodos de tiempo.[102]​ Las cacatúas a menudo son muy afectuosas con sus dueños y a veces con el resto de la gente, pero pueden exigir gran cantidad de atención y cuidados. Además su intensa curiosidad obliga a proporcionarles un continuo suministro de objetos con los que juguetear, para que los muerdan, desmonten y rompan. Las cacatúas en cautividad como los loros pueden sufrir de aburrimiento que les conduzca a realizar movimientos repetitivos o a arrancarse las plumas. El arrancado de plumas se produce por alteraciones psicológicas.[103]​ Otro de sus principales inconvenientes es que suelen dar dolorosos mordiscos,[104]​ y emiten gritos estridentes y penetrantes.[105]​ Las cacatúas moluqueñas y las especies de cacatúas blancas son particularmente molestas.[106][107]​ Todas las cacatúas tienen sus plumas cubiertas con un fino polvo que puede producir alergia a algunas personas.[104]

     src=
    Una cacatúa moluqueña con las alas cortadas en cautividad.[108]

    En general las cacatúas pequeñas como las cacatúas galah y las de las Tanimbar son más fáciles de mantener como mascotas.[109]​ La pequeña cacatúa ninfa es la más fácil de cuidar y son de lejos la especie de cacatúa más frecuente en cautividad.[110][111]​ Se han conseguido en avicultura muchas variedades de color suyas.[26]​ En una encuesta realizada por la asociación APPMA entre los dueños de aves de EE. UU. en 2003/04, el 39% tenían cacatúas ninfa, en comparación con solo el 3% que tenían otras especies de cacatúas.[112]​ Son más frecuentes en avicultura las cacatúas blancas que las negras.[113]​ Raramente se pueden ver cacatúas negras en los zoos europeos debido a las restricciones a la exportación de la fauna silvestre australiana, aunque las aves confiscadas por los gobiernos han sido cedidas.[114]

    Las cacatúas grandes pueden vivir entre 30 y 70 años dependiendo de su especie y a veces más, y las cacatúas ninfa viven unos 20 años. Así que son mascotas que suponen un compromiso a largo plazo para sus dueños. Pero esta longevidad es considerada un aspecto positivo porque reduce los casos de fallecimiento de la mascota.[25]​ Las cacatúa más viejas en cautividad es un ejemplar de cacatúa abanderada llamado Cookie, que reside en el zoológico Brookfield de Chicago, que tenía 78 años en 2011.[115]​ Una cacatúa moluqueña llamada King Tut que vivía en el zoológico de San Diego casi llegó casi a los 69 cuando murió en 1990, y una cacatúa enlutada llegó a los 56 en el zoológico de Londres en 2000.[116]​ Sin embargo existen algunos registros de aves más viejas.[116]Cocky Bennett de Tom Ugly's Point en Sídney fue una famosa cacatúa galerita macho que llegó a alcanzar los 100 años. Había perdido las plumas y estuvo desnudo gran parte de su vida.[117]​ Una cacatúa enlutada de un zoo de Australia alcanzó los 80 o 90 años,[36]​ y una cacatúa sanguínea sacado de un nido de Australia central en 1904 todavía estaba vivo a finales de la década de los 1970.[69]​ En febrero del año 2010, una cacatúa llamada Arthur llegó a los 90 años tras haber vivido durante generaciones con una familia de Dalaguete, antes de ser llevado zoo de Cebú.[118]

    A veces se ven cacatúas amaestradas en los zoos. Generalmente se motivan menos con la comida que otras aves y responden mejor a las caricias y los elogios. Se puede enseñar a las cacatúas a llevar arneses para poder sacarlos al exterior. Se ha usado a las cacatúas como animales de terapia, generalmente en residencias de ancianos.[119]

    Las cacatúas a menudo demuestran marcadas respuestas a los sonidos musicales, y existen numerosos vídeos donde bailan con músicas populares. Una investigación realizada en 2008 con una cacatúa galerita llamada Snowball mostró que este individuo en particular realmente era capaz de percibir el ritmo de la música y sincronizar los movimientos de su cuerpo con el ritmo.[120]

    En la cultura

    Las cacatúas aparecen en cuadros del pintor húngaro Jakob Bogdani (1660–1724), que residía en Ámsterdam desde 1683 y después en Inglaterra,[121]​ y también aparecen junto a muchas otras aves en obras del pintor holandés Melchior d'Hondecoeter (1636–1695).[122]​ También es una cacatúa el desafortunado protagonista de la obra Experimento con un pájaro en una bomba de aire del pintor inglés Joseph Wright.[123]​ Las cacatúas están entre los muchos animales y plantas australianos usados como motivos decorativos en la arquitectura de la Federación de principios del siglo XX.[124]​ Una visita a una tienda de mascotas de Camden Town en 1958 inspiró al pintor inglés William Roberts para pintar Las cacatúas, que se exhibe en la galería Tate Britain.[125][126]​ El artista estadounidense Joseph Cornell era conocido por colocar cacatúas de papel recortado en sus obras.[127]

    La Asamblea legislativa del territorio de la capital australiana adoptó a la cacatúa gang-gang como el emblema oficial para la fauna el 27 de febrero de 1997.[128]​ La desaparecida compañía aérea Impulse Airlines eligió a una cacatúa galerita como mascota e imagen corporativa.[129]​ La cacatúa enlutada, que tiene una forma de pico y coloración de la cara característicos, se usa como símbolo de la organización World Parrot Trust.[130]

    Dos dramas policíacos de los años 1970 tenían protagonistas con cacatúas como mascotas. En la película de 1973 Serpico, Al Pacino tenía una cacatúa blanca, y en la serie de televisión Baretta se veía a Robert Blake con Fred, una cacatúa galerita.[131]​ La popularidad de este programa incrementó la demanda de cacatúas como mascotas a finales de esa década.[132]

    Referencias

    1. a b Forshaw, 2006, p. lámina 1
    2. Gray, George Robert (1840). A List of the Genera of Birds, with an indication of the typical species of each genus. Londres: R. & J.E. Taylor. p. 53. Consultado el 2 de noviembre de 2009.
    3. Christidis y Boles, 2008, p. 148
    4. a b c Wright TF, Schirtzinger EE, Matsumoto T, et al. (octubre de 2008). «A multilocus molecular phylogeny of the parrots (Psittaciformes): support for a Gondwanan origin during the cretaceous». Molecular Biology and Evolution 25 (10): 2141-56. PMC 2727385. PMID 18653733. doi:10.1093/molbev/msn160. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
    5. a b c de Kloet, RS; de Kloet SR (2005). «The evolution of the spindlin gene in birds: Sequence analysis of an intron of the spindlin W and Z gene reveals four major divisions of the Psittaciformes». Molecular Phylogenetics and Evolution 36 (3): 706-21. PMID 16099384. doi:10.1016/j.ympev.2005.03.013. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
    6. a b Tokita M, Kiyoshi T, Armstrong KN (2007). «Evolution of craniofacial novelty in parrots through developmental modularity and heterochrony». Evolution & Development 9 (6): 590-601. PMID 17976055. doi:10.1111/j.1525-142X.2007.00199.x.
    7. Astuti, Dwi; Azuma, Noriko; Suzuki, Hitoshi; Higashi, Seigo (2006). «Phylogenetic Relationships Within Parrots (Psittacidae) Inferred from Mitochondrial Cytochrome-bGene Sequences». Zoological Science 23: 191. PMID 16603811. doi:10.2108/zsj.23.191.
    8. a b Christidis L; Schodde R, Shaw DD, Maynes SF (1991). «Relationships among the Australo-Papuan parrots, lorikeets, and cockatoos (Aves, Psittaciformes) – protein evidence». Condor 93 (2): 302-17. JSTOR 1368946. doi:10.2307/1368946. Archivado desde el original el 14 de junio de 2011. Consultado el 26 de septiembre de 2011. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
    9. Schweizer M, Seehausen O, Güntert M, Hertwig ST (March de 2010). «The evolutionary diversification of parrots supports a taxon pulse model with multiple trans-oceanic dispersal events and local radiations». Molecular Phylogenetics and Evolution 54 (3): 984-994. PMID 19699808. doi:10.1016/j.ympev.2009.08.021. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |mes= (ayuda)
    10. Christidis y Boles, 2008, p. 200
    11. a b Courtney, J (1996). «The juvenile food-begging calls, food-swallowing vocalisation and begging postures in Australian Cockatoos». Australian Bird Watcher 16: 236-49. ISSN 0045-0316.
    12. a b c d Brown DM, Toft CA (1999). «Molecular systematics and biogeography of the cockatoos (Psittaciformes: Cacatuidae)». Auk 116 (1): 141-57. ISSN 0004-8038.
    13. Schodde, R; Mason IJ (1997). «Aves (Columbidae to Coraciidae)». En Houston WWK, Wells A, ed. Zoological Catalogue of Australia. 37.2. Melbourne, Victoria: CSIRO Publishing. ISBN 0-643-06456-7. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
    14. a b c Astuti, D (2004). A phylogeny of cockatoos (Aves: Psittaciformes) inferred from DNA sequences of the seventh intron of nuclear β-fibrinogen gene.. Graduate School of Environmental Earth Science, Hokkaido University, Japan.
    15. Adams M, Baverstock PR, Saunders DA, Schodde R, Smith GT, M; Baverstock, PR; Saunders, DA; Schodde, R; Smith, GT (1984). «Biochemical systematics of the Australian cockatoos (Psittaciformes: Cacatuinae)». Australian Journal of Zoology 32 (3): 363-77. doi:10.1071/ZO9840363.
    16. a b Christidis y Boles, 2008, p. 151
    17. Forshaw y Cooper, 1978, p. 124
    18. Cayley y Lendon, 1973, p. 84
    19. Christidis y Boles, 2008, p. 150
    20. Boles, Walter E (1993). «A new cockatoo (Psittaciformes: Cacatuidae) from the Tertiary of Riversleigh, northwestern Queensland, and an evaluation of rostral characters in the systematics of parrots». Ibis 135 (1): 8-18. doi:10.1111/j.1474-919X.1993.tb02804.x.
    21. Waterhouse, DM (2006). «Parrots in a nutshell: The fossil record of Psittaciformes (Aves)». Historical Biology 18 (2): 223-34. doi:10.1080/08912960600641224.
    22. a b Steadman, D (2006). Extinction and Biogeography in Tropical Pacific Birds. Chicago: University of Chicago Press. p. 348. ISBN 9780226771427.
    23. Steadman, D; White P, Allen J (1999). «Prehistoric birds from New Ireland, Papua New Guinea: Extinctions on a large Melanesian island». Proceedings of the National Academy of Science 96 (5): 2563-68. PMID 10051683. doi:10.1073/pnas.96.5.2563. Consultado el 4 de diciembre de 2009. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
    24. Roselaar CS, Michels JP (2004). «Systematic notes on Asian birds. 48. Nomenclatural chaos untangled, resulting in the naming of the formally undescribed Cacatua species from the Tanimbar Islands, Indonesia (Psittaciformes: Cacatuidae)». Zoologische Verhandelingen 350: 183-96. Consultado el 5 de diciembre de 2009.
    25. a b c d e f g h i j k l Rowley, Ian (1997). "Family Cacatuidae (Cockatoos)". In Josep, del Hoyo; Andrew, Elliott; Jordi, Sargatal. Handbook of the Birds of the World. Volumen 4, Sandgrouse to Cuckoos. Barcelona: Lynx Edicions. pp. 246–69. ISBN 84-873334-22-9.
    26. a b Forshaw, 2006, p. lámina 6
    27. a b c d Cameron, 2007, p. 1.
    28. Cameron, 2007, p. 57.
    29. a b c Forshaw y Cooper, 1978, p. 110
    30. Cameron, 2007, p. 69.
    31. a b Cameron, 2007, p. 67.
    32. a b c Cameron, 2007, p. 61.
    33. Cameron, 2007, p. 58.
    34. a b Cameron, 2007, p. 59.
    35. a b Cameron, 2007, p. 68.
    36. a b c Murphy S, Legge S, Heinsohn R (2003). «The breeding biology of palm cockatoos (Probosciger aterrimus): a case of a slow life history». Journal of Zoology 261: 327-39. doi:10.1017/S0952836903004175.
    37. Cameron, 2007, p. 86.
    38. Cameron, 2007, p. 3.
    39. Styche, Andrew (2000). Distribution and behavioural ecology of the sulphur-crested cockatoo (Cacatua galerita L.) in New Zealand (PhD thesis). Victoria University of Wellington. OCLC 156468918.
    40. Cameron, 2007, p. 71.
    41. a b Cameron, 2007, pp. 103–4.
    42. Cameron, 2007, p. 77.
    43. Cameron, 2007, p. 104.
    44. a b c Temby, Ian (1999). «Urban wildlife issues in Australia». En Williams, Shaw, ed. Proceedings Of The 4th International Symposium On Urban Wildlife Conservation. Tucson, Arizona: University of Arizona. Consultado el 11 de diciembre de 2009. Parámetro desconocido |coeditors= ignorado (ayuda)
    45. Cameron, 2007, p. 126.
    46. Lindenmayer, DB; Pope MP, Cunningham RB, Donnelly CF, Nix HA (1996). «Roosting of the Sulphur-Crested Cockatoo Cacatua galerita». Emu 96 (3): 209-12. doi:10.1071/MU9960209. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
    47. «Cacatúas capaces de hacer deducciones lógicas por exclusión de otras posibilidades». Archivado desde el original el 31 de agosto de 2015. Consultado el 31 de agosto de 2015.
    48. O’Hara, Marck (5 de agosto de 2015). «Inference by Exclusion in Goffin Cockatoos (Cacatua goffini)». journal.pone.0134894 (en inglés). doi:10.1371/journal.pone.0134894. Archivado desde el original el 1 de septiembre de 2015. Consultado el 31 de agosto de 2015.
    49. Cameron, 2007, pp. 118–9.
    50. Cameron, 2007, p. 113.
    51. Cameron, 2007, pp. 116–7.
    52. a b Cameron, 2007, p. 114.
    53. Crowley, GM; Garnett S (2001). «Food value and tree selection by Glossy Black-Cockatoos Calyptorhynchus lathami». Austral Ecology 26 (1): 116-26. doi:10.1046/j.1442-9993.2001.01093.x. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
    54. Cameron, 2007, pp. 122–23.
    55. Cameron, 2007, pp. 143–44.
    56. Saunders, DA (1974). «The function of displays in the breeding of the White-tailed Black Cockatoo». Emu 74 (1): 43-46. doi:10.1071/MU974043.
    57. Cameron, M (2006). «Nesting habitat of the glossy black-cockatoo in central New South Wales». Biological Conservation 127 (4): 402-10. doi:10.1016/j.biocon.2005.08.019.
    58. Cameron, 2007, p. 129
    59. a b Cameron, 2007, p. 130
    60. Heinsohn, R; Murphy S, Legge S. «Overlap and competition for nest holes among eclectus parrots, palm cockatoos and sulphur-crested cockatoos». Australian Journal of Zoology 51 (1): 81-94. doi:10.1071/ZO02003. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
    61. Cameron, 2007, p. 131.
    62. a b Cameron, 2007, p. 137.
    63. Cameron, 2007, p. 138
    64. Cameron, 2007, p. 139
    65. Cameron, 2007, p. 147.
    66. Cameron, 2007, pp. 139–40.
    67. Cameron, 2007, p. 141.
    68. Cameron, 2007, p. 143.
    69. a b Forshaw y Cooper, 1978, p. 29
    70. Wood GA (1987). «Further field observations of the Palm Cockatoo Probsciger aterrimus in the Cape York Peninsula, Queensland». Corella 12 (2): 48-52. Archivado desde el original el 21 de septiembre de 2016. Consultado el 17 de diciembre de 2009.
    71. Cameron, 2007, p. 149.
    72. Borthwick, David (May 2005). «Threat Abatement Plan for Psittacine Beak and Feather Disease Affecting Endangered Psittacine Species». Department of the Environment and Heritage website. Department of the Environment and Heritage, Commonwealth of Australia. Consultado el 7 de diciembre de 2009.
    73. Cordon, GP; Hitos Prados A, Romero D, Sánchez Moreno M, Pontes A, Osuna A, Rosales MJ (2009). «Intestinal and haematic parasitism in the birds of the Almunecar (Granada, Spain) ornithological garden». Veterinary Parasitology 165 (3–4): 361-66. PMID 19682800. doi:10.1016/j.vetpar.2009.07.027. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
    74. Stedman NL, Latimer KS, Rakich PM (1998). «Cloacal papillomas in psittacine birds: A retrospective histopathologic review». International Virtual Conferences in Veterinary Medicine. Athens, GA: College of Veterinary Medicine, University of Georgia. Archivado desde el original el 20 de julio de 2011. Consultado el 1 de marzo de 2011.
    75. Cameron, 2007, p. 153.
    76. B, Mary; Sinclair R (2002). «Australian research on bird pests: impact, management and future directions». Emu 102 (1): 29-45. doi:10.1071/MU01028. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
    77. a b Cameron, 2007, p. 155.
    78. a b Cameron, 2007, p. 156.
    79. Cameron, 2007, p. 160.
    80. Temby, I (2003). «Victorian cockatoos. Victorian Department of Primary Industries Information Note». Department of Primary Industries website. The State of Victoria. Archivado desde el original el 17 de septiembre de 2007. Consultado el 10 de diciembre de 2009.
    81. Environment and Natural Resources Committee (Parliament of Victoria) (1995). Problems in Victoria caused by Long-billed Corellas, Sulphur-crested Cockatoos and Galahs. Victorian Government Printer.
    82. «Fauna Note No.20: Little Corella». Western Australian Department of Environment and Conservation. 24 de julio de 2007. Archivado desde el original el 25 de marzo de 2009. Consultado el 10 de diciembre de 2009.
    83. «Little Corella (Cacatua sanguinea): Resource document». South Australian Department for Environment and Heritage. March 2007. Archivado desde el original el 25 de marzo de 2009. Consultado el 10 de diciembre de 2009.
    84. a b Saunders, D (2005). «Conserving Carnaby's Black-Cockatoo: historical background on changing status». Perth, Western Australia: Birds Australia WA Inc. p. 9–18. ISBN 0975142909. Archivado desde el original el 8 de noviembre de 2009. Consultado el 11 de diciembre de 2009.
    85. «Calyptorhynchus latirostris». Species Profile and Threats Database. Department of the Environment, Water, Heritage and the Arts, Canberra. 2009. Consultado el 10 de diciembre de 2009.
    86. [[#CITAREFCameron 2007|Cameron , 2007]], p. 22
    87. «Fauna Note No.4 – Muir's Corella». Department of Environment and Conservation, Western Australia. 12 de diciembre de 2007. Archivado desde el original el 29 de marzo de 2011. Consultado el 4 de diciembre de 2009.
    88. «Philippine Cockatoo – BirdLife Species Factsheet». BirdLife International. Consultado el 20 de octubre de 2009.
    89. «Data Zone: Search Species: Cockatoo». Birdlife International. 2011. Consultado el 8 de septiembre de 2011.
    90. «Data Zone: Search Species: Corella». Birdlife International. 2011. Consultado el 8 de septiembre de 2011.
    91. Cameron, 2007, p. 178
    92. «Blue-eyed Cockatoo – BirdLife Species Factsheet». BirdLife International. Consultado el 8 de noviembre de 2009.
    93. Maron, M (2005). «Agricultural change and paddock tree loss: Implications for an endangered subspecies of Red-tailed Black-Cockatoo». Ecological Management & Restoration 6 (3): 206-11. doi:10.1111/j.1442-8903.2005.00238.x.
    94. Kinnaird, M; O'Brien TG, Lambert FR, Purmias D (2003). «Density and distribution of the endemic Seram cockatoo Cacatua moluccensis in relation to land use patterns». Biological Conservation 109 (2): 227-35. doi:10.1016/S0006-3207(02)00150-7. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
    95. a b Cameron, 2007, p. 164.
    96. Cameron, 2007, p. 166.
    97. CITES (27 Apri 2011). Appendices I, II and III. Consultado el 8 de septiembre de 2011
    98. a b Low, 1999, p. 16
    99. Alderton, David (2003). The Ultimate Encyclopedia of Caged and Aviary Birds. London, England: Hermes House. p. 205. ISBN 1-84309-164-X.
    100. [[#CITAREFCayley Lendon 1973|Cayley y Lendon , 1973]], p. 97
    101. "Birds of a feather talk together" Consultado el 15 de septiembre de 2011
    102. Low, 1999, p. 23
    103. Garner, MM; Clubb SL, Mitchell MA, Brown L (2008). «Feather-picking psittacines: histopathology and species trends». Veterinary Pathology 45 (3): 401-08. PMID 18487502. doi:10.1354/vp.45-3-401. Consultado el 7 de diciembre de 2009. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
    104. a b Athan, 1999, p. 86.
    105. Athan, 1999, p. 87.
    106. Athan, 1999, p. 91
    107. Athan, 1999, p. 92.
    108. Forshaw, 2006, p. plate 4
    109. Cayley y Lendon, 1973, p. 107
    110. Cayley y Lendon, 1973, p. 112
    111. Athan, 1999, p. 93
    112. Wool-N-Wings (2006). Bird Ownership Statistics in USA. Consultado el 10 de septiembre de 2011.
    113. Athan, 1999, p. 84
    114. King CE, Heinhuis H, Brouwer K, C. E.; Heinhuis, H.; Brouwer, K. (18 de diciembre de 2007 (online)). «Management and husbandry of black cockatoos Calyptorhynchus spp in captivity». International Zoo Yearbook 37 (1): 87-116. doi:10.1111/j.1748-1090.2000.tb00710.x.
    115. «Cookie Cockatoo 78th Birthday Celebration». Chicago Zoological Society. Archivado desde el original el 22 de junio de 2011. Consultado el 26 de junio de 2011.
    116. a b Brouwer, K; Jones M, King C, Schifter H (2000). «Longevity records for Psittaciformes in captivity». International Zoo Yearbook 37: 299-316. doi:10.1111/j.1748-1090.2000.tb00735.x. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
    117. Cayley y Lendon, 1973, p. xxvi
    118. Codilla, Marian Z. (21 de febrero de 2010). «90-year-old cockatoo eyes Guinness record». Cebu Daily News. INQUIRER.net. Archivado desde el original el 24 de febrero de 2010. Consultado el 27 de febrero de 2010.
    119. Swift, W. Bradford (1997). «The healing touch – animal-assisted therapy». Animals 16 (4): 130-32.
    120. Patel AD, Iversen JR, Bregman MR, Schulz I, Schulz C (August 2008). «Investigating the human-specificity of synchronization to music». Proceedings of the 10th Intl. Conf. on Music Perception and Cognition (Adelaide: Causal Productions). Archivado desde el original el 6 de enero de 2009. Consultado el 14 de noviembre de 2008.
    121. Elphick, Jonathan (2004). Birds: The Art of Ornithology. London: Natural History Museum. p. 24. ISBN 9781902686660.
    122. «Melchior d'Hondecoeter: Fowl». Amsterdam, Netherlands: Rijksmuseum. 2008. Archivado desde el original el 24 de diciembre de 2009. Consultado el 12 de diciembre de 2009.
    123. «An Experiment on a Bird in the Air Pump». The National Gallery. Archivado desde el original el 24 de mayo de 2011. Consultado el 12 de diciembre de 2009.
    124. Fraser, Hugh; Joyce, Ray (1989). The Federation House – Australia's Own Style. Willoughby, NSW: Weldon Publishing. p. 103. ISBN 1-86302-033-0. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coauthor= (ayuda)
    125. «The Cockatoos 1958». Tate Collection: William Roberts 1895–1980. Tate Gallery. Consultado el 12 de diciembre de 2009.
    126. King, A (abril de 2007). «Painting on a perch: parrots are an enduring theme in European art, as Averil King learned at an unusual exhibition at the Barber Institute». Apollo Magazine. Archivado desde el original el 3 de enero de 2013. Consultado el 27 de septiembre de 2011.
    127. d'Harnoncourt, A (junio de 1978). «The Cubist Cockatoo: A Preliminary Exploration of Joseph Cornell's Homages to Juan Gris». Philadelphia Museum of Art Bulletin 74 (321): 3-17. ISSN 0031-7314.
    128. «ACT Flags and Emblems». Chief Minister's Department, ACT Government. Consultado el 10 de diciembre de 2009.
    129. «Impulse Airlines Boeing 717–200 Cockatoo Takes Off For Home». Boeing. 9 de enero de 2001. Archivado desde el original el 5 de agosto de 2010. Consultado el 10 de diciembre de 2009.
    130. «World Parrot Trust – Saving Parrots Worldwide». World Parrot Trust website. Consultado el 20 de octubre de 2009.
    131. Rosenfeld, Arthur (1989). Exotic Pets. New York: Simon & Schuster. p. 105. ISBN 0-671-47654-8.
    132. Boehrer, Bruce Thomas (2004). Parrot Culture: Our 2500-Year-Long Fascination with the World's Most Talkative Bird. University of Pennsylvania Press. p. 224. ISBN 9780812237931.

    Bibliografía

     title=
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Autores y editores de Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia ES

    Cacatuidae: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

    provided by wikipedia ES

    Los cacatúidos (Cacatuidae) son una familia de aves psitaciformes, conocidos popularmente como cacatúas. Incluye 21 especies. Es la única familia de la superfamilia Cacatuoidea. Junto a las superfamilias Psittacoidea (loros verdaderos) y Strigopoidea (loros de Nueva Zelanda) forman el orden de las Psittaciformes.

    El emplazamiento de las cacatúas en una familia separada es un hecho que no se discute, aunque muchos otros aspectos de los linajes de los psitaciformes vivos no están resueltos. La familia está distribuida principalmente por Australasia, extendiéndose desde las Filipinas y las islas de Indonesia oriental que pertenecen a la Wallacea hasta Nueva Guinea, Australia y las islas Salomón. Su nombre proviene de la palabra malaya para designar a estas aves: kaka(k)tua, que a su vez, según distintas versiones, puede ser que proceda de kaka, «loro», y tuwah, que es una voz imitativa de su canto; o bien, de kakak, «hermana», y tua, «vieja», significando algo así como «hermana mayor».

    Las cacatúas se reconocen inmediatamente por su característico penacho de plumas eréctiles. Comparten varias características con los loros, como su fuerte pico curvo y su pie zigodáctilo, es decir, con dos dedos dirigidos hacia delante y dos hacia atrás. De media son más grandes que los loros, aunque la cacatúa ninfa, la especie menor del grupo, es un ave de pequeño tamaño. Su plumaje generalmente es de colores menos llamativos que sus parientes los loros, ya que son predominantemente blancas, grises o negras, con algún otro color más vivo que suele concentrarse en las plumas de la cresta, las mejillas o la cola. El género Cacatua consta de once especies de cacatúas de plumaje blanco. La cacatúa galah, de color rosa y gris, y la cacatúa abanderada, rosa y blanca están cercanamente emparentadas. Las cinco especies del género Calyptorhynchus son cacatúas grandes de color negro. Las tres especies que quedan (la grande y negra cacatúa enlutada, y las principalmente grises cacatúa gang-gang y cacatúa ninfa) están relacionadas con el resto de cacatúas en ramas evolutivas basales no del todo establecidas.

    Las cacatúas suelen alimentarse de semillas, tubérculos, bulbos, frutos, flores e insectos. Con frecuencia se alimentan en grandes bandadas, principalmente cuando lo hacen en el suelo. Las cacatúas son monógamas y anidan en huecos de los árboles. Algunas especies de cacatúas se han visto afectadas adversamente por la pérdida de hábitat, particularmente por la disminución de lugares de anidamiento cuando los árboles de gran tamaño son talados. En cambio otras especies se han adaptado bien a los cambios realizados por humanos y son consideradas plagas para la agricultura.

    Son mascotas populares, al igual que los loros, a pesar de ser difíciles de cuidar, ser ruidosas y tender a ser menos mansas que estos. La cacatúa ninfa es por mucho la especie de cacatúa más frecuente en cautividad y también la de cuidados más fáciles.[cita requerida] Las cacatúas blancas son más comunes en cautividad que las negras.[cita requerida] Algunas especies están amenazadas por sufrir el tráfico de especies y ser capturadas en la naturaleza con destino a ser mascotas.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Autores y editores de Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia ES

    Kakaduulased ( Estonian )

    provided by wikipedia ET

    Kakaduulased (Cacatuidae) on papagoiliste seltsi kuuluv sugukond.

    Sugukonda kuulub 7 perekonda 21 liigiga. Kakaduude nimi pärineb Malaistkaka(k)tua (kaka "papagoi" + tuwah või kakak "õde" + tua "vana").

    Kakaduude levila ulatub Filipiinidelt ja Indoneesia ida-saarteni, Wallaceast Uus-Guineani ja sealt Austraaliani.

    Kakaduud tunneb ära nende uhke tuti ja kõvera noka järgi. Nende suled on küll vähem värvilised kui teistel papagoidel, olles tavaliselt kas valged, hallikad või mustad, ent see-eest on nende tutt tihti värviline. Kakaduud on küllaltki suured, sarnanedes suuruselt näiteks ronkadega. Kõige tuntum kakaduude seast on kindlasti kollatutt-kakaduu.

    Perekonnad

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Vikipeedia autorid ja toimetajad
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia ET

    Kakaduulased: Brief Summary ( Estonian )

    provided by wikipedia ET

    Kakaduulased (Cacatuidae) on papagoiliste seltsi kuuluv sugukond.

    Sugukonda kuulub 7 perekonda 21 liigiga. Kakaduude nimi pärineb Malaist – kaka(k)tua (kaka "papagoi" + tuwah või kakak "õde" + tua "vana").

    Kakaduude levila ulatub Filipiinidelt ja Indoneesia ida-saarteni, Wallaceast Uus-Guineani ja sealt Austraaliani.

    Kakaduud tunneb ära nende uhke tuti ja kõvera noka järgi. Nende suled on küll vähem värvilised kui teistel papagoidel, olles tavaliselt kas valged, hallikad või mustad, ent see-eest on nende tutt tihti värviline. Kakaduud on küllaltki suured, sarnanedes suuruselt näiteks ronkadega. Kõige tuntum kakaduude seast on kindlasti kollatutt-kakaduu.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Vikipeedia autorid ja toimetajad
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia ET

    Kakatua ( Basque )

    provided by wikipedia EU

    Kakatua Cacatuidae familiako 21 hegazti-espezie inguru dira, Psittacidae (loroak) familiarekin batera Psittaciformes ordena osatzen dutenak. Ginea Berriatik, Indonesiatik eta Australiatik hedatutako familia da[1].

    Bere izena malaierazko kakaktua hitzetik dator, "ahizpa nagusia" edo "ahizpa zaharra" esan nahi duena.

    Taxonomia

    Erreferentziak

    1. Cameron, Matt (2007) Cockatoos Collingwood, Australia: CSIRO Publishing ISBN 978-0-643-09232-7.


    Biologia Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz.
    (RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipediako egileak eta editoreak
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia EU

    Kakatua: Brief Summary ( Basque )

    provided by wikipedia EU

    Kakatua Cacatuidae familiako 21 hegazti-espezie inguru dira, Psittacidae (loroak) familiarekin batera Psittaciformes ordena osatzen dutenak. Ginea Berriatik, Indonesiatik eta Australiatik hedatutako familia da.

    Bere izena malaierazko kakaktua hitzetik dator, "ahizpa nagusia" edo "ahizpa zaharra" esan nahi duena.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipediako egileak eta editoreak
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia EU

    Kakadut ( Finnish )

    provided by wikipedia FI

    Kakadut (Cacatuidae) on lähinnä Australiassa ja Filippiinien saaristossa elävä papukaijalintujen lahkoon kuuluva heimo. Heimon taksonominen status on vaihdellut ja sitä on välillä pidetty papukaijojen alaheimona.[1] Kakadujen tuntomerkkinä on päälaella sijaitseva töyhtö. Kakadujen värit vaihtelevat mustan, harmaan, valkoisen ja vaaleanpunaisen välillä. Kakadut ovat papukaijoista lähes parhaiten soveltuneet kävelemään maanpinnalla. Kakadujen yleisin ravinto koostuu siemenistä, pähkinöistä ja hedelmistä.[2]

    Kakaduihin kuuluu 8 sukua ja 21 lajia[3].

    Suvut ja lajit

    Kiiltokakadut Calyptorhynchus

    Mustakakadut Zanda

    Töyhtökakadut Cacatua

    Lajeja, joilla on oma sukunsa


     src=
    Kakadulajit

    Lähteet

    1. Order Psittaciformes Handbook of The Birds of The World. Viitattu 5.4.2018.
    2. Irby J. Lovette,John W. Fitzpatrick: Handbook of Bird Biology, s. 51. John Wiley & Sons, 2016. ISBN 9781118291047. Kirja Googlen teoshaussa (viitattu 5.4.2018). (englanniksi)
    3. Maailman lintujen suomenkieliset nimet BirdLife Suomi. Viitattu 5.4.2018.
    Tämä lintuihin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedian tekijät ja toimittajat
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia FI

    Kakadut: Brief Summary ( Finnish )

    provided by wikipedia FI

    Kakadut (Cacatuidae) on lähinnä Australiassa ja Filippiinien saaristossa elävä papukaijalintujen lahkoon kuuluva heimo. Heimon taksonominen status on vaihdellut ja sitä on välillä pidetty papukaijojen alaheimona. Kakadujen tuntomerkkinä on päälaella sijaitseva töyhtö. Kakadujen värit vaihtelevat mustan, harmaan, valkoisen ja vaaleanpunaisen välillä. Kakadut ovat papukaijoista lähes parhaiten soveltuneet kävelemään maanpinnalla. Kakadujen yleisin ravinto koostuu siemenistä, pähkinöistä ja hedelmistä.

    Kakaduihin kuuluu 8 sukua ja 21 lajia.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedian tekijät ja toimittajat
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia FI

    Cacatuidae ( French )

    provided by wikipedia FR

    Les différentes espèces de cacatoès et la Calopsitte élégante forment un taxon qui, selon les auteurs, prend le nom de Cacatuidae ou Cacatuinae. Le Congrès ornithologique international opte pour un classement de ces espèces au sein d'une des trois familles formant alors les Psittaciformes, ordre qui inclut les perroquets, perruches, et autres.

    Systématique

    Liste des genres

    D'après la classification de référence (version 2.2) du Congrès ornithologique international :

    Liste des espèces

    D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :

    Position phylogénétique

    Le groupe phylogénétique formé par les oiseaux de ce taxon est facilement identifiable, d'ailleurs, à part la Calopsitte élégante, toutes ces espèces sont appelées cacatoès. Comme l'ensemble des familles de Psittaciformes, la position phylogénétiques de ce groupe d'oiseaux par rapport aux autres groupes de l'ordre est beaucoup moins claire. En outre, la position de la Calopsitte sur l'arbre phylogénétique est particulièrement discutée. Ainsi, suivant les classifications scientifiques ce groupe est appelé Cacatuidae (Cacatuidés alias Cacatoès) ou Cacatuinae.

    La classification de Sibley, s'appuyant sur des analyses génétiques montrant que la radiation évolutive ayant conduit à l'émergence de ce groupe n'est pas si ancienne que ce que l'on a tout d'abord pensé, a donc fait de ce groupe une sous-famille des Psittacidae.

    Lorsque ce groupe est considéré comme la famille des Cacatuidae, il regroupe plusieurs sous-familles qui peuvent être :

    • les Cacatuinae (Cacatoès blancs) présentant un leucisme normal et donc complètement exempts d'eumélanines (mélanine de type noire qui permet les teintes argentés, brunes, grises et/ou noire) dans leur plumage et dont seule la teinte de l'iris peut-être chez certaines espèces dimorphiques ; cette sous-famille regroupe uniquement les espèces du genre Cacatua ;
    • les Calyptorhynchinae (Cacatoès foncés) qui présentent tous des plumages globalement sombres (variant du brun, gris ou noir) et présentent tous des dimorphismes plus ou moins prononcés au niveau du plumage. Elle inclut ou non le Microglosse noir selon les classifications.
    • les Microglossinae représentés par une seule espèce, le Cacatoès noir ou Microglosse noir (Probosciger aterrimus) qui présente un plumage complètement noir et aucun réel dimorphisme.
    • les Nymphicinae, tribu et genre monotypique, espèce dénommée Perruche calopsitte.

    Lorsque le groupe est considéré comme une sous-famille, les taxons de rang inférieurs sont des tribus avec les noms de Calyptorhynchini, Cacatuini, Nymphicini.

    Phylogénie des genres selon Brown & Toft (1999)

    La classification de Brown & Toft[1] parue en 1999, est basée sur une analyse des séquences d'ADN mitochondrial et d'ARN ribosomique 12S permet de préciser d'autres relations. Ainsi, les Calyptorhynchini apparaissent paraphylétiques si la classification inclut les cacatoès noirs.

    • Cacatuinae (actuellement Cacatuidae)
          • Cacatua (f.) Vieillot, 1817 — 13 espèces et 24 taxa
            • Sous genre Lophochroa - 6 espèces
              • Sous genre Licmetis - 6 espèces
              • Sous genre Cacatua - 1 espèce
          • Eolophus (m.) Bonaparte, 1854 — 1 espèce et 3 taxa
          • Callocephalon (n.) Lesson, 1837 — 1 espèce monotypique
            • Nymphicus (m.) Wagler 1832 — 1 espèce monotypique
            • Calyptorhynchus (m.) Desmarest, 1826 — 5 espèces & 13 taxa
              • sous genre Zenda - 3 espèces
              • sous genre Calyptorhynchus - 2 espèces
      • Probosciger, (m.) Kuhl, 1820 — 1 espèce & 4 taxa

    Position dans l'arbre des Psittaciformes

    Taxonomie

    Le terme de cacatuiné ou de cacatuidé dérive du nom vernaculaire cacatoès, terme d'origine vraisemblablement malaise[2]. Mathurin Jacques Brisson est le premier à avoir identifié, au sein du genre Psittacus proposé par Carl von Linné, que ces perroquets à huppe formaient un groupe à part. Il latinisa alors le nom vernaculaire et proposa alors le taxon des Cacatua, taxon toujours valide aujourd'hui, même si la définition de celui-ci a énormément évolué depuis. Plus tard, un taxon sous la forme Cacatus fut également proposé, par exemple par Constantine Samuel Rafinesque et par Heinrich Kuhl, mais celui-ci ne fut pas retenu.

    Ce groupe (sans la Calopsitte ??) a également été appelé les Plictolophidés ce qui signifie huppe plissée par Nicholas Aylward Vigors. Ce taxon est aujourd'hui obsolète.

    Description

    Les Cacatuidés sont des perroquets de taille moyenne à grande (de 30 à 68 cm), la Perruche calopsitte (Nymphicus hollandicus) en étant la plus petite espèce. C'est également la seule nommée perruche (terme désignant les petits perroquets à longue queue). Ce sont des oiseaux au bec massif et à la queue plus ou moins longue, avec une langue musculeuse. Les Cacatoès présentent tous une huppe érectile sur le devant de la tête utilisé dans la communication corporelle. Celle-ci varie en couleurs, formes et tailles.

    Les Cacatoès vivent tous en Australasie et en Wallacea, notamment en Australie, en Papouasie-Nouvelle-Guinée et sur certaines des îles d'Indonésie situées au-delà de la ligne Wallace, dans des milieux variés, allant de la forêt humide aux zones de broussailles sèches.

    On les reconnaît à leur crête de plumes que les individus des espèces appartenant à cette famille peuvent dresser à volonté sur leur tête.

    Anatomie

    Ils partagent bon nombre de caractéristiques des autres espèces de l'ordre comme leurs doigts zygodactyles et la forme de leur bec. Certaines, en revanche sont uniques comme la présence d'une huppe érectile, une vésicule biliaire bien présente, ou l'absence de certaines textures et pigments dans les plumes, ce qui ne leur permet pas d'avoir des plumes bleues ou vertes comme chez les autres perroquets.

    Comportement

    La plupart des espèces de cacatuidés vivent en bande. Cette caractéristique est utilisée par l'homme qui sait les apprivoiser. Les formes mutantes de perruches calopsittes sont considérées comme domestiques en France.

    Répartition

    La répartition géographique de ce taxon est beaucoup plus restreinte que celle d'autres sous-famille de Perroquet, ils ne sont originaires que de l'Australie et de Wallacea, les îles voisines. Onze espèces existent uniquement en Australie à l'état sauvage, tandis que sept espèces se produisent en Indonésie, en Nouvelle-Guinée, et dans d'autres îles du Pacifique Sud. Trois espèces se produisent à la fois en Nouvelle-Guinée et l'Australie.

    Relation avec l'homme

    Cet oiseau a été apprivoisé et importé en Chine puis en Europe (au moins depuis le XIIIe siècle). On le sait car il figure dans quelques tableaux ou dessins anciens. On a récemment retrouvé dans un manuscrit du XIIIe siècle écrit par l'empereur Frédéric II plusieurs dessin (au trait, et en couleur) qui le représente sans ambiguïté. Ces dessins sont aujourd'hui (2018) considérés comme les plus anciens du cacatoès australasien. Ils figurent parmi environ 900 illustrations au trait, essentiellement d'oiseaux et des dessins en rapport avec la fauconnerie dans un manuscrit sur parchemin intitulé De arte venandi cum avibus (De l’art de chasser avec des oiseaux) ; réputé réalisé par l'empereur Frédéric II (1194 à 1250) entre 1241 et 1248 et conservé par la Bibliothèque apostolique du Vatican[3]. Ces dessins sont précis et figurent sans aucun doute un Cacatoès (une femelle probablement car de la peinture rouge a été utilisée pour l'oeil, alors que l'œil des mâles est noir). Il est plus vieux de 250 ans que celle qui était antérieurement considérée comme la plus ancienne en Europe (sur un retable italien ; la Madonna della Vittoria, peint par Andrea Mantegna en 1496)[4]. L'oiseau figurant sur ce manuscrit, offert à l'empereur pour sa ménagerie ou lui ayant été présenté, serait arrivés en Allemagne, de l'Australie via l'Égypte, information de grand intérêt historique car laissant penser qu'il existait déjà au Moyen-âge des voies commerciales active entre l'Europe et l'Australie et les îles qui l'entourent [3].

    Protection

    Toutes les espèces de cacatoès sont protégées par la Convention sur le commerce international des espèces de faune et de flore sauvages menacées d'extinction, ce qui rend l'importation, l'exportation et le commerce de tout spécimen d'origine sauvage, illégale.

    Les espèces suivantes de cacatoès sont protégées par l'annexe I, la liste des espèces menacées d'extinction est la suivante :

    Toutes les autres espèces de cacatoès sont inscrites dans l'annexe II de la liste des espèces vulnérables. Toutefois, certaines espèces de cacatoès australiens, comme celle des sous-genre Licmetis et le Cacatoès rosalbin, formant de grandes populations, sont considérées comme nuisibles par les exploitants agricoles, et à ce titre sont tuées à l'occasion.

    En outre, selon l'UICN en 2008, le Cacatoès de Baudin[8], le Cacatoès à rectrices blanches[9] sont en danger, tandis que le Cacatoès blanc est vulnérable[10].

    Voir aussi

    Références taxonomiques

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Auteurs et éditeurs de Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia FR

    Cacatuidae: Brief Summary ( French )

    provided by wikipedia FR

    Les différentes espèces de cacatoès et la Calopsitte élégante forment un taxon qui, selon les auteurs, prend le nom de Cacatuidae ou Cacatuinae. Le Congrès ornithologique international opte pour un classement de ces espèces au sein d'une des trois familles formant alors les Psittaciformes, ordre qui inclut les perroquets, perruches, et autres.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Auteurs et éditeurs de Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia FR

    Cocatú ( Irish )

    provided by wikipedia GA

    Pearóid Astráláiseach, scartha ó phearóidí eile den chuid is mó as airíonna bhlaosc an chinn is an chíor inardaithe cleití ar an gceann.

     src=
    Tá an t-alt seo bunaithe ar ábhar as Fréamh an Eolais, ciclipéid eolaíochta agus teicneolaíochta leis an Ollamh Matthew Hussey, foilsithe ag Coiscéim sa bhliain 2011. Tá comhluadar na Vicipéide go mór faoi chomaoin acu beirt as ucht cead a thabhairt an t-ábhar ón leabhar a roinnt linn go léir.


    Ainmhí
    Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
    Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.


    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Údair agus eagarthóirí Vicipéid
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia GA

    Cocatú: Brief Summary ( Irish )

    provided by wikipedia GA


    Ainmhí Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
    Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.


    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Údair agus eagarthóirí Vicipéid
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia GA

    Cacatúidos ( Galician )

    provided by wikipedia gl Galician

    Os cacatúidos (Cacatuidae) son unha familia de aves que comprende as 21 especies de cacatúas[2], a cal é a única familia da superfamilia Cacatuoidea. Xunto cos Psittacoidea (os verdadeiros papagaios) e os Strigopoidea (os grandes papagaios de Nova Zelandia), constitúen a orde Psittaciformes. A familia ten unha distribución principalmente australasiática, que vai desde as Filipinas e a parte leste de Indonesia da rexión de Wallacea a Nova Guinea, as illas Salomón e Australia.

    As cacatúas son recoñecibles polas súas aparatosas cristas de plumas e os seus peteiros curvados. A súa plumaxe xeralmente é menos colorida que a doutros papagaios, xa que é principalmente branca, gris ou negra e a miúdo con plumas coloreadas na crista, cara e cola. Como media son máis grandes que outros papagaios; porén, o Nymphicus hollandicus, que é a especie de menor tamaño, é unha ave pequena. A posición filoxenética do N. hollandicus aínda non está resolta, pero é unha das primeiras pólas que se esgallaron da árbore da liñaxe dos cacatúas. As restantes especies forman dous grandes clados. As cinco grandes cacatúas de cor negra do xénero Calyptorhynchus forman unha das pólas. A segunda e máis grande das pólas está formada polo xénero Cacatua, que comprende 11 especies de cacatúas de plumaxe branca e catro xéneros monotípicos que se separaron temperanmente.

    As cacatúas prefiren comer sementes, tubérculos, cormos, froitos, flores e insectos. Aliméntanse a miúdo en grandes bandadas, especialmente cando se alimentan no chan. As cacatúas son monogamas e aniñan en ocos das árbores. Algunhas especies de cacatúas foron moi prexudicadas pola perda do seu hábitat, especialmente pola escasez de ocos nas árbores axeitados para a aniñación unha vez que son cortadas as árbores maduras; porén, algunhas especies adaptáronse ben aos cambios humanos e son consideradas pragas para a agricultura.

    As cacatúas son aves populares como mascotas, pero son esixentes en canto ás súas necesidades. O Nymphicus hollandicus é a especie de cacatúa máis doada de manter e, con diferenza, é a que se ten con máis frecuencia en catividade. As cacatúas brancas téñenese en catividade menos frecuentemente que as negras. O comercio ilegal de cacatúas silvestres capturadas contribúe ao declive dalgunhas especies de cacatúas na natureza.

    Etimoloxía

    A palabra cacatúa pode proceder do nome indonesio para este animal, que era "kakak tua" (que segundo unha hipótese significa 'irmán maior') ou tamén pode derivar do son da chamada que emite o animal.[3][4][5]

    Taxonomía

    As cacatúas foron definidas como subfamilia Cacatuinae por primeira vez dentro da familia Psittacidae polo naturalista inglés George Robert Gray en 1840, e Cacatua foi o seu primeiro xénero e xénero tipo.[11] Este grupo foi considerado alternativamente como familia ou como subfamilia por diferentes autroridades. O ornitólogo americano James Lee Peters na súa Check-list of Birds of the World de 1937, xunto con Sibley e Monroe en 1990 mantivérona como subfamilia, mentres que o experto en papagaios Joseph Forshaw a clasificou como unha familia en 1973.[12] Os estudos moleculares posteriores indicaron que os primeiros que se separaron dos papagaios antepasados orixinais foron os papagaios de Nova Zelandia da superfamilia Strigopoidea, e despois separáronse as cacatúas, que forman un grupo ben definido ou clado, que se esgallou dos restantes papagaios, que despois radiaron a través do hemisferio sur e diversificáronse dando moitas especies de papagaios da superfamilia Psittacoidea.[6][7][8][9][13][14][15][16][17]

    As relacións entre varios xéneros de cacatúas están en gran medida sen resolver,[6][7][9][10][18][19] e a situación de Nymphicus hollandicus na base das cacatúas segue sendo insegura. O N. hollandicus é situado alternativamente como basal a todas as especies de cacatúas,[6][18] como un taxon irmán das especies de cacatúas negras do xénero Calyptorhynchus[9][10][19] ou como un taxon irmán dun clado que consta dos xéneros de cacatúas brancas e rosas e do Probosciger aterrimus.[7] O resto das especies están dentro de dous clados principais, un que constan das especies negras do xénero Calyptorhynchus mentres que o outro contén as especies restantes.[6][7][9][18][19] Segundo a maioría das autoridades, o segundo clado inclúe os Probosciger negros, os Eolophus grises e avermellados, os Callocephalon e os rosados Lophochroa,[6][7][9][18] aínda que Probosciger é ás veces situado como basal a todas as outras especies.[10] As restantes especies son principalmente brancas ou lixeiramente rosadas e todas pertencen ao xénero Cacatua.[6][7][8][9][18] O xénero Eolophus, Lophochroa e Cacatua son hipomelánicas. O xénero Cacatua é subdividido nos subxéneros Licmetis e Cacatua.[6][10][18][19][20][21][22] As cinco especies de cacatúas do xénero Calyptorhynchus son cacatúas negras,[20] e divídense en dous subxéneros: Calyptorhynchus e Zanda. O anterior grupo ten dicromatismo sexual, coas femias teñen predominantemente plumaxe barrado.[23] Ambos tamén se distinguen polas diferenzas nas chamadas de petición de alimento das crías.[24]

    O rexistro fósil das cacatúas está aínda máis limitado que o dos papagaios en xeral, e só se coñece un verdadeiro fósil de cacatúa antigo: unha especie de Cacatua, máis probablemente subxénero Licmetis, encontrado en depósitos de Riversleigh, Australia do Mioceno temperán (de hai de 16 a 23 millóns de anos).[25] Aínda que fragmentarios, os restos son similares aos de Cacatua pastinator e Eolophus.[26] En Melanesia, atopáronse en Nova Caledonia e a illa de Nova Irlanda os ósos dun subfósil de especie de Cacatua, que aparentemente non sobreviviu aos primeiros asentamentos humanos.[27][28] A relevancia destes fósiles na evolución e filoxenia das cacatúas é bastante limitada, aínda que o fósil de Riversleigh permite datar provisionalmente a diverxencia das subfamilias.

    Xéneros e especies

     src=
    O Probosciger aterrimus ten un forte peteiro e meixelas vermellas. Mide de 55 a 60 cm de longo e pesa de 910 a 1200 g, e é a cacatúa máis grande.[29]
     src=
    O Calyptorhynchus latirostris no Taronga Zoo, Sydney, Australia
     src=
    Lophochroa leadbeateri voando no Taronga Zoo, Australia

    Hai unhas 44 aves diferentes dentro da familia das cacatúa incluíndo as subespecies. A actual subdivisión desta familia é a seguinte:[Nota 1]

    Subfamilia Nymphicinae

    Subfamilia Calyptorhynchinae: cacatúas negras

    Subfamilia Cacatuinae

    Morfoloxía

     src=
    Unha Cacatua galerita en catividade despregando a súa crista.

    As cacatúas son xeralmene papagaios medianos a grandes e corpulentos, que miden de 30 a 60 cm de lonxitude e de 300 a 1200 g de peso; porén, unha especie, o Nymphicus hollandicus, é considerablemente menor e máis delgada que as demais, xa que mide só 32 cm de longo (incluíndo as súas longas plumas da cola) e pesa de 80 a 100 g de peso.[29][31][32][33] A crista móbil da cabeza, que está presente en todas as cacatúas, é espectacular en moitas especies;[34] elévana cando as aves toman terra despois de voar ou cando están excitadas.[35] As cacatúas comparten moitas características con outros papagaios, incluíndo o peteiro curvado e a cigodactilia dos pés, nos que as dúas dedas medias están orientadas cara adiante e as dúas dedas externas cara atrás.[36] Diferéncianse na presenza dunha crista eréctil e a falta de textura Dyck na composición das plumas, o que causa as cores azuis e verdes brillantes dos verdadeiros papagaios.[33]

    Igual que outros papagaios, as cacatúas teñen patas curtas, garras fortes, uns andares de pato[33] e a miúdo usan o seu forte peteiro como unha terceira pata cando trepan polas ramas. Teñen xeralmente largas e longas ás que usan para un voo rápido, chegando a velocidades de ata 70 km/h no caso dos Eolophus.[37] As especies do xénero Calyptorhynchus e as máis grandes cacatúas brancas, como Cacatua galerita e Lophochroa leadbeateri, teñen ás máis curtas e arredondadas e un voo máis pausado.[37]

     src=
    Unha parella de Callocephalon fimbriatum en Australia (o macho ten plumas vermellas na cabeza). As cacatúas crean lazos de parella de longa duración.

    As cacatúas teñen un peteiro grande, que manteñen afiado raspándo unha mandíbula contra a outra cando descansan. O peteiro é complementado por unha gran lingua muscular que lles axuda a manipular sementes dentro do peteiro para quitarlles a casca antes de tragalas.[31] Durante este proceso, a mandíbula inferior aplica presión, a lingua mantén as sementes no seu lugar e a mandíbula superior actúa como unha bigornia. A rexión do ollo no cranio está reforzada para soportar os músculos que moven as mandíbulas lateralmente.[33] Os peteiros dos machos son xeralmente lixeiramente máis grandes que os das femias, pero esta diferenzaa en tamaño está bastante marcada no caso do Probosciger aterrimus.[38]

    A plumaxe das cacatúas é de cores menos rechamantes que a dos papagaios, e xeralmente é predominantemente negra, gris ou branca. Moitas especies teñen áreas pequenas doutra cor na plumaxe, xeralmente amarelas, rosas e vermellas, normalmene na crista e na cola.[39] A Eolophus roseicapilla e a Lophochroa leadbeateri teñen cores máis rechamantes en tons rosas.[40] Varias especies teñen unha área espida moi colorida arredor do ollo e face chamada anel perioftálmico; a gran mancha vermella de pel espida da Probosciger aterrimus é a máis extensa e cobre parte da cara, mentres que está máis restrinxida noutras especies de cacatúas brancas, especialmente nas Cacatua do subxénero Licmetis e na Cacatua ophthalmica.[40] A plumaxe de machos e femias é similar na maioría das especies. A plumaxe da femia de Nymphicus hollandicus é de cores máis apagadas que a do macho, pero o dimorfismo sexual máis acusado dáse no Callocephalon fimbriatum e nas dúas especies de cacatúas negras do subxénero Calyptorhynchus, concretamente a Calyptorhynchus banksii e a Calyptorhynchus lathami.[38] A cor do iris difire en poucas especies; é rosa ou vermella na femia do Eolophus roseicapilla, do Lophochroa leadbeateri e de cor marrón avermellada en femias dalgunhas especies de cacatúas brancas. Todos os machos teñen iris marróns escuros.[38]

     src=
    Pé esquerdo da Cacatua alba agarrándose a unha barra e mostrando as garras, con pel escamosa e cigodactilia (as dúas dedas medias orientadas cara adiante e as dúas externas cara atrás).

    As cacatúas manteñen en bo estado a plumaxe acicalándose frecuentemente ao longo de todo o día. Quitan a sucidade e aceitan e realiñan as barbas das plumas ao darlles mordedelas co peteiro. Tamén acicalan as plumas doutros individuos en partes do corpo difíciles de alcanzar. As cacatúas producen un aceite para o acicalamento nunha glandula uropixial e aplícano limpando a plumaxe contra as súas cabezas ou contra plumas xa aceitadas. Producen pulviplumas ("plumas de po") en plumas especializadas na rexión lumbar e o po que xeran distribúeno durante o acicalamento por toda a plumaxe.[41]

    A muda das plumas é moi lenta e complexa. As cacatúas negras parece que substitúen as súas plumas de voo (rémixes e rectrices) dunha nunha, e a súa muda tarda dous anos en completarse. Este proceso é moito máis curto noutras especies, como nas Eolophus roseicapilla e nas Cacatua tenuirostris, que tardan uns seis meses en substituír todas as plumas de voo.[41]

    Vocalizacións

    As vocalizacións ou sons emitidos polas cacatúas son altas e ásperas.[31] Teñen diversas funcións, como o recoñecemento entre os individuos, alertar aos demais da presenza de depredadores, indicar o estado de ánimo indivudual, manter a cohesión da bandada e como advertencia cando defenden os niños. O uso das chamadas, algunhas específicas, varía coa especie. A Calyptorhynchus latirostris emite 15 chamadas diferentes, mentres que outras, como a Lophochroa leadbeateri, emiten poucas. Algunhas, como a Callocephalon fimbriatum, son comparativamente máis silenciosas pero emiten chamadas como gruñidos máis suaves cando se alimentan. Ademais das vocalizacións, as Probosciger aterrimus comunícanse a grandes distancias ao golpear unha póla seca cun pau.[42] As especies de cacatúas fan tamén un asubío característico cando se senten ameazadas.[35]

    Distribución e hábitat

     src=
    A Cacatua goffiniana está restrinxida ás illas Tanimbar en Indonesia; uns poucos exemplares escaparon e formaron unha pequena poboación silvestre en Singapur.

    As cacatúas teñen unha área de distribución moito máis restrinxida que os papagaios verdadeiros, que comprende de forma natural só Australasia, Indonesia e as Filipinas.[31] Das 21 especies hai 11 que viven só en Australia, sete especies nas illas Filipinas, Indonesia, Papúa Nova Guinea e as illas Salomón. Curiosamente, ningunha especie de cacatúa vive en Borneo malia a súa presenza nas illas próximas de Palawan e Sulawesi) ou en moitas illas do Pacífico,[43] e atopáronse restos fósiles delas en Nova Caledonia.[27] En Nova Guinea e Australia viven tres especies.[44]

    Algunhas especies teñen distribucións moi amplas; por exemplo, o Eolophus roseicapilla, vive na maior parte de Australia, mentres que outras especies teñen distribucións moi reducidas, estando confinadas a pequenas zonas continentais, como a Calyptorhynchus baudinii de Australia Occidental ou son endémicas dun pequeno arquipélago, como a Cacatua goffiniana, das illas Tanimbar de Indonesia. Algunhas cacatúas foron introducidas accidentalmente en áreas que están fóra do seu territorio natural, como Nova Zelandia, Singapur e illas Palau,[45] mentres que dúas especies australianas foron introducidas en partes dese continente onde non eran nativas.

    As cacatúas ocupan unha ampla variedade de hábitats desde bosques de rexións subalpinas a mangleirais. Porén, ningunha especie se encontra en todos os tipos de hábitats.[46] As especies máis estendidas,[31] como Eolophus roseicapilla e Nymphicus hollandicus,[47] son epecialistas de terreos abertos que se alimentan de herbas e sementes.[31] Son xeralmente voadores rápidos moi móbiles e nómades. As bandadas móvense a través de grandes áreas do interior de Australia, localizando e alimentándose de sementes e outras fontes de alimentación. A seca pode forzar as bandadas de áreas máis áridas a moverse máis preto das zonas agrícolas.[47] Outras especies de cacatúas, como a Calyptorhynchus lathami, habitan en bosques, selvas, zonas arbustivas e mesmo en bosques alpinos. A Cacatua haematuropygia habita en mangleirais e a súa ausencia do norte de Luzón pode relacionarse coa falta alí de mangleirais.[48] As cacatúas que viven en bosques son xeralmente sedentarias, xa que as fontes de comida son máis estables e predicibles.[49] Varias especies adaptáronse ben aos hábitats modificados polos humanos e encóntranse en zonas agrícolas e mesmo en grandes cidades.[50]

    Comportamento

    As cacatúas son diúrnas e precisan da luz do día para buscar o seu alimento.[31] Non son aves madrugadoras, xa que esperan a que o sol quente os sitios onde pousan antes de empezar a buscar alimento. Todas as especies son xeralmente moi sociais e pousan, buscan alimento e viaxan en bandadas coloridas e ruidosas. Estas varían en tamaño dependendo da dispoñibilidade de alimento; en tempos de abundancia, as bandadas son pequenas, de cen ou menos individuos, mentres que en tempos de seca ou outras condicións adversas, poden aumentar ata constar de mil ou ás veces decenas de miles de individuos; un informe de Kimberley rexistrou unha bandada de 32.000 individuos de Cacatua sanguinea. As especies que habitan en campo aberto forman bandadas maiores que as de áreas forestais.[51]

    Algunhas especies requiren sitios para pousarse que estean situados preto de lugares onde poidan beber; outras especies viaxan grandes distancias entre os seus sitios de repouso e os de alimentación.[52] As cacatúas teñen varios métodos característicos de bañarse; poden pendurarse cabeza abaixo ou voar baixo a chuvia ou axitarse e bater as ás entre as follas húmidas das copas das árbores.[35] As cacatúas teñen unha preferencia ou maior habilidade ao usar a pata esquerda ou a dereita, similar ao que nos humanos é ser destro ou zurdo. A maioría das especies son zurdas, xa que entre o 87 e o 100% dos individuos usan o seu pé esquerdo para comer, pero unhas poucas especies son predominantemente destras.[53]

    Dieta e alimentación

     src=
    Cacatua tenuirostris que se fixeron silvestres en Perth. A ave da dereita está usando o seu longo bico para escavar para procurar comida entre a herba curta.

    As cacatúas son versátiles á hora de alimentarse e consomen diversos alimentos principalmente vexetais. As sementes forman unha gran parte da dieta de todas as especies; abren as sementes cos seus grandes e poderosos peteiros. As Eolophus roseicapilla, as Cacatúa do subxénero Lictmetis e algunhas das cacatúas negras aliméntanse principalmente no chan; outras aliméntanse maiormente nas árbores.[31] As especies que se alimentan no chan tenden a buscar comida en bandadas, as cales forman grupos compactos e pelexadores onde as sementes están concentradas, e son máis dispersos onde a comida está distribuída máis escasamente;[54] tamén pefiren áreas abertas onde a visibilidade é boa. A Cacatua pastinator e a Cacatua tenuirostris teñen bicos alongados para escavar na procura de tubérculos e raíces e a Lophochroa leadbeateri camiña en círculo arredor da planta Emex australis para desenterrar e extraer as partes subterráneas.[55]

    Moitas especies buscan o seu alimento nas copas das árbores, aproveitando a serotinia (o almacenamento de grandes cantidades de sementes en conos ou cápsulas que fan as plantas dos xéneros Eucalyptus, Banksia e Hakea), unha característica natural da paisaxe australiana en rexións secas. Estes corpos frutíferos leñosos son inaccesibles a moitas especies e son colleitados sobre todo por papagaios, cacatúas e roedores nas rexións máis tropicais. Os conos máis grandes poden abrilos as cacatúas cos seus grandes peteiros pero son demasiado fortes para que as abran outros animais.[56] Moitas noces e froitos encóntrase nos extremos de pequenas ramas que non poden soportar o peso das cacatúas, as cales solucionan este problema dobrando a rama cara a elas e termándoa cun pé.[57]

    Aínda que algunhas cacatúas son xeralistas e comen unha ampla variedade de alimentos, outras son especialistas. A Calyptorhynchus lathami especialízase nos conos das árbores do xénero Allocasuarina, preferindo unha especie concreta, a A. verticillata. Agarran os conos cos pés e desfanos co seu poderoso bico para sacar as sementes coa lingua.[58] Algunhas especies capturan moitos insectos, especialmente cando están en época reprodutora; de feito a maioría da dieta da Calyptorhynchus funereus consta de insectos. Usan o gran peteiro para extraer larvas da madeira podre. A cantidade de tempo que teñen que empregar en buscar alimento varía coa estación.[57] Durante os tempos de abundancia poden dedicarlle á alimentación só unhas poucas horas ao día, pola mañá ou ao serán, despois pasan o resto do día pousados ou arranxando as plumas, pero durante o inverno poden pasar a maioría do día alimentándose. As aves teñen maiores necesidades nutricionais durante a estación reprodutora, polo que tamén pasan máis tempo alimentándose nesa época. As cacatúas teñen grandes boches no tubo dixestivo, o que lles permite almacenar e dixerir o alimento un certo tempo despois de ir descansar a unha árbore.[59] Durante os tempos difíciles, poden ser máis versátiles na súa dieta, e viaxan moito para atopar comida, alimentándose de vexetación verde e nalgunhas especies usando os seus grandes bicos para desenterrar cormos.

    Reprodución

     src=
    Poliños de Cacatúa alba criados á man para súa venda como mascotas.

    As cacatúas son monógamas, xa que os lazos de parella poden durar moitos anos. Moitas destas aves emparéllanse nas bandadas antes de chegaren á maduresz sexual e atrasan o apareamento polo menos durante un ano. As femias aparéanse por primeira vez entre os tres e os sete anos de idade e os machos a miúdo a máis idade. A madurez sexual atrásese para que as aves poidan desenvolver as habilidades para criar fillos, o cal supón un tempo prolongado comparado co empregado por outras aves; as crías dalgunhas especies permanecen cos seus parentes ata un ano.[60] As cacatúas poden tamén ter fidelidade polo sitio, volvendo aos mesmos sitios de nidación en anos sucesivos.[42] O cortexo é en xeral simple, especialmente para as parellas estables, e só as cacatúas negras realizan un cortexo de alimentación. Nas parellas estables o macho e a femia acicálanse un a outro, mais todas as formas de cortexo cesan unha vez que comezan a facer a incubación, posiblemente debido á forza do lazo de parella.[61]

    Como a maioría dos papagaios, as cacatúas aniñan en cavidades nas árbores,[62] que non poden escavar elas mesmas.[63] Estes ocos das árbores formáronse pola putrefacción ou destrución da madeira causada por roturas de ramas, fungos ou insectos como térmites ou mesmo aves como os petos, alí onde as súas áreas de distribución se solapan.[64] En moitos lugares estes ocos son escasos e unha causa de competición, tanto con outros membros da especies coma con outras especies de cacatúas ou outros tipos de animais.[65] En xeral, as cacatúas elixen ocos só un pouco maiores que os seus corpos, polo que especies de diferentes tamaños aniñan en ocos dos tamaños correspondentes a cada unha delas. Se teñen a oportunidade, as cacatúas prefiren aniñar a uns 7 ou 8 metros de altura desde o chan [64] e preto da auga e o alimento.[66]

    Os ocos para a nidación está forrados con pauciños, cachiños de madeira e ramas con follas. Os ovos de cacatúa son ovais e inicialmente brancos, xa que a súa localización fai que a camuflaxe sexa necesaria.[67] Porén, vanse decolorando conforme avanza a incubación. O seu tamaño vai de 55 x 37 mm nas Probosciger aterrimus e Calyptorhynchus banksii, a 26 x 19 mm na Nymphicus hollandicus.[67] O tamaño da posta varía dentro da familia; a Probosciger aterrimus e algunhas outras cacatúas grandes poñen un só ovo e as especies menores poñen ente 2 e 8 ovos. A dispoñibilidade de comida xoga un papel no tamaño que vai ter a posta.[68] Algunhas especies poden facer unha segunda posta se a primeira fracasa.[69] Arredor do 20% dos ovos que poñen son infértiles.[70] A incubación das cacatúas e as responsabilidades na crianza pode asumilas a femia soa no caso das cacatúas negras ou ben seren compartidas por ambos os sexos como ocorre nas outras especies. No caso das cacatúas negras, a femia é aprovisionada polo macho varias veces ao día. As crías de todas as especies nacen cubertas de penuxe amarelado, agás a Probosciger aterrimus, cuxas crías nacen espidas.[71] O tempo de incubación das cacatúas depende do tamaño das especies, e as Nymphicus hollandicus menores teñen un período de arredor de 20 días e a gran Calyptorhynchus latirostris incuba durante 29 días.[31]

    O período de nidación tamén varía segundo a especie. As especies grandes teñen períodos máis longos. Tamén está afectado por factores estacionais e ambientais e pola competición cos irmáns en especies con tamaños de postas maiores dun ovo. Moito do que sabemos sobre o período de nidación dalgunhas especies depende de estudos feitos en aviarios; as Nymphicus hollandicus de aviario poden emplumar en 5 semanas e as grandes Probosciger aterrimus fano en 11 semanas.[31] Durante este período, as crías cóbrense coa plumaxe xuvenil mentes aínda están no oco da árbore onde naceron. As plumas das ás e colas son de crecemento lento inicialmente pero crecen máis rápido cando aparecen as plumas primarias. As crías axiña alcanzan o 80 ou 90% do peso adulto ao chegaren aos 2/3 do tempo total deste período, estabilizándose antes de que abandonen o oco; con este peso empluman e as plumas das ás e cola aínda crecen un pouco antes de chegaren ás dimensións de adulto.[72] A taxa de crecemento dos individuos novos, e dos emplumados, está influída negativamente por unha alimentación escasa e unhas malas condicións climatolóxicas.[73]

    Intelixencia

    Un equipo de científicos das universidades de Oxford, e Viena e o instituto Max Planck realizou probas a tres exemplares de Cacatua goffini non adestradas e atopou que podían resolver complexos crebacabezas mecánicos.[74]

    Predadores e ameazas

    O falcón peregrino e a aguia Hieraaetus morphnoides son depredadores dos Eolophus roseicapilla, e as aguias Aquila audax cazan cacatúas da especie Cacatua galerita.[75] Os ovos e crías de cacatúa son vulnerables a moitos perigos. Varias especies de varanos son quen de trepar ás árbores e entrar nos ocos das árbores. Outros predadores que comen cacatúas son a avelaiona da especie Strix seloputo en illa Rasa en Filipinas; a pitón Morelia amethistina, a ave Cracticus quoyi e roedores como Uromys caudimaculatus[76] en Cabo York; e o marsupial falanxérido Trichosurus vulpecula na illa Kangaroo. Ademais, as cacatúas Eolophus roseicapilla e Cacatua sanguinea compiten polo espazo para aniñar coa cacatúa Calyptorhynchus lathami na illa Kangaroo e ás veces matan as crías desta última especie. As tormentas fortes poden tamén asolagar os ocos de nidación afogando as crías, e as térmites ou a actividade de larvas perforadoras de trades poden facer que se colapsen internamente os niños.[77]

    Igual que outros papagaios, as cacatúas poden padecer a enfermidade psittacina de plumas e peteiros. Esta infección viral causa unha perda de plumas e malformacións dos peteiros e reduce a inmunidade da ave. É especialmente frecuente na Cacatua galerita, Cacatua sanguinea e Eolophus roseicapilla, aínda que se dá en polo menos 14 especies de cacatúas. Malia que é probable que teña un impacto significativo en poboacións grandes e saudables na natureza, esta enfermidade pode poñer en perigo a pequenas poboacións estresadas.[78]

    Detectouse nunha Cacatua alba e nunha Cacatua galerita unha infección polo protozoo Haemoproteus e noutras C. galerita atopouse o parasito Plasmodium da malaria en análises de mostras fecais feitas no xardín ornitolóxico de Almuñécar, Granada, España.[79] Igual que os papagaios do Amazonas e as araras, as cacatúas desenvolven con frecuencia papilomas cloacais. A relación causal coa malignidade do tumor descoñécese, aínda que se illou un papilloma virus dun papagaio Psittacus erithacus que tiña esa condición.[80]

    Relacións cos humanos

     src=
    Unha Cacatua galerita visitando un balcón en Sydney con sementes para aves.

    As actividades humanas tiveron efectos positivos sobre algunhas especies de cacatúas e negativos sobre outras. Moitas especies que viven en campo aberto beneficiáronse moito dos cambios antropoxénicos na paisaxe, cun gran incremento de fontes seguras de sementes para alimentarse, a dispoñibilidade de auga e terse adaptado ben a unha dieta que inclúe alimentos de procedencia exótica. Este efecto beneficioso parece estar restrinxido ás especies australianas, xa que as cacatúas que viven en campo aberto fóra de Australia non se fixeron máis abundantes. As especies que viven nos bosques son as que máis sofren pola destrución de hábitats; parecen ter dietas máis especializadas e non foron quen de incorporar á súa dieta alimentos exóticos. Unha notable excepción é a Calyptorhynchus funereus do leste de Australia.[81]

    Praga

    Varias especies de cacatúas poden ser unha grave praga agrícola.[82] Ás veces son controladas cazándoas a tiros, con veleno ou capturándoas e despois gaseándoas. Os métodos non letais de mitigación dos danos usados inclúen asustalas, manipular o hábitat e proveelas de verteduras de alimento de reclamo ou sacrificar algunha colleita para distraelas da colleita principal. Poden ser tamén unha molestia en zonas urbanas debido á destrución de propiedades. Na natureza manteñen os seus peteiros en bo estado mordendo a madeira pero nos arrabaldes das cidades adoitan morder os mobles situados no exterior, as portas e os marcos das fiestras;[50] as madeiras brandas decorativas como as de Thuja plicata son facilmente destruídas por elas.[83] Poden tamén morder cableados externos e elementos fixados no exterior como quentadores solares de auga,[50] antenas de televisión e antenas de satélite.[83][84][84] Fóra de Australia, a Cacatua goffiniana é unha praga na illa Yamdena, onde fai incursións nos campos de millo.[85]

     src=
    Cacatua galerita estragando a fachada dun centro comercial feita de polistireno.

    En 1995 o goberno do estado australiano de Victoria publicou un informe sobre os problemas causados polas Cacatua tenuirostris, Cacatua galerita e Eolophus roseicapilla, tres especies que, xunto coas Cacatua sanguinea, teñen poboacións grandes e crecentes, que se beneficiaron dos cambios antropoxénicos na paisaxe. Despois destes descubrimentos e da publicación do informe, estas tres especies foron declaradas "sen protección" baixo certas condicións e permítese eliminalas alí onde causen graves danos a árbores, viñedos, hortas, reservas recreativas e colleitas agrícolas.[86] Os danos que figuran no informe inclúen non son só os danos a cultivos de cereais, froitas e hortas e outras colleitas de horta senón tamén ás casas e equipos de comunicación.[87] A Cacatua sanguinea está considerada como praga en Australia Occidental, onde é unha especie introducida. Estas aves danan cultivos de sorgo, millo, xirasol, garavanzos e outros. Tamén defolian árbores ornamentais en parques e xardíns, escavan para procurar raíces comestibles e cormos en campos deportivos e pistas de carreiras, e morden cables eléctricos e equipamentos das casas.[88] En Australia do Sur, onde as bandadas poden estar formadas por varios miles de aves e a especie está legalmente considerada "sen protección", son acusadas de defoliar Eucalyptus camaldulensis e outras árbores nativas e ornamentais que usan como lugar para pousarse, danan as lonas dos almacéns de gran, os cables e sistemas de iluminación dos edificios, comen o gran de campos acabados de sementar e xeran un molesto ruído.[89]

    Tamén se informou de que varias especies raras e subespecies causan problemas. A Calyptorhynchus latirostris, un endemismo ameazado de Australia Occidental, foi considerada unha praga en plantacións de piñeiros, onde as aves morden os brotes dos piñeiros que empezan a crecer, o que ten como resultado que se formen troncos dobrados e cun reducido valor da madeira.[90] Tamén causan danos a cultivos de froitos e noces,[91] e aprenderon a aproveitarse dos cultivos de canola.[92] A Calyptorhynchus baudinii, tamén endémica de Australia Occidental, pode ser unha praga en hortos de pereiras e maceiras, nos que destrúen a froita ao extraeren as sementes.[90] A Cacatua pastinator pastinator foi tmén declarada praga para a agricultura en Australia Occidental, a pesar de ser especie "vulnerable" a escala nacional e estar listada na lexislación do estado como "rara ou probablemente en camiño de extinguirse".[93]

    Status e conservación

     src=
    A Cacatua haematuropygia é unha especie en perigo crítico endémica de Filipinas.[94]
     src=
    A Cacatua ophthalmica é unha especie vulnerable endémica de Nova Bretaña.[95]

    Segundo a IUCN e BirdLife International, sete especies de cacatíuas considéranse "vulnerables" ou cun status peor e unha considérase "case ameazada".[96][97] Destas, dúas especies (a Cacatua haematuropygia e a Cacatua sulphurea), considéranse que están en perigo crítico.[98]

    As principais ameazas para as cacatúas son a perda de hábitats e o comercio de especies silvestres. Todas as cacatúas dependen das árbores para aniñar e son vulnerables á súa perda; ademais, moitas especies teñen un hábitat con necesidades especilizadas ou viven en pequenas illas e teñen áreas de distribución naturalmente pequenas, o que as fai vulnerables á perda deses hábitats.[99] As cacatúas son mascotas populares e a súa captura e comercio ameazou algunhas especies; entre 1983 e 1990, rexistrouse a exportación de 66.654 exemplares de Cacatua moluccensis desde Indonesia, unha cifra que non inclúe as aves capturadas para o comercio dentro dese país ou as que foron exportadas ilegalmente.[100] A captura de moitas especies foi posteriormente prohibida, pero o comercio continúa de xeito ilegal. As aves métense en caixas ou tubos de bambú e son transportadas en barcos desde Indonesia e Filipinas.[101] As especies raras ou comúns non só son sacadas de contrabando de Indonesia, senón tamén de Australia; as aves son sedadas, cubertas con medias de nailon e empaquetadas en tubos de PVC, que se colocan despois en equipaxes non acompañados en voos internacionais.[101] A mortalidade dos animais é significativa (30%), e os ovos, que se agochan máis facilmente no corpo dos contrabandistas durante os voos, cada vez se contrabandean máis. Este tráfico crese que está organizado por bandas, que tamén traen especies doutras partes do mundo a Australia, como as araras.[102]

    Todas as especies de cacatúas excepto o Nymphicus hollandicus) están protexidas pola Convención sobre o Tráfico Internacional de Especies en Perigo da Fauna e Flora Silvestres (CITES), que restrinxe a exportación de papagaios capturados na natureza só con propósitos con licenza especial. Cinco especies de cacatúa (incluíndo todas as subespecies), como son: Cacatua goffiniana, Cacatua haematuropygia, Cacatua moluccensis, Cacatua sulphurea e Probosciger aterrimus, están protexidas na lista CITES Apéndice I. Coa excepción da Nymphicus hollandicus, todas as especies restantes de cacatúas están protexidas na lista CITES Apéndice II.[103]

    Mascotas

     src=
    Unha cacatúa mascota de ás recortadas. A Cacatua moluccensis ou cacatúa das Molucas,[104] é a especie de cacatúas brancas de maior tamaño, de 52 cm de longo e un peso de 775–935 g.[105] As cacatúas poden ser mascotas ruidosas e esixentes.

    As cacatúas téñense como mascotas polo seu aspecto, intelixencia e simpática personalidade,[31] pero poden ser mascotas problemáticas ou papagaios de compañía.[106] Xeralmente, non son moi habilidosas imitando a linguaxe humana,[107] aínda que a Cacatua sanguinea é unha gran faladora.[108] Como animais sociais que son, as cactúas silvestres poden aprender a linguaxe humana de aves que escaparon da catividade e se integraron nas súas bandadas.[109] Para o seu coidado é bo ter experiencia con papagaios mascotas.[106] As necesiddes sociais das cacatúas son difíciles de satisfacer en catividade,[106] e poden sufrir se as teñen soas en gaiolas durante longos períodos de tempo.[110]

    A Nymphicus hollandicus é con diferenza a especie de cacatúa que se ten con máis frecuencia en catividade.[111] As cacatúas brancas son mascotas máis frecuentes que as negras.[112] As cacatúas negras rara vez se ven en zoos de Europa debido ás restricións de exportación sobre os animais silvestres australianos, pero ás veces cédense en préstmo aves incautadas polos gobernos.[113]

    As cacatúas a miúdo son agarimosas cos seus donos e ás veces con outras persoas pero poden demandar moita atención. Ademais, a súa intensa curiosidade fai que conveña darlles un conxunto de obxectos aos cales poidan golpear, morder, desfacer ou esnaquizar. Os papagaios en catividade poden aburrirse, o que pode dar lugar a patróns de comportamento estereotipados, como arrincarse plumas. Isto último ten probablemente causas máis psicolóxicas que físicas.[114] Outros inconvenientes de importancia son as súas dorosas trabadas,[115] e os seus agudos chíos.[116] A Cacatua moluccensis[117] e a Cacatua alba son especialmente desagradables.[118] Todas as cacatúas teñen un fino po aplicado sobre as súas plums, que pode inducir alerxias en certas persoas.[115] En xeral, as especies máis pequenas de cacatúas como a Cacatua goffiniana e as máis silenciosas Eolophus roseicapilla son moito máis fáciles de ter como mascotas.[119] A Nymphicus hollandicus é unha das cacatúas máis populares e fáciles de ter como mascota,[120][121] e existen na súa avicultura moitas mutacións de coloración.[32]

     src=
    Un Nymphicus hollandicus mascota. Esta especie mide uns 32 cm de longo e é con diferenza a cacatúa máis pequena e menos pesada.

    As cacatúas máis grandes poden vivir de 30 a 70 anos dependendo da especie, ou ocasionalmente máis, e as Nymphicus hollandicus adoitan vivir uns 20 anos. A súa lonxevidade considérase un trazo positivo, xa que reduce os casos de morte da mascota que se dan con outros animais.[31] A cacatúa máis vella ben documentada que se tivo en catividade foi unha Lophochroa leadbeateri á que se lle dera o nome de Cookie, que vivía no Zoo de Brookfield de Chicago, que chegou aos 83 anos (1933-2016).[122][123][124] Unha Cacatua moluccensis que vivía no Zoo de San Diego morreu con case 69 anos e unha Probosciger aterrimus chegou aos 56 anos no Zoo de Londres.[125] Hai informes anecdóticos de aves de aínda máis idade.[125] 'Cocky Bennett' foi unha Cacatua galerita de Tom Ugly's Point en Sydney que se di que chegou aos 100 anos ou máis, e que perdera as plumas e vivira espida gran parte da súa vida.[42][75][126][127]

    Por veces poden verse en zoos cacatúas adestradas. Motívaas menos a comida que a outras aves; algunhas poden responder máis a agarimos ou eloxios que á comida. Ás cacatúas se lles pode ensinar a usar un arnés para papagaios, o que posibilita que os seus donos as leven ao exterior. As cacatúas foron utilizadas en terapia axudada por un animal, xeralmente en residencias de anciáns.[128]

    As cacatúas adoitan ter fortes respostas aos sons musicais e hai numerosos vídeos que mostran as aves danzando cancións populares. Unha investigación realizada en 2008 coa Cacatua galerita eleonora chamada Snowball indicou que este determinado exemplar podía sincronizar os movementos do seu corpo coa música.[129]

    Notas

    Notas
    1. As parénteses que rodean o nome dunha autoridade indican que orixinalmente estaba noutro xénero.
    Referencias
    1. Suprimido pola Comisión Internacional de Nomenclatura Zoolóxica na Opinión 1949 (2000). ICZN (2000). "Opinion 1949. Cacatua Vieillot, 1817 and Cacatuinae Gray, 1840 (Aves, Psittaciformes): conserved.". Bulletin of Zoological Nomenclature: 66–67.
    2. Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para Cacatúa.
    3. J. Simpson; E. Weiner, eds. (1989). "cockatoo". Oxford English Dictionary (2nd ed.). Oxford: Clarendon Press. ISBN 0-19-861186-2.
    4. Mynott, Jeremy (2009). Birdscapes: Birds in Our Imagination and Experience. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. p. 319. ISBN 0-691-13539-8.
    5. Higgins, Peter Jeffrey (ed.) (1999). Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic Birds. Volume 4: Parrots to Dollarbird. Melbourne: Oxford University Press. p. 127. ISBN 0-19-553071-3.
    6. 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 6,7 Nicole E. White; Matthew J. Phillips; M. Thomas P. Gilbert; Alonzo Alfaro-Núñez; Eske Willerslev; Peter R. Mawson; Peter B.S. Spencer; Michael Bunce (2011). "The evolutionary history of cockatoos (Aves: Psittaciformes: Cacatuidae)". Molecular Phylogenetics and Evolution 59 (3): 615–622. PMID 21419232. doi:10.1016/j.ympev.2011.03.011.
    7. 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 Wright TF, Schirtzinger EE, Matsumoto T, et al. (2008). "A Multilocus Molecular Phylogeny of the Parrots (Psittaciformes): Support for a Gondwanan Origin during the Cretaceous". Molecular Biology and Evolution 25 (10): 2141–56. PMC 2727385. PMID 18653733. doi:10.1093/molbev/msn160.
    8. 8,0 8,1 8,2 de Kloet, RS; de Kloet SR (2005). "The evolution of the spindlin gene in birds: Sequence analysis of an intron of the spindlin W and Z gene reveals four major divisions of the Psittaciformes". Molecular Phylogenetics and Evolution 36 (3): 706–21. PMID 16099384. doi:10.1016/j.ympev.2005.03.013.
    9. 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 Tokita M, Kiyoshi T, Armstrong KN (2007). "Evolution of craniofacial novelty in parrots through developmental modularity and heterochrony". Evolution & Development 9 (6): 590–601. PMID 17976055. doi:10.1111/j.1525-142X.2007.00199.x.
    10. 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 Brown DM, Toft CA (1999). "Molecular systematics and biogeography of the cockatoos (Psittaciformes: Cacatuidae)". Auk 116 (1): 141–57. doi:10.2307/4089461.
    11. Gray, George Robert (1840). A List of the Genera of Birds, with an indication of the typical species of each genus. London: R. & J.E. Taylor. p. 53. Consultado o 2 November 2009.
    12. Christidis & Boles 2008, p. 148
    13. Astuti, Dwi; Azuma, Noriko; Suzuki, Hitoshi; Higashi, Seigo (2006). "Phylogenetic Relationships Within Parrots (Psittacidae) Inferred from Mitochondrial Cytochrome-bGene Sequences". Zoological Science 23 (2): 191–8. PMID 16603811. doi:10.2108/zsj.23.191.
    14. Christidis L; Schodde R; Shaw DD; Maynes SF (1991). "Relationships among the Australo-Papuan parrots, lorikeets, and cockatoos (Aves, Psittaciformes) – protein evidence" (PDF). Condor 93 (2): 302–17. JSTOR 1368946. doi:10.2307/1368946.
    15. Schweizer M, Seehausen O, Güntert M, Hertwig ST (2010). "The evolutionary diversification of parrots supports a taxon pulse model with multiple trans-oceanic dispersal events and local radiations". Molecular Phylogenetics and Evolution 54 (3): 984–994. PMID 19699808. doi:10.1016/j.ympev.2009.08.021.
    16. Manuel Schweizer; Ole Seehausen; Stefan T. Hertwig (2011). "Macroevolutionary patterns in the diversification of parrots: effects of climate change, geological events and key innovations". Journal of Biogeography 38 (11): 2176–2194. doi:10.1111/j.1365-2699.2011.02555.x.
    17. Leo Joseph; Alicia Toon; Erin E. Schirtzinger; Timothy F. Wright (2011). "Molecular systematics of two enigmatic genera Psittacella and Pezoporus illuminate the ecological radiation of Australo-Papuan parrots (Aves: Psittaciformes)". Molecular Phylogenetics and Evolution 59 (3): 675–684. PMID 21453777. doi:10.1016/j.ympev.2011.03.017.
    18. 18,0 18,1 18,2 18,3 18,4 18,5 Astuti, D (2004). "A phylogeny of cockatoos (Aves: Psittaciformes) inferred from DNA sequences of the seventh intron of nuclear β-fibrinogen gene" (PDF). Graduate School of Environmental Earth Science, Hokkaido University, Japan.
    19. 19,0 19,1 19,2 19,3 Adams M, Baverstock PR, Saunders DA, Schodde R, Smith GT, M; Baverstock, PR; Saunders, DA; Schodde, R; Smith, GT (1984). "Biochemical systematics of the Australian cockatoos (Psittaciformes: Cacatuinae)". Australian Journal of Zoology 32 (3): 363–77. doi:10.1071/ZO9840363.
    20. 20,0 20,1 Christidis & Boles 2008, p. 151
    21. Forshaw & Cooper 1978, p. 124
    22. Cayley & Lendon 1973, p. 84
    23. Christidis & Boles 2008, p. 150
    24. Courtney, J (1996). "The juvenile food-begging calls, food-swallowing vocalisation and begging postures in Australian Cockatoos". Australian Bird Watcher 16: 236–49. ISSN 0045-0316.
    25. Boles, Walter E (1993). "A new cockatoo (Psittaciformes: Cacatuidae) from the Tertiary of Riversleigh, northwestern Queensland, and an evaluation of rostral characters in the systematics of parrots". Ibis 135 (1): 8–18. doi:10.1111/j.1474-919X.1993.tb02804.x.
    26. Waterhouse, DM (2006). "Parrots in a nutshell: The fossil record of Psittaciformes (Aves)". Historical Biology 18 (2): 223–34. doi:10.1080/08912960600641224.
    27. 27,0 27,1 Steadman, D (2006). Extinction and Biogeography of Tropical Pacific Birds. Chicago: University of Chicago Press. p. 348. ISBN 978-0-226-77142-7.
    28. Steadman, D; White P; Allen J (1999). "Prehistoric birds from New Ireland, Papua New Guinea: Extinctions on a large Melanesian island". Proceedings of the National Academy of Sciences 96 (5): 2563–68. PMC 26825. PMID 10051683. doi:10.1073/pnas.96.5.2563.
    29. 29,0 29,1 Forshaw 2006, p. plate 1
    30. Roselaar CS, Michels JP (2004). "Systematic notes on Asian birds. 48. Nomenclatural chaos untangled, resulting in the naming of the formally undescribed Cacatua species from the Tanimbar Islands, Indonesia (Psittaciformes: Cacatuidae)". Zoologische Verhandelingen 350: 183–96. Consultado o 5 December 2009.
    31. 31,00 31,01 31,02 31,03 31,04 31,05 31,06 31,07 31,08 31,09 31,10 31,11 Rowley, Ian (1997). "Family Cacatuidae (Cockatoos)". En del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew; Sargatal, Jordi. Handbook of the Birds of the World. Volume 4, Sandgrouse to Cuckoos. Barcelona: Lynx Edicions. pp. 246–69. ISBN 84-87334-22-9.
    32. 32,0 32,1 Forshaw 2006, p. plate 6
    33. 33,0 33,1 33,2 33,3 Cameron 2007, p. 1.
    34. Cameron 2007, p. 57.
    35. 35,0 35,1 35,2 Forshaw & Cooper 1978, p. 110
    36. Cameron 2007, p. 69.
    37. 37,0 37,1 Cameron 2007, p. 67.
    38. 38,0 38,1 38,2 Cameron 2007, p. 61.
    39. Cameron 2007, p. 58.
    40. 40,0 40,1 Cameron 2007, p. 59.
    41. 41,0 41,1 Cameron 2007, p. 68.
    42. 42,0 42,1 42,2 Murphy S, Legge S, Heinsohn R (2003). "The breeding biology of palm cockatoos (Probosciger aterrimus): a case of a slow life history". Journal of Zoology 261 (4): 327–39. doi:10.1017/S0952836903004175.
    43. Cameron 2007, p. 86.
    44. Cameron 2007, p. 3.
    45. "Sulphur-crested Cockatoo, Cacatua galerita". Parks & Wildlife Service Tasmania. 31 October 2011.
    46. Cameron 2007, p. 71.
    47. 47,0 47,1 Cameron 2007, pp. 103–4.
    48. Cameron 2007, p. 77.
    49. Cameron 2007, p. 104.
    50. 50,0 50,1 50,2 Temby, Ian (1999). "Urban wildlife issues in Australia" (PDF). En Shaw Williams; Lisa Harris; Larry Vandruff. Proceedings of the 4th International Symposium on Urban Wildlife Conservation. Tucson, Arizona: University of Arizona. Consultado o 11 December 2009.
    51. Cameron 2007, p. 126.
    52. Lindenmayer, DB; Pope MP; Cunningham RB; Donnelly CF; Nix HA (1996). "Roosting of the Sulphur-Crested Cockatoo Cacatua galerita". Emu 96 (3): 209–12. doi:10.1071/MU9960209.
    53. Escholarship.org
    54. Cameron 2007, pp. 118–9.
    55. Cameron 2007, p. 113.
    56. Cameron 2007, pp. 116–7.
    57. 57,0 57,1 Cameron 2007, p. 114.
    58. Crowley, GM; Garnett S (2001). "Food value and tree selection by Glossy Black-Cockatoos Calyptorhynchus lathami". Austral Ecology 26 (1): 116–26. doi:10.1046/j.1442-9993.2001.01093.x.
    59. Cameron 2007, pp. 122–23.
    60. Cameron 2007, pp. 143–44.
    61. Saunders, DA (1974). "The function of displays in the breeding of the White-tailed Black Cockatoo". Emu 74 (1): 43–46. doi:10.1071/MU974043.
    62. Cameron, M (2006). "Nesting habitat of the glossy black-cockatoo in central New South Wales". Biological Conservation 127 (4): 402–10. doi:10.1016/j.biocon.2005.08.019.
    63. Cameron 2007, p. 129
    64. 64,0 64,1 Cameron 2007, p. 130
    65. Heinsohn, R; Murphy S; Legge S (2003). "Overlap and competition for nest holes among eclectus parrots, palm cockatoos and sulphur-crested cockatoos". Australian Journal of Zoology 51 (1): 81–94. doi:10.1071/ZO02003.
    66. Cameron 2007, p. 131.
    67. 67,0 67,1 Cameron 2007, p. 137.
    68. Cameron 2007, p. 138
    69. Cameron 2007, p. 139
    70. Cameron 2007, p. 147.
    71. Cameron 2007, pp. 139–40.
    72. Cameron 2007, p. 141.
    73. Cameron 2007, p. 143.
    74. Sciencedaily.com
    75. 75,0 75,1 Forshaw & Cooper 1978, p. 29
    76. Wood GA (1987). "Further field observations of the Palm Cockatoo Probsciger aterrimus in the Cape York Peninsula, Queensland" (PDF). Corella 12 (2): 48–52. Consultado o 17 December 2009.
    77. Cameron 2007, p. 149.
    78. Borthwick, David (May 2005). "Threat Abatement Plan for Psittacine Beak and Feather Disease Affecting Endangered Psittacine Species". Department of the Environment and Heritage website. Department of the Environment and Heritage, Commonwealth of Australia. Arquivado dende o orixinal o 2011-07-06. Consultado o 7 December 2009.
    79. Pérez Cordón, G.; Hitos Prados, A.; Romero, D.; Sánchez Moreno, M.; Pontes, A.; Osuna, A.; Rosales, M.J. (2009-11). "Intestinal and haematic parasitism in the birds of the Almuñecar (Granada, Spain) ornithological garden". Veterinary Parasitology (en inglés) 165 (3-4): 361–366. doi:10.1016/j.vetpar.2009.07.027.
    80. Stedman NL, Latimer KS, Rakich PM (1998). "Cloacal papillomas in psittacine birds: A retrospective histopathologic review". Proceedings of International Virtual Conferences in Veterinary Medicine: Diseases of Psittacine Birds. International Virtual Conferences in Veterinary Medicine (Athens, GA: College of Veterinary Medicine, University of Georgia). Arquivado dende o orixinal o 20 de xullo de 2011. Consultado o 1 March 2011.
    81. Cameron 2007, p. 153.
    82. B, Mary; Sinclair R (2002). "Australian research on bird pests: impact, management and future directions". Emu 102 (1): 29–45. doi:10.1071/MU01028.
    83. 83,0 83,1 Cameron 2007, p. 155.
    84. 84,0 84,1 Cameron 2007, p. 156.
    85. Cameron 2007, p. 160.
    86. Temby, I (2003). "Victorian cockatoos. Victorian Department of Primary Industries Information Note". Department of Primary Industries website. The State of Victoria. Arquivado dende o orixinal o 17 September 2007. Consultado o 10 December 2009.
    87. Environment and Natural Resources Committee (Parliament of Victoria) (1995). Problems in Victoria caused by Long-billed Corellas, Sulphur-crested Cockatoos and Galahs. Victorian Government Printer.
    88. "Fauna Note No.20: Little Corella" (PDF). Western Australian Department of Environment and Conservation. 24 July 2007. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 01 de setembro de 2008. Consultado o 10 December 2009.
    89. "Little Corella (Cacatua sanguinea): Resource document" (PDF). South Australian Department for Environment and Heritage. March 2007. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 25 de marzo de 2009. Consultado o 10 December 2009.
    90. 90,0 90,1 Saunders, D (2005). "Conserving Carnaby's Black-Cockatoo: historical background on changing status" (PDF). Conserving Carnaby's black-cockatoo – future directions: proceedings from a conservation symposium, Perth, Western Australia, 2 July 2003. Perth, Western Australia: Birds Australia WA Inc. pp. 9–18. ISBN 0-9751429-0-9. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 08 de novembro de 2009. Consultado o 11 December 2009.
    91. "Calyptorhynchus latirostris". Species Profile and Threats Database. Department of the Environment, Water, Heritage and the Arts, Canberra. 2009. Consultado o 10 December 2009.
    92. Cameron 2007, p. 22
    93. "Muir's corella: conserving a threatened species" (PDF). Department of Environment and Conservation, Western Australia. 2008. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 30 de marzo de 2016. Consultado o 6 February 2016.
    94. "Philippine Cockatoo – BirdLife Species Factsheet". BirdLife International. Consultado o 20 October 2009.
    95. "Blue-eyed Cockatoo – BirdLife Species Factsheet". BirdLife International. Consultado o 8 November 2009.
    96. "Data Zone: Search Species: Cockatoo". BirdLife International. 2011. Consultado o 8 September 2011.
    97. "Data Zone: Search Species: Corella". BirdLife International. 2011. Consultado o 8 September 2011.
    98. Cameron 2007, p. 178
    99. Maron, M (2005). "Agricultural change and paddock tree loss: Implications for an endangered subspecies of Red-tailed Black-Cockatoo". Ecological Management & Restoration 6 (3): 206–11. doi:10.1111/j.1442-8903.2005.00238.x.
    100. Kinnaird, M; O'Brien TG; Lambert FR; Purmias D (2003). "Density and distribution of the endemic Seram cockatoo Cacatua moluccensis in relation to land use patterns". Biological Conservation 109 (2): 227–35. doi:10.1016/S0006-3207(02)00150-7.
    101. 101,0 101,1 Cameron 2007, p. 164.
    102. Cameron 2007, p. 166.
    103. CITES (27 April 2011). Appendices I, II and III. Accessed 8 September 2011
    104. Moluccan Cockatoo (Cacatua moluccensis) | Parrot Encyclopedia
    105. Forshaw 2006, p. plate 4
    106. 106,0 106,1 106,2 Low 1999, p. 16
    107. Alderton, David (2003). The Ultimate Encyclopedia of Caged and Aviary Birds. London, England: Hermes House. p. 205. ISBN 1-84309-164-X.
    108. Cayley & Lendon 1973, p. 97
    109. "Birds of a feather talk together" Retrieved 15 September 2011
    110. Low 1999, p. 23
    111. Wool-N-Wings (2006). Bird Ownership Statistics in USA. Retrieved 10 September 2011.
    112. Athan 1999, p. 84
    113. King, C. E.; Heinhuis, H.; Brouwer, K. (January 2000). "Management and husbandry of black cockatoos Calyptorhynchus spp in captivity". International Zoo Yearbook 37 (1): 87–116. doi:10.1111/j.1748-1090.2000.tb00710.x.
    114. Garner, MM; Clubb SL; Mitchell MA; Brown L (2008). "Feather-picking psittacines: histopathology and species trends". Veterinary Pathology 45 (3): 401–08. PMID 18487502. doi:10.1354/vp.45-3-401. Consultado o 7 December 2009.
    115. 115,0 115,1 Athan 1999, p. 86.
    116. Athan 1999, p. 87.
    117. Athan 1999, p. 91
    118. Athan 1999, p. 92.
    119. Cayley & Lendon 1973, p. 107
    120. Cayley & Lendon 1973, p. 112
    121. Athan 1999, p. 93
    122. https://www.facebook.com/BrookfieldZoo/photos/pb.52678154169.-2207520000.1452558483./10153497306309170
    123. "'Cookie,' cockatoo believed to be the world's oldest, dead at 83". FoxNews.com. 30 August 2016. Consultado o 28 September 2016.
    124. A. Vila (1 September 2016). "Farewell Cookie: Oldest Pink Cockatoo Dies at 83". Nature World News. Consultado o 28 September 2016.
    125. 125,0 125,1 Brouwer, K; Jones M; King C; Schifter H (2000). "Longevity records for Psittaciformes in captivity". International Zoo Yearbook 37: 299–316. doi:10.1111/j.1748-1090.2000.tb00735.x.
    126. Cayley & Lendon 1973, p. xxvi
    127. Codilla, Marian Z. (21 February 2010). "90-year-old cockatoo eyes Guinness record". Philippine Daily Inquirer. Arquivado dende o orixinal o 24 de febreiro de 2010. Consultado o 27 February 2010.
    128. Swift, W. Bradford (1997). "The healing touch – animal-assisted therapy". Animals 16 (4): 130–32.
    129. Patel AD, Iversen JR, Bregman MR, Schulz I, Schulz C (August 2008). Investigating the human-specificity of synchronization to music (PDF). Proceedings of the 10th Intl. Conf. on Music Perception and Cognition (Adelaide: Causal Productions). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 06 de xaneiro de 2009. Consultado o 14 November 2008.

    Véxase tamén

    Bibliografía

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Autores e editores de Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia gl Galician

    Cacatúidos: Brief Summary ( Galician )

    provided by wikipedia gl Galician

    Os cacatúidos (Cacatuidae) son unha familia de aves que comprende as 21 especies de cacatúas, a cal é a única familia da superfamilia Cacatuoidea. Xunto cos Psittacoidea (os verdadeiros papagaios) e os Strigopoidea (os grandes papagaios de Nova Zelandia), constitúen a orde Psittaciformes. A familia ten unha distribución principalmente australasiática, que vai desde as Filipinas e a parte leste de Indonesia da rexión de Wallacea a Nova Guinea, as illas Salomón e Australia.

    As cacatúas son recoñecibles polas súas aparatosas cristas de plumas e os seus peteiros curvados. A súa plumaxe xeralmente é menos colorida que a doutros papagaios, xa que é principalmente branca, gris ou negra e a miúdo con plumas coloreadas na crista, cara e cola. Como media son máis grandes que outros papagaios; porén, o Nymphicus hollandicus, que é a especie de menor tamaño, é unha ave pequena. A posición filoxenética do N. hollandicus aínda non está resolta, pero é unha das primeiras pólas que se esgallaron da árbore da liñaxe dos cacatúas. As restantes especies forman dous grandes clados. As cinco grandes cacatúas de cor negra do xénero Calyptorhynchus forman unha das pólas. A segunda e máis grande das pólas está formada polo xénero Cacatua, que comprende 11 especies de cacatúas de plumaxe branca e catro xéneros monotípicos que se separaron temperanmente.

    As cacatúas prefiren comer sementes, tubérculos, cormos, froitos, flores e insectos. Aliméntanse a miúdo en grandes bandadas, especialmente cando se alimentan no chan. As cacatúas son monogamas e aniñan en ocos das árbores. Algunhas especies de cacatúas foron moi prexudicadas pola perda do seu hábitat, especialmente pola escasez de ocos nas árbores axeitados para a aniñación unha vez que son cortadas as árbores maduras; porén, algunhas especies adaptáronse ben aos cambios humanos e son consideradas pragas para a agricultura.

    As cacatúas son aves populares como mascotas, pero son esixentes en canto ás súas necesidades. O Nymphicus hollandicus é a especie de cacatúa máis doada de manter e, con diferenza, é a que se ten con máis frecuencia en catividade. As cacatúas brancas téñenese en catividade menos frecuentemente que as negras. O comercio ilegal de cacatúas silvestres capturadas contribúe ao declive dalgunhas especies de cacatúas na natureza.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Autores e editores de Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia gl Galician

    Kakadui ( Croatian )

    provided by wikipedia hr Croatian

    Kakadui (lat. Cacatuidae) su porodica ptica reda Psittaciformes. Postoji 21 vrsta u ovoj porodici. Zajedno sa porodicama Psittacidae i Strigopidae čine red papigašica. Njihov naziv potiče od malajskog naziva za ove ptice kaka(k)tua. Nastanjuju Filipine i istočne indonezijske otoke do Nove Gvineje, Solomonskih otoka i Australije.

    Opis

    Kakadui su uglavnom srednje veliki ili veliki papagaji zdepaste građe. Dužina varira od 30 do 60 cm, a težina od 300 do 1000 grama. Nimfa je najmanja vrsta u ovoj porodici i mnogo je manja i vitkija od ostalih kakadua. Sve vrste imaju kukmu na glavi koja je podignuta kada kakadu slijeće ili kada je uzbuđen. Kakadui imaju mnoge zajedničke osobine sa drugim papagajima uključujući i zakrivljen kljun i zigodaktilna stopala, sa dva prsta okrenuta prema naprijed, a dva prema nazad. Međutim, razlikuju se od njih po tome što nemaju Dyckovu strukturu perja koja izaziva svijetloplave i zelene boje kod papagaja i što imaju žučni mjehur.

    Kao i prave papige, kakadui imaju kratke noge, snažne pandže i gegaju se u hodu. Često koriste kljun kao treći ud kada se penju po granama. Uglavnom imaju duga i široka krila koja koriste za brzi let. Zabilježeno je da ružičasti kakadui lete brzinama i do 70 km/h. Pripadnici roda Calyptorhynchus imaju kraća i okruglija krila za sporiji let.

    Kakadui imaju velike kljunove koje održavaju oštrim strugajući jednu vilicu o drugu dok se odmaraju. Imaju mišićav jezik kojim pridržavaju orah u kljunu dok ga donja vilica pritišće dok ga ne slomi. Mogu pokretati vilice u stranu zahvaljujući mišićima.

    Perje kakadua je manje šareno od onog pravih papiga. Uglavnom su crne, sive ili bijele boje. Mnoge vrste imaju malo žute, ružičaste ili crvene boje na kresti ili repu. Ružičasti kakadu je iznimka jer ima mnogo ružičaste boje. Neke vrste imaju golu kožu na licu svijetle boje, kao palmin kakadu. Mužjaci i ženke su vrlo slični iako postoji razlika u veličini kljuna između spolova. Ženke su obično bljeđe boje od mužjaka. Kakadui održavaju perje čistim tako što ga često čiste tokom dana.

    Mitarenje je vrlo sporo i kompleksno. Crnim kakaduima trebaju dvije godine da zamijene svo perje, dok ružičastim kakaduima treba šest mjeseci za to.

    Razmnožavanje

    Kakadui su monogamni i grade gnijezda u rupama u drveću koje ne mogu iskopati sami. Obično su 7-8 m iznad zemlje. Ženke se mogu pariti sa tri godine starosti a mužjaci kasnije. Ženke nesu okruglasta i bijela jaja koja inkubiraju od 20 do 29 dana, ovisno o vrsti. Kod nekih vrsta i mužjak pomaže u inkubiranju jaja. Oko 20% snesenih jaja je zapravo neoplođeno. Mladunčad ubijaju drugi kakadui, varani, sove i pitoni.

    Drugi projekti

    Commons-logo.svgU Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: kakaduiWikispecies-logo.svgWikivrste imaju podatke o: kakaduima
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Autori i urednici Wikipedije
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia hr Croatian

    Kakadui: Brief Summary ( Croatian )

    provided by wikipedia hr Croatian

    Kakadui (lat. Cacatuidae) su porodica ptica reda Psittaciformes. Postoji 21 vrsta u ovoj porodici. Zajedno sa porodicama Psittacidae i Strigopidae čine red papigašica. Njihov naziv potiče od malajskog naziva za ove ptice kaka(k)tua. Nastanjuju Filipine i istočne indonezijske otoke do Nove Gvineje, Solomonskih otoka i Australije.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Autori i urednici Wikipedije
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia hr Croatian

    Kakatua ( Indonesian )

    provided by wikipedia ID

    Kakatua (suku Cacatuidae) adalah jenis burung hias yang memiliki bulu yang indah dengan lengkingan suara yang cukup nyaring. Spesies ini termasuk salah satu burung dengan kecerdasan yang cukup bagus, sehingga sering digunakan untuk acara-acara hiburan di kebun binatang atau tempat hiburan lainnya.

    Etimologi

    Kata kakatua tertanggal berasal dari abad ke-17 dan merupakan derivasi kata dari nama Indonesia untuk burung ini, "Kakatuwah" (yang berarti "wakil" atau "pegangan"; dari paruhnya yang kuat) atau dari panggilan kakatua putih itu sendiri, melalui istilah Belanda kaketoe; kata cock mungkin mempengaruhi kata kaketoe. Terdapat varian kata kakatua pada abad ke-17 termasuk cacato, cockatoon, crockadore, cokato, cocatore, dan cocatoo digunakan pada abad ke-18.[3][4] Asal kata ini juga digunakan untuk familia dan nama generik Cacatuidae dan Cacatua masing-masing.[5]

    Jenis-jenis Kakatua

    Jenis Kakatua-kecil Jambul-kuning (bahasa Inggris: Yellow-crested Cockatoo) biasanya hidup berpasangan atau berkelompok dalam jumlah kecil. Sangat mencolok ketika terbang, dengan kepakan sayap yang cepat dan kuat diselingi gerakan melayang serta saling meneriaki. Bila sedang bersuara dari tempat bertengger, jambul ditegakkan lalu diturunkan. Jenis ini tertekan dengan ledakan populasi yang mengejutkan selama 10-15 tahun terakhir, akibat penangkapan yang berlebihan untuk perdagangan burung dalam sangkar, dan sekarang langka akibat kegiatan ini.

    Spesies ini hidup pada ketinggian 0-1520 meter dari permukaan laut, biasanya berkelompok. Kakatua pada umumnya berusia panjang, hingga mencapai 60 tahun bahkan lebih.

    Habitat

    Kakatua menghuni hutan primer dan sekunder yang tinggi dan tepi hutan; juga hutan monsun (Nusa Tenggara), hutan yang tinggi bersemak, semak yang pohonnya jarang dan lahan budidaya yang pohonnya jarang. Dari permukaan laut sampai ketinggian 900 m (Sulawesi), 1520 m (Lombok), 1000 m (Sumbawa), 700 m (Flores), 950+ m (Sumba) dan 500+ m (Timor). sedangkan untuk jenis Kakatua Maluku (bahasa Inggris: Salmon-crested Cockatoo) biasanya hidup sendiri, berpasangan dan kelompok kecil; dahulu di pohon tidur berkelompok hingga 16 ekor. Umumnya tidak mencolok, kecuali pada saat terbang ke dan dari lokasi pohon tidur ketika petang dan menjelang fajar. Walaupun terlihat terbang di atas kanopi tetapi kebanyakan terbang di bawah batas kanopi. Mencari makan dengan tenang di kanopi dan lapisan tengah kanopi dan memiliki sebaran lokal di daerah Seram, Ambon, Haruku dan Saparua. Kakatua menghuni hutan primer dan sekunder yang tinggi, hutan yang rusak dan hidup di atas permukaan laut sampai ketinggian 1000 m.

    Hubungan dengan manusia

    Di Indonesia, burung kakatua dijadikan nama lagu anak-anak. Kakatua juga dapat dijadikan peliharaan Kakatua dikenal sebagai burung yang setia dan bila pemiliknya terancam kakatua akan melindungi pemiliknya. beberapa manusia sering memelihara Kakatua sejak masih kecil untuk diajari berbicara penelitian menunjukan bila terlatih sejak kecil Kakatua akan dapat berpikir seperti manusia

    Galeri

    Referensi

    1. ^ ICZN (2000). "Opinion 1949. Cacatua Vieillot, 1817 and Cacatuinae Gray, 1840 (Aves, Psittaciformes): conserved". Bulletin of Zoological Nomenclature: 66–67.
    2. ^ Suppressed by the International Commission on Zoological Nomenclature in Opinion 1949 (2000). ICZN (2000). "Opinion 1949. Cacatua Vieillot, 1817 and Cacatuinae Gray, 1840 (Aves, Psittaciformes): conserved". Bulletin of Zoological Nomenclature: 66–67.
    3. ^ J. Simpson, E. Weiner (eds), ed. (1989). "cockatoo". Oxford English Dictionary (edisi ke-2nd). Oxford: Clarendon Press. ISBN 0-19-861186-2.Pemeliharaan CS1: Teks tambahan: editors list (link)
    4. ^ Mynott, Jeremy (2009). Birdscapes: Birds in Our Imagination and Experience. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. hlm. 319. ISBN 0-691-13539-8.
    5. ^ Higgins, Peter Jeffrey (ed.) (1999). Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic Birds. Volume 4: Parrots to Dollarbird. Melbourne: Oxford University Press. hlm. 127. ISBN 0-19-553071-3.Pemeliharaan CS1: Teks tambahan: authors list (link)

    Pranala luar

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Penulis dan editor Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia ID

    Kakatua: Brief Summary ( Indonesian )

    provided by wikipedia ID

    Kakatua (suku Cacatuidae) adalah jenis burung hias yang memiliki bulu yang indah dengan lengkingan suara yang cukup nyaring. Spesies ini termasuk salah satu burung dengan kecerdasan yang cukup bagus, sehingga sering digunakan untuk acara-acara hiburan di kebun binatang atau tempat hiburan lainnya.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Penulis dan editor Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia ID

    Cacatuidae ( Italian )

    provided by wikipedia IT

    I cacatuidi (Cacatuidae G.R.Gray, 1840) sono una famiglia di uccelli appartenenti all'ordine Psittaciformes.[1]

    Il nome cacatua deriva dal nome malese di questi uccelli, kaka(k)tua (forma composta di kaka, "pappagallo", + tuwah, o "sorella più vecchia", dalle parole kakak, "sorella", + tua, "vecchia")[2].

    Descrizione

    I cacatua condividono molti aspetti con gli altri pappagalli, incluso il caratteristico becco di forma ricurva ed il piede zigodattilo, con due dita dietro ed altre due davanti. Differiscono, comunque, per un certo numero di caratteristiche, tra cui la spettacolare cresta erettile sulla testa, la presenza di una cistifellea e di qualche altro dettaglio anatomico, e la mancanza di piume composte a trama Dyck, caratteristica che è all'origine degli azzurri e verdi brillanti degli Psittacidae.

    Distribuzione e habitat

    I cacatua presentano un areale più ristretto di quello degli Psittacidae, trovandosi in natura solamente in Australia e nelle isole vicine. Undici delle 21 specie vivono in natura soltanto in Australia, mentre sette specie vivono in Indonesia, in Nuova Guinea e su altre isole del Pacifico meridionale. Tre specie si trovano sia in Nuova Guinea che in Australia.

    Sistematica ed evoluzione

     src=
    Filogenesi della famiglia Cacatuidae secondo Brown e Toft (1999)

    Brown e Toft (1999) hanno esaminato gli aspetti esteriori e i dati della sequenza di rRNA mitocondriale 12S per arrivare ad una buona filogenesi dei cacatua. Si possono distinguere 3 sottofamiglie:

    1. Il completamente nero cacatua delle palme rappresenta una linea distinta che si è separata per prima; in passato veniva talvolta raggruppato insieme alle altre specie nere, ma quella classificazione era scorretta.
    2. I cacatua scuri; specie sessualmente dicromatiche che presentano molta melanina nel loro piumaggio e che possono avere le ali, la coda e la faccia rosse, gialle o arancioni; le femmine hanno delle piume barrate su ali, coda e/o corpo, oltre ad avere una macchia ben visibile nella regione delle orecchie, mentre le corrispettive piume dei maschi non sono barrate e inoltre questi possono essere privi della macchia sulle orecchie. Questo gruppo comprende i rimanenti cacatua neri, il cacatua gang gang e, stranamente, la calopsitta, che in passato veniva classificato in una sottofamiglia a sé stante (Nymphicinae) o perfino come un pappagallo dalla coda larga.
    3. Le specie rimanenti, tutte ipomelaniche e prive di dimorfismo sessuale.

    I generi Calyptorhynchus e Cacatua possono essere suddivisi a loro volta in due sottogeneri e, nell'ultimo caso, persino in una terza linea, il cacatua del Maggiore Mitchell rosa e bianco, che presenta una colorazione intermedia tra il galah rosa e grigio e le specie bianche del genere Cacatua. Per questo motivo è meglio riconoscerlo come appartenente ad un genere monotipico, Lophocroa. Infatti, in attesa di ricerche più accurate, tutti i sottogeneri potrebbero essere elevati al rango di genere.

    L'introne 7 dei dati della sequenza nucleare del β-fibrinogeno suggerisce che i Microglossinae si siano diversificati in un tempo successivo e che il cockatiel potrebbe essere abbastanza distinto da appartenere alla sottofamiglia monospecifica dei Nymphicinae (Astuti, 2004?), ma per altri aspetti concorda con le nuove interpretazioni dei dati morfologici e dell'rRNA.

    I resti fossili dei cacatua sono perfino più limitati di quelli dei pappagalli in generale, con una sola vera specie fossile conosciuta: una specie di Cacatua, molto probabilmente del sottogenere Licmetis, ritrovata nei depositi del Miocene inferiore (16-23 milioni di anni fa) di Riversleigh, in Australia (Boles, 1993). In Melanesia, sono state ritrovate ossa subfossili di Cacatua che in apparenza non sopravvissero ai primi insediamenti umani ritrovati in Nuova Caledonia e in Nuova Irlanda. L'apporto dato da questi fossili alla comprensione dell'evoluzione e della filogenesi dei cacatua è chiaramente limitato, anche se il fossile di Riversleigh è utile per cercare di datare la divergenza delle sottofamiglie.

    Famiglia Cacatuidae

     src=
    Un cacatua dalla cresta sulfurea

    Conservazione

    Tutte le specie di cacatua sono protette dalla Convenzione sul Commercio Internazionale di Specie in Pericolo di Fauna e Flora Selvatiche (detta anche CITES), che rende illegale l'importazione, l'esportazione e il commercio di tutti i pappagalli e i cacatua catturati in natura.

    Le seguenti specie di cacatua sono protette nella lista delle specie in pericolo dell'Appendice I della CITES.

    Tutte le altre specie di cacatua sono protette nella lista delle specie vulnerabili dell'Appendice II della CITES.

    Cultura di massa

    I cacatua hanno spesso risposto in varia maniera ai suoni musicali ed esistono numerosi video che mostrano uccelli "danzare" al suono della musica popolare, sebbene non sia chiaro se la loro percezione musicale sia diversa da quella degli altri uccelli.

    Note

    1. ^ (EN) Gill F. and Donsker D. (eds), Family Cacatuidae, in IOC World Bird Names (ver 9.2), International Ornithologists’ Union, 2019. URL consultato il 19 maggio 2014.
    2. ^ Cockatoos, su aquaticcommunity.com, Aquatic Community.

    Bibliografia

     title=
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Autori e redattori di Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia IT

    Cacatuidae: Brief Summary ( Italian )

    provided by wikipedia IT

    I cacatuidi (Cacatuidae G.R.Gray, 1840) sono una famiglia di uccelli appartenenti all'ordine Psittaciformes.

    Il nome cacatua deriva dal nome malese di questi uccelli, kaka(k)tua (forma composta di kaka, "pappagallo", + tuwah, o "sorella più vecchia", dalle parole kakak, "sorella", + tua, "vecchia").

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Autori e redattori di Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia IT

    Cacatuidae ( Latin )

    provided by wikipedia LA

    Subdivisio : *Probosciger

    Subdivisiones: Genera
    Synonyma
    Genus typicum
    Territorium
    Cockatoo range.png
    Current range of cockatoos – red
    Finds of recent fossils – blue

    Cacatuidae sunt aves ordinis Psittaciformium, sola familia superfamiliae Cacatuoideorum. Cacatuidae cum Psittacoideis et Strigopoideis omnem ordinem constituunt. Familiae sunt vigint una species. Familiae plerumque est distributio Australasiana, a Philippinis et orientalibus Wallaceae insulis Indonesianis ad Novam Guineam, Insulas Salomonis, et Australiam. Nomen cacatua ortum est ex nomine Indonesiano (lingua Malayana) earum avium: kaka(k)tua (ab aut kaka 'psittacus' + tuwah aut kakak 'sibling maior' + tua 'vetus').

    Closeup of head of black-plumaged cockatoo with bare red skin on its face. It has a large beak, which is open with its tongue visible.
    Probosciger aterrimus rostrum firmum et genas rubras habet. Qui, 55–60 centimetra longus et pondere 910–1200 grammata, maxima cacatuida est.[3]
    A mainly-white cockatoo with a black beak perched on a wooden perch. Its yellow crest is raised and conspicuous.
    Cacatua galerita cristam ostendit.

    Cacatuidae cristis speciosis et rostris curvis agnoscuntur. Earum plumis plerumque sunt colores coloribus aliorum psittacorum pallidiores, plerumque albus, canus, vel ater, saepe proprietatibus coloratis in crista, genis, vel cauda. Plerumque aliis psittaciformibus maiores sunt, sed Nymphicus hollandicus, minima cacatuidarum species, est avis parva, cuius locus phylogeneticus insolutus manet, quamquam agnoscitur unus ex primis surculis in stirpe familiae. Species reliquae in duos clados principale digeruntur. Quinque nigrae cacatuidae generis Calyptorhynchi unum ramum sunt. Ramus secundus, qui maior est, a genere Cacatua constituitur, quod undecim comprehendit species cacatuidarum albarum et quattuor genera monotypica quae mature separata sunt; videlicet Lochochroa Leadbeateri (rosea et alba), Eolophus roseicapilla (rosea et cana), Callocephalon fimbriatum (plerumque canum), et Probosciger aterrimus (magnus, plumis atris).

    Cacatuidae seminibus, tuberibus, cormis, fructibus, floribus, et insectis vesci malunt. Eae saepe in magnis gregibus edunt, praecipue cum in terram descendunt ut pabulantur. Cacatuidae sunt monogamosae et nidos in cavis arboreis faciunt. Nonnullae cacatuidarum species a detrimento habitationis infeliciter affectae sunt, praecipue ob inopiam aptorum cavorum arboreum pro nidis postquam arbores magnae exstirpatae sunt; ex converso, nonnullae species se ad mutationes ab hominibus effectas et pestes agriculturae bene accommodavisse habentur.

    Cacatuidae in avicultura populo sunt gratae, sed multa exigunt. Nymphicus hollandicus est species facillime mansuefacta, saepissimeque in captivitate alitur. Cacatuidae albae latiore in captivitate quam cacatuidae nigrae inveniuntur. Commercium contra leges in avibus feris captis deminutionem nonnullarum specierum ferarum aggravat.

    Genera et species

    Subfamilia Nymphicinae

    Subfamilia Calyptorhynchinae

    Subfamilia Cacatuinae

    Notae

    Bibliographia

    • Athan, Mattie Sue. 1999. Guide to companion parrot behavior: with full-color photos and instructive line drawings. Woodbury Novi Eboraci: Barron's Educational Series. ISBN 0-7641-0688-0.
    • Cameron, Matt. 2007. Cockatoos. Collingwood Victoriae Australiae: CSIRO Publishing. ISBN 978-0-643-09232-7.
    • Cayley, Neville William, et Alan H. Lendon. 1973. Australian Parrots: In Field and Aviary. Sydneii: Angus & Robertson. ISBN 978-0-207-12424-2.
    • Christidis, Les, et Walter Boles. 2008. Systematics and taxonomy of Australian birds. Collingwood Vicyoriae Australiae: CSIRO Publishing. ISBN 978-0-643-06511-6.
    • Forshaw, Joseph Michael. 2006. Parrots of the World: An Identification Guide. Adumbrationes Francisci Knight. Princetoniae: Princeton University Press. ISBN 0-691-09251-6.
    • Forshaw, Joseph Michael, et William T. Cooper. 1978. Parrots of the World. Ed. 2a. Melbourne: Lansdowne Editions. ISBN 978-0-7018-0690-3.
    • Low, Rosemary. 1999. The Loving Care of Pet Parrots. Saanichton Columbiae Britannicae: Hancock House. ISBN 978-0-88839-439-2.


    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Et auctores varius id editors
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia LA

    Cacatuidae: Brief Summary ( Latin )

    provided by wikipedia LA

    Subdivisio : *Probosciger

    Callocephalon Nymphicus Calyptorhynchus Eolophus Lophochroa Cacatua
    Classis : Aves
    Ordo : Psittaciformes
    Superfamilia : Cacatuoidea
    Familia : Cacatuidae
    G. R. Gray 1840
    Subdivisiones: Genera Synonyma Genus typicum Cacatua Vieillot 1817 Territorium Cockatoo range.png Current range of cockatoos – red
    Finds of recent fossils – blue

    Cacatuidae sunt aves ordinis Psittaciformium, sola familia superfamiliae Cacatuoideorum. Cacatuidae cum Psittacoideis et Strigopoideis omnem ordinem constituunt. Familiae sunt vigint una species. Familiae plerumque est distributio Australasiana, a Philippinis et orientalibus Wallaceae insulis Indonesianis ad Novam Guineam, Insulas Salomonis, et Australiam. Nomen cacatua ortum est ex nomine Indonesiano (lingua Malayana) earum avium: kaka(k)tua (ab aut kaka 'psittacus' + tuwah aut kakak 'sibling maior' + tua 'vetus').

    Closeup of head of black-plumaged cockatoo with bare red skin on its face. It has a large beak, which is open with its tongue visible. Probosciger aterrimus rostrum firmum et genas rubras habet. Qui, 55–60 centimetra longus et pondere 910–1200 grammata, maxima cacatuida est. A mainly black cockatoo perched on a left hand on a sunny day. The cockatoo has a ring on its right leg. The Sydney Harbour Bridge is in the distance Calyptorhynchus latirostrs cum curatore in Vivario Tarongensi Sydneii Australiae. A pink and white coloured cockatoo with a raised crest flying against a background of blue sky Cacatua leadbeateri in Vivario Tarongensi Sydneii Australiae volitat. A mainly-white cockatoo with a black beak perched on a wooden perch. Its yellow crest is raised and conspicuous. Cacatua galerita cristam ostendit.  src= Duo Callocephala fimbriata in Nova Cambria Australi Australiae (mas pinnis rubris praeditus).

    Cacatuidae cristis speciosis et rostris curvis agnoscuntur. Earum plumis plerumque sunt colores coloribus aliorum psittacorum pallidiores, plerumque albus, canus, vel ater, saepe proprietatibus coloratis in crista, genis, vel cauda. Plerumque aliis psittaciformibus maiores sunt, sed Nymphicus hollandicus, minima cacatuidarum species, est avis parva, cuius locus phylogeneticus insolutus manet, quamquam agnoscitur unus ex primis surculis in stirpe familiae. Species reliquae in duos clados principale digeruntur. Quinque nigrae cacatuidae generis Calyptorhynchi unum ramum sunt. Ramus secundus, qui maior est, a genere Cacatua constituitur, quod undecim comprehendit species cacatuidarum albarum et quattuor genera monotypica quae mature separata sunt; videlicet Lochochroa Leadbeateri (rosea et alba), Eolophus roseicapilla (rosea et cana), Callocephalon fimbriatum (plerumque canum), et Probosciger aterrimus (magnus, plumis atris).

    Cacatuidae seminibus, tuberibus, cormis, fructibus, floribus, et insectis vesci malunt. Eae saepe in magnis gregibus edunt, praecipue cum in terram descendunt ut pabulantur. Cacatuidae sunt monogamosae et nidos in cavis arboreis faciunt. Nonnullae cacatuidarum species a detrimento habitationis infeliciter affectae sunt, praecipue ob inopiam aptorum cavorum arboreum pro nidis postquam arbores magnae exstirpatae sunt; ex converso, nonnullae species se ad mutationes ab hominibus effectas et pestes agriculturae bene accommodavisse habentur.

    Cacatuidae in avicultura populo sunt gratae, sed multa exigunt. Nymphicus hollandicus est species facillime mansuefacta, saepissimeque in captivitate alitur. Cacatuidae albae latiore in captivitate quam cacatuidae nigrae inveniuntur. Commercium contra leges in avibus feris captis deminutionem nonnullarum specierum ferarum aggravat.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Et auctores varius id editors
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia LA

    Kakadu ( Lithuanian )

    provided by wikipedia LT

    Kakadu (lot. Cacatuidae, angl. Cockatoo, vok. Kakadus) – papūginių paukščių (Psittaciformes) šeima.

    Aprašymas

    Tai stambios ir vidutinio dydžio papūgos, kurių kūnas nuo 30 iki 70 cm ilgio. Jų kumpi snapai užsilenkia žemyn veidinės dalies link, o stiprios kojos tinka laipioti ir sugriebti maistą. Kakadu yra vienintelės papūgos, turinčios plunksniškas vėduoklės formos skiauteres. Savo nuotaiką parodo pastatydamos ar nuleisdamos skiauteres.

    Būdinga balta, juoda, rožinė ir geltona spalva, žalios nėra. Patinų ir patelių spalva vienoda, bet patelės mažesnės. Uodega trumpa, tiesi arba truputį suapvalinta.

    Paplitimas

    Paplitusios Australijoje, Indonezijoje, Naujosios Gvinėjos ir Filipinų salose.

    Gyvenimo būdas

    Perėjimo metu laikosi pulkais. Kai kurios rūšys kenkia pasėliams. Gyvenimo trukmė – 60-80 metų. Kai kurie porūšiai įrašyti į Tarptautinę raudonąją knygą.

    Lizdą įsirengia uoksuose ar uolų plyšiuose, visada labai aukštai virš žemės. Stambiųjų rūšių dėtyje paprastai būna 2-3, smulkiųjų – 5-6 kiaušiniai.

    Laikymas

    Tai labiausiai namų sąlygomis auginami paukščiai. Labai prieraišios prie žmogaus, kuris jomis rūpinasi ir skiria daug laiko. Nors neturi sugebėjimų išmokti kalbėti, tačiau jas galima išmokyti pasakyti keletą dešimčių žodžių ar net trumpas frazes. Gali atlikti įvairius judesius, pasižymi artistiškumu, todėl dresuojamos pasirodymams cirke. Savo nepasitenkinimą išreiškia šūkčiojimu, gali būti labai kaprizingos ir kerštingos.

    Sistematika

    Šeimoje yra 20 rūšių.

    Vikiteka

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia LT

    Kakadu: Brief Summary ( Lithuanian )

    provided by wikipedia LT

    Kakadu (lot. Cacatuidae, angl. Cockatoo, vok. Kakadus) – papūginių paukščių (Psittaciformes) šeima.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia LT

    Kakadu ( Latvian )

    provided by wikipedia LV

    Kakadu[1], kakadu dzimta (Cacatuidae) ir viena no papagaiļveidīgo kārtas (Psittaciformes) dzimtām, kas ir vienīgā dzimta kakadu virsdzimtā (Cacatuoidea). Tā apvieno 21 sugu, kas tiek iedalītas 7 ģintīs.[2][3] Izplatības dabiskais areāls aptver Austrālāziju, kā arī Filipīnas un Indonēzijas austrumus līdz Jaungvinejai, Zālamana salām un Austrālijai.[4]

    Kakadu ir ļoti populāri mājas mīluļi, bet to pilnvērtīga uzturēšana nav vienkārša. Viena no populārākajām un vieglāk uzturamajām sugām ir korella (Nymphicus hollandicus). Kā mājas mīluļus biežāk izvēlas arī baltos kakadu, nevis melnos kakadu. Diemžēl viens no galvenajiem papagaiļu sugu apdraudējumiem savvaļā ir nelegālas papagaiļu medības un to nelegāla tirdzniecība turēšanai nebrīvē kā mājas mīluļus.

    Izplatība un biotopi

     src=
    Sārtais kakadu (Eolophus roseicapilla) sastopams lielākajā daļā Austrālijas
     src=
    Tanimbaras kakadu (Cacatua goffiniana) savvaļā mājo tikai nelielajās Tanimbaras salās
     src=
    Korella (Nymphicus hollandicus) ir mazākā kakadu dzimtā

    Kakadu lielākajai daļai sugu izplatības areāls ir diezgan ierobežots: 11 sugas ir endēmas Austrālijai, 7 apdzīvo tikai Indonēzijas, Filipīnu, Jaungvinejas un Zālamana salas, bet 3 sugu areāls aptver gan Jaungvineju, gan Austrāliju.[5][6][7] Neviena kakadu suga nav sastopama Borneo, lai gan mājo netālajās salās — Palavanā, Sulavesi un citās Klusā okeāna salās.[8]

    Tikai dažām sugām ir plašs izplatības areāls. Piemēram, sārtais kakadu (Eolophus roseicapilla) sastopams lielākajā daļā Austrālijas.

    Ir sugas, kuru izplatības areāls ir ļoti neliels. Piemēram, baltausu melnais kakadu (Calyptorhynchus baudinii) izplatīts nelielā reģionā Austrālijas dienvidrietumos, bet Tanimbaras kakadu (Cacatua goffiniana) mājo nelielajās Indonēzijas Tanimbaras salās.

    Dažas kakadu sugas introducētas ārpus to dabiskā izplatības areāla. Piemēram, lielais dzeltencekula kakadu (Cacatua galerita) introducēts Jaunzēlandē, Singapūrā, Palau un Indonēzijā.[9]

    Biotopi

    Kakadu apdzīvo visdažādākos biotopuslietus mežus, mežainus apgabalus, pustuksnešu krūmājus, vēsos kalnu mežus un mangroves.

    Dažas sugas pielāgojušās cilvēku izmainītai lauku ainavai un viņu skaits pastāvīgi aug, jo lauksaimniecība ļoti palielinājusi putnu barības resursus. Austrālijā kakadu satopami arī pilsētu parkos. Tomēr neviena suga nav sastopama visu veidu biotopos.[8]

    Sugas ar visplašākajiem izplatības areāliem (lielais dzeltencekula kakadu un sārtais kakadu) mājo atklātā ainavā un barojas ar zāļu sēklām.[4]

    Izskats un īpašības

    Kakadu kopumā ir vidēji lieli vai lieli papagaiļi ar spēcīgu, masīvu ķermeni. Ķermeņa garums, atkarībā no sugas, ir 30—60 cm, svars 80—1200 g. Mazākā un slaidākā dzimtā ir korella (Nymphicus hollandicus), kuras kopējais garums, garās astes spalvas ieskaitot, ir 32 cm, bet svars 80—100 g.[4]

    Viena no raksturīgākajām kakadu īpašībām ir kustīgais cekuls, kuru papagaiļi spēj gan sasliet stāvus, gan pieglaust pie galvas. Daudzām sugām cekuls ir ļoti iespaidīgs un krāšņs.[8] Līdzīgi citiem papagaiļveidīgajiem, kakadu ir vidēji garas astes spalvas, īsas kājas, spēcīgi nagi, izteikti izliekts un masīvs knābis.[3]

    Pa zariem vai zemi tie pārvietojas papagaiļiem raksturīgā gāzelīgā gaitā. Pārvietojoties pa koka zariem, kakadu lieto arī knābi, izmantojot to kā trešo kāju. Kakadu ir plati, gari spārni, un tie ir ātri lidotāji. Dzimtā ātrākais ir sārtais kakadu, kurš spēj sasniegt ātrumu 70 km/h.[8] Lielajiem melnajiem kakadu un lielākajiem baltajiem kakadu, piemēram, lielajam dzeltencekula kakadu un majora Mitčela kakadu, ir īsāki un noapaļotāki spārni, un to lidojums ir lēnāks.[8]

    Atšķirībā no citiem papagaiļiem, kuriem dominē zaļš apspalvojums, kakadu ir mazāk spilgti. Apspalvojumam raksturīgākā krāsa ir balta, melna vai pelēka. Toties cekuls, krūtis, vaigi vai aste mēdz būt pamatkrāsai kontrastējošās krāsās. Daudzām sugām tie ir dzelteni, sārti vai sarkani toņi.[8]

    Balss

     src=
    Ganggang kakadu (Callocephalon fimbriatum), salīdzinot ar citiem kakadu, ir klusāks un mazrunīgāks
     src=
    Līdz šim lielākais novērotais kakadu bars savvaļā bijis mazo korellu (Cacatua sanguinea) bars, tajā apmēram bija 37 000 īpatņi
     src=
    Lielākā daļa kakadu sugu ir kreiļi un barību tur ar kreiso kāju, attēlā dzeltenastes melnais kakadu (Calyptorhynchus funereus)

    Kakadu balss ir skaļa un griezīga.[4] Pēc balss papagaiļi atpazīst viens otru, balsi tie izmanto, lai atspoguļotu savas emocijas, savu noskaņojumu, brīdinātu viens otru briesmu gadījumos vai lai paziņotu par savām tiesībām, piemēram, uz ligzdošanas vietu.

    Ķērcienu specifisks skaņas raksturs un pielietojums ir atkarīgs no sugas. Piemēram, īsknābja melnajam kakadu ir 15 dažāda rakstura ķērcieni, toties majora Mitčela kakadu tie ir daudz mazāk. Piemēram, ganggang kakadu (Callocephalon fimbriatum) salīdzinoši ir daudz klusāks, mazāk runīgs, bet barojoties tam ir raksturīgas maigas, murrājošas skaņas. Kakadu, kad ir izbiedēti, mēdz šņākt, atgādinot čūsku.[10] Līdz ar balsi dažas sugas saziņai lielā attālumā izmanto arī cita veida skaņas. Piemēram, palmu kakadu ar koka nūju sit pa miruša koka zaru.[11]

    Uzvedība

    Kakadu ir aktīvi gaišajā dienas laikā, bet nesāk rosīties pašā rīta agrumā. Tie sagaida, līdz diena iesilst, un saule tos pēc nakts sasilda.[4] Visas kakadu sugas ir sabiedriskas, tās nakšņo, barojas un ceļo lielos, skaļos baros. Atkarībā no barības resursu pārpilnības vai nabadzības attiecīgi izmainās bara lielums. Ja barības ir daudz, bara lielums ir mazāks, tajā ir apmēram 100 vai mazāk īpatņu. Toties, ja barības ir maz un visur valda sausums, barā var būt tūkstoši vai pat vairāki 10 tūkstoši īpatņu. Lielākais novērotais kakadu bars bijis mazo korellu (Cacatua sanguinea) bars, kurā bija apvienojušies ap 32 000 īpatņu. Sugas, kas dzīvo atklātās, zāļainās ainavās, veido lielākus barus, nekā tās, kas dzīvo mežos.[8]

    Kakadu ir ļoti kustīgi, izveicīgi un labi lidotāji, piekopjot klejotāju dzīves stilu. Savā izplatības areālā putnu bari ik pa brīdim pārvietojas no vienas vietas uz otru, meklējot barību un pārvietojoties atkal uz jaunām vietām, kad tas ir nepieciešams. Ilgstoša sausuma periodos kakadu mēdz ieklejot arī kultūraugu lauksaimniecības tīrumos.[8] Ir arī sugas, kas ļoti labi piemērojošās cilvēku videi un dzīvo pat lielās pilsētās.[12] Mežos dzīvojošās sugas galvenokārt ir nometnieki, tā kā barības resursu pieejamība ir mazāk atkarīga no sezonas rakstura.[8]

    Dažas sugas nakšņošanai vienmēr izvēlas vietu, kas atrodas padzeršanās vietas tuvumā. Citas sugas toties pārlido samērā lielus attālumus no nakšņošanas vietas līdz barošanās vietām.[13] Kakadu ir vairāki veidi, kā tie mazgājas. Tie virs ūdens var karāties koka zarā ar kājām gaisā, var aktīvi lidot lietus laikā vai pērties pa slapjām, pielijušām lapām koku zaros.[10] Kakadu, līdzīgi kā cilvēki, var būt kreiļi vai labroči, tikai tas izpaužas uz kājas izmantošanu. Lielākā daļa sugu ir kreiļi (87—100%) un ēšanai izmanto kreiso kāju, tikai dažas sugas labprātāk izmanto labo kāju.[14]

    Barība

    Kakadu galvenokārt pārtiek no dažādiem augiem — sēklām, graudiem, riekstiem, augļiem, un ziediem Sēklas veido uztura lielāko daļu visām sugām. Rozā kakadu, baltie kakakdu un dažas melno kakadu sugas priekšroku dod barības meklēšanai uz zemes un pārtiek ne tikai no sēklām, bet arī no augu gumiem un saknēm. Pārējās sugas pamatā barojas kokos, atsevišķas no tām papildina diētu ar kukaiņiem, to kūniņām vai kāpuriem.[4][8] Lai arī lielākajai daļai sugu barības izvēle ir ļoti plaša un dažāda, tomēr dažas sugas ir specializējušās konkrētai barībai. Piemēram, gludais melnais kakadu (Calyptorhynchus lathami) barojas tikai ar šī ozolu augļiem.[15]

    Ligzdošana

     src=
    Sarkanastes melnā kakadu (Calyptorhynchus banksii) ola un cālēns

    Kakadu veido ilgstošus monogāmus pārus. Daudzi īpatņi, uzturoties barā, izveido pāri pirms sasnieguši dzimumbriedumu. Šādi pāri uzsāk ligzdošanu vismaz gadu vēlāk nekā pāri, kas izveidojas ligzdošanas laikā. Kopumā mātīte pirmo reizi ligzdo 3—7 gadu vecumā, bet tēviņš bieži ir vecāks. Jo pāris vēlāk sāk ligzdot, jo tas mazuļu audzēšanā ir sekmīgāks un prasmīgāks. Jaunie putni dažām sugām paliek kopā ar vecākiem līdz gada vecumam.[8] Lai arī ne vienmēr, tomēr kakadu ir raksturīgi gadu no gada atgriezties vecajās ligzdošanas vietās.[11]

    Līdzīgi kā citi papagaiļi arī kakadu ligzdo koku dobumos, kurus tie paši izveidot nespēj. Dobumi var veidoties dažādos veidos: izlūztot kādam zaram, koka stumbru izēdot kāda sēnītei vai kukaiņiem (piemēram, termītiem) vai dobumu izkaļ dzeņi.[8] Daudzviet dobumu trūkst un konkurence par ligzdošanas vietas ieņemšanu pastāv ne tikai starp kakadu pāriem, bet arī ar citiem dzīvniekiem.[16] Kopumā kakadu izvēlas dobumu, kas tikai nedaudz ir lielāks par pašu papagaili, līdz ar to atšķirīgu izmēru kakadu sugas ligzdo atšķirīgu izemru dobumos. Ja ir izvēle, kakadu vislabprātāk ligzdo vietā, kas ir vismaz 7 m virs zemes, kā arī, kas atrodas ūdens un barības resursu tuvumā.[8]

    Ligzdošanas dobums parasti tiek izklāts ar sprungulīšiem, koka skaidām un zariem ar lapām. Olas baltas. Dējumā, atkarībā no sugas, var būt tikai viena ola, piemēram, palmu kakadu un citiem lielāka izmēra papagaiļiem, vai 2—8 olas mazāka auguma sugām. Arī pieejamo barības resursu pietiekamību nosaka dējuma lielumu. Dažas sugas dējumu atkārto, ja pirmais iet bojā. Melno kakadu mātītes ir vienīgās, kas perē un silda mazuļus, bet tēviņi tās baro. Toties pārējām sugām perē un mazuļus silda abi vecāki. Gandrīz visu sugu mazuļi izšķiļas segti ar dzeltenīgām, plānām dūnām. Tikai palmu kakadu putnēni izšķiļas kaili.[8] Inkubācijas periods mazākajiem kakadu ilgst apmēram 20 dienas, lielākajiem līdz 29 dienām.[4]

    Attiecības ar cilvēkiem

     src=
    Kakadu veido ilgstošus monogāmus pārus, attēlā garknābja korellas (Cacatua tenuirostris)
     src=
    Majora Mitčela kakadu (Lophochroa leadbeateri)

    Cilvēku saimnieciskā darbība uz dažām sugām ir atstājusi pozitīvu ietekemi, bet uz citām negatīvu. Daudzas atklāto ainavu sugas ir ieguvušas no lauksaimniecības attīstības, pieaugot pieejamiem barības (sēklu), ūdens resursiem, kā arī papagaiļi sākuši izmantot jauna veida barību (ievestās kultūras). Savukārt pretēji izpaužas cilvēku ietekme uz mežos dzīvojošajām sugām — saimnieciskā darbība iznīcina un samazina to dzīvošanas vidi. Turklāt mežu sugu barība galvenokārt ir specializēta, papagaiļi nespēj piemēroties jauniem, eksotiskiem barības resursiem.[8]

    Sistemātika

    Kakadu virsdzimta (Cacatuoidea)

    Atsauces

    1. Dainuvīte Guļevska, Aina Miķelsone, Tamara Porīte. Pareizrakstības un pareizrunas rokasgrāmata. Rīga : Avots, 2002. 77. lpp. ISBN 9984-700-64-X.
    2. World Bird Names: Parrots, cockatoos, 2018
    3. 3,0 3,1 Birds of the World
    4. 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 Rowley, Ian (1997). "Family Cacatuidae (Cockatoos)". In del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew; Sargatal, Jordi. Handbook of the Birds of the World. Volume 4, Sandgrouse to Cuckoos. Barcelona: Lynx Edicions. pp. 246–69. ISBN 978-84-87334-22-1.
    5. Cockatoos By Animals/Wildlife Expert
    6. Oiseaux net.
    7. Bird Families of the World
    8. 8,00 8,01 8,02 8,03 8,04 8,05 8,06 8,07 8,08 8,09 8,10 8,11 8,12 8,13 8,14 Cameron, Matt (2007). Cockatoos. Collingwood, VIC, Australia: CSIRO Publishing. ISBN 978-0-643-09232-7.
    9. Sulphur-crested Cockatoo, Cacatua galerita
    10. 10,0 10,1 Forshaw, Joseph M. (2006). Parrots of the World; an Identification Guide. Illustrated by Frank Knight. Princeton University Press. ISBN 978-0-691-09251-5.
    11. 11,0 11,1 Murphy S, Legge S, Heinsohn R (2003). "The breeding biology of palm cockatoos (Probosciger aterrimus): a case of a slow life history". Journal of Zoology. 261 (4): 327–39. CiteSeerX 10.1.1.475.7031. doi:10.1017/S0952836903004175
    12. Urban wildlife issues in Australia
    13. Lindenmayer, DB; Pope MP; Cunningham RB; Donnelly CF; Nix HA (1996). "Roosting of the Sulphur-Crested Cockatoo Cacatua galerita". Emu. 96 (3): 209–12. doi:10.1071/MU9960209
    14. Laterality in Animals
    15. Crowley, GM; Garnett S (2001). "Food value and tree selection by Glossy Black-Cockatoos Calyptorhynchus lathami". Austral Ecology. 26 (1): 116–26. doi:10.1046/j.1442-9993.2001.01093.x
    16. Heinsohn, R; Murphy S; Legge S (2003). "Overlap and competition for nest holes among eclectus parrots, palm cockatoos and sulphur-crested cockatoos". Australian Journal of Zoology. 51 (1): 81–94. doi:10.1071/ZO02003

    Literatūra

    • The complete encyclopedia of birds and birds migation. Christopher M. Perrins & Jonathan Elphick. Marshall edition, 2003. ISBN 0-7858-1667-4

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia autori un redaktori
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia LV

    Kakadu: Brief Summary ( Latvian )

    provided by wikipedia LV

    Kakadu, kakadu dzimta (Cacatuidae) ir viena no papagaiļveidīgo kārtas (Psittaciformes) dzimtām, kas ir vienīgā dzimta kakadu virsdzimtā (Cacatuoidea). Tā apvieno 21 sugu, kas tiek iedalītas 7 ģintīs. Izplatības dabiskais areāls aptver Austrālāziju, kā arī Filipīnas un Indonēzijas austrumus līdz Jaungvinejai, Zālamana salām un Austrālijai.

    Kakadu ir ļoti populāri mājas mīluļi, bet to pilnvērtīga uzturēšana nav vienkārša. Viena no populārākajām un vieglāk uzturamajām sugām ir korella (Nymphicus hollandicus). Kā mājas mīluļus biežāk izvēlas arī baltos kakadu, nevis melnos kakadu. Diemžēl viens no galvenajiem papagaiļu sugu apdraudējumiem savvaļā ir nelegālas papagaiļu medības un to nelegāla tirdzniecība turēšanai nebrīvē kā mājas mīluļus.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia autori un redaktori
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia LV

    Burung Kakaktua ( Malay )

    provided by wikipedia MS

    Burung Kakaktua terdiri daripada 21 spesies burung yang tergolong dalam keluarga Cacatuidae. Selain dari keluarga Psittacidae (parrot sebenar) yang membentuk order Psittaciformes.

    Genera dan spesies[Note 1]

    Closeup of head of black-plumaged cockatoo with bare red skin on its face. It has a large beak, which is open with its tongue visible.
    Kakaktua Palma memiliki paruh yang kuat dan pipi berwarna merah. Dengan 55–60 cm (22–24 in) panjang dan seberat 910–1,200 g (2.01–2.65 lb), ia merupakan kakaktua yang terbesar.[1]
    A mainly black cockatoo perched on a left hand on a sunny day. The cockatoo has a ring on its right leg. The Sydney Harbour Bridge is in the distance
    Kakaktua Hitam Carnaby bersama dengan pekerja zoo di Zoo Taronga, Sydney, Australia
    A pink and white coloured cockatoo with a raised crest flying against a background of blue sky
    Kakaktua Mejar Mitchell terbang di Zoo Taronga, Australia

    Terdapat sekitar 44 jenis burung yang berbeza di dalam keluarga Cacatuidae termasuk sub-spesies yang diakui. Pada masa sekarang, pembahagian keluarga ini sperti berikut:

    Sub-keluarga Nymphicinae

    Sub-keluarga Calyptorhynchinae: Kakaktua hitam

    Sub-keluarga Cacatuinae

    Pautan luar



    Jika anda melihat rencana yang menggunakan templat {{tunas}} ini, gantikanlah ia dengan templat tunas yang lebih spesifik.


    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Pengarang dan editor Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia MS

    Burung Kakaktua: Brief Summary ( Malay )

    provided by wikipedia MS

    Burung Kakaktua terdiri daripada 21 spesies burung yang tergolong dalam keluarga Cacatuidae. Selain dari keluarga Psittacidae (parrot sebenar) yang membentuk order Psittaciformes.

    Genera dan spesies Closeup of head of black-plumaged cockatoo with bare red skin on its face. It has a large beak, which is open with its tongue visible. Kakaktua Palma memiliki paruh yang kuat dan pipi berwarna merah. Dengan 55–60 cm (22–24 in) panjang dan seberat 910–1,200 g (2.01–2.65 lb), ia merupakan kakaktua yang terbesar. A mainly black cockatoo perched on a left hand on a sunny day. The cockatoo has a ring on its right leg. The Sydney Harbour Bridge is in the distance Kakaktua Hitam Carnaby bersama dengan pekerja zoo di Zoo Taronga, Sydney, Australia A pink and white coloured cockatoo with a raised crest flying against a background of blue sky Kakaktua Mejar Mitchell terbang di Zoo Taronga, Australia

    Terdapat sekitar 44 jenis burung yang berbeza di dalam keluarga Cacatuidae termasuk sub-spesies yang diakui. Pada masa sekarang, pembahagian keluarga ini sperti berikut:

    Sub-keluarga Nymphicinae

    Genus Nymphicus Cockatiel, Nymphicus hollandicus (Kerr, 1792)

    Sub-keluarga Calyptorhynchinae: Kakaktua hitam

    Genus Calyptorhynchus (5 spesies) Subgenus Calyptorhynchus – Kakaktua hitam-dan-merah Kakaktua hitam ekor merah, Calyptorhynchus banksii (Latham, 1790) (5 subspesies) Kakaktua hitam berkilat, Calyptorhynchus lathami (Temminck, 1807) (3 subspesies) Subgenus Zanda – Kakaktua hitam-dan-kuning/putih Kakaktua hitam ekor kuning, Calyptorhynchus funereus (Shaw, 1794) (2-3 subspesies) Kakaktua hitam Carnaby, Calyptorhynchus latirostris Carnaby, 1948 Kakaktua hitam Baudin, Calyptorhynchus baudinii Lear, 1832

    Sub-keluarga Cacatuinae

    Puak Microglossini: Satu genus dengan satu spesies, Kakaktua Palma hitam. Genus Probosciger Kakaktua Palma, Probosciger aterrimus (Gmelin, 1788) (4 subspesies) Puak Cacatuini: Empat genera terdiri dari spesies warna putih, merah jambu dan kelabu. Genus Callocephalon Kakaktua Gang-gang, Callocephalon fimbriatum (Grant, 1803) Genus Eolophus Galah, Eolophus roseicapilla (Vieillot, 1817) (3 subspesies) Genus Lophochroa Kakaktua Mejar Mitchell (juga kakaktua Leadbeater), Lophochroa leadbeateri (Vigors, 1831) (2 subspesies) Genus Cacatua (11 spesies) Subgenus Cacatua – kakaktua putih asli Kakaktua Jambul Kuning (atau kakaktua jambul Sulfur kecill), Cacatua sulphurea (Gmelin, 1788) (4 subspesies) Kakaktua Jambul Sulfur, Cacatua galerita (Latham, 1790) (4 subspesies) Kakaktua mata biru, Cacatua ophthalmica Sclater, 1864 Kakaktua Putih, Cacatua alba (Müller, 1776) Kakaktua Jambul Salmon, Cacatua moluccensis (Gmelin, 1788) Subgenus Licmetis – corella Corella paruh panjang, Cacatua tenuirostris (Kuhl, 1820) Corella Barat, Cacatua pastinator (Gould, 1841) (2 subspesies) Corella Kecil (juga kakaktua mata kosong), Cacatua sanguinea Gould, 1843 (4 subspesies) Corella Tanimbar (juga kakaktua Goffin), Cacatua goffiniana Roselaar and Michels, 2004 Kakaktua Solomons, Cacatua ducorpsii Pucheran, 1853 Corella dubur merah, Cacatua haematuropygia (Müller, 1776)
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Pengarang dan editor Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia MS

    Kaketoes ( Dutch; Flemish )

    provided by wikipedia NL

    Vogels

    De kaketoes (Cacatuidae) vormen een familie van 21 soorten. Samen met de families Psittacidae (papegaaien, parkieten en lori's) en de Strigopidae (Nieuw-Zeelandse papegaaien) vormen zij de orde van papegaaiachtigen (Psittaciformes).[1]. De naam "kaketoe" is gebaseerd op het Maleise woord "kakaktua", wat "oudere zus" betekent ("kakak" betekent zus en "tua" oud). In dat Maleis is het woord ook "nijptang" gaan betekenen. Dit slaat op hun bijzonder sterke, kromme snavel.

    Beschrijving

    Kaketoes hebben vele kenmerken gemeen met andere papegaaien, waaronder de gebogen snavel en de voeten met twee tenen voorwaarts en twee tenen achterwaarts. De families verschillen echter op een aantal anatomische punten van elkaar. Zo hebben kaketoes een vaak spectaculaire kuif die opgezet kan worden en hebben ze niet de speciale veertextuur die veel papegaaien hun regenboogkleurige kleuren geeft. Kaketoes zijn gemiddeld groter dan papegaaien.

    Alle kaketoesoorten zijn in het bezit van een kuif die soms overeind staat. De kuif heeft soms een andere kleur dan het lichaam. Zo heeft de rozeachtige molukkenkaketoe een oranje kuif en de witte grote geelkuifkaketoe een gele kuif.

    Het lichaam van vrijwel alle kaketoesoorten is effen gekleurd (meestal wit) en er is geen verschil te zien tussen het verenkleed van mannetjes en vrouwtjes. Vrouwelijke kaketoes hebben soms lichter gekleurde ogen (roodbruin) dan de mannetjes (donkerbruin). De valkparkiet is de kleinste kaketoe.

    Leefgebied

    Kaketoes hebben als familie een veel beperkter leefgebied dan de papegaaien. In het wild komen ze voor in het gebied van de Filipijnen en de oostelijke eilanden van Indonesië tot Nieuw-Guinea, de Salomonseilanden en Australië.

    Gedrag

    De kuif van de kaketoe wordt bij agressie, angst en opwinding overeind gezet. Hierdoor krijgt de vogel een meer imponerend uiterlijk. Dit wordt versterkt door wild heen en weer te bewegen en vleugels en staartveren uit te spreiden.

    Kaketoes zijn speelse en zeer aanhankelijke vogels die zich, in tegenstelling tot andere papegaaiachtigen, hechten aan meerdere personen. De meeste soorten zijn behoorlijk vernielzuchtig en zeer luidruchtig. Het geluid van een Molukkenkaketoe kan oplopen tot 130 decibel.

    Afbeeldingen

    Taxonomie

    Er zijn de volgende geslachten:

    Fylogenie

     src=
    Afstamming van de kaketoes volgens recente moleculair-genetische inzichten
    Volledige lijst van geslachten, soorten en ondersoorten
    Bronnen, noten en/of referenties
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia-auteurs en -editors
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia NL

    Kaketoes: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

    provided by wikipedia NL

    De kaketoes (Cacatuidae) vormen een familie van 21 soorten. Samen met de families Psittacidae (papegaaien, parkieten en lori's) en de Strigopidae (Nieuw-Zeelandse papegaaien) vormen zij de orde van papegaaiachtigen (Psittaciformes).. De naam "kaketoe" is gebaseerd op het Maleise woord "kakaktua", wat "oudere zus" betekent ("kakak" betekent zus en "tua" oud). In dat Maleis is het woord ook "nijptang" gaan betekenen. Dit slaat op hun bijzonder sterke, kromme snavel.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia-auteurs en -editors
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia NL

    Kakaduer ( Norwegian )

    provided by wikipedia NN

    Kakaduer er 21 fugleartar som tilhøyrer den biologiske familien Cacatuidae. Saman med parakittar, Psittacoidea, og dei store papegøyane på New Zealand, Strigopidae, utgjer dei saman den biologiske ordenen papegøyefuglar, Psittaciformes. Familien har ein hovudsakleg australasiatisk distribusjon, frå Filippinane og dei ​​austlege indonesiske øyane til Ny-Guinea, Salomonøyane og Australia. Namnet kakadu stammar frå det indonesiske namnet på desse fuglane, kaka(k)tua.

    Kakaduer har mykje til felles med andre papegøyefuglar, mellom anna nebbforma og føtene med to tær framover og to bakover. Ein av tinga som skil dei er at kakaduene ofte har ein hanekam som kan slåast opp. Kakaduer er kjenneleg på den prangande fjørtoppen og det strerkt bende nebbet. Fjørdraktene er generelt mindre fargerike enn hos andre papegøyar, ho er hovudsakleg kvit, grå eller svart og ofte med fargavariasjonar i fjørtopp, kinn eller hale. I gjennomsnitt er dei større enn andre papegøyar; likevel er nymfekakadu, den minste kakaduarten, ein liten fugl.

    Dietten er sett saman av frø, rotknollar, frukt, blomar og insekt. Dei beitar ofte i store flokkar, spesielt når dei plukkar føda på bakken. Kakaduer er monogame og hekkar i hole tre. Nokre kakaduartar har vore negativt påverka av habitattap, spesielt ved mangel på eigna hekkeplassar etter at store tre er blitt fjerna; og omvendt, nokre artar har tilpassa seg godt menneskelege endringar og blir no rekna som skadedyr i landbruket.

    Kakaduer er populære, men krevjande fuglar i fuglerøkt. Nymfekakadu er den enklaste kakaduarten i avikultur, og er utvilsamt den mest talrike i fangenskap. Kvite kakaduer er meir vanleg i fangenskap enn svarte kakaduer. Ulovleg handel med fanga villfuglar medverkar til nedgangen av nokre av kakaduartane.

    Artslista

    Kakaduer i rekkjefølgje etter Clementslista versjon 6.8 frå august 2013[1] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler.[2]

    Slekt Probosciger

    • Palmekakadu, Probosciger aterrimus, Palm Cockatoo, LC, Gmelin, 1788

    Slekt Calyptorhynchus

    • Raudhalekakadu, Calyptorhynchus banksii, Red-tailed Black-Cockatoo, LC, Latham, 1790
    • Brunkakadu, Calyptorhynchus lathami, Glossy Black-Cockatoo, LC, Temminck, 1807
    • Gulhalekakadu, Calyptorhynchus funereus, Yellow-tailed Black-Cockatoo, LC, Shaw, 1794
    • Kvitkinnkakadu, Calyptorhynchus latirostris, Carnaby's Black-Cockatoo, EN, Carnaby, 1948
    • Marrikakadu, Calyptorhynchus baudinii, Baudin's Black-Cockatoo, EN, Lear, 1832

    Slekt Callocephalon

    • Hjelmkakadu, Callocephalon fimbriatum, Gang-gang Cockatoo, LC, Grant, 1803

    Slekt Lophochroa

    • Fagerkakadu, Lophochroa leadbeateri, Pink Cockatoo, LC, Vigors, 1831

    Slekt Eolophus

    • Rosenkakadu, Eolophus roseicapilla, Galah, LC, Vieillot, 1817

    Slekt Cacatua

    • Langnebbkakadu, Cacatua tenuirostris, Long-billed Corella, LC, Kuhl, 1820
    • Vestkakadu, Cacatua pastinator, Western Corella, LC, Gould, 1841
    • Korellakakadu, Cacatua sanguinea, Little Corella, LC, Gould, 1843
    • Tanimbarkakadu, Cacatua goffiniana, Tanimbar Corella, NT, Finsch, 1863
    • Filippinarkakadu, Cacatua haematuropygia, Philippine Cockatoo, CR, Müller, 1776
    • Gyllentoppkakadu, Cacatua sulphurea, Yellow-crested Cockatoo, CR, Gmelin, 1788
    • Salomonkakadu, Cacatua ducorpsii, Ducorps's Cockatoo, LC, Pucheran, 1853
    • Gultoppkakadu, Cacatua galerita, Sulphur-crested Cockatoo, LC, Latham, 1790
    • Brillekakadu, Cacatua ophthalmica, Blue-eyed Cockatoo, VU, Sclater, 1864
    • Molukkakadu, Cacatua moluccensis, Salmon-crested Cockatoo, VU, Gmelin, 1788
    • Kvittoppkakadu, Cacatua alba, White Cockatoo, VU, Müller, 1776

    Slekt Nymphicus

    • Nymfekakadu, Nymphicus hollandicus, Cockatiel, LC, Kerr, 1792

    Kjelder

    Referansar

    1. Clements, J.F.; T.S. Schulenberg; M.J. Iliff; B.L. Sullivan; C.L. Wood; D. Roberson (august 2013), The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.8 (CSV), Cornell Lab of Ornithology, henta 10. august 2014
    2. Syvertsen, P. O., Ree, V., Hansen, O. B., Syvertsen, Ø., Bergan, M., Kvam, H., Viker, M. & Axelsen, T. 2008. Virksomheten til Norsk navnekomité for fugl (NNKF) 1990-2008. Norske navn på verdens fugler. Norsk Ornitologisk Forening sin nettstad (publisert 22.5.2008)

    Bakgrunnsstoff

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia authors and editors
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia NN

    Kakaduer: Brief Summary ( Norwegian )

    provided by wikipedia NN

    Kakaduer er 21 fugleartar som tilhøyrer den biologiske familien Cacatuidae. Saman med parakittar, Psittacoidea, og dei store papegøyane på New Zealand, Strigopidae, utgjer dei saman den biologiske ordenen papegøyefuglar, Psittaciformes. Familien har ein hovudsakleg australasiatisk distribusjon, frå Filippinane og dei ​​austlege indonesiske øyane til Ny-Guinea, Salomonøyane og Australia. Namnet kakadu stammar frå det indonesiske namnet på desse fuglane, kaka(k)tua.

    Kakaduer har mykje til felles med andre papegøyefuglar, mellom anna nebbforma og føtene med to tær framover og to bakover. Ein av tinga som skil dei er at kakaduene ofte har ein hanekam som kan slåast opp. Kakaduer er kjenneleg på den prangande fjørtoppen og det strerkt bende nebbet. Fjørdraktene er generelt mindre fargerike enn hos andre papegøyar, ho er hovudsakleg kvit, grå eller svart og ofte med fargavariasjonar i fjørtopp, kinn eller hale. I gjennomsnitt er dei større enn andre papegøyar; likevel er nymfekakadu, den minste kakaduarten, ein liten fugl.

    Dietten er sett saman av frø, rotknollar, frukt, blomar og insekt. Dei beitar ofte i store flokkar, spesielt når dei plukkar føda på bakken. Kakaduer er monogame og hekkar i hole tre. Nokre kakaduartar har vore negativt påverka av habitattap, spesielt ved mangel på eigna hekkeplassar etter at store tre er blitt fjerna; og omvendt, nokre artar har tilpassa seg godt menneskelege endringar og blir no rekna som skadedyr i landbruket.

    Kakaduer er populære, men krevjande fuglar i fuglerøkt. Nymfekakadu er den enklaste kakaduarten i avikultur, og er utvilsamt den mest talrike i fangenskap. Kvite kakaduer er meir vanleg i fangenskap enn svarte kakaduer. Ulovleg handel med fanga villfuglar medverkar til nedgangen av nokre av kakaduartane.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia authors and editors
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia NN

    Kakaduer ( Norwegian )

    provided by wikipedia NO

    Kakaduer (Cacatuidae) er en familiegruppe med papegøyefugler (Psittaciformes) som består av 21 arter fordelt i sju slekter. Kakaduer, New Zealand-papegøyer (Strigopidae) og parakitter (Psittacidae) utgjør til sammen gruppen med papegøyefugler. Kakaduene forekommer naturlig i Australasia.

    Beskrivelse

     src=
    Fagerkakadu
    (Cacatua leadbeateri)

    Kakaduer er mellomstore til store (30-65 cm) papegøyefugler med massivt nebb og middels lang til lang stjert. Artene kjennetegnes av en karakteristisk bevegelig (kan reises) og mer eller mindre utviklet kam eller krone av fjær (ofte med sterke kontrastfarger) på hode. Fjærkammen/-kronen er en viktig del av fuglens kroppsspråk. Kakaduene er sosiale fugler som trives i flokk.

    Kakaduene skiller seg fra andre papegøyefugler på flere måter, blant annet gjennom å ha galleblære, arteria carotis posisjon, mangel på blå og grønn farge i fjærdrakten, hodeskallens form, de bevegelige toppfjærene på hodet med mer.

    Taksonomi

    Den systematiske inndelingen av papegøyefugler har vært gjenstand for debatt og endringer opp gjennom årene. Selv artsbegrepet har blitt debattert. I 2005 fant en gruppe forskere ut, at Strigopidae (New Zealand-papegøyer) var søstergruppen til alle andre papegøyefugler, og fuglene ble skilt som egen familiegruppe; Strigopidae.[1] Dette støttes nå av stadig flere.[2]

    Tidligere var det vanlig å dele papegøyefugler inn i kun to undergrupper; kakaduer (Cacatuidae) og parakitter (Psittacidae). Stadig flere velger imidlertid å dele dem inn i tre grupper, som i fylogenien nedenfor og i henhold til de Kloet & de Kloet (2005) og Homberger (2003).[1][3] I denne inndelingen har papegøyefuglene på New Zealand blitt skilt ut som egen familiegruppe, kalt New Zealand-papegøyer (Strigopidae). Dette støttes også av Christidis & Boles (2008)[4] og del Hoyo og Collar (2014).[2]

    Nyere forskning viser at New Zealand-papegøyer trolig var den første gruppen som splittet fra gruppen med alle papegøyefuglene, tett fulgt av gruppen med kakaduer.[5] Det har gjenstått å avklare om både Strigops og Nestor hører til i familien Strigopidae (Gill m. fl., 2010[6]) eller om de må rankes i superfamilien Strigopoidea (Joseph m. fl., 2012[7])). I det ny omfattende bokverket «HBW and BirdLife International Illustrated Checklist of the Birds of the World» anerkjennes begge slektene som en del av Strigopidae.[2][8]

    Fylogeni

    Papegøyefugler

    Psittacidae Rose-ringed Parakeet (Male) I IMG 9141.jpg


    Cacatuidae Cacatua galerita -perching on branch -crest-8a-2c.jpg



    Strigopidae Kaka (Nestor meridionalis)- Wellington -NZ-8-2c.jpg



    Andre fugler



    Slekter og arter

    Kakaduartene fordeles nå i sju slekter, etter at tre av artene i slekten Calyptorhynchus ble flyttet til Zanda.[2] Antallet arter er fortsatt usikkert, herunder også den vitenskapelige tilhørigheten til slektene. Noen velger også å dele slektene inn i underfamilier eller stammer, som oftest begrunnet med likheter i utfarging og lignende.[9]

    Nederfor listes 21 arter, med norske navn i henhold til Norsk Ornitologisk Forenings online tjeneste «Norske navn på verdens fugler»[10] og vitenskapelige navn i henhold til Handbook of the Birds of the World Alive.[9] Norske navn i parentes er ikke gyldige navn, men ofte brukte navn.

    Referanser

    1. ^ a b de Kloet, R.S., and S.R. de Kloet. 2005. The evolution of the spindlin gene in birds: Sequence analysis of an intron of the spindlin W and Z gene reveals four major divisions of the Psittaciformes. Molec. Phylog. Evol. 36: 706-721.
    2. ^ a b c d del Hoyo, J., Collar, N.J., Christie, D.A., Elliott, A. and Fishpool, L.D.C. 2014. HBW and BirdLife International Illustrated Checklist of the Birds of the World. Lynx Edicions BirdLife International. ISBN 978-84-96553-94-1
    3. ^ Homberger, D.G. 2003. The comparative biomechanics of a prey-predator relationship: The adaptive morphologies of the feeding apparatus of Australian Black-Cockatoos and their foods as a basis for the reconstruction of the evolutionary history of the Psittaciformes, pp. 203-228 in Vertebrate Biomechanics and Evolution (V.L. Bels, J.-P. Gasc, & A. Casinos, eds.). BIOS Scientific Publishers, Oxford.
    4. ^ Christidis, L, and W.E. Boles. 2008. Systematics and taxonomy of Australian Birds. CSIRO Publ, Sydney.
    5. ^ Chambers, G.K.; Worthy, T.H. 2013. Our evolving view of the kakapo (Strigops habroptilus) and its allies. Notornis 60 (3): 197-200.
    6. ^ Gill, B.J. (Convener); Bell, B.D.; Chambers, G.K.; Medway,D.G.; Palma, R.L.; Scoeld, R.P.; Tennyson, A.J.D.;Worthy, T.H. 2010. Checklist of the birds of New Zealand, Norfolk and Macquarie Islands and the Ross DependencyEd. 4. (500 pp.). Wellington: Ornithological Society ofNew Zealand & Te Papa Press.
    7. ^ Joseph, L.; Toon, A.; Schiringer, E.E.; Wright, T.F.;Schodde, R. 2012. A revised nomenclature andclassification for family-group taxa of parrots(Psiaciformes). Zootaxa 3205: 26-40.
    8. ^ (2016). New Zealand Parrots (Strigopidae). In: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Besøkt 2016-03-25
    9. ^ a b Rowley, I. (2016). Cockatoos (Cacatuidae). In: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Besøkt 2016-03-24
    10. ^ Norske navn på verdens fugler. Norsk Ornitologisk Forening (NOF). Besøkt 2016-03-24

    Eksterne lenker


    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia forfattere og redaktører
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia NO

    Kakaduer: Brief Summary ( Norwegian )

    provided by wikipedia NO

    Kakaduer (Cacatuidae) er en familiegruppe med papegøyefugler (Psittaciformes) som består av 21 arter fordelt i sju slekter. Kakaduer, New Zealand-papegøyer (Strigopidae) og parakitter (Psittacidae) utgjør til sammen gruppen med papegøyefugler. Kakaduene forekommer naturlig i Australasia.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia forfattere og redaktører
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia NO

    Kakaduowate ( Polish )

    provided by wikipedia POL
     src= Ten artykuł dotyczy ptaków. Zobacz też: Park Narodowy Kakadu. Commons Multimedia w Wikimedia Commons Wikisłownik Hasło w Wikisłowniku

    Kakaduowate[2] (Cacatuidae) – rodzina ptaków z rzędu papugowych (Psittaciformes). Obejmuje gatunki występujące w różnego typu zadrzewionych okolicach, zamieszkujące Australię, Nową Gwineę i okoliczne wyspy[3].

    Charakterystyka

    Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:

    • czubek na głowie
    • krępa sylwetka
    • dziób krótki i bardzo silny
    • ubarwienie od białego, przez różowe i szare po czarne
    • na grzbiecie pióra pudrowe
    • podstawę pożywienia stanowią orzechy
    • gniazda w dziuplach
    • jaja wysiadują oboje rodzice
    • ptaki długowieczne, dożywają ponad 40 lat

    Systematyka

    Do rodziny należą następujące podrodziny[2]:

    • Nymphicinae – nimfy – jedynym przedstawicielem jest Nymphicus hollandicusnimfa.
    • Calyptorhynchinae – żałobnice
    • Cacatuinae – kakadu

    Filogeneza

    Kladogram kakadu według White i współpracowników (2011)
    Cacatuidae

    Nymphicus







    Cacatua



    Lophochroa





    Eolophus



    Callocephalon





    Probosciger




    Calyptorhynchus




    Według badań przeprowadzonych przez Nicole White i współpracowników w 2011 roku, wykorzystujących sekwencje mitochondrialnego DNA, linia ewolucyjna prowadząca do Cacatuidae oddzieliła się od jej grupy siostrzanej, Psittacidae, w eocenie, około 40,9 mln lat temu, natomiast ostatni wspólny przodek współczesnych kakadu żył w oligocenie, około 27,9 mln lat temu. Różnicowanie kakadu w oligocenie i miocenie mogło być częściowo spowodowane adaptacjami i specjalizacjami dzioba, które umożliwiły im zajęcie wolnych wcześniej nisz ekologicznych[4].

    Przypisy

    1. Cacatuidae, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
    2. a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Cacatuidae Gray,GR, 1840 - kakaduowate - Cockatoos (wersja: 2015-09-06). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2017-01-27].
    3. F. Gill, D. Donsker (red.): Parrots & cockatoos (ang.). IOC World Bird List: Version 6.4. [dostęp 2017-01-27].
    4. Nicole E. White, Matthew J. Phillips, M. Thomas P. Gilbert, Alonzo Alfaro-Núňez, Eske Willerslev, Peter R. Mawson, Peter B. S. Spencer, Michael Bunce. The evolutionary history of cockatoos (Aves: Psittaciformes: Cacatuidae). „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 59 (3), s. 615–622, 2011. DOI: 10.1016/j.ympev.2011.03.011 (ang.).
    p d e
    Papugowe (Psittaciformes) Królestwo: zwierzęta • Typ: strunowce • Podtyp: kręgowce • Gromada: ptaki • Rząd: papugowekakapowate
    (Strigopidae)
    podrodzina: kakapo (Strigopinae) – Strigops
    podrodzina: nestory (Nestorinae) – Nestor
    kakaduowate
    (Cacatuidae)
    podrodzina: nimfy (Nymphicinae) – Nymphicus
    podrodzina: żałobnice (Calyptorhynchinae) – CalyptorhynchusZanda
    podrodzina: kakadu (Cacatuinae)
    plemię: MicroglossiniProbosciger
    plemię: CacatuiniCallocephalonEolophusCacatua
    papugowate
    (Psittacidae) papugi wschodnie
    (Psittaculidae)
    podrodzina: sępice (Psittrichasinae) – Psittrichas • †MascarinusCoracopsis
    podrodzina: papugi wschodnie (Psittaculinae)
    plemię: MicropsittiniMicropsitta
    plemię: PsittaculiniPolytelisAlisterusAprosmictusPrioniturusEclectusGeoffroyusPsittinusTanygnathusPsittacula • †Lophopsittacus • †Necropsittacus
    podrodzina: damy (Loriinae)
    plemię: PsittacelliniPsittacella
    plemię: PlatycerciniPsephotusNorthiellaPsephotellusPurpureicephalusPlatycercusBarnardiusLathamusProsopeiaEunymphicusCyanoramphusPezoporusNeopsephotusNeophema
    plemię: LoriiniOreopsittacusCharmosynaViniPhigysNeopsittacusParvipsittaLoriusPsitteutelesPseudeosChalcopsittaGlossopsittaEosTrichoglossusMelopsittacusPsittaculirostrisCyclopsitta
    plemię: AgapornithiniBolbopsittacusLoriculusAgapornis

    Układ filogenetyczny (podrodziny, plemiona, rodzaje) na podstawie:

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Autorzy i redaktorzy Wikipedii
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia POL

    Kakaduowate: Brief Summary ( Polish )

    provided by wikipedia POL

    Kakaduowate (Cacatuidae) – rodzina ptaków z rzędu papugowych (Psittaciformes). Obejmuje gatunki występujące w różnego typu zadrzewionych okolicach, zamieszkujące Australię, Nową Gwineę i okoliczne wyspy.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Autorzy i redaktorzy Wikipedii
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia POL

    Cacatua ( Portuguese )

    provided by wikipedia PT

    Cacatuas ou catatuas (em Portugal[1]) são aves psitaciformes, pertencentes à família Cacatuidae (a taxonomia de Sibley-Ahlquist integra as cacatuas na família dos psitacídeos). São muito semelhantes aos papagaios em relação ao bico em formato de banana e morfologia zigodáctila dos pés (dois dedos para a frente, dois para trás). Como características distintivas, as cacatuas apresentam uma crista móvel e plumagem de cores simples. As cacatuas têm distribuição geográfica restrita à Oceania (mais precisamente nas florestas australianas) e em ilhas vizinhas do Pacífico. Há cerca de 20 espécies de cacatuas.

    Bastantes barulhentas e coloridas, as cacatuas têm bicos encurvados e pés com grande capacidade de movimentação, usados para andar, trepar em árvores e levar comida à boca. As cacatuas são psitacídeos grandes, dotadas de um penacho que é erguido em exibições de corte. Encontradas apenas no Sudeste Asiático e na Austrália, são especializadas em comer sementes e quebrar nozes. Reúnem-se em grandes bandos, vivem em ambientes relativamente úmidos e têm cauda curta. Alimentam-se principalmente no solo.

    As cacatuas têm uma expectativa de vida que varia de 30 a 75 anos. Podem aprender a cantar e a falar. Atingem tamanhos que variam de 35 a 70 centímetros. O que torna a cacatua particular é a sua crista, que levanta e abaixa dependendo do seu estado de humor.

    Outro aspecto a ter em conta é a inteligência destes bichos, que aprendem com muita facilidade a abrir gaiolas e a pegar em pequenos objetos como isqueiros, canetas, relógios, pulseiras, cordões, dentre outros, podendo representar um perigo para o animal. Portanto, é importante deixar estas pequenas coisas longe de seu alcance. Uma das formas de ultrapassar este problema é ter alguns brinquedos próprios para ela ou também dar-lhe nozes ou castanhas para lhe entreter. Se sentirem-se esquecidas ou abandonadas, tendem a arrancar as penas e a destruir tudo o que tenham à volta, seja plantas, mobília, eletrodomésticos e até mesmo roupas.

    Etmologia

    A palavra cockatoo (nome em inglês para cacatua) data do século XX e é derivada do neerlandês kaketoe, que vem do malaio kakaktua. As variantes do século XVII incluem cacato, cacatua e crockadore. Cokato, cocatore e cocatoo foram usados no século XVIII.[2][3] A derivação também foi usada para os nomes familiares e genéricos Cacatuidae e Cacatua, respectivamente.[4]

    Na gíria australiana ou na língua vernácula, uma pessoa designada para vigiar enquanto outros realizam atividades clandestinas ou ilegais, particularmente jogos de azar, pode ser chamada de "cockatoo".[5] Proprietários de pequenas empresas agrícolas são frequentemente chamados de "fazendeiros arrogantes", de maneira jocosa ou levemente depreciativa.[6]

    Taxonomia

    As cacatuas foram definidas pela primeira vez como uma subfamília Cacatuinae dentro da família dos psitacídeos pelo naturalista inglês George Robert Gray em 1840, sendo Cacatua o primeiro gênero listado e tipo.[7] Este grupo foi considerado alternadamente como completo ou como uma subfamília por diferentes autoridades. O ornitólogo americano James Lee Peters em sua lista de verificação de 1937 de Birds of the World, Sibley e Monroe em 1990 manteve-a como uma subfamília, enquanto o especialista em psitacídeos Joseph Forshaw a classificou como uma família em 1973.[8] Estudos moleculares subsequentes indicam que o primeiro ramo dos ancestrais dos papagaios originais foram os papagaios da Nova Zelândia da superfamília Strigopoidea, e depois disso as cacatuas, agora um grupo ou clado bem definido, se separaram dos papagaios restantes, que então se irradiaram através do Hemisfério Sul e diversificado em muitas espécies de papagaios, periquitos, araras, lóris, pombinhos e outros papagaios verdadeiros da superfamília Psittacoidea.[9][10][11][12][13][14][15][16][17]

    As relações entre os vários gêneros da cacatua são amplamente resolvidas,[9][10][12][18][19][20] embora a colocação da calopsita (Nymphicus hollandicus) na base das cacatuas permaneça incerta. A calopsita é alternativamente colocada como base para todas as outras espécies de cacatua,[9][19] como o táxon irmão da espécie de cacatua negra do gênero Calyptorhynchus[12][18][20] ou como o táxon irmão de um clado que consiste em os gêneros da cacatua branca e rosa, bem como a cacatua da palma.[10] As espécies restantes estão dentro de dois clados principais, um consistindo nas espécies pretas do gênero Calyptorhynchus, enquanto o outro contém as espécies restantes.[9][10][12][19][20] De acordo com a maioria das autoridades, o segundo clado inclui a cacatua palmeira negra (Probosciger), a galah cinza e avermelhada (Eolophus), a cacatua gang-gang (Callocephalon) e a cacatua cacatua-rosa (Lophochroa),[9][10][12][19] embora Probosciger às vezes seja colocado como base para todas as outras espécies.[18] As espécies restantes são principalmente brancas ou ligeiramente rosadas e todas pertencem ao gênero Cacatua.[9][10][11][12][19] Os gêneros Eolophus, Lophochroa e Cacatua são hipomelanísticos. O gênero Cacatua é subdividido nos subgêneros Licmetis, comumente conhecido como corellas, e Cacatua, referido como cacatua branca.[9][18][19][20][21] De forma confusa, o termo "cacatua branca" também foi aplicado a todo o gênero.[22][23] As cinco espécies de cacatua do gênero Calyptorhynchus são comumente conhecidas como cacatuas negras[21] e são divididas em dois subgêneros: Calyptorhynchus e Zanda. O primeiro grupo é sexualmente dicromático, com as mulheres apresentando plumagem com barras proeminentes.[24] Os dois também se distinguem por diferenças na chamada "mendicância por comida" dos jovens.[25]

    O registro fóssil de cacatuas é ainda mais limitado do que o de papagaios em geral, com apenas um fóssil de cacatua verdadeiramente antigo conhecido: uma espécie de Cacatua, provavelmente do subgênero Licmetis, encontrada nos depósitos do Mioceno Inferior (16-23 milhões de anos atrás) de Riversleigh, Austrália.[26] Embora fragmentários, os restos mortais são semelhantes à corella ocidental e ao galah.[27] Na Melanésia, ossos subfósseis de espécies de Cacatua que aparentemente não sobreviveram aos primeiros assentamentos humanos foram encontrados na Nova Caledónia e na Nova Irlanda.[28][29]

    Características gerais

    Asas: as cacatuas são boas voadoras. Suas asas são afiladas ou arredondadas. Quase sempre voam em bandos barulhentos, que podem ter desde pares até centenas de aves.

    Bico: alimentam-se basicamente de vegetais e sementes. Usam o bico para quebrar e abrir sementes e nozes ou para morder frutos. A maxila superior, maior que a inferior, tem relativa mobilidade. Termina em um gancho pontudo, que utiliza para se alimentar e escalar. A língua costuma ser grossa e áspera.

    Pés: usam-nos para andar, subir em brinquedos e escalar objetos (ou a gaiola), pegar a comida e levá-la à boca.

    Alimentação: a ração destas aves deve ser adquirida em uma casa de aves (ou de rações),de preferência misturas nutritivas, parecidas com a de papagaio, e devem ser considerados ainda suplementos de frutas ou suplementos vitamínicos. Quando estiver calor, é aconselhável que borrife as suas penas com um borrifador. Na Natureza, estas aves vivem em ambientes relativamente úmidos, sentindo a necessidade desses borrifos.

    Gêneros

    Referências

    1. Ciberdúvidas/ISCTE-IUL. «Catatua e cacatua - Ciberdúvidas da Língua Portuguesa». ciberduvidas.iscte-iul.pt. Consultado em 8 de fevereiro de 2017
    2. J. Simpson; E. Weiner, eds. (1989). «cockatoo». Oxford English Dictionary 2nd ed. Oxford: Clarendon Press. ISBN 978-0-19-861186-8
    3. Mynott, Jeremy (2009). Birdscapes: Birds in Our Imagination and Experience. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. p. 319. ISBN 978-0-691-13539-7
    4. Higgins, Peter Jeffrey (ed.) (1999). Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic Birds. Volume 4: Parrots to Dollarbird. Melbourne: Oxford University Press. p. 127. ISBN 978-0-19-553071-1
    5. Rowley, Ian (1997). «Family Cacatuidae (Cockatoos)». In: del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew; Sargatal, Jordi. Handbook of the Birds of the World. Volume 4, Sandgrouse to Cuckoos. Barcelona: Lynx Edicions. pp. 246–69. ISBN 978-84-87334-22-1
    6. Richards, Kel. «ABC NewsRadio: wordwatch, Cockatoo». ABC website. Australian Broadcasting Corporation. Consultado em 20 de outubro de 2009. Arquivado do original em 16 de maio de 2008
    7. Gray, George Robert (1840). A List of the Genera of Birds, with an indication of the typical species of each genus. London: R. & J.E. Taylor. p. 53. Consultado em 2 de novembro de 2009
    8. Christidis & Boles 2008, p. 148
    9. a b c d e f g Nicole E. White; Matthew J. Phillips; M. Thomas P. Gilbert; Alonzo Alfaro-Núñez; Eske Willerslev; Peter R. Mawson; Peter B.S. Spencer; Michael Bunce (2011). «The evolutionary history of cockatoos (Aves: Psittaciformes: Cacatuidae)» (PDF). Molecular Phylogenetics and Evolution. 59 (3): 615–622. PMID 21419232. doi:10.1016/j.ympev.2011.03.011
    10. a b c d e f Wright TF, Schirtzinger EE, Matsumoto T, et al. (2008). «A Multilocus Molecular Phylogeny of the Parrots (Psittaciformes): Support for a Gondwanan Origin during the Cretaceous». Molecular Biology and Evolution. 25 (10): 2141–56. PMC . PMID 18653733. doi:10.1093/molbev/msn160
    11. a b de Kloet, RS; de Kloet SR (2005). «The evolution of the spindlin gene in birds: Sequence analysis of an intron of the spindlin W and Z gene reveals four major divisions of the Psittaciformes». Molecular Phylogenetics and Evolution. 36 (3): 706–21. PMID 16099384. doi:10.1016/j.ympev.2005.03.013
    12. a b c d e f Tokita M, Kiyoshi T, Armstrong KN (2007). «Evolution of craniofacial novelty in parrots through developmental modularity and heterochrony». Evolution & Development. 9 (6): 590–601. PMID 17976055. doi:10.1111/j.1525-142X.2007.00199.x
    13. Astuti, Dwi; Azuma, Noriko; Suzuki, Hitoshi; Higashi, Seigo (2006). «Phylogenetic Relationships Within Parrots (Psittacidae) Inferred from Mitochondrial Cytochrome-bGene Sequences». Zoological Science. 23 (2): 191–8. PMID 16603811. doi:10.2108/zsj.23.191. hdl:2115/54809
    14. Christidis L; Schodde R; Shaw DD; Maynes SF (1991). «Relationships among the Australo-Papuan parrots, lorikeets, and cockatoos (Aves, Psittaciformes) – protein evidence» (PDF). Condor. 93 (2): 302–17. JSTOR 1368946. doi:10.2307/1368946
    15. Schweizer M, Seehausen O, Güntert M, Hertwig ST (2010). «The evolutionary diversification of parrots supports a taxon pulse model with multiple trans-oceanic dispersal events and local radiations». Molecular Phylogenetics and Evolution. 54 (3): 984–994. PMID 19699808. doi:10.1016/j.ympev.2009.08.021
    16. Manuel Schweizer; Ole Seehausen; Stefan T. Hertwig (2011). «Macroevolutionary patterns in the diversification of parrots: effects of climate change, geological events and key innovations». Journal of Biogeography. 38 (11): 2176–2194. doi:10.1111/j.1365-2699.2011.02555.x
    17. Leo Joseph; Alicia Toon; Erin E. Schirtzinger; Timothy F. Wright (2011). «Molecular systematics of two enigmatic genera Psittacella and Pezoporus illuminate the ecological radiation of Australo-Papuan parrots (Aves: Psittaciformes)». Molecular Phylogenetics and Evolution. 59 (3): 675–684. PMID 21453777. doi:10.1016/j.ympev.2011.03.017
    18. a b c d Brown DM, Toft CA (1999). «Molecular systematics and biogeography of the cockatoos (Psittaciformes: Cacatuidae)». Auk. 116 (1): 141–57. JSTOR 4089461. doi:10.2307/4089461
    19. a b c d e f Astuti, D (2004). A phylogeny of cockatoos (Aves: Psittaciformes) inferred from DNA sequences of the seventh intron of nuclear β-fibrinogen gene (PDF) (PhD). Graduate School of Environmental Earth Science, Hokkaido University, Japan
    20. a b c d Adams M, Baverstock PR, Saunders DA, Schodde R, Smith GT (1984). «Biochemical systematics of the Australian cockatoos (Psittaciformes: Cacatuinae)». Australian Journal of Zoology. 32 (3): 363–77. doi:10.1071/ZO9840363
    21. a b Christidis & Boles 2008, p. 151
    22. Forshaw & Cooper 1978, p. 124
    23. Cayley & Lendon 1973, p. 84
    24. Christidis & Boles 2008, p. 150
    25. Courtney, J (1996). «The juvenile food-begging calls, food-swallowing vocalisation and begging postures in Australian Cockatoos». Australian Bird Watcher. 16: 236–49. ISSN 0045-0316
    26. Boles, Walter E (1993). «A new cockatoo (Psittaciformes: Cacatuidae) from the Tertiary of Riversleigh, northwestern Queensland, and an evaluation of rostral characters in the systematics of parrots». Ibis. 135 (1): 8–18. doi:10.1111/j.1474-919X.1993.tb02804.x
    27. Waterhouse, DM (2006). «Parrots in a nutshell: The fossil record of Psittaciformes (Aves)». Historical Biology. 18 (2): 223–34. doi:10.1080/08912960600641224
    28. Steadman, D (2006). Extinction and Biogeography of Tropical Pacific Birds. Chicago: University of Chicago Press. p. 348. ISBN 978-0-226-77142-7
    29. Steadman, D; White P; Allen J (1999). «Prehistoric birds from New Ireland, Papua New Guinea: Extinctions on a large Melanesian island». Proceedings of the National Academy of Sciences. 96 (5): 2563–68. Bibcode:1999PNAS...96.2563S. PMC . PMID 10051683. doi:10.1073/pnas.96.5.2563
    30. «Parrots». IOC World Bird List. Consultado em 19 de Setembro de 2011
     title=
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Autores e editores de Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia PT

    Cacatua: Brief Summary ( Portuguese )

    provided by wikipedia PT
     src= O Probosciger aterrimus.

    Cacatuas ou catatuas (em Portugal) são aves psitaciformes, pertencentes à família Cacatuidae (a taxonomia de Sibley-Ahlquist integra as cacatuas na família dos psitacídeos). São muito semelhantes aos papagaios em relação ao bico em formato de banana e morfologia zigodáctila dos pés (dois dedos para a frente, dois para trás). Como características distintivas, as cacatuas apresentam uma crista móvel e plumagem de cores simples. As cacatuas têm distribuição geográfica restrita à Oceania (mais precisamente nas florestas australianas) e em ilhas vizinhas do Pacífico. Há cerca de 20 espécies de cacatuas.

    Bastantes barulhentas e coloridas, as cacatuas têm bicos encurvados e pés com grande capacidade de movimentação, usados para andar, trepar em árvores e levar comida à boca. As cacatuas são psitacídeos grandes, dotadas de um penacho que é erguido em exibições de corte. Encontradas apenas no Sudeste Asiático e na Austrália, são especializadas em comer sementes e quebrar nozes. Reúnem-se em grandes bandos, vivem em ambientes relativamente úmidos e têm cauda curta. Alimentam-se principalmente no solo.

    As cacatuas têm uma expectativa de vida que varia de 30 a 75 anos. Podem aprender a cantar e a falar. Atingem tamanhos que variam de 35 a 70 centímetros. O que torna a cacatua particular é a sua crista, que levanta e abaixa dependendo do seu estado de humor.

    Outro aspecto a ter em conta é a inteligência destes bichos, que aprendem com muita facilidade a abrir gaiolas e a pegar em pequenos objetos como isqueiros, canetas, relógios, pulseiras, cordões, dentre outros, podendo representar um perigo para o animal. Portanto, é importante deixar estas pequenas coisas longe de seu alcance. Uma das formas de ultrapassar este problema é ter alguns brinquedos próprios para ela ou também dar-lhe nozes ou castanhas para lhe entreter. Se sentirem-se esquecidas ou abandonadas, tendem a arrancar as penas e a destruir tudo o que tenham à volta, seja plantas, mobília, eletrodomésticos e até mesmo roupas.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Autores e editores de Wikipedia
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia PT

    Kakaduorodé ( Slovak )

    provided by wikipedia SK

    Kakaduorodé (v širšom zmysle) alebo kakadu (v širšom zmysle) (lat. Cacatuinae (sensu lato) alebo Kakatoeinae (sensu lato)) je podčeľaď čeľade papagájovité. Staršie sa niekedy považovala za samostatnú čeľaď kakaduovité (Cacatuidae). Kakadu ja aj slovenský názov všetkých rodov z tejto podčeľade okrem rodu korela a názov podrodu rodu Cacatua. O kakaduorodých/kakadu v užšom zmysle pozri nižšie.

    Typickým znakom kakadu je pohyblivý chochol na hlave. Oblasť výskytu kakadu sa nachádza v Austrálii, Indonézii, Oceánii a na Filipínach.

    Najmenším zástupcom podčeľade je korela chochlatá, najväčším je kakadu palmový, ktorý môže dosiahnuť hmotnosť až 1 kg.

    Všetky papagáje podčeľade s výnimkou korely sú zapísané v prílohe dohovoru o medzinárodnom obchode s ohrozenými druhmi voľne žijúcich živočíchov a rastlín (CITES), väčšina je chránená, niektoré druhy sú v zozname ohrozených druhov, alebo na pokraji vyhubenia.

    Charakteristika

    Kakadu je skupina papagájov, ktorí sú atraktívni aj napriek tomu, že nie sú pestro sfarbení (dominuje u nich biela, čierna, sivá, žltá a ružová farba).

    S inými druhmi papagájov majú kakadu veľa spoločných znakov. Patria medzi ne charakteristicky zakrivené zobáky a poloha prstov nôh, kde dva a dva prsty svojim protichodným postavením (dopredu a dozadu) umožňujú týmto vtákom uchopovať potravu, či obratne sa šplhať v konároch stromov.

    Najcharakteristickejším znakom pre všetky papagáje kakadu je chochol na hlave, ktorý signalizuje ich aktuálnu náladu. Pri náhlom vyrušení vydávajú syčavé zvuky. Niektoré menej zjavné rozdiely sú v štruktúre pier, či v robustnejšej stavbe tela oproti priemerným pravým papagájom. Medzi výnimky patrí ich najmenší zástupca korela chocholatá ako aj robustnejší a väčší zástupcovia tzv. pravých papagájov ako je ara hyacintová, či najväčší a najťažší papagáj kakapo sovovitý.

    Papagáje kakadu sa živia semenami, orechmi, mnoho ich druhov sa živí hmyzom a larvami, ktoré vyhryzávajú spod kôry tropických stromov. Potravu si kakadu hľadajú nielen v korunách stromov, ale aj na zemi. Žalúdok majú veľmi svalnatý s hrubými stenami.

    Kakadu sa nekúpu vo vode, počas dažďa lietajú, alebo sa zavesia dolu hlavou a nechajú sa dažďom premočiť, veľmi radi si čistia perie lietaním medzi mokrým lístím v korunách stromov.

    Zo všetkých papagájov sa dožívajú kakadu najdlhšieho veku, kakadu zlatochochlý sa dožíva až 119 rokov. Papagáje kakadu sú spoločenské vtáky, ktoré vo voľnej prírode žijú v kŕdľoch, ktoré opúšťajú iba v dobe hniezdenia.

    Systematika


    V starších systémoch, v ktorých je tento taxón klasifikovaný ako čeľaď kakaduovité, sa možno stretnúť s delením na podčeľade:

    • korelorodé/korely (Nymphicinae) - len rod korela
    • kakaduorodé/kakadu (v užšom zmysle) (Cacatuinae (sensu stricto)) - všetky ostatné rody

    Galéria

    Iné projekty

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Autori a editori Wikipédie
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia SK

    Kakaduorodé: Brief Summary ( Slovak )

    provided by wikipedia SK

    Kakaduorodé (v širšom zmysle) alebo kakadu (v širšom zmysle) (lat. Cacatuinae (sensu lato) alebo Kakatoeinae (sensu lato)) je podčeľaď čeľade papagájovité. Staršie sa niekedy považovala za samostatnú čeľaď kakaduovité (Cacatuidae). Kakadu ja aj slovenský názov všetkých rodov z tejto podčeľade okrem rodu korela a názov podrodu rodu Cacatua. O kakaduorodých/kakadu v užšom zmysle pozri nižšie.

    Typickým znakom kakadu je pohyblivý chochol na hlave. Oblasť výskytu kakadu sa nachádza v Austrálii, Indonézii, Oceánii a na Filipínach.

    Najmenším zástupcom podčeľade je korela chochlatá, najväčším je kakadu palmový, ktorý môže dosiahnuť hmotnosť až 1 kg.

    Všetky papagáje podčeľade s výnimkou korely sú zapísané v prílohe dohovoru o medzinárodnom obchode s ohrozenými druhmi voľne žijúcich živočíchov a rastlín (CITES), väčšina je chránená, niektoré druhy sú v zozname ohrozených druhov, alebo na pokraji vyhubenia.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Autori a editori Wikipédie
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia SK

    Kakaduji ( Spanish; Castilian )

    provided by wikipedia SL

    Microglossinae
    Calyptorhynchinae
    Cacatuinae

    Kakaduji so ptiči iz družine Cacatuidae. Ta družina obsega 21 vrst in skupaj z družino Psittacidae (prave papige) sestavlja red Psittaciformes. Ime kakadu izvira iz malajske besede za te ptice, kakaktua; dobesedno bi to prevedli kot starejša sestra (iz kakak, sestra in tua, star).

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Avtorji in uredniki Wikipedije
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia SL

    Kakaduji: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

    provided by wikipedia SL

    Kakaduji so ptiči iz družine Cacatuidae. Ta družina obsega 21 vrst in skupaj z družino Psittacidae (prave papige) sestavlja red Psittaciformes. Ime kakadu izvira iz malajske besede za te ptice, kakaktua; dobesedno bi to prevedli kot starejša sestra (iz kakak, sestra in tua, star).

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Avtorji in uredniki Wikipedije
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia SL

    Kakaduor ( Swedish )

    provided by wikipedia SV

    Kakaduor (Cacatuidae) är en familj bland papegojfåglarna. Den indelas i fyra underfamiljer, sex eller åtta släkten[1] och ett 20-tal arter. Omfattningen av familjen är omdiskuterad, och enligt vissa motsvaras begreppet kakaduor endast av underfamiljen Cacatuinae.

    Utseende

    Kakaduorna har mycket gemensamt med andra papegojfåglar, som den karakteristiska böjda näbbformen och den zygodaktyla foten med två framåtriktade och två bakåtriktade tår.

    Kakaduorna skiljer sig morfologiska från andra papegojor genom sin upprätta fjäderkam på huvudet, de saknar en specifik textur på fjädrarna vilket resulterar i avsaknad av grönt och blått i fjäderdräkten.[2] Vidare har de bland annat gallblåsa och på ländryggen finns det fläckar med puderdun som sitter i par.[2] Andra typiska drag som dräktfärg, kroppsstorlek och ving- och näbbform har utvecklats genom parallell eller konvergent evolution.[3]

    Kakaduor är också, i allmänhet, större än äkta papegojor (dock är till exempel hyacintaran större än de största kakaduorna). Kakaduorna har fjädrar som kan täcka näbbens sidor. Kakaduor finns i flera färger som rosa, svart, orange, vit och grått. Tofsarna brukar dock oftast vara vita eller gula.

    Utbredning

    Kakaduorna har en mycket mer begränsad utbredning än äkta papegojor och finns i vilt tillstånd endast i och runt omkring Australien. Elva av de 21 arterna förekommer enbart i Australien, medan sju arter förekommer i Indonesien, Nya Guinea och på andra öar i södra Stilla havet. Tre arter finns både på Nya Guinea och i Australien. Många av de mest säregna kakaduaarterna lever på små öar utanför Australien. Därför är också många på grund av sitt ringa antal hotade.

    Beteende

    Kakaduor skiljer sig något från övriga papegojor genom att inte vara utpräglade vegetarianer och äter även insekter och insektslarver[4]. Födan består annars övervägande av frukter och frön. Långnäbbad kakadua äter dock även rötter och växtdelar.[5]

    Utanför häckningsperioden lever kakaduor sällskapligt, i små grupper eller i stora flockar med flera hundra fåglar. I Australien räknas kakaduor som skadedjur då de attackerar spannmålsodlingar i stora flockar och plundrar dessa.[5]

    Liksom andra papegojor kan kakaduor bli mycket gamla. En individ av större gultofskakadua (C. galerita) på ett zoo i London blev 82 år gammal.[5]

    Häckning

    Enligt de senaste ornitologiska kunskaperna fortplantar sig kakaduor inte uteslutande monogamt, till skillnad från de flesta papegojor som ofta har mycket stark parbildning. De växlar ofta partner efter 1-2 häckningar. Kakaduor häckar i trädhål. Beroende på art varar häckningen 18-30 dagar och ungfåglarna utfodras i 25-120 dagar.[5]

    Status och hot

    Alla arter av kakaduor är skyddade av den internationella CITES-överenskommelsen, som innebär att handel med viltfångade exemplar av arter som räknas som hotade eller sårbara är olaglig.

    Mindre gultofskakadua och filippinkakadua är upptagna som akut utrotningshotade på IUCNs rödlista och både kortnäbbad sotkakadua och långnäbbad sotkakadua. Blåögd kakadua, moluckkakadua och vittofskakadua behandlas som sårbara, medan tanimbarkakaduan anses vara nära hotad.

    Kakaduor som husdjur

    Kakaduor är krävande att ha som husdjur. Om man ska ha en kakadua så måste man fylla alla de sociala behov som kakaduans flock skulle ha fyllt. Kakaduan behöver dessutom stort utrymme och mycket kärlek. En kakadua behöver en ägare som är kunnig, disciplinerad och konsekvent. Kakaduor är utpräglade flockdjur och behöver ha sin ägare som flockledare, annars känner de sig inte trygga. Otryggheten uttrycker de med skrikande och aggressioner. De har lätt för beteendeproblem som fjäderbitning och konstant skrikande, om ägaren lämnar dem ensamma för mycket. Att köpa en kakadua är ett livsval på grund av kakaduans livslängd. Kakaduor kan också orsaka väldiga skador på möbler och inredning om de inte har något att sysselsätta sig med. De har en stark näbb och starka fötter.

    Kakaduor är väldigt intelligenta och kan vara duktiga på att rymma. Men intelligensen gör dem också till oerhört charmiga husdjur och de kan lära sig att göra roliga tricks och härma bl a mänskligt tal. En tam kakadua som trivs med sin ägare blir kelig och lojal och en ständig källa till glädje och många skratt.

    Systematik

    Kakduornas taxonomi har länge varit omdiskuterad och de har i perioder placerats i den stora familjen Psittacidae (tillsammans med den idag ofta urskilda Psittaculidae) men idag har genetiska och morfologiska studier visat att gruppen utgör den distinkta familjen Cacatuidae.[2]

    Listan nedan är en traditionell klassificering av kakaduorna. Brown & Toft genomförde 1999 molekylära analyser på 15 av de 18 erkända arterna i denna grupp och kom fram till att nymfparakiten och hjälmkakaduan tillsammans med de svarta kakaduorna i släktet Calyptorhynchus bildar en klad, vilket tyder på att de borde flyttas till underfamiljen Calyptorhynchinae, och att underfamiljen Nymphicinae inte borde användas. Inkakakadua är basal i förhållande till alla andra Cacatua-arter, vilket tyder på att den ursprungliga placeringen av arten i det monotypiska släktet Lophocroa är giltig. Att dela upp det nuvarande släktet Cacatua i dess tre undersläkten verkar logiskt grundat på de nuvarande fylogenetiska kunskaperna.

    I Sibley-Ahlquists taxonomi förs nymfparakiten till familjen äkta papegojor (Psittacidae).

    Arter

     src=
    Familjen kakaduors fylogeni baserat på befintliga molekylära belägg

    Flera av arterna har en mängd synonyma trivialnamn. Listan nedan följer Birdlife Sveriges lista för svenska namn på världens fåglar från 2018.[6]

    Referenser

    Noter

    1. ^ Åtta släkten enligt SysTax
    2. ^ [a b c] David M. Brown & Catherine A. Toft (1999) Molecular Systematics and Biogeography of the Cockatoos (Psittaciformes: Cacatuidae), The Auk, vol.116, nr.1, sid:141-157, University of California Press
    3. ^ Nicole E. Whitea et al. (2011) The evolutionary history of cockatoos (Aves: Psittaciformes: Cacatuidae), Molecular Phylogenetics and Evolution, vol.59, nr.3, sid:615–622
    4. ^ * Higgins, P.J. (1999). Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic Birds. Volume 4: Parrots to Dollarbird. Melbourne: Oxford University Press. sid. 70. ISBN 0-19-553071-3 Läst på engelska Wikipedia.
    5. ^ [a b c d] Kakadus i tyskspråkiga Wikipedia 11 juli 2006
    6. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-02-14
    7. ^ ”kakaduor”. ne.se. https://www.ne.se/uppslagsverk/encyklopedi/l%C3%A5ng/kakaduor. Läst 20 juni 2018.

    Källor

    Externa länkar

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia författare och redaktörer
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia SV

    Kakaduor: Brief Summary ( Swedish )

    provided by wikipedia SV

    Kakaduor (Cacatuidae) är en familj bland papegojfåglarna. Den indelas i fyra underfamiljer, sex eller åtta släkten och ett 20-tal arter. Omfattningen av familjen är omdiskuterad, och enligt vissa motsvaras begreppet kakaduor endast av underfamiljen Cacatuinae.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia författare och redaktörer
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia SV

    Kakadu ( Turkish )

    provided by wikipedia TR

    Kakadu, kakadugiller (Cacatuidae) familyasını oluşturan doğal olarak Malay Yarımadası'ndan Solomon adalarına kadar uzanan bölgede ve Avustralya'da bulunan türlere verilen ad.

    On yedi türe sahip bu ailenin üyelerinin çoğu vücutlarına serpilmiş kırmızı ya da sarı renklere sahiptir. Vücutları ise genellikle beyaz ya da siyahtır.

    Kıvrık ve sağlam gagaları kabuklu yemişleri kırmaya, kökleri bulup çıkarmaya ya da ağaç kabuklarının altındaki böcek larvalarını avlamaya yarar. Solucana benzeyen dilleri beslenmelerine yardımcı olur.

    Kakadular ağaç tepelerinde yaşar ve ağaç kovuklarında barınır. Gürültülü geniş sürüler halinde tarla ürünlerini yağmalayarak zarar verdikleri de olur.

    Kakadular çok çeşitli sesler çıkarabilir. Islık çalarlar ve telefon çalması ,insan sesi gibi sesleri taklit edebilirler. İyi konuşabilme yeteneğine sahip olanlarına ender olarak rastlanır. Bazıları 50 yıldan fazla yaşar.

    Sınıflandırma

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia yazarları ve editörleri
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia TR

    Kakadu: Brief Summary ( Turkish )

    provided by wikipedia TR

    Kakadu, kakadugiller (Cacatuidae) familyasını oluşturan doğal olarak Malay Yarımadası'ndan Solomon adalarına kadar uzanan bölgede ve Avustralya'da bulunan türlere verilen ad.

    On yedi türe sahip bu ailenin üyelerinin çoğu vücutlarına serpilmiş kırmızı ya da sarı renklere sahiptir. Vücutları ise genellikle beyaz ya da siyahtır.

    Kıvrık ve sağlam gagaları kabuklu yemişleri kırmaya, kökleri bulup çıkarmaya ya da ağaç kabuklarının altındaki böcek larvalarını avlamaya yarar. Solucana benzeyen dilleri beslenmelerine yardımcı olur.

    Kakadular ağaç tepelerinde yaşar ve ağaç kovuklarında barınır. Gürültülü geniş sürüler halinde tarla ürünlerini yağmalayarak zarar verdikleri de olur.

    Kakadular çok çeşitli sesler çıkarabilir. Islık çalarlar ve telefon çalması ,insan sesi gibi sesleri taklit edebilirler. İyi konuşabilme yeteneğine sahip olanlarına ender olarak rastlanır. Bazıları 50 yıldan fazla yaşar.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia yazarları ve editörleri
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia TR

    Какадові ( Ukrainian )

    provided by wikipedia UK
     src= Вікісховище має мультимедійні дані за темою: Cacatuidae Айнштайн Це незавершена стаття про папуг.
    Ви можете допомогти проекту, виправивши або дописавши її.
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Автори та редактори Вікіпедії
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia UK

    Họ Vẹt mào ( Vietnamese )

    provided by wikipedia VI

    Cacatuidae là một họ chim trong bộ Psittaciformes.[3] Họ Cacatuidae gồm 21 loài và là họ duy nhất trong siêu họ Cacatuoidea.

    Chi và loài

    Phân họ Nymphicinae

    Phân họ Calyptorhynchinae

    Phân họ Cacatuinae

    Phân loại học



    Các loài chim khác








    Cacatuoidea








    Cacatua alba



    Cacatua moluccensis



    Cacatua ophthalmica





    Cacatua sulphurea



    Cacatua galerita








    Cacatua sanguinea



    Cacatua pastinator




    Cacatua tenuirostris



    Cacatua ducorpsii



    Cacatua goffiniana




    Cacatua haematuropygia





    Lophocroa leadbeateri




    Eolophus roseicapilla



    Callocephalon fimbriatum




    Probosciger aterrimus







    Calyptorhynchus baudinii



    Calyptorhynchus latirostris




    Calyptorhynchus funereus





    Calyptorhynchus banksii



    Calyptorhynchus lathami





    Nymphicus hollandicus






    Phát sinh loài các các quan hệ trong họ Cacatuidae (phân loài không được liệt kê)[5][6][7][8][9]

    Cacatuidae ban đầu được nhà tự nhiên học người Anh George Robert Gray xếp là một phân họ Cacatuinae trong họ Psittacidae năm 1840, trong đó Cacatua là chi đầu tiên và là chi đặc trưng của nó.[10] Nhóm này từng được xem là một họ hay phân họ theo nhiều tác giả khác nhau. Nhà điểu học người Mỹ James Lee Peters, trong quyển sách xuất bản năm 1937 của ông Check-list of Birds of the World, SibleyMonroe năm 1990 đã đề nghị nó là một phân họ, trong khi chuyên gia Vẹt Joseph Forshaw đã phân loại nó là một họ năm 1973.[11] Các nghiên cứu phân tử sau đó chỉ ra rằng các nhánh tổ tiên đầu tiên của vẹt là vẹt New Zealand trong họ Strigopidae, và theo sau là Vẹt mào, hiện đã được xác định là một nhóm rõ ràng hay một nhánh, đã tách ra từ các loài vẹt còn lại, nhóm này sau đó tỏa nhánh về phía nam bán cầu và đa dạng hóa thành nhiều loài trong họ Psittacidea.[5][6][7][8][12][13][14][15][16]

    Mối quan hệ giữa các chi phần lớn đã được giải quyết,[5][6][8][9][17][18] mặc dù vị trí của loài Nymphicus hollandicus ở vị trí thấp nhất của Vẹt mào vẫn chưa rõ ràng. Cockatiel được xếp là nhánh cơ sở so với tất cả các loài vẹt mào khác,[5][17] là một phân cấp đồng cấp với vẹt mào đen trong chi Calyptorhynchus[8][9][18] hoặc cấp phân loài đồng cấp thành một nhánh bao gồm các chi vẹt mào trắng và hồng cũng như palm cockatoo.[6] Các loài còn lại nằm trong hai nhánh, nhánh thứ nhất gồm các loài đen trong Calyptorhynchus còn nhánh thứ 2 gồm các loài còn lại.[5][6][8][17][18] Các loài còn lại trong nhánh trắng hoặc hơn hồn và tất cả các loài trong chi Cacatua.[5][6][7][8][17] Các chi Eolophus, LophochroaCacatuahypomelanistic. Chi Cacatua lại được chia thành các phân chiLicmetisCacatua, được xem là các loài vẹt trắng.[5][9][17][18][19] Điều gây nhầm lẫn rằng, thuật ngữ Vẹt trắng cũng được dùng để chỉ toàn bộ chi,[20] 5 loài trong chi Calyptorhynchus thường được gọi là vẹt đen,[19] và được phân thành 2 phân chi CalyptorhynchusZanda. Nhóm trước đây là lưỡng hình giới tính, con mái có bộ lông nổi bật.[21] 2 nhóm này cũng được phân biệt bởi sự khác nhau về tiếng gọi khi có thức ăn ở con chưa trưởng thành.[22]

    Chú thích

    1. ^ ICZN (2000). “Opinion 1949. Cacatua Vieillot, 1817 and Cacatuinae Gray, 1840 (Aves, Psittaciformes): conserved.”. Bulletin of Zoological Nomenclature: 66–67.
    2. ^ Suppressed by the International Commission on Zoological Nomenclature in Opinion 1949 (2000). ICZN (2000). “Opinion 1949. Cacatua Vieillot, 1817 and Cacatuinae Gray, 1840 (Aves, Psittaciformes): conserved.”. Bulletin of Zoological Nomenclature: 66–67.
    3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.
    4. ^ Roselaar CS, Michels JP (2004). “Systematic notes on Asian birds. 48. Nomenclatural chaos untangled, resulting in the naming of the formally undescribed Cacatua species from the Tanimbar Islands, Indonesia (Psittaciformes: Cacatuidae)”. Zoologische Verhandelingen 350: 183–96. Truy cập ngày 5 tháng 12 năm 2009.
    5. ^ a ă â b c d đ Nicole E. White, Matthew J. Phillips, M. Thomas P. Gilbert, Alonzo Alfaro-Núñez, Eske Willerslev, Peter R. Mawson, Peter B.S. Spencer, Michael Bunce (2011). “The evolutionary history of cockatoos (Aves: Psittaciformes: Cacatuidae)”. Molecular Phylogenetics and Evolution 59 (3): 615–622. PMID 21419232. doi:10.1016/j.ympev.2011.03.011.
    6. ^ a ă â b c d Wright TF, Schirtzinger EE, Matsumoto T và đồng nghiệp (tháng 10 năm 2008). “A Multilocus Molecular Phylogeny of the Parrots (Psittaciformes): Support for a Gondwanan Origin during the Cretaceous”. Molecular Biology and Evolution 25 (10): 2141–56. PMC 2727385. PMID 18653733. doi:10.1093/molbev/msn160. Chú thích sử dụng tham số |month= bị phản đối (trợ giúp) Bảo trì CS1: Định rõ "và đồng nghiệp" (link)
    7. ^ a ă â de Kloet, RS; de Kloet SR (2005). “The evolution of the spindlin gene in birds: Sequence analysis of an intron of the spindlin W and Z gene reveals four major divisions of the Psittaciformes”. Molecular Phylogenetics and Evolution 36 (3): 706–21. PMID 16099384. doi:10.1016/j.ympev.2005.03.013. Chú thích sử dụng tham số |coauthors= bị phản đối (trợ giúp)
    8. ^ a ă â b c d Tokita M, Kiyoshi T, Armstrong KN (2007). “Evolution of craniofacial novelty in parrots through developmental modularity and heterochrony”. Evolution & Development 9 (6): 590–601. PMID 17976055. doi:10.1111/j.1525-142X.2007.00199.x.
    9. ^ a ă â b Brown DM, Toft CA (1999). “Molecular systematics and biogeography of the cockatoos (Psittaciformes: Cacatuidae)”. Auk 116 (1): 141–57. ISSN 0004-8038.
    10. ^ Gray, George Robert (1840). A List of the Genera of Birds, with an indication of the typical species of each genus. London: R. & J.E. Taylor. tr. 53. Truy cập ngày 2 tháng 11 năm 2009.
    11. ^ Christidis & Boles 2008, tr. 148
    12. ^ Astuti, Dwi; Azuma, Noriko; Suzuki, Hitoshi; Higashi, Seigo (2006). “Phylogenetic Relationships Within Parrots (Psittacidae) Inferred from Mitochondrial Cytochrome-bGene Sequences”. Zoological Science 23 (2): 191–8. PMID 16603811. doi:10.2108/zsj.23.191.
    13. ^ Christidis L; Schodde R, Shaw DD, Maynes SF (1991). “Relationships among the Australo-Papuan parrots, lorikeets, and cockatoos (Aves, Psittaciformes) – protein evidence” (PDF). Condor 93 (2): 302–17. JSTOR 1368946. doi:10.2307/1368946. Chú thích sử dụng tham số |coauthors= bị phản đối (trợ giúp)
    14. ^ Schweizer M, Seehausen O, Güntert M, Hertwig ST (tháng 3 năm 2010). “The evolutionary diversification of parrots supports a taxon pulse model with multiple trans-oceanic dispersal events and local radiations”. Molecular Phylogenetics and Evolution 54 (3): 984–994. PMID 19699808. doi:10.1016/j.ympev.2009.08.021. Chú thích sử dụng tham số |month= bị phản đối (trợ giúp)
    15. ^ Manuel Schweizer, Ole Seehausen and Stefan T. Hertwig (2011). “Macroevolutionary patterns trong diversification of parrots: effects of climate change, geological events and key innovations”. Journal of Biogeography 38 (11): 2176–2194. doi:10.1111/j.1365-2699.2011.02555.x.
    16. ^ Leo Joseph, Alicia Toon, Erin E. Schirtzinger, Timothy F. Wright (2011). “Molecular systematics of two enigmatic genera Psittacella and Pezoporus illuminate the ecological radiation of Australo-Papuan parrots (Aves: Psittaciformes)”. Molecular Phylogenetics and Evolution 59 (3): 675–684. PMID 21453777. doi:10.1016/j.ympev.2011.03.017.
    17. ^ a ă â b c Astuti, D (2004). “A phylogeny of cockatoos (Aves: Psittaciformes) inferred from DNA sequences of the seventh intron of nuclear β-fibrinogen gene” (PDF). Graduate School of Environmental Earth Science, Hokkaido University, Japan.
    18. ^ a ă â b Adams M, Baverstock PR, Saunders DA, Schodde R, Smith GT, M; Baverstock, PR; Saunders, DA; Schodde, R; Smith, GT (1984). “Biochemical systematics of the Australian cockatoos (Psittaciformes: Cacatuinae)”. Australian Journal of Zoology 32 (3): 363–77. doi:10.1071/ZO9840363.
    19. ^ a ă Christidis & Boles 2008, tr. 151
    20. ^ Forshaw & Cooper 1978, tr. 124
    21. ^ Christidis & Boles 2008, tr. 150
    22. ^ Courtney, J (1996). “The juvenile food-begging calls, food-swallowing vocalisation and begging postures in Australian Cockatoos”. Australian Bird Watcher 16: 236–49. ISSN 0045-0316.

    Liên kết ngoài


    Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến Bộ Vẹt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia tác giả và biên tập viên
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia VI

    Họ Vẹt mào: Brief Summary ( Vietnamese )

    provided by wikipedia VI

    Cacatuidae là một họ chim trong bộ Psittaciformes. Họ Cacatuidae gồm 21 loài và là họ duy nhất trong siêu họ Cacatuoidea.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia tác giả và biên tập viên
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia VI

    Какаду ( Russian )

    provided by wikipedia русскую Википедию
    Запрос «Какаду (род)» перенаправляется сюда. На эту тему нужна отдельная статья.
    У этого термина существуют и другие значения, см. Какаду (значения).
    Царство: Животные
    Подцарство: Эуметазои
    Без ранга: Вторичноротые
    Подтип: Позвоночные
    Инфратип: Челюстноротые
    Надкласс: Четвероногие
    Класс: Птицы
    Подкласс: Настоящие птицы
    Инфракласс: Новонёбные
    Семейство: Какаду
    Международное научное название

    Cacatuidae (G. R. Gray, 1840)

    Ареал

    изображение

    Wikispecies-logo.svg
    Систематика
    на Викивидах
    Commons-logo.svg
    Изображения
    на Викискладе
    NCBI 35549EOL 4428851FW 99094

    Какаду́ (лат. Cacatuidae, син. Kakatoeidae) — семейство Попугаеобразных. Ранее включали как подсемейство в семейство попугаевых.

    Этимология

    Слово какаду пришло в европейские языки из малайского названия птицы kakatua (другой вариант — kakak-tuá). Французский орнитолог Луи Вьейо, описавший типовой род Cacatua, в «Новом словаре естественной истории»[комм 1] (1817) высказал мнение, что на своей родине оно имеет звукоподражательное происхождение[комм 2]. Современные авторы склоняются к версии, что малайское название всё же является видоизменённой формой слова kakatuwah, которым обозначали мощный клюв[1][2][3]. Макс Фасмер в своём этимологическом словаре со ссылкой на других авторов указал, что в русском языке слово какаду было скорее всего заимствовано от немецкого названия Kakadu, с меньшей вероятностью от голландского kаkаtое, португальского сасаtu, или испанского сасаtuа[4].

    Систематика

    История классификации семейства какаду началась в 1760 году, когда француз Матюрен-Жак Бриссон в своей работе «Орнитология» ввёл в обиход слово Cacatua[5]. Присвоив этому названию ранг рода, зоолог добавил в него пять видов: Cacatua, Cacatua luteocristata, Cacatua rubrocristata, Cacatua minor и Cacatua alis et cauda rubris[6]. Несмотря на детальное определение, последующие систематики отклонили систематический приоритет Бриссона, аргументировав это несоответствием правилам описания таксонов[комм 3][7]. При этом само название сохранилось благодаря другому французу — Луи Вьейо заново выделил род в 1817 году, позаимствовав оригинальное наименование своего предшественника[комм 4][8][7]. Первыми задокументированными видами стали большой белохохлый и филиппинский какаду: в 1776 году Филипп Мюллер в приложении к «Системе природы» включил их в род Psittacus, признав одним из видов попугаев[9].

    Рисунки птиц, созданные неспециалистами и взятые за основу классификации некоторых видов, впоследствии привели к путанице, поскольку не были основаны на биоматериале, к тому же отсутствовали необходимые измерения. Так, иллюстрация белоухого траурного какаду, созданная художником Эдвардом Лиром в 1832 году, в своё время была признана достаточным биологическим описанием этого вида. Поскольку в той же части Австралии обитает ещё одна похожая, но с более коротким клювом, птица — белохвостый траурный какаду, орнитологи долгое время не могли договориться, какой всё же вид изобразил художник[10]. В другом случае Джордж Шоу в качестве материала для описания траурного какаду Бэнкса использовал рисунок молодого буроголового траурного какаду, чей ювенальный наряд схож со взрослым нарядом первого вида. Почти одновременно и независимо от Шоу другой англичанин, Джон Лэтэм, составил своё описание, на этот раз на основании изображения правильной птицы. Почти 200 лет название Шоу — Calyptorhynchus magnificus — признавалось приоритетным, пока в 1988 году не обнаружилась ошибка и птице не вернули название Лэтэма — Calyptorhynchus banksii[10].

    В 1840 году Джордж Грей выделил несколько родов семейства попугаевых в новое, описанное им подсемейство Cacatuinae; в качестве типового таксона был выбран род Cacatua[11]. Ранг подсемейства долгое время оставался господствующим среди систематиков: в частности, его придерживались составитель многотомника «Check-list of Birds of the World» Джеймс Петерс[en] (1937), Чарльз Сибли[en] и Берт Монро[en] (1990). Сторонником повышения ранга до семейства был специалист в области попугаеобразных птиц Джозеф Форшоу[en] (1973)[12]. Начиная с конца XX века, какаду преимущественно рассматриваются в качестве самостоятельного семейства Cacatuidae[13][14][15][16][17].

    Наиболее древние останки какаду, относящиеся к раннему или среднему миоцену, были обнаружены в парке Риверслей на севере Австралии[13]. Группа молекулярных биологов, исследовав митохондриальные геномы 16 из 21 видов семейства, пришла к выводу, что отделение какаду от основной группы попугаеобразных птиц произошло в олигоцене приблизительно 27,9 млн лет назад. По мнению учёных, диверсификации семейства могло способствовать становление более засушливого климата на австралийском континенте в раннем и среднем миоцене[16]. В ещё одном исследовании утверждается, что разрыв какаду с остальными попугаями произошёл уже после того, как от них откололись предки современных несторов и какапо (авторы определили их как трибы Nestorini и Strigopini). Таким образом, по мнению учёных какаду представляют собой монофилитическую кладу, сестринскую по отношению ко всем попугаям, за исключением групп Nestorini и Strigopini[18]. Основываясь на результате этой и ряда других работ, австралийские и американские орнитологи под руководством Лео Джозефа (Leo Joseph) в 2012 году выделили роды Nestor и Strigops, а также вымерший род Nelepsittacus, в обособленное семейство Strigopidae[en][19].

    Систематики классифицируют 6 или 7 родов какаду, родственные связи между которыми достаточно хорошо изучены[20][14][21][18][16]. Вопрос вызывает лишь является положение монотипичной кореллы (Nymphicus hollandicus), которую часть специалистов вынесло за рамки семейства Cacatuidae[комм 5][14]. Хотя анализ ядерной и митохондриальной ДНК подтверждает принадлежность этого вида к описываемому семейству, степень его родства с остальными таксонами остаётся неясным: в разных работах вид помещают либо в корневую часть клады[22][16], либо в качестве сестринского таксона по отношению к траурным какаду (подсемейство Calyptorhynchus)[20][14][21], либо в качестве сестринского таксона по отношению ко всем прочим видам, включая чёрного какаду (подсемейство Cacatuinae)[18]. Примечательно, что чёрный какаду в группе Cacatuinae выделяется тёмной окраской оперения на фоне белой или почти белой у оставшихся видов (Браун и Тофт выделили его его в отдельную группу и поместили в базальной части клады всех какаду)[14]. Подродовая систематика разработана для родов Cacatua и Calyptorhynchus — в первом случае это подроды Licmetis и Cacatua, во втором — подроды Calyptorhynchus и Zanda[комм 6][20][14][22][23][16].

    Филогенетическое дерево семейства по версии Брауна и Тофта (1999)
     src=
    Филогенетика семейства по версии Брауна и Тофта (1999)[14]

    Описание

    Это достаточно крупные и средних размеров попугаи длиной от 30 до 60 см, массой 300—1200 г. Клюв сильно загнутый, длинный и очень массивный. Внешнее строение клюва имеет характерные особенности, позволяющие отличить какаду от других попугаев: подклювье всегда шире надклювья в самой широкой его части; по этой причине края подклювья накладываются на более узкое надклювье как бы ковшом[15]. Другим отличительным признаком птицы является наличие хохолка — удлинённых перьев на темени и затылке. Возбуждённый какаду охотно демонстрирует его, разворачивая веером и тем самым привлекая внимание других членов стаи[24]. Цвет хохолка отличается от общей окраски оперения, может состоять из белых, чёрных, розовых или жёлтых перьев. Полностью отсутствует зелёный цвет.

    Самцы и самки окрашены одинаково, но размеры самок несколько мельче. Хвост короткий, прямообрезанный или слегка закруглённый. Такое устройство клюва характерно только для какаду. Своим клювом они в состоянии переламывать не только деревянные прутья клетки, но и изготовленные из мягкой проволоки. В природе легко расщепляют твёрдую скорлупу различных орехов. Мясистый язык на конце покрыт роговой оболочкой чёрного цвета, с ложбинкой, которую попугай использует точно ложку. Восковица у одних видов голая, у других оперённая. Летают они сносно, а по деревьям лазают превосходно. Большинство этих попугаев очень ловко передвигаются и по земле.

    Распространение

    Ареал

    Ареал какаду значительно уже, чем у близкородственных им попугаев: их распространение ограничено Австралией, Новой Гвинеей и некоторыми островами Тихого океана (Соломоновыми, Бисмарка, восточной частью Малайского архипелага)[13][15]. Из 21 описанных видов 11 являются эндемиками Австралии, в то же время как у семи ареал находится полностью за пределами этого континента. 3 вида представлены в Австралии и Новой Гвинее[25]. Северо-западная периферия области распространения находится на островах Палаван (Филиппины), Сулавеси и Ломбок (Индонезия), на близлежащих Борнео и Бали их уже нет[26]. Ископаемые останки двух вымерших за последние 12 тыс. лет видов какаду, отнесённых к типовому роду Cacatua, были обнаружены на островах Новая Ирландия и Новая Каледония (на последнем какаду в настоящее время отсутствуют)[27][28].

    Среди представителей семейства наименьшей площадью ареала выделяются какаду Гоффина и белоухий траурный какаду: первый обитает на основных островах Танимбар в Арафурском море между Тимором и Новой Гвинеей, второй во влажных и густых эвкалиптовых лесах в приморской полосе на крайнем юго-западе зелёного континента в районе Перта[29]. Самый обширный ареал у розового какаду: он встречается почти во всей Австралии, охотно занимая агроландшафты и зелёные насаждения в пределах населённых пунктов[30]. Несколько видов были непреднамеренно интродуцированы за пределы природного ареала: например, большой желтохохлый какаду из Австралии и Новой Зеландии успешно освоился в Новой Зеландии, на Палау, на восточных Молуккских островах Серам и Кей, и в Сингапуре[31][32]. Упомянутый выше какаду Гоффина был также завезён на острова Кей и в Сингапур, а также на другой конец света в Пуэрто-Рико[33].

    Места обитания

    В пределах природного ареала какаду приспособились почти к всем типам наземных ландшафтов от мангр и окраин дождевых лесов до субальпийских редколесий и островков колючих кустарников в пустынных регионах Австралии[34]. Всё же, несмотря на разнообразие биотопов, каждый из видов этих птиц специализируется на определённой среде обитания[35]. Наиболее распространённые виды, такие как розовый какаду и корелла, населяют открытые ландшафты с травянистой растительностью, семенами которой они питаются. Птицы ведут кочевой образ жизни, в поисках корма и воды постоянно перемещаются с места на место, за раз преодолевая большие расстояния. В засушливое время года стайки какаду концентрируются на фермах, где нередко наносят существенный урон урожаю зерновых культур[36][37].

    Сезонные перемещения

    Как отмечено выше, часть видов ведёт кочевой образ жизни в пределах гнездового ареала. На территории Австралии чётко направленные сезонные перемещения отмечены лишь у белохвостого траурного какаду, часть популяции которого гнездится в глубине юго-западной части материка в ксерофитных лесах и кустарниковых пустошах, а по окончании сезона размножения откочёвывает в сторону более увлажнённого побережья, где проводит лето по берегам рек, на сосновых плантациях, в садах и парках[38]. Орнитолог Ян Роули (англ. Ian Rowley) в издании 1997 года указал на труднообъяснимое сезонное поведение тонкоклювого какаду, который размножается в той же области, что и белохвостый траурный, но по какой-то причине в остальное время года концентрируется неподалёку в окрестностях города Далваллину (англ.)русск. с таким же жарким и сухим климатом[39]. Более поздние исследования не смогли подтвердить данное утверждение, хотя характер перемещения негнездящихся птиц остаётся слабо изученным[40].

    Образ жизни

    Во внегнездовой период держатся стаями. Некоторые виды повреждают посевы. Продолжительность жизни 60—80 лет. Некоторые подвиды занесены в «Международную Красную книгу».

    Питание

    Большой и мощный клюв какаду даёт основание предположить, что эти птицы специализируются на добывании корма из крупных орехов и шишек, что отчасти справедливо. Однако у птиц также развит весьма твёрдый и подвижный язык, который в комбинации с клювом позволяет легко перемалывать не только крупные, но и мелкие семена, а также расправляться с плодовой мякотью, цветками и даже цветочным нектаром[41][15].

    Размножение

    Репродуктивная биология хорошо изучена лишь для австралийских какаду, сведения об островных эндемиках в основном получены на основании наблюдений в условиях содержания в неволе[42]. Известно, что все члены семейства создают моногамные связи, которые зачастую сохраняются в течение жизни, и из года в год возвращаются на тот же гнездовой участок. Автор книги о какаду Эдвард Мулавка (Edward John Mulawka) пишет о том, что смерть одной из птиц пары может привести вторую к «депрессии»[24]. Молодые птицы, как минимум, первый год своей жизни живут вместе со своими родителями. Семейные группы большинства видов склонны к объединению, в результате которого образуются стаи, состоящие из 30—50 и более птиц[43]; в этих стаях и происходит знакомство одиноких особей со своими будущими партнёрами[44]. Какаду позже других птиц приступают к размножению: в возрасте 3—7 лет, а самцы иногда и позже[45].

    У большинства видов брачные ритуалы сведены к минимуму; в отличие от попугаев, самцы какаду не кормят своих самок, зато с готовностью разделяют с ними бремя насиживания и выкармливания потомства[46]. Исключение составляют чёрный и траурные какаду, самцы которых приносят корм самкам во время ухаживания и сидения на гнезде, при этом сами в этом участия не принимают[42]. О брачном поведении остальных птиц можно судить на примере розового какаду, самец которого перед спариванием подсаживается к самке, выпячивает грудь и несколько раз касается шеи потенциальной партнёрши, при этом обе птицы усиленно покачивают головой[42].

    Гнёзда устраивают в дуплах, которые, в отличие от дятлов, неспособны выдолбить самостоятельно[47][48]. Дефицит старых или больных деревьев, в том числе по причине культурного изменения ландшафта, приводит к увеличению внутривидовой и межвидовой конкуренции, что в конечном счёте негативно сказывается на численности популяции[49]. Как правило, какаду выбирают полости с диаметром летка чуть больше своего собственного размера, и птицы разной величины легко уживаются друг с другом в пределах одного участка. Предпочтение отдаётся дуплам на высоте 7—8 м над уровнем земли[50], в непосредственной близости от источников пищи и воды[51]. В качестве выстилки используется древесная труха, тонкие веточки и листва[51].

    Количество яиц в кладке варьирует от одного у чёрного, буроголового траурного какаду и какаду Бэнкса[52], до 3—7 у кореллы, для большинства видов характерны 2 или 3 яйца[53]. На размер кладки помимо прочего влияет доступность и изобилие кормов[51]. Окраска яиц изначально белая, но со временем покрывается налётом и становится грязновато-серой; размеры варьируют от 26×19 мм у кореллы до 55×37 мм у чёрного какаду и траурного какаду Бэнкса[54]. Продолжительность насиживания от 20 дней у кореллы[55] до 33 дней у чёрного какаду[52]. Вылупившиеся птенцы всех, кроме одного, видов, покрыты пухом желтоватого цвета, и лишь у чёрного какаду они появляются на свет голыми[56].

    Сведения о развитии перьевого покрова различных видов в основном получены при наблюдении в вольерах. Раньше других — в возрасте 5 недель — начинают летать кореллы[55]. Аналогичная способность чёрного какаду развивается значительно позже, не ранее 11 недель после появления на свет[комм 7][57]. До становления на крыло птенцы проводят время внутри дупла, при этом на 80—90 % достигая размеров своих родителей[58]. В засушливые и неурожайные годы развитие может быть задержаться, часть птенцов погибает от голода и неподходящих погодных условий[59].

    Содержание

    Пожалуй, самые интересные и забавные попугаи для комнатного или вольерного содержания. Очень привязываются к человеку, который заботится о них и уделяет им много внимания. Хотя они не обладают большими способностями к разговору, их можно научить произносить несколько десятков слов и даже небольшие фразы, издавать самые разнообразные звуки. Так как какаду обладают очень высокими интеллектуальными способностями, они легко обучаются различным командам и трюкам. Очень способны к открыванию замков и затворов, манипулированию разными предметами. Могут делать различные, довольно забавные движения, проявляют незаурядный артистизм в цирках. Своё недовольство выражают неприятными криками, могут быть очень капризными и злопамятными.

    Виды

    Нижеследующий список подвидов приведён согласно изданию «Handbook of the Birds of the World» (1997)[53]. Он может отличаться в той или иной системе классификации.

    Виды в таксономическом порядке Русскоязычное и
    научное название Изображение Описание Распространение Подсемейство Microglossinae Род Пальмовые какаду (Probosciger) Чёрный какаду
    (Probosciger aterrimus) Palm Cockatoo Nimbokrang.jpg Длина 49—68 см[16]. Оперение чёрное с синеватым блеском. На щеках участки неоперённой кожи красного или малинового (у молодых тёмно-серого) цвета[46]. Кейп-Йорк (северная Австралия), Новая Гвинея. Биотопы: дождевые, муссонные леса, лесные опушки, реже заросшие саванны. Род Траурные какаду (Calyptorhynchus) Траурный какаду Бэнкса
    (Calyptorhynchus banksii) Red-tailed black cockatoo Calyptorhynchus banksii naso1.JPG Длина 55—60 см[16]. Буроголовый траурный какаду
    (Calyptorhynchus lathami) Calyptorhynchus lathami -Mount Ainslie, Canberra, Australia -male-8.jpg Длина 46—50 см[52]. Траурный какаду
    (Calyptorhynchus funereus) Calyptorhynchus funereus 0027.jpg Длина 55—65 см[16]. Белохвостый траурный какаду
    (Calyptorhynchus latirostris) Calyptorhynchus latirostris -Taronga Zoo (female)-8a.jpg Длина 54—56 см[16]. Белоухий траурный какаду
    (Calyptorhynchus baudinii) Calyptorhynchus baudinii (female) -Margaret River-8.jpg Длина 52—57 см[16]. Подсемейство Cacatuinae Род Callocephalon Шлемоносный какаду
    (Callocephalon fimbriatum) Callocephalon fimbriatum -Canberra, Australia -male-8.jpg Длина 32—37 см[16]. Род Eolophus Розовый какаду
    (Eolophus roseicapillus) Eolophus roseicapilla -Blacktown, New South Wales, Australia -juvenile-8.jpg Длина 35—36 см[30]. Спина, крылья, хвост пепельно-серые. Бока головы, затылок, шея, грудь и брюхо интенсивное-розовые. Хохолок розовато-белый. Кожистые кольца вокруг глаз голубоватые либо розовые[60]. Род Какаду (Cacatua) Носатый какаду
    (Cacatua tenuirostris) Lbc C tenuirostris 690V1414 - Flickr - Lip Kee.jpg Длина 37—40 см[30]. Большая часть оперения белая. Лоб и уздечка оранжево-алые. На груди узкая поперечная полоса алого цвета. Вершины перьев на исподе крыла и подхвостье с лимонно-жёлтым оттенком. Окологлазничное кожистое пятно голубого цвета[30]. Тонкоклювый какаду
    (Cacatua pastinator) Western Corella.jpg Длина 40—45 см[16]. Оперение преимущественно белое. Уздечка и основания перьев головы и затылка — малиново-розовые. Испод крыла бледно-жёлтый. Окологлазничное кожистое пятно голубого цвета. От гологлазого какаду отличается большими размерами, более длинным и тонким клювом (надклювье длиннее подклювья)[61] Гологлазый какаду
    (Cacatua sanguinea) Littlecorella.jpg Длина 35—40 см[16]. Имеет внешнее сходство с тонкоклювым какаду: белое оперение, розовая уздечка, желтоватый испод крыла. Отличительные признаки: меньшие размеры, надклювье и подклювье имеют одинаковую длину, отсутствие розового пятна на груди. Окологлазничное кожистое пятно голубовато-серого цвета, больше развито под глазом Какаду Гоффина
    (Cacatua goffini) Cacatua goffiniana.jpg Длина 30—32 см[62]. Белое оперение, светло-розовые пятна на уздечке, внутренняя сторона маховых и рулевых перьев бледно-жёлтого цвета. Неоперённая зона вокруг глаз голубого или светло-серого цвета. Хохолок короткий, в отличие от других видов не заходит назад дальше темени. Соломонский какаду
    (Cacatua ducorpsii) Hana2.jpg Длина около 30 см[62]. Филиппинский какаду
    (Cacatua haematuropygia) Cacatua haematuropygia Parc des Oiseaux 21 10 2015 1.jpg Длина около 30 см[62]. Какаду-инка
    (Lophochroa leadbeateri) Cacatua leadbeateri -SW Queensland-8.jpg Длина около 39 см[16]. Малый желтохохлый какаду
    (Cacatua sulphurea) Lesser-sulphur crested cockatoo 31l07.JPG Длина около 35 см[16]. Оперение белое с лимонно-жёлтым оттенком на хохолке, кроющих ушей, на подхвостье и исподе крыла[63]. Большой желтохохлый какаду
    (Cacatua galerita) Cacatua galerita 2 - Austin's Ferry.jpg Длина 45—55 см[31]. Очковый какаду
    (Cacatua ophthalmica) Brillen-Kakadu.JPG Длина 45—55 см[31]. Большой белохохлый какаду
    (Cacatua alba) Umbrella Cockatoo (Cacatua alba) -on branch.jpg Длина около 50 см[31]. Молуккский какаду
    (Cacatua moluccensis) Cacatua moluccensis -Kuala Lumpur Bird Park-8a.jpg Длина около 50 см[31]. Оперение белое с бледно-розовым, «лососевым» оттенком. На хохолке развиты перья оранжевого цвета[63]. Подсемейство Nymphicinae Род Nymphicus Корелла
    (Nymphicus hollandicus) Cockatiel-Rico-001.jpg Длина 29—32 см[16].


    Комментарии

    1. Оригинальное название сборника: «Nouveau dictionnaire d’histoire naturelle: appliquée aux arts, à l’agriculture, à l'économie rurale et domestique, à la médecine, etc»
    2. «Les noms kakatoès, cacatou, cacacoua, sont dérivés du cri des espèces à plumage blanc»
    3. Майр, Кист[en] и Сервенти[en] указали на две причины, по которым авторство Бриссона было отклонено: учёный использовал название рода Cacatua в общем, не таксономическом смысле (пренебрегая правилами биноминальной номенклатуры), и не включил его в аннотированный список таксонов
    4. Майр et al. указывают, что в период с 1760 по 1817 годы осуществлялись попытки описания какаду под ещё четырьмя названиями: Kakatoe, Cacatoes, Cacatus и Plyctolophus, однако все они были признаны недействительными. Последнее название было предложено самим Вьейо, но в конечном счёте он отдал предпочтение варианту Бриссона
    5. Среди особенностей кореллы: малые размеры, почёсывание головы в обратном направлении, строение слухового прохода, последовательность смены маховых перьев во время линьки, строение эпифиза, развитие пятен на крыльях самок и молодых птиц
    6. Названия подродов отчасти дублируют названия вышестоящих родов: следует различать род Cacatua и подрод Cacatua, род Calyptorhynchus и подрод Calyptorhynchus
    7. Ян Роули (англ.)русск. пишет о 78—81 днях, при этом подчёркивает, что эти цифры получились из трёх наблюдений в вольере

    Примечания

    1. Jobling, 1992, p. 62.
    2. Jobling, 2009, p. 82.
    3. de Sève, 1817, p. 7.
    4. Фасмер, 1986, с. 162.
    5. Brisson, 1760, p. 204.
    6. Brisson, 1760, p. 204, 206, 209, 212.
    7. 1 2 Mayr et al., 1964.
    8. Vieillot, 1817.
    9. Müller, 1776, p. 76—77.
    10. 1 2 Rowley, 1997, p. 247.
    11. Gray, 1840, p. 53.
    12. Christidis & Boles, 2008, p. 148.
    13. 1 2 3 Rowley, 1997, p. 246.
    14. 1 2 3 4 5 6 7 Brown & Toft, 1999.
    15. 1 2 3 4 Коблик, 2001, с. 320.
    16. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 White et al., 2011.
    17. Homberger, 2006.
    18. 1 2 3 Wright et al., 2008.
    19. Joseph et al., 2012.
    20. 1 2 3 Adams et al., 1984.
    21. 1 2 Tokita et al., 2007.
    22. 1 2 Astuti, 2004.
    23. Christidis & Boles, 2008, p. 151.
    24. 1 2 Mulawka, 2014, p. 19—23.
    25. Cameron, 2008, p. 3.
    26. Cameron, 2008, p. 86.
    27. Turvey, 2009.
    28. Steadman, 2006, p. 348.
    29. Rowley, 1997, p. 272, 276.
    30. 1 2 3 4 Rowley, 1997, p. 275.
    31. 1 2 3 4 5 Rowley, 1997, p. 278.
    32. Sulphur-crested Cockatoo, Cacatua galerita (неопр.). Parks & Wildlife Service, Department of Primary Industries, Parks, Water and Environment. Australia. Проверено 13 февраля 2017. Архивировано 14 февраля 2017 года.
    33. Cacatua goffiniana (неопр.). The IUCN Red List of Threatened Species. Международный союз охраны природы. Проверено 8 февраля 2017. Архивировано 14 февраля 2017 года.
    34. Rowley, 1997, p. 249.
    35. Cameron, 2008, p. 71.
    36. Cameron, 2008, p. 103—104.
    37. Rowley, 1997, p. 275—276.
    38. Rowley, 1997, p. 272.
    39. Rowley, 1997, p. 262.
    40. Mulawka, 2014, p. 94—105.
    41. Rowley, 1997, p. 255.
    42. 1 2 3 Rowley, 1997, p. 258.
    43. Rowley, 1997, p. 250.
    44. Cameron, 2008, p. 258.
    45. Cameron, 2008, p. 143—144.
    46. 1 2 Коблик, 2001, с. 321.
    47. Cameron, 2006.
    48. Cameron, 2008, p. 129.
    49. Heinsohn et al., 2003.
    50. Cameron, 2008, p. 130.
    51. 1 2 3 Cameron, 2008, p. 131.
    52. 1 2 3 Rowley, 1997, p. 271.
    53. 1 2 Rowley, 1997, p. 271—279.
    54. Cameron, 2008, p. 137.
    55. 1 2 Rowley, 1997, p. 279.
    56. Cameron, 2008, p. 139—140.
    57. Rowley, 1997, p. 260, 271.
    58. Cameron, 2008, p. 141.
    59. Cameron, 2008, p. 143.
    60. Коблик, 2001, с. 322.
    61. Rowley, 1997, p. 276.
    62. 1 2 3 Rowley, 1997, p. 277.
    63. 1 2 Коблик, 2001, с. 323.
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Авторы и редакторы Википедии

    Какаду: Brief Summary ( Russian )

    provided by wikipedia русскую Википедию

    Какаду́ (лат. Cacatuidae, син. Kakatoeidae) — семейство Попугаеобразных. Ранее включали как подсемейство в семейство попугаевых.

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Авторы и редакторы Википедии

    凤头鹦鹉科 ( Chinese )

    provided by wikipedia 中文维基百科

    凤头鹦鹉,是指属于凤头鹦鹉總科學名Cacatuoidea凤头鹦鹉科學名Cacatuidae)內的21鸚鵡。其外觀特徵為頭上有可收展的頭冠。

    辞源

    拉丁属名 Cacatua 来源于马来语 'kakaktua' ,意思是老姐姐kakak:姐姐;tua:老)。

    特点

    凤头鹦鹉和其他的鹦鹉有相同的特点,它们都有钩曲的对趾足(参阅: 鹦形目)。但它们的不同主要在于几个解剖学的特征,包括能够收展的头冠,以及羽毛中缺少令其他鹦鹉羽毛呈现出虹彩的结构。凤头鹦鹉平均要比其他的鹦鹉体型大,但鸡尾鹦鹉却是一种很小的凤头鹦鹉。最大的鹦鹉也并非它们,体长最长的是紫蓝金刚鹦鹉,体重最重的是鸮鹦鹉。凤头鹦鹉是最容易患上鹦鹉喙羽症的鹦鹉之一。

    分佈

    作为一个科来说,凤头鹦鹉的分布比其他鹦鹉类群来的狭窄。自然状态下仅见于澳大利亚和其邻近岛屿。

    分类

    本科作為一個獨立科存在,並沒有多少爭議;唯一問題是目前在鸚鵡科內的如吸蜜鸚鵡亞科Loriinae)等是否也應獨立成科存在。在較舊的分類系統中,有時也作为凤头鹦鹉亚科(Cacatuinae),置于广义的鹦鹉科(Psittacidae)之下。

    棕树凤头鹦鹉族 Microglossini

    黑凤头鹦鹉族 Calyptorhynchini

    凤头鹦鹉族 Cacatuini

    鸡尾鹦鹉族 Nymphicini

    參見

    參考文獻

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    维基百科作者和编辑

    凤头鹦鹉科: Brief Summary ( Chinese )

    provided by wikipedia 中文维基百科

    凤头鹦鹉,是指属于凤头鹦鹉總科(學名:Cacatuoidea) 凤头鹦鹉科(學名:Cacatuidae)內的21鸚鵡。其外觀特徵為頭上有可收展的頭冠。

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    维基百科作者和编辑

    オウム ( Japanese )

    provided by wikipedia 日本語
    曖昧さ回避オウム」のその他の用法については「オウム (曖昧さ回避)」をご覧ください。
    オウム Eolophus roseicapilla -Wamboin, NSW, Australia -adult-8-2cp.jpg 分類 : 動物界 Animalia : 脊索動物門 Chordata : 鳥綱 Aves : オウム目 Psittaciformes : オウム科 Cacatuidae タイプ属 Cacatua Vieillot 1817[1] シノニム

    Probosciger
    Callocephalon
    Nymphicus
    Calyptorhynchus
    Eolophus
    Lophochroa
    Cacatua

     Map showing southeastern Asia, Australia, Melanesia, and New Zealand. Islands in the Philippines and eastern Indonesia are colored red, east to the Solomon Islands, as is Australia with Tasmania. New Caledonia is colored blue.
    現在のオウムの生息地を赤で
    近年化石が発見された場所を青で
    それぞれ示す。

    オウム(鸚鵡, 鸚䳇(母+鳥))は、オウム目オウム科に属する21の総称である。インコ科(Psittacidae, true parrots)、ミヤマオウム科英語版ニュージーランド産の大型のインコ)とともにオウム目 (Psittaciformes) を構成する[3]。現存するオウム目の系統の多くは、さまざまな面で解明されていない。しかしながら、オウム科を独立した科として位置づけることは、広く認められている。オウム科はオーストラレーシアに分布しており、その範囲はフィリピンワラセアインドネシア諸島東部からニューギニア島ソロモン諸島およびオーストラリアに及ぶ。英語名 "Cockatoo"は、この鳥のマレー語での名前である "kaka(k)ktua" に由来している(kaka "インコ"+ tuwah あるいは"姉妹" + tua"年上")。

    オウムはその特徴的な冠羽(crest)と湾曲したくちばしから、即座に見分けることができる。オウム科で最小の種であるオカメインコは小型の鳥であるが、概ねオウムは、インコよりも大型である。羽毛は一般にインコと比べてあまりカラフルではなく、主に白色ないし灰色か黒色をしており、冠羽や頬ないし尾羽などに彩色のある部分が存在する。バタンインコの仲間(Cacatua 属)は11種の白色の羽毛を持つオウムからなり、より小型のオウムの仲間であるcorella(Licmetis 亜属)を含む。これらに近い関係の系統にピンクと灰色をしたモモイロインコやピンクと白色のクルマサカオウムがある。クロオウムの仲間(Calyptorhynchus属)の5種は大型の黒色をしたオウムである。残りの3種、大型で黒い羽毛のヤシオウム、主に灰色のアカサカオウム英語版、そして小型でおおむね灰色のオカメインコは、これ以外のオウムたちと進化における初期の未解明の分岐を通して関連している。

    オウムの食性は種子、塊茎、球茎、果実、花や昆虫からなっている。かれらは群れで採食することが多く、とりわけ地上で採食する場合に大きな群れをつくる。一雌一雄でつがいを作り、樹洞に営巣する。一部のオウムは居住環境の喪失、ことに営巣に適した洞をもつ大きな成熟した樹木の伐採による悪影響を被っている。逆に言えばこの結果、人為的な環境の改変によく適応した一部の種が農業において害鳥と考えられている。

    オウムはペットとして人気があるが、飼育することは容易でない。しかし、オカメインコは飼うことがとても容易なため、ペットとして非常に人気が高い。白色のオウムにくらべてクロオウムの飼育はあまり一般的ではない。大規模な野生種の捕獲による違法な取引によって、絶滅に瀕している種もある。

    名前の由来[編集]

    cockatooという語は17世紀に遡る。その起源はこれらの鳥のマレー語の名前 Kakatuwah ないし Kakak Tua ("年長の兄弟"の意味) がオランダ語のkaketoeを経て伝わった。17世紀には cacatocockatooncrockadore などの別称もあり、その他 cocatorecocatoo などが18世紀に使われていた[4][5]。これらの別称は学名においてを表すCacatuidaeCacatua にそれぞれ使用されている[6]

    オーストラリア英語スラングでは、秘密であったり違法な行い(ことに賭博)に従事する者が、見張りを命じられた人物をcockatooと呼ぶ[7]。 また、小規模な農家のことを滑稽めかしたり、軽い侮蔑をこめてしばしばcocky farmerscockyはオーストラリア英語のスラングで、cockatooのこと)と呼ぶ[8]

    分類学[編集]


    他の鳥類




    ミヤマオウム科英語版
    Strigopidae




    インコ科
    Psittacidae



    タイハクオウム
    Cacatua (Cacatua) alba


    オオバタン
    Cacatua (Cacatua) moluccensis


    ルリメタイハクオウム
    Cacatua (Cacatua) ophthalmica


    コバタン
    Cacatua (Cacatua) sulphurea


    キバタン
    Cacatua (Cacatua) galerita




    アカビタイムジオウム
    Cacatua (Licmetis) sanguinea



    ヒメテンジクバタン
    Cacatua (Licmetis) pastinator



    テンジクバタン
    Cacatua (Licmetis) tenuirostris



    ソロモンオウム
    Cacatua (Licmetis) ducorpsii



    シロビタイムジオウム
    Cacatua (Licmetis) goffiniana



    フィリピンオウム
    Cacatua (Licmetis) haematuropygia




    クルマサカオウム
    Lophocroa leadbeateri



    モモイロインコ
    Eolophus roseicapilla



    アカサカオウム
    Callocephalon fimbriatum



    ヤシオウム
    Probosciger aterrimus



    ボーダンクロオウム
    Calyptorhynchus (Zanda) baudinii


    ニシオジロクロオウム
    Calyptorhynchus (Zanda) latirostris


    キイロオクロオウム
    Calyptorhynchus (Zanda) funereus



    アカオクロオウム
    Calyptorhynchus (Calyptorhynchus) banksii


    テリクロオウム
    Calyptorhynchus (Calyptorhynchus) lathami




    オカメインコ
    Nymphicus hollandicus






    オウム科の系統発生と種相互の関係
    (亜種は記載されていない)[9][10][11]

    現在のオウム科を、最初にインコPsittacidae亜科(Cacatuinae)として分類したのは、1840年に英国の自然学者ジョージ・ロバート・グレイである。このとき、Cacatua 属は初めて属として記載された[12]。このグループはさまざまな専門家たちによって代わる代わる、科と考えられたり亜科であると考えられてきた。アメリカの鳥類学者ジェイムズ・リー・ピーターズは1937年の著書Check-list of Birds of the Worldにおいて、また1990年には、オウム目の専門家であるジョセフ・フォーショウが1973年にこれらをオウム科として分類していたにも関わらず、シブリーモンローもまたオウム亜科としての位置づけを維持した[13]。その後の分子分岐学の研究によって、オリジナルのインコの祖先からの最も初期の分岐がニュージーランドのインコであるミヤマオウム科英語版であり、これに続いて現在では明確にグループないし単系統群に分類されているオウム科が分岐し、これ以外のインコが南半球への適応放散によりパラキートコンゴウインコヒインコボタンインコ、そしてその他のインコといったさまざまなインコ科の種へと多様化していったことが示されている[9][10][11][14][15][16]

    オウムの種の相互の関係は、現在でも完全には解明されてはおらず、また現時点でのデータはこの科を亜科に分割することを支持していない[17]。とりわけアカサカオウム、(Callocephalon fimbriatum)とオカメインコの位置づけは厄介な問題となっている。オーストラリアの農夫にしてアマチュア鳥類学者であるジョン・コートニーは1996年に、これら2種の鳥の雛が餌をせがむときに頭を振る様子が他のオウムとは異なり、むしろインコの種に似ていることを観察している[18]。1999年にアメリカの研究者であるデイビッド・M・ブラウンと キャサリン・A・トフトはミトコンドリア DNA の塩基配列の比較から、この二つの種が白色オウムよりも、むしろクロオウム(Calyptorhynchus 属)により密接な関係があることを発見した[19]。このことはオーストラリアの鳥類学者リチャード・ショッデによる、Cacatuinae 亜科を設けてここにアカサカオウムを白色オウムとともに分類するという提案と対照的である[20]。また、研究者の Dwi Astuti によるオウムのDNAにおけるβ-フィブリノゲン遺伝子断片の分析でも、同様にアカサカオウムをここ(Calyptorhynchus 属の近縁)に分類している[21]

    Eolophus 属、Lophocroa 属および Cacatua 属 は明確で議論の余地の無いグループないし単系統群を形成する[9][10][15][19][21][22]。この単系統群に属する種は白変種であり、また性的二型性を示すことはない。Eolophus 属(モモイロインコ)をこのほかの属の Basal(初期の分岐)とすることで、さらにまた、Lophochroa 属とCacatua 属を互いに直近の関係(姉妹クレード)とすることで、この単系統群内での関係は確立したものとなっている[19][21]Cacatua 属はさらにLicmetis 亜属(一般に corella として知られている、アカビタイムジオウムなど)とCacatua 亜属(いわゆる白色オウム、"white cockatoo")へと分割される[23]。紛らわしいことに、この"white cockatoo"という語は属全体(Cacatua 属)[24] のみならず、この単系統群全体を指す名称としても使われている[25]

    残りの6種は羽毛の大部分が黒である。これらのうち、ヤシオウムはそれ自身で単独のProbosciger 属を構成しており、オウム科の最も初期の分岐の系統を引いている。Calyptorhynchus 属の5種のオウムは一般にクロオウムとして知られており[23] これらは二つの亜属 - Calyptorhynchus 亜属とZanda 亜属 - に分割される。前者のグループは性的二色性であり、雌は特徴的な縞模様の羽毛をもつ[26]。さらに、2種は、ひな鳥が餌をせがむときの鳴き声の違いによっても特徴づけられる[18]

    オウムの化石記録は、一般にインコのそれに比べるとかなり限られており、オーストラリアのリバースレイの初期中新世(1600~2300万年前)の堆積から発見された、わずか一種類の真のオウムの祖先(Cacatua 属、おそらくはLicmetis 亜属のオウムと推測される)の化石が知られているだけである[27]。断片的ではあるが、この遺物はヒメテンジクバタンやモモイロインコによく似ている [28]。また、メラネシアニューカレドニアニューアイルランドでは、Cacatua 亜属(白色オウム)の種の骨の半化石が見つかっているが、これらは初期のヒトの進出によって絶滅したもののようである[29][30]。オウムの進化と系統発生に関して、これらの化石から分かることはかなり限られてはいる。しかし、リバースレイの化石によって亜科の分岐について、何らかの仮説的な年代決定が出来るのではないかと期待されている。

    オウム科 Cacatuidae[編集]

    黒い羽毛をしたオウムの頭部のクローズアップ。その顔にはむきだしの赤い皮膚が見える。大きな嘴が開いており、舌が見えている。
    ヤシオウム 強力な嘴と赤い頬をしている。体長は 55–60cm (22–24in)、体重は 910–1,200g (2.0–2.6lb)あり、最大のオウムである[31]
    おおむね黒色のオウムが、晴れた日に飼育係の左手に止まっている。オウムの右足にはリングがある。遠くにシドニー・ハーバーブリッジが見える。
    ニシオジロクロオウム 飼育係とタロンガ動物園にて、シドニー、オーストラリア
    ピンクと白色をしたオウムが冠羽を立てて、青空を背景に飛んでいる。
    飛行中のクルマサカオウム、オーストラリアのタロンガ動物園にて
    • 種名は和名、英名、学名、学名命名者の順に示す。
    • 学名において属名の後に続く括弧でくくられた名前は亜属を示す。
    • 学名に続く括弧でくくられた学名命名者は、本種が当初別の属に分類されていたことを示す。

    形態学[編集]

    黒い嘴をしたおおむね白のオウムが、木製の止まり木に止まっている。大層人目を引く黄色の冠羽を起立させている。
    飼われているキバタンが、その冠羽をディスプレイしている。米国にて

    オウムは全般にずんぐりした体付きをした、オウム目のなかでは中型から大型の鳥で、その大きさは体長30–60cm (12–24in)、体重300–1,200g (0.66–2.6lb)に及ぶ。ただし一種類、オカメインコはほかの種よりもかなり小型で細身であり、体長は 32 cm (13 in)あるが、これにはその先細の長い尾羽根がふくまれる。また体重は 80-100 g (2.8-3.5 oz)である[7][31][33][34]。頭頂部の動く冠羽はすべてのオウムに存在するが、多くの種でそれは華々しいものである[35]。飛んでいた鳥が着地するとき、あるいは興奮しているとき、この冠羽は起立する[36]。オウムは数多くの特徴をインコと共有しており、このなかには特徴的なカーブした形状の嘴や、対趾足の脚(趾(あしゆび)の内側2本が前方を、残りの2本が後方を向いている)などがある[37]。また一方ではオウムに固有の特徴も数多くあり、たとえば胆嚢が存在することや、そのほかのいくつかの解剖学的な細部、またインコに見られる明るい青や緑を出現させる、羽根のダイクテクスチャー組織が欠如していることなどが挙げられる[34]

    インコと同様に、オウムも短い足に強力な鉤爪をもち、よたよたと歩き[34]、枝を上り下りする際にはしばしばその嘴を第三の手足として使用する。全般に高速飛行に適した幅の広い長い翼をもち、モモイロインコの記録ではその速度は 70 km/h (43 mph)にも及ぶ[38]。クロオウムの仲間(Calyptorhynchus 属)、キバタンのような大型の白色オウムやクルマサカオウムなどは、より短く丸みを帯びた翼をしており、ゆっくりとした飛行をする[38]

    2羽の灰色のオウムが苔に覆われた木の枝に止まっている。左側に赤い冠羽のオス。
    つがいのアカサカオウム(オスは頭部に赤い羽毛がある)。 オーストラリア、ニューサウスウェールズ州にて
    オウムのつがいは生涯を共にする 。

    オウムは大きな嘴をしており、休息中に上下の嘴をこすり合わせることによってこれを鋭利に保っている。嘴の中で、筋肉の発達した大きな舌の助けを借りて種子を巧みに操ることで、種子の殻を取り除いてから食べることができる[7]。殻を剥くときには下側の嘴が圧力を加え、舌が種子を適切な位置に固定する。そして上側の嘴が鉄床の役割を果たす。頭蓋骨の目の領域は、嘴を横方向に動かすための筋肉を保持するように強化されている[34]。雄のオウムの嘴は、一般に雌のそれぞれの対応する部位よりわずかに大きいが、ヤシオウムにおいてはこの大きさの違いが際立っている[39]

    オウムの羽毛は、インコのそれに比較して鮮やかな色彩に欠けており、ほとんどの場合、種によって黒、灰色ないし白のいずれかである。多くの種でその羽毛に、たいていは黄色、ピンクあるいは赤などの小さな彩色の領域があり、これらは通常、冠羽か尾羽根に見られる[40]。モモイロインコとクルマサカオウムはもっと広範囲にピンクがかった色をしている[41]。多くの種が目の周囲や顔に periophthalmic ring と呼ばれる明るい色彩の皮膚が露出した領域をもち、なかでもヤシオウムの赤い皮膚が大きく露出した部分が最も広範囲にわたり、顔の一部をカバーする。このほかにもずっと狭い領域ではあるが、テンジクバタンルリメタイハクオウムなど、白色オウムの一部の種でも顕著に見られる[41]。ほとんどの種で、雄と雌の羽毛はよく似ている。雌のオカメインコの羽毛は雄のそれより鈍い色をしている。しかしながら、最も際立った性的二型性はアカサカオウムとCalyptorhynchus 亜属の2種のクロオウム、すなわちアカオクロオウムテリクロオウムに見ることができる[39]虹彩の色が雌雄で異なっている種がいくつかあり、モモイロインコとクルマサカオウムの雌ではピンクないし赤であり、また白色オウムのいくつかの種では雌の虹彩は赤褐色である。すべての雄の虹彩は暗褐色をしている。

    鳥かごの格子をつかんでいるオウムの左足のクローズアップ。足は灰色のウロコに覆われており、ダークグレイの鉤爪のついた4本の趾(あしゆび)がある。
    タイハクオウムが左足で禽舎の格子をつかんでいる。鉤爪、ウロコのある肌、対趾足(趾(あしゆび)の内側2本が前方を、残りの2本が後方を向いている)の様子が見て取れる。

    オウムは一日を通して頻繁に羽繕いすることによってその羽毛を維持している。自分の羽根をすこしずつ噛むことでホコリや油を取り除き、羽枝を再整列させる。またほかの鳥の、自分では届かない場所の羽根を繕ってやることもある。オウムは背中の下部にある羽脂腺から羽脂を分泌して、羽根を自分の頭やすでに油のついている羽根で拭くことで、これを羽根に塗布する。脂粉は腰部にある専門化された羽毛によって分泌され、オウムが羽繕いすることにより全身の羽毛に分配される[42]

    換羽は非常に時間のかかる複雑な過程である。クロオウムはその風切り羽根を一度に一本ずつ置き換えているように見える。その換羽が完了するには2年を要する。この過程はほかの種でははるかに短く、たとえば、モモイロインコやテンジクバタンでは、その風切り羽根全部の換羽に要する時間は6ヶ月前後である[42]

    鳴声[編集]

    オウムの鳴声は大きく耳障りである[7]。この声には、互いに個々を識別できるようにすることや、仲間に捕食者の出現を警告すること、自分の気分を知らせること、群れのつながりを維持すること、そして巣を守るための警告などいくつもの機能がある。特定の鳴声の種類や鳴声の使い方は種によって異なる。たとえばニシオジロクロオウムは15種類にもおよぶ鳴声を使い分けるのに対し、クルマサカオウムなど、このほかの種はもっと少ない。一部の種は、アカサカオウムのように比較的静かであるが、採食の際に低くうなるような鳴声をだす。ヤシオウムは鳴声のほかに、棒で枯れ枝を叩いて長距離のコミュニケーションを行う[43]。またオウムは何かを警戒しているときには、特徴的なシューシューという音を出す[36]

    分布と生息地[編集]

    おおむね白で顔にわずかにペールピンクの羽毛を持つオウム。右足で木の枝にとまっており、ランブータンと思われる果実を左足で嘴まで持ち上げて保持している。
    シロビタイムジオウムはインドネシアのタニンバル諸島のみに生息する。わずかに野生化した飼い鳥がシンガポールで見られる。

    オウムの分布はインコのそれに比べると遥かに限定されており、自然界での生息はオーストラレーシアに限られている。野生では21種のうち11種がオーストラリアのみに分布しており[7]、さらに7種がフィリピン諸島インドネシアパプアニューギニアおよびソロモン諸島のみに分布する。興味深いことにボルネオ(近くのパラワンスラウェシでの彼らの存在にもかかわらず)や多くの太平洋の島嶼(化石の痕跡がニューカレドニアで記録されているにも関わらず[29])ではオウムは見つかっていない[44]

    3種がニューギニアとオーストラリアの両方に分布する[45]。 なかには広範囲に分布する種もあり、たとえばモモイロインコに関して言えば、ほぼオーストラリア全土に分布する。ところがこれ以外の種は、たとえば西オーストラリアのボーダンクロオウムのように大陸の一部にしか分布しないものや、インドネシアのタニンバル諸島にしか分布しないシロビタイジオウムのように島嶼に限定されるたグループなど、狭い分布域にしか生息しない。中には偶発的に、ニュージーランドシンガポール香港パラウのように、その本来の分布域以外の地域に移入された種もあるし[46]、2種のオーストラリア産ジオウムはオーストラリア大陸の中で、本来の分布域ではない地域に移入された。

    オウムは亜高山性の樹林帯からマングローブにまでいたる広範囲な居住環境に生息する。しかしながら、すべてのタイプの環境に生息する種は存在しない[47]。 モモイロインコやオカメインコのように[48]、最も広範囲に分布する種は開けた土地に特化しており、草の種子を採食する[7]。彼らはたいてい非常に移動性が高く、速く飛ぶことができ、また非定着性である。鳥の群れは種子やその他の食料源を探したり、食べたりしながら、内陸の広大な領域をわたってゆく。旱魃によってこれらの群れはより乾燥した地域から農耕地へと、さらに追い立てられることになるだろう[48]。このほかのテリクロオウムのような種は、森林地帯、雨林帯、潅木地や山岳地帯の樹林にすら生息する。アカオクロウムはマングローブに生息する。そしてルソン島北部に分布していないのは、ここでのマングローブ林の欠如に関係があるのかもしれない[49]。樹林に生息するオウムは、一般に定着性である。というのもここでは食料の供給がより安定的で、予測可能だからである[50]。さまざまな種が人間によって改変された居住環境によく適応しており、農耕地や、また雑踏した都市部ですら見ることができる[51]

    生態[編集]

    オウムは昼行性であり、食料を探すために日光を必要とする[7]。彼らは早起きではなく、むしろ日光がそのねぐらを暖めるのを待って餌を探しに行く。すべての種が一般に高い社会性を備え、ねぐらにつく時や、採食、移動に際してはカラフルで騒々しい群れをつくる。この群れの大きさは食料の状況によって変化し、潤沢な時期には100羽かそれ以下の小さな群れを形成するが、旱魃やその他の逆境の時期においては、数千から数万羽の群れにまで膨れ上がることがある。キンバリーでのある記録には、32,000羽のアカビタイムジオウムの群れのことが記述されている。開けた土地に生息する種は、森林地帯に生息するものよりも大きな群れをつくる[52]

    たいていの種はねぐらの場所からえさ場までの間、長大な距離を移動するかもしれないが、それでもすべての種はねぐらの近くに水場を必要とする[53]。オウムの水浴びには特徴的な方法がいくつもあり、雨の中で逆さまにぶら下がったり飛び回ったりする、あるいはまた樹冠のぬれた葉の中で羽ばたいたりすることもある[36]

    食餌と採食[編集]

    2羽のおおむね白色のオウムが芝らしい場所にいる。1羽は上体を起こしている。長い上嘴とオレンジからピンクの羽毛が顔と胸に見える。もう1羽のオウムは頭を草の中に突っ込んでおり、嘴は見えない。
    野生のテンジクバタンパースにて。右の鳥は餌を探すため、長い嘴を使って草を掘り返している。

    オウムは、さまざまな範囲の植物性食物を主として摂取する、融通の利く食べ手である。すべての種においてその食餌の大部分は種子によって構成され、その大きく強力な嘴によって割って食べられる。 モモイロインコ、ジオウムやクロオウムの一部は、主に地上で採食するが、これ以外の種はほとんど樹上で採食する[7]。地上で採食する種は群れで餌をあさる傾向があり、種子が集中している場所では密集した小競り合いをするグループを形成し、種子がもっとまばらに分布している時には分散したラインを形成する[54]。また、採食するには視界が良好な開けた場所を好む。ヒメテンジクバタンとテンジクバタンは塊根や根を掘り返すための長く伸びた嘴を持ち、またクルマサカオウムは、doublegree (Emex australis、タデ科の一年草)をねじって引き抜くために、この周囲を円を描くように歩き、地下の部分を取り除く[55]

    ほとんどの種は樹冠の中で餌を探す。これはオーストラリアの乾燥地帯の自然の特徴である Serotiny(ユーカリ属やバンクシア属、ハケア属といったグループの植物によるガムナッツ球果の種の大量供給による備蓄)を利用するためである。これらの樹木性果実の果肉は、ほとんどの生物種にとって近付き難く、このために主にインコとオウム、そしてもっと熱帯気候の地域では齧歯類によって収穫される。より大型の球果は小動物には頑丈すぎるが、オウムの大きな嘴なら開けることができる[56]。ナッツや果実の多くは餌を探しているオウムの重量を支えられないような小枝の端に実る。そこで、オウムは枝をたわめて実を引き寄せてからこれを足で保持する[57]

    オウムは種によって幅広い範囲の食物を食べる万能選手であったり、また特定の食物に特化したスペシャリストであったりする。テリクロオウムはAllocasuarina 属(モクマオウ科に属するグループのひとつ)の球果に特化しており、特にこの中の1種類(A. verticillata)を好む。この鳥は足で球果を保持して、強力な嘴で細かく引き裂いてから、舌で種子を取り出す[58]。たくさんの昆虫を、ことに繁殖期に捕食する種もある。事実キイロオクロオウムの食餌は大部分が昆虫から構成されている。この大きな嘴は腐りかけた樹木から地虫や幼虫を引き出すために使われる。オウムが採食のために費やさねばならない時間は季節によって変動する[57]。食料が潤沢な時期は採食のために毎日、朝と夕方の数時間を費やすだけでよく、一日の残りは木の中でくつろいだり羽繕いをして過ごす。しかし冬季にはほとんど一日を採食に費やさねばならない。繁殖の季節になると鳥の栄養的な要求が増大する。このため、この時期には食料を探し求めるための時間が長くなる。オウムは大きなそ嚢をもっており、これにより木の中にこもった後数時間のあいだ食料を貯蔵して消化することができる[59]。困難な時期になるとオウムはまたその食料に関する万能性を発揮する。食料を見つけるため広い範囲を移動し、より未熟な植物の果実や種子を採食し、なかには根茎を掘り起こすためにその嘴を使う種もある。

    繁殖[編集]

    2羽の雛がプラスチックの容器の中に立っている。ピンクの肌がまばらに生えかけの白っぽい羽根で覆われている。筆毛は円柱形でとがっており、根元は桃色がかっているが、先端に向かって白っぽくなっている。
    ペットとして売られるためにヒトの手で育てられたオオバタンの雛。

    オウムは一雄一雌で繁殖を行い、つがいの絆は長年にわたる。多くの鳥は性的に成熟する以前に群れの中でペアとなり、少なくとも1年は繁殖を行わない。雌が初めて繁殖を行うのは3歳から7歳の間のいずれかであり、たいてい雄はこれより年かさである。鳥が雛を取り上げて哺育できる技術を発達させることができるように、性的な成熟は遅れ、これはほかの種の鳥に比べて長期にわたる。なかには若鳥が両親のもとに1年以上とどまる種もある[60]。また、オウムは何年も同じ営巣場所に戻ってくる性質(site fidelity)を示すことがある[43]。求愛行動は一般に、ことに確立したペアの間では単純である。ただしクロオウムの仲間だけは、求愛給餌行動を行う。確立したペアは互いに羽繕いをしあう行動をするが、おそらくはそのつがいの絆の強さのため、抱卵が始まるとすべての形態の求愛行動は次第に少なくなる[61]

    ほとんどのインコと同様にオウムも空洞に営巣する鳥で[62]樹洞に巣をつくるが自分でその穴を掘ることはできない[63]。これらの洞は、木の枝が折れたあとの腐朽や破壊によるものや、キノコやシロアリのような昆虫によるもの、あるいは生息域が重なる場合にはキツツキによって形成されたものと言う場合すらある[64]。大抵の場所でこのような穴は不足しており、このため同じ種の仲間のみならず、異なる種の鳥や動物との競争の原因となる[65]。一般にオウムは自分の体よりもわずかに大きい洞を選ぶ。この結果、体の大きさによってそれぞれの種が、そのそれぞれに対応した(そして大きさの異なる)樹洞に営巣する。機会に恵まれれば、オウムは地上7–8m (23–26ft)の高さで[64] 、水と食料に近い場所に営巣することを好む[66]

    巣穴は小枝や木片、葉のついた枝などで内張される。オウムの卵は楕円形で、営巣場所のおかげでカモフラージュが必要ないため、当初は白である。とはいえこれは抱卵の過程で変色してゆく。 その大きさの範囲はヤシオウムやアカオクロオウムの 55 mm × 37 mm (2.2 in × 1.5 in)から、オカメインコの 26 mm × 19 mm (1.0 in × 0.75 in)におよぶ[67]卵の数はグループにより異なっており、ヤシオウムやこのほかの一部の大型のオウムではたった1個の卵しか産まないし、もっと小型の種では2個から8個のあいだのいずれかである。また食糧事情も卵の数に影響を与える[68]。 最初の産卵が失敗であった場合に、2度目の産卵を行うことができる種もある[69]。卵の20%前後が無精卵である[70]。オウムの抱卵と哺育の責任は、クロオウムのようにそのいずれも雌のみが受け持つ場合もあり、あるいはこのほかの種のように、雌雄の間で分担して受け持つ場合もある。クロオウムの場合では、雌は雄によって日に何度も餌を与えられる。ヤシオウムの雛だけは裸で生まれて来るが、この他のすべての種の雛は、黄色がかった綿羽に覆われて生まれる。オウムの孵化までの期間は種の大きさによって決まる。小型種であるオカメインコの場合20日前後の期間であるのに対し[71]、大型種のニシオジロクロオウムの卵が孵化するまでには29日かかる[7]

    巣立ちまでの期間もまた種の大きさによって異なり、大型種になるほど巣立ちが遅くなる。これはまた、季節や環境の条件からも影響を受けるし、そしてまた複数の卵を産む種では、兄弟との競争によっても変化する。一部の種では巣立ちに要する期間について知られていることの多くが、禽舎での研究に依存している。飼育されているオカメインコは5週間で巣立ちを迎えることができ、同様に大型種のヤシオウムでは11週間後である[7]。巣立ちまでの期間、幼鳥は洞の中にとどまっている間は juvenile plumage(幼鳥の羽根)によって覆われている。翼と尾の羽根は当初は成長が遅いが、初列風切り羽根が現れると、より急速に成長するようになる。幼鳥はこの期間のおおよそ2/3という短い間に、成鳥の体重の80~90%まで成長する。そして巣穴を離れるまでに安定水準に達する。この体重になると羽根が生えそろうが、翼と尾羽根は成鳥の大きさに到達する直前まで成長が続く[72]。若鳥の成長率は、巣立ちできる数と同じように、食料の減少や悪天候によって悪影響を受ける[73]

    捕食者と脅威[編集]

    ハヤブサアカヒメクマタカがモモイロインコを捕食すること、オナガイヌワシがキバタンを殺すことが観察されている[74]。 卵や雛はさまざまな危険に対して脆弱である。さまざまな種類のオオトカゲ(Varanus)は木に登って巣穴に入り込むことができるし、これ以外の捕食者として記録されているものには、フィリピン諸島のラサ島の マレーモリフクロウヨーク岬半島オオハダカオネズミなどの齧歯類[75]アメジストニシキヘビクロモズガラス、カンガルー島のフクロギツネなどがある。さらに、カンガルー島ではモモイロインコとアカビタイジオウムが、テリクロオウムと営巣場所をめぐって競合しており、巣穴で後者の雛を殺すことが記録されている。また猛烈な嵐は巣穴を浸水させ雛を溺死させることがあるし、シロアリや穿孔性生物の活動が巣穴の内部崩壊を引き起こすこともある[76]

    他の種類のインコと同様に、オウムもオウム類嘴羽毛病(PBFD)に感染する可能性がある。このウイルス感染症は、羽毛の喪失と嘴の形成異常を引き起こし、鳥の全般的な免疫力を破壊する。ことにキバタン、アカビタイジオウムとモモイロインコに蔓延しているが、現時点で14種のオウムでの感染が記録されている。全般的に見て、PBFD が野生の健康な鳥の集団に顕著な影響を与えることはありそうもないが、より小規模で密集した集団を深刻な危険にさらすかもしれない[77]

    白色オウムとキバタンは住血胞子虫(ヘモプロテウス属)に感染することがわかっている。またスペインのグラナダ県アルムニェカルにある鳥類園では、糞便サンプルの検査からマラリア原虫を持っているキバタンが見つかっている[78]。 ボウシインコやコンゴウインコと同様に、オウムも総排泄孔乳頭腫を頻繁に発症する。病原であるオウム乳頭腫ウイルスヨウムから分離されているが、この状態での悪性腫との関連はわかっていない[79]

    人間との関係[編集]

    オウムが市街地の高層階のバルコニーにとまっている。背景に郊外の風景が広がっている。
    餌をもとめてシドニー東部のバルコニーにやってきたキバタン

    人間の活動は、オウムの一部の種に有益な影響をもたらし、またほかの種に有害な影響をもたらしている。開けた土地に生息する多くの種は、人為的な地形の改変による、信頼性の高い種子食料源と利用可能な水源の大幅な増大によって多大な利益を被った。さらにまた、移入された栽培植物を含む食餌にもよく適応している。オーストラリア以外の、開けた土地を好む種の生息数がそれほど増加していないことから、このような利益はオーストラリアの種に限定されているように思われる。主に森林に生息する種は居住環境の破壊によって大きな被害を被っている。主な理由は、その食餌がずっと専門化されており、外来の食料を食餌に取り込むことができなかったためであると考えられる。顕著な例外は東部オーストラリアのキイロオクロオウムの例である[80]

    害鳥としてのオウム[編集]

    多くの種類のオウムが、農業に深刻な被害をもたらす害鳥となる可能性を持っている[81]。このために、時には銃や薬物の散布による駆除の対象となったり、またガスによる殺処分のために捕獲されたりすることもある。非殺傷的な被害緩和の手段として、脅かすことや居住地を操作すること、そしてまた主要な作物から気をそらすために、集積所を設けておとりの餌を供給することや、犠牲にするための作物の栽培なども行われている。オウムは、都市においては資産を破壊することから厄介者となることもある。彼らは自然の中では樹木をかじることでその嘴を維持しているが、都市の郊外においては屋外の家具や、ドア、窓枠などをかじることもある[51]ベイスギのような、柔らかく装飾的な木材はすぐさま破壊されてしまう[82]。オウムたちはまた、屋外の配線、テレビのアンテナや衛星放送のパラボラアンテナ[82]、太陽熱温水器などのような家屋の備品[51] も攻撃目標にする。メルボルン市街中心部の商業施設は、キバタンによって厚板ガラス窓からシリコン封止材を剥がされてしまうという被害にたびたび遭っている[83]。モモイロインコとアカオクロオウムは、農村地帯で電力ケーブルの被覆を剥がしてしまうし、また防水布は場所を問わず攻撃目標となっている[83]。オーストラリア以外の場所では、シロビタイジオウムがヤムデナ島においてトウモロコシを荒らす害鳥とされている[84]

    無数のキバタンが建物の壁の一部をかじった結果、大量のポリスチレン製の部品が失われた残骸。
    キバタンに壊されてしまったスタート・モール・ショッピングセンターのポリスチレン製のファサード。

    1995年、ビクトリア州政府はテンジクバタン、キバタン、およびモモイロインコによって引き起こされる問題について報告書を公開した。この3種に加えてアカビタイムジオウムは、膨大な生息数がさらに増大しており、人為的な地形の改変によって利益を被っている。調査結果と報告書の公開を受けて、特定の条件下ではこの3種は保護対象とならないことが、総督の勅令により宣言された。これにより、これらのオウムによって樹木、ブドウ園、果樹園、レクレーション用保護区、商用作物などに対して深刻な被害が引き起こされる場合、これを駆除することが許されている[85]。報告書に掲げられている被害の内容には、穀物や、果樹園の果実や堅果(ナッツ)、一部の種類の野菜作物に対する被害ばかりではなく、家屋や通信施設への被害も含まれている[86]。アカビタイムジオウムは、西オーストラリア州で農業における害鳥と宣言されているが、これは飼育のために持ち込まれた外来種である。この被害は、トウモロコシやその他のモロコシ属の作物、ヒマワリヒヨコマメやその他の作物に及んでいる。さらにまた、公園や庭園では植樹された樹木を立ち枯れさせ、食べられる根や球根を求めて競技用のグラウンドやトラックを掘り返し、また同じように電線や家屋の設備をかじる[87]。南オーストラリア州では群れの数は数千羽を数えることがあり、また複数の種が保護対象外として分類されている。かれらはマレイレッドガムや、その他の土着の観賞用植物をねぐらに使って立ち枯れさせていると見られており、穀物貯蔵所の防水布や、建物の電線や、雨押さえを損傷させ、畑に播種したばかりの種子を食べてしまい、騒音被害を作り出している[88]

    いくつもの希少種やその近縁種も、また同じく問題を引き起こしていることが記録されている。ニシオジロクロオウム(西オーストラリア州固有種で、絶滅危惧種)は松の植樹林の害鳥と考えられている。これは成育中の松の芽吹きの先端をかじり取ってしまい、この結果幹が曲がって材木としての価値を下げてしまう[89]。 さらにまた果樹や堅果の収穫に損害を与えることでも知られており[90]、またセイヨウアブラナ(キャノーラ)の収穫を食い物にすることを覚えてしまった[91]。ボーダンクロオウムもまた、西オーストラリア州南西部の固有種であるが、リンゴナシ果樹園で、その種子をとり出すために果実を破壊してしまう害鳥となることがある[89]。ヒメテンジクバタンの基亜種である Muir's Corella も西オーストラリア州では農業に対する害鳥と宣言されているが、また一方、自然界では絶滅の危機にさらされており、州の規定によれば「希少ないしは絶滅に近い状態」として分類されている[92]

    生息状況と保護活動[編集]

    2羽のおおむね白い羽毛のオウムがかごの中で顔を見合わせている。下尾筒の一部の羽根は赤色をしている。
    フィリピンオウム絶滅寸前の状態にあるフィリピン固有のオウムである[93]
    ほぼ白色のオウムの上体部。左足を黒い嘴まで持ち上げている。淡い黄色の冠羽が、さらに大きな白色の冠羽の下に見えている。むきだしの青い皮膚による幅の広い環状の縁が目の周囲にある。虹彩は褐色である。
    ルリメタイハクオウムニューブリテン島の固有種で、絶滅危惧II類の絶滅危惧種である[94]

    国際自然保護連合バードライフ・インターナショナル によれば、オウムのうち8種が危急(絶滅危惧II類)ないしそれよりも危険な状況にあると考えられ、1種は準絶滅危惧であると考えられている[95]。これらのうち2種、すなわちフィリピンオウムコバタンは絶滅寸前(絶滅危惧IA類)の状況にあると考えられている[96]

    オウムに対する主たる脅威とは、居住環境の破壊野生生物の売買である。すべてのオウムは営巣のために樹木に依存しており、その喪失に対して脆弱である。さらに、多くの種が居住地に対する要求が専門化されていたり小さな島に生息しているため、必然的に生息範囲が限定されており、これらの居住地の喪失に対して脆弱になってしまっている[97]。オウムはペットとして人気が高く、このためその捕獲と売買によって生存を脅かされている種がある。1983年から1990年の間に、記録されただけでも66,654羽のオオバタンインドネシアから輸出されている。この数字には国内での売買のために捕獲された鳥や、違法に輸出された鳥の数は含まれていない [98]。その後さまざまな種の捕獲は禁止されたが、違法な売買は続いている。鳥は木枠や竹で編んだ筒に入れられて、インドネシアやフィリピンからボートで運び出される[99]。希少種の鳥がインドネシアから密輸出されるばかりではなく、同様にオーストラリアからも、ありふれた種や希少種が密輸出されている。鳥は眠らされ、ナイロンストッキングで包まれてからポリ塩化ビニルのチューブに詰められて、国際貨物便の別送貨物で送り出される[99]。死亡率は著しく(30%)、また卵のほうがはるかに容易に飛行中の密輸業者の体に隠すことができることから、鳥の密輸に代わって卵の密輸がますます増大している。違法な取引は、組織化された犯罪者たちによって実行されていると考えられるが、彼らはまた密輸出の他にオーストラリア産の種を、たとえばコンゴウインコのような外国種と交換することも行う [100]

    オカメインコをのぞくすべての種のオウムが、ワシントン条約(CITES(サイテス)、「絶滅のおそれのある野生動植物の種の国際取引に関する条約」)の保護下にあり、これにより捕獲された野生種のインコおよびオウムの輸出入と売買は違法である。以下の種類のオウムはそのすべての亜種も含めて、ワシントン条約付属書Iに絶滅危惧状態 (Endangered) として掲げられ、保護されている。

    これ以外のすべての種類のオウムはワシントン条約付属書IIに危急(vulnerable)として掲げられ、保護されている[101]

    飼育[編集]

    翼をクリップされた白とサーモンピンクのオウムが、冠羽をたてて翼を羽ばたかせながら、明らかに叫んでいる。左足にリングをつけている。
    翼をクリップされたペットのオオバタン
    白色オウムのなかで最大の種で、体長およそ52 cm (20 in) 、体重は775-935 g に及ぶ[102]。 オウムはやかましく、手数のかかるペットである。

    オウムはその外観や知能、そして魅力的な個性のためペットとして飼育されているが[7]、それにも拘らずペットやコンパニオンパロットとしては問題の多い生き物かもしれない[103]。アカビタイムジオウムは定評ある話し手ではあるが[104]、一般にオウムは人語をまねすることがあまりうまくない [105]。それでも日本語では「鸚鵡返し」(オウム返し)という[106]。飼育に当たっては、インコやオウムについて十分な経験を積んだ人物が世話することが最も望ましい[103]。オウムは社会性動物であり、その社会性に対する欲求を満たすことは容易ではない[103]。そして、一羽でかごに長時間入れられていれば、苦痛を感じることだろう[107]。クロオウムが飼育されているのを見ることは白色オウムに比べて稀である[108]。クロオウムはヨーロッパの動物園では稀にしか見ることがないが、これはオーストラリアでの野生生物の輸出規制によるためである。これらの鳥はオーストラリア政府からの貸し出しによって獲得されたものである[109]

    オウムは大抵その飼い主に対して、また時には他人に対しても非常に愛情豊かであるが、またその世話には大変な手間がかかることもある。さらにまたその好奇心はきわめて強く、このことはかれらがいじり回し、かじり、分解し、そして破壊するための対象を安定的に供給しなければならないことを意味する。飼育下のオウムは退屈でいることに苦しむかもしれない。このことは、たとえば毛引きといった常同行動に繋がることがある。このようなオウムの毛引きは身体的な理由(たとえば炎症性の疾患)よりはむしろ心因性の理由である傾向がある[110]。これ以外の大きな欠点として、きわめて強い力でかみついて、ひどく痛い咬傷を与える能力や[111]、ほとんどの種のオウムが並外れたつんざくような叫び声をもった、非常にやかましい鳥であると言う事実などがある[112]。オオバタンなど[113]Cacatua 亜属の白色オウムは、これらについて最も問題の多い鳥である[114]。すべての種のオウムがその羽根に微細な粉末(脂粉)をつけているが、これが特定の人たちにアレルギーを引き起こすことがある[111]。一般にモモイロインコやシロビタイジオウムなど、より小型のオウムの方が、はるかにペットとして飼うことが容易であると考えられており、前者の方が大型種のような大きな金切り声で叫ぶ傾向が少ない[115]。オウムの中で最小の種であるオカメインコは、もっともポピュラーなペットであり、またもっとも飼育の容易なインコである[116][117]。そしてまた、さまざまな色変わりの変種をペットショップで入手することができる[33]

    細身の、おもに灰色で黄色とオレンジの頭部をしたオスの冠羽を持ったオウムが、室内の高い場所に置かれた水平の止まり木にとまっている。
    ペットのオカメインコ。明るい黄色とオレンジ色の頭部からオスであることがわかる[33]。 オカメインコは体長が約 32 cm (13 in)で、とびぬけて軽量のオウムである。

    大型のオウムは30年から70年生きることができ、種類や状況によってはこれ以上生きることもある。またオカメインコは20年ほどの寿命である。ペットとしてオウムを飼育する場合、飼い主は長期間にわたる責任が生じるが、その長命はペットロスの事例を低減させることから、有益な特性であると考えられることもある[7]。飼育されている最も長命なオウムは、シカゴのブルックフィールド動物園に住んでいる'クッキー'と言う名前のクルマサカオウムで、2009年に76歳を迎えた[118][119]サンディエゴ動物園で飼育されていたツタンカーメン大王(King Tut)と言う名前のオオバタンは、1990年に死亡した時点で69歳に近い年齢であった。またあるヤシオウムはロンドン動物園で2000年に56歳を迎えた[120]。しかしながら、はるかにもっと年齢を重ねた鳥に関する逸話的報告が存在している[120]。シドニーのトム・アグリーズ・ポイントの有名なキバタンであった“生意気ベネット”は、100歳かそれ以上の高齢であったと言われている。彼は羽根を失っており、その生涯の大半を裸で過ごした[121]。あるヤシオウムは、オーストラリアの動物園で80ないし90歳を迎えたと言われており[43] また1904年にオーストラリア中央部で巣にいるところを捕えられたアカビタイムジオウムが、1970年代末期にまだ健在だったことが報告されている[74]。2010年2月にセブ島で、アーサーという名前の白色オウムが90歳であるという主張がなされた。彼はセブ島のダラギュテの家族と数代にわたって暮らしたのち、セブ市動物園に持ち込まれた[122]

    ときおり動物園などのバードショウで調教されたオウムを見ることがある。かれらは全般にほかの鳥に比べて食物による動機付けが弱く、中には撫でられることや称賛されることの方が、食物よりも強い動機付けとなっている鳥もいるようである。オウムはパロットハーネスを着用するよう躾けることができる場合があり、これによって飼い主はオウムを屋外に連れ出すことができるようになる。オウムは、一般的には高齢者福祉施設において、動物介在療法に利用されている[123]

    オウムは、音楽的な音に明瞭な反応を示すことがしばしばあり、鳥がポピュラー音楽に合わせて“ダンスする”様子を示す映像が無数に存在している。'スノーボール’と言う名前のアルーキバタンに対して、2008年に実施された研究によれば、この個体が明らかに拍子を取る(ヒトが作り出した音楽を把握して拍子に合わせて体を動かす)能力があることが示された[124]

    歴史と文化[編集]

    オウム、大型インコが日本に輸入されたのはかなり古く、記録に残っている最古のものは647年(大化3年)に新羅から献上されており、その後もたびたび輸入されているようである。江戸時代に入ってからは、将軍大名家で飼育され、庶民の見せ物小屋などでもみられるようになった。[3]

    ハンガリー出身の芸術家ヤコブ・ボグダーニ英語版(1660 - 1724, 1683年からアムステルダムに住み、その後イングランドに移った [125])は好んで鳥をモチーフとした画家で、オウムを描いた作品もある。また、オランダ人の画家メルヒオール・ドンデクーテル英語版(1636 - 1695)の鳥の小品群の中にも、無数のほかの鳥とともに描かれている [126]。 英国の画家ジョセフ・ライトの『空気ポンプの実験英語版』では不運なオウムが主題として扱われているが、このオウムの運命は絵からではわからない[127]

    1883年に出版されたロバート・ルイス・スティーヴンソンの『宝島』では悪役のジョン・シルバーが元の船長をあざけるかのように「フリント」と名付けたオウムを飼っていて、オウムのフリントはよくシルバーの肩を止まり木代わりにして鳴き声を上げる。

    オウムはオーストラリアの植物や動物と並んで、20世紀初期の連邦建築様式における装飾的モチーフで大きな位置を占めた[128]。英国の画家ウィリアム・ロバーツは1958年に訪れたカムデン・タウンのペットショップでインスピレーションを得て、“The Cockatoos”を描いた。この作品はテイト・ギャラリーに展示されている[129][130]。アメリカ人の芸術家、彫刻家のジョセフ・コーネルは、紙を切り抜いて作ったオウムを作品の中に置くことで知られていた[131]

    オーストラリア首都特別地域政府は1997年2月27日に、アカサカオウムを公式な動物相章に採用した[132]。短命に終わった格安航空会社のインパルス・エアライン英語版は、キバタンをそのユニフォームと機体のマーキングに採用していた[133]。ヤシオウムはユニークな嘴と顔の彩色を持った鳥であるが、World Parrot Trust はそのシンボルにこのヤシオウムを使っている[134]

    70年代には二つの刑事ドラマが、ペットのオウムを連れた主人公を登場させている。1973年の映画『セルピコ』ではアル・パチーノがペットに白色オウムを飼っていたし、テレビ番組の『刑事バレッタ英語版』ではロバート・ブレイクがアオメキバタンのフレッドとともに登場した[135] 刑事バレッタ の人気は、1970年代後半のペットとしてのオウムの人気の高まりとの一致が見て取れる[136]。オウムは広告において繰り返し使われている。あるオウムは2008年のコカトゥー・リッジ・ワイナリー社による(後にトーンダウンしはしたが)人を食った広告キャンペーンに登場している[137]

    参照と脚注[編集]

    [ヘルプ]
    1. ^ ICZN (2000). “Opinion 1949. Cacatua Vieillot, 1817 and Cacatuinae Gray, 1840 (Aves, Psittaciformes): conserved.”. Bulletin of Zoological Nomenclature: 66-67. http://biodiversitylibrary.org/item/45022#80.
    2. ^ Suppressed by the en:International Commission on Zoological Nomenclature in Opinion 1949 (2000). ICZN (2000). “Opinion 1949. Cacatua Vieillot, 1817 and Cacatuinae Gray, 1840 (Aves, Psittaciformes): conserved.”. Bulletin of Zoological Nomenclature: 66-67. http://biodiversitylibrary.org/item/45022#80.
    3. ^ a b オウム、大型インコの医・食・住 (単行本), 菅野 宏文 (著) どうぶつ出版 (2004/10), ISBN 4924603945, ISBN 978-4924603943
    4. ^ J. Simpson, E. Weiner (eds), ed (1989). “cockatoo”. Oxford English Dictionary (2nd ed.). Oxford: Clarendon Press. ISBN 0198611862.
    5. ^ Mynott, Jeremy (2009). Birdscapes: Birds in Our Imagination and Experience. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. p. 319. ISBN 0691135398.
    6. ^ Higgins, Peter Jeffrey (ed.) (1999). en:Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic Birds. Volume 4: Parrots to Dollarbird. Melbourne: Oxford University Press. p. 127. ISBN 0-19-553071-3.
    7. ^ a b c d e f g h i j k l Rowley, Ian (1997). “Family Cacatuidae (Cockatoos)”. In Josep, del Hoyo; Andrew, Elliott; Jordi, Sargatal. en:Handbook of the Birds of the World. Volume 4, Sandgrouse to Cuckoos. Barcelona: Lynx Edicions. pp. 246-69. ISBN 84-873334-22-9.
    8. ^ Richards, Kel. “ABC NewsRadio: wordwatch, Cockatoo”. ABC website. Australian Broadcasting Corporation. ^ a b c Wright TF, Schirtzinger EE, Matsumoto T, et al. (October 2008). “A multilocus molecular phylogeny of the parrots (Psittaciformes): support for a Gondwanan origin during the cretaceous”. Molecular Biology and Evolution 25 (10): 2141-56. doi:10.1093/molbev/msn160. PMC 2727385. PMID 18653733. http://www.pubmedcentral.nih.gov/articlerender.fcgi?tool=pmcentrez&artid=2727385.
    9. ^ a b c de Kloet, RS; de Kloet SR (2005). “The evolution of the spindlin gene in birds: Sequence analysis of an intron of the spindlin W and Z gene reveals four major divisions of the Psittaciformes”. Molecular Phylogenetics and Evolution 36 (3): 706-21. doi:10.1016/j.ympev.2005.03.013. PMID 16099384.
    10. ^ a b Tokita M, Kiyoshi T, Armstrong KN (2007). “Evolution of craniofacial novelty in parrots through developmental modularity and heterochrony”. Evolution & Development 9 (6): 590-601. doi:10.1111/j.1525-142X.2007.00199.x (inactive 2010-02-25). PMID 17976055.
    11. ^ Gray, George Robert (1840). A List of the Genera of Birds, with an indication of the typical species of each genus. London: R. & J.E. Taylor. p. 53. http://www.biodiversitylibrary.org/page/13668970
    12. ^ Christidis and Boles, p. 148.
    13. ^ Astuti, Dwi; Azuma, Noriko; Suzuki, Hitoshi; Higashi, Seigo (2006). “Phylogenetic Relationships Within Parrots (Psittacidae) Inferred from Mitochondrial Cytochrome-bGene Sequences”. Zoological Science 23: 191. doi:10.2108/zsj.23.191.
    14. ^ a b Christidis L; Schodde R, Shaw DD, Maynes SF (1991). “Relationships among the Australo-Papuan parrots, lorikeets, and cockatoos (Aves, Psittaciformes) - protein evidence”. Condor 93 (2): 302-17. doi:10.2307/1368946. http://elibrary.unm.edu/sora/Condor/files/issues/v093n02/p0302-p0317.pdf.
    15. ^ Schweizer M, Seehausen O, Güntert M, Hertwig ST (March 2010). “The evolutionary diversification of parrots supports a taxon pulse model with multiple trans-oceanic dispersal events and local radiations”. Molecular Phylogenetics and Evolution 54 (3): 984-994. doi:10.1016/j.ympev.2009.08.021. PMID 19699808.
    16. ^ Christidis and Boles, p. 200.
    17. ^ a b Courtney, J (1996). “The juvenile food-begging calls, food-swallowing vocalisation and begging postures in Australian Cockatoos”. Australian Bird Watcher 16: 236-49. ISSN 0045-0316.
    18. ^ a b c Brown DM, Toft CA (1999). “Molecular systematics and biogeography of the cockatoos (Psittaciformes: Cacatuidae)”. Auk 116 (1): 141-57. ISSN 0004-8038.
    19. ^ Schodde, R; Mason IJ (1997). “Aves (Columbidae to Coraciidae)”. In Houston WWK, Wells A. Zoological Catalogue of Australia. 37.2. Melbourne, Victoria: CSIRO Publishing. ISBN 0-643-06456-7.
    20. ^ a b c Astuti, D (2004). A phylogeny of cockatoos (Aves: Psittaciformes) inferred from DNA sequences of the seventh intron of nuclear β-fibrinogen gene.. Graduate School of Environmental Earth Science, Hokkaido University, Japan. http://www.ees.hokudai.ac.jp/coe21/J/study/17RA/dwi.pdf.
    21. ^ Adams M, Baverstock PR, Saunders DA, Schodde R, Smith GT, M; Baverstock, PR; Saunders, DA; Schodde, R; Smith, GT (1984). “Biochemical systematics of the Australian cockatoos (Psittaciformes: Cacatuinae)”. Australian Journal of Zoology volume=32 (3): 363-77. doi:10.1071/ZO9840363.
    22. ^ a b Christidis and Boles, p. 151.
    23. ^ Forshaw (1978), p. 124.
    24. ^ Lendon, p. 84.
    25. ^ Christidis and Boles, p. 150.
    26. ^ Boles, Walter E (1993). “A new cockatoo (Psittaciformes: Cacatuidae) from the Tertiary of Riversleigh, northwestern Queensland, and an evaluation of rostral characters in the systematics of parrots”. Ibis 135 (1): 8-18. doi:10.1111/j.1474-919X.1993.tb02804.x.
    27. ^ Waterhouse, DM (2006). “Parrots in a nutshell: The fossil record of Psittaciformes (Aves)”. Historical Biology 18 (2): 223-34. doi:10.1080/08912960600641224.
    28. ^ a b Steadman, D (2006). Extinction and Biogeography in Tropical Pacific Birds. Chicago: University of Chicago Press. p. 348. ISBN 0226771427.
    29. ^ Steadman, D; White P, Allen J (1999). “Prehistoric birds from New Ireland, Papua New Guinea: Extinctions on a large Melanesian island”. Proceedings of the National Academy of Science 96 (5): 2563-68. doi:10.1073/pnas.96.5.2563. http://www.pnas.org/content/96/5/2563.full.pdf+html
    30. ^ a b Forshaw (2006), plate 1.
    31. ^ Roselaar CS, Michels JP (2004). “Systematic notes on Asian birds. 48. Nomenclatural chaos untangled, resulting in the naming of the formally undescribed Cacatua species from the Tanimbar Islands, Indonesia (Psittaciformes: Cacatuidae)”. Zoologische Verhandelingen 350: 183–96. http://www.repository.naturalis.nl/document/43942
    32. ^ a b c Forshaw (2006), plate 6.
    33. ^ a b c d Cameron 2007, p. 1.
    34. ^ Cameron 2007, p. 57.
    35. ^ a b c Forshaw (1978), p. 110.
    36. ^ Cameron 2007, p. 69.
    37. ^ a b Cameron 2007, p. 67.
    38. ^ a b Cameron 2007, p. 61.
    39. ^ Cameron 2007, p. 58
    40. ^ a b Cameron 2007, p. 59.
    41. ^ a b Cameron 2007, p. 68.
    42. ^ a b c Murphy S, Legge S, Heinsohn R (2003). “The breeding biology of palm cockatoos (Probosciger aterrimus): a case of a slow life history”. Journal of Zoology 261: 327-39. doi:10.1017/S0952836903004175.
    43. ^ Cameron 2007, p. 86.
    44. ^ Cameron 2007, p. 3.
    45. ^ Styche, Andrew (2000). Distribution and behavioural ecology of the sulphur-crested cockatoo (Cacatua galerita L.) in New Zealand (PhD thesis). en:Victoria University of Wellington. OCLC 156468918. http://researcharchive.vuw.ac.nz/handle/10063/669?show=full. [要ページ番号]
    46. ^ Cameron 2007, p. 71.
    47. ^ a b Cameron 2007, pp. 103-4.
    48. ^ Cameron 2007, p. 77.
    49. ^ Cameron 2007, p. 104.
    50. ^ a b c Temby, Ian (1999). “Urban wildlife issues in Australia”. In Williams, Shaw. [http://cals.arizona.edu/pubs/adjunct/snr0704/ Proceedings Of The 4th International Symposium On Urban Wildlife Conservation]. Tucson, Arizona: University of Arizona. http://cals.arizona.edu/pubs/adjunct/snr0704/snr07041d.pdf
    51. ^ Cameron 2007, p. 126.
    52. ^ Lindenmayer, DB; Pope MP, Cunningham RB, Donnelly CF, Nix HA (1996). “Roosting of the Sulphur-Crested Cockatoo Cacatua galerita”. Emu 96 (3): 209-12. doi:10.1071/MU9960209 (inactive 2010-02-25).
    53. ^ Cameron 2007, pp. 118-9.
    54. ^ Cameron 2007, p. 113.
    55. ^ Cameron 2007, pp. 116-7.
    56. ^ a b Cameron 2007, p. 114.
    57. ^ Crowley, GM; Garnett S (2001). “Food value and tree selection by Glossy Black-Cockatoos Calyptorhynchus lathami”. Austral Ecology 26 (1): 116-26. doi:10.1046/j.1442-9993.2001.01093.x.
    58. ^ Cameron 2007, p. 122-23.
    59. ^ Cameron 2007, pp. 143-44.
    60. ^ Saunders, DA (1974). “The function of displays in the breeding of the White-tailed Black Cockatoo”. Emu 74 (1): 43-46. doi:10.1071/MU974043 (inactive 2010-02-25).
    61. ^ Cameron, M (2006). “Nesting habitat of the glossy black-cockatoo in central New South Wales”. Biological Conservation 127 (4): 402-10. doi:10.1016/j.biocon.2005.08.019.
    62. ^ Cameron 2007, p. 129
    63. ^ a b Cameron 2007, p. 130
    64. ^ Heinsohn, R; Murphy S, Legge S. “Overlap and competition for nest holes among eclectus parrots, palm cockatoos and sulphur-crested cockatoos”. Australian Journal of Zoology 51 (1): 81-94. doi:10.1071/ZO02003.
    65. ^ Cameron 2007, p. 131.
    66. ^ Cameron 2007, p. 137.
    67. ^ Cameron 2007, p. 138
    68. ^ Cameron 2007, p. 139
    69. ^ Cameron 2007, p. 147.
    70. ^ Cameron 2007, pp. 139-40.
    71. ^ Cameron 2007, p. 141.
    72. ^ Cameron 2007, p. 143.
    73. ^ a b Forshaw (1978), p. 29.
    74. ^ Wood GA (1987). “Further field observations of the Palm Cockatoo Probsciger aterrimus in the Cape York Peninsula,Queensland”. Corella 12 (2): 48-52. http://www.aainsects.com.au/Pdf-papers-aainsects/Bird/bird-Cacat-3.pdf
    75. ^ Cameron 2007, p. 149.
    76. ^ Borthwick, David (2005年5月). “Threat Abatement Plan for Psittacine Beak and Feather Disease Affecting Endangered Psittacine Species”. Department of the Environment and Heritage website. Department of the Environment and Heritage, Commonwealth of Australia. ^ Cordon, GP; Hitos Prados A, Romero D, Sánchez Moreno M, Pontes A, Osuna A, Rosales MJ (2009). “Intestinal and haematic parasitism in the birds of the Almunecar (Granada, Spain) ornithological garden”. Veterinary Parasitology 165 (3-4): 361-66. doi:10.1016/j.vetpar.2009.07.027. http://linkinghub.elsevier.com/retrieve/pii/S0304401709004257.
    77. ^ Stedman NL, Latimer KS, Rakich PM (1998). “Cloacal papillomas in psittacine birds: A retrospective histopathologic review”. Proceedings of International Virtual Conferences in Veterinary Medicine:Diseases of Psittacine Birds. Athens, GA: College of Veterinary Medicine, University of Georgia. http://www.vet.uga.edu/vpp/ivcvm/1998/stedman/index.php
    78. ^ Cameron 2007, p. 153.
    79. ^ B, Mary; Sinclair R (2002). “Australian research on bird pests: impact, management and future directions”. Emu 102 (1): 29-45. doi:10.1071/MU01028.
    80. ^ a b Cameron 2007, p. 155.
    81. ^ a b Cameron 2007, p. 156.
    82. ^ Cameron 2007, p. 160.
    83. ^ Temby, I (Victorian cockatoos. Victorian Department of Primary Industries Information Note”. Department of Primary Industries website. The State of Victoria. ^ Environment and Natural Resources Committee (Parliament of Victoria) (1995). Problems in Victoria caused by Long-billed Corellas, Sulphur-crested Cockatoos and Galahs. Victorian Government Printer.
    84. ^ Fauna Note No.20: Little Corella”. Western Australian Department of Environment and Conservation (2009年12月10日閲覧。
    85. ^ Little Corella (Cacatua sanguinea): Resource document”. South Australian Department for Environment and Heritage (2007年3月). ^ a b Saunders, D (2005). “Conserving Carnaby's Black-Cockatoo: historical background on changing status”. Conserving Carnaby's black-cockatoo - future directions: proceedings from a conservation symposium, Perth, Western Australia, 2 July 2003. Perth, Western Australia: Birds Australia WA Inc. pp. 9-18. ISBN 0975142909. http://www.birdswa.com.au/projects/carnaby/assets/Conserving%20CBC%20Symposium%20Proceedings%20-%202003.pdf
    86. ^ Calyptorhynchus latirostris”. Species Profile and Threats Database. Department of the Environment, Water, Heritage and the Arts, Canberra (2009年12月10日閲覧。
    87. ^ Cameron 2007, p. 22
    88. ^ Fauna Note No.4 - Muir's Corella”. Department of Environment and Conservation, Western Australia (2009年12月4日閲覧。
    89. ^ Philippine Cockatoo - BirdLife Species Factsheet”. en:BirdLife International. ^ Blue-eyed Cockatoo - BirdLife Species Factsheet”. BirdLife International. ^ Data Zone: Search Species”. Birdlife International (2008年12月13日閲覧。
    90. ^ Cameron 2007, p. 178
    91. ^ Maron, M (2005). “Agricultural change and paddock tree loss: Implications for an endangered subspecies of Red-tailed Black-Cockatoo”. Ecological Management & Restoration 6 (3): 206-11. doi:10.1111/j.1442-8903.2005.00238.x.
    92. ^ Kinnaird, M; O'Brien TG, Lambert FR, Purmias D (2003). “Density and distribution of the endemic Seram cockatoo Cacatua moluccensis in relation to land use patterns”. Biological Conservation 109 (2): 227-35. doi:10.1016/S0006-3207(02)00150-7.
    93. ^ a b Cameron 2007, p. 164.
    94. ^ Cameron 2007, p. 166.
    95. ^ Cameron 2007, p. 169.
    96. ^ Forshaw (2006), plate 4.
    97. ^ a b c Low, p. 16.
    98. ^ Lendon, p. 97.
    99. ^ Alderton, David (2003). The Ultimate Encyclopedia of Caged and Aviary Birds. London, England: Hermes House. p. 205. ISBN 184309164X.
    100. ^ 英語ではparrot-ingの他に「ヨウム(洋鵡)」(Psittacus)などから(Psittacism)と呼ばれる。言語学ではオウムなどの「言葉」は有限の文法で無限の文を作れないので言語と考えられていない。
    101. ^ Low, p. 23.
    102. ^ Athan 1999, p. 84
    103. ^ King CE, Heinhuis H, Brouwer K (2007-12-18). “Management and husbandry of black cockatoos Calyptorhynchus spp in captivity”. International Zoo Yearbook 37 (1): 87-116. doi:10.1111/j.1748-1090.2000.tb00710.x.
    104. ^ Garner, MM; Clubb SL, Mitchell MA, Brown L (2008). “Feather-picking psittacines: histopathology and species trends”. Veterinary Pathology 45 (3): 401-08. doi:10.1354/vp.45-3-401. http://www.vetpathology.org/cgi/content/full/45/3/401
    105. ^ a b Athan 1999, p. 86.
    106. ^ Athan 1999, p. 87.
    107. ^ Athan 1999, p. 91
    108. ^ Athan 1999, p. 92.
    109. ^ Lendon, p. 107.
    110. ^ Lendon, p. 112.
    111. ^ Athan 1999, p. 93
    112. ^ Mullen, William (Brookfield Zoo's Cookie the cockatoo has retired”. Chicago Tribune. ^ Statch, Chris (Zoo's oldest resident retires at 76”. Riverside/Brookfield Landmark. ^ a b Brouwer, K; Jones M, King C, Schifter H (2000). “Longevity records for Psittaciformes in captivity”. International Zoo Yearbook 37: 299-316. doi:10.1111/j.1748-1090.2000.tb00735.x.
    113. ^ Lendon, p. xxvi
    114. ^ Codilla, Marian Z. (90-year-old cockatoo eyes Guinness record”. Cebu Daily News. INQUIRER.net. ^ Swift, W. Bradford (1997). “The healing touch - animal-assisted therapy”. Animals 16 (4): 130-32.
    115. ^ Patel AD, Iversen JR, Bregman MR, Schulz I, Schulz C (August 2008). “Investigating the human-specificity of synchronization to music”. Adelaide: Causal Productions. http://vesicle.nsi.edu/users/patel/Patel_Iversen_Bregman_Schulz_Schulz_ICMPC10_in_press.pdf
    116. ^ Elphick, Jonathan (2004). Birds: The Art of Ornithology. London: Natural History Museum. p. 24. ISBN 9781902686660.
    117. ^ Melchior d'Hondecoeter: Fowl”. Amsterdam, Netherlands: Rijksmuseum (2009年12月12日閲覧。
    118. ^ An Experiment on a Bird in the Air Pump”. The National Gallery. ^ Fraser, Hugh; Joyce, Ray (1989). The Federation House - Australia's Own Style. Willoughby, NSW: Weldon Publishing. p. 103. ISBN 1863020330.
    119. ^ The Cockatoos 1958”. Tate Collection: William Roberts 1895-1980. Tate Gallery. ^ King, A (2007). “Painting on a perch: parrots are an enduring theme in European art, as Averil King learned at an unusual exhibition at the Barber Institute”. Apollo Magazine. http://findarticles.com/p/articles/mi_m0PAL/is_542_165/ai_n27208348/?tag=content;col1
    120. ^ d'Harnoncourt, A (June 1978). “The Cubist Cockatoo: A Preliminary Exploration of Joseph Cornell's Homages to Juan Gris”. Philadelphia Museum of Art Bulletin 74 (321): 3-17. ISSN 00317314.
    121. ^ ACT Flags and Emblems”. Chief Minister's Department, ACT Government. ^ Impulse Airlines Boeing 717-200 Cockatoo Takes Off For Home”. Boeing (2009年12月10日閲覧。
    122. ^ World Parrot Trust - Saving Parrots Worldwide”. World Parrot Trust website. ^ Rosenfeld, Arthur (1989). Exotic Pets. New York: en:Simon & Schuster. p. 105. ISBN 0671476548.
    123. ^ Boehrer, Bruce Thomas (2004). Parrot Culture: Our 2500-Year-Long Fascination with the World's Most Talkative Bird. University of Pennsylvania Press. p. 224. ISBN 0812237931.
    124. ^ Erin not amused by a cockatoo”. AdelaideNow. News Limited (2009年10月20日閲覧。

    引用文献[編集]

    • Athan, Mattie Sue (1999). Guide to companion parrot behavior: with full-color photos and instructive line drawings. Woodbury, N.Y: Barron's Educational Series. ISBN 0-7641-0688-0.
    • Cameron, Matt (2007). Cockatoos. Collingwood, VIC, Australia: CSIRO Publishing. ISBN 978-0-643-09232-7.
    • Christidis, Les; Boles, Walter (2008). Systematics and taxonomy of Australian birds. Collingwood, VIC, Australia: CSIRO Pub. ISBN 978-0-643-06511-6.
    • Forshaw, Joseph Michael (2006). Parrots of the world: an identification guide. Princeton, N.J: Princeton University Press. ISBN 978-0-691-09251-5.
    • Forshaw, Joseph Michael; Cooper, William T. (1978). Parrots of the world (2nd ed.). Melbourne: Lansdowne Editions. ISBN 978-0-7018-0690-3.
    • Cayley, Neville William; Lendon, Alan H. (1973). Australian parrots: in field and aviary. Sydney: Angus & Robertson. ISBN 978-0-207-12424-2.
    • Low, Rosemary (1999). The loving care of pet parrots. Saanichton, B.C: Hancock House. ISBN 978-0-88839-439-2.

    外部リンク[編集]

    ポータル 鳥類 ポータル 鳥類  src= ウィキメディア・コモンズには、オウムに関連するカテゴリがあります。  src= ウィキスピーシーズにオウムに関する情報があります。
     title=
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    ウィキペディアの著者と編集者
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia 日本語

    オウム: Brief Summary ( Japanese )

    provided by wikipedia 日本語
     Map showing southeastern Asia, Australia, Melanesia, and New Zealand. Islands in the Philippines and eastern Indonesia are colored red, east to the Solomon Islands, as is Australia with Tasmania. New Caledonia is colored blue. 現在のオウムの生息地を赤で
    近年化石が発見された場所を青で
    それぞれ示す。

    オウム(鸚鵡, 鸚䳇(母+鳥))は、オウム目オウム科に属する21の総称である。インコ科(Psittacidae, true parrots)、ミヤマオウム科英語版)、ニュージーランド産の大型のインコ)とともにオウム目 (Psittaciformes) を構成する。現存するオウム目の系統の多くは、さまざまな面で解明されていない。しかしながら、オウム科を独立した科として位置づけることは、広く認められている。オウム科はオーストラレーシアに分布しており、その範囲はフィリピンワラセアインドネシア諸島東部からニューギニア島ソロモン諸島およびオーストラリアに及ぶ。英語名 "Cockatoo"は、この鳥のマレー語での名前である "kaka(k)ktua" に由来している(kaka "インコ"+ tuwah あるいは"姉妹" + tua"年上")。

    オウムはその特徴的な冠羽(crest)と湾曲したくちばしから、即座に見分けることができる。オウム科で最小の種であるオカメインコは小型の鳥であるが、概ねオウムは、インコよりも大型である。羽毛は一般にインコと比べてあまりカラフルではなく、主に白色ないし灰色か黒色をしており、冠羽や頬ないし尾羽などに彩色のある部分が存在する。バタンインコの仲間(Cacatua 属)は11種の白色の羽毛を持つオウムからなり、より小型のオウムの仲間であるcorella(Licmetis 亜属)を含む。これらに近い関係の系統にピンクと灰色をしたモモイロインコやピンクと白色のクルマサカオウムがある。クロオウムの仲間(Calyptorhynchus属)の5種は大型の黒色をしたオウムである。残りの3種、大型で黒い羽毛のヤシオウム、主に灰色のアカサカオウム英語版)、そして小型でおおむね灰色のオカメインコは、これ以外のオウムたちと進化における初期の未解明の分岐を通して関連している。

    オウムの食性は種子、塊茎、球茎、果実、花や昆虫からなっている。かれらは群れで採食することが多く、とりわけ地上で採食する場合に大きな群れをつくる。一雌一雄でつがいを作り、樹洞に営巣する。一部のオウムは居住環境の喪失、ことに営巣に適した洞をもつ大きな成熟した樹木の伐採による悪影響を被っている。逆に言えばこの結果、人為的な環境の改変によく適応した一部の種が農業において害鳥と考えられている。

    オウムはペットとして人気があるが、飼育することは容易でない。しかし、オカメインコは飼うことがとても容易なため、ペットとして非常に人気が高い。白色のオウムにくらべてクロオウムの飼育はあまり一般的ではない。大規模な野生種の捕獲による違法な取引によって、絶滅に瀕している種もある。

    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    ウィキペディアの著者と編集者
    original
    visit source
    partner site
    wikipedia 日本語

    코카투 ( Korean )

    provided by wikipedia 한국어 위키백과

    코카투(Cockatoo)는 관앵무상과(Cacatuoidea)의 유일한 과인 관앵무과(Cacatuidae)에 속하는 21개 을 두루 가리킨다.

    코카투 드워프 시클리드라는 물고기는 이 앵무새에게서 이름을 따 왔다.

    각주

    1. ICZN (2000). “Opinion 1949. Cacatua Vieillot, 1817 and Cacatuinae Gray, 1840 (Aves, Psittaciformes): conserved.”. 《Bulletin of Zoological Nomenclature》: 66–67.
    2. Suppressed by the International Commission on Zoological Nomenclature in Opinion 1949 (2000). ICZN (2000). “Opinion 1949. Cacatua Vieillot, 1817 and Cacatuinae Gray, 1840 (Aves, Psittaciformes): conserved.”. 《Bulletin of Zoological Nomenclature》: 66–67.
    license
    cc-by-sa-3.0
    copyright
    Wikipedia 작가 및 편집자