Elaeagnaceae ye una familia de plantes del orde Rosales qu'entiende árboles y parrotales, nativos de rexones templaes del Hemisferiu Norte, el sur tropical d'Asia y d'Australia. La Familia tien 250 especies descrites y de estes, solo 108 aceptaes, partíes en cuatro xéneros.[1]
Son espinosos, con fueyes simples frecuentemente recubiertos con pequeñes espícules o pelos. Munches de les spp. son xerófites (atopándo-yles en hábitats secos); dalgunes son tamién halófites (toleren altes concentraciones de salín nel suelu).
La familia describióse por Antoine Laurent de Jussieu y espublizóse en Xenera Plantarum 74–75. 1789.[2] El xéneru tipu ye: Elaeagnus
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Elaeagnaceae ye una familia de plantes del orde Rosales qu'entiende árboles y parrotales, nativos de rexones templaes del Hemisferiu Norte, el sur tropical d'Asia y d'Australia. La Familia tien 250 especies descrites y de estes, solo 108 aceptaes, partíes en cuatro xéneros.
İydəkimilər (lat. Elaeagnaceae) — gülçiçəklilər sırasına aid bitki fəsiləsi.[1]
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. İydəkimilər (lat. Elaeagnaceae) — gülçiçəklilər sırasına aid bitki fəsiləsi.
Eleagnàcia o eleagnàcies (Elaeagnaceae) és una família de plantes amb flors de l'ordre Rosales.
Aquesta família comprèn petits arbres i arbusts nadius de les regions de clima temperat de l'hemisferi nord, Àsia del sud-est i Austràlia. Aquesta família està classificada en tres gèneres amb unes 45 – 50 espècies. La majoria d'espècies es troben en hàbitats secs (xeròfites) i algunes en hàbitats salins.
Eleagnàcia o eleagnàcies (Elaeagnaceae) és una família de plantes amb flors de l'ordre Rosales.
Hlošinovité (Elaeagnaceae) je čeleď vyšších dvouděložných rostlin z řádu růžotvaré (Rosales). Jsou to dřeviny se střídavými nebo vstřícnými, často stříbřitými jednoduchými listy a květy bez koruny. Čeleď zahrnuje asi 100 druhů ve 3 rodech a je rozšířena zejména v mírném pásu severní polokoule. V České republice je pěstována zejména hlošina úzkolistá a rakytník řešetlákový a tyto druhy také občas zplaňují.
Hlošinovité jsou opadavé nebo stálezelené, jednodomé nebo dvoudomé keře nebo stromy, výjimečně stálezelené dřevnaté liány. Rostliny mají charakteristické stříbřité nebo hnědavé odění ze štítkovitých nebo hvězdovitých chlupů. Listy jsou jednoduché, střídavé, vstřícné nebo přeslenité, obvykle kožovité, bez palistů. Čepel je celokrajná, s peřenou žilnatinou. kalich je trubkovitý, srostlý ze 2 až 6 (až 8) lístků a se stejným počtem laloků, u samčích květů rakytníku (Hippophäe) ze 2 blanitých volných lístků. Koruna chybí. Tyčinek je 4 až 8, jsou volné a přirostlé ke kališní trubce. V samčích květech je tyčinek 2x více než kališních laloků, v oboupohlavných květech je jich stejný počet. Semeník je svrchní, na bázi obklopený bází kalicha (češulí) a zdánlivě tak spodní, s jednou komůrkou a jedním vajíčkem. Plodem je nažka nebo oříšek obalený zdužnatělou češulí a někdy je mylně považován za peckovici.[1][2][3]
Detail hvězdovitých chlupů na listu hlošiny okoličnaté (Elaeagnus umbellata)
Samčí květy rakytníku řešetlákového (Hippophäe rhamnoides)
Detail květu šeferdie Shepherdia rotundifolia
Plod hlošiny úzkolisté (Elaeagnus angustifolia)
Čeleď zahrnuje asi 90 až 104 druhů ve 3 rodech.[3][4] Vyskytuje se v severním mírném pásu Ameriky a Eurasie s přesahem do tropické jihovýchodní Asie a sv. Austrálie. Největší rod je hlošina (Elaeagnus, asi 90 až 98 druhů), rozšířený po celém areálu čeledi. Rod rakytník zahrnuje 3 druhy a je rozšířen v Eurasii, rod šeferdie (Shepherdia, 3 druhy) v Severní Americe.[5][6]
V Evropě je čeleď zastoupena 2 druhy: hlošina úzkolistá (Elaeagnus angustifolia) a rakytník řešetlákový (Hippophäe rhamnoides).[7] Oba druhy jsou v Česku pěstovány a občas zplaňují, ani jeden zde však není původní. Hlošina úzkolistá je přirozeně rozšířena od Středomoří po Himálaj a Čínu. V ČR byla poprvé vysazena v r. 1835. Rakytník řešetlákový roste v Evropě přirozeně na západním pobřeží, v Alpách, Apeninách a Karpatech.[1] Tři druhy rodu hlošina (Elaeagnus) jsou tropické a rostou v tropické Asii od Indie po jihovýchodní Asii, druh Elaeagnus triflora přesahuje i do severovýchodní Austrálie. Tyto druhy rostou jako stálezelené dřevnaté liány ve vlhkých nížinných i montánních tropických lesích až do nadmořské výšky 2100 metrů. Vyskytují se v primárním i sekundárním lese a nemají žádnou výraznou preferenci sezónního klimatu.[5]
Hlošinovité mají na kořenech nitrogenní bakterie, jejichž schopnost vázat vzdušný dusík umožňuje těmto dřevinám osidlovat nehostinné půdy.[3]
Hlošinovité měly v minulosti nejasné zařazení do systému. Cronquist je řadil do řádu proteotvaré (Proteales), Tachtadžjan do samostatného řádu hlošinotvaré (Elaeagnales) v rámci nadřádu Rhamnanae.
Podle kladogramů APG jsou sesterskou skupinou čeledi řešetlákovité (Rhamnaceae) a Dirachmaceae.
Význačný je obsah L-quebrachitu a kyseliny ellagové. Významnými obsahovými látkami jsou indolové alkaloidy.[1]
Plody mnohých druhů hlošiny (Elaeagnus) jsou jedlé, stejně jako plody rakytníku řešetlákového (Hippophäe rhamnoides). Obsahují velké množství vitamínu C.[1] V severním Vietnamu je pro jedlé plody pěstována hlošina Elaeagnus latifolia.[8]
Hlošina úzkolistá (Elaeagnus angustifolia) je pro svoji nenáročnost používána k rekultivaci krajiny a do městských výsadeb. Další keřovité druhy hlošin, nápadné stříbřitým olistěním nebo i hojnými červenými plody, jsou pěstovány jako ozdobné dřeviny: hlošina stříbrná (Elaeagnus commutata), hlošina mnohokvětá (E. multiflora), hlošina okoličnatá (E. umbellata) aj. Vzácněji jsou pěstováni zástupci severoamerického rodu šeferdie (Shepherdia), vyznačující se vstřícnými listy.[9]
Rakytník řešetlákový (Hippophäe rhamnoides) je světlomilná dřevina odolná k mrazu, suchu i emisím a vhodná pro městské výsadby. Snáší i zasolené půdy.[9]
Jedlé plody hlošiny mnohokvěté (Elaeagnus multiflora)
Šeferdie stříbrná (Shepherdia argentea)
Pestolistý kultivar hlošiny Elaeagnus x ebbingei 'Gilt Edge'
Produkty z rakytníku
Vůně květů hlošiny úzkolisté připomíná rumové perníčky.
Elaeagnus, Hippophäe, Shepherdia[6]
Obrázky, zvuky či videa k tématu hlošinovité ve Wikimedia Commons
Hlošinovité (Elaeagnaceae) je čeleď vyšších dvouděložných rostlin z řádu růžotvaré (Rosales). Jsou to dřeviny se střídavými nebo vstřícnými, často stříbřitými jednoduchými listy a květy bez koruny. Čeleď zahrnuje asi 100 druhů ve 3 rodech a je rozšířena zejména v mírném pásu severní polokoule. V České republice je pěstována zejména hlošina úzkolistá a rakytník řešetlákový a tyto druhy také občas zplaňují.
Sølvbladfamilien (Elaeagnaceae) består af buske og træer med meget små blomster. De har torne og skjoldhår og bladene er udelte uden fodflige. Sølvbladfamiliens arter bestøves med vinden og i Danmark findes i alt tre slægter, markeret med stjerne i listen herunder.
Slægter
Die Familie der Ölweidengewächse (Elaeagnaceae) gehört zur Ordnung der Rosenartigen (Rosales) innerhalb der Bedecktsamigen Pflanzen (Magnoliopsida). Diese kleine Familie enthält nur drei Gattungen mit etwa 50 bis 100 Arten. Sie ist auf der Nordhalbkugel und bis zum östlichen Australien verbreitet.
Es sind meist dornige und trockenheitsresistente Sträucher. Wichtigster Vertreter ist in Mitteleuropa der Sanddorn (Hippophae rhamnoides). Viele Arten werden durch den Menschen genutzt.
Bei den meisten Arten kommen an den Wurzeln Wurzelknöllchen mit symbiontischen, stickstofffixierenden Bakterien der Gattung Frankia innerhalb der Actinomycetales (Aktinorrhiza) vor.[1]
Es sind immergrüne oder laubabwerfende, kleine Bäume oder Sträucher; manche Arten sind „Rutenpflanzen“. Einige Arten sind mit Dornen bewehrt. Oft sind es Xerophyten.
Die Laubblätter sind meist wechselständig und spiralig, selten gegenständig oder scheinbar wirtelig an den Zweigen angeordnet. Es sind fast immer Blattstiele vorhanden; sie können kurz sein. Die einfache Blattspreite ist fiedernervig und oft ledrig mit mehr oder weniger glattem Blattrand. Mindestens auf der Unterseite der Blattspreite befinden sich silbrige bis bräunliche, schildförmige Deck- und/oder Sternhaare, dadurch wirken die Blätter oft silbrig. Nebenblätter fehlen.
Die Blüten stehen einzeln oder in Bündeln, kurzen oft traubigen oder ährigen Blütenständen zusammen. Die Blüten sind zwittrig oder eingeschlechtig. Wenn die Blüten eingeschlechtig sind dann sind die Arten meist zweihäusig getrenntgeschlechtig (diözisch).
Die radiärsymmetrischen Blüten sind oft vierzählig und duften oft. Ein relativ langes Hypanthium ist vorhanden. Die meist vier (zwei bis acht), petaloiden Kelchblätter sind verwachsen, wobei die Kelchzähne deutlich länger sind als die Kelchröhre; ihre Farben reichen von weiß über cremefarben bis gelb. Kronblätter fehlen. Es sind meist vier oder acht, selten zwei oder zwölf fertile Staubblätter vorhanden. Die sehr kurzen Staubfäden sind untereinander frei aber mit den Kelchblättern verwachsen. In weiblichen Blüten sind keine Staminodien und in den männlichen keine rudimentären Stempel enthalten. Es ist nur ein mittelständiges Fruchtblatt mit nur einer anatropen Samenanlage vorhanden. Das Fruchtblatt ist vom Hypanthium eng umhüllt, ist aber frei, und wirkt so als sei es unterständig. Der lange Griffel endet in einer länglichen bis kopfigen Narbe. Die Bestäubung erfolgt durch Insekten (Entomophilie) und durch Wind (Anemophilie).
Je Blüte wird eine Frucht gebildet, die durch die bei Fruchtreife fleischig werdende Basis des Blütenbechers umhüllt ist (eine Scheinfrucht) und so wie eine Beere oder eine Steinfrucht wirkt und einen einzelnen Samen enthält. Die reifen oft intensiv gefärbten Früchte werden von Vögeln gefressen und der Same unverdaut wieder ausgeschieden. Von einigen Arten ist bekannt, dass ihre Früchte über den Winter eintrocknen und in Flüssen fortgeschwemmt werden.
Es werden Calciumoxalat-Kristalle eingelagert. In den Früchten sind Gerbstoffe und meist Vitamin C enthalten. Meist kommen Alkaloide vor. Wenn Proanthocyanidine vorhanden sind, dann sind es Cyanidin und Delphinidin. Ellagsäure wurde in allen drei Gattungen nachgewiesen. Meist kommen Saponine vor.
Die Chromosomenzahlen betragen n = 6, 10, 11, 13.
Der Familienname Elaeagnaceae wurde 1789 unter der Bezeichnung Elaeagni von Antoine Laurent de Jussieu in Genera Plantarum, S. 74–75 veröffentlicht. Die Typusgattung ist Elaeagnus L., deren botanischer Name sich aus den griechischen Bezeichnungen für Olive (Olea europaea) und Mönchspfeffer (Vitex agnus-castus) zusammensetzt. Es existieren die nicht gültigen Schreibweisen Eleagnus und Eleagnaceae.
Die Familie Elaeagnaceae wurde schon in die Ordnungen Rhamnales, Proteales und Thymelaeales gestellt. Heute bilden innerhalb der Ordnung der Rosales die Elaeagnaceae mit den Dirachmaceae und Rhamnaceae eine Klade.
Fossile Pollen, die zur Familie der Elaeagnaceae gehören kennt man erst aus dem Oligozän vor 22 bis 39 Millionen Jahren. Es scheint, dass die Familie auf dem Nordkontinent Laurasia entstand, bevor er auseinanderbrach.[2]
Das Gesamtverbreitungsgebiet der Familie Elaeagnaceae reichen von den gemäßigten Breiten der Nordhalbkugel über die Tropen bis ins östliche Australien. Zwei Gattungen mit 74 Arten kommen in China vor, davon 59 nur dort[3].
Es gibt in der Familie Elaeagnaceae drei Gattungen mit etwa 50 bis 100 Arten:
Die Früchte vieler Arten sind essbar. Deshalb werden Elaeagnus- und Hippophae-Arten in vielen Gebieten der Erde angebaut oder es wird von Wildpflanzen gesammelt. Sie enthalten besonders viel Vitamin C. Einige Arten werden als Zierpflanzen in Parks und Gärten verwendet. Durch die stickstofffixierenden Frankia können sie noch in armen Böden gut gedeihen. Deshalb werden einige Arten, besonders Elaeagnus angustifolia zur Rekultivierung eingesetzt.[3][4]
Die Familie der Ölweidengewächse (Elaeagnaceae) gehört zur Ordnung der Rosenartigen (Rosales) innerhalb der Bedecktsamigen Pflanzen (Magnoliopsida). Diese kleine Familie enthält nur drei Gattungen mit etwa 50 bis 100 Arten. Sie ist auf der Nordhalbkugel und bis zum östlichen Australien verbreitet.
Es sind meist dornige und trockenheitsresistente Sträucher. Wichtigster Vertreter ist in Mitteleuropa der Sanddorn (Hippophae rhamnoides). Viele Arten werden durch den Menschen genutzt.
Elaeagnaceae iku sawijining suku anggota tetuwuhan ngembang. Miturut Sistem klasifikasi APG II suku iki dilebokaké jroning bangsa Rosales, klad euRosidae I.
Лохавыя (Elaeagnaceae) — сямейства кветкавых расьлінаў, якое зьмяшчае 3 роды і каля 60 відаў[1] або каля 98 відаў[2].
Прадстаўнікі гэтага сямейства — хмызьнякі або дрэвы, вечназялёныя або лісьцеападныя. Уся расьліна густа ўкрыта лускавата-зорчатым адзеньнем, што часта дае яму шараваты ці серабрысты выгляд. Лісьце без прылісткаў з цэлымі палямі, супротыўнае, чарговае або ў кольцах. Сухі плод акружаны мясістым гіпантыем і таму вельмі падобны на ягаду ці касьцянку. Кветкі адзіночныя альбо ў кароткіх суквецьцях. Пялёсткі адсутнічаюць. Тычачак 4–8. Насеньне 1 на плод[3][4].
Распаўсюджваньне: Паўночная Амэрыка (ЗША і Канада), Эўразія, Малэзія, паўночна-ўсходняя Аўстралія — умераныя і трапічныя рэгіёны; таксама даволі шырока культывуецца[2][3][4].
Лохавыя (Elaeagnaceae) — сямейства кветкавых расьлінаў, якое зьмяшчае 3 роды і каля 60 відаў або каля 98 відаў.
Санҷидиҳо, ҷигдаиҳо (лот. Elaeagnáceae) — як оилаи буттаву дарахтони ҳазонрез ё ҳамешасабз.
Шоху барги санҷидиҳоро пулакчаҳо ё мӯякҳои ситорашакли нуқрагун пушидаанд. Барги онҳо дар 1 охчаву навда паи ҳам ё рӯ ба рӯи якдигар ҷой гирифтааст. Гули санҷидиҳо асосан дуҷинса, бе гулбарг, косабарги гулҳои дуҷинсаву модина як қадар найчашакл, косабарги гулҳои нарина паҳн ва одатая 4-парра, баъзан 2-парра ё 6-парра аст. Меваи Санҷидиҳо «чормағзак»-и хушк ва кушоданашаванда аст, қисми сершираву сермағзи он аз найчаи косабарг ба вуҷуд меояд.
Санҷидиҳо 3 ҷинс ва қариб 65 намудро, ки асосан дар ноҳияҳои иқлимашоп мӯътадил ва субтропикии Нимкураи шимолӣ мерӯянд, муттаҳид мекунанд. Фақат баъзе намудҳои санҷид (қариб 60 намуд ) дар ноҳияҳои тропикии Осиё месабзанд. Дар кишварҳои пасошӯравӣ 2 ҷинсу 6 намуди санҷидиҳо маълуманд. Дар Тоҷикистон 4 намуди санҷидиҳо дар водии дарёҳо ва туғайзор месабзапд. Баъзеи онҳоро чун дарахти мева, доруӣ ё ороишӣ мепарваранд. Гули онҳо хушбӯю сершахд, меваашон сервитамин ва доруист (масалан, ангат).
The Elaeagnaceae are a plant family, the oleaster family, of the order Rosales comprising small trees and shrubs, native to temperate regions of the Northern Hemisphere, south into tropical Asia and Australia. The family has about 60 species in three genera.[2]
They are commonly thorny, with simple leaves often coated with tiny scales or hairs. Most of the species are xerophytes (found in dry habitats); several are also halophytes, tolerating high levels of soil salinity.
The Elaeagnaceae often harbor nitrogen-fixing actinomycetes of the genus Frankia in root nodules, making them useful for soil reclamation.[3] This characteristic, together with their production of plentiful seeds, often results in the Elaeagnaceae being regarded as weeds.
The stems and leaves are covered with silvery brown or golden hairs which are either peltate or scaly. Shepherdia and Hippophae are unisexual, the female and male borne on different plants (dioecious). There are no petals, the perianth comprising a single whorl of two to eight fused sepals. In the male flower the receptacle is often flat, while in the bisexual and female flowers it is tubular, there are four to eight stamens with free filaments and bilocular anthers. The ovary is superior with one carpel containing a single erect anatropous ovule. The style is long and bears a single stigma. The fruit is an achene or a drupe like structure enclosed by the thickened lower part of the persistent calyx. It contains a single seed with little or no endosperm and a straight embryo with thick fleshy cotyledons. A number of species are grown as ornamental shrubs, notably Elaeagnus angustifolia (oleaster), Elaeagnus pungens, Elaeagnus umbellata and Elaeagnus macrophylla, which are mainly grown as deciduous or evergreen shrubs for their attractive foliage and Hippophae rhamnoides (sea buckthorn) for its bright orange berries in autumn and winter. The fruits of a number of species are edible, for example those of Shepherdia argentea (silver buffalo berry). Its fruits are used as jelly and are also eaten dried with sugar in various parts of the United States of America and Canada. The berries of Shepherdia canadensis (russet buffalo berry) when dried or smoked are used as food by Eskimos. The berries of Hippophae rhamnoides are made into a sauce in France and into jelly elsewhere. The wood of this species is fine-grained and is used for turnery. The fruit of the Japanese shrub Elaeagnus multiflora (cherry elaeagnus) are used as preserves and are used in alcoholic beverage.[4]
Modern molecular phylogenetics suggest the following relationships:[5]
ElaeagnaceaeFossil pollen of Elaeagnacites is described from the late Cretaceous (Santonian) of China and pollen similar to that of Elaeagnaceae is widespread in the Paleocene.[6] There are pollen evidence of Elaeagnus from the upper Eocene Florissant Formation, Colorado, McGinitie's Wardell Ranch Flora locality in Colorado of middle to late middle Eocene and similar samples from the Washakie Basin Laney Shale Member of early Eocene.[7] A fossil †Elaeagnus orchidioides flower is recorded from the late Pliocene of Willershausen (Kalefeld), Hesse, Germany. There are two fossil wood records with extensive documentation of anatomical features: †Elaeagnus semiannulipora from the early Miocene of Yamagata, Japan and †EIeagnaceoxylon shepherdioides, considered similar to Shepherdia, from the Pliocene Beaufort Formation, northwestern Banks Island, Canada. Four fossil leaves have been described with diagnostic features of Elaeagnus from the late Miocene of eastern Tibet, modern altitude of 3910 m The silverberry genus Elaeagnus (Elaeagnaceae) reaches its greatest diversity (54 species) and endemism (36 species) in this area. The diversification of Elaeagnus in the Qinghai-Tibet Plateau and adjacent areas might have been driven by continuous uplift at least since the late Miocene, causing formation of complex topography and climate with high rainfall seasonality.[8]
The Elaeagnaceae are a plant family, the oleaster family, of the order Rosales comprising small trees and shrubs, native to temperate regions of the Northern Hemisphere, south into tropical Asia and Australia. The family has about 60 species in three genera.
They are commonly thorny, with simple leaves often coated with tiny scales or hairs. Most of the species are xerophytes (found in dry habitats); several are also halophytes, tolerating high levels of soil salinity.
The Elaeagnaceae often harbor nitrogen-fixing actinomycetes of the genus Frankia in root nodules, making them useful for soil reclamation. This characteristic, together with their production of plentiful seeds, often results in the Elaeagnaceae being regarded as weeds.
The stems and leaves are covered with silvery brown or golden hairs which are either peltate or scaly. Shepherdia and Hippophae are unisexual, the female and male borne on different plants (dioecious). There are no petals, the perianth comprising a single whorl of two to eight fused sepals. In the male flower the receptacle is often flat, while in the bisexual and female flowers it is tubular, there are four to eight stamens with free filaments and bilocular anthers. The ovary is superior with one carpel containing a single erect anatropous ovule. The style is long and bears a single stigma. The fruit is an achene or a drupe like structure enclosed by the thickened lower part of the persistent calyx. It contains a single seed with little or no endosperm and a straight embryo with thick fleshy cotyledons. A number of species are grown as ornamental shrubs, notably Elaeagnus angustifolia (oleaster), Elaeagnus pungens, Elaeagnus umbellata and Elaeagnus macrophylla, which are mainly grown as deciduous or evergreen shrubs for their attractive foliage and Hippophae rhamnoides (sea buckthorn) for its bright orange berries in autumn and winter. The fruits of a number of species are edible, for example those of Shepherdia argentea (silver buffalo berry). Its fruits are used as jelly and are also eaten dried with sugar in various parts of the United States of America and Canada. The berries of Shepherdia canadensis (russet buffalo berry) when dried or smoked are used as food by Eskimos. The berries of Hippophae rhamnoides are made into a sauce in France and into jelly elsewhere. The wood of this species is fine-grained and is used for turnery. The fruit of the Japanese shrub Elaeagnus multiflora (cherry elaeagnus) are used as preserves and are used in alcoholic beverage.
La plantfamilio de la Eleagnacoj (Elaeagnaceae) apartenas al la ordo de la Rozaloj (Rosales) ene de la angiospermaj plantoj (Magnoliopsida). Tiu malgranda familio nur konsistas el tri genroj kun ĉ. 50 ĝis 100 specioj. Ili estas disvastigitaj sur la norda hemisfero kaj ĝis la orienta Aŭstralio.
Estas plej ofte dornaj kaj sekecrezistaj arbustoj. En Mezeŭropo plej gravas ramnoida hipofeo (Hippophae rhamnoides). Multaj specioj estas uzataj de la homo.
La plej multaj specioj havas radiktuberetojn kun simbiozaj, nitrogenfiksaj bakterioj de la genro Frankia (aktinorizo). [1]
Estas ĉiamverdaj aŭ deciduaj, malgrandaj arboj aŭ arbustoj. Kelkaj specioj estas „vergoplantoj“. Kelkaj specioj havas dornojn. Ofte estas kserofitoj.
La folioj plej ofte estas alterne sidantaj kaj spiralformaj, malofte kontraŭsidantaj aŭ ŝajne verticile. Preskaŭ ĉiam estas folitigoj; ili povas esti ankaŭ tre mallongaj. La simpla foliplato estas ofte ledra kaj havas glatan randon. Minimume je la malsupra surfaco estas arĝentaj haroj. Stipuloj mankas.
La floroj staras unuope aŭ en faskoj, mallongaj grapoloj aŭ spikoj. La floroj estas duseksaj aŭ unuseksaj. Se la floroj esta unuseksaj la specioj estas plej ofte dioikaj.
La radioforme simetriaj floroj estas kvarnombraj kaj odoras ofte. Ekzistas relative longa hipantio. Plej ofte estas kvar (du ĝis ok) sepaloj. La koloro estas blanka, kremblanka ĝis flava. Petaloj mankas. Ekzistas plej ofte kvar aŭ ok, malofte du aŭ dekdu fekundaj stamenoj. La tre malongaj filamentoj estas inter si liberaj, sed kunkreskintaj kun la sepaloj. Ofte estas nur unu epigea karpelo kun nur unu anatropa ovolo. La karpelo ŝajnas hipogea. La longa pistilo havas flankan stirigmon. Polenigado okazas fare de insektoj (entomofilio) aŭ de vento (anemofilio).
Po floro kreskas unu akeno, kies bazo fariĝas en matura stato karneca. Tial ili aspektas kiel beroj aŭ drupoj (pseŭodrupoj) kunpo unu semo. La maturaj, intensive koloraj fruktoj estas manĝataj de birdoj, kiuj ekskrementas la semojn ne digestitaj.
En la ĉeloj estas estas kalcisalaj kristaloj. En la fruktoj estas taninoj kaj plej ofte vitamino C. Ankaŭ ekzistas ofte alkaloidoj. Se enestas pro-antocianidino, tiam estas cianidino kaj delfinidino. Elagata acido estas trovita en ĉiu de la tri genroj. Plej ofte ankaŭ troviĝas saponinoj.
La kromozomnombro estas n = 6, 10, 11, 13.
La familio Eleagnacoj estis en la jaro 1789 sub la nomo Elaeagni de Antoine Laurent de Jussieu en Genera Plantarum, p. 74-75 publikigita. L tipogenro estas Eleagno (Elaeagnus L.), kies nomo venas de la greka nomo por olivoj (Olea europaea) kaj Vitex agnus-castus.
La familio Elaeagnaceae jam estis metita en la ordoj Rhamnales, Proteales kaj Thymelaeales. Hodiaŭ la eleagnacoj formas ene de la ordo de la Rozaloj kune kun la familioj Dirachmaceae kaj Rhamnaceae unu kladon.
La tuta disvastigejo de la familio Eleagnacoj etendiĝas de la moderaj zonoj sur la norda hemisfero trans la tropikoj ĝis la okcidento de Aŭstralio. Du genroj kun 74 specioj ekzistas en Ĉinio, el tiuj 59 nur tie [2].
La familio Eleagnacoj havas tri genroj kun ĉ. 50 ĝis 100 specioj:
La fruktoj de multaj specioj estas manĝeblaj. Tial eleagno- kaj hipofeo-specioj estas kultivataj en multaj regionoj de la mondo. La fruktoj enhavas multe da vitamino C. Kelkaj estas uzataj kiel ornamplantoj en parkoj kaj ĝardenoj. Ĉar ili vivas sibioze kun nitrogenfiksaj bakterioj de la genro Frankia (aktinorizo) ili ankaŭ povas bone kreski sur malfekundaj grundoj. Tial kelkaj specioj, precipe Elaeagnus angustifolia, estas uzata en rekultivado. [2][3]
La plantfamilio de la Eleagnacoj (Elaeagnaceae) apartenas al la ordo de la Rozaloj (Rosales) ene de la angiospermaj plantoj (Magnoliopsida). Tiu malgranda familio nur konsistas el tri genroj kun ĉ. 50 ĝis 100 specioj. Ili estas disvastigitaj sur la norda hemisfero kaj ĝis la orienta Aŭstralio.
Estas plej ofte dornaj kaj sekecrezistaj arbustoj. En Mezeŭropo plej gravas ramnoida hipofeo (Hippophae rhamnoides). Multaj specioj estas uzataj de la homo.
Elaeagnaceae es una familia de plantas del orden Rosales que comprende árboles y arbustos, nativos de regiones templadas del hemisferio norte, el sur tropical de Asia y de Australia. La familia tiene 250 especies descritas y de estas, solo 108 aceptadas, repartidas en cuatro géneros.[1]
Son espinosos, con hojas simples frecuentemente recubiertos con pequeñas espículas o pelos. Muchas de las especies son xerófitas (encontrándoselas en hábitats secos); algunas son también halófitas (toleran altas concentraciones de salinidad en el suelo).
La familia fue descrita por Antoine Laurent de Jussieu y publicado en Genera Plantarum 74–75. 1789.[2] El género tipo es: Elaeagnus
Elaeagnaceae es una familia de plantas del orden Rosales que comprende árboles y arbustos, nativos de regiones templadas del hemisferio norte, el sur tropical de Asia y de Australia. La familia tiene 250 especies descritas y de estas, solo 108 aceptadas, repartidas en cuatro géneros.
Hõbepuulised (Elaeagnaceae) on sugukond soontaimi kaheiduleheliste klassist.
Hõbepuulised (Elaeagnaceae) on sugukond soontaimi kaheiduleheliste klassist.
Hopeapensaskasvit (Elaeagnaceae) on Rosales-lahkoon kuuluva heimo. Sen lajit ovat puita tai pensaita, joiden hopeansävyisten karvojen peittämät lehdet putoavat talveksi. Kukat ovat terälehdettömiä. Hedelmä on marjamainen.[1] Heimoon kuuluu 45 lajia, jotka jaetaan kolmeen sukuun.[2] Suomessa tunnetuin laji on tyrni.
Heimon kokonaislevinneisyys kattaa Pohjois-Amerikan lauhkeat ja viileät alueet sekä osan Euraasiaa. Trooppisilla alueilla heimoon kuuluvia lajeja tavataan Kaakkois-Aasiassa ja Pohjois-Australiassa.[3]
Hopeapensaskasvien heimoon kuuluu vain kolme sukua[3]:
Hopeapensaskasvit (Elaeagnaceae) on Rosales-lahkoon kuuluva heimo. Sen lajit ovat puita tai pensaita, joiden hopeansävyisten karvojen peittämät lehdet putoavat talveksi. Kukat ovat terälehdettömiä. Hedelmä on marjamainen. Heimoon kuuluu 45 lajia, jotka jaetaan kolmeen sukuun. Suomessa tunnetuin laji on tyrni.
Heimon kokonaislevinneisyys kattaa Pohjois-Amerikan lauhkeat ja viileät alueet sekä osan Euraasiaa. Trooppisilla alueilla heimoon kuuluvia lajeja tavataan Kaakkois-Aasiassa ja Pohjois-Australiassa.
Les Elaeagnaceae (Éléagnacées) sont une famille de plantes dicotylédones qui comprend 50 espèces réparties en 3 genres.
Ce sont des arbres ou des arbustes, parfois épineux, certains adaptés aux zones arides, des steppes ou des côtes tempérées à tropicales. Certaines espèces produisent des fruits comestibles. C'est le cas de l'argousier (Hippophae rhamnoides) et de Eleagnus angustifolia.
Le nom vient du genre type Elaeagnus qui fut longtemps confondu avec le genre Salix.
L’Elaeagnus, « Chalef » selon Fournier, est le nom d’un arbrisseau indéterminé, issu du grec ελαια / elaia, olivier, et αγνοσ / agnos, agnus castus ou gattilier[1].
Selon Maarten et al, le mot Elaeagnus est issu du grec ελαίαγνος / elaíagnos, désignant un saule, mot lui-même dérivé des mots grecs ελώδες / helodes, « poussant dans les marécages », et αγνός / agnos, pur, en référence aux fruits blancs d'un saule. Le nom aurait été ensuite appliqué à l'oléaster (Elaeagnos angustifolia ou Salix elaeagnos), qui ressemble à un saule[2].
Cependant, le nom vernaculaire chalef qui, en français désigne les éléagnus, est rapproché d’un des mots arabes désignant le « saule », sans doute par amalgame entre les genres Elaeagnus et Salix.
Une origine sémitique du mot est probable. En arabe deux mots désignent le saule : صَفْصَاف (safsaf) et خلاف (khalaf ou khilaf), saule d’Égypte, Salix aegyptiaca, qui a donné « chalaf », « calafé », « chalif », « bulef » attribués au saule commun Salix alba, ainsi que « safsaf », attribué au saule de Babylone ou Saule pleureur, Salix babylonica, et aussi à Salix subserrata[note 1].
Or خلاف (khilaf) a une double signification en arabe, « saule » et « désaccord, contestation ». L’historien irakien du XIIIe siècle, Ibn al-Tiqtaqa[note 2], dans son « Histoire des dynasties musulmanes » raconte cette anecdote :
« Un jour, Mansour[note 3] remarqua dans son jardin un petit arbuste de saule d’Égypte de l'espèce dite khilâf. Ne connaissant pas cette plante, il demanda : « Quel est le nom de cet arbuste, Rabi'[note 4] ? — Unanimité et accord », répondit le vizir, parce qu'il lui répugnait de dire : désaccord (khilâf). Mansour admira son esprit d'à-propos et il fut satisfait de sa réponse[3]. »
.
Quant à l'olivier de Bohème, Elaeagnus angustifolia (Elaeagnaceae), dont le feuillage ressemble à celui du Saule (Salicaceae), il est nommé chale au Proche-Orient[4],[5].
En classification classique de Cronquist (1981) cette famille était placée l'ordre des Proteales.
La classification phylogénétique APG III (2009) la situe dans l'ordre des Rosales.
Selon Angiosperm Phylogeny Website (31 mai 2010)[6], NCBI (31 mai 2010)[7], DELTA Angio (31 mai 2010)[8] et ITIS (31 mai 2010)[9] :
Les Elaeagnaceae (Éléagnacées) sont une famille de plantes dicotylédones qui comprend 50 espèces réparties en 3 genres.
Ce sont des arbres ou des arbustes, parfois épineux, certains adaptés aux zones arides, des steppes ou des côtes tempérées à tropicales. Certaines espèces produisent des fruits comestibles. C'est le cas de l'argousier (Hippophae rhamnoides) et de Eleagnus angustifolia.
Zlolesinovke (lat. Elaeagnaceae), malena biljna porodica u redu ružolike (Rosales) kojoj pripadaju 4 roda sa 108 priznatih vrsta. Cijela porodica dobila je ime po vrsti zlolesina, rod Elaeagnus, a ostali rodovi su Hippophae i Shepherdia.[1].
Zlolesinovke su grmovi (često trnoviti) i manje drveće porijeklom iz umjerenih krajeva sjevermne polutke, ali rastu i tropskoj Aziji i Australiji. Većina vrsta su kserofiti koji rastu na suhim staništima, ali ima i nekoliko halofitnih vrsta koje su se prilagodile zaslanjenim i slanim zemljištima koje toleriraju visoke razine saliniteta tla.
Vrste roda Lepargyrea dans se vode pod drugim rodovima ove porodice.
Elaeagnus × submacrophylla (sin. Elaeagnus × ebbingei), plod
Shepherdia rotundifolia, raste u južnom Utahu i sjevernoj Arizoni.
Zlolesinovke (lat. Elaeagnaceae), malena biljna porodica u redu ružolike (Rosales) kojoj pripadaju 4 roda sa 108 priznatih vrsta. Cijela porodica dobila je ime po vrsti zlolesina, rod Elaeagnus, a ostali rodovi su Hippophae i Shepherdia..
Zlolesinovke su grmovi (često trnoviti) i manje drveće porijeklom iz umjerenih krajeva sjevermne polutke, ali rastu i tropskoj Aziji i Australiji. Većina vrsta su kserofiti koji rastu na suhim staništima, ali ima i nekoliko halofitnih vrsta koje su se prilagodile zaslanjenim i slanim zemljištima koje toleriraju visoke razine saliniteta tla.
Vrste roda Lepargyrea dans se vode pod drugim rodovima ove porodice.
Rokotnikowe rostliny su swójba symjencowych rostlinow (łaćonsce Elaeagnaceae, Spermatophyta). Wobsahuje sćěhowace rody:
Elaeagnaceae adalah salah satu suku anggota tumbuhan berbunga. Menurut Sistem klasifikasi APG II suku ini dimasukkan ke dalam bangsa Rosales, klad euRosidae I.
Elaeagnaceae adalah salah satu suku anggota tumbuhan berbunga. Menurut Sistem klasifikasi APG II suku ini dimasukkan ke dalam bangsa Rosales, klad euRosidae I.
Le Eleagnacee (Elaeagnaceae Juss., 1789) sono una famiglia di piante appartenenti all'ordine Rosales.[1]
Sono riconosciuti i seguenti generi:[2]
La classificazione APG inserisce questa famiglia nell'ordine Rosales.[1] Il sistema Cronquist la classificava invece nell'ordine Proteales.[3]
Le Eleagnacee (Elaeagnaceae Juss., 1789) sono una famiglia di piante appartenenti all'ordine Rosales.
Žilakrūminiai (lot. Elaeagnaoceae, vok. Ölweidengewächse) – magnolijūnų (Magnoliophyta) šeima, kuriai priklauso krūmai, retai maži medeliai. Augalai padengti žvaigždiškais plaukeliais bei skydiškais žvyneliais, kurie suteikia sidabrišką blizgesį. Žiedai sukrauti lapų pažastyse pavieniui arba trumpose kekėse. Lapai išsidėstę pražangiai arba priešiškai. Vaisius – netikras kaulavaisis.
Negausi gentimis šeima (žinomos 3). Lietuvoje auginami šių genčių augalai:
Eleagnu dzimta (Elaeagnaceae) ir vasarzaļu koku un krūmu dzimta[1].
Vienmājnieki vai divmājnieki, retāk ziedi divdzimumu. Parasti zari un stumbrs klāti ar plēkšņmatiņiem. Lapas veselas, pamīšus vai pretējas. Pielapju nav. Apziedni veido saaugušas, krāsainas kauslapas. Vainaglapu nav. Apziednis no divdaļīga līdz sešdaļīgam. Putekšņlapas pārskaita (4, 6 vai 8), atrodas pamīšus apziedņa lapām. Auglis - riekstiņš ar miltainu vai sulīgu augļsedzi. Galvenokārt ziemeļu puslodes mērenā un subtropu klimata joslā sastopamu sugu dzimta[1].
Savvaļā sastopamas mērenā josla, galvenokārt, Rietumeiropā, Anatolijā, Centrālāzijā, Dienviaustruāzijā, Tālos Austrumos, ļoti reti tos var sastapt subtropu un tropu joslās. Dažas sugas sastopamas Austrālijas austrumdaļā un Zonda salās.
Latvijā savvaļā nav sastopamas. Audzē apstādījumos. Vienīgā vietumis savvaļā pārgājusī suga ir pabērzu smiltsērkšķis (Hippophae rhamnoides)[1].
Ir zināmas 52-55 sugas[1], apvienotas trijās ģintīs:
Eleagnu dzimta (Elaeagnaceae) ir vasarzaļu koku un krūmu dzimta.
Vienmājnieki vai divmājnieki, retāk ziedi divdzimumu. Parasti zari un stumbrs klāti ar plēkšņmatiņiem. Lapas veselas, pamīšus vai pretējas. Pielapju nav. Apziedni veido saaugušas, krāsainas kauslapas. Vainaglapu nav. Apziednis no divdaļīga līdz sešdaļīgam. Putekšņlapas pārskaita (4, 6 vai 8), atrodas pamīšus apziedņa lapām. Auglis - riekstiņš ar miltainu vai sulīgu augļsedzi. Galvenokārt ziemeļu puslodes mērenā un subtropu klimata joslā sastopamu sugu dzimta.
Savvaļā sastopamas mērenā josla, galvenokārt, Rietumeiropā, Anatolijā, Centrālāzijā, Dienviaustruāzijā, Tālos Austrumos, ļoti reti tos var sastapt subtropu un tropu joslās. Dažas sugas sastopamas Austrālijas austrumdaļā un Zonda salās.
Latvijā savvaļā nav sastopamas. Audzē apstādījumos. Vienīgā vietumis savvaļā pārgājusī suga ir pabērzu smiltsērkšķis (Hippophae rhamnoides).
Ir zināmas 52-55 sugas, apvienotas trijās ģintīs:
Shepherdia Nutt. — šeferdijas; Hippophaë L. — smiltsērkšķi; Elaeagnus L. (typus) — eleagni.De duindoornfamilie (Elaeagnaceae) is een familie van tweezaadlobbige, vaak doornige struiken en bomen. De familie komt voor in gematigde streken van het noordelijk halfrond en in tropische gebieden van Azië. Ze worden wijdverspreid gecultiveerd: vaak worden verwilderde exemplaren aangetroffen.
De familie telt 45 soorten in drie geslachten, waarvan er in Nederland twee voorkomen:
In het Cronquist-systeem (1981) werd de duindoornfamilie in de orde Proteales ondergebracht. Daarentegen kiest het Wettstein systeem (1935) voor plaatsing in de orde Myrtales.
De duindoornfamilie (Elaeagnaceae) is een familie van tweezaadlobbige, vaak doornige struiken en bomen. De familie komt voor in gematigde streken van het noordelijk halfrond en in tropische gebieden van Azië. Ze worden wijdverspreid gecultiveerd: vaak worden verwilderde exemplaren aangetroffen.
De familie telt 45 soorten in drie geslachten, waarvan er in Nederland twee voorkomen:
Hippophaë met de Duindoorn (Hippophaë rhamnoides) Elaeagnus (geslacht Olijfwilg) met drie benoemde sierheesters in de Heukels Shepherdia.In het Cronquist-systeem (1981) werd de duindoornfamilie in de orde Proteales ondergebracht. Daarentegen kiest het Wettstein systeem (1935) voor plaatsing in de orde Myrtales.
Sølvbuskfamilien eller tindvedfamilien (Elaeagnaceae) er en plantefamilie i roseordenen.
Artene er trær og busker; noen er løvfellende og andre eviggrønne. Hele planten er dekket av sølvfargete eller brune stjerne- eller skjoldhår. Alle artene lever i symbiose med aktinobakterier i slekta Frankia. Bakteriene finnes i utvekster på røttene og fikserer nitrogen fra luften. Plantene kan derfor vokse på svært næringsfattig sand og grus. Bladene er helrandete, fjærnervede og stilkete; de sitter spredt, motsatt eller kransstilt. Akselblad forekommer aldri.
Blomstene sitter enkeltvis eller i korte klaser. De kan enten være tvekjønnede eller enkjønnede på særbu planter. Hunn- og tvekjønnede blomster har et klokke- eller traktformet beger, mens hannblomstene hos tindvedslekten har to membranaktige begerblad. Kronblad mangler, og det er 4–8 pollenbærere. Den egentlige frukten er tørr, men den er omgitt av en oppsvulmet blomsterbunn slik at frukten minner om et bær eller steinfrukt. Det er ett frø i hver frukt, og frøene spres ved hjelp av fugler som eter de saftige fruktene.
Familien omfatter 45–60 arter fordelt på 3 slekter. Den er utbredt i tempererte strøk på den nordlige halvkule, men det er også noen som vokser i tropiske deler av Asia og Australia. Flere arter dyrkes og finnes forvillet andre steder. I Norge vokser tindved (Hippophae rhamnoides). Mange arter har spiselige frukter, og de blir også plantet som prydbusker i hager.
Sølvbuskfamilien eller tindvedfamilien (Elaeagnaceae) er en plantefamilie i roseordenen.
Artene er trær og busker; noen er løvfellende og andre eviggrønne. Hele planten er dekket av sølvfargete eller brune stjerne- eller skjoldhår. Alle artene lever i symbiose med aktinobakterier i slekta Frankia. Bakteriene finnes i utvekster på røttene og fikserer nitrogen fra luften. Plantene kan derfor vokse på svært næringsfattig sand og grus. Bladene er helrandete, fjærnervede og stilkete; de sitter spredt, motsatt eller kransstilt. Akselblad forekommer aldri.
Blomstene sitter enkeltvis eller i korte klaser. De kan enten være tvekjønnede eller enkjønnede på særbu planter. Hunn- og tvekjønnede blomster har et klokke- eller traktformet beger, mens hannblomstene hos tindvedslekten har to membranaktige begerblad. Kronblad mangler, og det er 4–8 pollenbærere. Den egentlige frukten er tørr, men den er omgitt av en oppsvulmet blomsterbunn slik at frukten minner om et bær eller steinfrukt. Det er ett frø i hver frukt, og frøene spres ved hjelp av fugler som eter de saftige fruktene.
Familien omfatter 45–60 arter fordelt på 3 slekter. Den er utbredt i tempererte strøk på den nordlige halvkule, men det er også noen som vokser i tropiske deler av Asia og Australia. Flere arter dyrkes og finnes forvillet andre steder. I Norge vokser tindved (Hippophae rhamnoides). Mange arter har spiselige frukter, og de blir også plantet som prydbusker i hager.
Oliwnikowate, rokitnikowate (Elaeagnaceae Juss.) – rodzina roślin należąca do rzędu różowców (w przeszłości różnie sytuowana w systemie roślin okrytonasiennych). Należą tu trzy rodzaje występujące w strefie umiarkowanej półkuli północnej oraz w tropikach południowo-wschodniej Azji i w Australii[1].
różowate Rosaceae
szakłakowate Rhamnaceae
oliwnikowate Elaeagnaceae
wiązowate Ulmaceae
konopiowate Cannabaceae
morwowate Moraceae
pokrzywowate Urticaceae
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa różowe (Rosidae Takht.), nadrząd Rhamnanae Takht. ex Reveal, rząd oliwnikowce (Elaeagnales Bromhead), rodzina oliwnikowate (Elaeagnaceae Juss.)[2].
Oliwnikowate, rokitnikowate (Elaeagnaceae Juss.) – rodzina roślin należąca do rzędu różowców (w przeszłości różnie sytuowana w systemie roślin okrytonasiennych). Należą tu trzy rodzaje występujące w strefie umiarkowanej półkuli północnej oraz w tropikach południowo-wschodniej Azji i w Australii.
Elaeagnaceae é uma família de plantas com flor, pertencente à ordem Rosales, que agrupa pequenas árvores e arbustos nativos das regiões temperadas do Hemisfério Norte, das regiões tropicais do sul da Ásia e da Austrália. A família agrupa cerca de 60 espécies repartidas por três géneros.[2][3]
São pequenas árvores ou arbustos nativos de regiões temperadas. São plantas espinhosas, com folhas simples, muitas vezes recobertas por pequenas escamas ou tricomas. A maioria das espécies são xerófitas, algumas halófitas, tolerando, para além da secura, altas concentrações de sais no solo.
As Elaeagnaceae apresentam frequentemente nódulos radiculares que albergam numa relação simbiótica bactérias diazotróficas do género Frankia (da ordem Actinomycetales) que fixam azoto molecular,[4] fazendo destas espécies plantas úteis em processos de recuperação de solos.[5] Esta característica, a que se junta a abundante produção de sementes, leva a que muitas vezes as Elaeagnaceae sejam consideradas como ervas daninhas, comportando-se como espécies invasoras em terrenos agrícolas e espaços ruderais.
Os caules e folhas são recobertos por tricomas castanhos prateados ou dourados que são ou peltados ou escamosos. Os géneros Shepherdia e Hippophae são unissexuais, com órgãos reprodutores masculinos e femininos em plantas diferentes (plantas dióicas).[6]
As flores são desprovidas de pétalas, o perianto compreendendo um único verticilo de duas a oito sépalas fundidas. Na flor masculina o receptáculo é frequentemente plano, enquanto que nas flores bissexuais e femininas é tubular. As flores masculinas ou hermafroditas têm quatro a oito estames, com filamentos livres e anteras biloculares. O ovário é súpero com um único carpelo (monocapelar) contendo um único óvulo anátropo erecto. O estilete é longo e tem um único estigma.[6]
O fruto é um aquénio ou uma estruturas semelhante a uma drupa envolvida pela parte inferior persistente e espessa do cálice. O fruto contém uma única semente, com pouco ou nenhum endosperma e um embrião recto com cotilédones grossos e carnudos.[6]
As espécies das ta família contêm cristais de oxalato de cálcio embutidos nos seus tecidos. Os frutos contêm taninos e principalmente vitamina C. É frequente a ocorrência de alcalóides. Quando as pro-antocianidinas estiverem presentes, então são cianidina e delfinidina. O ácido elágico foi detectado em todos os três géneros. Na maioria das espécies ocorrem saponinas.
O número cromossómico básico é n = 6, n = 10, n = 11 e n = 13.
Várias espécies são cultivadas como arbustos ornamentais, especialmente as espécies Elaeagnus angustifolia, Elaeagnus pungens, Elaeagnus umbellata e Elaeagnus macrophylla, que são cultivadas principalmente como arbustos perenifólios pela sua folhagem atraente, e Hippophae rhamnoides, pela suas bagas alaranjadas brilhantes no outono e inverno.
Os frutos de algumas espécies de Elaeagnus e de Hippophae são comestíveis, contendo elevadas concentrações de vitamina C. Essa espécies são cultivadas em muitas partes do mundo pelas suas bagas, as quais também são recolhidas de plantas silvestres. Por exemplo, as bagas de Shepherdia argentea são usados para confeccionar geleias e também para consumo secos, com adição de açúcar, em várias partes do Estados Unidos da América e Canadá. As bagas de Shepherdia canadensis, quando secas ou fumadas, são usadas como alimento pelos esquimós. As bagas de Hippophae rhamnoides são usadas nas confecção de molhos na França e de geleias em outras regiões.[6] O fruto do arbusto japonês Elaeagnus multiflora é usado para confeccionar conservas e para produção de bebidas alcoólicas.[6]
A madeira de Hippophae rhamnoides é de grão fino, sendo usada para torneamento e marcenaria.
Graças à fixação de azoto atmosférico que resulta da simbiose com Frankia, as espécies que forma nódulos radiculares prosperam bem em solos pobres. Por isso, algumas espécies, especialmente Elaeagnus angustifolia, são usadas para revegetação de solos degradados.[7][8]
Em consequência dos resultados obtidos em estudos de filogenética, a ordem Rosales está dividida em três clados, aos quais não foi atribuído nível taxonómico. No agrupamento, o clado basal consiste da família Rosaceae, com outro clado agrupando 4 famílias, incluindo Elaeagnaceae, e o terceiro clado agrupando as 4 famílias que antes eram consideradas parte da ordem Urticales.[9] Essa configuração corresponde à seguinte árvore filogenética assente na análise cladística de sequências de DNA, na qual é patente a posição das Rhamnaceae:[10]
RosalesA moderna filogenética molecular sugere as seguintes relações entre os géneros:[11]
Grãos de pólen fossilizados de Elaeagnacites foram descritos em depósitos datados do Cretáceo tardio (Santoniano) da China e pólen semelhante ao de Elaeagnaceae encontra-se amplamente difundido em depósitos do Paleoceno.[12]
Existem evidências da presença de pólen de Elaeagnus a partir do Eoceno superior na Florissant Formation, Colorado. Esse mesmo pólen está presente na localidade de recolha de fósseis da flora em McGinitie's Wardell Ranch (também no Colorado), em materiais datados do médio ao final do Eoceno. Amostras similares froam recolhidas nos xistos da Bacia de Washakie, datados do início do Eoceno.[13]
Uma flor fóssil de †Elaeagnus orchidioides foi datada do final Plioceno de Willershausen (Kalefeld), Hesse, Alemanha. Existem dois registos de madeira fóssil com extensa documentação de características anatómicas de †Elaeagnus semiannulipora do início do Mioceno de Yamagata, Japão e de †Eleagnaceoxylon shepherdioides, considerado semelhante a Shepherdia, do Plioceno da Formação Beaufort, do noroeste de Banks Island, Canadá.
Foram descritas quatro folhas fósseis com características diagnósticas de Elaeagnus e datadas do final do Mioceno do leste do Tibete, em depósitos situados a altitude moderna de 3910 m acima do nível médio do mar. O género Elaeagnus atinge a sua maior diversidade (54 espécies) e grau de endemismo (36 espécies) nesta área. A diversificação de Elaeagnus no Planalto de Qinghai-Tibete e áreas adjacentes pode ter sido impulsionada pelo aumento contínuo da altitude, pelo menos desde o final do Mioceno, causando a formação de topografia complexa e clima com alta sazonalidade de chuvas.[14]
A família foi descrita em 1789 por Antoine Laurent de Jussieu sob o nome de «Elaeagni» e publicado em Genera Plantarum, pp. 74–75 (1789),[15] tendo como género tipo Elaeagnus, cujo nome botânico é composto pelos nomes gregos para a oliveira (Olea europaea) e para Vitex agnus-castus. Existem as grafias inválidas Eleagnus e Eleagnaceae.
Ao longo dos tempos e com a evolução dos sistemas de classificação, a família Elaeagnaceae já foi colocada nas ordens Rhamnales, Proteales e Thymelaeales, mas presentemente está integrada na ordem Rosales, na qual as Elaeagnaceae com as Dirachmaceae e as Rhamnaceae formam um clado.
Pólen fóssil pertencente à família Elaeagnaceae é conhecido apenas a partir do Oligoceno, em depósitos datados de 22 a 39 milhões de anos atrás. Parece que a família se originou no norte do continente Laurásia antes de este se separar..[16] A área de distribuição natural da família Elaeagnaceae estende-se presentemente desde as latitudes temperadas do Hemisfério Norte pelos trópicos até ao leste da Austrália. Dois géneros, com 74 espécies, ocorrem na China, 59 das quais apenas naquela região.[7]
Na sua presente circunscrição taxonómica a família agrupa os seguintes géneros:
Esses género, com as 50-100 espécies que os integram, têm a seguinte distribuição:
Elaeagnaceae é uma família de plantas com flor, pertencente à ordem Rosales, que agrupa pequenas árvores e arbustos nativos das regiões temperadas do Hemisfério Norte, das regiões tropicais do sul da Ásia e da Austrália. A família agrupa cerca de 60 espécies repartidas por três géneros.
Havtornsväxter (Elaeagnaceae) är en växtfamilj som består av tre släkten och cirka 45-90 arter. Familjen finns representerad i den norra tempererade zonen, Malaysia och Australien.
Familjen består mest av lövfällande, taggiga buskar med helbräddade blad. Bladen har vanligen stjärnlika fjäll och detta ger ofta ett grått eller silverfärgat utseende. Blommorna saknar kronblad.
Wikimedia Commons har media som rör Havtornsväxter.
Havtornsväxter (Elaeagnaceae) är en växtfamilj som består av tre släkten och cirka 45-90 arter. Familjen finns representerad i den norra tempererade zonen, Malaysia och Australien.
Familjen består mest av lövfällande, taggiga buskar med helbräddade blad. Bladen har vanligen stjärnlika fjäll och detta ger ofta ett grått eller silverfärgat utseende. Blommorna saknar kronblad.
İğdegiller (Elaeagnaceae), İki çeneklilerden, örneği iğde olan bitki familyası.
Yaprakları almaşık dizilişte, basit ve kulakçıksız, çiçekleri ışınsal simetrili ve yaprak koltuklarından tek ya da demetler şeklinde çıkan, Yumartalık alt durumlu, çalı ya da ağaç formunda genellikle dikenli olan bitkilerdir. Bitkilerin özellikle azot tutumu sayesinde en verimsiz topraklarda dahi yetişmesi, soğuğa ve kuraklığa dayanıklılığı, pek çok türün topraktaki tuzluluğa dahi dayanması sebebiyle özellikle toprak ıslahında da çok kullanılmaktadır.[1] Yalancı iğdeyi içine alan Hippophae cinsi ve kültür cinsi önemli iğde türlerini içine alan Elaeagnus cinsi bu familyaya mensuptur.
Bu familyada 3 cins bulunmaktadır.
İğdegiller (Elaeagnaceae), İki çeneklilerden, örneği iğde olan bitki familyası.
Yaprakları almaşık dizilişte, basit ve kulakçıksız, çiçekleri ışınsal simetrili ve yaprak koltuklarından tek ya da demetler şeklinde çıkan, Yumartalık alt durumlu, çalı ya da ağaç formunda genellikle dikenli olan bitkilerdir. Bitkilerin özellikle azot tutumu sayesinde en verimsiz topraklarda dahi yetişmesi, soğuğa ve kuraklığa dayanıklılığı, pek çok türün topraktaki tuzluluğa dahi dayanması sebebiyle özellikle toprak ıslahında da çok kullanılmaktadır. Yalancı iğdeyi içine alan Hippophae cinsi ve kültür cinsi önemli iğde türlerini içine alan Elaeagnus cinsi bu familyaya mensuptur.
Bu familyada 3 cins bulunmaktadır.
Elaeagnus Hippophae ShepherdiaМаслинкові (Elaeagnaceae) — родина рослин порядку розоцвітих (Rosales).
Відмінні риси — покриті лусочками або волосками листя і пагони, через що вся рослина здається сріблясто-зеленою; наявність кореневих бульбочок з бактеріями, що фіксують азот, завдяки чому маслинкові можуть виростати на дуже бідних ґрунтах.
Họ Nhót (danh pháp khoa học: Elaeagnaceae) là một họ thực vật có hoa trong bộ Hoa hồng (Rosales), bao gồm các loại cây thân gỗ và cây bụi nhỏ, có nguồn gốc ở khu vực ôn đới của Bắc bán cầu, kéo dài về phía nam tới vùng nhiệt đới châu Á và Úc. Họ này bao gồm 45-50 loài, được chia ra thành 3 chi.
Các loài cây trong họ này thường là có gai, với các lá đơn thường được bao phủ một lớp lông hay vảy nhỏ. Phần lớn các loài là cây chịu khô hạn (tìm thấy trong các khu vực khô hạn); một vài loài có khả năng chịu mặn, chịu được nồng độ mặn cao của đất.
Các loài trong họ này thường là cây gỗ hay cây bụi nhỏ. Lá đơn có cuống lá, mặt bóng như da, mọc so le, đôi khi mọc đối, thường thành vòng. Phiến lá nguyên, gân lá hình lông chim. Khí khổng chủ yếu ở phía xa trục của một mặt. Hoa lưỡng tính hoặc đơn tính khác gốc hay đơn tính khác gốc hoa đực hoặc đơn tính khác gốc hoa cái. Các hoa cái không có nhị lép. Bầu nhị của hoa đực không có. Thụ phấn nhờ gió hay sâu bọ. Hoa mọc đơn độc hay thành cụm. Cụm hoa đầu cành (khi mọc thành cụm) có dạng chùm hoa. Cụm hoa nói chung mọc ở nách lá, ngắn. Hoa thường có mùi thơm, đôi khi không mùi. Bao hoa dạng lá đài (không cánh hoa) màu trắng, kem hay vàng với 4 (đôi khi 2 hay 6 lá đài). Bầu nhụy 1 lá noãn. Quả bế hay quả hạch.
Họ Elaeagnaceae từng rất khó đặt vị trí. Họ này từng được đặt trong bộ Proteales trong phân loại Cronquist năm 1981 do các tương tự trong cấu trúc hoa, và trong bộ Elaeagnales - Rhamnanae, cận kề Proteanae, trong Rosidae theo Takhtadjan năm 1997.
Họ Nhót (danh pháp khoa học: Elaeagnaceae) là một họ thực vật có hoa trong bộ Hoa hồng (Rosales), bao gồm các loại cây thân gỗ và cây bụi nhỏ, có nguồn gốc ở khu vực ôn đới của Bắc bán cầu, kéo dài về phía nam tới vùng nhiệt đới châu Á và Úc. Họ này bao gồm 45-50 loài, được chia ra thành 3 chi.
Các loài cây trong họ này thường là có gai, với các lá đơn thường được bao phủ một lớp lông hay vảy nhỏ. Phần lớn các loài là cây chịu khô hạn (tìm thấy trong các khu vực khô hạn); một vài loài có khả năng chịu mặn, chịu được nồng độ mặn cao của đất.
Elaeagnaceae Adans.
Роды
Ло́ховые (лат. Elaeagnáceae) — семейство растений порядка Розоцветные. Жизненная форма — фанерофиты: деревья и кустарники.
Отличительные особенности — покрытые чешуйками или волосками листья и побеги, из-за чего всё растение кажется серебристо-зелёным; наличие корневых клубеньков с азотфиксирующими бактериями, благодаря чему лоховые могут произрастать на очень бедных почвах.
Синоним: Облепиховые (лат. Hippophaeaceae).
Название на других языках: англ. oleaster family, в.-луж. Rokotnikowe rostliny, вьетн. Họ Nhót, дат. Sølvblad-familien, исп. Elaeagnaceae, кит. 胡颓子科, лит. Žilakrūminiai, нем. Ölweidengewächse, нидерл. Duindoornfamilie, норв. Tindvedfamilien, польск. Oliwnikowate, порт. Elaeagnaceae, укр. Маслинкові или Лохові, фин. Hopeapensaskasvit, фр. Élaéagnacées, швед. Havtornsväxter, яп. グミ科
Листья очерёдные или супротивные, на коротких черешках, цельные и цельнокрайние, вечнозелёные или опадающие.
Цветки пазушные, одиночные, в немногоцветковых пучках или в коротких кистях. У лоха цветки обоеполые или полигамные (обоеполые и мужские), у остальных родов — двудомные, очень редко — обоеполые. Околоцветник представлен только чашечкой, которая у обоеполых и женских цветков более или менее трубчатая, а у мужских цветков чашеобразная или почти плоская.
Цветки лоха и шефердии опыляются насекомыми, у облепихи — ветроопыляемые.
Плод — орешек, заключённый в остающуюся и разросшуюся мясистую трубку чашечки.
Распространение плодов производится птицами и млекопитающими.
Распространены в зоне умеренного климата, главным образом, в Западной Европе, Малой, Центральной и Юго-Восточной Азии, на Дальнем Востоке и в Северной Америке, гораздо реже — в субтропиках и тропиках. Некоторые виды встречаются в восточной части Австралии и на островах Зондского архипелага.
Семейство включает три рода:
Род Лепаргирея (Lepargyrea Raf.), ранее включавшаяся в семейство Лоховые, сейчас считается лишь синонимом шефердии[2].
Кроме того, семейству прежде принадлежал и род Петенея (Petenaea Lundell)[3].
Плоды многих видов семейства съедобны и используются в пищу.
Ло́ховые (лат. Elaeagnáceae) — семейство растений порядка Розоцветные. Жизненная форма — фанерофиты: деревья и кустарники.
Отличительные особенности — покрытые чешуйками или волосками листья и побеги, из-за чего всё растение кажется серебристо-зелёным; наличие корневых клубеньков с азотфиксирующими бактериями, благодаря чему лоховые могут произрастать на очень бедных почвах.
Синоним: Облепиховые (лат. Hippophaeaceae).
Название на других языках: англ. oleaster family, в.-луж. Rokotnikowe rostliny, вьетн. Họ Nhót, дат. Sølvblad-familien, исп. Elaeagnaceae, кит. 胡颓子科, лит. Žilakrūminiai, нем. Ölweidengewächse, нидерл. Duindoornfamilie, норв. Tindvedfamilien, польск. Oliwnikowate, порт. Elaeagnaceae, укр. Маслинкові или Лохові, фин. Hopeapensaskasvit, фр. Élaéagnacées, швед. Havtornsväxter, яп. グミ科
胡颓子科共有3属约50余种，主要分布在北半球温带和亚热带地区。中国有2属41种。
本科植物有乔木也有灌木，枝端和叶被有银色或金褐色的盾状鳞片或星状毛，单叶互生或对生，无托叶；花两性或单性，无花瓣，花被2-4裂；果实为瘦果或坚果，包藏在肉质花被中。大部分品种是耐干旱植物，但也有部分品种耐潮湿的气候。其中沙棘（Hippophae rhamnoidese L.）是优良的固沙植物品种。
1981年的克朗奎斯特分类法将本科分入山龙眼目，2003年根据基因亲缘关系分类的APG II 分类法将其列入蔷薇目。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|format=需要含有|url= (帮助). 2009, 161 (2): 105–121. doi:10.1111/j.1095-8339.2009.00996.x. 胡颓子科共有3属约50余种，主要分布在北半球温带和亚热带地区。中国有2属41种。
本科植物有乔木也有灌木，枝端和叶被有银色或金褐色的盾状鳞片或星状毛，单叶互生或对生，无托叶；花两性或单性，无花瓣，花被2-4裂；果实为瘦果或坚果，包藏在肉质花被中。大部分品种是耐干旱植物，但也有部分品种耐潮湿的气候。其中沙棘（Hippophae rhamnoidese L.）是优良的固沙植物品种。
1981年的克朗奎斯特分类法将本科分入山龙眼目，2003年根据基因亲缘关系分类的APG II 分类法将其列入蔷薇目。
分類 界 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 angiosperms 階級なし : 真正双子葉類 eudicots 目 : バラ目 Rosales 科 : グミ科 Elaeagnaceae 学名 Elaeagnaceaeグミ科 (Elaeagnaceae) は被子植物の科。温帯（主に北半球）から熱帯に分布する木本、3属50種ほどからなる。
花には花弁はなく、がくが合着して筒状になり、先が4つに裂ける。おしべはがくの内側に4または8本つく。子房上位だが、がくの基部が果実の外側を覆ったまま残る。果実は核果様で、グミ属などの実は食用になる。葉などの表面には星状毛がある。根には放線菌フランキア属が共生し窒素固定を行う。
形態的特徴から、古くはジンチョウゲ科（新エングラー体系）あるいはヤマモガシ科（クロンキスト体系）に類縁があるとされたが、分子系統学研究からバラ目に属すことが明らかになった（APG植物分類体系）。
グミ科 (Elaeagnaceae) は被子植物の科。温帯（主に北半球）から熱帯に分布する木本、3属50種ほどからなる。
花には花弁はなく、がくが合着して筒状になり、先が4つに裂ける。おしべはがくの内側に4または8本つく。子房上位だが、がくの基部が果実の外側を覆ったまま残る。果実は核果様で、グミ属などの実は食用になる。葉などの表面には星状毛がある。根には放線菌フランキア属が共生し窒素固定を行う。
形態的特徴から、古くはジンチョウゲ科（新エングラー体系）あるいはヤマモガシ科（クロンキスト体系）に類縁があるとされたが、分子系統学研究からバラ目に属すことが明らかになった（APG植物分類体系）。
보리수나무과(菩提樹--科, 학명: Elaeagnaceae 엘라이아그나케아이[*])는 장미목의 과이다.[1]
북반구의 온대, 특히 해안이나 건조지에 많으며, 3속의 약 50종 가량이 알려져 있는데, 대부분은 보리수나무속에 포함된다. 한국에는 보리수나무·볼레나무·보리밤나무·녹보리수나무·왕보리수나무 등 1속 6종 정도가 분포하고 있다.
모두 목본종으로, 비늘 모양이나 별 모양의 특수한 털이 있는 것이 특징이다. 잎은 두껍고 가장자리는 매끈하며, 보통 어긋나지만 종에 따라서는 마주나는 것도 있다. 꽃은 양성화이고 4개 또는 8개의 수술과 1개의 암술을 가지고 있다. 씨방은 상위로 1개의 방이 있는데, 그 안에 1개의 밑씨가 만들어진다. 열매 중에서 식용이 되는 부분은 즙이 많은 부분으로 꽃받침통의 밑부분이 비후된 것이다.
다음은 장미목의 계통 분류이다.[2]
장미목 쐐기풀계 장미군
