Les mones aranya (Ateles) són un gènere de primats de la família dels atèlids. El nom Ateles fa referència a l'absència d'un polze oposable en les espècies del gènere; solament compta amb apèndix vestigial.[1] Habiten en boscos tropicals, des de Mèxic fins a Brasil.[2]
La varietat morfològica referent al color del pelatge ha dificultat la classificació de les diferents espècies del gènere, fent més creïble la classificació basada en ADN mitocondrial i nuclear.[3] La revisió de Kellogg i Goldman de 1944, reconeix 4 espècies: Ateles belzebuth, Ateles fusciceps, Ateles geoffroyi i Ateles paniscus.[4] Un altre punt de vista defensat entre altres per Hershkovitz, considera que Ateles inclou a una sola espècie, Ateles paniscus amb diverses subespècies. En 2005 Groves, basat en estudis d'ADN, inclou 7 espècies dins del gènere, Ateles belzebuth, Ateles paniscus, Ateles chamek, Ateles marginatus, Ateles fusciceps, Ateles geoffroyi i Ateles hybridus.[2]
Viuen a Centreamèrica i Sud-amèrica des del [sud de Mèxic fins al riu Tapajós en l'Amazònia brasilera. Són primordialment arboris, la major part de les seves activitats es duen a terme en les denses cobertes dels boscos i selves plujoses i atapeïdes on habita.
Segons l'espècie, el seu cos mesura de 65 a 90 cm de longitud, i la cua prènsil de 60 a 92 cm. Són d'aparença més esvelta que els altres micos de la família Atelidae i pesen entre 7 i 10 kg. Tenen quatre dits i manquen de polze. El cos és allargat i els membres llargs; el color de les diferents espècies varia de castany clar a negre. Les femelles tenen com a particular característica un clítoris allargat que supera la grandària del penis del mascle.[5]
Viuen en grups territorials de 6 a 30 individus, que comparteixen una àrea de 90 a 250 hectàrees i busquen menjar en els arbres durant el dia, a una altura mitjana de 15 m, en subgrups de 2 a 8 micos. S'alimenten de fruits, llavors, fulles, escorces i fusta. Com a cas rar entre primats, les mones aranya es caracteritzen per presentar un sistema social de fissió-fusió; les femelles són el sexe dispersor, tendeixen a dispersar-se en la pubertat per unir-se a grups diferents, mentre els mascles són el sexe filopàtric, romanen en el seu grup natal. La gestació dura de 226 a 232 dies després dels quals neix una cria, que durant els primers 4 mesos de vida està al costat de la mare i després torna amb certa freqüència al seu costat, adquirint independència a poc a poc. Una nova cria es concep cada 3 anys. La maduresa sexual arriba als 4 o 5 anys. Poden viure fins a 20 anys.
_range.png)
Les mones aranya (Ateles) són un gènere de primats de la família dels atèlids. El nom Ateles fa referència a l'absència d'un polze oposable en les espècies del gènere; solament compta amb apèndix vestigial. Habiten en boscos tropicals, des de Mèxic fins a Brasil.
Edderkopaber (Ateles), også kaldet edderkoppeaber, er en slægt af primater i familien Atelidae. Disse dyr er med deres lange lemmer og den lange gribehale tilpasset et liv i træerne. Slægten omfatter syv arter, der findes i Mellem- og Sydamerika.
Pelsen er kort og grov og dens farve varierer alt efter art og alder fra grågul over brun til sort med en oftest lysere underside. Det nøgne ansigt er oftest sort, men kan være rødligt. Kropsbygningen er slank, halen er længere end kroppen og meget bevægelig og kan anvendes som gribehale. Hænderne er krogformede med en rudimentær tommelfinger. Kropslængden er 38 til 63 cm og halen 50 til 90 cm. Vægten er 7-9 kg, undertiden op til 11 kg. Der er ingen stor forskel på vægten af de to køn.
Edderkopaber er udbredt fra det sydlige Mexico til Bolivia og det centrale Brasilien. Her lever de i skove, mest dybt inde i regnskoven.
De bevæger sig adræt gennem grenværket, hvor halen bruges som en ekstra hånd. Gribehalen kan også anvendes til at løfte genstande. Edderkopaber kan hænge i længere tid i en enkelt hånd eller en enkelt fod eller i halen og er næsten så akrobatiske i træerne som gibboner.
Om morgenen begiver de sig ud for at finde føde og tilbringer herefter resten af dagen i hvile. De lever sammen i grupper på oftest 12 til 35 dyr, men deler sig ofte i mindre grupper på 2 til 5 dyr under fødesøgningen. De lever mest af frugter (omkring 80–89 %), men æder også blade og anden planteføde.
Edderkopaber har en lav forplantningsrate, idet der for en hun kan gå 2 til 4 år mellem hver unge. Ungen er kønsmoden i en alder af fire til fem år.
Der findes syv arter i slægten edderkopaber:[1]
Edderkopaber (Ateles), også kaldet edderkoppeaber, er en slægt af primater i familien Atelidae. Disse dyr er med deres lange lemmer og den lange gribehale tilpasset et liv i træerne. Slægten omfatter syv arter, der findes i Mellem- og Sydamerika.
Die Klammeraffen (Ateles) sind eine Gattung aus der Primatenfamilie der Klammerschwanzaffen (Atelidae) innerhalb der Neuweltaffen. Diese Tiere sind mit ihren langen Greifschwänzen und ihren langen Gliedmaßen an eine baumbewohnende Lebensweise angepasst. Die Gattung umfasst sieben Arten, die in Mittel- und Südamerika leben. Auf Englisch heißen sie spider monkeys, allerdings bezeichnet Spinnenaffen im Deutschen eine andere Primatengattung.
Das Fell der Klammeraffen ist kurz und rau, seine Färbung variiert je nach Art und Alter von gelbgrau über braun bis schwarz, die Unterseite ist meist heller. Das haarlose Gesicht ist meist schwarz, manchmal auch rötlich, gefärbt. Ihr Körperbau ist schlank, der Schwanz ist länger als der Körper, er ist außerordentlich beweglich und wird als Greifschwanz verwendet, wozu auch die haarlose Unterseite der Schwanzspitze dient. Mit ihren langen Gliedmaßen sind sie perfekt an die hangelnde Lebensweise angepasst, die Hände sind hakenförmig, die Daumen zurückgebildet. Sie erreichen eine Kopfrumpflänge von 38 bis 63 Zentimetern, der Schwanz wird 50 bis 90 Zentimeter lang. Das Gewicht beträgt 7 bis 9 Kilogramm, manchmal auch bis zu 11 Kilogramm. Der Geschlechtsdimorphismus hinsichtlich der Größe ist nur schwach ausgeprägt.
Klammeraffen haben ein großes Verbreitungsgebiet, es reicht vom südlichen Mexiko bis nach Bolivien und ins mittlere Brasilien. Ihr Lebensraum sind Wälder, wobei sie sich meist in tiefer gelegenen tropischen Regenwäldern aufhalten.
Klammeraffen sind tagaktive Baumbewohner, die sich meist in der oberen Kronenschicht aufhalten. Sie bewegen sich geschwind und agil durch das Geäst, entweder vierbeinig oder schwinghangelnd, dabei verwenden sie den Schwanz als fünfte Gliedmaße. Sie können an einer Hand, einem Fuß oder auch am Schwanz längere Zeit hängen. Auf den Boden allerdings kommen sie selten. Man sagt, dass nur Gibbons die Klammeraffen an Akrobatik in den Bäumen übertreffen. Sie können aber auch auf Ästen balancieren und Gegenstände mit ihrem Schwanz aufheben. Am Morgen begeben sie sich auf Nahrungssuche, um den Rest des Tages ruhend zu verbringen.
Klammeraffen leben in Gruppen zusammen, wobei das Gruppenverhalten sehr variabel ist. Gruppen umfassen meist 12 bis 35 Tiere, sie teilen sich jedoch oft zur Nahrungssuche in rund zwei- bis fünf-köpfige Untergruppen auf. Die Gruppengröße dürfte aber generell von der Fruchtbarkeit des Lebensraumes abhängen. Mit langen lauten Schreien, die von den Männchen ausgestoßen werden, verständigen sich die geteilten Untergruppen untereinander. Innerhalb einer Gruppe spielt die Kommunikation durch Gesichtsausdrücke und die gegenseitige Fellpflege eine wichtige Rolle.
Die Hauptnahrung der Klammeraffen sind Früchte (rund 80–89 %), daneben nehmen sie auch Blätter und anderes Pflanzenmaterial zu sich.
Klammeraffen haben eine sehr niedrige Fortpflanzungsrate. So bringt das Weibchen nur alle zwei bis vier Jahre ein Jungtier zur Welt, wobei die Tragzeit rund 230 Tage beträgt. Das Jungtier wird mit 12 bis 15 Monaten entwöhnt und ist mit eineinhalb Jahren selbständig. Nach vier bis fünf Jahren wird es geschlechtsreif. Ein Exemplar in einem Zoo wurde 33 Jahre alt, in der freien Natur dürfte die Lebenserwartung geringer sein.
Wie die anderen Klammerschwanzaffen wurden und werden die Klammeraffen aufgrund ihres Fleisches bejagt. Eine weitere Bedrohung ist der Verlust des Lebensraumes durch Abholzung der Regenwälder. Da Klammeraffen meist nur in Primärwäldern vorkommen, reagieren sie sehr empfindlich auf menschliche Störungen. Alle sieben Arten zählen laut IUCN zu den gefährdeten Arten, zwei davon, der Braunkopf- und der Braune Klammeraffe sind laut IUCN „vom Aussterben bedroht“ (critically endangered).
Die Klammeraffen werden zur Familie der Klammerschwanzaffen gezählt, die allesamt durch ihren Greifschwanz charakterisiert sind. Nahe verwandt sind sie mit Woll- und Spinnenaffen.
Es werden sieben Arten unterschieden:
Die Klammeraffen (Ateles) sind eine Gattung aus der Primatenfamilie der Klammerschwanzaffen (Atelidae) innerhalb der Neuweltaffen. Diese Tiere sind mit ihren langen Greifschwänzen und ihren langen Gliedmaßen an eine baumbewohnende Lebensweise angepasst. Die Gattung umfasst sieben Arten, die in Mittel- und Südamerika leben. Auf Englisch heißen sie spider monkeys, allerdings bezeichnet Spinnenaffen im Deutschen eine andere Primatengattung.
Qhampu k'usillu,[1] Uru k'usillu,[1] Makisapa[1][2][3] icha Chuwa (genus Ateles) nisqaqa huk Piruwpi, sach'a-sach'akunapi k'allmakunapi kawsaq k'usillum.
Kaymi tukuy makisapa rikch'aqkuna (Piruwpi kawsaq: wira qillqasqa):
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Qhampu k'usillu.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Qhampu k'usillu
Qhampu k'usillu, Uru k'usillu, Makisapa icha Chuwa (genus Ateles) nisqaqa huk Piruwpi, sach'a-sach'akunapi k'allmakunapi kawsaq k'usillum.
Коата (латIин Ateles ) – маймунни.
Коата (лат: Ateles) — приматий ваьр да гизга куце маймалий дезала.
Коата (латин кылын Ateles) – Atelidae семьяысь Америкалэн бадӟым маймыл.
Коата (латин кылын Ateles) – Atelidae семьяысь Америкалэн бадӟым маймыл.
Коата (лат. Ateles) — сихил приматрин тухумдай гъуьрчехъан ухшарвилин маймунар (Atelidae).
Ава 7 жуьре коата:
Spider monkeys are New World monkeys belonging to the genus Ateles, part of the subfamily Atelinae, family Atelidae. Like other atelines, they are found in tropical forests of Central and South America, from southern Mexico to Brazil. The genus consists of seven species, all of which are under threat; the brown spider monkey is critically endangered. They are also notable for their ability to be easily bred in captivity.
Disproportionately long limbs and long prehensile tails make them one of the largest New World monkeys and give rise to their common name. Spider monkeys live in the upper layers of the rainforest, and forage in the high canopy, from 25 to 30 m (82 to 98 ft).[2] They primarily eat fruits, but will also occasionally consume leaves, flowers, and insects.[2] Due to their large size, spider monkeys require large tracts of moist evergreen forests, and prefer undisturbed primary rainforest.[2] They are social animals and live in bands of up to 35 individuals, but will split up to forage during the day.[3]
Recent meta-analyses on primate cognition studies indicated spider monkeys are the most intelligent New World monkeys.[4] They can produce a wide range of sounds and will "bark" when threatened; other vocalisations include a whinny similar to a horse and prolonged screams.[3]
They are an important food source due to their large size, so are widely hunted by local human populations; they are also threatened by habitat destruction due to logging and land clearing.[3] Spider monkeys are susceptible to malaria and are used in laboratory studies of the disease.[3] The population trend for spider monkeys is decreasing; the IUCN Red List lists one species as vulnerable, five species as endangered and one species as critically endangered.
Theories abound about the evolution of the atelines; one theory is they are most closely related to the woolly spider monkeys (Brachyteles), and most likely split from woolly monkeys (Lagothrix) in the South American lowland forest, to evolve their unique locomotory system.[5] This theory is not supported by fossil evidence. Other theories include Brachyteles, Lagothrix and Ateles in an unresolved trichotomy,[6] and two clades, one composed of Ateles and Lagothrix and the other of Alouatta and Brachyteles.[7] More recent molecular evidence suggests the Atelinae split in the middle to late Miocene (13 Ma), separating spider monkeys from the woolly spider monkeys and the woolly monkeys.[8]
The genus name Ateles derives from the ancient greek word ἀτέλεια (atéleia), meaning "incomplete, imperfect",[9][10] in reference to the reduced or non-existent thumbs of spider monkeys.
The genus contains seven species, and seven subspecies.[1]
Spider monkeys are among the largest New World monkeys; black-headed spider monkeys, the largest spider monkey, have an average weight of 11 kilograms (24 lb) for males and 9.66 kg (21.3 lb) for females.[11][12] Disproportionately long, spindly limbs inspired the spider monkey's common name. Their deftly prehensile tails,[13] which may be up to 89 cm (35 in) long, have very flexible, hairless tips and skin grooves similar to fingerprints. This adaptation to their strictly arboreal lifestyle serves as a fifth hand.[14] When the monkey walks, its arms practically drag on the ground. Unlike many monkeys, they do not use their arms for balance when walking, instead relying on their tails. The hands are long, narrow and hook-like, and have reduced or non-existent thumbs.[15] The fingers are elongated and recurved.[16]
Their hair is coarse, ranging in color from ruddy gold to brown and black, or white in a rare number of specimens.[17][18] The hands and feet are usually black. Heads are small with hairless faces. The nostrils are very far apart, which is a distinguishing feature of spider monkeys.[19]
Spider monkeys are highly agile, and they are said to be second only to the gibbons in this respect. They have been seen in the wild jumping from tree to tree.[20]
Female spider monkeys have a clitoris that is especially developed; it may be referred to as a pseudo-penis because it has an interior passage, or urethra, that makes it almost identical to the penis, and retains and distributes urine droplets as the female moves around. This urine is emptied at the bases of the clitoris, and collects in skin folds on either side of a groove on the perineal.[21] Researchers and observers of spider monkeys of South America look for a scrotum to determine the animal sex because these female spider monkeys have pendulous and erectile clitorises long enough to be mistaken for a penis; researchers may also determine the animal's sex by identifying scent-marking glands that may be present on the clitoris.[22]
.jpg)
Spider monkeys form loose groups, typically with 15 to 25 individuals,[23] but sometimes up to 30 or 40.[24][25] During the day, groups break up into subgroups. The size of subgroups and the degree to which they avoid each other during the day depends on food competition and the risk of predation. The average subgroup size is between 2 and 8[26] but can sometimes be up to 17 animals.[25] Also less common in primates, females rather than males disperse at puberty to join new groups. Males tend to stick together for their whole lives. Hence, males in a group are more likely to be related and have closer bonds than females. The strongest social bonds are formed between females and their young offspring.[27]
Spider monkeys communicate their intentions and observations using postures and stances, such as postures of sexual receptivity and of attack. When a spider monkey sees a human approaching, it barks loudly similar to a dog. When a monkey is approached, it climbs to the end of the branch it is on and shakes it vigorously to scare away the possible threat. It shakes the branches with its feet, hands, or a combination while hanging from its tail. It may also scratch its limbs or body with various parts of its hands and feet. Seated monkeys may sway and make noise. Males and occasionally adult females growl menacingly at the approach of a human. If the pursuer continues to advance, the monkeys may break off live or dead tree limbs weighing up to 4 kilograms (8.8 lb) and drop them towards the intruder. The monkeys also defecate and urinate toward the intruder.[28]
Spider monkeys are diurnal and spend the night sleeping in carefully selected trees. Groups are thought to be directed by a lead female, which is responsible for planning an efficient feeding route each day. Grooming is not as important to social interaction, owing perhaps to a lack of thumbs.[29]
Spider monkeys have been observed avoiding the upper canopy of the trees for locomotion.[30] One researcher speculated this was because the thin branches at the tops of trees do not support the monkeys as well.[31]
At 107 grams (3.8 oz), the spider monkey brain is twice the size of the brain of a howler monkey of equivalent body size;[32] this is thought to be a result of the spider monkeys' complex social system and their frugivorous diets, which consist primarily of ripe fruit from a wide variety (over 150 species) of plants. This requires the monkeys to remember when and where fruit can be found. The slow development may also play a role: the monkeys may live from 20[33] to 27 years or more, and females give birth once every 17 to 45 months.[34] Gummy, presumably the oldest living spider monkey in captivity, is presumed to have been born wild in 1962 and currently resides at Fort Rickey Childrens Discovery Zoo located in Rome, New York.[35]
Spider monkeys eat fleshy fruits 71 to 83 percent of the time.[30] They can live for long periods on only one or two kinds of fruits and nuts. They eat the fruits of many big forest trees, and because they swallow fruits whole, the seeds are eventually excreted and fertilized by the feces. Studies show the diet of spider monkeys changes their reproductive, social, and physical behavioral patterns. Most feeding happens from dawn to 10 am. Afterward, the adults rest while the young play. Through the rest of the day, they may feed infrequently until around 10 pm. If food is scarce, they may eat insects, leaves, bird eggs, bark and honey.[36]
Spider monkeys have a unique way of getting food: a lead female is generally responsible for finding food sources. If she cannot find enough food for the group, it splits into smaller groups that forage separately. The traveling groups have four to nine animals. Each group is closely associated with its territory.[37] If the group is big, it spreads out.
The female chooses a male from her group for mating. Both males and females use "anogenital sniffing" to check their mates for readiness for copulation. The gestation period ranges from 226 to 232 days. Each female bears only one offspring on average, every three to four years.[29]
Until six to ten months of age, infants rely completely on their mothers.[28] Males are not involved in raising the offspring.
A mother carries her infant around her belly for the first month after birth. After this, she carries it on her lower back. The infant wraps its tail around its mother's and tightly grabs her midsection.[33] Mothers are very protective of their young and are generally attentive mothers. They have been seen grabbing their young and putting them on their backs for protection and to help them navigate from tree to tree. They help the more independent young to cross by pulling branches closer together. Mothers also groom their young.
Male spider monkeys are one of the few primates that do not have a penis bone (baculum).[38][39]
Spider monkeys are found in many aspects of the Mesoamerican cultures. In the Aztec 260-day calendar, Spider Monkey (Nahua Ozomatli) serves as the name for the 11th day. In the corresponding Maya calendar, Howler Monkey (Batz) is substituted for Spider Monkey.[40] In present-day Maya religious feasts, spider monkey impersonators serve as a kind of demonic clowns.[41] In Classical Maya art, they are ubiquitous, often shown carrying cacao pods.
Captain Simian & the Space Monkeys features a spider monkey named Spydor who is the smallest of the crew.
Spider monkeys are New World monkeys belonging to the genus Ateles, part of the subfamily Atelinae, family Atelidae. Like other atelines, they are found in tropical forests of Central and South America, from southern Mexico to Brazil. The genus consists of seven species, all of which are under threat; the brown spider monkey is critically endangered. They are also notable for their ability to be easily bred in captivity.
Disproportionately long limbs and long prehensile tails make them one of the largest New World monkeys and give rise to their common name. Spider monkeys live in the upper layers of the rainforest, and forage in the high canopy, from 25 to 30 m (82 to 98 ft). They primarily eat fruits, but will also occasionally consume leaves, flowers, and insects. Due to their large size, spider monkeys require large tracts of moist evergreen forests, and prefer undisturbed primary rainforest. They are social animals and live in bands of up to 35 individuals, but will split up to forage during the day.
Recent meta-analyses on primate cognition studies indicated spider monkeys are the most intelligent New World monkeys. They can produce a wide range of sounds and will "bark" when threatened; other vocalisations include a whinny similar to a horse and prolonged screams.
They are an important food source due to their large size, so are widely hunted by local human populations; they are also threatened by habitat destruction due to logging and land clearing. Spider monkeys are susceptible to malaria and are used in laboratory studies of the disease. The population trend for spider monkeys is decreasing; the IUCN Red List lists one species as vulnerable, five species as endangered and one species as critically endangered.
Laŭ PIV, Atelo estas "G. de Amerikaj simioj kun longegaj membroj k tre longa vosto prenpova (Ateles)."
Laŭ PIV, Atelo estas "G. de Amerikaj simioj kun longegaj membroj k tre longa vosto prenpova (Ateles)."
Los monos araña, maquisapas, marimondas, marimonos, koatás o atelos, es el nombre común de cualquiera de los primates del género Ateles («sin dedo pulgar») perteneciente a la familia Atelidae. El nombre Ateles hace referencia a la ausencia de un pulgar oponible en las especies del género; solo cuenta con apéndice vestigial.[1] Miden entre 60 y 90 cm de longitud. Son gregarios en grupos de 6 a 30 individuos y muy arborícolas. Su cola prensil les ayuda a moverse ágilmente entre los árboles. Se alimentan de frutos e insectos. Habitan en bosques tropicales, desde México hasta Brasil.[2]
La variedad morfológica en lo referente al color del pelaje ha dificultado la clasificación de las diferentes especies del género, haciendo más creíble la clasificación basada en ADN mitocondrial y nuclear.[3] La revisión de Kellogg y Goldman de 1944,[4] reconoce 4 especies: Ateles belzebuth, Ateles fusciceps, Ateles geoffroyi y Ateles paniscus. Otro punto de vista defendido entre otros por Hershkovitz, considera que Ateles incluye a una sola especie, Ateles paniscus con diversas subespecies. En 2005 Groves, basado en estudios de ADN, incluye 7 especies dentro del género, Ateles belzebuth, Ateles paniscus, Ateles chamek, Ateles marginatus, Ateles fusciceps, Ateles geoffroyi y Ateles hybridus.[2]
Viven desde el sur Ecuador hasta el río Tapajós en la Amazonia brasileña. Son primordialmente arbóreos, cumplen la mayor parte de sus actividades en las densas cubiertas de los bosques y selvas lluviosas y tupidos donde habita.
Según la especie, su cuerpo mide de 65 a 90 cm de longitud, y la cola prensil de 60 a 92 cm. Son de apariencia más esbelta que los otros monos de la familia Atelidae y pesan entre 7 y 10 kg. Tienen cuatro dedos y carecen de pulgar. El cuerpo es alargado y los miembros largos; el color de las diferentes especies varía de castaño claro a negro. Las hembras tienen como particular característica un clítoris alargado que supera en ocasiones el tamaño del pene del macho.[5]
Viven en grupos territoriales de 6 a 30 individuos, que comparten un área de 90 a 250 hectáreas y buscan comida en los árboles durante el día, a una altura promedio de 15 m, en subgrupos de 2 a 8 monos. Se alimentan de frutos, semillas, hojas, cortezas y madera. Como caso raro entre primates, las hembras tienden a dispersarse en la pubertad para unirse a grupos diferentes, mientras los machos permanecen en su grupo original. Las hembras escogen una pareja del grupo. Ambos huelen los genitales de la pareja antes de la cópula. La gestación dura de 226 a 232 días tras los cuales nace una cría, que durante los primeros 4 meses de vida está al lado de la madre y luego vuelve con cierta frecuencia a su lado, adquiriendo independencia poco a poco. Una nueva cría se concibe cada 3 años. La madurez sexual llega a los 4 o 5 años. Pueden vivir hasta 20 años.
Los monos araña, maquisapas, marimondas, marimonos, koatás o atelos, es el nombre común de cualquiera de los primates del género Ateles («sin dedo pulgar») perteneciente a la familia Atelidae. El nombre Ateles hace referencia a la ausencia de un pulgar oponible en las especies del género; solo cuenta con apéndice vestigial. Miden entre 60 y 90 cm de longitud. Son gregarios en grupos de 6 a 30 individuos y muy arborícolas. Su cola prensil les ayuda a moverse ágilmente entre los árboles. Se alimentan de frutos e insectos. Habitan en bosques tropicales, desde México hasta Brasil.
La variedad morfológica en lo referente al color del pelaje ha dificultado la clasificación de las diferentes especies del género, haciendo más creíble la clasificación basada en ADN mitocondrial y nuclear. La revisión de Kellogg y Goldman de 1944, reconoce 4 especies: Ateles belzebuth, Ateles fusciceps, Ateles geoffroyi y Ateles paniscus. Otro punto de vista defendido entre otros por Hershkovitz, considera que Ateles incluye a una sola especie, Ateles paniscus con diversas subespecies. En 2005 Groves, basado en estudios de ADN, incluye 7 especies dentro del género, Ateles belzebuth, Ateles paniscus, Ateles chamek, Ateles marginatus, Ateles fusciceps, Ateles geoffroyi y Ateles hybridus.
Armiarma tximinoa edo Ateles (izen lokaletan maquisapa, marimonda, koatá edo atele), burmuin handia eta mundu zaharreko tximinoen antzekoa den tximino amerikarren generoa da. Gorputzeko ile gris horixka, beltza, arrea eta kastainoa daukate. Beheko partean kolorea argiagoa daukate, eta begiak eraztun zuri batez inguratuta dauzkate.
Oihan tropikaletan bizi dira, Mexikotik hasi eta Brasileraino. 40tik 1.500 metrorainoko altitudeetan bizi dira. 6-30 lagunez osatutako taldeetan bizi da.
Armiarma tximinoa edo Ateles (izen lokaletan maquisapa, marimonda, koatá edo atele), burmuin handia eta mundu zaharreko tximinoen antzekoa den tximino amerikarren generoa da. Gorputzeko ile gris horixka, beltza, arrea eta kastainoa daukate. Beheko partean kolorea argiagoa daukate, eta begiak eraztun zuri batez inguratuta dauzkate.
Hämähäkkiapinat[2] (Ateles) ovat suurikokoisimpia uuden maailman apinoista.
Hämähäkkiapinat elävät Amerikassa Meksikosta, keskiseen Brasiliaan ja Boliviaan. Nämä päiväaktiiviset eläimet ovat kaikkiruokaisia, mutta syövät lähinnä hedelmiä ja siemeniä. Hämähäkkiapinat liikkuvat ketterästi puissa käyttäen hyväkseen lähes karvatonta tarttumahäntäänsä. Hämähäkkiapinat ovat hitaita lisääntyjiä. Naaras synnyttää poikasen 2–4 vuoden välein.
Hämähäkkiapinat (Ateles) ovat suurikokoisimpia uuden maailman apinoista.
Hämähäkkiapinat elävät Amerikassa Meksikosta, keskiseen Brasiliaan ja Boliviaan. Nämä päiväaktiiviset eläimet ovat kaikkiruokaisia, mutta syövät lähinnä hedelmiä ja siemeniä. Hämähäkkiapinat liikkuvat ketterästi puissa käyttäen hyväkseen lähes karvatonta tarttumahäntäänsä. Hämähäkkiapinat ovat hitaita lisääntyjiä. Naaras synnyttää poikasen 2–4 vuoden välein.
Ateles • Singes-araignées, Coatas
Ateles (les atèles, ou singes-araignées) est un genre de mammifères primates de la sous-famille des Atelinae. Ce sont des singes qui se déplacent beaucoup et avec une grande habileté en mode suspensif, plutôt que sur les branches et de manière quadrupède[1],[2]. L'intégrité écologique de la canopée est importante pour leur survie ; des discontinuités telles que les routes qui, de plus en plus nombreuses, et souvent plus larges, fragmentent écologiquement les forêts, sont des menaces pour ces espèces, qui sont alors plus facilement victimes de prédateurs et de la chasse.
Il ne faut pas confondre des atèles avec d'autres singes dont le nom est approchant : les entelles.
Selon la troisième édition de Mammal Species of the World de 2005 :
Ateles • Singes-araignées, Coatas
Ateles (les atèles, ou singes-araignées) est un genre de mammifères primates de la sous-famille des Atelinae. Ce sont des singes qui se déplacent beaucoup et avec une grande habileté en mode suspensif, plutôt que sur les branches et de manière quadrupède,. L'intégrité écologique de la canopée est importante pour leur survie ; des discontinuités telles que les routes qui, de plus en plus nombreuses, et souvent plus larges, fragmentent écologiquement les forêts, sont des menaces pour ces espèces, qui sont alors plus facilement victimes de prédateurs et de la chasse.
Il ne faut pas confondre des atèles avec d'autres singes dont le nom est approchant : les entelles.
Os monos araña son o nome común de calquera dos primates do xénero Ateles («sen dedo polgar») pertencente á familia Atelidae. O nome Ateles fai referencia á ausencia dun polgar opoñible nas especies do xénero; só conta con apéndice vestixial.[1] Habitan en bosques tropicais, dende México até o Brasil.[2]
A variedade morfolóxica no referente á cor da pelame dificultou a clasificación das diferentes especies do xénero, facendo máis crible a clasificación baseada en ADN mitocondrial e nuclear.[3] A revisión de Kellogg e Goldman de 1944, recoñece 4 especies: Ateles belzebuth, Ateles fusciceps, Ateles geoffroyi e Ateles paniscus.[4] Outro punto de vista defendido entre outros por Hershkovitz, considera que Ateles inclúe a unha soa especie, Ateles paniscus con diversas subespecies. En 2005 Groves, baseado en estudos de ADN, inclúe 7 especies dentro do xénero, Ateles belzebuth, Ateles paniscus, Ateles chamek, Ateles marginatus, Ateles fusciceps, Ateles geoffroyi e Ateles hybridus.
Viven en América Central e do Sur, dende o sur de México até o río Tapajós na Amazonia brasileira. Son primordialmente arbóreos, cumpren a maior parte das súas actividades nas densas cubertas dos bosques e selvas chuviosos e tupidos onde habita.
Segundo a especie, o seu corpo mide de 65 a 90 cm de lonxitude, e a cola prensil de 60 a 92 cm. Son de aparencia máis esvelta que os outros monos da familia Atelidae e pesan entre 7 e 10 kg. Teñen catro dedos e carecen de polgar. O corpo é alongado e os membros longos; a cor das diferentes especies varía de castaño claro a negro. As femias teñen como particular característica un clítoris alongado que supera en ocasións o tamaño do pene do macho.[5]
Os monos araña son o nome común de calquera dos primates do xénero Ateles («sen dedo polgar») pertencente á familia Atelidae. O nome Ateles fai referencia á ausencia dun polgar opoñible nas especies do xénero; só conta con apéndice vestixial. Habitan en bosques tropicais, dende México até o Brasil.
Majmuni pauci (lat. Ateles) su rod majmuna Novog svijeta iz porodice hvataša. Kao i većina ostalih hvataša, žive u tropskim šumama Središnje i Južne Amerike, od južnog Meksika do Brazila.
Duljina tijela iznosi 38-63 centimetara. Teški su 7-9, ali ponekad i 11 kilograma. Dlaka im je kratka i gruba, a boja varira ovisno o vrsti i starosti od rumenkasto zlatne do smeđe i crne; ruke i stopala obično su crni. Lice nema dlaka, te je također najčešće crne boje, ponekad crvenkasto. Tijelo je mršavo, rep je duži od tijela, dužina mu iznosi 50-90 centimetara. Rep im služi za održavanje ravnoteže; umjesto na ruke, oslanja se na njega. Udovi su poprilično dugi, što im pomaže u okretnosti; često skaču s drveta na drvo. Nemaju palca.
Dnevne su i arborealne životinje, a spavaju na pažljivo odabranim drvećima. Kreću se brzo i okretno kroz gusto granje na različite načine; dvonožno, četveronožno ili pak koristeći rep kao peti ud. Jutarnje sate provode tražeći sebi hranu, dok ostatak dana odmaraju.
Žive u skupinama sastavljenim od 12 do 35 životinja, koje se često zbog potrage za hranom dijele u dvije do pet podskupina. Oko 90% njihove prehrane bazira se na plodovima, te mogu duže vrijeme hraniti se jednom ili dvjema istim vrstama ploda. Gutaju cijele plodove, pa ih tako preko vlastitog izmeta rasprostranjuju. U nedostatku željene hrane, jedu kukce, koru i med.
Majmuni pauci (lat. Ateles) su rod majmuna Novog svijeta iz porodice hvataša. Kao i većina ostalih hvataša, žive u tropskim šumama Središnje i Južne Amerike, od južnog Meksika do Brazila.
Ateles (E. Géoffroy, 1806) è un genere di scimmie platirrine: assieme ai generi Brachyteles, Lagothrix ed Oreonax, vanno a costituire la sottofamiglia degli Atelinae, nell'ambito della famiglia degli Atelidi, che condividono con le scimmie urlatrici.
Con 7 specie, gli esponenti di questo genere, comunemente noti come ateli o scimmie ragno, abitano l'America centrale e meridionale, grossomodo dal Messico sud-orientale al Brasile settentrionale. Sono abitatori della foresta pluviale primaria, dove vivono esclusivamente in zone tranquille e ricche di alberi da frutto: questa loro esigenza ne fa degli ottimi indicatori. Misurano in media circa un metro e mezzo di lunghezza, di cui oltre la metà va ascritta alla coda. Il peso medio di questi animali si aggira attorno ai 6 kg.
Come suggerito dal nome comune, questi animali sono caratterizzati da lunghe zampe e coda: quest'ultima, in particolare, è prensile e molto forte, e da sola è più lunga del corpo e delle zampe dell'animale sommati (fino a 89 cm). Sulla punta, nella parte inferiore, la coda presenta una zona glabra zigrinata assai sensibile, simile ad un polpastrello, che fornisce stabilità mentre l'animale utilizza la coda a mo' di quinto arto durante i suoi spostamenti fra gli alberi, per effettuare i quali può anche effettuare brachiazione. La coda ha una presa talmente forte che spesso gli indios meno esperti nell'uso della cerbottana evitano di sparare alle scimmie ragno, che rimarrebbero appese ai rami per la coda anche dopo morte.
Le zampe anteriori sono più lunghe delle posteriori: quando (molto raramente) l'animale scende a terra, cammina su due zampe utilizzando la coda come bilanciere. Le dita di ciascuna mano sono lunghe e ricurve: sono presenti in numero di 4 sulle zampe anteriori (a forma di uncino, senza pollice opponibile) e 5 sulle zampe posteriori.
Il pelo è rado e setoloso, di colore variabile a seconda della specie fra il rosso-ruggine ed il nero: la pelle nuda è nera nella maggior parte delle specie[1][2]. La testa è piuttosto piccola, con le narici assai distanziate fra loro. Nonostante le piccole dimensioni della testa, il cervello di questi animali è di grosse dimensioni: se comparato a quello di altre scimmie di uguale stazza quoziente intellettivo di queste scimmie pare assai alto, addirittura superiore a quello dei gorilla, dato che renderebbe le scimmie ragno le platirrine più intelligenti[3]. Si pensa che un cervello del genere serva soprattutto a ricordare i periodi di maturazione dei frutti di cui questi animali si nutrono (oltre 150 specie) ed i tracciati da seguire per trovare gli alberi da frutto.
Le femmine hanno grandi e piccole labbra assai sporgenti, che possono essere scambiate per uno pseudo-pene: la loro funzione non è stata ancora spiegata in maniera soddisfacente.
Questi animali formano grossi gruppi di 15-25 individui diretti da una femmina dominante che decide gli itinerari da seguire per trovare il nutrimento[4]: tutti gli esemplari dormono sullo stesso albero, ma durante il giorno si frammentano in sottogruppi di 5-8 unità. Il grado d'interazione fra i vari sottogruppi dipende dalla disponibilità per il cibo e dalla presenza di pericoli nella zona[5]. A differenza di numerose altre specie di primati, in questo genere sono le femmine a lasciare più frequentemente il gruppo con la maturità rispetto ai maschi: per questo motivo, i maschi di ogni gruppo sono spesso tutti imparentati fra loro, mentre le femmine provengono da altri gruppi.
Per comunicare fra loro, le scimmie ragno sono solite assumere differenti posture piuttosto che emettere vocalizzazioni: in caso di pericolo, tendono a rifugiarsi fra i rami sottili o sulle cime degli alberi e da lì scuotono i rami per impressionare l'aggressore. Nel caso esso non si allontani, possono urinare e defecare, lasciando che urina ed escrementi cadano su di esso, ed in casi estremi possono staccare pezzi di legno anche piuttosto pesanti e lanciarli contro l'assalitore.
Ateles (E. Géoffroy, 1806) è un genere di scimmie platirrine: assieme ai generi Brachyteles, Lagothrix ed Oreonax, vanno a costituire la sottofamiglia degli Atelinae, nell'ambito della famiglia degli Atelidi, che condividono con le scimmie urlatrici.
7 rūšys, žr. tekstą
Koatos (lot. Ateles) – koatų (Atelidae) šeimos primatų gentis. Labai vikriai laipioja medžiais, turi liekną liemenį, ilgas galūnes ir labai kabią uodegą, kuria nuolat kabinasi už šakų. Priekinių galūnių nykštys redukuotas.
Gentyje 7 rūšys:
Paplitusios nuo pietų Meksikos iki Bolivijos ir Brazilijos. Vikiteka
Koatos (lot. Ateles) – koatų (Atelidae) šeimos primatų gentis. Labai vikriai laipioja medžiais, turi liekną liemenį, ilgas galūnes ir labai kabią uodegą, kuria nuolat kabinasi už šakų. Priekinių galūnių nykštys redukuotas.
Gentyje 7 rūšys:
Juodoji koata (Ateles paniscus) Gelsvakaktė koata (Ateles belzebuth) Ateles chamek. Turi ilgą juodą kailį ir juodos odos veidą. Minta vaisiais, uogomis, žiedais, minkštais lapais, vabzdžių lervomis, termitais ir medumi. Gyvena dideliais teritoriniais būriais. Ilgaplaukė koata, arba baltakaktė koata (Ateles hybridus). Ant kaktos turi ryškų, trikampišką baltą lopą. Kūno viršus rudas, apačia šviesi. Gyvena būriais iš maždaug 20 individų. Baltauodegė koata (Ateles marginatus) Rudagalvė koata (Ateles fusciceps) Žofrua koata (Ateles geoffroyi). Turi juodą galvą, juodas plaštakas bei pėdas ir į gobtuvą panašų veido apvadą. Minta vaisiais. Pav.De slingerapen (Ateles) zijn een geslacht uit de familie grijpstaartapen (Atelidae). Dit geslacht bestaat uit zeven soorten. Deze dieren worden ook kwatta, spinaap of bosduivel genoemd.
Deze indeling wordt niet door iedereen aangehouden. Veel dieren worden beschouwd als ondersoort van een andere soort. Vroeger werden alle slingerapen beschouwd als ondersoort van Ateles geoffroyi.
Slingerapen besteden bijna hun hele leven in bomen en komen zelden op de grond. Slingerapen zijn dan ook goed aangepast aan het leven in de boomtoppen. Ze vallen op door hun extreem lange grijpstaart en ledematen, en slingerapen hebben ook slecht ontwikkelde duimen. De slingeraap gebruikt zijn staart als vijfde arm, waar ze grip mee krijgen op takken, aan takken kunnen hangen en voorwerpen mee kunnen dragen. Ze leven in de regenwouden van Latijns-Amerika, waar ze voornamelijk van vruchten leven.
De slingerapen (Ateles) zijn een geslacht uit de familie grijpstaartapen (Atelidae). Dit geslacht bestaat uit zeven soorten. Deze dieren worden ook kwatta, spinaap of bosduivel genoemd.
Edderkoppapar eller klamreapar (Ateles) er ei slekt av kapusinarapar som finst i Sør- og Mellom-Amerika.[1][2]
Edderkoppapar eller klamreapar (Ateles) er ei slekt av kapusinarapar som finst i Sør- og Mellom-Amerika.
Egentlige klamreaper[1] er vestaper som hører til slekten ateles, som hører til underfamilien atelinae og familien atelidae.[2] I likhet med de andre klamreapene i ateinae forekommer ateles i tropiske skoger i Mellom- og Syd-Amerika fra syd i Mexico til Brasil. Slekten har syv arter og samtlige er utrydningstruet. Brunhodet klamreape og langhårklamreape er kritisk truet.
Uforholdsmessig lange lemmer samt en lang gripehale gjør dem til noen av de største apene i den nye verden og har gitt dem navnet «spider monkeys» (edderkopp aper) på engelsk. Ateles lever i de øvre delene av regnskogen og finner mat i toppen av trærne i 25-30 meters høyde.[3] De spiser primært frukt men kan også spise blader, blomster og innsekter.[3] På grunn av størrelsen krever ateles store områder av fuktig eviggrønn skog og foretrekker uforstyrret urskog i regnskogen.[3] De er sosiale dyr og lever i grupper på opp til 35 individer som skiller lag om dagen når de spiser.[4]
Nyere metaanalyser på primaters kognisjon viser at de egentlige klamreapene er de mest intelligente apene i den nye verden.[5] De har et bredt spekter med lyder, lager bjeffelyd hvis de blir truet og kan lage vrinskelyd og lange skrik.[4]
Fordi ateles er store er de en viktig matressurs og lokalbefolkningen driver utstrakt jakt på dem samtidig som leveområdene deres ødelegges av skogshugst og nybrottsarbeid.[4] Ateles er utsatt for å få malaria og brukes i laboratoriestudier av sykdommen.[4] Antall ateles er synkende og en av artene står på IUCNs rødliste som sårbar, fire står som som truet dyreart og to er kritisk truet.
Slektsnavnet ateles kommer fra det gammelgreske ordet ἀτέλεια (atéleia), som betyr "ukomplett, ikke perfekt",[6][7] og viser til den tommelen som er liten eller ikke-eksisterende hos de egentlige klamreapene.
Slekten har syv arter og syve underarter.[2]
Egentlige klamreaper er vestaper som hører til slekten ateles, som hører til underfamilien atelinae og familien atelidae. I likhet med de andre klamreapene i ateinae forekommer ateles i tropiske skoger i Mellom- og Syd-Amerika fra syd i Mexico til Brasil. Slekten har syv arter og samtlige er utrydningstruet. Brunhodet klamreape og langhårklamreape er kritisk truet.
Uforholdsmessig lange lemmer samt en lang gripehale gjør dem til noen av de største apene i den nye verden og har gitt dem navnet «spider monkeys» (edderkopp aper) på engelsk. Ateles lever i de øvre delene av regnskogen og finner mat i toppen av trærne i 25-30 meters høyde. De spiser primært frukt men kan også spise blader, blomster og innsekter. På grunn av størrelsen krever ateles store områder av fuktig eviggrønn skog og foretrekker uforstyrret urskog i regnskogen. De er sosiale dyr og lever i grupper på opp til 35 individer som skiller lag om dagen når de spiser.
Nyere metaanalyser på primaters kognisjon viser at de egentlige klamreapene er de mest intelligente apene i den nye verden. De har et bredt spekter med lyder, lager bjeffelyd hvis de blir truet og kan lage vrinskelyd og lange skrik.
Fordi ateles er store er de en viktig matressurs og lokalbefolkningen driver utstrakt jakt på dem samtidig som leveområdene deres ødelegges av skogshugst og nybrottsarbeid. Ateles er utsatt for å få malaria og brukes i laboratoriestudier av sykdommen. Antall ateles er synkende og en av artene står på IUCNs rødliste som sårbar, fire står som som truet dyreart og to er kritisk truet.
Taxonomisk klassifikasjonSlektsnavnet ateles kommer fra det gammelgreske ordet ἀτέλεια (atéleia), som betyr "ukomplett, ikke perfekt", og viser til den tommelen som er liten eller ikke-eksisterende hos de egentlige klamreapene.
Slekten har syv arter og syve underarter.
Familie Atelidae Underfamilie Alouattinae Underfamilie Atelinae (klamreaper) Slekt Ateles: (egentlige klamreaper ) Ateles paniscus (svart klamreape) Ateles belzebuth (marimonida) Ateles chamek Ateles hybridus Ateles marginatus Ateles fusciceps Ateles fusciceps fusciceps Ateles fusciceps rufiventris Ateles geoffroyi (Geoffroys klamreape) Ateles geoffroyi grisescens Ateles geoffroyi yucatanensis Ateles geoffroyi vellerosus Ateles geoffroyi geoffroyi Ateles geoffroyi ornatus Slekt Brachyteles (edderkoppaper ) Slekt Lagothrix (ullaper) Slekt Oreonax: the yellow-tailed woolly monkey
Multimedia w Wikimedia Commons Czepiak[4] (Ateles) – rodzaj nadrzewnej małpy szerokonosej z podrodziny czepiaków w (Atelinae) rodzinie czepiakowatych (Atelidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w gęstych lasach Ameryki Środkowej i Południowej – od Meksyku po dorzecze Amazonki[5].
Długość ciała samców 37–70 cm, ogona 70–90 cm, samic 30–66 cm, ogona 64–93 cm; masa ciała samców 7,4–10,4 kg, samic 5–10,5 kg[5]. Czepiaki z tego rodzaju charakteryzują się smukłą sylwetką przystosowaną do szybkiego przemieszczania się pomiędzy konarami drzew. Bardzo sprawnie poruszają się metodą brachiacji, wykorzystują również długi, chwytny ogon do przytrzymywania się gałęzi.
Do rodzaju należą następujące gatunki[5][4][8]:
Czepiak (Ateles) – rodzaj nadrzewnej małpy szerokonosej z podrodziny czepiaków w (Atelinae) rodzinie czepiakowatych (Atelidae).
Macaco-aranha ou coatá é uma denominação comum a várias espécies de primatas do gênero Ateles e família Atelidae.[1] São animais frugívoros em sua maioria, e habitam as florestas da Amazônia e América Central.
Possuem longos braços e pernas, com uma cauda preênsil, o que conferiu o nome popular, e são os maiores primatas da América.
Todas as espécies de macaco-aranha encontram-se em algum grau de extinção, devido ao desmatamento e à caça predatória, sendo que a IUCN lista duas espécies como "Criticamente em Perigo", quatro como "Em Perigo" e uma como "Vulnerável".
"Cuatá" é oriundo do tupi kua'tá.[1] "Macaco-aranha" é uma referência a seus membros e a sua cauda preensil, que são muito longos e finos, semelhantes às patas das aranhas[1]
O gênero Ateles surgiu há cerca de 13 milhões de anos, no Mioceno, se separando de um ramo que deu origem ao muriqui e ao macaco-barrigudo.[2] Tal relação filogenética é corroborada por dados moleculares, sendo divergente de filogenias morfológicas, que consideram o gênero Ateles como grupo-irmão de Lagothrix.[3][4]
O cladograma abaixo representa as relações filogenéticas dentro da família Atelidae, tal como sugerido por dados moleculares.[2][5]
AtelidaeA diversificação do gênero ocorreu no fim do Plioceno, culminando nas sete espécies e sete subespécies conhecidas:[6][7]
Os macacos-aranha são os maiores primatas do Novo Mundo: o adulto tem entre 42 cm e 66 cm de comprimento, com uma cauda de até 88 cm e pesando até 11 kg.[8] Os membros são longos e esguios, assim como a cauda, que é preênsil, o que é característico do gênero e que lhe conferiu o nome popular de macaco-aranha.[8] Tais características permite diferenciar facilmente o macaco-aranha de outros primatas de grande porte da América do Sul e Central, como o bugio e o macaco-barrigudo.[8] O polegar é muito reduzido, praticamente ausente.[9]
A área de ocorrência das espécies de macaco-aranha vai desde o sul do México até a Bolívia, habitando principalmente a floresta ombrófila de terra firme até 800m de altitude, sendo eventualmente encontrado na floresta estacional semidecidual na Costa Rica e Bolívia.[8] Estão sempre nos estratos mais altos da floresta, e nunca descem até o chão.[10]
São primatas predominantemente frugívoros com cerca de 90% da dieta constituindo de frutos, e eventualmente se alimentando de folhas jovens.[8][9] A composição da dieta é diretamente proporcional à quantidade de frutos que ocorrem no ambiente, sendo que ao haver uma escassez desse item alimentar, os macacos passam a comer brotos de folhas jovens.[11]
Formam grandes grupos, com até 30 indivíduos, mas com uma dinâmica de fusão-fissão, com a formação de subgrupos de forrageamento.[9] Os grupos caracterizam-se por uma alta dispersão das fêmeas, que acaba culminando na formação de coalizões entre os machos, que se reflete em uma baixo índice de competição entre eles e por conseqüência, um baixo dimorfismo sexual.[12] Não existe uma hierarquia linear muito clara entre os machos, que se evidencia pela ausência de um macho alfa.[13] Um grupo habita um território entre 1 e 3,9 km², muitas vezes definido por fronteiras físicas.[10] Aparentemente, apenas os machos respeitam tais limites e muitas vezes se envolvem em comportamentos agressivos (principalmente por meio de vocalizações) ao defender essas fronteiras.[10]
Por serem animais de porte relativamente grande, poucos são os predadores naturais dos macacos-aranha. Os predadores são felinos de grande porte, como a onça-pintada e a onça-parda.[14]
As fêmeas parem um filhote de cada vez, raramente gêmeos, depois de uma gestação de 226 a 232 dias e o intervalo entre uma gestação e outra é de até 50 meses em animais no estado selvagem.[10] A unidade social mais coesa no macaco-aranha é a que se mantém entre mãe e filhote até o momento em que atinge a maturidade que pode demorar até 14 meses para ser atingida.[8] Existem controvérsias quanto a existência de sazonalidade no acasalamento e nascimento de filhotes.[10]
Por exigir grandes porções de floresta, o macaco-aranha é diretamente ameaçado pelo desmatamento e fragmentação do hábitat. A baixa taxa de reprodução também torna suas populações suscetíveis à caça.[15] Por conta disso, todas as espécies do gênero Ateles encontram-se com algum grau de ameaça de extinção, segundo a IUCN, principalmente as espécies da América Central.[16] os únicos predadores dos macacos aranhas são o arpias e onças pintadas
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|doi= (ajuda) Macaco-aranha ou coatá é uma denominação comum a várias espécies de primatas do gênero Ateles e família Atelidae. São animais frugívoros em sua maioria, e habitam as florestas da Amazônia e América Central.
Possuem longos braços e pernas, com uma cauda preênsil, o que conferiu o nome popular, e são os maiores primatas da América.
Todas as espécies de macaco-aranha encontram-se em algum grau de extinção, devido ao desmatamento e à caça predatória, sendo que a IUCN lista duas espécies como "Criticamente em Perigo", quatro como "Em Perigo" e uma como "Vulnerável".
Spindelapor (Ateles) är ett släkte i familjen Atelidae som tillhör ordningen primater.
Individer i detta släkte lever från östra Mexiko till Bolivia och mellersta Brasilien.[1]
Deras päls är kort och varierar i färgen från gulgrå över brun till svart beroende på art och ålder. Buken är oftast ljusare eller vitaktig. Svansen är med 51 till 89 cm längre än kroppen och används som gripverktyg. Spindelapor har långa extremiteter och deras tumme förekommer bara rudimentärt. Kroppen är mellan 38 och 63 cm lång och vikten uppgår till 8 kg hos individer i fångenskap.[1]
Spindelapor är aktiva under dagen och klättrar genom regnskogar eller skogar i bergiga trakter. De har god förmåga att hänga en längre tid med bara en hand eller en fot. De letar efter föda huvudsakligen på morgnar.[1]
Djur i denna familj lever i grupper med upp till 100 individer men flockar med 2 till 30 individer är vanligare.[1] Dessa grupper delar sig vid letandet efter födan och återförenar sig för att försvara sitt territorium. Kommunikationen mellan olika delar av gruppen sker genom höga ljud som utstöts av hannarna. Den sociala sammanhållningen i gruppen förstärks genom ansiktsmimik och pälsvård.
Spindelapor är allätare som tar frukter, nötter, frön och blad samt insekter, spindlar och fågelägg.[1]
Honan föder bara vartannat eller vart fjärde år ett ungdjur. Dräktigheten varar ungefär 200 till 230 dagar. När ungdjuret är 12 till 15 månader gammalt slutar honan att ge di, i sällsynta fall redan efter 10 veckor. Ungdjuret blir efter ungefär fyra (honor) till fem (hannar) år könsmoget. En individ i en djurpark blev 48 år gammal. Man uppskattar att spindelapor i naturen inte blir så gamla.[1]
Såsom andra primater i samma familj blev spindelaporna jagade av indianerna. Idag är förstörelsen av deras levnadsområde ett större hot. A. fusciceps och A. hybridus listas av IUCN som akut hotade (critically endangered), A. paniscus listas som sårbar (vulnerable) och de andra fyra arterna som starkt hotade (endangered).[2]
Släktet utgörs enligt Wilson & Reeder (2005) av sju arter:[3]
Коата, або мавпа-павук (Ateles) — мавпа Нового Світу родини коатових (Atelidae). Водиться в тропічних дощових лісах (25-30 метрів над землею) від півдня Мексики до Бразилії.
Живляться в основному фруктами, але також іноді ласують листям, квітками та комахами. Хвіст настільки чіпкий, що мавпи з його допомогою можуть не лише висіти на гілках, але й підбирати різні предмети. Павукоподібні мавпи мають унікальний спосіб отримання їжі: головна самка, як правило, відповідає за пошук джерел їжі. Якщо вона не може знайти достатньо їжі для групи, то ця група розпадається на дрібніші. Кожна група тісно пов'язана з її територією.
Коата, або мавпа-павук (Ateles) — мавпа Нового Світу родини коатових (Atelidae). Водиться в тропічних дощових лісах (25-30 метрів над землею) від півдня Мексики до Бразилії.
Ateles là một chi động vật có vú trong họ Atelidae, bộ Linh trưởng. Chi này được É. Geoffroy miêu tả năm 1806.[1] Loài điển hình của chi này là Simia paniscus Linnaeus, 1758.
Chi này gồm các loài:
Bài viết liên quan đến Bộ Linh trưởng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Ateles là một chi động vật có vú trong họ Atelidae, bộ Linh trưởng. Chi này được É. Geoffroy miêu tả năm 1806. Loài điển hình của chi này là Simia paniscus Linnaeus, 1758.
Ateles É. Geoffroy, 1806
Синонимы
Коаты (лат. Ateles) — род приматов из семейства паукообразных обезьян (Atelidae). Как и другие представители семейства, обитают в тропических лесах Центральной и Южной Америки: от юга Мексики до Бразилии. К роду относят семь видов, два из которых (Ateles fusciceps и Ateles hybridus) находятся под угрозой исчезновения.
Коаты обитают в верхних ярусах влажных тропических лесов (25—30 метров над землёй)[1]. Питаются, в основном, фруктами, но также иногда лакомятся листьями, цветками и насекомыми[1]. Их хвост настолько цепок, что обезьяны с его помощью могут не только висеть на ветвях, но и подбирать всякие предметы.
Названия приведены в соответствии с АИ[2]
Коаты (лат. Ateles) — род приматов из семейства паукообразных обезьян (Atelidae). Как и другие представители семейства, обитают в тропических лесах Центральной и Южной Америки: от юга Мексики до Бразилии. К роду относят семь видов, два из которых (Ateles fusciceps и Ateles hybridus) находятся под угрозой исчезновения.
蜘蛛猴屬（學名：Ateles）[1]，統稱為蜘蛛猴或蜘蛛猿，蜘蛛猴科的一屬，生活于墨西哥以南到巴西的南部到巴西的中南美洲廣大地區的热带雨林中。與絨毛蛛猴屬是近親。是一種很难捕捉的小型动物，群居生活，群体数量可达35只以上。因相當細長的四肢和尾巴宛如蜘蛛而得名。[2]
本属现存的物种如下[1]：
这是一篇小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 蜘蛛猴屬（學名：Ateles），統稱為蜘蛛猴或蜘蛛猿，蜘蛛猴科的一屬，生活于墨西哥以南到巴西的南部到巴西的中南美洲廣大地區的热带雨林中。與絨毛蛛猴屬是近親。是一種很难捕捉的小型动物，群居生活，群体数量可达35只以上。因相當細長的四肢和尾巴宛如蜘蛛而得名。
거미원숭이(spider monkey)는 거미원숭이과에 속하며 속명은 거미원숭이속(Ateles)이다. 손발과 꼬리는 가늘고 길며 잡아 쥐는 능력이 크다. 거미의 다리와 비슷하여 거미원숭이라 불린다. 성체의 몸무게는 5-7kg이며, 꼬리를 뺀 몸길이는 60cm 정도이다. 종에 따라 몸빛이 다양하며, 검은색·갈색·황금색·붉은색·황갈색을 띤다. 이빨은 36개이며, 엄지손가락은 전혀 없거나 흔적만 있고, 나머지 손가락은 충분히 펼 수 없어 갈고리처럼 되어 있다. 나무 위에서 생활하며 행동이 민첩하여 앞다리와 꼬리를 사용하여 교묘하게 나뭇가지를 건너다닌다. 먹이는 살과 수분이 많은 과일이나 밤·도토리 등의 견과이다. 거미원숭이의 단위집단은 복수의 어른 수컷을 포함하는 20-30마리의 집단이라고 생각되나 그 통합은 매우 느리다. 집단 안의 각 개체는 갖가지 구성을 가진 3-4그룹을 만들어 모였다 흩어졌다를 되풀이한다. 멕시코 남부로부터 브라질 동남부에 걸쳐 분포한다.
거미원숭이속은 7종의 종과 7종의 아종으로 구성되어 있다.[2]
거미원숭이(spider monkey)는 거미원숭이과에 속하며 속명은 거미원숭이속(Ateles)이다. 손발과 꼬리는 가늘고 길며 잡아 쥐는 능력이 크다. 거미의 다리와 비슷하여 거미원숭이라 불린다. 성체의 몸무게는 5-7kg이며, 꼬리를 뺀 몸길이는 60cm 정도이다. 종에 따라 몸빛이 다양하며, 검은색·갈색·황금색·붉은색·황갈색을 띤다. 이빨은 36개이며, 엄지손가락은 전혀 없거나 흔적만 있고, 나머지 손가락은 충분히 펼 수 없어 갈고리처럼 되어 있다. 나무 위에서 생활하며 행동이 민첩하여 앞다리와 꼬리를 사용하여 교묘하게 나뭇가지를 건너다닌다. 먹이는 살과 수분이 많은 과일이나 밤·도토리 등의 견과이다. 거미원숭이의 단위집단은 복수의 어른 수컷을 포함하는 20-30마리의 집단이라고 생각되나 그 통합은 매우 느리다. 집단 안의 각 개체는 갖가지 구성을 가진 3-4그룹을 만들어 모였다 흩어졌다를 되풀이한다. 멕시코 남부로부터 브라질 동남부에 걸쳐 분포한다.
