Sincab (lat. Sciurus) - sincablar fəsiləsinə aid məməli heyvan cinsi. Bu cins Avropa, Şimali və Cənubi Amerikanın mülayim qurşaqlarında yayılmış 30-a yaxın növü özündə cəmləşdirir.
Sincab (lat. Sciurus) - sincablar fəsiləsinə aid məməli heyvan cinsi. Bu cins Avropa, Şimali və Cənubi Amerikanın mülayim qurşaqlarında yayılmış 30-a yaxın növü özündə cəmləşdirir.
Sciurus a zo ur genad e rummatadur ar bronneged.
War-dro 30 spesad gwiñvered a zo ennañ:
Isgenad Tenes
Isgenad Sciurus
Isgenad Hesperosciurus
Isgenad Otosciurus
Isgenad Guerlinguetus
Isgenad Hadrosciurus
Isgenad Urosciurus
Sciurus és un gènere de rosegadors esciüromorfs de la família dels esciúrids, que conté la majoria d'esquirols de cua tupida d'Amèrica, Europa i les zones temperades d'Àsia.[1]
Les diferents espècies d'esquirols viuen principalment a les Amèriques, on es troben en nombroses espècie. Fora de les Amèriques, només es produeixen tres espècies: l'esquirol comú, que té una àmplia distribució a gairebé tota Europa i gran part del continent asiàtic, l'esquirol persa, que viu a parts del sud d'Europa, al Caucas i l'Orient Pròxim, i l'esquirol del Japó, restringit exclusivament al Japó. Malgrat ser molt freqüent a moltes parts del món, no hi viu de forma natural al sud-est asiàtic, a l'Àfrica ni a Oceania.[1]
L'esquirol gris, originari dels Estats Units i el Canadà, ha estat introduït deliberadament a altres parts del món. A Europa, es va introduir al Regne Unit, Irlanda i Itàlia, on ha desplaçat, sobretot a la Gran Bretanya, als esquirols natius. A més, l'espècie es va establir a Sud-àfrica, encara que només a la regió de Ciutat del Cap, per la manca d'hàbitats forestals adients. Aquesta espècie es troba dins la llista de les 100 espècies invasores més nocives d'Europa.[2][3]
El nom Sciurus, prové de la unió de les paraules gregues skia, que vol dir ombra, i oura, que vol dir cua. El nom es podria haver originat a causa de la costum dels esquirols de seure a l'ombra de la seva gran cua peluda.[4]
Totes les espècies d'esquirol són predominantment diürnes i s'alimenten bàsicament de fruits secs i altres llavors, fruites i altres parts de plantes, i més rarament de forma oportunista d'aliments carnosos com insectes, ous i pollets i d'altres animals petits. Com animals arboris que són, són molt bons escaladors i la major part de les espècies passen la major part del temps als arbres i només ocasionalment baixen a terra per alimentar-se. Solen construir els seus nius amb forma d'esfera feta de branquetes i fulles en forats d'arbres o forquilles de branques.[5]
Els depredadors dels esquirol són principalment les aus de presa i depredadors com els mustèlids i els gats, especialment a Sud-amèrica, i les serps. Aquestes espècies d'esquirol tenen una esperança de vida de fins a dotze anys.[6]
Les esquirols d'aquest gènere és troben dins la tribu dels esciürinis, de la subfamília dels esciürins i la família dels esciúrids. La classificació científica es remunta a la primera descripció de l'esquirol de Carl von Linné a la 10a edició de la seva obra Systema Naturae, on es descriuen sis gèneres de rosegadors, incloent-hi Sciurus.
La classificació actual d'espècies del gènere és la següent:
Sciurus és un gènere de rosegadors esciüromorfs de la família dels esciúrids, que conté la majoria d'esquirols de cua tupida d'Amèrica, Europa i les zones temperades d'Àsia.
For alternative betydninger, se Egern (flertydig). (Se også artikler, som begynder med Egern)
Egernslægten eller latin: Sciurus er en slægt i egernfamilien med omkring 30 arter.
For alternative betydninger, se Egern (flertydig). (Se også artikler, som begynder med Egern) Egernslægten eller latin: Sciurus er en slægt i egernfamilien med omkring 30 arter.
Die Eichhörnchen (Sciurus) sind eine Gattung der Baumhörnchen (Sciurini) innerhalb der Familie der Hörnchen (Sciuridae). Ein auffälliges Merkmal ist der hochgestellte buschige Schwanz. Die in Mitteleuropa bekannteste Art ist das Eurasische Eichhörnchen, das gemeinhin einfach als Eichhörnchen bezeichnet wird. Alle Eichhörnchen sind Waldbewohner und ernähren sich primär von Samen und Früchten. Die weitaus meisten Arten sind auf dem amerikanischen Doppelkontinent beheimatet. Nur 4 der 29 Arten leben in der Alten Welt, sie sind über Europa, Vorder-, Nord- und Ostasien verbreitet. Eine weitere Art (Grauhörnchen) ist als Neozoon in Teilen Europas eingebürgert.
Die verschiedenen Arten der Eichhörnchen leben vor allem auf dem amerikanischen Doppelkontinent, wo sie sowohl in Nordamerika wie auch in Mittel- und Südamerika in zahlreichen Arten vorkommen. Außerhalb Amerikas sind nur vier Arten heimisch, von denen das Eurasische Eichhörnchen (S. vulgaris) über fast den gesamten europäischen und große Teile des asiatischen Kontinents verbreitet ist. Das Kaukasische Eichhörnchen (S. anomalus) kommt dagegen nur in Teilen Südeuropas sowie auf dem Kaukasus und in Vorderasien vor, und das Japanische Eichhörnchen (S. lis) ist auf Japan beschränkt. In Südostasien kommen ebenso wie im australischen Raum und in Afrika keine Eichhörnchenarten natürlich vor.
Durch Verschleppung und bewusste Einführung wurde vor allem das Grauhörnchen (S. carolinensis) über weite Teile auch abseits des ursprünglichen Verbreitungsgebietes angesiedelt. In Europa wurde es in Großbritannien, Irland und Italien eingeführt, wobei es vor allem in Großbritannien die dort ursprünglich heimischen Eichhörnchen nahezu verdrängt hat. Zudem wurde die Art in Südafrika angesiedelt, wo sie sich jedoch aufgrund fehlender Waldlebensräume nur in der Region von Kapstadt verbreiten konnte.
Alle Arten der Eichhörnchen sind überwiegend tagaktiv. Sie ernähren sich vor allem von Nüssen und anderen Samen, Früchten und anderen Pflanzenteilen sowie seltener opportunistisch auch von tierischer Nahrung wie Insekten, Eiern und Küken und anderen Kleintieren.[1] Als Baumbewohner sind sie sehr gute Kletterer, und die meisten Arten verbringen die meiste Zeit in den Bäumen und kommen nur gelegentlich auf den Boden zur Nahrungssuche. Sie bauen ihre Nester (Kobel oder auch Kogel) in der Regel in Form eines kugelförmigen Baus aus Zweigen und Blättern in Baumhöhlen oder Astgabeln.
Fressfeinde der Eichhörnchen sind in erster Linie Greifvögel und Raubtiere wie Marder und Katzen, vor allem in Südamerika auch Schlangen.
Einzelne Exemplare bestimmter Eichhörnchenarten können bis zu zwölf Jahre alt werden.
Die Eichhörnchen bilden eine eigene Gattung innerhalb der Hörnchen (Sciuridae) und werden der Unterfamilie Sciurinae und der Tribus Sciurini zugeordnet. Die wissenschaftliche Systematik geht zurück bis zur Erstbeschreibung des Eichhörnchens und einiger weiterer Hörnchenarten durch Carl von Linné in der 10. Auflage seines Systema naturae, das Eichhörnchen selbst stellt den nomenklatorischen Typus dar. In dem Systema naturae beschrieb Linné sechs Gattungen der Nagetiere, darunter auch die Gattung Sciurus. Diese enthielt neben dem eurasischen Eichhörnchen (S. vulgaris) auch die amerikanischen Fuchshörnchen S. niger und S. cinereus, das Europäische Gleithörnchen (S. volans, heute Pteromys volans), das Atlashörnchen (S. getulus, heute Atlantoxerus getulus), das Streifen-Backenhörnchen (S. striatus, heute Tamias striatus) sowie die nicht zuzuordnende Art Sciurus flavus.[2]
Innerhalb der Eichhörnchen werden aktuell 29 Arten unterschieden, die nach einzelnen Taxonomien auf sieben Untergattungen verteilt werden können. Das Handbook of the Mammals of the World von 2016 listet 28 Arten,[3] wobei das erst 2017 beschriebene Sciurus meridionalis nicht enthalten ist. Aktuell werden entsprechend die folgenden Arten anerkannt:
Die drei letztgenannten Untergattungen wurden manchmal auch in einer eigenen Gattung Guerlinguetus ganz abgetrennt. Innerhalb der Arten kommen sowohl monotypische Arten wie auch solche mit zahlreichen Unterarten vor.
Die wissenschaftliche Bezeichnung Sciurus setzt sich aus altgriechisch skia ‚Schatten‘ und oura ‚Schwanz‘ zusammen. Das griechische Wort rührt von der in der Antike verbreiteten Ansicht her, dass sich Eichhörnchen mit ihrem gewaltigen Schwanz selber Schatten geben könnten.[5]
Die Etymologie von Eichhörnchen ist nicht restlos geklärt. Als germanische Grundlage wird *aikurna angenommen. Im hinteren Teil des Wortes steckt vermutlich die indogermanische Wurzel *(w)oiwṛ-, die sich auch in den keltischen, lateinischen, baltischen, slawischen und persischen Bezeichnungen für das Eichhörnchen, das Frettchen, den Iltis oder den Marder findet. Die erste Silbe wird teils auf germanisch *aik- ‚Eiche‘, teils auf eine indogermanische Wurzel *aig- ‚sich heftig bewegen, schwingen‘ zurückgeführt. Eich- ist somit vielleicht, -hörnchen sicher eine sekundäre, wenn auch schon in althochdeutscher Zeit anzutreffende Umdeutung nicht mehr verstandener Wortwurzeln. Das scheinbare Grundwort Hörnchen wurde im 19. Jahrhundert zur Bezeichnung der ganzen Familie.[6]
Die Eichhörnchen (Sciurus) sind eine Gattung der Baumhörnchen (Sciurini) innerhalb der Familie der Hörnchen (Sciuridae). Ein auffälliges Merkmal ist der hochgestellte buschige Schwanz. Die in Mitteleuropa bekannteste Art ist das Eurasische Eichhörnchen, das gemeinhin einfach als Eichhörnchen bezeichnet wird. Alle Eichhörnchen sind Waldbewohner und ernähren sich primär von Samen und Früchten. Die weitaus meisten Arten sind auf dem amerikanischen Doppelkontinent beheimatet. Nur 4 der 29 Arten leben in der Alten Welt, sie sind über Europa, Vorder-, Nord- und Ostasien verbreitet. Eine weitere Art (Grauhörnchen) ist als Neozoon in Teilen Europas eingebürgert.
Anziḍ (Assaɣ ussnan: sciurus) d aɣersiw yeṭṭafaren asmil n temsutad akk d tfesna n temseɣẓaẓ, Dɣa amur ameqran n tudert-is yettidir-it deg waddagen, asallaf-is d aɣezfan yeččur, al imeẓẓuɣen-is zzin. Tilmas timeẓyanin llunt (seɛɛunt) azal n 8 sm, ma d timeqranin am tid deg tasya, ttawḍent ar 82 sm.
Seg wučči-ynes, Anẓid yegguni s waṭas ɣef ugusim d wedren
Nezmer ad naff ugar n 10 n telmest n yenẓiden]], gar-asen:
Anziḍ (Assaɣ ussnan: sciurus) d aɣersiw yeṭṭafaren asmil n temsutad akk d tfesna n temseɣẓaẓ, Dɣa amur ameqran n tudert-is yettidir-it deg waddagen, asallaf-is d aɣezfan yeččur, al imeẓẓuɣen-is zzin. Tilmas timeẓyanin llunt (seɛɛunt) azal n 8 sm, ma d timeqranin am tid deg tasya, ttawḍent ar 82 sm.
De beamiikhoarntsjes (Latynske namme: Sciurus) foarmje in skaai fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), it ûnderskift fan 'e iikhoarntsjes en sliepmûzen (Sciuromorpha), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae), de ûnderfamylje fan 'e echte iikhoarntsjes (Sciurinae) en de tûke fan 'e echte beamiikhoarntsjes (Sciurini). Ta dit skaai hearre 30 soarten iikhoarntsjes, wêrûnder it gewoane of reade iikhoarntsje, dat ek yn Fryslân foarkomt.
Beamiikhoarntsjes hawwe in lange plomsturt dy't hast like lang is de rest fan it lichem, wêrfan't de lingte fariëarret fan 15-45 sm. Se komme foar yn 'e Amearika's en Jeraazje. De wittenskiplike namme fan dit skaai, Sciurus, komt fan it Grykske skia, dat "skaad" betsjut, en oura, "sturt", en kin dus oerset wurde as "skaadsturt", wat ferwiist nei it feit dat beamiikhoarntsjes har grutte plomsturt yn 'e regel omheech krôlje en sadwaande by sinneskynwaar yn it skaad fan har sturt sitte.
De beamiikhoarntsjes (Latynske namme: Sciurus) foarmje in ûnderskaai fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), it ûnderskift fan 'e iikhoarntsjes en sliepmûzen (Sciuromorpha), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae), de ûnderfamylje fan 'e echte iikhoarntsjes (Sciurinae), de tûke fan 'e echte beamiikhoarntsjes (Sciurini) en it lyknammige skaai fan 'e beamiikhoarntsjes (Sciurus). Ta dit ûnderskaai hearre 13 soarten iikhoarntsjes, wêrûnder it gewoane of reade iikhoarntsje, dat ek yn Fryslân foarkomt.
De beamiikhoarntsjes (Latynske namme: Sciurus) foarmje in ûnderskaai fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), it ûnderskift fan 'e iikhoarntsjes en sliepmûzen (Sciuromorpha), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae), de ûnderfamylje fan 'e echte iikhoarntsjes (Sciurinae), de tûke fan 'e echte beamiikhoarntsjes (Sciurini) en it lyknammige skaai fan 'e beamiikhoarntsjes (Sciurus). Ta dit ûnderskaai hearre 13 soarten iikhoarntsjes, wêrûnder it gewoane of reade iikhoarntsje, dat ek yn Fryslân foarkomt.
De beamiikhoarntsjes (Latynske namme: Sciurus) foarmje in skaai fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), it ûnderskift fan 'e iikhoarntsjes en sliepmûzen (Sciuromorpha), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae), de ûnderfamylje fan 'e echte iikhoarntsjes (Sciurinae) en de tûke fan 'e echte beamiikhoarntsjes (Sciurini). Ta dit skaai hearre 30 soarten iikhoarntsjes, wêrûnder it gewoane of reade iikhoarntsje, dat ek yn Fryslân foarkomt.
Beamiikhoarntsjes hawwe in lange plomsturt dy't hast like lang is de rest fan it lichem, wêrfan't de lingte fariëarret fan 15-45 sm. Se komme foar yn 'e Amearika's en Jeraazje. De wittenskiplike namme fan dit skaai, Sciurus, komt fan it Grykske skia, dat "skaad" betsjut, en oura, "sturt", en kin dus oerset wurde as "skaadsturt", wat ferwiist nei it feit dat beamiikhoarntsjes har grutte plomsturt yn 'e regel omheech krôlje en sadwaande by sinneskynwaar yn it skaad fan har sturt sitte.
Tekst üüb Öömrang Buumkaater (Sciurus) san en skööl faan gnaudiarten (Rodentia). Diar jaft at 28 ünlik slacher faan. A miasten lewe uun Ameerikoo. Uun Euroopa lewet man ään slach: Sciurus vulgaris.
Buumkaater lewe uun a tanen. Jo freed siad an früchten, hünjmotsen an insekten, man uk fögelaier an jöönkin. Hör gratst fiinden san gripfögler an huarmer.
Jo kön bit 12 juar ual wurd.
Di wedenskapelk nööm „Sciurus“ komt faan ualgriichisk „skia“ (skaad) an „oura“ (stört).
S. aberti – S. aestuans – S. alleni – S. anomalus – S. arizonensis – S. aureogaster – S. carolinensis – S. colliaei – S. deppei – S. flammifer – S. gilvigularis – S. granatensis – S. griseus – S. ignitus – S. igniventris – S. lis – S. nayaritensis – S. niger – S. oculatus – †S. olsoni – S. pucheranii – S. pyrrhinus – S. richmondi – S. sanborni – S. spadiceus – S. stramineus – S. variegatoides – S. vulgaris – S. yucatanensis
Buumkaater (Sciurus) san en skööl faan gnaudiarten (Rodentia). Diar jaft at 28 ünlik slacher faan. A miasten lewe uun Ameerikoo. Uun Euroopa lewet man ään slach: Sciurus vulgaris.
D Iichhöörnleni oder Iicherleni (Sciurus) bǜude a Gattig vo Bùùmhöörnleni (Sciurini). As handlet sich ùm chlyyni Naagetier mit ame'n a bùschige Schwyyf, wo i vǜle Länder vo de Wäut vorchäme. Di bekannteschti Aart z Mittùöiroopa – «ds» Iichhöörnli schlächthin – isch ds Öiropääischa Iichhöörnli.
Ali Iichöörnleni sy Waudbewooner. Di miischte Aarte lääbe ùf ùm amerikaanischa Toppùkontynent. Nùme drüü vo de 28 Aarte lääbe i der Aute Wäut; si sy ùber Öiroopa, Vorder-, Nord- ù Oschtaasie verbriitet.
Frässfynde vo de Iichhörnleni sy i eerschter Lynja Grüüfvogle ù chlynneri Roubtier wy de Marder. Iinzelni Iichhöörnli-Aarte chii bys zù 12 Jaar aut choo.
Iines Naame verdanke d Iichhöörnleni uurschprǜnglech vilycht nid de Iicha oder de Iichla u sicher nid em Hoorn. Im vordera Woorttiil stäckt vilycht di indogermanisch Wurzla *aig-, was so vǜu wy «sich schnäu bewege» hiisst, im hindera Tiil zimli sicher en indogermanischi Wurzla *(w)oiwṛ-, wa sech ou i de keltische, latyynischen, baltische, slawische und persische Wöörter für ds Iichöörnli, ds Frettli, dr Iutis oder da Marder fǜnt. Im Althochtütsch het me das nǜme vurstane u hets nach Wöörter, wa me gchent het, uminterpretiert.[1]
Eichhörnli sin ca. 20–25cm lang, dr Schwanz isch nomol fascht 20cm lang. Dr Schwanz hilft d'Balance z'halte un isch bi dr Paarig un im Winter nützlich. Si chönne bis zu 12 Johr alt werre. Eichhörnli wyge zwüsche 300-500 g; durch ihr grings Gwicht chönne sii bis ganz uf d'Zwiigspitze go chlettre. S'Fell hät je nooch Region un Johreszit e andri Farb. S'Sommerfell isch heller un rötlicher wie s'Winterfell; i Gegende mit warmem, trockenem Chlima hen Eichhörnli überwiegend rotbrauni Fell, i chelteri Regione bruuni Fell. D'Naggezähn vo Eichhörnli waggse s'ganz Läbe lang nooch; si wetze sich a harter Nahrig ab. Eichhörnli hen e üsserscht guets Hör un Sehvermöge. Eichhörnli sin üsserscht gschickt bim chlettere un verbringe d'meischti Zit uf Bäum. Au ufem Bode bewege si sich mit chlyni Sprüng vorwärts.
D'Ernährig vo Eichhörnli bschtoht us Haselnüss, Bucheggere, Fichtezapfe, Obscht, aber au Chleitiir, Jungvögeli, Vogeleier un Pilz; vorallem aber Nüss. Eichhörnli lege bekanntlich Wintervorät aa und vergrabe überschüssigi Nahrig oder lagere si zuschtwo. Allerdings merke si sich nüt wo d'Vorät vergrabe worre sin un vergesse wege dem d'Lager oft. E Nebeeffekt devo isch dass d'Same im Frühjohr aafange keime.
Eichhörnli sin meischtens am Tag aktiv, bsunders am Morge un z'Obe. Si halte kei Winterschlof stattdäm ruehe si sich im Winter öfters us. Eichhörnli sin üsserscht suuberi Tiir un putze sich hüfig. Si baue rundi Neschter us Escht un Zwiig, d'Neschter vo Eichhörnli hen de Ygang unte, im Gägesatz zu zum Byspiil dene vo Vögeli.
Eichhörnli paare sich meischtens im Früelig un im Früesommer. Dorum bringe si zweimol im Johr Jungi uf d'Wält. D'Tragzit isch circa ei Monet lang un e Wurf bschtoht meischtens us 5 Jungi. D'Jungi bliibe mehreri Monet bi ihrer Muetter un sin mit 11 Monet gschlächtsryf. Numme 20% vo ihne überläbe s'erschti Johr.
Natüerlichi Find vum Eichhörnli sin Grifvögel un chlyni Räuber wi dr Baummarder.
Ma ùnterschiidet 28 Aarte, wo ùf 7 Ùndergattige vertǜut chii choo:
Di drüü ùs letschts gnannte Ùndergattige sy o mengisch inner a iigeti Gattig Guerlinguetus ganz abtrennt choo.
D Iichhöörnleni oder Iicherleni (Sciurus) bǜude a Gattig vo Bùùmhöörnleni (Sciurini). As handlet sich ùm chlyyni Naagetier mit ame'n a bùschige Schwyyf, wo i vǜle Länder vo de Wäut vorchäme. Di bekannteschti Aart z Mittùöiroopa – «ds» Iichhöörnli schlächthin – isch ds Öiropääischa Iichhöörnli.
Ali Iichöörnleni sy Waudbewooner. Di miischte Aarte lääbe ùf ùm amerikaanischa Toppùkontynent. Nùme drüü vo de 28 Aarte lääbe i der Aute Wäut; si sy ùber Öiroopa, Vorder-, Nord- ù Oschtaasie verbriitet.
Frässfynde vo de Iichhörnleni sy i eerschter Lynja Grüüfvogle ù chlynneri Roubtier wy de Marder. Iinzelni Iichhöörnli-Aarte chii bys zù 12 Jaar aut choo.
Iines Naame verdanke d Iichhöörnleni uurschprǜnglech vilycht nid de Iicha oder de Iichla u sicher nid em Hoorn. Im vordera Woorttiil stäckt vilycht di indogermanisch Wurzla *aig-, was so vǜu wy «sich schnäu bewege» hiisst, im hindera Tiil zimli sicher en indogermanischi Wurzla *(w)oiwṛ-, wa sech ou i de keltische, latyynischen, baltische, slawische und persische Wöörter für ds Iichöörnli, ds Frettli, dr Iutis oder da Marder fǜnt. Im Althochtütsch het me das nǜme vurstane u hets nach Wöörter, wa me gchent het, uminterpretiert.
L'esquiròl (var. esquiròu, eschiròl, eschiròu) es un rosegaire arboricòla de la familha de sciurids indigèna en Asia, en America e en Euròpa. De genres similars se tròban en Africa. Existís d'esquiròls negres, grises, roses. L'esquiròl es una bèstia solitari .Passa principalament lo temps a cercar de mangiscla, a bastir de nises, a se far de resèrvas a la davalada ( l'esquiròl ros enterra de fruta d'arbre coma los aglands, las fajas, las avelanas, las noses, las pinhas ; mas tanben de camparòls secats) e a se reproduir. Manja tanben la rusca dels arbres, de borrons, de flors, de brots joves d'arbres, de cerièras, d'insèctes, d'escagaròs e de còps i a d'uòus e d'aucèlons. En França lo sol esquiròl que trobam es l'esquiròl ros, gris-brun, brun escur o negre qu'a tot lo temps le ventre blanc.
Suls autres projèctes Wikimèdia :
L'esquiròl (var. esquiròu, eschiròl, eschiròu) es un rosegaire arboricòla de la familha de sciurids indigèna en Asia, en America e en Euròpa. De genres similars se tròban en Africa. Existís d'esquiròls negres, grises, roses. L'esquiròl es una bèstia solitari .Passa principalament lo temps a cercar de mangiscla, a bastir de nises, a se far de resèrvas a la davalada ( l'esquiròl ros enterra de fruta d'arbre coma los aglands, las fajas, las avelanas, las noses, las pinhas ; mas tanben de camparòls secats) e a se reproduir. Manja tanben la rusca dels arbres, de borrons, de flors, de brots joves d'arbres, de cerièras, d'insèctes, d'escagaròs e de còps i a d'uòus e d'aucèlons. En França lo sol esquiròl que trobam es l'esquiròl ros, gris-brun, brun escur o negre qu'a tot lo temps le ventre blanc.
Orav(ad) (latin.: Sciurus amuižgrekan kelen σκιά skia i οὐρά oura sanoišpäi «pilvez-händ») om mecživatoiden heim Nühtajad-heimkundaspäi.
Voib löuta oravid Evropas, Azijas (ven vö), Pohjoiž- i Suviamerikas.
Tetas 30 erikod Sciurus-heimos:
Hibj i händ oma pit'kad, korvad oma pit'kähkod, karvan muju — muzabur vauktanke pökonke, karv voib olda mugažo hahk tal'vele vai kaiken.
Živat om mectusen objektaks karvha näht. Voib mända puitkele pagon aigan.
Oravad varatas pähkmid tal'veks, kaidas maha niid mugažo, se abutab puile äikerdoitas. Voib harjoitada oravad söteltas käzišpäi, no ei rekomendui necidä, mecživat voib satatada kät i voib läžuda mustmoral, ozutesikš. Södas kazmusiden paloid tobjimalaz (käbud, urbad, semned, plodud i vihoštez), senid, gavedid, munid (vilumaiš pähkmen sijas), eskai penid linduid, erasti penikaižid imetaiživatoid i löcuid.
Oravad kuludas hambhid puil, no ei voigoi erištada pun oksad elektroveimespäi, muga hö kuctas elektrusen keskustusid. Voib panda räzinlaudad vai küksta oravad kodiživatoiden (koir, kaži) tactud karval.
Orav(ad) (latin.: Sciurus amuižgrekan kelen σκιά skia i οὐρά oura sanoišpäi «pilvez-händ») om mecživatoiden heim Nühtajad-heimkundaspäi.
Sciurus es un genere de sciuro cuje species include le sciuro de Carolina in America del Nord oriental e le sciuro commun in Eurasia.
Techalotl (Sciurus aureogaster).
БӀарашдуаргаш (лат: Бе́лки, лат: Sciurus) — царгаш-йIаьха дийнатий ваьр да бIарашдуарга яхача дезала чура.
Кроме собственно рода Sciurus, белками называют ещё целый ряд представителей семейства беличьих из родов красные белки (Tamiasciurus), пальмовые белки (Funambulus) и многих других. Что касается собственно рода Sciurus, то он объединяет в себя около 30 видов, распространённых в Европе, Северной и Южной Америке и в умеренном поясе Азии.
БӀарашдуаргаш (лат: Бе́лки, лат: Sciurus) — царгаш-йIаьха дийнатий ваьр да бIарашдуарга яхача дезала чура.
Кроме собственно рода Sciurus, белками называют ещё целый ряд представителей семейства беличьих из родов красные белки (Tamiasciurus), пальмовые белки (Funambulus) и многих других. Что касается собственно рода Sciurus, то он объединяет в себя около 30 видов, распространённых в Европе, Северной и Южной Америке и в умеренном поясе Азии.
Вавё́ркі (Sciurus) — род грызуноў сямейства вавёркавых. Акрамя ўласна рода Sciurus, вавёркамі называюць яшчэ цэлы шэраг прадстаўнікоў сямейства вавёркавых з радоў бурундуковыя вавёркі (Tamiasciurus), пальмавыя вавёркі (Funambulus) і шмат іншых. Што тычыцца ўласна роду Sciurus, то ён аб’ядноўвае ў сабе каля 30 відаў, распаўсюджаных у Эўропе, Паўночнай і Паўднёвай Амэрыцы і ў умеранным поясе Азіі.
Мае падоўжанае цела з пульхным доўгім хвостам, вушы доўгія, колер цьмяна-буры зь белым брушкам, часам шэры (асабліва ўзімку). Жывуць паўсюль, акрамя Аўстраліі.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Санҷоб (лот. Sciurus) — ҳайвони хордадор, хоянда, оилаи санҷобҳо. Онҳо асосан дар ҷангалзор, дар дарахтон вомехӯранд. Санҷоб ҳайвони ваҳшӣ мебошад. Мағзи чалғӯзаро мехӯрад. Онҳо танҳо дар Аврупо, Амрикои Шимолӣ ва Ҷанубӣ ва баъзан дар ҷойҳои ороми Осиё вомехӯранд. Онҳо аз одам метарсанд. Бадани на ин қадар дароз бо думи дароз дорад. Гӯшҳояш дароз, ранги мӯяш норинҷии баланд ва баъзан дар зимистон хокистарранг мешаванд. Онҳо дар ҳама ҷо ба ғайр аз Австралия вомехӯранд.
Санҷоб руст шуда истодааст.
Санҷоб
Аз пушти хӯрок
Санҷоб бозӣ мекунад.
Санҷоб дар Ангарск
Санҷоб (лот. Sciurus) — ҳайвони хордадор, хоянда, оилаи санҷобҳо. Онҳо асосан дар ҷангалзор, дар дарахтон вомехӯранд. Санҷоб ҳайвони ваҳшӣ мебошад. Мағзи чалғӯзаро мехӯрад. Онҳо танҳо дар Аврупо, Амрикои Шимолӣ ва Ҷанубӣ ва баъзан дар ҷойҳои ороми Осиё вомехӯранд. Онҳо аз одам метарсанд. Бадани на ин қадар дароз бо думи дароз дорад. Гӯшҳояш дароз, ранги мӯяш норинҷии баланд ва баъзан дар зимистон хокистарранг мешаванд. Онҳо дар ҳама ҷо ба ғайр аз Австралия вомехӯранд.
Тейендәр (лат. Sciurus) — кимереүселәр отрядына ҡараған, ағас ҡыуышына оялай торған өлтөк ҡойроҡло бәләкәй генә затлы тиреле йәнлектәр. Бынан тыш тейендәр тип Sciurus ырыуына ҡараған ҡыҙыл тейендәр, пальма тейендәре ғаиләһен һ. б. атайҙар.
Ылыҫлы һәм ҡатнаш урмандарҙа йәшәй, үҫемлеклек аҙыҡ менән туҡлана. Тейен ҡышҡылыҡҡа ағас сәтләүектәрен әҙерләй. Сәтләүектәрҙе ағас ҡыуышына, ергә күмеп йәшерә. Ҡайһы бер тейендәрҙең насар хәтерле булыуы, урманды һаклауҙа булышлыҡ итә: ергә күмелгән сәтләүектәрҙән яңы үҫентеләр үҫеп сыға[1]. Ағас ҡыуышында оя яһай. Инә тейен йылына ике-өс тапҡыр унлап бала килтерә. Тейен тиреһе бик затлы һанала.
Тейендәр (лат. Sciurus) — кимереүселәр отрядына ҡараған, ағас ҡыуышына оялай торған өлтөк ҡойроҡло бәләкәй генә затлы тиреле йәнлектәр. Бынан тыш тейендәр тип Sciurus ырыуына ҡараған ҡыҙыл тейендәр, пальма тейендәре ғаиләһен һ. б. атайҙар.
Ылыҫлы һәм ҡатнаш урмандарҙа йәшәй, үҫемлеклек аҙыҡ менән туҡлана. Тейен ҡышҡылыҡҡа ағас сәтләүектәрен әҙерләй. Сәтләүектәрҙе ағас ҡыуышына, ергә күмеп йәшерә. Ҡайһы бер тейендәрҙең насар хәтерле булыуы, урманды һаклауҙа булышлыҡ итә: ергә күмелгән сәтләүектәрҙән яңы үҫентеләр үҫеп сыға. Ағас ҡыуышында оя яһай. Инә тейен йылына ике-өс тапҡыр унлап бала килтерә. Тейен тиреһе бик затлы һанала.
Тыйын чычкан (лат. Sciurus, L. 1758) — кемирүүчүлөр түркүмүндөгү сүт эмүүчүлөр бир уруусу.
Азыркы учурда тыйын чычкандардын 30 түрү белгилүү:
Sciurus granatensis.
Sciurus sp.
Хэрэм (лат. Sciurus) - нь мэрэгчдийн багт багтах нэгэн зүйл амьтан юм.
Хэрэм нь Америк, Ази, Европт тархсан байдаг.
Хэрмийг сүлдэндээ дээдэлдэг хот олон бий.
ОХУ, Зеленоград
ОХУ, Якутск
Герман, Эккернфёрде
ცოჸუ (ლათ. Sciurus) — ძუძუშმაწუალი ჩხოლარეფიშ გვარი ცოჸუშობურეფიშ ფანიაშე. ცოჸუშ რსხულიშ სიგჷრძა რე 20-32 სმ, წონა — 180-1000 გ. ჩხოლარს შხირი, ბუტყატყია (კანკალეს) ბოწოწი უღუ. დორხველი გვარიშ — Sciurus-იშ მოხ, ცოჸუეფი უჯოხონა თაშნეშე ცოჸუშობურეფიშ ფანიაშ თელი რანწკი წჷმმარინაფალეფშა: ჭითა ცოჸუ, პალმაშ ცოჸუ დო შხვა მიარე გვარშე. მუთ ოწაწჷ დორხველ გვარს — Sciurus-ისინ, თინა აკმაართიანენს 29 გვარობას, ნამუეფით გოფაჩლი რე ევროპას, ოორუე ამერიკას, ობჟთე ამერიკას დო აზიაშ ზჷმიერ ორტყაფუს, თარო ტყალეფს.[1] საქორთუოს აკლიმატიზაფილი რე რჩქვანელობური ცოჸუშ (ლათ. Sciurus vulgaris) ჟირი გიმენგვარობა: ალთაური ცოჸუ (ლათ. Sciurus vulgaris altaicus) დო ტელეუტური ცოჸუ (ლათ. Sciurus vulgaris exalbidus). მოლენკავკაციური ცოჸუ (ლათ. Sciurus anomalus) საქორთუოს ირდიხას რე გოფაჩილი. ორეუე შანულობა ვაუღუ.
ცოჸუ (ლათ. Sciurus) — ძუძუშმაწუალი ჩხოლარეფიშ გვარი ცოჸუშობურეფიშ ფანიაშე. ცოჸუშ რსხულიშ სიგჷრძა რე 20-32 სმ, წონა — 180-1000 გ. ჩხოლარს შხირი, ბუტყატყია (კანკალეს) ბოწოწი უღუ. დორხველი გვარიშ — Sciurus-იშ მოხ, ცოჸუეფი უჯოხონა თაშნეშე ცოჸუშობურეფიშ ფანიაშ თელი რანწკი წჷმმარინაფალეფშა: ჭითა ცოჸუ, პალმაშ ცოჸუ დო შხვა მიარე გვარშე. მუთ ოწაწჷ დორხველ გვარს — Sciurus-ისინ, თინა აკმაართიანენს 29 გვარობას, ნამუეფით გოფაჩლი რე ევროპას, ოორუე ამერიკას, ობჟთე ამერიკას დო აზიაშ ზჷმიერ ორტყაფუს, თარო ტყალეფს. საქორთუოს აკლიმატიზაფილი რე რჩქვანელობური ცოჸუშ (ლათ. Sciurus vulgaris) ჟირი გიმენგვარობა: ალთაური ცოჸუ (ლათ. Sciurus vulgaris altaicus) დო ტელეუტური ცოჸუ (ლათ. Sciurus vulgaris exalbidus). მოლენკავკაციური ცოჸუ (ლათ. Sciurus anomalus) საქორთუოს ირდიხას რე გოფაჩილი. ორეუე შანულობა ვაუღუ.
The genus Sciurus (/saɪˈjʊərəs/ or /sɪˈjuːrəs/) contains most of the common, bushy-tailed squirrels in North America, Europe, temperate Asia, Central America and South America.[1]
The number of species in the genus is subject to change. In 2005, Thorington & Hoffman- whose taxonomic interpretation is followed by the IUCN website- accepted 28 species in the genus:[a]
Genus Sciurus
In 2015, 15–17 species were left in the genus Sciurus after de Vivo & Carmignotto comprehensively reviewed South American Sciuridae for the first time in many decades and proposed numerous changes; synonymising some species and many subspecies, splitting another species, and naming new species. They followed Joel Asaph Allen's unsatisfying 1914 attempt in splitting the genus Sciurus by raising the South American subgenera to the rank of genus, adding Urosciurus to Hadrosciurus, and splitting the genus Guerlinguetus in three. Their taxonomic treatment might also require Sciurus deppei to be moved to Notosciurus.[3]
A 2020 paper published on the taxonomy of Sciurinae split Sciurus into multiple new genera and elevated several subgenera. The paper included genetic sampling from almost all recognized species and recommends the following species assignments:[4]
Additionally, the paper suggests moving Andean squirrel back to subtribe Microsciurina, the dwarf squirrels, and assigns it to the newly described genus Leptosciurus. The paper's findings agree with prior assessments to synonymize Richmond's squirrel into Red-tailed squirrel and reassigns the Red-tailed squirrel into the previously monotypic Asian genus Syntheosciurus, also in Microsciurina. The paper did not include genetic sampling or taxonomic suggestions for gilvigularis, meridionalis, sanborni, or flammifer.
The genus Sciurus (/saɪˈjʊərəs/ or /sɪˈjuːrəs/) contains most of the common, bushy-tailed squirrels in North America, Europe, temperate Asia, Central America and South America.
Sciuro (Sciurus) estas genro de malgrandaj mamuloj el la ordo de ronĝuloj, grupo sciuromorpha (sciuro-formaj, sciuro-similaj), familio sciuredoj. Ili vivas sur arboj, havas longan voston kaj hartufojn ĉe la oreloj, kutime rustkolorajn.
Feloj de ordinara sciuro, Sciurus vulgaris, eventuale de aliaj sciurspecioj (mallonga, delikata ruĝbruna ĝis nigrabruna hararo) estas uzataj en peltindustrio.
La cindrogriza sciuro (Sciurus carolinensis) estas specio loĝanta en Usono kaj enigita en Brition kaj en kontinentan Eŭropon, kie ĝi minacas la indiĝenan rufan sciuron (Sciuro vulgaris). Sciurus carolinensis pli prosperas en la biotopo kaj tiel forpuŝas Sciuro vulgaris-n. Nun en Britio asocioj provas savi la indiĝenan rufan sciuron .
Listo de la specioj en la genro Sciurus:
En Esperanta slango la vorto sciuri signifas kolekti amikojn kiel sciuroj kolektas avelojn.
.jpg)
Ekzistas proverboj pri sciuro en la Proverbaro Esperanta de L. L. Zamenhof:[1]
„ Kiu naskiĝis sciuro, ne fariĝos vulturo. ”
„ Kio konvenas al sciuro, ne konvenas al vulturo. ”
Sciuro (Sciurus) estas genro de malgrandaj mamuloj el la ordo de ronĝuloj, grupo sciuromorpha (sciuro-formaj, sciuro-similaj), familio sciuredoj. Ili vivas sur arboj, havas longan voston kaj hartufojn ĉe la oreloj, kutime rustkolorajn.
Feloj de ordinara sciuro, Sciurus vulgaris, eventuale de aliaj sciurspecioj (mallonga, delikata ruĝbruna ĝis nigrabruna hararo) estas uzataj en peltindustrio.
La cindrogriza sciuro (Sciurus carolinensis) estas specio loĝanta en Usono kaj enigita en Brition kaj en kontinentan Eŭropon, kie ĝi minacas la indiĝenan rufan sciuron (Sciuro vulgaris). Sciurus carolinensis pli prosperas en la biotopo kaj tiel forpuŝas Sciuro vulgaris-n. Nun en Britio asocioj provas savi la indiĝenan rufan sciuron .
Listo de la specioj en la genro Sciurus:
specio : rufa sciuro - Sciurus vulgaris subspecio : siberia rufa sciuro - Sciurus vulgaris varius specio : kurtorela kurtorela - Sciurus anomalus specio : cindrogriza sciuro - Sciurus carolinensis specio : socia sciuro - Sciurus socialis specio : variema sciuro - Sciurus variegatoides specio : griza sciuro - Sciurus griseus specio : grandorela sciuro - Sciurus aberti specio : vulpa sciuro - Sciurus niger specio : ŝanĝa sciuro - Sciurus granatensis specio : ruĝeta sciuro - Sciurus ignitus specio : venezuela sciuro - Sciurus flammifer specio : ruĝventra sciuro - Sciurus igniventrisSciurus es un género de roedores esciuromorfos de la familia Sciuridae que contiene a la mayoría de ardillas de cola tupida de Norte América, Europa, zonas templadas de Asia, Centroamérica y Sudamérica.
Se han descrito las siguientes especies:[1]
Sciurus es un género de roedores esciuromorfos de la familia Sciuridae que contiene a la mayoría de ardillas de cola tupida de Norte América, Europa, zonas templadas de Asia, Centroamérica y Sudamérica.
Orav (Sciurus) on perekond oravlaste sugukonnast.
Perekonnas on 28 liiki. Orava perekonna ainus Eestis elav liik on harilik orav.
Sciurus Sciuridae animalia familiako generoa da[1], karraskarien barruan sailkatua.
Sciurus Sciuridae animalia familiako generoa da, karraskarien barruan sailkatua.
Sciurus on oravien heimoon kuuluva jyrsijäsuku. Se sisältää suurimman osan Pohjois-Amerikan, Euroopan, Aasian lauhkeiden osien sekä Keski- ja Etelä-Amerikan tuuheahäntäisistä oravista.
Seuraavat lajit on kuvattu:[1]
Sciurus on oravien heimoon kuuluva jyrsijäsuku. Se sisältää suurimman osan Pohjois-Amerikan, Euroopan, Aasian lauhkeiden osien sekä Keski- ja Etelä-Amerikan tuuheahäntäisistä oravista.
Sciurus est un genre de petits mammifères, rongeurs appartenant à la même famille (sciuridés) que la marmotte, le tamia ou le chien de prairie. Ces animaux sont appelés écureuils comme bien d'autres rongeurs animaux à la queue en panache de la famille des Sciuridae.
Notons les genres proches Sciurillus et Guerlinguetus (autrefois inclus dans le genre Sciurus), correspondant à des écureuils néo-tropicaux.
L'Écureuil d'Eurasie ou Écureuil roux (Sciurus vulgaris), presque exclusivement diurne et arboricole, est facilement reconnaissable à sa longue queue rousse en panache de 18 à 24 cm. Il est généralement roux (ou brun-roux, couleur variant selon la saison) et mesure de 18 à 25 cm. En hiver, ses oreilles s'ornent de fins pinceaux de poils.
En Europe et, depuis plusieurs décennies, dans les grands parcs anglais, l'écureuil gris, originaire de l'Est des Grandes Plaines d'Amérique du Nord (en particulier S. carolinensis) introduit est devenu invasif et pose problème en éliminant peu à peu l'écureuil roux natif et en Italie en écorçant de nombreux arbres, parfois jusqu'à les tuer.
L'écureuil gris cohabite en Amérique du Nord avec l'écureuil fauve (Sciurus niger). L'écureuil roux nord-américain (Tamiasciurus hudsonicus) peuple également l'espace situé entre les régions montagneuses du Nord des États-Unis et du Canada, et la Caroline du Sud.
En réalité, la génétique de l'écureuil n'est pas encore bien connue, mais on compte aujourd'hui environ 230 espèces d'écureuils arboricoles et terrestres et 43 espèces d'écureuils volants[réf. nécessaire] qui ont colonisé presque toute la planète, hormis les zones très froides et l'Australie.
L'écureuil arboricole vit dans les forêts, on peut l'observer plus généralement à la cime des arbres (il apprécie particulièrement les pins en zone tempérée). Le petit de l'écureuil est l'écureuillon. Il n'entre pas en hibernation pendant la saison hivernale, contrairement à l'écureuil terrestre en zone froide.
Certains écureuils créent un réseau de galeries souterraines à plusieurs entrées qui leur servent de gîte. Les galeries ne comportent qu’une seule issue de secours, qu’ils empruntent en cas de danger immédiat. L’entrée de cette issue de secours est dégagée et descend en ligne droite à une profondeur d’au moins 0,6 mètre. Par temps inclément, ils peuvent rester longtemps sous la surface du sol.
C'est un des rares mammifères entièrement diurnes.
Un fait peu connu est l'existence d'écureuils aussi bien droitiers que gauchers, on les reconnaît aisément aux pommes de pin qu'ils laissent derrière eux. En effet, l'inclinaison du pas de vis formé par l'écureuil en grignotant la pomme de pin reflète sa nature.
La nourriture de l'écureuil varie selon l'espèce et selon les saisons :
Il peut aussi s'attaquer à l'écorce des arbres quand il ne trouve plus assez de nourriture ou en période de sécheresse. Il semble qu'en Europe, des groupes d'écureuils gris introduits (Italie) aient récemment entretenu ce comportement qui est habituellement temporaire et de survie. Là où ils peuvent en trouver, certaines espèces sont friandes de fructification de champignons souterrains, tels la Truffe du cerf (Elaphomyces granulatus). Les spores de ce champignon peuvent alors constituer jusqu'à 80 % du poids des crottes de l'écureuil. Ainsi non seulement il contribue à disperser ce champignon (très apprécié des sangliers et de plusieurs micromammifères) mais il contribue à une meilleure pousse des glands et noisettes qu'il enterre dans ces zones car ce champignon est un de leurs mycorhizateurs.
La première menace qui pèse sur l'écureuil est la destruction et la fragmentation de son habitat naturel. Les écureuils arboricoles sont souvent victimes de la route (voir Mortalité animale due aux véhicules) dans les forêts fragmentées par ces dernières. Outre les rares écoducs, des « passerelles à écureuil » ont été efficacement testées, qui vont d'une triple corde tressée tendue entre les arbres au-dessus de la route à une passerelle de planchettes fixées entre deux cordes, faisant office de "pont de singes". En France, en Isère, on a même envisagé d'équiper des poteaux d'échelles pour que les écureuils puissent utiliser des éléments du tramway pour traverser les routes par le haut. La restauration d'un réseau paneuropéen de corridors biologiques devrait l'aider à recoloniser les nombreux espaces d'où il a disparu, mais pourrait aussi aider l'écureuil gris à coloniser ses territoires.
La pollution peut l'affecter, notamment dans les zones où les champignons sont pollués par des retombées accidentelles ou chroniques de métaux lourds ou les radionucléides de Tchernobyl, car certains écureuils font une grande consommation des fructifications souterraines de ces champignons qui concentrent le césium 135 radioactif déposé par le nuage de Tchernobyl (étant donné que le césium descend dans le sol à raison d'environ 1 cm par an, c'est à partir des années 2006 que la zone de prospection de ce champignon devrait être fortement affectée, et ce pour 10 à 20 ans).
L'écureuil roux européen se heurte aussi à la concurrence de l'écureuil gris introduit qui tend à le faire disparaître.
La consanguinité et le risque de dérive génétique sont une menace pour les très petites populations relictuelles.
Sciurus est un genre de petits mammifères, rongeurs appartenant à la même famille (sciuridés) que la marmotte, le tamia ou le chien de prairie. Ces animaux sont appelés écureuils comme bien d'autres rongeurs animaux à la queue en panache de la famille des Sciuridae.
Notons les genres proches Sciurillus et Guerlinguetus (autrefois inclus dans le genre Sciurus), correspondant à des écureuils néo-tropicaux.
Wjewjerčki (Sciurus) su ród małych cycakow, hrymzakow z hustokosmatym wopušom, kotryž słuša do swójby sciuridae. W srjedźnej Europje najznaćiša družina je poprawna wjewjerčka.
Wšě wjewjerčki su lěsne zwěrjata. Wjetšina družinow je na ameriskim dwójnym kontinenće žiwa; jenož tři wot 28 družinow so w starym swěće namakaja. Tute rozšěrja so přez Europu, prědnju, sewjernu a wuchodnu Aziju.
Cyroba wjewjerčkow su štomowe symjenja a płody, hriby a insekty, ale tež ptače jejka a młode ptački. W cyrobnym rjećazu su wjewjerčki popadne zwěrjata za pazoraki a mjeńše rubježne zwěrjata kaž kuny. Žiwjenski čas jednotliwych družinow wučinja hač do 12 lět.
Wědomostne mjeno roda wobsteji ze starogrjekskeju słowow skia („sćin“) a oura („wopuš“).
Rozeznawaja so 28 družinow, kotrež so do sydom podrodow rozdźěla:
Wjewjerčki (Sciurus) su ród małych cycakow, hrymzakow z hustokosmatym wopušom, kotryž słuša do swójby sciuridae. W srjedźnej Europje najznaćiša družina je poprawna wjewjerčka.
Wšě wjewjerčki su lěsne zwěrjata. Wjetšina družinow je na ameriskim dwójnym kontinenće žiwa; jenož tři wot 28 družinow so w starym swěće namakaja. Tute rozšěrja so přez Europu, prědnju, sewjernu a wuchodnu Aziju.
Cyroba wjewjerčkow su štomowe symjenja a płody, hriby a insekty, ale tež ptače jejka a młode ptački. W cyrobnym rjećazu su wjewjerčki popadne zwěrjata za pazoraki a mjeńše rubježne zwěrjata kaž kuny. Žiwjenski čas jednotliwych družinow wučinja hač do 12 lět.
Wědomostne mjeno roda wobsteji ze starogrjekskeju słowow skia („sćin“) a oura („wopuš“).
Sciurus Linnaeus, 1758 è il genere della famiglia degli sciuridi che comprende le specie più diffuse e conosciute di scoiattolo, tra cui lo scoiattolo rosso eurasiatico. Sono roditori di piccole dimensioni con la coda folta. Il nome scientifico Sciurus deriva dal latino sciūrus ‘scoiattolo’ a sua volta da greco σκίουρος skíouros, composto di σκιά skiá e οὐρά ourá ‘[che fa] ombra [con la] coda’.
Tutti gli scoiattoli del genere Sciurus sono abitanti della foresta. La maggior parte delle specie vivono nelle Americhe; solo quattro delle 28 specie vivono nel Vecchio Mondo: esse sono diffuse in tutta Europa, nel Medio Oriente, e nell'Asia settentrionale e orientale.
La loro dieta consiste di semi, frutta e insetti, ma anche di uova di volatili e di giovani uccelli. I loro principali nemici sono uccelli rapaci e predatori di piccole dimensioni, come la martora. Alcuni esemplari possono vivere fino a 12 anni.
Attualmente il genere Sciurus comprende 28 specie, suddivise in 7 sottogeneri[1]:
In passato le specie appartenenti ai sottogeneri Guerlinguetus, Hadrosciurus e Urosciurus venivano classificate in un genere a parte, Guerlinguetus.
Sciurus Linnaeus, 1758 è il genere della famiglia degli sciuridi che comprende le specie più diffuse e conosciute di scoiattolo, tra cui lo scoiattolo rosso eurasiatico. Sono roditori di piccole dimensioni con la coda folta. Il nome scientifico Sciurus deriva dal latino sciūrus ‘scoiattolo’ a sua volta da greco σκίουρος skíouros, composto di σκιά skiá e οὐρά ourá ‘[che fa] ombra [con la] coda’.
Tutti gli scoiattoli del genere Sciurus sono abitanti della foresta. La maggior parte delle specie vivono nelle Americhe; solo quattro delle 28 specie vivono nel Vecchio Mondo: esse sono diffuse in tutta Europa, nel Medio Oriente, e nell'Asia settentrionale e orientale.
La loro dieta consiste di semi, frutta e insetti, ma anche di uova di volatili e di giovani uccelli. I loro principali nemici sono uccelli rapaci e predatori di piccole dimensioni, come la martora. Alcuni esemplari possono vivere fino a 12 anni.
Sciurus (Graece σκίουρος < σκιά 'umbra' + οὐρά 'cauda') est genus Sciuridarum, rodens medii magnitudinis, caudam comatam habens, quod in arbore habitat et saepe nuces et semina edit. Species Sciuri per orbem terrarum incolunt.[1]
Alia rodentia familiae Sciuridarum aliquando vulgo "sciuri" appellantur, ut Marmotini, "sciuri terrestres", et Pteromyini, "sciuri volantes".
Sciurorum sunt species triginta.
Sciurus (Graece σκίουρος < σκιά 'umbra' + οὐρά 'cauda') est genus Sciuridarum, rodens medii magnitudinis, caudam comatam habens, quod in arbore habitat et saepe nuces et semina edit. Species Sciuri per orbem terrarum incolunt.
Alia rodentia familiae Sciuridarum aliquando vulgo "sciuri" appellantur, ut Marmotini, "sciuri terrestres", et Pteromyini, "sciuri volantes".
Voverės (lot. Sciurus, angl. Squirrels, vok. Eichhörnchen) – voverinių (Sciuridae) šeimos graužikų gentis.
Gentyje 30 rūšių:
Kaukazinė voverė (Sciurus anomalus)
Paprastoji voverė (Sciurus vulgaris)
Pilkoji voverė (Sciurus carolinensis)
Juodoji voverė (Sciurus niger)
Vakarų pilkoji voverė (Sciurus griseus)
Aberto voverė (Sciurus aberti)
Raudonuodegė voverė (Sciurus granatensis)
Parastās vāveres, parasto vāveru ģints (Sciurus) pieder vāveru dzimtas (Sciuridae) parasto koku vāveru apakšdzimtai (Sciurinae).
Parasto vāveru ģintī ir 30 sugas, kas iedalītas 7 apakšģintīs.[1] Parastās vāveres dzīvo Ziemeļamerikā, Eiropā, Āzijas mērenajā joslā un Dienvidamerikā. Latvijā dzīvo viena parasto vāveru ģints suga — parastā vāvere jeb Eirāzijas rudā vāvere (Sciurus vulgaris).
Zinātniskā nosaukuma Sciurus ir cēlies no diviem grieķu valodas vārdiem; "skia" nozīmē "ēna", un "oura" nozīmē "aste", kopā veidojot jēdzienu, ka vāvere ir dzīvnieks, kas sēž savas astes ēnā.[2]
Tām visām ir raksturīga kupla, gara aste, biezs un mīksts kažoks. Kažoka krāsa var būt ļoti dažāda, bet tie galvenokārt ir dažādi rudie, brūnie un pelēkie toņi, viena no košākajām vāverēm ir raibā vāvere (Sciurus variegatoides), kuras kažoks ir rudi sarkans, kas jaukts ar koši melnu apspalvojumu.
Parastās vāveres pamatā ir veģetārietes. Tās ēd dažādus augus, riekstus, sēklas, augļus, ziedus, pumpurus, sēnes, saknes, lapas, ogas,[3] bet vāveres ēd arī putnu olas, mazos putnēnus un reizēm nomedī to vecākus,[4] kā arī tās neatsakās no kukaiņiem. Vāveres no ziemeļu rajoniem var medīt pat citas vāveres, peles, trušus, bet šādi ieradumi nav novēroti tropos dzīvojošām vāverēm.[5]
Parastās vāveres, parasto vāveru ģints (Sciurus) pieder vāveru dzimtas (Sciuridae) parasto koku vāveru apakšdzimtai (Sciurinae).
Parasto vāveru ģintī ir 30 sugas, kas iedalītas 7 apakšģintīs. Parastās vāveres dzīvo Ziemeļamerikā, Eiropā, Āzijas mērenajā joslā un Dienvidamerikā. Latvijā dzīvo viena parasto vāveru ģints suga — parastā vāvere jeb Eirāzijas rudā vāvere (Sciurus vulgaris).
Zinātniskā nosaukuma Sciurus ir cēlies no diviem grieķu valodas vārdiem; "skia" nozīmē "ēna", un "oura" nozīmē "aste", kopā veidojot jēdzienu, ka vāvere ir dzīvnieks, kas sēž savas astes ēnā.
De boomeekhoorns (Sciurus) zijn een geslacht van knaagdieren uit de familie van de eekhoorns (Sciuridae). De wetenschappelijke naam van het geslacht werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[1]
Soorten uit dit geslacht hebben een lange, ruige staart, die bijna even lang is als het lichaam. De lichaamslengte varieert van 15 tot 45 cm.
Deze dieren zijn bijzonder vaardige klimmers, die moeiteloos de takken oplopen en probleemloos van tak naar tak springen. Ze voeden zich met zaden van coniferen, eikels, beukennootjes, bessen en vruchten, maar ook insecten, weekdieren, vogeleieren en jonge vogels staan op het menu.
Alle boomeekhoorns leven in bosgebieden. Van de 28 soorten leven slechts drie soorten boomeekhoorns van oorsprong in de Oude Wereld, de overige soorten zijn afkomstig van het Amerikaanse continent. De grijze eekhoorn uit Noord-Amerika is in Europa ingevoerd.
De boomeekhoorns (Sciurus) zijn een geslacht van knaagdieren uit de familie van de eekhoorns (Sciuridae). De wetenschappelijke naam van het geslacht werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.
Ekornslekten (Sciurius) inneholder det vi forstår som ekorn i streng forstand. Slekten omfatter alle de vanligste trelevende ekornartene med stor, buskete hale i Europa, Nord-Amerika og de tempererte delene av Asia og Sør-Amerika. Navnet Sciurius kommer fra gresk: skia «skygge» og oura «hale» – «haleskygge».
Slekten er delt inn i seks undergrupper:
Ekornslekten (Sciurius) inneholder det vi forstår som ekorn i streng forstand. Slekten omfatter alle de vanligste trelevende ekornartene med stor, buskete hale i Europa, Nord-Amerika og de tempererte delene av Asia og Sør-Amerika. Navnet Sciurius kommer fra gresk: skia «skygge» og oura «hale» – «haleskygge».
Multimedia w Wikimedia Commons Wiewiórka[12] (Sciurus) – rodzaj ssaka z podrodziny wiewiórek (Sciurinae) w rodzinie wiewiórkowatych (Sciuridae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Eurazji i Ameryce[13][12].
Rodzaj Sciurus obejmuje gatunki zgrupowane w 6 podrodzajach[12][13]:
Podrodzaj: Sciurus Linnaeus, 1758
Podrodzaj: Otosciurus Nelson, 1899[27]
Podrodzaj: Guerlinguetus J.E. Gray, 1821[28]
Podrodzaj: Tenes Thomas, 1909[29]
Podrodzaj: Hadrosciurus J.A. Allen, 1915[25]
Podrodzaj: Hesperosciurus Nelson, 1899[30]
Podrodzaj: Urosciurus J.A. Allen, 1915[26]
Wiewiórka (Sciurus) – rodzaj ssaka z podrodziny wiewiórek (Sciurinae) w rodzinie wiewiórkowatych (Sciuridae).
Sciurus é um gênero de roedores da família Sciuridae.
Sciurus este un gen de rozătoare arboricole din familia Sciuridae, care cuprinde veverițele. Reprezentanți ai genului pot fi întâlniți în America de Nord, Europa, zonele temperate ale Asiei, în America Centrală și America de Sud.[1]
Sunt cunoscute 30 de specii care fac parte din genul Sciurus.
Genul Sciurus
Sciurus este un gen de rozătoare arboricole din familia Sciuridae, care cuprinde veverițele. Reprezentanți ai genului pot fi întâlniți în America de Nord, Europa, zonele temperate ale Asiei, în America Centrală și America de Sud.
Trädekorrar (Sciurus) är ett släkte av gnagare som tillhör familjen ekorrar (Sciuridae). En egenskap som är typisk, men inte unik, är att de har mycket yvig svans. Totalt 31 arter är kända av detta släkte. En av dem finns representerad i Sverige, ekorre. Släktet är spritt över Europa, Amerika och tempererade Asien men de flesta arter lever i Nord- och Sydamerika. Födan består av frön och frukter från träd samt av svampar, insekter, fågelägg och ibland ungfåglar. Ekorrarnas fiender utgörs huvudsakligen av rovfåglar och mårddjur. Ekorrar av vissa arter kan bli upp till tolv år gamla.
Det vetenskapliga namnet Sciurus är sammansatt av de gamla grekiska orden skia (skugga) och oura (svans).[1]
Inom släktet brukar 28–30 arter erkännas, fördelade över 7 undersläkten:[2]
Vissa auktoriteter behandlar även det sydamerikanska taxonet ingrami som egen art, och som då placeras i undersläktet Guerlinguetus.[4] Den ingår i listan ovan som underart i Sciurus aestuans.[2]
Wikispecies har information om Sciurus.
Trädekorrar (Sciurus) är ett släkte av gnagare som tillhör familjen ekorrar (Sciuridae). En egenskap som är typisk, men inte unik, är att de har mycket yvig svans. Totalt 31 arter är kända av detta släkte. En av dem finns representerad i Sverige, ekorre. Släktet är spritt över Europa, Amerika och tempererade Asien men de flesta arter lever i Nord- och Sydamerika. Födan består av frön och frukter från träd samt av svampar, insekter, fågelägg och ibland ungfåglar. Ekorrarnas fiender utgörs huvudsakligen av rovfåglar och mårddjur. Ekorrar av vissa arter kan bli upp till tolv år gamla.
Det vetenskapliga namnet Sciurus är sammansatt av de gamla grekiska orden skia (skugga) och oura (svans).
Tenes
Sciurus
Hesperosciurus
Otosciurus
Guerlinguetus
Hadrosciurus
Urosciurus
Wikimedia Commons'ta Sciurus ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Sciurus ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Sciurus, sincapgiller (Sciuridae) familyasından tipik sincapların yer aldığı kemirgen memeli cinsi.
Avrasya ve Amerika'da yayılım gösterir.
Sciurus, sincapgiller (Sciuridae) familyasından tipik sincapların yer aldığı kemirgen memeli cinsi.
Довгасті тіла; верхня губа розділена; задні кінцівки довші за передні; моляри горбкуваті; ступні п'ятипалі; хвіст довгий, пухнастий, з волосками, спрямованими з боків.
Рід вивірка (Sciurus) є типовим для родини вивіркових (Sciuridae) та всіх його мотрійкових складових: триби Sciurini та підродини Sciurinae. Своєю чергою, родина вивіркових є типовою для надродини вивіркуватих (Sciuroidea), підряду вивірковидих (Sciuromorpha) та групи підрядів «вивіркощелепні», або «сціурогнати» (Sciurognathi). Тобто повна мотрійка має такий вигляд (цифри за [1]):
Найближчими до вивірок гризунами є чотири роди, що разом з вивіркою входять до складу триби Sciurini:
Рід вивірка поділяють на 7 підродів та 30 видів[5]. Номінативний підрід Sciurus s. str. включає 13 видів.
Типовим видом роду є вивірка звичайна (Sciurus vulgaris).
В Україні, як і по всій Європі, поширений один вид цього роду — Вивірка звичайна (Sciurus vulgaris). Найближчий у географічному вимірі інший вид вивірок — вивірка кавказька (Sciurus anomalus), поширена у Грузії і в Закавказзі.
Словник Б. Грінченка подає українське «вивірка» (з варіантами «веві́рка», «вевю́рка»[6]; останнє тотожне пол. wiewiórka) як відповідник до російського «бѣлка»[2], але також наводить синоніми «білка»[4] і «біли́ця»[7], «віве́риця»[8] (останнє — на Галичині[8]).
Слово «вѣверица» засвідчене в давньоруській мові. Воно походить від праслов'янських форм *věverъka, *věverica. Вважають, що праслов'янська назва вивірки утворена від подвоєння праіндоєвроп. кореня *ver («вигинати», «виправляти»), з якого походить також лат. viverra (див. «Вівера»)[9].
«Білка», «білиця» — пізні утворення від давньорус. бѣла вѣверица («біла вівериця»). Первісно «білицями» («білками») звали лише вивірок з білою шерстю (таке хутро цінувалося особливо високо), потім це слово стало загальним позначенням всіх вивірок[10][9].
В українській теріологічній літературі існує дві версії родової назви Sciurus. У хронології в теріологічних оглядах рід згадується так (за [2]):
У працях зоологів до 1932 року і після 1991 при позначенні роду Sciurus (якому присвячено цю сторінку) переважає назва «вивірка», у період 1933—1991 року родову назву «вивірка» ставили синонімом до видової назви «білка» або вилучали[джерело?]. Поза зоологічною літературою ситуація дещо інша: більшість словників української мови (зокрема словники Грінченка[11], Огієнка[12] та Тимченка[13], а також Енциклопедія українознавства[14]) подають слова «білка» та «вивірка» як синоніми. Огієнко у Стилістичному словнику української мови вказує, що на Наддніпрянській Україні слово «вивірка» для позначення роду Sciurus невідоме, замість нього вживають слово «білка»[12].
Вивірка доволі часто згадується в українській художній літературі. Кілька прикладів вживання:
Ольга Кобилянська, повість «Через кладку» (1913):
Тут і там ставали ми, здержувані зчудовано блискавичними скоками вивірки по струнких соснах, і мовчали.
Іван Ле, повість «Кленовий лист» (1960):
Під час відпочинку Роман виліз на дерево і ганяв вивірку на невимовну втіху дівчаток.
Олександр Кузьменко, замальовка «Зустріч» (1968):
Притулившись до дерева, я упродовж усієї боротьби розважаю: сонячна вивірка щастя мешкає поряд із тим, хто жадає володіти нею, однак переплигує на інше місце, як тільки людина намагається перехопити її собі в обладу.
Іван Багряний, «Тигролови» (1944):
Перед очима, по буйній яскравій зелені, бігали сонячні зайчики. Десь реготала вивірка.
Дмитро Павличко, «Поля, немов токи скляні» (1965):
Край хати — журавель-батіг, Соснова кучерява шапка, Де сонця золотий горіх Тримає вивірка у лапках.
Олесь Гончар[15], «Бригантина» (1973):
Хто на драбинах, приставлених до розкішних черешневих веж, а декотрі воліють і без драбини обходитись, шастають, мов білки, між гіллям, меткі, верткі, тільки листя шелестить та лоби крізь кетяги черешень проблискують…
Осип Назарук[15], «Роксоляна» (1930):
Почала бігти [Ель Хуррем] парком дрібними ніжками, оглядаючись на нього, як молода вивірка-білка.
Десь у хвойній верховині завовтузилася білка.
І падає сніг, і шумлять дерева… Десь лускає білка горішки дебелі.
Також з назвою роду пов'язані фразеологізми «крутитися як (наче) [та] білка в колесі» та «обідрати як (мов, наче) білку»[17].
Sciurus là một chi động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Chi này được Linnaeus miêu tả năm 1758.[1] Loài điển hình của chi này là Sciurus vulgaris Linnaeus, 1758. Các loài trong chi này phân bố ở Bắc Mỹ, châu Âu, châu Á ôn đới, Trung Mỹ và Nam Mỹ.
Chi này có khoảng 30 loài gồm:
Sciurus là một chi động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Chi này được Linnaeus miêu tả năm 1758. Loài điển hình của chi này là Sciurus vulgaris Linnaeus, 1758. Các loài trong chi này phân bố ở Bắc Mỹ, châu Âu, châu Á ôn đới, Trung Mỹ và Nam Mỹ.
Белка прячется, сливаясь с окружающим пейзажем.
Белок можно приручить для кормления с рук.
Белка, вид спереди.
Белка оглядывается.
За едой
Белка играет с жёлудями.
Белка
Род Белки (Sciurus) Белка Аберта (Sciurus aberti) Гвианская белка (Sciurus aestuans), или бразильская белка Белка Аллена (Sciurus alleni) Персидская белка (Sciurus anomalus), или кавказская белка Аризонская белка (Sciurus arizonensis) Золотистобрюхая белка (Sciurus aureogaster) Каролинская белка (Sciurus carolinensis) Белка Коллье (Sciurus colliaei) Белка Деппе (Sciurus deppei) Огненная белка (Sciurus flammifer) Желтогорлая белка (Sciurus gilvigularis) Краснохвостая белка (Sciurus granatensis) Серо-жёлтая белка (Sciurus griseoflavus) Западная серая белка (Sciurus griseus) Боливийская белка (Sciurus ignitus) Амазонская красная белка (Sciurus igniventris) Японская белка (Sciurus lis) Наяритская белка (Sciurus nayaritensis) Лисья белка (Sciurus niger), или чёрная белка Белка Петерса (Sciurus oculatus) Андская белка (Sciurus pucheranii) Перуанская красная белка (Sciurus pyrrhinus) Белка Ричмонда (Sciurus richmondi) Белка Санборна (Sciurus sanborni) Южноамазонская белка (Sciurus spadiceus) Гуаякильская белка (Sciurus stramineus) Пёстрая белка (Sciurus variegatoides) Обыкновенная белка (Sciurus vulgaris) или векша Юкатанская белка (Sciurus yucatanensis)
Tenes
Sciurus
Hesperosciurus
Otosciurus
Guerlinguetus
Hadrosciurus
Urosciurus
松鼠屬（Sciurus）包含大多數生活於北美洲、歐洲、溫帶亞洲、中美洲以及南美洲的蓬尾松鼠。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ネズミ目（齧歯目） Rodentia 亜目 : リス亜目 Sciuromorpha 科 : リス科 Sciuridae 亜科 : リス亜科 Sciurinae 族 : リス族 Sciurini 属 : リス属 Sciurus 学名 Sciurus Linnaeus, 1758 種 本文参照
リス属 (Sciurus) は、哺乳綱ネズミ目(齧歯目)リス科リス亜科に分類される属。
樹上性の毛の豊かな尾を持つリスで、30種が属し、北アメリカ、ヨーロッパ、温帯アジア、中央アメリカ、南アメリカに分布する[1]。
リス属 (Sciurus) は、哺乳綱ネズミ目(齧歯目)リス科リス亜科に分類される属。
樹上性の毛の豊かな尾を持つリスで、30種が属し、北アメリカ、ヨーロッパ、温帯アジア、中央アメリカ、南アメリカに分布する。
청서속(靑鼠屬, Sciurus) 또는 청설모속은 다람쥐과에 속하는 설치류 속의 하나이다.[1] 북아메리카, 유럽, 아시아 온대 지역, 중앙아메리카 그리고 남아메리카에서 흔히 발견되며 보편적으로 스쿼럴(squirrel)으로 불리는 종류를 포함하고 있다.[2]
30종을 포함하고 있다.
청서속 (Sciurus)
다음은 2003년 머서(Mercer)와 로스(Roth), 2004년 스테판(Steppan) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[3]
다람쥐과 청서아과 청서족
.jpg)
_in_Central_Park_August_21_2018.jpeg)
.jpg)
.png)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
